1)

Czy zgodne z art. 2 dyrektywy Rady 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych (1) jest ustawodawstwo, takie jak hiszpańskie, które zgodnie z art. 49. 1 lit. g) Real Decreto Legislativo 2/2015 de 23 de octubre, por el que se aprueba el te[x]to refundido de la Ley del Estatuto de los Trabajadores [królewskiego dekretu ustawodawczego 2/2015 z dnia 23 października 2015 r. w sprawie zatwierdzenia tekstu jednolitego kodeksu pracy] nie przewiduje okresu konsultacji w przypadku rozwiązania umów o pracę, w liczbie przekraczającej liczbę przewidzianą w art. 1 przywołanej dyrektywy, w związku z przejściem na emeryturę pracodawcy będącego osobą fizyczną?

2)

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, czy dyrektywa 98/59 wywiera bezpośredni skutek horyzontalny w stosunkach pomiędzy jednostkami?

I)

Czy dokumenty handlowe rozpatrywane w niniejszej sprawie, przekazywane pocztą elektroniczną, stanowią „korespondencję” w rozumieniu art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej?

II)

Czy art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie zajęciu dokumentów handlowych, wynikających z korespondencji prowadzonej między dyrektorami i pracownikami przedsiębiorstw za pomocą poczty elektronicznej, w przypadku gdy prowadzone jest dochodzenie w sprawie porozumień i praktyk zakazanych na mocy art. 101 TFUE (dawniej art. 81 TWE)?

III)

Czy art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie zajęciu takich dokumentów handlowych, pod warunkiem uzyskania uprzedniej zgody organu sądowego, w niniejszej sprawie prokuratury, która jest odpowiedzialna za reprezentowanie państwa, obronę interesów określonych przez prawo, ściganie karne w oparciu o zasadę ustawowej określoności czynów zabronionych i kar i obronę demokratycznego państwa prawa zgodnie z postanowieniami konstytucji oraz która działa niezależnie od innych organów władzy centralnej, regionalnej i lokalnej?

I.

Czy dokumenty handlowe rozpatrywane w niniejszej sprawie, przekazywane pocztą elektroniczną, stanowią „korespondencję” w rozumieniu art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej?

II.

Czy art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie zajęciu dokumentów handlowych, wynikających z korespondencji prowadzonej między dyrektorami i pracownikami przedsiębiorstw za pomocą poczty elektronicznej, w przypadku gdy prowadzone jest dochodzenie w sprawie porozumień i praktyk zakazanych na mocy art. 101 TFUE (dawniej art. 81 TWE)?

III.

Czy art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie zajęciu takich dokumentów handlowych, pod warunkiem uzyskania uprzedniej zgody organu sądowego, w niniejszej sprawie prokuratury, która jest odpowiedzialna za reprezentowanie państwa, obronę interesów określonych przez prawo, ściganie karne w oparciu o zasadę ustawowej określoności czynów zabronionych i kar i obronę demokratycznego państwa prawa zgodnie z postanowieniami konstytucji oraz która działa niezależnie od innych organów władzy centralnej, regionalnej i lokalnej?

I.

Czy dokumenty handlowe rozpatrywane w niniejszej sprawie, przekazywane pocztą elektroniczną, stanowią „korespondencję” w rozumieniu art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej?

II.

Czy art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie zajęciu dokumentów handlowych wynikających z korespondencji prowadzonej między dyrektorami i pracownikami przedsiębiorstw za pomocą poczty elektronicznej, w przypadku gdy prowadzone jest dochodzenie w sprawie porozumień i praktyk zakazanych na mocy art. 102 TFUE (dawniej art. 82 TWE)?

III.

Czy art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie zajęciu takich dokumentów handlowych, pod warunkiem uzyskania uprzedniej zgody organu sądowego, w niniejszej sprawie prokuratury, która jest odpowiedzialna za reprezentowanie państwa, obronę interesów określonych przez prawo, ściganie karne w oparciu o zasadę ustawowej określoności czynów zabronionych i kar i obronę demokratycznego państwa prawa zgodnie z postanowieniami konstytucji oraz która działa niezależnie od innych organów władzy centralnej, regionalnej i lokalnej?

1.

Czy art. 42 ust. 1 rozporządzenia nr 2017/1939 (1) należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisowi krajowemu, takiemu jak art. 90 LO 9/2021 z dnia 1 lipca 2021 r., który wyklucza kontrolę sądową czynności procesowej Prokuratury Europejskiej, która wywołuje skutki prawne wobec osób trzecich (w przedstawionym znaczeniu), takiej jak decyzja delegowanego prokuratora europejskiego o wezwaniu świadków w zarządzeniu z dnia 2 lutego 2023 r.?

2.

Czy art. 6 i 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 7 dyrektywy (UE) 2016/343 (2) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisowi krajowemu, takiemu jak art. 90 w związku z art. 42 ust. 1 i 3 oraz art. 43 LO 9/2021 z dnia 1 lipca 2021 r., który wyklucza kontrolę sądową czynności procesowej Prokuratury Europejskiej, takiej jak decyzja delegowanego prokuratora europejskiego o wezwaniu w charakterze świadka osoby trzeciej, co do której istnieje uzasadnione przypuszczenie, że brała ona udział w przestępstwach będących przedmiotem dochodzenia?

3.

Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE i art. 86 ust. 3 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie systemowi kontroli sądowej, takiemu jak przewidziany w art. 90 i 91 LO 9/2021 w odniesieniu do czynności delegowanych prokuratorów europejskich dokonanych na podstawie art. 42 ust. 1 i art. 43 LO 9/2021, z wyłączeniem kontroli sądowej środka przyjętego przez delegowanego prokuratora europejskiego w ramach wykonywania przysługującego mu uprawnienia dochodzeniowego, który to system kontroli sądowej nie jest w żaden sposób równoważny z krajowymi przepisami proceduralnymi regulującymi zaskarżanie orzeczeń wydanych przez sędziego śledczego w ramach wykonywania przysługującego mu uprawnienia dochodzeniowego?

4.

Czy art. 2 TUE, który ustanawia wartości nierozerwalnie związane z państwem prawa, na których opiera się Unia, w związku z prawem do skutecznego środka prawnego i prawem do rzetelnego procesu sądowego, o których mowa w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, oraz zasadą skuteczności ustanowioną w art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie systemowi kontroli sądowej czynności delegowanych prokuratorów europejskich, który ogranicza przypadki zaskarżenia do zamkniętej liczby przypadków, takiemu jak ten przewidziany w prawie hiszpańskim w art. 90 i 91 LO 9/2021?

1)

Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi [TUE] w związku z art. 47 akapit drugi Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że wydłużenie okresu sprawowania funkcji organu, który może nakładać kary dyscyplinarne na sędziów i jest uprawniony do ustalania danych dotyczących ich majątku – po zakończeniu konstytucyjnie ustanowionej kadencji tego organu, bez wyraźnie określonego końcowego terminu – stanowi samo w sobie lub w określonych warunkach naruszenie wymogu zagwarantowania przez państwa w Unii skutecznych środków prawnych niezależnej kontroli sądowej? Jeżeli takie wydłużenie okresu trwania uprawnień jest dopuszczalne, to pod jakimi warunkami?

2)

Czy art. 2 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 2016/679 (1) […] w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych („ogólne rozporządzenie o ochronie danych”) (zwanego dalej „ogólnym rozporządzeniem o ochronie danych” lub „RODO”), należy interpretować w ten sposób, że działalność związana z ujawnieniem tajemnicy bankowej w celu weryfikacji stanu majątkowego sędziów, który jest następnie ujawniany publicznie, stanowi działalność pozostającą poza zakresem stosowania prawa Unii Europejskiej? Czy odpowiedź na to pytanie ulega zmianie, gdy ta działalność obejmuje również ujawnienie danych dotyczących członków rodziny sędziów, którzy to członkowie nie pełnią funkcji sędziego?

3)

Na wypadek udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi w ten sposób, że prawo Unii Europejskiej ma zastosowanie – czy art. 4 pkt 7 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych należy interpretować w ten sposób, że organ sądowy, który zezwala innemu organowi publicznemu na dostęp do danych dotyczących sald na rachunkach bankowych sędziów i członków ich rodzin, określa cele lub sposoby przetwarzania danych osobowych, w związku z czym jest „administratorem” danych osobowych?

4)

Na wypadek udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi, że prawo Unii Europejskiej ma zastosowanie, a także odpowiedzi przeczącej na pytanie trzecie – czy art. 51 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych należy interpretować w ten sposób, że organ sądowy, który zezwala innemu organowi publicznemu na dostęp do danych dotyczących sald na rachunkach bankowych sędziów i członków ich rodzin, jest odpowiedzialny za monitorowanie stosowania tego rozporządzenia, w związku z czym ma status „organu nadzorczego” w odniesieniu do tych danych?

5)

Na wypadek udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi, że prawo Unii Europejskiej ma zastosowanie, a także odpowiedzi twierdzącej na pytanie trzecie lub czwarte – czy art. 32 ust. 1 lit. b) ogólnego rozporządzenia o ochronie danych, odpowiednio art. 57 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia, należy interpretować w ten sposób, że organ sądowy, który zezwala innemu organowi publicznemu na dostęp do danych dotyczących sald na rachunkach bankowych sędziów i członków ich rodzin, jest zobowiązany – w przypadku istnienia informacji wskazujących na wcześniejsze naruszenie bezpieczeństwa danych osobowych przez organ, któremu ma zostać udzielony dostęp – do zażądania informacji o podjętych środkach ochrony danych i do dokonania oceny adekwatności tych środków przy podejmowaniu decyzji w sprawie udzielenia dostępu?

6)

Na wypadek udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi, że prawo Unii Europejskiej ma zastosowanie, a także niezależnie od odpowiedzi na pytanie trzecie lub czwarte – czy art. 79 ust. 1 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że gdy w prawie krajowym jednego z państw Unii przewidziano, że określone kategorie danych mogą zostać ujawnione wyłącznie po uzyskaniu zezwolenia sądu, sąd udzielający tego zezwolenia jest zobowiązany z urzędu do zapewnienia ochrony podmiotów, których dane ujawnia, poprzez zobowiązanie organu publicznego żądającego dostępu do danych, co do którego wiadomo, że dopuścił się naruszenia bezpieczeństwa danych osobowych, do przekazania informacji o środkach podjętych na podstawie art. 33 ust. 3 lit. d) ogólnego rozporządzenia o ochronie danych, a także o skutecznym stosowaniu tych środków?

1)

Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi [TUE] w związku z art. 47 akapit drugi Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że wydłużenie okresu sprawowania funkcji organu, który może nakładać kary dyscyplinarne na sędziów i jest uprawniony do ustalania danych dotyczących ich majątku – po zakończeniu konstytucyjnie ustanowionej kadencji tego organu, bez wyraźnie określonego końcowego terminu – stanowi samo w sobie lub w określonych warunkach naruszenie wymogu zagwarantowania przez państwa w Unii skutecznych środków prawnych niezależnej kontroli sądowej? Jeżeli takie wydłużenie okresu trwania uprawnień jest dopuszczalne, to pod jakimi warunkami?

2)

Czy art. 2 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 2016/679 (1) […] w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych („ogólne rozporządzenie o ochronie danych”) (zwanego dalej „ogólnym rozporządzeniem o ochronie danych” lub „RODO”), należy interpretować w ten sposób, że działalność związana z ujawnieniem tajemnicy bankowej w celu weryfikacji stanu majątkowego sędziów, który jest następnie ujawniany publicznie, stanowi działalność pozostającą poza zakresem stosowania prawa Unii Europejskiej? Czy odpowiedź na to pytanie ulega zmianie, gdy ta działalność obejmuje również ujawnienie danych dotyczących członków rodziny sędziów, którzy to członkowie nie pełnią funkcji sędziego?

3)

Na wypadek udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi w ten sposób, że prawo Unii Europejskiej ma zastosowanie – czy art. 4 pkt 7 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych należy interpretować w ten sposób, że organ sądowy, który zezwala innemu organowi publicznemu na dostęp do danych dotyczących sald na rachunkach bankowych sędziów i członków ich rodzin, określa cele lub sposoby przetwarzania danych osobowych, w związku z czym jest „administratorem” danych osobowych?

4)

Na wypadek udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi, że prawo Unii Europejskiej ma zastosowanie, a także odpowiedzi przeczącej na pytanie trzecie – czy art. 51 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych należy interpretować w ten sposób, że organ sądowy, który zezwala innemu organowi publicznemu na dostęp do danych dotyczących sald na rachunkach bankowych sędziów i członków ich rodzin, jest odpowiedzialny za monitorowanie stosowania tego rozporządzenia, w związku z czym ma status „organu nadzorczego” w odniesieniu do tych danych?

5)

Na wypadek udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi, że prawo Unii Europejskiej ma zastosowanie, a także odpowiedzi twierdzącej na pytanie trzecie lub czwarte – czy art. 32 ust. 1 lit. b) ogólnego rozporządzenia o ochronie danych, odpowiednio art. 57 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia, należy interpretować w ten sposób, że organ sądowy, który zezwala innemu organowi publicznemu na dostęp do danych dotyczących sald na rachunkach bankowych sędziów i członków ich rodzin, jest zobowiązany – w przypadku istnienia informacji wskazujących na wcześniejsze naruszenie bezpieczeństwa danych osobowych przez organ, któremu ma zostać udzielony dostęp – do zażądania informacji o podjętych środkach ochrony danych i do dokonania oceny adekwatności tych środków przy podejmowaniu decyzji w sprawie udzielenia dostępu?

6)

Na wypadek udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi, że prawo Unii Europejskiej ma zastosowanie, a także niezależnie od odpowiedzi na pytanie trzecie lub czwarte – czy art. 79 ust. 1 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że gdy w prawie krajowym jednego z państw Unii przewidziano, że określone kategorie danych mogą zostać ujawnione wyłącznie po uzyskaniu zezwolenia sądu, sąd udzielający tego zezwolenia jest zobowiązany z urzędu do zapewnienia ochrony podmiotów, których dane ujawnia, poprzez zobowiązanie organu publicznego żądającego dostępu do danych, co do którego wiadomo, że dopuścił się naruszenia bezpieczeństwa danych osobowych, do przekazania informacji o środkach podjętych na podstawie art. 33 ust. 3 lit. d) ogólnego rozporządzenia o ochronie danych, a także o skutecznym stosowaniu tych środków?

1)

Czy klauzula 4 [porozumienia ramowego] dyrektywy 99/70 (2) stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak wynikające z art. 485 i 489 decreto legislativo (dekretu ustawodawczego) nr 297/1994, art. 11 ust. 14 legge (ustawy) nr 124/99, a także art. 4 ust. 3 decreto del Presidente della Repubblica (dekretu prezydenta republiki) nr 399/88, które przewidują ustalenie stażu pracy wykonywanej przed mianowaniem z uwzględnieniem wspomnianego art. 11 ust. 14, zgodnie z którym w całości zalicza się tylko pierwsze cztery lata, a w przypadku dalszych okresów w proporcji dwóch trzecich w celach prawnych i płacowych, a w odniesieniu do pozostałej jednej trzeciej części – wyłącznie w celach płacowych, a także po osiągnięciu określonego stażu pracy przewidzianego w art. 4 ust. 3 decreto del Presidente della Repubblica (dekretu prezydenta republiki) nr 399/88?

2)

Czy w każdym razie przy ocenie, czy ma miejsce dyskryminacja w rozumieniu klauzuli 4 [porozumienia ramowego] dyrektywy 99/70, sąd krajowy powinien uwzględnić jedynie staż pracy wykonywanej przed mianowaniem zaliczony w chwili mianowania, czy też, przeciwnie, należy wziąć pod uwagę całość uregulowania dotyczącego traktowania tego stażu pracy, a zatem również przepisy, które przewidują, w odniesieniu do okresów następujących po włączeniu do stałego korpusu urzędniczego, pełne odzyskanie stażu pracy wyłącznie w celach płacowych?

1)

Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi [TUE] w związku z art. 47 akapit drugi Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że wydłużenie okresu sprawowania funkcji organu, który może nakładać kary dyscyplinarne na sędziów i jest uprawniony do ustalania danych dotyczących ich majątku – po zakończeniu konstytucyjnie ustanowionej kadencji tego organu, bez wyraźnie określonego końcowego terminu – stanowi samo w sobie lub w określonych warunkach naruszenie wymogu zagwarantowania przez państwa w Unii skutecznych środków prawnych niezależnej kontroli sądowej? Jeżeli takie wydłużenie okresu trwania uprawnień jest dopuszczalne, to pod jakimi warunkami?

2)

Czy art. 2 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 2016/679 (1) […] w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych („ogólne rozporządzenie o ochronie danych”) (zwanego dalej „ogólnym rozporządzeniem o ochronie danych” lub „RODO”), należy interpretować w ten sposób, że działalność związana z ujawnieniem tajemnicy bankowej w celu weryfikacji stanu majątkowego sędziów, który jest następnie ujawniany publicznie, stanowi działalność pozostającą poza zakresem stosowania prawa Unii Europejskiej? Czy odpowiedź na to pytanie ulega zmianie, gdy ta działalność obejmuje również ujawnienie danych dotyczących członków rodziny sędziów, którzy to członkowie nie pełnią funkcji sędziego?

3)

Na wypadek udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi w ten sposób, że prawo Unii Europejskiej ma zastosowanie – czy art. 4 pkt 7 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych należy interpretować w ten sposób, że organ sądowy, który zezwala innemu organowi publicznemu na dostęp do danych dotyczących sald na rachunkach bankowych sędziów i członków ich rodzin, określa cele lub sposoby przetwarzania danych osobowych, w związku z czym jest „administratorem” danych osobowych?

4)

Na wypadek udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi, że prawo Unii Europejskiej ma zastosowanie, a także odpowiedzi przeczącej na pytanie trzecie – czy art. 51 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych należy interpretować w ten sposób, że organ sądowy, który zezwala innemu organowi publicznemu na dostęp do danych dotyczących sald na rachunkach bankowych sędziów i członków ich rodzin, jest odpowiedzialny za monitorowanie stosowania tego rozporządzenia, w związku z czym ma status „organu nadzorczego” w odniesieniu do tych danych?

5)

Na wypadek udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi, że prawo Unii Europejskiej ma zastosowanie, a także odpowiedzi twierdzącej na pytanie trzecie lub czwarte – czy art. 32 ust. 1 lit. b) ogólnego rozporządzenia o ochronie danych, odpowiednio art. 57 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia, należy interpretować w ten sposób, że organ sądowy, który zezwala innemu organowi publicznemu na dostęp do danych dotyczących sald na rachunkach bankowych sędziów i członków ich rodzin, jest zobowiązany – w przypadku istnienia informacji wskazujących na wcześniejsze naruszenie bezpieczeństwa danych osobowych przez organ, któremu ma zostać udzielony dostęp – do zażądania informacji o podjętych środkach ochrony danych i do dokonania oceny adekwatności tych środków przy podejmowaniu decyzji w sprawie udzielenia dostępu?

6)

Na wypadek udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi, że prawo Unii Europejskiej ma zastosowanie, a także niezależnie od odpowiedzi na pytanie trzecie lub czwarte – czy art. 79 ust. 1 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że gdy w prawie krajowym jednego z państw Unii przewidziano, że określone kategorie danych mogą zostać ujawnione wyłącznie po uzyskaniu zezwolenia sądu, sąd udzielający tego zezwolenia jest zobowiązany z urzędu do zapewnienia ochrony podmiotów, których dane ujawnia, poprzez zobowiązanie organu publicznego żądającego dostępu do danych, co do którego wiadomo, że dopuścił się naruszenia bezpieczeństwa danych osobowych, do przekazania informacji o środkach podjętych na podstawie art. 33 ust. 3 lit. d) ogólnego rozporządzenia o ochronie danych, a także o skutecznym stosowaniu tych środków?

