9.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

9.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/3

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1810/2004 z dnia 7 września 2004 r. zmieniające załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (2) wprowadza zmiany w Nomenklaturze Scalonej w odniesieniu do niektórych owoców i warzyw oraz przetworów owocowych i warzywnych.

(2)

Rozporządzenia zmieniające załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (3) w poprzednich latach również wprowadziły zmiany w Nomenklaturze Scalonej w odniesieniu do niektórych owoców i warzyw oraz przetworów owocowych i warzywnych, jednakże nie wszystkie z tych zmian znajdują odzwierciedlenie w następujących rozporządzeniach w sprawie wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw oraz przetworów owocowych i warzywnych: rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1591/87 z dnia 5 czerwca 1987 r. ustanawiające normy jakości kapusty, kapusty brukselskiej, selera naciowego, szpinaku i śliwek (4); rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1677/88 z dnia 15 czerwca 1988 r. ustanawiające normy jakości ogórków (5); rozporządzenie Rady (WE) nr 399/94 z dnia 21 lutego 1994 r. dotyczące szczególnych środków w odniesieniu do suszonych winogron (6); rozporządzenie Komisji (WE) nr 3223/94 z dnia 21 grudnia 1994 r. w sprawie szczegółowych zasad stosowania ustaleń dotyczących przywozu owoców i warzyw (7); rozporządzenie Komisji (WE) nr 1555/96 z dnia 30 lipca 1996 r. w sprawie zasad stosowania dodatkowych należności przywozowych do owoców i warzyw (8) oraz rozporządzenie Komisji (WE) nr 1961/2001 z dnia 8 października 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady w celu wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 2200/96 w odniesieniu do refundacji wywozowych na owoce i warzywa (9).

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (EWG) nr 1591/87, (EWG) nr 1677/88, (WE) nr 399/94, (WE) nr 3223/94, (WE) nr 1555/96 i (WE) nr 1961/2001.

(4)

Zmiany te powinny być stosowane równocześnie z rozporządzeniem (WE) nr 1810/2004.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Świeżych Owoców i Warzyw oraz Komitetu Zarządzającego ds. Przetworów Owocowych i Warzywnych,

1)

w wierszu piątym tabeli kody CN dla pomarańczy słodkich, świeżych „ex 0805 10 10, ex 0805 10 30 i ex 0805 10 50” zastępuje się kodem CN „ex 0805 10 20”.

2.

w wierszu dziesiątym tabeli kody CN dla jabłek „ex 0808 10 20, ex 0808 10 50 i ex 0808 10 90” zastępuje się kodem CN „ex 0808 10 80”.

1)

w wierszu piątym tabeli kody CN dla pomarańczy „ex 0805 10 10, ex 0805 10 30 i ex 0805 10 50” zastępuje się kodem CN „ex 0805 10 20”.

2)

w wierszu dziesiątym tabeli kody CN dla jabłek „ex 0808 10 20, ex 0808 10 50 i ex 0808 10 90” zastępuje się kodem CN „ex 0808 10 80.”

1)

tiret piąte otrzymuje brzmienie:

2)

tiret jedenaste i dwunaste otrzymują brzmienie:

3)

tiret czternaste otrzymuje brzmienie:

9.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/5

(1)

Grupa Robocza ds. Normalizacji Produktów Łatwo Psujących się i Poprawy Jakości Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG/ONZ) ostatnio zmieniła normę FFV-42 dotyczącą obrotu i handlowej kontroli jakości awokado. Dla jasności i międzynarodowej przejrzystości należy wziąć pod uwagę takie zmiany rozporządzenia Komisji (WE) nr 831/97 (2).

(2)

Dojrzałość i rozwój awokado można ocenić na podstawie zawartości w nich suchej masy. Aby wyeliminować owoce, które nie mogą dojrzeć, należy wprowadzić wymóg odnośnie do minimalnej zawartości suchej masy.

(3)

Handel awokado odmiany Hass o małych rozmiarach rozwija się i cieszy się popytem pewnej grupy konsumentów. Dlatego należy zmniejszyć minimalny rozmiar wymagany odnośnie do awokado tej odmiany.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 831/1997.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Świeżych Owoców i Warzyw,

9.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/7

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 246/2003 z dnia 10 lutego 2003 r. zatwierdzające program modułów ad hoc obejmujących lata 2004–2006 w badaniu reprezentacyjnym siły roboczej wprowadzonym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 577/98 (2) zawiera moduł ad hoc w sprawie przejścia na emeryturę.

(2)

Istnieje potrzeba zgromadzenia wszechstronnego i porównywalnego zestawu danych dotyczących przejścia na emeryturę w celu monitorowania postępu w osiąganiu wspólnych celów określonych we wspólnotowej strategii zatrudnienia i otwartej metodzie koordynacji w obszarze emerytur, która została ogłoszona na posiedzeniu Rady Europejskiej w Laeken w grudniu 2001 r. Oba procesy określają wspieranie aktywnego starzenia się i wydłużanie okresu życia zawodowego jako priorytety działań, w szczególności poprzez wytyczną 5 zawartą w wytycznych dotyczących zatrudnienia na 2003 r. zatytułowaną „Zwiększenie podaży siły roboczej i wspieranie aktywnego starzenia się”, przyjętych przez Radę w dniu 22 lipca 2003 r. (3), oraz poprzez cel 5 procesu reformy emerytur, przedstawionego we wspólnym sprawozdaniu w sprawie celów i metod roboczych w obszarze emerytur zatwierdzonego na posiedzeniu Rady Europejskiej w Laeken w dniach 14 i 15 grudnia 2001 r. oraz we wspólnym sprawozdaniu Komisji i Rady w sprawie odpowiednich i trwałych systemów emerytalnych, które zostało przyjęte na posiedzeniu Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 20 i 21 marca 2003 r.

(3)

Zgodnie z decyzją nr 1145/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 czerwca 2002 r. w sprawie wspólnotowych środków zachęcających w dziedzinie zatrudnienia (4) działania Wspólnoty dotyczące analiz, badań i współpracy między Państwami Członkowskimi w dziedzinie zatrudnienia i rynku pracy prowadzone są w okresie od dnia 1 stycznia 2002 r. do dnia 31 grudnia 2006 r. i jednym z celów tych działań jest rozwój, realizacja i ocena europejskiej strategii zatrudnienia z uwypukleniem długofalowej perspektywy.

(4)

Istnieje również potrzeba aktualizacji specyfikacji próby określonej w sekcji 3 Załącznika do rozporządzenia (WE) nr 246/2003 w celu maksymalizacji analitycznego potencjału próby dla modułu ad hoc.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Programu Statystycznego,

9.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/12

(1)

Artykuły 16 i 18 rozporządzenia (WE) nr 2210/96 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 800/1999 z dnia 15 kwietnia 1999 r. ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (2) stosuje się w odniesieniu do wywozu niektórych cukrów stosowanych w niektórych przetworach owocowych i warzywnych.

(2)

Artykuł 18 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 2201/96 stanowi, że w przypadku refundacji zróżnicowanych refundacja jest wypłacana za okazaniem dowodu, że produkty dotarły do miejsca przeznaczenia wskazanego na pozwoleniu lub do innego miejsca przeznaczenia, dla którego refundacja została ustalona. Stanowi on również, że możliwe są wyjątki od tej zasady, pod warunkiem ustanowienia warunków oferujących równoważne gwarancje.

(3)

Artykuł 3 rozporządzenia (WE) nr 800/1999 stanowi, że uprawnienie do refundacji wywozowej nabywa się po przywozie do danego państwa trzeciego, gdy stosuje się tego państwa trzeciego refundację zrównoważoną. Artykuły 14, 15 i 16 tego rozporządzenia ustanawiają warunki wypłaty refundacji zróżnicowanej, w szczególności dokumenty, które należy przedstawić jako dowód dotarcia towaru do miejsca przeznaczenia.

(4)

W przypadku refundacji zróżnicowanej art. 18 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 800/1999 stanowi, że część refundacji, obliczoną przy użyciu najniższej stawki refundacji, wypłaca się na wniosek eksportera po przedstawieniu dowodu, że produkt opuścił obszar celny Wspólnoty.

(5)

Podpisana w październiku 2004 r. Umowa między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską, zmieniająca Umowę między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Konfederacją Szwajcarską z dnia 22 lipca 1972 r. w odniesieniu do przepisów stosowanych do przetworzonych produktów rolnych (3), jest tymczasowo stosowana od dnia 1 lutego 2005 r. na mocy decyzji Rady 2005/45/WE (4) dotyczącej zawarcia i tymczasowego stosowania tej umowy.

(6)

Zgodnie z decyzją 2005/45/WE cukier (pozycje HS 1701, 1702 i 1703) stosowany w wyrobie niektórych przetworzonych produktów rolnych wywożonych do Szwajcarii i Liechtensteinu od dnia 1 lutego 2005 r. nie kwalifikuje się do objęcia go refundacjami wywozowymi.

(7)

Umowa zatwierdzona decyzją 2005/45/WE wprowadza szczególne przepisy dotyczące współpracy administracyjnej, których celem jest zwalczanie nieprawidłowości i nadużyć finansowych w odniesieniu do kwestii związanych ze sprawami celnymi i refundacjami wywozowymi.

(8)

W świetle tych przepisów oraz w celu uniknięcia obciążania podmiotów gospodarczych zbędnymi kosztami w handlu z innymi państwami trzecimi właściwe jest ustanowienie odstępstwa od rozporządzenia (WE) nr 2201/96 i rozporządzenia (WE) nr 800/1999 w zakresie, w jakim wymagają one dowodu przywozu w przypadku refundacji zróżnicowanych. W przypadku braku ustalonych refundacji wywozowych dla danych państw przeznaczenia właściwe jest również nieuwzględnianie tego faktu tam, gdzie jest ustalona najniższa stawka refundacji.

(9)

Z uwagi na fakt, że środki ustanowione w Umowie między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską, zatwierdzonej decyzją 2005/45/WE, obowiązują od dnia 1 lutego 2005 r., niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane od tego samego dnia.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Przetworów Owocowych i Warzywnych,

9.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/14

(1)

Dyrektywa 2001/25/WE określa minimalne wymagania dotyczące wyszkolenia, wydawania świadectw i pełnienia wacht przez marynarzy odbywających służbę na pokładach statków Wspólnoty. Wspomniane wymagania są oparte na standardach określonych w Międzynarodowej Konwencji w sprawie standardów szkolenia, certyfikacji i dozoru przewoźników morskich (Konwencja STCW) oraz Kodu dotyczącego standardów szkolenia, certyfikacji i dozoru przewoźników morskich (Kod STCW).

(2)

Konwencja STCW oraz Kod STCW zostały zmienione na mocy uchwał MSC.66(68) i MSC.67(68) Komitetu ds. Bezpieczeństwa na Morzu Międzynarodowej Organizacji Morskiej, który wszedł w życie w dniu 1 stycznia 1999 r., uchwały MSC.78(70), która weszła w życie w dniu 1 stycznia 2003 r., oraz okólników STCW.6/Circ.3 i STCW.6/Circ.5, które zaczęły obowiązywać odpowiednio w dniu 20 maja 1998 r. i 26 maja 2000 r.

(3)

Nowe prawidło V/3 Konwencji STCW, które dodano na mocy uchwały MSC.66(68), określa obowiązkowe wymogi minimalne wyszkolenia i kwalifikacji kapitanów, oficerów, marynarzy szeregowych i innego personelu na statkach pasażerskich innych niż statki pasażerskie typu ro-ro.

(4)

W związku z powyższym należy odpowiednio zmienić dyrektywę 2001/25/WE.

(5)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Komitetu ds. Bezpiecznych Mórz, powołanego na mocy rozporządzenia (WE) nr 2099/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (2),

1)

w art. 3 prawidła V/2 dodaje się, co następuje:

„…lub przedkładają dowody uzyskania wymaganego standardu umiejętności w ciągu ostatnich pięciu lat.”;

2)

na końcu rozdziału dodaje się, co następuje:

„Prawidło V/3

Obowiązkowe wymogi minimalne dotyczące wyszkolenia i kwalifikacji kapitanów, oficerów, szeregowych marynarzy oraz innego personelu na statkach pasażerskich innych niż statki pasażerskie ro-ro

9.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/16

(1)

Zgodnie z art.104 Traktatu Państwa Członkowskie zobowiązane są unikać nadmiernego deficytu budżetowego; odnosi się to również Państw Członkowskich objętych derogacją, to jest wszystkich krajów, które przystąpiły do UE w dniu 1 maja 2004 r.

(2)

Pakt na rzecz stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do stabilności finansów publicznych, jako środku służącym tworzeniu warunków do zapewnienia stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy.

(3)

Procedura nadmiernego deficytu na podstawie art. 104 przewiduje podjęcie decyzji w sprawie występowania nadmiernego deficytu, a załączony do Traktatu Protokół w sprawie procedury nadmiernego deficytu zawiera dalsze przepisy dotyczące stosowania procedury dla nadmiernego deficytu. Rozporządzenie Rady (WE) nr 3605/93 (1) określa szczegółowe zasady i definicje odnoszące się do stosowania przepisów wspomnianego Protokołu.

(4)

Zgodnie z art. 104 ust. 5 Traktatu Komisja zobowiązana jest przedstawić opinię Radzie, jeśli uzna, że w Państwie Członkowskim istnieje lub może wystąpić nadmierny deficyt. Po zbadaniu wszystkich istotnych czynników wziętych pod uwagę w raporcie Komisji, zgodnie z art. 104 ust. 3 oraz uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego zgodnie z art. 104 ust. 4, Komisja w opinii wydanej w dniu 24 czerwca 2004 r. stwierdziła, że na Słowacji występuje nadmierny deficyt.

(5)

Zgodnie z art. 104 ust. 6 Traktatu Rada zobowiązana jest rozważyć wszelkie uwagi zgłaszane przez dane Państwo Członkowskie przed podjęciem decyzji, po dokonaniu ogólnej oceny, czy istnieje nadmierny deficyt.

(6)

Całościowa ocena prowadzi do następujących wniosków. Deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych na Słowacji osiągnął w 2003 r. poziom 3,6 % PKB, a więc przekroczył wynoszącą 3 % PKB wartość odniesienia ustanowioną w Traktacie. Przekroczenie przez deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych wartości odniesienia nie było wynikiem nadzwyczajnego zdarzenia pozostającego poza kontrolą władz słowackich ani znacznego pogorszenia koniunktury w rozumieniu Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych najprawdopodobniej utrzyma się na poziomie powyżej 3 % PKB w 2004 r. W szczególności, zgodnie z prognozą Komisji z wiosny 2004 r., przewiduje się osiągnięcie w 2004 r. deficytu w wysokości 4,1 % PKB, podczas gdy program konwergencji dla Słowacji przewiduje deficyt w wysokości 4,0 % PKB. Wskaźnik zadłużenia, wynoszący 42,8 % w 2003 r., najprawdopodobniej utrzyma się w 2004 r. poniżej poziomu 60 % PKB, czyli wartości odniesienia ustalonej w Traktacie,

9.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/18

(1)

Zgodnie z art. 104 Traktatu Państwa Członkowskie zobowiązane są unikać nadmiernego deficytu budżetowego; odnosi się to również do Państw Członkowskich objętych derogacją, a w takiej sytuacji znajdują się wszystkie kraje, które przystąpiły do UE w dniu 1 maja 2004 r.

(2)

Pakt na rzecz stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do stabilności finansów publicznych, jako środku służącym tworzeniu warunków do zapewnienia stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy.

(3)

Procedura nadmiernego deficytu na podstawie art. 104 przewiduje podjęcie decyzji w sprawie występowania nadmiernego deficytu, a załączony do Traktatu Protokół w sprawie procedury dla nadmiernego deficytu zawiera dalsze przepisy dotyczące stosowania procedury dla nadmiernego deficytu. Rozporządzenie Rady (WE) nr 3605/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie stosowania Protokołu w sprawie procedury dla nadmiernego deficytu załączonego do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (1) określa szczegółowe zasady i definicje odnoszące się do stosowania przepisów wspomnianego Protokołu.

(4)

Zgodnie z art. 104 ust. 5 Traktatu Komisja zobowiązana jest przedstawić opinię Radzie, jeśli uzna, że w Państwie Członkowskim istnieje lub może wystąpić nadmierny deficyt. Po zbadaniu wszystkich istotnych czynników wziętych pod uwagę w raporcie Komisji zgodnie z art. 104 ust. 3 oraz uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego zgodnie z art. 104 ust. 4, Komisja w opinii wydanej w dniu 24 czerwca 2004 r. stwierdziła, że w Polsce występuje nadmierny deficyt.

(5)

Zgodnie z art. 104 ust. 6 Traktatu, Rada zobowiązana jest rozważyć wszelkie uwagi zgłaszane przez dane Państwo Członkowskie przed podjęciem decyzji, po dokonaniu ogólnej oceny, czy istnieje nadmierny deficyt.

(6)

Całościowa ocena prowadzi do następujących wniosków. Deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w Polsce osiągnął w 2003 r. poziom 4,1 % PKB, a więc przekroczył wynoszącą 3 % PKB wartość odniesienia ustanowioną w Traktacie. Przekroczenie przez deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych wartości odniesienia nie było wynikiem nadzwyczajnego zdarzenia pozostającego poza kontrolą władz Polski ani znacznego pogorszenia koniunktury w rozumieniu Paktu Stabilności i Wzrostu. Deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych najprawdopodobniej utrzyma się na poziomie powyżej 3 % PKB w 2004 r. W szczególności, zgodnie z prognozą Komisji z wiosny 2004 r., przewiduje się osiągnięcie w 2004 r. deficytu w wysokości 6,0 % PKB, podczas gdy program konwergencji dla Polski przewiduje deficyt w wysokości 5,7 % PKB. Wskaźnik zadłużenia, wynoszący 45,4 % w 2003 r., najprawdopodobniej utrzyma się w 2004 r. poniżej poziomu 60 % PKB, czyli wartości odniesienia ustalonej w Traktacie. Wysokość deficytu oraz zadłużenia trzeba będzie skorygować w górę, jeśli otwarte fundusze emerytalne zostaną wyłączone z sektora budżetowego zgodnie z decyzją Eurostatu w sprawie klasyfikacji systemów rent i emerytur,

9.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/19

(1)

Zgodnie z art. 104 Traktatu Państwa Członkowskie mają unikać nadmiernych deficytów publicznych; postanowienie to stosuje się również do Państw Członkowskich objętych derogacją, co dotyczy wszystkich krajów, które przystąpiły do UE 1 maja 2004 r.

(2)

Podstawą Paktu na rzecz stabilności i wzrostu jest cel dotyczący solidnych finansów publicznych jako środka do wzmacniania warunków dla stabilności cen i silnego zrównoważonego wzrostu sprzyjającego kreacji zatrudnienia.

(3)

Procedura dotycząca nadmiernego deficytu określona w art. 104 przewiduje decyzję w sprawie istnienia nadmiernego deficytu, a Protokół w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu, który jest załączony do Traktatu, określa dalsze postanowienia dotyczące wdrażania procedury nadmiernego deficytu. Rozporządzenie Rady (WE) nr 3605/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie stosowania Protokołu w sprawie procedury dla nadmiernego deficytu załączonego do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (1), ustanawia szczegółowe zasady i definicje w odniesieniu do zastosowania postanowień wspomnianego protokołu.

(4)

W art. 104 ust. 5 Traktatu wymaga się, aby Komisja skierowała opinię do Rady, jeżeli Komisja uzna, że w danym Państwie Członkowskim istnieje lub może zaistnieć nadmierny deficyt. Po zbadaniu wszelkich właściwych czynników uwzględnionych w sprawozdaniu Komisji zgodnym z art. 104 ust. 3 oraz uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego, Komisja stwierdziła, w swojej opinii z dnia 24 czerwca 2004 r., że na Cyprze istnieje nadmierny deficyt.

(5)

Artykuł 104 ust. 6 Traktatu przewiduje, że Rada przed podjęciem decyzji, a po ogólnej ocenie, czy istnieje nadmierny deficyt, powinna rozważyć wszelkie uwagi, jakie zainteresowane Państwo Członkowskie pragnie poczynić.

(6)

Ogólna ocena prowadzi do następujących wniosków. W 2003 r. ogólny deficyt publiczny Cypru osiągnął 6,3 % PKB, przekraczając wartość odniesienia określoną w Traktacie, wynoszącą 3 % PKB. Nadwyżka ogólnego deficytu publicznego ponad wartość odniesienia nie wyniknęła z wyjątkowego zdarzenia będącego poza kontrolą władz cypryjskich ani nie była wynikiem znacznego pogorszenia koniunktury ekonomicznej w rozumieniu Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. W 2004 r. ogólny deficyt publiczny prawdopodobnie pozostanie na poziomie powyżej 3 % PKB. W szczególności, prognoza Komisji z wiosny 2004 r. mówi o ogólnym deficycie publicznym w roku 2004 w wysokości 4,6 % PKB, podczas gdy w cypryjskim programie konwergencji deficyt ten prognozuje się na poziomie 5,2 % PKB. Wskaźnik długu, który w 2003 r. wyniósł 72,2 %, będzie w 2004 r. dalej odchylał się od wartości odniesienia określonej w Traktacie, wynoszącej 60 %,

9.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/20

(1)

Zgodnie z art. 104 Traktatu Państwa Członkowskie podlegają obowiązkowi unikania nadmiernego deficytu publicznego i obowiązek ten dotyczy także Państw Członkowskich objętych derogacją, czyli wszystkich państw, które w dniu 1 maja 2004 r. wstąpiły do UE.

(2)

Podstawą Paktu na rzecz stabilności i wzrostu jest osiągnięcie celu należytego poziomu finansów publicznych jako środka umacniającego uwarunkowania sprzyjające stabilności cen oraz silnego zrównoważonego wzrostu sprzyjającego tworzeniu miejsc pracy.

(3)

Określona w art. 104 procedura nadmiernego deficytu przewiduje stwierdzenie nadmiernego deficytu, a Protokół w sprawie procedury nadmiernego deficytu załączony do Traktatu określa dalsze warunki wdrożenia procedury nadmiernego deficytu. Rozporządzenie Rady (WE) nr 3605/93 (1) z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie stosowania Protokołu w sprawie procedury dla nadmiernego deficytu załączonego do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, ustanawia szczegółowe zasady i definicje dotyczące zastosowania przepisów Protokołu, o którym mowa powyżej.

(4)

Artykuł 104 ust. 5 Traktatu nakłada na Komisję obowiązek skierowania opinii do Rady, w przypadku uznania przez Komisję, że w Państwie Członkowskim istnieje nadmierny deficyt lub że taki deficyt może wystąpić. Po zbadaniu wszystkich istotnych czynników wziętych pod uwagę w raporcie Komisji zgodnie z art. 104 ust. 3 oraz mając na uwadze opinię wydaną przez Komitet Ekonomiczno-Finansowy zgodnie z art. 104 ust. 4, Komisja w opinii wydanej w dniu 24 czerwca 2004 r. doszła do wniosku, że w Republice Czeskiej istnieje nadmierny deficyt.

(5)

Artykuł 104 ust. 6 Traktatu stanowi, że Rada winna rozważyć ewentualne uwagi, jakie zainteresowane Państwo Członkowskie zechce wnieść przed podjęciem decyzji, po dokonaniu ogólnej oceny, czy istnieje nadmierny deficyt.

(6)

Ogólna ocena prowadzi do następujących wniosków. Ogólny deficyt publiczny w Republice Czeskiej w 2003 r. wyniósł 12,9 % PKB (5,9 % PKB, nie uwzględniając jednorazowego działania rządu związanego z zastosowaniem na dużą skalę gwarancji rządowych), czyli dużo powyżej wartości odniesienia określonej w Traktacie na 3 % PKB. Nadmierny deficyt przekraczający wartość odniesienia nie został spowodowany nadzwyczajnym zdarzeniem, na które władze czeskie nie miały wpływu, ani nie był wynikiem znacznego pogorszenia koniunktury gospodarczej w rozumieniu Paktu Stabilności i Wzrostu. W 2004 r. ogólny deficyt publiczny najprawdopodobniej pozostanie na poziomie powyżej 3 % PKB. W szczególności zgodnie z prognozami Komisji Wiosna 2004 ogólny deficyt publiczny w 2004 r. ma osiągnąć poziom 5,9 % PKB, chociaż w programie konwergencji Republika Czeska przewiduje deficyt na poziomie 5,3 % PKB. W roku 2004 wskaźnik poziomu zadłużenia publicznego, który w 2003 r. osiągnął poziom 37,6 % PKB, najprawdopodobniej utrzyma się poniżej 60 % PKB wartości odniesienia określonej w Traktacie,

9.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/21

(1)

Zgodnie z art. 104 Traktatu Państwa Członkowskie zobowiązane są unikać nadmiernego deficytu budżetowego; dotyczy to również Państw Członkowskich objętych derogacją, to jest wszystkich krajów, które przystąpiły do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r.

(2)

Pakt na rzecz stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do stabilności finansów publicznych, jako środku służącemu tworzeniu warunków do zapewnienia stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy.

(3)

Procedura nadmiernego deficytu na podstawie art. 104 przewiduje podjęcie decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu, a załączony do Traktatu Protokół w sprawie procedury nadmiernego deficytu zawiera dalsze przepisy dotyczące stosowania procedury nadmiernego deficytu. Rozporządzenie Rady (WE) nr 3605/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie stosowania Protokołu w sprawie procedury dla nadmiernego deficytu załączonego do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (1) określa szczegółowe zasady i definicje odnoszące się do stosowania przepisów wspomnianego Protokołu.

(4)

Zgodnie z art. 104 ust. 5 Traktatu Komisja zobowiązana jest przedstawić Radzie opinię, jeśli uzna, że w danym Państwie Członkowskim istnieje lub może wystąpić nadmierny deficyt. Po zbadaniu wszystkich istotnych czynników wziętych pod uwagę zgodnie z art. 104 ust. 3 oraz uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego zgodnie z art. 104 ust. 4, Komisja w opinii wydanej w dniu 24 czerwca 2004 r. stwierdziła, że na Malcie istnieje nadmierny deficyt.

(5)

Zgodnie z art. 104 ust. 6 Traktatu Rada zobowiązana jest przed podjęciem decyzji w sprawie występowania nadmiernego deficytu, po dokonaniu ogólnej oceny, rozważyć wszelkie uwagi danego Państwa Członkowskiego.

(6)

Ogólna ocena prowadzi do następujących wniosków. W 2003 r. deficyt sektora publicznego na Malcie osiągnął poziom 9,7 % PKB (z czego 3,2 % PKB w wyniku jednorazowej operacji), czyli przekroczył wynoszącą 3 % PKB wartość odniesienia ustanowioną w Traktacie. Przekroczenie przez deficyt sektora publicznego wartości odniesienia nie było wynikiem nadzwyczajnego zdarzenia pozostającego poza kontrolą władz maltańskich ani też nie wynikało ze znacznego pogorszenia koniunktury w rozumieniu przyjętym w Pakcie na rzecz stabilności i wzrostu. Deficyt sektora publicznego w 2004 r. utrzyma się na poziomie przekraczającym 3 % PKB. W szczególności, zgodnie z prognozą Komisji Wiosna 2004, przewiduje się osiągnięcie w 2004 r. deficytu w wysokości 5,9 % PKB, podczas gdy program konwergencji dla Malty przewiduje deficyt w wysokości 5,2 % PKB. Wskaźnik zadłużenia, wynoszący 72,0 % w 2003 r., w 2004 r. najprawdopodobniej dalej odbiegnie od ustalonej w Traktacie wartości odniesienia 60 % PKB,

9.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/22

(1)

W 2004 r. Państwa Członkowskie określiły pewne kwestie, które powinny być objęte skoordynowanym programem inspekcji przeprowadzanym w 2005 r.

(2)

Pomimo że dyrektywa 2002/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 maja 2002 r. w sprawie niepożądanych substancji w paszach zwierzęcych (2) wyznacza maksymalny poziom aflatoksyny B1 w paszach, to dla innych mikotoksyn, takich jak ochratoksyna A, zearalenon, deoksyniwalenol i fumonizyny nie ma wspólnotowych przepisów. Gromadzenie informacji w drodze wyrywkowego pobierania próbek na temat występowania wyżej wymienionych mikotoksyn, mogłoby dostarczyć przydatnych danych służących ocenie sytuacji pod kątem dalszego rozwoju prawodawstwa. Ponadto, niektóre materiały paszowe, takie jak zboża i nasiona oleiste są szczególnie podatne na zarażenie mikotoksynami ze względu na warunki zbiorów, składowania i transportu. Ponieważ stężenie mikotoksyn waha się z roku na rok, właściwym jest zbieranie, przez kolejne lata, danych dotyczących wszystkich wspomnianych mikotoksyn.

(3)

Antybiotyki inne niż kokcydiostatyki i histomonostatyki mogą być wprowadzane do obrotu oraz stosowane jako dodatki paszowe tylko do dnia 31 grudnia 2005 r. Wcześniejsze kontrole na obecność antybiotyków i kokcydiostatyków w takich paszach, gdzie niektóre z tych środków są niedozwolone, wykazują, że ten rodzaj naruszenia nadal występuje Częstotliwość takich wykryć oraz delikatność tej kwestii usprawiedliwiają prowadzenie dalszych kontroli.

(4)

Istotne jest zapewnienie, aby ograniczenia w stosowaniu materiałów paszowych pochodzenia zwierzęcego w paszach, jak określono w odpowiednim prawodawstwie Wspólnoty, były skutecznie stosowane.

(5)

Istotne jest zapewnienie, aby poziomy elementów śladowych miedzi i cynku w mieszkankach paszowych dla świń nie przekraczały maksymalnej zawartości określonej w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1334/2003 z dnia 25 lipca 2003 r. zmieniającym warunki zezwolenia na kilka dodatków paszowych, należących do grupy pierwiastków śladowych (3).

(6)

Środki przewidziane w niniejszym zaleceniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt,

1.

Zaleca się Państwom Członkowskim przeprowadzenie w 2005 r. skoordynowanego programu inspekcji w celu kontroli:

2.

Państwom Członkowskim zaleca się, aby załączyły wyniki skoordynowanego programu inspekcji, o którym mowa w ust. 1, do oddzielnego rozdziału w corocznym sprawozdaniu z przeprowadzonych inspekcji, sporządzonym według najnowszej wersji ujednoliconego wzoru składania sprawozdań, który zgodnie z art. 22 ust. 2 dyrektywy 95/53/WE należy przedłożyć najpóźniej do dnia 1 kwietnia 2006 r.

9.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/30

(1)

W dniu 9 stycznia 2004 r. Komisja otrzymała dokonane na podstawie artykułu rozporządzenia Rady (EWG) nr 4064/89 („Rozporządzenie w sprawie połączeń”) zgłoszenie transakcji, na mocy której Bertelsmann AG („Bertelsmann”) i Sony Corporation of America należąca do grupy Sony („Sony”) wnoszą swoją ogólnoświatową działalność stron związaną z nagraniami muzycznymi (z wyłączeniem działalności Sony w Japonii) do spółki joint venture. Ta spółka joint venture będzie prowadzona pod nazwą Sony BMG i będzie działać w dziedzinie odkrywania i rozwoju artystów (tak zwanej A&R (2)), a następnie wprowadzania na rynek i sprzedaży nagrań muzycznych. Sony BMG nie będzie angażować się w pokrewną działalność, taką jak wydawnictwo, wytwarzanie i dystrybucja utworów muzycznych.

(2)

Bertelsmann jest międzynarodową firmą medialną prowadzącą ogólnoświatową działalność w dziedzinie nagrań i wydawnictwa muzycznego, publikacji telewizyjnych, radiowych, wydawnictwa książek i czasopism, świadczenia usług drukarskich oraz prowadzenia klubów księgarskich i muzycznych. W dziedzinie nagrań muzycznych Bertelsmann działa poprzez posiadaną przez siebie w całości filię Bertelsmann Music Group, „BMG”. Do wytwórni płytowych firmy BMG należą: Arista Records, Jive Records, Zomba i RCA.

(3)

Sony prowadzi ogólnoświatową działalność w dziedzinie nagrań i wydawnictwa muzycznego, elektroniki przemysłowej i użytkowej. Do Sony należą wytwórnie płytowe, takie jak Columbia Records Group, Epic Records Group oraz Sony Classical.

(4)

Na swoim 127. posiedzeniu w dniu 9 lipca 2004 r. Komitet Doradczy ds. Koncentracji przedstawił przychylną opinię na temat projektu decyzji udzielającej pozwolenia, przedłożonego mu przez Komisję.

(5)

W sprawozdaniu z dnia 5 lipca 2004 r. Funkcjonariusz ds. Przesłuchań uznał, że prawa stron podlegających przesłuchaniu zostały uszanowane.

(6)

Komisja stwierdziła, że właściwy rynek produktów dla nagrań muzycznych (w tym „A&R” oraz promocji, sprzedaży i marketingu nagrań muzycznych) może być podzielony na odrębne rynki produktów w oparciu o gatunki (takie jak międzynarodowy pop, miejscowy pop, muzyka klasyczna) lub dla kompilacji. Jednakże do celów obecnej sprawy kwestię, czy wyżej wymienione gatunki lub kategorie stanowią odrębne rynki, można by pozostać otwartą, gdyż koncentracja nie prowadziłaby do wytworzenia lub wzmocnienia dominującej pozycji na podstawie dowolnej rozważonej definicji rynku.

(7)

Badanie rynku potwierdziło wiele czynników (np. A&R, polityka cenowa, sprzedaż i marketing głównie występujące w skali krajowej, duże zapotrzebowanie na miejscowy repertuar oraz ograniczona międzynarodowa obecność niezależnych firm płytowych) dla właściwych geograficznych rynków nagrań muzycznych uważanych za krajowe.

(8)

Opierając się na swoich wynikach badań rynku Komisja uważa, że muzyka on-line nie stanowi części rynku fizycznie nagranej muzyki, w szczególności z powodu różnic produktu i jego dystrybucji. Zidentyfikowała ona dwa odrębne rynki produktów dla muzyki on-line: i) rynek hurtowy licencji na muzykę on-line; oraz ii) rynek detaliczny dystrybucji muzyki on-line.

(9)

Do celów obecnej sprawy Komisja uważa, że zarówno rynek hurtowy licencji na muzykę on-line, jak i rynek detaliczny dystrybucji muzyki on-line są pod względem zakresu rynkami krajowymi. Może to ulec zmianie w przyszłości, w zależności od dalszych ponadgranicznych wydarzeń w dziedzinie licencjonowania muzyki on-line i dystrybucji muzyki.

(10)

Na podstawie ustaleń dotyczących zarówno strony popytu, jak i zaopatrzenia, Komisja stwierdziła oznaki istnienia odrębnych rynków produktów dla wydawnictwa muzycznego według wykorzystywania różnych kategorii praw (tj. mechaniczne, wykonawcze, dotyczące synchronizacji, druku oraz inne prawa). Jednakże dokładny zakres właściwego rynku produktów można by pozostawić otwarty, gdyż ocena konkurencyjna jest taka sama przy dowolnej wziętej pod uwagę definicji rynku.

(11)

Badanie rynku potwierdziło, że geograficzny zakres rynku jest, pomimo pewnych elementów ponadgranicznych, zasadniczo krajowy, wziąwszy pod uwagę fakt, że opłaty licencyjne z tytułu praw mechanicznych i wykonawczych są zwykle pobierane w skali krajowej. Do celów obecnej sprawy dokładny zakres właściwego geograficznego rynku można by pozostawić otwarty, gdyż ocena konkurencyjna jest taka sama przy dowolnej wziętej pod uwagę definicji rynku.

(12)

Badanie Komisji nie dostarczyło dostatecznie rozstrzygającego dowodu na istnienie zbiorowej dominującej pozycji „głównej piątki” (Sony, BMG, Universal, EMI i Warner) na rynkach wydawnictwa muzycznego.

(13)

W oparciu o prawo precedensowe sądów europejskich, w szczególności orzeczenie Airtours, warunkiem wstępnym dla istnienia zbiorowej dominującej pozycji wśród graczy rynkowych jest: i) wspólne porozumienie co do warunków koordynacji; ii) zdolność do monitorowania, czy takie warunki są przestrzegane; iii) istnienie mechanizmu odstraszającego na wypadek odstępstw; oraz iv) brak możliwości zagrożenia przez strony trzecie (faktycznych lub potencjalnych konkurentów, klientów) spodziewanym korzyściom wynikającym z koordynacji.

(14)

Oceniając, czy istnieje wśród pięciu głównych firm muzycznych wspólna dominująca pozycja na rynkach nagrań muzycznych, Komisja przeanalizowała, czy w ciągu ostatnich trzech do czterech lat mogła być ustanowiona skoordynowana polityka cenowa tych głównych firm w Państwach Członkowskich EOG.

(15)

W tym celu Komisja zbadała rozwój cen hurtowych głównej piątki w stosunku do hurtowników i detalistów w każdym Państwie Członkowskim w latach 1998–2003. W szczególności analiza Komisji skupiła się na rozwoju średnich cen hurtowych netto, cen PPD (cen publikowanych dla dealerów), stosunków cen brutto i netto, jak również rabatów fakturowych i rabatów wstecznych.

(16)

Aby ocenić możliwą koordynację cen hurtowych głównej piątki, Komisja przeanalizowała paralelizm rozwoju średnich cen netto (z uwzględnieniem inflacji) dla 100 czołowych singli każdej z głównych firm w pięciu największych Państwach Członkowskich (jest to uważane za reprezentatywną próbę, gdyż 100 czołowych singli stanowi około 70–80 % odnośnej łącznej sprzedaży nagrań muzycznych głównych firm). Po drugie, Komisja zbadała, czy nie mogła zostać osiągnięta jakaś koordynacja cenowa przy użyciu cen katalogowych (PPD) jako punktów centralnych. Po trzecie, Komisja przeanalizowała, czy rabaty różnych głównych firm były wyrównane i dostatecznie przejrzyste, aby pozwalały na skuteczne monitorowanie zachowania konkurencyjnego.

(17)

Na podstawie średnich cen netto Komisja stwierdziła pewien paralelizm i stosunkowo podobny rozwój cen głównych firm na pięciu większych rynkach: Francji, Niemiec, Włoch, Hiszpanii i Zjednoczonego Królestwa. Jednakże spostrzeżenia te jako takie nie są wystarczające do wyciągnięcia wniosku, że istniało w przeszłości zachowanie związane ze skoordynowaną polityką cenową.

(18)

Dlatego Komisja zbadała dalej, czy dodatkowe elementy, a mianowicie ceny katalogowe i rabaty, były wyrównane i dostatecznie przejrzyste, aby dostarczyć należytego dowodu dla koordynacji.

(19)

Komisja znalazła pewne oznaki, że ceny PPD mogły być używane jako punkty centralne dla wyrównania cen katalogowych głównych firm we wszystkich pięciu Państwach Członkowskich. Odnośnie do rabatów, badania pokazało, że poziom rabatów zmieniał się w pewnym stopniu pomiędzy różnymi głównymi firmami i że niektóre typy rabatów nie były dostatecznie przejrzyste, aby założyć istniejącą zmowę.

(20)

Ponadto Komisja przeanalizowała, czy rynki nagrań muzycznych charakteryzują się cechami ułatwiającymi zbiorową dominację, w szczególności przez wzięcie pod uwagę jednorodności produktów, przejrzystości mechanizmów odwetu.

(21)

Co się tyczy jednorodności produktów, to Komisja stwierdziła, że zawartość indywidualnych albumów jest zróżnicowana, lecz także, iż polityka cenowa i marketing są w pewnym stopniu ustandaryzowane. Jednakże różnorodność zawartości ma pewne konsekwencje dla polityki cenowej i zmniejsza przejrzystość na rynku oraz sprawia, że cicha zmowa jest trudniejsza, gdyż wymaga monitorowania na poziomie indywidualnego albumu.

(22)

Odnośnie do przejrzystości Komisja stwierdziła, że publikacja cotygodniowych list, stabilność bazy klientów oraz monitorowanie przez główne firmy rynku detalicznego za pomocą cotygodniowych raportów zwiększa przejrzystość rynku i ułatwia monitorowanie skoordynowanej polityki. Jednakże badanie pokazało również, że monitorowanie rabatów związanych z kampaniami wymaga monitoringu na poziomie albumu, co zmniejsza przejrzystość na rynku i utrudnia cichą zmowę. W sumie Komisja nie znalazła dostatecznego dowodu, że główne firmy pokonały ten niedobór przejrzystości w przeszłości.

(23)

Co się tyczy odwetu, to Komisja zbadała, czy główne firmy mogły zastosować odwet wobec którejkolwiek „oszukującej” głównej firmy, w szczególności poprzez (czasowy) powrót do zachowania konkurencyjnego lub wykluczenie odstępcy ze wspólnych przedsięwzięć i porozumień dotyczących kompilacji. Jednakże Komisja nie znalazła dostatecznego dowodu na to, że takie mechanizmy odwetu zostały zastosowane lub były używane jako groźba w przeszłości.

(24)

W mniejszych Państwach Członkowskich Komisja również stwierdziła znaczny stopień paralelizmu pomiędzy cenami PPD głównych firm, które w zasadzie mogły zostać użyte jako punkty centralne przez główne firmy do wyrównania cen. Jednakże badanie wykryło również w mniejszych Państwach Członkowskich pewne różnice poziomu rabatów i niedobory przejrzystości w odniesieniu do niektórych rabatów.

(25)

Ustalenia Komisji dotyczące jednorodności produktu, przejrzystości rynku i możliwości zastosowania odwetu, określone wyżej dla większych Państw Członkowskich, odnoszą się również do mniejszych Państw Członkowskich.

(26)

Komisja uważa, że nie znalazła dostatecznego dowodu na istnienie zbiorowej dominującej pozycji pięciu głównych firm muzycznych na rynkach nagrań muzycznych w jakimkolwiek Państwie Członkowskim EOG.

(27)

Komisja rozważyła również, czy połączenie mogło prowadzić do stworzenia zbiorowej dominacji głównych firm muzycznych w jakimkolwiek Państwie Członkowskim EOG. Jednakże w świetle powyższych uwag, w szczególności odnośnie do przejrzystości rynku, różnorodności zawartości produktu oraz odwetu Komisja uważa, iż efekt zmniejszenia liczby głównych firm z pięciu do czterech w następstwie połączenia nie byłby na tyle znaczny, aby doprowadził do stworzenia zbiorowej pozycji dominującej głównych firm muzycznych na rynkach nagrań muzycznych.

(28)

Strony trzecie zgłosiły obawy, że spółka joint venture może osiągnąć pozycję pojedynczej dominacji na rynkach nagrań muzycznych z powodu jej wertykalnej relacji w stosunku do interesów medialnych firmy Bertelsmann. Twierdzi się, że Bertelsmann mógłby wykorzystać swoją pozycję w stacjach telewizyjnych i radiowych do niedopuszczenia konkurentów i faworyzowania Sony BMG, w szczególności poprzez przyznawanie preferencyjnych stawek lub traktowania albo poprzez niedopuszczanie konkurentów do promowania swoich artystów za pośrednictwem tych kanałów.

(29)

Komisja stwierdza, że nie jest prawdopodobne, aby proponowana spółka joint venture osiągnęła pojedynczą dominację na rynkach muzycznych w Niemczech, Niderlandach, Belgii, Luksemburgu i we Francji, gdzie Bertelsmann działa poprzez stacje telewizyjne i radiowe RTL. Korzyści uzyskane z wertykalnej integracji w grupie medialnej Bertelsmanna (np. poprzez format Pop Idol, którego okres popularności, według ekspertów z branży, minął) są już ujęte w udziałach rynkowych BMG za 2003 r. Na bazie tych udziałów rynkowych proponowana spółka joint venture nie osiąga progu pojedynczej dominacji. Ponadto Komisja nie znalazła żadnego dowodu, że zamykanie konkurentom dostępu do swoich kanałów TV i stacji radiowych mogłoby być korzystną strategią dla Bertelsmanna.

(30)

Komisja zwraca uwagę, że rynek legalnej muzyki on-line znajduje się obecnie w fazie początkowej, gdyż większość witryn poświęconych muzyce on-line dopiero niedawno rozpoczęła działalność w EOG. Zatem trudno jest dokonać jednoznacznego stwierdzenia odnośnie do pozycji rynkowych głównych firm fonograficznych, w szczególności w odniesieniu do rynków krajowych. Poza tym nie wydaje się, aby informacje o utworach muzycznych faktycznie pobieranych lub bezpośrednio odtwarzanych z Internetu dawały jasny obraz pozycji rynkowych różnych graczy i nie ma żadnych ogólno dostępnych danych przemysłu muzycznego na ten temat. Jednakże na podstawie informacji otrzymanych przez Komisję można wnioskować, że pozycja rynkowa głównych firm fonograficznych na hurtowym rynku licencji wydaje się mniej więcej podobna do ich pozycji na rynkach nagrań muzycznych.

(31)

Biorąc pod uwagę wyłaniający się stan rynku oraz różnice polityki cenowej i warunków w aktualnych porozumieniach, Komisja stwierdziła, że nie można znaleźć dostatecznego dowodu na istnienie zbiorowej dominującej pozycji głównych firm na krajowych rynkach licencji na muzykę on-line ani na to, że koncentracja może doprowadzić do stworzenia zbiorowej dominującej pozycji na tych rynkach.

(32)

Strony trzecie zgłosiły obawy, że w wyniku transakcji Sony może uzyskać pozycję pojedynczej dominacji na krajowych rynkach dystrybucji muzyki on-line za pośrednictwem swojego serwisu Sony Connect służącego do pobierania muzyki z Internetu. Stwierdzono, że Sony może wykorzystać kontrolę nad spółką joint venture do niedopuszczenia konkurentów do dalszego rynku dystrybucji muzyki on-line, w szczególności przez odmówienie konkurującym platformom on-line dostępu do biblioteki spółki joint venture lub przez przyjęcie dyskryminacyjnej postawy wobec swoich konkurentów, np. poprzez wprowadzenie reguł użytkowania, dat wypuszczania nowych utworów oraz formatu nagrań.

(33)

Komisja uważa, że serwis Sony Connect jest aktualnie dopiero w trakcie uruchamiania w Europie, po uruchomieniu go w USA w maju 2004 r. Dlatego obecnie nie ma on udziału w rynku. Także inni gracze zdobyli już pewną pozycję na rynku (np. OD2), natomiast kolejni gracze weszli ostatnio na rynek lub zapowiedzieli, że wkrótce to zrobią. Ponadto, nie dopuszczając konkurentów, proponowana spółka joint venture Sony BMG straciłaby znaczne dochody licencyjne z nagrań sprzedanych przez konkurentów i wydaje się wątpliwe, czy taka strategia byłaby opłacalna.

(34)

Strony trzecie zgłosiły obawy, że stworzenie spółki joint venture spowoduje w efekcie koordynację zachowania konkurencyjnego tych stron w blisko związanych rynkach wydawnictwa muzycznego.

(35)

Komisja uważa, że ewentualna koordynacja może dojść do skutku jedynie w raczej ograniczonym stopniu, ponieważ administracja prawami wydawniczymi jest prowadzona głównie przez towarzystwa inkasujące (przynajmniej w przypadku ważnych praw mechanicznych i wykonawczych). Na podstawie obowiązującego ustawodawstwa towarzystwa inkasujące udzielają licencji na niedyskryminacyjnych warunkach i uzgadniają tantiemy z wydawcami, autorami i kompozytorami. Komisja uważa również, że, wbrew obawom niektórych stron trzecich, koncentracja nie powinna prowadzić do omijania przez główne firmy towarzystw inkasujących, gdyż nie ma dostatecznie konkretnego dowodu na taką strategię.

(36)

W decyzji stwierdza się ostatecznie, że proponowana koncentracja nie wytwarza ani nie wzmacnia pojedynczej bądź zbiorowej dominującej pozycji na krajowych rynkach nagrań muzycznych, licencji na muzykę on-line lub dystrybucji muzyki on-line, skutkiem czego skuteczna konkurencja byłaby znacząco utrudniana na wspólnym rynku lub na znacznej jego części. W dalszej części decyzji stwierdza się, że przedmiotem lub celem transakcji nie jest koordynacja konkurencyjnego zachowania macierzystych firm spółki joint venture Sony i Bertelsmann na rynkach wydawnictwa muzycznego. Zgodnie z tym, w decyzji uznaje się koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem oraz z Porozumieniem o EOG, zgodnie z art. 2 ust. 2 i art. 2 ust. 4 oraz art. 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie połączeń i art. 57 Porozumienia EOG.

9.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/34

(1)

Załącznik XIV rozdział 5 sekcja B lit. a) do Aktu Przystąpienia stanowi, że wymagania strukturalne ustanowione w załączniku I do dyrektywy Rady 64/433/EWG z dnia 26 czerwca 1964 r. w sprawie warunków zdrowotnych dotyczących produkcji i wprowadzania do obrotu świeżego mięsa (2) oraz załączniki A i B do dyrektywy Rady 77/99/EWG z dnia 21 grudnia 1976 r. w sprawie problemów zdrowotnych wpływających na produkcję i wprowadzanie do obrotu produktów mięsnych oraz niektórych produktów pochodzenia zwierzęcego (3) nie mają zastosowania do zakładów na Słowacji, wymienionych w dodatku (4) do załącznika XIV do Aktu Przystąpienia, aż do dnia 31 grudnia 2006 r., z zastrzeżeniem spełnienia pewnych warunków.

(2)

Dodatek do załącznika XIV do Aktu Przystąpienia z 2003 r. został zmieniony decyzją Komisji 2004/463/WE (5).

(3)

Zgodnie z oficjalnym oświadczeniem właściwych władz Słowacji trzy zakłady mięsne zakończyły proces modernizacji i są aktualnie w pełni zgodne z prawem wspólnotowym. Ponadto dwa zakłady mięsne z tej listy zaprzestały działalności. Te zakłady powinny zatem zostać usunięte z listy zakładów, które znajdują się w okresie przejściowym.

(4)

Trzy zakłady mięsne z listy zakładów, które znajdują się w okresie przejściowym, dokonały znacznych postępów w osiągnięciu zgodności z wymaganiami strukturalnymi ustanowionymi prawem wspólnotowym. Jednakże zakłady te nie są w stanie zakończyć procesu modernizacji w określonym terminie ze względu na wyjątkowe ograniczenia techniczne. Jest zatem uzasadnione przydzielenie im dodatkowego czasu na zakończenie procesu modernizacji.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić dodatek do załącznika XIV do Aktu Przystąpienia z 2003 r. Dla jasności niezbędne jest wprowadzenie zmian.

(6)

Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt został poinformowany o środkach przewidzianych niniejszą decyzją,

9.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 62/37

(1)

Unia Europejska jest zaangażowana w działania na rzecz bezpiecznego, stabilnego, zjednoczonego, dostatniego i demokratycznego Iraku, co pozytywnie wpłynie na stabilność w regionie. UE wspiera naród iracki oraz tymczasowy rząd Iraku w ich dążeniu do gospodarczej, społecznej i politycznej odbudowy Iraku w ramach wprowadzania w życie rezolucji nr 1546 Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych z dnia 8 czerwca 2004 r.;

(2)

w dniu 5 listopada 2004 r. Rada Europejska z zadowoleniem przyjęła wspólną misję rozpoznawczą dla celów ewentualnej zintegrowanej misji w Iraku dotyczącej policji, państwa prawnego i administracji cywilnej oraz zapoznała się z jej sprawozdaniem. Rada Europejska uznała znaczenie wzmocnienia systemu sądownictwa karnego przestrzegającego zasad państwa prawnego, praw człowieka i podstawowych wolności. Odnotowała pragnienie władz irackich, aby UE bardziej aktywnie zaangażowała się w Iraku oraz stwierdziła, że wzmocnienie systemu sądownictwa karnego zaspakajałoby potrzeby oraz odpowiadałoby priorytetom Iraku;

(3)

Rada Europejska uzgodniła, że UE mogłaby wnieść pożyteczny wkład w odbudowę i powstanie stabilnego, bezpiecznego i demokratycznego Iraku w postaci zintegrowanej misji, która mogłaby, między innymi, wspierać ściślejszą współpracę pomiędzy różnymi podmiotami całego systemu sądownictwa karnego oraz rozwijać zdolności zarządcze u wysokich, wpływowych funkcjonariuszy policji, wymiaru sprawiedliwości i służb penitencjarnych, a także podnosić umiejętności i usprawnić procedury w dochodzeniach karnych, przy pełnym poszanowaniu państwa prawnego i praw człowieka;

(4)

tak jak to zostało ustalone przez Radę Europejską, Rada podjęła w dniu 26 listopada (1) decyzję o wysłaniu zespołu ekspertów w celu dalszego prowadzenia dialogu z władzami irackimi, rozpoczęcia wstępnego planowania ewentualnej zintegrowanej misji dotyczącej policji, państwa prawnego i administracji cywilnej, która ma się rozpocząć po wyborach, oraz w szczególności w celu dokonania oceny pilnych potrzeb związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa takiej misji;

(5)

w dniu 21 lutego GAERC podjęła decyzję, aby rozpocząć zintegrowaną misję w Iraku dotyczącą państwa prawnego, która jak najszybciej rozpoczęłaby swoje działania; jest to jednakże uzależnione od oficjalnego zaproszenia ze strony władz irackich;

(6)

sukces takiej misji zależeć będzie od skutecznego partnerstwa z Irakijczykami w kwestiach strategicznych i technicznych w trakcie trwania operacji, w ramach EPBiO oraz w uzupełnieniu odnośnych działań Narodów Zjednoczonych;

(7)

UE wykorzysta dialog prowadzony z Irakiem i państwami z nim sąsiadującymi do zachęcania ich do stałego zaangażowania w regionie i wspierania zwiększenia bezpieczeństwa oraz procesu politycznego i procesu odbudowy Iraku opartych na zasadach uczestnictwa, demokracji, poszanowaniu praw człowieka i państwa prawnego, jak również wspierania bezpieczeństwa i współpracy w regionie;

(8)

misja będzie wykonywać swój mandat w sytuacji, w której istnieje zagrożenie dla porządku publicznego, bezpieczeństwa ludzi oraz stabilności Iraku, i która może szkodzić celom wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa określonym w art. 11 Traktatu o Unii Europejskiej;

(9)

zgodnie z wytycznymi z posiedzenia Rady Europejskiej w Nicei w dniach 7-9 grudnia 2000 r., niniejsze wspólne działanie powinno określić rolę Sekretarza Generalnego/ Wysokiego Przedstawiciela, zwanego dalej „SG/WP”, zgodnie z art. 18 i 26 Traktatu o Unii Europejskiej;

(10)

art. 14 ust. 1 TUE wymaga określenia kwoty referencyjnej dla całego okresu realizacji wspólnego działania; wskazanie kwot finansowanych z budżetu wspólnotowego obrazuje wolę organu ustawodawczego i jest uzależnione od dostępności środków przeznaczonych na zobowiązania w trakcie odpowiedniego roku budżetowego. Misja otrzyma również od Państw Członkowskich wkład rzeczowy,

a)

szef misji;

b)

biuro koordynacji z siedzibą w Brukseli;

c)

biuro łącznikowe w Bagdadzie;

d)

infrastruktura szkoleniowa i szkoleniowcy zapewniani przez Państwa Członkowskie i koordynowani przez misję.