Parlament Europejski,

—	uwzględniając art. 218 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—	uwzględniając art. 24 i 29 Konwencji z dnia 2 lipca 2019 r. o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych („konwencja w sprawie orzeczeń”),

—	uwzględniając pytanie skierowane do Komisji i Rady dotyczące przystąpienia Ukrainy do Konwencji z dnia 2 lipca 2019 r. o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych,

—	uwzględniając swoją rezolucję z 16 lutego 2023 r. w sprawie roku rosyjskiej inwazji i wojny napastniczej przeciwko Ukrainie (1) i rezolucję z 1 marca 2022 r. w sprawie rosyjskiej agresji na Ukrainę (2),

—	uwzględniając pytanie skierowane do Komisji w sprawie poparcia przystąpienia Ukrainy do Konwencji z dnia 2 lipca 2019 r. o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych (O-00000024/2023 – B9-0025/2023),

—	uwzględniając art. 136 ust. 5 i art. 132 ust. 2 Regulaminu,

—	uwzględniając projekt rezolucji Komisji Prawnej,

A.	mając na uwadze, że statutowym celem Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego („konferencja haska”) jest dążenie do stopniowego ujednolicenia zasad prawa prywatnego międzynarodowego;

B.	mając na uwadze, że Unia Europejska jest stroną konferencji haskiej od 3 kwietnia 2007 r.;

mając na uwadze, że konwencja w sprawie orzeczeń ułatwia skuteczny międzynarodowy obieg orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, zapewniając pewność i przewidywalność prawa stronom transakcji transgranicznych oraz jasność co do tego, czy i w jakim zakresie orzeczenie będzie uznawane i wykonywane w innej jurysdykcji; mając na uwadze, że zapewniając uznawanie i wykonywanie zagranicznych orzeczeń, konwencja powinna zwiększyć dostęp do wymiaru sprawiedliwości dzięki skróceniu terminów prawnych, kosztów i zagrożeń w sytuacjach transgranicznych;

mając na uwadze, że zgodnie z art. 24 konwencji w sprawie orzeczeń może do niej przystąpić każde państwo trzecie; mając na uwadze, że powoduje to ustanowienie stosunków traktatowych między dwoma umawiającymi się państwami jedynie wtedy, gdy żadne z nich nie złoży depozytariuszowi notyfikacji, w której stwierdzi, że przystąpienie do konwencji nie spowoduje ustanowienia stosunków traktatowych między tymi dwoma państwami; mając na uwadze, że taka notyfikacja musi zostać złożona w terminie 12 miesięcy od daty notyfikacji przystąpienia;

mając na uwadze, że zgodnie z obecną praktyką Komisja nie wszczyna formalnej procedury zgodnie z art. 218 ust. 6 TFUE w odniesieniu do konwencji zawierających mechanizm braku sprzeciwu, lecz jedynie informuje Radę i Parlament o każdym wniosku państwa trzeciego o przystąpienie do danego instrumentu haskiego;

mając na uwadze, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem umowa międzynarodowa nie może wpływać na podział kompetencji określony w Traktatach, fakt że na szczeblu międzynarodowym przyjęto procedurę milczącej zgody, aby ułatwić przystąpienie państw trzecich, nie powinien mieć wpływu na wewnętrzny proces decyzyjny UE;

G.	mając na uwadze, że Unia Europejska jest stroną konferencji w sprawie orzeczeń od 29 sierpnia 2022 r.;

H.	mając na uwadze, że Ukraina podpisała i ratyfikowała konwencję w sprawie orzeczeń;

I.	mając na uwadze, że 24 kwietnia 2023 r. Rada uzgodniła ustanowienie stosunków traktatowych z Ukrainą w ramach konwencji w sprawie orzeczeń;

J.	mając na uwadze, że jeżeli Unia zaakceptuje przystąpienie Ukrainy do konwencji w sprawie orzeczeń, wejdzie ona w życie 1 września 2023 r. i będzie miała zastosowanie między stronami;