29.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 199/1

(1)

Dnia 30 kwietnia 2004 r., Komisja ogłosiła w formie zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2), wszczęcie postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu niektórych zamknięć włazów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”).

(2)

Postępowanie wszczęto w wyniku skargi wniesionej w marcu 2004 r. przez EUROFONTE („skarżący”) w imieniu producentów stanowiących większą część, w tym wypadku ponad 50 %, całkowitej produkcji zamknięć włazów we Wspólnocie. Skarga zawierała dowód prima facie wskazujący na dumping produktu objętego postępowaniem i materialny uszczerbek z tego wynikający, który uznano za wystarczający, aby uzasadnić wszczęcie postępowania.

(3)

Komisja oficjalnie powiadomiła skarżącego, producentów wspólnotowych wymienionych w skardze, wszelkich innych znanych producentów wspólnotowych, władze ChRL, eksporterów, importerów oraz zainteresowane związki producentów o wszczęciu dochodzenia. Zainteresowane strony otrzymały możliwość przedstawienia swoich opinii na piśmie oraz złożenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(4)

Kilku producentów wspólnotowych reprezentowanych przez wnioskodawcę, innych współpracujących producentów wspólnotowych, producentów eksportujących, importerów, dostawców i stowarzyszeń użytkowników przedstawiło swoje opinie. Wszystkie zainteresowane strony, które zażądały przesłuchania w wyżej wymienionym terminie i uzasadniły jego konieczność, otrzymały taką możliwość.

(5)

Ze względu na dużą liczbę producentów eksportujących, producentów i importerów wspólnotowych, których dotyczyło dochodzenie, w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania przewidziano zastosowanie kontroli wyrywkowych, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(6)

Aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej, a w takim przypadku, aby umożliwić dobór próby, producentów eksportujących i przedstawicieli działających w ich imieniu, producentów i importerów wspólnotowych poproszono o zgłoszenie się do Komisji i dostarczenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Komisja skontaktowała się również ze znanymi stowarzyszeniami producentów eksportujących oraz z władzami ChRL. Strony nie wniosły sprzeciwu, co do wykorzystania kontroli wyrywkowej.

(7)

Ogółem, 33 eksporterów/producentów z ChRL, 24 producentów wspólnotowych i 15 importerów odpowiedziało na kwestionariusz dotyczący kontroli wyrywkowej w przewidzianym terminie i udzieliło wymaganych informacji.

(8)

W celu umożliwienia producentom eksportującym z ChRL złożenia wniosku o traktowanie na zasadach rynkowych („MET”) lub traktowanie indywidualne („IT”), zgodnie z życzeniem, Komisja wysłała formularze wniosków MET i IT do przedsiębiorstw chińskich objętych postępowaniem oraz wszystkich pozostałych przedsiębiorstw, które zgłosiły się przed upływem ostatecznego terminu określonego w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. W związku z tym, 21 przedsiębiorstw wnioskowało o MET zgodnie z art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, a tylko 3 przedsiębiorstwa wnioskowały o IT zgodnie z art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(9)

Wyboru próby producentów eksportujących dokonano po konsultacji ze współpracującymi producentami eksportującymi z ChRL i władzami ChRL. Próbę ustalono na podstawie największej reprezentatywnej wielkości wywozu do krajów Wspólnoty (badanej indywidualnie lub łącznie z pokrewnymi przedsiębiorstwami), możliwej do zbadania w dostępnym okresie i na podstawie tego, czy przedsiębiorstwa zamierzały wystąpić o traktowanie na zasadach rynkowych. Próba obejmowała wyłącznie przedsiębiorstwa, które zamierzały wystąpić o traktowanie na zasadach rynkowych, ponieważ w przypadku gospodarki przejściowej, wartość normalną dla pozostałych przedsiębiorstw ustala się na podstawie cen lub konstruowanej wartości normalnej analogicznego kraju trzeciego. Na tej podstawie wybrano reprezentatywną próbę siedmiu producentów eksportujących. Wybrane siedem przedsiębiorstw stanowiło, według odpowiedzi udzielonych podczas kontroli wyrywkowej, około 50 % eksportu wszystkich współpracujących producentów.

(10)

Odnośnie do producentów wspólnotowych, zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, wyboru próby dokonano po konsultacji ze współpracującymi producentami i za ich zgodą na podstawie największej wielkości produkcji i sprzedaży w krajach Wspólnoty. W wyniku tego, do próby wybrano pięciu producentów wspólnotowych. Komisja wysłała kwestionariusze do pięciu wybranych przedsiębiorstw i otrzymała cztery kompletne odpowiedzi w przewidzianym terminie. Jedno z przedsiębiorstw przekroczyło przewidziany termin nadesłania odpowiedzi i wobec tego zostało wyłączone z postępowania.

(11)

W odniesieniu do importerów, zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, wyboru próby dokonano po konsultacji ze współpracującymi importerami i za ich zgodą, po pierwsze, na podstawie największej reprezentatywnej wielkości przywozów do krajów wspólnotowych i, po drugie, na podstawie rozmieszczenia geograficznego. Dwa przedsiębiorstwa z 15 wybranych miały pokrewnych wytwórców w ChRL i zostały wyłączone z postępowania, jako że należało je badać w ramach kontroli wyrywkowych producentów eksportujących. W wyniku tego, wybrano czterech importerów, z których trzech przedłożyło wypełnione kwestionariusze odpowiedzi.

(12)

Komisja zdobyła i zweryfikowała wszelkie informacje, które uznała za konieczne w celu wstępnego określenia dumpingu, powstałych szkód i interesu wspólnotowego. Wizyty weryfikacyjne odbyły się w siedzibach następujących przedsiębiorstw objętych próbą:

(13)

W świetle konieczności ustalenia wartości normalnej dla producentów eksportujących w ChRL, którzy mogą nie otrzymać traktowania na zasadach rynkowych, przeprowadzono wizytę kontrolną, w celu ustalenia wartości normalnej na podstawie danych z kraju analogicznego, w następującym przedsiębiorstwie:

(14)

Dochodzenie w sprawie dumpingu i szkody obejmowało okres od 1 kwietnia 2003 r. do 31 marca 2004 r. („okres dochodzenia” lub „OD”). Badanie trendów istotnych dla przeprowadzenia analizy szkód obejmowało okres od stycznia 2000 r. do końca okresu dochodzenia („badany okres”).

(15)

Zamknięcia włazów ogólnie składają się z ramy osadzonej w podłożu i pokrywy lub kratki znajdującej się na równym poziomie z powierzchnią, po której poruszają się piesi i/lub pojazdy i która bezpośrednio wytrzymuje ciężar oraz nacisk ruchu pieszego i kołowego. Rama umieszczona jest bezpośrednio na górze komory z betonu lub cegły. Umożliwia dostęp lub wejście do podziemnej komory.

(16)

Zamknięcia włazów służą do przykrycia podziemnej komory i muszą wytrzymywać obciążenie spowodowane ruchem pojazdów silnikowych i/lub pieszych. Pokrywa lub krata musi być umocowana w ramie, aby nie powodować nadmiernego hałasu, obrażeń ciała i uszkodzenia pojazdów. Zamknięcia włazów muszą umożliwiać bezpieczny i łatwy dostęp do komory podziemnej, zarówno podczas oględzin, jak i zejścia człowieka do komory.

(17)

Zamknięcia włazów różnią się kształtem i wymiarami. Projektowane są tak, aby odpowiadały wymiarom komory, którą przykrywają i do której stanowią dostęp. Ramy produktu są zazwyczaj okrągłe, kwadratowe lub prostokątne. Pokrywa i krata są dostępne w każdym kształcie łącznie z trójkątnym, okrągłym, kwadratowym lub prostokątnym, lecz nie ograniczają się tylko do nich.

(18)

Zamknięcia włazów wykonuje się z żeliwa szarego lub sferoidalnego. Produkowane są z różnych ilości złomu stalowego, koksu, surówki, pyłu węglowego, wapienia, żelazokrzemu i magnezu w zależności od procesu wytwarzania i typu produktu końcowego, tzn. żeliwo sferoidalne lub szare. Podczas produkcji zamknięć włazów stosuje się dwie metody wytopu żelaza, tzn. z użyciem pieca elektrycznego lub żeliwiaka. Proces produkcji zamknięć włazów z szarego i sferoidalnego żeliwa jest podobny. Główna różnica w procesie produkcyjnym żeliwa sferoidalnego polega na dodaniu magnezu do węgla w żelazie, aby zmieniło formę płatkową w strukturę sferoidalną, czego nie robi się w przypadku żeliwa szarego. Po zakończeniu procesu wytopu, roztopione żelazo wlewa się ręcznie lub mechanicznie do formy.

(19)

Produkt objęty postępowaniem stanowią niektóre artykuły i ich części z żeliwa nieciągliwego stosowane do przykrywania lub umożliwiania dostępu do systemów naziemnych lub podziemnych, niezależnie od tego czy są obrabiane, powlekane, malowane lub wyposażone w inne materiały pochodzące z ChRL („produkt objęty postępowaniem”), zazwyczaj oznaczone kodami CN 7325 10 50 i 7325 10 92, a okazjonalnie CN 7325 10 99. Niniejsze kody CN odpowiadają różnym postaciom produktu (włączając pokrywy otworów włazowych, pokrywy wpustów kanalizacyjnych, skrzynki powierzchniowe). Wszystkie te postacie uznano za wystarczająco podobne, aby stanowiły jeden produkt dla celów niniejszego postępowania. Należy zauważyć, że podpowierzchniowe hydranty przeciwpożarowe uznaje się za zasadniczo różne od skrzynki powierzchniowej ze względu na ich przeznaczenie i budowę i dlatego nie są one uznawane za produkt objęty postępowaniem.

(20)

W produkcji zamknięć włazów w ChRL stosuje się głównie żeliwiaki, podczas gdy w przemyśle wspólnotowym przeważa stosowanie pieców elektrycznych do wytopu. Ponadto, proces produkcji w ChRL różni się od wspólnotowego tym, że w ChRL producenci stosują odlewanie ręczne, podczas gdy producenci wspólnotowi stosują odlewanie maszynowe. Zamknięcia włazów wykonuje się z żeliwa szarego lub sferoidalnego. Produkowane są z różnych ilości złomu stalowego, koksu, surówki, pyłu węglowego, wapienia, żelazokrzemu i magnezu w zależności od procesu wytwarzania i typu produktu końcowego, tzn. żeliwo sferoidalne lub szare. Podczas produkcji zamknięć włazów stosuje się dwie metody wytopu żelaza, tzn. z użyciem pieca elektrycznego lub żeliwiaka. Proces produkcji zamknięć włazów z szarego i sferoidalnego żeliwa jest podobny. Główna różnica w procesie produkcyjnym żeliwa sferoidalnego polega na dodaniu magnezu do węgla w żelazie, aby zmieniło formę płatkową w strukturę sferoidalną, czego nie robi się w przypadku żeliwa szarego. Po zakończeniu procesu wytopu, roztopione żelazo wlewa się ręcznie lub mechanicznie do formy. W ChRL produkuje się zarówno żeliwo szare jak i sferoidalne.

(21)

Różnica między żeliwem szarym i sferoidalnym polega na tym, że żeliwo szare robi się z grafitu płatkowego; w ten sposób uzyskuje się bardziej sztywny materiał mocujący zamknięcie włazu samą swoją masą. Żeliwo sferoidalne jest z grafitu sferoidalnego tworzącego produkt bardziej elastyczny, bardziej ergonomiczny, lecz wymagający zatrzasku do zamocowania.

(22)

Dochodzenie wykazało, jak stwierdzono powyżej, że wszystkie typy zamknięć włazów, mimo różnic pod względem rodzaju żeliwa, posiadają te same podstawowe cechy fizyczne, chemiczne i techniczne, zasadniczo podobne zastosowanie i można je uznać za różne typy tego samego produktu.

(23)

Wobec tego, do celów niniejszego dochodzenia, przyjmuje się, że produkt objęty postępowaniem stanowią zamknięcia włazów zgodne z opisem w części ogólnej, pochodzące z ChRL.

(24)

Nie stwierdzono różnic między produktem objętym postępowaniem a zamknięciami włazów produkowanymi i sprzedawanymi w Indiach, które posłużyły jako kraj analogiczny do celów ustalenia wartości normalnej względem ChRL.

(25)

Nie stwierdzono różnic między produktem objętym postępowaniem a zamknięciami włazów produkowanymi i sprzedawanymi przez przemysł wspólnotowy w krajach wspólnotowych.

(26)

Niektóre strony argumentowały, że zamknięcia włazów produkowane przez przemysł wspólnotowy sprzedawane na rynku wspólnotowym nie są podobne do produktu objętego postępowaniem. W szczególności twierdzono, że normy stosowane na poziomie europejskim określane są standardami EN124 oraz że normy krajowe obejmują EN124, lecz zwykle określają dalsze szczegóły, w ten sposób tworząc znaczne różnice pomiędzy produktami sprzedawanymi na każdym rynku krajowym. Dodatkowo, niektóre strony twierdziły w szczególności, że są dystrybutorami tzw. produktu gatic, handlowego odpowiednika standardowych pokryw drogowych używanego w odrębnej niszy rynkowej gdzie specyfikacje projektu inżynieryjnego wymagają wysokich standardów jakości. Strony argumentowały, że produkt ten stanowi produkt uzupełniający produkt standardowy i nie należy go traktować jako substytut. Wobec tego zażądano wyłączenia produktu gatic z definicji produktu objętego postępowaniem.

(27)

W odniesieniu do pierwszego argumentu należy zauważyć, że w chwili sprzedaży na rynku wspólnotowym zarówno produkt podobny jak i produkt objęty postępowaniem muszą spełniać normy EN124 oraz normy krajowe. Wymogi te determinują więc kryteria, jakie należy zastosować przy określaniu „produktu podobnego”, którymi są cechy fizyczne, techniczne i chemiczne, końcowe zastosowania i funkcje produktu. Zamknięcia włazów produkowane przez przemysł wspólnotowy i sprzedawane na rynku wspólnotowym wykonane są z żeliwa szarego i sferoidalnego i stwierdzono, że posiadają te same podstawowe cechy fizyczne i techniczne oraz zastosowania jak produkt objęty postępowaniem. Podobnie, różnice pomiędzy normami krajowymi nie mają żadnego wpływu na definicję produktu podobnego, ponieważ nie da się wyraźnie zróżnicować produktów pod względem ich podstawowych cech fizycznych, technicznych i chemicznych, końcowego zastosowania i sposobu ich postrzegania przez użytkowników. Fizyczne i techniczne cechy produktu określane są przez funkcję, sposób instalacji oraz lokalizację i są to przede wszystkim odporność na obciążenie ruchem ulicznym, określana przez tzw. klasę obciążenia, stabilność pokrywy i kraty w obrębie ramy oraz bezpieczny i łatwy dostęp. Produkt może być wykonany z żeliwa szarego lub sferoidalnego a pokrywa i/lub rama włazu może być wypełniona betonem lub innymi materiałami. Jeśli chodzi o zastosowania produktu, zamknięcia włazów i ramy stanowią przejście między sieciami przebiegającymi pod ziemią a powierzchnią drogi lub chodnika. Wszystkie cechy wymienione powyżej dotyczą również tzw. produktu gatic, którego nie można odróżnić od produktu objętego postępowaniem na podstawie żadnej z tych cech. Dlatego też odrzucono argument, że należy wyłączyć produkt gatic poza definicję produktu objętego postępowaniem.

(28)

Ostatecznie nie stwierdzono żadnych różnic między produktem objętym postępowaniem jako produkt eksportowany, a zamknięciami włazów, które były produkowane i sprzedawane na krajowym rynku eksporterów.

(29)

Wobec tego stwierdza się, że, zgodnie z art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego i do celów niniejszego dochodzenia, wszystkie typy zamknięć włazów produkowane i sprzedawane na rynku krajowym ChRL, produkowane i sprzedawane w Indiach oraz produkowane przez przemysł wspólnotowy i sprzedawane na rynku wspólnotowym są podobne do produktu objętego postępowaniem.

(30)

Przypomina się, że ze względu na dużą liczbę przedsiębiorstw uczestniczących w postępowaniu, postanowiono zastosować przepisy dotyczące kontroli wyrywkowych zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego oraz, że w tym celu, wybrano próbę siedmiu przedsiębiorstw z największą wielkością przywozu do krajów Unii Europejskiej, po konsultacji z chińskimi władzami.

(31)

W związku z tym, po analizie stwierdzono, że z siedmiu przedsiębiorstw początkowo wybranych do kontroli, jedno może uzyskać MET zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) podstawowego rozporządzenia, a trzy IT zgodnie z art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(32)

Wobec tego, przepisy dotyczące kontroli wyrywkowych zastosowano w sposób następujący. Indywidualny margines dumpingu ustalony dla jedynego przedsiębiorstwa, któremu przyznano traktowanie jako MET przypisano również przedsiębiorstwom nieobjętym próbą, którym przyznano traktowanie jako MET. Przedsiębiorstwom, które uzyskały IT, a które nie uczestniczyły w próbie, przyznano średnią ważoną marginesów dumpingu określonych dla trzech przedsiębiorstw objętych próbą, którym przyznano traktowanie IT.

(33)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego, w dochodzeniach antydumpingowych dotyczących przywozów pochodzących z ChRL, wartość normalną określa się zgodnie z ust. 1–6 art. 2 dla tych producentów, którzy spełnili kryteria zawarte w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(34)

W skrócie, wyłącznie w celu łatwego porównania, kryteria MET streszczono poniżej:

(35)

W niniejszym dochodzeniu zgłosiło się 21 producentów eksportujących z ChRL, którzy wnioskowali o MET zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego. Przeanalizowano każdy wniosek o MET. Wobec dużej liczby przedsiębiorstw, przeprowadzono dochodzenia na miejscu tylko na terenie siedmiu przedsiębiorstw. W przypadku pozostałych przedsiębiorstw, przeprowadzono szczegółową analizę materiałów zastanych wszystkich przedłożonych materiałów oraz nastąpiła rozległa wymiana korespondencji z tymi przedsiębiorstwami, których materiały były niekompletne lub pojawiły się w nich niejasności. W przypadku gdy filia lub inne przedsiębiorstwo związane z wnioskodawcą w ChRL jest producentem i/lub uczestniczy w sprzedaży (wywozowej lub na rynek krajowy) produktu objętego postępowaniem również proszono je o wypełnienie wniosku o MET. W istocie bowiem MET można przyznać tylko wtedy, kiedy wszystkie związane przedsiębiorstwa spełniają powyższe kryteria.

(36)

W przypadku przedsiębiorstw, w których przeprowadzono dochodzenia na miejscu, stwierdzono, że jeden z chińskich producentów eksportujących spełniał wszystkie warunki MET. Wnioski pozostałych sześciu przedsiębiorstw odrzucono z przyczyn wymienionych w poniższej tabeli.

(37)

W przypadku pozostałych 14 przedsiębiorstw, analiza przeprowadzona indywidualnie dla każdego przedsiębiorstwa wykazała, że MET nie należy przyznać 10 przedsiębiorstwom. Trzy z tych dziesięciu przedsiębiorstw nie współpracowały należycie podczas dochodzenia, ponieważ albo nie przedstawiły żądanych informacji w przewidzianym terminie, albo były to przedsiębiorstwa handlowe i związani z nimi wytwórcy nie współpracowali. Kryteria niespełnione przez pozostałe siedem z dziesięciu przedsiębiorstw również wymieniono w poniższej tabeli. Pozostałe 4 przedsiębiorstwa były w stanie z powodzeniem wykazać, że spełniają odpowiednie kryteria MET.

(38)

Poniższa tabela przedstawia oznaczenia dla każdego przedsiębiorstwa, które nie uzyskało MET względem każdego z pięciu kryteriów określonych w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego. Należy zauważyć, że przedsiębiorstwo nr 3 nie może otrzymać MET, mimo, iż spełnia każde kryterium, z powodu korporacyjnych powiązań z przedsiębiorstwami nr 1 i 2 wymienionymi poniżej, które nie spełniały wszystkich kryteriów MET.

(39)

Na tej podstawie, MET uzyskali następujący producenci eksportujący w ChRL:

(40)

Na mocy art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ustala się jedną stawkę celną dla krajów, których dotyczy art. 2 ust. 7, z wyjątkiem przypadków, gdy przedsiębiorstwa potrafią wykazać, że spełniają wszystkie kryteria określone w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego konieczne do uzyskania indywidualnego traktowania.

(41)

21 producentów eksportujących, którzy wnioskowali o MET wystąpiło również o IT na wypadek gdyby nie otrzymali MET. Dodatkowych trzech producentów eksportujących wystąpiło tylko o traktowanie indywidualne.

(42)

Po pierwsze, stwierdzono, że 5 z 16 przedsiębiorstw, które wystąpiły o MET, lecz go nie uzyskały, spełniało wszystkie wymagania do otrzymania IT określone w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. W przypadku pozostałych przedsiębiorstw, 3 nie współpracowały należycie w dochodzeniu, ponieważ albo nie dostarczyły wymaganych informacji w przewidzianym terminie, albo były to przedsiębiorstwa handlowe i związani z nimi wytwórcy nie współpracowali, jak zaznaczono w motywie 37 powyżej.

(43)

Pozostałe 8 przedsiębiorstw, które wnioskowały o MET, lecz go nie otrzymały nie spełniły warunku określonego w art. 9 ust. 5 lit. c), pierwsze zdanie, rozporządzenia podstawowego. W wyniku tego, przedsiębiorstwa te nie mogą otrzymać IT.

(44)

Po drugie, dwa z trzech przedsiębiorstw, które wnioskowały tylko o IT zaprzestały współpracy we wczesnej fazie postępowania. Trzeci wnioskodawca okazał się przedsiębiorstwem handlowym i związani z nim wytwórcy nie współpracowali. Wobec tego tym trzem przedsiębiorstwom nie można przyznać IT.

(45)

Stwierdza się, że IT należy przyznać 5 poniższym przedsiębiorstwom:

(46)

Pewna liczba producentów eksportujących kwestionowała określenie MET/IT. Strony te nie dostarczyły jednak żadnych nowych informacji mogących prowadzić do innych wniosków w tej sprawie. W związku z tym wymienione wnioski zostały odrzucone.

(47)

Komisja najpierw ustaliła czy całkowita wielkość sprzedaży na rynek krajowy tego producenta eksportującego była reprezentatywna w porównaniu z całkowitą wielkością jego sprzedaży na eksport do krajów Wspólnoty. Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, sprzedaż podobnego produktu na rynek krajowy uznawano za reprezentatywną, kiedy jej całkowita wielkość wynosiła co najmniej 5 % całkowitej wielkości sprzedaży produktu objętego postępowaniem do krajów Wspólnoty.

(48)

Stwierdzono, że sprzedaż na rynek krajowy tego producenta stanowiła dużo mniej niż 5 % odpowiedniej wielkości sprzedaży do krajów Wspólnoty.

(49)

W rezultacie, zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, wartość normalną skonstruowano przez dodanie do poniesionych przez eksportera kosztów produkcji eksportowanych typów pewnej kwoty na koszty sprzedaży oraz koszty ogólne i administracyjne, a także pewien margines zysku. Ponieważ w ChRL nie było innego przedsiębiorstwa, któremu przyznano MET, postanowiono skorzystać z kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku określonych w kraju analogicznym, zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego. Przedtem Komisja sprawdziła, czy w ten sposób ustalona wielkość zysku była właściwa i nie przekraczała zysku realizowanego przez producenta, któremu przyznano MET, na rynku krajowym.

(50)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, wartość normalną dla przedsiębiorstw, którym nie przyznano MET ustalano na podstawie cen lub wartości konstruowanej w kraju analogicznym. W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wyraziła zamiar posłużenia się Norwegią jako właściwym krajem analogicznym w celu ustalenia wartości normalnej dla ChRL i zainteresowane strony poproszono o komentarz na ten temat. Kilku producentów eksportujących z ChRL oraz importerów wspólnotowych wyraziło swój sprzeciw i przedstawiło uzasadnione powody wykazujące, że Norwegia nie jest właściwym krajem analogicznym i należy wybrać Indie. Po przeprowadzeniu dochodzenia, służby Komisji stwierdziły, że pod względem zróżnicowania typów produktu, wielkości sprzedaży krajowej, konkurencji na rynku krajowym, dostępu do surowców i procesu produkcji Indie są rzeczywiście bardziej właściwe jako kraj analogiczny do ChRL niż Norwegia. Wszystkie zainteresowane strony poinformowano o tym postanowieniu i żadna ze stron nie zgłosiła sprzeciwu. Wobec tego, Komisja znalazła w Indiach jednego producenta gotowego do pełnej współpracy.

(51)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego, wartość normalną dla producentów eksportujących, którym nie przyznano MET, ustalano na podstawie zweryfikowanych informacji uzyskanych od producenta w kraju trzecim z gospodarką rynkową, tzn. na podstawie cen płaconych lub należnych na rynku krajowym Indii. Zostało sprawdzone, że transakcje te były dokonywane i) w zwykłym obrocie handlowym oraz ii) były reprezentatywne zgodnie z metodologią określoną w motywie 47. Dochodzenie wykazało pewne różnice w procesie produkcji wytwórców indyjskich a chińskich polegające na tym, że ci ostatni używali mniej wyszukanego sprzętu oraz zużywali mniej energii. Indyjskie ceny sprzedaży na rynku krajowym były więc korygowane w dół o kwotę odzwierciedlającą te różnice. W razie konieczności ceny korygowano w celu zapewnienia właściwego porównania z typami produktu eksportowanymi przez producentów chińskich na rynek wspólnotowy.

(52)

W wyniku tego, wartość normalną ustalono jako średnią ważoną sprzedaż krajową dla niepowiązanych klientów dokonaną przez współpracującego producenta w Indiach.

(53)

W tych przypadkach, gdzie produkt objęty postępowaniem eksportowano do niezależnych klientów wspólnotowych, ustalano cenę wywozu zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, a mianowicie na podstawie cen wywozowych rzeczywiście płaconych lub należnych. Tak było w przypadku trzech kontrolowanych przedsiębiorstw, którym przyznano IT.

(54)

W przypadku, gdy sprzedaży wywozowej do krajów wspólnotowych dokonywano przez powiązanego importera, cenę wywozu konstruowano na podstawie cen odsprzedaży pierwszym niezależnym klientom tego importera, zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. Dokonano korekt uwzględniając koszty poniesione przez tego importera między przywozem i odsprzedażą, łącznie z kosztami sprzedaży, kosztami ogólnymi i administracyjnymi oraz marginesem zysku. Tak było w przypadku jedynego przedsiębiorstwa, które uzyskało MET oraz trzech objętych próbą przedsiębiorstw, które nie otrzymały MET ani IT.

(55)

Wartość normalną i ceny wywozowe porównywano na podstawie ex-works. W celu zapewnienia rzetelnego porównania wartości normalnej i ceny wywozowej, zastosowano odpowiednią tolerancję w formie korekt dotyczących różnic w czynnikach wpływających na cenę i jej porównywalność zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. We wszystkich przypadkach, gdzie było to zasadne, właściwe i poparte zweryfikowanymi dowodami, dokonano stosownych korekt dotyczących transportu i ubezpieczenia, kredytu, prowizji i opłat bankowych.

(56)

Stwierdzono niższy poziom zwrotu podatku VAT za sprzedaż wywozową niż krajową. W celu uwzględnienia tej różnicy, dokonano korekty cen wywozowych na podstawie różnicy w poziomie zwrotu podatku VAT między sprzedażą wywozową i krajową, tzn. 2 % w 2003 r. i 4 % w 2004 r.

(57)

W przypadku jedynego przedsiębiorstwa, które otrzymało MET, porównano średnią ważoną wartość normalną dla każdego typu produktu wywożonego do Wspólnoty ze średnią ważoną ceną wywozową odpowiadającego mu typu produktu objętego postępowaniem wywożonego do Wspólnoty, jak przewidziano w art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego.

(58)

Czterem przedsiębiorstwom, które otrzymały MET, lecz nie zostały wybrane do próby, przyznano margines dumpingu ustalony dla wyżej wymienionego kontrolowanego przedsiębiorstwa, zgodnie z art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(59)

W przypadku trzech przedsiębiorstw objętych próbą, którym przyznano IT, porównano średnią ważoną wartość normalną ustaloną dla kraju analogicznego ze średnią ważoną ceną wywozową do Wspólnoty, jak przewidziano w art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego.

(60)

Dwa przedsiębiorstwa nieobjęte próbą, którym przyznano IT otrzymały margines dumpingu na poziomie średniego ważonego marginesu dumpingu ustalonego dla wyżej wymienionych przedsiębiorstw objętych próbą, którym przyznano IT.

(61)

Na tej podstawie, indywidualne marginesy dumpingu wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Wspólnoty, przed ocleniem, wynoszą:

(62)

Aby ustalić krajowy margines dumpingu stosujący się do wszystkich pozostałych eksporterów, Komisja najpierw ustaliła poziom współpracy. W tym celu obliczono następujący stosunek. Licznikiem jest wielkość przywozu do Wspólnoty przedsiębiorstw współpracujących, którym nie przyznano ani MET ani IT. Mianownikiem jest całkowita wielkość wywozu pochodzącego z ChRL do krajów wspólnotowych, w oparciu o dane Eurostat, minus wielkości wywozu przedsiębiorstw, którym przyznano MET i IT. Na tej podstawie ustalono, że poziom współpracy wynosi 22 %, co uważa się za niski poziom nawet dla tak rozdrobnionego przemysłu jak w przypadku produktu objętego postępowaniem.

(63)

Ogólnokrajowy margines dumpingu dla wielkości wywozu innych producentów eksportujących określono następująco:

(64)

W przypadku wielkości wywozu niewspółpracujących przedsiębiorstw, poziom dumpingu określono na podstawie dwóch kategorii produktu z najwyższymi marginesami ustalonymi dla kontrolowanych producentów eksportujących, którym nie przyznano ani MET ani IT.

(65)

Współpracujące przedsiębiorstwa, którym nie przyznano ani MET ani IT, otrzymują do celów bieżącego obliczenia spekulatywny margines indywidualny zgodnie z metodologią ustaloną w motywie 55.

(66)

Ostatecznie obliczono ogólnokrajowy margines dumpingu w oparciu o powyższe marginesy indywidualne stosując, jako czynnik ważący, wartość CIF dla każdej grupy eksporterów, tzn. współpracujących i niewspółpracujących.

(67)

Na tej podstawie ustalono ogólnokrajowy poziom dumpingu na poziomie 47,8 % ceny CIF na granicy Wspólnoty, bez opłacania cła.

(68)

W trakcie dochodzenia stwierdzono, że zamknięcia włazów produkowane są przez 4 wspólnotowych producentów, którzy wnieśli skargę oraz zostali wybrani do kontroli wyrywkowych oraz 5 innych producentów wspólnotowych popierających skargę.

(69)

Producenci wspólnotowi wnoszący skargę, wraz z producentami wspólnotowymi popierającymi skargę, którzy odpowiedzieli na ankietę i współpracowali w trakcie dochodzenia, mają ponad 60 % udziału we wspólnotowej produkcji produktu podobnego. Wobec tego uznano, że stanowią oni przemysł wspólnotowy w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(70)

Jedno z przedsiębiorstw skarżących zaprzestało współpracy natychmiast po wszczęciu dochodzenia. Inne przedsiębiorstwo wybrane do próby udzieliło odpowiedzi poza odpowiednim terminem. Jedno z przedsiębiorstw popierających skargę wycofało swoje poparcie natychmiast po wszczęciu postępowania. Wobec powyższego, te trzy przedsiębiorstwa nie zostały włączone do definicji przemysłu wspólnotowego.

(71)

Niektóre strony argumentowały, że dwa główne przedsiębiorstwa skarżące powinny być wyłączone z definicji przemysłu wspólnotowego, ponieważ przywoziły masowe ilości zamknięć włazów pochodzących z ChRL. W tym kontekście należy przede wszystkim zauważyć, że pomimo rzeczywiście stosowanej od dawna praktyki wyłączania importujących producentów wspólnotowych z definicji przemysłu wspólnotowego, jeżeli są oni osłaniani przed dumpingiem, bądź czerpią z niego korzyść, nie wyłącza się producentów wspólnotowych w przypadku, gdy ze względu na niski poziom cen na rynku wspólnotowym byli zmuszeni do czasowego i niezwykle ograniczonego korzystania z takich przywozów. W wymienionym przypadku, całkowity przywóz tych dwóch przedsiębiorstw w OD znajdował się poniżej 3,5 całkowitej produkcji każdego z nich i ograniczał się do niektórych regionów Wspólnoty szczególnie dotkniętych chińskim przywozem po cenach dumpingowych. Ze względu na omawiane niewielkie ilości, wymienionych dwóch producentów wspólnotowych należy uznać za należących do definicji przemysłu wspólnotowego w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Na tej podstawie wspomniany argument został odrzucony.

(72)

Z uwagi na fakt, że wybór reprezentatywnej grupy został dokonany w odniesieniu do przemysłu wspólnotowego, szkoda została oceniona na podstawie zebranych informacji. Oceniono tendencje w odniesieniu do produkcji, zdolności produkcyjnej i jej wykorzystania, wydajności, sprzedaży, udziału w rynku, zatrudnienia i wzrostu na poziomie przemysłu wspólnotowego. W związku z tym, wszystkich współpracujących producentów wspólnotowych poproszono o dodatkowe informacje w formie kwestionariusza rozesłanego do wszystkich współpracujących producentów wspólnotowych nieuczestniczących w próbie. Ogółem, otrzymano odpowiedzi od pięciu niekontrolowanych przedsiębiorstw i ich informacje uwzględniono. Pozostałe przedsiębiorstwa wyłączono z postępowania jako niewspółpracujące. Przeanalizowano tendencje w zakresie cen i rentowności, przepływów pieniężnych, zdolności pozyskiwania kapitału i inwestycji, zapasów, dochodów z inwestycji i płac, na podstawie informacji zgromadzonych na poziomie kontrolowanych przedsiębiorstw wspólnotowych.

(73)

Analiza szkody wykazała, że przenikanie przywozu po cenach dumpingowych nie była równomierna w obrębie rynku wspólnotowego. Podczas gdy przenikanie przywozu po cenach dumpingowych było wysokie w czternastu Państwach Członkowskich, przywóz po cenach dumpingowych nie dosięgnął jeszcze rynku francuskiego. Równocześnie czynnik ważący dwóch skontrolowanych producentów francuskich w ogólnej sytuacji przemysłu wspólnotowego okazał się szczególnie wysoki, ponieważ ich produkcja i sprzedaż zamknięć włazów we Francji stanowiła około 36 % całkowitej produkcji i całkowitej wielkości sprzedaży przemysłu wspólnotowego. W tej szczególnej sytuacji uznano za stosowne przedstawić, łącznie z analizą szkody dla przemysłu wspólnotowego jako całości, analizę tendencji pewnych wskaźników dla rynku wspólnotowego będącego celem dumpingu, czyli rynku wspólnotowego z pominięciem Francji (UE14).

(74)

Szacowaną konsumpcję zamknięć włazów we Wspólnocie ustalono na podstawie wielkości produkcji współpracujących producentów i produkcji pozostałych producentów wspólnotowych dodając wielkości importu i odejmując wielkości przywozu w oparciu o dane Eurostat oraz informacje dostarczone przez skarżącego, w odniesieniu do wielkości rynku każdego z Państw Członkowskich i jego rozwoju w ciągu badanego okresu.

(75)

Na podstawie powyższych danych stwierdzono, że szacowana konsumpcja zamknięć włazów na rynku wspólnotowym pozostawała, w ciągu badanego okresu, na stałym poziomie ok. 580 tys. ton, z wyjątkiem niewielkiego spadku w roku 2002. Rynek zamknięć włazów zależy od popytu kształtowanego względną dynamiką sektora wodno-kanalizacyjnego związaną z ogólnym rozwojem gospodarczym w każdym Państwie Członkowskim.

(76)

Wielkość przywozu po cenach dumpingowych produktu objętego postępowaniem pochodzącego z ChRL wyprowadzono odejmując od danych liczbowych podanych przez Eurostat wielkość przywozów po cenach niedumpingowych. Wielkość przywozów po cenach dumpingowych wzrosła z 122 511 ton w 2000 r. do 179 755 ton w OD, co stanowiło gwałtowny przyrost w wysokości 47 %.

(77)

Podczas badanego okresu, przywóz po cenach dumpingowych z ChRL stale zwiększał swój udział w rynku wspólnotowym od 21,0 % w 2000 r. do 31,1 % w OD. Wobec tego nastąpił znaczący wzrost przywozu zarówno w wartościach bezwzględnych jak i w stosunku do konsumpcji wspólnotowej (ponad 10 punktów procentowych) w badanym okresie.

(78)

Szacowaną konsumpcję zamknięć włazów w UE14 obliczono na tej samej podstawie jak konsumpcję dla całości wspólnoty i odejmując konsumpcję we Francji. Szacowana konsumpcja zamknięć włazów w UE14 pozostawała, w badanym okresie, na stałym poziomie nieco powyżej 460 tys. ton.

(79)

Wielkość przywozu po cenach dumpingowych produktu objętego postępowaniem pochodzącego z ChRL ustalono odejmując od wartości liczbowych dotyczących całkowitej wielkości przywozów z ChRL, podanej przez Eurostat, wielkość przywozu po cenach niedumpingowych oraz wielkość przywozu dla Francji. Odjęcie tych ostatnich uznano za wystarczające w celu prawidłowego odzwierciedlenia przywozu po cenach dumpingowych do UE14, ponieważ, według informacji dostarczonych przez producentów skarżących, na rynku francuskim nie zanotowano znaczących wielkości przywozu po cenach dumpingowych. Wielkość przywozów po cenach dumpingowych wzrosła z 119 818 ton w 2000 r. do 171 946 ton w OD, co stanowiło gwałtowny przyrost w wysokości 44 %.

(80)

W badanym okresie, przywóz po cenach dumpingowych z ChRL zwiększył swój udział w rynku UE14 z 25,8 % w 2000 r. do 37,2 % w OD. Wzrost udziału w rynku jest nieco wyższy niż zaobserwowany na poziomie całej Wspólnoty w badanym okresie.

(81)

Informacje dotyczące ceny przywozów objętych postępowaniem oparte na wielkościach i wartościach przywozu podanych przez Eurostat wykazały, że pomiędzy 2000 r. i OD, średnie ceny CIF przywozów pochodzących z ChRL spadły o 11 %. Spadek był szczególnie gwałtowny w roku 2003 i OD.

(82)

Do celów obliczenia poziomu podcięcia cenowego w OD, porównano ceny podobnego produktu sprzedawanego przez kontrolowanych producentów wspólnotowych z cenami przywożonych produktów dumpingowych współpracujących producentów eksportujących sprzedawanych na rynku wspólnotowym w OD niepowiązanym klientom, na podstawie średnich ważonych cen za każdy typ zamknięć włazów, po odliczeniu wszystkich rabatów i podatków. Ceny przemysłu wspólnotowego zostały dostosowane do podstawy ex works. Zastosowane ceny przywozów objętych postępowaniem oparto na CIF z odpowiednią korektą uwzględniającą cło i koszty związane z przywozem.

(83)

Pewna liczba współpracujących importerów argumentowała, że z obliczeń podcięcia należy wyłączyć sprzedaż produktu objętego postępowaniem przez producentów wspólnotowych w drodze publicznych przetargów, ponieważ sprzedaż dla władz publicznych może obejmować usługi i gwarancje oraz inne dodatkowe koszty, które sprawiają, że produkty sprzedawane w drodze procedury przetargowej różnią się obiektywnie od produktów sprzedawanych drogą normalnych negocjacji handlowych. Wobec tego, należy, po pierwsze, zauważyć, że stwierdzenie to nie zostało poparte dowodem wskazującym na to, że różnice w cenach wynikały z przetargów i innych negocjacji handlowych. Ponadto, wielkości sprzedaży kontrolowanych współpracujących producentów wspólnotowych w OD stanowiły bardzo mały procent i jako takie nie mogły mieć znaczącego wpływu na obliczenia podcięcia. Na tej podstawie roszczenie odrzucono.

(84)

Elementami uwzględnianymi w definicji typu produktu były przede wszystkim: surowiec używany do produkcji produktu objętego postępowaniem (żeliwo szare lub sferoidalne z dodatkiem cementu lub bez), jego zastosowanie (pokrywy włazów, wpustów kanalizacyjnych, skrzynki powierzchniowe), wymiary i różne akcesoria oraz zgodność z europejskimi standardami EN 124.

(85)

Porównanie wykazało, że w OD, produkty objęte postępowaniem pochodzące z ChRL sprzedawano na obszarze wspólnotowym po cenach, które w sposób znaczący podcinały ceny przemysłu wspólnotowego, określone jako ich procent, o marginesy wahające się między 31 % a 60 %.

(86)

Stosownie do art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, Komisja zbadała wszystkie odnośne czynniki ekonomiczne i wskaźniki wpływające na stan przemysłu wspólnotowego od roku 2000 do OD.

(87)

Moce produkcyjne przemysłu wspólnotowego nieco wzrosły podczas badanego okresu, odzwierciedlając raczej restrukturyzację istniejącej mocy produkcyjnej niż wzrost wynikły z nowych inwestycji. W tym samym okresie, przemysł wspólnotowy zmniejszył produkcję o 7 punktów procentowych i stopień wykorzystania mocy produkcyjnych o ponad 8 punktów procentowych.

(88)

W UE14 odnotowano podobny wzrost mocy produkcyjnych przemysłu wspólnotowego jak na poziomie Wspólnoty. Jednakże spadek produkcji i wykorzystania mocy produkcyjnej był bardziej gwałtowny i wynosił 14 punktów procentowych.

(89)

W badanym okresie, przemysł wspólnotowy zmniejszył wielkość sprzedaży o 10 % i konsekwencją był spadek jego udziału w rynku o 3,8 punktów procentowych, podczas gdy wielkość przywozu po cenach dumpingowych wzrosła o 47 % a jego udział w rynku o 10,1 %.

(90)

W UE14, przemysł wspólnotowy poniósł większą stratę w udziale w rynku (5,4 %) podczas gdy jego sprzedaż spadła w sposób znaczący (– 17 %) w badanym okresie.

(91)

Poziom zatrudnienia w przemyśle wspólnotowym obniżył się o 13 % w badanym okresie. Produktywność przemysłu wspólnotowego mierzona w tonach wyprodukowanych rocznie na jednego zatrudnionego wzrosła z 133 ton w roku 2000 do 141 ton w OD. Ten wzrost wydajności na osobę należy przypisać wysiłkom przemysłu wspólnotowego podjętym w celu racjonalizacji produkcji i przeciwdziałania rosnącemu przywozowi po cenach dumpingowych.

(92)

Podobnie, poziom zatrudnienia w przemyśle wspólnotowym w UE14 obniżył się w badanym okresie, jednak zanotowany spadek był bardziej gwałtowny i wynosił 16 %. Produktywność wzrosła z 132 ton w roku 2000 do 135 ton w OD.

(93)

Poziom zapasów w przemyśle wspólnotowym wzrósł o 16 % w badanym okresie. Nagromadzenie zapasów odzwierciedla szybsze tempo redukcji sprzedaży niż poziomu produkcji.

(94)

Średnia cena sprzedaży netto kontrolowanych producentów wspólnotowych pozostawała praktycznie stabilna. Stabilność ta jednak nie odzwierciedla znaczącego 34 % wzrostu cen złomu stalowego, głównego elementu kosztowego w koszcie produkcji produktu objętego postępowaniem między rokiem 2002 i OD. Wobec tego, należy zauważyć, że każda zmiana ceny złomu stalowego znajduje bezpośrednie i pełne odzwierciedlenie w koszcie produkcji produktu objętego postępowaniem, ponieważ jest głównym nakładem w procesie jego produkcji. Przemysł wspólnotowy nie mógł uwzględnić tego wzrostu w cenach sprzedaży, czego należało oczekiwać przy braku presji przywozu po cenach dumpingowych i przy założeniu, że średnie ceny przywozów z innych krajów były znacznie wyższe niż przywozy z ChRL.

(95)

Podobną stabilność zaobserwowano w przypadku średnich cen sprzedaży netto producentów wspólnotowych w UE14.

(96)

Dochód kontrolowanych producentów wspólnotowych ze sprzedaży netto, przed podatkiem, na rynku wspólnotowym dla klientów niepowiązanych spadł z 12,1 % w roku 2000 do 9,9 % w OD stanowiąc 18-procentowy spadek w badanym okresie. Spadek był nawet bardziej gwałtowny do roku 2002. Od tego momentu rentowność rozwijała się raczej w kierunku dodatnim wskazując na pewną zdolność przemysłu wspólnotowego do wychodzenia z trudnej sytuacji finansowej. Wobec tego, należy zauważyć, że odnotowano taka samą tendencję w odniesieniu do innych wskaźników, takich jak produkcja, wykorzystanie mocy produkcyjnych, produktywność i wielkość sprzedaży.

(97)

Rentowność w UE14 spadła z 9,4 % w roku 2000 do 5,3 % w OD, stanowiąc spadek o 44 punkty indeksowe w badanym okresie. Chociaż po roku 2002 pojawiła się tendencja dodatnia, rentowność w tych krajach nie osiągnęła poziomów podobnych do poziomów osiągniętych w roku 2000, które uznaje się za właściwe dla tego typu przemysłu.

(98)

Poziom inwestycji w produkcję produktu objętego postępowaniem dokonanych przez kontrolowanych producentów wspólnotowych obniżył się o połowę w badanym okresie z 12 mln EUR do około 6 mln EUR.

(99)

Zysk z inwestycji producentów wspólnotowych stanowiących próbę, który wyraża ich wynik przed opodatkowaniem jako procent średniej wartości księgowej bilansu otwarcia i zamknięcia netto aktywów zaangażowanych w produkcję produktu objętego postępowaniem, był dodatni w okresie 2000 r. do 2001 r., odzwierciedlając ich pogarszającą się sytuację generowania zysku. Po roku 2001, podobnie jak w przypadku rentowności, która zmalała w roku 2002, odnotowano poprawę w roku 2003 i w OD.

(100)

Brak sygnałów, że cały przemysł wspólnotowy napotykał na problemy z pozyskiwaniem kapitału na działalność.

(101)

Kontrolowani producenci wspólnotowi odnotowali spadek dopływu gotówki netto z działalności operacyjnej w badanym okresie.

(102)

Również w UE14, kontrolowani producenci wspólnotowi odnotowali malejące przepływy pieniężne netto z działalności operacyjnej w badanym okresie. Jednak spadek był dużo gwałtowniejszy niż spadek przepływów finansowych netto wyrażony jako procent obrotu (4 %) w odniesieniu do ich działalności w całej Wspólnocie.

(103)

W badanym okresie, średnia płaca na jednego zatrudnionego wzrosła o 9 %. W latach 2000 i 2001 płace były stabilne, w roku 2002 wzrosły o 2 %, kolejne wzrosty o 5 % i 2 % odnotowano odpowiednio w roku 2003 i OD. Jednakże, uwzględniając spadek zatrudniania, płace ogółem pozostawały stabilne w kontrolowanych przedsiębiorstwach wspólnotowych w badanym okresie.

(104)

Wpływ wielkości rzeczywistego marginesu dumpingu na przemysł wspólnotowy jest znaczny, biorąc pod uwagę wielkość i ceny przywozów z ChRL.

(105)

Przemysł wspólnotowy nie znajdował się w sytuacji podnoszenia się po szkodliwym wpływie poprzedniego dumpingu.

(106)

Z badania powyższych czynników wynika, ze pomiędzy rokiem 2000 a OD, przywóz po cenach dumpingowych gwałtownie wzrósł pod względem wielkości i udziału w rynku. Jego wielkość wzrosła o 47 % w badanym okresie, a jego udział w rynku wyniósł około 31 % w OD. Należy zauważyć, że stanowił on około 80 % przywozów ogółem produktu objętego postępowaniem do Wspólnoty w OD i znacznie podciął on ceny sprzedaży przemysłu wspólnotowego (do 60 % maksimum). Ponadto, inne wskaźniki szkody takie jak produkcja (– 7 %), wykorzystanie mocy produkcyjnych (– 10 %), wielkość sprzedaży (– 10 %), inwestycje (– 49 %) i zatrudnienie (– 13 %) odnotowały tendencję ujemną w badanym okresie.

(107)

Równocześnie, przemysł wspólnotowy stracił część swojego udziału w rynku. Przywozy objęte postępowaniem potroiły swój udział w rynku w stosunku do udziału, który stracił przemysł wspólnotowy w badanym okresie. Dlatego można słusznie wywnioskować, że chińskie przywozy nie tylko przejęły udział w rynku utracony przez przemysł wspólnotowy, ale również udział w rynku innych europejskich odlewni, które bądź wycofały się z interesów, bądź przekształciły się w importerów/dystrybutorów.

(108)

Ogólny negatywny obraz był tylko częściowo odzwierciedlony w odnotowanej rentowności przemysłu wspólnotowego. Mierzone w wartościach bezwzględnych zyski uległy obniżeniu o 18 %. Rentowność (zyski jako udział procentowy przychodu ze sprzedaży) spadła z poziomu 12,1 % do 9,9 %. Wobec istotnych poziomów podcięcia, można się było spodziewać większej szkody. Jednakże pomiar samej rentowności nie oddaje pełnego obrazu sytuacji.

(109)

Przemysł wspólnotowy miał do wyboru albo współzawodniczyć bezpośrednio pod względem cen z przywozami chińskimi, albo starać się utrzymać ceny na lub w okolicach poziomów historycznych. Stopień spadku cen konieczny do bezpośredniego współzawodniczenia z przywozami po cenach dumpingowych wykraczałby wyraźnie poza poziom, jaki rozważaliby producenci wspólnotowi gdyby chcieli utrzymać zyski. Pomimo obniżki cen do pewnego poziomu, ich zamiarem nie było dorównanie cenom przywozów po cenach dumpingowych. W konsekwencji, producenci wspólnotowi zgodzili się na obniżone wielkości, a następnie szukali oszczędności w celu zrekompensowania utraconej wielkości. Stąd też zyski jako udział procentowy przychodu ze sprzedaży nie uległy tak gwałtownemu obniżeniu, ale odbyło się to kosztem spadku wielkości sprzedaży i utraty udziału w rynku.

(110)

Ponadto, odrębna analiza sytuacji w UE14 wykazała, że stosunkowo wysoka rentowność na globalnym poziomie wspólnotowym w OD wynikała głównie ze szczególnie dobrych osiągnięć niektórych kontrolowanych przedsiębiorstw w jednym Państwie Członkowskim, mianowicie we Francji, gdzie przenikanie przywozu po cenach dumpingowych było ograniczone. Sytuacja finansowa kontrolowanych przedsiębiorstw wynikająca z ich działalności w UE14, gdzie przenikanie przywozu po cenach dumpingowych było szczególnie duże, wskazała wyraźnie na negatywną tendencję, a poziomy rentowności spadły poniżej 6 %. Ponadto, w UE14, większość wskaźników, jak produkcja (– 14 %), wykorzystanie mocy produkcyjnej (– 14 %), wielkość sprzedaży (– 17 %), inwestycje (– 56 %), zatrudnienie (– 16 %), przepływy pieniężne (– 45 %) miały tendencję bardziej ujemną w badanym okresie.

(111)

Cały przemysł wspólnotowy stracił udział w rynku w badanym okresie, kiedy przywóz po cenach dumpingowych znacznie wzrósł zarówno pod względem wielkości i udziału w rynku. Wobec rosnącej presji ze strony przywozu po cenach dumpingowych, przemysł wspólnotowy wybrał poprawę produktywności poprzez zmniejszenie zatrudnienia. Równocześnie konieczne było ograniczenie inwestycji, które spadły gwałtownie. Odbiło się to na rozwoju niektórych wskaźników w badanym okresie. Rentowność, podobnie jak wielkość sprzedaży i produkcji, po gwałtownym spadku w okresie 2000–2002 zanotowały raczej dodatnie tendencje aż do OD. Jeśli chodzi o pierwszy okres, należy przypuszczać, że nasilanie się presji ze strony systematycznie rosnącego przywozu po cenach dumpingowych doprowadziło do obniżenia poziomu aktywności i wyników przemysłu wspólnotowego. Jeśli chodzi o drugi okres, stosunkowa poprawa tych wskaźników ujawnia, że przemysł wspólnotowy podjął wysiłki w celu przeciwdziałania negatywnym wpływom przywozu po cenach dumpingowych na swoją krótkookresową sytuację finansową poprzez usprawnienie działania przedsiębiorstw, w ten sposób poprawiając wykorzystanie mocy produkcyjnych oraz przez redukcje inwestycji i zatrudnienia w ten sposób obniżając koszty produkcji. Niemniej jednak, zagraża to jego długookresowej kondycji finansowej, ponieważ traci udział w rynku i rezygnuje z inwestycji koniecznych do utrzymania i poprawy długookresowej produktywności i konkurencyjności.

(112)

Wobec powyższego, i pomimo faktu, że rynek francuski nie wydaje się być jeszcze agresywnie zaatakowany przez przywóz po cenach dumpingowych, można stwierdzić z pewnością, że przemysł wspólnotowy jako całość poniósł istotną szkodę. Przemysł wspólnotowy ucierpiał z powodu poważnej presji cenowej, stracił na wielkości sprzedaży (– 10 %), udziale w rynku (– 3,8 %) oraz został zmuszony do zmniejszenia produkcji (– 7 %). Zachował on pewnien poziom rentowności, ale nie na poziomie umożliwiającym długoterminowe inwestycje. Jego ogólna sytuacja finansowa wykazuje oznaki poważnej degradacji. Na tej podstawie stwierdza się, że przemysł wspólnotowy poniósł istotną szkodę w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(113)

W celu stwierdzenia przyczyny wystąpienia szkody dla przemysłu wspólnotowego oraz zgodnie z art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego, Komisja zbadała wpływ wszystkich znanych czynników i ich następstwa dla sytuacji w tym przemyśle. Oprócz przywozu po cenach dumpingowych zbadano również inne znane czynniki, które w tym samym czasie mogły działać na szkodę przemysłu wspólnotowego, aby sprawdzić, czy nie przypisano przywozowi po cenach dumpingowych ewentualnej szkody spowodowanej tymi innymi czynnikami.

(114)

W badanym okresie, przywóz po cenach dumpingowych z ChRL znacznie wzrósł pod względem wielkości (47 %) i udziału w rynku (z 21,0 % w 2000 r. do 31,1 % w OD).

(115)

Podczas całego badanego okresu, ceny przywożonych produktów dumpingowych były niższe od cen wspólnotowych. Ponadto wywierały one presję, która zmusiła przemysł wspólnotowy do utrzymania swoich cen na praktycznie stałym poziomie pomimo znacznego wzrostu cen surowców. Ceny przywożonych produktów dumpingowych pochodzących z ChRL znacząco podcięły ceny przemysłu wspólnotowego, a marginesy podcięcia wahały się od 31 % do 60 %. W związku z tym, należy zauważyć, że rynek zamknięć włazów jest rynkiem konkurencyjnym i przejrzystym. Wobec tego, podcięcie cenowe na rynku o takich cechach jest czynnikiem szkodliwym przechylającym rynek w stronę chińskiego przywozu po cenach dumpingowych.

(116)

Ilustracją skutków przywozu po cenach dumpingowych jest decyzja licznych producentów wspólnotowych o przerwaniu własnej produkcji i zajęciu się przywozem zamknięć włazów.

(117)

Ogółem, pomiędzy rokiem 2000 a OD, utrata udziału w rynku przez przemysł wspólnotowy w wysokości 3,8 punktów procentowych została całkowicie wchłonięta przez wzrost udziału w rynku przywozu po cenach dumpingowych pochodzącego z ChRL.

(118)

Utrata udziału w rynku przez przemysł wspólnotowy zbiegła się z innymi negatywnymi tendencjami w jego ogólnej sytuacji gospodarczej w odniesieniu do produkcji, wykorzystania mocy produkcyjnych, sprzedaży, inwestycji i zatrudnienia.

(119)

Ponadto, przemysł wspólnotowy odnotował spadek rentowności, która spadła z 12,1 % w 2000 r. do 9,9 % w OD. Te czynniki, w połączeniu z faktem, że przemysł wspólnotowy nie mógł podnieść cen, aby przeciwdziałać negatywnym skutkom wzrostu cen surowców z powodu presji cenowej ze strony przywozu po cenach dumpingowych, spowodowały, że pomimo racjonalizacji i poprawy produktywności znalazł się on w sytuacji szkody. Ekspansja udziału w rynku przywozu po cenach dumpingowych oraz spadek cen zbiegły się z gwałtowną zmianą warunków dla przemysłu wspólnotowego.

(120)

Niektórzy współpracujący importerzy twierdzili, że podczas gdy zwiększona wielkość chińskich przywozów do Wspólnoty jest bezpośrednim wynikiem rosnącego popytu na produkt objęty postępowaniem, rynek przemysłu wspólnotowego odnotował ogólną tendencję negatywną z powodu zmniejszenia popytu na zamknięcia włazów na rynku telekomunikacyjnym w roku 2002. Ten rynek osiągnął maksymalny rozwój przed rokiem 2002, zniekształcając w ten sposób analizę szkody, ponieważ lata 2000 i 2001 były wyjątkowo dobre. Po roku 2002 odnotowano poprawę wyników przemysłu wspólnotowego wskazującą, że jest to przemysł zdrowy.

(121)

W związku z tym, należy, po pierwsze, zauważyć, że dochodzenie nie ujawniło rosnącego popytu a raczej stały poziom konsumpcji wobec stale rosnących przywozów przez cały badany okres. Wpływ rynku telekomunikacyjnego w roku 2002 nie znalazł odzwierciedlenia w chińskich przywozach produktu objętego postępowaniem, które systematycznie rosły przy dumpingowych cenach. Co więcej, twierdzenie to nie zostało poparte dowodem. Ostatecznie dochodzenie wykazało, że przemysł wspólnotowy poniósł istotną szkodę w badanym okresie. Jednakże, jego sytuacja finansowa została skutecznie zagrożona w badanym okresie, a zaobserwowane wydarzenia mające miejsce po OD potwierdziły pogorszenie się jego wyników potwierdzające zagrożenie istotną szkodą. Na tej podstawie odrzucono powyższe argumenty.

(122)

Wielkości przywozów z innych krajów trzecich zmniejszyły się z 70 600 ton w 2000 r. do 49 000 ton w OD, ich udział w rynku spadł z 12 % w 2000 r. do 8,5 % w OD. Przywozy te pochodziły w większości z Polski, Czech i Indii. Jednak, jak wynika z danych Eurostatu, średnie ceny zamknięć włazów z krajów trzecich były znacznie wyższe niż odpowiadające im ceny przywożonych produktów dumpingowych z ChRL (z 12 % różnicy w 2000 r. do 55 % różnicy w OD). Ponadto, ceny przywozów z innych krajów wzrosły średnio o 16 punktów procentowych w badanym okresie. Wobec tego przywozy te nie mogły spowodować szkody dla przemysłu wspólnotowego.

(123)

Jeśli chodzi o udział w rynku pozostałych producentów wspólnotowych to wynosił on około 18,5 % w OD. W badanym okresie wielkość ich sprzedaży spadła gwałtownie (21 %), a udział w rynku znacznie się zmniejszył (4,9 punktu procentowego). Brak sygnałów, że ceny pozostałych producentów wspólnotowych były niższe niż ceny współpracujących przedsiębiorstw wspólnotowych. Wobec tego, można stwierdzić, że produkty wytworzone i sprzedawane przez pozostałych producentów wspólnotowych nie spowodowały istotnej szkody przemysłowi wspólnotowemu.

(124)

W czasie dochodzenia zainteresowane strony nie zgłosiły innych czynników mogących spowodować szkodę dla przemysłu wspólnotowego.

(125)

Zła sytuacja przemysłu wspólnotowego zbiegła się z gwałtownym wzrostem przywozów z ChRL i podcięciem ceny spowodowanym przez te przywozy.

(126)

Stwierdzono, że przywozy z krajów trzecich nie stanowią zagrożenia dla przemysłu wspólnotowego zważywszy na ich malejący udział w rynku w badanym okresie oraz fakt, ze ich średnie ceny były znacznie wyższe niż ceny przywożonych produktów dumpingowych w OD, dlatego uważa się za mało prawdopodobne, by czynniki te stanowiły jakiekolwiek zagrożenie dla sytuacji przemysłu wspólnotowego.

(127)

Wobec tego stwierdza się, że przywóz po cenach dumpingowych pochodzący z ChRL spowodował istotną szkodę dla przemysłu wspólnotowego w rozumieniu art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(128)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego, Komisja rozważyła czy nałożenie środków antydumpingowych będzie sprzeczne z interesem całej Wspólnoty. Interes wspólnotowy określano w oparciu o badanie różnych interesów wchodzących w grę, tzn. interesów przemysłu wspólnotowego, importerów dystrybutorów i użytkowników produktu objętego postępowaniem.

(129)

W celu oceny interesu wspólnotowego, Komisja zbadała prawdopodobne skutki nałożenia/nienałożenia środków antydumpingowych dla podmiotów gospodarczych objętych postępowaniem. Oprócz informacji od wspólnotowych producentów i importerów, Komisja zebrała informacje od wszystkich znanych zainteresowanych stron takich jak stowarzyszenia użytkowników i konsumentów.

(130)

Przemysł wspólnotowy tworzą przedsiębiorstwa duże, małe i średnie.

(131)

Oczekuje się, że zastosowanie środków powstrzyma dalsze zakłócanie rynku i spadek cen. Pozwoli to przemysłowi wspólnotowemu na odzyskanie utraconego udziału w rynku, przy sprzedaży po cenach pokrywających koszty, co z kolei doprowadzi do niższych kosztów jednostkowych ze względu na wyższą wydajność. Należy się spodziewać, że spadek kosztów jednostkowych (dzięki zwiększeniu wykorzystania mocy produkcyjnych i co za tym idzie, wyższej wydajności) oraz niewielki wzrost cen pozwolą przemysłowi wspólnotowemu na poprawę swojej sytuacji finansowej bez zakłócania rynku konsumentów.

(132)

Z drugiej strony, jeśli środki antydumpingowe nie zostaną nałożone, można się spodziewać, że negatywna tendencja dla finansowej sytuacji przemysłu wspólnotowego utrzyma się. W OD przemysł wspólnotowy odnotował szczególnie zmniejszony przychód ze względu na zaniżone ceny i nadal malejący udział w rynku. Wobec malejącego przychodu, finansowa sytuacja przemysłu wspólnotowego może się nadal pogarszać w przypadku niezastosowania środków. Doprowadzi to ostatecznie do cięć w produkcji i zamykania zakładów produkcyjnych, co zagrozi zatrudnieniu i inwestycjom we Wspólnocie.

(133)

W związku z tym, stwierdza się, że nałożenie środków antydumpingowych pozwoli przemysłowi wspólnotowemu podźwignąć się po działaniu szkodliwego dumpingu.

(134)

Jak stwierdzono w motywie 11, piętnaście przedsiębiorstw w przewidzianym terminie dostarczyło informacji wymaganych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, potrzebnych do wyboru próby. Z tych przedsiębiorstw wybrano reprezentatywną próbę czterech importerów. Wszystkim czterem przedsiębiorstwom wysłano kwestionariusze.

(135)

Jedno z czterech kontrolowanych przedsiębiorstw nie odpowiedziało na kwestionariusz i zostało wobec tego wyłączone z postępowania. Pozostałe przedsiębiorstwa nadesłały pełne i wyczerpujące odpowiedzi. Przedsiębiorstwa te realizowały 19 % całkowitej wielkości przywozu zamknięć włazów pochodzących z ChRL w OD.

(136)

Niektórzy współpracujący importerzy twierdzili, że jednego z kontrolowanych importerów nie należało wybierać do próby, ponieważ podlega innemu przedsiębiorstwu, które uważane jest za największego klienta indywidualnego przedsiębiorstwa skarżącego, a także dostawcą przedsiębiorstwa skarżącego. Ten zarzut powiązania miał być wystarczającym powodem do wykluczenia tego importera z próby, ponieważ wskazywał na konflikt interesów. W związku z tym, należy zauważyć, że zarzucane powiązania importera z przedsiębiorstwem wnoszącym skargę nie wykraczają poza powiązania komercyjne między niezależnymi podmiotami gospodarczymi i same w sobie nie stanowią dowodu na konflikt interesów. Ponadto twierdzenia nie poparto dowodami. Wobec tego argument odrzucono.

(137)

Twierdzono również, że nałożenie środków prawdopodobnie wpłynie na zatrudnienie we wspólnotowym przemyśle użytkownika i na importerów. Utrzymywano, że ponieważ ci ostatni nie mają żadnego marginesu na wchłonięcie cła, zostaną wypchnięci z rynku, co spowoduje natychmiastowe zwolnienia ich personelu. Ponadto twierdzono, że nastąpił znaczny wzrost popytu na rynku wspólnotowym, który będzie nadal rosnąć ze względu na szybki rozwój dziesięciu nowych Państw Członkowskich. W tym kontekście, nałożenie ceł może doprowadzić do braku dostaw na rynek wspólnotowy i związany z tym znaczny wzrost cen. Ponadto producenci wspólnotowi będą mieć swobodę w kontrolowaniu rynku przy braku jakiejkolwiek znaczącej konkurencji.

(138)

Nie udokumentowano wpływu środków na zatrudnienie w przemyśle konsumenckim i na importerów. W trakcie postępowania nie ujawnił się żaden konsument czy organizacja konsumencka, jak stwierdzono poniżej (140) w związku z negatywnymi skutkami dla konsumenta. W odniesieniu do negatywnego wpływu na importerów, wbrew powyższym zarzutom, ich silna pozycja na rynku wspólnotowym świadczy o ich zdrowej i stabilnej sytuacji raczej niż o słabości. Ponadto należy stwierdzić, że wchłonięcie cła uczyniłoby nieskutecznym sam cel jego nałożenia, którym jest przywrócenie gry fair na rynku zakłócanym przez niekonkurencyjne zachowanie podmiotów stosujących praktyki dumpingowe. W związku z zarzucanymi brakami dostaw wynikającymi z rosnącego popytu w dziesięciu nowych Państwach Członkowskich, należy, po pierwsze stwierdzić, że przemysł wspólnotowy nie wykorzystuje pełnych mocy produkcyjnych i wobec tego wszelkie niedobory można uzupełnić zwiększając moce produkcyjne i zmniejszając zapasy. Ponadto, obecna produkcja w niektórych nowych Państwach Członkowskich oraz przywozy z krajów trzecich będą nadal zaopatrywać rynek po umiarkowanych cenach przyczyniając się do jego przejrzystości i konkurencyjności.

(139)

Wobec tego należy stwierdzić, że prawdopodobne skutki nałożenia środków antydumpingowych nie okażą się znaczące dla niezależnych importerów/dystrybutorów.

(140)

Żadne stowarzyszenie użytkowników czy konsumentów nie zgłosiło się w przewidzianym terminie. Biorąc pod uwagę brak współpracy tych stron, należy przypuszczać, że nałożenie środków antydumpingowych nie będzie miało nadmiernego wpływu na ich sytuację.

(141)

W związku ze skutkami, jakie nałożenie środków może mieć dla konkurencji na rynku wspólnotowym, należy przypuszczać, że producenci eksportujący objęci postępowaniem będą nadal sprzedawać zamknięcia do włazów, lecz po cenach, które nie będą istotnie szkodziły przemysłowi wspólnotowemu, ponieważ mają silną pozycję na rynku. Dzięki temu oraz z powodu dużej liczby producentów wspólnotowych i przywozom z krajów trzecich, użytkownicy i detaliści będą nadal mieć duży wybór różnych dostawców zamknięć włazów po umiarkowanych cenach. Niektórzy współpracujący importerzy utrzymywali, ze przemysł wspólnotowy jest niekonkurencyjny i charakteryzuje się dużą liczbą rynków lokalnych i regionalnych zdominowanych przez mono- i duopole. Twierdzili też, że jeden ze współpracujących producentów wspólnotowych był w przeszłości ukarany za nadużywanie dominującej pozycji w celu uniemożliwienia produktowi objętemu postępowaniem wejścia na rynek francuski.

(142)

W związku z tym, należy najpierw zauważyć, że argument dotyczący domniemanej obecności rynków lokalnych i regionalnych zdominowanych przez mono- i duopole nie został poparty żadnym dowodem i wobec tego został odrzucony. Co do decyzji dotyczącej nadużycia dominującej pozycji, trzeba stwierdzić, że odnosi się ona do sytuacji, która miała miejsce w przeszłości, poza badanym okresem i dotyczyła produktu nieobjętego zakresem niniejszego dochodzenia. Ponadto kolejna decyzja w badanym okresie dotycząca skargi wniesionej przez pewnego importera przeciwko temu samemu producentowi w związku z jego niekonkurencyjnym zachowaniem na rynku francuskim nie ukarała producenta, a postępowanie zostało zakończone. Na tej podstawie odrzucony został wyżej wspomniany argument.

(143)

Zatem na rynku znajdzie się znaczna ilość działających podmiotów, którzy zaspokoją popyt. Wobec powyższego, stwierdza się, że konkurencja najprawdopodobniej pozostanie silna po nałożeniu środków antydumpingowych.

(144)

Wobec powyższego, stwierdza się, że nie istnieją istotne powody przemawiające przeciwko nałożeniu środków w niniejszym przypadku oraz, że zastosowanie środków leży w interesie Wspólnoty.

(145)

Wobec wniosków w odniesieniu do dumpingu, wynikłego wystąpienia szkody, związku przyczynowego i interesu Wspólnoty, należy podjąć środki, aby zapobiec dalszemu wyrządzaniu szkody przemysłowi wspólnotowemu przez przywóz po cenach dumpingowych.

(146)

W tym celu porównano ceny przywozu z cenami przemysłu wspólnotowego bez korekty z uwzględnieniem odpowiedniego marginesu zysku. Porównanie dotyczyło porównywalnych typów produktu. Różnice wyrażono jako udział procentowy odpowiedniego obrotu wywozu. Analiza wykazała, że marginesy wszystkich producentów eksportujących przewyższały ich marginesy dumpingu. W celu zastosowania reguły mniejszego cła nie uznano za konieczne określenia marginesu zysku, który mógłby osiągnąć przemysł wspólnotowy przy braku przywozu po cenach dumpingowych przywozów, ponieważ odpowiedni margines szkody byłby wyższy niż margines dumpingu.

(147)

W świetle powyższego, uważa się, że zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, należy nałożyć ostateczne cła antydumpingowe w odniesieniu do zamknięć włazów pochodzących z ChRL na poziomie stwierdzonych marginesów dumpingu, ponieważ, we wszystkich przypadkach, byłyby one niższe niż margines szkody.

(148)

Indywidualną stawkę cła antydumpingowego dla przedsiębiorstw, którym przyznano traktowanie na zasadach rynkowych, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu, ustalano na podstawie wyników niniejszego dochodzenia. A zatem odzwierciedla ona sytuację zastaną w tych spółkach w czasie prowadzenia badań. Wymienione stawki celne (w przeciwieństwie do cła krajowego stosowanego wobec „pozostałych przedsiębiorstw”) stosują się wyłącznie do przywozów pochodzących z ChRL i produkowanych przez te przedsiębiorstwa i określone jednostki prawne, które wymieniono. Produkty przywożone, wytwarzane przez inne przedsiębiorstwo, niewymienione z nazwą i adresem w obowiązującej części niniejszego rozporządzenia, nie mogą skorzystać z tej stawki i podlegają cłu ogólnokrajowemu.

(149)

Wszelkie roszczenia odnośnie stosowania stawki cła antydumpingowego dla indywidualnego przedsiębiorstwa (np. po zmianie nazwy jednostki lub po założeniu nowych jednostek produkcyjnych lub handlowych) należy niezwłocznie kierować do Komisji, dołączając wszelkie stosowne informacje szczególnie dotyczące zmian w działalności przedsiębiorstwa w związku z produkcją, sprzedażą na rynek krajowy i sprzedażą eksportową związane, np. ze zmianą nazwy lub zmianą w tych jednostkach produkcyjnych lub handlowych. W uzasadnionych przypadkach niniejsze rozporządzenie zostanie odpowiednio zmienione w drodze aktualizacji wykazu przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek celnych.

(150)

Ze względu na powyższe ustalenia, stawki ceł antydumpingowych przedstawiają się następująco:

(151)

Wszystkie strony poinformowano o istotnych faktach i okolicznościach, na podstawie których postanowiono zalecać nałożenie ostatecznego cła antydumpingowego. Ponadto stronom przyznano okres, w którym mogą przedstawić uwagi związane z ogłoszeniem tych informacji. Rozpatrzono wszystkie pisemne i ustne opinie przedstawione przez zainteresowane strony i w stosownych przypadkach zmodyfikowano wnioski. Wszystkie strony otrzymały szczegółowe odpowiedzi na przedłożone opinie.

(152)

Czterech producentów eksportujących, którzy otrzymali traktowanie na zasadach rynkowych wykazało, że są skłonni złożyć zobowiązanie cenowe, ale nie przedstawiło wystarczająco uzasadnionej propozycji zobowiązania w limicie czasowym określonym w art. 8 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. W następstwie Komisja nie mogła przyjąć propozycji zobowiązania. Jednak Rada, wobec złożoności tej kwestii dla zainteresowanych podmiotów gospodarczych (głównie małe i średnie przedsiębiorstwa) oraz biorąc pod uwagę, iż ostateczne powiadomienie nie zostało poprzedzone powiadomieniem wstępnym, uznaje, że wyjątkowo można zezwolić tym podmiotom na uzupełnienie propozycji zobowiązań poza wspomnianym powyżej terminem.

(153)

Władze chińskie wnioskowały również o rozważenie możliwości znalezienia rozwiązania podobnego jak dla czterech eksportujących producentów wymienionych w poprzednim motywie dla licznych współpracujących chińskich producentów eksportujących objętych niniejszym postępowaniem. Jeżeli w wyniku dyskusji przeprowadzonej w tym celu okaże się, że właściwa jest zmiana formy środków inna niż przyjęcie zobowiązań cenowych, jak najszybciej przeprowadzony zostanie przegląd okresowy.

29.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 199/28

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

29.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 199/30

(1)

W art. 9 ust. 2 akapit pierwszy zdanie drugie rozporządzenia Komisji (EWG) nr 1722/93 (2) zmienionego art. 1 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1548/2004 w tekście w języku estońskim, fińskim, greckim, hiszpańskim, litewskim, łotewskim, niderlandzkim, portugalskim, szwedzkim i włoskim pojawił się błąd.

(2)

Aby uniknąć wszelkich niewłaściwych interpretacji oraz aby zapewnić właściwe stosowanie środków przewidzianych w rozporządzeniu (EWG) nr 1722/93, należy sprostować ten błąd.

(3)

Niniejsze sprostowanie powinno mieć zastosowanie od dnia wejścia w życie rozporządzenia (WE) nr 1548/2004, ponieważ nie ma ono skutków niekorzystnych lub dyskryminujących dla niektórych producentów w stosunku do innych.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

29.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 199/31

(1)

Artykuł 27 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (1) stanowi, że każda osoba prawna i każda osoba fizyczna lub grupa osób, która wyprodukowała wino, jest zobowiązana dostarczyć do destylacji wszystkie produkty uboczne pochodzące z tej produkcji wina.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1623/2000 z dnia 25 lipca 2000 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonywania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina w odniesieniu do mechanizmów rynkowych (2) ustanawia zasady zastosowania wymienionego obowiązku destylacji oraz w art. 49 niektóre możliwości odstępstwa od tego obowiązku.

(3)

Węgry przyjęły środki niezbędne do zastosowania wymienionego obowiązku destylacji, jednak budowa nowych gorzelni mających destylować produkty uboczne pochodzące z produkcji wina opóźniła się. Destylacja produktów ubocznych pochodzących z produkcji wina w roku gospodarczym 2004/2005 zostanie przeprowadzona częściowo w roku gospodarczym 2005/2006. Jednak wydajność nie jest obecnie wystarczająca aby destylować jednocześnie całość produktów ubocznych z dwóch lat.

(4)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1990/2004 (3) upoważniło Węgry do wyłączenia niektórych kategorii producentów z obowiązku destylacji produktów ubocznych pochodzących z produkcji wina w roku gospodarczym 2004/2005. W świetle sytuacji opisanej powyżej należy przedłużyć wymienione upoważnienie na rok gospodarczy 2005/2006.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1990/2004.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wina,

29.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 199/32

(1)

Wiele Państw Członkowskich napotyka na poważne trudności w związku ze stosowaniem przepisów przewidzianych w art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 dotyczących procedury uregulowania nielegalnych upraw winorośli. Powyższe trudności dotyczą w szczególności daty, od której procedura ta ma być wprowadzona. Rzeczywiście, stosowanie różnych przepisów dotyczących przyznawania odstępstwa wiąże się ze znacznymi i złożonymi kosztami administracyjnymi, szczególnie w zakresie kontroli i sankcji.

(2)

W celu rozwiązania tych trudności konieczna jest zmiana przepisów mających na celu uregulowanie kwestii nielegalnych upraw. W oczekiwaniu na właściwy wniosek dla Rady i w celu umożliwienia właściwego zarządzania należy przesunąć ostateczną datę zamknięcia tej procedury, ustanowioną w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1227/2000 (2), na dzień 31 grudnia 2007 r.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1227/2000.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wina,

29.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 199/33

(1)

Decyzja Rady 2003/286/WE z dnia 8 kwietnia 2003 r. w sprawie zawarcia Protokołu dostosowującego aspekty handlowe Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi z jednej strony, a Republiką Bułgarii z drugiej strony, w celu uwzględnienia wyników negocjacji między Stronami w sprawie nowych wzajemnych koncesji rolnych (2) przewiduje koncesje w odniesieniu do otwarcia kontyngentów taryfowych na niektóre sztuki żywego bydła pochodzącego z Bułgarii.

(2)

Decyzja Rady i Komisji 2005/430/WE z dnia 18 kwietnia 2005 r. w sprawie zawarcia Protokołu dodatkowego do Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi z jednej strony, a Republiką Bułgarii z drugiej strony, celem uwzględnienia przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej (3) przewiduje dodatkowe koncesje w odniesieniu do przywozu niektórych sztuk żywego bydła pochodzącego z Bułgarii.

(3)

Należy przyjąć szczegółowe zasady otwierania i zarządzania kontyngentem taryfowym na żywe bydło na zasadzie wieloletniej począwszy od dnia 1 lipca 2005 r.

(4)

W celu uniknięcia spekulacji, ilości dostępne w ramach kontyngentu powinny być udostępniane podmiotom, które są w stanie wykazać, że faktycznie zajmują się handlem z krajami trzecimi na znaczącą skalę. Mając to na uwadze, jak również dbając o zapewnienie skutecznego zarządzania, odnośni handlowcy powinni spełniać wymóg przywozu określonej minimalnej liczby zwierząt w ciągu roku poprzedzającego dany okres kontyngentu rocznego, co powinno zarazem zagwarantować sprawiedliwy dostęp do koncesji. Biorąc pod uwagę, że obecnie obowiązujące koncesje mają zastosowanie wyłącznie do zwierząt przywożonych z Bułgarii, a także uwzględniając przywóz dokonywany z tego kraju, partię 50 zwierząt można uznać za zwykły ładunek. Doświadczenie wykazuje, że zakup pojedynczej partii jest minimalnym warunkiem uznania transakcji za rzeczywistą i wykonalną.

(5)

W celu umożliwienia weryfikacji tych kryteriów wnioski powinny być składane w Państwie Członkowskim, w którym dany importer figuruje w rejestrze podatników VAT.

(6)

W celu uniknięcia spekulacji należy odmówić dostępu do kontyngentu importerom niezajmującym się już handlem żywym bydłem w dniu 1 stycznia przed rozpoczęciem danego okresu kontyngentu rocznego. Ponadto należy składać zabezpieczenie związane z uprawnieniami do przywozu w Państwach Członkowskich, w których podmiot figuruje w krajowym rejestrze VAT. Pozwolenia na przywóz nie powinny podlegać przeniesieniu i powinny być wydawane handlowcom wyłącznie na ilość objętą przyznanymi im uprawnieniami do przywozu.

(7)

W celu zapewnienia bardziej sprawiedliwego dostępu do kontyngentu przy utrzymaniu ekonomicznie opłacalnej liczby zwierząt na jeden wniosek, należy ustalić górny i dolny limit pogłowia objętego każdym wnioskiem.

(8)

Należy ustalić, że uprawnienia do przywozu są przyznawanie po upływie okresu odczekania oraz podlegają, jeśli to konieczne, stosowaniu jednolitej obniżki stawek procentowych.

(9)

Zgodnie z art. 29 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1254/1999 ustaleniami tymi powinno się zarządzać z wykorzystaniem pozwoleń na przywóz. W tym celu konieczne jest ustanowienie zasad dotyczących składania wniosków oraz informacji podawanych na wnioskach i na pozwoleniach, tam gdzie to konieczne jako uzupełnienie lub odstępstwo od niektórych przepisów rozporządzenia Komisji (WE) nr 1445/95 z dnia 26 czerwca 1995 r. w sprawie zasad stosowania pozwoleń na przywóz i na wywóz w sektorze wołowiny i cielęciny oraz uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 2377/80 (4) oraz przepisów rozporządzenia Komisji (WE) nr 1291/2000 z dnia 9 czerwca 2000 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na wywóz i przywóz oraz świadectw o wcześniejszym ustaleniu refundacji dla produktów rolnych (5).

(10)

W celu nałożenia na podmioty obowiązku ubiegania się o pozwolenia na przywóz dla wszystkich przyznanych uprawnień do przywozu należy ustalić, że wniosek taki stanowi zasadniczy wymóg w rozumieniu rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2220/85 z dnia 22 lipca 1985 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu zabezpieczeń w odniesieniu do produktów rolnych (6).

(11)

Odpowiednie zarządzanie kontyngentem wymaga również, aby posiadacz zezwolenia był faktycznym importerem. Dlatego taki importer powinien aktywnie uczestniczyć w zakupie, transporcie i przywozie odnośnych zwierząt. Udokumentowanie tych czynności powinno zatem również stanowić zasadniczy wymóg w odniesieniu do zabezpieczenia pozwoleń.

(12)

W celu zapewnienia ścisłej kontroli statystycznej zwierząt przywożonych w ramach kontyngentu, nie stosuje się tolerancji, o której mowa w art. 8 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1291/2000.

(13)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wołowiny i Cielęciny,

a)

w rubryce 8 – kraj pochodzenia;

b)

w polu 16, co najmniej jeden spośród następujących kodów CN:

c)

w rubryce 20 – numer zlecenia kontyngentu oraz przynajmniej jeden z wpisów wymienionych w załączniku II.

a)

zabezpieczenia w wysokości 3 EUR określonego w art. 5 ust. 1 oraz

b)

kwoty 17 EUR, którą wnioskodawca składa razem z wnioskiem o pozwolenie.

a)

oryginału lub potwierdzonej kopii faktury wystawionej na posiadacza pozwolenia przez sprzedawcę lub jego przedstawiciela posiadających siedzibę w kraju trzecim wywozu, jak również dowodu zapłaty dokonanej przez posiadacza pozwolenia lub otwarcia przez niego nieodwołalnej akredytywy dokumentowej na rzecz sprzedawcy,

b)

konosamentu lub, w stosownych przypadkach, dokumentu przewozu drogą lądową lub powietrzną wystawionego na posiadacza pozwolenia i obejmującego odnośne zwierzęta,

c)

dokumentu poświadczającego, że towar został zgłoszony o dopuszczenie do swobodnego obrotu, z zaznaczeniem nazwiska lub nazwy i adresu posiadacza jako odbiorcy.

29.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 199/39

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1182/2005 z dnia 18 lipca 2005 r. przyjmujące autonomiczne i przejściowe środki w celu otwarcia wspólnotowego kontyngentu taryfowego na przywóz bydła żywego pochodzącego ze Szwajcarii (2) przewiduje ustanowienie wspólnotowego bezcłowego kontyngentu taryfowego na zasadzie autonomicznej i przejściowej na okres od daty wejścia w życie tego rozporządzenia do dnia 31 grudnia 2005 r. na przywóz 2 300 sztuk żywego bydła o wadze przekraczającej 160 kg i pochodzących ze Szwajcarii.

(2)

W celu przydziału kontyngentu taryfowego i biorąc pod uwagę produkty nim objęte, uznaje się za właściwe zastosowanie metody jednoczesnego rozpatrywania, o której mowa w art. 32 ust. 2 tiret drugie rozporządzenia (WE) nr 1254/1999.

(3)

Do korzystania z tych kontyngentów kwalifikuje się żywe zwierzęta, które muszą pochodzić ze Szwajcarii, zgodnie z zasadami określonymi w art. 4 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie handlu produktami rolnymi (3) (dalej zwanej „Umową”).

(4)

W celu zapobiegania spekulacji, ilości dostępne w ramach kontyngentu powinny być udostępnione podmiotom gospodarczym, które są w stanie wykazać, że faktycznie zajmują się handlem z krajami trzecimi na znaczną skalę. Mając to na uwadze oraz dla zapewnienia skutecznego zarządzania, odnośni handlowcy powinni spełniać wymóg przywozu co najmniej 50 sztuk zwierząt w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 30 kwietnia 2005 r., zważywszy na fakt, że przesyłkę 50 zwierząt można uznać za zwykły ładunek. Z doświadczenia wynika, że zakup pojedynczej partii towaru jest minimalnym wymogiem, aby transakcja była uważana za rzeczywistą i opłacalną.

(5)

W celu umożliwienia weryfikacji tych kryteriów, wnioski należy składać w Państwie Członkowskim, w którym dany importer jest wpisany do rejestru VAT.

(6)

W celu zapobiegania spekulacji, należy odmówić dostępu do kontyngentu importerom nie zajmującym się już handlem żywym bydłem w dniu 1 stycznia 2005 r. Ponadto należy ustalić kwotę zabezpieczenia z tytułu praw do przywozu, pozwolenia nie powinny podlegać przeniesieniu oraz pozwolenia na przywóz powinny być wydawane podmiotom gospodarczym wyłącznie w odniesieniu do ilości, na które zostały im przyznane prawa do przywozu.

(7)

W celu zapewnienia bardziej wyrównanego dostępu do kontyngentu, przy jednoczesnym utrzymaniu opłacalnej z punktu widzenia handlowego liczby zwierząt przypadających na jeden wniosek, należy ustalić górny i dolny limit w odniesieniu do liczby zwierząt objętych każdym wnioskiem.

(8)

Należy ustalić, że prawa do przywozu są przydzielane po upływie okresu rozpatrzenia oraz, gdzie właściwe, z zastosowaniem ustalonego współczynnika redukcji, wyrażonego w procentach.

(9)

Zgodnie z art. 29 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1254/1999 ustaleniami tymi powinno się zarządzać z wykorzystaniem pozwoleń na przywóz. W tym celu należy ustanowić zasady składania wniosków oraz zakres informacji podawanych we wnioskach i w pozwoleniach, w miarę potrzeby, jako uzupełnienie lub na zasadzie odstępstwa od niektórych przepisów rozporządzenia Komisji (EWG) nr 1291/2000 z dnia 9 czerwca 2000 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na wywóz i przywóz oraz świadectw o wcześniejszym ustaleniu refundacji dla produktów rolnych (4) oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 1445/95 z dnia 26 czerwca 1995 r. w sprawie zasad stosowania pozwoleń na przywóz i na wywóz w sektorze wołowiny i cielęciny oraz uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 2377/80 (5).

(10)

Aby zobowiązać podmioty gospodarcze do ubiegania się o pozwolenia na przywóz w odniesieniu do wszystkich przyznanych praw do przywozu, należy ustanowić, że w wypadku zabezpieczenia z tytułu praw do przywozu, taki wniosek powinien stanowić podstawowy wymóg w rozumieniu rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2220/85 z dnia 22 lipca 1985 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu zabezpieczeń w odniesieniu do produktów rolnych (6).

(11)

Z doświadczenia wynika, że właściwe zarządzanie kontyngentem wymaga również, aby posiadacz pozwolenia był faktycznym importerem. Dlatego taki importer powinien czynnie uczestniczyć w zakupie, transporcie i przywozie zwierząt. Udokumentowanie tych czynności powinno zatem również stanowić zasadniczy wymóg w odniesieniu do zabezpieczenia pozwoleń.

(12)

W celu zapewnienia ścisłej kontroli statystycznej zwierząt przywożonych w ramach kontyngentu, tolerancja, o której mowa w art. 8 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1291/2000 nie powinna mieć zastosowania.

(13)

W celu zapewnienia sprawnego funkcjonowania zarządzania kwotą należy przewidzieć, że niniejsze rozporządzenie stosuje się z dniem wejścia w życie rozporządzenia (WE) nr 1182/2005.

(14)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wołowiny i Cielęciny,

a)

w polu 8, kraj pochodzenia;

b)

w polu 16, co najmniej jeden spośród następujących kodów CN:

c)

w polu 20, numer zlecenia kontyngentu (09.4203) oraz przynajmniej jeden z zapisów wymienionych w załączniku II.

a)

oryginał lub potwierdzoną kopię faktury wystawionej na posiadacza pozwolenia przez sprzedawcę lub jego przedstawiciela, posiadających siedzibę w kraju trzecim wywozu, jak również dowód zapłaty wniesionej przez posiadacza pozwolenia lub otwarcia przez niego akredytywy dokumentowej na rzecz sprzedawcy;

b)

dokument przewozowy, wystawiony na posiadacza pozwolenia na odnośne zwierzęta,

c)

dokumentu poświadczającego, że towar został zgłoszony o dopuszczenie do swobodnego obrotu, z zaznaczeniem nazwiska lub nazwy i adresu posiadacza jako odbiorcy.

29.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 199/45

(1)

W ramach programu pomocy dotyczącego moszczu wykorzystywanego do wzbogacania win, art. 13 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1623/2000 (2), przewiduje odstępstwo dla moszczu pochodzącego z innych stref uprawy winorośli niż strefa C III, które przestaje obowiązywać z końcem roku gospodarczego 2004/2005. W oczekiwaniu na głębsze zmiany tego programu pomocy w ramach przewidzianej reformy wspólnej organizacji rynku wina, należy przedłużyć okres obowiązywania tego odstępstwa do końca roku gospodarczego 2006/2007.

(2)

Artykuły 45, 59 i 61 rozporządzenia (WE) nr 1623/2000 określają niektóre terminy związane z destylacją produktów ubocznych pochodzących z produkcji wina. Mając na uwadze bardzo duże zbiory w roku gospodarczym 2004/2005, w niektórych Państwach Członkowskich powstały trudności praktyczne dotyczące zakończenia tej destylacji w przewidzianych terminach. Konieczna okazuje się zatem zmiana tych terminów.

(3)

Artykuł 52 rozporządzenia (WE) nr 1623/2000 przewiduje odstępstwo od systemu destylacji w odniesieniu do win wyprodukowanych z winogron, które zostały sklasyfikowane jednocześnie jako odmiany winorośli właściwej oraz jako odmiany przeznaczone do produkcji wódki destylowanej z wina posiadającej nazwę pochodzenia, w odniesieniu do lat gospodarczych 2001/2002 do 2004/2005. W oczekiwaniu na głębsze zmiany tego systemu pomocy w ramach przewidzianej reformy wspólnej organizacji rynku wina, należy przedłużyć okres obowiązywania tej zmiany do końca roku gospodarczego 2006/2007.

(4)

Artykuł 63a rozporządzenia (WE) nr 1623/2000 dotyczący destylacji wina do produkcji alkoholu spożywczego określa procentową wartość produkcji, która może być przedmiotem destylacji dokonywanej przez producentów. Niezbędne jest określenie tej wartości procentowej na rok gospodarczy 2005/2006.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1623/2000.

(6)

Ponieważ następny rok winiarski rozpoczyna się dnia 1 sierpnia 2005 r., niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie również od tego dnia.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wina,

1)

W art. 13 ust. 1 akapit drugi słowa „w latach winiarskich 2003/2004 do 2004/2005” zastępuje się słowami „w latach winiarskich 2003/2004 do 2006/2007”.

2)

Do art. 45 ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:

„W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego w odniesieniu do roku gospodarczego 2004/2005 zmienia się określoną w akapicie pierwszym datę na dzień 31 sierpnia następnego roku gospodarczego.”.

3)

W art. 52 ust. 1 akapit czwarty słowa „w latach winiarskich 2001/2002 do 2004/2005” zastępuje się słowami „w latach winiarskich 2001/2002 do 2006/2007”.

4)

Do art. 59 dodaje się akapit w brzmieniu:

„W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego w odniesieniu do roku gospodarczego 2004/2005 zmienia się określoną we wspomnianym akapicie datę na dzień 15 września następnego roku gospodarczego.”.

5)

Do art. 61 ust. 3 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Jednak w odniesieniu do roku gospodarczego 2004/2005 zmienia się określoną w akapicie pierwszym datę na dzień 15 września następnego roku gospodarczego.”.

6)

W art. 63a ust. 2 akapit pierwszy ostatnie zdanie otrzymuje następujące brzmienie:

„W latach gospodarczych 2004/2005 i 2005/2006 tę wartość procentową ustala się na 25 %”.

29.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 199/47

(1)

Decyzja Rady 2003/286/WE z dnia 8 kwietnia 2003 r. w sprawie zawarcia Protokołu dostosowującego aspekty handlowe Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi z jednej strony, a Republiką Bułgarii z drugiej strony, w celu uwzględnienia wyników negocjacji między Stronami w sprawie nowych wzajemnych koncesji rolnych (2) przewiduje koncesje w odniesieniu do przywozu wołowiny oraz cielęciny w ramach kontyngentów taryfowych otwartych na mocy tego Układu.

(2)

Przepisy wykonawcze do tych kontyngentów taryfowych zostały przyjęte w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1279/98 z dnia 19 czerwca 1998 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania kontyngentów taryfowych na wołowinę i cielęcinę, przewidzianych w decyzjach Rady (WE) nr 2003/286/WE i 2003/18/WE dla Bułgarii oraz Rumunii (3).

(3)

Decyzja Rady i Komisji 2005/430/WE z dnia 18 kwietnia 2005 r. w sprawie zawarcia Protokołu dodatkowego do Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi z jednej strony, a Republiką Bułgarii z drugiej strony, celem uwzględnienia przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej (4) przewiduje dodatkowe koncesje w odniesieniu do produktów z wołowiny i cielęciny.

(4)

Należy przyjąć środki konieczne do otwarcia koncesji dotyczących produktów z wołowiny i cielęciny oraz odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1279/98.

(5)

Ponadto art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1279/98 stanowi, że wnioski o pozwolenia można składać wyłącznie w ciągu pierwszych 10 dni każdego z okresów określonych w art. 2 rozporządzenia. Na okres od dnia 1 lipca 2005 r. do dnia 31 grudnia 2005 r. należy odstąpić od tego przepisu ze względu na datę wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wołowiny i Cielęciny,

29.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 199/51

(1)

Artykuł 31 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 przewiduje, że różnice między cenami produktów objętych art. 1 lit. a), b), c), d), e) i g) tego rozporządzenia na światowym rynku a cenami we Wspólnocie mogą być pokryte refundacją wywozową.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1043/2005 z dnia 30 czerwca 2005 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 3448/93 w odniesieniu do systemu przyznawania refundacji wywozowych dla niektórych produktów rolnych wywożonych w postaci towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu oraz kryteriów dla ustalania wysokości kwot takich refundacji (2) określa produkty, w stosunku do których ustala się stawkę refundacji, którą stosuje się dla tych produktów wywożonych jako towary objęte załącznikiem II do rozporządzenia (WE) nr 1255/1999.

(3)

Zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1043/2005 stawkę refundacji na 100 kilogramów danych produktów podstawowych ustala się co miesiąc.

(4)

Jednakże w przypadku niektórych przetworów mlecznych wywożonych jako towary nieobjęte załącznikiem I do Traktatu istnieje niebezpieczeństwo naruszenia podjętych zobowiązań dotyczących wcześniejszego ustalania wysokich stawek refundacji. Dlatego konieczne jest podjęcie stosownych środków ostrożności, aby zapobiec takiemu niebezpieczeństwu nie wykluczając przy tym zawierania długoterminowych kontraktów. Ustanowienie konkretnych stawek na wcześniejsze ustalanie refundacji dotyczących tych produktów powinno umożliwić osiągnięcie tych dwóch celów.

(5)

Artykuł 15 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1043/2005 przewiduje, że przy ustalaniu stawek refundacji należy uwzględnić w stosownych przypadkach refundacje produkcyjne, pomoc finansową oraz inne środki o skutku równoważnym, stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich zgodnie z rozporządzeniem w sprawie wspólnej organizacji rynku danego produktu w odniesieniu do produktów podstawowych objętych załącznikiem I do rozporządzenia (WE) nr 1043/2005 lub do produktów powiązanych.

(6)

Artykuł 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 przewiduje wypłatę pomocy w odniesieniu do mleka odtłuszczonego przetworzonego na kazeinę wyprodukowanego na terenie Wspólnoty, pod warunkiem że wymienione mleko i wyprodukowana z niego kazeina spełniają odpowiednie standardy.

(7)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2571/97 z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie sprzedaży masła po cenach obniżonych oraz przyznawania pomocy w odniesieniu do śmietany, masła i koncentratu masła przeznaczonych do wykorzystania w produkcji ciast, lodów i innych środków spożywczych (3) przewiduje, że masło i śmietana po obniżonych cenach powinny być udostępnione dla przemysłu produkującego niektóre towary.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

29.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 199/54

(1)

Artykuł 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 oraz art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003 stanowią, że różnica między notowaniami lub cenami produktów wymienionych w art. 1 każdego z tych rozporządzeń na rynku światowym a cenami wewnątrz Wspólnoty może zostać pokryta refundacją wywozową.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1043/2005 z dnia 30 czerwca 2005 r. wdrażające rozporządzenie Rady (WE) nr 3448/93 w odniesieniu do systemu przyznawania refundacji wywozowych do niektórych produktów rolnych wywożonych jako towary nieobjęte załącznikiem I do Traktatu oraz kryteria ustalania wysokości sum takich refundacji (3), określa produkty, dla których należy ustalić stawkę refundacji stosowaną w przypadku, jeśli produkty te są wywożone jako towary wymienione odpowiednio w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1784/92 lub w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1785/2003.

(3)

Zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1043/2005, stawkę refundacji na 100 kilogramów każdego z omawianych produktów podstawowych ustala się co miesiąc.

(4)

Ustalenie z wyprzedzeniem wysokich stawek refundacji może zagrozić zobowiązaniom podjętym w odniesieniu do refundacji, które mogą zostać przyznane do wywozów produktów rolnych należących do towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu. W takich sytuacjach, niezbędne jest zatem podjęcie środków ostrożności, nie stanowiąc jednak przeszkody dla zawierania umów długoterminowych. Ustalenie specjalnej stawki refundacji dla celów ustalenia refundacji z wyprzedzeniem jest środkiem, który pozwala na osiągnięcie tych różnych celów.

(5)

Uwzględniając porozumienie pomiędzy Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki w sprawie wywozów produktów z ciasta makaronowego ze Wspólnoty do Stanów Zjednoczonych, przyjęte decyzją Rady 87/482/EWG (4), niezbędne jest zróżnicowanie refundacji do produktów objętych kodami CN 1902 11 00 i 1902 19 ze względu na ich miejsce przeznaczenia.

(6)

Zgodnie z art. 15 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 1043/2005, należy ustalić obniżoną stawkę refundacji wywozowej, uwzględniając wysokość mającej zastosowanie refundacji wywozowej, zgodnie z rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 1722/93 (5), dla rozpatrywanych produktów podstawowych, stosowaną w zakładanym okresie wytworzenia towarów.

(7)

Napoje alkoholowe uważane są za mniej wrażliwe na cenę zbóż stosowanych do produkcji tych napojów. Niemniej jednak, Protokół 19 do Aktu Przystąpienia Zjednoczonego Królestwa, Irlandii i Danii stanowi, że należy uchwalić środki niezbędne w celu ułatwienia stosowania zbóż wspólnotowych do produkcji napojów alkoholowych pozyskiwanych ze zbóż. Konieczne jest zatem dostosowanie stawki refundacji stosowanej odpowiednio do zbóż wywożonych jako napoje alkoholowe.

(8)

Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

29.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 199/58

(1)

Artykuł 27 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 stanowi, iż różnica między cenami na rynku światowym produktów wymienionych w art. 1 ust. 1 lit. a), c), d), f), g) i h) tego rozporządzenia a cenami wewnątrz Wspólnoty może zostać pokryta refundacją wywozową, gdy produkty te są wywożone jako towary wymienione w załączniku V do wymienionego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1043/2005 z dnia 30 czerwca 2005 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 3448/93 w odniesieniu do systemu przyznawania refundacji wywozowych dla niektórych produktów rolnych wywożonych w postaci towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu oraz kryteriów dla ustalania wysokości kwot takich refundacji (2), określa produkty, dla których należy ustalić stawkę refundacji, stosowaną w przypadku, gdy produkty te są wywożone jako towary wymienione w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 1260/2001.

(3)

Zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1043/2005, stawkę refundacji ustala się co miesiąc na 100 kg każdego z rozpatrywanych produktów podstawowych.

(4)

Artykuł 27 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 stanowi, że refundacja wywozowa do produktu będącego składnikiem towaru nie może być wyższa niż ta obowiązująca w stosunku do tego samego produktu wywożonego bez dalszego przetwarzania.

(5)

Zważywszy na fakt, iż obecnie niemożliwe jest określenie sytuacji na rynku w ciągu kilku następnych miesięcy, refundacje, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, mogą być ustalone z wyprzedzeniem.

(6)

Ustalenie z wyprzedzeniem wysokich stawek refundacji może zagrozić zobowiązaniom podjętym w odniesieniu do refundacji, które mogą zostać przyznane do wywozów produktów rolnych należących do towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu. W takich sytuacjach, niezbędne jest zatem zastosowanie środków ostrożności, nie stanowiąc jednak przeszkody dla zawierania umów długoterminowych. Ustalenie określonej stawki refundacji dla celów ustalenia refundacji z wyprzedzeniem jest środkiem, który pozwala na osiągnięcie tych różnych celów.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

29.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 199/60

(1)

Zgodnie z art. 31 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 różnica między cenami w handlu międzynarodowym produktów określonych w art. 1 wymienionego rozporządzenia a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe w ramach ograniczeń wynikających z porozumień zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu.

(2)

Zgodnie z postanowieniami rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 refundacje do produktów określonych w art. 1 wymienionego rozporządzenia, wywiezionych w stanie naturalnym, powinny zostać ustalone, uwzględniając:

(3)

Zgodnie z art. 31 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 ceny we Wspólnocie ustalane są z uwzględnieniem obecnych cen, które są najkorzystniejsze w odniesieniu do wywozu, a ceny w handlu międzynarodowym ustalane są z uwzględnieniem w szczególności:

(4)

Według art. 31 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 sytuacja na rynku światowym lub specyficzne wymagania pewnych rynków mogą uczynić koniecznym zróżnicowanie refundacji do produktów określonych w art. 1 wymienionego rozporządzenia w zależności od miejsca przeznaczenia.

(5)

Artykuł 31 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 przewiduje, że lista produktów, do których udziela się refundacji wywozowej, i wysokość tej refundacji są ustalane nie rzadziej niż raz na cztery tygodnie. Wysokość refundacji może jednak być utrzymana na tym samym poziomie przez ponad cztery tygodnie.

(6)

Zgodnie z art. 16 rozporządzenia Komisji (WE) nr 174/1999 z dnia 26 stycznia 1999 r. ustanawiającego specjalne szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 804/68 w odniesieniu do pozwoleń na wywóz i refundacji wywozowych do mleka i przetworów mlecznych (2), refundacja przyznana na przetwory mleczne z dodatkiem cukru odpowiada sumie dwóch składników; celem pierwszego jest uwzględnienie ilości produktu mlecznego, wyliczany jest on przez pomnożenie podstawowej stawki refundacji przez zawartość produktu mlecznego w całym produkcie; celem drugiego jest uwzględnienie ilości dodanej sacharozy, wyliczany jest on przez pomnożenie zawartości sacharozy w całym produkcie przez podstawową stawkę refundacji obowiązującą w dniu wywozu produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/2001 z dnia 19 czerwca 2001 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (3). Niemniej jednak ten ostatni składnik jest uwzględniany, wyłącznie w przypadku gdy sacharoza dodana do produktu została wytworzona z cukru z buraków lub trzciny ze zbiorów pochodzących z obszaru Wspólnoty.

(7)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 896/84 (4), przewiduje uzupełniające przepisy w odniesieniu do przyznawania refundacji w trakcie przechodzenia z jednego roku gospodarczego na drugi. Te postanowienia przewidują możliwość zróżnicowania refundacji w zależności od daty wytworzenia przetworów.

(8)

W celu wyliczenia wysokości refundacji do serów topionych należy przewidzieć, że w przypadku gdy została dodana kazeina i/lub kazeiniany, nie należy uwzględniać tej ilości.

(9)

Określając produkty i miejsca przeznaczenia kwalifikujące się do refundacji, należy wziąć pod uwagę, iż z jednej strony, konkurencyjna pozycja niektórych produktów Wspólnoty nie uzasadnia pobudzania ich wywozu, a z drugiej, że geograficzna bliskość niektórych terytoriów może stwarzać ryzyko zakłóceń w handlu i nadużyć.

(10)

Zastosowanie tych zasad do aktualnej sytuacji rynkowej na rynku mleka i przetworów mlecznych, a w szczególności do cen tych przetworów we Wspólnocie i na rynku światowym prowadzi do ustalenia refundacji do tych przetworów w wysokości określonej w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,