30.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 328/1

(1)

Rada na mocy rozporządzenia (WE) nr 1796/1999 (2) nałożyła w sierpniu 1999 r. cło antydumpingowe w wysokości 60,4 % na przywóz stalowych lin i drutu („lina z drutu stalowego” lub „SWR”) pochodzących między innymi z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”).

(2)

W dniu 5 stycznia 2004 r. Komisja otrzymała wniosek, zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, od Europejskiej Federacji Przemysłu Lin Stalowych (EWRIS) o wszczęcie dochodzenia dotyczącego rzekomego obchodzenia środków antydumpingowych nałożonych na przywóz stalowych lin i drutu pochodzących z ChRL. Wniosek został złożony w imieniu producentów, którzy reprezentują większą część wspólnotowej produkcji SWR.

(3)

Wniosek zawierał domniemanie i dowody prima facie świadczące o tym, że po nałożeniu środków na przywóz SWR pochodzących z ChRL nastąpiła znaczna zmiana w strukturach handlowych dotyczących wywozu SWR z ChRL i Maroka do Wspólnoty. Istnieje domniemanie, że wspomniana zmiana w strukturze handlu wynika z dokonywanego w Maroku przeładunku SWR pochodzących z ChRL. Odnotowano znaczny wzrost przywozu z Maroka, jednocześnie przywóz z ChRL zmalał w porównywalnych proporcjach.

(4)

We wniosku stwierdza się, że nie było wystarczającego powodu lub uzasadnienia ekonomicznego wyżej opisanej zmiany, innego niż istnienie cła antydumpingowgo na SWR pochodzące z ChRL.

(5)

Wreszcie, EWRIS również przedłożył wystarczające dowody na to, że skutek naprawczy wspomnianego cła był osłabiony zarówno w zakresie ilości, jak i cen, oraz że ceny SWR z Maroka były zaniżone w stosunku do normalnych wartości uprzednio ustalonych dla SWR pochodzących z ChRL.

(6)

Komisja na mocy rozporządzenia (WE) nr 275/2004 (3) („rozporządzenie wszczynające”) wszczęła postępowanie dotyczące rzekomego obchodzenia środków antydumpingowych i poleciła władzom celnym, zgodnie z art. 13 ust. 3 i art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, rejestrować przywóz SWR wysyłanych z Maroka i zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Maroka począwszy od dnia 19 lutego 2004 r. Komisja powiadomiła władze ChRL i Maroka o wszczęciu postępowania.

(7)

Importerom wspólnotowym oraz eksporterom SWR z ChRL i Maroka wymienionym we wniosku, jak również innym zainteresowanym stronom, które zgłosiły się w wyznaczonym terminie, wysłano odpowiednie kwestionariusze. Wszystkie strony poinformowano, że odmowa współpracy może spowodować zastosowanie art. 18 rozporządzenia podstawowego. Strony zostały również poinformowane o konsekwencjach odmowy współpracy.

(8)

Szereg importerów wspólnotowych skontaktowało się z Komisją na piśmie, deklarując, że nie sprowadzali żadnych SWR z Maroka.

(9)

Nie otrzymano żadnych odpowiedzi na kwestionariusze od eksporterów/producentów z ChRL.

(10)

Otrzymano jedną odpowiedź na kwestionariusz marokańskiego producenta-eksportera, przedsiębiorstwa Remer Maroc SARL, Settat. Komisja przeprowadziła wizytę weryfikacyjną na terenie wspomnianego przedsiębiorstwa.

(11)

Dochodzenie objęło okres od 1 stycznia 2003 r. do 31 grudnia 2003 r („OOD”). Zebrano dane od 1999 r. do końca OOD celem zbadania rzekomej zmiany w strukturze handlu.

(12)

Jak podano w akapicie (9), żaden z producentów lub eksporterów SWR z ChRL nie podjął współpracy. Otrzymano jednak informacje od jednego współpracującego producenta-eksportera z Maroka, przedsiębiorstwa Remer Maroc SARL, które zajmowało się produkcją SWR i wyeksportowało niewielki ułamek swojej produkcji do Wspólnoty podczas OOD. Zgodnie z danymi EUROSTATU import wspomnianego przedsiębiorstwa stanowił mniej niż 5 % całkowitego wolumenu importu SWR z Maroka do Wspólnoty podczas OOD. Dlatego też ustalenia częściowo musiały opierać się na dostępnych faktach zgodnie z art. 18 podstawowego rozporządzenia.

(13)

Produktem rozpatrywanym są, jak określono w dochodzeniu, które doprowadziło do nałożenia istniejących środków („pierwotne dochodzenie”), stalowe liny i drut, łącznie z linami stalowymi zamkniętymi, z wyjątkiem lin i drutów ze stali nierdzewnej, o maksymalnych wymiarach poprzecznych przekraczających 3 mm (zwane dalej, stosując terminologię przemysłową, liną z drutu stalowego lub „SWR”), pochodzące z Chińskiej Republiki Ludowej, zwykle zgłaszane w ramach kodów CN ex 7312 10 82, ex 7312 10 84, ex 7312 10 86, ex 7312 10 88 i ex 7312 10 99.

(14)

Dochodzenie wykazało, że SWR eksportowane do Wspólnoty z ChRL oraz SWR wysyłane z Maroka do Wspólnoty posiadają te same podstawowe właściwości fizyczne i techniczne oraz te same zastosowania, a zatem należy je uważać za produkty podobne w znaczeniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(15)

Przedsiębiorstwo Remer Maroc SARL, współpracujący eksporter, zostało założone w 2001 r. jako filia będąca w pełni własnością włoskiego przedsiębiorstwa Remer Italia Srl. Podczas OOD przedsiębiorstwo Remer Maroc SARL eksportowało jedynie niewielką ilość rozpatrywanego produktu do Wspólnoty, stanowiącą poniżej 5 % całkowitego przywozu SWR z Maroka w tym samym okresie. Większość sprzedaży skierowana jest na lokalny rynek marokański.

(16)

Ustalono również, że Remer Maroc SARL jest zarówno producentem, jak i eksporterem urządzeń do produkcji SWR wykorzystywanych do pełnego procesu wytwarzania rozpatrywanego produktu z wykorzystaniem zakupionego drutu stalowego, rdzenia tekstylnego i smaru. Wspomniane przedsiębiorstwo prowadzi sprzedaż wyłącznie własnych wyrobów, bądź wyrobów spółki matki z Włoch i nigdy nie nabywało jakichkolwiek SWR lub innych materiałów z ChRL.

(17)

W związku z powyższym Remer Maroc SARL wykazało, że jego eksport nie odgrywa roli w zmianie struktury handlu pomiędzy ChRL a Wspólnotą. Co za tym idzie, dochodzenie w odniesieniu do SWR eksportowanych przez Remer Maroc SARL należy zakończyć.

(18)

Jeżeli chodzi o niewspółpracujących eksporterów marokańskich, kwestię ich wywozów do Wspólnoty należało ustalić na podstawie dostępnych faktów zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego. Uznano, że dane EUROSTATU na poziomie CN stanowiły najlepsze dostępne informacje, na podstawie których można było dokonać ustaleń odnośnie do wywozów do Wspólnoty mających miejsce po nałożeniu cła antydumpingowego na przywóz SWR pochodzących z ChRl. W tym zakresie należy zauważyć, że wniosek złożony przez przedstawicieli przemysłu wspólnotowego również oparty jest na danych EUROSTATU i że Komisja nie miała dostępu do żadnych innych niezależnych źródeł informacji podczas przedmiotowego dochodzenia. Cenę wywozową z Maroka do UE ustalono na podstawie całkowitej wartości eksportu oraz liczby ton podanej przez EUROSTAT w odniesieniu do przywozów objętych kodem CN, od których odliczono ilości i wartości wyeksportowane przez współpracujące przedsiębiorstwo marokańskie. Ponadto, jeżeli chodzi o dane dotyczące okresu przed nałożeniem przedmiotowych środków, uznano, że dane EUROSTATU dotyczące przywozów objętych kodem CN były najlepszymi dostępnymi informacjami w związku z brakiem jakichkolwiek innych, niezależnych źródeł.

(19)

Ustalono, że znacząca zamiana przywozów z ChRL do Wspólnoty na rzecz przywozów z Maroka nastąpiła po wejściu w życie środków antydumpingowych na SWR pochodzących z ChRL w sierpniu 1999 r. Po nałożeniu środków antydumpingowych przez Wspólnotę przywóz SWR z ChRL do Wspólnoty znacznie zmalał – z 14 057 ton w 1998 r. do 364 ton w 2000 r. – i pozostawał na porównywalnie niskim poziomie pomiędzy 2000 a 2003 r. W tym samym okresie przywóz SWR do Wspólnoty z Maroka wzrósł z zera w 1998 r. do 2 338 w 2003 r.

(20)

Zatem, w odniesieniu do niewspółpracujących przedsiębiorstw, nastąpiła wyraźna zmiana w strukturze handlu po wejściu w życie wspólnotowych środków antydumpingowych na SWR pochodzące z ChRL w sierpniu 1999 r.

(21)

Na podstawie dostępnych faktów ustalono, że nie było żadnego lub przynajmniej nie było wystarczającego uzasadnienia ekonomicznego dla wspomnianej zmiany w strukturze handlu. Przede wszystkim współpracujący producent marokański nie importował żadnych SWR z ChRL. Po drugie, na podstawie statystyk chińskich, marokańskich i WE można zauważyć wzrost wywozu z ChRL do Maroka, co odpowiada wzrostowi wywozu z Maroka do Wspólnoty w tym samym okresie. Niezaprzeczalnie, marokańskie i chińskie statystyki nie rozróżniają pomiędzy SWR a pojedynczymi nitkami drutu (półproduktami SWR), podczas gdy statystyki WE uwzględniają tego rodzaju rozróżnienie. Jednakże z uwagi na ogólny brak współpracy i przy braku jakichkolwiek wskazań, że proces przekształcania nitek w liny ma miejsce w Maroku, można w uzasadniony sposób przyjąć, że wspomniane dane statystyczne przedstawiają właściwy obraz przywozu SWR z ChRL do Maroka. Ponadto, jeżeli tego rodzaju przekształcanie miałoby miejsce, to nie byłoby ono istotne. Z ekonomicznego punktu widzenia jakiekolwiek przekształcanie nitek w SWR w miejscu innym niż miejsce ich produkcji nie jest opłacalne, ponieważ dodatkowe korzyści płynące z tego procesu są stosunkowo niewielkie w porównaniu do kosztów transportu. Odnotowano również, że jedno z przedsiębiorstw marokańskich, które nie wypełniło kwestionariusza i nie wyraziło zgody na wizytę weryfikacyjną, dostarczyło sprzeczne informacje odnośnie do swojej działalności, podczas gdy mogło z łatwością wyjaśnić sytuację, współpracując podczas dochodzenia. Przy braku współpracy wszystkich przedsiębiorstw, z wyjątkiem Remer Maroc SARL, można wywnioskować na zasadzie zbieżności faktów, że przywóz z ChRL do Maroka nie był przeznaczony na rynek marokański, ale miał być wyeksportowany do Wspólnoty.

(22)

Powyższy wniosek potwierdza fakt, iż jedynym znanym eksporterem rozpatrywanego produktu z Maroka, oprócz wspomnianego wyżej współpracującego eksportera, jest spółka zależna chińskiego producenta i eksportera. Przedmiotowa spółka zależna została założona w Maroku w 2001 r., co zbiegło się z rozpoczęciem wywozu SWR z Maroka do Wspólnoty.

(23)

W świetle powyższych ustaleń oraz biorąc pod uwagę fakt, iż wyżej wspomniana zamiana przywozu z PRC na przywóz z Maroka miała miejsce w okresie następującym po nałożeniu ceł antydumpingowych, należy stwierdzić, przy równoczesnym braku jakiegokolwiek innego wytłumaczenia, że zmiana w strukturze handlu wynikała z nałożenia wspomnianego cła, nie zaś z jakiegokolwiek innego wystarczającego powodu lub uzasadnienia ekonomicznego w znaczeniu art. 13 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia podstawowego.

(24)

W związku z powyższym można w uzasadniony sposób przyjąć, że zarzut przedstawiony w skardze znajduje swoje potwierdzenie, tzn. że większa część wywozu z ChRL do Maroka była w istocie wwożona do Wspólnoty via Maroko.

(25)

Z danych liczbowych przedstawionych w akapicie (19) wynika, że od nałożenia środków nastąpiła oczywista zmiana ilościowa w strukturze wspólnotowego przywozu rozpatrywanego produktu. Znaczny wolumen wywozu SWR z ChRL do Wspólnoty przed nałożeniem przedmiotowych środków został częściowo zastąpiony mniejszym, lecz wciąż znacznym wolumenem wywozu pochodzącego od niewspółpracujących eksporterów marokańskich. Drugi ze wspomnianych wolumenów odpowiada 20 %–25 % wolumenu przywozu z ChRL podczas OOD pierwotnego dochodzenia (1 stycznia 1997 r. do 31 marca 1998 r.). Uznaje się zatem, że ta znacząca zmiana kierunku w przepływie handlowym osłabiła skutki naprawcze przedmiotowych środków w zakresie ilości przywożonych na rynek Wspólnoty.

(26)

Jeżeli chodzi o ceny oraz uwzględniając niski poziom współpracy, należało wykorzystać dostępne fakty, tzn. dane liczbowe EUROSTATU dotyczące przywozów objętych kodem CN. Wspomniane dane pokazują, że ceny eksportowe CIF dla wywozu z Maroka były nominalnie o około 3 % niższe w stosunku do cen eksportowych CIF dla wywozu z Chin obowiązujących w trakcie pierwotnego dochodzenia. W związku z tym należy przyjąć, że ceny eksportowe dla wywozu Maroka kształtują się poniżej poziomu usuwającego szkodę w odniesieniu do cen wspólnotowych ustalonego w pierwotnym dochodzeniu.

(27)

Zatem uznaje się, że przedmiotowe przywozy osłabiły skutki naprawcze cła zarówno w zakresie ilości, jak i cen.

(28)

Celem ustalenia, czy można uzyskać dowody dumpingu w odniesieniu do SWR wywożonego do Wspólnoty z Maroka przez niewspółpracujących eksporterów podczas OOD, wykorzystano dane eksportowe przedstawione przez EUROSTAT w odniesieniu do przywozów objętych kodem CN zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego jako podstawę dla ustalenia cen eksportowych do Wspólnoty.

(29)

Zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego wartością normalną, którą należy wykorzystać w dochodzeniu dotyczącym obchodzenia środków, jest wartość normalna ustalona podczas pierwotnego dochodzenia.

(30)

W pierwotnym dochodzeniu Polska została uznana za państwo analogiczne do ChRL pod względem poziomu gospodarki rynkowej, wartość normalna została więc ustalona na podstawie cen oraz konstruowanej wartości normalnej w tym właśnie państwie analogicznym. Na tej podstawie ustalono dla ChRL margines dumpingowy obowiązujący dla całego kraju na poziomie 60,4 %.

(31)

W obecnym dochodzeniu dotyczącym obchodzenia środków i przy braku współpracy, marginesów dumpingu nie można było obliczyć w oparciu o szczegółowe rozróżnienie na typy produktów. Jednakże ceny eksportowe można było porównać z cenami z pierwotnego dochodzenia na podstawie kodów CN, wykorzystując dane EUROSTATU, które zapewniają rozsądny poziom szczegółowości danych. Powyższe porównanie pokazuje, że ceny eksportowe CIF dla wywozu z Maroka do Wspólnoty w OOD były średnio o 3 % niższe niż ceny eksportowe CIF dla wywozu z ChRL podczas pierwotnego dochodzenia. Zważywszy, że wspomniane ceny eksportowe mają być porównane do takich samych normalnych wartości obowiązujących dla całego kraju jak te wykorzystane do określenia pierwotnego marginesu dumpingu na poziomie 60,4 %, można wywnioskować, że są one również cenami sztucznie zaniżonymi na poziomie ponad 60 %.

(32)

Komisja otrzymała wniosek o zwolnienie z rejestracji i zakresu działania nałożonych środków prawnych od jednego producenta marokańskiego, przedsiębiorstwa Remer Maroc SARL. Zgodnie z treścią akapitu (12) wyżej wspomniane przedsiębiorstwo współpracowało podczas dochodzenia poprzez przedłożenie odpowiedzi na kwestionariusz oraz wyrażając zgodę na wizytę weryfikacyjną.

(33)

Na mocy rozporządzenia (WE) nr 1699/2004 (4), Komisja zmieniła rozporządzenie wszczynające, celem zaprzestania rejestracji przywozu SWR wyżej wspomnianego przedsiębiorstwa marokańskiego, Remer Maroc SARL, co do którego ustalono, że nie obchodziło ceł antydumpingowych.

(34)

Zgodnie z powyższymi ustaleniami stwierdzającymi, iż wspomniane przedsiębiorstwo nie obchodziło obowiązujących środków antydumpingowych, należy również spowodować, by wspomniane środki nie miały zastosowania do tej spółki.

(35)

W związku z powyższym ustaleniem, stwierdzającym obchodzenie środków prawnych w znaczeniu art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia, istniejące środki antydumpingowe na SWR pochodzące z ChRL należy rozszerzyć na ten sam produkt wysyłany z Maroka, zgłoszony lub niezgłoszony jako pochodzący z Maroka, zgodnie z tym samym art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, z wyjątkiem produktów wytworzonych przez współpracującego producenta Remer Maroc SARL.

(36)

Zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, który stanowi, że jakiekolwiek rozszerzone środki powinny mieć zastosowanie wobec zarejestrowanego przywozu od daty jego rejestracji, należy pobrać cło antydumpingowe od SWR przywożonych z Maroka, które zostały objęte rejestracją wspólnotową wprowadzoną rozporządzeniem wszczynającym, z wyjątkiem SWR produkowanych przez Remer Maroc SARL.

(37)

Decyzje o nierozszerzaniu wspomnianych ceł na przywóz SWR eksportowanych przez Remer Maroc SARL podjęto na podstawie ustaleń obecnego dochodzenia. Przedmiotowa decyzja o nierozszerzaniu ma zatem zastosowanie wyłącznie do przywozu SWR wysyłanych z Maroka i wytwarzanych przez ten konkretny podmiot prawny. Importowane SWR, produkowane lub wysyłane przez jakiekolwiek inne przedsiębiorstwo niewymienione szczegółowo w przepisach wykonawczych niniejszego rozporządzenia z nazwy i adresu, łącznie z podmiotami związanymi z podmiotami szczegółowo wymienionymi, nie mogą korzystać ze zwolnienia i powinny podlegać takiej samej stawce celnej, jak nałożona na mocy rozporządzenia (WE) 1796/1999.

(38)

Przedmiotowe obchodzenie środków prawnych ma miejsce poza Wspólnotą. Artykuł 13 rozporządzenia podstawowego ma na celu przeciwdziałanie praktykom związanym z obchodzeniem środków prawnych bez uszczerbku dla podmiotów gospodarczych, które mogą udowodnić, że nie stosują tego rodzaju praktyk, jednakże nie zawiera on przepisu określającego wyraźnie trybu postępowania w odniesieniu do producentów, którzy są w stanie udowodnić, że nie stosują takich praktyk. Dlatego też wydaje się koniecznym wprowadzenie dla producentów, którzy nie sprzedawali rozpatrywanego produktu na eksport podczas OOD i nie są powiązani z żadnymi eksporterami lub producentami objętymi rozszerzonym cłem antydumpingowym, możliwości przedłożenia wniosku o zwolnienie ich z zakresu działania opisywanych środków odnoszących do przywozu tego produktu. Przedmiotowi producenci, którzy rozważaliby złożenie wniosku o zwolnienie z rozszerzonego cła antydumpingowego, musieliby wypełnić kwestionariusz celem umożliwienia Komisji określenia, czy uzasadnione jest przyznanie zwolnienia. Tego rodzaju zwolnienie można przyznać po dokonaniu oceny na przykład sytuacji rynkowej produktu rozpatrywanego, mocy produkcyjnych i stopnia wykorzystania mocy produkcyjnych, zamówień i sprzedaży, prawdopodobieństwa wystąpienia praktyk, których nie uzasadniają wystarczająco żadne powody i względy ekonomiczne, oraz dowodów dumpingu. Komisja zwykle przeprowadziłaby również odbywającą się na miejscu wizytę weryfikacyjną. Wniosek należałoby niezwłocznie skierować do Komisji, razem z wszelkimi odnośnymi informacjami, w szczególności takimi, jak wszelkie zmiany w działalności przedsiębiorstwa związane z produkcją i sprzedażą.

(39)

Importerzy wciąż mogliby korzystać ze zwolnienia z rejestracji lub zakresu działania środków, jeżeli ich przywozy pochodziłyby od eksporterów, którym przyznano tego rodzaju zwolnienie zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(40)

W razie udzielenia zwolnienia Komisja, po konsultacji z Komitetem Doradczym, zaproponuje stosowną zmianę przedmiotowego rozporządzenia. Następnie wszelkie przyznane zwolnienia będą monitorowane celem zapewnienia zgodności z warunkami określonymi w tym rozporządzeniu.

(41)

Zainteresowane strony zostały poinformowane o istotnych faktach i okolicznościach, na podstawie których Rada zamierzała rozszerzyć obowiązujące ostateczne cło antydumpingowe, oraz miały możliwość zabrania głosu w sprawie i przedstawienia swoich uwag. Nie otrzymano żadnych uwag, których charakter mógłby zmienić wyżej wspomniane wnioski.

Komisja Europejska

Dyrekcja Generalna ds. Handlu

Dyrekcja B

Biuro: J-79 05/17

1049 Bruksela

Belgia

Faks: (32-2) 295 65 05

Teleks: COMEU B 21877.

30.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 328/7

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

30.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 328/9

(1)

Artykuł 10 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 przewiduje, że przy przywozie produktów, o których mowa w art. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia, pobiera się opłaty celne zgodne ze stawkami Wspólnej Taryfy Celnej. Jednakże w przypadku produktów, o których mowa w ust. 2 tego artykułu, opłaty przywozowe równają się cenie interwencyjnej tych produktów ważnej w czasie przywozu powiększonej o 55 % i pomniejszonej o cenę CIF w przywozie stosowaną do danej wysyłki. Opłaty celne nie mogą jednak przekroczyć stawek Wspólnej Taryfy Celnej.

(2)

Na mocy art. 10 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 ceny CIF w przywozie oblicza się na podstawie cen reprezentatywnych dla danego produktu na rynku światowym.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 1249/96 ustala zasady stosowania rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 do opłat przywozowych w sektorze zbóż.

(4)

Opłaty przywozowe stosuje się aż do chwili ustalenia i wejścia w życie nowych stawek opłat przywozowych.

(5)

W celu umożliwienia normalnego funkcjonowania systemu opłat przywozowych należy przyjąć jako podstawę ich wyliczenia stawki reprezentatywne dla rynku, stwierdzone w okresie porównawczym.

(6)

Zastosowanie rozporządzenia (WE) nr 1249/96 prowadzi do ustalenia opłat przywozowych w wysokości podanej w załączniku I do niniejszego rozporządzenia,

30.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 328/12

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów, o których mowa w art. 1 wymienionego rozporządzenia, a cenami tych produktów we Wspólnocie, może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Refundacje wywozowe powinny być ustalone z uwzględnieniem czynników, o których mowa w art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż (2).

(3)

W odniesieniu do pszennych oraz żytnich mąk, kasz i grysików refundację wywozową stosowaną do tych produktów należy wyliczyć z uwzględnieniem ilości zbóż koniecznych do wytwarzania danych produktów. Ilości te zostały ustalone w rozporządzeniu (WE) nr 1501/95.

(4)

Sytuacja na rynku światowym lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą sprawić, że niezbędne stanie się zróżnicowanie refundacji dla niektórych produktów, w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(5)

Refundacja powinna być ustalana raz na miesiąc. Zmian można dokonywać w tym odstępie czasowym.

(6)

Zastosowanie tych zasad do aktualnej sytuacji na rynkach zbóż, a w szczególności do notowań lub cen na te produkty we Wspólnocie i na rynku światowym, prowadzi do ustalenia refundacji w wysokości podanej w załączniku.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

30.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 328/14

(1)

Na mocy art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 refundacje wywozowe dla zbóż mające zastosowanie w dniu, w którym złożono wniosek o wydanie pozwolenia, stosuje się do wywozu, który ma być realizowany w okresie ważności pozwolenia, jeśli wniesie o to wnioskodawca. W tym wypadku do refundacji może być zastosowana kwota korygująca.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiające niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż oraz środków podejmowanych w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż (2), pozwoliło na ustalenie kwoty korygującej dla produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (EWG) nr 1766/92. Ta kwota korygująca powinna być wyliczona z uwzględnieniem czynników wymienionych w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95.

(3)

Sytuacja na rynku światowym lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą wymóc konieczność zróżnicowania kwoty korygującej w zależności od miejsca przeznaczenia.

(4)

Kwota korygująca powinna być ustalona równocześnie z refundacją i według takiej samej procedury. Może ona podlegać zmianom w czasie pomiędzy dwoma ustaleniami.

(5)

Z wyżej wymienionych przepisów wynika, że kwota korygująca powinna być ustalona zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

30.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 328/16

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1383/2003 wprowadziło wspólne zasady mające na celu zakaz dopuszczenia do swobodnego obrotu, wywozu, powrotnego wywozu, objęcia procedurą zawieszającą, umieszczania w strefie wolnocłowej lub w składach wolnocłowych towarów podrabianych i towarów pirackich, a także skuteczne przeciwdziałanie nielegalnemu obrotowi takimi towarami, nie ograniczając przy tym wolności handlu zgodnego z prawem.

(2)

Zważywszy, że rozporządzenie (WE) nr 1383/2003 zastąpiło rozporządzenie Rady (WE) nr 3295/94 z dnia 22 grudnia 1994 ustanawiające środki dotyczące wprowadzania do Wspólnoty i wywozu oraz powrotnego wywozu poza Wspólnotę towarów naruszających niektóre prawa własności intelektualnej (2), należy zastąpić rozporządzenie Komisji (3) (WE) nr 1367/95, które przyjęło przepisy wykonawcze do rozporządzenia (WE) nr 3295/94.

(3)

Należy określić, w zależności od różnych rodzajów prawa własności intelektualnej, osoby fizyczne lub prawne mogące pełnić funkcję przedstawiciela posiadacza prawa lub każdej osoby uprawnionej do korzystania z tego prawa.

(4)

Należy określić dowody poświadczające prawo własności intelektualnej, wymagane w art. 5 ust. 5 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1383/2003.

(5)

Aby zapewnić harmonizację oraz jednolitość merytoryczną i formalną formularzy wniosków o podjęcie działania, a także informacji zamieszczonych w wymienionych formularzach, określonych w art. 5 ust. 1 i 4 rozporządzenia (WE) nr 1383/2003, należy ustalić wzór, jakiemu taki formularz powinien odpowiadać. Należy również ustalić zasady językowe stosowane we wniosku o podjęcie działania, przewidzianym w art. 5 ust. 4 powyższego rozporządzenia.

(6)

Należy sprecyzować rodzaj informacji, które powinny znajdować się we wniosku, aby organy celne łatwiej rozpoznały towary, które mogłyby naruszyć prawo własności intelektualnej.

(7)

Należy zdefiniować rodzaj oświadczenia mającego na celu określenie odpowiedzialności posiadacza prawa, która powinna być obowiązkowo dołączona do wniosku o podjęcie działania.

(8)

W trosce o bezpieczeństwo prawne należy ustalić datę rozpoczęcia biegu terminów przewidzianych w art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1383/2003.

(9)

Aby umożliwić, z jednej strony, Komisji śledzenie efektywnego stosowania procedury przewidzianej rozporządzeniem (WE) nr 1383/2003, sporządzenie we właściwym czasie sprawozdania przewidzianego w art. 23 tego rozporządzenia, dokonanie próby badania ilościowego i jakościowego zjawiska oszustwa oraz, z drugiej strony, zastosowanie przez Państwa Członkowskie właściwej analizy ryzyka, należy określić sposoby wymiany informacji pomiędzy Państwami Członkowskimi a Komisją.

(10)

Niniejsze rozporządzenie należy stosować od dnia wejścia w życie rozporządzenia (WE) nr 1383/2003.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

a)

w odniesieniu do praw, których przedmiotem jest zarejestrowanie lub, w danym przypadku, złożenie wniosku – dowód zarejestrowania wydany przez stosowny urząd lub dowód złożenia wniosku;

b)

w odniesieniu do praw autorskich, praw pokrewnych do autorskich lub praw dotyczących rysunków i wzorów niezarejestrowanych lub niezgłoszonych do rejestracji – jakikolwiek środek dowodowy stwierdzający autorstwo lub posiadanie prawa pierwotnego.

a)

egzemplarz dla Państwa Członkowskiego, w którym wniosek jest składany, oznaczony nr 1;

b)

egzemplarz przeznaczony dla posiadacza prawa, oznaczony nr 2.

a)

nazwisko posiadacza prawa, opis towarów, jeżeli są znane, pochodzenie i przeznaczenie towarów, określenie naruszonego prawa własności intelektualnej;

b)

ilość, podana w sztukach, towarów będących przedmiotem zawieszenia zwolnienia lub zatrzymania, ich sytuacja celna, rodzaj naruszonego prawa własności intelektualnej, używany środek transportu;

c)

czy chodzi o obrót handlowy czy też o ruch pasażerski, czy chodzi o postępowanie wszczęte ex officio czy też w wyniku wniosku o podjęcie działania.

30.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 328/50

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 896/2001 (2) ustanawia szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia (EWG) nr 404/93 w odniesieniu do uzgodnień dotyczących przywozu bananów do Wspólnoty.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 838/2004 z dnia 28 kwietnia 2004 r. (3) przyjęło środki przejściowe w celu ułatwienia przejścia z ustaleń istniejących w nowych Państwach Członkowskich przed ich przystąpieniem na ustalenia wynikające ze wspólnej organizacji rynku bananów, na okres od 1 maja do 31 grudnia 2004 r. W celu zapewnienia zaopatrzenia rynku, w szczególności w nowych Państwach Członkowskich, rozporządzenie to ustaliło w sposób przejściowy dodatkową ilość dla kontyngentów taryfowych otwartych na przywóz produktów pochodzących z wszystkich państw trzecich przez art. 18 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 404/93, na takich samych warunkach taryfowych, na okres od 1 maja do 31 grudnia 2004 r.

(3)

W odniesieniu do wspomnianego celu, jakim jest ułatwienie przejścia na ustalenia wynikające ze wspólnej organizacji rynku w nowych Państwach Członkowskich, a w perspektywie przejścia na ustalenia czysto taryfowe mające zastosowanie do przywozu, najpóźniej do dnia 1 stycznia 2006 r., w zastosowaniu art. 16 rozporządzenia (EWG) nr 404/93, należy przyjąć środki przejściowe również dla roku 2005.

(4)

W celu zapewnienia zaopatrzenia rynku, w szczególności w nowych Państwach Członkowskich, należy ustalić dodatkowe ilości dla kontyngentów otwartych na przywóz produktów pochodzących ze wszystkich państw trzecich na mocy art. 18 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 404/93, na takich samych warunkach taryfowych. Takie ustalenie musi być przejściowe i nie może powodować uszczerbku dla wyników toczących się negocjacji w ramach Światowej Organizacji Handlu (WTO), będących wynikiem przystąpienia nowych Państw Członkowskich. Dodatkowo, nie powinny wykluczać możliwości zwiększenia tych ilości w przypadku konieczności spełnienia wymogów uzasadnionych popytem.

(5)

Zarządzanie wspomnianymi ilościami dodatkowymi musi się odbywać przy użyciu mechanizmów i instrumentów wprowadzonych w życie dla zarządzania kontyngentami taryfowymi przez rozporządzenie (WE) nr 896/2001. Niemniej jednak, z uwagi na swój przejściowy charakter, wspomniane ilości dodatkowe muszą być przedmiotem zarządzania odrębnego od zarządzania kontyngentami taryfowymi.

(6)

W ramach mechanizmów wprowadzonych w życie rozporządzeniem (WE) nr 896/2001 dodatkowe ilości należy rozdzielić między dwie kategorie importerów, określone w art. 2 wspomnianego rozporządzenia, a także przyjąć przepisy w celu określenia szczególnej ilości referencyjnej dla każdego importera tradycyjnego i szczególnego przydziału dla każdego importera nietradycyjnego. Należy przypomnieć, że powyższy podział oraz określenie ilości referencyjnych i przydziałów dotyczą importerów, którzy zaopatrywali rynki nowych Państw Członkowskich w latach poprzedzających ich przystąpienie.

(7)

Aby określić ilości referencyjne importerów tradycyjnych, wydaje się być uzasadnione utrzymanie trzyletniego okresu referencyjnego dla lat 2000, 2001 i 2002, ustalonego w art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 838/2004, jak również utrzymanie średniej wielkości przywozu pierwotnego dokonanego w tym okresie przez każdego z importerów tradycyjnych, zarejestrowanych w zastosowaniu środków przejściowych przyjętych w 2004 r., w wyniku kontroli przeprowadzonych przez właściwe organy. Przepisy, które należy przyjąć, muszą jednak zezwalać na wzięcie pod uwagę wniosków złożonych przez importerów tradycyjnych, niezarejestrowanych w 2004 r., w zakresie, w jakim spełniają oni warunki rejestracji ustanowione w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 414/2004 (4) oraz rozporządzeniu (WE) nr 838/2004, w szczególności w odniesieniu do definicji przywozu pierwotnego oraz dowodu, że wspomniani importerzy zaopatrywali nowe Państwa Członkowskie w przedmiotowym okresie.

(8)

W przypadku nowych importerów nietradycyjnych uzasadnionym jest przewidzieć, aby ich rejestracja odbywała się w zależności od ich działalności handlowej prowadzonej w zakresie przywozu w ciągu jednego z trzech lat: 2002, 2003 i 2004, zgodnie z postanowieniami art. 6, 7 i 8 rozporządzenia (WE) nr 896/2001.

(9)

W celu zarządzania tymi dostępnymi ilościami powinny zostać ustalone współczynniki dostosowujące, które mają być stosowane do ilości, o których poinformowało Państwa Członkowskie.

(10)

W celu zapewnienia satysfakcjonującego zaopatrzenia rynku, w szczególności w celu zapewnienia stałego przepływu przywozu do nowych Państw Członkowskich, środki przejściowe powinny obejmować wydawanie pozwoleń na dopuszczenie do swobodnego obrotu w nowym Państwie Członkowskim. W konsekwencji wniesione zabezpieczenia powinny zostać zwolnione proporcjonalnie do ilości dopuszczonych do swobodnego obrotu w nowym Państwie Członkowskim.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Bananów,

a)

„Wspólnota piętnastu państw” oznacza Wspólnotę w składzie na dzień 30 kwietnia 2004 r.;

b)

„nowe Państwa Członkowskie” oznaczają Republikę Czeską, Estonię, Cypr, Łotwę, Litwę, Węgry, Maltę, Polskę, Słowenię i Słowację;

c)

„poszerzona Wspólnota” oznacza Wspólnotę w składzie na dzień 1 maja 2004 r.;

d)

„przywóz pierwotny” oznacza działanie gospodarcze określone w art. 3 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 896/2001 prowadzone w celu sprzedaży w jednym lub kilku nowych Państwach Członkowskich;

e)

„minimalna ilość” oznacza minimalną ilość zdefiniowaną w art. 3 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 896/2001, ustanowioną na podstawie całego pierwotnego przywozu zrealizowanego w celu zaopatrzenia rynków nowych Państw Członkowskich;

f)

„właściwe organy” oznaczają właściwe organy wymienione w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 896/2001.

a)

dla każdego z trzech lat 2000, 2001 i 2002, wielkości dokonanego przywozu pierwotnego bananów, w efekcie którego nastąpiło wprowadzenie do swobodnego obrotu w nowych Państwach Członkowskich; oraz

b)

wielkości odpowiednio wprowadzone do swobodnego obrotu w różnych nowych Państwach Członkowskich, dla każdego z trzech rozpatrywanych lat.

—

łączną ilość, której dotyczą wnioski o szczególny przydział złożone przez importerów tradycyjnych,

—

listę importerów, którzy złożyli wniosek o rejestrację i przedłużenie rejestracji, jak również, w przypadku przedłużenia rejestracji, liczbę pozwoleń oraz, w odpowiednim przypadku, wykorzystane i wydane wypisy.

a)

27 % szczególnej ilości referencyjnej, o której powiadomiono zgodnie z art. 5 ust.5, w przypadku importerów tradycyjnych;

b)

27 % szczególnego przydziału, o którym powiadomiono zgodnie z art. 6 ust. 6, w przypadku importerów nietradycyjnych.

1)

Niewykorzystane ilości objęte pozwoleniem akcesyjnym mogą być ponownie przyznawane, na wniosek, temu samemu importerowi – posiadaczowi lub nabywcy pozwolenia – do wykorzystania w następnym okresie. Taki ponowny przydział stosuje się do przywozu bananów w ramach dodatkowych ilości.

2)

Wniosek i pozwolenie na ponowny przydział zawierają w polu 20 następujące wyrażenia: „wniosek o ponowny przydział”, „importer tradycyjny” lub „importer nietradycyjny” – „Rozporządzenie (WE) nr 1892/2004 – art. 10. Pozwolenie ważne wyłącznie w nowym Państwie Członkowskim”.

—

między importerami tradycyjnymi, o których mowa w art. 5,

—

przez jednego importera tradycyjnego, o którym mowa w art. 5 na rzecz importera nietradycyjnego, o którym mowa w art. 6, lub

—

między importerami nietradycyjnymi, o których mowa w art. 6.

30.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 328/55

(1)

Decyzja Komisji 2004/280/WE z dnia 19 marca 2004 r. ustanawiająca środki przejściowe w sprawie wprowadzenia do obrotu niektórych produktów pochodzenia zwierzęcego uzyskiwanych w Republice Czeskiej, Estonii, Cyprze, Łotwie, Litwie, Węgrzech, Malcie, Polsce, Słowenii i Słowacja (1) (zwanych dalej „nowymi Państwami Członkowskimi”) przewiduje środki mające na celu ułatwienie przejścia od systemu istniejącego w nowych Państwach Członkowskich do systemu wynikającego z zastosowania wspólnotowych przepisów weterynaryjnych. Zgodnie z art. 3 wymienionej decyzji Państwa Członkowskie zezwalają od 1 maja do 31 sierpnia 2004 r. na handel produktami, które zostały uzyskane przed datą przystąpienia w zakładach w nowych Państwach Członkowskich, mających zezwolenie na wywóz przetworów mlecznych do Wspólnoty, pod warunkiem że te przetwory noszą wspólnotowy znak jakości zdrowotnej danego przedsiębiorstwa oraz towarzyszy im dokument potwierdzający, że zostały wyprodukowane zgodnie z tą decyzją.

(2)

W związku z powyższym, rozporządzenie Komisji (WE) nr 815/2004 (2) stanowiło, że produkty, które spełniają wymagania art. 3 decyzji 2004/280/WE i są dopuszczone do obrotu w okresie od 1 maja do 31 sierpnia 2004 r., powinny kwalifikować się do refundacji wywozowej.

(3)

Decyzja Komisji 2004/700/WE przewiduje przedłużenie okresu obowiązywania przepisów art. 3 decyzji 2004/280/WE do 30 kwietnia 2005 r. Właściwym jest zatem dalsze przedłużenie obowiązywania przepisowa art. 1 rozporządzenia (WE) nr 815/2004.

(4)

Należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 815/2004.

(5)

Celem uniknięcia nieścisłości wobec podmiotów gospodarczych, niniejsze rozporządzenie stosuje się od 1 września 2004 r.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

1)

W art. 1 pierwszy ustęp datę „31 sierpnia 2004 r.” zastępuje się datą „30 kwietnia 2005 r.”.

2)

W art. 2 drugi ustęp datę „31 sierpnia 2004 r.” zastępuje się datą „30 kwietnia 2005 r.”.

30.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 328/57

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1961/2001 (2) ustanowiło zasady stosowania refundacji wywozowych w sektorze owoców i warzyw.

(2)

W myśl art. 35 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2200/96, w zakresie niezbędnym dla umożliwienia znaczącego gospodarczo wywozu, produkty wywożone przez Wspólnotę mogą podlegać refundacji wywozowej, uwzględniając granice wynikające z porozumień zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu.

(3)

Zgodnie z art.35 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2200/96 należy dbać, aby przepływy handlowe wywołane wcześniej przez system refundacji nie zostały zakłócone. Z tego powodu, i ze względu na sezonowość wywozów owoców i warzyw, należy ustalić ilości przewidziane na każdy produkt, na podstawie nomenklatury produktów rolnych dla refundacji wywozowych ustanowionych rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 3846/87 (3). Ilości te powinny zostać podzielone z uwzględnieniem stopnia, w jakim rozpatrywane produkty są łatwo psujące się.

(4)

W myśl postanowień art. 35 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 2200/96, przy ustalaniu refundacji uwzględnia się istniejącą sytuację lub tendencje w odniesieniu do cen i dostępności owoców i warzyw na rynku Wspólnoty, oraz do cen stosowanych w handlu międzynarodowym. Należy również uwzględnić koszty wprowadzania do obrotu i koszty transportu, oraz gospodarcze aspekty proponowanego wywozu.

(5)

Zgodnie z art. 35 ust. 5 rozporządzenia (WE) 2200/96 ceny rynkowe Wspólnoty są ustalane z uwzględnieniem cen, które są najbardziej korzystne z punktu widzenia wywozu.

(6)

Sytuacja na rynkach światowych lub specyficzne wymogi niektórych rynków mogą wymóc konieczność zróżnicowania refundacji dla określonego produktu, w zależności od jego miejsca przeznaczenia.

(7)

Pomidory, pomarańcze, cytryny, winogrona deserowe i jabłka klasy Ekstra, I i II według wspólnych norm jakości mogą obecnie podlegać znaczącym gospodarczo wywozom.

(8)

Aby umożliwić jak najbardziej efektywne wykorzystanie dostępnych zasobów i uwzględniając strukturę wywozów ze Wspólnoty, należy postępować drogą przetargu i ustalić indykatywną wysokość refundacji oraz ilości przewidziane dla rozpatrywanego okresu.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Świeżych Owoców i Warzyw,

30.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 328/60

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1623/2000 z dnia 25 lipca 2000 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonywania rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina w odniesieniu do mechanizmów rynkowych (2) ustanawia, między innymi, szczegółowe zasady dotyczące zbywania zapasów alkoholu uzyskanego z destylacji na mocy art. 27, 28 i 30 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 i będącego w posiadaniu agencji interwencyjnych.

(2)

Należy zorganizować, zgodnie z art. 92 i 93 rozporządzenia (WE) nr 1623/2000, publiczną sprzedaż alkoholu winnego przeznaczonego do wykorzystania w sektorze paliwowym we Wspólnocie w celu redukowania wspólnotowych zapasów alkoholu winnego oraz w celu zapewnienia, w pewnym stopniu, dostaw przedsiębiorstwom zatwierdzonym zgodnie z art. 92 rozporządzenia (WE) nr 1623/2000. Na zapasy alkoholu winnego wspólnotowego pochodzenia magazynowane przez Państwa Członkowskie składają się ilości pochodzące z destylacji według art. 35, 36 i 39 rozporządzenia Rady (EWG) nr 822/87 z dnia 16 marca 1987 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (3) oraz według art. 27, 28 i 30 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999.

(3)

Od 1 stycznia 1999 r., zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 2799/98 z dnia 15 grudnia 1998 r. ustanawiającym nowe porozumienia agromonetarne dotyczące euro (4), cena sprzedaży oraz zabezpieczenia muszą być wyrażane, a wypłaty dokonywane w euro.

(4)

Biorąc pod uwagę ryzyko nadużyć polegających na zamianie alkoholu, należy wzmocnić kontrole w miejscach przeznaczenia alkoholu oraz umożliwić agencjom interwencyjnym zwrócenie się o pomoc do międzynarodowych agencji kontrolnych i kontrolowanie sprzedanego alkoholu przy pomocy analizy jądrowego rezonansu magnetycznego.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wina,

Komisja Wspólnot Europejskich

Dyrekcja Generalna ds. Rolnictwa, Jednostka D-4

Rue de la Loi/Wetstraat 200

B-1049

Bruksela

Faks: (32-2) 295 92 52

E-mail: agri-d4@cec.eu.int

a)

zastosować, mutatis mutandis, przepisy art. 102 rozporządzenia (WE) nr 1623/2000,

b)

przeprowadzić kontrole próbek przy pomocy analizy jądrowego rezonansu magnetycznego w celu sprawdzenia właściwości alkoholu w momencie jego końcowego wykorzystania.

30.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 328/64

(1)

W wyniku wystąpienia w Belgii przypadków influenzy drobiu, władze belgijskie przyjęły środki wspierania rynku mające zastosowanie do jaj wylęgowych. W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1499/2004 (2) środki te zostały potraktowane jako szczególne środki wspierania rynku w rozumieniu art. 14 rozporządzenia (EWG) nr 2771/75.

(2)

W art. 1 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1499/2004 ustala się okres, w którym powinno nastąpić przetworzenie kwalifikujących się jaj wylęgowych. Przeprowadzona w kwietniu i maju 2003 r. gruntowna analiza sytuacji wykazała, że dotrzymanie tego terminu jest niemożliwe ze względów weterynaryjnych i sanitarnych. Należy więc przedłużyć wymieniony okres.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mięsa Drobiowego i Jaj,

30.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 328/65

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2081/92 wniosek Włoch o zarejestrowanie nazwy „Cartoceto” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Jako że nie został zgłoszony żaden sprzeciw wobec rejestracji, w rozumieniu art. 7 rozporządzenia (EWG) nr 2081/92, nazwę tę należy zatem wpisać do „Rejestru chronionych nazw pochodzenia oraz chronionych oznaczeń geograficznych”,

30.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 328/66

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2081/92 wniosek Włoch o rejestrację nazwy „Terre Tarentine” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Komisja nie otrzymała żadnego oświadczenia o sprzeciwie w znaczeniu art. 7 rozporządzenia (EWG) nr 2081/92, zatem nazwę tę należy wpisać do „Rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych”,

30.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 328/67

(1)

Artykuł 42 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2342/1999 (2) ustanawia zasady dotyczące roku zaliczenia zwierząt będących przedmiotem wniosków między innymi o premię specjalną; w oczekiwaniu na wdrożenie przez Państwa Członkowskie systemu płatności jednolitych, ustanowionego przez tytuł III rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, producenci mogą decydować o przyspieszeniu, pod koniec 2004 r., uboju zwierząt w celu uzyskania premii specjalnej, gdy przysługuje im premia w momencie uboju zgodnie z art. 4 ust. 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 1254/1999 z 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wołowiny i cielęciny (3).

(2)

Nadmierne obciążenie rzeźni pod koniec 2004 r. oraz następujące po nim zmniejszenie liczby rzeźni na początku kolejnego roku mogą spowodować zakłócenia na rynku wołowiny i cielęciny; dlatego też należy przyjąć postanowienia umożliwiające producentom złożenie w ściśle określonym terminie wniosku o premię specjalną w odniesieniu do 2004 r. dla zwierząt kwalifikujących się na dzień 31 grudnia 2004 r., przeznaczonych do uboju na początku 2005 r.

(3)

Wzrost ryzyka wystąpienia zakłóceń na rynku wołowiny i cielęciny związane z nadzwyczajnym zwiększeniem uboju zależy od możliwości uboju istniejących w każdym z Państw Członkowskich; z tego powodu długość okresu uboju może być różna w poszczególnych Państwach Członkowskich; dlatego też należy przyjąć postanowienia umożliwiające Państwom Członkowskim ustalenie okresu trwania koniecznego uboju, w okresie od 1 stycznia do 31 marca 2005 r.

(4)

W przypadku gdy Państwa Członkowskie postanawiają przyznać premię specjalną w momencie uboju, art. 4 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1254/1999 stanowi, że dla byków kryterium wieku, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. a), jest zastępowane minimalną wagą tuszy; oczywiście w przypadku zwierząt poddanych ubojowi po 31 grudnia 2004 r. nie będzie możliwe ustalenie, czy zwierzę spełniało przyjęte kryterium wagi przed tą datą; aby zapobiec przeznaczaniu do uboju zwierząt, które nie spełniłyby kryterium wagi przed 31 grudnia 2004 r., a które byłyby przedmiotem wniosków o premię, wskazane jest zastąpienie kryterium wagi przez kryterium wieku, w przypadku gdy składający wniosek chce skorzystać z tego środka.

(5)

W związku z powyższym rozporządzenie (WE) nr 2342/1999 powinno zostać odpowiednio zmienione.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Dopłat Bezpośrednich;

1)

w artykule 8 ustęp 5 dodaje się następujący akapit:

„Bez względu na art. 4 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1254/1999, w Państwach Członkowskich, które postanowią zastosować System Płatności Jednolitych zgodnie z tytułem III rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 (4) od 1 stycznia 2005 r., byki poddane ubojowi w okresie, o którym mowa w art. 42 ust. 4, kwalifikują się do przyznania premii specjalnej, jeśli w dniu 31 grudnia 2004 r. spełniały kryterium określone w art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1254/1999. Dowód uboju określa wiek zwierzęcia.

2)

w artykule 42 po ustępie 3 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„Bez względu na ustępy 1 i 2 oraz art. 35 ust. 1, w Państwach Członkowskich, które zdecydują się zastosować system płatności jednolitych zgodnie z tytułem III rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 od 1 stycznia 2005 r., premia specjalna może być przyznawana na wniosek producenta zgodnie z możliwością przewidzianą w art. 8 ust. 1, jeśli zwierzę jest poddawane ubojowi w okresie uboju ustalonym przez dane Państwo Członkowskie pomiędzy 1 stycznia a 31 marca 2005 r. oraz jeśli wniosek o przyznanie premii specjalnej na to zwierzę zostanie złożony nie później niż do 15 kwietnia 2005 r. w odniesieniu do roku kalendarzowego 2004. Woły kwalifikują się do premii w dniu 31 grudnia 2004 r. w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1254/1999. W takim przypadku rokiem zaliczenia jest rok 2004, a obowiązującą kwotą premii jest kwota z 31 grudnia 2004 r.”

30.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 328/69

(1)

Wspólnotowa cena rynkowa tusz wieprzowych, której dotyczy art. 4 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2759/75, winna być ustalona poprzez regulację cen odnotowanych w każdym z Państw Członkowskich za pomocą współczynników oddających odnośny stan pogłowia trzody chlewnej w każdym Państwie Członkowskim.

(2)

Należy określić te współczynniki na podstawie stanu liczebnego trzody chlewnej przeliczonego z początkiem grudnia każdego roku, w zastosowaniu dyrektywy Rady 93/23/EWG z dnia 1 czerwca 1993 r. w sprawie prowadzenia badań statystycznych dotyczących produkcji świń (2).

(3)

Wyniki obliczeń z grudnia 2003 r. stanowią podstawę, by przystąpić do kolejnego ustalenia współczynników regulacji na rok obrachunkowy 2004/2005 i uchylić rozporządzenie Komisji (WE) nr 1075/2003 (3).

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wieprzowiny,

30.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 328/71

(1)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2123/89 (2) ustanowiło wykaz reprezentatywnych rynków wieprzowiny we Wspólnocie.

(2)

W związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej Czech, Cypru, Estonii, Litwy, Łotwy, Malty, Polski, Słowacji, Słowenii i Węgier niezbędne jest ustalenie reprezentatywnych rynków dla tych krajów.

(3)

W związku ze zmianami reprezentatywnych rynków w kilku Państwach Członkowskich należy zastąpić Załącznik do rozporządzenia (EWG) nr 2123/89.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wieprzowiny,

30.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 328/73

(1)

Zgodnie z art. 9 rozporządzenia (EWG) nr 2081/92 władze hiszpańskie wystąpiły z wnioskiem o zmianę obszaru geograficznego dla nazwy „Les Garrigues” zarejestrowanej jako chroniona nazwa pochodzenia rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1107/96 z dnia 12 czerwca 1996 r. w sprawie rejestracji nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych zgodnie z procedurą określoną w art. 17 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2081/92 (2).

(2)

Po przeanalizowaniu złożonego wniosku o zmianę stwierdzono, że nie chodzi o drobne zmiany.

(3)

Zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 9 rozporządzenia (EWG) nr 2081/92 oraz w odniesieniu do poważniejszych zmian stosuje się mutatis mutandis procedurę przewidzianą w art. 6.

(4)

Uznano, że w tym przypadku chodzi o zmiany zgodne z rozporządzeniem (EWG) nr 2081/92. Po opublikowaniu powyższych zmian w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3). Komisja nie otrzymała żadnej deklaracji sprzeciwu w rozumieniu art. 7 powyższego rozporządzenia.

(5)

W konsekwencji zmiany te powinny zostać zarejestrowane i opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,