6.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 288/1

(1)

Na mocy rozporządzenia (WE) nr 1676/2001 (2), ostatnio zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 1424/2006 (3), Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz folii z politereftalanu etylenu (PET) („folia PET”) pochodzącej między innymi z Indii. Środki objęte niniejszym przeglądem przyjęły formę cła ad valorem na poziomie 0–18 %, nałożonego na przywóz pochodzący od wskazanych eksporterów, ze stawką cła rezydualnego w wysokości 17,3 %, nałożoną na przywóz ze wszystkich innych przedsiębiorstw. Dochodzenie, które doprowadziło do wprowadzenia wspomnianych środków, będzie dalej zwane „dochodzeniem pierwotnym”.

(2)

Środki nałożone na przywóz z Indii w dochodzeniu pierwotnym zostały na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1975/2004 (4) rozszerzone tak, że objęły przywóz folii PET wysyłanej z Brazylii i Izraela, niezależnie od tego, czy jako kraj pochodzenia wskazano Brazylię lub Izrael, czy też nie.

(3)

Komisja swoją decyzją 2001/645/WE (5) przyjęła zobowiązania złożone przez pięciu hinduskich producentów w związku z dochodzeniem pierwotnym. Zobowiązania te zostały uchylone decyzją 2006/173/WE (6).

(4)

Na mocy rozporządzenia (WE) nr 367/2006, ostatnio zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 1124/2007 (7), Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz folii z politereftalanu etylenu (PET) pochodzącej z Indii. Podjęte środki przyjęły formę cła ad valorem na poziomie 7–19,1 %, nałożonego na przywóz pochodzący od wskazanych eksporterów, ze stawką cła rezydualnego wynoszącą 19,1 %, nałożoną na przywóz ze wszystkich innych przedsiębiorstw. Dochodzenie, które doprowadziło do wprowadzenia rozporządzenia (WE) nr 367/2006 wraz z późniejszymi zmianami, będzie dalej zwane „poprzednim dochodzeniem antysubsydyjnym”.

(5)

W dniach, odpowiednio, 23 maja 2006 r. oraz 3 lipca 2006 r. Komisja otrzymała kolejno wniosek o dokonanie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego oraz wniosek o dokonanie częściowego, ograniczonego do ewentualnego dumpingu stosowanego przez Jindal Poly Films Limited („Jindal”), przeglądu okresowego zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Wnioski zostały złożone przez następujących producentów wspólnotowych: Du Pont Teijin Films, Mitsubishi Polyester Film GmbH oraz Nuroll SpA („wnioskodawcy”). Wnioskodawcy reprezentują dużą część wspólnotowej produkcji folii PET.

(6)

Wnioskodawca stwierdził i dostarczył dowody prima facie na to, że: po pierwsze, istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji i ponownego wystąpienia dumpingu oraz szkody dla przemysłu wspólnotowego, a po drugie, okoliczności, na podstawie których wprowadzono środki w odniesieniu do Jindal, uległy zmianie i zmiany te mają trwały charakter.

(7)

Ustaliwszy, po konsultacji z Komitetem Doradczym, że istnieją wystarczające dowody do wszczęcia przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego oraz częściowego przeglądu okresowego, zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, Komisja ogłosiła wszczęcie takich przeglądów w dniach, kolejno, 22 (8) i 25 sierpnia 2006 r. (9) za pomocą zawiadomień opublikowanych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(8)

Zakres przeglądu okresowego ograniczono do zbadania dumpingu w odniesieniu do przedsiębiorstwa Jindal. Wspólnym dla obu przeglądów okresem objętym dochodzeniem przeglądowym („ODP”) był okres od dnia 1 lipca 2005 r. do dnia 30 czerwca 2006 r. Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody obejmowało okres od 2003 r. do końca ODP („okres badany”).

(9)

Komisja oficjalnie powiadomiła wszystkich zainteresowanych: producentów eksportujących, przedstawicieli krajów wywozu, producentów wspólnotowych, importerów oraz użytkowników o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia. Stronom objętym postępowaniem umożliwiono przedstawienie swoich stanowisk na piśmie i wystąpienie o ich przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(10)

Wszystkie strony objęte postępowaniem, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie i wykazały, że istnieją ku temu szczególne powody, miały zapewniony udział w przesłuchaniu.

(11)

W przypadku przeglądu wygaśnięcia, z uwagi na widocznie dużą liczbę producentów eksportujących folię PET w Indiach, wymienionych we wniosku, w zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia przewidziano zastosowanie technik kontroli wyrywkowej zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego. W celu podjęcia decyzji o konieczności kontroli wyrywkowej oraz ewentualnego doboru próby poproszono wszystkich producentów eksportujących o zgłoszenie się i o przedłożenie wyszczególnionych w zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia podstawowych informacji na temat ich działań związanych z folią PET w czasie ODP. Chęć współpracy zadeklarowało sześciu producentów eksportujących z Indii. Trzech spośród tych sześciu producentów eksportujących (Ester Industries Limited, Garware Polyester Limited i Jindal) włączonych do próby otrzymało kwestionariusze. Stwierdzono, iż wybrane przedsiębiorstwa odpowiadają za największą reprezentatywną wielkość produkcji, sprzedaży i wywozu folii PET do krajów Wspólnoty, którą zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia da się właściwie zbadać w dostępnym czasie.

(12)

Komisja rozesłała ponadto kwestionariusze do wszystkich stron, o których wiadomo było, że są zainteresowane lub też które zgłosiły się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Odpowiedzi na kwestionariusz udzieliło czterech producentów wspólnotowych, trzech objętych próbą producentów eksportujących, oraz jeden importer-użytkownik i czterech użytkowników.

(13)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje, jakie uznała za niezbędne do ustalenia występowania dumpingu i szkody, a także do ustalenia, czy zachodzi prawdopodobieństwo utrzymywania się lub ponowienia dumpingu i szkody oraz do ustalenia, czy utrzymanie środków w mocy leży w interesie Wspólnoty. Przeprowadzono wizyty weryfikacyjne w siedzibach następujących zainteresowanych stron:

(14)

Produktem objętym postępowaniem jest, jak określono w pierwotnym dochodzeniu, folia z politereftalanu polietylenu (PET) pochodząca z Indii, zwykle zgłaszana w ramach kodów CN ex 3920 62 19 i ex 3920 62 90.

(15)

Tak samo jak w pierwotnym dochodzeniu, ustalono, iż zarówno folia PET wytwarzana i sprzedawana na rynku krajowym w Indiach, jak i folia PET wywożona do Wspólnoty z Indii oraz folia produkowana i sprzedawana w krajach Wspólnoty przez producentów wspólnotowych mają te same podstawowe właściwości fizyczne i techniczne oraz te same zastosowania. Dlatego też są one uważane za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(16)

W celu określenia wartości normalnej sprawdzono najpierw, czy ogólna wielkość sprzedaży Jindal była reprezentatywna w rozumieniu art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, to jest czy stanowiła przynajmniej 5 % wielkości sprzedaży produktu objętego postępowaniem wywożonego do Wspólnoty.

(17)

Następnie ustalono, czy całkowita sprzedaż krajowa każdego rodzaju produktu stanowiła co najmniej 5 % ogólnej wielkości sprzedaży tego samego rodzaju produktu wywożonego do Wspólnoty.

(18)

W odniesieniu do tych rodzajów produktu, których sprzedaż krajowa stanowiła co najmniej 5 % wielkości sprzedaży tego rodzaju produktu wywożonego do Wspólnoty, zbadano, czy dokonano wystarczającej sprzedaży w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W przypadkach, w których wielkość sprzedaży danego typu produktu po cenach wyższych od kosztów produkcji stanowiła więcej niż 80 % ogólnej wielkości sprzedaży, wartość normalna ustalana była w oparciu o średnią ważoną cenę sprzedaży faktycznie płaconą za omawiany produkt na rynku krajowym. W przypadkach, w których wielkość sprzedaży danego rodzaju produktu po cenach wyższych od kosztów produkcji była równa lub mniejsza niż 80 %, jednak nie mniejsza niż 10 % ogólnej wielkości sprzedaży, wartość normalną ustalano w oparciu o średnią ważoną cenę sprzedaży faktycznie płaconą wyłącznie w ramach krajowej sprzedaży z zyskiem danego rodzaju produktu. W odniesieniu do tych rodzajów produktu, w przypadku których mniej niż 10 % sprzedaży pod względem wielkości odbywało się na rynku krajowym po cenie nie mniejszej niż koszt jednostkowy, uznano, że te rodzaje produktu nie były sprzedawane w zwykłym obrocie handlowym, istniała zatem konieczność skonstruowania wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(19)

W przypadkach, w których ceny krajowe eksportującego producenta nie mogły zostać wykorzystane dla ustalenia wartości normalnej ze względu na niewystarczającą reprezentatywność lub niewystarczający poziom sprzedaży w zwykłym obrocie handlowym, wartość normalna została skonstruowana w oparciu o koszty produkcji poniesione przez eksportującego producenta, powiększone o uzasadnione koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne („koszty SG&A”) oraz kwotę zysku zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego.

(20)

Koszty SG&A zostały oparte na kosztach poniesionych przez eksportującego producenta przy sprzedaży omawianego produktu na rynku krajowym, które uznano za reprezentatywne. Marża zysku została obliczona na podstawie średniej ważonej marży zysku spółki uzyskanej w ramach krajowej sprzedaży tych rodzajów produktu, które zostały sprzedane w wystarczających ilościach w zwykłym obrocie handlowym.

(21)

Przeważająca większość sprzedaży eksportowej produktu objętego postępowaniem na rynek Wspólnoty w czasie ODP skierowana była do odbiorców niezależnych. Z tego względu cenę eksportową ustalono zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, czyli na podstawie faktycznie zapłaconej lub należnej ceny eksportowej.

(22)

Sprzedaż eksportowa została w części przeprowadzona za pośrednictwem nabywcy powiązanego, prowadzącego działalność na terenie Wspólnoty. Powiązane przedsiębiorstwo nie odsprzedało towaru bezpośrednio, tylko poddało go istotnemu przetworzeniu w takim zakresie, że konstruowanie ceny eksportowej produktu eksportowanego na podstawie odsprzedaży produktu przetworzonego zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego uznano za niewykonalne. Cenę, za jaką Jindal sprzedawał temu powiązanemu ze sobą przedsiębiorstwu porównano do cen produktów tych samych rodzajów oferowanych przez Jindal nabywcom niepowiązanym we Wspólnocie w czasie ODP. Jako że ustalono, że te dwie listy cen były analogiczne w odniesieniu do każdego typu produktu, uznano ceny oferowane przez Jindal importerowi powiązanemu we Wspólnocie za rzetelne, a tym samym odpowiednie do użycia przy obliczaniu ceny eksportowej.

(23)

Wartość normalną i ceny eksportowe porównywano na podstawie ceny ex-works. W celu zapewnienia właściwego porównania uwzględniono, w postaci odpowiednich korekt, różnice wpływające na porównywalność cen, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Zgodnie z powyższym w stosownych przypadkach wprowadzono dostosowania uwzględniające różnice w zakresie upustów, rabatów, transportu, ubezpieczenia, przygotowania, załadunku i kosztów dodatkowych, pakowania, kosztów kredytu i prowizji, o ile były one stosowne i prawidłowo udokumentowane.

(24)

Jindal wnioskował o skorygowanie wartości normalnej przez uwzględnienie cła przywozowego niepobranego w ramach systemu wstępnych pozwoleń (ALS) dotyczącego przywozu surowców wykorzystywanych przy produkcji towarów przeznaczonych na wywóz. System ALS umożliwia przywóz surowców wolny od opłat celnych, pod warunkiem że przedsiębiorstwo dokona wywozu odpowiedniej ilości i wartości gotowego produktu, określonej zgodnie z oficjalnie ustanowionymi standardowymi normami nakładów i wyników. Przywozy w ramach ALS mogą służyć zarówno do produkcji towarów przeznaczonych na wywóz, jak i do uzupełnienia krajowych składników produkcji wykorzystywanych do produkcji takich towarów. Przedsiębiorstwo twierdziło, iż korzystało z wywozu produktu objętego postępowaniem do Wspólnoty Europejskiej w celu spełnienia wymogów dotyczących przywozu surowców w ramach ALS. Nie wyciągnięto żadnych wniosków w kwestii zasadności przyznania korekty z wyżej wymienionego powodu, jako że korekta taka nie miałaby wpływu na końcowy wynik postępowania przeglądowego.

(25)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego margines dumpingu został ustalony na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej ze średnią ważoną ceną eksportową.

(26)

Porównanie to wykazało ujemny margines dumpingu.

(27)

Zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego zbadano również, czy ustalenia poczynione w toku tego dochodzenia można w sposób uzasadniony uznać za trwałe.

(28)

W tej kwestii należy przypomnieć, że, jak wcześniej stwierdzono w świetle dwóch kolejnych dochodzeń, zakończonych przyjęciem rozporządzeń Rady (WE), odpowiednio, nr 1676/2001 i nr 390/2005 (10), Jindal nie został uznany za winnego dumpingu. Wymienione przypadki odrzucenia zarzutów dumpingu zostały potwierdzone w obecnym dochodzeniu, przy braku elementów, które wskazywałyby na nietrwały charakter stwierdzonych okoliczności polegających na braku dumpingu.

(29)

Dlatego też uznano, że obowiązujące obecnie środki dotyczące Jindal osiągają zamierzone skutki i powinny pozostać niezmienione.

(30)

Według danych Eurostatu wielkość przywozu produktu objętego postępowaniem z Indii do Wspólnoty wyniosła w ODP 23 472 tony. Około 97 % z tej ogólnej wielkości w ODP przypadało na trzech objętych próbą producentów eksportujących, przy czym sam Jindal odpowiada za około 90 % ogółu wywozu z Indii do WE w czasie ODP.

(31)

W okresie objętym dochodzeniem (OD) w dochodzeniu pierwotnym (od dnia 1 kwietnia 1999 r. do dnia 31 marca 2000 r.) suma przywozu z Indii wyniosła 50 590 ton. W ciągu OD poprzedniego dochodzenia antysubsydyjnego (od dnia 1 października 2003 r. do dnia 30 września 2004 r.) suma przywozu z Indii wyniosła 12 679 ton.

(32)

Jak już wspomniano w motywie 11 uzasadnienia, próba objęła trzech producentów eksportujących. Do Jindal odnoszą się ustalenia przedłożone w motywach 16–26.

(33)

W celu określenia wartości normalnej w odniesieniu do Garware i Ester sprawdzono najpierw, czy ogólna wielkość deklarowanej sprzedaży krajowej każdego z producentów eksportujących była reprezentatywna w rozumieniu art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, to znaczy czy stanowiła co najmniej 5 % wielkości sprzedaży produktu objętego postępowaniem wywożonego do Wspólnoty.

(34)

Następnie ustalono, czy całkowita sprzedaż krajowa każdego rodzaju produktu stanowiła co najmniej 5 % ogólnej wielkości sprzedaży tego samego rodzaju produktu wywożonego do Wspólnoty.

(35)

W odniesieniu do tych rodzajów produktu, których sprzedaż krajowa stanowiła co najmniej 5 % wielkości sprzedaży tego rodzaju produktu wywożonego do Wspólnoty, zbadano, czy dokonano wystarczającej sprzedaży w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W przypadkach, w których wielkość sprzedaży danego typu produktu po cenach wyższych od kosztów produkcji stanowiła więcej niż 80 % ogólnej wielkości sprzedaży, wartość normalna ustalana była w oparciu o średnią ważoną cenę sprzedaży faktycznie płaconą za omawiany produkt na rynku krajowym. W przypadkach, w których wielkość sprzedaży danego rodzaju produktu po cenach wyższych od kosztów produkcji była równa lub mniejsza niż 80 %, jednak nie mniejsza niż 10 % ogólnej wielkości sprzedaży, wartość normalną ustalano w oparciu o średnią ważoną cenę sprzedaży faktycznie płaconą wyłącznie w ramach krajowej sprzedaży z zyskiem danego rodzaju produktu. W odniesieniu do tych rodzajów produktu, w przypadku których mniej niż 10 % sprzedaży pod względem wielkości odbywało się na rynku krajowym po cenie nie mniejszej niż koszt jednostkowy, uznano, że te rodzaje produktu nie były sprzedawane w zwykłym obrocie handlowym, istniała zatem konieczność skonstruowania wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(36)

W przypadkach, w których ceny krajowe eksportującego producenta nie mogły zostać wykorzystane dla ustalenia wartości normalnej ze względu na niewystarczającą reprezentatywność lub niewystarczający poziom sprzedaży w zwykłym obrocie handlowym, wartość normalna została skonstruowana w oparciu o koszty produkcji poniesione przez eksportującego producenta, powiększone o uzasadnione koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne („koszty SG&A”) oraz kwotę zysku zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego.

(37)

Koszty SG&A zostały oparte na kosztach poniesionych przez eksportującego producenta przy sprzedaży omawianego produktu na rynku krajowym, które uznano za reprezentatywne. Marża zysku została obliczona na podstawie średniej ważonej marży zysku spółki uzyskanej w ramach krajowej sprzedaży tych rodzajów produktu, które zostały sprzedane w wystarczających ilościach w zwykłym obrocie handlowym.

(38)

Co do określenia cen eksportowych, należy przypomnieć, że obecne dochodzenie ma na celu ustalenie, czy w razie uchylenia środków ochronnych mogłoby dojść do kontynuacji lub ponowienia dumpingu. W tym kontekście określenie cen eksportowych dla potrzeb oszacowania dumpingu nie może ograniczać się do zbadania zachowania eksporterów w przeszłości. Należy przeanalizować również prawdopodobny rozwój cen eksportowych w przyszłości. A mianowicie trzeba określić, czy dotychczas stosowane ceny eksportowe dostarczają wiarygodnych wskazówek na temat ich prawdopodobnego przyszłego rozwoju.

(39)

Z uwagi na występujące w części ODP zobowiązania cenowe zbadano w szczególności, czy istnienie takich zobowiązań wpłynęło na ceny eksportowe stosowane w przeszłości, w sposób uniemożliwiający wiarygodne ustalenie przyszłego rozwoju wywozu na ich podstawie. Odnotowano poza tym, że zobowiązania cenowe dotyczące przedsiębiorstw Garware i Ester zostały uchylone z dniem 9 marca 2006 r., podczas gdy ODP trwał od dnia 1 lipca 2005 r. do dnia 30 czerwca 2006 r. W przypadku przedsiębiorstw Garware i Ester ustalono, że dokonywane w trakcie ODP podczas obowiązywania zobowiązań cenowych transakcje eksportowe opiewały na ceny na tyle bliskie MCI (minimalnej cenie importowej), że wywoływały wątpliwości co do ich trwałego charakteru i co do tego, czy zostały ustalone niezależnie od MCI. Analogiczne rozumowanie zostało opisane w rozporządzeniu Rady (WE) nr 366/2006 (11), motyw 28.

(40)

Co do Garware, transakcje przeprowadzone w czasie ODP po ustaniu zobowiązań cenowych odpowiadały około 20 % ogólnej wielkości wywozu i zostały dokonane z zachowaniem ciągłości po ustaniu zobowiązań cenowych. Zważywszy na rozmiary wywozu dokonanego po wygaśnięciu zobowiązań (8 marca 2006 r.), ceny z tych transakcji uważa się za reprezentatywną ilustrację ewentualnej polityki cenowej Garware wobec braku zobowiązań. Dlatego też ceny obowiązujące w tych transakcjach wykorzystano przy wyliczaniu cen eksportowych dla wszystkich ilości wywozu dokonanego przez Garware w ciągu całego ODP.

(41)

Co do Ester, transakcje przeprowadzone w okresie po ustaniu zobowiązań cenowych odpowiadały około 5 % ogólnej wielkości wywozu, a wszystkie zostały dokonane w bardzo krótkim czasie po ustaniu zobowiązań cenowych. Dlatego też ceny w tych transakcjach nie mogą być uznane za reprezentatywne dla cen eksportowych, jakie przedsiębiorstwo to stosowałoby w przypadku braku zobowiązań. Jak już wspomniano wyżej (patrz: motyw 39), ceny eksportowe na rynek Wspólnoty stosowane przez Ester przed ustaniem zobowiązania cenowego były bardzo zbliżone do MCI. Ponadto ustalono, że ceny eksportowe stosowane przez Ester w wywozie do innych państw trzecich były, czy to rozpatrywane na podstawie średniej ważonej, czy też w oparciu o rozróżnienie na rodzaje produktów, znacznie niższe od cen stosowanych w wywozie do Wspólnoty. Fakt ten wskazuje na prawdopodobieństwo, że w przypadku braku zobowiązań ceny stosowane w wywozie do Wspólnoty zostałyby ujednolicone z cenami takich samych rodzajów produktu stosowanymi w wywozie do innych państw trzecich. Stwierdzono zatem, iż ceny eksportowe stosowane przez Ester w wywozie do Wspólnoty w czasie zobowiązań cenowych nie mogą zostać użyte do celów ustalenia wiarygodnych cen eksportowych w rozumieniu art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, w kontekście obecnego przeglądu okresowego. Mając na uwadze, że w czasie ODP Ester sprzedawała produkt objęty postępowaniem w znacznej ilości na rynku światowym, podjęto decyzję o ustaleniu ceny eksportowej na podstawie cen faktycznie płaconych lub należnych w przypadku dokonywania sprzedaży do innych państw trzecich w odniesieniu do rodzajów produktu sprzedawanych do Wspólnoty w tej części ODP, kiedy zobowiązania cenowe pozostawały w mocy. W czasie ODP, po ustaniu zobowiązań cenowych, podstawą do ustalenia ceny eksportowej były ceny faktycznie zapłacone lub należne przy wywozie do Wspólnoty.

(42)

Wartość normalną i ceny eksportowe porównywano na podstawie ceny ex-works. W celu zapewnienia właściwego porównania uwzględniono, w postaci odpowiednich korekt, różnice wpływające na porównywalność cen, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Zgodnie z powyższym wprowadzono dostosowania uwzględniające różnice w zakresie transportu, ubezpieczenia, przygotowania, załadunku i kosztów dodatkowych, prowizji, pakowania i kosztów kredytu, o ile były one stosowne i prawidłowo udokumentowane.

(43)

Eksportujący producent wnioskował, dla ograniczonej ilości wywozu, o dostosowanie ceny eksportowej zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. k) rozporządzenia podstawowego w oparciu o korzyści uzyskane w ramach systemu „paszportowego” uprawnienia celnego (Duty Entitlement Passbook Scheme – „DEPB”) po dokonaniu wywozu. W ramach tego systemu punkty uzyskane przy wywozie omawianego produktu mogą być wykorzystane w celu pokrycia należnych opłat celnych z tytułu przywozu jakiegokolwiek towaru lub zostać odsprzedane innym przedsiębiorstwom. Ponadto nie jest wymagane, by przywożone towary były wykorzystywane wyłącznie do produkcji wywożonych produktów. Producenci nie wykazali, że korzyści uzyskiwane w ramach systemu DEPB po dokonaniu wywozu miały wpływ na porównywalność cen, a w szczególności że klienci konsekwentnie płacili inne ceny na rynku krajowym wskutek korzyści płynących z tego systemu. W związku z powyższym wniosek ten został odrzucony.

(44)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego margines dumpingu został ustalony na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej ze średnią ważoną ceną eksportową. W przypadku gdy ceny eksportowe zostały oparte na cenach stosowanych w wywozie do państw trzecich, odpowiednie wartości cif obliczono poprzez powiększenie ceny ex-works, stosowanej w wywozie do państw trzecich, o średnią ważoną różnicę, w podziale na rodzaj produktu, między ceną ex-works a ceną cif w wywozie do Wspólnoty.

(45)

Porównanie to wykazało margines dumpingu w granicach 15–25 %. Przypomina się, że wykazano ujemny margines dumpingu w przypadku Jindal (patrz wyżej: motyw 26).

(46)

Łączne wolne moce produkcyjne wszystkich znanych indyjskich eksporterów w czasie ODP oszacowano na 32 tys. ton. Trzeba jednak zauważyć, że z tego około 25 tys. ton przypadało na indyjskich eksporterów korzystających z zerowej stawki cła antydumpingowego. Ewentualne zniesienie środków antydumpingowych najprawdopodobniej nie wywarłoby znacznego wpływu na politykę eksportową tych przedsiębiorstw. Tak więc jedynie pozostałe 7 tys. ton przypadałoby na indyjskich eksporterów objętych cłem antydumpingowym o stawce innej niż 0 %. Te ostatnie niewykorzystane zdolności produkcyjne, które w czasie ODP sięgałyby około 30 % całkowitej ilości przywozu produktu objętego dochodzeniem z Indii do Wspólnoty oraz 3 % całkowitej konsumpcji we Wspólnocie, posłużyłyby do zwiększenia wywozu skierowanego na rynek Wspólnoty w razie uchylenia obowiązujących środków.

(47)

W oparciu o porównanie poszczególnych modeli ceny eksportowe na rynki państw trzecich eksporterów indyjskich objętych próbą przy marginesie dumpingu różnym od 0 % byłyby w ODP niższe o 20–30 % w stosunku do cen eksportowych wywozu do Wspólnoty dokonywanego przez tych samych producentów eksportujących. Obaj omawiani eksporterzy z Indii sprzedawali do krajów trzecich znaczące ilości PET, stanowiące około 80–90 % ich całkowitej sprzedaży eksportowej. Dlatego uznano, że poziom cen eksportowych do innych krajów trzecich może być wskaźnikiem prawdopodobnego poziomu cen sprzedaży eksportowej do Wspólnoty w wypadku uchylenia środków.

(48)

Niektóre z największych światowych rynków dla eksportu folii PET chronią wysokie stawki celne. W szczególności przywóz folii PET z Indii do USA podlega cłom antydumpingowym w wysokości od 2,32 % do 24,11 % oraz cłom wyrównawczym sięgającym od 9 % do 25,27 %, w zależności od konkretnego eksportera z Indii.

(49)

Stwierdza się zatem, że zważywszy na względne poziomy cen, niewykorzystany potencjał zdolności produkcyjnych oraz zachęty odnotowane powyżej, występuje prawdopodobieństwo: i) kontynuowania dumpingu; ii) zwiększenia ilości wywozu do Wspólnoty w przypadku uchylenia obowiązujących środków antydumpingowych.

(50)

Czterech producentów wspólnotowych (Dupont Teijin Films, Mitsubishi Polyester Film GmbH, Nuroll SpA i Toray Plastics Europe) w pełni współpracowało w dochodzeniu. W ciągu ODP stanowili oni około 95 % całkowitej wspólnotowej produkcji. Z tego względu stanowią oni przemysł wspólnotowy w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(51)

Należy odnotować zmianę, jaka zaszła w sytuacji wspólnotowej produkcji folii PET od czasu przeprowadzenia pierwotnego dochodzenia. A mianowicie francuski producent Kodak Industrie zaprzestał produkowania folii PET we Wspólnocie, a firma 3M przekazała swoją działalność firmie I.T.P. SpA (Włochy), która przekształca jej zakład dla potrzeb nowej, innej produkcji. Należy również odnotować, iż zważywszy na fakt, że z dniem 1 maja 2004 r. Republika Czeska stała się członkiem Unii Europejskiej, przedsiębiorstwo Fatra a.s. (z siedzibą w Republice Czeskiej) stanowi część produkcji Wspólnoty.

(52)

Konsumpcję wspólnotową określono na podstawie danych Eurostatu dotyczących przywozu z krajów trzecich, na sprzedaży przemysłu wspólnotowego na rynek Wspólnoty oraz sprzedaży pozostałych wytwórców wspólnotowych.

Tabela 1

(53)

W porównaniu do roku 2003, konsumpcja w ODP wzrosła o 1 % (ponad 3 tys. ton).

(54)

Wielkość przywozu z Indii na rynek Wspólnoty wzrosła o 86 % od roku 2003 do ODP, a udział w rynku zwiększył się z 5 % do 9 %, podczas gdy ceny spadły o 12 %. Dane opierają się na statystykach Eurostatu.

Tabela 2

(55)

Przywóz z Brazylii i Izraela, który, jak ustalono i jak wspomniano wyżej w motywie 2, przebiegał z obejściem przepisów, uległ gwałtownemu zmniejszeniu po objęciu go rozszerzeniem środków antydumpingowych nałożonych na przywóz z Indii. Po wprowadzeniu środków przeciwdziałających obchodzeniu ceł, ceny folii PET pochodzącej z tych krajów wzrosły o 219 %.

Tabela 3

(56)

Należy jednak wziąć pod uwagę fakt, iż wykazano brak dumpingu ze strony Jindal w obecnym dochodzeniu, jak również fakt niewykazania dumpingu w dochodzeniach wcześniejszych w odniesieniu do innych przedsiębiorstw (w szczególności Flex Industries Limited i Polyplex Corporation Limited). Dlatego też w obecnym dochodzeniu uwzględniany będzie wyłącznie przywóz dumpingowy z Indii oraz przywóz – jak ustalono – dokonywany z obejściem obowiązujących środków. Przywóz dumpingowy z Indii oraz przywóz objęty cłami zapobiegającymi obchodzeniu przepisów zmniejszył się o 70 % od 2003 r. do ODP, patrz niżej: tabela 4. Gwałtowne zmniejszenie tego przywozu było w dużej mierze wynikiem nałożenia środków zapobiegających obchodzeniu przepisów w odniesieniu do przywozu z Brazylii i Izraela.

Tabela 4

(57)

Przywóz z krajów trzecich wzrósł w badanym okresie o 24 % (z około 62 tys. ton w 2003 r. do około 77 tys. ton w ODP), a udział tego przywozu w rynku wspólnotowym wzrósł o 5 punktów procentowych (z 25 do 30 %). Głównymi źródłami przywozu były Korea Południowa, USA, Tajlandia oraz Zjednoczone Emiraty Arabskie. Przeciętna cena za tonę od roku 2003 do ODP zmniejszyła się o 11 %. Dane opierają się na statystykach Eurostatu.

Tabela 5

(58)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała wszystkie istotne czynniki ekonomiczne i wskaźniki mające znaczenie dla sytuacji przemysłu wspólnotowego.

(59)

Zdolności produkcyjne w badanym okresie utrzymywały się na stałym poziomie (około 190 tys. ton), a produkcja i wykorzystanie mocy produkcyjnych zmniejszyło się o 4 %.

Tabela 6

(60)

Zapasy produktu objętego dochodzeniem zmniejszyły się w latach 2003–2004, z poziomu 23 929 ton do 22 241 ton, nieznacznie wzrosły w 2005 r., i znowu zmniejszyły się do 21 272 ton w ODP. Spadek ten był w głównej mierze wywołany zmniejszeniem produkcji.

Tabela 7

(61)

Sprzedaż przez przemysł wspólnotowy klientom niepowiązanym na rynku wspólnotowym w latach 2003–2005 spadła o 5 % z 142 755 ton do 135 956 ton, wzrosła nieznacznie w okresie od 2005 r. do ODP, sięgając jedynie poziomu 98 % sprzedaży z roku 2003. Sprzedaż przedsiębiorstwom powiązanym osiągnęła nieznaczną wielkość (w badanym okresie mieściła się w granicach 200–300 ton w skali roku). Udział w rynku przemysłu wspólnotowego zmniejszył się o jeden punkt procentowy od 2003 r. do ODP.

Tabela 8

(62)

W badanym okresie średnie jednostkowe ceny sprzedaży spadły o 2 % (z 2 891 EUR/tonę w 2003 r. do 2 819 EUR/tonę w ODP). Ten spadek kosztów miał miejsce pomimo faktu, iż przeciętny koszt większości surowców poważnie wzrósł (wraz z gwałtownym wzrostem cen ropy). Przedstawione dane wskazują, że przemysł wspólnotowy, mając na celu zapobieżenie nadmiernej utracie udziału w rynku, nie mógł w pełni pokrywać swoich kosztów produkcji poprzez podwyżkę ceny sprzedaży.

Tabela 9

(63)

Przemysł wspólnotowy tracił swój udział w rynku, który nieznacznie wzrósł w badanym okresie.

(64)

Poziom zatrudnienia w przemyśle wspólnotowym obniżył się o 13 % od 2003 r. do ODP. Pomimo że przeciętne wynagrodzenie pracownika wzrosło o 5 %, dzięki wysiłkom na rzecz racjonalizacji wydajność pracownika wzrosła o 9 %. Tym samym poziom kosztów siły roboczej na tonę produkcji obniżył się o 4 %.

Tabela 10

(65)

Rentowność sprzedaży jest równa zyskom płynącym ze sprzedaży produktu objętego postępowaniem we Wspólnocie. Stopę zwrotu z inwestycji obliczono na podstawie zwrotu z aktywów ogółem.

(66)

W badanym okresie zwrot z inwestycji w odniesieniu do sprzedaży produktu objetego dochodzeniem odbiorcy niepozwiązanemu we Wspólnocie pozostawał ujemny – pomimo nieznacznej poprawy w latach 2004 i 2005 – w ciągu całego ODP. W czasie ODP zarówno rentowność, jak i zwrot z inwestycji były szczególnie niskie (rentowność wynosiła – 11 %, a wzrost z inwestycji – 3,1 %), a po roku 2005 odnotowano kolejny ich spadek.

Tabela 11

(67)

W zakresie przepływów pieniężnych odnotowano trend ujemny, niekorzystny zwłaszcza w ODP.

Tabela 12

(68)

Od roku 2003 do ODP inwestycje w produkcję folii PET zmniejszyły się o 18 %. W ODP wartość inwestycji w stosunku do roku 2003 wzrosła o 6 %, ale w porównaniu z rokiem 2005 inwestycje pozostały na niskim poziomie. W dochodzeniu ustalono, że czyniono inwestycje przede wszystkim w poprawę jakości produkcji, a także w utrzymanie mocy produkcyjnych.

(69)

Niski poziom inwestycji tłumaczy się w dużej mierze brakiem zainteresowań wiodących przedsiębiorstw przemysłu Wspólnotowego inwestycjami czy też zapewnianiem gwarancji dla inwestycji w nierentowną działalność jaką jest produkcja folii PET w Europie.

(70)

Analiza pod kątem wielkości dumpingu uwzględnia fakt, iż obowiązują środki mające na celu wyeliminowanie szkodliwego dumpingu. Jak wskazano wyżej, z dostępnych informacji wynika, że jeden z producentów eksportujących objętych próbą nadal prowadzi sprzedaż do Wspólnoty po cenach dumpingowych. Jakkolwiek ustalony margines dumpingu jest znaczący, jego wpływ na sytuację przemysłu wspólnotowego w ODP nie był znaczny, zważywszy, że udział w rynku przywozu dumpingowego z Indii oraz przywozu dokonywanego z obejściem ceł wyniósł 1 % całkowitej konsumpcji we Wspólnocie. Jindal z pewnością przyczynił się do pogorszenia sytuacji przemysłu wspólnotowego. Trzeba jednak przy tym uwzględnić fakt, iż nawet wykluczając przywóz dokonywany przez Jindal z analizy, przemysł wspólnotowy nie byłby w stanie podnieść się po dotychczasowych skutkach dumpingu od czasu nałożenia środków antydumpingowych w 2001 r. ze względu na praktykę obchodzenia (środki jej zapobiegające przyjęto dopiero przed końcem 2004 r.) i na nieodpowiednie warunki zobowiązań, które ustały dopiero w ubiegłym roku. Nie wolno zapominać, że przed nałożeniem ceł zapobiegających obchodzeniu oraz uchyleniem zobowiązań poziom przywozu prowadzonego przez przedsiębiorstwa z Indii, który uznano za dumpingowy, był trzykrotnie wyższy niż w ODP.

(71)

Suma konsumpcji folii PET na rynku Wspólnoty wzrosła o 1 %, podczas gdy sprzedaż przemysłu wspólnotowego spadła o 2 %.

(72)

Zaobserwowano pogorszenie sytuacji gospodarczej przemysłu wspólnotowego, jakie odzwierciedla większość wskaźników szkody, a mianowicie: produkcja, zdolności produkcyjne i stopień ich wykorzystania (spadek o 4 %), wielkość sprzedaży (– 2 %) i jej wartość (– 5 %), udział w rynku (– 2 punkty procentowe), przepływ środków pieniężnych i rentowność, aktywność inwestycyjna i stopa zwrotu z inwestycji.

(73)

Wszystkie wysiłki na rzecz restrukturyzacji przemysłu wspólnotowego na poziomie zatrudnienia, redukcji kosztów oraz wzrostu wydajności na głowę pracownika nie zdołały zrównoważyć wpływu wzrostu cen surowca w badanym okresie. Koszty produkcji przekraczały wpływy ze sprzedaży. Zbiegło się to z niskim poziomem cen przywozu z Indii i innych krajów, w przypadku których wykazano obchodzenie przepisów. Należy jednak odnotować, że presja cenowa odczuwana przez przemysł wspólnotowy była częściowo wywołana przez przywóz dokonywany przez Jindal, który – jak stwierdzono – nie dopuszczał się dumpingu w ODP, w czasie którego dokonano około 90 % ogółu przywozu folii PET z Indii.

(74)

Zważywszy na to, przemysł wspólnotowy znajduje się wciąż w niepewnej sytuacji, a każde zwiększenie przywozu dumpingowego najprawdopodobniej by ją jeszcze pogorszyło.

(75)

Jak stwierdzono powyżej, sytuacja przemysłu Wspólnoty jest nadal niepewna. W przypadku zniesienia środków antydumpingowych doszłoby do znacznego wzrostu dumpingowego przywozu. Jak już wskazano wyżej w motywie 46, eksporterzy indyjscy objęci środkami antydumpingowymi mają potencjał znacznego zwiększenia wywozu, z kolei zgodnie z treścią motywu 48 niektóre z największych światowych rynków eksportowych folii PET chronią wysokie stawki celne – w szczególności rynek folii PET w USA.

(76)

W przypadku braku ceł antydumpingowych indyjski przywóz dumpingowy mógłby wywierać poważną presję cenową na rynku Wspólnoty. Zatem istnieją wyraźne przesłanki prawdopodobieństwa ponownego wystąpienia szkody.

(77)

Uwzględniając powyższe, gdyby przemysł wspólnotowy został narażony na zwiększony przywóz po cenach dumpingowych z Indii, spowodowałoby to dalsze pogorszenie jego sytuacji finansowej. Na tej podstawie stwierdza się zatem, że uchylenie środków w odniesieniu do Indii najprawdopodobniej poskutkowałoby ponownym poniesieniem szkody przez przemysł wspólnotowy.

(78)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego rozważono, czy utrzymanie okresu obowiązywania istniejących środków antydumpingowych nie zaszkodzi interesom Wspólnoty jako całości.

(79)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy interes Wspólnoty określono na podstawie oceny wszystkich zaangażowanych interesów, to znaczy: interesu przemysłu wspólnotowego, interesu importerów oraz użytkowników produktu objętego postępowaniem.

(80)

Należy przypomnieć, że w dochodzeniu pierwotnym wprowadzenia środków nie uznano za sprzeczne z interesem Wspólnoty. Również fakt, że obecne dochodzenie jest przeglądem, czyli analizowaniem sytuacji, w której środki antydumpingowe już zastosowano, umożliwia ocenę jakiegokolwiek niewłaściwego oddziaływania aktualnie stosowanych środków antydumpingowych na zainteresowane strony.

(81)

Na tej podstawie zbadano, czy pomimo wniosku w sprawie ponownego wystąpienia dumpingu wyrządzającego szkodę istnieją istotne powody, które doprowadziłyby do wniosku, że w interesie Wspólnoty nie leży utrzymanie środków w tym konkretnym przypadku.

(82)

Celem ustalenia prawdopodobnego wpływu decyzji o nałożeniu lub odstąpieniu od nałożeniu środków poproszono o przesłanie informacji wszystkie strony, których dotyczy postępowanie lub które zgłosiły się jako strony zainteresowane. Na tej podstawie Komisja przesłała kwestionariusze do przemysłu wspólnotowego, dziewięciu niepowiązanych importerów i dwudziestu trzech użytkowników. Ponadto Komisja skontaktowała się również ze wszystkimi pozostałymi znanymi producentami wspólnotowymi, którzy nie przedstawili żądanych informacji dla współpracy w dochodzeniu, celem uzyskania podstawowych informacji dotyczących ich produkcji i sprzedaży.

(83)

Należy nadmienić, że przemysł wspólnotowy pozostaje w niepewnym stanie, opisanym wyżej w motywach 58–74.

(84)

Oczekuje się, że utrzymanie obowiązujących środków ochronnych powinno załagodzić utrzymujące się zakłócenia na rynku i obniżanie cen. Ewentualne środki umożliwiłyby przemysłowi wspólnotowemu przynajmniej utrzymanie dotychczasowej sprzedaży i korzystanie z efektu skali.

(85)

Z drugiej strony, jeśli środki antydumpingowe zostaną uchylone, prawdopodobne jest, że negatywne tendencje w sytuacji finansowej przemysłu wspólnotowego będą się utrzymywały, o ile nie pogarszały. Przemysł wspólnotowy szczególnie wyraźnie odczuwa utratę dochodów spowodowaną obniżonymi cenami oraz zniżkującym udziałem w rynku.

(86)

Dlatego też utrzymanie środków antydumpingowych leżałoby w interesie przemysłu Wspólnoty.

(87)

Tylko jeden importer-użytkownik i czterech użytkowników współpracowały w dochodzeniu i udzieliły wyczerpujących odpowiedzi. Stanowią one 16,3 % całkowitej konsumpcji folii PET na rynku Wspólnoty i wskazały one, że utrzymanie w mocy środków antydumpingowych nie wywarłoby większego wpływu na ich przedsiębiorstwa.

(88)

Mając na względzie wszystkie wymienione powyżej czynniki, ustalono, że nałożenie środków nie wywarłoby znaczącego niekorzystnego wpływu na sytuację użytkowników i importerów produktu objętego postępowaniem.

(89)

Na podstawie powyższych ustaleń wnioskuje się tymczasowo, że z punktu widzenia interesu Wspólnoty nie ma istotnych argumentów przeciwko utrzymaniu w mocy tymczasowych środków antydumpingowych.

(90)

Wszystkie zainteresowane strony zostały poinformowane o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierza się zalecić utrzymanie obowiązujących środków. Wyznaczono również termin, w którym strony mogły przedstawić swoje uwagi do ujawnionych informacji.

(91)

Na podstawie powyższych faktów i ustaleń oraz dostępnych informacji wyciąga się wniosek, zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, że niniejsze postępowanie przeglądowe ograniczone do Jindal powinno zostać zakończone, a nałożona w pierwotnym dochodzeniu zerowa stawka cła antydumpingowego na przywóz folii PET produkowanej i wywożonej do Wspólnoty Europejskiej przez spółkę Jindal powinna zostać utrzymana.

(92)

W odniesieniu do przeglądu wygaśnięcia, zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego i na podstawie powyższych ustaleń, należy utrzymać środki antydumpingowe mające zastosowanie do przywozu folii PET pochodzącej z Indii,

—

że nie prowadziła wywozu produktu opisanego w ust. 1 w okresie od dnia 1 kwietnia 1999 r. do dnia 31 marca 2000 r. i od dnia 1 lipca 2005 r. do dnia 30 czerwca 2006 r.,

—

że nie jest powiązana z żadnym eksporterem lub producentem podlegającym środkom nałożonym na mocy rozporządzenia (WE) nr 366/2006, oraz

—

że dokonała wywozu towarów objętych postępowaniem po okresie od dnia 1 lipca 2005 r. do dnia 30 czerwca 2006 r. lub że przyjęła nieodwracalne zobowiązania umowne dotyczące wywozu znacznej ilości produktu do Wspólnoty,

Terphane Ltda BR 101, km 101, Cabo de Santo Agostinho, Pernambuco, Brazylia (dodatkowy kod TARIC A569),

Jolybar Filmtechnic Converting Ltd (1987), Hacharutsim str. 7, Ind. Park Siim 2000, Natania South, 42504, POB 8380, Izrael (dodatkowy kod TARIC A570),

Hanita Coatings Rural Cooperative Association Ltd, Kibbutz Hanita, 22885, Izrael (dodatkowy kod TARIC A691).

6.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 288/17

(1)

Ostateczne cła antydumpingowe mające zastosowanie do przywozu płyt kompaktowych jednokrotnego zapisu pochodzących z Tajwanu zostały nałożone dnia 18 czerwca 2002 r. rozporządzeniem Rady (WE) nr 1050/2002 z dnia 13 czerwca 2002 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz płyt kompaktowych jednokrotnego zapisu, pochodzących z Tajwanu (3) („pierwotne postępowanie antydumpingowe”). Zakres takich ceł wynosił od 17,7 % do 38,5 %. Termin obowiązywania zawiadomieniem w sprawie upływu terminu obowiązywania niektórych środków antydumpingowych (4).

(2)

Ostateczne cła wyrównawcze na przywóz z Indii płyt kompaktowych jednokrotnego zapisu zostały nałożone dnia 5 czerwca 2003 r. rozporządzeniem Rady (WE) nr 960/2003 z dnia 2 czerwca 2003 r. nakładającym ostateczne cło wyrównawcze na przywóz zapisywalnych dysków kompaktowych pochodzących z Indii (5) („pierwotne postępowanie antysubsydyjne”). Wyniosły one 7,3 %.

(3)

Decyzją 2006/753/WE (6) Komisja zakończyła postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu płyt kompaktowych jednokrotnego zapisu pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”), Hongkongu i z Malezji, ze względu na fakt, że nałożenie środków nie leżało w interesie Wspólnoty („decyzja o zakończeniu”). Stwierdzono, że ze względu na niewielki udział w rynku, przemysł wspólnotowy prawdopodobnie nie osiągnąłby znacznych korzyści z nałożenia środków. Uznano więc, że nałożenie środków byłoby nieproporcjonalne, ponieważ miałoby znaczące negatywne skutki dla importerów, dystrybutorów, przedsiębiorstwa handlu detalicznego i konsumentów.

(4)

W dniu 22 marca 2007 r. Komisja ogłosiła w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”) (7) wszczęcie częściowego przeglądu okresowego środków antydumpingowych stosowanych wobec przywozu płyt kompaktowych jednokrotnego zapisu pochodzących z Tajwanu oraz częściowego przeglądu okresowego środków wyrównawczych stosowanych wobec przywozu płyt kompaktowych jednokrotnego zapisu pochodzących z Indii.

(5)

Zakres przeglądów, rozpoczętych z inicjatywy Komisji, był ograniczony do oceny interesu Wspólnoty, z możliwością podjęcia decyzji z mocą wsteczną od dnia 5 listopada 2006 r., tj. od daty wejścia w życie decyzji o zakończeniu. Dla celów skuteczności procedury oba przeglądy zostały objęte jednym dochodzeniem.

(6)

Jak wspomniano powyżej, środki antydumpingowe nałożone na przywóz pochodzący z Tajwanu wygasły w dniu 18 czerwca 2007 r. W konsekwencji przegląd dotyczący Tajwanu nie był kontynuowany. Jednakże był on prowadzony oficjalnie do tego dnia, a Komisja szczególnie rozważała kwestię uchylenia z mocą wsteczną cła zapłaconego między 5 listopada 2006 r. a 18 czerwca 2007 r.

(7)

W związku z koniecznością zachowania skuteczności procedury oraz aby zapewnić ogólną spójność działań Komisja połączyła konkluzje z obu przeglądów w niniejszym rozporządzeniu.

(8)

Komisja oficjalnie powiadomiła producentów, importerów i użytkowników we Wspólnocie oraz eksporterów i przedstawicieli Indii i Tajwanu o wszczęciu postępowania. Wszystkim zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Ponieważ zakres przeglądów był ograniczony do aspektów interesu Wspólnoty, Komisja poprosiła o wypełnienie kwestionariuszy jedynie strony mające siedzibę na terenie Wspólnoty, tj. producentów, importerów i użytkowników we Wspólnocie. Odpowiedzi na kwestionariusze nadeszły od jednego producenta, 14 importerów i 10 użytkowników.

(9)

Komisja otrzymała również pismo od Komitetu Europejskich Producentów Płyt CD-R („CECMA”), który reprezentował skarżącego w pierwotnym postępowaniu antydumpingowym i antysubsydyjnym oraz w postępowaniach zakończonych decyzją o zakończeniu, oraz pismo od poprzedniego przedstawiciela przedsiębiorstwa określonego w decyzji o zakończeniu postępowania jako przedsiębiorstwo D.

(10)

Ponadto służby Komisji otrzymały pisma od innych zainteresowanych stron, zwłaszcza dystrybutorów i dostawców jednego z eksporterów indyjskich.

(11)

Służby Komisji należycie przeanalizowały wszystkie dostarczone pisma i argumenty wysunięte przez zainteresowane strony. Biorąc jednak pod uwagę stan produkcji wspólnotowej, konkluzje niniejszego przeglądu będą ograniczone do określenia przemysłu wspólnotowego.

(12)

Dochodzenie w sprawie aspektów interesu Wspólnoty objęło okres od dnia 1 stycznia 2006 r. do dnia 31 grudnia 2006 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny interesu Wspólnoty objęła okres od dnia 1 stycznia 2003 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(13)

Produktem objętym przeglądem są płyty kompaktowe jednokrotnego zapisu (CD-R) pochodzące z Indii („produkt objęty postępowaniem”), obecnie objęte kodem CN ex 8523 40 11. Powyższy kod CN podany jest jedynie w celach informacyjnych.

(14)

Taki sam produkt pochodzący z Tajwanu był objęty przeglądem od dnia 22 marca 2007 r., kiedy opublikowano zawiadomienie o wszczęciu postępowania, do dnia 18 czerwca 2007 r., kiedy cła antydumpingowe nałożone na przywóz płyt kompaktowych jednokrotnego zapisu z Tajwanu wygasły.

(15)

Produktem, którego dotyczy postępowanie, jest płyta poliwęglanowa pokryta warstwą barwnika, warstwą z materiału odblaskowego oraz warstwą ochronną. Zapisywanie na takich płytach może się odbywać w kilku krokach, natomiast zapisana informacja nie może zostać skasowana. Płyta stanowi optyczny środek gromadzenia danych cyfrowych lub dźwięku.

(16)

Płyty kompaktowe jednokrotnego zapisu (CD-R) rozróżniamy według typu gromadzonych danych (CD-R do zapisu danych lub do nagrywania muzyki), pojemności, warstwy odbijającej wykonanej z metalu oraz tego, czy płyty te są zadrukowane czy nie. Wszystkie rodzaje płyt kompaktowych jednokrotnego zapisu posiadają te same podstawowe cechy fizyczne i właściwości techniczne oraz są stosowane w tych samych celach. Z powyższych przyczyn uznaje się, że stanowią one jeden produkt.

(17)

W ramach obecnego dochodzenia nie przedstawiono żadnych komentarzy kwestionujących porównywalność płyt CD-R przywożonych do Wspólnoty lub produkowanych w niej. Na tej podstawie wszystkie rodzaje płyt kompaktowych jednokrotnego zapisu pochodzące z Indii lub Tajwanu oraz produkowane na terenie Wspólnoty uważane są za podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego oraz art. 1 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

(18)

W wymienionych postępowaniach (patrz: motywy 28 oraz 58 i kolejne decyzji w sprawie zakończenia postępowania) służby Komisji ustanowiły, że produkcję wspólnotową w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego stanowi 10 producentów. Uznano, że tylko jeden z nich stanowi przemysł wspólnotowy w rozumieniu art. 4 ust. 1 oraz art. 5 ust. 4 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego (Manufacturing Advanced Media („MAM-E”)).

(19)

Żaden z producentów, których produkcję uznano za produkcję wspólnotową w decyzji o zakończeniu postępowania, nie współpracował przy obecnym postępowaniu.

(20)

Ponadto Komisja otrzymała dowody, że jedyne przedsiębiorstwo stanowiące przemysł wspólnotowy w postępowaniu, które doprowadziło do decyzji o zakończeniu postępowania, jest w trakcie procedury likwidacji. Zostało to potwierdzone w piśmie wysłanym przez byłego przedstawiciela przedsiębiorstwa. Komisja otrzymała również kopię decyzji sądu rozpoczynającej procedurę likwidacyjną, zgodnie z którą działalność przedsiębiorstwa uległa zaprzestaniu. Kwestionariusz przesłany przez Komisję wrócił z adnotacją „liquidation judiciaire” („likwidacja z nakazu sądowego”).

(21)

Ponadto CECMA, pomimo zapewnień o poparciu dalszego nakładania środków, nie przedłożył ani kwestionariusza, ani dowodów w imieniu żadnego producenta Wspólnoty będącego członkiem stowarzyszenia.

(22)

Inne przedsiębiorstwo (określone w decyzji o zakończeniu jako przedsiębiorstwo A) poinformowało Komisję, iż zaprzestało produkcji na terenie Wspólnoty.

(23)

Komisja otrzymała również odpowiedź od przedsiębiorstwa określonego w decyzji o zakończeniu jako przedsiębiorstwo B. Nie przedstawiono żadnego dowodu, który mógłby zaprzeczyć wnioskom ustalonym w decyzji o zakończeniu, tj. że przedsiębiorstwo B nie powinno być objęte definicją przemysłu wspólnotowego i że jego produkcja powinna być wyłączona z definicji produkcji wspólnotowej (patrz: motyw 40 decyzji o zakończeniu).

(24)

W związku z powyższym stwierdzono, że nie istnieje przemysł wspólnotowy, a w konsekwencji nie ma interesu Wspólnoty.

(25)

W związku z powyższymi ustaleniami środki antydumpingowe mające zastosowanie do przywozu płyt kompaktowych jednokrotnego zapisu pochodzących z Tajwanu oraz środki wyrównawcze mające zastosowanie do przywozu płyt kompaktowych jednokrotnego zapisu pochodzących z Indii powinny być uchylone z mocą wsteczną od dnia wejścia w życie decyzji o zakończeniu.

(26)

W następstwie powyższego ostateczne cła antydumpingowe zapłacone lub zaksięgowane na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1050/2002 od przywozu płyt kompaktowych jednokrotnego zapisu pochodzących z Tajwanu i ostateczne cła wyrównawcze zapłacone lub zaksięgowane na podstawie rozporządzenia (WE) nr 960/2003 od przywozu płyt kompaktowych jednokrotnego zapisu pochodzących z Indii, zwolnionych do wolnego obiegu od dnia 5 listopada 2006 r., powinny zostać zwrócone lub umorzone.

(27)

Wnioski o zwrot lub umorzenie należy składać do krajowych organów celnych zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa celnego,

6.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 288/20

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

6.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 288/22

(1)

Produktem, którego dotyczy wniosek o objęcie rejestracją, są przetworzone lub zakonserwowane mandarynki (włączając tangeryny i satsuma), klementynki, wilkingi i inne podobne hybrydy cytrusowe, niezawierające dodatku alkoholu, nawet zawierające dodatek cukru lub innej substancji słodzącej, według definicji określonej w pozycji CN 2008, pochodzące z Chińskiej Republiki Ludowej („produkt, którego dotyczy wniosek”), objęte kodami CN 2008 30 55, 2008 30 75 i ex 2008 30 90.

(2)

Po otrzymaniu skargi Hiszpańskiej Narodowej Federacji Związków Producentów Przemysłu Przetwórczego Owocowo-Warzywnego (Spanish National Federation of Associations of Processed Fruit and Vegetables – FNACV) („wnioskodawca”), Komisja stwierdziła, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające rozpoczęcie postępowania i dlatego też, zgodnie z art. 5 rozporządzenia podstawowego, ogłosiła w drodze zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej („zawiadomienie o wszczęciu”) wszczęcie postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu do Wspólnoty niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych (tj. mandarynek itp.) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (2).

(3)

Skarżący domaga się również, by przywóz produktu, którego dotyczy wniosek, podlegał wymogowi rejestracji zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, tak by możliwe było równoczesne zastosowanie środków w odniesieniu do tego przywozu od daty takiej rejestracji

(4)

Produkt, którego dotyczy wniosek, w dużej mierze objęty jest obecnie ostatecznymi środkami ochronnymi wprowadzonymi rozporządzeniem Komisji (WE) nr 658/2004 (3). Środki te przestaną obowiązywać w dniu 8 listopada 2007 r.

(5)

Zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia podstawowego środków tymczasowych nie można wprowadzić wcześniej niż 60 dni od wszczęcia postępowania. Zgodnie z art. 10 ust. 4 rozporządzenia podstawowego ostateczne cło antydumpingowe można jednak nałożyć na produkty, które dopuszczono do konsumpcji, nie później niż 90 dni przed datą zastosowania środków tymczasowych, z zastrzeżeniem, że spełnione są warunki podane w tym ustępie, a przywóz został zarejestrowany zgodnie z art. 14 ust. 5. Zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego Komisja, po konsultacji z Komitetem Doradczym, może polecić organom celnym podjęcie odpowiednich kroków w celu rejestrowania przywożonych towarów tak, aby środki mogły zostać zastosowane w odniesieniu do przywozu od daty rejestracji. Przywożone towary mogą zostać poddane rejestracji na wniosek przemysłu wspólnotowego, który zawiera dostateczne dowody uzasadniające takie działanie.

(6)

Wniosek zawiera dostateczne dowody uzasadniające rejestrację. Jest ona dodatkowo uzasadniona dowodami pochodzącymi z innych źródeł.

(7)

W odniesieniu do dumpingu Komisja posiada wystarczające dowody prima facie, wykazujące, iż przywóz produktu, którego dotyczy wniosek, pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej, odbywa się po cenach dumpingowych oraz że eksporterzy stosują dumping. Skarga antydumpingowa i wniosek o rejestrację zawierają dowody dotyczące cen eksportowych odnoszących się do sezonu 2006/2007. Jest to również poparte informacjami pochodzącymi z danych Eurostatu i z kilku ofert lub oświadczeń dotyczących cen eksportowych pochodzących z kilku źródeł i skierowanych do kilku importerów. Dowody dotyczące wartości normalnej, zawarte w skardze antydumpingowej i we wniosku o rejestrację, na tym etapie i z zastrzeżeniem pojawienia się dodatkowych danych w trakcie dochodzenia, składają się ze szczegółowych danych w zakresie cen krajowych i kosztów produkcji od wszystkich lub prawie wszystkich producentów w kraju analogicznym. Na tym etapie dane te, odpowiednio dostosowane do szacowanego kosztu transportu i innych kosztów, wydają się dotyczyć tego samego produktu i tego samego okresu oraz tego samego poziomu handlu, w związku z czym wydają się być wysoce porównywalne. Jako całość, oraz biorąc pod uwagę zakres zarzucanego marginesu dumpingu, dowody te potwierdzają na tym etapie, że przedmiotowi eksporterzy stosują dumping.

(8)

W odniesieniu do szkody Komisja posiada wystarczające dowody prima facie, wykazujące, iż praktyki dumpingowe eksporterów powodują szkodę lub doprowadziłyby do powstania szkody. Na dowody składają się szczegółowe dane, zawarte w skardze antydumpingowej i we wniosku o rejestrację oraz uzupełnione informacjami z innych źródeł, dotyczące istotnych czynników szkody przedstawionych w art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. Dodatkowo, dowody dotyczące poprzedniego dochodzenia w sprawie środków ochronnych potwierdzają opinię, że w przypadku braku środków ochronnych wielkość przywozu wzrosłaby znacząco, a przemysł wspólnotowy ponosiłby dalsze straty.

(9)

Komisja posiada również wystarczające dowody prima facie, zawarte w skardze antydumpingowej i we wniosku o rejestrację oraz poparte informacjami z innych źródeł, że importerzy byli świadomi lub powinni byli być świadomi, że eksporterzy stosują dumping wyrządzający szkodę lub mogący z dużym prawdopodobieństwem wyrządzić szkodę przemysłowi wspólnotowemu. Zawiadomienie o wszczęciu dochodzenia w sprawie zarzucanego szkodliwego dumpingu zostało opublikowane. Dodatkowo, kilka artykułów opublikowanych w prasie specjalistycznej na przestrzeni długiego czasu sugeruje, że przemysł wspólnotowy może ponieść szkodę w wyniku przywozu po niskich cenach z Chin. Wreszcie, biorąc pod uwagę zakres dumpingu, który – jak się wydaje – mógłby mieć miejsce, uzasadniony jest wniosek, że importerzy byli świadomi lub powinni być świadomi zaistniałej sytuacji.

(10)

Dodatkowo, Komisja posiada wystarczające dowody prima facie, że taka szkoda jest powodowana lub byłaby powodowana przez przywóz w ogromnych ilościach po cenach dumpingowych w stosunkowo krótkim czasie, co zważywszy na ramy czasowe i wielkość przywozu po cenach dumpingowych oraz inne okoliczności (takie jak szybkie gromadzenie zapasów), prawdopodobnie poważnie zniwelowałoby zaradczy wpływ wszelkich ostatecznych ceł antydumpingowych, chyba że cła takie zostałyby zastosowane z mocą wsteczną. Dowody te, zawarte w skardze antydumpingowej i we wniosku o rejestrację oraz poparte informacjami z innych źródeł, składają się z informacji o rodzaju produktu, w tym jego zamiennym i sezonowym charakterze, oraz o fakcie, że znajduje się on w puszkach i może być łatwo przechowywany przez długi czas oraz łatwo transportowany. Takie okoliczności umożliwiają również szybkie gromadzenie zapasów. Dodatkowo, dowody zebrane w trakcie dochodzenia w sprawie środków ochronnych potwierdzają, że w przypadku braku jakichkolwiek środków wielkość przywozu ponownie gwałtownie by wzrosła. Sytuacja taka ma miejsce w szczególności dlatego, że środek ochronny wygasa krótko po rozpoczęciu okresu przetwórczego.

(11)

W związku z powyższym warunki wprowadzenia rejestracji są w tym przypadku spełnione.

(12)

W związku z powyższym Komisja stwierdza, że wniosek wnioskodawcy zawiera wystarczające dowody, by objąć przywóz produktu, którego dotyczy wniosek, obowiązkiem rejestracji, zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(13)

Wszystkie zainteresowane strony proszone są o przedstawienie swoich opinii na piśmie oraz dostarczenie dowodów potwierdzających. Ponadto Komisja może przesłuchać zainteresowane strony, pod warunkiem że zwrócą się one z pisemnym wnioskiem o przesłuchanie, wskazując szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane.

(14)

Zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego przywóz produktu, którego dotyczy wniosek, powinien zostać poddany rejestracji, tak aby zagwarantować, w przypadku gdy w wyniku dochodzenia wprowadzone zostaną środki antydumpingowe, możliwość pobierania ceł antydumpingowych w odpowiedniej wysokości z mocą wsteczną zgodnie z obowiązującymi przepisami, z zastrzeżeniem spełnienia koniecznych warunków.

(15)

Jakakolwiek zobowiązania w przyszłości oparte będą na wynikach dochodzenia antydumpingowego. Zarzuty zawarte w skardze wzywającej do wszczęcia postępowania przekraczają 50 % w przypadku dumpingu i 30 % w przypadku szkody.

(16)

Wszelkie dane osobowe zgromadzone podczas niniejszego dochodzenia będą przetwarzane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (4),

6.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 288/25

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 41/2007 z dnia 21 grudnia 2006 r. ustalające wielkości dopuszczalnych połowów na 2007 r. i związane z nimi warunki dla pewnych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe (3), określa kwoty na rok 2007.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2007 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów, przechowywania na statku, przeładunku i wyładunku ryb pochodzących z tego stada,

6.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 288/27

(1)

Powodzie mogą powodować ofiary śmiertelne, wysiedlenia osób i szkody w środowisku naturalnym, poważnie hamować rozwój gospodarczy oraz zagrażać działalności gospodarczej we Wspólnocie.

(2)

Powodzie należą do naturalnych zjawisk, którym nie sposób zapobiec. Niemniej jednak niektóre działania człowieka (takie jak przyrost zabudowy mieszkaniowej i wzrost wartości majątku na obszarach zalewowych, a także obniżenie naturalnego potencjału retencyjnego gleby wskutek użytkowania gruntów) i zmiany klimatyczne przyczyniają się do zwiększenia prawdopodobieństwa występowania powodzi i zaostrzenia ich negatywnych skutków.

(3)

Ograniczenie ryzyka wystąpienia negatywnych skutków związanych z powodzią, zwłaszcza dla zdrowia i życia człowieka, środowiska, dziedzictwa kulturowego, działalności gospodarczej i dla infrastruktury, jest wykonalne i pożądane. Jednak jeżeli środki na rzecz ograniczenia tego ryzyka mają być skuteczne, powinny one być w jak najszerszym zakresie koordynowane na poziomie dorzecza.

(4)

Dyrektywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (3) wymaga opracowania planów gospodarowania wodami w dorzeczu dla każdego obszaru dorzecza w celu osiągnięcia dobrego stanu ekologicznego i chemicznego i przyczyni się do ograniczenia skutków powodzi. Ograniczanie ryzyka wystąpienia powodzi nie jest jednak zasadniczym celem tej dyrektywy. Nie uwzględnia ona również przyszłych zmian w odniesieniu do stopnia zagrożenia występowaniem powodzi w wyniku zmian klimatycznych.

(5)

Komunikat Komisji z dnia 12 lipca 2004 r. dla Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów, zatytułowany „Zarządzanie zagrożeniem powodziowym – zapobieganie powodziom, ochrona przeciwpowodziowa i ograniczanie skutków powodzi”, zawiera opartą na analizie koncepcję zarządzania ryzykiem powodziowym na poziomieWspólnoty oraz stwierdza, że uzgodnione i skoordynowane działanie na szczeblu Wspólnoty przyniosłoby znaczne korzyści i przyczyniłoby się do poprawy ogólnego poziomu ochrony przeciwpowodziowej.

(6)

Skuteczne zapobieganie powodziom i ograniczanie ich skutków wymaga nie tylko koordynacji między państwami członkowskimi, ale także współpracy z państwami trzecimi. Jest to zgodne z dyrektywą 2006/60/WE oraz międzynarodowymi zasadami zarządzania ryzykiem powodziowym opracowanymi głównie w Konwencji ONZ o ochronie i użytkowaniu cieków transgranicznych i jezior międzynarodowych, zatwierdzonej decyzją Rady 95/308/WE (4) i kolejnymi umowami w sprawie jej stosowania.

(7)

Decyzja Rady 2001/792/WE, Euratom z dnia 23 października 2001 r. ustanawiająca mechanizm wspólnotowy ułatwiający wzmocnioną współpracę w interwencjach wspierających ochronę ludności (5) zapewnia wsparcie i udzielenie pomocy przez państwa członkowskie w przypadku poważnych sytuacji kryzysowych, w tym powodzi. Ochrona ludności może zapewnić zagrożonej ludności odpowiednią reakcję oraz usprawnić przygotowanie i odporność.

(8)

Na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 2012/2002 z dnia 11 listopada 2002 r. ustanawiającego Fundusz Solidarności Unii Europejskiej (6) możliwe jest udzielenie szybkiej pomocy finansowej w wypadku poważnej klęski celem wsparcia dotkniętych nią społeczności, stref przyrodniczych, regionów oraz krajów w przywróceniu możliwie normalnych warunków. Jednakże Fundusz jest ograniczony do działań nadzwyczajnych, z wyłączeniem etapów poprzedzających sytuację nadzwyczajną.

(9)

Opracowując strategie polityczne w zakresie wykorzystania zasobów wodnych i zagospodarowania przestrzennego, państwa członkowskie i Wspólnota powinny brać pod uwagę potencjalny wpływ, jaki tego rodzaju strategie mogą mieć w odniesieniu do zagrożeń powodziowych i zarządzania nimi.

(10)

Na terytorium Wspólnoty dochodzi do rozmaitych rodzajów powodzi, w tym powodzi rzecznych, powodzi wywołanych nawalnymi deszczami, powodzi na terenach miejskich i powodzi sztormowych na obszarach wybrzeża. Szkody spowodowane powodzią mogą być również zróżnicowane w zależności od kraju czy regionu Wspólnoty. Stąd też cele dotyczące zarządzania ryzykiem powodziowym powinny być określone przez same państwa członkowskie i powinny się opierać na warunkach lokalnych i regionalnych.

(11)

Na pewnych obszarach Wspólnoty ryzyko powodziowe może zostać uznane za nieznaczne, przykładowo na obszarach słabo zaludnionych, niezaludnionych lub obszarach o ograniczonej wartości gospodarczej lub ekologicznej. W każdym obszarze dorzecza lub w każdej jednostce zarządzającej powinno się ocenić ryzyko powodziowe i konieczność dalszych działań, takich jak ocena możliwości łagodzenia skutków powodzi.

(12)

Aby udostępnić skuteczne narzędzie pozyskiwania danych i stworzyć wartościowe podstawy ustanawiania priorytetów i podejmowania dalszych decyzji o charakterze technicznym, finansowym i politycznym dotyczących zarządzania ryzykiem powodziowym, konieczne jest opracowanie map zagrożenia powodziowego i map ryzyka powodziowego przedstawiających potencjalne szkody związane z powodzią, która może wystąpić zgodnie z różnymi scenariuszami powodzi, w tym informacje o potencjalnych źródłach zanieczyszczenia środowiska w wyniku powodzi. W związku z tym państwa członkowskie powinny dokonać oceny działań, które mają wpływ na zwiększenie zagrożenia powodziowego.

(13)

Z myślą o unikaniu i ograniczaniu negatywnych skutków powodzi na danym obszarze właściwym jest opracowanie planów zarządzania ryzykiem powodziowym. Przyczyny i skutki zdarzeń powodziowych są zróżnicowane w zależności od kraju i regionu Wspólnoty. Dlatego też w planach zarządzania ryzykiem powodziowym powinno się wziąć pod uwagę szczególne cechy terenów objętych tymi planami, umożliwiając opracowanie indywidualnych rozwiązań uwzględniających potrzeby i priorytety dotyczące tych terenów przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiedniej koordynacji na obszarach dorzeczy i dążeniu do osiągnięcia celów środowiskowych określonych w prawodawstwie wspólnotowym. Państwa członkowskie powinny w szczególności powstrzymywać się od wprowadzania środków i podejmowania działań, które znacznie zwiększają ryzyko powodziowe w innych państwach członkowskich, chyba że środki te zostały skoordynowane, a zainteresowane państwa członkowskie znalazły wspólne rozwiązanie.

(14)

W planach zarządzania ryzykiem powodziowym szczególny nacisk powinno się położyć na zapobieganie, ochronę i przygotowanie. Aby rzeki miały więcej miejsca, plany te powinny w miarę możliwości uwzględniać utrzymywanie i/lub odnowę tarasów rozlewowych, a także środki zapobiegania szkodom związanym ze zdrowiem ludzkim, środowiskiem, dziedzictwem kulturowym i działalnością gospodarczą oraz środki minimalizujące tego rodzaju szkody. Powinno się okresowo dokonywać przeglądów obejmujących elementy planów zarządzania ryzykiem powodziowym oraz, w razie konieczności, aktualizować je, uwzględniając możliwy wpływ zmian klimatu na występowanie powodzi.

(15)

Zasada solidarności nabiera dużej wagi w kontekście zarządzania ryzykiem powodziowym. W tym świetle państwa członkowskie powinno zachęcać się do dążenia ku sprawiedliwemu podziałowi obowiązków w sytuacji wspólnego podejmowania decyzji o przedsięwzięciu środków korzystnych dla wszystkich stron i odnoszących się do zarządzania ryzykiem powodziowym wzdłuż całego biegu rzeki.

(16)

Dla uniknięcia powielania działań państwa członkowskie powinny zostać upoważnione do wykorzystywania istniejących wstępnych ocen ryzyka powodziowego, map zagrożenia i ryzyka powodziowego oraz planów zarządzania ryzykiem powodziowym, po to, aby osiągnąć cele i spełnić wymogi określone w niniejszej dyrektywie.

(17)

Opracowanie planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy na mocy dyrektywy 2000/60/WE oraz planów zarządzania ryzykiem powodziowym na mocy niniejszej dyrektywy stanowi część zintegrowanego systemu gospodarowania wodami w dorzeczach. Oba te procesy powinny zatem wykorzystać potencjał wzajemnego oddziaływania i wspólnych korzyści z uwzględnieniem celów środowiskowych dyrektywy 2000/60/WE, zapewniając skuteczność i rozważne wykorzystywanie zasobów przy jednoczesnym uznaniu, że w niniejszej dyrektywie i w dyrektywie 2000/60/WE właściwe organy i jednostki zarządzające mogą być inne.

(18)

Państwa członkowskie powinny opierać swoje oceny, mapy i plany na odpowiednich „najlepszych praktykach” i „najlepszych dostępnych technologiach” niepowodujących nadmiernych kosztów w zakresie zarządzania ryzykiem powodziowym.

(19)

W przypadku gdy część wód jest wykorzystywana do wielu celów związanych z różnymi formami zrównoważonej działalności człowieka (takich jak zarządzanie ryzykiem powodziowym, ekologia, żegluga śródlądowa czy hydroenergetyka) oraz gdy dla części wód występują skutki takiego wykorzystywania, dyrektywa 2000/60/WE przewiduje jasny i przejrzysty tryb postępowania w razie takiego wykorzystania i skutków, z uwzględnieniem możliwych odstępstw od celów „dobrego stanu” lub „zapobiegania pogarszaniu się stanu wód” wyznaczonych w art. 4 tej dyrektywy. W art. 9 dyrektywy 2000/60/WE przewiduje się mechanizm uzyskiwania zwrotu kosztów.

(20)

Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (7).

(21)

W szczególności Komisja powinna być uprawniona do dostosowania załącznika do postęp naukowego i technicznego. Ze względu na fakt, iż są to środki o ogólnym zasięgu, których celem jest zmiana innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy, muszą one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(22)

Niniejsza dyrektywa szanuje prawa podstawowe i przestrzega zasad zawartych w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. W szczególności ma ona na celu wspieranie włączenia do polityk wspólnotowych wysokiego poziomu ochrony środowiska naturalnego zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju, o której mowa w art. 37 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

(23)

Jako że cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie stworzenie ram dla środków mających na celu ograniczenia ryzyka wystąpienia szkód powodziowych, nie może być osiągnięty w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, a ze względu na rozmiary i skutki działania możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(24)

Zgodnie z zasadami proporcjonalności i pomocniczości oraz Protokołem w sprawie stosowania zasady pomocniczości i proporcjonalności dołączonym do Traktatu i w świetle obecnych możliwości państw członkowskich powinno się umożliwić podejmowanie bardzo elastycznych działań na szczeblach lokalnym i regionalnym, zwłaszcza w odniesieniu do organizacji oraz odpowiedzialności organów.

(25)

Zgodnie z pkt 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (8) zachęca się państwa członkowskie do sporządzania, dla ich własnych celów i w interesie Wspólnoty, własnych tabel, które w możliwie najszerszym zakresie odzwierciedlają korelacje pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji, oraz do podawania ich do wiadomości publicznej,

1)

„powódź” oznacza czasowe pokrycie wodą terenu, który normalnie nie jest pokryty wodą. Definicja ta obejmuje powodzie wywołane przez rzeki, potoki górskie, śródziemnomorskie okresowe cieki wodne oraz powodzie sztormowe na obszarach wybrzeża, natomiast może nie uwzględniać powodzi wywołanych przez systemy kanalizacyjne;

2)

„ryzyko powodziowe” oznacza kombinację prawdopodobieństwa wystąpienia powodzi i związanych z powodzią potencjalnych negatywnych konsekwencji dla zdrowia ludzkiego, środowiska, dziedzictwa kulturowego oraz działalności gospodarczej.

a)

wyznaczyć właściwe organy, inne niż organy określone na podstawie art. 3 ust. 2 dyrektywy 2000/60/WE;

b)

określić pewne obszary wybrzeża lub pojedyncze dorzecza i przypisać je jednostce zarządzającej innej niż ta, której przypisano obszary zgodnie z art. 3 ust. 1 dyrektywy 2000/60/WE.

a)

mapy obszaru dorzecza w odpowiedniej skali zawierające granice dorzeczy, zlewni i, jeżeli takowe istnieją, obszarów wybrzeża, ukazujące topografię i zagospodarowanie przestrzenne;

b)

opis powodzi, które wystąpiły w przeszłości i miały znaczące negatywne skutki dla zdrowia ludzkiego, środowiska, dziedzictwa kulturowego oraz działalności gospodarczej, jeżeli prawdopodobieństwo wystąpienia podobnych zjawisk w przyszłości jest nadal duże, w tym zasięg powodzi oraz trasy przejścia fali powodziowej, jak i ocenę wywołanych przez nie negatywnych skutków;

c)

opis istotnych powodzi, do których doszło w przeszłości, jeżeli można przewidzieć, że podobne zjawiska w przyszłości będą miały znaczące negatywne skutki;

a w zależności od specyficznych potrzeb państw członkowskich:

d)

ocenę potencjalnych negatywnych konsekwencji przyszłych powodzi dla zdrowia ludzkiego, środowiska, dziedzictwa kulturowego oraz działalności gospodarczej, z jak najszerszym uwzględnieniem kwestii, takich jak topografia, położenie cieków wodnych i ich ogólne cechy hydrologiczne oraz geomorfologiczne, w tym obszary zalewowe jako naturalne obszary retencyjne, skuteczność istniejącej, wybudowanej przez człowieka infrastruktury przeciwpowodziowej, położenie obszarów zamieszkanych, obszarów działalności gospodarczej oraz prognozę długofalowego rozwoju wydarzeń, w tym wpływu zmian klimatu na występowanie powodzi.

a)

niskie prawdopodobieństwo powodzi lub scenariusze zdarzeń ekstremalnych;

b)

średnie prawdopodobieństwo powodzi (częstotliwość występowania ≥ 100 lat);

c)

wysokie prawdopodobieństwo powodzi, w odpowiednich przypadkach.

a)

zasięg powodzi;

b)

głębokości wody lub, w odpowiednich przypadkach, poziomy zwierciadła wody;

c)

tam gdzie jest to właściwe, prędkość przepływu wody lub odnośny przepływ wody.

a)

szacunkowa liczba mieszkańców potencjalnie dotkniętych powodzią;

b)

rodzaj działalności gospodarczej prowadzonej na obszarze potencjalnie dotkniętym powodzią;

c)

instalacje, o których mowa w załączniku I do dyrektywy Rady 96/61/WE z dnia 24 września 1996 r. dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (9), które mogłyby spowodować przypadkowe zanieczyszczenie w przypadku powodzi oraz potencjalnie dotknięte powodzią obszary chronione określone w załączniku IV pkt 1 ppkt (i), (iii) i (v) do dyrektywy 2000/60/WE;

d)

inne informacje uważane przez państwo członkowskie za przydatne, takie jak wskazanie obszarów, na których mogą wystąpić powodzie, którym towarzyszy transport dużej ilości osadów i rumowiska, oraz informacje o innych istotnych źródłach zanieczyszczenia.

1)

opracowanie pierwszych map zagrożenia powodziowego i map ryzyka powodziowego oraz ich kolejne przeglądy, o których mowa w art. 6 i 14 niniejszej dyrektywy, przeprowadza się w taki sposób, aby informacje zawarte w mapach były spójne z odpowiednimi informacjami przedstawionymi zgodnie z dyrektywą 2000/60/WE. Muszą one być skoordynowane z przeglądami przewidzianymi w art. 5 ust. 2 dyrektywy 2000/60/WE oraz mogą być do nich włączone;

2)

opracowanie pierwszych planów zarządzania ryzykiem powodziowym i ich kolejne przeglądy, o których mowa w art. 7 i 14 niniejszej dyrektywy, przeprowadza się w sposób skoordynowany z przeglądami planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy przewidzianymi w art. 13 ust. 7 dyrektywy 2000/60/WE oraz mogą być do nich włączone;

3)

aktywny udział wszystkich zainteresowanych stron zgodnie z art. 10 niniejszej dyrektywy jest koordynowany, w odpowiednich przypadkach, z aktywnym udziałem zainteresowanych stron zgodnie z art. 14 dyrektywy 2000/60/WE.

a)

rozpoczęły one już przed dniem 22 grudnia 2010 r. przeprowadzanie oceny ryzyka w celu stwierdzenia istnienia potencjalnego znaczącego ryzyka powodziowego lub tego, że jego wystąpienie jest prawdopodobne, w wyniku czego wymieniono ten obszar wśród tych, o których mowa w art. 5 ust. 1; albo

b)

podjęły przed dniem 22 grudnia 2010 r. decyzję o przygotowaniu map zagrożenia powodziowego i map ryzyka powodziowego oraz o ustanowieniu planów zarządzania ryzykiem powodziowym zgodnie z odpowiednimi przepisami niniejszej dyrektywy.

6.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 288/35

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (1) oraz rozporządzenie (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (2) określają niektóre wymagania strukturalne dla zakładów, które wchodzą w zakres tych rozporządzeń.

(2)

Załącznik VII rozdział 5 sekcja B podsekcja I lit. a) Aktu przystąpienia Bułgarii i Rumunii stanowi, że niektóre wymagania strukturalne określone w powyższych rozporządzeniach mają nie stosować się do zakładów w Rumunii wymienionych w dodatku B do załącznika VII Aktu przystąpienia („wykaz zakładów”) do dnia 31 grudnia 2009 r., z zastrzeżeniem spełnienia pewnych warunków.

(3)

Wykaz zakładów został uaktualniony decyzją Komisji 2007/23/WE z dnia 22 grudnia 2006 r. zmieniającą dodatek B do załącznika VII do Aktu przystąpienia z 2005 r. w odniesieniu do niektórych zakładów w sektorach mięsnym, mleczarskim i rybnym w Rumunii (3).

(4)

W Rumunii niektóre zakłady w sektorach mięsnym, drobiowym, rybnym i mleczarskim zakończyły proces modernizacji i spełniają obecnie w pełni wymogi prawodawstwa wspólnotowego. Ponadto niektóre zakłady zakończyły swoją działalność. W związku z powyższym należy wprowadzić poprawki do wykazu zakładów, aby uwzględnić te zmiany.

(5)

Co więcej, w Rumunii niektóre zakłady w sektorach mięsnym, drobiowym, rybnym i mleczarskim mają trudności w spełnieniu odpowiednich wymagań strukturalnych określonych w rozporządzeniach (WE) nr 852/2004 i (WE) nr 853/2004 z powodu ograniczeń technicznych. Zakłady te potrzebują więcej czasu, by zakończyć proces modernizacji w celu osiągnięcia pełnej zgodności z odpowiednimi wymaganiami strukturalnymi określonymi w tych rozporządzeniach. Zakłady te powinny zostać dodane do wykazu zakładów w okresie przejściowym.

(6)

Wspomniane zakłady przedstawiły gwarancje, że dysponują niezbędnymi środkami, by usunąć istniejące braki w trakcie okresu przejściowego. Dla każdego zakładu dostępne są szczegółowe informacje dotyczące braków.

(7)

Dla zachowania przejrzystości prawodawstwa wspólnotowego należy zastąpić wykaz zakładów przedstawiony w dodatku B do załącznika VII do Aktu przystąpienia Bułgarii i Rumunii wykazem zawartym w załączniku do niniejszej decyzji.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,