I Akty przyjęte na mocy Traktatów WE/Euratom, których publikacja jest obowiązkowa

II Akty przyjęte na mocy Traktatów WE/Euratom, których publikacja nie jest obowiązkowa

8.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 34/3

DECYZJA KOMISJI

z dnia 19 grudnia 2007 r.

w sprawie przystąpienia Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej do Konwencji o ochronie fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych

(2008/99/WE, Euratom)

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, w szczególności jego art. 101 akapit drugi,

uwzględniając decyzję Rady 2007/513/Euratom z dnia 10 lipca 2007 r. zatwierdzającą przystąpienie Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej do poprawionej Konwencji o ochronie fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych (1),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Artykuł 2 lit. e) Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (Traktat Euratom) stanowi, że Europejska Wspólnota Energii Atomowej (Wspólnota) zapewnia, przez odpowiedni nadzór, niestosowanie materiałów jądrowych w celach innych niż planowane.

(2)	Konwencja o ochronie fizycznej materiałów jądrowych (CPPNM) została przyjęta w 1979 r. i weszła w życie w 1987 r. Stronami CPPNM jest 128 państw oraz Wspólnota (2). Wszystkie państwa członkowskie są stronami CPPNM.

(3)

Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (Trybunał Sprawiedliwości) (3) uznał, że uczestnictwo państw członkowskich w CPPNM jest zgodne z postanowieniami Traktatu Euratom jedynie pod warunkiem że Wspólnota jako taka, przy uwzględnieniu jej uprawnień i jurysdykcji, jest stroną CPPNM na takich samych warunkach jak państwa członkowskie. Trybunał uznał też, że niektóre zobowiązania wynikające z CPPNM mogą zostać zrealizowane, jeżeli chodzi o Wspólnotę, jedynie w drodze ścisłej współpracy między Wspólnotą a państwami członkowskimi – zarówno w procesie negocjacyjnym oraz w procesie zawarcia Konwencji, jak i w zakresie wypełniania podjętych zobowiązań,

STANOWI, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Niniejszym zatwierdza się w imieniu Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej przystąpienie do Konwencji o ochronie fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych.

Tekst Konwencji o ochronie fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych (załącznik 1) oraz deklaracja Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej zgodna z art. 18 ust. 4 i art. 17 ust. 3 tej konwencji są załączone do niniejszej decyzji (załącznik 2).

Artykuł 2

Dokument przystąpienia zostaje złożony dyrektorowi generalnemu Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, będącemu depozytariuszem Konwencji o ochronie fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych, w możliwie najkrótszym terminie po przyjęciu niniejszej decyzji pismem podpisanym przez Szefa Przedstawicielstwa Komisji Europejskiej przy Organizacjach Międzynarodowych w Wiedniu.

Artykuł 3

W nocie załączonej do niniejszej decyzji (załącznik 3) członek Komisji Europejskiej odpowiedzialny za stosunki zewnętrzne potwierdza powołanie Szefa Przedstawicielstwa Komisji Europejskiej przy Organizacjach Międzynarodowych w Wiedniu w celu złożenia deklaracji załączonej do niniejszej decyzji dyrektorowi generalnemu Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, będącemu depozytariuszem Konwencji („Pełnomocnictwo”), w możliwie najkrótszym terminie po przyjęciu niniejszej decyzji.

Sporządzono w Brukseli, dnia 19 grudnia 2007 r.

W imieniu Komisji

Andris PIEBALGS

Członek Komisji

(1) Dz.U. L 190 z 21.7.2007, str. 12.

(2) Stan na dzień 31 maja 2007 r.

(3) Wyrok 1/78 z dnia 14 listopada 1978 r., Rec., 1978, str. 2151, w szczególności sentencja wyroku oraz pkt 34.

ZAŁĄCZNIK 1

Konwencja o ochronie fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych

PAŃSTWA STRONY NINIEJSZEJ KONWECJI,

UZNAJĄC prawo wszystkich państw do rozwoju i wykorzystania energii jądrowej do celów pokojowych i ich uzasadnione interesy w zakresie potencjalnych korzyści, uzyskiwanych z pokojowego wykorzystania energii jądrowej,

PRZEKONANE, że istnieje potrzeba ułatwienia współpracy międzynarodowej i przekazywania technologii jądrowej w celu pokojowego wykorzystania energii jądrowej,

BIORĄC POD UWAGĘ, że ochrona fizyczna ma istotne znaczenie dla ochrony zdrowia publicznego, bezpieczeństwa, środowiska i bezpieczeństwa narodowego oraz międzynarodowego,

ŚWIADOME celów i zasad Karty Organizacji Narodów Zjednoczonych dotyczących utrzymania pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego oraz działania na rzecz stosunków dobrosąsiedzkich i przyjaznych stosunków i współpracy między państwami,

Z UWAGI NA FAKT, że zgodnie z warunkami określonymi w art. 2 ust. 4 Karty Organizacji Narodów Zjednoczonych: „Wszyscy członkowie powstrzymają się w swych stosunkach międzynarodowych od groźby użycia siły lub użycia jej przeciwko integralności terytorialnej lub niezawisłości politycznej któregokolwiek państwa bądź w jakikolwiek inny sposób niezgodny z celami Organizacji Narodów Zjednoczonych”,

PRZYWOŁUJĄC deklarację w sprawie środków mających na celu eliminację terroryzmu międzynarodowego, stanowiącą załącznik do rezolucji 49/60 Zgromadzenia Ogólnego z dnia 9 grudnia 1994 r.,

PRAGNĄC uniknąć potencjalnych zagrożeń wynikających z nielegalnego handlu, niezgodnego z prawem zdobywania i wykorzystania materiałów jądrowych i sabotażu materiałów jądrowych i obiektów jądrowych oraz uwzględniając fakt, że ochrona fizyczna przed takimi działaniami stała się sprawą, która budzi coraz większe zaniepokojenie w państwach i na arenie międzynarodowej,

POWAŻNIE ZANIEPOKOJONE eskalacją na całym świecie aktów terroryzmu we wszystkich jego postaciach i przejawach oraz zagrożeniami wynikającymi z międzynarodowego terroryzmu i przestępczości zorganizowanej,

WIERZĄC, że ochrona fizyczna odgrywa istotną rolę we wspieraniu celów nierozprzestrzeniania broni jądrowej i zwalczania terroryzmu,

PRAGNĄC przyczynić się dzięki niniejszej Konwencji do umacniania ochrony fizycznej wykorzystania materiałów jądrowych i obiektów jądrowych do celów pokojowych na całym świecie,

PRZEKONANE, że przestępstwa dotyczące materiałów jądrowych i obiektów jądrowych są sprawą budzącą poważne zaniepokojenie oraz że istnieje pilna potrzeba przyjęcia stosownych i skutecznych środków lub wzmocnienia istniejących środków, aby zagwarantować zapobieganie takim przestępstwom, ich wykrywanie oraz karanie ich sprawców,

PRAGNĄC zacieśnić współpracę międzynarodową w celu ustanowienia skutecznych środków dla ochrony fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych zgodnie z prawem krajowym każdego państwa członkowskiego i zgodnie z niniejszą Konwencją,

PRZEKONANE, że niniejsza Konwencja powinna uzupełniać bezpieczne wykorzystanie, przechowywanie i transport materiałów jądrowych oraz bezpieczne działanie obiektów jądrowych,

UZNAJĄC istnienie zaleceń dotyczących ochrony fizycznej stworzonych w ramach współpracy międzynarodowej, aktualizowanych okresowo i mogących stanowić wytyczne co do tymczasowych środków uzyskiwania skutecznego poziomu ochrony fizycznej,

UZNAJĄC również fakt, że za skuteczną ochronę fizyczną materiałów jądrowych i obiektów jądrowych wykorzystywanych w celach wojskowych odpowiedzialne jest państwo dysponujące takimi materiałami jądrowymi i obiektami jądrowymi, oraz rozumiejąc, że takie materiały i obiekty są i pozostaną pod ścisłą ochroną fizyczną,

UZGODNIŁY, co następuje:

Artykuł 1

Dla celów niniejszej Konwencji:

„materiały jądrowe” oznaczają pluton z wyjątkiem plutonu zawierającego powyżej 80 % izotopu 238; uran-233; uran wzbogacony izotopem 235 lub 233; uran zawierający mieszankę izotopów występujący w przyrodzie w postaci innej niż ruda lub pozostałości rudy; wszelkie materiały zawierające jeden lub więcej z wyżej wymienionych składników;

b)	„uran wzbogacony izotopem 235 lub 233” oznacza uran zawierający izotop 235 lub 233 lub oba te izotopy w takiej ilości, w której stosunek ich sumy do izotopu 238 jest większy od stosunku izotopu 235 do izotopu 238 występującego w przyrodzie;

„międzynarodowy transport materiałów jądrowych” oznacza przewożenie przesyłki zawierającej materiały jądrowe wszelkimi środkami transportu, w przypadku kiedy ma ona zostać wywieziona poza terytorium państwa, z którego pochodzi; od momentu wyjazdu z obiektu nadawcy w tym państwie do momentu dostarczenia do obiektu odbiorcy w państwie, w którym znajduje się ostateczne miejsce przeznaczenia;

„obiekt jądrowy” oznacza obiekt (w tym związane z nim budynki i wyposażenie), w którym materiały jądrowe są produkowane, przetwarzane, wykorzystywane, przemieszczane, przechowywane lub usuwane, jeśli uszkodzenie lub ingerencja w takim obiekcie może prowadzić do uwolnienia znaczącej ilości promieniowania lub materiału promieniotwórczego;

„sabotaż” oznacza wszelkie zamierzone działania skierowane przeciwko obiektowi jądrowemu lub materiałom jądrowym podczas ich wykorzystywania, przechowywania lub transportu, które mogą w sposób bezpośredni lub pośredni zagrażać zdrowiu i bezpieczeństwu personelu, społeczeństwa lub środowiska przez wystawienie ich na działanie promieniowania lub przez uwalnianie substancji radioaktywnych.

Artykuł 1A

Niniejsza Konwencja ma na celu osiągnięcie i utrzymanie na całym świecie skutecznej ochrony fizycznej materiałów jądrowych wykorzystywanych do celów pokojowych oraz obiektów jądrowych wykorzystywanych do celów pokojowych; zapobieganie i zwalczanie przestępstw związanych z takimi materiałami i obiektami na całym świecie, jak również ułatwienie współpracy w tym zakresie pomiędzy Państwami Stronami.

Artykuł 2

1. Niniejsza Konwencja ma zastosowanie do materiałów jądrowych wykorzystywanych do celów pokojowych w odniesieniu do ich wykorzystywania, przechowywania i transportu oraz do obiektów jądrowych wykorzystywanych do celów pokojowych, jednakże z zastrzeżeniem, że art. 3 i 4 oraz art. 5 ust. 4 niniejszej Konwencji stosuje się do takich materiałów jądrowych jedynie podczas międzynarodowego transportu materiałów jądrowych.

2. Odpowiedzialność za ustanowienie, wdrożenie i utrzymanie systemu fizycznej ochrony na terytorium danego państwa członkowskiego spoczywa wyłącznie na tym państwie.

3. Przepisy niniejszej Konwencji, z wyjątkiem zobowiązań wyraźnie podjętych przez państwa członkowskie w ramach niniejszej Konwencji, nie są interpretowane jako naruszające suwerenne prawa państwa.

a)	Niniejsza Konwencja nie narusza innych praw, zobowiązań i obowiązków Państw Stron, zgodnych z prawem międzynarodowym, w szczególności celów i zasad Karty Organizacji Narodów Zjednoczonych, ani międzynarodowego prawa humanitarnego;
b)	działania sił zbrojnych podczas konfliktów zbrojnych, w rozumieniu tych pojęć zgodnie z międzynarodowym prawem humanitarnym, podlegające temu prawu, nie podlegają niniejszej Konwencji, natomiast działania podejmowane przez siły zbrojne danego państwa w ramach wykonywania oficjalnych zobowiązań nie podlegają niniejszej Konwencji w zakresie, w którym podlegają one innym zasadom prawa międzynarodowego;
c)	przepisy niniejszej Konwencji nie są rozumiane jako prawne upoważnienie do wykorzystania lub zagrożenia użyciem siły przeciwko materiałom jądrowym lub obiektom jądrowym wykorzystywanym do celów pokojowych;
d)	przepisy niniejszej Konwencji nie zezwalają na bezprawne czyny, ani do nich nie uprawniają, ani nie wykluczają możliwości ścigania takich czynów zgodnie z innymi prawami.

5. Niniejsza Konwencja nie ma zastosowania do materiałów jądrowych wykorzystywanych lub składowanych w celach wojskowych ani do obiektów jądrowych, w których znajdują się takie materiały.

Artykuł 2A

1. Każde Państwo Strona ustanawia, wdraża i utrzymuje stosowny system ochrony fizycznej w odniesieniu do materiałów jądrowych i obiektów jądrowych podlegający jurysdykcji tego państwa, mając na celu:

a)	ochronę wykorzystywanych, przechowywanych i transportowanych materiałów jądrowych przed kradzieżą i pozyskaniem ich w inny niezgodny z prawem sposób;

zapewnienie wdrożenia wszechstronnych środków natychmiastowego działania w celu wykrywania oraz, w stosownych przypadkach, odzyskiwania brakujących lub skradzionych materiałów jądrowych; w przypadkach kiedy materiały znajdują się poza terytorium danego Państwa Strony, państwo to podejmuje działania zgodne z art. 5;

c)	ochronę materiałów jądrowych i obiektów jądrowych przed sabotażem; oraz

d)	ograniczenie lub minimalizację radiologicznych skutków sabotażu.

2. Podczas wdrażania ust. 1 każde z Państw Stron:

a)	ustanawia i utrzymuje ramy prawne i regulacyjne w odniesieniu do ochrony fizycznej;

b)	ustanawia lub wyznacza kompetentny organ lub organy odpowiedzialne za wdrożenie ram prawnych i regulacyjnych; oraz

c)	podejmuje inne stosowne środki konieczne dla fizycznej ochrony materiałów jądrowych i obiektów jądrowych.

3. Podczas realizacji zobowiązań określonych w ust. 1 i 2, bez uszczerbku dla wszelkich innych przepisów niniejszej Konwencji, każde z Państw Stron stosuje, w rozsądnym i możliwym do zrealizowania stopniu, następujące podstawowe zasady ochrony fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych.

PODSTAWOWA ZASADA A: Odpowiedzialność państwa

Odpowiedzialność za ustanowienie, wdrożenie i utrzymanie systemu fizycznej ochrony na terytorium danego państwa spoczywa wyłącznie na tym państwie.

PODSTAWOWA ZASADA B: Obowiązki podczas transportu międzynarodowego

Odpowiedzialność państwa za zapewnienie odpowiedniej ochrony materiałów jądrowych rozciąga się na międzynarodowy transport tych materiałów, aż do momentu przekazania tej odpowiedzialności innemu państwu w stosownym przypadku.

PODSTAWOWA ZASADA C: Ramy prawne i regulacyjne

Państwo jest odpowiedzialne za ustanowienie i utrzymanie ram prawnych i regulacyjnych w odniesieniu do ochrony fizycznej. Ramy te powinny przewidywać ustanowienie stosownych wymagań dotyczących ochrony fizycznej i zawierać system oceny i udzielania zezwoleń lub inne procedury przyznawania upoważnienia. Ramy te powinny obejmować system kontroli obiektów jądrowych i transportu w celu weryfikacji zgodności ze stosownymi wymaganiami i warunkami zezwolenia lub innego dokumentu upoważniającego oraz powinny ustanawiać środki umożliwiające egzekwowanie stosownych wymagań i warunków, w tym skuteczne sankcje.

PODSTAWOWA ZASADA D: Właściwy organ

Państwo powinno ustanowić lub wyznaczyć właściwy organ odpowiedzialny za wdrażanie ram prawnych i regulacyjnych oraz posiadający odpowiednie uprawnienia, kompetencje oraz zasoby finansowe i ludzkie dla realizacji wyznaczonych zadań. Państwo powinno podjąć kroki w celu zapewnienia rzeczywistej niezależności funkcji właściwego organu danego państwa od funkcji wszelkich innych organów odpowiedzialnych za promocję lub wykorzystanie energii jądrowej.

PODSTAWOWA ZASADA E: Odpowiedzialność posiadaczy zezwoleń

Należy wyraźnie określić zakres odpowiedzialności za wdrażanie poszczególnych elementów ochrony fizycznej w obrębie danego państwa. Państwo powinno zagwarantować, że zasadnicza odpowiedzialność za ochronę materiałów jądrowych lub obiektów jądrowych spoczywa na posiadaczach stosownych zezwoleń lub innych dokumentów upoważniających (np. operatorów lub spedytorów).

PODSTAWOWA ZASADA F: Kultura bezpieczeństwa

Wszystkie organizacje zaangażowane we wdrażanie ochrony fizycznej powinny nadać należny priorytet kulturze bezpieczeństwa, jej stworzeniu i utrzymaniu, które są konieczne, aby zagwarantować jej skuteczne wdrożenie w całej organizacji.

PODSTAWOWA ZASADA G: Zagrożenie

Ochrona fizyczna stosowana przez dane państwo powinna być oparta na bieżącej ocenie zagrożenia przeprowadzanej przez to państwo.

PODSTAWOWA ZASADA H: Podejście stopniowe

Wymagania dotyczące ochrony fizycznej powinny opierać się na podejściu opartym na stopniowaniu, z uwzględnieniem bieżącej oceny zagrożenia, stopnia atrakcyjności, charakteru materiałów i potencjalnych skutków związanych z nieuprawnionym usunięciem materiałów jądrowych oraz z sabotażem wymierzonym w materiały jądrowe lub obiekty jądrowe.

PODSTAWOWA ZASADA I: Ochrona wielopoziomowa

Wymagania państwa dotyczące ochrony fizycznej powinny odzwierciedlać koncepcję kilku poziomów bezpieczeństwa i metod ochrony (strukturalnej lub innej technicznej, na poziomie personelu lub organizacji), które przeciwnik musiałby pokonać lub obejść, aby osiągnąć swoje cele.

PODSTAWOWA ZASADA J: Gwarancja jakości

Należy ustanowić i wdrożyć politykę zapewniania jakości i programy zapewniania jakości, aby uzyskać pewność, że spełniane są określone wymagania dotyczące wszystkich działań istotnych dla ochrony fizycznej.

PODSTAWOWA ZASADA K: Plany na sytuacje nieprzewidziane

Należy przygotować plany reagowania na sytuacje nieprzewidziane (nadzwyczajne) w odniesieniu do nieuprawnionego usunięcia materiałów jądrowych albo sabotażu obiektów jądrowych lub materiałów jądrowych, albo próby takich działań; plany te powinny być właściwie stosowane przez wszystkich posiadaczy zezwoleń i odpowiednie władze, których dotyczy dana sytuacja.

PODSTAWOWA ZASADA L: Poufność

Państwo powinno ustanowić wymagania dotyczące ochrony informacji poufnych, których nieuprawnione ujawnienie mogłoby stanowić zagrożenie dla ochrony fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych.

Przepisy niniejszego artykułu nie mają zastosowania do żadnych materiałów jądrowych, które zgodnie z decyzją podjętą po stosownym rozważeniu przez Państwo Stronę nie muszą być objęte systemem ochrony fizycznej ustanowionym na mocy ust. 1, z uwzględnieniem charakteru danych materiałów, ich ilości i stopnia atrakcyjności oraz potencjalnych skutków radiologicznych i innych związanych z nieuprawnionym działaniem wymierzonym przeciwko tym materiałom oraz bieżącej oceny zagrożenia w odniesieniu do tych materiałów;

materiały jądrowe, które nie podlegają przepisom niniejszego artykułu na mocy lit. a) powinny być objęte ochroną zgodnie z praktyką rozważnego zarządzania.

Artykuł 3

Każde Państwo Strona podejmuje stosowne kroki w ramach swojego prawa krajowego i zgodne z prawem międzynarodowym, aby zagwarantować w miarę możliwości ochronę materiałów jądrowych podczas międzynarodowego transportu materiałów jądrowych na terytorium tego państwa lub na pokładzie statku lub samolotu podlegającego jego jurysdykcji, o ile statek ten lub samolot są środkiem transportu materiałów do lub z tego państwa na poziomie określonym w załączniku I.

Artykuł 4

1. Żadne z Państw Stron nie eksportuje ani nie udziela upoważnień do eksportu materiałów jądrowych, chyba że państwo to uzyska gwarancje ochrony tych materiałów podczas międzynarodowego transportu materiałów jądrowych na poziomie określonym w załączniku I.

2. Żadne z Państw Stron nie importuje ani nie udziela upoważnień do importu materiałów jądrowych z państwa niebędącego stroną niniejszej Konwencji, chyba że uzyska gwarancje ochrony tych materiałów podczas międzynarodowego transportu materiałów jądrowych na poziomie określonym w załączniku I.

3. Państwo Strona nie zezwala na tranzyt materiałów jądrowych przez swoje terytorium drogą lądową lub wewnętrzną drogą wodną lub przez swoje lotniska lub porty morskie pomiędzy państwami niebędącymi stronami niniejszej Konwencji, chyba że Państwo Strona uzyska w miarę możności gwarancje ochrony materiałów jądrowych podczas międzynarodowego transportu materiałów jądrowych na poziomie określonym w załączniku I.

4. Każde Państwo Strona w ramach swojego prawa krajowego stosuje poziom ochrony fizycznej określony w załączniku I w odniesieniu do materiałów jądrowych transportowanych z jednej części tego państwa do innej części tego samego państwa przez międzynarodowe wody lub przestrzeń powietrzną.

5. Państwo Strona odpowiedzialne za uzyskiwanie gwarancji ochrony materiałów jądrowych na poziomach określonych w załączniku I zgodnie z ust. 1–3 określa i informuje z wyprzedzeniem państwa członkowskie, przez które materiały jądrowe będą przewożone tranzytem drogą lądową lub wewnętrznymi drogami wodnymi lub na których lotnisko lub do portu, do którego zostaną one przywiezione.

6. Odpowiedzialność za uzyskanie gwarancji, o których mowa w ust. 1, może zostać przekazana, za obopólną zgodą, Państwu Stronie zaangażowanemu w transport jako państwo importujące.

7. Żadne przepisy niniejszego artykułu nie są interpretowane jako naruszające w jakikolwiek sposób suwerenność terytorialną i jurysdykcję państwa, w tym dotyczącą jego przestrzeni powietrznej i mórz terytorialnych.

Artykuł 5

1. Państwa Strony określają i powiadamiają się nawzajem bezpośrednio lub przez Międzynarodową Agencję Energii Atomowej o swoich punktach kontaktowych w odniesieniu do kwestii w zakresie niniejszej Konwencji.

2. W przypadku kradzieży, rabunku lub przejęcia materiałów jądrowych w jakikolwiek inny niezgodny z prawem sposób lub wiarygodnego zagrożenia tego rodzaju, Państwa Strony, zgodnie z ich krajowym prawem, zapewnią w możliwie najszerszym zakresie współpracę i pomoc w odzyskiwaniu i ochronie takich materiałów dla każdego państwa, które o to poprosi. W szczególności:

Państwo Strona podejmuje stosowne kroki, aby natychmiast powiadomić inne państwa członkowskie, których według niego dotyczy dana sprawa, o wszelkich kradzieżach, rabunku lub przejęciu materiałów jądrowych w jakikolwiek inny niezgodny z prawem sposób lub o wiarygodnym zagrożeniu tego rodzaju, a także w stosownych przypadkach powiadamia Międzynarodową Agencję Energii Atomowej oraz inne właściwe organizacje międzynarodowe;

w ten sposób w stosownych przypadkach zainteresowane Państwa Strony wymieniają informacje: pomiędzy sobą, z Międzynarodową Agencją Energii Atomowej i innymi właściwymi organizacjami międzynarodowymi, mając na celu ochronę zagrożonych materiałów jądrowych, weryfikację naruszenia pojemnika transportowego lub odzyskanie materiałów jądrowych, które zostały zabrane w sposób niezgodny z prawem oraz:

(i)	koordynują swoje działania za pomocą kanałów dyplomatycznych lub innych uzgodnionych kanałów;

(ii)	udzielają pomocy, jeżeli zostaną o nią poproszone;

(iii)

zapewniają zwrot odzyskanych materiałów jądrowych skradzionych lub brakujących na skutek wyżej wymienionych zdarzeń.

Środki wdrożenia tej współpracy są określane przez zainteresowane Państwa Strony.

3. W przypadku wiarygodnego zagrożenia sabotażem materiałów jądrowych lub obiektów jądrowych lub w przypadku dokonanego sabotażu Państwa Strony w możliwie najszerszym zakresie, zgodnie z ich prawem krajowym i według ich stosownych zobowiązań w świetle prawa międzynarodowego, współpracują według następujących zasad:

jeśli Państwo Strona posiada wiedzę o wiarygodnym zagrożeniu sabotażem materiałów jądrowych lub obiektu jądrowego w innym państwie, Państwo Strona podejmuje decyzję o stosownych krokach, które należy przedsięwziąć w celu jak najszybszego powiadomienia danego państwa oraz, w stosownych przypadkach, Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej i innych właściwych organizacji międzynarodowych o tym zagrożeniu, mając na względzie zapobieżenie sabotażowi;

w przypadku sabotażu materiałów jądrowych lub obiektu jądrowego na terytorium Państwa Strony oraz jeśli w kontekście tego zdarzenia istnieje prawdopodobieństwo skutków radiologicznych dla innych państw, Państwo Strona, bez uszczerbku dla innych zobowiązań zgodnych z prawem krajowym, podejmuje stosowne kroki w celu jak najszybszego powiadomienia państwa lub państw, które mogą doświadczyć skutków radiologicznych oraz powiadomienia, w stosownych przypadkach, Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej i innych właściwych organizacji, mając na względzie ograniczenie lub minimalizację skutków radiologicznych sabotażu;

jeżeli w kontekście lit. a) i b), Państwo Strona poprosi o pomoc, każde Państwo Strona, do którego skierowany jest wniosek o pomoc, natychmiast podejmuje decyzję i powiadamia wnioskujące Państwo Stronę – bezpośrednio lub za pośrednictwem Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej – czy jest w stanie udzielić wymaganej pomocy oraz o zakresie i warunkach pomocy, jaka może zostać udzielona;

d)	koordynacja współpracy zgodnej z lit. a)–c) odbywa się za pośrednictwem kanałów dyplomatycznych i innych uzgodnionych kanałów. Środki wdrożenia tej współpracy są określane dwustronnie lub wielostronnie przez zainteresowane Państwa Strony.

4. W stosownych przypadkach Państwa Strony współpracują i konsultują się ze sobą bezpośrednio lub za pośrednictwem Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej i innych organizacji międzynarodowych, mając na względzie uzyskanie wytycznych co do projektu, utrzymania i ulepszenia systemów ochrony fizycznej materiałów jądrowych podczas transportu międzynarodowego.

5. W stosownych przypadkach Państwo Strona może konsultować się i współpracować z innymi Państwami Stronami bezpośrednio lub za pośrednictwem Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej i innych organizacji międzynarodowych, mając na względzie uzyskanie ich wytycznych co do projektu, utrzymania i ulepszenia swojego krajowego systemu ochrony fizycznej materiałów jądrowych podczas krajowego wykorzystywania, przechowywania i transportu oraz co do ochrony obiektów jądrowych.

Artykuł 6

1. Państwa Strony podejmują stosowne kroki zgodne z ich prawem krajowym w celu ochrony wszelkich poufnych informacji, otrzymanych przez nie w trybie poufnym na mocy przepisów niniejszej Konwencji od innego Państwa Strony lub podczas uczestnictwa w działaniu realizowanym w ramach wdrażania niniejszej Konwencji. Jeżeli Państwa Strony przekazują w trybie poufnym informacje organizacjom międzynarodowym lub państwom niebędącym stronami niniejszej Konwencji w trybie poufnym, należy podjąć kroki w celu zapewnienia ochrony takich poufnych informacji. Państwo Strona, które otrzymało informacje w trybie poufnym od innego Państwa Strony może przekazać te informacje stronom trzecim jedynie za jego zgodą.

2. Niniejsza Konwencja nie wymaga od Państw Stron, by dostarczały jakichkolwiek informacji, których przekazywanie jest zabronione na mocy prawa krajowego lub które mogłyby narazić bezpieczeństwo państwa, którego ta sprawa dotyczy, lub ochronę fizyczną materiałów jądrowych lub obiektów jądrowych.

Artykuł 7

1. Umyślne dokonanie:

a)	nieuprawnionego działania, jakie stanowi otrzymanie, posiadanie, wykorzystanie, przekazanie, zmiana, usuwanie lub rozproszenie materiałów jądrowych oraz które powoduje lub może spowodować śmierć lub poważne obrażenia jakiejkolwiek osoby lub znaczne szkody w odniesieniu do własności lub środowiska;

b)	kradzieży lub rabunku materiałów jądrowych;

c)	sprzeniewierzenia lub nieuczciwego uzyskania materiałów jądrowych;

d)	działania, jakie stanowi nieuprawnione przewożenie, przesyłanie lub przemieszczanie materiałów jądrowych do państwa lub z państwa;

działania wymierzonego przeciwko obiektowi jądrowemu lub działania ingerującego w działanie obiektu jądrowego, podczas którego sprawca celowo powoduje – lub też jest świadomy, że działanie może spowodować – śmierć lub poważne obrażenia jakiejkolwiek osoby lub znaczne szkody w odniesieniu do własności lub środowiska przez narażenie ich na działanie promieniowania lub uwalnianie substancji radioaktywnych, jeżeli działanie to nie jest podejmowane zgodnie z prawem krajowym danego Państwa Strony, na którego terytorium znajduje się dany obiekt jądrowy;

f)	działania, jakie stanowi żądanie materiałów jądrowych przy użyciu groźby lub siły lub też innej formy zastraszenia;

groźby:

(i)	użycia materiałów jądrowych w celu spowodowania śmierci lub poważnych obrażeń jakiejkolwiek osoby lub znacznych szkód w odniesieniu do własności lub środowiska lub w celu popełnienia przestępstwa, o którym mowa w lit. e); lub

(ii)	popełnienia przestępstwa, o którym mowa w lit. b)–e), aby wymusić na osobie fizycznej lub prawnej, organizacji międzynarodowej lub państwie wykonanie lub powstrzymanie się od jakiegokolwiek działania;

h)	próby popełnienia jakiegokolwiek przestępstwa, o którym mowa w lit. a)–e);

i)	działania, jakie stanowi współudział w jakimkolwiek przestępstwie, o którym mowa w lit. a)–h);

j)	działania wszelkich osób organizujących lub kierujących osobami trzecimi w celu popełnienia przez nie przestępstwa, o którym mowa w lit. a)–h); oraz

działania, które przyczynia się do popełnienia przestępstwa, o którym mowa w lit. a)–h) przez grupę osób działających ze wspólnym celem; jeżeli takie działanie jest celowe; oraz:

(i)	dokonywane jest w celu szerzenia działalności przestępczej lub realizacji celów przestępczych grupy, przy czym takie działanie lub cel obejmuje popełnienie przestępstwa, o którym mowa w lit. a)–g); lub

(ii)	dokonywane jest ze świadomością intencji grupy popełniającej przestępstwo, o którym mowa w lit. a)–g); każde z Państw Stron Konwencji traktuje je jako przestępstwo karalne na mocy swojego prawa krajowego.

2. Każde Państwo Strona postanawia, że naruszenia prawa określone w niniejszym artykule podlegają odpowiednim sankcjom, uwzględniającym wagę tych naruszeń prawa.

Artykuł 8

1. Każde Państwo Strona podejmuje wszelkie środki niezbędne do ustanowienia jurysdykcji, której podlegać będą naruszenia prawa określone w art. 7 w następujących przypadkach:

a)	kiedy przestępstwo zostało popełnione na terytorium tego państwa lub na pokładzie statku lub samolotu zarejestrowanego w tym państwie;

b)	kiedy domniemany przestępca posiada narodowość tego państwa.

2. Każde Państwo Strona podejmuje również środki, które są niezbędne do ustanowienia jurysdykcji, której podlegają te przestępstwa, w przypadkach kiedy domniemany przestępca został ujawniony na terytorium tego państwa i nie poddaje się go ekstradycji na mocy art. 11 do żadnego z państw wymienionych w ust. 1.

3. Niniejsza Konwencja nie wyklucza jurysdykcji karnej według prawa krajowego.

4. Dodatkowo oprócz Państw Stron wymienionych w ust. 1 i 2, każde Państwo Strona może, zgodnie z prawem międzynarodowym, ustanowić swoją jurysdykcję w odniesieniu do przestępstw określonych w art. 7, o ile państwo to jest zaangażowane w międzynarodowy transport materiałów jądrowych jako państwo eksportujące lub importujące.

Artykuł 9

Po upewnieniu się, że wymagają tego okoliczności, Państwa Strony, na których terytorium przebywa domniemany przestępca, podejmują stosowne środki, w tym zatrzymanie, zgodnie z prawem krajowym tego państwa, aby zagwarantować dostępność tej osoby w celu postawienia jej przed sądem lub w celu ekstradycji. Państwa, od których wymagane jest ustanowienie jurysdykcji na mocy art. 8, oraz w stosownych przypadkach inne państwa, których dotyczy dana sprawa, są bezzwłocznie powiadamiane o środkach podjętych zgodnie z niniejszym artykułem.

Artykuł 10

O ile Państwo Strona, na którego terytorium przebywa domniemany przestępca, nie poddaje go ekstradycji, państwo to przekazuje sprawę właściwym organom w celu postawienia przestępcy przed sądem w ramach postępowania zgodnego z przepisami tego państwa, bez żadnych wyjątków i bez nieuzasadnionej zwłoki.

Artykuł 11

1. Przestępstwa określone w art. 7 są uznane za włączone we wszelkich traktatach ekstradycyjnych pomiędzy Państwami Stronami jako przestępstwa objęte ekstradycją. Państwa Strony zobowiązują się do włączenia tych przestępstw w każdym traktacie ekstradycyjnym, który w przyszłości zostanie między nimi zawarty.

2. Jeżeli Państwo Strona, które uzależnia ekstradycję od istnienia traktatu, otrzyma wniosek o ekstradycję od innego Państwa Strony, z którym nie podpisało wcześniej traktatu ekstradycyjnego, może rozważyć jako alternatywę zastosowanie niniejszej Konwencji jako podstawy prawnej dla ekstradycji w odniesieniu do takich przestępstw. Ekstradycja podlega innym warunkom przewidzianym prawem państwa, które otrzymało taki wniosek.

3. Państwa Strony, które nie uzależniają ekstradycji od istnienia traktatu, uznają takie przestępstwa jako objęte ekstradycją we wzajemnym porozumieniu z uwzględnieniem warunków przewidzianych prawem państwa, które otrzymało taki wniosek.

4. Do celów ekstradycji pomiędzy Państwami Stronami każde z przestępstw jest traktowane, jakby zostało popełnione nie tylko w miejscu, w którym go dokonano, ale również na terytoriach Państw Stron, które powinny ustanowić swoją jurysdykcję zgodnie z art. 8 ust. 1.

Artykuł 11A

Żadne z przestępstw określonych w art. 7 nie jest uważane w odniesieniu do ekstradycji albo wzajemnej pomocy prawnej za przestępstwo polityczne ani jako przestępstwo związane z przestępstwem politycznym, ani jako przestępstwo popełnione z pobudek politycznych. Stosownie do tego wniosek o ekstradycję lub wzajemną pomoc prawną na podstawie takiego przestępstwa nie może zostać odrzucony jedynie ze względu na fakt, że dotyczy przestępstwa politycznego lub stanowi przestępstwo związane z przestępstwem politycznym lub przestępstwo popełnione z pobudek politycznych.

Artykuł 11B

Żadne przepisy niniejszej Konwencji nie mogą być interpretowane w taki sposób, by nakładały obowiązek ekstradycji ani zezwolenia na wzajemną pomoc prawną, jeżeli Państwo Strona, które otrzymało wniosek, ma solidne podstawy, by uważać, że wniosek o ekstradycję z powodu popełnienia przestępstw określonych w art. 7 lub o wzajemną pomoc prawną w odniesieniu do takich przestępstw został złożony w celu postawienia przed sądem lub ukarania osoby z powodu jej rasy, religii, narodowości, pochodzenia etnicznego lub poglądów politycznych lub też, że spełnienie wymogów wniosku może spowodować pogorszenie sytuacji tej osoby z jednego z powyższych powodów.

Artykuł 12

Każdej osobie, w stosunku do której prowadzone jest postępowanie w związku z którymkolwiek z przestępstw określonych w art. 7, należy zagwarantować równe traktowanie na wszystkich etapach tego postępowania.

Artykuł 13

1. W związku z postępowaniem karnym prowadzonym w odniesieniu do przestępstw określonych w art. 7 Państwa Strony udzielają sobie nawzajem pomocy w najszerszym zakresie, włącznie z dostarczaniem do ich dyspozycji dowodów niezbędnych do prowadzenia postępowania. We wszystkich przypadkach stosuje się prawo państwa, które otrzymało wniosek.

2. Przepisy ust. 1 nie mają wpływu na zobowiązania podjęte w jakimkolwiek innym traktacie, dwustronnym lub wielostronnym, któremu wzajemna pomoc w sprawach karnych podlega lub będzie podlegać w całości lub w części.

Artykuł 13A

Żadne przepisy niniejszej Konwencji nie mają wpływu na przekazywanie technologii jądrowej do celów pokojowych, dla wzmocnienia ochrony fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych.

Artykuł 14

1. Każde Państwo Strona informuje depozytariusza o swoich prawach i przepisach wykonawczych do niniejszej Konwencji. Depozytariusz przekazuje okresowo takie informacje wszystkim Państwom Stronom.

2. Państwo Strona, na którego terytorium prowadzone jest postępowanie wobec domniemanego przestępcy, o ile jest to możliwe, najpierw powiadamia państwa bezpośrednio zainteresowane o ostatecznym wyniku postępowania. Państwo Strona powiadamia również o ostatecznym wyniku depozytariusza, który przekazuje informacje wszystkim państwom.

3. W przypadku, kiedy przestępstwo dotyczy materiałów jądrowych podczas ich wykorzystywania, przechowywania lub transportu krajowego oraz w przypadku, gdy zarówno domniemany przestępca, jak i materiały jądrowe pozostają na terytorium Państwa Strony, na którego terytorium zostało popełnione przestępstwo, lub w przypadku, kiedy przestępstwo dotyczy obiektu jądrowego i domniemany przestępca pozostaje na terytorium Państwa Strony, na którego terytorium zostało popełnione przestępstwo, żadne przepisy niniejszej Konwencji nie mogą być interpretowane jako wymóg, żeby Państwo Strona dostarczyło informacji dotyczących postępowania karnego wynikającego z takiego przestępstwa.

Artykuł 15

Załączniki stanowią integralną część niniejszej Konwencji.

Artykuł 16

1. Pięć lat po wejściu w życie poprawki przyjętej w dniu 8 lipca 2005 r. depozytariusz zwołuje konferencję Państw Stron w celu oceny wdrożenia niniejszej Konwencji oraz jej stosowności w odniesieniu do preambuły, całej części normatywnej i załączników w kontekście bieżącej sytuacji.

2. Następnie w odstępach nie krótszych niż pięć lat na wniosek większości Państw Stron depozytariusz może zwoływać kolejne konferencje w tym samym celu.

Artykuł 17

1. W przypadku sporu pomiędzy dwoma lub więcej niż dwoma Państwami Stronami, dotyczącego interpretacji niniejszej Konwencji, takie Państwa Strony podejmują konsultacje celem rozstrzygnięcia sporu na drodze negocjacji lub przy pomocy innych pokojowych, akceptowanych przez wszystkie strony sporu, środków rozstrzygania sporów.

2. Jeżeli tego rodzaju spór między Państwami Stronami nie może zostać rozstrzygnięty w sposób określony w ust. 1, zostanie on, na wniosek dowolnej strony takiego sporu, zgłoszony do postępowania arbitrażowego lub poddany pod rozstrzygnięcie Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości. Jeżeli w przypadku zgłoszenia sporu do postępowania arbitrażowego strony sporu nie są w stanie w ciągu sześciu miesięcy od daty wniosku osiągnąć porozumienia w sprawie organizacji arbitrażu, strona może zwrócić się do Prezesa Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości lub Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych o powołanie jednego lub kilku arbitrów. W przypadku złożenia w tym samym czasie sprzecznych wniosków przez strony sporu pierwszeństwo ma wniosek złożony do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

3. Podczas podpisywania, ratyfikacji, przyjmowania lub zatwierdzania niniejszej Konwencji lub w momencie przystąpienia do niej, każde Państwo Strona może zastrzec, iż nie uważa się za związane jedną lub obiema procedurami rozstrzygania sporów przewidzianymi w ust. 2. Pozostałe Państwa Strony nie są związane procedurą rozstrzygania sporów przewidzianą w ust. 2 w odniesieniu do Państwa Strony, które złożyło zastrzeżenia co do tej procedury.

4. Każde Państwo Strona, które złożyło zastrzeżenia zgodnie z ust. 3 może je w każdej chwili wycofać poprzez powiadomienie o tym depozytariusza.

Artykuł 18

1. Niniejsza Konwencja jest otwarta do podpisu przez wszystkie państwa w siedzibie Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej w Wiedniu oraz w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku od dnia 3 marca 1980 r. do momentu jej wejścia w życie.

2. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu przez państwa sygnatariuszy.

3. Po wejściu w życie niniejsza Konwencja jest otwarta dla wszystkich państw pragnących do niej przystąpić.

a)	Niniejsza Konwencja jest otwarta do podpisu lub przystąpienia dla organizacji międzynarodowych i organizacji regionalnych o integracyjnym lub innym charakterze, jeśli organizacja taka jest utworzona przez suwerenne państwa, a w jej kompetencjach mieści się negocjowanie, podejmowanie i wdrażanie międzynarodowych porozumień w dziedzinach objętych Konwencją;
b)	w sprawach wchodzących w zakres jej kompetencji organizacja taka we własnym imieniu korzysta z praw i wypełnia obowiązki, które niniejsza Konwencja określa dla Państw Stron;
c)	w momencie przystąpienia do niniejszej Konwencji organizacja taka przekazuje depozytariuszowi deklarację określającą, jakie państwa są jej członkami i które artykuły niniejszej Konwencji nie stosują się do niej;
d)	organizacja taka nie posiada dodatkowego prawa głosu oprócz tego, którym dysponują jej państwa członkowskie.

5. Dokumenty ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia do Konwencji składane są u depozytariusza.

Artykuł 19

1. Niniejsza Konwencja wchodzi w życie trzydziestego dnia od daty złożenia u depozytariusza dwudziestego pierwszego dokumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia.

2. Dla każdego państwa ratyfikującego, przyjmującego, zatwierdzającego lub przystępującego do Konwencji, po dacie złożenia dwudziestego pierwszego dokumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, Konwencja wchodzi w życie w trzydziestym dniu od daty złożenia przez takie państwo dokumentu ratyfikacji, przyjęcia lub przystąpienia.

Artykuł 20

1. Bez uszczerbku dla art. 16 Państwo Strona może składać wnioski poprawek do niniejszej Konwencji. Proponowane poprawki są składane u depozytariusza, który rozsyła je bezzwłocznie do wszystkich Państw Stron. Jeżeli większość Państw Stron zwróci się do depozytariusza z wnioskiem o zwołanie konferencji celem rozpatrzenia proponowanych poprawek, depozytariusz zaprasza wszystkie Państwa Strony do udziału w takiej konferencji, która rozpoczyna się nie wcześniej niż trzydzieści dni po wystosowaniu zaproszeń. Wszelkie poprawki przyjęte na konferencji większością dwóch trzecich wszystkich Państw Stron są natychmiast rozsyłane przez depozytariusza do wszystkich Państw Stron.

2. Dla każdego Państwa Strony składającego dokument ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia poprawki, poprawka wchodzi w życie w trzydziestym dniu od daty złożenia u depozytariusza dokumentów ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia poprawki przez dwie trzecie Państw Stron. Następnie poprawka wchodzi w życie dla wszystkich innych Państw Stron w dniu złożenia przez dane Państwo Stronę dokumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia poprawki.

Artykuł 21

1. Każde z Państw Stron może wypowiedzieć niniejszą Konwencję, przekazując pisemne powiadomienie depozytariuszowi.

2. Wypowiedzenie nabiera mocy w terminie stu osiemdziesięciu dni od dnia otrzymania powiadomienia przez depozytariusza.

Artykuł 22

Depozytariusz bezzwłocznie powiadamia wszystkie państwa o:

a)	każdym podpisaniu niniejszej Konwencji;

b)	każdym złożeniu dokumentu ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia;

c)	każdym zastrzeżeniu lub wycofaniu zastrzeżenia zgodnie z art. 17;

d)	wszelkich komunikatach organizacji zgodnie z art. 18 ust. 4 lit. c);

e)	wejściu niniejszej Konwencji w życie;

f)	wejściu w życie wszelkich poprawek do niniejszej Konwencji; oraz

g)	o każdym wypowiedzeniu złożonym na mocy art. 21.

Artykuł 23

Oryginał niniejszej Konwencji, którego teksty w językach angielskim, arabskim, chińskim, francuskim, hiszpańskim i rosyjskim mają jednakową moc, będzie złożony u dyrektora generalnego Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, który przekaże jego uwierzytelnione kopie wszystkim państwom.

ZAŁĄCZNIK I

Poziomy ochrony fizycznej, które należy stosować podczas międzynarodowego transportu materiałów jądrowych zgodnie z kategoriami określonymi w załączniku II

Poziomy ochrony fizycznej materiałów jądrowych podczas przechowywania związanego z międzynarodowym transportem materiałów jądrowych obejmują:

a)	dla materiałów kategorii III – przechowywanie na obszarze objętym kontrolą dostępu;

b)	dla materiałów kategorii II – przechowywanie na obszarach objętych stałym nadzorem przez strażników lub za pomocą urządzeń elektronicznych, otoczonych fizyczną barierą o ograniczonej liczbie wejść znajdujących się pod stosowną kontrolą lub na wszelkich obszarach o równoważnym poziomie ochrony;

dla materiałów kategorii I – przechowywanie na obszarze objętym ochroną określoną dla kategorii II powyżej, do którego dodatkowo dostęp jest ograniczony do zaufanych osób oraz który pozostaje pod nadzorem strażników będących w bliskim kontakcie z odpowiednimi siłami szybkiego reagowania. Konkretne środki podjęte w tym kontekście powinny mieć na celu wykrycie i zapobieżenie wszelkim atakom, nieuprawnionemu dostępowi lub nieuprawnionemu przemieszczeniu materiałów.

Poziomy ochrony fizycznej materiałów jądrowych podczas międzynarodowego transportu materiałów jądrowych obejmują:

dla materiałów kategorii II i III transport odbywa się z zachowaniem szczególnych środków ostrożności, w tym ustalenia z wyprzedzeniem pomiędzy nadawcą, odbiorcą i przewoźnikiem oraz uzgodnienia przez osoby fizyczne i prawne objęte jurysdykcją i przepisami państw eksportujących i importujących czasu, miejsca i procedur przekazywania odpowiedzialności za transport;

b)	dla materiałów kategorii I transport odbywa się z zachowaniem szczególnych środków ostrożności określonych powyżej dla transportu materiałów kategorii II i III oraz, dodatkowo, pod stałym nadzorem eskorty i w warunkach gwarantujących bliski kontakt z odpowiednimi siłami szybkiego reagowania;

c)	dla uranu występującego w naturze w formie innej niż ruda lub pozostałość rudy; ochrona transportu ilości przekraczających masę 500 kg uranu obejmuje powiadamianie z wyprzedzeniem o przesyłce, z określeniem sposobu transportu, spodziewanego czasu przyjazdu i potwierdzenia otrzymania przesyłki.

ZAŁĄCZNIK II

Tabela: Kategorie materiałów jądrowych

Materiał

Postać

Kategoria

III (3)

1.	Pluton (1)

Nienapromieniowany (2)

2 kg lub więcej

Mniej niż 2 kg, ale więcej niż 500 g

500 g lub mniej, ale więcej niż 15 g

Uran-235

Nienapromieniowany (2)

—	Uran wzbogacony do 20 % w 235U lub więcej

5 kg lub więcej

Mniej niż 5 kg, ale więcej niż 1 kg

1 kg lub mniej, ale więcej niż 15 g

—	Uran wzbogacony do 10 % w 235U, ale mniej niż 20 %

10 kg lub więcej

Mniej niż 10 kg, ale więcej niż 1 kg

—	Uran wzbogacony powyżej stanu naturalnego, ale mniej niż 10 % 235U

10 kg lub więcej

Uran-233

Nienapromieniowany (2)

2 kg lub więcej

Mniej niż 2 kg, ale więcej niż 500 g

500 g lub mniej, ale więcej niż 15 g

4.	Paliwo napromieniowane

Zubożony lub naturalny uran, tor lub nisko wzbogacone paliwo (mniej niż 10 % składnika rozszczepialnego) (4) (5)

(1) Wszelki pluton z wyjątkiem plutonu o koncentracji izotopu plutonu 238 przekraczającej 80 %.

(2) Materiały jądrowe nienapromieniowane w reaktorze jądrowym lub materiały jądrowe napromieniowane w reaktorze jądrowym, ale o poziomie promieniowania równym lub mniejszym niż 1 Gy/g (100 radów/g) na jednym nieosłoniętym metrze.

(3) Ilości niezaliczone do kategorii III oraz naturalny uran powinny być objęte ochroną zgodnie z zasadami rozważnego zarządzania.

(4) Mimo iż zaleca się opisany poziom ochrony, państwa mogą po uprzednim dokonaniu oceny szczególnych okoliczności zdecydować o nadaniu innej kategorii ochrony fizycznej.

(5) Inne paliwa, które ze względu na swoją pierwotną zawartość materiału rozszczepialnego przed napromieniowaniem klasyfikują się do kategorii I lub II mogą być przesunięte do niższej kategorii, gdy poziom promieniowania paliwa przekracza 1 Gy/g (100 radów/g) na jednym nieosłoniętym metrze.

ZAŁĄCZNIK 2

Deklaracja Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej zgodnie z art. 18 ust. 4 i art. 17 ust. 3 Konwencji

Aktualnymi członkami Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej są następujące państwa: Królestwo Belgii, Republika Bułgarii, Republika Czeska, Królestwo Danii, Republika Federalna Niemiec, Republika Estońska, Irlandia, Republika Grecka, Królestwo Hiszpanii, Republika Francuska, Republika Włoska, Republika Cypryjska, Republika Łotewska, Republika Litewska, Wielkie Księstwo Luksemburga, Republika Węgierska, Republika Malty, Królestwo Niderlandów, Republika Austrii, Rzeczpospolita Polska, Republika Portugalska, Rumunia, Republika Słowenii, Republika Słowacka, Republika Finlandii, Królestwo Szwecji, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

Wspólnota oświadcza, że art. 8–13 oraz art. 14 ust. 2 i 3 Konwencji o ochronie fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych nie mają do niej zastosowania.

Ponadto na mocy art. 17 ust. 3 Konwencji Wspólnota oświadcza również, że ze względu na fakt, że jedynie państwa mogą stanowić strony w sprawach przed Międzynarodowym Trybunałem Sprawiedliwości, Wspólnota podlega jedynie procedurze arbitrażu, o której mowa w art. 17 ust. 2.

ZAŁĄCZNIK 3

PEŁNOMOCNICTWO

Ja, poniżej podpisany, …, członek Komisji Wspólnot Europejskich odpowiedzialny za stosunki zewnętrzne i europejską politykę sąsiedztwa, niniejszym potwierdzam mianowanie:

Pana/Pani …

Szefem Przedstawicielstwa Komisji Europejskiej

przy Organizacjach Międzynarodowych w Wiedniu

w celu złożenia deklaracji załączonej do niniejszej decyzji dyrektorowi generalnemu Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, dokumentu przystąpienia do Konwencji o ochronie fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych.

Bruksela,

8.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 34/19

DECYZJA NR 1/2007 KOMITETU DS. TRANSPORTU LOTNICZEGO WSPÓLNOTA/SZWAJCARIA USTANOWIONEGO NA MOCY UMOWY MIĘDZY WSPÓLNOTĄ EUROPEJSKĄ A KONFEDERACJĄ SZWAJCARSKĄ W SPRAWIE TRANSPORTU LOTNICZEGO

z dnia 5 grudnia 2007 r.

zastępująca załącznik do Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego

(2008/100/WE)

KOMITET DS. TRANSPORTU LOTNICZEGO WSPÓLNOTA/SZWAJCARIA,

uwzględniając Umowę między Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego, zwaną dalej „umową”, w szczególności jej art. 23 ust. 4,

STANOWI, CO NASTĘPUJE:

Artykuł

Załącznik do niniejszej decyzji zastępuje załącznik do umowy.

Sporządzono w Brukseli, dnia 5 grudnia 2007 r.

W imieniu Wspólnego Komitetu

Daniel CALLEJA CRESPO

Przewodniczący Delegacji Wspólnoty

Raymond CRON

Przewodniczący Delegacji Szwajcarii

ZAŁĄCZNIK

Dla celów niniejszej umowy:

—	wszędzie tam, gdzie w aktach wymienionych w niniejszym załączniku znajdują się odniesienia do państw członkowskich Wspólnoty Europejskiej lub wymóg nawiązania do nich, odniesienia rozumiane są dla celów umowy jako stosujące się jednakowo do Szwajcarii lub do wymogu nawiązania do Szwajcarii,

—

bez uszczerbku dla postanowień art. 15 niniejszej umowy termin „przewoźnik lotniczy Wspólnoty”, o którym mowa w podanych poniżej dyrektywach i rozporządzeniach wspólnotowych, oznacza również przewoźnika lotniczego, który posiada koncesję i którego główne miejsce prowadzenia działalności oraz siedziba statutowa, jeżeli jest taka, znajduje się w Szwajcarii, zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady (EWG) nr 2407/92.

1. Trzeci Pakiet Lotniczy dotyczący liberalizacji i innych zasad lotnictwa cywilnego

Nr 2407/92

Rozporządzenie Rady z dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie przyznawania licencji przewoźnikom lotniczym.

(Artykuły 1–18)

(W zakresie stosowania art. 13 ust. 3, odesłania do art. 226 Traktatu WE należy rozumieć jako odesłanie do mających zastosowanie procedur niniejszej umowy).

Nr 2408/92

Rozporządzenie Rady z dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie dostępu przewoźników lotniczych Wspólnoty do wewnątrzwspólnotowych tras lotniczych.

(Artykuły 1–10, 12–15)

(Załączniki zostają zmienione tak, aby obejmowały szwajcarskie porty lotnicze).

(Stosuje się: zmiany w załączniku I wynikające z załącznika II, rozdział 8 (Polityka transportowa), sekcja G (Transport powietrzny) pkt 1 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej).

Nr 2409/92

Rozporządzenie Rady z dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie taryf i stawek za usługi lotnicze.

(Artykuły 1–11)

Nr 2000/79

Dyrektywa Rady z dnia 27 listopada 2000 r. dotycząca Europejskiego porozumienia w sprawie organizacji czasu pracy personelu pokładowego w lotnictwie cywilnym, zawartego przez Stowarzyszenie Europejskich Linii Lotniczych (AEA), Europejską Federację Pracowników Transportu (ETF), Europejskie Stowarzyszenie Cockpit (ECA), Stowarzyszenie Linii Lotniczych Regionów Europy (ERA) i Międzynarodowe Stowarzyszenie Przewoźników Lotniczych (IACA).

Nr 93/104

Dyrektywa Rady z dnia 23 listopada 1993 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy, zmieniona:

—	dyrektywą 2000/34/WE z dnia 22 czerwca 2000 r.

Nr 437/2003

Rozporządzenie (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie sprawozdań statystycznych w odniesieniu do przewozu lotniczego pasażerów, frachtu i poczty.

Nr 1358/2003

Rozporządzenie Komisji z dnia 31 lipca 2003 r. wykonujące rozporządzenie (WE) nr 437/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie sprawozdań statystycznych w odniesieniu do przewozu lotniczego pasażerów, frachtu i poczty oraz zmieniające jego załączniki I i II.

Nr 785/2004

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wymogów w zakresie ubezpieczenia w odniesieniu do przewoźników lotniczych i operatorów statków powietrznych.

91/670

Dyrektywa Rady z dnia 16 grudnia 1991 r. w sprawie wzajemnego uznawania licencji personelu pełniącego określone funkcje w lotnictwie cywilnym.

(Artykuły 1–8)

Nr 95/93

Rozporządzenie Rady z dnia 18 stycznia 1993 r. w sprawie wspólnych zasad przydzielania czasu na start lub lądowanie w portach lotniczych Wspólnoty (art. 1–12), zmienione:

—	rozporządzeniem nr 793/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. (art. 1–2).

96/67

Dyrektywa Rady z dnia 15 października 1996 r. w sprawie dostępu do rynku usług obsługi naziemnej w portach lotniczych Wspólnoty.

(Artykuły 1–9, 11–23, 25)

Nr 2027/97

Rozporządzenie Rady z dnia 9 października 1997 r. w sprawie odpowiedzialności przewoźnika lotniczego z tytułu wypadków lotniczych (art. 1–8), zmienione:

—	rozporządzeniem nr 889/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 maja 2002 r. (art. 1–2).

2. Zasady konkurencji

Każde odesłanie w poniższych tekstach do art. 81 i 82 Traktatu należy rozumieć jako art. 8 i 9 niniejszej umowy.

Nr 17/62

Rozporządzenie Rady z dnia 6 lutego 1962 r. wdrażające art. 81 i 82 Traktatu (art. 8 ust. 3), zmienione:

—	rozporządzeniem nr 59/62,

—	rozporządzeniem nr 118/63,

—	rozporządzeniem nr 2822/71,

—	rozporządzeniem nr 1216/99,

—	rozporządzeniem (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. (art. 1–13, 15–45).

Nr 2988/74

Rozporządzenie Rady z dnia 26 listopada 1974 r. dotyczące okresów przedawnień w postępowaniach i wykonywaniu sankcji zgodnie z regułami Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej dotyczącymi transportu i konkurencji (art. 1–7), zmienione:

—	rozporządzeniem Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. (art. 1–13, 15–45).

Nr 3975/87

Rozporządzenie Rady z dnia 14 grudnia 1987 r. ustanawiające procedurę stosowania reguł konkurencji do przedsiębiorstw w sektorze transportu lotniczego (art. 1–7, art. 8 ust. 1 i 2, art. 9–11, art. 12 ust. 1, 2, 4 i 5, art. 13 ust. 1 i 2, art. 14–19), zmienione:

—	rozporządzeniem Rady nr 1284/91 z dnia 14 maja 1991 r. (art. 1),

—	rozporządzeniem Rady nr 2410/92 z dnia 23 lipca 1992 r. (art. 1),

—	rozporządzeniem Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. (art. 1–13, 15–45).

Nr 3976/87

Rozporządzenie Rady z dnia 14 grudnia 1987 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do pewnych kategorii porozumień i praktyk uzgodnionych w sektorze transportu lotniczego (art. 1, 5 i 7), zmienione:

—	rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2344/90 z dnia 24 lipca 1990 r. (art. 1),

—	rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2411/92 z dnia 23 lipca 1992 r. (art. 1),

—	rozporządzeniem Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. (art. 1–13, 15–45).

Nr 1617/93(2)

Rozporządzenie Komisji z dnia 25 czerwca 1993 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do niektórych kategorii porozumień i praktyk uzgodnionych dotyczących wspólnego planowania i koordynacji rozkładów, wspólnych przedsięwzięć i konsultacji w sprawie taryf pasażerskich i towarowych w rejsowych połączeniach lotniczych oraz przydziału czasu na start lub lądowanie (art. 1–7), zmienione:

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1523/96 z dnia 24 lipca 1996 r. (art. 1–2),

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1083/1999 z dnia 26 maja 1999 r.,

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1324/2001 z dnia 29 czerwca 2001 r.

Nr 4261/88

Rozporządzenie Komisji z dnia 16 grudnia 1988 r. w sprawie skarg, wniosków i przesłuchań przewidzianych w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3975/87.

(Artykuły 1–14)

80/723

Dyrektywa Komisji z dnia 25 czerwca 1980 r. w sprawie przejrzystości stosunków finansowych między państwami członkowskimi a przedsiębiorstwami publicznymi (art. 1–9), zmieniona:

—	dyrektywą Komisji 85/413/EWG z dnia 24 lipca 1985 r. (art. 1–3).

Nr 1/2003

Rozporządzenie Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu.

(Artykuły 1–13 i 15–45)

(W zakresie, w jakim to rozporządzenie jest istotne dla stosowania niniejszej umowy. Dodanie tego rozporządzenia nie narusza podziału pracy według niniejszej umowy).

Nr 773/2004

Rozporządzenie Komisji z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszące się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i 82 Traktatu WE.

Nr 139/2004

Rozporządzenie Rady z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (rozporządzenie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw).

(Artykuły 1–18, art. 19 ust. 1–2, art. 20–23)

W odniesieniu do art. 4 ust. 5 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw w stosunkach między Wspólnotą Europejską a Szwajcarią stosuje się, co następuje:

W przypadku koncentracji określonej w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 139/2004, która nie ma wymiaru wspólnotowego w rozumieniu art. 1 tego rozporządzenia i która może być rozpatrzona w ramach krajowego prawa konkurencji przynajmniej trzech państw członkowskich WE i Szwajcarii, osoby lub przedsiębiorstwa określone w art. 4 ust. 2 tego rozporządzenia mogą, przed zawiadomieniem właściwych organów, poinformować Komisję WE w drodze uzasadnionego wniosku, że koncentracja powinna zostać zbadana przez Komisję.

2)	Komisja WE bezzwłocznie przekazuje Konfederacji Szwajcarskiej wszystkie wnioski złożone zgodnie z art. 4 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 139/2004 oraz zgodnie z poprzednim ustępem.

3)	Jeżeli Konfederacja Szwajcarska wyraziła sprzeciw co do wniosku o przekazanie sprawy, właściwe szwajcarskie organy ochrony konkurencji zachowują swoją kompetencję w sprawie i sprawa nie zostaje przekazana przez Konfederację Szwajcarską zgodnie z niniejszym ustępem.

W odniesieniu do terminów, o których mowa w art. 4 ustęp 4 i 5, art. 9 ust. 2 i 6 oraz art. 22 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw:

1)	Komisja WE bezzwłocznie przekazuje właściwym szwajcarskim organom ochrony konkurencji wszystkie odnośne dokumenty zgodnie z artykułem 4 ust. 4 i 5, art. 9 ust. 2 i 6 oraz art. 22 ust. 2.

2)	Terminy określone w art. 4 ust. 4 i 5, w art. 9 ust. 2 i 6 oraz w art. 22 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 139/2004 w odniesieniu do Konfederacji Szwajcarskiej zaczynają biec, począwszy od otrzymania odnośnych dokumentów przez właściwe szwajcarskie organy ochrony konkurencji.

Nr 802/2004

Rozporządzenie Komisji z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw.

(Artykuły 1–24)

3. Bezpieczeństwo lotnicze

Nr 3922/91

Rozporządzenie Rady z dnia 16 grudnia 1991 r. w sprawie harmonizacji wymagań technicznych i procedur administracyjnych w dziedzinie lotnictwa cywilnego.

(Artykuły 1–3, art. 4 ust. 2, art. 5–11 i art. 13)

94/56/WE

Dyrektywa Rady z dnia 21 listopada 1994 r. ustanawiająca podstawowe zasady regulujące postępowanie w dochodzeniu przyczyn wypadków i zdarzeń w lotnictwie cywilnym.

(Artykuły 1–13)

2004/36

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie bezpieczeństwa statków powietrznych państwa trzeciego korzystających z portów lotniczych Wspólnoty.

(Artykuły 1–9, 11–14)

2003/42

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 czerwca 2003 r. w sprawie zgłaszania zdarzeń w lotnictwie cywilnym.

(Artykuły 1–12)

Nr 1592/2002

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 lipca 2002 r. w sprawie wspólnych zasad w zakresie lotnictwa cywilnego i utworzenia Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Transportu Lotniczego (zwane dalej „rozporządzeniem”), zmienione:

—	rozporządzeniem nr 1634/2003 z dnia 22 lipca 2003 r.,

—	rozporządzeniem nr 1701/2003 z dnia 24 września 2003 r.,

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 334/2007 z dnia 28 marca 2007 r.,

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 103/2007 z dnia 2 lutego 2007 r. w sprawie przedłużenia okresu przejściowego określonego w art. 53 ust. 4,

—	przez komitet ustanowiony rozporządzeniem (WE) nr 1592/2002.

Agencja korzysta z uprawnień nadanych jej na mocy przepisów rozporządzenia również w Szwajcarii.

Komisja korzysta również w Szwajcarii z nadanych jej uprawnień w zakresie decyzji podejmowanych na podstawie art. 10 ust. 2, 4 i 6, art. 16 ust. 4, art. 29 ust. 3 lit. i), art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 5 i art. 53 ust. 4.

Bez uszczerbku dla dostosowań horyzontalnych przewidzianych w pierwszym akapicie załącznika do Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego, odniesień do „państw członkowskich” w art. 54 rozporządzenia lub w przepisach wymienionej tam decyzji 1999/468/WE nie należy rozumieć jako stosujących się do Szwajcarii.

Żadnego z przepisów rozporządzenia nie interpretuje się jako upoważniającego EASA do działania w imieniu Szwajcarii w ramach umów międzynarodowych w celach innych niż wsparcie Szwajcarii w wypełnianiu jej zobowiązań nałożonych takimi umowami.

Dla celów umowy przepisy rozporządzenia należy czytać z następującymi dostosowaniami:

artykuł 9 otrzymuje brzmienie:

(i)	w ust. 1 po słowie „Wspólnotą” dodaje się słowa „lub Szwajcarią”;

(ii)	w ust. 2 lit. a) po słowie „Wspólnotę” dodaje się słowa „lub Szwajcarię”;

(iii)

w ust. 2 skreśla się lit. b) i c);

(iv)

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„3. Prowadząc negocjacje z państwem trzecim w celu zawarcia umowy, zgodnie z którą państwo członkowskie lub Agencja będzie mogła wystawiać certyfikaty na podstawie certyfikatów wystawianych przez władze lotnicze danego państwa trzeciego, Wspólnota będzie każdorazowo podejmować starania w celu uzyskania dla Szwajcarii oferty zawarcia podobnej umowy z danym państwem trzecim.

Z kolei Szwajcaria podejmie starania w celu zawarcia z krajami trzecimi umów odpowiadających umowom zawartym przez Wspólnotę.”;

b)	w art. 20 dodaje się ustęp w brzmieniu: „4. W drodze odstępstwa od art. 12 ust. 2 lit. a) Warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich obywatele Szwajcarii korzystający z pełni praw obywatelskich mogą zostać zatrudnieni przez Dyrektora Zarządzającego Agencji.”;

c)	w art. 21 dodaje się akapit w brzmieniu: „Szwajcaria będzie stosowała w odniesieniu do Agencji Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich, stanowiący załącznik A do niniejszego załącznika, zgodnie z dodatkiem do załącznika A.”;

d)	w art. 28 ust. 2 dodaje się akapit w brzmieniu: „Szwajcaria będzie w pełni uczestniczyć w Zarządzie i będzie w nim miała te same prawa i obowiązki co państwa członkowskie UE, poza prawem do głosowania.”;

w art. 48 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„8. Szwajcaria wnosi wkład finansowy, o którym mowa w ust. 1 lit. a), według poniższego wzoru:

S (0.2/100) + S [1 – (a+b) 0.2/100] c/C

gdzie:

S	=	część budżetu Agencji nieobjęta opłatami i należnościami wymienionymi w ust. 1 lit. b) i c),
a	=	liczba państw stowarzyszonych,
b	=	liczba państw członkowskich UE,
c	=	wkład Szwajcarii do budżetu ICAO,
C	=	łączny wkład państw członkowskich UE i państw stowarzyszonych do budżetu ICAO.”;

f)	w art. 50 dodaje się akapit w brzmieniu: „Postanowienia dotyczące finansowej kontroli sprawowanej przez Wspólnotę w Szwajcarii w odniesieniu do uczestników działań Agencji są przedstawione w załączniku B do niniejszego załącznika.”;

do załącznika II do rozporządzenia włącza się następujące statki powietrzne jako produkty wchodzące w zakres art. 2 ust. 3 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia Komisji (WE) nr 1702/2003 z dnia 24 września 2003 r. ustanawiającego zasady wykonawcze dla certyfikacji statków powietrznych i związanych z nimi wyrobów, części i wyposażenia w zakresie zdatności do lotu i ochrony środowiska oraz dla certyfikacji organizacji projektujących i produkujących (1):

A/c - [HB IDJ] – typ CL600-2B19,

A/c - [HB-IGM] – typ Gulfstream G-V-SP,

A/c - [HB-IIS, HB-IIY, HB-IMJ, HB-IVL, HB-IVZ, HB-JES] – typ Gulfstream G-V,

A/c - [HB-IBX, HB-IKR, HB-IMY, HB-ITF, HB-IWY] – typ Gulfstream G-IV,

A/c - [HB-XJF, HB-ZCW, HB-ZDF, HB-ZDO] – typ MD 900.

Nr 736/2006

Rozporządzenie Komisji z dnia 16 maja 2006 r. w sprawie metodyki prowadzenia inspekcji standaryzacyjnych przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa Lotniczego.

Nr 768/2006

Rozporządzenie Komisji z dnia 19 maja 2006 r. wprowadzające w życie dyrektywę 2004/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie zbierania i wymiany informacji na temat bezpieczeństwa statków powietrznych korzystających z portów lotniczych Wspólnoty oraz zarządzania systemem informacyjnym.

Nr 779/2006

Rozporządzenie Komisji z dnia 24 maja 2006 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 488/2005 dotyczące honorariów i opłat pobieranych przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa Lotniczego.

Nr 2111/2005

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia wspólnotowego wykazu przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty i informowania pasażerów korzystających z transportu lotniczego o tożsamości przewoźnika lotniczego wykonującego przewóz oraz uchylające art. 9 dyrektywy 2004/36/WE.

Nr 473/2006

Rozporządzenie Komisji z dnia 22 marca 2006 r. ustanawiające przepisy wykonawcze dotyczące wspólnotowego wykazu przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty określonemu w rozdziale II rozporządzenia (WE) nr 2111/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady.

Rozporządzenie to stosuje się tak długo, jak długo obowiązuje ono w UE.

Nr 1702/2003

Rozporządzenie Komisji z dnia 24 września 2003 r. ustanawiające zasady wykonawcze dla certyfikacji statków powietrznych i związanych z nimi wyrobów, części i wyposażenia w zakresie zdatności do lotu i ochrony środowiska oraz dla certyfikacji organizacji projektujących i produkujących, zmienione:

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 381/2005 z dnia 7 marca 2005 r.,

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 706/2006 z dnia 8 maja 2006 r.,

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 335/2007 z dnia 28 marca 2007 r.,

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 375/2007 z dnia 30 marca 2007 r.

Dla celów niniejszej umowy przepisy rozporządzenia nr 1702/2003 rozumiane są jako przepisy z następującym dostosowaniem:

W art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

W ust. 3, 4, 6, 8, 10, 11, 13 i 14 dzień „28 września 2003 r.” zastępuje się „dniem wejścia w życie decyzji Komitetu ds. Transportu Lotniczego Wspólnota/Szwajcaria, która włącza rozporządzenie 1592/2002 do załącznika do rozporządzenia”.

Nr 2042/2003

Rozporządzenie Komisji z dnia 20 listopada 2003 r. w sprawie nieprzerwanej zdatności do lotu statków powietrznych oraz wyrobów lotniczych, części i wyposażenia, a także w sprawie zezwoleń udzielanych instytucjom i personelowi zaangażowanym w takie zadania, zmienione:

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 707/2006 z dnia 8 maja,

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 376/2007 z dnia 30 marca 2007 r.

Nr 104/2004

Rozporządzenie Komisji z dnia 22 stycznia 2004 r. ustanawiające zasady w sprawie organizacji i składu Komisji odwoławczej Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego.

Nr 488/2005

Rozporządzenie Komisji z dnia 21 marca 2005 r. dotyczące honorariów i opłat pobieranych przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa Lotniczego.

4. Ochrona lotnictwa

Nr 2320/2002

Rozporządzenie (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. ustanawiające wspólne zasady w dziedzinie bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego (art. 1–8, 10–13), zmienione:

—	rozporządzeniem (WE) nr 849/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r.

Nr 622/2003

Rozporządzenie Komisji z dnia 4 kwietnia 2003 r. ustanawiające środki w celu wprowadzenia w życie wspólnych podstawowych standardów dotyczących bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego, zmienione:

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 68/2004 z dnia 15 stycznia 2004 r.,

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 781/2005 z dnia 24 maja 2005 r. (art. 1–2),

—	rozporządzeniem Komisji (WE) nr 857/2005 z dnia 6 czerwca 2005 r. (art. 1–2).

Nr 1217/2003

Rozporządzenie Komisji z dnia 4 lipca 2003 r. ustanawiające wspólne specyfikacje dla krajowych programów kontroli jakości bezpieczeństwa w lotnictwie cywilnym.

Nr 1486/2003

Rozporządzenie Komisji z dnia 22 sierpnia 2003 r. ustanawiające procedury przeprowadzania inspekcji Komisji w dziedzinie bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego.

(Artykuły 1–13, 15–18)

Nr 1138/2004

Rozporządzenie Komisji z dnia 21 czerwca 2004 r. ustanawiające wspólną definicję części krytycznych stref zastrzeżonych w portach lotniczych.

Nr 65/2006

Rozporządzenie Komisji z dnia 13 stycznia 2006 r. zmieniające rozporządzenie Komisji (WE) nr 622/2003 ustanawiające środki wprowadzenia w życie wspólnych podstawowych standardów dotyczących ochrony lotnictwa.

Nr 240/2006

Rozporządzenie Komisji z dnia 10 lutego 2006 r. zmieniające rozporządzenie Komisji (WE) nr 622/2003 ustanawiające środki w celu wprowadzenia w życie wspólnych podstawowych standardów dotyczących ochrony lotnictwa.

Nr 831/2006

Rozporządzenie Komisji z dnia 2 czerwca 2006 r. zmieniające rozporządzenie Komisji (WE) nr 622/2003 ustanawiające środki w celu wprowadzenia w życie wspólnych podstawowych standardów dotyczących bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego.

5. Zarządzanie ruchem lotniczym

Nr 549/2004

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. ustanawiające ramy tworzenia Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej („rozporządzenie ramowe”).

Komisji przysługują w Szwajcarii prawa przyznane jej zgodnie z art. 6, art. 8 ust. 1 oraz art. 10, 11 i 12.

Nie naruszając dostosowań horyzontalnych zawartych w tiret pierwszym załącznika do Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego, odniesień do państw członkowskich w art. 5 rozporządzenia 549/2004 lub w przepisach decyzji 1999/468/WE, o której mowa w tym artykule, nie należy rozumieć jako stosujących się do Szwajcarii.

—	Komitet ustanowiony rozporządzeniem (WE) nr 549/2004 (Komitet ds. Jednolitej Przestrzeni Powietrznej).

Nr 550/2004

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie zapewniania służb nawigacji lotniczej w Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej („rozporządzenie w sprawie zapewniania służb”).

Komisja w stosunku do Szwajcarii dysponować będzie prawami przyznanymi jej zgodnie z art. 16 z uwzględnieniem poniższych zmian.

Dla celów umowy przepisy rozporządzenia należy czytać z następującymi dostosowaniami:

a)	w art. 3 wprowadza się następujące zmiany: W ust. 2 po słowie „Wspólnoty” dodaje się słowa „i Szwajcarii”;

b)	artykuł 7 otrzymuje brzmienie: W ust. 1 i 6 po słowie „Wspólnoty” dodaje się słowa „i Szwajcarii”;

c)	w art. 8 wprowadza się następujące zmiany: W ust. 1 po słowie „Wspólnoty” dodaje się słowa „i Szwajcarii”;

d)	artykuł 10 otrzymuje następujące brzmienie: W ust. 1 po słowie „Wspólnoty” dodaje się słowa „i Szwajcarii”;

e)	w art. 16 ust. 3 otrzymuje brzmienie: „3. Komisja kieruje swoją decyzję do państw członkowskich i informuje o tym instytucję zapewniającą służby w zakresie, w jakim jest ona prawnie zobligowana.”.

Nr 551/2004

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 w sprawie organizacji i użytkowania przestrzeni powietrznej w Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej („rozporządzenie w sprawie przestrzeni powietrznej”).

Komisji przysługują w Szwajcarii prawa przyznane jej zgodnie z art. 2, art. 3 ust. 5 i art. 10.

Nr 552/2004

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie interoperacyjności Europejskiej Sieci Zarządzania Ruchem Lotniczym („rozporządzenie w sprawie interoperacyjności”).

Komisji przysługują w Szwajcarii prawa przyznane jej zgodnie z art. 4, 7 i art. 10 ust. 3.

Dla celów umowy przepisy rozporządzenia należy czytać z następującymi dostosowaniami:

a)	w art. 5 wprowadza się następujące zmiany: W ust. 2 po słowie „Wspólnocie” dodaje się słowa „lub Szwajcarii.”;

b)	w art. 7 wprowadza się następujące zmiany: W ust. 4 po słowie „Wspólnocie” dodaje się słowa „lub Szwajcarii.”;

c)	w załączniku III wprowadza się następujące zmiany: W sekcji 3 tiret drugie i ostatnie po słowie „Wspólnocie” dodaje się słowa „lub Szwajcarii.”.

Nr 2096/2005

Rozporządzenie Komisji z dnia 20 grudnia 2005 r. ustanawiające wspólne wymogi dotyczące zapewniania służb żeglugi powietrznej.

Komisji przysługują w Szwajcarii prawa przyznane jej zgodnie z art. 9.

Nr 2150/2005

Rozporządzenie Komisji z dnia 23 grudnia 2005 r. ustanawiające wspólne zasady elastycznego użytkowania przestrzeni powietrznej.

2006/23

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie wspólnotowej licencji kontrolera ruchu lotniczego.

Nr 730/2006

Rozporządzenie Komisji z dnia 11 maja 2006 r. w sprawie klasyfikacji przestrzeni powietrznej i możliwości wykonywania lotów z widocznością w przestrzeni powietrznej powyżej poziomu lotu FL 195.

Nr 1033/2006

Rozporządzenie Komisji z dnia 4 lipca 2006 r. ustanawiające wymogi dla procedur w zakresie przetwarzania planów lotu w fazie poprzedzającej lot dla Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej.

Nr 1032/2006

Rozporządzenie Komisji z dnia 6 lipca 2006 r. ustanawiające wymagania dla automatycznych systemów wymiany danych lotniczych dla celów powiadamiania, koordynacji i przekazywania kontroli nad lotem pomiędzy organami kontroli ruchu lotniczego.

6. Środowisko naturalne i poziom hałasu

2002/30

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 marca 2002 r. w sprawie ustanowienia zasad i procedur w odniesieniu do wprowadzenia ograniczeń odnoszących się do poziomu hałasu w portach lotniczych Wspólnoty (art. 1–12 i 14–18).

(Stosuje się: zmiany w załączniku I wynikające z załącznika II, rozdział 8 (Polityka transportowa), sekcja G (Transport lotniczy) pkt 2 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej).

80/51

Dyrektywa Rady z dnia 20 grudnia 1979 roku w sprawie ograniczenia emisji hałasu z samolotów poddźwiękowych (art. 1–9), zmieniona:

—	dyrektywą 83/206/EWG.

89/629

Dyrektywa Rady z dnia 4 grudnia 1989 r. w sprawie ograniczenia emisji hałasu z cywilnych poddźwiękowych samolotów odrzutowych.

(Artykuły 1–8)

92/14

Dyrektywa Rady z dnia 2 marca 1992 r. w sprawie limitów operacyjnych statków powietrznych objętych częścią II rozdział 2 tom 1 załącznika 16 do Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, wydanie 2 (1988).

(Artykuły 1–11)

7. Ochrona konsumentów

90/314

Dyrektywa Rady z dnia 13 czerwca 1990 r. w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek.

(Artykuły 1–10)

93/13

Dyrektywa Rady z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich.

(Artykuły 1–11)

Nr 2299/89

Rozporządzenie Rady z dnia 24 lipca 1989 r. w sprawie kodeksu postępowania dla komputerowych systemów rezerwacji (art. 1–22), zmienione:

—	rozporządzeniem Rady nr 3089/93,

—	rozporządzeniem Rady nr 323/1999 z dnia 8 lutego 1999 r.

Nr 261/2004

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91.

(Artykuły 1–18)

8. Inne

2003/96

Dyrektywa Rady z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej.

(Artykuł 14 ust. 1 lit. b) oraz art. 14 ust. 2)

Załączniki:

A:	Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich

B:	Postanowienia dotyczące finansowej kontroli sprawowanej przez Wspólnotę w Szwajcarii w odniesieniu do uczestników działań EASA

C:	Deklaracje Rady w sprawie udziału Szwajcarii w komitetach.

(1) Dz.U. L 243 z 27.9.2003, str. 6.

ZAŁĄCZNIK A

PROTOKÓŁ W SPRAWIE PRZYWILEJÓW I IMMUNITETÓW WSPÓLNOT EUROPEJSKICH

WYSOKIE UMAWIAJĄCE SIĘ STRONY,

MAJĄC NA UWADZE, że zgodnie z art. 28 Traktatu ustanawiającego jedną Radę i jedną Komisję Wspólnot Europejskich, Wspólnoty te oraz Europejski Bank Inwestycyjny korzystają na terytorium państw członkowskich z przywilejów i immunitetów niezbędnych do wykonywania ich zadań,

PODJĘŁY następujące postanowienia, załączone to tego Traktatu.

ROZDZIAŁ I

MIENIE, FUNDUSZE, AKTYWA I OPERACJE WSPÓLNOT EUROPEJSKICH

Artykuł 1

Lokale i budynki Wspólnot są nietykalne. Nie podlegają rewizji, rekwizycji, konfiskacie lub wywłaszczeniu.

Mienie i aktywa Wspólnot nie podlegają żadnym środkom przymusu administracyjnego lub prawnego bez upoważnienia Trybunału Sprawiedliwości.

Artykuł 2

Archiwa Wspólnot są nietykalne.

Artykuł 3

Wspólnoty, ich aktywa, przychody i inne mienie są zwolnione ze wszelkich podatków bezpośrednich.

Rządy państw członkowskich, wszędzie tam gdzie jest to możliwe, podejmują odpowiednie środki w celu umorzenia lub zwrotu kwoty podatków pośrednich lub podatków z tytułu sprzedaży wliczone w cenę mienia ruchomego i nieruchomego, w przypadku gdy Wspólnoty dokonują, dla celów użytku służbowego, poważnych zakupów, których cena zawiera tego typu podatki. Jednakże stosowanie tych postanowień nie może spowodować zakłócenia konkurencji w obrębie Wspólnot.

Zwolnień nie udziela się w stosunku do podatków i opłat, których wysokość stanowi jedynie wynagrodzenie za korzystanie z usługi użyteczności publicznej.

Artykuł 4

Wspólnoty są zwolnione z wszelkich ceł, zakazów i ograniczeń przywozowych i wywozowych w odniesieniu do przedmiotów przeznaczonych do ich użytku służbowego: przedmioty przywiezione w ten sposób mogą zostać sprzedane, odpłatnie lub nieodpłatnie, na terytorium państwa, do którego zostały przywiezione, wyłącznie na warunkach zatwierdzonych przez rząd tego państwa.

Wspólnoty są także zwolnione z wszelkich ceł, zakazów i ograniczeń przywozowych i wywozowych w odniesieniu do swoich publikacji.

Artykuł 5

Europejska Wspólnota Węgla i Stali może posługiwać się dowolną walutą oraz prowadzić rozliczenia w dowolnej walucie.

ROZDZIAŁ II

KOMUNIKACJA I LAISSEZ-PASSER

Artykuł 6

W celu komunikacji służbowej i przekazywania wszelkich dokumentów, instytucje Wspólnoty korzystają na terytorium każdego państwa członkowskiego z przywilejów przyznawanych przez dane państwo placówkom dyplomatycznym.

Korespondencja służbowa i inne środki komunikacji służbowej instytucji Wspólnot nie podlegają cenzurze.

Artykuł 7

1. Laissez-passer w postaci, która zostanie określona przez Radę, a które władze państwa członkowskiego uznają za ważne dokumenty podróży, mogą być wystawiane członkom i pracownikom instytucji Wspólnot przez szefów tych instytucji. Te laissez-passer wydawane są urzędnikom i innym pracownikom na warunkach określonych w regulaminie pracowniczym urzędników i warunkach zatrudnienia innych pracowników Wspólnot.

Komisja może zawierać umowy umożliwiające uznawanie laissez-passer jako ważnych dokumentów podróży na terytorium krajów trzecich.

2. Nadal stosuje się postanowienia art. 6 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali w stosunku do członków i pracowników instytucji, którzy w dniu wejścia w życie niniejszego Traktatu posiadają laissez-passer przewidziane w tym artykule, do czasu stosowania postanowień ust. 1 niniejszego artykułu.

ROZDZIAŁ III

CZŁONKOWIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

Artykuł 8

Swoboda przemieszczania się członków Parlamentu Europejskiego podróżujących do lub z miejsca obrad Parlamentu Europejskiego nie podlega żadnym ograniczeniom administracyjnym ani innym.

W zakresie kontroli celnej i walutowej członkom Parlamentu Europejskiego przyznaje się:

a)	ze strony własnego rządu – takie same udogodnienia jakie przyznawane są wyższym urzędnikom wyjeżdżającym za granicę na czasowe pobyty służbowe;

b)	ze strony rządów innych państw członkowskich – takie same udogodnienia jakie przyznawane są przedstawicielom obcych rządów w związku z czasowym pobytem służbowym.

Artykuł 9

Wobec członków Parlamentu Europejskiego nie można prowadzić dochodzenia, postępowania sądowego ani też ich zatrzymywać z powodu ich opinii lub stanowiska zajętego przez nich w głosowaniu w czasie wykonywania przez nich obowiązków służbowych.

Artykuł 10

Podczas sesji Parlamentu Europejskiego jego członkowie:

a)	korzystają na terytorium swojego państwa z immunitetów przyznawanych członkom parlamentu ich państwa;

b)	nie mogą na terytorium innego państwa członkowskiego być zatrzymani ani nie mogą być wobec nich prowadzone postępowania sądowe.

Immunitet chroni także członków Parlamentu Europejskiego podczas ich podróży do i z miejsca, gdzie odbywa się posiedzenie Parlamentu Europejskiego.

Nie można powoływać się na immunitet w przypadku, gdy członek został ujęty na gorącym uczynku i nie może on również stanowić przeszkody w wykonywaniu przez Parlament Europejski prawa uchylenia immunitetu w odniesieniu do któregokolwiek z jego członków.

ROZDZIAŁ IV

PRZEDSTAWICIELE PAŃSTW CZŁONKOWSKICH BIORĄCY UDZIAŁ W PRACACH INSTYTUCJI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH

Artykuł 11

Przedstawiciele państw członkowskich biorący udział w pracach instytucji Wspólnot, ich doradcy i eksperci techniczni, korzystają w czasie wykonywania swoich funkcji i w podróży do i z miejsca obrad ze zwyczajowych przywilejów, immunitetów i udogodnień.

Niniejszy artykuł stosuje się również do członków organów doradczych Wspólnot.

ROZDZIAŁ V

URZĘDNICY I INNI PRACOWNICY WSPÓLNOT EUROPEJSKICH

Artykuł 12

Na terytorium każdego państwa członkowskiego i bez względu na ich przynależność państwową urzędnicy i inni pracownicy Wspólnot:

z zastrzeżeniem przepisów Traktatów dotyczących, z jednej strony, reguł odpowiedzialności urzędników i innych pracowników w stosunku do Wspólnot oraz, z drugiej strony, właściwości Trybunału w sporach między Wspólnotami a ich urzędnikami i innymi pracownikami, korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego co do dokonywanych przez nich czynności służbowych, obejmującego również wypowiedzi ustne lub pisemne. Korzystają oni z tego immunitetu również po zakończeniu pełnienia funkcji;

b)	nie podlegają ograniczeniom imigracyjnym i nie są objęci formalnościami dotyczącymi rejestracji cudzoziemców; dotyczy to również ich współmałżonków oraz członków rodziny pozostających na ich utrzymaniu;

c)	w zakresie przepisów walutowych korzystają z takich samych udogodnień, jakie są zwyczajowo przyznawane pracownikom organizacji międzynarodowych;

korzystają z prawa przywozu bez opłat swoich mebli i przedmiotów osobistego użytku przy podejmowaniu po raz pierwszy pracy w danym państwie, a także z prawa ponownego wywozu bez opłat swoich mebli i przedmiotów osobistego użytku po ustaniu funkcji w tym kraju, w obu przypadkach w stopniu uznanym przez rząd państwa, w którym prawo to jest wykonywane, za niezbędny;

korzystają z prawa przywozu bez opłat samochodu do użytku osobistego, nabytego w kraju ostatniego miejsca zamieszkania lub w państwie, którego są obywatelami, na zasadach rządzących rodzimym rynkiem tego kraju, a także z prawa ponownego wywozu bez opłat tego samochodu, w obu przypadkach w stopniu uznanym przez rząd państwa, w którym prawo to jest wykonywane, za niezbędny.

Artykuł 13

Urzędnicy i inni pracownicy Wspólnot objęci są podatkiem na rzecz Wspólnot od dochodów, wynagrodzeń i dodatków wypłacanych im przez Wspólnoty zgodnie z warunkami i procedurą określoną przez Radę stanowiącą na wniosek Komisji.

Są oni zwolnieni z krajowych podatków od dochodów, wynagrodzeń i dodatków wypłacanych przez Wspólnoty.

Artykuł 14

Przy stosowaniu podatku dochodowego, podatku majątkowego oraz podatku od spadku, a także stosując konwencje o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarte między państwami członkowskimi Wspólnot, urzędnicy i inni pracownicy Wspólnot, którzy, wyłącznie w związku z wykonywaniem obowiązków na rzecz Wspólnot, osiedlają się na terytorium państwa członkowskiego innego niż państwo ich miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w momencie dołączenia do służb Wspólnot, są traktowani w obu wymienionych powyżej państwach jakby zachowali wcześniejsze miejsce zamieszkania, pod warunkiem że leży ono w państwie członkowskim Wspólnot. Postanowienie to stosuje się także do współmałżonka, w zakresie w jakim nie wykonuje on działalności zawodowej oraz do dzieci pozostających na utrzymaniu i pod opieką osób, o których jest mowa w niniejszym artykule.

Mienie ruchome należące do osób, o których mowa w akapicie pierwszym, znajdujące się na terytorium, na którym osoby te przebywają, jest zwolnione z podatku od spadku w tym państwie. W celu ustalenia takiego podatku takie mienie uznaje się za znajdujące się w kraju zamieszkania do celów podatkowych, z zastrzeżeniem praw państw trzecich oraz ewentualnego stosowania postanowień międzynarodowych konwencji dotyczących unikania podwójnego opodatkowania.

Miejsce zamieszkania uzyskane wyłącznie w związku z pełnieniem funkcji w innych organizacjach międzynarodowych nie jest brane pod uwagę przy stosowaniu postanowień niniejszego artykułu.

Artykuł 15

Rada, stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, określa system świadczeń socjalnych obejmujący urzędników i innych pracowników Wspólnot.

Artykuł 16

Rada, stanowiąc na wniosek Komisji i po konsultacji z innymi zainteresowanymi instytucjami, określa kategorie urzędników i innych pracowników Wspólnot, do których stosują się postanowienia art. 12, art. 13 akapit drugi i art. 14, częściowo lub w całości.

Nazwiska, stopnie służbowe i adresy urzędników i innych pracowników w poszczególnych kategoriach przekazywane są okresowo rządom państw członkowskich.

ROZDZIAŁ VI

PRZYWILEJE I IMMUNITETY PLACÓWEK DYPLOMATYCZNYCH PAŃSTW TRZECICH AKREDYTOWANYCH PRZY WSPÓLNOTACH EUROPEJSKICH

Artykuł 17

Państwo członkowskie, na którego terytorium znajduje się siedziba Wspólnot, udziela zwyczajowych immunitetów dyplomatycznych i przywilejów placówkom dyplomatycznym państw trzecich akredytowanych przy Wspólnotach.

ROZDZIAŁ VII

POSTANOWIENIA OGÓLNE

Artykuł 18

Przywileje, immunitety i inne udogodnienia przyznaje się urzędnikom i innym pracownikom Wspólnot wyłącznie w interesie Wspólnot.

Każda instytucja Wspólnot powinna uchylić immunitet udzielony urzędnikowi lub innemu pracownikowi jeśli uzna, że uchylenie takiego immunitetu nie jest sprzeczne z interesami Wspólnot.

Artykuł 19

W celu stosowania niniejszego Protokołu instytucje wspólnotowe współpracują z właściwymi władzami danych państw członkowskich.

Artykuł 20

Artykuły 12–15 i art. 18 mają zastosowanie do członków Komisji.

Artykuł 21

Artykuły 12–15 i art. 18 stosuje się wobec sędziów, rzeczników generalnych, sekretarza i sprawozdawców pomocniczych Trybunału Sprawiedliwości, bez uszczerbku dla postanowień art. 3 Protokołu ustanawiającego Statut Trybunału Sprawiedliwości, dotyczących immunitetu jurysdykcyjnego sędziów i rzeczników generalnych.

Artykuł 22

Niniejszy Protokół stosuje się także do Europejskiego Banku Inwestycyjnego, członków jego organów, jego pracowników i do przedstawicieli państw członkowskich biorących udział w jego działalności, bez uszczerbku dla postanowień Protokołu ustanawiającego Statut Banku.

Europejski Bank Inwestycyjny jest również zwolniony z wszelkich form opodatkowania i obciążeń o podobnym charakterze związanych z podwyższeniem jego kapitału, jak również z różnych formalności, które mogą być z tym związane w państwie, w którym Bank ma swoją siedzibę. Podobnie też, jego rozwiązanie lub likwidacja nie stanowi podstawy do nałożenia jakichkolwiek obciążeń. Ponadto działalność Banku i jego organów, prowadzona zgodnie z jego Statutem, nie podlega żadnemu podatkowi obrotowemu.

Artykuł 23

Niniejszy Protokół stosuje się także do Europejskiego Banku Centralnego, do członków jego organów i do jego personelu, nie naruszając postanowień Protokołu ustanawiającego Statut Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego.

Europejski Bank Centralny jest również zwolniony z wszelkich form opodatkowania i obciążeń o podobnym charakterze w związku z podwyższeniem jego kapitału, jak również z różnych formalności, które mogą być z tym związane, w państwie, w którym Bank ma swoją siedzibę. Działalność Banku i jego organów, prowadzona zgodnie ze Statutem Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego, nie podlega żadnemu podatkowi obrotowemu.

Powyższe postanowienia stosują się także do Europejskiego Instytutu Walutowego. Podobnie jego rozwiązanie lub likwidacja nie stanowi podstawy do nałożenia opodatkowania.

W DOWÓD CZEGO niżej wymienieni pełnomocnicy złożyli swoje podpisy pod niniejszym Protokołem.

Sporządzono w Brukseli, dnia ósmego kwietnia tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego piątego roku.

DODATEK

SZCZEGÓŁOWE ZASADY STOSOWANIA W SZWAJCARII PROTOKOŁU W SPRAWIE PRZYWILEJÓW I IMMUNITETÓW WSPÓLNOT EUROPEJSKICH

1. Rozszerzenie stosowania na Szwajcarię

Wszelkie odniesienia do państw członkowskich poczynione w Protokole w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich (zwanym dalej „protokołem”) powinny być rozumiane jako obejmujące również Szwajcarię, chyba iż poniższe przepisy stanowią inaczej.

2. Zwolnienie Agencji z podatków pośrednich (w tym z VAT-u)

Towary i usługi eksportowane ze Szwajcarii nie podlegają szwajcarskiemu podatkowi od wartości dodanej (VAT). W odniesieniu do towarów i usług dostarczanych Agencji w Szwajcarii do jej użytku służbowego zwolnienie z VAT-u jest realizowane zgodnie z art. 3 akapit drugi protokołu poprzez zwrot jego kwoty. Zwolnienie z VAT-u dotyczy przypadków, gdy rzeczywista cena towarów i usług podana na fakturze lub innym równoważnym dokumencie wynosi co najmniej 100 franków szwajcarskich (wraz z podatkiem).

Zwrot VAT-u następuje po przedstawieniu odpowiednich szwajcarskich formularzy w Federalnej Administracji Podatkowej, w Dziale Głównym VAT-u. Na ogół wnioski są rozpatrywane w terminie trzech miesięcy od daty złożenia wniosku o zwrot i odpowiednich dowodów zakupu.

3. Warunki stosowania zasad dotyczących personelu Agencji

W odniesieniu do art. 13 akapit drugi protokołu Szwajcaria, zgodnie z zasadami swoich wewnętrznych przepisów prawnych, zwalnia urzędników i innych pracowników Agencji w rozmienieniu art. 2 rozporządzenia (Euratom, EWWiS, EWG) nr 549/69 (1) z podatków federalnych, kantonalnych i gminnych od wynagrodzeń, płac i poborów służbowych wypłacanych przez Wspólnotę i podlegających wewnętrznemu podatkowi na jej rzecz.

Dla celów stosowania art. 14 protokołu Szwajcaria nie jest uznawana za państwo członkowskie w znaczeniu pkt 1 niniejszego dodatku.

Urzędnicy oraz inni pracownicy Agencji, a także członkowie ich rodzin, którzy są objęci systemem ubezpieczeń społecznych stosowanym wobec urzędników i innych pracowników Wspólnoty, nie podlegają obowiązkowi należenia do szwajcarskiego systemu ubezpieczeń społecznych.

Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich jest jedynym organem właściwym do rozstrzygania wszelkich kwestii dotyczących stosunków między Agencją lub Komisją a ich personelem w odniesieniu do zastosowania rozporządzenia Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 (2) oraz pozostałych przepisów prawa wspólnotowego ustalających warunki pracy.

(1) Rozporządzenie Rady (Euratom, EWWIS, EWG) nr 549/69 z dnia 25 marca 1969 r. określające kategorie urzędników i innych pracowników Wspólnot Europejskich, do których mają zastosowanie przepisy art. 12, art. 13 akapit drugi i art. 14 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot (Dz.U. L 74 z 27.3.1969, str. 1). Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE, Euratom) nr 1749/2002 (Dz.U. L 264 z 2.10.2002, str. 13).

(2) Rozporządzenie Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 z dnia 29 lutego 1968 r. ustanawiające Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich i Warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot oraz ustanawiające specjalne środki stosowane tymczasowo wobec urzędników Komisji (warunki zatrudnienia innych pracowników) (Dz.U. L 56 z 4.3.1968, str. 1). Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE, Euratom) nr 2104/2005 (Dz.U. L 337 z 22.12.2005, str. 7).

ZAŁĄCZNIK B

KONTROLA FINANSOWA DOTYCZĄCA SZWAJCARSKICH UCZESTNIKÓW DZIAŁAŃ EUROPEJSKIEJ AGENCJI BEZPIECZEŃSTWA LOTNICZEGO

Artykuł 1

Bezpośredni kontakt

Agencja i Komisja bezpośrednio kontaktują się z wszelkimi osobami lub podmiotami, które mają siedzibę w Szwajcarii i uczestniczą w działaniach Agencji jako kontrahenci, uczestnicy programu Agencji, osoby opłacane z budżetu Agencji lub Wspólnoty lub też jako podwykonawcy. Osoby te mogą bezpośrednio przekazywać Komisji lub Agencji wszelkie stosowne informacje i dokumenty, które są zobowiązane przedkładać na podstawie instrumentów prawnych, do których odnosi się niniejsza decyzja, a także na podstawie zawartych kontraktów lub umów oraz podjętych w ich ramach decyzji.

Artykuł 2

Kontrole

1. Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (1), rozporządzeniem finansowym przyjętym przez Zarząd Agencji w dniu 26 marca 2003 r., rozporządzeniem Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w art. 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (2) oraz z innymi przepisami, które przywołuje niniejsza decyzja, kontrakty lub umowy zawarte z beneficjentami mającymi siedzibę w Szwajcarii oraz decyzje podjęte w odniesieniu do nich mogą przewidywać możliwość przeprowadzenia w dowolnym momencie audytów naukowych, finansowych, technologicznych i innych u beneficjentów lub ich podwykonawców, przeprowadzane przez urzędników Agencji i Komisji lub przez inne osoby przez nie upoważnione.

2. Pracownicy Agencji i Komisji oraz inne upoważnione przez nie osoby mają prawo do odpowiedniego dostępu do miejsc, prac, dokumentów, a także do wszelkich niezbędnych informacji, również w formie elektronicznej, jakie są im niezbędne do prawidłowego przeprowadzenia audytów. Prawo dostępu jest jasno określane w kontraktach lub umowach zawieranych w celu zastosowania instrumentów, które przywołuje niniejsza decyzja.

3. Trybunał Obrachunkowy Wspólnot Europejskich dysponuje tymi samymi prawami co Komisja.

4. Audyty mogą mieć miejsce w ciągu pięciu lat od wygaśnięcia niniejszej decyzji lub w terminach wskazanych w kontraktach lub umowach oraz w podjętych decyzjach.

5. Szwajcarska Federalna Inspekcja Finansowa jest z wyprzedzeniem zawiadamiana o audytach, które mają być przeprowadzane na terytorium szwajcarskim. Zawiadomienie to nie jest ustawowym warunkiem przeprowadzenia przedmiotowych audytów.

Artykuł 3

Kontrole na miejscu

1. Zgodnie z niniejszą decyzją Komisja (OLAF) jest uprawniona do przeprowadzania kontroli i weryfikacji na miejscu, na terytorium szwajcarskim, zgodnie z warunkami rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami (3).

2. Kontrole i weryfikacje na miejscu są przygotowywane i prowadzone przez Komisję w ścisłej współpracy ze szwajcarską Federalną Inspekcją Finansową lub z innymi właściwymi organami szwajcarskimi wskazanymi przez Federalną Inspekcję Finansową, które w stosownym czasie są informowane o przedmiocie, celu i podstawie prawnej kontroli i weryfikacji, w sposób umożliwiający im udzielenie niezbędnej pomocy. W związku z tym urzędnicy właściwych organów szwajcarskich mogą uczestniczyć w kontrolach i weryfikacjach na miejscu.

3. Jeżeli właściwe organy szwajcarskie wyrażą taką wolę, kontrole i weryfikacje na miejscu mogą być przeprowadzane wspólnie przez Komisję i przez te organy.

4. Jeżeli uczestnicy programu przeciwstawiają się kontroli lub weryfikacji na miejscu, organy władzy szwajcarskiej zgodnie z przepisami krajowymi udzielają kontrolerom Komisji wsparcia niezbędnego do przeprowadzenia wyznaczonych zadań kontroli i weryfikacji na miejscu.

5. Komisja możliwie jak najszybciej zawiadamia szwajcarską Federalną Inspekcję Finansową o wszelkich faktach lub podejrzeniach dotyczących nieprawidłowości, o których uzyska informację w ramach wykonywania kontroli lub weryfikacji na miejscu. W każdym przypadku Komisja jest zobowiązana poinformować wyżej wymienione organy władzy o wyniku przedmiotowych kontroli i weryfikacji.

Artykuł 4

Informacje i konsultacje

1. W celu prawidłowego wykonania postanowień niniejszego załącznika właściwe organy szwajcarskie i wspólnotowe regularnie dokonują wymiany informacji oraz, na wniosek jednej ze stron, przeprowadzają konsultacje.

2. Właściwe organy szwajcarskie bezzwłocznie informują Agencję i Komisję o wszelkich znanych im faktach lub nabytych przez nie podejrzeniach, które wskazują na istnienie nieprawidłowości dotyczących zawierania i wykonywania kontraktów lub umów zawartych w ramach instrumentów, do których odnosi się niniejsza decyzja.

Artykuł 5

Poufność

Informacje przekazane lub uzyskane na mocy postanowień niniejszego załącznika, niezależnie od ich postaci, są objęte tajemnicą zawodową i ochroną przysługującą analogicznym informacjom zgodnie ze szwajcarskim prawem krajowym oraz odnośnymi przepisami stosowanymi w instytucjach wspólnotowych. Informacje takie mogą być przekazywane wyłącznie tym osobom, które potrzebują zapoznać się z nimi ze względu na swoje funkcje w instytucjach wspólnotowych, państwach członkowskich lub w Szwajcarii; ponadto informacje takie nie mogą być wykorzystywane do celów innych niż skuteczna ochrona interesów finansowych umawiających się stron.

Artykuł 6

Środki i kary administracyjne

Bez uszczerbku dla stosowania szwajcarskiego prawa karnego Agencja lub Komisja mogą nakładać środki i kary administracyjne zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 i rozporządzeniem Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 oraz rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (4).

Artykuł 7

Ściąganie należności i egzekucja

Decyzje Agencji lub Komisji podjęte w ramach stosowania niniejszej decyzji, nakładające zobowiązania pieniężne na osoby inne niż państwa, stanowią w Szwajcarii tytuł egzekucyjny.

Nakaz wykonania musi być stosowany, bez przeprowadzania kontroli innych niż weryfikacja autentyczności tytułu, przez organ wskazany przez rząd szwajcarski, który zawiadamia o tym Agencję lub Komisję. Egzekucja przymusowa jest przeprowadzana zgodnie z zasadami procedur szwajcarskich. Legalność decyzji stanowiącej tytuł egzekucyjny podlega kontroli Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.

Orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich przyjmowane na mocy klauzuli arbitrażowej są egzekwowane na tych samych warunkach.

(1) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, str. 1.

(2) Dz.U. L 357 z 31.12.2002, str. 72.

(3) Dz.U. L 292 z 15.11.1996, str. 2.

(4) Dz.U. L 312 z 23.12.1995, str. 1.

ZAŁĄCZNIK C

DEKLARACJA RADY W SPRAWIE UDZIAŁU SZWAJCARII W KOMITETACH

—

Rada Unii Europejskiej wyraża zgodę na to, by deklaracja w sprawie udziału Szwajcarii w komitetach, załączona do aktu końcowego Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego, zawierała odtąd dodatkowe tiret w brzmieniu: „- Komitet powołany na mocy rozporządzenia (WE) 549/2004 (Komitet ds. Jednolitej Przestrzeni Powietrznej)”.

—

Rada Unii Europejskiej wyraża zgodę na to, by deklaracja w sprawie udziału Szwajcarii w komitetach, załączona do aktu końcowego Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego podpisanej dnia 21 czerwca 1999 r. i przyjętej przez Radę dnia 4 kwietnia 2002 r., była odtąd odczytywana jako zawierająca dodatkowe tiret w brzmieniu: „- Komitet powołany na mocy rozporządzenia 1592/2002”.

		ISSN 1725-5139
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 34

Wydanie polskie	Legislacja	Tom 51 8 lutego 2008

Spis treści	I Akty przyjęte na mocy Traktatów WE/Euratom, których publikacja jest obowiązkowa	Strona
	ROZPORZĄDZENIA
	Rozporządzenie Komisji (WE) nr 115/2008 z dnia 7 lutego 2008 r. ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw	1

	III Akty przyjęte na mocy Traktatu UE
	AKTY PRZYJĘTE NA MOCY TYTUŁU V TRAKTATU UE
*	Decyzja Rady 2008/101/WPZiB z dnia 28 stycznia 2008 r. w sprawie rozpoczęcia operacji wojskowej Unii Europejskiej w Republice Czadu i w Republice Środkowoafrykańskiej (EUFOR Tchad/RCA)	39

(EUR/100 kg)
Kod CN	Kod krajów trzecich (1)	Standardowa wartość w przywozie
0702 00 00	IL	143,2
	JO	84,0
	MA	48,6
	TN	111,3
	TR	93,2
	ZZ	96,1
0707 00 05	EG	208,2
	JO	187,5
	MA	130,0
	TR	126,0
	ZZ	162,9
0709 90 70	MA	56,3
	TR	149,9
	ZZ	103,1
0805 10 20	EG	44,1
	IL	50,8
	MA	62,0
	TN	50,0
	TR	66,4
	ZZ	54,7
0805 20 10	IL	106,7
	MA	106,8
	TR	101,8
	ZZ	105,1
0805 20 30, 0805 20 50, 0805 20 70, 0805 20 90	CN	41,9
	EG	76,3
	IL	70,6
	JM	97,3
	MA	133,4
	TR	115,1
	US	60,6
	ZZ	85,0
0805 50 10	EG	73,4
	IL	135,3
	MA	83,2
	TR	116,4
	ZZ	102,1
0808 10 80	CA	103,0
	CN	91,7
	MK	39,9
	US	113,2
	ZZ	87,0
0808 20 50	CN	65,9
	US	107,7
	ZA	99,1
	ZZ	90,9

	II Akty przyjęte na mocy Traktatów WE/Euratom, których publikacja nie jest obowiązkowa
	DECYZJE
	Komisja
	2008/99/WE, Euratom
*	Decyzja Komisji z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie przystąpienia Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej do Konwencji o ochronie fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych	3
	AKTY PRZYJĘTE PRZEZ ORGANY UTWORZONE NA MOCY UMÓW MIĘDZYNARODOWYCH
	Komisja
	2008/100/WE
*	Decyzja nr 1/2007 Komitetu ds. Transportu Lotniczego Wspólnota/Szwajcaria ustanowionego na mocy Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego z dnia 5 grudnia 2007 r. zastępująca załącznik do Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego	19