26.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 27/2005 (2) określa wielkości dopuszczalne połowów na 2005 r. i inne związane z nimi warunki dla niektórych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty, oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach gdzie wymagane są ograniczenia połowowe.

(2)

Zgodnie z nowymi opiniami naukowymi Bałtycka Międzynarodowa Komisja ds. Rybołówstwa przyjęła zalecenia dotyczące zwiększenia wspólnotowych wielkości dopuszczalnych połowów śledzia w podstrefach 30 i 31 Morza Bałtyckiego o 15 000 ton do 86 856 ton. Należy wprowadzić tą zwiększoną ilość.

(3)

Zgodnie ze skorygowanymi statystykami połowów, Litwa powinna mieć dostęp do wielkości dopuszczalnych połowów halibuta niebieskiego w wysokości 10 ton w strefie IIa (wody terytorialne Wspólnoty) i na podobszarach IV, VI (wody terytorialne Wspólnoty i wody międzynarodowe). Należy zatem wprowadzić tą skorygowaną wartość.

(4)

Aby przyczynić się do ochrony zasobów ośmiornicy, w szczególności ochrony niedojrzałych organizmów morskich, należy w roku 2005 ustalić minimalny rozmiar ośmiornicy pochodzącej z wód morskich będących pod władzą lub jurysdykcją krajów trzecich znajdujących się w regionie CECAF w oczekiwaniu na przyjęcie rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 850/98 z dnia 30 marca 1998 r. w sprawie zachowania zasobów połowowych poprzez środki techniczne dla ochrony niedojrzałych organizmów morskich (3).

(5)

W związku z tym rozporządzenie (WE) nr 27/2005 powinno zostać odpowiednio zmienione.

(6)

Biorąc pod uwagę pilność sprawy, konieczne jest uczynienie wyjątku od okresu sześciotygodniowego, o którym mowa w pkt I ust. 3 Protokołu w sprawie roli parlamentów Państw Członkowskich w Unii Europejskiej dołączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatów ustanawiających Wspólnoty Europejskie,

26.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/4

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

26.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/6

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1519/2005 (3) otwiera procedurę przyznawania pozwoleń na wywóz serów do Stanów Zjednoczonych Ameryki w 2006 r. w ramach niektórych kontyngentów GATT.

(2)

Wnioski o wydanie tymczasowych pozwoleń w odniesieniu do niektórych kontyngentów i grup produktów przekraczają ilości dostępne w ramach kontyngentu na 2006 r. Należy zatem ustalić współczynniki przydziału, o których mowa w art. 20 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 174/1999.

(3)

Biorąc pod uwagę ograniczenie czasowe we wdrożeniu tej procedury, jak określono w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1519/2005, niniejsze rozporządzenie należy zacząć stosować możliwie jak najszybciej,

—

zastosowania współczynników przydziału określonych w kolumnie 5 Załącznika do niniejszego rozporządzenia, jeżeli są składane przez wnioskodawców, którzy wykazują wywóz rozpatrywanych produktów do Stanów Zjednoczonych Ameryki w przynajmniej jednym roku w ciągu trzech poprzednich lat i których wskazanymi importerami są ich spółki zależne lub spółki uważane za spółki zależne zgodnie art. 20 ust. 2 akapit szósty rozporządzenia Komisji (WE) nr 174/1999,

—

zastosowania współczynników przydziału określonych w kolumnie 6 Załącznika do niniejszego rozporządzenia, jeżeli są składane przez wnioskodawców innych niż ci, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu, którzy wykazują wywóz rozpatrywanych produktów do Stanów Zjednoczonych Ameryki w każdym roku w ciągu trzech poprzednich lat.

—

zastosowania współczynników przydziału określonych w kolumnie 7 Załącznika do niniejszego rozporządzenia, jeżeli są składane przez wnioskodawców, którzy wykazują wywóz sera do Stanów Zjednoczonych Ameryki w przynajmniej jednym roku w ciągu trzech poprzednich lat i których wskazanymi importerami są ich spółki zależne,

—

zastosowania współczynników przydziału określonych w kolumnie 8 Załącznika do niniejszego rozporządzenia, jeżeli są składane przez wnioskodawców innych niż ci, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu, którzy wykazują wywóz sera do Stanów Zjednoczonych Ameryki w przynajmniej jednym roku w ciągu trzech poprzednich lat.

26.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/9

(1)

Na mocy art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 refundacje wywozowe dla zbóż mające zastosowanie w dniu, w którym złożono wniosek o wydanie pozwolenia, stosuje się do wywozu, który ma być realizowany w okresie ważności pozwolenia, jeśli wniesie o to wnioskodawca. W tym wypadku do refundacji może być zastosowana kwota korygująca.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiające niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż oraz środków podejmowanych w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż (2), pozwoliło na ustalenie kwoty korygującej dla produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (EWG) nr 1766/92 (3). Ta kwota korygująca powinna być wyliczona z uwzględnieniem czynników wymienionych w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95.

(3)

Sytuacja na rynku światowym lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą wymóc konieczność zróżnicowania kwoty korygującej w zależności od miejsca przeznaczenia.

(4)

Kwota korygująca powinna być ustalona równocześnie z refundacją i według takiej samej procedury. Może ona podlegać zmianom w czasie pomiędzy dwoma ustaleniami.

(5)

Z wyżej wymienionych przepisów wynika, że kwota korygująca powinna być ustalona zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

26.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/11

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 różnica między notowaniami lub cenami na światowym rynku produktów, o których mowa w art. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia, a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Przy ustalaniu zwrotów należy wziąć pod uwagę elementy, o których mowa w art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego niektóre szczegółowe zasady zastosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych, a także środków, jakie należy podjąć w przypadku zakłóceń w sektorze zbóż (2).

(3)

Refundacja stosowana do słodów powinna zostać wyliczona z uwzględnieniem ilości zbóż potrzebnej do wytworzenia danych produktów. Ilości te zostały ustalone w rozporządzeniu (WE) nr 1501/95.

(4)

Sytuacja na światowym rynku lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą spowodować konieczność zróżnicowania wysokości refundacji dla niektórych produktów w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(5)

Refundację należy ustalać raz na miesiąc. W tym odstępie czasu może ona zostać zmieniona.

(6)

Zastosowanie tych zasad w aktualnej sytuacji na rynku zbóż, a w szczególności wobec notowań lub cen tych produktów we Wspólnocie i na rynku światowym, prowadzi do ustalenia refundacji w wysokości podanej w załączniku.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

26.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/13

(1)

Na mocy art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 refundacja wywozowa do zbóż mająca zastosowanie w dniu, w którym złożono wniosek o wydanie pozwolenia stosuje się do wywozu, który ma być realizowany w okresie ważności pozwolenia, jeśli wniesie o to wnioskodawca. W tym wypadku do refundacji może być zastosowana kwota korygująca.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1501/95 z 29 czerwca 1995 r. ustanawiające niektóre szczegółowe zasady zastosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych oraz środków podejmowanych w przypadku zakłóceń na rynku zbóż (2), pozwoliło na ustalenie kwoty korygującej dla słodu, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (EWG) nr 1766/92 (3). Ta kwota korygująca powinna być wyliczona z uwzględnieniem czynników wymienionych w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95.

(3)

Z powyższych postanowień wynika, że kwota korygująca powinna być ustalona w wysokości podanej w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

26.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/15

(1)

Artykuł 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2681/74 z dnia 21 października 1974 r. sprawie finansowania przez Wspólnotę wydatków poniesionych w odniesieniu do dostaw produktów rolnych jako pomocy żywnościowej (3) przewiduje, że część wydatków odpowiadająca refundacjom wywozowym ustalonym w tym zakresie zgodnie z regułami wspólnotowymi ponoszona jest przez Sekcję Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej.

(2)

W celu ułatwienia ustalenia budżetu na wspólnotowe akcje pomocy żywnościowej i zarządzania nim oraz w celu umożliwienia Państwom Członkowskim poznania poziomu wspólnotowego udziału w finansowaniu krajowych akcji pomocy żywnościowej należy określić poziom refundacji przyznanych na te akcje.

(3)

Zasady ogólne i warunki zastosowania przewidziane przez art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 i przez art. 13 rozporządzenia (WE) nr 3072/95 w odniesieniu do refundacji wywozowych stosuje się mutatis mutandis do wyżej wymienionych działań.

(4)

Szczególne kryteria, jakie należy wziąć pod uwagę przy wyliczaniu refundacji wywozowych do ryżu, są określone w art. 13 rozporządzenia (WE) nr 3072/95.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

26.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/17

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2571/97 z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie sprzedaży masła po obniżonych cenach oraz przyznawania pomocy w odniesieniu do śmietany, masła i koncentratu masła, przeznaczonych do wykorzystania w produkcji ciast, lodów i innych środków spożywczych (2), agencje interwencyjne przystępują drogą przetargu do sprzedaży pewnych ilości masła pochodzącego ze skupu interwencyjnego, które przechowują, a także do udzielenia pomocy przyznawanej na śmietanę, masło i koncentrat masła. Artykuł 18 wymienionego rozporządzenia przewiduje, że biorąc pod uwagę otrzymane oferty w ramach każdej rundy przetargu, ustala się minimalną cenę sprzedaży masła oraz maksymalną wysokość pomocy w odniesieniu do śmietany, masła i koncentratu masła, które mogą być zróżnicowane w zależności od przeznaczenia, zawartości tłuszczu w maśle i procedury włączenia, lub podejmuje się decyzję o wstrzymaniu przetargu. Kwotę lub kwoty gwarancji należytego przetworzenia ustala się odpowiednio.

(2)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

26.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/19

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2571/97 z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie sprzedaży masła po obniżonych cenach oraz przyznawania pomocy w odniesieniu do śmietany, masła i koncentratu masła, przeznaczonych do wykorzystania w produkcji ciast, lodów i innych środków spożywczych (2), agencje interwencyjne przystępują drogą przetargu do sprzedaży pewnych ilości masła pochodzącego ze skupu interwencyjnego, które przechowują, i do udzielenia pomocy przyznawanej w odniesieniu do śmietany, masła i koncentratu masła. Artykuł 18 wymienionego rozporządzenia przewiduje, że biorąc pod uwagę otrzymane oferty w ramach każdej rundy przetargu, ustala się minimalną cenę sprzedaży masła oraz maksymalną wysokość pomocy w odniesieniu do śmietany, masła i koncentratu masła, które mogą być zróżnicowane w zależności od przeznaczenia, zawartości tłuszczu w maśle i procedury włączenia, lub podejmuje się decyzję o wstrzymaniu przetargu. Kwotę lub kwoty gwarancji należytego przetworzenia ustala się odpowiednio.

(2)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

26.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/21

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 429/90 z dnia 20 lutego 1990 r. w sprawie przyznawania drogą przetargu pomocy na koncentrat masła przeznaczony do bezpośredniego spożycia we Wspólnocie (2), agencje interwencyjne przystępują drogą stałego przetargu do udzielenia pomocy przyznawanej odnośnie do koncentratu masła. Artykuł 6 wymienionego rozporządzenia przewiduje, że biorąc pod uwagę otrzymane oferty w ramach każdej rundy przetargu, ustala się maksymalną kwotę pomocy przyznawanej na wykorzystanie koncentratu masła o zawartości tłuszczu wynoszącej przynajmniej 96 % lub podejmuje się decyzję o wstrzymaniu przetargu. Kwota gwarancji przeznaczenia powinna zostać ustalona odpowiednio.

(2)

Ze względu na otrzymane oferty należy ustalić maksymalną cenę pomocy w wysokości określonej poniżej i określić w konsekwencji gwarancję przeznaczenia.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

26.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/22

(1)

W następstwie doniesień prasowych o tym, iż nowa spółka Siderúrgica Añón S.A. (zwana dalej „Siderúrgica Añón”) otrzymała pożyczkę w wysokości 9,62 miliona EUR, za poręczeniem regionalnego rządu Galicji, na sfinansowanie instalacji walcowni, w piśmie z dnia 14 maja 2001 r. Komisja zażądała udzielenia informacji w sprawie tego wprowadzonego środka. Pismem z dnia 2 lipca 2001 r. Komisja wysłała ponaglenie w tej sprawie.

(2)

W piśmie z dnia 10 lipca 2001 r. władze hiszpańskie poinformowały Komisję o istnieniu pożyczki oraz gwarancji udzielonej przez Galicyjski Instytut Promocji Gospodarczej (IGAPE).

(3)

W piśmie z dnia 27 lipca 2001 r. Komisja zażądała dalszych informacji w sprawie warunków pożyczki oraz gwarancji.

(4)

W następstwie dwóch upomnień z dnia 19 września i 12 października 2001 r. władze hiszpańskie dostarczyły zażądane informacje w piśmie z dnia 25 października 2001 r. uzupełnionym pismem z dnia 12 listopada 2001 r.

(5)

W piśmie z dnia 20 grudnia 2001 r. Komisja powiadomiła Hiszpanię o swojej decyzji o wszczęciu postępowania na podstawie art. 6 ust. 5 decyzji Komisji nr 2496/96/EWWiS z dnia 18 grudnia 1996 r. ustanawiającej wspólnotowe zasady pomocy państwa dla przemysłu stalowego (2) (zwanej dalej „Kodeksem Pomocy dla Przemysłu Stalowego”) w stosunku do przedmiotowych środków.

(6)

Decyzja Komisji dotycząca udzielenia zezwolenia jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich  (3). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag w sprawie wprowadzonych środków. Jednocześnie Komisja wydała nakaz informacji żądający pewnych informacji.

(7)

W piśmie z dnia 1 marca 2002 r. władze hiszpańskie przedstawiły swoje uwagi i niektóre z żądanych informacji. Brakujące informacje zostały przedstawione pismem z dnia 19 kwietnia 2002 r. i uzupełnione pismem z dnia 7 maja 2002 r.

(8)

Komisja otrzymała uwagi od zainteresowanych stron. Zostały one przekazane władzom Hiszpanii, która otrzymała możliwość zareagowania; uwagi Hiszpanii otrzymano pismem z dnia 26 marca 2002 r.

(9)

W następstwie informacji przekazanych przez Hiszpanię, Komisja postanowiła, w dniu 2 lipca 2002 r., rozszerzyć na inne działania postępowanie, które zostało już wszczęte w stosunku do wspomnianej powyżej pożyczki i gwarancji, o których mowa w motywie (2).

(10)

W piśmie z dnia 9 sierpnia 2002 r. władze hiszpańskie przedstawiły swoje uwagi.

(11)

Decyzja Komisji dotycząca udzielenia zezwolenia jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich  (4). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag w sprawie wprowadzonych środków.

(12)

Komisja otrzymała uwagi od zainteresowanych stron. Przesłała je Hiszpanii, której dano możliwość zareagowania.

(13)

Siderúrgica Añón S.A. jest spółką utworzoną w styczniu 2000 r. w celu produkcji i sprzedaży wyrobów ze stali. Próby produkcyjne rozpoczęła w marcu 2002 r. W czasie, gdy była tworzona jej kapitał zakładowy wynosił 3 004 800 EUR i był objęty przez Hierros Añón SA (zwaną dalej „Hierros Añón”) (66,66 %) i Rodonita S.L. (zwaną dalej „Rodonita”) (33,33 %).

(14)

Hierros Añón SA jest spółką zajmującą się sprzedażą wyrobów ze stali. Poprzez swoją spółkę zależną Gallega de Mallas SL (zwaną dalej „Gallega de Mallas”) produkuje ona również spawaną siatkę stalową.

(15)

Poniższa tabela przedstawia odpowiednie dane dotyczące grupy:

(16)

Rodonita jest spółką należącą do grupy Epifanio Campo SL (zwanej dalej „Epifanio Campo”), która działa głównie w sektorze surowców przemysłowych.

(17)

Poniższa tabela przedstawia odpowiednie dane dotyczące spółek, w kapitale których Rodonita ma ponad 25 % udziału:

(18)

Według władz hiszpańskich, głównymi celami spółek Hierros Añón S.A. (zwanej dalej „Hierros Añón”) i Rodonita w tych inwestycjach są: a) pokrycie swoich potrzeb w zakresie wyrobów stalowych, tak aby nie być zależnymi od zewnętrznych źródeł, jak to miało miejsce dotąd; b) osiągnięcie jednolitej jakości swoich wyrobów; c) zwiększenie wartości dodanej w grupach. Planuje się, że 70 % produkcji Siderúrgica Añón kierowane będzie do spółek należących do tych grup, podczas gdy reszta będzie wywożona poza Wspólnotę, głównie do Afryki Północnej i Ameryki Łacińskiej, lecz być może również do Azji. Procent ten będzie niższy po zakończeniu drugiej fazy projektu.

(19)

Całkowite koszty inwestycyjne projektu zostały początkowo oszacowane na 29 992 589 EUR. Miały być one sfinansowane przy użyciu środków własnych, pomocy publicznej i pożyczek.

(20)

Spółka będzie produkować swoje wyroby końcowe (pręty zbrojeniowe do betonu w postaci prętów i zwojów) z kęsów stalowych nabywanych na otwartym rynku. Pręty zbrojeniowe do betonu są produktem o niskiej wartości dodanej, używanym w sektorze budowlanym.

(21)

Pomimo że w latach 1995–1997 miały miejsce znaczne ograniczenia wydajności, na przykład we Włoszech zdolność produkcyjna została zmniejszona o 3,4 miliona ton rocznie, sektor, w którym działa Siderúrgica Añón cierpi na nadmiar zdolności produkcyjnych, co przedstawiają poniższe tabele.

(22)

W 1999 r. Hiszpania wywiozła około 480 000 ton tych wyrobów do pozostałych państw UE. Przywiozła z pozostałych państw Wspólnoty około 290 000 ton.

(23)

Pręty zbrojeniowe do betonu są produkowane w całej Wspólnocie, z wyjątkiem Irlandii, Szwecji i Finlandii.

(24)

W dniu 10 listopada 2000 r. rząd Galicji poprzez IGAPE udzielił Siderúrgica Añón subsydium w wysokości 2 399 407 EUR stanowiące 8 % kwalifikujących się kosztów (z czego do dnia 31 lipca 2002 r. wypłacono 285 681 EUR). IGAPE został utworzony w 1993 r. i zajmuje się ukierunkowywaniem działań rządu Galicji na rzecz pobudzania gospodarki Galicji.

(25)

W dniu 29 grudnia 2000 r. hiszpańskie Ministerstwo Nauki i Technologii udzieliło bezprocentowej pożyczki w wysokości 1 803 036 EUR z okresem spłaty pożyczki wynoszącym 15 lat, przy czym pierwsze pięć lat jest wolne od spłaty.

(26)

W dniu 2 kwietnia 2001 r. Siderúrgica Añón zaciągnęła w siedmiu bankach pożyczkę konsorcyjną w wysokości 9 616 193 EUR w ramach szerszego porozumieniem pomiędzy Rządem Galicji a tymi bankami, tzw. zdolność Strategicznych Inwestycji Galicji (INESGA) (5). Stopa procentowa wynosi: EURIBOR trzy miesiące + 25 punktów bazowych oraz jednorazowa opłata formalizacyjna w wysokości 0,5 %. Spłata 30 % tej pożyczki korzysta z dodatkowej gwarancji IGAPE. Za tę gwarancję spółka płaci premię w wysokości 0,2 % gwarantowanej kwoty. W dniu 1 lutego 2001 r. IGAPE zgodził się również na subsydiowanie 25 punktów bazowych stopy procentowej, jak również opłaty formalizacyjnej związanej z pożyczką.

