Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2023/C 205/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 189 z 30.5.2023

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 173 z 15.5.2023

Dz.U. C 164 z 8.5.2023

Dz.U. C 155 z 2.5.2023

Dz.U. C 134 z 17.4.2023

Dz.U. C 127 z 11.4.2023

Dz.U. C 121 z 3.4.2023

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 20 kwietnia 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Mercantil no 2 de Madrid – Hiszpania) – ZA, AZ, BX, CV, DU, ET/Repsol Comercial de Productos Petrolíferos SA

(Sprawa C-25/21 (1), Repsol Comercial de Productos Petrolíferos)

(Odesłanie prejudycjalne - Konkurencja - Wertykalne ograniczenia konkurencji - Artykuł 101 ust. 1 i 2 TFUE - Zasada skuteczności - Rozporządzenie (WE) nr 1/2003 - Artykuł 2 - Dyrektywa 2014/104/UE - Artykuł 9 ust. 1 - Moc wiążąca ostatecznych decyzji krajowych organów ochrony konkurencji stwierdzających naruszenie przepisów prawa konkurencji - Zastosowanie czasowe i przedmiotowe - Powództwa o odszkodowanie i o stwierdzenie nieważności z tytułu naruszeń przepisów prawa konkurencji Unii)

(2023/C 205/02)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de lo Mercantil no 2 de Madrid

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: ZA, AZ, BX, CV, DU, ET

Strona pozwana: Repsol Comercial de Productos Petrolíferos SA

Sentencja

1)

Artykuł 101 TFUE, wdrożony przez art. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 i 102 TFUE] i rozpatrywany w związku z zasadą skuteczności, należy interpretować w ten sposób, że naruszenie prawa konkurencji stwierdzone w decyzji krajowego organu ochrony konkurencji, która była przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej do właściwych sądów krajowych, lecz stała się ostateczna po utrzymaniu jej w mocy przez te sądy, należy uznać – zarówno w ramach powództwa o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 101 ust. 2 TFUE, jak i powództwa o odszkodowanie z tytułu naruszenia art. 101 TFUE – za udowodnione przez stronę powodową do momentu przedstawienia dowodu przeciwnego, wskutek czego określony w owym art. 2 ciężar dowodu zostaje przeniesiony na stronę pozwaną, o ile charakter zarzucanego naruszenia będącego przedmiotem tych powództw oraz jego zakres przedmiotowy, podmiotowy, czasowy i terytorialny są zbieżne z charakterem i zakresem naruszenia, które stwierdzono w rzeczonej decyzji

2)

Artykuł 101 TFUE należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy stronie powodowej uda się wykazać istnienie naruszenia tego artykułu, będącego przedmiotem jej powództwa o stwierdzenie nieważności wniesionego na podstawie art. 101 ust. 2 TFUE, jak również jej powództwa o odszkodowanie z tytułu owego naruszenia, sąd krajowy powinien wyciągnąć z tego wszelkie konsekwencje i stwierdzić w szczególności, na podstawie art. 101 ust. 2 TFUE, nieważność z mocy prawa wszystkich postanowień umownych niezgodnych z art. 101 ust. 1 TFUE, przy czym dane porozumienie jest nieważne w całości tylko wtedy, gdy nie wydaje się, by owe elementy można było oddzielić od samego porozumienia.

---

(1)  Dz.U. C 189 z 17.5.2021.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 20 kwietnia 2023 r. – Parlament Europejski/Komisja Europejska

(Sprawa C-144/21) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Decyzja wykonawcza C(2020) 8797 - Udzielenie zezwolenia na określone zastosowania trójtlenku chromu - Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 - Rejestracja, ocena i udzielanie zezwoleń w zakresie chemikaliów oraz ograniczenia mające zastosowanie do tych substancji - Artykuł 60 - Udzielanie zezwoleń - Obowiązek wykazania, że korzyści społeczno-ekonomiczne przewyższają ryzyko dla zdrowia ludzkiego lub dla środowiska wynikające z zastosowania danej substancji oraz nie istnieją odpowiednie alternatywne substancje lub technologie - Artykuł 62 - Wnioski o udzielenie zezwolenia - Artykuł 64 - Procedura podejmowania decyzji dotyczących udzielania zezwoleń)

(2023/C 205/03)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Parlament Europejski (przedstawiciele: C. Ionescu Dima, M. Menegatti i L. Visaggio, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lindenthal i K. Mifsud-Bonnici, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA) (przedstawiciele: W. Broere, M. Heikkilä i T. Zbihlej, pełnomocnicy)

Sentencja

1.

Stwierdza się nieważność art. 1 ust. 1 i 5 oraz art. 2–5, 7, 9 i 10 decyzji wykonawczej Komisji C(2020) 8797 z dnia 18 grudnia 2020 r. zezwalającej częściowo na określone zastosowania trójtlenku chromu na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (Chemservice GmbH i in.) w zakresie, w jakim artykuły te dotyczą zezwoleń na zastosowania 2, 4 i 5 oraz na zastosowanie 1 w odniesieniu do sporządzania mieszanin do zastosowań 2, 4 i 5.

2.	Skutki decyzji wykonawczej C(2020) 8797 zostają utrzymane w mocy na okres nieprzekraczający jednego roku, licząc od dnia ogłoszenia niniejszego wyroku.

3.	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 163 z 3.5.2021.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 20 kwietnia 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de première instance de Liège – Belgia) – Procedura wszczęta przez Starkinvest SRL

(Sprawa C-291/21, Starkinvest) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Rozporządzenie (UE) nr 655/2014 - Procedura europejskiego nakazu zabezpieczenia na rachunku bankowym - Warunki wydania takiego nakazu - Artykuł 4 - Pojęcie „orzeczenia” - Artykuł 7 - Pojęcie „orzeczenia zobowiązującego dłużnika do zapłacenia roszczenia” - Orzeczenie sądowe nakazujące dłużnikowi zapłatę kary pieniężnej w przypadku naruszenia nakazu zaprzestania - Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 - Artykuł 55 - Zakres stosowania)

(2023/C 205/04)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal de première instance de Liège

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnioskująca: Starkinvest SRL

Sentencja

Artykuł 7 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 655/2014 z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającego procedurę europejskiego nakazu zabezpieczenia na rachunku bankowym w celu ułatwienia transgranicznego dochodzenia wierzytelności w sprawach cywilnych i handlowych

należy interpretować w ten sposób, że:

orzeczenie sądowe nakazujące dłużnikowi zapłatę kary pieniężnej w przypadku przyszłego naruszenia nakazu zaprzestania, które nie określa tym samym ostatecznie wysokości tej kary pieniężnej, nie stanowi orzeczenia zobowiązującego tego dłużnika do zapłacenia roszczenia w rozumieniu tego przepisu, w związku z czym wierzyciel, który wnosi o wydanie europejskiego nakazu zabezpieczenia na rachunku bankowym, nie jest zwolniony z obowiązku przedstawienia dowodów wystarczających do przekonania sądu rozpatrującego wniosek o wydanie tego nakazu, że jego roszczenie przeciwko dłużnikowi zostanie prawdopodobnie co do istoty uwzględnione.

---

(1)  Dz.U. C 278 z 12.7.2021.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 20 kwietnia 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Törvényszék – Węgry) – DIGI Communications NV/Nemzeti Média- és Hírközlési Hatóság Hivatala

(Sprawa C-329/21 (1), DIGI Communications)

(Odesłanie prejudycjalne - Telekomunikacja - Sieci i usługi łączności elektronicznej - Dyrektywa 2002/21/WE (dyrektywa ramowa) - Artykuł 4 ust. 1 - Dyrektywa 2002/20/WE (dyrektywa o zezwoleniach) - Artykuł 7 - Przyznawanie praw użytkowania częstotliwości radiowych - Postępowanie aukcyjne - Spółka holdingowa niezarejestrowana jako dostawca usług łączności elektronicznej w danym państwie członkowskim - Wykluczenie z postępowania w sprawie przyznania - Prawo odwołania się od decyzji o przyznaniu)

(2023/C 205/05)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Törvényszék

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: DIGI Communications NV

Druga strona postępowania: Nemzeti Média- és Hírközlési Hatóság Hivatala

przy udziale: Magyar Telekom Nyrt.

Sentencja

1)

Artykuł 7 dyrektywy 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/140/WE z dnia 25 listopada 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że: — procedura selekcji dotycząca przyznania praw użytkowania częstotliwości i decyzja o przyznaniu, do której wydania doprowadziło to postępowanie, mają na celu wspieranie i rozwój rzeczywistej i niezakłóconej konkurencji z poszanowaniem zasad równości traktowania i proporcjonalności; — okoliczność, że taka procedura obejmuje etap badania zgodności ewentualnych wniosków z właściwą specyfikacją istotnych warunków zamówienia, nie jest sprzeczna z tym celem, pod warunkiem że wspomniana procedura jako całość jest zgodna z wymogami i warunkami przewidzianymi w art. 7 owej dyrektywy.

2)

Artykuł 4 ust. 1 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej, zmienionej dyrektywą 2009/140, w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, iż przyznaje on prawo odwołania się przedsiębiorstwu: — które uczestniczyło, poprzez złożenie wniosku o dopuszczenie do udziału, w postępowaniu aukcyjnym w sektorze łączności elektronicznej prowadzonym przez krajowy organ regulacyjny państwa członkowskiego innego niż to, w którym przedsiębiorstwo to ma siedzibę i prowadzi działalność, — które samo nie świadczy usługi łączności elektronicznej na rynku państwa członkowskiego, którego dotyczy to postępowanie, lecz które spełnia obiektywne warunki, jakim podlega w tym państwie członkowskim ogólne zezwolenie, o którym mowa w art. 3 ust. 2 dyrektywy 2002/20, zmienionej dyrektywą 2009/140, i to niezależnie od faktu, że kontroluje ono w danym przypadku inne przedsiębiorstwo obecne na tym rynku, oraz — wobec którego krajowy organ regulacyjny wydał decyzję odmawiającą zarejestrowania jego wniosku w ramach wspomnianego postępowania ze względu na to, że nie spełnia ono wymaganych warunków, która to decyzja stała się ostateczna w następstwie orzeczenia sądowego oddalającego odwołanie od tej decyzji, w celu zakwestionowania późniejszej decyzji, na mocy której odnośny krajowy organ regulacyjny udzielił zamówienia, którego dotyczy postępowanie aukcyjne, osobom trzecim, pod warunkiem że odwołanie wniesione przez to przedsiębiorstwo nie narusza powagi rzeczy osądzonej tego orzeczenia sądowego.

---

(1)  Dz.U. C 357 z 6.9.2021.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 20 kwietnia 2023 r. – Rada Unii Europejskiej/Aisha Muammer Mohamed El-Qaddafi

(Sprawa C-413/21 P) (1)

(Odwołanie - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające podjęte w związku z sytuacją w Libii - Wykaz osób i podmiotów, w odniesieniu do których ma zastosowanie zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych - Wykaz osób objętych ograniczeniami wjazdu i przejazdu przez terytorium Unii Europejskiej - Pozostawienie nazwiska A.M.M. El-Qaddafi w wykazach - Wystarczająco solidna podstawa faktyczna - Obowiązek uzasadnienia)

(2023/C 205/06)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bishop i V. Piessevaux, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Aisha Muammer Mohamed El-Qaddafi (przedstawiciel: S. Bafadhel, barrister)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Republika Francuska (przedstawiciele: J.-L. Carré, A.-L. Desjonquères i W. Zemamta, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Rada Unii Europejskiej pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Aishę Muammer Mohamed El-Qaddafi.

3)	Republika Francuska pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 382 z 20.9.2021.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 20 kwietnia 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof – Niemcy) – EEW Energy from Waste Großräschen GmbH/MNG Mitteldeutsche Netzgesellschaft Strom GmbH

(Sprawa C-580/21 (1), EEW Energy from Waste)

(Odesłanie prejudycjalne - Środowisko naturalne - Dyrektywa 2009/28/WE - Wspieranie energii z odnawialnych źródeł energii - Artykuł 16 ust. 2 lit. c) - Dostęp do systemów przesyłowych i dystrybucyjnych - Priorytetowy dostęp przyznany energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii - Wytwarzanie zarówno z odnawialnych, jak i konwencjonalnych źródeł energii)

(2023/C 205/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: EEW Energy from Waste Großräschen GmbH

Strona pozwana: MNG Mitteldeutsche Netzgesellschaft Strom GmbH

przy udziale: 50 Hertz Transmission GmbH,

Sentencja

1)

Artykuł 16 ust. 2 lit. c) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych, zmieniającej i w następstwie uchylającej dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE należy interpretować w ten sposób, że: pierwszeństwo dostępu do sieci elektroenergetycznej przysługujące instalacjom wytwarzającym energię elektryczną z odnawialnych źródeł energii należy przyznać nie tylko instalacjom wytwarzającym energię elektryczną wyłącznie z odnawialnych źródeł energii, lecz również instalacjom, w których energia elektryczna jest wytwarzana zarówno z odnawialnych, jak i konwencjonalnych źródeł energii.

