Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2023/C 179/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 173 z 15.5.2023

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 164 z 8.5.2023

Dz.U. C 155 z 2.5.2023

Dz.U. C 134 z 17.4.2023

Dz.U. C 127 z 11.4.2023

Dz.U. C 121 z 3.4.2023

Dz.U. C 112 z 27.3.2023

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 30 marca 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Frankfurt am Main – Niemcy) – Hauptpersonalrat der Lehrerinnen und Lehrer beim Hessischen Kultusministerium/Minister des Hessischen Kultusministeriums

(Sprawa C-34/21 (1), Hauptpersonalrat der Lehrerinnen und Lehrer)

(Odesłanie prejudycjalne - Ochrona danych osobowych - Rozporządzenie (UE) 2016/679 - Artykuł 88 ust. 1 i 2 - Przetwarzanie danych w kontekście zatrudnienia - Regionalny system szkolny - Nauczanie w formie wideokonferencji z powodu pandemii COVID-19 - Wdrożenie bez wyraźnej zgody nauczycieli)

(2023/C 179/02)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Wiesbaden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Hauptpersonalrat der Lehrerinnen und Lehrer beim Hessischen Kultusministerium

Strona pozwana: Minister des Hessischen Kultusministeriums

Sentencja

1)

Artykuł 88 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) należy interpretować w ten sposób, że: uregulowanie krajowe nie może stanowić „bardziej szczegółowego przepisu” w rozumieniu ust. 1 tego artykułu, jeżeli nie spełnia warunków określonych w ust. 2 tego artykułu.

2)

Artykuł 88 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2016/679 należy interpretować w ten sposób, że: należy odstąpić od stosowania przepisów krajowych przyjętych w celu zapewnienia ochrony praw i wolności pracowników w zakresie przetwarzania ich danych osobowych w związku z zatrudnieniem, jeżeli przepisy te nie spełniają warunków i ograniczeń określonych w tym art. 88 ust. 1 i 2, chyba że przepisy te stanowią podstawę prawną, o której mowa w art. 6 ust. 3 tego rozporządzenia, zgodną z przewidzianymi w nim wymogami.

---

(1)  Dz.U. C 98 z 22.3.2021.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 30 marca 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State – Niderlandy) – Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid/S.S., N.Z., S.S

[Sprawa C-338/21 (1), Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid (Termin na przekazanie – Handel ludźmi)]

(Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (UE) nr 604/2013 - Ustalenie państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej - Artykuł 27 - Odwołanie od wydanej wobec osoby ubiegającej się o azyl decyzji o przekazaniu - Artykuł 29 - Zawieszenie wykonania decyzji o przekazaniu - Termin na przekazanie - Przerwanie biegu terminu na przeprowadzenie przekazania - Dyrektywa 2004/81/WE - Dokument pobytowy wydawany obywatelom państw trzecich, którzy są ofiarami handlu ludźmi lub wcześniej byli przedmiotem działań ułatwiających nielegalną imigrację, którzy współpracują z właściwymi organami - Artykuł 6 - Okres przeznaczony na zastanowienie się - Zakaz wykonania nakazu wydalenia - Środki zaskarżenia)

(2023/C 179/03)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca środek odwoławczy: Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

Druga strona postępowania: S.S., N.Z., S.S

Sentencja

Artykuł 29 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca w związku z art. 27 ust. 3 tego rozporządzenia

należy interpretować w ten sposób, że:

—

nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu przewidującemu, że złożenie wniosku o ponowne rozpoznanie decyzji odmawiającej wydania obywatelowi państwa trzeciego dokumentu pobytowego ze względu na jego status ofiary handlu ludźmi pociąga za sobą zawieszenie wykonania decyzji o przekazaniu wydanej wcześniej w odniesieniu do tego obywatela państwa trzeciego, lecz

—	stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu przewidującemu, że takie zawieszenie pociąga za sobą zawieszenie lub przerwanie biegu terminu na przekazanie owego obywatela państwa trzeciego.

---

(1)  Dz.U. C 431 z 25.10.2021.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 30 marca 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State – Niderlandy) – Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid/E.N., S.S., J.Y.

[Sprawa C-556/21 (1), Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid (Zawieszenie biegu terminu na przekazanie w postepowaniu odwoławczym)]

(Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (UE) nr 604/2013 - Ustalenie państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej - Artykuł 27 - Odwołanie od wydanej wobec osoby ubiegającej się o azyl decyzji o przekazaniu - Artykuł 29 - Termin na przekazanie - Zawieszenie biegu tego terminu w postępowaniu odwoławczym - Środek tymczasowy wnioskowany przez organ administracji)

(2023/C 179/04)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca środek odwoławczy: Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

Druga strona postępowania: E.N., S.S., J.Y.

Sentencja

Artykuł 29 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca w związku z art. 27 ust. 3 tego rozporządzenia

należy interpretować w ten sposób, że:

nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu pozwalającemu sądowi krajowemu rozpoznającemu w drugiej instancji środek zaskarżenia od wyroku stwierdzającego nieważność decyzji o przekazaniu na przyjęcie, na wniosek właściwych organów, środka tymczasowego pozwalającego im na niepodejmowanie nowej decyzji do czasu rozpatrzenia owego środka zaskarżenia, którego celem lub skutkiem jest zawieszenie biegu terminu na przekazanie do czasu wydania tego rozstrzygnięcia, pod warunkiem że taki środek może zostać przyjęty jedynie wówczas, gdy wykonanie decyzji o przekazaniu zostało zawieszone w trakcie rozpatrywania odwołania przez sąd pierwszej instancji na podstawie art. 27 ust. 3 lub 4 tego rozporządzenia.

---

(1)  Dz.U. C 471 z 22.11.2021.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 30 marca 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny – Polska) – Gmina O./Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

(Sprawa C-612/21, Gmina O.) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 2 ust. 1 lit. a) i c) - Dostawa towarów i świadczenie usług dokonywane odpłatnie - Artykuł 9 ust. 1 - Pojęcia „podatnika” i „działalności gospodarczej” - Gmina organizująca rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł energii na swoim terytorium na rzecz swoich mieszkańców będących właścicielami nieruchomości, którzy wyrazili wolę wyposażenia się w systemy odnawialnych źródeł energii - Ich udział wynoszący 25 % kosztów podlegających dofinansowaniu, niemogący przy tym przekroczyć maksymalnej wartości uzgodnionej między gminą a zainteresowanym właścicielem - Zwrot na rzecz gminy w postaci dofinansowania przez właściwe województwo w wysokości 75 % kosztów podlegających dofinansowaniu - Artykuł 13 ust. 1 - Brak opodatkowania gmin z tytułu działalności podejmowanej lub transakcji dokonywanych przez nie jako organy władzy publicznej)

(2023/C 179/05)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Naczelny Sąd Administracyjny

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Gmina O.

Druga strona postępowania: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Sentencja

Artykuł 2 ust. 1, art. 9 ust. 1 i art. 13 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej

należy interpretować w ten sposób, że:

dostawy towarów i świadczenia usług podlegających opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej nie stanowi dostarczenie i zainstalowanie przez gminę, za pośrednictwem przedsiębiorstwa, systemów odnawialnych źródeł energii na rzecz jej mieszkańców będących właścicielami nieruchomości, którzy wyrazili wolę wyposażenia tych nieruchomości w takie systemy, jeżeli taka działalność nie ma na celu osiągania stałego dochodu i skutkuje jedynie zapłatą przez tych mieszkańców kwot pokrywających najwyżej jedną czwartą poniesionych kosztów, a pozostała część jest finansowana ze środków publicznych.

---

(1)  Dz.U. C 95 z 28.2.2022.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 30 marca 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny – Polska) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej/Gmina L.

(Sprawa C-616/21 (1), Gmina L.)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 2 ust. 1 lit. c) - Świadczenie usług dokonywane odpłatnie - Artykuł 9 ust. 1 - Pojęcia „podatnika” i „działalności gospodarczej” - Gmina organizująca nieodpłatnie usuwanie azbestu na rzecz swoich mieszkańców będących właścicielami nieruchomości, którzy wyrazili taką wolę - Zwrot na rzecz gminy w postaci dofinansowania przez właściwe województwo w wysokości 40 – 100 % kosztów - Artykuł 13 ust. 1 - Brak opodatkowania gmin z tytułu działalności podejmowanej lub transakcji dokonywanych przez nie jako organy władzy publicznej)

(2023/C 179/06)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Naczelny Sąd Administracyjny

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Druga strona postępowania: Gmina L.

Sentencja

Artykuł 2 ust. 1, art. 9 ust. 1 i art. 13 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej

należy interpretować w ten sposób, że:

okoliczność zlecania przez gminę przedsiębiorstwu czynności usuwania azbestu i odbierania wyrobów i odpadów zawierających azbest na rzecz jej mieszkańców będących właścicielami nieruchomości, którzy wyrazili taką wolę, nie stanowi świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej, jeżeli taka działalność nie ma na celu osiągania stałego dochodu i nie prowadzi do żadnej płatności ze strony tych mieszkańców, zaś czynności te są finansowane ze środków publicznych.

---

(1)  Dz.U. C 95 z 28.2.2022.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 30 marca 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie – Polska) – AR i in./PK i in.

[Sprawa C-618/21 (1), AR i in. (Bezpośrednie roszczenie wobec ubezpieczyciela)]

(Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych - Dyrektywa 2009/103/WE - Artykuł 3 - Obowiązek ubezpieczenia pojazdów - Artykuł 18 - Bezpośrednie roszczenie - Zakres - Ustalenie kwoty odszkodowania - Koszty hipotetyczne - Możliwość uzależnienia wypłaty odszkodowania od spełnienia określonych warunków - Sprzedaż pojazdu)

(2023/C 179/07)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie

Strony w postępowaniach głównych

Strony powodowe: AR, BF, ZN, NK sp. z o.o. s.k., KP, RD sp. z o.o.

Strony pozwane: PK S.A., CR, SI S.A., MB S.A., PK S.A., SI S.A., EZ S.A.

Sentencja

Artykuł 18 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/103/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych i egzekwowania obowiązku ubezpieczania od takiej odpowiedzialności w związku z art. 3 tej dyrektywy

należy interpretować w ten sposób, że:

—

nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które w odniesieniu do bezpośredniego roszczenia osoby, której pojazd został uszkodzony w wyniku wypadku drogowego, wobec ubezpieczyciela osoby odpowiedzialnej za szkodę przewiduje, że jedynym sposobem uzyskania naprawienia szkody od tego ubezpieczyciela jest wypłata odszkodowania pieniężnego;

—

stoi on na przeszkodzie zasadom obliczania tego odszkodowania oraz warunkom jego wypłaty w zakresie, w jakim skutkowałyby one – w ramach bezpośredniego roszczenia dochodzonego na podstawie tego art. 18 – wyłączeniem lub ograniczeniem wynikającego z owego art. 3, spoczywającego na ubezpieczycielu obowiązku pokrycia w pełni odszkodowania, jakie osoba odpowiedzialna za szkodę powinna zapewnić poszkodowanemu z tytułu poniesionej przez tego ostatniego szkody.

---

(1)  Dz.U. C 95 z 28.2.2022.

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 30 marca 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sofiyski rayonen sad – Bułgaria) – Postępowanie wszczęte przez М.Ya.M.

[Sprawa C-651/21 (1), М. Ya. M. (Odrzucenie spadku przez współspadkobiercę)]

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Przepisy dotyczące prawa spadkowego - Rozporządzenie (UE) nr 650/2012 - Artykuł 13 - Oświadczenie o odrzuceniu spadku przez spadkobiercę złożone przed sądem państwa członkowskiego miejsca jego zwykłego pobytu - Późniejsze zarejestrowanie, na wniosek innego spadkobiercy, tego oświadczenia w rejestrze innego państwa członkowskiego)

(2023/C 179/08)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Sofiyski rayonen sad

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: М. Ya. M.

Sentencja

Artykuł 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 650/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń, przyjmowania i wykonywania dokumentów urzędowych dotyczących dziedziczenia oraz w sprawie ustanowienia europejskiego poświadczenia spadkowego

należy interpretować w ten sposób, że:

nie stoi on na przeszkodzie temu, aby w sytuacji, gdy spadkobierca zarejestrował przed sądem państwa członkowskiego swojego miejsca zwykłego pobytu oświadczenie o przyjęciu lub odrzuceniu spadku po spadkodawcy, który w chwili śmierci miał miejsce zwykłego pobytu w innym państwie członkowskim, inny spadkobierca mógł wystąpić o późniejsze zarejestrowanie tego oświadczenia we właściwym sądzie w tym ostatnim państwie członkowskim.

---

(1)  Dz.U. C 37 z 24.1.2022.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 30 marca 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato – Włochy) – Green Network SpA/SF, YB, Autorità di Regolazione per Energia Reti e Ambiente (ARERA)

[Sprawa C-5/22 (1), Green Network (Nakaz zwrotu kosztów)]

(Odesłanie prejudycjalne - Rynek wewnętrzny energii elektrycznej - Dyrektywa 2009/72/WE - Artykuł 37 - Załącznik I - Obowiązki i uprawnienia krajowego organu regulacyjnego - Ochrona konsumentów - Koszty administracyjne związane z zarządzaniem - Uprawnienie krajowego organu regulacyjnego do nakazania zwrotu kwot zapłaconych przez odbiorców końcowych na podstawie warunków umowy, w odniesieniu do których organ ten nałożył karę)

(2023/C 179/09)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Green Network SpA

Strona przeciwna: SF, YB, Autorità di Regolazione per Energia Reti e Ambiente (ARERA)

Sentencja

Artykuł 37 ust. 1 ust. lit. i) i n) oraz art. 37 ust. 4 lit. d) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 2003/54/WE, a także załącznik I do dyrektywy 2009/72

należy interpretować w ten sposób, że:

nie stoją one na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie przyznało krajowemu organowi regulacyjnemu uprawnienie do nakazania przedsiębiorstwom energetycznym zwrotu na rzecz ich odbiorców końcowych kwoty odpowiadającej wynagrodzeniu zapłaconemu przez nich jako „koszty administracyjne” na podstawie warunku umowy uznanego przez ten organ za niezgodny z prawem, również w sytuacji, w której ten nakaz zwrotu nie jest oparty na względach związanych z jakością danej usługi świadczonej przez te przedsiębiorstwa, lecz na naruszeniu wymogów w zakresie przejrzystości cen.

---

(1)  Dz.U. C 128 z 21.3.2022.

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 30 marca 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Spetsializiran nakazatelen sad – Bułgaria) – IP, DD, ZI, SS, HYA

[Sprawa C-269/22 (1), IP i in. (Ustalenie prawdziwości okoliczności faktycznych w postępowaniu głównym II)]

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 267 TFUE - Artykuł 47 akapit drugi i art. 48 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Prawo dostępu do bezstronnego sądu - Prawo do domniemania niewinności - Przedstawienie stanu faktycznego we wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w sprawie karnej - Ustalenie prawdziwości pewnych okoliczności faktycznych na potrzeby skierowania do Trybunału wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Poszanowanie gwarancji procesowych przewidzianych w prawie krajowym dla wyroków co do istoty)

(2023/C 179/10)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Spetsializiran nakazatelen sad

Strony w postępowaniu głównym

Oskarżeni: IP, DD, ZI, SS, HYA

przy udziale: Spetsializirana prokuratura

Sentencja

Artykuł 267 TFUE w świetle art. 47 akapit drugi i art. 48 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej

należy interpretować w ten sposób, że:

nie stoi on na przeszkodzie temu, by przed wydaniem orzeczenia co do istoty sprawy sąd krajowy właściwy w sprawach karnych ustalił, z poszanowaniem gwarancji procesowych przewidzianych w prawie krajowym, prawdziwość określonych okoliczności faktycznych, aby móc skierować do Trybunału dopuszczalny wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym.

---

(1)  Dz.U. C 303 z 8.8.2022.

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 30 marca 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof – Niemcy) – PT/VB

[Sprawa C-343/22 (1), PT (Nakaz zapłaty w prawie szwajcarskim)]

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Konwencja z Lugano II - Jurysdykcja i uznawanie orzeczeń sądowych oraz ich wykonywanie - Artykuł 34 ust. 2 - Dokument wszczynający postępowanie w państwie pochodzenia - Prawidłowe doręczenie nakazu zapłaty następujące po nieprawidłowym doręczeniu pozwu w ramach powództwa o zapłatę w prawie szwajcarskim)

(2023/C 179/11)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca środek odwoławczy: PT

Druga strona postępowania: VB

Sentencja

Artykuł 34 ust. 2 Konwencji o jurysdykcji i uznawaniu oraz wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, podpisanej w dniu 30 października 2007 r. i zatwierdzonej w imieniu Wspólnoty Europejskiej decyzją Rady 2009/430/WE z dnia 27 listopada 2008 r.,

należy interpretować w ten sposób, że:

pozew w ramach powództwa o zapłatę w prawie szwajcarskim wniesiony po wydaniu szwajcarskiego nakazu zapłaty, niezawierający wniosku o uchylenie sprzeciwu od tego nakazu zapłaty stanowi dokument wszczynający postępowanie w rozumieniu tego przepisu.

---

(1)  Dz.U. C 340 z 5.9.2022.

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 28 lutego 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial No 1 de Pontevedra – Hiszpania) – Dalarjo SL i in./Renault Trucks Sasu

(Sprawa C-285/21 (1), Dalarjo i in.)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Powództwa o odszkodowanie za naruszenia przepisów prawa konkurencji Unii Europejskiej - Decyzja Komisji Europejskiej stwierdzająca naruszenie - Specjalne samochody ciężarowe - Przegubowy samochód samowyładowczy)

(2023/C 179/12)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Audiencia Provincial No 1 de Pontevedra

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący odwołanie: Dalarjo SL i in.

Druga strona postępowania: Renault Trucks Sasu

Sentencja

Decyzję Komisji Europejskiej z dnia 19 lipca 2016 r. dotycząca postępowania przewidzianego w art. 101 [TFUE] oraz art. 53 Porozumienia EOG (Sprawa AT.39824 – Samochody ciężarowe) należy rozumieć w ten sposób, że specjalne samochody ciężarowe, w tym przegubowe samochody samowyładowcze, zalicza się do produktów, których dotyczy zmowa stwierdzona w tej decyzji.

---

(1)  Data złożenia: 28.4.2021.

Postanowienie Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 28 lutego 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia no 17 de Palma de Mallorca – Hiszpania) – AW, PN/Caixabank SA

(Sprawa C-254/22 (1), Caixabank)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuły 53 i 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Ochrona konsumentów - Dyrektywa 93/13/EWG - Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich - Dyrektywa 2014/17/UE - Kredyt hipoteczny - Zmienna stopa procentowa - Warunek przewidujący stosowanie stopy procentowej obliczanej na podstawie wskaźnika referencyjnego dla kredytów hipotecznych (IRPH) powiększonego o 0,50 % - Kryteria oceny nieuczciwego charakteru takiego warunku - Wymogi dobrej wiary, równowagi i przejrzystości - Konsekwencje stwierdzenia nieuczciwego charakteru warunku)

(2023/C 179/13)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de Primera Instancia no 17 de Palma de Mallorca

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: AW i PN

Strona pozwana: Caixabank SA

Sentencja

1)	Część druga pierwszego pytania prejudycjalnego, część druga jedenastego pytania prejudycjalnego i piętnaste pytanie prejudycjalne przedstawione przez Juzgado de Primera Instancia no 17 de Palma de Mallorca (sąd pierwszej instancji nr 17 w Palma de Mallorca, Hiszpania) są oczywiście niedopuszczalne.

2)

Artykuły 3, 5 i 7 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że: nie stoją one na przeszkodzie krajowym przepisom oraz orzecznictwu krajowemu, które zwalniają przedsiębiorcę z obowiązku dostarczenia konsumentowi przy zawieraniu umowy o kredyt hipoteczny informacji dotyczącej dotychczasowej zmiany wskaźnika referencyjnego, przynajmniej w trakcie dwóch ostatnich lat, poprzez dokonanie porównania w stosunku do innego wskaźnika niż Euribor, pod warunkiem że owe przepisy oraz to orzecznictwo krajowe pozwalają sądowi na upewnienie się, że w świetle publicznie dostępnych oraz dostarczonych informacji, w danym wypadku przez przedsiębiorcę, właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument był w stanie zrozumieć konkretne działanie metody obliczania wskaźnika referencyjnego i w ten sposób ocenić, na podstawie precyzyjnych i zrozumiałych kryteriów, potencjalnie istotne konsekwencje gospodarcze warunku umownego określającego zmienną stopę procentową dla swoich zobowiązań finansowych.

3)

Artykuły 3, 5 i 7 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że: stoją one na przeszkodzie krajowym przepisom oraz orzecznictwu krajowemu, w myśl których brak dobrej wiary po stronie przedsiębiorcy stanowi wstępny warunek konieczny wszelkiej kontroli treści nieprzejrzystego warunku umowy zawartej z konsumentem. Do sądu krajowego należy ustalenie, czy przy uwzględnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy w postępowaniu głównym należy stwierdzić, że przedsiębiorca działał w dobrej wierze, gdy określił stopę procentową umowy o kredyt hipoteczny poprzez odniesienie do wskaźnika przewidzianego w ustawie oraz czy warunek zawierający taki wskaźnik może doprowadzić do istotnej nierównowagi na niekorzyść konsumenta pomiędzy prawami i obowiązkami stron wynikającymi z umowy.

4)

Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że: nie stoją one na przeszkodzie temu, by w przypadku nieważności nieuczciwego warunku określającego zmienną stopę procentową umowy o kredyt hipoteczny przy użyciu wskaźnika referencyjnego sąd krajowy zastąpił ten wskaźnik przewidzianym prawem wskaźnikiem mającym zastosowanie w braku odmiennego porozumienia między stronami umowy, pod warunkiem że umowa o dany kredyt hipoteczny nie może dalej obowiązywać w przypadku usunięcia rzeczonego nieuczciwego warunku, a unieważnienie całej umowy naraża konsumenta na szczególnie niekorzystne konsekwencje.

---

(1)  Data wpływu: 12.4.2022

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 10 marca 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Düsseldorf – Niemcy) – Eurowings GmbH/flightright GmbH

[Sprawa C-607/22 (1), Eurowings (Lot nieistniejący)]

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Transport lotniczy - Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 - Wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów - Artykuł 2 - Pojęcie „obsługującego przewoźnika” - Lot zarezerwowany u organizatora wycieczek - Lot jakoby nieistniejący)

(2023/C 179/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: Eurowings GmbH

Druga strona postępowania: flightright GmbH

Sentencja

Artykuł 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91,

należy interpretować w ten sposób, że:

przewoźnika lotniczego nie można uznać za „obsługującego przewoźnika” w rozumieniu tego przepisu, w sytuacji gdy pasażer zawarł z organizatorem wycieczek umowę dotyczącą konkretnego lotu oznaczonego numerem lotu i datą, który to lot miał być obsługiwany przez tego przewoźnika lotniczego, jednak ten ostatni nigdy nie zaplanował lotu o tym numerze i w tym terminie, lecz można go uznać za „obsługującego przewoźnika” w rozumieniu wspomnianego przepisu, jeżeli przewoźnik ten stworzył ofertę, którą następnie ewentualnie zmienił.

---

(1)  Data wpływu: 20.9.2022.

Odwołanie od postanowienia Sądu (Prezes) wydanego w dniu 19 maja 2022 r. w sprawie T-119/22, AJ, KO/Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ), Eulex Kosovo, wniesione w dniu 18 lipca 2022 r. przez KO

(Sprawa C-485/22 P)

(2023/C 179/15)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: KO (przedstawiciele: P. Koutrakos, dikigoros, F. Randolph, advocaat, i J. Stojsavljevic-Savic, solicitor)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ), Eulex Kosovo

Postanowieniem z dnia 31 marca 2023 r. Trybunał Sprawiedliwości (szósta izba) orzekł, że odwołanie zostaje odrzucone ze względu na oczywisty brak właściwości Trybunału oraz że KO pokrywa własne koszty.

Odwołanie od postanowienia Sądu (Prezes) wydanego w dniu 19 maja 2022 r. w sprawie T-120/22, AJ, KM/Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) i Eulex Kosovo, wniesione w dniu 18 lipca 2022 r. przez KM

(Sprawa C-486/22 P)

(2023/C 179/16)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: KM (przedstawiciele: P. Koutrakos, dikigoros, F. Randolph, advocaat, i J. Stojsavljevic-Savic, solicitor)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ), Eulex Kosovo

Postanowieniem z dnia 31 marca 2023 r. Trybunał Sprawiedliwości (szósta izba) orzekł, że odwołanie zostaje odrzucone ze względu na oczywisty brak właściwości Trybunału oraz że KM pokrywa własne koszty.

Odwołanie od postanowienia Sądu (Prezes) wydanego w dniu 19 maja 2022 r. w sprawie T-121/22, AJ, KR/Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ), wniesione w dniu 18 lipca 2022 r. przez KR

(Sprawa C-487/22 P)

(2023/C 179/17)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: KR (przedstawiciele: P. Koutrakos, dikigoros, F. Randolph, advocaat, i J. Stojsavljevic-Savic, solicitor)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ)

Postanowieniem z dnia 31 marca 2023 r. Trybunał Sprawiedliwości (szósta izba) orzekł, że odwołanie zostaje odrzucone ze względu na oczywisty brak właściwości Trybunału oraz że KR pokrywa własne koszty.

Odwołanie od postanowienia Sądu (Prezes) wydanego w dniu 19 maja 2022 r. w sprawie T-122/22, AJ, KQ/Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ), Eulex Kosovo, wniesione w dniu 18 lipca 2022 r. przez KQ

(Sprawa C-488/22 P)

(2023/C 179/18)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: KQ (przedstawiciele: P. Koutrakos, dikigoros, F. Randolph, advocaat, i J. Stojsavljevic-Savic, solicitor)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ), Eulex Kosovo

Postanowieniem z dnia 31 marca 2023 r. Trybunał Sprawiedliwości (szósta izba) orzekł, że odwołanie zostało odrzucone ze względu na oczywisty brak właściwości Trybunału oraz że KQ pokrywał własne koszty.

Odwołanie od postanowienia Sądu (Prezes) wydanego w dniu 19 maja 2022 r. w sprawie T-127/22, AJ, VZ/Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) i Eulex Kosovo, wniesione w dniu 18 lipca 2022 r. przez VZ

(Sprawa C-489/22 P)

(2023/C 179/19)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: VZ (przedstawiciele: P. Koutrakos, dikigoros, F. Randolph, advocaat, i J. Stojsavljevic-Savic, solicitor)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ), Eulex Kosovo

Postanowieniem z dnia 31 marca 2023 r. Trybunał Sprawiedliwości (szósta izba) orzekł, że odwołanie zostaje odrzucone ze względu na oczywisty brak właściwości Trybunału oraz że VZ pokrywa własne koszty.

Odwołanie od postanowienia Sądu (Prezes) wydanego w dniu 19 maja 2022 r. w sprawie T-139/22, AJ, KN/Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) i Eulex Kosovo, wniesione w dniu 18 lipca 2022 r. przez KN

(Sprawa C-490/22 P)

(2023/C 179/20)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: KN (przedstawiciele: P. Koutrakos, dikigoros, F. Randolph, advocaat, i J. Stojsavljevic-Savic, solicitor)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ), Eulex Kosovo

Postanowieniem z dnia 31 marca 2023 r. Trybunał Sprawiedliwości (szósta izba) orzekł, że odwołanie zostało odrzucone ze względu na oczywisty brak właściwości Trybunału oraz że KN pokrywał własne koszty.

Odwołanie od postanowienia Sądu (Prezes) wydanego w dniu 19 maja 2022 r. w sprawie T-140/22, AJ, KP/Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) i Eulex Kosovo, wniesione w dniu 18 lipca 2022 r. przez KP

(Sprawa C-491/22 P)

(2023/C 179/21)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: KP (przedstawiciele: P. Koutrakos, dikigoros, F. Randolph, advocaat, i J. Stojsavljevic-Savic, solicitor)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ), Eulex Kosovo

Postanowieniem z dnia 31 marca 2023 r. Trybunał Sprawiedliwości (szósta izba) orzekł, że odwołanie zostaje odrzucone ze względu na oczywisty brak właściwości Trybunału oraz że KP pokrywa własne koszty.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Alba Iulia (Rumunia) w dniu 29 grudnia 2022 r. – Biohemp Concept SRL/Direcţia pentru Agricultură Judeţeană Alba

(Sprawa C-793/22, Biohemp Concept)

(2023/C 179/22)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Alba Iulia

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację i skarżąca w pierwszej instancji: Biohemp Concept SRL

Druga strona postępowania apelacyjnego i postępowania w pierwszej instancji: Direcţia pentru Agricultură Judeţeană Alba

Pytanie prejudycjalne

Czy rozporządzenia nr 1307/2013 (1) i nr 1308/2013 (2) oraz art. 35, 36 i 38 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu w zakresie, w jakim uregulowanie to zakazuje uprawy hydroponicznej konopi siewnych (Cannabis sativa) w zamkniętych i przygotowanych środowiskach?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające przepisy dotyczące płatności bezpośrednich dla rolników na podstawie systemów wsparcia w ramach wspólnej polityki rolnej oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 637/2008 i rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 (Dz.U. 2013, L 347, s. 608).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (Dz.U. 2013, L 347, s. 671).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 8 lutego 2023 r. – M-GbR/Finanzamt O

(Sprawa C-68/23, Finanzamt O)

(2023/C 179/23)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę rewizyjną: M-GbR

Druga strona postępowania rewizyjnego: Finanzamt O

Pytania prejudycjalne

1)

Czy bon jednego przeznaczenia w rozumieniu art. 30a pkt 2 dyrektywy VAT (1) występuje w sytuacji, w której — miejsce świadczenia usług, których dany bon dotyczy, jest wprawdzie znane w tym sensie, że usługi te mają być świadczone konsumentom końcowym na terytorium danego państwa członkowskiego, — ale fikcja, o której mowa w art. 30b ust. 1 akapit pierwszy zdanie pierwsze dyrektywy VAT, zgodnie z którą również transfer bonu między podatnikami uznaje się za świadczenie usługi, której dotyczy dany bon, skutkuje świadczeniem usługi na terytorium innego państwa członkowskiego?

2)

W wypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej (a tym samym sytuacji, w której przedmiotem niniejszego postępowania jest bon różnego przeznaczenia): czy art. 30b ust. 2 akapit pierwszy dyrektywy VAT, zgodnie z którym faktyczne świadczenie usług dokonane w zamian za bon różnego przeznaczenia przyjmowany przez usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia podlega opodatkowaniu VAT zgodnie z art. 2, natomiast każdy poprzedzający transfer tego bonu różnego przeznaczenia nie podlega opodatkowaniu VAT, stoi na przeszkodzie powstaniu obowiązku podatkowego w inny sposób [wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 3 maja 2012 r., Lebara (C-520/10, EU:C:2012:264)]?

---

(1)  Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 15 lutego 2023 r. – MA/FCA Italy SpA i FPT Industrial SpA

(Sprawa C- C-81/23, FCA Italy i FPT Industrial)

(2023/C 179/24)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca zażalenie rewizyjne: MA

Druga strona postępowania rewizyjnego: FCA Italy SpA, FPT Industrial SpA

Pytania prejudycjalne

Czy art. 7 pkt 2 rozporządzenia (UE) nr 1215/2012 (1) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku powództwa o odszkodowanie z tytułu czynu niedozwolonego wniesionego przeciwko podmiotowi opracowującemu silnik diesla wyposażony w zabronione urządzenie ograniczające skuteczność działania w rozumieniu art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 715/2007 (2) w sprawie homologacji mającemu siedzibę w państwie członkowskim A (w niniejszej sprawie: Włochy) miejscem urzeczywistnienia się szkody – gdy pojazd został kupiony przez powoda mieszkającego w państwie członkowskim B (w niniejszej sprawie: Austrii) od mieszkającej w państwie członkowskim C (w niniejszej sprawie: Niemcy) osoby trzeciej – jest:

a)	miejsce zawarcia umowy,

b)	miejsce wydania pojazdu, lub

c)	miejsce urzeczywistnienia się wady powodującej powstanie szkody, a zatem miejsce, w którym pojazd miał być użytkowany zgodnie z jego przeznaczeniem?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (wersja przekształcona) (Dz.U. 2012, L 351, s. 1; sprostowanie Dz.U. 2020, L 338, s. 12).

(2)  Rozporządzenie (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) (Dz.U. 2007, L 171, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberverwaltungsgericht des Landes Sachsen-Anhalt (Niemcy) w dniu 15 lutego 2023 r. – Landkreis Jerichower Land/A.

(Sprawa C-85/23, Landkreis Jerichower Land)

(2023/C 179/25)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberverwaltungsgericht des Landes Sachsen-Anhalt

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: Landkreis Jerichower Land

Druga strona postępowania apelacyjnego: A.

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 24 ust. 1 lit. i) rozporządzenia nr 1069/2009 (1), ostatnio zmienionego przez art. 46 rozporządzenia (UE) nr 2019/1009 (2), powinien być interpretowany w ten sposób, że pojęcie „składowania” obejmuje przerwę w transporcie, podczas której pojemniki z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego kategorii 3 zostają przeładowane do innego pojazdu i pozostaną w nim odstawione na okres kilku – do ośmiu – godzin przed dalszym transportem do zakładu przetwórczego bez poddawania materiału obróbce lub przenoszenia go do innych pojemników?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 z dnia 21 października 2009 r. określającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 (Dz.U. 2009, L 300, s. 1; sprostowanie Dz.U. 2014, L 348, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1009 z dnia 5 czerwca 2019 r. ustanawiające przepisy dotyczące udostępniania na rynku produktów nawozowych UE, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 i (WE) nr 1107/2009 oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 2003/2003 (Dz.U. L 170 z 25.6.2019, s. 1).

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 11 stycznia 2023 r. w sprawie T-346/21, Hecht Pharma GmbH/ Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, wniesione w dniu 8 marca 2023 r. przez Hecht Pharma GmbH

(Sprawa C-142/23 P)

(2023/C 179/26)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Hecht Pharma GmbH (przedstawiciele: C. Sachs, Rechtsanwältin, i J. Sachs, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, Gufic BioSciences Ltd.

Żądania wnoszącego odwołanie

W przypadku dopuszczenia odwołania do rozpoznania wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie w całości wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 11 stycznia 2023 r., Hecht Pharma GmbH/EUIPO – Gufic BioSciences (Gufic), T-346/21, EU:T:2023:2, ze względu na przeinaczenie okoliczności faktycznych;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 3 czerwca 2021 r. w sprawie R 2738/2019-2 i stwierdzenie wygaśnięcia prawa do unijnego znaku towarowego nr 8613044 „Gufic” również w odniesieniu do klasy 5 – „lekarstwa”;

—	wydanie orzeczenia w przedmiocie skargi bez pominięcia przeprowadzenia rozprawy;

—	obciążenie Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i interwenienta przed Sądem, Gufic BioSciences, kosztami postępowania w sprawie skargi i postępowania poprzedzającego wniesienie skargi.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi, że odwołanie dotyczy uchybień proceduralnych i kwestii, które przy dokonywaniu wykładni art. 18 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 (1) w świetle motywu 28 w odniesieniu do klasy towarów 5 dla produktów leczniczych wykraczają poza zaskarżoną decyzję i mają fundamentalne znaczenie.

Zgodnie z dosłownym znaczeniem terminu „produkt leczniczy” odbiorcy spodziewają się, że produkt będzie w stanie zapobiegać chorobom u ludzi, łagodzić je i wyleczyć.

Sąd nie oparł się na znaczeniu wzmianki na opakowaniu „Ayurvedic Medicine”, lecz zwrócił uwagę jedynie na termin „medicine” jako oznaczający „produkt leczniczy”, a zatem nie uwzględnił wszystkich faktów i okoliczności.

Sąd doszedł do wniosku, że produkt jest produktem leczniczym z powodu informacji zawartych na opakowaniu (Ayurvedic Medicine i jego wskazania). Tymczasem zdaniem wnoszącej odwołanie nie chodzi tu o produkt leczniczy w dosłownym znaczeniu, lecz jedynie o towar prezentowany jako taki. Trybunał orzekł, że produkty lecznicze wedle sposobu prezentacji nie posiadają działania, którego konsumenci mogliby oczekiwać. Ze względu na brak działania Trybunał chce chronić konsumentów przed produktami leczniczymi wedle sposobu prezentacji (wyroki: z dnia 15 stycznia 2009 r., Hecht-Pharma, C-140/07, EU:C:2009:5,pkt 25; z dnia 15 listopada 2007 r., Komisja/Niemcy, C-319/05, EU:C:2007:678,pkt 61). W przypadku produktu leczniczego wedle sposobu prezentacji używanie pozwalające na utrzymanie praw jest wykluczone chociażby dlatego, że zgodnie z art. 87 dyrektywy 2001/83/WE (2) nie może on być reklamowany.

Co do zasady w przypadku każdej kategorii towarów towar, który jedynie wydaje się należeć do tej kategorii towarów, nie może stanowić podstawy dla używania pozwalającego na utrzymanie praw. Jeżeli bowiem towar prezentuje się jedynie jako taki na opakowaniach, lecz sam nie odpowiada cechom danej kategorii towarów, nie są spełnione przesłanki określone w motywie 28 i w art. 18 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001.

Ocena rzeczywistego charakteru używania znaku towarowego powinna opierać się na wszystkich faktach i okolicznościach pozwalających na ustalenie, czy znak był faktycznie wykorzystywany handlowo; chodzi tu w szczególności o sposoby korzystania ze znaku uznawane w danym sektorze gospodarczym za uzasadnione dla zachowania lub wykreowania rynku zbytu dla produktów leczniczych chronionych danym znakiem towarowym, rodzaj tych towarów lub usług, cechy danego rynku oraz zasięg i częstotliwość używania znaku towarowego.

Poza tym rzeczywistego używania znaku nie można udowodnić na podstawie przypuszczeń i domniemań. Konieczne jest wskazanie konkretnych i obiektywnych okoliczności, które potwierdzają rzeczywiste i dostateczne używanie znaku na danym rynku.

Zgodnie z motywem 28 i art. 18 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 użycie określeń ogólnych obejmuje jedynie towary wyraźnie objęte dosłownym znaczeniem terminu ogólnego.

Na opakowaniu nie podano terminu „produkt leczniczy”, lecz „Ayurvedic Medicine”. Dokumenty przedstawione przez interwenienta określały towary jako „Ayurvedic Medicine”, a nie jako lekarstwa. Sąd ograniczył się do przetłumaczenia słowa „Medicine” jako „produkty lecznicze” i w ten sposób przyjął jedynie zwykłe przypuszczenie, jednak nie przetłumaczył rzeczywistej wzmianki „Ayurvedic Medicine”.

Wnosząca odwołanie nie tylko powołała się na przepisy obowiązujące w Indiach, czyli w państwie pochodzenia produktu, ale również przedstawiła dowód, w postaci zeznań upoważnionego przedstawiciela władz federalnych Indii, że nawet w Indiach dokonano rozróżnienia między produktami leczniczymi a „Ayurvedic Medicine”.

Sąd uznał, że we właściwych orzeczeniach sądowych i administracyjnych zaklasyfikowano rozpatrywany towar jako „niewątpliwy produkt leczniczy”. Sąd nie wziął pod uwagę dokumentów przedstawionych przez wnoszącą odwołanie, zgodnie z którymi w Niemczech odmówiono wydania pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu z powodu istotnego działania toksykologicznego, a późniejsze postępowanie sądowe ostatecznie potwierdziło tę decyzję.

Decyzja administracyjna nie może uchylić w Niemczech prawomocnego wyroku. Tymczasem z takiego założenia wydaje się wychodzić Sąd.

Sąd stwierdził, że recepta lekarska stanowi wskazówkę co do produktu leczniczego, czego zresztą wnosząca odwołanie nie zakwestionowała. Jest to nieprawda. Podczas rozprawy przedstawiciel skarżącej wyraźnie wskazał, że ze względu na swobodę terapeutyczną w Niemczech lekarze mogą przepisywać/zalecać nawet środki spożywcze. Sąd założył, że konsumenci będą uważać produkt za produkt leczniczy ze względu na jego prezentację. Nie wziął on pod uwagę wiedzy środowisk wyspecjalizowanych, które doskonale wiedzą, że produkty „Ayurvedic Medicine” są produktami nieskutecznymi i że odmówiono udzielenia pozwolenia na dopuszczenie rozpatrywanego tu produktu do obrotu.

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1).

(2)  Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. 2001, L 311, s. 67).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 10 marca 2023 r. – Gestore dei Servizi Energetici SpA – GSE/Erg Eolica Ginestra Srl i in.

(Sprawa C-148/23)

(2023/C 179/27)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący odwołanie: Gestore dei Servizi Energetici SpA – GSE

Druga strona postępowania: Erg Eolica Ginestra Srl, Erg Eolica Ginestra Srl, Erg Eolica Campania SpA, Erg Eolica Fossa del Lupo Srl, Erg Eolica Amaroni Srl, Erg Eolica Adriatica Srl, Erg Eolica San Vincenzo Srl, Erg Eolica San Circeo Srl, Erg Eolica Faeto Srl, Green Vicari Srl, Erg Wind Energy Srl, Erg Wind Sicilia 3 Srl, Erg Wind Sicilia 6 Srl, Erg Wind 4 Srl, Erg Wind 6 Srl, Erg Wind Sicilia 5 Srl, Erg Wind 2000 Srl, Erg Wind Sicilia 2 Srl, Erg Wind Sardegna Srl, Erg Wind Sicilia 4 Srl, Erg Hydro Srl, Erg Power Generation SpA, Ministero dello Sviluppo Economico

Pytanie prejudycjalne

Czy dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych, zmieniającą i w następstwie uchylającą dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE (1), w szczególności motywy 8, 14 i 25 oraz art. 1 i 3 tej dyrektywy, a także art. 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, rozpatrywane w świetle zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak wynikające z przepisów decreto legislativo (dekretu ustawodawczego) nr 28 z dnia 3 marca 2011 r. i decreto ministeriale (rozporządzenia ministerialnego) z dnia 6 lipca 2012 r. – zgodnie z wykładnią tego uregulowania dokonaną w utrwalonym orzecznictwie Consiglio di Stato (rady stanu, Włochy) –, które to uregulowanie uzależnia przyznanie zachęt od zawarcia umów prawa prywatnego między GSE a podmiotem odpowiedzialnym za instalację, również w przypadku instalacji wytwarzających energię elektryczną, korzystających ze źródeł odnawialnych, które zostały oddane do użytku przed dniem 31 grudnia 2012 r.?

---

(1)  Dz.U. 2009, L 140, s. 16.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Upravni sud u Zagrebu (Chorwacja) w dniu 20 marca 2023 r. – UP CAFFE d.o.o./ Ministarstvo financija Republike Hrvatske

(Sprawa C-171/23, UP CAFFE)

(2023/C 179/28)

Język postępowania: chorwacki

Sąd odsyłający

Upravni sud u Zagrebu

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: UP CAFFE d.o.o.

Druga strona postępowania: Ministarstvo financija Republike Hrvatske

Pytania prejudycjalne

Czy prawo Unii nakłada na organy i sądy krajowe obowiązek określenia zobowiązania w podatku od wartości dodanej (a nie – nieuwzględnienia wniosku o zwrot podatku), w przypadku gdy obiektywne okoliczności sprawy wskazują na to, że dokonano oszustwa w zakresie VAT poprzez utworzenie nowej spółki, to jest poprzez przerwanie podlegającej opodatkowaniu ciągłości działalności poprzedniej spółki, w sytuacji, w której podatnik wiedział lub powinien wiedzieć, że bierze udział w takim działaniu, i gdy prawo krajowe w momencie wystąpienia zdarzenia powodującego powstanie obowiązku podatkowego nie przewiduje takiego określenia zobowiązania?

Skarga wniesiona w dniu 23 marca 2023 r. – Komisja Europejska / Republika Bułgarii

(Sprawa C-186/23)

(2023/C 179/29)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: Gr. Koleva, J. Samnadda)

Strona pozwana: Republika Bułgarii

Zarzuty i główne argumenty

W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/790 (1) z dnia 17 kwietnia 2019 r. w sprawie prawa autorskiego i praw pokrewnych na jednolitym rynku cyfrowym oraz zmiany dyrektyw 96/9/WE i 2001/29/WE określono reguły, których celem jest dalsza harmonizacja prawa Unii mającego zastosowanie do prawa autorskiego i praw pokrewnych w ramach rynku wewnętrznego, biorąc w szczególności pod uwagę cyfrowe i transgraniczne wykorzystanie chronionych treści. W dyrektywie tej określono również reguły dotyczące wyłączeń i ograniczeń w odniesieniu do prawa autorskiego i praw pokrewnych, ułatwienia dotyczące licencji, a także reguły mające na celu zapewnienie prawidłowego funkcjonowania rynku utworów i innych treści. W art. 29 dyrektywy określono 7 czerwca 2021 r. jako ostateczny termin transpozycji dyrektywy przez państwa członkowskie. Zgodnie z art. 29 ust. 2 „[p]aństwa członkowskie przekazują Komisji teksty najważniejszych przepisów prawa krajowego w dziedzinie objętej zakresem niniejszej dyrektywy”.

W dniu 23 lipca 2021 r. Komisja przekazała Republice Bułgarii formalne pismo powiadamiające. W dniu 19 maja 2022 r. Komisja przekazała Republice Bułgarii uzasadnione stanowisko. Pomimo tego, środki dotyczące transpozycji dyrektywy nie zostały jeszcze przyjęte lub w każdym wypadku nie zostały przekazane Komisji.

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

1)	stwierdzenie, że nie przyjmując niezbędnych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, aby zapewnić zgodność z dyrektywą (UE) 2019/790, i nie przekazując ich Komisji, Republika Bułgarii nie wykonała swoich zobowiązań określonych w art. 29 dyrektywy;

2)

nakazanie Republice Bułgarii zapłaty na rzecz Komisji jednokrotnie płatnej kwoty odpowiadającej wyższej z następujących dwóch kwot: I) dziennej kwocie w wysokości 1 800 EUR, pomnożonej przez liczbę dni między dniem następującym po upływie terminu transpozycji przewidzianym w dyrektywie a dniem usunięcia naruszenia, lub, w braku usunięcia naruszenia, dniem, w którym wydanо wyrok w niniejszym postępowaniu; II) minimalnej jednokrotnie płatnej kwocie w wysokości 504 000 EUR;

3)

na wypadek gdyby niewykonanie zobowiązania określonego w pkt 1 przedłużało się do daty wydania wyroku sądu w niniejszym postępowaniu, nakazanie Republice Bułgarii zapłaty na rzecz Komisji okresowej kary majątkowej w wysokości 10 800 EUR dziennie za każdy dzień opóźnienia od daty wydania wyroku sądu w niniejszym postępowaniu, do chwili gdy państwo to wykona swoje zobowiązania zgodnie z dyrektywą;

4)	obciążenie Republiki Bułgarii kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. 2019, L 130, s. 92.

Skarga wniesiona w dniu 28/03/2023 – Komisja Europejska / Rzeczpospolita Polska

(Sprawa C-201/23)

(2023/C 179/30)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: J. Samnadda, B. Sasinowska, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że poprzez nieprzyjęcie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/790 z dnia 17 kwietnia 2019 r. w sprawie prawa autorskiego i praw pokrewnych na jednolitym rynku cyfrowym oraz zmiany dyrektyw 96/9/WE i 2001/29/WE (1) oraz poprzez niepoinformowanie Komisji o takich przepisach, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 29 tej dyrektywy;

—

nakazanie Rzeczypospolitej Polskiej zapłaty na rzecz Komisji kwoty ryczałtu odpowiadającej wyższej z dwóch następujących kwot: i) kwoty dziennej wynoszącej 13 700 EUR pomnożonej poprzez liczbę dni, które upłynęły od dnia przypadającego po dniu upływu terminu na dokonanie transpozycji wyznaczonego w przedmiotowej dyrektywie do dnia wyeliminowania uchybienia, lub – w razie braku wyeliminowania uchybienia – do dnia wydania wyroku w niniejszej sprawie; ii) minimalnej kwoty ryczałtowej w wysokości 3 836 000 EUR;

—

jeżeli uchybienie zobowiązaniom stwierdzone w tiret pierwszym trwa do dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie, nakazanie Rzeczypospolitej Polskiej zapłaty na rzecz Komisji okresowej kary pieniężnej w wysokości 82 200 EUR za każdy dzień opóźnienia liczony od dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie do dnia, w którym Rzeczpospolita Polska wywiąże się z zobowiązań wynikających z dyrektywy; oraz

—	obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/790 upłynął w dniu 7 czerwca 2021 r.

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/790 ustanawia zasady, których celem jest dalsza harmonizacja przepisów prawa Unii mających zastosowanie do prawa autorskiego i praw pokrewnych w ramach rynku wewnętrznego, ze szczególnym uwzględnieniem cyfrowych i transgranicznych sposobów korzystania z treści chronionych. Dyrektywa ta ustanawia także zasady dotyczące wyjątków i ograniczeń w zakresie prawa autorskiego i praw pokrewnych, ułatwiania udzielania licencji, jak również zasady mające na celu zapewnienie prawidłowego funkcjonowania rynku w zakresie eksploatacji utworów i innych przedmiotów objętych ochroną.

Według art. 29 ust 1 dyrektywy: „Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 7 czerwca 2021 r. Niezwłocznie przekazują one Komisji tekst tych przepisów. Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Sposoby dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.” Według ustępu drugiego: „Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty najważniejszych przepisów prawa krajowego w dziedzinie objętej zakresem niniejszej dyrektywy”

Komisja wystosowała do Rzeczypospolitej Polskiej wezwanie do usunięcia uchybienia w dniu 23 lipca 2021 r. W dniu 19 maja 2022 r. Komisja wystosowała do Rzeczypospolitej Polskiej uzasadnioną opinię. Mimo tego, środki transponujące nie zostały jeszcze przyjęte przez Rzeczpospolitą Polską ani zgłoszone Komisji.

---

(1)  Dz.U. L 2019, L 130, s. 92.

Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2023 r. – Komisja Europejska / Republika Portugalska

(Sprawa C-211/23)

(2023/C 179/31)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Samnadda i I. Melo Sampaio, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

1)

stwierdzenie, że nie przyjmując wszystkich środków ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych dla zapewnienia zgodności z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/790 z dnia 17 kwietnia 2019 r. w sprawie prawa autorskiego i praw pokrewnych na jednolitym rynku cyfrowym oraz zmiany dyrektyw 96/9/WE i 2001/29/WE (1), a także nie powiadamiając o tych środkach Komisji, Republika Portugalska uchybiła obowiązkom ciążacym na niej na mocy art. 29 ust. 1 i 2 wspomnianej dyrektywy;

2)

nakazanie Republice Portugalskiej zapłaty Komisji określonej kwoty odpowiadającej wyższej z dwóch następujących kwot: (i) kwoty dziennej w wysokości 4 600 EUR pomnożonej przez liczbę dni w okresie od dnia następującego po upływie terminu transpozycji określonego w dyrektywie 2019/790 a datą, w której zakończono naruszenie, lub, jeśli nie zakończono naruszenia, datą wydania wyroku; lub (ii) określonej kwoty minimalnej w wysokości 1 288 000,00 EUR;

3)

jeśli, w dacie wydania wyroku Trybunału, nie zakończono naruszenia stwierdzonego na mocy pkt 1), nakazanie Republice Portugalskiej zapłaty Komisji grzywny w wysokości 27 600 EUR za każdy dzień opóźnienia, aż do daty, w której państwo członkowskie spełni obowiązki ciążace na nim na mocy dyrektywy 2019/790; oraz

4)	obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/790 z dnia 17 kwietnia 2019 r. w sprawie prawa autorskiego i praw pokrewnych na jednolitym rynku cyfrowym oraz zmiany dyrektyw 96/9/WE i 2001/29/WE, aktualizuje reguły dotyczące praw autorskich, tak aby uwzględnić technologie numeryczne, które zmieniły sposób, w jaki treści kreatywne są wytwarzane, dystrybuowane i konsultowane. Artykuł 29 ust. 1 tej dyrektywy określa datę 7 czerwca 2021 r. jako termin transpozycji przez państwa członkowskie. Na mocy art. 29 ust. 2 „[p]aństwa członkowskie przekazują Komisji teksty najważniejszych przepisów prawa krajowego w dziedzinie objętej zakresem niniejszej dyrektywy”.

W dniu 23 czerwca 2021 r. Komisja przesłała pismo wzywające Republikę Portugalską do wykonania jej obowiązków. W dniu 19 maja 2022 r. Komisja przesłała temu państwu członkowskiemu uzasadnioną opinię. Jednakże środki zapewniające pełną transpozycję dyrektywy nie zostały jeszcze przyjęte lub, w każdym wypadku, nie powiadomiono o nich jeszcze Komisji.

---

(1)  Dz.U. L 130, 17.5.2019, s. 92.

Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2023 r. – Komisja Europejska/Królestwo Danii

(Sprawa C-214/23)

(2023/C 179/32)

Język postępowania: duński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Samnadda i C. Vang, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Danii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie przyjmując do dnia 7 czerwca 2021 r. wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/790 z dnia 17 kwietnia 2019 r. w sprawie prawa autorskiego i praw pokrewnych na jednolitym rynku cyfrowym oraz zmiany dyrektyw 96/9/WE i 2001/29/WE (1), a w każdym razie nie informując o nich Komisji, Królestwo Danii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 29 tej dyrektywy;

—

nakazanie Królestwu Danii uiszczenia na rzecz Komisji ryczałtu w wysokości 3 642 EUR dziennie, począwszy od następnego dnia po ostatnim dniu terminu na dokonanie transpozycji dyrektywy, tj. od dnia 8 czerwca 2021 r., do dnia usunięcia uchybienia lub, w razie jego braku, do dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie, w wysokości co najmniej 1 456 000 EUR;

—

jeżeli uchybienie stwierdzone w pkt 1 będzie po ogłoszeniu wyroku w niniejszej sprawie trwało nadal, nakazanie Królestwa Danii uiszczenia na rzecz Komisji okresowej kary pieniężnej w wysokości 21 840 EUR za każdy dzień zwłoki, począwszy od dnia ogłoszenia wyroku do dnia, w którym Królestwo Danii uczyni zadość zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy dyrektywy;

—	obciążenie Królestwa Danii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/790 z dnia 17 kwietnia 2019 r. w sprawie prawa autorskiego i praw pokrewnych na jednolitym rynku cyfrowym oraz zmiany dyrektyw 96/9/WE i 2001/29/WE aktualizuje przepisy dotyczące prawa autorskiego w taki sposób, aby uwzględnić technologie cyfrowe, które zmieniły sposób wytwarzania, rozpowszechniania i udostępniania treści twórczych. Z art. 29 ust. 1 dyrektywy wynika, że miała ona zostać transponowana do prawa krajowego najpóźniej do dnia 7 czerwca 2021 r. i że państwa członkowskie powinny były niezwłocznie poinformować o tym Komisję.

Królestwo Danii nie wywiązało się z tego obowiązku. W dniu 24 czerwca 2021 r. Dania powiadomiła bowiem Komisję o transpozycji art. 17 i dyrektywy, ale nie powiadomiła o transpozycji pozostałych przepisów dyrektywy. W związku z tym w dniu 23 lipca 2021 r. Komisja skierowała do Danii wezwanie do usunięcia uchybienia. W dniu 24 września 2021 r. rząd duński odpowiedział na to wezwanie do usunięcia uchybienia potwierdzając, że dyrektywa nie została w pełni transponowana do prawa duńskiego. W dniu 19 maja 2022 r. Komisja skierowała do Danii uzasadnioną opinię, na którą rząd duński udzielił odpowiedzi w dniu 30 czerwca 2022 r. W swojej odpowiedzi rząd duński wskazał, że dyrektywa nadal nie została w pełni transponowana do prawa duńskiego. W swym ostatnim piśmie z marca 2023 r. rząd duński poinformował, że Królestwo Danii nadal jeszcze nie przyjęło wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do dostosowania się do tej dyrektywy.

Ponieważ dyrektywa została przyjęta zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, sprawa wchodzi w zakres stosowania art. 260 ust. 3 TFUE. Dania nie wywiązała się z określonego w art. 29 dyrektywy obowiązku wprowadzenia w życie wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy do dnia 7 czerwca 2021 r. oraz niezwłocznego powiadomienia o tym Komisji. Przesłanki stosowania art. 260 ust. 3 TFUE są zatem spełnione.

W tych okolicznościach Komisja zwraca się do Trybunału o nakazanie Królestwu Danii uiszczenia ryczałtu i okresowej kary pieniężnej na podstawie art. 260 ust. 3 TFUE oraz o określenie wymiaru tych sankcji zgodnie z komunikatem Komisji „Sankcji finansowych w postępowaniu w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego”.

---

(1)  Dz.U. 2019, L 130, s. 92.

Wyrok Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – Hubei Xinyegang Special Tube/Komisja

(Sprawa T-500/17 RENV) (1)

(Dumping - Przywóz niektórych rur i przewodów rurowych bez szwu z żelaza innego niż żeliwo lub stali innej niż nierdzewna, o przekroju okrągłym i o średnicy zewnętrznej przekraczającej 406,4 mm pochodzących z Chin - Nałożenie ostatecznego cła antydumpingowego - Związek przyczynowy - Artykuł 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia (UE) nr 2016/1036 - Oczywisty błąd w ocenie)

(2023/C 179/33)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hubei Xinyegang Special Tube Co. Ltd (Huangshi, Chiny) (przedstawiciele: E. Vermulst i J. Cornelis, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i K. Blanck, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: ArcelorMittal Tubular Products Roman SA (Roman, Rumuna), Válcovny trub Chomutov a.s. (Chomutov, Republika Czeska), Vallourec Deutschland GmbH (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciel: G. Berrisch, adwokat)

Przedmiot

W skardze opartej na art 263 TFUE strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2017/804 z dnia 11 maja 2017 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów rurowych bez szwu z żelaza innego niż żeliwo lub stali innej niż nierdzewna, o przekroju okrągłym i o średnicy zewnętrznej przekraczającej 406,4 mm pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2017, L 121, s. 3), w zakresie, w jakim rozporządzenie to jej dotyczy.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)

Hubei Xinyegang Special Tube Co. Ltd Pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Komisję Europejską, ArcelorMittal Tubular Products Roman SA, Válcovny trub Chomutov a.s. i Vallourec Deutschland GmbH w postępowaniach przed Trybunałem w sprawie C-891/19 P i w postępowaniach przed Sądem w sprawach T-500/17 i T-500/17 RENV.

---

(1)  Dz.U. C 318 z 25.9.2017.

Wyrok Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – Universität Bremen/REA

(Sprawa T-660/19 RENV) (1)

(Badania i rozwój technologiczny - Program ramowy w zakresie badań naukowych i innowacji „Horyzont 2020” - Zaproszenie do składania wniosków H2020-SC6-Governance-2019 - Decyzja Komisji dotycząca odrzucenia wniosku - Błąd dotyczący okoliczności faktycznych - Naruszenie prawa - Oczywisty błąd w ocenie)

(2023/C 179/34)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Universität Bremen (Brema, Niemcy) (przedstawiciel: profesor C. Schmid)

Strona pozwana: Agencja Wykonawcza ds. Badań Naukowych (przedstawiciele: V. Canetti i S. Payan-Lagrou, pełnomocnicy, wspierani przez C. Wagnera i R. van der Houta, adwokatów)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Agencji Wykonawczej ds. Badań Naukowych (REA) z dnia 16 lipca 2019 r. Ares(2019) 4590599, odrzucającej przedstawiony przez stronę skarżącą wniosek w ramach zaproszenia do składania wniosków H2020-SC6-Governance-2019.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Universität Bremen Zostaje obciążony kosztami postępowania przed Sądem. Agencja Wykonawcza ds. Badań Naukowych (REA) Zostaje obciążona kosztami postępowania odwoławczego przed Trybunałem.

---

(1)  Dz.U. C 399 z 25.11.2019.

Wyrok Sądu z dnia 22 marca 2023 r. – Tazzetti/Komisja

(Sprawy T-825/19 i T-826/19) (1)

(Środowisko naturalne - Rozporządzenie (UE) nr 517/2014 - Fluorowane gazy cieplarniane - Elektroniczny rejestr kontyngentów na wprowadzanie wodorofluorowęglowodorów do obrotu - Przedsiębiorstwa o tym samym beneficjencie rzeczywistym - Jeden producent lub importer - Akt niekorzystny - Interes prawny - Dopuszczalność - Wniosek o dostosowanie skargi - Niedopuszczalność - Zarzut niezgodności z prawem - Wykładnia rozporządzenia wykonawczego zgodna z rozporządzeniem podstawowym - Uprawnienia wykonawcze Komisji)

(2023/C 179/35)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca w sprawie T-825/19: Tazzetti SpA (Volpiano, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Condinanzi, E. Ferrero i C. Vivani)

Strona skarżąca w sprawie T-826/19: Tazzetti SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci M. Condinanzi, E. Ferrero i C. Vivani)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Gattinara i E. Sanfrutos Cano, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skargach wniesionych w dniu 4 grudnia 2019 r. na podstawie art. 263 TFUE skarżące żądają stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji zawartych w trzech pismach Komisji Europejskiej z dni 27 i 30 września 2019 r. oraz w dwóch wiadomościach elektronicznych Komisji z dnia 6 i 20 listopada 2019 r., wydanych na podstawie rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/661 z dnia 25 kwietnia 2019 r. zapewniającego sprawne działanie elektronicznego rejestru kontyngentów na wprowadzanie do obrotu wodorofluorowęglowodorów (Dz.U. 2019, L 112, s. 11), a po drugie, decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2020/1604 z dnia 23 października 2020 r. określającej, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 517/2014 w sprawie fluorowanych gazów cieplarnianych, wartości odniesienia na okres od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 31 grudnia 2023 r. dla każdego producenta lub importera, który zgodnie z prawem wprowadził wodorofluorowęglowodory do obrotu w Unii od dnia 1 stycznia 2015 r., jak zgłoszono zgodnie z tym rozporządzeniem (Dz.U. 2020, L 364, s. 1).

Sentencja

1)	Sprawy T-825/19 i T-826/19 zostają połączone do celów wydania wyroku.

2)

Stwierdza się nieważność decyzji zawartych w drugim z pism wysłanych przez Komisję Europejską w dniu 27 września 2019 r., w piśmie Komisji z dnia 30 września 2019 r., a także w wiadomości elektronicznej Komisji z dnia 20 listopada 2019 r. w zakresie, w jakim jest ona skierowana do Tazzetti SpA i Tazzetti SA.

3)	W pozostałym zakresie skargi zostają oddalone.

4)	Komisja zostaje obciążona, poza własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez Tazzetti SpA i Tazzetti SA.

---

(1)  Dz.U. C 45 z 10.2.2020.

Wyrok Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – Nouryon Industrial Chemicals i in./Komisja

(Sprawa T-868/19) (1)

(REACH - Ocena dokumentacji rejestracyjnej i kontrola zgodności informacji przekazanych przez rejestrujących - Wniosek o przeprowadzenie dodatkowych badań do celów dokumentacji rejestracyjnej dla eteru dimetylowego - Prenatalne badanie toksyczności rozwojowej - Rozszerzone badanie szkodliwego wpływu na rozrodczość na jednym pokoleniu - Wstępne badanie ustalające zakres - Artykuł 51 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 - Badania na zwierzętach - Artykuł 25 rozporządzenia nr 1907/2006 - Oczywisty błąd w ocenie - Proporcjonalność)

(2023/C 179/36)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nouryon Industrial Chemicals BV (Amsterdam, Niderlandy), Knoell NL BV (Maarssen, Niderlandy), Grillo-Werke AG (Duisburg, Niemcy), PCC Trade & Services GmbH (Duisburg) (przedstawiciele: R. Cana, Z. Romata i H. Widemann, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lindenthal i K. Mifsud Bonnici, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Danii (przedstawiciel: M. Søndahl Wolff, pełnomocnik), Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: M. Bulterman, A. Hanje i J. Langer, pełnomocnicy), Królestwo Szwecji (przedstawiciele: A. Runeskjöld, C. Meyer Seitz, M. Salborn Hodgson, H. Shev, H. Eklinder, R. Shahsavan Eriksson i O. Simonsson, pełnomocnicy), Europejska Agencja Chemikaliów (przedstawiciele: M. Heikkilä, W. Broere, S. Mahoney i N. Herbatschek, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżący występują z żądaniem stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Komisji C(2019) 7336 final z dnia 16 października 2019 r. w sprawie kontroli zgodności rejestracji eteru dimetylowego, której podjęcie jest delegowane przez ECHA na Komisję zgodnie z art. 51 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżące pokrywają, oprócz własnych kosztów, koszty poniesione przez Komisję Europejską, w tym również te związane z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego.

3)	Królestwo Danii, Królestwo Niderlandów, Królestwo Szwecji i Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA) pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 68 z 2.3.2020.

Wyrok Sądu z dnia 22 marca 2023 r. – Satabank/EBC

(Sprawa T-72/20) (1)

(Polityka gospodarcza i pieniężna - Nadzór ostrożnościowy nad instytucjami kredytowymi - Rozporządzenie (UE) nr 1024/2013 - Rozporządzenie (UE) nr 468/2014 - Podmiot podlegający nadzorowi ostrożnościowemu - Złożone postępowanie administracyjne - Odmowa dostępu do akt - Decyzja 2004/258/WE - Dostęp do dokumentów EBC)

(2023/C 179/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Satabank plc (St Julian’s, Malta) (przedstawiciel: O. Behrends, adwokat)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: G. Buono, A. Lefterov i E. Koupepidou, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze wniesionej na podstawie art. 263 TFUE skarżąca żąda stwierdzenia nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego (EBC) z dnia 26 listopada 2019 r., w której EBC oddalił złożony przez nią wniosek o udzielenie dostępu do akt jej sprawy.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiego Banku Centralnego (EBC) z dnia 26 listopada 2019 r., w której oddalił on złożony przez Satabank plc wniosek o udzielenie dostępu do akt jej sprawy.

2)	EBC zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 129 z 20.4.2020.

Wyrok Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – Wizz Air Hungary/Komisja (Blue Air; COVID-19 i pomoc na ratowanie)

(Sprawa T-142/21) (1)

(Pomoc państwa - Rumuński rynek transportu lotniczego - Pomoc przyznana przez Rumunię na rzecz Blue Air w ramach pandemii COVID-19 - Pomoc na ratowanie Blue Air - Pożyczka gwarantowana przez państwo rumuńskie - Decyzja o niewnoszeniu zastrzeżeń - Skarga o stwierdzenie nieważności - Pomoc przeznaczona na naprawę szkód spowodowanych zdarzeniem nadzwyczajnym - Artykuł 107 ust. 2 lit. b) TFUE - Oszacowanie szkody - Związek przyczynowy - Istniejące wcześniej trudności finansowe beneficjenta - Uwzględnienie kosztów, których można uniknąć - Wytyczne dotyczące pomocy państwa na ratowanie i restrukturyzację przedsiębiorstw niefinansowych znajdujących się w trudnej sytuacji - Artykuł 107 ust. 3 lit. c) TFUE - Przyczynienie się pomocy do osiągnięcia celu leżącego we wspólnym interesie - Jednorazowość pomocy na ratowanie - Zasada niedyskryminacji - Swoboda świadczenia usług - Swoboda przedsiębiorczości - Obowiązek uzasadnienia)

(2023/C 179/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Wizz Air Hungary Légiközlekedési Zrt. (Wizz Air Hungary Zrt.) (Budapeszt, Węgry) (przedstawiciele: adwokaci E. Vahida, S. Rating i I.-G. Metaxas-Maranghidis)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn, V. Bottka i I. Barcew, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze wniesionej na podstawie art. 263 TFUE skarżący żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2020) 5830 final z dnia 20 sierpnia 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.57026 (2020/N) – Rumunia – COVID-19: Pomoc na rzecz Blue Air.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Wizz Air Hungary Légiközlekedési Zrt. (Wizz Air Hungary Zrt.) zostaje obciążony kosztami.

---

(1)  Dz.U. C 148 z 26.4.2021.

Wyrok Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – Plusmusic/EUIPO – Groupe Canal + (+music)

(Sprawa T-344/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego +music - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy + - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Wzmocniony charakter odróżniający wcześniejszego znaku towarowego uzyskany w następstwie używania)

(2023/C 179/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Plusmusic AG (Dietikon, Szwajcaria) (przedstawiciele: M. Maier i A. Spieß, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Gája, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Groupe Canal + (Issy-les-Moulineaux, Francja) (przedstawiciele: M. Georges-Picot i C. Cuny, adwokaci)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 16 kwietnia 2021 r. (sprawa R 1236/2020-5).

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 16 kwietnia 2021 r. (sprawa R 1236/2020-5) w zakresie, w jakim uznano w niej, że istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do towarów i usług z klas 11, 25, 35, 37 i 42.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Plusmusic AG, EUIPO i Groupe Canal + pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 329 z 16.8.2021.

Wyrok Sądu z dnia 22 marca 2023 r. – Coinbase/EUIPO – bitFlyer (coinbase)

(Sprawa T-366/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Słowny znak towarowy coinbase - Bezwzględna podstawa unieważnienia - Zła wiara - Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2023/C 179/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Coinbase, Inc. (Pasadena, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: A. Nordemann, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: E. Markakis, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: bitFlyer Inc. (Tokio, Japonia)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 29 kwietnia 2021 r. (sprawa R 1751/2020-4).

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej z dnia 29 kwietnia 2021 r. (sprawa R 1751/2020-4).

2)	EUIPO zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 338 z 23.8.2021.

Wyrok Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – ZR/EUIPO

(Sprawa T-400/21) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Ogłoszenie o wolnym stanowisku - Wniosek o przeniesienie do innej instytucji - Artykuł 8 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego - Odmowa przeniesienia - Porządek pierwszeństwa - Artykuł 29 ust. 1 regulaminu pracowniczego - Równość traktowania - Obowiązek uzasadnienia - Oczywisty błąd w ocenie - Obowiązek dbałości - Sprostowanie)

(2023/C 179/41)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ZR (przedstawiciele: S. Rodrigues i A. Champetier, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: G. Predonzani i K. Tóth, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 270 TFUE strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 8 września 2020 r., którą urząd ten oddalił jej wniosek o przeniesienie do EUIPO.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	ZR zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 368 z 13.9.2021.

Wyrok Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – Tinnus Enterprises/EUIPO – Mystic Products (Urządzenia do przesyłu cieczy)

(Sprawa T-505/21) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający urządzenia do przesyłu cieczy - Podstawa unieważnienia - Niedochowanie wymagań dotyczących ochrony - Artykuł 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Cechy postaci produktu wynikające wyłącznie z jego funkcji technicznej - Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia 6/2002)

(2023/C 179/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tinnus Enterprises LLC (Plano, Texas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: T. Wuttke i J. Lewandowski, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Ivanauskas, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Mystic Products Import & Export, SL (Badalone, Hiszpania)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności i zmianę decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 9 czerwca 2021 r. (sprawa R 1003/2018-3).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Tinnus Enterprises LLC pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

---

(1)  Dz.U. C 401 z 4.10.2021.

Wyrok Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – Tinnus Enterprises/EUIPO – Mystic Products (Urządzenia do przesyłu cieczy)

(Sprawa T-535/21) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający urządzenia do przesyłu cieczy - Podstawa unieważnienia - Niedochowanie wymagań dotyczących ochrony - Artykuł 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Cechy postaci produktu wynikające wyłącznie z jego funkcji technicznej - Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia 6/2002)

(2023/C 179/43)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tinnus Enterprises LLC (Plano, Texas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: T. Wuttke i J. Lewandowski, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Ivanauskas, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Mystic Products Import & Export, SL (Badalone, Hiszpania)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności i zmianę decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 16 czerwca 2021 r. (sprawa R 1004/2018-3).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Tinnus Enterprises LLC pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

---

(1)  Dz.U. C 431 z 25.10.2021.

Wyrok Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – Tinnus Enterprises/EUIPO – Mystic Products (Urządzenia do przesyłu cieczy)

(Sprawa T-545/21) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający urządzenia do przesyłu cieczy - Podstawa unieważnienia - Niedochowanie wymagań dotyczących ochrony - Artykuł 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Cechy postaci produktu wynikające wyłącznie z jego funkcji technicznej - Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia 6/2002)

(2023/C 179/44)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tinnus Enterprises LLC (Plano, Texas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: T. Wuttke i J. Lewandowski, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Ivanauskas, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Mystic Products Import & Export, SL (Badalone, Hiszpania)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności i zmianę decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 16 czerwca 2021 r. (sprawa R 1011/2018-3).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Tinnus Enterprises LLC pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

---

(1)  Dz.U. C 431 z 25.10.2021.

Wyrok Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – Tinnus Enterprises/EUIPO – Mystic Products (Urządzenia do przesyłu cieczy)

(Sprawa T-555/21) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający urządzenia do przesyłu cieczy - Podstawa unieważnienia - Niedochowanie wymagań dotyczących ochrony - Artykuł 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Cechy postaci produktu wynikające wyłącznie z jego funkcji technicznej - Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia 6/2002)

(2023/C 179/45)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tinnus Enterprises LLC (Plano, Texas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: T. Wuttke i J. Lewandowski, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Ivanauskas, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Mystic Products Import & Export, SL (Badalone, Hiszpania)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności i zmianę decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 16 czerwca 2021 r. (sprawa R 1007/2018-3).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Tinnus Enterprises LLC pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

---

(1)  Dz.U. C 431 z 25.10.2021.

Wyrok Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – Tinnus Enterprises/EUIPO – Mystic Products i Koopman International (Urządzenia do przesyłu cieczy)

(Sprawa T-575/21) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający urządzenia do przesyłu cieczy - Podstawa unieważnienia - Niedochowanie wymagań dotyczących ochrony - Artykuł 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Cechy postaci produktu wynikające wyłącznie z jego funkcji technicznej - Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia 6/2002)

(2023/C 179/46)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tinnus Enterprises LLC (Plano, Texas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: T. Wuttke i J. Lewandowski, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Ivanauskas, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Mystic Products Import & Export, SL (Badalone, Hiszpania)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Koopman International BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: G. van den Bergh, A. van Hoek et B. Brouwer, adwokaci)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności i zmianę decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 15 marca 2022 r. (sprawa R 1006/2018-3).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Tinnus Enterprises LLC pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), a także przez Koopman International BV.

---

(1)  Dz.U. C 462 z 15.11.2021.

Wyrok Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – Tinnus Enterprises/EUIPO – Mystic Products i Koopman International (Urządzenia do przesyłu cieczy)

(Sprawa T-576/21) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający urządzenia do przesyłu cieczy - Podstawa unieważnienia - Niedochowanie wymagań dotyczących ochrony - Artykuł 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Cechy postaci produktu wynikające wyłącznie z jego funkcji technicznej - Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia 6/2002)

(2023/C 179/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tinnus Enterprises LLC (Plano, Texas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: T. Wuttke i J. Lewandowski, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Ivanauskas, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Mystic Products Import & Export, SL (Badalone, Hiszpania)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Koopman International BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: G. van den Bergh, A. van Hoek et B. Brouwer, adwokaci)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności i zmianę decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 1 lipca 2021 r. (sprawa R 1005/2018-3).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Tinnus Enterprises LLC pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), a także przez Koopman International BV.

---

(1)  Dz.U. C 462 z 15.11.2021.

Wyrok Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – Tinnus Enterprises/EUIPO – Mystic Products i Koopman International (Urządzenia do przesyłu cieczy)

(Sprawa T-577/21) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający urządzenia do przesyłu cieczy - Podstawa unieważnienia - Niedochowanie wymagań dotyczących ochrony - Artykuł 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Cechy postaci produktu wynikające wyłącznie z jego funkcji technicznej - Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia 6/2002)

(2023/C 179/48)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tinnus Enterprises LLC (Plano, Texas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: T. Wuttke i J. Lewandowski, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Ivanauskas, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Mystic Products Import & Export, SL (Badalone, Hiszpania)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Koopman International BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: G. van den Bergh, A. van Hoek et B. Brouwer, adwokaci)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności i zmianę decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 5 lipca 2021 r. (sprawa R 1010/2018-3).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Tinnus Enterprises LLC pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), a także przez Koopman International BV.

---

(1)  Dz.U. C 462 z 15.11.2021.

Wyrok Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – Tinnus Enterprises/EUIPO – Mystic Products i Koopman International (Urządzenia do przesyłu cieczy)

(Sprawa T-578/21) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający urządzenia do przesyłu cieczy - Podstawa unieważnienia - Niedochowanie wymagań dotyczących ochrony - Artykuł 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Cechy postaci produktu wynikające wyłącznie z jego funkcji technicznej - Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia 6/2002)

(2023/C 179/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tinnus Enterprises LLC (Plano, Texas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: T. Wuttke i J. Lewandowski, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Ivanauskas, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Mystic Products Import & Export, SL (Badalone, Hiszpania)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Koopman International BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: G. van den Bergh, A. van Hoek et B. Brouwer, adwokaci)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności i zmianę decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 1 lipca 2021 r. (sprawa R 1009/2018-3).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Tinnus Enterprises LLC pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), a także przez Koopman International BV.

---

(1)  Dz.U. C 462 z 15.11.2021.

Wyrok Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – Tinnus Enterprises/EUIPO – Mystic Products i Koopman International (Urządzenia do przesyłu cieczy)

(Sprawa T-588/21) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający urządzenia do przesyłu cieczy - Podstawa unieważnienia - Niedochowanie wymagań dotyczących ochrony - Artykuł 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Cechy postaci produktu wynikające wyłącznie z jego funkcji technicznej - Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia 6/2002)

(2023/C 179/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tinnus Enterprises LLC (Plano, Texas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: T. Wuttke i J. Lewandowski, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Ivanauskas, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Mystic Products Import & Export, SL (Badalone, Hiszpania)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Koopman International BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: G. van den Bergh, A. van Hoek et B. Brouwer, adwokaci)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności i zmianę decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 12 lipca 2021 r. (sprawa R 1008/2018-3).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Tinnus Enterprises LLC pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), a także przez Koopman International BV.

---

(1)  Dz.U. C 471 z 22.11.2021.

Wyrok Sądu z dnia 22 marca 2023 r. – B&Bartoni/EUIPO – Hypertherm (Elektroda do umieszczenia w palniku)

(Sprawa T-617/21) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający elektrodę do umieszczenia w palniku - Podstawa unieważnienia - Artykuł 4 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Część składowa produktu złożonego)

(2023/C 179/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: B&Bartoni spol. s r.o. (Dolní Cetno, Republika Czeska) (przedstawiciel: adwokat E. Lachmannová)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Ivanauskas, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Hypertherm, Inc. (Hanover, New Hampshire, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: J. Day, solicitor, i adwokat T. de Haan)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 16 lipca 2021 r. (sprawa R 2843/2019-3).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	B&Bartoni spol. s r.o. zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 471 z 22.11.21.

Wyrok Sądu z dnia 22 marca 2023 r. – Casa International/EUIPO – Interstyle (casa)

(Sprawa T-650/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy casa - Bezwzględna podstawa unieważnienia - Brak charakteru odróżniającego - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001))

(2023/C 179/52)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Casa International (Olen, Belgia) (przedstawiciele: F. Cornette i T. Poels-Ryckeboer, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: R. Manea i E. Markakis, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Trend Fin BV (Utrecht, Niderlandy) (przedstawiciel: A. Verbeek, adwokat)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 13 lipca 2021 r. (sprawa R 1280/2020-2).

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 13 lipca 2021 r. (sprawa R 1280/2020-2) w zakresie, w jakim oddalono w niej skargę wniesioną przez Casa International w odniesieniu do następujących towarów z klasy 16: „papier, tektura i wyroby z tych materiałów nie ujęte w innych klasach; druki; materiały introligatorskie, papeteria, taśmy klejące do materiałów papierniczych lub do użytku domowego, materiały przeznaczone dla artystów; pędzle malarskie; maszyny do pisania i sprzęt biurowy (z wyjątkiem mebli); materiały szkoleniowe i instruktażowe (z wyjątkiem aparatów); materiały z tworzyw sztucznych do pakowania (nie ujęte w innych klasach); czcionki drukarskie; matryce”.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 490 z 6.12.2021.

Wyrok Sądu z dnia 22 marca 2023 r. – Beauty Biosciences/EUIPO – Société de Recherche Cosmétique (BIO-BEAUTÉ)

(Sprawa T-750/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy BIO-BEAUTÉ - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001] - Charakter odróżniający uzyskany w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001) - Artykuł 52 ust. 1 lit. a) i ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. a) i ust. 2 rozporządzenia 2017/1001] - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 75 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 94 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia 2017/1001))

(2023/C 179/53)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Beauty Biosciences LLC (Dallas, Teksas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: D. Mărginean, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: G. Sakalaitė-Orlovskienė i R. Raponi, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Société de Recherche Cosmétique SARL (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: P. Wilhelm, adwokat)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności i zmianę decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 28 września 2021 r. (sprawy połączone R 1871/2020-4 i R 1891/2020-4).

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 28 września 2021 r. (sprawy połączone R 1871/2020-4 i R 1891/2020-4) w zakresie, w jakim dotyczy ona towarów: „perfumy, woda toaletowa, woda kolońska; olejki eteryczne; kadzidełka, woda perfumowana” oraz „;środki do czyszczenia zębów”.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron pokrywa własne koszty poniesione w toku postępowania przed Sądem.

---

(1)  Dz.U. C 51 z 31.1.2022.

Wyrok Sądu z dnia 22 marca 2023 r. – Puma/EUIPO – Brooks Sports (Przedstawienie szewrona)

(Sprawa T-5/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Graficzny znak towarowy przedstawiający szewron - Wcześniejsze unijne i krajowe graficzne znaki towarowe przedstawiające szewron - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia 2017/1001 - Pewność prawa - Równość traktowania - Zasada dobrej administracji)

(2023/C 179/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Puma SE (Herzogenaurach, Niemcy) (przedstawiciel: P. González-Bueno Catalán de Ocón, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: R. Raponi, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Brooks Sports, Inc. (Seattle, Waszyngton, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: C. Spintig i S. Pietzcker, adwokaci)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 29 października 2021 r. (sprawa R 910/2021-4).

Sentencja

1)

Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone w zakresie, w jakim zmierza ona do stwierdzenia nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 29 października 2021 r. (sprawa R 910/2021-4) oddalającej skargę na decyzję wydziału sprzeciwów z dnia 30 marca 2021 r. w odniesieniu do produktów innych niż „obuwie”.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Puma SE zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 84 z 21.2.2022.

Wyrok Sądu z dnia 22 marca 2023 r. – NY/Komisja

(Sprawa T-21/22) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Wewnętrzne postępowanie sprawdzające Komisji - Akty przemocy zarzucane pracownikom ochrony Komisji - Zakaz wstępu do budynków - Odebranie identyfikatora służbowego - Wniosek o odszkodowanie - Oddalenie wniosku - Zasada dobrej administracji - Prawo do poszanowania integralności i godności - Błąd w ocenie - Obowiązek dbałości)

(2023/C 179/55)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: NY (przedstawiciele: A. Champetier i S. Rodrigues, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Lilamand i L. Vernier, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 270 TFUE strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 14 kwietnia 2021 r., którą instytucja ta oddaliła żądanie odszkodowawcze, a także, w razie potrzeby, decyzji Komisji z dnia 4 października 2021 r., którą instytucja ta oddaliła zażalenie wniesione przez stronę skarżącą.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 95 z 28.2.2022.

Wyrok Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – CIMV/Komisja

(Sprawa T-26/22) (1)

(Badania i rozwój technologiczny - Umowa o udzielenie dotacji zawarta w ramach programu ramowego w zakresie badań naukowych i innowacji „Horyzont 2020” - Odzyskanie wierzytelności - Zwrot rozłożony w czasie - Materialna prawidłowość stanu faktycznego - Oczywisty błąd w ocenie - Obowiązek uzasadnienia - Uzasadnione oczekiwania - Prawo do bycia wysłuchanym - Proporcjonalność)

(2023/C 179/56)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Compagnie industrielle de la matière végétale (CIMV) (Neuilly-sur-Seine, Francja) (przedstawiciele: B. Le Bret, R. Rard i P. Renié, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Ilkova i S. Romoli, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2021) 7932 final z dnia 28 października 7932 dotyczącej odzyskania należnej kwoty 5 888 214,59 EUR wraz z odsetkami za opóźnienie.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Compagnie industrielle de la matière végétale (CIMV) zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 109 z 7.3.2022.

Wyrok Sądu z dnia 22 marca 2023 r. – Colombani/ESDZ

(Sprawa T-113/22) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Mobbing - Artykuł 12a regulaminu pracowniczego - Wniosek o udzielenie wsparcia - Oddalenie wniosku - Artykuł 24 regulaminu pracowniczego - Prawo do obrony - Błąd w ocenie - Nadużycie władzy - Ugoda - Wada oświadczenia woli - Decyzja w sprawie awansu z mocą wsteczną)

(2023/C 179/57)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean-Marc Colombani (Auderghem, Belgia) (przedstawiciel: N. de Montigny, adwokat)

Strona pozwana: Europejska Służba Działań Zewnętrznych (przedstawiciele: R. Spáč i A. Ireland, pełnomocnicy, których wspierali M. Troncoso Ferrer, F.-M. Hislaire i L. Lence de Frutos, adwokaci)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 270 TFUE strona skarżąca wnosi, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 czerwca 2021 r., którą Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) częściowo oddaliła wniosek o udzielenie wsparcia złożony w dniu 18 lutego 2021 r. na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, a także o stwierdzenie nieważności ugody zawartej przez strony w dniu 9 lutego 2021 r. oraz domniemanej dorozumianej decyzji o przyznaniu awansu do grupy zaszeregowania AD 14 z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2018 r., o której to decyzji strona skarżąca dowiedziała się z rozliczenia wynagrodzenia z maja 2021 r., a po drugie, o naprawienie szkody i krzywdy, jakie zostały wyrządzone stronie skarżącej poprzez zachowanie ESDZ.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	M. Jean-Marc Colombani zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 165 z 19.4.2022.

Wyrok Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – Perfetti Van Melle/EUIPO (Przedstawienie cylindrycznego pojemnika z falistymi liniami)

(Sprawa T-199/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego przedstawiającego cylindryczny pojemnik z falistymi liniami) - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Obowiązek uzasadnienia)

(2023/C 179/58)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Perfetti Van Melle SpA (Lainate, Włochy) (przedstawiciele: P. Testa i C. Pappalardo, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: R. Raponi, pełnomocnik)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 10 lutego 2022 r. (sprawa R 1530/2021-5).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Perfetti Van Melle SpA zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 222 z 7.6.2022.

Wyrok Sądu z dnia 22 marca 2023 r. – Fun Factory/EUIPO – I Love You (love you so much)

(Sprawa T-306/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego love you so much - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy I LOVE YOUSINCE FOREVER - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2023/C 179/59)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fun Factory GmbH (Brema, Niemcy) (przedstawiciel: K.-D. Franzen, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: T. Klee i T. Frydendahl, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: I Love You, Inc. (Lewes, Delaware, Stany Zjednoczone)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 22 marca 2022 r. (sprawa R 1464/2021-4).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 284 z 25.7.2022.

Wyrok Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – celotec/EUIPO – Decotec Printing (DECOTEC)

(Sprawa T-308/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy DECOTEC - Bezwzględna podstawa unieważnienia - Brak charakteru opisowego - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2023/C 179/60)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: celotec GmbH & Co. KG (Sendenhorst, Niemcy) (przedstawiciele: E. Warnke et J. Römelt, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: R. Raponi, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Decotec Printing, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: K. Guridi Sedlak, adwokat)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 21 marca 2022 r. (sprawa R 1025/2021-5).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Celotec GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 266 z 11.7.2022.

Wyrok Sądu z dnia 22 marca 2023 r. – adp Merkur/EUIPO – psmtec (SEVEN SEVEN 7)

(Sprawa T-408/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego SEVEN SEVEN 7 - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy Seven - Względne podstawy odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Brak rzeczywistego używania - Artykuł 47 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001)

(2023/C 179/61)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: adp Merkur GmbH (Espelkamp, Niemcy) (przedstawiciel: K. Mandel, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Söder i M. Eberl, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: psmtec GmbH (Illertissen, Niemcy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności i zmianę decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 26 kwietnia 2022 r. (sprawa R 1498/2021-2).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 318 z 22.8.2022.

Wyrok Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – Machková/EUIPO – Aceites Almenara (ALMARA SOAP)

(Sprawa T-436/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego ALMARA SOAP - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy ALMENARA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Dowód rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 47 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001)

(2023/C 179/62)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Veronika Machková (Šestajovice, Republika Czeska) (przedstawiciel: M. Balcar, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: E. Śliwińska i D. Gája, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Aceites Almenara, SL (Puebla de Almenara, Hiszpania)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 25 kwietnia 2022 r. (sprawa R 1613/2021-1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Veronika Machková i Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 340 z 5.9.2022.

Postanowienie Sądu z dnia 14 marca 2023 r. – Mariani/Parlament

(Sprawa T-196/22) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Prawo instytucjonalne - Członek Parlamentu - Decyzja o wykluczeniu z udziału w delegacjach Parlamentu ds. obserwacji wyborów do końca kadencji poselskiej - Akt wewnętrzny dotyczący organizacji prac Parlamentu - Brak oddziaływania na warunki wykonywania mandatu posła do Parlamentu - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Oczywista niedopuszczalność)

(2023/C 179/63)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Thierry Mariani (Paryż, Francja) (przedstawiciel: J.-P. Vos, adwokat)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: D. Moore i T. Lukácsi, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżący wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji D-301939 współprzewodniczących Zespołu ds. Wspierania Demokracji i Koordynacji Wyborów z dnia 3 marca 2022 r. o wykluczeniu skarżącego z wszelkiego udziału w delegacjach Parlamentu Europejskiego ds. obserwacji wyborów do końca jego mandatu poselskiego (2019–2024).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	Thierry Mariani zostaje obciążony kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w przedmiocie środków tymczasowych.

---

(1)  Dz.U. C 237 z 20.6.2022.

Postanowienie Sądu z dnia 14 marca 2023 r. – Lacapelle/Parlament

(Sprawa T-240/22) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Prawo instytucjonalne - Członek Parlamentu - Decyzja o wykluczeniu z udziału w delegacjach Parlamentu ds. obserwacji wyborów do końca kadencji poselskiej - Akt wewnętrzny dotyczący organizacji prac Parlamentu - Brak oddziaływania na warunki wykonywania mandatu posła do Parlamentu - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Oczywista niedopuszczalność)

(2023/C 179/64)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean-Lin Lacapelle (Paryż, Francja) (przedstawiciel: J.-P. Vos, adwokat)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: D. Moore i T. Lukácsi, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżący wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji D-301937 współprzewodniczących Zespołu ds. Wspierania Demokracji i Koordynacji Wyborów z dnia 3 marca 2022 r. o wykluczeniu skarżącego z wszelkiego udziału w delegacjach Parlamentu Europejskiego ds. obserwacji wyborów do końca jego mandatu poselskiego (2019–2024).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	Jean-Lin Lacapelle zostaje obciążony kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w przedmiocie środków tymczasowych.

---

(1)  Dz.U. C 244 z 27.6.2022.

Postanowienie Sądu z dnia 14 marca 2023 r. – Juvin/Parlament

(Sprawa T-241/22) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Prawo instytucjonalne - Członek Parlamentu - Decyzja o wykluczeniu z udziału w delegacjach Parlamentu ds. obserwacji wyborów do końca kadencji poselskiej - Akt wewnętrzny dotyczący organizacji prac Parlamentu - Brak oddziaływania na warunki wykonywania mandatu posła do Parlamentu - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Oczywista niedopuszczalność)

(2023/C 179/65)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Hervé Juvin (Paryż, Francja) (przedstawiciel: J.-P. Vos, adwokat)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: D. Moore i T. Lukácsi, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżący wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji D-301936 współprzewodniczących Zespołu ds. Wspierania Demokracji i Koordynacji Wyborów z dnia 3 marca 2022 r. o wykluczeniu skarżącego z wszelkiego udziału w delegacjach Parlamentu Europejskiego ds. obserwacji wyborów do końca jego mandatu poselskiego (2019–2024).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	Hervé Juvin zostaje obciążony kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w przedmiocie środków tymczasowych.

---

(1)  Dz.U. C 244 z 27.6.2022.

Postanowienie Sądu z dnia 14 marca 2023 r. – Mordalski/EUIPO – Anita Food (ANITA)

(Sprawa T-254/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Unijny znak towarowy, który przestał istnieć - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2023/C 179/66)

Język postępowania: polski]

Strony

Strona skarżąca: Grzegorz Mordalski (Działoszyn, Polska) (przedstawiciel: A. Korbela, radca prawny)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Hanf i J. Ivanauskas, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Anita Food, SA (Lima, Peru)

Przedmiot

W swojej skardze opartej na art. 263 TFUE skarżący wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 3 marca 2022 r. (sprawa R 1616/2021 4).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 244 z 27.6.2022.

Postanowienie Sądu z dnia 23 marca 2023 r. – Domaine Boyar International/EUIPO – Consorzio DOC Bolgheri e Bolgheri Sassicaia (BOLGARÉ)

(Sprawa T-300/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego BOLGARÉ - Wcześniejsza nazwa pochodzenia „Bolgheri” - Artykuł 8 ust. 4a rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 6 rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Artykuł 46 ust. 1 lit. d) rozporządzenia 2017/1001 - Artykuł 103 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013)

(2023/C 179/67)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Domaine Boyar International EAD (Sofia, Bułgaria) (przedstawiciel: F. Bojinova, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Gája, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Consorzio per la tutela dei vini con denominazione di origine Bolgheri e Bolgheri Sassicaia (Consorzio DOC Bolgheri e Bolgheri Sassicaia) (Castagneto Carducci, Włochy) (przedstawiciele: D. Caneva i N. Colombo, adwokaci)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 21 marca 2022 r. (sprawa R 2564/2019-2).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Domaine Boyar International EAD pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Consorzio per la tutela dei vini con denominazione di origine Bolgheri e Bolgheri Sassicaia (Consorzio DOC Bolgheri e Bolgheri Sassicaia).

3)	Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 276 z 18.7.2022.

Postanowienie Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – Oxyzoglou/Komisja

(Sprawa T-342/22) (1)

(Służba publiczna - Personel kontraktowy - Emerytura - Uprawnienia emerytalne nabyte przed wstąpieniem do służby Unii - Przeniesienie do systemu Unii - Doliczenie lat służby uprawniających do emerytury - Skarga o stwierdzenie nieważności - Wniosek o zwrot części przeniesionego kapitału - Bezpodstawne wzbogacenie - Termin do złożenia zażalenia - Oczywista niedopuszczalność - Wniosek o wydanie nakazu - Oczywisty brak właściwości)

(2023/C 179/68)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Despina Oxyzoglou (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: D. Grisay i A. Ansay, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Brauhoff i L. Radu Bouyon, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Parlament Europejski (przedstawiciele: J. Van Pottelberge i M. Windisch, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer i X. Chamodraka, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 270 TFUE skarżąca wnosi co do istoty, tytułem żądania głównego, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 11 marca 2022 r. odrzucającej wniesione przez skarżącą zażalenie, w którym zażądała ona stwierdzenia nieważności zawiadomienia z dnia 21 kwietnia 2020 r. w sprawie ustalenia jej uprawnień emerytalnych, oraz, po drugie, o przekazanie jej sprawy organowi upoważnionemu do zawierania umów o pracę w celu ustalenia kwoty, jaka powinna jej zostać zwrócona, tytułem ewentualnym – o zasądzenie od Komisji zapłaty kwoty 30 439,50 EUR z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, a tytułem dalszego żądania ewentualnego – o zwrócenie się do Komisji o wyjaśnienie jej metody obliczeń i zastosowanie jej w niniejszym wypadku.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Despina Oxyzoglou zostaje obciążona własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

3)	Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 284 z 25.7.2022.

Postanowienie Sądu z dnia 29 marca 2023 r. – Mozelsio/Komisja

(Sprawa T-343/22) (1)

(Służba publiczna - Personel kontraktowy - Emerytura - Uprawnienia emerytalne nabyte przed wstąpieniem do służby Unii - Przeniesienie do systemu Unii - Doliczenie lat służby uprawniających do emerytury - Skarga o stwierdzenie nieważności - Wniosek o zwrot części przeniesionego kapitału - Bezpodstawne wzbogacenie - Termin do złożenia zażalenia - Oczywista niedopuszczalność - Wniosek o wydanie nakazu - Oczywisty brak właściwości)

(2023/C 179/69)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Muriel Mozelsio (Enghien, Belgia) (przedstawiciele: D. Grisay i A. Ansay, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Brauhoff i L. Radu Bouyon, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Parlament Europejski (przedstawiciele: J. Van Pottelberge i M. Windisch, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer i X. Chamodraka, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 270 TFUE skarżąca wnosi co do istoty, tytułem żądania głównego, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 11 marca 2022 r. odrzucającej wniesione przez skarżącą zażalenie, w którym zażądała ona stwierdzenia nieważności zawiadomienia z dnia 16 czerwca 2021 r. w sprawie ustalenia jej uprawnień emerytalnych, oraz, po drugie, o przekazanie jej sprawy organowi upoważnionemu do zawierania umów o pracę w celu ustalenia kwoty, jaka powinna jej zostać zwrócona, tytułem ewentualnym – o zasądzenie od Komisji zapłaty kwoty 15 051,38 EUR z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, a tytułem dalszego żądania ewentualnego – o zwrócenie się do Komisji o wyjaśnienie jej metody obliczeń i zastosowanie jej w niniejszym wypadku.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Muriel Mozelsio pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 284 z 25.7.2022.

Postanowienie Sądu z dnia 31 marca 2023 r. – Thomas Henry/EUIPO (MATE MATE)

(Sprawa T-482/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego MATE MATE - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Brak charakteru odróżniającego - Charakter wprowadzający w błąd - Artykuł 7 ust. 1 lit. b), c) i g) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2023/C 179/70)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Thomas Henry GmbH (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: O. Spieker, D. Mienert i J. Si-Ha Selbmann, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 12 maja 2022 r. (sprawa R 406/2021-1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 359 z 19.9.2022.

Postanowienie Sądu z dnia 30 marca 2023 r. – ATPN/Komisja

(Sprawa T-567/22) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Środowisko naturalne - Rozporządzenie delegowane (UE) 2022/1214 - Energia jądrowa - Działalność zrównoważona - Stowarzyszenie - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2023/C 179/71)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Association Trinationale de Protection Nucléaire (ATPN) (Bazylea, Szwajcaria) (przedstawiciel: C. Lepage, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. von Rintelen, A. Nijenhuis i C. Auvret, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2022/1214 z dnia 9 marca 2022 r. zmieniającego rozporządzenie delegowane (UE) 2021/2139 w odniesieniu do działalności gospodarczej w niektórych sektorach energetycznych oraz rozporządzenie delegowane (UE) 2021/2178 w odniesieniu do publicznego ujawniania szczególnych informacji w odniesieniu do tych rodzajów działalności gospodarczej (Dz.U. 2022, L 188, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie wniosku Republiki Francuskiej o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

3)	Skarżąca pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Republika Francuska pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 418 z 31.10.2022.

Postanowienie Sądu z dnia 28 marca 2023 r. – Primicerj/Komisja

(Sprawa T-612/22) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Wstępna odmowa dostępu - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Niedopuszczalność - Wniosek o wydanie nakazu - Brak właściwości)

(2023/C 179/72)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Paola Primicerj (Rzym, Włochy) (przedstawiciel: E. Iorio, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciel: A. Spina, pełnomocnik)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 2 sierpnia 2022 r. oddalającej wniosek o udzielenie dostępu do uzupełniającego wezwania do usunięcia uchybienia z dnia 15 lipca 2022 r., skierowanego przez Komisję do Republiki Włoskiej w ramach postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego 2016/4081, dotyczącego zgodności z prawem Unii przepisów krajowych regulujących usługi świadczone przez honorowych członków wymiaru sprawiedliwości.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona w całości – częściowo z powodu oczywistego braku właściwości, a częściowo jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie złożonego przez Gabriele Di Girolamo, Robertę Tesei i Associazione Nazionale Giudici di Pace (ANGDP) wniosku o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenientów.

3)	Paola Primicerj zostaje obciążona kosztami postępowania.

4)	Gabriele Di Girolamo, Roberta Tesei i ANGDP pokrywają własne koszty związane z ich wnioskiem o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenientów.

---

(1)  Dz.U. C 432 z 14.11.2022.

Postanowienie prezesa Sądu z dnia 22 marca 2023 r. – TP/Komisja

(Sprawa T-776/22 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Zamówienia publiczne - Rozporządzenie finansowe - Wykluczenie z postępowań o udzielenie zamówień publicznych finansowanych z budżetu ogólnego Unii i EFR przez okres dwóch lat - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

(2023/C 179/73)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: TP (przedstawiciele: T. Faber, F. Bonke i I. Sauvagnac, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Moro, F. Behre i P. Rossi, pełnomocnicy)

Przedmiot

We wniosku opartym na art. 278 i 279 TFUE strona skarżąca wnosi o zawieszenie wykonania decyzji Komisji Europejskiej z dnia 1 października 2022 r., na mocy której wykluczono ją z udziału w procedurach wyboru podlegających rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniającemu rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylającemu rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. 2018, L 193, s. 1), z możliwości zastania wybraną do celów realizacji środków finansowych Unii Europejskiej oraz z udziału w procedurach wyboru podlegających rozporządzeniu Rady (UE) 2018/1877 z dnia 26 listopada 2018 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju i uchylającemu rozporządzenie (UE) 2015/323 (Dz.U. 2018, L 307, s. 1).

Sentencja

1)	Wniosek w przedmiocie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie.

Postanowienie prezesa Sądu z dnia 27 marca 2023 r. – Cogebi i Cogebi/Rada

(Sprawa T-782/22 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte ze względu na działania Rosji destabilizujące sytuację na Ukrainie - Zakaz zakupu, przywozu lub przekazywania do Unii, bezpośrednio lub pośrednio, towarów, które generują znaczące przychody dla Rosji - Wniosek o zawieszenie wykonania - Uchybienie wymogom formalnym - Niedopuszczalność)

(2023/C 179/74)

Język postępowania: angielski

Strony

Strony skarżące: Cogebi (Beersel, Belgia), Cogebi a.s. (Tabor, Republika Czeska) (przedstawiciel: H. over de Linden, adwokat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciel: M. Bishop i E. Nadbath, pełnomocnicy)

Przedmiot

We wniosku opartym na art. 278 i 279 TFUE skarżące domagają się zawieszenia wykonania załącznika VI do rozporządzenia Rady (UE) 2022/1904 z dnia 6 października 2022 r. w sprawie zmiany rozporządzenia (UE) nr 833/2014 dotyczącego środków ograniczających w związku z działaniami Rosji destabilizującymi sytuację na Ukrainie (Dz.U. 2022, L 259 I, s. 3) w zakresie, w jakim zmienia on załącznik XXI do rozporządzenia Rady (UE) nr 833/2014 z dnia 31 lipca 2014 r. dotyczącego środków ograniczających w związku z działaniami Rosji destabilizującymi sytuację na Ukrainie (Dz.U. 2014, L 229, s. 1) poprzez wprowadzenie do niego kodu CN 6814 w wykazie towarów i technologii, o których mowa w art. 3i rozporządzenia nr 833/2014.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje odrzucony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Postanowienie prezesa Sądu z dnia 27 marca 2023 r. – Enmacc/Komisja

(Sprawa T-1/23 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Zamówienia publiczne na usługi - Usługi w zakresie organizacji agregacji zapotrzebowania i przetargów na gaz w ramach platformy energetycznej Unii - Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych - Wyważenie interesów)

(2023/C 179/75)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Enmacc GmbH (Monachium, Niemcy) (przedstawiciele: A. von Bonin, A. Pliego Selie i T. van Helfteren, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Estrada de Solà, S. Romoli, G. Gattinara i T. Scharf, pełnomocnicy)

Przedmiot

We wniosku opartym na art. 278 i 279 TFUE skarżąca domaga się co do istoty zawieszenia wykonania decyzji Komisji Europejskiej z dnia 12 grudnia 2022 r. o wszczęciu lub kontynuowaniu postępowania przetargowego ENER/2022/NP/0041 w trybie procedury negocjacyjnej bez uprzedniej publikacji ogłoszenia o zamówieniu i bez zaproszenia skarżącej do udziału, tytułem żądania ewentualnego – zawieszenia udzielenia zamówienia w ramach spornego postępowania przetargowego, a tytułem dalszego żądania ewentualnego – zawieszenia podpisania umowy w ramach tego postępowania.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Skarga wniesiona w dniu 9 stycznia 2023 r. – Koppers Denmark/Komisja

(Sprawa T-9/23)

(2023/C 179/76)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Koppers Denmark (Nyborg, Dania) i 9 innych (przedstawiciele: R. Cana, E. Mullier i H. Widemann, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia (1) w zakresie, w jakim przewiduje ono ograniczenia we wprowadzaniu do obrotu wyrobów poddanych działaniu produktów biobójczych;

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania; i

—	zarządzenie wszelkich innych środków wymaganych prawem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja naruszyła art. 14 ust. 4, art. 58 ust. 2 i art. 58 ust. 3 rozporządzenia 528/2012 (2), działając ultra vires/przekraczając swoje kompetencje i naruszając uzasadnione oczekiwania strony skarżącej poprzez ustanowienie ograniczeń we wprowadzaniu do obrotu wyrobów poddanych działaniu produktów biobójczych.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja dopuściła się oczywistych błędów w ocenie i naruszyła zasadę pewności prawa oraz obowiązek uzasadnienia, poprzez ustanowienie ograniczeń we wprowadzaniu do obrotu wyrobów poddanych działaniu produktów biobójczych.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja naruszyła zasadę pewności prawa i zasadę uzasadnionych oczekiwań, poprzez ustanowienie ograniczeń we wprowadzaniu do obrotu wyrobów poddanych działaniu produktów biobójczych mimo że nie ustała istnienia „poważnych obaw”, odchodząc tym samym od własnych wytycznych.

4.	Zarzut czwarty dotyczący tego, że Komisja naruszyła art. 1 ust. 1 rozporządzenia 528/2012 i art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej poprzez ustanowienie ograniczeń we wprowadzaniu do obrotu wyrobów poddanych działaniu produktów biobójczych.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że Komisja naruszyła zasadę pewności prawa, dokonała błędnych ustaleń faktycznych i dopuściła się oczywistych błędów w ocenie, nie uwzględniając wszystkich istotnych informacji przy wprowadzaniu w zaskarżonym rozporządzeniu wymogu oznakowania w odniesieniu do warunków przechowywania wyrobów poddanych działaniu produktów biobójczych.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że Komisja naruszyła art. 67–68, 129 i pozycję 31 załącznika XVII do rozporządzenia REACH (3) oraz nie uwzględniła wszystkich istotnych informacji i przekroczyła kompetencje służące jej na podstawie art. 14 ust. 4 rozporządzenia 528/2012, poprzez ustanowienie w zaskarżonym rozporządzeniu ograniczeń we wprowadzaniu do obrotu wyrobów poddanych działaniu produktów biobójczych, zawężając ograniczenia obowiązujące na podstawie rozporządzenia REACH.

---

(1)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2022/1950 z dnia 14 października 2022 r. w sprawie odnowienia zatwierdzenia kreozotu jako substancji czynnej przeznaczonej do stosowania w produktach biobójczych należących do grupy produktowej 8 zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 528/2012 (Dz.U. 2022, L 269, s.1).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 528/2012 z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie udostępniania na rynku i stosowania produktów biobójczych (Dz.U. 2012, L 167, p.1).

(3)  Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. 2006, L 396, s.1).

Skarga wniesiona w dniu 20 stycznia 2023 r. – Feport/Komisja

(Sprawa T-17/23)

(2023/C 179/77)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Federation of European Private Port Operators (Feport) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokat, B. Le Bret)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

Stwierdzenie, że Komisja zaniechała działania w sprawie SA.33828 – grecki system podatku tonażowego, ze względu na niewszczęcie przez nią formalnego postępowania wyjaśniającego przeciwko Grecji, a w każdym razie niezajęcie jasnego stanowiska zgodnie z art. 23 rozporządzenia (UE) 2015/1589 (1) i art. 108 TFUE;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi, że wszystkie przesłanki bezczynności na podstawie art. 265 TFUE są w niniejszej sprawie spełnione i że z owej bezczynności wynika szereg naruszeń traktatów Unii Europejskiej, zasad i prawa wtórnego. W tym względzie podnosi ona cztery zarzuty:

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że nie wszczynając formalnego postępowania wyjaśniającego przeciwko Grecji, Komisja nie zastosowała się do swoich wniosków w sprawie SA.33828 – grecki system podatku tonażowego i wytycznych z 2003 r. w sprawie pomocy państwa dla transportu morskiego (zwanych dalej „wytycznymi w sprawie transportu morskiego”).

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja uchybiła zobowiązaniom wynikającym z rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (rozporządzenie 2015/1589, art. 23) i art. 108 TFUE, nie wszczynając formalnego postępowania wyjaśniającego przez siedem lat po wydaniu decyzji na podstawie art. 23 oraz, że odmawiając zajęcia jasnego stanowiska w tym względzie, Komisja naruszyła prawa zainteresowanych stron, co stanowi naruszenie rozporządzenia 2015/1589 (art. 24), Karty praw podstawowych [Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”)] (art. 41 i 47) oraz zasad Unii Europejskiej (takich jak zasada uzasadnionych oczekiwań).

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja naruszyła zasadę równego traktowania chronioną w karcie (art. 20 i 21) oraz uchybiła ciążącemu na niej obowiązkowi lojalnej współpracy (art. 4 ust. 3 TUE) ze względu na to, że odmówiła bez ograniczenia w czasie podjęcia działań na podstawie art. 107 TFUE względem greckiego systemu podatku tonażowego, podczas gdy zniosła podobne systemy pomocy państwa w odniesieniu do portów w innych państwach członkowskich w ograniczonym terminie.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że Komisja nie przestrzegała międzynarodowych norm podatkowych oraz unijnego prawa podatkowego i zobowiązań podatkowych w odniesieniu do minimalnych zasad opodatkowania, które mają zostać wdrożone przez wszystkie państwa członkowskie od dnia 1 stycznia 2024 r. na podstawie porozumienia OECD w sprawie drugiego filaru (grudzień 2021 r.) oraz wniosku Komisji dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie zapewnienia globalnego minimalnego poziomu opodatkowania grup wielonarodowych w Unii (grudzień 2021 r.), przyjętego przez Radę Ecofin w grudniu 2022 r.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. 2015, L 248, s. 9).

Skarga wniesiona w dniu 20 stycznia 2023 r. – Grecja/Komisja

(Sprawa T-18/23)

(2023/C 179/78)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Grecka (przedstawiciele: E. Leftheriotou, A.E. Vasilopoulou i O. Pastellas)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności w całości decyzji wykonawczej Komisji z dnia 15 listopada 2022 r., C(2022) 8047 final, dotyczącej skutków finansowych, jakie należy zastosować do wydatków finansowanych przez Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej (Sekcja Gwarancji) (zwany dalej „EFOGR-SG”) w niektórych przypadkach nieprawidłowości popełnionych w Grecji,

—	tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części odnoszącej się do kwoty odpowiadającej kwocie zwrotu, która została uchylona przez sąd krajowy w sprawie 2014/10019, czyli o obniżenie kwoty podlegającej odzyskaniu w tej sprawie z 145 854,46 EUR do 48 619,63 EUR,

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez Republikę Grecką.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku podstawy prawnej wydania zaskarżonej decyzji Komisji w odniesieniu do finansowania spornej kwoty, ponieważ rozporządzenie (WE) nr 1681/1994 (1) zostało uchylone i nie znajduje już zastosowania do przypadków dotyczących okresu programowego 1994–1999, zaś rozporządzenie (UE) nr 1306/2013 (2) stosuje się tylko do przypadków nieprawidłowości w ramach Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW).

2.	Zarzut drugi dotyczący błędu w ocenie okoliczności faktycznych z tego względu, że Komisja uznała, iż władze greckie nie dołożyły należytej staranności w ramach zarządzania sprawą 2014/10019. Ponadto strona skarżąca twierdzi, że sfinansowanie kwoty 145 854,46 EUR jest nieproporcjonalne.

---

(1)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1681/94 z dnia 11 lipca 1994 r. dotyczące nieprawidłowości oraz odzyskiwania kwot wypłaconych nieprawidłowo w związku z finansowaniem polityki strukturalnej i organizacją systemu informacji w tej dziedzinie (Dz.U. 1994, L 178, s. 43).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) n. 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008 (UE 2013, L 347, s. 549).

Skarga wniesiona w dniu 23 stycznia 2023 r. – Mead Johnson Nutrition (Asia Pacific) i in./Komisja

(Sprawa T-37/23)

(2023/C 179/79)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Mead Johnson Nutrition (Asia Pacific) Pte Ltd (Singapur, Singapur), MJN Global Holdings BV (Amsterdam, Niderlandy), Mead Johnson Nutrion Co. (Chicago, Illinois, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: C. Quigley, KC, M. Whitehouse i P. Halford, solicitors)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2022) 7665 final z dnia 31 października 2022 r. w sprawie SA.34914 (2013/C) – System poboru podatku dochodowego od osób prawnych w Gibraltarze (1) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”); oraz

—	obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez skarżące.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku kompetencji, ponieważ Komisja nie posiada kompetencji na podstawie art. 92 ust. 3 lit. a) umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa z UE, gdyż akta sprawy SA.34914 i wszystkie związane z nią postępowania zostały zamknięte i zakończone przyjęciem ostatecznej decyzji 2019/700 z dnia 19 grudnia 2018 r. (2), a dochodzeniu prowadzonemu przez Komisję dotyczącemu MJN Holdings (Gibraltar) Limited nie nadano nowego numeru sprawy przed zakończeniem okresu przejściowego w dniu 31 grudnia 2020 r., ani po tym dniu.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, ponieważ Komisja naruszyła art. 6 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2015/1589 (3), który wprowadza wymóg podsumowania przez Komisję w decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego wszystkich istotnych kwestii faktycznych i prawnych, o których Komisja wiedziała, poprzez nieuwzględnienie istotnych informacji, które skarżące przedstawiły wcześniej i którymi Komisja dysponowała, w odniesieniu do braku utrzymania w mocy interpretacji indywidualnej prawa podatkowego wydanej dla spółki MJN GibCo w 2012 r. po dniu 1 stycznia 2014 r. oraz w odniesieniu do braku możliwości opodatkowania przychodów z tytułu opłat licencyjnych przy prawidłowym zastosowaniu prawa gibraltarskiego. Ponadto przed wydaniem zaskarżonej decyzji na podstawie art. 6 ust. 1 rozporządzenia, Komisja, w ramach wstępnej oceny i zgodnie z zasadą dobrej administracji, powinna była w każdym razie omówić ze Zjednoczonym Królestwem informacje przekazane wcześniej przez skarżące.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia normy prawnej związanej z zastosowaniem art. 107 i 108 TFUE, ponieważ zaskarżona decyzja została wydana po całkowicie nieuzasadnionej zwłoce, co stanowi naruszenie zasady dobrej administracji.

---

(1)  Dz.U. 2023, C 52, s. 10.

(2)  Decyzja Komisji (UE) 2019/2007 w sprawie pomocy państwa SA.34914 (2013/C) wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo na rzecz systemu poboru podatku dochodowego od osób prawnych w Gibraltarze (notyfikowana jako dokument nr C(2018) 7848) (Dz.U. 2019, L 119, s. 151).

(3)  Rozporządzenie Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. 2015, L 248, s. 9).

Skarga wniesiona w dniu 6 lutego 2023 r. – FFPE sekcja Rady/Rada

(Sprawa T-44/23)

(2023/C 179/80)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Fédération de la fonction publique européenne (europejska federacja służby publicznej) sekcja Rady (FFPE sekcja Rady) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: A. Champetier i S. Rodrigues, avocats)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna; w konsekwencji

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	zobowiązanie strony pozwanej do zapłaty symbolicznego 1 EUR z tytułu doznanej krzywdy, oraz

—	obciążenie strony pozwanej całością kosztów.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu swojej skargi o stwierdzenie nieważności pisma Rady z dnia 24 listopada 2022 r. informującego skarżącą o wynikach i skutkach postępowania weryfikacyjnego wszczętego przeciwko niej na podstawie porozumienia z dnia 28 marca 2006 r. zawartego między Radą Unii Europejskiej a związkami zawodowymi lub organizacjami zawodowymi personelu Sekretariatu Generalnego Rady (zwanego dalej „porozumieniem”) skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia porozumienia i listu intencyjnego.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia wynikającego z porozumienia ducha lojalnej współpracy, zasady dobrej administracji i zasady wykonywania umów w dobrej wierze.

Skarga wniesiona w dniu 16 lutego 2023 r. – Pollinis France/Komisja

(Sprawa T-94/23)

(2023/C 179/81)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pollinis France (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat A. Bailleux)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 6 grudnia 2022 r. oddalającej wniosek skarżącej o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej w odniesieniu do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2022/708 (1) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) w zakresie, w jakim przedłuża ono okres zatwierdzenia substancji czynnej boskalid;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący niezgodnej z prawem interpretacji art. 17 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 (2). Zaskarżona decyzja opiera się na interpretacji art. 17, która jest niezgodna z przepisami i celami rozporządzenia nr 1107/2009, z zasadą ostrożności i z wieloma przepisami prawa pierwotnego [art. 168 i 191 TFUE oraz art. 35 i 37 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”)]. Artykuł 17 rozporządzenia nr 1107/2009 nie może być interpretowany w ten sposób, że zobowiązuje Komisję do przedłużenia zatwierdzenia na czas nieokreślony, niezależnie od liczby i czasu trwania uprzednio udzielonych przedłużeń oraz niezależnie od ryzyka, jakie owo przedłużenie może stanowić dla zdrowia ludzkiego lub dla środowiska. W szczególności w przypadku boskalidu Komisja nie może przedłużyć o tyle lat jego zatwierdzenia, biorąc pod uwagę okoliczność, że wniosek o odnowienie doprowadził do podniesienia przez EFSA wielu kwestii oraz że liczne badania wskazują na poważne wątpliwości co do bezpieczeństwa boskalidu zarówno dla zdrowia ludzi, jak i dla środowiska.

2.

Zarzut drugi, podniesiony subsydiarnie, dotyczący niezgodności z prawem art. 17 rozporządzenia nr 1107/2009. Gdyby Sąd uznał, że zaskarżona decyzja (oraz rozporządzenie wykonawcze Komisji 2022/708) opierają się na prawidłowej interpretacji art. 17 rozporządzenia nr 1107/2009, należy stwierdzić niemożność stosowania tego przepisu w ramach niniejszego postępowania na podstawie art. 277 TFUE, ponieważ jest on sprzeczny z zasadą ostrożności, art. 168 i 191 TFUE oraz art. 35 i 37 karty. W związku z tym art. 17 nie powinien być stosowany i nie może służyć jako właściwe uzasadnienie prawne zaskarżonej decyzji, wobec czego należy stwierdzić jej nieważność.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia wymogów określonych w art. 17 rozporządzenia nr 1107/2009. Komisja błędnie uznała, że przesłanki przedłużenia na podstawie art. 17 rozporządzenia nr 1107/2009 zostały spełnione: — Komisja błędnie uznała, że opóźnienie w ramach procedury odnowienia nie było zawinione przez wnoszącego o odnowienie, nie badając w ogóle roli, jaką odegrał w odniesieniu do tego opóźnienia wnoszący o odnowienie; — Komisja błędnie uznała, że przedłużenie okresu zatwierdzenia boskalidu na piąty rok z rzędu było konieczne do zbadania wniosku o odnowienie.

4.	Zarzut czwarty, dotyczący braku uzasadnienia. Komisja popełniła błąd, zarówno uznając rozporządzenie wykonawcze Komisji 2022/708 za opatrzone wystarczającym uzasadnieniem, jak i nie wskazując w zaskarżonej decyzji powodów opóźnienia procedury ponownej oceny.

---

(1)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2022/708 z dnia 5 maja 2022 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011 w odniesieniu do przedłużenia okresów zatwierdzenia substancji czynnych: metyloester kwasu 2,5-dichlorobenzoesowego, kwas octowy, aklonifen, siarczan glinowo-amonowy, fosforek glinu, krzemian glinu, beflubutamid, bentiowalikarb, boskalid, węglik wapnia, kaptan, cymoksanil, dimetomorf, dodemorf, etefon, etylen, wyciąg z krzewu herbacianego, pozostałości destylacji tłuszczu, kwasy tłuszczowe C7–C20, fluoksastrobina, flurochloridon, folpet, formetanat, kwas giberylinowy, gibereliny, proteiny hydrolizowane, siarczan żelaza, fosforek magnezu, metam, metamitron, metazachlor, metrybuzyna, milbemektyna, fenmedifam, pirymifos metylu, oleje roślinne/olejek goździkowy, oleje roślinne/olej rzepakowy, oleje roślinne/olejek z mięty zielonej, propamokarb, prochinazyd, protiokonazol, piretryny, piasek kwarcowy, olej z ryb, środki odstraszające zapachem, pochodzenia roślinnego lub zwierzęcego/tłuszcz owczy, S-metolachlor, feromony łuskoskrzydłych o łańcuchach prostych, sulkotrion, tebukonazol i mocznik (Dz.U. 2022, L 133, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (Dz.U. 2009, L 309, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2023 r. – PAN Europe/Komisja

(Sprawa T-104/23)

(2023/C 179/82)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pesticide Action Network Europe (PAN Europe) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat A. Bailleux)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 12 grudnia 2022 r., doręczonej stronie skarżącej w dniu 13 grudnia 2022 r., o częściowym oddaleniu ponownego wniosku złożonego na podstawie art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (1);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut, dotyczący tego, że decyzja Komisji została wydana z naruszeniem:

—	art. 2 ust. 1, art. 4 ust. 2 tiret drugie i art. 4 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia nr 1049/2001; oraz

—	art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (2).

W szczególności należy stwierdzić nieważność decyzji Komisji w zakresie, w jakim Komisja odmówiła w niej dostępu do dokumentów na podstawie niezgodnego z prawem zastosowania wyjątków dotyczących ochrony postępowania sądowego [art. 4 ust. 2 tiret drugie rozporządzenia nr 1049/2001] i procesu podejmowania decyzji [art. 4 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia nr 1049/2001].

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43).

(2)  Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie zastosowania postanowień Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska do instytucji i organów Wspólnoty (Dz.U. 2006, L 264, s. 13).

Skarga wniesiona w dniu 28 lutego 2023 r. – VB/EBC

(Sprawa T-124/23)

(2023/C 179/83)

Język postępowania: angielski

Strony

Skarżąca: VB (przedstawiciele: L. Levi i B. Champetier, adwokaci)

Pozwany: Europejski Bank Centralny

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 4 kwietnia 2022 r. informującej go nieprzysługiwaniu mu dodatku na utrzymanie;

—	stwierdzenie nieważności, w stosownym przypadku, decyzji z dnia 2 sierpnia 2022 r. oddalającej zażalenie wniesione w dniu 2 czerwca 2022 r. na ww. decyzję odmawiającą mu możliwości korzystania z dodatku na utrzymanie;

—	stwierdzenie nieważności, w stosownym przypadku, decyzji z dnia 19 grudnia 2022 r. oddalającej zażalenie wniesione w dniu 30 września 2022 r.;

—

nakazanie zapłaty kwoty 9 270 EUR (tj. dodatku na utrzymanie za okres 3 miesięcy) wraz z odsetkami obliczonymi według mającej zastosowanie stopy procentowej („stopy procentowej dla głównych operacji refinansujących”) Europejskiego Banku Centralnego powiększonej o dwa punkty procentowe za okres od dnia 1 kwietnia 2022 r. do dnia faktycznej zapłaty żądanej kwoty;

—	zadośćuczynienie za krzywdę doznaną przez skarżącego w symbolicznej wysokości 1 EUR;

—	nakazanie pozwanemu zwrotu kosztów sądowych poniesionych przez skarżącego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi następujące zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 4.1.1 i 4.5.1 regulaminu pracowniczego EBC oraz naruszenia zasad pewności prawa i braku mocy wstecznej.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku staranności.

Skarga wniesiona w dniu 13 marca 2023 r. – Nardi/EBC

(Sprawa T-131/23)

(2023/C 179/84)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Anna Nardi (Neapol, Włochy) (przedstawiciel: M. De Siena, avvocata)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

ustalenie i stwierdzenie odpowiedzialności pozaumownej Europejskiego Banku Centralnego (EBC), reprezentowanego przez jego prezes Christine Lagarde: a) ze względu na wywołanie spadku wartości należących do skarżącej finansowych instrumentów właścicielskich o nazwie SI FTSE.COPERP, udokumentowanych i opisanych w skardze po raz pierwszy w pkt 2 jej sekcji zatytułowanej „Okoliczności faktyczne”, co doprowadziło do odnotowania przez nią straty wynoszącej 626 134,29 EUR, odpowiadającej 81,54 % całkowitej wartości zainwestowanego kapitału równej 767 856,16 EUR, w związku z tym, że w dniu 12 marca 2020 r. Christine Lagarde, jako prezes EBC, wypowiadając słynne zdanie: „Nie jesteśmy tu po to, aby ograniczać spready, nie jest to zadaniem EBC”, doprowadziła do znacznego spadku wartości papierów wartościowych na wszystkich giełdach świata, a na giełdzie w Mediolanie – do spadku o 16,92 %, co stanowi bezprecedensowy odsetek w historii tej instytucji; poprzez wspomniane zdanie wypowiedziane na konferencji prasowej oświadczyła ona całemu światu, że EBC nie będzie już wspierał wartości papierów wartościowych emitowanych przez kraje znajdujące się w trudnej sytuacji, a tym samym zakomunikowała całkowitą zmianę kierunku polityki pieniężnej przyjętego przez EBC w czasie, gdy przewodniczył mu poprzedni prezes, którego kadencja zakończyła się w listopadzie 2019 r.; b) ze względu na to, że poprzez takie zachowanie i w wyniku wspomnianego wyżej drastycznego spadku indeksu giełdy w Mediolanie spowodował obniżenie wartości majątku skarżącej; c) ze względu na wyrządzenie skarżącej szkody majątkowej wynoszącej 626 134,29 EUR w zakresie damnum emergens oraz 912 673,83 EUR w zakresie lucrum cessans; d) ze względu na wyrządzenie w ten sposób skarżącej szkody majątkowej w łącznej wysokości 1 538 808,12 EUR; e) ze względu na spowodowanie szkody niemajątkowej związanej z cierpieniem psychicznym skarżącej i jej rodziny oraz z naruszeniem jej czci, dobrego imienia oraz tożsamości osobistej i zawodowej; wysokość owej szkody niemajątkowej oszacowano na 500 000,00 EUR; f) ze względu na spowodowanie szkody polegającej na utracie szansy;

—

zasądzenie na rzecz skarżącej od EBC, w osobie jego prezes pro tempore, naprawienia szkody majątkowej, obejmującej damnum emergens i lucrum cessans, wyżej wymienionej szkody niemajątkowej oraz szkody polegającej na utracie szansy, których wysokość oszacowano według kryteriów wskazanych w odpowiednich sekcjach i punktach skargi, poprzez zapłatę skarżącej następujących kwot: 1) 1 538 808,12 EUR tytułem naprawienia szkody majątkowej; 2) 500 000,00 EUR tytułem naprawienia szkody niemajątkowej; 3) a w związku z tym – zasądzenie zapłaty łącznej kwoty 2 038 808,12 EUR;

—

tytułem żądania ewentualnego – zasądzenie na rzecz skarżącej od EBC, w osobie jego prezes pro tempore, w odniesieniu do wyżej wymienionych poszczególnych rodzajów szkody, zapłaty kwot w innej wysokości, które zostaną ustalone w toku postępowania, w zakresie uznanym za słuszny, w tym przy pomocy opinii biegłego zarządzonej przez Sąd zgodnie z art. 70 regulaminu postępowania przed Sądem;

—	zasądzenie zapłaty kwoty ustalonej przez Sąd na zasadzie słuszności – tytułem odszkodowania za utratę szansy;

—	zasądzenie zapłaty odsetek za zwłokę naliczanych od dnia 12 marca 2020 r., to jest od dnia zaistnienia zdarzenia wywołującego szkodę, do dnia rzeczywistej zapłaty odszkodowania;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczy odpowiedzialności EBC na podstawie art. 340 akapit trzeci TFUE i art. 2043 Codice Civile (włoskiego kodeksu cywilnego) za poniesioną przez skarżącą szkodę majątkową i niemajątkową. W zarzucie tym wskazuje ona wysokość poniesionej szkody.

2.	Zarzut drugi dotyczy opisu szkody majątkowej, szkody niemajątkowej i szkody polegającej na utracie szansy, które skarżąca, jak twierdzi, poniosła. W zarzucie tym wyjaśnia ona zasady zastosowane w celu ustalenia ich wysokości.

3.

Zarzut trzeci dotyczy zasad wypracowanych w orzecznictwie Unii, w szczególności w wyrokach: z dnia 28 października 2021 r., Vialto Consulting/Komisja (C-650/19 P, EU:C:2021:879); z dnia 9 lutego 2022 r., QI i in./Komisja i EBC (T-868/16, EU:T:2022:58); z dnia 21 stycznia 2014 r., Klein/Komisja (T-309/10, EU:T:2014:19). Skarżąca przedstawia przesłanki konieczne do powstania odpowiedzialności pozaumownej instytucji Unii względem obywatela Unii i podnosi, że przesłanki te są spełnione – w oparciu o załączoną do skargi opinię biegłego, w której ten również stwierdził ich spełnienie – porównując przepisy Unii dotyczące EBC, jego organów i zadań. Skarżąca wskazuje na naruszenia przepisów prawa pierwotnego i wtórnego Unii, jakich miał dopuścić się EBC, a także na naruszenia i nadużycie uprawnień, jakich miała się dopuścić prezes EBC. Skarżąca podnosi, że w dniu 12 marca 2020 r. EBC, w osobie jego prezes, dopuścił się naruszenia art. 127 TFUE, zawartego w jego rozdziale 2, zatytułowanym „Polityka pieniężna”, art. 3, 10, 11, 12, 13 i 38 statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego, a także art. 17 pkt 17.2 i 17.3 regulaminu przyjętego decyzją EBC z dnia 19 lutego 2004 r. (1)

4.	Zarzut czwarty dotyczy ustalenia wysokości, uzasadnienia i udowodnienia poniesionej przez skarżącą szkody majątkowej (damnum emergens i lucrum cessans).

5.	Zarzut piąty dotyczy ustalenia wysokości, uzasadnienia i udowodnienia szkody związanej z cierpieniem psychicznym i naruszeniem dobrego imienia oraz tożsamości osobistej i zawodowej.

6.	Zarzut szósty dotyczy wyjaśnienia, uzasadnienia i udowodnienia – w drodze domniemania oraz w drodze obliczenia prawdopodobieństwa – szkody polegającej na utracie szansy, której wysokość, zgodnie z żądaniem skarżącej, należy ustalić na zasadzie słuszności.

7.	Zarzut siódmy dotyczy zasad wypracowanych w orzecznictwie Unii dotyczącym szkód niemajątkowych wyrządzanych obywatelom Unii przez jej instytucje, w szczególności w wyroku z dnia 12 września 2007 r., Combescot/Komisja (T-250/04, EU:T:2007:262).

---

(1)  Decyzja Europejskiego Banku Centralnego 2004/257/WE z dnia 19 lutego 2004 r. przyjmująca Regulamin Europejskiego Banku Centralnego (EBC/2004/2) (Dz.U. 2004, L 80, s. 33), zmieniona decyzją Europejskiego Banku Centralnego EBC/2014/1 z dnia 22 stycznia 2014 r. (Dz.U. 2014, L 95, s. 56).

Skarga wniesiona w dniu 10 marca 2023 r. – Biogen Netherlands/Komisja

(Sprawa T-137/23)

(2023/C 179/85)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Biogen Netherlands BV (Badhoevendorp, Niderlandy) (przedstawiciel: C. Schoonderbeek, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 12 grudnia 2022 r. C(2022) 9544 (final) przyznającej na podstawie rozporządzenia (WE) nr 726/2004 pozwolenie na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego (1) stosowanego u ludzi „Dimethyl Fumarate Teva – fumaran dimetylu”;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy nieprzestrzegania systemu ustanowionego w dyrektywie 2001/83/WE (2) w odniesieniu do przepisów dotyczących ochrony prawnej danych, w tym art. 6 ust. 1 tej dyrektywy, oraz obowiązków ciążących na wnioskodawcach w zakresie generycznych produktów leczniczych, na podstawie art. 10 ust. 1 tej dyrektywy.

2.

Zarzut drugi dotyczy nieuwzględnienia konsekwencji opinii Komitetu ds. Produktów Leczniczych Stosowanych u Ludzi z dnia 11 listopada 2021 r. w odniesieniu do kwestii, czy pozwolenie na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego Fumaderm mogło leżeć u podstaw ogólnego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego Tecfidera zgodnie z art. 6 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2001/83/WE.

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków (Dz.U. L 2004 z 136, s. 1).

(2)  Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. 2001, L 311, s. 67).

Skarga wniesiona w dniu 17 marca 2023 r. – VI/Komisja

(Sprawa T-147/23)

(2023/C 179/86)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: VI (przedstawiciel: M. Velardo, avvocata)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności następujących decyzji: — decyzji z dnia 20 maja 2022 r. informującej skarżącą, że podczas oceny za pomocą Talent Screener w konkursie EPSO/AST/150/21 dla techników laboratoryjnych uzyskała 53 punkty, podczas gdy minimalny wynik pozwalający na dopuszczenie do kolejnego etapu wynosił 57 punktów; oraz — decyzji organu powołującego z dnia 8 grudnia 2022 r., ARES (2022) s. 9324205, oddalającej zażalenie złożone w dniu 14 czerwca 2022 r. i zarejestrowane pod sygnaturą R/30/22 na podstawie art. 90 ust. 2 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej i warunków zatrudnienia innych pracowników Unii.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący oczywistego błędu w ocenie dyplomów i czasu trwania doświadczenia zawodowego, arbitralnie skróconego przez komisję konkursową, a także naruszenie ogłoszenia o konkursie, które nie zezwalało na ponowne ustalenie czasu trwania doświadczenia zawodowego w ramach różnych kryteriów Talent screener (oceny talentów).

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 1 ust. 1 załącznika III do regulaminu pracowniczego, ponieważ komisja konkursowa nie była uprawniona do ustalania współczynników wyważenia.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 27 i 29 regulaminu pracowniczego oraz art. 5 akapit pierwszy załącznika III do regulaminu pracowniczego, ponieważ komisja konkursowa nie zweryfikowała prawdziwości dyplomów i doświadczenia zawodowego zadeklarowanych przez kandydatów w ramach Talent screener przed sporządzeniem listy kandydatów dopuszczonych do kolejnego etapu oceny zintegrowanej (Assessment center).

Skarga wniesiona w dniu 18 marca 2023 r. – VK/Komisja Europejska

(Sprawa T-148/23)

(2023/C 179/87)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: VK (przedstawiciel: M. Velardo, avvocata)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności następujących decyzji: — decyzji z dnia 12 maja 2022 r. odrzucającej wniosek o przeniesienie [uprawnień emerytalnych] na podstawie art. 11 ust. 2 i 3 załącznika VIII do Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej i warunków zatrudnienia innych pracowników, wydanej przez Urząd Administracji i Wypłacania Należności Indywidualnych PMO/2 Emerytury (sygnatura: PMO 2, TFT IN, 3426594500), oraz — decyzji organu upoważnionego do zawierania umów o pracę z dnia 9 grudnia 2022 r. oddalającej zażalenie (nr R/373/22) złożone na podstawie art. 90 ust. 2 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej i warunków zatrudnienia innych pracowników, na decyzję z dnia 12 maja 2022 r.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skarżący podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa, ponieważ ogólne przepisy wykonawcze do art. 77 ust. 1 regulaminu pracowniczego nie przestrzegają granic określonych w tym artykule. Skarżący podnosi zarzut niezgodności z prawem na podstawie art. 277 TFUE wobec wspomnianych przepisów wykonawczych, które są sprzeczne z wyższą normą.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa przy wykładni pojęcia siły wyższej i przepisów o charakterze finansowym, ponieważ pojęcie siły wyższej nie stanowi kanonu wykładni prawa, lecz element działający z zewnątrz, uniemożliwiający zastosowanie niektórych przepisów dotyczących przepadku wykonywania prawa.

Skarga wniesiona w dniu 30 września 2022 r. – MBDA France/Komisja

(Sprawa T-154/23)

(2023/C 179/88)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: MBDA France (Le Plessis-Robinson, Francja) (przedstawiciele: F. de Bure i A. Delors, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie, na podstawie art. 256 i 263 TFUE, nieważności decyzji Komisji z dnia 10 stycznia 2023 r. oddalającej, zgodnie z art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (1), ponowny wniosek strony skarżącej o udzielenie dostępu do dokumentów 2022/5127 – Ares(2023)593134 dotyczących zaproszenia do składania wniosków EDF-2021-AIRDEF-D w sprawie ochrony przed zagrożeniem z powietrza o dużej prędkości, ogłoszonego przez Komisję (zwanego dalej „projektem EATMI”), złożony na podstawie art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 1049/2001 (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) w zakresie, w jakim odmawia stronie skarżącej pełnego dostępu do żądanych dokumentów, za wyjątkiem pewnych danych osobowych podlegających usunięciu, informacji, które mogłyby w sposób przewidywalny rzeczywiście naruszyć ochronę bezpieczeństwa publicznego, kwestii obronnych i wojskowych, jak również informacji ujawniających strategiczne zamiary konsorcjum kierowanego przez hiszpańską spółkę Sener Aerospacial Sociedad Anonima (zwaną dalej „konsorcjum SENER”) lub jego członków;

—	połączenie, na podstawie art. 68 regulaminu postępowania przed Sądem, niniejszą skargę o stwierdzenie nieważności z skargą wniesioną w sprawie T-614/22 MBDA France/Komisja, oraz

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania i innymi kosztami poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza art. 4 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia nr 1049/2001. W szczególności strona skarżąca uważa, że: — Komisja nie wykazała, że ujawnienie MBDA France żądanych dokumentów może konkretnie i faktycznie naruszyć ochronę bezpieczeństwa publicznego oraz kwestii obronnych i wojskowych zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a rozporządzenia 1049/2001; — zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa, ponieważ Komisja nie może odmówić ujawnienia nazwisk i funkcji osób biorących udział w komisjach oceniających na podstawie art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001.

2.

Zarzut drugi, dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza art. 4 ust. 2 tiret pierwsze i drugie rozporządzenia nr 1049/2001. W szczególności strona skarżąca uważa, że: — zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa polegającym na błędnym zastosowaniu wyłączenia ustanowionego w art. 4 ust. 2 tiret pierwsze rozporządzenia nr 1049/2001, ponieważ (i) niektóre z żądanych dokumentów odnoszą się do własnej propozycji w odpowiedzi na Projekt EATMI, (ii) wydaje się również bardzo mało prawdopodobne, aby wszystkie informacje zawarte w innych dokumentach, które miałby być objęte tym zwolnieniem mogły naruszyć ochronę interesów handlowych członków Konsorcjum SENER, oraz (iii) w każdym razie Komisja nie mogła odmówić ujawnienia punktów przyznanych propozycji konsorcjum SENER; — zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa polegającym na błędnym zastosowaniu wyłączenia ustanowionego w art. 4 ust. 2 tiret drugie rozporządzenia nr 1049/2001, ponieważ żaden z żądanych dokumentów nie zawiera wewnętrznego stanowiska prawnego Komisji w sprawie zgodność z prawem zaskarżonej decyzji w sprawie T-614/22, MBDA France/Komisji

3.

Zarzut trzeci, dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001. W szczególności strona skarżąca podnosi, że: — Komisja nie przedstawia żadnego wyjaśnienia powodów, dla których ujawnienie żądanych dokumentów konkretnie i faktycznie poważnie naruszyłoby proces decyzyjny Komisji; — Komisja nie może uczynić art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia nr 1049/2001 podstawą swojej odmowy, ponieważ postępowanie, którego dotyczą żądane dokumenty zostało już zakończone.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza art. 4 ust. 6 i art. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1049/2001. W szczególności strona skarżąca wykazuje, że nie oceniając, czy mogła udzielić częściowego dostępu do żądanych dokumentów, Komisja naruszyła ciążący na niej obowiązek udzielenia w miarę możliwości częściowego dostępu i zapewnienia jak najszerszego dostępu do dokumentów.

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komis (Dz.U. 2001 L 145, s. 43).

Skarga wniesiona w dniu 23 marca 2023 r. – Colombani/SEAE

(Sprawa T-158/23)

(2023/C 179/89)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean-Marc Colombani (Auderghem, Belgia) (przedstawiciel: N. de Montigny, adwokat)

Strona pozwana: Europejska Służba Działań Zewnętrznych

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności rocznego sprawozdania z oceny pozwanego za rok 2021 z dnia 13 lipca 2022 r.

—

stwierdzenie nieważności, w stosownym wypadku, decyzji wysokiego przedstawiciela i wiceprzewodniczącego Komisji z dnia 20 grudnia 2022 r. o oddaleniu zażalenia R/394/2022 wniesionego przez skarżącego w dniu 19 sierpnia 2022 r. na jego sprawozdanie z oceny za rok 2021, w zakresie w jakim uzupełnia ona sprawozdanie z oceny;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasad obowiązujących w procedurze oceny, art. 11a, 12a oraz 24 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, nadużycia władzy i naruszenia zasad obiektywności i bezstronności, którym powinna podlegać procedura oceny.

2.	Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie i nadużycia władzy.

Skarga wniesiona w dniu 24 marca 2023 r. – VN/Komisja

(Sprawa T-159/23)

(2023/C 179/90)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: VN (przedstawiciele: A. Champetier i S. Rodrigues, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna; w konsekwencji,

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 6 lipca 2022 r. uznającej, że skarżący jest zdolny do pracy, a jego nieobecność od dnia 10 czerwca 2022 r. jest nieusprawiedliwiona, co będzie skutkować potrąceniem wynagrodzenia za 1 dzień kalendarzowy;

—	w stosownym wypadku, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 14 grudnia 2022 r. oddalającej zażalenie skarżącego z dnia 16 sierpnia 2022 r.;

—	zasądzenie od Komisji zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez skarżącego w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia, wraz z dodatkami;

—	obciążenie Komisji kosztami w całości.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący braku niezależności lekarza-orzecznika przeprowadzającego badanie w dniu 10 czerwca 2022 r. i naruszenia obowiązku bezstronności.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia.

3.	Zarzut trzeci dotyczący oczywistych błędów w ocenie i siły wyższej.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia obowiązku dbałości.

Skarga wniesiona w dniu 24 marca 2023 r. – Fritz Egger i in./ECHA

(Sprawa T-163/23)

(2023/C 179/91)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fritz Egger GmbH & Co. OG (St. Johann in Tirol, Austria) i 7 innych (przedstawiciel: M. Ahlhaus, adwokat)

Strona pozwana: Europejska Agencja Chemikaliów

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez stronę pozwaną w dniu 16 grudnia 2022 r. i opublikowanej w dniu 17 stycznia 2023 r., w zakresie, w jakim umieszcza melaminę (zwaną dalej „substancją” lub „melaminą”) na kandydackiej liście substancji w celu objęcia zgodnie z art. 57 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 (zwanego dalej: „rozporządzeniem REACH”) procedurą uzyskania zezwolenia jako substancji wzbudzającej szczególnie duże obawy (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”);

—	obciążenie strony pozwanej kosztami tego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżona decyzja naruszyła zasadę dobrej praktyki administracyjnej. Zaskarżona decyzja i jej uzasadnienie identyfikujące melaminę jako substancję wzbudzającą szczególnie duże obawy zgodnie z art. 57 lit. f) rozporządzenia REACH odbiegają od ustalonych wytycznych. Ze względu na ten fakt, nie tylko trudno jest określić konkretną podstawę naukową stwierdzenia, że można ustalić równoważny poziom obaw, ale również niejasne i niespójne stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji i jej uzasadnieniu nie spełniają wymogów określonych w art. 57 lit. f) rozporządzenia REACH. W tym sensie, zaskarżona decyzja narusza zasadę dobrej administracji ze względu na niespójność praktyki administracyjnej leżącej u jej podstaw oraz naruszenie uzasadnionych oczekiwań strony skarżącej dotyczących postępowania, oceny będącej jego podstawą oraz procesu podejmowania decyzji.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że strona pozwana nie wykazała, zgodnie z art. 57 lit. f) rozporządzenia REACH, że melamina wywołuje prawdopodobne poważne skutki dla zdrowia ludzkiego i dla środowiska, dające powody do obaw równoważnych obawom stwarzanym przez substancje wymienione w art. 57 lit. a)-e) rozporządzenia REACH, ponieważ podstawą zaskarżonej decyzji są skutki, które nie wynikają ze swoistych właściwości melaminy, a zatem należy je pominąć w związku z identyfikacją melaminy jako substancja wzbudzająca szczególnie duże obawy.

3.

Zarzut trzeci dotyczący, tego że przyjmując zaskarżoną decyzję strona pozwana naruszyła art. 57 lit. f) rozporządzenia REACH, nie ustalając, na podstawie wystarczających dowodów naukowych, że melamina może mieć prawdopodobny poważny skutek dla zdrowia ludzkiego lub dla środowiska, dający powody do obaw równoważnych obawom stwarzanym przez substancję o niebezpiecznych właściwościach, do których odnosi się art. 57 lit. a)-e) rozporządzenia REACH, a zatem zaskarżona decyzja oparta jest na oczywistym błędzie w ocenie.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza prawo strony skarżącej do bycia wysłuchanym oraz prawa do przedstawienie swego stanowiska na temat nowych dowodów przedstawionych wyłącznie komisji państw członkowskich. Strona skarżąca twierdzi zasadniczo, że nie została wysłuchana w przedmiocie wszystkich okoliczności faktycznych i prawnych, które stały się podstawą do wydania zaskarżonej decyzji, a strona pozwana dopuściła się oczywistego błędu, uwzględniając nowe dowody podniesione na ich okoliczność.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja stanowi naruszenie zasady proporcjonalności, jak również zasady przewidywalności, ochrony uzasadnionych oczekiwań i zasady pewności prawa w zakresie, w jakim melamina została uznana za substancję wzbudzającą szczególnie duże obawy i w związku z tym podlega kontroli regulacyjnej, mimo że melamina jest uważana za odpowiednią alternatywę dla innych substancji, które na podstawie rozporządzenia REACH podlegają już bardziej surowym środkom regulacyjnym. Ponadto identyfikacja melaminy jako substancji wzbudzającej szczególnie duże obawy nie może być uznana za właściwy środek w odniesieniu do ogólnego celu identyfikacji substancji wzbudzającej szczególnie duże obawy, za którym opowiada się strona pozwana.

Skarga wniesiona w dniu 27 marca 2023 r. – Drinks Prod/EUIPO – Wolff and Illg (IGISAN)

(Sprawa T-164/23)

(2023/C 179/92)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Drinks Prod SRL (Păntășești, Rumunia) (przedstawiciel: I. Speciac, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Siegfried Wolff (Berlin, Niemcy), Matthias Illg (Berlin)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający element słowny „IGISAN” – zgłoszenie nr 18 329 332

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 stycznia 2023 r. w sprawie R 982/2022-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji wydanej przez Izbę Odwoławczą poprzez uwzględnienie odwołanie wniesione przez skarżącego na decyzję Wydziału Sprzeciwów i w konsekwencji zobowiązanie EUIPO do dalszego prowadzenia postepowania rejestracyjnego dla spornego znaku towarowego dla wszystkich zgłoszonych towarów i usług w klasach 3 i 5.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 28 marca 2023 r. – Arkema France/Komisja

(Sprawa T-165/23)

(2023/C 179/93)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Arkema France (Colombes, Francja) (przedstawiciele: S. Dumon-Kappe i D. Todorova, avocates)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu:

—	o uznanie niniejszej skargi za dopuszczalną i zasadną, a w konsekwencji

—	o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/111 z dnia 18 stycznia 2023 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz kwasu tłuszczowego pochodzącego z Indonezji;

—	w każdym wypadku – o obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 9 ust. 1 i art. 21 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej. Zarzut ten dzieli się na trzy części. — W pierwszej części zarzutu pierwszego skarżąca podnosi, że pozwana nie uwzględniła wszystkich interesów Unii i sprzeciwu różnych europejskich podmiotów, podejmując decyzję o kontynuowaniu dochodzenia w sprawie przywozu kwasu tłuszczowego pochodzącego z Indonezji pomimo wycofania skargi. — W drugiej części zarzutu pierwszego skarżąca podnosi, że pozwana popełniła oczywisty błąd w ocenie interesów użytkowników, podejmując decyzję o nałożeniu ostatecznych ceł antydumpingowych mających zastosowanie do przywozu kwasu tłuszczowego pochodzącego z Indonezji. — W trzeciej części zarzutu pierwszego skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła zasady ogólne równego traktowania i ochrony uzasadnionych oczekiwań, odmawiając zakończenia dochodzenia antydumpingowego bez nakładania środków.

2.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia art. 1 ust. 1 i art. 3 ust. 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej. — Skarżąca podnosi w tym względzie, że pozwana przeszacowała negatywny wpływ na przemysł Unii przywozu kwasu tłuszczowego pochodzącego z Indonezji, który to przywóz nie wyrządził przemysłowi europejskiemu żadnej szkody majątkowej.

Skarga wniesiona w dniu 24 marca 2023 r. – Borealis Agrolinz Melamine Deutschland i Cornerstone/ECHA

(Sprawa T-167/23)

(2023/C 179/94)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Borealis Agrolinz Melamine Deutschland GmbH (Lutherstadt Wittenberg, Niemcy), Cornerstone Chemical Co. (Metairie, Louisiana, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: R. Cana, E. Mullier i Z. Romata, adwokaci)

Strona pozwana: Europejska Agencja Chemikaliów

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—

stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez stronę pozwaną w dniu 16 grudnia 2022 r. i opublikowaną w dniu 17 stycznia 2023 r. w zakresie, w jakim umieszcza melaminę (zwaną dalej „substancją” lub „melaminą”) na kandydackiej liście substancji w celu objęcia zgodnie z art. 59 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 (zwanego dalej: „rozporządzeniem REACH”) procedurą uzyskania zezwolenia jako substancji wzbudzającej szczególnie duże obawy (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”);

—	obciążenie strony pozwanej kosztami tego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że strona pozwana naruszyła art. 57 lit. f) rozporządzenia REACH i popełniła oczywisty błąd w jego ocenie. Strona pozwana nie wykazała, zgodnie z wymogami ustanowionymi w art. 57 lit. f) rozporządzenia REACH, że substancja powoduje prawdopodobne poważne skutki dla zdrowia ludzkiego lub dla środowiska, dające powody do obaw równoważnych obawom stwarzanym przez substancje wymienione w art. 57 lit. a)-e) rozporządzenia REACH. W szczególności, strona pozwana dopuściła się oczywistych błędów w odniesieniu do wymogów prawnych ustanowionych w w art. 57 lit. f), co podważa rozstrzygnięcie decyzji.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że strona pozwana nie przedstawiła uzasadnienia w celu ustalenia równoważnego poziomu obaw i prawdopodobnych poważnych skutków powodowanych przez rozpatrywaną substancję.

3.

Zarzut trzeci dotyczący braku proporcjonalności zaskarżonej decyzji. Zdaniem strony skarżącej, zaskarżona decyzja nie jest właściwa dla osiągnięcia celów wyznaczonych w rozdziale rozporządzenia REACH dotyczącym udzielania zezwoleń, biorąc pod uwagę, że przeważająca większość zastosowań substancji będzie zwolniona z wymogu uzyskania zezwolenia. Nawet gdyby zidentyfikowanie substancji jako substancji wzbudzającej szczególnie duże obawy było celem samym w sobie, to istnieją bardziej odpowiednie środki do osiągnięcia celu, jakim jest ustanowienie obowiązku udzielenia informacji dotyczących domniemanych właściwości substancji.

4.

Zarzut czwarty, dotyczy tego, że strona skarżąca podważa fakt powołania się przez stronę pozwaną na zasadę ostrożności w celu uzasadnienia wniosku, że substancja spełnia wymogi określone w art. 57 lit. f) rozporządzenia REACH. Artykuł 57 lit. f) stanowi sam w sobie wyraz zasady ostrożności i nie może być wykorzystywany jako podstawa uzasadnienia mało wiarygodnych danych lub oczywiście błędnych założeń.

5.	Zarzut piąty dotyczący tego, że prawo strony skarżącej do bycia wysłuchanym zostało naruszone podczas procesu prowadzącego do wydania zaskarżonej decyzji.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że strona pozwana działała ultra vires i naruszyła art. 59 ust. 8 rozporządzenia REACH, wydając zaskarżoną decyzję bez jednomyślnego porozumienia komitetu państw członkowskich ECHA, stanowiące t istotny wymóg proceduralny, ponieważ cztery państwa członkowskie wstrzymały się od głosu.

7.	Zarzut siódmy dotyczący tego, że strona pozwana nadużyła władzy poprzez wykorzystanie procesu identyfikacji substancji jako substancji wzbudzającej szczególnie duże obawy jako sposobu na przyjęcie kryteriów na potrzeby przeprowadzenia próby, a nie w celu przewidzianym przez prawodawcę.

Skarga wniesiona w dniu 29 marca 2023 r. – Amstel Brouwerij/EUIPO – Anheuser-Busch (ULTRA)

(Sprawa T-170/23)

(2023/C 179/95)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Amstel Brouwerij BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: T. Cohen Jehoram, lawyer)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Anheuser-Busch LLC (St. Louis, Missouri, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy – unijny znak towarowy nr 2 895 258

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 24 stycznia 2023 r. w sprawie R 2088/2021-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.