(27)

W dniu 19 kwietnia 2001 r. kapitał zakładowy Siderúrgica Añón został podwyższony do 10 217 220 EUR. Kontrolowana przez kapitał publiczny spółka akcyjna SODIGA Galicia SCR, SA (zwana dalej „SODIGA”) wniosła 1 803 060 EUR (faktyczny udział odpowiadał jednak wartości akcji w wysokości 1 202 040 EUR, gdyż cena 60 EUR za akcję, jaka miała być płacona, została powiększona o premię w wysokości 30 EUR), Hierros Añón 4 006 860 EUR i Rodonita 2 003 520 EUR. Prywatni wspólnicy płacili 60 EUR za akcję, z czego połowa była płacona natychmiast, a druga połowa miała być zapłacona przed końcem września 2001 r. Po tym podwyższeniu kapitału kapitał zakładowy Siderúrgica Añón został podzielony w następujących proporcjach: Hierros Añón SA 58,82 %; Rodonita SL 29,41 %; SODIGA 11,76 %. Strony podpisały ponadto porozumienie, na mocy którego Hierros Añón i Rodonita (lub sama Siderúrgica Añón) zobowiązały się wobec SODIGA do zakupienia najpóźniej w dniu 19 kwietnia 2007 r. udziału SODIGA po najwyższej spośród dwu następujących wartości: a) teoretycznej księgowej wartości spółki określonej, w razie potrzeby, poprzez niezależnego eksperta; lub b) 141,85 % początkowego wkładu, tj. 2 557 640,61 EUR. Począwszy od 30 grudnia 2002 r., SODIGA będzie otrzymywać od Siderúrgica Añón cztery roczne raty w wysokości 150 916 EUR jako zaliczkę na poczet wartości ostatecznej.

(28)

SODIGA jest spółką o kapitale podwyższonego ryzyka, kontrolowaną przez rząd Galicji i przeznaczoną do czasowego uczestniczenia w przedsięwzięciach związanych z rozwojem gospodarki i przemysłu Galicji. Udziałowcami SODIGA są: Rząd Galicji (20,6 % bezpośrednio i 46,6 % poprzez IGAPE) oraz instytucje finansowe (32,8 %). SODIGA otrzymuje subsydia od IGAPE, które do 2000 r. wyniosły 6 861 574,89 EUR. Subsydia te muszą być wykorzystywane przy finansowaniu szczególnych inwestycji, tj. inwestycji bardziej ryzykownych niż te, które są zwykle finansowane przez spółkę lub posiadających dłuższe okresy płatności lub okresy umorzenia, bądź inwestycji w określonych rejonach geograficznych.

(29)

W dniu 1 marca 2002 r. kapitał zakładowy Siderúrgica Añón został podwyższony o dalsze 4 207 140 EUR. Objęło go trzech akcjonariuszy proporcjonalnie do swojego udziału (SODIGA wniosła 495 180 EUR) i na tych samych warunkach dla wszystkich trzech udziałowców, jeśli chodzi o cenę za akcję i płatność. Strony podpisały ponadto porozumienie, na mocy którego Hierros Añón i Rodonita (lub sama Siderúrgica Añón) zobowiązały się wobec SODIGA do zakupienia najpóźniej w dniu 19 kwietnia 2007 r. udziału SODIGA po najwyższej spośród dwu następujących wartości: a) teoretycznej księgowej wartości spółki określonej, w razie potrzeby, poprzez niezależnego eksperta; lub b) 133,82 % początkowego wkładu, tj. 662 650 EUR. Począwszy od 30 grudnia 2003 r., SODIGA będzie otrzymywać od Siderúrgica Añón cztery roczne raty w wysokości 41 867 EUR jako zaliczkę na poczet wartości ostatecznej.

(30)

W decyzjach o wszczęciu postępowania Komisja wyraziła swoje wątpliwości, czy udział SODIGA w kapitale zakładowym Siderúrgica Añón może być uważany za prawdziwe wniesienie kapitału podwyższonego ryzyka zgodnie ze zwykłą praktyką inwestycyjną w gospodarce rynkowej i czy cena zapłacona za gwarancję była ceną rynkową. Ponadto Komisja wyraziła swoje wątpliwości co do zgodności ze wspólnym rynkiem tych środków, jak również innych środków przyjętych przez władze hiszpańskie dla finansowania inwestycji, wymienionych w poprzednim rozdziale.

(31)

W piśmie z dnia 22 lutego 2002 r. Niezależne Europejskie Stowarzyszenie Hut Stali (EISA) uznało, że pomoc była niezgodna ze wspólnym rynkiem, ponieważ: a) rynek stalowych prętów zbrojeniowych cierpi na nadmiar zdolności produkcyjnych; b) inwestycja nigdy nie będzie dochodowa i doprowadzi jedynie do zakłócenia konkurencji; oraz c) żaden prywatny inwestor nie będzie w aktualnych warunkach rynkowych ryzykował kapitału na produkcję tych wyrobów.

(32)

W piśmie z dnia 5 marca 2002 r. Unión de Empresas Siderúrgicas (UNESID) uznała za nielogiczne użycie publicznych funduszy do tworzenia nowych zdolności produkcyjnych w sektorze, w którym przeznaczono znaczne publiczne fundusze na redukcję siły roboczej i zdolności produkcyjnych.

(33)

W piśmie z dnia 8 marca 2002 r. Federacciai – federacja włoskich przedsiębiorstw przemysłu stalowego – stwierdziła, że rynek stalowych prętów cierpi na nadmiar zdolności produkcyjnej i dlatego inwestowanie w ten sektor wiąże się z wysokim ryzykiem i można spodziewać się niskiej dochodowości. Ponadto uważa ona, że zaangażowanie się spółek SODIGA i INESGA wiąże się z powodami politycznymi. Wreszcie, stopa procentowa pożyczki udzielonej za pośrednictwem INESGA oraz premia płacona na poczet gwarancji nie odpowiadają warunkom rynkowym.

(34)

W piśmie z dnia 17 października 2002 r. UK Steel Enterprise Ltd. (zwane dalej „UK Steel”) stwierdziło, że sektor ten cechują nadmiar zdolności produkcyjnej, nadmierna konkurencja ze strony państw trzecich oraz niskie ceny i wszystko to wskazuje, że zwykły prywatny inwestor nie wniósłby kapitału w tworzenie nowej zdolności produkcyjnej. Należałoby poddać w wątpliwość, czy Hierros Añón i Rodonita same zainwestowaliby w ten projekt, gdyby nie dostępność bezprawnej pomocy państwa. Ponadto fakt, że Hierros Añón i Rodonita będą wykorzystywać 70 % swojej produkcji do swoich wewnętrznych celów musi stawiać pod znakiem zapytania możliwość rentowności Siderúrgica Añón. Polityka cen transferowych w odniesieniu do produktu będzie nieprzejrzysta i będzie prawdopodobnie nastawiona bardziej na maksymalizację w dłuższym okresie rentowności Hierros Añón i Rodonita niż Siderúrgica Añón.

(35)

W piśmie z dnia 31 lipca 2002 r. Siderúrgica Añón przedstawiła następujące argumenty:

(36)

Według spółki od dnia 23 lipca 2002 r. rozporządzenie Komisji (WE) nr 70/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw (6) (zwane dalej „rozporządzeniem o MŚP”), stosuje się do sektora stalowego. Fakt, że pomoc została udzielona przed wygaśnięciem Traktatu EWWiS, jest bez znaczenia, gdyż według utrwalonego orzecznictwa decyzje Komisji w sprawie zgodności pomocy muszą być oparte na elementach faktu i prawa istniejących w chwili przyjmowania decyzji, a nie w chwili udzielenia pomocy. Ponadto komunikat Komisji w sprawie określenia stosowanych zasad oceny bezprawnej pomocy państwa (7), do której odnosi się komunikat Komisji dotyczący niektórych aspektów traktowania przypadków konkurencji wynikających z wygaśnięcia Traktatu EWWiS (8), wymienia jedynie ramy, wytyczne, komunikaty i zawiadomienia lecz nie rozporządzenia.

(37)

W tych okolicznościach, ponieważ Siderúrgica Añón zalicza się do MŚP, a intensywność przyznanej pomocy (9) jest niższa niż intensywność wymieniona w art. 4 rozporządzenia o MŚP, pomoc ta byłaby zgodna ze wspólnym rynkiem (i zwolniona od obowiązku zgłoszenia).

(38)

Ponadto w odniesieniu do subsydium udzielonego przez IGAPE i bezprocentowej pożyczki przyznanej przez Ministerstwo Nauki i Technologii, spółka twierdzi, że zostały one przyznane w ramach planów zaaprobowanych przez Komisję, odpowiednio, w dniu 5 lipca 1995 r. (pomoc państwa N21/95) oraz 18 maja 2001 r. (pomoc państwa N 182/2001) i dlatego są zgodne ze wspólnym rynkiem.

(39)

W odniesieniu do udziału SODIGA w kapitale Siderúrgica Añón spółka twierdzi, że fakt, iż interesy akcjonariuszy prywatnych i publicznych mogą być różne, jest bez znaczenia, gdyż istotnym elementem jest to, aby inwestorzy prywatni i publiczni uczestniczyli na tych samych zasadach i warunkach. Na poparcie swojego stanowiska spółka stwierdza, że Komisja uznała, iż nie było pomocy państwa w przypadku udziału spółki Bavaria w kapitale NMH wraz z trzema innymi producentami stali (decyzja z dnia 26 lipca 1988 r. wspomniana w decyzji Komisji z dnia 31 października 1995 r.) i że przy wszczęciu postępowania w stosunku do uczestnictwa regionu walońskiego w Carsid Komisja nie wzięła pod uwagę różnych interesów akcjonariuszy prywatnych i publicznych.

(40)

W piśmie z dnia 30 września 2002 r. spółka stwierdziła, że ponieważ ustanowiony w art. 6 ust. 5 Kodeksu Pomocy dla Przemysłu Stalowego trzymiesięczny okres przeznaczony na przyjęcie decyzji już upłynął, Komisja nie była już uprawniona do przyjęcia decyzji w sprawie środków, które rozważała w piśmie z dnia 20 grudnia 2001 r.

(41)

W piśmie z dnia 23 czerwca 2003 r. Siderúrgica Añón przesłała dalsze uwagi. Po pierwsze, spółka stwierdziła, że pomoc nie może być analizowana w świetle Traktatu EWWiS ani Kodeksu Pomocy dla Przemysłu Stalowego. Po drugie, utrzymywała ona, że do pomocy stosuje się rozporządzenie o MŚP. Po trzecie, stwierdziła, że pomoc ta jest istniejącą pomocą w rozumieniu art. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (10) (zwanego dalej „rozporządzeniem proceduralnym”), ponieważ została przyznana przed wejściem w życie w odniesieniu do sektora stalowego zasad pomocy państwa zawartych w Traktacie WE.

(42)

W odniesieniu do udziału spółki SODIGA w kapitale zakładowym Siderúrgica Añón, władze hiszpańskie twierdzą, że wszystko zostało dokonane zgodnie ze zwykłą praktyką obowiązującą w gospodarce rynkowej. Decyzje inwestycyjne są podejmowane wyłącznie przy uwzględnieniu możliwości zrealizowania projektów i spodziewanej rentowności. W omawianym przypadku SODIGA weszła do kapitału zakładowego Siderúrgica Añón w chwili podwyższenia kapitału zakładowego i równocześnie z innymi akcjonariuszami, którzy wspólnie objęli 83,4 % nowych akcji. W tych okolicznościach władze hiszpańskie argumentują, że zgodnie z orzecznictwem spełnia ona kryteria prywatnego inwestora. Władze hiszpańskie utrzymują ponadto, że poprzez umowę odkupienia SODIGA zapewnia minimum rentowności inwestycji wynoszące 7,2 % rocznie, co jest wartością wyższą od oprocentowania (dziesięcioletnich) obligacji skarbu państwa w chwili podpisywania umowy (5,3 %). W każdym razie, gdyby była to pomoc państwa, to byłaby ona zgodna ze wspólnym rynkiem zgodnie z punktem VIII.3 lit. ii) zawiadomienia Komisji w sprawie pomocy państwa i kapitału podwyższonego ryzyka (11), ponieważ dotyczy ono średniego przedsiębiorstwa w chwili jego uruchomienia na obszarze objętym pomocą.

(43)

W odniesieniu do faktu, iż SODIGA zapłaciła wyższą cenę za akcję i wypłaciła ją natychmiast, władze hiszpańskie utrzymują, że miało to zrekompensować przyznany SODIGA minimalny zwrot z inwestycji, z którego pozostali akcjonariusze nie mogli skorzystać. Władze hiszpańskie utrzymują, iż tak czy inaczej jest to jedynie normalna praktyka, że nowy udziałowiec płaci wyższą cenę za nowo wydane akcje, co odzwierciedla znaczne zaufanie pokładane w projekcie przez pierwotnych akcjonariuszy, np. w umowach z dostawcami urządzeń i na nabycie gruntu.

(44)

W odniesieniu do udziału SODIGA w drugim podwyższeniu kapitału zakładowego Siderúrgica Añón władze hiszpańskie utrzymują, że SODIGA uczestniczyła proporcjonalnie do posiadanych przez nią akcji oraz na takim samych warunkach, jak pozostali akcjonariusze. W takich okolicznościach nie ma zatem pomocy państwa.

(45)

W odniesieniu do możliwości przypisania działań SODIGA władzom publicznym, władze hiszpańskie utrzymują, że zgodnie z orzecznictwem Komisja powinna dostarczyć dowody, że uczestniczyły one w decyzji o zainwestowaniu w Siderúrgica Añón.

(46)

W odniesieniu do pożyczki udzielonej poprzez INESGA władze hiszpańskie utrzymują, że środki te pochodzą wyłącznie z prywatnych źródeł (od uczestniczących banków), że banki te mają swobodę w finansowaniu dowolnej operacji oraz że uczestnictwo INESGA jest ograniczone do działania następczego. W tym sensie, twierdzą one, że nie są zaangażowane żadne publiczne finanse. Ponadto utrzymują one, że użyte przez Komisję porównanie ze stopą referencyjną nie jest adekwatne, gdyż stopa referencyjna odpowiada średniej pięcioletnich stóp wymiany międzybankowej z miesięcy: wrzesień, październik i listopad 2000 r. powiększonej o 75 punktów procentowych. Ponieważ pięcioletnia stopa wymiany międzybankowej w dniu przyznania pożyczki wynosiła 4,769 %, skorygowana stopa referencyjna powinna wynosić 5,519 %. Wreszcie, utrzymują one, że stopa procentowa jest podobna lub nawet wyższa niż w przypadku innych pożyczek udzielonych spółkom należącym do grupy Añón.

(47)

W odniesieniu do gwarancji udzielonej przez IGAPE, władze hiszpańskie utrzymują, że jest ona zgodna z warunkami rynkowymi. Są one zdania, że prowizja zastosowana przez prywatne banki do tych projektów wynosi 0,15 % na kwartał. Różnica w stosunku do prowizji zastosowanej w obecnych transakcjach jest spowodowana następującymi czynnikami: a) warunki uruchomienia gwarancji są o wiele bardziej rygorystyczne niż warunki gwarancji bankowych, ponieważ są one wykonalne na pierwsze żądanie, a gwarancja IGAPE jest wykonalna tylko pomocniczo (z chwilą, gdy beneficjent ogłosi niewypłacalność), ryzyko podjęte przez IGAPE jest bardzo niskie, gdyż pokrywa ona jedynie 30 % pożyczki, a pożyczka pokrywajedynie 40 % inwestycji; c) projekt jest wspierany przez grupy znane ze swej wypłacalności.

(48)

Władze hiszpańskie przedstawiły oświadczenia dwóch banków (Caixa Galicia i Banco Pastor), w których stwierdzają one, że z uwagi na warunki pożyczki oraz tożsamość akcjonariuszy zastosowałyby do takiej gwarancji prowizję w wysokości 0,20 % rocznie.

(49)

W odniesieniu do subsydium IGAPE pokrywającego 0,25 % oraz opłatę formalizacyjną, władze hiszpańskie utrzymują, że pomoc ta została udzielona w ramach planów zatwierdzonych przez Komisję oraz że, z wyjątkiem sumy 14 299,44 EUR, wchodzi ona w zakres zastosowania rozporządzenia Komisji (WE) nr 69/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. (12) w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE do pomocy na zasadzie de minimis, które stosuje się również do sektora EWWiS. Utrzymały one ponadto, że miałoby to wpływu na rynek tych produktów, gdyż większość wyrobów zostałaby użyta wewnątrz grupy, a prawie cała reszta byłaby wywieziona poza EOG.

(50)

W odniesieniu do subsydium udzielonego przez IGAPE, władze hiszpańskie utrzymywały, iż zostało one przyznane w ramach planu zatwierdzonego przez Komisję i że z tego względu było ono zgodne ze wspólnym rynkiem.

(51)

Władze hiszpańskie utrzymują, że pomoc i tak byłaby zgodna ze wspólnym rynkiem, ponieważ wchodzi w zakres zastosowania przepisów rozporządzenia o MŚP, które stosuje się również do sektora stalowego EWWiS.

(52)

Ponadto władze te utrzymują, że pomoc jest zgodna ze wspólnotowymi wytycznymi dotyczącymi pomocy państwa na cele związane z środowiskiem naturalnym (13). Twierdzą one, że wybrany system uzdatniania wody mógłby wpłynąć na poprawę ochrony środowiska w porównaniu z tradycyjnym systemem i że stanowi on dodatkowy koszt w wysokości 661 113 EUR. Podobnie, zastosowanie gazu ziemnego w piecach grzewczych radykalnie zmniejszy emisje w porównaniu do oleju opałowego, a to stanowi dodatkowy koszt w wysokości 1 502 530 EUR. Po trzecie, fakt, iż wszystkie instalacje związane z układami hydraulicznymi, układami smarowania, okablowaniem i przewodami rurowymi zostały wykonane nad powierzchnią gruntu zamiast pod ziemią przyczyni się do poprawy warunków pracy i pozwoli uniknąć podziemnych wycieków, lecz stanowi dodatkowy koszt w wysokości 6 911 639 EUR.

(53)

W odniesieniu do uwag przedstawionych przez strony trzecie (patrz: motywy 31–33 powyżej) władze hiszpańskie utrzymują, że uwagi te nie są poparte żadnym faktycznym dowodem i że stowarzyszenia te próbują jedynie nie dopuścić do wejścia na rynek nowej spółki. W tym kontekście władze hiszpańskie przypominają, że to właśnie trudności w zaopatrywaniu się w te wyroby od tradycyjnych producentów (głównie z powodu nieuzasadnionego opóźnienia w wywiązywaniu się z dostaw) skłoniły organizatorów nowej spółki do realizacji inwestycji. Zwracają one również uwagę Komisji na decyzję Komisji 89/515/EWG z dnia 2 sierpnia 1989 r. w sprawie procedury zastosowania art. 85 Traktatu EWG (14) oraz związane z nią wspólnotowe orzecznictwo, na mocy których zostało stwierdzone, że niektórzy członkowie EISA uczestniczyli w praktykach antykonkurencyjnych.

(54)

Siderúrgica Añón SA wytwarza stalowe pręty i walcówkę, które są wyrobami ujętymi w załączniku I do Traktatu EWWiS. Dlatego też jest ona przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 80 tego Traktatu.

(55)

W omawianym przypadku jest oczywiste, że Hiszpania wprowadziła wspomniane środki bezprawnie, gdyż nie postąpiła zgodnie z procedurami określonymi w art. 6 Kodeksu Pomocy dla Przemysłu Stalowego. W związku z powyższym Komisja nie może przyjąć argumentu przedstawionego przez spółkę (patrz: motyw 41), że pomoc tę można uznać za pomoc istniejącą.

(56)

Pomimo iż procedura została wszczęta na podstawie Traktatu EWWiS, Komisja nie mogła przyjąć ostatecznej decyzji przed dniem 23 lipca 2002 r., gdyż decyzja o rozszerzeniu procedury została przyjęta w dniu 2 lipca 2002 r., a wysłana do władz hiszpańskich w dniu 4 lipca 2002 r. Zawiadomienie wzywające do przedstawiania uwag zostało opublikowane w dniu 9 września 2002 r. W punkcie 43 swojego komunikatu dotyczącego niektórych aspektów traktowania przypadków konkurencji wynikających z wygaśnięcia Traktatu EWWiS Komisja stwierdza, że w takich przypadkach może kontynuować dochodzenie na podstawie przepisów rozporządzenia proceduralnego i przyjąć ostateczną decyzję na podstawie art. 88 ust. 2 Traktatu WE.

(57)

Komisja nie może przyjąć argumentu spółki, że upłynięcie trzymiesięcznego okresu od chwili początkowej decyzji o wszczęciu procedury uniemożliwia jej przyjęcie decyzji (patrz: motyw 40). Ponieważ Trybunał Sprawiedliwości swoim wyroku z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie C-5/01 Królestwo Belgii przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich  (15) orzekł, iż „trzymiesięczny okres określony w art. 6 ust. 5 szóstego kodeksu pomocy dla przemysłu stalowego nie może być uważany za termin przedawnienia skutkujący utratą kompetencji”. Obecnie stosuje się w całości rozporządzenie proceduralne i postąpiono zgodnie z zawartym w nim art. 7 ust. 6.

(58)

Zgodnie z art. 87 ust. 1 Traktatu WE wszelka pomoc przyznawana przez Państwo Członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi.

(59)

W odniesieniu do udziału spółki SODIGA w kapitale zakładowym spółki Siderúrgica Añón (patrz: motywy 27 i 29) Komisja zwraca uwagę przede wszystkim na to, że SODIGA jest kontrolowana przez rząd Galicji. Komisja zwraca ponadto uwagę, iż rząd Galicji uważa to za część programów IGAPE na rzecz wspierania przedsiębiorstw (16). W tej sytuacji Komisja uważa, iż działania spółki SODIGA mogą być przypisane państwu.

(60)

Aby ustalić, czy beneficjentowi podjętego środka przyznano korzyści Komisja stosuje zasadę inwestora rynkowego. Zasada ta była stosowana przez Komisję w wielu przypadkach i została przyjęta i rozwinięta przez sąd w kilku orzeczeniach (17). Istota tej zasady polega na tym, że gdy organ publiczny inwestuje w przedsiębiorstwo na zasadach i warunkach, które byłyby możliwe do przyjęcia dla prywatnego inwestora działającego w normalnych warunkach gospodarki rynkowej, inwestycja nie jest pomocą państwa.

(61)

Co do zasady, gdy w danej transakcji bierze udział inwestor prywatny i inwestor publiczny pomoc państwa nie występuje, jeżeli prywatny i publiczny inwestor uczestniczą na tym samych zasadach i warunkach.

(62)

Tak jednak nie jest w przypadku udziału spółki SODIGA w kapitale zakładowym spółki Siderúrgica Añón, z następujących powodów:

(63)

Po pierwsze, przy pierwszym podwyższeniu kapitału zakładowego SODIGA wpłaciła swój wkład natychmiast, podczas gdy prywatni partnerzy wpłacili swoje wkłady później, ponadto SODIGA zapłaciła 90 EUR za każdą nabytą przez siebie akcję, natomiast prywatni partnerzy zapłacili za swoje akcje tylko po 60 EUR.

(64)

Po drugie, głównymi beneficjentami produkcji Siderúrgica Añón będą prywatni partnerzy, którzy mogą czerpać zyski ze swoich wkładów, podczas gdy SODIGA, aby uzyskać zwrot ze swojej inwestycji może liczyć tylko na rentowność Siderúrgica Añón.

(65)

Komisja nie może przyjąć argumentu, że premia płacona przez SODIGA jest normalną praktyką (patrz: motyw 43), ponieważ spółka nie rozpoczęła jeszcze produkcji i dlatego nie mogła wykazać się szczególnie dobrymi wynikami, które uzasadniałyby premię. Ponadto, gdyby powyższy argument został przyjęty, należałoby go zastosować do kapitału wniesionego przez wszystkich inwestorów w tamtym czasie.

(66)

Komisja zwraca jednak uwagę, że poprzez umowę o odkupienie akcji, SODIGA zapewniała zwrot z inwestycji w wysokości 7,2 %, którego prywatni udziałowcy byli pozbawieni (18).

(67)

Komisja uważa, iż biorąc pod uwagę, że roczne raty będą płacone, fakt, że udział spółki SODIGA jest udziałem mniejszościowym i nie daje jej żadnego wpływu na zarządzanie spółką oraz że Siderúrgica Añón będzie produkować głównie dla swoich akcjonariuszy, z ekonomicznego punktu widzenia udział ten może przyrównany do podporządkowanej pożyczki udziałowej Jednakże, z punktu widzenia ryzyka, inwestycję tę należy traktować jako zwykły kapitał akcyjny, a więc pożyczki podporządkowane, pomimo iż są podporządkowane innym instrumentom dłużnym, przeważają nad kapitałem akcyjnym.

(68)

Kwestia polega więc na tym, czy wspomniany wyżej zwrot z inwestycji w wysokości 7,2 % pokryłby związane ryzyko i czy byłby do przyjęcia dla prywatnego inwestora udzielającego podporządkowanej pożyczki udziałowej. Postępując zgodnie z podejściem przyjętym w decyzji 2003/284/WE z dnia 11 grudnia 2002 r. w sprawie pomocy państwa przyznanej przez Hiszpanię dla Sniace SA (19), uważa, że normalna stopa oprocentowania dla pokrycia ryzyka wynosiłaby 12,33 % dla pierwszego podwyższenia kapitału zakładowego oraz 11,06 % dla drugiego podwyższenia kapitału zakładowego. Odpowiada to międzybankowej stopie użytej przez Komisję do obliczenia własnej rynkowej stopy referencyjnej plus normalne 75 punktów bazowych, które dodaje do pożyczek w Hiszpanii (6,33 % w dniu 19 kwietnia 2001 r. oraz 5,06 % w dniu 1 marca 2002 r.) plus 600 punktów bazowych. Wspomniane 600 punktów bazowych uzasadnia brak jakichkolwiek zabezpieczeń, ryzyko związane z nową spółką działającą w sektorze stalowym, która odznacza się nadmiarem zdolności produkcyjnej oraz faktem, że, tak jak wspomniano wcześniej, wiąże się to ze znacznie wyższym ryzykiem niż normalna pożyczka (w razie niewypłacalności, wszyscy wierzyciele mieliby pierwszeństwo) (20). Jest to zgodne ze wskazaniami zawartymi w zawiadomieniu Komisji w sprawie metody określania stóp referencyjnych i dyskontowych (21), gdzie jest nadmienione, że stopa referencyjna może być zwiększona o 400 punktów bazowych lub więcej w sytuacjach związanych ze szczególnym ryzykiem (na przykład, kiedy nie są udzielane gwarancje wymagane normalnie przez banki).

(69)

Komisja uznaje zatem, że przedmiotowy udział przyznaje korzyści spółce Siderúrgica Añón, która jest finansowana ze środków państwowych.

(70)

Element pomocy związany z tymi dwoma udziałami polega na różnicy odsetek pomiędzy 12,33 % a 7,2 %, tj. 5,13 % w przypadku pierwszego udziału oraz różnicy odsetek pomiędzy 11,06 % i 7,2 %, tj. 3,86 % w przypadku drugiego udziału. Biorąc pod uwagę raty płacone przez Siderúrgica Añón na rzecz SODIGA, pomoc ta odpowiada różnicy pomiędzy faktycznie płaconymi zwrotami a spłatami rocznych odsetek i zwrotem kwoty głównej, które byłyby należne po zastosowaniu wyżej ustalonych normalnych stóp procentowych, odpowiednio, 12,33 % i 11,06 %. To ostatnie powoduje spłaty rocznych odsetek w wysokości 222 317,3 EUR należnych z tytułu pierwszego udziału oraz 54 766,9 EUR należnych z tytułu drugiego udziału. Różnicę pomiędzy właściwymi spłatami odsetek a rzeczywistym planem zwrotów dla dwóch udziałów można przedstawić następująco (22):

(71)

W odniesieniu do pożyczki udzielonej poprzez INESGA (patrz: motyw 26) Komisja uznaje, że mogły wiązać się z nią elementy pomocy państwa, gdyż stopa procentowa wydaje się raczej niska. Komisja zwraca jednak uwagę, że środki pieniężne są dostarczone przez prywatne banki i że te mają swobodę udziału w pożyczce. W tych okolicznościach Komisja stwierdza, że lepsze warunki finansowe spowodowane są uczestnictwem IGAPE (gwarancja, odsetki od dotacji płacone bezpośrednio do banków) oraz tym, że jest to pożyczka konsorcyjna. Dlatego w samej pożyczce nie występuje pomoc państwa.

(72)

W odniesieniu do gwarancji udzielonej przez IGAPE (patrz: motyw 26) praktyka Komisji (23), dotycząca oceniania indywidualnych gwarancji, zawiera szereg warunków, które gwarancja musi spełniać, aby nie stanowiła pomocy państwa. W omawianym przypadku Komisja zwraca uwagę, że Siderúrgica Añón nie miała trudności finansowych w rozumieniu wspólnotowych wytycznych dotyczących pomocy państwa na rzecz (24) wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw przeżywających trudności i uzyskała pożyczki z rynków finansowych bez jakiejkolwiek interwencji ze strony państwa. Zwraca również uwagę, że gwarancja jest związana z określoną pożyczką, jest udzielona na ustaloną maksymalną sumę, pokrywa 30 % zaległej pożyczki i jest ograniczona czasowo. W odniesieniu do ceny płaconej za gwarancję Komisja miała wątpliwości, czy płacona premia (0,2 % rocznie od zaległego długu gwarantowanego; bez opłaty formalizacyjnej) odpowiadała rynkowej cenie podobnej gwarancji, biorąc pod uwagę wykazy maksymalnych cen gwarancji opublikowane przez dwa banki uczestniczące w pożyczce.

