1)

Czy w niniejszej sprawie zgodnie z opisanymi okolicznościami faktycznymi i przepisami prawa uwzględnionymi w postępowaniu karnym prowadzonym przeciwko MSIG w Hiszpanii oraz w świetle różnych wyroków skazujących wydanych wobec niej uprzednio we Francji ma miejsce sytuacja „bis in idem”, o której mowa w art. 50 Karty i art. 54 konwencji, wobec uznania związku z oskarżeniem przedstawionym jej [MSIG] w Hiszpanii, ponieważ dotyczy ono „tych samych czynów” zgodnie z zakresem, jaki orzecznictwo europejskie nadaje temu pojęciu?

2)

Czy w każdym przypadku brak w prawie hiszpańskim uregulowania pozwalającego na uznanie skutków prawomocnych wyroków skazujących wydanych uprzednio przez sądy innych państw członkowskich w celu ewentualnego dokonania w danej sprawie oceny istnienia sytuacji bis in idem ze względu na tożsamość czynów, jest zgodny z art. 50 karty i art. 54 konwencji; a także z art. 1 ust. 3, art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 3, art. 4 ust. 5 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. (1). w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi?

3)

Czy w niniejszej sprawie, bądź co do zasady, brak w prawie hiszpańskim uregulowania, praktyki, czy wreszcie mechanizmu lub postępowania pozwalających na uznanie skutków prawomocnych wyroków skazujących wydanych uprzednio przez sądy państw członkowskich w celu określenia wymiaru kary, połączenia kar, dostosowania lub ograniczenia maksymalnego wymiaru kary, czy to na etapie postępowania sądowego i orzekania, czy też na etapie późniejszego wykonywania kary w tym celu, aby ewentualnie, w przypadku gdy nie dokonuje się oceny sytuacji bis in idem ze względu na tożsamość czynów, zapewnić proporcjonalność kary, na przykład jak ma to miejsce w postępowaniu głównym, ponieważ istnieje wcześniejszy wyrok, wydany przez sądy innego państwa członkowskiego, skazujący na surowe kary, już odbyte, za czyny powiązane (zbieżne czasowo, ściśle związane lub towarzyszące, bądź pozostające w związku przestępczym lub podobnym) z czynami podlegającymi osądzeniu w Hiszpanii, jest sprzeczny z art. 45 i art. 49 ust. 3 karty de la CDFUE lub motywami 7, 8, 9, 13 i 14 oraz art. 3 ust. 1, art. 3 ust. 2, art. 3 ust. 4 i art. 3 ust. 5 decyzji ramowej Rady 2008/675/WSiSW z dnia 24 lipca 2008 r. w sprawie uwzględniania w nowym postępowaniu karnym wyroków skazujących zapadłych w państwach członkowskich Unii Europejskiej (2) oraz motywem 12 i art. 1 ust. 3 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi?

4)

Czy w świetle okoliczności faktycznych mających miejsce w niniejszej sprawie, oraz co do zasady, bezwzględne wyłączenie skutków wcześniejszych prawomocnych wyroków wydanych w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej, wyraźnie przewidziane w art. 14 ust. 2 lit. b) dotyczącym wyroków skazujących wydanych w Hiszpanii, w art. 14 ust. 2 lit. c) dotyczącym nakazów wykonania kary oraz w jedynym przepisie dodatkowym (wydanych przed dniem 15 sierpnia 2010 r.) Ley Orgánica 7/2014, de 12 de noviembre, sobre intercambio de información de antecedentes penales y consideración de resoluciones judiciales penales en la Unión Europea (ustawy organicznej 7/2014 z dnia 12 listopada 2014 r. o wymianie informacji z rejestrów karnych i uwzględnianiu wyroków skazujących pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej), transponującej uregulowanie europejskie, jest zgodne z: