27.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 344/1

(1)

Praktyka bezpośredniego lub pośredniego wiązania udzielanej pomocy z zakupem towarów i usług za środki otrzymane w ramach tej pomocy w kraju udzielającym pomocy zmniejsza jej skuteczność i jest niezgodna z polityką popierania rozwoju w krajach ubogich. Odejście od wiązania pomocy nie powinno być traktowane jako cel sam w sobie, ale jako narzędzie dla wzmocnienia innych elementów walki z ubóstwem, takich jak własność, integracja regionalna i wzmacnianie potencjału, z naciskiem na wzmacnianie pozycji lokalnych i regionalnych dostawców towarów i usług w krajach rozwijających się.

(2)

W marcu 2001 r. Komitet Pomocy Rozwojowej (DAC) Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) przyjął „Zalecenie dotyczące odejścia od wiązania oficjalnej pomocy rozwojowej dla krajów najmniej rozwiniętych” (3). Państwa Członkowskie przyjęły to zalecenie, a Komisja uznała ideę tego zalecenia za wskazówkę dla pomocy wspólnotowej.

(3)

W dniu 14 marca 2002 r. Rada ds. Ogólnych obradująca jednocześnie z Radą Europejską w Barcelonie, przygotowując się do Międzynarodowej Konferencji na temat Finansowania Rozwoju, zwołanej na 18–22 marca 2002 r. w Monterrey, stwierdziła, że Unia Europejska będzie „wprowadzać w życie zalecenie DAC dotyczące niewiązania pomocy dla krajów najmniej rozwiniętych i kontynuować dyskusje na temat dalszego odchodzenia od wiązania pomocy bilateralnej. UE rozważy również podjęcie kroków zmierzających do dalszego odejścia od wiązania pomocy wspólnotowej, z jednoczesnym utrzymaniem istniejącego systemu preferencji cenowych w ramach UE-AKP”.

(4)

W dniu 18 listopada 2002 r. Komisja przyjęła komunikat dla Parlamentu Europejskiego i Rady zatytułowany „Odejście od wiązania: czynnik zwiększający skuteczność pomocy”. Komunikat ten przedstawiał poglądy Komisji w tej sprawie, a także możliwe opcje wprowadzania w życie wspomnianego wyżej zobowiązania barcelońskiego w ramach systemu pomocy UE.

(5)

W Konkluzjach dotyczących odejścia od wiązania pomocy z dnia 20 maja 2003 r. Rada podkreśliła konieczność dalszego odchodzenia od wiązania pomocy wspólnotowej. Zgodziła się na warunki przedstawione we wspomnianym wyżej komunikacie i podjęła decyzję w sprawie proponowanych opcji.

(6)

W dniu 4 września 2003 r. Parlament Europejski przyjął rezolucję w sprawie powyższego komunikatu Komisji (4), w której odnotowana została potrzeba dalszego odejścia od wiązania pomocy wspólnotowej. W rezolucji tej poparto warunki określone w tym komunikacie i wyrażono zgodę na zaproponowane opcje. Podkreślono potrzebę dalszej dyskusji zmierzającej do większego ograniczenia wiązania pomocy w oparciu o dalsze badania i udokumentowane propozycje oraz dobitnie wezwano do „wyraźnego preferowania współpracy lokalnej i regionalnej, przy jednoczesnym nadaniu priorytetu – w ustalonej kolejności – dostawcom z państwa przyjmującego, sąsiednich państw rozwijających się oraz innych państw rozwijających się”, w celu wsparcia wysiłków krajów otrzymujących pomoc, zmierzających do wzmocnienia produkcji własnej na poziomie krajowym, regionalnym, lokalnym i rodzinnym, a także działań zmierzających do poprawy dostępności i dostępu do środków spożywczych oraz podstawowych usług odpowiadających miejscowym zwyczajom i systemom produkcji oraz handlu.

(7)

W celu określenia dostępu do wspólnotowej pomocy zagranicznej należy zwrócić uwagę na kilka elementów. Kryteria kwalifikujące określające dostęp osób są zawarte w art. 3. Reguły określające angażowanie ekspertów i pochodzenie dostaw i materiałów nabywanych przez osoby kwalifikujące się są zawarte odpowiednio w art. 4 i 5. Definicja i warunki wprowadzania w życie zasady wzajemności są zawarte w art. 6. Odstępstwa i ich zastosowanie są określone w art. 7. Przepisy szczególne dotyczące operacji finansowanych przez organizacje międzynarodowe lub organizacje regionalne, lub współfinansowanych przez państwa trzecie są określone w art. 8. Przepisy szczególne dotyczące pomocy humanitarnej są określone w art. 9.

(8)

Dostęp do wspólnotowej pomocy zagranicznej jest określony w podstawowych aktach regulujących pomoc zagraniczną, w związku z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (5) (zwanym dalej rozporządzeniem finansowym). Zmiany dokonane przez to rozporządzenie w dostępie do pomocy wspólnotowej wymagają zmian we wszystkich tych aktach prawnych. Wszystkie zmiany podstawowych aktów prawnych mających tu zastosowanie są wymienione w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

(9)

Przy udzielaniu zamówień w oparciu o instrumenty wspólnotowe należy zwrócić szczególną uwagę na poszanowanie międzynarodowych ustaleń z zakresu podstawowych standardów pracy Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP), np. konwencji dotyczących prawa zrzeszania się i rozwiązywania sporów zbiorowych, zniesienia pracy przymusowej, eliminacji dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu, a także eliminowania pracy dzieci.

(10)

Przy udzielaniu zamówień w oparciu o instrumenty wspólnotowe należy zwrócić szczególną uwagę na przestrzeganie następujących międzynarodowych konwencji z zakresu ochrony środowiska: Konwencja o ochronie różnorodności biologicznej z 1992 r., Protokół z Kartageny o bezpieczeństwie biologicznym z 2000 r. oraz Protokół z Kioto do Konwencji Ramowej ONZ w sprawie zmian klimatu z 1997 r.,

27.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 344/15

(1)

Działanie Wspólnoty w dziedzinie transportu lotniczego powinno mieć na celu w pierwszej kolejności zapewnienie wysokiego poziomu ochrony pasażerów przed zagrożeniem bezpieczeństwa. Ponadto należy w pełni uwzględnić ogólne wymagania dotyczące ochrony konsumentów.

(2)

W celu zapewnienia jak największej przejrzystości, pasażerom powinien być udostępniany wspólnotowy wykaz przewoźników lotniczych, którzy nie spełniają odpowiednich wymagań bezpieczeństwa. Ten wspólnotowy wykaz powinien być sporządzany w oparciu o wspólne kryteria ustanowione na poziomie Wspólnoty.

(3)

Przewoźnicy lotniczy wpisani do wspólnotowego wykazu powinni podlegać zakazowi wykonywania przewozów. Zakaz wykonywania przewozów objęty wpisem do wspólnotowego wykazu powinien mieć zastosowanie do całości terytorium Państw Członkowskich, do którego stosuje się Traktat.

(4)

Przewoźnicy lotniczy, którzy nie posiadają praw przewozowych w jednym lub więcej Państw Członkowskich, mogą mimo to wykonywać loty do i ze Wspólnoty, gdy ich statek powietrzny, z załogą lub bez załogi, jest wydzierżawiony przez przedsiębiorstwa posiadające takie prawa. Należy przewidzieć stosowanie zakazu wykonywania przewozów objętego wpisem do wspólnotowego wykazu również do takich przewoźników lotniczych, gdyż w przeciwnym wypadku przewoźnicy ci mogliby wykonywać przewozy we Wspólnocie nawet wtedy, gdyby nie spełniali odpowiednich norm bezpieczeństwa.

(5)

Przewoźnik lotniczy podlegający zakazowi wykonywania przewozów mógłby otrzymać pozwolenie na korzystanie z praw przewozowych przy użyciu statku powietrznego, będącego przedmiotem dzierżawy załogowej („wet lease”) od przewoźnika lotniczego nie podlegającego zakazowi wykonywania przewozów, pod warunkiem że spełnione są odpowiednie normy bezpieczeństwa.

(6)

Procedura uaktualniania wspólnotowego wykazu powinna umożliwiać szybkie podejmowanie decyzji, tak aby pasażerowie w transporcie lotniczym otrzymywali odpowiednie i aktualne informacje w zakresie bezpieczeństwa oraz aby zagwarantować, że przewoźnicy lotniczy, którzy skorygowali niedociągnięcia w zakresie bezpieczeństwa, zostaną jak najszybciej wykreśleni ze wspólnotowego wykazu. Równocześnie procedury powinny uwzględniać poszanowanie prawa przewoźników lotniczych do obrony i nie naruszać umów i konwencji międzynarodowych, których stronami są Państwa Członkowskie lub Wspólnota, w szczególności Konwencji z Chicago o międzynarodowym lotnictwie cywilnym z 1944 r. Środki wykonawcze w sprawach proceduralnych, które zostaną przyjęte przez Komisję, powinny szczególnie zaspokajać te wymogi.

(7)

Jeżeli na przewoźnika lotniczego został nałożony zakaz wykonywania przewozów, powinno zostać podjęte odpowiednie działanie zmierzające do udzielenia mu wsparcia w korygowaniu niedociągnięć, które były powodem nałożenia tego zakazu.

(8)

W wyjątkowych przypadkach Państwa Członkowskie powinny być upoważnione do podejmowania środków jednostronnych. W nagłych przypadkach i w obliczu nieprzewidzianego problemu w zakresie bezpieczeństwa, Państwa Członkowskie powinny mieć możliwość natychmiastowego nałożenia zakazu wykonywania przewozów w odniesieniu do ich własnego terytorium. Ponadto w przypadku gdy Komisja postanowiła nie umieszczać przewoźnika lotniczego we wspólnotowym wykazie, Państwa Członkowskie powinny mieć także możliwość nałożenia lub utrzymania zakazu wykonywania przewozów ze względu na problem w zakresie bezpieczeństwa, który nie występuje w innych Państwach Członkowskich. Państwa Członkowskie powinny korzystać z tych możliwości w ograniczonym zakresie, uwzględniając przy tym interes wspólnotowy i dążąc do osiągnięcia wspólnego stanowiska w zakresie bezpieczeństwa lotniczego. Ograniczenie to powinno pozostawać bez uszczerbku dla art. 8 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3922/91 z dnia 16 grudnia 1991 r. w sprawie harmonizacji wymagań technicznych i procedur administracyjnych w dziedzinie lotnictwa cywilnego (3) oraz art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1592/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 lipca 2002 r. w sprawie wspólnych zasad w zakresie lotnictwa cywilnego i utworzenia Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego (4).

(9)

Informacje dotyczące bezpieczeństwa przewoźników lotniczych powinny zostać opublikowane w sposób zapewniający skuteczność przekazu, na przykład za pośrednictwem Internetu.

(10)

Aby konkurencyjna struktura transportu lotniczego przyniosła możliwie największe korzyści przedsiębiorstwom i pasażerom, ważne jest, aby konsumenci otrzymywali niezbędne informacje umożliwiające im dokonywanie świadomych wyborów.

(11)

Tożsamość przewoźnika lotniczego lub przewoźników lotniczych faktycznie wykonujących przewóz jest informacją o zasadniczym znaczeniu. Jednakże konsumenci zawierający umowę przewozu, która mogłaby dotyczyć zarówno transportu w jedną stronę, jak i w obie strony, nie zawsze są informowani o tożsamości przewoźnika lotniczego lub przewoźników lotniczych faktycznie wykonujących dany przewóz lub przewozy.

(12)

Dyrektywa Rady 90/314/EWG z dnia 13 czerwca 1990 r. w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek (5) wymaga udostępnienia konsumentom niektórych informacji, jednak informacje te nie obejmują tożsamości przewoźnika lotniczego wykonującego przewóz.

(13)

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2299/89 z dnia 24 lipca 1989 r. w sprawie kodeksu postępowania dla komputerowych systemów rezerwacji (KSR) (6) uprawnia konsumentów rezerwujących lot za pomocą komputerowego systemu rezerwacji do otrzymywania informacji o tożsamości przewoźnika lotniczego wykonującego przewóz. Jednak, nawet w regularnym przewozie lotniczym, występują praktyki branżowe, takie jak dzierżawa załogowa lub umowa o dzieleniu oznakowania linii przez przewoźników lotniczych („code sharing”) jeżeli rezerwacji dokonuje się bez użycia KSR, w przypadku których przewoźnik lotniczy, który sprzedał lot pod własną nazwą, faktycznie go nie wykonuje i w przypadku których pasażer nie ma obecnie prawa do otrzymania informacji o tożsamości przewoźnika lotniczego faktycznie świadczącego usługę.

(14)

Praktyki te zwiększają elastyczność i pozwalają na lepsze świadczenie usług dla pasażerów. Ponadto nie da się uniknąć pewnej ilości zmian w ostatniej chwili, w szczególności spowodowanych przyczynami technicznymi, które przyczyniają się do zapewnienia bezpieczeństwa transportu lotniczego. Elastyczność ta powinna być jednak równoważona sprawdzeniem, że przedsiębiorstwa faktycznie wykonujące dane przewozy spełniają wymagania w dziedzinie bezpieczeństwa oraz przejrzystością dla konsumentów w celu zagwarantowania im prawa do dokonania świadomego wyboru. Należy dążyć do osiągnięcia należytej równowagi pomiędzy interesem handlowym przewoźników lotniczych a dostępem pasażerów do informacji.

(15)

Przewoźnicy lotniczy powinni prowadzić w stosunku do pasażerów politykę przejrzystości w zakresie informacji związanych z bezpieczeństwem. Publikowanie tego rodzaju informacji powinno przyczynić się do zwiększenia świadomości pasażerów na temat rzetelności przewoźników lotniczych w zakresie bezpieczeństwa.

(16)

Przewoźnicy lotniczy są odpowiedzialni za przekazywanie informacji w sprawie niedoborów bezpieczeństwa krajowym organom do spraw bezpieczeństwa lotniczego, jak również za niezwłoczne zajęcie się takimi niedoborami. Oczekuje się podjęcia właściwych kroków przez personel pokładowy i naziemny w przypadku stwierdzenia przez niego niedoborów bezpieczeństwa. Jak wynika z art. 8 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/42/WE z dnia 13 czerwca 2003 r. w sprawie zgłaszania zdarzeń w lotnictwie cywilnym (7), karanie personelu za podjęcie tego typu działań byłoby sprzeczne z interesem bezpieczeństwa lotniczego.

(17)

Poza sytuacjami objętymi rozporządzeniem (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającym wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów (8), pasażerom powinno zaoferować się prawo do uzyskania zwrotu kosztów lub zmiany planu podróży w niektórych innych szczególnych sytuacjach objętych niniejszym rozporządzeniem, jeżeli istnieje wystarczająco bliskie połączenie ze Wspólnotą.

(18)

Poza zasadami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, następstwa zmiany tożsamości przewoźnika wykonującego przewóz w odniesieniu do wykonania umowy przewozu powinny podlegać przepisom Państw Członkowskich mającym zastosowanie do umów oraz odpowiednim przepisom prawa wspólnotowego, w szczególności dyrektywom Rady 90/314/EWG oraz 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (9).

(19)

Niniejsze rozporządzenie stanowi część procesu legislacyjnego, zmierzającego do stworzenia skutecznego i spójnego podejścia w zakresie wzmacniania bezpieczeństwa lotniczego we Wspólnocie, w którym ważna rola przypada Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego. Po rozszerzeniu kompetencji tej Agencji, na przykład w odniesieniu do statków powietrznych państwa trzeciego, mogłoby dojść do dalszego zwiększenia jej roli na mocy niniejszego rozporządzenia. Szczególną uwagę powinno poświęcić się dalszej poprawie jakości i ilości inspekcji statków powietrznych pod kątem bezpieczeństwa oraz harmonizowaniu tych inspekcji.

(20)

W przypadku zagrożenia bezpieczeństwa, któremu nie sprostało(-y) dane Państwo(-a) Członkowskie, Komisja powinna mieć możliwość podjęcia natychmiastowych środków tymczasowych. W takich przypadkach komitet wspierający Komisję w jej pracach na mocy niniejszego rozporządzenia powinien działać zgodnie z procedurą doradczą, przewidzianą w art. 3 decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (10).

(21)

We wszystkich pozostałych przypadkach, komitet wspierający Komisję w jej pracach na mocy niniejszego rozporządzenia powinien działać zgodnie z procedurą regulacyjną, przewidzianą w art. 5 decyzji 1999/468/WE.

(22)

W związku z tym, że związek pomiędzy niniejszym rozporządzeniem i art. 9 dyrektywy 2004/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie bezpieczeństwa statków powietrznych państwa trzeciego korzystających z portów lotniczych Wspólnoty (11) byłby niejasny, artykuł ten powinien zostać uchylony w celu zapewnienia pewności prawnej.

(23)

Państwa Członkowskie powinny ustalić zasady dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszeń przepisów rozdziału III niniejszego rozporządzenia i zapewnić stosowanie tych sankcji. Sankcje, które mogą mieć charakter cywilny lub administracyjny, powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

(24)

Komisja powinna przeanalizować stosowanie niniejszego rozporządzenia i, po upływie wystarczająco długiego okresu, zdać sprawozdanie ze skuteczności jego przepisów.

(25)

Każdy właściwy organ lotnictwa cywilnego może podjąć decyzję, że przewoźnicy lotniczy, w tym przewoźnicy niewykonujący przewozów na terytorium Państw Członkowskich, do którego stosuje się Traktat, mogliby złożyć takiemu organowi wniosek o poddanie wnioskującego o to przewoźnika lotniczego systematycznym kontrolom w celu sprawdzenia prawdopodobieństwa spełniania przez niego odpowiednich norm bezpieczeństwa.

(26)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno stanowić przeszkody dla wprowadzenia przez Państwa Członkowskie, zgodnie z przepisami prawa wspólnotowego, systemu znaków jakości dla przewoźników lotniczych na poziomie krajowym, którego kryteria mogą uwzględniać względy inne niż minimalne wymagania bezpieczeństwa.

(27)

Ustalenia dotyczące szerszej współpracy w zakresie wykorzystania lotniska w Gibraltarze zostały uzgodnione w Londynie w dniu 2 grudnia 1987 r. przez Królestwo Hiszpanii i Zjednoczone Królestwo na mocy wspólnej deklaracji ministrów spraw zagranicznych obu tych państw. Powyższe ustalenia nie są jeszcze stosowane,

a)

sporządzania i publikowania, opartego na wspólnych kryteriach, wspólnotowego wykazu przewoźników lotniczych, którzy ze względów bezpieczeństwa podlegają zakazowi wykonywania przewozów we Wspólnocie;

oraz

b)

informowania pasażerów korzystających z transportu lotniczego o tożsamości przewoźnika lotniczego wykonującego przewóz, którym podróżują.

a)

„przewoźnik lotniczy” oznacza przedsiębiorstwo transportu lotniczego posiadające ważną licencję na prowadzenie działalności lub równoważne zezwolenie;

b)

„umowa przewozu” oznacza umowę transportu lotniczego lub umowę obejmującą usługi transportu lotniczego, z uwzględnieniem umowy dotyczącej przypadków, gdy na przewóz składają się dwa lub więcej loty, obsługiwane przez tego samego lub różnych przewoźników lotniczych;

c)

„dostawca usług przewozu lotniczego” oznacza przewoźnika, który zawiera z pasażerem umowę przewozu, lub, w przypadku gdy umowa stanowi część imprezy turystycznej, organizatora wycieczki. Każdego sprzedawcę biletów uznaje się również za dostawcę usług przewozu lotniczego;

d)

„sprzedawca biletów” oznacza sprzedawcę biletu lotniczego niebędącego przewoźnikiem lotniczym lub organizatorem wycieczek, który pośredniczy w zawarciu umowy przewozu z pasażerem na sam lot lub na lot będący częścią imprezy turystycznej;

e)

„przewoźnik lotniczy wykonujący przewóz” oznacza przewoźnika lotniczego wykonującego lub zamierzającego wykonać lot zgodnie z umową przewozu zawartą z pasażerem lub działającego w imieniu innej osoby, prawnej lub fizycznej, która zawarła umowę przewozu z tym pasażerem;

f)

„zezwolenie na wykonywanie przewozu lub zezwolenie techniczne” oznacza jakikolwiek akt prawny lub administracyjny wydany przez Państwo Członkowskie, który przewiduje, że przewoźnik lotniczy może wykonywać usługi transportu lotniczego na lotniska lub z lotnisk tego Państwa Członkowskiego albo w przestrzeni powietrznej tego Państwa Członkowskiego, albo korzystać z praw przewozowych;

g)

„zakaz wykonywania przewozów” oznacza odmowę, zawieszenie, uchylenie lub ograniczenie zezwolenia na wykonywanie przewozu lub zezwolenia technicznego przewoźnika lotniczego ze względów bezpieczeństwa lub wszelkie równoważne środki bezpieczeństwa podjęte w stosunku do przewoźnika lotniczego nieposiadającego praw przewozowych we Wspólnocie, ale którego statek powietrzny mógłby w przeciwnym przypadku zostać użyty, na podstawie umowy dzierżawy, do wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty.

h)

„impreza turystyczna” oznacza usługi zdefiniowane w art. 2 ust. 1 dyrektywy 90/314/EWG;

i)

„rezerwacja” oznacza fakt posiadania przez pasażera biletu lub innego dowodu, potwierdzającego, że rezerwacja została przyjęta i zarejestrowana przez dostawcę usług przewozu lotniczego;

j)

„odpowiednie normy bezpieczeństwa” oznaczają międzynarodowe normy bezpieczeństwa zawarte w Konwencji z Chicago i jej załącznikach oraz, w przypadkach, w których ma to zastosowanie, normy bezpieczeństwa zawarte we właściwych przepisach prawa wspólnotowego.

a)

nałożenia zakazu wykonywania przewozów na przewoźnika lotniczego i wpisania go do wspólnotowego wykazu w oparciu o wspólne kryteria;

b)

wykreślenia przewoźnika lotniczego ze wspólnotowego wykazu, jeżeli niedociągnięcie lub niedociągnięcia w zakresie bezpieczeństwa, które były powodem wpisania go do wspólnotowego wykazu, zostały skorygowane i jeżeli, zgodnie ze wspólnymi kryteriami, nie ma innego powodu do utrzymywania wpisu tego przewoźnika we wspólnotowym wykazie;

c)

wprowadzenia zmian warunków zakazu wykonywania przewozów nałożonego na przewoźnika lotniczego wpisanego do wspólnotowego wykazu.

a)

wylot następuje z portu lotniczego na terytorium Państwa Członkowskiego, do którego stosuje się Traktat;

lub

b)

wylot następuje z portu lotniczego na terytorium państwa trzeciego, a przylot następuje do portu lotniczego na terytorium Państwa Członkowskiego, do którego stosuje się Traktat;

lub

c)

wylot i przylot następują z portu lotniczego na terytorium państwa trzeciego do innego takiego portu lotniczego.

a)

przewoźnik lotniczy wykonujący przewóz, o którego tożsamości powiadomiono pasażera, został wpisany do wspólnotowego wykazu i podlega zakazowi wykonywania przewozów, co doprowadziło do odwołania danego lotu lub doprowadziłoby do takiego odwołania lotu, gdyby dany lot odbywał się w ramach Wspólnoty;

lub

b)

przewoźnik lotniczy wykonujący przewóz, o którego tożsamości powiadomiono pasażera, został zastąpiony przez innego przewoźnika lotniczego wykonującego przewóz, wpisanego do wspólnotowego wykazu i podlegającego zakazowi wykonywania przewozów, co doprowadziło do odwołania danego lotu lub doprowadziłoby do takiego odwołania lotu, gdyby dany lot odbywał się w ramach Wspólnoty,

27.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 344/23

(1)

Praktyka bezpośredniego lub pośredniego wiązania udzielanej pomocy z zakupem towarów i usług za środki otrzymane w ramach tej pomocy w kraju udzielającym pomocy zmniejsza jej skuteczność i jest niezgodna z polityką popierania rozwoju w krajach ubogich. Odejście od wiązania pomocy nie powinno być traktowane jako cel sam w sobie, ale jako narzędzie dla wzmocnienia innych elementów walki z ubóstwem, takich jak własność, integracja regionalna i wzmacnianie potencjału, z naciskiem na wzmacnianie pozycji lokalnych i regionalnych dostawców towarów i usług w krajach rozwijających się.

(2)

W marcu 2001 r. Komitet Pomocy Rozwojowej Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD/DAC) przyjął „Zalecenie dotyczące odejścia od wiązania oficjalnej pomocy rozwojowej dla krajów najmniej rozwiniętych” (2). Państwa Członkowskie przyjęły te zalecenia, a Komisja uznała ideę tego zalecenia za wskazówkę dla pomocy wspólnotowej.

(3)

Dnia 14 marca 2002 r. Rada ds. Ogólnych obradująca jednocześnie z Radą Europejską w Barcelonie, przygotowując się do Międzynarodowej Konferencji na temat Finansowania Rozwoju, zwołanej na 18–22 marca 2002 r. w Monterrey, stwierdziła, że Unia Europejska będzie „wprowadzać z życie zalecenia DAC dotyczące niewiązania pomocy dla krajów najmniej rozwiniętych i kontynuować dyskusje na temat dalszego odchodzenia od wiązania pomocy bilateralnej. UE rozważy również podjęcie kroków zmierzających do dalszego odejścia od wiązania pomocy wspólnotowej, z jednoczesnym utrzymaniem istniejącego systemu preferencji cenowych w ramach UE-AKP”.

(4)

Dnia 18 listopada 2002 r. Komisja przyjęła komunikat dla Parlamentu Europejskiego i Rady zatytułowany „Odejście od wiązania: czynnik zwiększający skuteczność pomocy”. Komunikat ten przedstawiał poglądy Komisji w tej sprawie, a także możliwe opcje wprowadzania w życie wspomnianego wyżej zobowiązania barcelońskiego w ramach systemu pomocy UE.

(5)

W Konkluzjach dotyczących odejścia od wiązania pomocy z dnia 20 maja 2003 r. Rada podkreśliła konieczność dalszego odchodzenia od wiązania pomocy wspólnotowej. Zgodziła się na warunki przedstawione we wspomnianym wyżej komunikacie i zdecydowała się na wybór proponowanych opcji.

(6)

W dniu 4 września 2003 r. Parlament Europejski przyjął rezolucję w sprawie powyższego komunikatu Komisji (3), w której odnotowana została potrzeba dalszego odejścia od wiązania pomocy wspólnotowej. W rezolucji tej poparto warunki określone w tym komunikacie i wyrażono zgodę na zaproponowane opcje. Podkreślono potrzebę dalszej dyskusji zmierzającej do większego ograniczenia wiązania pomocy w oparciu o dalsze badania i udokumentowane propozycje oraz dobitnie wezwano do „wyraźnego preferowania współpracy lokalnej i regionalnej, przy jednoczesnym nadaniu priorytetu – w ustalonej kolejności – dostawcom z państwa przyjmującego, sąsiednich państw rozwijających się oraz innych państw rozwijających się”, w celu wsparcia wysiłków krajów otrzymujących pomoc, zmierzających do wzmocnienia produkcji własnej na poziomie krajowym, regionalnym, lokalnym i rodzinnym, a także działań zmierzających do poprawy dostępności i dostępu do środków spożywczych oraz podstawowych usług odpowiadających miejscowym zwyczajom i systemom produkcji oraz handlu.

(7)

W celu określenia dostępu do wspólnotowej pomocy zagranicznej należy zwrócić uwagę na kilka elementów. Kryteria kwalifikujące określające dostęp osób są zawarte w art. 3. Reguły określające angażowanie ekspertów i pochodzenie dostaw i materiałów nabywanych przez osoby kwalifikujące się są zawarte odpowiednio w art. 4 i 5. Definicja i warunki wprowadzania w życie zasady wzajemności są zawarte w art. 6. Odstępstwa i ich zastosowanie są określone w art. 7. Przepisy szczególne dotyczące operacji finansowanych przez organizacje międzynarodowe lub organizacje regionalne, lub współfinansowane przez państwa trzecie, są określone w art. 8. Przepisy szczególne dotyczące pomocy humanitarnej są określone w art. 9.

(8)

Dostęp do wspólnotowej pomocy zagranicznej jest określony w podstawowych aktach regulujących pomoc zagraniczną, w związku z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (4) (zwanym dalej „rozporządzeniem finansowym”). Zmiany dokonane przez to rozporządzenie w dostępie do pomocy wspólnotowej wymagają zmian we wszystkich tych aktach prawnych. Wszystkie zmiany podstawowych aktów prawnych mających tu zastosowanie są wymienione w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

(9)

Przy udzielaniu zamówień w oparciu o instrumenty wspólnotowe szczególną uwagę należy zwrócić na poszanowanie międzynarodowych ustaleń z zakresu podstawowych standardów pracy Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP), np. konwencji dotyczących prawa zrzeszania się i rozwiązywania sporów zbiorowych, zniesienia pracy przymusowej, eliminacji dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu, a także eliminowania pracy dzieci.

(10)

Przy udzielaniu zamówień w oparciu o instrumenty wspólnotowe szczególną uwagę należy zwrócić na przestrzeganie następujących międzynarodowych konwencji z zakresu ochrony środowiska: Konwencji o ochronie różnorodności biologicznej z 1992 r., Protokołu z Kartageny o bezpieczeństwie biologicznym z 2000 r. oraz Protokołu z Kioto do Konwencji Ramowej ONZ w sprawie zmian klimatu z 1997 r.,

27.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 344/34

(1)

Decyzją nr 2256/2003/WE (3) utworzono program MODINIS, mający na celu monitorowanie planu działań eEurope 2005, rozpowszechnianie dobrych praktyk oraz poprawę bezpieczeństwa informacji i sieci w okresie od 1 stycznia 2003 r. do 31 grudnia 2005 r.

(2)

Decyzja nr 2256/2003/WE została zmieniona decyzją nr 787/2004/WE dostosowującą kwoty referencyjne w celu uwzględnienia rozszerzenia Unii Europejskiej.

(3)

W rezolucji z dnia 9 grudnia 2004 r. w sprawie przyszłości technologii informacyjnych i komunikacyjnych (ICT) (4) Rada zwróciła się do Komisji o rozpoczęcie prac przygotowawczych nad kontynuacją planu działań eEurope 2005, co stanowić ma istotny element nowego programu na rzecz rozwoju społeczeństwa informacyjnego po roku 2005.

(4)

Komunikat Komisji z dnia 19 listopada 2004 r. zatytułowany „Wyzwania stojące przed Europejskim Społeczeństwem Informacyjnym po roku 2005” zawiera analizę wyzwań, jakie należy podjąć w europejskiej strategii na rzecz rozwoju społeczeństwa informacyjnego do roku 2010. W komunikacie przedstawiono argumenty za szerszym stosowaniem ICT oraz za ciągłym uwzględnianiem związanych z nimi kwestii w prowadzonej polityce, co wiąże się z koniecznością monitorowania i wymiany dobrych praktyk. Komunikat ten stanowił punkt wyjścia dla rozważań, które doprowadziły do przyjęcia w roku 2005 nowej inicjatywy na rzecz społeczeństwa informacyjnego, która wejdzie w życie w roku 2006.

(5)

W komunikacie Komisji na wiosenny szczyt Rady Europejskiej z dnia 2 lutego 2005 r., zatytułowanym „Wspólne działania na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia – nowy początek strategii lizbońskiej”, ogłoszono nową inicjatywę zatytułowaną „i2010: Europejskie Społeczeństwo Informacyjne”, której celem jest stymulowanie wdrażania ICT.

(6)

W komunikacie Komisji z dnia 1 czerwca 2005 r. zatytułowanym „i2010 – Europejskie społeczeństwo informacyjne na rzecz wzrostu i zatrudnienia” nakreślono najważniejsze priorytety polityki w ramach pięcioletniej strategii wspierania otwartej i konkurencyjnej gospodarki cyfrowej. Dialog z podmiotami zainteresowanymi i Państwami Członkowskimi będzie nadal wspierany przez promowanie wymiany dobrych praktyk i monitorowanie wdrażania usług wykorzystujących ICT, szczególnie w kontekście otwartej metody koordynacji.

(7)

We wniosku dotyczącym decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej program ramowy na rzecz konkurencyjności i innowacji (2007–2013) proponuje się utworzenie ramowego programu działań Wspólnoty w zakresie konkurencyjności i innowacji, obejmującego lata 2007–2013 i integrującego poszczególne środki wspólnotowe na rzecz przedsiębiorczości, małych i średnich przedsiębiorstw, konkurencyjności przemysłu, innowacji, technologii teleinformatycznych, technologii środowiskowych oraz inteligentnej energii, w tym środki przewidziane decyzją nr 2256/2003/WE.

(8)

Rozporządzenie (WE) nr 808/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. dotyczące statystyk Wspólnoty w sprawie społeczeństwa informacyjnego (5) ustanawia wspólne ramy systematycznego przygotowywania statystyk Wspólnoty dotyczących społeczeństwa informacyjnego. Statystyki te uwzględniają informacje wymagane w celu prowadzenia analizy porównawczej inicjatywy eEurope i są istotne w procesie tworzenia wskaźników strukturalnych wykorzystywanych do śledzenia wyników osiąganych przez Państwa Członkowskie oraz konieczne w celu stworzenia jednolitej podstawy analiz dotyczących społeczeństwa informacyjnego.

(9)

W okresie 12 miesięcy pomiędzy zakończeniem planu działań eEurope 2005 a planowanym uruchomieniem programu ramowego w roku 2007, konieczne będzie monitorowanie i wspieranie wdrażania ICT we wszystkich dziedzinach gospodarki, poprzez kontynuowanie analizy porównawczej i statystycznej w oparciu o wskaźniki strukturalne oraz poprzez wymianę najlepszych praktyk. Działania w zakresie analizy porównawczej, dobrych praktyk i koordynacji polityki podejmowane w ramach programu w roku 2006 przyczynią się do osiągania celów określonych w wymienionych powyżej komunikatach Komisji z dnia 2 lutego 2005 r. i dnia 1 czerwca 2005 r.

(10)

Mechanizmy monitorowania i wymiany doświadczeń, a także działania w zakresie analizy porównawczej, wymiany dobrych praktyk oraz analizy gospodarczych i społecznych następstw społeczeństwa informacyjnego powinny być kontynuowane w roku 2006, aby umożliwić osiągnięcie celów określonych w komunikacie Komisji z dnia 2 lutego 2005 r., mającym na celu stymulowanie wdrażania ICT w ramach kontynuacji planu eEurope, oraz osiągnięcie celów określonych w komunikacie Komisji z dnia 1 czerwca 2005 r.

(11)

Decyzja nr 2256/2003/WE powinna w związku z tym zostać zmieniona,

1)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 1a

1.   W ramach programu na rok 2006 kontynuuje się monitorowanie wdrażania i wykorzystania technologii teleinformatycznych (ICT) we wszystkich dziedzinach gospodarki oraz rozpowszechnianie dobrych praktyk. Program ten służy realizacji następujących celów:

2.   Podejmowane w ramach programu działania mają charakter ponadsektorowy i uzupełniają działania Wspólnoty w innych dziedzinach. Żadne z tych działań nie powiela prac realizowanych w tych dziedzinach w ramach innych programów wspólnotowych. Podejmowane w ramach przedmiotowego programu działania w zakresie analizy porównawczej, dobrych praktyk i koordynacji polityki przyczyniają się do osiągnięcia celów określonych w komunikacie Komisji na wiosenny szczyt Rady Europejskiej z dnia 2 lutego 2005 r., zatytułowanym »Wspólne działania na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia – nowy początek strategii lizbońskiej«, którego celem jest stymulowanie wdrażania technologii ICT w ramach kontynuacji planu eEurope, w szczególności w zakresie promowania dostępu szerokopasmowego, oraz e-Rządu, e- Biznesu, e-Zdrowia i e-Kształcenia, a także do osiągnięcia celów określonych w komunikacie Komisji z dnia 1 czerwca 2005 r. zatytułowanym »i2010 – Europejskie społeczeństwo informacyjne na rzecz wzrostu i zatrudnienia«, wspierającym otwartą i konkurencyjną gospodarkę cyfrową.

3.   Program ten zapewnia także wspólne ramy dla uzupełniającego współdziałania na poziomie europejskim poszczególnych poziomów krajowych, regionalnych i lokalnych.;”

2)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 2a

Dla osiągnięcia celów określonych w art. 1a podejmowane są następujące rodzaje działań:

3)

w art. 4 akapity pierwszy i drugi otrzymują brzmienie:

„Program obejmuje okres od dnia 1 stycznia 2003 r. do dnia 31 grudnia 2006 r.

Ramy finansowe dla wdrożenia niniejszego programu ustala się niniejszym na 30 160 000 EUR”

4)

załącznik zastępuje się tekstem zawartym w Załączniku do niniejszej decyzji.

27.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 344/38

(1)

Dyrektywa 90/544/EWG (4) nałożyła na Państwa Członkowskie obowiązek wyznaczenia do dnia 31 grudnia 1992 r. czterech kanałów w paśmie radiowym 169,4 do 169,8 MHz dla paneuropejskiego naziemnego publicznego radiowego systemu przywoławczego (dalej zwanego „ERMES”) i przygotowania, tak szybko, jak to możliwe, planów umożliwiających paneuropejskiemu publicznemu radiowemu systemowi przywoławczemu zajęcie całego pasma 169,4 do 169,8 MHz, w zależności od zapotrzebowania rynku.

(2)

Wykorzystanie pasma 169,4 do 169,8 MHz przez ERMES zmalało lub nawet całkiem ustało we Wspólnocie, tak że pasmo to nie jest obecnie skutecznie wykorzystywane przez ERMES i mogłoby zostać lepiej wykorzystane do innych potrzeb polityki Wspólnoty.

(3)

Decyzja nr 676/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie ram regulacyjnych dotyczących polityki spektrum radiowego we Wspólnocie Europejskiej (decyzja o spektrum radiowym) (5) ustanowiła wspólnotową politykę i ramy prawne dla zapewnienia koordynacji koncepcji politycznych, a w odpowiednich przypadkach zharmonizowała warunki dostępności i skutecznego korzystania z pasm spektrum radiowego koniecznych do utworzenia i funkcjonowania rynku wewnętrznego. Decyzja ta pozwala Komisji przyjąć techniczne środki wykonawcze w celu zapewnienia zharmonizowanych warunków dostępności i skutecznego wykorzystania pasma.

(4)

Ponieważ pasmo 169,4 do 169,8 MHz jest właściwe dla zastosowań służących osobom upośledzonym lub niepełnosprawnym oraz biorąc pod uwagę to, że promowanie takich zastosowań jest jednym z celów polityki wspólnotowej wraz z ogólnym celem zapewnienia funkcjonowania rynku wewnętrznego, Komisja na mocy art. 4 ust. 2 decyzji o spektrum radiowym upoważniła Europejską Konferencję Administracji Pocztowych i Telekomunikacyjnych (dalej zwaną „CEPT”) do zbadania m.in. zastosowań związanych z pomocą dla osób niepełnosprawnych.

(5)

Zgodnie z upoważnieniem CEPT opracowała nowy plan częstotliwości i rozkładu kanałów umożliwiający dzielenie pasma przez sześć typów preferowanych zastosowań do celów różnych potrzeb polityki Wspólnoty.

(6)

Z tych powodów oraz zgodnie z celami decyzji o spektrum radiowym dyrektywa 90/544/EWG powinna zostać uchylona,

27.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 344/40

(1)

Artykuł 14 Traktatu ustanawia obszar bez granic wewnętrznych, w którym zapewniony jest swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału.

(2)

Rozwój rynku wewnętrznego powinien przynieść poprawę jakości życia, ochrony zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów. Niniejsza dyrektywa jest zgodna z wymogiem zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia i ochrony konsumentów przy definiowaniu i realizacji wszystkich polityk i działań Wspólnoty.

(3)

Stosowanie niektórych ftalanów w zabawkach i artykułach pielęgnacyjnych dla dzieci wykonanych z materiału z dodatkiem plastyfikatorów lub zawierających części wykonane z materiału z dodatkiem plastyfikatorów powinno być zabronione, ponieważ obecność niektórych ftalanów stanowi lub może potencjalnie stanowić ryzyko dla zdrowia dzieci. Zabawki i artykuły pielęgnacyjne dla dzieci, które mogą być brane do ust, pomimo że nie są przeznaczone do tego celu, mogą w pewnych okolicznościach stanowić ryzyko dla zdrowia małych dzieci, jeżeli wykonane są z materiału z dodatkiem plastyfikatorów lub zawierają części wykonane z materiału z dodatkiem plastyfikatorów, który zawiera niektóre ftalany.

(4)

Komitet Naukowy ds. Toksyczności, Ekotoksyczności i Środowiska (SCTEE), z którym skonsultowała się Komisja, przedstawił opinie w sprawie ryzyka stwarzanego dla zdrowia przez te ftalany.

(5)

Zalecenie Komisji 98/485/WE z dnia 1 lipca 1998 r. w sprawie artykułów pielęgnacyjnych dla dzieci i zabawek przeznaczonych do brania do ust przez dzieci do lat trzech, wytworzonych z miękkiego PVC zawierającego niektóre ftalany (4), wezwało Państwa Członkowskie do podjęcia działań w celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia dzieci w odniesieniu do tych produktów.

(6)

Od 1999 r. stosowanie sześciu ftalanów w zabawkach i artykułach pielęgnacyjnych dla dzieci przeznaczonych do brania do ust przez dzieci do lat trzech podlega tymczasowemu zakazowi na poziomie Unii Europejskiej w następstwie przyjęcia decyzji Komisji 1999/815/WE (5) w ramach dyrektywy Rady 92/59/EWG z dnia 29 czerwca 1992 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów (6). Okres obowiązywania tej decyzji jest regularnie przedłużany.

(7)

Przyjęte już przez niektóre Państwa Członkowskie ograniczenia dotyczące wprowadzania do obrotu zabawek i artykułów pielęgnacyjnych dla dzieci ze względu na fakt, że zawierają one ftalany, bezpośrednio ograniczają możliwość stworzenia i funkcjonowania rynku wewnętrznego. Dlatego też konieczne jest zbliżenie przepisów ustawowych Państw Członkowskich w tej dziedzinie, a co za tym idzie dokonanie zmiany załącznika I do dyrektywy 76/769/EWG (7).

(8)

W przypadkach gdy ocena naukowa nie pozwala na określenie z wystarczającą pewnością ryzyka, powinno się stosować zasadę ostrożności w celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia, w szczególności w odniesieniu do dzieci.

(9)

Dzieci, których organizm ciągle się rozwija, są szczególnie podatne na działanie substancji toksycznych działających szkodliwie na rozrodczość. Dlatego też powinno się w możliwie najszerszym zakresie ograniczyć narażanie dzieci na działanie wszelkich dających się w praktyce uniknąć źródeł emisji tych substancji, pochodzących w szczególności z artykułów, które dzieci biorą do ust.

(10)

Przy ocenie ryzyka i/lub w ramach dyrektywy Rady 67/548/EWG z dnia 27 czerwca 1967 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych (8), ftalan di (2-etyloheksylu) (DEHP), ftalan dibutylu (DBP) i ftalan benzylu-butylu (BBP) zostały uznane za substancje działające szkodliwie na rozrodczość i tym samym sklasyfikowane jako substancje działające szkodliwie na rozrodczość kategorii 2.

(11)

W odniesieniu do ftalanu diizononylu (DINP), ftalanu diizodecylu (DIDP) i ftalanu dioktylu (DNOP) albo brak jest informacji naukowych, albo są one sprzeczne, jednak nie można wykluczyć, że substancje te stanowią potencjalne ryzyko, jeżeli są stosowane w zabawkach i artykułach pielęgnacyjnych dla dzieci, które z definicji są dla nich produkowane.

(12)

Niejasności w ocenie narażenia na działanie tych ftalanów, takie jak czas, przez jaki dzieci trzymają artykuły w ustach, oraz narażenie na działanie emisji pochodzących z innych źródeł, wymagają wzięcia pod uwagę względów ostrożności. Dlatego też powinny zostać wprowadzone ograniczenia w stosowaniu tych ftalanów w zabawkach i artykułach pielęgnacyjnych dla dzieci oraz we wprowadzaniu takich artykułów do obrotu. Niemniej jednak, w celu zachowania proporcjonalności, ograniczenia w odniesieniu do DINP, DIDP i DNOP powinny być mniej surowe niż te proponowane w odniesieniu do DEHP, DBP i BBP.

(13)

Komisja powinna dokonać przeglądu innych zastosowań artykułów wykonanych z materiału z dodatkiem plastyfikatorów lub zawierających części wykonane z materiału z dodatkiem plastyfikatorów, które mogą stanowić ryzyko dla ludzi, w szczególności tych stosowanych w produktach medycznych.

(14)

Zgodnie z komunikatem Komisji w sprawie zasady ostrożności środki stosowane na podstawie tej zasady powinny podlegać przeglądowi w świetle nowych informacji naukowych.

(15)

Komisja we współpracy z organami Państw Członkowskich odpowiedzialnymi za nadzór nad rynkiem zabawek i artykułów pielęgnacyjnych dla dzieci oraz po zasięgnięciu opinii właściwych organizacji producentów i importerów powinna monitorować stosowanie ftalanów i innych substancji jako plastyfikatorów w zabawkach i artykułach pielęgnacyjnych dla dzieci.

(16)

Do celów dyrektywy 76/769/EWG należy zdefiniować pojęcie „artykułów pielęgnacyjnych dla dzieci”.

(17)

Zgodnie z pkt 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (9) zachęca się Państwa Członkowskie do sporządzania, do ich własnych celów i w interesie Wspólnoty, własnych tabel, które w możliwie najszerszym zakresie odzwierciedlają korelacje pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji, oraz do podawania ich do wiadomości publicznej.

(18)

Komisja dokona przeglądu stosowania ftalanów wymienionych w załączniku I do dyrektywy 76/769/EWG w innych produktach, gdy zostanie przeprowadzona ocena ryzyka zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 793/93 z dnia 23 marca 1993 r. w sprawie oceny i kontroli ryzyk stwarzanych przez istniejące substancje (10).

(19)

Niniejszą dyrektywę stosuje się bez uszczerbku dla prawodawstwa wspólnotowego ustanawiającego minimalne wymagania dla ochrony pracowników zawarte w dyrektywie Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (11) oraz w poszczególnych, opartych na niej dyrektywach, w szczególności w dyrektywie Rady 90/394/EWG z dnia 28 czerwca 1990 r. w sprawie ochrony pracowników przed zagrożeniem dotyczącym narażenia na działanie czynników rakotwórczych podczas pracy (12) i dyrektywie Rady 98/24/WE z dnia 7 kwietnia 1998 r. w sprawie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników przed ryzykiem związanym z czynnikami chemicznymi w miejscu pracy (13),

1)

w art. 1 ust. 3 dodaje się lit. c) w brzmieniu:

2)

w załączniku I wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszej dyrektywy.

27.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 344/44

(1)

Dyrektywa 2000/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) była przedmiotem przeglądu dokonanego przez grupę roboczą ds. urządzeń używanych na zewnątrz pomieszczeń powołaną przez Komisję.

(2)

W swoim sprawozdaniu z dnia 8 lipca 2004 r. ta grupa robocza stwierdziła, że stosowanie pewnej liczby progów poziomu hałasu z etapu II, które mają obowiązywać od 3 stycznia 2006 r., nie jest technicznie wykonalne. Jednakże celem nie było nigdy ograniczenie wprowadzania do obrotu lub oddawania do użytku urządzeń jedynie na podstawie wykonalności technicznej.

(3)

W związku z tym konieczne jest zapewnienie, że pewne typy urządzeń wymienione w art. 12 dyrektywy 2000/14/WE, które nie będą w stanie zostać dostosowane do progów poziomu hałasu z etapu II do dnia 3 stycznia 2006 r. jedynie z powodów technicznych, po tym dniu nadal będą mogły być wprowadzane do obrotu lub oddawane do użytku.

(4)

Doświadczenia pierwszych pięciu lat stosowania dyrektywy 2000/14/WE pokazały, że potrzeba więcej czasu dla spełnienia wymogów określonych w jej art. 16 i 20 oraz uwidoczniły potrzebę dokonania przeglądu tej dyrektywy w celu wprowadzenia do niej ewentualnych zmian, szczególnie w odniesieniu do określonych w niej progów poziomu hałasu z etapu II. W związku z tym konieczne jest przedłużenie o dwa lata terminu złożenia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania na temat doświadczeń Komisji w zakresie wprowadzania w życie i stosowania dyrektywy 2000/14/WE, o którym mowa w art. 20 ust. 1 tej dyrektywy.

(5)

Artykuł 20 ust. 3 dyrektywy 2000/14/WE przewiduje składanie przez Komisję Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania dotyczącego tego, czy i w jakim zakresie postęp techniczny pozwala zredukować wartości dopuszczalne dla kosiarek gazonowych i przycinarek do trawnika/przycinarek krawędziowych do trawnika. W związku z tym, że wymogi zawarte w art. 20 ust. 1 tej dyrektywy są surowsze niż wymogi zawarte w art. 20 ust. 3 oraz w celu uniknięcia powielania wysiłków, stosowne jest włączenie tego typu urządzeń do ogólnego sprawozdania, o którym mowa w art. 20 ust. 1 tej dyrektywy. Wobec powyższego, obowiązek przygotowywania osobnego sprawozdania wynikający z art. 20 ust. 3 tej dyrektywy powinien zostać zniesiony.

(6)

Z uwagi na fakt, iż cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie zapewnienie stałego funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez wymóg, aby urządzenia używane na zewnątrz pomieszczeń były zgodne ze zharmonizowanymi przepisami w sprawie poziomu hałasu w środowisku, nie może być osiągnięty w sposób wystarczający przez Państwa Członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiar i skutki proponowanego działania możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykraczają poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu, ponieważ jej zakres stosowania jest ograniczony do tych typów urządzeń, dla których osiągnięcie zgodności z progami poziomu hałasu z etapu II nie jest obecnie możliwe z powodów technicznych..

(7)

Zgodnie z pkt 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (4) zachęca się Państwa Członkowskie do sporządzania oraz do opublikowania, do ich własnych celów i w interesie Wspólnoty, własnych tabel, które w możliwie najszerszym zakresie przedstawiają korelacje pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji.

(8)

W związku z powyższym należy odpowiednio zmienić dyrektywę 2000/14/WE,

1)

tabelę w art. 12 zastępuje się poniższą tabelą:

2)

w art. 20 wprowadza się następujące zmiany:

—

walce wibracyjne prowadzone,

—

płyty wibracyjne (>3kW),

—

ubijaki wibracyjne,

—

spycharki (gąsienicowe),

—

ładowarki (gąsienicowe > 55 kW),

—

wózki podnośnikowe z przeciwwagą napędzane silnikiem spalinowym,

—

wykańczarki do nawierzchni wyposażone w listwę do zagęszczania,

—

ręczne kruszarki do betonu napędzane silnikiem spalinowym i młoty mechaniczne (15<m<30),

—

kosiarki gazonowe i przycinarki do trawnika/przycinarki krawędziowe do trawnika.

27.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 344/47

(1)

Dyrektywa Rady 90/544/EWG z dnia 9 października 1990 r. w sprawie zakresów częstotliwości wyznaczonych dla skoordynowanego wprowadzenia paneuropejskiego lądowego publicznego radiowego systemu przywoławczego we Wspólnocie (tzw. dyrektywa ERMES) (2) została uchylona w dniu 27 grudnia 2005 r. dyrektywą 2005/82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3). Dyrektywa ta nałożyła na Państwa Członkowskie obowiązek wyznaczenia czterech kanałów w zakresie częstotliwości radiowych 169,4 do 169,8 MHz dla paneuropejskiego lądowego publicznego radiowego systemu przywoławczego (dalej zwanego „ERMES”) i umożliwienia jak najszybszego zajęcia przez usługi związane z ERMES całego zakresu 169,4 do 169,8 MHz, w zależności od zapotrzebowania rynku.

(2)

Wykorzystanie zakresu 169,4 do 169,8 MHz przez ERMES we Wspólnocie zmalało zdecydowanie lub nawet całkiem ustało, na skutek czego ten zakres nie jest obecnie efektywnie wykorzystywany przez ERMES, a mogłby zostać lepiej wykorzystany spełniając inne potrzeby polityki Wspólnoty.

(3)

Na mocy art. 4 ust. 2 decyzji o spektrum radiowym Komisja udzieliła w dniu 7 lipca 2003 r. mandatu Europejskiej Konferencji Administracji Pocztowych i Telekomunikacyjnych (dalej zwanej „CEPT”) do zebrania informacji na temat obecnych i przyszłych możliwych zastosowań zakresu 169,4 do 169,8 MHz, określenia alternatywnych opcji wykorzystania tego zakresu, szczególnie takich, które nie są związane wyłącznie z tradycyjną łącznością elektroniczną. Poproszono CEPT o ocenę, dla każdego możliwego zastosowania, współistnienia różnych zastosowań i możliwości wykorzystywania alternatywnych zakresów częstotliwości, zgodnie z zasadami dyrektywy ramowej. Zakres częstotliwości radiowych, który jest już częściowo zharmonizowany, jest odpowiedni dla niektórych zastosowań związanych z ustanowieniem i funkcjonowaniem rynku wewnętrznego w kilku obszarach polityki Wspólnoty, spośród których niektóre mogą służyć osobom niepełnosprawnym lub wspomagać współpracę w dziedzinach wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych w Unii Europejskiej.

(4)

Artykuł 8 ust. 4 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (4) nakłada na Państwa Członkowskie obowiązek działania na rzecz interesów obywateli Unii Europejskiej poprzez m.in. zajmowanie się potrzebami określonych grup społecznych, w szczególności osób z upośledzeniem słuchu i osób wymagających pomocy w nagłych przypadkach.

(5)

Na podstawie badań technicznych i zebranych informacji, CEPT potwierdziła, że mimo przyjęcia dyrektywy 90/544/EWG wykorzystanie tego zakresu częstotliwości radiowych przez ERMES pozostaje na bardzo ograniczonym poziomie i że zapotrzebowanie na usługi systemów przesyłania wiadomości drogą radiową lub systemów przywoławcze w Europie zmieniło się, ponieważ ich funkcje zostały przejęte przez inne technologie, takie jak systemy krótkich wiadomości tekstowych (SMS) poprzez GSM.

(6)

Należy zatem zmienić we Wspólnocie przeznaczenie części zakresu częstotliwości 169,4 do 169,8 MHz dla ERMES, w celu zapewnienia bardziej efektywnego wykorzystania tego zakresu częstotliwości, zachowując jednak jego zharmonizowany charakter.

(7)

Zgodnie z mandatem, CEPT opracowała nowy plan częstotliwości i plan aranżacji kanałów umożliwiający współużytkowanie zakresu częstotliwości 169,4 do 169,8125 MHz przez sześć typów preferowanych zastosowań w celu wypełniania potrzeb różnych obszarów polityki Wspólnoty. Potrzeby te obejmują pomoc poprzez wykorzystanie aparatów słuchowych przez osoby cierpiące na upośledzenie słuchu, dla których zharmonizowane pasmo częstotliwości we Wspólnocie poprawiłoby warunki podróżowania pomiędzy Państwami Członkowskimi oraz obniżyło ceny sprzętu poprzez ekonomie skali; rozwój rynku wewnętrznego w zakresie systemów alarmowych pomocy socjalnej, które pozwalają osobom starszym lub niepełnosprawnym wysyłanie sygnałów alarmowych wzywających pomoc; urządzenia śledzące i odszukujące, które pomagałyby w śledzeniu i odzyskiwaniu skradzionych towarów w całej Wspólnocie; systemy odczytu liczników wykorzystywane przez przedsiębiorstwa użyteczności publicznej zaopatrywania w wodę i prąd; oraz istniejące systemy przywoławcze, takie jak ERMES, jak również prywatne systemy radiowej łączności ruchomej (PMR) do zastosowań tymczasowych, wspomagające obsługę szczególnych doraźnych wydarzeń trwających od kilku dni do kilku miesięcy.

(8)

Wyniki uzyskane w ramach mandatu CEPT, które Komisja uważa za zadowalające, powinny być możliwe do zastosowania we Wspólnocie i wdrożone w Państwach Członkowskich. Aktualne licencje na ERMES i/lub PMR, które nie są zgodne z nowym planem częstotliwości i nowym planem aranżacji kanałów, należy pozostawić bez zmian aż do wygaśnięcia ich ważności lub do momentu, kiedy zastosowania ERMES i/lub PMR będą mogły być przeniesione do odpowiednich zakresów częstotliwości bez nadmiernych obciążeń.

(9)

Umożliwiając dostęp do widma częstotliwości radiowych, należy zastosować możliwie najmniej uciążliwy system licencjonowania, zgodnie z dyrektywą 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa o zezwoleniach) (5), łącznie z rezygnacją z przyznawania indywidualnych praw użytkowania.

(10)

Nie podważając faktu, że potrzeby widmowe określonych polityk mogą wymagać wyznaczenia częstotliwości do wyłącznego wykorzystania, zwykle właściwe jest proponowanie jak najogólniejszych przeznaczeń zakresów częstotliwości radiowych, tak aby sterować ich wykorzystaniem wyłącznie poprzez określanie konkretnych ograniczeń w warunkach ich wykorzystania, takich jak aktywność nadajnika lub poziomy mocy oraz zapewnić – poprzez zharmonizowane normy zgodne z dyrektywą 1999/5/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie urządzeń radiowych i końcowych urządzeń telekomunikacyjnych oraz wzajemnego uznawania ich zgodności (6) – aby sprzęt działający w przeznaczonym widmie częstotliwości radiowych w minimalnym stopniu wykorzystywał widmo radiowe dla uniknięcia szkodliwych zakłóceń.

(11)

Koordynacja kanałów pomiędzy krajami sąsiadującymi w części zakresu 169,4 – 169,8125 MHz przeznaczonej dla urządzeń dużej mocy zostanie zapewniona przez umowy dwu- i wielostronne.

(12)

Aby zapewnić efektywne wykorzystanie zakresu 169,4 – 169,8125 MHz również w dłuższej perspektywie czasowej, administracje powinny kontynuować badania mogące zwiększyć efektywność, w szczególności możliwość wykorzystania określonego pasma ochronnego.

(13)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Spektrum Radiowego,

a)

„aparat słuchowy” oznacza system łączności radiowej, który zwykle obejmuje jeden lub więcej nadajników radiowych i jeden lub więcej odbiorników radiowych pozwalający osobom cierpiącym na upośledzenie słuchu zwiększyć ich zdolność słyszenia;

b)

„system alarmowy pomocy socjalnej” oznacza niezawodny system i sieć łączności radiowej obejmujące sprzęt przenośny, który umożliwia osobie znajdującej się w niebezpieczeństwie w ograniczonej przestrzeni uruchomienie wezwania pomocy za pomocą prostej czynności;

c)

„system odczytu liczników” oznacza system, który pozwala na zdalną kontrolę stanu, pomiary i serwisowanie przy użyciu urządzeń łączności radiowej;

d)

„system śledzenia i odszukiwania mienia” oznacza system, który umożliwia śledzenie i odszukiwanie towarów, prowadząc do ich odzyskania, składający się zwykle z nadajnika radiowego umieszczonego na przedmiocie, który ma być chroniony oraz odbiornika; może on także obejmować alarm;

e)

„system przywoławczy” oznacza system umożliwiający łączność radiową w jedną stronę pomiędzy nadawcą i odbiorcą, wykorzystujący stację bazową i odbiornik ruchomy;

f)

„prywatna radiowa łączność ruchoma (PMR)” oznacza usługę naziemnej łączności ruchomej wykorzystującą na poziomie urządzenia końcowego tryb pracy simpleks, pół-dupleks lub pełny dupleks, zapewniającą łączność zamkniętej grupie użytkowników.

a)

wyłączne użytkowanie aparatów słuchowych;

b)

wyłączne użytkowanie systemów alarmowych pomocy socjalnej;

c)

użytkowanie bez wyłączności systemów odczytu liczników;

d)

użytkowanie bez wyłączności nadajników małej mocy wykorzystywanych w systemach śledzenia i odszukiwania mienia.

a)

nadajników dużej mocy wykorzystywanych w systemach śledzenia;

b)

istniejących systemów przywoławczych lub systemów przywoławczych przenoszonych z innych kanałów zakresu częstotliwości.

a)

aparaty słuchowe użytkowane bez wyłączności w części pasma dla małej mocy;

b)

urządzenia śledzące, przywoławcze, do zastosowań tymczasowych lub prywatna radiowa łączność ruchoma na szczeblu krajowym, w części zakresu dla dużej mocy.

27.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 344/52

„2.

(…) Ich określenie następuje zgodnie z następującym harmonogramem:

„2.

(…) Ich określenie następuje zgodnie z następującym harmonogramem: