(1)

Unia Europejska ustanowiła Fundusz Solidarności Unii Europejskiej („fundusz”) w celu okazania solidarności z ludnością zamieszkującą regiony dotknięte klęskami.

(2)

Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. dopuszcza możliwość uruchomienia funduszu w granicach rocznego pułapu wynoszącego 1 mld EUR.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 2012/2002 zawiera przepisy umożliwiające uruchomienie funduszu.

(4)

Niemcy i Francja złożyły wnioski o uruchomienie funduszu w związku z dwoma klęskami spowodowanymi, odpowiednio, poważnym huraganem oraz cyklonem tropikalnym,

(1)

Artykuł 17 ust. 1 Umowy o partnerstwie i współpracy między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi a Republiką Kazachstanu (1) stanowi, że handel niektórymi wyrobami stalowymi ma podlegać szczególnej umowie dotyczącej uzgodnień ilościowych.

(2)

Dwustronna Umowa między Wspólnotą Europejską a rządem Republiki Kazachstanu w sprawie handlu niektórymi wyrobami stalowymi (2), zawarta w dniu 19 lipca 2005 r., wygasła w dniu 31 grudnia 2006 r. W 2007 r. autonomiczne środki ustanowione rozporządzeniem Rady (WE) nr 1870/2006 (3) regulowały handel niektórymi produktami stalowymi między Wspólnotą Europejską a Kazachstanem.

(3)

Obie strony wyrażają zamiar zawarcia nowej umowy na rok 2008 i lata kolejne.

(4)

Oczekując na podpisanie i wejście w życie nowej umowy, powinny zostać określone limity ilościowe na rok 2008.

(5)

Biorąc pod uwagę, że warunki, które stanowiły podstawę do określenia limitów ilościowych na rok 2007, nie uległy w dużej mierze zmianie, właściwe jest ustanowienie limitów ilościowych na rok 2008 r. na tym samym poziomie co w roku 2007.

(6)

Konieczne jest przyjęcie środków zarządzania tym systemem we Wspólnocie, które ułatwią wprowadzenie w życie nowej umowy, zawierając jak najwięcej postanowień podobnych do postanowień nowej umowy.

(7)

Konieczne jest zapewnienie sprawdzanie pochodzenia omawianych wyrobów i w tym celu ustala się odpowiednie metody współpracy administracyjnej.

(8)

Wyroby umieszczane w wolnym obszarze celnym lub przywożone na mocy uregulowań dotyczących składów celnych, przywozu czasowego lub uszlachetniania czynnego (system zawieszeń) nie powinny być zaliczane na poczet limitów ustalonych dla omawianych wyrobów.

(9)

Skuteczne stosowanie niniejszego rozporządzenia wymaga wprowadzenia wymogu posiadania wspólnotowego pozwolenia na przywóz w celu dopuszczenia omawianych wyrobów do swobodnego obrotu we Wspólnocie.

(10)

W celu zapewnienia nieprzekraczania ustalonych limitów ilościowych konieczne jest stworzenie procedury zarządzania, w ramach której właściwe organy państw członkowskich nie wydają pozwolenia na przywóz przed uzyskaniem potwierdzenia ze strony Komisji, że odpowiednie ilości pozostają dostępne w ramach przedmiotowych limitów ilościowych,

(1)

Artykuł 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3491/90 (1) przewiduje obniżenie wyrównawczych opłat przywozowych dotyczących przywozu ryżu pochodzącego z tego kraju. Obniżki te odpowiadały, z jednej strony, kwotom ustalonym w ECU, a z drugiej strony – kwocie przeznaczonej na ochronę przemysłu, ustanowionej w art. 14 ust. 3 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1418/76 z dnia 21 czerwca 1976 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku ryżu (2).

(2)

Pomimo że od przyjęcia tego środka wprowadzono liczne poprawki w obowiazujących w tym zakresie przepisach horyzontalnych, rozporządzenie (EWG) nr 3491/90 pozostało niezmienione. Poszczególne elementy sposobu obliczania należności przywozowych przewidziane w art. 1 tego rozporządzenia stosuje się w oparciu o odnośne przepisy horyzontalne, co pociąga za sobą ryzyko występowania różnic w interpretacji.

(3)

W szczególności zmienne wyrównawcze opłaty przywozowe zostały zamienione na opłaty celne z dniem 1 lipca 1995 r. w wyniku przyjęcia rozporządzenia Rady (WE) nr 3290/94 z dnia 22 grudnia 1994 r. w sprawie dostosowań i przejściowych uzgodnień wymaganych w sektorze rolnym w celu wprowadzenia w życie porozumień zawartych w ramach wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej (3).

(4)

Pojęcie „kwota przeznaczona na ochronę przemysłu” zostało zniesione z dniem 1 lipca 2006 r. rozporządzeniem Rady (WE) nr 797/2006 z dnia 22 maja 2006 r. zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 1785/2003 w odniesieniu do ustaleń w sprawie przywozu ryżu (4).

(5)

Wprowadzony w 1984 r. do systemu agromonetarnego mechanizm switch-over, którego celem było zapobieżenie ewolucji kursu wymiany walut w sektorze rolnym w ślad za kursem walut, został zniesiony dnia 1 lutego 1995 r. rozporządzeniem Rady (WE) nr 150/95 z 23 stycznia 1995 r. zmieniającym rozporządzenie (EWG) nr 3813/92 z dnia w sprawie jednostki rozliczeniowej oraz kursów przeliczeniowych stosowanych w ramach wspólnej polityki rolnej (5). W wyniku uchylenia, z dniem 1 stycznia 1999 r., rozporządzenia (EWG) nr 3813/92 przez rozporządzenie Rady (WE) nr 2799/98 z dnia 15 grudnia 1998 r. ustanawiające agromonetarne porozumienia dotyczące euro (6) ceny i kwoty przewidziane w ramach wspólnej polityki rolnej (WPR), wyrażone w ECU, uległy równolegle podwyższeniu w wyniku zastosowania współczynnika korygującego wynoszącego 1,207509 z zamiarem zneutralizowania powrotu do realnego kursu przeliczeniowego na walutę krajową stosowanego w ramach WPR, a w odniesieniu do kwot przewidzianych w art. 1 rozporządzenia (EWG) nr 3491/90 zastosowano, od dnia 1 lutego 1995 r., współczynnik wynoszący 1,207509.

(6)

Należy zatem dostosować rozporządzenie (EWG) nr 3491/90 w celu ustalenia jasnych zasad dotyczących obliczania podatku przywozowego stosowanego dla ryżu pochodzącego z Bangladeszu przywożonego w ramach wymienionego rozporządzenia,

1)

artykuł 1 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

(*1)   Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 96. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 797/2006.”;"

2)

w art. 2 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

3)

przypis 4 otrzymuje brzmienie:

4)

art. 3 otrzymuje brzmienie:

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 2015/2006 (3) ustanawia na lata 2007 i 2008 wielkości dopuszczalne połowów dla wspólnotowych statków rybackich dotyczące pewnych głębinowych zasobów rybnych.

(2)

Na nadzwyczajnym posiedzeniu w czerwcu 2007 r. Komisja ds. Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku (NEAFC) postanowiła przedłużyć na drugą połowę 2007 r. ważność zaleceń dotyczących zakazu poławiania gardłosza atlantyckiego na obszarze podlegającym regulacji NEAFC. Zalecenia te należy wdrożyć do prawa wspólnotowego.

(3)

Dla zapewnienia poprawnego stosowania umowy między Norwegią, Danią i Szwecją z dnia 19 grudnia 1966 r. w sprawie wzajemnego dostępu do łowisk w cieśninie Skagerrak i Kattegat należy jasno określić warunki mające zastosowanie do połowów w pewnych obszarach. Należy więc wprowadzić odpowiednią zmianę.

(4)

Rozporządzenie (WE) nr 41/2007 (4) ustanawia na 2007 r. wielkości dopuszczalne połowów i związane z nimi warunki dla pewnych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe.

(5)

W wyniku konsultacji przeprowadzonych między Wspólnotą a Islandią w dniu 28 marca 2007 r. osiągnięto porozumienie w sprawie kwot na połowy do dnia 30 kwietnia 2007 r. przyznanych statkom islandzkim w ramach kwoty wspólnotowej orzyznanej na mocy umowy zawartej pomiędzy Wspólnotą a rządem Danii i rządem lokalnym Grenlandii oraz w sprawie kwot na połowy między lipcem a grudniem przyznanych statkom wspólnotowym dokonującym połowów karmazyna w wyłącznej strefie ekonomicznej Islandii. Uzgodnienia te należy wdrożyć do prawa wspólnotowego.

(6)

Dla zapewnienia poprawnego stosowania umowy między Norwegią, Danią i Szwecją z dnia 19 grudnia 1966 r. w sprawie wzajemnego dostępu do łowisk w cieśninie Skagerrak i Kattegat należy w przypadku kilku TAC jasno określić warunki mające zastosowanie do połowów w pewnych obszarach. Należy więc wprowadzić odpowiednią zmianę.

(7)

W związku ze stosowaniem rozporządzenia Rady (WE) nr 847/96 z dnia 6 maja 1996 r. wprowadzającego dodatkowe, ustalane z roku na rok, warunki zarządzania ogólnym dopuszczalnym połowem i kwotami (5) należy wyjaśnić status naukowy niektórych zasobów.

(8)

Na mocy rozporządzenia (WE) nr 847/96, jeśli poziom wykorzystania zapobiegawczego TAC przekracza 75 % przed dniem 31 października roku jego stosowania, państwo członkowskie dysponujące kwotą zasobu, w odniesieniu do którego TAC został ustalony, może złożyć wniosek o jego zwiększenie. Stwierdzono, że taki wniosek złożony przez Niderlandy jest uzasadniony w odniesieniu do TAC dla turbota i nagłada w wodach WE obszaru IIa i IV i powinien zostać wdrożony.

(9)

W wyniku pisemnych konsultacji pomiędzy Wspólnotą a Wyspami Owczymi osiągnięto porozumienie w sprawie śledzia w wodach WE i wodach międzynarodowych obszaru ICES I i II. Uzgodnienie to należy wdrożyć do prawa wspólnotowego.

(10)

Zgodnie z protokołem do Umowy partnerskiej w sprawie połowów pomiędzy Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a Rządem Danii i Rządem Lokalnym Grenlandii, z drugiej strony (6), Wspólnocie przyznano dodatkową ilość halibuta niebieskiego we wschodniej Grenlandii w 2007 r. Uzgodnienie to należy wdrożyć do prawa wspólnotowego.

(11)

Na nadzwyczajnym posiedzeniu w czerwcu 2007 roku Komisja ds. Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku (NEAFC) przyjęła zalecenia na 2007 r. dotyczące środków ochrony i zarządzania na obszarze podlegającym regulacji NEAFC w odniesieniu do karmazyna w wodach międzynarodowych obszaru ICES I i II. Zalecenia te należy wdrożyć do prawa wspólnotowego.

(12)

Należy jasno określić warunki dotyczące zastąpionych lub wycofanych z eksploatacji statków w związku z przydziałem dodatkowych dni za trwałe zaprzestanie działalności połowowej, ponieważ odniesienie do pewnych statków podlegających ograniczeniom nakładu połowowego jest niepoprawne.

(13)

Należy jasno określić odstępstwo od wymogów dotyczących systemu wywoływania zawartych w załącznikach IIA, IIB i IIC do rozporządzenia (WE) nr 41/2007 w przypadku statków wyposażonych w systemy monitorowania statków w związku z komunikatami dotyczącymi nakładu połowowego.

