9.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 362/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

9.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 362/3

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 2287/2003 z dnia 19 grudnia 2003 r. ustalające wielkości dopuszczalne połowów na 2004 r. i inne związane z nimi warunki dla niektórych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz, w odniesieniu do statków wspólnotowych, na wodach, gdzie wymagane są ograniczenia połowowe, przewiduje kwoty na połowy soli zwyczajnej na rok 2004 (2).

(2)

W celu zapewnienia przestrzegania przepisów dotyczących ograniczeń ilościowych połowów niektórych gatunków objętych kwotami, niezbędne jest określenie przez Komisję daty wykorzystania przyznanej kwoty przez statki pływające pod banderą Państwa Członkowskiego.

(3)

Według informacji przekazanych Komisji połowy soli zwyczajnej w wodach strefy ICES VII b, c, dokonane przez statki pływające pod banderą Francji lub statki zarejestrowane we Francji, osiągnęły kwotę przyznaną na rok 2004. Francja zakazała połowów tego gatunku od dnia 23 października 2004 r. Należy zatem utrzymać tę datę.

9.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 362/4

(1)

Umowa między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie handlu produktami rolnymi (2) (zwana dalej „Umową”), która została zatwierdzona w imieniu Wspólnoty decyzją 2002/309/WE, Euratom, ustanawia bezcłowy przywóz suszonego mięsa wołowego bez kości, objętego kodem CN ex 0210 20 90 w wysokości 1 200 ton na rok.

(2)

W związku z kryzysem spowodowanym przez BSE strony oświadczyły we wspólnej deklaracji dotyczącej sektora mięsa zawartej w akcie końcowym Umowy (3), że w drodze wyjątku Wspólnota może ustanowić roczny niezależny kontyngent w wysokości 700 ton wagi netto suszonego mięsa wołowego podlegającego stawce celnej ad valorem i zwolniony z cła specyficznego aż do chwili zniesienia ograniczeń przywozowych nałożonych na Szwajcarię przez niektóre Państwa Członkowskie. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2424/1999 z dnia 15 listopada 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania kontyngentu taryfowego na przywóz suszonej wołowiny bez kości przewidzianego w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2249/1999 (4) ustanowiło wspólnotowy kontyngent taryfowy na przywóz suszonej wołowiny bez kości ze Szwajcarii na okres wieloletni w wysokości 700 ton na rok, począwszy od 1 lipca do 30 czerwca następnego roku.

(3)

Na trzecim posiedzeniu 4 grudnia 2003 r. w Brukseli Wspólny Komitet ds. Rolnictwa stwierdził, że biorąc pod uwagę przyjęcie przez Wspólny Komitet Weterynaryjny powołany na mocy Umowy między Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską w sprawie handlu produktami rolnymi z dnia 25 listopada 2003 r. decyzji nr 2/2003 zmieniającej dodatki 1, 2, 3, 4, 5, 6 oraz 11 do załącznika 11 do Umowy (5) oraz wynikające z nich zniesienie przez Państwa Członkowskie środków ograniczających w odniesieniu do Szwajcarii, należy, tak szybko jak to jest możliwe, zastosować koncesje przewidziane w Umowie. Jednak za względu na zmianę reguł pochodzenia obie strony uznały za konieczne zapewnienie operatorom wystarczającego czasu na dostosowanie się i podjęcie odpowiednich kroków w odniesieniu do ewentualnych zapasów. Dlatego też zgodzono się na wprowadzenie nowych koncesji od 1 stycznia 2005 r.

(4)

Szczegółowe przepisy dotyczące bezcłowego przywozu suszonego mięsa wołowego bez kości pochodzącego ze Szwajcarii, objętego kodem CN ex 0210 20 90, winny zostać zatem ustanowione na okres wieloletni w wysokości 1 200 ton na rok, począwszy od 1 stycznia 2005 r.

(5)

Aby kwalifikować się do skorzystania z wymienionego kontyngentu taryfowego, przedmiotowe produkty muszą pochodzić ze Szwajcarii, zgodnie z zasadami, o których mowa w art. 4 Umowy. Należy dokładnie zdefiniować produkty kwalifikujące się. Dla przywozu w ramach tego kontyngentu powinno zostać do celów kontroli przedłożone świadectwo autentyczności stwierdzające, że mięso dokładnie odpowiada definicji kwalifikowania się. Konieczne jest zatem opracowanie wzoru takiego świadectwa i ustanowienie szczegółowych przepisów dotyczących jego stosowania.

(6)

Instrumentami tymi powinno się zarządzać z wykorzystaniem pozwoleń na przywóz. W tym celu konieczne jest ustanowienie zasad składania wniosków oraz zasad dotyczących informacji podawanych we wnioskach i w pozwoleniach, tam gdzie to niezbędne, w drodze odstępstwa od rozporządzenia Komisji (WE) nr 1291/2000 z dnia 9 czerwca 2000 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na wywóz i przywóz oraz świadectw o wcześniejszym ustaleniu refundacji dla produktów rolnych (6) oraz od rozporządzenia Komisji (WE) nr 1445/95 z dnia 26 czerwca 1995 r. w sprawie zasad stosowania pozwoleń na przywóz i na wywóz w sektorze wołowiny i cielęciny oraz uchylające rozporządzenie (EWG) nr 2377/80 (7).

(7)

W celu zapewnienia odpowiedniego zarządzania przywozem przedmiotowych produktów należy ustanowić przepisy uzależniające wydawanie pozwoleń na przywóz w szczególności od sprawdzenia wpisów w świadectwach autentyczności.

(8)

Rozporządzenie (WE) nr 2424/1999 powinno zostać uchylone.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mięsa Wołowego i Cielęcego,

a)

być uznane jako takie przez zainteresowany kraj wywozu;

b)

zobowiązać się do kontrolowania wpisów w świadectwach;

c)

zobowiązać się do przesyłania do Komisji co najmniej raz w tygodniu każdej informacji umożliwiającej kontrolowanie wpisów w świadectwach autentyczności, w szczególności tych, które dotyczą numeru świadectwa, eksportera, odbiorcy, kraju przeznaczenia, produktu, wagi netto, dnia podpisania.

9.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 362/10

9.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 362/12

(1)

Wspólnota, w celu dotrzymania zobowiązań międzynarodowych, utworzyła kontyngent taryfowy o zerowej stawce celnej na ziarna owsa obrobione w inny sposób, oznaczone kodem CN 1104 22 98, na każdy rok gospodarczy, począwszy od dnia 1 stycznia 1996 r.

(2)

Do roku gospodarczego 2004/2005 wymieniony kontyngent taryfowy jest regulowany rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2369/96 z dnia 12 grudnia 1996 r. otwierającym i ustalającym sposób zarządzania kontyngentem taryfowym Wspólnoty w wysokości 10 000 ton ziaren owsa obrobionych w inny sposób, oznaczonych kodem CN 1104 22 98 (2). Rozporządzenie to ustanowiło zarządzanie poprzez pozwolenia na przywóz, na podstawie comiesięcznych wniosków.

(3)

W rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającym przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (3), zostały określone zasady zarządzania kontyngentami taryfowymi przeznaczonymi do wykorzystania zgodnie z porządkiem chronologicznym według dat zgłoszeń celnych oraz w celu nadzoru przywozów objętych systemem preferencyjnym.

(4)

W celu uproszczenia i ze względu na małe ilości kontyngentu taryfowego na ziarna owsa obrobione w inny sposób, oznaczone kodem CN 1104 22 98, od roku gospodarczego 2005/2006 należy stosować przepisy rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 do zarządzania wspomnianym kontyngentem, a rozporządzenie (WE) nr 2369/96 należy uchylić. Ze względów administracyjnych konieczne jest ustanowienie nowego numeru porządkowego dla wyżej wymienionego kontyngentu.

(5)

Artykuł 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 przewiduje odstępstwo od obowiązku przedstawienia pozwolenia na przywóz w odniesieniu do produktów niemających znaczącego wpływu na sytuację podaży na rynku zbóż. Wspólnota importuje corocznie średnio 6 000 ton ziaren owsa obrobionych w inny sposób, oznaczonych kodem CN 1104 22 98. Odnosi się to do ograniczonej ilości produktów bardzo szczególnych, przeznaczonych na cele przemysłowe, niemającej żadnego wpływu na rynek zbóż. Może zatem być stosowany wyjątek od obowiązku przedstawienia pozwolenia na przywóz przewidziany w art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

9.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 362/14

(1)

Zgodnie z art. 1 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 581/2004 (2) i art. 1 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 582/2004 (3) niektóre miejsca przeznaczenia nie zostały objęte możliwością przyznania refundacji wywozowych. W związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Cypru, Estonii, Litwy, Łotwy, Malty, Polski, Słowacji, Słowenii i Węgier odniesienia do tych państw należy usunąć.

(2)

Protokół Dodatkowy do Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi z jednej strony, a Bułgarią z drugiej strony, biorący pod uwagę przystąpienie Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej (4) przewiduje otwarcie przez Bułgarię nowego kontyngentu taryfowego na mleko w proszku pochodzące ze Wspólnoty. Dostęp do kontyngentu jest ograniczony do produktów, którym nie przysługują żadnego rodzaju subsydia wywozowe. W celu uniknięcia spekulacji oraz zapewnienia przestrzegania koncesji, która prawdopodobnie wejdzie w życie przed wygaśnięciem okresu ważności pozwoleń na wywóz, o którym mowa w art. 8 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Komisji (WE) nr 580/2004 z dnia 26 marca 2004 r. ustalającego procedurę przetargową dla refundacji wywozowych do niektórych przetworów mlecznych (5), Bułgaria powinna zostać wyłączona z listy miejsc przeznaczenia kwalifikujących się do refundacji wywozowej w ramach stałego przetargu na odtłuszczone mleko w proszku, przewidzianego w tym rozporządzeniu.

(3)

Należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 581/2004 i rozporządzenie (WE) nr 582/2004.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

9.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 362/16

9.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 362/17

(1)

Dnia 12 listopada 2001 r. linie lotnicze Air France (AF) i Alitalia (AZ) zawiadomiły Komisję o kilku porozumieniach o współpracy i zwróciły się z wnioskiem o zaniechanie podejmowania działań na mocy art. 3 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3975/87 i/lub wyłączenie na mocy art. 5 tego samego rozporządzenia (2).

(2)

Dnia 8 maja 2002 r. streszczenie zgłoszonych porozumień zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, wzywając zainteresowane strony trzecie do zgłaszania uwag w terminie 30 dni, zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 3975/87 (3). W odpowiedzi na tę publikację kilka linii lotniczych wyraziło zainteresowanie podjęciem działań na odnośnych trasach, pod warunkiem usunięcia barier związanych z wejściem na rynek poprzez odpowiednie środki prawne.

(3)

Pismo wyrażające poważne wątpliwości zostało notyfikowane przez Komisję Stronom dnia 1 lipca 2002 r., informując, że ich porozumienia o współpracy nie mogą zostać zatwierdzone w przedstawionej formie.

(4)

Na podstawie zastrzeżeń wyrażonych przez Komisję i po intensywnych rozmowach Strony zgłosiły propozycje zobowiązań, które zostały opublikowane w celu zgłaszania uwag w Dzienniku Urzędowym dnia 9 grudnia 2003 r. w ogłoszeniu zgodnym z art. 16 ust. 3 rozporządzenia (EWG) nr 3975/87 (4). W świetle otrzymanych uwag Strony wyraziły zgodę na dalszą poprawę swoich zobowiązań.

(5)

Poprawione zobowiązania, w połączeniu z faktem, że istnieje kilka nowych podmiotów na odnośnych rynkach, są zadowalające z punktu widzenia polityki w dziedzinie konkurencji. Pod warunkiem dopełnienia tych zobowiązań przez Strony, Komisja podjęła decyzję o wyłączeniu omawianych porozumień o współpracy na okres sześciu lat.

(6)

Poprzez współpracę Strony pragną ustanowić daleko idący, długoterminowy, dwustronny sojusz strategiczny, którego głównymi celami są:

(7)

Ponieważ celem sojuszu pomiędzy Air France i Alitalia jest stworzenie wielowęzłowego systemu mającego na celu wzajemne połączenie ich ogólnoświatowych sieci, bliższa współpraca będzie miała miejsce na „osi” Francja–Włochy, obejmującej wszystkie trasy pomiędzy Francją i Włochami obsługiwane przez Air France i/lub Alitalia, z wyłączeniem krajowych lub międzynarodowych lotów spoza zakresu. W odniesieniu do osi Francja–Włochy, oprócz przedstawionej powyżej całościowej współpracy w zakresie obsługi pasażerów, Strony uzgadniają również częstotliwości i dzielą się swoimi zdolnościami przewozowymi i zarobkami.

(8)

Działalności, na które wpłynie porozumienie, to regularne przewozy lotnicze pasażerów, transport lotniczy towarów i obsługa naziemna. Projekt decyzji o wyłączeniu obejmuje tylko pierwszy obszar współpracy, tj. regularne przewozy lotnicze pasażerów. Transport lotniczy ładunków jest wyłączony z zakresu projektu decyzji, ponieważ Strony wciąż negocjują zakres współpracy w tej dziedzinie. Projekt decyzji nie odnosi się również do obsługi naziemnej, która jest poza zakresem rozporządzenia (EWG) nr 3975/87 (5).

(9)

Komisja przyjmuje, że ogólnie sojusz przyczynia się do poprawy wytwarzanych i dostarczanych usług transportowych i do promocji rozwoju technicznego i gospodarczego. Porozumienie o współpracy prawdopodobnie przyniesie korzyści związane ze stworzeniem rozleglejszej, ogólnoświatowej sieci, oferującej klientom lepsze usługi w postaci zwiększonej liczby lotów bezpośrednich i pośrednich. Pomimo że wzrost wielkości linii lotniczych nie prowadzi koniecznie do redukcji kosztów z powodu stałych korzyści skali, to oszczędności mogą być uzyskane poprzez wzrost przewozów całej sieci, lepsze rozplanowanie częstotliwości, wyższy współczynnik ładunkowy itp.

(10)

Jednakże uczciwy udział konsumenta w oczekiwanych obniżkach kosztów w postaci obniżonych cen nastąpi tylko wtedy, jeśli Strony będą w dalszym ciągu podlegać wystarczającej presji konkurencyjnej na rynkach, gdzie konkurencja będzie ograniczona sojuszem.

(11)

Z oceny Komisji, działającej zgodnie z art. 81, wynika, że istnieje ryzyko wyeliminowania przez sojusz konkurencji w odniesieniu do znacznej części lotniczych usług pasażerskich dotyczących siedmiu par „miejsce wyjazdu/miejsce przeznaczenia (O&D)” (6), tj. Paryż–Mediolan, Paryż–Rzym, Paryż–Florencja, Paryż–Bolonia, Paryż– Neapol i Mediolan–Lyon. Przed zawarciem sojuszu Air France i Alitalia były głównymi przewoźnikami na tych pokrywających się rynkach, konkurując ze sobą. W momencie zawiadomienia miały one bardzo wysokie udziały w rynku na tych siedmiu trasach łączących pary typu O&D. Dotyczy to zarówno pasażerów, dla który ważne są względy czasowe i elastyczność, jak i pasażerów, dla których ważne są względy cenowe (7).

(12)

Ponadto ogólnie silna pozycja Stron na rynku zabezpieczona jest przed potencjalnym wkroczeniem nowych firm poprzez znaczące bariery wejścia, spowodowane, na przykład, ograniczoną ilością czasu na start lub lądowanie na odnośnych lotniskach, liczbą częstotliwości lotów obsługiwanych przez Strony, ich wysokim udziałem w obsłudze klientów dbających o względy czasowe i połączeniem swoich programów dla często podróżujących pasażerów.

(13)

Wobec powyższego porozumienie o współpracy może być przyjęte tylko w oparciu o odpowiednie środki prawne, których głównym celem jest usunięcie obecnych barier, które utrudniają konkurentom wejście na rynek, i zapewnienie klientom uczciwego udziału w korzyściach wynikających ze współpracy.

(14)

Na podstawie zastrzeżeń wyrażonych przez Komisję w piśmie przedstawiającym poważne wątpliwości Strony złożyły propozycje zobowiązań, opublikowane dnia 9 grudnia 2003 r. w celu umożliwienia zainteresowanym stronom zgłaszania uwag. Kilka linii lotniczych oraz Brytyjski Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (UK Office of Fair Trading) zgłosiły swoje uwagi. W świetle tych uwag strony zgodziły się wnieść dalsze poprawki do swoich zobowiązań. Znacznej poprawie uległy w szczególności warunki dotyczące zakresu dostępnego czasu na start lub lądowanie na lotnisku CDG w Paryżu, na lotnisku Orly usunięto też ograniczenie dotyczące czasu na start lub lądowanie. Główne zasady wspomnianych zobowiązań streszczono poniżej:

(15)

Aby zaradzić niewystarczającej ilości czasu na start lub lądowanie na zatłoczonych lotniskach, Strony muszą udostępnić konkurentom pewną ilość czasu na start lub lądowanie w celu wsparcia nowych usług na siedmiu trasach, w których przypadku Komisja zidentyfikowała problemy w zakresie konkurencji. Maksymalną liczbę zakresów czasu na start lub lądowanie, która ma być odstąpiona przez Strony, w przeliczeniu na trasę, zamieszczono w Załączniku do decyzji.

(16)

Na podstawie obszernego dochodzenia Komisji dotyczącego rynku Francja–Włochy i po dokonaniu oceny uwag zgłoszonych przez strony trzecie w odpowiedzi na publikację zawiadomienia Komisji, zgodnie z art. 16 ust. 3 rozporządzenia (EWG) 3975/87, uznaje się, że ilość czasu na start lub lądowanie, którą Strony zgodziły się odstąpić dla każdej z odnośnych tras, jest wystarczająca na umożliwienie przewoźnikom bezpośrednim skutecznego konkurowania ze Stronami na tych trasach. Celem tych środków prawnych jest umożliwienie konkurentom obsługiwania przewozów bezpośrednich, a w szczególności podjęcia konkurencji ze Stronami w zakresie przewozów na trasach typu O&D oferowanych pasażerom, dla których ważne są względy czasowe i elastyczność.

(17)

Wziąwszy pod uwagę fakt, że efektywniejsze jest zwiększenie częstotliwości istniejącej usługi niż wprowadzenie od początku nowej usługi oraz że pasażerowie, dla których ważne są względy czasowe i elastyczność, potrzebują usług o wystarczającej dziennej częstotliwości, czas na start lub lądowanie zostanie udostępniony na preferencyjnych zasadach temu przewoźnikowi, który obsługiwał będzie największą liczbę, ogółem, częstotliwości na danej trasie (włączając jego obecne usługi).

(18)

Z badań Komisji nad rynkiem Francja–Włochy wynika, że lotniska Charles’a de Gaulle’a (CDG) i Orly (ORY) w Paryżu są substytucyjne pod względem zapotrzebowania na usługi przewozowe, zgłaszanego przez pasażerów typu O&D na odnośnych trasach. To samo stosuje się względem lotnisk Linate oraz Malpensa w Mediolanie.

(19)

Zastosowanie zasady proporcjonalności zazwyczaj implikuje możliwość wyboru przez Strony lotnisk, na których miałoby miejsce odstąpienie czasu na start lub lądowanie, pod warunkiem że wystarczyłoby to do rozwiązania problemów związanych z konkurencją. W obecnym przypadku jednakże Komisja zdecydowała, że, w odniesieniu do lotnisk w Paryżu, w celu zapewnienia skuteczności proponowanych środków prawnych, czas na start lub lądowanie powinien również, pod pewnymi warunkami, zostać odstąpiony na lotnisku Orly przewoźnikom, którzy już teraz oferują usługi na odnośnych trasach z tego lotniska, w celu umożliwienia im zwiększenia liczby usług. To dlatego zobowiązania stanowią, że przewoźnik ma prawo otrzymać czas na start lub lądowanie na lotnisku Orly, jeśli obsługuje on już loty na odnośnej trasie z Orly i jeśli obsługa wszystkich jego regularnych lotów obsługujących Paryż przeprowadzana jest z tego lotniska.

(20)

Z tych samych powodów zobowiązania stanowią, że strony będą zmuszone odstąpić czas na start lub lądowanie na lotnisku Linate w Mediolanie tylko temu przewoźnikowi, który już prowadzi usługi na odnośnej trasie z Linate i pragnie zwiększyć częstotliwość na tej trasie.

(21)

Oprócz czasu na start lub lądowanie, pozostałe środki prawne mają na celu usunięcie dodatkowych barier związanych z wejściem na rynek, określonych w projekcie decyzji.

(22)

Niektóre z nich zwiększą możliwości wyboru przez klienta pomiędzy lotami obsługiwanymi przez Strony i lotami obsługiwanymi przez konkurentów na odnośnych trasach i pomoże nowym podmiotom pozyskać minimalną liczbę pasażerów konieczną do rozpoczęcia działalności na danych trasach. Środki te stanowią w szczególności, że strony będą musiały pozwolić nowym podmiotom uczestniczyć w ich programach dla często podróżujących pasażerów, jeśli wyrażą one taką chęć. Kolejne zobowiązanie odnosi się do umów pomiędzy przewoźnikami o łączeniu i proporcjonalnym podziale usług i pozwoli ono pasażerom, na podstawie jednego biletu, podróżować w samolotach obsługiwanych przez Strony do miejsca przeznaczenia, a korzystać z usług konkurentów w podróży powrotnej, lub odwrotnie.

(23)

Strony zobowiązały się również do ułatwień przy zawieraniu intermodalnych umów pasażerskich, na których podstawie świadczyć będą usługi lotnicze będące częścią trasy obejmującej transport lądowy i morski, co zapewni klientom większy wybór i lepsze usługi transportu multimodalnego. Pozwoliłoby to, na przykład, klientom dbającym o względy czasowe na łączenie, na atrakcyjnych warunkach, podróży koleją w jedną stronę z przelotem w drodze powrotnej.

(24)

Na koniec, omawiane zobowiązania narzucają Stronom utrzymanie tej samej częstotliwości lotów (kontrolę wzrostów częstotliwości) podczas okresu rozpoczęcia działalności, w celu zapewnienia, że nowe podmioty nie zostaną wypchnięte z rynku krótko po wejściu.

(25)

Wobec powyższego, zobowiązania przedłożone przez Strony są wystarczające dla rozwiązania problemów w zakresie konkurencji na rynkach określonych w trakcie dochodzenia poprzez dopuszczenie i ułatwienie wejścia na rynek stronom trzecim.

(26)

Dlatego też Komisja zdecydowała, że na mocy art. 81 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską i pod warunkiem że strony dopełnią zobowiązań wymienionych w Załączniku, art. 81 ust. 1 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską nie stosuje się do porozumienia o współpracy pomiędzy Air France i Alitalia, zawartego na okres od dnia 12 listopada 2001 r. do dnia 11 listopada 2007 r., o którym zawiadomiono Komisję dnia 12 listopada 2001 r.

9.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 362/21

(1)

Zgodnie z dyrektywami 66/401/EWG, 66/402/EWG, 2002/54/WE, 2002/56/WE i 2002/57/WE, Państwa Członkowskie mogą zezwolić producentom materiału siewnego roślin rolniczych na wprowadzenie do obrotu materiału siewnego należącego do odmiany, dla której dane Państwo Członkowskie złożyło wniosek o włączenie do krajowego katalogu, zgodnie z dyrektywą Rady 2002/53/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie Wspólnego Katalogu Odmian Gatunków Roślin Rolniczych (7).

(2)

Ponadto, zgodnie z dyrektywą 2002/55/WE, Państwa Członkowskie mogą zezwolić hodowcom materiału siewnego warzyw lub ich przedstawicielom na wprowadzenie do obrotu materiału siewnego należącego do odmiany, dla której co najmniej w jednym Państwie Członkowskim złożono wniosek o włączenie do krajowego katalogu, zgodnie z powyższą dyrektywą.

(3)

Aby umożliwić Państwom Członkowskim wydanie takiego zezwolenia, należy ustanowić przepisy wykonawcze do wyżej wymienionych dyrektyw, obejmujące w szczególności cele do osiągnięcia i warunki, na jakich zezwolenia mogą być udzielane, etykietowanie opakowań materiału siewnego oraz ilości w przypadku materiału siewnego roślin rolniczych. W przypadku odmiany pochodzącej z organizmów zmodyfikowanych genetycznie, właściwym jest również zezwolenie na wprowadzenie do obrotu takiego organizmu zmodyfikowanego genetycznie, zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym.

(4)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa,

a)

materiału siewnego należącego do odmiany gatunków roślin rolniczych, dla której dane Państwo Członkowskie złożyło wniosek o włączenie do krajowego katalogu, zgodnie z art. 1 ust. 2 dyrektywy 2002/53/WE, o ile spełnione są postanowienia rozdziału II niniejszej decyzji; lub

b)

materiału siewnego należącego do odmiany gatunków warzyw, dla której co najmniej w jednym Państwie Członkowskim złożono wniosek o włączenie do krajowego katalogu, zgodnie z art. 3 ust. 3 dyrektywy 2002/55/WE, i dla której przedstawiono szczegółowe informacje techniczne, o ile spełnione są postanowienia rozdziału III niniejszej decyzji.

a)

przewidziane próby i analizy;

b)

nazwa Państwa Członkowskiego, w którym przeprowadzone mają być próby i analizy;

c)

opis odmiany;

d)

zachowanie odmiany.

a)

kwalifikowanego materiału siewnego (wszystkie gatunki z wyjątkiem Pisum sativum i Vicia faba); lub

b)

„kwalifikowanego materiału siewnego, drugie pokolenie” (Pisum sativum, Vicia faba).

a)

kwalifikowanego materiału siewnego (Phalaris canariensis, z wyjątkiem mieszańców, Secale cereale, Sorghum bicolor, Sorghum sudanense, Zea mays, mieszańce Avena sativa, Hordeum vulgare, Oryza sativa, Triticum aestivum, Triticum durum, Triticum spelta oraz x Triticosecale z wyjątkiem odmian samopylnych); lub

b)

„kwalifikowanego materiału siewnego, drugie pokolenie” (Avena sativa, Hordeum vulgare, Oryza sativa, Triticum aestivum, Triticum durum, Triticum spelta i odmiany samopylne x Triticosecale, z wyjątkiem mieszańców we wszystkich przypadkach).

a)

kwalifikowanego materiału siewnego (wszystkie gatunki z wyjątkiem Linum usitatissimum);

b)

„kwalifikowanego materiału siewnego, drugie i trzecie pokolenie” (Linum usitatissimum).

a)

w przypadku sadzeniaków ziemniaków w drodze badań urzędowych;

b)

w innych przypadkach w drodze badań urzędowych lub badań pod urzędowym nadzorem.

a)

dla roślin pastewnych: w załączniku III do dyrektywy 66/401/EWG;

b)

dla zbóż: w załączniku III do dyrektywy 66/402/EWG;

c)

dla buraka: w załączniku II do dyrektywy 2002/54/WE;

d)

dla roślin oleistych i włóknistych: w załączniku III do dyrektywy 2002/57/WE.

a)

w przypadku pszenicy durum: 0,05 %;

b)

w przypadku grochu polnego, fasoli polnej, owsa, jęczmienia i pszenicy: 0,3 %;

c)

we wszystkich innych przypadkach: 0,1 %.

a)

organ kwalifikujący oraz Państwo Członkowskie lub ich odpowiednie skróty;

b)

numer referencyjny partii;

c)

miesiąc i rok zaplombowania;

d)

gatunek;

e)

nazwa odmiany, pod którą materiał siewny jest wprowadzony do obrotu (oznaczenie hodowcy, proponowana nazwa lub nazwa zatwierdzona) oraz numer oficjalnego wniosku o włączenie odmiany, jeżeli taki istnieje;

f)

wskazanie „odmiana jeszcze niewłączona oficjalnie”;

g)

informacja „tylko dla prób i analiz”;

h)

wskazanie, jeżeli ma to zastosowanie, „odmiana genetycznie zmodyfikowana”;

i)

rozmiar (jedynie w przypadku sadzeniaków ziemniaka);

j)

deklarowana masa netto lub brutto, deklarowana ilość czystego materiału siewnego lub, jeśli ma to zastosowanie, kłębków;

k)

w przypadku wskazania wagi i wykorzystania pestycydów granulowanych, zapraw nasiennych lub innych dodatków stałych, charakter dodatku oraz przybliżony stosunek wagi czystego materiału siewnego lub, jeśli ma to zastosowanie, kłębków do wagi całkowitej.

a)

odniesienie do oryginalnego zezwolenia;

b)

wszelkie dostępne informacje uzupełniające informacje już dostarczone dotyczące opisu, zachowania odmiany i/lub uprawy odmiany lub wykorzystania odmiany, będące przedmiotem oryginalnego zezwolenia;

c)

dowody na to, iż ocenianie danej odmiany pod kątem włączenia do katalogu nadal jest w toku, jeśli Państwo Członkowskie nie ma możliwości uzyskać tych informacji w inny sposób.

a)

jeżeli ustalono, że uprawa danej odmiany może być szkodliwa z punktu widzenia wpływu zdrowotnego na uprawę innych odmian lub gatunków; lub

b)

jeżeli oficjalne próby upraw przeprowadzone we wnioskującym Państwie Członkowskim wykazują, że dana odmiana w żadnej części terytorium tego państwa nie daje wyników odpowiadających tym, jakie otrzymano z porównywalnej odmiany zatwierdzonej na terytorium tego Państwa Członkowskiego lub jeżeli ogólnie wiadomo, że dana odmiana nie nadaje się do uprawy w żadnej części jego terytorium ze względu na okres jej dojrzewania; lub

c)

jeżeli istnieją uzasadnione powody do przypuszczeń, iż dana odmiana stwarza zagrożenie dla zdrowia ludzi i środowiska naturalnego.

a)

wyników przeprowadzonych prób i analiz w przedsiębiorstwach rolnych w celu zebrania informacji dotyczących uprawy i wykorzystania odmiany;

b)

ilości materiału siewnego wprowadzonego do obrotu podczas dozwolonego okresu oraz Państwa Członkowskiego, dla którego materiał siewny był przeznaczony.

a)

wniosku, zaraz po jego otrzymaniu, lub o odrzuceniu wniosku o zezwolenie; oraz

b)

przyznaniu, przedłużeniu, cofnięciu lub wycofaniu zezwolenia.

a)

opis odmiany;

b)

zachowanie odmiany.

a)

informują Państwa Członkowskie o datach rozpoczęcia i zakończenia swojej działalności;

b)

prowadzą rejestr wszystkich partii materiału siewnego i przez okres nie krótszy niż trzy lata udostępniają je Państwom Członkowskim;

c)

pobierają próbki z każdej partii przeznaczonej do obrotu i udostępniają je Państwom Członkowskim przez okres nie krótszy niż dwa lata.

a)

numer referencyjny partii;

b)

miesiąc i rok zaplombowania;

c)

gatunek;

d)

nazwa odmiany, pod którą materiał siewny jest wprowadzony do obrotu (oznaczenie hodowcy, proponowana nazwa lub nazwa zatwierdzona) oraz numer oficjalnego wniosku o włączenie odmiany, jeżeli taki istnieje;

e)

wskazanie „odmiana jeszcze niewłączona oficjalnie ”;

f)

wskazanie, jeżeli ma to zastosowanie, „odmiana genetycznie zmodyfikowana”;

g)

deklarowana masa netto lub brutto, deklarowana ilość czystego materiału siewnego lub, jeśli ma to zastosowanie, kłębków;

h)

w przypadku wskazania wagi i wykorzystania pestycydów granulowanych, zapraw nasiennych lub innych dodatków stałych, charakter dodatku oraz przybliżony stosunek wagi czystego materiału siewnego lub, jeśli ma to zastosowanie, kłębków do wagi całkowitej.

a)

odniesienie do oryginalnego zezwolenia;

b)

wszelkie dostępne informacje uzupełniające informacje już dostarczone dotyczące opisu, zachowania odmiany i/lub praktycznej wiedzy zdobytej podczas uprawy odmiany, będące przedmiotem oryginalnego zezwolenia;

c)

dowody na to, iż ocenianie danej odmiany pod kątem włączenia do katalogu nadal jest w toku, jeśli Państwo Członkowskie nie ma możliwości uzyskania tych informacji w inny sposób.

a)

jeżeli ustalono, że uprawa danej odmiany może być szkodliwa z punktu widzenia wpływu zdrowotnego na uprawę innych odmian lub gatunków, lub

b)

jeżeli istnieją uzasadnione powody do przypuszczeń, iż dana odmiana stwarza zagrożenie dla zdrowia ludzi i środowiska naturalnego.

a)

praktycznej wiedzy zdobytej podczas uprawy;

b)

ilości materiału siewnego wprowadzonego do obrotu podczas dozwolonego okresu oraz Państwa Członkowskiego, dla którego materiał siewny był przeznaczony.

a)

wniosku, zaraz po jego otrzymaniu, lub o odrzuceniu wniosku o zezwolenie; oraz

b)

przyznaniu, przedłużeniu, cofnięciu lub wycofaniu zezwolenia.

9.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 362/28

(1)

Na swoim posiedzeniu w dniach 27 i 28 listopada 2003 r. Rada postanowiła upoważnić Prezydencję, przy wsparciu Sekretarza Generalnego/Wysokiego Przedstawiciela, do otwarcia negocjacji zgodnie z art. 24 i 38 Traktatu o Unii Europejskiej z niektórymi państwami trzecimi, tak aby Unia Europejska zawarła z każdym z nich Umowę w sprawie procedur bezpieczeństwa przy wymianie informacji niejawnych.

(2)

W następstwie upoważnienia do otwarcia negocjacji, Prezydencja, przy wsparciu Sekretarza Generalnego/ Wysokiego Przedstawiciela, wynegocjowała Umowę z Królestwem Norwegii w sprawie procedur bezpieczeństwa przy wymianie informacji niejawnych.

(3)

Umowa powinna być zatwierdzona.