19.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 74/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

19.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 74/3

(1)

Artykuł 10 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1445/95 z dnia 26 czerwca 1995 r. w sprawie zasad stosowania pozwoleń na przywóz i na wywóz w sektorze wołowiny i cielęciny oraz uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 2377/80 (2) przewiduje, że pozwolenia na wywóz wydaje się piątego dnia roboczego następującego po dniu, w którym wniosek został złożony, pod warunkiem że w tym okresie Komisja nie podjęła żadnych działań specjalnych;

(2)

Z uwagi na dni wolne w 2005 r. oraz nieregularne ukazywanie się Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej w tym czasie, wspomniany wyżej okres pięciu dni roboczych będzie zbyt krótki, by zapewnić właściwe administrowanie rynkiem, i z tego powodu powinien zostać przedłużony.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wołowiny i Cielęciny,

19.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 74/5

(1)

Komisja Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku (NEAFC) na swoim corocznym posiedzeniu w listopadzie 2002 r. zaleciła, że w celu usprawnienia zarządzania zasobami połowowymi na wodach międzynarodowych będących w jej jurysdykcji należy zażądać od agencji międzynarodowych odpowiedzialnych za gromadzenie i zestawianie danych statystycznych dotyczących połowów wdrożenia odpowiedniego podziału obszarów statystycznych na podobszary.

(2)

Grupa Robocza ds. Rybołówstwa Głębokowodnego Międzynarodowej Rady Badań Morza (ICES) zaleciła podział obszarów statystycznych północnego Atlantyku na podobszary w celu lepszej identyfikacji rybołówstwa głębokowodnego.

(3)

Decyzja Międzynarodowej Komisji Rybołówstwa Morza Bałtyckiego w sprawie zarządzania zasobami Morza Bałtyckiego w rejonie 28 jako dwiema odrębnymi jednostkami wymaga dostępności danych statystycznych dotyczących tych jednostek.

(4)

W związku z tym ICES, działając zgodnie z opinią Komitetu Doradczego ds. Zarządzania Rybołówstwem, zwróciła się do Organizacji ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) przy ONZ z wnioskiem o modyfikację kwestionariusza Statlant 27A poprzez żądanie od władz krajowych przedstawienia bardziej szczegółowych danych statystycznych dotyczących połowów na niektórych wodach północno-wschodniego Atlantyku.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Statystyk Rolniczych ustanowionego decyzją Rady 72/279/EWG (2),

19.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 74/28

(1)

W art. 6 rozporządzenia Komisji (WE) nr 174/1999 z dnia 26 stycznia 1999 r. ustanawiającego specjalne szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 804/68 w odniesieniu do pozwoleń na wywóz i refundacji wywozowych do mleka i przetworów mlecznych (2) ustala się termin ważności pozwoleń na wywóz.

(2)

Federacja Rosyjska nałożyła nowe wymogi w sprawie zatwierdzenia wywożących do Rosji zakładów przetwórstwa mlecznego w Republice Czeskiej, Estonii, na Cyprze, Łotwie, Litwie, Węgrzech, Malcie, w Polsce, Słowenii i Słowacji (zwanych dalej „nowymi Państwami Członkowskimi”).

(3)

Mimo kontroli zakładów mleczarskich przeprowadzonych przez rosyjskie władze weterynaryjne w ciągu ostatnich miesięcy, władze Rosji nie dostarczyły jeszcze właściwym władzom nowych Państw Członkowskich wykazu zatwierdzonych zakładów.

(4)

Liczne podmioty, spodziewając się, że po spełnieniu wymagań dyrektywy Rady 92/46/EWG z dnia 16 czerwca 1992 r. ustanawiającej przepisy zdrowotne dla produkcji i wprowadzania do obrotu surowego mleka, mleka poddanego obróbce cieplnej i produktów na bazie mleka (3) zakłady mleczarskie zostaną zatwierdzone, nadal składają wnioski o pozwolenia na wywóz w celu zachowania normalnej struktury wymiany handlowej wobec Rosji. Jednakże zakłady te nie będą w stanie korzystać z tych pozwoleń przed upływem terminu ich ważności.

(5)

Nowe rosyjskie warunki dotyczące świadectw narzucają eksporterom wspólnotowym obowiązek posiadania najpóźniej od dnia 1 stycznia 2005 r. wstępnych pozwoleń na wywóz w celu udowodnienia weterynaryjnej i sanitarnej zgodności zwierząt i produktów zwierzęcych pochodzących z Państw Członkowskich innych niż wywożące Państwa Członkowskie, zawartych w produkcie końcowym.

(6)

Ponieważ utworzenie nowego systemu administracyjnego i ustalenie właściwych procedur między Państwami Członkowskimi odnośnie do wydawania i wymiany takich wstępnych pozwoleń na wywóz wymaga czasu, a system nie jest w pełni operacyjny we wszystkich Państwach Członkowskich, niektórzy eksporterzy nie będą w stanie korzystać z pozwoleń, których ważność wygasa dnia 31 stycznia 2005 r., ponieważ nie posiadają oni tych wstępnych pozwoleń na wywóz.

(7)

Zważywszy na zaistniałe okoliczności należy przedłużyć termin ważności pozwoleń na wywóz wydanych w lipcu, sierpniu, wrześniu, październiku i listopadzie 2004 r.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

19.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 74/30

(1)

Artykuł 31 ust. 10 tiret trzecie rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 stanowi, że w przypadku zróżnicowanych refundacji refundacje są wypłacane pod warunkiem, że produkty dotarły do miejsca przeznaczenia wskazanego w pozwoleniu lub innego miejsca przeznaczenia, dla którego refundacja została ustalona. Mogą zaistnieć wyjątki od tej zasady, zgodnie z procedurą określoną w art. 42 tego rozporządzenia, zakładając, że są określone warunki, które oferują równoważne gwarancje.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 351/2004 z dnia 26 lutego 2004 r. ustalające refundacje wywozowe w odniesieniu do mleka i przetworów mlecznych (2) wprowadziło refundacje zróżnicowane w zależności od miejsca przeznaczenia od dnia 27 lutego 2004 r.

(3)

Artykuł 16 rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/1999 z dnia 15 kwietnia 1999 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (3) wskazuje, które dokumenty mogą służyć jako dowód zakończenia formalności celnych w państwach trzecich, w przypadku gdy wysokość stawki refundacji jest zróżnicowana w zależności od miejsca przeznaczenia. Na podstawie tego artykułu Komisja może postanowić w niektórych szczególnych przypadkach, że dowód przywozu, o którym mowa w powyższym artykule, może być przedstawiony w postaci szczególnego dokumentu lub w jakikolwiek inny sposób.

(4)

Ze względu na to, że poddanie wypłat refundacji wymogom art. 16 rozporządzenia (WE) nr 800/1999 wiąże się ze znaczną zmianą w procedurach administracyjnych zarówno władz krajowych jak i eksporterów, pociąga to za sobą administracyjne konsekwencje i stanowi znaczące obciążenie finansowe. Uzyskanie dowodu, o którym mowa w art. 16 wyżej wymienionego rozporządzenia, może wiązać się z poważnymi trudnościami administracyjnymi w niektórych państwach.

(5)

Aby zmniejszyć niektóre z administracyjnych i finansowych ograniczeń narzucanych eksporterom oraz aby umożliwić władzom i eksporterom stworzenie nowych ustaleń dotyczących przedmiotowych produktów, a także wprowadzić procedury gwarantujące sprawne dokonywanie formalności, rozporządzenie Komisji (WE) nr 519/2004 z dnia 19 marca 2004 r. wprowadzające odstępstwo od rozporządzenia (WE) nr 800/1999 w zakresie wywozu mleka i przetworów mlecznych (4) przewiduje okres przejściowy, w którym przedstawianie dowodu dokonania formalności przywozowych zostaje ułatwione. Przepisy te wygasają z dniem 31 grudnia 2004 r.

(6)

W wielu państwach przeznaczenia brakuje jednak nadal odpowiednich procedur i właściwych środków gwarantujących wystawianie niezbędnych dokumentów. W celu zabezpieczenia podmiotów gospodarczych przed utratą refundacji wywozowych z powodu braku procedur administracyjnych w państwach trzecich należy nadal utrzymywać system przejściowy w 2005 r. Na podstawie doświadczenia uzyskanego w trakcie stosowania rozporządzenia (WE) nr 519/2004, w celu złożenia dodatkowych dokumentów powinno się przyjąć system przejściowy przewidziany w tym rozporządzeniu.

(7)

Należy przypomnieć o przepisach art. 20 rozporządzenia (WE) nr 800/1999, dających właściwym władzom Państw Członkowskich, w przypadku kiedy istnieją wątpliwości dotyczące miejsca przeznaczenia wywożonego produktu, prawo do wymagania okazania dodatkowych dowodów, dotyczących wszystkich refundacji, potwierdzających, że produkt został faktycznie wprowadzony do obrotu w państwie trzecim przywozu.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

a)

kopii dokumentu transportu;

b)

oświadczenia, że produkt został rozładowany, wydanego przez władze państwa trzeciego lub przez władze jednego z Państw Członkowskich mające siedzibę w kraju przeznaczenia, lub przez międzynarodową agencję kontrolującą zgodnie z art. 16a–16f rozporządzenia (WE) nr 800/1999, potwierdzającego, że produkt opuścił miejsce rozładowania lub że, zgodnie z wiedzą władz lub agencji wystawiających oświadczenie, produkt nie był następnie ponownie załadowany w celu ponownego wywozu;

c)

dokument bankowy, wystawiony przez zatwierdzonych pośredników mających siedzibę we Wspólnocie, potwierdzający, że wpłata odpowiadająca danemu wywozowi została dokonana na konto eksportera otwarte u tego pośrednika, lub dowód takiej wpłaty.

19.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 74/32

(1)

Artykuł 1 rozporządzenia (WE) nr 2247/2003 przewiduje możliwość wydawania pozwoleń na przywóz produktów wołowych i cielęcych pochodzących z Botswany, Kenii, Madagaskaru, Suazi, Zimbabwe i Namibii. Przywóz jednak musi się zamykać w granicach ilościowych przewidzianych dla każdego z tych eksportujących krajów trzecich.

(2)

Złożone między 1 a 10 marca 2005 r. wnioski o wydanie pozwoleń na przywóz produktów pochodzących z Botswany, Kenii, Madagaskaru, Suazi, Zimbabwe i Namibii, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2247/2003, wyrażone w ilościach mięsa bez kości, nie przewyższają ilości dostępnych dla tych państw. Jest zatem możliwe wydanie pozwoleń na przywóz wnioskowanych ilości.

(3)

Ilości, na jakie mogą być składane wnioski o wydanie pozwoleń po dniu 1 kwietnia 2005 r., należy ustalić w ramach ogólnej ilości 52 100 t.

(4)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza zastosowania dyrektywy Rady 72/462/EWG z dnia 12 grudnia 1972 r. w sprawie problemów zdrowotnych i inspekcji weterynaryjnych podczas przywozu z państw trzecich bydła, trzody chlewnej, owiec i kóz oraz świeżego mięsa i produktów mięsnych (4),

Zjednoczone Królestwo:

19.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 74/34

(1)

Ilości objęte wnioskami o pozwolenia na przywóz złożonymi na okres od 1 kwietnia do 30 czerwca 2005 r. są mniejsze lub równe dostępnym ilościom i mogą w związku z tym zostać w całości uwzględnione.

(2)

Należy zwrócić uwagę podmiotów gospodarczych na to, że pozwolenia mogą być wykorzystane tylko dla produktów spełniających wszystkie wymagania przepisów weterynaryjnych aktualnie obowiązujących we Wspólnocie,

19.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 74/36

(1)

Ilości objęte wnioskami o pozwolenia na przywóz złożonymi na drugi kwartał 2005 r. są mniejsze od dostępnych ilości i mogą w związku z tym zostać w całości uwzględnione.

(2)

Należy określić ilość dostępną w następnym okresie.

(3)

Należy zwrócić uwagę podmiotów gospodarczych na to, że pozwolenia mogą być wykorzystane tylko dla produktów spełniających wszystkie wymagania przepisów weterynaryjnych aktualnie obowiązujących we Wspólnocie,

19.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 74/38

19.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 74/40

(1)

Zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1051/2001 cena rynku światowego bawełny nieodziarnionej jest ustalana okresowo na podstawie ceny rynku światowego bawełny odziarnionej przy uwzględnieniu historycznych związków między ceną bawełny odziarnionej a wyliczoną ceną bawełny nieodziarnionej. Te historyczne związki zostały ustanowione w art. 2 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1591/2001 z dnia 2 sierpnia 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania systemu pomocy dla bawełny (3). W przypadku gdy cena rynku światowego nie może być ustalona w powyższy sposób, zostaje ona określona na podstawie ostatniej ustalonej ceny.

(2)

Zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1051/2001 cena rynku światowego bawełny nieodziarnionej jest ustalana dla produktu odpowiadającego pewnym cechom charakterystycznym i uwzględniając najkorzystniejsze oferty i notowania na rynku światowym pomiędzy tymi, które są uważane za reprezentatywne dla rzeczywistych tendencji rynkowych. Do celów takiego ustalenia ceny uwzględnia się średnią z ofert i notowań otrzymaną na jednej lub więcej giełdach europejskich reprezentatywnych dla produktu dostarczonego na bazie cif do portu wspólnotowego i pochodzącego z różnych krajów dostarczających, uważanych za reprezentatywne dla handlu międzynarodowego. Jednakże aby uwzględnić różnice wynikające z jakości dostarczonego produktu lub z charakteru wspomnianych ofert i notowań, przewidziano dostosowania kryteriów do celów ustalenia ceny rynku światowego bawełny odziarnionej. Dostosowania te są określone w art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1591/2001.

(3)

Stosowanie wyżej wymienionych kryteriów prowadzi do ustalenia ceny rynku światowego bawełny nieodziarnionej na poziomie wskazanym poniżej,

19.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 74/41

(1)

Dnia 21 maja 1996 r. odbyło się w Brukseli spotkanie Francji z Komisją na temat sytuacji niektórych sektorów działalności na Korsyce, między innymi rybołówstwa. Na tym spotkaniu Komisja dowiedziała się, że sektorowi temu została udzielona pomoc publiczna bez zgłoszenia umożliwiającego zbadanie jej zgodnie z art. 93 (obecnie art. 88) Traktatu.

(2)

Pismem z dnia 14 czerwca 1996 r. Komisja zażądała więc od Francji dostarczenia informacji dotyczących tej pomocy.

(3)

Pismem z dnia 7 lipca 1996 r. Francja powiadomiła Komisję, że nawiązała konieczny kontakt ze wspólnotą terytorialną Korsyki w celu przekazania żądanych informacji. Jako że nie dotarły one do Komisji, dnia 12 września 1996 r. wysłane zostało pierwsze upomnienie.

(4)

W związku z powyższym pismem z dnia 17 grudnia 1996 r. Francja przekazała niektóre informacje dotyczące przedmiotowej pomocy. Zostały one zarejestrowane w rejestrze pomocy niezgłoszonej dnia 6 stycznia 1997 r. pod numerem NN 11/97.

(5)

Pismem z dnia 24 kwietnia 1997 r. Komisja, po stwierdzeniu, że nie posiada wszystkich informacji niezbędnych do zbadania tego systemu pomocy, zażądała informacji uzupełniających. Niektóre dokumenty dotarły do niej w pismach z dnia 3 grudnia 1997 r. i z dnia 11 sierpnia 1998 r.

(6)

Następnie pismem z dnia 11 lutego 1999 r. Komisja przesłała następny wniosek o udzielenie informacji uzupełniających. W dalszej kolejności dnia 22 lutego 2000 r., w Komisji odbyło się spotkanie z przedstawicielami wspólnoty terytorialnej Korsyki. W wyniku tego spotkania Komisja ponownie przekazała Francji listę informacji niezbędnych do przeprowadzenia analizy tych środków pomocy. Po dwóch kolejnych upomnieniach znaczna część żądanych informacji dotarła w piśmie z dnia 11 kwietnia 2001 r.

(7)

Ponadto Komisja zapoznała się z raportem francuskiego Zgromadzenia Narodowego nr 1077 sporządzonym w imieniu komisji śledczej ds. wykorzystania funduszy publicznych i zarządzania służbami publicznymi na Korsyce (1) (zwanym dalej „raportem Zgromadzenia Narodowego”). W raporcie tym, opublikowanym w 1998 r., opisano pomoc udzieloną sektorowi rybołówstwa i akwakultury w 1997 r. (patrz: pkt I.C.1.b wymienionego raportu).

(8)

Pismem z dnia 30 października 2001 r. Komisja powiadomiła Francję o swojej decyzji o wszczęciu formalnej procedury dochodzeniowej przewidzianej w art. 88 ust. 2 Traktatu w odniesieniu do następujących środków pomocy, które zostały wprowadzone w życie na Korsyce:

(9)

Tą samą decyzją Komisja powiadomiła Francję o tym, że podjęła decyzję o uznaniu pomocy na przebudowę i wyposażenie statków nieskutkującej zwiększeniem mocy statku, jak również pomocy na instalacje lądowe wykorzystywane przez rybaków, za zgodną ze wspólnym rynkiem.

(10)

Decyzją tą Komisja nakazała również Francji dostarczyć informacji niezbędnych do zbadania pomocy dla akwakultury.

(11)

Pismem z dnia 21 grudnia 2001 r. Francja przekazała swoje uwagi na temat pomocy, w stosunku do której została wszczęta formalna procedura dochodzeniowa, i dostarczyła informacji na temat pomocy dla akwakultury.

(12)

Decyzja w sprawie wszczęcia procedury została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich  (2). Komisja poprosiła zainteresowane strony o przedstawienie uwag dotyczących przedmiotowej pomocy. Komisja nie otrzymała uwag w następstwie tej publikacji.

(13)

Środki pomocy, które są przedmiotem niniejszej decyzji, są środkami, w stosunku do których wszczęto formalną procedurę dochodzeniową oraz środkami, na których temat Komisja nakazała Francji dostarczyć informacji. Decyzja ta dotyczy więc następujących czterech typów pomocy:

(14)

Pomoc dla floty rybackiej ustanowiona została przez Zgromadzenie Korsyki, które dnia 29 marca 1985 r. przyjęło, w swojej uchwale nr 85/10 bis, „regulamin pomocy na modernizację flotylli”. Uchwała ta była wielokrotnie zmieniana uchwałami z dnia 30 listopada 1990 r. (nr 90/99), 19 grudnia 1991 r. (nr 91/1032), 23 lutego 1993 r. (nr 93/25), 9 marca 1995 r. (nr 95/16), 11 września 1995 r. (nr 95/79) i 11 kwietnia 1997 r. (nr 97/36). Francja zaznaczyła, że ostatnia cytowana uchwała (nr 97/36) nie była zmieniana do końca okresu planowania jednolitego dokumentu programowego (DOCUP) dotyczącego realizowanych w tym okresie działań funduszy strukturalnych, to znaczy do dnia 31 grudnia 1999 r. Jeśli chodzi o pomoc dla akwakultury, Francja zaznaczyła, że władze regionalne Korsyki bezpośrednio zastosowały przepisy prawa wspólnotowego, zgodnie z „Przewodnikiem pomocy” wydanym przez Agencję ds. Rozwoju Gospodarczego Korsyki (ADEC). Część tego przewodnika dotycząca rybołówstwa i akwakultury oraz opisująca pomoc, jaka może być udzielona, została przekazana Komisji.

(15)

Pomoc udzielana jest od roku 1985. Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. w sprawie zasad stosowania art. 93 Traktatu WE (3) nie określa terminu przedawnienia dla badania niezgodnej z prawem pomocy w rozumieniu swojego art. 1 lit. f), to znaczy wprowadzonej w życie bez możliwości wypowiedzenia się przez Komisję na temat jej zgodności ze wspólnym rynkiem. Jednakże art. 15 wymienionego rozporządzenia stanowi, że uprawnienia Komisji w zakresie odbierania pomocy podlegają dziesięcioletniemu okresowi przedawnienia, że termin przedawnienia zaczyna swój bieg w dniu, w którym pomoc zostaje udzielona beneficjentowi i że każdy środek przyjęty przez Komisję przerywa bieg tego terminu. W związku z powyższym Komisja uważa, że nie ma potrzeby badania pomocy korzystającej z takiego przedawnienia, to znaczy pomocy udzielonej wcześniej niż dziesięć lat przed każdym przyjętym przez Komisję i odnoszącym się do tej pomocy środkiem.

(16)

Komisja uważa, że bieg tego terminu został przerwany wnioskiem skierowanym przez Komisję do Francji dnia 14 czerwca 1996 r. W wyniku tego przedawnienie ma zastosowanie do pomocy udzielonej beneficjentom przed dniem 14 czerwca 1986 r. Przedawnienie ma więc zastosowanie w szczególności do pomocy udzielonej przez region Korsyki przed dniem 14 czerwca 1986 r., ale wypłaconej beneficjentom dopiero w kolejnych latach, po rzeczywistym zrealizowaniu dopuszczalnych inwestycji. W związku z powyższym Komisja uwzględnia w poniższej analizie pomoc, w sprawie udzielenia której decyzje podjęte zostały w okresie od dnia 14 czerwca 1986 r. do dnia 31 grudnia 1999 r.

(17)

Uchwała nr 85/10 bis z 1985 r. przewidywała, że zakup statków poniżej 18 metrów przeznaczonych do połowów na Korsyce mógł być przedmiotem dotacji pod warunkiem, że statki te zostały, z wyjątkiem przypadków wyjątkowych odstępstw, zbudowane we Francji. Dotacja wynosiła 20 % ceny zakupu i mogła zostać powiększona o dodatkową subwencję w wysokości 10 % w przypadku, gdy chodziło o pierwsze podjęcie działalności (pierwszy zakup nowego statku) i drugą dotację, również w wysokości 10 %, w przypadku, gdy statek był zbudowany na Korsyce. Ponadto, w celu wspierania tradycyjnego budownictwa z drewna występującego w niektórych regionach wyspiarskich, dotacja mogła być zwiększona o dodatkowe 20 % kosztów zakupu na jeden wniosek o udzielenie pomocy mającej wesprzeć sektor drzewny. Wkład własny armatora powinien wynosić co najmniej 10 %.

(18)

Uchwała nr 90/99 zmieniła poziom pomocy, podwyższając poziom podstawowy z 20 % na 30 %. Dodatkowa pomoc w wysokości 20 % na budownictwo z drewna została zmniejszona do 5 %.

(19)

Uchwała nr 95/16 w następujący sposób zmieniła poziom pomocy: poziom podstawowy wynoszący 30 % pozostaje bez zmian i sprecyzowano, że kwalifikująca się inwestycja może obejmować zakup kadłuba, wyposażenia i 80 sztuk sieci (6 400 m); pomoc w przypadku pierwszego podjęcia działalności w wysokości 10 % pozostaje bez zmian, a pomoc szczególna w przypadku budowy statku na Korsyce zostaje zmniejszona z 10 % do 5 %, przy czym zawsze zostaje podwyższona w przypadku statku z drewna. Obowiązek budowy statku we Francji zostaje zniesiony.

(20)

Celem uchwały nr 95/79 było ograniczenie pomocy na zakup sieci w przypadku, gdy chodzi o pierwsze podjęcie działalności przez wnioskodawcę. Dodatkowo, dotacja w wysokości 5 % w przypadku, gdy statek został zbudowany z drewna w korsykańskiej stoczni również została zniesiona.

(21)

Uchwała nr 97/36 nie wniosła istotnych zmian do opisanych przepisów. Bez zmian pozostaje zapis, że wkład własny armatora musi wynosić co najmniej 10 %.

(22)

Uchwała nr 85/10 bis z 1985 r. przewidywała, że przebudowa statków poniżej 18 metrów, której koszt wynosi co najmniej 25 000 franków francuskich (FRF) kwalifikuje się do pomocy, jeżeli jej celem jest znacząca poprawa możliwości połowowych (wciągarka, wyciąg sieci, sonda, rama, urządzenie nawigacyjne, nawijarka…), i umożliwienie konserwacji ryb w stanie zamrożenia bądź poprawa sprawności jednostek napędowych (silnik Diesla o mocy dostosowanej do rozmiaru statku, śruba nastawna, dysza).

(23)

Dotacja, jakiej można było udzielić, wynosiła 15 % kosztów wyposażenia. Uchwała nr 93/25 podniosła ten próg do 30 % kosztów inwestycji.

(24)

Uchwała nr 95/79, nie zmieniając poziomu pomocy, określiła, że, w przypadku gdy armator wnioskuje o przyznanie wspólnotowej pomocy, udział Korsyki obliczany jest zgodnie z poziomem pomocy przewidzianym w odnośnym rozporządzeniu wspólnotowym. Minimalny koszt kwalifikujący do udzielenia pomocy został obniżony do 20 000 FRF. Uchwała nr 95/79 przewidziała również, że jeżeli wniosek o udzielenie pomocy na przebudowę lub na wyposażenie statku przedstawiany jest w ramach pierwszego podjęcia działalności (pierwszy zakup przez rybaka nowego lub używanego statku), 80 pierwszych sieci może być dofinansowanych w wysokości 30 %.

(25)

Uchwała nr 85/10 bis z 1985 r. przewidywała, że zakup używanego statku po cenie nie mniejszej niż 50 000 FRF może być przedmiotem dotacji w wysokości 10 % tej ceny. Mogła do tego dochodzić subwencja w wysokości 5 % w przypadku pierwszego podjęcia działalności. Udział własny nabywcy powinien wynosić co najmniej 15 % kosztów statku.

(26)

Uchwała nr 91/1032 podwyższyła poziom tych dotacji z 10 % do 15 %. Uchwała nr 95/16 podwyższyła ten poziom do 20 % dla statków co najmniej dwudziestoletnich.

(27)

Pomoc dla akwakultury zdefiniowana została w umowie planowej Państwo-Region z 1994 r. oraz w jednolitym dokumencie programowym wspólnotowej pomocy zgodnie z celem 1. Zastosowano przepisy dotyczące Finansowego Instrumentu Wspierania Rybołówstwa (IFOP) dla wdrożenia projektów współfinansowanych przez Wspólnotę.

(28)

Pomoc dotyczy inwestycji zbiorowych lub prywatnych. Inwestycje zbiorowe obejmują promocję produktów morskich i badań rynku oraz wsparcie techniczne dla przedsiębiorstw akwakultury. Inwestycje w przedsiębiorstwach są przeznaczone na podniesienie konkurencyjności przedsiębiorstw akwakultury w celu podniesienia jakości produktów na rynku; inwestycje te są związane z dostosowaniem do norm sanitarnych i polepszeniem warunków sprzedaży produktów: urządzeń do konfekcjonowania, urządzeń do składowania, statków obsługi technicznej, sprzętu komputerowego, urządzeń do wytwarzania lodu, samochodów-chłodni itd.

(29)

Aby można było brać pod uwagę możliwość finansowania przez IFOP, kwota pomocy musiała wynosić nie więcej niż 25 % kwoty inwestycji.

(30)

Aby podjąć decyzję o wszczęciu formalnej procedury dochodzeniowej, Komisja odniosła się w swojej analizie do różnych wersji wytycznych stosowanych do badania pomocy państwa w sektorze rybołówstwa i akwakultury (zwanych dalej „wytycznymi”). Zgodnie z pkt. 3.4 obecnie obowiązujących wytycznych z 2001 r. (4), niezgodna z prawem pomoc musi w chwili jej udzielania zostać zbadana w odniesieniu do obowiązujących wytycznych. W 1986 i 1987 r. obowiązywały wytyczne opublikowane w 1985 r. (5). W związku z powyższym obowiązującymi wytycznymi były: wytyczne opublikowane w 1988 r. (6) dla pomocy udzielanej od dnia 1 stycznia 1989 r., wytyczne opublikowane w 1992 r. (7) dla pomocy udzielanej od dnia 1 lipca 1992 r., wytyczne opublikowane w 1994 r. (8) dla pomocy udzielanej od dnia 1 stycznia 1995 r. i wytyczne opublikowane w 1997 r. (9) dla pomocy udzielanej od dnia 1 stycznia 1997 r.

(31)

Ponadto Komisja odniosła się do kolejnych rozporządzeń Rady dotyczących działań strukturalnych Wspólnoty w sektorze rybołówstwa i akwakultury, do których wytyczne odnoszą się w sposób nieprzerwany, w szczególności dotyczących kwalifikujących się inwestycji i dopuszczalnego poziomu pomocy. Są to następujące rozporządzenia: rozporządzenie Rady (EWG) nr 2908/83 z dnia 4 października 1983 r. w sprawie wspólnego działania restrukturyzacji, modernizacji i rozwoju sektora rybołówstwa oraz rozwoju sektora akwakultury (10), rozporządzenie Rady (EWG) nr 4028/86 z dnia 18 grudnia 1986 r. dotyczące wspólnotowych działań na rzecz poprawy i dostosowania struktur sektora rybołówstwa i akwakultury (11), rozporządzenie Rady (WE) nr 3699/93 z dnia 21 grudnia 1993 r. określające kryteria i warunki pomocy strukturalnej Wspólnoty w sektorze rybołówstwa i akwakultury oraz przetwórstwa i sprzedaży ich produktów (12) oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 2468/98 z dnia 3 listopada 1998 r. określające kryteria i warunki pomocy strukturalnej Wspólnoty w sektorze rybołówstwa i akwakultury oraz przetwórstwa i sprzedaży ich produktów (13).

(32)

Komisja wyraziła wątpliwości co do zgodności tych środków pomocy z dwóch powodów.

(33)

Po pierwsze, na podstawie wytycznych, Komisja przypomniała, że pomoc na zakup nowych statków jest zgodna ze wspólnym rynkiem w przypadku, gdy jest udzielana na inwestycje, które wpisują się w cele wieloletniego programu orientacji floty rybackiej (POP), programu zawierającego obowiązki wraz ze spisem środków potrzebnych do ich realizacji, w szczególności dostosowanie możliwości floty rybackiej każdego Państwa Członkowskiego do zasobów rybołówstwa, do których mają dostęp. Otóż Francja nie zrealizowała celów określonych w POP III (14), obowiązujących w latach 1992–1996. W związku z tym od dnia 1 stycznia 1997 r. powinna ona zakończyć udzielanie pomocy na budowę i modernizację statków rybackich. W związku z powyższym pismem z dnia 28 października 1998 r. Komisja wskazała Francji, że pomoc na inwestycje może, pod pewnymi warunkami, zostać uwzględniona. W piśmie z dnia 30 października 2001 r. Komisja, informując Francję o swojej decyzji wszczęcia formalnej procedury dochodzeniowej, wyraziła domniemanie, że pomoc udzielona od dnia 1 stycznia 1997 r. do dnia 28 października 1998 r. była sprzeczna z obowiązującymi w tym okresie wytycznymi.

(34)

Po drugie Komisja stwierdziła, że, w zależności od poziomu pomocy i możliwości kumulacji z innymi systemami pomocy, pomoc została udzielona niezgodnie z maksymalnym dopuszczalnym poziomem pomocy.

(35)

Komisja wyraziła wątpliwości co do zgodności pomocy udzielonej od dnia 1 stycznia 1997 r. do dnia 28 października 1998 r. na przebudowę i wyposażenie statków w przypadku, gdy w wyniku przeprowadzonych prac zwiększona została moc statku, gdyż, tak jak w przypadku pomocy na zakup statków, tego rodzaju pomoc nie wpisuje się w cele POP.

(36)

Komisja wyraziła wątpliwości co do zgodności niektórych dotacji udzielonych na zakup używanych statków od dnia 1 stycznia 1989 r., gdyż uchwała Zgromadzenia Korsyki przewidywała możliwość udzielania tego rodzaju pomocy na zakup statku bez wyznaczania górnej granicy wieku statku, podczas gdy obowiązujące wtedy wytyczne z 1988 r. wykluczały możliwość udzielania pomocy na zakup statków starszych niż piętnastoletnie, obowiązujące od dnia 1 lipca 1992 r. wytyczne z 1992 r. oraz późniejsze wytyczne obniżyły maksymalny wiek do 10 lat.

(37)

Z drugiej strony, Komisja zwróciła uwagę Francji na to, że wytyczne z 1988 r. i późniejsze przewidywały, że pomoc na zakup używanych statków jest możliwa jedynie w przypadku pierwszego podjęcia działalności rybackiej przez młodych rybaków lub ewentualnie w przypadku przystąpienia do działalności w formie współwłasności bądź jeszcze w przypadku zastąpienia statku na skutek jego całkowitej utraty. Komisja zwróciła również uwagę na to, że w zależności od poziomu możliwej pomocy i możliwości kumulacji z innymi systemami pomocy, pomoc może przekroczyć maksymalny dopuszczalny poziom.

(38)

W swojej odpowiedzi Francja obszernie wyjaśnia powody, dla których faktycznie nie przekroczyła dopuszczalnego poziomu, włącznie z przypadkiem kumulacji z innego rodzaju pomocą, w szczególności pomocą wspólnotową. Na poparcie swoich spostrzeżeń dołączyła opracowany przez ADEC Przewodnik pomocy.

(39)

Francja wyjaśnia również, że warunki wieku statków dla uzyskania pomocy na zakup używanych statków, które zostały określone w wytycznych, zostały zawarte w tym przewodniku i były przestrzegane.

(40)

W tym samym czasie co uwagi wniesione po wszczęciu formalnej procedury dochodzeniowej Francja przekazała Komisji również, wymagane „nakazem dostarczania informacji” zawartym w piśmie Komisji z dnia 30 października 2001 r., informacje na temat pomocy udzielonej sektorowi akwakultury.

(41)

Środki przedmiotowej pomocy przyniosły korzyści finansowe dla kategorii przedsiębiorstw zajmujących się szczególną działalnością, rybołówstwem lub akwakulturą. Środki potrzebne na realizację tych środków są środkami publicznymi. Przyjmując, że produkty przedsiębiorstw będących beneficjentami są sprzedawane na rynku wspólnotowym, środki te umacniają pozycję tych przedsiębiorstw, zarówno na rynku francuskim w stosunku do przedsiębiorstw innych Państw Członkowskich, które chcą wprowadzić swoje własne produkty na ten rynek, jak i na rynku innych Państw Członkowskich w stosunku do przedsiębiorstw sprzedających swoje produkty na tych rynkach. W konsekwencji środki te fałszują lub grożą zafałszowaniem konkurencji. Stanowią one pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu.

(42)

Środki te mogą być uważane za zgodne ze wspólnym rynkiem tylko w przypadku, gdy mogą korzystać z jednego z odstępstw przewidzianych Traktatem. Przyjmując, że beneficjentami tej pomocy są przedsiębiorstwa sektora rybołówstwa i akwakultury, to – aby móc korzystać z przewidzianego odstępstwa – muszą odpowiadać jednemu z wyjątków, jakie są przewidziane w wytycznych (których poszczególne wersje obowiązujące od 1986 r. zostały wymienione w motywie 30).

(43)

W swoich uwagach Francja wyjaśniła, że maksymalny poziom pomocy był przestrzegany. W istocie Komisja twierdzi, że opracowany przez ADEC Przewodnik pomocy przewiduje, że maksymalny poziom nie może być wyższy od poziomu przewidzianego w rozporządzeniu dotyczącym działań strukturalnych IFOP. Z zastrzeżeniem tego, co przedstawiono poniżej, pomoc ta jest więc z tego punktu widzenia zgodna ze wspólnym rynkiem.

(44)

W rzeczywistości pozostaje szczególny problem pomocy udzielanej w okresie od dnia 1 stycznia 1997 r. do dnia 28 października 1998 r. po zobowiązaniu Francji do zakończenia udzielania wszelkiej pomocy na budowę lub modernizację z zastosowaniem reguł wspólnej polityki rybołówstwa, zobowiązania zniesionego pismem z dnia 28 października 1998 r. (15) W piśmie z dnia 30 października 2001 r., informując Francję o wszczęciu formalnej procedury dochodzeniowej, Komisja wyraziła przypuszczenie, że w tym okresie udzielana była pomoc. Ta hipoteza opierała się na dwóch elementach: z jednej strony, na fakcie, że zgodnie z pismem Francji z dnia 11 kwietnia 2001 r., uchwała nr 97/36 Zgromadzenia Korsyki nie była później zmieniana, z czego można domniemywać, że uchwała ta była stosowana bez przerwy od daty przyjęcia do końca 1999 r. i, z drugiej strony, na fakcie, że w raporcie Zgromadzenia Narodowego wyraźnie wspomniano, że w 1997 r. była faktycznie udzielana pomoc na budowę statków (pkt I.C.1.b wymienionego raportu).

(45)

Właściwe byłoby zacytowanie fragmentu raportu Zgromadzenia Narodowego:

„[…] — pomoc dla rybołówstwa i hodowli morskich:

(46)

Francja nie zgłosiła żadnej uwagi odnośnie do domniemania zawartego w piśmie Komisji z dnia 30 października 2001 r., aby zauważyć na przykład, że w danym okresie stosowanie przedmiotowej uchwały nr 97/36 było zawieszone lub że pomoc nie była w ogóle udzielana. Tak więc należy uznać, że w okresie tym pomoc była rzeczywiście udzielana.

(47)

W sposób nieprzerwany kolejne wersje wytycznych przewidywały, że pomoc na zakup nowych statków jest zgodna ze wspólnym rynkiem, w przypadku gdy jest udzielana na inwestycje wpisujące się w cele POP (16). Dokładniej dla pomocy udzielanej od dnia 1 stycznia 1997 r. do dnia 28 października 1998 r., dla której obowiązywały wytyczne z 1997 r., pkt 2.2.3.1 tych wytycznych wskazywał, że „pomoc na budowę nowych statków rybackich może być uważana za zgodną ze wspólnym rynkiem, z zastrzeżeniem warunków określonych w art. 7 i 10 oraz załączniku III (pkt 1.3) rozporządzenia (WE) nr 3699/93 […].”

(48)

Artykuł 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 3699/93 przewidywał, że: „Państwa Członkowskie mogą podejmować środki na rzecz budowy statków rybackich, o ile przestrzegają, w przewidzianych terminach, pośrednie cele globalne i cele końcowe dla segmentów wieloletnich programów orientacyjnych. Państwa Członkowskie przekazują Komisji w tym samym czasie co każdy dotyczący tego projekt pomocy przepisy przyjęte w celu zapewnienia przestrzegania tego warunku”. To właśnie zgodnie z tym przepisem w piśmie z dnia 4 lipca 1997 r. Komisja przypomniała Francji, że „od dnia 1 stycznia 1997 r. jest ona zobowiązana do zakończenia udzielania wszelkiej pomocy na budowę i modernizację”.

(49)

W piśmie z dnia 8 sierpnia 1997 r. Francja udzieliła odpowiedzi, zaznaczając w szczególności: „W związku z tym, że do dnia 31.12.1995 r. nie zostały osiągnięte cele pośrednie POP II, na początku 1996 r. władze francuskie już przyjęły środki konieczne do zamrożenia projektów inwestycyjnych wiążących się ze zwiększeniem potencjału floty. Ponadto w lipcu 1996 r., w celu przyspieszenia zmniejszania floty rybackiej, wdrożony został plan redukcji floty. […] przewidziano, że flota zostanie zredukowana o 10 000 do 15 000 kW. Również na początku 1997 r. Francja miała nadzieję na zrealizowanie celów wynikających z POP III. W konsekwencji pozwolenia na inwestycje oraz na pomoc krajową udzielane były w ograniczonym zakresie, na niewymagające zwłoki operacje zastąpienia statków lub remonty polegające na wymianie silników statków. […] Pełne skutki środków redukcji floty stwierdzono dopiero pod koniec pierwszego półrocza 1997 r. […]”.

(50)

W rzeczywistości cele POP Francja mogła osiągnąć dopiero w drugiej połowie 1998 r. W piśmie z dnia 28 października 1998 r. Komisja wskazała Francji, że: „nawiązując do naszej rozmowy z dnia 21 października 1998 r., naszych wcześniejszych spotkań i wyjaśnień udzielonych w Państwa pismach z dnia 5 i 22 października 1998 r., mam przyjemność oznajmić, że Dyrekcja Generalna ds. Rybołówstwa może zgodzić się na przewidywane przez Państwa wznowienie inwestycji, to znaczy, w sposób bardzo wyważony dając priorytet operacjom przynoszącym korzyści w szczególności młodym rybakom, i nieprowadzącym do wzrostu potencjału oraz w poszanowaniu celów POP”.

(51)

Z tej wymiany korespondencji można wywnioskować, że Francja doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że nie osiągnęła pośrednich celów POP III i że mimo to pomoc na zakup nowych statków była dozwolona. Tak więc warunek art. 10 rozporządzenia (WE) nr 3699/93 nie był przestrzegany. Wynika z tego, że z zastosowaniem pkt. 2.2.3.1 wytycznych z 1997 r. udzielana w tym okresie pomoc na zakup nowych statków była niezgodna ze wspólnym rynkiem.

(52)

Wszczęcie formalnej procedury dochodzeniowej dotyczyło pomocy na przebudowę i wyposażenie statków udzielanej w okresie od dnia 1 stycznia 1997 r. do dnia 28 października 1998 r. w przypadku, gdy w wyniku przeprowadzonych prac zwiększona została moc statku gdyż, tak jak w przypadku pomocy na zakup statków, tego rodzaju pomoc nie wpisuje się w cele POP.

(53)

W raporcie Zgromadzenia Narodowego (pkt I.C.1.b) przedstawiona została pomoc na modernizację statków. W ten sam sposób jak zaznaczono, że zbudowano 10 statków rybackich, określono w nim również, że „[…] 38 statków zostało poddanych modernizacji oraz zostało w różny sposób wyposażonych […]”. Jest więc oczywiste, że w tym okresie udzielana była pomoc na modernizację.

(54)

Kolejne uchwały regionu Korsyki przewidywały wyraźnie, że celem pomocy może być wyposażenie w „silnik o mocy dostosowanej do wielkości statku”. Takie sformułowanie wyraźnie wskazuje na to, że pomoc na modernizację mogła dotyczyć zakupu mocniejszego silnika. Ponadto, tak samo jak w przypadku pomocy na zakup statków, Francja nie zgłosiła żadnej uwagi odnośnie do domniemania zawartego w piśmie Komisji z dnia 30 października 2001 r., zgodnie z którym pomoc przeznaczona na zakup silnika o większej mocy od poprzedniego mogła zostać w tym okresie udzielona. Należy więc uznać, że w niektórych szczególnych przypadkach w istocie udzielona została pomoc na modernizację, której skutkiem było zwiększenie mocy.

(55)

W ten sam sposób jak w przypadku pomocy na budowę, wytyczne z 1997 r. w pkt. 2.2.3.2. określały, że „pomoc na modernizację statków rybackich może być uważana za zgodną ze wspólnym rynkiem z zastrzeżeniem warunków określonych w art. 7 i 10 oraz załączniku III (pkt 1.4) rozporządzenia (WE) nr 3699/93 […]”. Artykuł 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 3699/93 przewidywał, że „Państwa Członkowskie mogą podjąć środki na rzecz modernizacji statków rybackich; środki te podlegają warunkom określonym w ust. 1 [budowa statków], w przypadku gdy inwestycje mogą prowadzić do zwiększenia nakładu połowowego.”

(56)

Tak więc warunek art. 10 rozporządzenia (WE) nr 3699/93 nie był przestrzegany. Wynika z tego, że z zastosowaniem pkt. 2.2.3.2 wytycznych z 1997 r. udzielona w tym okresie pomoc na modernizację, w przypadku gdy ta modernizacja prowadziła do zwiększenia mocy, była niezgodna ze wspólnym rynkiem.

(57)

Jak to już zaznaczono w motywie 39, Francja dostarczyła informacje wskazujące na to, że kryterium wieku było w istocie przestrzegane. Tak więc nie istnieją już wątpliwości, jakie wyraziła w tej kwestii Komisja, wszczynając formalną procedurę dochodzeniową. To samo odnosi się do maksymalnego możliwego poziomu pomocy.

(58)

Ponadto, jeśli chodzi o obowiązek ograniczania tego rodzaju pomocy do przypadku pierwszego podjęcia działalności przez młodych rybaków lub zastąpienia statku w wyniku całkowitej jego utraty, w swojej odpowiedzi z dnia 21 grudnia 2001 r. Francja zaznaczyła również, że udzielanie tego rodzaju pomocy następowało, w tym względzie, w poszanowaniu obowiązujących przepisów wspólnotowych. W konsekwencji ta kategoria pomocy może być uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem.

(59)

Zgodnie z kolejnymi wersjami wytycznych, pomoc dla akwakultury jest zgodna ze wspólnym rynkiem w przypadku, gdy przestrzegane są warunki rozporządzenia dotyczącego działań strukturalnych Wspólnoty w sektorze rybołówstwa.

(60)

Jak zaznaczyła Francja w swoim piśmie z dnia 21 grudnia 2001 r., Przewodnik pomocy uwzględnia te warunki, określając w szczególności, że maksymalny dopuszczalny poziom pomocy powinien uwzględniać pomoc innego pochodzenia.

(61)

W konsekwencji pomoc udzielana na rzecz akwakultury może być uważana za zgodną ze wspólnym rynkiem.

(62)

Pomoc państwa ustanowiona we Francji w regionie Korsyki uchwałą Zgromadzenia Korsyki nr 85/10 bis z dnia 29 marca 1985 r., zmienioną kolejno uchwałami z dnia 30 listopada 1990 r. (nr 90/99), 19 grudnia 1991 r. (nr 91/1032), 23 lutego 1993 r. (nr 93/25), 9 marca 1995 r. (nr 95/16), 11 września 1995 r. (nr 95/79) i 11 kwietnia 1997 r. (nr 97/36) jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie:

(63)

Zgodnie z art. 14 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 Francja musi doprowadzić do zwrotu tej pomocy.

(64)

Następująca pomoc jest zgodna ze wspólnym rynkiem:

a)

pomocy na zakup nowych statków udzielonej w okresie od dnia 1 stycznia 1997 r. do dnia 28 października 1998 r.,

b)

pomocy na przebudowę i wyposażenie istniejących statków udzielonej w okresie od dnia 1 stycznia 1997 r. do dnia 28 października 1998 r. w przypadku, gdy w wyniku przeprowadzonych prac zwiększona została moc.

a)

pomoc na zakup nowych statków udzielona poza okresem od dnia 1 stycznia 1997 r. do dnia 28 października 1998 r.,

b)

pomoc na przebudowę i wyposażenie istniejących statków udzielona poza okresem od dnia 1 stycznia 1997 r. do dnia 28 października 1998 r. lub udzielona w tym okresie w przypadku, gdy nie doprowadziła do zwiększenia mocy,

c)

pomoc na zakup używanych statków,

d)

pomoc udzielona sektorowi akwakultury w okresie 1994–1999.

19.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 74/49

(1)

Pismem z dnia 21 czerwca 2000 r. Francja poinformowała Komisję o środkach odszkodowawczych, jakie przyjęła na rzecz rybaków i prowadzących hodowle wodne, którzy ponieśli szkody w następstwie, po pierwsze, zanieczyszczenia węglowodorami spowodowanego zatonięciem tankowca Erika w Zatoce Biskajskiej w dniu 12 grudnia 1999 r., a po drugie w wyniku gwałtownego sztormu o niespotykanej sile, który miał miejsce w dniach 27 i 28 grudnia 1999 r. Na wniosek Komisji dodatkowe informacje przekazano w pismach z dnia 28 listopada 2000 r., 6 kwietnia i 13 sierpnia 2001 r. Wspomniane środki wprowadzono zanim Komisja wypowiedziała się co do ich zgodności ze wspólnym rynkiem, sprawa została zarejestrowana jako niezgłoszony system pomocy pod numerem NN 80/2000.

(2)

Pismem z dnia 11 grudnia 2001 r. Komisja poinformowała Francję, że podjęła decyzję, po pierwsze, o uznaniu niektórych spośród planowanych środków za zgodne ze wspólnym rynkiem, a po drugie o wszczęciu formalnej procedury dochodzeniowej przewidzianej w art. 88 ust. 2 Traktatu, w celu sprawdzenia pozostałych środków. Francja przedstawiła swoje uwagi w pisemnej odpowiedzi z dnia 5 marca 2002 r.

(3)

Decyzja Komisji o wszczęciu formalnej procedury dochodzeniowej została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich  (1). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag w sprawie omawianych środków. Komisja nie otrzymała żadnych uwag.

(4)

Środki będące przedmiotem niniejszej sprawy, w odniesieniu do których wszczęto formalną procedurę dochodzeniową, to:

(5)

Komisja przypomina dla porządku, że za zgodne ze wspólnym rynkiem – o czym Francja została poinformowana pismem z dnia 11 grudnia 2001 r. – uznano następujące środki, dotyczące przedsiębiorstw zlokalizowanych w departamentach wybrzeża Atlantyku od Finistère do Gironde:

(6)

Środek ten skierowany był do dwóch kategorii prowadzących hodowle wodne: po pierwsze tych, którzy ponieśli straty w zapasach i sprzęcie produkcyjnym w wyniku sztormu z grudnia 1999 r. i skorzystali z pomocy w odtworzeniu zapasów, a po drugie tych, którzy ponieśli szkody spowodowane zanieczyszczeniem węglowodorami pochodzącymi z tankowca Erika i skorzystali z zaliczki na poczet odszkodowań wypłacanych z funduszu IOPC.

(7)

Był to środek ukierunkowany, wprowadzany zależnie od sytuacji przedsiębiorstwa. Obejmował jeden, dwa lub trzy miesiące w zależności od wysokości szkody poniesionej przez przedsiębiorstwo. W przyjętym okresie stosowano całkowite zwolnienie z obciążeń socjalnych.

(8)

Wnioski rozpatrywane były przez „departamentalne komórki ds. odszkodowań”, utworzone w każdym z departamentów objętych środkiem, pod nadzorem prefekta, z udziałem odpowiednich jednostek administracji, organizacji branżowych, banków i towarzystw ubezpieczeniowych. Dyrekcja ds. rybołówstwa morskiego i hodowli morskich sporządziła listę beneficjentów na podstawie propozycji prefektów departamentów. Lista liczyła 1 476 przedsiębiorstw. Wysokość zwolnień wyniosła 0,87 miliona euro.

(9)

Środek ten skierowany był do tych samych przedsiębiorstw, o których mowa w motywach 6 do 8. Polegał on na przejęciu, w ramach indywidualnych planów oddłużania, części odsetek należnych lub narastających w latach 2000, 2001 i 2002 od pożyczek średnio- i długoterminowych oraz od skonsolidowanych pożyczek obrotowych. Celem tych środków było, zgodnie z uwagami przedstawionymi przez Francję w piśmie z dnia 13 sierpnia 2001 r., zmniejszenie kosztów finansowych przedsiębiorstw dotkniętych omawianymi wydarzeniami (sztorm i wyciek z tankowca).

(10)

Wnioski należało złożyć najpóźniej do dnia 1 kwietnia 2000 r. Były one rozpatrywane przez departamentalne dyrekcje ds. morskich i przedstawiane komórce ds. odszkodowań. Wysokość pomocy była zmienna, a określano ją na podstawie lokalnie definiowanych kryteriów. Komórki ds. odszkodowań musiały uwzględnić w szczególności wysokość strat w działalności faktycznie stwierdzonych w zimie 1999–2000, zadłużenie i podatność przedsiębiorstwa, wysokość przychodów operacyjnych z dwóch ostatnich okresów obrachunkowych, ewentualne przychody zewnętrzne osiągnięte przez zainteresowane strony w tym samym okresie, a także zdolność danego przedsiębiorstwa do prowadzenia działalności. O szczególny wysiłek zwrócono się do wierzycieli danych przedsiębiorstw (banków i dostawców). Wysokość pomocy nie mogła przekraczać 48 000 franków francuskich (FRF) (7 317 EUR), chyba że wyjątkowo krytyczna – w ocenie komórki ds. odszkodowań – sytuacja uzasadniała podniesienie tej granicy do 62 000 FRF (9 451 EUR).

(11)

Indywidualne plany oddłużenia opracowywane w ramach przedstawionej procedury stanowiły podstawę do sporządzenia porozumienia zatwierdzanego przez wszystkie strony i pozwalającego na określenie wkładu każdej z nich w jego realizację. Decyzję o przyznaniu pomocy podejmował prefekt departamentu. Łączna kwota pomocy dla 1 083 przedsiębiorstw wyniosła około 8 milionów FRF (1,2 miliona EUR).

(12)

Uzupełniając środki opisane powyżej, zarówno te, w odniesieniu do których wszczęto formalną procedurę dochodzeniową, jak i te, co do których Komisja już wypowiedziała się pozytywnie, i w celu – według Francji – stawienia czoła trudnościom, z jakimi borykał się sektor rybołówstwa i akwakultury w związku z połączonymi skutkami sztormu i wycieku z tankowca, oraz uwzględnienia szkód poniesionych przez przedsiębiorstwa tego sektora z powodu załamania się rynku, minister rolnictwa i rybołówstwa podjął decyzję o przyznaniu tym przedsiębiorstwom środków uzupełniających.

(13)

Zgodnie z informacjami dostarczonymi przez Francję w piśmie z dnia 21 czerwca 2000 r., a zatem przed decyzją o wszczęciu formalnej procedury dochodzeniowej, zwolnienie z opłaty koncesyjnej za rok 2000 przyznano posiadaczom koncesji na akwakulturę w publicznym obszarze morskim oraz zezwoleń na pobór wody zasilającej parcele stanowiące własność prywatną.

(14)

W piśmie z dnia 5 marca 2002 r. Francja przedstawiła swoje komentarze w sprawie wszczęcia procedury i wskazała, że omawiany środek należy do środków uzupełniających polegających na przyznaniu ulgi wszystkim prowadzącym hodowle wodne z Francji metropolitalnej i departamentów zamorskich.

(15)

W odpowiedzi na zapytanie Komisji Francja potwierdziła w piśmie z dnia 24 września 2002 r., że zwolnienie to rozszerzono decyzją z dnia 12 września 2000 r. na wszystkie osoby prowadzące hodowle organizmów morskich.

(16)

Kwota zwolnień wyniosła 3,81 miliona EUR.

(17)

W dwóch okólnikach, z dnia 15 kwietnia 2000 r. i z dnia 13 lipca 2000 r., minister rolnictwa i rybołówstwa podjął decyzję o przyznaniu wszystkim przedsiębiorstwom omawianego sektora 50 % zmniejszenia obciążeń socjalnych, dotyczącego okresu od dnia 15 kwietnia 2000 r. do dnia 15 lipca 2000 r. dla prowadzących hodowle wodne oraz od dnia 15 kwietnia 2000 r. do dnia 15 października 2000 r. dla rybaków.

(18)

Ulga ta dotyczyła składek opłacanych przez pracodawców i pracowników, i objęła wszystkich rybaków i prowadzących hodowle wodne z Francji metropolitalnej i departamentów zamorskich.

(19)

Zasady przyznawania ulgi różniły się w zależności od tego, czy składki wpłacane były do ENIM (Krajowy Zakład Inwalidów Marynarki, Etablissement national des invalides de la marine), czy do MSA (Rolnicze Towarzystwo Wzajemnych Ubezpieczeń Społecznych, Mutualité sociale agricole).

(20)

W przypadku składek na ENIM obniżka wynosiła 50 % zarówno w odniesieniu do składek opłacanych przez pracowników, jak i do składek opłacanych przez pracodawców. Jednakże w szczególnych przypadkach statków, do których nie ma zastosowania system wynagrodzeń proporcjonalnych do udziału, wysokość ulgi dotyczącej składek opłacanych przez pracodawców podniesiono do 75 %. Według Francji, różnicę tę należy tłumaczyć faktem, że w przypadku wynagrodzeń proporcjonalnych do udziału występuje ścisła solidarność finansowa między armatorem i załogą wobec trudności napotykanych w wykonywaniu działalności rybackiej, w szczególności jeśli chodzi o spadek obrotów, podczas gdy w przypadku dużych armatorów, u których tego rodzaju wynagrodzenia nie istnieją, faktycznie skutki trudności gospodarczych najpoważniej obciążają samych armatorów.

(21)

W przypadku składek należnych MSA i objętych nimi prowadzących hodowle wodne zasady ulgi zostały określone w okólniku ministerstwa rolnictwa i rybołówstwa z dnia 25 kwietnia 2000 r. Ulga oznaczała przejęcie w 50 % składek osobistych należnych od producentów i kierowników przedsiębiorstw (trzy dwunaste składek należnych za rok 1999) oraz opłacanych przez nich składek pracowniczych za płace z trzech ostatnich miesięcy 1999 r.

(22)

Zwolnienia te stanowiły kwotę 119 milionów FRF (18,2 milionów EUR).

(23)

Środki opisane w sekcjach A i B zostały przyjęte w następstwie zanieczyszczenia spowodowanego zatonięciem tankowca Erika w dniu 12 grudnia 1999 r. oraz na gwałtowny sztorm w dniach 26 i 27 grudnia 1999 r.

(24)

Zostały one przeanalizowane z punktu widzenia art. 87 ust. 2 lit. b) Traktatu, który wskazuje, że zgodna ze wspólnym rynkiem jest „pomoc mająca na celu naprawienie szkód spowodowanych klęskami żywiołowymi lub innymi zdarzeniami nadzwyczajnymi.” Zanieczyszczenie, jakie wystąpiło po zatonięciu tankowca Erika, można istotnie uznać za zdarzenie nadzwyczajne w rozumieniu tegoż artykułu. Z kolei sztorm z dnia 26 i 27 grudnia 1999 r. można uznać – ze względu na jego skrajną i niespotykaną gwałtowność – za klęskę żywiołową.

(25)

W tym kontekście rolą Komisji jest sprawdzenie, czy nie wystąpiła nadmierna rekompensata szkód poniesionych w wyniku tych zdarzeń.

(26)

Środki, w odniesieniu do których wszczęto formalną procedurę dochodzeniową, to zwolnienie z obciążeń socjalnych za pierwszy kwartał 2000 r. (lub za kwartał uśredniony), zmniejszenie obciążeń finansowych i zwolnienie z opłat koncesyjnych.

(27)

Środek polegający na zwolnieniu z obciążeń socjalnych był stosowany po zbadaniu przez komórkę ds. odszkodowań sytuacji przedsiębiorstw będących potencjalnymi beneficjentami. Okres zwolnienia wynosił od jednego do trzech miesięcy w zależności od poniesionych szkód. Środek ten stanowił uzupełnienie pozostałych przyjętych środków (ogłoszenie stanu klęski rolniczej, pomoc w odtworzeniu sprzętu i zapasów oraz zaliczki na poczet odszkodowań z funduszu OIPC). Na podstawie dostarczonych informacji Komisja uznała, że nie jest w stanie sprawdzić, czy w przypadku tego zwolnienia z obciążeń socjalnych w ogólnym rozrachunku nie nastąpiła rekompensata przekraczająca poniesione szkody.

(28)

Środek polegający na zmniejszeniu obciążeń finansowych również stanowił uzupełnienie pozostałych przyjętych środków. I również w tym przypadku Komisja nie była w stanie upewnić się, czy w przypadku tego zmniejszenia obciążeń finansowych w ogólnym rozrachunku nie nastąpiła rekompensata przekraczająca poniesione szkody.

(29)

Środek polegający na zwolnieniu z opłat koncesyjnych również stanowił uzupełnienie pozostałych środków. Ponadto, zgodnie z informacjami, jakimi dysponowała Komisja, wydaje się, że ze środka tego skorzystali wszyscy prowadzący hodowle z sześciu objętych nim departamentów. Francja nie wskazała powodów, dla których środek ten został rozszerzony na wszystkich przedstawicieli branży z omawianych departamentów. Komisja nie mogła więc również w tym przypadku sprawdzić, czy w przypadku tego zwolnienia z opłat koncesyjnych w ogólnym rozrachunku nie nastąpiła rekompensata przekraczająca poniesione szkody.

(30)

Zważywszy że Komisja nie mogła sprawdzić, czy nie nastąpiła rekompensata przekraczająca poniesione szkody, poszczególnych środków nie można było uznać ze zgodne ze wspólnym rynkiem w oparciu o art. 87 ust. 2 lit. b) Traktatu.

(31)

W odniesieniu do pomocy niezgłoszonej odpowiednie środki zostały przeanalizowane w świetle wytycznych dla celów analizy pomocy państwa dla rybołówstwa i akwakultury (2), przyjętych w 1997 r. i obowiązujących w momencie zaistnienia analizowanych faktów (zwanych dalej „wytycznymi z 1997 r.”). Zważywszy że omawiana pomoc posiada charakter pomocy operacyjnej, Komisja zastosowała pkt 1.2 czwarty akapit trzecie tiret wytycznych z 1997 r., zawierający ogólną zasadę niezgodności pomocy w prowadzeniu działalności ze wspólnym rynkiem. Komisja uznała na podstawie informacji, jakimi dysponowała, że nadal istnieją wątpliwości co do zgodności omawianych środków ze wspólnym rynkiem.

(32)

Zdaniem Francji uzupełniające środki polegające na zmniejszeniu obciążeń dla wszystkich rybaków i prowadzących hodowle wodne z Francji metropolitalnej i departamentów zamorskich przyjęto w celu wyrównania szkód gospodarczych poniesionych przez przedsiębiorstwa tego sektora w wyniku załamania rynku spowodowanego niekorzystnym wizerunkiem produktów morskich po zanieczyszczeniu spowodowanym przez zatonięcie tankowca Erika.

(33)

Zmniejszenie obciążeń socjalnych objęło okres od dnia 15 kwietnia do dnia 15 lipca 2000 r.

(34)

Zdaniem Francji załamanie rynku pociągnęło za sobą spadek sprzedaży detalicznej mięczaków w pierwszym półroczu 2000 r., o 9 % jeśli chodzi o ilość i o 5 % jeśli chodzi o wartość. Ponadto sztorm przyniósł negatywne konsekwencje dla sytuacji gospodarczej całej branży hodowli mięczaków, gdyż region Charente-Maritime odgrywa centralną rolę w sprzedaży ostryg we Francji.

(35)

Francja nie dostarczyła jednakże żadnej informacji o związku między wysokością szkód gospodarczych, jakie jej zdaniem wyciek z tankowca przyniósł wszystkim producentom mięczaków morskich, a wysokością kwoty zwolnień z obciążeń socjalnych w omawianym okresie. Komisja nie była zatem w stanie sprawdzić, czy środek ten odpowiadał wartości poniesionej szkody i czy nie wystąpiła nadmierna rekompensata.

(36)

Zważywszy że środek ten posiadał charakter pomocy operacyjnej, Komisja uznała w oparciu o pkt 1.2 czwarty akapit trzecie tiret wytycznych z 1997 r., że w świetle informacji, jakimi dysponuje, nadal istnieją wątpliwości co do zgodności tego środka ze wspólnym rynkiem.

(37)

Zmniejszenie obciążeń socjalnych objęło okres od 15 kwietnia do 15 października 2000 r.

(38)

Zdaniem Francji stwierdzono powszechne załamanie rynku produktów morskich i trwały spadek popytu z powodu zaniepokojenia konsumentów sanitarnym wpływem wycieku z tankowca.

(39)

Francja dostarczyła różnego rodzaju informacji o charakterze statystycznym, dotyczących sprzedaży detalicznej produktów rybołówstwa i uzasadniających wprowadzenie omawianego środka. Komisja przyjęła te informacje do wiadomości. Jednakże w piśmie do Francji informującym ją o wszczęciu formalnej procedury dochodzeniowej, Komisja zwróciła w szczególności uwagę na fakt, że według innych informacji w pierwszym kwartale 2000 r. wartość sprzedaży na licytacjach wzrosła o 3 % w porównaniu z rokiem poprzednim, a ilość towarów wycofanych z rynku utrzymała się na poziomie poniżej 1,5 % ilości towarów wyładowanych dla wszystkich najważniejszych gatunków, co odpowiada wartościom odnotowanym w analogicznym okresie 1999 r. Ponadto środek ten objął wszystkie francuskie przedsiębiorstwa rybackie, również te, które posiadają siedzibę w departamentach zamorskich.

(40)

Prócz tego do Komisji dotarły informacje upowszechniane przez Agencję France-Presse lub figurujące w prasie, zgodnie z którymi wspomniane zmniejszenia obciążeń socjalnych miały w istocie na celu zrekompensowanie wzrostu cen paliwa obserwowanego już od kilku miesięcy.

(41)

Biorąc pod uwagę wszystkie te informacje, Komisja uznała, że Francja nie dostarczyła dowodów pozwalających na stwierdzenie, że przywołana sytuacja stanowiła naprawę szkody gospodarczej poniesionej przez przedsiębiorstwa w wyniku załamania się rynku produktów morskich. Zważywszy że omawiany środek posiada charakter pomocy operacyjnej, Komisja uznała w oparciu o pkt 1.2 czwarty akapit trzecie tiret wytycznych z 1997 r., że w świetle informacji, jakimi dysponowała, istnieją poważne wątpliwości co do zgodności omawianego środka ze wspólnym rynkiem.

(42)

Francja wskazuje, że celem zmniejszenia obciążeń finansowych przyznanych w ramach planów oddłużenia była pomoc najbardziej podatnym przedsiębiorstwom w przezwyciężeniu wyjątkowej sytuacji związanej z zaistniałymi klęskami, a nie zrekompensowanie strat. Do skorzystania z omawianego środka uprawnione były tylko najbardziej podatne przedsiębiorstwa.

(43)

Jeśli chodzi o możliwość nadmiernej rekompensaty za doznaną szkodę, Francja wskazuje, że rolą procedury ustanowionej w odniesieniu do zmniejszenia obciążeń socjalnych i finansowych było właśnie jej uniknięcie. Departamentalne komórki ds. odszkodowań utworzone w departamentach dotkniętych omawianymi zdarzeniami oceniały ogólną sytuację gospodarczą każdego przedsiębiorstwa i zatwierdzały przyznawane kwoty w zależności od doznanej szkody.

(44)

Francja stwierdziła, że ulgi ograniczone wyłącznie do prowadzących hodowle wodne dotkniętych sztormem i wyciekiem z tankowca okazały się niewystarczające. Ogólna sytuacja branży okazała się na tyle niepokojąca, by uzasadnić interwencję całościową. Mediatyzacja wycieku z tankowca, oddziałując na opinię publiczną, doprowadziła do pogorszenia w oczach konsumentów wizerunku produktów morskich, w szczególności mięczaków hodowlanych, bez względu na ich pochodzenie. Według badań przeprowadzonych dla Krajowego Międzyzawodowego Urzędu Produktów Rybołówstwa i Akwakultury [Office national interprofessionnel des produits de la mer et de l’aquaculture (Ofimer)], spadek obrotów w sektorze hodowli mięczaków ocenia się na 51 milionów FRF (7,77 milionów EUR) w ciągu czterech miesięcy, od dnia 17 grudnia 1999 r. do dnia 16 kwietnia 2000 r.

(45)

Aby stawić czoła tej sytuacji przyjęto środki ogólne: ogólne zmniejszenie składek socjalnych i zwolnienie z opłat koncesyjnych. Zmniejszenie składek socjalnych stanowiło pomoc w wysokości 3,35 milionów EUR. Zwolnienie z opłat koncesyjnych stanowiło kwotę 3,81 milionów EUR. Łączna kwota jest zatem niższa od spadku obrotów ocenianego na 7,77 milionów EUR w badaniach przeprowadzonych dla Ofimer.

(46)

Francja zaprzecza argumentom przyjętym przez Komisję w celu wszczęcia formalnej procedury dochodzeniowej. Wskazuje, że szok spowodowany wyciekiem z tankowca i mediatyzacja jego stwierdzonych lub spodziewanych konsekwencji pociągnęły za sobą znaczne pogorszenie wizerunku produktów morskich, które nie oszczędziło żadnego sektora ani żadnej strefy.

(47)

Francja wskazuje, że przyjęty okres zastosowania ulg (od dnia 15 kwietnia do dnia 15 października 2000 r.) odpowiada de facto działalności statków w pierwszych sześciu miesiącach roku, ponieważ wpłacane obciążenia socjalne dotyczą w rzeczywistości działalności przedsiębiorstw w ciągu poprzednich trzech miesięcy. Przesunięcie to pozwoliło na zapewnienie ścisłego uwzględnienia działalności rybaków w momencie, kiedy odczuwali największe trudności, czyli w ciągu sześciu miesięcy po obu katastrofach z grudnia 1999 r. Z tych powodów Francja uważa, że Komisja nie powinna w swojej analizie odwoływać się do noty koniunkturalnej Ofimer Flash Eco z dnia 16 lutego 2001 r.

(48)

Francja uważa, że Komisja nie powinna również odwoływać się do noty koniunkturalnej Ofimer za styczeń–kwiecień 2000 r., ponieważ opierała się ona na szacunkach, przez co dane dotyczące marca i kwietnia są w znacznej mierze orientacyjne. Rozbieżności, jakie stwierdziła Komisja, wynikały nie z różnicy w ocenach, lecz z normalnego odchylenia statystycznego między danymi nieprzetworzonymi i chwilowymi a ich ostatecznym zatwierdzeniem. Należy zatem pozostać przy danych przekazanych w nocie z dnia 6 kwietnia 2001 r., skierowanej przez Francję do Komisji w ramach badania niniejszej sprawy; są to ostateczne dane dotyczące omawianego okresu.

(49)

Francja wskazuje skądinąd, w oparciu o comiesięczne syntezy Ofimer, że ilość towarów wyładowywanych w ciągu pierwszych sześciu miesięcy nie zmieniła się w porównaniu z analogicznym okresem 1999 r., chociaż w krótkich okresach obserwowano spadki, niejednokrotnie wysokie, związane jak się wydaje z okresami najwyższej mobilizacji mediów. W okresie tym wzrosła natomiast o 28 % w porównaniu z 1999 r. ilość towarów wycofywanych, w szczególności w pierwszych miesiącach roku (styczeń: + 92 %, luty: + 66 %, marzec: + 35 %). W przypadku niektórych gatunków ilość towarów wycofywanych była skrajnie wysoka (homarzec: + 175 %, żabnica: + 161 %, jeżokrab: × 5), co świadczy o psychologicznym wpływie wycieku z tankowca na zachowania konsumentów.

(50)

W pierwszym półroczu 2000 r., zważywszy że ilość towarów wyładowywanych była stosunkowo stabilna, ale nastąpił bardzo wyraźny wzrost ilości towarów wycofywanych, spadła ilość sprzedaży. Spożycie świeżych produktów morskich spadło o 7 % (6 % w przypadku ryb, 9 % w przypadku mięczaków i 6,5% w przypadku skorupiaków, szczególnie krewetek).

(51)

Ceny natomiast spadły o 6 % w porównaniu ze styczniem 1999 r., a spadek ten utrzymał się w odniesieniu do gatunków decydujących o równowadze przedsiębiorstw. Na 49 kluczowych gatunków objętych monitorowaniem Ofimer, spadek stwierdzono w odniesieniu do 34 w styczniu 2000 r., 26 w lutym 2000 r., 21 w marcu 2000 r. Odnotowano również stały w całym okresie spadek dla najważniejszych odławianych gatunków.

(52)

Francja dodaje, że konsumenci nie mieli możliwości łatwego dyskryminowania produktów morskich w zależności od ich pochodzenia i że odwrót od zakupów produktów morskich wystąpił niezależnie od strefy ich produkcji. Stąd też nieufność spowodowana konsekwencjami wycieku wyrażała się jednakowo zarówno w odniesieniu do produktów metropolitalnych, jak i w odniesieniu do produktów z departamentów zamorskich. Zdaniem Francji dane celne odzwierciedlają zjawisko dekoniunktury, jakie nastąpiło w tych departamentach po wycieku z tankowca, i nie było żadnego powodu, by wykluczyć rybaków z tych departamentów z wprowadzonego przez rząd systemu wsparcia.

(53)

Francja zauważa wreszcie, że Komisja przywiązała niewiele uwagi do artykułów prasowych przekazanych w charakterze ilustracji, natomiast duże znaczenie przypisała komentarzom czynionym przez niektórych dziennikarzy w kuluarach imprez branżowych. Francja załącza do niniejszych komentarzy różnego rodzaju artykuły i dokumenty uzupełniające, które ilustrują mediatyzację, jaka towarzyszyła omawianemu zdarzeniu, i świadczą o klimacie podejrzliwości, którego konsekwencją jest odwrót konsumentów od produktów morskich. Francja odrzuca ponadto założenie sformułowane przez Komisję w piśmie informującym o wszczęciu formalnej procedury dochodzeniowej, zgodnie z którym zmniejszenie obciążeń socjalnych miało w istocie na celu zrekompensowanie wzrostu kosztów paliwa obserwowanego już od kilku miesięcy.

(54)

Zgodnie z art. 87 ust. 1 Traktatu, „pomoc przyznawana przez Państwo Członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi”.

(55)

Poszczególne środki stanowiące przedmiot niniejszej decyzji (zmniejszenie obciążeń socjalnych i finansowych, zwolnienie z opłat koncesyjnych) to środki przynoszące korzyść przedsiębiorstwom prowadzącym szczególną działalność, a mianowicie przedsiębiorstwom zajmującym się akwakulturą lub rybołówstwem. To one bowiem są zwolnione z określonych obciążeń, jakie w normalnych warunkach powinny ponosić.

(56)

Środki te prowadzą do utraty części zasobów państwowych, bezpośrednio (zmniejszenie obciążeń socjalnych i finansowych, zwolnienie z opłat koncesyjnych) bądź pośrednio, ponieważ Państwo musi zrekompensować straty poniesione przez instytucję pobierającą składki socjalne. Występuje zatem pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu.

(57)

Ponadto, zważywszy że produkty przedsiębiorstw korzystających [z pomocy] sprzedawane są na rynku wspólnotowym, środki przyjęte przez Francję wzmacniają pozycję tych przedsiębiorstw zarówno na rynku francuskim w porównaniu z przedsiębiorstwami z pozostałych Państw Członkowskich, chcącymi wprowadzić na ten rynek własne produkty (produkty akwakultury i rybołówstwa lub inne konkurencyjne produkty spożywcze), jak i na rynkach pozostałych Państw Członkowskich w porównaniu z przedsiębiorstwami działającymi na tych rynkach (w odniesieniu do tych samych produktów). W związku z tym omawiane środki zakłócają lub grożą zakłóceniem konkurencji i mogą wpływać na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi.

(58)

Środki tego rodzaju są zakazane co do zasady na mocy tegoż art. 87 ust. 1 Traktatu. Mogą one być uznane za zgodne ze wspólnym rynkiem tylko wtedy, gdy odpowiadają jednemu z odstępstw przewidzianych w Traktacie. Z kolei pomoc przynoszącą korzyść przedsiębiorstwom zajmującym się akwakulturą i rybołówstwem należy przeanalizować w świetle wytycznych z 1997 r., jak miało to miejsce w ramach oceny wstępnej.

(59)

Komisja wszczęła formalną procedurę dochodzeniową w sprawie niektórych środków przyjętych na rzecz prowadzących hodowle wodne po zdarzeniach z grudnia 1999 r., ponieważ nie miała możliwości upewnienia się, czy w ogólnym rozrachunku nie nastąpiła rekompensata przewyższająca poniesione szkody, poprzez kumulację poszczególnych rodzajów pomocy, w tym również pomocy, w odniesieniu do której Komisja wydała już pozytywną ocenę.

(60)

Komisja przypomina, że formalna procedura dochodzeniowa dotyczyła następujących środków pomocy:

(61)

Jeśli chodzi o zwolnienie z obciążeń socjalnych i zmniejszenie obciążeń finansowych, to zgodnie z dostarczonymi informacjami uzupełniającymi, procedura wprowadzona przez Francję, obejmująca utworzenie w każdym z omawianych departamentów departamentalnej komórki ds. odszkodowań, w której skład weszli przedstawiciele poszczególnych zainteresowanych służb państwowych, instytucji bankowych i branżowych, ma na celu właśnie uniknięcie ryzyka nadmiernej rekompensaty. Francja przypomina, że wnioski były analizowane indywidualnie przez departamentalne komórki ds. odszkodowań oraz że analiza ta pozwoliła na zróżnicowanie przyznawanej pomocy w zależności od sytuacji przedsiębiorstw i na uniknięcie nadmiernej rekompensaty.

(62)

W oparciu o te informacje Komisja stwierdza, że Francja wprowadziła odpowiednią procedurę pozwalającą na uniknięcie rekompensaty przekraczającej doznane szkody. W związku z tym Komisja uznaje, że jedynym celem omawianej pomocy jest istotnie wyrównanie strat poniesionych w wyniku dwu nadzwyczajnych zdarzeń, jakimi były sztorm z grudnia 1999 r. i zatonięcie tankowca Erika.

(63)

Zwolnienie z obciążeń socjalnych i zmniejszenie obciążeń finansowych należy zatem uznać za zgodne ze wspólnym rynkiem w oparciu o art. 87 ust. 2 lit. b) Traktatu.

(64)

Zwolnienie z opłat koncesyjnych zostanie przeanalizowane poniżej, w sekcji C.1, zważywszy że środek ten objął wszystkich prowadzących hodowle wodne we Francji, wbrew informacjom, jakie Komisja posiadała przed wszczęciem formalnej procedury dochodzeniowej. Francja poinformowała bowiem Komisję w piśmie z dnia 21 czerwca 2000 r., że z wniesienia opłaty koncesyjnej za rok 2000 zwolnieni byli posiadacze koncesji na hodowle morskie i zezwoleń na pobór wody w omawianych departamentach. Jako że Francja nie wspominała już o tym zwolnieniu w kolejnych pismach kierowanych do Komisji, w których opisywała szczegółowo zakres wprowadzonych środków, Komisja zwróciła się do Francji w piśmie z dnia 21 czerwca 2001 r. o wskazanie, czy zwolnienie to zostało rzeczywiście zastosowane, a jeśli tak, to o podanie informacji na ten temat. W odpowiedzi z dnia 13 sierpnia 2001 r. Francja wskazała, że „prowadzący hodowle wodne z departamentów Finistère, Morbihan, Loire-Atlantique, Vendée, Charente-Maritime i Gironde zostali istotnie zwolnieni z opłaty koncesyjnej należnej w 2000 r.”, nie wspominając, że zakres zastosowania tego zwolnienia obejmował nie tylko wspomniane sześć departamentów. Dopiero w odpowiedzi na wszczęcie formalnej procedury dochodzeniowej Francja wskazała, że był to środek ogólny, a zatem obejmujący wszystkich prowadzących hodowle wodne we Francji, podobnie jak środek polegający na zmniejszeniu obciążeń socjalnych.

(65)

Zwolnienie z opłat koncesyjnych za rok 2000 i zmniejszenie obciążeń socjalnych za okres od dnia 15 kwietnia do dnia 15 lipca 2000 r. objęło wszystkich prowadzących hodowle wodne z Francji metropolitalnej i departamentów zamorskich.

(66)

Zdaniem Francji środki te wprowadzono w celu zrekompensowania utraty obrotów, jaka dotknęła wszystkich przedstawicieli tego sektora na całym terytorium w następstwie pogorszenia wizerunku mięczaków hodowlanych w oczach konsumentów po zatonięciu tankowca Erika. Według badań przeprowadzonych dla Ofimer spadek obrotów w następstwie tego zdarzenia wyniósł 7,7 milionów EUR w porównaniu z rokiem poprzednim.

(67)

Zwolnienie z opłat koncesyjnych, w kwocie 3,81 milionów EUR, i zmniejszenie obciążeń socjalnych, w kwocie 3,35 milionów EUR, pozwoliłyby zatem zrekompensować częściowo utracone przychody. Łączna pomoc w całej Francji stanowi zatem 7,16 milionów EUR, co jest kwotą niższą od szacowanej szkody (7,7 milionów EUR).

(68)

W oparciu o dostarczone informacje Komisja nie zaprzecza, że wystąpiło chwilowe załamanie rynku mięczaków hodowlanych. Jednakże, jak już zaznaczyła w decyzji o wszczęciu formalnej procedury dochodzeniowej, załamania tego nie należy postrzegać jako zjawiska bezwzględnego, nie nastąpiło bowiem nagłe i radykalne odejście klienteli.

(69)

Komisja zauważa, że roczna wartość przychodów z akwakultury (hodowli mięczaków i ryb) wyniosła w 1999 r. dla całej Francji 502 miliony EUR (raport Ofimer za rok 2000). Tabela, w której figuruje ta wartość, nie wskazuje, jaka część tej kwoty odpowiada hodowli ryb. Jeśli odnieść się do innego źródła (rubryka „akwakultura” na stronie internetowej ministerstwa rolnictwa (3), to wartość ta (hodowla ryb morskich i słodkowodnych) wynosi 221 milionów EUR. Wartość produkcji hodowli mięczaków można zatem szacować na 281 milionów EUR.

(70)

Utratę obrotów w wyniku pogorszenia wizerunku mięczaków można zatem oszacować procentowo na 7,7/281, czyli 2,7 % wartości produkcji z roku poprzedniego. Odszkodowania przyznane w ramach rekompensaty, w kwocie 7,16 milionów EUR, stanowią zatem 7,16/281, czyli 2,5 % obrotów.

(71)

Komisja uważa, że drobne szkody powinny mieścić się w kategorii kosztów, jakie przedsiębiorstwa muszą ponosić w ramach normalnego wykonywania swojej działalności. Każda działalność gospodarcza oznacza bowiem ponoszenie mniejszego lub większego ryzyka różnego rodzaju (wahania cen środków produkcji, wahania cen sprzedaży produktów, ewentualny wzrost niektórych kosztów itd.), wynikającego z najrozmaitszych nieprzewidzianych zdarzeń. Komisja uznaje, że ryzyko to, jeśli pociąga za sobą drobne szkody, nie może dawać prawa do rekompensaty, ponieważ musiałoby to prowadzić a contrario do uznania, że podmioty gospodarcze mogą domagać się takiej rekompensaty za każdym razem, gdy ponoszą konsekwencje dowolnego nieprzewidzianego zdarzenia. Dla przykładu, zgodnie z tą ogólną wytyczną, Komisja uznaje, że w sektorze rolnym wymagany próg strat wynosi 30 % (20 % na obszarach mniej uprzywilejowanych), aby pomoc mogła być uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem w oparciu o art. 87 ust. 2 lit. b) Traktatu.

(72)

W związku z tym środki polegające na zmniejszeniu obciążeń socjalnych i zwolnieniu z opłat koncesyjnych, mające na celu przyznanie rekompensaty za utracone obroty w wysokości zaledwie 2,7 %, nie mogą co do zasady być uznane za zgodne ze wspólnym rynkiem w oparciu o art. 87 ust. 2 lit. b) Traktatu. Ponadto omawiane środki pomocy nie odpowiadają żadnemu odstępstwu przewidzianemu w wytycznych z 1997 r. Należy zatem zasadniczo uznać je za niezgodne ze wspólnym rynkiem.

(73)

Jednakże jeśli chodzi o środki, które objęły prowadzących hodowle wodne z departamentów wybrzeża Atlantyku od Finistère do Gironde, Komisja odnotowuje, że mają one na celu zrekompensowanie szkody związanej bezpośrednio z jednym z dwóch zdarzeń z grudnia 1999 r., a mianowicie zatonięciem tankowca Erika. Te środki pomocy można zatem oceniać łącznie z pozostałą pomocą przyznaną w następstwie tych zdarzeń. Jest to pomoc, w odniesieniu do której Komisja wyraziła już pozytywną opinię w sprawie zgodności ze wspólnym rynkiem w piśmie z dnia 11 grudnia 2001 r. (ogłoszenie stanu klęski rolniczej, pomoc w odtworzeniu sprzętu i zapasów, zaliczka na poczet odszkodowań z funduszu OIPC) bądź też wyraża pozytywną opinię w niniejszej decyzji (zmniejszenie obciążeń socjalnych za pierwszy kwartał 2000 r. i zmniejszenie obciążeń finansowych – patrz: sekcja B).

(74)

Zważywszy że pomoc ta została już uznana lub zostaje niniejszym uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem w oparciu o art. 87 ust. 2 lit. b), kwotę uzupełniającego odszkodowania w wysokości 2,5 % obrotów należy włączyć do łącznej pomocy otrzymanej przez prowadzących hodowle wodne (wartość 2,5 %, czyli 7,16 milionów EUR/281 milionów EUR, została wyliczona w skali kraju; tę samą wartość można przyjąć jako średnią dla poszczególnych gospodarstw). Ponadto zważywszy że ta wartość względna jest niewielka oraz z uwagi na fakt, że pozostała pomoc nie rekompensowała w pełni doznanych szkód, uniknięto ryzyka nadmiernej rekompensaty.

(75)

Ocena strat i przyznawanie pomocy mającej na celu ich zrekompensowanie powinny odbywać się indywidualnie dla każdego gospodarstwa, aby możliwe było sprawdzenie, czy łączne straty poniesione przez poszczególne przedsiębiorstwa, po dodaniu utraty obrotów związanej z pogorszeniem wizerunku mięczaków i szacowanej na 2,7 %, stanowiły znaczną kwotę. Metoda przyjęta przez Francję nie odpowiada temu schematowi, ponieważ obejmuje wszystkich producentów danego obszaru (departamenty wybrzeża Atlantyku od Finistère do Gironde). Jednakże Komisja może uznać w tym przypadku, że można zaakceptować przyjętą metodę i że została ona zastosowana w sposób racjonalny w celu ułatwienia czynności administracyjnych ze względu na wielkość obszaru, na którym odczuwalne są skutki omawianych zdarzeń oraz ze względu na dużą liczbę dotkniętych nimi przedsiębiorstw.

(76)

Z tego wynika, że omawianych środków polegających na zwolnieniu z opłaty koncesyjnej i zmniejszeniu obciążeń socjalnych nie można uznać za zgodne ze wspólnym rynkiem w oparciu o art. 87 ust. 2 lit. b) Traktatu, jeżeli przyznano je przedsiębiorstwom zajmującym się akwakulturą, zlokalizowanym poza departamentami dotkniętymi przez omawiane zdarzenia. Natomiast te same środki można uznać za zgodne ze wspólnym rynkiem, jeżeli przyznano je przedsiębiorstwom z departamentów wybrzeża Atlantyku od Finistère do Gironde.

(77)

Powszechne zmniejszenie obciążeń socjalnych wprowadzone na rzecz rybaków z całej Francji ma na celu, zdaniem Francji, zrekompensowanie marazmu na rynku produktów rybołówstwa. Zmniejszenie to obejmuje okres od dnia 15 kwietnia do dnia 15 października 2000 r.

(78)

Komisji nie przekonały dane przedstawione przez Francję, zwłaszcza przy uwzględnieniu innych informacji pochodzących z Ofimer (informacje dostępne na stronie internetowej tej instytucji publicznej (4), dlatego też podjęła ona decyzję o wszczęciu formalnej procedury dochodzeniowej.

(79)

W nocie z dnia 5 marca 2002 r., w odpowiedzi na wszczęcie formalnej procedury dochodzeniowej, Francja wskazuje, że informacje przekazane w nocie z dnia 5 kwietnia 2001 r. to ostateczne dane dotyczące omawianego okresu; zdaniem Francji Komisja nie powinna opierać się na informacjach znalezionych na stronie internetowej Ofimer.