25.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 264/1

(1)

Wody śródlądowe są ważną częścią sieci transportowej Wspólnoty, a promowanie transportu wodami śródlądowymi jest jednym z celów wspólnej polityki transportowej, zarówno z powodów opłacalności, jak i w celu ograniczenia zużycia energii oraz wpływu transportu na środowisko naturalne, zgodnie z Białą Księgą Komisji w sprawie Europejskiej polityki transportowej na 2010 r.: czas na decyzję.

(2)

Komisja potrzebuje statystyk dotyczących transportu towarów wodami śródlądowymi celem monitorowania i rozwijania wspólnej polityki transportowej, jak również elementów związanych z transportem w politykach regionalnych oraz w politykach dotyczących sieci transeuropejskich.

(3)

Statystyki dotyczące transportu wodami śródlądowymi są gromadzone na mocy dyrektywy Rady 80/1119/EWG z dnia 17 listopada 1980 r. w sprawie sprawozdań statystycznych dotyczących przewozu towarów wodami śródlądowymi (2), która przestała odpowiadać obecnym potrzebom w tej dziedzinie. Dlatego też właściwe jest zastąpienie tej dyrektywy nowym instrumentem o szerszym zakresie oraz o większej skuteczności.

(4)

W związku z tym dyrektywa 80/1119/EWG powinna zostać uchylona.

(5)

Statystyki wspólnotowe dotyczące wszelkich środków transportu należy gromadzić zgodnie ze wspólnymi koncepcjami i standardami w celu osiągnięcia możliwie najpełniejszej porównywalności różnych rodzajów transportu.

(6)

Nie we wszystkich państwach członkowskich dokonuje się transportu wodami śródlądowymi i z tego też względu zakres obowiązywania niniejszego rozporządzenia ogranicza się do tych państw członkowskich, w których stosuje się tę formę transportu.

(7)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie stworzenie wspólnych standardów statystycznych umożliwiających tworzenie zharmonizowanych danych, nie może być w odpowiedni sposób osiągnięty przez państwa członkowskie i w związku z tym może być on lepiej osiągnięty na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tego celu.

(8)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 322/97 z dnia 17 lutego 1997 r. w sprawie statystyk Wspólnoty (3) stanowi ramy referencyjne dla przepisów zawartych w niniejszym rozporządzeniu.

(9)

Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (4).

(10)

Skonsultowano się z Komitetem ds. Programu Statystycznego ustanowionym na mocy decyzji Rady 89/382/EWG, Euratom (5), zgodnie z art. 3 tej decyzji,

a)

przewozu towarów statkami o nośności poniżej 50 ton;

b)

statków wykorzystywanych głównie do przewozu pasażerów;

c)

statków wykorzystywanych do przepraw promowych;

d)

statków wykorzystywanych wyłącznie w celach niekomercyjnych przez administracje portowe oraz organy publiczne;

e)

statków wykorzystywanych wyłącznie do bunkrowania lub magazynowania;

f)

statków niewykorzystywanych do przewozu towarów, takich jak statki rybackie, pogłębiarki, okręty szkoleniowe, łodzie mieszkalne i jednostki rekreacyjne.

a)

„żeglowne wody śródlądowe” oznaczają szlaki wodne niebędące częścią wód morskich, po których mogą poruszać się statki o nośności nie mniejszej niż 50 ton przy normalnym obciążeniu. Termin ten obejmuje zarówno żeglowne rzeki i jeziora, jak i żeglowne kanały;

b)

„statek żeglugi śródlądowej” oznacza jednostkę pływającą zaprojektowaną w celu transportowania towarów lub do transportu publicznego pasażerów żeglownymi wodami śródlądowymi;

c)

„przynależność państwowa statku” odnosi się do kraju, w którym zarejestrowany jest statek żeglugi śródlądowej.

a)

zawiera ocenę korzyści odniesionych przez Wspólnotę, państwa członkowskie oraz dostawców i użytkowników informacji statystycznych dzięki tworzonym statystykom w porównaniu z ich kosztami;

b)

zawiera ocenę jakości tworzonych statystyk;

c)

określa obszary potencjalnej poprawy oraz zmiany uznane za niezbędne w świetle otrzymanych wyników.

a)

dostosowanie progu objęcia statystykami transportu wodami śródlądowymi (art. 2);

b)

dostosowanie definicji głównych i przyjęcie definicji dodatkowych (art. 3);

c)

dostosowanie zakresu gromadzenia danych oraz treści załączników (art. 4);

d)

uzgodnienia w sprawie przekazywania danych Komisji (Eurostatowi), obejmujące standardy dotyczące wymiany danych (art. 5);

e)

uzgodnienia dotyczące rozpowszechniania wyników przez Komisję (Eurostat) (art. 6);

f)

opracowywanie i publikowanie wymogów i kryteriów metodologicznych (art. 7).

25.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 264/12

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 2037/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 czerwca 2000 r. w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową (3) przyjmuje rok 1999 za rok bazowy w odniesieniu do przyznawania kontyngentów wodorochlorofluorowęglowodorów (HCFC). Rynek HCFC w dziesięciu nowych Państwach Członkowskich uległ znaczącym zmianom od roku 1999, w związku z pojawieniem się nowych podmiotów gospodarczych i zmianami w udziałach w rynku. Przyjęcie roku 1999 za rok bazowy w odniesieniu do przyznawania kontyngentów HCFC w tych nowych Państwach Członkowskich spowodowałoby pozbawienie wielu podmiotów gospodarczych kontyngentu przywozowego. Mogłoby to zostać uznane za arbitralne, a także spowodować naruszenie zasad niedyskryminacji oraz ochrony uzasadnionych oczekiwań.

