26.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 265/1

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 1405/2006

z dnia 18 września 2006 r.

ustanawiające szczególne środki dotyczące rolnictwa dla mniejszych wysp Morza Egejskiego i zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1782/2003

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 36 i 37,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Szczególne położenie geograficzne niektórych wysp Morza Egejskiego powoduje zwiększenie kosztów transportu podstawowych produktów żywnościowych dla ludzi, do przetworzenia lub stanowiących środki produkcji rolnej. Ponadto obiektywne czynniki wynikające z wyspiarskiego charakteru i oddalenia stanowią dodatkowe utrudnienia dla podmiotów gospodarczych i producentów z tych wysp Morza Egejskiego, poważnie utrudniając ich działalność. W niektórych przypadkach sytuacja geograficzna, w jakiej działają podmioty gospodarcze i producenci, ma charakter podwójnie wyspiarski. Wspomniane trudności mogą być złagodzone przez obniżenie cen tych produktów. Dlatego, aby zagwarantować zaopatrzenie wysp Morza Egejskiego i wyrównać wysokie koszty dodatkowe wynikające z oddalenia, wyspiarskiego charakteru i peryferyjnego położenia, należy wprowadzić uzgodnienia szczególne w sprawie dostaw.

(2)	Problemy wysp Morza Egejskiego pogłębia niewielki obszar wysp. W celu zapewnienia skuteczności planowanych środków powinny one być stosowane tylko do wysp znanych jako „mniejsze wyspy”.

(3)

Polityka wspólnotowa na rzecz wspierania produkcji lokalnej na mniejszych wyspach Morza Egejskiego, ustanowiona rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2019/93 z dnia 19 lipca 1993 r. wprowadzającym szczególne środki dla mniejszych wysp Morza Egejskiego dotyczące niektórych produktów rolnych (1), dotyczyła wielu produktów i obejmowała wiele działań wspierających ich wytwarzanie, wprowadzanie do obrotu lub przetwarzanie. Środki te okazały się skuteczne i zapewniły utrzymanie i rozwój działalności rolniczej. Wspólnota powinna nadal wspierać te kierunki produkcji, gdyż stanowią one zasadniczy czynnik równowagi ekologicznej, społecznej i gospodarczej na mniejszych wyspach Morza Egejskiego. Doświadczenie pokazało, że tak jak w przypadku polityki rozwoju obszarów wiejskich zacieśnienie partnerstwa z władzami lokalnymi może pomóc w skuteczniejszym rozwiązywaniu określonych problemów tych wysp. Należy zatem nadal wspierać produkcję lokalną za pośrednictwem ogólnego programu ustanowionego na najbardziej odpowiednim szczeblu geograficznym, który to program powinien zostać przedstawiony Komisji przez Grecję.

(4)

W celu obniżenia cen na mniejszych wyspach Morza Egejskiego i zmniejszenia dodatkowych kosztów wynikających z ich oddalenia, wyspiarskiego charakteru i peryferyjnego położenia, przy jednoczesnym utrzymaniu konkurencyjności produktów Wspólnoty, należy przyznać pomoc na dostawy produktów pochodzących ze Wspólnoty na mniejsze wyspy Morza Egejskiego. Pomoc ta powinna uwzględniać dodatkowe koszty transportu na mniejsze wyspy Morza Egejskiego oraz, w przypadku środków produkcji rolnej lub produktów przeznaczonych do przetworzenia, dodatkowe koszty wynikające z wyspiarskiego charakteru i peryferyjnego położenia.

(5)

Ponieważ ilości, których dotyczą szczególne uzgodnienia w sprawie dostaw, są ograniczone do zapotrzebowania mniejszych wysp Morza Egejskiego, uzgodnienia te nie zakłócają właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego. Korzyści gospodarcze wynikające ze szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw nie powinny również wywoływać zakłóceń w handlu omawianymi produktami. Należy w związku z tym zakazać wysyłania lub wywozu tych produktów z mniejszych wysp Morza Egejskiego. Należy jednak zezwolić na wysyłkę lub wywóz tych produktów, o ile następuje zwrot korzyści uzyskanych na podstawie szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw lub, w przypadku produktów przetworzonych, w celu umożliwienia regionalnej wymiany handlowej. Należy również wziąć pod uwagę wywóz do państw trzecich i, co za tym idzie, zezwolić na wywóz produktów przetworzonych odpowiadający wywozowi tradycyjnemu. Ponadto powyższe ograniczenie nie powinno obowiązywać w odniesieniu do tradycyjnych wysyłek produktów przetworzonych. W trosce o jasność niniejsze rozporządzenie powinno ustalić okres referencyjny pozwalający określić ilości produktów tradycyjnie wywożonych lub wysyłanych.

(6)

Aby osiągnąć cele proponowanych szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw, korzyści gospodarcze wynikające z tych uzgodnień powinny się przekładać na poziom kosztów produkcji i powodować obniżenie cen aż do etapu odbiorcy końcowego. W związku z tym przyznawanie takich korzyści gospodarczych należy uzależnić od rzeczywistego ich przeniesienia na użytkownika końcowego i przeprowadzać odpowiednie kontrole.

(7)

Dla zapewnienia lepszej realizacji celów, jakimi są rozwój lokalnej produkcji rolnej i zaopatrzenie w produkty rolne, szczeble ustanawiania programów zaopatrzenia tych wysp należy ujednolicić, a partnerskie stosunki między Komisją a Grecją powinny stać się regułą. Właściwe jest zatem, aby prognozowany bilans dostaw był określany przez organy wyznaczone przez Grecję i przedstawiany Komisji do zatwierdzenia.

(8)	Należy zachęcać rolników na mniejszych wyspach Morza Egejskiego do dostarczania produktów wysokiej jakości, a obrót takimi produktami powinien być wspomagany.

(9)

Aby złagodzić szczególne ograniczenia produkcji rolnej na mniejszych wyspach Morza Egejskiego, wynikające z oddalenia, wyspiarskiego charakteru, peryferyjnego położenia, niewielkich rozmiarów, górzystego terenu, klimatu i zależności gospodarczej od niewielkiej liczby produktów, możliwe jest odstępstwo od konsekwentnej polityki Komisji zabraniającej pomocy operacyjnej w sektorze produkcji, przetwórstwa i sprzedaży produktów rolnych, wymienionych w załączniku I do Traktatu.

(10)

Wprowadzenie w życie niniejszego rozporządzenia nie powinno powodować zagrożenia dla poziomu szczególnego wsparcia, z którego dotychczas korzystały mniejsze wyspy Morza Egejskiego. Dlatego aby zrealizować niezbędne działania, Grecja powinna w dalszym ciągu dysponować kwotami odpowiadającymi wsparciu wspólnotowemu, które już zostało przyznane na mocy rozporządzenia (EWG) nr 2019/93. Nowy system wspierania produkcji rolnej na mniejszych wyspach Morza Egejskiego, ustanowiony niniejszym rozporządzeniem, powinien zostać skoordynowany ze wsparciem na rzecz tych samych linii produkcji obowiązującym na pozostałym obszarze Wspólnoty. W celu zapewnienia jasności rozporządzenie (EWG) nr 2019/93 powinno w związku z tym zostać uchylone.

(11)

Zgodnie z zasadą pomocniczości i duchem rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników (2), zarządzanie szczególnymi środkami dla mniejszych wysp Morza Egejskiego należy przekazać Grecji. Środki te mogą w związku z tym być realizowane na podstawie programu pomocy przedstawionego przez Grecję i zatwierdzonego przez Komisję.

(12)	Grecja zdecydowała się na zastosowanie systemu jednolitych płatności do całego swojego terytorium od dnia 1 stycznia 2006 r. W celu zapewnienia koordynacji odpowiednich ustaleń dotyczących mniejszych wysp Morza Egejskiego należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1782/2003.

(13)	Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (3).

(14)

Program przewidziany w niniejszym rozporządzeniu stosuje się od dnia 1 stycznia 2007 r. Aby program ten mógł zostać uruchomiony we wspomnianym terminie, należy pozwolić Grecji i Komisji na podjęcie wszelkich kroków przygotowawczych pomiędzy datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia a datą uruchomienia programu,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY WSTĘPNE

Artykuł 1

Zakres i definicje

1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia szczególne środki w odniesieniu do produktów rolnych, wymienionych w załączniku I do Traktatu, i środków produkcji rolnej, rekompensujące trudności wynikające z odległego i wyspiarskiego charakteru mniejszych wysp Morza Egejskiego.

2. Na użytek niniejszego rozporządzenia określenie „mniejsze wyspy” oznacza wyspy Morza Egejskiego, za wyjątkiem wysp Kreta i Evia.

Artykuł 2

Wspólnotowy program wsparcia

Niniejszym ustanawia się wspólnotowy program wsparcia dla mniejszych wysp. Obejmuje on:

a)	szczególne uzgodnienia w sprawie dostaw zgodnie z rozdziałem II; oraz

b)	szczególne środki na rzecz pomocy dla lokalnej produkcji rolnej zgodnie z rozdziałem III.

ROZDZIAŁ II

SZCZEGÓLNE UZGODNIENIA W SPRAWIE DOSTAW

Artykuł 3

Prognozowany bilans dostaw

1. Niniejszym wprowadza się szczególne uzgodnienia w sprawie dostaw produktów rolnych mających zasadnicze znaczenie na mniejszych wyspach i przeznaczonych do spożycia przez ludzi, do produkcji innych produktów lub wykorzystywanych jako środki produkcji rolnej.

2. Prognozowany bilans dostaw określa ilościowo roczne zapotrzebowanie na produkty rolne, o których mowa w ust. 1. Prognozowany bilans dostaw jest opracowywany przez organy wyznaczone przez Grecję i przedstawiany Komisji do zatwierdzenia.

Osobny prognozowany bilans może być sporządzany dla oceny zapotrzebowania przedsiębiorstw zajmujących się pakowaniem lub przetwórstwem produktów przeznaczonych na rynek lokalny, wysyłanych tradycyjnie do pozostałych państw Wspólnoty lub wywożonych w ramach tradycyjnej wymiany handlowej.

Artykuł 4

Funkcjonowanie szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw

1. Przyznaje się pomoc na dostawę na mniejsze wyspy produktów, o których mowa w art. 3 ust. 1.

Wysokość pomocy ustala się, biorąc pod uwagę dodatkowe koszty wprowadzania do obrotu produktów na wyspach mniejszych, obliczane przy uwzględnieniu zwyczajowych portów załadunku w kontynentalnej części Grecji oraz portów na wyspach tranzytowych lub wyspach, na których odbywa się załadunek dla wysp docelowych.

2. Szczególne uzgodnienia w sprawie dostaw wprowadza się w życie, biorąc pod uwagę w szczególności następujące czynniki:

a)	szczególne potrzeby mniejszych wysp i dokładne wymogi jakościowe;

b)	tradycyjną wymianę handlową z portami w kontynentalnej części Grecji i między wyspami na Morzu Egejskim;

c)	aspekt ekonomiczny proponowanej pomocy;

d)	w odpowiednich przypadkach – potrzebę nieutrudniania potencjalnego rozwoju produktów lokalnych.

3. Uprawnienie do korzystania ze szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw uwarunkowane jest tym, czy korzyść gospodarcza faktycznie dotyczy odbiorcy końcowego.

Artykuł 5

Wywóz do państw trzecich oraz wysyłka do reszty Wspólnoty

1. Produkty objęte szczególnymi uzgodnieniami w sprawie dostaw mogą być wywożone do państw trzecich lub wysyłane do reszty Wspólnoty jedynie na warunkach określonych zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 2.

Warunki te obejmują w szczególności zwrot pomocy otrzymanej z tytułu szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw.

2. Wywóz do państw trzecich lub wysyłka do reszty Wspólnoty są możliwe dla produktów wytworzonych na wyspach mniejszych z produktów objętych pomocą z tytułu szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw w granicach limitów ilościowych odpowiadających tradycyjnemu wywozowi i tradycyjnym wysyłkom. Ilości produktów, które mogą być wywożone lub wysyłane, określa się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 2.

Wywóz tych produktów nie podlega refundacji wywozowej.

Artykuł 6

Szczegółowe przepisy dotyczące stosowania uzgodnień

Szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego rozdziału przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 2. Przepisy te określają zwłaszcza okoliczności, w jakich Grecja może zmieniać ilości produktów i środki przydzielane corocznie na różne produkty objęte szczególnymi uzgodnieniami w sprawie dostaw oraz, w razie potrzeby, ustanowić system certyfikatów na potrzeby dostaw.

ROZDZIAŁ III

DZIAŁANIA WSPIERAJĄCE LOKALNE PRODUKTY ROLNE

Artykuł 7

Środki wspierające

1. Program wsparcia obejmuje środki konieczne do zapewnienia ciągłości i rozwoju lokalnej produkcji rolnej na mniejszych wyspach.

2. Program wsparcia ustanawia się na takim szczeblu geograficznym, jaki Grecja uzna za najwłaściwszy. Program ten jest opracowywany przez właściwy organ wyznaczony przez Grecję i, po konsultacji z właściwymi organami i organizacjami na odpowiednim szczeblu, przedkładany Komisji do zatwierdzenia.

Artykuł 8

Zgodność i spójność

1. Środki przyjmowane w ramach programu wsparcia są zgodne z prawem wspólnotowym i spójne z innymi działami polityki wspólnotowej oraz ze środkami przyjmowanymi w ich zakresie.

2. Środki przyjmowane w ramach programu wsparcia są spójne ze środkami wdrażanymi na mocy innych instrumentów wspólnej polityki rolnej, zwłaszcza w zakresie wspólnych organizacji rynków, rozwoju obszarów wiejskich, jakości produktów, dobrostanu zwierząt oraz ochrony środowiska.

W szczególności żaden ze środków przyjmowanych na mocy niniejszego rozdziału nie może być finansowany jako:

a)	dodatkowe wsparcie na rzecz systemów premii lub pomocy ustanowionych w ramach wspólnej organizacji jakiegokolwiek rynku, o ile nie zajdą wyjątkowe, obiektywnie uzasadnione okoliczności;

b)	wsparcie na rzecz projektów badawczych, działań je wspierających lub działań podlegających finansowaniu wspólnotowemu na mocy decyzji Rady 90/424/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. w sprawie wydatków w dziedzinie weterynarii (4);

c)	wsparcie na rzecz działań, do których ma zastosowanie rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (5);

Artykuł 9

Treść programu wsparcia

Program wsparcia może obejmować:

a)	ilościowy opis aktualnego stanu produkcji rolnej, uwzględniający dostępne wyniki dostępnych ocen oraz ilustrujący rozbieżności, braki i potencjał rozwojowy;

b)	opis proponowanej strategii działania, przyjęte priorytety i cele ilościowe, jak również ocenę spodziewanych skutków gospodarczych, ekologicznych i społecznych, w tym w dziedzinie zatrudnienia;

c)	harmonogram wprowadzania tych środków w życie oraz ogólne orientacyjne zestawienie finansowe środków, które mają zostać uruchomione;

d)	dowód na wzajemną zgodność i spójność różnych środków na podstawie programu wsparcia, jak również kryteria służące monitorowaniu i ocenie;

e)	działania podjęte w celu skutecznego i odpowiedniego wdrożenia programu, w tym uzgodnienia w zakresie kampanii informacyjnej, monitorowania i oceny oraz przepisy dotyczące kontroli i sankcji administracyjnych;

f)	wskazanie właściwego organu odpowiedzialnego za wprowadzenie w życie programu wsparcia oraz wskazanie wyznaczonych na odpowiednich szczeblach organów lub powiązanych z nimi jednostek.

Artykuł 10

Monitorowanie

Procedury oraz wskaźniki fizyczne i finansowe zapewniające skuteczne monitorowanie realizacji programu wsparcia są określane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 2.

ROZDZIAŁ IV

ŚRODKI TOWARZYSZĄCE

Artykuł 11

Pomoc państwa

1. W odniesieniu do produktów rolnych, do których mają zastosowanie art. 87, 88 i 89 Traktatu, Komisja może zezwolić na udzielanie pomocy operacyjnej w sektorach produkcji, przetwórstwa i sprzedaży wspomnianych produktów w celu złagodzenia ograniczeń produkcji rolnej na mniejszych wyspach wynikających z ich oddalenia, wyspiarskiego charakteru i peryferyjnego położenia.

2. Grecja może przyznać dodatkowe środki finansowe na realizację programu wsparcia. W takim przypadku Grecja zgłasza Komisji pomoc państwa, którą Komisja może zatwierdzić zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, jako część programu wsparcia. Tak zgłoszona pomoc uznawana jest za zgłoszoną w rozumieniu art. 88 ust. 3 zdanie pierwsze Traktatu.

ROZDZIAŁ V

PRZEPISY FINANSOWE

Artykuł 12

Środki finansowe

1. Środki określone w niniejszym rozporządzeniu stanowią interwencję mającą na celu stabilizację rynków rolnych w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (6).

2. Wspólnota finansuje działania przewidziane w rozdziałach II i III do wysokości kwoty rocznej wynoszącej maksymalnie 23,93 mln EUR.

3. Kwota przyznawana rocznie na szczególne uzgodnienia w sprawie dostaw, określone w rozdziale II, nie może przekroczyć 5,47 mln EUR.

ROZDZIAŁ VI

PRZEPISY OGÓLNE, PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 13

Projekt programu wsparcia

1. W terminie do dnia 31 października 2006 r. Grecja przedstawi Komisji projekt programu wsparcia w ramach przyznanych środków finansowych, o których mowa w art. 12 ust. 2 i 3.

Projekt programu wsparcia obejmuje projekt prognozowanego bilansu dostaw, z wyszczególnieniem produktów, ich ilości i kwot pomocy zapewniającej zaopatrzenie z obszaru Wspólnoty oraz projekt programu wspierania produkcji lokalnej.

2. Komisja ocenia proponowany program wsparcia oraz podejmuje decyzję w sprawie jego zatwierdzenia zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 2.

3. Program wsparcia stosuje się od dnia 1 stycznia 2007 r.

Artykuł 14

Przepisy wykonawcze

Środki konieczne do wprowadzenia w życie niniejszego rozporządzenia przyjmowane są zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 2. Obejmują one zwłaszcza:

a)	warunki, zgodnie z którymi Grecja może zmienić ilości i pułapy pomocy na rzecz zaopatrzenia oraz działań wspierających lub przeznaczenie środków przydzielonych na wsparcie produkcji lokalnej;

b)	przepisy określające minimalną charakterystykę kontroli i sankcji administracyjnych, jakie mają być stosowane przez Grecję.

Artykuł 15

Procedura komitetu

1. Komisję wspiera Komitet Zarządzający ds. Płatności Bezpośrednich powołany na podstawie art. 144 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 (zwany dalej „komitetem”).

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Okres przewidziany w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE ustala się na jeden miesiąc.

3. Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 16

Środki krajowe

Grecja podejmuje niezbędne środki zapewniające przestrzeganie niniejszego rozporządzenia, w szczególności w zakresie kontroli i sankcji administracyjnych, oraz informuje o nich Komisję.

Artykuł 17

Powiadomienia i sprawozdania

1. Najpóźniej do dnia 15 lutego każdego roku Grecja powiadamia Komisję o udostępnionych jej środkach finansowych, które zamierza przeznaczyć w kolejnym roku na realizację programu wsparcia.

2. Najpóźniej do dnia 30 czerwca każdego roku Grecja przekazuje Komisji sprawozdanie za rok poprzedni dotyczące wprowadzenia w życie środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.

3. Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2011 r., a następnie co pięć lat Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu oraz Radzie sprawozdanie ogólne przedstawiające wpływ działań podjętych na mocy niniejszego rozporządzenia, uzupełnione w razie konieczności o odpowiednie wnioski.

Artykuł 18

Uchylenie

Rozporządzenie (EWG) nr 2019/93 zostaje uchylone z dniem 1 stycznia 2007 r.

Odesłania do uchylonego rozporządzenia traktowane są jako odesłania do niniejszego rozporządzenia i są odczytywane zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w Załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 19

Środki przejściowe

Zgodnie z procedurą określoną w art. 15 ust. 2 Komisja może przyjąć konieczne środki przejściowe zapewniające płynne przejście między środkami obowiązującymi na mocy rozporządzenia (EWG) nr 2019/93 a środkami wprowadzonymi na mocy niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 20

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 1782/2003

W rozporządzeniu (WE) nr 1782/2003 wprowadza się następujące zmiany:

w art. 70 wprowadza się następujące zmiany:

ustęp 1 lit. b) otrzymuje następujące brzmienie:

„b)	wszystkich innych płatności bezpośrednich wyszczególnionych w załączniku VI przyznawanych rolnikom w okresie referencyjnym we francuskich departamentach zamorskich, na Azorach i Maderze, Wyspach Kanaryjskich i wyspach Morza Egejskiego.”;

b)	ustęp 2 akapit pierwszy otrzymuje następujące brzmienie: „2. Państwa członkowskie przyznają płatności bezpośrednie, o których mowa w ust. 1, w ramach limitu pułapów ustalonych zgodnie z art. 64 ust. 2, na warunkach określonych w tytule IV, rozdziałach 3, 6 i 7–13.”;

w art. 71 ust. 2 akapit pierwszy otrzymuje następujące brzmienie:

„2. Bez uszczerbku dla przepisów art. 70 ust. 2, w okresie przejściowym dane państwo członkowskie stosuje płatności bezpośrednie, o których mowa w załączniku VI, na warunkach określonych w tytule IV rozdziały 3, 6 i 7–13 w ramach limitu pułapów budżetowych odpowiadających składowej tych płatności bezpośrednich w pułapie krajowym, o którym mowa w art. 41, ustalonym zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 144 ust. 2.”;

3)	w załącznikach I i VI skreśla się wiersz dotyczący „wysp Morza Egejskiego”.

Artykuł 21

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2007 r. Artykuły 11, 13 i 14 stosuje się od dnia wejścia niniejszego rozporządzenia w życie.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 18 września 2006 r.

W imieniu Rady

J. KORKEAOJA

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 184 z 27.7.1993, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1782/2003 (Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 1).

(2) Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1156/2006 (Dz.U. L 208 z 29.7.2006, str. 3).

(3) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. Decyzja zmieniona decyzją 2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, str. 11).

(4) Dz.U. L 224 z 18.8.1990, str. 19. Decyzja ostatnio zmieniona decyzją 2006/53/WE (Dz.U. L 29 z 2.2.2006, str. 37).

(5) Dz.U. L 227 z 21.10.2005, str. 1.

(6) Dz.U. L 209 z 11.8.2005, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 320/2006 (Dz.U. L 58 z 28.2.2006, str. 42).

ZAŁĄCZNIK

Tabela korelacji

Rozporządzenie (EWG) nr 2019/93	Niniejsze rozporządzenie
Artykuł 1	Artykuł 1
Artykuł 2	Artykuł 3
Artykuł 3 ust. 1	Artykuł 4 ust. 1
Artykuł 3 ust. 2	Artykuł 4 ust. 2
Artykuł 3 ust. 3	Artykuł 4 ust. 3
Artykuł 3 ust. 4	Artykuł 5 ust. 1
Artykuł 3 ust. 5	Artykuł 5 ust. 2
Artykuł 3a ust. 1 lit. a)	—
Artykuł 3a ust. 1 lit. b)	Artykuł 12 ust. 3
Artykuł 3a ust. 1 lit. c)	Artykuł 4 ust. 3 i art. 14 lit. b)
Artykuł 3a ust. 1 lit. d)	Artykuł 6
Artykuł 3a ust. 2	Artykuł 6
Artykuł 5	Artykuł 7 ust. 1
Artykuł 6	—
Artykuł 8	—
Artykuł 9	—
Artykuł 11	—
Artykuł 12	—
Artykuł 13	—
Artykuł 13a	Artykuł 15
Artykuł 14	Artykuł 12 ust. 1
Artykuł 14a	Artykuł 16
Artykuł 15 ust. 1	Artykuł 17 ust. 2
Artykuł 15 ust. 2	Artykuł 17 ust. 3
Artykuł 16	Artykuł 21

26.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 265/18

DECYZJA NR 1/2006 KOMITETU WSPÓŁPRACY CELNEJ WE–TURCJA

z dnia 26 września 2006 r.

ustanawiająca szczegółowe zasady stosowania decyzji nr 1/95 Rady Stowarzyszenia WE–Turcja

(2006/646/WE)

KOMITET WSPÓŁPRACY CELNEJ,

uwzględniając Układ z dnia 12 września 1963 r. ustanawiający stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją,

uwzględniając decyzję nr 1/95 Rady Stowarzyszenia WE–Turcja z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie wprowadzenia w życie ostatniego etapu unii celnej (1),w szczególności jej art. 3 ust. 6, art. 13 ust. 3 i art. 28 ust. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Komitet Współpracy Celnej ustanowia odpowiednie środki wymagane do wykonania postanowień unii celnej, o których mowa w art. 3, 13 i 28 decyzji nr 1/95; w tym celu przyjął on decyzję nr 1/2001 z dnia 28 marca 2001 r. zmieniającą decyzję nr 1/96 ustanawiającą szczegółowe zasady stosowania decyzji nr 1/95 Rady Stowarzyszenia WE-Turcja (2).

(2)

Konieczne jest dostosowanie przepisów decyzji nr 1/2001 do ostatnich zmian do rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (3), dotyczących zwłaszcza możliwej odmowy naliczenia częściowego zwolnienia z należności celnych w ramach procedury uszlachetniania biernego, w oparciu o metodę wartości dodanej. Konieczne jest również umożliwienie organom celnym państw członkowskich wystawianie wspólnotowych „jednolitych zezwoleń” dla upoważnionych eksporterów i dostarczanie do przyjęcia przez Turcję świadectw przewozowych A.TR sporządzonych na podstawie takich zezwoleń.

(3)	W związku z rozszerzeniem Unii Europejskiej pojawiła się dalsza konieczność dodania tekstu różnych poświadczeń w nowych językach urzędowych Wspólnoty.

(4)

Decyzja nr 1/1999 Komitetu Współpracy Celnej WE–Turcja z dnia 28 maja 1999 r. w sprawie procedur ułatwiających wystawianie świadectw przewozowych EUR.1 i wystawianie deklaracji na fakturze w ramach przepisów regulujących handel na warunkach preferencyjnych pomiędzy Unią Europejską, Turcją i niektórymi państwami europejskimi (4) ma na celu ułatwienie wystawiania takich preferencyjnych świadectw pochodzenia przez Wspólnotę i Turcję w kontekście układów o handlu na warunkach preferencyjnych, które Wspólnota i Turcja zawarły z pewnymi państwami i które zapewniają między nimi system kumulacji pochodzenia, oparty na identycznych zasadach określania pochodzenia oraz zakazu jakichkolwiek zwrotów czy zawieszania ceł na rozważane towary; decyzja pozwala eksporterom z Turcji i ze Wspólnoty na korzystanie z deklaracji dostawcy, określających pochodzenie z Turcji lub ze Wspólnoty, zgodnie z wymienionymi zasadami, dotyczących towarów otrzymanych od dostawców przez drugą stronę unii celnej oraz na powiązane metody współpracy administracyjnej.

(5)

Decyzja nr 1/2000 Komitetu Współpracy Celnej WE-Turcja z dnia 25 lipca 2000 r. w sprawie uznawania, jako dowodu pochodzenia z Turcji lub ze Wspólnoty, świadectw przewozowych EUR.1 lub deklaracji na fakturze wystawianych przez pewne państwa, które zawarły układ preferencyjny ze Wspólnotą lub z Turcją (5), ma na celu zapewnienie, że towary objęte unią celną będą mogły korzystać z przepisów dotyczących swobodnego obrotu przewidzianych decyzją nr 1/95 także wtedy, gdy są one przywożone do jednej ze stron unii celnej z dołączonym świadectwem pochodzenia wystawionym w państwie, z którym zarówno Wspólnota, jak i Turcja zawarły układy o preferencyjnych warunkach handlu, zapewniające między nimi system kumulacji pochodzenia, oparte na identycznych zasadach określania pochodzenia oraz zakazu jakichkolwiek zwrotów czy zawieszania ceł na rozważane towary.

