1)

Czy art. 3 ust. 4 i art. 18 dyrektywy 2009/[28] (1) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak przepisy będące przedmiotem postępowania głównego, które w odniesieniu do realizacji celów dotyczących dodawania biopaliw stanowią, że podmioty gospodarcze mogą alternatywnie wykazać spełnienie tych samych kryteriów poprzez i) fizyczne dodanie biopaliw do paliwa kopalnego lub ii) nabycie świadectw biopaliw od innych podmiotów, które posiadają je w nadmiarze?

2)

Czy art. 3 ust. 4 i art. 18 dyrektywy 2009/[28] należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak przepisy będące przedmiotem postępowania głównego, na mocy których możliwość fizycznego dodania biopaliwa jest ograniczona do producentów biopaliw mających status składu podatkowego dokonującego przetworzenia, zakazując tej możliwości podmiotom zobowiązanym do dodawania biopaliwa, które dokonują przywozu paliwa w ramach statusu zarejestrowanego odbiorcy, przy czym podmioty te mogą skorzystać z możliwości nabycia świadectw biopaliw pod rygorem zapłaty odszkodowania (w rzeczywistości równoważnego grzywnie)?

3)

Czy odpowiedź na poprzednie pytanie prejudycjalne będzie odmienna, jeżeli w czasie zaistnienia okoliczności faktycznych na rynku nie było świadectw biopaliw dostępnych w celu ich sprzedaży, w związku z czym mały podmiot gospodarczy nie miał możliwości ich nabycia lub mógł tego dokonać jedynie ze znacznymi trudnościami oraz jeżeli Direção-Geral de Energia e Geologia (dyrekcja generalna ds. energii i geologii, zwana dalej „DGEG”) nie przeprowadzała odpowiednich aukcji, wobec czego jedyną możliwością, jaka pozostała temu podmiotowi, była zapłata odszkodowania (w rzeczywistości równoważnego grzywnie)?

4)

Czy art. 18 ust. 3 dyrektywy 2009/28 należy interpretować w ten sposób, że wprowadza on wymóg przeprowadzenia niezależnych audytów (w przypadku przepisów krajowych – niezależnych weryfikacji) jako wstępnego warunku zastosowania systemu zrównoważonego rozwoju?

5)

Czy art. 18 ust. 3 dyrektywy 2009/28 stoi na przeszkodzie krajowemu systemowi weryfikacji kryteriów zrównoważonego rozwoju, który mimo że przewiduje akredytację podmiotów weryfikujących w celu przeprowadzenia niezależnych weryfikacji spełnienia kryteriów zrównoważonego rozwoju (zgodnie z art. 18 ust. 3 tej dyrektywy), nie pozwolił w praktyce na wybór tych podmiotów ze względu na brak przeprowadzenia przetargów, nakładając jednocześnie na podmioty gospodarcze wymóg, by wykazały, iż spełniają wspomniane kryteria bez połączenia ich z jakimkolwiek niezależnym audytem?

6)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na powyższe pytania prejudycjalne, czy art. 34 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak przepisy będące przedmiotem postępowania głównego, zgodnie z ich wykładnią opisaną w powyższych pytaniach prejudycjalnych?

1)

Czy operacje w postaci (i) oferty nabycia obligacji za gotówkę, (ii) emisji obligacji oraz (iii) publicznej oferty subskrypcji akcji stanowią „ogólne operacje” w rozumieniu orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, a mianowicie wyroków w sprawach Isabele Gielen (C 299/13) (1) i Air Berlin (C 573/16) (2)?

2)

Czy pojęcie „związane z tym formalności” zawarte w art. 5 ust. 2 lit. b) dyrektywy Rady 2008/7/WE z dnia 12 lutego 2008 r. (3). należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono usługi pośrednictwa finansowego świadczone pomocniczo w związku z operacjami w postaci (i) oferty nabycia obligacji za gotówkę, (ii) emisji obligacji oraz (iii) publicznej oferty subskrypcji akcji?

3)

Czy art. 5 ust. 2 lit. b) dyrektywy Rady 2008/7/WE z dnia 12 lutego 2008 r. można interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie pobieraniu opłaty skarbowej od prowizji z tytułu świadczenia przez bank usług pośrednictwa finansowego związanych z (i) odkupem instrumentów dłużnych (ii) emitowaniem i wprowadzaniem na rynek zbywalnych papierów wartościowych oraz (iii) podwyższeniem kapitału w drodze publicznej subskrypcji wyemitowanych akcji, przy czym usługi te obejmują obowiązek dokonania identyfikacji inwestorów i kontaktu z nimi w celu dystrybucji papierów wartościowych, przyjmowania zleceń subskrypcji lub nabycia oraz, w niektórych przypadkach, nabywania papierów wartościowych będących przedmiotem oferty?

4)

Czy na powyższe pytania należy udzielić odmiennej odpowiedzi w zależności od tego, czy świadczenie usług finansowych jest w świetle przepisów ustawy obowiązkowe, czy też fakultatywne?

1)

Czy motyw 33, art. 1, art. 3, art. 8 oraz art. 2 lit. i) i j) dyrektywy Rady 2009/119/WE (1) z dnia 14 września 2009 r. nakładającej na państwa członkowskie obowiązek utrzymywania minimalnych zapasów ropy naftowej lub produktów ropopochodnych, z uwzględnieniem celu tej dyrektywy i art. 2 lit. d) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1099/2008 (2) z dnia 22 października 2008 r. w sprawie statystyki energii, a także w świetle zasady proporcjonalności wyrażonej w art. 52 ust. 1 w związku z art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym takim jak te będące przedmiotem sporu w postępowaniu głównym, zgodnie z którymi do utworzenia zapasów interwencyjnych mogą zostać zobowiązane podmioty, które do celów produkcyjnych dokonały wewnątrzwspólnotowych dostaw koksu naftowego zgodnie z pkt. 3.4.23 załącznika A do rozporządzenia (WE) nr 1099/2008?

2)

Czy motyw 33, art. 1, art. 3, art. 8 i art. 2 lit. i) i j) dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym takim jak te będące przedmiotem sporu w postępowaniu głównym, zgodnie z którymi rodzaje produktów, w odniesieniu do których należy tworzyć i utrzymywać zapasy interwencyjne, są ograniczone do niektórych rodzajów produktów wymienionych w art. 2 lit. i) dyrektywy w związku z rozdziałem 3.4 załącznika A do rozporządzenia (WE) nr 1099/2008?

3)

Czy motyw 33, art. 1, art. 3, art. 8 i art. 2 lit. i) i j) dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym takim jak te będące przedmiotem sporu w postępowaniu głównym, zgodnie z którymi rodzaje produktów, w odniesieniu do których należy tworzyć i utrzymywać zapasy interwencyjne, są ograniczone do niektórych rodzajów produktów wymienionych w art. 2 lit. i) dyrektywy w związku z rozdziałem 3.4 załącznika A do rozporządzenia (WE) nr 1099/200?

4)

Czy motyw 33, art. 1, art. 3, art. 8 i art. 2 lit. i) i j) dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym takim jak te będące przedmiotem sporu w postępowaniu głównym, na mocy których podmiot jest zobowiązany do utworzenia i utrzymywania zapasów produktu, którego nie używa w ramach swojej działalności gospodarczej i który nie ma związku z tą działalnością, przy czym zobowiązanie to jest ponadto związane ze znacznym obciążeniem finansowym (prowadzącym w praktyce do niemożliwości jego spełnienia), ponieważ podmiot ten ani nie dysponuje tym produktem, ani nie dokonuje jego przywozu, ani go nie przechowuje?

5)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na jedno z tych pytań: czy motyw 33, art. 1, art. 3, art. 8 oraz art. 2 lit. i) i j) dyrektywy Rady 2009/119/WE z dnia 14 września r. nakładającej na państwa członkowskie obowiązek utrzymywania minimalnych zapasów ropy naftowej lub produktów ropopochodnych, z uwzględnieniem celu tej dyrektywy oraz w świetle zasady proporcjonalności wyrażonej w art. 52 ust. 1 w związku z art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że podmiot dokonujący przywozu jakiegoś rodzaju produktu może być zobowiązany jedynie do utworzenia i utrzymywania zapasów interwencyjnych tego samego rodzaju produktu, który był przedmiotem przywozu?

1)

Czy – w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym – art. 7 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 (1) z dnia 18 grudnia 1995 r. w związku z art. 56 ust. 1 i art. 54 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 (2) z dnia 17 grudnia 2013 r. oraz art. 35 ust. 6 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 640/2014 (3) z dnia 11 marca 2014 r. stanowią mającą bezpośredni skutek prawny podstawę do tego, by wystąpić o zwrot pomocy otrzymanej w wyniku oszustwa i finansowanej z Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) do przedstawicieli osoby prawnej będącej beneficjentem, którzy umyślnie złożyli fałszywe oświadczenia w celu wyłudzenia tej pomocy?

2)

Czy w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym, w których finansowana z EFRROW pomoc została ustalona w wyniku oszustwa i wypłacona spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (Osaühing), za beneficjentów w rozumieniu art. 54 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. oraz art. 35 ust. 6 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 640/2014 z dnia 11 marca 2014 r. można uznać również przedstawicieli spółki będącej beneficjentem, którzy dokonali oszustwa i którzy byli jednocześnie beneficjentami rzeczywistymi tej spółki w momencie wyłudzenia pomocy?

1)

Czy wyrażenie „skutek prawny [podpisu elektronicznego] jako dowodu”, które jest zawarte w przepisie art. 25 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 910/2014 (1) z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym oraz uchylającego dyrektywę 1999/93/WE należy interpretować w ten sposób, że przepis ten zobowiązuje sądy państw członkowskich do przyjęcia, że jeżeli przesłanki określone w art. 3 [pkt] 10, 11 i 12 tego rozporządzenia są spełnione lub są bezsporne, to należy a priori przyjąć, że istnienie i twierdzenia co do autorstwa takiego podpisu są wykazane ponad wszelką wątpliwość i bezspornie, i należy je interpretować w ten sposób, że jeżeli zachodzą przesłanki określone w tych przepisach, to sądy państw członkowskich są zobowiązane przyjąć, że kwalifikowany podpis elektroniczny ma wartość dowodową/moc dowodową równoważną wartości dowodowej/mocy dowodowej podpisu własnoręcznego jedynie w zakresie, w jakim właściwa krajowa regulacja prawna przewiduje taką wartość czy moc dla podpisu własnoręcznego?

2)

Czy wyrażenie „nie można odmówić […] w postępowaniu sądowym”, które jest zawarte w przepisie art. 25 ust. 1 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że stanowi ono bezwzględny zakaz dla sądów krajowych państw członkowskich korzystania z przewidzianych w ich systemach prawnych możliwości proceduralnych prowadzących do odmowy znaczenia dowodowego przewidzianemu w rozporządzeniu skutkowi prawnemu podpisu elektronicznego, czy też należy je interpretować w ten sposób, że przepis ten nie stoi na przeszkodzie temu, by zanegowane zostały przesłanki określone w przepisach art. 3 [pkt] 10, 11 i 12 rozporządzenia poprzez stosowanie przez sądy krajowe państw członkowskich instrumentów mających zastosowanie na podstawie ich prawa proceduralnego, umożliwiając w ten sposób stronom prowadzonego przed sądem sporu zanegowanie przewidzianej mocy i wartości dowodowej podpisu elektronicznego?

1)

Czy obowiązujący w Finlandii system odszkodowawczy oparty na odpowiedzialności niezależnej od winy, taki jak opisany powyżej (pkt 16–18 niniejszego wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym), należy uznać za zgodny z art. 9 ust. 7 dyrektywy w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej (1)?

2)

W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze: Na jakim rodzaju odpowiedzialności odszkodowawczej opiera się odpowiedzialność przewidziana w art. 9 ust. 7 dyrektywy w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej? Czy należy przyjąć, że odpowiedzialność ta jest formą odpowiedzialności na zasadzie winy, formą odpowiedzialności z tytułu nadużycia prawa lub odpowiedzialnością na innej podstawie?

3)

W odniesieniu do pytania drugiego: Jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ocenie istnienia odpowiedzialności?

4)

Czy – w szczególności, co się tyczy pytania trzeciego – oceny należy dokonywać wyłącznie na podstawie okoliczności znanych przy uzyskiwaniu środka tymczasowego, czy też można na przykład uwzględnić fakt, że prawo własności intelektualnej, którego podnoszone naruszenie stanowiło uzasadnienie środka tymczasowego, zostało później, po uzyskaniu tego środka, uznane za nieważne ab initio, a jeśli tak, to jakie znaczenie należałoby przypisać tej ostatniej okoliczności?

1)

Po pierwsze, czy pojęcie nieprzewidzianych okoliczności powodujących straty w ramach procedury zawieszenia w rozumieniu art. 7 ust. 4 dyrektywy 2008/118/WE (1) należy rozumieć, podobnie jak w przypadku siły wyższej, jako okoliczności niezależne od uprawnionego właściciela składu, nietypowe i nieprzewidywalne, nieuniknione pomimo podjęcia przez niego wszelkich środków ostrożności i obiektywnie pozostające poza jego kontrolą;

2)

ponadto, do celów wyłączenia odpowiedzialności w przypadku nieprzewidzianych okoliczności, czy i w jakim zakresie ma znaczenie dochowanie należytej staranności w celu uniknięcia zdarzenia powodującego szkodę;

3)

tytułem pomocniczym w odniesieniu do dwóch pierwszych pytań – czy przepis taki jak art. 4 ust. 1 dekretu ustawodawczego nr 504 z dnia 26 października 1995 r., zrównujący z nieprzewidzianymi okolicznościami i działaniem siły wyższej niedbalstwo (tej samej osoby lub osób trzecich), jest zgodny z uregulowaniem art. 7 ust. 4 dyrektywy 2008/118/WE, które nie zawiera dalszych przesłanek, w szczególności w odniesieniu do „winy” sprawcy zdarzenia lub działającego podmiotu;

4)

wreszcie, czy zwrot zawarty również we wskazanym art. 7 ust. 4 „lub wynikają z zezwolenia udzielonego przez właściwe organy państwa członkowskiego” można rozumieć w ten sposób, że zezwala on państwu członkowskiemu na wskazanie innej ogólnej kategorii (niedbalstwa) mogącej mieć wpływ na definicję dopuszczenia do konsumpcji w przypadku zniszczenia lub utraty produktu, czy też zwrot ten nie może obejmować takiej klauzuli, ponieważ należy go rozumieć raczej jako odnoszący się do konkretnych przypadków, dopuszczanych indywidualnie lub w każdym razie ustalanych według sytuacji, w których określono ich cechy obiektywne?

1)

Czy art. 8 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 (1), należy interpretować w ten sposób, że pasażer, który zapłacił za lot w części milami lotniczymi, może żądać w tym zakresie od obsługującego przewoźnika lotniczego niebędącego stroną umowy zwrotu należności (jedynie) w milach lotniczych?

2)

W razie udzielenia przez Trybunał odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

Czy rozporządzenie nr 261/2004 stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym w przypadku niedokonania zwrotu należności w postaci mil wbrew odpowiedniemu obowiązkowi wynikającemu z art. 8 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 261/2004, można żądać od obsługującego przewoźnika lotniczego odszkodowania zamiast spełnienia świadczenia, czy też pasażer jest związany swoim pierwotnym żądaniem zwrotu należności w milach lotniczych?

3)

W przypadku udzielenia przez Trybunał odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze:

Czy w tym przypadku, jeśli pasażer może żądać lub otrzymuje również zwrot należności w pieniądzu, art. 8 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że pasażer otrzymuje od obsługującego przewoźnika lotniczego jako zwrot kosztów biletu […] po cenie za jaką został kupiony, kwotę pieniężną, która umożliwiałaby lub umożliwiłaby mu zmianę planu podróży do miejsca docelowego bez korzystania z mil lotniczych, na porównywalnych warunkach, do miejsca docelowego, w najwcześniejszym możliwym terminie lub w późniejszym terminie dogodnym dla pasażera, w zależności od dostępności wolnych miejsc?

1)

stwierdzenie nieważności wyroku Sądu z dnia 1 czerwca 2022 r. w sprawie Fundación Tatiana Pérez de Guzmán el Bueno i SFL – Stiftung für Forschung und Lehre (SFL)/Jenolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (T-481/17, EU:T:2022:311) w zakresie, w jakim Sąd orzekł w nim w pierwszej instancji o dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności;

2)

orzeczenie o niedopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności w sprawie T-481/17 wniesionej w pierwszej instancji, a w konsekwencji, o oddalenie skargi w całości; oraz

3)

o obciążenie Fundación Tatiana Pérez de Guzmán el Bueno y SFL, Stiftung für Forschung und Lehre (SFL) (strony skarżącej w pierwszej instancji) kosztami postępowania poniesionymi przez Komisję zarówno w postępowaniu przed Sądem, jak i w niniejszym postępowaniu.

—

błędu w wykładni art. 263 ust. 4 TFUE i art. 18 ust. 7 RSMR (1) w zakresie dotyczącym kwalifikacji programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji jako zaskarżalnego aktu (zarzut pierwszy odwołania),

—

błędu w wykładni art. 263 ust. 4 TFUE i naruszenia praw do obrony Komisji w zakresie dotyczącym braku skierowania skargi o stwierdzenie nieważności przeciwko autorowi końcowego prawnie wiążącego aktu (drugi zarzut odwołania), i

—

sprzecznego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, co wynika częściowo z decyzji Sądu o dopuszczeniu skargi o stwierdzenie nieważności przeciwko programowi restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, podczas gdy Sąd stwierdza, iż wspomniany program wchodzi w życie i wywołuje wiążące skutki prawne jedynie w drodze decyzji Komisji (trzeci zarzut odwołania).

—

ustalenie, że strona skarżąca prawidłowo wypełniła swe zobowiązania umowne i jest w pełni uprawniona do uzyskania płatności z tytułu dochodzonych kosztów projektu SANAD, a także anulowanie noty debetowej nr 3242113938 jako wystawionej z naruszeniem mających zastosowanie przepisów prawa ze względu na uznanie odrzuconych kosztów za niekwalifikowalne, oraz

—

obciążenie REA kosztami postępowania przed Sądem, lub – w wypadku, gdyby żądania niniejszej skargi nie zostały uwzględnione – nieobciążanie strony skarżącej kosztami postępowania ze względu na wysoki poziom złożoności niniejszej sprawy.

1.

Zarzut pierwszy oparty na twierdzeniu, że „sprawozdanie końcowe z audytu” dotyczące dodatków dla oddelegowanych pracowników strony skarżącej przyznawanych z tytułu dzielenia się wiedzą i mobilności międzysektorowej należy uznać za wykraczające poza zakres umowy, ponieważ sprawozdanie to zostało zainicjowane przez REA wyjątkowo ze względu finansowanie ryczałtowe, które jest właściwe dla badań opartych na rezultatach i wynikach, a zatem nie podlega weryfikacji ex-post, a także ponieważ sprawozdanie to zostało sporządzone w sposób wyraźnie inkwizycyjny, w oparciu o założenie, że dopuszczano się systematycznych błędów, które jednak okazały się nie mieć systematycznego charakteru, a tym samym przyjęto warunki właściwe dla procedur innego rodzaju.

2.

Zarzut drugi podniesiony posiłkowo, w myśl którego, jeżeli taka kontrola miałaby zostać uznana za objętą zakresem stosowania umowy, to powinna ona zostać przeprowadzona przez urzędnika zatwierdzającego jako weryfikacja ex ante, w oparciu o dowody uzyskane z mechanizmów kontroli elektronicznej ustanowionych w organizacji przyjmującej (KU), której konkretnie powierzono gromadzenie danych dotyczących oddelegowania we własnych pomieszczeniach i która była monitorowana przez stronę pozwaną. Z uwagi na niepodjęcie takich działań strona pozwana naruszyła warunki umowy prawidłowo oceniane w świetle obowiązujących przepisów prawa.

3.

Zarzut trzeci, w myśl którego nawet gdyby uznać, że audyt mieścił się w zakresie umowy, a ciężar dowodu spoczywał co do zasady na skarżącej, to odrzucenie kosztów oddelegowania na etapie weryfikacji ex post pod kątem błędów systematycznych niewłaściwych dla takiej weryfikacji jako odnoszącej się do finansowania ryczałtowego, nastąpiło z naruszeniem zasady dobrej wiary nie tylko przy stosowaniu rozporządzenia finansowego 2018/1046 (1), obowiązującego w czasie audytu (art. 181 ust. 2), ale także przy wykonywaniu umowy w ogólności: podejmując niezgodne z prawem, arbitralne działania, jednostka przeprowadzająca audyt zanegowała wystarczalność kontroli wykonania zadań na potrzeby finansowania ryczałtowego, mając ocenić ją na podstawie certyfikowanych i podlegających kontroli danych historycznych beneficjenta, a zamiast tego uprzywilejowała rodzaje dowodów odnoszących się do zdarzeń generujących działania objęte finansowaniem ryczałtowym. Takie odwrócenie kolejności dowodów pozbawiło stronę skarżącą prawa do interpretowania ciążących na niej zobowiązań umownych na swoją korzyść w kontekście prawnym, w którym panowała niejasność pojęć mająca swe źródło w obowiązującym wówczas rozporządzeniu finansowym (966/2012) (2), a także w sprzecznych zachowaniach strony pozwanej w związku z kontrolą wykonywania umowy.

4.

Zarzut czwarty, w myśl którego, przy odpowiednim uwzględnieniu różnorodności współistniejących dowodów, zarówno wewnętrznych jak i zewnętrznych, ale także wprowadzających w błąd wytycznych przed wykonaniem umowy oraz podczas jej wykonywania, wykryte w dowodach rozbieżności i luki powinny zostać pominięte lub przynajmniej sprowadzone do właściwego wymiaru, ale nie powinny prowadzić do całkowitego odrzucenia ze względu na to, że miały one charakter systematyczny, w szczególności w przypadku, gdy zgodnie z zasadą proporcjonalności należało je pominąć jako nieistotne lub mające znikomy wpływ.

—

stwierdzenie nieważności zgodnie z art. 264 TFUE decyzji SRB z dnia 1 marca 2022 r. w zakresie dotyczącym strony skarżącej;

—

obciążenie SRB kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że SRB przekroczyła swoją kompetencję przyjmując decyzję w odniesieniu do strony skarżącej zamiast powstrzymać się od tego po stwierdzeniu, iż nie zostały spełnione przesłanki z art. 18 RSMR (1).

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że SRB nie zagwarantowała stronie skarżącej prawa do bycia wysłuchanym.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że SRB nie przedstawiła wystarczającego uzasadnienia.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że SRB nie uwzględniła prawidłowo wymogów z art. 18 ust. 1 lit. b) RSMR.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że SRB i EBC nie rozważyły zawieszenia zobowiązań strony skarżącej.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, iż SRB naruszyła zasadę proporcjonalności poprzez brak uznania szeregu oczywistych i mniej uciążliwych alternatyw, w tym przekazania strony skarżącej innemu akcjonariuszowi.

7.

Zarzut siódmy dotyczący tego, że SRB nie postępowała zgodnie z programem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji bez żadnego ważnego powodu.

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2022/692 z dnia 16 lutego 2022 r. zmieniającego, w celu dostosowania do postępu naukowo-technicznego, rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”) (1) w zakresie, w jakim wprowadza zharmonizowaną klasyfikację i oznakowanie trzech substancji, a mianowicie N-karboksymetyloiminobis(etylenonitrylo)tetra (kwasu octowego) oraz jego soli pentasodowych i pentapotasowych (zwanych dalej razem „DTPA” lub „substancją”), to jest motywów 2 i 3, art. 1 i 2 i załącznika do zaskarżonego rozporządzenia w zakresie, w jakim dotyczą DTPA a w szczególności zapisów wprowadzonych załącznikiem do zaskarżonego rozporządzenia w części 3 załącznika VI do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniającego i uchylającego dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (zwanego dalej „rozporządzeniem CLP”) (2) dla poszczególnych substancji:

—

obciążenie strony pozwanej kosztami niniejszego postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie zostało przyjęte z naruszeniem kryteriów klasyfikacji określonych w art. 36 ust. 1 i w sekcji 3.7.2.2.1 załącznika I do rozporządzenia CLP, ponieważ DTPA nie ma „rzeczywistych szczególnych właściwości wywierania niekorzystnego wpływu na rozrodczość”. Gdyby zaobserwowano pewne skutki rozwojowe u zwierząt narażonych na bardzo wysokie dawki DTPA, to takie skutki są „niespecyficzną drugorzędną konsekwencją działania”, która nie uzasadnia klasyfikacji jako substancji toksycznej dla rozrodczości.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie zostało przyjęte z naruszeniem pkt 3.7.2.2.2 załącznika I do rozporządzenia CLP, ponieważ przy klasyfikacji DTPA władze Unii nie dokonały prawidłowej oceny i uwzględnienia „ewentualnego wpływu toksyczności matczynej”. DTPA powoduje deficyt cynku zaburzający homeostazę matek u szczurów i to toksyczność matek powoduje obserwowane i niespecyficzne uboczne skutki rozwojowe. Nie może to potwierdzać klasyfikacji DTPA jako toksycznej dla rozrodczości zgodnie z wymogami rozporządzenia CLP.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie zostało przyjęte z naruszeniem pkt 3.7.2.1.1 i tabeli 3.7.1 lit. a) załącznika I do rozporządzenia CLP, ponieważ dostępne dowody nie dają „wyraźnych podstaw do przypuszczenia”, że DTPA może wpływać na rozrodczość u ludzi, i ponieważ nie istnieją „wyraźne dowody”, że DTPA może wywołać skutki rozwojowe w braku innych skutków toksycznych (to znaczy toksyczności matczynej). W braku takich elementów zaklasyfikowanie DTPA jako toksycznej dla rozrodczości w kategorii 1B również nie jest uzasadnione.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie zostało przyjęte z naruszeniem ciążącego na Komisji na mocy art. 37 ust. 5 rozporządzenia CLP obowiązku wykazania, że proponowana harmonizacja klasyfikacji jest „właściwa”. Komisja zatwierdziła opinie Komitetu ds. Oceny Ryzyka bez zbadania, czy są one spójne, wiarygodne i wspierające zaproponowaną klasyfikację. Gdyby Komisja uwzględniła wszystkie istotne informacje na temat właściwości DTPA, jak wielokrotnie wzywał ją do tego przedkładający dokumentację w latach 2018–2022, nie zaklasyfikowałaby DTPA jako toksycznej dla rozrodczości w kategorii 1B.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie zostało przyjęte z naruszeniem wymogu proceduralnego ustanowionego w art. 37 ust. 4 rozporządzenia CLP, polegającego na zasięgnięciu samych opinii Komitetu ds. Oceny Ryzyka zamiast jedynie propozycji zharmonizowanej klasyfikacji i oznakowania przedstawionej przez przedkładającego dokumentację.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że przyjmując zaskarżone rozporządzenie bez uprzedniego przeprowadzenia i udokumentowania oceny skutków, Komisja naruszyła swoje zobowiązania wynikające z porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa, jak też zasadę dobrej administracji.

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji Europejskiej (UE) 2022/908 z dnia 8 czerwca 2022 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), notyfikowanej pod nr C(2022) 3543, opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 10 czerwca 2022 r., L 157, s. 15, ponieważ w decyzji tej wykluczono z finansowania Unii wydatki wymienione w załączniku do tej decyzji w pozycji budżetowej 6200, w liniach 1–8, zadeklarowane w ramach EFRG przez Republikę Austrii z potrąceniem kwot wymienionych w pozycji budżetowej 08020601, które odpowiadają kwocie całkowitej 68 146 449,98 EUR;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy

2.

Zarzut drugi

3.

Zarzut trzeci

4.

Zarzut czwarty

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części;

—

zmianę zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie Pitk Pelotas, SL kosztami poniesionymi przez CrossFit, LLC w ramach niniejszego postępowania, postępowania przed Izbą Odwoławczą oraz w postępowania przed Wydziałem Sprzeciwów.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 ze względu na błędne stwierdzenie przez Pierwszą Izbę Odwoławczą, że nie zachodzi prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w stosunku do wcześniejszych znaków towarowych CROSSFIT;

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 ze względu na błędne stwierdzenie przez Pierwszą Izbę Odwoławczą, że nie zachodzi prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w stosunku do wcześniejszego znaku towarowego CROSS;

—

Naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 ze względu na błędne stwierdzenie przez Izbę Odwoławczą, że skarżąca nie wykazała posiadania przez jej wcześniejszy znak towarowy CROSSFIT renomy w obrębie Unii, w związku z usługami z klasy 41.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

stwierdzenie, że nakaz pokrycia przez skarżącą kosztów poniesionych przez drugą stronę postępowania przed Izbą Odwoławczą nie ma zastosowania;

—

obciążenie EUIPO oraz interwenienta wszystkimi kosztami postępowania przed Sądem, w tym kosztami postępowania przez Izba Odwoławczą.

—

Naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 109 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez EUIPO; albo

—

zmianę zaskarżonej decyzji w ten sposób, że zachodzą względne podstawy odmowy rejestracji znaku towarowego 18 174 721 dla wszystkich towarów i usług z klas 5, 35 i 44, w związku z czym znak ten nie może zostać zarejestrowany;

—

orzeczenie o kosztach na korzyść strony skarżącej.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

Naruszenie zasady oceny podobieństwa znaków towarowych.

—

Naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 47 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2022/881 z dnia 3 czerwca 2022 r. w sprawie wykonania decyzji 2012/642/WPZiB dotyczącej środków ograniczających w związku z sytuacją na Białorusi i udziałem Białorusi w agresji Rosji wobec Ukrainy (1);

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/876 z dnia 3 czerwca 2022 r. w sprawie wykonania art. 8a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 765/2006 dotyczącego środków ograniczających w związku z sytuacją na Białorusi i udziałem Białorusi w agresji Rosji wobec Ukrainy (2) (zwanych dalej „zaskarżonymi aktami”) w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącego; oraz

—

obciążenie Rady jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi na rzecz skarżącego w związku z wniesieniem niniejszej skargi.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do obrony. Po pierwsze, skarżący podnosi, że uzasadnienie jest niewystarczające. Wskutek braku przedstawienia z dostateczną jasnością, w jaki sposób Rada stwierdziła, że do skarżącego mają zastosowanie alternatywne kryteria zawarte w art. 3 ust. lit. b) i art. 4 ust. 1 lit. b) decyzji Rady 2012/642/WPZiB z dnia 15 października 2012 r. dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Białorusi (3), zaskarżone akty naruszają art. 296 akapit drugi 2 TFUE. Po drugie, skarżący podnosi naruszenie zasady odpowiedzialności osobistej na tej podstawie, że wskutek braku określenia korzyści osiąganej przez skarżącego z reżimu białoruskiego lub wsparcia udzielanego temu reżimowi, zaskarżone akty godzą w prawa podstawowe skarżącego z naruszeniem zasady odpowiedzialności osobistej.

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie. Po pierwsze, skarżący podnosi, że nie wykazano korzyści osiąganej z reżimu Łukaszenki lub wsparcia udzielanego temu reżimowi. Zaskarżone akty są obarczone oczywistym błędem w ocenie, jako że przyjęto je bez wystarczającego wsparcia dowodowego. Po drugie, skarżący podnosi, że nie wykazano mającego znaczenie zachowania pod względem czasowym. Zaskarżone akty mają jedynie charakter karny i z tego względu są niezgodne z prawem, ponieważ dowody na poparcie ujawniają wyłącznie okoliczności historyczne.

3.

Zarzut trzeci dotyczący nieproporcjonalnego naruszenia przysługujących skarżącemu praw podstawowych. Cel zaskarżonych aktów został osiągnięty innymi aktami ustawodawczymi; stanowią one zatem nieproporcjonalne naruszenie przysługujących skarżącemu praw podstawowych.

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2022/881 z dnia 3 czerwca 2022 r. w sprawie wykonania decyzji 2012/642/WPZiB dotyczącej środków ograniczających w związku z sytuacją na Białorusi i udziałem Białorusi w agresji Rosji wobec Ukrainy (1) w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącego (załącznik A.2);

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/876 z dnia 3 czerwca 2022 r. w sprawie wykonania art. 8a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 765/2006 dotyczącego środków ograniczających w związku z sytuacją na Białorusi i udziałem Białorusi w agresji Rosji wobec Ukrainy (2) w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącego (załącznik A.3);

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasady legalności.

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady niedyskryminacji.

4.

Zarzut czwarty dotyczący nieproporcjonalnego naruszenia prawa własności.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia.

6.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia zasady poszanowania prawa do obrony.

—

stwierdzenie nieważności, po pierwsze, decyzji Rady (WPZiB) 2022/883 z dnia 3 czerwca 2022 r. zmieniającej decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (1) (zwaną dalej „zmienioną decyzją”) w zakresie, w jakim dotyczy ona strony skarżącej, a po drugie, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/878 z dnia 3 czerwca 2022 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (2) (zwane dalej „zmienionym rozporządzeniem”) w zakresie, w jakim dotyczy ono strony skarżącej;

—

obciążenie Rady całością kosztów postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 2 zmienionej decyzji i art. 3 zmienionego rozporządzenia ze względu na to, że Rada naruszyła prawo poprzez błędne zastosowanie do strony skarżącej kryterium g) ujętego w art. 2 ust. 1 zmienionej decyzji i w art. 3 ust. 1 zmienionego rozporządzenia bez dogłębnego zbadania okoliczności faktycznych i bez przedstawienia wystarczającego uzasadnienia przyjęcia środków ograniczających wobec danej osoby.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 296 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (zwanego dalej „TFUE”), art. 41 ust. 2 karty praw podstawowych (zwanej dalej „kartą”) oraz art. 2 i 4 zmienionej decyzji ze względu na to, że: Rada nie przedstawiała wystarczająco szczególnych i konkretnych powodów uzasadniających decyzję o podjęciu środków ograniczających wobec strony skarżącej zgodnie z art. 4 decyzji i art. 3 rozporządzenia; Rada dopuściła się oczywistych błędów, przeprowadzając swoją analizę i nie ustalając, dlaczego strona skarżąca miałaby być objęta jednym z kryteriów określonych w zmienionej decyzji, bez dogłębnego zbadania okoliczności faktycznych i bez przedstawienia wystarczającego uzasadnienia przyjęcia środków ograniczających wobec danej osoby.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 41 i 48 karty ze względu na to, że: Rada nie przedstawiała stronie skarżącej materiału dowodowego z wystarczającym wyprzedzeniem pozwalającym na obronę jej praw; Rada wyznaczyła 14-dniowy termin na przedstawienie uwag i przedstawiła materiał dowodowy dopiero jeden dzień przed upływem terminu; strona skarżąca nie miała czasu na zbadanie materiału dowodowego i przedstawienie uwag, podczas gdy Rada powinna była zapewnić wystarczający czas stronie skarżącej na zapoznanie się z materiałem dowodowym i przedstawienie uwag oraz upewnić się, że prawo do obrony było przestrzegane.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 296 TFUE oraz art. 16 i 45 karty ze względu na to, że Rada podjęła nieproporcjonalne środki ograniczające wobec strony skarżącej na podstawie niepotwierdzonych zarzutów faktycznych, które w każdym razie nie mogą być dłużej uzasadnione.

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2022/881 z dnia 3 czerwca 2022 r. w sprawie wykonania decyzji 2012/642/WPZiB dotyczącej środków ograniczających w związku z sytuacją na Białorusi i udziałem Białorusi w agresji Rosji wobec Ukrainy (1) w zakresie, w jakim dotyczy ona strony skarżącej;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/876 z dnia 3 czerwca 2022 r. w sprawie wykonania art. 8a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 765/2006 dotyczącego środków ograniczających w związku z sytuacją na Białorusi i udziałem Białorusi w agresji Rosji wobec Ukrainy (2) w zakresie, w jakim dotyczy ono strony skarżącej (łącznie zwanych dalej „zaskarżonymi aktami”); oraz

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasady legalności.

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady niedyskryminacji.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia.

—

stwierdzenie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna;

w konsekwencji:

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 28 września 2021 r. w sprawie odzyskania kwoty 61 186,61 EUR oraz decyzji z dnia 20 maja 2022 r. oddalającej złożone przez skarżącego odwołanie w trybie administracyjnym;

—

nakazanie EBI zwrotu odzyskanych kwot, które zostaną powiększone o odsetki za zwłokę ustalone według stopy procentowej Europejskiego Banku Centralnego powiększonej o dwa punkty;

—

obciążenie EBI całością kosztów postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku właściwości autora aktu prawnego.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia pięcioletniego okresu przedawnienia, o którym mowa w art. 16 ust. 3 przepisów administracyjnych mających zastosowanie do pracowników EBI (zwanych dalej „przepisami administracyjnymi”).

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 16 przepisów administracyjnych, ponieważ – poza pięcioletnim okresem przedawnienia – nie zostały spełnione przesłanki windykacyjne.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 2.2.3 i 2.2.4 przepisów administracyjnych oraz dotyczący oczywistego błędu w ocenie.

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2022/881 z dnia 3 czerwca 2022 r. w sprawie wykonania decyzji 2012/642/WPZiB dotyczącej środków ograniczających w związku z sytuacją na Białorusi i udziałem Białorusi w agresji Rosji wobec Ukrainy (1) w zakresie, w jakim dotyczy ona strony skarżącej;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/876 z dnia 3 czerwca 2022 r. w sprawie wykonania art. 8a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 765/2006 dotyczącego środków ograniczających w związku z sytuacją na Białorusi i udziałem Białorusi w agresji Rosji wobec Ukrainy (2) w zakresie, w jakim dotyczy ono strony skarżącej (łącznie zwanych dalej „zaskarżonymi aktami”); oraz

—

obciążenie Rady całością kosztów postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą dla celów obrony.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżone akty naruszają zasadę legalności.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa do skutecznej ochrony sądowej i obowiązku uzasadnienia.

3.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.