3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/2

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 17 maja 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof – Austria) – Funke Sp. z o.o./Landespolizeidirektion Wien

(Sprawa C-626/21 (1), Funke)

(Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Dyrektywa 2001/95/WE - Artykuł 12 i załącznik II - Normy i przepisy techniczne - Unijny system szybkiej informacji (RAPEX) - Wytyczne - Niebezpieczne produkty nieżywnościowe - Decyzja wykonawcza (UE) 2019/417 - Rozporządzenie (WE) nr 765/2008 - Artykuły 20 i 22 - Zgłoszenia przekazane Komisji Europejskiej - Decyzja administracyjna - Zakaz sprzedaży określonych wyrobów pirotechnicznych i obowiązek wycofania z obrotu - Wniosek dystrybutora danych produktów o uzupełnienie zgłoszenia - Organ właściwy do rozpatrzenia wniosku - Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Skuteczna ochrona sądowa)

(2023/C 235/02)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę rewizyjną: Funke Sp. z o.o.

Druga strona postępowania: Landespolizeidirektion Wien

Sentencja

Artykuły 20 i 22 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiającego wymagania w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu i uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 339/93, art. 12 dyrektywy 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów, zmienionej rozporządzeniem nr 765/2008, i załącznik II do tej dyrektywy, a także załącznik do decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2019/417 z dnia 8 listopada 2018 r. ustanawiającej wytyczne dotyczące zarządzania unijnym systemem szybkiej informacji „RAPEX” utworzonym na mocy art. 12 dyrektywy 2001/95/WE w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów oraz funkcjonującym w jego ramach systemem zgłoszeń

należy interpretować w ten sposób, że:

przyznają one podmiotowi gospodarczemu – którego interesy mogą zostać naruszone w wyniku zgłoszenia dokonanego na podstawie art. 22 rozporządzenia nr 765/2008 przez państwo członkowskie Komisji, takiemu jak importer produktów będących przedmiotem tego zgłoszenia – prawo zwrócenia się do właściwych organów zgłaszającego państwa członkowskiego z wnioskiem o uzupełnienie rzeczonego zgłoszenia.

Artykuły 20 i 22 rozporządzenia nr 765/2008, art. 12 dyrektywy 2001/95, zmienionej rozporządzeniem nr 765/2008, i załącznik II do tej dyrektywy, a także załącznik do decyzji wykonawczej 2019/417, w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

należy interpretować w ten sposób, że:

podmiotowi gospodarczemu – takiemu jak importer produktów będących przedmiotem zgłoszenia dokonanego na podstawie art. 22 rozporządzenia nr 765/2008, który nie jest adresatem środka będącego u podstaw tego zgłoszenia i którego interesy mogą zostać naruszone z uwagi na niekompletny charakter rzeczonego zgłoszenia – powinien przysługiwać środek zaskarżenia w zgłaszającym państwie członkowskim celem doprowadzenia do tego, że to państwo członkowskie wywiąże się z ciążących na nim w tym zakresie obowiązków.

(1) Dz.U. C 37 z 24.1.2022.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/3

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 17 maja 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Essen – Niemcy) – DC/HJ

[Sprawa C-97/22 (1), DC (Odstąpienie od umowy po jej wykonaniu)]

(Odesłanie prejudycjalne - Ochrona konsumentów - Dyrektywa 2011/83/UE - Artykuł 14 ust. 4 lit. a) ppkt (i) i art. 14 ust. 5 - Prawo do odstąpienia od umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa - Wymogi informacyjne po stronie zainteresowanego przedsiębiorcy - Uchybienie przez tego przedsiębiorcę obowiązkowi poinformowania konsumenta - Obowiązki konsumenta w przypadku odstąpienia od umowy - Odstąpienie po wykonaniu umowy - Konsekwencje)

(2023/C 235/03)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Essen

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: DC

Strona pozwana: HJ

Sentencja

Artykuł 14 ust. 4 lit. a) ppkt (i) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów, zmieniającej dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylającej dyrektywę Rady 85/577/EWG i dyrektywę 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w związku z art. 14 ust. 5 tej dyrektywy

należy interpretować w ten sposób, że:

zwalnia on całkowicie konsumenta z obowiązku zapłaty za usługi wykonane na podstawie umowy zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa, w sytuacji gdy zainteresowany przedsiębiorca nie przekazał temu konsumentowi informacji, o których mowa w art. 14 ust. 4 lit. a) ppkt (i) wspomnianej dyrektywy, a ów konsument skorzystał z prawa do odstąpienia od umowy po tym, jak wspomniana umowa została wykonana.

(1) Dz.U. C 165 z 19.4.2022.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/5

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 17 maja 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Relação de Lisboa – Portugalia) – Fonds de Garantie des Victimes des Actes de Terrorisme et d’Autres Infractions (FGTI)/Victoria Seguros S.A.

(Sprawa C-264/22 (1), Fonds de Garantie des Victimes des Actes de Terrorisme et d’Autres Infractions)

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Prawo właściwe dla zobowiązań pozaumownych - Rozporządzenie (WE) nr 864/2007 - Artykuł 4 ust. 1 - Artykuł 15 lit. h) - Artykuł 19 - Wypadek spowodowany przez statek w jednym z państw członkowskich - Odszkodowanie dla osoby poszkodowanej w tym wypadku - Subrogacja zgodnie z prawem innego państwa członkowskiego - Żądanie zwrotu przez osobę trzecią, która wstąpiła w prawa i obowiązki poszkodowanego - Prawo właściwe - Przedawnienie)

(2023/C 235/06)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal da Relação de Lisboa

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący odwołanie: Fonds de Garantie des Victimes des Actes de Terrorisme et d’Autres Infractions (FGTI)

Druga strona postępowania: Victoria Seguros S.A.

Sentencja

Artykuł 4 ust. 1, art. 15 lit. h) i art. 19 rozporządzenia (WE) nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącego prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych (Rzym II)

należy interpretować w ten sposób, że:

prawem, które reguluje powództwo osoby trzeciej, która wstąpiła w prawa poszkodowanego, przeciwko sprawcy szkody, i określa w szczególności przepisy dotyczące przedawnienia tego powództwa, jest co do zasady prawo państwa, w którym powstaje ta szkoda.

(1) Dz.U. C 284 z 25.7.2022.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 7 marca 2023 r. – X/Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-137/23, Alsen (1))

(2023/C 235/11)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca kasację: X

Druga strona postępowania kasacyjnego: Staatssecretaris van Financiën

Pytania prejudycjalne

Czy art. 14 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2003/96 (2) należy interpretować w ten sposób, że przewidziane w tym przepisie zwolnienie z podatku ma zastosowanie do produktów energetycznych, co do których wiadomo, że są wykorzystywane do napędu statków podczas żeglugi na śródlądowych drogach wodnych Unii, nawet wówczas, gdy tego rodzaju produkty energetyczne (w niniejszym przypadku jest to olej napędowy) w trakcie takiego wykorzystywania nie zawierają minimalnej wymaganej ilości znacznika Solvent Yellow 124, jeżeli organy podatkowe nie posiadają co najmniej jednego dowodu wskazującego na to, że właściciel lub operator statku lub jego przedstawiciel na pokładzie statku (kapitan) jest uwikłany w przestępstwo dotyczące akcyzy, nadużycie lub uchylanie się od podatku akcyzowego w odniesieniu do przechowywanego oleju napędowego?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze: czy art. 7 ust. 2 dyrektywy 2008/118 (3) należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji gdy wiadomo, że w zbiorniku bunkrowym statku żeglugi śródlądowej znajduje się wyłącznie olej napędowy pochodzący od dostawcy paliw, który to dostawca może za zgodą organów podatkowych dopuścić ten olej do konsumpcji z zastosowaniem zwolnienia z podatku akcyzowego, sama okoliczność, że taki olej napędowy nie zawiera minimalnej wymaganej ilości znacznika Solvent Yellow 124, oznacza, że podatek akcyzowy staje się wymagalny wyłącznie wcześniej w chwili dopuszczenia oleju do konsumpcji zgodnie z art. 7 ust. 2 lit. a) tejże dyrektywy?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie drugie, a zatem w sytuacji gdy zastosowanie ma również art. 7 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2008/118, czy obowiązująca w prawie Unii zasada proporcjonalności stoi na przeszkodzie temu, by podatek akcyzowy, który stał się wymagalny na mocy art. 7 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2008/118, został pobrany na podstawie art. 8 ust. 1 lit. b) tejże dyrektywy od przechowującego wyroby akcyzowe kapitana, chociaż osoba ta nie miała powodów, by wątpić, że olej napędowy dostarczono ze zwolnieniem z podatku akcyzowego zgodnie z przepisami prawa Unii i prawa krajowego?

4)	Czy dla odpowiedzi na pytanie trzecie ma znaczenie to, że kapitan nie wykonuje swoich obowiązków w ramach zatrudnienia, lecz jest jednocześnie właścicielem statku?

(1) Niniejszej sprawie została nadana fikcyjna nazwa, która nie odpowiada rzeczywistej nazwie żadnej ze stron postępowania.

(2) Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U. 2003, L 283, s. 51).

(3) Dyrektywa Rady 2008/118/WE w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylająca dyrektywę 92/12/EWG (Dz.U. 2009, L 9, s. 12).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Ravensburg (Niemcy) w dniu 9 marca 2023 r. – TJ, KI, FA/Mercedes-Benz Bank AG, Volkswagen Bank GmbH

(Sprawa C-143/23, Mercedes-Benz Bank AG i Volkswagen Bank GmbH)

(2023/C 235/12)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Ravensburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: TJ, KI, FA

Strona pozwana: Mercedes-Benz Bank AG, Volkswagen Bank GmbH

Pytania prejudycjalne

Czy jest zgodne z prawem Unii, w szczególności z art. 14 ust. 1 dyrektywy 2008/48/WE (1), jeżeli w przypadku odstąpienia od umowy o kredyt konsumencki, która jest związana z umową sprzedaży pojazdu zawartą w handlu stacjonarnym, kwota odszkodowania za utratę wartości finansowanego pojazdu, którą konsument ma zapłacić kredytodawcy przy zwrocie finansowanego pojazdu, jest obliczana w taki sposób, że od ceny sprzedaży u dealera obowiązującej w chwili nabycia pojazdu przez konsumenta odejmuje się cenę zakupu przez dealera obowiązującą w chwili zwrotu pojazdu?

Czy w odniesieniu do umów o kredyt konsumencki związanych z umową sprzedaży pojazdu przepis art. 14 ust. 3 lit. b) zdanie pierwsze dyrektywy 2008/48/WE jest przepisem w pełni zharmonizowanym i w związku z tym bezwzględnie obowiązującym dla państw członkowskich?

Jeżeli na drugie pytanie prejudycjalne należy udzielić odpowiedzi przeczącej:

Czy jest zgodne z prawem Unii, w szczególności z art. 14 ust. 1 dyrektywy 2008/48/WE, jeżeli kredytobiorca po odstąpieniu od umowy o kredyt konsumencki, która jest związana z umową sprzedaży pojazdu, jest zobowiązany do zapłaty ustalonej w umowie stopy oprocentowania za okres od wypłaty kredytu sprzedawcy finansowanego pojazdu do dnia zwrotu pojazdu kredytodawcy (lub sprzedawcy)?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U. 2008, L 133, s. 66).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 15 marca 2023 r. – T.G./Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid

(Sprawa C-158/23, Keren (1))

(2023/C 235/13)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący odwołanie: T.G.

Druga strona postępowania: Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid

Pytania prejudycjalne

Czy art. 34 dyrektywy w sprawie kwalifikowania (2) należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak to przewidziane w art. 7b Wet inburgering (ustawie o integracji społecznej), zgodnie z którym na osoby posiadające status uchodźcy nakłada się obowiązek pomyślnego złożenia egzaminu z integracji społecznej pod rygorem grzywny?

2)	Czy art. 34 dyrektywy w sprawie kwalifikowania należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które zakłada, że osoby posiadające status uchodźcy zasadniczo ponoszą samodzielnie całkowite koszty programów integracyjnych?

Czy dla udzielenia odpowiedzi na pytanie drugie znaczenie ma to, że osoby posiadające status uchodźcy mogą uzyskać pożyczkę rządową na pokrycie kosztów programów integracyjnych i że pożyczka ta ulega umorzeniu, jeśli osoby takie w terminie pomyślnie złożą egzamin z integracji społecznej lub w terminie zostaną zwolnione z obowiązku integracji społecznej lub zostanie im przyznane odstępstwo od tego obowiązku?

Jeżeli art. 34 dyrektywy w sprawie kwalifikowania pozwala na nałożenie na osoby posiadające status uchodźcy obowiązku pomyślnego złożenia egzaminu z integracji społecznej pod rygorem grzywny oraz na obciążenie takich osób całkowitymi kosztami programów integracyjnych, to czy wysokość pożyczki do spłacenia – czy to wraz z grzywną, czy bez grzywny – szkodzi realizacji celu i skuteczności (effet utile) art. 34 dyrektywy w sprawie kwalifikowania?

(1) Niniejszej sprawie została nadana fikcyjna nazwa, która nie odpowiada rzeczywistej nazwie żadnej ze stron postępowania.

(2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony (Dz.U. 2011, L 337, s. 9).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Înalta Curte de Casaţie şi Justiţie (Rumunia) w dniu 21 marca 2023 r. – Centrul Român pentru Administrarea Drepturilor Artiștilor Interpreți (Credidam)/Guvernul României, Ministerul Finanțelor

(Sprawa C-179/23, Credidam)

(2023/C 235/14)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Înalta Curte de Casaţie şi Justiţie

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną – Strona pozwana: Centrul Român pentru Administrarea Drepturilor Artiștilor Interpreți (Credidam)

Druga strona postępowania kasacyjnego – Strona skarżąca: Guvernul României, Ministerul Finanțelor

Pytania prejudycjalne

Czy działalność organizacji zbiorowego zarządzania, a mianowicie pobieranie, rozdział i wypłata wynagrodzeń, w zamian za którą to działalność organizacje te pobierają prowizję, stanowi wobec podmiotów praw autorskich i praw pokrewnych świadczenie usług w rozumieniu art. 24 ust. 1 i art. 25 lit. c) dyrektywy 2006/112/EWG (1) (dyrektywy VAT)?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy działalność organizacji zbiorowego zarządzania stanowi wobec podmiotów praw świadczenie usług w rozumieniu dyrektywy VAT także w przypadku, gdy podmioty praw, na rzecz których organizacje zbiorowego zarządzania pobierają wynagrodzenie, nie świadczą usług użytkownikom zobowiązanym do zapłaty wynagrodzenia?

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Lörrach (Niemcy) w dniu 23 marca 2023 r. – w postępowaniu spadkowym po P.M.J.T., spadkodawcy

(Sprawa C-187/23, Albausy (1))

(2023/C 235/16)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Lörrach

Strony w postępowaniu głównym

Uczestnicy: E.V.G.-T., P.T., F.T., G.T.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 67 ust. 1 akapit drugi lit. a) rozporządzenia spadkowego (2) należy interpretować w ten sposób, że odnosi się on również do zarzutów podniesionych w samym postępowaniu o wydanie europejskiego poświadczenia spadkowego, których sąd nie może rozpatrywać, a nie odnosi się jedynie do zarzutów podniesionych w innym postępowaniu?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie a): Czy art. 67 ust. 1 akapit drugi lit. a) rozporządzenia spadkowego należy interpretować w ten sposób, że europejskie poświadczenie spadkowe nie może zostać wydane nawet wtedy, gdy w postępowaniu o wydanie europejskiego poświadczenia spadkowego podniesiono zarzuty, ale zostały one już rozpatrzone w postępowaniu o wydanie aktu poświadczenia dziedziczenia na podstawie prawa niemieckiego?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie a): Czy art. 67 ust. 1 akapit drugi lit. a) rozporządzenia spadkowego należy interpretować w ten sposób, że odnosi się on do wszelkich zarzutów, nawet jeśli zostały podniesione bez uzasadnienia i nie trzeba przeprowadzać formalnego dowodu na tę okoliczność?

d)	W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie a): W jakiej formie sąd musi przedstawić powody, które doprowadziły go do odrzucenia zarzutów i wydania europejskiego poświadczenia spadkowego?

