(-1)

Woda nie jest produktem komercyjnym jak każdy inny, ale raczej wspólnym dobrem i dziedzictwem, które należy chronić i traktować jako takie, aby zapewnić ochronę ekosystemów i powszechny dostęp do czystej wody. [Popr. 1]

(-1a)

28 lipca 2010 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ uznało, że prawo dostępu do bezpiecznej i czystej wody pitnej oraz urządzeń sanitarnych jest prawem człowieka niezbędnym do pełnego cieszenia się życiem i korzystania ze wszystkich praw człowieka. W związku z sukcesem europejskiej inicjatywy obywatelskiej z 2014 r. zatytułowanej „Right2Water” Komisja przyjęła w 2018 r. wniosek dotyczący przeglądu dyrektywy w sprawie wody pitnej, a odpowiednia zmieniona dyrektywa weszła w życie 12 stycznia 2021 r. W dyrektywie tej nakłada się na państwa członkowskie obowiązek poprawy dostępu do wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi z wykorzystaniem między innymi zdobytej wiedzy i działań prowadzonych na podstawie dyrektywy 2000/60/WE. Państwa członkowskie powinny również zapewnić skuteczność prawa do czystej wody i urządzeń sanitarnych poprzez poprawę jakości zarówno wód powierzchniowych, jak i gruntowych. [Popr. 2]

(1)

Zanieczyszczenie chemiczne wód powierzchniowych i podziemnych stanowi dla środowiska wodnego zagrożenie, które może spowodować m.in. ostrą i chroniczną toksyczność dla organizmów wodnych, akumulację zanieczyszczeń w ekosystemie oraz utratę siedlisk i różnorodności biologicznej, jak również zagrożenia dla zdrowia ludzkiego. Ustalenie środowiskowych norm jakości przyczynia się do osiągnięcia zerowego poziomu emisji zanieczyszczeń na rzecz nietoksycznego środowiska , co jest jednym z celów priorytetowych 8 . unijnego programu działań w zakresie środowiska (3). [Popr. 3]

(1a)

Według Europejskiej Agencji Środowiska około 90 % powierzchni jednolitych części wód gruntowych ma dobry stan ilościowy, około 75 % powierzchni jednolitych części wód gruntowych ma dobry stan chemiczny, 40 % jednolitych części wód powierzchniowych ma dobry lub bardzo dobry stan ekologiczny, a 38 % jednolitych części wód powierzchniowych ma dobry stan chemiczny, natomiast w sprawozdaniu Europejskiej Agencji Środowiska z dnia 4 grudnia 2019 r. pt. „Środowisko Europy 2020 – stan i prognozy: wiedza na rzecz transformacji w kierunku zrównoważonej Europy” stwierdzono, że zmniejszenie zanieczyszczenia poprawiło jakość wody, ale Unia jest daleka od osiągnięcia dobrego stanu ekologicznego wszystkich jednolitych części wód do 2020 r. [Popr. 4]

(1b)

W ocenie adekwatności ramowej dyrektywy wodnej z 2019 r. („ocena adekwatności”) stwierdzono, że kolejna runda programów środków odegra kluczową rolę w zapewnieniu niezbędnych postępów w osiąganiu celów środowiskowych określonych w dyrektywie 2000/60/WE w terminie do 2027 r., oraz zaobserwowano, że obecnie ponad połowa wszystkich europejskich jednolitych części wód jest objęta wyłączeniem na podstawie dyrektywy 2000/60/WE, co sprawia, że wyzwania stojące przed państwami członkowskimi w zakresie osiągnięcia środowiskowych norm jakości dla substancji priorytetowych w wyznaczonym terminie są więcej niż znaczące. Ponadto w ocenie adekwatności stwierdzono, że cele środowiskowe nie zostały w pełni osiągnięte w dużej mierze z powodu niewystarczającego finansowania, powolnego wdrażania i niedostatecznego uwzględnienia celów środowiskowych w politykach sektorowych, a nie z powodu braków w prawie. [Popr. 5]

(1c)

Ze względu na czynniki geograficzne i społeczno-ekonomiczne niektóre grupy ludności, w tym ludność rdzenna, są bardziej narażone na zanieczyszczenie wody. Sektor górniczy w Unii Europejskiej będzie rozwijać się zgodnie z oczekiwaniami, aby zapewnić osiągnięcie przemysłu neutralnego emisyjnie. Jak stwierdzono w sprawozdaniu 09/2021 Europejskiej Agencji Środowiska (4), sektor górniczy wpływa bezpośrednio na jakość i ilość wody. Konieczne jest zatem lepsze wdrażanie istniejących ram legislacyjnych oraz planowanie i kontrolowanie zużycia wody i zrzutów również w operacjach górniczych. [Popr. 6]

(1d)

Wiele obszarów Unii boryka się z poważnymi i rosnącymi ograniczeniami w dostępie do wody. Dotkliwe susze utrzymujące się w ostatnich latach, zwłaszcza w regionach śródziemnomorskich, zagrażają produkcji rolnej i powodują poważny spadek rezerw wód powierzchniowych i gruntowych (5). [Popr. 7]

(1e)

Woda jest dobrem publicznym przynoszącym korzyści wszystkim, będący podstawowym zasobem naturalnym, niezastąpionym i niezbędnym do życia, który należy starannie uwzględnić w kontekście jej wymiaru społecznego, gospodarczego i środowiskowego. Zmiana klimatu, obejmująca zwiększoną częstotliwość klęsk żywiołowych i ekstremalnych zjawisk pogodowych, a także degradację bioróżnorodności, negatywnie wpływa na jakość i ilość wody, co prowadzi do presji na sektory zależne od dostępności wody, w szczególności na rolnictwo. [Popr. 8]

(1f)

O ile w sprawozdaniu z 2018 r. pt. „European waters – assessment of status and pressures” [Wody europejskie – ocena stanu i presji] Europejska Agencja Środowiska (EEA) wskazała na niektóre praktyki rolnicze jako przeszkody w osiągnięciu dobrego stanu chemicznego wód gruntowych w Unii, prowadzące do zanieczyszczenia azotanami i pestycydami, to w ciągu ostatnich dziesięcioleci w Unii obserwowano stały spadek stosowania nawozów mineralnych i nadwyżek składników odżywczych (6). Innymi istotnymi źródłami zanieczyszczenia są zrzuty, które nie są podłączone do systemu kanalizacyjnego, zanieczyszczone tereny lub opuszczone tereny przemysłowe. [Popr. 9]

(1g)

Dobry stan jednolitych części wód i efektywność gospodarowania zasobami wodnymi stanowią priorytet dla rolnictwa, ponieważ rolnicy polegają na wodzie w prowadzeniu swojej działalności i jako tacy mają interes w zrównoważonym wykorzystaniu tych zasobów. [Popr. 10]

(1h)

Aby ułatwić przejście do bardziej zrównoważonego i wydajnego sektora rolnego, który jest odporny na ograniczenia w dostępie do wody, należy wprowadzić zachęty dla rolników w celu poprawy gospodarki wodnej oraz modernizacji systemów i technik nawadniania. [Popr. 11]

(1i)

Stosowanie pestycydów może poważnie wpłynąć na jakość wody i ilość wody dostępnej do użytku rolniczego, prowadząc do negatywnych skutków zarówno dla wodnej, jak i lądowej różnorodności biologicznej. Właściwe jest zatem monitorowanie wpływu i ekotoksykologicznego losu pestycydów i ich metabolitów w jednolitych częściach wód. [Popr. 12]

(1j)

Koniecznie należy wziąć pod uwagę dotychczasowe wysiłki w sektorach takich jak rolnictwo, gdzie udało się już ograniczyć zanieczyszczenie fitosanitarne o 14 % w porównaniu z latami 2015–2017 oraz o 26 %, jeśli rozpatrujemy najbardziej szkodliwe substancje zanieczyszczające. Dane wskazują zatem na ciągłe zmniejszanie wykorzystania substancji chemicznych i zagrożenia z nimi związanego, a rok 2020 jest drugim z rzędu, w którym nastąpiło znaczne ograniczenie stosowania pestycydów, zwłaszcza tych najbardziej niebezpiecznych (7). [Popr. 13]

(1k)

Zanieczyszczenie chemiczne wód powierzchniowych i gruntowych stanowi również zagrożenie dla rolnictwa, ograniczając dostępność wody nadającej się do nawadniania upraw i dodatkowo pogłębiając niedobór wody. Unia i państwa członkowskie powinny zatem zwiększyć wsparcie dla badań naukowych i innowacji, aby szybko wdrożyć rozwiązania mające na celu zaradzenie problemowi niedoboru i zanieczyszczenia wód powierzchniowych i gruntowych, łącznie z cyfryzacją, rolnictwem precyzyjnym, zoptymalizowanym nawadnianiem i modernizacją nawadniania oraz wykorzystaniem zasobów w obiegu zamkniętym, w celu poprawy gospodarki wodnej odpornej na zmianę klimatu oraz bardziej ukierunkowanego stosowania pestycydów i nawozów w uprawach, mniej zanieczyszczających i bezpieczniejszych alternatyw dla środków produkcji rolnej, bardziej odpornych i wydajnych pod względem składników odżywczych odmian roślin uprawnych oraz zwiększonego wykorzystania oczyszczonych ścieków do nawadniania w rolnictwie. Powinno to przyczynić się do osiągnięcia zrównoważonego i odpornego systemu żywnościowego Unii przy jednoczesnym zmniejszeniu zanieczyszczeń rozproszonych pochodzących z rolnictwa i zapotrzebowania na pobór wody dla celów rolniczych. [Popr. 14]

(2)

Zgodnie z art. 191 ust. 2 zdanie drugie Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) polityka Unii w dziedzinie środowiska opiera się na zasadzie ostrożności oraz na zasadach działania zapobiegawczego, naprawiania szkody w pierwszym rzędzie u źródła i na zasadzie „zanieczyszczający płaci”.

(2a)

Dążąc do osiągnięcia wysokiego poziomu ochrony środowiska i wdrażając plan działania na rzecz eliminacji zanieczyszczeń, Unia powinna wziąć pod uwagę różnorodność sytuacji w różnych regionach Unii, wpływ na bezpieczeństwo żywnościowe, produkcję żywności i przystępność cenową żywności, a także zdrową i zrównoważoną dietę. [Popr. 15]

(3)

Europejski Zielony Ład (8) jest strategią Unii na rzecz zapewnienia do 2050 r. neutralnej dla klimatu, czystej gospodarki o obiegu zamkniętym, optymalizacji gospodarowania zasobami, przy jednoczesnym minimalizowaniu zanieczyszczeń. Strategia w zakresie chemikaliów na rzecz zrównoważoności (9) oraz plan działania UE na rzecz eliminacji zanieczyszczeń (10) odnoszą się w szczególności do aspektów Europejskiego Zielonego Ładu związanych z zanieczyszczeniem. Inne szczególnie istotne i uzupełniające polityki obejmują strategię w dziedzinie tworzyw sztucznych z 2018 r. (11), strategię farmaceutyczną dla Europy z 2021 r. (12), unijną strategię na rzecz bioróżnorodności 2030 (13), strategię „Od pola do stołu” (14), Strategię UE na rzecz ochrony gleb 2030 (15), europejską strategię cyfrową (16) i europejską strategię w zakresie danych (17).

(3a)

Cele osiągnięcia „dobrego stanu jednolitych części wód” i zapewnienia dostępności wody mają charakter przekrojowy i często nie są realizowane w wystarczająco spójny sposób. Dobra gospodarka wodna powinna być uwzględniana we wszystkich strategiach politycznych Unii dotyczących sektorów wykorzystujących wodę. [Popr. 16]

(3b)

W ocenie adekwatności wskazano, że konieczne jest lepsze uwzględnienie celów dotyczących wody w polityce rolnej. W ramach nowej WPR wprowadzono środki na rzecz bardziej zrównoważonej gospodarki wodnej. W celu zwiększenia spójności między rolnictwem a polityką wodną państwa członkowskie powinny w pełni wykorzystać możliwości dostępne w nowej WPR i w pełni włączyć kwestie związane z wodą do swoich planów strategicznych, w tym wykorzystać system wiedzy i innowacji w rolnictwie (AKIS), a także ułatwiać rozwój usług doradczych w celu promowania najlepszych praktyk dotyczących gospodarki wodnej. [Popr. 17]

(4)

W dyrektywie 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (18) ustanowiono ramy dla ochrony śródlądowych wód powierzchniowych, wód przejściowych, wód przybrzeżnych oraz wód podziemnych gruntowych . Ramy te obejmują zidentyfikowanie substancji priorytetowych spośród tych, które przedstawiają na poziomie Unii znaczne ryzyko dla środowiska wodnego lub za jego pośrednictwem. W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/105/WE (19) ustanowiono ogólnounijne środowiskowe normy jakości dla 45 substancji priorytetowych wymienionych w załączniku X do dyrektywy 2000/60/WE oraz dla ośmiu innych zanieczyszczeń, które były już regulowane na poziomie Unii przed wprowadzeniem załącznika X decyzją nr 2455/2001/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (20). W dyrektywie 2006/118/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (21) określono obowiązujące w całej Unii normy jakości wód podziemnych gruntowych odnoszące się do azotanów i składników czynnych pestycydów, a także kryteria ustalania krajowych wartości progowych dla innych zanieczyszczeń wód podziemnych gruntowych . W dyrektywie określono również minimalny wykaz 12 zanieczyszczeń oraz wskaźników zanieczyszczenia, w odniesieniu do których państwa członkowskie są zobowiązane do rozważenia czy należy ustalić krajowe ustalenia krajowych wartości progowe progowych . Normy jakości wód podziemnych zawarto w załączniku I do dyrektywy 2006/118/WE. [Popr. 18]

(4a)

Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby zaprzestano zanieczyszczania powodowanego zrzutem, emisją lub stratą priorytetowych substancji niebezpiecznych lub stopniowo eliminowano to zanieczyszczenie zgodnie z odpowiednim harmonogramem, a w każdym razie nie później niż 20 lat po tym, jak dana substancja priorytetowa zostanie wymieniona jako niebezpieczna w części A załącznika I do dyrektywy 2008/105/WE. Ten limit czasowy powinien mieć zastosowanie bez uszczerbku dla stosowania bardziej rygorystycznych limitów czasowych określonych we wszelkich innych odnośnych przepisach Unii. [Popr. 19]

(5)

Rozważa się umieszczenie substancji w załączniku X do dyrektywy 2000/60/WE lub w załączniku I lub II do dyrektywy 2006/118/WE na podstawie oceny zagrożenia, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzkiego i środowiska wodnego. Do kluczowych elementów tej oceny należą: wiedza na temat stężeń substancji w środowisku, w tym informacje zgromadzone w ramach monitorowania w odniesieniu do każdej poszczególnej substancji na liście obserwacyjnej, oraz wiedza z zakresu (eko)toksykologii substancji, a także ich trwałości, zdolności do bioakumulacji, toksyczności, mobilności, rakotwórczości, mutagenności, toksyczności reprodukcyjnej i właściwości zaburzania funkcjonowania układu hormonalnego. [Popr. 20]

(6)

Komisja przeprowadziła przegląd wykazu substancji priorytetowych znajdującego się w załączniku X do dyrektywy 2000/60/WE zgodnie z art. 16 ust. 4 tej dyrektywy i art. 8 dyrektywy 2008/105/WE, a także przegląd wykazów substancji znajdujących się w załącznikach I i II do dyrektywy 2006/118/WE zgodnie z art. 10 tej dyrektywy i w świetle nowej wiedzy naukowej stwierdziła, że należy wprowadzić zmiany w tych wykazach poprzez dodanie nowych substancji, ustanowienie środowiskowych norm jakości lub norm jakości wód podziemnych dla nowo dodanych substancji, wprowadzić zmiany w środowiskowych normach jakości dla niektórych istniejących substancji zgodnie z postępem naukowym oraz ustanowić środowiskowe normy jakości dla fauny i flory w odniesieniu do niektórych istniejących i nowo dodanych substancji. Określiła również, które dodatkowe substancje mogą akumulować się w osadach lub faunie i florze oraz wyjaśniła, że należy monitorować tendencje takich substancji do akumulacji w osadach lub faunie i florze. Przeglądy wykazów substancji oparto na szeroko zakrojonych konsultacjach z ekspertami reprezentującymi służby Komisji, państwa członkowskie, grupy zainteresowanych stron oraz Komitet Naukowy ds. Zagrożeń dla Zdrowia i Środowiska oraz Pojawiających się Zagrożeń.

(7)

Aby skutecznie radzić sobie z większością zanieczyszczeń w całym ich cyklu życia, należy połączyć środki kontroli źródła zanieczyszczeń i środki „końca rury”, w tym – w stosownych przypadkach – projektowanie chemikaliów, zezwolenia lub zatwierdzenia, kontrolę emisji podczas produkcji i użytkowania lub w trakcie innych procesów oraz postępowanie z odpadami. Ustanowienie nowych lub bardziej rygorystycznych norm jakości w odniesieniu do jednolitych części wód uzupełnia zatem inne przepisy Unii, które dotyczą lub mogłyby powinny dotyczyć problemu zanieczyszczenia na co najmniej jednym z tych etapów, w tym rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1907/2006 (22), rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 (23), rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 528/2012 (24), rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/6 (25), dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/83/WE (26), dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/128/WE (27), dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE (28) oraz dyrektywę Rady 91/271/EWG (29), i jest z nimi spójne. Aby państwa członkowskie osiągnęły cele środowiskowe ustanowione w art. 4 dyrektywy 2000/60/WE w najlepszy i najbardziej opłacalny możliwy sposób, powinny zapewnić, podczas ustanawiania swoich programów środków, aby środkom kontroli źródła zanieczyszczeń nadawano priorytet względem środków „końca rury” oraz by środki te były zgodne z odpowiednimi unijnymi przepisami sektorowymi w sprawie zanieczyszczeń. Jeżeli istnieje ryzyko, że środki kontroli źródła zanieczyszczeń nie zapewnią osiągnięcia dobrego stanu jednolitych części wód, należy zastosować środki „końca rury”. Komisja powinna opracować wytyczne dotyczące najlepszych praktyk w zakresie środków kontroli źródła zanieczyszczeń i komplementarności środków „końca rury”. [Popr. 21]

(7a)

Zanieczyszczenie wody jest głównie wynikiem działalności przemysłowej i rolniczej, zrzutów ścieków i odpływów komunalnych, w tym wód opadowych. Komisja i państwa członkowskie powinny traktować priorytetowo w swoich działaniach środki ograniczające zanieczyszczenia u źródła, a także ich egzekwowanie. W tym celu należy zapewnić spójność między wszystkimi przepisami unijnymi i krajowymi dotyczącymi emisji zanieczyszczeń u źródła, aby zmniejszyć zanieczyszczenie do poziomów, które nie są już uważane za szkodliwe dla zdrowia i naturalnych ekosystemów. [Popr. 22]

(7b)

Aby zapewnić aktualność przepisów mających na celu zapobieganie zanieczyszczeniu wód powierzchniowych i gruntowych w warunkach szybkiego tempa rozwoju nowych i powstających chemikaliów, które jako zanieczyszczenia mogą powodować poważne zagrożenia dla zdrowia ludzkiego i środowiska wodnego, należy poprawić skuteczność mechanizmów polityki służących wykrywaniu i ocenie takich nowo pojawiających się zanieczyszczeń. W tym względzie należy opracować podejście, które umożliwia monitorowanie i analizę takich dodatkowych substancji lub grup substancji w ramach listy obserwacyjnej wód powierzchniowych i gruntowych. Substancje lub grupy substancji, które mają zostać umieszczone na liście obserwacyjnej, powinny być wybierane spośród tych substancji, w przypadku których dostępne informacje wskazują, że mogłyby one przedstawiać na poziomie Unii znaczne ryzyko dla środowiska wodnego lub za jego pośrednictwem, i w przypadku których dane z monitorowania są niewystarczające. Liczba takich substancji lub grup substancji, które mają być monitorowane i analizowane w ramach list obserwacyjnych dla wód powierzchniowych i gruntowych, nie powinna być ograniczona. [Popr. 23]

(8)

Nowa wiedza naukowa wskazuje na znaczne zagrożenie ze strony szeregu innych substancji zanieczyszczających występujących w częściach wód, oprócz tych już uregulowanych. W ramach dobrowolnego monitorowania substancji per- i polifluoroalkilowych (PFAS) oraz produktów farmaceutycznych wykryto szczególny problem w przypadku wód podziemnych gruntowych . PFAS wykryto w ponad 70 % punktów pomiarowych wód podziemnych gruntowych w Unii, a obowiązujące progi krajowe są wyraźnie przekroczone w znacznej liczbie miejsc, przy czym powszechnie stwierdza się również obecność substancji farmaceutycznych . Podzbiór określonych substancji PFAS, a także substancje PFAS ogółem należy zatem dodać do wykazu substancji zanieczyszczających wody gruntowe . W przypadku wód powierzchniowych kwas perfluorookatnosulfonowy i jego pochodne wymieniono już jako substancje priorytetowe, ale obecnie uznaje się, że inne PFAS również stanowią zagrożenie. Podzbiór określonych substancji PFAS, a także substancje PFAS ogółem należy zatem dodać do wykazu substancji priorytetowych. W celu zapewnienia zharmonizowanego podejścia i równych warunków działania w Unii należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w celu zmiany załącznika I do dyrektywy 2006/118/WE poprzez ustanowienie normy jakości dla PFAS ogółem. W ramach monitorowania w odniesieniu do każdej poszczególnej substancji na liście obserwacyjnej na podstawie art. 8b dyrektywy 2008/105/WE potwierdzono też , że szereg substancji farmaceutycznych stwarza zagrożenie dla wód powierzchniowych, w związku z czym należy je umieścić w wykazie substancji priorytetowych. [Popr. 24]

(8a)

Glifosat jest najczęściej stosowanym herbicydem w Unii przeznaczonym do wykorzystywania w rolnictwie. Jako substancja czynna wzbudził on poważne obawy co do jego wpływu na zdrowie ludzi i toksyczności wobec organizmów wodnych. W grudniu 2022 r. Komisja podjęła decyzję o tymczasowym przedłużeniu pozwolenia na dopuszczenie glifosatu do obrotu o dodatkowy rok w oczekiwaniu na ponowną ocenę substancji czynnej przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności, która to ocena ma być dostępna w lipcu 2023 r. Z różnych najnowszych badań naukowych (30) wynika jednak, że ze względu na toksyczność glifosatu, kwasu aminometylofosfonowego (AMPA) i herbicydów na bazie glifosatu wobec organizmów wodnych należy rozważyć środowiskową normę jakości (EQS) niższą niż 0,1 μg/l dla wszystkich jednolitych części wód powierzchniowych. Biorąc pod uwagę trwające oceny przeprowadzane przez właściwe unijne organy regulacyjne oraz ustalenia naukowe z odpowiednich badań dotyczących wpływu glifosatu na organizmy wodne, a także w celu zapewnienia dobrego stanu chemicznego większości wód Unii należy na podstawie zasady ostrożności przyjąć w odniesieniu do glifosatu wspólną i jednolitą wartość AA-EQS dla wód powierzchniowych śródlądowych i oddzielnie dla innych wód powierzchniowych. [Popr. 25]

(8b)

Atrazyna to herbicyd stosowany do zwalczania jednorocznych chwastów szerokolistnych i jednorocznych traw w zbożach. Stosowanie atrazyny w środkach ochrony roślin nie jest już dopuszczane w Unii zgodnie z decyzją Komisji 2004/248/WE (31). Udowodniono, że atrazyna jest substancją zaburzającą funkcjonowanie układu hormonalnego oraz że wpływa na reprodukcję i rozwój, a także że ma właściwości rakotwórcze. Europejska Agencja Środowiska, podczas oceny pestycydów w odniesieniu do wartości progowych pod względem skutków lub jakości między rokiem 2013 a 2020, stwierdziła nadwyżkę jednego lub kilku pestycydów, głównie przekroczenia stężenia atrazyny i jej metabolitów, w od 4 % do 11 % miejsc monitorowania wód gruntowych. Biorąc pod uwagę jej utrzymującą się obecność w wodach powierzchniowych i gruntowych w Unii oraz w celu zapewnienia, by wartości progowe dla atrazyny nie przekraczały środowiskowych norm jakości dla pestycydów i metabolitów ogółem, należy dostosować wartość progową dla atrazyny zawartą w załączniku I do dyrektywy 2008/105/WE, także zgodnie z wartością progową dla tej samej substancji określoną w dyrektywie (UE) 2020/2184 (32). [Popr. 26]

(8c)

Według Komitetu Naukowego ds. Zagrożeń dla Zdrowia i Środowiska oraz Pojawiających się Zagrożeń (SCHEER) (33) i EMA (34), ogólna norma jakości na poziomie 0,1 μg/l i 0,5 μg/l dla wód gruntowych, sugerowana odpowiednio dla poszczególnych pestycydów i dla sumy wszystkich pestycydów, określona w dyrektywie 2006/118/WE, została ustanowiona w latach 80. w oparciu o wrażliwość chemiczno-analityczną dostępną w tym czasie. Nie udowodniono, że domyślna wartość 0,1 μg/l dla poszczególnych pestycydów zapewnia wystarczającą ochronę zdrowia ludzkiego i ekosystemu wód gruntowych, a czasami jest znacznie wyższa w porównaniu z wartościami progowymi dla wielu pestycydów i fungicydów zawartych w wykazie substancji priorytetowych w załączniku I do dyrektywy 2008/105/WE. Biorąc pod uwagę także opinię SCHEER, zgodnie z którą żadna wartość progowa dla wód gruntowych nie powinna być wyższa niż środowiskowe normy jakości dla wód powierzchniowych, Komisja powinna dokonać przeglądu wartości progowych dla poszczególnych pestycydów i sumy wszystkich pestycydów w załączniku I do dyrektywy 2006/118/WE przez zastosowanie nowoczesnych metod analitycznych i porównanie ich z najlepszą dostępną wiedzą toksykologiczną. W oczekiwaniu na ten przegląd i zgodnie z podejściem ostrożnościowym wyrażonym przez dostawców wody pitnej w europejskim memorandum w sprawie wód gruntowych (35) należy ustanowić tymczasowe wartości progowe w oparciu o najlepszą dostępną wiedzę naukową. [Popr. 27]

(8d)

Bisfenol A należy traktować jako priorytetową substancję niebezpieczną i dodać do wykazu w załączniku I do dyrektywy 2008/105/WE. Sprawozdania naukowe pokazują, że także bisfenole inne niż bisfenol A wykazują udowodnione właściwości zaburzania funkcjonowania układu hormonalnego, a mieszanki tych bisfenoli stanowią ryzyko ekotoksykologiczne. Biorąc pod uwagę, że te wnioski naukowe rodzą obawy co do bezpiecznego stosowania alternatyw dla bisfenoli, które mogą wpływać negatywnie na zdrowie ludzkie i środowisko, Komisja powinna ustanowić parametr „bisfenole ogółem” oraz odpowiednią środowiskową normę jakości dla wszystkich bisfenoli. [Popr. 28]

(8e)

Według Europejskiej Agencji Leków (EMA) (36) ekosystemy wód gruntowych są zasadniczo różne i dlatego mogą być bardziej podatne na czynniki stresogenne niż ekosystemy wód powierzchniowych, ponieważ nie mają zdolności do regeneracji po perturbacjach. Dlatego też przy ustalaniu wartości progowych dla wód gruntowych należy stosować podejście ostrożnościowe w celu ochrony zdrowia ludzkiego, ekosystemów wód gruntowych i ekosystemów zależnych od wód gruntowych. Zgodnie z zaleceniami EMA, ze względu na tę wrażliwość, wartości progowe mające zastosowanie do wód gruntowych powinny być zwykle 10 razy niższe niż odpowiadające im wartości progowe dla wód powierzchniowych. Jednak w przypadku, gdy można ustalić rzeczywiste ryzyko stwarzane dla ekosystemów wód gruntowych, właściwe może być ustalenie wartości progowych dla wód gruntowych na innym poziomie. [Popr. 29]

(9)

Dyrektywa 2000/60/WE wymaga, aby państwa członkowskie identyfikowały jednolite części wód wykorzystywane do poboru wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi, monitorowały je i stosowały niezbędne środki zapobiegające pogorszeniu się ich jakości w celu zredukowania poziomu uzdatniania wymaganego dla produkcji wody zdatnej do spożycia przez ludzi. W tym kontekście mikrodrobiny plastiku zidentyfikowano jako stwarzające potencjalne zagrożenie dla zdrowia ludzkiego, ale należy zgromadzić więcej danych z monitorowania, aby potwierdzić konieczność ustanowienia środowiskowej normy jakości dla mikrodrobin plastiku w wodach powierzchniowych i gruntowych. Mikrodrobiny plastiku należy zatem umieścić na listach obserwacyjnych wód powierzchniowych i podziemnych i monitorować je, gdy tylko Komisja określi odpowiednie metody monitorowania. W tym kontekście należy uwzględnić metody monitorowania i oceny ryzyka związanego z mikrodrobinami plastiku w wodzie pitnej opracowane na podstawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/2184 (37).

(9a)

Zgodnie z obowiązującym prawem Unii państwa członkowskie są zobowiązane do identyfikacji wód zanieczyszczonych i zagrożonych zanieczyszczeniem, wyznaczenia stref zagrożonych zanieczyszczeniem azotanami, opracowania programów działania i wdrożenia odpowiednich środków. W tym względzie nadal istnieje potrzeba poprawy harmonizacji środków kontroli i systemów pomiaru jakości wody między państwami członkowskimi, aby umożliwić wprowadzenie zharmonizowanych norm w całej Unii, które pozwolą na porównywalność między państwami członkowskimi, co pozwoli uniknąć problemów związanych z konkurencją w europejskim sektorze rolnym, prowadzących do zakłóceń na rynku wewnętrznym. [Popr. 30]

(10)

Szacuje się, że w 2019 r. od 900 000 do 1,7 miliona zgonów na całym świecie można było przypisać infekcjom związanym z opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe (38). Jednocześnie wyrażono obawy dotyczące ryzyka rozwoju oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe w związku z obecnością w środowisku wodnym mikroorganizmów i genów oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe, ale działania monitorujące w tym względzie były ograniczone. Istotne geny oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe należy również umieścić na listach obserwacyjnych wód powierzchniowych i gruntowych i monitorować je, gdy tylko zostaną opracowane odpowiednie metody monitorowania. Jest to zgodne z Europejskim planem działania „Jedno zdrowie” na rzecz zwalczania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe, przyjętym przez Komisję w czerwcu 2017 r., oraz ze strategią farmaceutyczną dla Europy, która również odnosi się do tego problemu. [Popr. 31]

(10a)

Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2020/1729 uchylająca decyzję wykonawczą 2013/652/UE1a ustanawia ramy dla uzyskania porównywalnych i wiarygodnych danych dotyczących oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe w Unii Europejskiej, w tym przez monitorowanie ścieków z rzeźni jako potencjalnego nośnika bakterii opornych na antybiotyki, a zatem możliwej drogi zanieczyszczenia środowiska. Bakterie oporne na środki przeciwdrobnoustrojowe znaleziono w wodzie odprowadzanej przez rzeźnie. [Popr. 32]

(10b)

Wyrażano obawy dotyczące zagrożenia siarczanami i ksantogenianami w środowisku wodnym. Siarczany nie tylko pogarszają jakość wody pitnej, ale także wpływają na cykl materiałowy węgla, azotu i fosforu. Między innymi zwiększa to ładunek substancji biogennych w zbiornikach wodnych, a tym samym przyspiesza wzrost roślin i glonów, a także zwiększa podaż żywności dla organizmów wodnych i prowadzi do zmniejszenia ilości tlenu w wodzie. Siarczany i produkty ich rozkładu, zwłaszcza siarczki, w pewnych warunkach mogą mieć toksyczny wpływ na organizmy wodne. Standardowe wyniki testów wskazują, że niektóre ksantogeniany i produkty ich rozkładu są toksyczne dla bezkręgowców wodnych i gatunków ryb oraz że mogą one ulegać bioakumulacji. Siarczany są już wymienione jako zanieczyszczenia wód gruntowych, ale monitoring, jakiemu są poddawane, jest niewystarczający. Siarczany należy zatem włączyć do list obserwacyjnych wód powierzchniowych i gruntowych. Ksantogeniany należy włączyć do list obserwacyjnej wód powierzchniowych. [Popr. 33]

(10c)

Substancje takie jak mikrodrobiny plastiku stanowią wyraźne zagrożenie dla zdrowia publicznego i środowiska, ale także dla podstawowej działalności, takiej jak rozwój rolnictwa. Obecność tych substancji i innych cząstek może mieć wpływ nie tylko na wodę, którą otrzymują zwierzęta gospodarskie i uprawy, ale także na żyzność gleby, narażając tym samym zdrowie i dobry rozwój obecnych i przyszłych upraw (39). [Popr. 34]

(11)

Obecne i konwencjonalne metody monitorowania stanu chemicznego jednolitych części wód nie potrafią, zasadniczo, określić wpływu złożonych mieszanin chemikaliów na jakość wody. Biorąc pod uwagę rosnącą świadomość na temat znaczenia mieszanin, a tym samym na temat monitorowania opartego na skutkach w celu określenia statusu chemicznego, oraz biorąc pod uwagę, że istnieją już wystarczająco rzetelne metody monitorowania oparte na skutkach w odniesieniu do substancji estrogennych, państwa członkowskie powinny stosować takie metody do celów oceny skumulowanych skutków działania substancji estrogenowych w wodach powierzchniowych przez okres co najmniej dwóch lat. Umożliwi to porównanie wyników opartych na skutkach z wynikami uzyskanymi konwencjonalnymi metodami monitorowania trzech substancji estrogennych wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2008/105/WE. Porównanie to zostanie wykorzystane do należy uwzględnić w opublikowanym przez Komisję sprawozdaniu z oceny , w którym ocenia ona , czy metody monitorowania oparte na skutkach dostarczają solidne i dokładne dane oraz czy można stosować je jako wiarygodne metody przesiewowe. Zaletą korzystania z metod przesiewowych byłoby umożliwienie objęcia skutków wszystkich substancji estrogennych o podobnym działaniu, a nie tylko wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2008/105/WE . Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych w celu uzupełnienia dyrektywy 2008/105/WE, aby określić warunki stosowania przez państwa członkowskie metod opartych na skutkach na potrzeby prowadzenia monitorowania pod kątem oceny obecności również innych substancji w jednolitych częściach wód, w oczekiwaniu na ewentualne ustalenie w przyszłości wartości progowych opartych na skutkach . Definicję środowiskowych norm jakości określoną w dyrektywie 2000/60/WE należy zmienić w celu zapewnienia, aby w przyszłości mogła ona również objąć wartości progowe, które mogą zostać ustalone w celu oceny wyników monitorowania opartego na skutkach. [Popr. 35]

(11a)

Należy ustanowić bardziej rygorystyczne wartości progowe, w przypadku gdy normy jakości wód podziemnych mogą skutkować nieosiągnięciem celów środowiskowych określonych w dyrektywie 2000/60/WE w odniesieniu do powiązanych jednolitych części wód, zgodnie z wymogami dyrektywy 2006/118/WE. Ten wymóg zawarty w dyrektywie 2006/118/WE należy dodatkowo rozszerzyć, aby lepiej chronić przed zanieczyszczeniem obszary wrażliwe. [Popr. 36]

(12)

W ocenie unijnego prawodawstwa dotyczącego wody (40) („ocena”) stwierdzono, że proces identyfikacji i umieszczania w wykazie zanieczyszczeń mających wpływ na wody powierzchniowe i podziemne gruntowe oraz proces ustanawiania lub zmiany norm jakości dla nich w świetle nowej wiedzy naukowej mógłby zostać przyspieszony. Gdyby zadania te były prowadzone przez Komisję W związku z tym , a nie w ramach zwykłej procedury ustawodawczej przewidzianej obecnie w art. 16 i 17 każdego przyszłego przeglądu załącznika I do dyrektywy 2000/60/WE oraz art. 10 2008/105/WE w odniesieniu do wykazu substancji priorytetowych i odpowiadających im środowiskowych norm jakości określonych w części A tego załącznika oraz załącznika I do dyrektywy 2006/118/WE, można by należy usprawnić funkcjonowanie mechanizmów listy obserwacyjnej wód powierzchniowych i podziemnych gruntowych , w szczególności w zakresie terminów i kolejności sporządzania wykazów, monitorowania i oceny wyników, wzmocnić powiązania między mechanizmem listy obserwacyjnej a przeglądami wykazów zanieczyszczeń, a także szybciej uwzględniać postęp naukowy przy wprowadzaniu zmian w wykazach zanieczyszczeń. Z tego względu oraz w związku z potrzebą jak najszybszej zmiany okres przeglądu wykazów zanieczyszczeń i związanych z nimi środowiskowych norm jakości w świetle nowej wiedzy naukowo-technicznej należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE powinien zostać dostosowany w celu zmiany załącznika I do dyrektywy 2008/105/WE w odniesieniu do wykazu substancji priorytetowych i odpowiadających im środowiskowych norm jakości określonych w części A tego załącznika oraz w celu zmiany załącznika I do dyrektywy 2006/118/WE w odniesieniu do wykazu zanieczyszczeń wód podziemnych i norm jakości określonych w tym załączniku szybszego uwzględniania postępu naukowego . W tym kontekście Komisja powinna wziąć pod uwagę wyniki monitorowania substancji znajdujących się na liście obserwacyjnej wód powierzchniowych i podziemnych gruntowych . W związku z tym należy uchylić art. 16 i 17 dyrektywy 2000/60/WE oraz załącznik X do tej dyrektywy, a także art. 10 dyrektywy 2006/118/WE , zachowując jednocześnie obowiązek podejmowania środków mających na celu zaprzestanie lub stopniowe wyeliminowanie zrzutów, emisji i strat priorytetowych substancji niebezpiecznych . [Popr. 37]

(12a)

Ogólnie rzecz biorąc, wnioski z oceny adekwatności wskazują, że dyrektywy są zasadniczo adekwatne do celu, z możliwością poprawy, w tym przyspieszenia właściwego wdrażania ich celów, co można osiągnąć poprzez zwiększenie finansowania Unii. Ocena wskazuje, że ogólnie dyrektywy doprowadziły jak dotąd do zwiększenia ochrony jednolitych części wód i lepszego zarządzania ryzykiem powodziowym. [Popr. 38]

(13)

W ocenie stwierdzono również, że między państwami członkowskimi istnieją duże różnice pod względem norm jakości i wartości progowych ustalonych na poziomie krajowym odpowiednio dla substancji zanieczyszczających specyficznych dla dorzeczy i zanieczyszczeń wód podziemnych. Do tej pory substancje zanieczyszczające specyficzne dla dorzeczy, których nie zidentyfikowano jako substancji priorytetowych na podstawie dyrektywy 2000/60/WE, podlegały krajowym środowiskowym normom jakości i zaliczano je do fizykochemicznych elementów jakości uzupełniających ocenę stanu ekologicznego wód powierzchniowych. W odniesieniu do wód gruntowych państwa członkowskie mogły również ustalić własne wartości progowe, nawet w przypadku syntetycznych substancji wytworzonych przez człowieka. Elastyczność ta doprowadziła do nieoptymalnych wyników pod względem porównywalności stanu jednolitych części wód między państwami członkowskimi oraz pod względem ochrony środowiska. Należy zatem zapewnić procedurę umożliwiającą uzgodnienie na poziomie Unii środowiskowych norm jakości i wartości progowych, które mają być stosowane w odniesieniu do tych substancji, jeżeli zostaną one określone jako stwarzające problem na poziomie krajowym, oraz ustanowienie repozytoriów obowiązujących środowiskowych norm jakości i wartości progowych.

(13a)

Wszelkie decyzje dotyczące wyboru, przeglądu substancji i ustanawiania środowiskowych norm jakości powinny być oparte na ocenie ryzyka i być zgodne z proporcjonalnym, przejrzystym i opartym na podstawach naukowych podejściem oraz uwzględniać zalecenia Parlamentu Europejskiego, państw członkowskich i odpowiednich zainteresowanych stron. [Popr. 39]

(13b)

O ile dyrektywa 2000/60/WE ustanowiła zasady niezbędne do poczynienia postępów w zakresie ilości i jakości wody, ocena adekwatności wykazała, że powolny postęp dokonany w osiąganiu celów tej dyrektywy można między innymi przypisać brakowi wystarczających zasobów finansowych, a także złożoności regulacyjnej i ekologicznej, w tym możliwym opóźnieniom czasowym dla wód gruntowych w zakresie reagowania na środki i w odniesieniu do terminów sprawozdawczości. Środki, które poprawiają stan jednolitych części wód przez odbudowę rzek i funkcji ekosystemowych, zapewniają korzyści finansowe, które przewyższają koszty, i mogą zmniejszyć zbędne wydatki państw członkowskich. Ponadto ocena wskazuje na brak wdrożenia, niewystarczający zakres oraz niewystarczające lub nieodpowiednie środki odbudowy zapewniające łączność hydrologiczną i ekologiczną (41). [Popr. 40]

(14)

Ponadto włączenie substancji zanieczyszczających specyficznych dla dorzeczy do definicji stanu chemicznego wód powierzchniowych zapewnia bardziej skoordynowane, spójne i przejrzyste podejście pod względem monitorowania i oceny stanu chemicznego jednolitych części wód powierzchniowych oraz powiązanych informacji przekazywanych społeczeństwu. Ułatwia również bardziej ukierunkowane podejście do identyfikacji i wdrażania środków mających na celu rozwiązanie wszystkich kwestii „związanych z chemikaliami” w bardziej holistyczny, skuteczny i efektywny sposób. Należy zatem zmienić definicje „stanu ekologicznego” i „stanu chemicznego” oraz rozszerzyć zakres „stanu chemicznego”, aby objąć nim również substancje zanieczyszczające specyficzne dla dorzeczy, które dotychczas stanowiły część definicji „stanu ekologicznego” w załączniku V do dyrektywy 2000/60/WE. W związku z tym do zakresu dyrektyw 2008/105/WE należy włączyć koncepcję środowiskowych norm jakości dla substancji zanieczyszczających specyficznych dla dorzeczy oraz powiązane procedury.

(15)

W celu zapewnienia zharmonizowanego podejścia i równych warunków działania w Unii należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w celu zmiany części B załącznika II do dyrektywy 2006/118/WE poprzez dostosowanie wykazu zanieczyszczeń, w odniesieniu do których państwa członkowskie są zobowiązane do rozważenia czy należy ustalić krajowe ustalenia krajowych wartości progowe progowych . [Popr. 41]

(16)

Biorąc pod uwagę potrzebę szybkiego dostosowania do wiedzy naukowo-technicznej oraz zapewnienia zharmonizowanego podejścia i równych warunków działania w Unii w odniesieniu do substancji zanieczyszczających specyficznych dla dorzeczy, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w celu dostosowania załącznika II do dyrektywy 2008/105/WE w odniesieniu do wykazu kategorii zanieczyszczeń określonych w części A tego załącznika oraz dostosowania części C załącznika II w odniesieniu do zharmonizowanych środowiskowych norm jakości dotyczących substancji zanieczyszczających specyficznych dla dorzeczy lub ich grup. Takie zharmonizowane środowiskowe normy jakości powinny być stosowane przez państwa członkowskie przy dokonywaniu oceny stanu ich jednolitych części wód powierzchniowych, w przypadku gdy stwierdzono ryzyko związane z tymi zanieczyszczeniami.

(17)

W wyniku przeglądu wykazu substancji priorytetowych w części A załącznika I do dyrektywy 2008/105/WE stwierdzono, że szereg substancji priorytetowych nie stanowi problemu ogólnounijnego i w związku z tym nie należy ich włączać do części A załącznika I do tej dyrektywy. Substancje te należy zatem uznać za substancje zanieczyszczające specyficzne dla dorzeczy i włączyć je do części C załącznika II do dyrektywy 2008/105/WE wraz z odpowiadającymi im środowiskowymi normami jakości. Biorąc pod uwagę, że zanieczyszczeń tych nie uznaje się już za stwarzające problem ogólnounijny, środowiskowe normy jakości należy stosować jedynie w przypadku, gdy zanieczyszczenia te mogą nadal stanowić zagrożenie na poziomie krajowym, regionalnym lub lokalnym.

(18)

Aby zapewnić równe warunki działania i umożliwić porównanie stanu jednolitych części wód pomiędzy państwami członkowskimi, należy zharmonizować krajowe wartości progowe dla niektórych zanieczyszczeń wód podziemnych. W związku z tym należy wprowadzić repozytorium zharmonizowanych wartości progowych dla zanieczyszczeń wód podziemnych o zasięgu krajowym, regionalnym lub lokalnym jako nową część D w załączniku II do dyrektywy 2006/118/WE. Zharmonizowane progi określone we wspomnianym repozytorium należy stosować wyłącznie w tych państwach członkowskich, w których zanieczyszczenia objęte tymi progami wpływają na stan wód podziemnych. W przypadku sumy dwóch syntetycznych substancji zanieczyszczających: trójchloroetylenu i tetrachloroetylenu należy zharmonizować krajowe wartości progowe, ponieważ nie wszystkie państwa członkowskie, w których te zanieczyszczenia są istotne, stosują wartość progową dla sumy tych zanieczyszczeń, a ustalone krajowe wartości progowe nie są jednakowe. Zharmonizowana wartość progowa powinna być zgodna z wartością parametrów ustaloną dla sumy wspomnianych substancji zanieczyszczających w wodzie pitnej na podstawie dyrektywy (UE) 2020/2184.

(19)

W celu zapewnienia zharmonizowanego podejścia i równych warunków działania w Unii należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w celu zmiany części D załącznika II do dyrektywy 2006/118/WE, aby dostosować repozytorium zharmonizowanych wartości progowych dla uwzględnionych zanieczyszczeń i zharmonizowanych wartości progowych do postępu techniczno-naukowego.

(20)

Oprócz norm jakości określonych w załączniku I do tej dyrektywy oraz krajowych wartości progowych określonych zgodnie z metodyką określoną w części A załącznika II do tej dyrektywy wszystkie przepisy dyrektywy 2006/118/WE dotyczące oceny stanu chemicznego wód podziemnych należy dostosować do wprowadzenia trzeciej kategorii zharmonizowanych wartości progowych w części D załącznika II do tej dyrektywy.

(20a)

W celu zapewnienia odpowiednich standardów ochrony dla obszarów o wysokiej wartości ekologicznej, wrażliwości lub zanieczyszczeniu, takich jak jaskinie i obszary krasowe, które zawierają ekosystemy należące do najbardziej narażonych na zanieczyszczenie i stanowią ważne źródło wody pitnej, a także dla byłych terenów przemysłowych i innych obszarów o znanym zanieczyszczeniu historycznym, Komisja powinna opublikować ocenę stanu chemicznego takich obszarów i, w stosownych przypadkach, przedstawić wniosek legislacyjny w celu odpowiedniej zmiany dyrektywy 2006/118/WE. [Popr. 42]

(21)

Aby zapewnić skuteczny i spójny proces decyzyjny oraz rozwój synergii z pracami prowadzonymi w ramach innych przepisów Unii dotyczących chemikaliów, należy powierzyć stałą i jasno określoną rolę Europejskiej Agencji Chemikaliów („ECHA”) w zakresie ustalania priorytetów dotyczących substancji, które mają zostać umieszczone na listach obserwacyjnych i w wykazach substancji w załącznikach I i II do dyrektywy 2008/105/WE oraz w załącznikach I i II do dyrektywy 2006/118/WE, a także w ustalaniu odpowiednich norm jakości popartych dowodami naukowymi. Komitet ds. Oceny Ryzyka i Komitet ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych powinny ułatwiać wykonywanie niektórych zadań powierzonych ECHA poprzez przedstawianie opinii. ECHA powinna również zapewnić lepszą koordynację między różnymi aktami prawnymi dotyczącymi ochrony środowiska, zwiększając przejrzystość w odniesieniu do zanieczyszczeń znajdujących się na liście obserwacyjnej lub opracowanie unijnych lub krajowych środowiskowych norm jakości bądź wartości progowych poprzez publiczne udostępnianie odpowiednich sprawozdań naukowych. Aby ocenić wartości progowe w odniesieniu do substancji farmaceutycznych ECHA powinna współpracować z Europejską Agencją Leków (EMA). [Popr. 43]

(22)

W ocenie stwierdzono, że częstsza i sprawniejsza sprawozdawczość elektroniczna jest niezbędna do celów wspierania skuteczniejszego wdrażania i egzekwowania unijnego prawodawstwa dotyczącego wody. Ze względu na swoją rolę polegającą również na bardziej regularnym monitorowaniu stanu zanieczyszczenia, jak opisano w planie działania UE na rzecz eliminacji zanieczyszczeń, Europejska Agencja Ochrony Środowiska (EEA) powinna ułatwiać państwom członkowskim częstsze i sprawniejsze składanie sprawozdań. Ważne jest, aby informacje o środowisku dotyczące stanu unijnych wód powierzchniowych i podziemnych były udostępniane społeczeństwu i Komisji w odpowiednim czasie. W związku z tym należy zobowiązać państwa członkowskie, aby udostępniały Komisji i EEA dane z monitorowania zgromadzone na podstawie dyrektywy 2000/60/WE, korzystając z mechanizmów zautomatyzowanej sprawozdawczości i dostarczania danych za pomocą interfejsu programowania aplikacji lub równoważnych mechanizmów. Oczekuje się, że obciążenie administracyjne zostanie ograniczone, ponieważ już obecnie państwa członkowskie mają obowiązek publicznego udostępniania tematów danych przestrzennych w ramach dyrektywy 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (42), jak również w ramach dyrektywy (UE) 2019/1024 Parlamentu Europejskiego i Rady (43). Tematy danych przestrzennych obejmują lokalizację i funkcjonowanie urządzeń do monitorowania środowiska, związane z nimi pomiary emisji i stan zasobów środowiska.

(23)

Lepsza integracja przepływów danych zgłaszanych do EEA na podstawie unijnego prawodawstwa dotyczącego wody, w szczególności wykazów emisji wymaganych na mocy dyrektywy 2008/105/WE, z przepływami danych zgłaszanymi na Europejskim Portalu Emisji Przemysłowych na podstawie dyrektywy 2010/75/UE i rozporządzenia (WE) nr 166/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (44) sprawi, że sprawozdawczość w zakresie wykazów na podstawie art. 5 dyrektywy 2008/105/WE będzie prostsza i skuteczniejsza. Jednocześnie przyczyni się to do zmniejszenia obciążenia administracyjnego i obciążenia szczytowego przy przygotowywaniu planów gospodarowania wodami w dorzeczu. W połączeniu ze zniesieniem sporządzania okresowych sprawozdań z postępów w realizacji programów środków, które nie okazały się skuteczne, uproszczona sprawozdawczość umożliwi państwom członkowskim dołożenie większych starań na rzecz sprawozdawczości w zakresie emisji, które nie są objęte przepisami dotyczącymi emisji przemysłowych, lecz są objęte sprawozdawczością w zakresie emisji na podstawie art. 5 dyrektywy 2008/105/WE. [Popr. 44]

(24)

Traktat z Lizbony wprowadził rozróżnienie między uprawnieniami przekazywanymi Komisji w celu przyjmowania aktów o charakterze nieustawodawczym o zasięgu ogólnym, które uzupełniają lub zmieniają niektóre, inne niż istotne, elementy aktu ustawodawczego (aktów delegowanych), a uprawnieniami powierzanymi Komisji w celu przyjmowania aktów zapewniających jednolite warunki wykonywania prawnie wiążących aktów Unii (aktów wykonawczych). Dyrektywy 2000/60/WE i 2006/118/WE należy dostosować do ram prawnych wprowadzonych traktatem lizbońskim.

(25)

Uprawnienia przewidziane w art. 20 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy 2000/60/WE oraz w pkt 1.4.1 ppkt (ix) załącznika V do tej dyrektywy, które przewidują zastosowanie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, spełniają kryteria określone w art. 290 ust. 1 TFUE, ponieważ dotyczą dostosowania załączników do tej dyrektywy i przyjęcia przepisów ją uzupełniających. Należy je zatem przekształcić w uprawnienia dla Komisji do przyjmowania aktów delegowanych.

(26)

Uprawnienie określone w art. 8 dyrektywy 2006/118/WE, które przewiduje zastosowanie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, spełnia kryteria określone w art. 290 ust. 1 TFUE, ponieważ dotyczy dostosowania załączników do tej dyrektywy. Należy je zatem przekształcić w uprawnienie dla Komisji do przyjmowania aktów delegowanych.

(27)

Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych nad aktami delegowanymi Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(28)

Upoważnienie zawarte w art. 8 ust. 3 dyrektywy 2000/60/WE, które przewiduje zastosowanie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, spełnia kryteria określone w art. 290 ust. 2 TFUE, ponieważ dotyczy przyjęcia specyfikacji technicznych i znormalizowanych metod analizy i monitorowania stanu wód, a zatem ma na celu zapewnienie jednolitych warunków zharmonizowanego wdrażania tej dyrektywy. Należy je zatem przekształcić w uprawnienie dla Komisji do przyjmowania aktów wykonawczych. W celu zapewnienia porównywalności danych należy również rozszerzyć uprawnienia do ustanowienia formularzy sprawozdań dotyczących danych z monitorowania i stanu na podstawie art. 8 ust. 4. Uprawnienia wykonawcze powierzone Komisji powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (45).

(29)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania dyrektywy 2000/60/WE należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze do przyjmowania formularzy technicznych sprawozdań dotyczących wyników monitorowania i stanu wód na podstawie art. 8 ust. 3 dyrektywy 2000/60/WE. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 182/2011.

(30)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wdrażania dyrektywy 2008/105/WE należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze do przyjmowania znormalizowanych formatów sprawozdań dla EEA dotyczących punktowych źródeł emisji nieobjętych rozporządzeniem (UE).../... Parlamentu Europejskiego i Rady (46). Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 182/2011.

(31)

Należy uwzględnić postęp naukowo-techniczny i najlepsze dostępne metody w dziedzinie monitorowania stanu jednolitych części wód zgodnie z wymogami dotyczącymi monitorowania określonymi w załączniku V do dyrektywy 2000/60/WE. W związku z tym państwa członkowskie powinny mieć możliwość korzystania z danych i usług pochodzących z technologii teledetekcji, obserwacji Ziemi (usługi programu Copernicus), czujników i urządzeń in-situ lub danych uzyskanych dzięki badaniom metodą obywatelską, korzystając z możliwości oferowanych przez sztuczną inteligencję oraz zaawansowaną analizę i przetwarzanie danych. [Popr. 45]

(31a)

Działalność przemysłowa związana z transformacją energetyczną może zwiększyć niekorzystny wpływ na jakość wody. Łagodzenie takich przyszłych skutków, takich jak zmiany naturalnych wzorców przepływu i temperatury oraz zanieczyszczenie wody, wymaga oceny pełnego zakresu potencjalnych czynników, a także środków, które należy podjąć w celu osiągnięcia i utrzymania dobrej jakości wody. Dlatego też państwa członkowskie powinny regularnie oceniać wpływ działalności przemysłowej związanej z transformacją energetyczną na jakość wody i informować Komisję o nowo zidentyfikowanych zagrożeniach w celu odpowiedniego zaktualizowania listy obserwacyjnej. Ocena ta powinna być publicznie łatwo dostępna, a aktualizację należy umożliwić poza ogólnymi cyklami aktualizacji, aby zapewnić stałe doskonalenie oceny jakości wody. [Popr. 46]

(31b)

W komunikacie z dnia 11 grudnia 2019 r. „Europejski Zielony Ład” i w komunikacie z dnia 14 października 2020 r. dotyczącym poprawy dostępu do wymiaru sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska Komisja zobowiązała się do podjęcia działań w celu poprawy dostępu do wymiaru sprawiedliwości przed sądami krajowymi we wszystkich państwach członkowskich dla obywateli i organizacji pozarządowych działających na rzecz ochrony środowiska, mających szczególne obawy co do zgodności z prawem ochrony środowiska aktów administracyjnych wywierających wpływ na środowisko. W tym drugim komunikacie Komisja stwierdza, że „[d]ostęp do wymiaru sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska zarówno przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), jak i przed sądami krajowymi orzekającymi jako sądy Unii stanowi istotny środek wspierający osiągnięcie transformacji przewidzianej w ramach Europejskiego Zielonego Ładu oraz jest sposobem umocnienia roli strażnika, jaką społeczeństwo obywatelskie może odgrywać w przestrzeni demokratycznej”. Zobowiązania te powinny zostać wdrożone również na mocy dyrektywy 2000/60/WE. [Popr. 47]

(31c)

Jak p (47)otwierdzono w orzecznictwie TSUE, organizacje pozarządowe działające na rzecz ochrony środowiska i bezpośrednio zainteresowane osoby fizyczne powinny mieć legitymację procesową umożliwiającą zaskarżenie decyzji podjętej przez organ publiczny, która narusza cele środowiskowe określone w art. 4 dyrektywy 2000/60/WE. Aby poprawić dostęp do wymiaru sprawiedliwości w sprawach rozpatrywanych przed sądami krajowymi w całej Unii oraz umożliwić organizacjom pozarządowym działającym na rzecz ochrony środowiska i bezpośrednio zainteresowanym osobom fizycznym powoływanie się na przepisy krajowe przy zaskarżaniu decyzji naruszających dyrektywę 2000/60/WE, w dyrektywie 2000/60/WE należy ustanowić przepisy zapewniające dostęp do wymiaru sprawiedliwości. [Popr. 48]

(32)

Biorąc pod uwagę wzrost liczby nieprzewidywalnych zdarzeń pogodowych, w szczególności ekstremalnych powodzi i długotrwałych susz, a także istotnych przypadkowych zanieczyszczeń powodujących lub nasilających przypadkowe zanieczyszczenia transgraniczne, należy zobowiązać państwa członkowskie do zapewnienia natychmiastowego przekazywania informacji o takich zdarzeniach innym potencjalnie dotkniętym państwom członkowskim oraz do skutecznej współpracy z potencjalnie dotkniętymi państwami członkowskimi w celu złagodzenia skutków zdarzenia lub incydentu. Należy również zacieśnić współpracę między państwami członkowskimi i usprawnić procedury współpracy transgranicznej w przypadku bardziej strukturalnych, tj. nieprzypadkowych i długoterminowych problemów transgranicznych, których nie można rozwiązać na poziomie państwa członkowskiego, zgodnie z art. 12 dyrektywy 2000/60/WE. W przypadku gdy pomoc europejska jest konieczna, właściwe organy krajowe mogą przekazać wnioski o udzielenie pomocy do Centrum Koordynacji Reagowania Kryzysowego Komisji, które będzie koordynować ewentualne oferty pomocy i ich rozmieszczenie za pośrednictwem Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności na podstawie art. 15 decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1313/2013 1313/2013/UE64. Biorąc pod uwagę, że obszary dorzeczy mogą również wykraczać poza terytorium Unii, zapewnienie skutecznego wdrożenia odpowiednich przepisów dotyczących ochrony wód na mocy dyrektywy 2000/60/WE, a także właściwej koordynacji z odpowiednimi państwami trzecimi przyczyniłoby się również do osiągnięcia celów określonych w dyrektywie 2000/60/WE dla tych konkretnych obszarów dorzeczy, o których mowa w art. 3 ust. 5 dyrektywy 2000/60/WE. Ponadto konflikty zbrojne, które mają miejsce w niewielkiej odległości geograficznej od Unii, również należy uznać za wydarzenia nadzwyczajne z powodu ich znacznego negatywnego transgranicznego wpływu na środowisko, co obejmuje zanieczyszczenie powietrza, gleby i wody. Ponieważ dorzecza, na które oddziałują takie konflikty, mogłyby rozciągać się w granicach Unii, Komisja i państwa członkowskie powinny dołożyć większych starań w celu ustalenia właściwej koordynacji z odpowiednimi państwami trzecimi, o czym mowa w art. 3 ust. 5 dyrektywy 2000/60/WE.  (48). [Popr. 49]

(32a)

Europejski Trybunał Obrachunkowy w sprawozdaniu z dnia 19 maja 2021 r. pt. „ »Zanieczyszczający płaci« – niespójne stosowanie zasady w polityce i działaniach UE w dziedzinie środowiska” zauważa, że państwa członkowskie wydają już około 100 mld EUR rocznie na zaopatrzenie w wodę i usługi sanitarne oraz że oczekuje się zwiększenia tych wydatków o ponad 25 %, aby osiągnąć cele określone w przepisach unijnych w zakresie oczyszczania ścieków i wody pitnej, przy czym nie obejmuje to inwestycji niezbędnych do odnowienia istniejącej infrastruktury lub osiągnięcia celów ramowej dyrektywy wodnej i dyrektywy powodziowej. Ponadto w Unii użytkownicy pokrywają średnio około 70 % kosztów świadczenia usług wodnych za pośrednictwem opłat taryfowych za wodę, podczas gdy budżet publiczny finansuje pozostałe 30 %, chociaż istnieją znaczne różnice między regionami i państwami członkowskimi. Gospodarstwa domowe w Unii zazwyczaj ponoszą większość kosztów usług zaopatrzenia w wodę i usług sanitarnych, mimo że zużywają zaledwie 10 % wody, podczas gdy sektory gospodarki, które wywierają największą presję na odnawialne zasoby wody słodkiej, wnoszą najmniejszy wkład w pokrycie tych kosztów. [Popr. 50]

(32b)

Koszty programów monitorowania służących określaniu stanu wód powierzchniowych i gruntowych są finansowane wyłącznie z budżetów państw członkowskich. Ze względu na to, że liczba chemikaliów wykrywanych w środowisku wodnym stale się zmienia, że rośnie liczba nowych substancji zanieczyszczających, które dopiero niedawno pojawiły się w środowisku wodnym, że konieczna jest stała poprawa chemicznych metod analitycznych, aby wykrywać te pojawiające się i nowe zanieczyszczenia oraz prawidłowo oceniać ich wpływ na środowisko, a także że należy opracować nowe metody monitorowania na potrzeby lepszej oceny skutków mieszanin chemicznych, oczekuje się, że te koszty monitorowania jeszcze bardziej wzrosną. W celu pokrycia tych kosztów oraz zgodnie z zasadą „zanieczyszczający płaci” zapisaną w art. 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) konieczne jest, aby producenci wprowadzający do obrotu w Unii produkty zawierające substancje, które mają udowodniony lub potencjalny negatywny wpływ na zdrowie ludzi i środowisko wodne, ponosili odpowiedzialność finansową za środki potrzebne do kontroli substancji wytwarzanych w ramach ich działalności handlowej i występujących w wodach powierzchniowych i gruntowych. System rozszerzonej odpowiedzialności producenta jest prawdopodobnie najwłaściwszym sposobem osiągnięcia tego celu, ponieważ ograniczyłby obciążenie finansowe podatników, a jednocześnie stanowiłby zachętę do opracowywania bardziej ekologicznych produktów. Komisja powinna zatem przygotować ocenę skutków analizującą włączenie do dyrektywy 2006/118/WE i dyrektywy 2008/105/WE mechanizmu rozszerzonej odpowiedzialności producenta, mającego zastosowanie do substancji priorytetowych określonych na podstawie dyrektywy 2006/118/WE i dyrektywy 2008/105/WE, a także do pojawiających się i nowych zanieczyszczeń określonych na listach obserwacyjnych na podstawie dyrektywy 2006/118/WE i dyrektywy 2008/105/WE. W stosownych przypadkach ocenie skutków powinien towarzyszyć wniosek ustawodawczy dotyczący zmiany dyrektyw 2006/118/WE i 2008/105/WE. [Popr. 51]

(32c)

Monitorowanie zwiększonej liczby substancji lub grup substancji wiąże się ze zwiększonymi kosztami, ale także z potrzebą wzmocnienia zdolności administracyjnych w państwach członkowskich, zwłaszcza tych, które dysponują mniejszymi zasobami. W świetle powyższego Komisja powinna ustanowić wspólny europejski system monitorowania w celu zarządzania wymogami w zakresie monitorowania na wniosek państw członkowskich, zmniejszając w ten sposób ich obciążenia finansowe i administracyjne. Komisja powinna określić metody działania tego systemu monitorowania. Korzystanie z takiego mechanizmu powinno być dobrowolne i bez uszczerbku dla uzgodnień już wdrożonych w państwach członkowskich. [Popr. 52]

(32d)

Dowody pokazują, że istnieje zapotrzebowanie na inwestycje w sektorze wodnym, a finansowanie Unii ma zasadnicze znaczenie dla niektórych państw członkowskich w wywiązywaniu się ze zobowiązań prawnych określonych w dyrektywie 2000/60/WE, dyrektywie 2008/105/WE i dyrektywie 2006/118/WE. Wszystkie państwa członkowskie muszą zwiększyć swoje wydatki o co najmniej 20 %, aby spełnić unijne normy dotyczące wody, i istnieje łączna luka w finansowaniu wynosząca 289 mld EUR do 2030 r. (49)Konieczne jest zatem zapewnienie wystarczających zasobów finansowych i ludzkich w celu prowadzenia monitorowania i inspekcji jednolitych części wód we wszystkich państwach członkowskich, w tym za pośrednictwem odpowiednich funduszy i programów strukturalnych Unii, a także poprzez wkład sektora prywatnego, w tym w ramach mechanizmu rozszerzonej odpowiedzialności producenta, po jego wprowadzeniu. [Popr. 53]

(33)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 2000/60/UE, 2006/118/WE i 2008/105/WE.

(34)

Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, a mianowicie zapewnienie wysokiego poziomu ochrony środowiska i poprawy środowiskowej jakości europejskich słodkich wód, nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na transgraniczny charakter zanieczyszczenia wód możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(34a)

Państwa członkowskie powinny zachęcać do synergii między odpowiednimi wymogami dyrektyw zarówno w zakresie gromadzenia danych, jak i wdrażania narzędzi cyfrowych, takich jak technologie teledetekcji lub obserwacja Ziemi (usługi programu Copernicus). [Popr. 54]

(34b)

Właściwe organy powinny wspierać szkolenia, programy rozwoju umiejętności i inwestycje w kapitał ludzki w celu wspomagania skutecznego wdrażania najlepszych technologii i innowacyjnych rozwiązań w ramach dyrektyw. Informacje powinny być dostępne w różnych językach narodowych w celu zwiększenia dostępności odpowiednich danych w całej Europie dla odpowiednich podmiotów lokalnych i obywateli. [Popr. 55]

1)

w art. 1 lit. e) tiret czwarte otrzymuje brzmienie: [Popr. 56]

2)

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

3)

w art. 3 dodaje się ust. 4a w brzmieniu:

4)

w art. 4 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

5)

art. 7 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

(*2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/2184 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (Dz.U. L 435 z 23.12.2020, s. 1).;” "

6)

w art. 8 wprowadza się następujące zmiany:

7)

w art. 10 wprowadza się następujące zmiany:

7a)

artykuł 11 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

7b)

artykuł 11 ust. 3 lit. c) otrzymuje brzmienie:

8)

art. 11 ust. 3 lit. k) otrzymuje brzmienie:

8a)

artykuł 11 ust. 5 tiret drugie otrzymuje brzmienie:

9)

art. 12 otrzymuje brzmienie:

9a)

w art. 13 dodaje się ustęp w brzmieniu:

9b)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

10)

w art. 15 uchyla się ust. 3; [Popr. 74]

10a)

w art. 15 ust. 3 dodaje się akapit w brzmieniu:

„ Komisja przyjmuje wytyczne i wzory na potrzeby treści, struktury i formatu sprawozdań tymczasowych, o których mowa w akapicie pierwszym, nie później niż [sześć miesięcy po wejściu w życie niniejszej dyrektywy]. ” [Popr. 75]

11)

uchyla się art. 16 i 17;

12)

w art. 18 wprowadza się następujące zmiany:

13)

art. 20 otrzymuje brzmienie:

14)

dodaje się art. 20a w brzmieniu:

15)

art. 21 otrzymuje brzmienie:

(*11)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).;” "

16)

art. 22 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

17)

W załączniku V wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem I do niniejszej dyrektywy;

18)

załącznik VII część A pkt 7.7 otrzymuje brzmienie:

18a)

w załączniku VII część A dodaje się punkt w brzmieniu:

19)

W załączniku VIII wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem II do niniejszej dyrektywy;

20)

uchyla się załącznik załączniki IX i X. [Popr. 78]

1)

tytuł otrzymuje brzmienie:

„Dyrektywa 2006/118/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie zapobiegania zanieczyszczeniu wód podziemnych i jego kontroli;”

2)

art. 1 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

3)

art. 2 pkt 2 otrzymuje brzmienie:

4)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

5)

art. 4 ust. 2 lit. b) otrzymuje brzmienie:

6)

dodaje się art. 6a w brzmieniu:

(*12)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/105/WE w sprawie środowiskowych norm jakości w dziedzinie polityki wodnej, zmieniająca i w następstwie uchylająca dyrektywy Rady 82/176/EWG, 83/513/EWG, 84/156/EWG, 84/491/EWG i 86/280/EWG oraz zmieniająca dyrektywę 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 348 z 24.12.2008, s. 84)."

(*13)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/2184 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi, (Dz.U. L 435 z 23.12.2020, s. 1)."

(*14)  Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (Dz.U. L 396 z 30.12.2006, s. 1)."

(*15)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 1)."

(*16)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 528/2012 z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie udostępniania na rynku i stosowania produktów biobójczych (Dz.U. L 167 z 27.6.2012, s. 1)."

(*17)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/6 z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie weterynaryjnych produktów leczniczych, (Dz.U. L 4 z 7.1.2019, s. 43)."

(*18)  Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. L 311 z 28.11.2001, s. 67)."

(*19)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/128/WE z dnia 21 października 2009 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania na rzecz zrównoważonego stosowania pestycydów (Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 71).” "

6a)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

6b)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

6c)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

6d)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

7)

art. 8 otrzymuje brzmienie:

8)

dodaje się art. 8a w brzmieniu:

9)

art. 9 otrzymuje brzmienie:

(*20)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).;” "

10)

uchyla się art. 10;

11)

załącznik I zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku III do niniejszej dyrektywy;

12)

w załączniku II wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem IV do niniejszej dyrektywy;

13)

załącznik III pkt 2 lit. c) otrzymuje brzmienie:

14)

zdanie wprowadzające w załączniku IV część B pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„punktem początkowym inicjowania działań mających odwrócić znaczące i utrzymujące się trendy wzrostowe , w tym sezonowe trendy wzrostowe powodowane między innymi niskimi przepływami jednolitej części wód, jest stan, kiedy stężenie zanieczyszczenia osiąga 75 % wartości parametrów norm jakości wód podziemnych gruntowych określonych w załączniku I i wartości progowych, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. b) i c), chyba że:. ” [Popr. 107]

1)

tytuł otrzymuje brzmienie:

„Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/105/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie zapobiegania zanieczyszczeniu wód powierzchniowych i jego kontroli, zmieniająca i w następstwie uchylająca dyrektywy Rady 82/176/EWG, 83/513/EWG, 84/156/EWG, 84/491/EWG i 86/280/EWG oraz zmieniająca dyrektywę 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady;”

1a)

w art. 1 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

3)

w art. 5 wprowadza się następujące zmiany:

4)

Art. 7a ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

(*22)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/6 z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie weterynaryjnych produktów leczniczych i uchylające dyrektywę 2001/82/WE (Dz.U. L 4 z 7.1.2019, s. 43)."

(*23)  Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. L 311 z 28.11.2001, s. 67)."

(*24)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/128/WE z dnia 21 października 2009 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania na rzecz zrównoważonego stosowania pestycydów (Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 71).;” "

4a)

w art. 7a ust. 2 otrzymuje brzmienie:

5)

art. 8 otrzymuje brzmienie:

(*25)  Dyrektywa 2006/118/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie oceny ryzyka powodziowego i zarządzania nim, (Dz.U. L 372 z 27.12.2006, s. 19)."

(*26)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/2184 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (Dz.U. L 435 z 23.12.2020, s. 1).;” "

6)

art. 8a otrzymuje brzmienie:

(*27)  Dyrektywa 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 marca 2007 r. ustanawiająca infrastrukturę informacji przestrzennej we Wspólnocie Europejskiej (INSPIRE) (Dz.U. L 108 z 25.4.2007, s. 1)."

(*28)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1024 z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie otwartych danych i ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego (Dz.U. L 172 z 26.6.2019, s. 56).;” "

7)

art. 8b otrzymuje brzmienie:

(*29)  Dyrektywa Komisji 2009/90/WE z dnia 31 lipca 2009 r. ustanawiająca, na mocy dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, specyfikacje techniczne w zakresie analizy i monitorowania stanu chemicznego wód (Dz.U. L 201 z 1.8.2009, s. 36).;” "

7a)

dodaje się art. 8ba w brzmieniu:

7b)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

8)

dodaje się art. 8d w brzmieniu:

8a)

w art. 9a ust. 2 wprowadza się następujące zmiany: [Popr. 134]

8b)

w art. 9a ust. 3 wprowadza się następujące zmiany:

8c)

w art. 9a dodaje się ust. 3a w brzmieniu:

8d)

w art. 9a ust. 5 wprowadza się następujące zmiany:

9)

uchyla się art. 10;

10)

w załączniku I wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem V do niniejszej dyrektywy;

11)

dodaje się załącznik II w brzmieniu określonym w załączniku VI do niniejszej dyrektywy.