23.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 104/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

23.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 104/3

(1)

Artykuł 2 rozporządzenia (WE) nr 2771/1999 przewiduje, że z chwilą zaobserwowania w którymś z Państw Członkowskich, że w ciągu dwóch kolejnych tygodni cena rynkowa jest, w zależności od przypadku, bądź niższa, bądź równa lub wyższa niż 92 % ceny interwencyjnej, Komisja, odpowiednio, rozpoczyna lub zawiesza w danym Państwie Członkowskim dokonywanie skupu.

(2)

Najnowsza lista Państw Członkowskich, w których interwencja została zawieszona, została przedstawiona w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 592/2005 (3). Wymieniona lista powinna zostać dostosowana, aby uwzględniono nowe ceny rynkowe przekazane przez Słowację i Zjednoczone Królestwo w zastosowaniu art. 8 rozporządzenia (WE) nr 2771/1999. W celu zachowania jasności należy zastąpić tę listę i uchylić rozporządzenie (WE) nr 592/2005,

23.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 104/4

(1)

W dniu 6 marca 2004 r. Komisja wszczęła dochodzenie w sprawie wprowadzenia środków ochronnych na przywóz łososia hodowlanego do Wspólnoty. W dniu 4 lutego 2005 r. Komisja wprowadziła ostateczne środki ochronne na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 206/2005 (3).

(2)

W dniu 23 października 2004 r. Komisja wszczęła dochodzenie antydumpingowe w sprawie przywozu łososia hodowlanego pochodzącego z Norwegii. W dniu 22 kwietnia 2005 r. Komisja przyjęła tymczasowe środki antydumpingowe na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 628/2005 (4).

(3)

Nałożenie ostatecznych środków ochronnych w odniesieniu do przywozu łososia hodowlanego pochodzącego z wszystkich hodowli nastąpiło po przeprowadzeniu dochodzenia obejmującego okres od 2000 r. do 2003 r. Po wydaniu tymczasowego orzeczenia, zgodnie z którym w okresie od dnia 1 października 2003 r. do dnia 30 września 2004 r. przywóz z Norwegii stale wzrastał i doszło do szkodliwego dumpingu, Komisja przyjęła tymczasowe środki antydumpingowe w odniesieniu do przywozu łososia hodowlanego z Norwegii.

(4)

Przywóz łososia hodowlanego z Norwegii w roku kończącym się w dniu 30 września 2004 r. stanowi obecnie około 60 % wielkości rynku Wspólnoty i około 75 % całkowitego przywozu do Wspólnoty. W rozporządzeniu (WE) nr 206/2005 Komisja uznała, że znaczne zwiększenie przywozu, uwzględniając towarzyszący temu zjawisku spadek cen, było szkodliwe dla opłacalności działalności producentów wspólnotowych. Tymczasowe środki antydumpingowe w odniesieniu do przywozu łososia hodowlanego pochodzącego z Norwegii wyeliminowałyby element nieuczciwych cen będący częścią wspomnianego przywozu. Można również oczekiwać, że spowolnią one ilościowy wzrost przywozu pochodzącego z Norwegii, która jest największym źródłem przywozu do Wspólnoty. Dlatego też, uwzględniając szczególne okoliczności tego przypadku, uważa się, że środki antydumpingowe są wystarczające do naprawienia szkody, którą ponosi przemysł Wspólnoty, i nie jest w dalszym ciągu niezbędne utrzymywanie środków ochronnych, które w związku z tym należy uchylić w momencie wejścia w życie środków antydumpingowych,

23.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 104/5

(1)

Dnia 6 marca 2004 r. Komisja wszczęła postępowanie ochronne zgodnie z rozporządzeniami Rady 3285/94 (2) i 519/94 (3), w sprawie przywozu łososia hodowlanego. W dniu 5 lutego 2005 r. Komisja nałożyła, na mocy rozporządzenia (WE) nr 206/2005 (4) ostateczne środki ochronne, które przyjęły formę kontyngentów taryfowych w połączeniu z minimalną ceną importową. Ostateczne środki ochronne mają zastosowanie od dnia 6 lutego 2005 r. i podlegają stopniowej liberalizacji w trakcie ich obowiązywania. W dniu 23 kwietnia 2005 r. Komisja w drodze rozporządzenia Komisji (WE) nr 627/2005 (5) uchyliła rozporządzenie Komisji (WE) nr 206/2005.

(2)

Równolegle z postępowaniem ochronnym, w dniu 8 września 2004 r. Grupa Producentów Łososia UE reprezentująca istotną część wspólnotowych producentów łososia hodowlanego (zwana dalej „skarżącym”) wniosła skargę dotyczącą przywozu łososia hodowlanego pochodzącego z Norwegii.

(3)

Skarga zawierała dowody na istnienie dumpingu w odniesieniu do wspomnianego produktu oraz istotnej szkody powstałej w jego wyniku, co uznano za wystarczające uzasadnienie wszczęcia postępowania.

(4)

W dniu 23 października 2004 r. wszczęto postępowanie przez publikację zawiadomienia o wszczęciu postępowania (6).

(5)

Dochodzenie w sprawie dumpingu i szkody objęło okres od 1 października 2003 r. do 30 września 2004 r. (zwany dalej „okresem objętym dochodzeniem” lub „OD”). W odniesieniu do tendencji istotnych przy ocenie szkody, Komisja przeanalizowała dane obejmujące okres od 1 stycznia 2001 r. do 30 września 2004 r. (zwany dalej „okresem badanym”). Okres przyjęty w celu dokonania ustaleń dotyczących podcięcia cen, zaniżania cen i eliminacji szkody jest wyżej wspomnianym OD.

(6)

Komisja oficjalnie powiadomiła o wszczęciu postępowania skarżącego, norweskich producentów, handlowców, importerów, dostawców i użytkowników oraz znane sobie zainteresowane zrzeszenia, jak również przedstawicieli Norwegii. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie swoich stanowisk na piśmie oraz wystąpienie z wnioskiem o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu.

(7)

Komisja zbadała i zweryfikowała wszelkie informacje uznane za konieczne do tymczasowego określenia dumpingu i wynikającej z niego szkody oraz interesu Wspólnoty. W tym celu Komisja przesłała kwestionariusze wszystkim znanym sobie stronom, których dotyczy postępowanie, oraz wszystkim pozostałym eksporterom, którzy zgłosili się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. W tym względzie następujące strony współpracowały z Komisją i przedstawiły swoje stanowiska: 102 eksporterów i handlowców norweskich; 14 producentów wspólnotowych; jedno zrzeszenie producentów wspólnotowych; 15 importerów, użytkowników i przetwórców; cztery zrzeszenia użytkowników; jedno zrzeszenie konsumentów oraz dwóch dostawców. Wizyty weryfikacyjne przeprowadzono w obiektach następujących przedsiębiorstw:

(8)

Wszystkim stronom zainteresowanym, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie i wykazały, że istnieją szczególne powody, dla których należy je przesłuchać, zapewniono możliwość złożenia wyjaśnień.

(9)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja zaznaczyła, że w związku z wyraźnie dużą liczbą eksporterów produktu objętego postępowaniem w Norwegii oraz dużą liczbą producentów produktu na obszarze Wspólnoty, w niniejszym dochodzeniu przewidziano zastosowanie technik kontroli wyrywkowej.

(10)

Produktem objętym postępowaniem jest łosoś hodowlany (w odróżnieniu od dzikiego) filetowany bądź niefiletowany, świeży, schłodzony lub mrożony. Definicja nie obejmuje innych podobnych produktów otrzymanych z ryb hodowlanych, np. troci, biomasy (żywe łososie) oraz dzikiego łososia i jego bardziej przetworzonych typów, np. łososia wędzonego.

(11)

Produkt obecnie objęty jest kodami CN ex 0302 12 00, ex 0303 11 00, ex 0303 19 00, ex 0303 22 00, ex 0304 10 13 oraz ex 0304 20 13 odpowiadającymi różnym jego rodzajom (ryby świeże lub schłodzone, filety świeże lub schłodzone, ryby mrożone oraz mrożone filety). Na podstawie cech fizycznych, procesu produkcji oraz zastępowalności produktu z punktu widzenia konsumenta wszystkie rodzaje łososia hodowlanego uznano za jeden produkt. Różne rodzaje łososia hodowlanego mają ostatecznie takie samo zastosowanie i można je z łatwością zastąpić. Z tego względu dla celów postępowania uznaje się je za jeden produkt.

(12)

Dochodzenie wykazało, że podstawowe cechy fizyczne łososia hodowlanego produkowanego i sprzedawanego przez przemysł wspólnotowy na obszarze Wspólnoty, łososia hodowlanego produkowanego i sprzedawanego na norweskim rynku krajowym oraz łososia hodowlanego przywożonego na obszar Wspólnoty z Norwegii są takie same i mają takie samo zastosowanie.

(13)

Przy dokonywaniu tego stwierdzenia pod uwagę wzięto w szczególności następujące ustalenia:

(14)

W związku z powyższym wstępnie ustalono, że produkt objęty postępowaniem oraz łosoś hodowlany produkowany i sprzedawany na krajowym rynku norweskim, a także łosoś hodowlany produkowany i sprzedawany na obszarze Wspólnoty przez przedsiębiorstwa wspólnotowe mają takie same podstawowe cechy fizyczne oraz zastosowanie i z tego względu uznaje się je za podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(15)

Mimo tego, że większość norweskich producentów łososia hodowlanego sprzedawała produkt objęty postępowaniem na terenie Wspólnoty za pośrednictwem handlowców, można było dokonać oceny dumpingu na poziomie producentów. Faktycznie śledząc zmiany w strukturze norweskiego przemysłu hodowli łososia stwierdzono, że większość norweskich producentów łososia hodowlanego sprzedawała produkt objęty postępowaniem bezpośrednio do UE lub była w stanie określić, które produkty sprzedawane są przez niepowiązanych handlowców z przeznaczeniem na rynek UE. Z tego względu można było określić zarówno wartość normalną, jak i cenę eksportową na poziomie producenta.

(16)

W sekcji 5.1 lit. a) zawiadomienia o wszczęciu postępowania zaznaczono, że Komisja może podjąć decyzję o zastosowaniu kontroli wyrywkowej zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego. W odpowiedzi na wniosek wystosowany zgodnie z sekcją 5.1 lit. a) pkt i) zawiadomienia o wszczęciu postępowania, 102 przedsiębiorstwa dostarczyły żądanych informacji w określonym terminie. Spośród nich 38 przedsiębiorstw to producenci łososia hodowlanego, którzy także wywozili produkt objęty postępowaniem do UE (zwani dalej „producentami eksportującymi”). Sprzedaży dokonywano bezpośrednio lub za pośrednictwem handlowców niepowiązanych.

