ZAŁĄCZNIK

do rozporządzenia Komisji z dnia 5 lipca 2006 r. ustanawiającego standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw

(EUR/100 kg)
Kod CN	Kod krajów trzecich (1)	Standardowa wartość w przywozie
0702 00 00	052	67,5
	204	28,7
	999	48,1
0707 00 05	052	81,0
	999	81,0
0709 90 70	052	91,1
	999	91,1
0805 50 10	388	56,4
	528	55,5
	999	56,0
0808 10 80	388	84,2
	400	113,4
	404	102,8
	508	86,5
	512	76,0
	524	54,3
	528	78,9
	720	115,7
	800	145,8
	804	97,3
	999	95,5
0808 20 50	388	112,2
	512	95,3
	528	84,9
	720	39,0
	999	82,9
0809 10 00	052	190,0
	999	190,0
0809 20 95	052	314,6
	068	107,3
	608	218,2
	999	213,4
0809 40 05	624	146,3
	999	146,3

---

(1)  Nomenklatura krajów ustalona w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 750/2005 (Dz.U. L 126 z 19.5.2005, str. 12). Kod „999” odpowiada „innym pochodzeniom”.

ZAŁĄCZNIK

W załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1071/2005 dodaje się poniższe wytyczne dotyczące mięsa drobiowego:

ZAŁĄCZNIK

Wartości procentowe wydawania wnioskowanych ilości i stawki refundacji stosowane w odniesieniu do pozwoleń w systemie B, o które wnioskowano od 16 maja do 30 czerwca 2006 r. (pomidory, pomarańcze, cytryny oraz jabłka)

Produkt	Stawka refundacji (EUR/t netto)	Wartość procentowa wydawania wnioskowanych ilości
Pomidory	30	100 %
Pomarańcze	39	100 %
Cytryny	60	100 %
Jabłka	33	100 %

ZAŁĄCZNIK I

ZAŁĄCZNIK II

DEFINICJE ODNOSZĄCE SIĘ DO WYMOGÓW SPRAWOZDAWCZOŚCI STATYSTYCZNEJ

Definicje ogólne

Do celów statystycznych instytucje pocztowe konsolidują działalność wszystkich swoich jednostek (zarejestrowanych siedzib lub centrali i/lub oddziałów) mających siedzibę na terytorium tego samego kraju. Do celów statystycznych nie dopuszcza się konsolidacji wykraczającej poza granice krajowe.

Jeżeli spółka macierzysta i jej jednostki zależne są instytucjami pocztowymi mającymi siedzibę na terytorium tego samego kraju, zezwala się spółce macierzystej na konsolidowanie w jej sprawozdaniach statystycznych działalności tych jednostek zależnych. Jednostki zależne są odrębnymi osobami prawnymi, w których inny podmiot posiada udział większościowy lub całkowity, natomiast oddziały nie posiadają osobowości prawnej i są całkowitą własnością spółki macierzystej.

Jeżeli instytucja pocztowa posiada oddziały na terytorium innych uczestniczących państw członkowskich, to zarejestrowana siedziba lub centrala zlokalizowana na terytorium określonego uczestniczącego państwa członkowskiego uznaje swoje pozycje ze wszystkimi tymi oddziałami za pozycje z rezydentami innych uczestniczących państw członkowskich. Natomiast oddział mający siedzibę w określonym państwie członkowskim uznaje swoje pozycje z zarejestrowaną siedzibą lub centralą albo innymi oddziałami tej samej instytucji, mającymi siedzibę na terytoriach innych uczestniczących państw członkowskich, za pozycje z rezydentami innych uczestniczących państw członkowskich.

Jeżeli instytucja pocztowa posiada oddziały poza terytorium uczestniczących państw członkowskich, to jej zarejestrowana siedziba lub centrala zlokalizowana na terytorium określonego uczestniczącego państwa członkowskiego uznaje pozycje ze wszystkimi tymi oddziałami za pozycje z rezydentami krajów reszty świata. Natomiast oddział mający siedzibę w określonym państwie członkowskim uznaje swoje pozycje z zarejestrowaną siedzibą lub centralą albo innym oddziałem tej samej instytucji, mającymi siedzibę poza uczestniczącymi państwami członkowskimi, za pozycje z rezydentami krajów reszty świata.

Instytucje pocztowe mające siedzibę w „oazach podatkowych” traktuje się ze statystycznego punktu widzenia jako rezydentów terytoriów, na których te oazy się znajdują.

Definicje sektorów

ESA 95 stanowi standard klasyfikacji sektorów. Partnerzy operacji z instytucjami pocztowymi, którzy mają siedzibę na terytorium państwa członkowskiego, klasyfikowani są zgodnie z ich krajową klasyfikacją sektorową lub instytucjonalną, zgodnie z listą MIF utworzoną do celów statystycznych oraz wskazówkami dla sektoryzacji sektorowej klientów zamieszczonymi w instrukcji w sprawie sektoryzacji w statystyce pieniężnej i bankowej („Wskazówki dla klasyfikacji sektorowej klientów”) EBC, które zgodne są, w jak największym możliwym stopniu, z zasadami klasyfikacji spójnymi z ESA 95.

„MIF” obejmują następujące sektory i podsektory:

—   monetarne instytucje finansowe (MIF): rezydenckie instytucje kredytowe zdefiniowane w prawie wspólnotowym oraz inne rezydenckie instytucje finansowe, których działalność polega na przyjmowaniu depozytów i/lub bliskich substytutów depozytów od podmiotów innych niż MIF oraz udzielaniu kredytów i/lub inwestowaniu w papiery wartościowe na własny rachunek,

—   instytucje kredytowe: zgodnie z definicją prawa wspólnotowego (1); a) przedsiębiorstwo, którego działalność polega na przyjmowaniu depozytów lub innych środków zwrotnych od ludności (2) oraz udzielaniu kredytów na własny rachunek; lub b) instytucja pieniądza elektronicznego w znaczeniu dyrektywy 2000/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 września 2000 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożnościowego nad ich działalnością (3),

—   banki centralne: krajowe banki centralne uczestniczących państw członkowskich i EBC,

—   fundusze rynku pieniężnego: przedsiębiorstwa wspólnego inwestowania, których jednostki uczestnictwa są, pod względem płynności, bliskimi substytutami depozytów oraz które inwestują głównie w instrumenty rynku pieniężnego i/lub jednostki uczestnictwa FRP, i/lub inne przenaszalne instrumenty dłużne z terminem zapadalności do jednego roku włącznie, i/lub depozyty bankowe, i/lub które przynoszą stopę zwrotu zbliżoną do stóp procentowych instrumentów rynku pieniężnego,

—   pozostałe monetarne instytucje finansowe: pozostałe rezydenckie instytucje finansowe spełniające definicję MIF niezależnie od charakteru ich działalności.

Instytucje bankowe z siedzibą poza państwami członkowskimi nazywane są „bankami”, a nie MIF. Podobnie termin „instytucje inne niż MIF” odnosi się tylko do państw członkowskich; w odniesieniu do innych krajów właściwe jest określenie „instytucje niebankowe”. „Instytucje inne niż MIF” obejmują następujące sektory i podsektory:

—   instytucje rządowe i samorządowe: jednostki rezydenckie, których działalność polega głównie na wytwarzaniu towarów i usług nierynkowych przeznaczonych do spożycia indywidualnego i zbiorowego i/lub na redystrybucji dochodu narodowego i dóbr (ESA 95, par. 2.68–2.70),

—   instytucje rządowe szczebla centralnego: państwowe służby administracyjne i inne agencje centralne, których kompetencje obejmują całe terytorium ekonomiczne kraju, z wyjątkiem zarządzania funduszami ubezpieczeń społecznych (ESA 95, par. 2.71),

—   instytucje rządowe szczebla regionalnego: odrębne jednostki instytucjonalne sprawujące niektóre funkcje rządu na szczeblu niższym niż centralny i wyższym niż samorządowy, z wyjątkiem zarządzania funduszami ubezpieczeń społecznych (ESA 95, par. 2.72),

—   instytucje samorządowe: administracja publiczna, której kompetencje obejmują jedynie lokalną część terytorium ekonomicznego kraju, z wyjątkiem lokalnych agencji funduszy ubezpieczeń społecznych (ESA 95, par. 2.73),

—   fundusze ubezpieczeń społecznych: centralne, regionalne i lokalne jednostki instytucjonalne, których podstawową działalnością jest zabezpieczenie świadczeń społecznych (ESA 95, par. 2.74).

Pozostałe sektory krajowe, tj. rezydenci inni niż MIF oraz instytucje rządowe i samorządowe, obejmują:

—   pozostałe instytucje pośrednictwa finansowego + pomocnicze instytucje finansowe: niemonetarne przedsiębiorstwa finansowe i jednostki typu przedsiębiorstwo (z wyjątkiem instytucji ubezpieczeniowych i funduszy emerytalnych), których działalność polega głównie na pośrednictwie finansowym polegającym na zaciąganiu zobowiązań w formie innej niż gotówka, depozyty i/lub bliskie substytuty depozytów od jednostek instytucjonalnych innych niż MIF (ESA 95, par. 2.53–2.56). Do podsektora tego zalicza się również pomocnicze instytucje finansowe obejmujące wszystkie przedsiębiorstwa finansowe i jednostki typu przedsiębiorstwo, które głównie prowadzą pomocniczą działalność finansową (ESA 95, par. 2.57–2.59),

—   instytucje ubezpieczeniowe i fundusze emerytalne: niemonetarne przedsiębiorstwa finansowe i jednostki typu przedsiębiorstwo, których działalność polega głównie na pośrednictwie finansowym będącym konsekwencją podziału ryzyka (ESA 95, par. 2.60–2.67),

—   przedsiębiorstwa niefinansowe: przedsiębiorstwa i jednostki typu przedsiębiorstwo niezajmujące się pośrednictwem finansowym, których główną działalnością jest wytwarzanie towarów rynkowych i usług niefinasnowych (ESA 95, par. 2.21–2.31),

—   gospodarstwa domowe: osoby fizyczne lub grupy osób będące konsumentami i producentami towarów i usług niefinansowych wyłącznie na użytek własny oraz producentami towarów rynkowych oraz usług niefinansowych i finansowych, pod warunkiem że ich działalność nie jest tożsama z działalnością jednostek typu przedsiębiorstwo. Do podsektora tego zalicza się instytucje niekomercyjne działające na rzecz gospodarstw domowych, których działalność polega głównie na wytwarzaniu towarów i usług nierynkowych przeznaczonych dla konkretnych grup gospodarstw domowych (ESA 95, par. 2.75–2.88).

Dalsze wskazówki dotyczące klasyfikacji sektorowej partnerów operacji innych niż MIF z siedzibą poza terytorium krajowym znajdują się w przewodniku EBC w sprawie sektoryzacji w statystyce pieniężnej i bankowej.

Definicje kategorii instrumentów

Definicje kategorii aktywów i pasywów uwzględniają właściwości różnych systemów finansowych. Niektóre kategorie aktywów i pasywów podzielone zostały według terminów pierwotnych. Termin pierwotny oznacza określony okres obowiązywania instrumentu finansowego, przed którym nie można go wykupić (np. dłużne papiery wartościowe) lub jego wcześniejszy wykup spowoduje pewne restrykcje (np. niektóre rodzaje depozytów). Termin wypowiedzenia oznacza okres pomiędzy zawiadomieniem przez posiadacza o zamiarze wykupu instrumentu a dniem, w którym posiadacz może zamienić ten instrument na gotówkę bez żadnych restrykcji. Instrumenty finansowe podzielone są według terminu wypowiedzenia tylko wówczas, gdy nie są instrumentami terminowymi.

Poniższe tabele przedstawiają szczegółowy standardowy opis kategorii instrumentów, które KBC przenoszą na kategorie stosowane na szczeblu krajowym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem (4).

Szczegółowy opis kategorii instrumentów miesięcznego zagregowanego bilansu sektora MIF

AKTYWA

Kategoria	Opis
1. Gotówka w kasie	Banknoty i monety denominowane w euro i walutach obcych znajdujące się w obiegu, wykorzystywane zwykle do dokonywania płatności.
2. Kredyty, pożyczki i inne należności	Do celów sprawozdawczości pozycja ta obejmuje środki wypłacone przez instytucje sprawozdające kredytobiorcom, które istnieją w formie zdematerializowanej lub posiadają formę jednego dokumentu (nawet jeśli jest on zbywalny). Pozycja ta obejmuje aktywa w formie depozytów. — depozyty złożone w MIF — kredyty w sytuacji nieprawidłowej, które nie zostały spłacone lub spisane w ciężar rezerw Za kredyty w sytuacji nieprawidłowej uważa się kredyty przeterminowane lub w inny sposób zagrożone. KBC określają, czy kredyty w sytuacji nieprawidłowej wykazywane są w ujęciu brutto czy też pomniejszane o rezerwy celowe. — niezbywalne papiery wartościowe Dłużne papiery wartościowe, które nie są zbywalne i nie są przedmiotem obrotu na rynkach wtórnych, patrz również „kredyty w obrocie” — kredyty w obrocie Kredyty, które de facto stały się zbywalne, klasyfikuje się w aktywnej pozycji „kredyty, pożyczki i inne należności”, pod warunkiem że będą nadal ewidencjonowane na podstawie jednego dokumentu i, co do zasady, będą przedmiotem obrotu jedynie okazjonalnie. — zadłużenie podporządkowane w formie depozytów lub kredytów Podporządkowane instrumenty dłużne stanowią podporządkowaną należność od instytucji emitującej, która może być zrealizowana dopiero po zaspokojeniu wszystkich roszczeń wyższej rangi (np. depozytów/kredytów), co nadaje tym instrumentom cech „papierów wartościowych z prawem do kapitału i udziałów”. Do celów statystycznych zadłużenie podporządkowane klasyfikuje się zgodnie z charakterem instrumentu finansowego, tj. albo jako „kredyty”, albo „dłużne papiery wartościowe”. W przypadku gdy portfel wszystkich rodzajów podporządkowanych wierzytelności przysługujących danej instytucji pocztowej wykazywany jest do celów statystycznych jako jedna liczba, wówczas liczbę tę klasyfikuje się w pozycji „dłużne papiery wartościowe” na tej podstawie, iż zadłużenie podporządkowane ma w przeważającej mierze formę papierów wartościowych, a nie kredytów. — należności z tytułu operacji z przyrzeczeniem odkupu Zapis przeciwstawny do gotówki zapłaconej w zamian za papiery wartościowe zakupione przez instytucję sprawozdającą. Poniższych pozycji nie zalicza się do kredytów: — Kredyty udzielone na zasadzie powiernictwa Kredyty udzielone na zasadzie powiernictwa („kredyty powiernicze”) to kredyty udzielone w imieniu jednej strony („powiernika”) na rzecz strony trzeciej („beneficjenta”). Do celów statystycznych kredyty powiernicze nie są wykazywane w bilansie powiernika w przypadku gdy ryzyko i korzyści wynikające z prawa własności pozostają po stronie beneficjenta. Ryzyko i korzyści wynikające z prawa własności pozostają po stronie beneficjenta w przypadku gdy: i) beneficjent przyjmuje ryzyko kredytowe (tj. powiernik jest odpowiedzialny jedynie za administracyjne zarządzanie kredytem); lub ii) inwestycja dokonana przez beneficjenta jest zabezpieczona przed ryzykiem straty, w razie gdyby nastąpiła likwidacja działalności powiernika (tj. kredyt powierniczy nie stanowi części aktywów powiernika, które podlegają podziałowi w razie upadłości).
3. Dłużne papiery wartościowe	Dłużne papiery wartościowe, które są zbywalne i zazwyczaj są przedmiotem obrotu na rynkach wtórnych lub mogą być rozliczane na rynku oraz które nie dają posiadaczowi żadnych praw własności w stosunku do emitenta. Pozycja ta obejmuje: — papiery wartościowe, które dają posiadaczowi bezwarunkowe prawo do stałego lub umownie ustalonego dochodu w postaci płatności kuponowych i/lub do wypłaty określonej kwoty w określonym terminie (lub terminach) lub począwszy od daty określonej w chwili emisji — kredyty zbywalne, które zostały zrestrukturyzowane na dużą liczbę jednakowych dokumentów i które mogą być przedmiotem obrotu na rynkach wtórnych (patrz również: „kredyty w obrocie” w kategorii 2) — zadłużenie podporządkowane w formie dłużnych papierów wartościowych (patrz również: „zadłużenie podporządkowane w formie depozytów lub kredytów” w kategorii 2) — dla zachowania spójności traktowania operacji z przyrzeczeniem odkupu, papiery wartościowe pożyczone w ramach operacji pożyczania papierów wartościowych (securities lending) pozostają w bilansie pierwotnego posiadacza (i nie będą przenoszone do bilansu tymczasowego nabywcy) w przypadku wyraźnego przyrzeczenia (a nie zwykłej opcji), że operacja zostanie odwrócona
3a. Dłużne papiery wartościowe z terminem pierwotnym do jednego roku włącznie	— Zbywalne dłużne papiery wartościowe (w formie dokumentu lub zdematerializowanej) z terminem pierwotnym do jednego roku włącznie — Zbywalne kredyty z terminem pierwotnym do jednego roku włącznie zrestrukturyzowane na dużą liczbę jednakowych dokumentów, które mogą być przedmiotem obrotu na rynkach wtórnych — Zadłużenie podporządkowane w formie dłużnych papierów wartościowych z terminem pierwotnym do jednego roku włącznie
3b. Dłużne papiery wartościowe z terminem pierwotnym powyżej jednego roku do dwóch lat włącznie	— Zbywalne dłużne papiery wartościowe (w formie dokumentu lub zdematerializowanej) z terminem pierwotnym powyżej jednego roku do dwóch lat włącznie — Zbywalne kredyty z terminem pierwotnym powyżej jednego roku do dwóch lat włącznie zrestrukturyzowane na dużą liczbę jednakowych dokumentów, które mogą być przedmiotem obrotu na rynkach wtórnych — Zadłużenie podporządkowane w formie dłużnych papierów wartościowych z terminem pierwotnym powyżej jednego roku do dwóch lat włącznie
4. Jednostki uczestnictwa funduszy rynku pieniężnego	Pozycja ta obejmuje portfel jednostek uczestnictwa wyemitowanych przez FRP. FRP są przedsiębiorstwami wspólnego inwestowania, których jednostki uczestnictwa są, pod względem płynności, bliskimi substytutami depozytów oraz które inwestują głównie w instrumenty rynku pieniężnego i/lub jednostki uczestnictwa FRP, i/lub inne przenaszalne instrumenty dłużne z terminem zapadalności do jednego roku włącznie, i/lub depozyty bankowe, i/lub które przynoszą stopę zwrotu zbliżoną do stóp procentowych instrumentów rynku pieniężnego.

