20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/2

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 22 grudnia 2022 r. – Parlament Europejski/Giulia Moi

(Sprawa C-246/21 P) (1)

(Odwołanie - Prawo instytucjonalne - Poseł do Parlamentu Europejskiego - Zasada ne ultra petita - Przedmiot sporu - Prawo do obrony - Artykuł 232 TFUE - Zasady funkcjonowania Parlamentu - Artykuł 263 akapit szósty TFUE - Termin do wniesienia skargi - Odwołanie wzajemne)

(2023/C 63/02)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Parlament Europejski (przedstawiciele: T. Lazian, S. Seyr i M. Windisch, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Giulia Moi (przedstawiciele: M. Pisano i P. Setzu, avvocati)

Sentencja

1)	Odwołanie główne i odwołanie wzajemne zostają oddalone.

2)	Parlament Europejski zostaje obciążony kosztami postępowania związanymi z odwołaniem głównym.

3)	Giulia Moi zostaje obciążona kosztami postępowania związanymi z odwołaniem wzajemnym.

(1) Dz.U. C 228 z 14.6.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/2

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 22 grudnia 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Østre Landsret – Dania) – X/Udlændingenævnet

(Sprawa C-279/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Układ stowarzyszeniowy EWG – Turcja - Artykuł 9 - Decyzja nr 1/80 - Artykuł 10 ust. 1 - Artykuł 13 - Klauzula standstill - Łączenie rodzin - Uregulowanie krajowe przewidujące nowe, bardziej restrykcyjne warunki w dziedzinie łączenia rodzin dla małżonków obywateli tureckich posiadających zezwolenie na pobyt stały w zainteresowanym państwie członkowskim - Nałożenie na pracownika tureckiego obowiązku pomyślnego zdania egzaminu poświadczającego pewien poziom znajomości języka urzędowego tego państwa członkowskiego - Względy uzasadniające - Cel polegający na zapewnieniu udanej integracji)

(2023/C 63/03)

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Østre Landsret

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: X

Druga strona postępowania: Udlændingenævnet

Sentencja

Artykuł 13 decyzji nr 1/80 Rady Stowarzyszenia z dnia 19 września 1980 r. w sprawie rozwoju stowarzyszenia między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją

należy interpretować w ten sposób, że:

uregulowanie prawa krajowego wprowadzone po wejściu w życie tej decyzji w danym państwie członkowskim, które uzależnia możliwość dołączenia do zgodnie z prawem zamieszkującego w tym państwie członkowskim pracownika tureckiego przez jego małżonka w ramach łączenia rodzin od wymogu pomyślnego zdania przez tego pracownika egzaminu poświadczającego pewien poziom znajomości języka urzędowego tego państwa członkowskiego, stanowi „nowe ograniczenie” w rozumieniu tego artykułu. Wspomniane ograniczenie nie może być uzasadnione celem polegającym na zagwarantowaniu udanej integracji owego małżonka, ponieważ wskazane uregulowanie nie pozwala właściwym organom na uwzględnienie zdolności integracyjnej tego małżonka ani innych niż zdanie takiego egzaminu czynników świadczących o rzeczywistej integracji danego pracownika w danym państwie członkowskim, a tym samym o jego zdolności do udzielenia pomocy małżonkowi w procesie jego integracji.

(1) Dz.U. C 278 z 12.7.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/3

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 22 grudnia 2022 r. – Universität Koblenz-Landau/Agencja Wykonawcza ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego

(Sprawa C-288/21 P) (1)

(Odwołanie - Klauzula arbitrażowa - Programy Tempus IV - Umowy o udzielenie dotacji Ecesis, Diusas i Deque - Systemowe i powtarzające się nieprawidłowości - Żądanie zwrotu w pełnej wysokości wypłaconych kwot - Prawo do bycia wysłuchanym - Zasada proporcjonalności - Zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań - Wniosek o otwarcie na nowo ustnego etapu postępowania w pierwszej instancji - Artykuł 113 § 2 lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem)

(2023/C 63/04)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Universität Koblenz-Landau (przedstawiciele: R. Di Prato i C. von der Lühe, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Agencja Wykonawcza ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (przedstawiciele: H. Monet i N. Sbrilli, pełnomocnicy, wspierani przez R. van der Hout, advocaat, oraz C. Wagner, Rechtsanwalt)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Universität Koblenz-Landau zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 278 z 12.7.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/4

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 22 grudnia 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Bucureşti – Rumunia) – Quadrant Amroq Beverages SRL/Agenţia Naţională de Administrare Fiscală – Direcţia Generală de Administrare a Marilor Contribuabili

(Sprawa C-332/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Harmonizacja ustawodawstw podatkowych - Dyrektywa 92/83/EWG - Harmonizacja struktury podatku akcyzowego od alkoholu i napojów alkoholowych - Podatki akcyzowe - Alkohol etylowy - Zwolnienia - Artykuł 27 ust. 1 lit. e) - Produkcja substancji smakowo-aromatycznych, używanych do wytwarzania środków spożywczych i napojów bezalkoholowych, o zawartości alkoholu nieprzekraczającej 1,2 % obj. - Zakres stosowania - Zasady proporcjonalność i skuteczności)

(2023/C 63/05)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul Bucureşti

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Quadrant Amroq Beverages SRL

Strona przeciwna: Agenţia Naţională de Administrare Fiscală – Direcţia Generală de Administrare a Marilor Contribuabili

Sentencja

Artykuł 27 ust. 1 lit. e) dyrektywy Rady 92/83/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alkoholowych,

należy interpretować w ten sposób, że:

zarówno alkohol etylowy, który jest używany do produkcji substancji smakowo-aromatycznych stosowanych z kolei do wytwarzania napojów bezalkoholowych o zawartości alkoholu nieprzekraczającej 1,2 % objętości, jak i alkohol etylowy, który był już używany do produkcji takich substancji smakowo-aromatycznych, są objęte zwolnieniem przewidzianym w tym przepisie.

Artykuł 27 ust. 1 lit. e) dyrektywy 92/83

należy interpretować w ten sposób, że:

w przypadku gdy alkohol etylowy dopuszczony do obrotu w państwie członkowskim, w którym jest on zwolniony z podatku akcyzowego ze względu na to, że został wykorzystany do produkcji substancji smakowo-aromatycznych przeznaczonych do produkcji napojów bezalkoholowych o zawartości alkoholu nieprzekraczającej 1,2 % objętości, jest następnie sprzedawany w innym państwie członkowskim, to państwo to jest zobowiązane do traktowania tego alkoholu etylowego w ten sam sposób na swoim terytorium, o ile to pierwsze państwo członkowskie w sposób prawidłowy zastosowało zwolnienie przewidziane w tym przepisie i brak jest wskazówek świadczących o uchylaniu się od przepisów, o ich omijaniu lub naruszaniu.

Artykuł 27 ust. 1 lit. e) dyrektywy 92/83,

należy interpretować w ten sposób, że:

stoi on na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego uzależniającym przyznanie podmiotowi gospodarczemu wprowadzającemu do obrotu na jego terytorium produkty zakupione od sprzedawcy mającego siedzibę na terytorium innego państwa członkowskiego, w którym zostały one wyprodukowane, dopuszczone do konsumpcji i zwolnione z podatku akcyzowego zgodnie z tym przepisem, zwolnienia przewidzianego w tym przepisie od warunku, że ten przedsiębiorca jest zarejestrowanym odbiorcą, a sprzedawca uprawnionym prowadzącym skład podatkowy, chyba że z konkretnych, obiektywnych i podlegających weryfikacji dowodów wynika, że warunek ten jest niezbędny do zapewnienia prawidłowego i uczciwego stosowania tego zwolnienia oraz do zapobiegania wypadkom uchylania się od przepisów, ich omijania lub naruszania.

(1) Dz.U. C 357 z 6.9.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/5

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 22 grudnia 2022 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Conseil d'État – Belgia) – Sambre & Biesme SCRL (C-383/21), Commune de Farciennes (C-384/21)/Société wallonne du logement

(Sprawy połączone C-383/21 i C-384/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zamówienia publiczne - Dyrektywa 2014/24/UE - Udzielenie zamówienia publicznego bez wszczęcia postępowania przetargowego - Zamówienia publiczne między podmiotami sektora publicznego - Artykuł 12 ust. 3 - Zamówienia publiczne będące przedmiotem zamówienia in house - Pojęcie „podobnej kontroli” - Warunki - Reprezentacja wszystkich uczestniczących instytucji zamawiających - Artykuł 12 ust. 4 - Umowa między instytucjami zamawiającymi realizującymi wspólne cele leżące w interesie publicznym - Pojęcie „współpracy” - Warunki - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie - Bezpośrednia skuteczność)

(2023/C 63/06)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d'État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Sambre & Biesme SCRL (C-383/21), Commune de Farciennes (C-384/21)

Druga strona postępowania: Société wallonne du logement

Sentencja

Artykuł 12 ust. 3 i 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18/WE

należy interpretować w ten sposób, że:

wywołuje on bezpośrednie skutki w sporach między osobami prawnymi prawa publicznego w przedmiocie bezpośredniego udzielania zamówień publicznych, gdy dane państwo członkowskie nie dokonało transpozycji tej dyrektywy do krajowego porządku prawnego w wyznaczonym terminie.

Artykuł 12 ust. 3 akapit drugi ppkt (i) dyrektywy 2014/24

należy interpretować w ten sposób, że:

do celów wykazania, iż instytucja zamawiająca wspólnie z innymi instytucjami zamawiającymi sprawuje nad osobą prawną, której udzielono zamówienia, kontrolę podobną do kontroli, jaką sprawują one nad własnymi jednostkami organizacyjnymi, określony w tym przepisie wymóg, aby instytucja zamawiająca była reprezentowana w organach decyzyjnych kontrolowanej osoby prawnej, nie jest spełniony przez sam fakt, że w zarządzie tej osoby prawnej zasiada przedstawiciel innej instytucji zamawiającej, który wchodzi jednocześnie w skład zarządu tej pierwszej instytucji zamawiającej.

Artykuł 12 ust. 4 dyrektywy 2014/24

należy interpretować w ten sposób, że:

z zakresu stosowania tej dyrektywy nie jest wyłączone zamówienie publiczne powierzające instytucji zamawiającej zadania z zakresu usług publicznych, które wpisują się w ramy współpracy między innymi instytucjami zamawiającymi, jeżeli poprzez wykonywanie takich zadań instytucja zamawiająca, której zadania te zostały zlecone, nie dąży do osiągnięcia celów wspólnych zarówno dla niej, jak i dla tych innych instytucji zamawiających, lecz przyczynia się jedynie do realizacji celów, które są wspólne tylko dla tych innych instytucji zamawiających.

(1) Dz.U. C 357 z 6.9.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/6

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 22 grudnia 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Cluj – Rumunia) – TJ/Inspectoratul General pentru Imigrări

(Sprawa C-392/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Ochrona bezpieczeństwa i zdrowia pracowników - Dyrektywa 90/270/EWG - Artykuł 9 ust. 3 - Praca z urządzeniami wyposażonymi w monitory ekranowe - Ochrona oczu i wzroku pracowników - Specjalne akcesoria korekcyjne - Okulary - Nabycie przez pracownika - Zasady pokrycia kosztów przez pracodawcę)

(2023/C 63/07)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Cluj

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: TJ

Druga strona postępowania: Inspectoratul General pentru Imigrări

Sentencja

Artykuł 9 ust. 3 dyrektywy Rady 90/270/CEE z dnia 29 maja 1990 r. w sprawie minimalnych wymagań w dziedzinie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia przy pracy z urządzeniami wyposażonymi w monitory ekranowe (piątej dyrektywy szczegółowej w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG)

należy interpretować w ten sposób, że:

wyrażenie „specjalne okulary lub szkła kontaktowe korygujące wzrok [specjalne akcesoria korekcyjne]” zawarte w tym przepisie obejmuje okulary korekcyjne służące konkretnie do korygowania zaburzeń widzenia lub zapobiegania zaburzeniom widzenia związanym pracą z urządzeniami wyposażonymi w monitory ekranowe. Ponadto te „specjalne okulary lub szkła kontaktowe korygujące wzrok [specjalne akcesoria korekcyjne]” nie ograniczają się do akcesoriów stosowanych wyłącznie w ramach działalności zawodowej.

Artykuł 9 ust. 3 i 4 dyrektywy 90/270

należy interpretować w ten sposób, że:

spoczywający na pracodawcy obowiązek zapewnienia zainteresowanym pracownikom specjalnych akcesoriów korekcyjnych, o którym mowa w tym przepisie, może zostać spełniony albo poprzez bezpośrednie dostarczenie pracownikowi tych akcesoriów przez pracodawcę, albo poprzez zwrot koniecznych wydatków poniesionych przez pracownika, lecz nie poprzez wypłatę na rzecz pracownika ogólnego dodatku do wynagrodzenia.

(1) Dz.U. C 391 z 27.9.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/6

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 22 grudnia 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Ordinario di Asti – Włochy) – WP/Istituto nazionale della previdenza sociale, Repubblica italiana

(Sprawa C-404/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Personel Europejskiego Banku Centralnego (EBC) - Przeniesienie uprawnień emerytalnych nabytych w krajowym systemie emerytalnym do systemu emerytalnego EBC - Artykuł 4 ust. 3 TUE - Zasada lojalnej współpracy - Warunki zatrudnienia EBC - Artykuł 8 załącznika IIIa - Brak przepisu prawa krajowego lub porozumienia zawartego między danym państwem członkowskim a EBC)

(2023/C 63/08)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Ordinario di Asti

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: WP

Strona pozwana: Istituto nazionale della previdenza sociale, Repubblica italian

Sentencja

Artykuły 45 i 48 TFUE, art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej oraz art. 8 lit. a) załącznika IIIa do decyzji Europejskiego Banku Centralnego z dnia 9 czerwca 1998 r. w sprawie przyjęcia warunków zatrudnienia pracowników Europejskiego Banku Centralnego, zmienionej w dniu 31 marca 1999 r.,

należy interpretować w ten sposób, że:

nie stoją one na przeszkodzie, w braku porozumienia między Europejskim Bankiem Centralnym (EBC) a danym państwem członkowskim, regulacji lub praktyce administracyjnej tego państwa członkowskiego, która nie zezwala członkowi personelu EBC na przeniesienie do systemu emerytalnego EBC kwoty odpowiadającej uprawnieniom emerytalnym nabytym przez niego w ramach systemu emerytalnego wspomnianego państwa członkowskiego. Jednakże art. 4 ust. 3 TUE wymaga na mocy zasady lojalnej współpracy ustanowionej w tym postanowieniu, aby państwo członkowskie, któremu EBC zaproponował zawarcie, na podstawie wspomnianego art. 8 lit. a) załącznika IIIa, porozumienia w sprawie przenoszenia do systemu emerytalnego EBC uprawnień emerytalnych nabytych przez członków jego personelu w ramach systemu emerytalnego tego państwa członkowskiego, uczestniczyło aktywnie i w dobrej wierze w negocjacjach mających na celu zawarcie z EBC takiego porozumienia po rozpoczęciu negocjacji.

Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że nie zezwala ono sądowi państwa członkowskiego rozpoznającemu sprawę wniesioną przez członka personelu Europejskiego Banku Centralnego (EBC) na nakazanie przeniesienia do systemu emerytalnego EBC uprawnień emerytalnych nabytych przez zainteresowanego w ramach systemu emerytalnego tego państwa członkowskiego w braku przewidującego takie przeniesienie przepisu prawa krajowego lub porozumienia zawartego między tymże państwem członkowskim a EBC. Natomiast, gdy ze względu na naruszenie przez to państwo członkowskie wynikającego z ustanowionej w art. 4 ust. 3 TUE zasady lojalnej współpracy obowiązku uczestniczenia w aktywny sposób i w dobrej wierze w negocjacjach z EBC w celu zawarcia porozumienia w sprawie przenoszenia uprawnień emerytalnych ten członek personelu EBC nie ma możliwości przeniesienia do systemu emerytalnego EBC uprawnień emerytalnych nabytych przez siebie w ramach systemu emerytalnego wspomnianego państwa członkowskiego, postanowienie to wymaga, aby taki sąd podjął wszelkie środki przewidziane przez krajowe przepisy proceduralne w celu zapewnienia poszanowania tego obowiązku przez właściwy organ krajowy.

(1) Dz.U. C 357 z 6.9.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/7

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 22 grudnia 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof – Niemcy) – Hauptzollamt Hamburg/Shell Deutschland Oil GmbH

(Sprawa C-553/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2003/96/WE - Opodatkowanie produktów energetycznych i energii elektrycznej - Artykuł 5 akapit czwarty - Zróżnicowane stawki podatku akcyzowego w zależności od wykorzystania tych produktów w celach handlowych lub niehandlowych - Fakultatywne zwolnienia i obniżki podatku - Złożenie wniosku o fakultatywną obniżkę podatku po upływie przewidzianego w tym celu terminu, ale przed upływem terminu ustalenia danego podatku - Zasada pewności prawa - Zasada skuteczności - Zasada proporcjonalności)

(2023/C 63/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Hauptzollamt Hamburg

Strona przeciwna: Shell Deutschland Oil GmbH

Sentencja

Zasadę skuteczności i zasadę proporcjonalności, jako ogólne zasady prawa Unii, należy interpretować w ten sposób, że w ramach wdrażania przepisu takiego jak art. 5 tiret czwarte dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej, który pozwala państwom członkowskim na stosowanie, pod pewnymi warunkami, stawek opodatkowania zróżnicowanych w zależności od wykorzystania wskazanych w tej dyrektywie produktów energetycznych i energii elektrycznej w celach handlowych względnie niehandlowych, zasady te stoją na przeszkodzie przepisom krajowym, zgodnie z którymi właściwe organy państwa członkowskiego są zobowiązane do odrzucenia w sposób automatyczny i niedopuszczający wyjątków złożonego w przewidzianym przez prawo krajowe terminie ustalenia podatku wniosku o zwolnienie z podatku wyłącznie z tego powodu, że wnioskodawca nie dochował przewidzianego przez to prawo terminu do złożenia takiego wniosku.

(1) Dz.U. C 490 z 6.12.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/8

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 22 grudnia 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa – CAAD) – Portugalia) – IM Gestão de Ativos (IMGA) – Sociedade Gestora de Organismos de Investimento Coletivo SA i.in./Autoridade Tributária e Aduaneira

(Sprawa C-656/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2008/7/WE - Artykuł 5 ust. 2 lit. a) - Podatki pośrednie od gromadzenia kapitału - Opłata skarbowa od usług wprowadzenia do obrotu jednostek uczestnictwa w otwartych funduszach zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe)

(2023/C 63/10)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa – CAAD)

Strony w postępowaniu głównym

Strony skarżące: IM Gestão de Ativos (IMGA) – Sociedade Gestora de Organismos de Investimento Coletivo SA, IMGA Rendimento Semestral, IMGA Ações Portugal Cat A, IMGA Ações América Cat A, IMGA Mercados Emergentes, IMGA Eurofinanceiras, IMGA Eurocarteira, IMGA Rendimento Mais, IMGA Investimento PPR, IMGA Alocação Moderada Cat A, IMGA Alocação Dinâmica Cat A, IMGA Global Equities Selection Cat A, IMGA Liquidez Cat A, IMGA Money Market Cat A, IMGA Euro Taxa Variável Cat A, IMGA Dívida Pública Europeia, IMGA Retorno Global Cat A, IMGA Poupança PPR, IMGA Alocação Conservadora Cat A, IMGA Iberia Equities ESG Cat A, IMGA Iberia Fixed Income ESG Cat A, IMGA Alternativo, CA Curto Prazo, IMGA Ações Europa, IMGA Flexível Cat A, CA Monetário, CA Rendimento, Eurobic PPR/OICVM Ciclo Vida 35–44, Eurobic PPR/OICVM Ciclo Vida 45–54, Eurobic PPR/OICVM Ciclo Vida + 55, Eurobic Seleção Top, IMGA European Equities Cat A

Strona przeciwna: Autoridade Tributária e Aduaneira

Sentencja

Artykuł 5 ust. 2 lit. a) dyrektywy Rady 2008/7/WE z dnia 12 lutego 2008 r. dotyczącej podatków pośrednich od gromadzenia kapitału,

należy interpretować w ten sposób, że

stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które przewiduje nałożenie opłaty skarbowej, z jednej strony, od wynagrodzenia pobieranego przez instytucję finansową od spółki zarządzającej funduszami inwestycyjnymi za świadczenie usług wprowadzenia do obrotu na potrzeby zgromadzenia nowego kapitału, mającego na celu subskrypcję nowo wyemitowanych jednostek uczestnictwa w funduszach, a także, z drugiej strony, od kwot, które ta spółka zarządzająca otrzymuje od funduszy inwestycyjnych, gdy kwoty te obejmują wynagrodzenie, które owa spółka zarządzająca zapłaciła instytucjom finansowym za te usługi wprowadzenia do obrotu.

(1) Dz.U. C 37 z 24.1.2022.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/9

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 22 grudnia 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État – Francja) – Syndicat Les Entreprises du Médicament (LEEM)/Ministre des Solidarités et de la Santé

(Sprawa C-20/22) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Produkty lecznicze stosowane u ludzi - Dyrektywa 89/105/EWG - Przejrzystość środków regulujących ustalanie cen na produkty lecznicze przeznaczone do użytku przez człowieka oraz włączanie ich w zakres krajowego systemu ubezpieczeń zdrowotnych - Artykuł 4 - Zamrożenie cen na wszystkie produkty lecznicze lub na pewne ich grupy - Środek krajowy dotyczący jedynie niektórych produktów leczniczych rozpatrywanych indywidualnie - Ustalenie maksymalnej ceny sprzedaży niektórych produktów leczniczych zakładom opieki zdrowotnej)

(2023/C 63/11)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Syndicat Les Entreprises du Médicament (LEEM)

Druga strona postępowania: Ministre des Solidarités et de la Santé

Sentencja

Artykuł 4 ust. 1 dyrektywy Rady 89/105/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. dotyczącej przejrzystości środków regulujących ustalanie cen na produkty lecznicze przeznaczone do użytku przez człowieka oraz włączenia ich w zakres krajowego systemu ubezpieczeń zdrowotnych

należy interpretować w ten sposób, że:

pojęcie „zamrożenia ceny na wszystkie produkty lecznicze lub na pewne ich grupy” nie stosuje się do środka, którego celem jest kontrola cen niektórych produktów leczniczych rozpatrywanych indywidualnie.

(1) Dz.U. C 119 z 14.3.2022.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/10

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 22 grudnia 2022 r. – Europejski Bank Inwestycyjny/KL

(Sprawa C-68/22 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Personel Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) - Pojęcie „niepełnosprawności” - Uznanie za zdolnego do pracy - Nieusprawiedliwiona nieobecność - Skarga o stwierdzenie nieważności i o odszkodowanie)

(2023/C 63/12)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Europejski Bank Inwestycyjny (przedstawiciele: G. Faedo i I. Zanin, pełnomocnicy, wspierani przez adwokat A. Duron)

Druga strona postępowania: KL (przedstawiciele: adwokatki A. Champetier i L. Levi)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) zostaje obciążony, poza własnymi kosztami postępowania, kosztami poniesionymi przez KL.

(1) Dz.U. C 213 z 30.5.2022.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/10

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 22 grudnia 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour d’appel de Paris – Francja) – Eurelec Trading SCRL, Scabel SA/Ministre de l’Économie et des Finances

(Sprawa C-98/22) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Jurysdykcja i uznawanie orzeczeń sądowych oraz ich wykonywanie w sprawach cywilnych i handlowych - Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 - Artykuł 1 ust. 1 - Pojęcie „spraw cywilnych i handlowych” - Wytoczone przez organ publiczny powództwo o stwierdzenie, ukaranie i nakazanie zaprzestania praktyk ograniczających konkurencję)

(2023/C 63/13)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour d’appel de Paris

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący apelację: Eurelec Trading SCRL, Scabel SA

Druga strona postępowania: Ministre de l’Économie et des Finances

Przy udziale: Groupement d’achat des centres Édouard Leclerc (GALEC), Association des centres distributeurs Édouard Leclerc (ACDLEC)

Sentencja

Artykuł 1 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych

należy interpretować w ten sposób, że:

pojęcie „spraw cywilnych i handlowych” w rozumieniu tego przepisu nie obejmuje wytoczonego przez organ publiczny państwa członkowskiego przeciwko spółkom mającym siedzibę w innym państwie członkowskim powództwa o stwierdzenie, ukaranie i nakazanie zaprzestania praktyk ograniczających konkurencję wobec dostawców mających siedzibę w pierwszym państwie członkowskim, jeżeli ów organ publiczny korzysta z uprawnień dochodzeniowych lub uprawnień w zakresie wszczynania postępowań sądowych wykraczających poza zakres norm prawa powszechnego mających zastosowanie w stosunkach między jednostkami.

(1) Dz.U. C 198 z 16.5.2022.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/11

Postanowienie Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 22 grudnia 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Úrad pre verejné obstarávanie – Słowacja) – Úrad pre dohľad nad zdravotnou starostlivosťou, Všeobecná zdravotná poisťovňa, a.s., Dôvera zdravotná poist’ovňa a.s., Union zdravotná poisťovňa, a.s.

(Sprawa C-204/22) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 53 ust. 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Artykuł 267 TFUE - Pojęcie „sądu” - Kryteria strukturalne i funkcjonalne - Wykonywanie funkcji sądowniczych lub administracyjnych - Obowiązek współpracy organu odsyłającego - Dyrektywy 89/665/EWG i 2014/24/UE - Zamówienia publiczne - Krajowy organ kontroli postępowań o udzielenie zamówienia publicznego - Upoważnienie do działania z urzędu - Uprawnienie do nakładania sankcji - Decyzje podlegające zaskarżeniu do sądu - Brak sporu przed organem odsyłającym - Oczywista niedopuszczalność wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym))

(2023/C 63/14)

Język postępowania: słowacki

Sąd odsyłający

Úrad pre verejné obstarávanie

Strony w postępowaniu głównym

Postępowanie wszczęte przez: Úrad pre dohľad nad zdravotnou starostlivosťou, Všeobecná zdravotná poisťovňa, a.s., Dôvera zdravotná poist’ovňa a.s., Union zdravotná poisťovňa, a.s.

Sentencja

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Úrad pre verejné obstarávanie (urząd zamówień publicznych, Słowacja) postanowieniem z dnia 16 marca 2022 r. jest oczywiście niedopuszczalny.

(1) Data złożenia: 16.3.2022 R.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/11

Postanowienie Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 8 grudnia 2022 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court (Irlandia)] – Enniskerry Alliance, Enniskerry Demesne Management Company CLG i Protect East Meath Limited/An Bord Pleanála, The Attorney General, Irlandia i Louth County Council

(Sprawa C-464/22) (1)

(Środowisko naturalne - Konwencja z Aarhus - Dostęp do wymiaru sprawiedliwości - Wymóg postępowania niedyskryminacyjnego ze względu na koszty - Zakres stosowania - Obowiązek wykładni zgodnej krajowego prawa proceduralnego)

(2023/C 63/15)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court (Irlandia)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Enniskerry Alliance, Enniskerry Demesne Management Company CLG i Protect East Meath Limited

Strona pozwana: An Bord Pleanála, The Attorney General, Irlandia i Louth County Council

Sentencja

Postanowieniem z dnia 8 grudnia 2022 r. prezes dziewiątej izby postanowił o wykreśleniu sprawy C-464/22 z rejestru Trybunału.

(1) Data wpływu: 11.7.2022.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/12

Postanowienie Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 8 grudnia 2022 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court (Irlandia)] – Save Roscam Peninsula CLG, SC-F, MF, PH, Abbey Park i District Residents Association Baldoyle/An Bord Pleanála, Galway City Council, The Minister for Housing, Local Government and Heritage, Irlandia, The Attorney General i Fingal County Council

(Sprawa C-543/22) (1)

(Konwencja z Aarhus - Dostęp do wymiaru sprawiedliwości - Wymóg postępowania niedyskryminacyjnego ze względu na koszty - Zakres stosowania - Obowiązek wykładni zgodnej krajowego prawa proceduralnego)

(2023/C 63/16)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court (Irlandia)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Save Roscam Peninsula CLG, SC-F, MF, PH i Abbey Park and District Residents Association Baldoyle

Strona pozwana: An Bord Pleanála, Galway City Council, The Minister for Housing, Local Government and Heritage, Irlandia, The Attorney General i Fingal County Council

Sentencja

Postanowieniem z dnia 8 grudnia 2022 r. prezes dziewiątej izby postanowił o wykreśleniu sprawy C-543/22 z rejestru Trybunału.

(1) Data wpływu: 11.8.2022.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/12

Postanowienie Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 8 grudnia 2022 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court (Irlandia)] – GY/An Bord Pleanála, The Minister for Housing, Local Government and Heritage, Irlandia i The Attorney General

(Sprawa C-616/22) (1)

(2023/C 63/17)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court (Irlandia)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: GY

Strona pozwana: An Bord Pleanála, The Minister for Housing, Local Government and Heritage, Irlandia i The Attorney General

Sentencja

Postanowieniem z dnia 8 grudnia 2022 r. prezes dziewiątej izby postanowił o wykreśleniu sprawy C-616/22 z rejestru Trybunału.

(1) Data wpływu: 23.9.2022.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio (Włochy) w dniu 19 października 2022 r. – Airbnb Ireland UC/Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni

(Sprawa C-662/22)

(2023/C 63/18)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Airbnb Ireland UC

Strona przeciwna: Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni

Pytania prejudycjalne

Czy rozporządzenie (UE) 2019/1150 (1) stoi na przeszkodzie przepisowi krajowemu, który w celu propagowania sprawiedliwości i przejrzystości na rzecz użytkowników biznesowych korzystających z usług pośrednictwa internetowego, w tym poprzez przyjęcie wytycznych, promowanie kodeksów postępowania i gromadzenie istotnych informacji, nakłada na dostawców usług pośrednictwa internetowego i dostawców wyszukiwarek internetowych obowiązek wpisu do rejestru, wiążący się z przekazaniem istotnych informacji na temat ich organizacji i wniesieniem wkładu finansowego, a także poddaniem ich karom w przypadku niewykonania tego obowiązku?

Czy dyrektywa (UE) 2015/1535 (2) zobowiązuje państwa członkowskie do powiadomienia Komisji o środkach, w drodze których na dostawców usług pośrednictwa internetowego i dostawców wyszukiwarek internetowych zostaje nałożony obowiązek wpisu do rejestru, wiążący się z przekazaniem istotnych informacji na temat ich organizacji i wniesieniem wkładu finansowego, a także poddaniem ich karom w przypadku niewykonania tego obowiązku? W przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy dyrektywa ta pozwala podmiotowi prywatnemu sprzeciwić się stosowaniu wobec niego środków nienotyfikowanych Komisji?

Czy art. 3 dyrektywy 2000/31/WE (3) stoi na przeszkodzie przyjęciu przez organy krajowe przepisów, które w celu propagowania sprawiedliwości i przejrzystości na rzecz użytkowników biznesowych korzystających z usług pośrednictwa internetowego, w tym poprzez przyjęcie wytycznych, promowanie kodeksów postępowania i gromadzenie istotnych informacji, przewidują w odniesieniu do podmiotów mających siedzibę w innym państwie europejskim dodatkowe obciążenia o charakterze administracyjnym i finansowym, takie jak wpis do rejestru, wiążące się z przekazaniem istotnych informacji na temat ich organizacji i wniesieniem wkładu finansowego, a także poddaniem ich karom w przypadku niewykonania tego obowiązku?

Czy ustanowiona w art. 56 TFUE zasada swobodnego świadczenia usług i art. 16 dyrektywy 2006/123/WE (4) stoją na przeszkodzie przyjęciu przez organy krajowe przepisów, które w celu propagowania sprawiedliwości i przejrzystości na rzecz użytkowników biznesowych korzystających z usług pośrednictwa internetowego, w tym poprzez przyjęcie wytycznych, promowanie kodeksów postępowania i gromadzenie istotnych informacji, przewidują w odniesieniu do podmiotów mających siedzibę w innym państwie europejskim dodatkowe obciążenia o charakterze administracyjnym i finansowym, takie jak wpis do rejestru wiążący się z przekazaniem istotnych informacji na temat ich organizacji i wniesieniem wkładu finansowego, a także poddaniem ich karom w przypadku niewykonania tego obowiązku?

Czy art. 3 ust. 4 lit. b) dyrektywy 2000/31/WE zobowiązuje państwa członkowskie do powiadomienia Komisji o środkach, w drodze których na dostawców usług pośrednictwa internetowego i dostawców wyszukiwarek internetowych zostaje nałożony obowiązek wpisu do rejestru, wiążący się z przekazaniem istotnych informacji na temat ich organizacji i wniesieniem wkładu finansowego, a także poddaniem ich karom w przypadku niewykonania tego obowiązku? W przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy dyrektywa ta pozwala podmiotowi prywatnemu sprzeciwić się stosowaniu wobec niego środków nienotyfikowanych Komisji?

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1150 z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie propagowania sprawiedliwości i przejrzystości dla użytkowników biznesowych korzystających z usług pośrednictwa internetowego (Dz.U. 2019, L 186, s. 57).

(2) Dyrektywa (UE) 2015/1535 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 września 2015 r. ustanawiająca procedurę udzielania informacji w dziedzinie przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U. 2015, L 241, s. 1).

(3) Dyrektywa 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (Dz.U. 2000, L 178, s. 1).

(4) Dyrektywa 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotycząca usług na rynku wewnętrznym (Dz.U. 2006, L 376, s. 36).

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio (Włochy) w dniu 19 października 2022 r. – Expedia Inc./Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni

(Sprawa C-663/22)

(2023/C 63/19)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Expedia Inc.

Strona przeciwna: Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni

Pytania prejudycjalne

Czy rozporządzenie (UE) 2019/1150 (1), w szczególności jego art. 15, jak również zasada proporcjonalności stoją na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego lub środkowi przyjętemu przez niezależny organ krajowy – takim jak te wskazane w uzasadnieniu niniejszego postanowienia –, które zobowiązują zagranicznych dostawców usług pośrednictwa internetowego do przedstawienia dokumentu zawierającego informacje niezwiązane z celami tego rozporządzenia?

2)	Czy w każdym razie informacje wymagane poprzez przekazanie informacji gospodarczej w zakresie systemów (IGS) mogą być uznane za istotne i pomocnicze dla celów właściwego i skutecznego egzekwowania rozporządzenia (UE) 2019/1150?

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio (Włochy) w dniu 21 października 2022 r. – Google Ireland Limited/Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni

(Sprawa C-664/22)

(2023/C 63/20)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Google Ireland Limited

Strona przeciwna: Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni

Pytania prejudycjalne

Czy prawo Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych, takich jak art. 1 ust. 515, 516, 517 ustawy nr 178 z dnia 30 grudnia 2020 r., które przewidują w odniesieniu do podmiotów mających siedzibę w innym państwie europejskim, lecz działających we Włoszech, dodatkowe obciążenia o charakterze administracyjnym i finansowym, takie jak wpis do specjalnego rejestru i obowiązek wniesienia wkładu finansowego? W szczególności, czy ten przepis krajowy narusza art. 3 dyrektywy o handlu elektronicznym (dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/31/WE z dnia 8 czerwca 2000 r. (1)), zgodnie z którym podmiot świadczący usługi społeczeństwa informacyjnego – w niniejszej sprawie spółka Google Ireland Limited – podlega wyłącznie ustawodawstwu […] państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę?

Czy prawo Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych, takich jak art. 1 ust. 515, 516, 517 ustawy nr 178 z dnia 30 grudnia 2020 r., który przewiduje w odniesieniu do podmiotów mających siedzibę w innym państwie europejskim dodatkowe obciążenia o charakterze administracyjnym i finansowym? W szczególności, czy ustanowiona w art. 56 [TFUE] zasada swobodnego świadczenia usług oraz podobne zasady wynikające z dyrektyw 2006/123/WE (2) i 2000/31/WE stoją na przeszkodzie środkowi krajowemu, który nakłada na pośredników działających we Włoszech, lecz niemających tam siedziby, dodatkowe obciążenia w związku z prowadzeniem tej działalności w stosunku do obciążeń nałożonych w państwie pochodzenia?

Czy prawo Unii Europejskiej, w szczególności dyrektywa (UE) 2015/1535 (3) zobowiązywała państwo włoskie do powiadomienia Komisji o wprowadzeniu obowiązku wpisu do ROC, nałożonego na dostawców usług pośrednictwa internetowego i dostawców wyszukiwarek internetowych, oraz – w szczególności – czy art. 3 ust. 4 lit. b) tiret drugie dyrektywy 2000/31 należy interpretować w ten sposób, że podmiot prywatny, mający siedzibę w państwie członkowskim innym niż Włochy, może sprzeciwić się stosowaniu wobec niego środków przyjętych przez ustawodawcę włoskiego (w art. 1 ust. 515, 516 i 517 ustawy nr 178 z dnia 30 grudnia 2020 r.), które mogą ograniczyć swobodny przepływ usługi społeczeństwa informacyjnego, w przypadku gdy środki te nie były notyfikowane zgodnie ze wspomnianym przepisem?

Czy rozporządzenie (UE) 2019/1150 (4), w szczególności jego art. 15, jak również zasada proporcjonalności stoją na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego lub środkowi przyjętemu przez niezależny organ krajowy, który zobowiązuje dostawców usług pośrednictwa internetowego, działających w danym państwie członkowskim, do wpisania się do rejestru operatorów łączności (ROC) i z którego wynika szereg obowiązków o charakterze formalnym i proceduralnym, obowiązki w zakresie wnoszenia wkładu oraz zakazy dotyczące osiągania dochodów przekraczających określoną kwotę?

(1) Dyrektywa 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym) (Dz.U. 2000, L 178, s. 1).

(2) Dyrektywa 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotycząca usług na rynku wewnętrznym (Dz.U. 2006, L 376, s. 36).

(3) Dyrektywa (UE) 2015/1535 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 września 2015 r. ustanawiająca procedurę udzielania informacji w dziedzinie przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U. 2015, L 241, s. 1).

(4) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1150 z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie propagowania sprawiedliwości i przejrzystości dla użytkowników biznesowych korzystających z usług pośrednictwa internetowego (Dz.U. 2019, L 186, s. 57).

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio (Włochy) w dniu 21 października 2022 r. – Amazon Services Europe Sàrl/Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni

(Sprawa C-665/22)

(2023/C 63/21)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Amazon Services Europe Sàrl

Strona przeciwna: Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni

Pytania prejudycjalne

Czy rozporządzenie (UE) 2019/1150 (1) stoi na przeszkodzie przepisowi krajowemu, który w określonym celu zapewnienia właściwego i skutecznego egzekwowania tego rozporządzenia, w tym poprzez gromadzenie istotnych informacji, zobowiązuje dostawców usług pośrednictwa internetowego lub dostawców wyszukiwarek internetowych do przekazywania okresowo istotnych informacji o ich dochodach?

2)	Czy na podstawie rozporządzenia (UE) 2019/1150 informacje przewidziane w ramach informacji gospodarczej w zakresie systemów, dotyczące głównie osiągniętych dochodów, mogą być uznane za istotne i pomocnicze w stosunku do celu realizowanego w tym rozporządzeniu?

Czy dyrektywa (UE) 2015/1535 (2) zobowiązuje państwa członkowskie do powiadomienia Komisji o środkach, w drodze których na dostawców usług pośrednictwa internetowego i dostawców wyszukiwarek internetowych zostaje nałożony obowiązek przekazania oświadczenia zawierającego istotne informacje o dochodach, którego naruszenie wiąże się z nałożeniem kar pieniężnych? W przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy dyrektywa ta pozwala podmiotowi prywatnemu sprzeciwić się stosowaniu wobec niego środków nienotyfikowanych Komisji?

Czy art. 3 dyrektywy 2000/31/WE (3) stoi na przeszkodzie przyjęciu przez organy krajowe przepisów, które, formalnie w celu zapewnienia egzekwowania rozporządzenia (UE) 2019/1150, przewidują w odniesieniu do podmiotów mających siedzibę w innym państwie europejskim, lecz działających we Włoszech, dodatkowe obciążenia o charakterze administracyjnym i finansowym, takie jak przekazanie oświadczenia zawierającego istotne informacje o dochodach, czego naruszenie wiąże się z nałożeniem kar pieniężnych?

Czy ustanowiona w art. 56 TFUE zasada swobodnego świadczenia usług i art. 16 dyrektywy 2006/123/WE (4) oraz [dyrektywa] 2000/31/WE stoją na przeszkodzie przyjęciu przez organy krajowe przepisów, które, formalnie w celu egzekwowania rozporządzenia (UE) 2019/1150, przewidują w odniesieniu do podmiotów mających siedzibę w innym państwie europejskim dodatkowe obciążenia o charakterze administracyjnym i finansowym, takie jak przekazanie oświadczenia zawierającego istotne informacje o dochodach, czego naruszenie wiąże się z nałożeniem kar pieniężnych?

Czy art. 3 ust. 4 lit. b) dyrektywy 2000/31/WE zobowiązuje państwa członkowskie do powiadomienia Komisji o środkach, w drodze których na dostawców usług pośrednictwa internetowego i dostawców wyszukiwarek internetowych zostaje nałożony obowiązek przekazania oświadczenia zawierającego istotne informacje o dochodach, którego naruszenie wiąże się z nałożeniem kar pieniężnych? W przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy dyrektywa ta pozwala podmiotowi prywatnemu sprzeciwić się stosowaniu wobec niego środków nienotyfikowanych Komisji?

(4) Dyrektywa 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotycząca usług na rynku wewnętrznym (Dz.U. 2006, L 376, s. 36).

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio (Włochy) w dniu 21 października 2022 r. – Eg Vacation Rentals Ireland Limited/Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni

(Sprawa C-666/22)

(2023/C 63/22)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Eg Vacation Rentals Ireland Limited

Strona przeciwna: Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni

Pytania prejudycjalne

Czy prawo Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych, takich jak art. 1 ust. 515, 516, 517 ustawy nr 178 z dnia 30 grudnia 2020 r., które przewidują w odniesieniu do podmiotów mających siedzibę w innym państwie europejskim, lecz działających we Włoszech, dodatkowe obciążenia o charakterze administracyjnym i finansowym, takie jak wpis do specjalnego rejestru i obowiązek wniesienia wkładu finansowego? W szczególności, czy ten przepis krajowy narusza art. 3 dyrektywy o handlu elektronicznym (dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/31/WE z dnia 8 czerwca 2000 r. (1)), zgodnie z którym podmiot świadczący usługi społeczeństwa informacyjnego podlega wyłącznie ustawodawstwu […] państwa członkowskiego, w którym podmiot ten ma siedzibę?

Czy prawo Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych, takich jak art. 1 ust. 515, 516, 517 ustawy nr 178 z dnia 30 grudnia 2020 r., który przewiduje w odniesieniu do podmiotów mających siedzibę w innym państwie europejskim dodatkowe obciążenia o charakterze administracyjnym i finansowym? W szczególności, czy ustanowiona w art. 56 [TFUE] zasada swobodnego świadczenia usług oraz podobne zasady wynikające z dyrektyw 2006/123/WE (2) i 2000/31/WE stoją na przeszkodzie środkowi krajowemu, który nakłada na pośredników działających we Włoszech, lecz niemających tam siedziby, obowiązek wpisu do rejestru, wiążący się z dodatkowymi obciążeniami w związku z prowadzeniem tej działalności w stosunku do obciążeń nałożonych w państwie pochodzenia?

(2) Dyrektywa 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotycząca usług na rynku wewnętrznym (Dz.U. 2006, L 376, s. 36).

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/17

(Sprawa C-667/22)

(2023/C 63/23)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Amazon Services Europe Sàrl

Strona przeciwna: Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni

Pytania prejudycjalne

(4) Dyrektywa 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotycząca usług na rynku wewnętrznym (Dz.U. 2006, L 376, s. 36).

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 25 października 2022 r. – T GmbH/Bezirkshautpmannschaft Spittal an der Drau

(Sprawa C-671/22)

(2023/C 63/24)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: T GmbH

Strona pozwana: Bezirkshautpmannschaft Spittal an der Drau

Pytania prejudycjalne

Czy pkt 1.2.2 załącznika V (Definicje bardzo dobrego, dobrego i umiarkowanego stanu ekologicznego w jeziorach) do dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (1) należy interpretować w ten sposób, że „zakłócenia” w tabeli „Biologiczne elementy jakości”, wiersz „Ichtiofauna”, kolumna „Stan bardzo dobry”, oznaczają wyłącznie wpływy antropogeniczne?

W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze:

Czy wymieniony przepis należy interpretować w ten sposób, że odchylenie biologicznego elementu jakości „ichtiofauna” od stanu bardzo dobrego, którego przyczyną są zakłócenia inne niż antropogeniczne wpływy na fizykochemiczne lub hydromorfologiczne elementy jakości, prowadzi do tego, że biologiczny element jakości „ichtiofauna” nie podlega zaklasyfikowaniu również do „stanu dobrego” lub „stanu umiarkowanego”?

(1) Dz.U. 2000, L 327, s. 1.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sofijski rajonen syd (Bułgaria) w dniu 22 listopada 2022 r. – S.R.G./„Profi Credit Bulgaria” EOOD

(Sprawa C-714/22)

(2023/C 63/25)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Sofijski rajonen syd

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: S.R.G.

Strona pozwana:„Profi Credit Bulgaria” EOOD

Pytania prejudycjalne

Czy art. 3 lit. g) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE (1) z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG należy interpretować w ten sposób, że koszty usług dodatkowych uzgodnionych w związku z umową o kredyt konsumencki – takie jak opłaty za możliwość odroczenia i obniżenia rat – stanowią część rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania w ramach kredytu?

Czy art. 10 ust. 2 lit. g) dyrektywy 2008/48/WE należy interpretować w ten sposób, że nieprawidłowe wskazanie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania w umowie o kredyt zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem (kredytobiorcą) należy uznać za brak wskazania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania w umowie o kredyt, a sąd krajowy powinien wyciągnąć konsekwencje przewidziane w prawie krajowym na wypadek niewskazania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania w umowie o kredyt konsumencki?

Czy art. [23] dyrektywy 2008/48/WE należy interpretować w ten sposób, że przewidziana w prawie krajowym sankcja nieważności umowy o kredyt konsumencki, w ramach której zwrotowi podlega jedynie wypłacona kwota główna, jest proporcjonalna w wypadkach, w których umowa o kredyt konsumencki nie zawiera dokładnego wskazania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania?

Czy art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 93/13/EWG (2) z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że przewidzianą w dodatkowym porozumieniu do umowy o kredyt konsumencki – zawartym odrębnie i dodatkowo w stosunku do umowy głównej – opłatę za pakiet usług dodatkowych należy uznać za część głównego przedmiotu umowy i, odpowiednio, w odniesieniu do niej nie ma zastosowania ocena dotycząca nieuczciwości?

Czy art. 3 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG w związku z pkt 1 lit. o) załącznika do tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że warunek zawarty w umowie o usługi dodatkowe związane z kredytem konsumenckim – w której przewidziano abstrakcyjną możliwość odraczania i rozkładania płatności przez konsumenta, za co powinien on uiścić opłatę, nawet jeśli nie skorzysta z takiej możliwości – jest nieuczciwy?

Czy art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 oraz zasadę skuteczności należy interpretować w ten sposób, że nie dopuszczają one uregulowania zezwalającego na obciążenie konsumenta częścią kosztów postępowania w wypadkach: 1) częściowego uwzględnienia roszczenia dotyczącego braku obowiązku zapłaty kwot w następstwie ustalenia nieuczciwego charakteru warunku umownego […]; 2) praktycznej niemożności lub nadmiernej trudności związanej z wykonaniem praw konsumentów w odniesieniu do konkretyzacji wysokości roszczenia; 3) we wszystkich wypadkach, gdy istnieje nieuczciwy warunek, w tym w wypadkach, gdy istnienie nieuczciwego warunku nie wywiera bezpośrednio wpływu na wysokość roszczenia wierzyciela w całości lub częściowo, lub gdy ten nieuczciwy warunek nie jest związany bezpośrednio z przedmiotem sprawy?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U. 2008, L 133, s. 66).

(2) Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. 1993, L 95, s. 29).

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court (Irlandia) w dniu 25 listopada 2022 r. – Friends of the Irish Environment CLG/Government of Ireland, Minister for Housing, Planning and Local Government, Ireland and the Attorney General

(Sprawa C-727/22)

(2023/C 63/26)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Supreme Court

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący odwołanie: Friends of the Irish Environment CLG

Strona przeciwna: Government of Ireland, Minister for Housing, Planning and Local Government, Ireland and the Attorney General

Pytania prejudycjalne

Czy art. 2 lit. a) dyrektywy SOOŚ (1) w związku z jej art. 3 ust. 2 lit. a) należy interpretować w ten sposób, że środek, który został przyjęty przez organ wykonawczy państwa członkowskiego, jednak nie ze względu na przymus ustawowy lub administracyjny, a także bez istnienia upoważnienia zawartego w akcie wykonawczym, administracyjnym lub ustawowym, może stanowić plan lub program, do którego ta dyrektywa ma zastosowanie, jeżeli tak przyjęty plan lub program określa ramy udzielania lub nieudzielania na niższych poziomach zezwolenia na inwestycję, a tym samym spełnia kryterium przewidziane w art. 3 ust. 2 owej dyrektywy?

Czy art. 3 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 8 i 9 dyrektywy SOOŚ należy interpretować w ten sposób, że plan lub program, w którym w konkretny, aczkolwiek określony jako „orientacyjny”, sposób dokonuje się alokacji środków finansowych na realizację pewnych projektów infrastrukturalnych z myślą o wspieraniu wdrożenia strategii zagospodarowania przestrzennego ujętej w innym planie, który z kolei stanowi podstawę strategii zagospodarowania przestrzennego na niższych poziomach, może sam być planem lub programem w rozumieniu dyrektywy SOOŚ?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 2): czy okoliczność, że celem planu jest alokacja zasobów, sprawia, iż należy go traktować jako plan budżetowy w rozumieniu art. 3 ust. 8?

Czy art. 5 dyrektywy SOOŚ i załącznik I do tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że w przypadku, w którym przeprowadzenie oceny wpływu na środowisko jest wymagane na podstawie art. 3 ust. 1, w sprawozdaniu dotyczącym środowiska, do którego odnoszą się te przepisy, należy po zidentyfikowaniu rozsądnych rozwiązań alternatywnych względem wariantu preferowanego przeprowadzić na porównywalnej podstawie ocenę wariantu preferowanego i rozsądnych rozwiązań alternatywnych?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 3): czy wymóg określony w dyrektywie jest spełniony wówczas, gdy rozsądne rozwiązania alternatywne zostają ocenione na porównywalnej podstawie przed wyborem wariantu preferowanego, po czym dokonywana jest ocena projektu planu lub programu, a następnie zostaje przeprowadzona bardziej kompleksowa strategiczna ocena oddziaływania na środowisko wyłącznie wariantu preferowanego?

(1) Dyrektywa 2001/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2001 r. w sprawie oceny wpływu niektórych planów i programów na środowisko (Dz.U. 2011, L 197, s. 30).

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wyrchowen administratiwen syd (Bułgaria) w dniu 29 listopada 2022 r. – Direktor na Direkcija „Obżałwane i danyczno-osiguritełna praktika” – Sofia pri Centrałno uprawlenie na Nacionałnata agencija za prichodite/„Valentina Heights” EOOD

(Sprawa C-733/22)

(2023/C 63/27)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Wyrchowen administratiwen syd

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: Direktor na Direkcija „Obżałwane i danyczno-osiguritełna praktika” – Sofia pri Centrałno uprawlenie na Nacionałnata agencija za prichodite

Druga strona postępowania kasacyjnego:„Valentina Heights” EOOD

Pytania prejudycjalne

Czy art. 98 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE (1) Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w związku z pkt 12 załącznika III do tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że określona w tym przepisie obniżona stawka podatku od wartości dodanej w odniesieniu do zakwaterowania w hotelach i podobnych obiektach może mieć zastosowanie w wypadku, gdy te obiekty nie są objęte kategorią zgodnie z krajowymi przepisami państwa członkowskiego kierującego odesłanie prejudycjalne[?]

Na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej, czy art. 98 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE w związku z pkt 12 załącznika III do tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że dopuszcza on selektywne stosowanie obniżonej stawki wobec określonych i swoistych aspektów danej kategorii usług, wyrażających się w wymogu, by zakwaterowanie w hotelach i podobnych obiektach było dokonywane wyłącznie w objętych kategorią – zgodnie z krajowymi przepisami państwa członkowskiego kierującego odesłanie prejudycjalne lub na mocy wydanego tymczasowego zaświadczenia o wszczęciu procedury objęcia kategorią – miejscach zakwaterowania[?]

(1) Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Østre Landsret (Dania) w dniu 1 grudnia 2022 r. – Staten og Kommunernes Indkøbsservice A/S/BibMedia A/S

(Sprawa C-737/22)

(2023/C 63/28)

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Østre Landsret

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Staten og Kommunernes Indkøbsservice A/S

Strona pozwana: BibMedia A/S

Pytanie prejudycjalne

Czy zasady przejrzystości i równego traktowania wyrażone w art. 18 dyrektywy w sprawie zamówień publicznych (1) oraz wynikający z nich zakaz negocjacji stoją na przeszkodzie temu, by umożliwić oferentowi, który złożył drugą najkorzystniejszą ekonomicznie ofertę w procedurze otwartej zmierzającej do udzielenia zamówienia w oddzielnych częściach (zob. art. 27 i 46 dyrektywy w sprawie zamówień publicznych), po upływie terminu przewidzianego na składanie ofert oraz zgodnie z warunkami uprzednio określonymi w specyfikacji, świadczenie oferowanych usług w ramach jednej części na takich samych warunkach jak oferent, który złożył najkorzystniejszą ekonomicznie ofertę i któremu z tego powodu udzielono zamówienia na inną część, na którą przetarg rozpisano w tym samym czasie?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 2004/18/WE (Dz.U. 2014, L 94, s. 65).

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Itä-Suomen hovioikeus (Finlandia) w dniu 2 grudnia 2022 r. – Endemol Shine Finland Oy

(Sprawa C-740/22)

(2023/C 63/29)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Itä-Suomen hovioikeus

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący odwołanie: Endemol Shine Finland Oy

Pytania prejudycjalne

1)	Czy ustne przekazanie danych osobowych stanowi przetwarzanie danych osobowych w rozumieniu art. 2 ust. 1 i art. 4 pkt 2 rozporządzenia nr 2016/679 (1)?

Czy publiczny dostęp do dokumentów urzędowych można pogodzić w rozumieniu art. 86 rozporządzenia nr 2016/679 z prawem do ochrony danych osobowych w ten sposób, że informacje z sądowego rejestru osobowego o wyrokach karnych lub o czynach zabronionych popełnionych przez daną osobę fizyczną są dostępne bez ograniczeń, jeżeli wnioskodawca wnosi o przekazanie mu tych informacji ustnie?

3)	Czy dla odpowiedzi na pytanie drugie ma znaczenie okoliczność, czy wnioskodawcą jest spółka czy osoba prywatna?

(1) Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. 2016 L 119 s. 1).

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Törvényszék (Węgry) w dniu 6 grudnia 2022 r. – Slovenské Energetické Strojárne A.S./Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

(Sprawa C-746/22)

(2023/C 63/30)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Törvényszék

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Slovenské Energetické Strojárne A.S.

Druga strona postępowania: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

Pytania prejudycjalne

Czy art. 23 ust. 2 dyrektywy Rady 2008/9/WE określającej szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, przewidzianego w dyrektywie 2006/112/WE, podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym państwie członkowskim (1) (zwanej dalej „dyrektywą 2008/9”) należy interpretować w ten sposób, że przepis krajowy – w szczególności § 124 ust. 3 az adóigazgatási rendtartásról szóló 2017. évi CLI. törvény (ustawy CLI z 2017 r. ustanawiającej przepisy dotyczące administracji podatkowej, zwana dalej „ustawą o administracji podatkowej”) – który dla celów oceny wniosków o zwrot podatku od wartości dodanej na podstawie dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (2) (zwanej dalej „dyrektywą VAT”) nie zezwala na etapie postępowania odwoławczego na przedstawienie nowych okoliczności faktycznych ani na powołanie nowych dowodów, o których wnioskodawca wiedział przed wydaniem decyzji w pierwszej instancji, ale których nie przedstawił pomimo wezwania organu podatkowego, lub też nie powołał, powodując w ten sposób ograniczenie materialne wykraczające poza wymogi formalne i wymogi w zakresie terminów określone w dyrektywie 2008/9, jest zgodny z wymogami dyrektywy 2008/9 dotyczącymi odwołań?

Czy odpowiedź twierdząca na pytanie pierwsze oznacza, że termin miesiąca określony w art. 20 ust. 2 dyrektywy 2008/9 należy uznać za zawity? Czy jest to zgodne z zasadą prawa do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu wynikającą z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „KPPUE”), a także z art. 167, 169, 170 i 171 ust. 1 dyrektywy VAT i podstawowymi zasadami neutralności podatkowej, skuteczności i proporcjonalności wypracowanymi przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej?

Czy art. 23 ust. 1 dyrektywy 2008/9 dotyczący odrzucenia w całości lub w części wniosku o zwrot należy interpretować w ten sposób, że jest z nim zgodny przepis krajowy – w szczególności § 49 ust. 1 lit. b) ustawy o administracji podatkowej – na mocy którego organ podatkowy umarza postępowanie w przypadku, gdy składający wniosek podatnik nie spełnia żądania organu ani wbrew obowiązkowi nie usuwa braków, a wobec tego nie ma możliwości dokonania oceny wniosku bez kontynuowania prowadzenia postępowania z urzędu?

(1) Dz.U. 2008, L 44, s. 23.

(2) Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/24

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 12 października 2022 r. w sprawie T-502/19, Francesca Corneli/EBC, wniesione w dniu 21 grudnia 2022 r. przez Europejski Bank Centralny

(Sprawa C-777/22 P)

(2023/C 63/31)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: C. Hernández Saseta, A. Pizzolla, pełnomocnicy, M. Lamandini, avvocato)

Druga strona postępowania: Francesca Corneli, Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

1.	uchylenie wyroku Sądu z dnia 12 października 2022 r. w sprawie Francesca Corneli/EBC (T-502/19, niepublikowany, EU:T:2022:627) w zakresie, w jakim stwierdza on nieważność decyzji EBC z dnia 1 stycznia 2019 r. i z dnia 29 marca 2019 r., i w tym celu

2.	stwierdzenie niedopuszczalności skargi wniesionej przez Franceskę Corneli do Sądu na podstawie art. 263 ust. 4 TFUE i w konsekwencji odrzucenie jej w całości,

3.	pomocniczo, stwierdzenie, że decyzje EBC są zgodne z prawem w zakresie, w jakim są przedmiotem niniejszego odwołania i w razie potrzeby przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania w celu rozstrzygnięcia zarzutów nierozpatrzonych w zaskarżonym wyroku; oraz

4.	obciążenie Franceski Corneli kosztami postępowania obydwu instancji poniesionymi przez EBC.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania Europejski Bank Centralny podnosi dwa zarzuty.

W ramach zarzutu pierwszego EBC podnosi, że Sąd dopuścił się szeregu naruszeń prawa w ocenie legitymacji czynnej i interesu prawnego Franceski Corneli, z których część dotyczy przeinaczenia okoliczności faktycznych i nie spełnia wymogów art. 263 ust. 4 TFUE. EBC uważa w szczególności, że Sąd:

i.	zniekształcił istotne okoliczności faktyczne, stwierdzając, że uchylone decyzje dotyczyły „praw” przysługujących, jak wskazano, Francesce Corneli jako akcjonariuszowi Banca Carige, które jednak w rzeczywistości nie istniały lub nie zostały naruszone przez te decyzje;

ii.	naruszył prawo przypisując uchylonym decyzjom bezpośredni wpływ na sytuację prawną Franceski Corneli, jednej z ponad 35 000 drobnych akcjonariuszy Banca Carige w chwili wniesienia skargi;

iii.	naruszył prawo, stwierdzając, że decyzje uznane za nieważne dotyczą Franceski Corneli indywidualnie, ponieważ dotyczyły jej jako akcjonariusza Banca Carige, co zdaniem Sądu stanowiło jej wyłączną identyfikację, w związku z czym nieważne decyzje dotyczyły jej indywidualnie;

iv.

naruszył prawo uznając, że Francesca Corneli ma inny interes w stwierdzeniu nieważności uchylonych decyzji, niż adresat tych decyzji, tj. Banca Carige, ponieważ wniosek ten nie jest zgodny z utrwalonym orzecznictwem dotyczącym wyjątkowych przypadków, w których można uznać interes prawny akcjonariusza.

W ramach zarzutu drugiego EBC podnosi, że Sąd naruszył prawo przy ocenie podstawy prawnej powołanej przez EBC dla wydania uchylonych decyzji, ponieważ „znaczne pogorszenie sytuacji instytucji kredytowej” jako wyraz poważnych okoliczności opisanych analitycznie w uchylonych decyzjach jest jedną z przesłanek przyjęcia specjalnego środka administracyjnego. W szczególności EBC podnosi, że Sąd:

i.	nie uwzględnił dokonanej przez sądy krajowe wykładni art. 70 ujednoliconej wersji prawa bankowego i w związku z tym dopuścił się naruszenia prawa w zakresie wykładni tego przepisu oraz zakresu odesłania do art. 69-octiesdieces ust. 1 lit. b) ujednoliconej wersji prawa bankowego;

ii.	naruszył prawo nie uwzględniając całości prawa krajowego, z którego wynika, że włoski ustawodawca zamierzał dokonać pełnej i prawidłowej transpozycji dyrektywy 2014/59/UE (1);

iii.	naruszył prawo nie uwzględniając systemowej i teleologicznej wykładni art. 69–70 ujednoliconej wersji prawa bankowego w odniesieniu do celu środków wczesnej interwencji, w tym nadzwyczajnego zarządu;

iv.	Sąd naruszył prawo uznając, że wykładnia zgodna art. 70 ujednoliconej wersji prawa bankowego w odniesieniu do art. 29 dyrektywy 2014/59/UE stanowiła wykładnię contra legem przepisów włoskich.

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiająca ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/EU oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2014, L 173, s. 190).

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/25

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 26 października 2022 r. w sprawie T-475/20, LE / Komisja, wniesione w dniu 23 grudnia 2022 r. przez LE

(Sprawa C-781/22 P)

(2023/C 63/32)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: LE (przedstawiciel: M. Straus, advocaat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie zwraca się do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu wydanego w przedmiocie skargi o stwierdzenie nieważności lub o orzeczenie innych środków w odniesieniu do decyzji C(2020)3988 final;

—	przekazanie sprawy do Sądu celem rozpoznania, w odniesieniu do LE, a także powiązanych z nią podmiotów, podniesionych przez LE zarzutów i argumentów dotyczących spornej decyzji;

Tytułem ewentualnym

—	zarządzenie lub przeprowadzenie środków dowodowych w postaci przesłuchania świadków lub przedstawienia dowodów na poparcie sprawy przed wydaniem rozstrzygnięcia w przedmiocie zarzutów głównych;

—

uchylenie wyroku Sądu wydanego w przedmiocie skargi o stwierdzenie nieważności lub o orzeczenie innych środków w odniesieniu do decyzji C(2020)3988 final, a w przypadku uwzględnienia tego żądania – przekazanie sprawy do Sądu celem rozpoznania podniesionych zarzutów i argumentów dotyczących spornej decyzji;

Dalszym tytułem ewentualnym:

—	orzeczenie lub powzięcie wszelkich innych środków, jakie Trybunał uzna za słuszne i odpowiednie;

W kwestiach proceduralnych

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania w niniejszej sprawie, w tym poniesionymi przez wnoszącą odwołanie kosztami zastępstwa procesowego.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi cztery zarzuty, przy czym niektóre z nich zawierają kilka części. W zarzutach tych LE utrzymuje, że w zaskarżonym wyroku Sąd naruszył prawo w zakresie w jakim:

—	oparł swoją ocenę treści spornej decyzji na przedstawionym przez Komisję zestawieniu zastrzeżeń;

—	zastosował nadmiernie surowe i błędne reguły dowodowe odnoszące się do decyzji;

—	ograniczył do minimum kontrolę sądową, której obowiązek przeprowadzenia na nim spoczywał;

—

nie przestrzegał kryteriów prawnych mających zastosowanie do zasad prawa o charakterze proceduralnym oraz nie uwzględnił zasad prawa takich jak zasada kontradyktoryjności, równego traktowania, dobrej administracji i ochrony uzasadnionych oczekiwań, a także orzecznictwa korzystnego dla sytuacji wnoszącej odwołanie;

—	oparł się na materiałach potencjalnie dowodowych, które nie zostały przekazane ani udostępnione wnoszącej odwołanie przed przyjęciem przez Komisję spornej decyzji.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/26

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 19 października 2022 r. w sprawie T-81/21, „Sistem ecologica” production, trade and services d.o.o./Komisja, wniesione w dniu 29 grudnia 2022 r. przez „Sistem ecologica” production, trade and services d.o.o. Srbac

(Sprawa C-787/22 P)

(2023/C 63/33)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie:„Sistem ecologica” production, trade and services d.o.o. Srbac (przedstawiciele: D. Diris, advocaat, D. Rjabynina, advocaat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	stwierdzenie dopuszczalności odwołania

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 19 października 2022 r. w sprawie T-81/21

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 263 TFUE, rozporządzenia nr 883/2013 (1) i rozporządzenia 1049/2001 (2) oraz braku uzasadnienia i sprzeczności wywodu w ramach badania dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności;

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 124 Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Bośnią i Hercegowiną, z drugiej strony, art. 7 ust. 2 i ust. 4 protokołu nr 5 dotyczącego wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych, art. 21 w związku z art. 51 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i rozporządzenia nr 883/2013 w ramach badania prawa mającego zastosowanie i odpowiedzialności OLAF, zarówno ogólnej, jak i szczególnej w ramach kontroli w dniu 4 grudnia 2019 r.;

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa wnoszącego odwołanie do nieprzyczyniania się do własnego oskarżenia podczas kontroli w dniu 4 grudnia 2019 r.;

Zarzut czwarty dotyczący błędu w stosowaniu lub interpretacji rozporządzenia nr 883/2013 w odniesieniu do wewnętrznego mechanizmu konsultacji i kontroli OLAF oraz prawa wnoszącego odwołanie do złożenia skargi;

Zarzut piąty dotyczący braku uzasadnienia i sprzeczności wywodu w odniesieniu do prawa wnoszącego odwołanie do bycia wysłuchanym;

Zarzut szósty dotyczący braku uzasadnienia w odniesieniu do bezstronności dyrektora generalnego OLAF;

Zarzut siódmy dotyczący naruszenia prawa do obrony wnoszącego odwołanie, a w szczególności art. 9 ust. 1 rozporządzenia nr 883/2013, jak również sprzeczność uzasadnienia w odniesieniu do tych praw i tego artykułu w zakresie pobierania próbek przez chorwackie organy celne na wniosek OLAF.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (Dz.U. 2013, L 248, s. 1).

(2) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43).

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/27

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 12 października 2022 r. w sprawie T-502/19, Francesca Corneli/EBC, wniesione w dniu 22 grudnia 2022 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-789/22 P)

(2023/C 63/34)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Di Bucci, D. Triantafyllou i A. Nijenhuis, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Francesca Corneli, Europejski Bank Centralny

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

1)	uchylenie wyroku Sądu (czwarta izba w składzie powiększonym) z dnia 12 października 2022 r. w sprawie T-502/19, Francesca Corneli/EBC, doręczonego Komisji w tym samym dniu,

2)	oddalenie skargi wniesionej w pierwszej instancji jako niedopuszczalnej, a ponadto jako bezzasadnej i obciążenie skarżącej kosztami postępowania w obu instancjach.

3)	ewentualnie, uchylenie wyroku Sądu i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania Komisja Europejska podnosi pięć zarzutów.

W ramach zarzutu pierwszego Komisja podnosi, że Sąd naruszył art. 263 TFUE, ponieważ błędnie uznał, że decyzje zaskarżone w pierwszej instancji dotyczyły bezpośrednio i indywidualnie skarżącej, oraz że skarżąca miała niezależny interes we wniesieniu skargi o stwierdzenie nieważności, a także dopuścił się przeinaczenia okoliczności faktycznych sprawy.

W ramach zarzutu drugiego Komisja podnosi, że Sąd naruszył art. 84 regulaminu Sądu, gdy rozpatrywał zarzut dotyczący naruszenia art. 70 ust. 1 dekretu ustawodawczego nr 385 z dnia 1 września 1993 r. w sprawie wersji skonsolidowanej prawa bankowego i kredytowego (zwanego dalej „wersją skonsolidowaną prawa bankowego”). Zarzut ten nie został podniesiony w skardze i nie mógł zostać podniesiony później na etapie odpowiedzi na skargę, ponieważ nie opierał się na kwestiach prawnych i faktycznych, które ujawniłyby się dopiero w trakcie postępowania. Ewentualnie, Sąd naruszył zasadę dyspozycyjności i zakaz badania z urzędu okoliczności związanej z materialną zgodnością z prawem zaskarżonego aktu.

W ramach trzeciego zarzutu Komisja podnosi, że Sąd naruszył art. 4 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 (1) oraz art. 70 ust. 1 ujednoliconej wersji prawa bankowego, dokonując błędnej wykładni przesłanek rozwiązania organów administracyjnych i nadzorczych instytucji kredytowej przewidzianych w drugim z tych przepisów zgodnie z ogólnymi zasadami wykładni prawa włoskiego. Sąd dokonał błędnej wykładni wspomnianego art. 70, nie uwzględnił konieczności dokonania wykładni systematycznej, historycznej i teleologicznej zgodnie z Konstytucją Republiki Włoskiej, a ponadto nie uwzględnił orzecznictwa krajowego.

W ramach zarzutu czwartego Komisja podnosi, że Sąd naruszył art. 288 ust. 3 TFUE poprzez błędne stwierdzenie, że art. 70 ust. 1 skonsolidowanej wersji prawa bankowego nie może być interpretowany w sposób zgodny z art. 29 dyrektywy 2014/59/UE (2). W szczególności Sąd naruszył ciążący na nim obowiązek dołożenia wszelkich starań, w ramach przysługujących mu uprawnień, w celu zapewnienia pełnej skuteczności spornej dyrektywy, przy uwzględnieniu całości prawa krajowego i zastosowaniu uznanych w nim metod wykładni, oraz osiągnięcia rezultatu zgodnego z celem dyrektywy.

W ramach zarzutu piątego Komisja podnosi, że Sąd naruszył art. 4 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 oraz art. 288 ust. 2 i 3 TFUE, zakazując Europejskiemu Bankowi Centralnemu oparcia jego działania na przepisach dyrektyw mających bezpośrednią skuteczność oraz nakazując mu stosowanie krajowych przepisów transponujących sprzecznych z tymi dyrektywami.

(1) Rozporządzenie Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzające Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287 s. 63).

(2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiająca ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/EU oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2014, L 73, s. 190).

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/28

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 19 października 2022 r. w sprawie T-850/19, Grecja/Komisja, wniesione w dniu 27 grudnia 2022 r. przez Republikę Grecką

(Sprawa C-797/22 P)

(2023/C 63/35)

Język postępowania: grecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Republika Grecka (przedstawiciele: E. Leftheriotou, A.E. Vasilopoulou)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi o uwzględnienie odwołania i uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 19 października 2022 r. w sprawie T-850/19 (1), którym to wyrokiem została oddalona skarga Republiki Greckiej, wniesiona w dniu 12 grudnia 2019 r. i zmierzająca do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 7 października 2019 r., C(2019) 7094 final, dotyczącej środków SA.39119 (2016/C) (ex 2015/NN) (ex 2014/CP) wdrożonych przez Republikę Grecką w formie dotacji na spłatę odsetek i gwarancji związanych z pożarami w 2007 r. (decyzja ta dotyczy wyłącznie sektora rolnego) (Dz.U. 2020, L 76, s. 4), w celu uwzględnienia wspomnianej wyżej skargi i stwierdzenia nieważności decyzji Komisji.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swojego odwołania wnosząca je podnosi dwa zarzuty.

Pierwszy zarzut odwołania, dotyczący błędnej wykładni i błędnego zastosowania art. 107 ust. 1 TFUE oraz niewystarczającego i nieodpowiedniego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, dzieli się na dwie części.

W części pierwszej pierwszego zarzutu odwołania wnosząca je twierdzi, że wskutek błędnej wykładni i błędnego zastosowania art. 107 ust. 1 TFUE Sąd uznał, iż przedsiębiorstwa rolne na obszarach dotkniętych pożarami, które to przedsiębiorstwa otrzymały pożyczki gwarantowane przez państwo greckie (i wyłącznie te przedsiębiorstwa), uzyskały korzyść gospodarczą. Ponadto Sąd nie uzasadnił wystarczająco tego stwierdzenia.

W części drugiej pierwszego zarzutu odwołania wnosząca je podnosi, że Sąd błędnie zinterpretował i zastosował art. 107 ust. 1 TFUE, gdy uznał, że sporne środki mają charakter selektywny.

Drugi zarzut odwołania dotyczy błędnej wykładni i błędnego zastosowania pojęcia wyjątkowych okoliczności, które pozwalają nie odzyskiwać pomocy zgodnie z ogólnymi zasadami proporcjonalności i dobrej administracji, jak również niepełnego i wewnętrznie sprzecznego uzasadnienia.

(1) ECLI:EU:T:2022:638

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/30

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – Xinyi PV Products (Anhui) Holdings/Komisja

(Sprawa T-586/14 RENV II) (1)

(Dumping - Przywóz szkła solarnego pochodzącego z Chin - Artykuł 2 ust. 8 – 10, art. 19 i 20 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 [obecnie art. 2 ust. 8 – 10, art. 19 i 20 rozporządzenia (UE) 2016/1036] - Prawo dostępu do poufnych dokumentów - Oczywisty błąd w ocenie - Prawo do obrony)

(2023/C 63/36)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Xinyi PV Products (Anhui) Holdings Ltd (Anhui, Chiny) (przedstawiciele: adwokaci Y. Melin i B. Vigneron)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn i T. Maxian Rusche, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: GMB Glasmanufaktur Brandenburg GmbH (Tschernitz, Allemagne) (przedstawiciel: R. MacLean, solicitor)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 470/2014 z dnia 13 maja 2014 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz szkła solarnego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 142, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Xinyi PV Products (Anhui) Holdings Ltd zostaje obciążona własnymi kosztami i kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

3)	GMB Glasmanufaktur Brandenburg GmbH pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 372 z 20.10.2014.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/31

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – PT Wilmar Bioenergi Indonesia i in./Komisja

(Sprawa T-111/20) (1)

(Subsydia - Przywóz biodiesla pochodzącego z Indonezji - Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2019/2092 - Ostateczne cło wyrównawcze - Artykuł 3 pkt 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2016/1037 - Wkład finansowy - Artykuł 3 pkt 2 rozporządzenia 2016/1037 - Korzyść - Artykuł 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2016/1037 - Obliczanie kwoty subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych - Artykuł 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia 2016/1037 - Działanie polegające na „powierzeniu” lub „wyznaczeniu” prywatnej jednostce wykonywania funkcji stanowiącej wkład finansowy - Kwota niższa od odpowiedniego wynagrodzenia - Wsparcie w zakresie dochodów lub cen - Artykuł 28 ust. 5 rozporządzenia 2016/1037 - Wykorzystanie dostępnych danych - Artykuł 3 pkt 2 i art. 6 lit. d) rozporządzenia 2016/1037 - Korzyść - Artykuł 8 ust. 8 rozporządzenia 2016/1037 - Zagrożenie wyrządzenia przemysłowi Unii istotnej szkody - Artykuł 8 ust. 5 i 6 rozporządzenia 2016/1037 - Związek przyczynowy - Analiza przypisania - Analiza nieprzypisania)

(2023/C 63/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: PT Wilmar Bioenergi Indonesia (Medan, Indonezja), PT Wilmar Nabati Indonesia (Medan), PT Multi Nabati Sulawesi (Celebes Północny, Indonezja) (przedstawiciele: adwokaci P. Vander Schueren i T. Martin Brieu)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Kienapfel, G. Luengo i P. Němečková, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: European Biodiesel Board (EBB) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci M.-S. Dibling i L. Amiel)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/2092 z dnia 28 listopada 2019 r. nakładającego ostateczne cło wyrównawcze na przywóz biodiesla pochodzącego z Indonezji (Dz.U. 2019, L 317, s. 42) w zakresie, w jakim rozporządzenie to ich dotyczy.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	PT Wilmar Bioenergi Indonesia, PT Wilmar Nabati Indonesia i PT Multi Nabati Sulawesi zostają obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 129 z 20.4.2020.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/31

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – Autoridad Portuaria de Bilbao/Komisja

(Sprawa T-126/20) (1)

(Pomoc państwa - Sektor portowy - System zwolnienia z podatku od osób prawnych wdrożony przez Hiszpanię na rzecz portów w prowincji Bizkaia - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym - Pomoc istniejąca - Korzyść - Ciężar dowodu - Selektywny charakter - Wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi - Zakłócenie konkurencji - Stosowne środki)

(2023/C 63/38)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Autoridad Portuaria de Bilbao (Bilbao, Hiszpania) (przedstawiciele: D. Sarmiento Ramírez-Escudero i X. Codina García-Andrade, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciel: B. Stromsky, pełnomocnik)

Przedmiot

W skardze złożonej na podstawie art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności, po pierwsze, decyzji Komisji Europejskiej C(2018) 8676 wersja ostateczna z dnia 8 stycznia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.38397 (2018/E) – Opodatkowanie portów w Hiszpanii, w której Komisja stwierdziła, że pomoc państwa w postaci zwolnień z podatku od osób prawnych przyznana przez Królestwo Hiszpanii jego władzom portowym stanowi istniejącą pomoc niezgodną z rynkiem wewnętrznym i zaproponowała „stosowne środki” zgodnie z art. 108 ust. 1 TFUE, po drugie, decyzji Komisji C(2019) 1765 wersja ostateczna z dnia 7 marca 2019 r. dotyczącej pomocy państwa SA.38397 (2018/E) – Opodatkowanie portów w Hiszpanii, w której Komisja skorygowała swoją propozycję dotyczącą stosownych środków, a po trzecie, decyzji Komisji C(2019) 8068 wersja ostateczna z dnia 15 listopada 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.38397 (2018/E) – Zwolnienie z podatku dochodowego od osób prawnych władz portowych w Hiszpanii – Decyzja o stwierdzeniu podjęcia przez Królestwo Hiszpanii proponowanych, stosownych środków (istniejącej pomocy) zgodnie z art. 23 rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. L 248, s. 9), w której Komisja stwierdziła podjęcie przez Królestwo Hiszpanii proponowanych, stosownych środków.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Autoridad Portuaria de Bilbao zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 129 z 20.4.2020.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/32

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – PT Ciliandra Perkasa/Komisja

(Sprawa T-138/20) (1)

(2023/C 63/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: PT Ciliandra Perkasa (Dżakarta Zachodnia, Indonezja) (przedstawiciele: adwokaci F. Graafsma, J. Cornelis i E. Rogiest)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Kienapfel, G. Luengo i P. Němečková, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: European Biodiesel Board (EBB) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci M.-S. Dibling i L. Amiel)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/2092 z dnia 28 listopada 2019 r. nakładającego ostateczne cło wyrównawcze na przywóz biodiesla pochodzącego z Indonezji (Dz.U. 2019, L 317, s. 42) w zakresie, w jakim rozporządzenie to jej dotyczy.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	PT Ciliandra Perkasa zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 129 z 20.4.2020.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/33

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – PT Pelita Agung Agrindustri i PT Permata Hijau Palm Oleo/Komisja

(Sprawa T-143/20) (1)

(Subsydia - Przywóz biodiesla pochodzącego z Indonezji - Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2019/2092 - Ostateczne cło wyrównawcze - Artykuł 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE) 2016/1037 - Podcięcie cenowe - Presja cenowa - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia 2016/1037 - Związek przyczynowy - Artykuł 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia 2016/1037 - Działanie polegające na „powierzeniu” lub „wyznaczeniu” prywatnej jednostce wykonywania funkcji stanowiącej wkład finansowy - Kwota niższa od odpowiedniego wynagrodzenia - Wsparcie w zakresie dochodów lub cen - Artykuł 3 pkt 2 i art. 6 lit. d) rozporządzenia 2016/1037 - Korzyść - Artykuł 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia 2016/1037 - Bezpośrednie przekazanie środków finansowych - Artykuł 7 rozporządzenia 2016/1037 - Obliczanie kwoty korzyści - Artykuł 8 ust. 1 i 8 rozporządzenia 2016/1037 - Zagrożenie wystąpienia istotnej szkody - Prawo do obrony)

(2023/C 63/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: PT Pelita Agung Agrindustri (Medan, Indonezja), PT Permata Hijau Palm Oleo (Medan) (przedstawiciele: adwokaci F. Graafsma, J. Cornelis i E. Rogiest)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Kienapfel, G. Luengo i P. Němečková, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: European Biodiesel Board (EBB) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci M.-S. Dibling i L. Amiel)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	PT Pelita Agung Agrindustri i PT Permata Hijau Palm Oleo zostają obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 129 z 20.4.2020.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/33

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – Devin/EUIPO – Haskovo Chamber of Commerce and Industry (DEVIN)

(Sprawa T-526/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy DEVIN - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Nazwa geograficzna - Brak sprzeczności z normą porządku publicznego - Brak znaku towarowego mogącego wprowadzić w błąd odbiorców - Artykuł 7 ust. 1 lit. c), f) i g) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c), f) i g) rozporządzenia (WE) 2017/1001] - Charakter odróżniający uzyskany w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 3 i art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 3 i art. 59 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001] - Skarga wzajemna)

(2023/C 63/41)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Devin EAD (Devin, Bułgaria) (przedstawiciele: adwokaci B. Van Asbroeck, G. de Villegas i C. Haine)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Haskovo Chamber of Commerce and Industry (Haskovo, Bułgaria) (przedstawiciele: adwokaci D. Dimitrova i I. Pakidanska)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 28 maja 2020 r. (sprawa R 2535/2019-1).

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 28 maja 2020 r. (sprawa R 2535/2019-1) w zakresie, w jakim unieważniono w niej unijny znak towarowy nr 9 408 865 dla wszystkich oznaczonych nim towarów oprócz „wody mineralnej zgodnej ze specyfikacją [chronionego oznaczenia geograficznego] Devin Natural Mineral Water” należącej do klasy 32.

2)	Skarga wzajemna zostaje oddalona.

3)	Tytułem skargi głównej, EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Devin EAD i Haskovo Chamber of Commerce and Industry pokrywa własne koszty.

4)	Tytułem skargi wzajemnej, Haskovo Chamber of Commerce and Industry pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Devin i EUIPO.

(1) Dz.U. C 339 z 12.10.2020.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/34

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – Green Power Technologies/Wspólne Przedsięwzięcie „Kluczowe technologie cyfrowe”

(Sprawa T-533/20) (1)

(Klauzula arbitrażowa - Siódmy program ramowy w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007 – 2013) - Umowy o udzielenie dotacji - Koszty kwalifikowalne - Raport OLAF-u stwierdzający brak kwalifikowalności niektórych poniesionych wydatków - Zwrot wypłaconych kwot - Ciężar dowodu - Rozporządzenie (UE, Euratom) nr 883/2013 - Żądanie wzajemne)

(2023/C 63/42)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Green Power Technologies, SL (Bollullos de la Mitación, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci A. León González i A. Martínez Solís)

Strona pozwana: Wspólne Przedsięwzięcie „Kluczowe technologie cyfrowe”, dawniej Wspólne Przedsięwzięcie ECSEL (przedstawiciele: O. Lambinet i A. Salaun, pełnomocnicy, których wspierał adwokat M. Troncoso Ferrer)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 272 TFUE Technologies, SL wnosi o stwierdzenie, że kwoty zaliczek wypłaconych przez Wspólne Przedsięwzięcie „Kluczowe technologie cyfrowe” w wykonaniu umów Pollux (nr 100205), IoE (nr 269374), Motorbrain (nr 270693) i AGATE (nr 325630) zawartych w ramach siódmego programu ramowego w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007–2013) w celu finansowania odnośnych projektów, i których odzyskania zażądano poprzez wystawienie noty obciążeniowej nr 4440200016, odpowiadały kosztom kwalifikowalnym.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Uwzględnia się żądanie wzajemne Wspólnego Przedsięwzięcia „Kluczowe technologie cyfrowe”.

3)	Od Green Power Technologies, SL zasądza się zapłatę na rzecz Wspólnego Przedsięwzięcia Kluczowe technologie cyfrowe kwoty 204 302,13 EUR dochodzonej przez to ostatnie w żądaniu wzajemnym.

4)	Green Power Technologies zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 371 z 3.11.2020.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/35

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – Jinan Meide Casting i in./Komisja

(Sprawa T-687/20) (1)

(Dumping - Przywóz gwintowanych łączników rur lub przewodów rurowych odlewanych z żeliwa ciągliwego, pochodzących z Chin - Ponowne nałożenie ostatecznego cła antydumpingowego - Pewność prawa - Uzasadnione oczekiwania - Niedziałanie wstecz - Artykuł 10 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 (obecnie art. 10 rozporządzenia (UE) 2016/1036) - Proporcjonalność - Rejestracja przywozu - Artykuł 14 ust. 5 rozporządzenia nr 1225/2009 (obecnie art. 14 ust. 5 rozporządzenia 2016/1036))

(2023/C 63/43)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Jinan Meide Casting Co. Ltd (Jinan, Chiny) i 10 innych skarżących, których nazwy wymieniono w załączniku do wyroku (przedstawiciele: adwokaci R. Antonini, E. Monard i B. Maniatis)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Blanck i G. Luengo, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/1210 z dnia 19 sierpnia 2020 r. w sprawie ponownego nałożenia ostatecznego cła antydumpingowego na przywóz gwintowanych łączników rur lub przewodów rurowych, odlewanych z żeliwa ciągliwego i z żeliwa sferoidalnego, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, wytwarzanych przez spółkę Jinan Meide Castings Co. Ltd w związku z wyrokiem Sądu w sprawie T-650/17 (Dz.U. 2020, L 274, s. 20).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Jinan Meide Casting Co. Ltd i pozostałe skarżące, których nazwy zostały wymienione w załączniku, zostają obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 19 z 18.1.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/36

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – Green Power Technologies/Komisja

(Sprawa T-753/20) (1)

(Klauzula arbitrażowa - Siódmy program ramowy w dziedzinie badań, rozwoju technologicznego i prezentacji (2007 – 2013) - Umowa o przyznaniu dotacji - Koszty kwalifikowalne - Sprawozdanie OLAF stwierdzające niekwalifikowalny charakter niektórych poniesionych wydatków - Zwrot wypłaconych kwot - Ciężar dowodu - Rozporządzenie (UE, Euratom) nr 883/2013 - Obowiązek uzasadnienia - Bezpodstawne wzbogacenie - Skarga o stwierdzenie nieważności - Sprawozdanie OLAF-u - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Niedopuszczalność)

(2023/C 63/44)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Green Power Technologies, SL (Bollullos de la Mitación, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci A. León González i A. Martínez Solís)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Araujo Arce i J. Estrada de Solà, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: L. Aguilera Ruiz i Á. Ballesteros Panizo, pełnomocnicy)

Przedmiot

Strona skarżąca wnosi w swej skardze, z jednej strony na podstawie art. 263 TFUE, o stwierdzenie nieważności sprawozdania Europejskiego urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) z dnia 9 lipca 2018 r. o sygnaturze B.4(2017)4393, a z drugiej strony na podstawie art. 272 TFUE, o stwierdzenie, po pierwsze, że kwoty wypłacone przez Komisję Europejską w wykonaniu umowy o dotację nr 2567509, zawartej w kontekście siódmego programu ramowego w dziedzinie badań, rozwoju technologicznego i prezentacji (2007–2013) w celu sfinansowania szeregu objętych tym programem projektów, w tym w szczególności projektu Powair dotyczącego rozwoju „przepływowych akumulatorów cynkowo-powietrznych dla sieci dystrybucji energii elektrycznej”, odzyskania których to kwot zażądano w nocie debetowej nr 3242010798, stanowią koszty kwalifikowalne, a po drugie, że kwoty, których zażądała Komisja poprzez wystawienie noty debetowej nr 3242010800 dotyczącej kar umownych nie są wymagalne.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Green Power Technologies, SL zostaje obciążona własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

3)	Królestwo Hiszpanii pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 53 z 15.2.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/36

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – PKK/Rada

(Sprawa T-182/21) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające skierowane przeciwko PKK w ramach walki z terroryzmem - Zamrożenie środków finansowych - Wspólne stanowisko 2001/931/ WPZiB - Rozporządzenie (WE) nr 2580/2001 - Zastosowanie do sytuacji konfliktu zbrojnego - Grupa terrorystyczna - Podstawa faktyczna decyzji o zamrożeniu środków finansowych - Decyzja wydana przez właściwy organ - Organ państwa trzeciego - Ponowne rozpatrzenie - Obowiązek uzasadnienia - Proporcjonalność - Prawo do obrony - Prawo do skutecznej ochrony sądowej)

(2023/C 63/45)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kurdistan Workers’ Party (PKK) (przedstawiciele: adwokaci A. van Eik i T. Buruma)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: B. Driessen i S. Van Overmeire, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności:

—

decyzji Rady (WPZiB) 2021/142 z dnia 5 lutego 2021 r. w sprawie aktualizacji listy osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylenia decyzji (WPZiB) 2021/1192 (Dz.U. 2021, L 43, s. 14);

—

rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/138 z dnia 5 lutego 2021 r. dotyczące wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) 2021/1188 (Dz.U. 2021, L 43, s. 1);

—

decyzji Rady (WPZiB) 2021/1192 z dnia 19 lipca 2021 r. w sprawie aktualizacji listy osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylenia decyzji (WPZiB) 2021/142 (Dz.U. 2021 L 258, s. 42);

—

rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/1188 z dnia 19 lipca 2021 r. w sprawie wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego 2021/138 (Dz.U. 2021, L 258, s. 14);

—	decyzji Rady (WPZiB) 2022/152 z dnia 3 lutego 2022 r. dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/PESC w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylenia decyzji 2021/1192 (Dz.U. 2022, L 25, s. 13);

—

rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/147 z dnia 3 lutego 2022 r. dotyczące wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego 2021/1188 (Dz.U. 2022, L 25, s. 1), w zakresie, w jakim akty te dotyczą strony skarżącej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 217 z 7.6.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/37

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – SU/EIOPA

(Sprawa T-296/21) (1)

(Służba publiczna - Personel tymczasowy - Umowa na czas określony - Nieprzedłużenie - Procedura przedłużenia umowy - Uwzględnienie sprawozdań z oceny - Niefinalizowane sprawozdanie z oceny - Odpowiedzialność - Szkoda majątkowa - Utrata szansy - Krzywda - Nieograniczone prawo orzekania - Wykonanie wyroku Sądu)

(2023/C 63/46)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: SU (przedstawiciel: L. Levi, avocate)

Strona pozwana: Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (EIOPA) (przedstawiciele: C. Coucke i E. Karatza, pełnomocniczki, wspierane przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 270 TFUE skarżąca wnosi, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (EIOPA) z dnia 15 lipca 2020 r., na mocy której urząd ten nie przedłużył jej umowy o pracę, i, w razie potrzeby, decyzji z dnia 11 lutego 2021 r., na mocy której urząd oddalił jej zażalenie, oraz, po drugie, o naprawienie szkody majątkowej i krzywdy, których miała z tego powodu doznać.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (EIOPA) z dnia 15 lipca 2020 r. o nieprzedłużeniu umowy członka personelu tymczasowego SU.

2)	Stwierdza się nieważność decyzji EIOPA z dnia 11 lutego 2021 r. dotyczącej oddalenia zażalenia SU.

3)	EIOPA zostaje zobowiązana do zapłaty 10 000 EUR z tytułu naprawienia wyrządzonej SU szkody majątkowej.

4)	EIOPA zostaje zobowiązana do zapłaty 5 000 EUR z tytułu zadośćuczynienia za wyrządzoną SU krzywdę.

5)	Skarga zostaje oddalona w pozostałym zakresie.

6)	EIOPA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 320 z 9.8.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/38

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – SY/Komisja

(Sprawa T-312/21) (1)

(Służba publiczna - Zatrudnienie - Ogłoszenie o konkursie - Konkurs otwarty EPSO/AD/374/19 - Decyzja o nieumieszczeniu nazwiska skarżącego na liście rezerwy kadrowej konkursu - Skarga o stwierdzenie nieważności - Zmiana ogłoszenia o konkursie po częściowym przeprowadzeniu testów wstępnych - Brak podstawy prawnej - Uzasadnione oczekiwania - Pewność prawa - Siła wyższa - Równość traktowania - Uzyskanie specjalnych dostosowań - Organizacja egzaminów w sposób zdalny - Wysoki odsetek osób, które przeszły pomyślnie konkurs, wśród kandydatów wewnętrznych - Skarga na bezczynność)

(2023/C 63/47)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: SY (przedstawiciel: adwokat T. Walberer)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Hohenecker, T. Lilamand i D. Milanowska, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 270 TFUE i art. 91 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej skarżący wnosi co do istoty, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności addendum do ogłoszenia o konkursie otwartym EPSO/AD/374/19 (Dz.U. 2020, C 374 A, s. 3), w którym zmieniono warunki egzaminów konkursowych z powodu wystąpienia pandemii COVID-19, zaproszenia przez Komisję Europejską na egzamin z dnia 20 listopada 2020 r., listy rezerwy kadrowej sporządzonej w wyniku przeprowadzenia tego konkursu w dziedzinie prawa konkurencji, decyzji dotyczących zatrudnienia kandydatów na podstawie rzeczonej listy rezerwy kadrowej oraz decyzji w sprawie ponownego rozpatrzenia decyzji komisji konkursowej, potwierdzającej decyzję o nieumieszczeniu jego nazwiska na liście rezerwy kadrowej. Po drugie, tytułem żądania ewentualnego, wnosi on o sprecyzowanie w wyroku, który ma zapaść, konkretnych wymogów, jakie powinna spełnić Komisja, aby przywrócić sytuację prawną, w jakiej znajdował się przed naruszeniem prawa, którego dopuściła się ta komisja konkursowa, w celu umożliwienia jej umieszczenia jego nazwiska na liście rezerwy kadrowej. Po trzecie, wnosi on do Sądu o stwierdzenie naruszenia przez Komisję art. 265 TFUE ze względu na brak skierowania przez ową instytucję do niego decyzji w przedmiocie złożonego przez niego zażalenia administracyjnego z dnia 17 stycznia 2021 r.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	SY pokrywa własne koszty oraz połowę kosztów poniesionych przez Komisję Europejską.

3)	Komisja Europejska pokrywa połowę własnych kosztów.

(1) Dz.U. C 310 z 2.8.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/39

Postanowienie Sądu z dnia 11 stycznia 2023 r. – Hecht Pharma/EUIPO – Gufic BioSciences (Gufic)

(Sprawa T-346/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy Gufic - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Artykuł 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Używanie znaku towarowego publicznie i w sposób skierowany na zewnątrz - Zakres używania - Charakter i forma używania - Używanie w odniesieniu do towarów, dla których znak towarowy jest zarejestrowany)

(2023/C 63/48)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Hecht Pharma GmbH (Bremervörde, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci C. Sachs i J. Sachs)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Schäfer, D. Hanf i A. Ringelhann, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Gufic BioSciences Ltd. (Mumbaj, Indie) (przedstawiciele: adwokaci A. Wehlau i T. Uhlenhut)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 3 czerwca 2021 r. (sprawa R 2738/2019-2).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hecht Pharma GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

3)	Gufic BioSciences Ltd pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 329 z 16.8.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/40

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – Hotel Cipriani/EUIPO – Altunis (CIPRIANI FOOD)

(Sprawa T-358/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy CIPRIANI FOOD - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Charakter używania - Artykuł 18 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Zakres używania - Artykuł 58 ust. 1 lit. a) i ust. 2 rozporządzenia 2017/1001)

(2023/C 63/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hotel Cipriani SpA (Wenecja, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Rieger-Jansen, D. Op de Beeck i W. Pors)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Ivanauskas, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Altunis-Trading, Gestão e Serviços, Sociedade unipessoal, Lda (Funchal, Portugalia) (przedstawiciele: adwokaci M. Pomares Caballero, E. Salis i T. Barber Giner)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 27 kwietnia 2021 r. (sprawa R 1599/2020-4).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hotel Cipriani SpA pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione w niniejszym postępowaniu przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i przez Altunis-Trading, Gestão e Serviços, Sociedade unipessoal, Lda.

(1) Dz.U. C 338 z 23.8.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/40

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – TM/EBC

(Sprawa T-440/21) (1)

(Służba Publiczna - Personel EBC - Zatrudnienie - Ogłoszenie o naborze - Postępowanie mające na celu obsadzenie stanowiska [utajnione dane poufne] - Kryteria wyboru - Doświadczenie zawodowe - Odrzucenie kandydatury - Powołanie innego kandydata - Obowiązek uzasadnienia - Oczywisty błąd w ocenie - Nadużycie władzy - Interes służby - Odpowiedzialność - Szkoda majątkowa i krzywda)

(2023/C 63/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: TM (przedstawiciele: adwokatki L. Levi i A. Champetier)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: B. Ehlers i D. Nessaf, pełnomocnicy, których wspierał adwokat B. Wägenbaur)

Przedmiot

W skardze wniesionej na podstawie art. 270 TFUE i art. 50a statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej strona skarżąca wnosi, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego (EBC) z dnia 15 grudnia 2020 r. o niepowołaniu skarżącego na stanowisko [utajnione dane poufne] oraz o powołaniu na to stanowisko [utajnione dane poufne], a po drugie, o przyznanie odszkodowania i zadośćuczynienia za szkodę i krzywdę wyrządzone mu tą decyzją.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	TM zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 391 z 27.9.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/41

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – Vanhoudt/EBI

(Sprawa T-490/21) (1)

(Służba publiczna - Personel EBI - Zatrudnienie - Ogłoszenie o naborze - Odrzucenie kandydatury - Powołanie innego kandydata - Obowiązek uzasadnienia - Nieprawidłowości w postępowaniu w sprawie naboru - Oczywisty błąd w ocenie - Odpowiedzialność)

(2023/C 63/51)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Patrick Vanhoudt (Gonderange, Luksemburg) (przedstawiciele: L. Levi i A. Champetier, avocates)

Strona pozwana: Europejski Bank Inwestycyjny (przedstawiciele: T. Gilliams, G. Faedo i K. Carr, pełnomocnicy, wspierani przez A. Dal Ferro, avocat)

Przedmiot

W swojej skardze na podstawie art. 270 TFUE i art. 50a statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej skarżący wnosi, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Banku (EBI) z dnia 16 grudnia 2020 r., na mocy której EBI odrzucił jego kandydaturę na stanowisko na szczeblu 6/5-D/E, oraz decyzji, na mocy której EBI powołał na to stanowisko wybranego kandydata, a po drugie, naprawienie szkody, jaką miał ponieść w wyniku tych decyzji.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Patrick Vanhoudt zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 422 z 18.10.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/42

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – Pierre Lannier/EUIPO – Pierre Lang Trading (PL)

(Sprawa T-530/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego przedstawiającego nałożone na siebie wielkie litery „P” i „L” - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy przedstawiający lustrzane połączenie nałożonych na siebie wielkich liter „P” i „L” - Dopuszczalność odwołania wnoszonego do izby odwoławczej - Legitymacja procesowa czynna - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2023/C 63/52)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pierre Lannier (Ernolsheim-lès-Saverne, Francja) (przedstawiciel: adwokat N. Boespflug)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: E. Markakis, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Pierre Lang Trading GmbH (Wiedeń, Austria) (przedstawiciel: adwokat A. Ginzburg)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca żąda stwierdzenia nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 11 czerwca 2021 r. (sprawa R 1915/2020-5).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Pierre Lannier zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 422 z 18.10.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/42

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – Agrarfrost/EUIPO – McCain (Kształt smiley)

(Sprawa T-553/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Trójwymiarowy unijny znak towarowy - Kształt smiley - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Artykuł 18 ust. 1 akapit drugi lit. a) i art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Charakter używania - Brak zmiany charakteru odróżniającego)

(2023/C 63/53)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Agrarfrost GmbH & Co. KG (Wildeshausen, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Ebert Weidenfeller i H. Förster, avocats)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: E. Nicolás Gómez i D. Hanf, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: McCain GmbH (Eschborn, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci C. Schmitt i M. Kinkeldey)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 28 czerwca 2021 r. (sprawa R 1088/2020-5)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Agrarfrost GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 422 z 18.10.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/43

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – Eurol/EUIPO – Pernsteiner (eurol LUBRICANTS)

(Sprawa T-636/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Graficzny znak towarowy eurol LUBRICANTS - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy EUROLLUBRICANTS - Dowód rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego - Artykuły 15 i 57 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 18 i 64 rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Używanie za zgodą właściciela znaku towarowego - Brak zmiany charakteru odróżniającego - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001])

(2023/C 63/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Eurol BV (Nijverdal, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci M. Driessen i G. van Roeyen)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Ivanauskas, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: August Wolfgang Pernsteiner (Feldkirchen an der Donau, Austria) (przedstawiciel: adwokat J. Öhlböck)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Eurol BV zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 471 z 22.11.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/44

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – Nemport Liman İşletmeleri Ve Özel Antrepo Nakliye Ticaret/EUIPO – Newport Europe (NEMPORT LİMAN İŞLETMELERİ)

(Sprawa T-18/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego NEMPORT LİMAN İŞLETMELERİ - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy Newport - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2023/C 63/55)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nemport Liman İşletmeleri Ve Özel Antrepo Nakliye Ticaret AŞ (Izmir, Turcja) (przedstawiciel: adwokat V. Martín Santos)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Ivanauskas, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Newport Europe BV (Moerdijk, Niderlandy)

Przedmiot

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 11 listopada 2021 r. (sprawa R 562/2021-4).

2)	EUIPO zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 84 z 21.2.2022.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/44

Wyrok Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – Esedra/Parlament

(Sprawa T-46/22) (1)

(Zamówienia publiczne na usługi - Postępowanie przetargowe - Całościowe zarządzanie ośrodkiem opieki nad małymi dziećmi Parlamentu Europejskiego w Brukseli - Odrzucenie oferty jednego z oferentów - Oferta rażąco niska - Zgodność oferty z warunkami przewidzianymi w specyfikacji istotnych warunków zamówienia - Obowiązek uzasadnienia - Oczywiste błędy w ocenie)

(2023/C 63/56)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Esedra (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat M. Vastmans)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: M. Pencheva i M. Kazek, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze skarżąca wnosi, po pierwsze, na podstawie art. 263 TFUE, o stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 26 listopada 2021 r., zatytułowanej „Postępowanie przetargowe nr PE PERS 2021 027 dotyczące całościowego zarządzania ośrodkiem opieki nad małymi dziećmi Parlamentu Europejskiego w Brukseli, położonym przy ul. Wayenberg”, w której odrzucono ofertę przedłożoną przez nią w ramach przetargu i udzielono zamówienia innemu oferentowi, i po drugie, na podstawie art. 268 TFUE, o naprawienie szkody, jaką miała ponieść w następstwie przyjęcia tej decyzji.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Esedra pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Parlament Europejski, w tym koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środków tymczasowych.

(1) Dz.U. C 109 z 7.3.2022.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/45

Postanowienie Sądu z dnia 6 grudnia 2022 r. – CX/Komisja

(Sprawa T-735/16) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Postępowanie dyscyplinarne - Wydalenie ze służby - Decyzja o obniżeniu wynagrodzenia skarżącego - Umorzenie postępowania)

(2023/C 63/57)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: CX (przedstawiciel: É. Boigelot, avocat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Bohr i C. Ehrbar, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze na podstawie art. 270 TFUE skarżący wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 18 grudnia 2015 r. w zakresie, w jakim obniża ona jego wynagrodzenie na okres sześciu miesięcy, oraz w razie potrzeby decyzji z dnia 12 lipca 2016 r. oddalającej jego zażalenie.

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	CX i Komisja pokrywają własne koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 475 z 19.12.2016.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/45

Postanowienie Sądu z dnia 6 grudnia 2022 r. – CX/Komisja

(Sprawa T-52/20) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Postępowanie dyscyplinarne - Wydalenie ze służby - Decyzja o przywróceniu do służby - Żądanie stwierdzenia nieważności - Brak potrzeby orzekania - Żądanie odszkodowania - Utrata szansy na awans - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2023/C 63/58)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: CX (przedstawiciel: adwokat E. Boigelot)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Vernier, L. Radu Bouyon i T. Bohr, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze wniesionej na podstawie art. 270 TFUE skarżący żąda, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Europejskiej o przywróceniu go do służby w grupie zaszeregowania AD 8 stopień 5 w wykonaniu wyroku z dnia 13 grudnia 2018 r., CX/Komisja (T-743/16-RENV, niepublikowanego, EU:T:2018:937), z którą, jak twierdzi, zapoznał się z pismem z dnia 21 marca 2019 r., a także, w razie potrzeby, decyzji z dnia 21 października 2019 r. oddalającej jego zażalenie, a po drugie, naprawienia szkody poniesionej w wyniku tych decyzji.

Sentencja

1)	Nie zachodzi potrzeba orzekania w przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona jako oczywiście pozbawiona podstawy prawnej.

3)	CX i Komisja pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 95 z 23.3.2020.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/46

Postanowienie Sądu z dnia 6 grudnia 2022 r. – CX/Komisja

(Sprawa T-280/20) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Postępowanie dyscyplinarne - Wydalenie ze służby - Umorzenie postępowania)

(2023/C 63/59)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: CX (przedstawiciel: É. Boigelot, avocat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Vernier i T. Bohr, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze na podstawie art. 270 TFUE skarżący wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 28 czerwca 2019 r. wymierzającej skarżącemu karę w postaci wydalenia ze służby bez obniżenia praw do emerytury, oraz w razie potrzeby decyzji z dnia 12 lipca 2016 r. oddalającej jego zażalenie.

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	CX i Komisja pokrywają własne koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 247 z 27.7.2020.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/47

Postanowienie Sądu z dnia 15 grudnia 2022 r. – Leonardo/Frontex

(Sprawa T-675/20) (1)

(Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Postępowanie przetargowe - Usługa monitoringu lotniczego - System zdalnie pilotowanych statków powietrznych - Odmowa dostępu - Wniosek o umorzenie postępowania złożony przez obie strony postępowania - Brak cofnięcia skargi - Należyte sprawowanie wymiaru sprawiedliwości - Umorzenie postępowania)

(2023/C 63/60)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Leonardo SpA (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: M. Esposito, F. Caccioppoli i G. Calamo, avocats)

Strona pozwana: Europejska Agencja Straży Granicznej i Przybrzeżnej (przedstawiciele: H. Caniard, T. Knäbe i W. Szmidt, pełnomocnicy, wspierani przez B. Wägenbaura, avocat)

Przedmiot

W skardze na podstawie art. 263 TFUE strona skarżąca wnosi zasadniczo o stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej (Frontex) z dnia 5 października 2020 r., na mocy której oddaliła ona złożony przez stronę skarżącą potwierdzający wniosek o udzielenie dostępu do dokumentów na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001 L 145, s. 43).

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	Leonardo SpA zostaje obciążony własnymi kosztami postępowania oraz kosztami postępowania Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej (Frontex).

(1) Dz.U. C 19 z 18.1.2021.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/47

Postanowienie Sądu z dnia 19 grudnia 2022 r. – XH/Komisja

(Sprawa T-522/21) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Awans - Postępowanie w sprawie awansu w 2020 r. - Decyzja odmowna w sprawie dokonania zmian w aktach Sysper 2 skarżącej - Decyzja o nieawansowaniu skarżącej - Termin do wniesienia skargi - Przymiot normy porządku publicznego - Rozpoczęcie biegu terminu - Wniosek o przyznanie pomocy prawnej - Zawieszenie biegu terminów - Obliczenie terminu - Przekroczenie terminu - Nieprzewidywalne okoliczności lub siła wyższa - Usprawiedliwiony błąd - Niedopuszczalność)

(2023/C 63/61)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: XH (przedstawiciel: K. Górny-Salwarowska, avocate)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Brauhoff, L. Hohenecker i L. Vernier, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze na podstawie art. 270 TFUE skarżąca wnosi: po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji odmownej Komisji Europejskiej z dnia 24 listopada 2020 r. w sprawie dokonania zmian w jej aktach Sysper 2, utrzymanej w mocy decyzją z dnia 16 czerwca 2021 r. oddalającą zażalenie; po drugie, o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 12 listopada 2020 r. o nieumieszczeniu jej nazwiska na liście urzędników awansowanych w 2020 r., utrzymanej w mocy decyzją z dnia 8 czerwca 2021 r. oddalającą zażalenie; i po trzecie, o naprawienie poniesionej szkody.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	XH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 237 z 20.6.2022.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/48

Postanowienie Sądu z dnia 7 grudnia 2022 r. – WhatsApp Ireland/Europejska Rada Ochrony Danych

(Sprawa T-709/21) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Ochrona danych osobowych - Projekt decyzji wiodącego organu nadzorczego - Rozstrzyganie sporów między organami nadzorczymi przez Europejską Radę Ochrony Danych - Decyzja wiążąca - Artykuł 60 ust. 4 oraz art. 65 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2016/679 - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Akt przygotowawczy - Brak bezpośredniego oddziaływania)

(2023/C 63/62)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: WhatsApp Ireland Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: H.-G. Kamann, F. Louis, A. Vallery, adwokaci, P. Nolan, B. Johnston, C. Monaghan, solicitors, P. Sreenan, D. McGrath, SC, C. Geoghegan i E. Egan McGrath, barristers)

Strona pozwana: Europejska Rada Ochrony Danych (przedstawiciele: I. Vereecken i G. Le Grand, pełnomocnicy, których wspierali G. Ryelandt, E. de Lophem i P. Vernet, adwokaci)

Przedmiot

W swojej opartej na art. 263 TFUE skardze skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności wiążącej decyzji 1/2021 Europejskiej Rady Ochrony Danych z dnia 28 lipca 2021 r. w sprawie sporu, jaki zaistniał pomiędzy organami nadzorczymi, których sprawa dotyczy, w przedmiocie projektu decyzji dotyczącej WhatsApp, sporządzonego przez Data Protection Commission (organ nadzorczy do spraw ochrony danych osobowych osób fizycznych, Irlandia).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

Postępowanie w przedmiocie wniosków Republiki Finlandii, Komisji Europejskiej, Europejskiego Inspektora Ochrony Danych oraz Computer & Communication Industry Association o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta oraz złożonych w ich następstwie wniosków o objęcie poufnością elementów akt sprawy zostaje umorzone.

3)	WhatsApp Ireland Ltd pokrywa własne koszty oraz koszty Europejskiej Rady Ochrony Danych, z wyjątkiem kosztów poniesionych przez nią w związku z wnioskiem o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

4)	Europejska Rada Ochrony Danych, Republika Finlandii, Komisja, Europejski Inspektor Ochrony Danych oraz Computer & Communication Industry Association pokrywają, każde we własnym zakresie, koszty związane z wnioskami o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

(1) Dz.U. 2 z C 3.1.2022.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/49

Postanowienie Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – ICA Traffic/Komisja

(Sprawa T-717/21) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Zamówienia publiczne - Procedura negocjacyjna bez uprzedniej publikacji ogłoszenia o zamówieniu - Dostawa robotów do dezynfekcji do szpitali europejskich w kontekście kryzysu COVID-19 - Ilość maksymalna produktów do dostarczenia w ramach umowy ramowej - Akt wpisujący się w ramy czysto umowne - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Niedopuszczalność)

(2023/C 63/63)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: ICA Traffic GmbH (Dortmund, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci S. Hertwig i C. Vogt)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Mantl, B. Araujo Arce i M. Ilkova, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca żąda stwierdzenia nieważności rzekomej decyzji Komisji upublicznionej w komunikacie prasowym z dnia 21 września 2021 r. o zamówieniu dodatkowych 105 robotów do dezynfekcji wykorzystujących światło ultrafioletowe dla szpitali europejskich (COVID-19).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	ICA Traffic GmbH zostaje obciążona kosztami, w tym kosztami związanymi z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego.

(1) Dz.U. C 2 z 3.1.2022.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/49

Postanowienie Sądu z dnia 7 grudnia 2022 r. – Sunrise Medical i Sunrise Medical Logistics/Komisja

(Sprawa T-721/21) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Unia celna - Wspólna taryfa celna - Nomenklatura taryfowa i statystyczna - Klasyfikacja według Nomenklatury scalonej - Pozycja taryfowa - Akt regulacyjny wymagający przyjęcia środków wykonawczych - Brak indywidualnego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2023/C 63/64)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sunrise Medical BV (Amsterdam, Niderlandy), Sunrise Medical Logistics BV (Amsterdam) (przedstawiciele: L. Ruessmann i J. Beck, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Hradil i M. Salyková, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżący wnieśli o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2021/1367 z dnia 6 sierpnia 2021 r. dotyczącego klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury scalonej (Dz.U. 2021, L 294, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Sunrise Medical BV i Sunrise Medical Logistics BV zostają obciążeni kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 24 z 17.1.2022.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/50

Postanowienie Sądu z dnia 16 grudnia 2022 r. – EMS/EUIPO (AIRFLOW)

(Sprawa T-751/21) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Znak towarowy Unii Europejskiej - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Słowny znak towarowy AIRFLOW - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2023/C 63/65)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: EMS Electro Medical Systems GmbH (Monachium, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci K. Scheib i C. Schulte)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: T. Klee i E. Nicolás Gómez, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca żąda stwierdzenia nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 29 września 2021 r. (sprawa R 546/2021-4).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	EMS Electro Medical Systems GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 64 z 7.2.2022.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/50

Postanowienie Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – Kremer/Komisja

(Sprawa T-110/22) (1)

(Służba publiczna - Personel kontraktowy - Emerytura - Uprawnienia emerytalne nabyte przed wstąpieniem do służby Unii - Przeniesienie do systemu Unii - Doliczenie lat służby uprawniających do emerytury - Skarga o stwierdzenie nieważności - Żądanie zwrotu wpłaconego kapitału nieprowadzące do doliczenia lat służby uprawniających do emerytury - Termin do złożenia zażalenia - Bezpodstawne wzbogacenie - Oczywista niedopuszczalność)

(2023/C 63/66)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Christiane Kremer (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci D. Grisay i A. Ansay)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Mongin, M. Brauhoff i L. Radu Bouyon, w charakterze pełnomocników)

Interwenienci wspierający stronę pozwaną: Parlament Europejski (przedstawiciele: J. Van Pottelberge i M. Windisch, w charakterze pełnomocników), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer i I. Demoulin, w charakterze pełnomocników)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wniosła co do istoty, tytułem głównym, po pierwsze o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 24 lutego 2022 r. oddalającej jej zażalenie w zakresie w jakim dotyczy ono stwierdzenia nieważności ogłoszenia z dnia 13 stycznia 2017 r. ustalającego jej uprawnienia emerytalne i po drugie o przekazanie jej akt organowi właściwemu do zawierania umów o pracę w Komisji, w celu ustalenia wysokości kwoty należnego jej zwrotu oraz tytułem ewentualnym zasądzenie od Komisji zapłaty kwoty 55 401,07 EUR z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	Christiane Kremer pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 158 z 11.4.2022.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/51

Postanowienie Sądu z dnia 14 grudnia 2022 r. – Baert/Komisja

(Sprawa T-111/22) (1)

(Służba publiczna - Emerytura - Uprawnienia emerytalne nabyte przed wstąpieniem do służby Unii - Przeniesienie do systemu Unii - Doliczenie lat służby uprawniających do emerytury - Skarga o stwierdzenie nieważności - Żądanie zwrotu wpłaconego kapitału nieprowadzące do doliczenia lat służby uprawniających do emerytury - Termin do złożenia zażalenia - Bezpodstawne wzbogacenie - Oczywista niedopuszczalność)

(2023/C 63/67)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Rhonny Baert (Deinze, Belgia(przedstawiciele: adwokaci D. Grisay i A. Ansay)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Mongin, M. Brauhoff i L. Radu Bouyon, w charakterze pełnomocników)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżący wniósł co do istoty, tytułem głównym, po pierwsze o stwierdzenie nieważności domniemanej dorozumianej decyzji Komisji Europejskiej z dnia 28 lutego 2022 r. oddalającej jego zażalenie w zakresie w jakim dotyczy ono stwierdzenia nieważności ogłoszenia z dnia 21 grudnia 2016 r. ustalającego jego uprawnienia emerytalne i po drugie o przekazanie jego akt organowi powołującemu Komisji, w celu ustalenia wysokości kwoty należnego mu zwrotu oraz tytułem ewentualnym zasądzenie od Komisji zapłaty kwoty 31 066,80 EUR z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	Rohnny Baert pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 158 z 11.4.2022.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/52

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 24 listopada 2022 r. – Belavia/Rada

(Sprawa T-116/22 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające w związku z sytuacją na Białorusi - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

(2023/C 63/68)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Belavia – Belarusian Airlines AAT (Mińsk, Białoruś) (przedstawiciele: adwokaci N. Tuominen i L. Engelen)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. Boggio-Tomasaz i A. Antoni, w charakterze pełnomocników)

Przedmiot

We wniosku, złożonym na podstawie art. 278 i 279 TFUE, skarżąca domaga się w istocie zawieszenia wykonania decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2021/2125 z dnia 2 grudnia 2021 r. w sprawie wykonania decyzji 2012/642/WPZiB dotyczącej środków ograniczających w związku z sytuacją na Białorusi (Dz.U. L 430 I, s. 16) i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/2124 z dnia 2 grudnia 2021 r. w sprawie wykonania art. 8a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 765/2006 dotyczącego środków ograniczających wobec Białorusi (Dz.U. 2021, L 430, s. 1), w zakresie w jakim jej dotyczą.

Sentencja

1)	Wniosek w przedmiocie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/52

Postanowienie Sądu z dnia 21 grudnia 2022 r. – Suicha/EUIPO – Michael Kors (Switzerland) International (MK MARKTOMI MARKTOMI)

(Sprawa T-264/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy MK MARKTOMI MARKTOMI - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy MK MICHAEL KORS - Względna podstawa unieważnienia - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 60 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2023/C 63/69)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lin Suicha (Wenxi, Chiny) (przedstawiciel: adwokat J. Donoso Romero)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Gája i I. Stoycheva, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Michael Kors (Switzerland) International GmbH (Manno, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci J. van Manen, E. van Gelderen i L. Fresco)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Lin Suicha pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Michael Kors (Switzerland) International GmbH.

3)	Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 244 z 27.6.2022.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/53

Postanowienie Sądu z dnia 9 grudnia 2022 r. – AMO Development/EUIPO (Instrumenty medyczne)

(Sprawa T-311/22) (1)

(Wzór wspólnotowy - Wzory wspólnotowe przedstawiające instrumenty medyczne - Brak wniosku o przedłużenie rejestracji - Wykreślenie wzorów po wygaśnięciu prawa z rejestracji - Wniosek o przywrócenie stanu poprzedniego - Artykuł 67 rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Obowiązek należytej staranności - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2023/C 63/70)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: AMO Development LLC (Santa Ana, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: J. Day, solicitor i adwokat T. de Haan)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: T. Klee i E. Markakis, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 15 marca 2022 r. (sprawa R 1433/2021-3).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona jako prawnie oczywiście bezzasadna.

2)	AMO Development LLC zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 276 z 18.7.2022.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/54

Skarga złożona w dniu 14 listopada 2022 r. – Portumo Madeira i in./Komisja

(Sprawa T-713/22)

(2023/C 63/71)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Portumo – Madeira – Montagem e Manutenção de Tubaria SA (Zona Franca da Madeira) (Funchal, Portugalia), Ponticelli – Consultadoria Técnica SA (Zona Franca da Madeira) (Funchal), Ponticelli Angoil – Serviços Para a Indústria Petrolífera SA (Zona Franca da Madeira) (Funchal) (przedstawiciele: M. Muñoz Pérez i P. Casillas Vázquez, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2022/1414 z dnia 4 grudnia 2020 r. w sprawie systemu pomocy SA.21259 (2018/C) (ex 2018/NN) wdrożonego przez Portugalię na rzecz Zona Franca de Madeira (ZFM) – Schemat III [opublikowanej pod numerem C(2020) 8550] (1);

—	tytułem subsydiarnym, o stwierdzenie nieważności art. 4 ust. 1 zaskarżonej decyzji i zawartego w niej postanowienia o zwrocie pomocy;

—	tytułem subsydiarnym, o stwierdzenie nieważności art. 4 ust. 1 zaskarżonej decyzji i zawartego w niej postanowienia w sprawie zwrotu z powodu zastosowanej nieprawidłowej metody obliczania podstawy pomocy;

—	obciążenie pozwanej instytucji kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia decyzji Komisji z dnia 27 czerwca 2007 r. w sprawie N421/2006 i decyzji Komisji z dnia 2 lipca 2013 r. w sprawie SA.34160 (2011/N), jak również wytycznych dotyczących krajowej pomocy regionalnej na lata 2007-2013 oraz art. 107 ust. 3 lit. a) TFUE i art. 21. 45, 49, 54 i 56 TFUE poprzez przyjęcie wąskiej wykładni pojęcia „działalności rzeczywiście i materialnie prowadzonej na Maderze” oraz pojęcia „tworzenia i utrzymania miejsc pracy w regionie”.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 107 ust. 3 lit. a) TFUE z tego powodu, że nie orzeczono bezpośrednio o zgodności systemu pomocy na tej samej podstawie.

Pomocniczo, zarzut trzeci dotyczący nieważności art. 4 ust. 1 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawarty w niej system zwrotu jest sprzeczny z art. 16 ust. 1 zaskarżonego rozporządzenia nr 2015/1589, ponieważ narusza ogólne zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa.

Pomocniczo zarzut czwarty, dotyczący nieważności art. 4 ust. 1 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim odzyskanie niezgodnej pomocy zawiera nieprawidłową metodę określania podstawy pomocy.

(1) Dz.U. L 217 z 22.8.2022, s. 49.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/55

Skarga wniesiona w dniu 15 listopada 2022 – Nova Ship Invest/Komisja

(Sprawa T-720/22)

(2023/C 63/72)

Język postępowania: portugalski

Strony

Skarżące: Nova Ship Invest, Unipessoal, Lda (Zona Franca da Madeira) (Funchal, Portugalia) (przedstawiciele: M. Muñoz Pérez i P. Casillas Vázquez, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2022/1414 z dnia 4 grudnia 2020 r. w sprawie systemu pomocy SA.21259 (2018/C) (ex 2018/NN) wdrożonego przez Portugalię na rzecz Zona Franca de Madeira (ZFM) – Schemat III [opublikowanej pod numerem C(2020) 8550] (1):

—	tytułem subsydiarnym, o stwierdzenie nieważności art. 4 ust. 1 zaskarżonej decyzji i zawartego w niej postanowienia o zwrocie pomocy;

—	tytułem subsydiarnym, o stwierdzenie nieważności art. 4 ust. 1 zaskarżonej decyzji i zawartego w niej postanowienia o zwrocie z powodu zastosowanej nieprawidłowej metody obliczania podstawy pomocy;

—	obciążenie pozwanej instytucji kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 107 ust. 3 lit. a) TFUE z tego powodu, że nie orzeczono bezpośrednio o zgodności systemu pomocy na tej samej podstawie.

Pomocniczo zarzut czwarty, dotyczący nieważności art. 4 ust. 1 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim odzyskanie niezgodnej pomocy zawiera nieprawidłową metodę określania podstawy pomocy.

(1) Dz.U. L 217 z 22.8.2022, s. 49.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/56

Skarga złożona w dniu 15 listopada 2022 r. – Neottolemo/Komisja

(Sprawa T-724/22)

(2023/C 63/73)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Neottolemo, Lda (Zona Franca da Madeira) (Funchal, Portugalia) (przedstawiciele: G. Leite de Campos i M. Clemente, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności art. 1-3, art. 4 ust. 1-3 i drugiej części ust. 4, ust. 5 i 6 decyzji Komisji (UE) 2022/1414 z dnia 4 grudnia 2020 r. w sprawie systemu pomocy SA.21259 (2018/C) (ex 2018/NN) wdrożonego przez Portugalię na rzecz Zona Franca de Madeira (ZFM)– Schemat III [opublikowanej pod numerem C(2020) 8550] (1);

—	obciążenie pozwanej instytucji kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 108 ust. 2 TFUE i art. 21-23 rozporządzenia Rady (EU) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r.

Zarzut drugi dotyczący nieusuwalnej sprzeczności pomiędzy zaskarżoną decyzją a odpowiednimi motywami uzasadnienia.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia ustanowionej w art. 5 TFUE zasady podziału kompetencji.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 107 TFUE, ponieważ brak jest pomocy państwa w niektórych przypadkach przewidzianych w decyzji oraz z powodu bezpodstawnego wzbogacenia po stronie państwa portugalskiego z powodu naruszenia zasady zakazu uzyskania zysku przez podmiot naruszający przepisy. (państwo portugalskie).

Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 26 TFUE w zakresie dotyczącym promowania rynku wewnętrznego.

(1) Dz.U. L 217 z 22.8.2022, s. 49.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/56

Skarga złożona w dniu 15 listopada 2022 r. – Register.com/Komisja

(Sprawa T-725/22)

(2023/C 63/74)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Register.com LP – Sucursal em Portugal (Zona Franca da Madeira) (Funchal, Portugalia) (przedstawiciele: G. Leite de Campos i M. Clemente, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności art. 1-3, art. 4 ust. 1-3 i drugiej części ust. 4, ust. 5 i 6 decyzji Komisji (UE) 2022/1414 z dnia 4 grudnia 2020 r. w sprawie systemu pomocy SA.21259 (2018/C) (ex 2018/NN) wdrożonego przez Portugalię na rzecz Zona Franca de Madeira (ZFM)– Schemat III (1) i, pomocniczo

—	obciążenie pozwanej instytucji kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 108 ust. 2 TFUE i art. 21-23 rozporządzenia Rady (EU) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r.

Zarzut drugi dotyczący nieusuwalnej sprzeczności pomiędzy zaskarżoną decyzją a odpowiednimi motywami uzasadnienia.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia ustanowionej w art. 5 TFUE zasady podziału kompetencji.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 26 TFUE w zakresie dotyczącym promowania rynku wewnętrznego.

(1) Dz.U. L 217 z 22.8.2022, s. 49.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/57

Skarga wniesiona w dniu 6 grudnia 2022 r. – TB/ENISA

(Sprawa T-760/22)

(2023/C 63/75)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: TB (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i N. Flandin)

Strona pozwana: Agencja Unii Europejskiej ds. Cyberbezpieczeństwa (ENISA)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności sprawozdania z rozwoju kariery zawodowej w 2020 r. wynikającego z wydanej przez dyrektora wykonawczego ENISY decyzji 8/2022 z dnia 3 lutego 2022 r. w zakresie, w jakim zawiera ono następujące komentarze:

—

W rozdziale B.1 „Wydajność”, s. 4 – pkt 2) – ustanowić politykę przeciwdziałania nadużyciom, zaktualizować politykę dotyczącą sygnalizowania nieprawidłowości i kodeks postępowania:

—

„[…] polityka dotycząca sygnalizowania nieprawidłowości została zaktualizowana przez PO jako projekt koncepcji, lecz nie została następnie przedstawiona do uprzedniego zatwierdzenia przez służby COM, co stanowiło szczególny warunek wstępny (klauzulę rewizyjną w decyzji MB) przeglądu polityki dotyczącej sygnalizowania nieprawidłowości. Co się tyczy kodeksu postępowania ENISA, decyzja COM w formie jego publikacji (książki) została załączona do decyzji MB dotyczącej strategii przeciwdziałania nadużyciom. W konsekwencji kodeks postępowania nie został przyjęty przez MB. W planie strategii przeciwdziałania nadużyciom na 2021 r. przewidziano przygotowanie kodeksu postępowania w formie decyzji MB”.

—

W rozdziale B.1 „Wydajność”, s. 4 – pkt 3) – osiągnąć optymalny poziom zaangażowania:

—	„[…] lecz zarządzanie budżetem mogłoby jeszcze zostać poprawione (w szczególności w zakresie monitorowania C8 i transferów)”.

—

W pkt B.2 „Umiejętności”, s. 4:

—	„[…]. Niemniej, w ramach PO z perspektywy przepływów finansowych zaistniało kilka sytuacji prowadzących do rejestracji wyjątków, głównie jako zobowiązań a posteriori lub nieprawidłowego użycia funduszy C8 i C1, przy czym wartość jednego z nich przekroczyła 10 000,00 EUR”.

—

W pkt B.3 „Zachowanie”, s. 6:

—	„[…] Niemniej, doprowadziło to do określonych sytuacji, w których pracownik tymczasowy reprezentował agencję przed międzynarodowymi partnerami w zakresie przesyłania komunikatów (przygotowania ECSM z partnerami ze Stanów Zjednoczonych), dla przykładu”.

—	stwierdzenie nieważności, w zakresie, w jakim jest to niezbędne, decyzji z dnia 26 sierpnia 2022 r. oddalającej odwołanie wniesione przez stronę skarżącą na sprawozdanie z rozwoju kariery zawodowej w 2020 r. i na decyzję dyrektora wykonawczego ENISY 8/2022 z dnia 3 lutego 2022 r.;

—	nakazanie zapłaty zadośćuczynienia za krzywdę wyrządzoną stronie skarżącej;

—	obciążenie strony pozwanej wszystkimi kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy, dotyczący tego, że sprawozdanie z rozwoju kariery zawodowej w 2020 r. i decyzja wydana w sprawie odwołania są niezgodne z prawem w zakresie, w jakim nie miał miejsca żaden faktyczny dialog, a ponowny przegląd postępowania w sprawie oceny jest dotknięty naruszeniem związanym z notą administracyjną 1/2021, s. 9, i z art. 6 ust. 3 decyzji nr MB/2015/15.

2.	Zarzut drugi, dotyczący tego, że sprawozdanie z rozwoju kariery zawodowej w 2020 r. i decyzja wydana w sprawie odwołania są dotknięte oczywistymi błędami w ocenie, zawierają niewystarczające uzasadnienie i naruszają art. 5 decyzji nr MB/2015/15 i notę administracyjną 1/2021, s. 11, 12.

Zarzut trzeci, dotyczący tego, że sprawozdanie z rozwoju kariery zawodowej w 2020 r. i decyzja wydana w sprawie odwołania naruszają zasady obiektywności i bezstronności, ze względu na naruszenie art. 41 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, naruszenie obowiązku staranności i udzielania pomocy, a także naruszenie obowiązku uzasadnienia.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/58

Skarga wniesiona w dniu 18 grudnia 2022 r. – Frajese/Komisja

(Sprawa T-786/22)

(2023/C 63/76)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Giovanni Frajese (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: O. Milanese i A. Montanari, avvocati)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności

opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 30 listopada 2022 r. decyzji wykonawczej Komisji Europejskiej z dnia 3 października 2022 r., którą wydała ona zgodnie z rozporządzeniem (WE) 726/2004 (1) Parlamentu Europejskiego i Rady pozwolenie na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego stosowanego u ludzi „Spikevax – elasomeran”, i którą uchyliła decyzję C(2021) 94 (final); oraz

opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 30 listopada 2022 r. decyzji wykonawczej Komisji Europejskiej z dnia 10 października 2022 r., którą wydała ona zgodnie z rozporządzeniem (WE) 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady pozwolenie na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego stosowanego u ludzi „Comirnaty – tozinameran, anti-COVID 19 mRNA vaccine (modified at nucleoside level)”, i którą uchyliła decyzję C(2020) 9598 (final);

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący braku/niekompletności badań skuteczności i bezpieczeństwa, naruszenia rozporządzeń (WE) 507/2006 (2), (WE) 726/2004 i dyrektywy 2001/83/WE (3), traktatów i uregulowań wspólnotowych

W tym względzie strona skarżąca podnosi:

—

Brak/niekompletność badań. Nie zostały dotrzymane zobowiązania ciążące przy wydawaniu warunkowych pozwoleń i nigdy nie zostały ukończone randomizowane badania kliniczne z podwójnie ślepą próbą, kontrolowane placebo. W załącznikach do zaskarżonych decyzji wykonawczych wskazano wyraźnie, że brak jest badań uznanych za istotne i obowiązkowe w rozporządzeniach nr 726/2004 i nr 507/2006 oraz w dyrektywie 2001/83 do celów wydawania standardowych pozwoleń na dopuszczenie do obrotu. Dopuszczone produkty lecznicze zawierają substancje pomocnicze (ALC-0315, ALC-0159 i SM-102), których używanie jest dozwolone wyłącznie do celów badawczych, zaś ich stosowanie u ludzi i zwierząt jest wyraźnie zakazane. Nie wykazano ani nie przetestowano bezpieczeństwa zastosowanej technologii oraz nie przestudiowano ich profili farmatoksykologicznych.

—

Niedokończenie lub przedwczesne zakończenie badań w porównaniu z pierwotnie przewidzianym harmonogramem. W ciągu tych dwóch lat stwierdzono, że dopuszczone produkty lecznicze nie mają skutku sterylizującego oraz że nie są w stanie złagodzić poważnych skutków choroby. Taki dowód nie może już zostać przeprowadzony, gdyż grupy placebo zostały zaszczepione i w ten sposób grupy kontrolne zostały wyeliminowane. Nie może być również mowy o bezpieczeństwie dopuszczonych produktów leczniczych, o czym świadczą liczne opublikowane badania i te same dane dotyczące nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii w związku z drastycznym wzrostem śmiertelności odnotowanej we wszystkich państwach UE i poza Unią Europejską, w których to państwach przeprowadzono intensywną kampanię szczepionkową, jak wskazano wyraźnie w skardze oraz załączono do niej.

—	Brak wniosku przedsiębiorstw o przekształcenie. Pozwolenia zostały przekształcone w normy jedynie z powodu „przedłożonych danych”, mimo że przedsiębiorstwa farmaceutyczne nie złożyły konkretnego wniosku o przekształcenie, co stanowi oczywiste naruszenie procedury.

—	Brak kompletnej opinii komitetu.

—	Brak powiadomienia państw z naruszeniem art. 10 rozporządzenia (UE) nr 726/2004.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady ostrożności

W tym względzie strona skarżąca twierdzi, że zaskarżone decyzje wykonawcze naruszają zasadę ostrożności, zdefiniowaną w deklaracji z Rio de Janeiro z 1992 r. i wyrażoną w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, która to zasada dochodzi do głosu, gdy zjawisko, produkt lub proces mogą mieć potencjalnie niebezpieczne skutki i nie jest możliwe określenie ryzyka z wystarczającą pewnością. Zastosowanie takich zasad w dziedzinie zdrowia i innowacji farmaceutycznej oznacza, że w przypadku naukowej niepewności, z której wynika możliwość poważnego i nieodwracalnego ryzyka, decyzja w kwestii użycia lub nieużycia tego produktu powinna zapaść na rzecz nieużycia, gdyż ochrona zdrowia jednostki musi mieć pierwszeństwo.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiające unijne procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków (Dz.U. 2004, L 136, s. 1).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 507/2006 z dnia 29 marca 2006 r. w sprawie warunkowego dopuszczenia do obrotu produktów leczniczych stosowanych u ludzi wchodzących w zakres rozporządzenia (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. 2006, L 92, s. 6).

(3) Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. 2001, L 311, s. 67).

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/60

Skarga wniesiona w dniu 19 grudnia 2022 r. – PT/Komisja

(Sprawa T-788/22)

(2023/C 63/77)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: PT (przedstawiciel: adwokat S. Orlandi)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

orzeczenie,

—	że zasądza od Komisji Europejskiej zwrot na rzecz skarżącej uaktualnionej wartości kapitałowej jej uprawnień emerytalnych, które przeniosła do systemu emerytalnego instytucji Unii Europejskiej na podstawie art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego,

—	że Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi jeden zarzut.

Skarżąca powołuje się na bezpodstawne wzbogacenie w zakresie, w jakim przeniosła swoje uprawnienia emerytalne do systemu emerytalnego instytucji Unii Europejskiej (zwanego dalej „SEIUE”), co doprowadziło do „doliczenia” lat służby uprawniających do emerytury uznanych w ramach SEIUE. Jednakże to „doliczenie” nie spowodowało w odniesieniu do niej podwyższenia kwoty wypłacanej jej emerytury na podstawie art. 77 akapit czwarty regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”), której wyliczenie opiera się wyłącznie na latach służby (z wyłączeniem lat służby uprawniających do emerytury uznanych z tytułu przeniesienia uprawnień emerytalnych).

Odmowa zwrotu przeniesionych uprawnień emerytalnych niewywołujących skutków, gdy ma zastosowanie mechanizm odnoszący się do minimum utrzymania, o którym mowa w art. 77 akapit czwarty regulaminu pracowniczego, spowodowałaby zdaniem skarżącej bezpodstawne wzbogacenie na rzecz Unii Europejskiej.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/60

Skarga wniesiona w dniu 1 grudnia 2022 r. – Sberbank Europe/EBC

(Sprawa T-790/22)

(2023/C 63/78)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sberbank Europe AG (Wiedeń, Austria) (przedstawiciel: O. Behrends, lawyer)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (EBC)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji EBC z dnia 21 września 2022 r., którą EBC odrzucił wniosek skarżącej o udzielenie dostępu do dokonanej przez EBC oceny znajdowana się na granicy upadłości lub zagrożenia upadłością zgodnie z przepisami regulującymi publiczny dostęp do dokumentów w odniesieniu do Sberbank Slovenia (Sberbank banka d.d);

—	obciążenie EBC kosztami skarżącej.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że EBC naruszył prawa skarżącej poprzez brak rozpoznania jej wniosku w jednej łącznej decyzji, która uwzględniałaby wszystkie mające znaczenie aspekty prawne, a w szczególności tego, że EBC nie uwzględnił podstaw dla udzielenia dostępu, że w sztuczny sposób pominął niektóre podstawy udzielenia dostępu, że błędnie zinterpretował system publicznego dostępu w sposób, który raczej ogranicza, a nie poszerza dostęp i przejrzystość, że nie dokonał interpretacji i nie zastosował wszystkich systemów w spójny sposób, ze nie przedstawił adekwatnego uzasadnienia, że popełnił błąd wydając odrębną decyzję o potencjalnym prawie dostępu na podstawie art. 22 ust. 2 SSMR (1) i art. 32 ust. 1 SSMFR, (2) że błędnie nie rozważył zasady skutecznego środka prawnego na podstawie art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz że błędnie poczuł się w obowiązku wycofać niezredagowanego tekstu FOLFT-assessment [oceny sytuacji znajdowania się u progu upadłości lub zagrożenia upadłością].

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest niewystarczająco uzasadniona i jest obarczona oczywistymi błędami w ustaleniach, ponieważ brak jest w niej wyraźnej podstawy i wyjaśnienia, dlaczego w szczególności zredagowane części FOLFT-assessment musiały zostać wycofane.

3.	Zarzut trzeci dotyczący tego, że EBC błędnie zinterpretował i zastosował art. 4 ust. 1 lit. c) decyzji EBC o publicznym dostępie do dokumentów (3), art. 27 SSM, art. 53 CRD IV (4) oraz wyroku Trybunału. (5)

4.	Zarzut czwarty dotyczący tego, że EBC błędnie zinterpretował i zastosował art. 4 ust. 2 decyzji EBC o publicznym dostępie do dokumentów.

5.	Zarzut piąty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest obarczona wadą proceduralną, ponieważ EBC nie udzielił dostępu do akt zgodnie z art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w postępowaniu prowadzącym do wydania zaskarżonej decyzji.

(2) Rozporządzenie UE nr 468/2014 Europejskiego Banku Centralnego z dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiające ramy współpracy pomiędzy Europejskim Bankiem Centralnym a właściwymi organami krajowymi oraz wyznaczonymi organami krajowymi w ramach Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego (rozporządzenie ramowe w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego) (Dz.U. 2014 L 141, s. 1).

(3) Decyzja europejskiego banku centralnego z dnia 4 marca 2004 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Europejskiego Banku Centralnego (EBC/2004/3) (2004/258/WE) (Dz.U. 2004 L 80, s. 42).

(4) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. 2013 L 176 s. 338).

(5) Wyrok Trybunału z dnia 19 czerwca 2018 r.Bundesanstalt für Finanzdienstleistungsaufsicht/Ewald Baumeister (C-15/16, EU:C:2018:464).

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/61

Skarga wniesiona w dniu 26 grudnia 2022 r. – Ordre néerlandais des avocats du barreau de Bruxelles i in./Rada

(Sprawa T-797/22)

(2023/C 63/79)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ordre néerlandais des avocats du barreau de Bruxelles (Bruksela, Belgia) i dziesięciu innych skarżących (przedstawiciele: adwokaci P. de Bandt, T. Ghysels, J. Nowak, T. Bontinck i A. Guillerme)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 12 rozporządzenia Rady (UE) 2022/1904 z dnia 6 października 2022 r. w sprawie zmiany rozporządzenia (UE) nr 833/2014 dotyczącego środków ograniczających w związku z działaniami Rosji destabilizującymi sytuację na Ukrainie i art. 1 pkt 13 rozporządzenia Rady (UE) 2022/2474 z dnia 16 grudnia 2022 zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 833/2014 dotyczące środków ograniczających w związku z działaniami Rosji destabilizującymi sytuację na Ukrainie w zakresie, w jakim zastępują one i zmieniają, odpowiednio, art. 5n ust. 2 i art. 5n ust. 4–12, a następnie art. 5n ust. 2 i art. 5n ust. 4–11 rozporządzenia (UE) nr 833/2014 dotyczącego środków ograniczających w związku z działaniami Rosji destabilizującymi sytuację na Ukrainie w odniesieniu do usług doradztwa prawnego;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia praw podstawowych do ochrony życia prywatnego i dostępu do wymiaru sprawiedliwości, przewidzianych odpowiednio w art. 7 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w zakresie w jakim ogólny zakaz świadczenia usług doradztwa prawnego stanowi ingerencję w prawo każdego podmiotu prawa do zwrócenia się do swojego adwokata o konsultację w sprawach prawnych; a także naruszenia zasady tajemnicy zawodowej i zasady niezależności adwokatów.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności w zakresie, w jakim wprowadzenie ogólnego zakazu świadczenia usług doradztwa prawnego nie jest środkiem mogącym prowadzić do realizacji uzasadnionych celów założonych przez Unię w kontekście konfliktu między Rosją a Ukrainą i wykracza poza to, co jest ściśle niezbędne do osiągnięcia tych celów.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady pewności prawa w zakresie, w jakim wprowadzony ogólny zakaz świadczenia usług doradztwa prawnego nie jest ani jasny ani precyzyjny, a jego stosowanie pozbawione jest przewidywalności.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/62

Skarga wniesiona w dniu 28 grudnia 2022 r. – Ordre des avocats à la cour de Paris i J. Couturier/Rada

(Sprawa T-798/22)

(2023/C 63/80)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ordre des avocats à la cour de Paris (Paryż, Francja), Julie Couturier (Paryż) (przedstawiciel: L. Donnedieu de Vabres, avocate)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie przez Sąd swojej właściwości do orzekania w przedmiocie niniejszej skargi w zakresie, w jakim jego właściwość do dokonywania pełnej kontroli zgodności z prawem nie jest w żaden sposób ograniczona w odniesieniu do rozporządzenia przyjętego na podstawie art. 215 TFUE, który nadaje skutki prawne stanowiskom Unii przyjętym w ramach WPZiB;

—	stwierdzenie dopuszczalności skarg zgodnie z art. 263 akapit czwarty TFUE;

—

—	narusza obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 TFUE,

—

narusza:

—	tajemnicę zawodową adwokatów, chronioną w art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

—	prawo do uzyskania porad od adwokata, chronione w art. 47 akapit drugi Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

przy braku poszanowania zarówno istoty tych praw i swobody, jak i zasady proporcjonalności, wymaganego przez art. 52 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

—	obciążenie Rady kosztami postępowania zgodnie z art. 134 regulaminu postepowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 TFUE.

—

Skarżący podnoszą w tym względzie, że Rada nie udzieliła żadnych wyjaśnień co do powodu przyjęcia ogólnego zakazu świadczenia usług doradztwa prawnego w sprawach niespornych. Jedyny motyw odnoszący się do tego ogólnego zakazu (motyw 19 rozporządzenia 2022/1904) podaje bowiem jedynie zwykłą definicję tych usług, i w żadnym razie nie jest to „jasne i jednoznaczne” wyjaśnienie „rozumowania instytucji, będącej autorem aktu”, jak tego tymczasem wymagają Trybunał i Sąd. Jako że nie zawiera on żadnego wyjaśnienia co do powodów przyjęcia takiego zakazu ani co do tego, w jaki sposób ów zakaz pozwoliłby na osiągnięcie zamierzonego celu, nie pozwala on więc skarżącym na zapoznanie się z uzasadnieniem przyjętego środka, a właściwemu sądowi – na przeprowadzenie kontroli.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia tajemnicy zawodowej adwokata.

—

Zdaniem skarżących adwokat, który zamierzałby doradzać osobie prawnej lub innej jednostce mającej siedzibę w Rosji, uznawszy, że takie doradztwo prawne wchodzi w zakres zastosowania odstępstw przewidzianych w art. 5n ust. 10 rozporządzenia nr 833/2014 w zmienionym brzmieniu, będzie zmuszony ubiegać się o uprzednie zezwolenie właściwego organu krajowego, a tym samym do ujawnienia mu, w celu uzyskania takiego zezwolenia, informacji – z natury ściśle poufnych – nie tylko co do treści, ale i co do samego faktu przyszłej konsultacji i potencjalnego klienta. Taka ingerencja w tajemnicę zawodową adwokata nie jest ani odpowiednia do osiągnięcia zamierzonego celu, ani ściśle niezbędna do jego osiągnięcia.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa do uzyskania porad od adwokata.

—

Zdaniem skarżących, pozbawiając osobę prawa do uzyskania porady prawnej udzielanej przez adwokata, art. 5n rozporządzenia nr 833/2014 w zmienionym brzmieniu uniemożliwia jej uzyskanie rozeznania w przedmiocie zakresu przysługujących jej praw i pozbawia zdolności do podjęcia decyzji o zwróceniu się do właściwego sądu. Tymczasem prawo do uzyskania porady powinno być chronione jako element prawa do skutecznego środka prawnego przed sądem zgodnie z art. 47 karty. To naruszenie prawa do uzyskania porad od adwokata nie jest ani odpowiednie do osiągnięcia zamierzonego celu, ani ściśle niezbędne do jego osiągnięcia.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/64

Skarga wniesiona w dniu 30 grudnia 2022 r. – TZ/Rada

(Sprawa T-803/22)

(2023/C 63/81)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: TZ (przedstawiciel: J. Jansen, adwokat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	dopuszczenie i uwzględnienie zarzutów podniesionych w ramach niniejszej skargi;

—	stwierdzenie nieważności Rozdziału III rozporządzenia Rady (UE) 2022/1854 z dnia 6 października 2022 r. w sprawie interwencji w sytuacji nadzwyczajnej w celu rozwiązania problemu wysokich cen energii (1) (zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”);

—	ewentualnie stwierdzenie nieważności art. 15 zaskarżonego rozporządzenia w zakresie, w zakresie, w jakim przepis ten dopuszcza retroaktywne pobieranie składki solidarnościowej za rok 2022 r.;

—	obciążenie Rady kosztami poniesionymi.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym zaskarżone rozporządzenie zostało błędnie przyjęte na podstawie art. 122 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz powinno było zostać przyjęte przez Radę jednogłośnie, po konsultacji z Parlamentem Europejskim, zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą, ponieważ zaskarżone rozporządzenie zawiera przepisy podatkowe.

Zarzut drugi, zgodnie z którym zaskarżone rozporządzenie stanowi naruszenie zakotwiczonego w art. 1 Protokołu dodatkowego nr 1 do europejskiej konwencji praw człowieka i w art. 17 Karty praw podstawowej Unii Europejskiej prawa własności oraz obowiązujących w Unii Europejskiej zasad legalności i pewności prawa w zakresie, w jakim akt ten dopuszcza wsteczne stosowanie jego przepisów.

(1) Dz.U. z 2022, L 261 I, s. 1.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/64

Skarga wniesiona w dniu 22 grudnia 2022 – Polska/Komisja Europejska

(Sprawa T-830/22)

(2023/C 63/82)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: B. Majczyna i S. Żyrek, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej zawartych w pismach z dnia 12 października 2022 r. (1) i 23 listopada 2022 r. (2), dotyczących potrącenia należności z tytułu dziennych kar pieniężnych zasądzonych w postanowieniu Wiceprezesa Trybunału Sprawiedliwości z dnia 27 października 2021 r. (Komisja/Polska, C-204/21 R, EU:C:2021:878) w odniesieniu do okresu od dnia 15 lipca 2022 r. do dnia 29 sierpnia 2022 r.,

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi zarzut naruszenia art. 101 i art. 102 w związku z art. 98 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 (3) poprzez zastosowanie procedury odzyskiwania należności w drodze potrącenia, pomimo że postanowienie z dnia 27 października 2021 r. nakładało kary dzienne w okresie do dnia wykonania postanowienia Wiceprezesa Trybunału z dnia 14 lipca 2021 r. (4), zaś z dniem 15 lipca 2022 r. przestały być stosowane przepisy, których zawieszenia stosowania wymagało postanowienie z dnia 14 lipca 2021 r.

(1) Pismo Komisji Europejskiej z dnia 12 października 2022 r., Ref. ARES(2022)7041596.

(2) Pismo Komisji Europejskiej z dnia 23 listopada 2022 r, Ref. ARES(2022)8087579.

(3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz. U. 2018, L 193, S. 1).

(4) Postanowienie Wiceprezes Trybunału z dnia 14 lipca 2021 r., Komisja/Polska, C-204/21 R, EU:C:2021:593.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/65

Skarga wniesiona w dniu 22 grudnia 2022 r. – TO/EUAA

(Sprawa T-831/22)

(2023/C 63/83)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: TO (przedstawiciel: É. Boigelot, avocat)

Strona pozwana: Agencja Unii Europejskiej ds. Azylu (EUAA)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi i w konsekwencji;

—	stwierdzenie nieważności decyzji podjętej przez [poufne] (1), z dnia [poufne] o rozwiązaniu umowy skarżącej o sygnaturze [poufne], która weszła w życie tego samego dnia, doręczona skarżącej w dniu [poufne];

—	nakazanie pozwanej zapłaty świadczenia tymczasowego za szkodę majątkową i niemajątkową w łącznej kwocie 45 000 EUR z zastrzeżeniem jej zmiany w toku postepowania;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 1d, 1e ust. 2, art. 12, 12a, 17 ust. 1 art. 22a i 25 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej stosowanego analogicznie do pracowników kontraktowych na podstawie art. 10 i 11 warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej, a także naruszenia art. 8, 31 ust. 1, art. 41 ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 (2) z dnia 11 września 2013 r. dotyczącego dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia podstawowych i ogólnych zasad prawa Unii Europejskiej, w tym, w szczególności zasady skutecznego wykonywania prawa do obrony, zasady niedyskryminacji, zasady proporcjonalności i zasady dobrej administracji.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenie zasady, zgodnie z którą administracja powinna wydać decyzję wyłącznie na podstawie prawnie dopuszczalnych podstaw, to znaczy istotnych i nieobarczonych oczywistymi błędami w ocenie faktycznej lub prawnej oraz przekroczenia uprawnień lub nadużycia władzy.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia obowiązku dbałości i naruszenia godności oraz reputacji skarżącej.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia, w szczególności art. 4, 5, 14, 16 ust. 2 lit. b) i e), art. 16 ust. 3, art. 17 ust. 1 lit. e) i g), art. 18 i 19 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 (3) z dnia 23 października 2018 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii i swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia rozporządzenia (WE) nr 45/2001 i decyzji nr 1247/2002/WE.

(1) Dane poufne utajnione.

(2) Dz.U. 2013, L 248, s. 1.

(3) Dz.U. 2018, L 295, s. 39.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/66

Skarga wniesiona w dniu 9 stycznia 2023 r. – UA/EUAA

(Sprawa T-3/23)

(2023/C 63/84)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: UA (przedstawiciel: É. Boigelot, avocat)

Strona pozwana: Agencja Unii Europejskiej ds. Azylu (EUAA)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi i co za tym idzie;

—

stwierdzenie nieważności decyzji nr 99 o sygnaturze [poufne] (1), podjętej przez zarząd EUAA w dniu [poufne], doręczonej przez sekretariat zarządu pocztą elektroniczną w dniu [poufne] i w niezbędnym zakresie także wszystkich decyzji przygotowawczych lub wykonawczych, w których zdecydowano, że „[poufne] jest zobowiązany do naprawienia szkody poniesionej przez Agencję w wyniku jego poważnego uchybienia prowadzącego to powstania jego osobistej odpowiedzialności finansowej, na podstawie art. 22 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej. Środki prawne i zasady wprowadzające w życie ten obowiązek naprawienia szkody zostaną osobno podane do wiadomości [poufne]”;

—	nakazanie pozwanej zapłaty świadczenia tymczasowego za szkodę majątkową i niemajątkową w łącznej kwocie 25 000 EUR z zastrzeżeniem jej zmiany w toku postepowania;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 22 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) stosowanego analogicznie do pracowników kontraktowych na podstawie art. 11 warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej, naruszenia wytycznych dotyczących stosowania art. 22 regulaminu pracowniczego (odpowiedzialność finansowa urzędników) i w szczególności ich art. 2.1, 2.3.2 i 3.2, naruszenia prawa do obrony, w szczególności art. 3, 4 i 22 załącznika IX do regulaminu pracowniczego (prawo do bycia wysłuchanym) mających zastosowanie na podstawie art. 22 regulaminu pracowniczego, naruszenie art. 41 ust. 1 i 2 lit. a), art. 48 i 51 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie, nieprawdziwości zarzucanych czynów, niedostatecznego uzasadnienia, naruszenie zasady non bis in idem, naruszenie obowiązku dbałości, zasady pewności prawa i dobrej administracji i zasady proporcjonalności zasady jedności służby publicznej i równego traktowania, naruszenie zasady mocy dowodowej dokumentów i nadużycie władzy.

(1) Dane poufne utajnione.

20.2.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/67

Skarga wniesiona w dniu 10 stycznia 2023 r. – Illumina/Komisja

(Sprawa T-5/23)

(2023/C 63/85)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Illumina, Inc. (Wilmington, Delaware, United States) (przedstawiciele: D. Beard, Barrister-at-Law i adwokaci F. González Díaz, M. Siragusa i T. Spolidoro)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 28 października 2022 r. w sprawie M.10938 – Illumina/GRAIL (zwanej dalej „decyzją”)

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą oraz innymi opłatami i wydatkami poniesionymi w związku z niniejszą skargą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

Zgodnie z zarzutem pierwszym decyzja stanowi naruszenie prawa oraz jest obarczona błędnymi ustaleniami okoliczności faktycznych i błędami w ocenie, ponieważ stwierdza, że spełnione zostały przesłanki przyjęcia pośrednich środków z art. 8 ust. 5 lit. c) rozporządzenie Rady (WE) nr 139/2004 w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (rozporządzenie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw) (1).

Zgodnie z zarzutem drugim decyzja jest nieproporcjonalna, obarczona błędnymi ustaleniami okoliczności faktycznych i błędami w ocenie, brakiem wystarczającego uzasadnienia lub całkowitym brakiem uzasadnienia, ponieważ stwierdza, że pośrednie środki były konieczne i stosowne do realizacji celów art. 8 ust. 5 lit. c) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw.

3.	Zgodnie z zarzutem trzecim przepisy decyzji dotyczące finansowania są nieproporcjonalne, ponieważ nadmiernie ograniczają zdolność Illuminy do kontroli proporcjonalności wniosków o finansowanie.

4.	Zgodnie z zarzutem czwartym decyzja bezprawnie deleguje uprawnienia wykonawcze Komisji na niezależnego pełnomocnika ds. monitorowania i obciąża skarżącą kosztami związanymi z jego działalnością.

5.	Zgodnie z zarzutem piątym decyzja w nieproporcjonalny sposób wyłącza wcześniejsze zobowiązania umowne skarżącej z zakresu stosowania wyjątków od obowiązku podziału nie przedstawiając odpowiedniego uzasadnienia tego wyłączenia.

6.	Zgodnie z zarzutem szóstym decyzja nakłada nadmierne, nieproporcjonalne i prawdopodobnie niewykonalne ograniczenia na działalność rekrutacyjną stron w okresie przejściowym.

(1) Dz.U. 2004, L 24, s. 1.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 63

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 66 20 lutego 2023

Spis treści		Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2023/C 63/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1