28.6.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 166/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

28.6.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 166/3

(1)

Artykuł 39 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 przewiduje, że w trakcie lat gospodarczych 2001/2002 do 2005/2006 i w celu zapewnienia odpowiednich dostaw do wspólnotowych zakładów rafinacyjnych, należy nałożyć specjalną zredukowaną stawkę celną na przywóz cukru trzcinowego surowego pochodzącego z państw, z którymi Wspólnota zawarła preferencyjne umowy na dostawy. W chwili obecnej takie umowy zostały zawarte decyzją Rady 2001/870/WE (2) z Państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku (kraje AKP), wymienionymi w protokole nr 3 w sprawie cukru AKP załączonym do załącznika V do Umowy o Partnerstwie AKP-WE i z Republiką Indii (3).

(2)

Umowy w formie wymiany listów zawarte decyzją 2001/870/WE przewidują, że zainteresowani rafinerzy muszą zapłacić minimalną cenę skupu równą cenie gwarantowanej dla cukru surowego, pomniejszonej o pomoc dostosowawczą ustaloną dla rozpatrywanego roku gospodarczego. Należy więc ustalić tę cenę minimalną, biorąc pod uwagę czynniki stosowane w czasie roku gospodarczego 2005/2006.

(3)

Ilości preferencyjnego szczególnego cukru do przywozu są określone zgodnie z art. 39 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 na podstawie wspólnotowej prognozy rocznego bilansu dostaw. Bilans wykazuje konieczność przywozu cukru surowego i otwarcia w odniesieniu do roku gospodarczego 2005/2006 kontyngentów taryfowych ze specjalną zredukowaną stawką celną przewidzianą w wyżej wymienionych umowach, pozwalających pokryć potrzeby rafinerii wspólnotowych w trakcie części tego roku gospodarczego.

(4)

Mając na względzie przewidywania dotyczące produkcji cukru trzcinowego surowego, które są już dostępne dla roku gospodarczego 2005/2006, oraz brakujące ilości wynikające z prognozy bilansu dostaw, należy przewidzieć pozwolenia na przywóz na okres od 1 lipca 2005 r. do 28 lutego 2006 r.

(5)

Należy podkreślić, że w odniesieniu do nowego kontyngentu stosuje się rozporządzenie Komisji (WE) nr 1159/2003 z dnia 30 czerwca 2003 r. ustanawiające szczegółowe zasady przywozu cukru trzcinowego w latach gospodarczych 2003/2004, 2004/2005 i 2005/2006 zgodnie z niektórymi kontyngentami taryfowymi i umowami preferencyjnymi oraz zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1464/95 i (WE) nr 779/96 (4).

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

a)

kontyngent taryfowy wynoszący 90 000 ton wyrażonych w cukrze białym pochodzącym z krajów AKP, które podpisały umowę w formie wymiany listów zatwierdzoną decyzją 2001/870/WE;

b)

kontyngent taryfowy wynoszący 10 000 ton wyrażonych w cukrze białym pochodzącym z Indii.

28.6.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 166/5

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1961/2001 (2) ustanowiło zasady stosowania refundacji wywozowych w sektorze owoców i warzyw.

(2)

W myśl art. 35 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2200/96, w zakresie niezbędnym dla umożliwienia znaczącego gospodarczo wywozu, produkty wywożone przez Wspólnotę mogą podlegać refundacji wywozowej, uwzględniając granice wynikające z porozumień zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu.

(3)

Zgodnie z art. 35 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2200/96 należy dbać, aby przepływy handlowe wywołane wcześniej przez system refundacji nie zostały zakłócone. Z tego powodu, i ze względu na sezonowość wywozów owoców i warzyw, należy ustalić ilości przewidziane na każdy produkt, na podstawie nomenklatury produktów rolnych dla refundacji wywozowych ustanowionych rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 3846/87 (3). Ilości te powinny zostać podzielone z uwzględnieniem stopnia, w jakim rozpatrywane produkty są łatwo psujące się.

(4)

W myśl postanowień art. 35 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 2200/96, przy ustalaniu refundacji uwzględnia się istniejącą sytuację lub tendencje w odniesieniu do cen i dostępności owoców i warzyw na rynku Wspólnoty oraz do cen stosowanych w handlu międzynarodowym. Należy również uwzględnić koszty wprowadzania do obrotu i koszty transportu oraz gospodarcze aspekty proponowanego wywozu.

(5)

Zgodnie z art. 35 ust. 5 rozporządzenia (WE) 2200/96 ceny rynkowe Wspólnoty są ustalane z uwzględnieniem cen, które są najbardziej korzystne z punktu widzenia wywozu.

(6)

Sytuacja na rynkach światowych lub specyficzne wymogi niektórych rynków mogą wymóc konieczność zróżnicowania refundacji dla określonego produktu, w zależności od jego miejsca przeznaczenia.

(7)

Pomidory, pomarańcze, winogrona deserowe, jabłka i brzoskwinie klasy Ekstra, I i II według wspólnych norm jakości mogą obecnie podlegać znaczącym gospodarczo wywozom.

(8)

Aby umożliwić jak najbardziej efektywne wykorzystanie dostępnych zasobów, i uwzględniając strukturę wywozów ze Wspólnoty, należy postępować drogą przetargu i ustalić indykatywną wysokość refundacji oraz ilości przewidziane dla rozpatrywanego okresu.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Świeżych Owoców i Warzyw,

28.6.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 166/8

(1)

Następujące firmy są adresatami niniejszej decyzji dotyczącej naruszenia art. 81 Traktatu:

(2)

BPB, Knauf (3), Lafarge i Gyproc podpisały i nieprzerwanie uczestniczyły w złożonym i trwałym porozumieniu niezgodnie z art. 81 ust. 1 Traktatu, co przejawiało się w następujących zachowaniach, stanowiących porozumienia oraz uzgodnione praktyki:

(3)

Okres uczestnictwa wymienianych firm w naruszeniu jest następujący:

(4)

Na podstawie otrzymanych informacji Komisja przeprowadziła kontrolę na podstawie art. 14 ust. 3 rozporządzenia nr 17, w lokalach różnych firm pomiędzy listopadem 1998 r. a lipcem 1999 r. W związku z tymi kontrolami Komisja skierowała do niektórych firm prośby o informacje w styczniu, lipcu i wrześniu 1999 r. oraz w marcu 2000 r.

(5)

W dniu 18 kwietnia 2001 r. Komisja wszczęła procedurę w niniejszej sprawie i przyjęła komunikat dotyczący skarg przeciwko pięciu firmom, to znaczy BPB, Knauf, Lafarge, Gyproc i Etex SA. Wszystkie strony przedstawiły Komisji pisemne uwagi. Przesłuchanie w tej sprawie miało miejsce dnia 17 lipca 2001 r., uczestniczyły w nim wszystkie firmy, do których skierowany był komunikat dotyczący skarg.

(6)

Komisja, uznając, iż informacje, jakimi dysponuje, nie są wystarczające, aby ustalić uczestnictwo Etex SA w jednolitym, złożonym i trwałym naruszeniu, stwierdza w konsekwencji, że Etex SA nie jest adresatem niniejszej decyzji.

(7)

Produktem, do którego odnosi się dana sprawa, są płyty gipsowe. Obejmuje on produkt wytworzony, składający się z warstwy gipsu umieszczonej pomiędzy dwoma arkuszami papieru lub innego materiału, używany jako materiał budowlany prefabrykowany. Płyty gipsowe są cięte na różne wielkości i grubości i generalnie stosowane są wewnątrz budynku na powierzchnię ścian, w celu stworzenia ścian działowych wewnątrz budynku, jako izolacja dachu, a także jako wykończenie sufitu w lokalach mieszkalnych, handlowych i administracyjnych. Płyty gipsowe są interesującym produktem dla przemysłu budowlanego z racji swojej trwałości, wytrzymałości, łatwości montażu, odporności na ogień i niskim kosztom. Płyty gipsowe bezpośrednio interesują konsumenta. W rzeczywistości są szeroko stosowane w nowoczesnym budownictwie mieszkaniowym i majsterkowaniu. Płyty gipsowe są produktem identyfikowalnym: nazwa firm powiązanych wpływa na nazwę wspólną w wielu krajach („gyproc” w Belgii, „placoplâtre” we Francji itd.).

(8)

Całkowita roczna wartość rynków niemieckiego, brytyjskiego, francuskiego i rynku Beneluksu wynosiła w roku 1997 i 1988 około 1 210 milionów ECU na blisko 692 milionów m2 w 1997 r. i 710 milionów m2 w 1998 r. Firmy uczestniczące w porozumieniu reprezentowały razem niemalże ogół sprzedaży płyt gipsowych na czterech wymienionych rynkach.

(9)

Dla ustalenia wysokości kary, Komisja uwzględnia wszystkie stosowne okoliczności, w szczególności powagę i czas trwania naruszenia, które stanowią kryteria wyraźnie wskazane w art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17.

(10)

Z uwagi na naturę omawianych zachowań, na ich konkretny wpływ na rynek płyt gipsowych, a także ze względu na fakt, iż miały one wpływ na cztery główne rynki na łonie Wspólnoty Europejskiej, Komisja uważa, iż firmy, do których skierowana jest niniejsza decyzja, popełniły bardzo poważne naruszenie art. 81 ust. 1 Traktatu.

(11)

W ramach kategorii bardzo poważnych naruszeń, Komisja może wyróżnić traktowanie, które należy zastosować do firm, celem uwzględnienia rzeczywistych zdolności ekonomicznych wymienionych firm, które spowodowały znaczącą stratę u konkurencji oraz celem ustalenia wysokości kary na poziomie gwarantującym skuteczne zaniechanie tego typu praktyk. Zasadne jest postępowanie w ten sposób kiedy w danym przypadku istnieje znacząca rozbieżność w wielkości firm, które brały udział w naruszeniu. W tym celu decyzja dzieli firmy na trzy kategorie na podstawie ich udziału w rynku, który bazuje na obrocie handlowym określonym przez sprzedaż produktu, na czterech wspomnianych rynkach w roku 1997, ostatnim pełnym roku trwania naruszenia: pierwszą grupę stanowi BPB, który dysponował prawie [40–45] % udziałami w rynku, druga grupa to Knauf i Lafarge, które dysponowały odpowiednio [25–30] % i [20–25] % udziałami w rynku, a trzecią grupę stanowi Gyproc, który dysponował [7–10] % udziałem w rynku.

(12)

Poza tym, w celu zapewnienia charakteru gwarantującego skuteczne zaniechanie tego typu praktyk za pomocą wymierzonych kar oraz przez wzgląd na rozmiar i łączne dochody firmy, należy powiększyć wysokość podstawy kary dla firmy Lafarge o 100 %.

(13)

Knauf i BPB naruszyły art. 81 ust. 1 Traktatu z dnia 31 marca 1992 r., w okresie do dnia 25 listopada 1998 r. Lafarge popełniła to samo wykroczenie w okresie od dnia 31 sierpnia 1992 r. do dnia 25 listopada 1998 r. W przypadku firmy Gyproc, uczestniczyła ona aktywnie w naruszeniu w okresie od dnia 6 czerwca 1996 r. do dnia 25 listopada 1998 r.

(14)

Komisja stwierdziła, iż naruszenie było długotrwałe (przeszło 5 lat) w przypadku Knauf, BPB i Lafarge i o przeciętnym czasie trwania (od jednego do pięciu lat) w przypadku firmy Gyproc i w konsekwencji podwyższa do 65 % wysokość podstawową kary wymierzonej dla BPB i Knauf Westdeutsche Gipswerke, do 60 % wysokość podstawową kary wymierzonej dla Lafarge i do 20 % wysokość podstawy kary wymierzonej dla Gyproc.

(15)

BPB i Lafarge już wcześniej stanowiły przedmiot dzialań podejmowanych przez Komisję w sprawach porozumienia: kary zostały nałożone na BPB De Eendracht NV (4) (firmę stanowiącą część grupy kierowanej przez BPB, do której skierowana jest decyzja) za uczestnictwo w zakazanym porozumieniu w sektorze tektury oraz Lafarge SA (5) (wtedy noszącej nazwę Lafarge Coppée SA) za uczestnictwo w zakazanym porozumieniu w sektorze cementu.

(16)

Fakty przedstawione w niniejszej decyzji dowodzą, iż BPB i Lafarge nieprzerwanie i aktywnie uczestniczyły w porozumieniu, w sektorze płyt gipsowych, po tym jak zostały im zakomunikowane wyżej wymienione decyzje. Okoliczność, w której firmy powtarzały ten sam typ zachowań w innym sektorze niż ten, w którym zostały nałożone na nie sankcje, dowodzi, iż pierwsza nałożona sankcja nie wpłynęła na zmianę zachowania tych firm i stanowi dla Komisji okoliczność obciążającą.

(17)

W przypadku BPB okoliczność, która wpłynęła na fakt, iż decyzja 94/601/WE z dnia 13 lipca 1994 r. została skierowana do filii BPB, BPB De Eendracht NV, nie ma charakteru zabraniającego zastosowania takiej okoliczności obciążającej w niniejszej sprawie. W rezultacie, jako że BPB De Eendracht NV pozostawało filią BPB PLC w czasie kiedy ta decyzja została wydana, Komisja ocenia, iż chodzi o jedną i tę samą firmę w rozumieniu art. 81 Traktatu, a także iż w ramach odpowiedzialności firmy skazanej przez Komisję spoczywa nie tylko kwestia zaniechania praktyk antykonkurencyjnych, ale również dostosowanie swojej polityki handlowej na terytorium Wspólnoty do indywidualnej decyzji, o której BPB zostało powiadomiona, a czego nie uczyniła, o czym świadczy ta decyzja (6). Okoliczność, w której ta sama firma stanowiła już przedmiot stwierdzenia naruszenia, a pomimo tego stwierdzenia i nałożonej sankcji, kontynuowała inne naruszenie, analogiczne do tego samego postanowienia Traktatu, stanowi recydywę.

(18)

Podwyżka o 50 % wysokości podstawy kary dla BPB i Lafarge wydaje się być uzasadniona tytułem okoliczności obciążających.

(19)

Pomimo iż Gyproc jest odpowiedzialna za całość naruszenia w okresie, w którym w nim uczestniczyła, to znaczy od czerwca 1996 r. do listopada 1998 r., z istniejących dowodów wynika, iż firma ta znajdowała się w obiektywnie innej sytuacji niż pozostali adresaci niniejszej decyzji, w związku z czym Komisja uznaje, iż Gyproc nie odegrała takiej samej roli w porozumieniu jak pozostałe firmy. Różne okoliczności uznane przez Komisję stanowią fakt, iż we właściwym okresie uczestnictwa firmy Gyproc w porozumieniu, z racji zasiadania w radzie nadzorczej Gyproc przedstawicieli BPB, firma miała pewne trudności związane z uniknięciem przechwytywania i przekazywanie przez BPB informacji dotyczących firmy i stanowiło trwały element destabilizujący, który przyczynił się do ograniczenia skutków porozumienia na rynku niemieckim i który przyczynił się do nieobecności firmy na rynku brytyjskim, gdzie przejawy porozumienia były najbardziej widoczne.

(20)

Firmie Gyproc przyznana zostaje obniżka o 25 % wysokości podstawy kary tytułem okoliczności łagodzącej.

(21)

Zanim Komisja przyjęła swój komunikat w sprawie skarg, BPB i Gyproc przekazały Komisji informacje i/lub dokumenty. Zakres i jakość współpracy tych firm z Komisją są jednak zróżnicowane.

(22)

BPB był pierwszym członkiem porozumienia, który przekazał, na wniosek Komisji, elementy uzupełniające informacje, jakie zostały odkryte podczas kontroli i potwierdzające istnienie porozumienia, jak to zostało wyżej wykazane. Te dane zawierają szczegółowe informacje na temat spotkań dotyczących sprawy, a w szczególności spotkania w Londynie oraz wymiany informacji odnośnie do głównych rynków europejskich, a zwłaszcza rynku brytyjskiego. Poza tym BPB uznała część faktów przedstawionych w komunikacie w sprawie skargi. Jednakże zaprzecza, iż niektóre fakty, przedstawione w komunikacie, a utrzymane w decyzji, miały charakter naruszenia.

(23)

Jednocześnie Gyproc dostarczyła elementy dowodowe, które przyczyniły się do ustanowienia dowodu naruszenia. Firma ta dostarczyła, na wniosek Komisji, informacje na temat spotkań kartelowych, precyzując terminy kiedy spotkania te miały miejsce w różnych Państwach Członkowskich Wspólnoty, a także nazwy uczestniczących firm. Poza tym, podczas jednego ze spotkań ze służbami Komisji, o które poprosiła firma Gyproc, przedstawiciel firmy dostarczył ustnych wyjaśnień na temat notatek. Gyproc spontanicznie dostarczyła również Komisji notatki, z którymi Komisja nie zapoznała się podczas kontroli, a które zawierały informacje odnośnie do wymiany wielkości sprzedaży w trakcie spotkania w Wersalu. Gyproc nie zaprzecza istnienia faktów i ich zakwalifikowaniu jako naruszenia prawa wspólnotowego o konkurencji.

(24)

W tych warunkach Komisja uważa za słuszne przyznanie obniżki wysokości kar o 30 % dla BPB i 40 % dla Gyproc.

(25)

Na zakończenie, wysokość kar wymierzonych zgodnie z art. 15 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 17 musi zostać ustalona w następujący sposób:

(26)

BPB PLC, grupa Knauf, Spółka Lafarge SA i Gyproc Benelux N.V. naruszyły art. 81 ust. 1 Traktatu, uczestnicząc w ustalonych porozumieniach i praktykach w sektorze płyt gipsowych.

(27)

Naruszenie trwało w okresie:

(28)

Wymieniane firmy położą kres naruszeniu, jeśli jeszcze tego nie uczyniły. Wstrzymają się, w ramach ich działalności związanej z płytami gipsowymi, od wszelkiego typu porozumień lub od wszelkiego typu uzgodnionych praktyk, które mogłyby mieć podobny lub identyczny charakter do popełnionego wykroczenia.

(29)

Następujące kary są wymierzone następującym firmom:

28.6.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 166/12

(1)

Zgodnie z decyzją 90/424/EWG Wspólnota podejmuje albo pomaga Państwom Członkowskim w podejmowaniu technicznych i naukowych środków potrzebnych do opracowania prawodawstwa wspólnotowego w dziedzinie weterynarii, a także do rozwoju edukacji i szkolenia w dziedzinie weterynarii.

(2)

Badania, oceny wpływu oraz dokonywanie systematycznych i przeprowadzanych na czas ocen swoich programów wydatkowania stanowią jasno określony priorytet Wspólnoty Europejskiej (WE), jako środek kontroli zarządzania przyznanymi funduszami oraz jako sposób promowania w całej organizacji kultury zdobywania doświadczenia, szczególnie w kontekście coraz większej wagi przykładanej do zarządzania w oparciu o wyniki.

(3)

W celu realizacji wymienionych zadań, na skutek otwartej procedury w ostatnim kwartale 2004 r., ogłoszone zostało zaproszenie do składania ofert dotyczących sporządzenia ramowej umowy oceny obejmującej obszary polityki dotyczące bezpieczeństwa żywności, zdrowia i dobrostanu zwierząt oraz zootechniki.

(4)

Wymieniona umowa ramowa ma dostarczyć w odpowiednim czasie właściwych informacji o wysokiej jakości, które posłużą jako podstawa do podejmowania decyzji przez Komisję.

(5)

Każde pojedyncze działanie podlega szczegółowym uzgodnieniom, podpisanym przez Komisję i wybranego wykonawcę, jak określono w umowie ramowej.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt,