20.5.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 183/1

(1)

Komisja, mocą decyzji nr 2730/2000/EWWiS (2) nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz koksu węglowego w kawałkach o średnicy większej niż 80 mm, odpowiadającego pozycji CN ex 2704 00 19 (pozycja TARIC ex 2704001910), pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej („państwo o którym mowa” lub „CHRL”). Wysokość cła antydumpingowego jest równa stałej kwocie 32,6 EUR za tonę suchej wagi netto.

(2)

Mając na względzie wygaśnięcie Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Węgla i Stali w dniu 23 lipca 2002 r., Rada, mocą rozporządzenia (WE) nr 963/2002 (3) zdecydowała, że środki antydumpingowe, które zostały przyjęte na mocy decyzji nr 2277/96/EWWiS, które w dniu 23 lipca 2002 r. nadal obowiązywały, mają zostać utrzymane i podlegają przepisom rozporządzenia podstawowego obowiązującego od dnia 24 lipca 2002 r.

(3)

Dnia 11 grudnia 2002 r. Komisja, poprzez publikację zawiadomienia w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich  (4) ogłosiła rozpoczęcie tymczasowego przeglądu ostatecznych środków antydumpingowych, stosowanych wobec przywozu koksu węglowego w kawałkach o średnicy większej niż 80 mm (dalej „koks 80+” lub „rozpatrywany produkt”) pochodzącego z CHRL, zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego oraz rozpoczęła dochodzenie.

(4)

Postępowanie zostało wszczęte po wpłynięciu wniosku złożonego przez Eucoke-EEIG („wnioskujący”) w imieniu producentów reprezentujących główny odsetek łącznej produkcji wspólnotowej koksu węglowego w kawałkach o średnicy większej niż 80 mm. Wnioskujący stwierdził, że praktyki dumpingowe CHRL trwają, a nawet uległy zwiększeniu oraz, że istniejące środki nie będą już wystarczające, aby przeciwdziałać szkodliwym skutkom dumpingu. Dowody przedstawione we wniosku o przeprowadzenie przeglądu zostały uznane za wystarczające aby uzasadnić wszczęcie dochodzenia.

(5)

Komisja oficjalnie poinformowała producentów/eksporterów, importerów i zainteresowanych użytkowników, przedstawicieli zainteresowanego państwa eksportującego, wnioskujący przemysł wspólnotowy i innych, znanych Komisji producentów o rozpoczęciu tymczasowego przeglądu. Zainteresowane strony miały możliwość wyrażenia swoich poglądów na piśmie oraz wnioskowania o przesłuchanie w terminie wyznaczonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(6)

Przypomniano, że podczas prowadzenia obecnego postępowania niektóre zainteresowane strony dostarczyły informacji w sprawie zmiany warunków rynkowych po upływie okresu dochodzenia (od 1 października 2001 r. do 30 września 2002 r.), spełniając w ten sposób warunki wymagane na podstawie art. 14 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, niezbędne do uzasadnienia zawieszenia obecnie obowiązujących środków.

(7)

Dochodzenie wykazało, że wszystkie wymagania niezbędne do zawieszenia środków antydumpingowych zostały spełnione. A zatem, na mocy decyzji Komisji nr 264/2004/WE (5), cło antydumpingowe stosowane wobec przywozu koksu węglowego w kawałkach, o średnicy większej niż 80 mm pochodzącego z CHRL zostało zawieszone na okres dziewięciu miesięcy.

(8)

Pismem z 15 grudnia 2003 r. skierowanym do Komisji, Eucoke-EEIG formalnie wycofało swój wniosek.

(9)

Biorąc pod uwagę fakt, że dochodzenie nie ujawniło żadnych okoliczności wskazujących, że takie zakończenie nie byłoby w interesie Wspólnoty, uznaje się, że obecne postępowanie powinno być zakończone zgodnie z art. 9 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(10)

W czasie dochodzenia ujawniono jednak, że istnieje potrzeba wyjaśnienia zakresu stosowania istniejących środków w świetle trudności, które stoją przed operatorem gospodarczym w związku ze stosowaniem obowiązujących środków. Stwierdzono, że istotnie cła antydumpingowe pobierane są przez władze celne jednego z Państw Członkowskich w przypadku dostaw koksu przeznaczonego do użytku w wielkich piecach, które nie są objęte środkami antydumpingowymi i stanowią jedynie niewielką ilość rozpatrywanego produktu. W celu zapewnienia bardziej efektywnego i jednolitego wprowadzania w życie środków, zwolnienie, przewidziane w decyzji nr 2730/2000/EWWiS, dotyczące wywozu produktu będącego mieszanką koksu węglowego w kawałkach mniejszych niż rozpatrywany produkt oraz koksu węglowego w kawałkach nie przekraczających 100 mm jest zastąpione zwolnieniem obejmującym mieszankę, w której udział koksu przekraczającego 80 mm nie stanowi więcej niż 20 % dostawy mieszanej. Ponadto, metoda obliczania powinna uwzględniać standard ISO.

(11)

Tymczasowy przegląd powinien zostać zakończony. Zakres stosowania istniejących środków powinien zostać wyjaśniony.

20.5.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 183/4

(1)

Rada, za pomocą rozporządzenia (WE) nr 950/2001 (2), nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz do Wspólnoty niektórych folii aluminiowych („rozpatrywanego produktu”) pochodzących z, między innymi, Rosji. Na podstawie decyzji Komisji (2001/381/WE) z dnia 16 maja 2001 r. (3) przyjęto zobowiązanie dla rosyjskiego producenta eksportującego „United Company Siberian Aluminium”.

(2)

Stawka cła stosowanego do ceny netto franco granica Wspólnoty przed uiszczeniem opłat celnych została ustalona rozporządzeniem (WE) nr 950/2001 w wysokości 14,9 % na przywóz rozpatrywanego produktu z Rosji.

(3)

20 marca 2004 r. Komisja, poprzez publikację zawiadomienia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4) ogłosiła rozpoczęcie kilku częściowych przeglądów tymczasowych obowiązujących środków antydumpingowych, stosowanych wobec przywozu wybranych produktów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, Federacji Rosyjskiej, Ukrainy i Republiki Białorusi, zgodnie z art. 11 ust. 3 i art. 22 lit. c) rozporządzenia podstawowego. Środek antydumpingowy nałożony na przywóz pewnych folii aluminiowych pochodzących z Rosji jest jednym ze środków na podstawie których zainicjowano przegląd („środki”).

(4)

Przegląd został wszczęty z inicjatywy Komisji, w celu ustalenia czy, w konsekwencji rozszerzenia Unii Europejskiej z dniem 1 maja 2004 r. („rozszerzenie”) właściwe jest dostosowanie środków.

(5)

Ponieważ pewna ilość przywozu rozpatrywanego produktu pochodzącego z Rosji jest obecnie przedmiotem zobowiązania cenowego dla określonej wielkości, przegląd środków został zainicjowany w celu zbadania czy to zobowiązanie, sporządzone na podstawie danych dla Wspólnoty składającej się z 15 Państw Członkowskich powinno być dostosowane do rozszerzenia.

(6)

Wszystkie zainteresowane strony znane Komisji, włącznie z przemysłem wspólnotowym, stowarzyszeniami producentów lub użytkowników we Wspólnocie, eksporterami/producentami w zainteresowanych państwach, importerami i ich stowarzyszeniami oraz odpowiednimi władzami w zainteresowanych państwach oraz zainteresowane strony w dziesięciu nowych Państwach Członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej z dniem 1 maja 2004 r. („UE10”) zostały poinformowane o wszczęciu postępowania i miały możliwość wyrażenia swoich poglądów na piśmie, przedstawienia informacji oraz dostarczenia odpowiedniej dokumentacji potwierdzającej w terminie wyznaczonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Wszystkie strony zainteresowane, które wyraziły takie życzenie i wykazały, że istnieją przyczyny, dla których powinny zostać wysłuchane zostały wysłuchane.

(7)

W związku z tym, swoje stanowiska przedstawiły następujące zainteresowane strony:

(8)

Rozpatrywanym produktem jest folia aluminiowa o grubości 0,009mm lub większej, lecz nieprzekraczającej 0,018mm, bez podkładu, nieprzetworzona dalej za wyjątkiem zrolowania, przedstawiana w zwojach o szerokości nieprzekraczającej 650mm; produkt dający się klasyfikować pod pozycją CN ex 7607 11 10. Rozpatrywany produkt jest powszechnie nazywany folią aluminiową do użytku domowego („AHF”).

(9)

AHF wytwarzana jest przez walcowanie do żądanej grubości hutniczych wlewków aluminiowych lub foliowego materiału wyjściowego. Po odwalcowaniu, folia jest wyżarzana w procesie termicznym w celu uzyskania giętkości. Po walcowaniu i wyżarzaniu folia jest formowana i zwijana w zwoje rolkowe o szerokości nieprzekraczającej 650 mm. Rozmiar rolki folii zależny jest od jej zastosowania, ponieważ użytkownicy tego produktu („przedsiębiorstwa zajmujące się przewijaniem folii” oraz „przedsiębiorstwa zajmujące się nawijaniem folii na szpule”) nawiną AHF na mniejsze rolki przeznaczone do sprzedaży detalicznej. Przewinięta AHF w małych rolkach jest następnie używana do krótkoterminowego pakowania do różnych celów (przeważnie w gospodarstwie domowym, cateringu, sprzedaży detalicznej żywności i kwiatów).

(10)

Rosyjski producent eksportujący z związku ze zobowiązaniem cenowym oświadczył, że wielkość przywozu, do którego stosuje się zobowiązanie cenowe została ustalona na podstawie sprzedaży dokonanej przez niego na rynek UE15, i że zatem to zobowiązanie powinno ulec zmianie, aby w odpowiedni sposób uwzględnić rynek UE25. Stwierdził on, że taki przegląd jest istotny w celu uniknięcia dyskryminacji na korzyść innych eksporterów rozpatrywanego produktu do UE.

(11)

Państwa Członkowskie przedstawiły swoje uwagi i większość z nich popiera dostosowanie środków w celu dostosowania do rozszerzenia.

(12)

Na podstawie dostępnych danych i informacji dokonano analizy, która potwierdziła, że wielkości przywozu rozpatrywanego produktu z Rosji do UE10 są znaczne. Biorąc pod uwagę fakt, że wielkość przywozu, która jest przedmiotem obecnie obowiązującego zobowiązania cenowego została ustalona na podstawie przywozu do Wspólnoty 15 Państw Członkowskich, nie uwzględnia ona pod uwagę efektu zwiększenia rynku po rozszerzeniu.

(13)

Uwzględniając powyższe, uznaje się, że biorąc pod uwagę rozszerzenie właściwe jest dostosowanie środków tak, aby zaspokoić dodatkowe wielkości przywozu na rynek UE10.

(14)

Początkowe wielkości przywozu będące przedmiotem zobowiązania cenowego dla UE 15 zostały obliczone na podstawie wywozu do Wspólnoty w czasie pierwotnego badania rosyjskiego producenta dla którego zobowiązanie zostało zaakceptowane. Zwiększenie wielkości przywozu na podstawie zobowiązania cenowego zostało obliczone za pomocą takiej samej metody.

(15)

Uznano zatem, że Komisja może przyjąć wniosek zmienionego zobowiązania odzwierciedlającego sytuację po rozszerzeniu oraz na podstawie metody opisanej w motywie 14.

20.5.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 183/7

(1)

Rada, za pomocą rozporządzenia (WE) nr 1531/2002 (2), nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz do Wspólnoty odbiorników telewizji kolorowej („rozpatrywanego produktu”) pochodzących z, między innymi, Ludowej Republiki Chin, („Chin”). Na mocy decyzji Komisji 2002/683/WE (3), przyjęto zobowiązania dla siedmiu eksporterów w Chinach: Haier Electrical Appliances Corporation Ltd, Hisense Import & Export Co., Ltd, Konka Group Co., Ltd, Sichuan Changhong Electric Co. Ltd, Skyworth Multimedia International (Shenzhen) Co., Ltd, TCL King Electrical Appliances (HuiZhou) Co., Ltd i Xiamen Overseas Chinese Electronic Co, Ltd.

(2)

Stawka cła stosowanego do ceny netto franco na granicy Wspólnoty przed uiszczeniem opłat celnych została ustalona rozporządzeniem 1531/2002 w wysokości 44,6 % na przywóz rozpatrywanego produktu z Chin.

(3)

20 marca 2004 r. Komisja, poprzez publikację zawiadomienia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4) ogłosiła rozpoczęcie kilku częściowych przeglądów tymczasowych środków antydumpingowych, stosowanych wobec przywozu wybranych produktów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, Federacji Rosyjskiej, Ukrainy i Republiki Białorusi, zgodnie z art. 11 ust. 3 i art. 22 lit. c) rozporządzenia podstawowego. Środek antydumpingowy nałożony na przywóz odbiorników telewizji kolorowej pochodzących z Chin jest jednym ze środków na podstawie których zainicjowano przegląd („środki”).

(4)

Przegląd został wszczęty z inicjatywy Komisji, w celu ustalenia czy, w konsekwencji rozszerzenia Unii Europejskiej z dniem 1 maja 2004 r. („rozszerzenie”) właściwe jest dostosowanie środków.

(5)

Ponieważ pewna ilość przywozu rozpatrywanego produktu pochodzącego z Chin jest obecnie przedmiotem zobowiązania cenowego dla określonej wielkości, przegląd środków został zainicjowany w celu zbadania czy to zobowiązanie, sporządzone na podstawie danych dla Wspólnoty składającej się z 15 Państw Członkowskich powinno być dostosowane do rozszerzenia.

(6)

Wszystkie zainteresowane strony znane Komisji, włącznie z przemysłem wspólnotowym, stowarzyszeniami producentów lub użytkowników we Wspólnocie, eksporterami/producentami w zainteresowanych państwach, importerami i ich stowarzyszeniami oraz odpowiednimi władzami w zainteresowanych państwach oraz zainteresowane strony w dziesięciu nowych Państwach Członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej z dniem 1 maja 2004 r. („UE10”) zostały poinformowane o wszczęciu dochodzenia i miały możliwość wyrażenia swoich poglądów na piśmie, przedstawienia informacji oraz dostarczenia odpowiedniej dokumentacji potwierdzającej w terminie wyznaczonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Wszystkie zainteresowane strony, które wyraziły takie życzenie i wykazały, że istnieją przyczyny, dla których powinny zostać wysłuchane, zostały wysłuchane.

(7)

W związku z tym, swoje stanowiska przedstawiły następujące zainteresowane strony:

(8)

Rozpatrywanym produktem są odbiorniki telewizji kolorowej o przekątnej ekranu większej niż 15,5 cm niezależnie od tego czy posiadają one wbudowany odbiornik radiowy i/lub zegar. Obecnie ten produkt klasyfikowany jest pod pozycjami CN ex 8528 12 52, 8528 12 54, 8528 12 56, 8528 12 58, ex 8528 12 62 i 8528 12 66.

(9)

Chińska Izba Handlowa dla Przywozu i Wywozu Maszyn i Produktów Elektronicznych (CCCME) działająca w imieniu spółek, którym przyznano zobowiązanie razem z CCCME oświadczyła, że wielkość przywozu, do której stosuje się zobowiązanie cenowe została ustalona na podstawie udziału rzeczywistego popytu w UE 15 Państw Członkowskich. Stwierdziła, że należy zatem zmienić zobowiązanie tak, aby w odpowiedni sposób uwzględnić rynek UE 25 Państw Członkowskich. Stwierdziła również, że taki przegląd jest istotny dla uniknięcia dyskryminacji na korzyść innych eksporterów rozpatrywanego produktu do UE.

(10)

Państwa Członkowskie przedstawiły swoje uwagi i większość z nich popiera dostosowanie środków uwzględniając rozszerzenie.

(11)

Na podstawie dostępnych danych i informacji dokonano analizy, która potwierdziła, że wielkości przywozu rozpatrywanego produktu z Chin do UE10 są znaczne. Biorąc pod uwagę fakt, że wielkość przywozu, która jest przedmiotem obecnie obowiązującego zobowiązania cenowego została ustalona na podstawie przywozu do UE 15 Państw Członkowskich, nie uwzględnia ona skutku zwiększenia rynku po rozszerzeniu.

(12)

Uwzględniając powyższe, uznaje się, że biorąc pod uwagę rozszerzenie, właściwe jest dostosowanie środków tak, aby zaspokoić dodatkowe wielkości przywozu na rynek UE10.

(13)

Początkowe wielkości przywozu, który jest przedmiotem zobowiązania cenowego dla UE 15 Państw Członkowskich zostały obliczone jako rosnąca wartość, która powinna osiągnąć dany udział rzeczywistego popytu UE w piątym roku obowiązywania zobowiązania. Zwiększenie wielkości przywozu na podstawie zobowiązania cenowego zostało obliczone za pomocą takiej samej metody.

(14)

Uznano zatem, że Komisja może przyjąć wniosek zmienionego zobowiązania odzwierciedlającego sytuację po rozszerzeniu na podstawie metody opisanej w motywie 13,

20.5.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 183/10

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 990/2004 (3) Rada zmieniła rozporządzenie (WE) nr 151/2003 (4) nakładające cło antydumpingowe na przywóz niektórych elektrotechnicznych blach teksturowanych („omawiany produkt”) pochodzących z Federacji Rosyjskiej (Rosji). Stawka cła stosowanego w odniesieniu do ceny netto franco na granicy Wspólnoty, przed ocleniem, jest ustalona dla przywozów omawianego produktu wyprodukowanego przez Nowolipiecki Kombinat Hutniczy w wysokości 40,1%, a dla produktu wyprodukowanego przez spółkę VIZ STAL Ltd. w Rosji w wysokości 14,7%.

(2)

Dnia 20 marca 2004 r. Komisja ogłosiła rozpoczęcie częściowego przeglądu średnioterminowego obowiązujących środków („środki”) poprzez opublikowanie zawiadomienia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (5), zgodnie z art. 11 ust. 3 i art. 22 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(3)

Rozpoczęty z inicjatywy Komisji przegląd miał na celu zbadanie, czy w wyniku rozszerzenia Unii Europejskiej z dniem 1 maja 2004 r. („Rozszerzenie”) a także, mając na uwadze interes Wspólnoty, istnieje potrzeba dostosowania środków w celu uniknięcia nagłych i nadmiernie negatywnych skutków dla wszystkich zainteresowanych stron, w tym użytkowników, dystrybutorów i konsumentów.

(4)

Wszystkie zainteresowane strony, włączając w to przemysł wspólnotowy, zrzeszenia producentów lub użytkowników we Wspólnocie, eksporterów/producentów w państwach zainteresowanych, importerów i zrzeszenia importerów oraz odpowiednie władze zainteresowanych państw, jak również zainteresowane strony w dziesięciu nowych Państwach Członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej z dniem 1 maja 2004 r. („UE10”), zostały poinformowane o rozpoczęciu dochodzenia i otrzymały możliwość przedstawienia swojej opinii na piśmie, przedłożenia informacji oraz dostarczenia materiałów potwierdzających w terminie wyznaczonym w zawiadomieniu o rozpoczęciu dochodzenia. Wszystkie strony zainteresowane, które o to wystąpiły i wykazały, że istnieją powody, dla których powinno im zostać udzielone prawo do złożenia wyjaśnień, otrzymały taką możliwość.

(5)

Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 990/2004, dochodzenie wykazało, że dostosowanie obowiązujących środków leży w interesie Wspólnoty, pod warunkiem, że nie podważy ono w znaczącym stopniu pożądanego poziomu ochrony handlowej.

(6)

Zgodnie z wnioskami rozporządzenia (WE) nr 990/2004, Komisja, zgodnie z art. 8 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, zaproponowała zobowiązania zainteresowanym firmom. W konsekwencji, zobowiązania zostały następnie zaoferowane przez (i) rosyjskiego producenta eksportującego omawiany produkt – (Nowolipiecki Kombinat Hutniczy) wspólnie ze spółką szwajcarską (Stinol A.G.) oraz (ii) innego rosyjskiego producenta eksportującego omawiany produkt (VIZ STAL Ltd.) wspólnie ze związaną z nim szwajcarską spółką Duferco S.A.

(7)

Należy zauważyć, że w zastosowaniu art. 22 lit. c) rozporządzenia podstawowego, zobowiązania te uznaje się za środki specjalne, ponieważ, zgodnie z wnioskami rozporządzenia (WE) nr 990/2004, nie są one bezpośrednim odpowiednikiem cła antydumpingowego.

(8)

Niemniej jednak, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 990/2004, zobowiązania obligują każdego indywidualnego producenta eksportującego do przestrzegania pułapów importowych oraz, w celu umożliwienia monitorowania tych zobowiązań, omawiani producenci eksportujący zgodzili się również w szerokim zakresie przestrzegać swojej tradycyjnej struktury sprzedaży klientom indywidualnym w UE10. Producenci eksportujący mają również świadomość tego, że jeżeli okaże się, że struktura sprzedaży uległa znacznej zmianie, lub gdy monitorowanie zobowiązania stanie się w jakikolwiek sposób trudne lub niewykonalne, Komisja ma prawo do wycofania przyjęcia zobowiązania danej firmy, co prowadzi do zastąpienia zobowiązania nałożeniem ostatecznego cła antydumpingowego, do dostosowania poziomu pułapu, lub podjęcia innych czynności zaradczych.

(9)

Warunkiem zobowiązań jest również to, że jeżeli zostaną one w jakikolwiek sposób naruszone, Komisja będzie miała prawo do wycofania ich przyjęcia, co prowadzi do zastąpienia zobowiązania nałożeniem ostatecznego cła antydumpingowego.

(10)

Firmy będą regularnie dostarczać Komisji szczegółowych informacji na temat swoich wywozów do Wspólnoty, co pozwoli na skuteczne monitorowanie zobowiązań.

(11)

Aby Komisja mogła skutecznie monitorować przestrzeganie zobowiązań przez firmy, przy przedłożeniu właściwemu organowi celnemu wniosku o dopuszczenie do swobodnego obrotu zgodnie ze zobowiązaniem, zwolnienie celne będzie uzależnione od przedstawienia faktury zawierającej przynajmniej pozycje wymienione w załączniku do rozporządzenia Rady (WE) nr 990/2004. Taki poziom informacji jest również niezbędny, aby umożliwić organom celnym stwierdzenie z odpowiednią dokładnością, że przesyłka jest zgodna z dokumentami handlowymi. Jeżeli taka faktura nie zostanie przedstawiona, lub też nie odpowiada ona produktowi przedstawionemu organom celnym, płatne będzie odpowiednie cło antydumpingowe.

(12)

W świetle powyższego, oferty zobowiązań uznaje się za możliwe do przyjęcia.

(13)

Bez uszczerbku dla normalnego okresu obowiązywania środków, przyjęcie zobowiązań jest ograniczone do początkowego okresu sześciu miesięcy. Środki wygasają po upływie tego okresu, o ile Komisja nie uzna za stosowane przedłużenia okresu stosowania środków specjalnych przez kolejne sześć miesięcy.

(14)

Ze względu na nietypowe okoliczności związane z tym przypadkiem oraz na nieusuwalne ryzyko naruszenia zobowiązań, spowodowane różnicą cen pomiędzy UE10 i UE15 oraz ich krótkoterminowym charakterem, uważa się, że istnieją wystarczające podstawy, aby objąć niektóre przywozy omawianego produktu obowiązkiem rejestracji na okres maksymalnie dziewięciu miesięcy, zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(15)

Organy celne powinny zatem podjąć odpowiednie kroki w celu rejestrowania przywozu do Wspólnoty omawianego produktu pochodzącego z Rosji, eksportowanego przez firmy, które zaoferowały zobowiązania możliwe do przyjęcia i dla których wnosi się o zwolnienie z cła antydumpingowego.

(16)

W przypadku stwierdzenia naruszenia zobowiązań, cło może zostać pobrane z mocą wsteczną w odniesieniu do towarów wprowadzonych do swobodnego obrotu we Wspólnocie, począwszy od dnia naruszenia zobowiązania.

20.5.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 183/13

(1)

W wyniku przeglądu związanego z wygaśnięciem środków oraz przeglądu tymczasowego, Rada swoim rozporządzeniem (WE) nr 658/2002 (3), nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz azotanu amonu („omawiany produkt”) pochodzącego z Federacji Rosyjskiej („Rosja”). Na mocy rozporządzenia (WE) nr 132/2001 (4), Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz azotanu amonu pochodzącego z Ukrainy. Na mocy rozporządzenia (WE) nr 993/2004 (5) Rada zmieniła rozporządzenie (WE) nr 658/2002 i rozporządzenie (WE) nr 132/2001.

(2)

Środki to cło specyficzne wynoszące 47,07 euro/tona w przypadku Rosji i 33,25 euro/tona w przypadku Ukrainy.

(3)

Dnia 20 marca 2004 r. Komisja ogłosiła rozpoczęcie częściowego przeglądu obowiązujących środków („środki”) poprzez opublikowanie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (6) zawiadomienia, zgodnie z art. 11 ust. 3 i art. 22 lit. c) podstawowego rozporządzenia.

(4)

Rozpoczęty z inicjatywy Komisji przegląd miał na celu zbadanie czy, w wyniku rozszerzenia Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. („Rozszerzenie”), a także mając na uwadze interes Wspólnoty, istnieje potrzeba dostosowania środków w celu uniknięcia nagłych i nadmiernie negatywnych skutków dla wszystkich zainteresowanych stron, w tym użytkowników, dystrybutorów i konsumentów.

(5)

Wszystkie zainteresowane strony, włączając w to przemysł wspólnotowy, zrzeszenia producentów lub użytkowników we Wspólnocie, eksporterów/producentów w państwach zainteresowanych, importerów i zrzeszenia importerów oraz odpowiednie władze zainteresowanych państw, jak również zainteresowane strony w dziesięciu nowych Państwach Członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej z dniem 1 maja 2004 r. („UE10”) zostały poinformowane o rozpoczęciu dochodzenia i otrzymały możliwość przedstawienia swojego stanowiska na piśmie, przedłożenia informacji i dostarczenia materiałów potwierdzających w terminie wyznaczonym w zawiadomieniu o rozpoczęciu dochodzenia. Wszystkie zainteresowane strony, które o to wystąpiły i wykazały, że istnieją powody, dla których powinno im zostać udzielone prawo do złożenia wyjaśnień, otrzymały taką możliwość.

(6)

Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 993/2004 dochodzenie wykazało, że w interesie Wspólnoty leży dostosowanie obowiązujących środków, pod warunkiem że dostosowanie to nie podważy w znaczącym stopniu pożądanego poziomu ochrony handlowej.

(7)

Zgodnie z wnioskami rozporządzenia (WE) nr 993/2004 Komisja, zgodnie z art. 8 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, zaproponowała zobowiązania zainteresowanym firmom. W konsekwencji zobowiązania zostały następnie zaproponowane przez: (i) producenta eksportującego dany produkt na Ukrainie (OJSC „Azot”); (ii) producenta eksportującego w Rosji (CJSC MCC Eurochem odnośnie do towarów wyprodukowanych w jego urządzeniach produkcyjnych JSC Nak Azot, Rosja) wraz z firmą z nim związaną (Cumberland Sound Ltd., Brytyjskie Wyspy Dziewicze); (iii) osobno przez dwóch powiązanych producentów eksportujących w Rosji (OAO Kirovo – Chepetsky Chimkombinat i JSC„Azot”); oraz (iv) wspólnie przez dwóch powiązanych producentów eksportujących – Joint Stock Company „Acron”, Rosja i Joint Stock Company „Dorogobuzh”, Rosja.

(8)

Komisji wiadomo ze zgłoszeń przedłożonych przez OAO Kirovo — Chepetsky Chimkombinat i z informacji ogólnie dostępnych w internecie, że JSC„Azot” i OAO Kirovo — Chepetsky Chimkombinat są ze sobą powiązane poprzez Agrochemical Corporation„Azot”, która jest w posiadaniu znacznie więcej niż 5% udziałów każdej ze spółek. Zgodnie zatem z art. 2 rozporządzenia podstawowego i definicją powiązanych stron, jak określa art. 143 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 (7) z dnia 2 lipca 1993 r., ostatnio zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 2286/2009 (8) Komisja uznaje JSC„Azot” i OAO Kirovo — Chepetsky Chimkombinat za powiązane strony. Należy zauważyć, że anormalny wzrost wielkości wywozów jednego z dwóch producentów eksportujących OAO Kirovo — Chepetsky Chimkombinat do dziesięciu nowych Państw Członkowskich, zaobserwowany w ciągu pierwszych miesięcy 2004 r. był wyższy niż tradycyjna łączna wielkość wywozów do UE10 pochodzących z JSC„Azot” i OAO Kirovo – Chepetsky Chimkombinat. Zatem oferty zobowiązań złożone przez omawianych dwóch producentów eksportujących zostają odrzucone, ponieważ pułap zobowiązań dla dwóch producentów eksportujących łącznie, obliczony jako tradycyjna wielkość wywozów do UE10 w 2001 i 2002 r., pomniejszona o nadmierny wzrost wielkości wywozów do UE10 zaobserwowany w ciągu pierwszych miesięcy 2004 r. jest negatywny.

(9)

Należy zauważyć, że w zastosowaniu art. 22 lit. c) podstawowego rozporządzenia zobowiązania przyjęte na mocy tego rozporządzenia uznaje się za środki specjalne, ponieważ, zgodnie z wnioskami rozporządzenia (WE) nr 993/2004, nie są one bezpośrednim odpowiednikiem cła antydumpingowego.

(10)

Niemniej jednak, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 993/2004, zobowiązania obligują każdego indywidualnego producenta eksportującego do przestrzegania minimalnych cen importowych w ramach pułapów importowych oraz, w celu umożliwienia monitorowania tych zobowiązań, omawiani producenci eksportujący zgodzili się w szerokim zakresie przestrzegać tradycyjnej struktury sprzedaży klientom indywidualnym w 10 nowych Państwach Członkowskich. Producenci eksportujący mają również świadomość tego, że jeżeli okaże się, że struktura sprzedaży uległa znacznej zmianie lub gdy monitorowanie zobowiązania stanie się w jakikolwiek sposób trudne lub niewykonalne, Komisja ma prawo do wycofania przyjęcia zobowiązania danej firmy, co prowadzi do zastąpienia zobowiązania ostatecznym cłem antydumpingowym, do dostosowania poziomu pułapu lub podjęcia innych czynności zaradczych.

(11)

Jeżeli zobowiązania są w jakikolwiek sposób naruszone, Komisja będzie miała prawo do wycofania ich przyjęcia, co prowadzi do zastąpienia zobowiązania ostatecznym cłem antydumpingowym.

(12)

Firmy będą regularnie dostarczać Komisji szczegółowych informacji na temat swoich wywozów do Wspólnoty, co pozwoli na skuteczne monitorowanie zobowiązań.

(13)

Aby Komisja mogła skutecznie monitorować przestrzeganie zobowiązań przez firmy, przy przedłożeniu właściwemu organowi celnemu wniosku o dopuszczenie do swobodnego obrotu zgodnie ze zobowiązaniem zwolnienie celne będzie uzależnione od przedstawienia faktury zawierającej przynajmniej pozycje wymienione w Załączniku do rozporządzenia Rady (WE) nr. 993/2004. Taki poziom informacji jest również niezbędny, aby umożliwić organom celnym stwierdzenie z wystarczającą dokładnością, że przesyłka jest zgodna z dokumentami handlowymi. Jeżeli taka faktura nie zostanie przedstawiona lub też nie odpowiada ona produktowi przedstawionemu organom celnym, płatne będzie odpowiednie cło antydumpingowe.

(14)

W związku z powyższym oferty zobowiązań przedłożone przez OJSC „Azot”, CJSC MCC Eurochem w odniesieniu do towarów wyprodukowanych w zakładach JSC Nak Azot, Rosja, i Joint Stock Company Acron. wraz z Joint Stock Company Dorogobuzh uznaje się za możliwe do przyjęcia.

(15)

Akceptacja ofert zobowiązań jest ograniczona do okresu sześciu miesięcy bez uchylenia środka antydumpingowego. Jakkolwiek sześć miesięcy po akceptacji ofert zobowiązań ich dalsza akceptacja będzie uzależniona od weryfikacji Komisji, czy szczególne i negatywne warunki dla ostatnich użytkowników w EU10, które prowadziły do akceptacji ofert zobowiązań, nadal istnieją. Ze względu na krótki okres obowiązywania zobowiązań i szczególną sytuację, w której są one akceptowane, służby Komisji mogą po konsultacji Komitetu Doradczego adaptować znaczenie zobowiązań, jeżeli po upływie właściwego okresu czasu zostanie ustanowione, że zobowiązania nie osiągnęły zamierzonych rezultatów w sensie umożliwienia, aby tradycyjny eksport do EU10 był kontynuowany. Jakkolwiek adaptowanie znaczenia zobowiązań musi nadal zapewnić istnienie wystarczającej kontrybucji do usunięcia naruszeń.

(16)

Ze względu na nieodłączne ryzyko naruszenia zobowiązań, wywołane różnicą cen pomiędzy nowymi i obecnymi Państwami Członkowskimi UE, oraz ich krótkoterminowy charakter uważa się, że istnieją wystarczające podstawy, aby objąć niektóre przywozy omawianego produktu obowiązkiem rejestracji na maksymalny okres dziewięciu miesięcy, zgodnie z art. 14 ust. 5 podstawowego rozporządzenia.

(17)

Organy celne powinny zatem podjąć odpowiednie kroki w celu rejestrowania przewozu do Wspólnoty omawianego produktu pochodzącego z Ukrainy i Rosji, eksportowanego przez firmy, które zaoferowały możliwe do przyjęcia zobowiązania i dla których wnosi się o zwolnienie z cła antydumpingowego.

(18)

W przypadku stwierdzenia naruszenia zobowiązań cło może zostać pobrane z mocą wsteczną w odniesieniu do towarów wprowadzonych do swobodnego obrotu we Wspólnocie od daty naruszenia zobowiązań

20.5.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 183/16

(1)

Na mocy rozporządzenia (WE) nr 969/2000 (3) Rada zmieniła i rozszerzyła środki nałożone rozporządzeniem (WE) nr 3068/92 (4), zmienionym przez rozporządzenia (WE) nr 643/94 (5) i (WE) 449/98 (6), w sprawie przywozu do Wspólnoty chlorku potasu („omawiany produkt”) pochodzącego z Republiki Białorusi (Białoruś), Federacji Rosyjskiej (Rosja) i Ukrainy. Rozporządzeniem (WE) nr 992/2004 (7) Rada zmieniła rozporządzenie (WE) nr 969/2000.

(2)

Środki to stałe kwoty celne, ustalone w zależności od kategorii i gatunku produktu, wynoszące od 19,51 euro/tona do 48,19 euro/tona w przypadku Białorusi, 19,61 euro/tona do 40,63 euro/tona w przypadku Rosji i 19,61 euro/tona do 48,19 euro/tona w przypadku Ukrainy.

(3)

Dnia 20 marca 2004 r. Komisja ogłosiła rozpoczęcie częściowego przeglądu obowiązujących środków („środki”) poprzez opublikowanie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (8) zawiadomienia, zgodnie z art. 11 ust. 3 oraz art. 22 lit. c) podstawowego rozporządzenia.

(4)

Rozpoczęty z inicjatywy Komisji przegląd miał na celu zbadanie czy, w wyniku rozszerzenia Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. („rozszerzenie”), a także mając na uwadze interes Wspólnoty, istnieje potrzeba dostosowania środków w celu uniknięcia nagłych i nadmiernie negatywnych skutków dla wszystkich zainteresowanych stron, w tym użytkowników, dystrybutorów i konsumentów.

(5)

Wszystkie znane Komisji zainteresowane strony, włączając w to przemysł wspólnotowy, zrzeszenia producentów lub użytkowników we Wspólnocie, eksporterów/producentów w państwach zainteresowanych, importerów i zrzeszenia importerów oraz odpowiednie władze zainteresowanych państw, jak również zainteresowane strony w dziesięciu nowych Państwach Członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej z dniem 1 maja 2004 r. („UE 10”) zostały poinformowane o rozpoczęciu dochodzenia i otrzymały możliwość przedstawienia swojego stanowiska na piśmie, przedłożenia informacji i dostarczenia materiałów potwierdzających w terminie wyznaczonym w zawiadomieniu o rozpoczęciu dochodzenia. Wszystkie zainteresowane strony, które o to wystąpiły i wykazały, że istnieją powody, dla których powinno im zostać udzielone prawo do złożenia wyjaśnień, otrzymały taką możliwość.

(6)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 992/2004, dochodzenie wykazało, że dostosowanie obowiązujących środków leży w interesie Wspólnoty, pod warunkiem, że takie dostosowanie nie podważy w znaczącym stopniu pożądanego poziomu ochrony handlowej.

(7)

Zgodnie z wnioskami rozporządzenia (WE) nr 992/2004, Komisja, zgodnie z art. 8 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zaproponowała zainteresowanym firmom zobowiązania. W konsekwencji, zobowiązania zostały następnie zaoferowane przez: i) producenta eksportującego dany produkt w Białorusi (Republican Unitary Enterprise Production Amalgamation Belaruskali) wraz z firmami z nim związanymi w Rosji (JSC International Potash Company), Austrii (Belurs Handelsgesellschaft m.b.H.) i na Litwie (UAB Baltkalis), ii) producenta eksportującego w Rosji (JSC Silvinit) wraz z firmami z nim związanymi w Rosji (JSC International Potash Company) i Austrii (Belurs Handelsgesellschaft m.b.H.) oraz iii) drugiego producenta eksportującego w Rosji (JSC Uralkali) wraz z firmą cypryjską (Fertexim Ltd).

(8)

Należy zauważyć, że w zastosowaniu art. 22 lit. c) podstawowego rozporządzenia, zobowiązania te uznaje się za specjalne środki, ponieważ zgodnie z wnioskami rozporządzenia (WE) nr 992/2004 nie są one bezpośrednim odpowiednikiem cła antydumpingowego.

(9)

Niemniej jednak, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 992/2004, zobowiązania obligują każdego indywidualnego producenta eksportującego do przestrzegania minimalnych cen importowych w ramach pułapów importowych oraz, w celu umożliwienia monitorowania tych zobowiązań, omawiani producenci eksportujący zgodzili się w szerokim zakresie przestrzegać tradycyjnej struktury sprzedaży klientom indywidualnym w 10 nowych Państwach Członkowskich. Producenci eksportujący mają również świadomość tego, że jeżeli okaże się, że struktura sprzedaży uległa znacznej zmianie, lub gdy monitorowanie zobowiązania stanie się w jakikolwiek sposób trudne lub niewykonalne, Komisja ma prawo do wycofania przyjęcia zobowiązania danej firmy, co prowadzi do zastąpienia zobowiązania ostatecznym cłem antydumpingowym, do dostosowania poziom pułapu lub podjęcia innych czynności zaradczych.

(10)

Jeżeli zobowiązania są w jakikolwiek sposób naruszone Komisja będzie miała prawo do wycofania ich przyjęcia, co prowadzi do zastąpienia zobowiązania ostatecznym cłem antydumpingowym.

(11)

Firmy będą regularnie dostarczać Komisji szczegółowych informacji na temat swoich przywozów do Wspólnoty, co pozwoli na skuteczne monitorowanie zobowiązań.

(12)

Aby Komisja mogła skutecznie monitorować przestrzeganie zobowiązań przez firmy, przy przedłożeniu właściwemu organowi celnemu wniosku o dopuszczenie do swobodnego obrotu zgodnie z zobowiązaniem, zwolnienie celne będzie uzależnione od przedstawienia faktury zawierającej przynajmniej pozycje wymienione w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 992/2004. Taki poziom informacji jest również niezbędny, aby umożliwić organom celnym stwierdzenie z wystarczającą dokładnością, że przesyłka jest zgodna z dokumentami handlowymi. Jeśli taka faktura nie zostanie przedstawiona lub też nie odpowiada ona produktowi przedstawionemu organom celnym, płatne będzie odpowiednie cło antydumpingowe.

(13)

W świetle powyższego, oferty zobowiązań uznaje się za możliwe do przyjęcia.

(14)

Bez uszczerbku dla normalnego czasu obowiązywania środków, przyjęcie zobowiązań ograniczone jest do początkowego okresu dwunastu miesięcy. Niemniej jednak, sześć miesięcy po przyjęciu zobowiązań ich utrzymanie zależeć będzie od oceny Komisji, która sprawdzi czy wyjątkowe i negatywne warunki dla użytkownika końcowego w 10 nowych Państwach Członkowskich, prowadzące do przyjęcia zobowiązań wciąż istnieją.

(15)

Ze względu na nietypowe okoliczności związane z tym przypadkiem oraz na nieusuwalne ryzyko naruszenia zobowiązań, wywołane różnicą cen pomiędzy nowymi i obecnymi Państwami Członkowskimi UE oraz ich krótkoterminowy charakter uważa się, że istnieją wystarczające podstawy, aby objąć niektóre przywozy omawianego produktu obowiązkiem rejestracji na maksymalny okres dziewięciu miesięcy, zgodnie z art. 14 ust. 5 podstawowego rozporządzenia.

(16)

Organy celne powinny zatem podjąć odpowiednie kroki w celu rejestrowania przewozu do Wspólnoty omawianego produktu pochodzącego z Ukrainy i Rosji, eksportowanego przez firmy, które zaoferowały możliwe do przyjęcia zobowiązania i dla których wnosi się o zwolnienie z cła antydumpingowego.

(17)

W przypadku stwierdzenia naruszenia zobowiązań, cło może zostać pobrane z mocą wsteczną w odniesieniu do towarów wprowadzonych do swobodnego obrotu we Wspólnocie, począwszy od dnia naruszenia zobowiązania,

20.5.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 183/20

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

20.5.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 183/22

(1)

Art. 173 do 177 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 przewidują, że Komisja okresowo ustala wartości jednostkowe dla produktów wskazanych w klasyfikacji w załączniku 26 do tego rozporządzenia.

(2)

Stosowanie zasad i kryteriów określonych w wyżej wymienionych artykułach do elementów przekazanych Komisji zgodnie z art. 173 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 prowadzi do ustanowienia wartości jednostkowych określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia w stosunku do produktów, o których mowa,

20.5.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 183/28

(1)

Owies należy do produktów, które obejmuje wspólna organizacja rynku zbóż. Jednakże nie należy on do zbóż podstawowych, wymienionych w art. 4 rozporządzenia (EWG) nr 1766/92, dla których przewidziano skup interwencyjny.

(2)

Owies stanowi ważną i tradycyjną produkcję w Finlandii i Szwecji, dobrze przystosowaną do panujących tam warunków klimatycznych. Produkcja ta znacznie przekracza potrzeby tych państw, tak że są one zmuszone do upłynniania nadwyżek do krajów trzecich. Przystąpienie do Wspólnoty w niczym nie zmieniło wcześniejszej sytuacji.

(3)

Ewentualne ograniczenie uprawy owsa w Finlandii i Szwecji odbyłoby się z korzyścią dla innych zbóż korzystających z systemu interwencji, a w szczególności dla jęczmienia. Sytuację jęczmienia charakteryzuje nadprodukcja tak w obydwu wspomnianych państwach , jak i w całej Wspólnocie. Zmiana uprawy owsa na uprawę jęczmienia zaostrzyłaby tylko tę nadwyżkową sytuację. Wskazane jest więc zapewnienie możliwości dalszego wywozu owsa do krajów trzecich.

(4)

Owies może być przedmiotem refundacji, o której mowa w art. 13 rozporządzenia (EWG) nr 1766/92. Położenie geograficzne Finlandii i Szwecji stawia te państwa w mniej korzystnej pozycji przy wywozie niż inne Państwa Członkowskie. Ustalenie refundacji na podstawie art. 13 jest korzystne przede wszystkim przy wywozie z tych innych Państw. W związku z tym można przewidywać, że produkcja owsa w Finlandii i Szwecji będzie stopniowo zastępowana produkcją jęczmienia. Należy więc spodziewać się, że w trakcie najbliższych lat gospodarczych poważne ilości jęczmienia, których jedyną możliwość upłynnienia stanowi wywóz do krajów trzecich, będą podlegać skupowi interwencyjnemu w Finlandii i Szwecji zgodnie z art. 4 rozporządzenia (EWG) nr 1766/92. Wywozy te ze składów interwencyjnych są bardziej kosztowne dla budżetu Wspólnoty niż wywóz bezpośredni.

(5)

Zastosowanie pewnego szczególnego środka interwencyjnego w rozumieniu art. 6 rozporządzenia (EWG) 1766/92 pozwala uniknąć tych dodatkowych kosztów. Interwencja ta może przyjąć formę środka pozwalającego odciążyć fiński i szwedzki rynek owsa. Przyznanie na podstawie przetargu refundacji, stosowanej wyłącznie wobec owsa wyprodukowanego i wywiezionego z tych dwóch państw, stanowi najodpowiedniejszy środek w tych warunkach.

(6)

Charakter i cele wyżej wymienionego środka sprawiają, że właściwe staje się zastosowanie, mutatis mutandis, art. 13 rozporządzenia (EWG) nr 1766/92, jak również przyjętych w jego zastosowaniu rozporządzeń, w szczególności rozporządzenia Komisji (WE) nr 1501/95 z 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w zakresie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż oraz środków, podejmowanych w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż (2).

(7)

Rozporządzenie (WE) nr 1501/95 przewiduje, wśród innych zobowiązań dotyczących oferenta, którego ofertę wybrano, obowiązek złożenia wniosku o wydanie pozwolenia na wywóz, oraz obowiązek złożenia zabezpieczenia. Należy ustalić kwotę wspomnianego zabezpieczenia.

(8)

Zboża, o których mowa powinny być faktycznie wywiezione z Państw Członkowskich, w których szczególny środek interwencyjny został wprowadzony. Konieczne jest więc ograniczenie wykorzystania pozwoleń na wywóz z jednej strony do wywozów z Państwa Członkowskiego, w którym wniosek o wydanie pozwolenia został złożony, a z drugiej strony – do owsa wyprodukowanego w Finlandii i w Szwecji.

(9)

W celu zapewnienia równego traktowania wszystkich zainteresowanych, należy przewidzieć jednakowy okres ważności wydanych pozwoleń.

(10)

Właściwy przebieg procedury przetargowej przy wywozie nakazuje określenie minimalnej ilości, a także terminu i formy przekazania ofert złożonych we właściwych instytucjach.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

a)

dotyczy ilości nie mniejszej niż 1 000 ton;

b)

wraz z nią złożone zostało pisemne zobowiązanie oferenta uściślające, że odnosi się ona wyłącznie do owsa wyprodukowanego w Finlandii i Szwecji, który zostanie wywieziony z Finlandii lub ze Szwecji.

—

Asetus (EY) Nr: …/2004 — Todistus on voimassa ainoastaan Suomessa ja Ruotsissa,

—

Förordning (EG) nr …/2004 — Licensen giltig endast i Finland och Sverige.

20.5.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 183/31

20.5.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 183/32

(1)

Należności przywozowe w sektorze ryżu zostały ustalone rozporządzeniem Komisji (WE) nr 963/2004 (3).

(2)

Artykuł 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1503/96 przewiduje, że jeżeli w okresie ich stosowania wyliczona średnia należności przywozowych różni się o 10 EUR na tonę od ustalonych należności, stosuje się odpowiednie dostosowanie. Stwierdzono wystąpienie wymienionej różnicy. Należy więc dostosować należności przywozowe ustalone w rozporządzeniu (WE) nr 963/2004,

20.5.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 183/35

(1)

Dnia 21 sierpnia 2003 r. Komisja ogłosiła, za pośrednictwem zawiadomienia („zawiadomienie o wszczęciu postępowania« opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (3) wszczęcie postępowania antysubsydyjnego w odniesieniu do importu do Wspólnoty niektórych systemów elektrod grafitowych pochodzących z Indii.

(2)

Postępowanie zostało rozpoczęte w wyniku skargi złożonej w lipcu 2003 r. przez Europejskie Stowarzyszenie Producentów Węgla i Grafitu (ang. European Carbon and Graphite Association, ECGA), działające w imieniu producentów stanowiących znaczną część, w tym przypadku ponad 50 %, całkowitej wspólnotowej produkcji niektórych systemów elektrod grafitowych. Przedstawiona skarga zawierała dowody świadczące o praktykach subsydiowania w odniesieniu do wymienionego produktu oraz o wynikającej z nich znaczącej szkodzie, które zostały uznane za wystarczające uzasadnienie wszczęcia postępowania antysubsydyjnego.

(3)

Przed wszczęciem postępowania, zgodnie z art. 10 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, Komisja powiadomiła Rząd Indii, że otrzymała odpowiednio udokumentowaną skargę, iż subsydiowany import niektórych systemów elektrod grafitowych pochodzących z Indii powoduje znaczące szkody dla przemysłu Wspólnoty. Rządowi Indii zaproponowano możliwość konsultacji w celu wyjaśnienia sytuacji w związku z treścią skargi oraz znalezienia rozwiązania, na które zgodzą się obie strony. Rząd Indii nie poprosił o konsultacje, wzięto jednak pod uwagę dostarczone przez Rząd Indii pisemne uwagi na temat zawartych w skardze zarzutów dotyczących subsydiowanego importu i znaczącej straty poniesionej przez przemysł wspólnotowy.

(4)

Wszczęcie równoległego postępowania antydumpingowego dotyczącego importu do Wspólnoty tego samego produktu pochodzącego z Indii zostało ogłoszone za pośrednictwem zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich  (4) z tą samą datą.

(5)

Komisja oficjalnie poinformowała o wszczęciu postępowania inicjatora postępowania i innych znanych producentów we Wspólnocie, producentów-eksporterów, importerów, użytkowników i dostawców, będących stronami zainteresowanymi. Strony, których ta sprawa dotyczy bezpośrednio, otrzymały możliwość przedstawienia swoich opinii na piśmie i zwrócenia się z prośbą o możliwość złożenia ustnego wyjaśnienia w terminie wyznaczonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(6)

Dwaj producenci-eksporterzy z Indii oraz rząd Indii, jak również producenci, użytkownicy i importerzy/handlowcy ze Wspólnoty przedstawili swoje opinie na piśmie. Wszystkie strony, które w wyżej wymienionym terminie zwróciły się z wnioskiem i wskazały na szczególne powody, w związku z którymi powinno się im udzielić możliwości złożenia wyjaśnień, możliwość taką otrzymały.

(7)

Ze względu na dużą ilość niepowiązanych importerów we Wspólnocie uznano, że stosownym jest, zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego, sprawdzenie, czy powinno się zastosować wybór grupy reprezentatywnej. Aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji mającej na celu określenie, czy wybór grupy reprezentatywnej jest rzeczywiście konieczny oraz, w przypadku stwierdzenia, że jest on konieczny, dokonania wyboru grupy reprezentatywnej, zgodnie z art. 27 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zwrócono się do wszystkich znanych niepowiązanych importerów z prośbą o zgłoszenie się w terminie 15 dni od chwili wszczęcia postępowania oraz o dostarczenie Komisji wskazanych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania informacji za okres od 1 kwietnia 2002 r. do 31 marca 2003 r. Jedynie dwóch niepowiązanych importerów zgodziło się na włączenie do reprezentatywnej grupy i w terminie dostarczyło podstawowe informacje. W związku z powyższym, wybór reprezentatywnej grupy nie został uznany za konieczny w ramach tego postępowania.

(8)

Komisja rozesłała kwestionariusze do wszystkich stron, o których wiadomo, że są stronami zainteresowanymi, do dwóch wyżej wymienionych importerów niepowiązanych oraz do wszystkich pozostałych przedsiębiorstw, które zgłosiły się w terminie wyznaczonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, a także do rządu Indii.

(9)

Odpowiedzi otrzymano od dwóch producentów-eksporterów z Indii, od dwóch producentów wspólnotowych należących do inicjatorów postępowania, od ośmiu przedsiębiorstw będących użytkownikami oraz od dwóch wyżej wspomnianych importerów niepowiązanych. Ponadto jedno z przedsiębiorstw będących użytkownikami przedłożyło na piśmie pewne informacje ilościowe, a dwa stowarzyszenia użytkowników również przedstawiły Komisji wnioski na piśmie.

(10)

Komisja przeprowadziła poszukiwania i dokonała weryfikacji wszelkich informacji uznanych za niezbędne dla celów wstępnego określenia subsydiowania, będącej jego następstwem szkody oraz interesu Wspólnoty. Wizyty weryfikacyjne zostały złożone w rządzie Indii oraz przeprowadzone na terenie następujących przedsiębiorstw:

(11)

Dochodzenie w sprawie subsydiowania i szkody obejmowało okres od dnia 1 kwietnia 2002 r. do 31 marca 2003 r. („okres objęty dochodzeniem«). Badanie tendencji mających znaczenie dla oszacowania szkody obejmowało okres od 1999 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („rozpatrywany okres«).

(12)

Omawianym produktem są elektrody grafitowe i/lub złączki stosowane w tego rodzaju elektrodach, importowane razem lub osobno. Elektroda grafitowa to ceramicznie formowana lub wyciskana kolumna grafitu. Na obu końcach takiego cylindra znajdują się gwintowane „gniazda« stożkowe, obrobione skrawaniem, służące do tego, by można było połączyć większą ilość elektrod w jedną kolumnę. Element łączący, również wykonany z grafitu, służy do połączenia dwóch gniazd. Ta część nazywana jest złączką. Elektrody grafitowe i złączki są z reguły dostarczane w gotowych zestawach jako „systemy elektrod grafitowych«.

(13)

Elektrody grafitowe i złączki używane razem z takimi elektrodami są produkowane przy użyciu koksu naftowego, produktu ubocznego przemysłu naftowego; oraz paku ze smoły węglowej. Proces wytwórczy składa się z sześciu etapów, mianowicie: kształtowania, wypalania, impregnowania, ponownego wypalania grafityzowania i obróbki skrawaniem. Podczas etapu grafityzowania produkt jest elektrycznie podgrzewany do temperatury ponad 3 000oC i ulega fizycznej transformacji w grafit, krystaliczną formę węgla, który jest szczególnym materiałem o niskim przewodnictwie elektrycznym, lecz o wysokim przewodnictwie ciepła; i wysokiej wytrzymałości i wydajności w wysokiej temperaturze; które to właściwości sprawiają, że nadaje się do zastosowania w elektrycznych piecach łukowych. Czas przetwarzania systemu elektrod grafitowych wynosi około dwóch miesięcy. Nie istnieje produkt mogący być substytutem systemów elektrod grafitowych.

(14)

Systemy elektrod grafitowych są stosowane przez producentów stali w elektrycznych piecach łukowych, zwanych również „minihutami«; jako przewodniki prądu w procesie produkcji stali z odzyskanego złomu. Niniejszym postępowaniem objęte są jedynie takie elektrody grafitowe i złączki stosowane w takich elektrodach, których gęstość pozorna wynosi przynajmniej 1,65 g/cm3, a opór elektryczny - najwyżej 6.0 μΩ.m. Systemy elektrod grafitowych, które spełniają te parametry techniczne, mogą przenosić znaczne ilości mocy.

(15)

Jeden z eksporterów z Indii stwierdził, że w niektórych przypadkach wytwarza omawiany produkt bez użycia koksu naftowego najwyższej jakości („premium needle coke”), który, jak twierdzi, jest uważany przez inicjatorów postępowania za niezbędny do wytworzenia produktu spełniającego wymagania techniczne wymienione w akapitach 12 do 14. Eksporter wniósł zatem o wyłączenie z zakresu niniejszego postępowania elektrod grafitowych oraz złączek stosowanych w tego rodzaju elektrodach, wykonanych bez użycia koksu naftowego „premium needle coke”. Do produkcji systemów elektrod grafitowych używać można rzeczywiście koksu naftowego różnej jakości. Niemniej jednak, bez względu na zastosowane surowce, definicję produktu określają podstawowe właściwości fizyczne i techniczne produktu końcowego oraz jego zastosowań. Jeżeli elektrody grafitowe i złączki stosowane w takich elektrodach pochodzące z Indii i importowane do Wspólnoty posiadają podstawowe właściwości fizyczne i techniczne określone w definicji produktu, są one uważane za omawiany produkt. W związku z powyższym wniosek został odrzucony.

(16)

Produkt eksportowany z Indii do Wspólnoty, produkt wytworzony i sprzedawany na rynku krajowym w Indiach, jak również produkt wytworzony i sprzedawany we Wspólnocie przez producentów wspólnotowych zostały uznane za produkty posiadające te same podstawowe właściwości fizyczne i techniczne oraz te same zastosowania, w związku z czym uznaje się je za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(17)

Na podstawie informacji zawartych w skardze oraz odpowiedzi na pytania kwestionariusza Komisji zbadano pięć następujących programów, łączących się rzekomo z przyznawaniem przez rząd Indii subsydiów eksportowych:

(18)

Wymienione powyżej programy (i), (ii), (iii) i (iv) opierają się na Ustawie o Handlu Zagranicznym (Rozwój i Regulacja) z 1992 r. (nr 22 z roku 1992), która weszła w życie 7 sierpnia 1992 r. („Ustawa o Handlu Zagranicznym«). Ustawa o Handlu Zagranicznym upoważnia rząd Indii do wydawania zawiadomień dotyczących polityki eksportowej i importowej, streszczonej w dokumentach „Polityka eksportowo - importowa”, wydawanych przez Ministerstwo Handlu co pięć lat i regularnie aktualizowanych. Dla okresu objętego dochodzeniem dotyczącego omawianej sprawy, odpowiednim dokumentem „Polityka eksportowo - importowa”1 kwietnia 2002 r. do 31 marca 2007 r. Rząd Indii dodatkowo wyznacza procedury rządzące polityką handlu zagranicznego Indii w „Podręczniku procedur – 1 kwietnia 2002 r. do31 marca 2007 r.« (tom 1), który również jest regularnie aktualizowany.

(19)

Z Polityki eksportowo - importowej na okres od 1 kwietnia 2002 r. do 31 marca 2007 r. wynika jasno, że licencje/certyfikaty/zezwolenia wydane przed wejściem w życie tej Polityki będą w dalszym ciągu ważne dla celów, dla których te licencje/certyfikaty/zezwolenia zostały wydane, także w okresie objętym dochodzeniem, chyba że ustalono inaczej.

(20)

Dalsze odniesienia w niniejszym tekście do podstawy prawnej wymienionych programów (i) do (iv), będących przedmiotem dochodzenia, dotyczą Polityki eksportowo-importowej na okres od 1 kwietnia 2002 r. do 31 marca 2007 r. oraz „Podręcznika procedur – 1 kwietnia 2002 r. do 31 marca 2007 r.” (tom 1).

(21)

Wymienione w punkcie (v) powyżej zwolnienie z podatku dochodowego opiera się na Ustawie o Podatku Dochodowym z 1961 r., do którego Ustawa o Finansach corocznie wprowadza zmiany.

(22)

Art. 14 ust. 5 lit. b) rozporządzenia podstawowego stanowi, że 3 % próg de minimis dla subsydiów do importu z niektórych z krajów rozwijających się, tj. krajów rozwijających się będących członkami WTO wymienionych w załączniku VII Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych (ASCM), a także krajów rozwijających się będących członkami WTO, które całkowicie wyeliminowały subsydia eksportowe, zostanie zniesiony osiem lat po wejściu w życie Porozumienia WTO. Ponieważ Porozumienie to weszło w życie 1 stycznia 1995 r., próg subsydiów nie ma już zastosowania. Próg de minimis stosowany obecnie dla importu ze wszystkich krajów rozwijających się wynosi 2 %, jak stanowi art. 27.10 lit. a) Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych (ASCM). Równolegle ze stosowaniem 3 % progu de minimis dla krajów wymienionych w załączniku VII ASCM, stałą praktyką Wspólnoty było stosowanie dla wspomnianych krajów progu de minimis wysokości 0,3 % na pojedynczy program subsydiowania. Ponieważ próg de minimis, który był stosowany dla krajów wymienionych w załączniku VII ASCM, nie jest już obowiązujący, uważa się, że nie należy również stosować progu dla pojedynczych programów.

(23)

Program „paszportowy” uprawnienia celnego (DEPB) wszedł w życie 1 kwietnia 1997 r. w ramach Konwencji Celnej 34/97. Szczegółowy opis tego programu zawierają Akapity 4.3.1 do 4.3.4 Polityki eksportowo-importowej oraz akapity 4.37 do 4.53 Podręcznika procedur. DEPB jest następcą Systemu „paszportowego« zakończonego 31 marca 1997 r. Od początku istniały dwa rodzaje DEPB: DEPB na bazie przed eksportem oraz DEPB na bazie po eksporcie.

(24)

Rząd Indii podkreślił, że DEPB na bazie przed eksportem został zniesiony 1 kwietnia 200 r., nie jest zatem istotny dla okresu objętego dochodzeniem Ustalono, że żadne z przedsiębiorstw nie odniosło żadnych korzyści w ramach DEPB na bazie przed eksportem, nie jest zatem konieczne ustalanie wyrównania DEPB na bazie przed eksportem. Poniższa analiza tego programu opiera się zatem jedynie na DEPB na bazie po eksporcie.

(25)

DEPB na bazie po eksporcie dostępny jest dla producentów-eksporterów lub kupców-eksporterów (tzn. handlowców).

(26)

W ramach programu każdy kwalifikujący się eksporter może złożyć wniosek o kredyt, który wylicza się jako procent wartości eksportowanych produktów końcowych. Władze Indii ustaliły takie stopy DEPB dla większości produktów, łącznie z produktem, o którym mowa, na podstawie Standardowych Norm Środków i Produkcji (Standard Input-Output Norms – SION). Po otrzymaniu wniosku automatycznie wydawana jest licencja podająca wysokość przyznanego kredytu.

(27)

DEPB na bazie po eksporcie pozwala na zużycie tych kredytów na wyrównanie należności celnych za następujący po nich import, oprócz towarów podlegających ograniczeniom importowym lub zakazom. Towary importowane w ramach tych kredytów można następnie sprzedać na rynku krajowym (obowiązuje podatek z tytułu sprzedaży) lub zużyć w inny sposób.

(28)

Licencje DEPB są zbywalne bez ograniczeń, a w konsekwencji często sprzedawane. Licencja DEPB, podlegająca opłacie od zastosowania w wysokości 0,5 % otrzymanego kredytu, ważna jest przez okres 12 miesięcy od daty wydania. W związku z tym, licencje wydane w okresie dwuletnim od 1.4.2001 do 31.3.2003 można było w okresie objętym dochodzeniem sprzedawać lub używać ich do wyrównywania należności celnych za import.

(29)

Przed okresem objętym dochodzeniem, tzn. do 31.3.2002 r., przedstawienie licencji DEPB pozwalało na wyrównanie normalnych należności celnych za import do wartości nominalnej licencji. Licencja DEPB pozwalała dodatkowo na zwolnienie z innej należności, Specjalnej Należności Dodatkowej (Special Additional Duty – SAD). SAD ustanowiono na 4  % ad valorem należności celnej włącznie z wartością celną większości towarów importowanych do Indii, włączając w to omawiany produkt. Podczas gdy zwolnienie z SAD w ramach tego programu było uzależnione od przedstawienia licencji DEPB, wartości zaoszczędzonego SAD nie odejmowano od wysokości kredytu przyznanego w licencji. W rezultacie w ramach programu DEPB powstawała zatem dodatkowa korzyść, poza wartością nominalną licencji DEPB.

(30)

Od początku okresu objętego dochodzeniem, tzn. od 1.4.2002 r., rząd Indii zniósł zwolnienie z SAD w ramach programu DEPB. W związku z tym, wszelkie wyrównania SAD w okresie objętym dochodzeniem były odejmowane bezpośrednio od kredytu przyznanego na licencji DEPB przedstawionej przez importera. Biorąc pod uwagę tę zmianę w programie i aby zrekompensować eksporterom utratę korzyści dostępnych uprzednio dzięki zwolnieniu z SAD, rząd Indii od 1.4.2002 r. el Gobierno de la India aumentó los porcentajes DEPB mediante u. zwiększył wskaźniki DEPB wprowadzając zmiany w Standardowych Normach Nakładów i Produkcji (SION) dla omawianego produktu. Rząd Indii przyznawał również na wniosek dodatkowe kredyty na nadal ważne licencje wydane przed 1.4.2002 r., aby zwiększyć przyznany kredyt do poziomu zmienionego wskaźnika DEPB.

(31)

Kiedy przedsiębiorstwo ekportuje towary, otrzymuje kredyt, który może wykorzystać albo do wyrównania należności celnych za przyszły import różnych towarów, albo sprzedać go na wolnym rynku.

(32)

Wysokość kredytu jest wyliczana automatycznie na podstawie wskaźników SION, bez względu na to, czy środki importowano, zapłacono za nie cło lub faktycznie użyto do produkcji przeznaczonej na eksport i w jakich ilościach. Przedsiębiorstwo może ubiegać się o licencję na podstawie mającego miejsce wcześniej eksportu bez względu na to, czy cokolwiek importuje lub czy kupuje towary z innych źródeł. Kredyty DEPB uważa się za wkład finansowy ponieważ są one dotacjami. Wiąże się z nimi bezpośrednie przeniesienie funduszy, ponieważ mogą zostać sprzedane i zamienione na gotówkę lub wykorzystane do wyrównania należności importowych, powodując tym samym zrzeczenie się przez rząd Indii dochodu, który w innym wypadku byłby mu należny.

(33)

Artykuł 2 ust. 1 lit. a) pkt (ii) rozporządzenia podstawowego określa wyjątki dla między innymi systemów ceł zwrotnych i zastępczych ceł zwrotnych, które są zgodne ze ścisłymi zasadami określonymi w załączniku I, punkt (i), załączniku II (definicja i zasady stosowania ceł zwrotnych) oraz załączniku III (definicja i zasady stosowania zastępczych ceł zwrotnych).

(34)

W takim wypadku eksporter nie jest zobligowany do faktycznego zużycia towarów importowanych bezcłowo w procesie produkcyjnym, a wysokość kredytu nie jest wyliczana w zależności od faktycznie zużytych nakładów.

(35)

Ponadto nie istnieje system lub procedura pozwalające stwierdzić, które ze środków zostały wykorzystane w procesie produkcji towaru przeznaczonego na eksport lub czy zaistniała nadpłata ceł przy imporcie w rozumieniu punktu (i) załącznika I oraz załączników II i III rozporządzenia podstawowego.

(36)

Eksporterom należą się korzyści z DEPB niezależnie od tego, czy importują jakiekolwiek środki. Aby odnieść korzyści eksporter musi jedynie eksportować towary, bez wykazywania, że jakiekolwiek surowce pochodzą z importu. W związku z tym, nawet eksporterzy nabywający wszystkie surowce lokalnie i nie importujący żadnych towarów przeznaczonych na środki do produkcji są uprawnieni do korzyści z DEPB. DEPB na bazie po eksporcie nie spełnia zatem kryteriów zawartych w załączniku I do III rozporządzenia podstawowego.

(37)

W związku z brakiem (i) wymagania, aby w procesie produkyjnym zużywane były importowane środki oraz (ii) systemu weryfikacji, którego wymaga załącznik II rozporządzenia podstawowego, DEPB na bazie po eksporcie nie może zostać uznany za dozwolony system ceł zwrotnych lub zastępczych ceł zwrotnych (załącznik III) zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. a) pkt (ii) rozporządzenia podstawowego.

(38)

Ponieważ zatem nie mają zastosowania wyżej wymienione wyjątki odnośnie ustalania subsydiów w ramach systemów ceł zwrotnych i zastępczych ceł zwrotnych, o których mowa w pkt. 0, nie pojawia się kwestia nadmiernego zwolnienia, a równoważną korzyścią jest zwolnienie ze wszystkich opłat celnych do uregulowania w normalnych warunkach przy imporcie towarów.

(39)

Ponieważ zatem wkład finansowy rządu Indii stanowi korzyść dla podmiotów objętych DEPB i ponieważ przepadają dochody rządu, w innej sytuacji mu należne, program stanowi subsydia. Są to subsydia prawnie uzależnione od wielkości eksportu w znaczeniu art. 3 ust. 4 lit a) rozporządzenia podstawowego ponieważ, jak wyjaśniono powyżej, można je uzyskać jedynie przy eksporcie. Uważa się je zatem za szczególne i w związku z tym podlegające wyrównaniu.

(40)

Zysk przedsiębiorstw został obliczony na podstawie wysokości kredytu przyznanego w licencjach, zużytego lub przekazanego (sprzedanego) w okresie objętym dochodzeniem. Aby możliwie dokładnie określić wysokość utraconego dochodu należy rozróżnić pomiędzy licencjami wydanymi i zużytymi w okresie objętym dochodzeniem, licencjami wydanymi i przekazanymi w okresie objętym dochodzeniem, licencjami wydanymi przed okresem objętym dochodzeniem i wykorzystanym w okresie objętym dochodzeniem, oraz licencjami wydanymi przed rozpoczęciem okresu objętego dochodzeniem i przekazanymi w okresie objętym dochodzeniem.

(41)

W przypadkach, w których licencja DEPB została wydana i zużyta w okresie objętym dochodzeniem przez współpracującego producenta-eksportera do importu towarów bez płacenia odpowiednich należności (włączając w to SAD), korzyść wyliczano na podstawie całości nieuiszczonych należności importowych, odejmowanych od wysokości kredytu na odpowiedniej licencji DEPB.

(42)

W przypadkach, w których licencja DEPB została wydana i przekazana (sprzedana) w okresie objętym dochodzeniem, korzyść wyliczano na podstawie wysokości kredytu przyznanego w licencji (wartość nominalna), bez względu na cenę sprzedaży licencji, ponieważ sprzedaż licencji jest decyzją czysto handlową, nie zmieniającą wielkości korzyści (równoważnej przekazaniu funduszy przez rząd Indii) otrzymanych w ramach programu.

(43)

W przypadkach, w których licencja DEPB została wydana przed okresem objętym dochodzeniem a zużyta w okresie objętym dochodzeniem przez współpracującego producenta-eksportera do importu towarów bez płacenia odpowiednich należności, korzyść wyliczano na podstawie całości nieuiszczonych należności importowych (włączając w to SAD) odejmowanych od wysokości kredytu na odpowiedniej licencji. Przy ustalaniu wysokości dochodu utraconego przez rząd Indii brano również pod uwagę dodatkowe licencje wydane na zwiększone kredyty DEPB, jak zaznaczono powyżej, w stopniu, w jakim zostału wykorzystane do wyrównania należności celnych.

(44)

W przypadkach, w których licencja DEPB została wydana przed okresem objętym dochodzeniem a przekazana (sprzedana) w okresie objętym dochodzeniem, odkryto, że licencje sprzedawano po cenach przekraczających ich wartość nominalną. Nadwyżkę tę wyjaśnia się przyznawanym w tych licencjach dodatkowym zwolnieniem z SAD, jak opisano powyżej. Nie wiedząc jakie produkty zostały importowane przez nabywców tych licencji, nie można określić pełnej sumy dochodu utraconego przez rząd Indii. Jednak, szacując ostrożnie, suma ta musi być co najmniej równoważna z ceną sprzedaży licencji, ponieważ nie miałoby sensu z ekonomicznego punktu widzenia sprzedawanie licencji za cenę wyższą od jej rzeczywistej wartości. Korzyść wyliczono zatem na podstawie ceny sprzedaży licencji.

(45)

Jak określono w akapicie (26) korzyść w ramach DEPB opiera się na wartości eksportowanych produktów końcowych, a nie przez odniesienie do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, eksportowanych lub przetransportowanych. Zatem wyliczona wysokość subsydiów została rozłożona na całość obrotu z eksportu w okresie objętym dochodzeniem, zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Przy obliczaniu korzyści potrącono koszty, które musiały zostać poniesione w celu uzyskania subsydiów, zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(46)

Przedsiębiorstwa twierdziły, że przy wyliczaniu korzyści odnoszonych w ramach tego programu należy odjąć koszty opłacenia wyspecjalizowanych pośredników, prowizje ze sprzedaży oraz różne inne koszty. W tej kwestii, należy zauważyć, że wykorzystywanie stron trzecich do zakupu i sprzedaży licencji jest decyzją czysto handlową, która nie zmienia wielkości kredytu przyznanego w licencjach. W każdym razie zgodnie z art. 7 ust. 1 lit a) rozporządzenia podstawowego można odliczać tylko koszty poniesione przy ubieganiu się o subsydia. Ponieważ powyższe koszty nie są niezbędne do zakwalifikowania się do otrzymania subsydiów, roszczenia zostały odrzucone.

(47)

Przedsiębiorstwa twierdziły również, że korzyści z licencji DEPB wytworzyły dodatkowy dochód, zwiększając tym samym ich ogólne zobowiązania z tytułu podatków, szczególnie podatku dochodowego od firm. Twierdzono zatem, że korzyści odniesione w ramach programu DEPB powinno się zmniejszyć o kwotę podatku dochodowego faktycznie do zapłacenia.

(48)

To, jak przedsiębiorstwo zdecyduje wykorzystać korzyści przyznane w ramach systemu subsydiowania, w tym wypadku używając licencji do wyrównania ceł importowych lub sprzedając licencje, może w różny sposób wpłynąć na jego sytuację podatkową. Badanie wpływu, jaki takie korzyści mogą wywrzeć na sytuację podatkową przedsiębiorstwa, nie jest zadaniem władz prowadzących dochodzenie. W związku z powyższym, wniosek został odrzucony.

(49)

Oba współpracujące przedsiębiorstwa odniosły korzyści w ramach tego programu w okresie objętym dochodzeniem i otrzymały subsydia wysokości od 14,5 % do 20,4 %.

(50)

Program EPCG został ogłoszony 1 kwietnia 1992 r. W okresie objętym dochodzeniem program regulowany był Konwencją Celną nr 28/97 i 29/97, które weszły w życie 1 kwietnia 1997 r. Szczegóły programów znajdują się w rozdziale 5 Polityki eksportowo-importowej oraz rozdziale 5 Podręcznika procedur.

(51)

Program otwarty jest dla producentów/eksporterów (tzn. wszystkich producentów w Indiach, którzy eksportują towary) lub handlowców/eksporterów (tzn. podmioty gospodarcze) „powiązanych” z producentami

(52)

Aby skorzystać z programu przedsiębiorstwo musi dostarczyć odpowiednim władzom szczegółowe informacje o rodzaju i wartości dóbr inwestycyjnych, które mają być importowane. W zależności od wielkości zobowiązań eksportowych, których przedsiębiorstwo gotowe jest się podjąć, będzie mu wolno importować dobra inwestycyjne po zerowej lub zredukowanej stawce ceł. Aby wypełnić zobowiązania eksportowe, importowane dobra inwestycyjne muszą zostać wykorzystane do produkcji towarów eksportowych. Licencję upoważniającą do importu po stawkach preferencyjnych wydaje się na wniosek eksportera. Aby otrzymać licencję, należy wnieść opłatę za złożenie wniosku.

(53)

Posiadacze licencji EPCG mogą również zaopatrywać się w dobra inwestycyjne lokalnie. W takim wypadku lokalny producent dóbr inwestycyjnych może spożytkować korzyści na bezcłowy import składników potrzebnych do produkcji tych dóbr inwestycyjnych. Alternatywnie lokalny producent może ubiegać się o korzyści z uznanego eksportu w związku z dostawą dóbr inwestycyjnych posiadaczowi licencji EPCG.

(54)

Z kwalifikowaniem się do programu EPCG wiąże się obowiązek eksportu. Ten obowiązek eksportu musi zostać wypełniony poprzez eksport towarów wyprodukowanych lub wytworzonych z zastosowaniem dóbr inwestycyjnych, i wartość tego eksportu musi przekraczać średni poziom eksportu tego samego produktu osiągnięty przez przedsiębiorstwo w ciągu poprzednich trzech lat posiadania licencji.

(55)

Ostatnio wprowadzona została zmiana warunków programu odnośnie wyliczania obowiązku eksportowego. Zgodnie z nowymi zasadami przedsiębiorstwa będą miały osiem lat na wypełnienie obowiązku eksportowego (wielkość eksportu musi być co najmniej sześciokrotną wartością całkowitego zwolnienia z cła na importowane dobra inwestycyjne). Korekta ta jednak nie zmienia podstawowego działania programu.

(56)

Płacenie przez eksportera zredukowanej lub zerowej stawki należności przy imporcie stanowi wkład finansowy rządu Indii, ponieważ zostaje utracony dochód w innym wypadku należny, a korzyści przyznane są beneficjentowi poprzez obniżenie lub zniesienie płatnych w normalnym przypadku należności przy imporcie. Licencji nie można otrzymać bez zobowiązania się do eksportu towarów. Program EPCG stanowi subsydia prawnie uzależnione od wielkości eksportu w znaczeniu art. 3 ust. 4 lit a) rozporządzenia podstawowego i uznaje się go za skierowany do konkretnych podmiotów, a zatem podlegający zwrtowi.

(57)

Korzyści odniesione przez przedsiębiorstwa wyliczono na podstawie niezapłaconych należności cenlych za importowane dobra inwestycyjne, rozłożonych na okres odwierciedlający normalny okres amortyzacji takich dóbr inwestycyjnych w przemyśle zajmującym się wytwarzaniem omawianego produktu, zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Zgodnie z ustaloną praktyką wielkość korzyści przypisanej do okresu objętego dochodzeniem została dostosowana poprzez dodanie odsetek za okres objęty dochodzeniem, aby odzwierciedlić wartość korzyści w czasie i ustalić tym samym pełnię korzyści odniesionych przez beneficjenta tego programu. Biorąc pod uwagę charakter omawianych subsydiów, które są równoważne z jednorazową dotacją, uznano za właściwe zastosowanie podczas okresu objętego dochodzeniem stopy handlowej biorącej pod uwagę poszczególne przedsiębiorstwa. Jak opisano w akapicie (54) korzyść w ramach programu EPCG jest zależna od zwiększenia wartości eksportowanych produktów końcowych i nie jest uzależniona od ilości wytworzonych, wyprodukowanych, eksportowanych lub przetransportowanych. I dlatego wielkość subsydiów została przyporządkowana całemu obrotowi z eksportu w okresie objętym dochodzeniem, zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(58)

Obaj współpracujący eksporterzy odnieśli korzyści w ramach tego programu w okresie objętym dochodzeniem i otrzymały subsydia wysokości od 0,1 % do 0,3 %.

(59)

Program ALS działa od lat 1977-78. Szczegóły programu znajdują się w punktach 4.1.1 do 4.1.7 Polityki eksportowo-importowej oraz częściach rozdziału 4 Podręcznika procedur.

(60)

Licencje wydawane z wyprzedzeniem dostępne są dla eksporterów, producentów-eksporterów oraz handlowców-eksporterów „powiązanych” z producentami-dostawcami na bezcłowy import środków używanych w produkcji towarów przeznaczonych na eksport.

(61)

Wielkość importu dopuszczalnego w ramach tego programu określa się jako procent wielkości eksportu produktu końcowego. Licencje wydawane z wyprzedzeniem mierzą jednostki dopuszczalnego importu pod względem ich ilości oraz wartości. W obu wypadkach stawki stosowane do określenia dozwolonych zakupów bezcłowych ustalane są dla większości produktów, łącznie z omawianym produktem, na podstawie SION. Ilości środków wyszczególnione w licencjach wydawanych z wyprzedzeniem to środki użyte do wytworzenia odpowiednich produktów końcowych.

(62)

Licencje wydawane z wyprzedzeniem mogą zostać przyznane na:

(63)

Podczas weryfikacji ustalono, że w okresie objętym dochodzeniem tylko ALS wymieniony w punkcie (i) powyżej (wywóz fizyczny) został wykorzystany przez jednego producenta-eksportera. Nie jest zatem potrzebne ustanawianie wyrównania dla wymienionych powyżej kategorii (ii), (iii) i (iv) ALS w kontekście niniejszego dochodzenia.

(64)

Wyłącznie przedsiębiorstwa eksportujące mogą otrzymywać licencje pozwalające na wyrównanie cła przy imporcie. Pod tym względem program jest zależny od wyników eksportowych.

(65)

Jak wspomniano powyżej, ustalono iż w okresie objętym dochodzeniem jedno z badanych przedsiębiorstw stosowało ALS w odniesieniu do „eksportu fizycznego«. Przedsiębiorstwo stosowało program do bezcłowego importu środków do produkcji towarów przeznaczonych na eksport.

(66)

Rząd Indii twierdził, iż ALS jest programem opartym na ilości, i że ilość środków dopuszczona na mocy licencji ma odniesienie do wysokości eksportu. Zostało także sprecyzowane, iż jakiekolwiek byłyby środki importowane w ramach programu ALS, muszą być one użyte do produkcji towarów przeznaczonych na eksport lub do uzupełnienia zapasów środków wykorzystanych w produktach już eksportowanych. Według rządu Indii, importowane środki są przeznaczone do wykorzystania przez eksportera i nie mogą być sprzedawane lub przekazywane.

(67)

Jednakże należy dodać, że nie istnieje żaden system ani procedura pozwalające określić czy i które środki są wykorzystane w procesie produkcji towarów przeznaczonych na eksport. Program pozwala jedynie stwierdzić, że towary przywożone bezcłowo zostały wykorzystane w procesie produkcji, bez wyszczególnienia ich przeznaczenia (rynek krajowy lub eksport).

(68)

Artykuł 2 ust. 1 lit. a) pkt (ii) rozporządzenia podstawowego określa wyjątki dla między innymi systemów ceł zwrotnych i zastępczych ceł zwrotnych, które są zgodne ze sztywnymi zasadami określonymi w załączniku I, punkt (i), załączniku II (definicja i zasady stosowania ceł zwrotnych) oraz załączniku III (definicja i zasady stosowania zastępczych ceł zwrotnych) do rozporządzenia podstawowego.

(69)

Ponieważ nie istnieje system lub procedura pozwalające stwierdzić, które ze środków zostały wykorzystane w procesie produkcji towaru przeznaczonego na eksport lub czy zaistniała nadpłata ceł importowych w rozumieniu punktu (i) załącznika I oraz załączników II i III rozporządzenia podstawowego, nie można uznać programu ALS za dopuszczony system ceł zwrotnych lub zastępczych ceł zwrotnych zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. a) pkt (i) rozporządzenia podstawowego.

(70)

Ponieważ nie mają zastosowania wyżej wymienione wyjątki odnośnie ustalania subsydiów w ramach systemów ceł zwrotnych i zastępczych ceł zwrotnych, o których mowa w pkt. (68), nie pojawia się kwestia nadmiernego zwolnienia, a równoważną korzyścią jest zwolnienie ze wszystkich opłat celnych do uregulowania w normalnych warunkach przy imporcie towarów.

(71)

Zysk przedsiębiorstwa został obliczony na podstawie wysokości kredytu przyznanego w licencjach, który został zużyty w okresie objętym dochodzeniem. Jak określono w punkcie (61), zysk w ramach programu ALS opiera się zarówno na ilości jak i na wartości eksportowanych produktów końcowych. Dlatego wysokość wyliczonych subsydiów została przypisana całkowitemu obrotowi eksportowemu zanotowanemu w okresie objętym dochodzeniem, zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Przy określaniu zysku odliczono koszty poniesione przy ubieganiu się o subsydia, zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Na tej podstawie, przyznane subsydia wynosiły 0,2 %.

(72)

Po sprawdzeniu stwierdzono, iż żaden z producentów-eksporterów nie znajduje się w strefie przetwórstwa eksportowego, ani nie jest jednostką zorientowaną na eksport. W związku z powyższym, nie uznano za konieczne kontynuowanie analizy tego programu dla celów niniejszego dochodzenia.

(73)

Ustawa o podatku dochodowym z 1961 r. stanowi podstawę prawną dla programu zwolnień z podatku dochodowego. Ustawa, uzupełniana co roku przez Ustawę o Finansach, określa zasady ściągania podatków, a także różne zwolnienia i odliczenia, o które można występować. Wśród zwolnień, o które mogą występować przedsiębiorstwa, znajdują się także te, o których mowa w sekcjach 10A, 10B i 80HHC Ustawy, obejmujące zwolnienia z podatku dochodowego od zysków ze sprzedaży na eksport.

(74)

Rząd Indii oznajmił, iż program zwolnień z podatku dochodowego został wstrzymany z dniem 31.3.2003, i dostarczył w tym celu dowodów. W okresie objętym dochodzeniem program mógł okazać się korzystny dla zainteresowanych eksporterów, ale po jego zakończeniu, program nie będzie już źródłem zysków dla przedsiębiorstw eksportujących. W tych okolicznościach i zgodnie z art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, ustanowienie wyrównania w ramach programu zwolnień z podatku dochodowego nie jest konieczne.

(75)

Zgodnie z przepisami rozporządzenia podstawowego, wysokość subsydiów wyrównawczych dla badanych producentów-eksporterów, podana ad valorem, wynosi 14,6 % i 20,9 %. Zważywszy na fakt, iż poziom całkowitej współpracy z Indiami był wysoki (100 % eksportu omawianego produktu z Indii do Wspólnoty), końcowy limit subsydiów dla wszystkich pozostałych przedsiębiorstw został ustalony na poziomie przedsiębiorstwa o najwyższym indywidualnym limicie, tj. 20,9 %.

(76)

We Wspólnocie produkt podobny jest produkowany przez SGL AG („SGL«) i kilka filii przedsiębiorstwa UCAR SA („UCAR«), a mianowicie UCAR SNC, UCAR Electrodos Ibérica SL i Graftech SpA, w imieniu których została złożona skarga. Ośrodki produkcji SGL i UCAR znajdują się w Austrii, Belgii, Niemczech, Francji, Włoszech i Hiszpanii.

(77)

Od roku 1999 do okresu objętego dochodzeniem, oprócz dwóch producentów składających skargę – SGL i UCAR, produkt podobny był także produkowany we Wspólnocie przez dwóch innych producentów. Jeden z tych dwóch producentów stał się niewypłacalny i był zmuszony wystąpić o ochronę sądową przewidzianą w niemieckim prawie upadłościowym. Począwszy od listopada 2002 r. przedsiębiorstwo przerwało produkcję produktu podobnego. Obydwa przedsiębiorstwa wyraziły poparcie w odniesieniu do skargi, ale odpowiedziały negatywanie na prośbę Wspólnoty o aktywną współpracę w dochodzeniu. Stwierdza się, iż wszyscy czterej wyżej wymienieni producenci stanowią produkcję wspólnotową w rozumieniu art. 9 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(78)

Obydwaj wspólnotowi producenci składający skargę udzielili odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu i w pełni współpracowali w prowadzonym dochodzeniu. W okresie objętym dochodzeniem stanowili oni ponad 80 % produkcji wspólnotowej.

(79)

Uznaje się ich za stanowiących przemysł wspólnotowy w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 10 ust. 8 rozporządzenia podstawowego i określa dalej jako „przemysł wspólnotowy«.

(80)

Zważywszy, że istnieją jedynie dwaj indyjscy producenci-eksporterzy omawianego produktu, i że przemysł wspólnotowy liczy również jedynie dwóch producentów, dane odnoszące się zarówno do importu omawianego produktu z Indii do Wspólnoty, jak i do przemysłu wspólnotowego, musiały zostać zapisane jako poufne, zgodnie z art. 29 rozporządzenia podstawowego.

(81)

Zużycie we Wspólnocie zostało oszacowane na podstawie wielkości sprzedaży wyrobów przemysłu wspólnotowego na rynku Wspólnoty, wielkości sprzedaży wyrobów innych producentów wspólnotowych na rynku Wspólnoty, oszacowanej na podstawie najlepszego z dostępnych dowodów, wielkości sprzedaży wyrobów dwóch indyjskich producentów-eksporterów na rynku Wspólnoty, oraz wielkości sprzedaży wyrobów importowanych z Polski, będących wynikiem współpracy z SGL, a także z uwzględnieniem dostarczonych przez Eurostat danych dotyczących innych importów do Wspólnoty, odpowiednio dostosowanych, gdy zachodzi taka potrzeba.

(82)

Na tej podstawie, między rokiem 1999 a okresem objętym dochodzeniem, zużycie omawianego produktu we Wspólnocie wzrosło o 9 %. W szczegółach - uległo ono zwiększeniu o 14 % w okresie od 1999 r. do 2000 r., spadło o 7 punktów procentowych w 2001 r., o kolejny 1 punkt procentowy w 2002 r., aby następnie wzrosnąć o 3 punkty procentowe w okresie objętym dochodzeniem. Ponieważ omawiany produkt jest głównie wykorzystywany w przemyśle stali elektrotechnicznej, ewolucja zużycia musi być postrzegana w odniesieniu do tendencji ekonomicznych w tym określonym sektorze, w którym zaobserwowano gwałtowny wzrost w 2000 r., a następnie, od 2001 r., tendencję spadkową.

(83)

Od 1999 r. do okresu objętego dochodzeniem wielkość importu omawianego produktu z Indii do Wspólnoty zwiększyła się o 76 % . W szczegółach, od 1999 r do 2000 r. wielkość importu z Indii zwiększyła się o 45 %, o kolejne 31 punktów procentowych w 2001 r., i praktycznie utrzymała się na osiągniętym poziomie w 2002 r. i w okresie objętym dochodzeniem.

(84)

W kraju, o którym mowa, udział eksporterów w rynku wzrósł w rozpatrywanym okresie o 3,4 punktu procentowego (lub 61 %) i osiągnął poziom 8 do 10 % w okresie objętym dochodzeniem. Początkowo, od 1999 r. do 2000 r., wzrósł on o 1,5 punktu procentowego, o kolejne 2 punkty procentowe w 2001 r. i pozostał stosunkowo stabilny na tym poziomie w roku 2002 i w okresie objętym dochodzeniem. Należy dodać, że w okresie od 1999 r. do okresu objętego dochodzeniem, wzrost wielkości importu i udziałów w rynku, odnoszących się do omawianego kraju, zbiegł się z 9 % wzrostem zużycia

(85)

Od 1999 r. do okresu objętego dochodzeniem średnia cena importów omawianego produktu pochodzącego z Indii zwiększyła się o 2 % w 2000 r., o kolejne 8 punktów procentowych w 2001 r., a następnie, w roku 2002, uległa zmniejszeniu o 9 punktów procentowych, utrzymując się na osiągniętym poziomie w okresie objętym dochodzeniem. W okresie objętym dochodzeniem średnia cena importu omawianego produktu pochodzącego z Indii była o 1 % wyższa niż w 1999 r.

(86)

Dokonano porównania średniej ceny sprzedaży we Wspólnocie porównywalnych modeli omawianego produktu wytworzonych przez producentów-eksporterów oraz przez przemysł wspólnotowy. W tym celu ceny ex works, netto, bez rabatów i podatków, stosowane przez przemysł wspólnotowy w odniesieniu do niepowiązanych klientów, zostały porównane ze stosowanymi w odniesieniu do indyjskich producentów-eksporterów cenami CIF na granicy Wspólnoty, odpowiednio dostosowanymi, z uwzględnieniem kosztów związanych z importem. W wyniku przeprowadzonego porównania stwierdzono, iż w okresie objętym dochodzeniem sprzedawany we Wspólnocie omawiany produkt pochodzący z Indii podcinał ceny przemysłu wspólnotowego o 6,5 do 12,2 %.

(87)

Należy dodać, że wymienione marginesy podcięcia cenowego nie oddają w pełni wpływu subsydiowanego importu na ceny przemysłu wspólnotowego, zważywszy na fakt, że zanotowano zarówno obniżkę cen, jak i ograniczenia cenowe, o czym świadczy stosunkowo niska rentowność, osiągnięta przez przemysł wspólnotowy w okresie objętym dochodzeniem, podczas gdy można było spodziewać się wyższego zysku w przypadku braku subsydiowania.

(88)

Zgodnie z art. 8 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, Komisja zbadała wszelkie ważne czynniki i wskaźniki gospodarcze mające znaczenie dla stanu przemysłu wspólnotowego.

(89)

W celu dokonania dokładnej oceny niektórych wskaźników szkody, konieczna okazała się odpowiednia konsolidacja niektórych danych dotyczących UCAR wraz z danymi dotyczącymi jego filii produkcyjnych we Wspólnocie (patrz akapit 76 powyżej).

(90)

Komisja zwracała szczególną uwagę na jakikolwiek możliwy wpływ na wskaźniki szkody, będący wynikiem anty-konkurencyjnego zachowania dwóch wspólnotowych producentów składających skargę. W szczególny sposób Komisja zapewniła, iż w okresie początkowym oszacowywania szkody (rok 1999) nie istniały żadne praktyki antykonkurencyjne (patrz akapit (120), 0, (123) niżej). Ponadto przy szacowaniu kosztów i rentowności przemysłu wspólnotowego, Komisja wyraźnie wymagała i sprawdziła czy wyłączone zostały bezpośrednie koszty dokonywanych płatności, lub jakiekolwiek koszty pośrednie (w tym koszty finansowania), związane z karami nałożonymi przez organy ochrony konkurencji, tak aby przedstawić obraz zysków z wyłączeniem wszystkich tych nadzwyczajnych wydatków.

(91)

Produkcja przemysłu wspólnotowego uległa zwiększeniu o 14 % w 2000 r., spadła o 16 punktów procentowych w 2001 r., straciła kolejne 4 punkty procentowe w 2002 r., aby następnie wzrosnąć o 5 punktów procentowych w okresie objętym dochodzeniem. Gwałtowny wzrost odnotowany w roku 2000 wynikał ze sprzyjającego klimatu gospodarczego, który przełożył się na wzrost poziomu wykorzystania mocy produkcyjnych w tym samym roku.

(92)

Moce produkcyjne uległy obniżeniu w 2000 r. o około 2 % i pozostały na tym samym poziomie w roku 2001. W roku 2002 i podczas okresu objętego dochodzeniem, moce produkcyjne uległy dalszemu obniżeniu odpowiednio o 5 i 2 punkty procentowe. W okresie objętym dochodzeniem nastąpił spadek mocy produkcyjnych o 9 %, w stosunku do roku 1999, spowodowany przede wszystkim czasowym zamknięciem zakładu jednego z producentów wspólnotowych na cały okres objęty dochodzeniem.

(93)

Poziom wykorzystania mocy produkcyjnych wynosił 70 % w roku 1999, następnie wzrósł do 81 % w roku 2000, na co wpływ miał silny popyt, zwłaszcza ze strony przemysłu stali elektrotechnicznej. W latach 2001 i 2002, ponownie spadł do poziomu 70 %, wzrastając następnie do 76 % w okresie objętym dochodzeniem.

(94)

Dochodzenie wykazało, że u podstaw problemów ekonomicznych, których doświadczył wspomniany powyżej czasowo zamknięty zakład, leży kilka czynników, spośród których dwa wydają się najbardziej istotne: (i) wysokie koszty produkcji związane z ceną elektryczności w tym kraju oraz (ii) konkurencja ze strony subsydiowanego importu z Indii. Biorąc pod uwagę, jak trudne jest rozpatrywanie jednej z powyższych kwestii w oderwaniu od drugiej z nich, Komisja sprawdziła, jakie byłyby tendencje w odniesieniu do mocy produkcyjnych i ich wykorzystania w roku 2002 i w okresie objętym dochodzeniem, gdyby wymieniony zakład nie został czasowo zamknięty. W trakcie symulacji wielkość produkcji pozostała bez zmian, ponieważ inne zakłady produkcyjne tego producenta wspólnotowego zwiększyły produkcję w celu uzupełnienia braków. Z danych przedstawionych w poniższej tabeli wynika, że gdyby dany zakład nie został czasowo zamknięty, zarówno moce produkcyjne, jak i ich wykorzystanie przez całość przemysłu wspólnotowego osiągnęłyby w okresie objętym dochodzeniem poziom bardzo zbliżony do poziomu odnotowanego w roku 1999.

(95)

W okresie objętym dochodzeniem, zapasy produktów końcowych stanowiły około 3 % łącznej produkcji przemysłu wspólnotowego. Poziom zapasów końcowych przemysłu Wspólnoty wzrósł w skali globalnej w rozpatrywanym okresie i był około pięciokrotnie wyższy w okresie objętym dochodzeniem w porównaniu z rokiem 1999. Jednak w toku dochodzenia ustalono, że tworzenie zapasów nie stanowi znaczącego wskaźnika sytuacji ekonomicznej przemysłu Wspólnoty, ponieważ producenci wspólnotowi produkują zazwyczaj na zamówienie i zapasy to zwykle towary oczekujące na wysyłkę do klientów.

(96)

Sprzedaż przez przemysł wspólnotowy jego własnej produkcji niepowiązanym klientom na rynku Wspólnoty spadł o 1 % w okresie między rokiem 1999 a okresem objętym dochodzeniem. Dokładniej, sprzedaż ta wzrosła gwałtownie o 16 % w 2000 roku, spadła o 17 punktów procentowych w roku 2001 oraz o kolejne 5 punktów procentowych w roku 2002, ponownie wzrastając o 5 punktów procentowych w okresie objętym dochodzeniem.Zmiany w wielkości sprzedaży są dokładnym odbiciem tendencji ekonomicznych w przemyśle stali elektrotechnicznej, który po hossie w 2000 roku, zanotował tendencję spadkową w latach 2001 i 2002.

(97)

Po początkowym nieznacznym wzroście o jeden punkt procentowy w 2000 roku, udział w rynku przemysłu wspólnotowego ulegał znaczącemu zmniejszeniu do roku 2002. Przemysł wspólnotowy stracił 6,5 punktu procentowego udziału w rynku w 2001 roku i kolejne 2,8 punktu procentowego w roku 2002, odzyskując następnie 1,9 punktu procentowego w okresie objętym dochodzeniem. W porównaniu z rokiem 1999, udział w rynku przemysłu wspólnotowego w okresie objętym dochodzeniem był niższy o 6,3 punktu procentowego, lub o 9 % w kategoriach wskaźników.