(2)

Co do zasady, kontyngenty powinny być ustalane w oparciu o najnowsze i najbardziej reprezentatywne dostępne dane liczbowe w celu uniknięcia wykluczenia części importerów w nowych Państwach Członkowskich. Z tego względu wskazane byłoby wybrać te lata, za które dostępne są najnowsze dane. Dla jak najlepszego odzwierciedlenia sytuacji handlowej na rynku HCFC w dziesięciu nowych Państwach Członkowskich jako podstawa dla podmiotów gospodarczych z tych państw powinny być stosowane średnie udziały w rynku w latach 2002 i 2003.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 2037/2000 powinno zatem zostać odpowiednio zmienione,

„i)

w drodze odstępstwa od lit. h), każdy producent i importer w Republice Czeskiej, Estonii, na Cyprze, Łotwie, Litwie, Węgrzech, Malcie, w Polsce, Słowenii i Słowacji zapewnia, że obliczony poziom dla wodorochlorofluorowęglowodorów wprowadzanych przez niego do obrotu lub używanych do celów własnych, wyrażony w procentach obliczonych poziomów określonych w lit. b), d), e) i f), nie przekracza średniego procentowego udziału w rynku w latach 2002 i 2003.”

25.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 264/13

(1)

Przepisy prawne Wspólnoty w dziedzinie ochrony środowiska mają na celu przyczynianie się, między innymi, do zachowania, ochrony i poprawy jakości środowiska naturalnego oraz do ochrony zdrowia ludzkiego, wspierając w ten sposób zrównoważony rozwój.

(2)

Szósty wspólnotowy program działań w zakresie środowiska naturalnego (3) podkreśla znaczenie zapewnienia odpowiednich informacji dotyczących środowiska i skutecznych możliwości udziału społeczeństwa w podejmowaniu decyzji mających znaczenie dla środowiska, zwiększając w ten sposób odpowiedzialność i przejrzystość podejmowania decyzji i przyczyniając się do podnoszenia świadomości społecznej oraz wsparcia dla podejmowanych decyzji. Ponadto, podobnie jak poprzednie programy (4), zachęca on do bardziej skutecznego wprowadzania w życie i stosowania przepisów prawnych Wspólnoty w dziedzinie ochrony środowiska, w tym do egzekwowania zasad wspólnotowych i podejmowania działań przeciwko naruszeniom przepisów prawnych Wspólnoty w dziedzinie ochrony środowiska.

(3)

W dniu 25 czerwca 1998 r. Wspólnota podpisała Konwencję Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ (EKG ONZ) o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska (zwaną dalej „Konwencją z Aarhus”). Wspólnota zatwierdziła Konwencję z Aarhus w dniu 17 lutego 2005 r. (5). Przepisy prawa wspólnotowego powinny być zgodne z tą Konwencją.

(4)

Wspólnota przyjęła już wiele przepisów prawnych, które podlegają zmianom i które przyczyniają się do osiągnięcia celów Konwencji z Aarhus. Powinny zostać przyjęte przepisy dotyczące stosowania wymogów tej Konwencji do instytucji i organów Wspólnoty.

(5)

Właściwe jest uwzględnienie trzech filarów Konwencji z Aarhus, a mianowicie dostępu do informacji, udziału społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępu do wymiaru sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, w jednym akcie prawnym oraz ustanowienie wspólnych przepisów dotyczących celów i definicji. Przyczynia się to do zracjonalizowania przepisów prawnych i do zwiększenia przejrzystości w zakresie środków wykonawczych podejmowanych w odniesieniu do instytucji i organów Wspólnoty.

(6)

Jako ogólną zasadę przyjmuje się, że prawa gwarantowane w ramach trzech filarów Konwencji z Aarhus przysługują bez dyskryminacji ze względu na obywatelstwo, narodowość lub miejsce zamieszkania.

(7)

Konwencja z Aarhus zawiera szeroką definicję władz publicznych, przy czym podstawowa koncepcja zakłada, że wszędzie tam, gdzie sprawowana jest władza publiczna, jednostkom i ich organizacjom powinny przysługiwać prawa. Dlatego konieczne jest, aby instytucje i organy Wspólnoty objęte niniejszym rozporządzeniem zostały zdefiniowane w tak samo szeroki i funkcjonalny sposób. Zgodnie z Konwencją z Aarhus instytucje i organy Wspólnoty mogą być wyłączone z zakresu stosowania Konwencji w przypadkach, gdy działają one jako władza sądownicza lub ustawodawcza. Niemniej jednak, ze względu na zachowanie spójności z rozporządzeniem (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (6), przepisy w sprawie dostępu do informacji dotyczących środowiska powinny mieć zastosowanie do instytucji i organów Wspólnoty działających jako władza ustawodawcza.

(8)

Definicja informacji dotyczącej środowiska zawarta w niniejszym rozporządzeniu obejmuje informacje dotyczące stanu środowiska, niezależnie od ich formy. Definicja ta, która została dostosowana do definicji przyjętej do celów dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska (7), jest tej samej treści, co definicja ustanowiona w Konwencji z Aarhus. Definicja „dokumentu” zawarta w rozporządzeniu (WE) nr 1049/2001 obejmuje informacje dotyczące środowiska w rozumieniu niniejszego rozporządzenia.

(9)

Właściwe jest, aby niniejsze rozporządzenie zawierało definicję planów i programów odnoszących się do środowiska, biorąc pod uwagę postanowienia Konwencji z Aarhus, równolegle z podejściem realizowanym w odniesieniu do obowiązków państw członkowskich na mocy obowiązującego prawa WE. „Plany i programy odnoszące się do środowiska” powinny zostać zdefiniowane w odniesieniu do ich wkładu w osiągnięcie lub ich prawdopodobnego znaczącego wpływu na osiągnięcie celów i priorytetów wspólnotowej polityki w zakresie ochrony środowiska. Szósty wspólnotowy program działań w zakresie środowiska naturalnego ustanawia cele wspólnotowej polityki ochrony środowiska i działania planowane dla osiągnięcia tych celów na okres dziesięcioletni, poczynając od dnia 22 lipca 2002 r. Pod koniec tego okresu powinien zostać przyjęty kolejny program działań w zakresie środowiska naturalnego.