(1) Niniejszej sprawie została nadana fikcyjna nazwa, która nie odpowiada rzeczywistej nazwie żadnej ze stron postępowania.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 650/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń sądowych, przyjmowania i wykonywania dokumentów urzędowych dotyczących dziedziczenia oraz w sprawie ustanowienia europejskiego poświadczenia spadkowego (Dz.U. 2012, L 201, s. 107).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Mainz (Niemcy) w dniu 31 marca 2023 r. – FT i RRC Sports GmbH/Fédération internationale de football association (FIFA)

(Sprawa C-209/23, RRC Sports)

(2023/C 235/17)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Mainz

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: FT, RRC Sports GmbH

Strona pozwana: Fédération internationale de football association (FIFA)

Pytania prejudycjalne

Czy art. 101 TFUE (zakaz porozumień antykonkurencyjnych), art. 102 TFUE (zakaz nadużywania pozycji dominującej) i art. 56 TFUE (swoboda świadczenia usług), jak również art. 6 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych (1) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie regulacjom, które ustanawia światowy związek sportowy (tutaj: FIFA), do którego należy 211 krajowych związków sportowych danego sportu (tu: piłki nożnej), i którego regulacje są zatem wiążące w każdym przypadku do większości podmiotów zaangażowanych w działalność odpowiednich krajowych lig zawodowych danego sportu [czyli: klubów (co oznacza również kluby piłkarskie zorganizowane w formie spółek kapitałowych), zawodników (będących członkami klubów) oraz agentów piłkarskich], i które mają następującą treść:

zabrania się uzgadniania i wypłacania agentom piłkarskim wynagrodzenia przekraczającego limit obliczony jako procent od opłaty transferowej lub rocznego wynagrodzenia danego zawodnika,

jak przewidziano w art. 15 ust. 2 FIFA Football Agent Regulations (regulaminu agenta piłkarskiego FIFA, zwanego dalej „FFAR”),

2)	zabrania się wypłacania należnego z tytułu umowy pośrednictwa wynagrodzenia dla kontrahenta agenta piłkarskiego przez osoby trzecie, jak przewidziano w art. 14 ust. 2 i ust. 3 FFAR,

3)	zabrania się klubom płacenia więcej niż 50 % całkowitego wynagrodzenia należnego od zawodnika i klubu za usługi agenta piłkarskiego w przypadkach, gdy ten agent piłkarski jest zaangażowany przez klub przyjmujący i zawodnika, jak przewidziano w art. 14 ust. 10 FFAR,

do przyznania licencji agenta piłkarskiego, która jest warunkiem dopuszczenia do świadczenia usług pośrednictwa przez agenta piłkarskiego, wymagane jest przestrzeganie przez kandydata regulacji wewnętrznych światowego związku sportowego (tutaj: FFAR, statutów FIFA, kodeksu dyscyplinarnego FIFA, kodeksu etycznego FIFA, regulaminu FIFA w sprawie statusu i transferu zawodników oraz statutów, regulaminów, wytycznych i decyzji organów i komisji), a także poddanie się przez niego jurysdykcji związku i jurysdykcji konfederacji i związków członkowskich,

jak przewidziano w art. 4 ust. 2, art. 16 ust. 2 lit. b), art. 20 FFAR w zw. z art. 8 ust. 3, art. 57 ust. 1, art. 58 ust. 1 i 2 statutów FIFA, art. 5 lit. a), art. 49, art. 53 ust. 3 kodeksu dyscyplinarnego FIFA, art. 4 ust. 2, art. 82 ust. 1 kodeksu etycznego,

ustala się warunki przyznawania licencji agenta piłkarskiego, zgodnie z którymi przyznanie licencji jest trwale wykluczone w przypadku skazania lub zawarcia ugody w postępowaniu karnym lub zablokowania na okres co najmniej dwóch lat, zawieszenia, odebrania licencji lub innej dyskwalifikacji przez organ lub związek sportowy, bez możliwości późniejszego przyznania licencji,

jak przewidziano w art. 5 ust. 1 lit. a) ii., iii. FFAR,

zabrania się agentom piłkarskim świadczenia usług pośrednictwa lub innych usług w związku z zawarciem umowy transferowej lub umowy o pracę z następującymi podmiotami i otrzymywania wynagrodzenia za takie usługi od następujących podmiotów:

a)	klubu przekazującego i klubu przyjmującego,

b)	klub przekazującego i zawodnika,

c)	wszystkich zaangażowanych stron (klubu przekazującego, klubu przyjmującego i zawodnika),

jak przewidziano w art. 12 ust. 8 i ust. 9 FFAR, odpowiednio, względnie

6a)

zabrania się agentom piłkarskim świadczenia – wspólnie z powiązanym agentem piłkarskim – usług pośrednictwa lub innych usług w związku z zawarciem umowy transferowej lub umowy o pracę z następującymi podmiotami i otrzymywania wynagrodzenia za takie usługi od następujących podmiotów:

a)	klubu przekazującego i klubu przyjmującego,

b)	klub przekazującego i zawodnika,

c)	wszystkich zaangażowanych stron (klubu przekazującego, klubu przyjmującego i zawodnika),

jeżeli termin powiązanego agenta piłkarskiego obejmuje współpracę zgodnie z definicją „Connected Football Agent” (powiązanego agenta piłkarskiego) przewidzianą w FFAR (s. 6, pkt (iv) FFAR),

jak przewidziano w art. 12 ust. 10 FFAR w związku z definicją „Connected Football Agent”, s. 6, pkt (iv) FFAR,

zabrania się agentom piłkarskim kontaktowania się lub zawierania umowy pośrednictwa z jakimkolwiek klubem, zawodnikiem, stowarzyszeniem członkowskim światowego związku sportowego lub osobą prawną prowadzącą tzw. Single-Entity-League, które mają prawo do zatrudniania agentów piłkarskich i które zawarły umowę na wyłączność z innym agentem piłkarskim,

jak przewidziano w art. 16 ust. 1 lit. b) i c) FFAR,

nazwiska i szczegółowe informacje wszystkich agentów piłkarskich, nazwiska klientów, których reprezentują, usługi pośrednictwa agentów piłkarskich, które świadczą na rzecz każdego poszczególnego zleceniodawcy lub szczegóły wszystkich transakcji, w których biorą udział agenci piłkarscy, w tym wysokość wynagrodzenia należnego agentom piłkarskim, muszą zostać umieszczone na platformie światowego związku sportowego i będą częściowo udostępnione innym klubom, zawodnikom lub agentom piłkarskim,

jak przewidziano w art. 19 FFAR,

9)	zabrania się uzgadniania wynagrodzenia za usługi pośrednictwa agentów piłkarskich w inny sposób niż wyłącznie na podstawie wynagrodzenia zawodnika lub opłaty transferowej, jak przewidziano w art. 15 ust. 1 FFAR,

10)

domniemywa się, że inne usługi świadczone przez agenta piłkarskiego lub powiązanego z nim agenta 24 miesiące przed lub po świadczeniu usługi pośrednictwa na rzecz klienta zaangażowanego w transakcję, w związku z którą świadczone były usługi pośrednictwa, stanowią część usług pośrednictwa agenta piłkarskiego, a w zakresie, w jakim domniemanie to nie może być obalone, wynagrodzenie za inne usługi uznaje się za część wynagrodzenia za usługi pośrednictwa,

jak przewidziano w art. 15 ust. 3 i 4 FFAR,

11)	wyłącznie faktycznie wypłacana zawodnikowi pensja może stanowić podstawę do obliczenia wysokości procentowego wynagrodzenia agenta piłkarskiego, jak przewidziano w art. 14 ust. 7 i ust. 12 FFAR,

12)

agenci piłkarscy są zobowiązani do ujawnienia następujących informacji światowemu związkowi sportowemu:

a)	w ciągu 14 dni od zawarcia: każdego porozumienia z klientem, które nie jest porozumieniem w zakresie reprezentowania, w tym, ale nie wyłącznie porozumienia dotyczącego innych usług, oraz informacji wymaganych na platformie,

b)	w ciągu 14 dni od zapłaty wynagrodzenia: informacji wymaganych na platformie,

c)	w ciągu 14 dni od zapłaty wynagrodzenia z tytułu jakiegokolwiek porozumienia z klientem innego niż porozumienie w zakresie reprezentowania: informacji wymaganych na platformie,

d)	w ciągu 14 dni od daty zawarcia: wszelkich porozumień, umownych lub innych, pomiędzy agentami piłkarskimi, dotyczących współpracy w zakresie świadczenia jakichkolwiek usług lub podziału przychodów lub zysków z jakiejkolwiek części ich usług pośrednictwa,

e)	w sytuacji prowadzenia przez agenta piłkarskiego działalności w ramach agencji, w ciągu 14 dni od dnia zawarcia pierwszej transakcji z udziałem agencji: liczbę agentów piłkarskich prowadzących działalność w ramach tej samej agencji oraz nazwiska wszystkich zatrudnionych,

jak przewidziano w art. 16 ust. 2 lit. j), ii. – v., lit. k), ii. FFAR,

13)

zabrania się klubom uzgadniania z agentami piłkarskimi wynagrodzenia lub składników wynagrodzenia za transfer zawodnika na zewnątrz lub wypłacania agentom piłkarskim wynagrodzenia lub składników wynagrodzenia, które obliczane są (również) w oparciu o przyszłe wynagrodzenie za transfer, które klub otrzyma z tytułu kolejnego transferu danego zawodnika,

jak przewidziano w art. 18ter ust. 1 pierwsza alternatywa regulaminu FIFA w sprawie statusu i transferu zawodników (zwanego dalej „FIFA RSTP”), oraz w art. 16 ust. 3 lit. e) FFAR.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. 2016, L 119, s. 1).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Törvényszék (Węgry) w dniu 11 kwietnia 2023 r. – FR/Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

(Sprawa C-225/23, Pinta (1))

(2023/C 235/18)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Törvényszék

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: FR

Druga strona postępowania: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

Pytania prejudycjalne

Czy art. 54 ust. 3 lit. g) i art. 58 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Gospodarczą (zwanego dalej „traktatem EWG”), które określają skutki dyrektywy Rady 78/660/EWG (2) (zwanej dalej „czwartą dyrektywą”), należy interpretować w ten sposób, że zakres jej stosowania nie obejmuje podatników będących osobami prywatnymi, lecz jedynie spółki, o których mowa w art. 58 traktatu EWG?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie, czy oznacza to, że w odniesieniu do skutków czwartej dyrektywy jej przepisy, które przewidują obowiązki w zakresie rachunkowości, sporządzania dokumentów poświadczających, przechowywania dokumentów i ogłaszania, nie mają zastosowania do podatników będących osobami prywatnymi? Innymi słowy, czy oznacza to, że przewidziane w niej obowiązki mają zastosowanie wyłącznie do spółek objętych jej zakresem stosowania, a zatem nie można egzekwować ich wobec podatników będących osobami prywatnymi i nie można się na nie powoływać w postępowaniu administracyjnym w dziedzinie podatków lub w postępowaniu sądowym mającym na celu zbadanie, czy wykonują oni swoje zobowiązania podatkowe?

Niezależnie od powyższych pytań, czy w zgodności z podstawowymi zasadami rachunkowości oraz celem i rolą obowiązku ogłaszania, ustanowionymi w art. 2, 31, 47, 48 i 51 czwartej dyrektywy, z prawem do rzetelnego procesu sądowego ustanowionym jako ogólna zasada prawa w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”) oraz z podstawowymi zasadami pewności prawa i proporcjonalności pozostają działania organu podatkowego państwa członkowskiego polegające na ustaleniu różnicy podatku obciążającej podatnika będącego osobą prywatną na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości z tego tylko powodu, że podatnik z powodów, za które nie ponosi odpowiedzialności, nie mógł udostępnić organom podatkowym wszystkich dokumentów księgowych spółek handlowych, które były niezależne od tego podatnika w czasie kontroli podatkowej lub zostały wykreślone z rejestru, aby wykazać, że wpłacił on do kasy tych spółek kwoty w gotówce, które otrzymał ze względu na funkcje, które wykonywał wcześniej w tych spółkach lub na podstawie umowy, lub które zostały przekazane na jego rachunek prywatny, w związku z czym organ podatkowy przypisuje podatnikowi brak lub niewystarczający charakter dokumentów księgowych spółki, którymi nie mógł on dysponować ze względu na obiektywne przeszkody w czasie kontroli podatkowej, na które to dokumenty podatnik ten nie mógł mieć wpływu ani w kwestii ich tworzenia, ani sposobu ich sporządzenia?

Czy motywy i art. 2, 31, 47, 48 i 51 czwartej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że przestrzeganie przewidzianych w nich obowiązków prowadzi do powstania prawnego domniemania zgodności danych zawartych w opublikowanych rocznych sprawozdaniach finansowych z podstawowymi zasadami rachunkowości, w szczególności z zasadą prawdziwości i zasadą uzasadnienia, a także z opartymi na nich dokumentach księgowych?

Czy jest zgodne z art. 2, 31, 47, 48 i 51 czwartej dyrektywy oraz z prawem do rzetelnego procesu sądowego ustanowionym w art. 47 Karty oraz z podstawowymi zasadami pewności prawa, pierwszeństwa i skuteczności prawa Unii działanie organów podatkowych polegające na tym, że nie wzruszając domniemania prawnego związanego z przestrzeganiem przepisów czwartej dyrektywy, nie uznają one, że określone dokumenty księgowe sporządzone zgodnie ze standardami rachunkowości stanowią same w sobie wiarygodne dowody?

Czy jest zgodne z art. 2, 31, 47, 48 i 51 czwartej dyrektywy oraz z prawem do rzetelnego procesu ustanowionym w art. 47 Karty oraz z podstawową zasadą pewności prawa działanie polegające na nieprzyjęciu przez organ podatkowy opublikowanych rocznych sprawozdań finansowych spółki jako danych z zakresu kontroli dokumentów księgowych (dowodów wpłat) dostosowanych co do formy i dostarczonych przez podatnika będącego osobą prywatną, ani też potwierdzających je zeznań lub oświadczeń, podnosząc, że nie są one same wystarczające, gdyż do wiarygodnego wykazania danych przepływów środków będących przedmiotem sporu wymagana jest pełna dokumentacja rachunkowa spółki dotycząca rozpatrywanego roku podatkowego? Czy z wyżej wymienionych artykułów czwartej dyrektywy można wywnioskować, że moc dowodowa prowadzonej zgodnie z nimi pełnej dokumentacji rachunkowej jest w odniesieniu do dowodu płatności gotówkowych dokonywanych z rachunku bankowego spółki wyższa niż moc dowodowa rocznych sprawozdań finansowych ogłoszonych zgodnie z art. 48 i 51 czwartej dyrektywy, czy też mocy dowodowej niektórych dowodów wpłat sporządzanych zgodnie z tymi samymi zasadami rachunkowości?

(1) Niniejszej sprawie została nadana fikcyjna nazwa, która nie odpowiada rzeczywistej nazwie żadnej ze stron postępowania.

(2) Czwarta dyrektywa Rady 78/660/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. wydana na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g) traktatu, w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek (Dz.U. 1978, L 222, s. 11; s. 55)

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/16

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 8 lutego 2023 r. w sprawie T-522/20, Carpatair/Komisja, wniesione w dniu 17 kwietnia 2023 przez Komisję Europejską

(Sprawa C-244/23 P)

(2023/C 235/20)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: I. Georgiopoulos, F. Tomat, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Carpatair SA, Wizz Air Hungary Légiközlekedési Zrt. (Wizz Air Hungary Zrt.), Societatea Naţională „Aeroportul Internaţional Timişoara – Traian Vuia” SA (AITTV)

Żądania strony wnoszącej odwołanie

Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—

uchylenie wyroku Sądu (ósma izba w składzie powiększonym) z dnia 8 lutego 2023 r. w sprawie T-522/20 Carpatair/Komisja, w zakresie, w jakim uwzględnił on drugi zarzut w tej sprawie i stwierdził, że Komisja naruszyła prawo, uznając, że umowy zawarte w latach 2008 i 2010 między Societatea Națională „Aeroportul Internaţional Timişoara – Traian Vuia” SA (AITTV) a Wizz Air Hungary Légiközlekedési Zrt. (Wizz Air Hungary Zrt.) nie przyniosły korzyści Wizz Airowi;

—	oddalenie drugiego zarzutu w sprawie T-522/20, oraz

—	obciążenie Carpatair SA kosztami obu postępowań.

Zarzuty i główne argumenty

W zaskarżonym wyroku Sąd stwierdził nieważność art. 2 decyzji Komisji (UE) 2021/1428 (1) z dnia 24 lutego 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA. 31662 – C/2011 (ex NN/2011) wdrożonej przez Rumunię na rzecz międzynarodowego portu lotniczego w Timișoarze – Wizz Air w zakresie, w jakim stwierdza on, że opłaty lotniskowe ogłoszone w zbiorze informacji lotniczych z 2010 r. oraz umowy zawarte pomiędzy Societatea Națională „Aeroportul Internaţional Timişoara – Traian Vuia” SA (AITTV) a Wizz Air Hungary Légiközlekedési Zrt. (Wizz Air Hungary Zrt.) w 2008 r. (w tym aneksy do tych umów z 2010 r.) nie stanowią pomocy państwa.

Na poparcie odwołania od wyroku Komisja podnosi jeden zarzut.

Uzasadnienie odwołania: w pkt 179–201 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo dokonując wykładni art. 107 ust. 1 TFUE, uchybił ciążącemu na nim obowiązkowi uzasadnienia, przedstawiając niewystarczające i wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie oraz błędnie przedstawiając i interpretując zaskarżoną decyzję. Zarzut ten składa się z pięciu części:

—

Część pierwsza: w pkt 186–192 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo dokonując wykładni art. 107 ust. 1 TFUE, w szczególności w odniesieniu do zastosowania kryterium podmiotu prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej. Sąd naruszył prawo, uznając, że brak uprzedniej oceny jest sam w sobie decydującym elementem stosowania tego kryterium.

—

Część druga: w pkt 186–192 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo dokonując wykładni art. 107 ust. 1 TFUE, w szczególności w odniesieniu do zastosowania kryterium podmiotu prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej, odrzucając znaczenie analiz rentowności ex ante odtworzonych ex post w oparciu o dostępne dane i rozwój sytuacji możliwy do przewidzenia w chwili podjęcia decyzji o przyjęciu środka.

—

Część trzecia: w pkt 179–185 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo dokonując wykładni art. 107 ust. 1 TFUE, w szczególności w odniesieniu do zastosowania kryterium podmiotu prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej i rodzaju dowodów wymaganych do zastosowania tego kryterium. Ponadto w pkt 182 i 184 zaskarżonego wyroku Sąd uchybił obowiązkowi uzasadnienia przedstawiając niewystarczające i wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie.

—

Część czwarta: w pkt 186–192 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo dokonując wykładni art. 107 ust. 1 TFUE, w szczególności w odniesieniu do stosowania zasady podmiotu prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej oraz znaczenia czynników pojawiających się po podjęciu środka. Sąd nie dokonał bowiem rozróżnienia między czynnikami, które pojawiły się po przyjęciu środka, a badaniami i analizami ekonomicznymi, które zostały przeprowadzone po przyjęciu tego środka, ale opierają się na informacjach dostępnych i rozwoju sytuacji możliwym do przewidzenia w chwili wydania decyzji o przyjęciu środka. Ponadto w pkt 196 i 197 zaskarżonego wyroku Sąd błędnie przedstawił i zinterpretował decyzję Komisji (UE) 2021/1428 z dnia 24 lutego 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.31662.

—

Część piąta: w pkt 193 i 195 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo dokonując wykładni art. 107 ust. 1 TFUE, uchybił ciążącemu na nim obowiązkowi uzasadnienia przedstawiając niewystarczające i wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie, błędnie przedstawił i zinterpretował decyzję Komisji (UE) 2021/1428 z dnia 24 lutego 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.31662.

Wreszcie Sąd w sposób niedopuszczalny rozszerzył wnioski wyciągnięte w odniesieniu do umów z 2008 r. na aneksy do tych umów z 2010 r. Ustalenia zawarte w pkt 170–198 zaskarżonego wyroku dotyczą wyłącznie umów z 2008 r. Tymczasem pkt 199 i pkt 1 zaskarżonego wyroku dotyczą wyłącznie umów z 2010 r. Jednakże pkt 199 i pkt 1 sentencji tego wyroku odnoszą się również do aneksów do tych umów z 2010 r.; odniesienia te nie są poparte ustaleniami zawartymi w zaskarżonym wyroku. Dlatego zaskarżony wyrok jest wadliwy z powodu braku uzasadnienia.

(1) Dz.U. 2021, L 308, s. 1.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/17

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 8 lutego 2023 r. w sprawie T-522/20, Carpatair/Komisja, wniesione w dniu 17 kwietnia 2023 przez Wizz Air Hungary Légiközlekedési Zrt. (Wizz Air Hungary Zrt.)

(Sprawa C-245/23 P)

(2023/C 235/21)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona wnosząca odwołanie: Wizz Air Hungary Légiközlekedési Zrt. (Wizz Air Hungary Zrt.) (przedstawiciele: E. Vahida, avocat, S. Rating, abogado, I.-G. Metaxas-Maranghidis, Δικηγόρος)

Druga strona postępowania: Carpatair SA, Komisja Europejska, Societatea Naţională „Aeroportul Internaţional Timişoara – Traian Vuia” SA (AITTV)

Żądania strony wnoszącej odwołanie

Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-522/20 Carpatair SA/Komisja Europejskiej;

—	oddalenie skargi Carpatair o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej (UE) 2021/1428 (1) z dnia 24 lutego 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.31662 – C/2011 (ex NN/2011) udzielonej przez Rumunię na rzecz międzynarodowego portu lotniczego Timișoara – Wizz Air, oraz

—	obciążenie Carpatair własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Wizz Aira zarówno w postępowaniu przed Sądem, jak i w postępowaniu przed Trybunałem Sprawiedliwości.

Tytułem żądania ewentualnego:

—	uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-522/20, Carpatair SA/Komisja Europejskiej;

—	przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania, oraz

—	rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym.

Zarzuty i główne argumenty

Strona wnosząca odwołanie podnosi, że zaskarżony wyrok powinien zostać uchylony z następujących powodów.

—	Pierwszy zarzut odwołania: Sąd przeinaczył dowody i naruszył istotny wymóg proceduralny dokonując ustaleń dotyczących związku przyczynowego między umowami z 2008 r. i umowami z 2010 r. zawartymi między Wizz Airem a portem lotniczym a istotnymi szkodami jakie miała ponieść Carpatair.

—	Drugi zarzut odwołania: Sąd nie uzasadnił ustalenia jakoby Carpatair poniosła istotną szkodę w wyniku publikacji informacji lotniczej z 2010 r. oraz jej interesu prawnego w zaskarżeniu do tego samego środka.

—	Trzeci zarzut odwołania: Sąd naruszył prawo, uznając, że twierdzenie Komisji, iż publikacja informacji lotniczych z 2010 r. nie miała charakteru selektywnego, było błędne.

—	Czwarty zarzut odwołania: Sąd naruszył prawo, uznając, że sprawozdanie ex post dotyczące rentowności umów z 2008 r. i 2010 r., oparte na danych ex ante, nie miało znaczenia dla sprawy.

(1) DZ.U. 2021, L 308, s. 1.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/18

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 8 lutego 2023 r. w sprawie T-522/20, Carpatair/Komisja, wniesione w dniu 17 kwietnia 2023 przez by Societatea Naţională „Aeroportul Internaţional Timişoara – Traian Vuia” SA (AITTV

(Sprawa C-246/23 P)

(2023/C 235/22)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona wnosząca odwołanie: Societatea Naţională „Aeroportul Internaţional Timişoara – Traian Vuia” SA (AITTV) (przedstawiciele: V. Power, R. Hourihan, Solicitors)

Druga strona postępowania: Carpatair SA, Komisja Europejska, Wizz Air Hungary Légiközlekedési Zrt. (Wizz Air Hungary Zrt.)

Żądania strony wnoszącej odwołanie

Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—

uchylenie wyroku Sądu i oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności decyzji wniesionej przez Carpatair (1) oraz albo wydanie własnego wyroku w sprawie, oddalającego w całości powództwo Carpatair (w tym jej trzeciego i czwartego zarzutu pozostawionych bez rozpoznania przez Sąd), albo przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania, oraz

—

pozostawienie do rozstrzygnięcia kwestii kosztów poniesionych przez Carpatair i AITTV w przypadku przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd lub, w przypadku wydania przez Trybunał własnego wyroku, obciążenie Carpatair własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez AITTV w pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym.

Zarzuty i główne argumenty

Strona wnosząca odwołanie twierdzi, że zaskarżony wyrok powinien zostać uchylony z następujących powodów:

Zarzut 1 – naruszenie prawa poprzez uznanie skargi Carpatair za dopuszczalną pomimo tego, że [pozycja] Carpatair nie została „istotnie naruszona” zaskarżonymi uzgodnieniami;

Zarzut 2 – naruszenie prawa poprzez uznanie, że umowy miały charakter selektywny;

Zarzut 3 – naruszenie prawa poprzez odrzucenie dopuszczalności oceny ex ante;

Zarzut 4 – pominięcie istotnych okoliczności (np. poprzez uznanie raportu Oxera za „pozbawiony znaczenia” oraz

Zarzut 5 – brak uwzględnienia w wystarczającym stopniu dowodów przedstawionych przez Komisję, Wizz i AITTV dotyczących istotnego braku konkurencji między Wizz i Carpatair w momencie zawierania umów.

(1) Decyzja Komisji (UE) 2021/1428 z dnia 24 lutego 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA. 31662 – C/2011 (ex NN/2011) wdrożonej przez Rumunię na rzecz międzynarodowego portu lotniczego w Timișoarze – Wizz Air (Dz.U. 2021, L 308, s. 1).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Törvényszék (Węgry) w dniu 18 kwietnia 2023 r. – VP/Országos Idegenrendészeti Főigazgatóság

(Sprawa C-247/23, Deldits (1))

(2023/C 235/23)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Törvényszék

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: VP

Druga strona postępowania: Országos Idegenrendészeti Főigazgatóság

Pytania prejudycjalne

Czy art. 16 RODO (2) należy interpretować w ten sposób, że organ uprawniony do prowadzenia rejestrów na podstawie prawa krajowego jest zobowiązany – w związku z wykonywaniem przez osobę, której dane dotyczą, jej praw – do sprostowania zarejestrowanych przez ten organ danych osobowych dotyczących płci tej osoby w przypadku, gdy dane te uległy zmianie po ich wpisaniu do rejestru i z tego względu nie są zgodne z zasadą prawidłowości wynikającą z art 5 ust. 1 lit. d) RODO?

2)	W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie prejudycjalne, czy art. 16 RODO należy interpretować w ten sposób, że wymaga od osoby, która wnosi o sprostowanie danych dotyczących jej płci, przedstawienia dowodów uzasadniających jej żądanie?

3)	W przypadku odpowiedzi twierdzącej na drugie pytanie prejudycjalne, czy art. 16 RODO należy interpretować w ten sposób, że wnioskodawca ma udowodnić, że przeszedł operację korekty płci?

(1) Niniejszej sprawie została nadana fikcyjna nazwa, która nie odpowiada rzeczywistej nazwie żadnej ze stron postępowania.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. 2016, L 119, p. 1).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/20

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 1 lutego 2023 r. w sprawie T-354/21, ClientEarth/Komisja, wniesione w dniu 18 kwietnia 2023 r. przez ClientEarth AISBL

(Sprawa C-249/23 P)

(2023/C 235/25)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona wnosząca odwołanie: ClientEarth AISBL (przedstawiciele: O.W. Brouwer i T.C. van Helfteren, advocaten)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania strony wnoszącej odwołanie

Strona wnosząca odwołanie zwraca się do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—

wydanie wyroku kończącego postępowanie w sprawie i stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2021) 4348 final z dnia 7 kwietnia 2021 r. odmawiającej dostępu do niektórych dokumentów, o które zwrócono się na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/200 (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji lub tytułem żądania ewentualnego,

—	przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania i orzeczenia zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania i postępowania przed Sądem, w tym kosztami związanymi z ewentualnymi interwenientami.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania strona je wnosząca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy: wyrok Sądu jest wadliwy z powodu wewnętrznie sprzecznego uzasadnienia, przeinaczenia dowodów i naruszenia prawa przy stosowaniu kryterium oceny czy istnieje nadrzędny interes publiczny uzasadniający ujawnienie w rozumieniu art. 4 ust. 2 rozporządzenia 1049/2001.

Zarzut drugi: wyrok Sądu jest wadliwy z powodu niewystarczającego uzasadnienia oddalenia argumentu istnienia nadrzędnego interesu publicznego.

(1) Dz.U. 2001 L 145, s. 43.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Ekonomisko lietu tiesa (Łotwa) w dniu 19 kwietnia 2023 r. – postępowanie karne przeciwko A, B, C, D, F, E, G, SIA AVVA, SIA Liftu alianse

(Sprawa C-255/23, AVVA i in.)

(2023/C 235/26)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Ekonomisko lietu tiesa

Strony w postępowaniu głównym

A, B, C, D, F, E, G, SIA AVVA, SIA Liftu alianse

Pytania prejudycjalne

Czy art. 1 ust. 1, art. 6 ust. 1 lit. a) i art. 24 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2014/41/WE (1) zezwalają na uregulowanie państwa członkowskiego, które zezwala bez wydania europejskiego nakazu dochodzeniowego na udział osoby zamieszkałej w innym państwie członkowskim w formie wideokonferencji w postępowaniu sądowym w charakterze oskarżonego, w przypadku gdy na tym etapie postępowania sądowego nie odbywa się przesłuchanie oskarżonego, to znaczy nie uzyskuje się materiału dowodowego, pod warunkiem że osoba odpowiedzialna za prowadzenie postępowania w państwie członkowskim, w którym sprawa jest rozpatrywana, ma możliwość ustalenia za pomocą środków technicznych tożsamości osoby znajdującej się w innym państwie członkowskim oraz że zagwarantowane są prawo tej osoby do obrony i pomoc tłumacza ustnego?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy zgoda osoby, która ma zostać wysłuchana, mogłaby stanowić kryterium lub niezależny lub uzupełniający warunek konieczny udziału w formie wideokonferencji osoby, która ma zostać wysłuchana, w takim postępowaniu sądowym, w którym nie uzyskuje się materiału dowodowego, jeżeli osoba odpowiedzialna za prowadzenie postępowania w państwie członkowskim, w którym sprawa jest rozpatrywana, ma możliwość ustalenia za pomocą środków technicznych tożsamości osoby znajdującej się w innym państwie członkowskim oraz jeżeli zagwarantowane są prawo tej osoby do obrony i pomoc tłumacza ustnego?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2014/41/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie europejskiego nakazu dochodzeniowego w sprawach karnych (Dz.U. 2014, L 130, s. 1).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/21

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 8 marca 2023 r. w sprawie T-235/21, Republika Bulgarii/Komisja Eurpejska, wniesione w dniu 8 maja 2023 r. przez Republikę Bułgarii

(Sprawa C-294/23 P)

(2023/C 235/27)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona wnosząca odwołanie: Republika Bułgarii (przedstawiciele: T. Mitova, S. Ruseva, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania strony wnoszącej odwołanie

—	uchylenie w całości wyroku z dnia 8 marca 2023 r. w sprawie T-235/21 Bułgaria/Komisja (EU:T:2023:105) i wydanie ostatecznego orzeczenia w sprawie lub, tytułem żądania ewentualnego, przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania..

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania strona je wnosząca podnosi dwa zarzuty.

Sąd naruszył prawo dokonując wykładni art. 52 ust. 3 rozporządzenia nr 1306/2013 (1) i art. 34 rozporządzenia nr 908/2014 (2) w związku z art. 52 ust. 1 i art. 54 ust. 5 rozporządzenia nr 1306/2013 a także obowiązek uzasadnienia wynikający z art. 296 TFUE, zasadę dobrej administracji i lojalnej współpracy, a w konsekwencji doszedł do błędnego wniosku, że nie naruszono prawa Republiki Bułgarii do obrony i gwarancji proceduralnych wynikających z procedury kontroli zgodności rachunków, obowiązku uzasadnienia środków, zasady dobrej administracji i lojalnej współpracy. Uzasadnienie wyroku jest niewystarczające i niewłaściwe, ponieważ Sąd nie ocenił wszystkich istotnych okoliczności faktycznych i argumentów państwa bułgarskiego.

Sąd naruszył prawo, dokonując wykładni art. 54 ust. 5 lit. a) i c) w związku z art. 54 ust. 1 rozporządzenia nr 1306/2013, uznając, że w niniejszej sprawie 18-miesięczny termin przewidziany w art. 54 ust. 1 rozporządzenia nr 1306/2013 rozpoczął bieg „po otrzymaniu przez agencję płatniczą” sprawozdań końcowych OLAF-u. Orzeczenie sądu zawarte w pkt 76–78 wyroku w sprawie T-235/21 jest sprzeczne z utrwalonym orzecznictwem, zgodnie z którym decyzje na podstawie art. 52 rozporządzenia nr 306/2013 są wydawane w następstwie postępowania kontradyktoryjnego, a różne dokumenty wymieniane w toku postępowania administracyjnego są dokumentami przygotowawczymi do wydania decyzji.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008 (Dz.U. L 347, 2013, s. 549).

(2) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 908/2014 z dnia 6 sierpnia 2014 r. ustanawiające zasady dotyczące stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do agencji płatniczych i innych organów, zarządzania finansami, rozliczania rachunków, przepisów dotyczących kontroli, zabezpieczeń i przejrzystości (Dz.U. L 255, 2014, s. 59).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/22

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 1 marca 2023 r. w sprawie T-324/21, Harley-Davidson Europe Ltd i Neovia Logistics Services International/Komisja, wniesione w dniu 11 maja 2023 r. przez Harley-Davidson Europe Ltd i Neovia Logistics Services International

(Sprawa C-297/23 P)

(2023/C 235/28)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Harley-Davidson Europe Ltd i Neovia Logistics Services International (przedstawiciele: E. Righini, avvocato i S. Völcker, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, oraz

—	obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez wnoszące odwołanie w postępowaniach przed Trybunałem i Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa w odniesieniu do dokonanej przez Sąd wykładni art. 33 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 (1) (zwanego dalej „UCC-DA”). Sąd nie dokonał oceny celu i kontekstu art. 33 UCC-DA, niesłusznie naruszył prawo podmiotów gospodarczych do ustosunkowania się do środków polityki handlowej Unii Europejskiej poprzez relokację ich działalności produkcyjnej i błędnie zinterpretował standard dowodowy niezbędny do przeniesienia ciężaru dowodu na wnoszące odwołanie.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa w odniesieniu do wniosku Sądu, zgodnie z którym art. 33 UCC-DA nie wykracza poza zakres uprawnień przekazanych Komisji na mocy art. 62 rozporządzenia (UE) nr 952/2013 (2) ustanawiającego unijny kodeks celny.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa wnoszących odwołanie do dobrej administracji. Sąd niesłusznie potwierdził zaskarżoną decyzję, mimo że stwierdził naruszenie prawa wnoszących odwołanie do bycia wysłuchanym i popełnił błąd stwierdzając, że czas trwania postępowania Komisji, w tym okres wszczęcia formalnego postępowania, nie był nadmierny z naruszeniem zasady rozsądnego terminu i uzasadnionych oczekiwań wnoszących odwołanie.

(1) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/2446 z dnia 28 lipca 2015 r. uzupełniające rozporządzenie (UE) nr 952/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do szczegółowych zasad dotyczących niektórych przepisów unijnego kodeksu celnego (Dz.U. 2015, L 343, s. 1).

(2) Rozporządzenie (UE) nr 952/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (Dz.U. 2013, L 269, s. 1).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/24

Wyrok Sądu z dnia 17 maja 2023 r. – EVH/Komisja

(Sprawa T-312/20) (1)

(Konkurencja - Koncentracje - Niemiecki rynek energii elektrycznej - Decyzja uznająca koncentrację za zgodną z rynkiem wewnętrznym - Skarga o stwierdzenie nieważności - Legitymacja procesowa czynna - Dopuszczalność - Obowiązek uzasadnienia - Pojęcie jednolitej koncentracji - Prawo do skutecznej ochrony sądowej - Prawo do bycia wysłuchanym - Wytyczenie granic rynku - Okres objęty analizą - Analiza siły rynkowej - Decydujący wpływ - Oczywiste błędy w ocenie - Obowiązek staranności)

(2023/C 235/29)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: EVH GmbH [Halle (Saale), Niemcy] (przedstawiciele: I. Zenke oraz T. Heymann, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Meessen oraz I. Zaloguin, pełnomocnicy, których wspierali T. Funke oraz A. Dlouhy, adwokaci)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: J. Möller oraz S. Costanzo, pełnomocnicy), E.ON SE (Essen, Niemcy) (przedstawiciele: C. Grave, C. Barth oraz D.-J. dos Santos Goncalves, adwokaci) RWE AG (Essen) (przedstawiciele: U. Scholz, J. Siegmund oraz J. Ziebarth, adwokaci)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2019) 1711 final z dnia 26 lutego 2019 r. uznającej koncentrację za zgodną z rynkiem wewnętrznym i z porozumieniem EOG (sprawa M.8871 – RWE/E.ON Assets) (Dz.U 2020, C 111, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	EVH GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską, E.ON SE i RWE AG.

3)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 247 z 27.7.2020.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/24

Wyrok Sądu z dnia 17 maja 2023 r. – Stadtwerke Leipzig/Komisja

(Sprawa T-313/20) (1)

(2023/C 235/30)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Stadtwerke Leipzig GmbH (Lipsk, Niemcy) (przedstawiciele: I. Zenke oraz T. Heymann, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Meessen oraz I. Zaloguin, pełnomocnicy, których wspierali T. Funke oraz A. Dlouhy, adwokaci)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Stadtwerke Leipzig GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską, E.ON SE i RWE AG.

3)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 247 z 27.7.2020.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/25

Wyrok Sądu z dnia 17 maja 2023 r. – Stadtwerke Hameln Weserbergland/Komisja

(Sprawa T-314/20) (1)

(Konkurencja - Koncentracje - Niemiecki rynek energii elektrycznej - Decyzja uznająca koncentrację za zgodną z rynkiem wewnętrznym - Skarga o stwierdzenie nieważności - Brak legitymacji procesowej - Brak czynnego udziału - Niedopuszczalność)

(2023/C 235/31)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Stadtwerke Hameln Weserbergland GmbH, dawniej GWS Stadtwerke Hameln GmbH (Hamelin, Niemcy) (przedstawiciele: I. Zenke oraz T. Heymann, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Meessen oraz I. Zaloguin, pełnomocnicy, których wspierali T. Funke oraz A. Dlouhy, adwokaci)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Stadtwerke Hameln Weserbergland GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską, E.ON SE i RWE AG.

3)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 247 z 27.7.2020.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/26

Wyrok Sądu z dnia 17 maja 2023 r. – TEAG/Komisja

(Sprawa T-315/20) (1)

(2023/C 235/32)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: TEAG Thüringer Energie AG (Erfurt, Niemcy) (przedstawiciele: I. Zenke oraz T. Heymann, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Meessen oraz I. Zaloguin, pełnomocnicy, których wspierali T. Funke oraz A. Dlouhy, adwokaci)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	TEAG Thüringer Energie AG pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską, E.ON SE i RWE AG.

3)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 247 z 27.7.2020.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/26

Wyrok Sądu z dnia 17 maja 2023 r. – Naturstrom/Komisja

(Sprawa T-316/20) (1)

(2023/C 235/33)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Naturstrom AG (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: I. Zenke i T. Heymann, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Meessen i I. Zaloguin, pełnomocnicy, których wspierali T. Funke i A. Dlouhy, adwokaci)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: J. Möller i S. Costanzo, pełnomocnicy) E.ON SE (Essen, Niemcy) (przedstawiciele: C. Grave, C. Barth i D.-J. dos Santos Goncalves, adwokaci) RWE AG (Essen) (przedstawiciele: U. Scholz, J. Siegmund i J. Ziebarth, adwokaci)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2019) 1711 final z dnia 26 lutego 2019 r., uznającą koncentrację za zgodną z rynkiem wewnętrznym i z porozumieniem EOG (sprawa M.8871 – RWE/E.ON Assets) (Dz.U. 2020, C 111, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Naturstrom AG pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską, E.ON SE i RWE AG.

3)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 247 z 27.7.2020.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/27

Wyrok Sądu z dnia 17 maja 2023 r. – EnergieVerbund Dresden/Komisja

(Sprawa T-317/20) (1)

(2023/C 235/34)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: EnergieVerbund Dresden GmbH (Drezno, Niemcy) (przedstawiciele: I. Zenke i T. Heymann, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Meessen i I. Zaloguin, pełnomocnicy, których wspierali T. Funke i A. Dlouhy, adwokaci)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	EnergieVerbund Dresden GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską, E.ON SE i RWE AG.

3)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 240 z 20.7.2020.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/28

Wyrok Sądu z dnia 17 maja 2023 r. – eins energie in sachsen/Komisja

(Sprawa T-318/20) (1)

(2023/C 235/35)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: eins energie in sachsen GmbH & Co. KG (Chemnitz, Niemcy) (przedstawiciele: I. Zenke oraz T. Heymann, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Meessen oraz I. Zaloguin, pełnomocnicy, których wspierali T. Funke oraz A. Dlouhy, adwokaci)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Eins energie in sachsen GmbH & Co. KG pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską, E.ON SE i RWE AG.

3)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 240 z 20.7.2020.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/28

Wyrok Sądu z dnia 17 maja 2023 r. – GGEW/Komisja

(Sprawa T-319/20) (1)

(2023/C 235/36)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: GGEW, Gruppen-Gas- und Elektrizitätswerk Bergstraße AG (Bensheim, Niemcy) (przedstawiciele: I. Zenke oraz T. Heymann, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Meessen oraz I. Zaloguin, pełnomocnicy, których wspierali T. Funke oraz A. Dlouhy, adwokaci)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	GGEW, Gruppen-Gas- und Elektrizitätswerk Bergstraße AG pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską, E.ON SE i RWE AG.

3)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 240 z 20.7.2020.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/29

Wyrok Sądu z dnia 17 maja 2023 r. – Mainova/Komisja

(Sprawa T-320/20) (1)

(2023/C 235/37)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Mainova AG (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciele: C. Schalast oraz H. Löschan, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Meessen oraz I. Zaloguin, pełnomocnicy, których wspierali F. Haus oraz F. Schmidt, adwokaci)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Mainova AG pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską, E.ON SE i RWE AG.

3)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 247 z 27.7.2020.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/30

Wyrok Sądu z dnia 17 maja 2023 r. – enercity/Komisja

(Sprawa T-321/20) (1)

(2023/C 235/38)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: enercity AG (Hanower, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci C. Schalast i H. Löschan)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Meessen i I. Zaloguin, pełnomocnicy, których wspierali adwokaci F. Haus i F. Schmidt)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: J. Möller i S. Costanzo, pełnomocnicy), E.ON SE (Essen, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci C. Grave, C. Barth oraz D.-J. dos Santos Goncalves), RWE AG (Essen) (przedstawiciele: adwokaci U. Scholz, J. Siegmund i J. Ziebarth)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Enercity AG pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską, E.ON SE i RWE AG.

3)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 247 z 27.7.2020.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/30

Wyrok Sądu z dnia 17 maja 2023 r. – Stadtwerke Frankfurt am Main/Komisja

(Sprawa T-322/20) (1)

(2023/C 235/39)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Stadtwerke Frankfurt am Main Holding GmbH (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciele: C. Schalast i H. Löschan, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Meessen i I. Zaloguin, pełnomocnicy, których wspierali F. Haus i F. Schmidt, adwokaci)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Stadtwerke Frankfurt am Main Holding GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską, E.ON SE i RWE AG.

3)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 247 z 27.7.2020.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/31

Wyrok Sądu z dnia 24 maja 2023 r. – Meta Platforms Ireland/Komisja

(Sprawa T-451/20) (1)

(Konkurencja - Rynek danych - Postępowanie administracyjne - Artykuł 18 ust. 3 i art. 24 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1/2003 - Żądanie informacji - Wirtualny zbiór danych - Obowiązek uzasadnienia - Pewność prawa - Prawo do obrony - Konieczność żądanych informacji - Nadużycie władzy - Prawo do poszanowania życia prywatnego - Proporcjonalność - Zasada dobrej administracji - Tajemnica zawodowa)

(2023/C 235/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Meta Platforms Ireland Ltd, dawniej Facebook Ireland Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: D. Jowell, KC, D. Bailey, barrister, J. Aitken, D. Das, S. Malhi, R. Haria, M. Quayle, solicitors, i T. Oeyen, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Conte, C. Urraca Caviedes i C. Sjödin, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciel: S. Costanzo, pełnomocnik)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2020) 3011 final z dnia 4 maja 2020 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 18 ust. 3 i art. 24 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (sprawa AT.40628 – Facebook Data-related practices), zmienionej decyzją Komisji C(2020) 9231 final z dnia 11 grudnia 2020 r..

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Meta Platforms Ireland Ltd pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską, w tym koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego.

3)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 287 z 31.8.2020.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/32

Wyrok Sądu z dnia 24 maja 2023 r. – Meta Platforms Ireland/Komisja

(Sprawa T-452/20) (1)

(2023/C 235/41)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Conte, C. Urraca Caviedes i C. Sjödin, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciel: S. Costanzo, pełnomocnik)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2020) 3013 final z dnia 4 maja 2020 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 18 ust. 3 i art. 24 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (sprawa AT. 40684 – Facebook Marketplace), zmienionej decyzją Komisji C(2020) 9229 final z dnia 11 grudnia 2020 r.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Meta Platforms Ireland Ltd pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską, w tym koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego.

3)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 287 z 31.8.2020.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/39

Skarga wniesiona w dniu 13 marca 2023 r. – Óbudai Egyetem/Rada i Komisja

(Sprawa T-132/23)

(2023/C 235/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Óbudai Egyetem (Budapeszt, Węgry) (przedstawiciele: V. Łuszcz i K. Bendzsel-Varga, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie częściowej nieważności art. 2 ust. 2 decyzji wykonawczej Rady (UE) 2022/2506 z dnia 15 grudnia 2022 r. (1). w zakresie, w jakim zawarte jest w nim stwierdzenie: „ani podmiotu utrzymywanego przez taki trust interesu publicznego”, oraz w zakresie, w jakim ten przepis decyzji 2022/2506 dotyczy skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności wspólnego oświadczenia komisarzy Hahna i Gabriela z dnia 26 stycznia 2023 r. w sprawie stosowania decyzji wykonawczej Rady z dnia 15 grudnia 2022 r. w odniesieniu do węgierskich trustów interesu publicznego, w zakresie w jakim dotyczy ono skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności komunikatów Komisji z dnia 20 stycznia, 21 lutego i 3 marca 2023 r., opublikowanych jako „klauzule wyłączające odpowiedzialność” lub „FAQ” na portalach ERASMUS+ i Horizon Europe, o których mowa we wspomnianym wspólnym oświadczeniu, w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności aktu Komisji zawartego w wiadomości elektronicznej EIT Manufacturing z dnia 2 lutego 2023 r. wysłanej do koordynatora konsorcjum w ramach projektu Action to Boost Ecosystem Impact through Cross-partner Learning – EcoAction, w zakresie, w jakim dotyczy on skarżącej;

—	obciążenie Rady i Komisji oraz każdego interwenienta sprzeciwiającego się niniejszej skardze kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia rozporządzenia w sprawie systemu warunkowości (2), obowiązku uzasadnienia, zasady proporcjonalności, art. 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. (3)..

—

Skarżąca twierdzi, że Komisja i Rada (i) nie wykazały znaczenia naruszenia dla należytego zarządzania finansami w ramach budżetu Unii lub dla ochrony interesów finansowych Unii i nie wykazały rzeczywistego związku między naruszeniem a poważnym ryzykiem wpływu na należyte zarządzanie finansami w ramach budżetu Unii lub na ochronę interesów finansowych Unii; oraz (ii) nie wykazały proporcjonalności środka na podstawie art. 5 ust. 3 rozporządzenia w sprawie systemu warunkowości. Skarżąca uważa ponadto, że Komisja i Rada dopuściły się błędów w ocenie, naruszyły rozporządzenie w sprawie systemu warunkowości i naruszyły w tym względzie obowiązek uzasadnienia. Skarżąca podnosi również zarzut niezgodności z prawem rozporządzenia w sprawie systemu warunkowości, w przypadku gdyby rozporządzenie to wykluczało wyłączenia indywidualne z zakresu stosowania zaskarżonej decyzji.

2.	Zarzut drugi, dotyczący naruszenia zasady domniemania niewinności oraz naruszenia zasady równego traktowania i niedyskryminacji.

3.	Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia prawa do prowadzenia działalności na rynku, na którym nie występują zakłócenia (art. 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w związku z art. 101–108 TFUE).

4.	Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia zasad pewności prawa, ochrony uzasadnionych oczekiwań i naruszenia istotnych wymogów proceduralnych.

W ramach zarzutów pierwszego, drugiego i czwartego skarżąca podnosi również zarzut niezgodności z prawem rozporządzenia w sprawie systemu warunkowości, w przypadku gdyby rozporządzenie to wykluczało wyłączenia indywidualne z zakresu stosowania zaskarżonej decyzji.

(1) Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2022/2506 z dnia 15 grudnia 2022 r. w sprawie środków ochrony budżetu Unii przed naruszeniami zasad państwa prawnego na Węgrzech (Dz.U. 2022, L 325, s. 94).

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2020/2092 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie ogólnego systemu warunkowości służącego ochronie budżetu Unii (Dz.U. 2020, L 433 I, s. 1).

(3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. 2018, L 193, s. 1).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/41

Skarga wniesiona w dniu 13 marca 2023 r. – Állatorvostudományi Egyetem/ Rada i Komisja

(Sprawa T-133/23)

(2023/C 235/55)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Állatorvostudományi Egyetem (Budapeszt, Węgry) (przedstawiciele: V. Łuszcz i K. Bendzsel-Varga, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

—	stwierdzenie nieważności wspólnego oświadczenia komisarzy Hahna i Gabriela z dnia 26 stycznia 2023 r. w sprawie stosowania decyzji wykonawczej Rady z dnia 15 grudnia 2022 r. w odniesieniu do węgierskich trustów interesu publicznego, w zakresie w jakim dotyczy ono skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności komunikatów Komisji z dnia 20 stycznia, 21 lutego i 3 marca 2023 r., opublikowanych jako „klauzule wyłączające odpowiedzialność” lub „FAQ” na portalach ERASMUS+ i Horizon Europe, o których mowa we wspomnianym wspólnym oświadczeniu, w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej;

—

stwierdzenie nieważności aktu Komisji zawartego w wiadomości elektronicznej Europejskiej Agencji Wykonawczej ds. Zdrowia i Cyfryzacji (HADEA) z dnia 25 stycznia 2023 r. wysłanej do koordynatora konsorcjum w ramach projektu Digital Europe project in the field of informational technology and food science (TRACE4EU) w zakresie, w jakim dotyczy on skarżącej;

—	obciążenie Rady i Komisji oraz każdego interwenienta sprzeciwiającego się niniejszej skardze kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

—

2.	Zarzut drugi, dotyczący naruszenia zasady domniemania niewinności oraz naruszenia zasady równego traktowania i niedyskryminacji.

3.	Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia prawa do prowadzenia działalności na rynku, na którym nie występują zakłócenia (art. 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w związku z art. 101–108 TFUE).

4.	Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia zasad pewności prawa, ochrony uzasadnionych oczekiwań i naruszenia istotnych wymogów proceduralnych.

(1) Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2022/2506 z dnia 15 grudnia 2022 r. w sprawie środków ochrony budżetu Unii przed naruszeniami zasad państwa prawnego na Węgrzech (Dz.U. 2022, L 325, s. 94).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/42

Skarga wniesiona w dniu 13 marca 2023 r. – Miskolci Egyetem/Rada i Komisja

(Sprawa T-139/23)

(2023/C 235/56)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Miskolci Egyetem (Miskolc, Węgry) (przedstawiciele: V. Łuszcz i K. Bendzsel-Varga, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska i Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie częściowej nieważności art. 2 ust. 2 decyzji wykonawczej Rady (UE) 2022/2506 z dnia 15 grudnia 2022 r. (1) w zakresie, w jakim zawarte jest w nim stwierdzenie: „ani podmiotu utrzymywanego przez taki trust interesu publicznego”, oraz w zakresie, w jakim ten przepis decyzji 2022/2506 dotyczy skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności wspólnego oświadczenia komisarzy Hahna i Gabriela z dnia 26 stycznia 2023 r. w sprawie stosowania decyzji wykonawczej Rady z dnia 15 grudnia 2022 r. w odniesieniu do węgierskich trustów interesu publicznego, w zakresie w jakim dotyczy ono skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności komunikatów Komisji z dnia 20 stycznia, 21 lutego i 3 marca 2023 r., opublikowanych jako „klauzule wyłączające odpowiedzialność” lub „FAQ” na portalach ERASMUS+ i Horizon Europe, o których mowa we wspomnianym wspólnym oświadczeniu, w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności aktu Komisji zawartego w piśmie Europejskiej Agencji Wykonawczej ds. Edukacji i Kultury (EACEA) z dnia 21 lutego 2023 r. wysłanym do koordynatora konsorcjum w ramach projektu Enhancing sport organisations and management w zakresie, w jakim dotyczy on skarżącej;

—	obciążenie Rady i Komisji oraz każdego interwenienta sprzeciwiającego się niniejszej skardze kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2020/2092 z dnia 16 grudnia 2020 r. (zwanego dalej „rozporządzeniem w sprawie systemu warunkowości”) (2), obowiązku uzasadnienia, zasady proporcjonalności, art. 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. (3).

—

2.	Zarzut drugi, dotyczący naruszenia zasady domniemania niewinności oraz naruszenia zasady równego traktowania i niedyskryminacji.

3.	Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia prawa do prowadzenia działalności na rynku, na którym nie występują zakłócenia (art. 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w związku z art. 101–108 TFUE).

4.	Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia zasad pewności prawa, ochrony uzasadnionych oczekiwań i naruszenia istotnych wymogów proceduralnych.

(1) Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2022/2506 z dnia 15 grudnia 2022 r. w sprawie środków ochrony budżetu Unii przed naruszeniami zasad państwa prawnego na Węgrzech (Dz.U. 2022, L 325, s. 94).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/43

Skarga wniesiona w dniu 13 marca 2023 r. – Dunaújvárosi Egyetem/Rada i Komisja

(Sprawa T-140/23)

(2023/C 235/57)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Dunaújvárosi Egyetem (Dunaújváros, Węgry) (przedstawiciele: V. Łuszcz i K. Bendzsel-Varga, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

—	stwierdzenie nieważności wspólnego oświadczenia komisarzy Hahna i Gabriela z dnia 26 stycznia 2023 r. w sprawie stosowania decyzji wykonawczej Rady z dnia 15 grudnia 2022 r. w odniesieniu do węgierskich trustów interesu publicznego, w zakresie w jakim dotyczy ono skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności komunikatów Komisji z dnia 20 stycznia, 21 lutego i 3 marca 2023 r., opublikowanych jako „klauzule wyłączające odpowiedzialność” lub „FAQ” na portalach ERASMUS+ i Horizon Europe, o których mowa we wspomnianym wspólnym oświadczeniu, w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej;

—	obciążenie Rady i Komisji oraz każdego interwenienta sprzeciwiającego się niniejszej skardze kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

—

2.	Zarzut drugi, dotyczący naruszenia zasady domniemania niewinności oraz naruszenia zasady równego traktowania i niedyskryminacji.

3.	Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia prawa do prowadzenia działalności na rynku, na którym nie występują zakłócenia (art. 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w związku z art. 101–108 TFUE).

4.	Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia zasad pewności prawa, ochrony uzasadnionych oczekiwań i naruszenia istotnych wymogów proceduralnych.

(1) Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2022/2506 z dnia 15 grudnia 2022 r. w sprawie środków ochrony budżetu Unii przed naruszeniami zasad państwa prawnego na Węgrzech (Dz.U. 2022, L 325, s. 94).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/44

Skarga wniesiona w dniu 17 kwietnia 2023 r. – Domingo Alonso Group/EUIPO – Ald Automotive y Salvador Caetano Auto (my CARFLIX)

(Sprawa T-200/23)

(2023/C 235/58)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Domingo Alonso Group, SL (Las Palmas de Gran Canaria, Hiszpania) (przedstawiciele: J. García Domínguez, abogado)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Ald Automotive, SA (Majadahonda, Hiszpania), Salvador Caetano Auto (SGPS), SA (Vila Nova de Gaia, Portugalia)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciele spornego znaku towarowego: Strona skarżąca przed Sądem Domingo Alonso Group, SL oraz druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą Salvador Caetano Auto (SGPS), SA

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający element słowny „my CARFLIX” – unijny znak towarowy nr 18 124 505

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 24 października 2022 r. w sprawie R 2213/2021-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, a także o obciążenie strony pozwanej kosztami niniejszego postępowania, jak również postępowania przed Piątą Izbą Odwoławczą EUIPO.

Podniesiony zarzut

Naruszenie art. 60 ust. 1 w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/45

Skarga wniesiona w dniu 20 kwietnia 2023 r. – Laboratorios Ern/EUIPO – Cannabinoids Spain (Sanoid)

(Sprawa T-206/23)

(2023/C 235/59)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Laboratorios Ern, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: T. González Martínez, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Cannabinoids Spain SLU (Kordoba, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy Sanoid – zgłoszenie nr 18 091 726

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 3 lutego 2023 r. w sprawach połączonych R 1024/2022-5 i R 1036/2022-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	odrzucenie zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 18 091 726 Sanoid dla klas 3, 5, 31, 32, 35, 41, 42 i 44;

—	obciążenie EUIPO i, w stosownym przypadku, interwenienta kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/46

Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2023 r. – Fractal Analytics/EUIPO – Fractalia Remote Systems (FRACTALIA Remote Systems)

(Sprawa T-211/23)

(2023/C 235/60)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Fractal Analytics, Inc. (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: J. Güell Serra, abogado)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Fractalia Remote Systems, SL (Madryt, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający element słowny „FRACTALIA Remote Systems” – unijny znak towarowy nr 5 106 406

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Druga Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 30 stycznia 2023 r. w sprawie R 858/2022-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625 w związku z art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 i art. 19 ust. 1 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—	Naruszenie art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 58 ust. 1 lit. a) i art. 10 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/46

Skarga wniesiona w dniu 18 kwietnia 2023 r. – Greenpeace i in./Komisja

(Sprawa T-214/23)

(2023/C 235/61)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Greenpeace eV (Hamburg, Niemcy) i siedmiu innych skarżących (przedstawiciel: R. Verheyen, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 6 lutego 2023 r. oddalającej wniosek skarżących o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi 14 zarzutów.

Zarzut pierwszy, dotyczący tego, że w decyzji z dnia 6 lutego 2023 r. (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) Komisji dopuściła się naruszenia prawa lub błędów w ocenie przy interpretacji art. 19 ust. 1 lit. f) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/852 (1) w odniesieniu do wymogu dotyczącego technicznych kryteriów kwalifikacji (zwanych dalej „TKK”), który musi opierać się na jednoznacznych dowodach naukowych oraz na zasadzie ostrożności.

W odniesieniu do działalności związanej z energią jądrową

Zarzut drugi, dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji Komisja dopuściła się naruszenia prawa lub błędów w ocenie, oddalając argument, zgodnie z którym TKK dla energii jądrowej nie spełniają wymogu dotyczącego „najlepszych wyników w danym sektorze” określonego w art. 10 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 2020/852.

Zarzut trzeci, dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji Komisja dopuściła się naruszenia prawa lub błędów w ocenie, oddalając zarzut, zgodnie z którym kryteria określone w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2022/1214 (2) nie są zgodne z art. 10 ust. 2 rozporządzenia 2020/852 („przejście do gospodarki neutralnej dla klimatu”).

4.	Zarzut czwarty, dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji Komisja dopuściła się naruszenia prawa lub błędów w ocenie, oddalając zarzut, zgodnie z którym energia jądrowa nie ma istotnego wkładu w adaptację do zmian klimatu na podstawie art. 11 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2020/852.

Zarzut piąty, dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji Komisja dopuściła się naruszenia prawa, błędów w ocenie lub dostarczyła niewystarczającego uzasadnienia, oddalając twierdzenie, zgodnie z którym działalność związana z energią jądrową nie spełnia wymogu „niewyrządzania poważnych szkód” przewidzianego w art. 3, 9 i 17 rozporządzenia 2020/852.

Zarzut szósty, dotyczący tego, w zaskarżonej decyzji Komisja dopuściła się naruszenia prawa lub błędów w ocenie lub dostarczyła niewystarczającego uzasadnienia oddalając zarzut dotyczący naruszenia wymogu minimalnych gwarancji w odniesieniu do działalności związanej z energią jądrową zgodnie z art. 3 lit. c) i art. 18 rozporządzenia 2020/852.

W odniesieniu do działalności związanej z gazem ziemnym

7.	Zarzut siódmy, dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji Komisja dopuściła się naruszenia prawa lub błędów w ocenie, oddalając twierdzenie, zgodnie z którym progi emisji ustanowione dla działalności związanej z gazem ziemnym są sprzeczne z wymogami art. 10 ust. 2 rozporządzenia 2020/852.

Zarzut ósmy, dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji Komisja dopuściła się naruszenia prawa lub błędów w ocenie, oddalając zarzut, zgodnie z którym włączenie działalności związanej z gazem ziemnym utrudniłoby rozwój i wprowadzanie alternatywnych niskoemisyjnych rozwiązań, z naruszeniem art. 10 ust. 2 rozporządzenia 2020/852.

Zarzut dziewiąty, dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji Komisja dopuściła się naruszenia prawa lub błędów w ocenie, oddalając zarzut, zgodnie z którym TKK dla gazu ziemnego są sprzeczne z wymogiem przewidzianym w art. 10 ust. 2 rozporządzenia 2020/852, zgodnie z którym nie ma alternatywnego niskoemisyjnego rozwiązania.

10.

Zarzut dziesiąty, dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji Komisja dopuściła się naruszenia prawa lub błędów w ocenie, oddalając zarzut, zgodnie z którym klasyfikacja działalności związanej z gazem ziemnym jako zrównoważonej jest sprzeczna z wymogiem określonym w art. 10 ust. 2 lit. c) rozporządzenia 2020/852, w myśl którego działalność nie może prowadzić do uzależnienia od aktywów wysokoemisyjnych.

11.

Zarzut jedenasty, dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji Komisja dopuściła się naruszenia prawa lub błędów w ocenie, oddalając zarzut, zgodnie z którym TKK dla działalności związanej z gazem ziemnym naruszają wymóg niewyrządzania poważnych szkód w rozumieniu art. 3, 9 i 17 rozporządzenia 2020/852.

Pozostałe zarzuty

12.	Zarzut dwunasty, dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji Komisja dopuściła się naruszenia prawa lub błędów w ocenie, oddalając zarzuty, zgodnie z którymi Komisja niesłusznie zaniechała przeprowadzenia oceny spójności klimatycznej lub oceny skutków.

13.	Zarzut trzynasty, dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji Komisja dopuściła się naruszenia prawa lub błędów w ocenie, oddalając zarzuty dotyczące skutecznych konsultacji z Platformą i grupą ekspertów państw członkowskich.

14.	Zarzut czternasty, dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji Komisja dopuściła się naruszenia prawa, oddalając zarzuty dotyczące nieprzestrzegania przez nią art. 290 ust. 1 TFUE.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/852 z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie ustanowienia ram ułatwiających zrównoważone inwestycje, zmieniające rozporządzenie (UE) 2019/2088 (Dz.U. 2020, L 198, s. 13).

(2) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2022/1214 z dnia 9 marca 2022 r. zmieniające rozporządzenie delegowane (UE) 2021/2139 w odniesieniu do działalności gospodarczej w niektórych sektorach energetycznych oraz rozporządzenie delegowane (UE) 2021/2178 w odniesieniu do publicznego ujawniania szczególnych informacji w odniesieniu do tych rodzajów działalności gospodarczej (Dz.U. 2022, L 188, s. 1).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/48

Skarga wniesiona w dniu 18 kwietnia 2023 r. – ClientEarth i in./Komisja

(Sprawa T-215/23)

(2023/C 235/62)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ClientEarth AISBL (Ixelles, Belgia), Fédération Européenne pour le Transport et l’Environnement (Ixelles), WWF European Policy Programme (Bruksela, Belgia), Bund für Umwelt und Naturschutz Deutschland (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: F. Logue, solicitor, J. MacLeod, Barrister-at-Law)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji, przesłanej pismem z dnia 8 lutego 2023 r., na mocy której Komisja odrzuciła wniosek o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej z dnia 9 września 2022 r. złożony przez stronę skarżącą na podstawie art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (1); oraz

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi wskazane poniżej zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy, dotyczący tego, że Komisja dopuściła się błędu odrzucając argumenty, zgodnie z którymi była zobowiązana do przeprowadzenia – czego nie uczyniła – oceny spójności klimatycznej jak wymaga tego art. 6 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1119 (2).

Zarzut drugi, dotyczący tego, że Komisja dopuściła się błędu w odniesieniu do wymogów określonych w art. 19 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/852 (3) nie tylko w swojej całościowej analizie, ale również w odniesieniu do:

—	interpretacji i oceny wymogów dotyczących „jednoznacznych dowodów naukowych oraz zasady ostrożności”;

—	cyklu życia działalności gospodarczej; oraz

—	aktywów osieroconych i zablokowania emisji.

Zarzut trzeci, dotyczący tego, że Komisja dopuściła się błędów związanych z kwalifikacją działalności jako przejściowej, w tym błędu:

—	w klasyfikacji działalności związanej z gazem ziemnym jako przejściowej;

—	w odniesieniu do ustalonych progów emisji gazów cieplarnianych;

—	w odniesieniu do wkładu technologii alternatywnych;

—	w odniesieniu do obowiązku stopniowego wycofywania emisji gazów cieplarnianych; oraz

—	w odniesieniu do rozwoju i wdrażania alternatywnych niskoemisyjnych rozwiązań.

4.	Zarzut czwarty, dotyczący tego, że Komisja dopuściła się błędu w odniesieniu do wymogu „nie czyń poważnych szkód” żadnemu z sześciu celów środowiskowych określonych w rozporządzeniu 2020/852.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie zastosowania postanowień Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska do instytucji i organów Wspólnoty (Dz.U. 2006, L 264, s. 13).

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1119 z dnia 30 czerwca 2021 r. w sprawie ustanowienia ram na potrzeby osiągnięcia neutralności klimatycznej i zmiany rozporządzeń (WE) nr 401/2009 i (UE) 2018/1999 (Europejskie prawo o klimacie) (Dz.U. 2021, L 243, s. 1).

(3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/852 z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie ustanowienia ram ułatwiających zrównoważone inwestycje, zmieniające rozporządzenie (UE) 2019/2088 (Dz.U. 2020, L 198, s. 13).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/49

Skarga wniesiona w dniu 28 kwietnia 2023 r. – VY/Parlament

(Sprawa T-224/23)

(2023/C 235/63)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: VY (przedstawiciele:: L. Levi, P. Baudoux, avocates)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna

w konsekwencji

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 9 czerwca 2022 r. informującej skarżącego, że jego umowa zostanie rozwiązana oraz, w razie potrzeby, decyzji z dnia 17 stycznia 2023 r., doręczonej w dniu 23 stycznia 2023 r., oddalającej jego zażalenie na decyzję z dnia 9 czerwca 2022 r.;

—	zobowiązanie pozwanego do naprawienia szkody poniesionej przez skarżącego;

—	obciążenie pozwanego wszystkimi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżący podnosi trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący oczywistego błędu w ocenie uzasadnienia oraz dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej a konkretniej prawa do bycia wysłuchanym, a także obowiązku uzasadnienia, poszanowania wymogu bezstronności administracji i obowiązku staranności.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku dbałości.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/50

Skarga wniesiona w dniu 2 maja 2023 r. – Neuraxpharm Pharmaceuticals/Komisja

(Sprawa T-226/23)

(2023/C 235/64)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Neuraxpharm Pharmaceuticals SL (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciele: K. Roox, T. De Meese, J. Stuyck i M. Van Nieuwenborgh, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie jej skargi o stwierdzenie nieważności za dopuszczalną i zasadną;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zawartej w piśmie z dnia 17 marca 2023 r. [sygn. SANTE.DDG1.B.5/AL/mmc (2023) 2914698], a także wszystkich późniejszych decyzji w zakresie, w jakim utrwalają one lub zastępują tę decyzję, w tym wszelkich działań regulacyjnych w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący braku uprawnień Komisji i nadużycia przez nią władzy poprzez zmianę lub cofnięcie – w drodze ww. decyzji z dnia 17 marca 2023 r. (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) – wydanego na rzecz skarżącej pozwolenia na dopuszczenie do obrotu.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, ponieważ zaskarżona decyzja jest pozbawiona podstawy prawnej i narusza prawo skarżącej do bycia wysłuchaną wynikające z art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia traktatów lub jakiejkolwiek reguły prawnej związanej z ich stosowaniem:

—

w zaskarżonej decyzji Komisja błędnie stosuje prawo, ponieważ popełnia błąd w odniesieniu do zakresu kontradyktoryjnego wyroku Trybunału z dnia 16 marca 2023 r., Komisja i in./Pharmaceutical Works Polpharma (od C-438/21 P do C-440/21 P, EU:C:2023:213), i pomija kontrolę Komitetu ds. Produktów Leczniczych Stosowanych u Ludzi;

—	zaskarżona decyzja narusza prawo do obrony i prawo do sprawiedliwego procesu wynikające z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—	zaskarżona decyzja narusza pewność prawa;

—	zaskarżona decyzja narusza uzasadnione oczekiwania skarżącej, w tym szereg obowiązków wobec władz publicznych, producentów, dostawców, przedsiębiorstw transportowych i szpitali w zakresie dostarczenia produktów na bazie generycznego fumaranu dimetylu, a także wobec pacjentów;

—	zaskarżona decyzja narusza prawo własności zapisane w art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/51

Skarga wniesiona w dniu 2 maja 2023 r. – Zakłady Farmaceutyczne Polpharma/Komisja

(Sprawa T-228/23)

(2023/C 235/65)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Zakłady Farmaceutyczne Polpharma S.A. (Starogard Gdański, Polska) (przedstawiciele: K. Roox, T. De Meese, J. Stuyck i M. Van Nieuwenborgh, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie jej skargi o stwierdzenie nieważności za dopuszczalną i zasadną;

—

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący braku uprawnień Komisji i nadużycia przez nią władzy poprzez zmianę lub cofnięcie – w drodze ww. decyzji z dnia 17 marca 2023 r. (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) – wydanego na rzecz skarżącej pozwolenia na dopuszczenie do obrotu.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, ponieważ zaskarżona decyzja jest pozbawiona podstawy prawnej i narusza prawo skarżącej do bycia wysłuchaną wynikające z art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia traktatów lub jakiejkolwiek reguły prawnej związanej z ich stosowaniem:

—

—	zaskarżona decyzja narusza prawo do obrony i prawo do sprawiedliwego procesu wynikające z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—	zaskarżona decyzja narusza pewność prawa;

—	zaskarżona decyzja narusza uzasadnione oczekiwania skarżącej, w tym szereg obowiązków wobec władz publicznych, producentów, dostawców, przedsiębiorstw transportowych i szpitali w zakresie dostarczenia produktów na bazie generycznego fumaranu dimetylu, a także wobec pacjentów;

—	zaskarżona decyzja narusza prawo własności zapisane w art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/52

Skarga wniesiona w dniu 1 maja 2023 r. – WA/Komisja

(Sprawa T-234/23)

(2023/C 235/66)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: WA (przedstawiciel: M. Velardo, avvocata)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 5 maja 2022 r., na której podstawie strona skarżąca nie została umieszczona na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD7 i EPSO/AD/380/19-AD9;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 lipca 2022 r., na której podstawie oddalono wniosek strony skarżącej o ponowne rozpatrzenie decyzji o nieumieszczeniu jej na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD7 i EPSO AD/380/19-AD9;

—

stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 11 lutego 2023 r., której wydanie przyjmuje się fikcyjnie w związku z niezajęciem stanowiska przez EPSO przez ponad cztery miesiące, i na której podstawie oddalono zażalenie złożone w dniu 11 października 2022 r. w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

—

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przepisów prawnych regulujących system językowy w instytucjach europejskich. Egzamin pisemny i ustny został przeprowadzony w języku obcym (angielskim i francuskim), a nie w języku ojczystym strony skarżącej, co przeszkodziło w dokonaniu właściwej oceny jej umiejętności, ponieważ na wynik egzaminu miał wpływ również poziom jej znajomości językowych. Z tego wynikło ponadto naruszenie art. 27 regulaminu pracowniczego.

—

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady równego traktowania kandydatów, braku obiektywnej oceny kandydatów (orzecznictwo Glantenay) oraz naruszenia art. 5 akapity pierwszy i trzeci załącznika III do regulaminu pracowniczego. Niektórzy z nich powtórzyli bowiem egzamin pisemny, którego poziom trudności był wówczas znacznie niższy.

Porównanie kandydatów podczas egzaminów etapu oceny zintegrowanej było utrudnione, ponieważ komisja konkursowa nie sprawdziła wcześniej prawdziwości oświadczeń zawartych w ocenie zdolności (Talent Screener).

—

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia i związanej z nim zasady równości stron postępowania (art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej), ponieważ strona skarżąca nie była w stanie poznać pełnego uzasadnienia wykluczenia jej z konkursu przed wniesieniem skargi. Obejmuje to również naruszenie zasady równości broni w postępowaniu sądowym.

—	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 5 akapity piąty i szósty załącznika III do regulaminu pracowniczego, w zakresie w jakim komisja konkursowa nie umieściła na liście rezerwy kadrowej co najmniej dwukrotnie większej liczby kandydatów od liczby stanowisk, na które ogłoszono konkurs.

—

Zarzut piąty dotyczący naruszenia ogłoszenia o konkursie, art. 5 akapit pierwszy załącznika III do regulaminu pracowniczego, a w konsekwencji dotyczący oczywistego błędu w ocenie, ponieważ w konkursie AD7 oceniano również predyspozycje kandydatów do zarządzania, podczas gdy kryterium to było zastrzeżone wyłącznie dla konkursu AD9.

—

Zarzut szósty dotyczący naruszenia zasad, o których mowa w wyroku Di Prospero/Komisja oraz naruszenia art. 27 regulaminu pracowniczego i zasady równości, ponieważ ogłoszenie o konkursie nie zezwalało na udział w dwóch konkursach dla AD7 i AD9, podczas gdy automatycznie przeniesiono na listę rezerwy kadrowej AD7 kilku kandydatów, którzy zgłosili się do konkursu AD9.

—	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasady równego traktowania kandydatów i braku obiektywizmu w ocenie z powodu braku stałego charakteru komisji egzaminacyjnej z powodu częstych zmian w składzie komisji egzaminacyjnej oraz braku „shadowing” ze strony przewodniczącego.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/53

Skarga wniesiona w dniu 2 maja 2023 r. – WB/Komisja

(Sprawa T-235/23)

(2023/C 235/67)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: WB (przedstawiciel: M. Velardo, avvocata)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 5 maja 2022 r., na której podstawie strona skarżąca nie została umieszczona na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD7 i EPSO/AD/380/19-AD9;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 lipca 2022 r., na której podstawie oddalono wniosek strony skarżącej o ponowne rozpatrzenie decyzji o nieumieszczeniu jej na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD7 i EPSO AD/380/19-AD9;

—

stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 10 lutego 2023 r., której wydanie przyjmuje się fikcyjnie w związku z niezajęciem stanowiska przez EPSO przez ponad cztery miesiące, i na której podstawie oddalono zażalenie złożone w dniu 10 października 2022 r. w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

—

—	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 5 akapity piąty i szósty załącznika III do regulaminu pracowniczego, w zakresie w jakim komisja konkursowa nie umieściła na liście rezerwy kadrowej co najmniej dwukrotnie większej liczby kandydatów od liczby stanowisk, na które ogłoszono konkurs.

—

—	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasady równego traktowania kandydatów i braku obiektywizmu w ocenie z powodu braku stałego charakteru komisji egzaminacyjnej z powodu częstych zmian w składzie komisji egzaminacyjnej oraz braku „shadowing” ze strony przewodniczącego.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/54

Skarga wniesiona w dniu 2 maja 2023 r. – WD/Komisja

(Sprawa T-236/23)

(2023/C 235/68)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: WD (przedstawiciel: M. Velardo, avvocata)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 5 maja 2022 r., na której podstawie strona skarżąca nie została umieszczona na liście rezerwy kadrowej konkursu EPSO/AD/380/19-AD 9;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 lipca 2022 r., na której podstawie oddalono wniosek strony skarżącej o ponowne rozpatrzenie decyzji o nieumieszczeniu jej na liście rezerwy kadrowej konkursu EPSO AD/380/19-AD 9;

—

stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 14 lutego 2023 r., której wydanie przyjmuje się fikcyjnie w związku z niezajęciem stanowiska przez EPSO przez ponad cztery miesiące, i na której podstawie oddalono zażalenie złożone w dniu 14 października 2022 r. w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

—

—	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 5 akapity piąty i szósty załącznika III do regulaminu pracowniczego, w zakresie w jakim komisja konkursowa nie umieściła na liście rezerwy kadrowej co najmniej dwukrotnie większej liczby kandydatów od liczby stanowisk, na które ogłoszono konkurs.

—

Zarzut piąty dotyczący naruszenia ogłoszenia o konkursie, art. 5 akapit pierwszy załącznika III do regulaminu pracowniczego, a w konsekwencji dotyczący oczywistego błędu w ocenie, ponieważ w konkursie AD 7 oceniano również predyspozycje kandydatów do zarządzania, podczas gdy kryterium to było zastrzeżone wyłącznie dla konkursu AD 9.

—

Zarzut szósty dotyczący naruszenia zasad, o których mowa w wyroku Di Prospero/Komisja oraz naruszenia art. 27 regulaminu pracowniczego i zasady równości, ponieważ ogłoszenie o konkursie nie zezwalało na udział w dwóch konkursach dla AD 7 i AD 9, podczas gdy automatycznie przeniesiono na listę rezerwy kadrowej AD 7 kilku kandydatów, którzy zgłosili się do konkursu AD 9.

—	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasady równego traktowania kandydatów i braku obiektywizmu w ocenie z powodu braku stałego charakteru komisji egzaminacyjnej z powodu częstych zmian w składzie komisji egzaminacyjnej oraz braku „shadowing” ze strony przewodniczącego.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/55

Skarga wniesiona w dniu 3 maja 2023 r. – WE/Komisja

(Sprawa T-237/23)

(2023/C 235/69)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: WE (przedstawiciel: M. Velardo, avvocata)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 5 maja 2022 r., na której podstawie strona skarżąca nie została umieszczona na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD 7 i EPSO/AD/380/19-AD 9;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 lipca 2022 r., na której podstawie oddalono wniosek strony skarżącej o ponowne rozpatrzenie decyzji o nieumieszczeniu jej na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD 7 i EPSO AD/380/19-AD 9;

—

stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 12 lutego 2023 r., której wydanie przyjmuje się fikcyjnie w związku z niezajęciem stanowiska przez EPSO przez ponad cztery miesiące, i na której podstawie oddalono zażalenie złożone w dniu 12 października 2022 r. w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

—

—	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 5 akapity piąty i szósty załącznika III do regulaminu pracowniczego, w zakresie w jakim komisja konkursowa nie umieściła na liście rezerwy kadrowej co najmniej dwukrotnie większej liczby kandydatów od liczby stanowisk, na które ogłoszono konkurs.

—

Zarzut piąty dotyczący naruszenia ogłoszenia o konkursie, art. 5 akapit pierwszy załącznika III do regulaminu pracowniczego, a w konsekwencji dotyczący oczywistego błędu w ocenie, ponieważ w konkursie AD 7 oceniano również predyspozycje kandydatów do zarządzania, podczas gdy kryterium to było zastrzeżone wyłącznie dla konkursu AD 9.

—

Zarzut szósty dotyczący naruszenia zasad, o których mowa w wyroku Di Prospero/Komisja oraz naruszenia art. 27 regulaminu pracowniczego i zasady równości, ponieważ ogłoszenie o konkursie nie zezwalało na udział w dwóch konkursach dla AD 7 i AD 9, podczas gdy automatycznie przeniesiono na listę rezerwy kadrowej AD 7 kilku kandydatów, którzy zgłosili się do konkursu AD 9.

—	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasady równego traktowania kandydatów i braku obiektywizmu w ocenie z powodu braku stałego charakteru komisji egzaminacyjnej z powodu częstych zmian w składzie komisji egzaminacyjnej oraz braku „shadowing” ze strony przewodniczącego.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/56

Skarga wniesiona w dniu 4 maja 2023 r. – WF/Komisja

(Sprawa T-238/23)

(2023/C 235/70)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: WF (przedstawiciel: M. Velardo, avvocata)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 5 maja 2022 r., na której podstawie strona skarżąca nie została umieszczona na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD 7 i EPSO/AD/380/19-AD 9;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 lipca 2022 r., na której podstawie oddalono wniosek strony skarżącej o ponowne rozpatrzenie decyzji o nieumieszczeniu jej na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD 7 i EPSO AD/380/19-AD 9;

—

stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 06 marca 2023 r., której wydanie przyjmuje się fikcyjnie w związku z niezajęciem stanowiska przez EPSO przez ponad cztery miesiące, i na której podstawie oddalono zażalenie złożone w dniu 06 października 2022 r. w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

—

—	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 5 akapity piąty i szósty załącznika III do regulaminu pracowniczego, w zakresie w jakim komisja konkursowa nie umieściła na liście rezerwy kadrowej co najmniej dwukrotnie większej liczby kandydatów od liczby stanowisk, na które ogłoszono konkurs.

—

Zarzut piąty dotyczący naruszenia ogłoszenia o konkursie, art. 5 akapit pierwszy załącznika III do regulaminu pracowniczego, a w konsekwencji dotyczący oczywistego błędu w ocenie, ponieważ w konkursie AD 7 oceniano również predyspozycje kandydatów do zarządzania, podczas gdy kryterium to było zastrzeżone wyłącznie dla konkursu AD 9.

—

Zarzut szósty dotyczący naruszenia zasad, o których mowa w wyroku Di Prospero/Komisja oraz naruszenia art. 27 regulaminu pracowniczego i zasady równości, ponieważ ogłoszenie o konkursie nie zezwalało na udział w dwóch konkursach dla AD 7 i AD 9, podczas gdy automatycznie przeniesiono na listę rezerwy kadrowej AD 7 kilku kandydatów, którzy zgłosili się do konkursu AD 9.

—	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasady równego traktowania kandydatów i braku obiektywizmu w ocenie z powodu braku stałego charakteru komisji egzaminacyjnej z powodu częstych zmian w składzie komisji egzaminacyjnej oraz braku „shadowing” ze strony przewodniczącego.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/57

Skarga wniesiona w dniu 8 maja 2023 r. – LichtBlick/Komisja

(Sprawa T-240/23)

(2023/C 235/71)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: LichtBlick SE (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciele: C. von Hammerstein, P. Roegele i H. Schutte, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 grudnia 2022 r. [Pomoc państwa SA.104606 (2022/N) – Niemcy – Komunikat Komisji „Tymczasowe kryzysowe ramy środków pomocy państwa w celu wsparcia gospodarki po agresji Rosji wobec Ukrainy” (zwany dalej „ramami tymczasowymi”) – Tymczasowe ograniczenie kosztów związanych ze wzrostem cen gazu ziemnego, ciepła i energii elektrycznej] w zakresie, w jakim w decyzji tej stwierdzono, że przyznanie pomocy na podstawie Gesetz zur Einführung einer Strompreisbremse und zur Änderung weiterer energierechtlicher Bestimmungen zugunsten von Betreibern von Ladepunkten zur Entlastung von Kosten des Ladestroms, der hinter einem Ladepunkt von dritten Personen verbraucht wird (niemieckiej ustawy wprowadzającej mechanizm hamujący wzrost cen energii elektrycznej i zmieniającej inne przepisy prawa w dziedzinie energetyki na korzyść operatorów punktów ładowania w celu obniżenia kosztów pobranego prądu, zużywanego przez osoby trzecie po skorzystaniu z punktu ładowania, zwanej dalej ustawą w spawie wyhamowania wzrostu cen energii elektrycznej”) jest zgodne z rynkiem wewnętrznym;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

W zarzucie pierwszym strona skarżąca twierdzi, że Komisja, pomimo istnienia poważnych trudności, nie wszczęła zasadniczego postępowania wyjaśniającego przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE. Strona pozwana nie wzięła pod uwagę okoliczności, że przewidziany w prawie niemieckim system pomocy w zakresie wyhamowania wzrostu cen energii elektrycznej przynosi korzyści również operatorom punktów ładowania, mimo że nie są oni odbiorcami końcowymi, ale dostawcami energii elektrycznej.

W zarzucie drugim strona skarżąca utrzymuje, że zasadnicze postępowanie wyjaśniające przewidziane w art. 108 ust. 2 TFUE należało wszcząć, ponieważ w ramach pełnego badania Komisja powinna była stwierdzić, że operatorzy punktów ładowania, będący jednocześnie podmiotami oferującymi i dostarczającymi prąd ładowania, oczywiście skorzystali z pomocy, w odróżnieniu od zwykłych dostawców prądu do ładowania, takich jak strona skarżąca.

W ramach zarzutu trzeciego strona skarżąca podnosi, że strona pozwana błędnie uznała, że system pomocy przewidziany na rzecz operatorów punktów ładowania w ustawie w spawie wyhamowania wzrostu cen energii elektrycznej jest zgodny z rynkiem wewnętrznym w świetle art. 107 ust. 3 lit. b) TFUE. Z treści ram tymczasowych wynika, że pomoc mająca na celu zrekompensowanie wzrostu kosztów będącego skutkiem agresji Rosji wobec Ukrainy i wynikającego z wyjątkowo dużej podwyżki cen energii elektrycznej jest zgodna z art. 107 ust. 3 lit. b) TFUE, tylko jeśli istnieje mechanizm gwarantujący, że z pomocy skorzystają także podmioty, które zostały dotknięte poważnymi zakłóceniami funkcjonowania gospodarki danego państwa członkowskiego. W wypadku pomocy na rzecz operatorów punktów ładowania mechanizm taki nie istnieje.

W zarzucie czwartym strona skarżąca twierdzi, że przewidziany w niemieckiej ustawie w spawie wyhamowania wzrostu cen energii elektrycznej system pomocy na rzecz operatorów punktów ładowania jest niezgodny z rynkiem wewnętrznym, ponieważ bez uzasadnionej przyczyny zakłóca on konkurencję między zwykłymi dostawcami prądu ładowania, a operatorami punktów ładowania. System ten sprzyja wyłącznie tym dostawcom prądu ładowania, którzy dysponują również punktami ładowania. Natomiast zwykli dostawcy prądu ładowania nie otrzymują żadnej pomocy na podstawie ustawy w sprawie wyhamowania wzrostu cen energii elektrycznej. Operatorzy punktów ładowania uzyskują więc przewagę konkurencyjną nad zwykłymi dostawcami prądu ładowania.

W ramach zarzutu piątego strona skarżąca twierdzi, że, że pomocy dotycząca prądu ładowania jest sprzeczna z dyrektywą (UE) 2019/944 (1), ponieważ opiera się na sprzecznym z prawem – w świetle art. 2 pkt 3 tej dyrektywy – założeniu, że operatorzy punktów ładowania są odbiorcami końcowymi, podczas gdy w rzeczywistości są oni przedsiębiorstwami energetycznymi w rozumieniu art. 2 pkt 57 rzeczonej dyrektywy i realizują zadania w zakresie dostawy w rozumieniu art. 2 pkt 12 tej dyrektywy. Selektywna pomoc przyznana operatorom punktów ładowania z pominięciem zwykłych dostawców prądu ładowania zakłóca konkurencję, co stanowi naruszenie art. 3 ust. 4 i art. 5 ust. 1 dyrektywy 2019/944.

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/944 z dnia 5 czerwca 2019 r. w sprawie wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej oraz zmieniająca dyrektywę 2012/27/UE (przekształcenie) (Dz.U. 2019 L 158, s. 125).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/58

Skarga wniesiona w dniu 8 maja 2023 r. – WG/Komisja

(Sprawa T-241/23)

(2023/C 235/72)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: WG (przedstawiciel: M. Velardo, avvocata)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 5 maja 2022 r., na której podstawie strona skarżąca nie została umieszczona na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD 7 i EPSO/AD/380/19-AD 9;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 lipca 2022 r., na której podstawie oddalono wniosek strony skarżącej o ponowne rozpatrzenie decyzji o nieumieszczeniu jej na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD 7 i EPSO AD/380/19-AD 9;

—

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

—

—	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 5 akapity piąty i szósty załącznika III do regulaminu pracowniczego, w zakresie w jakim komisja konkursowa nie umieściła na liście rezerwy kadrowej co najmniej dwukrotnie większej liczby kandydatów od liczby stanowisk, na które ogłoszono konkurs.

—

Zarzut piąty dotyczący naruszenia ogłoszenia o konkursie, art. 5 akapit pierwszy załącznika III do regulaminu pracowniczego, a w konsekwencji dotyczący oczywistego błędu w ocenie, ponieważ w konkursie AD 7 oceniano również predyspozycje kandydatów do zarządzania, podczas gdy kryterium to było zastrzeżone wyłącznie dla konkursu AD 9.

—

Zarzut szósty dotyczący naruszenia zasad, o których mowa w wyroku Di Prospero/Komisja oraz naruszenia art. 27 regulaminu pracowniczego i zasady równości, ponieważ ogłoszenie o konkursie nie zezwalało na udział w dwóch konkursach dla AD 7 i AD 9, podczas gdy automatycznie przeniesiono na listę rezerwy kadrowej AD 7 kilku kandydatów, którzy zgłosili się do konkursu AD 9.

—	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasady równego traktowania kandydatów i braku obiektywizmu w ocenie z powodu braku stałego charakteru komisji egzaminacyjnej z powodu częstych zmian w składzie komisji egzaminacyjnej oraz braku „shadowing” ze strony przewodniczącego.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/60

Skarga wniesiona w dniu 9 maja 2023 r. – WH/Komisja

(Sprawa T-242/23)

(2023/C 235/73)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: WH (przedstawiciel: M. Velardo, avvocata)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 5 maja 2022 r., na której podstawie strona skarżąca nie została umieszczona na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD 7 i EPSO/AD/380/19-AD 9;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 lipca 2022 r., na której podstawie oddalono wniosek strony skarżącej o ponowne rozpatrzenie decyzji o nieumieszczeniu jej na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD 7 i EPSO AD/380/19-AD 9;

—

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

—

—	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 5 akapity piąty i szósty załącznika III do regulaminu pracowniczego, w zakresie w jakim komisja konkursowa nie umieściła na liście rezerwy kadrowej co najmniej dwukrotnie większej liczby kandydatów od liczby stanowisk, na które ogłoszono konkurs.

—

Zarzut piąty dotyczący naruszenia ogłoszenia o konkursie, art. 5 akapit pierwszy załącznika III do regulaminu pracowniczego, a w konsekwencji dotyczący oczywistego błędu w ocenie, ponieważ w konkursie AD 7 oceniano również predyspozycje kandydatów do zarządzania, podczas gdy kryterium to było zastrzeżone wyłącznie dla konkursu AD 9.

—

Zarzut szósty dotyczący naruszenia zasad, o których mowa w wyroku Di Prospero/Komisja oraz naruszenia art. 27 regulaminu pracowniczego i zasady równości, ponieważ ogłoszenie o konkursie nie zezwalało na udział w dwóch konkursach dla AD 7 i AD 9, podczas gdy automatycznie przeniesiono na listę rezerwy kadrowej AD 7 kilku kandydatów, którzy zgłosili się do konkursu AD 9.

—	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasady równego traktowania kandydatów i braku obiektywizmu w ocenie z powodu braku stałego charakteru komisji egzaminacyjnej z powodu częstych zmian w składzie komisji egzaminacyjnej oraz braku „shadowing” ze strony przewodniczącego.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/61

Skarga wniesiona w dniu 12 maja 2023 r. – Braunschweiger Versorgungs / EUIPO – B.F. Energy (BF energy)

(Sprawa T-245/23)

(2023/C 235/74)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Braunschweiger Versorgungs AG & Co. KG (Brunszwik, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Drzymalla)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: B.F. Energy Srl (Rzym, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Unijny znak towarowy BF energy – zgłoszenie nr 18 336 443

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 17 lutego 2023 r. w sprawie R 1646/2022-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	odrzucenie zgłoszenia przedmiotowego znaku towarowego;

—	obciążenie EUIPO i drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą kosztami postępowania, w tym kosztami postepowania przed Izbą Odwoławczą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w odniesieniu do poziomu uwagi szerokiego kręgu odbiorców;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w odniesieniu do podobieństwa wizualnego, akustycznego i koncepcyjnego oznaczeń;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w odniesieniu do całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/62

Skarga wniesiona w dniu 8 maja 2023 r. – Sky / EUIPO – Skyworks Solutions (SKYWORKS Sky5)

(Sprawa T-246/23)

(2023/C 235/75)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sky Ltd (Isleworth, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat A. Zalewska-Orabona)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Skyworks Solutions, Inc. (Wilmington, Delaware, Stany Zjednoczone Ameryki)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „SKYWORKS Sky5” – zgłoszenie nr 17 936 585

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 11 lutego 2023 r. w sprawie R 2461/2020-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO oraz interwenienta, jeśli przystąpi do postępowania, kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącego.

Podniesione zarzuty

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b), art. 8 ust. 5, art. 8 ust. 2 lic. c) i art. 8 ust. 4 w związku z art. 46 ust. 1 lit. a) i c) oraz art. 8 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza uznała, że wcześniejsze brytyjskie prawa nie stanowią dłużej ważnej podstawy w postępowaniu inter partes przed EUIPO;

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza uznała, że dowód z używania, wzmocnionego charakteru odróżniającego lub renomy wcześniejszych unijnych znaków towarowych musi być wyłączony z postępowania w sprawie sprzeciwu w zakresie, w jakim te dowody dotyczyły terytorium Zjednoczonego Królestwa.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/62

Skarga wniesiona w dniu 12 maja 2023 r. – Bonami.CZ/EUIPO – Roval Print (Bonami)

(Sprawa T-248/23)

(2023/C 235/76)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bonami.CZ, a.s. (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciel: M.-G. Marinescu, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: SC Roval Print SRL (Gałacz, Rumunia)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego „Bonami” – zgłoszenie nr 18 009 799

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 lutego 2023 r. w sprawie R 1291/2022-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i oddalenie sprzeciwu w całości;

—	obciążenie EUIPO i interwenienta kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie wymogów proceduralnych związanych z uzasadnieniem sprzeciwu (w formie online);

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/63

Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2023 r. – WI/Komisja

(Sprawa T-249/23)

(2023/C 235/77)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: WI (przedstawiciel: M. Velardo, avvocata)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 5 maja 2022 r., na której podstawie strona skarżąca nie została umieszczona na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD7 i EPSO/AD/380/19-AD9;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 lipca 2022 r., na której podstawie oddalono wniosek strony skarżącej o ponowne rozpatrzenie decyzji o nieumieszczeniu jej na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD7 i EPSO AD/380/19-AD9;

—

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

—

—	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 5 akapity piąty i szósty załącznika III do regulaminu pracowniczego, w zakresie w jakim komisja konkursowa nie umieściła na liście rezerwy kadrowej co najmniej dwukrotnie większej liczby kandydatów od liczby stanowisk, na które ogłoszono konkurs.

—

—	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasady równego traktowania kandydatów i braku obiektywizmu w ocenie z powodu braku stałego charakteru komisji egzaminacyjnej z powodu częstych zmian w składzie komisji egzaminacyjnej oraz braku „shadowing” ze strony przewodniczącego.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/64

Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2023 r. – WJ/Komisja

(Sprawa T-250/23)

(2023/C 235/78)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: WJ (przedstawiciel: M. Velardo, avvocata)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 5 maja 2022 r., na której podstawie strona skarżąca nie została umieszczona na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD7 i EPSO/AD/380/19-AD9;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 lipca 2022 r., na której podstawie oddalono wniosek strony skarżącej o ponowne rozpatrzenie decyzji o nieumieszczeniu jej na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD7 i EPSO AD/380/19-AD9;

—

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

—

—	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 5 akapity piąty i szósty załącznika III do regulaminu pracowniczego, w zakresie w jakim komisja konkursowa nie umieściła na liście rezerwy kadrowej co najmniej dwukrotnie większej liczby kandydatów od liczby stanowisk, na które ogłoszono konkurs.

—

—	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasady równego traktowania kandydatów i braku obiektywizmu w ocenie z powodu braku stałego charakteru komisji egzaminacyjnej z powodu częstych zmian w składzie komisji egzaminacyjnej oraz braku „shadowing” ze strony przewodniczącego.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/65

Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2023 r. – WK/Komisja

(Sprawa T-251/23)

(2023/C 235/79)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: WK (przedstawiciel: M. Velardo, avvocata)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 5 maja 2022 r., na której podstawie strona skarżąca nie została umieszczona na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD7 i EPSO/AD/380/19-AD9;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 lipca 2022 r., na której podstawie oddalono wniosek strony skarżącej o ponowne rozpatrzenie decyzji o nieumieszczeniu jej na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD7 i EPSO AD/380/19-AD9;

—

stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 08 lutego 2023 r., której wydanie przyjmuje się fikcyjnie w związku z niezajęciem stanowiska przez EPSO przez ponad cztery miesiące, i na której podstawie oddalono zażalenie złożone w dniu 08 października 2022 r. w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

—

—	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 5 akapity piąty i szósty załącznika III do regulaminu pracowniczego, w zakresie w jakim komisja konkursowa nie umieściła na liście rezerwy kadrowej co najmniej dwukrotnie większej liczby kandydatów od liczby stanowisk, na które ogłoszono konkurs.

—

—	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasady równego traktowania kandydatów i braku obiektywizmu w ocenie z powodu braku stałego charakteru komisji egzaminacyjnej z powodu częstych zmian w składzie komisji egzaminacyjnej oraz braku „shadowing” ze strony przewodniczącego.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/66

Skarga wniesiona w dniu 14 maja 2023 r. – WL/Komisja

(Sprawa T-252/23)

(2023/C 235/80)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: WL (przedstawiciel: M. Velardo, avvocata)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 5 maja 2022 r., na której podstawie strona skarżąca nie została umieszczona na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD7 i EPSO/AD/380/19-AD9;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 lipca 2022 r., na której podstawie oddalono wniosek strony skarżącej o ponowne rozpatrzenie decyzji o nieumieszczeniu jej na liście rezerwy kadrowej konkursów EPSO/AD/380/19-AD7 i EPSO AD/380/19-AD9;

—

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

—

—	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 5 akapity piąty i szósty załącznika III do regulaminu pracowniczego, w zakresie w jakim komisja konkursowa nie umieściła na liście rezerwy kadrowej co najmniej dwukrotnie większej liczby kandydatów od liczby stanowisk, na które ogłoszono konkurs.

—

—	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasady równego traktowania kandydatów i braku obiektywizmu w ocenie z powodu braku stałego charakteru komisji egzaminacyjnej z powodu częstych zmian w składzie komisji egzaminacyjnej oraz braku „shadowing” ze strony przewodniczącego.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/67

Skarga wniesiona w dniu 14 maja 2023 r. – WM/Komisja

(Sprawa T-253/23)

(2023/C 235/81)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: WM (przedstawiciel: M. Velardo, avvocata)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 5 maja 2022 r., na której podstawie strona skarżąca nie została umieszczona na liście rezerwy kadrowej konkursu EPSO/AD/380/19-AD7;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 lipca 2022 r., na której podstawie oddalono wniosek strony skarżącej o ponowne rozpatrzenie decyzji o nieumieszczeniu jej na liście rezerwy kadrowej konkursu EPSO AD/380/19-AD7;

—

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

—

—	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 5 akapity piąty i szósty załącznika III do regulaminu pracowniczego, w zakresie w jakim komisja konkursowa nie umieściła na liście rezerwy kadrowej co najmniej dwukrotnie większej liczby kandydatów od liczby stanowisk, na które ogłoszono konkurs.

—

—	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasady równego traktowania kandydatów i braku obiektywizmu w ocenie z powodu braku stałego charakteru komisji egzaminacyjnej z powodu częstych zmian w składzie komisji egzaminacyjnej oraz braku „shadowing” ze strony przewodniczącego.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/69

Skarga wniesiona w dniu 16 maja 2023 r. – Symrise/Komisja

(Sprawa T-263/23)

(2023/C 235/82)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Symrise AG (Holzminden, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci T. Kuhn, M. Rust, T.-M. Wienke, L. Bär i J. Jourdan)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2023) 1103 final z dnia 10 lutego 2023 r. nakazującej na podstawie art. 20 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (1) przeprowadzenie kontroli w pomieszczeniach spółki Symrise AG i we wszystkich spółkach bezpośrednio lub pośrednio zależnych tej spółki (AT.40826 – Rose);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przysługujących stronie skarżącej praw podstawowych do nienaruszalności miru domowego i do poszanowania prywatności zagwarantowanych w art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Spółka Symrise AG podnosi, że decyzja nakazująca przeprowadzenie kontroli w jej pomieszczeniach ma (i) arbitralny charakter, ponieważ Komisja nie posiadała wystarczających, poważnych wskazówek pozwalających jej podejrzewać, iż strona skarżąca uczestniczyła w jakimkolwiek naruszeniu prawa konkurencji oraz (ii) stanowi nieproporcjonalne naruszenia praw podstawowych do nienaruszalności miru domowego i do poszanowania prywatności, gdyż nie zawiera żadnego ograniczenia w czasie.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 20 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 i uchybienia ciążącemu na Komisji obowiązkowi uzasadnienia, o którym mowa w art. 296 akapit drugi TFUE. Strona skarżąca podnosi, że w zaskarżonej decyzji naruszono ciążący na Komisji obowiązek wyraźnego i szczegółowego określenia przedmiotu kontroli, co stanowi naruszenie art. 20 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, oraz uchybiono ciążącemu na Komisji obowiązkowi uzasadnienia jej decyzji. W szczególności zaskarżona decyzja została sformułowana w taki sposób, że nie umożliwiono w niej stronie skarżącej zrozumienia zakresu kontroli, a zatem skorzystania przez nią z prawa do obrony.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/69

Skarga wniesiona w dniu 11 maja 2023 r. – VDK/Komisja

(Sprawa T-265/23)

(2023/C 235/83)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Verband der Deutschen Kutter- und Küstenfischer e.V. (VDK) (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: M. Waller, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2023/340 z dnia 8 grudnia 2022 r. zmieniającego rozporządzenie delegowane (UE) 2017/118 w odniesieniu do środków ochronnych na obszarach Sylter Aussenriff, Borkum-Riffgrund, Doggerbank i Östliche Deutsche Bucht oraz na obszarach Klaverbank, Friese Front i Centrale Oestergronden (1),

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia traktatów

Zdaniem strony skarżącej zaskarżone rozporządzenie narusza zasadę proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 traktatu UE. W szczególności:

—

Zaskarżonemu rozporządzeniu nie przyświeca uzasadniony cel w odniesieniu do ochrony typu siedliska „rafy” (kod 1170) zamierzonej przez to rozporządzenie. Przyjęta przez Niemcy definicja typu siedliska „rafy” wymienionego w załączniku I do dyrektywy siedliskowej jest zbyt niedokładna. Komisja niesłusznie nie zakwestionowała tej definicji.

—	Obszary objęte ograniczeniami dotyczącymi rybołówstwa ustanowionymi w zaskarżonym rozporządzeniu zostały określone zbyt szeroko i wykraczały poza to, co jest konieczne do ochrony siedlisk.

—	W zakresie, w jakim celem rozporządzenia jest ochrona biotopu „Bogate gatunkowo obszary żwiru, grubego piasku i żwiru muszlowego [w strefie morskiej i przybrzeżnej]”, zdaniem strony skarżącej nie zostało nawet wykazane, że ograniczenia dotyczące rybołówstwa są konieczne do ochrony tego biotopu.

—	Ocena odpowiedniości ograniczeń dotyczących rybołówstwa ustanowionych w zaskarżonym rozporządzeniu nie jest w ogóle możliwa, ponieważ przedłożone przez Niemcy podstawy techniczne dotyczące środków zarządzania są już niewystarczające. Komisja niesłusznie ich nie zakwestionowała.

—	Ponadto we wschodniej części Sylter Außenriffs przewidziano wyjątki od określonych ograniczeń połowowych w odniesieniu do tradycyjnych połowów garneli, lecz nie przewidziano ich w odniesieniu do innych technik połowów, które mają porównywalnie niewielki wpływ na siedliska.

—	Co więcej, zamknięcia 55 % Amrumbank nie można uzasadnić przynajmniej w odniesieniu do połowów garneli. Skutki połowów garneli dla piaszczystego podłoża zostały wystarczająco zbadane w różnych projektach badawczych. Istotne skutki dla siedliska „piaszczyste ławice podmorskie” są zatem wykluczone.

—	W odniesieniu do części Sylter Außenriff nieobjętej ograniczeniami połowowymi nie wydaje się istnieć techniczne uzasadnienie, co podważa ograniczenia połowowe w odniesieniu do tego obszaru jako całości.

Zarzut drugi dotyczący niewłaściwości

W zakresie, w jakim przedmiotem rozporządzenia delegowanego jest ochrona biotopu „Bogate gatunkowo obszary żwiru, grubego piasku i żwiru muszlowego”, zdaniem strony skarżącej nie jest to objęte ramami kompetencyjnymi określonymi w art. 11 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 (2) w związku z art. 13 ust. 4 dyrektywy 2008/56/WE (3), ponieważ biotop ten nie został ujęty w krajowym programie środków ani nie wchodzi w zakres obszarów chronionych, o których mowa w art. 13 ust. 4 dyrektywy 2008/56/WE.

(1) Dz.U. 2023, L 48, s. 1.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia Rady (WE) nr 1954/2003 i (WE) nr 1224/2009 oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 2371/2002 i (WE) nr 639/2004 oraz decyzję Rady 2004/585/WE (Dz.U. 2013, L 354, s. 22).

(3) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE z dnia 17 czerwca 2008 r. ustanawiająca ramy działań Wspólnoty w dziedzinie polityki środowiska morskiego (dyrektywa ramowa w sprawie strategii morskiej) (Dz.U. 2008, L 164, s. 19).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/71

Skarga wniesiona w dniu 18 maja 2023 r. – Rosbank/Rada

(Sprawa T-270/23)

(2023/C 235/85)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Rosbank PAO (Moskwa, Rosja) (przedstawiciel: adwokat A. Genko)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie jej wniosku o stwierdzenie nieważności za dopuszczalny i zasadny, a w konsekwencji:

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 269/2014 z dnia 17 marca 2014 r. zmienionego w dniu 25 lutego 2023 r. rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) 2023/429 (Dz.U. L 59 I/ 278) w zakresie w jakim dodano skarżącą do wykazu podmiotów na które nałożono sankcje, pod numerem 199;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2014/145/WPZiB z dnia 17 marca 2014 r. zmienionej w dniu 25 lutego 2022 r. decyzją Rady (WPZiB) 2023/432 (Dz.U. L 59 I/ 437) w zakresie w jakim dodano skarżącą do wykazu podmiotów na które nałożono sankcje, pod numerem 199;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 269/2014 z dnia 17 marca 2014 r. zmienionego w dniu 25 lutego 2023 r. rozporządzeniem Rady (UE) 2022/330 (Dz.U. L 51/1) poprzez dodanie nowego kryterium umożliwiającego nałożenie sankcji na „wiodących przedsiębiorców lub osoby prawne, podmioty lub organy zaangażowane w sektorach gospodarczych zapewniających istotne źródło dochodów rządowi Federacji Rosyjskiej (…)” w zakresie w jakim dotyczy ono skarżącej;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2014/145/WPZiB z dnia 17 marca 2014 r. zmienionej decyzją Rady (WPZIB) 2022/329 z dnia 25 lutego 2022 r. (Dz.U L 50/1) poprzez dodanie nowego kryterium umożliwiającego nałożenie sankcji na „wiodących przedsiębiorców lub os[oby] prawn[e], podmiot[y] lub organ[y] zaangażowan[e] w sektorach gospodarczych zapewniających istotne źródło dochodów rządowi Federacji Rosyjskiej (…)” w zakresie w jakim dotyczy ona skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności aktów utrzymujących w zakresie w jakim dotyczą one skarżącej;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi osiem zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący braku uzasadnienia. Rada nie przedstawiła żadnego zarzutu indywidualnego, szczególnego i konkretnego umożliwiającego zakwalifikowanie skarżącej według kryterium jakie zostało zastosowane, mianowicie, kryterium umożliwiające nałożenie sankcji na „podmioty […] zaangażowane w sektorach gospodarczych zapewniających istotne źródło dochodów rządowi Federacji Rosyjskiej”

Zarzut drugi dotyczący błędu w ocenie. Skarżąca podnosi, że uzasadnienie zawiera błędne twierdzenia i że materiał dowodowy nie daje podstaw do ustalenia stanu faktycznego uzasadniającego sankcję. Następnie, dowód wniesienia istotnego wkładu do zasobów rządu Federacji Rosyjskiej nie został wykazany. Ponadto, Rada powołuje się na nieaktualne okoliczności.

3.	Zarzut trzeci dotyczący nadużycia władzy. Materiał dowodowy Rady wskazuje, że przy użyciu tych środków nałożono sankcję na osobę fizyczną, będącą osobą trzecią, a ogólnie rzecz biorąc, że środki mają na celu sankcjonowanie aktywów rosyjskich w Europie nie zaś skarżącą.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności z powodu nieproporcjonalnego wpływu na osoby trzecie i brak możliwości aby sankcje zrealizowały cel rozporządzenia 269/2014.

5.	Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasady niedyskryminacji z powodu nieproporcjonalnego wpływu na osoby trzecie i brak możliwości aby sankcje zrealizowały cel rozporządzenia 269/2014.

6.	Zarzut szósty dotyczący naruszenie w nadmiernym stopniu praw podstawowych a w szczególności prawa własności.

7.	Zarzut siódmy dotyczący możliwości przyjęcia innych, mniej restrykcyjnych środków, w stosunku środków przyjętych w niniejszej sprawie.

Zarzut ósmy dotyczący zarzutu niezgodności z prawem kryteriów odnoszących się do podmiotu dodanego w art. 3 ust. 1 lit. g) rozporządzenia 269/2014. Skarżąca podnosi brak wystarczającego związku pomiędzy kryterium i zamierzonym celem a naruszeniem podstawowych zasad Unii, w szczególności zasady równości i niedyskryminacji.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/72

Skarga wniesiona w dniu 22 maja 2023 r. – Alfa-Bank/Rada

(Sprawa T-271/23)

(2023/C 235/86)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Alfa-Bank JSC (Moskwa, Rosja) (przedstawiciel: adwokat B. Malmendier)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	Stwierdzenie nieważności pkt. 198 decyzji Rady (WPZiB) 2023/432 z dnia 25 lutego 2023 r. (1). zmieniająca decyzję 2014/145/WPZiB z dnia 17 marca 2014 r.;

—	Stwierdzenie nieważności pkt. 198 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2023/429 z dnia 25 lutego 2023 r. (2). wykonującego rozporządzenie (UE) nr 269/2014 z dnia 17 marca 2014 r.;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący popełnionego przez Radę błędu w ocenie okoliczności faktycznych, co skutkowało nieuzasadnionym zaklasyfikowaniem skarżącego jako osoby o szczególnej kategorii, obejmującej – „wiodących przedsiębiorców lub osoby prawne, podmioty lub organy zaangażowane w sektorach gospodarczych zapewniających istotne źródło dochodów rządowi Federacji Rosyjskiej odpowiedzialnemu za aneksję Krymu i destabilizację Ukrainy oraz osoby fizyczne i prawne, podmioty lub organy powiązane z nimi”

2.	Zarzut drugi dotyczący braku podstaw prawnych, w oparciu o które Rada mogłaby nałożyć gospodarcze środki ograniczające na skarżącego, jego „wspólników” i klientów.

3.	Zarzut trzeci dotyczący nieposiadania przez Radę kompletnych, wiarygodnych i wystarczających dowodów uzasadniających zastosowanie środków ograniczających w stosunku do skarżącego i związanych z nim podmiotów.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności i naruszenia praw podstawowych, w szczególności prawa własności, swobody wykonywania działalności gospodarczej lub handlowej i prawa do poszanowania dobrego imienia.

5.	Zarzut piąty dotyczący braku dowodów istnienia prawnych wspólników, a także znaczenia i rodzaju relacji pomiędzy skarżącym a wspólnikami.

6.	Zarzut szósty dotyczący naruszenia przez Radę równowagi pomiędzy celem sankcji polityki zagranicznej a ograniczeniem praw gospodarczych skarżącego i w rezultacie przyczynienie się do zubożenia społeczeństwa Rosyjskiej Federacji.

(1) Decyzja Rady (WPZiB) 2023/432 z dnia 25 lutego 2023 r. zmieniająca decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (Dz.U. 2023 LI 59, s. 437).

(2) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2023/429 z dnia 25 lutego 2023 r. wykonujące rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (Dz.U. 2023 LI 59, s. 278).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/73

Skarga wniesiona w dniu 19 maja 2023 r. – Karadeniz/EUIPO – Cakmakci (Acapulco)

(Sprawa T-274/24)

(2023/C 235/87)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Taha Karadeniz (Dinslaken, Niemcy) (przedstawiciel: adwokatt J. Schmidt)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Ayhan Cakmakci (Bochum, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy Acapulco – unijny znak towarowy nr 18 125 766

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 lutego 2023 r. w sprawie R 691/2022-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym postępowania przed Izbą Odwoławczą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/74

Skarga wniesiona w dniu 22 maja 2023 r. – Sumol + Compal Marcas/EUIPO – Kåska (smål)

(Sprawa T-279/23)

(2023/C 235/88)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sumol + Compal Marcas SA (Carnaxide, Portugalia) (przedstawiciel: R. Milhões, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Kåska Oy (Helsinki, Finlandia)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego „smål” – zgłoszenie nr 18 442 375

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 1 marca 2023 r. w sprawie R 2295/2022-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 23 września 2022 r. wydanej w postępowaniu w sprawie sprzeciwu nr B 3 150 396;

—	obciążenie EUIPO i drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie i błędne zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/75

Skarga wniesiona w dniu 23 maja 2023 r. – Aven/Rada

(Sprawa T-283/23)

(2023/C 235/89)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Petr Aven (Klauģulejas, Łotwa) (przedstawiciele: T. Marembert i A. Bassa, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) (1) 2023/572 z dnia 13 marca 2023 r. zmieniającej decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi, w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącego;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2023/571 (2) z dnia 13 marca 2023 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających, w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącego;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi sześć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych i obowiązku okresowego badania.

Zarzut drugi dotyczący błędu w ocenie. Skarżący podnosi, że nie wykazano żadnego z twierdzeń Rady zawartych w uzasadnieniu oraz że nie spełniono kryterium aktywnego wspierania działań i polityk podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających, czyli kryterium, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. a) decyzji 2014/145/WPZiB.

Zarzut trzeci dotyczący błędu w ocenie. Skarżący podnosi, że żadne z twierdzeń zawartych w uzasadnieniu Rady nie zostało wykazane oraz że nie zostało spełnione kryterium dotyczące aktywnego wsparcia materialnego lub finansowego udzielanego rosyjskim decydentom odpowiedzialnym za aneksję Krymu i destabilizację Ukrainy lub korzyści, jaką miałby on uzyskać od owych decydentów, czyli kryterium, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. d) decyzji 2014/145/WPZiB.

4.	Zarzut czwarty dotyczący niezgodności z prawem kryterium zawartego w art. 2 ust. 1 lit. g) decyzji 2014/145/WPZiB. Skarżący uważa, że przywołane kryterium jest pozbawione podstawy prawnej.

5.	Zarzut piąty dotyczący niezgodności z prawem kryterium zawartego w art. 2 ust. 1 lit. g) decyzji 2014/145/WPZiB. Skarżący podnosi w tym względzie, że wspomniane kryterium narusza zasadę proporcjonalności.

6.	Zarzut szósty dotyczący błędu w ocenie, ponieważ Rada nie wykazała, że skarżący jest czołowym przedsiębiorcą ani że sektor bankowy zapewnia istotne źródło dochodów rządowi Federacji Rosyjskiej. Wreszcie skarżący podnosi, że od prawie roku nie prowadzi działalności w rosyjskim sektorze bankowym.

(1) (Dz.U. 2023, L 75 I, s. 134).

(2) (Dz.U. 2023, L 75 I, s. 1).

3.7.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 235/76

Skarga wniesiona w dniu 24 maja 2023 r. – Volta Charging/EUIPO – The Paper & Office Equipment Spain Ass (VOLTA)

(Sprawa T-285/25)

(2023/C 235/90)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Volta Charging LLC (San Francisco, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: T. Stein, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: The Paper & Office Equipment Spain Ass, SA (Arrankudiaga, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „VOLTA” – unijny znak towarowy nr 17 630 252

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 6 marca 2023 r. w sprawie R 1860/2022-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	stwierdzenie wygaśnięcia prawa do unijnego znaku towarowego nr 17630252 VOLTA w całości;

—	obciążenie EUIPO niezbędnymi kosztami poniesionymi przez skarżącą w związku z postępowaniem przed Sądem i Izbą Odwoławczą.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 58 ust. 1 lit. a) w związku z art. 18 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 235

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 66 3 lipca 2023

Spis treści		Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2023/C 235/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1