29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/3

(1)

Uwzględniając art. 26 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2799/1999 z dnia 17 grudnia 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 w zakresie przyznawania pomocy w odniesieniu do mleka odtłuszczonego i mleka odtłuszczonego w proszku, przeznaczonych na paszę, oraz sprzedaży mleka odtłuszczonego w proszku o takim przeznaczeniu (2), agencje interwencyjne zgłosiły do stałego przetargu pewne ilości odtłuszczonego mleka w proszku będącego w ich posiadaniu.

(2)

Zgodnie z postanowieniami art. 30 rozporządzenia (WE) nr 2799/1999, biorąc pod uwagę oferty otrzymane w ramach każdej rundy przetargu, ustala się minimalną cenę sprzedaży lub podejmuje się decyzję o wstrzymaniu przetargu.

(3)

Analiza otrzymanych ofert prowadzi do wstrzymania przetargu.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/4

(1)

Dnia 30 kwietnia 2004 r. Komisja ogłosiła w zawiadomieniu („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”) opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2) wszczęcie postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu węglanu baru pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL” lub „kraj rozpatrywany”) do Unii Europejskiej.

(2)

Postępowanie zostało wszczęte w wyniku skargi złożonej w marcu 2004 r. przez Solvay Barium Strontium GmbH („skarżący”), jedynego producenta węglanu baru we Wspólnocie, którego produkcja stanowi 100 % produkcji wspólnotowej. Skarga zawierała dowody na to, że omawiany produkt jest przedmiotem dumpingu oraz że stosowany dumping spowodował istotną szkodę, co uznano za wystarczające uzasadnienie wszczęcia postępowania.

(3)

Komisja oficjalnie poinformowała o wszczęciu postępowania producenta skarżącego, producentów eksportujących, importerów, dostawców oraz użytkowników, co do których wiadomo, że są zainteresowani, a także przedstawicieli ChRL. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie swoich opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o wysłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(4)

Skarżący producent, producenci eksportujący, importerzy, użytkownicy oraz stowarzyszenia użytkowników wyraziły swoje opinie. Wysłuchano wszystkie zainteresowane strony, które o to wystąpiły i wykazały, że powinny zostać wysłuchane.

(5)

Aby pozwolić producentom eksportującym w ChRL na złożenie wniosku o traktowanie na zasadach rynkowych („MET”) lub o traktowanie indywidualne („IT”), gdyby o to wystąpili, Komisja wysłała formularze wniosku MET i IT wszystkim jej znanym zainteresowanym przedsiębiorstwom chińskim. Pięć przedsiębiorstw poprosiło o MET, zgodnie z art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, lub IT, gdyby dochodzenie wykazało, że nie spełniają wymogów uzyskania MET.

(6)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja poinformowała, że ze względu na dużą liczbę eksporterów/producentów i importerów może zastosować kontrolę wyrywkową w niniejszym dochodzeniu. Jednak z powodu niższej od oczekiwanej liczby producentów eksportujących w ChRL oraz importerów i użytkowników we Wspólnocie, którzy wyrazili chęć współpracy, zdecydowano, że kontrola wyrywkowa nie była konieczna.

(7)

Komisja wysłała kwestionariusze wszystkim znanym jej zainteresowanym stronom oraz wszystkim innym przedsiębiorstwom, które zgłosiły się w terminie wyznaczonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Otrzymano odpowiedzi od skarżącego producenta ze Wspólnoty, pięć niepowiązanych importerów, jednego dostawcy surowców, sześciu użytkowników, jednego zrzeszenia użytkowników oraz pięciu producentów eksportujących w ChRL.

(8)

Komisja pozyskała i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za konieczne do tymczasowego określenia dumpingu, wynikającej szkody oraz interesu wspólnotowego. Wizyt weryfikacyjnych dokonano w siedzibach następujących przedsiębiorstw:

(9)

Biorąc pod uwagę potrzebę ustalenia wartości normalnej dla producentów eksportujących w ChRL, którzy mogą nie uzyskać MET, przeprowadzono weryfikację w siedzibie poniższego przedsiębiorstwa w celu ustalenia wartości normalnej na podstawie danych z państwa analogicznego:

(10)

Dochodzenie w sprawie dumpingu i szkody objęło okres od 1 stycznia 2003 r. do 31 grudnia 2003 r. („OD”). Badanie trendów istotnych dla oceny szkody objęło okres od stycznia 2000 r. do końca OD („okres rozpatrywany”).

(11)

Rozpatrywanym produktem jest rodzaj węglanu baru zawierający stront o zawartości wagowej przekraczającej 0,07 % i zawierający siarkę o zawartości wagowej przekraczającej 0,0015 %, w postaci sproszkowanej, w postaci sprasowanych granulek lub prażonych granulek, pochodzący z ChRL, objęty kodem CN ex 2836 60 00.

(12)

Nie wykazano żadnych różnic między rozpatrywanym produktem a węglanem baru produkowanym i sprzedawanym na rynku wewnętrznym w ChRL i Stanach Zjednoczonych Ameryki („USA”), które służyły jako kraj analogiczny w celu ustalenia wartości normalnej odnośnie do przywozów z ChRL. W rzeczywistości węglan baru produkowany i sprzedawany w USA posiada te same właściwości fizyczne i chemiczne oraz zastosowania, co eksportowany z ChRL do Wspólnoty. Podobnie nie wykazano żadnych różnic między rozpatrywanym produktem a węglanem baru produkowanym przez przemysł wspólnotowy i sprzedawanym na rynku wspólnotowym. Oba produkty posiadają te same właściwości fizyczne i chemiczne oraz zastosowania. W rezultacie węglan baru produkowany i sprzedawany na rynku wewnętrznym w ChRL oraz węglan baru produkowany i sprzedawany na rynku wewnętrznym w kraju analogicznym, jak również węglan baru produkowany i sprzedawany we Wspólnocie przez przemysł wspólnotowy posiadają te same podstawowe właściwości fizyczne i chemiczne oraz zastosowania. Dlatego uznano, że wszystkie typy węglanu baru uważa się za podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(13)

W dochodzeniach antydumpingowych dotyczących przywozów pochodzących z ChRL wartość normalna zostanie ustalona zgodnie z ustępami 1–6 art. 2 rozporządzenia podstawowego dla producentów, co do których stwierdzono, że spełniają kryteria określone w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(14)

Skrótowo i wyłącznie w celu konsultacji, poniżej streszczono te kryteria, których spełnienie muszą wykazać wnioskujące przedsiębiorstwa:

(15)

Pięciu producentów eksportujących w ChRL zwróciło się o MET zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego i odpowiedziało na formularz wniosku MET dla producentów eksportujących.

(16)

Wnioski dwóch przedsiębiorstw odrzucono na podstawie pierwszej analizy formularza wniosku MET, która nie wykazała spełnienia wszystkich kryteriów. W szczególności przedsiębiorstwa, które były całkowicie lub w przeważającej mierze własnością państwa i posiadały zarząd składający się całkowicie lub w przeważającej mierze z dyrektorów wyznaczonych przez Państwo, nie potrafiły wykazać, że Państwo nie ingerowało w znaczący sposób w decyzje dotyczące ich działalności. W przypadku trzech pozostałych przedsiębiorstw Komisja uzyskała i zweryfikowała w siedzibach tych przedsiębiorstw informacje dostarczone we wnioskach MET i uznane za konieczne.

(17)

Dochodzenie wykazało, że dwa przedsiębiorstwa spełniały wszystkie wymagane kryteria i dlatego przyznano im MET. MET przyznano następującym producentom eksportującym w ChRL:

(18)

Poniższa tabela zawiera podsumowanie postanowienia, zgodnie z którym trzem przedsiębiorstwom nie przyznano MET, według każdego z pięciu kryteriów określonych w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(19)

Rozpatrywanym przedsiębiorstwom umożliwiono wyrażenie swoich uwag odnośnie do powyższych konkluzji.

(20)

Odnośnie do przedsiębiorstwa 2 niemożliwe było ustalenie udziałowców jego przedsiębiorstwa powiązanego ani określenie, kto ostatecznie kontrolował przedsiębiorstwo. Dlatego nie można było wykluczyć znaczącej ingerencji państwa. Chociaż przedsiębiorstwo zakwestionowało to stwierdzenie, nie potrafiło dostarczyć jakichkolwiek informacji lub dowodów, które wykazałyby, że było kontrolowane głównie przez prywatnych przedsiębiorców i było wolne od znaczącej ingerencji państwa. Dlatego uznano, że kryteria określone w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego nie zostały spełnione.

(21)

W przypadku tego samego przedsiębiorstwa dochodzenie wykazało znaczące uchybienia w kontrolowanych księgach rachunkowych. Audytorzy samego przedsiębiorstwa wyrazili swoje zastrzeżenia odnośnie do m.in. zaksięgowanych kwot sprzedaży, wyceny aktywów i amortyzacji. Przedsiębiorstwo nie wprowadziło jednak żadnych korekt mających na celu naprawę uchybień wykazanych przez audytorów oraz nie potrafiło wyjaśnić, dlaczego do tej pory nie uwzględniono ich zastrzeżeń. Ze względu na te uchybienia nie byłoby możliwe przeprowadzenie rzetelnej kalkulacji dumpingowej na tej podstawie. Chociaż przedsiębiorstwo zakwestionowało te wnioski, nie udzieliło żadnego rozsądnego wyjaśnienia, dlaczego jego księgi rachunkowe miałyby być wiarygodne pomimo tych uchybień. Biorąc pod uwagę wyżej przedstawione czynniki poddające w wątpliwość wiarygodność ksiąg rachunkowych oraz fakt, że wskazane przez audytorów uchybienia nie zostały poprawione, uznano, że kryterium określone w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie rozporządzenia podstawowego nie zostało spełnione.

(22)

Odnośnie do nabycia aktywów przedsiębiorstwa 2, przedsiębiorstwo nie potrafiło wyjaśnić, na jakich warunkach niektóre aktywa przedsiębiorstwa zostały przekazane z wcześniej istniejącego przedsiębiorstwa będącego spółdzielnią. Dlatego Komisja uznała, że warunki art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego nie zostały spełnione. Przedsiębiorstwo 2 nie zgodziło się z powyższymi wnioskami, lecz nie udzieliło jakichkolwiek informacji lub dowodów dotyczących przekazania aktywów, które wykazałyby, że nie miały miejsca istotne zakłócenia ze strony poprzedniego systemu gospodarki nierynkowej. Dlatego roszczenie wysunięte przez przedsiębiorstwo 2 było nieuzasadnione i zostało odrzucone.

(23)

Skonsultowano się z komitetem doradczym, a bezpośrednio zainteresowane strony otrzymały stosowne informacje. Przemysł wspólnotowy miał możliwość wyrażenia swojej opinii i nie sprzeciwił się postanowieniu odnośnie MET.

(24)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego, w danym przypadku wprowadza się ogólnokrajowe cło dla krajów podlegających art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, z wyjątkiem przypadków gdy przedsiębiorstwa potrafią wykazać, zgodnie z art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, że: a) mogą swobodnie repatriować kapitał i dochody; b) ich ceny oraz ilości towarów na eksport, jak również warunki sprzedaży są swobodnie określane; c) większość udziałów należy do osób prywatnych. Urzędnicy państwowi w zarządzie lub zajmujący kluczowe stanowiska kierownicze są w mniejszości; w przeciwnym razie należy wykazać, że mimo to przedsiębiorstwo jest wystarczająco niezależne od ingerencji państwa; d) waluty obce są przeliczane po kursach rynkowych; i e) jakakolwiek ingerencja państwa nie pozwala na obejście środków, jeżeli eksporterom przyzna się zróżnicowane stawki cła.

(25)

Trzech producentów eksportujących, którym nie przyznano MET, zwróciło się również z wnioskiem o traktowanie indywidualne. Dlatego Komisja zbadała, czy trzej producenci eksportujący wykazali, że spełniają kryteria określone w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(26)

Ustalono, że dwa przedsiębiorstwa (przedsiębiorstwo 1 i 3) są całkowicie lub w przeważającej mierze własnością państwa i posiadają zarząd składający się całkowicie lub w przeważającej mierze z dyrektorów wyznaczonych przez państwo. Przedsiębiorstwa te nie potrafiły wykazać, że są wystarczająco niezależne od ingerencji państwa i w rezultacie nie spełniły warunków określonych w art. 9 ust. 5 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(27)

Chociaż trzeci producent eksportujący (przedsiębiorstwo 2) był częściowo własnością prywatną, nie potrafił on wykazać, kto go ostatecznie kontrolował i dlatego niemożliwe było wykluczenie znaczącej ingerencji państwa. W rezultacie przedsiębiorstwo nie było w stanie wykazać, że spełniało kryterium 9 ust. 5 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(28)

Ponadto odnośnie do wszystkich trzech przedsiębiorstw ustalono, że istnieje ryzyko obejścia środków w razie, gdyby omawianym eksporterom przyznano indywidualną stawkę cła. Ryzyko to częściowo wynika z wyżej wspomnianego wpływu państwa na funkcjonowanie dwóch ze wspomnianych przedsiębiorstw oraz z faktu, że trzeci eksporter również nie potrafił wykazać braku znaczącego wpływu państwa. Poza tym, z uwagi na towarowy charakter produktu, którego nie można zidentyfikować jako wyprodukowanego przez konkretnego producenta, ryzyko obejścia środków za pomocą wywozu przez przedsiębiorstwo z niższą stawką cła również uznano za znaczące. Dlatego przedsiębiorstwa nie spełniały postanowień art. 9 ust. 5 lit. e) rozporządzenia podstawowego.

(29)

W rezultacie żaden z trzech eksportujących producentów nie spełniał wszystkich warunków określonych w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. Dlatego uznano, że IT nie należy przyznawać żadnemu z eksportujących producentów, którym nie przyznano MET.

(30)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego, dla producentów eksportujących, którym nie przyznano MET, należy ustalić normalną wartość na podstawie cen lub wartości konstruowanej w państwie trzecim o gospodarce rynkowej („kraj analogiczny”).

(31)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Stany Zjednoczone uznano za państwo trzecie o gospodarce rynkowej nadające się do ustalenia wartości normalnej dla ChRL. Zainteresowane strony zaproszono do wyrażenia swoich opinii odnośnie do tego wyboru.

(32)

Trzech producentów eksportujących poddało ten wybór w wątpliwość, twierdząc, że poziom rozwoju gospodarczego, procesy produkcyjne oraz dostęp do surowców w Stanach Zjednoczonych i ChRL są różne. Ponadto wskazano, że poziom konkurencji w Stanach Zjednoczonych jest niski z uwagi na fakt, że istnieje tam tylko jeden producent węglanu baru, a rynek wewnętrzny chroniony jest cłami antydumpingowymi. Zaproponowano Koreę Południową, Rosję oraz Indie jako alternatywne kraje analogiczne.

(33)

Komisja prosiła o współpracę inne potencjalne kraje analogiczne, takie jak Indie, Japonia i Brazylia. Jednak żaden producent z tych państw nie wyraził chęci współpracy.

(34)

Komisja uznała, że Korea Południowa nie jest właściwym krajem analogicznym, ponieważ nie posiada krajowych zasobów barytu, najważniejszego surowca, a produkcja węglanu baru w tym kraju jest niewielka. Ponadto Komisja odrzuciła Rosję jako właściwy kraj analogiczny, gdyż w Rosji produkuje się węglan baru o znacznie niższej jakości i z tego powodu nieporównywalny z produktem wytwarzanym w ChRL i we Wspólnocie. Badanie wykazało również, że rynek krajowy w Brazylii jest mały i że poziom jego ochrony jest wyższy niż w Stanach Zjednoczonych, dlatego Brazylii nie uznano za właściwy kraj analogiczny. Ponadto nie przedstawiono żadnych dowodów na to, że którykolwiek z krajów zaproponowanych jako alternatywne kraje analogiczne jest bardziej odpowiedni niż Stany Zjednoczone.

(35)

Odnośnie do Stanów Zjednoczonych stwierdzono, że wielkość produkcji jest znacząca i reprezentatywna w stosunku do chińskiego wywozu węglanu baru.

(36)

Odnośnie do poziomu rozwoju gospodarczego i różnic w procesach produkcyjnych uznano, że istotnie mogą zachodzić pewne różnice. Stany Zjednoczone są gospodarką w wysokim stopniu uprzemysłowioną, a producent w Stanach Zjednoczonych wykorzystuje bardziej zaawansowane i wydajne metody produkcyjne niż te stosowane w ChRL. Należy jednak zauważyć, że nawet jeśli powyższe różnice wpływają na wartość normalną, to w normalnych warunkach powinny się przyczynić do niższej wartości normalnej w Stanach Zjednoczonych, co byłoby korzystne dla chińskich producentów eksportujących. Ponadto w razie potrzeby można zastosować właściwą korektę. W każdym razie, chociaż nie można wykluczyć możliwości zaistnienia lokalnych różnic w zakresie procesów produkcyjnych, nie udowodniono, że w jakimkolwiek kraju innym niż Stany Zjednoczone procesy produkcyjne byłyby bardziej porównywalne do stosowanych w ChRL.

(37)

Odnośnie do konkurencji na rynku krajowym w Stanach Zjednoczonych, producent amerykański konkurował z przywozem z ChRL, Niemiec i Meksyku. Przywóz z tych krajów stanowił około 30 % rynku, co uznano za znaczący udział. Dlatego stwierdzono, że w Stanach Zjednoczonych występuje wysoki poziom konkurencji.

(38)

W odniesieniu do dostępu do surowców stwierdzono, że zarówno Stany Zjednoczone, jak też ChRL należą do największych producentów barytu i posiadają znaczące rezerwy barytu. Dlatego uznano, że dostępność do surowców w Stanach Zjednoczonych i ChRL jest porównywalna.

(39)

Biorąc pod uwagę powyższe, tymczasowo uznano, że Stany Zjednoczone stanowią właściwy kraj analogiczny w myśl art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.

(40)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego, wartość normalna dla producentów eksportujących, którym nie przyznano MET, została ustalona na podstawie zweryfikowanych informacji otrzymanych od producenta w kraju analogicznym w zakresie krajowych kosztów i sprzedaży produktu podobnego na rynku porównywalnych typów produktów w Stanach Zjednoczonych.

(41)

Wartość normalną ustalono z użyciem metodologii przedstawionej poniżej w motywach 43–47 oraz 53–59. Sprzedaż krajowa w Stanach Zjednoczonych była reprezentatywna, chociaż niektórych typów produktów nie sprzedawano w ramach zwykłego obrotu handlowego, tzn. sprzedawano je ze stratą. W przypadku tych typów produktów wartość normalną skonstruowano zgodnie z art. 2 ust. 3 i art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego przez dodanie do kosztu wytworzenia rozsądnej kwoty kosztów ogólnych, sprzedaży i administracji („koszty SG&A”) oraz marży zysku. Ponieważ sprzedaż krajowa rozpatrywanego produktu była reprezentatywna, koszty ogólne, sprzedaży i administracji przedsiębiorstwa uznano za wiarygodne i wykorzystano. Odnośnie do marży zysku nie można było wykorzystać marży własnej przedsiębiorstwa realizowanej w krajowej sprzedaży rozpatrywanego produktu, ponieważ sprzedaż ta w sumie przyniosła straty. Wobec braku współpracy ze strony jakiegokolwiek innego producenta w Stanach Zjednoczonych Komisja wykorzystała marżę zysku mającą zastosowanie do produkcji i sprzedaży tej samej ogólnej kategorii produktów zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(42)

W przypadku wszystkich innych typów produktów wartość normalną ustalono jako średnią ważoną cenę sprzedaży krajowej niepowiązanym klientom przez producenta współpracującego w Stanach Zjednoczonych, skorygowaną zgodnie z poniższym opisem.

(43)

W zakresie ustalenia wartości normalnej Komisja najpierw ustaliła dla każdego współpracującego producenta eksportującego, czy jego całkowita sprzedaż krajowa węglanu baru jest reprezentatywna w porównaniu z jego całkowitą sprzedażą eksportową do Wspólnoty. Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, sprzedaż krajową uznano za reprezentatywną, jeśli całkowita wielkość takiej sprzedaży stanowi przynajmniej 5 % całkowitej wielkości sprzedaży eksportowej producenta do Wspólnoty. Na tej podstawie w przypadku obu producentów eksportujących ustalono, że całkowita sprzedaż krajowa rozpatrywanego produktu w okresie dochodzenia została dokonana w ilościach reprezentatywnych.

(44)

W następnej kolejności Komisja ustaliła typy rozpatrywanego produktu sprzedawanego na rynku krajowym, które były identyczne lub bezpośrednio porównywalne z typami tego produktu sprzedawanymi na eksport do Wspólnoty.

(45)

W przypadku każdego typu produktu sprzedawanego przez producentów eksportujących na swoich rynkach krajowych, i co do którego stwierdzono, że był bezpośrednio porównywalny z typem węglanu baru sprzedawanego na eksport do Wspólnoty, ustalono, czy sprzedaż krajowa była wystarczająco reprezentatywna do celów określonych w art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajową określonego typu węglanu baru uznano za wystarczająco reprezentatywną, gdy całkowita wielkość sprzedaży krajowej tego typu podczas OD stanowiła 5 % lub więcej całkowitej wielkości sprzedaży porównywalnego typu węglanu baru eksportowanego do Wspólnoty. W wyniku tych analiz stwierdzono, że wszystkie oprócz jednego typu produktu sprzedawano w ilościach reprezentatywnych.

(46)

Następnie Komisja zbadała, czy można uznać, że sprzedaż krajowa każdego typu węglanu baru, sprzedawanego w kraju w ilościach reprezentatywnych, była dokonywana w ramach zwykłego obrotu handlowego zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, ustalając proporcję zyskownej sprzedaży niezależnym klientom rozpatrywanego typu węglanu baru.

(47)

Transakcje sprzedaży krajowej uznano za zyskowne, jeśli cena jednostkowa określonego typu produktu równała się lub przekraczała koszt wytworzenia. Do tego celu ustalono koszt wytworzenia każdego typu produktu sprzedawanego na rynku krajowym podczas OD.

(48)

Jeden producent eksportujący wystąpił z żądaniem korekty kosztów rozruchu na podstawie faktu, że produkcja na normalnym poziomie wykorzystania zdolności produkcyjnej zaczęła się dopiero po rozpoczęciu OD. Przedsiębiorstwo rozpoczęło produkcję węglanu baru na krótko przed rozpoczęciem OD. Przedsiębiorstwo argumentowało, że po zakupie linii produkcyjnych zainwestowało znaczące sumy w naprawy przed ostatecznym rozpoczęciem produkcji próbnej i normalnej produkcji. Twierdzono, że średnia długość fazy rozruchu dla obu linii produkcyjnych wynosiła 11 miesięcy, a normalna produkcja rozpoczęłaby się 8 miesięcy po rozpoczęciu OD.

(49)

W przeciwieństwie do twierdzeń producenta eksportującego stwierdzono, że wielkości miesięcznej produkcji i sprzedaży były na tym samym poziomie w trakcie całego OD, a w niektórych wypadkach nawet przekraczały wielkości miesięcznej produkcji i sprzedaży w okresie, w którym rzekomo osiągnięto normalny poziom wykorzystania zdolności produkcyjnej. Znaczące wielkości sprzedaży w trakcie całego OD nie wskazywały na sprzedaż produktów pochodzących ze zwykłej produkcji próbnej. W rezultacie uznano, że przedsiębiorstwo produkowało na normalnym poziomie wykorzystania zdolności produkcyjnej przez cały OD. Ponadto przedsiębiorstwo nie wykazało, że podczas rzekomej fazy rozruchu jednostkowy koszt wytworzenia był wyższy niż w okresie, w którym rzekomo osiągnięto normalny poziom wykorzystania zdolności produkcyjnej. W każdym razie nawet, jeśli koszty byłyby wyższe, nie byłoby to wynikiem niższych wielkości produkcji, co dowiedziono powyżej. W rezultacie żądanie korekty odnośnie do kosztów rozruchu uznano za zawierające sprzeczności i niepotwierdzone jakimikolwiek dowodami i z tych powodów je odrzucono.

(50)

Ten sam producent twierdził, że metoda amortyzacji stosowana przez jego przedsiębiorstwo wobec „inwestycji w środki trwałe” nie odzwierciedlała w pełni kosztów związanych z produkcją i sprzedażą rozpatrywanego produktu. Dokonane inwestycje odpowiadały początkowym kosztom naprawy linii produkcyjnych po ich zakupie i zostały rozliczone w jednym roku finansowym, ponieważ przedsiębiorstwo zakładało, że okres użytkowania naprawionych środków wyniesie mniej niż jeden rok. Przedsiębiorstwo planowało dokonanie dalszych inwestycji po tym okresie. Jednak ze względu na fakt, że linie produkcyjne nie wymagały dalszych napraw, rzeczywisty okres użytkowania inwestycji był dłuższy niż pierwotnie zakładano. Przedsiębiorstwo twierdziło, że z tego powodu okres amortyzacji należy dostosować zgodnie z realiami ekonomicznymi, a koszty zapisane w księgach rachunkowych należy odpowiednio skorygować zgodnie z art. 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(51)

Odnośnie do powyższego twierdzenia uznano, że wyższe niż zwykle koszty napraw w pierwszym roku posiadania używanego sprzętu nie są czymś wyjątkowym, a księgowanie takich wyższych kosztów w pierwszym roku jest zgodne z normalną praktyką rachunkowości. Metody przyjęte przez przedsiębiorstwo nie były zatem nierozsądne, lecz były zgodne z normalną praktyką. Fakt, że w późniejszym okresie nie poniesiono dalszych kosztów napraw, nie usprawiedliwia odstąpienia od normalnej praktyki rachunkowości. Dlatego wysunięte przez przedsiębiorstwo żądanie korekty kosztów w tym zakresie uznano za nieuzasadnione i odrzucono.

(52)

Inny producent eksportujący wysunął żądanie, by wartość produktu ubocznego (siarki) została odjęta od kosztu wytworzenia rozpatrywanego produktu. Siarka jest uzyskiwana z gazu (H2S), który jest automatycznie uwalniany przy produkcji węglanu baru. Przedsiębiorstwo nie miało jednak środków technicznych potrzebnych do zmierzenia ilości gazu stosowanego w produkcji siarki i dlatego nie było w stanie sprecyzować swego żądania w kategoriach ilościowych. Ponadto w systemie księgowym przedsiębiorstwa siarka i rozpatrywany produkt były uznawane za dwa oddzielne produkty, a koszty wytworzenia węglanu baru ustalono bez uwzględnienia wartości siarki. Na tej podstawie żądanie tymczasowo odrzucono.

(53)

Jak wspomniano w motywie 46, ustalono proporcję zyskownej sprzedaży rozpatrywanego produktu niezależnym klientom na rynku krajowym. W przypadkach gdy wielkość sprzedaży danego typu węglanu baru sprzedawanego w cenie netto równej lub przekraczającej obliczony koszt wytworzenia stanowiła ponad 80 % całkowitej wielkości sprzedaży tego typu produktu i gdy średnia ważona cena tego typu produktu była równa lub przekraczała koszt wytwarzania, wartość normalna opierała się na rzeczywistej cenie krajowej obliczonej jako średnia ważona cen całej sprzedaży krajowej tego typu produktu dokonanej podczas OD, niezależnie od tego, czy sprzedaż ta była zyskowna czy nie. W przypadkach gdy wielkość zyskownej sprzedaży danego typu węglanu baru stanowiła 80 % lub mniej całkowitej wielkości sprzedaży tego typu produktu lub gdy średnia ważona cena tego typu produktu była poniżej kosztu wytwarzania, wartość normalna opierała się na rzeczywistej cenie krajowej obliczonej jako średnia ważona zyskownej sprzedaży wyłącznie tego typu produktu, pod warunkiem że sprzedaż ta stanowiła 10 % lub więcej całkowitej wielkości sprzedaży tego typu produktu.

(54)

W przypadkach gdy wielkość zyskownej sprzedaży jakiegokolwiek typu produktu stanowiła mniej niż 10 % całkowitej wielkości sprzedaży tego typu produktu, uznano, że ten konkretny typ produktu był sprzedawany w niewystarczających ilościach, aby cena krajowa dawała odpowiednią podstawę do ustalenia wartości normalnej.

(55)

W wyniku powyższych analiz ustalono, że wszystkie, oprócz jednego, typy produktu były sprzedawane w ramach zwykłego obrotu handlowego ze względu na cenę.

(56)

W przypadku wszystkich typów produktów, które nie były sprzedawane w wystarczających ilościach lub które nie były sprzedawane w ramach zwykłego obrotu handlowego ze względu na cenę, nie można zastosować cen krajowych rozpatrywanego producenta eksportującego w celu ustalenia wartości normalnej i konieczne było użycie innej metody.

(57)

W związku z tym Komisja zastosowała konstruowaną wartość normalną, zgodnie z art. 2 ust. 3 i art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(58)

Zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, wartość normalna została skonstruowana na podstawie własnego kosztu wytworzenia każdego producenta eksportującego zwiększonego o rozsądną kwotę kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych („SG&A”) i marży zysku.

(59)

Ponieważ koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz marża zysku realizowana przez każdego z rozpatrywanych producentów eksportujących na rynku krajowym stanowiły wiarygodne dane w rozumieniu art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz marża zysku producentów eksportujących zostały zastosowane we wszystkich przypadkach, gdzie konstruowana była wartość normalna.

(60)

W przypadku wszystkich współpracujących chińskich producentów eksportujących, którym przyznano MET, sprzedaż eksportową ustalano indywidualnie dla każdego przedsiębiorstwa. Cała sprzedaż eksportowa rozpatrywanych producentów eksportujących do Wspólnoty realizowana była bezpośrednio na rzecz niezależnych klientów we Wspólnocie i dlatego cenę eksportową ustalono zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego na podstawie cen rzeczywiście płaconych lub do zapłacenia.

(61)

Wartość normalną i ceny eksportowe porównano na bazie ex-works na tym samym poziomie obrotów. Aby zapewnić rzetelne porównanie między wartością normalną a ceną eksportową, wzięto pod uwagę, w formie korekt, różnice wpływające na ceny i porównywalność cen zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. We wszystkich przypadkach, gdzie uznano je za uzasadnione, właściwe i poparte zweryfikowanymi dowodami, dokonano odpowiednich korekt.

(62)

Na tej podstawie uwzględniono różnice kosztów opakowania, kosztu kredytu, upustów i rabatów, prowizji, kosztów transportu lądowego, ubezpieczeń, przeładunek, usług posprzedażnych i poziomu obrotów. W zakresie opłat bankowych dokonano korekty zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. k) rozporządzenia podstawowego.

(63)

W zakresie poziomu obrotów stwierdzono, że większość sprzedaży krajowej w Stanach Zjednoczonych dokonano na rzecz użytkowników końcowych, podczas gdy sprzedaż eksportową rozpatrywanych produktów z ChRL dokonywano wyłącznie na rzecz dystrybutorów. Korektę obliczono na podstawie średniej różnicy cen sprzedaży na rzecz użytkowników końcowych i sprzedaży na rzecz dystrybutorów na rynku krajowym w Stanach Zjednoczonych zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. d) rozporządzenia podstawowego.

(64)

Dalej stwierdzono, że w ChRL duże ilości głównego surowca, barytu, są dostępne bez zastosowania szczególnych procesów górniczych, podczas gdy w Stanach Zjednoczonych baryt wydobywa się metodą odkrywkową lub podziemną. Ponadto w Chinach surowiec transportuje się do pobliskich fabryk praktycznie bez ponoszenia kosztów transportu, podczas gdy w Stanach Zjednoczonych koszt transportu barytu z kopalń do fabryk jest znaczący.

(65)

W związku z tym uznano, że uzasadnione były odpowiednie korekty wartości normalnej w Stanach Zjednoczonych, aby sprowadzić warunki produkcji węglanu baru w Stanach Zjednoczonych do poziomu porównywalnego z warunkami w ChRL. Dlatego skorygowano wartość normalną przez uwzględnienie najważniejszych różnic w warunkach produkcji, tzn. różnic kosztów wytwarzania i transportu głównego surowca – barytu.

(66)

Wreszcie stwierdzono, że w Stanach Zjednoczonych ponoszone są znaczące koszty środowiskowe, podczas gdy w ChRL takie koszty nie istniały. Dlatego stosownie skorygowano wartość normalną.

(67)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego, ustalono margines dumpingowy dla każdego producenta eksportującego na podstawie porównania między średnią ważoną wartością normalną a średnią ważoną ceną eksportową według typu produktów, jak ustalono powyżej.

(68)

Tymczasowe marginesy dumpingowe dla współpracujących producentów eksportujących, którym przyznano MET, wyrażone jako procent ceny netto CIF na granicy Wspólnoty przed ocleniem, są następujące:

(69)

Aby obliczyć ogólnokrajowy margines dumpingowy mający zastosowanie do wszystkich pozostałych producentów eksportujących w ChRL, Komisja najpierw określiła poziom współpracy. Dokonano porównania pomiędzy całkowitym przywozem rozpatrywanego produktu pochodzącego z ChRL, obliczonym na podstawie danych Eurostat, a rzeczywistymi odpowiedziami udzielonymi w kwestionariuszu przez eksporterów w ChRL, którym nie przyznano MET. Na tej podstawie ustalono, że poziom współpracy był bliski 100 %.

(70)

Następnie obliczono margines dumpingowy dla pozostałych eksporterów współpracujących, którym nie przyznano MET, przez porównanie średniej ważonej wartości normalnej ustalonej dla kraju analogicznego i średniej ważonej ceny eksportowej zgłoszonej przez eksporterów współpracujących, aby otrzymać średni ważony margines dumpingowy dla pozostałych eksporterów współpracujących.

(71)

Na tej podstawie ogólnokrajowy poziom dumpingu tymczasowo ustalono na poziomie 34,0 % ceny CIF na granicy Wspólnoty.

(72)

Produkcja jedynego współpracującego producenta we Wspólnocie stanowiła 100 % produkcji węglanu baru we Wspólnocie podczas OD. Dlatego uznano, że stanowi on przemysł wspólnotowy w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(73)

Ponieważ przemysł wspólnotowy składa się z tylko jednego producenta, wszystkie dane liczbowe odnoszące się do tego producenta musiały być zindeksowane dla zachowania poufności danych.

(74)

Poziom zużycia we Wspólnocie ustalono na podstawie wielkości sprzedaży przemysłu wspólnotowego na rynku Wspólnoty powiększonej o wielkość przywozu z ChRL i innych krajów trzecich, w oparciu o dane Eurostat. W latach 2000–2002 wspólnotowe zużycie węglanu baru spadło o 10 % z powodu ogólnej trudnej sytuacji ekonomicznej. Następnie zużycie powróciło do poziomu z roku 2000, przy czym wzrósł poziom przywozu z ChRL

(75)

Wielkość przywozu węglanu baru z ChRL do Wspólnoty wzrosła z 54 167 ton w roku 2000 do 63 742 ton w OD, tj. o 18 % w ciągu rozważanego okresu. Należy zauważyć, że zanim w OD nastąpił szybki powrót do poprzedniego poziomu, poziom przywozu w roku 2002 spadł do 48 900 ton.

(76)

Odpowiadający przywozowi udział w rynku wynosił około 40 % w roku 2000, a następnie, w rozważanym okresie wzrósł o 19 %, przede wszystkim z uwagi na znaczny wzrost przywozu z ChRL w roku 2003.

(77)

Średnie ceny przywozu z ChRL systematycznie spadały: z 253 EUR/tonę w roku 2000 do 186 EUR/tonę w trakcie OD.

(78)

Na potrzeby analizy procesu podcinania cen porównano średnią ważoną cen sprzedaży wg typu produktu wytwarzanego przez przemysł wspólnotowy dla klientów niepowiązanych na rynku Wspólnoty, skorygowaną do podstawy ex-works, do odpowiadającej średniej ważonej cen eksportowych rozpatrywanego przywozu, ustalonej na podstawie CIF z odpowiednią korektą uwzględniającą cła i koszty ponoszone po przywozie. Porównania dokonano po odliczeniu rabatów i zniżek.

(79)

W przeciwieństwie do towarów przywożonych z ChRL, przemysł Wspólnotowy gwarantuje dostarczanie stabilnego produktu zgodnego ze specyfikacjami klienta i zawsze z dokładnie tymi samymi zanieczyszczeniami, a także oferuje usługi dla klientów, takie jak analiza laboratoryjna. Przy porównaniu cen, uwzględniono wartość rynkową tych usług, poprzez korektę cen o 25 % w stosunku do cen przemysłu wspólnotowego, w oparciu o informacje przekazane przez przemysł wspólnotowy.

(80)

Szereg importerów i użytkowników twierdziło, że przemysł wspólnotowy nalicza wyższe ceny z uwagi na wyższą reaktywność swojego produktu. Argument ten należy oddalić, z uwagi na fakt, że eksporterzy z ChRL są w stanie dostarczyć produkty równoważne dla każdego rodzaju produktu produkowanego przez przemysł wspólnotowy, ze względu na postęp techniczny, jaki nastąpił w ostatnich latach. Ponadto najbardziej reaktywny rodzaj węglanu baru stanowi mniej niż 5 % sprzedaży przemysłu wspólnotowego. Z tego względu uznano, że korekta w związku z różnicami reaktywności nie jest konieczna.

(81)

Porównanie wykazało, że w trakcie OD rozpatrywany produkt pochodzący z ChRL sprzedawano na terytorium Wspólnoty po cenach podcinających ceny przemysłu wspólnotowego o 28–31 % (jeśli wyrażono je jako procent tych ostatnich).

(82)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, Komisja przeanalizowała wszystkie istotne czynniki i wskaźniki ekonomiczne mające wpływ na stan przemysłu wspólnotowego.

(83)

Sprawdzono, czy przemysł wspólnotowy nadal dochodzi do poprzedniego stanu w związku ze skutkami subsydiowania lub dumpingu w przeszłości, ale nie znaleziono żadnych dowodów na potwierdzenie takiej sytuacji.

(84)

Produkcja przemysłu wspólnotowego spadła w rozważanym okresie o 13 %. W latach 2000–2001 pozostawała stabilna, a następnie zmniejszyła się.

(85)

W rozważanym okresie wykorzystanie zdolności produkcyjnej zmniejszyło się o 14 %. Faktu tego nie da się wytłumaczyć niewielkim 2 % wzrostem ogólnej zdolności produkcyjnej przemysłu wspólnotowego w latach 2001–2002 w rozważanym okresie.

(86)

Wielkość sprzedaży do stron niepowiązanych na terytorium Wspólnoty, w okresie od roku 2000 do OD zmniejszyła się o 17 % (sprzedaż do klientów powiązanych stanowiła mniej niż 1 % ogólnej wielkości sprzedaży), prowadząc tym samym do ograniczenia udziału w rynku z poziomu około 55–60 % do poziomu około 45–50 %. Podczas gdy średnia cena za tonę spadła o 7 %, obrót zmniejszył się o 23 %.

(87)

W latach 2000–2001 zapasy produktów gotowych zwiększyły się prawie trzykrotnie. Następnie w ciągu kolejnych dwóch lat ich poziom znacznie się zmniejszył i w trakcie OD był prawie dwukrotnie wyższy niż w roku 2000.

(88)

W rozważanym okresie zatrudnienie w przemyśle wspólnotowym zmniejszyło się o 10 %. W tym samym czasie odnotowano stopniowy wzrost płac o 10 %. Produktywność, obliczona na podstawie wyprodukowanych ton przypadających na jednego pracownika, najpierw wzrosła o 3 % w latach 2000–2002, a następnie spadła o prawie 6 %.

(89)

Podczas gdy poziom zużycia we Wspólnocie pomiędzy rokiem 2000 i OD zasadniczo się nie zmienił, wielkość sprzedaży przemysłu wspólnotowego zmniejszyła się o 17 %. Z drugiej strony, wielkość rozpatrywanego przywozu zwiększyła się o 18 %. Tendencja ta była jeszcze wyraźniejsza w okresie pomiędzy rokiem 2002 i OD, gdy poziom zużycia we Wspólnocie wzrósł o około 10 %, wielkość sprzedaży przemysłu wspólnotowego spadła o ponad 10 %, zaś wielkość przywozu z ChRL wzrosła o ponad 30 %. W związku z tym sprzedaż przemysłu wspólnotowego spadła pomimo wzrostu popytu w okresie pomiędzy rokiem 2002 i OD. W konsekwencji, udział przemysłu wspólnotowego w rynku spadł o prawie 9 punktów procentowych, przede wszystkim z powodu przywozu z ChRL, natomiast udział Chin w rynku, w okresie pomiędzy rokiem 2002 i OD, zwiększył się o ponad 7 punktów procentowych.

(90)

W latach 2000–2001 poziom inwestycji wzrósł ponaddwukrotnie. W roku 2002 utrzymywał się na tym samym poziomie, a następnie w roku 2003 powrócił do poziomu z roku 2000. Inwestycje dotyczyły przede wszystkim ochrony i zachowania środowiska.

(91)

Sprzedaż produktu podobnego przez przemysł wspólnotowy nie była opłacalna w całym rozważanym okresie. Podczas gdy w roku 2000 przemysł wspólnotowy znajdował się prawie na progu rentowności, sytuacja uległa pogorszeniu i w OD sprzedaż była wysoce nierentowna (ponad –10 %).

(92)

Także zwrot z inwestycji, wyrażony jako zyski/straty w odniesieniu do wartości księgowej netto aktywów, był ujemny w trakcie całego rozważanego okresu i ulegał pogorszeniu z roku na rok. W OD zwrot z inwestycji mieścił się w przedziale od –25 % do –20 %.

(93)

Przepływy pieniężne wygenerowane przez produkty wytwarzane i sprzedawane na terytorium Wspólnoty zmniejszyły się gwałtownie w okresie pomiędzy rokiem 2000 i OD. Podczas gdy w roku 2000 wartość przepływów miała poziom wysoce dodatni, w roku 2001 miały one wartość ujemną, a w ciągu kolejnych dwóch lat nastąpił dalszy spadek do poziomu przekraczającego –1 000 000 EUR w OD.

(94)

Ponieważ poziom inwestycji był bardzo niski, nie stwierdzono, aby przemysł wspólnotowy miał trudności w związku ze zdolnością pozyskiwania kapitału, czy to w formie kredytów bankowych, czy udziałów kapitałowych od firmy macierzystej.

(95)

Biorąc pod uwagę wielkość i ceny przywozu dumpingowego z rozpatrywanego państwa, wpływ rzeczywistych marginesów dumpingu nie może być uznany za nieistotny.

(96)

Analiza wyżej wymienionych czynników pokazuje, że pomiędzy rokiem 2000 a OD sytuacja przemysłu wspólnotowego znacznie się pogorszyła. Wielkość sprzedaży w rozważanym okresie spadła o 17 %, prowadząc do znaczącej utraty udziału w rynku. Doszło do spadku średnich cen, a w konsekwencji obrót uległ jeszcze bardziej znaczącemu zmniejszeniu. Taka sama tendencja wystąpiła w przypadku wielkości produkcji oraz wykorzystania zdolności produkcyjnych. Z uwagi na tak niekorzystny rozwój wypadków, w rozważanym okresie rentowność, zwrot z inwestycji oraz przepływy pieniężne znacznie się pogorszyły.

(97)

Ustalono, że sytuacja przemysłu wspólnotowego pogorszyła się tak znacznie, że tymczasowo stwierdza się, że przemysł wspólnotowy poniósł istotną szkodę w rozumieniu art. 3 ust. 1 oraz art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(98)

Zgodnie z art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, Komisja zbadała, czy przywóz dumpingowy węglanu baru pochodzącego z państwa rozpatrywanego przyczynił się do szkody dla przemysłu wspólnotowego w stopniu, który pozwala na uznanie szkody za istotną. Zgodnie z art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, przeanalizowano także pozostałe znane czynniki inne niż przywóz dumpingowy, aby upewnić się, że ewentualnej szkody spowodowanej przez inne czynniki nie przypisano przywozowi dumpingowemu.

(99)

W rozważanym okresie przywóz dumpingowy z rozpatrywanego państwa wzrósł znacząco pod względem wielkości (z 54 167 ton do 63 742 ton). Nastąpił także wzrost jego udziału w rynku (o ponad 7 punktów procentowych). Najbardziej istotny wzrost wielkości przywozu miał miejsce w trakcie OD (wzrost o 30,4 % w porównaniu z rokiem 2002), podczas gdy ceny importowe spadały w trakcie całego rozważanego okresu.

(100)

Zbiegło się to w czasie ze zmniejszeniem sprzedaży i wynikłą z tego utratą udziału w rynku dla przemysłu wspólnotowego wynoszącą prawie 9 punktów procentowych oraz spadkiem średnich cen sprzedaży. Przemysł wspólnotowy zmuszony był do obniżenia swoich cen sprzedaży, gdyż były one znacząco podcinane w trakcie OD przez przywóz dumpingowy z ChRL. Z powodu niskich cen sprzedaży przemysł wspólnotowy nie był w stanie pokryć własnych kosztów produkcji, a co za tym idzie – był nierentowny.

(101)

W rozważanym okresie wielkość przywozu węglanu baru z krajów trzecich wzrosła z 6 500 ton do 8 700 ton, co w trakcie OD odpowiadało udziałowi w rynku wynoszącemu mniej niż 10 %. Krajami trzecimi dokonującymi eksportu węglanu baru na teren Wspólnoty były przede wszystkim Brazylia i Rosja.

(102)

W trakcie OD średnia cena przywozu z Rosji wynosiła 278 EUR/tonę. Oznacza to, że produkty rosyjskie były znacznie droższe niż towary importowane z ChRL i jedynie niewiele tańsze od produktów sprzedawanych przez przemysł wspólnotowy. Zdaniem importerów i użytkowników jakość węglanu baru importowanego z Rosji jest niższa zarówno od jakości produktu rozpatrywanego importowanego z ChRL, jak i produktu podobnego sprzedawanego przez przemysł wspólnotowy. Z uwagi na fakt, że węglan baru pochodzący z Rosji jest gorszej jakości oraz ma wyższą cenę niż produkt importowany z ChRL nie jest to produkt konkurencyjny na rynku wspólnotowym. W porównaniu z produktem sprzedawanym przez przemysł wspólnotowy, jakość węglanu baru z Rosji jest znacznie niższa, co nie jest rekompensowane niewielką różnicą w cenie. Ponieważ produkt rosyjski nie jest konkurencyjny, jego udział w rynku w rozważanym okresie zmniejszył się. Z tego względu stwierdzono tymczasowo, że przywóz z Rosji nie eliminuje związku przyczynowego pomiędzy dumpingiem a istotną szkodą spowodowaną przez przywóz z Chin.

(103)

Średnia cena przywozu z Brazylii w OD wynosiła 186 EUR/tonę. W rozważanym okresie udział przywozu z Brazylii w rynku wzrósł o około 2 punkty procentowe. Uwzględniając niewielki wzrost sprzedaży oraz udział w rynku wynoszący poniżej 5 %, stwierdzono tymczasowo, że import nie zniszczył przyczynowo-skutkowej relacji pomiędzy dumpingiem a istotną szkodą spowodowaną przez import z Chin.

(104)

Uwzględniając powyższe, stwierdzono tymczasowo, że przywóz z innych krajów trzecich nie eliminuje związku przyczynowego pomiędzy dumpingiem a istotną szkodą spowodowaną przez przywóz z Chin.

(105)

Jeśli chodzi o rozwój popytu, widoczne zużycie węglanu baru w latach 2000–2002 spadło, ale przemysł wspólnotowy był w stanie utrzymać swój udział w rynku na tym samym poziomie. Następnie sprzedaż i udział w rynku przemysłu wspólnotowego spadły, chociaż w OD nastąpił znaczny wzrost zużycia produktu. Jednocześnie przywóz z Chin zdobył udział w rynku, który w rozpatrywanym okresie wzrósł o ponad 7 punktów procentowych. Z tego względu istotnej szkody, jaką poniósł przemysł wspólnotowy, nie można przypisać regresowi popytu na rynku wspólnotowym.

(106)

Niektóre strony zainteresowane utrzymywały, że deprecjacja dolara amerykańskiego w stosunku do euro sprzyjała przywozowi węglanu baru na teren Wspólnoty Europejskiej. Znaczna większość transakcji przywozowych z rozpatrywanego kraju na teren Wspólnoty Europejskiej jest rzeczywiście fakturowana w dolarach amerykańskich. Euro aprecjonowało w stosunku do dolara amerykańskiego od połowy roku 2002, zaś w sposób znaczący w OD, działając tym samym na korzyść eksportu do strefy euro.

(107)

Jednakże nawet w oparciu o kurs wymiany przeważający na początku roku 2002, przywóz z ChRL podcinał ceny przemysłu wspólnotowego. Ponadto korzystny kurs wymiany wpływałby także na przywóz z innych krajów trzecich, w przypadku których faktury są również wystawiane głównie w dolarach amerykańskich. Fakt, że wahania kursów walutowych nie wywarły istotnego wpływu na przywóz z innych krajów, wskazuje, że nie można go uznać za główną przyczynę gwałtownego wzrostu przywozu dumpingowego z rozpatrywanego kraju.

(108)

Z tego względu stwierdzono tymczasowo, że chociaż aprecjacja euro w stosunku do dolara amerykańskiego mogła sprzyjać przywozowi węglanu baru na teren Wspólnoty Europejskiej, nie stanowi ona wystarczającego powodu do wyeliminowania związku przyczynowego pomiędzy przywozem dumpingowym a istotną szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy.

(109)

Stwierdzono, że przemysł wspólnotowy dokonywał przywozu węglanu baru z ChRL, a tym samym przyczynił się do własnej szkody. Jednakże po roku 2001 przemysł wspólnotowy nie dokonywał żadnych zakupów produktów z ChRL, a przed rokiem 2001 dokonywał przywozu wyłącznie w nieznacznych ilościach (około 1 % produkcji własnej). Z tego względu stwierdza się tymczasowo, że przywóz rozpatrywanego produktu z ChRL dokonywany przez przemysł wspólnotowy, jeśli miał on miejsce, nie może stanowić głównej przyczyny istotnej szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy.

(110)

Kilku użytkowników i importerów utrzymywało, że Wspólnota ponosi szkodę z powodu konkurencji, jaką stanowi papka wodna węglanu baru, która eliminuje toksyczny pył wytwarzany w trakcie stosowania węglanu baru w formie proszku. Papka taka produkowana jest przez importerów na terenie Wspólnoty z wykorzystaniem proszku importowanego z ChRL z dodatkiem wody i specjalnych dodatków, już po dokonaniu przywozu.

(111)

Argument ten należy bezwzględnie oddalić, ponieważ przemysł wspólnotowy posiada wiedzę fachową na temat produkcji papki, jednak jej nie upowszechnia, gdyż uważa transportowanie wody za nieekonomiczne. Z tego względu przemysł wspólnotowy, we współpracy z innymi przedsiębiorstwami europejskimi, opracował specjalistyczny sprzęt dla przemysłu produkcji cegieł i glazury, pozwalający użytkownikom węglanu baru mieszać proszek z wodą w miejscu prowadzenia produkcji, eliminując tym samym tworzenie toksycznego pyłu. Przemysł wspólnotowy oferuje zatem produkt konkurencyjny w stosunku do papki. Jednakże z uwagi na fakt, że papka produkowana jest z wykorzystaniem węglanu baru przywożonego z Chin po cenach dumpingowych, może być ona sprzedawana po cenach niższych od ceny proszku dostarczanego przez przemysł wspólnotowy. Właśnie dlatego nie może to być brane pod uwagę jako odrębny czynnik powodujący szkodę, gdyż znaczenie papki wynika z przywozu dumpingowego. I rzeczywiście: gdyby rozpatrywany produkt nie był importowany po cenach dumpingowych, produkt oferowany przez przemysł wspólnotowy, będący produktem konkurencyjnym w stosunku do papki, byłby w stanie konkurować z papką na rynku na uczciwych zasadach.

(112)

Powyższa analiza pokazuje, że, szczególnie w okresie pomiędzy rokiem 2002 a OD, miał miejsce znaczny wzrost wielkości i udziału w rynku przywozu pochodzącego z rozpatrywanego kraju. W OD wzrostowi temu towarzyszył poważny spadek cen sprzedaży oraz wysoki poziom podcinania cen. Wzrost udziału w rynku taniego przywozu pochodzącego z Chin zbiegł się w czasie ze znaczącym spadkiem udziału w rynku przemysłu wspólnotowego, co razem z presją do obniżania cen spowodowało między innymi poważne straty dla przemysłu wspólnotowego w OD. Z drugiej strony, analiza innych czynników, które mogły przyczynić się do powstania szkody dla przemysłu wspólnotowego, pokazała, że żaden z nich nie mógł wywrzeć znaczącego negatywnego wpływu na powstanie takiej sytuacji lub wyeliminować związku przyczynowego pomiędzy przywozem dumpingowym z ChRL a istotną szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy.

(113)

W oparciu o powyższą analizę, która we właściwy sposób wyodrębniła i oddzieliła skutki wszystkich znanych czynników mających wpływ na sytuację przemysłu wspólnotowego od szkodliwych skutków przywozu dumpingowego, stwierdza się tymczasowo, że przywóz z ChRL spowodował istotną szkodę dla Wspólnoty w rozumieniu art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(114)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego, Komisja sprawdziła, czy pomimo sformułowania wniosku o szkodliwym dumpingu istniały jakiekolwiek nieodparte powody, aby stwierdzić, że przyjęcie odpowiednich środków w tym konkretnym przypadku nie leży w interesie Wspólnoty. Interes Wspólnoty określono na podstawie oceny wszystkich zaangażowanych interesów, tj. interesu przemysłu wspólnotowego, interesu importerów oraz użytkowników rozpatrywanego produktu.

(115)

W celu dokonania oceny prawdopodobnego wpływu nałożenia lub nienałożenia odnośnych środków, Komisja zwróciła się do wszystkich zainteresowanych stron o udzielenie informacji. W związku z tym Komisja rozesłała odpowiednie kwestionariusze do przedstawicieli przemysłu wspólnotowego: 10 dostawców surowców, 18 importerów i 38 użytkowników rozpatrywanego produktu. Odpowiedzi udzielili: jeden dostawca surowców, pięciu importerów, sześciu użytkowników i jedno stowarzyszenie użytkowników.

(116)

Przemysł wspólnotowy dysponuje w pełni zautomatyzowaną linią produkcyjną, funkcjonującą w sposób ekonomiczny, jeśli chodzi o produkcję materiału niespełniającego wymogów technicznych oraz liczbę pracowników w przeliczeniu na każdą wyprodukowaną tonę. Ponadto przemysł ten dokonywał inwestycji zastępczych oraz prowadził ciągły eksport.

(117)

Uznaje się, że nałożenie odpowiednich środków przyczyni się do przywrócenia uczciwej konkurencji na rynku. W razie przyjęcia środków, przemysł wspólnotowy będzie w stanie odzyskać przynajmniej część utraconego udziału w rynku, co z kolei będzie miało pozytywny wpływ na jego rentowność.

(118)

Jak wspomniano powyżej, przemysł wspólnotowy poniósł istotną szkodę spowodowaną przywozem dumpingowym pochodzącym z rozpatrywanego kraju. Jeśli odpowiednie środki nie zostaną nałożone, sytuacja przemysłu wspólnotowego prawdopodobnie ulegnie dalszemu pogorszeniu. Pociągnie to za sobą dalszy spadek zatrudnienia. Depresja cen wywołana przez przywóz dumpingowy będzie nadal udaremniać wszelkie wysiłki podejmowane przez przemysł wspólnotowy, w szczególności te zmierzające do odzyskania rentowności. Niepodjęcie odpowiednich środków zagroziłoby istnieniu przemysłu w dłuższym okresie czasu. Nie można także wykluczyć, że jeśli środki nie zostałyby nałożone, jedyny producent wspólnotowy byłby zmuszony do zaprzestania działalności na skutek konkurencji ze strony przywozu dumpingowego.

(119)

Otrzymano odpowiedź na pytania zawarte w kwestionariuszu od jednego dostawcy surowców dostarczającego naturalny siarczan baru na rzecz przemysłu wspólnotowego. Jest to jedyny dostawca głównego surowca do produkcji węglanu baru, mający siedzibę na terenie Wspólnoty.

(120)

Jeśli dojdzie do nałożenia środków, a przemysł wspólnotowy odzyska utracony udział w rynku, również dostawca surowca będzie w stanie sprzedawać większą ilość swojego produktu. Ponieważ rozpatrywany surowiec stanowi główny element obrotu przedsiębiorstwa, nałożenie odpowiednich środków przyczyni się także do poprawy sytuacji finansowej dostawcy surowca.

(121)

Jeśli środki nie zostaną nałożone, nastąpi dalszy spadek sprzedaży przemysłu wspólnotowego, a co za tym idzie także popytu na surowce. Będzie to miało z kolei negatywny wpływ na rentowność dostawcy surowca.

(122)

Otrzymano pięć odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od importerów, z których wszyscy byli przeciwko nałożeniu środków.

(123)

Część rozpatrywanego produktu importowana w formie proszku z ChRL jest następnie przetwarzana na papkę poprzez dodanie wody i specjalnych dodatków. Ponieważ marża zysku importerów z tytułu sprzedaży rozpatrywanego produktu oraz papki wynosi na podstawie średniej ważonej 6,8 %, importerzy będą w stanie ponieść część kosztów związanych z ewentualnymi podwyżkami cen, a w części obciążyć nimi klientów. Uwzględniając relatywnie niskie cła, które mają być nałożone na przedsiębiorstwa działające w warunkach gospodarki rynkowej oraz dostępne źródła alternatywne, nieobciążone opłatami celnymi, ewentualne podwyżki cen będą ograniczone.

(124)

Uwzględniając fakt, że sprzedaż rozpatrywanego produktu oraz papki stanowi średnio około 15 % całkowitego obrotu importerów, nałożenie cła nie zmieni w sposób istotny sytuacji finansowej importerów.

(125)

Na podstawie powyższego stwierdzono tymczasowo, że skutek środków antydumpingowych, jeśli zostaną one wprowadzone, nie będzie miał prawdopodobnie istotnego znaczenia dla importerów.

(126)

Otrzymano sześć odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od użytkowników oraz jeden raport od stowarzyszenia użytkowników. Przeprowadzono jedną wizytę weryfikacyjną w siedzibie przedsiębiorstwa dokonującego w trakcie OD największych zakupów węglanu baru. Sześciu współpracujących użytkowników odpowiadało za 9 % całkowitego wspólnotowego zużycia węglanu baru w OD. Liczba pracowników zatrudnionych w tych przedsiębiorstwach bezpośrednio powiązana z produktami, w których wykorzystuje się węglan baru, wynosiła około 570 osób. Wszyscy użytkownicy współpracujący z wyjątkiem jednego, dokonującego zakupów od przemysłu wspólnotowego, wypowiedzieli się przeciwko nałożeniu ceł antydumpingowych, z obawy przed utratą taniego źródła zaopatrzenia, która mogłaby zaszkodzić ich konkurencyjności na rynku przetwórczym w stosunku do konkurentów w krajach trzecich.

(127)

Użytkownicy węglanu baru to głównie producenci szkła do zastosowań TV, przedstawiciele przemysłu produkującego cegły i płytki, sektor ceramiki oraz przedsiębiorstwa zajmujące się produkcją ferrytu. W oparciu o odpowiedzi udzielone na pytania zawarte w kwestionariuszu oraz informacje uzyskane w toku przesłuchania, ustalono, że udział węglanu baru w ogólnych kosztach produkcji ponoszonych przez użytkowników wynosił średnio poniżej 8 %.

(128)

Nałożenie ceł nie spowoduje znaczącego obniżenia konkurencji lub niedoboru w zakresie podaży. Przeciwnie – można domniemywać, że przywóz z Chin po cenach konkurencyjnych będzie nadal możliwy, gdyż stawki indywidualnych ceł proponowanych dla chińskich producentów eksportujących są niższe niż ustalone poziomy podcinania cen. Ponadto dostępne są także alternatywne źródła zaopatrzenia z innych krajów trzecich, do których nie mają zastosowania cła. Na podstawie powyższego uznaje się, że użytkownicy będą nadal mogli zaopatrywać się w węglan baru po konkurencyjnych cenach. Oczekuje się, że wpływ nałożenia ceł na poziom konkurencyjności użytkowników w stosunku do ich konkurentów z krajów trzecich będzie ograniczony.

(129)

Wysuwano twierdzenia, że przemysł wspólnotowy nie jest w stanie zaspokoić całości popytu na węglan baru na terenie Wspólnoty. W związku z tym należy przypomnieć, że dane środki nie mają na celu zapobieżenia przywozowi na terytorium Wspólnoty, ale zapewnienie, że przywóz nie będzie dokonywany po szkodliwych cenach dumpingowych. Przywóz pochodzący z różnych źródeł będzie nadal zaspokajał znaczącą część popytu wspólnotowego. Z tego względu nie przewiduje się wystąpienia niedoborów w zakresie podaży.

(130)

Na podstawie powyższego stwierdzono tymczasowo, że skutek środków antydumpingowych, jeśli zostaną one wprowadzone, nie będzie miał prawdopodobnie istotnego znaczenia dla użytkowników.

(131)

Odnośnie do skutków ewentualnych środków dla konkurencji we Wspólnocie, rozpatrywani współpracujący producenci eksportujący, mający silną pozycją rynkową, będą prawdopodobnie nadal prowadzić sprzedaż swoich produktów, chociaż już po cenach niedumpingowych. W rzeczywistości względnie niskie stawki celne dla dwóch chińskich producentów eksportujących działających w warunkach gospodarki rynkowej powinny pozwolić im na funkcjonowanie we Wspólnocie w uczciwych warunkach rynkowych. Z tego względu, biorąc pod uwagę całkowity zakres nałożonych ceł, prawdopodobnie nadal będzie istnieć wystarczająca liczba głównych konkurentów na rynku Wspólnoty, w tym producentów w rozpatrywanym kraju oraz producentów z Brazylii, Rosji i Indii. Dlatego też użytkownicy będą nadal mieli wybór spośród różnych dostawców węglanu baru. Jeśli, z drugiej strony, nie zostaną nałożone żadne środki, przyszłość jedynego producenta wspólnotowego będzie zagrożona. Jego zniknięcie z rynku przyczyni się zaś do znaczącego obniżenia poziomu konkurencji na rynku wspólnotowym.

(132)

Uwzględniwszy powyższe przyczyny, tymczasowo stwierdza się, że nie istnieją nieodparte powody przemawiające przeciwko nałożeniu ceł antydumpingowych w obecnym przypadku.

(133)

Uwzględniając wnioski dotyczące dumpingu, szkody, przyczynowości i interesu Wspólnoty, należy nałożyć tymczasowe środki antydumpingowe w celu zapobieżenia dalszym szkodom dla przemysłu wspólnotowego spowodowanym przez przywóz dumpingowy.

(134)

W celu ustalenia poziomu cła, uwzględniono poziom ustalonych marginesów dumpingu oraz kwotę cła niezbędną do usunięcia szkody, jaką ponosi przemysł wspólnotowy.

(135)

Z uwagi na fakt, że przemysł wspólnotowy ponosił szkodę z tytułu przywozu dumpingowego od roku 1999, zysk, który mógł on osiągnąć przy braku przywozu dumpingowego ustalono na podstawie średniej ważonej marży zysku dla produktu podobnego w latach 1996–1998. Na tej podstawie ustalono, że za właściwe minimum zysku, którego przemysł wspólnotowy mógłby się spodziewać przy braku szkodliwego dumpingu, uznać można marżę zysku w wysokości 7,2 % obrotu. Następnie poprzez porównanie średniej ważonej ceny importowej, ustalonej na potrzeby obliczeń poziomu podcinania cen z ceną nieszkodliwą produktów sprzedawanych przez przemysł wspólnotowy na rynku Wspólnoty, określono konieczną podwyżkę cen. Cenę nieszkodliwą uzyskano poprzez skorygowanie ceny sprzedaży przemysłu wspólnotowego o rzeczywistą stratę poniesioną w trakcie OD oraz dodanie wyżej wymienionej marży zysku. Wszelkie różnice wynikające z tego porównania wyrażono następnie jako procent całkowitej wartości importowej cif.

(136)

Ponieważ poziom usunięcia szkody był wyższy od ustalonego marginesu dumpingu, środki tymczasowe powinny być oparte o ten drugi element.

(137)

W świetle powyższego uznaje się, że zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, należy nałożyć tymczasowe cła antydumpingowe na przywóz pochodzący z ChRL na poziomie niższego dumpingu i niższych marginesów szkody, zgodnie z zasadą niższego cła. W tym przypadku indywidualne stawki celne oraz cło ogólnokrajowe należy nałożyć na poziomie ustalonych marginesów dumpingu.

(138)

Ponieważ produkt jest produktem zamiennym, a różnice cen dla różnych typów produktu nie są duże, ustalono, że cło należy nałożyć w formie indywidualnej kwoty na tonę, co pozwoli zapewnić skuteczność środków oraz nie pozwoli na absorpcję środka antydumpingowego poprzez obniżenie cen eksportowych. Kwotę taką otrzymuje się poprzez zastosowanie marginesu dumpingu do cen eksportowych używanych do obliczenia marginesu dumpingu w trakcie OD.

(139)

Wyszczególnione w niniejszym rozporządzeniu stawki ceł antydumpingowych dla poszczególnych przedsiębiorstw określono na podstawie ustaleń w bieżącym dochodzeniu. Zatem odzwierciedlają one sytuację dla tych przedsiębiorstw ustaloną w trakcie dochodzenia. Te stawki celne (w przeciwieństwie do cła ogólnokrajowego stosowanego dla „wszystkich innych przedsiębiorstw”) stosuje się więc wyłącznie do przywozu produktów pochodzących z rozpatrywanego państwa oraz produkowanych przez przedsiębiorstwa będące wymienionymi podmiotami prawnymi. Przywożone produkty produkowane przez jakiekolwiek inne przedsiębiorstwo, nie wymienione z nazwy oraz adresu w działającej części niniejszego rozporządzenia, w tym także przez jednostki powiązane wymienionych z nazwy przedsiębiorstw, nie są objęte tymi stawkami i podlegają stawce celnej stosowanej dla „wszystkich innych przedsiębiorstw”.

(140)

Wszelkie wnioski o zastosowanie tych indywidualnych stawek ceł antydumpingowych przewidzianych dla poszczególnych przedsiębiorstw (np. po zmianie nazwy podmiotu lub utworzeniu nowej jednostki produkującej lub sprzedającej) należy niezwłocznie kierować do Komisji (3) wraz ze wszystkimi odpowiednimi informacjami, w szczególności dotyczącymi wszelkich modyfikacji w zakresie działań produkcyjnych spółki, sprzedaży krajowej i eksportowej związanej na przykład ze zmianą nazwy lub zmianami jednostek produkujących lub sprzedających. Tam gdzie to właściwe Komisja, po zasięgnięciu opinii komitetu doradczego, dokona odpowiedniej zmiany rozporządzenia w drodze aktualizacji listy przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek celnych.

(141)

Rozpatrywany produkt jest, jak wyjaśniono powyżej, produktem zamiennym nieoznaczonym marką, tak więc rozbieżność indywidualnych stawek celnych jest znacząca. Istnieje również duża liczba producentów eksportujących. Wszystkie te elementy mogą sprzyjać próbom przekierowania strumieni eksportu na eksporterów tradycyjnych korzystających z niższych stawek celnych.

(142)

Tak więc w przypadku gdyby wolumen wywozu prowadzonego przez jedno z przedsiębiorstw korzystających z niższej stawki celnej wzrósł o ponad 30 %, rozpatrywane środki indywidualne mogą zostać uznane za nieskuteczne w zakresie przeciwdziałania ustalonemu szkodliwemu dumpingowi. W konsekwencji oraz pod warunkiem, że zostaną spełnione wymagane warunki, może zostać wszczęte postępowanie mające na celu odpowiednie dostosowanie środków pod względem ich formy lub poziomu.

(143)

W interesie właściwej administracji należy wyznaczyć okres, w którym zainteresowane strony, które ujawniły się w okresie czasu określonym w obwieszczeniu o wszczęciu dochodzenia, będą mogły wyrazić swoje poglądy na piśmie oraz wnioskować o przesłuchanie. Ponadto należy stwierdzić, że ustalenia dotyczące nałożenia ceł poczynione na potrzeby niniejszego rozporządzenia mają charakter tymczasowy i może zaistnieć konieczność ich ponownego rozważenia dla celów zastosowania jakichkolwiek środków ostatecznych,

Komisja Europejska

Dyrekcja Generalna ds. Handlu

Dyrekcja B

B-1049 Bruksela/Belgia

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/24

(1)

Artykuł 63a rozporządzenia (WE) nr 1623/2000 określa szczegółowe zasady stosowania systemu pomocy na destylację win, o którym mowa w art. 29 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 (2). Chodzi o destylację subwencjonowaną i dobrowolną, mającą na celu zapewnienie wsparcia rynku wina oraz ciągłości dostaw do sektora alkoholu spożywczego. W tym celu producenci wina zawierają umowy z gorzelnikami. Państwa Członkowskie powiadomiły Komisję o zawartych umowach do dnia 15 stycznia 2005 r.

(2)

Dla roku winnego 2004/2005 destylacja objęła okres od 1 października do 23 grudnia. Na podstawie ilości wina objętych umowami zawartymi w odniesieniu do destylacji, zgłoszonymi Komisji przez państwa Członkowskie stwiedzono, że przekroczyły one ilości odpowiadające dostępnym zasobom środków budżetowych oraz zdolności absorpcyjne sektora alkoholu spożywczego. Należy w związku z tym zatwierdzić jednolitą wielkość procentową zatwierdzenia ilości zgłoszonych do destylacji.

(3)

Zgodnie z art. 63a ust. 6 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1623/2000 Państwa Członkowskie muszą zatwierdzić umowy zawierane w odniesieniu do destylacji w okresie rozpoczynającym się 30 stycznia. Należy w związku z tym przewidzieć niezwłoczne wejście w życie niniejszego rozporządzenia,

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/25

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2571/97 z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie sprzedaży masła po obniżonych cenach oraz przyznawania pomocy w odniesieniu do śmietany, masła i koncentratu masła, przeznaczonych do wykorzystania w produkcji ciast, lodów i innych środków spożywczych (2), agencje interwencyjne przystępują drogą przetargu do sprzedaży pewnych ilości masła pochodzącego ze skupu interwencyjnego, które przechowują, i do udzielenia pomocy przyznawanej w odniesieniu do śmietany, masła i koncentratu masła. Artykuł 18 wymienionego rozporządzenia przewiduje, że biorąc pod uwagę otrzymane oferty w ramach każdej rundy przetargu, ustala się minimalną cenę sprzedaży masła oraz maksymalną wysokość pomocy w odniesieniu do śmietany, masła i koncentratu masła, które mogą być zróżnicowane w zależności od przeznaczenia, zawartości tłuszczu w maśle i procedury włączenia, lub podejmuje się decyzję o wstrzymaniu przetargu. Kwotę lub kwoty gwarancji należytego przetworzenia ustala się odpowiednio.

(2)

Komitet Zarządzający ds. Mleka i Przetworów Mlecznych nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/27

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2571/97 z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie sprzedaży masła po obniżonych cenach oraz przyznawania pomocy w odniesieniu do śmietany, masła i koncentratu masła, przeznaczonych do wykorzystania w produkcji ciast, lodów i innych środków spożywczych (2), agencje interwencyjne przystępują drogą przetargu do sprzedaży pewnych ilości masła pochodzącego ze skupu interwencyjnego, które przechowują, a także do udzielenia pomocy przyznawanej na śmietanę, masło i koncentrat masła. Artykuł 18 wymienionego rozporządzenia przewiduje, że biorąc pod uwagę otrzymane oferty w ramach każdej rundy przetargu, ustala się minimalną cenę sprzedaży masła oraz maksymalną wysokość pomocy w odniesieniu do śmietany, masła i koncentratu masła, które mogą być zróżnicowane w zależności od przeznaczenia, zawartości tłuszczu w maśle i procedury włączenia, lub podejmuje się decyzję o wstrzymaniu przetargu. Kwotę lub kwoty gwarancji należytego przetworzenia ustala się odpowiednio.

(2)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/29

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 429/90 z dnia 20 lutego 1990 r. w sprawie przyznawania drogą przetargu pomocy na koncentrat masła przeznaczony do bezpośredniego spożycia we Wspólnocie (2), agencje interwencyjne przystępują drogą stałego przetargu do udzielenia pomocy przyznawanej odnośnie do koncentratu masła. Artykuł 6 wymienionego rozporządzenia przewiduje, że biorąc pod uwagę otrzymane oferty w ramach każdej rundy przetargu, ustala się maksymalną kwotę pomocy przyznawanej na wykorzystanie koncentratu masła o zawartości tłuszczu wynoszącej przynajmniej 96 % lub podejmuje się decyzję o wstrzymaniu przetargu. Kwota gwarancji przeznaczenia powinna zostać ustalona odpowiednio.

(2)

Ze względu na otrzymane oferty należy ustalić maksymalną cenę pomocy w wysokości określonej poniżej i określić w konsekwencji gwarancję przeznaczenia.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/30

(1)

Na mocy art. 21 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2771/1999 z dnia 16 grudnia 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 w odniesieniu do interwencji na rynku masła i śmietany (2), agencje interwencyjne wystawiły na sprzedaż w ramach stałego zaproszenia do składania ofert określone ilości składowanego przez nie masła.

(2)

W świetle ofert otrzymanych w odpowiedzi na każde indywidualne zaproszenie do składania ofert ustalana jest minimalna cena sprzedaży bądź podejmowana jest decyzja o nieprzyjęciu żadnej oferty, zgodnie z art. 24 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 2771/1999.

(3)

W świetle otrzymanych ofert należy określić minimalną cenę sprzedaży.

(4)

Komitet Zarządzający ds. Mleka i Przetworów Mlecznych nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/31

(1)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia Komisji (WE) nr 214/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady zastosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 w sprawie interwencji na rynku odtłuszczonego mleka w proszku (2) agencje interwencyjne oferują do sprzedaży z mocy stałego zaproszenia do przetargu pewne ilości przechowywanego przez nie mleka w proszku.

(2)

Na podstawie ofert przetargowych otrzymanych w odpowiedzi na każde indywidualne zaproszenie do przetargu zostanie ustalona minimalna cena sprzedaży lub zostanie podjęta decyzja o nierozstrzygnięciu przetargu, zgodnie z art. 24a rozporządzenia (WE) nr 214/2001.

(3)

Analiza otrzymanych ofert prowadzi do wstrzymania przetargu.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/32

(1)

Artykuł 1 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1202/2004 ustalił liczbę młodych byków, jakie można przywozić na warunkach specjalnych w okresie od dnia 1 stycznia do dnia 31 marca 2005 r. Ilości, o jakie występowano we wnioskach o wydanie pozwolenia na przywóz, mogą być uwzględnione w całości.

(2)

Ilości, na jakie mogą być składane wnioski o wydanie pozwoleń na przywóz od 1 kwietnia 2005 r., należy ustalić w ramach ogólnej ilości 169 000 sztuk, zgodnie z art. 1 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1202/2004,

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/33

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1855/2004 (3) ustala ilości indykatywne, dla których mogą zostać wydane pozwolenia na wywóz w systemie B.

(2)

Należy więc ustalić ostateczną stawkę refundacji na poziomie stawki indykatywnej i wartość procentową wydawania dla wnioskowanych ilości w odniesieniu do pozwoleń w systemie B, o które wnioskowano od 16 listopada 2004 r. do 14 stycznia 2005 r., dla pomidorów, pomarańczy, cytryn, winogron stołowych i jabłek,

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/35

(1)

Przetarg dotyczący refundacji wywozowych do ryżu został otwarty rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2032/2004 (2).

(2)

Zgodnie z postanowieniami art. 5 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 584/75 (3), na podstawie złożonych ofert Komisja może, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 26 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003, podjąć decyzję o zaniechaniu przetargu.

(3)

Biorąc pod uwagę kryteria przewidziane w art. 14 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003 nie należy przystępować do ustalania maksymalnej refundacji.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/36

(1)

Przetarg dotyczący dopłat do wywozu ryżu do Réunion został otwarty rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2033/2004 (3).

(2)

Zgodnie z postanowieniami art. 9 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2692/89, na podstawie złożonych ofert Komisja może, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 26 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003, podjąć decyzję o zaniechaniu przetargu.

(3)

Biorąc w szczególności pod uwagę kryteria przewidziane w art. 2 i 3 rozporządzenia (EWG) nr 2692/89, nie należy przystępować do ustalania maksymalnej dopłaty.

(4)

Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/37

(1)

Przetarg dotyczący refundacji wywozowych do ryżu został otwarty rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2031/2004 (2).

(2)

Zgodnie z postanowieniami art. 5 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 584/75 (3), na podstawie złożonych ofert Komisja może, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 26 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003, podjąć decyzję o zaniechaniu przetargu.

(3)

Biorąc w szczególności pod uwagę kryteria przewidziane w art. 14 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003, nie należy przystępować do ustalania maksymalnej refundacji.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/38

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 466/2001 z dnia 8 marca 2001 r. ustalające najwyższe dopuszczalne poziomy dla niektórych zanieczyszczeń w środkach spożywczych (2) określa najwyższe dopuszczalne poziomy dla ochratoksyny A w palonych ziarnach kawy, mielonej kawie palonej, kawie rozpuszczalnej, winie i soku winogronowym.

(2)

Pobieranie próbek stanowi istotną część precyzyjnego określania poziomów ochratoksyny A. Dyrektywa Komisji 2002/26/WE z dnia 13 marca 2002 r. ustanawiająca metody pobierania próbek i metody analiz do celów urzędowej kontroli poziomów ochratoksyny A w środkach spożywczych (3) powinna zawierać przepisy dotyczące palonych ziaren kawy, mielonej kawy palonej, kawy rozpuszczalnej, wina i soku winogronowego.

(3)

Z tego względu dyrektywa 2001/26/WE powinna zostać odpowiednio zmieniona.

(4)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt,

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/41

(1)

Dyrektywa Komisji 2002/70/WE z dnia 26 lipca 2002 r. ustanawiająca wymagania dotyczące określania poziomów dioksyn i dioksynopochodnych polichlorowanych bifenyli (PCB) w paszach (2) ustanawia szczegółowe przepisy dotyczące metod analizy do celów urzędowej kontroli pasz przewidzianej w dyrektywie 70/373/EWG.

(2)

Procedurę pobierania próbek ustanowioną dyrektywą Komisji 76/371/EWG z dnia 1 marca 1976 r., ustanawiającą wspólnotowe metody pobierania próbek i analizy do celów urzędowej kontroli pasz (3), należy stosować do celów urzędowej kontroli poziomu dioksyn oraz określania zawartości dioksynopochodnych polichlorowanych bifenyli (PCB) w niektórych paszach. Właściwym jest sprecyzowanie, że należy stosować wymagania ilościowe w stosunku do kontroli substancji lub produktów jednolicie rozmieszczonych w paszy.

(3)

Rzeczą szczególnie ważną jest jednolity sposób przekazywania i interpretowania wyników analiz po to, by zapewnić ujednolicone wdrażanie przepisów we wszystkich Państwach Członkowskich.

(4)

Dyrektywa 2002/70/WE powinna zatem zostać odpowiednio zmieniona.

(5)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt,

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/44

(1)

Dyrektywa 2002/32/EC stanowi, że stosowanie produktów przeznaczonych do żywienia zwierząt, w których zawartość niepożądanych substancji przekracza maksymalny dopuszczalny poziom określony w załączniku I do tejże dyrektywy, jest zabronione.

(2)

Z chwilą przyjmowania dyrektywy 2002/32/WE Komisja podała, że przepisy określone w załączniku I do wyżej wymienionej dyrektywy będą podlegać przeglądowi na podstawie aktualnej naukowej oceny ryzyka i przy uwzględnieniu zakazu rozcieńczania wszelkich zanieczyszczonych, niezgodnych z przepisami produktów przeznaczonych do żywienia zwierząt.

(3)

Zanim będzie można dokonać pełnego przeglądu na podstawie aktualnej naukowej oceny ryzyka, konieczne jest wprowadzenie określonych zmian wynikających z postępu, jaki dokonał się w zakresie wiedzy naukowej i technicznej.

(4)

Właściwym jest wyjaśnienie terminu zielonka.

(5)

Jako że dostarczanie węglanu wapnia, niezbędnego i wartościowego materiału paszowego, może być zagrożone, gdyż całkowity poziom zawartości rtęci spowodowany normalnym skażeniem tła jest bliski lub przekracza maksymalny dopuszczalny poziom określony w załączniku I do dyrektywy 2002/32/EC, wyżej wspomniany poziom maksymalny należy zmienić, biorąc pod uwagę, że rtęć występuje w węglanie wapnia w postaci nieorganicznej oraz fakt, że Komitet Naukowy ds. Żywienia Zwierząt potwierdza, że rtęć w postaci nieorganicznej jest znacznie mniej toksyczna niż rtęć organiczna, szczególnie rtęć metylowa.

(6)

Maksymalny dopuszczalny poziom fluoru w innych mieszankach paszowych uzupełniających wynosi 125 mg/kg na 1 % fosforu. Ze względu na ochronę środowiska poziom fosforu w paszach (środkach żywienia zwierząt) jest ograniczany, a poziom strawności i biodostępności fosforu został poprawiony poprzez zastosowanie enzymów, takich jak fitaza. Nie jest już zatem właściwe ustalanie maksymalnego dopuszczalnego poziomu na 1 % fosforu, lecz ustalenie maksymalnej dopuszczalnej zawartości mieszanki paszowej uzupełniającej odpowiadającej paszy o wilgotności 12 %.

(7)

Dyrektywa 2002/32/WE powinna zatem zostać odpowiednio zmieniona.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt,

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/46

(1)

Część 1 załącznika VII do dyrektywy 76/768/EWG ustanawia listę filtrów UV, które mogą być zawarte w produktach kosmetycznych.

(2)

Naukowy Komitet ds. Produktów Kosmetycznych i Produktów Niespożywczych Przeznaczonych dla Konsumentów jest zdania, że użycie estru heksylowego kwasu 2-[4-(dietyloamino)-2-hydroksybenzoilo] benzoesowego w ilości do 10 % składu produktów ochrony przeciwsłonecznej, osobno lub w związkach z innymi absorbentami UV, jest bezpieczne. Zatem ester heksylowy kwasu 2-[4-(dietyloamino) 2-hydroksybenzoilo] benzoesowego powinien zostać włączony do części 1 załącznika VII do dyrektywy 76/768/EWG jako numer referencyjny 28.

(3)

W związku z powyższym dyrektywa 76/768/EWG powinna zostać odpowiednio zmieniona.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym zaleceniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Kosmetycznych,

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/48

(1)

Dyrektywa 92/65/EWG ustanawia warunki zdrowia zwierząt regulujące handel i przywóz do Wspólnoty zwierząt, nasienia, komórek jajowych i zarodków. Wymieniona dyrektywa stanowi, że warunki przywozu kotów, psów i fretek muszą być co najmniej równoważne warunkom określonym w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 998/2003 z dnia 26 maja 2003 r. w sprawie wymogów dotyczących zdrowia zwierząt stosowanych do przemieszczania zwierząt domowych o charakterze niehandlowym i zmieniające dyrektywę Rady 92/65/EWG (2). Wprowadzenie jednakowych warunków dotyczących handlowego i niehandlowego przemieszczania tych gatunków ma na celu uniknięcie nadużyć finansowych w handlu zwierzętami domowymi.

(2)

Ryzyko zaistnienia nadużyć finansowych jest nieznaczne w przypadku przemieszczania tych gatunków pomiędzy jednostkami, instytutami lub ośrodkami zatwierdzonymi zgodnie z dyrektywą 92/65/EWG.

(3)

Właściwym jest określenie specjalnych warunków przywozu kotów, psów i fretek z przeznaczeniem dla jednostek, instytutów lub ośrodków zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 92/65/EWG.

(4)

Niezbędnym jest ustanowienie wzoru świadectwa zdrowia na przywóz kotów, psów i fretek z przeznaczeniem dla zatwierdzonych jednostek, instytutów lub ośrodków.

(5)

Środki, o których mowa w niniejszej decyzji, są zgodnie z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

zwierzęta muszą pochodzić z kraju trzeciego lub terytorium wymienionego w sekcji 2 części B lub w części C załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 998/2003, oraz

b)

muszą posiadać świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorowi świadectwa zdrowia określonemu w Załączniku do niniejszej decyzji.

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/52

(1)

Decyzja Komisji 91/552/EWG z dnia 27 września 1991 r. ustanawiająca status Danii w odniesieniu do rzekomego pomoru drobiu (2) ustanowiła status Danii jako Państwa Członkowskiego nieobjętego szczepieniem przeciwko rzekomemu pomorowi drobiu do celów handlu wewnątrzwspólnotowego i przywozu drobiu z państw trzecich.

(2)

Ze względu na rozwój sytuacji w ostatnim okresie w odniesieniu do rzekomego pomoru drobiu Dania zamierza wprowadzić szczepienia drobiu przeciwko tej chorobie i dlatego należy zawiesić jej status jako Państwa Członkowskiego nieobjętego szczepieniem przeciwko rzekomemu pomorowi drobiu zgodnie z dyrektywą 90/539/EWG.

(3)

Utrzymanie obecnego stanu zdrowotnego drobiu w Danii w trakcie wstępnego etapu szczepień przeciwko rzekomemu pomorowi drobiu wymaga określenia przejściowych zasad dotyczących udzielania dodatkowych gwarancji w odniesieniu do wysyłek realizowanych do tego Państwa Członkowskiego w danym okresie.

(4)

W związku z powyższym Danii należy przyznać określone dodatkowe gwarancje, które mogą obejmować badanie drobiu zgodnie z decyzją Komisji 92/340/EWG (3) w sprawie badania drobiu na wykrywanie rzekomego pomoru drobiu przed wysyłką.

(5)

Należy zatem uchylić decyzję 91/552/EWG.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodnie z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt,

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/54

(1)

W listopadzie 2002 r. potwierdzono wystąpienie klasycznego pomoru świń u dzikich świń w Belgii.

(2)

Na mocy decyzji Komisji 2003/363/WE (2) Komisja przyjęła przedstawiony przez Belgię plan zwalczania klasycznego pomoru świń u dzikich świń w niektórych regionach Belgii.

(3)

Belgia przedłożyła informacje wskazujące na to, iż w Belgii klasyczny pomór dzikich świń skutecznie zwalczono oraz że plany zwalczania nie muszą już być stosowane.

(4)

Należy zatem uchylić decyzję 2003/363/WE.

(5)

Środki, o których mowa w niniejszej decyzji, są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt,

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/55

(1)

Decyzja Komisji 2003/634/WE (2) zatwierdza i wymienia programy przedłożone przez różne Państwa Członkowskie. Programy te mają na celu umożliwienie Państwu Członkowskiemu wszczęcie procedur w odniesieniu do strefy lub hodowli znajdującej się w strefie niezatwierdzonej, celem nadania jej statusu strefy lub hodowli zatwierdzonej w strefie niezatwierdzonej, w odniesieniu do jednej lub więcej chorób ryb: wirusowej posocznicy krwotocznej (VHS) oraz zakaźnej martwicy układu krwiotwórczego ryb łososiowatych (IHN).

(2)

W piśmie z dnia 20 kwietnia 2004 r. Cypr złożył wniosek o zatwierdzenie programu, który ma być zastosowany na całym terytorium Cypru. Stwierdzono, że przedłożony wniosek jest zgodny z art. 10 dyrektywy 91/67/EWG i w związku z tym program należy zatwierdzić.

(3)

Programy mające zastosowanie w strefie Zona Val Brembana i hodowli Azienda Troticoltura S Cristina we Włoszech zostały zakończone. W związku z tym należy je usunąć z załączników I i II do decyzji 2003/634/WE.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2003/634/WE.

(5)

Środki, o których mowa w niniejszej decyzji, są zgodnie z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt,

1)

Załącznik I zostaje zastąpiony tekstem znajdującym się w załączniku I do niniejszej decyzji.

2)

Załącznik II zostaje zastąpiony tekstem znajdującym się w załączniku II do niniejszej decyzji.

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/59

(1)

W dniu 23 lutego 2004 r. Rada przyjęła decyzję 2004/197/WPZiB (1), która przewiduje, że jej pierwszy przegląd będzie miał miejsce przed końcem 2004 r.

(2)

Rada, w swoich konkluzjach z dnia 14 maja 2003 r., potwierdziła potrzebę utworzenia sił szybkiego reagowania, w szczególności do zadań humanitarnych i ratowniczych.

(3)

Komitet Wojskowy UE w swoim sprawozdaniu z dnia 3 marca 2004 r. szczegółowo określił koncepcję sił wojskowych szybkiego reagowania UE. Następnie, w dniu 14 czerwca 2004 r., zdefiniował on koncepcję Zgrupowań Taktycznych UE.

(4)

W dniu 17 czerwca 2004 r. Rada Europejska zatwierdziła sprawozdanie w sprawie EPBO, w którym podkreślono, że prace dotyczące sił szybkiego reagowania UE powinny zostać przyspieszone w celu osiągnięcia początkowego potencjału operacyjnego na początku 2005 r.

(5)

W świetle tych wydarzeń, wcześniejsze finansowanie operacji wojskowych UE powinno zostać usprawnione, w szczególności w odniesieniu do operacji szybkiego reagowania. Z tego powodu planowany jest nowy system wcześniejszego finansowania, szczególnie i w pierwszej kolejności w odniesieniu do operacji szybkiego reagowania; w określonych warunkach wkład wniesiony wcześniej może zostać wykorzystany do wcześniejszego finansowania zwykłych operacji, szczególnie tych, w przypadku których odstęp czasu pomiędzy przyjęciem wspólnego działania a decyzją dotyczącą rozpoczęcia operacji jest krótki.

(6)

W związku z tym decyzja 2004/197/WPZiB powinna zostać zmieniona,

1)

artykuł 25 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 25

Wcześniejsze finansowanie

1.   W przypadku operacji wojskowych szybkiego reagowania UE od Państw Członkowskich wnoszących wkład należne są wkłady w wysokości kwoty referencyjnej. Bez uszczerbku dla art. 24 ust. 4, płatności następują jak określono poniżej.

2.   Do celów wcześniejszego finansowania operacji wojskowych szybkiego reagowania UE uczestniczące Państwa Członkowskie:

3.   Do celów, o których mowa powyżej, Specjalny Komitet, w którego skład wchodzi po jednym przedstawicielu z każdego Państwa Członkowskiego, które zdecydowały się wnosić swój wkład z góry (dalej zwanych »Państwami Członkowskimi, które wnoszą wkład z góry«), zamieszcza tymczasowe środki w szczególnym tytule w budżecie. Takie tymczasowe środki są pokrywane z wkładów płatnych przez Państwa Członkowskie, które wnoszą wkład z góry, w terminie 90 dni od daty przekazania wezwania do zapłaty takich wkładów. Wkłady płatne z góry należne za rok 2005 są płatne w dwóch ratach odpowiednio do dnia 30 kwietnia i do dnia 30 listopada 2005 r.

4.   Bez uszczerbku dla art. 24 ust. 4, wkłady należne od Państwa Członkowskiego, które wnosi wkład z góry, do wysokości wkładu, który zapłaciło w ramach tymczasowych środków, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, są należne w terminie 90 dni od daty przekazania wezwania do zapłaty. Podobna kwota może zostać udostępniona dowódcy operacji z wkładów wpłaconych z góry.

5.   Niezależnie od przepisów art. 20, wszelkie tymczasowe środki, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, które zostały wykorzystane na cele operacji, są uzupełniane w terminie 90 dni od daty przekazania wezwania.

6.   Bez uszczerbku dla przepisów ust. 1, każde Państwo Członkowskie, które wnosi wkład z góry, może w określonych okolicznościach upoważnić Zarządcę do wykorzystania jego wkładu wniesionego z góry do pokrycia wkładu w operację, w której uczestniczy, inną niż operacja szybkiego reagowania. Wkład opłacony z góry jest uzupełniany przez dane Państwo Członkowskie w terminie 90 dni od przekazania wezwania.

7.   Niezależnie od przepisów art. 31 ust. 3, dowódca operacji może wykorzystać i wypłacić udostępnione mu kwoty.

8.   Każde Państwo Członkowskie może zmienić swoją decyzję o wniesieniu wkładu z góry poprzez powiadomienie o tym Zarządcy z przynajmniej trzymiesięcznym wyprzedzeniem.”;

2)

w art. 24 ust. 6 wprowadza się następujące zmiany:

„6.   Bez uszczerbku dla innych przepisów niniejszej decyzji, wkłady są wnoszone w ciągu 30 dni od przekazania odpowiedniego wezwania.”

29.1.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 27/61

(1)

Jednym z celów Unii jest zapewnienie obywatelom wysokiego poziomu bezpieczeństwa w ramach przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Ściślejsza współpraca między właściwymi organami ścigania Państw Członkowskich ma podstawowe znaczenie dla realizacji tego celu.

(2)

Ochrona Unii przed zagrożeniem, które stanowi przestępczość międzynarodowa i zorganizowana, w tym terroryzm, wymaga, aby wspólne działania obejmowały wymianę informacji między organami ścigania Państw Członkowskich właściwymi w sprawach karnych, a także wymianę z partnerami międzynarodowymi.

(3)

Skradzione, zagubione lub przywłaszczone paszporty oraz blankiety paszportowe są wykorzystywane przez przestępców do uniknięcia ścigania oraz w celu prowadzenia nielegalnej działalności, która może zagrozić bezpieczeństwu Unii i poszczególnych Państw Członkowskich. Charakter zagrożenia sprawia, że znaczące działania można podjąć wyłącznie na szczeblu Unii. Indywidualne działania Państw Członkowskich nie mogą doprowadzić do osiągnięcia powyższego celu. Niniejsze wspólne stanowisko nie wychodzi poza zakres niezbędny do realizacji tego celu.

(4)

Wszystkie Państwa Członkowskie należą do Międzynarodowej Organizacji Policji Kryminalnej (Interpol). W celu realizacji swojej misji Interpol otrzymuje, przechowuje i przekazuje dane w celu wsparcia właściwych organów ścigania w zapobieganiu i zwalczaniu międzynarodowej przestępczości. Baza danych Interpolu na temat skradzionych dokumentów podróży umożliwia członkom Interpolu wymianę danych na temat zagubionych i skradzionych paszportów.

(5)

Dnia 25 marca 2004 r. Rada Europejska w swojej deklaracji w sprawie zwalczania terroryzmu zleciła Radzie podjęcie prac w zakresie utworzenia do końca 2005 r. zintegrowanego systemu wymiany informacji o skradzionych i zagubionych paszportach, korzystającego z Systemu Informacyjnego Schengen (SIS) i bazy danych Interpolu. Niniejsze wspólne stanowisko jest pierwszym środkiem służącym realizacji tego wniosku i aby osiągnąć ten cel powinno po nim nastąpić stworzenie odpowiednich warunków technicznych w ramach SIS.

(6)

Wymiana danych posiadanych przez Państwa Członkowskie o skradzionych, zagubionych lub przywłaszczonych paszportach z bazą danych Interpolu na temat skradzionych dokumentów podróży oraz przetwarzanie tych danych powinny odbywać się z poszanowaniem stosownych przepisów dotyczących ochrony danych, obowiązujących zarówno w poszczególnych Państwach Członkowskich, jak i w ramach Interpolu.

(7)

Niniejsze wspólne stanowisko zobowiązuje Państwa Członkowskie do zapewnienia, że ich właściwe organy będą dokonywać wymiany wyżej wymienionych danych z bazą danych Interpolu o skradzionych dokumentach podróży przy jednoczesnym wprowadzaniu ich do odpowiedniej krajowej bazy danych oraz do SIS w przypadku uczestniczących w nim Państw Członkowskich. Zobowiązanie to powstaje w chwili, w której organy krajowe uzyskują informację się o kradzieży, zagubieniu lub przywłaszczeniu. Kolejny wymóg stworzenia niezbędnej infrastruktury ułatwiającej korzystanie z bazy danych Interpolu stanowi potwierdzenie jej znaczenia w zakresie ścigania przestępstw.

(8)

Warunki wymiany są uzgadniane z Interpolem w celu zapewnienia, aby wymiana ta odbywała się przy poszanowaniu zasad ochrony danych, które stanowią podstawę wymiany danych w obrębie Unii, w szczególności w odniesieniu do wymiany i automatycznego przetwarzania tego rodzaju danych.

(9)

Niniejsze wspólne stanowisko nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami określonymi w szczególności w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej i odzwierciedlonymi w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej,

1)

„Dane o paszportach” oznaczają dane o skradzionych, zagubionych lub przywłaszczonych paszportach i blankietach paszportowych, w formacie umożliwiającym umieszczenie ich w specjalnym systemie informacyjnym. Dane o paszportach podlegające wymianie z bazą danych Interpolu obejmują wyłącznie numer paszportu, kraj wydania i rodzaj dokumentu.

2)

„Baza danych Interpolu” oznacza Automatyczny System Wyszukiwania – bazę danych o skradzionych dokumentach podróży prowadzoną przez Międzynarodową Organizację Policji Kryminalnej – Interpol.

3)

„Odpowiednia krajowa baza danych” oznacza bazę danych lub bazy danych prowadzone przez policję lub organy wymiaru sprawiedliwości w Państwie Członkowskim zawierające dane o skradzionych, zagubionych i przywłaszczonych paszportach i blankietach paszportowych.