(10)

Ze względu na to, że prawo ochrony środowiska stale się rozwija, definicja prawa ochrony środowiska powinna odnosić się do celów wspólnotowej polityki w zakresie ochrony środowiska określonych w Traktacie.

(11)

Powinna istnieć możliwość poddawania indywidualnie adresowanych aktów administracyjnych, które są prawnie wiążące i mają skutki zewnętrzne, wewnętrznej procedurze odwoławczej. Podobnie, zaniechania powinny podlegać tej samej procedurze, w przypadku gdy na mocy prawa ochrony środowiska istnieje obowiązek przyjęcia aktu administracyjnego. Biorąc pod uwagę, że akty przyjmowane przez instytucję lub organ Wspólnoty działający jako władza sądownicza lub ustawodawcza mogą być wyłączone spod tej procedury, to samo powinno mieć zastosowanie do innych procedur wyjaśniających, gdy instytucja lub organ Wspólnoty działa jako administracyjny organ odwoławczy zgodnie z postanowieniami Traktatu.

(12)

Konwencja z Aarhus wzywa do zapewnienia społeczeństwu dostępu do informacji dotyczących środowiska na wniosek lub poprzez aktywne rozpowszechnianie informacji przez władze objęte Konwencją. Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 ma zastosowanie do Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, jak również do agencji i podobnych organów ustanowionych na mocy aktu prawnego Wspólnoty. Rozporządzenie to ustala zasady dla tych instytucji, które w dużej mierze są zgodne z zasadami ustanowionymi w Konwencji z Aarhus. Konieczne jest rozszerzenie zastosowania rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 na wszystkie pozostałe instytucje i organy Wspólnoty.

(13)

Niezbędne jest uwzględnienie w niniejszym rozporządzeniu tych postanowień Konwencji z Aarhus, które nie są zawarte, w całości lub w części, w rozporządzeniu (WE) nr 1049/2001, w szczególności tych odnoszących się do gromadzenia i rozpowszechniania informacji dotyczących środowiska.

(14)

Dobra jakość informacji dotyczących środowiska jest niezbędna dla skuteczności prawa publicznego dostępu do tych informacji. Dlatego też właściwe jest wprowadzenie przepisów zobowiązujących instytucje i organy Wspólnoty do zapewnienia takiej jakości.

(15)

W przypadku gdy rozporządzenie WE nr 1049/2001 przewiduje wyjątki, powinny one mieć zastosowanie, z zastrzeżeniem bardziej szczegółowych przepisów niniejszego rozporządzenia dotyczących wniosków o dostęp do informacji dotyczących środowiska. Podstawy odmowy dostępu do informacji dotyczących środowiska powinny podlegać wykładni zawężającej, biorąc pod uwagę interes publiczny, któremu służy ujawnienie, oraz to, czy wnioskowane informacje mają związek z emisjami do środowiska. Termin „interesy handlowe” obejmuje umowy o poufności zawarte przez instytucje lub organy działające jako władze bankowe.

(16)

Zgodnie z decyzją nr 2119/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 września 1998 r. ustanawiającą sieć nadzoru i kontroli epidemiologicznej chorób zakaźnych we Wspólnocie (8) została już utworzona na poziomie Wspólnoty sieć służąca promowaniu współpracy i koordynacji pomiędzy państwami członkowskimi, przy wsparciu Komisji, w celu usprawnienia zapobiegania i kontroli szeregu chorób zakaźnych we Wspólnocie. Decyzja nr 1786/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (9) przyjmuje program działań wspólnotowych w dziedzinie zdrowia publicznego, który uzupełnia polityki krajowe. Podniesienie poziomu informacji i wiedzy w zakresie rozwoju zdrowia publicznego oraz zwiększenie możliwości szybkiego i skoordynowanego reagowania na zagrożenia dla zdrowia, stanowiące elementy tego programu, są celami w pełni zgodnymi z wymogami Konwencji z Aarhus. Dlatego też niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie bez uszczerbku dla decyzji nr 2119/98/WE i decyzji nr 1786/2002/WE.

(17)

Konwencja z Aarhus wymaga, aby Strony przyjęły przepisy pozwalające społeczeństwu uczestniczyć w przygotowywaniu planów i programów odnoszących się do środowiska. Przepisy takie muszą zawierać uzasadnione ramy czasowe dla informowania społeczeństwa o danym procesie decyzyjnym mającym znaczenie dla środowiska. Udział społeczeństwa, aby mógł być skuteczny, musi mieć miejsce na wczesnym etapie, gdy wszystkie opcje są otwarte. Przy ustanawianiu przepisów dotyczących udziału społeczeństwa instytucje i organy Wspólnoty powinny określić zakres podmiotowy społeczeństwa mogącego brać udział. Konwencja z Aarhus wymaga również od Stron dołożenia starań, aby w odpowiednim zakresie stworzyły możliwości udziału społeczeństwa w przygotowywaniu polityk odnoszących się do środowiska.

(18)

Artykuł 9 ust. 3 Konwencji z Aarhus zapewnia dostęp do procedur sądowych lub innych procedur odwoławczych umożliwiających kwestionowanie działań i zaniechań osób prywatnych i władz publicznych naruszających przepisy prawa ochrony środowiska. Przepisy dotyczące dostępu do wymiaru sprawiedliwości powinny być zgodne z Traktatem. W tym kontekście właściwe jest, aby niniejsze rozporządzenie dotyczyło jedynie działań i zaniechań władz publicznych.

(19)

W celu zapewnienia odpowiednich i skutecznych środków odwoławczych, w tym postępowań odwoławczych przed Trybunałem Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zgodnie z odpowiednimi postanowieniami Traktatu, właściwe jest, aby działania instytucji lub organu Wspólnoty, który wydał akt podlegający odwołaniu lub który, w przypadku zarzutu zaniechania administracyjnego, zaniechał działania, miał możliwość ponownego rozpatrzenia swojej wcześniejszej decyzji lub podjęcia działania w przypadku zaniechania.

(20)

Organizacje pozarządowe działające w dziedzinie ochrony środowiska, które spełniają określone kryteria mające w szczególności na celu zagwarantowanie, aby były one organizacjami niezależnymi, które wypełniają ciążący na nich obowiązek sprawozdawczości i które wykazały, że ich podstawowym celem jest promowanie ochrony środowiska, powinny być uprawnione do żądania wszczęcia wewnętrznej procedury odwoławczej na poziomie Wspólnoty w odniesieniu do przyjętych aktów lub zaniechań w zakresie prawa ochrony środowiska przez instytucję lub organ Wspólnoty, w celu ponownego rozważenia takiego aktu lub zaniechania przez taką instytucję lub organ Wspólnoty.

(21)

W przypadku gdy wcześniejsze wnioski o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej były nieskuteczne, zainteresowana organizacja pozarządowa powinna mieć możliwość wniesienia skargi do Trybunału Sprawiedliwości zgodnie z odpowiednimi postanowieniami Traktatu.

(22)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi na mocy art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej i ustanowionymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności w jej art. 37,

a)

zagwarantowanie prawa dostępu do informacji dotyczących środowiska, otrzymanych lub udzielonych przez instytucje lub organy Wspólnoty i znajdujących się w ich posiadaniu, oraz poprzez określenie podstawowych pojęć, warunków i praktycznych rozwiązań dla korzystania z tego prawa;

b)

zapewnienie, aby informacje dotyczące środowiska były sukcesywnie udostępniane i rozpowszechniane w społeczeństwie w celu osiągnięcia ich możliwie najszerszej systematycznej dostępności i rozpowszechnienia. W tym celu promuje się wykorzystanie w szczególności telekomunikacji informatycznej lub technologii elektronicznej, jeżeli są one dostępne;

c)

zapewnienie udziału społeczeństwa w odniesieniu do planów i programów odnoszących się do środowiska;

d)

zapewnienie dostępu do wymiaru sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska na poziomie wspólnotowym na warunkach ustanowionych niniejszym rozporządzeniem.

a)

„wnioskodawca” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, występującą z wnioskiem o udostępnienie informacji dotyczących środowiska;

b)

„społeczeństwo” oznacza jedną lub więcej osób fizycznych lub prawnych oraz stowarzyszenia, organizacje lub grupy takich osób;

c)

„instytucja lub organ Wspólnoty” oznacza każdą instytucję publiczną, organ, urząd lub agencję ustanowioną przez Traktat lub na jego podstawie, z wyjątkiem przypadków, gdy działają one jako władza sądownicza lub ustawodawcza. Jednakże przepisy tytułu II mają zastosowanie do instytucji lub organów Wspólnoty działających jako władza ustawodawcza;

d)

„informacja dotycząca środowiska” oznacza informację w formie pisemnej, wizualnej, dźwiękowej, elektronicznej lub w innej formie materialnej, dotyczącą:

e)

„plany i programy odnoszące się do środowiska” oznaczają plany i programy, które:

Ogólne programy działań w zakresie środowiska naturalnego uznaje się także za plany i programy odnoszące się do środowiska.

Niniejsza definicja nie obejmuje planów i programów finansowych lub budżetowych, to znaczy planów i programów ustanawiających sposób, w jaki określone projekty lub działania powinny być finansowane, lub odnoszących się do proponowanych budżetów rocznych, wewnętrznych programów pracy instytucji lub organu Wspólnoty lub planów i programów na wypadek awarii, których wyłącznym celem jest obrona cywilna;

f)

„prawo ochrony środowiska” oznacza przepisy prawne Wspólnoty, które bez względu na podstawę prawną przyczyniają się do realizacji celów polityki Wspólnoty w dziedzinie środowiska naturalnego, określonych w Traktacie: zachowania, ochrony i poprawy jakości środowiska naturalnego, ochrony zdrowia ludzkiego, ostrożnego i racjonalnego wykorzystywania zasobów naturalnych oraz promowania na płaszczyźnie międzynarodowej środków zmierzających do rozwiązywania regionalnych lub światowych problemów środowiska naturalnego;

g)

„akt administracyjny” oznacza każdy indywidualnie adresowany środek podejmowany w zakresie prawa ochrony środowiska przez instytucję lub organ Wspólnoty oraz mający prawnie wiążący charakter i skutek zewnętrzny;

h)

„zaniechanie administracyjne” oznacza zaniechanie przyjęcia aktu administracyjnego w rozumieniu lit. g) przez instytucję lub organ Wspólnoty.

a)

artykułów 81, 82, 86 i 87 Traktatu (reguły konkurencji);

b)

artykułów 226 i 228 Traktatu (postępowanie w sprawie naruszenia prawa wspólnotowego);

c)

artykułu 195 Traktatu (postępowanie prowadzone przez Rzecznika Praw Obywatelskich);

d)

artykułu 280 Traktatu (postępowanie prowadzone przez OLAF).

a)

teksty międzynarodowych traktatów, konwencji lub umów oraz wspólnotowych przepisów prawnych, które dotyczą środowiska lub się do niego odnoszą, oraz polityki, plany i programy odnoszące się do środowiska;

b)

raporty dotyczące postępów we wdrażaniu aktów, o których mowa w lit. a), jeżeli są one opracowane lub przechowywane w formie elektronicznej przez instytucje lub organy Wspólnoty;

c)

działania podjęte w ramach postępowań w sprawie naruszenia prawa wspólnotowego począwszy od uzasadnionej opinii wydanej zgodnie z art. 226 akapit 1 Traktatu;

d)

sprawozdania dotyczące stanu środowiska, o których mowa w ust. 4;

e)

dane lub podsumowania danych pochodzących z monitorowania działalności, która wpływa lub może mieć wpływ na środowisko;

f)

zezwolenia mające znaczny wpływ na środowisko oraz porozumienia dotyczące środowiska lub informacje na temat miejsca, gdzie można wystąpić o takie informacje lub uzyskać do nich dostęp;

g)

badania wpływu na środowisko oraz oceny ryzyka dotyczące elementów środowiska lub informacje na temat miejsca, gdzie można wystąpić o takie informacje lub uzyskać do nich dostęp.

a)

projektu wniosku, jeżeli jest dostępny;

b)

informacji dotyczących środowiska lub oceny środowiskowej mających związek z przygotowywanym planem lub programem, jeżeli są dostępne; oraz

c)

praktycznych rozwiązań dotyczących udziału, w tym:

a)

jest niezależną osobą prawną o charakterze niezarobkowym zgodnie z prawem krajowym lub praktyką danego państwa członkowskiego;

b)

podstawowym określonym celem jej działalności jest promowanie ochrony środowiska w kontekście prawa ochrony środowiska;

c)

istnieje dłużej niż dwa lata i aktywnie realizuje cel, o którym mowa w lit. b);

d)

jej cele i działalność obejmują sprawę będącą przedmiotem wniosku o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej.

25.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 264/20

(1)

Dyrektywa 78/659/EWG Rady z dnia 18 lipca 1978 r. w sprawie jakości słodkich wód wymagających ochrony lub poprawy w celu zachowania życia ryb (3) została kilkakrotnie znacząco zmieniona (4). Dla zapewnienia jasności i zrozumiałości dyrektywa ta powinna zostać ujednolicona.

(2)

Ochrona i poprawa środowiska wymaga podjęcia określonych działań chroniących wody przed zanieczyszczeniem, dotyczy to również wód słodkich, w których mogą żyć ryby.

(3)

Zarówno z ekologicznego, jak i z ekonomicznego punktu widzenia niezbędna jest ochrona populacji ryb przed różnymi szkodliwymi skutkami wprowadzania substancji zanieczyszczających do wód, takimi jak w szczególności redukcja populacji ryb określonych gatunków, a nawet, w pewnych przypadkach, zanikanie szeregu tych gatunków.

(4)

Decyzja nr 1600/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lipca 2002 r. ustanawiająca szósty wspólnotowy program działań w zakresie środowiska naturalnego (5) ma na celu zagwarantowanie osiągnięcia poziomów jakości wód powierzchniowych, które nie wywierają znacznego wpływu na środowisko naturalne oraz nie stwarzają zagrożenia dla środowiska naturalnego.

(5)

Różnice pomiędzy przepisami obowiązującymi w różnych Państwach Członkowskich w zakresie jakości wody słodkiej, w której mogą żyć ryby, mogą stwarzać nierówne warunki konkurencji i w ten sposób bezpośrednio wpływać na funkcjonowanie rynku wewnętrznego.

(6)

W celu osiągnięcia celów niniejszej dyrektywy Państwa Członkowskie powinny określić wody, do których będzie się ona stosować, oraz będą musiały ustalić dla nich wartości dopuszczalne zgodne z niektórymi parametrami. Zostaną podjęte działania zapewniające, że wody wyznaczone w ten sposób będą odpowiadać tym wartościom w ciągu pięciu lat od ich wyznaczenia.

(7)

Należy ustanowić przepisy, że wody słodkie, w których mogą żyć ryby, będą, na niektórych warunkach, uważane za spełniające te wartości parametryczne, nawet jeżeli określony procent próbek nie spełni wymienionych wartości granicznych.

(8)

W celu zapewnienia, że jakość wód słodkich, w których mogą żyć ryby słodkowodne jest sprawdzana, należy pobierać minimalną liczbę próbek i wykonywać pomiary, odnoszące się do wymienionych w załączniku parametrów. Zależnie od jakości wody można zmniejszyć ilość pobieranych próbek lub zaprzestać ich pobierania.

(9)

Państwa Członkowskie nie są w stanie kontrolować niektórych warunków naturalnych i dlatego, w pewnych przypadkach, niezbędna jest możliwość odstępstwa od niniejszej dyrektywy.

(10)

Postęp naukowo-techniczny może spowodować konieczność szybkiego dostosowania pewnych wymogów ustanowionych w załączniku I. Dla ułatwienia wprowadzania w życie środków wymaganych w tym celu należy ustanowić procedurę umożliwiającą bliską współpracę między Państwami Członkowskimi a Komisją, zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (6).

(11)

Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań Państw Członkowskich odnoszących się do terminów transpozycji do prawa wewnętrznego dyrektyw określonych w załączniku III część B,

a)

naturalnie zróżnicowanych gatunków lokalnych;

b)

gatunków, których obecność właściwe organy Państwa Członkowskiego uznają za pożądaną dla gospodarki wodnej.

a)

określenie „wody łososiowe” oznacza wody, w których żyją lub będą mogły żyć ryby z gatunków takich jak łosoś (Salmo salar), pstrąg (Salmo trutta), lipień (Thumallus thymallus) i sieja (Coregonus);

b)

określenie „wody karpiowe” oznacza wody, w których żyją lub będą mogły żyć ryby karpiowate lub innych gatunków, np. szczupak (Esox lucius), okoń (Perca fluvialis) i węgorz (Anguilla anguilla).

a)

95 % próbek dla parametrów: pH, BZT-5, azotany, niezjonizowany amoniak, całkowita zawartość azotanów amonu, całkowita zawartość chloru resztkowego, całkowita zawartość cynku i rozpuszczonej miedzi. Jeżeli częstotliwość pobierania próbek jest mniejsza niż jedna próbka miesięcznie, wszystkie wyżej wymienione wartości i uwagi są przestrzegane przy wszystkich próbkach;

b)

wartości procentowych wymienionych w załączniku I dla parametrów: temperatura i tlen rozpuszczony;

c)

średniego stężenia dla parametru: zawiesina ciała stałego.

a)

w przypadku pewnych parametrów oznaczonych (0) w załączniku I z uwagi na wyjątkowe warunki pogodowe lub geograficzne;

b)

kiedy wyznaczone wody podlegają naturalnemu wzbogaceniu w pewne substancje, tak że wartości wymienione w załączniku I nie są uwzględniane.

Naturalne wzbogacenie oznacza proces, poprzez który bez interwencji człowieka dany zbiornik wodny otrzymuje z gleby pewne substancje w niej zawarte.

a)

wód wyznaczonych zgodnie z art. 4 ust. 1, w formie streszczenia;

b)

zmiany w wyznaczeniu niektórych wód zgodnie z art. 4 ust. 2;

c)

przepisów ustanowionych w celu wprowadzenia nowych parametrów zgodnie z art. 9;

d)

stosowania odstępstw od wartości wymienionych w kolumnie I w załączniku I.

25.9.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 264/32

(1)

Druga dyrektywa Rady 77/91/EWG z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie koordynacji gwarancji, jakie są wymagane w państwach członkowskich od spółek w rozumieniu art. 58 akapit drugi Traktatu, w celu uzyskania ich równoważności, dla ochrony interesów zarówno wspólników, jak i osób trzecich, w zakresie tworzenia spółki akcyjnej, jak również utrzymania i zmian jej kapitału (3), określa wymagania w zakresie szeregu środków dotyczących kapitału, podejmowanych przez takie spółki.

(2)

W swoim komunikacie z dnia 21 maja 2003 r. dla Rady i Parlamentu Europejskiego zatytułowanym „Unowocześnienie prawa spółek i wzmocnienie ładu korporacyjnego w Unii Europejskiej – plan działania” Komisja formułuje wniosek stwierdzający, że uproszczenie i unowocześnienie dyrektywy 77/91/EWG przyczyniłoby się w znacznym stopniu do promowania skuteczności i konkurencyjności przedsiębiorstw bez ograniczania ochrony oferowanej akcjonariuszom i wierzycielom. Cele te mają znaczenie priorytetowe, jednak nie wpływają na potrzebę niezwłocznego ogólnego zbadania, czy możliwa jest alternatywa dla systemu utrzymania kapitału, która pozwoliłaby na odpowiednią ochronę interesów wierzycieli i akcjonariuszy spółki akcyjnej.

(3)

Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zezwolenia spółkom akcyjnym na wydawanie akcji za wkłady inne niż pieniężne bez stawiania im wymogu uzyskania specjalnych wycen dokonywanych przez biegłych rewidentów w przypadkach, w których istnieje wyraźny punkt odniesienia dla wyceny takiego wkładu. Niemniej jednak powinno się zagwarantować prawo akcjonariuszy mniejszościowych do żądania przeprowadzenia takiej wyceny.

(4)

Spółki akcyjne powinny mieć możliwość nabywania własnych akcji do wysokości kapitału rezerwowego spółki przeznaczonego do podziału, a okres, na który na takie nabycie może zostać udzielone upoważnienie walnego zgromadzenia, powinien zostać przedłużony, tak aby zwiększyć elastyczność i ograniczyć obciążenia administracyjne spółek, które muszą natychmiast reagować na sytuację rynkową wpływającą na cenę ich akcji.

(5)

Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zezwolenia spółkom akcyjnym na udzielanie pomocy finansowej w celu nabycia ich akcji przez osobę trzecią do wysokości kapitału rezerwowego spółki przeznaczonego do podziału, tak aby zwiększyć elastyczność w zakresie zmian w strukturze własności kapitału zakładowego spółek. Możliwość ta powinna być uzależniona od istnienia zabezpieczeń, mając na uwadze cel niniejszej dyrektywy, jakim jest ochrona zarówno akcjonariuszy, jak i osób trzecich.

(6)

W celu wzmocnienia ujednoliconej ochrony wierzycieli we wszystkich państwach członkowskich wierzyciele powinni mieć możliwość, pod pewnymi warunkami, skorzystania z postępowania sądowego lub administracyjnego, w przypadku gdy ich wierzytelności są zagrożone w konsekwencji obniżenia kapitału spółki akcyjnej.

(7)

Aby zapobiegać nadużyciom na rynku, państwa członkowskie powinny uwzględnić, do celów wykonania niniejszej dyrektywy, przepisy dyrektywy 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie wykorzystywania poufnych informacji i manipulacji na rynku (nadużyć na rynku) (4), rozporządzenia Komisji (WE) nr 2273/2003 z dnia 22 grudnia 2003 r. wykonującego dyrektywę 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do zwolnień dla programów odkupu i stabilizacji instrumentów finansowych (5) oraz dyrektywy Komisji 2004/72/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. wykonującej dyrektywę 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie dopuszczalnych praktyk rynkowych, definicji informacji wewnętrznej w odniesieniu do towarowych instrumentów pochodnych, sporządzania list osób mających dostęp do informacji wewnętrznych, powiadamiania o transakcjach związanych z zarządem oraz powiadamiania o podejrzanych transakcjach (6).

(8)

W związku z tym dyrektywa 77/91/EWG powinna zostać odpowiednio zmieniona.

(9)

Zgodnie z pkt 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (7) zachęca się państwa członkowskie do sporządzania, dla ich własnych celów i w interesie Wspólnoty, własnych tabel, które w możliwie najszerszym zakresie odzwierciedlają korelacje pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji, oraz do podawania ich do wiadomości publicznej,

1)

artykuł 1 ust. 1 tiret 21 otrzymuje następujące brzmienie:

;

2)

dodaje się art. 10a i 10b w brzmieniu:

„Artykuł 10a

1.   Państwa członkowskie mogą zadecydować o niestosowaniu art. 10 ust. 1, 2 i 3 w przypadku, gdy na podstawie decyzji organu administrującego lub zarządzającego przedmiotem wkładu innego niż pieniężny są zbywalne papiery wartościowe zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 18 dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych (8) lub instrumenty rynku pieniężnego zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 19 tej dyrektywy, a wartość tych papierów wartościowych lub instrumentów rynku pieniężnego jest obliczana według średniej ceny ważonej, po której były one przedmiotem obrotu na jednym lub kilku rynkach regulowanych zdefiniowanych w art. 4 ust. 1 pkt 14 powyższej dyrektywy w odpowiednio długim okresie, który zostanie określony w prawie krajowym, poprzedzającym datę faktycznego wniesienia odpowiedniego wkładu innego niż pieniężny.

Jednakże w przypadkach gdy na cenę tę wpłynęły wyjątkowe okoliczności, które znacząco zmieniłyby wartość aktywów w dacie ich faktycznego wniesienia, w tym w przypadkach, gdy rynek takich zbywalnych papierów wartościowych lub instrumentów rynku pieniężnego stracił płynność, dokonuje się ponownej wyceny z inicjatywy i na odpowiedzialność organu administrującego lub zarządzającego. Do celów ponownej wyceny stosuje się art. 10 ust. 1, 2 i 3.

2.   Państwa członkowskie mogą zadecydować o niestosowaniu art. 10 ust. 1, 2 i 3 w przypadku, gdy na podstawie decyzji organu administrującego lub zarządzającego przedmiotem wkładu innego niż pieniężny są aktywa inne niż zbywalne papiery wartościowe i instrumenty rynku pieniężnego, o których mowa w ust. 1, w stosunku do których uznany niezależny biegły wydał już opinię na temat ich wartości godziwej i kiedy spełnione są następujące warunki:

W przypadku wystąpienia nowych okoliczności kwalifikujących, które zasadniczo zmieniłyby wartość godziwą aktywów w dacie ich faktycznego wniesienia, dokonuje się ponownej wyceny z inicjatywy i na odpowiedzialność organu administrującego lub zarządzającego. Do celów ponownej wyceny stosuje się art. 10 ust. 1, 2 i 3.

W przypadku braku takiej ponownej wyceny jeden lub więcej akcjonariuszy, posiadających łączny udział wynoszący przynajmniej 5 % subskrybowanego kapitału spółki w dniu podjęcia decyzji o podwyższeniu kapitału, mogą zażądać przeprowadzenia wyceny przez niezależnego biegłego; w tym przypadku stosuje się art. 10 ust. 1, 2 i 3. Taki akcjonariusz lub akcjonariusze mogą złożyć wniosek aż do dnia wniesienia wkładu, pod warunkiem że w dniu złożenia takiego wniosku posiadają oni nadal, tak jak w dniu podjęcia decyzji o podwyższeniu kapitału, łączny udział wynoszący przynajmniej 5 % subskrybowanego kapitału spółki.

3.   Państwa członkowskie mogą zadecydować o niestosowaniu art. 10 ust. 1, 2 i 3 w przypadku, gdy na podstawie decyzji organu administrującego lub zarządzającego przedmiotem wkładu innego niż pieniężny są aktywa inne niż zbywalne papiery wartościowe i instrumenty rynku pieniężnego, o których mowa w ust. 1, których wartość godziwa wynika z wartości poszczególnych aktywów, określonej w sprawozdaniu finansowym za poprzedni rok obrotowy, pod warunkiem że sprawozdanie finansowe zostało poddane kontroli zgodnie z dyrektywą 2006/43/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie ustawowych badań rocznych sprawozdań finansowych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych (9).

Ustęp 2 akapity drugi i trzeci stosuje się odpowiednio.

Artykuł 10b

1.   W przypadku gdy wkład inny niż pieniężny, o którym mowa w art. 10a, zostaje wniesiony bez sprawozdania biegłego rewidenta, o którym mowa w art. 10 ust. 1, 2 i 3, oprócz wymagań określonych w art. 3 lit. h) i w terminie jednego miesiąca od daty faktycznego wniesienia wkładu, ogłasza się oświadczenie zawierające następujące informacje:

Ogłoszenia dokonuje się w sposób określony w przepisach każdego państwa członkowskiego zgodnie z art. 3 dyrektywy 68/151/EWG.

2.   W przypadku gdy proponuje się wniesienie wkładu innego niż pieniężny bez sprawozdania biegłego rewidenta, o którym mowa w art. 10 ust. 1, 2 i 3, w odniesieniu do proponowanego podwyższenia kapitału, które ma zostać dokonane zgodnie z art. 25 ust. 2, należy opublikować ogłoszenie zawierające datę podjęcia decyzji o podwyższeniu i informacje wymienione w ust. 1, w sposób określony w przepisach każdego państwa członkowskiego zgodnie z art. 3 dyrektywy 68/151/EWG, przed wniesieniem aktywów w formie wkładu innego niż pieniężny. W tym przypadku oświadczenie zgodnie z ust. 1 ogranicza się do oświadczenia, że od dnia opublikowania powyższego ogłoszenia nie wystąpiły żadne nowe okoliczności kwalifikujące.

3.   Każde państwo członkowskie zapewnia odpowiednie gwarancje zapewniające zgodność z procedurą określoną w art. 10a oraz w niniejszym artykule, w przypadku gdy wkład inny niż pieniężny jest wnoszony bez sprawozdania biegłego rewidenta, o którym mowa w art. 10 ust. 1, 2 i 3.

3)

w art. 11 ust. 1 akapit pierwszy wprowadza się następujące zmiany:

4)

artykuł 19 ust. 1 otrzymuje następujące brzmienie:

„1.   Bez uszczerbku dla zasady równego traktowania wszystkich akcjonariuszy będących w takiej samej sytuacji oraz dla dyrektywy 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie wykorzystywania poufnych informacji i manipulacji na rynku (nadużyć na rynku) (10), państwa członkowskie mogą zezwolić spółce na nabywanie własnych akcji przez nią samą albo za pośrednictwem osoby działającej we własnym imieniu, ale na rachunek tej spółki. W zakresie, w jakim nabycie takie jest dozwolone, państwa członkowskie zezwalają na jego dokonanie z zastrzeżeniem następujących warunków:

Ponadto państwa członkowskie mogą również poddać nabycie w rozumieniu akapitu pierwszego któremukolwiek z następujących warunków:

5)

w art. 20 ust. 3 wyrazy „art. 15 ust. 1 lit. a)” zastępuje się wyrazami „art. 15 ust. 1 lit. a) i b)”;

6)

artykuł 23 ust. 1 otrzymuje następujące brzmienie:

„1.   W przypadku gdy państwa członkowskie zezwalają spółce na bezpośrednie albo pośrednie dokonywanie zaliczkowych wypłat lub udzielanie pożyczek, lub ustanawianie zabezpieczeń w celu nabycia jej własnych akcji przez osobę trzecią, uzależniają one takie transakcje od spełnienia warunków określonych w akapitach drugim, trzecim, czwartym i piątym.

Transakcji dokonuje się na odpowiedzialność organu administrującego lub zarządzającego na rzetelnych warunkach rynkowych, szczególnie w odniesieniu do odsetek otrzymywanych przez spółkę oraz w odniesieniu do zabezpieczeń ustanowionych na rzecz spółki z tytułu pożyczek i zaliczek, o których mowa w akapicie pierwszym. Należy dokładnie sprawdzić wypłacalność osoby trzeciej lub, w przypadku transakcji wielostronnych, każdej ze stron.

Organ administrujący lub zarządzający przedstawia transakcje do uprzedniej akceptacji walnego zgromadzenia, a walne zgromadzenie działa w tym zakresie zgodnie z zasadami dotyczącymi kworum i większości ustanowionymi w art. 40. Organ administrujący lub zarządzający przedkłada walnemu zgromadzeniu pisemne sprawozdanie wskazujące powody transakcji, interes spółki w dokonaniu takiej transakcji, warunki dokonania tej transakcji, ryzyko związane z transakcją w zakresie płynności i wypłacalności spółki oraz cenę, za jaką osoba trzecia ma dokonać nabycia akcji. Sprawozdanie to podlega złożeniu w rejestrze w celu jego ogłoszenia zgodnie z art. 3 dyrektywy 68/151/EWG.

Łączna pomoc finansowa przyznawana osobom trzecim nie może w żadnym czasie prowadzić do obniżenia wartości aktywów netto poniżej kwoty określonej w art. 15 ust. 1 lit. a) i b), uwzględniając również każde obniżenie wartości aktywów netto, które mogło nastąpić w wyniku nabycia przez spółkę lub na rachunek spółki własnych akcji, zgodnie z art. 19 ust. 1. Spółka umieszcza w bilansie po stronie pasywów niepodlegającą podziałowi rezerwę w wysokości łącznej pomocy finansowej.

W przypadku gdy osoba trzecia z pomocą finansową ze strony spółki nabywa własne akcje tej spółki w rozumieniu art. 19 ust. 1 lub subskrybuje akcje wyemitowane w ramach podwyższenia subskrybowanego kapitału, takie nabycie lub subskrypcja jest realizowane za godziwą cenę.”

7)

dodaje się art. 23a w następujacym brzmieniu:

„Artykuł 23a

W przypadkach gdy poszczególni członkowie organu administrującego lub zarządzającego spółki będącej stroną transakcji, o której mowa w art. 23 ust. 1, lub organu administrującego lub zarządzającego jednostki dominującej w rozumieniu art. 1 dyrektywy Rady 83/349/EWG z dnia 13 czerwca 1983 r. w sprawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych (11) lub sama jednostka dominująca lub osoby działające we własnym imieniu, ale na rachunek członków takich organów lub takich jednostek są jednocześnie stroną przeciwną takiej transakcji, państwa członkowskie zapewniają za pomocą odpowiednich zabezpieczeń, aby transakcja taka nie była sprzeczna z najlepszym interesem spółki.

8)

artykuł 27 ust. 2 akapit drugi otrzymuje następujące brzmienie:

„Stosuje się art. 10 ust. 2 i 3 oraz art. 10a i 10b.”

9)

artykuł 32 ust. 1 otrzymuje następujące brzmienie:

„1.   W przypadku obniżenia kapitału subskrybowanego przynajmniej ci wierzyciele, których wierzytelności powstały przed ogłoszeniem decyzji o obniżeniu, mają przynajmniej prawo do uzyskania zabezpieczenia wierzytelności, które nie stały się wymagalne przed datą takiego ogłoszenia. Prawo to nie może zostać wyłączone przez państwa członkowskie, chyba że wierzyciel dysponuje odpowiednimi zabezpieczeniami lub zabezpieczenia takie nie są konieczne, biorąc pod uwagę aktywa spółki.

Państwa członkowskie ustalają warunki wykonywania prawa określonego w akapicie pierwszym. W każdym przypadku państwa członkowskie zapewniają, aby wierzyciele mogli zwrócić się do odpowiedniego organu administracyjnego lub sądowego o odpowiednie zabezpieczenia, pod warunkiem że są w stanie wykazać w sposób wiarygodny, że z powodu obniżenia kapitału subskrybowanego zaspokojenie ich roszczeń jest zagrożone oraz że nie uzyskali odpowiednich zabezpieczeń od spółki.”

10)

artykuł 41 ust. 1 otrzymuje następujące brzmienie:

„1.   Państwa członkowskie mogą odstąpić od art. 9 ust. 1, art. 19 ust. 1 lit. a) zdanie pierwsze oraz od art. 25, 26 i 29 w zakresie, w jakim odstępstwa takie są niezbędne do przyjęcia lub stosowania przepisów mających na celu zachęcenie pracowników lub innych grup osób określonych przez prawo krajowe do uczestnictwa w kapitale przedsiębiorstw.”