Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2023/C 134/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 127 z 11.4.2023

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 121 z 3.4.2023

Dz.U. C 112 z 27.3.2023

Dz.U. C 104 z 20.3.2023

Dz.U. C 94 z 13.3.2023

Dz.U. C 83 z 6.3.2023

Dz.U. C 71 z 27.2.2023

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Odwołanie od postanowienia Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 2 czerwca 2022 r. w sprawie T-195/22, Luís Miguel Novais/Portugalia, wniesione w dniu 26 lipca 2022 r. przez Luísa Miguela Novaisa

(Sprawa C-507/22 P)

(2023/C 134/02)

Język postępowania: portugalski

Strony

Wnoszący odwołanie: Luís Miguel Novais (przedstawiciele: C. Almeida Lopes, Á. Oliveira, advogados)

Druga strona postępowania: Republika Portugalska

Postanowieniem z dnia 17 lutego 2023 r. Trybunał (szósta izba) postanowił odrzucić odwołanie jako oczywiście niedopuszczalne i orzekł, iż Luís Miguel Novais pokryje własne koszty postępowania.

Odwołanie od postanowienia Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 4 lipca 2022 r. w sprawie T-287/22, Luís Miguel Novais/Portugalia, wniesione w dniu 12 września 2022 r. przez Luísa Miguela Novaisa

(Sprawa C-592/22 P)

(2023/C 134/03)

Język postępowania: portugalski

Strony

Wnoszący odwołanie: Luís Miguel Novais (przedstawiciele: C. Almeida Lopes, Á. Oliveira, advogados)

Druga strona postępowania: Republika Portugalska

Postanowieniem z dnia 17 lutego 2023 r. Trybunał (szósta izba) postanowił odrzucić odwołanie jako oczywiście niedopuszczalne i orzekł, iż Luís Miguel Novais pokryje własne koszty postępowania.

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 7 września 2022 r. w sprawie T-217/21, SB/eu-LISA, wniesione w dniu 17 października 2022 r. przez SB

(Sprawa C-648/22 P)

(2023/C 134/04)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: SB (przedstawiciel: H. Tagaras, dikigoros)

Druga strona postępowania: Europejska Agencja ds. Zarządzania Operacyjnego Wielkoskalowymi Systemami Informatycznymi w Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości (eu-LISA)

Trybunał (szósta izba) w postanowieniu z dnia 9 marca 2023 r. odrzucił odwołanie jako w części oczywiście niedopuszczalne, a w pozostałej części oddalił je jako bezzasadne oraz obciążył stronę wnoszącą odwołanie własnymi kosztami.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Belgia) w dniu 16 stycznia 2023 r. – XXX/État belge, zastępowane przez Secrétaire d’État à l’Asile et la Migration

(Sprawa C-14/23, Perle)

(2023/C 134/05)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: XXX

Strona przeciwna: État belge, zastępowane przez Secrétaire d’État à l’Asile et la Migration

Pytania prejudycjalne

1)

Czy w świetle art. 288 [TFUE], art. 14 i 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 3, 5, 7, 11, 20, 34, 35 i 40 dyrektywy 2016/801 Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/801 z dnia 11 maja 2016 r. w sprawie warunków wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich w celu prowadzenia badań naukowych, odbycia studiów, szkoleń, udziału w wolontariacie, programach wymiany młodzieży szkolnej lub projektach edukacyjnych oraz podjęcia pracy w charakterze au pair (wersja przekształcona) (1) i jej motywów 2 i 60, zasady pewności prawa i przejrzystości, możliwość odrzucenia wniosku o pobyt przyznana państwu członkowskiemu na mocy art. 20 ust. 2 lit. f) dyrektywy, aby mogła być realizowana przez to państwo, musi być wyraźnie przewidziana w jego ustawodawstwie? Jeśli tak, to czy w jego ustawodawstwie muszą być określone poważne i obiektywne podstawy?

2)

Czy rozpatrzenie wniosku o wizę studencką wymaga od państwa członkowskiego weryfikacji woli i zamiaru studiowania cudzoziemca, chociaż art. 3 dyrektywy definiuje studenta jako osobę, która została przyjęta do instytucji szkolnictwa wyższego, i chociaż podstawy odrzucenia wniosku określone w art. [20 ust. 2 lit. f) tej dyrektywy] są fakultatywne i nie mają wiążącego charakteru, podobnie jak te określone w art. [20 ust. 1] dyrektywy?

3)

Czy art. 47 Karty praw podstawowych, zasada skuteczności i art. 34 ust. 5 dyrektywy 2016/801 wymagają, aby ustanowiony w prawie krajowym środek zaskarżenia od decyzji o odrzuceniu wniosku o przyjęcie na terytorium celem studiowania umożliwiał sądowi zastąpienie oceny dokonanej przez organ administracji własną oceną i zmianę decyzji tego organu, czy też wystarczająca jest kontrola zgodności z prawem pozwalająca sądowi na wytknięcie niezgodności z prawem, w szczególności oczywistego błędu w ocenie, poprzez stwierdzenie nieważności decyzji organu administracyjnego?

---

(1)  Dz.U. 2016, L 132, s. 21.

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 30 listopada 2022 r. w sprawie T-698/16, Trasta Komercbanka i in./EBC, wniesione w dniu 15 lutego 2023 r. przez Trasta Komercbanka AS

(Sprawa C-90/23 P)

(2023/C 134/06)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Trasta Komercbanka AS (przedstawiciel: O. Behrends, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Centralny (EBC), Republika Łotwy, Komisja Europejska, Ivan Fursin, Igors Buimisters, C & R Invest SIA, Figon Co. Ltd, GCK Holding Netherlands BV, Rikam Holding SA

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	stwierdzenie nieważności decyzji EBC ECB/SSM/2016–529900WIP0INFDAWTJ81/2 WOANCA-2016–0005 z dnia 11 lipca 2016 r. (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) w odniesieniu do wnoszącego odwołanie;

—	obciążenie EBC kosztami poniesionymi przez wnoszącego odwołanie i kosztami postępowania; oraz

—	w zakresie, w jakim Trybunał nie jest właściwy do orzekania w niniejszej sprawie, przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy, dotyczący tego, że Sąd dopuścił się kilku błędów w związku z kwestią reprezentacji wnoszącego odwołanie, którą Trybunał (wielka izba) zbadał w swoim wyroku z dnia 5 listopada 2019 r., EBC i in./Trasta Komercbanka i in. (C-663/17 P, C-665/17 P i C-669/17 P, EU:C:2019:923).

Wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd niesłusznie oddalił twierdzenie wnoszącego odwołanie dotyczące braku doręczenia mu przez EBC zaskarżonej decyzji, ponieważ Sąd zniekształcił w tym względzie okoliczności faktyczne sprawy i nie uwzględnił skutków stwierdzenia Trybunału w pkt 72 wyroku z dnia 8 lipca 1999 r., Hoechst/Komisja (C-227/92 P, EU:C:1999:360).

Wnoszący odwołanie twierdzi ponadto, że Sąd błędnie odrzucił jego twierdzenie dotyczące braku reprezentacji wnoszącego odwołanie w trakcie postępowania prowadzącego do wydania zaskarżonej decyzji. Sąd zniekształcił okoliczności faktyczne sprawy nie biorąc pod uwagę, że zaskarżona decyzja wyraźnie stwierdza, że wnoszący odwołanie nie brał udziału w postępowaniu prowadzącym do wydania zaskarżonej decyzji i zdaniem EBC nie musiał brać w nim udziału.

Wnoszący odwołanie podnosi wreszcie, że Sąd błędnie oddalił jego zarzut naruszenia prawa do bycia wysłuchanym i że błąd ten wynikał również z nieuwzględnienia przez Sąd faktu, że wnoszący odwołanie nie brał udziału w postępowaniu prowadzącym do wydania zaskarżonej decyzji.

Zarzut drugi, dotyczący błędu Sądu w zakresie sposobu, w jaki Sąd potraktował z jednej strony decyzję EBC przed przeprowadzeniem przeglądu przez Administracyjną Radę Odwoławczą EBC, a z drugiej strony decyzję EBC po przeprowadzeniu przeglądu przez Administracyjną Radę Odwoławczą. W tym względzie wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył uzasadnione oczekiwania, które stworzył w drodze postanowienia z dnia 17 listopada 2021 r., Trasta Komercbanka/EBC (T-247/16 RENV, niepublikowane, EU:T:2021:809).

Zarzut trzeci, dotyczący błędnego oddalenia przez Sąd zarzutu wnoszącego odwołanie dotyczącego naruszenia art. 24 ust. 7 SSMR (1) poprzez błędne przyjęcie, że przepis ten przewiduje wydanie decyzji ze skutkiem ex tunc. Takie stanowisko Sądu zostało uznane za błędne również przez Komisję [zob. pkt 37 postanowienia z dnia 17 listopada 2021 r., Trasta Komercbanka/EBC (T-247/16 RENV, niepublikowane, EU:T:2021:809)].

---

(1)  Rozporządzenie Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzające Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287, s. 63).

Odwołanie wniesione w dniu 21 lutego 2023 r. przez Firearms United Network, Tomasza Waltera Stępnia, Michała Budzyńskiego, Andrzeja Marcjanika od wyroku Sądu z dnia 21 grudnia 2022 r. w sprawie T-187/21, Firearms United Network e.a. przeciwko Komisji

(Sprawa C-105/23 P)

(2023/C 134/07)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Firearms United Network, Tomasz Walter Stępień, Michał Budzyński, Andrzej Marcjanik (Przedstawiciel: E. Woźniak, adwokat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Republika Federalna Niemiec, Republika Francuska, Europejska Agencja Chemikaliów

Żądania wnoszących odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i uwzględnienie żądań przedstawionych przez skarżących przed Sądem w ramach wniesionej przez nich skargi;

—	tytułem żądania ewentualnego – uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania odwoławczego i postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

—

naruszenie art. 88 § 1 i 2 w zw. z art. 91 lit. e) Regulaminu Sądu w zw. z art. 19 ust. 1 i 3 lit. a) TUE oraz w zw. z art. 47 Karty Praw Podstawowych UE poprzez nieuwzględnienie wniosku skarżących w zakresie dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych, a także szereg uchybień o charakterze proceduralnym dotyczącym oceny materiału dowodowego i błędów w ustaleniach poczynionych przez Sąd w wyroku;

—

błędna ocena materiału dowodowego przedłożonego w skardze prowadząca Sąd do błędnego przekonania, że skarżącym nie udało się podważyć analiz i twierdzeń, które stały się podstawą dla wprowadzenia do obrotu prawnego rozporządzenia Komisji (UE) 2021/57 z dnia 25 stycznia 2021 r. zmieniającego załącznik XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) w odniesieniu do ołowiu w amunicji śrutowej na obszarach wodno-błotnych lub wokół nich (1);

—

wadliwość przyjęcia w zaskarżonym wyroku, iż domniemanie ustanowione w rozporządzeniu (UE) 2021/57 jest domniemaniem wzruszalnym. Wnoszący odwołanie podkreślają, że w każdym systemie prawa opartym na zasadzie praworządności domniemanie, które może wywołać negatywne konsekwencje po stronie obywatela, musi być wzruszalne. W konsekwencji, sam fakt wzruszalności nie odbiera domniemaniu cechy bezprawności. Dodatkowo, zastosowanie domniemania powinno być zawsze uzasadnione jasnymi przesłankami. Tymczasem zaskarżony wyrok pomija, że rozporządzenie (UE) 2021/57 tej zasady nie realizuje, oraz nie wskazuje żadnych argumentów, które mogłyby stanowić uzasadnione przesłanki dla domniemania nakładającego na obywatela dodatkowe obowiązki procesowe. Stosowanie domniemań w sposób, który nie gwarantuje przestrzegania praw proceduralnych obywatela, może z kolei skutkować naruszeniem zasady domniemania niewinności i prawa do obrony;

—

w związku z oddaleniem przez Sąd skargi na rozporządzenie (UE) 2021/57 – co doprowadziło do utrzymania tego rozporządzenia w porządku prawnym UE –naruszenie przez Sąd przepisów Karty Praw Podstawowych UE, tj. art. 16, art. 17 ust. 1, art. 21 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 48 ust. 1, art. 52 ust. 1, a także naruszenie przepisów Traktatu o Unii Europejskiej, tj. art. 2, art. 3 ust. 2 i 3, art. 5 ust. 2, 3 i 4;

—

nadużycie władzy poprzez oddalenie skargi, a przez to pozostawienie w obrocie prawnym przepisów rozporządzenia, które w praktyce prowadzi do znaczącego ograniczenia strzelectwa cywilnego na terenie Unii Europejskiej, wobec uprzedniej niemożności dokonania przez Komisję delegalizacji możliwości posiadania broni palnej przez podmioty prywatne. Przy czym w ocenie wnoszących odwołanie rozporządzenie (UE) 2021/57 nie wpływa na ograniczenie użycia amunicji ołowianej w ujęciu ogólnym, a przez to nie realizuje celów, dla których zostało uchwalone, a jedynie stanowi restrykcję dla cywilnego strzelectwa nieproporcjonalną do rzeczywistych korzyści.

---

(1)  Dz. U. 2021, L 24, str. 19.

Wyrok Sądu z dnia 1 marca 2023 r. – Hengshi Egypt Fiberglass Fabrics i Jushi Egypt for Fiberglass Industry/Komisja

(Sprawa T-301/20) (1)

(Dumping - Przywóz niektórych tkanin z włókna szklanego tkanych lub zszywanych pochodzących z Chin i Egiptu - Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2020/492 - Ostateczne cło antydumpingowe - Obliczanie wartości normalnej - Artykuł 2 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2016/1036 - Oczywisty błąd w ocenie - Szkoda - Obliczanie marginesu podcięcia cenowego)

(2023/C 134/08)

Język postępowania: angielski

Strony

Strony skarżące: Hengshi Egypt Fiberglass Fabrics SAE (Ain Soukhna, Egipt), Jushi Egypt for Fiberglass Industry SAE (Ain Soukhna) (przedstawiciele: B. Servais i V. Crochet, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Němečková i G. Luengo, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Tech-Fab Europe eV (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciele: L. Ruessmann i J. Beck, adwokaci)

Przedmiot

W skargach opartych na art. 263 TFUE skarżący wnoszą o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2021/492 z dnia 1 kwietnia 2020 r., nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych tkanin z włókna szklanego tkanych/lub zszywanych pochodzących z Chin i Egiptu (Dz.U. 2020, L 108, s. 1) w zakresie, w jakim ten akt ich dotyczy.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hengshi Egypt Fiberglass Fabrics SAE i Jushi Egypt for Fiberglass Industry SAE pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Tech-Fab Europe eV pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 247 z 27.7.2020.

Wyrok Sądu z dnia 1 marca 2023 r. – Hengshi Egypt Fiberglass Fabrics i Jushi Egypt for Fiberglass Industry/Komisja

(Sprawa T-480/20) (1)

(Subsydia - Przywóz niektórych materiałów z włókna szklanego tkanych lub zszywanych pochodzących z Chin i Egiptu - Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2020/776 - Ostateczne cło wyrównawcze - Obliczanie kwoty subsydiów - Możliwość przypisania subsydiów - Prawo do obrony - Oczywisty błąd w ocenie - System zwrotu należności celnych przywozowych - Traktowanie pod względem podatkowym strat z tytułu różnic kursowych - Obliczanie marginesu podcięcia cenowego)

(2023/C 134/09)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hengshi Egypt Fiberglass Fabrics SAE (Ain Soukhna, Egipt), Jushi Egypt for Fiberglass Industry SAE (Ain Soukhna) (przedstawiciele: adwokaci B. Servais i V. Crochet)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Kienapfel, G. Luengo i P. Němečková, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Tech-Fab Europe eV (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci L. Ruessmann i J. Beck)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/776 z dnia 12 czerwca 2020 r. nakładającego ostateczne cła wyrównawcze na przywóz niektórych materiałów z włókna szklanego tkanych lub zszywanych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Egiptu i zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2020/492 nakładające ostateczne cła antydumpingowe na przywóz niektórych materiałów z włókna szklanego tkanych lub zszywanych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Egiptu (Dz.U. 2020, L 189, s. 1) w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżących.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hengshi Egypt Fiberglass Fabrics SAE i Jushi Egypt for Fiberglass Industry SAE pokrywają, oprócz kosztów własnych, koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Tech-Fab Europe eV ponosi własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 304 z 14.9.2020.

Wyrok Sądu z dnia 1 marca 2023 r. – Jushi Egypt for Fiberglass Industry/Komisja

(Sprawa T-540/20) (1)

(Subsydia - Przywóz produktów z włókien ciągłych szklanych pochodzących z Egiptu - Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2020/870 - Ostateczne cło wyrównawcze i ostateczny pobór tymczasowego cła wyrównawczego - Prawo do obrony - Możliwość przypisania subsydiów - Oczywisty błąd w ustaleniach - System zwrotu należności celnych przywozowych - Traktowanie pod względem podatkowym strat z tytułu różnic kursowych - Obliczanie marginesu podcięcia cenowego)

(2023/C 134/10)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Jushi Egypt for Fiberglass Industry SAE (Ain Soukhna, Egipt) (przedstawiciele: adwokaci B. Servais i V. Crochet)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Kienapfel, G. Luengo i P. Němečková, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Association des producteurs de fibres de verre européens (APFE) (Ixelles, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci L. Ruessmann i J. Beck)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/870 z dnia 24 czerwca 2020 r. nakładającego ostateczne cło wyrównawcze i stanowiącego o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła wyrównawczego nałożonego na przywóz produktów z włókien ciągłych szklanych pochodzących z Egiptu oraz stanowiącego o pobraniu ostatecznego cła wyrównawczego z tytułu zarejestrowanego przywozu produktów z włókien ciągłych szklanych pochodzących z Egiptu (Dz.U. 2020, L 201, s. 10) w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Jushi Egypt for Fiberglass Industry SAE pokrywa, oprócz własnych kosztów, koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Association des producteurs de fibres de verre européens (APFE) ponosi własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 378 z 9.11.2020.

Wyrok Sądu z dnia 15 lutego 2023 r. – RH/Komisja

(Sprawa T-175/21) (1)

(Instrument pomocy przedakcesyjnej - Rozporządzenie finansowe - Dochodzenie OLAF-u - Decyzja Komisji o nałożeniu sankcji administracyjnej - Wykluczenie z postępowań o udzielenie zamówienia publicznego i przyznawania subwencji finansowanych z budżetu ogólnego Unii i EFR - Umieszczenie w bazie danych systemu szybkiego wykrywania i wykluczania - Poważne wykroczenie zawodowe - Oczywisty błąd w ocenie - Odpowiedzialność pozaumowna - Wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom)

(2023/C 134/11)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: RH (przedstawiciel: L. Levi, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: Estrada de Solà, P. Rossi i R. Pethke, pełnomocnicy)

Przedmiot

W swojej skardze skarżąca wnosi, po pierwsze, na podstawie art. 263 TFUE, o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 18 lutego 2021 r. o wykluczeniu jej z udziału w przetargach na zamówienia publiczne i przyznawania dotacji w ramach budżetu ogólnego Unii i 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju oraz z udziału w postępowaniach w sprawie przyznania funduszy na podstawie rozporządzenia (EU, Euratom) nr 2018/1046 i postępowaniach w sprawie przyznania funduszy z Europejskiego Funduszu Rozwoju podlegającego rozporządzeniu (EU) nr 2018/1877, a po drugie, na podstawie art. 268 TFUE, o naprawienie szkody, jaką miała w związku z tym ponieść.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej z dnia 18 lutego 2021 r. o wykluczeniu RH z udziału w przetargach na zamówienia publiczne i przyznawania dotacji w ramach budżetu ogólnego Unii i 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju oraz z udziału w postępowaniach w sprawie przyznania funduszy na podstawie rozporządzenia (EU, Euratom) nr 2018/1046 i postępowaniach w sprawie przyznania funduszy z Europejskiego Funduszu Rozwoju podlegającego rozporządzeniu (EU) nr 2018/1877.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron pokrywa swoje własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 206 z 31.5.2021.

Wyrok Sądu z dnia 1 marca 2023 r. – Harley-Davidson Europe i Neovia Logistics Services International/Komisja

(Sprawa T-324/21) (1)

(Unia celna - Rozporządzenie (UE) nr 952/2013 - Określenie niepreferencyjnego pochodzenia niektórych motocykli produkowanych przez Harleya-Davidsona - Decyzja wykonawcza Komisji zobowiązująca do cofnięcia decyzji w sprawie wiążących informacji o pochodzeniu wydanych przez krajowe organy celne - Pojęcie „operacji obróbki lub przetwarzania, które nie są ekonomicznie uzasadnione” - Prawo do bycia wysłuchanym)

(2023/C 134/12)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Harley-Davidson Europe Ltd (Oksford, Zjednoczone Królestwo), Neovia Logistics Services International (Vilvoorde, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci O. van Baelen, G. Lebrun, i T. Lyons, KC)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Clotuche-Duvieusart i M. Kocjan, pełnomocnicy

Przedmiot

Niniejszą skargą opartą na art. 263 TFUE skarżące dążą do stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2021/563 z dnia 31 marca 2021 r. w sprawie ważności niektórych decyzji dotyczących wiążących informacji o pochodzeniu (Dz.U. 2021, L 119, s. 117), skierowanej do Królestwa Belgii. W decyzji tej Komisja Europejska zobowiązała do cofnięcia dwóch decyzji w sprawie wiążących informacji o pochodzeniu wydanych na korzyść Neovii na rzecz Harleya-Davidsona, dotyczących przywozu do Unii Europejskiej przez Belgię niektórych kategorii motocykli produkowanych przez Harleya-Davidsona w Tajlandii.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Harley-Davidson Europe Ltd i Neovia Logistics Services International zostają obciążone kosztami.

---

(1)  Dz.U. C 297 z 26.7.2021.

Wyrok Sądu z dnia 1 marca 2023 r. – Worldwide Brands/EUIPO – Wan (CAMEL)

(Sprawa T-552/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy CAMEL - Dowody przedstawione po raz pierwszy przed izbą odwoławczą - Artykuł 95 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Artykuł 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego (UE) 2018/625 - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Artykuł 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2017/1001 - Brak oceny niektórych z przedstawionych dowodów)

(2023/C 134/13)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Worldwide Brands, Inc. Zweigniederlassung Deutschland (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciele: J.L. Gracia Albero, R. Ahijón Lana i B. Tomás Acosta, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: R. Raponi i D. Hanf, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Eric Guangyu Wan (Vancouver, Kolumbia Brytyjska, Kanada) (przedstawiciele: V. Piccarreta i G. Romanelli, adwokaci)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 5 lipca 2021 r. (sprawa R 1548/2020-1).

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 5 lipca 2021 r. (sprawa R 1548/2020-1) w zakresie, w jakim utrzymano w niej rejestrację unijnego znaku towarowego dla „koszul”.

2)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Worldwide Brands, Inc. Zweigniederlassung Deutschland w toku postępowania przed Sądem.

3)	Eric Guangyu Wan pokrywa własne koszty poniesione w toku postępowania przed Sądem.

---

(1)  Dz.U. C 431 z 25.10.2021.

Wyrok Sądu z dnia 1 marca 2023 r. – Canai Technology/EUIPO – Trend Fin (HE&ME)

(Sprawa T-25/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Graficzny znak towarowy HE&ME - Wcześniejszy słowny znak towarowy Beneluksu ME - Względna podstawa odmowy rejestracji - Podobieństwo oznaczeń - Mało odróżniający charakter wcześniejszego znaku towarowego - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2023/C 134/14)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Canai Technology Co. Ltd (Guangzhou, Chiny) (przedstawiciele: J.F. Gallego Jiménez, E. Sanz Valls, P. Bauzá Martínez, Y. Hernández Viñes i C. Marí Aguilar, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Ivanauskas, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Trend Fin BV (Utrecht, Niderlandy) (przedstawiciele: F. Folmer, L. Bekke i T. de Haan, adwokaci)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 16 listopada 2021 r. (sprawa R 1390/2020-1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Canai Technology Co. Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 95 z 28.2.2022.

Wyrok Sądu z dnia 1 marca 2023 r. – Romedor Pharma/EUIPO – Perfect Care Distribution (PERFECT FARMA CERVIRON)

(Sprawa T-36/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy PERFECT FARMA CERVIRON - Wcześniejszy niezarejestrowany krajowy znak towarowy CERVIRON - Względna podstawa unieważnienia - Artykuł 8 ust. 4 i art. 53 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 4 i art. 60 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2023/C 134/15)

Język postępowania: rumuński

Strony

Strona skarżąca: Romedor Pharma SRL (Focşani, Rumunia) (przedstawiciel: E.-M. Dicu, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: R. Manea i E. Markakis, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Perfect Care Distribution SRL (Bukareszt, Rumunia) (przedstawiciel: R. Pop, adwokat)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 17 listopada 2021 r. (sprawa R 522/2021-2).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Romedor Pharma SRL pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

3)	Perfect Care Distribution SRL pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 138 z 28.3.2022.

Wyrok Sądu z dnia 1 marca 2023 r. – Romedor Pharma/EUIPO – Perfect Care Distribution (Cerviron)

(Sprawa T-37/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy Cerviron - Wcześniejszy niezarejestrowany krajowy znak towarowy CERVIRON - Względna podstawa unieważnienia - Artykuł 8 ust. 4 i art. 60 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2023/C 134/16)

Język postępowania: rumuński

Strony

Strona skarżąca: Romedor Pharma SRL (Focşani, Rumunia) (przedstawiciel: E.-M. Dicu, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: R. Manea i E. Markakis, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Perfect Care Distribution SRL (Bukareszt, Rumunia) (przedstawiciel: R. Pop, adwokat)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 17 listopada 2021 r. (sprawa R 520/2021-2).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Romedor Pharma SRL pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

3)	Perfect Care Distribution SRL pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 138 z 28.3.2022.

Wyrok Sądu z dnia 1 marca 2023 r. – Romedor Pharma/EUIPO – Perfect Care Distribution (CERVIRON perfect care)

(Sprawa T-38/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy CERVIRON perfect care - Wcześniejszy niezarejestrowany krajowy znak towarowy CERVIRON - Względna podstawa unieważnienia - Artykuł 8 ust. 4 i art. 60 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2023/C 134/17)

Język postępowania: rumuński

Strony

Strona skarżąca: Romedor Pharma SRL (Focşani, Rumunia) (przedstawiciel: E.-M. Dicu, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: R. Manea i E. Markakis, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Perfect Care Distribution SRL (Bukareszt, Rumunia) (przedstawiciel: R. Pop, adwokat)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 17 listopada 2021 r. (sprawa R 521/2021-2).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Romedor Pharma SRL pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

3)	Perfect Care Distribution SRL pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 138 z 28.3.2022.

Wyrok Sądu z dnia 1 marca 2023 r. – Transgourmet Ibérica/EUIPO – Aldi (Gourmet)

(Sprawa T-102/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy Gourmet - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy GOURMET - Względna podstawa unieważnienia - Charakter odróżniający wcześniejszego znaku towarowego - Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego - Postać różniąca się pod względem elementów, które zmieniają charakter odróżniający)

(2023/C 134/18)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Transgourmet Ibérica, SAU (Girona, Hiszpania) (przedstawiciele: C. Duch Fonoll i I. Osinaga Lozano, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: E. Nicolás Gómez i D. Gája, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Aldi GmbH & Co. KG (Mülheim an der Ruhr, Niemcy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 14 października 2021 r. (sprawa R 862/2021-2).

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 14 grudnia 2021 r. (sprawa R 862/2021-2).

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz całość kosztów poniesionych przez Transgourmet Ibérica, SAU.

---

(1)  Dz.U. C 165 z 19.4.2022.

Wyrok Sądu z dnia 1 marca 2023 r. – Lifestyle Equities/EUIPO – Greenwich Polo Club (GREENWICH POLO CLUB GPC 2002)

(Sprawa T-217/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy GREENWICH POLO CLUB GPC 2002 - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy BEVERLY HILLS POLO CLUB - Względna podstawa unieważnienia - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Brak podobieństwa towarów - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2023/C 134/19)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lifestyle Equities CV (Amstelveen, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat S. Terpstra)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: T. Klee i T. Frydendahl, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Greenwich Polo Club, Inc. (Greenwich, Connecticut, Stany Zjednoczone)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 9 lutego 2022 r. (sprawa R 1063/2021-4).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Lifestyle Equities CV i Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 237 z 20.6.2022.

Wyrok Sądu z dnia 1 marca 2023 r. – Crush Series Publishing/EUIPO – Mediaproduccion (The Crush Series)

(Sprawa T-295/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego The Crush Series - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy CRUSH - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2023/C 134/20)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Crush Series Publishing s.r.o. (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciel: D.-M. Belciu, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: L. Lapinskaitė i J. Ivanauskas, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Mediaproduccion SLU (Barcelona, Hiszpania)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności i zmianę decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 15 marca 2022 r. (sprawa R 1303/2021-5).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Crush Series Publishing s.r.o. zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 257 z 4.7.2022.

Wyrok Sądu z dnia 15 lutego 2023 r. – Deutsche Bank/EUIPO – Operación y Auditoria (avanza Tu negocio)

(Sprawa T-341/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego avanza Tu negocio - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy Avanza Credit de Deutsche Bank - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2023/C 134/21)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Deutsche Bank, SA Española (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: I. Valdelomar Serrano, J.-L. Rodriguez Fuensalida, P. Ramells Higueras i A. Figuerola Moure, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: R. Raponi, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Operación y Auditoria, SA de CV, SOFOM, ENR (Meksyk, Meksyk)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi zasadniczo o stwierdzenie nieważności i zmianę decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 23 marca 2022 r. (sprawa R 1808/2021-5), dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu między skarżącą a Operación y Auditoria, SA de CV, SOFOM, ENR.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Deutsche Bank, SA Española zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 294 z 01.08.2022.

Postanowienie Sądu z dnia 17 lutego 2023 r. – Hansol Paper/Komisja

(Sprawa T-693/20) (1)

(Dumping - Przywóz niektórych rodzajów ciężkiego papieru termoczułego pochodzących z Korei Południowej - Ostateczne cło antydumpingowe - Rozporządzenie (UE) 2016/1036 - Sprzedaż za pośrednictwem przedsiębiorstw powiązanych - Konstruowanie ceny eksportowej - Szkoda wyrządzona przemysłowi Unii - Obliczenie podcięcia cenowego - Obliczenie marginesu szkody - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2023/C 134/22)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hansol Paper Co. Ltd (Seul, Korea Południowa) (przedstawiciele: B. Servais i V. Crochet, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Blanck i G. Luengo, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: European Thermal Paper Association (ETPA) (Zurych, Szwajcaria) (przedstawiciele: H. Hobbelen i B. Vleeshouwers, adwokaci)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca żąda stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/1524 z dnia 19 października 2020 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów ciężkiego papieru termoczułego pochodzących z Republiki Korei (Dz.U. 2020, L 346, s. 19) w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona jako prawnie oczywiście bezzasadna.

2)	Hansol Paper Co. Ltd zostaje obciążona kosztami.

---

(1)  Dz.U. C 19 z 18.1.2021.

Skarga wniesiona w dniu 12 lutego 2023 r. – ABLV Bank/SRB

(Sprawa T-71/23)

(2023/C 134/23)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ABLV Bank AS (Ryga, Łotwa) (przedstawiciel: O. Behrends, lawyer)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny, Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	orzeczenie, że strona pozwana jest solidarnie odpowiedzialna za szkodę wyrządzoną skarżącej w wyniku zaprzestania jej działalności oraz działalności jej spółki zależnej w Luksemburgu;

—	nakazanie pozwanym solidarnie, aby zapłacili skarżącej odszkodowanie za tę szkodę;

—	ustalenie materialnej szkody w wysokości co najmniej 414 691 000 EUR wraz z odsetkami od dnia wydania orzeczenia do dnia pełnej zapłaty;

—	obciążenie pozwanych kosztami poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, ze zachowanie pozwanych naruszyło zasadę prawa, której zamiarem było przyznanie uprawnień skarżącej, w wystarczająco istotny sposób, w wyniku czego skarżąca poniosła bezpośrednio szkodę. — Podnosi się, że pozwani naruszyli zakres ich kompetencji oraz że weszli w zakres kompetencji sądów krajowych, postanawiając o likwidacji skarżącej i jej spółki zależnej w Luksemburgu na podstawie ich odpowiednich praw krajowych; — Skarżąca twierdzi, że pozwani działali bez żadnej materialnoprawnej podstawy; — Zdaniem skarżącej pozwani naruszyli obowiązek działania zgodne z prawem w szczególności w zakresie naruszania prawa krajowego państwa członkowskiego przez państwo trzecie.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że skarżąca odniosła stratę finansową w wyniku przymusowego zakończenia swojej działalności oraz działalności spółki zależnej w Luksemburgu.

3.	Zarzut trzeci dotyczący tego, że zachowanie pozwanych doprowadziło do przymusowego zakończenia działalności skarżącej oraz jej spółki zależnej w Luksemburgu. Następująca po tym likwidacja była nieuchronnym krokiem w celu zmniejszenia szkody.

Skarga wniesiona w dniu 26 lutego 2023 r. – SBK Art/Rada

(Sprawa T-102/23)

(2023/C 134/24)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: SBK Art OOO (Moskwa, Rosja) (przedstawiciele: G. Lansky i P. Goeth, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie na podstawie art. 263, art. 275 akapit drugi i art. 277 TFUE niemożności stosowania art. 2 ust. 1 akapit ostatni decyzji Rady nr 2014/145/WPZiB (1), zmienionej decyzją Rady nr 2022/2477/WPZiB (2), oraz art. 3 ust. 1 akapit ostatni rozporządzenia Rady (UE) 269/2014 (3), zmienionego rozporządzeniem Rady (UE) 2022/1905 (4),

—

dodatkowo lub niezależnie od powyższego, stwierdzenie na podstawie art. 263 TFUE nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2022/2477 z dnia 16 grudnia 2022 r. zmieniającej decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/2476 z dnia 16 grudnia 2022 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (5) w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącej;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania zgodnie z art. 134 regulaminu postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi wniesionej na podstawie art. 263 i 277 TFUE strona skarżąca podnosi, że zaskarżone akty są wadliwe ze względu na: i) zastosowanie prawa wtórnego Unii, które narusza traktaty i zasadę państwa prawnego; ii) bezprawne naruszenie praw procesowych skarżącej; iii) nieproporcjonalność; iv) błąd w ocenie oraz v) bezprawne uchybienie obowiązkowi uzasadnienia, wobec czego należy odstąpić od stosowania zaskarżonych kryteriów umieszczenia w wykazie i stwierdzić nieważność zaskarżonych aktów w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej.

---

(1)  Dz.U. 2014, L 78, s. 16.

(2)  Dz.U. 2022, L 322I, s. 466.

(3)  Dz.U. 2014, L 78, s. 6.

(4)  Dz.U. 2022, L 259I, s. 76.

(5)  Dz.U. 2022, L 322I, s. 318.

Skarga wniesiona w dniu 28 lutego 2023 r. – Iceland Foods/EUIPO – Íslandsstofa (Promote Iceland) i in. (ICELAND)

(Sprawa T-105/23)

(2023/C 134/25)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Iceland Foods Ltd (Deeside, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: G. Vos, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Íslandsstofa (Promote Iceland) (Reykjavík, Islandia), Iceland, SA – Business Iceland (Reykjavík)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „ICELAND” – unijny znak towarowy nr 2 673 374

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Wielkiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 grudnia 2022 r. w sprawie R 1238/2019-G

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	przekazanie sprawy Wydziałowi Unieważnień do ponownego rozpoznania;

—	obciążenie EUIPO kosztami niniejszego postępowania oraz obciążenie Íslandsstofa (Promote Iceland), the Icelandic Ministry for Foreign Affairs and SA – Business Iceland kosztami postępowania przed Wydziałem Unieważnień i Izbą Odwoławczą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 28 lutego 2023 r. – Iceland Foods/EUIPO – Icelandic Trademark (Iceland)

(Sprawa T-106/23)

(2023/C 134/26)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Iceland Foods Ltd (Deeside, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: G. Vos, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Icelandic Trademark Holding ehf (Reykjavík, Islandia)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy „Iceland” w kolorach białym, czerwonym, pomarańczowym i żółtym – unijny znak towarowy nr 11 565 736

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Wielkiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 grudnia 2022 r. w sprawie R 1613/2019-G

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	przekazanie sprawy Wydziałowi Unieważnień do ponownego rozpoznania;

—	obciążenie EUIPO kosztami niniejszego postępowania oraz obciążenie spółki Icelandic Trademark Holding ehf kosztami postępowania przed Wydziałem Unieważnień i Izbą Odwoławczą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 28 lutego 2023 r. – Myforest Foods/EUIPO (MYBACON)

(Sprawa T-107/23)

(2023/C 134/27)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Myforest Foods Co. (Delaware, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: P. Martini-Berthon, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „MYBACON” – zgłoszenie nr 18 546 358

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 grudnia 2022 r. w sprawie R 1201/2022-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania ponoszonymi przez skarżącego w tym kosztami postępowania przed Izbą Odwoławczą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 95 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 2 marca 2023 r. – Konings/EUIPO – Manuel Busto Amandi (MAY GOLD)

(Sprawa T-112/23)

(2023/C 134/28)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Konings NV (Zonhoven, Belgia) (przedstawiciele: K. Neefs, S. de Potter i T. Baetens, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Manuel Busto Amandi, SA (Villaviciosa, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „MAY GOLD” – unijny znak towarowy nr 9 103 268

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 28 listopada 2022 r. w sprawie R 1778/2021-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim utrzymuje ona w mocy decyzję Wydziału Unieważnień o oddaleniu skargi skarżącego o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku towarowego dla „Napojów bezalkoholowych, mianowicie bezalkoholowych gazowanych napojów na bazie soków owocowych, napojów owocowych i soków”, będących towarami w klasie 32 klasyfikacji nicejskiej;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania, ewentualnie w razie wstąpienia do postępowania innej strony w charakterze interwenienta, obciążenie łącznie tej strony oraz EUIPO kosztami skarżącego.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 41 ust. 2 lit. c) karty, art. 18, 58 ust. 1 lit. a) i art. 94 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 41 ust. 2 lit. a) karty, art. 70 ust. 2 i art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 i art. 26 ust. 1 Rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—	Naruszenie art. 18, 58 ust. 1 lit. a) i art. 94 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 i art. 55 ust. 1 Rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625.

Skarga wniesiona w dniu 3 marca 2023 r. – Kantstraße Paris Bar/EUIPO – Superstudio21 (Bar Paris)

(Sprawa T-117/23)

(2023/C 134/29)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Paris Bar GmBH (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: U. Hildebrandt i A. Wulff, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Superstudio21 GmbH (Kolonia, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszająca sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego Bar Paris – zgłoszenie nr 18 088 718

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 grudnia 2022 r. w sprawie R 299/2022-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 3 marca 2023 r. – House of Prince/EUIPO – Biały (AROMA KING)

(Sprawa T-118/23)

(2023/C 134/30)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: House of Prince A/S (Kopenhaga, Dania) (przedstawiciele: adwokaci I. Fowler, I. Junkar i B. Worbes)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Andrzej Biały (Myszków, Polska)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego AROMA KING – zgłoszenie nr 18 285 909

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 grudnia 2022 r. w sprawie R 777/2022-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i drugiej strony w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą, w razie jej przystąpienia do sprawy w charakterze interwenienta, kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 5 marca 2023 r. – UJ i in./Komisja

(Sprawa T-120/23)

(2023/C 134/31)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: UJ I pozostałych 12 skarżących (przedstawiciel: M. Velardo, avvocata)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 5 maja 2022 r., na mocy których skarżący nie zostali wpisani na listę rezerwową konkursów EPSO/AD/380/19-AD 7 i EPSO/380/19-AD 9;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 7 lipca 2022 r. oddalających wniosek o ponowne rozpatrzenie niewpisania na listę rezerwową konkursu EPSO/AD/380/19-AD 7 oraz, w przypadku skarżących UJ, UL, UM i UU, konkursu EPSO/380/19-AD 9;

—

stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 5 listopada 2022 r., sformułowanych fikcyjnie w wyniku ponad czteromiesięcznego milczenia Europejskiego Urzędu Doboru Kadr (EPSO), oddalających zażalenie złożone wspólnie przez skarżących na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”).

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżący podnoszą siedem zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenie przepisów regulujących system językowy w instytucjach europejskich. Przeprowadzenie egzaminu pisemnego i ustnego w języku innym (angielskim lub francuskim) niż ich język ojczysty uniemożliwiło właściwą ocenę ich umiejętności, ponieważ wynik ich testów był również uzależniony od poziomu znajomości języka. Doprowadziło to również do naruszenia art. 27 regulaminu pracowniczego.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady równego traktowania kandydatów, braku obiektywnej oceny kandydatów (orzecznictwo Glantenay) oraz naruszenia art. 5 ust. 1 i 3 załącznika III do regulaminu pracowniczego. Niektórzy z nich powtórzyli testy pisemne, których poziom trudności był znacznie niższy. Porównanie kandydatów podczas testów w centrum oceny było utrudnione, ponieważ komisja konkursowa nie sprawdziła wcześniej prawdziwości oświadczeń zawartych w kwestionariuszu oceny zdolności.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia i związanej z nim zasady równości stron postępowania (art. 47 karty praw podstawowych), ponieważ skarżący nie mogli poznać pełnego uzasadnienia wykluczenia ich z konkursu przed wniesieniem skargi. Wiązało się to również z naruszeniem zasady równości stron w postępowaniu.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 5 akapity piąty i szósty załącznika III do regulaminu pracowniczego w zakresie, w jakim komisja konkursowa nie umieściła na liście rezerwy kadrowej liczby kandydatów równej co najmniej dwukrotności liczby stanowisk zgłoszonych do konkursu.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia ogłoszenia o konkursie, art. 5 akapit pierwszy załącznika III do regulaminu pracowniczego, a w konsekwencji oczywistego błędu w ocenie, ponieważ w konkursie AD 7 oceniane było również zdolności przywódcze (leadership) kandydatów, podczas gdy kryterium to zarezerwowane było wyłącznie dla [konkursu] AD 9.

6.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia zasad, o których mowa w wyroku Di Prospero/Komisja oraz naruszenia art. 27 regulaminu pracowniczego i zasady równości, ponieważ ogłoszenie o konkursie nie zezwalało na uczestnictwo w dwóch konkursach dla AD 7 i AD 9, a jednocześnie na listę rezerwową dla AD 7 przeniesiono automatycznie niektórych kandydatów, którzy zgłosili się do konkursu dla AD 9.

7.	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasady równego traktowania kandydatów i braku obiektywizmu w ocenach ze względu na niespójność komisji konkursowej z powodu częstych zmian jej składu i braku osoby śledzącej pracę („shadowing”) jej przewodniczącego.

Skarga wniesiona w dniu 8 marca 2023 r. – VA/Komisja

(Sprawa T-123/23)

(2023/C 134/32)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: VA (przedstawiciel: N. de Montigny, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenia nieważności decyzji PMO z dnia 11 maja 2022 r., uchylającej prawo skarżącego do otrzymywania, od dnia 1 lipca 2021 r., dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu i dodatku edukacyjnego oraz uchylającej także ulgi podatkowe związane z dodatkiem na dziecko pozostające na utrzymaniu;

—	stwierdzenie nieważności decyzji PMO.1 z dnia 13 czerwca 2022 r., stwierdzającej, na podstawie art. 85 regulaminu pracowniczego, zwrot kwoty 3 500 EUR;

—	zasądzenie od strony pozwanej zapłaty na rzecz skarżącego świadczenia w kwocie 2 441,84 EUR;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi na decyzję z dnia 11 maja 2022 r., strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia pojęć dziecka pozostającego na utrzymaniu i uczęszczania do placówki edukacyjnej, uprawniających skarżącego do otrzymywania dodatków edukacyjnego i na dziecko pozostające na utrzymaniu do końca roku szkolnego.

2.	Zarzut drugi dotyczący nierówności traktowania przez Urząd Administracji i Wypłacania Należności Indywidualnych (PMO), dzieci które pomyślnie ukończyły pierwszą sesji egzaminacyjną na studiach a tymi, które pomyślnie ukończyły drugą sesję egzaminacyjną.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady pewności prawa i naruszenia zasady dobrej administracji.

Na poparcie skargi na decyzję z dnia 13 czerwca 2022 r., strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy, podniesiony tytułem głównym, dotyczący okoliczności, że skarżący był uprawniony do pobierania dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu i dodatku edukacyjnego na swoją córkę w okresie od 1 lipca do 30 września 2021 r.

2.

Zarzut drugi, podniesiony tytułem ewentualnym, dotyczący okoliczności, że wypłata kwoty 3 500 EUR była zasadna i nie była bezprawna. Nawet zakładając, że wypłata ta była bezprawna, skarżący uważa, że należy uznać, iż nie miał on świadomości niezgodności z prawem tej wypłaty oraz, że w każdym razie niezgodność z prawem nie była bynajmniej oczywista ponieważ mógł on zasadnie sądzić, że wypłata ta była zgodna z prawem.