1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/3

(1)

Artykuł 10 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 przewiduje, że przy przywozie produktów, o których mowa w art. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia, pobiera się opłaty celne zgodne ze stawkami Wspólnej Taryfy Celnej. Jednakże w przypadku produktów, o których mowa w ust. 2 tego artykułu, opłaty przywozowe równają się cenie interwencyjnej tych produktów ważnej w czasie przywozu powiększonej o 55 % i pomniejszonej o cenę CIF w przywozie stosowaną do danej wysyłki. Opłaty celne nie mogą jednak przekroczyć stawek Wspólnej Taryfy Celnej.

(2)

Na mocy art. 10 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 ceny CIF w przywozie oblicza się na podstawie cen reprezentatywnych dla danego produktu na rynku światowym.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 1249/96 ustala zasady stosowania rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 do opłat przywozowych w sektorze zbóż.

(4)

Opłaty przywozowe stosuje się aż do chwili ustalenia i wejścia w życie nowych stawek opłat przywozowych.

(5)

W celu umożliwienia normalnego funkcjonowania systemu opłat przywozowych należy przyjąć jako podstawę ich wyliczenia stawki reprezentatywne dla rynku, stwierdzone w okresie porównawczym.

(6)

Zastosowanie rozporządzenia (WE) nr 1249/96 prowadzi do ustalenia opłat przywozowych w wysokości podanej w załączniku I do niniejszego rozporządzenia,

1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/6

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów, o których mowa w art. 1 wymienionego rozporządzenia, a cenami tych produktów we Wspólnocie, może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Refundacje wywozowe powinny być ustalone z uwzględnieniem czynników, o których mowa w art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż (2).

(3)

W odniesieniu do pszennych oraz żytnich mąk, kasz i grysików refundację wywozową stosowaną do tych produktów należy wyliczyć z uwzględnieniem ilości zbóż koniecznych do wytwarzania danych produktów. Ilości te zostały ustalone w rozporządzeniu (WE) nr 1501/95.

(4)

Sytuacja na rynku światowym lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą sprawić, że niezbędne stanie się zróżnicowanie refundacji dla niektórych produktów, w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(5)

Refundacja powinna być ustalana raz na miesiąc. Zmian można dokonywać w tym odstępie czasowym.

(6)

Zastosowanie tych zasad do aktualnej sytuacji na rynkach zbóż, a w szczególności do notowań lub cen na te produkty we Wspólnocie i na rynku światowym, prowadzi do ustalenia refundacji w wysokości podanej w załączniku.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/8

(1)

Na mocy art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 refundacje wywozowe dla zbóż mające zastosowanie w dniu, w którym złożono wniosek o wydanie pozwolenia, stosuje się do wywozu, który ma być realizowany w okresie ważności pozwolenia, jeśli wniesie o to wnioskodawca. W tym wypadku do refundacji może być zastosowana kwota korygująca.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiające niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż oraz środków podejmowanych w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż (2), pozwoliło na ustalenie kwoty korygującej dla produktów, o których mowa w art. 1 lit. a), b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1784/2003. Ta kwota korygująca powinna być wyliczona z uwzględnieniem czynników wymienionych w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95.

(3)

Sytuacja na rynku światowym lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą wymóc konieczność zróżnicowania kwoty korygującej w zależności od miejsca przeznaczenia.

(4)

Kwota korygująca powinna być ustalona równocześnie z refundacją i według takiej samej procedury. Może ona podlegać zmianom w czasie pomiędzy dwoma ustaleniami.

(5)

Z wyżej wymienionych przepisów wynika, że kwota korygująca powinna być ustalona zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/10

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 różnica między notowaniami lub cenami na światowym rynku produktów, o których mowa w art. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia, a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Przy ustalaniu zwrotów należy wziąć pod uwagę elementy, o których mowa w art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego niektóre szczegółowe zasady zastosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych, a także środków, jakie należy podjąć w przypadku zakłóceń w sektorze zbóż (2).

(3)

Refundacja stosowana do słodów powinna zostać wyliczona z uwzględnieniem ilości zbóż potrzebnej do wytworzenia danych produktów. Ilości te zostały ustalone w rozporządzeniu (WE) nr 1501/95.

(4)

Sytuacja na światowym rynku lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą spowodować konieczność zróżnicowania wysokości refundacji dla niektórych produktów w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(5)

Refundację należy ustalać raz na miesiąc. W tym odstępie czasu może ona zostać zmieniona.

(6)

Zastosowanie tych zasad w aktualnej sytuacji na rynku zbóż, a w szczególności wobec notowań lub cen tych produktów we Wspólnocie i na rynku światowym, prowadzi do ustalenia refundacji w wysokości podanej w Załączniku.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/12

(1)

Na mocy art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 refundacja wywozowa do zbóż mająca zastosowanie w dniu, w którym złożono wniosek o wydanie pozwolenia stosuje się do wywozu, który ma być realizowany w okresie ważności pozwolenia, jeśli wniesie o to wnioskodawca. W tym wypadku do refundacji może być zastosowana kwota korygująca.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiające niektóre szczegółowe zasady zastosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych oraz środków podejmowanych w przypadku zakłóceń na rynku zbóż (2), pozwoliło na ustalenie kwoty korygującej dla słodu, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1784/2003. Ta kwota korygująca powinna być wyliczona z uwzględnieniem czynników wymienionych w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95.

(3)

Z powyższych postanowień wynika, że kwota korygująca powinna być ustalona w wysokości podanej w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/14

(1)

Artykuł 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2681/74 z dnia 21 października 1974 r. w sprawie finansowania przez Wspólnotę wydatków poniesionych w odniesieniu do dostaw produktów rolnych jako pomocy żywnościowej (3) przewiduje, że część wydatków odpowiadająca refundacjom wywozowym ustalonym w tym zakresie zgodnie z regułami wspólnotowymi ponoszona jest przez Sekcję Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej.

(2)

W celu ułatwienia ustalenia budżetu na wspólnotowe akcje pomocy żywnościowej i zarządzania nim oraz w celu umożliwienia Państwom Członkowskim poznania poziomu wspólnotowego udziału w finansowaniu krajowych akcji pomocy żywnościowej należy określić poziom refundacji przyznanych na te akcje.

(3)

Zasady ogólne i warunki zastosowania przewidziane przez art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 i przez art. 13 rozporządzenia (WE) nr 3072/95 w odniesieniu do refundacji wywozowych stosuje się mutatis mutandis do wyżej wymienionych działań.

(4)

Szczególne kryteria, jakie należy wziąć pod uwagę przy wyliczaniu refundacji wywozowych do ryżu, są określone w art. 13 rozporządzenia (WE) nr 3072/95.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/16

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1898/2005 z dnia 9 listopada 2005 r. ustanawiającym szczegółowe zasady wprowadzenia w życie rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 w odniesieniu do środków w zakresie zbytu śmietany, masła i masła skoncentrowanego na rynku Wspólnoty (2) agencje interwencyjne mogą sprzedawać w drodze przetargu pewne ilości masła pochodzącego ze skupu interwencyjnego, które przechowują, i mogą przyznać pomoc w odniesieniu do śmietany, masła i masła skoncentrowanego. Artykuł 25 wymienionego rozporządzenia przewiduje, że biorąc pod uwagę otrzymane oferty w ramach każdego odrębnego zaproszenia do składania ofert, ustala się minimalną cenę sprzedaży masła oraz maksymalną wysokość pomocy w odniesieniu do śmietany, masła i masła skoncentrowanego. Ustalono dalej, że cena lub pomoc mogą się zmieniać w zależności od planowanego wykorzystania masła, jego zawartości tłuszczu oraz procedury włączania. Wysokość zabezpieczenia przetwórczego, o którym mowa w art. 28 rozporządzenia (WE) nr 1898/2005, ustala się odpowiednio.

(2)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/18

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1898/2005 z dnia 9 listopada 2005 r. ustanawiającym szczegółowe zasady wprowadzenia w życie rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 w odniesieniu do środków w zakresie zbytu śmietany, masła i masła skoncentrowanego na rynku Wspólnoty (2) agencje interwencyjne mogą sprzedawać w drodze przetargu pewne ilości masła pochodzącego ze skupu interwencyjnego, które przechowują, i mogą przyznać pomoc w odniesieniu do śmietany, masła i masła skoncentrowanego. Artykuł 25 wymienionego rozporządzenia przewiduje, że biorąc pod uwagę otrzymane oferty w ramach każdego odrębnego zaproszenia do przetargu, ustala się minimalną cenę sprzedaży masła oraz maksymalną wysokość pomocy w odniesieniu do śmietany, masła i masła skoncentrowanego. Ustalono dalej, że cena lub pomoc mogą się różnić w zależności od planowanego wykorzystania masła, jego zawartości tłuszczu oraz procedury włączania. Wysokość zabezpieczenia przetwórczego, o którym mowa w art. 28 rozporządzenia (WE) nr 1898/2005, ustala się odpowiednio.

(2)

Komitet Zarządzający ds. Mleka i Przetworów Mlecznych nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/20

(1)

Zgodnie z art. 47 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1898/2005 z dnia 9 listopada 2005 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wprowadzenia w życie rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 w odniesieniu do środków w zakresie zbytu śmietany, masła i masła skoncentrowanego na rynku Wspólnoty (2), agencje interwencyjne otwierają stały przetarg na przyznawanie pomocy dla masła skoncentrowanego. Artykuł 54 wymienionego rozporządzenia stanowi, że maksymalną kwotę pomocy ustala się w świetle ofert przetargowych otrzymanych w odpowiedzi na indywidualny przetarg dla masła skoncentrowanego o minimalnej zawartości tłuszczu w wysokości 96 %.

(2)

Należy złożyć zabezpieczenie należytego wykonania umowy, o którym mowa w art. 53 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1898/2005, w celu zapewnienia przejęcia masła skoncentrowanego przez handel detaliczny.

(3)

W świetle otrzymanych ofert przetargowych należy ustalić maksymalną kwotę pomocy na odpowiednim poziomie oraz odpowiednio określić zabezpieczenie należytego wykonania umowy.

(4)

Komitet Zarządzający ds. Mleka i Przetworów Mlecznych nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/21

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 343/2006 (3) ustanawia wykaz państw członkowskich, w których został otwarty skup masła, zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999.

(2)

Na podstawie najnowszych informacji przekazanych przez Republikę Czeską, zgodnie z art. 8 rozporządzenia (WE) nr 2771/1999, Komisja zaobserwowała, że ceny rynkowe masła znajdowały się na poziomie poniżej 92 % ceny interwencyjnej w ciągu dwóch następujących po sobie tygodni. Zatem w Republice Czeskiej powinien zostać otwarty skup interwencyjny. Zatem Republikę Czeską należy dodać do wykazu ustanowionego w rozporządzeniu (WE) nr 343/2006.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 343/2006,

1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/22

(1)

Na mocy art. 21 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2771/1999 z dnia 16 grudnia 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 w odniesieniu do interwencji na rynku masła i śmietany (2), agencje interwencyjne wystawiły na sprzedaż w ramach stałego zaproszenia do składania ofert określone ilości składowanego przez nie masła.

(2)

W świetle ofert otrzymanych w odpowiedzi na każde indywidualne zaproszenie do składania ofert ustalana jest minimalna cena sprzedaży bądź podejmowana jest decyzja o nieprzyjęciu żadnej oferty, zgodnie z art. 24 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 2771/1999.

(3)

W świetle otrzymanych ofert należy określić minimalną cenę sprzedaży.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/23

(1)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia Komisji (WE) nr 214/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady zastosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 w sprawie interwencji na rynku odtłuszczonego mleka (2) agencje interwencyjne oferują do sprzedaży z mocy stałego zaproszenia do przetargu pewne ilości przechowywanego przez nie mleka w proszku.

(2)

Na podstawie ofert przetargowych otrzymanych w odpowiedzi na każde indywidualne zaproszenie do przetargu zostanie ustalona minimalna cena sprzedaży lub zostanie podjęta decyzja o nierozstrzygnięciu przetargu, zgodnie z art. 24a rozporządzenia (WE) nr 214/2001.

(3)

Na podstawie otrzymanych ofert zostanie ustalona minimalna cena sprzedaży.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/24

(1)

Na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1043/2005 (2) o świadectwa refundacji wydane dla pojedynczego okresu budżetowego można się ubiegać oddzielnie, w sześciu transzach. Data zamknięcia ma zastosowanie do wniosków składanych w ramach każdej transzy. Podmioty mogą składać wnioski o wydanie świadectwa refundacji tylko dla transzy właściwej dla najbliższej daty zamknięcia po dacie złożenia wniosku.

(2)

System przydzielania na zasadzie transz został opracowany, aby zagwarantować, że jeżeli wnioski o wydanie świadectwa refundacji złożono na kwoty większe od kwot, które mogą być przyznane, świadectwa są dostępne zarówno dla podmiotów gospodarczych dokonujących wywozu na początku okresu budżetowego, jak i na końcu okresu budżetowego.

(3)

Jeżeli po zamknięciu sześciu transz pozostają kwoty, na które można wydać świadectwa refundacji, art. 38 rozporządzenia (WE) nr 1043/2005 pozwala Komisji na otwarcie systemu składania wniosków w trybie cotygodniowym w celu przydzielenia pozostałych kwot.

(4)

Niedawne obniżki stawek refundacji ustalonych w odniesieniu do produktów rolniczych doprowadziły do obniżenia kwot, na które składane są wnioski o wydanie świadectwa refundacji w ramach systemu transz. W wyniku tego kwoty przeznaczone do przydzielenia w ramach ostatnich pojedynczych transzy nie zostały w pełni przydzielone.