(17)

W związku z dużą liczbą zaangażowanych przedsiębiorstw, podjęto decyzję o zastosowaniu przepisów w zakresie kontroli wyrywkowej oraz, po konsultacji z norweskimi władzami, wybrano w tym celu jako próbę przedsiębiorstwa o najwyższej wielkości wywozu do Wspólnoty Europejskiej. Niektórych kwestii nie udało się rozstrzygnąć z norweskimi władzami, w szczególności kwestii dotyczących wyłączenia z kontroli wyrywkowej niektórych eksporterów o stosunkowo niskiej wielkości wywozu rozpatrywanego produktu do Wspólnoty. Spełnienie prośby norweskich władz oznaczałoby, że nie jest przestrzegana zasada wyboru próby, tj. włączenia do kontroli wyrywkowej takiej liczby przedsiębiorstw o możliwie największej reprezentatywnej wielkości wywozu, jaką można właściwie zbadać w dostępnym okresie. Z tego względu nie można było zaakceptować tych roszczeń. Próba obejmuje dziesięciu największych norweskich producentów eksportujących, którzy reprezentują prawie 80 % wielkości wywozu do Wspólnoty spośród wszystkich współpracujących producentów eksportujących.

(18)

Po przeprowadzeniu weryfikacji, w przypadku dwóch przedsiębiorstw objętych kontrolą wyrywkową nie udało się, na podstawie dostarczonych informacji, stwierdzić, czy dokonano sprzedaży łososia hodowlanego stronom niepowiązanym po cenach konkurencyjnych. W tych okolicznościach tymczasowo stwierdza się, że do czasu dostarczenia przez wspomniane przedsiębiorstwa wystarczających informacji, nie należy ustalać dla nich indywidualnego marginesu dumpingu, lecz przyznać im średni ważony margines dumpingu tych przedsiębiorstw, dla których możliwe było określenie indywidualnego marginesu dumpingu. Należy jednak zauważyć, że Komisja będzie nadal prowadzić dochodzenie w tej kwestii w końcowym etapie postępowania oraz może wykorzystać fakty dostępne zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego w przypadku nieudostępnienia przez przedsiębiorstwa objęte badaniem wymaganych informacji.

(19)

W celu określenia wartości normalnej, Komisja najpierw ustaliła dla każdego z producentów eksportujących objętych kontrolą wyrywkową, czy jego łączna sprzedaż łososia hodowlanego na rynku krajowym jest reprezentatywna w porównaniu z jego łączną sprzedażą z przeznaczeniem na wywóz do Wspólnoty. Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, sprzedaż krajową uznawano za reprezentatywną, gdy wielkość łącznej sprzedaży krajowej każdego producenta eksportującego stanowiła przynajmniej 5 % wielkości jego łącznej sprzedaży z przeznaczeniem na wywóz do Wspólnoty.

(20)

W przypadku producentów eksportujących, których wielkość sprzedaży krajowej była ogólnie reprezentatywna, Komisja następnie określiła typy łososia hodowlanego sprzedawane na rynku krajowym, które były takie same jak typy sprzedawane na wywóz do Wspólnoty lub bezpośrednio z nimi porównywalne.

(21)

Dla każdego z tych typów określono, czy wielkość sprzedaży na rynku krajowym była wystarczająco reprezentatywna dla celów art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Wielkość sprzedaży krajowej określonego typu uznawano za wystarczająco reprezentatywną, jeśli wielkość łączna sprzedaży krajowej tego typu w OD stanowiła przynajmniej 5 % wielkości łącznej sprzedaży porównywalnego typu wywożonego do Wspólnoty.

(22)

Przeprowadzono również badania w celu stwierdzenia, czy sprzedaż krajową każdego typu produktu objętego postępowaniem w ilościach reprezentatywnych można uznać za dokonaną w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, ustalając proporcję sprzedaży omawianego typu z zyskiem niezależnym klientom.

(23)

W przypadkach, gdy wielkość sprzedaży danego typu łososia hodowlanego, dokonywanej po cenie sprzedaży netto równej kosztom jego produkcji lub od nich większej, stanowiła ponad 80 % wielkości łącznej sprzedaży tego typu oraz gdy średnia ważona cena tego typu była równa kosztom jego produkcji lub od nich wyższa, wówczas normalną wartość ustalano na podstawie faktycznej ceny krajowej. Cenę tę obliczano jako średnią ważoną cen wszystkich krajowych transakcji sprzedaży tego typu dokonanych w OD, niezależnie od tego, czy były to ceny z zyskiem, czy nie.

(24)

W przypadku gdy wielkość sprzedaży z zyskiem danego typu łososia hodowlanego stanowiła 80 % lub mniej łącznej wielkości sprzedaży tego typu lub gdy średnia ważona cena tego typu była niższa od kosztów jego produkcji, wartość normalną określano na podstawie faktycznej ceny krajowej, którą obliczano jako średnią ważoną sprzedaży z zyskiem wyłącznie tego typu, pod warunkiem, że stanowiły one 10 % lub więcej wielkości łącznej sprzedaży tego typu.

(25)

W końcu, w przypadku gdy wielkość sprzedaży z zyskiem jakiegokolwiek typu łososia hodowlanego stanowiła mniej niż 10 % wielkości łącznej sprzedaży tego typu, uznawano, że typ ten sprzedawany był w niewystarczającej ilości, tak by cena krajowa mogła stanowić odpowiednią podstawę określania wartości normalnej.

(26)

Jeśli nie można było użyć cen krajowych określonego typu sprzedawanego przez producenta eksportującego, stosowano konstruowaną wartość normalną, zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, wartość normalną konstruowano przez dodanie do kosztów wytworzenia eksportowanych typów towaru każdego eksportera, skorygowanych w razie potrzeby, uzasadnionej kwoty na wydatki związane ze sprzedażą, kosztów ogólnych i administracyjnych („SG&A”) oraz uzasadnionej marży zysku. W tym celu Komisja zbadała, czy poniesione koszty SG oraz zysk na rynku krajowym osiągnięty przez każdego z producentów eksportujących objętych postępowaniem stanowiły wiarygodne dane.

(27)

Faktyczną krajową marżę zysku uznawano za wiarygodną, gdy wielkość łącznej sprzedaży krajowej przedsiębiorstwa objętego postępowaniem można było uznać za reprezentatywną w porównaniu z wielkością sprzedaży z przeznaczeniem na wywóz do Wspólnoty. W przypadku przedsiębiorstw, których wielkość sprzedaży była ogólnie reprezentatywna, marżę zysku określano na podstawie wielkości sprzedaży krajowej typów sprzedawanych w zwykłym obrocie handlowym. W tym celu zastosowano metodologię określoną w motywach od (21) do (24) preambuły.

(28)

W przypadku, gdy nie spełniono powyższych kryteriów, Komisja rozważała następnie możliwość zastosowania średniej ważonej marży zysku innych przedsiębiorstw o reprezentatywnej wielkości sprzedaży w zwykłym obrocie handlowym w Norwegii lub rzeczywistych kwot odnoszących się do produkcji i sprzedaży na rynku krajowym, w zwykłym obrocie handlowym, tej samej ogólnej kategorii produktów przedsiębiorstwa objętego postępowaniem. W końcu, gdy nie można było zastosować żadnego ze wspomnianych podejść, krajową marżę zysku ustalano zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(29)

Pięć przedsiębiorstw miało łączną reprezentatywną wielkość sprzedaży, jednak stwierdzono, że tylko jedno spośród nich sprzedawało na rynku krajowym w zwykłym obrocie handlowym określone typy produktu objętego postępowaniem, które również wywożono. W przypadku pozostałych typów łososia hodowlanego wywożonych przez wspomniane przedsiębiorstwa, normalną wartość konstruowano zgodnie z metodologią objaśnioną w motywie (25) preambuły. Stwierdzono, że trzy przedsiębiorstwa nie posiadały łącznej reprezentatywnej wielkości sprzedaży krajowej łososia hodowlanego. Z tego względu normalną wartość konstruowano dla wszystkich typów rozpatrywanego produktu wytwarzanych przez wspomniane przedsiębiorstwa zgodnie z metodologią objaśnioną w motywie (25) preambuły.

(30)

Jak określono w motywie (27) preambuły, w odniesieniu do krajowej marży zysku, stwierdzono, że tylko jeden producent eksportujący dokonywał sprzedaży łososia hodowlanego na rynku krajowym w zwykłym obrocie handlowym. Ponieważ uznano ten wynik za niewystarczająco reprezentatywny, przyjęto tymczasowo krajowy zysk z obrotu na poziomie 8 % zgodnie z podejściem opisanym w motywie (27) preambuły. Tę marżę zysku uznano za minimalny poziom możliwy do osiągnięcia przez rentowny przemysł. Ponadto należy zauważyć, że stosowany zysk krajowy znalazł się w tym samym rzędzie wielkości co zysk uzyskany przez przedsiębiorstwo, które dokonywało sprzedaży na rynku krajowym w zwykłym obrocie handlowym. Wydaje się także, że wspomniana marża zysku jest bezwzględnym minimum w kontekście znacznych inwestycji zarówno w odniesieniu do czasu, jak i zasobów wymaganych do hodowli łososia, której cykl – od stadium łososia jednorocznego do nadającego się do połowu – wynosi trzy lata. Komisja będzie nadal rozważać kwestię zysku krajowego w świetle tego obciążenia inwestycyjnego w połączeniu z obecnym poziomem stóp procentowych w Norwegii i może wprowadzić zmiany do swoich decyzji na końcowym etapie.

(31)

W celu określenia uzasadnionych kosztów SG&A Komisja uznała, że informacje odnoszące się do danego przedsiębiorstwa, dostarczone przez producentów eksportujących, można tymczasowo wykorzystać na tym etapie. Należy jednak zauważyć, że niektóre kwestie, od których zależy stosowność tego podejścia, w dalszym ciągu wymagają wyjaśnienia i dalszej weryfikacji. Komisja będzie nadal prowadzić dochodzenie w tej sprawie i może podjąć decyzję o zmianie swego podejścia na końcowym etapie.

(32)

We wszystkich przypadkach, w których produkt objęty postępowaniem wywożono do Wspólnoty w ramach sprzedaży niezależnym klientom, cenę eksportową określano zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, tzn. na podstawie cen eksportowych faktycznie zapłaconych lub należnych.

(33)

Jeśli sprzedaży dokonywano za pomocą powiązanego importera na obszarze Wspólnoty, cenę eksportową konstruowano na podstawie ustalonych przez importera cen odsprzedaży niezależnym klientom. Dokonano korekt wszystkich kosztów poniesionych na etapie pomiędzy przywozem a odsprzedażą przez powiązane przedsiębiorstwo, obejmujących koszty SG&A oraz uzasadnioną 5 % marżę zysku z obrotu, zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego.

(34)

Jeśli sprzedaży z przeznaczeniem na wywóz dokonywano za pośrednictwem powiązanego handlowca w Norwegii, cenę eksportową określano na podstawie ceny odsprzedaży płaconej przez pierwszego niezależnego nabywcę we Wspólnocie.

(35)

Wartość normalną oraz ceny eksportowe porównywano na podstawie cen ex-works. W celu umożliwienia rzetelnego porównania wartości normalnej z ceną eksportową uwzględniono, w formie korekt, różnice mające wpływ na ceny oraz porównywalność cen zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Dokonano odpowiednich korekt w zakresie transportu i ubezpieczenia, kredytu, prowizji, opłat bankowych, pakowania, opłat celnych i rabatów we wszystkich przypadkach, które uznano za uzasadnione, właściwe i wsparte sprawdzonymi dowodami. Korekt dokonano także w przypadku, gdy sprzedaży z przeznaczeniem na wywóz dokonywano za pomocą powiązanego przedsiębiorstwa z siedzibą w Norwegii, zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego.

(36)

Dla ośmiu producentów eksportujących objętych kontrolą wyrywkową można było obliczyć indywidualny margines dumpingu. W przypadku tych przedsiębiorstw porównano średnią ważoną wartość normalną każdego typu rozpatrywanego produktu wywożonego do Wspólnoty ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiadającego typu rozpatrywanego produktu zgodnie z art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego. W przypadku, gdy producenci eksportujący są powiązani, tymczasowy margines dumpingu, wyrażony jako odsetek ceny importowej CIF na granicy Wspólnoty, obliczono jako średnią ważoną marginesów dumpingu przedsiębiorstw powiązanych, zgodnie z polityką Wspólnoty w zakresie powiązanych producentów eksportujących. Taka konieczność zaistniała w przypadku dwóch przedsiębiorstw objętych dochodzeniem.

(37)

Dwóm pozostałym producentom eksportującym, dla których nie udało się dokonać indywidualnych obliczeń w zakresie dumpingu, jak opisano w motywie (18) preambuły, przydzielono także tymczasowy margines dumpingu na poziomie średniej ważonej indywidualnych marginesów dumpingu określonych tymczasowo dla stron objętych kontrolą wyrywkową.

(38)

Przedsiębiorstwom współpracującym, które nie zostały wybrane do kontroli wyrywkowej oraz nie są powiązane z żadnym z przedsiębiorstw objętych kontrolą, przydzielono tymczasowy margines dumpingu na poziomie średniej ważonej indywidualnych marginesów dumpingu określonych tymczasowo dla stron objętych kontrolą, tj. 25,1 %.

(39)

Przedsiębiorstwom współpracującym, które nie zostały wybrane do kontroli wyrywkowej i które są powiązane z jakimkolwiek z przedsiębiorstw objętych kontrolą, przydzielono tymczasowy margines dumpingu na takim samym poziomie jak margines przydzielony przedsiębiorstwu objętemu kontrolą, z którym są powiązane.

(40)

Aby obliczyć pozostały margines dumpingu, tj. margines dumpingu dla norweskich eksporterów, którzy nie współpracowali z Komisją ani nie dokonali zgłoszenia, Komisja w pierwszej kolejności określiła poziom współpracy. Porównano całkowitą wielkość przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z Norwegii obliczonej na podstawie danych Eurostatu z rzeczywistymi danymi uzyskanymi od norweskich producentów eksportujących, którzy wyrazili gotowość włączenia ich do kontroli wyrywkowej. Na tej podstawie ustalono, że poziom współpracy był wysoki, tj. obejmował prawie 80 % całkowitej wielkości norweskiego eksportu łososia hodowlanego do Wspólnoty.

(41)

Na podstawie dostępnych informacji stwierdzono, że wspomniane przedsiębiorstwa nie stosowały dumpingu na poziomie niższym od jakiegokolwiek przedsiębiorstwa objętego kontrolą wyrywkową. W rezultacie pozostały margines dumpingu określono na poziomie najwyższego indywidualnego marginesu dumpingu ustalonego dla przedsiębiorstwa współpracującego. Na tej podstawie pozostały poziom dumpingu został tymczasowo określony na poziomie 44,0 % ceny CIF na granicy Wspólnoty.

(42)

Na tej podstawie tymczasowe marginesy dumpingu, wyrażone jako odsetek ceny CIF na granicy Wspólnoty, bez opłat celnych wynoszą:

(43)

W trakcie OD, łososia hodowlanego we Wspólnocie wytwarzali:

(44)

Kilku innych producentów, powiązanych z norweskimi eksporterami lub importerami, dokonało zgłoszenia i zwróciło się z wnioskiem o ujęcie ich w definicji produkcji wspólnotowej. Określili się oni również jako przemysł wspólnotowy. Jednak wniosek ten został odrzucony na podstawie przepisów art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. W szczególności stwierdzono, że stosunki pomiędzy wspomnianymi powiązanymi producentami a eksporterami lub importerami produktu sprzedawanego po cenach dumpingowych mogłyby spowodować, że producenci objęci postępowaniem zachowywaliby się inaczej niż producenci niepowiązani. W związku z tym produkcja wspomnianych innych producentów nie została uwzględniona przy obliczaniu produkcji wspólnotowej.

(45)

Dochodzenie wykazało, że skarżący producenci wspólnotowi wyprodukowali około 20 000 ton łososia w trakcie OD. Stanowi to około 90 % szacowanej łącznej produkcji wspólnotowej produktu objętego postępowaniem. Jest to większa część produkcji wspólnotowej. Z tego względu uznaje się, że skarżący producenci wspólnotowi stanowią przemysł wspólnotowy w rozumieniu art. 4 ust. 1 oraz art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(46)

Mając na uwadze dużą liczbę producentów łososia hodowlanego we Wspólnocie, w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania przewidziano zastosowanie technik kontroli wyrywkowej w celu oceny szkody. Wyboru próby producentów wspólnotowych dokonano w oparciu o największą reprezentatywną wielkość produkcji, która można było właściwie zbadać w ustalonym terminie, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(47)

Na podstawie informacji dostarczonych Komisji do kontroli wyrywkowej wybrano wstępnie sześciu producentów wspólnotowych wymienionych wyżej w motywie (6) preambuły i poproszono ich o wypełnienie kwestionariusza. Przeprowadzono weryfikacje w obiektach wspomnianych przedsiębiorstw. Dochodzenie wykazało, że Celtic Atlantic Salmon Ltd. nie produkował łososia w trakcie całego rozpatrywanego okresu, w związku z czym nie był w stanie dostarczyć wszystkich danych i informacji wymaganych w kwestionariuszu. Spółka Celtic Atlantic Salmon Ltd. powstała w styczniu 2004 r. po wykupieniu określonych aktywów przedsiębiorstwa zajmującego się produkcją łososia, które znalazło się pod sekwestrem sądowym i mogło dostarczyć danych jedynie w odniesieniu do OD. W związku z tym wskaźniki szkody omawiane poniżej w motywie (63) preambuły określono na podstawie sprawdzonych informacji dostarczonych przez pozostałych pięć przedsiębiorstw wymienionych powyżej w motywie (6) preambuły. Dane uzyskane z Celtic Atlantic Salmon Ltd. wykorzystano jednak w celu obliczenia poziomu podcinania i zaniżania cen.

(48)

Produkcja pięciu producentów wspólnotowych wybranych do kontroli wyrywkowej, którzy w pełni współpracowali w trakcie dochodzenia, wyniosła łącznie około 8 300 ton w trakcie OD lub 37 % szacowanej łącznej wspólnotowej produkcji łososia hodowlanego.

(49)

Analiza szkód opiera się na (a) wskaźnikach szkody związanej z działalnością, takich jak ceny sprzedaży, zapasy, rentowność, zwrot z inwestycji, przepływ środków pieniężnych, inwestycje, zdolność do pozyskania kapitału i wynagrodzenia, które zostały określone na podstawie informacji sprawdzonych na poziomie kontroli wyrywkowej oraz (b) innych wskaźnikach szkody, tj. produkcji, możliwościach produkcyjnych, wykorzystaniu mocy produkcyjnych, wielkości sprzedaży, udziale rynkowym, rozwoju, zatrudnieniu, wydajności oraz rozmiaru marginesu dumpingu, które określono na podstawie danych zebranych na poziomie przemysłu wspólnotowego jako całości.

(50)

W badanym okresie konsumpcja we Wspólnocie kształtowała się w następujący sposób:

Tabela 1

Konsumpcja we Wspólnocie

(51)

Konsumpcję we Wspólnocie określono na podstawie łącznej produkcji wszystkich producentów na terenie Wspólnoty powiększonej o wielkość przywozu z wszystkich państw trzecich i pomniejszonej o wielkość wywozu ze Wspólnoty Europejskiej. Produkcję wszystkich producentów z siedzibą na obszarze Wspólnoty określono na podstawie danych dostarczonych przez kraje, w których prowadzi się hodowlę łososia, tj. Irlandię, Zjednoczone Królestwo i Francję. Dane na temat wielkości przywozu i wywozu pochodzą z Eurostatu.

(52)

Należy zauważyć, że hodowla łososia hodowlanego na dużą skalę we Wspólnocie ogranicza się do terenu Zjednoczonego Królestwa (Szkocja) oraz Irlandii. Dokonano pewnych korekt w celu konwersji wag netto pochodzących z danych Eurostatu, tak by zaokrąglić wagi lub „odpowiedniki całych ryb” (WFE) (7), gdyż porównań na podstawie WFE w tej branży przemysłu dokonuje się powszechnie. Z tego względu, o ile nie zaznaczono inaczej, liczby dla łososia świeżego, schłodzonego i mrożonego z wyłączeniem łososia filetowanego oraz dla świeżych, schłodzonych i mrożonych filetów łososia, w zależności od rodzaju produktu, zostały podzielone przez współczynniki konwersji odpowiednio 0,90 oraz 0,65, tj. współczynniki konwersji powszechnie akceptowane w branży hodowli łososia.

(53)

Z powyższej tabeli wynika, że konsumpcja w latach 2001–2003 wzrosła o 16 %. W OD konsumpcja pozostała prawie na takim samym poziomie jak w 2003 r. spadając nieznacznie o 0,5 %. Ogólnie rzecz biorąc, wzrost konsumpcji w rozpatrywanym okresie wyniósł 15 %.

(54)

W badanym okresie wielkość przywozu towarów z Norwegii, pochodząca z danych Eurostatu z zastosowaniem metodologii opisanej w motywie (51) preambuły powyżej kształtowała się w następujący sposób:

Tabela 2

Wielkość przywozu towarów objętych postępowaniem

(55)

Z powyższej tabeli wynika, że wielkość przywozu łososia hodowlanego z Norwegii wzrosła o 35 % w badanym okresie. W latach 2001–2003 odnotowano wzrost na poziomie 31 %, zaś w okresie od 2003 r. do OD wielkość przywozu wzrosła o kolejne 3 %. Oznacza to, że podczas gdy konsumpcja wzrosła o prawie 80 000 ton w badanym okresie, norwescy eksporterzy mogli zwiększyć sprzedaż na rynku wspólnotowym o 93 000 ton, co przekracza całkowity wzrost konsumpcji.

(56)

Udział rynkowy norweskich producentów eksportujących kształtował się w następujący sposób:

Tabela 3

Udział rynkowy towarów przywożonych z Norwegii

(57)

Podobnie jak w przypadku przywozu towarów, norweski udział rynkowy stale wzrastał w badanym okresie. Ogólnie rzecz biorąc, udział rynkowy oparty na wielkości przywozu towarów zwiększył się o 17 % lub 8,6 punktów procentowych w badanym okresie. Wzrost w okresie od 2002 r. do OD wyniósł 6,1 punktów procentowych.

(58)

Zmiany cen towarów przywożonych po cenach dumpingowych z Norwegii i sprzedawanych na rynku wspólnotowym pokazuje poniższa tabela.

Tabela 4

Średnia cena towarów przywożonych po cenach dumpingowych z Norwegii (EUR/kg)

(59)

W badanym okresie średnia cena towarów przywożonych po cenach dumpingowych spadła o 16 %. Powyższa tabela ukazuje wyraźną zbieżność w czasie pomiędzy spadkiem cen, które gwałtownie obniżyły się w 2003 r. a gwałtownym wzrostem przywozu towarów po cenach dumpingowych na rynku wspólnotowym, co potwierdzono w motywie (54) preambuły.

(60)

W celu obliczenia poziomu podcięcia cenowego w trakcie OD, dokonano porównania średnich ważonych cen sprzedaży producentów przemysłu wspólnotowego objętych kontrolą wyrywkową ze średnimi ważonymi cenami eksportowymi producentów eksportujących z Norwegii objętych kontrolą wyrywkową. Porównania dokonano dla porównywalnych typów łososia hodowlanego oraz na tym samym poziomie handlu, tzn. w kontekście sprzedaży pierwszemu niezależnemu klientowi. Porównanie przeprowadzono po odjęciu rabatu i bonifikaty, zaś ceny przywozu towarów były cenami CIF na granicy Wspólnoty skorygowanymi o opłaty celne.

(61)

Ceny producentów przemysłu wspólnotowego objętych kontrolą wyrywkową przyjęto na poziomie cen ex-works, tj. z wyłączeniem kosztów transportu oraz na poziomie handlu uznanego za porównywalny z przywozem objętym postępowaniem. W przypadku producentów przemysłu wspólnotowego objętych kontrolą wyrywkową, którzy sprzedawali ryby po cenach producenta obniżonych o opłaty uiszczane zakładom przetwórczym, dokonano odpowiedniej korekty w górę w celu odzwierciedlenia kosztów przetwarzania i pakowania, tak aby ceny tych producentów były porównywalne z cenami innych producentów objętych kontrolą wyrywkową. Korekty dokonano na podstawie kosztów poniesionych przez innych producentów objętych kontrolą na tego typu działania lub na podstawie faktycznej opłaty uiszczanej zakładom przetwórczym.

(62)

Wyniki porównania średnich ważonych wykazały, że w trakcie OD produkty objęte postępowaniem pochodzące z Norwegii sprzedawano na obszarze Wspólnoty po cenach podcinających ceny przemysłu wspólnotowego, średnio na poziomie około 15 % w odniesieniu do udziału procentowego cen dumpingowych i cen wspólnotowych.

(63)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, badanie wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na przemysł wspólnotowy objęło ocenę wszystkich czynników ekonomicznych i wskaźników mających znaczenie dla stanu przemysłu wspólnotowego w badanym okresie.

(64)

Produkcja, możliwości produkcyjne oraz wykorzystanie mocy produkcyjnych przemysłu wspólnotowego jako całości kształtowały się w następujący sposób:

Tabela 5

Produkcja, możliwości produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych

(65)

Produkcja przemysłu wspólnotowego początkowo wzrosła o 14 % w latach 2001–2002. Następnie spadła o 6 %, lecz ponownie wzrosła o 5 % w trakcie OD, pozostając jednak poniżej poziomu z 2002 r. Z powyższej tabeli wynika, że produkcja ogólnie wzrosła o 13 % w badanym okresie.

(66)

W badanym okresie możliwości produkcyjne wzrosły o 18 %. Największy wzrost odnotowano w 2003 r. (+13 %). Należy zauważyć, że produkcja łososia hodowlanego na obszarze Wspólnoty Europejskiej jest skutecznie ograniczana licencjami rządowymi określającymi maksymalną ilość żywych ryb, które można trzymać w wodzie w dowolnym miejscu i czasie. Dane na temat możliwości produkcyjnych są teoretycznymi możliwościami opartymi raczej na całkowitej ilości objętej licencjami, niż na fizycznej pojemności skrzyń i innych materiałach produkcyjnych, którymi zarządza przemysł wspólnotowy. Z tego względu uznaje się, że dane na temat możliwości produkcyjnych nie mają większego znaczenia w analizie.

(67)

Wykorzystanie mocy produkcyjnych początkowo wzrosło w okresie 2001–2002 o 13 %, jednak spadło w 2003 r. o około 18 % i utrzymywało się na mniej więcej stałym poziomie w trakcie OD.

(68)

Należy zauważyć, że przemysł wspólnotowy praktycznie nie posiada zapasów łososia hodowlanego i natychmiast po połowie sprzedaje go zakładom przemysłu przetwórczego. Z tego względu wydaje się, że ocena zapasów nie jest istotnym czynnikiem przy ocenie sytuacji gospodarczej przemysłu wspólnotowego.

(69)

Poniższe dane odzwierciedlają sprzedaż prowadzoną przez przemysł wspólnotowy niezależnym klientom na rynku wspólnotowym.

Tabela 6

Wielkości sprzedaży, udział rynkowy, średnie jednostkowe ceny sprzedaży w UE

(70)

Wielkość sprzedaży przemysłu wspólnotowego wzrosła w okresie od 2001 r. do OD o 13 %. Oznacza to, że przemysł wspólnotowy zdołał zwiększyć wielkość sprzedaży o 2 300 ton. Wynik ten należy także rozpatrzyć w kontekście wzrostu konsumpcji we Wspólnocie, która osiągnęła poziom 80 000 ton w tym samym okresie.

(71)

Udział rynkowy przemysłu wspólnotowego ogólnie zmniejszył się w rozpatrywanym okresie (–1 %). Początkowo udział rynkowy wzrósł w latach 2001–2002, następnie gwałtownie spadł w 2003 r., wzrósł ponownie w OD utrzymując się na nieznacznie niższym poziomie udziału rynkowego z 2001 r. Biorąc pod uwagę niski udział rynkowy przemysłu wspólnotowego, należy zauważyć, że każda strata, nawet niewielka, ma duży wpływ na przemysł wspólnotowy.

(72)

W okresie od 2001 r. do OD średnie ceny sprzedaży przemysłu wspólnotowego spadły o 6 %. Największy spadek odnotowano w okresie 2002–2003 (–13 %), natomiast w okresie od 2003 r. do OD ceny w pewnym stopniu powróciły do poprzedniego poziomu (+9 %).

(73)

W badanym okresie konsumpcja we Wspólnocie wzrosła o 15 %, zaś przemysł wspólnotowy zwiększył wielkość sprzedaży o 13 %. Jednak w tym samym okresie obniżyły się wspólnotowe ceny sprzedaży (–6 %) oraz udział rynkowy (–1 %). Jednocześnie przywóz towarów z Norwegii zwiększył się o około 35 %, zaś przyrost udziału rynkowego towarów przywożonych po cenach dumpingowych wyniósł 8,6 punktów procentowych. Oznaczało to, że przemysł wspólnotowy nie w pełni uczestniczył we wzroście udziału rynkowego w badanym okresie.

(74)

Rentowność sprzedaży wspólnotowej oznacza zysk ze sprzedaży łososia hodowlanego na rynku wspólnotowym. Całkowity zwrot z aktywów oraz przepływ środków pieniężnych można było zmierzyć jedynie na poziomie najwęższej grupy produktów obejmującej produkt podobny, zgodnie z art. 3 ust. 8 rozporządzenia podstawowego. W tym kontekście należy zauważyć, że łosoś hodowlany stanowił ponad 95 % działalności gospodarczej przemysłu wspólnotowego objętego kontrolą wyrywkową.

(75)

Ponadto zwrot z inwestycji obliczono na podstawie całkowitego zwrotu z aktywów, ponieważ przedsiębiorstwa stanowiące przemysł wspólnotowy głównie, jeśli nie wyłącznie, wytwarzają i sprzedają produkt objęty postępowaniem. Dla celów niniejszego dochodzenia zwrot z inwestycji wyrażony jest jako zysk w procencie wartości księgowej netto inwestycji.

Tabela 7

Rentowność, zwrot z inwestycji i przepływ środków pieniężnych

(76)

W roku 2001 rentowność przemysłu wspólnotowego wynosiła 7,2 %. W okresie 2001–2002 rentowność obniżyła się o 10,1 punktów procentowych. Od roku 2002 przemysł wspólnotowy przynosił straty. Należy zauważyć, że sytuacja pogorszyła się jeszcze bardziej w okresie 2002–2003, kiedy straty osiągnęły poziom 6,2 % (lub 3,3 punkty procentowe). Utrzymujący się popyt na łososia w trakcie OD pozwolił przemysłowi wspólnotowemu nieznacznie zwiększyć swoje ceny sprzedaży oraz zmniejszyć straty, które jednak pozostały na wysokim poziomie (– 4 %). Od początku do końca rozpatrywanego okresu rentowność spadła aż o 11,2 punkty procentowe.

(77)

W badanym okresie zwrot z inwestycji oraz przepływ środków pieniężnych wykazywały podobną tendencję jak w przypadku rentowności.

(78)

Poziom inwestycji poczynionych przez Wspólnotę wzrósł w badanym okresie. Początkowo zmniejszył się w roku 2002 i 2003, a następnie wzrósł w OD. Wspomniane inwestycje można w pewnym stopniu wytłumaczyć utrzymującym się popytem, który cechował badany okres. Stwierdzono także, że znacznej części inwestycji dokonano w celu utrzymania istniejących narzędzi produkcyjnych lub wymiany urządzeń po zakończeniu ich używania. Ponadto w ostatnich latach przemysł wspólnotowy poczynił znaczne starania w celu poprawy swojej konkurencyjności na rynku. Podjęto działania zmierzające do poprawy jego wydajności oraz zmniejszenia kosztów w obliczu zwiększonej konkurencyjności np. poprzez przystąpienie do wspólnych układów w zakresie nabywania paszy lub zaangażowanie we wspólne działania w zakresie marketingu i sprzedaży. W końcu, przemysł wspólnotowy przechodzi proces konsolidacji. Nastąpiły znaczące zmiany w strukturze branży hodowli łososia na obszarze Wspólnoty i zauważa się tendencję do zmniejszania liczby przedsiębiorstw. Pewna liczba mniejszych producentów zbankrutowała lub sprzedała swoje przedsiębiorstwa innym producentom, którzy w nie zainwestowali.

(79)

W badanym okresie stwierdzono, że przemysł wspólnotowy ma większe trudności w pozyskiwaniu kapitału. Zdolność przemysłu wspólnotowego do pozyskiwania kapitału należy rozpatrywać także w kontekście ewolucji stanu przepływu środków pieniężnych przemysłu wspólnotowego, który był ujemny w trakcie OD. Wyraźnie widać, że straty poniesione przez przemysł wspólnotowy oraz poziom cen sprzedaży w badanym okresie odgrywały negatywną rolę przy poszukiwaniu zewnętrznych źródeł finansowania.

(80)

W okresie od 2001 r. do OD poziom zatrudnienia w przemyśle wspólnotowym (ogólnie) wzrósł o 4 %. Wzrost ten jednak nastąpił w okresie 2001–2002 (+7 %) i można go wytłumaczyć wzrostem produkcji, który miał miejsce w badanym okresie. Jak pokazuje powyższa tabela, wzrostu poziomu zatrudnienia, który nastąpił w 2002 r., nie udało się utrzymać z powodu sytuacji rynkowej i w okresie od 2003 r. do OD nastąpił jego spadek.

(81)

Mimo nieznacznego wzrostu poziomu zatrudnienia, przemysł wspólnotowy zdołał zwiększyć swoją wydajność w badanym okresie. Biorąc pod uwagę poziom produkcji oraz liczbę zatrudnionych pracowników, wydajność wzrosła o 8 % w badanym okresie.

(82)

W badanym okresie zaistniała konieczność obniżenia wynagrodzenia o 19 %.

(83)

Należy zauważyć, że w okresie od września 1997 r. do maja 2003 r. znaczną część przywożonego łososia hodowlanego pochodzącego z Norwegii poddano zobowiązaniom cenowym w kontekście obowiązujących wówczas środków antydumpingowych i antysubsydyjnych. Podczas gdy przemysł wspólnotowy był rentowny w 2001 r., w trakcie 2002 r. naruszenie wspomnianych zobowiązań cenowych przez niektórych norweskich producentów eksportujących zaczęło osłabiać efektywność tego instrumentu prawnego i spowodowało spadek cen. Obecne dochodzenie wykazuje, że ceny norweskich producentów eksportujących spadły o 16 % od 2001 r. Największe spadki cen zaczęto odnotowywać od 2002 r., kiedy liczba naruszeń obowiązujących wówczas zobowiązań zaczęła wzrastać. W takich okolicznościach uznaje się, że likwidacja skutków poprzedniego dumpingu nie jest możliwa.

(84)

Wpływu rozmiaru rzeczywistego marginesu dumpingu, który ma także duże znaczenie, na przemysł wspólnotowy nie należy postrzegać jako nieistotny biorąc pod uwagę wielkości przywozu towarów objętych postępowaniem i ich ceny.

(85)

Dochodzenie wykazuje, że w okresie od 2001 r. do OD przywóz produktu objętego postępowaniem na rynek wspólnotowy odbywał się w dużych i stale zwiększających się ilościach (+35 %), w szczególności w latach 2002–2003. W tym samym okresie średnie ceny towarów przywożonych po cenach dumpingowych zmniejszyły się o 16 % odnotowując gwałtowny spadek w latach 2002–2003 i od tego momentu utrzymywały się na bardzo niskim poziomie. Stwierdzono, że norweski udział rynkowy zwiększył się o 17 % lub 8,6 punktów procentowych w badanym okresie.

(86)

Jeśli chodzi o sytuację przemysłu wspólnotowego, badanie powyższych wskaźników wykazało, że w okresie od 2001 r. do OD uległa ona stopniowemu pogorszeniu. Podczas gdy niektóre czynniki wykazywały pozytywną tendencję w badanym okresie (produkcja, możliwości produkcyjne, wielkość sprzedaży), większość wskaźników kształtowała się w sposób negatywny (ceny sprzedaży, udział rynkowy, rentowność, przepływ środków pieniężnych, zwrot z inwestycji, wynagrodzenia).

(87)

W kontekście pozytywnego kształtowania się produkcji i wielkości sprzedaży stwierdzono, że odnotowany wzrost umożliwił przemysłowi wspólnotowemu jedynie odzyskanie straconego udziału rynkowego w OD oraz utrzymanie odzyskanych udziałów rynkowych. Uznano, że możliwości produkcyjne mają ograniczone znaczenie, gdyż dane na temat możliwości są danymi teoretycznymi opartymi na całkowitej ilości objętej licencjami, nie zaś na fizycznej możliwości trzymania ryb. W związku z tym wykorzystanie mocy produkcyjnych obniżyło się z 49 % do 47 % w tym okresie, natomiast wydajność wzrosła głównie dzięki zwiększeniu automatyzacji (8 %). W badanym okresie rynek wspólnotowy charakteryzował się utrzymującym się popytem, gdyż konsumpcja wzrosła o 15 % lub o 80 000 ton. Mimo, iż przemysł wspólnotowy zwiększył produkcję oraz wielkość sprzedaży o 13 % w obu przypadkach, zdołał zaledwie utrzymać swój udział rynkowy. W tym samym czasie norwescy eksporterzy zwiększyli poziom sprzedaży o 93 000 ton i znacznie zwiększyli udział rynkowy.

(88)

Ponadto zwiększenie wielkości sprzedaży przez przemysł wspólnotowy nastąpiło kosztem obniżenia cen. Spowodowało to spadek rentowności z dodatniej do ujemnej (straty od 7,2 % w 2001 r. do –2,9 %, –6,2 % i –4,0 % odpowiednio w 2002 r., 2003 r. oraz w OD). Zwrot z inwestycji oraz przepływ środków pieniężnych przebiegały według podobnej tendencji jak rentowność. Również wynagrodzenie zmniejszyło się w badanym okresie (–19 %).

(89)

Biorąc pod uwagę wszystkie wspomniane czynniki stwierdza się tymczasowo, że przemysł wspólnotowy poniósł istotną szkodę w rozumieniu art. 3 rozporządzenia podstawowego.

(90)

W celu dokonania wstępnych ustaleń odnośnie tego, czy istnieje związek przyczynowy pomiędzy przywozem po cenach dumpingowych a szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy, Komisja w pierwszej kolejności zbadała, zgodnie z art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, wpływ przywozu po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie na sytuację tego przemysłu.

(91)

Następnie, zgodnie z art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, Komisja zbadała również inne czynniki, które mogły zaszkodzić przemysłowi wspólnotowemu, aby upewnić się, że żadna szkoda spowodowana tymi czynnikami nie została błędnie przypisana przywozowi po cenach dumpingowych. Zbadano także inne znane czynniki oprócz przywozu po cenach dumpingowych, które w tym samym czasie mogły wyrządzać szkody przemysłowi wspólnotowemu, aby upewnić się, że żadna szkoda spowodowana innymi czynnikami nie została błędnie przypisana przywozowi po cenach dumpingowych.

(92)

Związek pomiędzy szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy a przywozem po cenach dumpingowych wykazują w szczególności następujące zbieżne fakty: od początku 2001 r. do końca OD wielkość przywozu norweskiego łososia hodowlanego do Wspólnoty wzrosła o 35 %, zaś jego udział rynkowy zwiększył się do 59,6 %, co oznacza wzrost o 8,6 punktów procentowych na koszt przemysłu wspólnotowego. W badanym okresie norweskie ceny obniżyły się o 16 %.

(93)

Ten rozwój przywozu norweskich towarów zbiegł się z dużymi stratami finansowymi producentów wspólnotowych. W rzeczywistości wzrost przywozu z Norwegii zbiegł się ze znaczącą tendencją spadkową głównych wskaźników gospodarczych związanych z przemysłem wspólnotowym w okresie od 2001 r. do końca OD. W okresie od 2002 r. do OD, w którym norweskie ceny spadły o około 13 %, ceny sprzedaży zmniejszyły się o 5 %, zaś utrata udziału rynkowego przemysłu wspólnotowego wyniosła 3 %. W rezultacie przemysł wspólnotowy poniósł straty w trakcie OD oraz w ciągu dwóch lat poprzedzających ten okres. Ponieważ ogólnie uznaje się, że towary przywożone z Norwegii, w szczególności z powodu ich dużych ilości, są liderami cenowymi na rynku wspólnotowym w branży hodowli łososia, sytuacja ta wskazuje, że przemysł wspólnotowy został poddany silnej presji cenowej, która uległa nasileniu na skutek przywozu po cenach dumpingowych na rynek wspólnotowy. O wpływie presji cenowej świadczą ponadto podcięcia cenowe stosowane przez norweskich producentów eksportujących oraz ceny przemysłu wspólnotowego, które uległy znacznemu obniżeniu w trakcie OD.

(94)

Przywóz z państw trzecich nieobjętych niniejszym dochodzeniem kształtował się w następujący sposób w badanym okresie:

Tabela 11

Przywóz z innych państw trzecich

(95)

Powyższa tabela ukazuje wielkość przywozu, udział rynkowy oraz średnie ceny przywożonego łososia hodowlanego ze wszystkich krajów oprócz Norwegii oraz osobno z krajów będących tradycyjnymi importerami, tj. USA, Kanady, Chile oraz Wysp Owczych.

(96)

Należy zauważyć, że w statystykach dotyczących przywozu nie ma rozróżnienia między łososiem hodowlanym i łososiem dzikim. Jednak na podstawie informacji zebranych w trakcie dochodzenia wygląda na to, że duża część przywozów z USA i Kanady składa się w większości z łososia dzikiego, tak więc nie jest prawdopodobne, by przywóz z tych dwóch krajów mógł w sposób znaczący wpłynąć na sytuację przemysłu wspólnotowego.

(97)

Powyższa tabela wskazuje także, że ceny towarów przywożonych z Chile były wyższe niż ceny przemysłu wspólnotowego w OD oraz że ceny łososia hodowlanego znacznie różniły się w pozostałych państwach trzecich. Ceny importowe z Wysp Owczych były niższe od cen pobieranych przez norweskich producentów eksportujących, jednak należy zauważyć, że wielkości przywozu towarów z Chile i Wysp Owczych obniżyły się odpowiednio o 7 % i 8 % w badanym okresie.

(98)

Rozwój ten należy rozpatrywać w świetle zmian w zakresie konsumpcji oraz przywozu po cenach dumpingowych z Norwegii. Jak opisano w motywie (51) preambuły powyżej, wspomniana konsumpcja zwiększyła się o 15 % w badanym okresie, zaś w OD pozostała prawie na takim samym poziomie jak w roku 2003 odnotowując nieznaczne obniżenie o 0,5 %. Jak objaśniono w motywie (55) preambuły powyżej, przywóz z Norwegii wzrósł o około 35 % w rozpatrywanym okresie, zaś w okresie od 2003 r. do OD zwiększył się o około 3,1 %.

(99)

Biorąc pod uwagę powyższe fakty, wyciągnięto zatem tymczasowy wniosek, że przywóz towarów do Wspólnoty z innych państw trzecich nie może być decydującą przyczyną istotnej szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy.

(100)

W badanym okresie konsumpcja łososia hodowlanego na obszarze Wspólnoty wzrosła o 15 % i osiągnęła poziom prawie 608 000 ton w OD. Przemysł wspólnotowy wykorzystał ten wzrost konsumpcji do zwiększenia produkcji oraz wielkości sprzedaży. Z tego względu nie uznaje się, że zmiana modelu konsumpcyjnego przyczyniła się do szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy.

(101)

Utrzymywano, że nastąpił domniemany spadek konsumpcji w Zjednoczonym Królestwie oraz że spowodował on szkody dla producentów wspólnotowych. Jednak nie należy izolować rynku Zjednoczonego Królestwa od całego rynku wspólnotowego oraz wzrostu konsumpcji stwierdzonej na rynku wspólnotowym w rozpatrywanym okresie. Spadku popytu na łososia hodowlanego w określonej części Wspólnoty przy wzroście całkowitego popytu nie należy postrzegać jako przyczynę pogorszenia się sytuacji gospodarczej przemysłu wspólnotowego. W związku z powyższym wstępnie stwierdzono, że zmiany modelu konsumpcyjnego nie przyczyniły się do istotnej szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy.

(102)

Dokonano także oceny wpływu zmian w wielkości wywozu towarów przemysłu wspólnotowego. Wywóz większy o 150 %. W świetle trudnej sytuacji rynku wspólnotowego przemysł wspólnotowy poszukiwał sposobów zwiększenia poziomu wywozu, jednak nie przekroczył on około 2 % łącznej produkcji i sprzedaży. Z tego względu wstępnie stwierdza się, że wszelkie zmiany wielkości wywozu nie były przyczyną istotnej szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy. W każdym razie należy zauważyć, że dane odnoszące się do rentowności oparte są o dane związane jedynie ze sprzedażą wspólnotową niepowiązanym klientom Wspólnoty.

(103)

Zbadano, czy szkoda poniesiona przez przemysł wspólnotowy nie została spowodowana przez innych producentów w WE powiązanych z producentami norweskimi. Jak wspomniano w motywie (44) preambuły, przedsiębiorstwa te nie zostały objęte definicją przemysłu wspólnotowego na mocy art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(104)

Pięciu producentów we Wspólnocie powiązanych z norweskimi producentami/importerami udzieliło istotnych odpowiedzi na kwestionariusz. Wspomniani producenci stanowili około 54 % pozostałych producentów we Wspólnocie powiązanych z norweskimi producentami/importerami.

Tabela 13

Wielkość sprzedaży, udział rynkowy oraz średnie ceny sprzedaży niepowiązanym klientom producentów w WE powiązanych z norweskimi producentami/importerami

(105)

Powyższa tabela wskazuje, że na podstawie odpowiedzi na kwestionariusz, wielkość sprzedaży pięciu współpracujących przedsiębiorstw wzrosła w rozpatrywanym okresie o 6 %, zaś ich ceny obniżyły się o około 5 %, co ogólnie odpowiadało rozwojowi przemysłu wspólnotowego. Ponadto stwierdzono także, że udział rynkowy przemysłu wspólnotowego zmniejszył się o około 1 punkt procentowy w rozpatrywanym okresie, co również odpowiada rozwojowi przemysłu wspólnotowego, oraz że ceny sprzedaży stosowane przez przemysł wspólnotowy były wyższe od cen norweskich producentów wywożących (około 5 % w trakcie OD). W tym samym okresie norwescy eksporterzy zwiększyli poziom sprzedaży o 93 000 ton i swój udział rynkowy. Jednak wydaje się, że pogorszenie się sytuacji gospodarczej producentów w WE powiązanych z norweskimi producentami/importerami mogło nie być tak wyraźne, jak sytuacji gospodarczej przemysłu wspólnotowego.

(106)

W związku z powyższym wstępnie stwierdza się, że producenci w WE powiązani z norweskimi producentami/importerami nie przyczynili się w żaden znaczący sposób do istotnej szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy.

(107)

Jedna z zainteresowanych stron utrzymywała, że wyższy od normalnego poziom śmiertelności ryb w Irlandii oraz epidemie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w 2002 r. i 2003 r. mogły spowodować znaczące straty w zakresie produkcji i wielkości sprzedaży. Jednak stwierdzono, że te czynniki były ograniczone do niewielkiej liczby gospodarstw i nie mogły mieć znaczącego wpływu na ogólne dane. Jak opisano w motywach (64) i (69) preambuły, w badanym okresie produkcja oraz wielkość sprzedaży przemysłu wspólnotowego zwiększyły się. Z tego względu wstępnie stwierdza się, że wyższa od normalnej śmiertelność ryb nie była przyczyną istotnej szkody.

(108)

Utrzymywano, że przemysł norweski ponosi mniejsze koszty produkcji niż producenci wspólnotowi oraz że fakt ten, a także niemożliwość obniżenia kosztów produkcji przez producentów wspólnotowych, jest powodem zwiększenia przywozu oraz wystąpienia istotnej szkody. Na podstawie dostępnych informacji stwierdzono, że podczas gdy Norwegia znajduje się w korzystniejszej sytuacji odnośnie określonych kosztów (np. lekarstw, paszy, kosztów uregulowań związanych z ochroną środowiska), producenci wspólnotowi są w korzystniejszej sytuacji dotyczącej innych kosztów (np. pracy). Ogólnie rzecz biorąc zauważa się, że tak jak producenci wspólnotowi, również producenci norwescy ponoszą znaczące straty na obecnym rynku, co potwierdzają m.in. dane rządu norweskiego oraz dochodzenie w sprawie stosowania dumpingu. Z tego względu stwierdzono wstępnie, że argument, iż producenci wspólnotowi są mniej wydajni niż eksporterzy norwescy, nie jest uzasadniony i nie mógł być przyczyną sytuacji szkodliwej dla przemysłu wspólnotowego.

(109)

Jedna z zainteresowanych stron utrzymywała, że ograniczenia w przepisach Zjednoczonego Królestwa związane z kontrolą przestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska oraz standardem zdrowia ryb, ograniczenia w zakresie dozwolonej ilości biomasy, system zatwierdzania lekarstw oraz akceptacja lokalizacji są powodem obniżenia konkurencyjności przemysłu wspólnotowego oraz przyczyną istotnej szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy. Nie dostarczono jednak żadnych dowodów na poparcie tych argumentów, nie zostały one rozwinięte, zaś weryfikacja przedsiębiorstw Zjednoczonego Królestwa nie dostarczyła żadnych wskazówek w tym kontekście. W tych okolicznościach, wspomnianych czynników nie można uznać za znaczące czynniki, które przyczyniły się do poniesienia poważnej szkody przez producentów wspólnotowych. Przeciwnie, można argumentować, że surowsze przepisy ochrony środowiska oraz przepisy sanitarne we Wspólnocie zwiększają atrakcyjność produktu dla współczesnych klientów.

(110)

Na podstawie powyższego, stwierdza się tymczasowo, że zachodzi związek przyczynowy pomiędzy przywozem po cenach dumpingowych a szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy. Wniosek ten opiera się na fakcie, iż nastąpił znaczny wzrost wielkości oraz udziału rynkowego przywozu po cenach dumpingowych z Norwegii, co również spowodowało znaczące podcięcie cen przemysłu wspólnotowego. Ponadto występuje uderzająca zbieżność czasowa pomiędzy gwałtownym wzrostem przywozu po obniżonych cenach dumpingowych a pogorszeniem się sytuacji finansowej przemysłu wspólnotowego, co doprowadziło do sytuacji nierentowności przemysłu wspólnotowego.

(111)

Nie wykryto innych czynników, które mogłyby w znaczący sposób wpłynąć na sytuację przemysłu wspólnotowego. Stwierdzono także wstępnie, że przywóz do Wspólnoty z innych państw trzecich nie może być decydującym powodem istotnej szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy.

(112)

Zgodnie z art. 21 ust. 1 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy pomimo stwierdzenia szkodliwego dumpingu, istnieją ważne powody, które mogą prowadzić do wniosku, że wprowadzenie środków antydumpingowych na przywóz z państwa, którego dotyczy postępowanie, nie leży w interesie Wspólnoty. Określenie interesu Wspólnoty oparto na ocenie różnorodnych interesów, jakie wchodziły tu w grę, tj. interesu przemysłu wspólnotowego, importerów/handlowców/przetwórców/użytkowników oraz konsumentów produktu objętego postępowaniem. Komisja przesłała kwestionariusze w szczególności do przemysłu wspólnotowego, producentów w WE powiązanych z norweskimi producentami/importerami, importerów, przetwórców, użytkowników, dostawców produktu objętego postępowaniem oraz organizacji konsumenckiej.

(113)

Przemysł wspólnotowy ucierpiał na skutek przywozu po niskich cenach łososia hodowlanego z Norwegii. Celem ostatecznego przyjęcia środków antydumpingowych jest przywrócenie warunków uczciwej konkurencji na rynku wspólnotowym pomiędzy przemysłem wspólnotowym a jego norweskim odpowiednikiem, tj. producentami eksportującymi. Biorąc pod uwagę charakter szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy, stwierdza się, że w przypadku nieprzyjęcia odpowiednich środków dalsze pogorszenie się sytuacji przemysłu wspólnotowego jest nieuniknione. Nieprzyjęcie środków najprawdopodobniej pociągać będzie za sobą dalsze szkody oraz, w perspektywie średnioterminowej, z potencjalnym zanikiem tej branży przemysłu, mając na uwadze straty, do których doszło w badanym okresie. W związku z powyższym, na podstawie ustaleń dokonanych w trakcie OD, sytuacja przemysłu wspólnotowego będzie zagrożona, jeśli obecny poziom niskich cen towarów przywożonych po cenach dumpingowych nie zostanie skorygowany. Potwierdzają to stale napływające raporty o mającym wkrótce nastąpić bankructwie.

(114)

W ostatnich latach przemysł wspólnotowy poczynił znaczne starania w celu poprawy swojej konkurencyjności na rynku. Główne obszary produkcji łososia we Wspólnocie znajdują się w Szkocji i Irlandii, gdzie panują odpowiednie warunki. W ostatnich latach nastąpiły znaczące zmiany w strukturze branży hodowli łososia na obszarze Wspólnoty, obejmujące tendencję do redukowania liczby mniejszych przedsiębiorstw. Pewna liczba mniejszych producentów zbankrutowała lub sprzedała swoje przedsiębiorstwa innym spółkom we Wspólnocie, które w nie zainwestowały. Wiele przedsiębiorstw stanowiących przemysł wspólnotowy podjęło kroki mające na celu poprawę swojej wydajności oraz zmniejszenie kosztów w kontekście zwiększonej konkurencyjności, np. poprzez hodowlę łososi jednorocznych, udoskonalenie urządzeń do karmienia oraz poprzez przystąpienie do wspólnych układów w zakresie zakupu paszy. Dzięki temu przedsiębiorstwa zwiększyły moc nabywczą względem dostawców. Równocześnie pewna liczba przedsiębiorstw stanowiących przemysł wspólnotowy także przystąpiła do układów dotyczących wspólnych działań w zakresie marketingu i sprzedaży swojej produkcji. Dzięki temu umocnią swoją pozycję na rynku.

(115)

Jeśli jednak zostaną przyjęte środki antydumpingowe, przywrócą one uczciwe warunki handlu i uzasadnią starania poczynione przez przemysł wspólnotowy w ciągu ostatnich lat. W takich warunkach przemysł wspólnotowy będzie w stanie pozostać rentownym producentem łososia hodowlanego. Głównym skutkiem przyjęcia wspomnianych środków będzie zaprzestanie sprzedaży po cenach poniżej kosztów przez przemysł wspólnotowy. Jednak, biorąc pod uwagę inne źródła dostaw, przemysł wspólnotowy ma bardzo ograniczoną możliwość zwiększenia cen. Producenci wspólnotowi mogą poprawić swoją sytuację głównie poprzez zwiększenie wielkości sprzedaży i w rezultacie wzrost zastosowania ekonomii skali. Ponadto zostanie przywrócone zaufanie inwestora do handlu, a rynek stanie się stabilny.

(116)

W związku z powyższym wstępnie stwierdza się, że przyjęcie środków antydumpingowych leży w interesie przemysłu wspólnotowego.

(117)

Również w interesie głównych dostawców producentów wspólnotowych (np. producentów łososi jednorocznych i paszy) leży duży i przewidywalny popyt na ich produkty po uczciwych cenach, które umożliwią im osiągnięcie uzasadnionego zysku. Jeśli sytuacja przemysłu wspólnotowego nie ulegnie poprawie, wielu producentów łososia jednorocznego będzie musiało zmniejszyć poziom sprzedaży i rentowności, zaś w niektórych przypadkach ich możliwość prowadzenia dalszej działalności handlowej będzie zagrożona. To samo odnosi się do producentów paszy. Z tego względu w interesie producentów łososia jednorocznego oraz paszy leży przyjęcie środków antydumpingowych.

(118)

W celu dokonania oceny wpływu środków na producentów w WE powiązanych z norweskimi producentami/importerami, przesłano kwestionariusze do znanych przedsiębiorstw z branży hodowli łososia działających na rynku wspólnotowym. Pięć przedsiębiorstw udzieliło istotnych odpowiedzi.

(119)

Przedsiębiorstwa te zatrudniały prawie 738 pracowników w działalności związanej z hodowlą łososia w OD a ich obroty przekraczały łącznie około 250 mln EUR. Wspomniani producenci nie przedstawili swoich stanowisk lub byli przeciwni nałożeniu środków.

(120)

Jak opisano w motywie (103) preambuły, przedsiębiorstwa te również odczuwają negatywny wpływ obniżki cen będącej skutkiem działań norweskich producentów eksportujących. Przypomina się, że współpracujący producenci powiązani z norweskimi eksporterami/importerami zwiększyli wielkość sprzedaży o 6 % lub o około 4 200 ton, jednak stracili udział rynkowy. W tym samym czasie norwescy eksporterzy zwiększyli poziom sprzedaży o 93 000 ton oraz zwiększyli swój udział rynkowy. Z tego względu uznaje się, że nałożenie środków antydumpingowych poprawi także sytuację gospodarczą producentów w WE powiązanych z norweskimi producentami/importerami.

(121)

Środki antydumpingowe przywrócą uczciwe warunki handlu i z tego względu leżą również w interesie wspomnianych producentów.

(122)

W celu dokonania oceny wpływu przyjęcia lub nieprzyjęcia środków na importerów i przetwórców, przesłano kwestionariusz do znanych na rynku wspólnotowym importerów i przetwórców produktu objętego postępowaniem. Komisja powiadomiła także różne organizacje importerów, przetwórców oraz użytkowników o wszczęciu dochodzenia. Kilka organizacji przedstawiło swoje stanowiska.

(123)

Stwierdzono, że zazwyczaj importerzy i przetwórcy (użytkownicy) są jednym i tym samym, a wielu jest w rzeczywistości powiązanych z producentami eksportującymi spoza Wspólnoty, w szczególności z Norwegii. Istotne odpowiedzi uzyskano od 8 importerów/przetwórców/użytkowników. Przedsiębiorstwa te reprezentowały około 9 % łącznego przywozu z Norwegii w trakcie OD oraz w przybliżeniu 6 % konsumpcji. Z tego względu ich dane dają pewne wskazówki, mimo iż nadal brakuje pewności, czy są w pełni reprezentatywne dla całego przemysłu wykorzystującego produkt objęty postępowaniem.

(124)

Importerzy i przetwórcy podkreślili, że wszelki wzrost cen spowoduje zwiększenie ich podstawy kosztów, zmniejszenie sprzedaży i rentowności oraz może prowadzić do likwidacji stanowisk pracy, a nawet do zmiany lokalizacji. Utrzymywali także, że poziom zatrudnienia w sektorze przetwórstwa ryb jest znacznie wyższy niż w branży hodowli ryb i w niektórych przypadkach zapewnia miejsca pracy na obszarach o niskiej stopie zatrudnienia.

(125)

W związku z tym stwierdzono, że prawdopodobnie importerzy i przetwórcy będą musieli płacić wyższe ceny, jeśli w dalszym ciągu będą nabywać towary norweskie, ponieważ musieliby płacić cło antydumpingowe. Jednak nie będą musieli odczuć skutków wszystkich podwyżek cen, ponieważ prawdopodobnie będą mogli przenieść w pewnym stopniu dodatkowe koszty na kolejne ogniwa łańcucha dystrybucji oraz na konsumentów.

(126)

Głównymi kosztami ponoszonymi przez przetwórców są koszty surowców oraz koszty zatrudnienia. Faktem jest, że podwyżka cen surowców spowodowałaby wzrost kosztów przetwarzania. Na podstawie trzech najbardziej istotnych odpowiedzi stwierdzono, że łosoś hodowlany stanowi około 54 % całkowitych kosztów produkcji. Wspomniani przetwórcy nabywali łososia hodowlanego w trakcie OD zarówno we Wspólnocie (około 15 % zakupów), jaki i w Norwegii (około 83 % zakupów). Z tego względu stwierdza się, że około 45 % całkowitych kosztów przetwórców będzie obciążone cłem. W tym kontekście należy zauważyć, że według informacji dostarczonych przez importerów i przetwórców, ich koszty surowców spadły o 14 % w badanym okresie. W trakcie OD były one niższe o 9,1 punktów procentowych niż w 2001 r. Jednocześnie z informacji dostarczonych przez przetwórców wynika, że ceny sprzedaży pozostały mniej więcej na takim samym poziomie w 2002 r. i 2003 r. wykazując następnie tendencję spadkową do OD. Jednak w związku z niskim poziomem współpracy użytkowników w tym kontekście, podstawy empiryczne są dość ograniczone i należy zachować ostrożność przy wyciąganiu wniosków odnośnie przemysłu wykorzystującego produkt objęty postępowaniem jako całości. Zauważa się także, że tylko dwa przedsiębiorstwa zgłosiły dane na temat rentowności.

(127)

W kwestii zatrudnienia, zgodnie z otrzymanymi odpowiedziami na kwestionariusz, sektor przetwórstwa ryb we Wspólnocie zatrudniał około 3 400 pracowników, jednak tylko niewielka ich część zajmuje się przetwarzaniem łososia hodowlanego. Nie znaleziono dowodów na to, że potencjalne środki mogłyby spowodować spadek poziomu zatrudnienia we Wspólnocie.

(128)

Z tego względu nie uważa się, że ewentualne straty, jakich mogliby doświadczyć importerzy/przetwórcy/użytkownicy, mogą przeważyć nad narastającymi korzyściami, jakie producenci wspólnotowi spodziewają się uzyskać na skutek przyjęcia środków anydumpingowych, które uważa się za niezbędne minimum do likwidacji skutków doznanej przez nich poważnej szkody oraz zapobieżenia dalszemu poważnemu pogorszeniu się sytuacji producentów wspólnotowych. Ponadto należy zauważyć, że pozostałe źródła dostaw z innych państw trzecich również pozostają dostępne.

(129)

Z uwagi na to, że produkt objęty postępowaniem jest produktem konsumpcyjnym, Komisja powiadomiła różne organizacje konsumenckie o wszczęciu postępowania. Otrzymano odpowiedź od jednej strony, w której stwierdzono, że dobroczynne skutki spożywania łososi są powszechnie uznane oraz że sztuczne podwyższanie cen utrudni konsumentom dokonywanie dobrych wyborów co do prawidłowego odżywiania, a przyczyni się do pogorszenia rentowności importerów, przetwórców oraz sprzedawców detalicznych łososia hodowlanego. Utrzymywano także, że środki mogą uniemożliwić im przywóz i dalszą sprzedaż mrożonego łososia hodowlanego. Wyrażono także obawy, że wszelkie podwyżki cen obniżą dostępność łososia hodowlanego oraz wstrzymają rozwój rynku w Państwach Członkowskich o niższym od średniego poziomie produktu krajowego brutto na osobę (PKB).

(130)

Uznaje się, że w przypadku nałożenia środków antydumpingowych przedsiębiorcy będą nadal mieć dostęp do nieograniczonych ilości przywożonych towarów, jednak po uczciwych cenach. Ponadto uwzględniając skalę przedziałów pomiędzy ceną całych ryb nałożoną przez producenta a ceną detaliczną produktów z przetworzonego łososia, stwierdza się, że jest mało prawdopodobne, by środki wpłynęły w istotny sposób na ceny detaliczne, gdyż nie jest prawdopodobne, by całkowitą podwyżką cen zostali obciążeni konsumenci. Z tego względu wpływ podwyżki na konsumentów uznawany jest za minimalny. Ponadto nierentowny poziom cen jest prawdopodobnie niemożliwy do utrzymania w perspektywie średnio- i długoterminowej. Z tego względu ogólnie wydaje się, że interesowi konsumentów najlepiej służą stabilne ceny oraz zrównoważony rynek.

(131)

Na podstawie powyższych faktów i ustaleń tymczasowo stwierdza się, że nie istnieją istotne powody, dla których nie należy nakładać ceł antydumpingowych.

(132)

W świetle tymczasowych ustaleń w odniesieniu do dumpingu, szkody, związku przyczynowego oraz interesu Wspólnoty, należy nałożyć tymczasowe środki w celu zapobieżenia dalszym szkodom dla przemysłu wspólnotowego spowodowanym przez przywóz towarów po cenach dumpingowych.

(133)

W celu określenia poziomu tymczasowych środków wzięto pod uwagę zarówno stwierdzony margines dumpingu oraz wysokość cła niezbędną do usunięcia szkody utrzymującej się w przemyśle wspólnotowym.

(134)

Środki tymczasowe należy nałożyć na poziomie wystarczającym do wyeliminowania szkody spowodowanej przez przywóz towarów i nieprzekraczającym stwierdzonego marginesu dumpingu. Przy obliczaniu poziomu opłat celnych niezbędnego do usunięcia skutków dumpingu wyrządzającego szkodę uznano, że wszelkie podjęte środki powinny umożliwić przemysłowi wspólnotowemu pokrycie swoich kosztów produkcji oraz uzyskanie ogólnego zysku przed opodatkowaniem, który przemysł tego typu w sektorze mógłby osiągnąć w normalnych warunkach konkurencji, tj., przy braku przywozu po cenach dumpingowych, ze sprzedaży podobnego produktu na obszarze Wspólnoty. Na tej podstawie obliczono cenę produktu podobnego niewyrządzającą szkody dla przemysłu wspólnotowego. Cenę tę określono tymczasowo dodając 7,2 % marżę zysku z obrotu do kosztów produkcji. Marżę zysku określono tymczasowo na podstawie zysku osiągniętego w roku 2001 i stanowi ona bezwzględne minimum, które przemysł wspólnotowy mógłby uzyskać w sytuacji braku dumpingu wyrządzającego szkodę. W kwestii tej prowadzone będzie dalsze dochodzenie po nałożeniu tymczasowych środków oraz po otrzymaniu kolejnych uwag od stron zainteresowanych.

(135)

Następnie określono niezbędną podwyżkę cen w oparciu o porównanie średniej ważonej ceny importowej, ustalonej dla obliczeń związanych z podcinaniem cen, ze średnią, niewyrządzającą szkody ceną produktów sprzedawanych przez przemysł wspólnotowy na rynku wspólnotowym. Wszelkie różnice wynikające z tego porównania wyrażono następnie jako odsetek średniej ceny importowej CIF.

(136)

W związku z powyższym uznaje się, że należy nałożyć tymczasowe cło antydumpingowe na poziomie stwierdzonego marginesu dumpingu, jednak, zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, nie powinno ono być większe od marginesu szkody obliczonego powyżej.

(137)

Stawki cła antydumpingowego poszczególnych przedsiębiorstw ujętych w niniejszym dokumencie określono na podstawie wyników obecnego dochodzenia. Z tego względu odzwierciedlają one sytuację istniejącą w okresie dochodzenia w odniesieniu do tych przedsiębiorstw. Z tej przyczyny stawki celne (w przeciwieństwie do cła krajowego mającego zastosowanie do „wszystkich innych przedsiębiorstw”) stosują się wyłącznie do przywożonych towarów pochodzących z państwa, którego dotyczy postępowanie i wytworzonych przez te przedsiębiorstwa, a tym samym przez wspomniane określone osoby prawne. Przywożone produkty wytworzone przez wszystkie inne przedsiębiorstwa nieujęte osobno w zasadniczej części niniejszego dokumentu pod nazwą i adresem, w tym osoby powiązane z wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i objęte są stawką celną stosującą się do „wszystkich innych przedsiębiorstw”.

(138)

Wszelkie roszczenia dotyczące zastosowania tych antydumpingowych stawek celnych poszczególnych przedsiębiorstw (np. po zmianie nazwy przedsiębiorstwa lub założeniu nowych przedsiębiorstw zajmujących się produkcją lub sprzedażą) należy niezwłocznie kierować do Komisji (8) wraz z wszelkimi istotnymi informacjami, w szczególności dotyczącymi jakichkolwiek zmian w zakresie działań przedsiębiorstwa odnoszących się do produkcji, sprzedaży krajowej i z przeznaczeniem na wywóz, związanych np. ze wspomnianą zmianą nazwy lub zmianą dotyczącą przedsiębiorstw zajmujących się produkcją lub sprzedażą. W stosownych przypadkach Komisja, po konsultacji z Komitetem Doradczym, wprowadzi odpowiednie zmiany do rozporządzenia, aktualizując listę przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek celnych.

(139)

Na podstawie powyższych stwierdzeń, tymczasowe stawki celne, wyrażone jako specyficzne cło na tonę, wynoszą:

(140)

W celu zapewnienia sprawnych działań administracyjnych należy wyznaczyć okres, w którym zainteresowane strony, które zgłosiły się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, mogą na piśmie przedstawiać swoje stanowiska i wnosić o przesłuchanie. Ponadto należy stwierdzić, że ustalenia dotyczące nałożenia ceł poczynione dla celów niniejszego rozporządzenia są tymczasowe i może zaistnieć konieczność ich ponownego rozpatrzenia w celu nałożenia cła ostatecznego,

23.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 104/33

(1)

Naruszono elementy zasadnicze Umowy z Kotonu określone w jej art. 9.

(2)

Zgodnie z art. 96 Umowy z Kotonu w dniu 20 lipca 2004 r. rozpoczęto konsultacje z krajami AKP i Republiką Gwinei. W ramach tych konsultacji władze Gwinei podjęły szczególne zobowiązania mające na celu rozwiązanie problemów przedstawionych przez Unię Europejską i realizację tych zobowiązań podczas trzymiesięcznego okresu prowadzenia pogłębionego dialogu.

(3)

Po upływie tego okresu wydaje się, że niektóre z wyżej wspomnianych zobowiązań dały początek konkretnym inicjatywom, a niektóre zostały wykonane. Jednakże kolejne ważne środki w odniesieniu do elementów zasadniczych Umowy z Kotonu pozostają nadal do realizacji,

23.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 104/37

(1)

Dnia 27 stycznia 2005 r. Zjednoczone Królestwo konsultowało się z Komisją zgodnie z art. 9 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002 w sprawie rozszerzenia krajowego zakazu trałowania przy połowie labraksa wzdłuż południowo-zachodnich wybrzeży Anglii na statki innych Państw Członkowskich mające dostęp do działalności połowowej na tym obszarze, mającego na celu zmniejszenie przyłowów waleni jako rozwiązanie przejściowe do momentu, gdy będzie możliwe podjęcie skoordynowanych działań na szczeblu wspólnotowym. Przedstawiając ten wniosek władze Zjednoczonego Królestwa zwróciły uwagę na problem dotyczący poziomu przyłowów delfinów zwyczajnych przy połowach labraksa za pomocą trałowania i na decyzję Komisji o odrzuceniu sprawy dotyczącej nadzwyczajnego zawieszenia tych połowów w zachodniej części kanału La Manche (obszar ICES VIIe) (2).

(2)

Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002 francuskie i belgijskie statki są uprawnione do połowów gatunków przydennych w obszarze 6–12 mil i w związku z tym są zainteresowane projektem środków zaproponowanych przez Zjednoczone Królestwo.

(3)

Zgodnie z warunkami ustalonymi w art. 9 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002 Zjednoczone Królestwo przedstawiło swój wniosek zainteresowanym Państwom Członkowskim. W wyznaczonym terminie pięciu dni roboczych ustanowionym w art. 9 rozporządzenia 2371/2002 Komisja otrzymała od Francji uwagi na piśmie wzywające Komisję do odrzucenia wniosku Zjednoczonego Królestwa.

(4)

Komisja jest zaniepokojona przyłowami waleni, które są chronione dyrektywą Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (3), obserwowanymi podczas niektórych połowów i w pełni angażuje się w możliwie największe zmniejszenie liczby utonięć tych zwierząt w narzędziach połowowych. Wspólnotowe działanie zostało ostatnio podjęte w drodze rozporządzenia Rady (WE) nr 812/2004 z dnia 26 kwietnia 2004 r. ustanawiającego środki dotyczące przypadkowych odłowów waleni na łowiskach (4) i zmienione rozporządzeniem (WE) nr 88/98.

(5)

Wyżej wymienione rozporządzenie przewiduje obecność obserwatorów na statkach prowadzących połowy za pomocą trałowania od dnia 1 stycznia 2005 r. Zagadnienie przyłowu waleni przy użyciu włoków pelagicznych jest złożone i było szczegółowo omawiane jako część obszernego naukowego przeglądu i porady udzielonej przez Międzynarodową Radę Badań Morza (ICES) na temat przyłowu walenia w trakcie połowów (5). ICES wskazał, że „inne połowy oprócz trałowania przy połowie labraksa również powodują odławianie delfinów” i że „istnieje potrzeba szerokiego monitoringu licznych połowów przy użyciu trałowania odbywających się w tym obszarze zanim precyzyjnie określi się wymogi ograniczające”. ICES uznał w szczególności, że „zakaz trałowania przy użyciu włoków pelagicznych przy połowie labraksa (morona)” byłby „środkiem arbitralnym, o małym prawdopodobieństwie osiągnięcia pożądanego skutku”. Zakaz połowu przy użyciu przydennych włoków pelagicznych w zachodniej części kanału La Manche prawdopodobnie spowodowałby redystrybucję nakładu połowowego na obszary przyległe niekoniecznie ograniczając przyłów delfinów zwyczajnych.

(6)

Mimo iż zgodnie z art. 9 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002 Państwo Członkowskie może podjąć środki celem zminimalizowania wpływu działalności połowowej na ekosystemy morskie, zgodnie z dostępnymi informacjami naukowymi zaproponowany środek wiąże się z małym prawdopodobieństwem osiągnięcia pożądanego skutku.

(7)

To rozumowanie było jedną z przyczyn decyzji Komisji o odrzuceniu wniosku Zjednoczonego Królestwa o nadzwyczajne zawieszenie połowów labraksa przy użyciu trałowania w zachodniej części kanału La Manche w sierpniu 2004 r. Od tego czasu nie udostępniono żadnych nowych informacji naukowych, które mogłyby zmienić tę analizę.

(8)

Komisja uważa, że zagadnienie przyłowu waleni przy użyciu trałowania powinno być rozważane w sposób efektywny i skoordynowany w oparciu o rzetelne naukowe zrozumienie natury i skali problemu. W tym celu Komisja wspiera finansowo badania naukowe mające na celu rozwój środków służących do ograniczania przyłowu waleni przy użyciu trałowania lub uaktualnienie naukowych szacunków co do obfitości małych waleni w europejskich wodach Atlantyku. Te badania i projekty badawcze w połączeniu z danymi na temat przyłowu waleni w dużej liczbie połowów będą dostępne dzięki wspólnotowemu programowi obserwacji i mają na celu dostarczenie w rozsądnych ramach czasowych technicznych podstaw do ukierunkowanych i efektywnych środków zarządzania w celu ograniczenia skutków połowów waleni. Gdy tylko informacje będą dostępne, Komisja zaproponuje, tam gdzie stosowne, konieczne środki w ścisłej współpracy ze wszystkimi zainteresowanymi stronami.

(9)

Podsumowując, wniosek przedłożony przez Zjednoczone Królestwo nie może zostać przyjęty,

23.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 104/39

(1)

Dyrektywa 2001/95/WE nakłada na producentów obowiązek wprowadzania na rynek wyłącznie produktów bezpiecznych.

(2)

Zgodnie z tą dyrektywą produkt uznaje się za bezpieczny w odniesieniu do zagrożeń i kategorii zagrożeń objętych odpowiednimi normami krajowymi, jeżeli jest zgodny z dobrowolnymi normami krajowymi transponującymi normy europejskie.

(3)

Zgodnie z dyrektywą 2001/95/WE europejskie normy powinny być ustanawiane przez europejskie organy normalizacyjne. Normy te mają na celu zapewnienie zgodności danych produktów z ogólnym wymogiem bezpieczeństwa określonym we wspomnianej dyrektywie.

(4)

Państwa Członkowskie i Komisja, w ścisłej współpracy z europejskimi organami normalizacyjnymi i po konsultacji z zainteresowanymi stronami, wskazały na pływające artykuły rekreacyjne przeznaczone do używania na lub w wodzie jako na grupę produktów, dla których należy opracować normy europejskie na podstawie mandatu, który będzie udzielony przez Komisję zgodnie z dyrektywą 2001/95/WE. Wskazane pływające artykuły rekreacyjne nie obejmują pływających artykułów objętych dyrektywą Rady 88/378/EWG (2) dotyczącą bezpieczeństwa zabawek, dyrektywą Rady 89/686/EWG (3) odnoszącą się do wyposażenia ochrony osobistej oraz dyrektywą 94/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4) odnoszącą się do rekreacyjnych łodzi rekreacyjnych.

(5)

Wymogi dotyczące bezpieczeństwa wskazanych produktów powinny być określone na podstawie wspomnianych konsultacji i dyskusji z władzami Państw Członkowskich.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu powołanego na mocy dyrektywy 2001/95/WE,

23.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 104/42

23.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 104/46