21.6.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

21.6.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/3

(1)

Przetarg na odsprzedaż na rynku wewnętrznym około 150 000 ton pszenicy zwyczajnej, znajdującej się w posiadaniu polskiej agencji interwencyjnej, został otwarty rozporządzeniem Komisji (WE) nr 835/2006 (2).

(2)

Ze względu na aktualną sytuację na rynku właściwym jest zwiększenie ilości pszenicy zwyczajnej, wystawionej na sprzedaż przez polską agencję interwencyjną na rynku wewnętrznym, poprzez otwarcie przetargu stałego na 250 000 ton.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 835/2006.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

1)

w art. 1 zapis „150 000 ton” zastępuje się zapisem „250 000 ton”;

2)

w tytule Załącznika zapis „150 000 ton” zastępuje się zapisem „250 000 ton”.

21.6.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/4

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 836/2006 (2) otworzyło przetarg stały na odsprzedaż na rynku wspólnotowym pszenicy zwyczajnej znajdującej się w posiadaniu niemieckiej agencji interwencyjnej.

(2)

Z uwagi na potrzeby rynków oraz na ilości, którymi dysponuje niemiecka agencja interwencyjna, Niemcy poinformowały Komisję o zamiarze zwiększenia za pośrednictwem swojej agencji interwencyjnej ilości wystawionej do przetargu o 50 000 ton. Uwzględniając sytuację na rynku, należy pozytywnie rozpatrzyć wniosek złożony przez Niemcy.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 836/2006.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

1)

w art. 1 ilość „100 000” ton zastępuje się ilością „150 000” ton;

2)

w tytule Załącznika zapis „100 000 tony” zastępuje się zapisem „150 000 tony”.

21.6.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/5

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 648/2004 w sprawie detergentów zapewnia swobodny obrót detergentami na rynku wewnętrznym przy jednoczesnym zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony środowiska naturalnego i zdrowia ludzi, poprzez ustanowienie przepisów dotyczących całkowitej biodegradacji środków powierzchniowo czynnych stosowanych w detergentach oraz przepisów dotyczących oznakowania składników detergentów.

(2)

Niektóre z metod określonych w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 648/2004, np. referencyjna metoda ISO 14593, nadają się również do badania substancji, które są słabo rozpuszczalne w wodzie, jeżeli zapewnione jest właściwe rozpraszanie substancji. Więcej wskazówek na temat badania substancji, które słabo rozpuszczają się w wodzie, zawarto w normie ISO 10634. Jednakże należy wprowadzić dodatkową metodę badania, która znajduje zastosowanie w przypadku środków powierzchniowo czynnych, które słabo rozpuszczają się w wodzie. Proponowana dodatkowa metoda badania to norma ISO 10708:1997 „Jakość wody. Oznaczanie całkowitej tlenowej biodegradacji związków organicznych w środowisku wodnym”. Komitet Naukowy ds. Zagrożeń dla Zdrowia i Środowiska (SCHER) wydał opinię, zgodnie z którą norma ISO 10708 charakteryzuje się standardem równoważnym ze standardem metod już zawartych w załączniku III do wymienionego rozporządzenia i opowiedział się za jej stosowaniem.

(3)

Aby zapewnić wysoki poziom ochrony zdrowia, ogół społeczeństwa powinien uzyskać łatwiejszy dostęp do informacji dotyczących składu detergentu. Na opakowaniu detergentu powinien zatem być umieszczany adres strony internetowej, na której łatwo można zapoznać się z wykazem składników, o którym mowa w części D załącznika VII do rozporządzenia (WE) nr 648/2004.

(4)

Istnieje wymóg wymieniania substancji zapachowych mogących powodować alergie, jeżeli zostały one dodane w czystej formie. Nie ma jednak wymogu ich podawania, jeżeli zostały one dodane jako część składowa złożonych składników, takich jak olejki aromatyczne lub kompozycje zapachowe. W celu zapewnienia większej przejrzystości dla konsumentów substancje zapachowe mogące powodować alergie powinny być wymieniane niezależnie od sposobu, w jaki zostały one dodane do detergentu.

(5)

Wykaz składników przeznaczony dla ogółu społeczeństwa określony w części D załącznika VII do rozporządzenia (WE) nr 648/2004 wymaga stosowania specjalistycznego nazewnictwa naukowego, co stanowi raczej utrudnienie niż pomoc dla ogółu społeczeństwa. Ponadto istnieją pewne niewielkie różnice pomiędzy informacjami dostępnymi dla ogółu społeczeństwa a informacjami dostępnymi dla personelu medycznego na mocy części C tego załącznika. Informacje dla ogółu społeczeństwa dotyczące składników powinny być bardziej zrozumiałe poprzez stosowanie nazewnictwa INCI, które już jest stosowane w odniesieniu do składników kosmetycznych, a części C i D powinny zostać ujednolicone.

(6)

Zawarta w rozporządzeniu definicja „detergentu” wyraźnie świadczy o tym, że zasady dotyczące oznakowania mają zastosowanie do wszystkich detergentów, niezależnie od tego, czy zawierają one środki powierzchniowo czynne, czy też nie. Część D załącznika VII do rozporządzenia (WE) nr 648/2004 ustanawia jednak inne zasady dla detergentów przemysłowych i instytucjonalnych, które zawierają środki powierzchniowo czynne, a inne dla tych, które takich środków nie zawierają. Różnica w wymaganiach dotyczących oznakowania niczemu nie służy i powinna zostać zlikwidowana.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić załączniki III i VII do rozporządzenia (WE) nr 648/2004. W celu zachowania jasności należy zastąpić te załączniki.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Detergentów,

1)

załącznik III zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku I do niniejszego rozporządzenia;

2)

załącznik VII zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku II do niniejszego rozporządzenia.

21.6.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/11

(1)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2123/89 z dnia 14 lipca 1989 r. ustalające wykaz reprezentatywnych rynków wieprzowiny we Wspólnocie (2) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (3). Dla zapewnienia jasności i zrozumiałości powinno więc zostać skodyfikowane.

(2)

Rozporządzenie (EWG) nr 2759/75 przewiduje określanie wspólnotowej ceny rynkowej bitych świń w oparciu o ceny notowane na rynkach reprezentatywnych.

(3)

W celu umożliwienia stosowania art. 4 ust. 2 wymienionego rozporządzenia należy sporządzić wykaz rynków reprezentatywnych. Przy określaniu cen tusz wieprzowych należy nawiązać do notowań cenowych uzyskanych bezpośrednio z rynków lub ubojni, jak również do notowań cenowych ustalonych w ośrodkach notowań, które to notowania w swojej całości tworzą reprezentatywny rynek dla każdego państwa członkowskiego.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wieprzowiny,

21.6.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/14

(1)

Załączniki I i II do rozporządzenia (WE) nr 138/2004 ustanawiają metodologię oraz program przekazywania danych dotyczących rachunków gospodarczych dla rolnictwa we Wspólnocie (EAA). W związku ze zmianami europejskiego systemu rachunków (ESA 95) w kwestii zapisywania usług pośrednictwa finansowego mierzonych pośrednio (FISIM) należy uaktualnić metodologię EAA, aby utrzymać ich spójność z ESA, centralnymi ramami rachunków narodowych.

(2)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 138/2004.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Statystyk Rolniczych ustanowionego decyzją Rady 72/279/EWG (2),

21.6.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/16

(1)

Komisja przyjęła rozporządzenie (WE) nr 474/2006 z dnia 22 marca 2006 r. ustanawiające wspólnotowy wykaz przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty określonemu w rozdziale II rozporządzenia (WE) nr 2111/2005 (2) Parlamentu Europejskiego i Rady.

(2)

Zgodnie z art. 4 ust. 2 rozporządzenia podstawowego i art. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 473/2006 z dnia 22 marca 2006 r. ustanawiającego przepisy wykonawcze dotyczące wspólnotowego wykazu przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty określonemu w rozdziale II rozporządzenia (WE) nr 2111/2005 (3) Parlamentu Europejskiego i Rady, niektóre państwa członkowskie przekazały Komisji informacje o tożsamości dodatkowych przewoźników lotniczych, podlegających zakazowi wykonywania przewozów na ich terytorium, wraz z uzasadnieniem wprowadzenia takich zakazów oraz wszelkimi innymi odpowiednimi informacjami.

(3)

Zgodnie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, państwa członkowskie przekazały Komisji Europejskiej informacje istotne w kontekście uaktualniania wspólnotowego wykazu. Na tej podstawie Komisja powinna zadecydować o uaktualnieniu wspólnotowego wykazu z własnej inicjatywy lub na wniosek państw członkowskich.

(4)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia podstawowego oraz art. 4 rozporządzenia (WE) nr 473/2006, Komisja poinformowała wszystkich zainteresowanych przewoźników lotniczych bezpośrednio lub, gdy było to niemożliwe, poprzez organy odpowiedzialne za nadzór regulacyjny, określając istotne fakty i względy, które stanowiłyby podstawę decyzji o nałożeniu zakazu wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty.

(5)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia podstawowego i art. 4 rozporządzenia (WE) nr 473/2006, Komisja zapewniła zainteresowanym przewoźnikom lotniczym możliwość zapoznania się z dokumentami dostarczonymi przez państwa członkowskie, przedstawienia pisemnych komentarzy oraz dokonania ustnej prezentacji przed Komisją w terminie 10 dni roboczych oraz przed Komitetem ds. Bezpieczeństwa Lotniczego (4).

(6)

Zgodnie z art. 3 rozporządzenia (WE) nr 473/2006 Komisja przeprowadziła konsultacje z organami odpowiedzialnymi za nadzór regulacyjny nad zainteresowanymi przewoźnikami lotniczymi oraz, w szczególnych przypadkach, konsultacje przeprowadziły niektóre państwa członkowskie.

(7)

Buraq Air dostarczyły dowody zaprzestania przewozów towarowych, które doprowadziły do ujęcia ich w załączniku B do rozporządzenia (WE) nr 474/2006.

(8)

Organy Libii odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nad Buraq Air zapewniły o spełnieniu przez Buraq Air stosownych norm bezpieczeństwa w zakresie przewozów.