1)

Czy zgodne z przepisami unijnymi i odpowiadającymi im przepisami bułgarskimi są:

Działania umocowanego obrońcy oskarżonego w postępowaniu karnym, który w trakcie toczącego się postępowania, jako przedstawiciel prawny spółki handlowej oskarżonego, przeprowadza transakcje (w obrocie cywilnoprawnym) mające na celu świadome stworzenie warunków do wyłączenia i „konfliktu interesów” między oskarżonym a sędzią w toczącym się postępowaniu karnym[?]

Na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej, sąd odsyłający zwraca się do TSUE o udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy adwokat reprezentujący oskarżonego – który formalnie legitymizował swój udział jako przedstawiciel procesowy spółki handlowej należącej do oskarżonego w innych cywilnych, pozasądowych postępowaniach, które stały się podstawą do celowego i świadomego stworzenia sztucznych warunków do wyłączenia i konfliktu interesów między oskarżonym a sędzią w postępowaniu karnym, i w okresie, w którym postępowanie karne jest w toku – powinien nadal bronić oskarżonego we wspomnianym postępowaniu karnym[?]

2)

W zakresie, w jakim ocena, czy istnieją rzeczywiste podstawy do wyłączenia należy do właściwości sądu krajowego, jak należy rozumieć określone w dyrektywie 2013/48/UE (2) prawo dostępu do adwokata w postępowaniu karnym, i czy jest ono bezwzględne i czy jest bezwarunkowo związane z osobą odrębnego obrońcy[?] W jaki sposób można rozwiązać sprzeczność między tym, że z jednej strony prawo dostępu do adwokata ustanowione w dyrektywie unijnej, znajdujące odzwierciedlenie w prawie krajowym, przyznaje oskarżonemu pełne uprawnienia do wyboru i umocowania obrońcy, a z drugiej strony tym, że obrońca ten podjął czynności, by pomóc oskarżonemu w stworzeniu sztucznych warunków do wyłączenia sędziego sprawozdawcy[?]

3)

Jak należy interpretować i uregulować z jednej strony określone w art. 7 ust. 2 i 3 dyrektywy 2012/13/UE (3) prawo pozostałych 13 oskarżonych do informacji w postępowaniu karnym oraz prawo dostępu do materiałów sprawy w związku z przedstawionymi przez wspomnianego obrońcę wnioskiem o wyłączenie i załączonymi do tego wniosku dokumentami[?] W jaki sposób te działania obrońcy mają być zrównoważone z prawem sędziego, jako obywatela Unii Europejskiej, do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego?

4)

Gdy oskarżonemu, osobiście lub za pośrednictwem jego spółki handlowej, udaje się, poprzez celowe i aktywne działania, stworzyć sztuczne warunki dla konfliktu interesów, to czy należy faktycznie uznać je za „konflikt interesów”, a także że stanowią one ukryte dźwignie umożliwiające uniknięcie ścigania karnego[?]

5)

Czy skierowanie wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie powyższych pytań stanowi podstawę do wystąpienia przez obrońcę wspomnianego oskarżonego o wszczęcie i przeprowadzenie postępowania dyscyplinarnego przeciwko sędziemu w krajowym sądzie odsyłającym, jeżeli niezwłocznie po stwierdzeniu działań obrońcy sędzia skierował sprawę do właściwych organów w państwie[?]

1)

Czy wartości demokracji, państwa prawnego, poszanowania praw człowieka i sprawiedliwości, na które powołano się w art. 2 TUE, oraz postanowienia art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE należy interpretować w ten sposób, że przyznają one władzy ustawodawczej i wykonawczej państw członkowskich niczym nieskrępowaną i wyłączną swobodę określania, w drodze ustawodawstwa krajowego, wynagrodzenia sędziów na poziomie, który zależy wyłącznie od woli władzy ustawodawczej i wykonawczej?

2)

Czy postanowienia art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, a także art. 47 karty, który dotyczy w szczególności niezawisłości sądownictwa, należy interpretować w ten sposób, że zezwalają one państwom członkowskim na wprowadzanie, w drodze ustawodawstwa krajowego, przepisów określających wynagrodzenie sędziów na poziomie niższym niż ustalone przez państwo wynagrodzenie lub honorarium otrzymywane przez przedstawicieli innych zawodów prawniczych?

1)

Czy art. 178 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia delegowanego 2015/2446 (1) w związku z art. 214 ust. 1 unijnego kodeksu celnego (2) zezwala na zamknięcie procedury specjalnej „wolnego obszaru celnego” bez wprowadzenia do elektronicznego systemu ewidencji numeru ewidencyjnego (MRN) wskazującego zgłoszenie celne, na podstawie którego towary zostają objęte kolejną procedurą celną?

2)

Czy art. 214 ust. 1 i art. 215 ust. 1 unijnego kodeksu celnego oraz art. 178 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia delegowanego 2015/2446 zezwalają osobie uprawnionej do korzystania z procedury specjalnej „wolnego obszaru celnego” na zamknięcie tej procedury wyłącznie na podstawie wpisu dokonanego przez urzędnika organu celnego w dokumencie przewozowym towarów (CMR), dotyczącego statusu celnego towarów, bez przeprowadzenia samodzielnej weryfikacji ważności statusu celnego tych towarów?

3)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na drugie pytanie prejudycjalne, jaki poziom weryfikacji na podstawie art. 214 ust. 1 i art. 215 ust. 1 unijnego kodeksu celnego oraz art. 178 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia delegowanego 2015/2446 jest wystarczający, aby uznać, że procedura specjalna „wolnego obszaru celnego” została prawidłowo zamknięta?

4)

Czy osoba uprawniona do korzystania z procedury specjalnej „wolnego obszaru celnego” mogła mieć uzasadnione oczekiwania w następstwie potwierdzenia przez organy celne, że status celny towarów zmienił się z „towarów nieunijnych” na „towary unijne”, przy czym w potwierdzeniu tym nie wskazuje się ani powodu zmiany statusu towarów, ani informacji umożliwiających weryfikację takiego powodu?

5)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na czwarte pytanie prejudycjalne, czy w świetle uznanej w prawie krajowym i w prawie Unii zasady powagi rzeczy osądzonej okoliczność, że w innej sprawie przed sądem krajowym stwierdzono w prawomocnym wyroku, iż zgodnie z procedurami ustanowionymi przez organy celne osoba uprawniona do korzystania z procedury celnej nie popełniła żadnego naruszenia w odniesieniu do procedury celnej „wolnego obszaru celnego”, może stanowić podstawę zwolnienia z długu celnego wynikającą z art. 79 ust. 1 lit. a) i ust. 3 lit. a) unijnego kodeksu celnego?

1)

Czy pojęcie „przedsiębiorstwa”, które zostało użyte w art. 83 ust. 4–6 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych (1), należy traktować jako odnoszące się do przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 101 i 102 TFUE w związku z motywem 150 tego rozporządzenia oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczącego prawa konkurencji Unii, tak że pojęcie „przedsiębiorstwa” obejmuje każdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą, niezależnie od jego statusu prawnego i sposobu jego finansowania?

2)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze – czy art. 83 ust. 4–6 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych należy interpretować w ten sposób, że przy nakładaniu grzywny na przedsiębiorstwo pod uwagę należy brać całkowity roczny światowy obrót jednostki gospodarczej, do której należy to przedsiębiorstwo, czy też jedynie całkowity roczny światowy obrót samego tego przedsiębiorstwa?

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/839 z dnia 19 kwietnia 2023 r. w sprawie zmiany rozporządzenia (UE) 2018/841 w odniesieniu do zakresu stosowania, uproszczenia przepisów dotyczących sprawozdawczości i zgodności oraz określenia celów państw członkowskich na 2030 r., a także zmiany rozporządzenia (UE) 2018/1999 w odniesieniu do poprawy monitorowania, sprawozdawczości, śledzenia postępów i przeglądu (1), w całości;

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

1)

zarzut naruszenia art. 192 ust. 2 lit. c) TFUE

W ocenie Polski pozwane instytucje naruszyły art. 192 ust. 2 lit. c) TFUE poprzez nieprzyjęcie zaskarżonego rozporządzenia na podstawie powyższego przepisu traktatu, wymagającego jednomyślności w Radzie, mimo że zaskarżone rozporządzenie wpływa znacząco na wybór państwa członkowskiego między różnymi źródłami energii i ogólną strukturę jego zaopatrzenia w energię.

2)

zarzut naruszania art. 192 ust. 2 lit. b) tiret trzecie TFUE

W ocenie Polski pozwane instytucje naruszyły art. 192 ust. 2 lit. b) tiret trzecie TFUE poprzez nieprzyjęcie zaskarżonego rozporządzenia na podstawie powyższego przepisu traktatu, wymagającego jednomyślności w Radzie, mimo że zaskarżone rozporządzenie wpływa na przeznaczenie gruntów w państwach członkowskich.

3)

zarzut naruszenia art. 4 ust. 1 oraz art. 5 ust. 2 TUE

Polska jest zdania, że pozwane instytucje naruszyły zasadę przyznania kompetencji, ponieważ zaskarżone rozporządzenie ustanawia zobowiązania i cele, które znacząco ingerują w sposób prowadzenia gospodarki leśnej w państwach członkowskich, pomimo że traktaty nie przyznają Unii Europejskiej kompetencji w dziedzinie leśnictwa.

4)

zarzut naruszenia zasady proporcjonalności (art. 5 ust. 4 TUE) oraz zasady równości państw członkowskich (art. 4 ust. 2 TUE) w związku z art. 191 ust. 2 TFUE

Polska uważa, że przyjmując zaskarżone rozporządzenie, pozwane instytucje naruszyły zasadę proporcjonalności, zasadę równości państw członkowskich oraz nie uwzględniły w wystarczającym stopniu różnorodności sytuacji w różnych regionach Unii. Realizacja przez Polskę zobowiązań i celów w zakresie emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych w sektorze LULUCF może nieść ze sobą negatywne, dotkliwe konsekwencje społeczno-gospodarcze oraz finansowe. Ponadto zaskarżone rozporządzenie ustanawia nieuzasadnioną dysproporcję w poziomach zobowiązań i celów pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi.

5)

zarzut naruszenia obowiązku dokonania należytej analizy wpływu zaskarżonego rozporządzenia oraz naruszenia art. 191 ust. 3 TFUE.

Zdaniem Polski pozwane instytucje naruszyły obowiązek przedstawienia wystarczającej oceny skutków, ponieważ towarzysząca projektowi rozporządzenia ocena skutków regulacji zawiera zasadnicze braki w zakresie wpływu zobowiązań i celów określonych w rozporządzeniu na poszczególne państwa członkowskie. Jednocześnie nie zostały uwzględnione w wystarczającym stopniu dostępne danych naukowo techniczne, warunki środowiska w różnych regionach Unii, potencjalne korzyści i koszty związane z działaniem lub z zaniechaniem działania, a także gospodarczy i społeczny rozwoju Unii jako całości i zrównoważony rozwoju jej regionów, co stanowi naruszenie art. 191 ust. 3 TFUE.

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/851 z dnia 19 kwietnia 2023 r. w sprawie zmiany rozporządzenia (UE) 2019/631 w odniesieniu do wzmocnienia norm emisji CO2 dla nowych samochodów osobowych i dla nowych lekkich pojazdów użytkowych zgodnie z ambitniejszymi celami klimatycznymi Unii (1) w całości;

—

ewentualnie stwierdzenie częściowej nieważności rozporządzenia 2023/851, w zakresie dotyczącym ustanowienia mających zastosowanie od dnia 1 stycznia 2035 r. docelowych poziomów emisji dla nowych samochodów osobowych oraz nowych lekkich pojazdów użytkowych określonych w art. 1 pkt 1 lit. b) tego rozporządzenia, gdyby Trybunał Sprawiedliwości uznał, że podniesione zarzuty nie uzasadniają żądania stwierdzenia nieważności tego rozporządzenia w całości;

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

1)

zarzut naruszenia art. 192 ust. 2 lit. c) TFUE

W ocenie Polski pozwane instytucje naruszyły art. 192 ust. 2 lit. c) TFUE poprzez nieprzyjęcie zaskarżonego rozporządzenia na podstawie powyższego przepisu traktatu, wymagającego jednomyślności w Radzie, mimo że zaskarżone rozporządzenie wpływa znacząco na wybór państwa członkowskiego między różnymi źródłami energii i ogólną strukturę jego zaopatrzenia w energię.

2)

zarzut naruszania art. 3 ust. 1 i 3 TUE, art. 9 TFUE, oraz art. 6 ust. 1 TUE w zw. z art. 21 Karty Praw Podstawowych UE

Polska uważa, że ustanawiając przewidziane w art. 1 pkt 1 lit. b) zaskarżonego rozporządzenia docelowe poziomy emisji dla nowych samochodów osobowych oraz nowych lekkich pojazdów użytkowych, które spowodują dotkliwe skutki dla europejskiego przemysłu motoryzacyjnego i powiązanych z nim sektorów gospodarczych oraz dla społeczeństw, prawodawca Unii naruszył obowiązek wspierania dobrobytu narodów Unii (art. 3 ust. 1 TUE), obowiązek wspierania sprawiedliwości społecznej, obowiązek działania na rzecz zrównoważonego wzrostu gospodarczego oraz wspierania spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej oraz solidarności między państwami członkowskimi (art. 3 ust. 3 TUE), obowiązek wzięcia pod uwagę wymogów związanych ze wspieraniem wysokiego poziomu zatrudnienia i zwalczania wyłączenia społecznego (art. 9 TFUE), a także wynikający z Karty praw podstawowych UE zakaz dyskryminacji ze względu na majątek (art. 21 ust. 1).

3)

zarzut naruszenia zasady proporcjonalności (art. 5 ust. 4 TUE) w związku z art. 191 ust. 2 TFUE

Polska stoi na stanowisku, że przepisy zaskarżonego rozporządzenie są niezgodne z zasadą proporcjonalności, ponieważ, po pierwsze, nie są odpowiednie do realizacji celów art. 191 ust. 2 TFUE, a po drugie, wynikające z nich niedogodności, w tym koszty, są oczywiście nadmierne w stosunku do zamierzonych celów. Zdaniem Polski koszty dostosowania gospodarek i społeczeństw w Unii do zaostrzonych norm redukcji emisji CO2 określonych w zaskarżonym rozporządzeniu znacznie przewyższają wynikające stąd korzyści. Zaskarżone rozporządzenie nakłada nadmierny ciężar związany z przechodzeniem na mobilność bezemisyjną na europejskich obywateli, zwłaszcza tych mniej majętnych, oraz na europejski sektor przedsiębiorców motoryzacyjnych. Zaskarżone rozporządzenie niesie ze sobą ryzyko spowodowania poważnych, negatywnych skutków dla europejskiego przemysłu motoryzacyjnego, wykluczenia społecznego, wykluczenia komunikacyjnego uboższych oraz pogłębienia różnic poziomu życia między obywatelami. Ponadto zaskarżone rozporządzenie nie uwzględnia w wystarczającym stopniu różnorodności sytuacji w różnych regionach Unii, co przesądza o naruszeniu art. 191 ust. 2 TFUE.

4)

zarzut naruszenia obowiązku dokonania należytej analizy wpływu zaskarżonego rozporządzenia oraz naruszenia art. 191 ust. 3 TFUE

Zdaniem Polski pozwane instytucje naruszyły obowiązek przedstawienia wystarczającej oceny skutków, ponieważ towarzysząca projektowi rozporządzenia ocena skutków regulacji zawiera zasadnicze braki w zakresie wpływu zobowiązań i celów określonych w rozporządzeniu na poszczególne państwa członkowskie. Jednocześnie nie zostały uwzględnione w wystarczającym stopniu dostępne dane naukowo techniczne, potencjalne korzyści i koszty związane z działaniem lub z zaniechaniem działania, a także gospodarczy i społeczny rozwój Unii jako całości i zrównoważony rozwój jej regionów, co stanowi naruszenie art. 191 ust. 3 TFUE.

—

stwierdzenie nieważności całości decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/852 z dnia 19 kwietnia 2023 r. w sprawie zmiany decyzji (UE) 2015/1814 w odniesieniu do liczby uprawnień, które mają zostać umieszczone w rezerwie stabilności rynkowej na potrzeby unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych do 2030 r. (1);

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

1)

zarzut naruszenia art. 192 ust. 2 lit. c) TFUE

W ocenie Polski pozwane instytucje naruszyły art. 192 ust. 2 lit. c) TFUE poprzez nieprzyjęcie zaskarżonej decyzji na podstawie powyższego przepisu traktatu, wymagającego jednomyślności w Radzie, mimo że zaskarżona decyzja wpływa znacząco na wybór państwa członkowskiego między różnymi źródłami energii i ogólną strukturę jego zaopatrzenia w energię.

2)

zarzut naruszenia zasady solidarności energetycznej, przewidzianej w art. 194 ust. 1 lit. b) TFUE

W ocenie Polski pozwane instytucje naruszyły art. 194 ust. 1 lit. b) TFUE poprzez utrzymanie na lata 2024-2030 wartości wskazanych w art. 1 ust. 5 decyzji 2015/1814, co zagraża bezpieczeństwu energetycznemu Polski, bez uwzględnienia interesów poszczególnych ewentualnie zainteresowanych państw członkowskich i bez wyważenia ich interesów z interesami Unii.

3)

zarzut naruszenia art. 3 ust. 1 i 3 TUE, poprzez wydanie decyzji 2023/852 pogarszającej dobrobyt narodów Unii Europejskiej oraz spójność społeczną między państwami członkowskimi

W ocenie Polski pozwane instytucje naruszyły art. 3 ust. 1 i 3 TUE poprzez wydanie decyzji 2023/852, która może doprowadzić do zmniejszenia zatrudnienia w górnictwie i wzrostu bezrobocia, a w konsekwencji do zwiększenia poziomu nierówności społecznych między państwami członkowskimi oraz zwiększenia wykluczenia społecznego.

4)

zarzut naruszenia art. 13 ust. 2 TUE w zw. z art. 3 decyzji 2015/1814 przez niewłaściwą ocenę skutków regulacji, a także naruszenia zasady proporcjonalności (art. 5 ust. 4 TUE)

W ocenie Polski pozwane instytucje naruszyły art. 13 ust. 2 TUE w zw. z art. 3 decyzji 2015/1814 poprzez wydanie decyzji 2023/852 w oparciu o niekompletną, nieaktualną oraz błędnie przeprowadzoną ocenę skutków, która została sporządzona według danych nieuwzględniających zbrojnej napaści Rosji na Ukrainę i wynikającego z tego kryzysu energetycznego. Pozwane instytucje naruszyły także zasadę proporcjonalności (art. 5 ust. 4 TUE) przez utrzymanie na lata 2024-2030 wartości wskazanych w art. 1 ust. 5 decyzji 2015/1814, bez przeprowadzenia rzetelnych analiz uzasadniających taką decyzję.

—

stwierdzenie, że w świetle wykładni Konstytucji RP dokonanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyrokach z dnia 14 lipca (sprawa P 7/20) i z dnia 7 października 2021 r. (sprawa K 3/21) Rzeczpospolita Polska uchybiła jej zobowiązaniom wynikającym z art. 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej;

—

stwierdzenie, że w świetle wykładni Konstytucji RP dokonanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyrokach z dnia 14 lipca (sprawa P 7/20) i z dnia 7 października 2021 r. (sprawa K 3/21) Rzeczpospolita Polska uchybiła jej zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy ogólnych zasad autonomii, pierwszeństwa, skuteczności i jednolitego stosowania prawa Unii oraz zasady wiążącego skutku wyroków Trybunału Sprawiedliwości;

—

stwierdzenie, że poprzez brak spełnienia przez Trybunał Konstytucyjny wymogów niezawisłego i bezstronnego sądu ustanowionego uprzednio na mocy ustawy w wyniku nieprawidłowości w procedurach powołania trzech sędziów tego Trybunału w grudniu 2015 r. oraz w procedurze powołania jego Prezesa w grudniu 2016 r. Rzeczpospolita Polska uchybiła jej zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE;

—

obciążenie Rzeczypospolitej Polskiej kosztami postępowania.