(5)

Należy zatem zwiększyć elastyczność wywozu. W przypadku gdy poziom wniosków o wydanie świadectwa refundacji w ramach pojedynczej transzy jest niższy niż kwota dostępna dla tej transzy, podmiotom należy zezwolić na składanie w trybie cotygodniowym wniosków o wydanie świadectwa refundacji, które mają być wydane na pozostałą kwotę dostępną dla danej transzy, w odniesieniu do której nie składano jeszcze wniosków.

(6)

Istniejący system przydzielania świadectw refundacji w trybie cotygodniowym w odniesieniu do kwoty dostępnej na koniec okresu budżetowego powinien być zatem rozszerzony dla przydzielania pozostałej kwoty dostępnej w ramach danej transzy.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1043/2005.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zagadnień Horyzontalnych Dotyczących Handlu Przetworzonymi Produktami Rolnymi niewymienionymi w załączniku I do Traktatu,

1)

dodaje się art. 38a w następującym brzmieniu:

„Artykuł 38a

1.   Jeżeli po dacie zamknięcia składania wniosków o wydanie świadectw refundacji dla danej transzy, o której mowa w art. 33 akapit pierwszy lit. a)–f), nie opublikowano na mocy art. 37 ust. 2 współczynnika redukcji, podmioty gospodarcze mogą składać wnioski o wydanie świadectwa refundacji na dowolną pozostałą kwotę dostępną dla danej transzy, w odniesieniu do której nie składano jeszcze wniosków.

Wnioski należy składać najpóźniej do kolejnej daty zamknięcia ustanowionej w art. 33 akapit pierwszy lit. a)–f).

2.   Państwa członkowskie informują Komisję o wnioskach złożonych w ciągu tygodnia w następny wtorek. Odpowiednie świadectwa mogą być wydawane od następnego poniedziałku po powiadomieniu Komisji, o ile Komisja nie wyda odmiennych instrukcji.

3.   Jeżeli ogólna kwota, której dotyczą wnioski otrzymane w danym tygodniu składania wniosków, przewyższa kwotę dostępną, o której mowa w ust. 1, Komisja podejmuje jeden lub więcej z następujących kroków:

2)

w załączniku VI sekcja I akapit piąty otrzymuje następujące brzmienie:

„Wnioskodawcy wpisują w rubryce 20:

1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/26

(1)

Zgodnie z dyrektywą Rady 70/524/EWG (2) wydano zezwolenie na stosowanie dodatku narazyna (Monteban, Monteban G 100) należącego do grupy kokcydiostatyków oraz innych środków farmaceutycznych na określonych warunkach. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1464/2004 (3) zezwoliło na stosowanie tego dodatku przez dziesięć lat w odniesieniu do kurcząt przeznaczonych do tuczu, łącząc zezwolenie z osobą odpowiedzialną za wprowadzanie tego dodatku do obrotu. Dodatek ten został zgłoszony jako istniejący produkt na mocy art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003. Ponieważ dostarczono wszystkich informacji wymaganych zgodnie z tym przepisem, dodatek został wprowadzony do wspólnotowego rejestru dodatków paszowych.

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje możliwość zmiany zezwolenia na dodatek na podstawie wniosku posiadacza zezwolenia oraz opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urzędu”).

(3)

W swojej opinii przyjętej w dniu 27 lipca 2004 r. Urząd zaproponował ustanowienie najwyższego dopuszczalnego poziomu pozostałości (MRL) na poziomie 50 μg/kg w odniesieniu do wszystkich mokrych tkanek kurcząt przeznaczonych do tuczu, w związku z czym odstawienie dodatku paszowego na jeden dzień przed ubojem uznano za wystarczające. Może być konieczne dokonanie przeglądu najwyższego dopuszczalnego poziomu pozostałości określonego w Załączniku do niniejszego rozporządzenia w świetle wyników oceny dotyczącej tej substancji czynnej dokonanej przez Europejską Agencję Leków.

(4)

Posiadacz zezwolenia na dodatek narazyna (Monteban, Monteban G 100) zaproponował zmianę warunków zezwolenia, przedkładając Komisji wniosek o wprowadzenie najwyższego dopuszczalnego poziomu (MRL) zgodnie z oceną Urzędu.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1464/2004.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/28

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 999/2001 przewiduje zatwierdzanie krajowych programów kontroli trzęsawki owiec przedłożonych przez państwa członkowskie, jeśli programy te spełniają pewne kryteria ustanowione w tym rozporządzeniu. Rozporządzenie (WE) nr 999/2001 przewiduje również określenie wszelkich dodatkowych gwarancji, które mogą być wymagane w handlu wewnątrzwspólnotowym i przywozie zgodnie z tym rozporządzeniem.

(2)

Decyzja Komisji 2003/100/WE z dnia 13 lutego 2003 r. ustanawiająca minimalne wymogi w zakresie tworzenia programów hodowli owiec odpornych na pasażowalne encefalopatie gąbczaste (2) przewiduje, że każde państwo członkowskie ma wprowadzić program hodowlany w celu wyselekcjonowania odporności na TSE w pewnych rasach owiec. Decyzja ta przewiduje również możliwość przyznania państwom członkowskim odstępstwa od wymogu ustanowienia programu hodowlanego, na podstawie krajowego programu kontroli trzęsawki owiec, przedłożonego i zatwierdzonego zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001, uwzględniającego ciągłe i czynne monitorowanie owiec i kóz padłych na terenie gospodarstwa rolnego w odniesieniu do wszystkich stad w danym państwie członkowskim.

(3)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1874/2003 z dnia 24 października 2003 r. zatwierdzające krajowe programy niektórych państw członkowskich dla kontroli trzęsawki owiec oraz określające dodatkowe gwarancje i przyznające odstępstwa w zakresie programów hodowli owiec odpornych na TSE zgodnie z decyzją 2003/100/WE (3) zatwierdziło krajowe programy kontroli trzęsawki owiec w Danii, Finlandii i Szwecji.

(4)

Dnia 18 listopada 2005 r. Austria przedłożyła Komisji krajowy program kontroli trzęsawki owiec. Dnia 5 stycznia 2006 r. przedłożono Komisji pewnie zmiany w tym programie. Zmieniony program spełnia kryteria określone w rozporządzeniu (WE) nr 999/2001. Ponadto trzęsawka owiec może wystąpić sporadycznie lub może w ogóle nie wystąpić na terytorium Austrii.

(5)

Na podstawie krajowego programu kontroli trzęsawki owiec należy przyznać Austrii odstępstwo od programu hodowlanego określonego w decyzji 2003/100/WE. Ponadto w niniejszym rozporządzeniu należy określić dodatkowe gwarancje handlowe wymagane w załączniku VIII rozdział A oraz załączniku IX rozdział E do rozporządzenia (WE) nr 999/2001.

(6)

Rozporządzenie (WE) nr 1874/2003 ustanawia pewne dodatkowe gwarancje dotyczące gospodarstw dla Danii, Finlandii i Szwecji. Te dodatkowe gwarancje handlowe należy jednak zmienić w celu zwiększenia poziomu pomocniczości w odniesieniu do tych państw członkowskich oraz Austrii, uwzględniając różne warunki epidemiologiczne i handlowe oraz różnice w odmianach trzęsawki owiec występujących w tych czterech państwach członkowskich.

(7)

Z uwagi na kwestie praktyczne i przejrzystość prawodawstwa Wspólnoty należy zatem uchylić rozporządzenie (WE) nr 1874/2003 i zastąpić je niniejszym rozporządzeniem.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

nie potwierdzono żadnych przypadków trzęsawki owiec;

b)

nie zastosowano żadnych środków zwalczania trzęsawki owiec;

c)

gospodarstwa nie posiadały i nie posiadają zwierząt zidentyfikowanych jako zagrożone, określonych w art. 13 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 999/2001.

a)

ust. 1, jeżeli pochodzą z innych państw członkowskich niewymienionych w Załączniku lub z państw trzecich; albo

b)

ust. 2, jeżeli pochodzą z innych państw członkowskich wymienionych w Załączniku.

a)

zwierzęta, nasienie, zarodki i komórki jajowe są otrzymywane z innych państw członkowskich niewymienionych w Załączniku lub z państw trzecich; oraz

b)

w ciągu trzech lat przed lub po wysyłce zwierząt, nasienia, zarodków i komórek jajowych owiec w państwie członkowskim lub państwie trzecim wysyłki określonym w lit. a) potwierdzono trzęsawkę owiec.

1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/32

(1)

Dyrektywa 2002/46/WE wyszczególnia witaminy i minerały oraz ich formy, które mogą być stosowane przy wytwarzaniu suplementów żywnościowych.

(2)

Substancje chemiczne, które zostały poddane ocenie przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwany dalej „Urzędem”) i otrzymały pozytywną ocenę naukową, powinny zostać włączone do załączników do dyrektywy 2002/46/WE.

(3)

Urząd wydał i opublikował niedawno pozytywne oceny naukowe dla niektórych witamin i substancji mineralnych.

(4)

Należy zastąpić nazwę kategorii „kwas foliowy” w celu uwzględnienia włączenia do załącznika II do dyrektywy 2002/46/WE innych form folianu.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2002/46/WE.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/34

(1)

Pismem z dnia 18 grudnia 2002 r. władze Włoch poinformowały Komisję o planie pomocy regionalnej na rzecz Società Consortile De Tomaso srl oraz UAZ Europa srl. Dnia 4 lutego 2003 r. Komisja zwróciła się o udzielenie dodatkowych informacji. Władze Włoch dwukrotnie, 12 marca i 22 kwietnia, zwróciły się o przedłużenie czasu na odpowiedź, po czym przesłały informacje w piśmie z dnia 26 maja 2003 r.

(2)

Pismem z dnia 24 lipca 2003 r. Komisja poinformowała Włochy o decyzji wszczęcia postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 Traktatu WE dotyczącej wyżej wspomnianej pomocy.

(3)

Decyzja o wszczęciu postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia swoich uwag.

(4)

Komisja nie otrzymała uwag od zainteresowanych stron.

(5)

Włochy przedstawiły uwagi z chwilą wszczęcia postępowania, tj. dnia 13 października 2003 r. Dnia 6 lutego 2004 r. Komisja zażądała od Włoch wyjaśnień, a dnia 17 lutego 2004 r. odbyło się spotkanie między służbami Komisji, władzami Włoch oraz przedstawicielami zainteresowanej spółki. W piśmie z dnia 23 kwietnia 2004 r. Włochy dostarczyły dodatkowych informacji. 30 kwietnia włoski Minister Produkcji wysłał pismo do Komisji zwracając się z prośbą o szybkie rozwiązanie omawianej sprawy. Komisja odpowiedziała na jego pismo dnia 18 czerwca 2004 r.

(6)

Przewidziana pomoc zostałaby przyznana Società Consortile De Tomaso srl oraz UAZ Europa srl należącym do grupy De Tomaso (zwanej dalej „De Tomaso”). Obecnie De Tomaso produkuje, w ilości bardzo ograniczonej, samochody sportowe o wysokich osiągach. W ocenie Włoch De Tomaso zalicza się do małych i średnich przedsiębiorstw zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 70/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw (3) (zwane dalej „rozporządzeniem MŚP”).

(7)

De Tomaso zamierza otworzyć na terenie wcześniej niezagospodarowanym nowy zakład produkcyjny (inwestycja od podstaw), który po ukończeniu będzie w stanie:

Projekt rozpocznie się natychmiast po zatwierdzeniu przez Komisję pomocy, a zakończenie prac przewiduje się na rok 2006. Produkcja samochodów rozpocznie się już w 2005 roku.

(8)

Projekt powinien zostać zrealizowany we Włoszech w miejscowości Cutro w Kalabrii - regionie kwalifikującym się do pomocy w rozumieniu art. 87 ust. 3 lit. a) Traktatu, w ramach lokalnie ustalonego pułapu wynoszącego 50% ekwiwalentu dotacji brutto (4) (EDB) na lata 2000-2006.

(9)

Według władz włoskich projekt ma charakter mobilny - De Tomaso rozpatruje alternatywne lokalizacje w Timisoarze (Rumunia) dla modelu Simbir oraz w Modenie (Włochy) dla modeli Vallelunga i Pantera. W Timisoarze byłaby to inwestycja od podstaw na terenie wcześniej niezagospodarowanym, natomiast w Modenie inwestycja polegałaby na rozbudowie istniejącego zakładu De Tomaso, w którym produkowany jest obecnie, w bardzo ograniczonych ilościach, model Guarà - samochód sportowy o wysokich osiągach.

(10)

Według danych przedstawionych w zgłoszeniu De Tomaso zamierza zainwestować kwotę nominalną 218 760 000 EUR (wartość zaktualizowana - 206 912 337 EUR, którą oblicza się przyjmując za rok odniesienia rok 2003 i stopę dyskontową w wysokości 5,06% (5)). Władze Włoch uznały, że całość inwestycji kwalifikuje się do pomocy.

(11)

Zgłoszona pomoc, pod warunkiem zatwierdzenia jej przez Komisję, została przyznana w formie dwufazowego planu dwóm spółkom będącym własnością De Tomaso. Pierwsza dotacja bezpośrednia w wysokości nominalnej 9 519 817 EUR na rzecz UAZ Europa srl została zatwierdzona w kwietniu 2001 roku, podczas gdy drugą, w wysokości nominalnej 168 490 000 EUR, na rzecz Società Consortile De Tomaso srl, zatwierdzono w sierpniu 2002 r. Dotacje zostałyby wypłacone w latach 2004-2008. Pomoc mieści się w programach pomocy zatwierdzonych przez Komisję (6), przewidzianych ustawą „Misure in favore delle attività produttive nelle aree depresse del Paese” (ustawą o działaniach na rzecz produkcji w słabo rozwiniętych gospodarczo regionach kraju) (zwaną dalej ustawą 488/1992) oraz ustawą „Misure di razionalizzazione della finanza pubblica” (ustawą o działaniach na rzecz racjonalizacji finansów publicznych) (zwaną dalej ustawą 662/1996).

(12)

Ponieważ obydwie dotacje dotyczą tego samego projektu, władze Włoch zgłosiły je razem. Łącznie pomoc dla De Tomaso wyniosłoby zatem nominalnie 178 008 817 EUR (wartość zaktualizowana - 155 640 104 EUR, którą oblicza się przyjmując za rok odniesienia rok 2003 i stopę dyskontową w wysokości 5,06%). Intensywność pomocy zgłoszonej przez władze Włoch wynosi 75,22% EDB.

(13)

Zdaniem Włoch projektowi nie została przyznana żadna inna pomoc ani dofinansowanie wspólnotowe.

(14)

W decyzji o wszczęciu postępowania z dnia 23 lipca 2003 r. Komisja wyraziła wątpliwości, czy De Tomaso ma cechy MŚP. Komisja wyraziła również wątpliwości dotyczące różnych elementów analizy kosztów i korzyści (AKK), a w szczególności:

(15)

Dnia 13 października 2003 r. Włochy nadesłały uwagi dotyczące wszczęcia postępowania. Następnie podczas spotkania, które odbyło się 17 lutego 2004 r. oraz w pismach z 23 i 30 kwietnia 2004 r. Włochy dostarczyły Komisji inne informacje i dokumenty.

(16)

Celem udokumentowania cech De Tomaso jako MŚP Włochy przedstawiły szczegółowe informacje o strukturze własności oraz dane ze sprawozdań finansowych spółki Alejandro S.A., a także wyciąg z testamentu pana De Tomaso.

(17)

W kwestii porównywalności projektów, które miałyby być zrealizowane w wybranej lokalizacji i w lokalizacjach alternatywnych, Włochy utrzymują, że dla tych projektów porównywano identyczne produkcje, w identycznych ilościach, dla tej samej kombinacji produktów i przy identycznych cenach. Rozbieżności między inwestycjami niezbędnymi w lokalizacjach alternatywnych i w lokalizacji preferowanej można wyjaśnić biorąc pod uwagę specyficzny charakter tej ostatniej lokalizacji: koszty pracy oraz regulacje prawne dotyczące aspektów socjalnych, bezpieczeństwa i środowiska są w niej takie jak w północnych Włoszech, ale brak jest wykwalifikowanych robotników i ugruntowanej tradycji przemysłowej.

(18)

Zdaniem Włoch sytuacja w obu lokalizacjach alternatywnych jest diametralnie różna: w Modenie dostępni są wysoko wykwalifikowani robotnicy, gdyż jest tam gęsta sieć dostawców i producentów samochodów. W Timisoarze wykwalifikowani robotnicy dostępni są za ułamek kosztów, które poniesiono by w Cutro. Ponadto Timisoara dysponuje też logistycznym potencjałem do produkcji modelu Simbir.

(19)

Włochy podkreślają strategiczne znaczenie projektu Cutro dla rozwoju przemysłowego tego obszaru. W tym zakresie intencją De Tomaso jest stworzenie, poprzez decyzje na poziomie technologicznym, zaawansowanej struktury produkcyjnej, umożliwiającej przyswojenie najbardziej innowacyjnych technik i urządzeń oraz prowadzenie własnej działalności badawczo-rozwojowej. Projekty dotyczące lokalizacji alternatywnych skłaniają się natomiast ku bardziej tradycyjnym rozwiązaniom technologicznym.

(20)

Na podstawie powyższych rozważań Włochy utrzymują, że żądanie przez Komisję przeprowadzenia porównania identycznych projektów jest błędne i mylące, gdyż wymagałoby porównywania sytuacji hipotetycznych niepopartych rzeczywistymi intencjami spółki dokonującej inwestycji.

(21)

Włochy utrzymują także, iż porównywanie inwestycji metodą „operacja w stosunku do operacji”, jak tego wymaga Komisja w AKK, jest w odniesieniu do rozwiązań alternatywnych rzeczą niewykonalną, gdyż wymagałoby pełnego rozwinięcia projektów alternatywnych, co De Tomaso mogłaby uczynić dopiero po wyborze lokalizacji.

(22)

Niemniej Włochy przesłały nowe, bardziej szczegółowe informacje, w których porównywane są inwestycje w zakresie prasowania, spawania i lakierowania samochodów sportowych (Cutro w stosunku do Modeny) oraz końcowy montaż i lakierowanie modelu Simbir (Cutro w stosunku do Timisoary).

(23)

Zdaniem Włoch wiele z inwestycji przewidzianych w Cutro nie byłoby koniecznych w rozwiązaniu alternatywnym, gdyż możliwe byłoby dokonywanie omawianych operacji gdzie indziej (lakierowanie i testy silników) bądź też leasing dostępnych infrastruktur (trasa testowa w okolicach Modeny). Odnośnie lakierowania samochodów sportowych Włochy przedłożyły kosztorys inwestycyjny dla nowej lakierni w Modenie, aby wykazać, że lakierowanie w zakładzie w Modenie byłoby tańsze niż zlecanie go na zewnątrz, a w związku z tym pogłębiłoby w nieznacznym stopniu niekorzystne uwarunkowania Cutro. W odniesieniu do stanowiska testowania silników Włochy podkreślają, że zakład w Cutro umożliwiłby firmie De Tomaso również prace nad specjalnymi wersjami silników do przyszłej produkcji.

(24)

W odniesieniu do aspektów operacyjnych AKK Włochy wyjaśniają, że stwierdzona różnica dotycząca zapotrzebowania na robotników jest częściowo wynikiem błędu w AKK, gdyż w rozwiązaniu alternatywnym niewłaściwie oceniono liczbę kadry kierowniczej i pracowników administracyjnych niezajmujących się produkcją, co częściowo wynika z nieuwzględnienia faktu, że w Modenie zapotrzebowanie na robotników byłoby mniejsze, gdyby lakierowanie mogło odbywać się poza zakładem. Uwzględniając te dwa czynniki, Włochy dochodzą do wniosku, że w przypadku rozwiązań alternatywnych zapotrzebowanie na robotników byłoby podobne.

(25)

W zakresie kosztów transportu zagranicznego Włochy dostarczyły aktualne informacje i dokumentację dotyczącą kosztów transportu modelu Simbir z Timisoary, według której koszty te nie byłyby wyższe niż w przypadku przyjęcia Cutro za miejsce rozpoczęcia transportu w porównaniu do alternatywnej lokalizacji w Timisoarze.

(26)

Wreszcie Włochy zwracają uwagę, iż długotrwałość postępowania wpłynie negatywnie na omawianą spółkę.

(27)

Działanie zgłoszone przez Włochy na rzecz De Tomaso stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE. Istotnie, pomoc ta byłaby przyznawana przez państwo i przy użyciu zasobów państwowych. Ponadto pomoc stanowi znaczący procent finansowania projektu i mogłaby zakłócić konkurencję wewnątrz Wspólnoty, dając De Tomaso przewagę nad spółkami konkurencyjnymi nieotrzymującymi pomocy. Wreszcie, na rynku samochodowym istnieje rozległa wymiana handlowa między Państwami Członkowskimi. Włochy nie poddają tego w wątpliwość.

(28)

Artykuł 87 ust. 2 Traktatu określa rodzaje pomocy zgodne ze wspólnym rynkiem. Zważywszy na rodzaj i przeznaczenie pomocy oraz lokalizację geograficzną spółki, do omawianego projektu nie mają zastosowania lit. a), b) i c) wyżej wymienionego ustępu. W art. 87 ust. 3 wymienia się inne formy pomocy, które można uznać za zgodne ze wspólnym rynkiem. Komisja stwierdza, że projekt powinien zostać zrealizowany w regionie Kalabria, kwalifikującym się do wsparcia zgodnie z art. 87 ust. 3 lit. a) w ramach pułapu pomocy regionalnej ustalonego na 50% ekwiwalentu dotacji netto (EDN) dla dużych przedsiębiorstw (7).

(29)

Zdaniem Komisji beneficjentem omawianej pomocy jest De Tomaso, czyli grupa, w skład której wchodzą przedsiębiorstwa konsorcjum De Tomaso srl oraz UAZ Europa srl, którym przyznano by pomoc. Działalność, jaką zamierza prowadzić De Tomaso to produkcja i montaż samochodów - przedsiębiorstwo to jest zatem częścią przemysłu samochodowego w rozumieniu wymagań wspólnotowych w zakresie pomocy państwa dla przemysłu samochodowego (8) (zwanych dalej „wymaganiami sektora samochodowego”), mających zastosowanie do omawianego projektu, gdyż pomoc została zgłoszona Komisji przed dniem 1 stycznia 2003 r.

(30)

Zarówno całkowity koszt projektu jak i kwota pomocy są wyższe od pułapów ustalonych do celów zgłoszeniowych dla sektora samochodowego. Pułapy te wynoszą: a) 50 mln EUR - całkowity koszt projektu; b) 5 mln EUR - całkowita kwota brutto pomocy dla projektu bez względu na to, czy pochodzi ona od państwa czy z instrumentów wspólnotowych. Zgłaszając przewidywaną pomoc na rzecz De Tomaso, władze włoskie zastosowały się do postanowień art. 88 ust. 3 Traktatu.

(31)

Zgodnie z wymaganiami dotyczącymi sektora samochodowego Komisja musi upewnić się, że przyznana pomoc będzie konieczna do realizacji projektu, a zarazem proporcjonalna do wagi problemów wymagających rozwiązania. Obydwa te kryteria - konieczność i proporcjonalność - muszą zostać spełnione, aby Komisja zezwoliła na pomoc państwa w sektorze przemysłu samochodowego.

(32)

Na podstawie ust. 2 pkt 3 lit. a) wymagań dotyczących sektora samochodowego, aby wykazać konieczność pomocy regionalnej, beneficjent pomocy musi przedłożyć jasne dowody na to, że dysponuje on alternatywną lokalizacją projektu spełniającą kryteria ekonomiczne. Jeżeli projekt polega na modernizacji i racjonalizacji istniejącego zakładu lub jeżeli wewnątrz grupy nie istnieje żaden inny nowy bądź już istniejący teren przemysłowy, w który można by w omawiany sposób zainwestować, to przedsiębiorstwo, także bez korzystania z pomocy, byłoby zmuszone do realizacji projektu w tym a nie innym miejscu. W rezultacie nie można zezwolić na pomoc regionalną dla projektu, który nie byłby mobilny geograficznie.

(33)

W omawianym przypadku, geograficzną alternatywą dla projektu, w stosunku do lokalizacji w Cutro, byłby montaż modelu Simbir oraz produkcja modeli Vallelunga i Pantera w Modenie (Włochy). W ocenie Komisji Włochy przedłożyły wystarczające i udokumentowane dowody na poparcie takiego stwierdzenia, m.in. analizy wykonalności dotyczące lokalizacji alternatywnych, plany i rysunki techniczne oraz wskazania co do potencjalnych dostawców urządzeń.

(34)

Uwzględniając rodzaj inwestycji (od podstaw na terenie wcześniej niezagospodarowanym) i na podstawie otrzymanej dokumentacji, Komisja stwierdza, że projekt jest mobilny oraz dysponuje wiarygodną lokalizacją alternatywną.

(35)

Na podstawie ust. 2 pkt 3 lit. b) wymagań dotyczących sektora samochodowego Komisja określa, czy koszty związane z elementami mobilności projektu kwalifikują się do pomocy czy nie oraz zgodnie z ust. 2 lit. c) pkt 3 musi upewnić się, że przewidywana pomoc jest proporcjonalna do problemów regionalnych, które ma rozwiązać. W tym celu wykorzystuje się AKK.

(36)

W odniesieniu do elementów mobilności, w ramach AKK porównywane są koszty, jakie poniósłby inwestor, aby zrealizować projekt w omawianym regionie z kosztami, jakie musiałby ponieść przy identycznym projekcie o odmiennej lokalizacji. W taki sposób można określić niedogodności specyficzne dla regionu objętego pomocą. Komisja zezwala na pomoc o przeznaczeniu regionalnym w zakresie niedogodności regionalnych, które wystąpiłyby, gdyby dokonano inwestycji w zakładzie porównywanym.

(37)

Na podstawie ust. 2 lit. c) pkt 3 wymagań dotyczących sektora samochodowego, obciążenia operacyjne lokalizacji w Cutro w stosunku do Timisoary i Modeny będą oceniane poprzez AKK na przestrzeni pięciu lat, zważywszy na fakt, że projekt byłby realizowany od podstaw na terenie wcześniej niezagospodarowanym. Przedstawiona przez władze Włoch AKK obejmuje lata 2005-2009, czyli trzy lata (9) licząc licząc od rozpoczęcia produkcji, jak przewidziano w ust. 3 pkt 3 załącznika I do wymagań dotyczących sektora samochodowego. Zgłoszona AKK wskazuje na znaczne obciążenie lokalizacji w Cutro w stosunku do lokalizacji alternatywnych, sięgające według wartości zaktualizowanej 158 248 977 EUR. W konsekwencji „intensywność obciążenia regionalnego” projektu wyniosłaby 76,48% (10)

(38)

Uwaga wstępna o charakterze technicznym: Komisja odnotowuje, że w przedstawionej przez Włochy AKK za rok referencyjny do aktualizacji wartości liczbowych przyjęto rok 2003. Tymczasem właściwym rokiem jest 2002, czyli rok zgłoszenia pomocy Komisji. Ponieważ stopa dyskontowa zastosowana jest prawidłowo, tj. dla roku 2002 (5,06%), można pozostawić tak jak jest zmianę roku referencyjnego, zważywszy że w żaden sposób nie wpływa to na wartość współczynników i danych liczbowych.

(39)

W odniesieniu do zasadniczych aspektów AKK, podczas oceny informacji dostarczonych przez Włochy Komisja skorzystała z pomocy zewnętrznego eksperta ds. sektora samochodowego. Ocena potwierdziła wątpliwości wyrażone w decyzji o wszczęciu postępowania, które dotyczyły porównywalności projektów w Cutro i w lokalizacji alternatywnej. Powody, które doprowadziły do takiej konkluzji zostały przedstawione w pkt 40-63.

(40)

Komisja, jak zaznaczono w decyzji o wszczęciu postępowania, logicznie zinterpretowała zawarte w wymaganiach dotyczących sektora samochodowego postanowienie dotyczące „identycznych projektów”, uznając, że winny one dotyczyć produkcji porównywalnych samochodów w porównywalnych ilościach i przy zastosowaniu porównywalnych procesów produkcyjnych. Zazwyczaj Komisja przyjmuje, że mogą występować różnice między projektami realizowanymi w odmiennych lokalizacjach, wyrażające się na przykład w jakości końcowego produktu bądź polegające na różnym stopniu automatyzacji zakładów w zależności od kosztów pracy. Jednakże Komisja nie dopuszcza porównywania projektów zasadniczo odmiennych, czyli w przypadku gdyby w jednej lokalizacji przeprowadzono ogromne inwestycje w urządzenia i maszyny, jakich natomiast nie przeprowadzano by w lokalizacji porównawczej.

(41)

W omawianym przypadku informacje dostarczone przez Włochy nie pozwoliły Komisji na przeprowadzenie całkowitego porównania kosztów inwestycji. W swoich uwagach dotyczących decyzji o wszczęciu postępowania Włochy zauważyły, iż przeprowadzenie dla celów AKK porównania metodą „operacja w stosunku do operacji” zgodnie z nakazem Komisji nie jest możliwe dla inwestycji w rozwiązaniach alternatywnych. Istotnie, według dostarczonych przez Włochy informacji projekty w preferowanej lokalizacji Cutro oraz w lokalizacjach alternatywnych w Modenie i Timisoarze są zasadniczo odmienne pod kątem inwestycji technologicznych, jak i stopnia zróżnicowania pionowego.

(42)

Uwzględniając powyższe ograniczenie, Komisja przeanalizowała dostępne informacje, aby zrozumieć przyczyny leżące u podstaw odmiennych decyzji inwestycyjnych i aby upewnić się, że zasadnicza różnica w kosztach inwestycji jest dopuszczalna w kontekście AKK. Dokonując oceny, Komisja nie kwestionuje faktu, że projekty w różnych lokalizacjach - przykładowo na skutek odmiennych decyzji przemysłowych - mogą znacznie się od siebie różnić. Komisja musi się jednak upewnić, że AKK stanowi istotne narzędzie pozwalające ocenić specyficzne obciążenia preferowanej lokalizacji, co jest możliwe jedynie, gdy projekty alternatywne są porównywalne.

(43)

Komisja przede wszystkim zwraca uwagę, że w przypadku gruntu, budynków, budowli, maszyn i urządzeń, narzędzi, matryc oraz oprzyrządowania dla dostawców, koszty inwestycji w Cutro są znacznie wyższe niż w lokalizacjach alternatywnych. W odniesieniu do kosztów gruntu, budynków i budowli Komisja uważa, że figurująca w AKK różnica (41 530 657 EUR w Cutro w porównaniu z 10 084 237 EUR w lokalizacji alternatywnej) może zostać usprawiedliwiona faktem, że z jednej strony w Rumunii koszty tych wydatków są znacznie niższe niż we Włoszech, a z drugiej De Tomaso posiada już w Modenie grunt i część budynków niezbędnych dla projektu.

(44)

W znacznej mierze De Tomaso powinna postarać się o nowe maszyny i urządzenia, narzędzia, matryce oraz oprzyrządowanie dla dostawców zarówno w Cutro, jak i w lokalizacjach alternatywnych. Przy tych zakupach, których zazwyczaj dokonuje się za granicą, znaczne różnice w kosztach inwestycji (165 381 681 EUR w Cutro w porównaniu z 75 624 552 EUR w lokalizacji alternatywnej) można wyjaśnić jedynie faktem, że projekt w Cutro przewiduje znacznie wyższy poziom automatyzacji i silniejszą integrację pionową.

(45)

Komisja przeanalizowała dostępne informacje, aby upewnić się, czy różnice w kosztach są uzasadnione ze względu na specyficzne warunki poszczególnych lokalizacji i czy są zgodne z normami w zakresie porównywalności przewidzianymi dla AKK.

(46)

Komisja zwraca uwagę, że Włochy przypisują różnicę w kosztach między Cutro a Timisoarą przede wszystkim wyższym kosztom pracy (celem zmniejszenia liczby pracowników zaplanowano zwiększenie automatyzacji) oraz surowszym regulacjom prawnym dotyczącym aspektów socjalnych, bezpieczeństwa i środowiska (aby sprostać tym regulacjom, niezbędne są nowocześniejsze i bardziej złożone urządzenia). Różnica w kosztach między Cutro a Modeną wynika głównie z faktu, że robotnicy są mniej wykwalifikowani (aby wyrównać brak umiejętności manualnych, konieczne jest zwiększenie automatyzacji), a przy tym nie istnieje skonsolidowana sieć dostawców (co wymusza bardziej pionową strukturę).

(47)

Komisja dopuszcza, że powyższe czynniki mogą wpływać na wzrost kosztów inwestycji, ale nie uważa, aby mogły tłumaczyć tak znaczną rozbieżność w zestawianych kosztach.

(48)

Po pierwsze, w przypadku małego producenta jak De Tomaso, automatyzacja może przyczynić się tylko w stopniu ograniczonym do zmniejszenia zapotrzebowania na robotników. Zazwyczaj inwestowanie w automatyzację opłaca się jedynie przy dużej lub bardzo dużej produkcji. Istotnie, w porównaniu z rozwiązaniami alternatywnymi rozwiązanie Cutro z trudnością pozwalałoby na zmniejszenie liczby robotników - według danych zawartych w AKK w roku 2009 w Cutro zatrudnionych byłoby 786 pracowników, podczas gdy w Modenie i Timisoarze łącznie 685 pracowników. Nawet biorąc pod uwagę wyraźniej zarysowaną strukturę pionową w Cutro (przekładającą się na większą liczbę pracowników do operacji wewnętrznych), jest oczywiste, że zwiększenie automatyzacji w niewielkim stopniu wpłynie na ograniczenie liczby personelu.

(49)

Po drugie, nawet jeśli prawdą jest, że we Włoszech regulacje prawne dotyczące aspektów socjalnych, bezpieczeństwa i środowiska są bardziej rygorystyczne niż w Rumunii, a zatem mogą wymagać większych nakładów, czynnika tego nie należy przeceniać. Decydując o inwestycjach średnio- i długoterminowych, producenci samochodów starają się nakreślić wizje rozwoju także z prawnego punktu widzenia nie ograniczając się do obowiązujących regulacji prawnych. W przypadku Rumunii dążenie do osiągnięcia standardów na poziomie Europy Zachodniej wydaje się rozsądne przy inwestycjach średnioterminowych, biorąc pod uwagę także prawdopodobne przystąpienie Rumunii do Unii Europejskiej.

(50)

Po trzecie, nie zawsze konieczne jest zwiększenie automatyzacji, aby wyrównać brak kwalifikacji robotników. W rzeczywistości często jest odwrotnie - do funkcjonowania i konserwacji zautomatyzowanych maszyn niezbędni są wysoko wykwalifikowani robotnicy, podczas gdy mniej wykwalifikowanym pracownikom łatwiej jest używać mniej skomplikowanych maszyn.

(51)

Ponadto prawdą jest, że brak skonsolidowanej sieci dostawców może prowadzić do większej integracji pionowej, a zatem do zwiększenia nakładów, ale każdą dodatkową inwestycję usprawiedliwioną takimi przyczynami należałoby łączyć bezpośrednio z brakiem dostawców, aktualnych lub planowanych, dla konkretnych operacji. Nie jest to częsta sytuacja w omawianym przypadku.

(52)

Przykładowo, w uwagach dotyczących decyzji o wszczęciu postępowania Włochy utrzymywały, iż zlecenie na zewnątrz lakierowania samochodów sportowych w Modenie nie pogłębiłoby sztucznie obciążenia Cutro. Na poparcie tej argumentacji Włochy przedstawiły szacunek kosztów operacyjnych i kosztów inwestycji niezbędnych do realizacji lakierowania w zakładzie w Modenie, wykazując, że AKK wskazuje, że zmiana ta ma bardzo niewielki wpływ i przyczynia się do zwiększenia obciążenia Cutro. Jednakże koszty inwestycji w laboratorium lakiernicze w Modenie, ze względu na niższy stopień automatyzacji, byłyby znacznie niższe niż te przewidziane dla Cutro (4,5 mln EUR w porównaniu z 6,3 mln). Wynika stąd, że wyższe koszty inwestycji w laboratorium lakiernicze w Cutro nie wynikają z braku skonsolidowanej sieci dostawców, lecz raczej są konsekwencją odmiennych decyzji technologicznych w lokalizacjach alternatywnych.

(53)

Podobne rozumowanie stosuje się do trasy testowej w Cutro. Nawet jeśli prawdą jest, iż w lokalizacji alternatywnej w Modenie De Tomaso mogłaby wziąć w leasing dostępne infrastruktury do testowania samochodów sportowych, takich infrastruktur zupełnie zabrakłoby dla modelu Simbir w Timisoarze. Istotnie, Włochy oświadczają, że model Simbir byłby testowany na zwykłych drogach położonych wokół rumuńskiego zakładu. Z kolei w Cutro przewidziana jest oddzielna inwestycja w specjalne trasy testowe dla modelu Simbir.

(54)

Komisja zauważa również, iż w rozpatrywanym przypadku nie można przytoczyć innych czynników, które usprawiedliwiałyby zwiększenie automatyzacji w różnych lokalizacjach. Inwestycje w automatyzację często umotywowane są dużą produkcją, a tak nie jest w wypadku De Tomaso, która produkowałaby niewiele zarówno w Cutro, jak i w lokalizacji alternatywnej. Analogicznie, w lokalizacjach alternatywnych poziom jakości byłby identyczny.

(55)

Powyższe aspekty skłoniły Komisję do stwierdzenia, że bardzo znaczące różnice w kosztach inwestycji między Cutro a lokalizacjami alternatywnymi można wytłumaczyć jedynie zasadniczo różnym charakterem porównywanych projektów. Konkluzję te wspiera szczegółowy opis inwestycji dostarczony przez Włochy dla niektórych operacji.

(56)

Istotnie, najnowsze informacje wskazują, że projekt w Cutro to bardzo nowoczesny i w pełni zautomatyzowany system produkcji pomyślany dla dużej produkcji, podczas gdy projekt alternatywny oparty jest na koncepcji niskiej automatyzacji oraz niewielkiej produkcji. Przedstawione poniżej przykłady wskazują na odmienny charakter porównywanych projektów:

(57)

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, Komisja stwierdza, że koszty inwestycji przewidziane w Cutro na zakup maszyn i urządzeń, narzędzi, matryc oraz oprzyrządowania dla dostawców są zbyt wysokie i nieporównywalne z kosztami inwestycji w przypadku rozwiązania alternatywnego. Na podstawie dostępnych informacji i przy pomocy zewnętrznego eksperta ds. sektora samochodowego Komisja oceniła, że obiektywne różnice między lokalizacjami alternatywnymi na poziomie istnienia sieci dostawców, kosztów pracy, regulacji prawnych i kwalifikacji robotników mogłyby usprawiedliwiać 25% obciążenie Cutro w stosunku do rozwiązania alternatywnego. W konsekwencji Komisja stwierdza, iż koszty inwestycji w maszyny i urządzenia, narzędzia, matryce oraz w oprzyrządowanie dla dostawców, które można w Cutro kwalifikować do pomocy, wynoszą 94 530 690 EUR (11) w przeciwieństwie do wskazanych przez Włochy 165 381 681 EUR.

(58)

W świetle powyższej oceny kosztów kwalifikujących się do pomocy Komisja zaznacza, że celem jej nie jest decydowanie o tym, jakie inwestycje mają a jakie nie zostać zrealizowane w Cutro, ale określenie, czy inwestycje, jakie De Tomaso zamierza przeprowadzić są na mocy wymagań dotyczących sektora samochodowego porównywalne do inwestycji, jakie zostałyby przeprowadzone w lokalizacjach alternatywnych, a zatem czy kwalifikują się do pomocy. Po drugie, Komisja zwraca uwagę, że nie miała możliwości przeprowadzenia bardziej szczegółowego porównania projektów alternatywnych, gdyż Włochy utrzymują, że jest to niewykonalne. Komisja musiała zatem bazować na informacjach, które zostały jej udostępnione.

(59)

Komisja stwierdza zatem, że łączna suma kosztów kwalifikujących się do pomocy na rzecz projektu wynosi 136 061 346 EUR (12) w wartości zaktualizowanej. W konsekwencji, aby obliczyć obciążenie regionalne Cutro, wzięto pod uwagę jedynie takie inwestycje. Modyfikacja ta doprowadziła do zmniejszenia obciążenia z 89 757 129 do 18 906 138 EUR (13) w zakresie kosztów inwestycji oraz innych wydatków kwalifikujących się do pomocy.

(60)

Komisja przestudiowała również porównanie kosztów operacyjnych przeprowadzone przez Włochy w AKK z uwagami przekazanymi przez Włochy odnośnie wszczęcia postępowania. W kwestii zapotrzebowania na robotników, Komisja przyjmuje poprawki wprowadzone przez Włochy dotyczące liczby kadry kierowniczej oraz pracowników administracyjnych niezajmujących się produkcją ręczną w rozwiązaniu alternatywnym. Jednak Komisja zaznacza, że zwiększenie liczby pracowników, celem skalkulowania kosztów pracy, nie zostało poprawnie włączone do AKK. Faktycznie, w rozwiązaniu alternatywnym liczba pracowników wskazana w AKK wyniosłaby 642 w roku 2009, podczas gdy w dokumentacji dowodowej figuruje liczba 685. Komisja uważa za poprawną tę drugą liczbę i w konsekwencji dostosowała do niej AKK. Całkowite koszty pracy w rozwiązaniu alternatywnym zwiększają się zatem z 23 448 521 EUR do 28 526 739 EUR, a obciążenie dotyczące tego wydatku zmniejsza się o 5 078 218 EUR (62 658 707 EUR zamiast 67 736 925 EUR).

(61)

W odniesieniu do kosztów transportu za granicę Komisja przyjmuje poprawkę naniesioną przez Włochy, która zmniejsza do 745 269 EUR obciążenie związane z całością tych kosztów (początkowo władze włoskie wyliczyły 754 916 EUR).

(62)

Poprawki wprowadzone do analizy zawierają odmienne od zgłoszonych przez Włochy wyniki w zakresie kosztów/korzyści. Zmodyfikowana AKK wskazuje, że obciążenie netto Cutro wynosi 82 310 114 EUR (14) według wartości z roku 2003 (w stosunku do zgłoszonej sumy 158 248 977 EUR). Wynika stąd, że obciążenie projektu wynosi 60,49% (15) (w stosunku do zgłoszonych początkowo 76,48%).

(63)

Ponadto na podstawie ust. 2 pkt 3 lit. d) wymagań dotyczących sektora samochodowego, Komisja zbadała kwestię zmiany polegającej na zwiększeniu intensywności dopuszczalnej pomocy jako dodatkowego bodźca dla inwestora do zainwestowania w omawiany region. Jest sprawą oczywistą, że w następstwie inwestycji ogromnie zwiększą się zdolności produkcyjne De Tomaso, biorąc pod uwagę, że jej poziom produkcji jest aktualnie bardzo niski. Zgodnie z wymaganiami dotyczącymi sektora samochodowego wynikający z AKK „odsetek obciążenia regionalnego” zostaje zmniejszony o jeden punkt procentowy („znaczny” wpływ na konkurencję, dla projektu inwestycyjnego w regionie, do którego stosuje się art. 87 ust. 3 lit. a) Traktatu). Definitywny odsetek wynosi zatem 59,49% EDB i jest niższy od ustalonego lokalnie pułapu 50% EDN dla dużych przedsiębiorstw w Kalabrii (pułap, który dla omawianego projektu wynosi 73,83% EDB), a tym bardziej dla MŚP. Ponieważ w każdym razie „odsetek obciążenia regionalnego” dla projektu jest niższy niż ustalony pułap 73,83% EDB, nie jest już konieczne określenie, czy De Tomaso zalicza się do MŚP.

(64)

Komisja uznaje za zgodną ze wspólnym rynkiem pomoc regionalną jaką Włochy zamierzają przyznać De Tomaso na omawiany projekt, o ile nie przekroczy intensywności pomocy równej 59,49% EDB kosztów kwalifikujących się do pomocy. Komisja uważa, że koszty kwalifikujące się do pomocy dla omawianego projektu wynoszą 136 061 346 EUR według wartości z roku 2003 (stopa dyskontowa 5,06%). Komisja uznaje zatem za zgodną ze wspólnym rynkiem pomoc regionalną, jaką Włochy zamierzają przyznać De Tomaso na omawiany projekt, o ile nie przekroczy sumy 80 949 501 EUR w EDB (według wartości z roku 2003, stopa dyskontowa w wysokości 5,06%).

(65)

Wszelka inna pomoc państwa na rzecz omawianych projektów inwestycyjnych jest niezgodna ze wspólnym rynkiem,

1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/42

1.

Dnia 2 października 2003 roku we Włoszech wszedł w życie, w drodze publikacji w Dzienniku Urzędowym Republiki Włoskiej nr 229 z dnia 2 października 2003 r., dekret z mocą ustawy nr 269 z dnia 30 września 2003 r., zawierający „Pilne rozporządzenia w zakresie rozwoju i poprawy działania finansów publicznych” („dekret 269/2003” – Decreto-Legge 269/2003). Art. 1, ust. 1, lit. d) oraz art.. 11 ustawy-dekretu 269/2003 przewidują szczególne zachęty podatkowe dla spółek przyjętych do notowania na giełdzie w Unii Europejskiej w okresie pomiędzy 2 października 2003 roku a 31 grudnia 2004 roku. Art 1, ust. 1, lit. d) oraz art. 11 dekretu 269/2003 zostały następnie bez zmian przekształcone w ustawę na mocy ustawy nr 326 z dnia 24 listopada 2003 r. („ustawa 326/2003”), opublikowanej w Dzienniku Ustaw Republiki Włoch nr 274 z dnia 25 listopada 2003 roku.

2.

W piśmie z dnia 22 października 2003 roku (D/56756) Komisja poprosiła władze Włoch o przedstawienie informacji na temat przedmiotowych zachęt oraz ich wejścia w życie celem sprawdzenia, czy mają one charakter pomocy w rozumieniu art. 87 Traktatu. W tym samym piśmie Komisja przypomniała Włochom o obowiązku poinformowania Komisji, przed ich wprowadzeniem w życie, o wszelkich środkach stanowiących pomoc w rozumieniu art. 88, ust. 3 Traktatu.

3.

W pismach z dnia 11 listopada 2003 roku (A/37737) oraz 26 listopada 2003 roku (A/38138) władze Włoch dostarczyły wymaganych informacji. Dnia 19 grudnia 2003 roku (D/58192) Komisja przypomniała ponownie Włochom o ich zobowiązaniach zgodnie z art. 88, ust. 3 Traktatu i poprosiła władze Włoch, aby poinformowały ewentualnych beneficjentów zachęt o konsekwencjach wynikających - na podstawie Traktatu i art. 14 rozporządzenia wykonawczego nr 659/1999 Rady z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (2) – z ewentualnego potwierdzenia, iż zachęty stanowią nielegalną pomoc wprowadzoną w życie bez uprzedniej zgody Komisji.

4.

Pismem z dnia 18 lutego 2004 roku (SG 2004 D/200644) Komisja poinformowała Włochy o swojej decyzji o wszczęciu postępowania wyszczególnionego w art. 88, ust. 2 Traktatu w zakresie zachęt podatkowych udzielonych przez Włochy na rzecz spółek aktualnie notowanych na giełdzie.

5.

W piśmie z dnia 22 kwietnia 2004 r. (A/32918) władze Włoch przedstawiły swoje uwagi.

6.

Decyzja Komisji dotycząca wszczęcia procedury formalnego dochodzenia została opublikowana dnia 3 września 2004 roku w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, prosząc zainteresowanych o przedstawienie uwag (3).

7.

Dnia 16 oraz 27 września 2004 r. odbyły się dwa spotkania ad hoc pomiędzy przedstawicielami Komisji oraz włoskiej administracji podatkowej celem zbadania niektórych aspektów środka pomocy.

8.

Faksem z dnia 4 października 2004 roku (A/37459) Borsa Italiana SpA (Giełda Włoska SA) dostarczyła swoje uwagi. Pismem z dnia 28 października 2004 roku (D/57697) Komisja przekazała przedmiotowe uwagi władzom Włoch. Pismem z dnia 2 grudnia 2004 roku (A/39473) władze Włoch przedstawiły komentarz do przekazanych uwag.

9.

Środek pomocy przewiduje dwa rodzaje zachęt podatkowych dotyczących notowania na giełdzie spółek podlegających włoskiemu podatkowi od spółek.

10.

W rozumieniu art. 11 dekretu 269/2003 spółki, których akcje dopuszczono do notowań giełdowych w jednym z Państw Członkowskich Unii Europejskiej w okresie od 2 października 2003 roku do 31 grudnia 2004 roku, mogą przez trzy lata korzystać z obniżonej do 20% stawki podatku dochodowego (normalna stawka podatku w roku 2003 wynosiła 35%, zaś w roku 2004 - 33%). Taka „zachęta za notowanie na giełdzie” stosowana jest tylko wówczas, gdy spółki dopuszczone do notowania zwiększają własny majątek netto w wysokości nie mniejszej niż 15% w następstwie wstępnej oferty publicznej (IPO) swoich akcji oraz pod warunkiem, że spółki korzystające nie były wcześniej notowane na europejskiej giełdzie papierów wartościowych. Maksymalna kwota dochodu podlegającego obniżonej stawce wynosi 30 mln euro rocznie i w konsekwencji pomoc może wynosić maksymalnie 4,5 mln euro (35 - 20% = 15% od 30 mln) w 2003 roku, podczas gdy w 2004 roku nie może ona przekraczać 3,9 mln (33 - 20% = 13% od 30 mln).

11.

Jeśli spółka notowana na giełdzie w ww. okresie zostanie następnie z niej wykluczona, wówczas zachęta stosowana jest jedynie w stosunku do okresu lub okresów, w których spółka była rzeczywiście notowana na giełdzie. Zachęta utrzymywana jest na tych samych zasadach, jeśli spółka jest następnie notowana na innej europejskiej giełdzie papierów wartościowych, co pozwala na poziom ochrony inwestorów równorzędny z poziomem zapewnionym przez włoską giełdę papierów wartościowych.

12.

Dla spółek dopuszczonych do notowania, które spełniają warunki postawione w art. 11 dekretu 269/2003, art. 1 ust. 1 lit. d) ustawy-dekretu 269/2003 przewiduje wyłączenie z dochodu do opodatkowania kwoty równej kosztom związanym z notowaniem poniesionym przez IPO w 2004 roku. Takie wykluczenie z dochodu do opodatkowania dodaje się do normalnego odliczenia poniesionych kosztów, które dla celów podatkowych traktowane są tak, jak wszelkie pozostałe koszty spółki. Koszty poniesione tytułem transakcji w zakresie IPO zawierają w szczególności koszty na szczegółowe badanie spółki (badanie „due diligence”), koszty konsultacji zewnętrznych oraz ustawowe koszty transakcji, które dla włoskiej giełdy papierów wartościowych wynoszą od 3,5 % do 7 % kwoty wynegocjowanej w związku z operacją notowania. Aby korzystać z takiego wyłączenia z dochodu do opodatkowania, spółki muszą otrzymać od zewnętrznego biegłego rewidenta poświadczenie rzeczywiście poniesionych kosztów.

13.

Wyłączenie z dochodu do opodatkowania przewidziane w art. 1 ust. 1 lit.d) dekretu 269/2003 ma efekt obniżający rzeczywiste zobowiązanie finansowe w roku 2004, gdyż wysokość podatku do zapłaty obniża się o kwotę wynoszącą 33 % (lub równą stawce podatku dochodowego od spółek za rok 2004, podczas gdy pomija się stawkę nominalną obniżoną do 20 % stosowaną na skutek ww. stawki od notowań) kwoty dopuszczalnych kosztów poniesionych tytułem notowania. We włoskim systemie przedterminowej płatności podatku od spółek, spółki korzystające wpłacają w dwóch ratach należny podatek w 2004 roku na podstawie wyceny podatków do zapłaty za 2004 rok biorąc pod uwagę obniżenie przewidywane przez przedmiotowy program. Celem uniknięcia sytuacji, w której korzyść stosuje się również dla zaliczek na podatek za 2005 rok (tak stałoby się gdyby zaliczki były ustalane na podstawie obniżonych podatków zapłaconych w 2004 roku), art. 1 ust. 1 lit. d) dekretu 269/2003 przewiduje, iż zaliczka na podatek za 2005 rok będzie obliczana na podstawie podatku należnego za 2004 rok bez przedmiotowego zysku podatkowego.

14.

Obydwie zachęty przewidziane odpowiednio w art. 1 ust. 1 lit. d) dekretu 269/2003 oraz art. 11 dekretu 269/2003 posiadają więc różne limity czasowe. Podczas gdy zachęta powstała przez wyłączenie z dochodu do opodatkowania stosuje się tylko w roku 2004, to zachęta za notowanie na giełdzie stosuje się począwszy od daty przyjęcia do notowania oraz przez okres 3 lat. Władze Włoch potwierdziły, iż zachęty nie mają wpływu na zaliczkę na poczet podatku należnego za 2003 rok, lecz są dostępne jedynie w 2004 roku oraz w odniesieniu do art. 11 dekretu 269/2003, w trzech latach następujących po notowaniu.

15.

W chwili przedstawienia dekretu ustanawiającego zachęty podatkowe, rząd Włoch oszacował, iż środek pomocy dotyczy 10 potencjalnych beneficjentów w 2003 roku i 25 w 2004 roku, ustalając negatywne oddziaływanie na wpływy w wysokości 7,2 mln euro w 2003 roku i 27,7 mln euro w 2004 roku. Nie dostarczono żadnej wyceny za 2 kolejne lata obowiązywania środka pomocy.

16.

Wszczynając formalne postępowanie Komisja uważała, że środek pomocy odpowiadał wszystkim kryteriom, aby mógł być uważany za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu. W szczególności Komisja wykazała, iż środek pomocy daje dwa rodzaje korzyści ekonomicznych. Przede wszystkim wprowadza na korzyść spółek przyjętych do notowania na giełdzie papierów wartościowych obniżoną stawkę podatku dochodowego od spółek w wysokości 20% zwiększając w ten sposób przez okres trzech lat dochód netto spółek od wszelkiej działalności gospodarczej. Dzięki obniżeniu nominalnej stawki przedsiębiorstwa korzystają z obniżenia należnych podatków za rok, w którym ma miejsce przyjęcie do notowania, oraz w okresie kolejnych dwóch lat. Ponadto program poprzez wyłączenie z dochodu do opodatkowania kwoty równej wydatkom poniesionym na IPO, obniża dochód do opodatkowania w okresie podatkowym, w którym odbywa się operacja przyjęcia do notowania. Takie obniżki przekładają się na zastosowanie niższej rzeczywistej stawki podatkowej za 2004 rok.

17.

Komisja zaobserwowała, iż ww. zachęty wydają się sprzyjać niektórym przedsiębiorstwom. W szczególności podkreśliła ona, iż przedmiotowe zachęty podatkowe posiadają cechy sprzyjające przedsiębiorstwom z siedzibą we Włoszech. Spółka zagraniczna działająca we Włoszech posiadająca tamże stałą siedzibę, lub inną siedzibę w formie agencji lub filii w rozumieniu ust. 43 Traktatu, korzysta z obniżenia stawki rzeczywistej jedynie w części jej działalności dającej się przypisać do tych włoskich siedzib; ale takie rozróżnienie, mimo iż jest usprawiedliwione pod względem podatkowym na podstawie terytorialnej logiki systemu podatkowego, nie jest dopuszczalne, kiedy chodzi o środek pomocy, gdyż stawia spółki zagraniczne działające we Włoszech w niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej w stosunku do spółek włoskich.

18.

Komisja zaobserwowała również, iż mimo że korzyści z programu są formalnie dostępne dla wszystkich dopuszczonych do notowania na giełdzie europejskiej, a zatem program pozornie nie różnicuje spółek dopuszczonych do notowania we Włoszech i tych dopuszczonych do notowania na giełdzie papierów wartościowych w innym Państwie; w rzeczywistości jednak sprzyja on jedynie spółkom, które są dopuszczone do notowania po raz pierwszy we wskazanym krótkim okresie. W związku z tym Komisja podkreśliła, iż przepisy regulujące dopuszczenie do notowania podają serię rygorystycznych warunków, w szczególności udowodnienie stabilności sytuacji majątkowej i finansowej odpowiednio popartej bilansem oraz opinią biegłego rewidenta. Spółki, które wnioskują o dopuszczenie do notowania, muszą przyjąć formę spółki akcyjnej, aby była zapewniona całkowita przenaszalność akcji i muszą one spełnić pewne minimalne wymagania w zakresie kapitalizacji. Według Komisji terminy ustalone w programie wyłączają w rzeczywistości wielu potencjalnych beneficjentów z przedmiotowych korzyści.

19.

W decyzji wszczynającej postępowanie Komisja podkreśliła, iż środek pomocy obejmuje wykorzystanie środków państwowych poprzez rezygnację z wpływów podatkowych oraz że mógłby zakłócić konkurencję pomiędzy przedsiębiorstwami oraz handel na wspólnym rynku ze względu na fakt, iż beneficjenci, będąc spółkami notowanymi, działają na rynkach charakteryzujących się silną dynamiką konkurencyjną i na których odbywa się wewnątrzwspólnotowa wymiana handlowa.

20.

Komisja stwierdziła, iż selektywny charakter przedmiotowych zachęt podatkowych nie wydaje się być usprawiedliwiony naturą lub ogólną strukturą włoskiego systemu podatkowego i że program nie wydaje się przeznaczony do skompensowania ewentualnych poniesionych kosztów, gdyż wysokość pomocy nie jest porównywana ze szczególnymi kosztami poniesionymi tytułem przyjęcia do notowania. Ponadto nie wydawało się możliwe do zastosowania żadne z odstępstw, o których mowa w art. 87 ust. 2 i 3 Traktatu.

21.

Władze Włoch oraz Borsa Italiana SpA, jedyna strona trzecia składająca uwagi, przedstawiły przede wszystkim trzy zastrzeżenia.

22.

Przede wszystkim władze Włoch oraz Borsa Italiana SpA uważają, iż program musi być oceniany jako ogólny środek pomocy polityki podatkowej skierowany na popieranie notowania spółek włoskich, przeciwdziałanie negatywnemu trendowi odnotowanemu w poprzednich latach oraz umocnienie kapitalizacji i konkurencyjności na rynkach światowych; program sam w sobie nie wchodzi w zakres kontroli pomocy państwa.

23.

Poza tym program nie wpływa na konkurencję, gdyż jakakolwiek spółka mogłaby korzystać z zachęty uzyskując przyjęcie do notowania na jednej z europejskich giełd papierów wartościowych. Program stosuje się ogólnie do wszystkich sektorów gospodarczych oraz do wszystkich gałęzi przemysłu; chodzi więc o nieselektywny środek pomocy.

24.

W końcu program nie wpływa na konkurencję, albowiem jego czas trwania oraz dotacja budżetowa są ograniczone oraz również spółki zagraniczne są dopuszczone do korzystania z przedmiotowych zachęt.

25.

Rozpatrzywszy uwagi przedstawione przez władze Włoch, Komisja potwierdza stanowisko wyrażone w piśmie z dnia 18 lutego 2004 roku, formalnie wszczynającym postępowanie, zgodnie z którym przedmiotowy program stanowi pomoc państwa ze względu na fakt, iż odpowiada kryteriom art. 87 ust. 1 Traktatu.

26.

Komisja uważa, iż przedmiotowy środek pomocy proponuje widoczne korzyści selektywne, gdyż odstępuje od normalnego funkcjonowania systemu podatkowego i sprzyja niektórym przedsiębiorstwom lub niektórym produktom, stanowiąc szczególny program, z którego mogą korzystać tylko spółki będące w stanie uzyskać przyjęcie do notowania w terminie przewidzianym w programie, wyłączając w związku z tym przedsiębiorstwa już notowane oraz przedsiębiorstwa nie spełniające warunków niezbędnych do notowania, a także przedsiębiorstwa, które zdecydowały się nie starać o notowanie w tym okresie.

27.

Argument Włoch, że program stanowi środek pomocy polityki podatkowej nie wchodzący w zakres przepisów dotyczących pomocy państwa, nie może być przyjęty, a odstąpienie od normalnego programu podatkowego nie jest uzasadnione naturą włoskiego systemu podatkowego, gdyż nie odpowiada żadnemu znaczącemu rozróżnieniu, z podatkowego punktu widzenia, pomiędzy sytuacją spółek notowanych w stosunku do tych nie notowanych na giełdzie. W szczególności program przewiduje obniżenie stawki podatku obciążającego przyszłe zyski beneficjentów i dlatego nie można uważać, że jest proporcjonalny, gdyż zyski te nie mają żadnego związku z faktem, że beneficjenci zostali przyjęci do notowania, ze strukturą ich kapitału i z innymi cechami związanymi z notowaniem giełdowym. Ponadto program nie jest uzasadniony nawet na podstawie jego szczególnych celów, ponieważ jego krótki okres trwania powoduje, iż jest niedostępny dla wielu potencjalnych beneficjentów.

28.

Analogicznie, wyłączenie z dochodu do opodatkowania stanowi również zachętę nadzwyczajną, gdyż dodaje się do normalnego odliczenia kosztów. Mimo iż podobny środek pomocy mógłby potencjalnie być uważany za uzasadniony przez szczególny cel programu na podstawie orzecznictwa Trybunału (4), Komisja podkreśla, iż krótki czas trwania środka pomocy jest sprzeczny ze szczególnym celem popierania notowania spółek, gdyż w rzeczywistości wyłącza wielu potencjalnych beneficjentów.

29.

Jeśli chodzi o zastrzeżenie, zgodnie z którym program nie daje szczególnej korzyści, nie może mieć więc skutku zakłócającego konkurencję i handel wspólnotowy, gdyż sprzyja przedsiębiorstwom podległym różnym ustawodawstwom podatkowym, Komisja przywołuje właściwe orzecznictwo Trybunału (5) potwierdzające, iż stanowiący odstępstwo podatkowy środek pomocy nieuzasadniony przez naturę systemu podatkowego lub szczególną naturę środka pomocy może stanowić pomoc państwa.

30.

Komisja podkreśla, iż w innym orzeczeniu (6) Trybunał potwierdził ocenę Komisji, zgodnie z którą krajowy środek podatkowy, choć formalnie natury ogólnej, był pomocą, gdyż w rzeczywistości sprzyjał ściśle określonym sektorom przemysłu krajowego. W badanym przypadku Komisja uważa, iż zachęta podatkowa przydzielona w odstępstwie od normalnego postępowania podatkowego na rzecz wszystkich przedsiębiorstw podlegających opodatkowaniu we Włoszech, które przystępują do notowania na giełdzie, ma znaczące skutki dla przedsiębiorstw o pewnych rozmiarach i może zakłócać konkurencję umacniając pozycję konkurencyjną tych przedsiębiorstw w stosunku do konkurencji nie zarejestrowanej we Włoszech. Poza tym, ponieważ pomocy udziela się poprzez system podatkowy, sprzyja ona przede wszystkim włoskim przedsiębiorstwom, ponieważ o ile dla włoskich przedsiębiorstw niższe opodatkowanie stosuje się do zysków osiągniętych na skalę światową, przedsiębiorstwa zagraniczne mogą korzystać z niego tylko w odniesieniu do zysków osiągniętych we Włoszech i pod tym względem znajdują się w niekorzystnej pozycji. Taka różnica postępowania może być uzasadniana przez naturę systemu podatkowego, ale w danym przypadku uzasadnienie to jest niemożliwe, gdyż program stanowi zachętę nadzwyczajną nieuzasadnioną w zakresie normalnego działania systemu podatkowego.

31.

W odniesieniu do ograniczonego okresu trwania programu Włochy twierdzą, iż ograniczenie liczby potencjalnych beneficjentów (tylko spółki przyjęte do notowania do dnia 31 grudnia 2004 r.) narzucone jest ograniczeniami budżetowymi. Potwierdza to wniosek, iż wpływ środka pomocy na konkurencję jest ograniczony. Komisja uważa, iż ograniczona dotacja z budżetu przewidziana na zachętę nie wyklucza ani natury subwencyjnej tej ostatniej, ani wynikającego z niej zniekształcenia konkurencji. Program powoduje zmianę (poprzez procedury podatkowe) pozycji konkurencyjnej pewnych przedsiębiorstw działających w sektorach otwartych na międzynarodową konkurencję i dlatego stanowi pomoc mogącą zakłócić konkurencję.

32.

Komisja stwierdza zatem, iż środek pomocy daje beneficjentom określone korzyści podatkowe obniżając koszty, które muszą oni ponosić w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej.

33.

Komisja uważa, iż przedmiotowe korzyści są udzielone przez Państwo lub poprzez zasoby państwowe. Ponieważ Włochy nie zgłosiły sprzeciwu, Komisja potwierdza ocenę wyrażoną w chwili wszczęcia procedury formalnego postępowania, zgodnie z którą korzyść pochodzi od Państwa, gdyż polega na rezygnacji z wpływów podatkowych otrzymywanych przez Skarb Państwa.

34.

Wziąwszy pod uwagę skutki środka pomocy, Komisja potwierdza ocenę wyrażoną w chwili wszczęcia procedury postępowania formalnego, według której środek pomocy może zakłócać konkurencję pomiędzy przedsiębiorstwami oraz wymianę handlową pomiędzy Państwami Członkowskimi, gdyż beneficjenci mogą działać na rynkach międzynarodowych i prowadzić działalność handlową i gospodarczą na rynkach charakteryzujących się silną konkurencją. Według orzecznictwa Trybunału (7), aby środek pomocy zakłócił konkurencję wystarczy, żeby odbiorca pomocy znajdował się na konkurencyjnej pozycji wobec innych przedsiębiorstw działających na rynkach otwartych na konkurencję.

35.

Spółki wnioskujące o przyjęcie do notowania na giełdzie papierów wartościowych dążą do osiągnięcia znaczących celów finansowych, między innymi do a) wzrostu i zróżnicowania źródeł finansowania zakupu aktywów i akcji; b) zwiększenia własnej zdolności finansowej z uwzględnieniem posiadaczy dłużnych papierów wartościowych, dostawców i pozostałych wierzycieli przyjmujących akcje jako gwarancję kredytu; c) otrzymania rynkowej oceny spółki, co ułatwia w każdym momencie operacje fuzji i nabycia. Udzielając nadzwyczajnej zachęty podatkowej spółkom decydującym się na notowanie na giełdzie, środek pomocy umacnia pozycję konkurencyjną oraz zdolności finansowe tych spółek w stosunku do konkurencji. Zważywszy że powyższe skutki mogą sprzyjać włoskim beneficjentom działającym na rynkach, na których mają miejsce wymiany wewnątrzwspólnotowe, Komisja uważa, również z tego powodu, iż program wpływa na wymianę handlową i zakłóca konkurencję.

36.

Ponadto Komisja zauważa, iż na dzień 31 grudnia 2004 roku dziesięć spółek zostało przyjętych do notowania na włoskich giełdach papierów wartościowych (wzrost o 100% w stosunku do poprzedniego roku) (8). Projekt przyznaje spółkom przyjętym do notowania prawo do korzyści podatkowych proporcjonalnych do ich przyszłych zysków. Spółki przyjęte do notowania na włoskich giełdach należą do różnych sektorów, począwszy od rękodzielniczego, skończywszy na usługach użyteczności publicznej, które są otwarte na międzynarodową konkurencję. Ani władze Włoch, ani zainteresowane osoby trzecie nie przedstawiły argumentów, według których, ze względu na niektóre szczególne cechy beneficjentów, udzielone korzyści nie mogą wpływać na konkurencję i handel wspólnotowy. Na podstawie prognoz opartych na zyskach osiągniętych przez beneficjentów w trzech latach poprzedzających ich przyjęcie do notowania Komisja obliczyła, iż każda ze spółek będzie mogła korzystać ze znaczącej redukcji podatków. Z obliczeń Komisji wynika na przykład, iż redukcja podatków, z jakiej mógłby skorzystać jeden z tych beneficjentów w okresie 2004-2007, wynosiłaby potencjalnie 75 mln euro. Ponadto w wyniku wyżej opisanej klauzuli ograniczającej zachętę wyszczególnioną w art. 11 dekretu DL 269/2003, korzyść nie mogłaby przekroczyć 11,7 milionów euro w okresie trzech lat. Argumenty przedstawione przez Włochy w żadnym wypadku nie pozwalają na podsumowanie, iż korzyści udzielone pojedynczym beneficjentom mogą zmieścić się w granicach pomocy de minimis.

37.

Komisja podsumowuje, iż spowodowane programem zniekształcenie konkurencji w różnych sektorach, w obrębie których działają beneficjenci, jest znacząca zważywszy, iż mają oni często przeważającą pozycję w odpowiednich sektorach we Włoszech, co usprawiedliwia negatywną ocenę programu.

38.

Władze Włoch wprowadziły w życie program bez uprzedniego zgłoszenia Komisji, nie przestrzegając zatem obowiązku przewidzianego w art. 88 ust. 3 Traktatu. Środek pomocy posiada charakter pomocy bezprawnej, gdyż jest pomocą państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu i został wprowadzony w życie bez uprzedniej akceptacji Komisji.

39.

Przedmiotowe działanie stanowi pomoc państwa na podstawie art. 87 ust. 1 Traktatu, dlatego jego zgodność ze wspólnym rynkiem należy ocenić w rozumieniu wyjątków przewidzianych w art. 87 ust. 2 i art. 87 ust. 3 Traktatu.

40.

Władze Włoch nie zakwestionowały wyraźnie oceny Komisji przedstawionej w piśmie z dnia 18 lutego 2004 r. dotyczącym formalnego wszczęcia dochodzenia, zgodnie z którym nie można zastosować w tym przypadku żadnych wyjątków wyszczególnionych w art. 87 ust. 2 i 3 Traktatu, na podstawie których pomoc państwa może zostać uważana za zgodną ze wspólnym rynkiem, a Komisja nie napotkała nowych elementów podważających taki wniosek.

41.

W tym przypadku korzyści albo nie są związane z żadnymi kosztami, albo są związane z kosztami niekwalifikowanymi do pomocy zgodnie z rozporządzeniami zwalniającymi według kategorii lub wytycznymi unijnymi.

42.

Odstępstwa przewidziane w art. 87 ust. 2 Traktatu, dotyczące pomocy o charakterze społecznym związanej z pojedynczymi konsumentami, pomocy przeznaczonej na naprawę szkód wyrządzonych przez klęski żywiołowe lub przez inne wydarzenia nadzwyczajne oraz pomocy udzielonej gospodarce określonych regionów Republiki Federalnej Niemiec, nie mają w tym przypadku zastosowania.

43.

Nie ma zastosowania również odstępstwo wyszczególnione w art. 87 ust. 3 lit. a) Traktatu, przewidujące dopuszczalność pomocy przeznaczonej na promocję rozwoju gospodarczego regionów, w których poziom życia jest nadzwyczaj niski lub w których bezrobocie jest skrajnie wysokie, ponieważ środek pomocy stosuje się na całym terytorium Włoch, a nie tylko w regionach wyszczególnionych w art 87 ust. 3 lit. a). Ostatecznie program nie wydaje się przyczyniać w żaden sposób do rozwoju wymienionych regionów.

44.

Ponadto program nie może być uważany za projekt ważny dla wspólnego interesu europejskiego, ani nie jest przeznaczony na przeciwdziałanie poważnemu zakłóceniu gospodarki Włoch w rozumieniu art. 87 ust. 3 lit. b) Traktatu. Nie dąży on do promowania kultury i zachowania dziedzictwa w rozumieniu art. 87 ust. 3 lit. d) Traktatu.

45.

Program należy ocenić w rozumieniu art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu. Artykuł ten stanowi, iż pomoc przeznaczona do wspomagania pewnych działań lub pewnych regionów gospodarczych może być dopuszczona pod warunkiem, iż nie zmieni warunków wymiany handlowej w stopniu sprzecznym ze wspólnym interesem. Zachęty podatkowe przyznawane przez program nie są powiązane ze szczególnymi inwestycjami, projektami czy tworzeniem miejsc pracy. Stanowią one obniżenie zobowiązań, które zainteresowane przedsiębiorstwa musiałyby ponieść w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej i dlatego muszą być uważane za pomoc operacyjną, która nie jest zgodna ze wspólnym rynkiem.

46.

Komisja stwierdza, iż zachęty podatkowe przyznane na mocy przedmiotowego środka pomocy stanowią pomoc operacyjną, do której nie można zastosować żadnych odstępstw od ogólnego zakazu obowiązującego dla takiej pomocy i że jest ona niezgodna ze wspólnym rynkiem. Ponadto Komisja uważa, iż Włochy bezprawnie wprowadziły w życie przedmiotowy środek pomocy.

47.

Stwierdzenie udzielonej bezprawnie i niezgodnej ze wspólnym rynkiem pomocy państwa nakazuje odzyskanie pomocy od beneficjentów. Dzięki odzyskaniu pomocy przywrócony zostanie, na ile będzie to możliwe, stan konkurencyjności jaki miał miejsce przed udzieloną pomocą.

48.

Mimo iż postępowanie zostało zamknięte tuż po zakończeniu pierwszego okresu podatkowego, w którym program był stosowany, a zatem zanim miał być wpłacony należny podatek od większości beneficjentów, Komisja nie może wykluczyć, iż niektóre przedsiębiorstwa skorzystały już z pomocy, jak na przykład z niższych zaliczek na podatek odnoszący się do odpowiednich okresów podatkowych.

49.

Ponadto Komisja zauważa, iż w wyniku wszczęcia procedury formalnego dochodzenia władze Włoch publicznie uprzedziły potencjalnych beneficjentów programu o możliwych konsekwencjach wynikających z kontroli ze strony Komisji i uznania, że przedmiotowy środek stanowi pomoc niezgodną ze wspólnym rynkiem. Komisja uważa jednak, iż należy odzyskać pomoc ewentualnie już udostępnioną beneficjentom.

50.

W związku z powyższym Komisja musi poprosić Włochy o wnioskowanie w ciągu dwóch miesięcy od notyfikacji niniejszej decyzji do potencjalnych beneficjentów programu o zwrot pomocy wraz z odsetkami naliczonymi zgodnie z rozdziałem V rozporządzenia Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (9). Jeśli pomoc została już przydzielona w formie obniżenia kwoty należnych podatków za bieżący rok podatkowy, Włochy muszą pobrać cały należny podatek w momencie ostatniej wpłaty za rok 2004. W każdym razie całkowite odzyskanie musi nastąpić do końca pierwszego okresu podatkowego następującego po dacie notyfikacji niniejszej decyzji.

51.

Komisja musi monitować Włochy, aby dostarczyły niezbędnych informacji tworząc listę beneficjentów i wyszczególniając dokładnie przewidziane środki oraz już przyjęte środki celem natychmiastowego i rzeczywistego odzyskania nielegalnej pomocy państwa. Komisja powinna również zażądać od Włoch przedstawienia w ciągu dwóch miesięcy od notyfikacji niniejszej decyzji wszystkich dokumentów udowadniających wszczęcie postępowania związanego z odzyskaniem nielegalnej pomocy od beneficjentów.

52.

Niniejsza decyzja dotyczy programu w obecnej postaci i należy ją wykonać niezwłocznie również w kwestii odzyskania pomocy udzielonej w ramach programu. Nie uchybia ona jednak możliwości, iż całość lub część pomocy przyznanej w indywidualnych przypadkach, zostanie uznana za zgodną, w szczególności w rozumieniu art. 5 lit. b) rozporządzenia zwalniającego według kategorii w zakresie pomocy dla małych i średnich przedsiębiorstw,

1.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/50

(1)

Pismem z dnia 22 grudnia 2003 r. (A/39031) Niemcy zgłosiły zamiar przyznania w ramach Wielosektorowych zasad ramowych dotyczących pomocy regionalnej na rzecz dużych projektów inwestycyjnych (2) (zwanych dalej „Wielosektorowymi zasadami ramowymi z 1998 r.”) dotacji inwestycyjnej na rzecz Kronoply GmbH, Heiligengrabe (Brandenburgia), (zwanej dalej „spółką Kronoply”). Zgłoszoną pomoc zarejestrowano pod numerem N 609/03.

(2)

Pismem z dnia 18 lutego 2004 r. (SG/D/200649) Komisja poinformowała Niemcy o podjęciu decyzji w sprawie wszczęcia postępowania, o którym mowa w art. 88 ust. 2 Traktatu WE.

(3)

Decyzja Komisji w sprawie wszczęcia postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag w sprawie przedmiotowej pomocy.

(4)

Niemcy przedstawiły uwagi w piśmie z dnia 19 marca 2004 r. (A/32003).

(5)

W piśmie z dnia 24 maja 2004 r. (A/33878) spółka Luther Menold Rechtsanwaltsgesellschaft mbH przedstawiła uwagi w imieniu spółki Kronoply, które przekazano Niemcom dnia 19 listopada 2004 r. (D/58277).

(6)

Niniejsza decyzja powiązana jest ze środkiem pomocy N 813/2000, którego przyznanie na rzecz spółki Kronoply zostało zatwierdzone przez Komisję.

(7)

3 lipca 2001 r. (SG/D/289524) Komisja zgodnie z Wielosektorowymi zasadami ramowymi z 1998 r. zatwierdziła na rzecz spółki Kronoply intensywność pomocy brutto w wysokości 31,5 % na budowę zakładu produkcyjnego dla płyt „Oriented Strand Boards” (4) (zwanych dalej „płytami OSB”) w Heiligengrabe, Brandenburgia, obszarze objętym pomocą zgodnie z art. 87 ust. 3 lit. a) Traktatu WE. Intensywność pomocy ustalono 3,5 % poniżej maksymalnej dopuszczalnej intensywności pomocy z uwagi na fakt, że właściwy rynek uznano za kurczący się.

(8)

Komisja dokonała oszacowania trzech czynników korygujących, stosowanych do wyliczenia maksymalnej dopuszczalnej intensywności pomocy zgodnie z Wielosektorowymi zasadami ramowymi z 1998 r. Na podstawie tych czynników maksymalną dopuszczalną intensywność pomocy określono na poziomie 31,5 % (czynnik konkurencji – 0,75, czynnik kapitału i pracy – 0,8 oraz czynnik wpływu na region – 1,5). Pomoc wyniosła tym samym 35,4 mln EUR (5).

(9)

Podczas określania czynnika konkurencji pomiędzy Komisją a Niemcami doszło do rozbieżności zdań. Strony zgodziły się jednak na definicję właściwego rynku, która objęła płyty OSB oraz produkty ze sklejki. Początkowo Niemcy przedłożyły opracowania, z których wynikało, że rynek nie wykazywał tendencji do kurczenia się. Komisja podważyła je, gdyż zakładały one niezwykle wysoki wzrost popytu w roku 2000 w stosunku do lat poprzednich. Po wielokrotnej wymianie informacji Niemcy obniżyły intensywność zgłoszonej pomocy z 35 do 31,5 %:

(10)

W piśmie z dnia 3 stycznia 2002 r. (A/30013) Niemcy wystąpiły z wnioskiem o zmianę decyzji Komisji. Niemcy przedłożyły dowody wskazujące, iż prognozowany wzrost popytu w 2000 roku rzeczywiście nastąpił, a w związku z tym rynek nie kurczył się. W piśmie z dnia 5 lutego 2002 r. (D/50463) Komisja odmówiła zmiany swojej wcześniejszej decyzji uzasadniając odmowę tym, że pomoc została oceniona w oparciu o prawidłowe wyliczenie wszystkich odnośnych czynników. Komisja nie mogła zmienić swojej decyzji w szczególności z następujących powodów: ocena czynnika konkurencji opierała się na porównaniu ewolucji zaobserwowanej konsumpcji przedmiotowego produktu oraz stopy wzrostu sektora produkcji łącznie w latach 1994-1999 oraz na prognozie, która w chwili przyjęcia decyzji była prawidłowa.

(11)

Kolejną próbę osiągnięcia odrzuconej wcześniej intensywności pomocy na poziomie 35 % podjęto w drugim zgłoszeniu, przyznając dalszą pomoc w wysokości 3,5 % (równą 3 939 947 EUR).

(12)

Niemcy dowodziły, że definicja rynku przedstawiona w pierwszym zgłoszeniu N 813/2000 była błędna z merytorycznego punktu widzenia i powoływały się na art. 9 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (6) (zwanego dalej „rozporządzeniem (WE) nr 659/1999”), zgodnie z którym decyzja może zostać wycofana pod następującym warunkiem: Komisja może cofnąć decyzję […], gdy decyzja została podjęta na podstawie nieprawidłowych informacji udzielonych w toku procedury, które były czynnikiem decydującym dla tej decyzji. … ”

(13)

W pierwotnym zgłoszeniu właściwy rynek zdefiniowany był jako rynek płyt OSB i produktów wykonanych ze sklejki. Na podstawie nowo przedłożonych opracowań Niemcy uznały jednak, że słuszniej będzie zdefiniować właściwy rynek jako rynek płyt OSB i jedynie wybranych produktów wykonanych ze sklejki. Zgodnie z przytoczoną nową definicją rynku, w rozpatrywanym okresie nie ulegałby on kurczeniu w rozumieniu pkt 3.4 Wielosektorowych zasad ramowych z 1998 r., należałoby zatem zatwierdzić intensywność pomocy w pełnej wysokości 35 %.

(14)

Komisja nie wyraziła zgody na wniosek Niemiec, aby ograniczyć właściwy rynek na podstawie innej definicji produktów substytucyjnych do rynku płyt OSB i wybranych produktów wykonanych ze sklejki.

(15)

Komisja nie uznała za konieczne przeprowadzenia ponownej oceny rynku z uwagi na brak dwóch istotnych elementów, co wywołało poważne wątpliwości dotyczące zgodności pomocy ze wspólnym rynkiem:

•   Brak efektu zachęty: Komisja wyraziła poważne wątpliwości co do zachęcającego charakteru zgłoszonej pomocy, ponieważ inwestycje zostały już zrealizowane. Jeśli natomiast pomoc nie wywołuje efektu zachęty, nie mają zastosowania odstępstwa określone w art. 87 ust. 3 lit. a) i c) Traktatu WE dotyczące pomocy regionalnej.

•   Brak konieczności pomocy: Komisja wyraziła poważne wątpliwości co do tego, czy pomoc dla już zrealizowanych inwestycji można uznać za niezbędną dla sprzyjania rozwojowi gospodarczemu określonych gałęzi lub dziedzin gospodarki w rozumieniu art. 87 ust. 3 lit. a) i c) Traktatu WE. Intensywność pomocy w wysokości 31,5 % stanowiła w rozpatrywanym przypadku wystarczającą zachętę dla realizacji inwestycji.

(16)

Niemcy nadal nalegały na ponowną ocenę rynku przez Komisję zgodnie z art. 9 rozporządzenia (WE) nr 659/1999:

(17)

Spółka Kronoply pozostawała na stanowisku, zgodnie z którym możliwych jest kilka zgłoszeń dla tego samego przedsięwzięcia inwestycyjnego, podpierając się orzeczeniami wydanymi w różnych sprawach:

(18)

Spółka Kronoply podkreśliła także, że Komisja winna poddać nowe zgłoszenie ocenie merytorycznej, podając po temu zasadniczo dwa powody:

(19)

Spółka Kronoply odrzuciła zarzut braku efektu zachęty przytaczając na poparcie swojego stanowiska następujące argumenty:

(20)

Po rozpatrzeniu uwag przedstawionych przez Niemcy i spółkę Kronoply Komisja pozostaje przy swoim stanowisku wyrażonym w decyzji o wszczęciu postępowania stwierdzającym, że nie jest konieczna ponowna ocena rynku zgodnie z Wielosektorowymi zasadami ramowymi z 1998 r. ze względu na niespełnienie dwóch zasadniczych warunków dla tej pomocy: efektu zachęty i konieczności pomocy.

(21)

Komisja uważa, że niniejsze zgłoszenie N 609/03 (z dnia 22 grudnia 2003 r.) należy oceniać jako odrębne, drugie zgłoszenie pomocy dla spółki Kronoply, która jednakże nie prowadzi do dalszych inwestycji ani nowych miejsc pracy. Nie występują zatem dodatkowe koszty kwalifikujące się do objęcia pomocą w rozumieniu Wytycznych w sprawie pomocy regionalnej, które mogłyby uzasadniać przyznanie dodatkowej pomocy.

(22)

Decyzją SG (2001) D/289524 z dnia 3 lipca 2001 r. Komisja zatwierdziła pomoc inwestycyjną na rzecz spółki Kronoply w wysokości 35,4 mln EUR. Decyzja ta opierała się na informacjach dostarczonych wówczas przez Niemcy. Komisja postanowiła nie zgłaszać zastrzeżeń i zatwierdziła pomoc w postaci zaproponowanej ostatecznie przez Niemcy. Decyzja została zaakceptowana przez Niemcy i spółkę Kronoply. Władze Niemiec przyznały następnie pomoc, a spółka Kronoply w dniu 31 stycznia 2003 r. zakończyła przedsięwzięcie inwestycyjne.

(23)

Dopiero po upływie osiemnastu miesięcy od ostatecznej decyzji Komisji – i po prawie roku od zakończenia przedsięwzięcia inwestycyjnego – Niemcy w zgłoszeniu z dnia 22 grudnia 2003 r. przedstawiły nową definicję rynku i oświadczyły, że na podstawie nowych opracowań słuszniej byłoby zdefiniować właściwy rynek jako rynek płyt OSB i jedynie wybranych produktów wykonanych ze sklejki. Jak stwierdzono już w decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego, Komisja – w tych okolicznościach – nie będzie ponownie rozpatrywać swojej wcześniejszej decyzji. Komisja jest zdania, że przedłożenie przez Niemcy innej definicji rynku nie może być objęte art. 9 rozporządzenia (WE) nr 659/1999.

(24)

Zgodnie z orzeczeniem Sądu Pierwszej Instancji w sprawie Kronoply przeciwko Komisji Komisja uważa, że Państwo Członkowskie może zgłosić dalszą pomoc, bądź zmienić już zatwierdzony projekt czy nawet różne transze pomocy państwa dla danego projektu, a Komisja może je zatwierdzić, jeśli dla każdej transzy można wykazać efekt zachęty i konieczność pomocy. Niemcy jednak – poza już zakończonym przedsięwzięciem – nie zgłosiły żadnych dalszych projektów inwestycyjnych spółki Kronoply. Przedsięwzięcie zgłoszone do finansowania zostało ponadto zakończone mniej więcej rok przed zgłoszeniem nowego programu pomocy. Komisja uznała więc, że drugie zgłoszenie miało po prostu na celu osiągnięcie – uprzednio odrzuconej – wyższej intensywności pomocy w wysokości 35 %, nie wykazując dodatkowych kosztów kwalifikujących się do przyznania pomocy, z tytułu których można byłoby zatwierdzić pomoc w wysokości 3 936 947 EUR oraz nie wykazując efektu zachęty i konieczności pomocy.

(25)

Zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wyrażonym w wyroku z dnia 5 października 2000 r. w sprawie C-288/96 (Republika Federalna Niemiec przeciwko Komisji) (12), Komisja musi uznać taką pomoc za pomoc operacyjną, gdyż przyznaje się ją, nie wymagając od beneficjenta zobowiązania dotyczącego jej wykorzystania, i przeznacza na poprawę sytuacji finansowej jego przedsiębiorstw.

(26)

Komisja uważa wprawdzie, że powyższe uwagi w wystarczającym stopniu wykazały, iż przyznanie dalszej pomocy nie doprowadzi do nowej inwestycji oraz nie zaoferuje jakiejkolwiek zachęty, odpowiadając na uwagi Niemiec i spółki Kronoply pragnie jednak dokładniej wyjaśnić pojęcie efektu zachęty.

(27)

Inwestycje w przedsiębiorstwo należy traktować jako proces dynamiczny. Istotne jest rozróżnienie etapu wstępnego (ex ante) i etapu końcowego (ex post):

(28)

Punkt 4.2. Wytycznych w sprawie pomocy regionalnej przewiduje następujący sposób sprawdzenia, czy pomoc ma charakter zachęty: wniosek o przyznanie pomocy musi zostać złożony przed rozpoczęciem prac nad danym projektem. Jeśli warunek ten jest spełniony, Komisja zakłada istnienie efektu zachęty.

(29)

W przedstawionych uwagach Niemcy i spółka Kronoply utrzymywali, że warunki określone w pkt 4.2. Wytycznych w sprawie pomocy regionalne zostały spełnione, ponieważ wniosek o przyznanie pomocy został złożony przez spółkę Kronoply przed rozpoczęciem realizacji projektu.

(30)

Zadaniem testu, o którym mowa w pkt 4.2., jest więc sprawdzenie istnienia efektu zachęty bez nadmiernego opóźniania inwestycji. Obszerna analiza wszystkich ekonomicznych aspektów decyzji inwestycyjnej beneficjenta mogłaby się okazać niezwykle trudna lub czasochłonna, utrudniając tym samym inwestycję i rozwój gospodarczy regionu.

(31)

Przy ocenie efektu zachęty dodatkowej pomocy w wysokości 3,5 % decydujące jest, czy różnica pomiędzy 31,5 % a 35 % zmieniła efekt zachęty i miała wpływ na decyzję o inwestycji podjętą przez spółkę Kronoply:

(32)

Zamiast nadal zajmować się decyzją ex ante podjętą przez spółkę Kronoply, zdaniem Komisji właściwsze jest oparcie się na faktach. Oczywistym jest, że spółka Kronoply zdecydowała się na inwestycję i dalej prowadziła swoje działania po przyznaniu przedsiębiorstwu intensywności pomocy na poziomie jedynie 31,5 %. Przedsięwzięcie inwestycyjne zrealizowano zgodnie z pierwotnym planem. Spółka Kronoply nie dostosowała również przedsięwzięcia inwestycyjnego do mniejszej intensywności pomocy.

(33)

Spółka Kronoply nie zmieni swojego postępowania, niezależnie od tego, czy przedsiębiorstwo otrzyma dalszą pomoc, czy też nie. Nic nie wskazuje, by dalsza pomoc miała skłonić spółkę Kronoply do zwiększenia produkcji bądź rozbudowy zakładów produkcyjnych. Jako że inwestycja została już zakończona, nie istnieje także powód do obaw o wstrzymanie produkcji przez spółkę Kronoply w wypadku nieotrzymania przez nią dalszej pomocy.

(34)

Komisja doszła zatem do wniosku, że przyznanie pomocy w wysokości kolejnych 3,5 % nie spowodowałoby efektu zachęty.

(35)

Jak stwierdzono już w decyzji o wszczęciu postępowania, pomoc musi wywoływać efekt zachęty, jeśli ma przyczynić się do ułatwiania rozwoju niektórych działań gospodarczych lub niektórych regionów gospodarczych w rozumieniu art. 87 ust. 3 lit. a) i c) Traktatu WE. Jeśli inwestycja, jak ma to miejsce w przedmiotowym przypadku, została już zrealizowana, pomoc nie wywołuje takiej zachęty i nie prowadzi do nowych inwestycji bądź tworzenia miejsc pracy. Komisja nie może więc usprawiedliwić pomocy zwiększeniem nowej inwestycji lub stworzeniem miejsc pracy w rozumieniu art. 87 ust. 3 lit. a) i c) Traktatu WE. Komisja ponownie uznaje, że dodatkowa pomoc w wysokości 3 936 947 EUR jest pomocą operacyjną.

(36)

W odniesieniu do stanowiska zawartego w decyzji o wszczęciu postępowania Komisja uważa, że zasada konieczności wynika bezpośrednio z koncepcji kontroli pomocy państwa. Komisja może uznać pomoc za zgodną z art. 87 ust. 2 i 3 Traktatu WE jedynie wówczas, gdy może stwierdzić, że pomoc przyczynia się do realizacji jednego z określonych w nim celów, a celów tych przedsiębiorstwo otrzymujące pomoc nie mogłoby osiągnąć w normalnych warunkach rynkowych za pomocą samodzielnie podejmowanych działań. Odpowiada to praktyce przyjętej przez Komisję, która została potwierdzona przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, zwłaszcza w jego wyroku z dnia 17 września 1980 r. w sprawie 730/79 (Philip Morris przeciwko Komisji) (13).

(37)

Jak wyjaśniono w pkt 26 do 35, planowana pomoc nie stanowi zachęty dla nowej inwestycji ani tworzenia miejsc pracy. Nie wymaga ona od beneficjenta ani zaoferowania niczego w zamian, ani wkładu w cel stanowiący przedmiot wspólnego europejskiego zainteresowania. Wynika stąd, że mamy do czynienia z pomocą operacyjną na pokrycie bieżących kosztów, które w normalnym wypadku spółka Kronoply musiałaby ponosić samodzielnie.

(38)

Punkt 4.15 Wytycznych w sprawie pomocy regionalnej stanowi, że pomoc operacyjna jest w normalnym przypadku zabroniona. Pomoc tego rodzaju może zostać przyznana wyjątkowo pod warunkiem, że (i) jest to uzasadnione ze względu na jej wkład w rozwój regionalny i jej charakter oraz (ii) zakres tej pomocy jest proporcjonalny do trudności, które ma złagodzić. Niemcy nie przedłożyły informacji na temat ewentualnych trudności, ani też nie wykazały, w jaki sposób dalsza pomoc ma się przyczynić do rozwoju regionalnego.

(39)

Z faktów wynika, że dalsza pomoc nie jest konieczna, ponieważ spółka Kronoply zdecydowała się kontynuować działalność również po zatwierdzeniu intensywności pomocy na niższym poziomie 31,5 %. Oznacza to, że działalność gospodarcza prowadzona przez spółkę Kronoply jest rentowna albo też że przedsiębiorstwo nie jest, w żadnym wypadku, uzależnione od otrzymywania dalszej pomocy. Jakakolwiek dalsza pomoc na tym etapie stanowiłaby dla spółki Kronoply nieoczekiwany zysk.

(40)

Komisja uznaje zatem, że w rozpatrywanym przypadku pomoc nie jest zgodna z art. 87 ust. 3 lit. a) Traktatu WE także dlatego, że nie jest konieczna dla rozwoju regionalnego.

(41)

Przeanalizowano także, czy w odniesieniu do pomocy mają zastosowanie odstępstwa, o których mowa w art. 87 ust. 2 i 3 Traktatu WE:

(42)

Komisja uznaje zgłoszoną pomoc za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE. Ponieważ pomoc nie powoduje efektu zachęty, ani nie jest konieczna nie stosuje się odstępstw, o których mowa w art. 87 ust. 2 lub 3 Traktatu WE. Pomoc stanowi zatem pomoc operacyjną niezgodną z zasadami pomocy państwa i nie może zostać przyznana.