Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2022/C 398/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 389 z 10.10.2022

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 380 z 3.10.2022

Dz.U. C 368 z 26.9.2022

Dz.U. C 359 z 19.9.2022

Dz.U. C 340 z 5.9.2022

Dz.U. C 326 z 29.8.2022

Dz.U. C 318 z 22.8.2022

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Złożenie ślubowania przez nowych członków Sądu

(2022/C 398/02)

Goulielmos Valasidis, mianowany sędzią Sądu Unii Europejskiej w drodze decyzji przedstawicieli rządów państw członkowskich Unii Europejskiej z dnia 27 kwietnia 2022 r. (1), na okres od dnia 1 września 2022 r. do dnia 31 sierpnia 2028 r., złożył ślubowanie przed Trybunałem w dniu 15 września 2022 r.

Steven Verschuur, mianowany sędzią Sądu Unii Europejskiej w drodze decyzji przedstawicieli rządów państw członkowskich Unii Europejskiej z dnia 29 czerwca 2022 r. (2), na okres od dnia 1 września 2022 r. do dnia 31 sierpnia 2028 r., złożył ślubowanie przed Trybunałem w dniu 15 września 2022 r.

Elisabeth Tichy-Fisslberger, mianowana sędzią Sądu Unii Europejskiej w drodze decyzji przedstawicieli rządów państw członkowskich Unii Europejskiej z dnia 20 lipca 2022 r. (3), na okres od dnia 1 września 2022 r. do dnia 31 sierpnia 2028 r., złożyła ślubowanie przed Trybunałem w dniu 15 września 2022 r.

---

(1)  Dz.U. L 126 z 29.4.2022, s. 23.

(2)  Dz.U. L 173 z 30.6.2022, s. 77.

(3)  Dz.U. L 198 z 27.7.2022, s. 16.

Wybór prezesa Sądu

(2022/C 398/03)

Na posiedzeniu w dniu 16 września 2022 r. na podstawie art. 9 § 1 regulaminu postępowania sędziowie Sądu wybrali Marca van der Woudego na stanowisko prezesa Sądu na okres od dnia 16 września 2022 r. do dnia 31 sierpnia 2025 r.

Wybór wiceprezesa Sądu

(2022/C 398/04)

Na posiedzeniu w dniu 16 września 2022 r. na podstawie art. 9 § 4 regulaminu postępowania sędziowie Sądu wybrali Savvasa Papasavvasa na stanowisko wiceprezesa Sądu na okres od dnia 16 września 2022 r. do dnia 31 sierpnia 2025 r.

Wybór prezesów izb

(2022/C 398/05)

W dniu 19 września 2022 r. na podstawie art. 9 § 3 i art. 18 § 1 regulaminu postępowania Sąd wybrał prezesów izb w składzie trzech i pięciu sędziów na okres od dnia 19 września 2022 r. do dnia 31 sierpnia 2025 r. Zostali nimi:

—	D. Spielmann,

—	A. Marcoulli,

—	F. Schalin,

—	R. da Silva Passos,

—	J. Svenningsen,

—	M.J. Costeira,

—	K. Kowalik-Bańczyk,

—	A. Kornezov,

—	L. Truchot,

—	O. Porchia.

Utworzenie izb i przydział sędziów do izb

(2022/C 398/06)

Na zgromadzeniu plenarnym w dniu 19 września 2022 r. Sąd złożony z 54 sędziów podjął decyzję o utworzeniu ośmiu izb złożonych z pięciu sędziów, rozpoznających sprawy w składzie pięciu i trzech sędziów, zasiadających w sześciu konfiguracjach, oraz dwóch izb złożonych z sześciu sędziów, rozpoznających sprawy w składzie pięciu i trzech sędziów, zasiadających w dziesięciu konfiguracjach, na okres od 19 września 2022 r. do 31 sierpnia 2025 r. Każdej z konfiguracji dziesięciu izb Sądu przewodniczy prezes izby, wybierany jednocześnie na prezesa izby w składzie pięciu oraz trzech sędziów.

Na posiedzeniu plenarnym w dniu 23 września 2022 r. Sąd na wniosek Prezesa złożony na podstawie art. 13 § 2 regulaminu postępowania podjął decyzję o następującym przydziale sędziów do izb na okres od 23 września 2022 r. do 31 sierpnia 2025 r.:

Pierwsza izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

Powiększony skład pięciu sędziów składa się z sędziów trzyosobowego składu orzekającego wyznaczonego pierwotnie do rozpoznania sprawy oraz dwóch sędziów wyznaczanych kolejno spośród trzech pozostałych sędziów pierwszej izby.

Pierwsza izba, w składzie trzech sędziów:

D. Spielmann, prezes izby;

Konfiguracja A: V. Valančius i R. Mastroianni, sędziowie;

Konfiguracja B: V. Valančius i M. Brkan, sędziowie;

Konfiguracja C: V. Valančius i I. Gâlea, sędziowie;

Konfiguracja D: V. Valančius i T. Tóth, sędziowie;

Konfiguracja E: R. Mastroianni i M. Brkan, sędziowie;

Konfiguracja F: R. Mastroianni i I. Gâlea, sędziowie;

Konfiguracja G: R. Mastroianni i T. Tóth, sędziowie;

Konfiguracja H: M. Brkan i I. Gâlea, sędziowie;

Konfiguracja I: M. Brkan i T. Tóth, sędziowie;

Konfiguracja J: I. Gâlea i T. Tóth, sędziowie.

Druga izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

Powiększony skład pięciu sędziów składa się z sędziów trzyosobowego składu orzekającego wyznaczonego pierwotnie do rozpoznania sprawy oraz dwóch sędziów wyznaczanych kolejno spośród trzech pozostałych sędziów drugiej izby.

Druga izba, w składzie trzech sędziów:

A. Marcoulli, prezes izby;

Konfiguracja A: S. Frimodt Nielsen i J. Schwarcz, sędziowie;

Konfiguracja B: S. Frimodt Nielsen i V. Tomljenović, sędziowie;

Konfiguracja C: S. Frimodt Nielsen i R. Norkus, sędziowie;

Konfiguracja D: S. Frimodt Nielsen i W. Valasidis, sędziowie;

Konfiguracja E: J. Schwarcz i V. Tomljenović, sędziowie;

Konfiguracja F: J. Schwarcz i R. Norkus, sędziowie;

Konfiguracja G: J. Schwarcz i W. Valasidis, sędziowie;

Konfiguracja H: V. Tomljenović i R. Norkus, sędziowie;

Konfiguracja I: V. Tomljenović i W. Valasidis, sędziowie;

Konfiguracja J: R. Norkus i W. Valasidis, sędziowie.

Trzecia izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

F. Schalin, prezes izby, P. Škvařilová-Pelzl, I. Nõmm, G. Steinfatt i D. Kukovec, sędziowie.

Trzecia izba, w składzie trzech sędziów:

F. Schalin, prezes izby;

Konfiguracja A: P. Škvařilová-Pelzl i I. Nõmm, sędziowie;

Konfiguracja B: P. Škvařilová-Pelzl i G. Steinfatt, sędzie;

Konfiguracja C: P. Škvařilová-Pelzl i D. Kukovec, sędziowie;

Konfiguracja D: I. Nõmm i G. Steinfatt, sędziowie;

Konfiguracja E: I. Nõmm i D. Kukovec, sędziowie;

Konfiguracja F: G. Steinfatt i D. Kukovec, sędziowie.

Czwarta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

R. da Silva Passos, prezes izby, S. Gervasoni, N. Półtorak, I. Reine i T.R. Pynnä, sędziowie.

Czwarta izba, w składzie trzech sędziów:

R. da Silva Passos, prezes izby;

Konfiguracja A: S. Gervasoni i N. Półtorak, sędziowie;

Konfiguracja B: S. Gervasoni i I. Reine, sędziowie;

Konfiguracja C: S. Gervasoni i T.R. Pynnä, sędziowie;

Konfiguracja D: N. Półtorak i I. Reine, sędziowie;

Konfiguracja E: N. Półtorak i T.R. Pynnä, sędzie;

Konfiguracja F: I. Reine i T.R. Pynnä, sędzie.

Piąta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

J. Svenningsen, prezes izby, C. Mac Eochaidh, J.C. Laitenberger, J. Martín y Pérez de Nanclares i M. Stancu, sędziowie.

Piąta izba, w składzie trzech sędziów:

J. Svenningsen, prezes izby;

Konfiguracja A: C. Mac Eochaidh i J.C. Laitenberger, sędziowie;

Konfiguracja B: C. Mac Eochaidh i J. Martín y Pérez de Nanclares, sędziowie;

Konfiguracja C: C. Mac Eochaidh i M. Stancu, sędziowie;

Konfiguracja D: J.C. Laitenberger i J. Martín y Pérez de Nanclares, sędziowie;

Konfiguracja E: J.C. Laitenberger i M. Stancu, sędziowie;

Konfiguracja F: J. Martín y Pérez de Nanclares i M. Stancu, sędziowie.

Szósta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

M.J. Costeira, prezes izby, M. Kancheva, U. Öberg, P. Zilgalvis i E. Tichy-Fisslberger, sędziowie.

Szósta izba, w składzie trzech sędziów:

M.J. Costeira, prezes izby;

Konfiguracja A: M. Kancheva i U. Öberg, sędziowie;

Konfiguracja B: M. Kancheva i P. Zilgalvis, sędziowie;

Konfiguracja C: M. Kancheva i E. Tichy-Fisslberger, sędzie;

Konfiguracja D: U. Öberg i P. Zilgalvis, sędziowie;

Konfiguracja E: U. Öberg i E. Tichy-Fisslberger, sędziowie;

Konfiguracja F: P. Zilgalvis i E. Tichy-Fisslberger, sędziowie.

Siódma izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

K. Kowalik-Bańczyk, prezes izby, E. Buttigieg, G. Hesse, I. Dimitrakopoulos i B. Ricziová, sędziowie.

Siódma izba, w składzie trzech sędziów:

K. Kowalik-Bańczyk, prezes izby;

Konfiguracja A: E. Buttigieg i G. Hesse, sędziowie;

Konfiguracja B: E. Buttigieg i I. Dimitrakopoulos, sędziowie;

Konfiguracja C: E. Buttigieg i B. Ricziová, sędziowie;

Konfiguracja D: G. Hesse i I. Dimitrakopoulos, sędziowie;

Konfiguracja E: G. Hesse i B. Ricziová, sędziowie;

Konfiguracja F: I. Dimitrakopoulos i B. Ricziová, sędziowie.

Ósma izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

A. Kornezov, prezes izby, G. De Baere, D. Petrlík, K. Kecsmár i S. Kingston, sędziowie.

Ósma izba, w składzie trzech sędziów:

A. Kornezov, prezes izby;

Konfiguracja A: G. De Baere i D. Petrlík, sędziowie;

Konfiguracja B: G. De Baere i K. Kecsmár, sędziowie;

Konfiguracja C: G. De Baere i S. Kingston, sędziowie;

Konfiguracja D: D. Petrlík i K. Kecsmár, sędziowie;

Konfiguracja E: D. Petrlík i S. Kingston, sędziowie;

Konfiguracja F: K. Kecsmár i S. Kingston, sędziowie.

Dziewiąta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

L. Truchot, prezes izby, H. Kanninen, R. Frendo, M. Sampol Pucurull i T. Perišin, sędziowie.

Dziewiąta izba, w składzie trzech sędziów:

L. Truchot, prezes izby;

Konfiguracja A: H. Kanninen i R. Frendo, sędziowie;

Konfiguracja B: H. Kanninen i M. Sampol Pucurull, sędziowie;

Konfiguracja C: H. Kanninen i T. Perišin, sędziowie;

Konfiguracja D: R. Frendo i M. Sampol Pucurull, sędziowie;

Konfiguracja E: R. Frendo i T. Perišin, sędzie;

Konfiguracja F: M. Sampol Pucurull i T. Perišin, sędziowie.

Dziesiąta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

O. Porchia, prezes izby, M. Jaeger, L. Madise, P. Nihoul i S. Verschuur, sędziowie.

Dziesiąta izba, w składzie trzech sędziów:

O. Porchia, prezes izby;

Konfiguracja A: M. Jaeger i L. Madise, sędziowie;

Konfiguracja B: M. Jaeger i P. Nihoul, sędziowie;

Konfiguracja C: M. Jaeger i S. Verschuur, sędziowie;

Konfiguracja D: L. Madise i P. Nihoul, sędziowie;

Konfiguracja E: L. Madise i S. Verschuur, sędziowie;

Konfiguracja F: P. Nihoul i S. Verschuur, sędziowie.

Izby czwarta, piąta, dziewiąta i dziesiąta rozpatrują sprawy z zakresu stosunku zatrudnienia łączącego Unię Europejską z jej pracownikami, a izby pierwsza, druga, trzecia, szósta, siódma i ósma rozpatrują sprawy z zakresu prawa własności intelektualnej, o których mowa w tytule IV regulaminu postępowania.

Sąd podjął również następujące decyzje:

—	prezes i wiceprezes nie są przydzieleni na stałe do żadnej izby,

—

w każdym roku sądowym wiceprezes zasiada w jednej sprawie w każdej z dziesięciu izb rozpoznających sprawy w składzie pięciu sędziów, w następującej kolejności: — pierwsza sprawa przekazana decyzją Sądu powiększonej konfiguracji rozpoznającej sprawę w składzie pięciu sędziów pierwszej izby, drugiej izby, trzeciej izby, czwartej izby oraz piątej izby, — trzecia sprawa przekazana decyzją Sądu powiększonej konfiguracji rozpoznającej sprawę w składzie pięciu sędziów szóstej izby, siódmej izby, ósmej izby, dziewiątej izby i dziesiątej izby.

Gdy wiceprezes zasiada z tego tytułu w konfiguracji rozpoznającej sprawę w składzie pięciu sędziów, wówczas składa się ona z wiceprezesa, sędziów konfiguracji trzyosobowej, do której sprawa początkowo wpłynęła, oraz jednego z pozostałych sędziów danej izby, wyznaczanego na podstawie porządku odwrotnego w stosunku do tego określonego w art. 8 regulaminu postępowania.

Skład wielkiej izby

(2022/C 398/07)

Podczas zgromadzenia plenarnego w dniu 23 września 2023 r. Sąd zdecydował, że w okresie od 23 września 2022 r. do 31 sierpnia 2025 r., stosownie do art. 15 § 2 regulaminu postępowania, w skład wielkiej izby wchodzić będzie następujących piętnastu sędziów: prezes Sądu, wiceprezes, dwóch prezesów izb wyznaczanych kolejno, sędziowie trzyosobowego składu orzekającego wyznaczonego pierwotnie do rozpoznania sprawy oraz dwóch sędziów, którzy uzupełnialiby trzyosobowy skład orzekający, gdyby sprawa została przydzielona do rozpoznania w składzie pięciu sędziów, a także sześciu sędziów wyznaczanych kolejno spośród sędziów Sądu, z wyjątkiem prezesów izb, na zmianę według porządku określonego w art. 8 regulaminu postępowania i porządku odwrotnego.

Sposób wyznaczania sędziego w celu zastąpienia sędziego, do którego odnosi się przeszkoda w wykonywaniu obowiązków

(2022/C 398/08)

Kryteria przydzielania spraw do izb

(2022/C 398/09)

Podczas zgromadzenia plenarnego w dniu 23 września 2022 r. Sąd ustalił zgodnie z art. 25 regulaminu postępowania kryteria przydzielania spraw do izb.

Kryteria te są następujące:

1.	Przydziału spraw dokonuje się niezwłocznie po wpłynięciu skargi, z zastrzeżeniem późniejszego zastosowania art. 28 regulaminu postępowania, do izb w składzie trzech sędziów.

2.

Sprawy z zakresu służby publicznej, tj. sprawy z zakresu stosunku zatrudnienia łączącego Unię Europejską z jej pracownikami rozdziela się między cztery izby specjalnie wyznaczone w tym celu w decyzji dotyczącej przydziału sędziów do izb, zgodnie z systemem rotacyjnym ustalonym według kolejności zarejestrowania spraw w sekretariacie.

3.

Sprawy z zakresu własności intelektualnej, o których mowa w tytule IV regulaminu postępowania, rozdziela się między sześć izb specjalnie wyznaczonych w tym celu w decyzji dotyczącej przydziału sędziów do izb, zgodnie z systemem rotacyjnym ustalonym według kolejności zarejestrowania spraw w sekretariacie.

4.

Sprawy inne niż te, o których mowa w pkt 2 i 3, rozdziela się między izby zgodnie z dwoma systemami rotacyjnymi ustalonymi według kolejności zarejestrowania spraw w sekretariacie: — dla spraw dotyczących stosowania reguł konkurencji odnoszących się do przedsiębiorstw, przepisów dotyczących pomocy udzielanej przez państwo oraz przepisów dotyczących handlowych środków ochronnych, — dla pozostałych spraw.

5.	Prezes Sądu może odstąpić od stosowania systemów rotacyjnych, o których mowa w pkt 2, 3 i 4, ze względu na powiązanie między sprawami, jak również celem zapewnienia zrównoważonego podziału pracy.

6.	Powyższe kryteria przydzielania spraw do izb przyjmuje się na okres od 23 września 2022 r. do 31 sierpnia 2025 r.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 28 czerwca 2022 r. – Komisja Europejska/Królestwo Hiszpanii

(Sprawa C-278/20) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Odpowiedzialność państw członkowskich za szkody wyrządzone jednostkom w wyniku naruszenia prawa Unii - Naruszenie prawa Unii, które można przypisać ustawodawcy krajowemu - Naruszenie konstytucji państwa członkowskiego, które można przypisać ustawodawcy krajowemu - Zasady równoważności i skuteczności)

(2022/C 398/10)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Baquero Cruz, I. Martínez del Peral i P. Van Nuffel, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: L. Aguilera Ruiz, S. Centeno Huerta, A. Gavela Llopis i J. Rodríguez de la Rúa Puig, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy zasady skuteczności poprzez przyjęcie i utrzymanie w mocy art. 32 ust. 3–6 i art. 34 ust. 1 akapit drugi Ley 40/2015 de Régimen Jurídico del Sector Público (ustawy 40/2015 o systemie prawnym sektora publicznego) z dnia 1 października 2015 r. oraz art. 67 ust. 1 akapit trzeci Ley 39/2015 del Procedimiento Administrativo Común de las Administraciones Públicas (ustawy 39/2015 o powszechnym postępowaniu administracyjnym przed organami administracji publicznej) z dnia 1 października 2015 r. w zakresie, w jakim przepisy te uzależniają naprawienie szkód wyrządzonych jednostkom przez hiszpańskiego ustawodawcę w wyniku naruszenia prawa Unii: — od spełnienia przesłanki, że istnieje orzeczenie Trybunału stwierdzające niezgodność stosowanej normy rangi ustawowej z prawem Unii; — od spełnienia przesłanki, że poszkodowana jednostka uzyskała w dowolnej instancji prawomocne orzeczenie oddalające skargę na akt administracyjny, który spowodował szkodę, nie przewidując wyjątku w odniesieniu do przypadków, w których szkoda wynika bezpośrednio ze sprzecznego z prawem Unii działania lub zaniechania ustawodawcy, przy czym brak jest zaskarżalnego aktu administracyjnego; — od dochowania rocznego terminu przedawnienia liczonego od daty publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej orzeczenia Trybunału stwierdzającego niezgodność stosowanej normy rangi ustawowej z prawem Unii, nie regulując przypadków, w których takie orzeczenie nie istnieje; oraz — od spełnienia przesłanki, zgodnie z którą naprawieniu może podlegać wyłącznie szkoda powstała w okresie pięciu lat przed datą tej publikacji, chyba że orzeczenie to zawiera odmienne rozstrzygnięcie.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Europejska i Królestwo Hiszpanii pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 271 z 17.8.2020.

Postanowienie Trybunału szósta izba) z dnia 1 września 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo – Portugalia) – Pharol, SGPS, SA/Autoridade Tributária e Aduaneira

(Sprawa C-67/22) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Artykuły 63 i 65 TFUE - Swoboda przepływu kapitału - Podatek dochodowy od osób prawnych - Dywidendy wypłacane przez spółkę mającą siedzibę w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę spółka otrzymująca dywidendy - Dywidendy wypłacane przez spółkę mającą siedzibę w państwie trzecim - Uregulowanie krajowe mające na celu unikanie podwójnego opodatkowania - Odmienne traktowanie - Ograniczenie - Uzasadnienie - Skuteczność kontroli skarbowych - Brak przewidzianego w umowie międzynarodowej obowiązku udzielania informacji podatkowych)

(2022/C 398/11)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Supremo Tribunal Administrativo.

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący odwołanie: Pharol, SGPS, SA

Druga strona postępowania: Autoridade Tributária e Aduaneira

Sentencja

Artykuły 63 i 65 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu służącemu uniknięciu podwójnego opodatkowania dywidend, zgodnie z którym spółka będąca rezydentem danego państwa członkowskiego może odliczyć od swojego podlegającego opodatkowaniu zysku dywidendy wypłacone jej przez inną spółkę będącą rezydentem, ale nie może odliczyć dywidend wypłaconych przez spółkę mającą siedzibę w państwie trzecim, w oparciu o uzasadnianie, że to ostatnie państwo nie jest związane z państwem członkowskim żadną umową międzynarodową zobowiązującą do udzielania informacji podatkowej, jeżeli odliczenie jest obwarowane wymogiem opodatkowania spółki wypłacającej dywidendy w tym państwie trzecim, a ze względu na brak przewidzianego w umowie międzynarodowej obowiązku tego państwa trzeciego do udzielania informacji podatkowych, niemożliwe staje się uzyskanie informacji od tego państwa trzeciego. Państwo członkowskie nie ma obowiązku stworzyć podatnikowi możliwości przedstawienia we własnym zakresie informacji wykazujących, że spełnione są warunki konieczne dla uzyskania owego prawa do odliczenia jeżeli, z powodu braku istnienia rzeczonego obowiązku przewidzianego w umowie międzynarodowej, owo państwo członkowskie nie może kontrolować prawdziwości tych informacji.

---

(1)  Data wniesienia: 2.2.2022.

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 20 października 2021 r. w sprawie T-434/19, Rosca/Komisja, wniesione w dniu 19 grudnia 2021 r. przez Ioanę-Felicię Roscę

(Sprawa C-802/21 P)

(2022/C 398/12)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Ioana-Felicia Rosca (przedstawiciel: adwokat L.O. Tufler)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Postanowieniem z dnia 7 września 2022 r. Trybunał Sprawiedliwości (siódma izba) orzekł, że odwołanie zostaje w części odrzucone jako oczywiście niedopuszczalne, a w części oddalone jako oczywiście bezpodstawne. Ioana-Felicia Rosca zostaje obciążona kosztami postępowania.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 27 maja 2022 r. – Gemeinde A/Finanzamt

(Sprawa C-344/22)

(2022/C 398/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Gemeinde A

Druga strona postępowania: Finanzamt

Pytania prejudycjalne

1)

Czy w okolicznościach takich jak te w postępowaniu głównym gmina, która na podstawie statutu gminy pobiera od przebywających na jej terenie gości (kuracjuszy) „opłatę klimatyczną” (w określonej wysokości za każdy dzień pobytu) za udostępnianie obiektów uzdrowiskowych (na przykład parku zdrojowego, domu zdrojowego, ścieżek), prowadzi poprzez to udostępnianie obiektów uzdrowiskowych kuracjuszom w zamian za opłatę klimatyczną działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2006/112/WE (1) z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej również w takim wypadku, gdy obiekty uzdrowiskowe są tak czy inaczej ogólnodostępne dla każdego (a więc na przykład także dla mieszkańców, którzy nie są zobowiązani do uiszczania opłaty klimatycznej lub dla innych osób, które nie podlegają tej opłacie)?

2)

Jeśli odpowiedź na pytanie pierwsze jest twierdząca: Czy w powyższych okolicznościach postępowania głównego dla celów badania, czy uznanie gminy za podmiot niebędący podatnikiem prowadziłoby do „znaczących zakłóceń konkurencji” w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112, właściwym rynkiem geograficznym jest wyłącznie terytorium gminy?

---

(1)  Dyrektywa Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Hannover (Niemcy) w dniu 12 lipca 2022 r. – MK/WB

(Sprawa C-461/22)

(2022/C 398/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Hannover

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: MK

Strona pozwana: WB

Pytanie prejudycjalne

Czy ustanowiony na podstawie ustawy kurator, wykonujący tę funkcję zawodowo, jest administratorem w rozumieniu art. 4 pkt 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (1) z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólnego rozporządzenia o ochronie danych, zwanego dalej „RODO”)?

Czy musi on zapewnić dostęp do danych zgodnie z art. 15 RODO?

---

(1)  Dz.U. 2016, L 119, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 15 lipca 2022 r. – Laudamotion GmbH/flightright GmbH

(Sprawa C-474/22)

(2022/C 398/15)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę rewizyjną: Laudamotion GmbH

Druga strona postępowania: flightright GmbH

Pytania prejudycjalne

1)

Czy prawo do odszkodowania z powodu opóźnienia lotu o więcej niż trzy godziny po planowanym czasie przylotu wymaga na podstawie art. 5, 6 i 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1), aby pasażer zgodnie z art. 3 ust. 2 lit. a) rozporządzenia stawił się na odprawę w czasie określonym przez przewoźnika lotniczego, organizatora wycieczek lub autoryzowane biuro podróży, ale nie później niż 45 minut przed ogłoszoną godziną odlotu, czy też przypadek dużego opóźnienia we wspomnianym znaczeniu – odpowiadający odwołaniu lotu – jest wyłączony z tego wymogu?

2)

Czy w przypadku gdy prawo do odszkodowania nie jest wyłączone z wymogu stawienia się na odprawę wyłącznie z powodu wystąpienia dużego opóźnienia we wspomnianym znaczeniu, takie odstępstwo ma zastosowanie, jeżeli pasażer dysponował wystarczająco pewnymi poszlakami, że przylot nastąpi z dużym opóźnieniem we wspomnianym znaczeniu?

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. UE L 46, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 18 lipca 2022 r. – Komisja Europejska/Irlandia

(Sprawa C-481/22)

(2022/C 398/16)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Armati i E. Sanfrutos Cano, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Irlandia

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Irlandia uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 4 ust. 1, w związku z częścią B załącznika I i z art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 98/83/WE z dnia 3 listopada 1998 r. w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (1) (zwanej dalej dyrektywą”), ponieważ nie przyjęła niezbędnych środków w celu zapewnienia, aby woda przeznaczona do spożycia przez ludzi spełniała minimalne wymogi wartości parametrycznych w odniesieniu do Trihalometanów – Ogółem określone w części B załącznika I dyrektywy w 21 publicznych strefach zaopatrzenia w wodę i w 9 prywatnych sieciach zaopatrzenia w wodę i aby zostały podjęte jak najszybsze niezbędne czynności zaradcze w celu przywrócenia jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi w wyżej wymienionych publicznych strefach zaopatrzenia w wodę i w prywatnych sieciach zaopatrzenia w wodę, oraz ponieważ nie dała pierwszeństwa stosowaniu tych czynności, uwzględniając między innymi zakres, w jakim odpowiednie wartości parametryczne zostały przekroczone i potencjalne zagrożenie dla zdrowia ludzkiego, oraz

—	obciążenie Irlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na dokonanie transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 26 grudnia 2003 r. z surowszymi wymogami mającymi zastosowanie od dnia 26 grudnia 2008 r.

---

(1)  Dz.U. L 330, 5.12.1998, s. 32.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Bucureşti (Rumunia) w dniu 22 lipca 2022 r. – EI/SC Brink’s Cash Solutions SRL

(Sprawa C-496/22)

(2022/C 398/17)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Bucureşti

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: EI

Druga strona postępowania apelacyjnego: SC Brink’s Cash Solutions SRL

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 1 [ust. 1 akapit pierwszy lit. b)] i art. 6 dyrektywy 98/59/WE w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych (1), w świetle motywów 2 i 6 preambuły tej dyrektywy, stoją na przeszkodzie przepisom krajowym, które zezwalają pracodawcy na nieprzeprowadzenie konsultacji z pracownikami objętymi procedurą zwolnienia grupowego na tej podstawie, że nie mają oni już wyznaczonych przedstawicieli, ani prawnego obowiązku ich wyznaczenia?

2)

Czy art. 1 [ust. 1 akapit pierwszy lit. b)] i art. 6 dyrektywy 98/59/WE w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych, w świetle motywów 2 i 6 preambuły tej dyrektywy, należy interpretować w ten sposób, że w opisanym powyżej przypadku pracodawca jest zobowiązany do poinformowania wszystkich pracowników objętych procedurą zwolnienia grupowego i przeprowadzenia z nimi konsultacji?

---

(1)  Dyrektywa Rady 98/59/WE w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych (Dz.U. L 225, s. 16).

Skarga wniesiona w dniu 29 lipca 2022 r. – Komisja Europejska/Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-516/22)

(2022/C 398/18)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Armati, P.-J. Loewenthal, T. Maxian Rusche, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że zezwalając na wykonanie orzeczenia arbitrażowego wydanego w sprawie ICSID nr ARB/05/20, Zjednoczone Królestwo uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim: — na podstawie art. 4 ust. 3 TUE w związku z art. 127 ust. 1 Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (1) (zwanej dalej „umową o wystąpieniu”), ponieważ rozstrzygnęło w przedmiocie wykładni art. 351 ust. 1 TFUE i jego stosowania do wykonania orzeczenia arbitrażowego, podczas gdy ta sama kwestia została rozstrzygnięta w obowiązujących decyzjach Komisji i oczekiwała na wydanie orzeczenia przed sądami Unii; — na podstawie art. 351 ust. 1 TFUE w związku z art. 127 ust. 1 umowy o wystąpieniu, ponieważ dokonało błędnej wykładni i błędnie zastosowało sformułowania „praw […] jedn[ego] lub większ[ej] liczb[y] państw trzecich” i „[p]ostanowienia traktatów […] naruszają”; — na podstawie art. 267 akapit pierwszy lit. a) i b) oraz art. 267 akapit trzeci TFUE w związku z art. 127 ust. 1 umowy o wystąpieniu, ponieważ nie skierowało do Trybunału pytania w przedmiocie ważności decyzji Komisji z dnia 26 maja 2014 r. zabraniającej Rumunii wykonania orzeczenia arbitrażowego (zwanej dalej „nakazem zawieszenia z 2014 r.”) oraz decyzji Komisji z dnia 1 października 2014 r. o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego w sprawie wykonania przez Rumunię orzeczenia arbitrażowego (2) (zwanej dalej „decyzją o wszczęciu postępowania z 2014 r.”) i nie zwróciło się do Trybunału, jako sąd krajowy orzekający w ostatniej instancji, z pytaniem prejudycjalnym o wykładnię prawa Unii, które nie stanowiło ani acte clair, ani acte éclairé; — na podstawie art. 108 ust. 3 TFUE w związku z art. 127 ust. 1 umowy o wystąpieniu, ponieważ nakazało Rumunii naruszenie jej zobowiązań wynikających z nakazu zawieszenia z 2014 r. i decyzji o wszczęciu postępowania z 2014 r.; — obciążenie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W wyroku z dnia 19 lutego 2020 r. Micula/Rumunia, Supreme Court of the United Kingdom (sąd najwyższy Zjednoczonego Królestwa) nakazał wykonanie orzeczenia arbitrażowego z 2013 r. wydanego przeciwko Rumunii na rzecz niektórych szwedzkich inwestorów w związku z naruszeniem przez Rumunię dwustronnej umowy inwestycyjnej zawartej w 2003 r. między Szwecją a Rumunią.

Komisja stwierdziła wcześniej, że wykonanie orzeczenia arbitrażowego stanowi przyznanie przez Rumunię bezprawnej i niezgodnej z rynkiem wewnętrznym pomocy państwa na rzecz tych inwestorów. Trybunał stwierdził od tego czasu, że owo orzeczenie narusza podstawowe normy i zasady prawa Unii, w szczególności art. 267 i 344 TFUE, ogólne zasady autonomii i wzajemnego zaufania, a także funkcjonowanie instytucji Unii zgodnie z ramami konstytucyjnymi Unii.

Opierając się na art. 351 ust. 1 TFUE, Supreme Court stwierdził, że orzeczenie arbitrażowe powinno zostać wykonane w Zjednoczonym Królestwie, mimo że jego wykonanie jest sprzeczne z prawem Unii. Postępując w ten sposób, Zjednoczone Królestwo naruszyło art. 4 ust. 3 TUE oraz art. 108 ust. 3, art. 267 ust. 1 lit. a) i b) oraz art. 267 ust. 3, a także art. 351 ust. 1 TFUE w związku z art. 127 ust. 1 umowy o wystąpieniu.

---

(1)  Dz.U. 2020, L 29, s. 7.

(2)  Pomoc państwa – Rumunia – Pomoc państwa SA.38517 (2014/C) (ex 2014/NN) – Wykonanie orzeczenia arbitrażowego Micula przeciwko Rumunii z dnia 11 grudnia 2013 r. – Zaproszenie do zgłaszania uwag zgodnie z art. 108 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. 2014, C 393, s. 27).

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 18 maja 2022 r. w sprawie T-479/20, Eurobolt i in./Komisja, wniesione w dniu 2 sierpnia 2022 r. przez Eurobolt BV, Fabory Nederland BV, ASF Fischer BV

(Sprawa C-517/22 P)

(2022/C 398/19)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Eurobolt BV, Fabory Nederland BV, ASF Fischer BV (przedstawiciele: B. Natens i A. Willems, advocaten)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Stafa Group BV

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszący odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—

uwzględnienie skargi wniesionej w pierwszej instancji i stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/611 z dnia 30 kwietnia 2020 r. nakładającego ponownie ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem Rady (WE) nr 91/2009 na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali wysyłanych z Malezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Malezji (1) (zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”), w zakresie, w jakim dotyczy ono wnoszących odwołanie; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami wnoszących odwołanie i jej własnymi kosztami, poniesionymi w postępowaniach przed Sądem i przed Trybunałem Sprawiedliwości, oraz obciążenie wszystkich pozostałych stron postępowania odwoławczego ich własnymi kosztami; lub, tytułem żądania ewentualnego, o:

—	przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania; oraz

—	pozostawienie rozstrzygnięcia o kosztach postępowań przed Sądem i przed Trybunałem Sprawiedliwości do ostatecznego rozstrzygnięcia przez Sąd oraz obciążenie wszystkich pozostałych stron postępowania ich własnymi kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnoszą w jego uzasadnieniu siedem zarzutów.

Po pierwsze, Sąd nieprawidłowo zinterpretował i nieprawidłowo zastosował art. 266 TFUE oraz zasadę niedziałania prawa wstecz, uznając, że zaskarżone rozporządzenie mogło z mocą wsteczną ponownie nałożyć cła zapobiegające obchodzeniu środków oraz uniemożliwić ich zwrot.

Po drugie, Sąd nieprawidłowo zinterpretował i nieprawidłowo zastosował art. 266 TFUE, uznając, że zaskarżone rozporządzenie mogło „zaradzić” naruszeniu istotnych wymogów proceduralnych w postępowaniu antydumpingowym.

Po trzecie, Sąd nieprawidłowo zinterpretował i nieprawidłowo zastosował art. 266 TFUE oraz zasadę niedziałania prawa wstecz, uznając, że zaskarżone rozporządzenie mogło „zaradzić” naruszeniu stwierdzonemu w wyroku z dnia 3 lipca 2019 r., Eurobolt (C-644/17, EU:C:2019:555).

Po czwarte, Sąd nieprawidłowo zinterpretował i nieprawidłowo zastosował art. 264 i 266 TFUE, uznając, że Komisja może uzurpować sobie kompetencje Trybunału Sprawiedliwości, a tym samym naruszył art. 296 TFUE.

Po piąte, Sąd nieprawidłowo zinterpretował i nieprawidłowo zastosował zasadę skutecznej ochrony sądowej, uznając, że zasada ta nie wymaga w niniejszym wypadku pełnego zwrotu ceł.

Po szóste, Sąd nieprawidłowo zinterpretował i nieprawidłowo zastosował art. 13 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (2), art. 5 ust. 1 i art. 5 ust. 2 TUE, a także zasadę dobrej administracji, uznając, że zaskarżone rozporządzenie ma właściwą podstawę prawną.

Po siódme, Sąd nieprawidłowo zinterpretował i nieprawidłowo zastosował art. 5 ust. 1 i art. 5 ust. 2 TUE, uznając, że zaskarżone rozporządzenie mogło w sposób ostateczny zakazać zwrotu ceł, których nieważność stwierdzono w wyroku w sprawie Eurobolt.

---

(1)  Dz.U. 2020, L 141, s. 1.

(2)  Dz.U. 2016, L 176, s. 21.

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 18 maja 2022 r. w sprawie T-296/20, Foz/Rada, wniesione w dniu 4 sierpnia 2022 r. przez Amera Foza

(Sprawa C-524/22 P)

(2022/C 398/20)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Amer Foz (przedstawiciel: adwokat L. Cloquet)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącego odwołanie

—	częściowe uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim oddalono w nim złożoną przez wnoszącego odwołanie skargę o stwierdzenie nieważności aktów utrzymujących z 2021 r. stosownie do ich definicji zawartej w tym wyroku;

—	w konsekwencji stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2021/855 z dnia 27 maja 2021 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (1) w zakresie, w jakim dotyczy wnoszącego odwołanie;

—	w konsekwencji stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/848 z dnia 27 maja 2021 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (2) w zakresie, w jakim dotyczy wnoszącego odwołanie;

—

w konsekwencji nakazanie Radzie wykreślenia nazwiska wnoszącego odwołanie z załączników do decyzji Rady 2013/255/WPZiB z dnia 31 maja 2013 r. dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (3) i do rozporządzenia Rady (UE) nr 36/2012 z dnia 18 stycznia 2012 r. w sprawie środków ograniczających w związku sytuacją w Syrii (4); oraz

—	z tego względu, obciążenie Rady całością kosztów postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez wnoszącego odwołanie.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący je podnosi osiem zarzutów:

Po pierwsze, przeinaczenie dowodów i okoliczności faktycznych w odniesieniu do blogu Pro-Justice.

Po drugie, przeinaczenie dowodów i okoliczności faktycznych w odniesieniu do materiałów z witryny internetowej The Syria Report.

Po trzecie, przeinaczenie dowodów i okoliczności faktycznych w odniesieniu do materiałów z artykułu prasowego z witryny internetowej Reuters.

Po czwarte, przeinaczenie dowodów i okoliczności faktycznych w odniesieniu do materiałów dotyczących ASM International General Trading LLC (witryny internetowe Arab News i Al Arabiya).

Po piąte, naruszenie prawa w postaci błędnego zastosowania przez Sąd orzecznictwa w sprawach Anbouba (wyroki: z dnia 21 kwietnia 2015 r., Anbouba/Rada, C-630/13 P, EU:C:2015:247, i z dnia 21 kwietnia 2015 r., Anbouba/Rada, C-605/13 P, EU:C:2015:248), a w szczególności kryterium łańcucha wystarczająco konkretnych, precyzyjnych i spójnych poszlak.

Po szóste, naruszenie prawa w postaci błędnego zastosowania przez Sąd art. 27 i 28 in fine decyzji 2013/255/WPZiB zmienionej decyzją (WPZiB) 2015/1836 (5) i art. 15 rozporządzenia nr 36/2012 zmienionego rozporządzeniem (UE) 2015/1828 (6).

Po siódme, przeinaczenie okoliczności faktycznych w związku z brakiem związku pomiędzy wnoszącym odwołanie a Samerem Fozem.

Po ósme, naruszenie prawa w postaci błędnego zastosowania przez Sąd zasad dotyczących ciężaru dowodu.

---

(1)  Dz.U. 2021, L 188, s. 90.

(2)  Dz.U. 2021, L 188, s. 18.

(3)  Dz.U. 2013, L 147, s. 14.

(4)  Dz.U. 2012, L 16, s. 1.

(5)  Decyzja (WPZiB) 2015/1836 z dnia 12 października 2015 r. zmieniająca decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2015, L 266, s. 75).

(6)  Rozporządzenie Rady (UE) 2015/1828 z dnia 12 października 2015 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. 2015, L 266, s. 1).

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 1 czerwca 2022 r. w sprawie T-510/17, Del Valle Ruíz i in./Komisja i SRB, które w dniu 10 sierpnia 2022 r. wnieśli Antonio Del Valle Ruíz, Alejandra Pérez Mina, Alejandro Finkler Kudler, Alonso de Garay Gutiérrez, Arantzazu Del Valle Diharce, Arturo Grinberg Kreimerman, Carlos Ruíz Sacristán, Edmundo Del Valle Diharce, Elias Abadi Cherem, Enrique Rojas Blásquez, Eugenio Santiago Clariond Reyes, Fernando Ramos González de Castilla, Gerardo Madrazo Gómez, Germán Larrea Mota Velasco, Jacobo Troice Jalife, Jaime Abadi Cherem, Jorge Esteve Recolons, José Eduardo Del Valle Diharce, José Manuel Fierro Von Mohr, José María Casanueva Y Llaguno, Juan Pablo Del Valle Perochena, Julio Andrés Maza Casas, Luís de Garay Russ, Luis Francisco Suinaga Aguilár, María de Guadalupe Del Valle Perochena, Rogelio Barrenechea Cuenca, Xochitl Montero De Garay, Inmobiliaria Asturval SA de CV, Bauhaus Partners Ltd, DGFam Fund LP, Eureka Global Pte Ltd, Fideicomiso 70385–0 Bancomer (Antonio Cosío y Familia), Tanoak Ltd, GBM Capital Bursátil SA de CV, Fondo de Inversión de Renta Variable, GBM Fondo de Inversión Total SA de CV, Fondo de Inversión de Renta Variable, GBM Global SA de CV, Fondo de Inversión de Renta Variable, Grow Investments LP, Grupo Bursátil Mexicano SA de CV, Casa de Bolsa, Hechos con Amor SA de CV, Miura LP, Simple Investments LP, Terra Gamma Partners CV

(Sprawa C-539/22 P)

(2022/C 398/21)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Antonio Del Valle Ruíz, Alejandra Pérez Mina, Alejandro Finkler Kudler, Alonso de Garay Gutiérrez, Arantzazu Del Valle Diharce, Arturo Grinberg Kreimerman, Carlos Ruíz Sacristán, Edmundo Del Valle Diharce, Elias Abadi Cherem, Enrique Rojas Blásquez, Eugenio Santiago Clariond Reyes, Fernando Ramos González de Castilla, Gerardo Madrazo Gómez, Germán Larrea Mota Velasco, Jacobo Troice Jalife, Jaime Abadi Cherem, Jorge Esteve Recolons, José Eduardo Del Valle Diharce, José Manuel Fierro Von Mohr, José María Casanueva Y Llaguno, Juan Pablo Del Valle Perochena, Julio Andrés Maza Casas, Luís de Garay Russ, Luis Francisco Suinaga Aguilár, María de Guadalupe Del Valle Perochena, Rogelio Barrenechea Cuenca, Xochitl Montero De Garay, Inmobiliaria Asturval SA de CV, Bauhaus Partners Ltd, DGFam Fund LP, Eureka Global Pte Ltd, Fideicomiso 70385–0 Bancomer (Antonio Cosío y Familia), Tanoak Ltd, GBM Capital Bursátil SA de CV, Fondo de Inversión de Renta Variable, GBM Fondo de Inversión Total SA de CV, Fondo de Inversión de Renta Variable, GBM Global SA de CV, Fondo de Inversión de Renta Variable, Grow Investments LP, Grupo Bursátil Mexicano SA de CV, Casa de Bolsa, Hechos con Amor SA de CV, Miura LP, Simple Investments LP, Terra Gamma Partners CV (przedstawiciel: J. Pobjoy, Barrister-at-Law)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB), Królestwo Hiszpanii, Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej, Banco Santander SA

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszący odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania, aby ten wydał orzeczenie zgodnie z oceną prawną dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości; oraz

—	obciążenie Rady kosztami poniesionymi przez wnoszących odwołanie w postępowaniach przed Trybunałem Sprawiedliwości i przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnoszą w jego uzasadnieniu dwa zarzuty.

Po pierwsze, Sąd popełnił błąd, a) uznając, że wnoszący odwołanie byli w stanie skorzystać z przysługującego im prawa do skutecznego środka prawnego na podstawie art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w sytuacji, gdy pozwane w pierwszej instancji nie przekazały kluczowych dokumentów, na których się oparły i/lub które miały istotne znaczenie dla decyzji, które były przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności [wydanej przez SRB na sesji wykonawczej decyzji SRB/EES/2017/08 z dnia 7 czerwca 2017 r. dotyczącej przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular Español SA oraz decyzji Komisji (UE) 2017/1246 z dnia 7 czerwca 2017 r. zatwierdzającej program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular Español SA (1)], w tym nieokrojonej wersji decyzji SRB, której stwierdzenia nieważności wnoszący odwołanie żądają; oraz b) nie uwzględniając i/lub nie przestrzegając wymogów związanych z prawem do rzetelnego procesu i prawem do równości broni, które gwarantuje art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Po drugie, Sąd błędnie uznał, że w celu wykazania, iż pozwane w pierwszej instancji popełniły oczywisty błąd w ocenie, wnoszący odwołanie muszą przedstawić dowody wystarczające do pozbawienia dokonanej przez pozwane w pierwszej instancji oceny okoliczności faktycznych „wiarygodności”.

---

(1)  Dz.U. 2017, L 178, s. 15.

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 22 czerwca 2022 r. w sprawie T-797/19, Anglo Austrian AAB AG, w likwidacji/Europejski Bank Centralny, wniesione w dniu 1 września 2022 r. przez Anglo Austrian AAB AG, w likwidacji

(Sprawa C-579/22 P)

(2022/C 398/22)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Anglo Austrian AAB AG, w likwidacji (przedstawiciel: O. Behrends, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Centralny, Belegging-Maatschappij „Far-East” BV

Żądania wnoszącego odwołanie

1.	uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 22 czerwca 2022 r. w sprawie T-797/19, Anglo Austrian AAB AG, w likwidacji i Belegging-Maatschappij „Far-East”/EBC;

2.	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 14 listopada 2019 r., którą EBC cofnął wnoszącemu odwołanie zezwolenie na prowadzenie działalności jako instytucji kredytowej;

3.	pomocniczo, skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Unii Europejskiej, jeżeli Trybunał uzna, że nie jest w stanie wydać orzeczenia w sprawie;

4.	obciążenie EBC kosztami wnoszącego odwołanie.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie powołuje siedem zarzutów.

Po pierwsze, Sąd przekroczył granice swojej właściwości i naruszył prawo Unii w postaci art. 263 TFUE poprzez wyraźne rozstrzygnięcie spornych kwestii dotyczących wykładni i stosowania krajowego prawa austriackiego.

Po drugie, Sąd powinien był odmówić właściwości EBC,

a)	ponieważ EBC nie jest właściwy w zakresie decyzji dotyczących przepisów w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy;

b)	ponieważ EBC nie ma uprawnień do stosowania prawa krajowego;

c)	ponieważ EBC jest uprawniony wyłącznie do ustanawiania sankcji w celu stosowania prawa Unii mającego bezpośrednie zastosowanie, oraz

d)	ponieważ nadzór sprawowany przez EBC ogranicza się do kombinacji działalności depozytowej i kredytowej.

Po trzecie, przyjęcie przez Sąd, że spełnione są przesłanki § 31 ust. 3 pkt 2 FM-GWG (1) i art. 67 ust. 1 lit. o) CRD IV (2), opiera się na błędnym zrozumieniu przesłanek tych przepisów, a ponadto na błędnym zrozumieniu przyjętego przez Sąd orzecznictwa administracyjnego i sądowego na szczeblu krajowym.

Po czwarte, oddalenie zarzutów skargi, które są oparte na przyjęciu istnienia podstawy cofnięcia zezwolenia na mocy art. 67 ust. 1 lit. d) CRD IV i które zgodnie z zaskarżonym wyrokiem nie dotyczą zasadniczych względów cofnięcia zezwolenia, jest obarczone błędami odpowiadającymi błędom rozpatrywanym w ramach trzeciego zarzutu odwołania.

Po piąte, w ramach rozpatrywania zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia zasady proporcjonalności, Sąd nie odniósł się konkretnie do tego zarzutu.

Po szóste, oddalenie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia prawa do obrony wnoszącego odwołanie, opiera się na błędnym założeniu prawnym, że istotne są jedynie rzekome naruszenia w przeszłości, a nie sytuacja w chwili cofnięcia zezwolenia.

Po siódme, zaskarżony wyrok jest obarczony błędami proceduralnymi, które naruszają interesy wnoszącego odwołanie. W szczególności Sąd nie zwrócił uwagi wnoszącego odwołanie na zasadniczą zmianę własnego poglądu prawnego, a następnie nie umożliwił mu przedstawienia aspektów faktycznych i prawnych istotnych z punktu widzenia tego zmienionego poglądu.

---

(1)  Österreichisches Bundesgesetz zur Verhinderung der Geldwäsche und Terrorismusfinanzierung im Finanzmarkt (austriacka ustawa federalna o zapobieganiu praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu na rynku finansowym).

(2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. 2013, L 176, s. 338).

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 22 czerwca 2022 r. w sprawie T-584/19, thyssenkrupp/Komisja, wniesione w dniu 1 września 2022 r. przez thyssenkrupp

(Sprawa C-581/22 P)

(2022/C 398/23)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: thyssenkrupp AG (przedstawiciele: M. Klusmann, J. Ziebarth, O. Schley, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2019) 4228 final (1) z dnia 11 czerwca 2019 r. w sprawi M.8713 – Tata Steel/thyssenkrupp/JV;

—	ewentualnie, przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania zgodnie z wyrokiem Trybunału, oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania przed Sądem i Trybunałem.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd nie poddał jego skargi o stwierdzenie nieważności wystarczającej kontroli sądowej, gdyż przeprowadził jedynie „uproszczoną kontrolę” podniesionych zarzutów. Co więcej, Sąd naruszył prawo, jako że nie zastosował prawidłowych standardów merytorycznych przy definiowaniu właściwych rynków w sprawach łączenia przedsiębiorstw oraz przy określaniu znacznego zakłócenia efektywnej konkurencji na potrzeby uzasadnienia decyzji zakazującej połączenia, nie zastosował właściwych standardów dowodowych, w nienależyty sposób odwrócił ciężar dowodu, przeinaczył dostępne dowody lub nie zbadał ich, jak również nie ocenił wszystkich podniesionych zarzutów, ewentualnie nie przedstawił wystarczającego uzasadnienia rozstrzygnięcia o oddaleniu pierwotnej skargi o stwierdzenie nieważności.

Wnoszący odwołanie podnosi zasadniczo, że rozstrzygając niniejszą sprawę Sąd powinien był uszanować swój wcześniejszy wyrok z dnia 28 maja 2020 r., CK Telecoms UK Investments/Komisja (T-399/16, EU:T:2020:217), w którym ustanowił on dużo bardziej restrykcyjny niż zastosowany w tym wypadku standard kontroli w sprawach dotyczących połączeń przedsiębiorstw.

1.

W ramach pierwszego zarzutu odwołania – obejmującego dwa zastrzeżenia – wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd nie przeprowadził w wystarczającym zakresie własnej kontroli merytorycznej zarzutów podniesionych w skardze o stwierdzenie nieważności, ale ograniczył się do wyłącznie do sprawdzenia, czy Komisja zbadała w pierwszej kolejności poszczególne kwestie, i nie zbadał samodzielnie, czy wykorzystane dowody są wiarygodne i czy zostały one prawidłowo zinterpretowane, ani czy wyciągnięte przez Komisję wnioski są poprawne i wystarczająco poparte dowodami, także z punktu widzenia Sądu. Wnoszący odwołanie twierdzi, że wbrew mającym znaczenie dla niniejszej sprawy wcześniejszym wyrokom z dnia 10 lipca 2018 r. Bertelsmann i Sony Corporation of America/Impala (C-413/06 P, EU:C:2008:392) i z dnia 28 maja 2020 r., CK Telecoms UK Investments/Komisja (T-399/16, EU:T:2020:217), Sąd nie zastosował prawidłowego kryterium merytorycznego dla ustalenia, że istnieje wystarczające prawdopodobieństwo, iż w wyniku połączenia wystąpi znaczące zakłócenie efektywnej konkurencji na badanych przez Komisję rynkach produkcji.

2.

W ramach drugiego zarzutu odwołania – obejmującego cztery zastrzeżenia – wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo i przeinaczył dowody, niesłusznie podtrzymując zbyt zawężone definicje kilku rynków produkcji płaskiej blachy stalowej (w szczególności wyrobów ze stali cynkowanej ogniowo do zastosowań motoryzacyjnych oraz laminowanej stali stosowanej w opakowaniach), w odniesieniu do których Komisja uznała, że prawdopodobnym efektem zgłoszonego połączenia przedsiębiorstw jest wystąpienie znaczącego zakłócenia skutecznej konkurencji.

3.

W ramach trzeciego zarzutu odwołania – obejmującego sześć zastrzeżeń – wnoszący odwołanie utrzymuje, że poparte przez Sąd oceny konkurencyjności odnoszące się do przyjętych właściwych rynków stali cynkowanej ogniowo do zastosowań motoryzacyjnych oraz laminowanej stali stosowanej w opakowaniach są błędne, ponieważ Sąd niesłusznie zastosował jednocześnie dwie wzajemnie wykluczające się teorie szkody (pojedynczej dominacji i nieskoordynowanych skutków na rynkach oligopolistycznych), nie określając właściwych kryteriów dla przyjęcia, że Tata Steel jest „istotną siłą konkurencyjną”, oraz w odniesieniu do założonej „bliskości konkurencji”, przeinaczając dowody dotyczące presji wywieranej przez przywóz, nie uznając, że błędne obliczenia HHI miały znaczenie dla procesu podejmowania decyzji przez Komisję oraz nie oceniając w pełni odnoszących się do tych kwestii zarzutów podniesionych w skardze o stwierdzenie nieważności.

4.

W ramach czwartego zarzutu odwołania wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd przeinaczył dowody i nie uszanował jego prawa do obrony, jako że błędnie zinterpretował zarzut dotyczący przedstawionej przez Komisję w pkt 1095 spornej decyzji nowej teorii szkody, nie umożliwiając wnoszącemu odwołanie wcześniejszego wypowiedzenia się w przedmiocie tej kwestii, a jednocześnie zastosował błędne kryterium merytoryczne w odniesieniu do hipotetycznego zachowania się na rynku przez spółkę ArcelorMittal, będącą głównym konkurentem, które Sąd niewątpliwie uwzględnił w celu oddalenia pierwotnego zarzutu.

5.

W ramach zarzutu piątego wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd nie wypowiedział się w przedmiocie siódmego zarzutu skargi o stwierdzenie nieważności w efekcie błędnej interpretacji leżącej u jego podstaw argumentacji, w myśl której Komisja przeinaczyła dowody, opierając argumenty statystyczne na przypadkowych i niekompletnych odpowiedziach stron trzecich na skierowane do nich żądania udzielenia informacji, a tym samym nie zapewniając wyeliminowania błędu selekcji.

---

(1)  Streszczenie decyzji Komisji z dnia 11 czerwca 2019 r. uznającej koncentrację za niezgodną z rynkiem wewnętrznym oraz z funkcjonowaniem Porozumienia EOG (Sprawa M.8713 – Tata Steel/ThyssenKrupp/JV) (notyfikowana jako dokument C(2019) 4228); Dz.U. 2021, C 24, s. 23.

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2022 r. – Komisja Europejska/Węgry

(Sprawa C-587/22)

(2022/C 398/24)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Sipos i E. Sanfrutos Cano, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Węgry

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

1)

stwierdzenie, że Węgry z uwagi na to, że nie zapewniły, aby aglomeracje Kéthely, Marcali, Zalaegerszeg, Keszthely, Zalakaros, Soltvadkert, Pilisvörösvár, Szécsény, Tolna, Köröm, Nagykőrös, Veresegyház, Kiskunhalas, Tököl, Szigetszentmiklós, Hódmezővásárhely, Szentendre, Mezőtúr, Békés, Dabas, Dunavarsány i Szentes zostały wyposażone w systemy zbierania ścieków komunalnych i zostały przyłączone do tych systemów, oraz tego, aby pojedyncze systemy lub inne właściwe systemy zapewniały ten sam poziom ochrony środowiska jak systemy zbierania i oczyszczania ścieków komunalnych, oraz ponieważ nie zapewniły, iż ścieki komunalne, wprowadzane do systemów zbierania, były przed odprowadzeniem poddawane wtórnemu oczyszczania lub innemu równie skutecznemu oczyszczaniu, uchybiły zobowiązaniom ciążącym na nich na mocy art. 3 i 4 w związku z art. 10 dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych (1);

2)

stwierdzenie, że Węgry nie zapewniwszy, w odniesieniu do aglomeracji Kéthely, Marcali, Zalaegerszeg, Keszthely i Zalakarosa, aby ścieki komunalne były poddawane dokładniejszemu oczyszczaniu niż wtórne oczyszczanie, uchybiły zobowiązaniom ciążącym na nich na mocy art. 5 w związku z art. 10 dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych;

3)

stwierdzenie, że Węgry nie zapewniwszy monitorowania zrzutów z oczyszczalni ścieków komunalnych w odniesieniu do aglomeracji Kéthely, Marcali, Zalaegerszeg, Keszthely, Zalakaros, Soltvadkert, Pilisvörösvár, Szécsény, Tolna, Köröm, Nagykőrös, Veresegyház, Kiskunhalas, Tököl, Szigetszentmiklós, Hódmezővásárhely, Szentendre, Mezőtúr, Békés, Dabas, Dunavarsány i Szentes, uchybiły zobowiązaniom ciążącym na nich na mocy art. 15 dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych, oraz

4)	obciążenie Węgier kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Przedmiotem skargi jest nieprawidłowe wdrożenie przez Węgry dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych. Dyrektywa dotyczy zbierania, oczyszczania i odprowadzania ścieków komunalnych oraz oczyszczania i odprowadzania ścieków z niektórych sektorów przemysłu. Celem tejże dyrektywy jest ochrona środowiska przed niekorzystnymi skutkami odprowadzania wspomnianych wyżej ścieków w odniesieniu do pewnych sektorów przemysłu i w odniesieniu do aglomeracji o równoważnej liczbie mieszkańców (RLM) wynoszącej ponad 2 000.

Zdaniem Komisji Węgry uchybiły zobowiązaniom ciążącym na nich na mocy dyrektywy w odniesieniu do łącznie 22 aglomeracji (Kéthely, Marcali, Zalaegerszeg, Keszthely, Zalakaros, Soltvadkert, Pilisvörösvár, Szécsény, Tolna, Köröm, Nagykőrös, Veresegyház, Kiskunhalas, Tököl, Szigetszentmiklós, Szentendre Hódmezővásárhely, Mezőtúr, Békés, Dabas, Dunavarsány i Szentes), do których zastosowanie miały dwa terminy pośrednie ustanowione w traktacie o przystąpieniu (31 grudnia 2008 r. i 31 grudnia 2010 r.).

Podstawowym powodem zaistniałego uchybienia jest niski poziom podłączenia do istniejących w tych aglomeracjach systemów zbierania. Kolejnym problemem jest nieuzasadnione i nadmierne korzystanie w tych aglomeracjach z pojedynczych systemów lub innych właściwych systemów, które nie zapewniają poziomu ochrony środowiska wymaganego dyrektywą.

---

(1)  Dz.U. 1991, L 135, s. 40.

Wyrok Sądu z dnia 7 września 2022 r. – JCDecaux Street Furniture Belgium/Komisja

(Sprawa T-642/19) (1)

(Pomoc państwa - Pomoc wdrożona przez Belgię na rzecz JCDecaux Street Furniture Belgium - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym i nakazująca jej odzyskanie - Korzyść - Obowiązek uzasadnienia)

(2022/C 398/25)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: JCDecaux Street Furniture Belgium (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci A. Winckler, G. Babin i B. Cambier)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Braga da Cruz, C. Georgieva i D. Recchia, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Clear Channel Belgium (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci P. de Bandt, M. Gherghinaru i L. Panepinto)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2019) 4466 final z dnia 24 czerwca 2019 r. dotyczącej pomocy państwa SA.33078 (2015/C) (ex 2015/NN) wdrożonej przez Belgię na rzecz JCDecaux Belgium Publicité.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	JCDecaux Street Furniture Belgium zostaje obciążona własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

3)	Clear Channel Belgium pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 383 z 11.11.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 17 sierpnia 2022 r. – Batchelor/Komisja

(Sprawa T-85/18) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Reprezentowanie przez adwokata niebędącego osobą trzecią niezależną od strony skarżącej - Niedopuszczalność)

(2022/C 398/26)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Edward William Batchelor (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokat B. Hoorelbeke i M. Healy, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Konstantinidis i C. Ehrbar, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze wniesionej na podstawie art. 263 TFUE strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2017) 8430 final z dnia 5 grudnia 2017 r. w zakresie, w jakim odmówiono jej dostępu do deklaracji etyki urzędnika instytucji i wskazano, że Komisja nie jest w posiadaniu żadnego innego dokumentu, którego dotyczył wniosek o dostęp do dokumentów.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Edward William Batchelor zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 152 z 30.4.2018.

Postanowienie Sądu z dnia 2 sierpnia 2022 r. – Kakuzo/EUIPO – Rauch Fruchtsäfte (Kakuzo)

(Sprawa T-592/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania)

(2022/C 398/27)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kakuzo GmbH (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci O. Spieker, A. Schönfleisch i D. Mienert)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: I. Harrington i D. Gája, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Rauch Fruchtsäfte GmbH (Rankweil, Austria)

Przedmiot

W ramach skargi na podstawie art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 8 lipca 2021 r. (sprawa R 356/2021-5).

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Kakuzo GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

---

(1)  Dz.U. C 502 z 13.12.2021.

Postanowienie Sądu z dnia 2 sierpnia 2022 r. – Puma/EUIPO – SMB Swisspour (PUMA)

(Sprawa T-622/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie zgłoszenia - Umorzenie postępowania)

(2022/C 398/28)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Puma SE (Herzogenaurach, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. Schunke i P. Trieb)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Schäfer i E. Markakis, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: SMB Swisspour GmbH (Wildau, Niemcy)

Przedmiot

W skardze, wniesionej na podstawie art. 263 TFUE, skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 8 lipca 2021 r. (sprawa R 2493/2019-1).

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Puma SE pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

---

(1)  Dz.U. C 471 z 22.11.2021.

Postanowienie Sądu z dnia 1 sierpnia 2022 r. – Preventicus/EUIPO (NIGHTWATCH)

(Sprawa T-742/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Uchylenie zaskarżonej decyzji - Następcza bezprzedmiotowość sporu - Umorzenie postępowania)

(2022/C 398/29)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Preventicus GmbH (Jena, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat J. Zecher)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: E. Markakis, pełnomocnik).

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 9 września 2021 r. (sprawa R 1241/2020-4).

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Preventicus GmbH.

---

(1)  Dz.U. C 37 z 24.1.2022.

Postanowienie Sądu z dnia 29 lipca 2022 r. – Santos / EUIPO (Kształt wyciskarki do cytrusów)

(Sprawa T-51/22) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie trójwymiarowego unijnego znaku towarowego - Kształt wyciskarki do cytrusów - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Decyzja przyjęta w następstwie uchylenia wcześniejszej decyzji - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2022/C 398/30)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Santos (Vaulx-en-Velin, Francja) (przedstawiciel: C. Bey, avocate)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Hanf, pełnomocnik)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 29 listopada 2021 r. (sprawa R 281/2020-1)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona jako prawnie oczywiście bezzasadna.

2)	Santos zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 119 z 14.3.2022.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 4 sierpnia 2022 r. – Biogen Netherlands/Komisja

(Sprawa T-269/22 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Produkty lecznicze stosowane u ludzi - Rozporządzenie (WE) nr 726/2004 - Pozwolenie na dopuszczenie do obrotu „Dimethyl fumarate Polpharma - dimethyl fumarate” - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

(2022/C 398/31)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Biogen Netherlands BV (Badhoevedorp, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat C. Schoonderbeek)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Haasbeek i A. Sipos, pełnomocnicy)

Przedmiot

We wniosku przedstawionym na podstawie art. 278 i 279 TFUE strona skarżąca domaga się stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2022) 3253 (final) z dnia 13 maja 2022 r. w sprawie przyznania na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 726/20041 pozwolenia na dopuszczenie do obrotu „Dimethyl fumerate Polpharma – dimethyl fumarate” jako produktu leczniczego stosowanego u ludzi.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 4 sierpnia 2022 r. – Biogen Netherlands/Komisja

(Sprawa T-278/22 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Produkty lecznicze stosowane u ludzi - Rozporządzenie (WE) nr 726/2004 - Pozwolenie na dopuszczenie do obrotu „Dimethyl fumarate Neuraxpharm - dimethyl fumarate” - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

(2022/C 398/32)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Biogen Netherlands BV (Badhoevedorp, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat C. Schoonderbeek)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Haasbeek i A. Sipos, pełnomocnicy)

Przedmiot

We wniosku przedstawionym na podstawie art. 278 i 279 TFUE strona skarżąca domaga się stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2022) 3254 (final) z dnia 13 maja 2022 r. w sprawie przyznania na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 726/20041 pozwolenia na dopuszczenie do obrotu „Dimethyl fumarate Neuraxpharm – dimethyl fumarate” jako produktu leczniczego stosowanego u ludzi.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 4 sierpnia 2022 r. – Biogen Netherlands/Komisja

(Sprawa T-279/22 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Produkty lecznicze stosowane u ludzi - Rozporządzenie (WE) nr 726/2004 - Pozwolenie na dopuszczenie do obrotu „Dimethyl fumarate Mylan - dimethyl fumarate” - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

(2022/C 398/33)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Biogen Netherlands BV (Badhoevedorp, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat C. Schoonderbeek)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Haasbeek i A. Sipos, pełnomocnicy)

Przedmiot

We wniosku przedstawionym na podstawie art. 278 i 279 TFUE strona skarżąca domaga się stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2022) 3252 (final) z dnia 13 maja 2022 r. w sprawie przyznania na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 726/20041 pozwolenia na dopuszczenie do obrotu „Dimethyl fumarate Mylan – dimethyl fumarate” jako produktu leczniczego stosowanego u ludzi.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Skarga wniesiona w dniu 21 lipca 2022 r. – Ryanair/Komisja

(Sprawa T-458/22)

(2022/C 398/34)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ryanair DAC (Swords, Irlandia) (przedstawiciele: adwokaci E. Vahida, F.-C. Laprévote, V. Blanc, D. Pérez de Lamo i S. Rating)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej (UE) z dnia 21 grudnia 2021 r. C(2021) 9941 final w sprawie pomocy państwa SA.60165 (2021/C, ex 2021/N), którą Portugalia planuje wdrożyć na rzecz TAP SGPS (1); oraz

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dziewięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że nie wykazano kwalifikowalności TAP.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja Europejska popełniła oczywisty błąd w ocenie w odniesieniu do wykazania ryzyka przerwania świadczenia ważnej usługi i systemowej roli TAP.

3.	Zarzut trzeci dotyczący tego, że w decyzji nie wykazano, iż plan restrukturyzacji jest realistyczny, spójny i dalekosiężny oraz odpowiedni do przywrócenia długoterminowej rentowności TAP bez konieczności korzystania z dalszej pomocy państwa w rozsądnym okresie czasu.

4.	Zarzut czwarty dotyczący tego, że w decyzji nie wykazano konieczności interwencji państwa i jej efektu zachęcającego (a mianowicie brak jest porównania z wiarygodnym alternatywnym scenariuszem nieobejmującym pomocy państwa oraz wykazania, że TAP wyczerpał wszystkie opcje rynkowe).

5.	Zarzut piąty dotyczący tego, że w decyzji nie wykazano odpowiedniości pomocy.

6.	Zarzut szósty dotyczący tego, że w decyzji nie wykazano proporcjonalności pomocy.

7.	Zarzut siódmy dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji nie zbadano w odpowiedni sposób negatywnych skutków pomocy.

8.	Zarzut ósmy dotyczący tego, że decyzja narusza konkretne postanowienia TFUE i ogólne zasady niedyskryminacji, swobody świadczenia usług i swobody przedsiębiorczości.

9.	Zarzut dziewiąty dotyczący naruszenia przez Komisję Europejską ciążącego na niej obowiązku uzasadnienia.

---

(1)  Dz.U. 2022, L 139, s. 19.

Skarga wniesiona w dniu 1 sierpnia 2022 r. – Imasa, Ingeniería y Proyectos/Komisja i in.

(Sprawa T-474/22)

(2022/C 398/35)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Imasa, Ingeniería y Proyectos, SA (Oviedo, Hiszpania) (przedstawiciel: J. Álvarez González, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska, Europejski Bank Centralny, Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

Wydanie wyroku, w którym Sąd stwierdzi powstanie odpowiedzialności pozaumownej Unii Europejskiej z powodu niezgodnego z prawem zachowania Komisji Europejskiej, Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji i Europejskiego Banku Centralnego oraz dopuszczenia się przez nie niedbalstwa w związku z okolicznościami faktycznymi opisanymi w skardze;

—	zasądzenie od Unii Europejskiej odszkodowania na rzecz skarżącej w kwocie 186 195,66 EUR zgodnie z obliczeniami i kwotą wskazanymi w ekspertyzie załączonej do skargi, podwyższonymi o odsetki ustawowe oraz obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący niezgodnego z prawem zachowania Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji związanego ze złożeniem budzących niepokój publicznych oświadczeń i z czynami (w szczególności wydostawaniem się informacji) stanowiącymi lekkomyślne postępowanie, które spowodowały natychmiastowy spadek kursu akcji Banco Popular Español, S.A., w następstwie czego doszło do jego restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

2.

Zarzut drugi, dotyczący tego, że Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji oraz Komisja Europejska dopuściły się niedbalstwa ze względu na to, że przyjęły i zatwierdziły restrukturyzację i uporządkowaną likwidację Banco Popular Español, S.A. bez zbadania i bez sprawdzenia zgodnie z prawodawstwem Unii, czy zostały spełnione wymogi i przesłanki konieczne do zastosowania wspomnianego mechanizmu likwidacji i uporządkowanej restrukturyzacji oraz nie przestrzegały po wprowadzeniu tego mechanizmu w życie prawodawstwa Unii regulującego procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji ani praw akcjonariuszy lub udziałowców banku.

3.	Zarzut trzeci, dotyczący braku staranności ze strony Europejskiego Banku Centralnego przy kontroli, nadzorze, wdrożeniu, regulacji i ustanowieniu mechanizmów niezbędnych dla zapewnienia płynności Banco Popular Español, S.A. i zapobieżenia jego restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

Skarga wniesiona w dniu 1 sierpnia 2022 r. – Fundación Pedro Barrié de la Maza, Conde de Fenosa/Komisja i in.

(Sprawa T-475/22)

(2022/C 398/36)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Fundación Pedro Barrié de la Maza, Conde de Fenosa (A Coruña, Hiszpania) (przedstawiciel: B. Fernández García, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska, Europejski Bank Centralny, Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

Wydanie wyroku, w którym Sąd stwierdzi powstanie odpowiedzialności pozaumownej Unii Europejskiej z powodu niezgodnego z prawem zachowania Komisji Europejskiej, Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji i Europejskiego Banku Centralnego oraz dopuszczenia się przez nie niedbalstwa w związku z okolicznościami faktycznymi opisanymi w skardze;

—	zasądzenie od Unii Europejskiej odszkodowania na rzecz skarżącej w kwocie 47 513 972,73 EUR zgodnie z obliczeniami i kwotą wskazanymi w ekspertyzie załączonej do skargi, podwyższonymi o odsetki ustawowe oraz obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący niezgodnego z prawem zachowania Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji związanego ze złożeniem budzących niepokój publicznych oświadczeń i z czynami (w szczególności wydostawaniem się informacji) stanowiącymi lekkomyślne postępowanie, które spowodowały natychmiastowy spadek kursu akcji Banco Popular Español, S.A., w następstwie czego doszło do jego restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

2.

Zarzut drugi, dotyczący tego, że Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji oraz Komisja Europejska dopuściły się niedbalstwa ze względu na to, że przyjęły i zatwierdziły restrukturyzację i uporządkowaną likwidację Banco Popular Español, S.A. bez zbadania i bez sprawdzenia zgodnie z prawodawstwem Unii, czy zostały spełnione wymogi i przesłanki konieczne do zastosowania wspomnianego mechanizmu likwidacji i uporządkowanej restrukturyzacji oraz nie przestrzegały po wprowadzeniu tego mechanizmu w życie prawodawstwa Unii regulującego procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji ani praw akcjonariuszy lub udziałowców banku.

3.	Zarzut trzeci, dotyczący braku staranności ze strony Europejskiego Banku Centralnego przy kontroli, nadzorze, wdrożeniu, regulacji i ustanowieniu mechanizmów niezbędnych dla zapewnienia płynności Banco Popular Español, S.A. i zapobieżenia jego restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

Skarga wniesiona w dniu 1 sierpnia 2022 r. – Calatrava Real State 2015/Komisja i in.

(Sprawa T-477/22)

(2022/C 398/37)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Calatrava Real State 2015 SL (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat B. Fernández García)

Strona pozwana: Komisja Europejska, Europejski Bank Centralny i Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

wydanie wyroku uznającego odpowiedzialność pozaumowną Unii Europejskiej ze względu na bezprawne i niedbałe zachowanie Komisji Europejskiej, Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji i Europejskiego Banku Centralnego w odniesieniu do okoliczności faktycznych opisanych w skardze;

—	zasądzenie od Unii Europejskiej odszkodowania w wysokości 713 320,65 EUR, zgodnie z obliczeniami i kwotą zawartą w ekspertyzie załączonej do skargi, wraz z odpowiednimi odsetkami ustawowymi, oraz obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący niezgodnego z prawem zachowania Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji polegające na katastroficznych oświadczeniach publicznych i działaniach (w szczególności przeciekach) stanowiących nieodpowiedzialne zachowanie, które spowodowało natychmiastowy spadek ceny akcji Banco Popular Español SA, co przyspieszyło jego likwidację.

2.

Zarzut drugi dotyczący dopuszczenia się przez Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji oraz Komisję Europejską zaniedbania poprzez przyjęcie i zatwierdzenie likwidacji Banco Popular Español SA bez sprawdzenia i weryfikacji, zgodnie z prawem Unii, czy spełnione zostały wymogi i warunki konieczne do zastosowania tego mechanizmu oraz nie przestrzegając, po jego wdrożeniu, prawa Unii regulującego postępowanie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i prawa posiadaczy akcji lub udziałów w banku.

3.	Zarzut trzeci dotyczący braku zachowania przez Europejski Bank Centralny należytej staranności w zakresie nadzoru, kontroli, przyjmowania, regulacji i stanowienia mechanizmów niezbędnych do zagwarantowania płynności Banco Popular Español SA i uniknięcia jego likwidacji.

Skarga wniesiona w dniu 16 sierpnia 2022 r. – Portugalia/Komisja

(Sprawa T-512/22)

(2022/C 398/38)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Republika Portugalska (przedstawiciele: P. Barros da Costa, H. Almeida, N. Domingues i G. Gomes, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2022/908 z dnia 8 czerwca 2022 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) [notyfikowanej jako dokument nr C(2022) 3543] w zakresie, w jakim wyłącza ona z finansowania Unii kwotę 117 066 097,40 EUR dotyczącą wydatków zadeklarowanych przez Republikę Portugalską z tytułu pomocy dotyczącej płatności obszarowych w latach budżetowych kampanii 2016, 2017, 2018 i 2019;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swojej skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów:

(1)

Zarzut pierwszy, dotyczący błędnych ustaleń faktycznych i prawnych w zakresie, w jakim Komisja uznała, że rząd portugalski powinien był zastosować system wniosków geoprzestrzennych przed kampanią w 2015 r. – naruszenie art. 17 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 809/14 (1) i art. 72 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 (2) w zakresie, w jakim Komisja wyszła z błędnego założenia i popełniła błąd w ustaleniach faktycznych i prawnych, stwierdzając, że organy portugalskie nie dokonały należytej oceny kwot wypłaconych w latach kampanii 2016–2019, stwarzając tym samym ryzyko dla funduszu.

(2)

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności rozumianej jako zasada adekwatności oraz zasady konieczności lub zasady zerowego salda przy „obliczaniu korekty finansowej”, a także naruszenia zasady lojalnej współpracy – naruszenie art. 5 i art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) ze względu na to, że Komisja zastosowała korektę ryczałtową wykraczającą poza cele określone w przepisach i nie uwzględniła uzasadnionego obliczenia przedstawionego przez organy krajowe, przeprowadzonego i ustalonego zgodnie z wytycznymi Komisji.

(3)

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia prawa i wewnętrznie sprzecznego uzasadnienia oraz naruszenia zasady proporcjonalności – naruszenie art. 52 rozporządzenia nr 1306/2013 i art. 5 TUE ze względu na to, że organy krajowe zidentyfikowały płatności, których dotyczy zarzucana nieprawidłowość, jako płatności dokonane w odniesieniu do lat budżetowych 2016 i 2017, po wejściu w życie rozporządzenia zbiorczego w dniu 1 stycznia 2018 r., oraz że w tym zakresie całkowita kwota 31 843 249,44 EUR zaproponowana przez organy krajowe znacznie różni się od wartości korekty finansowej zastosowanej przez Komisję.

(4)

Zarzut czwarty dotyczący niewystarczającego uzasadnienia – naruszenie ratio legis i celu rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 907/2014 (3) w zakresie, w jakim powiadomienie Komisji zostało w sposób niedokładny uzasadnione w odniesieniu do ludności osiedlonej na 12 % i 66 % obszaru kwalifikującego się do klasycznych kontroli na miejscu i kontroli przy zastosowaniu teledetekcji, na podstawie których dokonano ekstrapolacji danych dotyczących ryzyka dla funduszu i odpowiedniej korekty finansowej.

(5)	Zarzut piąty, dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności – naruszenie art. 5 TUE w zakresie, w jakim kwota ustalona przez Komisję w celu obliczenia ryzyka dla funduszy w odniesieniu do lat kampanii 2016–2019 jest nadmierna, w związku z czym kwoty wyłączone z finansowania są nieproporcjonalne.

---

(1)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 809/2014 z dnia 17 lipca 2014 r. ustanawiające zasady stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli, środków rozwoju obszarów wiejskich oraz zasady wzajemnej zgodności.

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008.

(3)  Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 907/2014 z dnia 11 marca 2014 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do agencji płatniczych i innych organów, zarządzania finansami, rozliczania rachunków, zabezpieczeń oraz stosowania euro.

Skarga wniesiona w dniu 25 sierpnia 2022 r. – Deutsche Glasfaser Wholesale / EUIPO – O2 Worldwide (brightblue)

(Sprawa T-516/22)

(2022/C 398/39)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Deutsche Glasfaser Wholesale GmbH (Borken, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Doepner-Thiele i U. Kelp)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: O2 Worldwide Ltd (Cambridge, Zjednoczone Królestwo)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy brightblue – zgłoszenie nr 17 913 265

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 czerwca 2022 r. w sprawie R 0024/2022-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 95 ust. 1 i art. 95 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 26 sierpnia 2022 r. – GKP/EUIPO – Cristalfarma (TIARA RUBIS)

(Sprawa T-518/22)

(2022/C 398/40)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: GKP GmbH (Ehrenhausen an der Weinstraße, Austria) (przedstawiciel: adwokat I. Hödl)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Cristalfarma Srl (Mediolan, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „TIARA RUBIS” – zgłoszenie nr 18 205 571

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 czerwca 2022 r. w sprawie R 1878/2021-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności pkt 2 sentencji zaskarżonej decyzji;

—	utrzymanie w mocy w całości pkt 1 sentencji zaskarżonej decyzji; oraz

—	obciążenie EUIPO i interwenienta kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi na poprzednich etapach.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w odniesieniu do niektórych usług z klasy 35;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w odniesieniu do niektórych towarów z klasy 5 i niektórych usług.

Skarga wniesiona w dniu 29 sierpnia 2022 r. – Société des produits Nestlé/EUIPO – European Food (FITNESS)

(Sprawa T-519/22)

(2022/C 398/41)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Société des produits Nestlé SA (Vevey, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci A. Jaeger-Lenz, A. Lambrecht i A.-C. Salger)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: European Food SA (Drăgăneşti, Rumunia)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy FITNESS – unijny znak towarowy nr 2 470 326

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 czerwca 2022 r. w sprawie R 894/2020-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 103 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 70 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—	Naruszenie art. 76 ust. 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 70 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625.

Skarga wniesiona w dniu 1 września 2022 r. – NZ/Komisja

(Sprawa T-535/22)

(2022/C 398/42)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: NZ (przedstawiciel: adwokat H. Tagaras)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu:

—	zastosowanie środków organizacji postępowania, o których mowa w pkt 30 [skargi], oraz środków mających na celu wyjaśnienie kwestii podniesionych w pkt 42, 43 i 59 [skargi]; oraz, po zakończeniu postępowania,

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji; a w każdym wypadku

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi na decyzję Komisji Europejskiej z dnia 10 lutego 2022 r., wydaną w wykonaniu wyroku z dnia 6 października 2021 r., NZ/Komisja (T-668/20, niepublikowanego, EU:T:2021:667), utrzymującą w mocy decyzję o nieumieszczeniu jej nazwiska na liście rezerwy kadrowej konkursu wewnętrznego COM/1/AD 10/18, skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia, nadużycia władzy, naruszenia art. 266 TFUE w szczególności poprzez odmowę zastosowania przez pozwaną środków, które umożliwiłyby rzeczywiste wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność wydanego wcześniej przez Sąd.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia ogłoszenia o konkursie, w szczególności ze względu na to, że komisja konkursowa zastosowała zupełnie inne współczynniki do obu egzaminów ustnych.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady równego traktowania ze względu na niestabilność składu komisji konkursowej.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasad rządzących funkcjonowaniem komisji konkursowej i komisji selekcyjnej, a mianowicie: — składu komisji konkursowej, którą tworzyli wyłącznie zastępcy członków znacznej większości zespołów komisji, którzy egzaminowali kandydatów, w tym skarżącą; — identyczności pytań zadawanych kandydatom w trakcie egzaminów; — braku przejrzystości i spójności zasad oceny kandydatów; — niestabliności składu komisji konkursowej.

5.	Zarzut piąty dotyczący oczywistego błędu w ocenie.

6.	Zarzut szósty dotyczący naruszenia art. 27 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej z powodu naruszenia przedstawionego w zarzucie drugim.

7.	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia obowiązku staranności.

Skarga wniesiona w dniu 2 września 2022 r. – Francja/SRB

(Sprawa T-540/22)

(2022/C 398/43)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Republika Francuska (przedstawiciele: T. Stehelin, J.-L. Carré i E. Timmermans, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji 3/2021 komisji odwoławczej Jednolitej Rady z dnia 8 czerwca 2022 r.;

—	obciążenie Jednolitej Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi na decyzję 3/2021 komisji odwoławczej Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) z dnia 8 czerwca 2022 r., potwierdzającej decyzję SRB o nieprzyznaniu zainteresowanej grupie bankowej zwolnienia z minimalnego wymogu w zakresie funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych stosowanego na podstawie indywidualnej, strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący błędnego uznania przez komisję odwoławczą w zaskarżonej decyzji, że SRB prawidłowo zinterpretowała i zastosowała art. 12h rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r, ustanawiającego jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014 L 255, s. 1) oraz że pozostała w granicach swoich uprawnień dyskrecjonalnych.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że komisja odwoławcza błędnie uznała w zaskarżonej decyzji, że SRB nie dopuściła się naruszenia zasady pewności prawa.

3.	Zarzut trzeci dotyczący tego, że komisja odwoławcza błędnie uznała w zaskarżonej decyzji, że SRB wypełniła obowiązek uzasadnienia ustanowiony w art. 296 TFUE.

Postanowienie Sądu z dnia 31 sierpnia 2022 r. – Virbac/Komisja

(Sprawa T-138/21) (1)

(2022/C 398/44)

Język postępowania: francuski

Prezes piątej izby zarządził wykreślenie sprawy z rejestru.

---

(1)  Dz.U. C 206 z 31.5.2021.

Postanowienie Sądu z dnia 29 sierpnia 2022 r. – Mellish/Komisja

(Sprawa T-176/22) (1)

(2022/C 398/45)

Język postępowania: francuski

Prezes ósmej izby zarządził wykreślenie sprawy z rejestru.

---

(1)  Dz.U. C 222 z 7.6.2022.