21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/1

(1)

Dnia 1 stycznia 1999 r. euro stało się legalną walutą uczestniczących Państw Członkowskich, zgodnie z wymogami rozporządzenia Rady (WE) nr 974/1998 z dnia 3 maja 1998 r. w sprawie wprowadzenia euro (2), oraz tych państw trzecich, które zawarły porozumienie ze Wspólnotą w sprawie wprowadzenia euro, a mianowicie Monako, San Marino i Watykanu.

(2)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 975/1998 z dnia 3 maja 1998 r. w sprawie nominałów i parametrów technicznych monet euro przeznaczonych do obiegu (3) określiło podstawowe parametry monet euro. Po ich wprowadzeniu w styczniu 2002 r. monety euro znajdują się w obrocie w strefie euro jako jedyny legalny środek płatniczy w formie metalowej.

(3)

Zalecenie Komisji 2002/664/WE z dnia 19 sierpnia 2002 r. dotyczące medali i żetonów podobnych do monet euro (4) zaleca, by unikać niektórych wzorów przy sprzedaży i produkcji, składowaniu, przywozie i dystrybucji, celem sprzedaży lub do innych celów handlowych medali i żetonów, których rozmiar jest zbliżony do rozmiaru monet euro.

(4)

W komunikacie Komisji z dnia 23 lipca 1997 r. w sprawie wykorzystywania symbolu euro ustalono symbol (€) i wezwano wszystkich użytkowników tej waluty do wykorzystywania symbolu przy określaniu kwot pieniężnych denominowanych w euro.

(5)

W komunikacie Komisji z dnia 22 października 2001 r. w sprawie ochrony praw autorskich projektów wspólnych stron monet euro (5) określono przepisy, które należy stosować w przypadku reprodukcji wspólnych stron monet euro.

(6)

Wizerunki monet euro zostały opublikowane przez Komisję 28 grudnia 2001 r. (6).

(7)

Obywatele mogą być skłonni uwierzyć, że medale i żetony, na których widnieją określenia „euro” lub „eurocent”, opatrzone symbolem euro lub wzorem podobnym do wspólnego awersu monety euro lub jednego z rewersów narodowych, mają status legalnego środka płatniczego w każdym z Państw Członkowskich, które przyjęły euro lub w uczestniczącym państwie trzecim.

(8)

Istnieje narastające ryzyko, że medale i żetony o rozmiarach i właściwościach metalu podobnych do tych, jakimi charakteryzują się monety euro, mogą zostać bezprawnie wykorzystane w miejsce monet euro.

(9)

Zatem odpowiednim jest, aby medale i żetony o wyglądzie, rozmiarach lub właściwościach metalu podobnych do tych, jakimi charakteryzują się monety euro, nie były sprzedawane, produkowane lub dystrybuowane celem sprzedaży lub w innych celach handlowych.

(10)

Każde Państwo Członkowskie wprowadza sankcje w odniesieniu do naruszeń, mając na celu osiągnięcie równoważnej ochrony euro przed medalami i żetonami podobnymi do euro na terenie całej Wspólnoty,

a)

„euro” oznacza legalną walutę uczestniczących Państw Członkowskich, określonych w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 974/98 oraz tych uczestniczących państw trzecich, które zawarły porozumienie ze Wspólnotą w sprawie wprowadzenia euro, zwanych dalej „uczestniczącymi państwami trzecimi”;

b)

„symbol euro” oznacza symbol przedstawiający euro (€), zgodnie z ilustracją i opisem zawartym w załączniku I;

c)

„medale i żetony” oznaczają przedmioty metalowe inne niż krążki przeznaczone do bicia monet, których wygląd i/lub właściwości techniczne są zbliżone do monet, ale które nie zostały emitowane na mocy krajowych przepisów prawa lub przepisów uczestniczących państw trzecich lub przepisów innych państw, i które w związku z tym nie są ani legalnym środkiem płatniczym ani walutą;

d)

„złoty”, „srebrny” i „platynowy” oznaczają stopy zawierające złoto, srebro lub platynę, których próba wagowa wyrażona w promilach wynosi odpowiednio co najmniej 375, 500 i 800. Niniejsza definicja nie dotyczy norm w zakresie cechowania stosowanych w Państwach Członkowskich;

e)

„Europejskie Centrum Techniczne i Naukowe” (zwane dalej „ECTN”) oznacza podmiot ustanowiony decyzją Komisji z dnia 29 października 2004 r.;

f)

„przedział referencyjny” ma znaczenie zawarte w sekcji 1 załącznika II.

a)

gdy określenie „euro” lub „eurocent”, lub symbol euro widnieje na ich powierzchni; lub

b)

gdy ich rozmiar mieści się w przedziale referencyjnym; lub

c)

gdy wszelkie wzory widniejące na powierzchni medali i żetonów są podobne do jednego z rewersów krajowych lub do wspólnego awersu monet euro, lub są identyczne lub podobne do wzoru na krawędzi monety o nominale 2 euro.

a)

są one przedziurkowane, a otwór jest większy niż 6 milimetrów, lub gdy są w kształcie wieloboku o mniej niż 6 krawędziach, o ile warunek zawarty w lit. c) pkt ii) został spełniony; lub

b)

są wykonane ze złota, srebra lub platyny; lub

c)

spełniają następujące warunki:

21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/7

(1)

W przyjętym rozporządzeniu (WE) nr 2182/2004 (2) Rada zaznaczyła, że rozporządzenie powinno mieć zastosowanie w uczestniczących Państwach Członkowskich, określonych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 974/98 z dnia 3 maja 1998 r. w sprawie wprowadzenia euro (3).

(2)

Jednakże istotnym jest, by zasady dotyczące medali i żetonów podobnych do monet euro były jednolite na terenie całej Wspólnoty i w tym celu należy przyjąć wymagane przepisy,

21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/8

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/10

(1)

Protokół 2 do dwustronnej Umowy o wolnym handlu między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Królestwem Norwegii (3) oraz protokół 3 do Porozumienia o EOG (4) określają zasady handlu między Umawiającymi się Stronami dla niektórych towarów rolnych i przetworzonych produktów rolnych.

(2)

Protokół 3 do Porozumienia o EOG zmieniony decyzją Wspólnego Komitetu EOG nr 138/2004 zmieniającą protokół 3 do Porozumienia o EOG dotyczący produktów, o których mowa w art. 8 ust. 3 lit. b) Porozumienia (5) przewiduje zerową stawkę celną w stosunku do towarów objętych kodami CN 2202 10 00 (wody, włączając wody mineralne i gazowane, które zawierają cukier lub inny środek słodzący lub smakowy) oraz ex 2202 90 10 (inne napoje bezalkoholowe zawierające cukier (sacharozę lub cukier inwertowany)).

(3)

Wspomniana stawka zerowa została tymczasowo zawieszona w stosunku do Norwegii przez Porozumienie w formie wymiany listów między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a Królestwem Norwegii, z drugiej strony, w sprawie protokołu 2 do dwustronnej Umowy o wolnym handlu między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Królestwem Norwegii zatwierdzoną decyzją Rady [2004/859/WE]. Zgodnie z punktem IV wspomnianej umowy, zezwala się na wolny od cła przywóz towarów objętych kodami CN 2202 10 00 (wody, włączając wody mineralne i gazowane, które zawierają cukier lub inny środek słodzący lub smakowy) oraz ex 2202 90 10 (inne napoje bezalkoholowe zawierające cukier (sacharozę lub cukier inwertowany)) pochodzących z Norwegii tylko w granicach kontyngentu wolnocłowego.

(4)

Jest zatem konieczne otwarcie wspomnianego kontyngentu na rok 2005.

(5)

W celu ułatwienia ustalenia wysokości kontyngentu oraz zapewnienia odpowiedniego zarządzania nim, korzyści ze zwolnień od opłat celnych w ramach kontyngentu powinny być uzależnione od okazania organom celnym Wspólnoty zaświadczenia wystawionego przez władze norweskie.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zagadnień Horyzontalnych dotyczących Handlu Produktami Przetworzonymi, niewymienionymi w załączniku I,

21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/14

(1)

Na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 2501/2001 z dnia 10 grudnia 2001 r., wprowadzającego ogólny system preferencji taryfowych na okres od dnia 1 stycznia 2002 r. do dnia 31 grudnia 2004 r. (3), Wspólnota przyznała Laosowi ogólne preferencje taryfowe.

(2)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawia definicję pojęcia produktów pochodzących, używaną do celów ogólnego systemu preferencji taryfowych (GSP). Jednakże, rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 przewiduje odstępstwa na korzyść najsłabiej rozwiniętych krajów beneficjentów GSP, które w tym celu przedkładają Wspólnocie właściwy wniosek.

(3)

Od roku 1997 Laos, w przypadku niektórych wyrobów włókienniczych, korzysta z takiego odstępstwa, ostatnio na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1613/2000 z dnia 24 lipca 2000 r., wprowadzającego odstępstwo od rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 w odniesieniu do definicji pojęcia produktów pochodzących, używanej do celów ogólnego systemu preferencji taryfowych w celu uwzględnienia szczególnej sytuacji Laosu, dotyczącej wywozu niektórych wyrobów włókienniczych do Wspólnoty (4), zmienionego rozporządzeniem nr 291/2002 (5), przedłużającego okres jego obowiązywania do 31 grudnia 2004 r. W listach z dnia 4 maja 2004 r. i 4 sierpnia 2004 r. Laos przedłożył wniosek o odnowienie odstępstwa.

(4)

Komisja rozpatrzyła wniosek przedłożony przez Laos i ustaliła, że jest on właściwe umotywowany.

(5)

W momencie przedłużenia okresu obowiązywania rozporządzenia nr 1613/2000, zakładano, że wygaśnięcie tego rozporządzenia powinno zbiec się w czasie z końcem obowiązywania obecnego systemu GSP, przewidzianym na ten sam dzień. Jednakże, rozporządzenie nr 2211/2003 (6) przedłużyło okres obowiązywania systemu GSP na kolejny rok, do dnia 31 grudnia 2005 r.

(6)

Dnia 18 grudnia 2003 r. Komisja opublikowała Zieloną Księgę na temat przyszłości reguł pochodzenia w ramach preferencyjnych uzgodnień handlowych (7), co zapoczątkowało zakrojoną na szeroką skalę debatę na ten temat. Dnia 7 lipca 2004 r. Komisja opublikowała Komunikat skierowany do Rady, Parlamentu Europejskiego i Komitetu Ekonomiczno-Społeczego zatytułowany „Kraje rozwijające się, handel międzynarodowy i zrównoważony rozwój: rola wspólnotowego ogólnego systemu preferencji taryfowych (GSP) w okresie 2006–2015” (8), który również podkreślił potrzebę wprowadzenia zmian do reguł pochodzenia. Jednakże, nie podjęto jeszcze żadnych decyzji, a żadne nowe reguły nie zostaną wprowadzone przed dniem 31 grudnia 2004 r.

(7)

Przedłużenie odstępstwa nie powinno przesądzać ani niekorzystnie wpływać na wyniki dyskusji dotyczącej ewentualnych nowych reguł pochodzenia dla GSP. Jednakże interesy handlowców zawierających kontrakty zarówno w Laosie jak i we Wspólnocie, jak również stabilizacja i zrównoważony rozwój przemysłu Laosu pod względem bieżących inwestycji i zatrudnienia, wymagają przedłużenia odstępstwa na okres pozwalający na kontynuację realizacji lub zawieranie nowych umów długoterminowych, ułatwiając jednocześnie wprowadzanie ewentualnych nowych reguł pochodzenia dla GSP.

(8)

Przepisy rozporządzenia (WE) nr 1613/2000, w szczególności istnienie rocznych limitów ilościowych, odzwierciedlających zdolność rynku wspólnotowego do wchłaniania laotańskich produktów, zdolności wywozowe Laosu oraz faktycznie odnotowane przepływy handlowe, zostały ustalone w celu uchronienia odpowiadających im gałęzi przemysłu wspólnotowego przed szkodą.

(9)

W związku z powyższym, odstępstwo powinno zostać przedłużone do dnia 31 grudnia 2006 r. Jednakże, w celu zapewnienia sprawiedliwego traktowania zarówno w odniesieniu do Laosu jak i innych najsłabiej rozwiniętych krajów, potrzeba utrzymywania odstępstwa powinna zostać zweryfikowana w momencie przyjęcia jakichkolwiek nowych reguł pochodzenia w ramach nowego GSP.

(10)

Rozporządzenie (WE) nr 1613/2000 powinno zatem zostać odpowiednio zmienione.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

—

w art. 2, datę „31 grudnia 2004 r.” zastępuje się datą „31 grudnia 2006 r.”,

—

a także dodaje się ustęp w brzmieniu:

21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/16

(1)

Na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 2501/2001 z dnia 10 grudnia 2001 r. wprowadzającego ogólny system preferencji taryfowych na okres od dnia 1 stycznia 2002 r. do dnia 31 grudnia 2004 r. (3), Wspólnota przyznała Kambodży ogólne preferencje taryfowe.

(2)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawia definicję pojęcia produktów pochodzących, używaną do celów ogólnego systemu preferencji taryfowych (GSP). Jednakże rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 przewiduje odstępstwa na korzyść najsłabiej rozwiniętych krajów beneficjentów GSP, które w tym celu przedkładają Wspólnocie właściwy wniosek.

(3)

Kambodża korzysta z takiego odstępstwa dla niektórych wyrobów włókienniczych od 1997 r., ostatnio na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1614/2000 z dnia 24 lipca 2000 r., wprowadzającego odstępstwo od rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 w odniesieniu do definicji pojęcia produktów pochodzących używanej do celów ogólnego systemu preferencji w celu uwzględnienia szczególnej sytuacji Kambodży dotyczącej wywozu niektórych wyrobów włókienniczych do Wspólnoty (4), zmienionego rozporządzeniem nr 294/2002 (5), które przedłużyło okres jego obowiązywania do dnia 31 grudnia 2004 r. Kambodża przedłożyła wniosek o odnowienie odstępstwa w liście z dnia 10 czerwca 2004 r.

(4)

Komisja rozpatrzyła wniosek przedłożony przez Kambodżę i ustaliła, że jest on właściwie umotywowany.

(5)

Kiedy przedłużony został okres obowiązywania rozporządzenia nr 1614/2000, założono, że powinno ono wygasnąć wraz z końcem obowiązywania obecnego systemu GSP, który wypadał tego samego dnia. Jednakże rozporządzenie Rady nr 2211/2003 (6) przedłużyło okres obowiązywania systemu GSP na kolejny rok, tj. do dnia 31 grudnia 2005 r.

(6)

Dnia 18 grudnia 2003 r. Komisja opublikowała Zieloną Księgę na temat przyszłości reguł pochodzenia w preferencyjnych porozumieniach handlowych (7), co zapoczątkowało szeroko zakrojoną dyskusję na ten temat. Dnia 7 lipca 2004 r. opublikowany został Komunikat skierowany do Rady, Parlamentu Europejskiego i Komitetu Społeczno-Ekonomicznego, zatytułowany: „Kraje rozwijające się, handel międzynarodowy i zrównoważony rozwój: rola wspólnotowego ogólnego systemu preferencji taryfowych (GSP) w okresie 2006/2015” (8), w którym uznano również potrzebę zmian reguł pochodzenia. Jednakże żadne decyzje nie zostały jeszcze podjęte, a nowe zasady nie zostaną wprowadzone przed dniem 31 grudnia 2004 r.

(7)

Przedłużenie odstępstwa nie powinno przesądzać ani mieć negatywnego wpływu na wyniki dyskusji na temat ewentualnych nowych reguł pochodzenia GSP. Jednakże interesy handlowców zawierających umowy zarówno w Kambodży, jak i we Wspólnocie, a także stabilność i zrównoważony rozwój przemysłu w Kambodży w odniesieniu do bieżących inwestycji i zatrudnienia, wymagają przedłużenia odstępstwa na okres wystarczający do kontynuowania lub zawierania nowych długoterminowych umów, ułatwiając jednocześnie wprowadzenie ewentualnych nowych reguł pochodzenia GSP.

(8)

Przepisy rozporządzenia (WE) nr 1614/2000, w szczególności istnienie limitów ilościowych stosowanych w wymiarze rocznym, odzwierciedlających zdolność rynku wspólnotowego do wchłonięcia produktów z Kambodży, zdolność wywozową Kambodży oraz rzeczywiście odnotowane przepływy handlowe, zostały sformułowane tak, aby zapobiec powstawaniu szkód w odpowiadających im gałęziach przemysłu wspólnotowego.

(9)

W związku z powyższym odstępstwo powinno zostać przedłużone do dnia 31 grudnia 2006 r. Jednakże w celu zapewnienia sprawiedliwego traktowania zarówno Kambodży jak i innych najsłabiej rozwiniętych krajów, potrzeba istnienia odstępstwa powinna zostać zweryfikowana po przyjęciu jakichkolwiek nowych reguł pochodzenia w ramach nowego ogólnego systemu preferencji.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1614/2000.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

—

w art. 2 datę „31 grudnia 2004 r.” zastępuje się datą „31 grudnia 2006 r.”;

—

dodaje się ustęp w brzmieniu:

21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/18

(1)

Na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 2501/2001 z dnia 10 grudnia 2001 r. wprowadzającego ogólny system preferencji taryfowych na okres od dnia 1 stycznia 2002 r. do dnia 31 grudnia 2004 r. (3), Wspólnota przyznała Nepalowi ogólne preferencje taryfowe.

(2)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 ustanawia definicję pojęcia „produkty pochodzące” używaną do celów ogólnego systemu preferencji taryfowych (GSP). Jednakże rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 przewiduje odstępstwa na rzecz najsłabiej rozwiniętych krajów beneficjentów GSP, które w tym celu przedkładają Wspólnocie właściwy wniosek.

(3)

Od roku 1997 Nepal w przypadku niektórych wyrobów włókienniczych korzysta z takiego odstępstwa, na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1615/2000 z dnia 24 lipca 2000 r., wprowadzającego odstępstwo od rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 w odniesieniu do definicji pojęcia produktów pochodzących, używanej do celów planu ogólnych preferencji taryfowych w celu uwzględnienia szczególnej sytuacji Nepalu, dotyczącej wywozu niektórych wyrobów włókienniczych do Wspólnoty (4), zmienionego rozporządzeniem nr 293/2002 (5), przedłużającego okres jego obowiązywania do 31 grudnia 2004 r. W liście z dnia 14 czerwca 2004 r. Nepal przedłożył wniosek o odnowienie odstępstwa.

(4)

Komisja rozpatrzyła wniosek przedłożony przez Nepal i ustaliła, że jest on właściwie umotywowany.

(5)

W momencie przedłużenia okresu obowiązywania rozporządzenia nr 1615/2000, zakładano, że wygaśnięcie tego rozporządzenia powinno zbiegać się w czasie z końcem obowiązywania obecnego systemu GSP, przewidzianym na ten sam dzień. Jednakże rozporządzenie nr 2211/2003 (6) przedłużyło okres obowiązywania systemu GSP o kolejny rok, do dnia 31 grudnia 2005 r.

(6)

Dnia 18 grudnia 2003 r. Komisja opublikowała Zieloną Księgę na temat przyszłości reguł pochodzenia w ramach preferencyjnych uzgodnień handlowych (7), co zapoczątkowało zakrojoną na szeroką skalę debatę na ten temat. Dnia 7 lipca 2004 r. Komisja opublikowała Komunikat skierowany do Rady, Parlamentu Europejskiego i Komitetu Ekonomiczno-Społecznego zatytułowany „Kraje rozwijające się, handel międzynarodowy i zrównoważony rozwój: rola wspólnotowego ogólnego systemu preferencji (GSP) w okresie 2006–2015” (8), który również podkreślił potrzebę wprowadzenia zmian do reguł pochodzenia. Jednakże nie podjęto jeszcze żadnych decyzji, a żadne nowe reguły nie zostaną wprowadzone przed dniem 31 grudnia 2004 r.

(7)

Przedłużenie odstępstwa nie powinno przesądzać ani niekorzystnie wpływać na wyniki dyskusji na temat ewentualnych nowych reguł pochodzenia dla GSP. Jednakże interesy handlowców zawierających umowy zarówno w Nepalu jak i we Wspólnocie, jak również stabilizacja i zrównoważony rozwój przemysłu Nepalu pod względem bieżących inwestycji i zatrudnienia, wymagają przedłużenia odstępstwa na okres pozwalający na kontynuację realizacji lub zawieranie umów długoterminowych, ułatwiając jednocześnie wprowadzanie ewentualnych nowych reguł pochodzenia dla GSP.

(8)

Przepisy rozporządzenia (WE) nr 1615/2000, a w szczególności obowiązywanie rocznych limitów ilościowych, odzwierciedlających zdolność rynku wspólnotowego do wchłaniania nepalskich produktów, zdolności wywozowe Nepalu oraz faktycznie odnotowane przepływy handlowe, zostały ustalone w taki sposób, by uchronić odpowiadające im gałęzie przemysłu wspólnotowego przed szkodą.

(9)

W związku z powyższym, odstępstwo powinno zostać odnowione do dnia 31 grudnia 2006 r. Jednakże, w celu zapewnienia sprawiedliwego traktowania zarówno Nepalu jak i innych najsłabiej rozwiniętych krajów, potrzeba utrzymywania odstępstwa powinna zostać zweryfikowana w momencie przyjęcia jakichkolwiek nowych reguł pochodzenia w ramach nowego ogólnego systemu preferencji.

(10)

Rozporządzenie (WE) nr 1615/2000 należy zatem odpowiednio zmienić.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

—

w art. 2, datę „31 grudnia 2004 r.” zastępuje się datą „31 grudnia 2006 r.”,

—

dodaje się ustęp w brzmieniu:

21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/20

(1)

Artykuł 5 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 1915/83 stanowi, że Komisja wpłaca opłatę standardową na rzecz Państw Członkowskich w odniesieniu do każdego należycie wypełnionego sprawozdania z gospodarstwa rolnego przekazanego Komisji w terminie określonym w art. 3 wyżej wymienionego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 134/2004 (3) ustaliło kwotę opłaty standardowej za rok obrachunkowy 2004 w wysokości 140 EUR za każde sprawozdanie z gospodarstwa rolnego. Ogólne tendencje zmian kosztów i ich wpływ na koszty wypełnienia sprawozdania z gospodarstwa rolnego uzasadniają weryfikację wysokości tej opłaty.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Wspólnoty ds. Sieci Danych Rachunkowych Gospodarstw,

21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/21

(1)

Artykuł 11 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1433/2003 (2) stanowi, że uznane organizacje producentów zobowiązane są przedkładać programy operacyjne do zatwierdzenia właściwym organom w Państwie Członkowskim.

(2)

Należy również w wyraźny sposób umożliwić grupom producentów ubiegającym się o uznanie za organizacje producentów na mocy art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2200/96 przedłożenie ich programów operacyjnych w tym samym czasie. Wyżej wymienione programy operacyjne mogą zostać zatwierdzone wyłącznie w przypadku, gdy dana organizacja producentów została uznana przez właściwy organ krajowy nie później niż w terminie określonym w art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1433/2003.

(3)

Na mocy art. 13 i 14 rozporządzenia (WE) nr 1433/2003 właściwy organ krajowy podejmuje decyzję dotyczącą programów i środków lub zmian w ich zakresie po ich przedłożeniu przez organizacje producentów zgodnie z art. 11 i 14 wymienionego rozporządzenia najpóźniej do dnia 15 grudnia. Z doświadczenia nabytego w ostatnich latach wynika, że z uwagi na nadmierne obciążenia administracyjne niektóre Państwa Członkowskie nie są w stanie zbadać wszystkich programów i podjąć dotyczących ich decyzji w wyżej określonym terminie.

(4)

Aby uniknąć systematycznych odstępstw od przepisów, nie powodować uszczerbku dla podmiotów gospodarczych oraz umożliwić organom krajowym dalsze badanie wniosków, należy z należycie uzasadnionych przyczyn umożliwić Państwom Członkowskim przeniesienie przyjętego terminu z dnia 15 grudnia do dnia 20 grudnia roku następującego po dacie złożenia wniosku. Państwa Członkowskie mogą przyjąć przepisy w celu umożliwienia kwalifikowalności wydatków, począwszy od 1 stycznia roku następującego po dacie złożenia wniosku.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1433/2003.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Świeżych Owoców i Warzyw,

1)

do art. 11 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Grupy producentów ubiegające się o uznanie za organizacje producentów na mocy art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2200/96 mogą w tym samym czasie przedłożyć do zatwierdzenia swoje programy operacyjne określone w akapicie pierwszym. Zatwierdzenie powyższych programów jest uzależnione od ich akceptacji w terminie określonym w art. 13 ust. 2.”.

2)

do art. 13 ust. 2 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Niemniej jednak, z należycie uzasadnionych przyczyn, Państwa Członkowskie mogą podjąć decyzję dotyczącą programów operacyjnych i funduszy najpóźniej w dniu 20 stycznia roku następującego po dacie złożenia wniosku. Decyzja zatwierdzająca może określać kwalifikowalność wydatków od dnia 1 stycznia roku następującego po dacie złożenia wniosku.”.

3)

do art. 14 ust. 3 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Niemniej jednak, z należycie uzasadnionych przyczyn, Państwa Członkowskie mogą podjąć decyzję dotyczącą wniosków o zmianę programu operacyjnego najpóźniej 20 stycznia roku następującego po dacie złożenia wniosku. Decyzja zatwierdzająca może określać kwalifikowalność wydatków od dnia 1 stycznia roku następującego po dacie złożenia wniosku.”.

4)

do art. 16 ust. 2 dodaje się akapit w brzmieniu:

„W przypadku zastosowania art. 13 ust. 2 lub art. 14 ust. 3 oraz na zasadzie odstępstwa od pierwszego i drugiego akapitu realizacja programu operacyjnego zgodnie z tymi postanowieniami zaczyna się najpóźniej w dniu 31 stycznia następującym po jego zatwierdzeniu.”.

5)

artykuł 17 akapit trzeci zastępuje się następującymi akapitami:

„W przypadku zastosowania art. 13 ust. 2 lub art. 14 ust. 3 oraz na zasadzie odstępstwa od drugiego akapitu Państwa Członkowskie informują o zatwierdzonej kwocie pomocy najpóźniej w dniu 20 stycznia.

Państwa Członkowskie zgłaszają Komisji najpóźniej w dniu 31 stycznia całkowitą kwotę pomocy zatwierdzoną dla wszystkich programów operacyjnych.”.

21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/23

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów, o których mowa w art. 1 wymienionego rozporządzenia, a cenami tych produktów we Wspólnocie, może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Refundacje wywozowe powinny być ustalone z uwzględnieniem czynników, o których mowa w art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż (2).

(3)

W odniesieniu do pszennych oraz żytnich mąk, kasz i grysików refundację wywozową stosowaną do tych produktów należy wyliczyć z uwzględnieniem ilości zbóż koniecznych do wytwarzania danych produktów. Ilości te zostały ustalone w rozporządzeniu (WE) nr 1501/95.

(4)

Sytuacja na rynku światowym lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą sprawić, że niezbędne stanie się zróżnicowanie refundacji dla niektórych produktów, w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(5)

Refundacja powinna być ustalana raz na miesiąc. Zmian można dokonywać w tym odstępie czasowym.

(6)

Zastosowanie tych zasad do aktualnej sytuacji na rynkach zbóż, a w szczególności do notowań lub cen na te produkty we Wspólnocie i na rynku światowym, prowadzi do ustalenia refundacji w wysokości podanej w załączniku.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/25

(1)

Na mocy art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 refundacje wywozowe dla zbóż mające zastosowanie w dniu, w którym złożono wniosek o wydanie pozwolenia, stosuje się do wywozu, który ma być realizowany w okresie ważności pozwolenia, jeśli wniesie o to wnioskodawca. W tym wypadku do refundacji może być zastosowana kwota korygująca.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiające niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż oraz środków podejmowanych w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż (2), pozwoliło na ustalenie kwoty korygującej dla produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (EWG) nr 1766/92. Ta kwota korygująca powinna być wyliczona z uwzględnieniem czynników wymienionych w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95.

(3)

Sytuacja na rynku światowym lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą wymóc konieczność zróżnicowania kwoty korygującej w zależności od miejsca przeznaczenia.

(4)

Kwota korygująca powinna być ustalona równocześnie z refundacją i według takiej samej procedury. Może ona podlegać zmianom w czasie pomiędzy dwoma ustaleniami.

(5)

Z wyżej wymienionych przepisów wynika, że kwota korygująca powinna być ustalona zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/27

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 różnica między notowaniami lub cenami na światowym rynku produktów, o których mowa w art. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia, a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Przy ustalaniu zwrotów należy wziąć pod uwagę elementy, o których mowa w art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego niektóre szczegółowe zasady zastosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych, a także środków, jakie należy podjąć w przypadku zakłóceń w sektorze zbóż (2).

(3)

Refundacja stosowana do słodów powinna zostać wyliczona z uwzględnieniem ilości zbóż potrzebnej do wytworzenia danych produktów. Ilości te zostały ustalone w rozporządzeniu (WE) nr 1501/95.

(4)

Sytuacja na światowym rynku lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą spowodować konieczność zróżnicowania wysokości refundacji dla niektórych produktów w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(5)

Refundację należy ustalać raz na miesiąc. W tym odstępie czasu może ona zostać zmieniona.

(6)

Zastosowanie tych zasad w aktualnej sytuacji na rynku zbóż, a w szczególności wobec notowań lub cen tych produktów we Wspólnocie i na rynku światowym, prowadzi do ustalenia refundacji w wysokości podanej w załączniku.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/29

(1)

Na mocy art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 refundacja wywozowa do zbóż mająca zastosowanie w dniu, w którym złożono wniosek o wydanie pozwolenia stosuje się do wywozu, który ma być realizowany w okresie ważności pozwolenia, jeśli wniesie o to wnioskodawca. W tym wypadku do refundacji może być zastosowana kwota korygująca.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1501/95 z 29 czerwca 1995 r. ustanawiające niektóre szczegółowe zasady zastosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych oraz środków podejmowanych w przypadku zakłóceń na rynku zbóż (2), pozwoliło na ustalenie kwoty korygującej dla słodu, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (EWG) nr 1766/92. Ta kwota korygująca powinna być wyliczona z uwzględnieniem czynników wymienionych w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95.

(3)

Z powyższych postanowień wynika, że kwota korygująca powinna być ustalona w wysokości podanej w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/31

(1)

Artykuł 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2681/74 z dnia 21 października 1974 r. sprawie finansowania przez Wspólnotę wydatków poniesionych w odniesieniu do dostaw produktów rolnych jako pomocy żywnościowej (3) przewiduje, że część wydatków odpowiadająca refundacjom wywozowym ustalonym w tym zakresie zgodnie z regułami wspólnotowymi ponoszona jest przez Sekcję Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej.

(2)

W celu ułatwienia ustalenia budżetu na wspólnotowe akcje pomocy żywnościowej i zarządzania nim oraz w celu umożliwienia Państwom Członkowskim poznania poziomu wspólnotowego udziału w finansowaniu krajowych akcji pomocy żywnościowej należy określić poziom refundacji przyznanych na te akcje.

(3)

Zasady ogólne i warunki zastosowania przewidziane przez art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 i przez art. 13 rozporządzenia (WE) nr 3072/95 w odniesieniu do refundacji wywozowych stosuje się mutatis mutandis do wyżej wymienionych działań.

(4)

Szczególne kryteria, jakie należy wziąć pod uwagę przy wyliczaniu refundacji wywozowych do ryżu, są określone w art. 13 rozporządzenia (WE) nr 3072/95.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/33

21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/35

(1)

Zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1051/2001 cena rynku światowego bawełny nieodziarnionej jest ustalana okresowo na podstawie ceny rynku światowego bawełny odziarnionej przy uwzględnieniu historycznych związków między ceną bawełny odziarnionej a wyliczoną ceną bawełny nieodziarnionej. Te historyczne związki zostały ustanowione w art. 2 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1591/2001 z dnia 2 sierpnia 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania systemu pomocy dla bawełny (3). W przypadku gdy cena rynku światowego nie może być ustalona w powyższy sposób, zostaje ona określona na podstawie ostatniej ustalonej ceny.

(2)

Zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1051/2001 cena rynku światowego bawełny nieodziarnionej jest ustalana dla produktu odpowiadającego pewnym cechom charakterystycznym i uwzględniając najkorzystniejsze oferty i notowania na rynku światowym pomiędzy tymi, które są uważane za reprezentatywne dla rzeczywistych tendencji rynkowych. Do celów takiego ustalenia ceny uwzględnia się średnią z ofert i notowań otrzymaną na jednej lub więcej giełdach europejskich reprezentatywnych dla produktu dostarczonego na bazie cif do portu wspólnotowego i pochodzącego z różnych krajów dostarczających, uważanych za reprezentatywne dla handlu międzynarodowego. Jednakże aby uwzględnić różnice wynikające z jakości dostarczonego produktu lub z charakteru wspomnianych ofert i notowań, przewidziano dostosowania kryteriów do celów ustalenia ceny rynku światowego bawełny odziarnionej. Dostosowania te są określone w art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1591/2001.

(3)

Stosowanie wyżej wymienionych kryteriów prowadzi do ustalenia ceny rynku światowego bawełny nieodziarnionej na poziomie wskazanym poniżej,

21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/36

(1)

Artykuł 20a rozporządzenia nr 136/66/EWG przewiduje przyznanie refundacji produkcyjnej do oliwy z oliwek wykorzystywanej w produkcji niektórej żywności konserwowanej. Zgodnie z ust. 6 niniejszego artykułu i bez uszczerbku dla jego ust. 3 Komisja ustala co dwa miesiące kwotę tej refundacji.

(2)

Zgodnie z art. 20a ust. 2 wyżej wymienionego rozporządzenia refundacja jest ustalona na podstawie różnicy pomiędzy cenami na rynku światowym i na rynku wspólnotowym, uwzględniając opłatę przywozową stosowaną do oliwy z oliwek objętej podpozycją CN 1509 90 00, oraz na podstawie elementów wykorzystanych do ustalenia refundacji wywozowych do oliwy z oliwek w okresie referencyjnym. Jako okres referencyjny właściwe jest przyjęcie okresu dwóch miesięcy poprzedzających początek okresu ważności refundacji produkcyjnej.

(3)

Stosowanie wyżej wymienionych kryteriów prowadzi do ustalenia refundacji, jak wskazano poniżej,

21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/37

(1)

Zgodnie z art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej, Unia Europejska opiera się na zasadach wolności, demokracji, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności oraz państwa prawnego, które są wspólne dla Państw Członkowskich, a także szanuje prawa podstawowe zagwarantowane w Europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz wynikające z tradycji konstytucyjnych wspólnych dla Państw Członkowskich, jako zasady ogólne prawa wspólnotowego.

(2)

Prawo każdej osoby do równości wobec prawa i ochrony przed dyskryminacją stanowi powszechne prawo uznane Powszechną Deklaracją Praw Człowieka, Konwencją Narodów Zjednoczonych w sprawie zniesienia wszelkich form dyskryminacji kobiet, Międzynarodową Konwencją w sprawie zniesienia wszelkich form dyskryminacji rasowej, Paktami Narodów Zjednoczonych dotyczącymi Praw Obywatelskich i Politycznych oraz Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych oraz Europejską Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, których sygnatariuszami są wszystkie Państwa Członkowskie.

(3)

Oprócz zakazu dyskryminacji ważne jest szanowanie innych podstawowych praw i wolności, wraz z ochroną prywatności i życia rodzinnego oraz działań wykonywanych w tym kontekście, a także wolności wyznania.

(4)

Równość mężczyzn i kobiet jest podstawową zasadą Unii Europejskiej. Art. 21 i 23 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej zakazują wszelkiej dyskryminacji opartej na płci i wymagają zapewnienia równości mężczyzn i kobiet we wszystkich dziedzinach.

(5)

Art. 2 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską stanowi, że popieranie takiej równości jest jednym z podstawowych zadań Wspólnoty. Podobnie, art. 3 ust. 2 Traktatu wymaga od Wspólnoty, aby zmierzała do zniesienia nierówności oraz wspierania równości mężczyzn i kobiet we wszystkich swoich działaniach.

(6)

Komisja ogłosiła swój zamiar przedstawienia wniosku w sprawie dyrektywy dotyczącej dyskryminacji ze względu na płeć poza rynkiem pracy w swoim komunikacie w sprawie Agendy Polityki Społecznej. Taki wniosek jest w pełni spójny z decyzją Rady 2001/51/WE z dnia 20 grudnia 2000 r. ustanawiającą program odnoszący się do wspólnotowej strategii ramowej w sprawie równości płci (2001-2005) (4) obejmującej wszystkie polityki Wspólnoty i skierowanej na wspieranie równości mężczyzn i kobiet poprzez dostosowywanie tych polityk oraz praktycznych środków w celu poprawy pozycji mężczyzn i kobiet w społeczeństwie.

(7)

Rada Europejska na posiedzeniu w Nicei, które odbyło się w dniach 7-9 grudnia wezwała Komisję do wzmocnienia praw związanych z równością poprzez przyjęcie wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie wspierania równości płci w dziedzinach innych niż życie zawodowe.

(8)

Wspólnota przyjęła szereg instrumentów prawnych mających na celu zapobieganie i walkę z dyskryminacją ze względu na płeć na rynku pracy. Te instrumenty udowodniły znaczenie przepisów prawnych w walce z dyskryminacją.

(9)

Dyskryminacja ze względu na płeć, w tym molestowanie oraz molestowanie seksualne mają miejsce również poza rynkiem pracy. Taka dyskryminacja może być również szkodliwa, stanowić przeszkodę dla pełnej i skutecznej integracji mężczyzn i kobiet w życiu gospodarczym i społecznym.

(10)

Problemy te uwidaczniają się w szczególności w zakresie dostępu do towarów i usług. Zatem, powinno się zapobiegać i znosić dyskryminację ze względu na płeć w tym zakresie. Podobnie jak w przypadku dyrektywy Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne (5), cel ten może zostać lepiej osiągnięty w drodze przepisów wspólnotowych.

(11)

Takie przepisy powinny zakazywać dyskryminacji ze względu na płeć w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług. Za towary uważa się te w znaczeniu zgodnym z przepisami Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską odnoszącymi się do swobodnego przepływu towarów. Za usługi uważa się te w znaczeniu zgodnym z art. 50 tego Traktatu.

(12)

W celu zapobiegania dyskryminacji ze względu na płeć niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie zarówno do dyskryminacji bezpośredniej jak i pośredniej. Bezpośrednia dyskryminacja ma miejsce jedynie w przypadku, kiedy jedna osoba traktowana jest mniej korzystnie ze względu na swoją płeć niż inna osoba w sytuacji porównywalnej. Zatem, na przykład, różnice między mężczyznami a kobietami w zakresie dostarczania usług zdrowotnych, które wynikają z fizycznych różnic między mężczyznami a kobietami nie odnoszą się do sytuacji porównywalnych i zatem nie stanowią dyskryminacji.

(13)

Zakaz dyskryminacji powinien mieć zastosowanie do osób dostarczających towary i usługi, które są ogólnodostępne i które są oferowane poza obszarem życia prywatnego i rodzinnego oraz do transakcji dokonanych w tym kontekście. Nie powinien on mieć zastosowania do treści zawartych w środkach masowego przekazu lub ogłoszeniach ani do kształcenia publicznego lub prywatnego.

(14)

Każda osoba korzysta ze swobody zawierania umów, włącznie ze swobodą wyboru partnera umownego do transakcji. Każdy, kto dostarcza towar lub usług, może mieć szereg subiektywnych powodów swojego wyboru partnera umownego. Jeżeli tylko wybór partnera nie jest oparty na płci partnera, niniejsza dyrektywa nie powinna stanowić przeszkody dla dokonania swobodnego wyboru partnera umownego.

(15)

Istnieje już szereg instrumentów prawnych dotyczących wprowadzania w życie zasady równego traktowania mężczyzn i kobiet w dziedzinie zatrudnienia i wykonywania zawodu. Dlatego, niniejsza dyrektywa nie powinna mieć zastosowania w tym zakresie. Takie samo rozumowanie dotyczy kwestii związanych z prowadzeniem działalności na własny rachunek w zakresie uregulowanym przepisami prawnymi. Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie jedynie do ubezpieczeń i emerytur, które są prywatne, dobrowolne i niezwiązane ze stosunkiem pracy.

(16)

Możliwe do zaakceptowania są jedynie różnice w traktowaniu uzasadnione słusznym celem. Przykładem takiego słusznego celu może być ochrona ofiar przemocy na tle seksualnym (w takich przypadkach jak zakładanie schronisk dla przedstawicieli jednej płci), konieczność ochrony prywatności i przyzwoitości (w takich przypadkach jak udostępnianie zamieszkania przez osobę w części domu tej osoby), promowanie równości płci lub interesów mężczyzn lub kobiet (na przykład dobrowolne instytucje reprezentujące jedną płeć), swoboda zrzeszania się (w przypadkach członkostwa w prywatnych klubach jednej płci) i organizacja działań sportowych (na przykład wydarzenia sportowe dla przedstawicieli jednej płci). Niemniej jednak, wszelkie ograniczenia powinny być właściwe i niezbędne zgodnie z kryteriami wynikającymi z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.

(17)

Zasada równego traktowania w zakresie dostępu do towarów i usług nie wymaga, żeby ułatwienia dostępne dla mężczyzn i kobiet były zawsze oparte na wspólnych podstawach, jeżeli tylko nie są bardziej korzystne dla jednej z płci.

(18)

Stosowanie czynników aktuarialnych związanych z płcią jest szeroko rozpowszechnione w przepisach ubezpieczeniowych i innych związanych z usługami finansowymi. W celu zapewnienia równego traktowania mężczyzn i kobiet stosowanie płci jako czynnika aktuarialnego nie powinno powodować różnic w odniesieniu do składek i świadczeń. W celu uniknięcia nagłego dostosowywania rynku wprowadzanie w życie tej zasady powinno mieć zastosowanie jedynie do nowych umów zawartych po dacie transpozycji niniejszej dyrektywy.

(19)

Pewne kategorie ryzyka mogą być różne w zależności od płci. W niektórych przypadkach płeć stanowi jeden, lecz niekoniecznie jedyny czynnik decydujący przy ocenie ryzyka ubezpieczonego. Jeżeli chodzi o umowy ubezpieczające tego rodzaju ryzyka, Państwa Członkowskie mogą zdecydować o zezwoleniu na stosowanie wyjątków od zasady składek i świadczeń dla obu płci, jeżeli tylko mogą zapewnić, że dane aktuarialne i statystyczne, na podstawie których dokonano wyliczeń, są wiarygodne, regularnie uaktualniane i ogólnodostępne. Wyjątki są dozwolone jedynie w przypadkach, w których ustawodawstwo krajowe nie zastosowało jeszcze zasady równości płci. Po pięciu latach od transpozycji niniejszej dyrektywy Państwa Członkowskie powinny dokonać ponownej analizy uzasadnienia dla tych wyjątków, biorąc pod uwagę najbardziej aktualne dane aktuarialne i statystyczne oraz sprawozdanie Komisji sporządzone po trzech latach od transpozycji niniejszej dyrektywy.

(20)

Mniej korzystne traktowanie kobiet ze względu na ciążę i macierzyństwo powinno być uznane za formę bezpośredniej dyskryminacji ze względu na płeć i w związku z tym powinno być zabronione w zakresie ubezpieczeń i innych związanych usług finansowych. Koszty związane z ryzykiem ciąży i macierzyństwa nie powinny zatem być przypisywane do członków jednej z płci.

(21)

Osoby, które były dyskryminowane ze względu na płeć, powinny dysponować odpowiednimi środkami ochrony prawnej. W celu zapewnienia bardziej skutecznego poziomu bezpieczeństwa, stowarzyszenia, organizacje i inne osoby prawne powinny być również upoważnione do uczestniczenia w postępowaniu sądowym, zgodnie z ustaleniami Państw Członkowskich, w imieniu każdej ofiary albo w jej interesie, bez uszczerbku dla krajowych przepisów proceduralnych dotyczących przedstawicielstwa i obrony w sądzie.

(22)

Zasady dotyczące ciężaru dowodu powinny zostać dostosowane w przypadkach, w których występuje domniemanie dyskryminacji w celu skutecznego zastosowania zasady równego traktowania; w przypadkach ujawnienia dowodu na istnienie takiej dyskryminacji ciężar dowodu powinien zostać przesunięty na osobę przeciwko której wysunięto zarzut.

(23)

Skuteczne wprowadzanie w życie zasady równego traktowania wymaga odpowiedniej ochrony sądowej przed retorsjami.

(24)

Mając na względzie wspieranie zasady równego traktowania, Państwa Członkowskie powinny zachęcać do dialogu z zainteresowanymi stronami, które, zgodnie z prawem i praktyką krajową mają uzasadniony prawnie interes w uczestniczeniu w zwalczaniu dyskryminacji ze względu na płeć w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług.

(25)

Ochrona przed dyskryminacją ze względu na płeć powinna być wzmocniona poprzez istnienie w każdym Państwie Członkowskim jednego lub organów właściwych w zakresie analizowania tych problemów, badania możliwych rozwiązań i świadczenia konkretnej pomocy ofiarom. Mogą być to te same organy, które są odpowiedzialne na poziomie krajowym za obronę praw człowieka lub ochronę praw jednostki lub wprowadzanie w życie zasady równego traktowania.

(26)

Niniejsza dyrektywa ustanawia wymogi minimalne, pozostawiając Państwom Członkowskim możliwość przyjęcia lub utrzymania przepisów bardziej korzystnych. Wdrażanie niniejszej dyrektywy nie może posłużyć jako uzasadnienie dla wprowadzenia przepisów mniej korzystnych w stosunku do istniejących obecnie w poszczególnych Państwach Członkowskich.

(27)

Państwa Członkowskie powinny wprowadzić skuteczne, proporcjonalne i odstraszające sankcje stosowane w przypadkach niewykonania zobowiązań wynikających z niniejszej dyrektywy.

(28)

Ponieważ cele niniejszej Dyrektywy, a mianowicie zapewnienie we wszystkich Państwach Członkowskich wysokiego poziomu ochrony przed dyskryminacją, nie mogą być osiągnięte w wystarczający sposób przez Państwa Członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary lub skutki proponowanych działań możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną we wspomnianym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne dla osiągnięcia tych celów.

(29)

Zgodnie z ust. 34 porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego ustawodawstwa (6), zachęca się Państwa Członkowskie do sporządzania, dla potrzeb własnych, a także w interesie Wspólnoty, swoich tabel, które, na ile jest to możliwe, ilustrują korelację między dyrektywą a środkami transpozycji i do podawania ich do wiadomości publicznej.

a)

bezpośrednia dyskryminacja: występuje w sytuacji, gdy jedna osoba traktowana jest mniej korzystnie ze względu na płeć niż jest, była lub byłaby traktowana inna osoba w porównywalnej sytuacji;

b)

pośrednia dyskryminacja: występuje w sytuacji, gdy z pozoru neutralny przepis, kryterium lub praktyka stawiałyby osoby danej płci w szczególnie niekorzystnym położeniu w porównaniu do osób innej płci, chyba że dany przepis, kryterium lub praktyka są obiektywnie uzasadnione zgodnym z prawem celem, a środki służące osiąganiu tego celu są właściwe i niezbędne;

c)

molestowanie: występuje w sytuacji, w której ma miejsce niepożądane zachowanie związane z płcią osoby, którego celem lub skutkiem jest naruszenie godności osoby i stworzenie onieśmielającej, wrogiej, poniżającej, upokarzającej lub agresywnej atmosfery;

d)

molestowanie seksualne: występuje w sytuacji, w której ma miejsce niepożądane zachowanie, werbalne lub niewerbalne lub zachowanie fizyczne o charakterze seksualnym, którego celem lub skutkiem jest naruszenie godności osoby, w szczególności poprzez stwarzanie onieśmielającej, wrogiej, poniżającej, upokarzającej lub agresywnej atmosfery;

a)

nie istnieje żadna bezpośrednia dyskryminacja ze względu na płeć, w tym mniej korzystne traktowanie kobiet ze względu na ciążę lub macierzyństwo;

b)

nie istnieje żadna pośrednia dyskryminacja ze względu na płeć.

a)

bez uszczerbku dla praw ofiar i stowarzyszeń, organizacji i innych osób prawnych określonych w art. 8 ust. 3, świadczenie niezależnej pomocy ofiarom dyskryminacji w dochodzeniu ich praw w zakresie dyskryminacji;

b)

prowadzenie niezależnych badań dotyczących dyskryminacji;

c)

publikowanie niezależnych sprawozdań i wydawanie zaleceń odnośnie problemów związanych z taką dyskryminacją.

a)

wszelkie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne sprzeczne z zasadą równego traktowania są uchylone;

b)

wszelkie postanowienia umowne, regulaminy przedsiębiorstw, przepisy dotyczące stowarzyszeń prowadzących działalność zarobkową lub nieprowadzących takiej działalności sprzeczne z zasadą równego traktowania są nieważne lub mogą zostać uznane za nieważne bądź zmienione.

21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/44

(1)

Ze względu na rozszerzenie, niezbędne jest wniesienie poprawek do załącznika I, sekcji A, umowy o handlu napojami spirytusowymi oraz napojami aromatyzowanymi w ramach Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Chile, z drugiej strony, w celu ochrony nowych nazw wyrobów spirytusowych z nowych Państw Członkowskich od dnia 1 maja 2004 r.

(2)

Dlatego też, Wspólnota i Republika Chile wynegocjowały, zgodnie z art. 16 ust. 2 wyżej wymienionej umowy, porozumienie w formie wymiany listów o wniesieniu poprawek do jej załącznika I, sekcji A. Należy zatem zatwierdzić tę wymianę listów.

(3)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu Wdrażającego ds. Napojów Spirytusowych,

21.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 373/52

(1)

Decyzja Rady 79/542/EWG z dnia 21 grudnia 1979 r. zawiera wykaz państw trzecich lub części państw trzecich, a także ustanawia warunki zdrowia zwierząt oraz zdrowia publicznego i świadectw weterynaryjnych, w zakresie przywozu do Wspólnoty niektórych żywych zwierząt i świeżego mięsa z tych państw (3).

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiające zasady dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych przenośnych gąbczastych encefalopatii (4) zostało w ostatnim czasie zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1471/2004 (5) w celu uwzględnienia ryzyka związanego z przewlekłą chorobą wyniszczającą u dzikich i utrzymywanych przez człowieka jeleniowatych. Do rozporządzenia dodane zostały wymogi dotyczące przywozu świeżego mięsa z jeleniowatych, pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych i Kanady. Wejdą one w życie z dniem 1 stycznia 2005 r.

(3)

Konieczne jest dostosowanie świadectw zdrowia zwierząt, wzorów RUW i RUF w załączniku II do decyzji 79/542/EWG do uaktualnionych zasad dotyczących TSE.

(4)

Przewlekła choroba wyniszczająca dotyczy tylko niektórych gatunków zwierząt. Stosowne jest zatem dokonanie przeglądu obecnych ograniczeń dotyczących przywozu „innych przeżuwaczy” z Kanady w celu dopuszczenia przywozu żywych przeżuwaczy, z wyjątkiem jeleniowatych.

(5)

Komisja otrzymała oficjalny wniosek od władz chilijskich dotyczący umieszczenia Chile w wykazie dotyczącym wywozu świeżego mięsa z utrzymywanego przez człowieka „dzika”. Chile posiada zgodę na wywóz świniowatych, nieudomowionych świniowatych oraz mięsa ze świń domowych, ze względu na zadowalającą sytuację dotyczącą zdrowia zwierząt, ocenianą przez kilka inspekcji Biura ds. Żywności i Weterynarii, a zatem stosowne jest umieszczenie Chile w wykazie dotyczącym wywozu mięsa z nieudomowionych świniowatych utrzymywanych przez człowieka.

(6)

Definicja terytorium Serbii i Czarnogóry powinna zostać poddana przeglądowi w celu pełnego odzwierciedlenia rezolucji nr 1244 Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych z dnia 10 czerwca 1999 r.

(7)

Część 1 załącznika I oraz część 1 i część 2 załącznika II do decyzji 79/542/EWG powinny zostać odpowiednio zmienione.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt,

1)

„SG (supplementary guarantees – gwarancje dodatkowe)” zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku III do niniejszej decyzji;

2)

wzory świadectw zdrowia RUF i RUW zastępuje się wzorami znajdującymi się w załączniku IV do niniejszej decyzji.