27.10.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 283/1

(1)

W celu utrzymania strukturalnej równowagi rynku Komisja może podjąć decyzję o wycofaniu z niego cukru. W przypadku gdy dojdzie do podjęcia decyzji o prewencyjnym wycofaniu cukru, konieczne jest ograniczenie zakresu zastosowania obowiązku przewidzianego w art. 6 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 (1), tak aby uniknąć nakazywania przedsiębiorstwom cukrowniczym zapłaty ceny minimalnej za ilości buraków odpowiadające całkowitej przysługującej im kwocie, w tym za ilości, które mogą zostać wyprodukowane powyżej wielkości progowej wycofania.

(2)

Zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 do końca lutego 2010 r. Komisja ma podjąć decyzję o liniowym zmniejszeniu kwot krajowych i regionalnych, aby dostosować te kwoty do zrównoważonego poziomu po zakończeniu obowiązywania systemu restrukturyzacji wprowadzonego rozporządzeniem (WE) nr 320/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. ustanawiającym tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie (2).

Uważa się, że aby zachęcić do szerszego uczestnictwa w systemie restrukturyzacji, należy zmniejszyć współczynnik procentowy, o którym mowa w art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 318/2006, uwzględniając całkowite zrzeczenie się kwoty w danym państwie członkowskim w ramach systemu restrukturyzacji, a także modulować ten współczynnik procentowy dla poszczególnych przedsiębiorstw stosownie do ich indywidualnego wkładu w restrukturyzację.

(3)

Regiony najbardziej oddalone, o których mowa w art. 299 ust. 2 Traktatu, nie są objęte zakresem zastosowania rozporządzenia (WE) nr 320/2006. W związku z tym regiony te powinny zostać wyłączone z ostatecznej obniżki, za pomocą której Komisja ma prawo skorygować kwoty po zakończeniu obowiązywania systemu restrukturyzacji.

(4)

Artykuł 4a rozporządzenia (WE) nr 320/2006 przewiduje dla plantatorów buraków cukrowych i trzciny cukrowej, które przeznaczone są do produkcji kwotowej, możliwość złożenia bezpośredniego wniosku o pomoc restrukturyzacyjną, pod warunkiem że zaprzestaną oni dostaw cukru do przedsiębiorstw, z którymi w poprzednim roku gospodarczym związani byli umowami dostawy. W następstwie uznania takich wniosków państwa członkowskie mają zmniejszyć kwoty dla odnośnych przedsiębiorstw o nie więcej niż 10 %, jak określono w art. 11 ust. 1 tiret drugie rozporządzenia (WE) nr 318/2006. W tym kontekście konieczna jest zmiana tego artykułu, tak by możliwe było ostateczne zmniejszenie kwot przyznanych odnośnym przedsiębiorstwom.

(5)

Należyte zarządzanie cukrem w ramach interwencji publicznej oznacza, że gdy tylko pozwolą na to tendencje rynkowe, należy odsprzedać cukier na rynku, tak by uniknąć długotrwałego przechowywania prowadzącego do pogorszenia jakości. Właściwe jest umożliwienie odsprzedaży cukru jako cukru przemysłowego.

(6)

Artykuł 19 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 przewiduje możliwość wycofania cukru z rynku, gdy jest to konieczne do zachowania równowagi strukturalnej rynków na poziomie cenowym zbliżonym do ceny referencyjnej. Zastosowanie tego środka opiera się obecnie na współczynniku procentowym wspólnym dla wszystkich państw członkowskich i stosowanym do całej produkcji w ramach kwot. Ostatnie doświadczenia pokazały, że taki liniowy sposób stosowania może przynieść skutek odwrotny do zamierzonego, gdyż skłania on producentów do wytwarzania przekraczającego zapotrzebowania kontraktowe, co ma ich zabezpieczać przed skutkami ewentualnego przymusowego przechowywania wycofanych ilości.

Uznaje się zatem za właściwe dostosowanie instrumentu wycofania przez zastąpienie liniowego współczynnika procentowego wielkością progową, która ma zostać określona w wyniku zastosowania współczynnika do kwoty przyznanej każdemu przedsiębiorstwu i powyżej której ilości wyprodukowane w ramach kwoty powinny zostać wycofane. Dzięki temu przedsiębiorstwa powinny być w stanie uniknąć skutków wycofania dzięki dostosowaniu własnej produkcji w taki sposób, by nie przekraczała ona wielkości progowej.

(7)

Uważa się, że łatwiej będzie zrealizować cel dotyczący wycofania, jeżeli możliwe będzie prewencyjne ustalenie współczynnika wycofania do połowy marca poprzedniego roku gospodarczego, gdyż pozwoli to plantatorom buraków cukrowych na dostosowanie zasiewów do prognozowanego bilansu. Rozporządzenie (WE) nr 320/2006 wprowadza możliwość zrzeczenia się kwot – w zamian za wypłatę pomocy restrukturyzacyjnej – w dwóch etapach. Wielkości, których można się zrzec w drugim etapie, nie mogą być brane pod uwagę przy ustalaniu współczynnika dotyczącego prewencyjnego wycofania odnośnie do roku gospodarczego 2008/2009, gdyż odpowiednie liczby będą znane dopiero po dniu 16 marca 2008 r., czyli po terminie ustalenia współczynnika. Należy zatem wyjaśnić, że współczynnik musi być stosowany do kwot, które są wciąż w danym momencie dostępne.

(8)

Aby móc uwzględniać zaktualizowane dane rynkowe dotyczące produkcji, należy wprowadzić przepis umożliwiający skorygowanie w razie konieczności ustalanego w marcu współczynnika prewencyjnego wycofania na dany rok gospodarczy.

(9)

Artykuł 19 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 stanowi, że wycofane ilości, niewprowadzone do obrotu jako cukier przemysłowy lub izoglukoza, mają być traktowane jako pierwsze ilości wyprodukowane w ramach kwoty na kolejny rok gospodarczy. Zasada ta mogłaby oznaczać, że przedsiębiorstwom zamierzającym uczestniczyć w systemie restrukturyzacji w latach gospodarczych 2008/2009 i 2009/2010 uniemożliwi się pełne korzystanie z tego systemu. Aby uniknąć utrudnień w restrukturyzacji sektora cukru, za konieczne uznaje się umożliwienie na wniosek przedsiębiorstwa zwolnienia z wycofania w roku gospodarczym 2007/2008 lub z ewentualnego wycofania w roku gospodarczym 2008/2009 dla tych przedsiębiorstw, które w roku gospodarczym przedmiotowego wycofania z pozytywnym skutkiem ubiegały się o pomoc restrukturyzacyjną na mocy rozporządzenia (WE) nr 320/2006 i w rezultacie mają się zrzec całości kwoty na następny rok gospodarczy.

(10)

W celu zachęcenia do szerszego uczestnictwa w systemie restrukturyzacji za stosowne uznaje się przewidzenie zwiększenia współczynnika w stosunku do całkowitego zrzeczenia się kwoty przez dane państwo członkowskie w ramach systemu restrukturyzacji.

(11)

Pozwolenia na przywóz na mocy określonych umów preferencyjnych mają być wydawane wyłącznie rafineriom przemysłowym, w granicach tradycyjnego zapotrzebowania określonego w art. 29 rozporządzenia (WE) nr 318/2006. Ten przywilej nie powinien być ograniczany w związku ze stosowaniem wycofania, gdyż rafinerie nie mają takiej samej możliwości dostosowania swojej produkcji do progów wycofania jak producenci cukru.

(12)

W art. 6 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 określono zasady mające zastosowanie do porozumień międzybranżowych. Zgodnie z ust. 6 tego artykułu porozumienia branżowe mogą przewidywać odstępstwa od tych zasad. Należy przewidzieć możliwość odstępstwa od zobowiązania przedsiębiorstw cukrowniczych, które nie podpisały umów przedsiewnych na ilości odpowiadające ich cukrowi kwotowemu, do zapłaty ceny minimalnej za łączną ilość buraków cukrowych, które przetwarzają na cukier, co obowiązywało przed wejściem w życie rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

(13)

W art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 przewidziano coroczne korekty kwot krajowych i regionalnych określonych w załączniku III do tego rozporządzenia, wynikające ze stosowania różnych mechanizmów powodujących zwiększenie lub zmniejszenie kwot przyznawanych poszczególnym przedsiębiorstwom. Artykuł 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 zawiera również odesłanie do art. 14 i art. 19 tego rozporządzenia, które regulują odpowiednio: przenoszenie nadwyżek cukru na rok następny i wycofywanie cukru z rynku. Stosowanie tych artykułów nie skutkuje jednak zwiększeniem ani zmniejszeniem kwoty. W związku z tym odesłanie to należy skreślić.

(14)

Rozporządzenie (WE) nr 318/2006 powinno zatem zostać odpowiednio zmienione.

(15)

W niniejszym rozporządzeniu należy uwzględnić fakt, że w roku gospodarczym 2006/2007 – w ramach systemu restrukturyzacji ustanowionego rozporządzeniem (WE) nr 320/2006 – zrzeczono się całości kwoty produkcyjnej syropu inulinowego,

1)

w art. 6 ust. 5 i 6 otrzymują brzmienie:

„5.   Od przedsiębiorstw cukrowniczych, które nie podpisały umów przedsiewnych na dostawy buraków cukrowych po cenach minimalnych w ilości odpowiadającej ich kwocie, skorygowanej w razie konieczności w wyniku zastosowania współczynnika prewencyjnego wycofania ustalonego zgodnie z art. 19 ust. 2 akapit pierwszy, wymaga się zapłaty co najmniej ceny minimalnej za buraki kwotowe dla całości buraków cukrowych przetwarzanych przez nie na cukier.

6.   Porozumienia branżowe mogą przewidywać odstępstwo od ust. 3, 4 i 5, pod warunkiem zatwierdzenia go przez dane państwo członkowskie.”;

2)

artykuł 10 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 10

Zarządzanie kwotami

1.   Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 39 ust. 2, kwoty określone w załączniku III do niniejszego rozporządzenia koryguje się do dnia 30 kwietnia 2008 r. na rok gospodarczy 2008/2009 i do końca lutego 2009 i 2010 r., odpowiednio na lata gospodarcze 2009/2010 i 2010/2011. Korekty te wynikają z zastosowania art. 8 i 9 niniejszego rozporządzenia, ust. 2 niniejszego artykułu oraz art. 3 i art. 4a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 320/2006.

2.   Uwzględniając wyniki uzyskane w ramach systemu restrukturyzacji przewidzianego w rozporządzeniu Rady (WE) nr 320/2006, Komisja ustala najpóźniej do końca lutego 2010 r. zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 39 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, wspólny współczynnik procentowy niezbędny do zmniejszenia istniejących kwot cukru i izoglukozy dla każdego państwa członkowskiego lub regionu, aby uniknąć zachwiań równowagi rynku, począwszy od roku gospodarczego 2010/2011. Państwa członkowskie odpowiednio korygują kwotę dla każdego przedsiębiorstwa.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego niniejszego ustępu w odniesieniu do państw członkowskich, którym zmniejszono kwotę krajową w wyniku zrzeczenia się kwot zgodnie z art. 3 i art. 4a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, współczynnik procentowy ustala się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 39 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, przez zastosowanie załącznika VIII do niniejszego rozporządzenia. Takie państwa członkowskie korygują współczynnik dla każdego znajdującego się na ich terytorium przedsiębiorstwa z przyznaną kwotą zgodnie z załącznikiem IX do niniejszego rozporządzenia.

Akapitu pierwszego i drugiego niniejszego ustępu nie stosuje się do regionów najbardziej oddalonych, o których mowa w art. 299 ust. 2 Traktatu.”;

3)

w art. 11 wprowadza się następujące zmiany:

4)

artykuł 15 ust.1 lit. c) otrzymuje brzmienie:

5)

w art. 18 ust. 3 lit. a) dodaje się tiret w brzmieniu:

„lub

6)

artykuł 19 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 19

Wycofanie cukru z rynku

1.   W celu zachowania równowagi strukturalnej rynku na poziomie cenowym zbliżonym do ceny referencyjnej, uwzględniając zobowiązania Wspólnoty wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu, Komisja może podjąć decyzję o wycofaniu z rynku na dany rok gospodarczy tych ilości cukru lub izoglukozy wyprodukowanych w ramach kwot, które przekraczają wielkość progową obliczoną zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu.

2.   Wielkość progową wycofania, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, oblicza się dla każdego przedsiębiorstwa z przyznaną kwotą, mnożąc tę kwotę przez współczynnik ustalany zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 39 ust. 2, najpóźniej do dnia 16 marca poprzedniego roku gospodarczego, na podstawie przewidywanych tendencji rynkowych. Na rok gospodarczy 2008/2009 współczynnik ten stosuje się do kwoty po zrzeczeniu się zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 320/2006 przyznanym najpóźniej w dniu 15 marca 2008 r.

Na podstawie uaktualnionych tendencji rynkowych Komisja zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 39 ust. 2, może do dnia 31 października odnośnego roku gospodarczego podjąć decyzję o skorygowaniu współczynnika lub – gdy nie podjęto takiej decyzji zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu – o jego ustaleniu.

3.   Każde przedsiębiorstwo z przyznaną kwotą przechowuje na własny koszt do czasu rozpoczęcia kolejnego roku gospodarczego wyprodukowaną w ramach kwoty ilość cukru, która przekracza wielkość progową obliczoną zgodnie z ust. 2. Ilości cukru lub izoglukozy wycofane w danym roku gospodarczym uznaje się za pierwsze ilości wyprodukowane w ramach kwoty dla kolejnego roku gospodarczego.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego niniejszego ustępu po uwzględnieniu przewidywanych tendencji na rynku cukru można jednak, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 39 ust. 2, podjąć decyzję o uwzględnieniu w bieżącym lub kolejnym roku gospodarczym całości lub części wycofanego cukru lub izoglukozy jako:

4.   Jeżeli zaopatrzenie rynku wspólnotowego w cukier jest niewystarczające, można podjąć decyzję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 39 ust. 2, o sprzedaży pewnej ilości wycofanego cukru na rynku wspólnotowym przed zakończeniem okresu wycofania.

5.   Jeżeli wycofany cukier uznawany jest za pierwszy cukier wyprodukowany w kolejnym roku gospodarczym, plantatorom buraków płaci się cenę minimalną dla tego roku gospodarczego.

Jeżeli wycofany cukier zostaje zaklasyfikowany jako cukier przemysłowy lub zostaje wywieziony zgodnie z ust. 3 lit. a) i b) niniejszego artykułu, nie stosuje się wymogów art. 5 dotyczących ceny minimalnej.

Jeżeli wycofany cukier zostaje sprzedany na rynku wspólnotowym przed zakończeniem okresu wycofania zgodnie z ust. 4, plantatorom buraków płaci się cenę minimalną dla bieżącego roku gospodarczego.”;

7)

dodaje się art. 19a w brzmieniu:

„Artykuł 19a

Wycofanie cukru z rynku w latach gospodarczych 2007/2008, 2008/2009 i 2009/2010

1.   W drodze odstępstwa od art. 19 ust. 2 niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do państw członkowskich, w których doszło do zmniejszenia krajowej kwoty cukru w wyniku zrzeczenia się kwot zgodnie z art. 3 i art. 4a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, współczynnik na lata gospodarcze 2007/2008, 2008/2009 i 2009/2010 ustala się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 39 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, przez zastosowanie załącznika X do niniejszego rozporządzenia.

2.   Przedsiębiorstwo, które zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. a) lub b) rozporządzenia (WE) nr 320/2006 zrzeka się ze skutkiem od następnego roku gospodarczego całości przydzielonej mu kwoty, nie podlega na własny wniosek stosowaniu współczynników, o których mowa w art. 19 ust. 2 niniejszego rozporządzenia. Wniosek składa się przed końcem roku gospodarczego, którego dotyczy wycofanie.”;

8)

artykuł 29 ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„1.   Tradycyjne zapotrzebowanie Wspólnoty na cukier do rafinacji ustala się na 2 324 735 ton na rok gospodarczy, wyrażonych w cukrze białym.”;

9)

w załączniku V pkt VI odesłanie do art. 10 ust. 3 zastępuje się odesłaniem do art. 10 ust. 2;

10)

treść załącznika do niniejszego rozporządzenia dodaje się w formie załączników VIII, IX i X.

27.10.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 283/8

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 320/2006 (1) przyjęto w celu umożliwienia rezygnacji z produkcji kwotowej najmniej konkurencyjnym producentom cukru. Zrzeczenie się kwot na mocy tego rozporządzenia nie osiągnęło jednak poziomu, którego pierwotnie oczekiwano.

(2)

Zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (2), liniowe zmniejszenie kwot krajowych i regionalnych należy przeprowadzić – z uwzględnieniem wyników uzyskanych w ramach systemu restrukturyzacji – nie później niż do końca lutego 2010 r., co pozwoli uniknąć zachwiań równowagi na rynku w następnych latach gospodarczych, począwszy od roku 2010/2011. Taka liniowa obniżka może negatywnie wpłynąć na najbardziej konkurencyjne przedsiębiorstwa i osłabić całą branżę. Aby temu zapobiec, konieczne jest usprawnienie funkcjonowania systemu restrukturyzacji, tak aby zwiększyć skalę zrzekania się kwot w ramach tego systemu.

(3)

Brak pewności co do wysokości pomocy restrukturyzacyjnej, którą otrzymają przedsiębiorstwa cukrownicze, najwyraźniej zniechęca je do składania wniosków o pomoc restrukturyzacyjną, co wynika z faktu, że państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o zwiększeniu minimalnego współczynnika procentowego pomocy zarezerwowanej zgodnie z art. 3 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 dla plantatorów buraków cukrowych, trzciny cukrowej i cykorii oraz podmiotów świadczących usługi przy użyciu maszyn rolniczych. W celu wyeliminowania tej niepewności wysokość pomocy zarezerwowanej dla plantatorów i podmiotów świadczących usługi przy użyciu maszyn rolniczych należy ustalić na poziomie 10 % pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom cukrowniczym, a odnośni plantatorzy powinni otrzymać dodatkową wypłatę za rok gospodarczy 2008/2009. W niektórych przypadkach potrzebny jest dłuższy okres przygotowawczy do procesu restrukturyzacji. Gdy w takich przypadkach przedsiębiorstwa zdecydują się złożyć wniosek o pomoc restrukturyzacyjną, począwszy od roku gospodarczego 2009/2010, po to by nie stawiać wówczas plantatorów w niekorzystnej sytuacji, należy im przyznać dodatkową wypłatę również za rok gospodarczy 2009/2010, pod warunkiem że wniosek przedsiębiorstwa wpłynie do 31 stycznia 2008 r.

(4)

Aby przedsiębiorstwa i plantatorzy uczestniczący w systemie restrukturyzacji w latach gospodarczych 2006/2007 i 2007/2008 nie znaleźli się w gorszej sytuacji, należy wypłacić im z mocą wsteczną różnicę między wysokością pomocy przyznawanej na te lata gospodarcze a wysokością pomocy, jaką przyznano by im na rok gospodarczy 2008/2009.

(5)

Uznaje się, że aby stworzyć dalszą zachętę do udziału w systemie restrukturyzacji, właściwe jest, by przewidziane zostało zwolnienie z części tymczasowej składki restrukturyzacyjnej płaconej zgodnie z art. 11 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 za rok gospodarczy 2007/2008, które przysługiwałoby przedsiębiorstwom zrzekającym się w roku gospodarczym 2008/2009 odsetka kwoty co najmniej równego współczynnikowi procentowemu wycofania zastosowanemu do danego przedsiębiorstwa w roku 2007/2008. Wysokość zwolnienia powinna odpowiadać temu współczynnikowi procentowemu wycofania.

(6)

Ponadto właściwe jest ustanowienie dwuetapowej procedury składania wniosków, dzięki czemu przedsiębiorstwa, które do dnia 31 stycznia 2008 r. podejmą decyzję o zrzeczeniu się części przysługującej im kwoty, odpowiadającej co najmniej współczynnikowi procentowemu wycofania, powinny mieć możliwość złożenia do dnia 31 marca 2008 r. drugiego wniosku, który pozwoli im na zrzeczenie się kolejnej części lub całości przysługującej im kwoty w zależności od sytuacji panującej w tym momencie na rynku.

(7)

Uważa się, że system restrukturyzacji przynosiłby lepsze rezultaty, gdyby plantatorzy mogli z własnej inicjatywy rezygnować z produkcji buraków cukrowych lub trzciny cukrowej, przeznaczonych do przetworzenia na cukier kwotowy. W tym celu w roku gospodarczym 2008/2009 plantatorom należy umożliwić bezpośrednie ubieganie się o pomoc przewidzianą w art. 3 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, pod warunkiem że zaprzestaną dostaw buraków cukrowych lub trzciny cukrowej do przedsiębiorstw, z którymi w poprzednim roku gospodarczym związani byli umowami dostawy. Państwa członkowskie powinny w konsekwencji zmniejszyć kwoty danych przedsiębiorstw cukrowniczych. W niektórych przypadkach właściwsze może okazać się zastosowanie tej możliwości na poziomie państwa członkowskiego niż na poziomie przedsiębiorstwa.

(8)

Aby uniknąć sytuacji, w której składanie przez plantatorów wniosków o pomoc zagrozi bytowi gospodarczemu danych przedsiębiorstw cukrowniczych, zmniejszenie kwoty powinno ograniczać się do 10 % kwoty przyznanej każdemu przedsiębiorstwu, co odpowiada odsetkowi kwoty, który państwo członkowskie może przenieść w każdym roku gospodarczym zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

(9)

W przypadku gdy kwota przedsiębiorstwa cukrowniczego zostaje zmniejszona w związku ze złożonymi przez plantatorów wnioskami o pomoc, przedsiębiorstwo to powinno otrzymać pomoc restrukturyzacyjną, jak określono w art. 3 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 320/2006. W rezultacie wysokość przyznanej pomocy powinna być taka, jak określono w art. 3 ust. 5 lit. c) tego rozporządzenia. Należy jednak obniżyć te wartości, jeżeli przedsiębiorstwo nie podejmuje działań na rzecz pracowników dotkniętych zmniejszeniem produkcji kwotowej.

(10)

Przedsiębiorstwo cukrownicze, na którego sytuację wpływ mają wnioski o pomoc złożone przez plantatorów, powinno do dnia 31 stycznia poprzedzającego dany rok gospodarczy zachować prawo do złożenia wniosku o pomoc restrukturyzacyjną przewidzianą w art. 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, pod warunkiem że zrzeka się ono części kwoty, która odpowiada co najmniej temu samemu poziomowi zmniejszenia kwoty, który byłby wynikiem złożenia przez plantatorów wniosków o pomoc. W takim przypadku wniosek o pomoc złożony przez przedsiębiorstwo cukrownicze powinien zastąpić wnioski plantatorów.

(11)

Artykuł 6 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 przewiduje pomoc na rzecz dywersyfikacji. Pojawiła się potrzeba doprecyzowania znaczenia ust. 4 akapit trzeci tego artykułu. Należy wyjaśnić, że pomoc należna zgodnie z tym artykułem, dotycząca środków przewidzianych w ramach osi 1 i osi 3 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (3), jest ograniczona kwotami i stawkami wsparcia przedstawionymi w załączniku do tego rozporządzenia.

(12)

W art. 10 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 określono terminy wypłaty pomocy w ramach funduszu restrukturyzacji. Doświadczenie pokazuje, że przyspieszenie wypłat mogłoby pod pewnymi warunkami stanowić dodatkową zachętę do przyjmowania pomocy. Należy zatem upoważnić Komisję do podjęcia decyzji w sprawie takiego środka, przy czym należy uwzględnić dostępność środków finansowych w funduszu.

(13)

Rozporządzenie (WE) nr 320/2006 powinno zatem zostać odpowiednio zmienione.

(14)

W niniejszym rozporządzeniu należy uwzględnić fakt, że zrzeczenie się całości kwoty produkcyjnej syropu inulinowego w ramach systemu restrukturyzacji nastąpiło już w roku gospodarczym 2006/2007. Nie jest już zatem konieczne wymienianie tego produktu ani surowca, z którego jest wytwarzany, tj. cykorii,

1)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

2)

po art. 4 ust. 1 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„1a.   Przedsiębiorstwa, aby zrzec się od roku gospodarczego 2008/2009 kolejnej części lub całości przyznanej im kwoty, mogą złożyć dodatkowy wniosek o pomoc restrukturyzacyjną, do dnia 31 marca 2008 r., w przypadku gdy:

Jednakże przedsiębiorstwa znajdujące się w państwach członkowskich, w których współczynnik procentowy wycofania ustalony w dniu określonym w akapicie pierwszym tiret drugie wynosi 0, mogą skorzystać z możliwości przewidzianej w tym akapicie niezależnie od tego, czy wcześniej doszło do złożenia wniosków z inicjatywy plantatorów lub przez same przedsiębiorstwa.

3)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 4a

Wniosek o pomoc restrukturyzacyjną składany przez plantatorów

1.   Na rok gospodarczy 2008/2009 każdy plantator buraków cukrowych lub trzciny cukrowej, przeznaczonych do przetworzenia na cukier kwotowy, może skierować do odpowiedniego państwa członkowskiego bezpośredni wniosek o pomoc, przewidzianą w art. 3 ust. 6 i 7, wraz z załączonym zobowiązaniem do zaprzestania dostaw określonych ilości kwotowego buraka cukrowego lub kwotowej trzciny cukrowej przedsiębiorstwu, z którym w poprzednim roku gospodarczym zawarł umowę dostawy.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego w ramach porozumienia branżowego można podjąć decyzję, że tylko plantatorzy, którzy w poprzednim roku gospodarczym zawarli umowy dostawy z jednym i tym samym przedsiębiorstwem, mają prawo do złożenia wniosku, o którym mowa w akapicie pierwszym, pod warunkiem że:

2.   Wnioski, o których mowa w ust. 1, składa się przed dniem 30 listopada 2007 r. Wnioski można składać od dnia 30 października 2007 r.

3.   Dane państwo członkowskie sporządza wykaz wniosków, o których mowa w ust. 1, uszeregowanych chronologicznie według daty złożenia i w terminie 10 dni po upływie terminu składania wniosków, o którym mowa w ust. 2, podaje do wiadomości Komisji i zainteresowanych przedsiębiorstw całkowitą wysokość kwoty, której dotyczą otrzymane wnioski.

4.   Do dnia 15 marca 2008 r. dane państwo członkowskie uznaje wnioski plantatorów – według kolejności chronologicznej, o której mowa w ust. 3, i po weryfikacji określonej w art. 5 ust. 2 tiret czwarte – do wysokości 10 % kwoty cukru przyznanej każdemu z przedsiębiorstw oraz zmniejsza proporcjonalnie kwotę cukru danego przedsiębiorstwa zgodnie z art. 11 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 318/2006. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 akapit drugi niniejszego artykułu, dane państwa członkowskie na tych samych warunkach uznają jednak wnioski plantatorów do wysokości 10 % pozostałej kwoty cukru określonej dla tego państwa członkowskiego w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

W przypadku gdy osiągnięty zostaje którykolwiek z limitów 10 %, o których mowa w akapicie pierwszym, dane państwo członkowskie odrzuca wnioski powyżej tego limitu według kolejności chronologicznej ich złożenia.

Dane przedsiębiorstwo opracowuje i wprowadza w życie plan społeczny, o którym mowa w art. 4 ust. 3 lit. f).

5.   W następstwie uznania wniosków zgodnie z ust. 4, przyznawana pomoc restrukturyzacyjna jest następująca:

6.   Ustępów 4 i 5 niniejszego artykułu nie stosuje się, gdy złożony przez przedsiębiorstwo zgodnie z art. 4 wniosek, w którym zrzeka się ono większej kwoty niż kwota, której dotyczą wnioski plantatorów, został uznany od roku gospodarczego 2008/2009. To samo stosuje się w przypadku gdy wniosek przedsiębiorstwa, w którym zrzeka się ono więcej niż 10 % swojej kwoty, został uznany od roku gospodarczego 2008/2009.”;

4)

w art. 5 ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:

„W przypadku złożenia dodatkowych wniosków o pomoc restrukturyzacyjną zgodnie z art. 4 ust. 1a, państwa członkowskie po weryfikacji, o której mowa w art. 5 ust. 2 tiret czwarte, podejmują decyzję o przyznaniu pomocy związanej z tymi wnioskami do końca kwietnia 2008 roku.”;

5)

w art. 6 ust. 4 akapit trzeci otrzymuje brzmienie:

„Pomoc przewidziana w ust. 1 niniejszego artykułu nie przekracza sum ani stawek wsparcia określonych w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1698/2005.”;

6)

artykuł 10 ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5.   Komisja może podjąć decyzję o odroczeniu wypłaty pomocy, o której mowa w art. 6, 7, 8 i 9, do czasu wpłynięcia niezbędnych środków finansowych do funduszu restrukturyzacji lub – gdy fundusz ten dysponuje niezbędnymi środkami finansowymi – o przyspieszeniu terminów wypłaty tej pomocy.”;

7)

w art. 11 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„6.   W roku gospodarczym 2008/2009 przedsiębiorstwa, do których zastosowanie miał współczynnik procentowy wycofania określony w dniu 16 marca 2007 r. w art. 1 ust. 1 lub art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 290/2007 i które zrzekają się odsetka kwoty co najmniej równego temu współczynnikowi procentowemu wycofania, zwalnia się z części tymczasowej składki restrukturyzacyjnej należnej za rok gospodarczy 2007/2008.

Jeżeli spełnione są warunki, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zmniejszenie tymczasowej składki restrukturyzacyjnej oblicza się mnożąc składkę przez współczynnik procentowy wycofania, określony zgodnie z art. 1 ust. 1 lub art. 1 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 290/2007.”.

27.10.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 283/13

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

27.10.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 283/15

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 290/2007 z dnia 16 marca 2007 r. ustalające, na rok gospodarczy 2007/2008, współczynnik procentowy, o którym mowa w art. 19 rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006, (2) ustaliło, w odniesieniu do wymienionego roku gospodarczego, współczynnik procentowy wycofania w wysokości 13,5 %.

(2)

Artykuł 2 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 290/2007 zmienił tradycyjne zapotrzebowanie sektora rafinacji na cukier, o którym mowa w art. 29 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 318/2006, obniżając je o współczynnik wycofania, zgodnie z przepisami art. 19 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia 318/2006 w wersji obowiązującej w chwili przyjęcia rozporządzenia 290/2007. Zgodnie z przepisami art. 19 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 1260/2007 (3) wymienione zapotrzebowanie pozostaje niezmienione w wyniku wycofania przeprowadzonego w odniesieniu do cukru oraz izoglukozy wyprodukowanych w ramach kwoty. Wymienione zapotrzebowanie nie powinno zatem być obniżane.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 290/2007.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

27.10.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 283/16

(1)

W związku ze zmianami w rozporządzeniu (WE) nr 320/2006 wprowadzonymi rozporządzeniem Rady (WE) nr 1261/2007 (2) należy odpowiednio dostosować rozporządzenie Komisji (WE) nr 968/2006 (3) i uściślić niektóre terminy w nim zastosowane.

(2)

Artykuł 3 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 ustala współczynnik procentowy pomocy restrukturyzacyjnej wypłacanej plantatorom i podmiotom świadczącym usługi przy użyciu maszyn rolniczych w wysokości 10 %. W związku z tym nie trzeba już podejmować decyzji dotyczących ustalania współczynnika procentowego, jak to miało miejsce wcześniej, a ponadto właściwe organy państw członkowskich potrzebują mniej czasu na określenie współczynnika procentowego pomocy przyznawanej plantatorom oraz podmiotom świadczącym usługi przy użyciu maszyn rolniczych. Można zatem skrócić okres konsultacji między przedsiębiorstwami a plantatorami przewidziany w art. 2 ust. 4 i art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 968/2006.

(3)

W art. 3 ust. 6 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 320/2006 przewidziano ustalenie przez państwa członkowskie okresu referencyjnego dla dostaw dokonywanych przez plantatorów buraków cukrowych i trzciny cukrowej. Jeżeli plantatorzy korzystają z prawa złożenia wniosku o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej zgodnie z art. 4a rozporządzenia (WE) nr 320/2006, ust. 1 akapit pierwszy tego artykułu przewiduje, że okresem tym musi być rok gospodarczy poprzedzający rok gospodarczy 2008/2009, tj. rok gospodarczy 2007/2008. Z uwagi na przejrzystość należy ustanowić przepis, że państwa członkowskie powinny w tej sytuacji ustalić rok gospodarczy 2007/2008.

(4)

Artykuł 4a rozporządzenia (WE) nr 320/2006 daje plantatorom buraków cukrowych i trzciny cukrowej prawo do złożenia, z własnej inicjatywy, wniosku o pomoc restrukturyzacyjną. Przedsiębiorstwa, których dotyczą takie wnioski plantatorów, wzywa się do przedstawienia planu społecznego zgodnie z ust. 4 akapit trzeci tego artykułu. Należy szczegółowo określić terminy składania wniosków oraz szczegółowe informacje, które należy w nich przedstawić.

(5)

Należy określić szczegóły dotyczące procedury składania wniosków stosowanej w przypadku takich wniosków plantatorów, w szczególności w odniesieniu do zawartych w nich elementów oraz adresów, na które można przesyłać wnioski, pozostawiając przy tym w gestii państw członkowskich określenie dalszych metod przekazywania wniosków. Ponadto istnieje konieczność wyjaśnienia przypadków, w których przedstawienie więcej niż jednego wniosku przez danego plantatora doprowadziłoby do niezakwalifikowania żadnego z nich.

(6)

Liczba wniosków złożonych przez plantatorów, jak również ilość kwoty odnośnych przedsiębiorstw, których dotyczą takie wnioski, spowoduje konieczność podjęcia przez odnośne przedsiębiorstwa decyzji, czy chcą one złożyć wniosek zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 320/2006. Ponadto państwa członkowskie powinny podjąć szybkie działania celem podjęcia decyzji co do wniosków otrzymanych od plantatorów. W związku z tym jest ważne, aby sytuacja dotycząca złożonych wniosków nie mogła ulec zmianie oraz, aby nie można już było wycofać wniosku plantatora.

(7)

Istnieje również konieczność określenia dalszej procedury stosowanej przez państwa członkowskie w zakresie powiadomień przekazywanych odnośnym przedsiębiorstwom, których dotyczą wnioski plantatorów, oraz Komisji, a także w odniesieniu do decyzji w sprawie pozytywnego rozpatrzenia tych wniosków.

(8)

W celu ustanowienia chronologicznego wykazu wniosków plantatorów oraz przedsiębiorstw należy określić datę składania wniosków plantatorów na podstawie daty złożenia ostatniego wniosku plantatora w przypadku każdego przedsiębiorstwa, które samo nie złożyło kwalifikującego się wniosku zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 320/2006.

(9)

Należy ustanowić przepisy w celu określenia chronologicznego wykazu wniosków plantatorów, o którym mowa w art. 4a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 w przypadku gdy równocześnie składa się kilka takich wniosków i gdy ilości cukru objęte tymi wnioskami przekraczają próg określony w ust. 4 tego artykułu.

(10)

Artykuł 4 ust. 1 i ust. 1a rozporządzenia (WE) nr 320/2006 daje przedsiębiorstwom możliwość składania wniosków o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej za zrzeczenie się kwot, począwszy od roku gospodarczego 2008/2009, w dwóch etapach, mianowicie pierwszy wniosek do dnia 31 stycznia 2008 r., a drugi do dnia 31 marca 2008 r. Motyw 6 rozporządzenia (WE) nr 1261/2007 wprowadzający tę możliwość odnosi się do ustanowienia dwuetapowej procedury składania wniosków. Należy zatem ustanowić przepisy, aby początkowe wnioski przedsiębiorstw za zrzeczenie się kwot mogły być rozpatrywane ponownie w świetle dodatkowego wniosku, o ile odnośnemu zakładowi lub zakładom przyznaje się kolejną kwotę lub początkowe wnioski złożone na mocy art. 3 ust. 1 lit. b) lub c) ponownie rozpatruje się jako wnioski na mocy odpowiednio art. 3 ust. 1 lit. a) lub b). Jako że taki dodatkowy wniosek ma wpływ na zobowiązania, których należy dotrzymać, wraz z wnioskiem należy ustanowić i przedstawić zweryfikowany plan restrukturyzacji uwzględniający podwyższony poziom kwoty, której przedsiębiorstwo zamierza się zrzec, oraz odnośne zobowiązania związane z przepisem art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 320/2006.

(11)

Artykuł 13 rozporządzenia (WE) nr 968/2006 ustanawia terminy, w których Komisja ustala kwoty przyznane każdemu państwu członkowskiemu w ramach funduszu restrukturyzacji. Wprowadzenie niniejszym rozporządzeniem różnych rodzajów procedur składania wniosków wiąże się z koniecznością ustanowienia dłuższego okresu, w którym Komisja ustala te kwoty.

(12)

Artykuł 3 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 przewiduje w niektórych sytuacjach przyznawanie płatności z mocą wsteczną. Należy ustanowić przepisy w celu określenia procedury stosowanej w tym kontekście, a zwłaszcza w celu ustanowienia poziomu takich płatności i terminu, do którego należy ich dokonać.

(13)

Artykuł 11 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 przewiduje zmniejszenie tymczasowej składki restrukturyzacyjnej w przypadku gdy przedsiębiorstwa zrzekają się odsetka kwoty co najmniej równego współczynnikowi procentowemu wycofania, którym były objęte na mocy rozporządzenia (WE) nr 290/2007. Ustęp 5 tego artykułu przewiduje dwie raty płatności składki restrukturyzacyjnej. Biorąc pod uwagę, że dane do obliczenia zmniejszenia tej składki nie będą znane przed upływem terminu płatności pierwszej raty, należy ustanowić przepis gwarantujący, że zmniejszenie jest odliczane z drugiej raty płatności uiszczanej przez przedsiębiorstwa.

(14)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 968/2006.

(15)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Funduszy Rolniczych,

1)

w art. 1 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:

„3.   Do celów niniejszego rozporządzenia:

2)

artykuł 2 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4.   Konsultacje powinny składać się z co najmniej dwóch spotkań oraz trwać do 20 dni od dnia wysłania zaproszenia do udziału w konsultacjach, chyba że porozumienie zostanie osiągnięte wcześniej.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego, w przypadku wniosków o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej zgodnie z art. 4 ust. 1a rozporządzenia (WE) nr 320/2006 konsultacje trwają do 10 dni i obejmują co najmniej jedno spotkanie.”;

3)

w art. 6 wprowadza się następujące zmiany:

4)

w art. 7 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„4.   Plan społeczny, o którym mowa w art. 4a ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 320/2006, przedkłada się najpóźniej do dnia 31 stycznia 2008 r. Plan społeczny określa wpływ zmniejszenia kwoty wynikający z wniosków plantatorów na pracowników oraz określa działania i środki przewidziane na rzecz pracowników, jak również związane z nim koszty.”;

5)

dodaje się art. 7a w brzmieniu:

„Artykuł 7a

Wniosek plantatora o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej

1.   Każdy wniosek plantatora zawiera co najmniej następujące elementy:

2.   Każdy wniosek plantatora o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej obejmuje wyłącznie jeden produkt (buraki/trzcinę) i jedno przedsiębiorstwo. W przypadku gdy plantator posiada prawa do dostawy w odniesieniu do więcej niż jednego produktu i/lub w odniesieniu do więcej niż jednego przedsiębiorstwa, może złożyć jeden wniosek na produkt i/lub przedsiębiorstwo.

3.   Po złożeniu wniosek plantatora nie może zostać wycofany, z zastrzeżeniem przepisów art. 10 ust. 5.”;

6)

artykuł 8 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„W terminie dwóch dni roboczych po wydaniu potwierdzenia odbioru wniosku właściwy organ państwa członkowskiego informuje Komisję o tym fakcie, stosując w tym celu wzór tabeli z załącznika I. W razie konieczności stosuje się odrębną tabelę dla każdego produktu i każdego roku gospodarczego.”;

7)

dodaje się art. 8a w brzmieniu:

„Artykuł 8a

Odbiór wniosku plantatora o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej

1.   Wniosek plantatora składa się właściwemu organowi państwa członkowskiego, w którym mieści się odnośne przedsiębiorstwo, pod adresem zamieszczonym w wykazie w załączniku II w odniesieniu do tego państwa członkowskiego lub, w odpowiednich przypadkach, pod innym adresem lub inną metodą przekazywania określoną w tym celu przez właściwy organ odnośnego państwa członkowskiego. Każdy wniosek plantatora przesyła się wyłącznie na jeden adres i zawiera on elementy wymienione w art. 7a ust. 1.

W przypadku gdy plantator składa więcej niż jeden wniosek w odniesieniu do tego samego produktu i tego samego przedsiębiorstwa lub składa ten sam wniosek pod więcej niż jednym adresem, unieważnia się jego wniosek lub wnioski.

2.   Właściwy organ musi otrzymać wnioski plantatorów między godz. 00.00 dnia 30 października 2007 r. a godz. 24.00 dnia 30 listopada 2007 r. Odnośny czas to czas lokalny obowiązujący w miejscu przeznaczenia. Wnioski otrzymane przed dniem 30 października 2007 r. lub po dniu 30 listopada 2007 r. nie będą rozpatrywane.

3.   Do celów stosowania art. 4a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 państwa członkowskie ustalają tymczasowe obliczenie wysokości kwoty, której dotyczą wnioski plantatorów. Szczegółów dotyczących wniosków plantatorów, zwłaszcza tożsamości wnioskodawców, nie ujawnia się osobom trzecim.

Powiadomienia przewidziane w art. 4a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 zawierają wszystkie ilości praw do dostawy, których dotyczy zrzeczenie i które obejmują wnioski.”;

8)

w art. 9 wprowadza się następujące zmiany:

9)

w art. 10 wprowadza się następujące zmiany:

10)

dodaje się art. 11a w brzmieniu:

„Artykuł 11a

Szczególna sytuacja w odniesieniu do dodatkowych wniosków o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej

1.   Jeżeli w odniesieniu do zakładu, któremu przyznano pomoc restrukturyzacyjną na mocy art. 3 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 320/2006 na podstawie wniosku złożonego na mocy art. 4 ust. 1 tego rozporządzenia, składa się dodatkowy wniosek o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej zgodnie z art. 4 ust. 1a tego rozporządzenia w związku ze zrzeczeniem się dodatkowej kwoty, plan restrukturyzacji zawarty w tym wniosku opiera się na całkowitej kwocie, której dotyczy zrzeczenie, i zastępuje plan restrukturyzacji przedłożony w związku z pierwszym wnioskiem i przyjęty na mocy art. 5 tego rozporządzenia.

To samo dotyczy przypadków, w których pierwszy i dodatkowy wniosek składa się w związku z przyznawaniem pomocy restrukturyzacyjnej na mocy art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 320/2006.

2.   Jeżeli w odniesieniu do zakładu, któremu przyznano pomoc restrukturyzacyjną na mocy art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 320/2006 na podstawie wniosku złożonego na mocy art. 4 ust. 1 tego rozporządzenia, składa się dodatkowy wniosek o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej zgodnie z art. 4 ust. 1a tego rozporządzenia z tytułu zrzeczenia się dodatkowej kwoty w związku z przyznawaniem pomocy restrukturyzacyjnej na mocy art. 3 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia, poprzedni wniosek może zostać ponownie rozpatrzony w związku z przyznawaniem pomocy na mocy art. 3 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia pod warunkiem że plan restrukturyzacji zawarty w dodatkowym wniosku opiera się na całkowitej kwocie, której dotyczy zrzeczenie, i że zastępuje plan restrukturyzacji przedłożony w związku z pierwszym wnioskiem i przyjęty na mocy art. 5 tego rozporządzenia.

To samo dotyczy pierwszych wniosków, które złożono w związku z przyznawaniem pomocy restrukturyzacyjnej na mocy art. 3 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 320/2006, jeżeli dodatkowy wniosek złożono w związku z przyznawaniem pomocy restrukturyzacyjnej odpowiednio na mocy art. 3 ust. 1 lit. a) lub b) tego rozporządzenia.”;

11)

w art. 13 ust. 1 formuła wprowadzająca otrzymuje brzmienie:

„1.   Do dnia 31 maja 2008 r. w przypadku roku gospodarczego 2008/2009 oraz do dnia 31 marca 2009 r. w przypadku roku gospodarczego 2009/2010 Komisja ustala kwoty przyznane każdemu państwu członkowskiemu w ramach funduszu restrukturyzacji na:”;

12)

tytuł rozdziału V otrzymuje brzmienie:

„WYPŁATA POMOCY ORAZ TYMCZASOWA SKŁADKA RESTRUKTURYZACYJNA”;

13)

w art. 16 ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Jednakże jeżeli właściwy organ państwa członkowskiego stwierdzi, że warunki ustanowione w art. 22 ust. 1 zostały spełnione przed dokonaniem płatności którejkolwiek z rat, płatność ta nie podlega wniesieniu zabezpieczenia.”;

14)

dodaje się art. 16a w brzmieniu:

„Artykuł 16a

Płatność pomocy restrukturyzacyjnej z mocą wsteczną dla plantatorów i przedsiębiorstw, którzy dokonali restrukturyzacji w latach 2006/2007 i 2007/2008

1.   Płatności z mocą wsteczną przewidziane w art. 3 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 dotyczą kwot, które stanowią pozytywną różnicę między pomocą przyznaną przedsiębiorstwom i plantatorom w latach gospodarczych 2006/2007 i 2007/2008 a pomocą, którą przyznano by na warunkach obowiązujących w roku gospodarczym 2008/2009.

Do celów stosowania akapitu pierwszego państwa członkowskie najpóźniej do dnia 30 listopada 2007 r. powiadamiają Komisję o współczynnikach procentowych ustalonych dla plantatorów i podmiotów świadczących usługi przy użyciu maszyn rolniczych zgodnie z art. 3 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 w odniesieniu do wszystkich wniosków o pomoc restrukturyzacyjną rozpatrzonych pozytywnie w latach gospodarczych 2006/2007 i 2007/2008.

Komisja ustala dla państw członkowskich kwoty, które można w ten sposób przyznać z mocą wsteczną.

2.   Płatności z mocą wsteczną dokonuje się w czerwcu 2008 r.

Artykuł 16 ust. 1 i 2 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.”;

15)

w art. 22 ust. 1 formuła wprowadzająca otrzymuje następujące brzmienie:

„1.   Zabezpieczenia, o których mowa w art. 16 ust. 1, art. 16a ust. 2 i art. 18 ust. 2, ulegają zwolnieniu, pod warunkiem że:”;

16)

w rozdziale V dodaje się art. 22a w brzmieniu:

„Artykuł 22a

Tymczasowa składka restrukturyzacyjna

Zmniejszenie tymczasowej składki restrukturyzacyjnej, o którym mowa w art. 11 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, jest odliczane z drugiej raty tej składki uiszczanej przez odnośne przedsiębiorstwa do dnia 31 października 2008 r. zgodnie z ust. 5 akapit drugi tiret drugie tego artykułu.”;

17)

załącznik do rozporządzenia (WE) nr 968/2006 otrzymuje nazwę załącznik I;

18)

dodaje się załącznik II zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

27.10.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 283/25

(1)

Wzrost natężenia ruchu lotniczego na obszarze Europejskiej Sieci Zarządzania Ruchem Lotniczym (zwanym dalej EATMN) wymaga zwiększenia wydajności systemu zarządzania ruchem lotniczym. Skutkuje to potrzebą wprowadzenia usprawnień operacyjnych, takich jak ponowny podział przestrzeni powietrznej na sektory, co z kolei wymusza przyznanie dodatkowych częstotliwości VHF.

(2)

Z uwagi na problemy związane z przyznaniem wymaganej liczby częstotliwości VHF w paśmie lotniczej łączności radiowej 117,975–137 MHz oraz uwzględniając ograniczone możliwości zwiększenia przyznanego zakresu lub ponownego wykorzystania częstotliwości, Organizacja Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (zwana dalej ICAO) podjęła decyzję o zmniejszeniu separacji międzykanałowej z 25 do 8,33 kHz.

(3)

W wyniku decyzji ICAO podjętej w latach 1994 i 1995 separacja międzykanałowa 8,33 kHz została wprowadzona dla lotów powyżej poziomu lotu (FL) 245 w obszarze (ICAO EUR) w październiku 1999 r. Początkowo obowiązek wyposażenia statków powietrznych w sprzęt radiowy dostosowany do separacji międzykanałowej 8,33 kHz został wprowadzony w siedmiu państwach, a w kolejnych 23 państwach obowiązek posiadania takiego sprzętu wprowadzono od października 2002 r.

(4)

W związku przewidywanym wzrostem zapotrzebowania na częstotliwości VHF, w 2002 r. ICAO podjęła decyzję o kontynuacji wdrażania separacji międzykanałowej 8,33 kHz poniżej poziomu lotu FL 245 i zwróciła się z prośbą do Europejskiej Organizacji ds. Bezpieczeństwa Żeglugi Powietrznej (Eurocontrol) o zarządzanie procesem wdrażania. Następnie Stała Komisja Eurocontrol zaleciła kontynuację wdrażania separacji międzykanałowej 8,33 kHz powyżej poziomu lotu FL 195 w obszarze ICAO EUR od dnia 15 marca 2007 r.

(5)

W najbliższych latach spodziewany jest dalszy wzrost natężenia ruchu, co będzie się wiązało z większym zapotrzebowaniem na dodatkowe częstotliwości. Wprowadzenie separacji międzykanałowej 8,33 kHz powyżej poziomu lotu FL 195 należy więc traktować wyłącznie jako pierwszy krok, wymagający analizy pod kątem możliwego rozszerzenia w przyszłości, na podstawie odpowiedniej oceny operacyjnej, bezpieczeństwa i wpływu na gospodarkę.

(6)

Zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 549/2004 Eurocontrol została upoważniona do opracowania wymogów skoordynowanego wprowadzenia łączności powietrze–ziemia przy separacji międzykanałowej zmniejszonej do 8,33 kHz. Niniejsze rozporządzenie jest oparte na wynikającym z upoważnienia sprawozdaniu z dnia 12 października 2006 r.

(7)

W celu zapewnienia interoperacyjności systemy łączności naziemnej i powietrznej wykorzystujące separację międzykanałową 8,33 kHz muszą spełniać minimalne wspólne wymogi eksploatacyjne.

(8)

Wspólne zastosowanie szczegółowych procedur na terenie jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej jest niezbędne do osiągnięcia interoperacyjności i jednolitego działania.

(9)

Informacje, czy statek powietrzny jest dostosowany do separacji międzykanałowej 8,33 kHz, powinny być umieszczane w planach lotów, przetwarzane oraz przekazywane pomiędzy organami kontroli ruchu lotniczego.

(10)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno obejmować operacji wojskowych i szkoleń, zgodnie z art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 549/2004.

(11)

W ogólnym oświadczeniu o kwestiach wojskowych związanych z jednolitą europejską przestrzenią powietrzną (3) państwa członkowskie, uwzględniając krajowe wymogi wojskowe, zadeklarowały chęć współpracy w kierunku pełnej i jednolitej realizacji idei elastycznego wykorzystania przestrzeni powietrznej przez wszystkich użytkowników przestrzeni powietrznej we wszystkich państwach członkowskich. W tym celu wszyscy użytkownicy przestrzeni powietrznej winni wdrożyć systemy łączności powietrze–ziemia przy separacji międzykanałowej zmniejszonej do 8,33 kHz.

(12)

W ogólnym ruchu lotniczym obsługiwanie państwowych statków powietrznych niedostosowanych do separacji międzykanałowej 8,33 kHz wiązałoby się ze zwiększoną ilością pracy przy kontroli ruchu lotniczego oraz miałoby negatywny wpływ na możliwości i poziom bezpieczeństwa EATMN. Aby zmniejszyć taki wpływ, należy wyposażyć jak największą liczbę państwowych statków powietrznych w sprzęt radiowy dostosowany do separacji międzykanałowej 8,33 kHz.

(13)

Państwowe transportowe statki powietrzne stanowią największą kategorię państwowych statków powietrznych w ogólnym ruchu lotniczym w przestrzeni powietrznej, do których ma zastosowanie niniejsze rozporządzenie. Za priorytet należy więc uznać wyposażenie takich państwowych statków powietrznych w sprzęt radiowy dostosowany do separacji międzykanałowej 8,33 kHz.

(14)

Ograniczenia natury technicznej i finansowej mogą uniemożliwić państwom członkowskim wyposażenie pewnych kategorii państwowych statków powietrznych w sprzęt radiowy dostosowany do separacji międzykanałowej 8,33 kHz. O takich przypadkach należy informować Komisję.

(15)

W celu utrzymania poziomów bezpieczeństwa instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej powinny opracować plany dotyczące obsługi państwowych statków powietrznych, które nie mogą być wyposażone w sprzęt radiowy dostosowany do separacji międzykanałowej 8,33 kHz.

(16)

Celem utrzymania lub podniesienia obecnych poziomów bezpieczeństwa operacji państwa członkowskie powinny zapewnić przeprowadzanie przez zainteresowane strony oceny bezpieczeństwa wraz z identyfikacją zagrożeń, oceną ryzyka i procesami ograniczania ryzyka. Zharmonizowane wdrożenie takich procesów do systemów objętych niniejszym rozporządzeniem wymaga określenia szczegółowych wymogów bezpieczeństwa odnośnie do wszystkich wymogów interoperacyjności i eksploatacyjnych.

(17)

Zgodnie z art. 3 ust. 3 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 552/2004 zasady wdrażania interoperacyjności powinny opisywać szczegółowe procedury oceny zgodności stosowane do oceny zgodności lub przydatności do wykorzystania części składowych, jak również weryfikacji systemów.

(18)

Dojrzałość rynku części składowych objętych niniejszym rozporządzeniem jest na poziomie umożliwiającym zadowalającą ocenę ich zgodności lub przydatności do wykorzystania za pomocą wewnętrznej kontroli produkcji, z użyciem procedur w oparciu o moduł A w załączniku do decyzji Rady 93/465/EWG z dnia 22 lipca 1993 r. dotyczącej modułów przypisanych do różnych etapów procedur oceny zgodności oraz zasad umieszczania i stosowania oznakowania CE, przewidzianych w dyrektywach dotyczących harmonizacji technicznej (4).

(19)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu pozostają w zgodzie z opinią Komitetu ds. Jednolitej Przestrzeni Powietrznej ustanowionego na mocy art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 549/2004,

1)

„separacja międzykanałowa 8,33 kHz” oznacza odstępy pomiędzy sąsiednimi kanałami o szerokości 8,33 kHz;

2)

„kanał” oznacza numeryczny wskaźnik stosowany w połączeniu z regulacją urządzeń łączności, co pozwala na jednoznaczne określenie stosownej częstotliwości łączności radiowej i separacji międzykanałowej;

3)

„organ kontroli ruchu lotniczego” (zwany dalej „organem ATC”) oznacza centrum kontroli obszaru, organ kontroli zbliżania lub wieżę kontrolną lotniska;

4)

„centrum kontroli obszaru” (zwany dalej „ACC”) oznacza organ ustanowiony w celu zapewniania służby kontroli ruchu lotniczego dla lotów kontrolowanych na obszarach kontrolowanych, za które odpowiada dany organ;

5)

„loty z widocznością” (loty VFR) oznaczają loty wykonywane zgodnie z przepisami dla lotów z widocznością, określonymi w załączniku 2 (7) do Konwencji chicagowskiej o międzynarodowym lotnictwie cywilnym z 1944 r.;

6)

„częstotliwość VHF” oznacza częstotliwość VHF przydzieloną służbie lotniczej do celów korzystania z urządzeń łączności głosowej;

7)

„system z przesuniętą nośną” oznacza system stosowany w sytuacjach, kiedy nie jest możliwe zapewnienie zasięgu radiowego za pomocą kombinacji pojedynczego nadajnika i odbiornika oraz kiedy, w celu zmniejszenia zakłóceń, sygnały są przesuwane od głównej częstotliwości nośnej;

8)

„wyznaczony obszar operacyjny” oznacza obszar przestrzeni powietrznej, na którym zapewniana jest dana służba i na którym przyznane służbie tej częstotliwości są zabezpieczone;

9)

„użytkownik” oznacza osobę, organizację lub przedsiębiorstwo zajmujące się lub zamierzające zajmować się operacjami statków powietrznych;

10)

„stanowisko robocze” oznacza wyposażenie i sprzęt techniczny wykorzystywany przez członka personelu służb ruchu lotniczego do wykonywania zadań związanych z jego pracą;

11)

„radiotelefonia” oznacza formę łączności radiowej, służącą przede wszystkim ustnej wymianie informacji;

12)

„porozumienie o współpracy” oznacza porozumienie pomiędzy dwoma sąsiadującymi ze sobą organami ATC, które określa sposoby koordynowania zakresu odpowiedzialności poszczególnych ATC;

13)

„zintegrowany system wstępnego przetwarzania planów lotu” (zwany dalej „IFPS”) oznacza system będący częścią Europejskiej Sieci Zarządzania Ruchem Lotniczym, poprzez który, w ramach przestrzeni powietrznej objętej niniejszym rozporządzeniem, działa scentralizowany system przetwarzania i dystrybucji planów lotu, do którego zadań należy odbieranie, zatwierdzanie i dystrybucja planów lotu;

14)

„państwowy statek powietrzny” oznacza dowolny statek powietrzny używany przez organy wojskowe, celne i policyjne;

15)

„państwowy transportowy statek powietrzny” oznacza stałopłatowy państwowy statek powietrzny przeznaczony do transportu osób i/lub towarów.

a)

informacje o lotach dostosowanych do separacji międzykanałowej 8,33 kHz są przekazywane pomiędzy poszczególnymi jednostkami ATC;

b)

informacje o lotach dostosowanych do separacji międzykanałowej 8,33 kHz są dostępne na odpowiednich stanowiskach roboczych;

c)

kontroler posiada środki niezbędne do modyfikacji informacji o dostosowaniu lotu do separacji międzykanałowej 8,33 kHz.

a)

wycofania z użytku do dnia 31 grudnia 2010 r.;

b)

ograniczeń w procedurach przetargowych.

a)

istotnych ograniczeń technicznych lub budżetowych;

b)

wycofania z użytku do dnia 31 grudnia 2010 r.;

c)

ograniczeń w procedurach przetargowych.

a)

opracowują i przechowują podręczniki obsługi zawierające niezbędne instrukcje i informacje umożliwiające stosowanie niniejszego rozporządzenia przez cały zatrudniony personel;

b)

gwarantują dostępność i aktualizację podręczników, o których mowa w lit. a), oraz gwarantują, że aktualizacja i rozprowadzanie podręczników podlega odpowiedniemu zarządzaniu jakością i konfiguracją dokumentacji;

c)

gwarantują zgodność metod działania i procedur eksploatacyjnych z niniejszym rozporządzeniem.

a)

opracowuje i przechowuje podręczniki obsługi zawierające niezbędne instrukcje i informacje umożliwiające stosowanie niniejszego rozporządzenia przez cały zatrudniony personel;

b)

gwarantuje dostępność i aktualizację podręczników, o których mowa w lit. a), oraz gwarantuje, że aktualizacja i rozprowadzanie podręczników podlega odpowiedniemu zarządzaniu jakością i konfiguracją dokumentacji;

c)

gwarantuje zgodność metod działania i procedur eksploatacyjnych z niniejszym rozporządzeniem.

27.10.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 283/37

(1)

Dyrektywa 2000/75/WE ustanawia dla Wspólnoty zasady kontroli i środki zwalczania choroby niebieskiego języka, w tym utworzenie stref ochrony i nadzoru oraz zakaz opuszczania tych stref przez zwierzęta z gatunków podatnych na zarażenie. Komisja może podjąć decyzję o dopuszczeniu odstępstwa od zakazu zgodnie z procedurą przewidzianą w tej dyrektywie.

(2)

Decyzja Komisji 2005/393/WE z dnia 23 maja 2005 r. w sprawie stref ochrony i nadzoru w odniesieniu do choroby niebieskiego języka i warunków dotyczących przemieszczeń z tych stref lub przez te strefy (3) przewiduje wyznaczenie ogólnych obszarów geograficznych, na których państwa członkowskie ustanawiają strefy ochrony i nadzoru (strefy zamknięte).

(3)

Wskutek przyjęcia decyzji 2005/393/WE sytuacja dotycząca choroby niebieskiego języka we Wspólnocie uległa znacznej zmianie i nabyto nowe doświadczenia związane z kontrolą choroby, w szczególności wskutek niedawnych przypadków przedostania się nowych serotypów wirusa choroby niebieskiego języka, mianowicie serotypu 8 na obszary Wspólnoty, na których wcześniej nie odnotowano przypadków zachorowań, oraz których nie uważano za obszary zagrożone chorobą niebieskiego języka, i serotypu 1 tego wirusa.

(4)

Na podstawie nabytych doświadczeń, należy zwiększyć harmonizację na poziomie Wspólnoty w zakresie zasad kontroli, monitorowania, nadzoru i ograniczeń przemieszczeń zwierząt podatnych na zarażenie, z wyłączeniem dzikich zwierząt, w odniesieniu do choroby niebieskiego języka, jako że mają one fundamentalne znaczenie dla bezpiecznego handlu zwierzętami hodowlanymi podatnymi na zarażenie, przemieszczanymi w obrębie stref zamkniętych i poza ich granice, w celu stworzenia bardziej trwałej strategii kontroli choroby niebieskiego języka. Aby uzyskać harmonię i zachować jasność należy uchylić decyzję 2005/393/WE i zastąpić ją niniejszym rozporządzeniem.

(5)

Nowa sytuacja, dotycząca choroby niebieskiego języka, skłoniła Komisję również do zwrócenia się o wydanie opinii naukowych i po pomoc do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), który w 2007 r. przedstawił dwa sprawozdania naukowe i dwie opinie naukowe na temat choroby niebieskiego języka.

(6)

Na mocy dyrektywy 2000/75/WE, przy wyznaczaniu stref ochrony i nadzoru należy uwzględnić czynniki geograficzne, administracyjne, ekologiczne i epizootiologiczne związane z chorobą niebieskiego języka oraz mechanizmy kontrolne. W celu uwzględnienia tych wszystkich czynników należy ustanowić zasady dotyczące zharmonizowanych minimalnych wymagań odnośnie monitorowania i nadzoru choroby niebieskiego języka we Wspólnocie.

(7)

Nadzór i wymiana informacji stanowią kluczowe elementy podejścia do środków kontroli choroby niebieskiego języka uwzględniającego ryzyko. W tym celu należy, oprócz definicji określonych w art. 2 dyrektywy 2000/75/WE, określić w szczególności definicję przypadku choroby niebieskiego języka, aby umożliwić powszechne zrozumienie podstawowych parametrów związanych z pojawieniem się ogniska choroby niebieskiego języka.

(8)

Ponadto pojęcie stref zamkniętych użyte w decyzji 2005/393/WE okazało się stosowne, szczególnie w przypadku wykrycia wirusa choroby niebieskiego języka na obszarze dotkniętym tą chorobą w ciągu dwóch kolejnych sezonów. Z powodów praktycznych i dla zachowania jasności przepisów ustawodawstwa wspólnotowego, należy określić definicję stref zamkniętych, składających się zarówno ze stref ochrony, jak i stref nadzoru wyznaczonych przez państwa członkowskie na mocy art. 8 ust. 1 dyrektywy 2000/75/WE.

(9)

Określanie stref sezonowo wolnych od choroby niebieskiego języka, w stosunku do których nadzór nie wykazuje dowodów przenoszenia lub występowania nosicieli choroby niebieskiego języka, jest narzędziem o zasadniczym znaczeniu dla zrównoważonego systemu zarządzania w przypadkach wystąpienia ognisk choroby niebieskiego języka, umożliwiającym bezpieczne przemieszczanie zwierząt. W tym celu należy zapewnić zharmonizowane kryteria, które powinny być stosowane w celu zdefiniowania okresu sezonowo wolnego od nosicieli choroby.

(10)

Występowanie ognisk choroby niebieskiego języka należy zgłaszać zgodnie z art. 3 dyrektywy 82/894/EWG, z wykorzystaniem skodyfikowanej formy i kodów określonych w decyzji Komisji 2005/176/WE z dnia 1 marca 2005 r. w sprawie ustanowienia skodyfikowanej formy i kodów zgłaszania chorób zwierząt zgodnie z dyrektywą 82/894/EWG (4). W świetle aktualnego rozwoju epidemiologicznego choroby niebieskiego języka należy czasowo dostosować zakres wymogów dotyczących zgłaszania zachorowań poprzez sprecyzowanie obowiązków w zakresie zgłaszania ognisk pierwotnych choroby.

(11)

Według opinii panelu naukowego ds. zdrowia i dobrostanu zwierząt EFSA w sprawie pochodzenia i występowania choroby niebieskiego języka (5), przyjętej w dniu 27 kwietnia 2007 r., istotne jest, by istniały stosowne programy nadzoru, mające na celu wykrywanie przypadków wystąpienia choroby niebieskiego języka w możliwie najwcześniejszym stadium. Takie programy nadzoru powinny obejmować elementy kliniczne, serologiczne i entomologiczne, które powinny funkcjonować w sposób spójny we wszystkich państwach członkowskich.

(12)

W celu umożliwienia analizy informacji epidemiologicznych uzyskanych dzięki programowi monitorowania i nadzoru choroby niebieskiego języka, obejmujących zarówno regionalne jak i globalne występowanie choroby niebieskiego języka, jak również nosicieli, wymagane jest zintegrowane podejście na poziomie Wspólnoty.

(13)

Decyzja Rady 90/424/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. w sprawie wydatków w dziedzinie weterynarii (6) przewiduje wsparcie finansowe Wspólnoty na zwalczanie, kontrolę i monitorowanie choroby niebieskiego języka.

(14)

Na mocy decyzji 90/424/EWG, decyzja Komisji 2007/367/WE z dnia 25 maja 2007 r. w sprawie wkładu finansowego Wspólnoty na rzecz Włoch na wdrożenie systemu zbierania i analizy danych epidemiologicznych dotyczących choroby niebieskiego języka (7) wprowadziła program BlueTongue NETwork (system BT-Net), będący internetowym systemem gromadzenia, przechowywania i analizy danych z nadzoru choroby niebieskiego języka w państwach członkowskich. Pełne wykorzystanie tego systemu ma fundamentalne znaczenie dla ustanawiania właściwych środków zwalczania choroby, kontroli ich skuteczności i umożliwiania bezpiecznego przemieszczania zwierząt należących do podatnych gatunków. Aby zapewnić skuteczniejszą i bardziej wydajną wymianę informacji dotyczących istniejących programów monitorowania choroby niebieskiego języka pomiędzy państwami członkowskimi i Komisją, wymiana ta powinna odbywać się za pośrednictwem systemu BT-Net.

(15)

O ile nie okaże się konieczne zastosowanie procedury wyznaczania stref ochrony i nadzoru na poziomie Wspólnoty na mocy art. 8 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2000/75/WE, strefy te powinny być wyznaczane przez państwa członkowskie. Jednakże, dla zachowania przejrzystości, państwa członkowskie powinny bezzwłocznie zawiadamiać Komisję o wyznaczonych przez nie strefach ochronnych i strefach nadzoru oraz o wszelkich zmianach z nimi związanych. W szczególności, jeżeli państwo członkowskie nie zamierza utrzymać odnośnego epidemiologicznego obszaru geograficznego w strefie zamkniętej, państwo to powinno uprzednio przekazać Komisji stosowne informacje uzasadniające brak występowania wirusa choroby niebieskiego języka na tym obszarze.

(16)

Odstępstwa od zakazu opuszczania strefy zamkniętej, mające zastosowanie do przemieszczeń zwierząt podatnych na zarażenie, ich nasienia, komórek jajowych i zarodków, powinny być zatwierdzane na podstawie analizy ryzyka, uwzględniającej dane zgromadzone w ramach programu nadzoru choroby niebieskiego języka, dzięki wymianie danych z innymi państwami członkowskimi i Komisją za pośrednictwem systemu BT-Net system, na podstawie przeznaczenia zwierząt oraz spełnienia przez zwierzęta wymagań zdrowotnych gwarantujących ich bezpieczeństwo. Przemieszczenia zwierząt w celu natychmiastowego uboju powinny pod pewnymi warunkami również być zwalniane z zakazu opuszczania. Przy uwzględnieniu niskiego poziomu ryzyka związanego z przemieszczeniami w celu natychmiastowego uboju oraz pewnych czynników ograniczających ryzyko stosowne jest określenie szczególnych warunków minimalizujących ryzyko przenoszenia wirusa przez nadzór transportu zwierząt z gospodarstwa położonego w strefie zamkniętej do rzeźni wyznaczonych na podstawie oceny ryzyka.

(17)

Przemieszczenia zwierząt wewnątrz tej samej strefy zamkniętej, w której występuje ten sam serotyp lub te same serotypy wirusa choroby niebieskiego języka, nie stanowi dodatkowego zagrożenia dla zdrowia zwierząt, więc właściwy organ powinien zezwolić na nie pod pewnymi warunkami.

(18)

Według opinii panelu naukowego ds. zdrowia i dobrostanu zwierząt EFSA w sprawie nosicieli i szczepionek (8), przyjętej w dniu 27 kwietnia 2007 r., przemieszczenia zwierząt, które uzyskały odporność dzięki szczepionce lub zwierząt, które uodporniły się w sposób naturalny, mogą być uważane za bezpieczne niezależnie od występowania wirusa w miejscu ich pochodzenia lub aktywności nosicieli w miejscu przeznaczenia. Konieczne jest więc określenie warunków, które muszą spełnić uodpornione zwierzęta zanim zostaną one przemieszczone ze strefy zamkniętej.

(19)

Dyrektywa Rady 64/432/EWG z dnia 26 czerwca 1964 r. w sprawie problemów zdrowotnych zwierząt wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy bydłem i trzodą chlewną (9), dyrektywa Rady 91/68/EWG z dnia 28 stycznia 1991 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt regulujących handel wewnątrzwspólnotowy owcami i kozami (10), dyrektywa Rady 92/65/EWG z dnia 13 lipca 1992 r. ustanawiająca warunki zdrowia zwierząt regulujące handel i przywóz do Wspólnoty zwierząt, nasienia, komórek jajowych i zarodków nieobjętych warunkami zdrowia zwierząt ustanowionymi w szczególnych zasadach Wspólnoty określonych w załączniku A pkt I do dyrektywy 90/425/EWG (11) oraz decyzja Komisji 93/444/EWG z dnia 2 lipca 1993 r. w sprawie szczegółowych zasad regulujących handel wewnątrzwspólnotowy niektórymi żywymi zwierzętami i produktami przeznaczonymi na wywóz do państw trzecich (12) przewidują, że przemieszczeniom zwierząt muszą towarzyszyć świadectwa zdrowia. W przypadku zwolnień z zakazu opuszczania stref zamkniętych przez zwierzęta należące do podatnych gatunków stosowanych wobec zwierząt przeznaczonych na handel wewnątrzwspólnotowy lub eksport do krajów trzecich, świadectwa te powinny zawierać odesłanie do niniejszego rozporządzenia.

(20)

Zgodnie z opinią EFSA w sprawie nosicieli i szczepionek, należy ustalić warunki zabezpieczania pojazdów transportujących zwierzęta podatne na zarażenie ze strefy zamkniętej do lub przez obszary położone poza strefą zamkniętą przy użyciu zatwierdzonych środków owadobójczych w miejscu załadunku. W przypadku, w którym podczas tranzytu przez strefę zamkniętą przewidziano okres odpoczynku na stanowisku kontrolnym, należy zapewnić ochronę zwierząt przed atakiem nosicieli. Jednakże, zabezpieczanie zwierząt, obiektów i ich otoczenia przy użyciu zatwierdzonych środków owadobójczych w zarażonych gospodarstwach powinno przebiegać jedynie zgodnie z określonym protokołem na podstawie pozytywnego wyniku oceny ryzyka w jednostkowych przypadkach, z uwzględnieniem danych geograficznych, epidemiologicznych, ekologicznych, środowiskowych, entomologicznych oraz oceny kosztów i korzyści.

(21)

Świadectwa zdrowia przewidziane w dyrektywach 64/432/EWG, 91/68/EWG i 92/65/EWG oraz w decyzji 93/444/EWG, obejmujące zwierzęta przeznaczone na handel wewnątrzwspólnotowy lub na eksport do krajów trzecich, powinny zawierać odniesienie do wszelkich zastosowanych na mocy niniejszego rozporządzenia zabezpieczeń przy użyciu środków owadobójczych.

(22)

Biorąc pod uwagę potrzebę uniknięcia niepotrzebnych zakłóceń w handlu, należy pilnie ustanowić trwałą strategię kontroli wirusa choroby niebieskiego języka, umożliwiającą bezpieczny handel zwierzętami należącymi do podatnych gatunków przemieszczanymi w obrębie stref zamkniętych oraz poza ich granice.

(23)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

„przypadek wystąpienia choroby niebieskiego języka” oznacza zwierzę spełniające jeden z następujących warunków:

Ponadto, wyniki badań epidemiologicznych muszą wskazywać na fakt, że objawy kliniczne lub wyniki testów laboratoryjnych wynikają z występowania wirusa w gospodarstwie, w którym zwierzę jest trzymane, nie zaś z wprowadzenia zaszczepionych lub seropozytywnych zwierząt ze stref zamkniętych;

b)

„ognisko choroby niebieskiego języka” oznacza ognisko choroby określone w art. 2 lit. c) dyrektywy 82/894/EWG;

c)

„ognisko pierwotne choroby niebieskiego języka” oznacza ognisko określone w art. 2 lit. d) dyrektywy 82/894/EWG, przy czym w celu zastosowania zapisu w pierwszym tiret art. 3 ust. 1 tej dyrektywy należy uwzględnić, że przypadek choroby niebieskiego języka stanowi ognisko pierwotne w następujących sytuacjach:

d)

„strefa zamknięta” oznacza strefę obejmującą zarówno strefę ochrony, jak i strefę nadzoru ustanowione na mocy art. 8 ust. 1 dyrektywy 2000/75/WE;

e)

„strefa sezonowo wolna od choroby niebieskiego języka” oznacza odnośny epidemiologiczny obszar geograficzny w państwie członkowskim, dla którego przez pewien okres w roku nadzór nie wykazuje dowodów na przenoszenie wirusa choroby niebieskiego języka lub występowania dorosłych osobników Culicoides, które prawdopodobnie są nosicielami choroby niebieskiego języka;

f)

„tranzyt” oznacza przemieszczanie zwierząt:

a)

programy monitorowania choroby niebieskiego języka w strefach zamkniętych (programy monitorowania choroby niebieskiego języka);

b)

programy nadzoru nad chorobą niebieskiego języka poza strefami zamkniętymi (programy nadzoru choroby niebieskiego języka).

a)

sprawozdanie miesięczne, przekazywane nie później niż miesiąc po zakończeniu miesiąca sprawozdawczego, zawierające co najmniej:

b)

sprawozdanie okresowe obejmujące pierwsze sześć miesięcy roku, przekazywane co roku najpóźniej do dnia 31 lipca, zawierające co najmniej:

c)

roczne sprawozdanie, przekazywane najpóźniej do dnia 30 kwietnia następnego roku, zawierające dane, o których mowa w ppkt b) (i) oraz (ii) z ubiegłego roku.

a)

zwierzęta te spełniają warunki określone w załączniku III; lub

b)

przed przemieszczeniem zwierzęta te spełniają wszelkie inne stosowne warunki gwarantujące ich zdrowie oparte na pozytywnych wynikach oceny ryzyka związanego ze stosowaniem środków przeciwko rozprzestrzenianiu się wirusa choroby niebieskiego języka i do ochrony zwierząt przed atakiem nosicieli, wymagane przez właściwy organ w miejscu pochodzenia i zatwierdzone przez właściwy organ w miejscu przeznaczenia; lub

c)

zwierzęta te przeznaczone są do natychmiastowego uboju.

a)

warunki określone w załączniku III; lub

b)

wszelkie inne stosowne warunki gwarantujące zdrowie zwierząt na podstawie pozytywnych wyników oceny ryzyka związanego ze stosowaniem środków przeciwko rozprzestrzenianiu się wirusa choroby niebieskiego języka i do ochrony zwierząt przed atakiem nosicieli, wymagane przez właściwy organ w miejscu pochodzenia i zatwierdzone przez właściwy organ w miejscu przeznaczenia, przed przemieszczeniem zwierząt.

a)

w gospodarstwie pochodzenia nie zarejestrowano przypadku wystąpienia choroby niebieskiego języka w okresie co najmniej 30 dni przed datą wysyłki;

b)

zwierzęta transportowane są pod oficjalnym nadzorem bezpośrednio do rzeźni docelowej w celu uboju w ciągu 24 godzin od ich przybycia;

c)

właściwy organ w miejscu wysyłki powiadamia o zamiarze przemieszczenia zwierząt właściwy organ w miejscu przeznaczenia co najmniej 48 godzin przed załadunkiem zwierząt.

a)

zwierzęta ze strefy zamkniętej, które są przemieszczane przez obszary położone poza strefą zamkniętą, oraz środki transportu, którymi są przewożone, zostały zabezpieczone przy użyciu zatwierdzonych środków owadobójczych i/lub środków odstraszających, po odpowiednim oczyszczeniu i dezynfekcji w miejscu załadunku i w każdym przypadku przed opuszczeniem strefy zamkniętej;

b)

zwierzęta, które są przemieszczane z obszarów położonych poza strefą zamkniętą przez strefę zamkniętą, oraz środki transportu, którymi są przewożone, zostały zabezpieczone przy użyciu zatwierdzonych środków owadobójczych i/lub środków odstraszających, po odpowiednim oczyszczeniu i dezynfekcji w miejscu załadunku i w każdym przypadku przed wjazdem do strefy zamkniętej;

c)

w przypadku przewidzianego okresu odpoczynku na stanowisku kontrolnym podczas przemieszczania przez strefę zamkniętą, zwierzęta są chronione przed atakiem nosicieli.

27.10.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 283/53

(1)

W odniesieniu do wieprzowiny można podjąć środki interwencyjne, jeśli na reprezentatywnych rynkach Wspólnoty średnia cena za tusze wieprzowe jest mniejsza niż 103 % podstawowej ceny i prawdopodobnie pozostanie poniżej tego poziomu.

(2)

Ceny rynkowe spadły poniżej tego poziomu i biorąc pod uwagę sezonowe i cykliczne tendencje, sytuacja ta może się utrzymać.

(3)

Należy podjąć środki interwencyjne. Mogą one być ograniczone do przyznania pomocy w odniesieniu do prywatnego składowania zgodnie z rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 3444/90 z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiającym szczegółowe zasady dotyczące przyznawania pomocy w odniesieniu do prywatnego składowania wieprzowiny (2).

(4)

Na mocy art. 3 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2763/75 z dnia 29 października 1975 r. ustanawiającego ogólne zasady przyznawania pomocy w odniesieniu do prywatnego składowania wieprzowiny (3) Komisja może zadecydować o skróceniu lub wydłużeniu okresu składowania. Należy ustalić zarówno wysokość pomocy w szczególnych okresach składowania, jak i kwoty, które powinny być dodane lub odliczone, w przypadku gdy Komisja przyjmie taką decyzję.

(5)

W celu ułatwienia zadań administracyjnych i kontrolnych w odniesieniu do zawierania umów należy ustalić minimalne ilości.

(6)

Należy zapewnić bezpieczeństwo na poziomie, który zapewni wypełnianie przez składujących zobowiązań wynikających z umowy.

(7)

Komitet Zarządzający ds. Wieprzowiny nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

a)

10 ton dla produktów z kością;

b)

15 ton dla innych produktów.

27.10.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 283/55

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 41/2007 z dnia 21 grudnia 2006 r. ustalające wielkości dopuszczalnych połowów na 2007 r. i związane z nimi warunki dla pewnych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe (3), określa kwoty na rok 2007.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2007 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów, przechowywania na statku, przeładunku i wyładunku ryb pochodzących z tego stada,

27.10.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 283/57

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 41/2007 z dnia 21 grudnia 2006 r. ustalające wielkości dopuszczalnych połowów na 2007 r. i związane z nimi warunki dla pewnych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe (3), określa kwoty na rok 2007.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji, statki pływające pod banderą państwa członkowskiego określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2007 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów, przechowywania na statku, przeładunku i wyładunku ryb pochodzących z tego stada,

27.10.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 283/59

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 41/2007 z dnia 21 grudnia 2006 r. ustalające wielkości dopuszczalnych połowów na 2007 r. i związane z nimi warunki dla pewnych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe (3), określa kwoty na rok 2007.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2007 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów, przechowywania na statku, przeładunku i wyładunku ryb pochodzących z tego stada,

27.10.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 283/61

(1)

Artykuł 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2681/74 z dnia 21 października 1974 r. w sprawie finansowania przez Wspólnotę wydatków poniesionych w odniesieniu do dostaw produktów rolnych jako pomocy żywnościowej (3) przewiduje, że część wydatków odpowiadająca refundacjom wywozowym ustalonym w tym zakresie zgodnie z regułami wspólnotowymi ponoszona jest przez Sekcję Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej.

(2)

W celu ułatwienia ustalenia budżetu na wspólnotowe akcje pomocy żywnościowej i zarządzania nim oraz w celu umożliwienia Państwom Członkowskim poznania poziomu wspólnotowego udziału w finansowaniu krajowych akcji pomocy żywnościowej należy określić poziom refundacji przyznanych na te akcje.

(3)

Zasady ogólne i warunki zastosowania przewidziane przez art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 i przez art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003 w odniesieniu do refundacji wywozowych stosuje się mutatis mutandis do wyżej wymienionych działań.

(4)

Szczególne kryteria, jakie należy wziąć pod uwagę przy wyliczaniu refundacji wywozowych do ryżu, są określone w art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

27.10.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 283/63

(1)

Adresatami decyzji były następujące podmioty prawne: Aalberts Industries NV, Aquatis France SAS, Simplex Armaturen + Fittings GmbH & Co. KG, VSH Italia S.r.l., Yorkshire Fittings Limited, Advanced Fluid Connections plc, IBP Limited, International Building Products France SA, International Building Products GmbH, Delta plc, Aldway Nine Limited, Delta Engineering Holdings Limited, Druryway Samba Limited, Flowflex Holdings Ltd, Flowflex Components Ltd, IMI plc, IMI Kynoch Ltd, Mueller Industries Inc, Mueller Europe Ltd, WTC Holding Company Inc, Pegler Ltd, Tomkins plc, FRA.BO S.p.A., Supergrif SL, SANHA Kaimer GmbH & Co. KG, Kaimer GmbH & Co. Holdings KG, Sanha Italia srl, Viega GmbH & Co. KG, Legris Industries SA i Comap SA.

(2)

W okresie od dnia 31 grudnia 1988 r. do dnia 1 kwietnia 2004 r. wyżej wymienionych 30 podmiotów prawnych (należących do 11 przedsiębiorstw, przy czym niektóre podmioty prawne są obciążone odpowiedzialnością jako spółki nadrzędne) dopuściło się pojedynczego i ciągłego naruszenia postanowień art. 81 Traktatu WE i art. 53 Porozumienia EOG w branży łączników na obszarze EOG. Nie wszystkie przedsiębiorstwa uczestniczyły w naruszeniu przez cały okres jego trwania.

(3)

Naruszenie charakteryzowało się przede wszystkim: dyskusjami konkurentów dotyczącymi cen, uzgadnianiem, egzekwowaniem i monitorowaniem porozumień cenowych oraz rabatów i zniżek; uzgadnianiem wprowadzania mechanizmów wdrażania; przydziałem rynków krajowych oraz klientów; wymianą ważnych informacji handlowych i poufnych informacji dotyczących rynku i/lub odpowiednich informacji na temat spółek; uczestnictwem w regularnych spotkaniach oraz utrzymywaniem innych kontaktów w celu dokonywania uzgodnień dotyczących powyższych ograniczeń i monitorowania ich stosowania w obrębie EOG.

(4)

Produktem rozpatrywanym są łączniki miedziane i łączniki ze stopów miedzi (takich jak brąz, mosiądz i inne stopy na bazie miedzi). Łącznik służy do łączenia rur wykorzystywanych do przesyłu wody, powietrza, gazu itp. w instalacjach kanalizacyjnych, ciepłowniczych, sanitarnych i innych. Występują różne rodzaje łączników, takie jak złączki do lutowania, pierścienie do lutowania, złączki zaciskowe, złączki zaprasowywane oraz złączki wciskane (push-fit). Niniejsza decyzja dotyczy wszystkich wyżej wymienionych rodzajów złączy.

(5)

Postępowanie wykazało, że kartel obejmował cały obszar EOG. W 2003 r. wartość rynkowa EOG dla wszystkich łączników miedzianych i łączników ze stopów miedzi wynosiła w przybliżeniu 525 mln EUR przy około 960 mln sztuk.

(6)

W styczniu 2001 r. przedsiębiorstwo Mueller Industries Inc poinformowało Komisję o istnieniu kartelu w branży łączników oraz w innych powiązanych sektorach na rynku rur miedzianych i wyraziło gotowość współpracy z Komisją w ramach obwieszczenia w sprawie łagodzenia sankcji z 1996 r. Przedsiębiorstwo Mueller przedłożyło Komisji materiał dowodowy, który umożliwił jej przeprowadzenie kontroli.

(7)

W dniach 22 i 23 marca 2001 r. Komisja przeprowadziła pierwsze niezapowiedziane kontrole w zakresie rur i łączników miedzianych. Następnie w kwietniu 2001 r. postanowiono rozdzielić sprawy na sprawę dotyczącą miedzianych rur instalacyjnych (38.069), sprawę dotyczącą rur przemysłowych (38.240) oraz sprawę dotyczącą łączników (38.121). Następnie w dniach 24 i 25 kwietnia 2001 r. Komisja przeprowadziła dalsze niezapowiedziane kontrole w zakładach produkcyjnych należących do grupy Delta, które dotyczyły wyłącznie łączników. W odniesieniu do sektora rur miedzianych Komisja przyjęła dwie decyzje o nałożeniu grzywien w sprawie dotyczącej rur przemysłowych (w 2003 r.) oraz w sprawie dotyczącej miedzianych rur instalacyjnych (w 2004 r.).

(8)

We wrześniu 2003 r. po przeprowadzeniu kontroli oraz w związku z otrzymaniem żądania informacji grupa IMI wystąpiła z wnioskiem o złagodzenie sankcji. Następnie w marcu 2004 r. grupa Delta złożyła wniosek o złagodzenie sankcji, a przedsiębiorstwo Frabo złożyło taki wniosek w lipcu 2004 r. Ostatni wniosek o złagodzenie sankcji został złożony przez przedsiębiorstwo Oystertec/Advanced Fluid Connections plc w maju 2005 r.

(9)

Pisemne zgłoszenie zastrzeżeń zostało skierowane do 30 należących do 11 przedsiębiorstw firm i jednego związku przedsiębiorstw. Wszystkie strony oprócz przedsiębiorstw Flowflex, Comap i Supergrif skorzystały z przysługującego im prawa do złożenia ustnych wyjaśnień oraz wzięły udział w przesłuchaniach ustnych, które miały miejsce w dniach 25 i 26 stycznia 2006 r.

(10)

Mimo że istnieją przesłanki świadczące o tym, że pierwsze kontakty o charakterze antykonkurencyjnym między brytyjskimi producentami w Zjednoczonym Królestwie miały miejsce przed 1988 r., Komisja przyjmuje na podstawie rzetelnych dowodów za początkową datę naruszenia grudzień 1988 r. Na tej podstawie Komisja uznała dzień 31 grudnia 1988 r. za początkową datę zmowy w Zjednoczonym Królestwie pomiędzy producentami z tego państwa. W odniesieniu do zachowania producentów łączników na poziomie ogólnoeuropejskim z uwagi na niesprecyzowaną formę oraz na przygotowawczy charakter kontaktów przed styczniem 1991 r. Komisja ograniczyła swoją ocenę – zgodnie z zasadami konkurencji – do okresu rozpoczynającego się dnia 31 stycznia 1991 r., czyli daty pierwszego spotkania „Super-EFMA”, podczas którego konkurenci uzgodnili ceny i począwszy od kiedy w sposób możliwy do udowodnienia ogólnoeuropejskie uzgodnienia przybrały formę usystematyzowanej i zorganizowanej struktury.

(11)

Dalsze dowody zawarte w dokumentacji Komisji wykazują, że naruszenie miało nadal miejsce nawet po przeprowadzeniu przez Komisję kontroli w marcu i kwietniu 2001 r. – w przypadku przedsiębiorstw Comap, IBP/Oystertec (Advanced Fluid Connections) i Frabo do kwietnia 2004 r. oraz w przypadku przedsiębiorstwa Delta przez nieco krótszy okres. Przedsiębiorstwo Aalberts uczestniczyło w naruszeniu po przeprowadzeniu kontroli pomiędzy czerwcem 2003 r. a kwietniem 2004 r. Jest to pierwsza sprawa kartelowa, w której niektóre przedsiębiorstwa nadal uczestniczyły w kartelu przez okres trzech lat po przeprowadzeniu kontroli.

(12)

Z ogólnej struktury porozumień antykonkurencyjnych odnośnie do łączników wynika, że mogą one być traktowane jako pojedyncze naruszenie polegające na tym, że konkurenci dyskutowali o cenach, uzgadniali, egzekwowali i monitorowali porozumienia cenowe oraz rabaty i zniżki, decydowali o wprowadzaniu mechanizmów wdrażania, dzielili między sobą rynki krajowe i klientów oraz wymieniali ważne informacje handlowe i poufne informacje dotyczące rynku.

(13)

Z uwagi na wagę naruszenia, wpływ na rynek oraz zakres geograficzny przedmiotowe naruszenie należy uznać za bardzo poważne.

(14)

Ponieważ istniały znaczne różnice między udziałem w naruszeniu każdego z przedsiębiorstw pod względem obrotów w skartelizowanym sektorze, Komisja zastosowała zróżnicowane traktowanie (według grup), w celu uwzględnienia wagi udziału w naruszeniu każdego z nich: takie podejście ma na celu zróżnicowanie stopnia, w jakim każde z przedsiębiorstw zaszkodziło konkurencji.

(15)

Przedsiębiorstwa zostały podzielone na sześć kategorii w zależności od ich relatywnego znaczenia. Za podstawę określenia relatywnego znaczenia przedsiębiorstw w danym naruszeniu Komisja uznała odpowiedni udział w rynku każdego z przedsiębiorstw w odniesieniu do omawianego produktu. Znaczenie poszczególnych przedsiębiorstw uczestniczących w naruszeniu zostało określone na podstawie udziału poszczególnych przedsiębiorstw w rynku produktowym w obrębie EOG w 2000 r., z wyjątkiem przedsiębiorstw Aalberts i Advanced Fluid Connections, dla których za podstawę zróżnicowania został uznany rok 2003. Komisja wybrała 2000 r. z uwagi na fakt, że był to ostatni rok naruszenia, w którym poza dwoma przedsiębiorstwami wymienionymi powyżej wszystkie pozostałe przedsiębiorstwa będące adresatami niniejszej decyzji aktywnie uczestniczyły w kartelu.

(16)

W związku z powyższym przedsiębiorstwa Viegener i Aalberts zaliczono do pierwszej kategorii. Przedsiębiorstwa IMI i Delta zaliczono do drugiej kategorii, przedsiębiorstwo Advanced Fluid Connections zaliczono do trzeciej kategorii, przedsiębiorstwo Legris Industries zaliczono do czwartej kategorii, przedsiębiorstwa Sanha Kaimer, Flowflex, Frabo oraz Mueller zaliczono do piątej kategorii natomiast przedsiębiorstwo Pegler zaliczono do szóstej kategorii.

(17)

Aby określić kwotę grzywny na poziomie gwarantującym uzyskanie wystarczającego skutku odstraszającego, Komisja uznała za wskazane zastosowanie do nałożonych na przedsiębiorstwa Tomkins/Pegler grzywien mnożnika. W 2005 r., czyli ostatnim roku budżetowym poprzedzającym podjęcie niniejszej decyzji, całkowite obroty przedsiębiorstwa Tomkins, będącego spółką dominującą przedsiębiorstwa Pegler, wyniosły 4,65 mld EUR.

(18)

W związku z tym oraz zgodnie z uprzednimi decyzjami Komisja uważa, że kwotę grzywny nałożoną na przedsiębiorstwo Tomkins należy zwiększyć przy użyciu odpowiedniego mnożnika.

(19)

Zastosowano również ustalaną indywidualnie dla każdego przypadku wysokość mnożników w zależności od czasu trwania naruszenia w przypadku każdego podmiotu prawnego.