(73)

Komisja nie może przyjąć jako komparatora „ofert” złożonych ex post przez wspomniane dwa banki (patrz: motyw 48), ponieważ są one hipotetyczne i zostały wykonane do celów niniejszej procedury. Ponadto są one ofertami tych dwóch banków i dlatego niekoniecznie muszą przedstawiać punk widzenia rynku.

(74)

Komisja nie może także przyjąć argumentów dotyczących szczególnych cech gwarancji (patrz: motyw 47), a zatem obniżenia ceny w stosunku do „normalnej” rynkowej stopy, z następujących powodów: a) fakt, że gwarancje w Hiszpanii są zwykle wykonalne na pierwsze żądanie, tłumaczony jest wymaganiem innego zabezpieczenia od beneficjenta. Jednakże w obecnym przypadku IGAPE wyraźnie zrzekł się swoich praw do żądania jakiegokolwiek innego zabezpieczenia (po uzyskaniu zgody rządu Galicji); b) fakt, że gwarancja pokrywa tylko 30 % pożyczki, jest nieistotny, ponieważ tym, co się liczy dla gwaranta, jest wielkość ryzyka; c) fakt, że projekt jest wspierany przez grupy, o których wiadomo, że są wypłacalne, również jest nieistotny, ponieważ grupy te nie byłyby odpowiedzialne za długi Siderúrgica Añón.

(75)

W tych okolicznościach Komisja uznaje, że rynkowa stopa dla podobnej gwarancji powinna być co najmniej równa stopie wskazanej przez władze hiszpańskie, wynoszącej 0,6 % rocznie (patrz: motyw 47).

(76)

Komisja uznaje zatem, że omawiana gwarancja przyznaje korzyści spółce Siderúrgica Añón, która jest finansowana ze środków państwowych.

(77)

W odniesieniu do kwoty pomocy państwa związanej z tą gwarancją punkt 3.2 zawiadomienia w sprawie gwarancji ustala, że równowartość dotacji gotówkowej dla gwarancji indywidualnej powinna być obliczona w taki sam sposób, jak równowartość dotacji dla kredytu preferencyjnego, przy czym subsydium odsetkowe wyrażone będzie różnicą pomiędzy rynkową stopą procentową a stopą uzyskaną dzięki gwarancji państwowej po odjęciu wszelkich opłaconych premii. W omawianym przypadku, aby określić rynkową stopę takiej pożyczki i przy braku innych niegwarantowanych pożyczek na sfinansowanie inwestycji, Komisja uważa za stosowne zastosowanie stopy procentowej niezabezpieczonego kredytu przyznanego przez Caixa de Galicia dla Siderúrgica Añón (suma główna: 3 000 000 EUR, stopa procentowa: dwanaście miesięcy EURIBOR + 0,75, opłata formalizacyjna: 0,15 %, okres: jeden rok, począwszy od 20 marca 2002 r.) (25). Subsydium odsetkowe do pożyczki INESGA wynosi zatem 0,3 % (różnica 0,50 % pomiędzy premią za ryzyko pożyczki INESGA (3 miesiące EURIBOR + 0,25 %) a premią za ryzyko tamtego kredytu (12 miesięcy EURIBOR + 0,75 %) minus 0,2 % zapłacone z tytułu gwarancji). Wynosi to 28 848,6 EUR (0,3 % z 9 616 193 EUR ) rocznie.

(78)

Subsydium udzielone przez IGAPE (patrz: motyw 24), bezprocentowa pożyczka udzielona przez Ministerstwo Nauki i Technologii (patrz: motyw 25 powyżej), subsydiowanie przez IGAPE odsetek i opłaty formalizacyjnej od pożyczki udzielonej za pośrednictwem INESGA (patrz: motyw 26) przyznają korzyści spółce Siderúrgica Añón, która jest finansowana ze środków państwowych.

(79)

Kwoty środków pomocy wymienionych w poprzednim punkcie są następujące: subsydium udzielone przez IGAPE: 2 399 407 EUR; subsydium udzielone przez IGAPE na pożyczkę udzieloną przez INESGA: 0,25 % rocznie od 9 616 193 EUR (subsydium odsetkowe), tj. 24 040,5 EUR na rok oraz 0,5 % od 9 616 193 EUR (opłata formalizacyjna), tj. 48 081 EUR; bezprocentowa pożyczka udzielona przez Ministerstwo Nauki i Technologii: 5,7 % rocznie od 1 803 036 EUR, tj. 102 773,5 EUR rocznie.

(80)

Z uwagi na istnienie konkurencji i wewnątrzwspólnotowego handlu w omawianym sektorze (patrz: motywy 20–22 powyżej) Komisja uznaje, że powyższe środki pomocy zakłócają konkurencję lub grożą jej zakłóceniem, a także wpływają na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi.

(81)

Komisja stwierdza zatem, iż subsydium udzielone przez IGAPE, bezprocentowa pożyczka udzielona przez Ministerstwo Nauki i Technologii, subsydiowanie przez IGAPE odsetek i opłaty formalizacyjnej od pożyczki udzielonej za pośrednictwem INESGA, udział SODIGA w kapitale zakładowym Siderúrgica Añón oraz gwarancja udzielona przez IGAPE stanowią pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE.

(82)

Komisja, po pierwsze, nie może przyjąć argumentu, że niektóre środki pomocy zostały udzielone na podstawie zatwierdzonych planów (N 21/95 (26) oraz N 182/2001 (27). W decyzjach zatwierdzających te plany Komisja zwróciła uwagę na zobowiązanie władz hiszpańskich do przestrzegania stosownych zasad dotyczących sektora stalowego. Komisja zwraca uwagę, że zasady dotyczące sektora stalowego zostały zawarte w Kodeksie Pomocy dla Przemysłu Stalowego, który wyklucza sektor stalowy ze wspomnianych planów i nakłada obowiązek uprzedniego zgłoszenia. Ponieważ obowiązek uprzedniego zgłoszenia nie został spełniony, pomoc udzielona spółce Siderúrgica Añón nie jest objęta tymi dwoma planami.

(83)

Zgodnie z punktem 44 komunikatu Komisji dotyczącego niektórych aspektów traktowania przypadków konkurencji wynikających z wygaśnięcia Traktatu EWWiS, „podejmując decyzje po 23 lipca 2002 r. w stosunku do pomocy państwa wprowadzonej w życie w tym dniu lub przed tym dniem bez uprzedniego zatwierdzenia Komisji, Komisja będzie postępować zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie określenia stosownych zasad oceny bezprawnej pomocy państwa” (28). Zgodnie z ostatnim akapitem wspomnianego obwieszczenia określone tam zasady pozostają „bez uszczerbku dla interpretacji rozporządzeń Rady i Komisji w dziedzinie pomocy państwa”.

(84)

Faktycznie, zgodnie z art. 9 ust. 2 akapit drugi (29) rozporządzenia (WE) nr 70/2001 „pomoc indywidualna wychodząca poza ramy schematu przyznana przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia bez upoważnienia ze strony Komisji i z naruszeniem wymogu zgłoszenia z art. 88 ust. 3 Traktatu jest zgodna ze wspólnym rynkiem w rozumieniu art. 87 ust. 3 Traktatu i jest zwalniana, jeżeli spełni wszystkie warunki określone w niniejszym rozporządzeniu poza warunkiem w art. 3 ust. 1, który wyraża odniesienia do niniejszego rozporządzenia.”.

(85)

Komisja uważa, że biorąc pod uwagę dane dotyczące obrotów, zatrudnienia lub łącznego bilansu spółki Siderúrgica Añón i powiązanych z nią przedsiębiorstw (patrz: motywy 15 i 17), jest ona średnim przedsiębiorstwem (zgodnie z załącznikiem 1 do rozporządzenia o MŚP). Należy zatem ocenić, czy jakakolwiek pomoc inwestycyjna udzielona Siderúrgica Añón spełnia warunki rozporządzenia o MŚP.

(86)

W związku z tym Komisja zwraca uwagę, że zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia o MŚP dotacje z tytułu pomocy indywidualnej nie są zwolnione od obowiązku uprzedniego zgłoszenia, gdy osiągnięty jest jeden z dwóch progów wymienionych w lit. a) i b).

(87)

Wynika stąd, że pomoc w postaci subsydiów w wysokości 2 399 407 EUR udzielonej przez IGAPE nie może być zwolniona. Według władz hiszpańskich (patrz: motyw 24) pomoc stanowi 8 % inwestycji. Inwestycja wynosi zatem 29 992 588 EUR, co przekracza 25 000 000 przewidziane w art. 6 ust. 1 lit. a). Ponadto przemysł stalowy musi być uważany za sektor, który nie kwalifikuje się do pomocy regionalnej zgodnie z punktem 1 akapit trzeci komunikatu Komisji w sprawie pomocy na ratowanie i restrukturyzację oraz pomocy przy zamykaniu w sektorze stalowym (30) oraz punktem 27 wielosektorowych ram wspólnotowych pomocy regionalnej przeznaczonej na system dużych projektów inwestycyjnych (31). To samo obowiązywało wtedy, gdy udzielana była pomoc dla sektora stalowego na podstawie Kodeksu Pomocy dla Przemysłu Stalowego. Ponieważ Siderúrgica Añón jest średnim przedsiębiorstwem, punkt wyjścia dla stosownego pułapu wymienionego w art. 6 ust. 1 lit. a) ppkt i) jest określony w art. 4 ust. 2 lit. b) jako 7,5 %. Stosownie do art. 6 ust. 1 lit. a) ppkt i) intensywność pomocy brutto nie może więc przekroczyć 50 % z 7,5 %, tj. 3,75 %. 8 % jest wyraźnie powyżej tego progu. Intensywność pomocy brutto IGAPE musi bowiem uwzględniać pełną kwotę subsydium (która wynosi 8 %), a nie kwotę początkowo wypłaconą (wynoszącą 0,95 %), jak twierdziły władze hiszpańskie (patrz: motyw 37), ponieważ przy ocenie pomocy należy brać pod uwagę kwotę przyznaną, a nie kwotę wypłaconą.

(88)

Ponieważ, jak wynika dalej z punktu 27, ostatnie zdanie, wielosektorowych ram wspólnotowych pomocy regionalnej przeznaczonej na system dużych projektów inwestycyjnych dotacje z tytułu pomocy indywidualnej w sektorze stalowym niezwolnione na podstawie rozporządzenia o MŚP są niezgodne ze wspólnym rynkiem, subsydium udzielone przez IGAPE nie może być zwolnione na podstawie rozporządzenia o MŚP. Należy podkreślić, że do takich samych wniosków można było dojść, gdyby zastosowany został Kodeks Pomocy dla Przemysłu Stalowego, który był gotowy do wdrożenia w czasie, gdy pomoc była udzielana.

(89)

W odniesieniu do wszystkich pozostałych środków pomocy uważanych za pomoc inwestycyjną, również one nie mogły zostać zwolnione na podstawie rozporządzenia o MŚP. Musiałyby więc one zostać skumulowane z subsydium udzielonym przez IGAPE i tym samym byłyby niezgodne według rozumowania przedstawionego w motywach 86–88.

(90)

W odniesieniu do zgodności na podstawie regionalnego odstępstwa dla pomocy państwa, musi być ona oceniona zgodnie z konkretnymi kryteriami określonymi w dowolnym instrumencie obowiązującym w czasie udzielania pomocy, zgodnie z zawiadomieniem Komisji w sprawie określenia stosownych zasad oceny bezprawnej pomocy państwa. Jak już wspomniano, Kodeks Pomocy dla Przemysłu Stalowego nie upoważniał do żadnej pomocy regionalnej w czasie, gdy pomoc była udzielana. A zatem pomoc nie może korzystać z odstępstwa regionalnego.

(91)

Komisja nie może przyjąć argumentu, że niektóre z inwestycji kwalifikowałyby się do pomocy w dziedzinie ochrony środowiska, z następujących powodów:

(92)

Zgodnie z art. 3 Kodeksu Pomocy dla Przemysłu Stalowego (32), który zawiera kryteria dla stosowania wytycznych dotyczących ochrony środowiska, Komisja musi unikać przyznawania ogólnej pomocy inwestycyjnej przeznaczonej na nowe zakłady i urządzenia. Ponadto stosowne wytyczne dotyczące ochrony środowiska (33) na mocy Kodeksu Pomocy dla Przemysłu stalowego stwierdzają, że pomoc rzekomo przeznaczona na środki dotyczące ochrony środowiska, lecz faktycznie przeznaczona na ogólną inwestycję, nie jest objęta tymi wytycznymi (punkt 3.2.1).

(93)

W omawianym przypadku Komisja zwraca uwagę przede wszystkim na to, że przy udzielaniu pomocy władze hiszpańskie nie brały pod uwagę względów ochrony środowiska.

(94)

Komisja zwraca również uwagę, że inwestycje w system uzdatniania wody i w piec grzewczy spowodują wzrost efektywności spółki poprzez zmniejszenie kosztów wody i energii. Instalowanie tego typu urządzeń jest normalną praktyką w przemyśle i nie jest uważane za inwestycję w dziedzinie ochrony środowiska. Komisja uważa, że to właśnie jest powodem ich realizacji i dlatego nie są one objęte wytycznymi dotyczącymi ochrony środowiska (34).

(95)

W każdym razie ani władze hiszpańskie, ani beneficjent nie przedstawili żadnego konkretnego dowodu na korzyści tych urządzeń dla środowiska naturalnego Nie ma zatem potrzeby stosowania niezależnej ekspertyzy ani konsultacji z Państwami Członkowskimi (patrz: załącznik do Kodeksu Pomocy dla Przemysłu Stalowego). Władze hiszpańskie oraz beneficjent nie odliczyli także wszystkich korzyści z tytułu niższych kosztów produkcji, jak jest to wymagane w załączniku (35) do Kodeksu Pomocy dla Przemysłu Stalowego, ani nie wyjaśnili, w jaki sposób wyliczone zostały dodatkowe koszty.

(96)

W odniesieniu do inwestycji w prace inżynieryjne Komisja uważa, że nie ma w tym przypadku korzyści dla środowiska naturalnego i że gdyby były korzyści dla bezpieczeństwa pracowników, nie byłyby one objęte wytycznymi dotyczącymi ochrony środowiska ani też żadnym przepisem Kodeksu Pomocy dla Przemysłu Stalowego.

(97)

Komisja nie potrafi też wskazać, na podstawie jakiego postanowienia Kodeksu Pomocy dla Przemysłu Stalowego pomoc ta byłaby zgodna. Pomoc ta w sposób oczywisty nie jest pomocą dla badań i rozwoju, pomocą związaną z zamknięciami i nie została udzielona w Grecji. Komisja zwraca dalej uwagę, że środki pomocy nie są pomocą szkoleniową zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 68/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE do pomocy szkoleniowej (36) i nie są pomocą w zakresie zatrudnienia w rozumieniu rozporządzenia Komisji (WE) nr 2204/2002 z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa w zakresie zatrudnienia (37), (38). W żadnym wypadku hiszpańskie organy nie powoływały się na żadne z tych derogacji lub rozporządzeń.

(98)

Wreszcie, Komisja zwraca uwagę, że zawiadomienie Komisji w sprawie kapitału podwyższonego ryzyka nie miało zastosowania się do sektora stalowego w czasie gdy środki pomocy były udzielane i nadal nie ma zastosowania do tego sektora zgodnie z jego punktem VIII.3 akapit ósmy.

(99)

Mając na uwadze powyższe, Komisja uznaje, że żaden z wyjątków od zakazu pomocy inwestycyjnej dla sektora stalowego nie znajduje zastosowania w omawianej sprawie, a zatem środki pomocy uznane przez Komisję za pomoc państwa nie są zgodne ze wspólnym rynkiem.

(100)

Komisja stwierdza, że Hiszpania bezprawnie wprowadziła omawiane środki pomocy państwa, które są niezgodne ze wspólnym rynkiem. Należy zatem zaprzestać tych środków.

(101)

Ponadto, zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999, w przypadku gdy podjęte zostały decyzje negatywne w sprawach pomocy przyznanej bezprawnie, Komisja podejmuje decyzję, że zainteresowane Państwo Członkowskie podejmie wszelkie konieczne środki w celu windykacji pomocy od beneficjenta. Pomoc podlegająca windykacji obejmuje odsetki od dnia, w którym pomoc została udostępniona beneficjentowi do daty jej windykacji. Odsetki są obliczane na podstawie stopy referencyjnej używanej do obliczania równowartości dotacji dla pomocy regionalnej,

a)

element pomocy związany z udziałem spółki SODIGA w kapitale zakładowym spółki Siderúrgica Añón, który odpowiada:

b)

subsydium udzielone przez IGAPE w dniu 10 listopada 2000 r. w kwocie 2 399 407 EUR;

c)

subsydia odsetkowe udzielone w związku z pożyczką konsorcyjną w wysokości 9 616 193 EUR z dnia 2 kwietnia 2001 r. poprzez 30 % gwarancję, tj. 0,3 % rocznie, oraz bezpośrednie subsydium odsetkowe w wysokości 0,25 % rocznie dostarczone przez IGAPE, co ogółem wynosi 52 889,1 EUR rocznie;

d)

zapłata przez IGAPE opłaty formalizacyjnej w wysokości 48 081 EUR związanej z pożyczką w wysokości 9 616 193 EUR z dnia 2 kwietnia 2001 r.;

e)

subsydium odsetkowe w wysokości 5,7 % rocznie zawarte w bezprocentowej pożyczce w wysokości 1 803 036 EUR udzielonej przez Ministerstwo Nauki i Technologii w dniu 29 grudnia 2000 r.

26.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/37

(1)

Dyrektywa Rady 2000/75/WE ustanawia zasady kontroli i środki zwalczania choroby niebieskiego języka we Wspólnocie, w tym także określa strefy ochrony i nadzoru oraz zakaz opuszczania tych stref przez zwierzęta.

(2)

Decyzja Komisji 2005/393/WE z dnia 23 maja 2005 r. w sprawie stref ochrony i nadzoru w odniesieniu do choroby niebieskiego języka i warunków dotyczących przemieszczeń z tych stref lub przez te strefy (2) przewiduje wyznaczenie ogólnych obszarów geograficznych, na których Państwa Członkowskie ustanawiają strefy ochrony i nadzoru („strefy zamknięte”) w odniesieniu do choroby niebieskiego języka.

(3)

Hiszpania poinformowała Komisję o wykryciu występowania wirusa na kilku nowych peryferyjnych obszarach strefy zamkniętej dotyczącej serotypu 4.

(4)

W związku z powyższym zasięg strefy zamkniętej powinien być powiększony z uwzględnieniem dostępnych danych dotyczących ekologii nosiciela i rozwoju jego okresowej aktywności.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2005/393/WE.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

—

Prowincje Cádiz, Málaga, Sevilla, Huelva, Córdoba, Cáceres, Badajoz

—

Prowincja Jaen (okolice Jaen i Andujar)

—

Prowincja Toledo (okolice Almorox, Belvis de Jara, Gálvez, Mora, Los Navalmorales, Ocaña, Oropesa, Quintanar de la Orden, Madridejos, Talavera de la Reina, Toledo, Torrijos i Juncos)

—

Prowincja Avila (okolice Arenas de San Pedro, Candelada, Cebreros, Las Navas del Marques, Navaluenga, Sotillo de la Adrada)

—

Prowincja Ciudad Real (okolice Almadén, Almodóvar del Campo, Ciudad Real, Horcajo de los Montes, Malagón, Manzanares i Piedrabuena)

—

Prowincja Salamanca (okolice Bejar, Ciudad Rodrigo i Sequeros)

—

Prowincja Madrid (okolice Aranjuez, El Escorial, Grinon, Navalcarnero i San Martin de Valdeiglesias).”.

26.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/39

(1)

Decyzja Komisji 1999/355/WE z dnia 26 maja 1999 r. w sprawie środków nadzwyczajnych przeciw rozprzestrzenianiu się Anoplophora glabripennis (Motschulsky) w odniesieniu do Chin (z wyjątkiem Hongkongu) (2) oraz decyzja Komisji 2001/219/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie tymczasowych środków nadzwyczajnych w odniesieniu do opakowania z drewna wykonanego w części lub w całości z nieprzetworzonego drewna drzew iglastych pochodzących z Kanady, Chin, Japonii oraz Stanów Zjednoczonych Ameryki (3) przestały być aktualne, ponieważ odpowiednie przepisy zostały ustanowione w dyrektywie 2000/29/WE.

(2)

Należy zatem dla dobra spójności i przejrzystości prawa Wspólnoty uchylić decyzje 1999/355/WE i 2001/219/WE.

(3)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Zdrowia Roślin,

26.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/40

(1)

Decyzja Komisji 2003/322/WE z dnia 12 maja 2003 r. wykonująca rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do karmienia niektórych ptaków padlinożernych określonymi surowcami kategorii 1 (2) określa warunki zezwalające niektórym Państwom Członkowskim na karmienie niektórych zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków padlinożernych.

(2)

Zgodnie z tą decyzją oraz w celu ograniczenia ryzyka rozprzestrzeniania się pasażowalnych encefalopatii gąbczastych (TSE) tusze bydła, owiec i kóz, przeznaczonych do wykorzystania w karmieniu zwierząt należy poddać badaniu na TSE, którego wynik powinien być negatywny.

(3)

W celu poprawy dostępności paszy dla gatunków zagrożonych lub chronionych należy dostosować wymogi dotyczące badania tusz wykorzystywanych jako pokarm do wymogów określonych w rozporządzeniu (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającym przepisy dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych pasażowalnych encefalopatii gąbczastych (3), przy jednoczesnym ograniczeniu ilości tusz owiec i kóz, z których zostaną pobrane próbki.

(4)

Należy utrzymać zakaz wykorzystywania jako pokarm tusz badanych na TSE, u których stwierdzono wynik pozytywny.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2003/322/WE.

(6)

Środki, o których mowa w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

„b)

zapewnić, że tusze bydła oraz co najmniej 4 % tusz owiec i kóz przeznaczonych do wykorzystania w karmieniu zwierząt są przed ich wykorzystaniem poddawane badaniu, przeprowadzanym w ramach programu monitorowania TSE zgodnie z załącznikiem III do rozporządzenia (WE) nr 999/2001, i że wynik tego badania jest negatywny; oraz”.

26.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/41

(1)

W celu umożliwienia przydzielenia środków do rezerwy z tytułu ryzyka kursowego, ryzyka stopy procentowej oraz ryzyka wahań ceny złota, niezbędne jest nadanie nowego brzmienia decyzji EBC/2002/9 z dnia 21 listopada 2002 r. w sprawie podziału wśród krajowych banków centralnych uczestniczących Państw Członkowskich dochodu Europejskiego Banku Centralnego z tytułu banknotów euro znajdujących się w obiegu (1). Ponadto ze względu na wymogi operacyjne bardziej zasadne jest dokonywanie podziału dochodu Europejskiego Banku Centralnego (EBC) z tytułu banknotów euro znajdujących się w obiegu jednokrotnie w trakcie trwania roku obrotowego, a nie w odstępach kwartalnych.

(2)

Decyzja EBC/2001/15 z dnia 6 grudnia 2001 r. w sprawie emisji banknotów euro (2) ustala przydział będących w obiegu banknotów euro dla krajowych banków centralnych (KBC) proporcjonalnie do opłaconych przez nie udziałów w kapitale EBC. Przepis art. 4 decyzji EBC/2001/15 oraz załącznik do tej decyzji przypisuje EBC 8 % całkowitej wartości znajdujących się w obiegu banknotów euro. EBC posiada w ramach Eurosystemu wierzytelności wobec KBC odpowiadające wartości emitowanych przez siebie banknotów euro, proporcjonalnie do udziałów KBC w kluczu kapitału subskrybowanego.

(3)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 decyzji EBC/2001/16 z dnia 6 grudnia 2001 r. w sprawie podziału dochodów pieniężnych krajowych banków centralnych uczestniczących Państw Członkowskich od roku obrotowego 2002 (3), salda powstające w ramach Eurosystemu z tytułu banknotów euro w obiegu są oprocentowane według stopy referencyjnej. Zgodnie z art. 2 ust. 3 decyzji EBC/2001/16 rozliczenie tego oprocentowania następuje w drodze płatności w systemie TARGET.

(4)

Motyw 6 preambuły do decyzji EBC/2001/16 stanowi, że dochód uzyskiwany przez EBC jako oprocentowanie posiadanych przez niego w ramach Eurosystemu wierzytelności wobec KBC wynikających z jego udziału w banknotach euro w obiegu zasadniczo powinien być rozdzielany pomiędzy KBC, zgodnie z decyzjami Rady Prezesów, proporcjonalnie do udziałów KBC w kluczu kapitału subskrybowanego obowiązującym w roku obrotowym, w którym dochód został uzyskany.

(5)

Rozdzielając dochód uzyskany przez EBC jako oprocentowanie posiadanych przez niego w ramach Eurosystemu wierzytelności wobec KBC wynikających z jego udziału w banknotach euro w obiegu, EBC powinien brać pod uwagę prognozę swojego wyniku finansowego na dany rok, która w należyty sposób uwzględnia potrzebę przydzielenia środków do rezerwy z tytułu ryzyka kursowego, ryzyka stopy procentowej oraz ryzyka wahań ceny złota, jak również dostępność rezerw, które mogą zostać uwolnione w celu skompensowania oczekiwanych wydatków.

(6)

Określając kwotę zysku netto EBC przekazywaną do ogólnego funduszu rezerwowego na podstawie art. 33 ust. 1 Statutu, Rada Prezesów powinna rozważyć, czy część zysku, która odpowiada dochodowi wynikającemu z banknotów euro w obiegu, powinna zostać w całości rozdzielona pomiędzy KBC,

a)

„uczestniczące Państwa Członkowskie” oznaczają Państwa Członkowskie, które przyjęły walutę euro zgodnie z postanowieniami Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską;

b)

„KBC” oznaczają krajowe banki centralne uczestniczących Państw Członkowskich;

c)

„salda powstające w ramach Eurosystemu z tytułu banknotów euro w obiegu” oznaczają wierzytelności i zobowiązania powstające pomiędzy danym KBC a EBC oraz pomiędzy danym KBC a innymi KBC w wyniku zastosowania art. 4 decyzji EBC/2001/15;

d)

„dochód EBC wynikający z banknotów euro w obiegu” oznacza dochód uzyskiwany przez EBC w wyniku zastosowania art. 2 decyzji EBC/2001/16 jako oprocentowanie posiadanych przez niego w ramach Eurosystemu wierzytelności wobec KBC wynikających z jego udziału w banknotach euro w obiegu.

1)

Jeżeli na podstawie uzasadnionej prognozy przygotowanej przez Zarząd Rada Prezesów przewiduje, że EBC odnotuje ogólną roczną stratę bądź też uzyska roczny zysk netto mniejszy niż szacowana kwota jego dochodu wynikającego z banknotów euro w obiegu, Rada Prezesów podejmie przed końcem roku obrotowego decyzję o nierozdzielaniu w części lub całości dochodu EBC wynikającego z banknotów euro w obiegu zgodnie z zasadami określonymi w art. 2, w stopniu niezbędnym dla zapewnienia, iż kwota rozdzielonego dochodu nie przekracza zysku netto EBC za ten rok.

2)

Rada Prezesów może przed końcem roku obrotowego zadecydować o przekazaniu części lub całości dochodu EBC wynikającego z banknotów euro w obiegu do rezerwy z tytułu ryzyka kursowego, ryzyka stopy procentowej oraz ryzyka wahań ceny złota.

26.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/43

(1)

Biorąc pod uwagę charakter wykonywanych zadań, Europejski Bank Centralny (EBC) powinien być właściwie zabezpieczony przed ryzykiem kursowym, ryzykiem stopy procentowej oraz ryzykiem wahań ceny złota. Rada Prezesów EBC może ustanowić rezerwę z tytułu powyższych rodzajów ryzyka w bilansie EBC.

(2)

Przepis art. 3 ust. 2 decyzji ECB/2005/11 w sprawie podziału wśród krajowych banków centralnych uczestniczących Państw Członkowskich dochodu Europejskiego Banku Centralnego z tytułu banknotów euro w obiegu (1) stanowi, że Rada Prezesów może przed końcem roku obrotowego podjąć decyzję o przekazaniu części lub całości dochodu EBC wynikającego z banknotów euro w obiegu do rezerwy z tytułu ryzyka kursowego, ryzyka stopy procentowej oraz ryzyka wahań ceny złota,

26.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 311/44

1.

Na str. 1, motyw (5):

2.

Na str. 2, art. 1 ust. 2:

3.

Na str. 2, art. 1 ust. 3:

4.

Na str. 3, art. 2 lit. b):

„b)

wymogi techniczne dotyczące nośnika pamięci zawierającego cechy biometryczne i jego zabezpieczenia (…)”;

„b)

wymogi techniczne dotyczące nośnika pamięci zawierającego cechy biometryczne i ich bezpieczeństwa (…)”.

5.

Na str. 3, art. 3 ust. 1:

6.

Na str. 4, punkt 1 załącznika, akapit pierwszy tiret piąte:

„—

broki świecące w świetle UV (obowiązkowe na naklejkach),”;

„—

broki wykazujące luminescencję w świetle UV (obowiązkowe na naklejkach),”.

7.

Na str. 5, punkt 3 załącznika lit. A) tiret drugie:

„—

druk irysowy, w miarę możliwości fluoryzujący,”;

„—

druk irysowy, w miarę możliwości fluorescencyjny,”.

8.

Na str. 5, punkt 3 załącznika lit. C) akapit pierwszy:

9.

Na str. 5, punkt 4 załącznika akapit pierwszy: