Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 4 czerwca 2025 r. w sprawie T-100/23 ABLV Bank/EBC, wniesione w dniu 14 sierpnia 2025 r. przez ABLV Bank AS, w likwidacji

(Sprawa C-550/25 P)

(C/2025/6296)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: ABLV Bank AS, w likwidacji (przedstawiciel: O. Behrends, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Centralny (EBC)

Żądania

Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	stwierdzenie nieważności decyzji LS/CL/2022/261 z dnia 8 grudnia 2022 r., w której ECB oddalił jej wniosek o udzielenie dostępu do dokumentów na podstawie art. 263 TFUE;

—	obciążenie EBC kosztami poniesionymi przez wnoszącą odwołanie oraz kosztami niniejszego postępowania; oraz

—	w zakresie, w jakim Trybunał nie jest w stanie orzec co do istoty sprawy, przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnosząca je podnosi dwanaście zarzutów.

Po pierwsze, Sąd miał naruszyć prawo, zezwalając EBC, wbrew wyraźnemu sformułowaniu wniosku o udzielenie dostępu do dokumentów, na przyjęcie jednostronnej reinterpretacji i zawężenie zakresu tego wniosku.

Po drugie, Sąd miał naruszyć prawo (lub, jeśli uznać to za ustalenie faktyczne, dopuścił się oczywistego przeinaczenia okoliczności faktycznych), uznając, że wykaz dokumentów przekazany wnoszącej odwołanie przez EBC był kompletny. Ponadto Sąd miał dopuścił się oczywistego przeinaczenia dowodów, nie odnieść się do zarzutu podniesionego przez skarżącą w pierwszej instancji i nie przedstawić wystarczającego uzasadnienia powodów, dla których uznał załącznik C.2 do odpowiedzi na skargę za nieistotny.

Po trzecie, Sąd miał dopuścić się naruszenia prawa i przedstawić niewystarczające uzasadnienie, uznając, że niektóre części wniosku o udzielenie dostępu do dokumentów nie były wystarczająco precyzyjne w rozumieniu art. 6 ust. 1 decyzji EBC 2004/258/WE z dnia 4 marca 2004 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów EBC (1).

Po czwarte, Sąd miał nie ustosunkować się do podniesionego przez wnoszącą odwołanie zarzutu, zgodnie z którym, jeśli EBC zwróci się do podmiotu składającego wniosek o udzielenie dostępu do dokumentów o udzielenie wyjaśnień, jest on uprawniony do jednostronnego wstrzymania rozpatrywania tego wniosku. Ponadto Sąd miał naruszyć prawo orzekając, że EBC udzielił wnoszącej odwołanie pomocy w rozumieniu art. 6 ust. 2 decyzji 2004/258.

Po piąte, Sąd miał naruszyć prawo, pozwalając EBC na odesłanie wnoszącej odwołanie do strony internetowej Financial Crimes Enforcement Network (FinCEN, amerykańskiej sieci ds. ścigania przestępstw finansowych), z naruszeniem art. 9 ust. 2 decyzji 2004/258.

Po szóste, Sąd miał naruszyć prawo, uznając, że EBC nie uchybił ciążącemu na nim obowiązku uzasadnienia odmowy ujawnienia dokumentów 3, 4 i 9.

Po siódme, Sąd miał naruszyć prawo, uznając, że EBC jest uprawniony do powołania się na art. 27 ust. 1 rozporządzenia nr 1024/2013 (2) i art. 53 ust. 1 dyrektywy 2013/36 (3) w odniesieniu do obowiązku zachowania poufności. Ponadto Sąd miał naruszyć prawo, przyznając EBC szeroki zakres uznania w zastosowaniu kryterium Baumeister. (4)

Po ósme, Sąd miał naruszyć prawo, uznając, że dokumenty 3, 4 i 9 są poufne zgodnie z kryterium Baumeister.

Po dziewiąte, Sąd miał naruszyć prawo, orzekając, że EBC nie był zobowiązany, wbrew przepisowi art. 4 ust. 4 decyzji 2004/258, do skonsultowania się z osobami trzecimi w kwestii tego, czy mógł on ujawnić dokumenty 3, 4, 7, 8 i 9.

Po dziesiąte, Sąd miał naruszyć prawo, uznając, że EBC nie uchybił ciążącemu na nim obowiązku uzasadnienia odmowy ujawnienia dokumentów 5, 6, 7 i 8.

Po jedenaste, Sąd miał naruszyć prawo, orzekając, że EBC w celu uzasadnienia odmowy ujawnienia dokumentów 5, 6, 7 i 8 słusznie oparł się na art. 4 ust. 3 decyzji 2004/258. Ponadto Sąd miał naruszyć prawo, nie nakładając na EBC wymogu wprowadzenia rozróżnienia między przygotowawczymi dokumentami dotyczącymi trwających procesów decyzyjnych a dokumentami, które pozostawały już bez wpływu na bieżące lub będące w toku sprawy.

W dwunastej kolejności Sąd miał naruszyć prawo, orzekając, że EBC nie uchybił obowiązkowi udzielenia wnoszącej odwołanie dostępu do akt sprawy, a tym samym dokonał błędnej wykładni art. 41 i 42 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a w szczególności art. 41 ust. 2 lit. b) tej Karty.

---

(1)   Dz.U. 2004, L 80, s. 42

(2)  Rozporządzenie Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzające Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287, s. 63).

(3)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176, s. 338).

(4)  Wyrok z dnia 19 czerwca 2018 r., Baumeister (C-15/16, EU:C:2018:464).