1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/3

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia Rady (WE) nr 1784/2003 i art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003, różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów, o których mowa w art. 1 tych rozporządzeń, a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Na mocy art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003 refundacje powinny być ustalane z uwzględnieniem, z jednej strony, istniejącej sytuacji i przyszłych tendencji pod względem cen i dostępności zbóż, ryżu i ryżu łamanego na rynku Wspólnoty, a z drugiej – cen zbóż, ryżu, ryżu łamanego i produktów sektora zbożowego na rynku światowym. Na mocy tych samych artykułów należy także zapewnić na rynku zbożowym i ryżowym równowagę i naturalny rozwój cen i handlu, a ponadto uwzględniać ekonomiczne aspekty przewidywanych wywozów oraz potrzebę unikania zakłóceń na rynku Wspólnoty.

(3)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1518/95 (3) w sprawie systemu przywozu i wywozu produktów przetworzonych na bazie zbóż i ryżu, określiło w art. 4 szczególne kryteria, jakie należy uwzględnić przy wyliczaniu refundacji dla tych produktów.

(4)

Należy różnicować refundacje dla niektórych produktów przetworzonych w zależności od zawartości w tych produktach popiołów, surowego błonnika, łusek, białka, tłuszczu lub skrobi, ponieważ zawartość ta jest szczególnie znaczącym wskaźnikiem ilości produktu podstawowego rzeczywiście obecnego w produkcie przetworzonym.

(5)

Jeśli chodzi o maniok i inne korzenie oraz bulwy roślin tropikalnych, jak również wytworzone z nich mąki, ekonomiczny aspekt ich wywozu, jaki można przewidywać, biorąc przede wszystkim pod uwagę charakter i pochodzenie tych produktów, nie uzasadnia aktualnie potrzeby ustalania refundacji wywozowej. W odniesieniu do niektórych produktów przetworzonych na bazie zbóż, niewielkie znaczenie udziału Wspólnoty w handlu światowym nie wymaga aktualnie ustalania refundacji wywozowej.

(6)

Sytuacja na rynku światowym lub szczególne wymagania niektórych rynków mogą spowodować konieczność zróżnicowania refundacji w odniesieniu do niektórych produktów, w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(7)

Refundację należy ustalać raz na miesiąc. W tym odstępie czasu może ona zostać zmieniona.

(8)

Niektóre produkty przetworzone na bazie kukurydzy mogą być poddane obróbce termicznej, która stwarza ryzyko przyznania refundacji nieodpowiadającej jakości produktu. Należy uściślić, że produkty te, zawierające wstępnie żelatynizowaną skrobię, nie mogą korzystać z refundacji wywozowej.

(9)

Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/6

(1)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1722/93 z dnia 30 czerwca 1993 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzeń Rady (EWG) nr 1766/82 i (EWG) nr 1418/76 dotyczące refundacji produkcyjnych w sektorach zbóż i ryżu, odpowiednio (2), określiło warunki przyznawania refundacji produkcyjnych. Podstawa wyliczenia została określona w art. 3 tego rozporządzenia. Tak wyliczona refundacja, zróżnicowana, w razie potrzeby, dla skrobi ziemniaczanej, powinna być ustalana raz w miesiącu i może być zmieniana, jeśli ceny kukurydzy i/lub pszenicy ulegną znaczącej zmianie.

(2)

W celu określenia dokładnej kwoty do wypłaty przy wyliczaniu ustalanych przez niniejsze rozporządzenie refundacji produkcyjnych należy użyć współczynników podanych w załączniku II do rozporządzenia (EWG) nr 1722/93.

(3)

Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

a)

19,28 EUR/t dla skrobi kukurydzianej, pszennej i jęczmiennej;

b)

23,81 EUR/t dla skrobi ziemniaczanej.

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/7

(1)

Artykuł 29 rozporządzenia (WE) nr 2100/94 został zmieniony w celu zamieszczenia odniesienia do licencji przymusowych, określonych w art. 12 dyrektywy 98/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 lipca 1998 r. w sprawie ochrony prawnej wynalazków biotechnologicznych (2) oraz zastąpienia określenia „licencja przymusowa na eksploatację” określeniem „licencja przymusowa”.

(2)

Zakres rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (3), ustanawiającego ogólne zasady i ograniczenia regulujące korzystanie z prawa dostępu do dokumentów określonego w art. 255 Traktatu, został rozszerzony na dokumenty znajdujące się w posiadaniu Wspólnotowego Urzędu Odmian Roślin poprzez dodanie nowego art. 33a w rozporządzeniu (WE) nr 2100/94.

(3)

W związku z powyższym, stosowne jest wprowadzenie odpowiednich zmian do rozporządzenia (WE) nr 1239/95 z dnia 31 maja 1995 r. ustanawiającego przepisy wykonawcze dla wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 2100/94 w odniesieniu do postępowania przed Wspólnotowym Urzędem Odmian Roślin (4).

(4)

Przeprowadzono konsultację z Radą Administracyjną Wspólnotowego Urzędu Odmiany Roślin.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Systemu Ochrony Odmian Roślin,

1)

rozdział IV tytułu II otrzymuje brzmienie:

„ROZDZIAŁ IV

WSPÓLNOTOWE LICENCJE PRZYZNAWANE PRZEZ URZĄD

Sekcja 1

Przymusowe licencje określone w art. 29 rozporządzenia podstawowego

Artykuł 37

Wnioski o przymusową licencję

1.   Wniosek o przymusową licencję zgodnie z art. 29 ust. 1, ust. 2 i ust. 5 rozporządzenia podstawowego zawiera:

2.   Wniosek o licencję przymusową, określony w art. 29 ust. 5a rozporządzenia podstawowego, zawiera:

3.   Wniosek o wzajemną licencję, o której mowa w art. 29 ust. 5a rozporządzenia podstawowego, zawiera:

4.   Wnioskowi o licencję przymusową towarzyszą dokumenty świadczące o nieskutecznym wniosku skierowanym przez wnioskodawcę do posiadacza prawa do odmiany rośliny w sprawie przyznania umownego prawa korzystania. Jeżeli wnioskodawcą o licencję przymusową jest Komisja lub Państwo Członkowskie na mocy art. 29 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, Urząd może zrezygnować z tego wymogu w przypadku siły wyższej.

5.   Wniosek o umowne korzystanie uważa się za nieskuteczny w rozumieniu ust. 4, jeżeli:

Artykuł 38

Badanie wniosku o licencję przymusową

1.   Postępowanie ustne i składanie zeznań odbywa się w zasadzie łącznie podczas jednego przesłuchania.

2.   Nie dopuszcza się wniosków o następne przesłuchanie, z wyjątkiem wniosków wynikających z okoliczności, które uległy zmianie po przesłuchaniu.

3.   Przed podjęciem rozstrzygnięcia Urząd zaprasza zainteresowane strony do zawarcia polubownego układu w sprawie umownego prawa korzystania. Jeżeli jest to stosowne, Urząd czyni propozycję takiego polubownego układu.

Artykuł 39

Tytuł do wspólnotowej ochrony odmian roślin podczas postępowania

1.   Jeżeli rozpoczęcie działania przeciwko posiadaczowi w związku z żądaniem określonym w art. 98 ust. 1 rozporządzenia podstawowego wpisano do Rejestru wspólnotowych praw do ochrony odmian roślin, Urząd może wstrzymać postępowanie w sprawie przyznania licencji przymusowej. Nie można go wznowić przed wpisaniem do Rejestru ostatecznego orzeczenia lub jakiegokolwiek zakończenia w sprawie takiego działania.

2.   Jeżeli przeniesienie prawa do wspólnotowej ochrony odmian roślin wiąże Urząd, to nowy posiadacz wchodzi do postępowania jako strona na żądanie wnioskodawcy, jeżeli ten wnioskodawca bezskutecznie żądał od nowego posiadacza przyznania mu umownego prawa korzystania w ciągu dwóch miesięcy od odbioru zawiadomienia z Urzędu, że nazwę nowego posiadacza wpisano do Rejestru wspólnotowych praw do ochrony odmian roślin. Żądaniu wnioskodawcy towarzyszy wystarczająco udokumentowany materiał dowodzący jego próżnego usiłowania oraz, w razie potrzeby, kroków podjętych przez nowego posiadacza.

3.   W przypadku wniosku określonego w art. 29 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, nowy posiadacz wchodzi do postępowania jako jego strona. Nie stosuje się wówczas przepisów ust. 1 tego artykułu.

Artykuł 40

Treść rozstrzygnięcia w sprawie wniosku

Rozstrzygnięcie w formie pisemnej podpisuje przewodniczący Urzędu. Rozstrzygnięcie obejmuje:

Artykuł 41

Przyznawanie licencji przymusowej

Rozstrzygnięcie o przyznaniu licencji przymusowej zgodnie z art. 29 ust. 1, ust. 2 i ust. 5 rozporządzenia podstawowego zawiera stwierdzenie, poświęcone kwestii dobra powszechnego.

Artykuł 42

Warunki, które musi spełniać osoba, której przyznano licencję przymusową

1.   Bez uszczerbku dla innych warunków określonych w art. 29 ust. 3 rozporządzenia podstawowego osoba, której przyznano licencję przymusową, musi dysponować odpowiednimi zasobami finansowymi i technicznymi w celu korzystania z licencji.

2.   Przestrzeganie warunków określonych w licencji przymusowej oraz w decyzji o przyznaniu licencji uważa się za »okoliczność« w rozumieniu art. 29 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

3.   Urząd zapewnia, że osoba, której przyznano licencję przymusową, nie może podejmować działań prawnych w sprawie naruszenia wspólnotowego prawa ochrony odmian roślin, chyba że posiadacz odmówił lub zaniechał podjęcia takich działań w ciągu dwóch miesięcy od wystosowania żądania w tej sprawie.

Artykuł 43

Kategoria osób spełniających szczególne wymagania określone w art. 29 ust. 2 rozporządzenia podstawowego

1.   Każda osoba zamierzająca korzystać z licencji przymusowej, która mieści się w kategorii osób spełniających szczególne wymagania określone w art. 29 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, oznajmia swój zamiar Urzędowi i posiadaczowi listem poleconym z potwierdzeniem doręczenia. Oświadczenie obejmuje:

2.   Na żądanie Urząd wpisuje osobę do rejestru wspólnotowej ochrony odmian roślin, jeżeli osoba ta spełniła warunki związane z oświadczeniem, o którym mowa w ust. 1. Osoba ta nie może korzystać z licencji przymusowej przed wpisaniem do rejestru. O wpisaniu powiadamia się tę osobę i posiadacza.

3.   Artykuł 42 ust. 3 niniejszego rozporządzenia stosuje się mutatis mutandis do osoby wpisanej do rejestru wspólnotowej ochrony odmian roślin na podstawie ust. 2 niniejszego artykułu. Jakiekolwiek orzeczenie lub inne zakończenie prawnego działania w stosunku do aktu naruszenia stosuje się do innych wpisanych osób lub tych, które zostaną wpisane.

4.   Wpis określony w ust. 2 można skreślić wyłącznie w sytuacji, gdy szczególne wymagania ustanowione w decyzji o przyznaniu licencji przymusowej lub finansowe i techniczne zdolności ustalone na podstawie ust. 2 uległy zmianie po upływie roku od przyznania licencji przymusowej i w trakcie okresu określonego w decyzji o przyznaniu. O skreśleniu wpisu zawiadamia się wpisaną osobę i posiadacza.

Sekcja 2

Prawa korzystania określone w art. 100 ust. 2 rozporządzenia podstawowego

Artykuł 44

Prawa korzystania określone w art. 100 ust. 2 rozporządzenia podstawowego

1.   Żądania umownego niewyłącznego prawa korzystania od nowego posiadacza na podstawie art. 100 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, dokonuje się w przypadku dawnego posiadacza w ciągu dwóch miesięcy, lub w przypadku osoby posiadającej prawo do korzystania w ciągu czterech miesięcy od potwierdzenia odbioru zawiadomienia z Urzędu, że nazwę nowego posiadacza wpisano do rejestru wspólnotowej ochrony odmian roślin.

2.   Wnioskowi o prawo korzystania przyznanego na podstawie art. 100 ust. 2 rozporządzenia podstawowego towarzyszą dokumenty poświadczające nieskuteczne żądanie, o którym mowa w ust. 1. Przepisy art. 37 ust. 1 lit. a), b), c) i ust 5, art. 38, 39 ust. 3, art. 40 z wyjątkiem lit. f), art. 41 ust. 3 i 4 i art. 42 niniejszego rozporządzenia stosuje się mutatis mutandis.”;

2)

artykuł 82 przyjmuje brzmienie:

„Artykuł 82

Jawna kontrola rejestrów

1.   Rejestry są dostępne dla jawnej kontroli w siedzibie Urzędu.

Dostęp do rejestrów oraz zawartych w nich dokumentów przyznany jest na tych samych warunkach i zgodnie z tymi samymi przepisami co dostęp do dokumentów znajdujących się w posiadaniu Urzędu w rozumieniu art. 84.

2.   Kontrola rejestrów na miejscu odbywa się nieodpłatnie.

Sporządzenie i wydawanie wyciągów z rejestru w jakiejkolwiek formie, która wymaga opracowania i przetwarzania danych, innej niż tylko wykonanie kopii dokumentu lub jego części, będzie podlegało opłacie administracyjnej.

3.   Przewodniczący Urzędu może zapewnić jawną kontrolę w siedzibach instytucji krajowych lub w wyznaczonych podporządkowanych urzędach na podstawie art. 30 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.”;

3)

artykuł 84 przyjmuje brzmienie:

„Artykuł 84

Dostęp do dokumentów przechowywanych w Urzędzie

1.   Rada administracyjna przyjmie praktyczne ustalenia niezbędne do umożliwienia dostępu do dokumentów przechowywanych w Urzędzie, w tym do rejestrów.

2.   Rada administracyjna podejmie decyzję w sprawie kategorii dokumentów, które zostaną bezpośrednio udostępnione w drodze publikacji, w tym publikacji drogą elektroniczną.”.

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/12

(1)

Celem rozporządzenia (WE) nr 2160/2003 jest zapewnienie podjęcia właściwych i skutecznych środków w zakresie wykrywania i kontroli salmonelli oraz innych odzwierzęcych czynników chorobotwórczych na wszystkich stosownych etapach produkcji, przetwarzania i obrotu, w szczególności na poziomie produkcji pierwotnej, w celu ograniczenia ich powszechnego występowania i zagrożenia, jakie stanowią dla zdrowia publicznego.

(2)

Na mocy tego rozporządzenia należy ustanowić wspólnotowy cel w odniesieniu do ograniczenia powszechnego występowania wszystkich serotypów salmonelli o znaczeniu dla zdrowia publicznego w stadach hodowlanych gatunku Gallus gallus na poziomie produkcji pierwotnej.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 stanowi, że celem wspólnotowym jest zawarcie liczbowego wyrażenia maksymalnej wartości procentowej jednostek epidemiologicznych z wynikiem pozytywnym i/lub minimalnej wartości procentowej ograniczenia liczby jednostek epidemiologicznych z wynikiem pozytywnym, maksymalnego terminu, w jakim cel musi zostać osiągnięty oraz określenia systemów badawczych koniecznych do sprawdzenia, czy cel został osiągnięty. Należy również zawrzeć, w stosownych przypadkach, określenie serotypów o znaczeniu dla zdrowia publicznego.

(4)

Rozporządzenie to stanowi również, że na okres przejściowy trzech lat, cel wspólnotowy w odniesieniu do stad hodowlanych gatunku Gallus gallus obejmuje pięć serotypów salmonelli najczęściej występujących w salmonellozie u ludzi, które należy zidentyfikować na podstawie danych zgromadzonych za pomocą wspólnotowych systemów monitorowania.

(5)

Z informacji pochodzących ze wspólnotowych systemów monitorowania wynika, że pięć serotypów salmonelli najczęściej występujących w salmonellozie u ludzi to Salmonella Enteritidis, Salmonella Hadar, Salmonella Infantis, Salmonella Typhimurium i Salmonella Virchow. Cel wspólnotowy ustanowiony tym rozporządzeniem powinien zatem obejmować wspomniane serotypy.

(6)

Aby ustalić cel wspólnotowy, należy udostępnić porównywalne dane dotyczące powszechnego występowania przedmiotowych serotypów salmonelli w stadach hodowlanych gatunku Gallus gallus w Państwach Członkowskich. Minimalne wymogi odnośnie do kontroli salmonelli zgodnie z dyrektywą Rady 92/117/EWG (2) zostały wykorzystane jako podstawa do gromadzenia stosownych danych dotyczących jej występowania w Państwach Członkowskich. Informacje te zostały zgromadzone w stosownym okresie w 2004 r. we wszystkich Państwach Członkowskich.

(7)

Aby dokonać oceny realizacji celu oraz biorąc pod uwagę stosunkowo niskie powszechne występowanie przedmiotowych serotypów salmonelli w stadach hodowlanych gatunku Gallus gallus we Wspólnocie, należy zorganizować okresowe badania reprezentatywnej liczby stad o dostatecznym rozmiarze, które powinny liczyć 250 lub więcej ptaków, na mocy wymogów dyrektywy 92/117/EWG.

(8)

System badawczy potrzebny do dokonania oceny realizacji celu wspólnotowego różni się zasadniczo i jest prawdopodobnie bardziej czuły od systemu badawczego wykorzystanego do gromadzenia porównywalnych danych w Państwach Członkowskich zgodnie z dyrektywą 92/117/EWG. W związku z tym należy dokonać przeglądu celu wspólnotowego po upływie maksymalnie jednego roku od wdrażania odpowiednich krajowych programów kontroli.

(9)

Ze względu na okres gromadzenia informacji, porównywalne dane nie były dostępne na czas przed ustaleniem celu wspólnotowego w terminie określonym w załączniku I do rozporządzenia 2160/2003 w odniesieniu do stad hodowlanych gatunku Gallus gallus. Termin ustalenia tego celu należy zatem przedłużyć o sześć miesięcy, a rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 stosownie zmienić.

(10)

Środki przewidziane w art. 4 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 2160/2003, dotyczące ustalenia celu wspólnotowego w odniesieniu do stad hodowlanych gatunku Gallus gallus na okres przejściowy, opierają się na już ustalonej metodologii kontrolowania salmonelli zgodnie z dyrektywą 92/117/EWG, natomiast pozostałe aspekty środków są związane z zarządzaniem ryzykiem. Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu zostały opracowane w ramach grupy roboczej przy udziale Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA). Nie naruszając wymogu art. 15 rozporządzenia (WE) nr 2160/2003 przewidującego zasięgnięcie opinii EFSA we wszelkich kwestiach, które mogłyby mieć istotny wpływ na zdrowie publiczne, na obecnym etapie oficjalne konsultacje z EFSA nie są konieczne.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/18

(1)

Artykuł 4 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 2007/2000 stanowi, że przywóz produktów cukrowniczych objętych pozycjami nr 1701 i 1702 Nomenklatury Scalonej pochodzących z Albanii, Bośni i Hercegowiny oraz Serbii, Czarnogóry i Kosowa (2), podlega rocznym bezcłowym kontyngentom taryfowym. Kontyngenty te należy otwierać na okres wieloletni i należy ustalić szczegółowe zasady składania wniosków na okresy 12-miesięczne, począwszy od dnia 1 lipca.

(2)

W związku z wprowadzeniem bezcłowego kontyngentu taryfowego w celu zapewnienia zrównoważonego rozwoju gospodarczego sektorów cukru krajów, o których mowa, jak również biorąc pod uwagę względnie dużą ilość zatwierdzoną przez Serbię, Czarnogórę i Kosowo, kontyngent taryfowy tego kraju powinien być zarządzany zgodnie z systemem pozwoleń na wywóz wydanych przez władze tego kraju. Należy określić formę i kształt tego pozwolenia oraz procedury dotyczące ich wykorzystania.

(3)

W celu zapewnienia skutecznego zarządzania preferencyjnego przywozu na mocy niniejszego rozporządzenia, należy przyjąć środki umożliwiające Państwom Członkowskim prowadzenie rejestru odpowiednich danych oraz przekazywanie ich Komisji.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

—

09.4324 dla kontyngentu w wysokości 1 000 ton (waga netto) produktów cukrowniczych pochodzących z Albanii,

—

09.4325 dla kontyngentu w wysokości 12 000 ton (waga netto) produktów cukrowniczych pochodzących z Bośni i Hercegowiny,

—

09.4326 dla kontyngentu w wysokości 180 000 ton (waga netto) produktów cukrowniczych pochodzących z Serbii, Czarnogóry i Kosowa.

a)

„okres przywozu” oznacza okres jednego roku od dnia 1 lipca do 30 czerwca roku następnego;

b)

„dzień roboczy” oznacza dzień roboczy biur Komisji w Brukseli.

a)

dowodem, że składający wniosek wniósł zabezpieczenie w wysokości 2 EUR na 100 kilogramów.

b)

w przypadku przywozu z Serbii, Czarnogóry i Kosowa – oryginałem wraz z kopią pozwolenia na wywóz, wydanego przez władze Serbii, Czarnogóry i Kosowa zgodnie ze wzorem formularza określonym w załączniku I, ilości równej ilości znajdującej się we wniosku o wydanie pozwolenia na przywóz. Oryginał pozwolenia na wywóz pozostaje u właściwych władz Państwa Członkowskiego.

a)

w sekcji 8 zapis „Albania”, „Bośnia i Hercegowina” lub „Serbia, Czarnogóra i Kosowo”, zapis „tak” zaznaczony krzyżykiem. Pozwolenia na przywóz są ważne jedynie w odniesieniu do produktów pochodzących z Albanii, Bośni i Hercegowiny lub Serbii, Czarnogóry i Kosowa;

b)

w sekcji 20 dla Albanii jedną z pozycji wymienionych w części A załącznika II;

c)

w sekcji 20 dla Bośni i Hercegowiny jedną z pozycji wymienionych w części B załącznika II;

d)

w sekcji 20 dla Serbii, Czarnogóry i Kosowa jedną z pozycji wymienionych w części C załącznika II.

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/25

(1)

Artykuł 2 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 ustalił dla lat gospodarczych od 2001/2002 do 2005/2006 cenę interwencyjną dla cukru białego w wysokości 631,90 EUR za tonę stosowaną na obszarach nieobjętych deficytem.

(2)

Artykuł 2 ust. 1 lit. b) wyżej wymienionego rozporządzenia przewiduje, że pochodna cena interwencyjna dla cukru białego jest ustalana każdego roku dla każdego z obszarów deficytowych. Przy ustalaniu tych cen należy uwzględnić różnice regionalne w cenach cukru, które w przypadku normalnych zbiorów i swobodnego obrotu produktem można przyjąć na podstawie naturalnych warunków kształtowania cen rynkowych i po uwzględnieniu zdobytego doświadczenia oraz kosztów transportu cukru z obszarów objętych nadwyżką do obszarów deficytowych.

(3)

W celu stwierdzenia sytuacji deficytowej w danym regionie dokonywane są prognozy w oparciu o dane przekazywane przez Państwa Członkowskie, które odnoszą się zarówno do zmian w spożyciu w danym roku gospodarczym, jak również do prognoz dotyczących ewolucji dostępnej produkcji w kolejnym roku. Dany region może zatem zostać uznany za deficytowy wyłącznie w przypadku gdy przeprowadzone prognozy jednoznacznie wskazują na wystąpienie deficytu.

(4)

W tym kontekście prawdopodobieństwo wystąpienia deficytowej sytuacji w zaopatrzeniu jest największe na obszarach produkcji w Hiszpanii, Irlandii, Zjednoczonym Królestwie, Portugalii i Finlandii.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

a)

648,80 EUR na tonę dla wszystkich obszarów Hiszpanii;

b)

646,50 EUR na tonę dla wszystkich obszarów Irlandii i Zjednoczonego Królestwa;

c)

646,50 EUR na tonę dla wszystkich obszarów Portugalii;

d)

646,50 EUR na tonę dla wszystkich obszarów Finlandii.

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/26

(1)

Decyzja 2005/476/WE przewiduje szczególne zasady obliczania należności celnych za przywóz do Wspólnoty ryżu łuskanego objętego kodem CN 1006 20 w okresie od dnia 1 marca 2005 r. do dnia 30 czerwca 2006 r. Należy zatem podjąć konieczne środki odnośnie do należności celnych stosowanych w odniesieniu do przywozu ryżu łuskanego objętego kodem CN 1006 20 w odniesieniu do przewidzianego okresu przejściowego.

(2)

Decyzja 2005/476/WE przedłuża również do dnia 30 czerwca 2006 r. okres maksymalny, w którym Komisja, w oczekiwaniu na rozporządzenie zmieniające art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003, może przyjąć środki dotyczące systemu przywozu ryżu w drodze odstępstwa od przepisów rozporządzenia (WE) nr 1785/2003.

(3)

W celu uniknięcia zakłócenia funkcjonowania systemu przewidzianego decyzją 2005/476/WE, przez niewłaściwe wnioski o pozwolenie na przywóz, należy ustalić stawkę gwarancji dotyczącą pozwoleń na przywóz ryżu łuskanego na dość wysokim poziomie. W tym celu należy wprowadzić odstępstwo od art. 12 lit. a) rozporządzenia Komisji (WE) nr 1342/2003 z dnia 28 lipca 2003 r. ustalającego specjalne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na przywóz i wywóz zbóż i ryżu (3).

(4)

Zważywszy że porozumienie zatwierdzone decyzją 2005/476/WE stosuje się od dnia 1 marca 2005 r., należy przewidzieć stosowanie od tego samego dnia przepisów niniejszego rozporządzenia dotyczących należności celnych stosowanych w odniesieniu do przywozu ryżu łuskanego oraz wynikających z nich zmian dotyczących ryżu całkowicie bielonego i ryżu Basmati.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie Komisji (WE) nr 1549/2004 (4).

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

a)

artykuł 1 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 1

1.   W drodze odstępstwa od art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003 należność przywozową za ryż łuskany objęty kodem CN 1006 20 ustala Komisja w terminie 10 dni od zakończenia odpowiedniego okresu rozliczeniowego w wysokości:

2.   W odniesieniu do obliczeń przywozów, o których mowa w ust. 1, uwzględnia się ilości, na które, zgodnie z art. 10 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1785/2003, wydano pozwolenia na przywóz, w odniesieniu do ryżu łuskanego objętego kodem CN 1006 20, w odpowiednim okresie rozliczeniowym, z wyjątkiem pozwoleń na przywóz ryżu Basmati, o którym mowa w art. 4 niniejszego rozporządzenia.

3.   Roczna ilość referencyjna wynosi 431 678 ton na rok gospodarczy 2004/2005. Ilość ta została zwiększona o 6 000 rocznie w odniesieniu do lat gospodarczych 2005/2006, 2006/2007 i 2007/2008.

Częściowa ilość referencyjna odpowiada, w każdym roku gospodarczym, połowie rocznej ilości referencyjnej, o której mowa w akapicie pierwszym.”;

b)

dodaje się art. 1a w brzmieniu:

„Artykuł 1a

W drodze odstępstwa od art. 12 rozporządzenia (WE) nr 1342/2003, kwota gwarancji w przypadku pozwoleń na przywóz ryżu łuskanego wynosi 30 EUR za tonę.”;

c)

dodaje się art. 1b w brzmieniu:

„Artykuł 1b

W drodze odstępstwa od art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003, należność przywozowa w odniesieniu do ryżu całkowicie bielonego objętego kodem CN 1006 30 wynosi 175 EUR za tonę.”;

d)

dodaje się art. 1c w brzmieniu:

„Artykuł 1c

W drodze odstępstwa od art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003, w przypadku odmian ryżu Basmati objętych kodami CN 1006 20 17 i 1006 20 98, określonych w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, można zastosować zerową stawkę należności przywozowych.

W przypadku zastosowania akapitu pierwszego stosuje się środki przewidziane w art. 2–8.”;

e)

w art. 9 skreśla się akapit drugi;

f)

w art. 10 zapis „należności przywozowe, o których mowa w art. 1 ust. 1 niniejszego rozporządzenia,” zastępuje się zapisem „należność przywozowa w odniesieniu do ryżu łuskanego określona zgodnie z art. 1 niniejszego rozporządzenia lub, jeśli dotyczy, należność przywozowa w odniesieniu do ryżu całkowicie bielonego określona w art. 1b,”;

g)

w art. 11 datę „30 czerwca 2005 r.” zastępuje się datą „30 czerwca 2006 r.”;

h)

tytuł załącznika I otrzymuje następujące brzmienie:

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/29

(1)

Na podstawie przekazanych przez właściwe władze informacji Komisja stwierdza, że pozwolenia na przywóz ryżu łuskanego objętego kodem CN 1006 20, z wyjątkiem pozwoleń na przywóz ryżu Basmati, zostały wydane na ilość 212 325 ton na okres od dnia 1 września 2004 r. do dnia 28 lutego 2005 r. Zgodnie z art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1549/2004 należność przywozowa za ryż łuskany objęty kodem CN 1006 20, inny niż ryż Basmati, musi zostać zmieniona. Zmiana ta musi obowiązywać od dnia 1 marca 2005 r., aby uwzględnić stosowanie tego dnia rozporządzenia (WE) nr 1006/2005 zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1549/2004.

(2)

Zważywszy że ustalenie mającej zastosowanie należności musi nastąpić w terminie trzech dni od momentu wejścia w życie rozporządzenia (WE) nr 1006/2005, niniejsze rozporządzenie musi niezwłocznie wejść w życie. Ze względu na wsteczne ustalenie tej należności należy przewidzieć zwrot nadpłaconych należności na podstawie zwykłego wniosku składanego przez zainteresowane podmioty,

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/30

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2771/1999 (2) przewiduje system interwencji w odniesieniu do dokonywania zakupów masła po ustalonych cenach.

(2)

Artykuł 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 przewiduje obniżki cen interwencyjnych masła. Konieczne jest zatem określenie ceny interwencyjnej, która ma być stosowana przy obliczaniu ceny zakupu, kiedy cena interwencyjna ulega zmianie.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 2771/1999.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/31

(1)

Artykuł 7 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2799/1999 (2) ustala kwotę pomocy związanej z mlekiem odtłuszczonym i odtłuszczonym mlekiem w proszku przeznaczonym do sporządzania karmy zwierzęcej z uwzględnieniem czynników podanych w art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999. Mając na uwadze zmniejszenie ceny interwencyjnej odtłuszczonego mleka w proszku z dniem 1 lipca 2005 r., należy zmniejszyć kwotę pomocy.

(2)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 2799/1999.

(3)

Komitet Zarządzający ds. Mleka i Przetworów Mlecznych nie wydał opinii w terminie ustalonym przez przewodniczącego,

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/32

(1)

W wyniku wszczęcia (2) w dniu 23 października 2004 r. dochodzenia antydumpingowego, w dniu 23 kwietnia 2005 r. rozporządzeniem (WE) nr 628/2005 Komisja nałożyła tymczasowe cła antydumpingowe na przywóz łososia hodowlanego pochodzącego z Norwegii (3) („rozporządzenie nakładające tymczasowe cło”).

(2)

Wspomniane tymczasowe cła antydumpingowe, które przyjęły formę ceł ad valorem o stawkach od 6,8 % do 24,5 % wartości przywożonych produktów, obowiązują od dnia 27 kwietnia 2005 r.

(3)

Środki antydumpingowe mogą przybierać rozmaite formy. Na przykład rzeczywista wartość cła ad valorem zmienia się w zależności od cen przywozowych, natomiast wpływ minimalnej ceny przywozowej ma charakter stały. Celem obu form jest eliminacja szkodliwych skutków dumpingu. Komisja ma dużą swobodę w wyborze formy danego środka. W dotychczasowych dochodzeniach dotyczących łososia hodowlanego preferowaną formą środków były cła oparte na minimalnej cenie przywozowej wystarczającej do eliminacji skutków dumpingu wyrządzającego szkodę.

(4)

Jednak nakładając tymczasowe środki w bieżącej sprawie, Komisja wstępnie uznała, że minimalna cena przywozowa może być trudna do wyegzekwowania, a jej obejście będzie łatwiejsze niż w przypadku innych form środków antydumpingowych. Dlatego też w bieżącym dochodzeniu środki tymczasowe nałożono pierwotnie w formie ceł ad valorem.

(5)

Po wdrożeniu tymczasowych środków zaobserwowano na rynku Wspólnoty nieprzewidziany wzrost cen rynkowych łososia hodowlanego na niespotykaną dotąd skalę. Sytuację pogarsza fakt, że znaczna część łososia będącego przedmiotem obrotu handlowego to produkt świeży, o krótkim okresie przechowywania, dlatego znaczne wahania jego cen rynkowych nie mogą być zrekompensowane poprzez magazynowanie znacznych ilości produktu.

(6)

W tych szczególnych okolicznościach pierwotne argumenty przeciwko nakładaniu minimalnych cen przywozowych nie mają już zastosowania. W istocie, mimo odmiennych doświadczeń z przeszłości, ryzyko obchodzenia minimalnych cen przywozowych jest obecnie bardzo niewielkie. Tym niemniej zmienność obserwowana obecnie na rynku może również wskazywać, że ten spektakularny trend nie jest na tyle trwały, aby można było zakwestionować ustalenia na temat dumpingu i jego szkodliwości dotyczące okresu objętego dochodzeniem.

(7)

W tych okolicznościach uznano, że właściwa jest zmiana formy środków na minimalną cenę przywozową. Jak stwierdzono powyżej, w przypadku ceny minimalnej cel jest ten sam jak w przypadku cła ad valorem – eliminacja skutków dumpingu wyrządzającego szkodę.

(8)

W przypadku gdy przywóz odbywać się będzie po cenie cif na granicy Wspólnoty równej lub wyższej od ustalonej minimalnej ceny przywozowej, cło nie będzie pobierane. Jeśli cena przywozu będzie niższa, będzie musiała zostać uiszczona różnica między rzeczywistą ceną a ustaloną minimalną ceną przywozową.

(9)

W kwestii poziomu minimalnej ceny przywozowej koniecznego dla wyeliminowania skutków dumpingu wyrządzającego szkodę, niniejsza zmiana nie ma wpływu na ustalenia i metody opisane w rozporządzeniu nakładającym tymczasowe cło, szczególnie w motywach 132–134 tego rozporządzenia.

(10)

Ponieważ przywóz z Norwegii po cenach równych lub wyższych od minimalnej ceny przywozowej wyeliminuje skutki dumpingu wyrządzającego szkodę, minimalna cena przywozowa powinna mieć zastosowanie do całości przywozu z Norwegii.

(11)

Łosoś hodowlany jest zwykle dostępny w handlu w różnych postaciach (patroszony z głową, patroszony bez głowy, filety z całej ryby, inne filety, kawałki filetów). Zatem przy zmianie obecnych ceł na ich nową formę należało dla każdej z tych postaci ustalić odrębną minimalną cenę przywozową zapewniającą eliminację dumpingu wyrządzającego szkodę, aby uwzględnić koszty dodane związane z ich przygotowaniem. W tym zakresie podstawą dla ustalenia różnych minimalnych cen przywozowych były ustalenia poprzednich dochodzeń antydumpingowych dotyczących danego produktu, a także ustalenia bieżącego dochodzenia. Zasadniczo ceny te opierają się na przelicznikach wspomnianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 772/1999 (4) i zastosowanych również w niniejszym dochodzeniu.

(12)

Producenci eksportujący powinni mieć świadomość, że jeśli opisane środki okażą się nieskuteczne, a szczególnie jeśli nastąpią przypadki manipulacji minimalną ceną przywozową, jej absorpcji lub obchodzenia, Komisja po konsultacji z Komitetem Doradczym może w uzasadnionych przypadkach dokonać kolejnych zmian rozporządzenia (WE) nr 628/2005 w celu zapewnienia skuteczności środków.

(13)

Tymczasowe środki antydumpingowe zostały pierwotnie nałożone na okres sześciu miesięcy. Producenci eksportujący, reprezentujący znaczny procent obrotów handlowych, których sprawa dotyczy, zwrócili się o przedłużenie okresu obowiązywania środków tymczasowych na kolejny okres nieprzekraczający trzech miesięcy.

(14)

Z tego względu, zgodnie z art. 7 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, postanawia się przedłużyć okres obowiązywania obecnych tymczasowych środków do dnia 22 stycznia 2006 r. włącznie

(15)

Celem zapewnienia dobrego zarządzania, a także mając na uwadze fakt, że termin zgłaszania uwag został już określony w rozporządzeniu nakładającym cło tymczasowe, powinien zostać ustalony okres, w którym zainteresowane strony, które zgłosiły się w terminie przewidzianym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, miałyby możliwość przedstawienia swoich opinii na piśmie i wystąpienia z wnioskiem o przesłuchanie. Ponadto należy podkreślić, iż ustalenia w sprawie nałożenia ceł dokonane na potrzeby niniejszego rozporządzenia mają charakter tymczasowy i mogą zostać ponownie rozważone przy nakładaniu wszelkiego ostatecznego cła,

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/35

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1423/95 z dnia 23 czerwca 1995 r. ustanawiające szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące przywozu produktów innych niż melasy w sektorze cukru (2) przewiduje, że ceny importowe CIF cukru białego i cukru surowego, ustalone zgodnie z rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 784/68 (3), uważa się za „ceny reprezentatywne”. Uważa się, że te ceny zostały ustalone dla jakości standardowej określonej odpowiednio w załączniku I punkt I i punkt II do rozporządzenia (WE) nr 1260/2001.

(2)

W ramach ustalania tych cen reprezentatywnych należy uwzględnić wszystkie informacje przewidziane w art. 2 rozporządzenia (EWG) nr 784/68, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w art. 3 wspomnianego rozporządzenia.

(3)

W ramach dostosowania cen, które nie zostały ustalone dla jakości standardowej, należy w odniesieniu do cukru białego zastosować do wybranych ofert podwyżki lub odliczenia, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (EWG) nr 784/68. W odniesieniu do cukru surowego należy zastosować metodę współczynników korygujących określoną w lit. b wymieniego ustępu.

(4)

Kiedy istnieje różnica między ceną spustową rozpatrywanego produktu a ceną reprezentatywną, należy ustalić dodatkowe należności przywozowe, jeżeli warunki, o których mowa w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1423/95, są spełnione.

(5)

Należy ustalić ceny reprezentatywne i dodatkowe należności przywozowe dla rozpatrywanych produktów, zgodnie z art. 1 ust. 2 drugi akapit oraz z art. 3 ust.1 rozporządzenia (WE) nr 1423/95.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/37

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1422/95 z dnia 23 czerwca 1995 r. ustanawiające szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące przywozu melasy w sektorze cukru i zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 785/68 (2), przewiduje, że cenę importową CIF melasy, ustaloną zgodnie z rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 785/68 (3), uważa się za „cenę reprezentatywną”. Uważa się, że ta cena została ustalona dla jakości standardowej określonej w art. 1 rozporządzenia (EWG) nr 785/68.

(2)

Dla celów ustalania cen reprezentatywnych, należy wziąć pod uwagę wszelkie informacje przewidziane w art. 3 rozporządzenia (EWG) nr 785/68, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w art. 4 wymienionego rozporządzenia, oraz, w przypadku gdy ma to zastosowanie, dla celów takiego ustalenia można zastosować metodę przewidzianą w art. 7 rozporządzenia (EWG) nr 785/68.

(3)

Dla celów dostosowania cen, nieodnoszącego się do jakości standardowej, należy, w zależności od jakości oferowanej melasy, zwiększyć lub zmniejszyć ceny w zależności od wyników otrzymanych w zastosowaniu art. 6 rozporządzenia (EWG) nr 785/68.

(4)

Kiedy istnieje różnica między ceną spustową dla rozpatrywanego produktu a ceną reprezentatywną, należy ustalić dodatkowe należności przywozowe zgodnie z warunkami przewidzianymi w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1422/95. W przypadku zawieszenia stosowania należności przywozowych w zastosowaniu art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1422/95, należy ustalić szczególne kwoty dla tych należności.

(5)

Należy ustalić ceny reprezentatywne i dodatkowe należności celne w odniesieniu do przywozu rozpatrywanych produktów, zgodnie z art. 1 ust. 2 i art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1422/95.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/39

(1)

Zgodnie z art. 27 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. a) wymienionego rozporządzenia a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, refundacje do cukrów białego i surowego, niedenaturowanych i wywiezionych w stanie nieprzetworzonym muszą zostać ustalone przy uwzględnieniu sytuacji na rynku wspólnotowym i rynku światowym cukru, i w szczególności elementów kalkulacji cen i kosztów, o których mowa w art. 28 wymienionego rozporządzenia. Zgodnie z tym samym artykułem, należy również uwzględnić gospodarcze aspekty proponowanego wywozu.

(3)

W odniesieniu do cukru surowego, refundację należy ustalić dla jakości standardowej, która jest określona w załączniku I, pkt II rozporządzenia (WE) nr 1260/2001. Wymieniona refundacja jest ponadto ustalana zgodnie z art. 28 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001. Cukier krystaliczny został określony w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2135/95 z dnia 7 września 1995 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania przyznawania refundacji wywozowych w sektorze cukru (2). Kwotę tak obliczonej refundacji w odniesieniu do cukrów aromatyzowanych lub zawierających substancje barwiące należy zastosować do ich zawartości sacharozy, zatem należy ją ustalać w odniesieniu na 1 % tej zawartości.

(4)

W przypadkach szczególnych kwota refundacji może być ustalona w instrumentach prawnych innego typu.

(5)

Refundację należy ustalać co dwa tygodnie. Można ją zmieniać w tym odstępie czasowym.

(6)

Art. 27 ust. 5 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 przewiduje, że sytuacja na rynku światowym lub specyficzne wymagania pewnych rynków mogą uczynić koniecznym zróżnicowanie refundacji do produktów określonych w art. 1 wymienionego rozporządzenia w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(7)

Znaczący i szybki wzrost preferencyjnego przywozu cukru pochodzącego z zachodnich krajów bałkańskich od początku 2001 r., oraz wywozu cukru ze Wspólnoty do tych krajów wydaje się być istotnie sztuczny.

(8)

Aby uniknąć wszelkiego nadużycia w związku z ponownym przywozem do Wspólnoty produktów w sektorze cukru, dla których przyznano refundację wywozową, należy nie ustalać refundacji do produktów, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do wszystkich zachodnich krajów bałkańskich.

(9)

Biorąc pod uwagę te informacje i aktualną sytuację na rynkach w sektorze cukru, a w szczególności notowania lub ceny cukru we Wspólnocie i na rynku światowym, należy ustalić refundację w odpowiedniej wysokości.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/41

(1)

Zgodnie z art. 27 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. d) wymienionego rozporządzenia, a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Zgodnie z art. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2135/95 z dnia 7 września 1995 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania przyznawania refundacji wywozowych w sektorze cukru (2), refundacja za 100 kg produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, będących przedmiotem wywozu, równa jest kwocie podstawowej pomnożonej przez zawartość sacharozy, powiększoną, jeżeli właściwe, o zawartość innych cukrów przemienionych na sacharozę. Tę zawartość sacharozy, stwierdzoną w odniesieniu do rozpatrywanego produktu, określa się zgodnie z przepisami art. 3 rozporządzenia (WE) nr 2135/95.

(3)

Zgodnie z przepisami art. 30 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, podstawowa kwota refundacji w odniesieniu do sorbozy wywożonej w stanie nieprzetworzonym musi być równa podstawowej kwocie refundacji, pomniejszonej o jedną setną refundacji produkcyjnej obowiązującej, zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1265/2001 z dnia 27 czerwca 2001 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/2001 w odniesieniu do przyznawania refundacji produkcyjnych do niektórych produktów cukrowych stosowanych w przemyśle chemicznym (3), w odniesieniu do produktów wymienionych w Załączniku do tego ostatniego rozporządzenia.

(4)

Zgodnie z przepisami art. 30 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, w odniesieniu do pozostałych produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. d) wymienionego rozporządzenia, wywożonych w stanie nieprzetworzonym, podstawowa kwota refundacji musi być równa jednej setnej kwoty ustalonej, biorąc pod uwagę różnicę między ceną interwencyjną dla cukru białego, obowiązującą w strefach Wspólnoty bez deficytu w trakcie miesiąca, dla którego została ustalona kwota podstawowa a notowaniami lub cenami cukru białego, stwierdzonymi na rynku światowym, oraz konieczność ustanowienia równowagi między wykorzystaniem produktów podstawowych Wspólnoty w celu wywozu produktów przetworzonych w przeznaczeniu do państw trzecich a wykorzystaniem produktów z tych krajów, dopuszczonych do obrotu na mocy ustaleń o uszlachetnianiu czynnym.

(5)

W myśl art. 30 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, stosowanie kwoty podstawowej może być ograniczone do niektórych produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. d) wymienionego rozporządzenia.

(6)

W myśl art. 27 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, istnieje możliwość zastosowania refundacji wywozowej do wywozu w stanie nieprzetworzonym produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. f), g) i h) wymienionego rozporządzenia. Poziom refundacji musi być określony dla 100 kg suchej masy, biorąc pod uwagę w szczególności refundację stosowaną do wywozu produktów określonych kodem CN 1702 30 91, refundację stosowaną do wywozu produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 oraz aspekty gospodarcze proponowanego wywozu. W odniesieniu do produktów, o których mowa w lit. f) i g) wymienionego ust. 1, refundacji udziela się tylko produktom odpowiadającym warunkom określonym w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 2135/95, a w odniesieniu do produktów, o których mowa w lit. h), refundacji udziela się tylko produktom odpowiadającym warunkom określonym w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 2135/95.

(7)

Wyżej wymienione refundacje muszą być ustalone raz na miesiąc. Mogą być zmieniane w tym odstępie czasowym.

(8)

Artykuł 27 ust. 5 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 przewiduje, że sytuacja na rynku światowym lub specyficzne wymagania pewnych rynków mogą uczynić koniecznym zróżnicowanie refundacji do produktów określonych w art. 1 wymienionego rozporządzenia w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(9)

Znaczący i szybki wzrost preferencyjnego przywozu cukru pochodzącego z zachodnich krajów bałkańskich od początku 2001 r., oraz wywozu cukru ze Wspólnoty do tych krajów wydaje się być istotnie sztuczny.

(10)

Aby uniknąć wszelkiego nadużycia w związku z ponownym przywozem do Wspólnoty produktów w sektorze cukru, dla których przyznano refundację wywozową, nie należy ustalać refundacji do produktów, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do wszystkich zachodnich krajów bałkańskich.

(11)

Biorąc pod uwagę te informacje, należy ustalić refundacje do rozpatrywanych produktów w odpowiedniej wysokości.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/44

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1327/2004 z dnia 19 lipca 2004 r. w sprawie stałego przetargu ustalającego opłaty wyrównawcze i/lub refundacje wywozowe do cukru białego na rok gospodarczy 2004/2005 (2) przystępuje się do przetargów częściowych w sprawie wywozu wspomnianego cukru do niektórych państw trzecich.

(2)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1327/2004, jeżeli właściwe, ustala się maksymalną kwotę refundacji wywozowej dla rozpatrywanego przetargu częściowego, biorąc pod uwagę w szczególności sytuację i przewidywany rozwój rynku cukru we Wspólnocie i na rynku światowym.

(3)

Komitet Zarządzający ds. Cukru nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/45

(1)

Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 przewiduje możliwość podjęcia decyzji o przyznaniu refundacji produkcyjnych do produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. a) i f) wymienionego rozporządzenia, do syropów, o których mowa w lit. d) wyminionego ustępu, i do chemicznie czystej fruktozy (lewulozy) określonej kodem CN 1702 50 00 jako produktu pośredniego, wykorzystywanych do wytwarzania niektórych produktów przemysłu chemicznego, o ile podlegają one jednej z sytuacji określonych w art. 23 ust. 2 Traktatu.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1265/2001 z dnia 27 czerwca 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/2001 w odniesieniu do przyznawania refundacji produkcyjnych do niektórych produktów cukrowych stosowanych w przemyśle chemicznym (2) przewiduje określenie tych refundacji w oparciu o refundacje ustalone do cukru białego.

(3)

Artykuł 9 rozporządzenia (WE) nr 1265/2001 przewiduje, że refundacja produkcyjna do cukru białego ustalana jest comiesięcznie dla okresów rozpoczynających się pierwszego dnia każdego miesiąca.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/46

(1)

Artykuł 10 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 przewiduje, że przy przywozie produktów, o których mowa w art. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia, pobiera się opłaty celne zgodne ze stawkami Wspólnej Taryfy Celnej. Jednakże w przypadku produktów, o których mowa w ust. 2 tego artykułu, opłaty przywozowe równają się cenie interwencyjnej tych produktów ważnej w czasie przywozu powiększonej o 55 % i pomniejszonej o cenę CIF w przywozie stosowaną do danej wysyłki. Opłaty celne nie mogą jednak przekroczyć stawek Wspólnej Taryfy Celnej.

(2)

Na mocy art. 10 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 ceny CIF w przywozie oblicza się na podstawie cen reprezentatywnych dla danego produktu na rynku światowym.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 1249/96 ustala zasady stosowania rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 do opłat przywozowych w sektorze zbóż.

(4)

Opłaty przywozowe stosuje się aż do chwili ustalenia i wejścia w życie nowych stawek opłat przywozowych.

(5)

W celu umożliwienia normalnego funkcjonowania systemu opłat przywozowych należy przyjąć jako podstawę ich wyliczenia stawki reprezentatywne dla rynku, stwierdzone w okresie porównawczym.

(6)

Zastosowanie rozporządzenia (WE) nr 1249/96 prowadzi do ustalenia opłat przywozowych w wysokości podanej w załączniku I do niniejszego rozporządzenia,

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/49

(1)

Artykuł 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1342/2003 ustala okres ważności pozwoleń na wywóz, w szczególności dla produktów przetworzonych na bazie kukurydzy. Ten okres ważności jest ustalony do końca czwartego miesiąca, licząc od miesiąca wydania pozwolenia, a ustala się go w zależności od potrzeb rynku i konieczności właściwego zarządzania.

(2)

Aktualna sytuacja na rynku kukurydzy sprawia, że pożądane jest ograniczenie wydawania pozwoleń w celu niewykorzystywania ilości przeznaczonych na następny sezon. Pozwolenia, które zostaną wydane w najbliższych miesiącach, powinny być zarezerwowane dla wywozów dokonywanych przed dniem 3 września 2005 r. W tym celu konieczne jest czasowe ograniczenie okresu ważności pozwoleń na wywóz, jakie będą wydane do realizacji przed dniem 2 września 2005 r.; należy więc zastosować czasowe odstępstwo od postanowień art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1342/2003.

(3)

W celu zapewnienia dobrego zarządzania rynkiem i uniknięcia spekulacji należy przewidzieć, że odnośnie do niektórych pozwoleń na wywóz produktów przetworzonych na bazie kukurydzy powinno się wypełnić celne formalności wywozowe najpóźniej do dnia 2 września 2005 r., tak w ramach wywozu bezpośredniego, jak i wywozu realizowanego w ramach systemu przewidzianego przez art. 4 i 5 rozporządzenia Rady (EWG) nr 565/80 z dnia 4 marca 1980 r. w sprawie zaliczek na poczet refundacji wywozowych produktów rolnych (3). Ograniczenie to wprowadza odstępstwo od postanowień art. 28 ust. 6 i art. 29 ust. 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/1999 z dnia 15 kwietnia 1999 r., ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (4).

(4)

Dla uniknięcia ryzyka zakłóceń na rynku zastosowanie środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu powinno zbiec się z jego wejściem w życie.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/51

(1)

Zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1051/2001 cena rynku światowego bawełny nieodziarnionej jest ustalana okresowo na podstawie ceny rynku światowego bawełny odziarnionej przy uwzględnieniu historycznych związków między ceną bawełny odziarnionej a wyliczoną ceną bawełny nieodziarnionej. Te historyczne związki zostały ustanowione w art. 2 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1591/2001 z dnia 2 sierpnia 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania systemu pomocy dla bawełny (3). W przypadku gdy cena rynku światowego nie może być ustalona w powyższy sposób, zostaje ona określona na podstawie ostatniej ustalonej ceny.

(2)

Zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1051/2001 cena rynku światowego bawełny nieodziarnionej jest ustalana dla produktu odpowiadającego pewnym cechom charakterystycznym i uwzględniając najkorzystniejsze oferty i notowania na rynku światowym pomiędzy tymi, które są uważane za reprezentatywne dla rzeczywistych tendencji rynkowych. Do celów takiego ustalenia ceny uwzględnia się średnią z ofert i notowań otrzymaną na jednej lub więcej giełdach europejskich reprezentatywnych dla produktu dostarczonego na bazie cif do portu wspólnotowego i pochodzącego z różnych krajów dostarczających, uważanych za reprezentatywne dla handlu międzynarodowego. Jednakże aby uwzględnić różnice wynikające z jakości dostarczonego produktu lub z charakteru wspomnianych ofert i notowań, przewidziano dostosowania kryteriów do celów ustalenia ceny rynku światowego bawełny odziarnionej. Dostosowania te są określone w art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1591/2001.

(3)

Stosowanie wyżej wymienionych kryteriów prowadzi do ustalenia ceny rynku światowego bawełny nieodziarnionej na poziomie wskazanym poniżej,

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/52

(1)

Artykuł 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 i art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003 stanowią, że różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów wymienionych w art. 1 każdego z tych rozporządzeń a cenami wewnątrz Wspólnoty może zostać pokryta za pomocą refundacji wywozowej.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1520/2000 z dnia 13 lipca 2000 r. ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu przyznawania refundacji wywozowych do niektórych produktów rolnych wywożonych jako towary nieobjęte załącznikiem I do Traktatu oraz kryteria ustalania wysokości takich refundacji (3), określa produkty, dla których należy ustalić stawkę refundacji mającą zastosowanie w przypadku, jeśli produkty te są wywożone jako towary wymienione w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 lub w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1785/2003 odpowiednio.

(3)

Zgodnie z art. 4 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1520/2000, stawkę refundacji na 100 kg każdego z omawianych produktów podstawowych ustala się co miesiąc.

(4)

Ustalenie z wyprzedzeniem wysokich stawek refundacji może zagrozić zobowiązaniom podjętym w odniesieniu do ewentualnych refundacji wywozowych do produktów rolnych, należących do towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu. W takich sytuacjach niezbędne jest zatem zastosowanie środków ostrożności, nie zapobiegając jednak zawieraniu umów długoterminowych. Ustalenie określonej stawki refundacji dla celów ustalenia refundacji z wyprzedzeniem jest środkiem, który pozwala na osiągnięcie tych różnych celów.

(5)

Uwzględniając porozumienie pomiędzy Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki w sprawie wywozów produktów z ciasta makaronowego ze Wspólnoty do Stanów Zjednoczonych, przyjęte decyzją Rady 87/482/EWG (4), niezbędnym jest zróżnicowanie refundacji do produktów objętych kodami CN 1902 11 00 i 1902 19 ze względu na ich miejsce przeznaczenia.

(6)

Zgodnie z art. 4 ust. 3 i 5 rozporządzenia (WE) nr 1520/2000, należy ustalić obniżoną stawkę refundacji wywozowej, uwzględniając wysokość mającej zastosowanie refundacji produkcyjnej, zgodnie z rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 1722/93 (5), dla omawianego produktu podstawowego, stosowaną w zakładanym okresie wytworzenia towarów.

(7)

Napoje alkoholowe uważane są za mniej wrażliwe na cenę zbóż stosowanych do produkcji tych napojów. Niemniej jednak Protokół 19 Aktu Przystąpienia Zjednoczonego Królestwa, Irlandii i Danii stanowi, że należy uchwalić środki niezbędne w celu ułatwienia stosowania zbóż wspólnotowych do produkcji napojów alkoholowych pozyskiwanych ze zbóż. Koniecznym jest zatem dostosowanie stawki refundacji stosowanej odpowiednio do zbóż wywożonych jako napoje alkoholowe.

(8)

Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/56

(1)

Artykuł 31 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 przewiduje, że różnica pomiędzy cenami produktów w handlu światowym, wymienionych w art. 1 lit. a), b), c), d), e) oraz g) tego rozporządzenia i cenami we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1520/2000 z dnia 13 lipca 2000 r. ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu przyznawania refundacji wywozowych do niektórych produktów rolnych wywożonych w formie towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu oraz kryteria dla ustalania wysokości sum takich refundacji (2), określa produkty, dla których powinna być ustalona stawka refundacji odnośnie do produktów wywożonych w formie towarów wyszczególnionych w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1255/1999.

(3)

Zgodnie z art. 4 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1520/2000, stawka refundacji na 100 kg każdego z rozpatrywanych produktów podstawowych powinna być ustalana każdego miesiąca.

(4)

Jednak w przypadku pewnych przetworów mlecznych wywożonych w formie towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu, istnieje niebezpieczeństwo zagrożenia zobowiązań podjętych w związku z tymi refundacjami, jeżeli z wyprzedzeniem zostaną ustalone wysokie stawki refundacji. Aby uniknąć takiej sytuacji, należy zastosować środki zapobiegawcze, ale nie uniemożliwiające zawieranie długoterminowych umów. Ustalenie szczegółowych stawek refundacji dla ustalonych z wyprzedzeniem refundacji odnośnie do tych produktów powinno pozwolić na osiągnięcie tych dwóch celów.

(5)

Artykuł 4 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1520/2000 przewiduje, że przy ustalaniu stawki refundacji należy uwzględnić, w stosownych przypadkach, refundacje produkcyjne, pomoc finansową lub inne środki o skutku równoważnym, stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich zgodnie z rozporządzeniem w sprawie wspólnej organizacji rynku rozpatrywanych produktów w odniesieniu do produktów podstawowych wyszczególnionych w załączniku A do tego rozporządzenia lub produktów przyrównywanych.

(6)

Artykuł 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 przewiduje wypłatę pomocy w odniesieniu do mleka odtłuszczonego przetworzonego na kazeinę wyprodukowanego na terenie Wspólnoty, pod warunkiem że wymienione mleko i wyprodukowana z niego kazeina spełnia odpowiednie standardy.

(7)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2571/97 z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie sprzedaży masła po obniżonych cenach oraz przyznawania pomocy w odniesieniu do śmietany, masła i koncentratu masła, przeznaczonych do wykorzystania w produkcji ciast, lodów i innych środków spożywczych (3) stanowi, że masło i śmietana po obniżonych cenach powinny zostać udostępnione dla przemysłu produkującego niektóre towary.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

1.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 170/59

(1)

Artykuł 27 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 stanowi, iż różnica między cenami na rynku światowym produktów wymienionych w art. 1 ust. 1 lit. a), c), d), f), g) i h) tego rozporządzenia, a cenami wewnątrz Wspólnoty może zostać pokryta za pomocą refundacji wywozowej, gdy produkty te są wywożone jako towary wymienione w załączniku V do wymienionego rozporządzenia. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1520/2000 z dnia 13 lipca 2000 r. ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu przyznawania refundacji wywozowych do niektórych produktów rolnych wywożonych jako towary nieobjęte załącznikiem I do Traktatu oraz kryteria dla ustalania wysokości sum takich refundacji (2) określa produkty, dla których należy ustalić stawkę refundacji, którą stosuje się w przypadku gdy produkty te wywożone są jako towary wymienione w załączniku I rozporządzenia (WE) nr 1260/2001.

(2)

Zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1520/2000, raz w miesiącu ustala się stawkę refundacji na 100 kg każdego z rozpatrywanych produktów podstawowych.

(3)

Artykuł 27 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 określa, iż refundacja wywozowa do produktu jako składnika towaru nie może być wyższa niż ta obowiązująca w stosunku do tego samego produktu wywożonego bez dalszego przetwarzania.

(4)

Zważywszy na fakt, iż obecnie niemożliwe jest określenie sytuacji na rynku w ciągu kilku następnych miesięcy, refundacje, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, mogą być ustalone z wyprzedzeniem.

(5)

Ustalenie z wyprzedzeniem wysokich stawek refundacji może zagrozić zobowiązaniom podjętym w odniesieniu do ewentualnych refundacji wywozowych do produktów rolnych – składników towaru, należącego do grupy towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu. W takich sytuacjach niezbędne jest zatem podjęcie środków ostrożności, nie stając jednak na przeszkodzie zawieraniu umów długoterminowych. Ustalenie specjalnej stawki refundacji dla celów ustalenia refundacji z wyprzedzeniem jest środkiem, który pozwala na osiągnięcie tych różnych celów.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,