(6)

Decyzje nr 1/1999 i 1/2000 zostały przyjęte w celu ułatwienia wspólnego stosowania unii celnej i preferencyjnych uzgodnień handlowych między Wspólnotą lub Turcją i niektórymi krajami. Z zastrzeżeniem koniecznych dostosowań mających na celu dostosowanie ich do wspólnotowego dorobku prawnego, należy zatem włączyć do niniejszej decyzji przepisy przewidziane obecnie w decyzjach nr 1/1999 i 1/2000 oraz uchylić te decyzje.

(7)

Po objęciu systemem paneuropejskiej kumulacji pochodzenia innych krajów uczestniczących w partnerstwie eurośródziemnomorskim, opierającym się na deklaracji barcelońskiej przyjętej podczas konferencji eurośródziemnomorskiej, która odbyła się w dniach 27 i 28 listopada 1995 r., należy uwzględnić odniesienie do dowodów pochodzenia EUR-MED.

(8)	W celu ułatwienia wprowadzenia w życie szczegółowych zasad stosowania decyzji nr 1/95 należy zastąpić decyzję nr 1/2001 nową decyzją,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

TYTUŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Niniejsza decyzja określa przepisy wykonawcze do decyzji nr 1/95 Rady Stowarzyszenia WE-Turcja, dalej zwanej „decyzją podstawową”.

Artykuł 2

Na potrzeby niniejszej decyzji:

1)	„państwo trzecie” oznacza państwo lub terytorium, które nie należy do obszaru celnego unii celnej WE–Turcja;

2)	„strona unii celnej” oznacza z jednej strony obszar celny Wspólnoty, z drugiej strony obszar celny Turcji;

3)	„państwo” oznacza albo państwo członkowskie Wspólnoty, albo Turcję;

4)	„Wspólnotowy Kodeks Celny” oznacza Wspólnotowy Kodeks Celny przyjęty rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2913/92 (6);

5)	„przepisy wykonawcze do Wspólnotowego Kodeksu Celnego” oznaczają rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny.

TYTUŁ II

PRZEPISY CELNE MAJĄCE ZASTOSOWANIE DO HANDLU TOWARAMI MIĘDZY DWIEMA STRONAMI UNII CELNEJ

ROZDZIAŁ 1

Postanowienia ogólne

Artykuł 3

Bez uszczerbku dla przepisów o swobodnym obrocie ustanowionych w decyzji podstawowej, Wspólnotowy Kodeks Celny i jego przepisy wykonawcze, które mają zastosowanie w obszarze celnym Wspólnoty, oraz turecki kodeks celny i jego przepisy wykonawcze, które mają zastosowane na terytorium Turcji, mają zastosowanie w handlu towarami między dwiema stronami unii celnej, zgodnie z warunkami ustanowionymi w niniejszej decyzji.

Artykuł 4

1. Na potrzeby wprowadzenia w życie art. 3 ust. 4 decyzji podstawowej formalności przywozowe uważa się za dokonane w państwie eksportującym w drodze zatwierdzenia dokumentu niezbędnego do realizacji swobodnego obrotu rozważanymi towarami.

2. Zatwierdzenie, o którym mowa w ust. 1, powoduje powstanie długu celnego związanego z przywozem. Inicjuje ono również nałożenie środków polityki handlowej opisanych w art. 12 decyzji podstawowej, którym towary mogą podlegać.

3. Za moment powstania długu celnego, o którym mowa w ust. 2, uważa się moment zaakceptowania przez organy celne zgłoszenia wywozowego związanego z rozważanymi towarami.

4. Dłużnikiem jest osoba składająca zgłoszenie. W przypadku reprezentacji pośredniej osoba, w której imieniu złożono zgłoszenie, również staje się dłużnikiem.

5. Kwotę należności celnych odpowiadającą kwocie długu celnego ustala się według tych samych zasad co w wypadku akceptacji, z tą samą datą, deklaracji dopuszczenia do swobodnego obrotu rozważanych towarów w celu zakończenia procedury uszlachetniania czynnego.

ROZDZIAŁ 2

Przepisy dotyczące współpracy administracyjnejw zakresie przepływu towarów

Artykuł 5

Bez uszczerbku dla art. 11 i 17, dowód wypełnienia wszystkich wymagań dotyczących wprowadzenia w życie przepisów o swobodnym obrocie, ustanowionych w decyzji podstawowej, zostanie przedstawiony w formie dokumentacji wystawionej na żądanie eksportera przez organy celne Turcji lub państwa członkowskiego.

Artykuł 6

1. Dokumentacją, o której mowa w art. 5, jest świadectwo przewozowe A.TR. Wzór tego formularza znajduje się w załączniku 1.

2. Świadectwo przewozowe A.TR. można stosować tylko wtedy, gdy towary są przewożone bezpośrednio między dwiema stronami unii celnej. Jednak towary stanowiące jedną partię mogą być przewożone przez obszary państw trzecich, włączając w to, jeżeli zaistnieje taka potrzeba, przeładunek lub tymczasowe składowanie w takich państwach, pod warunkiem że towary pozostaną pod nadzorem organów celnych w państwie tranzytowym lub składowania oraz nie są poddawane czynnościom innym niż rozładunek, załadunek i czynności niezbędne do zachowania ich w dobrym stanie.

Towary między dwoma państwami unii celnej można transportować rurociągami biegnącymi przez państwa trzecie.

3. Dokumentację poświadczającą wypełnienie wymagań określonych w ust. 2 dostarcza się organom celnym państwa importującego, okazując:

a)	jednolity dokument przewozowy obejmujący przewóz przez obszar państwa trzeciego;

świadectwo wystawione przez organy celne państwa trzeciego:

i)	zawierające dokładny opis produktów;

ii)	podające daty rozładunku i załadunku produktów oraz, gdy ma to zastosowanie, nazwy statków lub innych użytych środków transportu;

iii)	poświadczające warunki, pod jakimi produkty przebywały w państwach trzecich; lub

c)	w razie braku powyższych, wszelkie dokumenty udowadniające wypełnienie tych wymagań.

Artykuł 7

1. Świadectwo przewozowe A.TR. jest poświadczane przez organy celne państwa eksportującego, gdy objęte nim towary są wywożone. Jest ono udostępniane eksporterowi w momencie, gdy rzeczywisty wywóz dojdzie do skutku lub zostanie zapewniony.

2. Świadectwo przewozowe A.TR. może zostać poświadczone tylko wtedy, gdy może pełnić rolę dokumentacji wymaganej do zastosowania przepisów o swobodnym obrocie, ustanowionych w decyzji podstawowej.

3. Eksporter ubiegający się o wystawienie świadectwa przewozowego A.TR. będzie przygotowany do dostarczenia w każdej chwili, na żądanie organów celnych państwa eksportującego, w którym wystawiane jest świadectwo przewozowe A.TR., wszystkich odpowiednich dokumentów poświadczających status objętych nim towarów, jak również wypełnienie innych wymagań określonych w decyzji podstawowej oraz w niniejszej decyzji.

4. Organy celne wystawiające świadectwo podejmą wszelkie czynności niezbędne do weryfikacji statusu towarów i realizacji innych wymagań decyzji podstawowej oraz niniejszej decyzji. W tym celu mają prawo zażądać dowodów i przeprowadzić kontrolę ksiąg rachunkowych eksportera oraz inne kontrole, jakie uzna za stosowne. Organy celne wystawiające świadectwo zapewnią również należyte wypełnienie świadectw. W szczególności sprawdzą one, czy miejsce przeznaczone na opis produktów zostało wypełnione w sposób wykluczający możliwość oszukańczych uzupełnień.

Artykuł 8

1. Świadectwo przewozowe A.TR. dostarcza się w ciągu czterech miesięcy od daty jego wystawienia przez organy celne państwa eksportującego organom celnym państwa importującego.

2. Świadectwa przewozowe A.TR., dostarczone organom celnym państwa importującego po ostatecznej dacie ich przedłożenia określonej w ust. 1, mogą zostać przyjęte w wypadku, gdy niedostarczenie dokumentów w terminie wynikło z wystąpienia wyjątkowych okoliczności.

3. W innych wypadkach opóźnionego przedłożenia świadectw organy celne państwa importującego zaakceptują świadectwa przewozowe A.TR., gdy towary zostały dostarczone przez ostateczną datą podaną powyżej.

Artykuł 9

1. Świadectwa przewozowe A.TR. są sporządzane w jednym z języków urzędowych Wspólnoty lub w języku tureckim oraz zgodnie z krajowymi przepisami państwa eksportującego. W razie sporządzenia świadectw w języku tureckim zostaną one również sporządzone w jednym z języków urzędowych Wspólnoty. Świadectwa są wypisywane maszynowo, albo ręcznie z użyciem atramentu i drukowanymi literami.

2. Każdy formularz ma wymiary 210 x 297 mm. Należy użyć papieru w kolorze białym, klejonym, do pisania, niezawierającego masy włóknistej mechanicznej i o gramaturze nieprzekraczającej 25 g/m2. Papier powinien być pokryty zielonym wzorem giloszowym, umożliwiającym łatwe dostrzeżenie wszelkich fałszerstw dokonanych za pomocą środków mechanicznych lub chemicznych.

Państwa członkowskie i Turcja mogą zastrzec sobie prawo do samodzielnego drukowania formularzy lub zlecania ich druku upoważnionym firmom. W tym drugim wypadku każdy formularz powinien zawierać informację o takim upoważnieniu. Każdy formularz musi zawierać nazwę i adres firmy drukarskiej lub oznaczenie, za pomocą którego można ją zidentyfikować. Musi on także zawierać numer seryjny służący do jego identyfikacji.

3. Świadectwa przewozowe A.TR. są wypełniane zgodnie z objaśnieniem znajdującym się w załączniku II oraz wszelkimi dodatkowymi zasadami ustanowionymi w ramach unii celnej.

Artykuł 10

1. Świadectwa przewozowe A.TR. są dostarczane organom celnym państwa importującego zgodnie z procedurami ustanowionymi przez to państwo. Organy mogą wymagać przetłumaczenia świadectwa. Mogą również wymagać, żeby zgłoszeniu przywozowemu towarzyszyło oświadczenie importera potwierdzające, że towary spełniają warunki wymagane do swobodnego obrotu.

2. Stwierdzenie istnienia niewielkich rozbieżności pomiędzy świadectwami przewozowymi A.TR. a dokumentem dostarczonym organom celnym do celów dopełnienia formalności przywozowych dotyczących towarów nie powoduje samo przez się nieważności świadectw, jeżeli ustalono bez wątpliwości, że świadectwa odpowiadają przedstawionym towarom.

3. Oczywiste błędy formalne, takie jak błędy maszynowe w świadectwach przewozowych A.TR., nie powodują odmowy przyjęcia świadectw, o ile błędy te nie powodują wątpliwości co do poprawności stwierdzeń w świadectwach.

4. W razie kradzieży, utraty lub zniszczenia świadectwa przewozowego eksporter może wystąpić do organu celnego, który wystawił świadectwo, o wydanie duplikatu w oparciu o posiadane przezeń dokumenty wywozowe. Duplikat świadectwa przewozowego A.TR. wystawiony w ten sposób musi zawierać w polu 8 jeden z poniższych wyrazów, wraz z datą wystawienia oraz numerem seryjnym oryginalnego świadectwa:

„ES	»DUPLICADO«
CS	»DUPLIKÁT«
DA	»DUPLIKAT«
DE	»DUPLIKAT«
ET	»DUPLIKAAT«
EL	»ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ«
EN	»DUPLICATE«
FR	»DUPLICATA«
IT	»DUPLICATO«
LV	»DUBLIKĀTS«
LT	»DUBLIKATAS«
HU	»MÁSODLAT«
MT	»DUPLIKAT«
NL	»DUPLICAAT«
PL	»DUPLIKAT«
PT	»SEGUNDA VIA«
SL	»DVOJNIK«
SK	»DUPLIKÁT«
FI	»KAKSOISKAPPALE«
SV	»DUPLIKAT«
TR	»İKİNCİ NÜSHADİR«”.

Artykuł 11

1. W drodze odstępstwa od art. 7, można stosować uproszczoną procedurę wystawiania świadectw przewozowych AT.R., przy zapewnieniu zgodności z poniższymi przepisami.

2. Organy celne państwa eksportującego mogą zezwolić dowolnemu eksporterowi, dalej zwanemu „upoważnionym eksporterem”, dokonującemu częstych przewozów, dla których można wystawiać świadectwa przewozowe A.TR., i który zapewnia, zgodnie z uznaniem właściwych organów, wszelkie niezbędne gwarancje dotyczące weryfikacji statusu towarów, na niedostarczenie w momencie wywozu urzędowi celnemu państwa eksportującego towarów, ani wniosku o świadectwo przewozowe A.TR. obejmujące te towary, w celu otrzymania świadectwa przewozowego A.TR. na warunkach ustanowionych w art. 7.

3. Organy celne odmawiają udzielenia eksporterom, którzy nie zapewniają wszystkich gwarancji uznanych przez organy za wymagane zezwolenia, o którym mowa w ust. 2. Właściwe organy mogą w każdym momencie uchylić upoważnienie. Muszą to zrobić, gdy upoważniony eksporter przestał spełniać odpowiednie warunki lub zapewniać powyższe gwarancje.

4. Upoważnienie wystawiane przez organy celne będzie określać w szczególności:

a)	urząd odpowiedzialny za wstępne poświadczenie świadectw;

b)	sposób, w jaki upoważniony eksporter musi dowieść, że wykorzystano te świadectwa;

c)	w przypadkach, o których mowa w ust. 5 lit. b), organ odpowiedzialny za dokonanie późniejszej weryfikacji, o której mowa w art. 16.

5. W upoważnieniu zostanie ustalone, według wyboru właściwych organów, że pole zarezerwowane na poświadczenie celne musi albo:

a)	zostać uprzednio opatrzone pieczęcią właściwego urzędu celnego państwa eksportującego oraz podpisem przedstawiciela urzędu lub jego faksymile; albo

b)	zostać opatrzone przez upoważnionego eksportera specjalną pieczęcią zatwierdzoną przez organy celne państwa eksportującego i zgodną ze wzorem w załączniku III. Taka pieczęć może być wydrukowana na formularzach.

6. W przypadkach, o których mowa w ust. 5 lit. a), należy umieścić jedno z poniższych określeń w polu 8 („Uwagi”) świadectwa przewozowego A.TR.:

„ES	»Procedimiento simplificado«
CS	»Zjednodušený postup«
DA	»Forenklet fremgangsmåde«
DE	»Vereinfachtes Verfahren«
ET	»Lihtsustatud tolliprotseduur«
EL	»Απλουστευμένη διαδικασία«
EN	»Simplified procedure«
FR	»Procédure simplifiée«
IT	»Procedura semplificata«
LV	»Vienkāršota procedūra«
LT	»Supaprastinta procedūra«
HU	»Egyszerűsített eljárás«
MT	»Procedura simplifikata«
NL	»Vereenvoudigde regeling«
PL	»Procedura uproszczona«
PT	»Procedimento simplificado«
SL	»Poenostavljen postopek«
SK	»Zjednodušený postup«
FI	»Yksinkertaistettu menettely«
SV	»Förenklat förfarande«
TR	»Basitleştirilmiş prosedür«”.

7. Wypełnione świadectwo, zawierające określenie podane w ust. 6 i podpisane przez upoważnionego eksportera, jest równoważne dokumentowi poświadczającemu spełnienie warunków określonych w art. 5.

Artykuł 12

1. Eksporter często wywożący towary z państwa członkowskiego Wspólnoty, innego niż to, w którym znajduje się jego siedziba, może uzyskać status upoważnionego eksportera obejmujący taki eksport.

W tym celu musi on złożyć wniosek do właściwych organów celnych państwa członkowskiego, w którym znajduje się jego siedziba oraz przechowywana jest dokumentacja poświadczająca status rozważanych towarów i spełnienie pozostałych wymagań decyzji podstawowej oraz niniejszej decyzji.

2. Gdy organy, o których mowa w ust. 1, uznają, że wymagania określone w art. 11 zostały spełnione, i wystawią upoważnienie, powiadomią one organy celne zainteresowanych państw członkowskich.

3. W wypadkach gdy adres weryfikacji nie został z góry wydrukowany w polu 14 świadectwa przewozowego A.TR., eksporter umieszcza w polu 8 („Uwagi”) świadectwa przewozowego A.TR. odniesienie do państwa członkowskiego, które wystawiło upoważnienie, do którego organy celne Turcji mają wysyłać prośby o późniejszą weryfikację, zgodnie z art. 16.

Artykuł 13

W momencie gdy towary znajdują się pod kontrolą urzędu celnego jednej ze stron unii celnej, możliwe jest zastąpienie oryginalnego świadectwa przewozowego A.TR. jednym lub większą liczbą świadectw przewozowych A.TR., w celu wysyłki wszystkich lub części towarów do innego miejsca przeznaczenia w granicach obszaru celnego unii celnej. Docelowe świadectwa przewozowe A.TR. są wystawiane przez urząd celny, pod którego kontrolą znajdują się produkty.

Artykuł 14

1. Organy celne państw członkowskich Wspólnoty oraz Turcji przekażą sobie nawzajem, poprzez Komisję Wspólnot Europejskich, wzory odcisków pieczęci używanych w ich urzędach celnych do wystawiania świadectw przewozowych oraz adresy organów celnych odpowiedzialnych za weryfikację tych świadectw.

2. W celu zapewnienia właściwego stosowania niniejszej decyzji Wspólnota i Turcja będą udzielać sobie wzajemnej pomocy, poprzez właściwe organy celne, przy sprawdzaniu autentyczności świadectw przewozowych A.TR. oraz poprawności zawartych w nich informacji.

Artykuł 15

1. Nie naruszając postanowień art. 7 ust. 1, świadectwa przewozowe A.TR. mogą być wyjątkowo wystawiane po wywozie towarów, których dotyczą, jeżeli:

a)	nie zostały wystawione podczas wywozu z powodu błędów, nieumyślnych opuszczeń lub nadzwyczajnych okoliczności; lub

b)	zostanie wykazane i uznane przez organy celne, że świadectwo przewozowe A.TR. zostało wystawione, ale nie zaakceptowane do przywozu z przyczyn technicznych.

2. Korzystając z postanowień ust. 1, eksporter musi we wniosku podać miejsce i datę wywozu produktów objętych świadectwem przewozowym A.TR. oraz uzasadnić swój wniosek.

3. Organy celne mogą wystawić świadectwo przewozowe A.TR. z mocą wsteczną wyłącznie po zweryfikowaniu, że informacje zawarte we wniosku dostarczonym przez eksportera są zgodne z informacjami w odpowiedniej ewidencji.

4. Świadectwa przewozowe A.TR. wystawione z mocą wsteczną są oznaczone w polu 8 jednym z następującym określeń:

„ES	»EXPEDIDO A POSTERIORI«
CS	»VYSTAVENO DODATEČNĚ«
DA	»UDSTEDT EFTERFØLGENDE«
DE	»NACHTRÄGLICH AUSGESTELLT«
ET	»TAGANTJÄRELE VÄLJA ANTUD«
EL	»ΕΚΔΟΘΕΝ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ«
EN	»ISSUED RETROSPECTIVELY«
FR	»DÉLIVRÉ A POSTERIORI«
IT	»RILASCIATO A POSTERIORI«
LV	»IZSNIEGTS RETROSPEKTĪVI«
LT	»RETROSPEKTYVUSIS IŠDAVIMAS«
HU	»KIADVA VISSZAMENŐLEGES HATÁLLYAL«
MT	»MAĦRUĠ RETROSPETTIVAMENT«
NL	»AFGEGEVEN A POSTERIORI«
PL	»WYSTAWIONE RETROSPEKTYWNIE«
PT	»EMITIDO A POSTERIORI«
SL	»IZDANO NAKNADNO«
SK	»VYDANÉ DODATOČNE«
FI	»ANNETTU JÄLKIKÄTEEN«
SV	»UTFÄRDAT I EFTERHAND«
TR	»SONRADAN VERİLMİŞTİR«”.

Artykuł 16

1. Późniejsze weryfikacje świadectw przewozowych A.TR. są przeprowadzane wyrywkowo bądź też w wypadku, gdy organy celne państwa importującego mają uzasadnione wątpliwości dotyczące autentyczności świadectw, statusu objętych nimi towarów lub spełnienia innych wymagań decyzji podstawowej lub niniejszej decyzji.

2. W celu wykonania postanowień ust. 1 organy celne państwa importującego przekażą świadectwo przewozowe A.TR. organom celnym państwa eksportującego, jak również fakturę, o ile została dostarczona, lub kopie tych dokumentów, podając, gdy ma to zastosowanie, powody badania. Wszelkie dokumenty i uzyskane informacje sugerujące nieprawidłowość danych na świadectwie przewozowym AT.R należy przekazać w uzasadnieniu do prośby o weryfikację.

3. Weryfikację przeprowadzają organy celne państwa eksportującego. Na jej potrzeby mają prawo żądać wszelkich dowodów oraz przeprowadzać badania ksiąg rachunkowych eksportera i wszelkie innych kontrole, które uznają za stosowne.

4. Jeżeli organy celne państwa importującego podejmują decyzję o zawieszeniu zastosowania regulacji celnych, wynikających z przepisów o swobodnym obrocie ustanowionych w decyzji podstawowej, wobec rozważanych towarów w czasie oczekiwania na wyniki weryfikacji, importer będzie miał możliwość dopuszczenia towarów, po podjęciu uznanych za koniecznie środków zapobiegawczych.

5. Organy celne wnioskujące o weryfikację zostaną bezzwłocznie poinformowane o jej wynikach. Wyniki te jasno wskazują, czy dokumenty są autentyczne i czy rozważane towary można uznać za pozostające w swobodnym obrocie w unii celnej, oraz czy spełnione zostały pozostałe wymagania decyzji podstawowej i niniejszej decyzji.

6. Jeżeli, w sytuacji rodzącej uzasadnione wątpliwości, brak jest odpowiedzi w okresie dziesięciu miesięcy od daty wniosku o weryfikację albo jeżeli odpowiedź nie zawiera wystarczających informacji do ustalenia autentyczności sprawdzanego dokumentu lub faktycznego statusu towarów, organy celne składające prośbę odmówią – poza sytuacją uzasadnioną wyjątkowymi okolicznościami – zastosowania regulacji celnych wynikających z przepisów o swobodnym obrocie, ustanowionych w decyzji podstawowej.

Artykuł 17

1. W drodze odstępstwa od art. 5, przepisy o swobodnym obrocie ustanowione w decyzji podstawowej stosuje się także do towarów przywożonych do jednej ze stron unii celnej, jeżeli towarzyszy im dowód pochodzenia z Turcji lub ze Wspólnoty, z siedzibą w państwie, grupie państw lub na terytorium objętym postanowieniami układów o handlu na warunkach preferencyjnych zawartych między zarówno Wspólnotą, jak i Turcją a tym państwem, grupą państw lub terytorium, zapewniających system kumulacji pochodzenia powodujący stosowanie identycznych zasad określania pochodzenia oraz zakazu zwrotów i zwalniania z należności celnych rozważanych towarów.

2. Procedury współpracy administracyjnej, ustanowione w regułach pochodzenia obowiązujących układów o handlu na warunkach preferencyjnych, stosuje się do dowodów, o których mowa w ust. 1.

Artykuł 18

W razie sporów dotyczących procedur weryfikacji, o których mowa w art. 16, których nie można rozwiązać między organami celnymi występującymi z wnioskiem o weryfikację a organami celnymi odpowiedzialnymi za przeprowadzenie weryfikacji, lub też w razie wątpliwości dotyczących interpretacji niniejszej decyzji, należy je zgłosić do Komitetu Współpracy Celnej.

Rozwiązywanie sporów między importerem a organami celnymi państwa importującego zawsze podlega ustawodawstwu tego państwa.

Artykuł 19

Nakłada się kary na każdą osobę, która sporządza lub powoduje sporządzenie dokumentu zawierającego nieprawidłowe informacje, w celu objęcia regulacjami celnymi wynikającymi z przepisów o swobodnym obrocie ustanowionych w decyzji podstawowej.

ROZDZIAŁ 3

Przepisy dotyczące towarów przewożonych przez podróżnych

Artykuł 20

Jeżeli nie są one przeznaczone do celów handlowych, towary przewożone przez podróżnych z jednej części unii celnej do drugiej części unii celnej podlegają przepisom o swobodnym obrocie ustanowionym w decyzji podstawowej, nie będąc przedmiotem świadectwa, o którym mowa w rozdziale 2, o ile zostały one zgłoszone jako towary spełniające warunki swobodnego obrotu i nie ma wątpliwości co do prawidłowości takiego zgłoszenia.

ROZDZIAŁ 4

Przesyłki pocztowe

Artykuł 21

Przesyłki pocztowe (obejmujące także paczki) podlegają przepisom o swobodnym obrocie ustanowionym w decyzji podstawowej, nie będąc przedmiotem świadectwa, o którym mowa w rozdziale 2, o ile na opakowaniu lub w dołączonych dokumentach brak jest oznaczenia, że towary znajdujące się w przesyłce nie spełniają warunków określonych w decyzji podstawowej. Oznaczenie takie ma postać żółtej etykiety, której wzór znajduje się w załączniku IV, przytwierdzanej, we wszystkich tego rodzaju wypadkach, przez właściwe organy państwa eksportującego.

TYTUŁ III

PRZEPISY CELNE STOSOWANE W HANDLU TOWARAMI Z PAŃSTWAMI TRZECIMI

ROZDZIAŁ 1

Przepisy dotyczące wartości celnej towarów

Artykuł 22

Przy wyliczaniu wartości celnej towarów państw trzecich nie bierze się pod uwagę kosztów transportu, ubezpieczenia, opłat przeładunkowych i obsługi związanej z transportem, które miały miejsce po przywozie towarów na terytorium unii celnej, o ile zostały one przedstawione osobno, poza zapłaconą lub należną ceną za te towary.

ROZDZIAŁ 2

Uszlachetnianie bierne

Artykuł 23

Do celów niniejszego rozdziału termin „handel trójstronny” oznacza system, w którym produkty kompensacyjne po uszlachetnieniu biernym są dopuszczane do swobodnego obrotu z częściowym lub całkowitym zwolnieniem z należności celnych na obszarze jednej ze stron unii celnej, innej niż ta, z której dokonano tymczasowego wywozu towarów.

Artykuł 24

Przy dopuszczaniu produktów kompensacyjnych lub zamiennych do swobodnego obrotu w ramach systemu handlu trójstronnego stosuje się arkusz informacyjny INF 2 informujący o tymczasowo wywożonych towarach w ruchu trójstronnym, w celu uzyskania częściowego lub całkowitego zwolnienia dla produktów kompensacyjnych lub zamiennych.

Artykuł 25

1. Arkusz informacyjny INF 2 wystawia się, dla ilości towaru zgłoszonego do procedury, w jednym oryginale i jednej kopii, na formularzach zgodnych ze wzorem określonym w załączniku 71 przepisów wykonawczych do Wspólnotowego Kodeksu Celnego, jeżeli jest wystawiany we Wspólnocie, i zgodnych ze wzorem określonym w tureckim prawie celnym na podstawie tego załącznika, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, jeżeli jest wystawiany w Turcji. Formularze są wypełniane w jednym z urzędowych języków Wspólnoty lub w języku tureckim. Urząd celny wejścia poświadcza oryginał i kopię arkusza informacyjnego INF 2. Urząd zatrzymuje kopię i zwraca oryginał osobie składającej zgłoszenie.

2. Urząd wejścia, który ma poświadczyć arkusz informacyjny INF 2, określi w polu 16 środki użyte do zidentyfikowania tymczasowo wywożonych towarów.

3. W razie pobrania próbek, albo użycia ilustracji lub opisów technicznych, urząd, o którym mowa w ust. 1, poświadczy autentyczność takich próbek, ilustracji lub opisów technicznych poprzez przytwierdzenie pieczęci celnej na nich (gdy pozwala na to ich postać) lub też na opakowaniu, w taki sposób, aby uniemożliwić manipulowanie nimi.

Do próbek, ilustracji lub opisów technicznych należy dołączyć etykietę opatrzoną pieczęcią urzędu i zawierającą informacje odnośnie do zgłoszenia wywozowego, w sposób, który zapobiegnie ewentualnej podmianie.

Próbki, ilustracje i opisy techniczne, o poświadczonej autentyczności i opieczętowane zgodnie z ust. 3, są zwracane eksporterowi, który okaże je razem z nienaruszonymi pieczęciami w momencie powrotnego przywozu produktów kompensacyjnych lub zamiennych.

4. W wypadkach wymagających analizy, której wyniki będą znane dopiero po poświadczeniu przez urząd celny arkusza informacyjnego INF 2, dokument zawierający wyniki analizy zostanie przekazany eksporterowi w zapieczętowanej i zabezpieczonej przez manipulacjami kopercie.

Artykuł 26

1. Urząd celny wyjścia poświadcza na oryginale fakt opuszczenia przez towary obszaru celnego i zwraca go osobie, która go okazała.

2. Importer produktów kompensacyjnych lub zamiennych okazuje oryginał arkusza informacyjnego INF 2 oraz, gdy ma to zastosowanie, dokumentów identyfikacyjnych w urzędzie dokonującym odprawy.

Artykuł 27

1. W wypadku gdy urząd celny wystawiający arkusz informacyjny INF 2 uważa, że należy uzupełnić ten arkusz dodatkowymi informacjami, powinien wprowadzić do niego odpowiednie dane. W razie braku miejsca na arkuszu należy załączyć dodatkowy arkusz. Fakt dodania załącznika należy zaznaczyć na oryginale.

2. Urząd celny poświadczający arkusz informacyjny INF 2 może zostać poproszony o dokonanie weryfikacji autentyczności arkusza oraz poprawności znajdujących się w nim informacji po dokonaniu odprawy celnej.

3. W wypadku serii przesyłek można wystawić wymaganą liczbę arkuszy informacyjnych INF 2 na uzgodnioną ilość towarów lub produktów. Można także zastąpić początkowy arkusz informacyjny następnymi arkuszami informacyjnymi. Gdy używany jest tylko jeden arkusz informacyjny, urząd celny, dla którego arkusz został przeznaczony, może zaznaczyć na oryginale ilość towarów lub produktów. W razie braku miejsca na arkuszu należy załączyć dodatkowy arkusz. Fakt dodania załącznika należy zaznaczyć na oryginale.

4. Organy celne mogą zezwolić na użycie podsumowujących arkuszy informacyjnych INF 2 do przepływów handlowych handlu trójstronnego zawierających dużą liczbę operacji, obejmujących całkowitą wartość przywozu/wywozu w danym okresie.

5. W wyjątkowych sytuacjach arkusz informacyjny INF 2 można wystawić z mocą wsteczną, ale nie przekraczając terminu wygaśnięcia wymaganego okresu przechowywania dokumentów.

Artykuł 28

W razie kradzieży, utraty lub zniszczenia arkusza informacyjnego INF 2 podmiot gospodarczy może wystąpić do organu celnego, który go poświadczył, o wydanie duplikatu. Urząd może uznać wniosek, jeżeli można wykazać, że tymczasowo wywożone towary objęte takim duplikatem nie zostały jeszcze powrotnie przywiezione.

Oryginał i kopie tak wystawionego arkusza informacyjnego są oznaczone jednym z następujących określeń:

„ES	»DUPLICADO«
CS	»DUPLIKÁT«
DA	»DUPLIKAT«
DE	»DUPLIKAT«
ET	»DUPLIKAAT«
EL	»ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ«
EN	»DUPLICATE«
FR	»DUPLICATA«
IT	»DUPLICATO«
LV	»DUBLIKĀTS«
LT	»DUBLIKATAS«
HU	»MÁSODLAT«
MT	»DUPLIKAT«
NL	»DUPLICAAT«
PL	»DUPLIKAT«
PT	»SEGUNDA VIA«
SL	»DVOJNIK«
SK	»DUPLIKÁT«
FI	»KAKSOISKAPPALE«
SV	»DUPLIKAT«
TR	»İKİNCİ NÜSHADİR«”.

Artykuł 29

Na produkty kompensacyjne, które mają zostać dopuszczone do swobodnego obrotu, może zostać udzielone częściowe zwolnienie z należności przywozowych, w drodze uznania kosztu operacji uszlachetniania za podstawę wartości celnej.

Organy celne odmówią naliczenia częściowego zwolnienia z należności przywozowych w oparciu o powyższy przepis, jeżeli przed dopuszczeniem produktów kompensacyjnych do swobodnego obrotu zostanie ustalone, że jedynym celem dopuszczenia z zerową stawką celną do swobodnego obrotu tymczasowo wywożonych towarów, które nie pochodzą z jednej ze stron unii celnej, w rozumieniu tytułu II, rozdział 2, sekcja 1 Wspólnotowego Kodeksu Celnego oraz tytułu II, rozdział 2, sekcja 1 tureckiego kodeksu celnego, było odniesienie korzyści z zastosowania tego przepisu.

Reguły wartości celnej towarów ustanowione we Wspólnotowym Kodeksie Celnym oraz tureckim kodeksie celnym stosuje się mutatis mutandis do kosztów uszlachetniania, które nie uwzględniają towarów tymczasowo wywożonych.

ROZDZIAŁ 3

Towary powracające

Artykuł 30

1. Towary, które zostały wywiezione z terytorium jednej strony unii celnej, a następnie wwiezione na terytorium drugiej strony unii celnej i dopuszczone do swobodnego obrotu w okresie trzech lat, zostają, na żądanie właściwej osoby, zwolnione z należności przywozowych.

W razie konieczności wzięcia pod uwagę nadzwyczajnych okoliczności, trzyletni okres może zostać przekroczony.

2. W wypadku gdy, przed wywozem towarów z obszaru celnego jednej strony unii celnej, powracające towary zostaną dopuszczone do swobodnego obrotu ze zmniejszoną lub zerową stawką celną, z powodu ich specjalnego przeznaczenia, zwolnienie z cła na mocy ust. 1 zostanie udzielone, tylko jeżeli mają być powrotnie przywiezione z tym samym przeznaczeniem.

Jeżeli cel przywozu rozważanych towarów zmienił się, naliczona kwota należności przywozowych zostanie zmniejszona o wszelkie kwoty pobrane od towarów, gdy zostały one po raz pierwszy dopuszczone do swobodnego obrotu. Nie przyznaje się zwrotów, gdy druga kwota przekracza kwotę pobraną przy dopuszczeniu powracających towarów do swobodnego obrotu.

3. Zwolnienie z należności przywozowych na mocy ust. 1 nie jest udzielane w wypadku towarów wywiezionych z obszaru celnego jednej strony unii celnej w ramach procedury uszlachetniania biernego, jeżeli towary te nie pozostaną w takim stanie, w jakim zostały wywiezione.

Artykuł 31

Zwolnienia z należności przywozowych na mocy art. 30 udziela się tylko wtedy, gdy towary zostały powrotnie przywiezione w takim stanie, w jakim były wywożone.

Artykuł 32

Artykuły 30 i 31 stosuje się mutatis mutandis do produktów kompensacyjnych pierwotnie wywiezionych lub ponownie wywiezionych po procedurze uszlachetniania czynnego.

Kwotę należności przywozowych ustala się w oparciu o zasady stosowane w procedurze uszlachetniania czynnego, a za datę ponownego wywozu produktów kompensacyjnych uważa się datę dopuszczenia do swobodnego obrotu.

Artykuł 33

Towary powracające są zwolnione z należności przywozowych, nawet jeżeli stanowią one tylko część towarów wcześniej wywiezionych z terytorium drugiej strony unii celnej.

Powyższy przepis ma zastosowanie również wtedy, gdy towary są częściami lub akcesoriami należącymi do urządzeń, instrumentów lub innych produktów uprzednio wywiezionych z terytorium drugiej strony unii celnej.

Artykuł 34

1. W drodze odstępstwa od art. 31, powracające towary należące do jednej z następujących kategorii są zwolnione z należności przywozowych:

a)	towary, które po wywiezieniu z terytorium drugiej strony unii celnej nie były poddawane żadnym czynnościom poza tymi, które były wymagane do zachowania ich w dobrym stanie lub też zmieniały wyłącznie ich wygląd;

towary, które po wywiezieniu z terytorium drugiej strony unii celnej były poddawane czynnościom innym niż te, które były wymagane do zachowania ich w dobrym stanie lub też zmieniały wyłącznie ich wygląd, ale które okazały się wadliwe lub nieprzydatne do ich zamierzonego użycia, o ile spełniony jest jeden z następujących warunków:

—	czynności takie były przeprowadzane wobec towarów wyłącznie w celu ich naprawy lub przywrócenia ich dobrego stanu,

—	nieprzydatność towarów do ich zamierzonego użycia stała się oczywista dopiero po rozpoczęciu takich czynności.

2. Jeżeli wobec powracających towarów wykonano czynności dozwolone na mocy ust. 1 lit. b) i takie czynności doprowadziłyby do objęcia towarów należnościami przywozowymi, gdyby nastąpiły w ramach procedury uszlachetniania biernego, stosować należy zasady naliczania cła zgodne z tą procedurą.

Jednak jeżeli wobec towarów wykonano czynności polegające na naprawie i przywróceniu do dobrego stanu, wymagane na skutek nieprzewidzianych okoliczności, które wystąpiły po obu stronach unii celnej, a fakt ten został uznany przez organy celne, udziela się zwolnienia z należności przywozowych, pod warunkiem że wskutek takiej operacji wartość powracających towarów nie będzie wyższa niż ich wartość w momencie wywozu z obszaru celnego drugiej strony unii celnej.

3. Do celów ust. 2 akapit drugi:

określenie „wymagane naprawy i przywracanie do dobrego stanu” oznacza wszelkie działania zapobiegające uszkodzeniom eksploatacyjnym i szkodom materialnym, którymi towary zostały dotknięte w czasie, gdy znajdowały się na zewnątrz terytoriów obu stron unii celnej, bez przeprowadzenia których towary nie mogłyby być w dalszym ciągu używane w zwykły sposób i w celach, do których zostały przeznaczone;

wartość powracających towarów, w wyniku czynności, które wobec nich przeprowadzono, uznaje się za nie wyższą od ich wartości w momencie wywozu z terytorium drugiej strony unii celnej, jeżeli wykonane czynności nie wykraczają poza zakres ściśle niezbędny do umożliwienia użytkowania towarów w takim samym stopniu, w jakim było to możliwe w momencie wywozu.

Jeżeli naprawy lub przywracanie do dobrego stanu towarów wymaga dołączenia części zamiennych, dołączenie takie jest ograniczone wyłącznie do tych części, które są ściśle niezbędne do umożliwienia użytkowania towarów w takim samym stopniu, w jakim było to możliwe w momencie wywozu.

Artykuł 35

Podczas wypełniania formalności celnych dotyczących wywozu organy celne wystawią, na żądanie zainteresowanej osoby, dokument zawierający informacje niezbędne do identyfikacji towarów, w razie ich powrotu na obszar celny jednej ze stron unii celnej.

Artykuł 36

1. Jako towary powracające akceptuje się następujące kategorie:

—

towary, dla których okazane zostają następujące dokumenty dołączone do świadectwa dopuszczenia do swobodnego obrotu:

a)	kopia zgłoszenia wywozowego zwrócona eksporterowi przez organy celne lub potwierdzona przez te organy kopia takiego dokumentu; lub

b)	arkusz informacyjny, na mocy art. 37.

W wypadku gdy dowody dostępne organom celnym w urzędzie celnym powrotnego przywozu lub pochodzące od zainteresowanej osoby i możliwe do potwierdzenia przez organy wskazują, że towary zgłoszone do swobodnego obrotu były pierwotnie wywiezione z terytorium drugiej strony unii celnej oraz że w tym czasie spełniały warunki do ich uznania za towary powracające, dokumenty, o których mowa w lit. a) i b), nie są wymagane,

—	towary objęte karnetem ATA wystawionym na terytorium drugiej strony unii celnej. Towary te mogą zostać uznane za towary powracające w okresie spełniającym limit czasowy określony w art. 30 nawet wtedy, gdy ważność karnetu ATA już wygasła.

We wszystkich wypadkach należy dopełnić następujących formalności:

—	zweryfikować informacje podane w polach A–G karty powrotnego przywozu,

—	wypełnić odcinek kontrolny i pole H arkusza powrotnego przywozu,

—	zachować kartę powrotnego przywozu.

2. Ustęp 1 tiret pierwsze nie ma zastosowania do międzynarodowych przewozów materiałów do pakowania, środków transportowych oraz pewnych towarów przyjmowanych na mocy specjalnych porozumień celnych, których autonomiczne lub umowne przepisy stanowią, że dokumenty celne nie są w takich wypadkach wymagane.

Nie ma ono także zastosowania w wypadku, gdy towary mogą zostać zgłoszone do dopuszczenia do swobodnego obrotu ustnie bądź w inny sposób.

3. Gdy uznają to za stosowne, organy celne w urzędzie celnym powrotnego przywozu mogą domagać się od zainteresowanej osoby dostarczenia dodatkowych dowodów, w szczególności do celów identyfikacji powracających towarów.

Artykuł 37

Arkusz informacyjny INF 3 jest sporządzany w oryginale i dwóch kopiach, na formularzach zgodnych ze wzorami określonymi w załączniku 110 do przepisów wykonawczych Wspólnotowego Kodeksu Celnego, jeżeli jest wystawiany we Wspólnocie, i zgodnych ze wzorem określonym w tureckim prawie celnym na podstawie tego załącznika, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, jeżeli jest wystawiany w Turcji. Formularze są wypełniane w jednym z urzędowych języków Wspólnoty lub w języku tureckim.

Artykuł 38

1. Na wniosek eksportera organy celne w urzędzie celnym wywozu wystawiają arkusz informacyjny INF 3 w momencie wypełniania formalności eksportowych dotyczących rozważanych towarów, jeżeli eksporter oświadczy, że jest prawdopodobny powrót tych towarów poprzez urząd celny drugiej strony unii celnej.

2. Na wniosek eksportera arkusz informacyjny INF 3 może także zostać wystawiony przez organy celne w urzędzie celnym wywozu po wypełnieniu formalności eksportowych dotyczących rozważanych towarów, pod warunkiem że organy mogą ustalić w oparciu o posiadane przez siebie informacje, że dane we wniosku odpowiadają wywożonym towarom.

Artykuł 39

1. Arkusz informacyjny INF 3 zawiera wszystkie informacje wymagane przez organy celne do celów identyfikacji wywożonych towarów.

2. Jeżeli oczekuje się, że wywożone towary powrócą na terytorium drugiej strony unii celnej lub na terytoria obu stron unii celnej poprzez różne urzędy celne, inne niż urząd celny wywozu, eksporter może prosić o wystawienie wielu arkuszy informacyjnych INF 3, obejmujących całkowitą ilość wywożonych towarów.

Podobnie, eksporter może prosić organy celne, które wystawiły arkusz informacyjny INF 3, o zastąpienie go wieloma arkuszami INF 3, obejmującymi całkowitą ilość towarów zawartą w pierwotnie wystawionym arkuszu informacyjnym INF 3.

Eksporter może także prosić o wystawienie arkusza informacyjnego INF 3 tylko dla części wywożonych towarów.

Artykuł 40

Oryginał i jedna kopia arkusza informacyjnego INF 3 zostają zwrócone eksporterowi do okazania w urzędzie celnym powrotnego przywozu. Druga kopia zostaje umieszczona w aktach urzędu celnego, który go wystawił.

Artykuł 41

Urząd celny powrotnego przywozu umieści na oryginale i na kopii arkusza informacyjnego INF 3 ilość powracających towarów zwolnionych z należności przywozowych, zachowując oryginał i wysyłając kopię, opatrzoną numerem referencyjnym oraz datą zgłoszenia do swobodnego obrotu, do organu celnego, który ją wystawił.

Organ celny porówna przysłaną kopię z kopią przez niego posiadaną i umieści ją w aktach.

Artykuł 42

W razie kradzieży, utraty lub zniszczenia oryginału arkusza informacyjnego INF 3 zainteresowana osoba może wystąpić do organu celnego, który go wystawił, o wydanie duplikatu. Organ celny uwzględni wniosek, jeśli okoliczności będą to uzasadniały. Duplikat wystawiony w ten sposób musi zostać oznaczony jednym z poniższych określeń:

„ES	»DUPLICADO«
CS	»DUPLIKÁT«
DA	»DUPLIKAT«
DE	»DUPLIKAT«
ET	»DUPLIKAAT«
EL	»ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ«
EN	»DUPLICATE«
FR	»DUPLICATA«
IT	»DUPLICATO«
LV	»DUBLIKĀTS«
LT	»DUBLIKATAS«
HU	»MÁSODLAT«
MT	»DUPLIKAT«
NL	»DUPLICAAT«
PL	»DUPLIKAT«
PT	»SEGUNDA VIA«
SL	»DVOJNIK«
SK	»DUPLIKÁT«
FI	»KAKSOISKAPPALE«
SV	»DUPLIKAT«
TR	»İKİNCİ NÜSHADİR«”.

Organ celny zaznaczy na posiadanej przez niego kopii arkusza informacyjnego INF 3, że wystawiono duplikat.

Artykuł 43

1. Na wniosek organów celnych w urzędzie celnym powrotnego przywozu organy celne w urzędzie celnym wywozu przekażą tym pierwszym wszystkie dostępne im informacje, które umożliwią ustalenie, czy towary spełniają warunki niezbędne do zastosowania przepisów określonych w tym rozdziale.

2. Na potrzeby złożenia wniosku i przekazania informacji, o których mowa w ust. 1, można użyć arkusza informacyjnego INF 3.

ROZDZIAŁ 4

Ustalanie dowodów preferencyjnego pochodzeniana terytoriach stron unii celnej

Artykuł 44

Niniejszy rozdział ustanawia zasady mające ułatwić:

wystawianie świadectw przewozowych EUR.1 lub EUR-MED i wystawianie deklaracji na fakturze lub deklaracji na fakturze EUR-MED na mocy układów regulujących handel na warunkach preferencyjnych zawartych pomiędzy zarówno Unią Europejską, jak i Turcją a niektórymi państwami, grupami państw lub terytoriami, które ustanawiają system kumulacji pochodzenia, określający stosowanie identycznych zasad określania pochodzenia oraz zakaz zwrotów czy zwalniania z ceł rozważanych towarów;

b)	współpracę administracyjną w tym celu między organami celnymi państw członkowskich Wspólnoty oraz Turcji.

Artykuł 45

1. W celu realizacji postanowień art. 44 lit. a) dostawcy towarów, które znajdują się w swobodnym obrocie w unii celnej i mają być przewożone między dwiema stronami unii celnej, dostarczają deklarację, dalej zwaną „deklaracją dostawcy”, określającą status pochodzenia dostarczanych towarów w związku z regułami pochodzenia przyjętymi w mających zastosowanie układach o preferencyjnych warunkach handlu.

2. Deklaracje dostawcy są używane przez eksporterów na potrzeby dokumentacji dowodowej, w szczególności jako uzasadnienie podczas ubiegania się o wystawienie świadectw przewozowych EUR.1 lub EUR-Med., lub jako podstawa do wystawiania deklaracji na fakturach lub deklaracji na fakturach EUR-MED.

Artykuł 46

Poza wypadkami przewidzianymi w art. 47 dostawca dostarcza osobną deklarację dla każdej partii towarów.

Dostawca włącza deklarację do faktury handlowej dotyczącej danej partii towarów, do dowodu dostawy lub do jakiegokolwiek innego dokumentu handlowego opisującego towary w sposób wystarczająco dokładny, aby umożliwić ich identyfikację.

Dostawca może dostarczyć deklarację w każdym momencie, nawet po dostarczeniu towarów.

Artykuł 47

1. Jeżeli dostawca regularnie dostarcza konkretnemu klientowi towary, których status pochodzenia zapewne pozostanie niezmieniony w znaczącym okresie, może dostarczyć pojedynczą deklarację dostawcy obejmującą kolejne dostawy towarów, dalej zwaną „długoterminową deklaracją dostawcy”. Długoterminowa deklaracja dostawcy może zostać wystawiona na okres o długości do jednego roku od daty wystawienia deklaracji.

2. Długoterminowa deklaracja dostawcy może zostać wystawiona retrospektywnie. W takim wypadku okres ważności deklaracji nie może przekroczyć jednego roku od daty jej wejścia w życie.

3. Dostawca bezzwłocznie poinformuje nabywcę, jeżeli długoterminowa deklaracja dostawcy utraci ważność w odniesieniu do dostarczanych towarów.

Artykuł 48

1. Deklaracja dostawcy wydawana jest na formularzu opisanym w załączniku V, a długoterminowa deklaracja dostawcy na formularzu opisanym w załączniku VI.

2. Deklaracja dostawcy opatrzona jest oryginalnym ręcznym podpisem dostawcy i może być wystawiona na gotowym formularzu. Jeżeli jednak faktura i deklaracja dostawcy są sporządzone komputerowo, deklaracja dostawcy nie musi być podpisana ręcznie, pod warunkiem że dostawca przekaże klientowi pisemne zobowiązanie, przyjmując całkowitą odpowiedzialność za każdą deklarację dostawcy, która się do niego odnosi, tak jakby była przez niego ręcznie podpisana.

Artykuł 49

1. W celu realizacji postanowień art. 44 lit. b) organy celne państw członkowskich Wspólnoty oraz Turcji będą udzielać sobie wzajemnej pomocy w zakresie sprawdzania poprawności informacji podanych w deklaracjach dostawców.

2. Aby zweryfikować poprawność i autentyczność deklaracji dostawcy, organy celne państwa, w którym wystawiono lub sporządzono dowód statusu pochodzenia, mogą domagać się od eksportera uzyskania od dostawcy świadectwa informacyjnego INF 4. Świadectwo informacyjne INF 4 jest sporządzane na formularzach zgodnych ze wzorem określonym w załączniku V do rozporządzenia Rady (WE) nr 1207/2001 (7), jeżeli jest wystawiane we Wspólnocie, i zgodnych ze wzorem określonym w tureckim prawie celnym na podstawie tego załącznika, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, jeżeli jest wystawiane w Turcji. Formularz wypełniany jest w jednym z języków urzędowych Wspólnoty lub w języku tureckim. Organy celne państwa, które musi udzielić informacji, albo państwa, które się o nie ubiega, mogą domagać się o przetłumaczenie informacji zawartych w okazanych im dokumentach na jeden z języków urzędowych lub na język danego państwa.

3. Świadectwo informacyjne INF 4 wystawiane jest przez organy celne państwa, w którym dostawca ma siedzibę. Organy celne mają prawo do żądania przedłożenia wszelkich dowodów, badania ksiąg rachunkowych dostawcy lub dokonywania innych badań, które uznają za stosowne.

4. Organy celne państwa, w którym dostawca ma siedzibę, wystawiają świadectwo informacyjne INF 4 w okresie trzech miesięcy od otrzymania wniosku dostarczonego przez dostawcę, zaznaczając, czy otrzymana od dostawcy deklaracja była, czy też nie była, prawidłowa.

5. Wypełnione świadectwo zostaje wydane dostawcy, do przekazania eksporterowi, w celu przekazania organom członkowskim państwa, w którym wystawiany lub sporządzany jest dowód statusu pochodzenia.

Artykuł 50

1. Dostawca sporządzający deklarację dostawcy będzie przechowywać całość dokumentacji poświadczającej prawidłowość deklaracji przez okres co najmniej trzech lat.

2. Organy celne, które przyjęły wniosek o wystawienie świadectwa informacyjnego INF 4, będą przechowywać formularz wniosku przez okres co najmniej trzech lat.

Artykuł 51

1. Jeżeli eksporter nie będzie w stanie okazać świadectwa informacyjnego INF 4 w ciągu czterech miesięcy od jego zażądania przez organy celne państwa, w którym wystawiono lub sporządzono dowód statusu pochodzenia, organy te mogą zwrócić się z bezpośrednią prośbą do organów celnych państwa, w którym dostawca ma siedzibę, aby potwierdzić status rozważanych produktów w zakresie reguł pochodzenia, które umożliwia mający zastosowanie układ o handlu na warunkach preferencyjnych.

2. W celu realizacji postanowień ust. 1 organy celne ubiegające się o weryfikację wyślą organom celnym państwa, w którym dostawca ma siedzibę, wszystkie dostępne im informacje i podadzą powody formalne i merytoryczne ich zapytania.

Do wniosku dołączą wszystkie uzyskane dokumenty i informacje, które sugerują, że deklaracja dostawcy jest nieprawidłowa.

3. Podczas przeprowadzania weryfikacji organy celne państwa, w którym dostawca ma siedzibę, mogą domagać się wszelkiej dokumentacji, przeprowadzać badania ksiąg rachunkowych producenta oraz wykonywać inne rodzaje weryfikacji, które uznają za stosowne.

4. Organy celne ubiegające się o weryfikację zostaną bezzwłocznie poinformowane o jej wynikach przy użyciu świadectwa informacyjnego INF 4.

5. W razie braku odpowiedzi przez okres pięciu miesięcy od daty złożenia prośby o weryfikację lub w sytuacji gdy odpowiedź nie zawiera wystarczających informacji do określenia rzeczywistego pochodzenia produktów, organy celne państwa, w którym wystawiany lub sporządzany jest dowód statusu pochodzenia, uzna ten dowód za nieważny w oparciu o zakwestionowane dokumenty.

TYTUŁ IV

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 52

Niniejszym uchyla się decyzje nr 1/1999, nr 1/2000 i nr 1/2001. Odniesienia do przepisów w uchylonych decyzjach należy interpretować jako odniesienia do odpowiednich przepisów niniejszej decyzji. Deklaracje dostawców, w tym długoterminowe deklaracje dostawców, sporządzone przed dniem wejścia w życie niniejszej decyzji, zachowują ważność.

Deklaracje dostawców zgodne z formularzami w decyzji nr 1/1999 mogą być sporządzane przez okres dwunastu miesięcy od wejścia w życie niniejszej decyzji, z wyjątkiem przypadków, gdy są one używane przez eksporterów jako dowody wspierające wnioski o wystawienie świadectw przewozowych EUR-MED lub jako podstawa do sporządzenia deklaracji na fakturze EUR-MED.

Niniejsza decyzja wchodzi w życie następnego dnia po jej przyjęciu.

Sporządzono w Ankarze, dnia 26 września 2006 r.

W imieniu Komitetu Współpracy Celnej

P. FAUCHERAND

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 35 z 13.2.1996, str. 1.

(2) Dz.U. L 98 z 7.4.2001, str. 31. Decyzja ostatnio zmieniona decyzją nr 1/2003 (Dz.U. L 28 z 4.2.2003, str. 51).

(3) Dz.U. L 253 z 11.10.1993, str. 1. Rozporzadzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 402/2006 (Dz.U. L 70 z 9.3.2006, str. 35).

(4) Dz.U. L 204 z 4.8.1999, str. 43.

(5) Dz.U. L 211 z 22.8.2000, str. 16.

(6) Dz.U. L 302 z 19.10.1992, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 648/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 117 z 4.5.2005, str. 13).

(7) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1207/2001 z dnia 11 czerwca 2001 r. w sprawie procedur ułatwiających wystawianie świadectw przewozowych EUR.1, sporządzanie deklaracji na fakturze i formularzy EUR.2 i wydawanie zezwoleń niektórym upoważnionym eksporterom w ramach przepisów regulujących handel na warunkach preferencyjnych między Wspólnotą Europejską i niektórymi krajami oraz uchylające rozporządzenie (EWG) nr 3351/83 (Dz.U. L 165 z 21.6.2001, str. 1. Załącznik V do rozporządzenia poprawiony w Dz.U. L 170 z 29.6.2002, str. 88).

ZAŁĄCZNIK I

ZAŁĄCZNIK II

UWAGI WYJAŚNIAJĄCE DO ŚWIADECTWA PRZEWOZOWEGO

I. Zasady wypełniania świadectwa przewozowego

1.	Świadectwo przewozowe A.TR. jest sporządzane zgodnie z przepisami art. 9 ust. 1.

Świadectwo przewozowe A.TR. nie może zawierać żadnych wymazanych miejsc ani nadpisanych wyrazów. Zmiany wprowadza się, przekreślając nieprawidłowe dane i dodając niezbędne poprawki. Każda taka zmiana musi być parafowana przez osobę wypełniającą świadectwo i poświadczona przez organy celne.

Opis produktów musi zostać umieszczony w przeznaczonym do tego polu bez pozostawiania wolnych wierszy. Jeżeli pole nie jest całkowicie wypełnione, należy umieścić pod ostatnim wierszem opisu poziomą linię, a puste miejsce przekreślić.

II. Dane wpisywane w poszczególnych polach

1.	Podaj pełne imię i nazwisko osoby lub nazwę firmy oraz pełny adres.

2.	Gdy ma zastosowanie, podaj numer dokumentu transportowego.

3.	Gdy ma zastosowanie, podaj imię i nazwisko osoby (osób) lub nazwę firmy (firm), które są odbiorcami towarów.

5.	Podaj nazwę państwa, z którego towary są wywożone.

6.	Podaj nazwę odnośnego państwa.

9.	Podaj numer porządkowy w odniesieniu do całkowitej liczby artykułów objętych świadectwem.

10.	Podaj oznaczenia, numery, ilość, rodzaje opakowań oraz normalny handlowy opis towarów.

11.	Podaj masę brutto towarów opisanych w polu 10, wyrażoną w kilogramach lub innych jednostkach (hl, m3 itp.).

12.	Wypełnia organ celny. Gdy ma zastosowanie, podaj informacje odnoszące się do dokumentu wywozowego (rodzaj i numer formularza, nazwa urzędu celnego i wystawiającego państwa).

13.	Wstaw miejsce i datę, podpis i nazwę eksportera.

ZAŁĄCZNIK III

Specjalna pieczęć, o której mowa w art. 11 ust. 5

ZAŁĄCZNIK IV

Żółta etykieta, o której mowa w art. 21

ZAŁĄCZNIK V

ZAŁĄCZNIK VI

26.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 265/39

ZALECENIA KOMISJI

z dnia 22 września 2006 r.

w sprawie skuteczności produktów ochrony przeciwsłonecznej i odnoszących się do nich oświadczeń

(notyfikowana jako dokument nr C(2006) 4089)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2006/647/WE)

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 211 tiret drugie,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Produkty ochrony przeciwsłonecznej są produktami kosmetycznymi w rozumieniu art. 1 ust. 1 dyrektywy Rady 76/768/EWG z dnia 27 lipca 1976 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących produktów kosmetycznych (1).

(2)

Na mocy art. 2 akapit pierwszy dyrektywy 76/768/EWG produkty kosmetyczne wprowadzone na rynek Wspólnoty nie mogą szkodzić zdrowiu ludzkiemu w normalnych warunkach lub innych dających się przewidzieć warunkach stosowania, z uwzględnieniem w szczególności ich prezentacji, oznakowania i wszystkich instrukcji użycia.

(3)

Artykuł 6 ust. 3 dyrektywy 76/768/EWG zobowiązuje państwa członkowskie do podjęcia wszelkich niezbędnych środków, aby zapewnić, że na etykiecie, podczas prezentacji, sprzedaży i reklamowania produktów kosmetycznych, tekst, nazwy, znaki towarowe, obrazy lub inne znaki nie będą używane tak, aby przypisywać tym produktom cechy, których nie posiadają.

(4)

Ponadto na mocy art. 7a dyrektywy 76/768/EWG producent lub jego przedstawiciel lub osoba, na której zamówienie produkt kosmetyczny jest wytwarzany albo osoba odpowiedzialna za wprowadzenie przywożonego produktu na rynek Wspólnoty musi do celów kontroli przechowywać informacje stanowiące dowód efektów, jakie ma powodować produkt kosmetyczny w przypadku, gdy jest to uzasadnione charakterem tego efektu lub charakterem produktu, w celu udostępnienia ich właściwym organom państwa członkowskiego.

(5)	Aby przyczynić się do wysokiego poziomu ochrony zdrowia, należy udzielić wskazówek w sprawie skutków przepisów określonych w art. 6 ust. 3 dyrektywy 76/768/EWG dla oświadczeń złożonych odnośnie skuteczności produktów ochrony przeciwsłonecznej.

(6)

Ponieważ przemysł poczynił już pewne wysiłki w tym zakresie, właściwe jest ustalenie przykładów oświadczeń, które nie powinny być wydawane w odniesieniu do produktów ochrony przeciwsłonecznej, środków ostrożności jakie należy zachować oraz instrukcji użycia zalecanych w przypadku niektórych posiadanych przez nie cech.

(7)

Należy również uwzględnić niektóre inne zagadnienia odnoszące się do oświadczeń sporządzanych w przypadku produktów ochrony przeciwsłonecznej i ich skuteczności, w szczególności minimalną skuteczność produktu ochrony przeciwsłonecznej w celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia publicznego, a także sposób zachowania prostego i zrozumiałego oznakowania produktów ochrony przeciwsłonecznej, aby umożliwić konsumentowi wybór właściwego produktu.

(8)

Promieniowanie słoneczne składa się między innymi z (krótszego) promieniowania ultrafioletowego typu „B” („promieniowanie UVB”) i z (dłuższego) promieniowania ultrafioletowego typu „A” („promieniowanie UVA”). Stan zapalny skóry („poparzenie słoneczne”) i związane z nim zaczerwienienie skóry (rumień) powoduje głównie promieniowanie UVB. Jeżeli chodzi o ryzyko wystąpienia raka skóry, pomimo iż przede wszystkim to promieniowanie UVB przyczynia się do niego, nie należy lekceważyć promieniowania UVA. Ponadto promieniowanie UVA powoduje przedwczesne starzenie się skóry. Badania podpowiadają również, że nadmiernie narażenie na promieniowanie UVB oraz UVA ma wpływ na system odpornościowy organizmu.

(9)

Produkty ochrony przeciwsłonecznej mogą skutecznie zapobiegać poparzeniom słonecznym. Ustalenia naukowe dowodzą również, że produkty ochrony przeciwsłonecznej mogą zapobiegać uszkodzeniom skóry wywołanym jej starzeniem się pod wpływem światła oraz chronić przed spowodowanym słońcem spadkiem odporności. Badania epidemiologiczne wykazują, że stosowanie produktów ochrony przeciwsłonecznej może zapobiegać niektórym rodzajom raka skóry.

(10)

Aby produkty ochrony przeciwsłonecznej posiadały wspomniane cechy ochronne, muszą chronić zarówno przeciw promieniowaniu UVB, jak i UVA. Stąd też, pomimo iż współczynnik ochrony przeciwsłonecznej odnosi się wyłącznie do ochrony przeciwko promieniowaniu, które powoduje rumień (głównie promieniowaniu UVB), produkty ochrony przeciwsłonecznej powinny zawierać zarówno ochronę UVB, jak i UVA.

(11)

Nawet niezwykle skuteczne produkty ochrony przeciwsłonecznej przeciwdziałające zarówno promieniowaniu UVB, jak i UVA, nie mogą zagwarantować całkowitej ochrony przed zagrożeniami zdrowia związanymi z promieniowaniem ultrafioletowym (UV). Żaden produkt ochrony przeciwsłonecznej nie pochłania całości promieniowania UV. Ponadto do chwili obecnej nie istnieją niezbite dowody naukowe, że stosowanie produktów ochrony przeciwsłonecznej zapobiega czerniakowi. W związku z tym produkty ochrony przeciwsłonecznej nie powinny zawierać stwierdzenia lub wzbudzać przekonania, że zapewniają całkowitą ochronę przed zagrożeniami związanymi z nadmiernym narażeniem na promieniowanie UV.

(12)

Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku narażenia na promieniowanie słoneczne niemowląt i małych dzieci. Ponieważ narażenie na promieniowanie słoneczne w dzieciństwie jest również istotnym czynnikiem rozwoju raka skóry w późniejszym wieku, produkty ochrony przeciwsłonecznej nie powinny wzbudzać przekonania, że stanowią wystarczającą ochronę dla niemowląt i małych dzieci.

(13)	Niewłaściwemu zrozumieniu właściwości produktów ochrony przeciwsłonecznej należy przeciwdziałać poprzez odpowiednie ostrzeżenia.

(14)

W oparciu o liczne badania Międzynarodowa Agencja Badań nad Rakiem Światowej Organizacji Zdrowia podkreśliła znaczenie związku między właściwym nanoszeniem produktów ochrony przeciwsłonecznej a skutecznością współczynnika ochrony przeciwsłonecznej. Niezwykle istotne jest w szczególności częste powtórne nanoszenie produktu ochrony przeciwsłonecznej. Ponadto, w celu osiągnięcia pożądanego poziomu ochrony wskazanego na filtrze ochronnym, produkty ochrony przeciwsłonecznej należy nanosić w ilościach podobnych do stosowanych przy przeprowadzaniu badań, tj. 2 mg/cm2, co odpowiada 6 łyżeczkom emulsji (około 36 gramów) na ciało przeciętnego dorosłego. Ilość ta jest większa niż zwykle stosowana przez konsumentów. Nanoszenie mniejszej ilości produktu ochrony przeciwsłonecznej prowadzi do nieproporcjonalnego obniżenia ochrony. Na przykład jeśli nanoszona ilość ulega zmniejszeniu o połowę może to spowodować dwu- lub trzykrotne obniżenie zakładanej ochrony.

(15)

Produkty ochrony przeciwsłonecznej powinny działać wystarczająco skutecznie przeciw promieniowaniu UVB i UVA, aby zapewnić wysoki poziom ochrony zdrowia publicznego. W tym celu produkt ochrony przeciwsłonecznej powinien zapewniać minimalną ochronę UVB i UVA. Podwyższony współczynnik ochrony przeciwsłonecznej (tj. głównie ochrony UVB) powinien zapewniać również zwiększoną ochronę UVA. Stąd też ochrona przed promieniowaniem UVA i UVB powinna być ze sobą powiązana. Ustalenia naukowe dowodzą, że można zapobiec lub zmniejszyć niektóre biologiczne uszkodzenia skóry, jeżeli poziom współczynnika ochrony mierzony w badaniu trwałej pigmentacji (tj. przeciwdziałający głównie promieniowaniu UVA) wynosi co najmniej 1/3 współczynnika mierzonego metodą badania ochrony przeciwsłonecznej (tj. przeciwdziałającego głównie promieniowaniu UVB). Ponadto, aby zapewnić obszerną ochronę, dermatolodzy zalecają krytyczną długość fali wynoszącą co najmniej 370 nm.

(16)

Dla zapewnienia odtwarzalności i porównywalności zalecanej minimalnej ochrony przed promieniowaniem UVB, należy stosować Międzynarodową Metodę Badania Współczynnika Ochrony Przeciwsłonecznej (2006) uaktualnioną w 2006 r. przez przemysł europejski, japoński, amerykański–USA i południowoafrykański. Aby ocenić minimalną ochronę przed promieniowaniem UVA, należy stosować metodę badania trwałej pigmentacji wykorzystywaną przez przemysł japoński i zmienioną przez Francuską Agencję Bezpieczeństwa Sanitarnego Produktów Zdrowia (Agence française de sécurité sanitaire des produits de santé - Afssaps), a także metodę badania krytycznej długości fali. Wspomniane metody badań zostały zgłoszone Europejskiemu Komitetowi Normalizacyjnemu (CEN) w celu ustalenia norm UE w tym zakresie (2).

(17)

O ile wspomniane metody badań należy stosować jako metody referencyjne, pierwszeństwo powinny mieć metody badań in-vitro dające równorzędne wyniki, gdyż metody in-vivo wzbudzają obawy natury etycznej. Przemysł powinien zwiększyć starania w celu opracowania metod badań in-vitro w zakresie ochrony zarówno przed promieniowaniem UVB, jak i UVA.

(18)	Oświadczenia dotyczące skuteczności ochrony przeciwsłonecznej powinny być proste, konkretne i oparte na identycznych kryteriach, aby konsument mógł porównać produkty i wybrać odpowiedni produkt w zależności od narażenia na promieniowanie i rodzaju skóry.

(19)	Istnieje w szczególności potrzeba stosowania jednolitych oświadczeń dotyczących ochrony UVA, aby ułatwić konsumentowi wybór produktu chroniącego zarówno przed promieniowaniem UVB, jak i UVA.

(20)

Stosowanie na etykietach szerokiego zakresu liczb oznaczających współczynnik ochrony przeciwsłonecznej nie przyczynia się do uproszczenia i skonkretyzowania oświadczeń. Zwiększenie ochrony o pojedynczą wartość jest nieznaczne w szczególności przy wyższych wartościach. Ponadto zwiększenie ochrony jest wyłącznie linearne w przypadku poparzenia słonecznego, co oznacza, że produkt o współczynniku ochrony 30 chroni dwukrotnie lepiej przed poparzeniem słonecznym niż produkt o współczynniku ochrony 15. Jednak produkt o współczynniku ochrony 15 pochłania 93 % promieniowania UVB, natomiast produkt o współczynniku ochrony 30 pochłania 97 % promieniowania UVB. Co więcej, współczynniki ochrony powyżej 50 nie zwiększają zasadniczo ochrony przed poparzeniem słonecznym. Dlatego też zakres umieszczanych na etykiecie współczynników ochrony przeciwsłonecznej można zmniejszyć, nie ograniczając konsumentom wyboru stopnia ochrony.

(21)

Umieszczanie na etykiecie jednej z czterech kategorii („niska”, „średnia”, „wysoka” i „bardzo wysoka”) zapewnia prostsze i bardziej konkretne wskazanie skuteczności produktów ochrony przeciwsłonecznej niż szeroki zakres liczb. Dlatego kategorię tę należy umieszczać na etykiecie co najmniej w równie widocznym miejscu jak wskaźnik ochrony przeciwsłonecznej.

(22)	Konsumentów należy informować o zagrożeniach wynikających z nadmiernego przebywania na słońcu. Ponadto konsumentom potrzebne są wytyczne dotyczące właściwego produktu pod względem ochrony przeciwsłonecznej i skuteczności, biorąc pod uwagę poziom narażenia na promieniowanie słoneczne i rodzaj skóry,

NINIEJSZYM ZALECA, CO NASTĘPUJE:

SEKCJA 1

PRZEDMIOT I DEFINICJE

Niniejsze zalecenie zawiera wskazówki dotyczące:

a)	w sekcji 2, stosowania art. 6 ust. 3 dyrektywy 76/768/EWG w odniesieniu do niektórych cech produktów ochrony przeciwsłonecznej i oświadczeń dotyczących ich skuteczności;

w sekcjach 3, 4 i 5, w sprawie minimalnej skuteczności produktów ochrony przeciwsłonecznej w zakresie zapewnienia wysokiego poziomu ochrony przed promieniowaniem UVB i UVA oraz w sprawie prostego i zrozumiałego etykietowania produktów ochrony przeciwsłonecznej dla ułatwienia konsumentowi wyboru odpowiedniego produktu.

Do celów niniejszego zalecenia stosuje się poniższe definicje:

a)	„produkt ochrony przeciwsłonecznej” oznacza każdy preparat (taki jak krem, olej, żel lub aerozol) przeznaczony do kontaktu z ludzką skórą wyłącznie lub przede wszystkim w celu ochrony przed promieniowaniem UV poprzez pochłanianie, rozpraszanie lub odbijanie promieniowania;

b)	„oświadczenie” oznacza wszelką deklarację dotyczącą właściwości produktu ochrony przeciwsłonecznej w postaci tekstu, nazw, znaków towarowych, obrazów lub innych znaków użytych do etykietowania, sprzedaży i reklamowania produktów ochrony przeciwsłonecznej;

c)	„promieniowanie UVB” oznacza promieniowanie słoneczne o spektrum 290–320 nm;

d)	„promieniowanie UVA” oznacza promieniowanie słoneczne o spektrum 320–400 nm;

e)	„krytyczna długość fali” oznacza długość fali, przy której całka krzywej absorpcji rozpoczynającej się od 290 nm stanowi 90 % całki od 290 do 400 nm;

f)	„minimalna dawka rumieniowa” oznacza ilość energii powodującej rumień;

g)	„współczynnik ochrony przeciwsłonecznej” oznacza stosunek minimalnej dawki promieniowania powodującej rumień na skórze chronionej produktem ochrony przeciwsłonecznej do minimalnej dawki promieniowania powodującej rumień na skórze niechronionej;

„wskaźnik ochrony UVA” oznacza stosunek minimalnej dawki promieniowania UVA potrzebnej do spowodowania trwałej pigmentacji na skórze chronionej produktem ochrony przeciwsłonecznej do minimalnej dawki promieniowania UVA potrzebnej do spowodowania najmniejszego efektu pigmentacji na tej samej skórze niechronionej.

SEKCJA 2

OCHRONA UVA/UVB, OŚWIADCZENIA, ŚRODKI OSTROŻNOŚCI, INSTRUKCJE UŻYWANIA

3)	Cechy i oświadczenia, o których mowa w pkt 4 do 8, należy wziąć pod uwagę dla celów stosowania art. 6 ust. 3 dyrektywy 76/768/EWG.

4)	Produkty ochrony przeciwsłonecznej powinny chronić zarówno przed promieniowaniem UVB, jak i UVA.

Nie powinno się wydawać oświadczeń przypisujących następujące cechy:

a)	100 % ochrony przed promieniowaniem UV (takie jak „blokada przeciwsłoneczna” lub „całkowita ochrona”);

b)	brak konieczności ponownego nanoszenia produktu niezależnie od okoliczności (takie jak „całodzienna ochrona”).

Produkty ochrony przeciwsłonecznej powinny posiadać ostrzeżenia wskazujące, że nie zapewniają one stuprocentowej ochrony i wskazówkę dotyczącą środków ostrożności, które należy zachować oprócz instrukcji używania. Mogą one obejmować następujące ostrzeżenia:

a)	„Nawet przy stosowaniu produktu ochrony przeciwsłonecznej niewskazane jest długotrwałe przebywanie na słońcu”;

b)	„Chroń niemowlęta i dzieci przed bezpośrednim światłem słonecznym”;

c)	„Nadmierne przebywanie na słońcu stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia”.

Produkty ochrony przeciwsłonecznej powinny być opatrzone instrukcjami używania zapewniającymi osiągnięcie skuteczności produktu. Mogą one obejmować następujące instrukcje:

a)	„Produkt nanieść przed wyjściem na słońce”;

b)	„Nanosić ponownie dla utrzymania ochrony, zwłaszcza po spoceniu się, pływaniu lub wycieraniu ręcznikiem”.

Produkty ochrony przeciwsłonecznej powinny być opatrzone instrukcjami używania celem zagwarantowania, że wystarczająca ilość jest nanoszona na skórę, by osiągnąć deklarowaną skuteczność produktu. Może to zostać osiągnięte na przykład poprzez wskazanie wymaganej ilości poprzez piktogram, ilustrację lub urządzenie pomiarowe. Produkty ochrony przeciwsłonecznej powinny zawierać wyjaśnienie dotyczące zagrożeń związanych z nanoszeniem mniejszej ich ilości, takie jak: „Uwaga: zmniejszenie tej ilości obniży znacznie poziom ochrony”.

SEKCJA 3

MINIMALNA SKUTECZNOŚĆ

Produkty ochrony przeciwsłonecznej powinny zapewniać minimalny stopień ochrony przed promieniowaniem UVB i UVA. Stopień ochrony powinien zostać zmierzony przy wykorzystaniu znormalizowanych, odtwarzalnych metod badawczych oraz z uwzględnieniem fotodegradacji. Pierwszeństwo powinny mieć metody badawcze in-vitro.

10)

Minimalny stopień ochrony zapewniany przez produkty ochrony przeciwsłonecznej powinien być następujący:

a)	ochrona przed promieniowaniem UVB odpowiadająca współczynnikowi ochrony przeciwsłonecznej 6 uzyskanemu przy zastosowaniu Międzynarodowej Metody Badania Współczynnika Ochrony Przeciwsłonecznej (2006) lub równoważnemu stopniowi ochrony otrzymanemu w każdej metodzie in-vitro;

ochrona przed promieniowaniem UVA odpowiadająca 1/3 współczynnika ochrony przeciwsłonecznej uzyskanego przy zastosowaniu metody badania trwałej pigmentacji ze zmianami wprowadzonymi przez Francuską Agencję Bezpieczeństwa Sanitarnego Produktów Zdrowia (Agence française de sécurité sanitaire des produits de santé - Afssaps) lub równoważnemu stopniowi ochrony otrzymanemu w każdej metodzie in-vitro;

c)	krytyczna długość fali wynosząca 370 nm uzyskana przy zastosowaniu metody badania krytycznej długości fali.

SEKCJA 4

PROSTE I KONKRETNE OŚWIADCZENIA DOTYCZĄCE SKUTECZNOŚCI

11)	Oświadczenia dotyczące skuteczności produktów ochrony przeciwsłonecznej powinny być proste, jednoznaczne i konkretne oraz oparte o znormalizowane, odtwarzalne kryteria.

12)	Oświadczenia określające poziom ochrony UVB i UVA powinny być wydawane jedynie wówczas, gdy ochrona ta jest równa lub przewyższa poziomy ustalone w pkt 10.

13)	Skuteczność produktów ochrony przeciwsłonecznej powinna być określona na etykiecie poprzez odesłanie do kategorii takich jak: „niska”, „średnia”, „wysoka” i „bardzo wysoka”. Każda kategoria powinna odpowiadać znormalizowanemu stopniowi ochrony przed promieniowaniem UVB i UVA.

14)

Stosowanie na etykietach szerokiego zakresu liczb określających współczynniki ochrony przeciwsłonecznej powinno być ograniczone, by ułatwić porównywanie różnych produktów, nie zmniejszając możliwości wyboru konsumenta. Zaleca się następujący zakres współczynników ochrony przeciwsłonecznej w każdej kategorii oraz odpowiadające mu etykietowanie:

Oznaczenie kategorii	Oznaczenie współczynnika ochrony	Pomiar współczynnika ochrony przeciwsłonecznej (zgodnie z zasadami zalecanymi w pkt 10 lit. a))	Zalecany minimalny współczynnik ochrony przed promieniowaniem UVA (zgodnie z zasadami zalecanymi w pkt 10 lit. b))	Zalecana minimalna krytyczna długość fali (zgodnie z zasadami zalecanymi w pkt 10 lit. c))
„Niska ochrona”	„6”	6–9,9	1/3 współczynnika ochrony przeciwsłonecznej podanego na etykiecie	370 nm
„Niska ochrona”	„10”	10–14,9
„Średnia ochrona”	„15”	15–19,9
	„20”	20–24,9
	„25”	25–29,9
„Wysoka ochrona”	„30”	30–49,9
„Wysoka ochrona”	„50”	50–59,9
„Bardzo wysoka ochrona”	„50 +”	60 ≤

15)	Kategoria produktu ochrony przeciwsłonecznej powinna być wyszczególniona co najmniej w równie widoczny sposób jak współczynnik ochrony przeciwsłonecznej.

SEKCJA 5

INFORMACJE DLA KONSUMENTÓW

16)

Konsumenci powinni być informowani o zagrożeniach związanych z nadmiernym narażeniem na promieniowanie UV oraz o kategorii produktów ochrony przeciwsłonecznej wymaganych przy pewnym poziomie narażenia na promieniowanie słoneczne niektórych rodzajów skóry. Można to uczynić na przykład poprzez informacje zamieszczane na krajowych stronach internetowych, w ulotkach lub notatkach prasowych.

SEKCJA 6

ADRESACI

17.	Niniejsze zalecenie skierowane jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 22 września 2006 r.

W imieniu Komisji

Günter VERHEUGEN

Wiceprzewodniczący

(1) Dz.U. L 262 z 27.9.1976, str. 169. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Komisji 2006/65/WE (Dz.U. L 198 z 20.7.2006, str. 11).

(2) Upoważnienie przyznane CEN do opracowania normy dotyczącej metod badania skuteczności produktów ochrony przeciwsłonecznej, Upoważnienie M/389 z 12 lipca 2006.

		ISSN 1725-5139
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 265

Wydanie polskie	Legislacja	Tom 49 26 września 2006

Spis treści		I Akty, których publikacja jest obowiązkowa	Strona
	*	Rozporządzenie Rady (WE) nr 1405/2006 z dnia 18 września 2006 r. ustanawiające szczególne środki dotyczące rolnictwa dla mniejszych wysp Morza Egejskiego i zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1782/2003	1
	*	Rozporządzenie Rady (WE) nr 1406/2006 z dnia 18 września 2006 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1788/2003 ustanawiające opłatę wyrównawczą w sektorze mleka i przetworów mlecznych	8
		Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1407/2006 z dnia 25 września 2006 r. ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw	10
	*	Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1408/2006 z dnia 22 września 2006 r. ustanawiające zakaz połowów dorsza w strefach ICES I i II b przez statki pływające pod banderą Polski	12
	*	Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1409/2006 z dnia 22 września 2006 r. ustanawiające zakaz połowów dorsza w strefach ICES I i II (wody terytorialne Norwegii) przez statki pływające pod banderą Francji	14
		Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1410/2006 z dnia 25 września 2006 r. zmieniające ceny reprezentatywne i kwoty dodatkowych należności przywozowych na niektóre produkty w sektorze cukru, ustalone rozporządzeniem (WE) nr 1002/2006, na rok gospodarczy 2006/2007	16

(EUR/100 kg)
Kod CN	Kod krajów trzecich (1)	Standardowa wartość w przywozie
0702 00 00	052	70,2
	096	43,7
	999	57,0
0707 00 05	052	80,1
0707 00 05	999	80,1
0709 90 70	052	87,2
0709 90 70	999	87,2
0805 50 10	052	70,1
	388	62,5
	524	53,8
	528	53,6
	999	60,0
0806 10 10	052	77,3
	400	166,0
	624	112,6
	999	118,6
0808 10 80	388	93,2
	400	96,0
	508	80,0
	512	89,4
	528	74,1
	720	80,0
	800	165,4
	804	91,7
	999	96,2
0808 20 50	052	116,3
	388	86,7
	720	74,4
	999	92,5
0809 30 10, 0809 30 90	052	120,8
0809 30 10, 0809 30 90	999	120,8
0809 40 05	052	111,4
	066	74,6
	098	29,3
	624	135,3
	999	87,7

Nr	32
Państwo członkowskie	Polska
Zasób	COD/1/2b.
Gatunek	Dorsz (Gadus morhua)
Strefa	I, IIb
Data	5 września 2006 r.

Nr	33
Państwo członkowskie	Francja
Zasób	COD/1N2AB.
Gatunek	Dorsz (Gadus morhua)
Strefa	I, II (wody terytorialne Norwegii)
Data	10 września 2006 r.

	II Akty, których publikacja nie jest obowiązkowa
	Komisja
*	Decyzja nr 1/2006 Komitetu Współpracy Celnej WE–Turcja z dnia 26 września 2006 r. ustanawiająca szczegółowe zasady stosowania decyzji nr 1/95 Rady Stowarzyszenia WE–Turcja	18
*	Zalecenia Komisji z dnia 22 września 2006 r. w sprawie skuteczności produktów ochrony przeciwsłonecznej i odnoszących się do nich oświadczeń (notyfikowana jako dokument nr C(2006) 4089) ( 1 )	39

(EUR)
Kod CN	Kwota ceny reprezentatywnej za 100 kg netto rozpatrywanego produktu	Kwota dodatkowej należności za 100 kg netto rozpatrywanego produktu
1701 11 10 (1)	22,21	5,20
1701 11 90 (1)	22,21	10,43
1701 12 10 (1)	22,21	5,01
1701 12 90 (1)	22,21	10,00
1701 91 00 (2)	29,31	10,58
1701 99 10 (2)	29,31	6,06
1701 99 90 (2)	29,31	6,06
1702 90 99 (3)	0,29	0,36