15.3.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/5

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 422/2005

z dnia 14 marca 2005 r.

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 94/2002 ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2826/2000 w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych dotyczących produktów rolnych na rynku wewnętrznym

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2826/2000 z dnia 19 grudnia 2000 r. w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych dotyczących produktów rolnych na rynku wewnętrznym (1), w szczególności jego art. 12,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Artykuł 3 rozporządzenia (WE) nr 2826/2000 ustanawia kryteria wyboru sektorów i produktów, w odniesieniu do których mogą być prowadzone działania informacyjne i/lub promocyjne na rynku wewnętrznym. Tematy te i produkty są wymienione w załączniku I do rozporządzenia Komisji (WE) nr 94/2002 (2).

(2)	Artykuł 4 rozporządzenia (WE) nr 2826/2000 wymaga, aby Komisja co dwa lata sporządzała listę tematów i produktów określonych w art. 3 tego rozporządzenia.

(3)

Oleje z nasion pochodzące ze Wspólnoty, zwłaszcza olej rzepakowy oraz miód i produkty pszczelarskie stanowią produkty, w odniesieniu do których równowaga rynkowa może ulec poprawie dzięki działaniom informacyjnym i/lub ogólnie promocyjnym, zwłaszcza dzięki dostarczaniu konsumentom adekwatnej i aktualnej informacji na temat jakości, wartości odżywczych, smaku, zastosowanych norm oraz etykietowania tych produktów. Należy zatem wymienione produkty umieścić w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 94/2002.

(4)

W celu zachęcania do konsumpcji produktów dobrych jakościowo w sektorze mięsnym, stosowne jest, aby wszelkie dobre jakościowo wyroby mięsne produkowane według systemu jakości obowiązującego we Wspólnocie lub krajowego systemu jakości kwalifikowały się do działań promocyjnych. Należy zatem wymienione produkty umieścić w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 94/2002.

(5)

W celu wyjaśnienia i uproszczenia stosowne jest włączenie tematów załącznika Ia) i produktów załącznika Ib) do rozporządzenia (WE) nr 94/2002 do jednolitej listy obejmującej zarówno tematy jak i produkty oraz zawarcie dla każdego produktu i tematu przepisów odnoszących się do tych odpowiednich wytycznych do promocji na rynku wewnętrznym w załączniku III do tego rozporządzenia.

(6)

Produkty posiadające chronioną nazwę pochodzenia (PDO), chronione oznaczenie geograficzne (PGI) lub z gwarantowaną tradycyjną specjalnością (TSG), zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2081/92 z dnia 14 lipca 1992 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (3) lub rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2082/92 z 14 lipca 1992 r. w sprawie świadectw o szczególnym charakterze dla produktów rolnych i środków spożywczych (4) oraz produkty rolnictwa ekologicznego zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2092/91 z dnia 24 czerwca 1991 r. w sprawie produkcji ekologicznej produktów rolnych oraz odnośnego znakowania produktów rolnych i środków spożywczych (5), są produktami o wysokiej jakości, zaś ich produkcja i konsumpcja są uznawane za priorytetowe w kontekście wspólnej polityki rolnej. Produkty te należy zatem umieścić w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 94/2002 w celu zapewnienia, że mogą one korzystać ze wszystkich działań promocyjnych i informacyjnych przewidzianych w zasadach promocji na rynku wewnętrznym.

(7)

Konieczne jest sporządzenie nowych wytycznych dotyczących nowo dodanych produktów w celu uzyskania oczekiwanych rezultatów działań promocyjnych oraz w celu skorygowania istniejących wytycznych uwzględniając nowe wydarzenia w sytuacji rynkowej i we wspólnej polityce rolnej oraz doświadczenia dostępnego z oceny najnowszych działań promocyjnych i informacyjnych.

(8)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 94/2002.

(9)

Po przyjęciu tych działań, termin składania wniosków dotyczących wspólnotowego wsparcia dla programów promocyjnych upływa 31 stycznia. Organizacje składające i Państwa Członkowskie mają ograniczony okres czasu na dostosowanie lub przygotowanie wniosków uwzględniających przepisy ostatnio zmienionego rozporządzenia. Jest zatem konieczne, by niniejsze rozporządzenie weszło w życie po 31 stycznia.

(10)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią wydaną na posiedzeniu Wspólnego Komitetu Zarządzającego ds. Promocji Produktów Rolnych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (WE) nr 94/2002 wprowadza się następujące zmiany:

1)	załącznik I zastępuje się tekstem zawartym w załączniku I do tego rozporządzenia;

2)	załącznik III zastępuje się tekstem zawartym w załączniku II do tego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się z dniem 1 lutego 2005 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 14 marca 2005 r.

W imieniu Komisji

Mariann FISCHER BOEL

Członek Komisji

(1) Dz.U. L 328 z 23.12.2000, str. 2. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2060/2004 (Dz.U. L 357 z 2.12.2004, str. 3).

(2) Dz.U. L 17 z 19.1.2002, str. 20. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1803/2004 (Dz.U. L 318 z 19.10.2004, str. 4).

(3) Dz.U. L 208 z 24.7.1992, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1215/2004 (Dz.U. L 232 z 1.7.2004, str. 21).

(4) Dz.U. L 208 z 24.7.1992, str. 9. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 806/2003 (Dz.U. L 122 z 16.5.2003, str. 1).

(5) Dz.U. L 198 z 22.7.1991, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2254/2004 (Dz.U. L 385 z 29.12.2004, str. 20).

ZAŁĄCZNIK I

„ZAŁĄCZNIK I

LISTA PRODUKTÓW I TEMATÓW

—	świeże owoce i warzywa,

—	przetworzone owoce i warzywa,

—	włókno lniane,

—	żywe rośliny i produkty ogrodnictwa ozdobnego,

—	oliwa z oliwek i oliwki deserowe,

—	oleje z nasion,

—	mleko i produkty mleczne,

—	świeże, schłodzone lub mrożone mięso, wyprodukowane zgodnie ze wspólnotowym lub krajowym systemem jakości,

—	oznakowanie jaj przeznaczonych do konsumpcji,

—	miód i produkty pszczelarskie,

—	wysokiej jakości wina psr, wina stołowe ze wskazaniem regionu ich pochodzenia,

—	znak graficzny dla najbardziej odległych regionów ustanowiony w prawodawstwie rolnym,

—	chroniona nazwa pochodzenia produktu (PDO), chronione oznaczenie geograficzne (PGI) lub gwarantowana tradycyjna specjalność (TSG) zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2081/92 (1) lub z rozporządzeniem (EWG) nr 2082/92 (2) i produkty zarejestrowane w ramach tych systemów,

—	rolnictwo ekologiczne zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2092/91 (3) i produkty zarejestrowane zgodnie z tym rozporządzeniem.

(1) Dz.U. L 208 z 24.7.1992, str. 1.

(2) Dz.U. L 208 z 24.7.1992, str. 9.

(3) Dz.U. L 198 z 22.7.1991, str. 1.”

ZAŁĄCZNIK II

„ZAŁĄCZNIK III

WYTYCZNE DLA PROMOCJI NA RYNKU WEWNĘTRZNYM

Następujące wytyczne stanowią wskazówki w kwestii przesłań, grup docelowych i kanałów, które powinny zajmować główne miejsce w promocji lub programach informacyjnych dla różnych kategorii produktów.

Nie naruszając priorytetów przedstawionych w art. 6 ust. 4 rozporządzenia (WE) 2826/2000, wnioski w sprawie programu powinny być ogólnie przygotowane z uwzględnieniem następujących zasad:

—	w przypadku gdy składane są wnioski przez więcej niż jedno Państwo Członkowskie, programy powinny zawierać skoordynowane strategie, akcje i przesłania,

—	programy powinny raczej być programami wieloletnimi z wystarczającym zakresem, który pozwoli im na wywarcie znaczącego wpływu na rynki docelowe. Jeśli to stosowne, powinny być realizowane na rynkach więcej niż jednego Państwa Członkowskiego,

—	za pomocą swoich przesłań, programy powinny dostarczać obiektywnej informacji na temat istotnej charakterystyki i/lub wartości odżywczej tych produktów, będących częścią zrównoważonej diety, metod ich produkcji lub przyjaznego nastawienia do środowiska naturalnego,

—	programy powinny zawierać główne przesłanie, które jest istotne dla tych konsumentów, fachowców i/lub handlu prowadzonego przez kilka Państw Członkowskich.

Świeże owoce i warzywa

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Podczas gdy produkcja owoców i warzyw we Wspólnocie wzrasta, ich konsumpcja utrzymuje się na stałym poziomie.

Zauważa się brak zainteresowania wśród konsumentów poniżej 35 roku życia, tendencja ta jest jeszcze silniejsza wśród dzieci i młodzieży w wieku szkolnym. Nie jest to zgodne z interesami zrównoważonej diety.

2. CELE

Celem jest ulepszenie wizerunku tych produktów jako »świeżych« i »naturalnych« oraz obniżenie średniego wieku konsumentów, głównie przez zachęcanie młodych ludzi do konsumpcji omawianych produktów.

3. GŁÓWNI ADRESACI

—	gospodarstwa domowe prowadzone przez osoby wieku poniżej 35 roku życia,

—	dzieci w wieku szkolnym, młodzież i ich rodzice,

—	masowi dostawcy środków spożywczych i stołówki szkolne,

—	lekarze i dietetycy.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

—	promowanie stylu »5 razy dziennie« (zalecenie spożywania owoców i warzyw co najmniej pięć razy dziennie),

—	produkty te są naturalne i świeże,

—	wysoka jakość (bezpieczeństwo, wartość odżywcza i smak, metody produkcyjne, ochrona środowiska, powiązanie z pochodzeniem produktu),

—	radość spożywania,

—	zrównoważona dieta,

—	różnorodność i sezonowy charakter dostarczanych świeżych produktów; informacja na temat ich smaku i wykorzystania,

—	możliwość odtworzenia historii produktu,

—	dostępność i łatwość przygotowania: wiele świeżych owoców i warzyw nie wymaga gotowania.

5. GŁÓWNE KANAŁY

—	kanały elektroniczne (strony internetowe przedstawiające dostępne produkty, z uruchamianymi on-line grami dla dzieci),

—	telefoniczna linia informacyjna,

—	kontakty PR z mediami oraz agencjami reklamowymi (np. wyspecjalizowani dziennikarze, prasa kobieca, czasopisma i pisma dla młodzieży),

—	kontakty z lekarzami i dietetykami,

—	środki edukacyjne skierowane do dzieci i młodzieży poprzez mobilizowanie nauczycieli i zarządzających szkolnymi stołówkami,

—	działania informacyjne skierowane do konsumentów w punktach sprzedaży,

—	inne kanały (ulotki i broszury z informacjami o produktach i przepisami kulinarnymi, gry dla dzieci itd.),

—	media wizualne (kino, specjalistyczne kanały telewizyjne),

—	reklama radiowa,

—	uczestnictwo w targach branżowych.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMÓW

12–36 miesięcy, z priorytetem dla programów wieloletnich, w których cele są wyznaczone dla każdego etapu.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

4 miliony EUR.

Przetworzone owoce i warzywa

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Sektor ten stoi w obliczu rosnącej konkurencji z kilku państw trzecich.

Podczas gdy popyt stopniowo wzrasta, zwłaszcza z powodu łatwości konsumpcji tych produktów, ważne jest, aby przemysł Wspólnoty mógł czerpać korzyści z tego potencjału. Wsparcie działań informacyjnych i promocyjnych jest zatem uzasadnione.

2. CELE

Wizerunek tego produktu powinien zostać unowocześniony i odmłodzony poprzez dostarczanie informacji potrzebnych do zachęcania do konsumpcji.

3. GŁÓWNI ADRESACI

—	gospodarstwa domowe,

—	masowi dostawcy środków spożywczych i stołówki szkolne,

—	lekarze i dietetycy.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

—	jakość (bezpieczeństwo, wartość odżywcza i smak, metody przygotowania),

—	łatwość wykorzystania,

—	radość spożywania,

—	różnorodność zasobów i dostępność w ciągu całego roku,

—	zrównoważona dieta,

—	możliwość odtworzenia historii produktu.

5. GŁÓWNE KANAŁY

—	kanały elektroniczne (strona internetowa),

—	telefoniczna linia informacyjna,

—	kontakty PR z mediami oraz agencjami reklamowymi (np. wyspecjalizowani dziennikarze, prasa kobieca, prasa kulinarna i fachowa),

—	pokazy w punktach sprzedaży,

—	kontakty z lekarzami i dietetykami,

—	inne kanały (ulotki i broszury opisujące cechy produktów i podające przepisy kulinarne),

—	media wizualne,

—	uczestnictwo w targach branżowych.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMÓW

12–36 miesięcy, z priorytetem dla wieloletnich programów, w których cele są wyznaczone dla każdego etapu.

7. ZAŁOŻENIA BUDŻETOWE DLA SEKTORA

2 miliony EUR.

Włókno lnianie

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Liberalizacja międzynarodowego handlu tekstyliami i odzieżą sprawiła, że len pochodzący ze Wspólnoty stanowi silną konkurencję dla lnu spoza rynku wspólnotowego oferowanego po bardzo atrakcyjnych cenach. Stanowi on także konkurencję dla innych włókien. Jednocześnie zużycie tekstyliów utrzymuje się raczej na stałym poziomie.

2. CELE

—	wykreowanie wizerunku i opinii na temat włókna pochodzącego ze Wspólnoty oraz podkreślenie wyróżniających go cech,

—	zwiększenie konsumpcji tego produktu,

—	informowanie konsumentów o charakterystyce nowych produktów, które pojawiają się na rynku.

3. GŁÓWNI ADRESACI

—	główni specjaliści w sektorze (styliści, projektanci, twórcy, redaktorzy),

—	dystrybutorzy,

—	koła edukacyjne z zakresu przemysłu tekstylnego, mody i projektowania wnętrz (nauczyciele i studenci),

—	osoby kształtujące opinię publiczną,

—	konsumenci.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

—	wysoka jakość tego produktu wynika z warunków, w jakich produkowany jest surowiec, wykorzystania odpowiednich odmian oraz wiedzy know-how wykorzystywanej w całym łańcuchu produkcyjnym,

—	len pochodzący ze Wspólnoty daje możliwość wytworzenia szerokiej gamy produktów (odzież, elementy dekoracyjne, bielizna pościelowa i stołowa) oraz bogactwa kreatywności i innowacji.

5. GŁÓWNE KANAŁY

—	kanały elektroniczne (strony internetowe),

—	profesjonalne pokazy i targi,

—	działania informacyjne skierowane do dalszych użytkowników (projektanci, twórcy, dystrybutorzy, redaktorzy),

—	informacja w punktach sprzedaży,

—	kontakty z prasą specjalistyczną,

—	działania edukacyjno-informacyjne w szkołach projektowania, kursy inżynierów tekstylnych itd.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMÓW

12–36 miesięcy, z priorytetem dla wieloletnich programów, w których cele są wyznaczone dla każdego etapu.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

1 milion EUR.

Żywe rośliny i produkty ogrodnictwa ozdobnego

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Podaż w tym sektorze charakteryzuje się zwiększoną konkurencją pomiędzy produktami pochodzącymi z rynku wspólnotowego a produktami pochodzącymi z państw trzecich.

Ocena kampanii promocyjnych przeprowadzonych w latach 1997–2000 sugeruje, że w celu ułatwienia sprzedaży produktów pochodzących ze Wspólnoty na rynku Unii Europejskiej, cały łańcuch od producenta do dystrybutora powinien być lepiej zorganizowany i zracjonalizowany, zaś konsumenci powinni być lepiej poinformowani o naturalnych wartościach i odmianach produktów Wspólnoty.

2. CELE

—	zwiększenie wykorzystania kwiatów i roślin pochodzących z rynku wspólnotowego,

—	sprzyjanie praktykom, które korzystnie działają na środowisko naturalne i zwiększają wiedzę o metodach przyjaznych dla środowiska,

—	umocnienienie współpracy pomiędzy specjalistami z kilku Państw Członkowskich, co umożliwi m.in. dzielenie się najbardziej zaawansowaną wiedzą w sektorze i lepsze informowanie wszystkich uczestników łańcucha produkcyjnego.

3. GŁÓWNI ADRESACI

—	producenci, szkółki roślin, dystrybutorzy i pozostali operatorzy z tego sektora,

—	studenci i młodzież szkolna,

—	osoby przekazujące informacje: dziennikarze, nauczyciele,

—	konsumenci.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

—	informacje na temat jakości i odmian produktów ze Wspólnoty,

—	metody produkcyjne przyjazne dla środowiska,

—	techniki skierowane na uzyskanie bardziej trwałych produktów,

—	optymalna mieszanka odmian roślin i kwiatów,

—	znaczenie roślin i kwiatów dla dobrego samopoczucia i jakości życia.

5. GŁÓWNE KANAŁY

—	kontakty z mediami,

—	targi i wystawy: stoiska przedstawiające produkty kilku Państw Członkowskich,

—	działania szkoleniowe dla specjalistów, konsumentów i studentów,

—	działania mające na celu szerzenie wiedzy na temat większej trwałości produktu,

—	działania mające na celu informowanie konsumenta poprzez prasę oraz poprzez takie inicjatywy, jak publikowanie katalogów, kalendarzy ogrodniczych i kampanii w stylu »roślina miesiąca«

—	większe wykorzystanie mediów elektronicznych (Internet, CD-ROM itd.).

6. CZAS TRWANIA PROGRAMU

12–36 miesięcy, z priorytetem dla wieloletnich programów, w których strategie i stosownie uzasadnione cele są przedstawione dla każdego etapu.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

3 miliony EUR.

Oliwa z oliwek i oliwki deserowe

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Podczas gdy podaż na oliwę z oliwek i oliwki deserowe wzrasta, punkty sprzedaży na rynku wewnętrznym i rynkach międzynarodowych są istotne dla zagwarantowania równowagi rynkowej Wspólnoty. Sytuacja na poziomie popytu na te produkty na rynku wewnętrznym znacznie się różni pomiędzy tradycyjnymi rynkami konsumenckimi i tymi, gdzie są one zjawiskiem stosunkowo nowym.

W »tradycyjnych konsumenckich« Państwach Członkowskich (Hiszpanii, Włoszech, Grecji i Portugalii) omawiane produkty są ogólnie dobrze znane i ich konsumpcja jest wysoka. Są to rynki dojrzałe, w odniesieniu do których perspektywy na ogólny wzrost popytu są ograniczone, ale biorąc pod uwagę ich obecny udział w konsumpcji oliwy z oliwek nadal cieszą się one dużym zainteresowaniem w tym sektorze.

W »nowych konsumenckich« Państwach Członkowskich, konsumpcja per capita wzrosła, ale nadal jest znacznie niższa (we Wspólnocie, jak ustalono przed 1 maja 2004 r.) lub marginalna (w większości nowych Państw Członkowskich). Wielu konsumentów nie jest świadomych wysokiej jakości lub wielu możliwości wykorzystania oleju z oliwek i oliwek deserowych. Jest to zatem rynek o dużych możliwościach zwiększenia popytu.

2. CELE

—	priorytet: zwiększenie konsumpcji w »nowych konsumenckich« Państwach Członkowskich poprzez większą penetrację rynku i intensyfikacja wykorzystania tych produktów poprzez ich dywersyfikację oraz poprzez dostarczanie koniecznych informacji,

—	konsolidowanie i rozwijanie konsumpcji w »tradycyjnych konsumenckich« Państwach Członkowskich poprzez ulepszanie informacji konsumenckiej na temat mniej znanych aspektów oraz wyrabianie u młodych ludzi zwyczaju kupowania tych produktów.

3. GŁÓWNI ADRESACI

—	osoby odpowiedzialne za zakup: w przypadku »tradycyjnych konsumenckich« Państw Członkowskich są to głównie osoby pomiędzy 20 i 40 rokiem życia,

—	osoby kształtujące opinię publiczną (smakosze, szefowie kuchni, restauracje, dziennikarze) oraz prasa ogólna i specjalistyczna (gastronomiczna, kobieca, różne style),

—	prasa medyczna i paramedyczna,

—	dystrybutorzy (w »nowych konsumenckich« Państwach Członkowskich).

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

—	gastronomiczna jakość i właściwości organoleptyczne oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia (dodatek smakowy, kolor, smak) posiadają rozbieżności związane z różnymi odmianami, obszarami, zbiorami, oznaczeniami PDO/PGI itd. Ta różnorodność oferuje szerokie wachlarz doznań kulinarnych i możliwości,

—	różne rodzaje oliwy z oliwek,

—	oliwa z oliwek, dzięki swoim wartościom odżywczym, jest ważnym elementem zdrowej i zrównoważonej diety: udaje się jej łączyć przyjemności kulinarne i wymagania zrównoważonej i zdrowej diety,

—	informacje na temat zasad dotyczących kontroli, certyfikatów jakości i etykietowania oliwy z oliwek,

—	informacje na temat wszystkich oliw z oliwek i/lub oliwek deserowych zarejestrowanych z oznaczeniami PDO/PGI w całej Wspólnocie,

—	oliwki deserowe stanowią zdrowy i naturalny produkt, nadający się zarówno do konsumpcji, jak i do przygotowania skomplikowanych potraw,

—	urozmaicona charakterystyka oliwek stołowych.

Bardziej szczegółowo w »nowych konsumenckich« Państwach Członkowskich:

—

oliwa z oliwek, a zwłaszcza rodzaj oliwy z oliwek z podwójnego pierwszego tłoczenia, jest produktem naturalnym powstałym w wyniku kombinacji tradycji i starożytnej wiedzy specjalistycznej, która jest odpowiednia dla nowoczesnej kuchni pełnej smaków; można ją z powodzeniem łączyć nie tylko z kuchnią śródziemnomorską, ale także z każdą nowoczesną kuchnią,

—	rady dotyczące wykorzystania produktu w gotowaniu.

Bardziej szczegółowo w »tradycyjnych konsumenckich« Państwach Członkowskich:

—	korzyści z zakupu przetworzonego oleju z oliwek (z etykietą zawierającą informacje przydatne dla konsumenta),

—	unowocześnienie wizerunku tego produktu, który posiada długą historię i istotny wymiar kulturowy.

Bez uszczerbku dla przepisów art. 2 ust. 3, informacje na temat wartości odżywczych oliwy z oliwek i oliwek deserowych muszą być oparte na ogólnie przyjętych danych naukowych i muszą spełniać wymagania ustanowione w dyrektywie 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (1) w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych oraz wszelkich szczegółowych przepisów, które mają zastosowanie w tym przypadku.

5. GŁÓWNE KANAŁY

—	Internet i inne elektroniczne środki przekazu (CD-ROM, DVD itd.),

—	promocja w punktach sprzedaży (degustacja, przepisy kulinarne, informacje),

—	kontakty z prasą oraz kontakty public relations (wydarzenia, uczestnictwo w targach konsumenckich itd.),

—	reklama (lub artykuły reklamowe) w prasie (ogólnej, kobiecej, gastronomicznej, typu lifestyle),

—	wspólne akcje z przedstawicielami zawodów medycznych i paramedycznych (medyczne public relations),

—	media audiowizualne (TV i radio),

—	uczestnictwo w targach branżowych.

6. OKRES TRWANIA I ZAKRES PROGRAMÓW

12–36 miesięcy, z priorytetem dla wieloletnich programów, w których prezentowane są strategie i należycie uzasadnione cele dla każdego etapu.

Priorytet będzie przysługiwać programom wprowadzonym przynajmniej w 2 »nowych konsumenckich« Państwach Członkowskich.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

4 miliony EUR.

Oleje roślinne

W sektorze tym priorytet będzie przysługiwać programom dla oleju rzepakowego lub przedstawiającym charakterystykę różnych olejów roślinnych.

Założenia budżetowe dla sektorze oleju roślinnego:

2 miliony EUR.

A. Olej rzepakowy

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

W wyniku nowej wspólnej polityki rolnej produkcja rzepaku nie otrzymuje żadnego szczególnego wsparcia i musi zostać skierowana na rynek wraz ze zwiększonymi możliwościami produkcji oraz jako alternatywa dla produkcji zbóż, która charakteryzuje się strukturalną nadprodukcją; promocja oleju rzepakowego przyczyni się do równowagi na rynku roślin uprawnych i konsumpcji różnych olejów roślinnych we Wspólnocie. Wspólnota jest obecnie eksporterem netto oleju rzepakowego.

W ciągu ostatnich dziesięcioleci opracowano odmiany rzepaku o cennych wartościach odżywczych, co zaowocowało poprawą jakości. Stworzono nowe produkty takie jak oleje rzepakowe tłoczone na zimno ze szczególnym posmakiem orzechowym.

Wartość odżywcza oleju rzepakowego była przedmiotem obszernych badań na całym świecie, których wyniki potwierdziły korzystne właściwości dietetyczne i fizjologiczne tego produktu. Lekarze, dietetycy oraz konsumenci powinni zostać poinformowani o najnowszych wynikach tych badań.

2. CELE

—	podniesienie świadomości cech charakterystycznych oleju rzepakowego i jego niedawnego rozwoju,

—	zwiększenie konsumpcji poprzez informowanie konsumentów, specjalistów z branży medycznej i paramedycznej o wykorzystaniu i wartości odżywczych oleju rzepakowego.

3. GŁÓWNI ADRESACI

—	gospodarstwa domowe, zwłaszcza osoby odpowiedzialne za zakupy,

—	osoby kształtujące opinie publiczną (dziennikarze, szefowie kuchni, przedstawiciele branży medycznej i dietetycy),

—	dystrybutorzy,

—	prasa medyczna i paramedyczna,

—	przemysł rolno-spożywczy.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

—	wartość odżywcza oleju rzepakowego sprawia, że staje się on istotnym elementem zrównoważonej i zdrowej diety,

—	pożyteczne kwasy tłuszczowe wchodzące w skład oleju rzepakowego,

—	rady dotyczące wykorzystania produktu w gotowaniu,

—	informacje na temat rozwoju produktu i jego odmian.

Bez uszczerbku dla przepisów art. 2 ust. 3, informacje na temat wartości odżywczych oleju rzepakowego muszą być oparte na ogólnie przyjętych danych naukowych i muszą spełniać wymagania ustanowione w dyrektywie 2000/13/WE w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych oraz wszelkich szczegółowych przepisów, które mają zastosowanie w tym przypadku.

5. GŁÓWNE KANAŁY

—	promocja w punktach sprzedaży (degustacja, przepisy kulinarne, informacje),

—	reklama (lub artykuły reklamowe) w prasie ogólnej, kobiecej, gastronomicznej, typu lifestyle,

—	public relations (wydarzenia, uczestnictwo w targach konsumenckich),

—	wspólne działania z przedstawicielami zawodów medycznych i paramedycznych,

—	działania podejmowane wspólnie z restauracjami, przemysłem zaopatrzeniowym i szefami kuchni,

—

Internet.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMÓW

12–36 miesięcy.

B. Olej słonecznikowy

Priorytet będzie przysługiwać programom koncentrującym się na oleju słonecznikowym tylko wtedy, gdy jest to uzasadnione warunkami rynkowymi.

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Słonecznik jest uprawiany na ponad 2 milionach hektarów we Wspólnocie, zaś produkcja słonecznika przekracza 3,5 miliona ton rocznie. Olej słonecznikowy konsumowany we Wspólnocie był głównie produkowany z nasion hodowanych we Wspólnocie. Jednakże znaczny spadek tłoczenia spowoduje zmniejszenie produkcji oleju słonecznikowego UE w roku gospodarczym 2004/2005. Ze względu na wzrost cen na świecie i możliwym brakiem zasobów, priorytet nie zostanie przyznany programom koncentrującym się tylko na oleju słonecznikowym. Programy te mogą być jednak przedstawione w ramach programów dotyczących różnych rodzajów olejów roślinnych pochodzących ze Wspólnoty.

Olej słonecznikowy jako produkt nadaje się zwłaszcza do niektórych zastosowań, np. do smażenia. Zawiera on także dużo nienasyconych tłuszczów i jest bogaty w witaminę E. Celem niniejszych kampanii jest dostarczenie konsumentom i handlowcom/dystrybutorom informacji na temat różnych możliwości wykorzystania, typów i charakterystyki oleju słonecznikowego oraz na temat ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego jego jakości. Przy opracowywaniu tych kampanii należy skupić się na podawaniu obiektywnych informacji.

2. CELE

Informowanie konsumentów i przedsiębiorców handlowych o następujących sprawach:

—	różne sposoby wykorzystania oleju słonecznikowego, jego charakterystyka i wartość odżywcza,

—	ustawodawstwo i normy wyznaczające jakość, przepisy dotyczące etykietowania.

3. GRUPY DOCELOWE

—	gospodarstwa domowe, zwłaszcza osoby odpowiedzialne za zakupy,

—	osoby kształtujące opinie publiczną (dziennikarze, szefowie kuchni, przedstawiciele branży medycznej i dietetycy),

—	dystrybutorzy,

—	przemysł rolno-spożywczy.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

Główne przesłania tych programów powinny dostarczać następujących informacji:

—	korzyści płynące z odpowiedniego wykorzystania oleju słonecznikowego. Na przykład, olej słonecznikowy produkowany z oleju z ziaren słonecznika zawiera dużo witaminy E w porównaniu z innymi olejami roślinnymi. Olej słonecznikowy jest znany ze swojego delikatnego smaku i przydatności do smażenia,

—	ustawodawstwo i normy wyznaczające jakość oleju słonecznikowego,

—	kwasy tłuszczowe wchodzące w skład oleju słonecznikowego i jego wartość odżywcza,

—	wyniki badań naukowych i rozwoju technicznego oleju słonecznikowego i innych olejów roślinnych.

Bez uszczerbku dla przepisów art. 2 ust. 3, informacje na temat wartości odżywczych oleju słonecznikowego muszą być oparte na ogólnie przyjętych danych naukowych i muszą spełniać wymagania ustanowione w dyrektywie 2000/13/WE w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych oraz wszelkich szczegółowych przepisów, które mają zastosowanie w tym przypadku.

5. GŁÓWNE KANAŁY

—	dystrybucja materiałów informacyjnych w punktach sprzedaży (punkty sprzedaży i dla handlu),

—	reklama (lub artykuły reklamowe) w prasie ogólnej, kulinarnej i fachowej,

—	public relations (wydarzenia, uczestnictwo w targach żywności),

—

Internet.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMÓW

12–36 miesięcy.

Mleko i produkty mleczne

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Obserwuje się spadek konsumpcji mleka spożywczego, w szczególności w głównych krajach konsumenckich, przede wszystkim z powodu konkurencji ze strony napojów bezalkoholowych przeznaczonych dla młodych ludzi. Różne substytuty mleka stopniowo zastępują konsumpcję mleka spożywczego. Wzrosło natomiast ogólne spożycie przetworów mlecznych wyrażone w ilościach mleka.

2. CELE

—	zwiększenie konsumpcji mleka spożywczego na rynkach, na których istnieje potencjał dla wzrostu i utrzymania poziomów spożycia na rynkach nasyconych,

—	zwiększenie ogólnie spożycia przetworów mlecznych,

—	pobudzenie spożycia wśród ludzi młodych jako przyszłych dorosłych konsumentów.

3. GŁÓWNI ADRESACI

Konsumenci, a w szczególności:

—	dzieci i nastolatki, zwłaszcza dziewczynki w wieku 8 do 13 lat,

—	kobiety w różnych grupach wiekowych,

—	ludzie starsi.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

—	mleko i przetwory mleczne są zdrowymi i naturalnymi produktami przystosowanymi do współczesnego życia a ich spożywanie jest przyjemnością,

—	mleko i przetwory mleczne mają szczególną wartość odżywczą, która jest korzystna zwłaszcza dla pewnych grup wiekowych,

—	przesłania muszą być pozytywne i uwzględniać swoisty charakter spożycia na różnych rynkach,

—	istnieje duża różnorodność przetworów mlecznych odpowiednich dla różnych konsumentów w różnych sytuacjach konsumpcyjnych,

—	dostępne są mleko i przetwory o niższej zawartości tłuszczu, które mogą bardziej odpowiadać niektórym konsumentom,

—	trzeba zapewnić ciągłość przesłań w czasie całego programu w celu przekonania konsumentów do korzyści płynących z regularnego spożycia mleka i przetworów mlecznych.

Bez uszczerbku dla przepisów art. 2 ust. 3, informacje na temat wartości odżywczych mleka i przetworów mlecznych muszą być oparte na ogólnie przyjętych danych naukowych i muszą spełniać wymagania ustanowione w dyrektywie 2000/13/WE w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych oraz wszelkich szczegółowych przepisów, które mają zastosowanie w tym przypadku.

5. GŁÓWNE KANAŁY

—	kanały elektroniczne,

—	telefoniczna linia informacyjna,

—	kontakty z mediami i reklama (np. specjalistyczne czasopisma, prasa kobieca, prasa młodzieżowa),

—	kontakty z lekarzami i dietetykami,

—	kontakty z nauczycielami i szkołami,

—	inne kanały (ulotki i broszury, gry dla dzieci itd.),

—	prezentacje w punktach sprzedaży,

—	media wizualne (kino, specjalistyczne kanały TV),

—	reklamy radiowe,

—	uczestnictwo w wystawach i targach.

6. CZAS TRWANIA I ZAKRES PROGRAMÓW

12–36 miesięcy, z priorytetem dla wieloletnich programów, w których cele wyznaczone są dla każdego etapu.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

4 miliony EUR.

Świeże, schłodzone lub mrożone mięso, produkowane zgodnie ze wspólnotowym lub krajowym systemem jakości

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Problemy zdrowotne, które wywierają wpływ na wiele głównych produktów zwierzęcych zwiększyły potrzebę wzmocnienia zaufania konsumentów do produktów mięsnych Wspólnoty.

Wymaga to dostarczenia obiektywnych informacji na temat wspólnotowych i krajowych systemów jakości i kontroli, które są dodatkowo wymagane do ogólnego ustawodawstwa dotyczącego kontroli i bezpieczeństwa żywności. Zasady te i kontrole stanowią dodatkowe zabezpieczenie dostarczając specyfikacje produktu i dodatkowe systemy kontroli.

2. CELE

—

kampanie informacyjne ograniczone są do produktów wytwarzanych w ramach europejskich systemów jakości (PDO/PGI/TSG i Rolnictwo Ekologiczne) i w ramach systemów jakości uznawanych przez Państwa Członkowskie i wypełniania kryteriów określonych w art. 24b rozporządzenia (WE) 1257/1999. Kampanie informacyjne finansowane w ramach tego rozporządzenia nie powinny być finansowane w ramach rozporządzenia (WE) 1257/1999,

—

celem kampanii jest zapewnienie obiektywnych i wyczerpujących informacji na temat wspólnotowych przepisów i krajowych systemów jakości dotyczących produktów mięsnych. Mają one informować konsumentów, osoby kształtujące opinię publiczną i dystrybutorów o specyfikacji produktów i efektywnych kontrolach stosowanych do tych systemów jakości.

3. GŁÓWNI ADRESACI

—	konsumenci i stowarzyszenia konsumenckie,

—	osoby odpowiedzialne za zakupy w gospodarstwach domowych,

—	instytucje (restauracje, szpitale, szkoły itd.),

—	dystrybutorzy i stowarzyszenia dystrybutorów,

—	prasa i osoby kształtujące opinię publiczną.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

—	systemy jakości zapewniają szczególną metodę produkcji i kontroli, które są surowsze niż te wymagane na mocy ustawodawstwa,

—	produkty mięsne dobrej jakości mają szczególną charakterystykę lub jakość wyższą od zwyczajowych norm handlowych,

—	wspólnotowe i krajowe systemy jakości są przejrzyste i zapewniają całkowitą możliwość odtworzenia historii produktów,

—	etykietowanie mięsa pozwala konsumentowi na zidentyfikowanie produktów o wysokiej jakości, ich pochodzenia i charakterystyki.

5. GŁÓWNE KANAŁY

—

Internet,

—	kontakty public relations z mediami i reklama (prasa naukowa i specjalistyczna, czasopisma kobiece i kulinarne),

—	kontakty ze stowarzyszeniami konsumenckimi,

—	media audiowizualne,

—	dokumentacja pisemna (broszury, ulotki itd.),

—	informacje w punktach sprzedaży,

6. CZAS TRWANIA I ZAKRES PROGRAMÓW

Programy te powinny mieć przynajmniej zasięg krajowy lub obejmować kilka Państw Członkowskich.

12–36 miesięcy, z priorytetem dla wieloletnich programów, w których uzasadnione cele są wyznaczone dla każdego etapu.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

4 miliony EUR.

Etykietowanie jaj do konsumpcji

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Z dniem 1 stycznia 2004 r. kod identyfikujący producenta i informacje o systemie stosowanym w hodowli kur niosek będą umieszczone na skorupce wszystkich jaj przeznaczonych do konsumpcji. Kod ten będzie się składał z numeru identyfikującego metodę hodowlaną (0 = naturalna, 1 = na świeżym powietrzu, 2 = kurnik, 3 = klatka), kodu ISO Państwa Członkowskiego, w którym zlokalizowane jest centrum produkcyjne i numer przypisany temu centrum przez odpowiednie władze).

2. CELE

—	informowanie konsumentów o nowych normach znakowania jaj i pełne wyjaśnienie znaczenia kodu umieszczonego na jajach,

—	dostarczenie informacji na temat systemów produkcji jaj za pomocą kodu umieszczonego na jajach,

—	dostarczenie informacji na temat istniejących systemów odtworzenia historii produktu.

3. GŁÓWNI ADRESACI

—	konsumenci i dystrybutorzy,

—	osoby kształtujące opinię publiczną.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

—	rozpowszechnianie i wyjaśnianie nowego kodu umieszczanego na jajach zgodnie z dyrektywą Komisji 2002/4/WE (2) i charakterystyki różnych kategorii jaj, do których odnosi się ten kod,

—	przesłania te nie powinny faworyzować jednej metody produkcyjnej kosztem drugiej i nie powinny zawierać informacji dotyczących wartości odżywczej i wpływu na zdrowie wynikającego z konsumpcji jaj. Dyskryminacja pomiędzy jajami pochodzącymi z różnych Państw Członkowskich nie jest dozwolona.

5. GŁÓWNE KANAŁY

—	kanały elektroniczne (strony internetowe itd.),

—	materiały drukowane (broszury, ulotki itd.),

—	informacje w punktach sprzedaży,

—	reklama w prasie i magazynach poświęconych żywności, czasopismach kobiecych itd.,

—	kontakty z mediami.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMU

12–24 miesięcy.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

2 miliony EUR.

Miód i produkty pszczelarskie

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Sektor Wspólnoty odpowiedzialny za wysokiej klasy miód i produkty pszczelarskie, który otrzymuje bardzo niewielkie wsparcie ze strony Wspólnoty stoi w obliczu rosnącej światowej konkurencji. Fakt, że koszty produkcyjne we Wspólnocie są wysokie czyni sytuację jeszcze trudniejszą.

Od 2001 r. sektor ten podlega przepisom dyrektywy nr (WE) 2001/110 w sprawie miodu (3) czyniącej obowiązkowym etykietowanie, co łączy jakość i pochodzenie. Programy otrzymujące wsparcie muszą skoncentrować się na miodzie i produktach pszczelarskich pochodzących ze Wspólnoty wraz z uzupełniającym wskazaniem dotyczącym pochodzenia regionalnego, terytorialnego czy topograficznego lub etykiet jakości poświadczonych przez Wspólnotę (PDO, PGI, TSG lub ekologiczne) lub przez Państwo Członkowskie.

2. CELE

—	informowanie konsumentów o różnorodności, o właściwościach organoleptycznych i warunkach produkcji wspólnotowych produktów pszczelarskich,

—	informowanie konsumentów o cechach niefiltrowanych i niepasteryzowanych miodów Wspólnoty,

—	pomaganie konsumentom w zrozumieniu etykiet umieszczonych na miodach Wspólnoty i zachęcanie producentów do pracy nad tym, aby ich etykiety były bardziej czytelne,

—	skierowanie konsumpcji miodu na produkty wysokiej klasy poprzez zwrócenie uwagi na możliwość odtworzenia ich historii.

3. GŁÓWNI ADRESACI

—	konsumenci, szczególnie pomiędzy 20 a 40 rokiem życia,

—	ludzie starsi i dzieci,

—	osoby kształtujące opinię publiczną.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

—	informacje na temat ustawodawstwa wspólnotowego w sprawie bezpieczeństwa, higieny produkcji, certyfikatu jakości oraz etykietowania,

—	miód jest produktem naturalnym produkowanym zgodnie z tradycją i uznaną wiedzą know-how, mającym wiele zastosowań w nowoczesnej kuchni,

—	duża różnorodność miodów pochodzących z różnych regionów geograficznych i botanicznych i/lub różnych sezonów,

—	rady na temat wykorzystania i wartości odżywczej,

—	zapylenie ochronne jest istotne do podtrzymania bioróżnorodności.

5. GŁÓWNE KANAŁY

—	reklamy w prasie ogólnej i specjalistycznej (gastronomiczna – typu lifestyle),

—	Internet, kino i inne media audiowizualne (TV, radio),

—	punkty sprzedaży,

—	uczestnictwo w wystawach i targach,

—	public relations dla ogółu społeczeństwa, organizowanie imprez promocyjnych w restauracjach i dla przemysłu dostawczego,

—	informacje w szkołach (zalecenia dla nauczycieli oraz dla uczniów szkół hotelarskich i gastronomicznych).

6. CZAS TRWANIA I ZAKRES PROGRAMU

12–36 miesięcy z priorytetem dla programów, w których strategia i należycie uzasadnione cele są przedstawione dla każdego etapu.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

1 milion EUR.

Wina wysokiej klasy psr, wina stołowe z oznakowaniem geograficznym

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Produkcja wina jest wystarczająca, ale spożycie nie zmienia się, a dla niektórych typów wina, nawet spada, zaś dostawy z państw trzecich rosną.

2. CELE

—	zwiększenie konsumpcji wina pochodzącego ze Wspólnoty,

—	informowanie konsumentów o wyborze, jakości i warunkach produkcji europejskich win oraz o wynikach badań naukowych.

3. GŁÓWNI ADRESACI

—	dystrybutorzy,

—	konsumenci z wyłączeniem ludzi młodych i dorastających, o których mowa w zaleceniu Rady 2001/458/WE (4),

—	osoby kształtujące opinię publiczną: dziennikarze, eksperci gastronomii,

—	instytucje edukacyjne w sektorze hotelarskim i gastronomicznym.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

—	legislacja wspólnotowa ściśle reguluje produkcję, wskaźniki jakości, etykietowanie i wprowadzanie do obrotu, gwarantując konsumentom w ten sposób jakość i możliwość odtworzenia historii oferowanego wina,

—	możliwość wyboru z bardzo szerokiej oferty europejskich win pochodzących z różnych miejsc,

—	informacje na temat uprawy winorośli we Wspólnocie oraz jego powiązania z warunkami regionalnymi i lokalnymi, kulturą i gustami.

5. GŁÓWNE KANAŁY

—	środki informacyjne i środki PR,

—	szkolenia dystrybutorów i dostawców środków spożywczych,

—	kontakty z prasą specjalistyczną,

—	inne kanały (strona internetowa, ulotki i broszury) pomagające konsumentom przy wyborze i tworzenie sposobności spożywania na imprezach rodzinnych i podczas uroczystości,

—	targi i wystawy: stoiska zbierające razem produkty z kilku Państw Członkowskich.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMÓW

12–36 miesięcy, z priorytetem dla wieloletnich programów, w których cele są wyznaczone dla każdego etapu.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

3 miliony EUR.

Produkty posiadające chronioną nazwę pochodzenia (PDO), chronione oznaczenie geograficzne (PGI) lub gwarantowaną tradycyjną specjalność (TSG)

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Wspólnotowy system ochrony nazw produktów ustalony w rozporządzeniach (EWG) nr 2081/92 i (EWG) 2082/92 jest priorytetem w realizacji rozdziału wspólnej polityki rolnej dotyczącego jakości. Jest zatem konieczne, aby kontynuować poprzednie wysiłki organizowania kampanii, poprzez które oznaczenie i produkty opatrzone chronioną nazwą znane są wszystkim potencjalnym uczestnikom łańcucha produkcji, przygotowania, wprowadzenia do obrotu i konsumpcji tych produktów.

2. CELE

Kampanie promocyjne i informacyjne nie powinny skupiać się na jednej lub tylko ograniczonej ilości nazw produktów, ale raczej na grupach nazw wybranych kategorii produktów lub produktów wyprodukowanych w jednym lub kilku regionach w jednym lub kilku Państwach Członkowskich.

Celem tych kampanii powinno być:

—	dostarczanie zrozumiałych informacji na temat zawartości, funkcjonowania i natury przepisów Wspólnoty, a zwłaszcza ich wpływu na wartość handlową produktów mających chronione nazwy, które po zarejestrowaniu będą posiadały ochronę wynikającą z tych systemów,

—	zwiększenie wiedzy konsumentów, dystrybutorów i specjalistów od żywności na temat znaków graficznych obowiązujących we Wspólnocie dla produktów PDO/PGI i TSG,

—	zachęcanie grup producentów/przetwórców, którzy nie stosują jeszcze tych przepisów, aby korzystali z tego systemu poprzez rejestrowanie nazw produktów, które spełniają podstawowe wymagania do uzyskania rejestracji,

—	zachęcanie grup producentów/przetwórców z omawianych regionów, ale którzy jeszcze nie stosują tych przepisów, aby wzięli udział w wytwarzaniu tych produktów noszących zarejestrowane nazwy poprzez dostosowanie do zatwierdzonych przepisów i wskazań kontroli ustalonych dla różnych nazw chronionych,

—

pobudzanie popytu na produkty, o których mowa, poprzez informowanie konsumentów i dystrybutorów o istnieniu, znaczeniu i korzyściach płynących z tych systemów, jak również przez informowanie ich o znakach graficznych, warunkach przyznawania oznaczeń, odpowiednim sprawdzaniu i kontroli, systemu odtworzenia historii produktu.

3. GŁÓWNI ADRESACI

—	producenci i przetwórcy,

—	dystrybutorzy (supermarkety, hurtownicy, detaliści, zaopatrzeniowcy, stołówki, restauracje),

—	konsumenci i ich stowarzyszenia konsumenckie,

—	osoby kształtujące opinię publiczną.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

—

produkty posiadające nazwy chronione mają specyficzne cechy charakterystyczne związane z ich pochodzeniem geograficznym; w przypadku produktów ze znakiem PDO, jakość lub cechy charakterystyczne tych produktów są związane głównie lub wyłącznie ze szczególnym środowiskiem geograficznym (z jego nieodłącznymi czynnikami naturalnymi i ludzkimi); w przypadku produktów ze znakiem PGI, posiadają one szczególną jakość lub opinię, które można przypisać do pochodzenia geograficznego, a powiązanie geograficzne musi mieć miejsce przynajmniej na jednym z etapów produkcji, przetwarzania lub przygotowania,

—	produkty z oznakowaniem TSG mają specyficzne cechy charakterystyczne związane z ich szczególnymi tradycyjnymi metodami produkcji lub z wykorzystaniem tradycyjnych surowców,

—	znaki graficzne PDO, PGI i TSG we Wspólnocie są symbolami, które są zrozumiałe w całej Wspólnocie jako produkty spełniające szczególne warunki produkcji powiązane z ich geograficznym regionem pochodzenia lub z ich tradycją i podlegają kontroli,

—	inne aspekty jakości (bezpieczeństwo, wartość odżywcza, smak, odtworzenie historii produktu) omawianych produktów,

—	prezentowanie niektórych produktów z oznaczeniem PDO, PGI lub TSG jako przykładów potencjału udanego handlowego rozwoju produktów, których nazwy są zarejestrowane zgodnie z systemami ochronnymi,

—	systemy ochronne wspierają kulturalną spuściznę Wspólnoty oraz różnorodność produkcji rolnej, jak również zachowanie w dobrym stanie terenów wiejskich.

5. GŁÓWNE KANAŁY

—	elektroniczne (strony internetowe),

—	kontakty PR z mediami (prasa specjalistyczna, kobieca i kulinarną),

—	kontakty z organizacjami konsumenckimi,

—	punkty sprzedaży i pokazy,

—	media audio/wizualne (m.in. tematyczne spoty telewizyjne),

—	dokumentacja pisemna (ulotki, broszury itd.),

—	uczestnictwo w targach branżowych i wystawach,

—	informacje i seminaria/działania szkoleniowe na temat funkcjonowania przepisów Wspólnoty odnośnie PDO, PGI i TSG.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMÓW

12–36 miesięcy. Priorytet będzie przysługiwać wieloletnim programom o jasno zdefiniowanych celach i strategii dla każdego etapu.

7. WSKAZANIE BUDŻETU ROCZNEGO DLA SEKTORA

3 miliony EUR.

Informacje o znaku graficznym dla najbardziej odległych regionów

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Niniejsze wytyczne dotyczą najbardziej odległych regionów Wspólnoty omawianych w art. 299 ust. 2 Traktatu. Zewnętrzne badanie oceniające pokazuje, że przeprowadzona w latach 1998/99 wspólnotowa kampania informacyjna znaku graficznego dla najbardziej odległych regionów spotkała się z dużym zainteresowaniem części podmiotów działających w tym sektorze.

W jej wyniku, niektórzy producenci i przetwórcy dążyli do zatwierdzenia ich wysokiej jakości produktów po to, aby mogli używać znaku graficznego.

Pierwszym narzucającym się wnioskiem z tej kampanii jest, że nadszedł już czas, by wzmocnić świadomość znaku graficznego w różnych grupach odbiorców poprzez kontynuację stosowania środków nastawionych na informowanie o znaczeniu i korzyściach płynących ze znaku graficznego.

2. CELE

—	upowszechnienie istnienia, znaczenia i korzyści płynących ze znaku graficznego,

—	zachęcanie producentów i przetwórców w odpowiednich regionach do używania znaku graficznego,

—	podniesienie świadomości znaku graficznego wśród dystrybutorów i konsumentów.

3. GŁÓWNI ADRESACIS

—	lokalni producenci i przetwórcy,

—	dystrybutorzy i konsumenci,

—	osoby kształtujące opinię publiczną.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

—	produkt ten jest typowy i naturalny,

—	pochodzi on z regionu Wspólnoty,

—	jakość (bezpieczeństwo, wartość odżywcza i smak, metoda produkcji, powiązanie z pochodzeniem),

—	egzotyczny charakter produktu,

—	zróżnicowanie źródła zaopatrzenia, włącznie z pozasezonowymi,

—	możliwość odtworzenia historii produktu.

5. GŁÓWNE KANAŁY

—	kanały elektroniczne (strona internetowa itd.),

—	telefoniczna linia informacyjna,

—	kontakty PR z mediami (np. prasa specjalistyczna, kobieca, kulinarna),

—	degustacje w punktach sprzedaży, na targach i pokazach itd.,

—	kontakty z lekarzami i specjalistami od żywienia,

—	inne kanały (ulotki, broszury, przepisy kulinarne itd.),

—	media wizualne,

—	reklama w prasie specjalistycznej i lokalnej.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMÓW

12–36 miesięcy.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

1 milion EUR.

Produkty ekologiczne

1. PRZEGLĄD SYTUACJI

Spożycie produktów wyprodukowanych metodami ekologicznymi jest szczególnie popularne w populacjach miejskich, ale udział tych produktów w rynku jest nadal dość ograniczony.

Poziom świadomości wśród konsumentów i innych zainteresowanych grup na temat charakterystyki upraw metodami wzrasta, ale nadal jest dość niski.

We wspólnotowym planie działania związanym z ekologiczną żywnością i uprawami działania promocyjne i informacyjne uważa się za kluczowe instrumenty do dalszego rozwoju popytu na żywność ekologiczną.

2. CELE

Kampanie promocyjne i informacyjne nie powinny skupiać się na jednym lub kilku wybranych produktach, lecz raczej na grupie produktów lub na systemach uprawy ekologicznej, jakie są stosowane w jednym lub większej liczbie Państw Członkowskich.

Celami tych kampanii powinno być:

—	sprzyjanie konsumpcji żywności ekologicznej,

—	zwiększanie wiedzy konsumentów na temat etykietowania, łącznie ze znakiem graficznym Wspólnoty dla produktów ekologicznych,

—	dostarczanie wystarczających informacji i zwiększanie świadomości na temat korzyści płynących z produkcji ekologicznej, zwłaszcza w zakresie ochrony środowiska, dobrego stanu zwierząt, zachowania i rozwoju terenów wiejskich,

—	dostarczanie wyczerpujących informacji na temat zawartości i funkcjonowania systemu Wspólnoty w zakresie rolnictwa ekologicznego,

—	zachęcanie indywidualnych producentów, przetwórców oraz grup producentów/ przetwórców/detalistów, którzy jeszcze nie wykorzystują rolnictwa ekologicznego do przestawienia się na tę metodę produkcji; zachęcanie sprzedawców, grup detalistów i restauracji do sprzedawania produktów ekologicznych.

3. GŁÓWNI ADRESACI

—	ogół konsumentów, stowarzyszenia konsumenckie i konkretne podgrupy konsumentów,

—	osoby kształtujące opinię publiczną,

—	dystrybutorzy (supermarkety, hurtownicy, wyspecjalizowani detaliści, dostawcy, stołówki, restauracje), osoby zajmujące się przetwarzaniem żywności,

—	nauczyciele i szkoły.

4. GŁÓWNE PRZESŁANIA

—

produkty ekologiczne są produktami naturalnymi, dostosowanymi do współczesnego trybu codziennego życia a ich spożywanie jest przyjemnością; uzyskuje się je stosując metody uprawy w szczególności uwzględniające ochronę środowiska naturalnego i dobro zwierząt; rolnictwo ekologiczne wspiera różnorodność produkcji rolniczej, jak również zachowanie terenów wiejskich,

—	produkty te podlegają surowym przepisom produkcji i kontroli, włącznie z pełnym odtworzeniem historii produktu w celu zapewnienia, że produkty pochodzą z gospodarstwa objętego systemem kontroli ekologicznej,

—	użycie słów »organiczny«, »ekologiczny«, i »biologiczny« oraz ich odpowiedników w innych językach w odniesieniu do produktów spożywczych jest prawnie chronione,

—

wspólnotowy znak graficzny jest symbolem produktów ekologicznych, który jest zrozumiały w całej Wspólnocie i który oznacza, że produkty te spełniają surowe kryteria produkcyjne Wspólnoty oraz, że zostały poddane surowym kontrolom. Informacja na temat wspólnotowego znaku graficznego może być uzupełniona informacjami o znakach graficznych wprowadzonych przez poszczególne Państwa Członkowskie,

—	inne aspekty jakości (bezpieczeństwo, wartość odżywcza, smak) omawianych produktów mogą być podkreślone.

5. GŁÓWNE KANAŁY

—	elektroniczne (strony internetowe),

—	telefoniczna linia informacyjna,

—	kontakty PR z mediami (prasa specjalistyczna, kobieca, magazyny kulinarne, prasa przemysłu żywieniowego),

—	kontakty ze stowarzyszeniami konsumenckimi,

—	informacje w punktach sprzedaży,

—	akcje w szkołach,

—	media audiowizualne (m.in. nakierowane spoty telewizyjne),

—	dokumenty pisemne (ulotki, broszury itd.),

—	uczestnictwo w targach branżowych i pokazach,

—	informacje i seminaria/działania szkoleniowe na temat funkcjonowania przepisów Wspólnoty dotyczących żywności ekologicznej i upraw ekologicznych.

6. CZAS TRWANIA PROGRAMÓW

12–36 miesięcy. Priorytet będzie przysługiwać wieloletnim programom o jasno zdefiniowanych celach i strategii dla każdego etapu.

7. PRZEWIDYWANY ROCZNY BUDŻET DLA SEKTORA

3 miliony EUR.”

(1) Dz.U. L 109 z 6.5.2000, str. 29.

(2) Dz.U. L 30 z 31.1.2002, str. 44.

(3) Dz.U. L 10 z 12.1.2002, str. 47.

(4) Dz.U. L 161 z 16.6.2001, str. 38.

15.3.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/32

DECYZJA RADY

z dnia 28 lutego 2005 r.

w sprawie podpisania i tymczasowego stosowania protokołu dodatkowego do Umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Południowej Afryki, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej

(2005/206/WE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 310 w związku z art. 300 ust. 2 akapit pierwszy zdanie drugie,

uwzględniając Akt Przystąpienia z 2003 roku, w szczególności jego art. 6 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dniu 26 kwietnia 2004 r. Rada upoważniła Komisję do prowadzenia, w imieniu Wspólnoty Europejskiej i jej Państw Członkowskich, negocjacji z Republiką Południowej Afryki w sprawie Protokołu dodatkowego do Umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Południowej Afryki, z drugiej strony (1), w celu uwzględnienia przystąpienia dziesięciu nowych Państw Członkowskich do Unii Europejskiej.

(2)	Negocjacje te zostały zakończone zgodnie z wymogami Komisji.

(3)	Protokół dodatkowy wynegocjowany z Republiką Południowej Afryki stanowi w art. 10 ust. 2 o tymczasowym stosowaniu Protokołu dodatkowego do czasu jego wejścia w życie.

(4)	Z zastrzeżeniem jego zawarcia, Protokół dodatkowy należy podpisać w imieniu Wspólnoty i stosować tymczasowo,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym upoważnia się Przewodniczącego Rady do wyznaczenia osoby lub osób upoważnionych do podpisania, w imieniu Wspólnoty i jej Państw Członkowskich, Protokołu dodatkowego do Umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Południowej Afryki, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej.

Tekst Protokołu dodatkowego jest załączony do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Protokół dodatkowy jest stosowany tymczasowo, z zastrzeżeniem jego zawarcia.

Sporządzono w Brukseli, dnia 28 lutego 2005 r.

W imieniu Rady

F. BODEN

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 127 z 29.4.2004, str. 109.

PROTOKÓŁ DODATKOWY

do Umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Afryki Południowej, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej

KRÓLESTWO BELGII,

REPUBLIKA CZESKA,

KRÓLESTWO DANII,

REPUBLIKA FEDERALNA NIEMIEC,

REPUBLIKA ESTOŃSKA,

REPUBLIKA GRECKA,

KRÓLESTWO HISZPANII,

REPUBLIKA FRANCUSKA,

IRLANDIA,

REPUBLIKA WŁOSKA,

REPUBLIKA CYPRYJSKA,

REPUBLIKA ŁOTEWSKA,

REPUBLIKA LITEWSKA,

WIELKIE KSIĘSTWO LUKSEMBURGA,

REPUBLIKA WĘGIERSKA,

REPUBLIKA MALTY,

KRÓLESTWO NIDERLANDÓW,

REPUBLIKA AUSTRII,

RZECZPOSPOLITA POLSKA,

REPUBLIKA PORTUGALSKA,

REPUBLIKA SŁOWENII,

REPUBLIKA SŁOWACKA,

REPUBLIKA FINLANDII,

KRÓLESTWO SZWECJI,

ZJEDNOCZONE KRÓLESTWO WIELKIEJ BRYTANII I IRLANDII PÓŁNOCNEJ,

zwane dalej „Państwami Członkowskimi”, reprezentowane przez Radę Unii Europejskiej,

a także

WSPÓLNOTA EUROPEJSKA,

zwana dalej „Wspólnotą”,

oraz

REPUBLIKA POŁUDNIOWEJ AFRYKI,

zwane dalej wspólnie „Umawiającymi się Stronami”;

MAJĄC NA UWADZE, że Umowa w sprawie handlu, rozwoju i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Południowej Afryki, z drugiej strony (zwana dalej „Umową”) została podpisana w Pretorii w dniu 11 października 1999 r. i weszła w życie w dniu 1 maja 2004 r.;

MAJĄC NA UWADZE, że Traktat dotyczący przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej został podpisany w Atenach w dniu 16 kwietnia 2003 r. i wszedł w życie w dniu 1 maja 2004 r.;

MAJĄC NA UWADZE, że zgodnie z art. 6 ust. 2 Aktu Przystąpienia z 2003 roku przystąpienie nowych Umawiających się Stron do Umowy następuje poprzez zawarcie protokołu do Umowy,

UZGODNILI, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Republika Czeska, Republika Estońska, Republika Cypryjska, Republika Łotewska, Republika Litewska, Republika Węgierska, Republika Malty, Rzeczpospolita Polska, Republika Słowenii i Republika Słowacka (zwane dalej „nowymi Państwami Członkowskimi”) niniejszym stają się Umawiającymi się Stronami Umowy oraz odpowiednio przyjmują do wiadomości i zatwierdzają zarówno tekst Umowy, jak również załączniki, protokoły i deklaracje, które są do niej załączone, w taki sam sposób, jak pozostałe Państwa Członkowskie Wspólnoty.

ROZDZIAŁ I

ZMIANY W TEKŚCIE UMOWY, W TYM JEJ ZAŁĄCZNIKÓW I PROTOKOŁÓW

Artykuł 2

Języki i liczba oryginałów

Artykuł 108 Umowy otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 108

Niniejsza Umowa jest sporządzona w dwóch egzemplarzach w językach angielskim, czeskim, duńskim, estońskim, fińskim, francuskim, greckim, hiszpańskim, litewskim, łotewskim, maltańskim, niderlandzkim, niemieckim, polskim, portugalskim, słowackim, słoweńskim, szwedzkim, węgierskim i włoskim oraz w językach urzędowych Republiki Południowej Afryki, innych niż język angielski, a mianowicie w językach sepedi, sesotho, setswana, siSwati, cziwenda, xitsonga, afrykanerskim, isiNdebele, isiXhosa i isiZulu, przy czym każdy z tych tekstów jest jednakowo autentyczny.”

Artykuł 3

Kontyngent taryfowy

W wykazie 6 załącznika IV do Umowy kontyngenty taryfowe na „global prepared fruit” i na „global mixed prepared fruit” zostały zwiększone odpowiednio o 1 225 ton i o 340 ton.

Artykuł 4

Reguły pochodzenia

Do protokołu nr 1 Umowy wprowadza się następujące zmiany:

Artykuł 16 ust. 4 otrzymuje następujące brzmienie:

„4. Świadectwa przewozowe EUR1 wystawione z mocą wsteczną muszą posiadać jedną z następujących adnotacji:

ES	»EXPEDIDO A POSTERIORI”
CS	»VYSTAVENO DODATEČNĚ”
DA	»UDSTEDT EFTERFØLGENDE”
DE	»NACHTRÄGLICH AUSGESTELLT”
ET	»TAGANTJÄRELE VÄLJA ANTUD”
EL	»ΕΚΔΟΘΕΝ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ”
EN	»ISSUED RETROSPECTIVELY”
FR	»DÉLIVRÉ A POSTERIORI”
IT	»RILASCIATO A POSTERIORI”
LV	»IZSNIEGTS RETROSPEKTĪVI”
LT	»RETROSPEKTYVUSIS IŠDAVIMAS”
HU	»KIADVA VISSZAMENŐLEGES HATÁLLYAL”
MT	»MAĦRUĠ RETROSPETTIVAMENT”
NL	»AFGEGEVEN A POSTERIORI”
PL	»WYSTAWIONE RETROSPEKTYWNIE”
PT	»EMITIDO A POSTERIORI”
SL	»IZDANO NAKNADNO”
SK	»VYDANÉ DODATOČNE”
FI	»ANNETTU JÄLKIKÄTEEN”
SV	»UTFÄRDAT I EFTERHAND””

;

Artykuł 17 ust. 2 otrzymuje następujące brzmienie:

„2. Wystawiony w ten sposób duplikat musi być opatrzony jedną z następujących adnotacji:

ES	»DUPLICADO”
CS	»DUPLIKÁT”
DA	»DUPLIKAT”
DE	»DUPLIKAT”
ET	»DUPLIKAAT”
EL	»ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ”
EN	»DUPLICATE”
FR	»DUPLICATA”
IT	»DUPLICATO”
LV	»DUBLIKĀTS”
LT	»DUBLIKATAS”
HU	»MÁSODLAT”
MT	»DUPLIKAT”
NL	»DUPLICAAT”
PL	»DUPLIKAT”
PT	»SEGUNDA VIA”
SL	»DVOJNIK”
SK	»DUPLIKÁT”
FI	»KAKSOISKAPPALE”
SV	»DUPLIKAT””

;

Załącznik IV otrzymuje następujące brzmienie:

„ZAŁĄCZNIK IV

DEKLARACJA NA FAKTURZE

Deklaracja na fakturze, której tekst zamieszczony jest poniżej, musi zostać sporządzona zgodnie z przypisami. Jednakże przypisy nie muszą być zamieszczone.

Wersja hiszpańska

El exportador de los productos incluidos en el presente documento [autorización aduanera no … (1).] declara que, salvo indicación en sentido contrario, estos productos gozan de un origen preferencial. … (2).

Wersja czeska

Vývozce výrobků uvedených v tomto dokumentu (číslo povolení … (1)) prohlašuje, že kromě zřetelně označených, mají tyto výrobky preferenční původ v … (2).

Wersja duńska

Eksportøren af varer, der er omfattet af nærværende dokument, (toldmyndighedernes tilladelse nr. … (1)), erklærer, at varerne, medmindre andet tydeligt er angivet, har præferenceoprindelse i … (2).

Wersja niemiecka

Der Ausführer (Ermächtigter Ausführer; Bewilligungs-Nr. … (1)) der Waren, auf die sich dieses Handelspapier bezieht, erklärt, dass diese Waren, soweit nicht anders angegeben, präferenzbegünstigte … (2) Ursprungswaren sind.

Wersja estońska

Käesoleva dokumendiga hõlmatud toodete eksportija (tolliameti kinnitus nr. … (1)) deklareerib, et need tooted on … (2) sooduspäritoluga, välja arvatud juhul kui on selgelt näidatud teisiti.

Wersja grecka

Ο εξαγωγέας των προϊόντων που καλύπτονται από το παρόν έγγραφο [άδεια τελωνείου υπ'αριθ … (1)] δηλώνει ότι, εκτός εάν δηλώνεται σαφώς άλλως, τα προϊόντα αυτά είναι προτιμησιακής καταγωγής … (2).

Wersja angielska

The exporter of the products covered by this document (customs authorisation No … (1)) declares that, except where otherwise clearly indicated, these products are of … (2) preferential origin.

Wersja francuska

L’exportateur des produits couverts par le présent document [autorisation douanière no … (1)] déclare que, sauf indication claire du contraire, ces produits ont l’origine préférentielle … (2).

Wersja włoska

L’esportatore delle merci contemplate nel presente documento [autorizzazione doganale n. … (1)] dichiara che, salvo indicazione contraria, le merci sono di origine preferenziale … (2).

Wersja łotewska

To produktu eksportētājs, kuri ietverti šajā dokumentā (muitas atļauja Nr. … (1)), deklarē, ka, izņemot tur, kur ir citādi skaidri noteikts, šiem produktiem ir preferenciāla izcelsme no … (2).

Wersja litewska

Šiame dokumente išvardintų prekių eksportuotojas (muitinės liudijimo Nr … (1)) deklaruoja, kad, jeigu kitaip nenurodyta, tai yra … (2) preferencinės kilmės prekės.

Wersja węgierska

A jelen okmányban szereplő áruk exportőre (vámfelhatalmazási szám: … (1)) kijelentem, hogy eltérő jelzés hianyában az áruk kedvezményes … (2) származásúak.

Wersja maltańska

L-esportatur tal-prodotti koperti b’dan id-dokument (awtorizzazzjoni tad-dwana nru. … (1)) jiddikjara li, ħlief fejn indikat b’mod ċar li mhux hekk, dawn il-prodotti huma ta’ oriġini preferenzjali … (2).

Wersja niderlandzka

De exporteur van de goederen waarop dit document van toepassing is (douanevergunning nr. … (1)), verklaart dat, behoudens uitdrukkelijke andersluidende vermelding, deze goederen van preferentiële … oorsprong zijn (2).

Wersja polska

Eksporter produktów objętych tym dokumentem (upoważnienie władz celnych nr … (1)) deklaruje, że z wyjątkiem gdzie jest to wyraźnie określone, produkty te mają … (2) preferencyjne pochodzenie.

Wersja portugalska

O abaixo-assinado, exportador dos produtos abrangidos pelo presente documento [autorização aduaneira n.o … (1)], declara que, salvo indicação expressa em contrário, estes produtos são de origem preferencial … (2).

Wersja słoweńska

Izvoznik blaga, zajetega s tem dokumentom (pooblastilo carinskih organov št … (1)) izjavlja, da, razen če ni drugače jasno navedeno, ima to blago preferencialno … (2) poreklo.

Wersja słowacka

Vývozca výrobkov uvedených v tomto dokumente (číslo povolenia … (1)) vyhlasuje, že okrem zreteľne označených, majú tieto výrobky preferenčný pôvod v … (2).

Wersja fińska

Tässä asiakirjassa mainittujen tuotteiden viejä (tullin lupa n:o … (1)) ilmoittaa, että nämä tuotteet ovat, ellei toisin ole selvästi merkitty, etuuskohteluun oikeutettuja … alkuperätuotteita (2).

Wersja szwedzka

Exportören av de varor som omfattas av detta dokument (tullmyndighetens tillstånd nr … (1)) försäkrar att dessa varor, om inte annat tydligt markerats, har förmånsberättigande … ursprung (2).

Wersje południowoafrykańskie

Bagwebi ba go romela ntle ditöweletöwa töeo di akaretöwago ke tokumente ye (Nomoro ya ditöwantle ya tumelelo … (1)) ba ipolela gore ntle le moo go laeditöwego, ditöweletöwa töe ke töa go töwa (2) ka tlhago.

Moromelli wa sehlahiswa ya sireleditsweng ke tokomane ena (tumello ya thepa naheng No … (1)) e hlalosa hore, ka ntle ha eba ho hlalositswe ka tsela e nngwe ka nepo, dihlahiswa tsena ke tsa … tshimoloho e kgethilweng (2).

Moromelantle wa dikuno tse di tlhagelelang mo lokwalong le (lokwalo lwa tumelelo ya kgethiso No … (1)) o tlhomamisa gore, ntle le fa go tlhagisitsweng ka mokgwa mongwe, dikuno tse ke tsa … dinaga tse di thokegang (2).

Umtfumeli ngaphandle walemikhicito lebalwe kulomculu (ngeligunya lalokutfunyelwa ngaphandle Nombolo … (1)) lophakamisa kutsi, ngaphandle kwalapho lekuboniswe khona ngalokucacile, lemikhicito … ngeyendzabuko lebonelelwako (2).

Muvhambadzi wa zwibveledzwa mashangoni a nnda, (zwibveledzwa) zwine zwa vha zwo ambiwaho kha ili linwalo (linwalo la u nea maanda la mithelo ya zwitundwannda kana zwirumelwannda la vhu … (1)), li khou buletshedza uri, nga nnda ha musi zwo ambiwa nga inwe ndila-vho, zwibveledzwa hezwi ndi zwa … vhubwo hune ha khou funeseswa kana u takaleleswa (2).

Muxavisela-vambe wa swikumiwa leswi nga eka tsalwa leri (Xibalo xa switundziwa xa Nomboro … (1)) u boxa leswaku, handle ka laha swi kombisiweke, swikumiwa leswi i swa ntiyiso swa xilaveko xa le henhla swinene (2).

Die uitvoerder van die produkte gedek deur hierdie dokument (doeanemagtiging No … (1)) verklaar dat, uitgesonderd waar andersins duidelik aangedui, hierdie produkte van … voorkeuroorsprong (2) is.

Umthumelli-phandle wemikhiqizo ebalwe kilencwadi (inomboro … (1) egunyaza imikhiqizo ephumako) ubeka uthi, ngaphandle kobana kutjengiswe ngendlela ethileko butjhatjhalazi, lemikhiqizo ine … mwelaphi enconyiswako (2).

Umthumeli weempahla ngaphandle kwelizwe wemveliso equkwa lolu xwebhu (iirhafu zempahla zesigunyaziso Nombolo … (1)) ubhengeza ukuthi, ngaphandle kwalapho kuboniswe ngokucacileyo, ezi mveliso … zezemvelaphi eyamkelekileyo kunezinye (2).

Umthumeli wempahla ebhaliwe kulo mqulu iNombolo … yokugunyaza yentela yempahla … (1) uyamemezela ukuthi, ngaphandle kokuthi kukhonjisiwe ngokusobala, le mikhiqizo iqhamuka … endaweni ekhethekileyo (2).

… (3)

(Miejsce i data)

… (4)

(Podpis eksportera; ponadto należy czytelnie wpisać nazwisko osoby podpisującej deklarację)

ROZDZIAŁ II

POSTANOWIENIA PRZEJŚCIOWE

Artykuł 5

Konsultacje

Republika Południowej Afryki zobowiązuje się nie wnosić żadnych roszczeń, wniosków lub skarg, ani nie wprowadzać zmian i nie odwoływać żadnych koncesji na podstawie art. XXIV.6 i XXVIII GATT, w związku z rozszerzeniem Wspólnoty. Jednakże do końca lipca 2004 r. Wspólnota pragnęłaby rozważyć zorganizowanie dodatkowych konsultacji zgodnie z art. 22 ust. 2 Umowy.

Artykuł 6

Tranzyt towarów lub towary składowane czasowo

1. Postanowienia Umowy stosuje się do towarów będących przedmiotem wywozu z Republiki Południowej Afryki do jednego z nowych Państw Członkowskich albo z jednego z nowych Państw Członkowskich do Republiki Południowej Afryki, które są zgodne z postanowieniami protokołu nr 1 Umowy i które w dacie przystąpienia znajdują się w tranzycie albo w składzie czasowym, w składzie celnym lub w wolnym obszarze celnym w Republice Południowej Afryki lub w tym nowym Państwie Członkowskim.

2. W takich przypadkach przyznaje się traktowanie preferencyjne, które uzależnia się od przedstawienia organom celnym kraju przywozu, w terminie czterech miesięcy od daty przystąpienia, dowodu pochodzenia wystawionego z mocą wsteczną przez organy celne kraju wywozu.

Artykuł 7

Kontyngenty w 2004 roku

W roku 2004 wzrost wielkości istniejących kontyngentów taryfowych oblicza się proporcjonalnie do wielkości podstawowych, uwzględniając część okresu, który upłynął przed dniem 1 maja 2004 r.

ROZDZIAŁ III

POSTANOWIENIA OGÓLNE I KOŃCOWE

Artykuł 8

Niniejszy Protokół stanowi integralną część Umowy.

Artykuł 9

1. Niniejszy protokół jest zatwierdzony przez Wspólnotę, przez Radę Unii Europejskiej w imieniu Państw Członkowskich i przez Republikę Południowej Afryki, zgodnie z ich procedurami wewnętrznymi.

2. Umawiające się Strony notyfikują sobie wzajemnie zakończenie stosownych procedur określonych w ust. 1. Dokumenty zatwierdzające zostaną złożone w Sekretariacie Generalnym Rady Unii Europejskiej.

Artykuł 10

1. Niniejszy Protokół wchodzi w życie pierwszego dnia pierwszego miesiąca po złożeniu ostatniego dokumentu zatwierdzającego.

2. Niniejszy Protokół jest stosowany tymczasowo od dnia 1 maja 2004 r.

Artykuł 11

Niniejszy Protokół został sporządzony w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach w językach angielskim, czeskim, duńskim, estońskim, fińskim, francuskim, greckim, hiszpańskim, litewskim, łotewskim, maltańskim, niderlandzkim, niemieckim, polskim, portugalskim, słowackim, słoweńskim, szwedzkim, węgierskim i włoskim oraz w językach urzędowych Republiki Południowej Afryki, innych niż język angielski, a mianowicie w językach sepedi, sesotho, setswana, siSwati, cziwenda, xitsonga, afrykanerskim, isiNdebele, isiXhosa i isiZulu, przy czym każdy z tych tekstów jest jednakowo autentyczny.

W imieniu Państw Członkowskich

W imieniu Wspólnoty Europejskiej

W imieniu Republiki Południowej Afryki

(1) Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 20 Protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione.

(2) Należy wskazać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 36 Protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na podstawie którego deklaracja jest sporządzona, za pomocą symbolu „CM”.

(3) Wskazania te mogą zostać opuszczone, jeżeli informacja na ten temat jest umieszczona w samym dokumencie.

(4) Patrz: art. 19 ust. 5 Protokołu. W przypadkach gdy eksporter nie ma obowiązku podpisywania deklaracji, zwolnienie ze składania podpisu oznacza również zwolnienie z podawania nazwiska osoby podpisującej.”.

15.3.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/44

DECYZJA RADY 2005/211/WSiSW

z dnia 24 lutego 2005 r.

dotycząca wprowadzenia kilku nowych funkcji do Systemu Informacyjnego Schengen, w tym związanych z walką z terroryzmem

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 30 ust. 1 lit. a) i b), art. 31 lit. a) i b) oraz art. 34 ust. 2 lit. c),

uwzględniając inicjatywę Królestwa Hiszpanii (1),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

System Informacyjny Schengen, zwany dalej „SIS”, ustanowiony na mocy postanowień tytułu IV Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach z 1990 r. (3), zwanej dalej „Konwencją z Schengen z 1990 r.”, stanowi niezbędny instrument do stosowania przepisów dorobku Schengen włączonego w ramy Unii Europejskiej.

(2)

Uznano potrzebę opracowania nowej wersji Systemu Informacyjnego Schengen drugiej generacji, zwanego dalej „SIS II”, mając na uwadze rozszerzenie Unii Europejskiej i umożliwiając wprowadzenie nowych funkcji, przy jednoczesnym wykorzystaniu najnowszych osiągnięć w dziedzinie technologii informatycznych, a także podjęto pierwsze kroki w celu opracowania nowego systemu.

(3)

W obecnej wersji SIS niektóre dostosowania istniejących przepisów i niektóre nowe funkcje mogą już być wprowadzane w odniesieniu do istniejącej wersji SIS, w szczególności w przypadku zapewnienia dostępu do niektórych rodzajów danych wprowadzonych do SIS władzom, dla których właściwe wykonanie ich zadań byłoby ułatwione, gdyby miały one możliwość przeglądania tych danych, w tym Europolowi i krajowym przedstawicielom Eurojustu, jak również w celu rozszerzenia kategorii przedmiotów zaginionych, które mogą stanowić przedmiot dokonywanych wpisów oraz w celu prowadzenia ewidencji przekazania danych osobowych. W każdym Państwie Członkowskim należy najpierw utworzyć infrastrukturę techniczną wymaganą do tego celu.

(4)

Konkluzje z posiedzenia Rady Europejskiej w Laeken w dniach 14 i 15 grudnia 2001 r., a w szczególności konkluzja 17 (współpraca między wyspecjalizowanymi służbami ds. zwalczania terroryzmu), konkluzja 43 (Eurojust i współpraca policyjna w odniesieniu do Europolu) oraz plan działań z dnia 21 września 2001 r. na rzecz walki z terroryzmem odnoszą się do potrzeby wzmocnienia SIS i poprawy jego zdolności.

(5)

Ponadto istnieje potrzeba wprowadzenia przepisów dotyczących wymiany wszystkich informacji uzupełniających poprzez organy wyznaczone do tego celu we wszystkich Państwach Członkowskich (Supplementary Information Request at National Entry), zapewniających wspólną podstawę prawną w ramach postanowień Konwencji z Schengen z 1990 r. i ustalających zasady usuwania danych przechowywanych przez te władze.

(6)	Przepisy niniejszej decyzji dotyczące Europolu określają jedynie ramy prawne w zakresie dostępu do Systemu Informacyjnego Schengen i nie naruszają przyjmowania w przyszłości niezbędnych środków ustanawiających to rozwiązanie techniczne i jego konsekwencje finansowe.

(7)

Przepisy niniejszej decyzji dotyczące krajowych przedstawicieli Eurojustu i ich asystentów określają jedynie ramy prawne w zakresie dostępu do Systemu Informacyjnego Schengen i nie naruszają przyjmowania w przyszłości niezbędnych środków ustanawiających to rozwiązanie techniczne i jego konsekwencje finansowe.

(8)	Przepisy odnoszące się do dostępu Europolu oraz przedstawicieli krajowych Eurojustu i ich asystentów do danych SIS stanowią jedynie pierwszy etap i nie stanowią uszczerbku dla dalszych dyskusji w sprawie rozszerzenia tego narzędzia na inne postanowienia Konwencji z Schengen z 1990 r.

(9)

Zmiany wprowadzone w tym celu do przepisów dorobku Schengen dotyczących Systemu Informacyjnego Schengen składają się z dwóch części: niniejszej decyzji i rozporządzenia Rady sporządzonego na podstawie art. 66 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Przyczyny tych zmian wynikające z art. 93 Konwencji z Schengen z 1990 r., wiążą się z faktem, że celem systemu Informacyjnego Schengen jest utrzymanie porządku publicznego i bezpieczeństwa publicznego, w tym bezpieczeństwa narodowego, na terytoriach Państw Członkowskich, oraz stosowanie postanowień Konwencji odnoszących się do przepływu osób na tych terytoriach, poprzez wykorzystanie informacji przekazywanej za pomocą SIS zgodnie z postanowieniami Konwencji. W związku z tym, że niektóre postanowienia Konwencji z Schengen z 1990 r. mają być stosowane do obydwu celów jednocześnie, należy zmienić te postanowienia w identyczny sposób poprzez równoległe akty prawne oparte na każdym z traktatów.

(10)

Niniejsza decyzja nie narusza przyszłego przyjęcia niezbędnych przepisów szczegółowo opisujących strukturę prawną, cele, działanie i wykorzystanie SIS II, w szczególności: zasad określania kategorii danych wprowadzanych do systemu, celów, dla których dane te należy wprowadzać oraz kryteriów ich wprowadzania, zasad dotyczących zawartości wpisów SIS, wzajemnego przekazywania informacji i zasad ich zgodności, zasad dostępu do danych SIS oraz zasad ochrony danych osobowych i ich kontroli.

(11)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii, niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Układu zawartego przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącego włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (4), który należy do dziedziny określonej w art. 1 pkt G decyzji Rady 1999/437/WE z 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych warunków stosowania tego Układu.

(12)

Zjednoczone Królestwo uczestniczy w stosowaniu niniejszej decyzji, zgodnie z art. 5 Protokołu włączającego dorobek Schengen w ramy Unii Europejskiej załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i art. 8 ust. 2 decyzji Rady 2000/365/WE z 29 maja 2000 r. dotyczącej wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen (5).

(13)

Irlandia uczestniczy w stosowaniu niniejszej decyzji, zgodnie z art. 5 Protokołu włączającego dorobek Schengen w ramy Unii Europejskiej załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i art. 6 ust. 2 decyzji Rady 2002/192/WE z 28 lutego 2002 r. dotyczącej wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (6).

(14)	Niniejsza decyzja nie narusza uzgodnień dotyczących częściowego udziału Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w dorobku Schengen, określonego odpowiednio w decyzji 2000/365/WE i decyzji 2002/192/WE.

(15)	Niniejsza decyzja stanowi akt prawny, którego podstawą jest dorobek Schengen lub kwestie w inny sposób z nim związane, w rozumieniu art. 3 ust. 2 Aktu Przystąpienia,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Do Konwencji z Schengen z 1990 r. wprowadza się następujące zmiany:

w art. 92 dodaje się następujący ustęp:

„4. Państwa Członkowskie, zgodnie z ich prawem krajowym, wymieniają poprzez organy wyznaczone w tym celu (SIRENE) wszystkie informacje uzupełniające niezbędne przy wprowadzaniu wpisów i w celu umożliwienia podjęcia odpowiednich działań w przypadkach, gdy w wyniku przeglądania danych Systemu Informacyjnego Schengen odnaleziono osoby lub przedmioty, na temat których wprowadzono informacje do tego systemu. Informacje takie są wykorzystywane wyłącznie do celu, w jakim zostały przekazane.”;

artykuł 94 ust. 2 lit. b) otrzymuje brzmienie:

„b)	przedmioty określone w artykułach 99 i 100.”;

w art. 94 ust. 3, akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„3. W przypadku osób, informacje powinny zawierać jedynie następujące dane:

a)	nazwisko i imiona, wszelkie pseudonimy, wprowadzane, o ile to możliwe, oddzielnie;

b)	wszelkie szczególne cechy fizyczne, niepodlegające zmianom;

(…);

d)	miejsce i datę urodzenia;

płeć;

f)	narodowość;

g)	informację, czy dane osoby są uzbrojone, agresywne bądź są uciekinierami;

h)	przyczynę wpisu;

i)	działania, które powinny być podjęte;

j)	w przypadku wpisów na mocy art. 95: rodzaj przestępstw(-a)”;

4)	artykuł 99 ust. 1 otrzymuje brzmienie: „1. Dane dotyczące osób lub pojazdów, łodzi, statków powietrznych i kontenerów są wprowadzane zgodnie z prawem krajowym Państwa Członkowskiego dokonującego wpisu, do celów niejawnego nadzoru lub szczególnych kontroli zgodnie z ust. 5.”;

5)	ostatnie zdanie art. 99 ust. 3 otrzymuje brzmienie: „Państwo Członkowskie dokonujące wpisu zgodnie z niniejszym ustępem jest zobowiązane do powiadomienia o tym pozostałych Państw Członkowskich.”;

6)	pierwsze zdanie art. 99 ust. 5 otrzymuje brzmienie: „5. Podczas szczególnych kontroli, określonych w ustępie 1, osoby, pojazdy, łodzie, statki powietrzne i kontenery oraz przewożone przedmioty mogą zostać przeszukane zgodnie z prawem krajowym w celach określonych w ust. 2 i 3.”;

artykuł 100 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Wprowadza się następujące kategorie łatwo rozpoznawalnych przedmiotów:

a)	pojazdy silnikowe o pojemności silnika przekraczającej 50 cm3, łodzie i statki powietrzne, które zostały skradzione, wykorzystane w niewłaściwy sposób lub utracone;

b)	przyczepy o masie własnej przekraczającej 750 kg, naczepy, sprzęt przemysłowy, silniki zewnętrzne i kontenery, które zostały skradzione, wykorzystane w niewłaściwy sposób lub utracone;

c)	broń palna, która została skradziona, wykorzystana w niewłaściwy sposób lub utracona;

d)	urzędowe blankiety, które zostały skradzione, wykorzystane w niewłaściwy sposób lub utracone;

e)	wydane dokumenty tożsamości, takie jak paszporty, dowody tożsamości, prawa jazdy, dokumenty pobytowe i dokumenty podróżne, które zostały skradzione, wykorzystane w niewłaściwy sposób, utracone lub unieważnione;

f)	dowody rejestracyjne pojazdów i tablice rejestracyjne, które zostały skradzione, wykorzystane w niewłaściwy sposób, utracone lub unieważnione;

g)	banknoty (o spisanych numerach);

h)	papiery wartościowe i środki płatnicze, takie jak czeki, karty kredytowe, obligacje, akcje i udziały, które zostały skradzione, wykorzystane w niewłaściwy sposób lub utracone.”;

na końcu art. 101 ust. 1 dodaje się następujące zdanie:

„Jednak dostęp do danych wprowadzonych do Systemu Informacyjnego Schengen oraz prawo do ich bezpośredniego przeglądania mogą mieć krajowe organy sądowe, między innymi organy odpowiedzialne za wszczynanie postępowania karnego z oskarżenia publicznego oraz wszczynanie dochodzenia sądowego poprzedzającego postawienie w stan oskarżenia, podczas wykonywania swoich funkcji, zgodnie z przepisami prawa krajowego.”;

dodaje się następujące artykuły:

„Artykuł 101 A

1. Europejski Urząd Policji (Europol) ma prawo dostępu i bezpośredniego przeglądania danych wprowadzonych do Systemu Informacyjnego Schengen, w ramach swojego mandatu i na własny koszt, zgodnie z artykułami 95, 99 i 100.

2. Europol może przeglądać tylko te dane, które są mu potrzebne do wykonywania swoich zadań.

3. W przypadku gdy podczas przeglądania danych Europol odkryje istnienie wpisu w Systemie Informacyjnym Schengen, informuje o tym, przy wykorzystaniu środków określonych w Konwencji o Europolu, Państwo Członkowskie, które dokonało wpisu.

4. Korzystanie z informacji uzyskanych poprzez przeglądanie danych Systemu Informacyjnego Schengen wymaga zgody zainteresowanego Państwa Członkowskiego. Jeżeli to Państwo Członkowskie pozwoli na wykorzystanie takich informacji, procedura taka odbywa się zgodnie z postanowieniami Konwencji o Europolu. Europol może przekazać takie informacje państwom trzecim i organom trzecim wyłącznie po uzyskaniu zgody zainteresowanego Państwa Członkowskiego.

5. Europol może zażądać informacji uzupełniających od zainteresowanego Państwa Członkowskiego zgodnie z postanowieniami Konwencji o Europolu.

6. Europol:

a)	prowadzi ewidencję wszystkich wykonanych przez siebie wyszukiwań, zgodnie z postanowieniami artykułu 103;

bez uszczerbku dla ustępów 4 i 5, nie łączy części Systemu Informacyjnego Schengen ani nie przekazuje udostępnianych im danych w nim zawartych przy użyciu jakiegokolwiek systemu komputerowego wykorzystywanego przez Europol lub stosowanego w Europolu służącego do gromadzenia i przetwarzania danych, ani nie pobiera lub w inny sposób nie kopiuje jakiejkolwiek części Systemu Informacyjnego Schengen;

c)	zapewnia dostęp do danych wprowadzonych do Systemu Informacyjnego Schengen wyłącznie pracownikom Europolu o specjalnych uprawnieniach;

d)	przyjmuje i stosuje środki przewidziane w artykule 118;

e)	zezwala wspólnemu organowi nadzorczemu, ustanowionemu na mocy artykułu 24 Konwencji o Europolu, na przeprowadzenie kontroli działalności Europolu w wykonaniu jego prawa do dostępu i przeglądania danych wprowadzonych do Systemu Informacyjnego Schengen.

Artykuł 101 B

1. Krajowi przedstawiciele Eurojustu i ich asystenci mają prawo dostępu i przeglądania danych wprowadzonych do Systemu Informacyjnego Schengen zgodnie z artykułami 95 i 98.

2. Krajowi przedstawiciele Eurojustu i ich asystenci mogą przeglądać jedynie te dane, które są niezbędne do wykonywania ich zadań.

3. W przypadku gdy podczas przeglądania danych krajowy przedstawiciel Eurojustu odkryje istnienie wpisu w Systemie Informacyjnym Schengen, informuje o tym Państwo Członkowskie, które dokonało wpisu. Informacje uzyskane w wyniku takiego wyszukiwania mogą być przekazywane państwom trzecim i organom trzecim po otrzymaniu zgody Państwa Członkowskiego, które dokonało wpisu.

4. Żadnego postanowienia niniejszego artykułu nie należy rozumieć jako naruszającego przepisy decyzji Rady ustanawiającej Eurojust dotyczące ochrony danych i odpowiedzialności za wszelkie nieuprawnione lub niepoprawne przetwarzanie takich danych przez krajowych przedstawicieli Eurojustu lub ich asystentów lub jako naruszające uprawnienia wspólnego organu nadzorczego, ustanowionego zgodnie z artykułem 23 tej decyzji Rady.

5. Każde wyszukiwanie przeprowadzone przez krajowego przedstawiciela Eurojustu lub asystenta zostaje wpisane do ewidencji zgodnie z postanowieniami artykułu 103, a każde wykorzystanie udostępnionych im danych jest rejestrowane.

6. Żadnych części Systemu Informacyjnego Schengen nie należy łączyć, a danych zawartych w tym systemie dostępnych krajowym przedstawicielom i ich asystentom nie należy przekazywać do żadnego systemu komputerowego wykorzystywanego przez Eurojust lub stosowanego w Eurojuście służącego do gromadzenia i przetwarzania danych, ani nie należy pobierać jakiejkolwiek części Systemu Informacyjnego Schengen.

7. Dostęp do danych wprowadzonych do Systemu Informacyjnego Schengen mają wyłącznie przedstawiciele krajowi i ich asystenci, a nie pracownicy Eurojustu.

8. Środki przewidziane w artykule 118 zostają przyjęte i są stosowane.”;

10)

artykuł 103 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 103

Każde Państwo Członkowskie zapewnia, aby każde przekazanie danych osobowych zostało zarejestrowane w krajowym module Systemu Informacyjnego Schengen przez administratora pliku danych organu w celach sprawdzenia, czy przeglądanie danych jest dozwolone, czy nie. Wpis do rejestru może być wykorzystywany wyłącznie do tego celu i zostaje on usunięty możliwie szybko po upływie jednego roku a najpóźniej po upływie trzech lat.”;

11)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 112 A

1. Dane osobowe przechowywane przez władze, określone w artykule 92 ustęp 4 otrzymane w wyniku wymiany informacji zgodnie z tym ustępem, są przechowywane jedynie przez okres wymagany do osiągnięcia celów, dla których zostały one dostarczone. W każdym przypadku należy je usunąć najpóźniej po roku od momentu, gdy wpis lub wpisy dotyczące danej osoby lub przedmiotu zostały usunięte z Systemu Informacyjnego Schengen.

2. Ustęp 1 nie narusza prawa Państw Członkowskich do przechowywania krajowych danych dotyczących poszczególnych wpisów, które zostały wprowadzone przez dane Państwo Członkowskie lub wpisów, w związku z którymi podjęto działania na terytorium tego państwa. Okres przechowywania takich danych określa prawo krajowe.”;

12)	artykuł 113 ust. 1 otrzymuje brzmienie: „1. Dane inne niż określone w artykule 112 są przechowywane przez okres nie dłuższy niż 10 lat a dane dotyczące przedmiotów określonych w artykule 99 ustęp 1 przez okres nie dłuższy niż 5 lat.”;

13)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 113 A

1. Dane inne niż dane osobowe przechowywane przez władze określone w artykule 92 ustęp 4 otrzymane w wyniku wymiany informacji zgodnie z tym ustępem, są przechowywane jedynie przez okres wymagany do osiągnięcia celów, dla których zostały one przekazane. W każdym przypadku należy je usunąć najpóźniej po roku od momentu, gdy wpis lub wpisy dotyczące danej osoby lub przedmiotu zostały usunięte z Systemu Informacyjnego Schengen.

2. Ustęp 1 nie narusza prawa Państw Członkowskich do przechowywania krajowych danych dotyczących poszczególnych wpisów, które zostały wprowadzone przez dane Państwo Członkowskie, lub wpisów, w związku z którymi podjęto działania na terytorium tego państwa. Okres przechowywania takich danych określa prawo krajowe.”.

Artykuł 2

1. Artykuł 1 ust. 1, 5 i 8 niniejszej decyzji stają się skuteczne 90 dni po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2. Artykuł 1 ust. 11 i 13 niniejszej decyzji stają się skuteczne 180 dni po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

3. Artykuł 1 ust. 1, 5, 8, 11 i 13 niniejszej decyzji w odniesieniu do Islandii i Norwegii stają się skuteczne 270 dni po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

4. Artykuł 1 ust. 2, 3, 4, 6, 7, 9, 10 i 12 stają się skuteczne od dnia, który zostanie ustalony przez Radę, stanowiącą jednomyślnie, możliwie szybko po spełnieniu koniecznych warunków wstępnych.

Rada może podjąć decyzję o ustaleniu innych terminów dotyczących wejścia w życie następujących przepisów:

—	artykuł 1 ust. 2, 4 i 6,

—	artykuł 1 ust. 3,

—	artykuł 1 ust. 7,

—	artykuł 1 ust. 9, nowy art. 101 A,

—	artykuł 1 ust. 9, nowy art. 101 B,

—	artykuł 1 ust. 12.

5. Wszelkie decyzje Rady podejmowane zgodnie z ust. 4 zostają opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli, dnia 24 lutego 2005 r.

W imieniu Rady

N. SCHMIT

Przewodniczący

(1) Dz.U. C 160 z 4.7.2002, str. 7.

(2) Dz.U. C 31 E z 5.2.2004, str. 122.

(3) Dz.U. L 239 z 22.9.2000, str. 19.

(4) Dz.U. L 176 z 10.7.1999, str. 31.

(5) Dz.U. L 131 z 1.6.2000, str. 43.

(6) Dz.U. L 64 z 7.3.2002, str. 20.

15.3.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/49

DECYZJA RAMOWA RADY 2005/212/WSiSW

z dnia 24 lutego 2005 r.

w sprawie konfiskaty korzyści, narzędzi i mienia pochodzących z przestępstwa

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29, art. 31 ust. 1 lit. c) i art. 34 ust. 2 lit. b),

uwzględniając inicjatywę Królestwa Danii (1),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Główny bodziec dla transgranicznej przestępczości zorganizowanej stanowi korzyść finansowa. Aby działać skutecznie, każda próba zapobieżenia takiej przestępczości i jej zwalczania musi koncentrować się na wykryciu, zamrożeniu, zajęciu i konfiskacie korzyści pochodzących z przestępstwa. Jest to jednak utrudnione, między innymi, na skutek różnic między ustawodawstwami Państw Członkowskich w tej dziedzinie.

(2)

W konkluzjach Rady Europejskiej, która zebrała się w Wiedniu w grudniu 1998 r., Rada Europejska wezwała do wzmożenia przez UE wysiłków mających na celu zwalczanie międzynarodowej przestępczości zorganizowanej zgodnie z planem działań w sprawie najlepszego wprowadzenia w życie postanowień Traktatu z Amsterdamu dotyczących przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości (2).

(3)

Zgodnie z ust. 50 lit. b) wiedeńskiego planu działań w okresie pięciu lat od wejścia w życie Traktatu z Amsterdamu przepisy krajowe regulujące zajęcie i konfiskatę korzyści pochodzących z przestępstwa muszą zostać udoskonalone i zbliżone, tam gdzie to konieczne, biorąc pod uwagę prawa osób trzecich będących w dobrej wierze.

(4)

W ust. 51 konkluzji Rady Europejskiej obradującej w Tampere w dniach 15–16 października 1999 r. podkreśla się, że pranie pieniędzy stanowi trzon przestępczości zorganizowanej i powinno zostać wykorzenione, gdziekolwiek się pojawi, oraz że Rada Europejska jest zdecydowana zapewnić podjęcie konkretnych kroków w celu wykrycia, zamrożenia, zajęcia i konfiskaty korzyści pochodzących z przestępstwa. Rada Europejska wzywa również w ust. 55 do zbliżenia przepisów prawa karnego i procedur dotyczących prania pieniędzy (np. wykrywania, zamrażania i konfiskaty środków finansowych).

(5)

Zgodnie z zaleceniem 19 zawartym w planie działań z 2000 r. zatytułowanym „Zapobieganie i kontrolowanie przestępczości zorganizowanej: strategia Unii Europejskiej na początek nowego milenium”, który został zatwierdzony przez Radę dnia 27 marca 2000 r. (3), należy zbadać potrzebę wprowadzenia nowego instrumentu, który uwzględniając najlepsze praktyki w Państwach Członkowskich oraz przy należytym poszanowaniu podstawowych zasad prawnych, wprowadzi możliwość złagodzenia, odpowiednio w ramach prawa karnego, cywilnego lub prawa podatkowego, ciężaru dowodu dotyczącego pochodzenia majątku posiadanego przez osobę uznaną za winną popełnienia przestępstwa związanego z przestępczością zorganizowaną.

(6)

Zgodnie z art. 12 dotyczącym konfiskaty i zajęcia Konwencji NZ z dnia 12 grudnia 2000 r. przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej Państwa Strony mogą rozważyć możliwość stosowania wymogu polegającego na wykazaniu przez sprawcę legalnego pochodzenia domniemanych korzyści z przestępstwa lub innego mienia podlegającego konfiskacie, w zakresie, w jakim taki wymóg jest zgodny z zasadami ich prawa krajowego oraz z charakterem postępowań sądowych.

(7)

Wszystkie Państwa Członkowskie ratyfikowały Konwencję Rady Europy o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie korzyści pochodzących z przestępstwa, sporządzoną w Strasburgu dnia 8 listopada 1990 r. Niektóre Państwa Członkowskie przedłożyły oświadczenia w związku z art. 2 Konwencji dotyczące konfiskaty, zobowiązując się tym samym do dokonywania konfiskaty majątku pochodzącego wyłącznie z określonych przestępstw.

(8)

Decyzja ramowa Rady 2001/500/WSiSW z dnia 26 czerwca 2001 r. (4) ustanawia przepisy w sprawie prania brudnych pieniędzy oraz identyfikacji, wykrywania, zamrożenia, zajęcia i konfiskaty narzędzi oraz korzyści pochodzących z przestępstwa. Na mocy tej decyzji ramowej Państwa Członkowskie są również zobowiązane do niedokonywania lub niepodtrzymywania zastrzeżeń w odniesieniu do postanowień Konwencji Rady Europy dotyczących konfiskaty, w zakresie, w jakim przestępstwo zagrożone jest karą pozbawienia wolności lub środkiem polegającym na pozbawieniu wolności, których górna granica przekracza jeden rok.

(9)

Istniejące instrumenty w tym obszarze nie doprowadziły w wystarczającym zakresie do powstania skutecznej współpracy transgranicznej dotyczącej konfiskaty, ponieważ kilka Państw Członkowskich nadal nie jest w stanie dokonać konfiskaty korzyści pochodzących ze wszystkich przestępstw zagrożonych karą pozbawienia wolności w wymiarze wyższym niż jeden rok.

(10)

Celem niniejszej decyzji ramowej jest zapewnienie, że wszystkie Państwa Członkowskie posiadają skuteczne przepisy regulujące konfiskatę korzyści pochodzących z przestępstwa, między innymi w odniesieniu do ciężaru dowodu dotyczącego źródła pochodzenia majątku posiadanego przez osobę uznaną za winną popełnienia przestępstwa związanego z przestępczością zorganizowaną. Niniejsza decyzja ramowa związana jest z duńskim projektem decyzji ramowej w sprawie wzajemnego uznawania w obrębie Unii Europejskiej orzeczeń dotyczących konfiskaty korzyści pochodzących z przestępstwa oraz podziału skonfiskowanego mienia, który został przedłożony w tym samym czasie.

(11)	Niniejsza decyzja ramowa nie stanowi przeszkody w stosowaniu przez Państwa Członkowskie ich podstawowych zasad dotyczących sprawiedliwego procesu sądowego, w szczególności domniemania niewinności, praw własności, wolności zrzeszania się, wolności prasy i wolności wypowiedzi w innych mediach,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ RAMOWĄ:

Artykuł 1

Definicje

Do celów niniejszej decyzji przyjmuje się następujące definicje:

—	„korzyści” oznaczają każdą korzyść ekonomiczną pochodzącą z przestępstwa. Może ona stanowić każdą formę mienia określoną w następnym tiret,

—	„mienie” obejmuje mienie każdego rodzaju, zarówno materialne, jak i niematerialne, ruchome lub nieruchome, oraz dokumenty lub instrumenty prawne dowodzące tytułu do takiego mienia lub udziału w tym mieniu,

—	„narzędzia” oznaczają każde mienie (rzecz) użyte lub którego zamierza się użyć w jakikolwiek sposób, w całości lub w części, do popełnienia przestępstwa lub przestępstw,

—	„konfiskata” oznacza karę lub środek orzeczony przez sąd, powodujący ostateczne pozbawienie mienia w wyniku postępowania dotyczącego przestępstwa lub przestępstw,

—	„osoba prawna” oznacza każdą osobę posiadającą taki status na podstawie właściwego prawa krajowego, z wyjątkiem państw lub innych podmiotów publicznych wykonujących uprawnienia władzy państwowej oraz publicznych organizacji międzynarodowych.

Artykuł 2

Konfiskata

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu umożliwienia mu konfiskaty, w całości lub w części, narzędzi i korzyści z przestępstw zagrożonych karą pozbawienia wolności w wymiarze powyżej jednego roku lub mienia, którego wartość odpowiada takim korzyściom.

2. W odniesieniu do przestępstw podatkowych Państwa Członkowskie w celu pozbawienia sprawcy korzyści pochodzących z przestępstwa mogą wykorzystywać inne postępowania niż karne.

Artykuł 3

Rozszerzone uprawnienia do konfiskaty

1. Każde Państwo Członkowskie przyjmuje co najmniej środki niezbędne w celu umożliwienia mu, na warunkach określonych w ust. 2, dokonania konfiskaty, w całości lub w części, mienia należącego do osoby skazanej za przestępstwo:

popełnione w ramach organizacji przestępczej określonej we wspólnym działaniu 98/733/WSiSW z dnia 21 grudnia 1998 r. o spenalizowaniu udziału w organizacji przestępczej w Państwach Członkowskich Unii Europejskiej (5), gdy przestępstwo objęte jest:

—	decyzją ramową Rady 2000/383/WSiSW z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie zwiększenia ochrony poprzez sankcje karne i inne sankcje za fałszowanie związane z wprowadzeniem euro (6),

—	decyzją ramową 2001/500/WSiSW z dnia 26 czerwca 2001 r. w sprawie prania pieniędzy oraz identyfikacji, wykrywania, zamrożenia, zajęcia i konfiskaty narzędzi oraz zysków pochodzących z przestępstwa,

—	decyzją ramową Rady 2002/629/WSiSW z dnia 19 lipca 2002 r. w sprawie zwalczania handlu ludźmi (7),

—	decyzją ramową Rady 2002/946/WSiSW z dnia 28 listopada 2002 r. w sprawie wzmocnienia systemu karnego w celu zapobiegania ułatwianiu nielegalnego wjazdu, tranzytu i pobytu (8),

—	decyzją ramową Rady 2004/68/ WSiSW z dnia 22 grudnia 2003 r. w sprawie zwalczania seksualnego wykorzystywania dzieci i pornografii dziecięcej (9),

—	decyzją ramową Rady 2004/757/WSiSW z dnia 25 października 2004 r. ustanawiającą minimalne przepisy dotyczące znamion przestępstw i kar w dziedzinie nielegalnego handlu narkotykami (10);

objętego decyzją ramową Rady 2002/475/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie zwalczania terroryzmu (11),

z zastrzeżeniem, że przestępstwo, zgodnie z decyzjami ramowymi określonymi powyżej,

—	w przypadku przestępstw innych niż pranie pieniędzy zagrożone jest karą w maksymalnym wymiarze nie niższym niż od 5 do 10 lat pozbawienia wolności,

—	w przypadku prania pieniędzy zagrożone jest karą w maksymalnym wymiarze, nie niższym niż 4 lata pozbawienia wolności,

oraz że przestępstwo ma taki charakter, że może przysporzyć korzyści majątkowej.

2. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu umożliwienia konfiskaty na mocy niniejszego artykułu przynajmniej tam:

a)	gdzie sąd krajowy na podstawie określonych faktów jest w pełni przekonany, że dane mienie pochodzi z działalności przestępczej osoby skazanej w okresie poprzedzającym skazanie za przestępstwo określone w ust. 1, co sąd uznał za uzasadnione na podstawie okoliczności danej sprawy; lub

gdzie sąd krajowy na podstawie określonych faktów jest w pełni przekonany, że dane mienie pochodzi z podobnej działalności przestępczej osoby skazanej w okresie poprzedzającym skazanie za przestępstwo określone w ust. 1 niniejszego artykułu, co sąd uznał za uzasadnione na podstawie okoliczności danej sprawy; lub

c)	gdzie ustalono, że wartość mienia jest nieproporcjonalna w stosunku do legalnych dochodów osoby skazanej, a sąd krajowy na podstawie określonych faktów jest w pełni przekonany, że dane mienie pochodzi z działalności przestępczej tej osoby.

3. Każde Państwo Członkowskie może również rozważyć przyjęcie niezbędnych środków w celu umożliwienia mu konfiskaty, zgodnie z warunkami określonymi w ust. 1 i 2, w całości lub w części, mienia nabytego przez osoby najbliższe danej osoby i mienia przekazanego osobie prawnej, nad którą dana osoba – działając indywidualnie lub w powiązaniu z jej najbliższymi osobami – sprawuje kontrolę. Ma to zastosowanie, również jeżeli dana osoba otrzymuje znaczącą część dochodu osoby prawnej.

4. Państwa Członkowskie mogą korzystać z procedur innych niż procedury karne w celu pozbawienia sprawcy mienia, o którym mowa powyżej.

Artykuł 4

Środki prawne

Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia, że zainteresowane strony dotknięte przez środki określone w art. 2 i 3 posiadają skuteczne środki prawne w celu ochrony swoich praw.

Artykuł 5

Gwarancje prawne

Niniejsza decyzja ramowa nie powoduje zmiany zobowiązań nakazujących poszanowanie podstawowych praw i podstawowych zasad, w tym w szczególności zasady domniemania niewinności, zagwarantowanej w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej.

Artykuł 6

Wprowadzenie w życie

1. Państwa Członkowskie przyjmują niezbędne środki w celu wykonania niniejszej decyzji ramowej do 15 marca 2007 r.

2. Państwa Członkowskie przekazują do Sekretariatu Generalnego Rady oraz Komisji, do 15 marca 2007 r., tekst przepisów transponujących do ich prawa krajowego zobowiązania nałożone na nie na mocy niniejszej decyzji ramowej. Zgodnie ze sprawozdaniem sporządzonym na podstawie tej informacji i pisemnym sprawozdaniem Komisji Rada ocenia najpóźniej do 15 czerwca 2007 r. zakres, w jakim Państwa Członkowskie podjęły niezbędne środki w celu wykonania niniejszej decyzji ramowej.

Artykuł 7

Wejście w życie

Niniejsza decyzja ramowa wchodzi w życie z dniem jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli, dnia 24 lutego 2005 r.

W imieniu Rady

N. SCHMIT

Przewodniczący

(1) Dz.U. C 184 z 2.8.2002, str. 3.

(2) Dz.U. C 19 z 23.1.1999, str. 1.

(3) Dz.U. C 124 z 3.5.2000, str. 1.

(4) Dz.U. L 182 z 5.7.2001, str. 1.

(5) Dz.U. L 351 z 29.12.1998, str. 1.

(6) Dz.U. L 140 z 14.6.2000, str. 1.

(7) Dz.U. L 203 z 1.8.2002, str. 1.

(8) Dz.U. L 328 z 5.12.2002, str. 1.

(9) Dz.U. L 13 z 20.1.2004, str. 44.

(10) Dz.U. L 335 z 11.11.2004, str. 8.

(11) Dz.U. L 164 z 22.6.2002, str. 3.

		ISSN 1725-5139
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 68

Wydanie polskie	Legislacja	Tom 48 15 marca 2005

Spis treści		I Akty, których publikacja jest obowiązkowa	Strona
		Rozporządzenie Komisji (WE) nr 420/2005 z dnia 14 marca 2005 r. ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw	1
	*	Rozporządzenie Komisji (WE) nr 421/2005 z dnia 14 marca 2005 r. w sprawie wydawania pozwoleń na przywóz niektórych przetworzonych lub konserwowanych owoców cytrusowych (mianowicie mandarynek itp.) w okresie od 11 kwietnia 2005 r. do 10 kwietnia 2006 r.	3
	*	Rozporządzenie Komisji (WE) nr 422/2005 z dnia 14 marca 2005 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 94/2002 ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2826/2000 w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych dotyczących produktów rolnych na rynku wewnętrznym	5
		Rozporządzenie Komisji (WE) nr 423/2005 z dnia 14 marca 2005 r. ustalające wspólnotowe ceny producenta i wspólnotowe ceny przywozu dla goździków i róż w zastosowaniu systemu przywozu niektórych produktów uprawy roślin kwiatowych pochodzących z Jordanii	28

	II Akty, których publikacja nie jest obowiązkowa
	Rada Komisja
*	2005/205/WE, Euratom:Decyzji Rady i Komisji z dnia 21 lutego 2005 r. w sprawie zawarcia Protokołu do Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi z jednej strony, a Republiką Chorwacji z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczpospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej	30
	Rada
*	2005/206/WE:Decyzja Rady z dnia 28 lutego 2005 r. w sprawie podpisania i tymczasowego stosowania protokołu dodatkowego do Umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Południowej Afryki, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej	32
	Protokół dodatkowy do Umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Afryki Południowej, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej	33
*	2005/207/WE:Zalecenie Rady z dnia 8 marca 2005 r. dotyczące mianowania członka Zarządu Europejskiego Banku Centralnego	40
*	2005/208/WE:Decyzja nr 1/2004 Rady Stowarzyszenia UE–Bułgaria z dnia 28 września 2004 r. zmieniająca art. 2 i 3 Protokołu dodatkowego do Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi z jednej strony, a Republiką Bułgarii z drugiej strony, przedłużająca okres przewidziany w art. 9 ust. 4, Protokołu 2 do Układu Europejskiego	41
	Komisja
*	2005/209/WE:Decyzja Komisji z dnia 11 marca 2005 r. zmieniająca decyzję 2004/288/WE w odniesieniu do przedłużenia tymczasowego dostępu Australii i Nowej Zelandii do wspólnotowych rezerw antygenów wirusa pryszczycy przyznanego na mocy tej decyzji (notyfikowana jako dokument nr K(2005) 561) ( 1 )	42
*	2005/210/WE:Decyzja Komisji z dnia 11 marca 2005 r. zmieniająca po raz drugi decyzję 2004/614/WE dotyczącą okresu stosowania środków ochronnych odnoszących się do ptasiej grypy w Republice Południowej Afryki (notyfikowana jako dokument nr K(2005) 559) ( 1 )	43

	Akty przyjęte na mocy Tytułu VI Traktatu o Unii Europejskiej
*	Decyzja Rady 2005/211/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. dotycząca wprowadzenia kilku nowych funkcji do Systemu Informacyjnego Schengen, w tym związanych z walką z terroryzmem	44
*	Decyzja ramowa Rady 2005/212/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie konfiskaty korzyści, narzędzi i mienia pochodzących z przestępstwa	49

(EUR/100 kg)
Kod CN	Kod krajów trzecich (1)	Standardowa wartość w przywozie
0702 00 00	052	114,3
	204	70,1
	212	143,7
	624	193,8
	999	130,5
0707 00 05	052	162,2
	068	170,0
	096	128,5
	204	70,7
	999	132,9
0709 10 00	220	18,4
0709 10 00	999	18,4
0709 90 70	052	164,1
	204	98,1
	999	131,1
0805 10 20	052	54,5
	204	50,9
	212	56,9
	220	47,8
	400	51,1
	624	64,6
	999	54,3
0805 50 10	052	69,2
	220	70,4
	400	67,6
	999	69,1
0808 10 80	388	83,6
	400	96,9
	404	74,7
	508	64,2
	512	75,9
	528	64,0
	720	59,8
	999	74,2
0808 20 50	052	186,2
	388	69,6
	400	92,6
	512	54,2
	528	64,9
	720	42,6
	999	85,0

(EUR/100 sztuk)
Okres: od 16 do 29 marca 2005 r.
Wspólnotowe ceny producenta	Goździki jednokwiatowe (bloom)	Goździki wielokwiatowe (spray)	Róże wielkokwiatowe	Róże drobnokwiatowe
	20,56	15,02	42,45	19,94
Wspólnotowe ceny przywozu	Goździki jednokwiatowe (bloom)	Goździki wielokwiatowe (spray)	Róże wielkokwiatowe	Róże drobnokwiatowe
Jordania	—	—	—	—