1.a)

Czy ustanawiający odstępstwo warunek określony w art. 3 ust. 3 akapit [trzeci] „[…] z wyjątkiem przypadków, w których jest to konieczne, i jedynie tak długo, jak jest to konieczne, aby […]” rozporządzenia (UE) 2015/2120 (1) oraz motywy 11 i 13 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że w razie podjęcia przez dostawcę usług dostępu do Internetu („ISP”) środków zarządzania ruchem w wykonaniu swoich obowiązków w zakresie blokowania dostępu do nielegalnych treści lub usług („blokowanie sieci” lub „środek blokujący”), które wynikają ze zgodnego z prawem Unii ustawodawstwa krajowego, i któremu podlega ISP, w świetle wymogów i zakazów określonych w art. 3 ust. 1 i ust. 3 rozporządzenia (UE) 2015/2120, art. 11 ust. 1 i art. 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”) i oraz stwierdzeń Trybunału zawartych w szczególności w pkt 55, 56 i 59 wyroku z dnia 27 marca 2014 r., C-314/12 (2), niezależnie od spełnienia przesłanek odstępstwa określonego w art. 3 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (UE) 2015/2120, można podjąć jedynie takie środki zarządzania ruchem, które należy uważać za bezwzględnie konieczne, adekwatne i proporcjonalne do osiągnięcia celu blokowania dostępu do (nielegalnych) treści lub usług?

1.b)

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1 a): Czy konieczność, adekwatność i proporcjonalność takiego środka blokującego, o którym mowa w pytaniu 1. a) oraz pkt 56 i 57 wyroku Trybunału z dnia 27 marca 2014 r., C-314/12 podlega weryfikacji przez krajowe organy regulacyjne w postępowaniu, o którym mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2015/2120, lub przez te organy lub sądy, które orzekają o istnieniu roszczeń o zaniechanie przysługujących podmiotom praw autorskich wobec ISP jako „pośredników” w rozumieniu art. 8 ust. 3 dyrektywy 2001/29/WE (3) (na gruncie przepisów krajowych: § 81 ust. 1a UrhG)?

1.c)

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1. a): Czy konieczność, adekwatność i proporcjonalność takiego środka blokującego, o którym mowa w pytaniu 1. a), należy oceniać wyłącznie na podstawie parametru zakresu, w jakim zamierzony środek blokujący ingeruje ze szkodą w prawo dostawcy usług dostępu do Internetu do wolności prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 16 Karty oraz prawa użytkowników końcowych określone w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2015/2120 lub wolność informacji w rozumieniu art. 11 Karty, czy też dokonując wyważenia w rozumieniu stwierdzeń Trybunału zawartych w punkcie 60 wyroku z dnia 27 marca 2014 r., C-314/12 należy również uwzględnić, w jakim stopniu określony środek zarządzania ruchem jest (technicznie) skuteczny w odniesieniu do zablokowania użytkownikom końcowym dostawcy usług dostępu do Internetu dostępu do nielegalnych treści/usług, w szczególności biorąc pod uwagę fakt, że wszystkie dostępne środki blokujące można ostatecznie obejść przy pewnym (różniącym się stopniem) wysiłku technicznym?

1.d)

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1. a): Czy art. 3 ust. 1 i ust. 3 akapit [trzeci] w związku z art. 3 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (UE) 2015/2120 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku, gdy w celu wypełnienia obowiązku blokowania dostępu do nielegalnych treści/usług dostawca usług dostępu do Internetu dysponuje pod względem technicznym różnymi odpowiednimi środkami i środkami zarządzania ruchem blokującymi dostęp, lecz dostawca usług dostępu do Internetu może zastosować tylko te środki, które w najmniejszym stopniu skutkują ograniczeniem praw użytkowników końcowych określonych w art. 3 ust. 1 i ust. 3 akapit [trzeci] rozporządzenia (UE) 2015/2120 lub art. 11 ust. 1 i art. 16 Karty, niezależnie od tego, jak łatwo lub trudno jest użytkownikom końcowym obejść odpowiednią blokadę z technicznego punktu widzenia?

2.

Czy przepisy artykułu 3 ust. 1 i ust. 3 akapit [trzeci] rozporządzenia (UE) 2015/2120 w związku z art. 11 ust. 1 i art. 52 ust. 2 Karty stoją na przeszkodzie, w świetle stwierdzeń Trybunału zawartych w pkt 55, 56 i 59 wyroku z dnia 27 marca 2014 r., C-314/12, stosowaniu lub decyzji nakazującej stosowanie środków blokujących, które są podejmowane w rozumieniu art. 3 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (UE) 2015/2120 przez dostawcę usług dostępu do Internetu w celu wypełnienia ustawowych lub nałożonych przez sąd lub urząd obowiązków w zakresie blokowania dostępu do (nielegalnych) treści lub usług poprzez blokowanie ruchu do lub z określonych adresów IP („blokowanie IP”), które są przyporządkowane do tych domen, pod którymi te nielegalne treści lub usługi mogą być wywoływane, jeżeli nie można wykluczyć z technicznego punktu widzenia, że środek ten zablokuje również użytkownikom końcowym dostęp do treści, aplikacji lub usług świadczonych przez nieuczestniczących w naruszeniu praw autorskich innych użytkowników końcowych pod innymi domenami, ponieważ do ich domen przyporządkowany jest ten sam adres IP, pod którym udostępniane są nielegalne treści lub usługi („nadmierne blokowanie IP”)?