PASYWA

Kategoria	Opis
9. Depozyty i inne zobowiązania	Kwoty należne wierzycielom od instytucji sprawozdających, inne niż te wynikające z emisji zbywalnych papierów wartościowych. Do celów sprawozdawczości kategorię tę przedstawia się w podziale na depozyty i inne zobowiązania bieżące, terminowe, z terminem wypowiedzenia oraz operacje z przyrzeczeniem odkupu. „Depozyty i inne zobowiązania” obejmują również „kredyty” jako zobowiązania MIF. Z punktu widzenia definicji kredyty to kwoty otrzymane przez instytucje pocztowe, które nie są skonstruowane w postaci „depozytów”. ESA 95 wyróżnia „kredyty” i „depozyty” na podstawie identyfikacji strony inicjującej (jeżeli jest nią kredytobiorca, instrument jest kredytem, ale jeżeli jest nią kredytodawca, wówczas mamy do czynienia z depozytem), chociaż w praktyce znaczenie tego rozróżnienia zmienia się w zależności od krajowej struktury finansowej. W sprawozdawczości „kredyty” nie są wykazywane jako odrębna pozycja pasywnej strony bilansu. Zamiast tego kwoty uznane za „kredyty” klasyfikuje się, bez ich wyodrębniania, w pozycji „zobowiązania depozytowe”, o ile nie są one instrumentami zbywalnymi. Jest to zgodne z powyższą definicją „zobowiązań depozytowych”. Niezbywalne instrumenty dłużne wyemitowane przez instytucję sprawozdającą są zazwyczaj klasyfikowane jako „zobowiązania depozytowe”. Instrumenty można określać mianem „niezbywalnych” w tym znaczeniu, że istnieją ograniczenia co do przenoszenia prawa własności instrumentu, co oznacza, że nie mogą one być wprowadzana na rynek albo, chociaż z technicznego punktu widzenia są zbywalne, nie mogą być przedmiotem obrotu z uwagi na brak zorganizowanego rynku. Niezbywalne instrumenty emitowane przez instytucje sprawozdające, które stały się zbywalne i mogą być przedmiotem obrotu na rynkach wtórnych, należy przeklasyfikować do kategorii „dłużne papiery wartościowe”. Depozyty zabezpieczające złożone w ramach transakcji pochodnych należy klasyfikować jako „zobowiązania depozytowe” w przypadku, gdy stanowią one gotówkowe zabezpieczenie złożone w instytucjach pocztowych oraz w przypadku, gdy pozostają własnością depozytariusza i są mu wypłacane po zamknięciu transakcji. Na podstawie aktualnej praktyki rynkowej sugeruje się również, aby depozyty zabezpieczające otrzymane przez instytucję sprawozdającą były klasyfikowane jako „zobowiązania depozytowe” jedynie w części, w jakiej instytucja pocztowa otrzymała środki łatwo dostępne dla akcji kredytowej. W przypadku gdy część zabezpieczenia otrzymanego przez instytucję pocztową musi być przekazana innemu uczestnikowi rynku instrumentów pochodnych (np. izbie rozrachunkowej), jedynie część pozostającą w dyspozycji instytucji pocztowej należy zaklasyfikować jako „zobowiązanie depozytowe”. Złożoność obecnej praktyki rynkowej może utrudniać identyfikację tych depozytów zabezpieczających, które są faktycznie podlegają zwrotowi, ponieważ na tym samym rachunku składane są różne rodzaje depozytów zabezpieczających lub tych depozytów zabezpieczających, które instytucja pocztowa może wykorzystać do akcji kredytowej. W takich przypadkach dopuszcza się klasyfikowanie depozytów zabezpieczających do „pozostałych pasywów” lub „zobowiązań depozytowych” w zależności od praktyki krajowej. „Środki zablokowane związane np. z umowami leasingowymi” klasyfikuje się jako zobowiązania z tytułu depozytów w kategorii „depozyty i inne zobowiązania terminowe” lub „depozyty z terminem wypowiedzenia” w zależności od terminu wymagalności czy postanowień umowy. Środki (depozyty) otrzymane na zasadzie powiernictwa nie są wykazywane w bilansie statystycznym instytucji pocztowej (patrz: „Kredyty powiernicze” w kategorii 2)
9.1. Depozyty i inne zobowiązania bieżące	Depozyty, które mogą być zamienione na gotówkę i/lub przeniesione na żądanie za pomocą czeku, polecenia przelewu, stałego zlecenia płatniczego, polecenia pobrania itp. bez znaczącej zwłoki, restrykcji lub kary. Do pozycji tej zalicza się również środki równoznaczne kwotom przedpłaconym w kontekście pieniądza elektronicznego, bądź w formie pieniądza elektronicznego „kartowego” (np. karty przedpłacone), bądź pieniądza elektronicznego „sieciowego”, wyemitowanego przez instytucje pocztowe. Pozycja ta nie obejmuje nieprzenaszalnych depozytów, które można wycofać na żądanie, ale operacja ta polega znacznym karom. — środki (oprocentowane lub nieoprocentowane), które mogą być przeniesione na żądanie za pomocą czeku, polecenia przelewu, stałego zlecenia płatniczego, polecenia pobrania itp. bez znaczących restrykcji lub kary — środki (oprocentowane lub nieoprocentowane), które mogą być zamienione na gotówkę na żądanie lub następnego dnia po złożeniu depozytu bez znaczących restrykcji lub kary — środki (oprocentowane lub nieoprocentowane) równoznaczne kwotom przedpłaconym w kontekście pieniądza elektronicznego, bądź w formie pieniądza elektronicznego „kartowego” (np. karty przedpłacone), bądź pieniądza elektronicznego „sieciowego” — kredyty do zapłacenia do końca następnego dnia, w którym zostały udzielone
9.2. Depozyty i inne zobowiązania terminowe	Nieprzenaszalne depozyty, których nie można zamienić na gotówkę przed określonym terminem lub można zamienić na gotówkę przed tym określonym terminem, pod warunkiem że posiadacz poniesie pewną karę. Pozycja ta obejmuje również administracyjnie regulowane depozyty oszczędnościowe, w przypadku gdy kryterium wymagalności nie ma znaczenia (klasyfikowane do przedziału terminowego „powyżej dwóch lat”). Produkty finansowe z możliwością przedłużania należy klasyfikować zgodnie z ich pierwszym terminem. Chociaż depozyty terminowe mogą dawać możliwość wcześniejszego wykupu za uprzednim powiadomieniem, lub zwrotu na żądanie z zastrzeżeniem pewnych kar, to takie cechy nie są istotne do celów klasyfikacji.
9.2a. Depozyty i inne zobowiązania z terminem do jednego roku włącznie	— Środki złożone na określony termin nie dłuższy niż jeden rok (z wyjątkiem depozytów z terminem pierwotnym jednego dnia), które nie są przenaszalne i nie mogą być zamienione na gotówkę przed terminem wymagalności — Środki złożone na określony termin nie dłuższy niż jeden rok, które nie są przenaszalne, ale mogą być wypłacone przed terminem za uprzednim powiadomieniem; w przypadku zgłoszenia takiego powiadomienia środki te należy zaklasyfikować w pozycji 9.3a — Środki złożone na określony termin nie dłuższy niż jeden rok, które nie są przenaszalne, ale mogą być wypłacone na żądanie z zastrzeżeniem pewnych kar — Płatności zabezpieczające w ramach transakcji pochodnych, które zostaną zamknięte w ciągu jednego roku, stanowiące zabezpieczenia gotówkowe dla ochrony przed ryzykiem kredytowym, ale pozostające własnością deponenta i zwracane mu po zamknięciu transakcji — Kredyty zaewidencjonowane przez jeden dokument z terminem pierwotnym do jednego roku włącznie — Niezbywalne dłużne papiery wartościowe wyemitowane przez instytucje pocztowe (w formie zmaterializowanej lub zdematerializowanej) z terminem pierwotnym do jednego roku włącznie — Zadłużenie podporządkowane wyemitowane przez instytucje pocztowe w formie depozytów lub kredytów z terminem pierwotnym do jednego roku włącznie
9.2b. Depozyty i inne zobowiązania z terminem powyżej jednego roku do dwóch lat włącznie	— Środki złożone na określony termin pomiędzy jednym rokiem a dwoma latami, które nie są przenaszalne i nie mogą być zamienione na gotówkę przed terminem wymagalności — Środki złożone na określony termin pomiędzy jednym rokiem a dwoma latami, które nie są przenaszalne, ale mogą być wypłacone przed terminem za uprzednim powiadomieniem; w przypadku zgłoszenia takiego powiadomienia środki te należy zaklasyfikować w pozycji 9.3a — Środki złożone na określony termin pomiędzy jednym rokiem a dwoma latami, które nie są przenaszalne, ale mogą być wypłacone na żądanie z zastrzeżeniem pewnych kar — Płatności zabezpieczające w ramach transakcji pochodnych, które zostaną zamknięte w okresie pomiędzy jednym rokiem a dwoma latami, stanowiące zabezpieczenia gotówkowe dla ochrony przed ryzykiem kredytowym, ale pozostające własnością deponenta i zwracane mu po zamknięciu transakcji — Kredyty zaewidencjonowane przez jeden dokument z terminem pierwotnym powyżej jednego roku do dwóch lat włącznie — Niezbywalne dłużne papiery wartościowe wyemitowane przez instytucje pocztowe (w formie zmaterializowanej lub zdematerializowanej) z terminem pierwotnym powyżej jednego roku do dwóch lat włącznie — Zadłużenie podporządkowane wyemitowane przez instytucje pocztowe w formie depozytów lub kredytów z terminem pierwotnym powyżej jednego roku do dwóch lat włącznie
9.3. Depozyty z terminem wypowiedzenia	Nieprzenaszalne depozyty bez określonego terminu, których nie można zamienić na gotówkę bez uprzedniego wypowiedzenia, przed upływem którego zamiana na gotówkę jest niemożliwa lub możliwa jedynie z pewną karą. Kategoria ta obejmuje depozyty, które z prawnego punktu widzenia są wypłacane na żądanie, to podlegają karom i restrykcjom zgodnie z praktyką krajową (klasyfikowane do przedziału terminowego „do trzech miesięcy włącznie”) oraz rachunki inwestycyjne bez terminu wypowiedzenia lub ustalonego terminu wymagalności, z ograniczeniami dotyczącymi podejmowania środków (klasyfikowane do przedziału terminowego „powyżej trzech miesięcy”).
9.3a. Depozyty z terminem wypowiedzenia do trzech miesięcy włącznie	— Środki złożone bez określonego terminu, które mogą być wycofane jedynie za uprzednim powiadomieniem nie dłuższym niż trzy miesiące; jeśli wycofanie jest możliwe przed upływem tego terminu (lub nawet na żądanie), wiąże się z koniecznością zapłaty kary — Nieprzenaszalne depozyty oszczędnościowe płatne na żądanie lub inne rodzaje depozytów detalicznych, które, chociaż są z prawnego punktu widzenia zwrotne na żądanie, to podlegają znacznym karom — Środki złożone na określony termin, które są nieprzenaszalne, z możliwością wcześniejszego wypłacenia za uprzednim powiadomieniem nie dłuższym niż trzy miesiące

---

(1)  Artykuł 1 ust. 1 dyrektywy 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. dotyczącej podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (Dz.U. L 126 z 26.5.2000, str. 1), ostatnio zmienionej dyrektywą 2006/29/WE (Dz.U. L 70 z 9.3.2006, str. 50), oraz z wszelkimi późniejszymi zmianami.