2)

Artykuł 16 ust. 2 lit. c) dyrektywy 2009/28 należy interpretować w ten sposób, że: instalacja wytwarzająca energię elektryczną zarówno z odnawialnych, jak i konwencjonalnych źródeł energii, korzysta z pierwszeństwa dostępu do sieci wyłącznie w odniesieniu do udziału energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii. Do państw członkowskich należy ustanowienie szczegółowych zasad stosowania tego pierwszeństwa dostępu poprzez określenie przejrzystych i niedyskryminacyjnych kryteriów, które – uwzględniając wymogi odnoszące się do zachowania niezawodności i bezpieczeństwa sieci – pozwalają ustalić kolejność pierwszeństwa w zależności od wielkości udziału odnawialnych źródeł energii wykorzystywanych przez każdą instalację wytwarzającą energię elektryczną.

---

(1)  Dz.U. C 502 z 13.12.2021.

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 20 kwietnia 2023 r. – Komisja Europejska/Rzeczpospolita Polska

(Sprawa C-602/21) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2002/49/WE - Ocena i zarządzanie poziomem hałasu w środowisku - Zapobieganie powstawaniu hałasu - Główne drogi i główne linie kolejowe - Artykuł 8 ust. 1 i 2 - Niezgodne z przepisami lub nieistniejące plany działań - Artykuł 10 ust. 2 - Załącznik VI - Nieistniejące streszczenia planów działań)

(2023/C 205/08)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Milanowska, M. Noll-Ehlers i M. Rynkowski, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik)

Sentencja

1)

Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 8 ust. 1 i 2 dyrektywy 2002/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. odnoszącej się do oceny i zarządzania poziomem hałasu w środowisku, pkt 1 tiret dziewiąte załącznika V do tej dyrektywy, a także art. 10 ust. 2 tej dyrektywy, w związku z załącznikiem VI do niej: — nie przyjmując w terminach określonych w tej dyrektywie planów działania dla obszarów, na których wartości dopuszczalne nie są przekraczane; — nie przewidując, by plany działania obejmowały działania, które planuje się podjąć w ciągu najbliższych pięciu lat w celu ochrony obszarów ciszy; — nie sporządzając planów działań dotyczących 13 głównych linii kolejowych i 247 głównych dróg wymienionych w załączniku A do niniejszego wyroku oraz — nie przedstawiając streszczeń planów działań dotyczących tych samych głównych linii kolejowych i głównych dróg, jak też 16 głównych dróg wymienionych w załączniku B do niniejszego wyroku.

2)	Rzeczpospolita Polska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 490 z 6.12.2021.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 20 kwietnia 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof – Austria) – FW, CE

(Sprawa C-650/21 (1), Landespolizeidirektion Niederösterreich i Finanzamt Österreich)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Równość traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy - Dyrektywa 2000/78/WE - Zakaz dyskryminacji ze względu na wiek - Wynagrodzenie urzędników - Poprzednie uregulowanie krajowe uznane za dyskryminujące - Zaszeregowanie do nowego systemu wynagradzania poprzez odniesienie do stażu pracy ustalonego zgodnie z poprzednim systemem wynagradzania - Skorygowanie tego stażu pracy poprzez ustalenie daty odniesienia dla potrzeb porównania - Dyskryminujący charakter nowego zaszeregowania - Zasada sprzyjająca pogorszeniu sytuacji urzędników w starszym wieku)

(2023/C 205/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: FW, CE

Przy udziale: Landespolizeidirektion Niederösterreich, Finanzamt Österreich

Sentencja

1)

Artykuły 1, 2 i 6 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy w związku z art. 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że: stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym zaszeregowanie urzędnika jest ustalane na podstawie stażu pracy w skali wynagrodzeń w poprzednim systemie wynagradzania, uznanym za dyskryminujący z tego powodu, że system ten umożliwiał uwzględnienie do celów określenia tego stażu jedynie kwalifikujących się okresów poprzedzających zatrudnienie urzędnika ukończonych po osiągnięciu wieku 18 lat, z wyłączeniem okresów ukończonych przed osiągnięciem tego wieku, jeżeli uregulowanie to przewiduje, że korekta kwalifikujących się okresów ukończonych przed zatrudnieniem urzędnika, zgodnie z wcześniejszym ich obliczeniem, dokonywana jest poprzez określenie daty odniesienia dla potrzeb porównania, dla której to daty są już uwzględnione, w celu określenia tego stażu, kwalifikujące się okresy poprzedzające zatrudnienie ukończone przed osiągnięciem przez tego urzędnika wieku 18 lat, gdy, po pierwsze, co się tyczy okresów ukończonych po osiągnięciu wieku18 lat, uwzględniane są jedynie „pozostałe okresy”, podlegające uwzględnieniu w połowie, oraz po drugie, rzeczone „pozostałe okresy” są zwiększane o od trzech do siedmiu lat, lecz uwzględniane jedynie w zakresie, w jakim przekraczają cztery lata.

2)

Zasadę równości traktowania, zapisaną w art. 20 karty praw podstawowych, a także zasadę pewności prawa należy interpretować w ten sposób, że: stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu przewidującemu – w odniesieniu do urzędników, wobec których postępowanie mające na celu ponowne określenie ich pozycji w skali wynagrodzeń toczyło się w chwili ogłoszenia zmiany przepisów dotyczących systemu wynagradzania obejmującej tę skalę – że wynagrodzenia są ponownie obliczane zgodnie z nowymi przepisami dotyczącymi daty odniesienia dla potrzeb porównania, zawierającymi nowe ograniczenia w odniesieniu do maksymalnego zakresu kwalifikujących się okresów, w związku z czym dyskryminacja ze względu na wiek sprzeczna z art. 1, 2 i 6 dyrektywy 2000/78 w związku z art. 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej nie została wyeliminowana, podczas gdy takie obliczenie nie jest dokonywane w stosunku do urzędników, dla których wszczęte wcześniej postępowanie o identycznym przedmiocie zostało już zakończone ostateczną decyzją opartą na dacie odniesienia ustalonej w sposób bardziej korzystny na podstawie dawnego systemu wynagradzania, którego przepisy, uznane przez sąd krajowy za dyskryminujące, zostały pominięte poprzez bezpośrednie zastosowanie zasady równego traktowania przewidzianej w prawie Unii.

3)

Artykuły 1, 2 i 6 dyrektywy2000/78 w związku z art. 21 karty praw podstawowych należy interpretować w ten sposób, że: nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu przewidującemu, że okresy przyuczenia do zawodu odbyte w krajowej jednostce samorządu terytorialnego są przy ustalaniu daty odniesienia dla potrzeb porównania uwzględniane w całości wyłącznie wtedy, gdy dany urzędnik został zatrudniony przez państwo po określonej dacie, podczas gdy w sytuacji, gdy dany urzędnik został zatrudniony przez państwo przed tą datą, okresy przyuczenia do zawodu są zaliczane w połowie, z zastosowaniem zryczałtowanego odliczenia.

---

(1)  Dz.U. C 73 z 14.2.2022.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 20 kwietnia 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas – Litwa) – „Brink’s Lithuania” UAB/Lietuvos bankas

(Sprawa C-772/21 (1), Brink’s Lithuania)

(Odesłanie prejudycjalne - Ochrona euro przed fałszowaniem - Rozporządzenie (WE) nr 1338/2001 - Artykuł 6 ust. 1 - Dostawcy usług płatniczych prowadzący działalność w zakresie obsługi i publicznego rozprowadzania banknotów - Decyzja EBC/2010/14 - Artykuł 6 ust. 2 - Wykrywanie banknotów euro nienadających się do obiegu - Maszynowe sprawdzanie jakości obiegowej banknotów - Minimalne standardy publikowane na stronie internetowej Europejskiego Banku Centralnego (EBC) i poddawane aktualizacji - Zakres podmiotowy stosowania - Zakres obowiązków podmiotów zajmujących się obsługą gotówki - Moc wiążąca - Zasada pewności prawa)

(2023/C 205/10)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca:„Brink’s Lithuania” UAB

Strona przeciwna: Lietuvos bankas

Sentencja

1)

Artykuł 6 ust. 2 decyzji Europejskiego Banku Centralnego EBC/2010/14 z dnia 16 września 2010 r. w sprawie weryfikacji autentyczności i jakości obiegowej oraz powtórnego wprowadzania do obiegu banknotów euro, zmienionej decyzją Europejskiego Banku Centralnego EBC/2012/19 z dnia 7 września 2012 r., należy interpretować w ten sposób, że: minimalne standardy, o których mowa w tym przepisie, nie mają zastosowania do podmiotów zajmujących się obsługą gotówki, gdy przeprowadzają one maszynowe sprawdzanie jakości obiegowej banknotów euro. Jednakże art. 3 ust. 1 i art. 10 ust. 1 zmienionej decyzji EBC/2010/14, w związku z art. 6 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1338/2001 z dnia 28 czerwca 2001 r. ustanawiającego środki niezbędne dla ochrony euro przed fałszowaniem, zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 44/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r., należy interpretować w ten sposób, że: owe podmioty są zobowiązane do podjęcia niezbędnych działań w celu naprawienia sytuacji, w której inspekcja przeprowadzona przez krajowy bank centralny państwa członkowskiego wykaże, że ich urządzenia do obsługi banknotów nie są w stanie wykryć poniżej poziomu tolerancji 5 % stanu nienadającego się do ponownego wprowadzenia do obiegu banknotów euro.

2)

Artykuł 6 ust. 2 decyzji EBC/2010/14, zmienionej decyzją EBC/2012/19, w związku z art. 3 ust. 5 tej zmienionej decyzji EBC/2010/14 należy interpretować w ten sposób, że: stoi on na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie wymagało od podmiotów zajmujących się obsługą gotówki przy przeprowadzaniu przez nie maszynowego sprawdzania jakości obiegowej banknotów euro przestrzegania minimalnych standardów Europejskiego Banku Centralnego, o których mowa w owym art. 6 ust. 2.

---

(1)  Dz.U. C 95 z 28.2.2022.

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 20 kwietnia 2023 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Curtea de Apel Bucureşti – Rumunia) – Blue Air Aviation SA/UCMR – ADA Asociaţia pentru Drepturi de Autor a Compozitorilor (C-775/21) i Uniunea Producătorilor de Fonograme din România (UPFR)/Societatea Naţională de Transport Feroviar de Călători (SNTFC) „CFR Călători” SA (C-826/21)

(Sprawy połączone C-775/21 i C-826/21 (1), Blue Air Aviation i in.)

(Odesłanie prejudycjalne - Własność intelektualna - Prawo autorskie i prawa pokrewne - Dyrektywa 2001/29/WE - Artykuł 3 ust. 1 - Publiczne udostępnianie - Pojęcie - Rozpowszechnianie muzyki tła - Dyrektywa 2006/115/WE - Artykuł 8 ust. 2 - Godziwe wynagrodzenie - Zwykłe dostarczenie urządzeń - Sprzęt nagłaśniający w pociągach i na pokładzie statków powietrznych - Domniemanie publicznego udostępniania)

(2023/C 205/11)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Bucureşti

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: Blue Air Aviation SA (C-775/21), Uniunea Producătorilor de Fonograme din România (UPFR) (C-826/21)

Strona przeciwna w postępowaniu apelacyjnym: UCMR – ADA Asociaţia pentru Drepturi de Autor a Compozitorilor (C-775/21), Societatea Naţională de Transport Feroviar de Călători (SNTFC) „CFR Călători” SA (C-826/21)

Sentencja

1)

Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym należy interpretować w ten sposób, że rozpowszechnianie w środku transportu pasażerskiego utworu muzycznego jako muzyki tła stanowi publiczne udostępnianie w rozumieniu tego przepisu.

2)

Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29 i art. 8 ust. 2 dyrektywy 2006/115/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej należy interpretować w ten sposób, że zainstalowanie na pokładzie środka transportu sprzętu nagłaśniającego i, w danym wypadku, oprogramowania umożliwiającego rozpowszechnianie muzyki tła nie stanowi publicznego udostępniania w rozumieniu tych przepisów.

3)

Artykuł 8 ust. 2 dyrektywy 2006/115 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez sądy krajowe, które ustanawia wzruszalne domniemanie publicznego udostępniania utworów muzycznych oparte na istnieniu systemów nagłośnienia w środkach transportu.

---

(1)  Dz.U. C 191 z 10.5.2022.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 20 kwietnia 2023 r. – Amazon.com, Inc., Amazon Services Europe Sàrl, Amazon EU Sàrl, Amazon Europe Core Sàrl/Komisja Europejska

(Sprawa C-815/21 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Artykuł 102 TFUE - Nadużycie pozycji dominującej - Sprzedaż przez Internet - Rozporządzenie (WE) nr 773/2004 - Artykuł 2 ust. 1 - Decyzja Komisji Europejskiej o wszczęciu postępowania wyjaśniającego - Terytorialny zakres stosowania postępowania wyjaśniającego - Wykluczenie Włoch - Podział kompetencji między Komisję a krajowe organy ochrony konkurencji - Rozporządzenie (WE) nr 1/2003 - Artykuł 11 ust. 6 - Pozbawienie organów ochrony konkurencji państw członkowskich ich kompetencji - Ochrona przed postępowaniami prowadzonymi równolegle przez organy ochrony konkurencji państw członkowskich i Komisję - Skarga o stwierdzenie nieważności - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Akt niewywołujący skutków prawnych w stosunku do osób trzecich - Czynność przygotowawcza - Niedopuszczalność)

(2023/C 205/12)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Amazon.com, Inc., Amazon Services Europe Sàrl, Amazon EU Sàrl, Amazon Europe Core Sàrl (przedstawiciele: A. Komninos, dikigoros i G. Tantulli, abogado)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Ernst, T. Franchoo, G. Meessen i C. Sjödin, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato (przedstawiciel: P. Gentili, avvocato dello Stato)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Amazon.com, Inc., Amazon Services Europe Sàrl, Amazon EU Sàrl i Amazon Europe Core Sàrl pokrywają, oprócz własnych kosztów, koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato (urząd ochrony konkurencji i rynku, Włochy) pokrywa własne koszty związane z postępowaniem odwoławczym.

---

(1)  Dz.U. C 84 z 21.2.2022.

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 27 kwietnia 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Înalta Curte de Casaţie şi Justiţie – Rumunia) – Banca A/Agenţia Naţională de Administrare Fiscală (ANAF), Preşedintele ANAF

[Sprawa C-827/21 (1), Banca A (Zastosowanie dyrektywy w sprawie łączenia spółek w sytuacjach krajowych)]

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2009/133/WE - Artykuł 7 - Połączenie poprzez przejęcie - Transakcja czysto wewnętrzna - Pierwszeństwo prawa Unii poza zakresem stosowania prawa Unii - Brak - Wykładnia prawa Unii poza zakresem stosowania tego prawa - Właściwość Trybunału do rozstrzygania w trybie prejudycjalnym - Warunek - Prawo Unii mające zastosowanie w sposób bezpośredni i bezwarunkowy na mocy prawa krajowego)

(2023/C 205/13)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Înalta Curte de Casaţie şi Justiţie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Banca A

Strona pozwana: Agenţia Naţională de Administrare Fiscală (ANAF), Preşedintele ANAF

Sentencja

1)

Prawo Unii nie zobowiązuje sądu krajowego do interpretowania, zgodnie z dyrektywą Rady 2009/133/WE z dnia 19 października 2009 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku łączenia, podziałów, podziałów przez wydzielenie, wnoszenia aktywów i wymiany udziałów dotyczących spółek różnych państw członkowskich oraz przeniesienia statutowej siedziby SE lub SCE z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego, przepisu prawa krajowego mającego zastosowanie do czysto wewnętrznej transakcji połączenia dwóch przedsiębiorstw, z których każde ma siedzibę w tym samym państwie członkowskim, gdyż transakcja ta nie wchodzi w zakres stosowania tej dyrektywy.

2)

Trybunał nie jest właściwy do udzielenia odpowiedzi na pytania prejudycjalne dotyczące wykładni dyrektywy 2009/133, ponieważ, po pierwsze, okoliczności faktyczne w postępowaniu głównym nie wchodzą w zakres stosowania tej dyrektywy, a po drugie, nie ma ona zastosowania do tych okoliczności faktycznych w sposób bezpośredni i bezwarunkowy na mocy prawa krajowego.

---

(1)  Dz.U. C 165 z 19.4.2022.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 20 kwietnia 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht – Austria) – BF / Versicherungsanstalt öffentlich Bediensteter, Eisenbahnen und Bergbau (BVAEB)

(Sprawa C-52/22 (1), BVAEB (Waloryzacja emerytur))

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Równość traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy - Dyrektywa 2000/78/WE - Zakaz dyskryminacji ze względu na wiek - Artykuł 2 ust. 1 i art. 2 ust. 2 lit. a) - Artykuł 6 ust. 1 - Emerytura - Uregulowanie krajowe przewidujące stopniowe dostosowywanie systemu emerytalnego urzędników do powszechnego systemu emerytalnego - Pierwsza waloryzacja wysokości emerytury, która następuje szybciej w odniesieniu do jednej kategorii urzędników niż w odniesieniu do innej - Uzasadnienie)

(2023/C 205/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: BF

Strona pozwana: Versicherungsanstalt öffentlich Bediensteter, Eisenbahnen und Bergbau (BVAEB)

Sentencja

Wykładni art. 2 ust. 1 i art. 2 ust. 2 lit. a) i b) oraz art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy

należy dokonywać w ten sposób, że:

nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu przewidującemu, że w celu stopniowego dostosowywania systemu emerytalnego urzędników do powszechnego systemu emerytalnego pierwsza waloryzacja kwoty emerytury danej kategorii urzędników następuje począwszy od drugiego roku kalendarzowego po nabyciu prawa do emerytury, podczas gdy w przypadku innej kategorii urzędników waloryzacja ta następuje w pierwszym roku kalendarzowym po nabyciu wspomnianego prawa.

---

(1)  Dz.U. C 158 z 11.4.2022.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 27 kwietnia 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato – Włochy) – Viagogo AG/Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni, Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato

(Sprawa C-70/22 (1), Viagogo)

(Odesłanie prejudycjalne - Handel elektroniczny - Dyrektywa 2000/31/WE - Artykuł 1 - Zakres stosowania - Artykuł 2 lit. c) - Pojęcie „usługodawcy mającego siedzibę” - Artykuł 3 ust. 1 - Świadczenie usług społeczeństwa informacyjnego przez usługodawcę mającego siedzibę na terytorium państwa członkowskiego - Spółka mająca siedzibę na terytorium Konfederacji Szwajcarskiej - Brak możliwości zastosowania ratione personae - Artykuł 56 TFUE - Umowa w sprawie swobodnego przepływu osób między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Konfederacją Szwajcarską z drugiej strony - Zakres stosowania - Zakaz ograniczeń w odniesieniu do transgranicznego świadczenia usług nieprzekraczającego 90 dni w roku kalendarzowym - Świadczenie usług we Włoszech przez okres dłuższy niż 90 dni - Brak możliwości zastosowania ratione personae - Artykuł 102 TFUE - Brak w postanowieniu odsyłającym jakichkolwiek informacji pozwalających na ustalenie związku między sporem w postępowaniu głównym a ewentualnym nadużyciem pozycji dominującej - Niedopuszczalność)

(2023/C 205/15)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Wnosząca odwołanie: Viagogo AG

Druga strona postępowania: Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni, Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato

przy udziale: Ticketone SpA

Sentencja

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (radę stanu, Włochy) postanowieniem z dnia 27 stycznia 2022 r. jest niedopuszczalny.

---

(1)  Dz.U. C 165 z 19.4.2022.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 27 kwietnia 2023 r. – HC/ Komisja Europejska

(Sprawa C-102/22 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Zatrudnienie - Konkurs otwarty EPSO/AD/363/18 - Ogłoszenie o konkursie - Ocena przez komisję konkursową odpowiedzi kandydata na pytania egzaminacyjne w ramach oceny zdolności („Talent Screener”) - Niedopuszczenie do następnego etapu konkursu - System językowy - Ograniczenie wyboru drugiego języka konkursu do angielskiego i francuskiego - Zarzut niezgodności z prawem ogłoszenia o konkursie - Niedopuszczalność)

(2023/C 205/16)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: HC (przedstawiciele: D. Rovetta i V. Villante, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Brauhoff i T. Lilamand, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	HC zostaje obciążona, poza własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

---

(1)  Dz.U. C 222 z 7.6.2022.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 27 kwietnia 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Markkinaoikeus – Finlandia) – Lännen MCE Oy/Berky GmbH, Senwatec GmbH & Co. KG

(Sprawa C-104/22 (1), Lännen MCE)

(Odesłanie prejudycjalne - Znak towarowy Unii Europejskiej - Rozporządzenie (UE) 2017/1001 - Artykuł 125 ust. 5 - Jurysdykcja międzynarodowa - Powództwo o stwierdzenie naruszenia prawa do znaku towarowego - Jurysdykcja sądów państwa członkowskiego, w którym miało miejsce naruszenie lub wystąpiła groźba naruszenia - Reklama wyświetlana przez wyszukiwarkę internetową wykorzystującą krajową nazwę domeny najwyższego poziomu - Reklama, która nie określa geograficznego obszaru dostaw - Okoliczności, jakie należy uwzględnić)

(2023/C 205/17)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Markkinaoikeus

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Lännen MCE Oy

Strona pozwana: Berky GmbH, Senwatec GmbH & Co. KG

Sentencja

Artykuł 125 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej

należy interpretować w ten sposób, że:

właściciel unijnego znaku towarowego, który uważa się za poszkodowanego wskutek używania przez osobę trzecią oznaczenia identycznego z tym znakiem towarowym w reklamach i ofertach sprzedaży online, w odniesieniu do towarów identycznych z tymi, dla których wspomniany znak towarowy został zarejestrowany, lub do nich podobnych, może wnieść powództwo o stwierdzenie naruszenia znaku towarowego przeciwko tej osobie trzeciej do sądu właściwego w sprawach unijnych znaków towarowych państwa członkowskiego, na którego terytorium znajdują się konsumenci i profesjonaliści będący adresatami tych reklam lub ofert sprzedaży, bez względu na fakt, że wspomniana osoba trzecia nie wymienia tego państwa członkowskiego w sposób wyraźny i jednoznaczny wśród terytoriów, na które może być skierowana dostawa danych produktów, jeżeli ta sama osoba trzecia używała tego oznaczenia poprzez zamieszczenie odpłatnego odesłania na stronie internetowej wyszukiwarki posługującej się nazwą domeny krajowej najwyższego poziomu tego państwa członkowskiego. Nie jest tak natomiast tylko z tego powodu, że dana osoba trzecia zamieściła naturalne odesłanie do zdjęć swoich produktów w serwisie udostępniającym online zdjęcia, działającym w ramach domeny rodzajowej najwyższego poziomu, poprzez posłużenie się metatagami wykorzystującymi jako słowo kluczowe dany znak towarowy.

---

(1)  Dz.U. C 171 z 25.4.2022.

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 27 kwietnia 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof Amsterdam – Niderlandy) – X BV, Inspecteur van de Belastingdienst/Douane district Rotterdam

(Sprawa C- 107/22 (1), X i Inspecteur van de Belastingdienst Douane)

(Odesłanie prejudycjalne - Wspólna taryfa celna - Klasyfikacja towarów - Nomenklatura scalona - Wykładnia - Ogólne reguły - Ogólna reguła 2 lit. a) - Wyrób znajdujący się w stanie niezmontowanym lub rozmontowanym - Części, które po ich zmontowaniu mają stanowić odbiornik satelitarny - Klasyfikacja jako kompletny odbiornik)

(2023/C 205/18)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Gerechtshof Amsterdam

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: X BV

Przy udziale: Inspecteur van de Belastingdienst/Douane district Rotterdam

Sentencja

1)

Ogólną regułę 2 lit. a) ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej, zawartej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1549/2006 z dnia 17 października 2006 r., należy interpretować w ten sposób, że: części odbiornika satelitarnego, które miały być, po dopuszczeniu ich do swobodnego obrotu, zmontowane w kompletne urządzenie, które zostały przewiezione w jednym kontenerze i zgłoszone do dopuszczenia do swobodnego obrotu w tym samym dniu, w tym samym urzędzie celnym, przez tego samego zgłaszającego w jego własnym imieniu i na jego własny rachunek, na podstawie dwóch odrębnych zgłoszeń o dopuszczeniu do swobodnego obrotu, i które w chwili dopuszczenia do swobodnego obrotu są własnością dwóch przedsiębiorstw powiązanych, należy uznać za stanowiące takie urządzenie znajdujące się w stanie niezmontowanym lub rozmontowanym w rozumieniu tej reguły oraz za objęte tą samą pozycją taryfową, o ile w świetle obiektywnych czynników zostanie stwierdzone, że części te stanowią całość i obejmują wszystkie części składowe tego urządzenia.

1)

Ogólną regułę 2 lit. a) reguł interpretacji Nomenklatury scalonej, zawartą w załączniku I do rozporządzenia nr 2658/87, zmienionym rozporządzeniem nr 1549/2006, należy interpretować w ten sposób, że: znajduje ona zastosowanie również wtedy, gdy niektóre z rozpatrywanych towarów zostały zgłoszone w celu dopuszczenia do swobodnego obrotu, podczas gdy inne zostały zgłoszone w ramach procedury wspólnotowego tranzytu zewnętrznego.

---

(1)  Dz.U. C 207 z 23.5.2022.

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 27 kwietnia 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesarbeitsgericht – Niemcy) – FI/Bayerische Motoren Werke AG

(Sprawa C-192/22 (1), Bayerische Motoren Werke)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Dyrektywa 2003/88/WE - Artykuł 7 ust. 1 - Artykuł 31 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Prawo do corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego - Wygaśnięcie tego prawa - System stopniowego przechodzenia na emeryturę - Wciąż niewykorzystane dni corocznego urlopu wypoczynkowego, do których prawo nabyto podczas pracy w tym systemie - Niezdolność do pracy)

(2023/C 205/19)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesarbeitsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący skargę rewizyjną: FI

Druga strona postępowania: Bayerische Motoren Werke AG

Sentencja

Wykładni art. 7 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy rozpatrywanego w świetle art. 31 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy dokonywać w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisowi krajowemu, zgodnie z którym prawo do corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego nabyte przez pracownika z tytułu wykonywania pracy w ramach systemu stopniowego przechodzenia na emeryturę wygasa z upływem roku rozliczeniowego w odniesieniu do urlopu lub w późniejszym terminie, jeżeli pracownik z powodu choroby nie mógł skorzystać z tego urlopu przed etapem zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy, nawet w przypadku długotrwałej nieobecności.

---

(1)  Dz.U. C 222 z 7.6.2022.

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 20 kwietnia 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal de Justiça – Portugalia) – Ocidental – Companhia Portuguesa de Seguros de Vida SA/LP

(Sprawa C-263/22 (1), Ocidental – Companhia Portuguesa de Seguros de Vida)

(Odesłanie prejudycjalne - Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich - Dyrektywa 93/13/EWG - Artykuły 3–6 - Kryteria oceny nieuczciwego charakteru warunku umownego - Wymóg przejrzystości - Grupowe umowy ubezpieczenia - Trwała niepełnosprawność konsumenta - Obowiązek informowania - Niepodanie do wiadomości warunku ograniczającego lub wyłączającego ochronę ubezpieczeniową w odniesieniu do ubezpieczonego ryzyka)

(2023/C 205/20)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Supremo Tribunal de Justiça

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: Ocidental – Companhia Portuguesa de Seguros de Vida SA

Druga strona postępowania: LP

przy udziale: Banco Comercial Português SA, Banco de Investimento Imobiliário SA

Sentencja

1)

Artykuł 4 ust. 2 i art. 5 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich w świetle motywu dwudziestego tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że: konsument powinien mieć zawsze możliwość zapoznania się przed zawarciem umowy ze wszystkimi warunkami tej umowy.

2)

Artykuł 3 ust. 1 i art. 4–6 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że: w przypadku gdy warunek umowy ubezpieczenia dotyczący wyłączenia lub ograniczenia ochrony ubezpieczeniowej w odniesieniu do ubezpieczonego ryzyka, z którym to warunkiem dany konsument nie mógł się zapoznać przed zawarciem tej umowy, zostaje uznany przez sąd krajowy za nieuczciwy, sąd ten jest zobowiązany odstąpić od stosowania tego warunku, aby nie wywierał on wiążących skutków wobec tego konsumenta.

---

(1)  Dz.U. C 276 z 18.7.2022.

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 20 kwietnia 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny – Polska) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej/P. w W.

(Sprawa C-282/22 (1), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuły 14, 15 i 24 - Punkty ładowania pojazdów elektrycznych - Udostępnienie urządzeń przeznaczonych do ładowania pojazdów elektrycznych, dostawa niezbędnej energii elektrycznej oraz świadczenie wsparcia technicznego i usług informatycznych - Kwalifikacja jako „dostawa towaru” albo „świadczenie usług”)

(2023/C 205/21)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Naczelny Sąd Administracyjny

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Strona przeciwna: P. w W.

przy udziale: Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców

Sentencja

Dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienioną dyrektywą Rady 2009/162/UE z dnia 22 grudnia 2009 r.,

należy interpretować w ten sposób, że:

stanowi „dostawę towarów” w rozumieniu art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112 ze zmianami jedno złożone świadczenie składające się z:

—	udostępnienia urządzeń do ładowania pojazdów elektrycznych (w tym integracji ładowarki z systemem operacyjnym pojazdu),

—	zapewnienia przepływu energii elektrycznej o odpowiednio dostosowanych parametrach do akumulatorów tego pojazdu,

—	niezbędnego wsparcia technicznego dla zainteresowanych użytkowników oraz

—	udostępnienia aplikacji informatycznych umożliwiających zainteresowanemu użytkownikowi rezerwację konektora, podgląd historii transakcji oraz wpłatę środków gromadzonych w portfelu cyfrowym celem wykorzystania do płatności za ładowanie.

---

(1)  Dz.U. C 326 z 29.8.2022.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 20 kwietnia 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per la Puglia – Włochy) – Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato/Comune di Ginosa

[Sprawa C-348/22 (1), Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato (Commune de Ginosa)]

(Odesłanie prejudycjalne - Usługi na rynku wewnętrznym - Dyrektywa 2006/123/WE - Ocena ważności - Podstawa prawna - Artykuły 47, 55 i 94 WE - Wykładnia - Artykuł 12 ust. 1 i 2 tej dyrektywy - Bezpośrednia skuteczność - Bezwarunkowy i wystarczająco precyzyjny charakter spoczywającego na państwach członkowskich obowiązku stosowania bezstronnej i przejrzystej procedury wyboru potencjalnych kandydatów oraz zakazu automatycznego przedłużenia zezwolenia na daną działalność - Uregulowanie krajowe przewidujące automatyczne przedłużenie koncesji na zajmowanie majątku publicznego położonego na obszarach nad brzegami mórz)

(2023/C 205/22)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per la Puglia

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato

Strona przeciwna: Comune di Ginosa

przy udziale: L’Angolino Soc. coop., Lido Orsa Minore di AB, La Capannina Srl, Sud Platinum Srl, Lido Zanzibar Srl, Poseidone Srl, Lg Srls, Lido Franco di GH & C. Snc, Lido Centrale Piccola Soc. Coop. arl, Bagno Cesena Srls, E.T. Edilizia e Turismo Srl, Bluserena SpA, Associazione Pro Loco „Luigi Strada”, M2g Raw Materials SpA, JF, D.M.D. Snc di CD & C. Snc, Ro.Mat., di MN & Co Snc, Perla dello Jonio Srl, Ditta Individuale EF, Associazione Dopolavoro Ferroviario Sez. Marina di Ginosa, Al Capricio Bis di RS, LB, Sib Sindacato Italiano Balneari, Federazione Imprese Demaniali

Sentencja

1)

Artykuł 12 ust. 1 i 2 dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym należy interpretować w ten sposób, że: nie ma on zastosowania wyłącznie do koncesji na zajmowanie majątku publicznego położonego na obszarach nad brzegami mórz, które mają niewątpliwe znaczenie transgraniczne.

2)

Artykuł 12 ust. 1 dyrektywy 2006/123 należy interpretować w ten sposób, że: nie stoi on na przeszkodzie temu, by ograniczone zasoby naturalne i dostępne koncesje były oceniane poprzez połączenie podejścia abstrakcyjnego i ogólnego na szczeblu krajowym z podejściem kazuistycznym, opartym na analizie obszaru nadbrzeżnego danej gminy.

3)	Analiza pytania pierwszego nie wykazała, by istniał jakikolwiek czynnik mogący podważać ważność dyrektywy 2006/123 w świetle art. 94 WE.

4)

Artykuł 12 ust. 1 i 2 dyrektywy 2006/123 należy interpretować w ten sposób, że: ciążący na państwach członkowskich obowiązek stosowania bezstronnej i przejrzystej procedury wyboru potencjalnych kandydatów, a także zakaz automatycznego przedłużenia zezwolenia wydanego w odniesieniu do danej działalności są sformułowane w sposób bezwarunkowy i wystarczająco precyzyjny, aby można je było uznać za bezpośrednio skuteczne.

5)

Artykuł 288 akapit trzeci TFUE należy interpretować w ten sposób, że: ocena bezpośredniej skuteczności obowiązku i zakazu, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 2 dyrektywy 2006/123, oraz obowiązek odstąpienia od stosowania sprzecznych z nimi przepisów krajowych spoczywają na sądach krajowych i na organach administracyjnych, w tym gminnych.

---

(1)  Dz.U. C 318 z 22.8.2022.

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 27 kwietnia 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal d'arrondissement de Luxembourg – Luksemburg) – CM/DN

[Sprawa C-372/22 (1), CM (Prawo do osobistej styczności z dzieckiem, które się przeprowadziło)]

(Odesłanie prejudycjalne - Jurysdykcja oraz uznawanie i wykonywanie orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej - Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 - Artykuły 9 i 15 - Utrzymanie, po przeprowadzce, jurysdykcji sądów państwa członkowskiego poprzedniego miejsca zwykłego pobytu dziecka - Pojęcie „przeprowadzki” - Pozew lub wniosek o zmianę orzeczenia dotyczącego prawa do osobistej styczności z dzieckiem - Obliczanie terminu, w którym należy złożyć taki pozew lub wniosek - Przekazanie sprawy do sądu państwa członkowskiego nowego miejsca zwykłego pobytu dziecka, lepiej umiejscowionego dla osądzenia)

(2023/C 205/23)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal d'arrondissement de Luxembourg

Strony w postępowaniu głównym

Wnioskodawca: CM

Druga strona postępowania: DN

Sentencja

1)

Artykuł 9 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000 należy interpretować w ten sposób, że: okres trzech miesięcy, przez który, w drodze wyjątku od art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 2201/2003, sądy państwa członkowskiego poprzedniego miejsca zwykłego pobytu dziecka utrzymują jurysdykcję do rozpoznania pozwu lub wniosku o zmianę prawomocnego orzeczenia dotyczącego prawa do osobistej styczności z dzieckiem, rozpoczyna się w dniu następującym po dniu rzeczywistej przeprowadzki tego dziecka do państwa członkowskiego jego nowego zwykłego pobytu.

2)

Rozporządzenie nr 2201/2003 należy interpretować w ten sposób, że: sąd państwa członkowskiego poprzedniego miejsca zwykłego pobytu dziecka, mający jurysdykcję do orzekania co do istoty na podstawie art. 9 tego rozporządzenia, może wykonać przewidziane w art. 15 wspomnianego rozporządzenia uprawnienie do przekazania sprawy na rzecz sądu państwa członkowskiego nowego zwykłego pobytu tego dziecka, o ile spełnione są przesłanki przewidziane w tym art. 15.

---

(1)  Dz.U. C 359 z 19.9.2022.

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 2 sierpnia 2022 r. w sprawie T-376/22, Novais/Portugalia, wniesione w dniu 12 października 2022 r. przez Luísa Miguela Novaisa

(Sprawa C-637/22 P)

(2023/C 205/24)

Język postępowania: portugalski

Strony

Wnoszący odwołanie: Luís Miguel Novais (przedstawiciele: Á. Oliveira i C. Almeida Lopes, advogados)

Druga strona postępowania: Republika Portugalska

Postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2023 r. Trybunał Sprawiedliwości (szósta izba) postanowił odrzucić odwołanie jako oczywiście niedopuszczalne i obciążyć Luísa Miguela Novaisa jego własnymi kosztami postępowania.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Bucureşti (Rumunia) w dniu 7 lutego 2023 r. – Streaming Services Srl, w upadłości, reprezentowana przez syndyka Cabinet Individual de Insolvență „Mihai Florea”/Agenţia Naţională de Administrare Fiscală – Direcţia Generală de Soluţionare a Contestaţiilor, Administraţia Judeţeană a Finanţelor Publice Călăraşi

(Sprawa C-69/23, Streaming Services)

(2023/C 205/25)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Bucureşti (România)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Streaming Services Srl, w upadłości, reprezentowana przez syndyka Cabinet Individual de Insolvență „Mihai Florea”

Druga strona postępowania: Agenţia Naţională de Administrare Fiscală – Direcţia Generală de Soluţionare a Contestaţiilor, Administraţia Judeţeană a Finanţelor Publice Călăraşi

Pytania prejudycjalne

1)

Czy dla celów jednolitej wykładni i jednolitego stosowania prawa [Unii] udostępnianie treści cyfrowych takich jak przedstawione w postępowaniu głównym, polegających na interaktywnych sesjach o charakterze erotycznym, filmowanych i transmitowanych w czasie rzeczywistym za pomocą środków elektronicznych/przez Internet, dostarczanych przez podatnika w jednym państwie członkowskim Unii (P1, studio wideoczatu) na rzecz innego podatnika w innym państwie członkowskim Unii (P2, platforma transmisji strumieniowej na żywo przez Internet), stanowi wewnątrzwspólnotowe świadczenie usług, podlegające przepisom ogólnym ustanowionym w art. 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) (dyrektywa VAT), czy też stanowi ono zapewnienie wstępu na imprezę rozrywkową w rozumieniu art. 53 dyrektywy VAT?

2)

W ramach wykładni i stosowania art. 53 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dyrektywa VAT) oraz art. 32 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy VAT (2), jakie miejsce należy uznać za miejsce, w którym wspomniane imprezy rzeczywiście się odbywają, w przypadku działalności polegającej na interaktywnych sesjach o charakterze erotycznym filmowanych i transmitowanych w czasie rzeczywistym za pomocą środków elektronicznych/przez Internet (w ramach wideoczatu), takiej jak ta będąca przedmiotem postępowania głównego, w przypadku gdy: a) osoba fizyczna (modelka) i studio wideoczatu, b) platforma transmisji strumieniowej oraz c) osoba fizyczna, która uiszcza opłatę w celu uzyskania dostępu do tych usług transmisji strumieniowej (klient końcowy), znajdują się w różnych państwach członkowskich/państwach trzecich?

3)	W zależności od odpowiedzi udzielonej na dwa pierwsze pytania: w którym z trzech państw członkowskich Unii Europejskiej należy zadeklarować i, odpowiednio, zapłacić podatek od wartości dodanej związany ze świadczeniem usług?

4)

Czy dyrektywa VAT i zasada zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu stoją na przeszkodzie krajowemu uregulowaniu podatkowemu, takiemu jak art. 307 legea nr. 227/2015 (ustawy nr 227/2015), zgodnie z którym: a) krajowe organy podatkowe państwa usługodawcy mogą zakwalifikować usługi transgraniczne świadczone przez podatnika w jednym państwie członkowskim Unii (P1 – studio wideoczatu), polegające na udostępnianiu (przekazywaniu) treści cyfrowych takich jak te będące przedmiotem postępowania głównego na rzecz podatnika w innym państwie członkowskim (P2) poprzez platformę transmisji strumieniowej na żywo przez Internet, znajdującą się w innym państwie (P3), jako usługi umożliwiające wstęp na imprezę rozrywkową w rozumieniu art. 53 dyrektywy VAT, w związku z czym VAT związany z tymi usługami powinien zostać pobrany i wpłacony na rzecz skarbu państwa, w którym znajduje się główne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy, jeżeli wcześniej te same usługi zostały zakwalifikowane przez organy podatkowe państwa, w którym siedzibę ma usługobiorca (P2), w drodze podatkowego aktu administracyjnego, który stał się prawomocny, ponieważ nie został zaskarżony na drodze sądowej, jako wewnątrzwspólnotowe świadczenie usług objęte zakresem przepisu ogólnego ustanowionego w art. 44 dyrektywy VAT? Czy jest możliwe, że organy podatkowe państwa, do których później zwrócono się lub które działają z urzędu, dokonają odmiennej kwalifikacji prawnej usług transgranicznych będących przedmiotem kontroli podatkowej w tym państwie, która to kwalifikacja prawna różni się od kwalifikacji prawnej dokonanej już w odniesieniu do tych samych usług w drodze podatkowego aktu administracyjnego, który stał się prawomocny wskutek braku jego zaskarżenia na drodze sądowej, przez organy podatkowe innego państwa, do których pierwotnie zwrócono się lub które działają z urzędu, co prowadzi do podwójnego opodatkowania VAT, czy też organy podatkowe, do których później zwrócono się lub które działają z urzędu, są związane kwalifikacją prawną rozpatrywanych usług transgranicznych dokonaną przez organy podatkowe pierwotnie rozpatrujące tę kwestię, która to kwalifikacja prawna stała się prawomocna, ponieważ nie została zakwestionowana, a [zatem] nie może zostać już zmieniona? b) W zależności od odpowiedzi udzielonej na poprzednie pytania: w przypadku takim jak rozpatrywany w postępowaniu głównym, jakie miejsce należy uznać – zgodnie z dyrektywą VAT i zasadą zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu – za miejsce świadczenia usług?

---

(1)  Dz.U. 2006 L 347, s.1

(2)  Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2011 L 77, s. 1)

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Ploieşti (Rumunia) w dniu 10 lutego 2023 r. – postępowanie karne przeciwko C.A.A., C.F.G., C.G.C., C.D.R., G.L.C., G.S., L.C.I., M.G., M.C.G., N.A.S., P.C., U.V., S.O., Ş.V.O., C.V., I.R.P., B.I.I.

(Sprawa C-74/23, Parchetul de pe lângă Înalta Curte de Casație și Justiție – Direcția Națională Anticorupție – Serviciul Teritorial Brașov)

(2023/C 205/26)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Ploieşti

Strona wnosząca apelację

Parchetul de pe lângă Înalta Curte de Casație și Justiție – Direcția Națională Anticorupție – Serviciul Teritorial Brașov

Oskarżeni

C.A.A., C.F.G., C.G.C., C.D.R., G.L.C., G.S., L.C.I., M.G., M.C.G., N.A.S., P.C., U.V., S.O., Ş.V.O., C.V., I.R.P., B.I.I.

Powód cywilny

Unitatea Administrativ Teritorială Județul Brașov

Zainteresowani

C. M.; C. A., C. Al.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 2 TUE, art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE i art. 4 [ust. 3] TUE, w związku z art. 325 ust. 1 TFUE, z art. 2 ust. 1 konwencji OIF (1), z art. 2 i 12 dyrektywy OIF (2), a także z dyrektywą 2004/18/WE w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi, w odniesieniu do zasady skutecznych i odstraszających sankcji w wypadku poważnych oszustw naruszających interesy finansowe Unii Europejskiej (3), i na podstawie decyzji Komisji 2006/928/WE (4), w odniesieniu do art. 49 ust. 1 zdanie ostatnie Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie sytuacji prawnej takiej jak będąca przedmiotem postępowania głównego, w której oskarżeni domagają się zastosowania zasady łagodniejszej ustawy karnej, w kontekście orzeczenia krajowego trybunału konstytucyjnego uznającego tekst ustawy dotyczącej przerwania biegu terminu przedawnienia odpowiedzialności karnej za niezgodny z konstytucją (orzeczenie z 2022 r.), podnosząc zarzut bezczynności ustawodawcy, który nie podjął działania w celu dostosowania tekstu ustawy do innego orzeczenia tego samego trybunału konstytucyjnego, wydanego cztery lata przed tym ostatnim orzeczeniem (orzeczenie z 2018 r.) – w którym to okresie orzecznictwo sądów powszechnych ukształtowane na podstawie pierwszego orzeczenia już się utrwaliło, w tym znaczeniu, że tekst ów nadal istniał, w postaci rozumianej w sposób wynikający z pierwszego orzeczenia trybunału konstytucyjnego – czego praktycznym skutkiem było to, że termin przedawnienia wszystkich przestępstw, w wypadku których przed wydaniem pierwszego orzeczenia sądu konstytucyjnego nie zapadł prawomocny wyrok skazujący, został skrócony o połowę, a w konsekwencji postępowanie karne wobec oskarżonych w sprawie zostało umorzone?

2)

Czy art. 2 TUE, odnoszący się do wartości państwa prawa i do poszanowania praw człowieka w społeczeństwie charakteryzującym się sprawiedliwością, oraz art. 4 [ust. 3] TUE, dotyczący zasady lojalnej współpracy między Unią a państwami członkowskimi, w ramach stosowania decyzji Komisji 2006/928/WE, jeśli chodzi o zobowiązania do zagwarantowania skuteczności rumuńskiego systemu sądowego, w odniesieniu do art. 49 [ust. 1] Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w którym zapisana została zasada łagodniejszych przepisów karnych, należy interpretować, w odniesieniu do krajowego systemu sądowniczego jako całości, w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie sytuacji prawnej, takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, w której oskarżeni domagają się zastosowania zasady łagodniejszej ustawy karnej, w kontekście orzeczenia krajowego trybunału konstytucyjnego uznającego tekst ustawy dotyczącej przerwania biegu terminu przedawnienia odpowiedzialności karnej za niezgodny z konstytucją (orzeczenie z 2022 r.), podnosząc zarzut bezczynności ustawodawcy, który nie podjął działania w celu dostosowania tekstu ustawy do innego orzeczenia tego samego trybunału konstytucyjnego, wydanego cztery lata przed tym ostatnim orzeczeniem (orzeczenie z 2018 r.) – w którym to okresie orzecznictwo sądów powszechnych ukształtowane na podstawie pierwszego orzeczenia już się utrwaliło, w tym znaczeniu, że tekst ów nadal istniał, w postaci rozumianej w sposób wynikający z pierwszego orzeczenia trybunału konstytucyjnego – czego praktycznym skutkiem było to, że termin przedawnienia wszystkich przestępstw, w wypadku których przed wydaniem pierwszego orzeczenia sądu konstytucyjnego nie zapadł prawomocny wyrok skazujący, został skrócony o połowę, a w konsekwencji postępowanie karne wobec oskarżonych w sprawie zostało umorzone?

3)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej i tylko wtedy, gdy nie można dokonać wykładni zgodnej z prawem Unii, czy zasadę pierwszeństwa prawa Unii należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie przepisom lub praktyce krajowej, na mocy których krajowe sądy powszechne są związane orzeczeniami krajowego sądu konstytucyjnego i wiążącymi orzeczeniami krajowego sądu najwyższego i z tego powodu nie mogą, nie popełniając przewinienia dyscyplinarnego, nie stosować z urzędu orzecznictwa wynikającego z tych orzeczeń, nawet jeśli uznają, w świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości, że orzecznictwo to jest sprzeczne z art. 2 TUE, art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE i art. 4 [ust. 3] TUE, w związku z art. 325 ust. 1 TFUE, na podstawie decyzji Komisji 2006/928/WE, w odniesieniu do art. 49 [ust. 1] zdanie ostatnie Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, tak jak w sytuacji w postępowaniu głównym?

---

(1)  Konwencja o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich, sporządzona na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej (Dz.U. 1995 C 316, s. 49).

(2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1371 z dnia 5 lipca 2017 r. w sprawie zwalczania za pośrednictwem prawa karnego nadużyć na szkodę interesów finansowych Unii (Dz.U. 2017 L 198, s. 29).

(3)  Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego iRady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. 2004 L 134, s. 114).

(4)  Decyzja Komisji z dnia 13 grudnia 2006 r. w sprawie ustanowienia mechanizmu współpracy i weryfikacji postępów Rumunii w realizacji określonych założeń w zakresie reformy systemu sądownictwa oraz walki z korupcją (Dz.U. 2006 L 354, s. 56).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Braşov (Rumunia) w dniu 10 lutego 2023 r. – postępowanie karne przeciwko M.A.sr, S.A.C.S., S.A.S.

(Sprawa C-75/23, Parchetul de pe lângă Tribunalul Brașov)

(2023/C 205/27)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Braşov

Strona wnosząca apelację

Parchetul de pe lângă Tribunalul Brașov

Oskarżeni

M.A.sr, S.A.C.S., S.A.S.

Powód cywilny

Państwo rumuńskie

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 2 TUE, art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE i art. 4 [ust. 3] TUE, w związku z art. 325 ust. 1 TFUE, z art. 2 ust. 1 konwencji OIF (1), z art. 2 i 12 dyrektywy OIF (2), a także z dyrektywą Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (3), w odniesieniu do zasady skutecznych i odstraszających sankcji w wypadku poważnych oszustw naruszających interesy finansowe Unii Europejskiej, i na podstawie decyzji Komisji 2006/928/WE (4), w odniesieniu do art. 49 ust. 1 zdanie ostatnie Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie sytuacji prawnej takiej jak będąca przedmiotem postępowania głównego, w której oskarżeni domagają się zastosowania zasady łagodniejszej ustawy karnej, w kontekście orzeczenia krajowego trybunału konstytucyjnego uznającego tekst ustawy dotyczącej przerwania biegu terminu przedawnienia odpowiedzialności karnej za niezgodny z konstytucją (orzeczenie z 2022 r.), podnosząc zarzut bezczynności ustawodawcy, który nie podjął działania w celu dostosowania tekstu ustawy do innego orzeczenia tego samego trybunału konstytucyjnego, wydanego cztery lata przed tym ostatnim orzeczeniem (orzeczenie z 2018 r.) – w którym to okresie orzecznictwo sądów powszechnych ukształtowane na podstawie pierwszego orzeczenia już się utrwaliło, w tym znaczeniu, że tekst ów nadal istniał, w postaci rozumianej w sposób wynikający z pierwszego orzeczenia trybunału konstytucyjnego – czego praktycznym skutkiem było to, że termin przedawnienia wszystkich przestępstw, w wypadku których przed wydaniem pierwszego orzeczenia sądu konstytucyjnego nie zapadł prawomocny wyrok skazujący, został skrócony o połowę, a w konsekwencji postępowanie karne wobec oskarżonych w sprawie zostało umorzone?

2)

Czy art. 2 TUE, odnoszący się do wartości państwa prawa i do poszanowania praw człowieka w społeczeństwie charakteryzującym się sprawiedliwością, oraz art. 4 [ust. 3] TUE, dotyczący zasady lojalnej współpracy między Unią a państwami członkowskimi, w ramach stosowania decyzji Komisji 2006/928/WE, jeśli chodzi o zobowiązania do zagwarantowania skuteczności rumuńskiego systemu sądowego, w odniesieniu do art. 49 [ust. 1] Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w którym zapisana została zasada łagodniejszych przepisów karnych, należy interpretować, w odniesieniu do krajowego systemu sądowniczego jako całości, w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie sytuacji prawnej, takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, w której oskarżeni domagają się zastosowania zasady łagodniejszej ustawy karnej, w kontekście orzeczenia krajowego trybunału konstytucyjnego uznającego tekst ustawy dotyczącej przerwania biegu terminu przedawnienia odpowiedzialności karnej za niezgodny z konstytucją (orzeczenie z 2022 r.), podnosząc zarzut bezczynności ustawodawcy, który nie podjął działania w celu dostosowania tekstu ustawy do innego orzeczenia tego samego trybunału konstytucyjnego, wydanego cztery lata przed tym ostatnim orzeczeniem (orzeczenie z 2018 r.) – w którym to okresie orzecznictwo sądów powszechnych ukształtowane na podstawie pierwszego orzeczenia już się utrwaliło, w tym znaczeniu, że tekst ów nadal istniał, w postaci rozumianej w sposób wynikający z pierwszego orzeczenia trybunału konstytucyjnego – czego praktycznym skutkiem było to, że termin przedawnienia wszystkich przestępstw, w wypadku których przed wydaniem pierwszego orzeczenia sądu konstytucyjnego nie zapadł prawomocny wyrok skazujący, został skrócony o połowę, a w konsekwencji postępowanie karne wobec oskarżonych w sprawie zostało umorzone?

3)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej i tylko wtedy, gdy nie można dokonać wykładni zgodnej z prawem Unii, czy zasadę pierwszeństwa prawa Unii należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie przepisom lub praktyce krajowej, na mocy których krajowe sądy powszechne są związane orzeczeniami krajowego sądu konstytucyjnego i wiążącymi orzeczeniami krajowego sądu najwyższego i z tego powodu nie mogą, nie popełniając przewinienia dyscyplinarnego, nie stosować z urzędu orzecznictwa wynikającego z tych orzeczeń, nawet jeśli uznają, w świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości, że orzecznictwo to jest sprzeczne z art. 2 TUE, art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE i art. 4 [ust. 3] TUE, w związku z art. 325 ust. 1 TFUE, na podstawie decyzji Komisji 2006/928/WE, w odniesieniu do art. 49 [ust. 1] zdanie ostatnie Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, tak jak w sytuacji w postępowaniu głównym?

---

(1)  Konwencja o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich, sporządzona na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej (Dz.U. 1995 C 316, s. 49).

(2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1371 z dnia 5 lipca 2017 r. w sprawie zwalczania za pośrednictwem prawa karnego nadużyć na szkodę interesów finansowych Unii (Dz.U. 2017 L 198, s. 29).

(3)  Dz.U. 2006 L 347, s. l.

(4)  Decyzja Komisji z dnia 13 grudnia 2006 r. w sprawie ustanowienia mechanizmu współpracy i weryfikacji postępów Rumunii w realizacji określonych założeń w zakresie reformy systemu sądownictwa oraz walki z korupcją (Dz.U. 2006 L 354, s. 56).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 15 lutego 2023 r. – H GmbH/Finanzamt M

(Sprawa C-83/23, H GmbH)

(2023/C 205/28)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: H GmbH

Druga strona postępowania: Finanzamt M

Pytanie prejudycjalne

Pytanie prejudycjalne do celów wykładni dyrektywy 2006/112/WE (1):

1.

Czy mającemu miejsce zamieszkania w Niemczech odbiorcy świadczenia przysługuje tzw. bezpośrednie roszczenie wobec krajowych organów podatkowych zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 marca 2007 r., Reemtsma Cigarettenfabriken – C-35/05 (EU:C:2007:167), jeżeli (a) odbiorca otrzymuje od dostawcy, który również ma miejsce zamieszkania w Niemczech, fakturę, w której wykazano podatek do zapłacenia w Niemczech, odbiorca płaci tę fakturę, a dostawca należycie odprowadza podatek wykazany na fakturze, (b) świadczenie, na które została wystawiona faktura, jest jednak świadczeniem wykonanym w innym państwie członkowskim, (c) odbiorcy odmawia się zatem odliczenia podatku naliczonego w Niemczech, ponieważ podatek nie jest tam prawnie należny, (d) dostawca koryguje następnie fakturę w taki sposób, aby nie był na niej wykazany podatek do zapłacenia w Niemczech, a zatem kwota faktury zostaje pomniejszona o kwotę wykazanego podatku, (e) odbiorca nie może dochodzić roszczeń o zapłatę wobec dostawcy z powodu otwarcia postępowania upadłościowego w stosunku do majątku dostawcy; oraz (f) możliwe jest, aby dostawca, który dotychczas nie był zarejestrowany w innym państwie członkowskim, został zarejestrowany do celów VAT w tym państwie członkowskim, tak aby mógł następnie, podając numer identyfikacji podatkowej nadany w tym państwie, wystawić odbiorcy fakturę wykazującą podatek do zapłaty w tym państwie członkowskim, co uprawniałoby odbiorcę do odliczenia tam podatku naliczonego zgodnie ze szczególną procedurą przewidzianą w dyrektywie 2008/9/WE (2) z dnia 12 lutego 2008 r.?

2.	Czy odpowiedź na to pytanie zależy od tego, czy krajowy organ podatkowy zwrócił dostawcy zapłatę podatku na podstawie samej korekty faktury, mimo że dostawca nie zwrócił nic odbiorcy z powodu otwarcia postępowania upadłościowego w stosunku do majątku tego dostawcy?

---

(1)  Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

(2)  Dyrektywa Rady 2008/9/WE z dnia 12 lutego 2008 r. określająca szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, przewidzianego w dyrektywie 2006/112/WE, podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym państwie członkowskim (Dz.U. 2008, L 44, s. 23).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (Polska) w dniu 21 lutego 2023 r. – Rada Nadzorcza Getin Noble Bank i in. przeciwko Bankowemu Funduszowi Gwarancyjnemu

(Sprawa C-118/23, Getin Holding e.a.)

(2023/C 205/29)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Rada Nadzorcza Getin Noble Bank i in.

Strona pozwana: Bankowy Fundusz Gwarancyjny

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 85 ust. 2 i 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającej ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającej dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/EU oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (1) w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że w przypadku wniesienia przez radę nadzorczą podmiotu w restrukturyzacji skargi do krajowego sądu administracyjnego na decyzję w przedmiocie przymusowej restrukturyzacji, skuteczny środek ochrony prawnej uznaje się za zapewniony także osobom, które w zaskarżeniu tej decyzji upatrują ochrony swojego interesu prawnego, w sytuacji gdy sąd dokonując kontroli zaskarżonej decyzji nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, a prawomocny wyrok, wydany w wyniku rozpoznania tej skargi jest skuteczny erga omnes i gdy możliwość uzyskania przez te osoby ochrony ich interesu prawnego nie jest uzależniona od odrębnego wniesienia przez nie skargi do sądu administracyjnego na powyższą decyzję?

2)

Czy art. 85 ust. 3 dyrektywy 2014/59/UE wprowadzający wymóg sprawnej kontroli sądowej oraz art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej, stanowiące o skutecznej ochronie prawnej, należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie zastosowaniu przepisu proceduralnego państwa członkowskiego, który zobowiązuje krajowy sąd administracyjny do łącznego rozpoznania wszystkich skarg, jakie zostały wniesione do tego sądu na decyzję organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w sytuacji gdy zastosowanie tego przepisu wraz z innymi wymogami krajowej procedury sądowoadministracyjnej powoduje, że z uwagi na znaczną ilość takich skarg wydanie wyroku w sprawie może okazać się nadmiernie utrudnione, o ile w ogóle możliwe, w rozsądnym terminie?

3)

Czy art. 3 ust. 3 dyrektywy 2014/59/UE należy interpretować w ten sposób, że pozwala on państwu członkowskiemu na niedokonywanie strukturalnego oddzielenia – dla zagwarantowania operacyjnej niezależności i uniknięcia konfliktu interesów – funkcji organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji od innych funkcji tego organu jako ustawowego gwaranta depozytów bankowych lub kuratora banku (tymczasowego administratora) ustanowionego na podstawie decyzji krajowego organu właściwego dla nadzoru do celów rozporządzenia (UE) nr 575/2013 (2) i dyrektywy 2013/36/UE (3)?

4)

Czy art. 3 ust. 3 dyrektywy 2014/59/UE należy interpretować w ten sposób, że w przypadku uchybienia przez państwo członkowskie obowiązkowi ustanowienia odpowiednich uzgodnień strukturalnych dla zagwarantowania operacyjnej niezależności i uniknięcia konfliktu interesów pomiędzy funkcjami nadzoru na mocy rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i dyrektywy 2013/36/UE lub innymi funkcjami odpowiedniego organu a funkcjami organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, warunek operacyjnej niezależności i uniknięcia konfliktu interesów może być uznany za spełniony, jeśli krajowy sąd administracyjny kontrolujący decyzję w przedmiocie przymusowej restrukturyzacji uzna, że zastosowane inne rozwiązania organizacyjne i działania faktyczne organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, były wystarczające dla osiągnięcia tego skutku?

---

(1)  Dz.U. 2014, L 173, s. 190.

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012; Dz.U. 2013, L 176, s. 1.

(3)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE; Dz.U. 2013, L 176, s. 338.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Braşov (Rumunia) w dniu 3 marca 2023 r. – postępowanie karne przeciwko C.A.A. i C.V.

(Sprawa C-131/23, Unitatea Administrativ Teritorială Judeţul Braşov)

(2023/C 205/30)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Braşov

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: C.A.A., C.V.

Strona pozwana: Unitatea Administrativ Teritorială Județul Brașov

Uczestnik: Parchetul de pe lângă Înalta Curte de Casație și Justiție – Direcția Națională Anticorupție – Serviciul Teritorial Brașov

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi [TUE]; art. 325 [ust. 1] TFUE; art. 2 ust. 1 konwencji OIF (1) i decyzji Komisji 2006/928/WE (2) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie zastosowaniu orzeczenia wydanego przez trybunał konstytucyjny, który stwierdził z mocą wsteczną brak przypadków przerwania biegu przedawnienia, gdy istnieje powszechne i utrwalone orzecznictwo sądów krajowych, w tym sądów najwyższych, a zastosowanie takiego orzeczenia wiązałoby się z systemowym ryzykiem bezkarności ze względu na wznowienie znacznej liczby prawomocnie rozstrzygniętych spraw karnych oraz wydania w drodze nadzwyczajnego środka odwoławczego orzeczenia o umorzeniu postępowania karnego w wyniku stwierdzenia przedawnienia?

2)

Czy zasada pierwszeństwa prawa Unii, w odniesieniu do decyzji Komisji 2006/928/WE i art. 49 ust. 1 zdanie trzecie Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zasada retroaktywnego stosowania względniejszej ustawy karnej), stoją na przeszkodzie temu, aby na etapie wykonywania kary dokonano w drodze nadzwyczajnego środka odwoławczego ponownego zbadania przedawnienia odpowiedzialności karnej, jeżeli wniesienie takiej skargi jest następstwem orzeczenia trybunału konstytucyjnego wydanego po uprawomocnieniu się wyroków skazujących, które to orzeczenie obala ogólne i utrwalone orzecznictwo sądów krajowych, tym samym niekorzystnie wpływając na odstraszający i skuteczny charakter kary oraz pewność i stabilność stosunków prawnych[.]?

3)

Czy zasada pierwszeństwa prawa Unii, w odniesieniu do art. 53 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, zezwala na stosowanie krajowych przepisów ochronnych, takich jak będące przedmiotem postępowania głównego, gwarantowanych przez prawo krajowe państwa członkowskiego, wynikających ze skutków przypisywanych orzeczeniom trybunału konstytucyjnego, w przypadku gdy jest zagrożone skuteczne stosowanie prawa Unii na terytorium państwa członkowskiego?

---

(1)  Konwencja sporządzona na mocy art. K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. 1995, C 316, s. 49).

(2)  Decyzja Komisji z dnia 13 grudnia 2006 r w sprawie ustanowienia mechanizmu współpracy i weryfikacji postępów Rumunii w realizacji określonych założeń w zakresie reformy systemu sądownictwa oraz walki z korupcją (Dz.U. 2006, L 354, s. 56).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší správní soud (Republika Czeska) w dniu 6 marca 2023 r. – Omya CZ s.r.o./Generální ředitelství cel

(Sprawa C-133/23, Omya CZ)

(2023/C 205/31)

Język postępowania: czeski

Sąd odsyłający

Nejvyšší správní soud

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Omya CZ s.r.o.

Strona przeciwna: Generální ředitelství cel

Pytania prejudycjalne

Czy tiret piąte art. 2 ust. 4 dyrektywy Rady 2003/96 (1) należy interpretować w ten sposób, że energia elektryczna wykorzystywana do zasilania maszyn służących do obróbki wydobytego wapienia, polegającej na kilkustopniowym mieleniu i kruszeniu na ziarna o określonej wielkości, zarówno w kamieniołomie, w którym ma miejsce wydobycie, jak i w pobliskich zakładach przetwórstwa, jest energią elektryczną wykorzystywaną do procesów mineralogicznych?

---

(1)  Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U. 2003, L 283, s. 51).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy w Białymstoku (Polska) w dniu 10 marca 2023 r. – XL przeciwko Sądowi Rejonowemu w Białymstoku

(Sprawa C-146/23, Sąd Rejonowy w Białymstoku)

(2023/C 205/32)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Rejonowy w Białymstoku

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: XL

Strona pozwana: Sąd Rejonowy w Białymstoku

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej określający wartości, na których opiera się Unia Europejska z odniesieniem do poszanowania państwa prawnego oraz art. 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej w związku z art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej odnoszące się do zapewnienia przez państwa członkowskie skutecznej ochrony prawnej osadzającej się na prawie dostępu do niezawisłego i bezstronnego sądu należy interpretować w ten sposób, że zasada niezawisłości sędziowskiej stoi na przeszkodzie przepisom prawa krajowego, które celem ograniczenia wydatków budżetowych powodują odstąpienie od mechanizmu ustalania wynagrodzenia sędziów na podstawie obiektywnych kryteriów, niezależnych od arbitralnej ingerencji władzy wykonawczej i ustawodawczej oraz skutkują trwałym obniżeniem poziomu wynagrodzeń sędziów, naruszając konstytucyjne gwarancje zapewnienia sędziom wynagrodzenia odpowiadającego godności urzędu i zakresowi ich obowiązków oraz sprawowania wymiaru sprawiedliwości przez niezależne sądy i niezawisłych sędziów?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria (Węgry) w dniu 17 marca 2023 r. – Nemzeti Adatvédelmi és Információszabadság Hatóság/UC

(Sprawa C-169/23, Másdi (1))

(2023/C 205/33)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Kúria

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca w postępowaniu kasacyjnym, druga strona postępowania w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji: Nemzeti Adatvédelmi és Információszabadság Hatóság

Druga strona postępowania w postępowaniu kasacyjnym, strona skarżąca w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji: UC

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 14 ust. 5 lit. c) w związku z art. 14 ust. 1 i motywem 62 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (2) z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE, dalej „RODO”, należy interpretować w ten sposób, że wyjątek, o którym mowa w art. 14 ust. 5 lit. c), nie ma zastosowania w odniesieniu do danych wygenerowanych w ramach postępowania prowadzonego przez administratora, lecz jedynie w odniesieniu do danych, które administrator w sposób wyraźny pozyskał od innej osoby?

2)

Czy w przypadku, gdy art. 14 ust. 5 lit. c) RODO ma zastosowanie również odniesieniu do danych wygenerowanych w ramach postępowania prowadzonego przez administratora, prawo do wniesienia skargi do organu nadzorczego, o którym mowa w art. 77 ust. 1 RODO, należy interpretować w ten sposób, że osoba fizyczna, która zarzuca naruszenie obowiązku informacyjnego, może, wykonując swoje uprawnienie do wniesienia skargi, złożyć wniosek o zbadanie, czy zgodnie z art. 14 ust. 5 lit. c) RODO prawo państwa członkowskiego przewiduje odpowiednie środki chroniące prawnie uzasadnione interesy osoby, której dane dotyczą?

3)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie, czy art. 14 ust. 5 lit. c) RODO można interpretować w ten sposób, że sformułowanie „odpowiednie środki”, o których mowa w przywołanym przepisie, oznacza, że ustawodawca krajowy powinien dokonać transpozycji (w drodze przepisu prawa) środków dotyczących bezpieczeństwa danych, o których mowa w art. 32 RODO?

---

(1)  Niniejszej sprawie została nadana fikcyjna nazwa, która nie odpowiada rzeczywistej nazwie żadnej ze stron postępowania.

(2)  Dz.U. 2016, L 119, s. 1.

Skarga wniesiona w dniu 28 marca 2023 r. – Komisja Europejska/Republika Bułgarii

(Sprawa C-198/23)

(2023/C 205/34)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Samnadda, Cw. Georgiewa)

Strona pozwana: Republika Bułgarii

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

(1)

stwierdzenie, że nie przyjmując niezbędnych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, aby zapewnić zgodność z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/789 z dnia 17 kwietnia 2019 r. ustanawiającą przepisy dotyczące wykonywania praw autorskich i praw pokrewnych mające zastosowanie do niektórych transmisji online prowadzonych przez organizacje radiowe i telewizyjne oraz do reemisji programów telewizyjnych i radiowych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 93/83/EWG (1) (zwaną dalej „dyrektywą”), i nie powiadamiając o nich Komisji, Republika Bułgarii uchybiła swoim zobowiązaniom określonym w art. 19 dyrektywy;

(2)

nakazanie Republice Bułgarii zapłaty na rzecz Komisji jednokrotnie płatnej kwoty, odpowiadającej wyższej z następujących dwóch kwot: I) dziennej kwocie w wysokości 1 800 EUR, pomnożonej przez liczbę dni między dniem następującym po upływie terminu transpozycji, przewidzianym w dyrektywie, a dniem, w którym usunięto naruszenie, lub, w braku usunięcia naruszenia, dniem, w którym wydanо wyrok w niniejszym postępowaniu; II) minimalnej jednokrotnie płatnej kwocie w wysokości 504 000 EUR;

(3)

na wypadek gdyby niewykonanie zobowiązania określonego w pkt 1 przedłużyło się do daty wydania wyroku Trybunału w niniejszym postępowaniu, nakazanie Republice Bułgarii zapłaty na rzecz Komisji okresowej kary majątkowej w wysokości 10 800 EUR dziennie za każdy dzień opóźnienia od dnia wydania wyroku Trybunału w niniejszym postępowaniu do chwili wykonania przez Republikę Bułgarii jej zobowiązań zgodnie z dyrektywą;

(4)	obciążenie Republiki Bułgarii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Dyrektywa ta ma na celu przyczynienie się do prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez zapewnienie szerszego rozpowszechniania w państwach członkowskich programów telewizyjnych i radiowych pochodzących z innych państw członkowskich, ułatwienie udzielania licencji na prawa autorskie i prawa pokrewne do utworów i innych treści objętych ochroną, zawartych w nadaniach niektórych rodzajów programów telewizyjnych i radiowych. Rozszerza ona stosowanie zasady państwa pochodzenia w odniesieniu do dodatkowych usług online związanych z programami radiowymi i niektórymi rodzajami programów telewizyjnych. Zapewnia ona również dostęp do szerszej transgranicznej oferty programów i ustanawia jasność prawną w przypadkach związanych z wprowadzaniem bezpośrednim.

W art. 12 dyrektywy wskazano dzień 7 czerwca 2021 r. jako końcowy termin na transpozycję dyrektywy przez państwa członkowskie. Zgodnie z art. 12 ust. 2 „[p]aństwa członkowskie przekazują Komisji teksty przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą”.

W dniu 23 lipca 2021 r. Komisja przesłała Republice Bułgarii oficjalne pismo powiadamiające. W dniu 19 maja 2022 r. Komisja przesłała Republice Bułgarii uzasadnione stanowisko. Pomimo tego, środki związane z transpozycją dyrektywy nie zostały jeszcze przyjęte lub, w każdym wypadku, nie powiadomiono o nich Komisji.

---

(1)  Dz.U. 2019, L 130, s. 82

Skarga wniesiona w dniu 29 marca 2023 r. – Komisja Europejska/Republika Bułgarii

(Sprawa C-206/23)

(2023/C 205/35)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. De Meester, E. Rusewa)

Strona pozwana: Republika Bułgarii

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

1)

stwierdzenie, że nie przyjmując niezbędnych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, aby zapewnić zgodność z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2001 (1) z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych, i nie powiadamiając o nich Komisji, Republika Bułgarii uchybiła swoim zobowiązaniom określonym w art. 36 tej dyrektywy;

2)

nakazanie Republice Bułgarii zapłaty na rzecz Komisji jednokrotnie płatnej kwoty, odpowiadającej wyższej z następujących dwóch kwot: a) dziennej kwocie w wysokości 1 800 EUR, pomnożonej przez liczbę dni między dniem następującym po upływie terminu transpozycji, przewidzianym w dyrektywie, a dniem, w którym usunięto naruszenie, lub, w braku usunięcia naruszenia, dniem, w którym wydanо wyrok w niniejszym postępowaniu; b) minimalnej jednokrotnie płatnej kwocie w wysokości 504 000 EUR;

3)

na wypadek gdyby niewykonanie zobowiązania określonego w pkt 1 przedłużyło się do daty wydania wyroku Trybunału w niniejszym postępowaniu, nakazanie Republice Bułgarii zapłaty na rzecz Komisji okresowej kary majątkowej w wysokości 9 720 EUR dziennie za każdy dzień opóźnienia od dnia wydania wyroku Trybunału w niniejszym postępowaniu do chwili wykonania przez Republikę Bułgarii jej zobowiązań zgodnie z dyrektywą; oraz

4)	obciążenie Republiki Bułgarii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2001 z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych ustanawia ramy prawne dla promocji energii ze źródeł odnawialnych w sektorach elektroenergetycznym, ogrzewania, chłodzenia i transportu w Unii Europejskiej. Dyrektywa określa wiążący cel dla Unii do 2030 roku. Co najmniej 32 % energii ma być wytwarzane ze źródeł odnawialnych. W dyrektywie przewidziano środki zapewniające, by wsparcie dla energii odnawialnej było ekonomicznie opłacalne oraz by procedury administracyjne dotyczące projektów energii odnawialnej były uproszczone. Ułatwia ona także udział obywateli w transformacji energetycznej poprzez umożliwienie konsumpcji własnej energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz tworzenie wspólnot energii odnawialnej. Ponadto w dyrektywie wyznaczono konkretne cele dotyczące zwiększenia udziału źródeł odnawialnych w sektorach ogrzewania, chłodzenia i transportu do 2030 r., w których postęp źródeł odnawialnych jest wolniejszy niż w sektorze elektroenergetycznym. Dyrektywa wzmacnia również kryteria zapewniające zrównoważony rozwój bioenergii.

W dniu 23 lipca 2021 r. Komisja przesłała Republice Bułgarii oficjalne pismo powiadamiające, w którym wskazała, że termin transpozycji dyrektywy upłynął, i że Komisja nie została jeszcze powiadomiona o środkach mających na celu pełną transpozycję dyrektywy. W dniu 2 grudnia 2021 r. Komisja przesłała Republice Bułgarii uzasadnione stanowisko na podstawie art. 258 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Pomimo tego, środki związane z transpozycją dyrektywy nie zostały jeszcze przyjęte lub, w każdym wypadku, nie powiadomiono o nich Komisji.

---

(1)  Dz.U. 2018, L 328, s. 82.

Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2023 r. – Komisja Europejska / Rzeczpospolita Polska

(Sprawa C-212/23)

(2023/C 205/36)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: U. Małecka, J. Samnadda, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że poprzez nieprzyjęcie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/789 z dnia 17 kwietnia 2019 r. ustanawiającej przepisy dotyczące wykonywania praw autorskich i praw pokrewnych mających zastosowanie do niektórych transmisji online prowadzonych przez organizacje radiowe i telewizyjne oraz do reemisji programów telewizyjnych i radiowych oraz zmieniającej dyrektywę Rady 93/83/EWG (1) oraz poprzez niepoinformowanie Komisji o takich przepisach, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 12 ust. 1 tej dyrektywy;

—

nakazanie Rzeczypospolitej Polskiej zapłaty na rzecz Komisji kwoty ryczałtu odpowiadającej wyższej z dwóch następujących kwot: i) kwoty dziennej wynoszącej 13 700 EUR pomnożonej poprzez liczbę dni, które upłynęły od dnia przypadającego po dniu upływu terminu na dokonanie transpozycji wyznaczonego w przedmiotowej dyrektywie do dnia wyeliminowania uchybienia, lub – w razie braku wyeliminowania uchybienia – do dnia wydania wyroku w niniejszej sprawie; ii) minimalnej kwoty ryczałtowej w wysokości 3 836 000 EUR;

—

jeżeli uchybienie zobowiązaniom stwierdzone w tiret pierwszym trwa do dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie, nakazanie Rzeczypospolitej Polskiej zapłaty na rzecz Komisji okresowej kary pieniężnej w wysokości 82 200 EUR za każdy dzień opóźnienia liczony od dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie do dnia, w którym Rzeczpospolita Polska wywiąże się z zobowiązań wynikających z dyrektywy; oraz

—	obciążenie Rzeczypospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Celem dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/789 z dnia 17 kwietnia 2019 r. ustanawiającej przepisy dotyczące wykonywania praw autorskich i praw pokrewnych mających zastosowanie do niektórych transmisji online prowadzonych przez organizacje radiowe i telewizyjne oraz do reemisji programów telewizyjnych i radiowych oraz zmieniającej dyrektywę Rady 93/83/EWG („dyrektywa 2019/789”) jest poprawa dostępu do większej liczby programów telewizyjnych i radiowych z różnych państw członkowskich przez ułatwienie weryfikacji lub pozyskiwania praw autorskich i praw pokrewnych. Zgodnie z art. 12 ust. 1 dyrektywy 2019/789 państwa członkowskie były zobowiązane do wprowadzenia w życie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy najpóźniej do dnia 7 czerwca 2021 r. Państwa członkowskie były również zobowiązane do niezwłocznego powiadomienia Komisji o przyjętych przepisach.

Komisja wystosowała do Rzeczypospolitej Polskiej wezwanie do usunięcia uchybienia w dniu 23 lipca 2021 r. W dniu 19 maja 2022 r. Komisja wystosowała do Rzeczypospolitej Polskiej uzasadnioną opinię. Mimo tego, środki transponujące nie zostały jeszcze przyjęte przez Rzeczpospolitą Polską ani zgłoszone Komisji. Środki, które Rzeczpospolita Polska wskazała jako częściowo transponujące dyrektywę 2019/789 do polskiego porządku prawnego poprzedzają przyjęcie tej dyrektywy oraz nie zawierają żadnego odniesienia (klauzuli wzajemnego połączenia) do dyrektywy 2019/789.

---

(1)  Dz.U. 2019, L 130, s. 82.

Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2023 r. – Komisja Europejska/Republika Bułgarii

(Sprawa C-237/23)

(2023/C 205/37)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: U. Małecka, L. Malferrari, N. Nikolowa)

Strona pozwana: Republika Bułgarii

Żądania strony skarżącej

Komisja wnosi do Trybunału o:

1)

stwierdzenie, że nie przyjmując niezbędnych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, aby zapewnić zgodność z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1024 (1) z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie otwartych danych i ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego, lub, w każdym wypadku, nie powiadamiając o nich Komisji, Republika Bułgarii uchybiła swoim zobowiązaniom określonym w art. 17 ust. 1 tej dyrektywy;

2)

nakazanie Republice Bułgarii zapłaty na rzecz Komisji jednokrotnie płatnej kwoty, odpowiadającej wyższej z następujących dwóch kwot: (i) dziennej kwocie w wysokości 1 800 EUR, pomnożonej przez liczbę dni między dniem następującym po upływie terminu transpozycji, przewidzianym w dyrektywie, a dniem, w którym usunięto naruszenie, lub, w braku usunięcia naruszenia, dniem, w którym wydanо wyrok w niniejszym postępowaniu; (ii) minimalnej jednokrotnie płatnej kwocie w wysokości 504 000 EUR;

3)

na wypadek gdyby niewykonanie zobowiązania określonego w pkt 1 przedłużyło się do daty wydania wyroku Trybunału w niniejszym postępowaniu, nakazanie Republice Bułgarii zapłaty na rzecz Komisji okresowej kary majątkowej w wysokości 9 720 EUR dziennie za każdy dzień opóźnienia od dnia wydania wyroku Trybunału w niniejszym postępowaniu do chwili wykonania przez Republikę Bułgarii jej zobowiązań zgodnie z dyrektywą;

4)	obciążenie Republiki Bułgarii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1024 z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie otwartych danych i ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego ustanowiono zbiór minimalnych zasad dotyczących ponownego wykorzystywania i praktycznych mechanizmów ułatwiających ponowne wykorzystywanie istniejących dokumentów sektora publicznego i danych z badań naukowych w celu promowania korzystania z otwartych danych i stymulowania innowacji w produktach i usługach. Zgodnie z art. 17 ust. 1 dyrektywy państwa członkowskie miały obowiązek wprowadzić w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania tej dyrektywy do dnia 17 lipca 2021 r. Państwa członkowskie były również zobowiązane do niezwłocznego przekazania Komisji tekstu przyjętych środków.

W dniu 29 września 2021 r. Komisja przesłała Republice Bułgarii oficjalne pismo powiadamiające. W dniu 6 kwietnia 2022 r. Komisja przesłała Republice Bułgarii uzasadnione stanowisko. Pomimo tego, środki związane z transpozycją dyrektywy nie zostały jeszcze przyjęte przez Republikę Bułgarii, ani nie powiadomiono o nich Komisji.

---

(1)  Dz.U. 2019, L 172, s. 56.

Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2023 r. – Komisja Europejska / Republika Łotewska

(Sprawa C-238/23)

(2023/C 205/38)

Język postępowania: łotewski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: U. Małecka, L. Malferrari, I. Naglis)

Strona pozwana: Republika Łotewska

Żądania strony skarżącej

Komisja wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że nie przyjmując i nie publikując wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, aby zapewnić zgodność z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1024 z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie otwartych danych i ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego (1), lub, w każdym wypadku, nie powiadamiając o nich Komisji, Republika Łotewska uchybiła swoim zobowiązaniom określonym w tej dyrektywie;

—	nakazanie Republice Łotewskiej zapłaty kwoty ryczałtowej w wysokości 490 EUR dziennie, przy minimalnej kwocie ryczałtowej w wysokości 196 000 EUR;

—

na wypadek gdyby niewykonanie zobowiązania określonego w pkt 1 przedłużyło się do daty wydania wyroku Trybunału w niniejszym postępowaniu, nakazanie Republice Łotewskiej zapłaty na rzecz Komisji kary majątkowej w wysokości 2 646 EUR dziennie za każdy dzień opóźnienia od dnia wydania wyroku Trybunału w niniejszym postępowaniu do chwili wykonania przez Republikę Łotewską jej zobowiązań zgodnie z dyrektywą; oraz

—	obciążenie Republiki Łotewskej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z art. 17 ust. 1 dyrektywy (UE) 2019/1024 państwa członkowskie miały obowiązek wprowadzić w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania tej dyrektywy do dnia 17 lipca 2021 r., a także niezwłocznie przekazać Komisji tekst przyjętych przepisów.

Łotwa przesłała różne przepisy, lecz, poza zmianami Informācijas atklātības likums (ustawy o wolności informacji), żaden z nich nie zawiera odniesienia do dyrektywy, zaś ostatnich zmian w szeregu przekazanych przepisów dokonano nawet przed przyjęciem dyrektywy.

Przekazane przepisy dokonują jedynie częściowej transpozycji dyrektywy.

---

(1)  Dz.U. 2019, L 172, s. 56.

Wyrok Sądu z dnia 8 marca 2023 r. – Campine i Campine Recycling/Komisja

(Sprawa T-94/20) (1)

(Odpowiedzialność pozaumowna - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek recyklingu akumulatorów samochodowych - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE - Wyrok stwierdzający częściową nieważność decyzji i obniżający kwotę nałożonej grzywny - Odmowa zapłaty przez Komisję odsetek za zwłokę - Artykuł 266 TFUE - Artykuł 90 ust. 4 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012 - Wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom - Stopa odsetek za zwłokę)

(2023/C 205/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Campine (Beerse, Belgia), Campine Recycling (Beerse) (przedstawiciele: C. Verdonck i B. Gielen, avocates)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Rossi, G. Wilms i L. Wildpanner, pełnomocnicy)

Przedmiot

W swojej skardze skarżące żądają przede wszystkim, w oparciu o art. 268 TFUE i art. 340 akapit drugi TFUE w związku z art. 266 akapit drugi TFUE, po pierwsze, naprawienia szkody, którą, jak twierdzą, poniosły z powodu nieuiszczenia przez Komisję Europejską odsetek za zwłokę, które były im należne w następstwie wydania wyroku z dnia 7 listopada 2019 r., Campine i Campine Recycling/Komisja (T-240/17, niepublikowanego, EU:T:2019:778), po drugie, zapłaty odsetek za zwłokę od tego odszkodowania oraz, tytułem żądania ewentualnego, w oparciu o art. 263 akapit czwarty TFUE, stwierdzenia nieważności decyzji zawartej w piśmie Komisji z dnia 13 stycznia 2020 r. lub, tytułem żądania w dalszej kolejności ewentualnego, stwierdzenia nieważności decyzji zawartej w wiadomości wysłanej pocztą elektroniczną w dnia 10 grudnia 2019 r., w której odmówiono im zapłaty tych odsetek za zwłokę, a także nakazania Komisji zapłatę odszkodowania na podstawie art. 340 TFUE lub podjęcie środków odpowiednich w celu pełnego wykonania tego wyroku, zgodnie z wymogami określonymi w art. 266 akapit pierwszy TFUE.

Sentencja

1)	Komisja Europejska zostaje zobowiązana do zapłaty na rzecz Campine i Campine Recycling odszkodowania w wysokości 300 637,32 EUR tytułem naprawienia poniesionej szkody.

2)	Odszkodowanie, o którym mowa w pkt 1, zostaje powiększone o odsetki za zwłokę naliczane od dnia 11 grudnia 2019 r. do dnia całkowitej zapłaty według stopy stosowanej przez Europejski Bank Centralny (EBC) do jego podstawowych operacji refinansujących, powiększonej o 3,5 punktu procentowego.

3)	Komisja pokrywa koszty własne oraz te poniesione przez Campine i Campine Recycling.

---

(1)  Dz.U. C 137 z 27.4.2020.

Skarga wniesiona w dniu 4 kwietnia 2023 r. – Ben Ali / Rada

(Sprawa T-178/23)

(2023/C 205/40)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Halima Bent Zine El Abidine Ben Haj Hamda Ben Ali (Abu Dhabi, Zjednoczone Emiraty Arabskie) (przedstawiciel: É. Deprez, avocat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie roszczeń skarżącej sformułowanych w skardze w niniejszej sprawie za dopuszczalne;

—	stwierdzenie nieważności załącznika do decyzji Rady 2011/72/WPZiB z dnia 31 stycznia 2011 r. dotyczącej środków ograniczających w zakresie, w jakim dotyczy on skarżącej i jego obowiązywanie zostało przedłużone na mocy decyzji Rady 2023/159 (WPZiB) z dnia 23 stycznia 2023 r., oraz jego skutków;

—	zasądzenie od Rady na rzecz skarżącej kwoty 20 000 EUR tytułem pokrycia jej kosztów obrony;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że w chwili zaistnienia okoliczności powoływanych dla uzasadnienia objęcia jej sankcjami była ona niepełnoletnia.

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie popełnionego przez Radę. Skarżąca podnosi w tym względzie, że Rada – zanim oprze się na decyzji organu państwa trzeciego – powinna upewnić się, że decyzja ta została wydana z poszanowaniem praw do obrony. Tymczasem z treści wyroku sądu apelacyjnego w Tunisie z dnia 30 września 2021 r. wynika zdaniem skarżącej, że jej prawa do obrony nie były respektowane przez sąd pierwszej instancji.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady domniemania niewinności z tego względu, że skarżąca nie została prawomocnie skazana.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia swobody prowadzenia działalności gospodarczej przez to, że zaskarżony środek może mieć istotne negatywne konsekwencje dla życia zawodowego skarżącej.

5.	Zarzut piąty dotyczący naruszenia prawa do pracy w ten sposób, że zaskarżona decyzja stawia skarżącą w sytuacji uniemożliwiającej jej wykonywanie pracy.

Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2023 r. – Mindspa/EUIPO – Mind Solutions (MINDSPA)

(Sprawa T-196/23)

(2023/C 205/41)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Mindspa OÜ (Tallinn, Estonia) (przedstawiciel: A. Pavelts, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Mind Solutions Ltd (Sofia, Bułgaria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego MINDSPA – zgłoszenie nr 18 306 780

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 9 lutego 2023 r. w sprawie R 374/2022-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części, a mianowicie w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza EUIPO uwzględniła sprzeciw i odrzuciła zgłoszenie znaku towarowego Unii Europejskiej MINDSPA (nr 18 306 780);

—	nakazanie udzielenia spornemu znakowi towarowemu ochrony w całości;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2023 r. – Mindspa/EUIPO – Mind Solutions (SYNCTUITION MINDSPA)

(Sprawa T-197/23)

(2023/C 205/42)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Mindspa OÜ (Tallinn, Estonia) (przedstawiciel: A. Pavelts, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Mind Solutions Ltd (Sofia, Bułgaria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego SYNCTUITION MINDSPA – zgłoszenie nr 18 306 782

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 9 lutego 2023 r. w sprawie R 375/2022-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części, a mianowicie w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza EUIPO uwzględniła sprzeciw i odrzuciła zgłoszenie znaku towarowego Unii Europejskiej SYNCTUITION MINDSPA (nr 18 306 782);

—	nakazanie udzielenia spornemu znakowi towarowemu ochrony w całości;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 17 kwietnia 2023 r. – USF/EPSU-CJ/Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

(Sprawa T-198/23)

(2023/C 205/43)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Union Syndicale Fédérale/European Public Service Union – Cour de Justice (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: J.-N. Louis i M. Maes, avocats)

Strona pozwana: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

stwierdzenie, że

—	skarga jest dopuszczalna i zasadna,

—	nieistnienia lub co najmniej stwierdzenia nieważności decyzji o wykreśleniu wnioskodawcy z listy adresatów wysyłania decyzji indywidualnych wydawanych z adresu „Dystrybucja decyzji URC”, a także z List IN-OUT

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący braku właściwości organu, który wydał zaskarżoną decyzję.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa do dobrej administracji, ustanowionego w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, które obejmuje prawo każdego do bycia wysłuchanym, zanim zostaną podjęte indywidualne środki mogące negatywnie wpłynąć na jego sytuację.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 25 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, który wymaga od każdej instytucji Unii opublikowania wszystkich indywidualnych decyzji dotyczących powołania, powołania na czas nieokreślony, awansu, przeniesienia, określenia statusu administracyjnego i zakończenia służby przez urzędnika.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia porozumienia ramowego zawartego między organem powołującym Trybunału a stroną skarżącą, które przewiduje, że decyzje organu powołującego dotyczące reprezentatywnego związku zawodowego lub organizacji zawodowej, które są sygnatariuszami tego porozumienia, nie mogą być podejmowane bez wiedzy sekretarza, do czego doszło w niniejszej sprawie.

Skarga wniesiona w dniu 18 kwietnia 2023 r. – Kivikoski i in./Rada

(Sprawa T-202/23)

(2023/C 205/44)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ville Kivikoski (Wezembeek-Oppem, Belgia), Ottavia Maffia (Bruksela, Belgia), Peter Pristovnik (Bruksela) (przedstawiciel: N. de Montigny, avocate)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 13 lipca 2022 r.;

—	stwierdzenie nieważności, w razie potrzeby, w zakresie w jakim wskazuje ona motywy, na których została oparta decyzja z dnia 13 lipca 2022 r., decyzji o oddaleniu zażalenia z dnia 3 lutego 2023 r.;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi na decyzję sekretarza generalnego Rady z dnia 13 lipca 2022 r. o nieprzyznaniu im awansu w ramach postępowania w sprawie awansu za rok 2022 r., skarżący podnoszą dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim opiera się ona na nieprawidłowym zastosowaniu ustanowionych prawem zasad i progów mających zastosowanie do awansów, co narusza regulamin pracowniczy urzędników Unii Europejskiej i spowodowało utratę przez skarżących poważnej szansy na awans do grupy zaszeregowania AST 8.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasad przewidywalności i pewności prawa oraz faktu, że doświadczyli oni niezgodnego z prawem nierównego traktowania, w wyniku ich przynależności do grupy zaszeregowania AST 7, nieprzewidzianej przez prawodawcę.