20.2.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 44/1

(1)

Zmiany dotyczące miejsca świadczenia usług wprowadzone na mocy dyrektywy Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do miejsca świadczenia usług (3) oznaczają, że usługi świadczone między podatnikami są co do zasady realizowane w miejscu, gdzie siedzibę ma usługobiorca. W przypadku gdy usługodawca i usługobiorca mają siedzibę w różnych państwach członkowskich, coraz częściej zastosowanie będzie miał mechanizm odwrotnego obciążenia.

(2)

Celem zapewnienia właściwego stosowania podatku od wartości dodanej (VAT) od usług objętych mechanizmem odwrotnego obciążenia dane zgromadzone przez państwo członkowskie usługodawcy powinny być przekazywane państwu członkowskiemu, w którym usługobiorca ma swoją siedzibę. Rozporządzenie Rady (WE) nr 1798/2003 z dnia 7 października 2003 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie podatku od wartości dodanej (4) powinno zawierać przepisy dotyczące przekazywania takich danych.

(3)

Dyrektywa 2008/8/WE rozszerza również zakres zastosowania procedury szczególnej w odniesieniu do usług elektronicznych świadczonych przez podatników niemających siedziby na terytorium Wspólnoty.

(4)

Dyrektywa Rady 2008/9/WE z dnia 12 lutego 2008 r. określająca szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, przewidzianego w dyrektywie 2006/112/WE, podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym państwie członkowskim (5) upraszcza procedurę zwrotu VAT w państwie członkowskim, w którym zainteresowany podatnik nie jest zidentyfikowany do celów VAT.

(5)

Rozszerzenie zakresu zastosowania procedury szczególnej oraz zmiany dotyczące procedury zwrotu w odniesieniu do podatników niemających siedziby w państwie członkowskim zwrotu oznaczają, że zainteresowane państwa członkowskie będą musiały wymieniać znacznie więcej informacji. Wymagana wymiana informacji nie powinna powodować nadmiernych obciążeń administracyjnych dla zainteresowanych państw członkowskich. Taka wymiana informacji powinna zatem odbywać się drogą elektroniczną przy zastosowaniu istniejących systemów wymiany informacji.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1798/2003,

1)

artykuł 1 ust. 1 akapit czwarty otrzymuje brzmienie:

„W okresie przewidzianym w art. 357 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (6) niniejsze rozporządzenie ustanawia także zasady i procedury wymiany drogą elektroniczną informacji odnoszących się do podatku od wartości dodanej od usług świadczonych drogą elektroniczną zgodnie z procedurą szczególną przewidzianą w tytule XII rozdział 6 tej dyrektywy, a także każdej późniejszej wymiany informacji oraz, w takim zakresie, w jakim dotyczy to usług objętych wspomnianą procedurą szczególną, dla przekazów pieniężnych między właściwymi organami państw członkowskich.

2)

w art. 2 pkt 8)–11) otrzymują brzmienie:

3)

artykuł 22 ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„1.   Każde państwo członkowskie utrzymuje elektroniczną bazę danych, w której przechowuje i przetwarza informacje zgromadzone zgodnie z tytułem XI rozdział 6 dyrektywy 2006/112/WE.”;

4)

artykuł 23 akapit pierwszy pkt 2) otrzymuje brzmienie:

5)

w art. 24 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„Na podstawie danych przechowywanych zgodnie z przepisami art. 22 i wyłącznie w celu zapobiegania naruszeniom ustawodawstwa w zakresie VAT, właściwy organ państwa członkowskiego, w każdym przypadku, w którym uzna to za niezbędne dla kontroli wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub wewnątrzwspólnotowego świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu na terytorium tego państwa, uzyskuje bezpośrednio i bezzwłocznie następujące informacje lub posiada do nich bezpośredni dostęp drogą elektroniczną:

6)

artykuł 27 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4.   Właściwe organy każdego państwa członkowskiego zapewniają osobom uczestniczącym w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów lub świadczeniu usług i – w okresie przewidzianym w art. 357 dyrektywy 2006/112/WE – podatnikom niemającym siedziby świadczącym usługi świadczone drogą elektroniczną, w szczególności usługi, o których mowa w załączniku II do tej dyrektywy, możliwość uzyskania potwierdzenia ważności numeru identyfikacyjnego VAT każdej określonej osoby.

W okresie przewidzianym w art. 357 dyrektywy 2006/112/WE państwa członkowskie przekazują takie potwierdzenie drogą elektroniczną zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 44 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.”;

7)

nagłówek rozdziału VI otrzymuje brzmienie:

„PRZEPISY DOTYCZĄCE PROCEDURY SZCZEGÓLNEJ Z TYTUŁU XII ROZDZIAŁ 6 DYREKTYWY 2006/112/WE”;

8)

artykuł 28 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 28

Zastosowanie mają następujące przepisy dotyczące procedury szczególnej przewidzianej w tytule XII rozdział 6 dyrektywy 2006/112/WE. Do celów niniejszego rozdziału stosuje się również definicje zawarte w art. 358 tej dyrektywy.”;

9)

artykuł 29 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Informacje dostarczane państwu członkowskiemu identyfikacji przez podatnika niemającego siedziby na terytorium Wspólnoty w chwili rozpoczęcia przez niego działalności, określone w art. 361 dyrektywy 2006/112/WE, przekazuje się w formie elektronicznej. Szczegóły techniczne, w tym jednolitą wiadomość elektroniczną, określa się zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 44 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.”;

10)

artykuł 30 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„Deklarację zawierającą szczegółowe dane przedstawione w art. 365 dyrektywy 2006/112/WE należy przedłożyć drogą elektroniczną. Szczegóły techniczne, w tym jednolitą wiadomość elektroniczną, określa się zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 44 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.”;

11)

artykuł 31 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 31

Przepisy art. 22 niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie także do informacji zebranych przez państwo członkowskie identyfikacji zgodnie z art. 360, 361, 364 i 365 dyrektywy 2006/112/WE.”;

12)

artykuł 34 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 34

Artykuł 28–33 niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie w okresie przewidzianym w art. 357 dyrektywy 2006/112/WE.”;

13)

dodaje się rozdział VIa w brzmieniu:

„ROZDZIAŁ VIa

PRZEPISY DOTYCZĄCE WYMIANY I PRZECHOWYWANIA INFORMACJI W KONTEKŚCIE PROCEDURY PRZEWIDZIANEJ W DYREKTYWIE 2008/9/WE.

Artykuł 34a

1.   Kiedy właściwy organ państwa członkowskiego siedziby otrzyma wniosek o zwrot podatku od wartości dodanej na mocy art. 5 dyrektywy 2008/9/WE z dnia 12 lutego 2008 r. określającej szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, przewidzianego w dyrektywie 2006/112/WE, podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym państwie członkowskim (7), a art. 18 tej dyrektywy nie ma zastosowania, w ciągu 15 dni kalendarzowych od daty jego otrzymania przekazuje on drogą elektroniczną wniosek właściwym organom każdego zainteresowanego państwa członkowskiego zwrotu wraz z potwierdzeniem, że wnioskodawca, zgodnie z definicją w art. 2 pkt 5 dyrektywy 2008/9/WE, jest podatnikiem do celów podatku od wartości dodanej i że numer identyfikacyjny lub numer rejestracji podany przez tę osobę jest ważny w danym okresie zwrotu.

2.   Właściwe organy każdego państwa członkowskiego zwrotu powiadamiają drogą elektroniczną właściwe organy pozostałych państw członkowskich o wszelkich informacjach, jakich zażądały na mocy art. 9 ust. 2 dyrektywy 2008/9/WE. Szczegóły techniczne, w tym jednolitą wiadomość elektroniczną, za pomocą której takie informacje mają być przekazywane, określa się zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 44 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

3.   Właściwe organy każdego państwa członkowskiego zwrotu powiadamiają drogą elektroniczną właściwe organy pozostałych państw członkowskich, jeśli chcą skorzystać z możliwości, o której mowa w art. 11 dyrektywy 2008/9/WE, zażądania od wnioskodawcy przedstawienia opisu prowadzonej działalności gospodarczej za pomocą zharmonizowanych kodów.

Zharmonizowane kody, o których mowa w akapicie pierwszym, określa się zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 44 ust. 2 niniejszego rozporządzenia na podstawie klasyfikacji NACE ustanowionej w rozporządzeniu (EWG) nr 3037/90.

14)

artykuł 39 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„W okresie przewidzianym w art. 357 dyrektywy 2006/112/WE Komisja i państwa członkowskie zapewniają funkcjonowanie takich istniejących lub nowych systemów przekazywania i wymiany informacji, jakie są niezbędne do umożliwienia wymiany informacji opisanych w art. 29 i 30 niniejszego rozporządzenia. Komisja będzie odpowiedzialna za rozwijanie wspólnej sieci łączności/wspólnego systemu połączeń (CCN/CSI) niezbędnego do umożliwienia wymiany informacji między państwami członkowskimi. Państwa członkowskie będą odpowiedzialne za rozwijanie ich własnych systemów niezbędnych do umożliwienia wymiany informacji przy użyciu CCN/CSI.”.

1)

artykuł 1 ust. 1 akapit czwarty otrzymuje brzmienie:

„Niniejsze rozporządzenie ustanawia także zasady i procedury wymiany drogą elektroniczną informacji odnoszących się do podatku od wartości dodanej od usług zgodnie z procedurami szczególnymi przewidzianymi w tytule XII rozdział 6 dyrektywy 2006/112/WE, a także każdej późniejszej wymiany informacji oraz, w takim zakresie, w jakim dotyczy to usług objętych tymi procedurami szczególnymi, dla przekazów pieniężnych między właściwymi organami państw członkowskich.”;

2)

w art. 2 dotychczasowy tekst otrzymuje oznaczenie „1.” i dodaje się następujący ustęp:

„2.   Definicje zawarte w art. 358, 358a i 369a dyrektywy 2006/112/WE mają zastosowanie również na użytek niniejszego rozporządzenia.”;

3)

artykuł 5 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Wniosek, o którym mowa w ust. 1, może zawierać uzasadniony wniosek o przeprowadzenie szczególnego postępowania administracyjnego. Jeżeli państwo członkowskie zadecyduje, że żadne postępowanie administracyjne nie jest konieczne, niezwłocznie informuje organ wnioskujący o przyczynach swojej decyzji.

Niezależnie od akapitu pierwszego i bez uszczerbku dla art. 40 niniejszego rozporządzenia, organ współpracujący może odmówić przeprowadzenia postępowania dotyczącego kwot zadeklarowanych przez podatnika w związku ze świadczeniem usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych oraz usług świadczonych drogą elektroniczną, które są opodatkowane w państwie członkowskim, w którym siedzibę ma organ wnioskujący i w związku z którymi podatnik korzysta z procedury szczególnej przewidzianej w tytule XII rozdział 6 sekcja 3 dyrektywy 2006/112/WE lub wybiera możliwość niestosowania tej procedury, jedynie w przypadku gdy informacje na temat tego samego podatnika otrzymane w drodze postępowania administracyjnego prowadzonego nie dawniej niż dwa lata wcześniej zostały już przekazane organowi wnioskującemu.

Niemniej jednak, w odniesieniu do wniosków, o których mowa w akapicie drugim, złożonych przez organ wnioskujący i ocenionych przez organ współpracujący zgodnie z oświadczeniem na temat najlepszych praktyk dotyczącym związku niniejszego ustępu z art. 40 ust. 1, przyjmowanym zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 44 ust. 2, państwo członkowskie, które odmówi przeprowadzenia postępowania administracyjnego na podstawie art. 40, przekazuje organowi wnioskującemu daty i wartości wszelkich stosownych dostaw i świadczenia usług zrealizowanych w ciągu ostatnich dwóch lat przez podatnika w państwie członkowskim organu wnioskującego.”;

4)

w art. 17 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Do celów akapitu pierwszego każde państwo członkowskie siedziby współpracuje z każdym państwem członkowskim konsumpcji, tak, aby umożliwić ustalenie, czy podatnicy mający siedzibę na jego terytorium prawidłowo deklarują i odprowadzają VAT należny w odniesieniu do usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych i usług świadczonych drogą elektroniczną, w związku z którymi podatnik korzysta z procedury szczególnej przewidzianej w tytule XII rozdział 6 sekcja 3 dyrektywy 2006/112/WE lub wybiera możliwość niestosowania tej procedury. Państwo członkowskie siedziby informuje państwo członkowskie konsumpcji o wszelkich rozbieżnościach, o jakich się dowiaduje.”;

5)

w art. 18 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Każde państwo członkowskie określa, czy weźmie udział w wymianie określonej kategorii informacji, a także czy tej wymiany będzie dokonywać w drodze wymiany automatycznej czy ustrukturyzowanej wymiany automatycznej. Niemniej jednak każde państwo członkowskie uczestniczy w wymianie informacji dostępnych mu na temat usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych i usług świadczonych elektronicznie, w związku z którymi podatnik korzysta z procedury szczególnej przewidzianej w tytule XII rozdział 6 sekcja 3 dyrektywy 2006/112/WE lub wybiera możliwość niestosowania tej procedury.”;

6)

artykuł 27 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4.   Właściwe organy każdego państwa członkowskiego zapewniają osobom uczestniczącym w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów lub świadczeniu usług i podatnikom niemającym siedziby świadczącym usługi telekomunikacyjne, usługi nadawcze i usługi świadczone drogą elektroniczną, w szczególności usługi, o których mowa w załączniku II dyrektywy 2006/112/WE, możliwość uzyskania potwierdzenia ważności numeru identyfikacyjnego VAT każdej określonej osoby.

Państwa członkowskie przekazują takie potwierdzenie drogą elektroniczną zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 44 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.”;

7)

nagłówek rozdziału VI otrzymuje brzmienie:

„PRZEPISY DOTYCZĄCE PROCEDUR SZCZEGÓLNYCH Z TYTUŁU XII ROZDZIAŁ 6 DYREKTYWY 2006/112/WE”;

8)

artykuł 28 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 28

Zastosowanie mają następujące przepisy dotyczące procedur szczególnych przewidzianych w tytule XII rozdział 6 dyrektywy 2006/112/WE.”;

9)

artykuł 29 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 29

1.   Informacje dostarczane państwu członkowskiemu identyfikacji przez podatnika niemającego siedziby na terytorium Wspólnoty w chwili rozpoczęcia przez niego działalności, określone w art. 361 dyrektywy 2006/112/WE, przekazuje się w formie elektronicznej. Szczegóły techniczne, w tym jednolitą wiadomość elektroniczną, określa się zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 44 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

2.   Państwo członkowskie identyfikacji przekazuje drogą elektroniczną informacje, o których mowa w ust. 1, właściwym organom pozostałych państw członkowskich w terminie 10 dni od końca miesiąca, w którym dane państwo otrzymało te informacje od podatnika niemającego siedziby na terytorium Wspólnoty. Podobne dane dotyczące identyfikacji podatnika korzystającego z procedury szczególnej na mocy art. 369b dyrektywy 2006/112/WE przekazuje się drogą elektroniczną w terminie 10 dni od końca miesiąca, w którym podatnik złożył oświadczenie o rozpoczęciu podlegającej opodatkowaniu działalności w ramach tej procedury. W ten sam sposób właściwe organy pozostałych państw członkowskich otrzymują informacje o przyznanym numerze identyfikacyjnym.

Szczegóły techniczne dotyczące przekazywania takich informacji, w tym jednolitą wiadomość elektroniczną, określa się zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 44 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

3.   Państwo członkowskie identyfikacji bezzwłocznie informuje drogą elektroniczną właściwe organy pozostałych państw członkowskich o wykluczeniu ze stosowania procedury szczególnej podatnika niemającego siedziby na terytorium Wspólnoty lub podatnika niemającego siedziby w państwie członkowskim konsumpcji.”;

10)

w art. 30 akapity pierwszy i drugi otrzymują brzmienie:

„Deklarację zawierającą szczegółowe dane przedstawione w art. 365 i 369g dyrektywy 2006/112/WE należy przedłożyć drogą elektroniczną. Szczegóły techniczne, w tym jednolitą wiadomość elektroniczną, określa się zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 44 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

Państwo członkowskie identyfikacji przekazuje tę informację drogą elektroniczną właściwemu organowi zainteresowanego państwa członkowskiego konsumpcji nie później niż 10 dni po zakończeniu miesiąca, w którym otrzymano deklarację. Informacje przewidziane w art. 369g akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE są również przekazywane właściwemu organowi zainteresowanego państwa członkowskiego siedziby. Państwa członkowskie wymagające, aby deklaracja podatkowa była sporządzona w walucie krajowej innej niż EUR, przeliczają podane kwoty na EUR przy użyciu kursu walutowego obowiązującego w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego. Przeliczeń dokonuje się zgodnie z kursami wymiany opublikowanymi przez Europejski Bank Centralny na dany dzień lub, jeżeli w tym dniu kurs wymiany nie został opublikowany, stosując kurs wymiany z następnego dnia publikacji. Szczegóły techniczne dotyczące przekazywania takich informacji określa się zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 44 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.”;

11)

artykuł 31 otrzymuje brzmienie:

Artykuł 31

„Przepisy art. 22 niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie także do informacji zebranych przez państwo członkowskie identyfikacji zgodnie z art. 360, 361, 364, 365, 369c, 369f i 369g dyrektywy 2006/112/WE.”;

12)

w art. 32 dodaje się następujący akapit w brzmieniu:

„W odniesieniu do płatności przekazywanych państwu członkowskiemu konsumpcji zgodnie z procedurą szczególną przewidzianą w tytule XII rozdział 6 sekcja 3 dyrektywy 2006/112/WE państwo członkowskie identyfikacji zatrzymuje następujący odsetek kwot, o których mowa w akapitach pierwszym i drugim:

13)

skreśla się art. 34;

14)

artykuł 39 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„Komisja i państwa członkowskie zapewniają funkcjonowanie takich istniejących lub nowych systemów przekazywania i wymiany informacji, jakie są niezbędne do umożliwienia wymiany informacji opisanej w art. 29 i 30. Komisja będzie odpowiedzialna za rozwijanie wspólnej sieci łączności/wspólnego systemu połączeń (CCN/CSI) niezbędnego do umożliwienia wymiany informacji między państwami członkowskimi. Państwa członkowskie będą odpowiedzialne za rozwijanie ich własnych systemów niezbędnych do umożliwienia wymiany informacji przy użyciu CCN/CSI.”.

a)

artykuł 1 od 1 stycznia 2010 r.;

b)

artykuł 2 od 1 stycznia 2015 r.

20.2.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 44/7

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1580/2007 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

20.2.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 44/9

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 796/2004 (2) ustanawia przepisy wykonawcze do rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, dotyczące między innymi warunków kontroli zawartości tetrahydrokanabinolu w konopiach.

(2)

Zgodnie z art. 33 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 796/2004 państwa członkowskie przekazały Komisji wyniki badań określających poziom tetrahydrokanabinolu w odmianach konopi zasianych w roku 2007. Wyniki te należy uwzględnić przy ustalaniu wykazu odmian konopi kwalifikujących się do płatności bezpośrednich na najbliższe lata gospodarcze oraz wykazu odmian zatwierdzonych tymczasowo na rok gospodarczy 2008/2009.

(3)

W związku z wnioskiem, który został złożony przez Rumunię zgodnie z art. 33 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 796/2004, do wykazu konopi kwalifikujących się do płatności bezpośrednich należy włączyć dwie nowe odmiany.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 796/2004.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Płatności Bezpośrednich,

20.2.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 44/11

(1)

Utworzenie rynku wewnętrznego, globalizacja, deregulacja i zmiany technologiczne wspólnie przyczyniły się do powstania ogromnych zmian w wielkości i strukturze świadczonych usług. W coraz większym zakresie możliwe jest świadczenie usług na odległość. Na przestrzeni lat podejmowano fragmentaryczne działania w odpowiedzi na te zmiany i wiele rodzajów usług jest obecnie opodatkowanych zgodnie z zasadą miejsca przeznaczenia.

(2)

Należyte funkcjonowanie rynku wewnętrznego wymaga zmiany dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (3) w odniesieniu do przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług, co wynika ze strategii Komisji dotyczącej modernizacji i uproszczenia działania wspólnego systemu VAT.

(3)

Miejscem opodatkowania każdego świadczenia usług co do zasady powinno być miejsce rzeczywistej konsumpcji. Gdyby ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług miała zostać w ten sposób zmieniona, niektóre wyjątki od niej wciąż byłyby konieczne ze względów zarówno administracyjnych, jak i związanych z polityką.

(4)

W przypadku świadczenia usług na rzecz podatników podstawą ogólnej zasady dotyczącej miejsca świadczenia usług powinno być miejsce, w którym siedzibę ma usługobiorca, a nie miejsce, w którym siedzibę ma usługodawca. Do celów wyznaczenia reguł określających miejsce świadczenia usług oraz w celu zminimalizowania obciążeń dla przedsiębiorstw podatnicy prowadzący również działalność niepodlegającą opodatkowaniu powinni być traktowani jak podatnicy dla wszystkich usług świadczonych na ich rzecz. Podobnie, osoby prawne niebędące podatnikami zidentyfikowane do celów VAT powinny być uznawane za podatników. Przepisy te, zgodnie ze zwykłymi zasadami, nie powinny dotyczyć świadczenia usług na rzecz podatników z przeznaczeniem do ich osobistego użytku lub do użytku ich personelu.

(5)

W przypadku gdy usługi są świadczone na rzecz osób niebędących podatnikami, zasadą ogólną powinna nadal być zasada, zgodnie z którą miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym usługodawca ma siedzibę swojej działalności gospodarczej.

(6)

W niektórych okolicznościach ogólne zasady dotyczące miejsca świadczenia usług zarówno na rzecz podatników, jak i osób niebędących podatnikami nie mają zastosowania i powinny mieć wtedy zastosowanie określone wyłączenia. Wyłączenia te powinny być w znacznej mierze oparte na istniejących kryteriach i odzwierciedlać zasadę opodatkowania w miejscu konsumpcji, nie nakładając jednocześnie nieproporcjonalnego obciążenia administracyjnego na niektóre podmioty gospodarcze.

(7)

Gdy podatnik jest odbiorcą usługi świadczonej przez osobę niemającą siedziby w tym samym państwie członkowskim, obowiązkowo w określonych przypadkach powinien mieć zastosowanie mechanizm odwrotnego obciążenia, co oznacza, że podatnik powinien sam naliczyć odpowiednią kwotę VAT z tytułu nabytej usługi.

(8)

W celu uproszczenia zobowiązań ciążących na podmiotach gospodarczych prowadzących działalność w państwach członkowskich, w których nie mają one siedziby, należy ustanowić system umożliwiający im posiadanie jednego punktu kontaktu elektronicznego do celów identyfikacji i deklaracji VAT. Do czasu ustanowienia takiego systemu należy korzystać z systemu wprowadzonego w celu ułatwienia przestrzegania zobowiązań podatkowych przez podatników niemających siedziby na terytorium Wspólnoty.

(9)

Celem zapewnienia prawidłowego stosowania niniejszej dyrektywy każdy podatnik zidentyfikowany do celów VAT powinien składać informację podsumowującą zawierającą zestawienie podatników i osób prawnych niebędących podatnikami zidentyfikowanych do celów VAT, na rzecz których świadczył podlegające opodatkowaniu usługi objęte mechanizmem odwrotnego obciążenia.

(10)

Niektóre zmiany dotyczące miejsca świadczenia usług mogą mieć istotny wpływ dla budżetów państw członkowskich. Aby zapewnić łagodne wprowadzenie tych zmian, powinno zostać ono rozłożone w czasie.

(11)

Zgodnie z pkt 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (4), zachęca się państwa członkowskie do sporządzania i publikowania, dla własnych potrzeb oraz w interesie Wspólnoty, tabel wskazujących, w zakresie, w jakim jest to możliwe, związek pomiędzy niniejszą dyrektywą a przepisami ją transponującymi.

(12)

Dyrektywa 2006/112/WE powinna zatem zostać odpowiednio zmieniona,

1)

artykuł 56 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Przepisy ust. 1 lit. j) i k) oraz ust. 2 mają zastosowanie do dnia 31 grudnia 2009 r.”;

2)

artykuł 57 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Przepisy ust. 1 mają zastosowanie do dnia 31 grudnia 2009 r.”;

3)

artykuł 59 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Do dnia 31 grudnia 2009 r. państwa członkowskie stosują art. 58 lit. b) do usług nadawczych radiowych i telewizyjnych, o których mowa w art. 56 ust. 1 lit. j), świadczonych na rzecz osób niebędących podatnikami, które mają siedzibę albo stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w państwie członkowskim, przez podatnika, który ma siedzibę działalności gospodarczej poza Wspólnotą lub ma tam stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego świadczy usługi, lub który, w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu poza Wspólnotą.”;

4)

artykuł 357 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 357

Przepisy niniejszego rozdziału mają zastosowanie do dnia 31 grudnia 2014 r.”.

1)

tytuł V rozdział 3 otrzymuje brzmienie:

„ROZDZIAŁ 3

Miejsce świadczenia usług

Sekcja 1

Definicje

Artykuł 43

Do celu stosowania przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług:

Sekcja 2

Przepisy ogólne

Artykuł 44

Miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Artykuł 45

Miejscem świadczenia usług na rzecz osoby niebędącej podatnikiem jest miejsce, w którym usługodawca ma siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym usługodawca ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Sekcja 3

Przepisy szczególne

Podsekcja 1

Świadczenie usług przez pośredników

Artykuł 46

Miejscem świadczenia usług na rzecz osób niebędących podatnikami przez pośrednika działającego w imieniu i na rzecz osób trzecich jest miejsce, w którym dokonywana jest podstawowa transakcja zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy.

Podsekcja 2

Świadczenie usług związanych z nieruchomościami

Artykuł 47

Miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub w miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

Podsekcja 3

Świadczenie usług transportu

Artykuł 48

Miejscem świadczenia usług przewozu osób jest miejsce, w którym odbywa się przewóz, biorąc pod uwagę pokonywane odległości.

Artykuł 49

Miejscem świadczenia usług transportu towarów innych niż wewnątrzwspólnotowy transport towarów na rzecz osób niebędących podatnikami jest miejsce, w którym odbywa się transport, biorąc pod uwagę pokonywane odległości.

Artykuł 50

Miejscem świadczenia usług wewnątrzwspólnotowego transportu towarów na rzecz osób niebędących podatnikami jest miejsce rozpoczęcia transportu.

Artykuł 51

»Wewnątrzwspólnotowy transport towarów« oznacza każdy transport towarów, w przypadku gdy miejsce rozpoczęcia i miejsce zakończenia transportu znajdują się na terytorium dwóch różnych państw członkowskich.

»Miejsce rozpoczęcia transportu« oznacza miejsce, w którym faktycznie rozpoczyna się transport towarów, niezależnie od odległości przebytych do miejsca, gdzie znajdują się towary, a »miejsce zakończenia transportu« oznacza miejsce, w którym faktycznie kończy się transport towarów.

Artykuł 52

Państwa członkowskie nie muszą nakładać VAT na ten odcinek wewnątrzwspólnotowego transportu towarów na rzecz osób niebędących podatnikami, który odbywa się szlakiem wodnym znajdującym się poza terytorium Wspólnoty.

Podsekcja 4

Świadczenie usług związanych z działalnością kulturalną, artystyczną, sportową, naukową, edukacyjną, rozrywkową i podobną, usług pomocniczych do usług transportu, wycena majątku ruchomego i prace na tym majątku

Artykuł 53

Miejscem świadczenia usług oraz świadczenia usług pomocniczych związanych z działalnością kulturalną, artystyczną, sportową, naukową, edukacyjną, rozrywkową lub podobną, taką jak targi i wystawy, w tym świadczenia usług przez organizatorów takiej działalności, jest miejsce, w którym ta działalność faktycznie jest wykonywana.

Artykuł 54

Miejscem świadczenia następujących usług świadczonych na rzecz osoby niebędącej podatnikiem jest miejsce, w którym usługi są faktycznie świadczone:

Podsekcja 5

Świadczenie usług restauracyjnych i cateringowych

Artykuł 55

Miejscem świadczenia usług restauracyjnych i cateringowych, innych niż faktycznie świadczone na pokładzie jednostek pływających, statków powietrznych lub pociągów w trakcie części przewozu osób odbywającej się na terytorium Wspólnoty, jest miejsce, w którym usługi są faktycznie świadczone.

Podsekcja 6

Wynajem środków transportu

Artykuł 56

1.   Miejscem świadczenia usług krótkoterminowego wynajmu środków transportu jest miejsce, w którym te środki transportu są rzeczywiście oddawane do dyspozycji usługobiorcy.

2.   Do celów ust. 1 »krótkoterminowy« oznacza ciągłe posiadanie lub korzystanie ze środka transportu przez okres nieprzekraczający trzydziestu dni, a w przypadku jednostek pływających, okres nieprzekraczający dziewięćdziesięciu dni.

Podsekcja 7

Świadczenie usług restauracyjnych i cateringowych przeznaczonych do konsumpcji na pokładach statków, statków powietrznych lub pociągów

Artykuł 57

1.   Miejscem świadczenia usług restauracyjnych i cateringowych, które są faktycznie wykonywane na pokładach statków, statków powietrznych lub pociągów podczas tej części przewozu osób, która odbywa się na terytorium Wspólnoty, jest miejsce rozpoczęcia przewozu osób.

2.   Do celów ust. 1 »część przewozu osób wykonywana na terytorium Wspólnoty« oznacza część przewozu, która odbywa się bez postoju poza terytorium Wspólnoty, od miejsca rozpoczęcia do miejsca zakończenia przewozu osób.

»Miejsce rozpoczęcia przewozu osób« oznacza pierwsze planowane miejsce przyjęcia na pokład pasażerów na terytorium Wspólnoty, w stosownym przypadku po postoju poza terytorium Wspólnoty.

»Miejsce zakończenia przewozu osób« oznacza ostatnie na terytorium Wspólnoty planowane miejsce opuszczenia pokładu przez pasażerów, którzy weszli na pokład na terytorium Wspólnoty, w stosownym przypadku przed postojem poza terytorium Wspólnoty.

W przypadku podróży w obie strony powrotny odcinek podróży uznawany jest za oddzielny przewóz.

Podsekcja 8

Świadczenie usług elektronicznych na rzecz osób niebędących podatnikami

Artykuł 58

Miejscem świadczenia usług świadczonych drogą elektroniczną, w szczególności usług, o których mowa w załączniku II, świadczonych na rzecz osób niebędących podatnikami, które mają siedzibę albo stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w państwie członkowskim, przez podatnika, który ma siedzibę działalności gospodarczej poza Wspólnotą lub ma tam stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego świadczy usługi, lub który, w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu poza Wspólnotą, jest miejsce, w którym osoba niebędąca podatnikiem ma siedzibę albo stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

W przypadku gdy usługodawca i usługobiorca kontaktują się za pomocą poczty elektronicznej, samo w sobie nie oznacza to, że świadczona usługa jest usługą świadczoną drogą elektroniczną.

Podsekcja 9

Świadczenie usług na rzecz osób niebędących podatnikami spoza Wspólnoty

Artykuł 59

Miejscem świadczenia następujących usług na rzecz osoby niebędącej podatnikiem mającej siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu poza terytorium Wspólnoty jest miejsce, w którym osoba ta ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu:

Jeśli usługodawca i usługobiorca kontaktują się za pomocą poczty elektronicznej, samo w sobie nie oznacza to, że świadczona usługa jest usługą świadczoną drogą elektroniczną.

Podsekcja 10

Zapobieganie podwójnemu opodatkowaniu lub nieopodatkowaniu

Artykuł 59a

W celu zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, nieopodatkowaniu lub zakłóceniu konkurencji w odniesieniu do usług, których miejsce świadczenia regulują przepisy art. 44, 45, 56 i 59, państwa członkowskie mogą uznać:

Przepis ten nie ma jednak zastosowania do usług świadczonych drogą elektroniczną świadczonych na rzecz niebędących podatnikami osób niemających siedziby na terytorium Wspólnoty.

Artykuł 59b

Państwa członkowskie stosują art. 59a lit. b) do usług telekomunikacyjnych oraz usług nadawczych radiowych i telewizyjnych, o których mowa w art. 59 lit. j) akapit pierwszy, świadczonych na rzecz osób niebędących podatnikami, które mają siedzibę albo stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w państwie członkowskim, przez podatnika, który ma siedzibę działalności gospodarczej poza Wspólnotą lub ma tam stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego świadczy usługi, lub który, w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu poza Wspólnotą.”;

2)

artykuł 98 ust. 2 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Stawki obniżone nie mają zastosowania do usług świadczonych drogą elektroniczną.”;

3)

zdanie wprowadzające w art. 170 otrzymuje brzmienie:

„Wszyscy podatnicy, którzy, w rozumieniu art. 1 dyrektywy 86/560/EWG (5), art. 2 pkt 1 i art. 3 dyrektywy 2008/9/WE (6) oraz art. 171 niniejszej dyrektywy, nie mają siedziby w państwie członkowskim, w którym nabywają towary i usługi lub importują towary podlegające VAT, mają prawo otrzymać zwrot tego podatku, o ile te towary i usługi są wykorzystywane do celów następujących transakcji:

4)

w art. 171 wprowadza się następujące zmiany:

5)

dodaje się art. 171a w brzmieniu:

„Artykuł 171a

Państwa członkowskie mogą – zamiast przyznać zwrot VAT zgodnie z dyrektywą 86/560/EWG lub 2008/9/WE w związku z dostawą podatnikowi towarów lub usług, za które ten podatnik zobowiązany jest do zapłaty podatku zgodnie z art. 194–197 lub art. 199 – zezwolić na odliczenie tego podatku według procedury określonej w art. 168. Można zachować istniejące ograniczenia zgodnie z art. 2 ust. 2 i art. 4 ust. 2 dyrektywy 86/560/EWG.

W tym celu państwa członkowskie mogą również wykluczyć tego podatnika, który jest zobowiązany do zapłaty podatku, z procedury dotyczącej zwrotu zgodnie z dyrektywą 86/560/EWG lub 2008/9/WE.”;

6)

w tytule XI rozdział 1 sekcja 1 dodaje się art. 192a w brzmieniu:

„Artykuł 192a

Do celów niniejszej sekcji podatnika mającego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym podatek jest należny, uznaje się za podatnika, który nie ma siedziby w tym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są następujące warunki:

7)

artykuł 196 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 196

Do zapłaty VAT zobowiązany jest każdy podatnik lub osoba prawna niebędąca podatnikiem zidentyfikowana do celów VAT, na rzecz której świadczone są usługi objęte art. 44, jeżeli usługi te są świadczone przez podatnika niemającego siedziby na terytorium tego państwa członkowskiego.”;

8)

w art. 214 dodaje się następujące litery:

9)

artykuł 262 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 262

Każdy podatnik zidentyfikowany do celów VAT składa informację podsumowującą zawierającą informacje dotyczące:

10)

w art. 264 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

11)

w art. 358 wprowadza się następujące zmiany:

12)

w załączniku II nagłówek otrzymuje brzmienie:

„PRZYKŁADOWY WYKAZ USŁUG ŚWIADCZONYCH DROGĄ ELEKTRONICZNĄ, O KTÓRYCH MOWA W ART. 58 I ART. 59 UST. 1 LIT. K)”.

1)

podsekcja 8 tytułu V rozdział 3 sekcja 3 otrzymuje brzmienie:

„Podsekcja 8

Świadczenie usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych i usług elektronicznych na rzecz osób niebędących podatnikami

Artykuł 58

Miejscem świadczenia następujących usług na rzecz osób niebędących podatnikami jest miejsce, w którym osoba taka ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu:

W przypadku gdy usługodawca i usługobiorca kontaktują się za pomocą poczty elektronicznej, samo w sobie nie oznacza to, że świadczona usługa jest usługą świadczoną drogą elektroniczną.”;

2)

w art. 59 akapit pierwszy skreśla się lit. i), j) i k) oraz akapit drugi;

3)

artykuł 59a otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 59a

W celu zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, nieopodatkowaniu lub zakłóceniu konkurencji, w odniesieniu do usług, których miejsce świadczenia regulują przepisy art. 44, 45, 56, 58 i 59, państwa członkowskie mogą uznać:

4)

skreśla się art. 59b;

5)

artykuł 204 ust. 1 akapit trzeci otrzymuje brzmienie:

„Państwa członkowskie nie mogą jednak stosować możliwości, o której mowa w akapicie drugim, do podatników niemających siedziby na terytorium Wspólnoty w rozumieniu art. 358a pkt 1, którzy wybrali procedurę szczególną dla usług telekomunikacyjnych, nadawczych lub elektronicznych.”;

6)

nagłówek tytułu XII rozdział 6 otrzymuje brzmienie:

„Procedury szczególne dotyczące podatników niemających siedziby, którzy świadczą usługi telekomunikacyjne, usługi nadawcze lub usługi elektroniczne na rzecz osób niebędących podatnikami.”;

7)

skreśla się art. 357;

8)

artykuł 358 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 358

Do celów niniejszego rozdziału i bez uszczerbku dla innych przepisów prawodawstwa wspólnotowego stosuje się następujące definicje:

9)

w tytule XII rozdział 6 nagłówek sekcji 2 otrzymuje brzmienie:

„Procedura szczególna dla usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych świadczonych przez podatników niemających siedziby na terytorium Wspólnoty”;

10)

w tytule XII rozdział 6 sekcja 2 dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 358a

Do celów niniejszej sekcji i bez uszczerbku dla innych przepisów prawodawstwa wspólnotowego stosuje się następujące definicje:

11)

artykuły 359–365 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 359

Państwa członkowskie zezwalają każdemu podatnikowi niemającemu siedziby na terytorium Wspólnoty świadczącemu usługi telekomunikacyjne, usługi nadawcze lub usługi elektroniczne na rzecz osoby niebędącej podatnikiem mającej siedzibę albo stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w państwie członkowskim, na stosowanie niniejszej procedury szczególnej. Niniejsza procedura ma zastosowanie do wszystkich usług tego rodzaju świadczonych na terytorium Wspólnoty.

Artykuł 360

Podatnik niemający siedziby na terytorium Wspólnoty zgłasza państwu członkowskiemu identyfikacji rozpoczęcie lub zakończenie prowadzenia działalności jako podatnika lub zmianę tej działalności w takim stopniu, że nie spełnia on już warunków niezbędnych do stosowania niniejszej procedury szczególnej. Podatnik przekazuje taką informację drogą elektroniczną.

Artykuł 361

1.   Informacje, które podatnik niemający siedziby na terytorium Wspólnoty przedstawia państwu członkowskiemu identyfikacji w chwili rozpoczynania działalności podlegającej opodatkowaniu, zawierają następujące dane:

2.   Podatnik niemający siedziby na terytorium Wspólnoty powiadamia państwo członkowskie identyfikacji o wszelkich zmianach dotyczących przekazanych danych.

Artykuł 362

Państwo członkowskie identyfikacji nadaje podatnikowi niemającemu siedziby na terytorium Wspólnoty indywidualny numer identyfikacyjny VAT i powiadamia go drogą elektroniczną o nadanym numerze identyfikacyjnym. Na podstawie informacji wykorzystanych do tej identyfikacji państwa członkowskie konsumpcji mogą stosować własne systemy identyfikacji.

Artykuł 363

Państwo członkowskie identyfikacji skreśla podatnika niemającego siedziby na terytorium Wspólnoty z rejestru identyfikacyjnego w następujących przypadkach:

Artykuł 364

Podatnik niemający siedziby na terytorium Wspólnoty przekazuje drogą elektroniczną państwu członkowskiemu identyfikacji deklarację VAT za każdy kwartał kalendarzowy, niezależnie od tego, czy usługi telekomunikacyjne, usługi nadawcze lub usługi elektroniczne były świadczone. Deklarację składa się w terminie dwudziestu dni od upływu okresu rozliczeniowego objętego daną deklaracją.

Artykuł 365

Deklaracja VAT zawiera numer identyfikacyjny oraz, dla każdego państwa członkowskiego konsumpcji, w którym VAT jest należny, całkowitą wartość, z wyłączeniem VAT, usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych oraz usług elektronicznych wykonanych w danym okresie rozliczeniowym, jak i całkowitą kwotę odpowiadającego jej VAT w podziale w zależności od stawek. W deklaracji wykazuje się również obowiązujące stawki VAT i całkowitą kwotę należnego VAT.”;

12)

artykuł 366 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Deklaracja VAT sporządzana jest w euro.

Państwa członkowskie, które nie przyjęły euro, mogą wymagać sporządzenia deklaracji VAT w swoich walutach krajowych. Jeżeli świadczone usługi zostały rozliczone w innych walutach, do celów wypełnienia deklaracji VAT podatnik niemający siedziby na terytorium Wspólnoty stosuje kurs wymiany obowiązujący w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego.”;

13)

artykuły 367 i 368 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 367

Podatnik niemający siedziby na terytorium Wspólnoty dokonuje płatności VAT – dokonując odniesienia do odpowiedniej deklaracji VAT – w chwili składania deklaracji VAT, nie później jednak niż w terminie, w którym należy złożyć deklarację.

Płatności dokonuje się na rachunek bankowy prowadzony w euro wskazany przez państwo członkowskie identyfikacji. Państwa członkowskie, które nie przyjęły euro, mogą wymagać, aby płatności były dokonywane na rachunek bankowy prowadzony w ich własnej walucie.

Artykuł 368

Podatnik niemający siedziby na terytorium Wspólnoty korzystający z niniejszej procedury szczególnej nie może odliczać VAT na podstawie art. 168 niniejszej dyrektywy. Niezależnie od art. 1 ust. 1 dyrektywy 86/560/EWG podatnik ten otrzymuje zwrot zgodnie ze wspomnianą dyrektywą. Artykuł 2 ust. 2 i 3 oraz art. 4 ust. 2 dyrektywy 86/560/EWG nie mają zastosowania do zwrotów dotyczących usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych objętych procedurą szczególną.”;

14)

artykuł 369 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Podatnik niemający siedziby na terytorium Wspólnoty prowadzi ewidencję transakcji objętych niniejszą procedurą szczególną. Ewidencja ta musi być wystarczająco szczegółowa, aby umożliwić organom podatkowym państwa członkowskiego konsumpcji sprawdzenie prawidłowości deklaracji VAT.”;

15)

w tytule XII rozdział 6 dodaje się następującą sekcję:

„Sekcja 3

Procedura szczególna dla usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych świadczonych przez podatników mających siedzibę na terytorium Wspólnoty, ale nieposiadających siedziby w państwie członkowskim konsumpcji

Artykuł 369a

Do celów niniejszej sekcji i bez uszczerbku dla innych przepisów prawodawstwa wspólnotowego stosuje się następujące definicje:

Jeżeli podatnik nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium Wspólnoty, ale posiada więcej niż jedno stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Wspólnoty, państwem członkowskim identyfikacji jest państwo członkowskie, w którym znajduje się stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, w związku z którym podatnik zgłasza, że skorzysta z niniejszej procedury szczególnej. Podatnik jest związany tą decyzją na dany rok kalendarzowy i na dwa następne lata kalendarzowe.

Artykuł 369b

Państwa członkowskie zezwalają każdemu podatnikowi niemającemu siedziby w państwie członkowskim konsumpcji świadczącemu usługi telekomunikacyjne, usługi nadawcze lub usługi elektroniczne na rzecz osoby niebędącej podatnikiem mającej siedzibę albo stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w tym państwie członkowskim, na stosowanie niniejszej procedury szczególnej. Niniejsza procedura ma zastosowanie do wszystkich usług tego rodzaju świadczonych we Wspólnocie.

Artykuł 369c

Podatnik niemający siedziby w państwie członkowskim konsumpcji zgłasza państwu członkowskiemu identyfikacji rozpoczęcie i zakończenie prowadzenia działalności podlegającej opodatkowaniu objętej niniejszą procedurą szczególną oraz zmianę tej działalności w takim stopniu, że nie spełnia on już warunków niezbędnych do stosowania niniejszej procedury szczególnej. Podatnik przekazuje taką informację drogą elektroniczną.

Artykuł 369d

Podatnika korzystającego z niniejszej procedury szczególnej identyfikuje się – w odniesieniu do podlegających opodatkowaniu transakcji dokonywanych w ramach tej procedury – do celów VAT wyłącznie w państwie członkowskim identyfikacji. W tym celu państwo członkowskie wykorzystuje indywidualny numer identyfikacyjny VAT przyznany już podatnikowi w związku z jego zobowiązaniami w systemie wewnętrznym.

Na podstawie informacji wykorzystanych do tej identyfikacji państwa członkowskie konsumpcji mogą stosować własne systemy identyfikacji.

Artykuł 369e

Państwo członkowskie identyfikacji skreśla podatnika niemającego siedziby w państwie członkowskim konsumpcji z niniejszej procedury szczególnej w następujących przypadkach:

Artykuł 369f

Podatnik niemający siedziby w państwie członkowskim konsumpcji przekazuje drogą elektroniczną państwu członkowskiemu identyfikacji deklarację VAT za każdy kwartał kalendarzowy, bez względu na to, czy usługi telekomunikacyjne, usługi nadawcze lub usługi elektroniczne były świadczone, czy nie. Deklarację VAT składa się w terminie dwudziestu dni od upływu okresu rozliczeniowego objętego daną deklaracją.

Artykuł 369 g

Deklaracja VAT zawiera numer identyfikacyjny, o którym mowa w art. 369d, oraz, dla każdego państwa członkowskiego konsumpcji, w którym VAT jest należny, całkowitą wartość, z wyłączeniem VAT, usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych wykonanych w danym okresie rozliczeniowym, jak i całkowitą kwotę odpowiadającego jej VAT w podziale w zależności od stawek. W deklaracji wykazuje się również obowiązujące stawki VAT i całkowitą kwotę należnego VAT.

W przypadku gdy – poza stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim identyfikacji – podatnik ma jedno lub większą liczbę stałych miejsc prowadzenia działalności gospodarczej, z których świadczone są usługi, deklaracja VAT, poza informacjami, o których mowa w akapicie pierwszym, zawiera całkowitą wartość usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych objętych niniejszą procedurą szczególną, dla każdego państwa członkowskiego, w którym ten podatnik ma przedsiębiorstwo, oraz indywidualny numer identyfikacyjny VAT lub numer rejestracji podatkowej takiego przedsiębiorstwa, z podziałem na państwa członkowskie konsumpcji.

Artykuł 369h

1.   Deklaracja VAT sporządzana jest w euro.

Państwa członkowskie, które nie przyjęły euro, mogą wymagać sporządzenia deklaracji VAT w swoich walutach krajowych. Jeżeli świadczone usługi zostały rozliczone w innych walutach, do celów wypełnienia deklaracji VAT podatnik niemający siedziby w państwie członkowskim konsumpcji stosuje kurs wymiany obowiązujący w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego.

2.   Przeliczeń dokonuje się zgodnie z kursami wymiany opublikowanymi przez Europejski Bank Centralny na dany dzień lub, jeżeli w tym dniu kurs wymiany nie został opublikowany, stosując kurs wymiany z następnego dnia publikacji.

Artykuł 369i

Podatnik niemający siedziby w państwie członkowskim konsumpcji dokonuje płatności VAT – dokonując odniesienia do odpowiedniej deklaracji VAT – w chwili składania deklaracji VAT, nie później jednak niż w terminie, w którym należy złożyć deklarację.

Płatności dokonuje się na rachunek bankowy prowadzony w euro wskazany przez państwo członkowskie identyfikacji. Państwa członkowskie, które nie przyjęły euro, mogą wymagać, aby płatności były dokonywane na rachunek bankowy prowadzony w ich własnej walucie.

Artykuł 369j

Podatnik niemający siedziby w państwie członkowskim konsumpcji korzystający z niniejszej procedury szczególnej nie może – w związku z opodatkowaną działalnością objętą niniejszą procedurą szczególną – odliczać VAT na podstawie art. 168 niniejszej dyrektywy. Niezależnie od art. 2 pkt 1 i art. 3 dyrektywy 2008/9/WE podatnik ten otrzymuje zwrot zgodnie ze wspomnianą dyrektywą.

Jeżeli podatnik niemający siedziby w państwie członkowskim, który korzysta z procedury szczególnej, prowadzi również działalność w państwie członkowskim konsumpcji, która to działalność nie podlega procedurze szczególnej i w związku z którą jest zobowiązany do identyfikacji do celów VAT, odlicza on podatek należny w związku z działalnością podlegającą procedurze szczególnej w ramach deklaracji VAT, którą ma złożyć zgodnie z art. 250.

Artykuł 369k

1.   Podatnik niemający siedziby w państwie członkowskim konsumpcji prowadzi ewidencję transakcji objętych niniejszą procedurą szczególną. Ewidencja ta musi być wystarczająco szczegółowa, aby umożliwić organom podatkowym państwa członkowskiego konsumpcji sprawdzenie prawidłowości deklaracji VAT.

2.   Ewidencja, o której mowa w ust. 1, musi zostać udostępniona drogą elektroniczną państwu członkowskiemu identyfikacji i państwu członkowskiemu konsumpcji na ich wniosek.

Ewidencja ta musi być przechowywana przez okres dziesięciu lat począwszy od dnia 31 grudnia roku, w którym dokonano transakcji.”;

16)

nagłówek załącznika II otrzymuje brzmienie:

„PRZYKŁADOWY WYKAZ USŁUG ŚWIADCZONYCH DROGĄ ELEKTRONICZNĄ, O KTÓRYCH MOWA W ART. 58 AKAPIT PIERWSZY LIT. C)”.

20.2.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 44/23

(1)

Zarówno dla władz administracyjnych państw członkowskich, jak i dla podmiotów gospodarczych, poważny problem stanowi wdrażanie przepisów wykonawczych ustanowionych w dyrektywie Rady 79/1072/EWG z dnia 6 grudnia 1979 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych – warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium kraju (3).

(2)

Ustalenia zawarte w tej dyrektywie należy zmienić pod względem terminu, w jakim podmioty gospodarcze są powiadamiane o decyzjach dotyczących wniosków o zwrot. Jednocześnie należy ustanowić obowiązek przedstawiania odpowiedzi w określonych terminach także przez te podmioty. Ponadto należy uprościć i unowocześnić procedurę przez uwzględnienie wykorzystania nowoczesnych technologii.

(3)

Nowa procedura powinna poprawić sytuację podmiotów gospodarczych, ponieważ państwa członkowskie są zobowiązane do wypłaty odsetek, jeżeli zwrot został zrealizowany z opóźnieniem, a prawo podmiotów gospodarczych do odwołania zostanie wzmocnione.

(4)

Do celów jasności i większej przejrzystości, przepis dotyczący stosowania dyrektywy 79/1072/EWG, znajdujący się uprzednio w dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (4), powinien zostać włączony do niniejszej dyrektywy.

(5)

Ponieważ cele niniejszej dyrektywy nie mogą zostać w wystarczającym stopniu osiągnięte przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary działania możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(6)

Zgodnie z pkt 34 porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (5) zachęca się państwa członkowskie do sporządzania i publikowania, dla własnych potrzeb oraz w interesie Wspólnoty, tabel wskazujących – w zakresie w jakim jest to możliwe – związek pomiędzy niniejszą dyrektywą a przepisami ją transponującymi.

(7)

W związku z tym, w celu uzyskania większej jasności, dyrektywa 79/1072/EWG powinna zostać uchylona z zastrzeżeniem koniecznych środków przejściowych w odniesieniu do wniosków o zwrot złożonych przed dniem 1 stycznia 2010 r.,

1)

„podatnik niemający siedziby w państwie członkowskim zwrotu” oznacza podatnika, w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, niemającego siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającego siedzibę na terytorium innego państwa członkowskiego;

2)

„państwo członkowskie zwrotu” oznacza państwo członkowskie, w którym został naliczony VAT względem podatnika niemającego siedziby w państwie członkowskim zwrotu w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług na jego rzecz przez innych podatników w tym państwie członkowskim lub w odniesieniu do importu towarów do tego państwa członkowskiego;

3)

„okres zwrotu” oznacza okres, o którym mowa w art. 16, objęty wnioskiem o zwrot podatku;

4)

„wniosek o zwrot” oznacza wniosek o zwrot VAT naliczonego w państwie członkowskim zwrotu względem podatnika niemającego siedziby w państwie członkowskim zwrotu w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług na jego rzecz przez innych podatników w tym państwie członkowskim lub w odniesieniu do importu towarów do tego państwa członkowskiego;

5)

„wnioskodawca” oznacza podatnika niemającego siedziby w państwie członkowskim zwrotu, występującego z wnioskiem o zwrot.

a)

podczas okresu zwrotu podatnik ten nie miał na terytorium państwa członkowskiego zwrotu siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z których dokonywano transakcji gospodarczych, albo, w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, nie miał tam stałego miejsca zamieszkania ani zwykłego miejsca pobytu;

b)

podczas okresu zwrotu podatnik ten nie dostarczał żadnych towarów ani nie świadczył usług uważanych za dostarczane lub świadczone w państwie członkowskim zwrotu, z wyjątkiem następujących transakcji:

a)

kwot VAT, które według ustawodawstwa państwa członkowskiego zwrotu zostały nieprawidłowo zafakturowane;

b)

kwot VAT zafakturowanych w odniesieniu do towarów, których dostawa jest, lub może być, zwolniona na mocy art. 138 lub art. 146 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2006/112/WE.

a)

transakcji, o których mowa w art. 169 lit. a) i b) dyrektywy 2006/112/WE;

b)

transakcji na rzecz osoby zobowiązanej do zapłaty VAT zgodnie z art. 194–197 i art. 199 dyrektywy 2006/112/WE, na zasadach stosowanych w państwie członkowskim zwrotu.

a)

nazwisko/nazwę i pełny adres wnioskodawcy;

b)

adres do kontaktu drogą elektroniczną;

c)

opis działalności gospodarczej wnioskodawcy, na potrzeby której nabywane są towary i usługi;

d)

okres zwrotu objęty wnioskiem;

e)

oświadczenie wnioskodawcy, że podczas okresu zwrotu nie dostarczył żadnych towarów ani nie świadczył żadnych usług uważanych za dostarczone lub wykonane w państwie członkowskim zwrotu, z wyjątkiem transakcji, o których mowa w art. 3 lit. b) pkt (i) oraz (ii);

f)

numer identyfikacyjny VAT lub numer rejestracji podatkowej wnioskodawcy;

g)

szczegółowe dane dotyczące rachunku bankowego, w tym numer IBAN i kod BIC.

a)

nazwisko/nazwa i pełny adres dostawcy;

b)

z wyjątkiem przypadku importu, numer identyfikacyjny VAT lub numer rejestracji podatkowej dostawcy, nadany przez państwo członkowskie zwrotu zgodnie z przepisami art. 239 i 240 dyrektywy 2006/112/WE;

c)

z wyjątkiem przypadku importu, prefiks państwa członkowskiego zwrotu zgodnie z art. 215 dyrektywy 2006/112/WE;

d)

data i numer faktury lub dokumentu importowego;

e)

podstawa opodatkowania i kwota VAT wyrażone w walucie państwa członkowskiego zwrotu;

f)

kwota VAT podlegająca odliczeniu, obliczona zgodnie z art. 5 i art. 6 akapit drugi, wyrażona w walucie państwa członkowskiego zwrotu;

g)

w stosownych przypadkach, proporcja podlegająca odliczeniu, obliczona zgodnie z art. 6, wyrażona jako wartość procentowa;

h)

rodzaj nabytych towarów i usług, określony przy użyciu kodów z art. 9.

1

=

paliwo;

2

=

wynajem środków transportu;

3

=

wydatki związane ze środkami transportu (inne niż towary i usługi, o których mowa w kodzie 1 i 2);

4

=

opłaty drogowe i inne opłaty dla użytkowników dróg;

5

=

koszty podróży, takie jak opłaty za taksówki, opłaty za transport publiczny;

6

=

zakwaterowanie;

7

=

żywność, napoje i usługi restauracyjne;

8

=

opłaty za wstęp na targi i wystawy;

9

=

wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe i wydatki reprezentacyjne;

10

=

inne.

a)

zakupu towarów lub usług, który został zafakturowany w okresie zwrotu, pod warunkiem że VAT stał się wymagalny w momencie fakturowania lub wcześniej, lub w odniesieniu do którego VAT stał się wymagalny w okresie zwrotu, pod warunkiem że zakup ten został zafakturowany zanim podatek stał się wymagalny;

b)

importu towarów w okresie zwrotu.

a)

wnioskodawca nie jest podatnikiem do celów VAT;

b)

wnioskodawca dokonuje wyłącznie transakcji dostaw towarów lub świadczenia usług zwolnionych bez prawa do odliczenia VAT zapłaconego na poprzednim etapie zgodnie z art. 132, 135, 136, 371, art. 374–377, art. 378 ust. 2 lit. a), art. 379 ust. 2 lub art. 380–390 dyrektywy 2006/112/WE lub przepisami przewidującymi takie same zwolnienia, jak te zawarte w Akcie przystąpienia z 2005 r.;

c)

wnioskodawca jest objęty zwolnieniem dla małych przedsiębiorstw przewidzianym w art. 284, 285, 286 i 287 dyrektywy 2006/112/WE;

d)

wnioskodawca jest objęty wspólnym systemem ryczałtowym dla rolników przewidzianym w art. 296–305 dyrektywy 2006/112/WE.

20.2.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 44/29

(1)

Pismem z dnia 3 lipca 1998 r. władze belgijskie powiadomiły o wyżej wspomnianej pomocy zgodnie z art. 88 ust. 3 Traktatu WE.

(2)

Pismem nr SG-Greffe (1999) D/2211 z dnia 26 marca 1999 r. Komisja otwarła formalne postępowanie wyjaśniające zgodnie z art. 88 ust. 2 Traktatu WE. Następnie Belgia przekazała swoje uwagi w piśmie z dnia 28 kwietnia 1999 r.

(3)

Komisja otrzymała od zainteresowanych stron uwagi, które przekazała Belgii w piśmie z dnia 30 czerwca 1999 r., dając jej możliwość donajęcia stanowiska. Władze belgijskie przekazały do Komisji informacje uzupełniające w korespondencji z dnia 1 czerwca 1999 r., 27 czerwca 2000 r. oraz 23 lipca 2001 r.

(4)

Pismem z dnia 12 marca 2007 r. Belgia poinformowała Komisję o wycofaniu zgłoszonego środka. W piśmie tym Belgia potwierdziła również, że przedmiotowa pomoc nie została wypłacona.

(5)

Do dnia otrzymania wniosku Belgii o wycofanie powiadomienia, Komisja nie podjęła żadnej formalnej decyzji w odnośnej sprawie. W tych okolicznościach przyjmuje ona wycofanie powiadomienia w rozumieniu art. 8 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (2).

(6)

W związku z powyższym należy zamknąć formalne postępowanie wyjaśniające zgodnie z art. 8 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 659/1999, gdyż jest ono zbędne,

20.2.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 44/31

(1)

Pismem z dnia 30 września 1994 r. zarejestrowanym dnia 7 października 1994 r. Niemcy dokonały zgłoszenia pomocy zgodnie z art. 93 ust. 3 (obecnie art. 88 ust. 3) Traktatu WE.

(2)

Pismem zarejestrowanym pod nr SG(95) D/4615 z dnia 7 kwietnia 1995 r. Komisja wszczęła formalne postępowanie wyjaśniające, zgodnie z art. 93 ust. 2 (obecnie art. 88 ust. 2) Traktatu WE (2). W odpowiedzi Niemcy wyraziły swoją opinię w pismach z dnia 29 maja 1995 r. i 24 czerwca 1996 r. Komisja nie otrzymała uwag od zainteresowanych stron trzecich. Władze niemieckie przekazały Komisji dodatkowe informacje w piśmie z dnia 1 czerwca 2007 r..

(3)

W piśmie z dnia 24 czerwca 1996 r. Niemcy poinformowały o wycofaniu zgłoszenia dotyczącego pomocy. Na wniosek Komisji Niemcy potwierdziły ponadto, że pomoc inwestycyjna nie została wypłacona.

(4)

Do chwili otrzymania informacji od władz niemieckich Komisja nie podjęła jeszcze żadnej formalnej decyzji dotyczącej omawianego zgłoszenia. Wobec powyższego Komisja akceptuje wycofanie zgłoszenia w rozumieniu art. 8 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (3).

(5)

Należy zatem zamknąć formalne postępowanie wyjaśniające zgodnie z art. 8 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 659/1999, gdyż stało się ono bezprzedmiotowe,

20.2.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 44/32

(1)

W piśmie z dnia 1 grudnia 2004 r. władze hiszpańskie zgodnie z art. 88 ust. 3 Traktatu WE zgłosiły przedmiotową pomoc.

(2)

Pismem zarejestrowanym pod nr SG-Greffe (2005) D/207666 z dnia 22 grudnia 2005 r. Komisja wszczęła formalne postępowanie wyjaśniające, zgodnie z art. 88 ust. 2 Traktatu WE (1). Następnie w piśmie z dnia 23 stycznia 2005 r. Hiszpania przesłała swoje uwagi dotyczące tej kwestii.

(3)

Pismem z dnia 13 marca 2006 r. Hiszpania poinformowała Komisję, że wycofuje pomoc, której dotyczyło zgłoszenie. W odpowiedzi na nowe zapytanie Komisji Hiszpania potwierdziła, pismem z dnia 5 maja 2006 r., że nie wypłaciła żadnej pomocy.

(4)

Do dnia otrzymania wniosku Hiszpanii o wycofanie zgłoszenia, Komisja nie podjęła żadnej formalnej decyzji w sprawie przedmiotowej sprawy. Wobec powyższego Komisja przyjmuje wniosek o wycofanie zgłoszenia zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (2).

(5)

Należy zatem zamknąć formalne postępowanie wyjaśniające zgodnie z art. 8 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 659/1999, gdyż stało się ono bezprzedmiotowe,

20.2.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 44/33

(1)

W marcu 2000 r. Komisja otrzymała informację, że hiszpański holding publiczny Sociedad Estatal de Participaciones Industriales (zwany dalej „SEPI”) udzielił przedsiębiorstwu Repsol/Gas Natural (zwanemu dalej „Repsol”) trzech gwarancji dotyczących budowy i dostarczenia trzech gazowców. Realizacja zamówienia została powierzona dwóm państwowym stoczniom należącym w owym czasie do przedsiębiorstwa Astilleros Españoles (zwanego dalej „AESA”), włączonych później do grupy Izar. AESA i Izar należały w całości do SEPI.

(2)

Pismem z dnia 9 lipca 2003 r. Komisja powiadomiła Hiszpanię o swojej decyzji o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 Traktatu WE w odniesieniu do powyższych trzech niezgłoszonych środków.

(3)

W pismach z dnia 5 sierpnia 2003 r. i 22 października 2003 r. władze hiszpańskie przedstawiły swoje uwagi na temat pisma Komisji. Komisja otrzymała także uwagi jednej z zainteresowanych stron (Repsol), w październiku 2003 r. i w lutym 2004 r. Uwagi te przekazano Hiszpanii, z możliwością odniesienia się do nich. Hiszpania ustosunkowała się do uwag zawartych w obu pismach Repsol odpowiednio w pismach sporządzonych w dniu 12 stycznia i 10 maja 2004 r.

(4)

W kontekście dwóch decyzji dotyczących pomocy państwa, nie mających związku z niniejszym postępowaniem (2), przyjętych w 2004 r. (tzn. po wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego w sprawie gwarancji dotyczących gazowców, Komisja uznała, że pomoc publiczna w kwocie 864 mln EUR, którą Hiszpania udzieliła Izar, jest niezgodna z Traktatem i nakazała jej odzyskanie.

(5)

W piśmie z dnia 5 sierpnia 2004 r. Hiszpania powołała się na art. 296 Traktatu (3), w celu uratowania aktywów stoczni związanych z działalnością na potrzeby marynarki wojennej przed skutkami przewidywanej upadłości Izar spowodowanej wykonaniem wspomnianego nakazu odzyskania środków. W późniejszej korespondencji hiszpańskie władze wyjaśniły również Komisji, w jaki sposób funkcjonować ma nowa stocznia marynarki wojennej będącą następczynią Bazán (zwana dalej „Navantia”), zwróciły uwagę na podjęte zobowiązania mające zaradzić problemom w dziedzinie konkurencji oraz zaproponowały metodę śledzenia ich realizacji.

(6)

W międzyczasie wydane w odniesieniu do Izar nakazy odzyskania środków na łączną kwotę 1,2 mld EUR (4) doprowadziły przedsiębiorstwo do stanu ujemnego kapitału własnego i praktycznej upadłości. W świetle powyższych okoliczności w dniu 1 kwietnia 2005 r. Hiszpania rozpoczęła likwidację cywilnych stoczni nadal należących do Izar (tzn. stoczni, które nie zostały włączone do niedawno utworzonej stoczni Navantia: w Gijón, Sestao, Manises i Sewilli) oraz rozpoczęła proces prywatyzacji tych stoczni.

(7)

W 1999 r. Repsol udzieliło trzem armatorom wspomnianych zamówień na świadczenie usług frachtu za pośrednictwem gazowca na zasadach długoterminowego czarteru czasowego, z opcją zwiększenia liczby gazowców do dwóch na każde przedsiębiorstwo.

(8)

Następnie armatorzy przystąpili do negocjacji ze stoczniami, w tym koreańskimi, dotyczących budowy trzech gazowców. W dniu 31 lipca 2000 r. trzy zamówienia na budowę gazowców zostały udzielone dwóm hiszpańskim stoczniom państwowym, których własność przeszła właśnie z AESA na Izar (5). Doszło także do podpisania ostatecznych umów na budowę statków.

(9)

W tym samym dniu AESA podpisało dodatkową klauzulę do umów dotyczących budowy statków, w której zobowiązywało się zabezpieczyć Repsol przed określonymi kosztami, które Repsol zmuszone byłoby ponieść, gdyby z winy stoczni statki nie zostały dostarczone zgodnie z postanowieniami umownymi.

(10)

W tym samym dniu (31 lipca 2000 r.) SEPI udzieliło Repsol gwarancji dotyczących wykonania wszystkich trzech umów na budowę statków, które obejmowały te same szkody i straty, przed którymi AESA zobowiązało się zabezpieczyć Repsol (6). Maksymalna kwota strat objętych gwarancjami została ustalona na 180 mln EUR na każdy statek, czyli łącznie około 540 mln EUR. Gwarancje zostały udzielone na okres od dnia 31 lipca 2000 r. do dnia, w którym upłynie 12 miesięcy od dostarczenia poszczególnych statków (7).

(11)

W decyzji z dnia 9 lipca 2003 r. o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego („decyzja o wszczęciu postępowania”) Komisja stwierdziła, że trzy środki pomocy stanowią pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu oraz zakwestionowała ich zgodność ze wspólnym rynkiem. Komisja uznała, że beneficjentami pomocy były stocznie, ale nie wykluczyła, że skorzystało na niej także Repsol. Komisja zdecydowała również, że postępowanie wszczęte na mocy art. 88 ust. 2 musi dotyczyć także Repsol, by umożliwić przedstawienie dodatkowych informacji, niezbędnych do usunięcia wspomnianych wątpliwości.

(12)

W swoich uwagach Repsol podkreśliło konieczność oddzielnego rozpatrywania jego statusu jako podmiotu korzystającego z gwarancji umownych oraz jako beneficjenta rzekomych korzyści wynikających z pomocy państwa. Zdaniem Repsol:

(13)

Hiszpania przedstawiła podobną argumentację na temat statusu Repsol. W związku z tym hiszpańskie władze stwierdziły, że Repsol nie może zostać uznane za beneficjenta pomocy państwa.

(14)

Jedną z przesłanek decyzji o wszczęciu postępowania było dążenie do ustalenia beneficjentów wszystkich rodzajów pomocy państwa wynikającej z gwarancji dostawy udzielonych przez SEPI.

(15)

Komisja zwraca uwagę na reguły prawa cywilnego, które stanowią, że dostawca i usługodawca odpowiadają za realizację umowy podpisanej z nabywcą. Odpowiedzialność ta dotyczy zarówno jakości produktu, jak i uzgodnionego terminu dostarczenia. W związku z tym, jeżeli wskutek naruszenia postanowień umownych nabywca poniósł szkodę, może żądać jej wyrównania. W rozpatrywanym przypadku obowiązek ten spoczywałby na stoczni lub jej spółce dominującej – Izar.

(16)

W świetle wyżej przedstawionych okoliczności wydaje się, że Repsol, które wynajmowało statki zbudowane przez (stocznie będące własnością) Izar, występowało w pozycji wierzyciela w stosunku do właścicieli statków, a tym samym Izar. W związku z tym Repsol nie może być pociągnięte do odpowiedzialności z tytułu umów czasowego czarteru ani umów dotyczących budowy statków, w tym postanowień klauzuli dodatkowej.

(17)

Zgodnie z powyższym i uwagami przedłożonymi przez Repsol i Hiszpanię, Komisja stwierdza, że Repsol nie może zostać uznane za beneficjenta pomocy, ponieważ nie uzyskało żadnych innych korzyści niż te, które przysługiwałyby mu na podstawie ogólnie obowiązujących przepisów prawa cywilnego lub handlowego.

(18)

Komisja uznaje, że dobrowolna likwidacja aktywów Izar była właściwą metodą wykonania przez Hiszpanię trzech obowiązujących nakazów odzyskania środków. Komisja uznaje w szczególności, że zobowiązania i działania zrealizowane przez Hiszpanię wystarczyły do zagwarantowania, by nie doszło do żadnego nadmiernego zakłócenia konkurencji.

(19)

Komisja jest również zdania, że Hiszpania w sposób właściwy przeprowadziła sprzedaż czterech cywilnych stoczni, w ramach przejrzystego przetargu nieograniczonego. W szczególności, w dniu 3 listopada 2006 r. Rada Ministrów zatwierdziła zbycie stoczni w Sestao, Gijón i Sewilli na rzecz nabywców wyłonionych w przetargu. Umowy prywatyzacyjne zostały podpisane w dniu 30 listopada 2006 r. Jeżeli chodzi o czwartą stocznię (w Manises), ustalono, że wariant zapewniający największe korzyści z likwidacji stoczni polega na jej zamknięciu i przekazaniu reszty aktywów na rzecz SEPI.

(20)

W wyniku procesu likwidacji i sprzedaży Izar spółka ta ostatecznie zakończyła wszelką działalność gospodarczą. Jedynym powodem dalszego istnienia Izar jest konieczność dokończenia zadań związanych z zaprzestaniem działalności, w szczególności dotyczących zwolnienia personelu. Po ukończeniu tych zadań Izar zostanie zlikwidowana. Charakter wymienionych działań nie uzasadnia poddania ich reżymowi traktatowych zasad konkurencji. Dlatego też, nawet jeśli przyjąć, że rozpatrywane środki stawiały Izar w uprzywilejowanej pozycji gospodarczej i prowadziły do zakłóceń konkurencji, Komisja uznaje, że zakłócenia te ustały w momencie zaprzestania przez Izar działalności gospodarczej i zamknięcia stoczni. W takich okolicznościach decyzja Komisji o uznaniu takich środków za pomoc państwa oraz w sprawie ich ewentualnej zgodności z Traktatem nie miałaby żadnych praktycznych skutków.

(21)

W związku z tym formalne postępowanie wyjaśniające wszczęte na mocy art. 88 ust. 2 Traktatu stało się bezprzedmiotowe.

(22)

W oparciu o powyższe ustalenia Komisja doszła do wniosku, że Repsol nie może zostać uznane za beneficjenta żadnej kwestionowanej pomocy i że postępowanie przeciwko stoczniom Izar jest bezprzedmiotowe.

20.2.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 44/36

(1)

W dniu 17 marca 2006 r. Polska zgłosiła pomoc na restrukturyzację Huty Cynku Miasteczko Śląskie SA (dalej zwanej „HCM”). Zgłoszenie to miało miejsce po wydaniu przez Komisję decyzji, w której nie zgłosiła ona zastrzeżeń do pomocy w celu ratowania HCM w formie poręczenia pożyczki w wysokości 11,8 miliona PLN (3,12 miliona EUR (2).

(2)

W dniu 19 lipca 2006 r. Komisja podjęła decyzję w sprawie wszczęcia postępowania na mocy art. 88 ust. 2 Traktatu WE odnośnie do zgłoszonej pomocy, z powodu wątpliwości co do jej zgodności ze wspólnym rynkiem. Decyzja Komisji w sprawie wszczęcia postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej dnia 30 sierpnia 2006 r. (3) Komisja zaprosiła zainteresowane strony do przedstawienia uwag w sprawie środków pomocy. Żadne uwagi nie wpłynęły.

(3)

W dniu 18 września 2006 r. Polska przedstawiła niepełną odpowiedź w sprawie wszczęcia postępowania. Pismem z dnia 23 maja 2007 r. Polska poinformowała Komisję o wycofaniu zgłoszenia.

(4)

HCM jest przedsiębiorstwem państwowym utworzonym w 1966 r. Prowadzi ono działalność na rynku produkcji i metalurgicznego przetwarzania metali nieżelaznych (produkcja cynku i ołowiu). W 2004 r. przedsiębiorstwo posiadało 51 % udziału w polskim rynku rafinowanego cynku i 3 % w rynku europejskim. Przedsiębiorstwo zatrudnia około 1 100 pracowników i zlokalizowane jest w regionie kwalifikującym się do pomocy regionalnej na mocy art. 87 ust. 3 lit. a) Traktatu WE.

(5)

Władze Polski zgłosiły Komisji, że Agencja Rozwoju Przemysłu SA (dalej zwana „ARP”) zamierza udzielić pożyczki na okres pięciu lat w wysokości 21,8 miliona PLN (5,76 miliona EUR). Rozpoczęcie spłaty miało nastąpić po upływie roku od daty udzielenia pożyczki. Pożyczka miała się opierać na zmiennej stopie procentowej, odpowiadającej stopie referencyjnej Komisji. 10 milionów PLN (2,64 miliona EUR) miało zostać przeznaczone na inwestycje związane z restrukturyzacją technologiczną. Pozostałe 11,8 miliona PLN (3,11 miliona EUR) miało zostać przeznaczone na sfinansowanie spłaty kredytu na ratowanie przedsiębiorstwa, tj. kredytu, na który ARP udzieliła poręczenia.

(6)

Polska poinformowała Komisję o zamiarze zawarcia układu z wierzycielami, pozwalającego na odzyskanie wypłacalności przedsiębiorstwa. W tym celu, wierzyciele posiadający należności względem HCM na kwotę 65,3 miliona PLN (15,9 miliona EUR) zostali podzieleni na grupy ze względu na wysokość wymagalnych kwot i posiadanych zabezpieczeń. Układ z wierzycielami przewiduje przede wszystkim odroczenie spłaty wierzytelności prywatnych i publicznoprawnych na okres kilku lat. W tym celu, stworzono różne grupy w zależności od zabezpieczeń. W zależności od grupy spłata wierzytelności została odroczona na określony okres.

(7)

Władze Polski zgłosiły wspomnianą pożyczkę jako pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE.

(8)

Komisja podjęła decyzję w sprawie wszczęcia postępowania na mocy art. 88 ust. 2 Traktatu WE ze względu na wątpliwości, czy spełnione zostały wszystkie, obowiązujące w tamtym czasie, warunki pozwalające na zatwierdzenie pomocy na restrukturyzację, zawarte w Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (4) (zwane dalej „Wytycznymi”), a zwłaszcza czy:

(9)

Ponadto, Komisja miała wątpliwości, czy układ z wierzycielami nie zawierał elementów pomocy państwa.

(10)

Władze Polski poinformowały Komisję, że po wszczęciu postępowania HCM pomyślnie zakończyło zawarcie układu z wierzycielami.

(11)

Ponadto, władze Polski poinformowały Komisję o tym, że w międzyczasie przedsiębiorstwo jest rentowne (uzyskało zysk netto w wysokości 10,3 miliona PLN (około 2,72 miliona EUR) w pierwszej połowie 2006 r.); poprawie uległa płynność finansowa przedsiębiorstwa; i jest ono zdolne do uzyskania finansowania na rynku. Ze względu na fakt, że poręczona pożyczka nie stanowiła już dla przedsiębiorstwa korzyści, Polska wycofała zgłoszenie dotyczące środka wymienionego w motywie 6. Ponadto, przedsiębiorstwo spłaciło kredyt, w stosunku do którego udzielono poręczenia w ramach pomocy państwa w celu ratowania spółki. W rezultacie, poręczenie udzielone jako pomoc w celu ratowania spółki stało się bezprzedmiotowe.

(12)

Zgodnie z art. 8 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (5), państwa członkowskie mogą wycofać zgłoszenie po wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego w stosownym czasie, przed podjęciem przez Komisję decyzji w sprawie pomocy. W tym przypadku, Komisja zamyka takie postępowanie decyzją bez dokonywania oceny.

(13)

Polska wycofała zgłoszenie dotyczące środka pomocy państwa, o którym mowa w motywie 6. Jednakże, w celu zakończenia postępowania na mocy art. 88 ust. 2 Traktatu WE Komisja musi ocenić, czy układ z wierzycielami wymieniony w motywie 6 nie zawiera elementów pomocy państwa.

(14)

Komisja uznaje, że układ z wierzycielami nie stanowi pomocy państwa, ponieważ spełnia wymogi testu prywatnego wierzyciela oraz ponieważ dotyczy odroczenia spłaty wierzytelności, co jest korzystniejsze dla wierzycieli w porównaniu z likwidacją HCM. Jak wynika z przyjętego orzecznictwa, wierzyciel publicznoprawny będzie rozważał korzyści płynące z otrzymania kwoty zaproponowanej w ramach restrukturyzacji oraz kwoty, którą mógłby odzyskać w ramach likwidacji firmy; nie można zatem mówić o korzyściach i w konsekwencji o pomocy państwa, w przypadku gdy restrukturyzacja przyniosłaby większe wpływy pieniężne niż likwidacja (6). Z badania przedłożonego przez władze polskie wynika, że nawet jeśli odroczenie miałoby prowadzić do utraty środków, obliczając wartość bieżącą netto, w dalszym ciągu stanowiłoby to lepsze rozwiązanie dla wierzycieli publicznoprawnych, niż likwidacja przedsiębiorstwa. Dzięki układowi wierzyciele będą mogli odzyskać średnio 75,7 % swoich roszczeń, a mniej uprzywilejowani otrzymają 72,9 %, co wciąż stanowi więcej niż to, co mogliby uzyskać w przypadku likwidacji, co w badaniu oszacowano na 64,8 %. Ponadto, Komisja nie widzi powodów, aby stwierdzić niekorzystne traktowanie wierzycieli publicznoprawnych względem wierzycieli prywatnych, ponieważ wierzyciele tej samej kategorii byli traktowani jednakowo.

(15)

Zgłoszenie planu restrukturyzacji umożliwiło utrzymanie pomocy na ratowanie spółki w okresie przekraczającym sześć miesięcy. Jednakże, Polska w późniejszym terminie wycofała swoje zgłoszenie. Punkt 26 Wytycznych wyraźnie stanowi, że zgłoszenie planu restrukturyzacji jest warunkiem niezbędnym (sine qua non) do przedłużenia pomocy w celu ratowania przedsiębiorstwa. Dlatego w przypadku wycofania uprzednio zgłoszonego planu restrukturyzacji, przedłużenie pomocy w celu ratowania spółki musi zostać wstrzymane (7). W niniejszym przypadku warunek ten został zachowany, ponieważ przedsiębiorstwo spłaciło kredyt, w stosunku do którego państwo udzieliło poręczenia.

(16)

Komisja podejmuje decyzję w sprawie zamknięcia formalnego postępowania wyjaśniającego na mocy art. 88 ust. 2 Traktatu WE w odniesieniu do zgłoszonego środka pomocy, ponieważ Polska wycofała swoje zgłoszenie i nie przyznała bezprawnie żadnej pomocy.