(2)  W tym również przychody ze sprzedaży obligacji bankowych.

(3)  Dz.U. L 275 z 27.10.2000, str. 39. Dyrektywa z późniejszymi zmianami.

(4)  Innymi słowy, tabele te nie stanowią wykazu pojedynczych instrumentów finansowych.

ZAŁĄCZNIK III

MINIMALNE STANDARDY OBOWIĄZUJĄCE RZECZYWISTĄ POPULACJĘ SPRAWOZDAJĄCĄ

Instytucje sprawozdające powinny przestrzegać następujące minimalne standardy w celu spełnienia wymogów sprawozdawczości statystycznej EBC:

1.   Minimalne standardy przekazywania danych

a)	dane powinny być przekazywane do KBC w terminach wyznaczonych przez KBC;

b)	sprawozdania statystyczne powinny mieć postać i format zgodny z wymaganiami technicznymi określonymi przez KBC;

c)	instytucja sprawozdająca wyznacza osobę(-y), z którą(-ymi) należy się kontaktować;

d)	należy przestrzegać technicznych specyfikacji przekazywania danych do KBC.

2.   Minimalne standardy rzetelności

e)	dane statystyczne powinny być poprawne: — wszystkie warunki liniowe powinny być spełnione (np. składowe muszą sumować się na kwoty ogółem); — dane powinny być spójne w czasie;

f)	instytucje sprawozdające powinny być w stanie dostarczyć informacji na temat wydarzeń wynikających z dostarczonych danych;

g)	wszystkie informacje statystyczne powinny być kompletne: istnienie luk powinno być potwierdzone, wyjaśnione wobec KBC i, tam, gdzie to możliwe, jak najszybciej uzupełnione;

h)	informacje statystyczne nie powinny mieć luk ciągłych i strukturalnych;

i)	przy technicznej transmisji danych instytucje sprawozdające powinny uwzględniać wymiary i miejsca dziesiętne;

j)	przy technicznej transmisji danych instytucje sprawozdające powinny przestrzegać zasad zaokrąglania określonych przez KBC.

3.   Minimalne standardy zgodności pojęciowej

k)	informacje statystyczne powinny być zgodne z definicjami i klasyfikacjami zawartymi w niniejszym rozporządzeniu;

l)	w przypadku rozbieżności w stosunku do tych definicji i klasyfikacji instytucje sprawozdające powinny, tam, gdzie to właściwe, regularnie monitorować i oceniać różnice pomiędzy definicjami stosowanymi a tymi zawartymi w niniejszym rozporządzeniu;

m)	instytucje sprawozdające powinny być w stanie wyjaśnić załamania w dostarczonych danych w porównaniu do danych z poprzednich okresów.

4.   Minimalne standardy przekazywania korekt

n)	należy przestrzegać politykę i procedury przekazywania korekt określone przez EBC i KBC. Do korekt innych niż korekty normalne należy dołączyć noty wyjaśniające.

UMOWA

między Wspólnotą Europejską a Nową Zelandią dotycząca pewnych aspektów usług lotniczych

WSPÓLNOTA EUROPEJSKA,

z jednej strony, oraz

NOWA ZELANDIA,

z drugiej strony,

(zwane dalej „Umawiającymi się Stronami”),

STWIERDZAJĄC, że zostały zawarte dwustronne umowy dotyczące usług lotniczych między kilkoma państwami członkowskimi Wspólnoty Europejskiej a Nową Zelandią, zawierające postanowienia, które zostały uznane za sprzeczne z prawem Wspólnoty Europejskiej,

STWIERDZAJĄC, że Wspólnota Europejska ma wyłączną kompetencję w zakresie szeregu aspektów, które mogą zostać włączone do dwustronnych umów dotyczących usług lotniczych między państwami członkowskimi Wspólnoty Europejskiej a państwami trzecimi,

STWIERDZAJĄC, że na mocy prawa Wspólnoty Europejskiej wspólnotowi przewoźnicy lotniczy ustanowieni w państwie członkowskim mają prawo do niedyskryminacyjnego dostępu do tras lotniczych między tym państwem członkowskim a państwami trzecimi,

UWZGLĘDNIAJĄC umowy między Wspólnotą Europejską a określonymi państwami trzecimi, przewidujące dla obywateli tych państw trzecich możliwość nabywania prawa własności przewoźników lotniczych licencjonowanych zgodnie z prawem Wspólnoty Europejskiej,

UZNAJĄC, że postanowienia dwustronnych umów dotyczących usług lotniczych między państwami członkowskimi Wspólnoty Europejskiej a Nową Zelandią, które zostały uznane za sprzeczne z prawem Wspólnoty Europejskiej, muszą zostać doprowadzone do pełnej z nim zgodności w celu ustanowienia solidnej podstawy prawnej dla usług lotniczych między Wspólnotą Europejską a Nową Zelandią, a także w celu zachowania kontynuacji takich usług lotniczych,

STWIERDZAJĄC, że w ramach niniejszej umowy celem Wspólnoty Europejskiej nie jest zwiększenie ogólnej wielkości przewozów lotniczych między Wspólnotą Europejską a Nową Zelandią, ani naruszenie równowagi między wspólnotowymi przewoźnikami lotniczymi a przewoźnikami lotniczymi z Nowej Zelandii, ani zmiana odnoszących się do praw przewozowych postanowień obecnie obowiązujących umów dwustronnych dotyczących usług lotniczych,

UZGODNILI, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Postanowienia ogólne

1.   Do celów niniejszej Umowy „państwa członkowskie” oznaczają państwa członkowskie Wspólnoty Europejskiej; „Umawiająca się Strona” oznacza Umawiającą się Stronę niniejszej Umowy; „Strona” oznacza Umawiającą się Stronę odpowiedniej dwustronnej umowy dotyczącej usług lotniczych; „przewoźnik lotniczy” oznacza również przedsiębiorstwo lotnicze; „terytorium Wspólnoty Europejskiej” oznacza terytoria państw członkowskich, do których ma zastosowanie Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską.

2.   Zawarte w każdej z umów wymienionych w załączniku I odniesienia do obywateli państwa członkowskiego będącego stroną takiej umowy są rozumiane jako odniesienia do obywateli państw członkowskich Wspólnoty Europejskiej.

3.   Zawarte w każdej z umów wymienionych w załączniku I odniesienia do przewoźników lotniczych lub przedsiębiorstw lotniczych z państwa członkowskiego będącego stroną takiej umowy są rozumiane jako odniesienia do przewoźników lotniczych lub przedsiębiorstw lotniczych wyznaczonych przez to państwo członkowskie.