(9)

W związku z powyższym, w oparciu o wspólne kryteria oraz bez uszczerbku dla weryfikacji skutecznej zgodności w drodze odpowiednich kontroli na ziemi, ocenia się, że liniom Buraq Air należy zezwolić na wykonywanie przewozów we Wspólnocie i w konsekwencji powinny one zostać usunięte z załącznika B.

(10)

Najnowsza wersja rejestru kodeksu ICAO (Międzynarodowej Organizacji Lotnictwa Cywilnego) odwołuje się do przewoźników lotniczych certyfikowanych przez organy Demokratycznej Republiki Konga, Gwinei Równikowej, Liberii, Sierra Leone i Suazi odpowiedzialne za nadzór regulacyjny, którzy nie pojawiają się indywidualnie w wykazie wspólnotowym.

(11)

Organy Demokratycznej Republiki Konga, Liberii, Sierra Leone i Suazi odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nad tymi przewoźnikami nie przedstawiły dowodów wskazujących, że przewoźnicy ci zaprzestali swojej działalności w momencie, kiedy zwróciła się o to Komisja.

(12)

Organy Gwinei Równikowej poinformowały Komisję o dokonaniu znacznego postępu w cofnięciu certyfikatów przewoźnika lotniczego przewoźnikom niespełniającym stosownych norm bezpieczeństwa. Jednak w celu umożliwienia Komisji usunięcia tych przewoźników lotniczych z załącznika A niezbędne będzie dostarczenie przez organy Gwinei Równikowej dodatkowych materiałów technicznych.

(13)

Organy Gwinei Równikowej poinformowały również Komisję, że opracowano plan działań naprawczych w celu wdrożenia i egzekwowania stosownych norm bezpieczeństwa zgodnie z zobowiązaniami na mocy konwencji chicagowskiej oraz w celu przeprowadzenia stosownego nadzoru bezpieczeństwa nad przewoźnikami certyfikowanymi w Gwinei Równikowej. Organy Gwinei Równikowej stwierdziły jednak, że pełne wdrożenie planu działań naprawczych wymaga dodatkowego czasu.

(14)

W związku z powyższym, w celu poprawy przejrzystości i spójności, wszyscy przewoźnicy certyfikowani w Demokratycznej Republice Konga, Gwinei Równikowej, Liberii, Sierra Leone i Suazi, których istnienie odnotowane jest w najnowszej wersji rejestru kodeksu ICAO, powinni zostać ujęci w załączniku A.

(15)

Istnieją potwierdzone dowody istnienia poważnych braków w zakresie bezpieczeństwa po stronie Air West Co. Ltd certyfikowanych w Sudanie w odniesieniu do określonych operacji. Braki te zostały zidentyfikowane przez Niemcy podczas kontroli na ziemi przeprowadzonych w ramach programu SAFA (5).

(16)

Air West Co. Ltd odpowiedziały na zapytanie ze strony niemieckiego urzędu lotnictwa cywilnego, wskazując, że opracowano plan działań mający na celu wyeliminowanie braków wykrytych w trakcie kontroli na ziemi. Jednakże nadal nie ma żadnych dowodów na wdrożenie stosownego planu działań w odniesieniu do określonych przewozów, w stosunku do których wykryto braki bezpieczeństwa.

(17)

Organy Sudanu odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nad Air West Co. Ltd nie dostarczyły wystarczających informacji na temat bezpieczeństwa określonych przewozów dokonywanych przez Air West Co. Ltd w momencie zgłoszenia obaw przez Niemcy i Komisję.

(18)

Niedawna kontrola samolotu IL-76 nr rejestracyjny ST-EWX przeprowadzona przez Niemcy nie wykazała znaczących naruszeń (6).

(19)

W związku z powyższym, w oparciu o wspólne kryteria, ocenia się, że Air West Co. Ltd nie spełniają odpowiednich norm bezpieczeństwa, z wyjątkiem przewozów dokonywanych samolotem IL-76 nr rejestracyjny ST-EWX, i powinny być ujęte w załączniku B w odniesieniu do wszystkich pozostałych przewozów.

(20)

Istnieją potwierdzone dowody niespełnienia określonych norm bezpieczeństwa ustanowionych przez konwencję chicagowską. Braki te wskazała Francja w trakcie kontroli na ziemi przeprowadzonej w ramach programu SAFA (7).

(21)

Blue Wing Airlines nie udzieliły adekwatnej odpowiedzi na zapytanie ze strony francuskiego urzędu lotnictwa cywilnego i Komisji dotyczące bezpieczeństwa wykonywanych przez nie przewozów.

(22)

W związku z powyższym, w oparciu o wspólne kryteria, ocenia się, że Blue Wing Airlines nie spełniają odpowiednich norm bezpieczeństwa.

(23)

Certyfikat przewoźnika lotniczego Sky Gate International Aviation został wydany przez Republikę Kirgiską, natomiast istnieją dowody wskazujące na fakt, że głównym miejscem prowadzenia działalności tych linii lotniczych nie jest Kirgistan, jak wskazał urząd lotnictwa cywilnego Kirgistanu, co przeczy wymaganiom załącznika nr 6 do konwencji chicagowskiej.

(24)

Sky Gate International Aviation nie udzieliły adekwatnej odpowiedzi na zapytania ze strony brytyjskiego urzędu lotnictwa cywilnego i Komisji dotyczące ich głównego miejsca prowadzenia działalności.

(25)

Organy Republiki Kirgiskiej odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nad Sky Gate International Aviation nie dostarczyły dowodów na zdolność nadzoru nad bezpieczeństwem przewozów wykonywanych przez tego przewoźnika.

(26)

W związku z powyższym, w oparciu o wspólne kryteria, ocenia się, że Sky Gate International Aviation nie spełniają odpowiednich norm bezpieczeństwa.

(27)

Certyfikat przewoźnika lotniczego Star Jet został wydany przez Republikę Kirgiską, natomiast istnieją dowody wskazujące na fakt, że głównym miejscem prowadzenia działalności tych linii lotniczych nie jest Kirgistan, co przeczy wymaganiom załącznika nr 6 do konwencji chicagowskiej.

(28)

Star Jet wykonują przewozy za pomocą trzech samolotów Lockheed L-1011 Tristar, których numery seryjne odpowiadają numerom seryjnym trzech samolotów wykorzystywanych w przewozach przez linie Star Air certyfikowane przez organy Sierra Leone odpowiedzialne za nadzór regulacyjny i podlegające zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty.

(29)

Star Jet nie udzieliły adekwatnej odpowiedzi na zapytania ze strony brytyjskiego urzędu lotnictwa cywilnego i Komisji Europejskiej dotyczące ich głównego miejsca prowadzenia działalności.

(30)

Organy Republiki Kirgiskiej odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nad Star Jet nie dostarczyły dowodów swojej zdolności do sprawowania nadzoru nad bezpieczeństwem przewozów wykonywanych przez tego przewoźnika.

(31)

W związku z powyższym, w oparciu o wspólne kryteria ocenia się, że Star Jet nie spełniają odpowiednich norm bezpieczeństwa.

(32)

Organy Kazachstanu odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nad GST Aero Air Company przedstawiły organom Włoch listę trzech samolotów posiadających ważne świadectwa zdatności do lotu i wyposażonych w odpowiedni sprzęt bezpieczeństwa. Dodatkowo poinformowały Włochy o opracowaniu planu działań naprawczych w celu wyeliminowania braków w zakresie bezpieczeństwa zidentyfikowanych w trakcie kontroli na ziemi przeprowadzonych przez Włochy w stosunku do GST Aero Company (8).

(33)

Jednak w dalszym ciągu nie istnieją dowody na wdrożenie stosownego planu działań w stosunku do braków dotyczących procedur operacyjnych GST Aero Air Company.

(34)

W związku z powyższym, w oparciu o wspólne kryteria ocenia się, że GST Aero Air Company nie spełniają stosownych norm bezpieczeństwa i w konsekwencji powinny w dalszym ciągu być ujęte w załączniku A.

(35)

Jak przewiduje motyw 99 rozporządzenia (WE) nr 474/2006, ocena organów mauretańskich odpowiedzialnych za nadzór regulacyjny nad Air Mauretanie oraz przedsiębiorstwami, za które są one odpowiedzialne powinna zostać przeprowadzona do dnia 23 maja 2006 r. Zespół ekspertów europejskich poleciał do Mauretanii w dniu 22 maja 2006 r. w celu dokonania oceny. Sprawozdanie zespołu ekspertów wskazuje, że nie spełniono wspólnych kryteriów określonych w Załączniku do rozporządzenia podstawowego. W związku z tym Air Mauretanie nie powinny zostać ujęte w wykazie przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty.

(36)

Sektor lotnictwa cywilnego Mauretanii przechodzi znaczne zmiany, przede wszystkim w związku z przyjęciem pełnego prawodawstwa dotyczącego lotnictwa cywilnego. W pierwszej połowie 2007 r. powinna zostać dokonana dalsza ocena postępu we wdrażaniu nowych przepisów, wymogów i procedur.

(37)

Komisja nie otrzymała żadnych dowodów pełnego wdrożenia odpowiednich działań naprawczych przez pozostałych przewoźników ujętych w wykazie opracowanym w dniu 24 marca 2006 r., ani też przez organy odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nad tymi przewoźnikami lotniczymi, pomimo konkretnych żądań wystosowanych przez Komisję. W związku z powyższym, w oparciu o wspólne kryteria ocenia się, że ci przewoźnicy lotniczy powinni w dalszym ciągu podlegać zakazowi wykonywania przewozów.

(38)

Środki ustanowione w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Bezpieczeństwa Lotniczego,

1)

załącznik A zastępuje się załącznikiem A do niniejszego rozporządzenia;

2)

załącznik B zastępuje się załącznikiem B do niniejszego rozporządzenia.

21.6.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/28

(1)

Artykuł 1 rozporządzenia (WE) nr 2247/2003 przewiduje możliwość wydawania pozwoleń na przywóz produktów wołowych i cielęcych pochodzących z Botswany, Kenii, Madagaskaru, Suazi, Zimbabwe i Namibii. Przywóz jednak musi się zamykać w granicach ilościowych przewidzianych dla każdego z tych eksportujących krajów trzecich.

(2)

Złożone między 1 a 10 czerwca 2006 r. wnioski o wydanie pozwoleń na przywóz produktów pochodzących z Botswany, Kenii, Madagaskaru, Suazi, Zimbabwe i Namibii, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2247/2003, wyrażone w ilościach mięsa bez kości, nie przewyższają ilości dostępnych dla tych państw. Jest zatem możliwe wydanie pozwoleń na przywóz wnioskowanych ilości.

(3)

Ilości, na jakie mogą być składane wnioski o wydanie pozwoleń po dniu 1 lipca 2006 r., należy ustalić w ramach ogólnej ilości 52 100 t.

(4)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza zastosowania dyrektywy Rady 72/462/EWG z dnia 12 grudnia 1972 r. w sprawie problemów zdrowotnych i inspekcji weterynaryjnych podczas przywozu z państw trzecich bydła, trzody chlewnej, owiec i kóz oraz świeżego mięsa i produktów mięsnych (4),

Niemcy:

Zjednoczone Królestwo:

21.6.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/30

(1)

Artykuł 9 rozporządzenia (WE) nr 1159/2003 przewiduje szczegółowe zasady dotyczące ustalenia zobowiązań dostawy, po zerowej stawce celnej, produktów oznaczonych kodem CN 1701, wyrażonych jako ekwiwalent cukru białego i pochodzących z krajów, które podpisały Protokół AKP i Umowę z Indiami.

(2)

Artykuł 16 rozporządzenia (WE) nr 1159/2003 przewiduje szczegółowe zasady dotyczące ustalenia kontyngentów taryfowych, po zerowej stawce celnej, w odniesieniu do produktów oznaczonych kodem CN 1701 11 10, wyrażonych jako ekwiwalent cukru białego i pochodzących z krajów, które podpisały Protokół AKP i Umowę z Indiami.

(3)

Artykuł 22 rozporządzenia (WE) nr 1159/2003 otwiera kontyngenty taryfowe, po stawce celnej 98 EUR za tonę, produktów oznaczonych kodem CN 1701 11 10, pochodzących z Brazylii, Kuby i innych państw trzecich.

(4)

W okresie od 12 do 16 czerwca 2006 r., zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1159/2003, zostały przedłożone właściwym władzom wnioski o pozwolenie na przywóz dla ilości całkowitej przekraczającej ilość przewidzianą w zobowiązaniu dostawy dla danego kraju, ustaloną na mocy art. 9 rozporządzenia (WE) nr 1159/2003 odnośnie do cukru preferencyjnego z AKP–Indii.

(5)

W tych okolicznościach Komisja powinna ustalić współczynnik redukcyjny umożliwiający wydawanie pozwoleń proporcjonalnie do dostępnej ilości oraz zaznaczyć, jeżeli odpowiedni limit został wykorzystany,

21.6.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/33

(1)

Artykuł 30 dyrektywy 2004/17/WE stanowi, że zamówienia mające na celu umożliwienie prowadzenia jednego z rodzajów działalności, których dotyczy ta dyrektywa, nie podlegają tej dyrektywie, jeżeli w państwie członkowskim, w którym ta działalność jest wykonywana, podlega ona bezpośrednio konkurencji na rynkach, do których dostęp nie jest ograniczony. Bezpośrednie podleganie konkurencji ocenia się na podstawie obiektywnych kryteriów, uwzględniających specyfikę danego sektora. Dostęp do rynku uznaje się za nieograniczony wówczas, kiedy dane państwo członkowskie wykonało i zastosowało właściwe wspólnotowe akty prawne otwierające dany sektor lub jego część. Te akty wymienione są w załączniku XI do dyrektywy 2004/17/WE; w odniesieniu do sektora energii elektrycznej w załączniku tym wymienia się dyrektywę 96/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 grudnia 1996 r. dotyczącą wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej (2). Dyrektywa 96/92/WE została zastąpiona dyrektywą 2003/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącą wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającą dyrektywę 96/92/WE (3), która wymaga jeszcze większego otwarcia rynku.

(2)

Zgodnie z art. 62 ust. 2 dyrektywy 2004/17/WE tytułu III tej dyrektywy, określającego reguły dotyczące konkursów na usługi, nie stosuje się do konkursów organizowanych w danym państwie członkowskim w celu wykonywania działalności, w odniesieniu do której na mocy decyzji Komisji stosuje się art. 30 ust. 1 lub w odniesieniu do której uznano, że ustęp ten ma zastosowanie na mocy art. 30 ust. 4 akapit drugi lub trzeci lub art. 30 ust. 5 akapit czwarty.

(3)

Wniosek złożony przez Republikę Finlandii dotyczy wytwarzania, w tym wytwarzanie w skojarzeniu z ciepłem, energii elektrycznej, jak i jej sprzedaży (hurtowej i detalicznej). Rynek sprzedaży hurtowej w Finlandii jest w dużym stopniu zintegrowany ze skandynawskim rynkiem energii (Dania, Norwegia, Szwecja i Finlandia). Składa się on z rynku handlu dwustronnego między producentami z jednej strony i dostawcami oraz przedsiębiorstwami przemysłowymi z drugiej strony oraz dobrowolnej skandynawskiej giełdy energii Nordpool, która obejmuje rynek transakcji natychmiastowych oraz terminowych. Zatem sytuacja wyraźnie rozwija się w kierunku regionalnego rynku hurtowego, pomimo że ograniczone zdolności przesyłowe dzielą rynek na różne pod względem cenowym obszary, a Finlandia jest jednym z nich. Zatem zgodnie z władzami fińskimi oraz Nordpool Finland Finlandia była przez 9,3 % roku 2005 osobnym obszarem cenowym (4). W odniesieniu do wytwarzania można również zauważyć wyraźny rozwój w kierunku rynku regionalnego, pomimo że ograniczone zdolności przesyłowe i ograniczenia mocy (5) w połączeniach między sieciami fińskimi a sieciami w innych obszarach Wspólnoty i Rosji mogą wpłynąć na tymczasowe ograniczenie rynku do terytorium Finlandii, z wyłączeniem Wysp Alandzkich. Obszar rynku sprzedaży detalicznej odpowiada terytorium Finlandii, z wyłączeniem Wysp Alandzkich, uwzględniając potwierdzony przez władze fińskie fakt, że sprzedawcy energii elektrycznej z innych krajów skandynawskich nieprowadzący działalności w Finlandii nie stanowią jeszcze realnej alternatywy dla konsumentów lub małych i średnich odbiorców.

(4)

Powyższą ocenę oraz wszelkie inne oceny zawarte w niniejszej decyzji formułuje się wyłącznie na użytek dyrektywy 2004/17/WE i bez uszczerbku dla stosowania zasad konkurencji.

(5)

Finlandia wdrożyła i zastosowała nie tylko dyrektywę 96/92/WE, lecz również dyrektywę 2003/54/WE, wybierając rozdział w zakresie stosunków własnościowych dla sieci przesyłowych oraz rozdział prawny i funkcjonalny sieci dystrybucyjnej, z wyłączeniem najmniejszych przedsiębiorstw. W związku z powyższym zgodnie z art. 30 ust. 3 akapit pierwszy dostęp do wymienionego rynku należy uznać za nieograniczony.

(6)

Bezpośrednie podleganie konkurencji należy oceniać na podstawie różnych wskaźników, z których żaden sam w sobie nie ma znaczenia decydującego.

(7)

W komunikacie Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego: Sprawozdanie z postępów w tworzeniu wewnętrznego rynku gazu ziemnego i energii elektrycznej (6), zwanym dalej „sprawozdaniem z 2005 r.”, Komisja zawarła stwierdzenie, że „wiele krajowych rynków charakteryzuje wysoki stopień koncentracji w sektorze energetycznym, utrudniający powstanie rzeczywistej konkurencji” (7). W związku z tym uznaje się, iż w odniesieniu do wytwarzania energii elektrycznej „jednym ze wskaźników poziomu konkurencji na rynkach krajowych jest łączny udział w rynku trzech największych producentów (energii elektrycznej)” (8). Zgodnie z załącznikiem technicznym (9) łączny udział w rynku trzech największych producentów całej produkcji na rynku skandynawskim wynosi 40 % (10), co stanowi zadowalająco niski poziom. W odniesieniu do terytorium fińskiego łączny udział w rynku trzech największych producentów jest oczywiście wyższy (11). Jednakże okresy, w których fiński rynek jest odizolowany, są ograniczone (12). Zatem przez większość roku występuje presja konkurencyjna wynikająca z możliwości pozyskiwania energii elektrycznej spoza terytorium Finlandii, spotęgowana brakiem opłat za przesył między krajami skandynawskimi. Tymczasowy charakter ograniczeń możliwości przesyłowych utrudnia dokonywanie inwestycji na terytorium Finlandii bez uwzględniania innych producentów na rynku skandynawskim. Czynniki te powinny zatem zostać potraktowane jako wskaźnik bezpośredniego podlegania konkurencji w przypadku rynku produkcji niezależnie od tego, czy dotyczy to rynku krajowego fińskiego, czy powstającego rynku regionalnego.

(8)

Stopnie koncentracji i płynności są również dobrymi wskaźnikami konkurencji na hurtowym rynku energii elektrycznej. Udział w rynku Nord Pool Sport AS – dobrowolnej skandynawskiej giełdy energii opisanej w motywie 3 – w 2004 r. wynosił 42 % rzeczywistych dostaw do krajów skandynawskich (13). W odniesieniu do rynku regionalnego jest to zadowalająca wielkość dostaw. Ponadto na warunki konkurencji na hurtowym rynku energii elektrycznej znacząco wpływa handel finansowy energią elektryczną na obszarze rynkowym, który pod względem wielkości poprzez NordPool, stanowił 1,5 wielkości konsumowanej w krajach skandynawskich (14) (oraz przy uwzględnieniu innych określonych transakcji, jak na przykład rynku pozagiełdowego (OTC – Over the Counter) czy sprzedaży bezpośredniej, stanowił on czterokrotność tej wielkości) (15). Zgodnie z tym, co uwzględniono w załączniku technicznym (16), taki stopień płynności powinien zostać uznany za zadowalający, tj. jest on wystarczający do ustanowienia wskaźnika dobrze funkcjonującego i konkurencyjnego rynku regionalnego. Jak wskazano powyżej, należy również sprawdzić konkurencję, uwzględniając wyłącznie terytorium Finlandii. Po pierwsze, należy ponownie podkreślić, iż problemy związane z ograniczeniami przesyłowymi mają charakter tymczasowy, a nie stały. Zatem występuje ciągła presja konkurencyjna wynikająca z możliwości pozyskiwania energii elektrycznej spoza terytorium Finlandii, spotęgowana brakiem opłat za przesył między krajami skandynawskimi. Ponadto ceny hurtowe energii elektrycznej w Finlandii są ustalane przez Nordpool. Czynniki te należy zatem potraktować jako wskaźnik bezpośredniego podlegania konkurencji w przypadku rynku hurtowego niezależnie od tego, czy dotyczy to rynku krajowego fińskiego czy powstającego rynku regionalnego.

(9)

Uwzględniając wielkość analizowanego kraju, liczba podmiotów gospodarczych na rynku hurtowym (ponad sześćdziesiąt podmiotów, z których znacząca liczba oferuje swoje usługi w całym kraju) jest dość znacząca, co dotyczy również liczby przedsiębiorstw mających ponad 5 % udział w rynku. Zgodnie z najnowszymi dostępnymi informacjami łączny udział w rynku trzech największych przedsiębiorstw pod względem dostaw na rzecz małych i średnich przedsiębiorstw, jak i bardzo małych odbiorców i odbiorców domowych, jest zadowalająco niski, na poziomie 35–40 % (17). Wymienione czynniki należy zatem potraktować jako wskaźnik bezpośredniego podlegania konkurencji.

(10)

Funkcjonowanie rynkowych mechanizmów bilansowania należy również uznać za wskaźniki, nie tylko w odniesieniu do produkcji, lecz również w odniesieniu do rynków hurtowych i detalicznych. W istocie „każdy uczestnik rynku, który nie jest w stanie łatwo dostosować swojego portfela działalności wytwórczej do cech swoich odbiorców, może być narażony na skutki różnicy między stosowaną przez OSP (operatora systemu przesyłowego) ceną rozliczeniową odchyleń a ceną, po której OSP ponownie skupi nadwyżkę wytworzonej energii. Ceny te mogą być narzucone OSP bezpośrednio przez regulatora lub kształtować się w oparciu o mechanizm rynkowy, w którym cena ustalana jest na podstawie zgłaszanych przez różnych wytwórców ofert przyrostowych lub redukcyjnych (…); podstawową trudnością dla małego uczestnika rynku jest ryzyko dużej rozpiętości między ceną kupna od OSP a ceną odsprzedaży. Sytuacja taka występuje w szeregu państw członkowskich i prawdopodobny jest jej negatywny wpływ na rozwój konkurencji. Duża rozpiętość cenowa może być wskaźnikiem niewystarczającego poziomu konkurencji w obszarze rynkowych mechanizmów bilansowania, gdzie rynek może być zdominowany przez tylko jednego czy dwóch dużych wytwórców. Trudności takie nasilają się tam, gdzie użytkownicy sieci nie są w stanie skorygować swojej sytuacji w czasie zbliżonym do rzeczywistego” (18). W obszarze skandynawskim istnieje zintegrowany rynkowy mechanizm bilansujący dla dostarczania zbilansowanej energii, a jego główne cechy (ustalanie cen na zasadach rynkowych, półgodzinne zamknięcia okresu zgłoszeń ofert oraz stosunkowo niska rozpiętość cenowa) należy przyjąć za wskaźnik bezpośredniego podlegania konkurencji.

(11)

Ze względu na charakterystykę omawianego produktu (energii elektrycznej) oraz małej dostępności lub całkowitym braku odpowiednich produktów lub usług zastępczych, w ocenie konkurencyjności rynków energii elektrycznej większego znaczenia nabiera konkurencja cenowa i kształtowanie cen. Wskaźnikiem istnienia rzeczywistej konkurencji cenowej jest liczba odbiorców zmieniających dostawcę; czynnik ten pośrednio jest także „naturalnym wskaźnikiem skuteczności funkcjonowania konkurencji. Jeśli niewielu klientów decyduje się na zmianę, prawdopodobnie istnieje problem w funkcjonowaniu rynku, nawet jeśli weźmie się pod uwagę korzyści płynące z możliwości renegocjacji umów z dotychczasowym, dobrze znanym dostawcą” (19). Ponadto „istnienie regulowanych cen dla odbiorcy końcowego jest bez wątpienia kluczowym wyznacznikiem zachowań odbiorców (…). Mimo że zachowanie regulacji może być uzasadnione w okresie przejściowym, w miarę narastania potrzeb inwestycyjnych w coraz większym stopniu powodować będzie ono wzrost zakłóceń” (20).

(12)

W Finlandii stopień odbiorców zmieniających dostawcę dla trzech kategorii odbiorców – tj. dużych i bardzo dużych zakładów przemysłowych, małych i średnich zakładów przemysłowych i przedsiębiorstw oraz bardzo małych przedsiębiorstw i odbiorców domowych – przekracza 75 % dla pierwszych dwóch grup i 30 % dla ostatniej kategorii (21), przy czym nie ma regulacji cen dla odbiorców końcowych (22), tzn. same podmioty gospodarcze ustalają ceny, które nie muszą być zatwierdzane przez żadne organy przed ich wprowadzeniem. Zatem sytuacja w Zjednoczonym Królestwie pod względem zmiany dostawców oraz regulacji cen dla odbiorcy końcowego jest zadowalająca i należy traktować ją jako wskaźnik świadczący o bezpośrednim podleganiu konkurencji.

(13)

Z uwzględnieniem wyżej wymienionych wskaźników oraz ogólnej sytuacji w omawianym sektorze w Finlandii – zwłaszcza dotyczącej stopnia oddzielenia sieci od wytwarzania/podaży oraz skutecznej regulacji dostępu do sieci – której obraz uzyskać można na podstawie informacji przedłożonych przez Finlandię, sprawozdania z 2005 r. oraz załącznika technicznego do tego sprawozdania, należy uznać, że w odniesieniu do wytwarzania i sprzedaży energii elektrycznej w Finlandii z wyłączeniem Wysp Alandzkich spełniony został warunek bezpośredniego podlegania konkurencji określony w art. 30 ust. 1 dyrektywy 2004/17/WE. Jak wskazano powyżej w motywie 5, za spełniony należy uznać także dalszy warunek swobodnego dostępu do działalności. W związku z tym nie należy stosować dyrektywy 2004/17/WE w odniesieniu do udzielania przez podmioty zamawiające zamówień mających umożliwić wytwarzanie lub sprzedaż energii elektrycznej na wymienionych obszarach geograficznych; dyrektywy tej nie należy stosować także w odniesieniu do organizowania przez podmioty zamawiające konkursów na prowadzenie takiej działalności na tych obszarach.

(14)

Niniejsza decyzja opiera się na sytuacji prawnej i faktycznej istniejącej w lutym 2006 r., ustalonej na podstawie informacji przedłożonych przez Republikę Finlandii oraz wynikających ze sprawozdania z 2005 r. oraz załącznika technicznego do tego sprawozdania. Decyzja ta może ulec zmianie, jeżeli nastąpią istotne zmiany sytuacji prawnej i faktycznej, które spowodują, że przestaną być spełniane warunki stosowania art. 30 ust. 1 dyrektywy 2004/17/WE.

(15)

Środki określone w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu Doradczego ds. Zamówień Publicznych,

21.6.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/37

(1)

W dniu 17 maja 2005 r. Komisja otrzymała skargę dotyczącą dumpingu wyrządzającego szkodę w odniesieniu do przywozu węglika krzemu pochodzącego z Rumunii.

(2)

Skargę na mocy art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego wniosła Europejska Rada ds. Przemysłu Chemicznego (CEFIC) w imieniu producentów wspólnotowych reprezentujących 100 % całkowitej produkcji węglika krzemu we Wspólnocie.

(3)

Skarga zawierała dowody prima facie wskazujące na dumping wymienionego produktu, jak również wynikające z niego istotne szkody, co zostało uznane za wystarczające uzasadnienie dla wszczęcia dochodzenia antydumpingowego.

(4)

Odpowiednio, poprzez opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2) zawiadomienie (zawiadomienie o wszczęciu postępowania) Komisja wszczęła postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu do Wspólnoty węglika krzemu objętego obecnie kodem CN 2849 20 00 i pochodzącego z Rumunii.

(5)

Komisja oficjalnie powiadomiła o wszczęciu postępowania zainteresowanych producentów eksportujących, importerów i stowarzyszenia importerów i eksporterów, przedstawicieli krajów wywozu, użytkowników, organizacje konsumenckie oraz producentów wspólnotowych, którzy wnieśli skargę. Zainteresowane strony otrzymały możliwość przedstawienia swoich opinii na piśmie oraz złożenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania; do wszystkich zainteresowanych stron rozesłano również kwestionariusze.

(6)

W dniu 1 marca 2006 r. CEFIC oficjalnie wycofała swoją skargę.

(7)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w przypadku wycofania skargi postępowanie może zostać zakończone, chyba że jego zakończenie nie leżałoby w interesie Wspólnoty.

(8)

Komisja stwierdziła, iż obecne postępowanie powinno zostać zakończone, ponieważ dochodzenie nie ujawniło żadnych okoliczności wskazujących, iż takie zakończenie nie leżałoby w interesie Wspólnoty. Zainteresowane strony zostały odpowiednio poinformowane i umożliwiono im przedstawienie uwag. Nie wpłynęły ponadto żadne uwagi wskazujące, że takie zakończenie nie leżałoby w interesie Wspólnoty.

(9)

Komisja stwierdza zatem, iż postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu do Wspólnoty węglika krzemu pochodzącego z Rumunii powinno zostać zakończone bez nakładania środków antydumpingowych,