(14)

Należy poprawić tytuł załącznika IIB do rozporządzenia (WE) nr 41/2007, tak aby zapewnić spójność z zakresem stosowania tego załącznika.

(15)

Należy zmienić określenie długości biernych narzędzi połowowych z 2,5 km na 5 mil morskich, tak, aby zagwarantować, że bezpieczeństwo podczas stosowania sieci nie jest naruszone w świetle obowiązujących przepisów w zakresie oznakowania i identyfikacji biernych narzędzi połowowych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 356/2005 z dnia 1 marca 2005 r. określającym szczegółowe zasady oznakowania i identyfikacji biernego sprzętu połowowego i włoków ramowych (7) oraz pewnych szczegółowych przepisów dotyczących stosowania pławnic.

(16)

Rozporządzenia (WE) nr 2015/2006 i (WE) nr 41/2007 powinny zatem zostać odpowiednio zmienione,

1)

artykuł 10 otrzymuje brzmienie:

2)

w załącznikach: IA, IB, IIA, IIB, IIC oraz III do rozporządzenia (WE) nr 41/2007 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem II do niniejszego rozporządzenia.

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 994/98 upoważnia Komisję do określenia w drodze rozporządzenia pułapu, poniżej którego środki pomocowe uważa się za niespełniające wszystkich kryteriów określonych w art. 87 ust. 1 Traktatu i tym samym niepodlegające procedurze zgłoszenia przewidzianej w art. 88 ust. 3 Traktatu.

(2)

Komisja zastosowała art. 87 i 88 Traktatu i w szczególności wyjaśniła w wielu swoich decyzjach pojęcie pomocy w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu. Komisja określiła również swoją politykę w odniesieniu do pułapu de minimis, poniżej którego można uznać, że art. 87 ust. 1 nie ma zastosowania, najpierw w zawiadomieniu w sprawie stosowania zasady de minimis do pomocy państwa (3), a następnie w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 69/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis (4), zastąpionego w dniu 1 stycznia 2007 r. rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (5). Ze względu na specjalne zasady, które stosuje się w sektorze rolnym, a także mając na uwadze występujące w tym sektorze ryzyko, iż nawet niewielkie kwoty udzielonej pomocy mogą spełniać kryteria art. 87 ust. 1 Traktatu, sektor rolnictwa wyłączono z zakresu stosowania rozporządzenia (WE) nr 69/2001. Sektor rolnictwa wyłączono również z zakresu stosowania rozporządzenia (WE) nr 1998/2006.

(3)

Jednakże ponieważ zdobyte w ciągu lat doświadczenie wykazało, że, przy spełnieniu niektórych warunków, niewielkie kwoty pomocy przyznawane w sektorze rolnym także mogą nie spełniać kryteriów określonych w art. 87 ust. 1 Traktatu, w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1860/2004 z dnia 6 października 2004 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis dla sektora rolnego i sektora rybołówstwa (6) ustanowiono zasady umożliwiające przyznawanie pomocy de minimis we wspomnianym sektorze. Rozporządzenie to, zgodnie z którym całkowitą kwotę pomocy de minimis przyznanej jednemu i temu samemu przedsiębiorstwu uznaje się za niespełniającą wszystkich kryteriów określonych w art. 87 ust. 1 Traktatu, jeśli nie przekracza ona 3 000 EUR na beneficjenta w okresie trzech lat ani kwoty skumulowanej, określonej dla danego państwa członkowskiego i stanowiącej 0,3 % produkcji rocznej sektora rolnego, obejmuje swoim zakresem jednocześnie produkcję podstawową oraz działalność związaną z przetwórstwem i wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych.

(4)

Ze względu na podobieństwa istniejące między działalnością związaną z przetwórstwem i wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych z jednej strony, a działalnością przemysłową z drugiej strony, działalność związaną z przetwórstwem i wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych włączono w zakres rozporządzenia (WE) nr 1998/2006 regulującego pomoc de minimis przeznaczoną na działalność przemysłową. Działalność ta została zatem wyłączona z zakresu stosowania rozporządzenia (WE) nr 1860/2004. Dla zachowania jasności należy uchylić rozporządzenie (WE) nr 1860/2004 i zastąpić je nowym rozporządzeniem, mającym zastosowanie jedynie do sektora produkcji rolnej.

(5)

W świetle doświadczeń Komisji, przy spełnieniu pewnych warunków, maksymalna kwota pomocy w wysokości 3 000 EUR na beneficjenta w okresie trzech lat może wzrosnąć do 7 500 EUR, a pułap 0,3 % produkcji rocznej sektora rolnego do 0,75 % i pozostanie to bez wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi oraz nie zakłóci konkurencji ani nie spowoduje takiego zagrożenia, a pomoc przyznana w tych granicach nie wejdzie w zakres art. 87 ust. 1 Traktatu. Ponadto wzrost ten pozwoli na złagodzenie obciążenia administracyjnego. Lata, które w tym celu należy uwzględnić, obejmują lata obrotowe stosowane przez przedsiębiorstwo w danym państwie członkowskim. Stosowny okres trzech lat należy oceniać w sposób ciągły, zatem dla każdego przypadku nowej pomocy de minimis należy ustalić łączną kwotę pomocy de minimis przyznaną w ciągu danego roku obrotowego oraz dwóch poprzedzających lat obrotowych. Nie powinno być możliwe dzielenie na kilka mniejszych części środków pomocy, których wartość wykracza poza pułap de minimis w wysokości 7 500 EUR, w celu sprowadzenia ich do poziomu mieszczącego się w zakresie niniejszego rozporządzenia.

(6)

Niniejszego rozporządzenia nie powinno się stosować do pomocy wywozowej ani do pomocy wspierającej produkty krajowe na niekorzyść produktów przywożonych. Z zakresu jego stosowania należy wyłączyć w szczególności pomoc finansującą tworzenie i funkcjonowanie sieci dystrybucji w innych państwach. Pomoc na pokrycie kosztów uczestnictwa w targach handlowych, bądź kosztów badań lub usług doradczych, niezbędnych do wprowadzenia nowego produktu lub już istniejącego produktu na nowy rynek, nie stanowi zwykle pomocy wywozowej.

(7)

Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich orzekł, że z chwilą przyjęcia przez Wspólnotę aktów prawnych w sprawie ustanowienia wspólnej organizacji rynku w danym sektorze rolnictwa, państwa członkowskie mają obowiązek powstrzymania się od wszelkich działań mogących zaszkodzić tej organizacji lub wprowadzających od niej odstępstwa (7). Z tego względu niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do pomocy, której wysokość ustalona jest na podstawie ceny lub ilości produktów kupowanych na rynku lub wprowadzonych do obrotu.

(8)

W celu zapewnienia przejrzystości, równości traktowania oraz prawidłowego stosowania pułapu de minimis, państwa członkowskie powinny stosować tę samą metodę obliczeń. Aby ułatwić obliczenia, kwota pomocy przyznanej w innej formie niż dotacje pieniężne powinna być przeliczana na ekwiwalent dotacji brutto. Przy obliczaniu ekwiwalentu dotacji dla przejrzystych rodzajów pomocy, innych niż dotacje lub pomoc wypłacana w kilku ratach, należy stosować rynkowe stopy procentowe obowiązujące w chwili przyznawania takiej pomocy. Mając na względzie jednolite, przejrzyste i proste stosowanie zasad pomocy państwa, za rynkowe stopy procentowe stosowane do celów niniejszego rozporządzenia należy uznać stopy referencyjne okresowo ustalane przez Komisję na podstawie obiektywnych kryteriów oraz publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w Internecie. Może jednak zaistnieć konieczność podwyższenia stopy wyjściowej o dodatkowe punkty bazowe, w zależności od ustanowionych zabezpieczeń lub ryzyka związanego z beneficjentem.

(9)

Mając na względzie przejrzystość, równe traktowanie i prawidłowe stosowanie pułapu de minimis, niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane jedynie do przejrzystej pomocy de minimis. Jako „pomoc przejrzystą” rozumie się pomoc, w przypadku której możliwe jest uprzednie dokładne obliczenie ekwiwalentu dotacji brutto, bez konieczności przeprowadzania analizy ryzyka. Dokładne obliczenie możliwe jest na przykład w odniesieniu do dotacji, subwencji na spłatę odsetek i ograniczonych zwolnień podatkowych. Pomoc polegającą na udzielaniu kredytów preferencyjnych należy uznać za przejrzystą pomoc de minimis, jeżeli ekwiwalent dotacji brutto został obliczony na podstawie rynkowych stóp procentowych obowiązujących w chwili przyznania pomocy. Pomocy polegającej na wniesieniu kapitału nie należy uznawać za przejrzystą pomoc de minimis, chyba że łączna kwota dokapitalizowania ze środków publicznych nie przekracza pułapu de minimis na beneficjenta. Pomocy obejmującej środki w zakresie kapitału podwyższonego ryzyka, o której mowa w Wytycznych wspólnotowych w sprawie pomocy państwa na wspieranie inwestycji kapitału podwyższonego ryzyka w małych i średnich przedsiębiorstwach (8), nie należy uznawać za przejrzystą pomoc de minimis, chyba że kapitał wniesiony do każdego z docelowych przedsiębiorstw beneficjentów w ramach danego programu zapewnienia kapitału podwyższonego ryzyka nie przekracza pułapu pomocy de minimis na beneficjenta.

(10)

Uznaje się za niezbędne zapewnienie pewności prawnej co do programów gwarancyjnych, które nie mogą wpływać na wymianę handlową i zakłócać konkurencji, i w odniesieniu do których dostępne są dane pozwalające na wiarygodną ocenę wszelkich potencjalnych skutków. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem określić szczególny pułap dla gwarancji w oparciu o gwarantowaną kwotę pożyczki zabezpieczonej daną gwarancją. Właściwe jest ustalenie takiego pułapu przy użyciu metody obliczeń kwoty pomocy państwa w programach gwarancyjnych obejmujących pożyczki na rzecz rentownych podmiotów gospodarczych. Pułap ten nie powinien zatem mieć zastosowania do pomocy indywidualnej ad hoc, przyznanej poza zakresem programu gwarancyjnego, ani do gwarancji na transakcje, które nie mają charakteru pożyczki, takie jak gwarancje na transakcje kapitałowe. Przy ustalaniu wysokości pułapu należy opierać się na założeniu, że biorąc pod uwagę górną stopę procentową (wskaźnik niedotrzymania zobowiązań netto) w wysokości 13 % – co w przypadku programów gwarancyjnych we Wspólnocie stanowi najgorszy scenariusz – gwarancję w wysokości 56 250 EUR można uznać za będącą ekwiwalentem dotacji brutto równym pułapowi pomocy de minimis wynoszącemu 7 500 EUR Pułap taki powinien mieć zastosowanie jedynie w przypadku gwarancji pokrywających do 80 % pożyczki, na którą udziela się gwarancji. W kontekście stosowania niniejszego rozporządzenia, do określenia ekwiwalentu dotacji brutto zawartego w gwarancji, państwa członkowskie mogą stosować metodę zgłoszoną na podstawie któregoś z rozporządzeń Komisji dotyczących pomocy państwa i zatwierdzoną przez Komisję, o ile taka zatwierdzona metoda wyraźnie odnosi się do danego rodzaju gwarancji i danego rodzaju transakcji zabezpieczonych gwarancją.

(11)

Niniejszego rozporządzenia nie powinno się stosować do zagrożonych przedsiębiorstw w rozumieniu Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (9), w związku z trudnościami, jakie wiążą się z ustaleniem ekwiwalentu dotacji brutto pomocy udzielanej tego typu przedsiębiorstwom.

(12)

Zgodnie z zasadami regulującymi kwestie dotyczące pomocy, o której mowa w art. 87 ust. 1 Traktatu, za datę przyznania pomocy de minimis należy uznać moment, w którym przedsiębiorstwo uzyskuje prawo do przyjęcia takiej pomocy zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi.

(13)

Aby uniknąć przypadków obchodzenia przepisów dotyczących maksymalnej intensywności pomocy określonej w różnych instrumentach wspólnotowych, pomocy de minimis nie powinno łączyć się z inną pomocą państwa w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikowanych, w przypadku gdyby taka kumulacja miała skutkować przekroczeniem poziomu ustalonego przepisami wspólnotowymi dla specyficznych uwarunkowań każdego przypadku.

(14)

Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza możliwości istnienia innej podstawy niż niniejsze rozporządzenie dla nieuznania środka przyjętego przez państwo członkowskie za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu, na przykład w przypadku decyzji o wniesieniu kapitału lub o gwarancji, gdyż została ona podjęta zgodnie z zasadą inwestora prywatnego działającego w normalnych warunkach gospodarki rynkowej.

(15)

Komisja ma obowiązek zapewnić poszanowanie zasad przyznawania pomocy państwa, a w szczególności zadbać o to, aby pomoc przyznawana zgodnie z zasadą de minimis spełniała warunki ustalone w tym zakresie. Zgodnie z zasadą współpracy ustanowioną w art. 10 Traktatu państwa członkowskie są zobowiązane do ułatwienia osiągnięcia tego celu poprzez ustanowienie niezbędnego mechanizmu gwarantującego, że łączna kwota pomocy przyznanej zgodnie ze wspomnianą zasadą nie przekracza ani pułapu 7 500 EUR na beneficjenta, ani ogólnych pułapów ustanowionych przez Komisję na podstawie wartości produkcji sektora rolnego. W tym celu państwa członkowskie, przyznając pomoc de minimis, powinny, poprzez odniesienie do niniejszego rozporządzenia, poinformować zainteresowane przedsiębiorstwo o kwocie pomocy oraz o tym, że ma ona charakter de minimis. Ponadto przed przyznaniem pomocy państwo członkowskie powinno uzyskać od tego podmiotu gospodarczego oświadczenie o wszelkiej innej pomocy de minimis otrzymanej w bieżącym roku obrotowym oraz w ciągu dwóch poprzedzających lat obrotowych, a także starannie sprawdzić, czy przyznanie nowej pomocy de minimis nie spowoduje przekroczenia obowiązujących pułapów. Przestrzeganie pułapów może być również sprawdzane za pomocą centralnego rejestru. W przypadku programów gwarancyjnych ustanowionych przez Europejski Fundusz Inwestycyjny, może on sporządzić własny wykaz beneficjentów i nałożyć na państwa członkowskie obowiązek przekazania tym beneficjentom informacji na temat otrzymanej przez nich pomocy de minimis.

(16)

Rozporządzenie (WE) nr 1860/2004 miało początkowo wygasnąć z dniem 31 grudnia 2008 r. Ponieważ niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie przed tą datą, należy wyjaśnić skutki jego wcześniejszego wprowadzenia w odniesieniu do stosowania go do pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom sektora produkcji rolnej na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1860/2004.

(17)

Uwzględniając doświadczenie Komisji, a w szczególności konieczność systematycznego dokonywania przeglądu jej polityki w zakresie pomocy państwa, właściwe jest ograniczenie okresu obowiązywania niniejszego rozporządzenia. W razie gdyby niniejsze rozporządzenie przestało obowiązywać i nie zostało przedłużone, państwa członkowskie powinny dysponować sześciomiesięcznym okresem dostosowawczym w odniesieniu do pomocy de minimis objętej jego przepisami,

a)

pomocy, której wysokość ustalona jest na podstawie ceny lub ilości produktów wprowadzonych do obrotu;

b)

pomocy udzielanej na działalność związaną z wywozem, a mianowicie pomocy związanej bezpośrednio z ilością wywożonych produktów, z tworzeniem i funkcjonowaniem sieci dystrybucji lub wydatkami bieżącymi związanymi z prowadzeniem działalności eksportowej;

c)

pomocy uwarunkowanej preferowaniem towarów krajowych w stosunku do towarów sprowadzanych z zagranicy;

d)

pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom zagrożonym.

1)

„przedsiębiorstwa sektora produkcji rolnej” oznaczają przedsiębiorstwa prowadzące działalność związaną z produkcją podstawową produktów rolnych;

2)

„produkty rolne” oznaczają produkty wymienione w załączniku I do Traktatu, z wyjątkiem produktów rybołówstwa i akwakultury objętych rozporządzeniem Rady (WE) nr 104/2000 (10).

(1)

Dodatek wyrównawczy przewidziany w art. 27 rozporządzenia (WE) nr 104/2000 może być przyznawany pod pewnymi warunkami wspólnotowym organizacjom producentów tuńczyka na ilości dostarczone do zakładów przetwórczych w kwartale kalendarzowym, który służy jako referencyjny do obliczania cen, jeśli równocześnie kwartalna średnia cena sprzedaży na rynku Wspólnoty i cena przywozu, zwiększona w stosownych przypadkach o opłatę wyrównawczą, nie przekraczają poziomu 87 % wspólnotowej ceny producenta danego produktu.

(2)

Po analizie sytuacji na rynku wspólnotowym stwierdzono, iż w okresie od dnia 1 stycznia do dnia 31 marca 2007 r., w odniesieniu do połowów tuńczyka białego (Thunnus alalunga), zarówno kwartalna średnia cena sprzedaży na rynku jak i cena przywozu, o których mowa w art. 27 rozporządzenia (WE) nr 104/2004, nie przekroczyły poziomu 87 % obowiązującej wspólnotowej ceny producenta, określonego w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1969/2006 (2).

(3)

W celu określenia wysokości przysługującego dodatku należy uwzględnić operacje sprzedaży, dla których faktury są datowane na dany kwartał i zostały wykorzystane przy obliczaniu miesięcznej średniej ceny sprzedaży, zgodnie z art. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2183/2001 z dnia 9 listopada 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 104/2000 w odniesieniu do przyznawania dodatku wyrównawczego na tuńczyka przeznaczonego dla przemysłu przetwórczego (3).

(4)

Zgodnie z art. 27 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 104/2000 wysokość dodatku nie może w żadnym wypadku przekraczać różnicy między progiem uruchomienia a średnią ceną sprzedaży danego produktu na rynku wspólnotowym lub zryczałtowanej kwoty równej 12 % tego progu.

(5)

Ilości kwalifikujące się do objęcia dodatkiem wyrównawczym nie mogą w żadnym wypadku przekroczyć, w odniesieniu do danego kwartału, ilości określonych w art. 27 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 104/2000.

(6)

Ilości tuńczyka białego (Thunnus alalunga), sprzedawane i dostarczane do zakładów przetwórczych mających siedzibę na obszarze celnym Wspólnoty, były w danym kwartale wyższe od ilości sprzedanych i dostarczonych w analogicznym kwartale w poprzednich trzech latach połowowych. Biorąc pod uwagę fakt, iż ilości te przekraczają pułap określony w art. 27 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 104/2000, należy ograniczyć całkowitą ilość tych produktów kwalifikujących się do otrzymania dodatku.

(7)

Zgodnie z pułapami określonymi w art. 27 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 104/2000, wykorzystywanymi do obliczenia wysokości dodatku przyznawanego każdej organizacji producentów, należy ustalić podział kwalifikujących się ilości między zainteresowane organizacje producentów, proporcjonalnie do odpowiednich wielkości ich produkcji w analogicznym kwartale w latach połowowych 2004, 2005 i 2006.