Artykuł 2

Wyznaczenie, upoważnienie i cofnięcie

1.   Postanowienia ust. 3 i 4 niniejszego artykułu zastępują odpowiednie postanowienia artykułów wymienionych odpowiednio w załączniku II lit. a) i b) w odniesieniu do, odpowiednio, wyznaczenia przez dane państwo członkowskie przewoźnika lotniczego, upoważnień i zezwoleń udzielonych mu przez Nową Zelandię oraz odmowy, cofnięcia, zawieszenia lub ograniczenia upoważnień lub zezwoleń udzielonych przewoźnikowi lotniczemu.

2.   Postanowienia ust. 3 i 4 niniejszego artykułu zastępują odpowiednie postanowienia artykułów wymienionych odpowiednio w załączniku II lit. a) i b) do niniejszej Umowy w odniesieniu do, odpowiednio, wyznaczenia przewoźnika lotniczego przez Nową Zelandię, upoważnień oraz zezwoleń udzielonych mu przez dane państwo członkowskie oraz odmowy, cofnięcia, zawieszenia lub ograniczenia upoważnień lub zezwoleń udzielonych przewoźnikowi lotniczemu.

3.   Po otrzymaniu takiego wyznaczenia i wniosków od wyznaczonego(-ych) przewoźnika(-ów) lotniczego(-ych) w wymaganej formie i w sposób wymagany dla zezwoleń eksploatacyjnych oraz dla zezwoleń technicznych, druga strona wydaje, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, właściwe upoważnienia i zezwolenia w najkrótszym przewidzianym przez procedury terminie, pod warunkiem że:

a)

w przypadku przewoźnika lotniczego wyznaczonego przez państwo członkowskie: i) przewoźnik lotniczy jest ustanowiony, zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską, na terytorium wyznaczającego państwa członkowskiego i posiada ważną licencję na prowadzenie działalności wydaną przez państwo pzłonkowskie zgodnie z prawem Wspólnoty Europejskiej; i ii) państwo członkowskie odpowiedzialne za wydanie certyfikatu przewoźnika lotniczego sprawuje i utrzymuje skuteczną kontrolę regulacyjną nad przewoźnikiem lotniczym, a właściwa władza lotnicza jest wyraźnie określona w wyznaczeniu; i iii) przewoźnik lotniczy ma główne miejsce prowadzenia działalności na terytorium państwa członkowskiego, które wydało mu licencję na prowadzenie działalności; i iv) przewoźnik lotniczy jest własnością, bezpośrednio lub poprzez udział większościowy, i pozostaje pod skuteczną kontrolą państw członkowskich lub obywateli państw członkowskich lub innych państw wymienionych w załączniku III lub obywateli tych innych państw;

b)	w przypadku przewoźnika lotniczego wyznaczonego przez Nową Zelandię: i) Nowa Zelandia sprawuje i utrzymuje skuteczną kontrolę regulacyjną nad przewoźnikiem lotniczym; oraz ii) przewoźnik lotniczy ma główne miejsce prowadzenia działalności i siedzibę w Nowej Zelandii.

4.   Każda ze stron może odmówić, cofnąć, zawiesić lub ograniczyć zezwolenie eksploatacyjne lub zezwolenia techniczne wydane przewoźnikowi lotniczemu wyznaczonemu przez drugą stronę, jeżeli:

a)

w przypadku przewoźnika lotniczego wyznaczonego przez państwo członkowskie: i) przewoźnik lotniczy nie jest ustanowiony, zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską, na terytorium wyznaczającego państwa członkowskiego lub nie posiada ważnej licencji na prowadzenie działalności wydanej przez państwo członkowskie zgodnie z prawem Wspólnoty Europejskiej; lub ii) państwo członkowskie odpowiedzialne za wydanie certyfikatu przewoźnika lotniczego nie sprawuje ani nie utrzymuje skutecznej kontroli regulacyjnej nad przewoźnikiem lotniczym, a właściwa władza lotnicza nie jest wyraźnie określona w wyznaczeniu; lub iii) przewoźnik lotniczy nie ma głównego miejsca prowadzenia działalności na terytorium państwa członkowskiego, które wydało mu licencję na prowadzenie działalności; lub iv) przewoźnik lotniczy nie stanowi własności, bezpośrednio lub poprzez udział większościowy, i nie pozostaje pod skuteczną kontrolą państw członkowskich lub obywateli państw członkowskich lub innych państw wymienionych w załączniku III lub obywateli tych innych państw; lub v) przewoźnik lotniczy otrzymał już zezwolenie eksploatacyjne zgodnie z dwustronną umową między Nową Zelandią a innym państwem członkowskim, a Nowa Zelandia może wykazać, że wykonywanie praw przewozowych zgodnie z niniejszą Umową na trasie, która zawiera punkt znajdujący się na terytorium tego innego państwa członkowskiego, stanowiłoby obejście ograniczeń praw przewozowych nałożonych przez tą inną umowę; lub vi) wyznaczony przewoźnik lotniczy posiada certyfikat przewoźnika lotniczego wydany przez państwo członkowskie i nie istnieje dwustronna umowa dotycząca usług lotniczych między Nową Zelandią a tym państwem członkowskim, a to państwo członkowskie odmawia praw przewozowych przewoźnikowi lotniczemu wyznaczonemu przez Nową Zelandię;

b)	w przypadku przewoźnika lotniczego wyznaczonego przez Nową Zelandię: i) Nowa Zelandia nie utrzymuje skutecznej kontroli regulacyjnej nad przewoźnikiem lotniczym; lub ii) przewoźnik nie ma głównego miejsca prowadzenia działalności i siedziby w Nowej Zelandii.

5.   Wykonując swoje prawa na mocy ust. 4, i bez uszczerbku dla jej praw wynikających z ust. 4 lit. a) pkt v) i vi) niniejszego artykułu, Nowa Zelandia nie stosuje dyskryminacji między przewoźnikami lotniczymi z państw członkowskich ze względu na ich narodowość.

Artykuł 3

Prawa dotyczące kontroli regulacyjnej

1.   Postanowienia ust. 2 niniejszego artykułu uzupełniają artykuły wymienione w załączniku II lit. c).

2.   Jeżeli państwo członkowskie wyznaczyło przewoźnika lotniczego, nad którym kontrolę regulacyjną sprawuje i utrzymuje inne państwo członkowskie, prawa Nowej Zelandii wynikające z postanowień dotyczących bezpieczeństwa, zawartych w umowie między państwem członkowskim, które wyznaczyło danego przewoźnika lotniczego, a Nową Zelandią, mają w równym stopniu zastosowanie w stosunku do przyjmowania, wykonywania lub utrzymywania norm bezpieczeństwa przez to inne państwo członkowskie oraz do zezwolenia eksploatacyjnego tego przewoźnika lotniczego.

Artykuł 4

Opodatkowanie paliwa lotniczego

1.   Postanowienia ust. 2 niniejszego artykułu uzupełniają odpowiednie postanowienia artykułów wymienionych w załączniku II lit. d).

2.   Nie naruszając jakiegokolwiek innego postanowienia stanowiącego inaczej, żadne z postanowień każdej z umów wymienionych w załączniku II lit. d) nie uniemożliwia państwu członkowskiemu nakładania, na zasadzie niedyskryminacyjnej, podatków, należności, ceł, opłat lub obciążeń na paliwo dostarczane na jego terytorium w celu użycia przez statek powietrzny wyznaczonego przewoźnika lotniczego z państwa członkowskiego lub Nowej Zelandii, operującego między dwoma punktami na odpowiednich terytoriach Umawiających się Stron.

Artykuł 5

Taryfy

1.   Postanowienia ust. 2 niniejszego artykułu uzupełniają artykuły wymienione w załączniku II lit. e).

2.   Taryfy pobierane przez przewoźnika(-ów) lotniczego(-ych) wyznaczonego(-ych) przez Nową Zelandię zgodnie z umową wymienioną w załączniku I zawierającą postanowienie wymienione w załączniku II lit. e) za przewóz w całości wewnątrz Wspólnoty Europejskiej podlegają prawu Wspólnoty Europejskiej. Prawo Wspólnoty Europejskiej jest stosowane na zasadzie niedyskryminacyjnej.

3.   Taryfy pobierane przez przewoźnika(-ów) lotniczego(-ych) wyznaczonego(-ych) przez państwa członkowskie zgodnie z umową wymienioną w załączniku I zawierającą postanowienie wymienione w załączniku II lit. e) za przewóz w całości wewnątrz Nowej Zelandii podlegają prawu Nowej Zelandii. Prawo Nowej Zelandii jest stosowane na zasadzie niedyskryminacyjnej.

Artykuł 6

Załączniki do Umowy

Załączniki do niniejszej Umowy stanowią jej integralną część.

Artykuł 7

Zmiany lub poprawki

Zmiany lub poprawki do niniejszej Umowy mogą zostać dokonane przez Umawiające się Strony w każdym czasie za ich obopólną zgodą.

Artykuł 8

Wejście w życie

1.   Niniejsza Umowa wchodzi w życie po dokonaniu przez Umawiające się Strony wzajemnej pisemnej notyfikacji zakończenia ich wewnętrznych procedur niezbędnych do jej wejścia w życie.

2.   Nie naruszając ust. 1, Umawiające się Strony zgadzają się na tymczasowe stosowanie niniejszej Umowy od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu, w którym Umawiające się Strony dokonały wzajemnej notyfikacji zakończenia niezbędnych w tym celu procedur.

3.   Umowy oraz inne ustalenia między państwami członkowskimi a Nową Zelandią, które w dniu podpisania niniejszej Umowy nie weszły jeszcze w życie i nie są tymczasowo stosowane, są wymienione w załączniku I lit. b). Niniejszą Umowę stosuje się do wszystkich takich umów i ustaleń z dniem ich wejścia w życie lub rozpoczęcia tymczasowego stosowania.

Artykuł 9

Wygaśnięcie

1.   W przypadku wygaśnięcia umowy wymienionej w załączniku I wygasają jednocześnie wszystkie postanowienia niniejszej Umowy odwołujące się do danej umowy wymienionej w załączniku I.

2.   W przypadku wygaśnięcia wszystkich umów wymienionych w załączniku I wygasa jednocześnie niniejsza Umowa.

TŁUMACZENIE

UMOWA

między Republiką Islandii a Unią Europejską w sprawie procedur bezpieczeństwa przy wymianie informacji niejawnych

REPUBLIKA ISLANDII,

z jednej strony, oraz

Unia Europejska, zwana dalej „UE”, reprezentowana przez Prezydencję Rady Unii Europejskiej,

z drugiej strony,

zwane dalej „Stronami”,

ZWAŻYWSZY, że Republika Islandii i UE posiadają wspólne cele wzmocnienia wszelkimi sposobami własnego bezpieczeństwa i zapewnienia swoim obywatelom wysokiego poziomu ochrony w sferze bezpieczeństwa,

ZWAŻYWSZY, że Republika Islandii i UE zgadzają się, że należy rozwinąć konsultacje i współpracę między nimi w kwestiach związanych z bezpieczeństwem, stanowiących przedmiot wspólnego zainteresowania,

ZWAŻYWSZY, że w tym kontekście istnieje zatem stała potrzeba wymiany informacji niejawnych między Republiką Islandii a UE,

UZNAJĄC, że pełne i skuteczne konsultacje oraz współpraca mogą wymagać zarówno dostępu do informacji i materiałów niejawnych Republiki Islandii i UE, jak i wymiany informacji niejawnych i związanych z nimi materiałów między Republiką Islandii a UE,

ŚWIADOME, że taki dostęp i wymiana informacji niejawnych i związanych z nimi materiałów wymagają odpowiednich środków bezpieczeństwa,

UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Do osiągnięcia celów wzmocnienia wszelkimi sposobami bezpieczeństwa każdej ze Stron niniejszą Umowę stosuje się do informacji lub materiałów niejawnych we wszelkiej postaci, przekazywanych lub wymienianych między Stronami.

Artykuł 2

Do celów niniejszej Umowy informacje niejawne określa się jako wszelkie informacje (tj. wiedzę, która może być przekazywana w dowolnej formie) lub materiały wymagające ochrony przed nieupoważnionym ujawnieniem i które zostały oznaczone klauzulą tajności (zwane dalej „informacjami niejawnymi”).

Artykuł 3

Dla celów niniejszej Umowy „UE” oznacza Radę Unii Europejskiej (zwaną dalej „Radą”), Sekretarza Generalnego/Wysokiego Przedstawiciela i Sekretariat Generalny Rady oraz Komisję Wspólnot Europejskich (zwaną dalej „Komisją Europejską”).

Artykuł 4

Każda Strona:

a)	chroni i zabezpiecza informacje niejawne będące przedmiotem niniejszej Umowy, przekazane lub wymienione przez drugą Stronę;

b)

zapewnia, że informacje niejawne będące przedmiotem niniejszej Umowy przekazane lub wymienione nadal zachowują klauzulę tajności przyznaną im przez Stronę przekazującą. Strona otrzymująca chroni i zabezpiecza informacje niejawne zgodnie z procedurami ustalonymi w jej własnych przepisach dotyczących bezpieczeństwa informacji lub materiałów objętych równorzędną klauzulą tajności, zgodnie z uzgodnieniami dotyczącymi bezpieczeństwa, które mają być ustanowione stosownie do art. 11 i 12;

c)	nie używa takich informacji niejawnych będących przedmiotem niniejszej Umowy do celów innych niż przewidziane przez wytwórcę oraz celów innych niż te, w jakich informacja jest przekazywana lub wymieniana;

d)	nie ujawnia informacji niejawnych będących przedmiotem niniejszej Umowy osobom trzecim ani żadnej instytucji UE lub podmiotowi niewymienionemu w art. 3, bez uprzedniej zgody wytwórcy.

Artykuł 5

1.   Informacje niejawne mogą być ujawnione lub udostępnione zgodnie z zasadą kontroli wytwórcy przez jedną Stronę, „Stronę przekazującą”, drugiej Stronie, „Stronie otrzymującej”.

2.   W celu udostępnienia informacji innym odbiorcom niż Strony niniejszej Umowy decyzja o ujawnieniu lub udostępnieniu informacji niejawnych zostaje podjęta przez Stronę otrzymującą po uzyskaniu zgody Strony przekazującej, zgodnie z zasadą kontroli wytwórcy określoną w jej przepisach dotyczących bezpieczeństwa.

3.   Podczas wykonywania ust. 1 i 2 nie jest możliwe żadne ogólne udostępnianie, chyba że Strony ustanowiły i uzgodniły procedury odnośnie do niektórych kategorii informacji, istotnych z punktu widzenia ich efektywności działania.

Artykuł 6

Jak określono w art. 3, każda ze Stron i jej podmioty posiadają organizację bezpieczeństwa i programy bezpieczeństwa oparte na podstawowych zasadach i minimalnych standardach bezpieczeństwa, wdrażanych do systemów bezpieczeństwa Stron, ustanawianych stosownie do art. 11 i 12, w celu zagwarantowania równoważnego poziomu ochrony informacji niejawnych będących przedmiotem niniejszej Umowy.

Artykuł 7

1.   Strony zapewniają, że wszystkie osoby, które przy wykonywaniu swoich urzędowych obowiązków wymagają dostępu do informacji niejawnych albo których obowiązki lub funkcje mogą dawać dostęp do takich informacji niejawnych, przekazanych lub wymienionych na mocy niniejszej Umowy, zostaną odpowiednio sprawdzone pod względem bezpieczeństwa przed uzyskaniem dostępu do tych informacji.

2.   Określa się procedury sprawdzające dotyczące bezpieczeństwa w celu stwierdzenia, czy osoba, uwzględniając jej lojalność, wiarygodność i solidność, może mieć dostęp do informacji niejawnych.

Artykuł 8

Strony zapewniają wzajemną pomoc w odniesieniu do bezpieczeństwa informacji niejawnych będących przedmiotem niniejszej Umowy oraz kwestii związanych z bezpieczeństwem, stanowiących przedmiot wspólnego zainteresowania. Organy określone w art. 11 przeprowadzają wzajemne konsultacje i inspekcje w celu oceny skuteczności uzgodnień dotyczących bezpieczeństwa w ramach ich odpowiedniego zakresu obowiązków, który ma być ustalony stosownie do art. 11 i 12.

Artykuł 9

1.   Dla celów niniejszej Umowy:

a)

w odniesieniu do UE: wszelka korespondencja wysyłana jest do Rady na następujący adres: Council of the European Union Chief Registry Officer Rue de la Loi/Wetstraat, 175 B-1048 Brussels . Wszelka korespondencja przekazywana jest za pośrednictwem dyrektora Kancelarii Głównej Rady państwom członkowskim i Komisji Europejskiej, z zastrzeżeniem ust. 2;

b)

w odniesieniu do Republiki Islandii: wszelka korespondencja adresowana jest do dyrektora Departamentu Politycznego Ministerstwa Spraw Zagranicznych Republiki Islandii i przekazywana, w stosownych przypadkach, za pośrednictwem Przedstawicielstwa Islandii przy Unii Europejskiej na następujący adres: Mission of Iceland to the European Union Registry Officer Rond Point Schuman 11 B-1040 Brussels .

2.   Wyjątkowo korespondencja jednej Strony, która dostępna jest tylko dla określonej grupy urzędników, organów lub służb tej Strony, może, ze względów operacyjnych, być adresowana i dostępna tylko dla tej określonej grupy urzędników, organów lub służb drugiej Strony konkretnie wyznaczonych jako odbiorcy, uwzględniając ich uprawnienia i zgodnie z zasadą wiedzy koniecznej. W przypadku Unii Europejskiej taka korespondencja jest przekazywana za pośrednictwem dyrektora Kancelarii Głównej Rady.

Artykuł 10

Stały Sekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Republiki Islandii oraz Sekretarze Generalni Rady i Komisji Europejskiej sprawują nadzór nad wykonaniem niniejszej Umowy.

Artykuł 11

W celu wykonania niniejszej Umowy:

1)

Ministerstwo Spraw Zagranicznych Republiki Islandii, działając w imieniu rządu Republiki Islandii i pod jego zwierzchnictwem, jest odpowiedzialne za opracowanie uzgodnień dotyczących bezpieczeństwa dla ochrony i zabezpieczenia informacji niejawnych przekazywanych Republice Islandii na mocy niniejszej Umowy.

2)

Biuro Bezpieczeństwa Sekretariatu Generalnego Rady UE (zwane dalej „Biurem Bezpieczeństwa SG Rady”) pod kierownictwem i w imieniu Sekretarza Generalnego Rady, działając w imieniu Rady i pod jej zwierzchnictwem, jest odpowiedzialne za opracowanie uzgodnień dotyczących bezpieczeństwa w zakresie ochrony i zabezpieczenie informacji niejawnych przekazywanych UE na mocy niniejszej Umowy.

3)

Dyrekcja Bezpieczeństwa Komisji Europejskiej, działając w imieniu Komisji Europejskiej i pod jej zwierzchnictwem, jest odpowiedzialna za opracowanie uzgodnień dotyczących bezpieczeństwa w zakresie ochrony informacji niejawnych przekazywanych lub wymienianych w ramach niniejszej Umowy w obrębie Komisji Europejskiej i na jej terenie.

Artykuł 12

Uzgodnienia dotyczące bezpieczeństwa, które mają być ustanowione stosownie do art. 11 w porozumieniu pomiędzy trzema zainteresowanymi organami odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo, będą określały standardy wzajemnej ochrony bezpieczeństwa informacji niejawnych podlegających niniejszej Umowie. Dla UE standardy te podlegają zatwierdzeniu przez Komitet Bezpieczeństwa Rady.

Artykuł 13

Organy odpowiedzialne za bezpieczeństwo określone w art. 11 ustanawiają procedury, które mają być stosowane w przypadku udowodnionego lub podejrzewanego naruszenia bezpieczeństwa informacji niejawnych będących przedmiotem niniejszej Umowy.

Artykuł 14

Przed przekazaniem informacji niejawnych będących przedmiotem niniejszej Umowy między Stronami organy odpowiedzialne za bezpieczeństwo określone w art. 11 muszą być zgodne co do tego, że Strona otrzymująca jest zdolna do ochrony i zabezpieczenia informacji będących przedmiotem niniejszego Porozumienia w sposób zgodny z uzgodnieniami, które mają być ustanowione na mocy art. 11 i 12.

Artykuł 15

Niniejsza Umowa w żaden sposób nie uniemożliwia Stronom zawierania innych umów odnoszących się do przekazywania lub wymiany informacji niejawnych będących przedmiotem niniejszej Umowy, pod warunkiem że nie stoją one w sprzeczności z postanowieniami niniejszej Umowy.

Artykuł 16

Wszelkie różnice stanowisk między Unią Europejską a Republiką Islandii, powstałe w wyniku interpretacji lub zastosowania niniejszej Umowy, są rozwiązywane w drodze negocjacji między Stronami.

Artykuł 17

1.   Niniejsza Umowa wchodzi w życie pierwszego dnia pierwszego miesiąca po dokonaniu przez Strony wzajemnych notyfikacji o zakończeniu niezbędnych procedur wewnętrznych.

2.   Niniejsza Umowa może być poddana przeglądowi w celu rozważenia możliwych zmian na wniosek którejkolwiek ze Stron.

3.   Wszelkie zmiany niniejszej Umowy dokonywane są wyłącznie na piśmie oraz za obopólną zgodą Stron. Zmiany wchodzą w życie po dokonaniu wzajemnej notyfikacji przewidzianej w ust. 1.

Artykuł 18

Niniejsza Umowa może zostać wypowiedziana przez każdą ze Stron w formie pisemnego zawiadomienia przekazanego drugiej Stronie. Wypowiedzenie takie staje się skuteczne sześć miesięcy po otrzymaniu zawiadomienia przez drugą Stronę, ale nie ma wpływu na zobowiązania podjęte wcześniej na mocy postanowień niniejszej Umowy. W szczególności wszelkie informacje niejawne przekazane lub wymienione stosownie do niniejszej Umowy będą nadal chronione zgodnie z postanowieniami niniejszej Umowy.