A.

mając na uwadze, że realizacja polityki UE charakteryzuje się głównie „wspólnym zarządzaniem” przez Komisję i Państwa Członkowskie,

B.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 53 ust. 3 rozporządzenia finansowego w przypadku, gdy Komisja wykonuje budżet przy wspólnym zarządzaniu, „zadania wykonawcze przekazywane są Państwom Członkowskim”; oraz mając na uwadze, że Państwa Członkowskie muszą działać zgodnie z wytycznymi przyjętymi przez Unię,

C.

podkreślając ponownie (7), iż procedura udzielenia absolutorium jest procesem mającym na celu m.in. usprawnienie zarządzania finansami w UE poprzez usprawnienie podstaw procesu decyzyjnego w świetle sprawozdań Trybunału Obrachunkowego oraz odpowiedzi i opinii instytucji,

D.

zważywszy, że zgodnie z Traktatem Komisja posiada prawo inicjatywy, oraz że ostateczna odpowiedzialność finansowa za wykonanie budżetu jest niepodzielna i spoczywa, z uwzględnieniem zasady pomocniczości zgodnie z Traktatem z Maastricht, na Komisji zgodnie z art. 274 Traktatu, a zatem należy ustanowić odpowiednie kontrole funduszy wspólnotowych,

E.

mając na uwadze, że Komisja jest przede wszystkim zainteresowana zapewnieniem, że przepisy dotyczące nadzoru są w pełni przestrzegane,

1.

ubolewa nad mylącym sprawozdaniem Trybunału dotyczącym zaległych zobowiązań z tytułu funduszy strukturalnych, które na koniec 2003 r. były równe kwocie „pięcioletnich płatności przy obecnej stopie wydatkowania, …” (0.6.), ponieważ kwota ta obejmuje transze za lata 2004–2006, które nie mogły być zadysponowane w 2003 r.; przypomina, że niewykorzystane fundusze są zwracane pod koniec danego okresu Państwom Członkowskim;

2.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wprowadzanie zasady n +2 (rok danego zobowiązania +2) znacznie przyczyniło się do rozwiązania tego problemu, dzięki czemu w ciągu dwóch ostatnich lat wykorzystano ponad 99 % funduszy strukturalnych;

3.

zachęca Komisję, mając także na uwadze nową Perspektywę Finansową po roku 2006, do znalezienia równowagi pomiędzy przygotowywaniem polityki a procesem rozliczania za jej właściwą realizację oraz wzywa Komisję do przeprowadzenia krytycznej analizy w postaci ponownego rozpatrzenia podziału sił wewnątrz Komisji (ustanawianie zarządzania) oraz procesów administracyjnych;

4.

zachęca ponadto Komisję do włączenia kosztów realizacji i kosztów administracyjnych, ponoszonych przez Państwa Członkowskie i ostatecznych beneficjentów, do rozszerzonej oceny oddziaływania nowych rozporządzeń, co stworzy system gwarantujący zachowanie równowagi, w celu utrzymania kosztów realizacji i kosztów administracyjnych w możliwych do przyjęcia granicach;

5.

zauważa, iż, pomijając konsekwencje braku skutecznych procedur kontroli wewnętrznej dla różnych dochodów i zaliczek, Trybunał wyraża opinię, iż skonsolidowane sprawozdanie roczne Wspólnot Europejskich oraz dołączone informacje dodatkowe wiernie odzwierciedlają przychody i wydatki Wspólnot za rok 2003 i ich sytuację finansową na koniec roku (oświadczenie o wiarygodności, ust. II i III);

6.

zwraca uwagę na następujące fragmenty ze „Sprawozdania rocznego dla organu udzielającego absolutorium w sprawie kontroli wewnętrznych przeprowadzonych w 2003 r.” (8) w zakresie systemów informatycznych księgowości i zarządzania;

i stwierdza, że sformułowanie wskazuje na to, że:

7.

ubolewa, że podział uprawnień w strukturze zarządzania w Komisji umniejsza rolę księgowego w gromadzeniu informacji na temat ksiąg, które otrzymuje od intendentów; wierzy, że księgowy powinien przyjąć całkowitą odpowiedzialność za spójność ksiąg w odniesieniu do całej instytucji, zamiast polegać wyłącznie na więcej niż trzydziestu indywidualnie wyznaczonych intendentach;

8.

oczekuje, że księgowy podpisze się pod księgami – a nie tylko pod notatką załączoną do nich – przyjmując w ten sposób odpowiedzialność osobistą za przedstawione w nich dane liczbowe oraz, w przypadku poczynionych zastrzeżeń, wyjaśni dokładnie ich charakter i zakres; podkreśla różnicę między formalnym przyjęciem ksiąg przez kolegium, a zatwierdzeniem ksiąg, jako rzetelnego i zgodnego z prawdą rejestru przez księgowego; wzywa Komisję – ponownie (9) – do złożenia niezbędnych projektów legislacyjnych zmieniających rozporządzenie finansowe i/lub przepisy wykonawcze do niego;

9.

ubolewa nad oporem Komisji dotyczącym zwiększenia uprawnień księgowego; podkreśla, że poświadczanie ksiąg rachunkowych jest podstawowym elementem struktury kontroli, oraz że dopóki tego właśnie elementu będzie brakować, inne elementy w całej strukturze kontroli będą w znacznym stopniu osłabione; zgadza się z główną ideą niedawnej reformy zarządzania finansami w Komisji, która miała na celu przekazanie indywidualnej odpowiedzialności każdemu Dyrektorowi Generalnemu; jest jednak przekonany, że oświadczenia o wiarygodności składane przez Dyrektorów Generalnych muszą zostać poparte ogólnym oświadczeniem o wiarygodności składanym przez księgowego, który ponosi pełną odpowiedzialność i dysponuje środkami koniecznymi do wypełnienia tego obowiązku;

10.

oczekuje od Komisji objęcia przeglądem rozporządzenia finansowego przepisów, które nakładają na księgowych obowiązek poświadczania ksiąg rachunkowych, np. na podstawie zatwierdzania systemowego lub kontroli wyrywkowych; uważa, że stanowisko księgowego należy podnieść do rangi Dyrektora Finansowego (CFO), dzięki czemu przyjmie on rolę kierowniczej instytucjonalnej przeciwwagi dla 39 służb instytucji, oraz że jego obecna rola, w której dokonuje jedynie wyjątkowo formalistycznego potwierdzenia informacji księgowych otrzymanych od Dyrektorów Generalnych bez możliwości zgłaszania zastrzeżeń w sytuacjach, w których są one konieczne (art. 61 rozporządzenia finansowego), jest sprzeczne z celem reformy zarządzania finansami;

11.

podkreśla, że podniesienie rangi księgowego nie oznacza cofnięcia się do starego systemu, w którym ówczesny „kontroler finansowy” dysponował uprawnieniami kontrolnymi w stosunku do płatności i zobowiązań, a także prowadził uprzednie kontrole transakcji; podkreśla różnicę między starym systemem, a postulatem podniesienia rangi księgowego w taki sposób, aby mógł on dokonywać uprzednich kontroli systemu oraz kontroli ex-post na miejscu w odniesieniu do transakcji; ubolewa nad faktem, że Komisja nadal wysuwa mylny i błędny argument, zgodnie z którym podniesienie rangi księgowego w strukturze kontroli jest krokiem wstecz w kierunku starego systemu, a podpisywanie przez księgowego ksiąg rachunkowych jest czystą formalnością;

12.

informuje Komisję, że nie może zaakceptować jakichkolwiek czysto kosmetycznych zmian w odniesieniu do roli księgowego; oczekuje, że rozporządzenie finansowe będzie zawierać wymóg składania przez księgowego oświadczenia, w którym na własną odpowiedzialność – i nie w oparciu o informacje otrzymane od Dyrektorów Generalnych – oświadczy on, że obecne księgi są prawdziwym i rzetelnym odzwierciedleniem stanu faktycznego i że transakcje były prawidłowe i zgodne z prawem;

13.

nie potrafi zrozumieć, w jaki sposób Trybunał Obrachunkowy może wydawać przez 10 lat negatywne oświadczenie o wiarygodności środków na pokrycie płatności, podczas gdy jednocześnie udziela de facto opinii bez zastrzeżeń w sprawie kont ogólnych Komisji; doceniłby krótkie, pisemne wyjaśnienie sporządzone przez Trybunał w tej sprawie;

14.

przypomina, iż dnia 17 grudnia 2002 r. Komisja przyjęła plan działań dotyczący zmodernizowania systemu księgowego Wspólnot Europejskich, który powinien zacząć funkcjonować od 1 stycznia 2005 r.; podkreśla, iż stworzenie bilansu otwarcia jest niezbędne dla udanego przejścia z systemu opartego na zasadzie kasowej na system oparty na zasadzie memoriałowej;

15.

zauważa z niezadowoleniem, iż, po raz kolejny, Trybunał „nie udzielił uzasadnionego zapewnienia, iż systemy nadzoru i kontroli znaczących obszarów budżetu zostały skutecznie wdrożone [przez Państwa Członkowskie] tak, aby umożliwić zarządzanie ryzykiem związanym z legalnością i prawidłowością podstawowych operacji” (0.4.);

16.

przypomina poszczególne wnioski Trybunału dotyczące wydatkowania:

17.

zauważa, iż ustalenia Trybunału jasno wskazują, że główne problemy związane z legalnością i prawidłowością podstawowych transakcji istnieją przede wszystkim na poziomie Państw Członkowskich, a w mniejszym stopniu na poziomie Komisji;

18.

wyraża pogląd, iż w przypadkach wymagających wspólnego zarządzania środkami Wspólnoty, Komisja musi natychmiast znaleźć rozwiązania usprawniające kwestię odpowiedzialności na poziomie Państw Członkowskich poprzez skuteczne rozwiązanie problemu „ryzyka delegacji”, które wynika z faktu, iż Komisja ponosząc ostateczną odpowiedzialność za wszystkie swoje wydatki w ramach wykonania budżetu, jest również odpowiedzialna w przypadku wspólnego zarządzania środkami unijnymi z Państwami Członkowskimi;

19.

zauważa, że podczas gdy wykonanie większej części budżetu UE należy do Państw Członkowskich, ostateczną odpowiedzialność za wykonanie budżetu i, co za tym idzie, odpowiedzialność za środki kontroli w Państwach Członkowskich i samej Komisji, z uwzględnieniem zasady pomocniczości zgodnie z Traktatem z Maastricht, ponosi Komisja Europejska;

20.

zauważa, że rozróżnienie pomiędzy finansowaniem i realizacją polityki Wspólnoty powoduje powstanie tzw. „ryzyka delegacji”, które dotyczy takich kwestii jak:

21.

wyraża pogląd, iż problemy te nie mogą być rozwiązane wyłącznie przez centralnie narzucone kontrole i że obecna sytuacja wyraźnie wskazuje na potrzebę stworzenia nowych instrumentów pozwalających Komisji na lepszy wgląd w systemy zarządzania i kontroli w Państwach Członkowskich; uważa, że tylko wystarczająco wszechstronne uprzednie ujawnianie w postaci formalnej Deklaracji ujawniania oraz doroczne oświadczenia o wiarygodności ex-post dotyczące legalności i prawidłowości transakcji leżących u ich podstaw, przedstawiane przez najwyższe organy polityczne i zarządzające (minister finansów) każdego z Państw Członkowskich, zgodnie z wielokrotnymi sugestiami Wydziału Audytu Wewnętrznego Komisji (10), umożliwią Komisji spełnienie swoich obowiązków określonych w art. 274 Traktatu;

22.

zachęca Komisję do przedłożenia przed 1 października 2005 r. wstępnego sprawozdania przedstawiającego mapę drogową dotyczącą protokołu z Państwami Członkowskimi, w którym organ zarządzający (minister finansów) przed uruchomieniem środków będzie corocznie poświadczał funkcjonowanie odpowiednich systemów kontroli, umożliwiających złożenie przed Komisją właściwego zapewnienia dla celów odpowiedzialności;

23.

zaleca, aby w treści dorocznej Deklaracji ujawniania znalazły się:

zaleca ponadto, aby sprawozdanie to określało prawo Komisji do kontroli Deklaracji ujawniania oraz ustanawiało bezsporne i zgodne z prawem upoważnienie do nakładania kar mających wpływ na całość środków udzielanych danemu Państwu Członkowskiemu w przypadku nieodpowiedniego ujawnienia;

24.

uważa za niewłaściwe decydowanie o przydziale środków dla polityki wspólnego zarządzania na okres po roku 2007, bez udzielenia konkretnej odpowiedzi na uwagi Trybunału Obrachunkowego i bez znaczącej poprawy mechanizmów kontroli w Państwach Członkowskich;

25.

informuje Komisję i Radę o trudnościach związanych z zawarciem Porozumienia Międzyinstytucjonalnego w sprawie nowej Perspektywy Finansowej, dopóki najwyższe organy polityczne i zarządzające Państw Członkowskich (minister finansów), jak stanowią ust. 20–22 w pełni nie zaakceptują zasady przedstawiania deklaracji dotyczącej ujawnienia i dopóki wprowadzenie w życie owej zasady nie stanie się priorytetem;

26.

wyraża pogląd, iż postęp w zakresie zarządzania finansami Unii Europejskiej nie będzie możliwy bez aktywnego udziału Państw Członkowskich i że „udział” ten musi mieć swoją podstawę na poziomie politycznym;

27.

jest przekonany, iż ministrowie finansów będą woleli utworzyć prawidłowo działające systemy nadzoru i kontroli niż ponosić ryzyko tłumaczenia się przed swoimi Parlamentami, dlaczego z budżetu krajowego trzeba zwrócić Unii Europejskiej znaczne kwoty pieniędzy;

28.

wzywa Komisję, aby była bardziej rygorystyczna, jeżeli chodzi o jej nadzór nad agencjami płatniczymi, i mniej tolerancyjna wobec niekompetencji, poprzez uwzględnienie możliwości:

29.

przypomina, że od momentu wejścia w życie Traktatu z Maastricht Trybunał jest zobowiązany do corocznego przedkładania Parlamentowi i Radzie oświadczenia o wiarygodności (znanego jako „DAS”, będącego skrótem z języka francuskiego „Déclaration d’Assurance”) rachunków, jak również legalności i prawidłowości transakcji leżących u ich podstaw;

30.

podkreśla, że decyzja co do kryteriów i metody, zgodnie z którą Trybunał mógłby wydać DAS, pozostała w gestii Trybunału i nie jest z góry określona przez ustawodawcę;

31.

przypomina, iż pierwotnie Trybunał opierał swoją opinię z badania całkowicie na metodzie statystycznej, która polegała na bezpośrednim badaniu kontrolnym całości próby i ekstrapolacji najbardziej prawdopodobnego wskaźnika błędu;

32.

podsumowuje w następujący sposób niektóre z ograniczeń właściwych dla DAS i jego istotę, z uwzględnieniem, iż elementy te muszą zostać wzięte pod uwagę podczas oceny wyników analizy DAS i wpływu tych wyników na decyzję o udzieleniu absolutorium, a także możliwe przyszłe udoskonalenia metodologii DAS:

33.

przyznaje, że w ostatnich latach Trybunał Obrachunkowy wykazał się pewną świadomością zgłaszanej krytyki i podjął starania, aby zreformować metodologię DAS poprzez poszerzenie podstawy do jej ewaluacji;

34.

zauważa, że globalne DAS jest obecnie wynikiem konsolidacji określonych ocen dotyczących środków własnych i każdego operacyjnego rozdziału perspektywy finansowej oraz że oceny sektorowe są teraz oparte na czterech źródłach informacji:

35.

zauważa, że kluczowe pytanie w kontekście DAS powinno brzmieć: czy systemy nadzoru i kontroli, które zostały wdrożone na poziomie wspólnotowym i krajowym dają Komisji uzasadnione zapewnienie co do legalności i prawidłowości podstawowych transakcji;

36.

zachęca Trybunał do dalszego ulepszania prezentacji globalnego oświadczenia o wiarygodności oraz ocen cząstkowych poprzez dalsze dążenie do bardziej wszechstronnego opisu zastrzeżeń oraz do zawarcia jaśniejszych i bardziej sprecyzowanych informacji na temat słabości w różnych sektorach i Państwach Członkowskich celem stworzenia, według kryterium ryzyka, listy zastrzeżeń, które będzie można następnie monitorować;

37.

rozumie, że celem zbadania próby transakcji nie jest już obliczenie najbardziej prawdopodobnego wskaźnika błędu i że wyniki uzyskane w trakcie badania w nowym podejściu brane są pod uwagę razem z wynikami uzyskanymi w pozostałych trzech filarach;

38.

zachęca Trybunał – w celu ocenienia, czy nowe podejście jest fundamentalnie różne od początkowego podejścia – do dostarczenia dalszych informacji dotyczących związku pomiędzy czterema źródłami informacji w tworzeniu ocen sektorowych;

39.

zachęca Trybunał do szczegółowego wyjaśnienia stopnia, do jakiego był w stanie uzyskać wyniki kontroli „innych audytorów” i ich znaczenia w opinii wydanej przez Trybunał; zwraca uwagę na brak odwołań do wyników innych audytorów w sprawozdaniu rocznym; wyraża szczególną chęć zapoznania się z informacjami na temat wyników i trudności dotyczących współpracy z „innymi audytorami” w różnych Państwach Członkowskich, jako że „inni audytorzy” to również krajowe organy kontroli, które są całkowicie autonomiczne w stosunku do instytucji europejskich;

40.

uważa, iż pomimo że jest to krok w dobrym kierunku, obecna reforma DAS nie wystarczy, aby zniwelować ograniczenia i braki wymienione powyżej; wyraża zadowolenie, że nowe podejście daje możliwość lepszego wglądu w prawidłowość w poszczególnych sektorach, jednak żałuje, iż wgląd w prawidłowość wydatków poszczególnych Państw Członkowskich jest nadal niewystarczający; wyraża pogląd, iż DAS jest nadal instrumentem zbytnio opartym na analizie transakcji i pojedynczych błędach; uważa zatem, iż analiza funkcjonowania systemów nadzoru i kontroli powinna być wzmocniona w celu zaproponowania konkretnych ulepszeń takich systemów i zidentyfikowania źródeł stwierdzonych luk;

41.

zachęca Trybunał do dalszego udoskonalania jakościowego podejścia DAS w celu uwzględnienia wieloletniego charakteru licznych programów i odpowiadających im kontroli wyrównujących takich jak kontrole ex-post i rozliczenie korekt księgowych, które służą ochronie budżetu UE poprzez odzyskanie nieprawidłowych płatności; zwraca się do Trybunału z prośbą o przedstawienie sprawozdania specjalnego dotyczącego tej ważnej kwestii, które by wyjaśniało związek pomiędzy kontrolami ex-ante i ex-post;

42.

podkreśla, że chociaż kontrole wyrównujące są ważnym elementem systemów i kontroli nadzoru, to nie mogą rekompensować braków w tych systemach i kontrolach lub wręcz w samej treści polityki;

43.

wyraża żal z powodu rosnącej liczby odwołań do orzeczeń wstępnych odnośnie do interpretacji i ważności prawa wspólnotowego; podkreśla, że bardzo ważne jest, by unikać uchwalania ustawodawstwa wspólnotowego niskiej jakości z powodu negatywnego wpływu, jaki ma ono na działalność Unii, i ponieważ prowadzi to do wątpliwości prawnych wśród osób fizycznych, instytucji i przedsiębiorstw podlegających mu w Państwach Członkowskich; zauważa, iż jednoznaczne oświadczenie Trybunału dotyczące ramowych programów badawczych, w którym napisano, iż „[znaczące błędy w legalności i prawidłowości w zakresie płatności] będą się powtarzać, jeśli zasady rządzące programami nie zostaną zweryfikowane” (oświadczenie o wiarygodności, ust. VI lit. c));

44.

zachęca Komisję do zmniejszenia ryzyka błędów we wnioskach o finansowanie wspólnotowe przez zapewnienie, że prawodawstwo wspólnotowe będzie zawierało jasne, wykonalne zasady dotyczące kwalifikowalności kosztów, oraz że wymaga to nałożenia proporcjonalnych i odstraszających kar administracyjnych, jeżeli okaże się, że wysokość kosztów kwalifikowalnych została zawyżona;

45.

przypomina, iż w rozdziale 48 swojej decyzji z dnia 10 kwietnia 2002 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2000 (12), zobowiązał Trybunał do przedłożenia opinii „w sprawie możliwości wprowadzenia modelu pojedynczej kontroli dla budżetu Unii Europejskiej, w którym każdy poziom kontroli opiera się na poziomie poprzednim, w celu zmniejszenia obciążenia podmiotu kontrolowanego oraz podniesienia jakości działań kontrolnych bez uszczerbku dla niezależności właściwych organów kontroli”;

46.

przypomina także, że Komisja została zobowiązana tą samą decyzją do sporządzenia sprawozdania na ten sam temat i zauważa, że Komisja nie wywiązała się jeszcze z tego zadania;

47.

przyjmuje opinię Trybunału nr 2/2004 (13) w sprawie modelu „pojedynczej kontroli”, którą uważa za bardzo ważny wkład w debatę na temat DAS i która z tego powodu zasługuje na uważną lekturę przez wszystkich, których dotyczy; zauważa, iż opinia ta nie skupia się wyłącznie na kwestii modelu „pojedynczej kontroli”, który w sensie dosłownym oznacza, iż dana transakcja podlega tylko jednemu badaniu przez jeden organ, lecz przede wszystkim na kwestii stworzenia „wspólnotowych ram kontroli wewnętrznej (CICF)” (ust. 3);

48.

zwraca uwagę ze szczególnym zainteresowaniem na zalecenia Trybunału dotyczące skutecznych i efektywnych ram kontroli wewnętrznej:

49.

zastanawia się, dlaczego, w świetle ciągłej krytyki wymierzonej w tradycyjne podejście DAS przez ostatnie 10 lat, zalecenia te nie zostały opublikowane dużo wcześniej;

50.

wyraża pogląd, iż zaproponowana struktura wspólnotowych ram kontroli wewnętrznej może stanowić ważny instrument w osiągnięciu lepszych i bardziej efektywnych systemów kontroli i nadzoru, a przez to przyczynić się do tak potrzebnej modernizacji metodologii DAS;

51.

podkreśla, że odpowiedzialność za wykorzystanie środków UE rozpoczyna się od Państw Członkowskich, i że deklaracje ujawnienia, jak stanowią ust. 16 do 18, składane przez najwyższe organy polityczne i zarządzające (minister finansów) każdego Państwa Członkowskiego muszą w konsekwencji stanowić integralną część wspólnotowych ram kontroli wewnętrznej;

52.

zauważa, że wspólnotowe ramy kontroli wewnętrznej są – jak wskazuje ich nazwa – usytuowane w obszarze „kontroli wewnętrznej” i z tego względu nie zajmują się kwestią graczy w obszarze „audytu zewnętrznego”;

53.

wyraża żal z powodu braku przedłożenia przez Trybunał śmiałych propozycji dotyczących udziału krajowych organów kontroli w podniesieniu przejrzystości i odpowiedzialności (kluczowych elementów dobrej administracji publicznej) na poziomie Państw Członkowskich, szczególnie że wyniki kontroli Trybunału wyraźnie wskazują, że właśnie tam są one najbardziej potrzebne;

54.

zauważa i przyjmuje z zadowoleniem inicjatywę Trybunału Obrachunkowego Holandii dotyczącą corocznej publikacji „Raportu Trendów UE”, który bada finansowe zarządzanie w Unii Europejskiej i prezentuje opinię na temat monitorowania i kontroli wykorzystania środków unijnych w Holandii (15); pragnąłby zachęcić do takiej inicjatywy również inne krajowe organy kontroli;

55.

zachęca Komisję do rozpoczęcia rozmowy z organem udzielającym absolutorium, Radą oraz – z należnym szacunkiem dla jego niezawisłości – Trybunałem Obrachunkowym jako obserwatorem, oraz do sporządzenia planu działania w celu jak najszybszego wdrożenia wspólnotowych ram kontroli wewnętrznej;

56.

dalej zachęca Komisję do upewnienia się, że szczegółowe propozycje określające ramy prawne projektów polityki przedstawionych przez Komisję w ramach projektu politycznego Unii do roku 2013 w pełni uwzględniają elementy zawarte we „Wspólnotowych ramach kontroli wewnętrznej” oraz zasadę rocznych Deklaracji ujawnienia, składanych przez najwyższe organy polityczne i zarządzające (ministra finansów) każdego Państwa Członkowskiego, jak stanowią ustępy 21–23 powyżej;

57.

zachęca Trybunał Obrachunkowy do poinformowania właściwej komisji Parlamentu Europejskiego o zgodności projektów Komisji ze „Wspólnotowymi ramami kontroli wewnętrznej” oraz zasadą rocznych deklaracji ujawnienia;

58.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał Obrachunkowy „stwierdził, iż po raz pierwszy Komisja przedłożyła analizę stopnia zapewnionej wiarygodności dzięki systemom nadzoru i kontroli co do legalności i prawidłowości podstawowych transakcji” oraz że przyjęła „odpowiedzialność za wykonanie budżetu … poprzez przyjęcie, jako własnych, oświadczeń oddelegowanych urzędników zatwierdzających” (ust. 1.58 sprawozdania rocznego Trybunału Obrachunkowego za rok 2003);

59.

zauważa jednakże, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził (patrz: ust. 1.69, tabela 1.2, ust. 5.57–5.62, 7.48, 8.36 oraz 8.38), iż „zakres zastrzeżeń wysuwanych przez niektóre departamenty jest trudny do zaakceptowania i niewystarczająco uzasadniony w świetle zapewnień zawartych w oświadczeniach”, oraz że pomimo pewnego postępu „roczne sprawozdania z działalności i oświadczenia dyrektorów generalnych nie mogą służyć jako systemowa podstawa wniosków wysuniętych z różnych obszarów perspektywy finansowej” (patrz: rozdział 1.71 oraz tabela 1.2);

60.

zachęca Komisję do uwzględnienia wyżej wymienionych uwag Trybunału Obrachunkowego i do przedstawiania w każdym rocznym sprawozdaniu z działalności podjętych działań w celu ograniczenia ryzyka błędu w podstawowych transakcjach wraz z oceną ich efektywności; oczekuje, iż działania te będą prowadzić do lepszego ogólnego zrozumienia rodzajów ryzyka i do wzmocnienia kultury zarządzania ryzykiem wśród Dyrektorów Generalnych Komisji; zauważa jednakże, iż, aby to osiągnąć, należy stworzyć wspólną centralną metodologię zarządzania ryzykiem;

61.

wzywa także Komisję do wzmocnienia rocznego sprawozdania z działalności oraz procesu syntezy sprawozdania, a także jego wymowy co do zapewnienia, na podstawie którego Trybunał Obrachunkowy może sformułować oświadczenie o wiarygodności; przyznaje, iż zostały już powzięte pierwsze kroki, aby ulepszyć zrozumienie tego procesu i pogłębić znaczenie rocznych sprawozdań z działalności, zastrzeżeń, i oświadczeń; wzywa Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na kwestię ulepszenia sprawozdań oraz wzmocnienia dalszych działań będących wynikiem spostrzeżeń w nich zawartych; zachęca w szczególności Komisję do wyjaśnienia definicji wątpliwości, zastrzeżeń i innych uwag w rocznych sprawozdaniach z działalności, które mogą wskazywać na wyjątki od reguł;

62.

zachęca Komisję do zamiany rocznego sprawozdania podsumowującego na skonsolidowane oświadczenie o wiarygodności w sprawie kontroli finansowej i zarządzania w Komisji, jako całości;

63.

zachęca Trybunał Obrachunkowy do wskazania warunków koniecznych, które pozwolą mu na szersze uwzględnienie rocznych sprawozdań z działalności i oświadczeń w formułowaniu oświadczenia o wiarygodności;

64.

wzywa Komisję do zapewnienia za pomocą kompletnych programów szkoleniowych i informacyjnych, że wszyscy jej urzędnicy znają procedury w procesie zależnym od hierarchii, umożliwiające im zawiadamianie o wszelkich podejrzeniach co do przestępstw lub niegospodarności, a jeżeli to konieczne, za pomocą procedur dla informatorów;

65.

zachęca Komisję do przedstawienia szacunków co do wskaźnika błędu według sektora oraz Państwa Członkowskiego przy pomocy wyników badań już przeprowadzonych oraz kontroli realizowanych przez Państwa Członkowskie, jak również analizy jakości informacji przedstawionych przez Państwa Członkowskie oraz do opublikowania wyników w rocznych sprawozdaniach z działalności i podsumowaniach rocznych sprawozdań w celu przedstawienia jasnego obrazu jakości systemów administracyjnych w Państwach Członkowskich w odniesieniu do odpowiedzialności przed UE;

66.

zachęca Trybunał Obrachunkowy do zawarcia w uwagach do DAS swojej oceny poprawności informacji przedstawionych przez Komisję i poszczególne Państwa Członkowskie oraz do oceny poczynionego postępu;

67.

zwraca się do Komisji o przegląd rozporządzenia finansowego w celu poprawy jego stosowania i zrozumiałości oraz do zwiększenia skuteczności kontroli poprzez krytyczną analizę jakości i ilości planowanych kontroli;

68.

przypomina poszczególnym komisarzom o ich politycznej odpowiedzialności za zapewnienie, że podlegające im Dyrekcje Generalne są dobrze zarządzane, oraz ponawia sugestię, że w ramach każdego gabinetu na doradcy spoczywa szczególna odpowiedzialność m.in. za monitorowanie wszystkich sprawozdań z kontroli (zgodnie z projektem rezolucji Parlamentu P5_TA(2004) 0372 w sprawie Eurostatu z dnia 22 kwietnia 2004 r.) (16), w przypadku gdy wczesne ostrzeżenia o problemach zostały w przeszłości zignorowane;

69.

zauważa, że systematyczne nakładanie sankcji na Państwa Członkowskie spowodowało niechęć Państw Członkowskich do ujawniania problemów związanych z realizacją; zwraca się do Komisji o pobudzenie i poświęcenie większej uwagi edukacyjnemu elementowi kontroli finansowych poprzez wspieranie wymiany informacji między Państwami Członkowskimi, analizę porównawczą, uczestnictwo krajowych audytorów w zespołach audytorskich i wspólne inwestycje w lepsze systemy komputerowe, a także przez wykonywanie kontroli profilaktycznych, których celem jest raczej udzielenie porady, a nie nałożenie sankcji;

70.

oczekuje, iż Komisja w swoim raporcie uzupełniającym przedstawi szczegółowo działania przyjęte i wdrożone w ramach realizacji uwag i zaleceń Trybunału Obrachunkowego zawartych w sprawozdaniu rocznym za 2003 r. oraz w sprawozdaniach rocznych za poprzednie trzy lata (2002–2001–2000); zwraca się do Komisji o przedstawienie w tym samym raporcie szczegółowej listy i harmonogramu planowanych działań w przypadkach, gdzie nie powzięto/wdrożono jeszcze żadnych środków;

71.

zachęca Trybunał Obrachunkowy do sporządzenia rocznego sprawozdania z własnej działalności, zdolności do osiągnięcia celów produkcyjnych, kosztów jednostkowych, znaczących obszarów rozwoju oraz innych ważnych czynników mających wpływ na wyniki pracy instytucji; zauważa, iż takie sprawozdanie z wyników pracy byłoby doskonałym sposobem publikowania informacji na temat modernizacji DAS oraz innych zmian w podejściu do kontroli Trybunału;

72.

zachęca dodatkowo Trybunał Obrachunkowy do zbadania możliwości opublikowania podręcznika kontroli oraz informacji na temat podejścia DAS na swoich stronach internetowych;

73.

przyjmuje z zadowoleniem zamiar Rady dotyczący „dalszego umacniania podejścia do pytań kontroli i do kontroli finansowej w celu stworzenia bardziej prawidłowego i efektywnego procesu monitoringu zaleceń Rady co do absolutorium” (17);

74.

zachęca Trybunał Obrachunkowy do organizowania corocznie pewnej liczby „audytów porównawczych” pozycji wydatków delegowanych z przeznaczeniem do publikacji następnie w specjalnych sprawozdaniach, podczas których:

oraz zachęca Trybunał do organizowania dalszych audytów w określonym terminie w przyszłości w celu monitorowania postępu;

75.

wzywa Radę do współpracy z Parlamentem i Radą, aby nadać priorytet ustanowieniu kompleksowych ram kontroli i audytu oraz aby zapewnić polityczny impuls, którego ustanowienie owych ram wymaga, poprzez powołanie eksperckiej grupy wysokiego szczebla, której zadaniem będzie:

76.

będzie zachęcać przedstawiciela Rady do corocznego informowania właściwej komisji na temat postępu prac grupy eksperckiej, w ten sposób zapewniając „stały” charakter działalności grupy;

77.

uważa za konieczne zbadanie, w jaki sposób krajowe organy kontroli mogą odgrywać bardziej czynną rolę w tym procesie, przy uwzględnieniu, że są to niezależne instytucje i nie zawsze posiadają wystarczającą fachową wiedzę w zakresie prawodawstwa UE; zachęca Trybunał Obrachunkowy do przekazania oceny (w tym VFM) wyników pracy Komitetu Kontaktowego Prezesów Najwyższych Organów Kontroli (the Contact Committee of the Presidents of the SAIs) Unii Europejskiej oraz Trybunału Obrachunkowego, jak również jego opinii na temat tego, czy poszerzenie struktur unijnych może wpłynąć na ożywienie roli tego organu;

78.

uważa ponadto, iż być może konieczne będzie rozważenie reformy obecnej struktury i funkcjonowania „przeciążonego pod względem liczby urzędników wyższego szczebla” Trybunału Obrachunkowego; przypomina, iż Trybunał obecnie liczy 25 członków i zatrudnia 736 pracowników, z których 325 to biegli rewidenci (stopnia A i B), z czego 275 (stopnia A i B) pracuje w grupach kontroli i 50 (stopnia A) w gabinetach politycznych Państw Członkowskich;

79.

wyraża żal, iż ze względu na ograniczenia czasowe nie jest w stanie poświęcić zaleceniom Rady należytej im uwagi oraz zachęca Komisję do przekazania dalej – a Radę do przyjęcia – następującego projektu zmian do art. 145 ust. 1 rozporządzenia finansowego:

„Parlament Europejski, po zapoznaniu się z zaleceniem Rady kwalifikowaną większością głosów udzieli Komisji absolutorium z wykonania budżetu za rok n przed 30 czerwca roku n +2”;

80.

zachęca Przewodniczącego, aby w swojej mowie do następnej Rady Europejskiej poruszył kwestię potrzeby usprawnienia finansowego zarządzania funduszami Unii Europejskiej w Państwach Członkowskich;

81.

wskazuje, że stosunek zasobów własnych obliczonych na podstawie dochodu narodowego brutto stale się zwiększa i wkrótce będzie liczył 2/3 zasobów własnych; dlatego wyraźnie wspiera zalecenie Trybunału Obrachunkowego (ust. 3.48), aby Komisja przeprowadziła więcej bezpośrednich kontroli danych uzyskiwanych z rachunków narodowych;

82.

zachęca Państwa Członkowskie do terminowego, co trzy miesiące, zgłaszania przypadków nieprawidłowości jednocześnie akceptując fakt, iż w wyjątkowych wypadkach Państwa Członkowskie mogą wnioskować o odstępstwa; oczekuje, iż właściwe służby w Państwach Członkowskich będą odpowiednio obsadzone i przeszkolone oraz że wszystkie Państwa Członkowskie, w tym Niemcy, Grecja i Hiszpania, będą korzystały z elektronicznych systemów sprawozdawczych nie później niż od lipca 2005 r.; wzywa Komisję do poinformowania właściwych komisji o postępach dokonanych w tej dziedzinie najpóźniej do września 2005 r.;

83.

zauważa, że Komisja odpowiada za nieodzyskanie przynajmniej 1,12 mln EUR w okresie od 1971 r. do września 2004 r.; uważa to za sytuację nie do przyjęcia i wyraża pogląd, że zarówno Państwa Członkowskie, jak i Komisja nie dołożyły należytej staranności; oczekuje przedstawienia sprawozdania odpowiednio wcześnie przed przystąpieniem do procedury udzielania absolutorium za rok 2004 co do kwestii, w jaki sposób i w jakim terminie środki te zostaną odzyskane; zauważa, iż kwota 812 mln EUR jest obecnie przedmiotem sporów sądowych i być może również będzie podlegała odzyskaniu; oczekuje ponadto oceny wydajności 20 % „premii” uiszczanej płatniczej płaconej agencji za odzyskanie pełnej kwoty;

84.

wzywa Komisję do zaproponowania uproszczonych i bardziej spójnych zasad odzyskiwania w przygotowaniu do przeglądu rozporządzenia finansowego; oczekuje, że będzie konsultowany w tej kwestii przed sfinalizowaniem wniosku Komisji;

85.

zauważa, że Komisja do marca 2005 r. zakończy przegląd wszystkich z prawie 4 000 przypadków nieprawidłowości (442 znaczące przypadki i 3 500 mniej poważnych przypadków), do jakich doszło w wymienionym okresie;

86.

przyjmuje z zadowoleniem zamiar Komisji do uściślenia „czarnej listy”, która zawiera podmioty, które dopuściły się rocznych nieprawidłowości w kwocie powyżej 100 000 EUR;

87.

nalega, aby Komisja osiągnęła wymierny postęp poprzez wyznaczenie realnego kryterium mierzenia przyszłych dokonań oraz poprzez składanie regularnego sprawozdawania z postępów do właściwej w tym zakresie komisji;

88.

zwraca się do Komisji o poprawę monitorowania agencji płatniczych, które są odpowiedzialne za realizację wspólnej polityki rolnej; wskazuje, że przed akcesją agencje płatnicze w nowych Państwach Członkowskich podlegały zatwierdzeniu Komisji; żąda od Komisji, aby kontynuowała tę praktykę i aby składała Parlamentowi sprawozdanie dotyczące możliwości zatwierdzania agencji płatniczych przez Komisję w obecnych Państwach Członkowskich;

89.

zauważa, że w świetle braku wspólnych standardów krajowe bazy danych stworzone przez Państwa Członkowskie w ramach systemu identyfikacji i rejestracji nie dają możliwości wymiany danych; wyraża żal, iż brak ten stwarza potencjalne zagrożenie dla możliwości śledzenia transgranicznych ruchów bydła;

90.

przyznaje, iż obecne przepisy nie pozwalają Komisji na ustalenie wiążących reguł łączności pomiędzy krajowymi bazami danych; zachęca Komisję, w świetle wyników badań zawartych w sprawozdaniu specjalnym Trybunału Obrachunkowego, do przedłożenia projektu aktu prawnego poszerzającego uprawnienia Komisji do wprowadzania przepisów w życie tak, aby zapewnić kompatybilność krajowych baz danych;

91.

wzywa Komisję do udzielenia, w granicach istniejących ram prawnych, rad i wskazówek co do wymiany danych, w szczególności nowym Państwom Członkowskim, które dopiero tworzą swoje krajowe bazy danych;

92.

stwierdza, że zastąpienie obecnego systemu kolczykowania przez elektroniczny system identyfikacji nie tylko służyłoby dobru zwierząt, lecz także pozwoliłoby na zapewnienie możliwości śledzenia bydła po przewozie z jednego Państwa Członkowskiego do drugiego, gdyby dane przechowywane na elektronicznych urządzeniach zostały zharmonizowane; zwraca się z prośbą do Komisji o przedstawienie konkretnego projektu w zakresie wykorzystania elektronicznego systemu identyfikacji zamiast systemu kolczykowania; podkreśla, iż projekt taki powinien przyznawać Komisji uprawnienia do wprowadzenia przepisu w życie w celu szybszego stworzenia wspólnych standardów dotyczących informacji przechowywanych na poszczególnych urządzeniach elektronicznych; uważa, że technologia mająca na celu wprowadzenie systemu identyfikacji elektronicznej musi odpowiadać właściwym standardom, zanim system zostanie wprowadzony;

93.

zauważa, iż przepisy prawne Wspólnoty wymagają od Komisji przedkładania co trzy lata Parlamentowi i Radzie sprawozdania na temat stosowania środków mających na celu zwalczenie pryszczycy oraz wydatków, jakie w związku z tym ponosi Wspólnota; wyraża żal, iż do tej pory Komisja nie wywiązała się z tego obowiązku; zwraca się z prośbą do Komisji o przedkładanie takiego sprawozdania co trzy lata, poczynając od roku 2006; uważa, iż ocena taka powinna uwzględniać analizę kosztów i korzyści w strategii Wspólnoty;

94.

zwraca uwagę, że ściśle monitorowane powinna być nie tylko formalna transpozycja prawa, lecz także skuteczne jego wdrożenie przez Państwa Członkowskie; zwraca się do Komisji o dalsze zachęcanie do badań w dziedzinie szczepionek i metod przeprowadzania testów oraz o aktualizację badania dotyczącego zdolności służb weterynaryjnych w Państwach Członkowskich do zagwarantowania skutecznej kontroli chorób w odpowiednim czasie;

95.

zauważa, iż w ostatnich dziesięciu latach, ilość przewożonych zwierząt na jednolitym rynku znacznie się zwiększyła, natomiast problemy związane z możliwościami śledzenia pochodzenia zwierząt jak i zapewnienia dobrostanu zwierząt w trakcie przewozu nie zostały rozwiązane w sposób zadowalający; zwraca się do Komisji z prośbą o rozważenie zmniejszenia przewozów zwierząt dzięki wykorzystaniu lokalnych rzeźni; wzywa ponadto Komisję do podjęcia natychmiastowych kroków w celu zmniejszenia ilości przewozu zwierząt chorych i rannych;

96.

uważa za niezbędne podkreślenie roli, jaką odgrywają rolnicy we wspólnotowej strategii na rzecz przeciwdziałania i kontroli chorób; wzywa Komisję do przedłożenia Radzie i Parlamentowi projektu aktu prawnego, który warunkowałby zwrot odszkodowania płaconego rolnikom przez Państwa Członkowskie na działania związane z walką przeciwko pryszczycy od spełnienia przez rolników obowiązku natychmiastowego poinformowania o wybuchu choroby;

97.

stwierdza, iż konieczne jest dalsze wyjaśnienie ram finansowych w celu zapewnienia równego traktowania rolników i przejrzystości w obliczaniu odszkodowań; zwraca uwagę, iż w rezolucji z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie kryzysu pryszczycy w 2001 r. (18) Parlament wyraził pogląd, iż uczciwe administrowanie odszkodowaniami jest niezbędne dla przeciwdziałania oszustwom; zwraca się z prośbą do Komisji o wyrównanie stawek zwrotu dla różnych chorób zwierzęcych i o ustalenie realnych kryteriów obliczeń, takich jak bieżąca wartość rynkowa zwierząt; uznaje, że w przypadku epidemii choroby nie istnieją jasno określone wartości rynkowe zgromadzonych zapasów, zwierząt hodowlanych i zwierząt rasowych, a jedynie istnieją one dla wyrobów gotowych;

98.

podkreśla fakt, iż ponieważ zdrowie publiczne jest w interesie całego społeczeństwa, to należy utrzymać fundusze publiczne jako główne źródło finansowania wspólnotowych kosztów zwalczania chorób, i że rolnicy także są podatnikami; zauważa, że w niektórych Państwach Członkowskich rolnicy biorą udział w krajowych kosztach zwalczania chorób (co jest potrzebne do współfinansowania całkowitych kosztów), podczas gdy inne Państwa Członkowskie nie wymagają od sektora rolniczego udziału w kosztach, co może naruszyć równe szanse dla producentów rolniczych w UE; przypomina, iż tymczasowa komisja parlamentarna ds. pryszczycy nakazała Komisji przedstawienie projektu rozwiązań dotyczących udziału rolników w kosztach wspólnotowych; przyjmuje z zadowoleniem wysiłki poczynione w różnych Państwach Członkowskich oraz badanie przeprowadzone na zlecenie Komisji w 2003 r. przedstawiające szczegółowo sposoby uzyskania wkładu od rolników;

99.

przyjmuje z zadowoleniem reformę wsparcia WPR dla tytoniu przyjętą przez Radę w 2004 r., która ma na celu odłączenie pomocy tytoniowej poprzez stopniowe przejście ze składek na uprawnienia do jednorazowych płatności dla gospodarstw rolnych w czasie czteroletniego okresu przejściowego;

100.

popiera zalecenie Europejskiego Trybunału Obrachunkowego mówiące o tym, iż Komisja dąży do zapewnienia, aby projekty reformy były wsparte odpowiednimi danymi i analizami wpływu; zwraca się do Komisji z prośbą o zwrócenie szczególnej uwagi na wagę produkcji tytoniu dla kwestii zatrudnienia i gospodarki obszarów mniej uprzywilejowanych;

101.

zauważa, iż wspólnotowa produkcja tytoniu pokrywa jedynie 30 % zapotrzebowania przemysłu; wskazuje, że ostatnia reforma wspólnej organizacji rynku (WOR) wprowadziła już mechanizmy mające na celu przystosowanie europejskiej produkcji do popytu w UE;

102.

zauważa, iż w wyniku różnicy pomiędzy obecnym popytem a podażą, większość tytoniu produkowanego w UE jest przeznaczana na eksport; wyraża żal, iż polityka ta nie jest zgodna ze wspólnotowym funduszem rozwoju udzielanym drobnym producentom tytoniu w krajach rozwijających się, którzy są zależni od eksportu, gdyż unijny eksport tytoniu znacznie ogranicza możliwości eksportu krajów rozwijających się; nakazuje, aby w związku z tym uzgodnić wspólnotową politykę rolnictwa i rozwoju;

103.

zwraca uwagę, iż jeżeli nawet, tam gdzie hoduje się tytoń, możliwa jest również uprawa innych roślin, to równowaga gospodarcza przedsiębiorstw rolniczych zależy w dużym stopniu od tytoniu; zgodnie ze stanowiskiem Parlamentu w jego sprawozdaniu dotyczącym ostatniej reformy WOR, „niezmiernie trudno jest znaleźć gospodarcze alternatywy, które mogłyby stworzyć taką samą liczbę miejsc pracy, co produkcja tytoniu”; zwraca się z prośbą do Komisji o realizowanie swojej polityki promowania upraw innych roślin i o korzystanie z Funduszu Tytoniowego jako ważnego instrumentu zarówno dla poprawy jakości tytoniu unijnego, jak i dla badań nad innymi roślinami uprawnymi;

104.

wskazuje, że zaniedbano badania nad uprawami alternatywnymi i że nie zachęcano producentów do zmiany ich działalności gospodarczej; Wspólnotowy Fundusz Tytoniowy, który jest finansowany z podatku od dopłat do produkcji tytoniu i jest zarządzany zarówno przez Dyrekcję Generalną ds. Rolnictwa i Rozwoju Wsi (50 %), jak i Dyrekcję Generalną ds. Zdrowia i Ochrony Konsumentów (50 %), nie był w pełni wykorzystywany, przy czym większość z niewykorzystanych 68 milionów EUR przeznaczonych na kampanie informacyjne Dyrekcji Generalnej ds. Zdrowia i Ochrony Konsumentów; od roku 2006 nie będą już finansowane żadne środki wspierające zmiany produkcji; zwraca się o bardziej spójne podejście;

105.

uważa, iż spełnienie przez Państwa Członkowskie obowiązku informacyjnego określonego we właściwych dla nich regulacjach wspólnotowych jest warunkiem koniecznym dla prowadzenia skutecznego monitoringu rynku tytoniowego i związanych z nim wydatków wspólnotowych; nalega na nakładanie sankcji finansowych na te Państwa Członkowskie, które nie spełniają tych obowiązków;

106.

stwierdza, iż ponieważ rolnicy będą musieli się liczyć z perspektywą zredukowania wypłat lub całkowitego ich anulowania w przypadkach niespełnienia obowiązku, bardzo ważne jest, aby zostali oni odpowiednio wcześnie poinformowani o swoich nowych obowiązkach, jakie nakłada na nich wzajemna zgodność ze standardami ochrony środowiska po reformie roku 2006; zwraca się z prośbą do Komisji oraz Państw Członkowskich o wywiązanie się ze swojego obowiązku, jakim jest dokładne zdefiniowane tych kryteriów odpowiednio wcześnie przed wejściem reformy w życie, aby umożliwić rolnikom dostosowanie swojej działalności do nowych zasad;

107.

zwraca uwagę, iż Komisja będzie musiała do 31 grudnia 2009 r. przedłożyć Radzie sprawozdanie z realizacji reformy z 2006 r.; wyraża swoje zainteresowanie tym sprawozdaniem i zwraca się z prośbą o przedłożenie go również Parlamentowi;

108.

ubolewa nad niemożnością kontrolowania i zarządzania przez niektóre Państwa Członkowskie pieniędzmi podatników, za które są one odpowiedzialne, i zwraca uwagę na hipokryzję niektórych Państw Członkowskich w obwinianiu Komisji za niemożność kontroli wydatków, za które te Państwa Członkowskie są odpowiedzialne;

109.

zwraca uwagę, że Trybunał Obrachunkowy nie znalazł błędów w wewnętrznych mechanizmach kontroli Komisji, dostrzegł zaś usprawnienia; wyraża ubolewanie, że z powodu niewystarczających środków tylko ograniczona liczba systemów Państw Członkowskich została poddana kontroli wyrywkowej;

110.

zwraca się do Komisji o poinformowanie Parlamentu o krajach, które nie zdołały szybko wdrożyć uzgodnionych usprawnień do swoich systemów kontroli i kontynuują składanie niekompletnych oświadczeń na podstawie artykułu 8;

111.

zachęca Komisję do zawieszenia tymczasowych płatności dla Państw Członkowskich w przypadkach poważnych nieprawidłowości lub w przypadku wykrycia poważnych wad w systemach kontroli zarządzania Państw Członkowskich;

112.

stwierdza, iż brak mierzalnych celów oraz jasno zdefiniowanych wskaźników utrudnia ocenę stopnia, w jakim cel programu Interreg III – wzmocnienie wspólnotowej gospodarczej i społecznej spójności poprzez promowanie transgranicznej, transnarodowej i międzyregionalnej współpracy oraz zrównoważonego poszerzania granic Wspólnoty – nie został osiągnięty; z tego względu ocena, czy zostały wykorzystane najbardziej skuteczne środki do osiągnięcia tego celu, jest bardzo trudna;

113.

wzywa Komisję do uczynienia większego wysiłku w celu wyznaczenia jasno zdefiniowanych celów i wskaźników pozwalających na zmierzenie wpływu tego programu tak, aby można było ocenić wartość dodaną wydatków europejskich w tym obszarze; podkreśla potrzebę jasnej i kompetentnie wykonanej analizy ukazującej rozbieżności pomiędzy kosztami i korzyściami na poziomie lokalnym i wspólnotowym, gdyż to właśnie te rozbieżności są główną przyczyną powstania tego programu;

114.

uważa ogólny wskaźnik wykonania pozycji budżetu w zakresie środowiska naturalnego, zdrowia publicznego i bezpieczeństwa żywności za zadowalający;

115.

z zadowoleniem przyjmuje środki mające na celu poprawę cyklu wykonania programów wieloletnich; zwraca się do Komisji o większe doprecyzowanie zaproszeń do składania ofert oraz o udzielanie większego wsparcia składającym wnioski, aby uniknąć sytuacji, w której składane są liczne wnioski dotyczące projektów, które wyraźnie nie kwalifikują się do finansowania;

116.

wskazuje, że przestrzeganie przepisów administracyjnych i finansowych zawartych w rozporządzeniu finansowym nie powinno prowadzić do niepotrzebnych opóźnień w zakresie przyznawania dotacji i wyboru projektów podlegających finansowaniu;

117.

zauważa, iż zasady udziału w europejskich programach ramowych RT są zbyt zawiłe; zgadza się z Trybunałem Obrachunkowym, że stanowi to poważny problem dla Komisji oraz uczestników; wyraża żal, iż w szczególności niewielkie organizacje o mniej rozwiniętych strukturach administracyjnych oraz MŚP, napotykają trudności w radzeniu sobie z ogromną ilością zasad i wymogów;

118.

przypomina, iż szósty program ramowy (6PR) jest zarządzany wspólnie przez kilkunastu Dyrektorów Generalnych; zauważa, iż zgodnie ze stwierdzeniem Trybunału ta fragmentaryzacja prowadzi do rozmycia odpowiedzialności, duplikacji funkcji oraz zwiększonej potrzeby koordynacji;

119.

przyjmuje do wiadomości zalecenia Trybunału Obrachunkowego dotyczące rewizji „zasad ustalania udziału finansowego Wspólnoty przy równoczesnym umożliwieniu odpowiedniej kontroli nad wydatkami”; oczekuje pełnego zaangażowania Parlamentu od początkowego etapu wyżej wymienionej rewizji, zważywszy na jego rolę współustawodawcy w odniesieniu do ram prawnych i zasad uczestnictwa w programach ramowych;

120.

zauważa, iż „Agenda lizbońska” najprawdopodobniej zostanie odzwierciedlona w przydzielaniu funduszy budżetowych dla siódmego programu ramowego (7PR); podkreśla, iż taki ogromny wzrost budżetowy będzie wymagał skutecznego uproszczenia procedur administracyjnych zarówno dla uczestników, jak i Komisji;

121.

z zaniepokojeniem przyjmuje do wiadomości wnioski wyciągnięte przez Trybunał, zgodnie z którymi audyty finansowe ex-post ponownie wskazują na „wysoką częstotliwość występowania błędów, głównie w związku z zadeklarowaniem nadmiernych kosztów (…), które nie zostały wykryte w trakcie kontroli wewnętrznych prowadzonych w Komisji”; oczekuje przedstawienia świadectw kontroli oraz możliwych ulepszeń – jak zalecił Trybunał – aby ewentualnie zmniejszyć zapotrzebowanie na szeroko zakrojony audyt finansowy ex-post;

122.

nakłania Komisję do wyciągnięcia właściwych wniosków z braku przejrzystości w rozliczeniach Piątego Programu Ramowego, co spowodowane było liczbą kategorii kosztów, oraz do zapewnienia, że sytuacja ta nie powtórzy się w przyszłych programach;

123.

zwraca się z prośbą do Komisji, aby oparła swój projekt dotyczący 7PR na następujących skutecznych uproszczeniach:

124.

podkreśla, iż nie wystarczy, aby uczestnicy spełniali formalne zasady i procedury, lecz muszą także zapewnić opłacalność (value for money); zachęca Komisję do przeprowadzania ocen jakościowych ex-post wyników naukowych i ich skutków;

125.

wzywa Komisję do takiego opracowywania swoich procedur, że koszt przygotowania projektu zostanie zmniejszony do uzasadnionego poziomu;

126.

wzywa Komisję do ponownego stworzenia zasad uczestnictwa z wprowadzeniem jako procedury standardowej dostępu do międzysemestralnych ocen naukowych i technicznych toczących się projektów; wzywa Komisję do wskazania odpowiedniej komisji ds. ocen międzysemestralnych; zwraca się z prośbą do Trybunału o opublikowanie opinii na temat nowych zasad;

127.

z zaniepokojeniem przyjmuje do wiadomości odnotowane przez Trybunał opóźnienia w przyjmowaniu przez Komisję modelu umów i finansowych wytycznych do 6PR, jak również we wdrażaniu przez Komisję wewnętrznych standardów kontroli i rozwijaniu wspólnego systemu informatycznego, który do pewnego stopnia obniża korzyści wyniesione z „ulepszeń osiągniętych przez wcześniejsze przyjęcie ram prawnych i uproszczenie struktury kontraktowej”; oczekuje, że Komisja skorzysta z nabytych doświadczeń, aby uniknąć podobnych opóźnień w przyszłości;

128.

ponadto, zachęca Komisję do uwzględnienia bardziej efektywnych struktur zarządzania 7PR poprzez:

129.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji dotyczący utworzenia w ramach 7PR systemu pożyczek gwarantowanych, aby zwiększyć potencjał kredytowania europejskich projektów badawczych i infrastruktury, w szczególności przez EBI; zachęca Komisję do wzięcia pod uwagę, w kontekście proponowanego systemu, specjalnych potrzeb MŚP oraz do rozważenia możliwości objęcia ww. systemami również projektów EUREKA;

130.

stwierdza, że według doniesień Dyrekcji Generalnej ds. Rynku Wewnętrznego i Usług z powodu wewnętrznych zmian w strukturze najwyraźniej nie zostały wykorzystane wszystkie środki będące do dyspozycji, a niektóre analizy zewnętrzne wręcz nie zostały zlecone;

131.

wyraża zadowolenie z wysokiego stopnia wykorzystania środków w przypadku linii budżetowych w zakresie Dyrekcji Generalnej ds. Zdrowia i Ochrony Konsumentów, gdzie współczynnik wykorzystania środków będących do dyspozycji w budżecie 2003 wyniósł 99,3 %;

132.

zwraca uwagę, że wykorzystanie w ponad 86,61 % środków w pozycjach budżetowych w obszarze Dyrekcji Generalnej ds. Podatków i Unii Celnej jest wprawdzie zadowalające, lecz z pewnością nie może być określane jako znakomite;

133.

wyraża ubolewanie z powodu ogólnej tendencji opóźniania przyznawania środków z powodu zbyt restrykcyjnych przepisów nowego rozporządzenia finansowego i spadku zainteresowania potencjalnych wnioskodawców z powodu biurokratycznych postępowań;

134.

stwierdza, że w ostatecznie uchwalonym budżecie na rok 2003, wraz z poprawkami wprowadzonymi do niego w ciągu roku, na polityki transportowe przyznano ogółem 661,8 mln EUR w postaci środków na pokrycie zobowiązań, natomiast 609,3 mln EUR było dostępne w postaci środków na pokrycie płatności; stwierdza również, że z tych kwot:

135.

z zadowoleniem przyjmuje wzrost wskaźników wykorzystania zarówno środków na pokrycie zobowiązań, jak i płatności, które wyniosły prawie 100 % dla obydwu tych kategorii, przydzielonych na projekty związane z transeuropejskimi sieciami transportowymi (TEN-T) oraz oczekuje, że skutkiem tego będzie wskazanie przez Państwa Członkowskie zasobów pochodzących z sektora zarówno publicznego, jak i prywatnego w celu szybszego ukończenia tych projektów;

136.

wyraża zaniepokojenie faktem, iż w 2003 r. Komisja często zatwierdzała płatności zaliczkowe i końcowe na projekty związane z transeuropejskimi sieciami transportowymi, podczas gdy nie zostały spełnione szczególne warunki przewidziane finansowymi przepisami wykonawczymi oraz przypomina, że Trybunał Obrachunkowy w swoich sprawozdaniach rocznych za rok 2001 i 2002 zwracał już uwagę Komisji na tę słabość;

137.

stwierdza, że pomimo wysokiego wskaźnika wykorzystania środków na pokrycie płatności, suma zobowiązań pozostających do spłaty czyli RAL (reste à liquider) nie uległa zmniejszeniu, lecz wzrosła nieznacznie do 1 154 mln EUR dla TEN-T w ciągu 2003 r.;

138.

z zaniepokojeniem stwierdza, że dla pozostałych linii transportowych wskaźnik wykorzystania środków na pokrycie zobowiązań obniżył się z 93 % do 83 %. Wskaźnik wykorzystania środków na pokrycie zobowiązań przydzielonych na bezpieczeństwo transportu pozostawał na szczególnie niskim poziomie 65 % dostępnych środków, natomiast wskaźnik wykorzystania środków na pokrycie płatności wyniósł 72 %. Wskaźniki dotyczące bezpieczeństwa transportu w 2002 r. wyniosły odpowiednio 99 % i 58 %. Stwierdza, że w świetle głównego celu określonego w Białej Księdze Transportu te wskaźniki wykorzystania należy uznać za całkowicie niedopuszczalne, dotyczy to zwłaszcza ostrego spadku wykorzystania środków na pokrycie płatności;

139.

z zadowoleniem przyjmuje działania, jakie Komisja podejmowała do tej pory w celu poprawy kształtu programów oraz błędów związanych z zarządzaniem, które były słabością pierwszej generacji programów „Socrates” i „Młodzież”; z zadowoleniem przyjmuje poprawioną konstrukcję i procedury zarządzania zawarte w niedawno przyjętych projektach dla następnej generacji programów „Kształcenie ustawiczne” oraz „Młodzież”;

140.

zwraca uwagę, że Komisja stanęła przed trudnym zadaniem podjęcia próby zmniejszenia w największym możliwym stopniu wymagań administracyjnych, jakie muszą spełniać osoby składające wnioski o dotacje w programach tego rodzaju, przy jednoczesnym spełnieniu obowiązku nałożonego na Komisję mocą zasad wykonawczych do rozporządzenia finansowego w celu zapewnienia należytego zarządzania finansami;

141.

podkreśla swoje przekonanie, że proporcjonalność powinna być zasadą przewodnią dla wymogów administracyjnych i księgowych w następnej generacji programów „Kształcenie ustawiczne” oraz „Młodzież”; podkreśla zalety planowanych odstępstw od zasad wykonawczych do rozporządzenia finansowego, pozwalających na:

142.

podkreśla wagę, jaką będzie przywiązywać do terminowego publikowania wersji tymczasowych i ostatecznych raportów z oceny dotyczących programów „Kształcenie ustawiczne” oraz „Młodzież”;

143.

z zadowoleniem przyjmuje pewien postęp osiągnięty w wykonaniu budżetu przeznaczonego na obszar wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości (tytuł budżetu B5-8) w porównaniu z rokiem budżetowym 2002; zauważa jednak, że poziom wykonania zwłaszcza płatności jest jednym z najniższych odnotowanych w Komisji (68 % w 2003 r.; 79 % na wszystkie polityki wewnętrzne), podczas gdy poziom wykonania zobowiązań osiąga obecnie średnią polityk wewnętrznych; wzywa Dyrekcję Generalną ds. Wymiaru Sprawiedliwości, Wolności i Bezpieczeństwa do kontynuowania starań na rzecz lepszego wykonania budżetu w najbliższych latach budżetowych;

144.

przyjmuje do wiadomości uwagi przedstawione przez Trybunał Obrachunkowy w jego rocznym sprawozdaniu za rok 2003, dotyczące środowiska kontroli wewnętrznej w Komisji i oparte o analizę czterech z czternastu Dyrekcji Generalnych odpowiedzialnych za wdrażanie polityk wewnętrznych, w tym Dyrekcji Generalnej ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, zgodnie z jej ówczesną nazwą; wzywa Dyrekcję Generalną ds. Wymiaru Sprawiedliwości, Wolności i Bezpieczeństwa do zastosowania się do zaleceń Trybunału Obrachunkowego;

145.

z zaniepokojeniem i ubolewaniem przyjmuje do wiadomości uwagi Trybunału Obrachunkowego przedstawione w jego rocznym sprawozdaniu za rok 2003, dotyczące wykonania budżetu Funduszu Uchodźczego; mając na uwadze restrukturyzację programów finansowania w tej polityce w kontekście nowej Perspektywy Finansowej, która doprowadzi do zwiększenia stopnia dzielenia się funkcjami zarządczymi, domaga się od Komisji zapewnienia odpowiedniego środowiska kontroli zarówno na krajowym, jak i europejskim poziomie;

146.

wyraża zaniepokojenie z racji faktu, że Komisja nie wyraziła swojej opinii na temat projektu regulaminu finansowego Eurojustu, co jest wymogiem wynikającym z decyzji Eurojustu, mimo iż projekt ten został przesłany Komisji przez Eurojust w listopadzie 2003 r.;

147.

podziela priorytety polityczne Komisji w odniesieniu do budżetu na 2003 r. w zakresie, w jakim rozszerzenie i przygotowanie do niego administracji musiały zostać potraktowane jako bezwzględne priorytety UE; przypomina o znaczeniu, jakie przywiązuje – w świetle celów Szczytu lizbońskiego i barcelońskiego – do konieczności zwiększenia proporcji kobiet obecnych na rynku pracy w rozszerzonej UE, w szczególności w celu poprawy sytuacji socjoekonomicznej kobiet w nowych Państwach Członkowskich oraz określenia odpowiednich środków finansowych przy planowaniu budżetu;

148.

przypomina, że na mocy art. 3 ust. 2 Traktatu WE promowanie równouprawnienia kobiet i mężczyzn stanowi podstawową zasadę UE i horyzontalny cel wszystkich działań i polityk wspólnotowych; ponawia wezwanie, aby równouprawnienie zostało należycie uwzględnione jako stały cel priorytetowy podczas planowania budżetu, zgodnie z zasadą „gender budgeting”;

149.

wyraża zadowolenie ze znacznych postępów osiągniętych przy wykonywaniu budżetu na 2003 r. w odniesieniu do celów i okresu planowania funduszy strukturalnych, co wyraża się we wskaźniku realizacji płatności (89 %) zdecydowanie wyższym niż wskaźnik osiągnięty w 2002 r. (71 %); zwraca przede wszystkim uwagę na całkowity brak danych dotyczących działań w zakresie promowania równouprawnienia, które były finansowane z funduszy, oraz wzywa Komisję do poprawienia tego stanu rzeczy w jak najkrótszym czasie;

150.

wychodzi z założenia, że wykorzystanie środków budżetowych jest inne w odniesieniu do mężczyzn niż do kobiet w związku ze stale występującymi różnicami płci; zwraca uwagę, że dane budżetowe za 2003 r. nie dostarczają żadnych informacji na temat zakresu i efektów funduszy przyznanych na działania promocyjne w zakresie równouprawnienia („gender mainstreaming”) i wzywa Komisję do bezzwłocznego udzielenia Parlamentowi stosownych informacji;

151.

wskazuje, że Komisja wiązała duże nadzieje z reformą, kiedy została ona rozpoczęta w 2000 r., i ogłosiła, że jest ona sukcesem; odnotowuje i popiera konkluzje Rady w dniach 22–23 listopada 2004 r., w których Rada formułuje zalecenia dla Komisji dotyczące osiągniętych postępów w zakresie poprawy zarządzania i terminowego zapewniania pomocy wspólnotowej oraz zachęca do dalszych wysiłków w celu poprawy jakości i skuteczności realizacji; w pełni popierając decentralizację, zauważa, że znaczące dodatkowe koszty z tym związane muszą znaleźć uzasadnienie w namacalnych wynikach; z zadowoleniem przyjmuje zatem zbliżającą się ocenę Trybunału Obrachunkowego dotyczącą funkcjonowania decentralizacji w delegacjach, zgodnie z programem prac Trybunału na 2004 r. i do czego wzywała Komisja Spraw Zagranicznych w swojej opinii w sprawie absolutorium za 2002 r.; wierzy, że sprawozdanie to będzie obejmować przynajmniej analizę kosztów i korzyści decentralizacji;

152.

zauważa, że choć sprawozdanie z działalności za 2003 r. DG Relex mówi o potrzebie prowadzenia dalszej oceny decentralizacji, powstaje wrażenie, że ta ocena miałaby dotyczyć jedynie potrzeb kadrowych; zwraca zatem w szczególności uwagę na zachęty Rady skierowane do Komisji, aby ta „przeprowadziła ocenę jakościową pomocy zewnętrznej WE odrębną od sprawozdania rocznego” i aby przedstawiła ją przed lipcem 2005 r.;

153.

zwraca uwagę na ciągły brak właściwych systemów zarządzania informacjami oraz systemu nadzoru prac delegacji w zakresie oceny zagrożeń finansowych, sytuację zauważoną przez samą DG Relex w jej rocznym sprawozdaniu z działalności za 2003 r. i przypisywaną brakom zasobów ludzkich; wskazuje, że choć z zadowoleniem należy przyjąć szczerość Komisji i jej propozycje zmierzające do zaradzenia takiej sytuacji, to należy je wdrożyć jak najszybciej; wzywa Komisję do wydania tymczasowego sprawozdania na temat poczynionych postępów przed lipcem 2005 r.;

154.

wyraża zaniepokojenie, że w swoim audycie organizacji wykonawczych na poziomie projektów Trybunał Obrachunkowy doszukał się znacznej liczby nieprawidłowych transakcji (ust. 7.38 i 7.39 sprawozdania rocznego); zauważa, że w swojej odpowiedzi Komisja zgadza się z Trybunałem Obrachunkowym co do tego, że przestrzeganie procedur przetargowych i udzielania zamówień publicznych przez organy zarządzające projektem i organizacje pozarządowe nadal jest przedmiotem troski; oczekuje od członków Komisji odpowiedzialnych za pomoc zewnętrzną złożenia planu działania do dnia 1 września 2005 r. w celu poddania tych problemów kontroli;

155.

zwraca uwagę na fakt, że większa spójność pomiędzy politykami UE może poprawić wydajność wydatków UE;

156.

w odniesieniu do sprawozdania rocznego Trybunału Obrachunkowego, uznałaby za pomocne, gdyby Trybunał przedstawił jaśniejszy obraz faktycznych szkód spowodowanych przez wykryte nieprawidłowości;

157.

uznaje potrzebę znalezienia równowagi pomiędzy wymaganiami sprawozdawczymi i proceduralnymi stawianymi organizacjom pozarządowym a możliwościami regularnego spełniania przez nie tych wymagań i z zadowoleniem przyjęłaby refleksje Trybunału w kwestii lepszego pogodzenia tych interesów;

158.

zwraca się do Komisji z pytaniem, czy podjęła się ona próby porównania wydajności różnych międzynarodowych dawców pomocy; jeżeli nie, proponuje, aby jak najszybciej podjąć takie badanie;

159.

zwraca uwagę na poparcie, jakiego przy wielu okazjach udzielał Parlament dla idei utworzenia Funduszu Solidarności dla Ameryki Łacińskiej; zauważa, że choć występuje znaczące poparcie dla takiego funduszu, musiałoby mu towarzyszyć większe zaangażowanie społeczne przywódców politycznych i gospodarczych zainteresowanych krajów; zwraca w szczególności uwagę na obowiązek krajów, które mają szczególnie złe wyniki w zakresie redystrybucji dochodu, podjęcia starań w celu naprawienia tej sytuacji; zauważa, że UE powinna wspierać cele społeczne w tych krajach zarówno poprzez udzielanie pomocy, jak i poprzez przekonywanie tych krajów do podejmowania większych wysiłków, oraz że należy znaleźć zadowalającą równowagę pomiędzy tymi dwoma elementami;

160.

oczekuje, że Komisja będzie przedstawiać Parlamentowi (pisemne) wyjaśnienie za każdym razem, gdy nie wykona postanowień zawartych w uwadze budżetowej;

161.

uważa, że polityka na rzecz rozwoju jest kluczowym elementem działań zewnętrznych Unii Europejskiej, której celem jest zwalczanie ubóstwa poprzez wzmocnienie struktur społecznych, oświatowych i opieki zdrowotnej, zwiększenie zdolności wytwórczych biednych społeczeństw i wsparcie objętych tą polityką krajów, tak by były one zdolne do zwiększenia wzrostu i lokalnego potencjału; podkreśla, że osiągnięcie Milenijnych Celów Rozwoju jest głównym kierunkiem dążenia do spełnienia tego założenia;

162.

dostrzega wysiłki Komisji zmierzające do skoncentrowania działań na rzecz rozwoju na osiągnięciu Milenijnych Celów Rozwoju, w tym na identyfikacji 10 najważniejszych wskaźników; zwraca się do Komisji o zwielokrotnienie wysiłków w tym kierunku i zaleca, by 35 % środków wydatkowanych w ramach współpracy Unii Europejskiej na rzecz rozwoju przeznaczyć na realizację Milenijnych Celów Rozwoju;

163.

dostrzega problemy związane ze zmierzeniem wpływu pomocy wspólnotowej na osiągnięcie Milenijnych Celów Rozwoju w środowiskach wielu ofiarodawców; ubolewa nad faktem, że Komisja nie podjęła wysiłku ustanowienia odpowiedniego mechanizmu pozwalającego zmierzyć taki wpływ, w związku z czym ogranicza się jedynie do mierzenia postępu krajów rozwijających się w osiąganiu Milenijnych Celów Rozwoju; ubolewa nad faktem, że odpowiedzi Komisji na zagadnienia zawarte w kwestionariuszu Komisji Rozwoju są szczególnie niejasne w zakresie wykonania Milenijnych Celów Rozwoju w planach rozwoju Komisji;

164.

przyjmuje z zadowoleniem poprawę w systemie raportowania Komisji i dostrzega wyższą jakość Raportu Rocznego za 2004 r. dotyczącego Polityki Rozwoju Wspólnoty Europejskiej i pomocy zewnętrznej WE (COM(2004) 0536 i SEC(2004) 1027);

165.

podejmuje decyzję o wprowadzeniu dorocznej plenarnej debaty na temat Rocznego Raportu Komisji w sprawie polityki na rzecz rozwoju i pomocy zewnętrznej WE;

166.

przyjmuje z zadowoleniem fakt, że udział wydatków na infrastrukturę społeczną i usługi Oficjalnej Pomocy na rzecz Rozwoju (ODA), finansowanej z budżetu ogólnego i EFR, wynoszący łącznie 8 269 mln EUR w 2003 r., wzrósł z 31,4 % w 2002 r. do 34,7 % w 2003 r.;

167.

potępia jako fakt nie do przyjęcia, że jedynie 198 mln EUR (2,4 %) zostało przeznaczone na podstawową edukację, a 310 mln EUR (3,8 %) na podstawowe usługi w sektorze zdrowia; nalega, aby Komisja podniosła finansowanie w tych sektorach i zwraca się o przeznaczenie 20 % środków wydatkowanych w ramach współpracy Unii Europejskiej na rzecz rozwoju na kształcenie podstawowe i opiekę zdrowotną w krajach rozwijających się;

168.

przyjmuje z zadowoleniem rolę Komisji w debacie na temat koordynacji ofiarodawców i harmonizacji procedur; ubolewa nad brakiem postępu na poziomie międzynarodowym oraz nad niechęcią Państw Członkowskich; nalega, aby Komisja zwiększyła wysiłki w celu uniknięcia dublowania się działań rozwojowych i osiągała postępy w kierunku komplementarności;

169.

uważa, że wsparcie Komisji w przygotowywaniu nowych Państw Członkowskich do ich udziału w polityce rozwoju UE było niewystarczające; nalega, aby Komisja wspierała nowe Państwa Członkowskie i kraje kandydujące w budowaniu ich polityk rozwoju oraz w procesie podnoszenia poziomu wiedzy w zakresie zagadnień rozwoju;

170.

wyraża pochwałę dla Komisji za wysiłki, jakie zostały poczynione do tej pory za pomocą programu Phare w zakresie pomocy w przygotowaniu krajów kandydujących do zarządzania funduszami strukturalnymi;

171.

niemniej jednak wyraża zaniepokojenie faktem, że Komisji nie udało się zagwarantować, by proces akredytacji dla wielu agencji wdrażających programy Phare i ISPA w nowych Państwach Członkowskich został ukończony przed przystąpieniem; nalega jednak, aby Komisja nie powtórzyła tego błędu w przypadku Rumunii, Bułgarii i przyszłych krajów przystępujących;

172.

zauważa jednakże, iż wartość programu Phare w aspekcie „nauki poprzez działanie” jest ograniczona, gdyż programy zarządzane różnią się w znacznym stopniu od programów EFRR i EFS, do których kraje te będą się przygotowywać, oraz iż istnieje znaczna potrzeba ogromnego wsparcia dla instytucji w zakresie zarządzania funduszami strukturalnymi po wstąpieniu do UE; wyraża zaniepokojenie o możliwości krajów kandydujących do absorpcji funduszy strukturalnych po przystąpieniu;

173.

przyjmuje zatem z zadowoleniem, co do zasady, projekt nowego pojedynczego instrumentu przygotowania do zarządzania funduszami strukturalnymi, pod warunkiem, iż jego koncepcja nie będzie zbyt skomplikowana; jednocześnie podkreśla potrzebę istnienia odpowiednich ram kontroli, dlatego zachęca Komisję do zapewnienia, aby nowy instrument był jak najbardziej uproszczony, aby nie opóźniać jego wdrożenia;

174.

stwierdza na zakończenie, iż cele programu Sapard, jako pierwszej pomocy przedakcesyjnej w pełni zdecentralizowanej były doskonałe, nawet jeśli nie zostały w pełni osiągnięte; docenia korzyści płynące z programu Sapard, który nie tylko stymulował rozwój gospodarczy w krajach kandydujących, ale również zachęcał obywateli do nowego sposobu myślenia, bardziej racjonalnego i skierowanego na projekt; przyznaje, że program był pożyteczny w sensie uczenia się poprzez działanie, ponieważ wzbogacił władze administracyjne w państwach przystępujących do Unii o bezpośrednie doświadczenie w zarządzaniu funduszami wspólnotowymi; uważa, iż całościowe doświadczenie zdobyte w tym programie będzie miało z pewnością swoją wartość dodaną we wdrażaniu przyszłych programów wspólnotowych; zachęca Komisję do udoskonalenia swojej uprzedniej analizy potrzeb tak, aby bardziej zwiększyć wartość dodaną;

175.

przyznaje, że system zdecentralizowanego zarządzania, który posłużył do realizacji programu, generalnie działa sprawnie, jednak zachęca Komisję do dalszego doskonalenia go poprzez uczenie się na podstawie problemów, do udzielenia większego wsparcia krajom wstępującym do Unii w momencie pojawienia się problemów oraz do podjęcia większej liczby działań na rzecz kontynuacji programu;

176.

zauważa, iż m.in. zawiłe procedury i wątpliwości prawne prowadzą do niewystarczającego wykorzystania wszystkich funduszy, oraz wyraża rozczarowanie, że po 5 latach realizacji (ostatecznie) beneficjenci otrzymali zaledwie połowę funduszy według danych na dzień 15 grudnia 2004 r.; wyraża jednakże zadowolenie, iż żadne fundusze Sapard nie zostaną stracone wskutek opóźnień; niemniej jednak zwraca uwagę Komisji, iż w żadnym wypadku pożądane przyśpieszenie wypłat nie powinno odbywać się kosztem prawidłowości i nadzoru nad programem;

177.

zauważa, iż większość środków z funduszu Sapard zostało przeznaczonych na projekty zwiększające produkcję, dlatego zachęca do położenia większego nacisku na standardy jakości, ochrony środowiska i zdrowotne w nowych programach;

178.

przyznaje, iż rozliczenie kont było sprawniej zarządzane niż w przypadku Phare, jednak zachęca do dalszych usprawnień celem zminimalizowania strat funduszy UE;

179.

chwali Komisję za wysiłki dokonane w ramach szczególnej pomocy finansowej w strategii przedakcesyjnej dla Malty i Cypru w ramach pomocy udzielonej tym dwóm państwom w przygotowaniu do członkostwa; jednakże, wyraża ubolewanie, że zarówno Malta, jak i Cypr były wyłączone z głównych finansowych instrumentów przedakcesyjnych, Phare, Sapard i ISPA, i dlatego miały mniejsze szanse do przygotowania zarządzania funduszami wspólnotowymi.

A.

zważywszy, że Trybunał Obrachunkowy w ustępie 9.15 rocznego sprawozdania za rok budżetowy 2003 uznał w odniesieniu do Parlamentu Europejskiego, że „operacje poddane audytowi były zasadniczo legalne i prawidłowe”,

B.

zważywszy, że rozporządzenie finansowe z dnia 25 czerwca 2002 r. oraz Regulamin PE ze zmianami z dnia 23 października 2002 r. obowiązują od 1 stycznia 2003 r. w odniesieniu do zasad określających procedurę udzielania absolutorium,

C.

zważywszy, że Regulamin Parlamentu został zmieniony dnia 23 października 2002 r. w celu wprowadzenia zasady, że absolutorium udziela się Przewodniczącemu, a nie Sekretarzowi Generalnemu,

D.

mając na uwadze, że postanowienia rezolucji z dnia 21 kwietnia 2004 r. (6) w sprawie absolutorium za 2002 r. powinny być kontynuowane, oraz że należy dokonać oceny postępów w realizacji zawartych w niej zaleceń,

8.

zauważa, że analiza zarządzania budżetem dołączona do rachunków za 2003 r. zapewnia użyteczne przedstawienie głównych wydarzeń finansowych w roku podlegającym przeglądowi, a także zwięzłe streszczenie sprawozdań z działalności przedstawionych przez Dyrektorów Generalnych;

9.

z zadowoleniem przyjmuje publikację na stronie intranetowej DG ds. Finansów sprawozdania na temat zarządzania budżetem i finansami za rok budżetowy 2003; z zadowoleniem przyjmuje również propozycję Sekretarza Generalnego, aby co roku opracowywano dokument, który byłby zwięzły, przystępny i przyciągający uwagę, w celu udostępnienia opinii publicznej szerszych informacji na temat zarządzania budżetem w Parlamencie (9);

10.

wyraża swoje podziękowania dla Sekretarza Generalnego za dostarczenie sprawozdań o które Parlament zwrócił się w swojej rezolucji z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie absolutorium za 2002 r. odpowiednio wcześnie przed rozpoczęciem następnego cyklu absolutorium;

11.

przypomina, że art. 147 ust. 1 rozporządzenia finansowego nakłada na instytucje obowiązek podjęcia wszelkich odpowiednich kroków w celu uwzględnienia uwag towarzyszących decyzji Parlamentu Europejskiego w sprawie absolutorium; stwierdza, że nakaz ten musi się również stosować do samego Parlamentu oraz a fortiori do jego organów;

12.

podkreśla swoje przywiązanie do stosowania zasad dobrego zarządzania na szczeblu zarówno politycznym, jak i administracyjnym;

13.

wskazuje, że aktywność Parlamentu w zakresie zarządzania w 2003 r. była w dużej mierze nakierowana na dostosowanie się do nowych wymagań rozporządzenia finansowego, wdrożenia nowych systemów, metodologii i metod pracy, opracowanie programów szkoleniowych oraz ustanowienie nowych kierunków odpowiedzialności; zauważa, że Trybunał pochwalił sprawność Parlamentu we wprowadzaniu nowych struktur;

14.

przypomina kluczowe zasady reform finansowych podjętych w 2003 r., a mianowicie decentralizację i przyjęcie pełnej odpowiedzialności przez wydziały zatwierdzające, oraz likwidację scentralizowanej funkcji kontroli finansowej oraz ustanowienie centralnej obsługi finansowej i wewnętrznego kontrolera;

15.

zauważa, że panuje opinia związana z pierwotnymi doświadczeniami, że ścisłe stosowanie warunków określonych w nowym rozporządzeniu finansowym wobec instytucji takiej jak Parlament, która zarządza jedynie budżetem administracyjnym, prowadzi w niektórych przypadkach do nadmiernie złożonych systemów i przepływów finansowych;

16.

uważa, że opinia ta wskazuje, iż potrzebny jest dalszy rozwój ram kontroli opartych na wyznaczaniu celów, identyfikacji zagrożeń dla ich osiągnięcia oraz opracowywaniu elementów kontroli, które by te zagrożenia neutralizowały; zaleca, aby władze Parlamentu wskazały i poprawiły wszelkie niedociągnięcia przy następnym przeglądzie rozporządzenia finansowego;

17.

przypomina, że w grudniu 2002 r. Parlament przyjął podstawowe dokumenty niezbędne dla realizacji nowego rozporządzenia finansowego, w tym nowe przepisy wewnętrzne dotyczące wykonania budżetu, uprawnień dla wydziału audytu wewnętrznego, intendentów i księgowego, minimalnych norm kontroli wewnętrznej oraz specjalnego kodeksu standardów zawodowych dla personelu prowadzącego uprzednie przeglądy, a także dostosował do nowych przepisów system komputerowy wykorzystywany do zarządzania dochodami i wydatkami budżetowymi (Finord);

18.

odnotowuje jednak uwagę Trybunału stwierdzającą, że choć intendenci nie mogli wprowadzić w pełni działających systemów kontroli w dniu wejścia w życie rozporządzenia finansowego (1 stycznia 2003 r.), to Parlament był jednak w stanie rozpocząć w 2003 r. wprowadzanie „minimalnych norm kontroli wewnętrznej” (Minimum Standards for Internal Control – MSIC), „Głównego wydziału finansowego” oraz urzędu ds. audytu wewnętrznego (10);

19.

w odpowiedzi na sformułowaną przez Trybunał krytykę braku elementów kontroli ex post, wskazuje na odpowiedź Parlamentu stwierdzającą, że potrzeba pełnej weryfikacji ex post zostanie oceniona na podstawie szerszej samooceny zagrożeń i kontroli przeprowadzonej przez odpowiednich intendentów (11);

20.

z zaniepokojeniem odnotowuje stwierdzenie Trybunału, że proces wdrożenia pewnych standardów kontroli wewnętrznej, w tym identyfikacji drażliwych stanowisk i nieprawidłowości w sprawozdaniach, znajdował się dopiero na wstępnym etapie (12);

21.

zauważa, że od czasu przejścia na zdecentralizowane weryfikacje finansowe potrzeba zapewnienia ciągłości operacji i właściwego nadzoru nad urzędem ds. uprzednich kontroli spowodowała znaczny wzrost liczby personelu przydzielonego do zadań w zakresie uprzednich kontroli;

22.

podsumowując, uznaje, że przejście od wysoce scentralizowanego do zdecentralizowanego podejścia do procedur kontroli wewnętrznej w krótkim czasie stanowiło w 2003 r. poważne wyzwanie; zauważa z zadowoleniem, że spośród mniejszych instytucji Parlament – dzięki wysiłkom jego administracji – był jedną z niewielu, którym udało się przyjąć na czas niezbędne teksty pomocnicze przed wejściem w życie dnia 1 stycznia 2003 r. nowego rozporządzenia finansowego;

23.

wskazuje, że rok 2003 był pierwszym rokiem budżetowym, w którym dyrektorzy generalni mieli obowiązek przygotowania rocznych sprawozdań z działalności, i że Sekretarz Generalny przekazał je Przewodniczącemu i Komisji Kontroli Budżetowej wraz z podpisaną deklaracją; zauważa, że w deklaracji tej Sekretarz Generalny zawarł uzasadnione potwierdzenie, że budżet Parlamentu został wykonany zgodnie z zasadami należytego zarządzania finansami oraz że wprowadzone ramy kontroli zapewniły niezbędne gwarancje legalności i prawidłowości leżących u jego podstaw operacji;

24.

zauważa, że żaden z intendentów przez delegację nie zawarł zastrzeżeń w swojej deklaracji, ale dwa sprawozdania z działalności zawierały uwagi dotyczące i) braków wykwalifikowanego personelu w dziedzinie zarządzania finansami (Dyrekcja Generalna ds. Informacji) oraz ii) potrzeby zmiany przepisów, tak aby dostosować pewne aspekty diet posłów do rozporządzenia finansowego, oraz rozwiązania kwestii statusu finansowania grup politycznych (Dyrekcja Generalna ds. Finansów);

25.

odnotowuje ponadto uznanie przez Sekretarza Generalnego w jego deklaracji, że otrzymane do tej pory (tj. do dnia 16 marca 2004 roku) sprawozdania audytora wewnętrznego dotyczące prowadzonego przezeń przeglądu ram kontroli wewnętrznej wskazują, iż występują pewne usterki, którym należy w szybkim terminie zaradzić;

26.

zauważa z zadowoleniem, że do deklaracji Sekretarza Generalnego dołączono szczegółowy plan działania, którego celem jest zaradzenie niedociągnięciom wskazanym w sprawozdaniach z działalności;

27.

zwraca się do Sekretarza Generalnego, aby w ramach kontynuacji działań związanych z niniejszą rezolucją złożył Komisji Kontroli Budżetowej sprawozdanie w sprawie poczynionych postępów we wdrażaniu środków określonych w planie działań zawartych w załączniku do jego deklaracji odnoszącej się do roku budżetowego 2003;

28.

zauważa, że różne sprawozdania z działalności różnią się bardzo pod względem zakresu, długości, formy i stopnia uwzględnienia informacji od właściwych wydziałów; zachęca Sekretarza Generalnego, aby zgodnie z propozycją Trybunału Obrachunkowego zawartą w ust. 9.16 sprawozdania rocznego za 2003 rok ujednolicił w przyszłości kształt i strukturę sprawozdań z działalności w celu zapewnienia większej porównywalności pomiędzy dyrekcjami generalnymi; zauważa jednak, że trudności w rekrutacji odpowiednio wykwalifikowanego personelu finansowego to temat pojawiający się w wielu sprawozdaniach z działalności;

29.

odnotowuje uwagę Trybunału zawartą w ust. 9.16 rocznego sprawozdania za 2003 r., że roczne sprawozdania z działalności powinny zawierać więcej szczegółowych informacji na temat wyników przeprowadzonych kontroli;

30.

na podstawie sprawozdań z działalności za 2003 r. zauważa, że dla lepszego zrozumienia prawdziwej wartości deklaracji podpisanych przez intendentów pożądane byłoby przyjęcie w kolejnych latach standardowej formy, która wyraźnie odróżniałaby kwestie wymagające „uwag” ze strony Dyrektora Generalnego (niepodważające jego deklaracji o wiarygodności) od innych poważniejszych kwestii uzasadniających sformułowanie „zastrzeżenia”;

31.

przypomina, że roczne sprawozdanie audytora wewnętrznego oraz deklaracja i sprawozdania z działalności Sekretarza Generalnego i Dyrektorów Generalnych stanowią znaczącą część oceny dokonywanej zarówno przez Trybunał Obrachunkowy, jak i przez organy Parlamentu udzielające absolutorium;

32.

zauważa, że w dalszej części pojęcie kontroli wewnętrznej ma oznaczać zapewnienie zasadnych gwarancji realizacji kluczowych celów kontroli, a mianowicie:

33.

uważa, że administracja powinna priorytetowo traktować realizację zaleceń audytora wewnętrznego, wynikających z dokonanego przezeń przeglądu ram kontroli wewnętrznej w 2003 r., w następujących dziedzinach:

34.

ponownie potwierdza pogląd wyrażony w swoich rezolucjach z dnia 8 kwietnia 2003 r. (13) oraz z dnia 21 kwietnia 2004 r., zgodnie z którymi „procedura absolutorium powinna swoim zakresem obejmować nie tylko działalność w zakresie zarządzania Sekretarza Generalnego i administracji Parlamentu, ale również decyzje podejmowane przez jego organy kierownicze, tj. Przewodniczącego, Prezydium i Konferencję Przewodniczących”;

35.

zobowiązuje Prezydium i właściwą komisję do zareagowania na wymóg sformułowany w ustępach 16 i 17 swojej rezolucji z dnia 21 kwietnia 2004 r. przedstawienia propozycji zmierzających do zdefiniowania dokładnego praktycznego rozumienia odpowiedzialności politycznej spoczywającej na członkach organów kierowniczych Parlamentu w zakresie wykonywania ich uprawnień i podejmowania decyzji mających znaczące konsekwencje finansowe;

36.

przypomina ust. 11–17 swojej rezolucji z dnia 21 kwietnia 2004 r. dotyczące odpowiedzialności organów kierowniczych Parlamentu; wskazuje ponadto, że jest to pierwsze sprawozdanie w sprawie absolutorium, które zgodnie z nowym Regulaminem ma zostać skierowane do jego władz politycznych, a nie tylko administracyjnych; postanawia w przyszłości poprawić komunikację i dialog pomiędzy Komisją Kontroli Budżetowej a członkami Prezydium i Kwestorami;

37.

wskazuje, że zarządzanie finansami Parlamentu podlega obecnie szczegółowemu badaniu w coraz większej liczbie organów, procedur i mechanizmów kontrolnych, takich jak sprawozdanie w sprawie absolutorium PE, przekazywane w odpowiedzi na nie sprawozdania administracji, roczna procedura budżetowa, sprawozdania roczne i sektorowe audytora wewnętrznego, zespół audytorów, Trybunał Obrachunkowy, zespół do spraw nieprawidłowości finansowych, sprawozdania przygotowywane przez OLAF (Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych) oraz sprawozdania z działalności Dyrektorów Generalnych, co powoduje ryzyko nakładania i powtarzania tych samych działań;

38.

wyraża wątpliwość, czy obecny poziom szczegółowości badań oraz złożoność aparatu kontroli są w pełni proporcjonalne, w świetle wniosku Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którym ogólne ryzyko jest niewielkie w dziedzinie wydatków administracyjnych (14);

39.

uważa, że odpowiedni proces konsolidacji i porządkowania procedur kontrolnych może okazać się konieczny po pewnym czasie; zwraca się do Sekretarza Generalnego, aby przedstawił sprawozdanie na temat możliwych sposobów syntetycznego ujęcia wszystkich rozmaitych danych w dziedzinie kontroli, tak aby można było sformułować jasne wnioski;

40.

wzywa Sekretarza Generalnego, aby zapewnił wdrożenie integralnego podejścia do zarządzania ryzykiem i analizy ryzyka, zapewniając tym samym należyte zarządzanie finansami i administracją;

41.

przypomina, że ust. 2.7.3 przepisów (15) dotyczących linii budżetowej 3701 wymaga, aby Prezydium i Komisja Kontroli Budżetowej zajmowała się rachunkami grup politycznych zgodnie z uprawnieniami przyznanymi im w Regulaminie;

42.

powtarza, że grupy polityczne są w sposób niezależny odpowiedzialne za zarządzanie i wykorzystanie przysługującej im części budżetu Parlamentu oraz że kompetencje wydziału audytu wewnętrznego Parlamentu nie obejmują warunków, na jakich wykorzystywane są środki w ramach linii budżetowej 3701 (około 3 % całego budżetu Parlamentu);

43.

zauważa trudności, jakie napotyka Parlament przy stosowaniu niektórych nowych przepisów rozporządzenia finansowego do zasadniczo administracyjnego budżetu, oraz że trudności te znajdują także odzwierciedlenie na poziomie grup politycznych; uznaje jednak, że podjęto wysiłki dostosowania w jak największym zakresie przepisów 3701 do wymagań rozporządzenia finansowego;

44.

zauważa, że grupy polityczne i administracja utworzyły grupę roboczą w celu zbadania szczególnego statusu budżetów grup politycznych w kontekście przepisów rozporządzenia finansowego i przepisów wykonawczych; zachęca do jej wykorzystywania, w odpowiednich sytuacjach, jako forum regularnych kontaktów z administracją w celu bieżącego śledzenia reform finansowych i rachunkowych;

45.

Z zadowoleniem przyjmuje decyzję grup politycznych o publikacji ich wewnętrznych zasad finansowych na stronie internetowej Parlamentu i wzywa do jej pilnej realizacji; wzywa Prezydium do znalezienia właściwego rozwiązania umożliwiającego przeprowadzenie w przejrzysty sposób kontroli sprawozdań i rozliczeń posłów niezrzeszonych, zgodnie z ogólnie przyjętą procedurą obecnie stosowaną przez grupy polityczne;

46.

odnotowuje, że w 2003 r. zgodnie z decyzją Prezydium z dnia 10 lutego 2003 r. środki zapisane w linii budżetowej 3701 zostały rozdzielone jak następuje:

47.

odnotowuje propozycję Sekretarza Generalnego, aby po pierwsze opracować standardowe szablony pisma w sprawie włączenia zewnętrznych kontrolerów dla grup, a po drugie, aby list od przewodniczącego grupy dołączony do rachunków każdej grupy zawierał dodatkowe informacje, które mogą mieć postać standardowego rocznego sprawozdania z działalności dotyczącego wykonania budżetu grupy w danym roku budżetowym (16); zachęca Prezydium do uwzględnienia tych sugestii podczas następnego przeglądu przepisów 3701;

48.

przypomina, że do czasu przyjęcia jednolitych przepisów o wykonywaniu mandatu posła do Parlamentu Europejskiego wszyscy posłowie otrzymują:

49.

zwraca uwagę na zwiększenie rozpiętości pensji od czasu rozszerzenia i na pilną potrzebę znalezienia rozwiązania, które zapewni sprawiedliwe traktowanie wszystkich posłów do PE z poszanowaniem ich krajowych praw i przepisów;

50.

popiera w tym zakresie inicjatywę podjętą przez obecną Prezydencję Unii Europejskiej, zmierzającą do osiągnięcia porozumienia odnośnie Statutu Posłów wprowadzającego jednolite wynagrodzenie dla posłów do Parlamentu Europejskiego;

51.

odnotowuje zamiar Prezydium Parlamentu kontynuowania współpracy z Radą w celu uzgodnienia warunków jednolitych przepisów o wykonywaniu mandatu posła; nakłania obie strony, aby przy najbliższej okazji zamknęły tę kwestię w celu położenia kresu spekulacjom i niepewności, jakie towarzyszą sprawie wynagrodzeń parlamentarnych;

52.

wyraża ubolewanie, że w kwestii przeglądu i reformy systemu diet parlamentarnych poczyniono niewielkie postępy od czasu jego poprzedniego sprawozdania w sprawie absolutorium; przypomina wcześniejszą decyzję Prezydium z dnia 28 maja 2003 r., która częściowo dotyczyła tej kwestii, ale w powiązaniu z przyjęciem jednolitych przepisów o wykonywaniu mandatu posła; jest przekonany, że nawet w sytuacji braku jednolitych przepisów możliwe powinno być opracowanie systemu, który będzie jasny, przejrzysty i sprawiedliwy;

53.

jest zdania, że posłowie, którzy dobrowolnie zwracają administracji diety lub ich część odpowiadającą nadwyżce wobec faktycznie poniesionych kosztów, albo domagają się jedynie zwrotu faktycznych kosztów, np. kosztów podróży, powinni czynić tak na podstawie zasad jasno określonych w przepisach dotyczących zwrotu kosztów i diet posłów do PE;

54.

zwraca się do Kwestorów o dokonanie weryfikacji ogólnych przepisów dotyczących zwrotu kosztów, aby sprawdzić, czy potrzebne są zmiany w celu jak najlepszego wykorzystania nowych możliwości informatycznych;

55.

zauważa, że dnia 13 grudnia 2004 r. Prezydium przyjęło zmiany w przepisach (17) dotyczących dodatków na sekretariat, które, między innymi, miały na celu zapewnienie większej spójności pomiędzy tymi przepisami a wymaganiami rozporządzenia finansowego;

56.

zaznacza, że art. 79 rozporządzenia finansowego oraz art. 98 i 104 przepisów wykonawczych (18) dotyczących stwierdzania prawidłowości wydatków zobowiązują intendenta do sprawdzenia tytułu wierzyciela na podstawie dokumentów towarzyszących; przypomina administracji o potrzebie domagania się składania faktur lub rachunków jako warunku dokonania płatności z tytułu umów o świadczenie usług (art. 14 ust. 6 przepisów dotyczących zwrotu kosztów oraz diet posłów);

57.

wzywa Prezydium do zaproponowania, uwzględniając wyniki prac parlamentarnej grupy roboczej, regulacji kształtujących bardziej przejrzyście gospodarowanie dodatkami na sekretariat posłów, zaznacza jednak, że należy przy tym uwzględnić podstawy swobody zawierania umów;

58.

wyraża ubolewanie, że decyzja Prezydium z dnia 13 grudnia 2004 r. zmienia treść przepisów art. 14 ust. 5 i ust. 7 lit. d) dotyczących zwrotu kosztów oraz diet posłów do PE (ustanowionych decyzją Prezydium z dnia 9 lutego 2004 r.) w taki sposób, że przepisy dotyczące zobowiązań asystentów i pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o świadczenie usług, które wynikają z umowy i systemu ubezpieczeń społecznych, ponownie wykazują brak jasności; wzywa Prezydium do weryfikacji tekstu przyjętego 13 grudnia 2004 r.;

59.

przypomina, w dniu 28 maja 2003 r. Prezydium przyjęło projekt zbioru nowych przepisów dotyczących zwrotu kosztów i diet dla posłów przewidujących zwrot kosztów podróży służbowych na podstawie faktycznych kosztów, uzależniony jednak od wejścia w życie statutu posłów;

60.

przypomina, że na pewnych trasach faktyczne koszty są czasami wyższe niż pułapy ustalone przez administrację ze względu na brak konkurencyjnych przewoźników na tych trasach i nalega na zwrot rzeczywistych kosztów w tych okolicznościach;

61.

zauważa, że według niedawno zmienionej wyceny aktuarialnej z dnia 31 grudnia 2003 r. przyszłe zobowiązania funduszu w tej dacie przekraczały jego bieżące aktywa o kwotę 41 795 982 EUR oraz że aktuarialny poziom finansowania wynosił na koniec 2003 roku 76,4 % (19);

62.

przypomina pogląd Trybunału Obrachunkowego, że w planie tym należy ustalić jasne zasady określające zobowiązania i zadania Parlamentu Europejskiego i uczestników planu na wypadek, gdyby przyszła wycena aktuarialna wykazywała deficyt (20); jest przekonany o konieczności bardziej precyzyjnego określenia natury zobowiązań Parlamentu odnośnie przyszłych zobowiązań finansowych związanych z funduszem emerytalnym; jest ponadto przekonany, że wpłaty posłów do funduszu powinny być odliczane ze źródeł osobistych, a nie z planu diet parlamentarnych;

63.

odnotowuje odpowiedź administracji, iż do Prezydium skierowane zostaną propozycje zmierzające do określenia odpowiednich uprawnień i obowiązków Parlamentu oraz stowarzyszenia non-profit zarejestrowanego zgodnie z prawem Luksemburga i zarządzanego przez pochodzący z wyboru komitet wykonawczy (21);

64.

zauważa również, że na podstawie wyników wyceny aktuarialnej, która ma zostać przeprowadzona na początku 2005 r., poznamy wymagany poziom finansowania funduszu; jest jednak zdania, że po zatwierdzeniu statutu posłów należy ustanowić nowy i odrębny instrument emerytalny, jednakowy dla wszystkich posłów, oraz że od tej daty należy wstrzymać wszystkie wpłaty z budżetu Parlamentu do dobrowolnego funduszu emerytalnego;

65.

wyraża zaniepokojenie poglądem przyjętym przez Trybunał Obrachunkowy, że jeśli obecny plan ma nadal funkcjonować, należy jak najszybciej stworzyć dla niego wystarczającą podstawę prawną (inną niż decyzja Prezydium), oraz że wpłaty Parlamentu na dobrowolny plan emerytalny powinny opierać się na akcie prawodawstwa wtórnego przyjętym zgodnie z art. 190 ust. 5 Traktatu (22);

66.

przypomina, że rozporządzenie finansowe i przepisy wykonawcze, które weszły w życie dnia 1 stycznia 2003 r., zmieniły procedury planowania, publikowania i przyznawania zamówień, znosząc jednocześnie konsultacje z CCAM (Komitetem Doradczym ds. Zakupów i Zamówień), które były obowiązkowe w przypadku zamówień powyżej 50 000 EUR;

67.

zauważa, że zamiast z CCAM intendenci Parlamentu mogą według uznania zasięgać rady międzywydziałowej grupy do spraw zamówień publicznych (GIMP); zauważa ponadto, że w miejsce rocznego sprawozdania CCAM na temat działań w zakresie zamówień Sekretarz Generalny – w reakcji na wcześniejsze rezolucje w sprawie absolutorium – przygotował sprawozdanie oparte na danych dostarczonych przez intendentów, które zawiera następujące informacje na temat zamówień udzielonych w 2003 r.:

68.

z zadowoleniem przyjmuje ustalenie, że znaczącą cześć zamówień w 2003 r. udzielono w drodze przetargu nieograniczonego;

69.

zauważa, że audytor wewnętrzny prowadzi w skali całej instytucji kontrolę procesu udzielania zamówień, z której ostateczne sprawozdanie jest spodziewane w pierwszej połowie 2005 r.; zobowiązuje swojego Sekretarza Generalnego, aby poinformował w odpowiedni sposób Komisję Kontroli Budżetowej o treści tego sprawozdania, gdy zakończony zostanie proces wewnętrznych konsultacji;

70.

popiera administrację w jej wysiłkach zmierzających do utworzenia bazy danych dotyczącej zamówień, stosownie do art. 95 rozporządzenia finansowego, która zgodnie ze sprawozdaniem Sekretarza Generalnego (23) powinna zacząć działać pod koniec 2005 r.;

71.

z zadowoleniem zauważa, że w przypadku zamówień o wartości przekraczającej 50 000 EUR liczba i wartość procedur negocjowanych w 2003 r. znacząco spadła w porównaniu z odpowiednimi danymi za rok 2002;

72.

odnotowuje zaniepokojenie administracji w następujących kwestiach:

73.

spodziewa się, że jego właściwe komisje wezmą pod uwagę te kwestie, proponując w razie potrzeby wprowadzenie zmian w kontekście przyszłych przeglądów rozporządzenia finansowego, przepisów wykonawczych do niego oraz regulaminu Parlamentu dotyczącego wykonania jego budżetu;

74.

z zadowoleniem zauważa, że długotrwały spór pomiędzy Parlamentem a władzami francuskimi dotyczący ostatecznej ceny zakupu budynku LOW w Strasburgu został zakończony pod koniec 2003 r., a zakup został sfinalizowany w roku 2004;

75.

przypomina, że brak jednego miejsca pracy pociąga za sobą dodatkowe znaczne dodatkowe koszty dla budżetu Parlamentu; zwraca uwagę, że koszty wynikające z umiejscowienia siedzib Parlamentu Europejskiego w trzech krajach są szacowane na ponad 200 milionów EUR rocznie;

76.

zauważa, że wszczęto procedurę przewidzianą w art. 22 Regulaminu pracowniczego w celu określenia odpowiedzialności w związku z rozbieżnością na kwotę 4 136 125 BEF pomiędzy stanem kasy a odpowiednimi zapisami rachunkowymi z 1982 r. (25); zauważa, że pierwsze posiedzenie Rady Dyscyplinarnej odbyło się dnia 17 marca 2003 r. i obecnie zakończyła ona już swoje prace, polecając swojemu Sekretarzowi Generalnemu, aby na bieżąco informował właściwą komisję o dalszym rozwoju wypadków;

77.

wyraża swoje zadowolenie z faktu, że wszechstronny przegląd wewnętrznej polityki Parlamentu w zakresie środowiska naturalnego, prowadzony przez podmiot konsultingowy specjalizujący się w zarządzaniu środowiskiem naturalnym (EMAS), zostanie wkrótce przedstawiony Prezydium, z myślą o docelowym wprowadzeniu w Parlamencie systemu zarządzania środowiskiem naturalnym (26); poleca swojemu Sekretarzowi Generalnemu, aby po omówieniu sprawozdania podmiotu konsultingowego w Prezydium zostało ono opublikowane na stronie internetowej Parlamentu;

78.

zauważa, że wiele dokumentów urzędowych wciąż doręcza się posłom w znacznej liczbie egzemplarzy papierowych, mimo że są one dostępne w sieci; wzywa Kolegium Kwestorów do ustalenia równowagi ekologicznej w zakresie dostarczania dokumentów w formie papierowej;

79.

wzywa do wprowadzenia systemu elektronicznego podpisu, dzięki któremu podpis posła mógłby sygnować takie dokumenty jak poprawki i pytania parlamentarne bez konieczności przenoszenia tych dokumentów na papier;

80.

wzywa Prezydium do podjęcia wszelkich niezbędnych środków do przyspieszenia zatrudnienia pracowników obsługi tłumaczeniowej, w celu zagwarantowania wszystkim posłom prawa do wypowiadania się w ich językach ojczystych, poprzez zapewnienie tłumaczenia ustnego z ich języków i na ich języki;

81.

przypomina, że w swojej decyzji z dnia 23 stycznia 2004 r. w sprawie skargi nr 260/2003 Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich sformułował w odniesieniu do Parlamentu Europejskiego negatywną ocenę dotyczącą niewłaściwej administracji w związku z niepodjęciem odpowiednich działań w celu promowania przestrzegania wewnętrznych przepisów dotyczących zakazu palenia tytoniu;

82.

zauważa, że choć Prezydium przyjęło dnia 13 lipca 2004 r. zmienione przepisy dotyczące palenia tytoniu, nie zostały one jeszcze w pełni wprowadzone i wdrożone, wobec czego Parlament naraża się na kolejne negatywne oceny Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich; wzywa Prezydium do podjęcia pilnych działań w celu zmniejszenia poziomu zadymienia jego pomieszczeń i ochrony zdrowia wszystkich użytkowników jego budynków;

83.

podkreśla, że jest prawnym obowiązkiem wszystkich pracodawców zapewnienie swoim pracownikom bezpiecznego i zdrowego środowiska pracy; zauważa, że wyjątek w przepisach Prezydium (27), dopuszczający palenie tytoniu w biurach powoduje niedopuszczalny poziom zanieczyszczenia pomieszczeń dymem tytoniowym w budynkach, w których mieszczą się biura, i korytarzach stwarzając tym samym zagrożenie dla zdrowia osób przebywających w tych budynkach; zauważa, że budynki Parlamentu w trzech miejscach prac podlegają narodowym przepisom dotyczącym bezpieczeństwa i higieny; wzywa Kolegium Kwestorów do wyznaczenia wyraźnie określonej i dobrze wentylowanej przestrzeni dla palących, aby ograniczyć niedogodności dla niepalących;

84.

zobowiązuje swojego Sekretarza Generalnego do przeprowadzenia badania opinii personelu we wszystkich trzech miejscach prac w celu stwierdzenia, czy większość pracowników Parlamentu opowiada się za wprowadzeniem zakazu palenia we wszystkich miejscach budynków zajmowanych przez biura pracowników Parlamentu przed terminem przewidzianym na 2007 r.;

85.

odnotowuje informację w sprawie technicznej możliwości wyposażenia sal Parlamentu i sal posiedzeń komisji w technologię bezprzewodową dla stosowanych tam komputerów i pokrewnych urządzeń przekazaną przez Sekretarza Generalnego (28); odnotowuje ostrzeżenie zawarte w notatce Sekretarza Generalnego dotyczące potencjalnych zagrożeń zdrowotnych, jeżeli poziom promieniowania elektromagnetycznego generowanego przy bezprzewodowej transmisji danych przekroczy określone limity; domaga się przedstawienia dodatkowego sprawozdania na temat aspektów zdrowotnych technologii bezprzewodowej w terminie do dnia 1 lipca 2005 r.;

86.

z zadowoleniem przyjmuje informację, że począwszy od kwietnia i maja 2005 r. będzie możliwy dodatkowy dostęp do Internetu we wszystkich biurach posłów, co w znacznym stopniu rozwiąże problem dostępu poprzez komputery Mac; podkreśla jednak, iż należy zrobić więcej w tym względzie, aby umożliwić użytkownikom innych znanych systemów logowanie się do wewnętrznej sieci Parlamentu;

87.

wzywa do przeprowadzania w regularnych odstępach czasu kompleksowych analiz bezpieczeństwa systemów komputerowych Parlamentu Europejskiego, jego sieci, połączeń, sprzętu i oprogramowania w celu zapewniania bezpieczeństwa „e-środowiska” Parlamentu.

1.

z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie w sprawozdaniu rocznym Trybunału Obrachunkowego za 2003 r. oddzielnej sekcji dotyczącej Rady; odnotowuje sporządzone przez Radę podsumowanie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2003 r.; z zadowoleniem przyjmuje poprawę w zakresie wymiany informacji pomiędzy Radą a Parlamentem w drodze nieoficjalnego dialogu, jaki odbywa się pomiędzy tymi instytucjami w ramach procedury udzielenia absolutorium; uznaje, że elementy te pomogły w zwiększeniu przejrzystości w odniesieniu do absolutorium z wykonania budżetu Rady;

2.

odnotowuje po stronie Rady zamiar dostarczenia dokumentacji i podjęcia pozostałych działań potrzebnych do wypełnienia wymagań nowego rozporządzenia finansowego – zgodnie ze sprawozdaniem rocznym Trybunału Obrachunkowego – do końca 2004 r. oraz zwraca się do Rady o przedłożenie listy problemów związanych z wykonaniem Rozporządzenia Finansowego;

3.

odnotowuje uwagę Trybunału, że zawarto umowę na obsługę prawną Rady z pominięciem procedury przetargowej, chociaż jej wartość przekraczała próg, powyżej którego wymagana jest procedura przetargowa; zauważa, że Rada w pełni przyjmuje tę uwagę i wszczęła procedurę przetargową w celu wprowadzenia umowy ramowej dla usług prawnych wspomnianego rodzaju; podkreśla znaczenie przestrzegania przepisów dotyczących zamówień określonych w rozporządzeniu finansowym;

4.

zwraca się do Rady, aby udostępniła organom udzielającym absolutorium, podobnie jak uczyniły to wszystkie inne instytucje łącznie z Parlamentem Europejskim, roczne sprawozdanie z działalności, o którym mowa w art. 60 ust. 7 rozporządzenia finansowego z dnia 25 czerwca 2002 r.;

5.

stwierdza, że większa jasność w odniesieniu do wydatków na prowadzenie Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa (WPZB) w Radzie sprzyjałaby przejrzystości; nalega, aby Rada oddzielnie wyszczególniła w budżecie koszty przygotowawcze WPZiB, jak to zalecił Trybunał Obrachunkowy w sprawozdaniu specjalnym nr 13/2001; podkreśla potrzebę jasnego określenia roli Komisji w realizacji WPZiB, jak to zalecił Trybunał Obrachunkowy w sprawozdaniu specjalnym nr 13/2001; zaleca, aby w nowym porozumieniu międzyinstytucjonalnym dotyczącym budżetu zamieszczono jasne zasady i rozwiązania operacyjne dotyczące roli Komisji w realizacji WPZiB;

6.

wyraża żal, że z powodu ograniczeń czasowych nie jest w stanie poświęcić należytej uwagi zaleceniu dotyczącemu absolutorium Rady i zachęca Komisję do przedstawienia – zaś Radę do przyjęcia – następującej propozycji zmiany art. 145 ust. 1 rozporządzenia finansowego:

„Parlament Europejski, na zalecenie Rady przyjęte większością kwalifikowaną, udziela Komisji absolutorium z wykonania budżetu za rok n w terminie do dnia 30 czerwca roku n +2.”.

1.

zauważa, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS) administrował budżetem w wysokości 150 599 614 EUR, z czego rozdzielono 99,34 % środków (149 598 960,09 EUR), zaś 93,32 % (146 842 346,23 EUR) wydano do dnia 31 grudnia 2003 r.;

2.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał Obrachunkowy po raz pierwszy ocenił środowisko kontroli indywidualnie dla każdej instytucji i opublikował odnośne uwagi w odrębnej części;

3.

zauważa, że niektóre z najważniejszych wymagań (minimalne standardy kontroli, karty zadań dla podmiotów działających w sferze finansów, zakres obowiązków audytora wewnętrznego) rozporządzenia finansowego zostały w pełni wdrożone w 2003 r.;

4.

w tym kontekście uznaje, że ETS przyjął jednak nowe wewnętrzne zasady finansowe w styczniu 2003 r. oraz że wolał zaczekać z przygotowaniem szczegółowych przepisów i kart zadań do czasu, gdy uzyskano pewne doświadczenia w zakresie działania nowego systemu; dokumenty wymagane przez Trybunał Obrachunkowy przyjęto w marcu 2004 r.;

5.

wyraża zaniepokojenie stwierdzeniem ETS, że „(...) w zakresie stosowania nowych przepisów instytucja dysponowała jedynie niewielką liczbą osób posiadających gruntowną wiedzę na temat systemów i zagadnień finansowych”;

6.

wyraża również zaniepokojenie faktem, że audytor wewnętrzny nie mógł zrealizować swojego programu prac w 2003 r. z powodu braku personelu; z zadowoleniem przyjmuje gotowość ETS do przekazania kopii programu prac audytora wewnętrznego na 2004 r.; wzywa ETS do bezzwłocznego rozwiązania problemu braku personelu w ramach przyznanych środków budżetowych; stwierdza, że zdolność do przeprowadzenia audytu wewnętrznego stanowi naturalny i konieczny składnik każdej solidnej administracji;

7.

zauważa, że w związku z uwagami wyrażonymi przez Trybunał Obrachunkowy funkcje weryfikacji i audytu w ETS zostały rozdzielone;

8.

zauważa, że ETS negocjował zakup licencji na użytkowanie oprogramowania w drodze procedury ograniczonej bez wcześniejszej publikacji zawiadomienia, a tym samym naruszył obecnie obowiązujące przepisy prawa; ETS przyznał się do błędu;

9.

jest nadal zaniepokojony rosnącymi zaległościami w rozpatrywaniu spraw w 2003 r., chociaż wstępne dane orientacyjne za 2004 r. odnoszące się do ETS wskazują niewielką poprawę (6):

Europejski Trybunał Sprawiedliwości:

Główne obszary, których dotyczyły sprawy, to: środowisko naturalne i konsumenci, rolnictwo, zbliżanie przepisów prawa, polityka społeczna i podatki; sprawy trwały przeciętnie dwa lata;

Sąd Pierwszej Instancji

Główne obszary, których dotyczyły sprawy, to: wnioski o kasację, sprawy pracownicze i dotyczące własności intelektualnej; sprawy trwały przeciętnie półtora roku;

Z zadowoleniem przyjmuje następujące ulepszenia:

oczekuje, że ETS wyznaczy cele w zakresie sprawności działania i opracuje plany działania w celu ich osiągnięcia z myślą o skróceniu czasu rozstrzygania spraw w nadchodzących latach;

10.

kwestię tę uczyni jednym z głównych punktów, na których skupi się w ramach procedury udzielenia absolutorium w 2004 r.;

11.

z zadowoleniem przyjmuje środki podjęte przez ETS w odniesieniu do korzystania z samochodów służbowych przez jego członków, zgodnie z decyzją administracyjną z dnia 31 marca 2004 r.; uznaje, że nowe przepisy są przejrzyste i wskazują na polepszenie sytuacji; zauważa, że mając na względzie zmniejszenie obciążeń administracyjnych, Trybunał także pokrywa koszty przejazdu 15 000 km oprócz podróży zatwierdzonych na mocy polecenia wyjazdu służbowego, oraz że korzystanie z samochodu do celów zawodowych odnotowywane jest w dzienniku kierowcy;

12.

zauważa, że art. 6 wyżej wymienionej decyzji stanowi, że w przypadkach, gdy członkowie korzystają z samochodów służbowych do celów podróży innych niż podróże określone w art. 5 (tj. podróże podejmowane w celach pełnienia obowiązków służbowych objętych harmonogramem podróży lub odbywanych w ramach limitu 15 000 km/rok), pokrywają oni wszelkie związane z tym koszty (opłaty drogowe, paliwo oraz wszelkie dodatkowe koszty związane z opłatą za wynajem samochodu wynikające z przekroczenia całkowitego przebiegu 45 000 km rocznie ustalonego w umowie ramowej); jest zdania, że prywatne korzystanie z samochodu służbowego stanowi ukryte dodatkowe wynagrodzenie, które Parlament uznaje za niewłaściwe;

13.

odnotowuje odpowiedź sekretarza ETS, zgodnie z którą nie jest on w stanie przekazać sprawozdania przewidzianego w art. 86 ust. 4 ani sprawozdania audytora wewnętrznego, ponieważ sprawozdanie z audytu wewnętrznego nie zostało ukończone (7); w związku z tym zwróci szczególną uwagę na te dwa dokumenty podczas procedury udzielania absolutorium za 2004 r.;

14.

zauważa, że sprawozdanie roczne z działalności za 2003 r. zostało przedłożone przez intendenta dopiero w lipcu 2004 r. i nie zawiera oświadczenia o wiarygodności; jest zdania, że sprawozdanie roczne z działalności powinno być przygotowane na czas dla audytu Trybunału Obrachunkowego i zawierać podpisane oświadczenie o wiarygodności, co byłoby widocznym świadectwem odpowiedzialności finansowej;

15.

wyraża pochwałę dla ETS w związku z wszechstronnymi pracami przygotowawczymi podjętymi w 2003 r. w kontekście rozszerzenia, jak pokazano w sprawozdaniu grupy roboczej; będzie nadal śledził środki przyjęte w sprawozdaniu w sprawie absolutorium za 2004 r.;

16.

zwraca się do ETS o dokonanie oceny skutków nowego rozporządzenia finansowego dla jego pracy administracyjnej i sądowniczej przed rozpoczęciem przeglądu rozporządzenia w 2005/2006 r., które to ustalenia należy przedłożyć do rozpatrzenia przez Parlament Europejski;

17.

zauważa, że ETS zgodził się podczas rozmów prowadzonych w dniu 19 stycznia 2005 r. odpowiedzieć pisemnie na pewną liczbę dodatkowych pytań w terminie umożliwiającym rozpatrzenie tych odpowiedzi podczas procedury udzielenia absolutorium za 2003 r.

1.

zauważa, że Europejski Trybunał Obrachunkowy (ETO) administrował budżetem w wysokości 77 076 689 EUR, z czego rozdzielono 96,83 % środków (74 634 579,94 EUR), zaś 89,58 % (69 045 709,53 EUR) wydano do dnia 31 grudnia 2003 r.;

2.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że ETO po raz pierwszy dokonał oceny środowiska kontroli indywidualnie dla każdej instytucji i opublikował odnośne obserwacje w osobnej części;

3.

zauważa, że ETO przygotował karty szczegółowo opisujące zadania, prawa i obowiązki podmiotów działających w sferze finansów, oraz że w grudniu 2003 r. przyjęto minimalne standardy kontroli;

4.

odnotowuje ustalenia audytu zewnętrznego ETO przeprowadzonego przez KPMG: „Naszym zdaniem (…) dane księgowe i sprawozdania finansowe dają prawdziwy i rzetelny obraz, zgodnie z rozporządzeniem finansowym, przepisami wykonawczymi, ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości oraz Regulaminem Wewnętrznym Europejskiego Trybunału Obrachunkowego, aktywów i sytuacji finansowej Trybunału Obrachunkowego na dzień 31 grudnia 2003 r., a także wyniku ekonomicznego oraz dochodów i wydatków za zakończony z tym dniem rok budżetowy”;

5.

zwraca się o przekazanie mu kopii sprawozdania oceniającego politykę budowlaną Trybunału, kiedy zostanie ono ukończone;

6.

przypomina, że sprawozdania w sprawie absolutorium za 2002 r. zawierało również obserwacje dotyczące oświadczenia o wiarygodności i systemu audytu; kwestie, których dotyczą te obserwacje, będą nadal śledzone w sprawozdaniu Komisji w sprawie absolutorium za 2003 r.;

7.

wskazuje, że dochodzenie w sprawie Eurostatu prowadzone przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) nie zostało jeszcze zakończone; nalega, aby ETO zaplanował całościowy audyt funkcjonujących systemów kontroli i nadzoru z chwilą, gdy OLAF zakończy dochodzenie;

8.

ponawia swoje zalecenie w ust. 21 i 22 swojej rezolucji z dnia 21 kwietnia 2004 r. (6) w sprawie udzielenia absolutorium za rok 2002 mając na względzie, że wobec rozszerzenia Trybunału każdy z jego 25 członków powinien przyjąć szczególny obowiązek przeprowadzenia audytu w co najmniej jednej dyrekcji generalnej Komisji, w celu wczesnego rozpoznania i zapobieżenia wystąpieniu niepożądanych zdarzeń, takich jak w przypadku Eurostatu;

9.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że zgodnie z planem prac na rok 2005 ETO przeprowadzi audyt inwentarza europejskiego systemu rachunków, DNB i jakości DNB;

10.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał zbadał nowy statut dla członków Komitetu Ekonomiczno-Społecznego; zauważa, że przepisy statutu same w sobie nie zawierają bezpośrednich implikacji finansowych; został zapewniony, że Trybunał podejmie tę kwestię w ramach audytu 2004;

11.

zauważa, że Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny przyjął szczegółowe informacje i procedury dotyczące spisu inwentarza w październiku 2003 r.; wzywa zatem Trybunał do przeprowadzenia audytu spisu inwentarza podczas przygotowywania sprawozdania rocznego za 2004 r.;

12.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że ETO przekazał swoje decyzje z dnia 16 grudnia 2004 r. w sprawie uzgodnień o współpracy (dotyczącej członków, personelu, dostępu do informacji związanych z audytem) z Europejskim Biurem ds. Walki z Przestępstwami Finansowymi; wyraża żal, że decyzje te były podejmowane raczej zbyt późno;

13.

z zadowoleniem przyjmuje środki podjęte przez ETO w odniesieniu do korzystania z samochodów służbowych przez członków, zgodnie z decyzją administracyjną z dnia 15 czerwca 2004 r.; uznaje, że nowe przepisy są przejrzyste i wskazują na polepszenie sytuacji; zauważa, że mając na względzie zmniejszenie obciążeń administracyjnych, Trybunał także pokrywa koszty przejazdu 15 000 km, oprócz podróży zatwierdzonych na mocy polecenia wyjazdu służbowego, oraz że korzystanie z samochodu do celów służbowych odnotowywane jest w dzienniku kierowcy;

14.

zauważa, że art. 5 wyżej wymienionej decyzji stanowi, że: „W przypadkach, gdy członkowie korzystają z samochodów służbowych do celów podróży innych niż podróże określone w art. 4 (tj. podróży podejmowanych w celach pełnienia obowiązków służbowych objętych harmonogramem podróży lub odbywanych w ramach limitu 15 000 km/rok), pokrywają oni wszelkie związane z tym koszty (opłaty drogowe, paliwo oraz wszelkie dodatkowe koszty związane z opłatą za wynajem samochodu wynikające z przekroczenia całkowitego przebiegu 45 000 km rocznie ustalonego w umowie ramowej)”; jest zdania, że prywatne korzystanie z samochodu służbowego stanowi ukryte dodatkowe wynagrodzenie, co Parlament uznaje za niewłaściwe;

15.

uznaje, że ETO przesłał Komisji Kontroli Budżetowej jednostronicowe sprawozdanie (zgodnie z art. 86 ust. 4 rozporządzenia finansowego); oczekuje, że takie sprawozdanie powinno zawierać wyraźny obraz aktualnego środowiska kontroli oraz ulepszeń, jakie należy wprowadzić w roku następnym;

16.

domaga się, aby sprawozdanie roczne intendenta zawierało podpisane oświadczenie o wiarygodności;

17.

pragnie otrzymać kopię sprawozdania rocznego audytora wewnętrznego; ma świadomość faktu, że ETO uważa je za dokument wewnętrzny; wskazuje jednak, że sprawozdanie audytora wewnętrznego umożliwia zwykle organowi udzielającemu absolutorium uzyskanie bardziej przejrzystego obrazu środowiska kontroli oraz ulepszeń zaplanowanych na następny rok; podkreśla, że większość pozostałych instytucji ma zaufanie do Komisji Kontroli Budżetowej w zakresie odpowiedzialnego posługiwania się tym dokumentem;

18.

zauważa, że ETO wprowadził komputerowy system wspomagania audytu, który ma ułatwiać i ulepszać planowanie i standaryzację procesu audytu, kontrolę jakości na każdym etapie tego procesu, dokumentację, prezentację wyników i przygotowywanie sprawozdań, pracę w odległych lokalizacjach oraz dostarczanie informacji w zakresie zarządzania;

19.

zauważa, że w 2003 r. wykorzystano tylko 50 % środków finansowych przeznaczonych na wymianę urzędników i ekspertów, ponieważ nastąpiła zmiana mających zastosowanie przepisów finansowych; dlatego też rok 2003 można uznać za rok przejściowy;

20.

należy rozważyć, czy potrzebna byłaby analiza bieżącej struktury i funkcjonowania „żelaznego” Europejskiego Trybunału Obrachunkowego pod kątem reformy; przypomina, że obecnie Trybunał Obrachunkowy zatrudnia 736 pracowników, z czego 325 to zawodowi audytorzy (kategorii A i B), 275 (kategorii A i B) pracuje w grupach audytowych i 50 (kategorii A) w gabinetach członków;

21.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał przekazał sprawozdanie za wrzesień 2003 na temat polityki ETO dotyczącej budynków do Komisji Kontroli Budżetowej; życzy sobie być informowany o postępach poczynionych w kontekście procedury udzielania absolutorium za 2004 r.;

22.

wyraża pochwałę dla ETO za stworzenie sieci w porozumieniu z instytucjami kontrolnymi w Państwach Członkowskich i krajach kandydujących (w ramach przygotowań do rozszerzenia); zwraca się do ETO o zdanie sprawozdania właściwej komisji parlamentarnej, w związku z procedurą absolutorium za 2004 r. z postępów osiągniętych w zakresie:

23.

z zadowoleniem przyjmuje gotowość ETO do przekazania pisemnych odpowiedzi na pytania w terminie umożliwiającym uwzględnienie ich w absolutorium za 2003 r.;

24.

wzywa ETO, aby przekazał Przewodniczącemu Komisji Kontroli Budżetowej oraz sprawozdawcy ds. absolutorium Komisji – w razie konieczności poufne – wstępne egzemplarze sprawozdania rocznego; ponadto, pragnie dowiedzieć się we wczesnym terminie, jakich sprawozdań specjalnych może się spodziewać w ciągu roku, aby móc poświęcić im należytą uwagę;

25.

zwraca się do ETO, aby ocenił skutki nowego rozporządzenia finansowego dla jego pracy administracyjnej przed rozpoczęciem przeglądu rozporządzenia w 2005/2006 r.;

26.

zachęca Trybunał Obrachunkowy do włączenia informacji z rocznego sprawozdania z działalności Trybunału dotyczących jego zdolności do uwzględniania celów produkcyjnych, jednostek kosztów, istotnych dziedzin rozwoju i innych właściwych czynników związanych z działalnością instytucji; zauważa, że takie sprawozdanie z działalności byłoby także najlepszą metodą publikacji informacji dotyczących modernizacji DAS i innych wydarzeń związanych z działaniami Trybunału w zakresie audytu.

1.

zauważa, że Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny (EKES) administrował budżetem w wysokości 81 166 960 EUR, z czego rozdzielono 98,12 % środków (79 642 494 EUR), zaś 92,77 % (73 889 949,11 EUR) wykorzystano do dnia 31 grudnia 2003 r.;

2.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał Obrachunkowy po raz pierwszy dokonał oceny środowiska kontroli indywidualnie dla każdej instytucji i opublikował odnośne obserwacje w osobnej części;

3.

zauważa, że wiele przepisów umożliwiających właściwe funkcjonowanie środowiska nadzoru i kontroli nie obowiązywało przed 2004 r.;

4.

odnotowuje wyjaśnienie podane przez EKES, zgodnie z którym „(…) należało potraktować priorytetowo wprowadzanie podstawowych elementów ram regulacyjnych (np. wewnętrznych przepisów finansowych EKES) oraz wyznaczenie podmiotów działających w sferze finansów”; odnotowuje, że dnia 8 stycznia 2003 r. przyjęto wewnętrzne przepisy finansowe;

5.

zauważa, że w kwestii zamówień w 2003 r. nie wypełniono szeregu wymagań rozporządzenia finansowego; wzywa Trybunał Obrachunkowy do sprawdzenia ogłoszonych ulepszeń w jego sprawozdaniu z audytu za 2004 r.;

6.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w 2004 r. wprowadzono nowy system zarządzania personelem i płacami;

7.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że EKES – choć z pewnym opóźnieniem – zlikwidował w początku 2004 r. rachunek zaliczkowy przeznaczony na wypłaty dodatków dla członków;

8.

przypomina EKES, że podczas zeszłorocznej procedury udzielenia absolutorium złożył on publiczne zapewnienie, że „(…) nie występują już żadne dalsze nieprawidłowości dotyczące rozliczania kosztów podróży służbowych” (6); krytykuje zatem EKES w związku z faktem, że Trybunał znalazł dowody, iż w trzech wypadkach dodatek podróżny wypłacony członkom był dwukrotnie wyższy od kwoty przewidzianej w przepisach komitetu; zauważa, że w międzyczasie EKES doprecyzował zasady zwrotu kosztów podróży; ponadto, wzywa Trybunał Obrachunkowy do dalszego prześledzenia ustaleń zawartych w sprawozdaniu z absolutorium za 2004 r.;

9.

zauważa, że Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) zakończył postępowanie dotyczące możliwych nieprawidłowości w zakresie stosowania systemu zwrotu kosztów podróży przez członka komisji; OLAF znalazł dowody na dokonanie „podwójnego zwrotu” i dlatego też przekazał do prokuratury belgijskiej swoje ustalenia: EKES w pełni współpracował z OLAF w toku postępowania; OLAF nie zakwestionował systemu zarządzania finansami EKES;

10.

w odniesieniu do budynku Belliard zauważa, że sprawozdanie audytora wewnętrznego „(…) nie ujawniło żadnych nadużyć finansowych (…). Uznaje się w nim również wartość projektu budynku dla Komitetów oraz właściwy poziom ceny, za jaką budynek został nabyty” (7); audyt wykazał jednak pewne niedociągnięcia w zakresie zarządzania poszczególnymi pracami;

11.

z zadowoleniem przyjmuje fakt gotowości EKES do złożenia sprawozdania na temat prześledzenia zaleceń audytorów wewnętrznych; dodatkowo EKES przekaże właściwej komisji parlamentarnej dziewiąte sprawozdanie z postępów w sprawie budynku Belliard;

12.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że EKES przekazał sprawozdanie roczne intendenta, do którego dołączono podpisane oświadczenie o wiarygodności;

13.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że EKES przekazał Komisji Kontroli Budżetowej streszczenie sprawozdania rocznego audytora wewnętrznego; zauważa w tym kontekście, że audytor wewnętrzny:

14.

będzie śledzić realizację tych zaleceń w sprawozdaniu w sprawie absolutorium za 2004 r.;

15.

wzywa EKES, aby jeszcze bardziej poprawił swój publiczny wizerunek jako organu reprezentującego społeczeństwo obywatelskie; wzywa EKES do korzystania ze wskaźników odniesienia w celu osiągnięcia wymiernych postępów;

16.

wyraża pochwałę dla EKES z powodu całościowych prac przygotowawczych podjętych w 2003 r. w kontekście rozszerzenia; prześledzi podejmowanie dalszych działań w sprawozdaniu w sprawie absolutorium za 2004 r.;

17.

zwraca się do EKES, aby ocenił skutki nowego rozporządzenia finansowego dla jego pracy administracyjnej i politycznej przed rozpoczęciem przeglądu rozporządzenia w 2005/2006 r., oraz o przedłożenie swoich ustaleń Parlamentowi Europejskiemu.

1.

zauważa, że Komitet Regionów (KR) administrował budżetem w wysokości 38 999 436 EUR, z czego rozdzielono 97,29 % środków (37 942 172,12 EUR), zaś 86,58 % (32 851 597 EUR) wykorzystano do dnia 31 grudnia 2003 r.;

2.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał Obrachunkowy po raz pierwszy dokonał oceny środowiska kontroli indywidualnie dla każdej instytucji i opublikował odnośne obserwacje w osobnej części;

3.

zauważa, że KR nie przestrzegał szeregu przepisów dotyczących systemu nadzoru i kontroli:

zauważa jednak, że dnia 29 stycznia 2003 r. przyjęto wewnętrzne przepisy finansowe KR, zaś w maju 2004 r. przyjęto statut księgowych;

4.

przyznaje, że pewne opóźnienia we wdrożeniu rozporządzenia finansowego można wyjaśnić faktem, iż służby finansowe KR pomagały w 2003 r. Europejskiemu Urzędowi ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych w wewnętrznym dochodzeniu;

5.

wskazuje, że KR uzyskał autonomię finansową i budżetową dopiero na mocy Traktatu Amsterdamskiego w 2000 r.;

6.

uznaje, że KR przyjął w 2003 r. pewne standardy kontroli; brak jest jednak nadal całościowego dokumentu opisującego system minimalnych standardów kontroli; zwraca się o przekazanie mu kopii tego dokumentu, kiedy zostanie on przyjęty;

7.

wzywa KR do systematycznej weryfikacji uprawnień urzędników;

8.

zauważa, że KR opublikował udzielone zamówienia na swojej stronie internetowej;

9.

wskazuje na następujące obserwacje zawarte w absolutorium za 2001 r.: „(…) istnieją dowody na systemową niekompetencj i brak poszanowania dla podstawowych zasad procedur przetargowych i zarządzania finansami, w tym na elementy nadużyć finansowych i sfałszowanych ofert” (6);

10.

zauważa, że nowy Sekretarz Generalny wszczął dochodzenie administracyjne w oparciu o wyniki postępowania OLAF, jakkolwiek o wynikach tych nie powiadomiono Komisji Kontroli Budżetowej przed udzieleniem absolutorium za 2002 r.; „(…) w swoim sprawozdaniu Sekretarz Generalny stwierdził, że dochodzenie wykazało pojedyncze uchybienia i brak profesjonalizmu, a także (…) niedociągnięcia administracyjne. Jednakże (…) żadnego z tych pojedynczych uchybień nie można uważać (…) za dostatecznie poważne, aby uzasadniało to wszczęcie procedury dyscyplinarnej przeciwko któremukolwiek z omawianych urzędników” (7); zauważa, że żaden z urzędników objętych dochodzeniem administracyjnym nie został awansowany od chwili ukończenia sprawozdania;

11.

zauważa, że byłego Sekretarza Generalnego wysłano najpierw na bezpłatny urlop, a następnie na wcześniejszą emeryturę od września 2004 r., wbrew wyraźnemu życzeniu Parlamentu Europejskiego;

12.

podkreśla jeszcze raz swoje wsparcie dla audytora wewnętrznego, który zwrócił uwagę Komisji Kontroli Budżetowej na nieprawidłowości występujące w KR, jak również dla jego uczciwości zawodowej i personalnej; zadowolony jest, że pogląd ten podziela KR, zgodnie z treścią listu przewodniczącego KR do audytora wewnętrznego z dnia 26 listopada 2003 r.: „Miło mi w związku z tym dowiedzieć się, że pełniący obowiązki Sekretarza Generalnego zapewnił o swojej wstępnej gotowości do wsparcia w pełnieniu Pańskich obowiązków audytora wewnętrznego w profesjonalny i należyty sposób przy pełnym wsparciu i współpracy zarówno członków, jak i personelu KR”; dodatkowo, Sekretarz Generalny KR podkreślił w pisemnym komunikacie do sprawozdawcy: „… pozytywną rolę, jaką odegrał [audytor wewnętrzny] w wykazaniu niektórych słabości administracji KR. Był to początek procesu reformy administracyjnej przeprowadzonej przez KR w ostatnich miesiącach 2003 r. w celu usunięcia rozpoznanych słabości, w szczególności w dziedzinie zarządzania finansami.”;

13.

przyznaje, że KR pod kierownictwem nowego Sekretarza Generalnego poczynił znaczne wysiłki, aby zaktywizować swoją administrację poprzez wszczęcie przeglądu administracyjnego oraz że Parlament był regularnie informowany na temat postępów czynionych w tym zakresie; dotychczas podjęte działania uznaje za zadowalające;

14.

wskazuje, że KR wydał 117 693 EUR na 5 badań zewnętrznych; z zadowoleniem przyjmuje dodatkowe informacje na temat wykorzystania tych badań w pracach komitetu;

15.

zauważa, że nie otrzymał od KR ani sprawozdania wymaganego zgodnie z art. 86 ust. 4 Rozporządzenia Finansowego, ani też sprawozdania rocznego audytora wewnętrznego; zauważa, że stanowisko audytora wewnętrznego nie było obsadzone w drugiej połowie 2004 r. i w efekcie aż dwukrotnie publikowano ogłoszenie o wakacie; zwraca się o informowanie go o wyniku tej procedury rekrutacyjnej;

16.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że KR dokonuje regularnej oceny oddziaływania jego pracy politycznej; zwraca się również, aby przekazywano mu roczne sprawozdania na temat oddziaływania w kontekście procedur udzielania absolutorium;

17.

nadal wyraża zaniepokojenie w kwestii systemu kontroli politycznej w KR; zwraca się do KR o:

18.

gratuluje KR wszechstronnych prac przygotowawczych podjętych w 2003 r. w kontekście poszerzenia; będzie śledził podjęte działania w swoim sprawozdaniu w sprawie absolutorium za 2004 r.;

19.

zwraca się do KR, aby ocenił skutki nowego rozporządzenia finansowego dla jego pracy administracyjnej i politycznej przed rozpoczęciem przeglądu rozporządzenia w 2005/2006 r. oraz o przedłożenie swych ustaleń Parlamentowi Europejskiemu.

1.

zauważa, że Rzecznik Praw Obywatelskich administrował budżetem w wysokości 4 438 653,00 EUR, z czego rozdzielono 91,29 % środków (4 052 488 EUR), zaś wykorzystano 87,65 % (3 551 999,59 EUR);

2.

zauważa, że Rzecznik Praw Obywatelskich wyjaśnia, że niższy poziom wykonania budżetu w 2003 r. spowodowany był okresem przejściowym po przejściu na emeryturę poprzedniego Rzecznika Praw Obywatelskich i wyborze nowego;

3.

zauważa jednak, że Trybunał Obrachunkowy nie poczynił żadnych obserwacji w odniesieniu do wykonania budżetu; zwraca się zatem z pytaniem, w jaki sposób Trybunał zamierza oceniać w przyszłości wykonanie budżetu Rzecznika Praw Obywatelskich;

4.

zauważa jednak, że Parlament Europejski wydał pozytywną opinię na temat pracy Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich na podstawie jego sprawozdania rocznego (6); odnotowuje, że 75 % skarg, jakie wpłynęły, mieściło się poza zakresem kompetencji Rzecznika Praw Obywatelskich oraz że Rzecznik Praw Obywatelskich zajął się tylko 363 dochodzeniami, chociaż całkowita liczba spraw wyniosła 2 611;

5.

z zadowoleniem przyjmuje kompleksowe informacje przekazane Komisji Kontroli Budżetowej przez Rzecznika Praw Obywatelskich w jego piśmie z dnia 13 grudnia 2004 r.;

6.

odnotowuje dokumenty dotyczące porozumienia ramowego pomiędzy Parlamentem Europejskim a Rzecznikiem Praw Obywatelskich w sprawie pomocy administracyjnej i finansowej; zauważa ponadto, że Parlament spełnia funkcję inicjacji finansowej w odniesieniu do Tytułu I dotyczącego pracowników;

7.

przypomina, że Rzecznik Praw Obywatelskich poszukiwał taniego sposobu regularnego podróżowania na lotniska we Frankfurcie i Zurychu; zauważa, że Parlament Europejski i Rzecznik Praw Obywatelskich uzgodnili, że Parlament wypożyczy dodatkowy samochód, który oddany zostanie do dyspozycji Rzecznika Praw Obywatelskich w zamian za miesięczne opłaty; pragnie być poinformowany o ostatecznym rozwiązaniu tej sprawy;

8.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Rzecznik Praw Obywatelskich chętnie dostarczył sprawozdania roczne intendenta i audytora wewnętrznego, łącznie z oświadczeniem o wiarygodności;

9.

zauważa, że biuro Rzecznika Praw Obywatelskich opracowało oprogramowanie dla systemu zarządzania sprawami na podstawie systemu stosowanego przez belgijskiego Rzecznika Praw Obywatelskich;

10.

zauważa, że wdrożenie rozporządzenia finansowego niezwykle obciążyło administrację Rzecznika Praw Obywatelskich; wyraża pochwałę dla Rzecznika Praw Obywatelskich za szybką transpozycję przepisów rozporządzenia oraz zwraca się do Rzecznika Praw Obywatelskich o przedłożenie Parlamentowi Europejskiemu wykazu problemów związanych z wdrażaniem rozporządzenia finansowego;

11.

zwraca się do Rzecznika Praw Obywatelskich o złożenie sprawozdania dotyczącego postępów poczynionych w zakresie szkolenia podmiotów działających w sferze finansów z wykorzystaniem kursów szkolenia zawodowego przed wszczęciem procedury udzielenia absolutorium za rok 2004;

12.

z zadowoleniem przyjmuje przejrzysty układ sprawozdania rocznego audytora wewnętrznego nr 4/2002, w którym stwierdza się: „Wstępne ustalenia nie ujawniają żadnych obszarów istotnych zagrożeń dla wykonania budżetu ERPO (Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich) (…)” (7); ponadto, przygotowano plany działań, które umożliwią dalsze wzmocnienie środowiska kontroli.

A.

zważywszy, że Europejski Trybunał Obrachunkowy (ETO) stwierdził w swoim wyżej wspomnianym sprawozdaniu, że roczne sprawozdania finansowe Europejskiej Agencji Odbudowy (Agencji) nie przedstawiają w sposób prawidłowy i rzetelny faktycznej sytuacji ekonomicznej i finansowej Agencji,

B.

zważywszy, że ETO wyraził pewne zastrzeżenia w odniesieniu do środków powierzanych instytucjom zewnętrznym (zarówno krajowym, jak i międzynarodowym), a przy tym stwierdził jednak, że transakcje leżące u podstaw rocznych sprawozdań finansowych Agencji były zgodne z prawem i prawidłowe,

C.

zważywszy, że ETO miał pewne zastrzeżenia co do ważności niektórych dokumentów towarzyszących,

D.

zważywszy, że ETO wyraził pewne zastrzeżenia dotyczące procedury zamówień publicznych,

E.

zważywszy, że dnia 21 kwietnia 2004 r. Parlament Europejski, na podstawie sprawozdania ETO, udzielił dyrektorowi Agencji absolutorium (5) z wykonania jej budżetu za rok budżetowy 2002, przy czym w swojej rezolucji Parlament między innymi:

3.

odnotowuje obserwację ETO w sprawie praktyki w budżecie Agencji, przyjętej przez jej zarząd, która narusza zasadę różnicowania środków, co powoduje wynik rachunkowy za rok budżetowy oderwany od realiów ekonomicznych oraz skonsolidowany deficyt na dzień 31 grudnia 2003 r. w kwocie 140,95 miliona EUR, który w znacznej mierze ma sztuczny charakter;

4.

zauważa w odpowiedziach Agencji, że podjęła ona obecnie kroki w celu uzyskania większej jasności w finansowej prezentacji swojej działalności, czego wynikiem jest skonsolidowany rachunek dochodów i wydatków za cały 2004 r. i w związku z tym spodziewa się, że problem ten zostanie rozwiązany do procedury absolutorium za 2004 r.;

5.

zachęca Komisję i ETO, aby nasiliły swoją współpracę z EAO w tej dziedzinie w celu zapewnienia sprawności wykonania jej budżetu;

6.

odnotowuje wielokrotne obserwacje ETO w sprawie słabości systemu rachunkowości Agencji, a w szczególności prowadzenia ogólnej rachunkowości na zasadzie pojedynczych zapisów;

7.

z zadowoleniem przyjmuje odpowiedź Agencji, zgodnie z którą w pełni przezwyciężyła ona obecnie słabości wymienione przez Trybunał i stosuje obecnie ogólny system rachunkowości oparty na podwójnych zapisach wraz z narzędziem budżetowym SI2;

8.

zachęca Komisję, aby podjęła wszystkie niezbędne działania w celu jak najszybszego umożliwienia wszystkim agencjom skorzystania z nowego systemu rachunkowości Komisji wprowadzonego dnia 1 stycznia 2005 r.;

9.

wyraża swoje zaskoczenie, że ETO jeszcze nie otrzymał wyjaśnienia dotyczącego statusu środków udostępnianych specjalistycznym instytucjom na finansowanie programów pożyczek w specyficznych dziedzinach i zachęca Agencję do przyjęcia odpowiednich rozwiązań odnośnie do sposobu, w jaki środki te powinny być zapisywane w sprawozdaniach finansowych agencji;