—

stwierdzenie nieważności w całości rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/857 z dnia 19 kwietnia 2023 r. zmieniającego rozporządzenie (UE) 2018/842 w sprawie wiążących rocznych redukcji emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie od 2021 r. do 2030 r. przyczyniających się do działań na rzecz klimatu w celu wywiązania się z zobowiązań wynikających z porozumienia paryskiego oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) 2018/1999 (1);

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

1)

zarzut naruszenia art. 192 ust. 2 lit. c) TFUE

W ocenie Polski pozwane instytucje naruszyły art. 192 ust. 2 lit. c) TFUE poprzez nieprzyjęcie zaskarżonego rozporządzenia na podstawie powyższego przepisu traktatu, wymagającego jednomyślności w Radzie, mimo że zaskarżone rozporządzenie wpływa znacząco na wybór państwa członkowskiego między różnymi źródłami energii i ogólną strukturę jego zaopatrzenia w energię.

2)

zarzut naruszenia zasady solidarności energetycznej wskazanej w art. 194 ust. 1 lit. b) TFUE

W ocenie Polski pozwane instytucje naruszyły art. 194 ust. 1 lit b) TFUE poprzez podwyższenie do 40 % unijnego celu redukcji emisji gazów cieplarnianych oraz indywidualnych celów redukcyjnych państw członkowskich, co zagraża bezpieczeństwu energetycznemu Polski, ze względu na brak uwzględnienia interesów poszczególnych ewentualnie zainteresowanych państw członkowskich i brak wyważenia ich interesów z interesami Unii.

3)

zarzut naruszenia zasady proporcjonalności wskazanej w art. 5 ust. 4 TUE

W ocenie Polski pozwane instytucje naruszyły zasadę proporcjonalności poprzez podwyższenie do 40 % unijnego celu redukcji emisji gazów cieplarnianych oraz indywidualnych celów redukcyjnych państw członkowskich w oparciu o błędną analizę zawartą w ocenie skutków, która była niekompletna, zawierała błędy i oparta została na nieaktualnych danych.

4)

Zarzut naruszenia zasady lojalnej współpracy wskazanej w art. 4 ust. 3 TUE

W ocenie Polski pozwane instytucje naruszyły zasadę lojalnej współpracy poprzez określenie w rozporządzeniu 2023/857 celów redukcji w oparciu o nieaktualną sytuację społeczno-gospodarczo-polityczną i w oderwaniu od rzeczywistych możliwości państw członkowskich.

1)

Koszty konsultantów wewnętrznych odrzucone przez Europejską Agencję Wykonawczą ds. Badań Naukowych (REA) w kwocie 184 642,84 EUR stanowią koszty kwalifikowalne z tytułu umowy o udzielenie dotacji o numerze referencyjnym FP7SEC2012312484, zawartej w celu realizacji projektu „Inter System Interoperability for Tetra – TetraPol Networks”.

2)

Noty obciążeniowe nr 3242005825, dotycząca zwrotu kwoty 171 342,97 EUR z tytułu nieuzasadnionego wkładu oraz nr 3242005872, dotycząca zwrotu kwoty 17 134,30 EUR z tytułu odszkodowania ryczałtowego, wystawione przez REA, są bezzasadne.

3)

REA zostaje obciążona kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w przedmiocie środków tymczasowych.

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Węgry zostają obciążone kosztami postępowania.

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Innovaciones Cosmético Farmacéuticas SL zostaje obciążona kosztami postępowania.

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Cunsorziu di i Salamaghji Corsi – Consortium des Charcutiers Corses oraz pozostali skarżący, których nazwy wymieniono w załączniku, pokrywają własne koszty, a także koszty poniesione przez Komisję Europejską.

1)

Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)

Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) zostaje obciążony kosztami postępowania.

1)

Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)

Konings NV i Manuel Busto Amandi, SA pokrywają własne koszty oraz po połowie kosztów poniesionych przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

ewentualnie, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części dotyczącej towarów z klasy 7

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

ewentualnie, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części dotyczącej towarów z klasy 7

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

ewentualnie, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części dotyczącej towarów z klasy 7

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

ewentualnie, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części dotyczącej towarów z klasy 7

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i odrzucenie wniosku o rejestrację podważanego znaku towarowego w odniesieniu do wszystkich usług należących do klas 35, 38 i 42;

—

obciążenie EUIPO i drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą, w razie jej wstąpienia do niniejszego postępowania w charakterze interwenienta, kosztami postępowania.

—

Naruszenie 60 ust. 1 lit. a) i art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/825 z dnia 17 kwietnia 2023 r. rozszerzającego cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2020/1408 na przywóz niektórych walcowanych na gorąco arkuszy i zwojów ze stali nierdzewnej, pochodzących z Indonezji na przywóz niektórych walcowanych na gorąco arkuszy i zwojów ze stali nierdzewnej wysyłanych z Turcji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Turcji (Dz.U. 2023, L 103, s. 12; zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”) w zakresie dotyczącym skarżącej; oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez zaskarżone rozporządzenie art. 13 ust. 1 i art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w zakresie, w jakim Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, stwierdzając, że proces produkcyjny prowadzony w Turcji stanowi „działalność montażową/wykończeniową”.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie narusza art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w zakresie, w jakim Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, że nie było wystarczającej przyczyny ani ekonomicznego uzasadnienia dla działalności związanej z przetwarzaniem prowadzonej w Turcji.

3.

Zarzut trzeci dotyczący niezgodności z prawem zaskarżonego rozporządzenia w zakresie, w jakim rozszerzyło ono obowiązujące cło na przywóz niektórych walcowanych na gorąco arkuszy i zwojów ze stali nierdzewnej (SSHR) pochodzących z Indonezji na przywóz SSHR produkowanych w Turcji z płyt ze stali nierdzewnej innych niż indyjskie.

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/825 z dnia 17 kwietnia 2023 r. rozszerzającego cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2020/1408 na przywóz niektórych walcowanych na gorąco arkuszy i zwojów ze stali nierdzewnej, pochodzących z Indonezji na przywóz niektórych walcowanych na gorąco arkuszy i zwojów ze stali nierdzewnej wysyłanych z Turcji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Turcji (Dz.U. 2023, L 103, s. 12; zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”); oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 13 ust. 1 i art. 13 ust. 13 (2) rozporządzenia podstawowego w zakresie, w jakim Komisja uznała, że przetworzenie płyt ze stali nierdzewnej w walcowane na gorąco arkusze i zwoje ze stali nierdzewnej (SSHR) stanowi „działalność montażową” w rozumieniu art. 13 ust. 1 lit. d) i art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja, wprowadzając środki przeciwdziałające obchodzeniu ceł w odniesieniu do przywozu SSHR produkowanych w Turcji z płyt ze stali nierdzewnej pochodzących z Turcji, tj. produktów które nie wchodziły w zakres dochodzenia i w odniesieniu do których uzgodniono, że nie obchodzą pierwotnego środka:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

stwierdzenie dopuszczalności rejestracji przedmiotowego znaku towarowego;

—

obciążenie drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącego.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Urzędu Doboru Kadr z dnia 15 maja 2023 r. wydanej w ramach konkursu EPSO/AD/378/20;

—

zasądzenie od strony pozwanej – Komisji Europejskiej – zwrotu na rzecz OQ żądanych kosztów niniejszego postępowaniu wraz z odsetkami za zwłokę liczonymi od chwili podjęcia każdego z działań strony skarżącej do dnia zapłaty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 45 TFUE przez to, że decyzją z dnia 15 maja 2023 r. komisja konkursowa odrzuciła zgłoszenie skarżącego do konkursu EPSO/AD/378/20 ze względu na to, że jego francuski dyplom prawny nie spełnia wymogów tego konkursu, mimo że w sprawie T-713/20, która była prowadzona między tymi samymi stronami i na tej samej podstawie faktycznej, Sąd wyraźnie stwierdził, że zgłoszenie skarżącego nie mogło zostać odrzucone z tego tylko powodu, iż nie był to jeden z dyplomów konkursu, i że w tym względzie konkurs był niezgodny z prawem w stosunku do skarżącego. Narusza to podstawową swobodę skarżącego zagwarantowaną w art. 45 TFUE przez to, że to nieuznanie dyplomu stworzyło poważną przeszkodę w swobodnym przepływie osób ze względu na to, że komisja konkursowa nie dokonała oceny dyplomu skarżącego zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału w tej dziedzinie. Druga część zarzutu pierwszego dotyczy nieuwzględnienia innego doświadczenia i zaświadczeń skarżącego potwierdzających, że posiada on niezbędną wiedzę i doświadczenie.

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie okoliczności faktycznych i prawnych ze względu na to, że komisja konkursowa nie uwzględniła doświadczenia skarżącego w zakresie tłumaczenia tekstów prawnych nabytego w pracy w Parlamencie Europejskim. Oczywisty błąd przejawia się w tym, że mowa jest o doświadczeniu w tłumaczeniu tekstów prawnych, czego między innymi wymaga ogłoszenie o konkursie. Komisja konkursowa naruszyła również prawo, gdyż doświadczenie skarżącego kwalifikowało go w kontekście podobnych stanowisk pracy w innych instytucjach Unii, a zgodnie z właściwą praktyką należało je ocenić wyłącznie w kontekście rozpatrywanego konkursu. W ten sposób komisja konkursowa odstąpiła od ogłoszenia o konkursie, którym jest ściśle związana.

3.

Zarzut trzeci dotyczy nieuwzględnienia doświadczenia tłumaczeniowego nabytego w ramach wymiany międzyinstytucjonalnej między Trybunałem Sprawiedliwości a Parlamentem. Chociaż skarżący był wówczas formalnie tłumaczem w Parlamencie Europejskim, wiedza zdobyta przez niego w ramach wymiany w Trybunale Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie mogła nie zostać w żaden sposób uwzględniona, ponieważ doświadczenie to było pod każdym względem istotne, niezależnie od tego, że zostało nabyte w ramach wymiany. Uznając to doświadczenie za nieistotne, komisja konkursowa dopuściła się oczywistego naruszenia prawa.

4.

Zarzut czwarty dotyczący nieuwzględnienia pełnego doświadczenia prawnego w pracy nabytego w Republice Chorwacji. Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych, nie uznając za istotne doświadczenia w wymiarze około 45 dni pracy w kancelarii adwokackiej w Republice Chorwacji. Skarżącemu uznano jedynie okres jednego miesiąca pracy w tej kancelarii po wpisaniu go rejestru aplikantów adwokackich. Na poparcie swojego argumentu, zgodnie z którym również sporny okres powinien był zostać uwzględniony, skarżący podnosi, że późniejszy wpis do rejestru wynikał z faktu, że skarżący posiada dyplom zagraniczny, który został zbadany na posiedzeniu chorwackiej izby adwokackiej prawie miesiąc po złożeniu przez skarżącego wniosku o wpis do rejestru prowadzonego przez ten organ. Tymczasem do chwili wpisu w rejestrze skarżący wykonywał ściśle prawnicze zadania i obowiązki, jak wynika z przedstawionych dokumentów, którymi wykazuje, że od samego początku stosunku pracy zamiarem pracodawcy było, by skarżący pracował w charakterze aplikanta adwokackiego. Ponadto w ogłoszeniu o konkursie nigdzie nie jest wskazane, że warunkiem uznania odpowiedniego doświadczenia jest to, by kandydat był wpisany do rejestru aplikantów adwokackich, lecz jedynie, by był zatrudniony w kancelarii adwokackiej. W ten sposób komisja konkursowa odeszła od treści ogłoszenia o konkursie, którym jest ściśle związana.

5.

Zarzut piąty dotyczy braku uzasadnienia decyzji z dnia 15 maja 2023 r. odrzucającej zgłoszenie skarżącego do rozpatrywanego konkursu, który polega na tym, że decyzja ta nie zawiera jasnych kryteriów, na których opierała się decyzja komisji konkursowej, oraz że przedstawione powody są ze sobą sprzeczne i nie pozwalają na wyciągnięcie wniosku co do tego, którego dokładnie kryterium nie spełnił skarżący. W ten sposób komisja konkursowa naruszyła również zasadę równego traktowania, ponieważ wszyscy pozostali kandydaci wiedzieli od początku, czy spełniają warunki konkursu, podczas gdy skarżący z powodu braku uzasadnienia nadal nie wie, czy spełnia warunki konkursu i na podstawie jakich kryteriów komisja konkursowa to ustala.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

oddalenie sprzeciwu Capri Sun AG;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 10 maja 2023 r., C (2023) 3232 final.

1.

Zaskarżona decyzja jest pozbawiona podstawy prawnej, gdyż oparta jest na błędnej wykładni i zastosowaniu art. II.19.1 lit. f) umowy o udzieleniu dotacji w związku z art. 30 rozporządzenia nr 966/2012 mającym zastosowanie do umowy w rozumieniu art. 279 ust. 3 rozporządzenia 2018/1046.

2.

Zaskarżona decyzja została przyjęta z naruszeniem zasady proporcjonalności przewidzianej w art. 135 rozporządzenia nr 966/2012 przy stosowaniu art. II.27.6 umowy o udzieleniu dotacji z naruszeniem art. II.25.4 tej umowy oraz z naruszeniem art. 5 TFUE i postanowień protokołu nr 2 załączonego do niego.

3.

Zaskarżona decyzja narusza zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań.