1)

Badanie pierwszego pytania nie wykazało niczego, co mogłoby mieć wpływ na ważność art. 12 ust. 1 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, zmienionej dyrektywą Rady 2013/17/UE z dnia 13 maja 2013 r., w związku z załącznikiem IV do dyrektywy 92/43, zmienionej dyrektywą 2013/17.

2)

Artykuł 16 ust. 1 dyrektywy 92/43, zmienionej dyrektywą 2013/17, należy interpretować w ten sposób, że ustanowiony w nim warunek, zgodnie z którym odstępstwo przyznane na podstawie tego przepisu nie może szkodzić zachowaniu populacji danych gatunków we właściwym stanie ochrony w ich naturalnym zasięgu, może podlegać ocenie z uwzględnieniem, w świetle dostępnych danych, poziomu regionu biogeograficznego, który przekracza granice państwowe, tylko wtedy, gdy wcześniej stwierdzono, że odstępstwo to nie zagraża utrzymaniu takiego właściwego stanu ochrony na poziomie lokalnym i krajowym danego państwa członkowskiego.

3)

Artykuł 16 ust. 1 lit. b) dyrektywy 92/43, zmienionej dyrektywą 2013/17, należy interpretować w ten sposób, że zawarte w tym przepisie pojęcie „poważnych szkód” nie obejmuje przyszłych szkód pośrednich, których nie można przypisać danemu okazowi gatunku zwierząt, który jest przedmiotem odstępstwa przyznanego na podstawie tego przepisu.

4)

Artykuł 16 ust. 1 dyrektywy 92/43, zmienionej dyrektywą 2013/17, należy interpretować w ten sposób, że w ramach ustalenia istnienia „zadowalającej alternatywy” w rozumieniu tego przepisu właściwe organy krajowe są zobowiązane do dokonania oceny, na podstawie najlepszej dostępnej wiedzy naukowej i technicznej, innych możliwych rozwiązań, z uwzględnieniem w szczególności ich skutków gospodarczych, przy czym skutki te nie mają decydującego charakteru, oraz poprzez ich wyważenie z ogólnym celem zachowania lub odtworzenia we właściwym stanie ochrony danego gatunku zwierząt.