Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2022/C 368/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 359 z 19.9.2022

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 340 z 5.9.2022

Dz.U. C 326 z 29.8.2022

Dz.U. C 318 z 22.8.2022

Dz.U. C 311 z 16.8.2022

Dz.U. C 303 z 8.8.2022

Dz.U. C 294 z 1.8.2022

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 26 kwietnia 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark – Austria) – RM/Landespolizeidirektion Steiermark

(Sprawa C-508/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Swoboda świadczenia usług - Artykuł 56 TFUE - Gry losowe - Udostępnianie zakazanych loterii - Sankcje - Proporcjonalność - Minimalne grzywny - Kumulacja - Brak górnej granicy - Zastępcza kara pozbawienia wolności - Proporcjonalny udział w kosztach postępowania - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuł 49 ust. 3)

(2022/C 368/02)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę rewizyjną: RM

Druga strona postępowania: Landespolizeidirektion Steiermark

Sentencja

1)

Artykuł 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że w postępowaniu dotyczącym nałożenia sankcji za naruszenie monopolu w dziedzinie gier losowych sąd krajowy, do którego zwrócono się o ocenę zgodności z prawem sankcji nałożonej za takie naruszenie, powinien konkretnie ocenić zgodność z art. 56 TFUE sankcji przewidzianych w mających zastosowanie przepisach w świetle konkretnych zasad ich ustalania.

2)

Artykuł 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym przewidującym bezwzględnie, w przypadku udostępnienia do celów handlowych zakazanych loterii: — nałożenie minimalnej grzywny od każdego niedozwolonego automatu do gier, bez górnego limitu łącznej kwoty nałożonych grzywien, pod warunkiem że łączna kwota nałożonych grzywien nie będzie niewspółmierna do korzyści gospodarczej, jakiej mogłyby przysporzyć podlegające karze wykroczenia; — wymierzenie zastępczej kary pozbawienia wolności od każdego niedozwolonego automatu do gier, bez górnej granicy wymiaru orzeczonych zastępczych kar pozbawienia wolności, pod warunkiem że wymiar faktycznie nałożonej zastępczej kary pozbawienia wolności nie jest nadmierny w stosunku do wagi stwierdzonych wykroczeń, oraz — udział w kosztach postępowania wynoszący 10 % nałożonych grzywien, pod warunkiem że udział ten nie jest nadmierny w stosunku do rzeczywistego kosztu takiego postępowania ani nie narusza prawa dostępu do sądu ustanowionego w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. C 433 z 14.12.2020.

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 26 kwietnia 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Apelativen sad – Sofia – Bułgaria) – postępowanie karne przeciwko VD

(Sprawa C-654/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 53 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Transport - Dyrektywa 2006/126/WE - Prawa jazdy - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuł 49 - Zasady ustawowej określoności i proporcjonalności czynów zabronionych i kar - Prowadzenie pojazdu mechanicznego w okresie zawieszenia prawa jazdy - Sankcje - Stan faktyczny sporu w postępowaniu głównym - Przyczyny uzasadniające potrzebę udzielenia odpowiedzi na pytania prejudycjalne - Brak dostatecznych wyjaśnień - Oczywista niedopuszczalność)

(2022/C 368/03)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Apelativen sad – Sofia

Strona w postępowaniu głównym

VD

Sentencja

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Apelativen sad Sofia (sąd apelacyjny w Sofii, Bułgaria) postanowieniem z dnia 9 listopada 2020 r. jest oczywiście niedopuszczalny.

---

(1)  Dz.U. C 79 z 8.3.2021.

Postanowienie Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 8 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Okresný súd Bratislava I – Słowacja) – postępowanie karne przeciwko AM

(Sprawa C-710/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 53 ust. 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Zakres stosowania - Artykuł 51 - Proces legislacyjny prowadzący do przyjęcia rezolucji dotyczącej odwołania amnestii - Postępowanie sądowe mające na celu zbadanie zgodności tej rezolucji z konstytucją krajową - Niewprowadzenie w życie prawa Unii - Oczywisty brak właściwości Trybunału)

(2022/C 368/04)

Język postępowania: słowacki

Sąd odsyłający

Okresný súd Bratislava I

Strony w postępowaniu głównym

AM,

przy udziale: Krajská prokuratúra v Bratislave

Sentencja

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest oczywiście niewłaściwy do udzielenia odpowiedzi na pytania zadane przez Okresný súd Bratislava I (sąd rejonowy w Bratysławie I, Słowacja) postanowieniem z dnia 12 grudnia 2018 r.

---

(1)  Dz.U. C 88 z 15.3.2021.

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 3 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria – Węgry) – Megatherm-Csillaghegy Kft./Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

(Sprawa C-188/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Prawo do odliczenia VAT - Sposoby wykonania - Wykreślenie i późniejsze przywrócenie numeru identyfikacji podatkowej podatnika - Pozbawienie prawa do odliczenia VAT związanego z transakcjami dokonanymi w trakcie okresu poprzedzającego to wykreślenie - Zasada proporcjonalności)

(2022/C 368/05)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Kúria

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Megatherm-Csillaghegy Kft.

Strona przeciwna: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

Sentencja

Artykuły 63, 167, 168, 178–180, 182 i 273 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r., oraz zasady neutralności podatku od wartości dodanej (VAT) i proporcjonalności należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisowi krajowemu, na podstawie którego podatnik VAT, którego numer identyfikacji podatkowej został wykreślony z tego powodu, że nie złożył on i nie opublikował swojego rocznego sprawozdania finansowego, i któremu w następstwie usunięcia tego uchybienia numer ten został przywrócony, zostaje pozbawiony prawa do odliczenia VAT naliczonego w okresie poprzedzającym to wykreślenie, pomimo iż zostały spełnione wymogi materialne dające prawo do takiego odliczenia, a podatnik ten nie działał w sposób stanowiący oszustwo lub nadużycie w celu skorzystania z tego prawa.

---

(1)  Dz.U. C 228 z 14.6.2021.

Postanowienie Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 2 maja 2022 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Obvodní soud pro Prahu 1 – Republika Czeska) – Správa železnic, státní organizace/České dráhy a.s., PKP Cargo International a.s., PDV Railway a.s., KŽC Doprava, s.r.o. (C-221/21), oraz České dráhy a.s./Univerzita Pardubice i in. (C-222/21)

(Sprawy połączone C-221/21 i C-222/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 53 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Transport kolejowy - Dyrektywa 2012/34/UE - Decyzje organu kontrolnego - Artykuł 56 ust. 10 - Kontrola sądowa - Przepisy prawa krajowego przewidujące jurysdykcje sądów cywilnych - Szczegółowe zasady postępowań odwoławczych - Zgodność z dyrektywą 2012/34 - Oczywista niedopuszczalność wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(2022/C 368/06)

Język postępowania: czeski

Sąd odsyłający

Obvodní soud pro Prahu 1

Strony w postępowaniach głównych

Strony skarżące: Správa železnic, státní organizace (C-221/21), České dráhy a.s. (C-222/21)

Strony pozwane: České dráhy a.s., PKP Cargo International a.s., PDV Railway a.s., KŽC Doprava s.r.o. (C-221/21), Univerzita Pardubice i in. (C-222/21)

Sentencja

Wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym skierowane przez Obvodní soud pro Prahu 1 (sąd rejonowy dla Pragi 1, Republika Czeska) postanowieniami z dnia 22 września 2020 r. i 1 października 2020 r. są w oczywisty sposób niedopuszczalne.

---

(1)  Dz.U. C 242 z 21.6.2021.

Postanowienie Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 20 maja 2022 r. – Germann Avocats LLC/Komisja Europejska

(Sprawa C-233/21 P) (1)

(Odwołanie - Artykuł 181 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Zamówienia publiczne Unii Europejskiej - Postępowanie przetargowe - Udzielanie zamówień - Decyzja o odrzuceniu oferty i udzieleniu zamówienia innemu oferentowi - Kryteria udzielenia zamówienia - Kontrola jakości - Przeinaczenie okoliczności faktycznych i dowodów - Nadużycie władzy - Obowiązek uzasadnienia - Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne, a w części oczywiście bezzasadne)

(2022/C 368/07)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Germann Avocats LLC (przedstawiciel: N. Scandamis, dikigoros)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Araujo Arce i J. Estrada de Solà, pełnomocnicy)

Sentencja

1.	Odwołanie zostaje odrzucone w całości jako w części oczywiście niedopuszczalne, a w części oczywiście bezzasadne.

2.	Germann Avocats LLC pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Komisję Europejską.

---

(1)  Dz.U. C 320 z 9.8.2021.

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 5 maja 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Relação do Porto – Portugalia) – ING Luxembourg SA/VX

(Sprawa C-346/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych i handlowych - Doręczanie dokumentów sądowych i pozasądowych - Rozporządzenie (WE) nr 1393/2007 - Artykuł 8 - Informowanie adresata przy użyciu standardowego formularza zawartego w załączniku II do tego rozporządzenia o przysługującym mu prawie do odmowy przyjęcia dokumentu sądowego, który nie został sporządzony w języku zrozumiałym dla adresata ani w języku urzędowym lub jednym z języków urzędowych państwa członkowskiego, do którego przekazywany jest dokument, lub do którego nie dołączono tłumaczenia na taki język - Brak posłużenia się standardowym formularzem - Konsekwencje)

(2022/C 368/08)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal da Relação do Porto

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: ING Luxembourg SA

Druga strona postępowania: VX

Sentencja

1)

Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1393/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. dotyczącego doręczania w państwach członkowskich dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych („doręczanie dokumentów”) oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1348/2000 należy interpretować w ten sposób, że wymaga on, aby adresata dokumentu sądowego, który ma zostać doręczony w innym państwie członkowskim, poinformowano, w każdych okolicznościach, przy użyciu standardowego formularza zawartego w załączniku II do tego rozporządzenia o przysługującym mu prawie do odmowy przyjęcia tego dokumentu, także wtedy, gdy został on sporządzony w języku zrozumiałym dla owego adresata lub w języku urzędowym lub jednym z języków urzędowych miejsca, w którym ma nastąpić doręczenie, lub gdy dołączono do niego tłumaczenie na taki język.

2)

Rozporządzenie nr 1393/2007 należy interpretować w ten sposób, że stoi ono na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które przewiduje bezskuteczność doręczenia dokumentu sądowego w innym państwie członkowskim, w przypadku gdy doręczenia dokonano bez poinformowania adresata owego dokumentu przy użyciu standardowego formularza zawartego w załączniku II do tego rozporządzenia o przysługującym mu prawie do odmowy przyjęcia rzeczonego dokumentu, jeżeli nie został on sporządzony w jednym z języków wskazanych w art. 8 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia lub jeżeli nie dołączono do niego tłumaczenia na taki język, i to niezależnie od tego, czy owo uregulowanie krajowe wskazuje temu adresatowi określony termin, w którym może on powołać się na tę bezskuteczność.

---

(1)  Dz.U. C 382 z 20.9.2021.

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 18 maja 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale ordinario di Vercelli – Włochy) – UC/Ministero dell’Istruzione

(Sprawa C-450/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Polityka społeczna - Dyrektywa 99/70/WE - Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC - Klauzula 4 ust. 1 - Zasada niedyskryminacji - Pojęcie „warunków pracy” - Dodatek przyznawany w celu wspierania kształcenia ustawicznego nauczycieli i podnoszenia ich kwalifikacji zawodowych)

(2022/C 368/09)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale ordinario di Vercelli

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: UC

Strona pozwana: Ministero dell’Istruzione

Sentencja

Klauzulę 4 ust. 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC), należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które zastrzega wyłącznie dla stałych pracowników dydaktycznych ministerstwa edukacji, lecz nie dla jego pracowników dydaktycznych zatrudnionych na czas określony, możliwość uzyskania świadczenia pieniężnego w wysokości 500 EUR rocznie, przyznawanego w celu wspierania kształcenia ustawicznego nauczycieli i podnoszenia ich kwalifikacji zawodowych, za pomocą karty elektronicznej, która może być wykorzystywana do zakupu książek i podręczników, w tym w formacie cyfrowym, publikacji, czasopism przydatnych do doskonalenia zawodowego, sprzętu i oprogramowania, do zapisów na kursy doskonalące i kwalifikacyjne w zakresie umiejętności zawodowych, na studia licencjackie, magisterskie – specjalistyczne lub jednolite – związane z profilem zawodowym, na studia podyplomowe lub na uniwersyteckie programy studiów magisterskich związane z profilem zawodowym, do uczestniczenia w przedstawieniach teatralnych i projekcjach filmowych, do uzyskiwania wstępu do muzeów, na wystawy, wydarzenia kulturalne i występy na żywo, na inne szkolenia, a także do nabywania usług łączności w celu wypełniania obowiązku wykonywania czynności zawodowych na odległość.

---

(1)  Dz.U. C 422 z 18.10.2021.

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 12 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Suprem Court – Irlandia) – Wykonanie europejskiego nakazu aresztowania wydanego przeciwko W O, J L

(Sprawa C-480/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych - Europejski nakaz aresztowania - Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW - Artykuł 1 ust. 3 - Procedura przekazywania osób między państwami członkowskimi - Warunki wykonania - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuł 47 akapit drugi - Prawo podstawowe do rzetelnego procesu przed niezawisłym i bezstronnym sądem ustanowionym uprzednio na mocy ustawy - Systemowe lub ogólne nieprawidłowości - Dwuetapowe badanie - Kryteria stosowania - Wymóg zbadania przez wykonujący nakaz organ sądowy, w sposób konkretny i dokładny, czy istnieją poważne i sprawdzone podstawy, aby uznać, że osoba, której dotyczy europejski nakaz aresztowania, w wypadku przekazania byłaby narażona na rzeczywiste ryzyko naruszenia jej prawa podstawowego do rzetelnego procesu przed niezawisłym i bezstronnym sądem ustanowionym uprzednio na mocy ustawy)

(2022/C 368/10)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Supreme Court

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: W O, J L

przy udziale: Minister for Justice and Equality

Sentencja

Artykuł 1 ust. 2 i 3 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że gdy wykonujący nakaz organ sądowy mający orzec o przekazaniu osoby wskazanej w europejskim nakazie aresztowania dysponuje dowodami potwierdzającymi istnienie systemowych lub ogólnych nieprawidłowości dotyczących niezawisłości władzy sądowniczej wydającego nakaz państwa członkowskiego, co się tyczy w szczególności procedury powołania członków tej władzy sądowniczej, organ ten może odmówić przekazania tej osoby:

—

w ramach europejskiego nakazu aresztowania wydanego dla celów wykonania kary lub środka zabezpieczającego polegających na pozbawieniu wolności, wyłącznie wtedy, gdy wspomniany organ stwierdzi, że w szczególnych okolicznościach sprawy istnieją poważne i sprawdzone podstawy do przyjęcia – biorąc pod uwagę w szczególności przedstawione przez wspomnianą osobę dowody dotyczące członków składu orzekającego, którzy rozpatrywali jej sprawę karną, lub każdą inną okoliczność istotną dla oceny niezawisłości i bezstronności tego składu orzekającego – że naruszono prawo podstawowe tej osoby do rzetelnego procesu przed niezawisłym i bezstronnym sądem ustanowionym uprzednio na mocy ustawy, określone w art. 47 akapit drugi Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, oraz

—

w ramach europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu przeprowadzenia postępowania karnego, wyłącznie wtedy, gdy ten sam organ stwierdzi, że w szczególnych okolicznościach sprawy istnieją poważne i sprawdzone podstawy do przyjęcia – biorąc pod uwagę w szczególności przedstawione przez tę osobę okoliczności dotyczące jej sytuacji osobistej, charakter przestępstwa, w odniesieniu do którego toczy się wobec niej postępowanie karne, kontekst faktyczny, w który wpisuje się ten europejski nakaz aresztowania, lub wszelką inną okoliczność istotną dla oceny niezawisłości i bezstronności składu orzekającego, który prawdopodobnie wyda rozstrzygnięcie w postępowaniu dotyczącym tej osoby – że w wypadku przekazania osoba ta byłaby narażona na rzeczywiste ryzyko naruszenia tego prawa podstawowego.

---

(1)  Dz.U. C 391 z 27.9.21.

Postanowienie Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 2 czerwca 2022 r. – Joëlle Mélin / Parlament Europejski

(Sprawa C-541/21 P) (1)

(Odwołanie - Artykuł 181 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Prawo instytucjonalne - Przepisy wykonawcze do statutu posłów do Parlamentu Europejskiego - Artykuł 33 ust. 1 i 2 - Dodatek na zatrudnienie asystentów parlamentarnych - Zwrot nienależnych kwot - Zarzut niezgodności z prawem - Zasada pewności prawa - Zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań - Ocena dowodów - Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne, a w części oczywiście bezzasadne)

(2022/C 368/11)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Joëlle Mélin (przedstawiciel: adwokat F. Wagner)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski (przedstawiciele: M. Ecker i T. Lazian, pełnomocnicy)

Sentencja

1.	Odwołanie zostaje w części odrzucone jako oczywiście niedopuszczalne, a w części oddalone jako oczywiście bezzasadne.

2.	Joëlle Mélin pokrywa koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 24 z 17.01.2022.

Postanowienie Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 2 czerwca 2022 r. – Marie-Christine Arnautu/Parlament Europejski

(Sprawa C-573/21 P) (1)

(Odwołanie - Artykuł 181 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Prawo instytucjonalne - Przepisy wykonawcze do statutu posłów do Parlamentu Europejskiego - Artykuł 33 ust. 1 i 2 - Dodatek na zatrudnienie asystentów parlamentarnych - Zwrot nienależnych kwot - Zarzut niezgodności z prawem - Zasada pewności prawa - Zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań - Ocena dowodów - Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne, a w części oczywiście bezzasadne)

(2022/C 368/12)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Marie-Christine Arnautu (przedstawiciel: adwokat, F. Wagner)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski (przedstawiciele: M. Ecker i T. Lazian, pełnomocnicy)

Sentencja

1.	Odwołanie zostaje w części odrzucone jako oczywiście niedopuszczalne, a w części oddalone jako oczywiście bezzasadne.

2.	Marie-Christine Arnautu pokrywa koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 24 z 17.01.2022.

Postanowienie Trybunału z dnia 9 czerwca 2022 r. – Unie van Professionele Transporteurs en Logistieke Ondernemers (UPTR)/Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-603/21P) (1)

(Odwołanie - Artykuł 181 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Transport - Rozporządzenie (UE) 2020/1055 - Dostęp do rynku międzynarodowego transportu drogowego towarów - Kabotaż - Skarga o stwierdzenie nieważności - Dopuszczalność - Artykuł 263 akapit czwarty TFUE - Przesłanka, zgodnie z którą akt musi dotyczyć skarżącego indywidualnie - Stowarzyszenie zawodowe - Skuteczna ochrona sądowa - Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne, a w części oczywiście bezzasadne)

(2022/C 368/13)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Wnoszący odwołanie: Unie van Professionele Transporteurs en Logistieke Ondernemers (UPTR) (przedstawiciel: F. Vanden Bogaerde, advocaat)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski (przedstawiciele: I. Anagnostopoulou i R. van de Westelaken, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: S. Emmerechts, A. Norberg i L. Vétillard, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje odrzucone jako w części oczywiście niedopuszczalne a w części jako oczywiście bezzasadne.

2)	Unie van Professionele Transporteurs en Logistieke Ondernemers (UPTR) zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 513 z 20.12.2021.

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 2 maja 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Alba Iulia – Rumunia) – S.H./Administraţia Judeţeană a Finanţelor Publice Sibiu, Direcţia Generală Regională a Finanţelor Publice Braşov

(Sprawa C-627/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Harmonizacja ustawodawstw podatkowych - Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Odliczenie podatku naliczonego w związku z nabyciem, budową i przebudową nieruchomości - Unieważnienie z urzędu rejestracji podatnika do celów VAT - Korekta wstępnego odliczenia - Odpowiedź na pytanie prejudycjalne, którą można wywieść w sposób jednoznaczny z orzecznictwa)

(2022/C 368/14)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Alba Iulia

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący odwołanie: S.H.

Druga strona postępowania: Administraţia Judeţeană a Finanţelor Publice Sibiu, Direcţia Generală Regională a Finanţelor Publice Braşov

Sentencja

Artykuły 16, 184, 186–188 i 192 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym i praktyce krajowej, zobowiązującym podatnika, którego rejestrację do celów podatku od wartości dodanej (VAT) unieważniono na określony czas z powodu braku jakiejkolwiek wzmianki o transakcjach podlegających opodatkowaniu w jego deklaracjach VAT składanych przez sześć kolejnych miesięcy, do dokonania korekty naliczonego VAT odliczonego w związku z nabyciem dóbr inwestycyjnych bez zezwolenia podatnikowi na wykazanie spełnienia materialnych przesłanek prawa do odliczenia z uwagi na istnienie niewzruszalnego domniemania, że podatnik wykorzystał te dobra do celów innych niż działalność gospodarcza.

---

(1)  Dz.U. C 191 z 10.5.2022.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Judecătoria Lehliu-Gară (Rumunia) w dniu 29 marca 2022 r. – Postępowanie karne przeciwko KN, LY, OC, DW

(Sprawa C-230/22)

(2022/C 368/15)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Judecătoria Lehliu-Gară

Strony w postępowaniu głównym

Oskarżeni: KN, LY, OC, DW

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (w odniesieniu do poszanowania zasad państwa prawa i poszanowania praw człowieka) w związku z art. 48 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w odniesieniu do prawa do obrony, oraz z art. 49 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w odniesieniu do zasady ustawowej określoności czynów zabronionych i kar, sprzeciwia się zakwalifikowaniu na poziomie krajowym jako przestępstwa zachowania polegającego na popełnieniu czynu naruszającego jakąkolwiek ustawę bez wyraźnego wskazania ustaw lub przepisów ustawy, których naruszenie pociąga za sobą powstanie odpowiedzialności karnej?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Bucureşti (Rumunia) w dniu 6 maja 2022 r. – Postępowanie karne przeciwko C.J.

(Sprawa C-305/22)

(2022/C 368/16)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Bucureşti

Osoba objęta europejskim nakazem aresztowania

C.J.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy przepisy art. 25 decyzji ramowej 2008/909/WSiSW (1) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy organ sądowy wykonujący europejski nakaz [aresztowania] zamierza zastosować art. 4 [pkt] 6 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW (2) w celu uznania wyroku skazującego, jest on zobowiązany wystąpić z wnioskiem o [przekazanie] wyroku i zaświadczenia wydanych na podstawie decyzji ramowej 2008/909/WSiSW oraz uzyskać zgodę państwa skazania zgodnie z art. 4 [ust.] 2 decyzji ramowej 2008/909/WSiSW?

2)

Czy przepisy art. 4 [pkt] 6 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW w związku z art. 25 i art. 4 [ust.] 2 decyzji ramowej 2008/909/WSiSW należy interpretować w ten sposób, że odmowa wykonania europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary pozbawienia wolności i uznanie wyroku skazującego bez faktycznego wykonania kary poprzez osadzenie osoby skazanej w zakładzie karnym w następstwie jej ułaskawienia i zawieszenia wykonania kary zgodnie z prawem państwa wykonującego oraz bez uzyskania zgody państwa skazania w ramach postępowania w sprawie uznania [powodują] utratę przez państwo skazania prawa do wykonania kary zgodnie z art. 22 [ust.] 1 decyzji ramowej 2008/909/WSiSW?

3)

Czy art. 8 [ust.] 1 lit. c) decyzji ramowej 2002/584/WSiSW należy interpretować w ten sposób, że wyrok skazujący na karę pozbawienia wolności – na podstawie którego wydano europejski nakaz aresztowania, którego wykonania odmówiono zgodnie z art. 4 pkt 6 [tej decyzji ramowej], przy jednoczesnym uznaniu wyroku, ale bez faktycznego wykonania kary poprzez osadzenie osoby skazanej w zakładzie karnym w następstwie jej ułaskawienia i zawieszenia wykonania kary zgodnie z prawem państwa wykonującego oraz bez uzyskania zgody państwa skazania w ramach postępowania w sprawie uznania – traci swoją wykonalność?

4)

Czy przepisy art. 4 [pkt] 5 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW należy interpretować w ten sposób, że wyrok odmawiający wykonania europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary pozbawienia wolności i uznający wyrok skazujący na podstawie art. 4 [pkt] 6 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW, ale bez faktycznego wykonania kary poprzez osadzenie osoby skazanej w zakładzie karnym w następstwie jej ułaskawienia i zawieszenia wykonania kary zgodnie z prawem państwa wykonującego (państwa członkowskiego Unii) oraz bez uzyskania zgody państwa skazania w ramach postępowania w sprawie uznania, stanowi wyrok skazujący „odnośnie do tych samych czynów” wydany przez państwo trzecie? W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie czwarte:

5)

Czy przepisy art. 4 [pkt] 5 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW należy interpretować w ten sposób, że wyrok odmawiający wykonania europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary pozbawienia wolności i uznający wyrok skazujący zgodnie z art. 4 [pkt] 6 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW, przy jednoczesnym zawieszeniu wykonania kary zgodnie z prawem państwa wykonującego, stanowi „wyrok aktualnie wykonywany”, jeżeli dozór osoby skazanej jeszcze się nie rozpoczął?

---

(1)  Decyzja ramowa Rady 2008/909/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. o stosowaniu zasady wzajemnego uznawania do wyroków skazujących na karę pozbawienia wolności lub inny środek polegający na pozbawieniu wolności – w celu wykonania tych wyroków w Unii Europejskiej (Dz.U. 2008, L 327, s. 27).

(2)  Decyzja ramowa Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (Dz.U. 2002, L 190, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de Pontevedra z dnia 25 maja 2022 r. – Maersk A/S/Allianz Seguros y Reaseguros SA

(Sprawa C-345/22)

(2022/C 368/17)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Audiencia Provincial de Pontevedra

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Maersk A/S

Druga strona postępowania: Allianz Seguros y Reaseguros SA

Pytania prejudycjalne

1)

Czy zasada zawarta w art. 25 rozporządzenia nr 1215/2012 (1), zgodnie z którą nieważność umowy dotyczącej jurysdykcji powinna zostać zbadana zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego, któremu strony przyznały jurysdykcję, obejmuje – w sytuacji takiej jak w postępowaniu głównym – kwestię ważności objęcia tą klauzulą osoby trzeciej niebędącej stroną umowy, w której klauzula ta została zawarta?

2)

Czy w przypadku przeniesienia konosamentu na osobę trzecią, będącą odbiorcą towarów, która nie była stroną umowy zawartej pomiędzy załadowcą a przewoźnikiem morskim, przepis taki jak art. 251 Ley de Navegación Marítima (ustawy o żegludze morskiej), który w celu nadania klauzuli skuteczności względem osoby trzeciej wymaga, aby klauzula dotycząca jurysdykcji była negocjowana „indywidualnie i odrębnie”, jest zgodny z art. 25 rozporządzenia nr 1215/2012 i z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości dokonującym jego wykładni?

3)	Czy zgodnie z prawem Unii Europejskiej dopuszczalne jest, aby ustawodawstwo państw członkowskich określało dodatkowe przesłanki ważności w celu nadania klauzulom dotyczącym jurysdykcji zawartym w konosamentach skuteczności względem osób trzecich?

4)

Czy przepis taki jak art. 251 Ley de Navegación Marítima (ustawy o żegludze morskiej), który stanowi, że wstąpienie do umowy osoby trzeciej będącej posiadaczem ma miejsce jedynie częściowo, z wyłączeniem klauzul dotyczących jurysdykcji, oznacza wprowadzenie dodatkowej przesłanki ważności tych klauzul sprzecznej z art. 25 rozporządzenia nr 1215/2012?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2012, L 351, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de Pontevedra z dnia 25 maja 2022 r. – Mapfre España Compañía de Seguros y Reaseguros SA/MACS Maritime Carrier Shipping GmbH & Co.

(Sprawa C-346/22)

(2022/C 368/18)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Audiencia Provincial de Pontevedra

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Mapfre España Compañía de Seguros y Reaseguros SA

Druga strona postępowania: MACS Maritime Carrier Shipping GmbH & Co.

Pytania prejudycjalne

Stan faktyczny i uzasadnienie są zasadniczo analogiczne do stanu faktycznego i uzasadnienia w sprawie stanowiącej punkt odniesienia (C-345/22), a pytania pytanie prejudycjalne są w obu sprawach identyczne.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de Pontevedra z dnia 25 maja 2022 r. – Maersk A/S/Allianz Seguros y Reaseguros SA

(Sprawa C-347/22)

(2022/C 368/19)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Audiencia Provincial de Pontevedra

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Maersk A/S

Druga strona postępowania: Allianz Seguros y Reaseguros SA

Pytania prejudycjalne

Stan faktyczny i uzasadnienie są zasadniczo analogiczne do stanu faktycznego i uzasadnienia w sprawie stanowiącej punkt odniesienia (C-345/22), a pytania pytanie prejudycjalne są w obu sprawach identyczne.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Bucureşti (Rumunia) w dniu 31 maja 2022 r. – Neves 77 Solutions SRL/Agenţia Naţională de Administrare Fiscală – Direcţia Generală Antifraudă Fiscală

(Sprawa C-351/22)

(2022/C 368/20)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul Bucureşti

Strony w postępowaniu głównym

Wnosząca odwołanie: Neves 77 Solutions SRL

Druga strona postępowania: Agenţia Naţională de Administrare Fiscală – Direcţia Generală Antifraudă Fiscală

Pytania prejudycjalne

1)

Czy decyzję 2014/512/WPZiB (1), w szczególności jej art. 5 i 7, w świetle zasad pewności prawa i nulla poena sine lege można interpretować w ten sposób, że dopuszcza ona (tytułem sankcji cywilnej) środek krajowy zezwalający na konfiskatę w całości kwot wynikających z transakcji takiej jak ta, o której mowa w art. 2 ust. 2 lit. a) decyzji 2014/512/WPZiB, w przypadku stwierdzenia popełnienia czynu zakwalifikowanego w prawie krajowym jako wykroczenie?

2)

Czy art. 5 decyzji 2014/512/WPZiB należy interpretować w ten sposób, że zezwala on państwom członkowskim na przyjęcie środków krajowych przewidujących automatyczną konfiskatę wszelkich kwot wynikających z naruszenia obowiązku zawiadomienia o transakcji objętej zakresem zastosowania art. 2 ust. 2 lit. a) decyzji 2014/512/WPZiB?

3)	Czy zakaz przewidziany w art. 2 ust. 2 lit. a) decyzji 2014/512/WPZiB ma zastosowanie, w przypadku gdy towary stanowiące sprzęt wojskowy, które były przedmiotem transakcji pośrednictwa, nigdy nie zostały fizycznie przywiezione na terytorium państwa członkowskiego?

---

(1)  Decyzja Rady 2014/512/WPZiB z dnia 31 lipca 2014 r. dotycząca środków ograniczających w związku z działaniami Rosji destabilizującymi sytuację na Ukrainie (Dz.U. 2014, L 229, s. 13).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 3 czerwca 2022 r. – Industria de Diseño Textil, SA (Inditex)/Buongiorno Myalert SA

(Sprawa C-361/22)

(2022/C 368/21)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Supremo

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca kasację: Industria de Diseño Textil, SA (Inditex)

Druga strona postępowania: Buongiorno Myalert SA

Pytania prejudycjalne

Czy art. 6 ust. 1 lit. c) dyrektywy 89/104/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że bardziej ogólne zachowanie, o którym mowa w obecnym art. 14 ust. 1 lit. c) dyrektywy UE 2015/2436 (2), jest w sposób dorozumiany objęte ograniczeniem prawa do znaku towarowego: użycie „znaku towarowego do celów wskazania lub odniesienia się do towarów lub usług jako towarów lub usług właściciela danego znaku towarowego”?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2436 z dnia 16 grudnia 2015 r. mająca na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U. 1989, L 40, s. 1).

(2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2436 z dnia 16 grudnia 2015 r. mająca na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U. 2015, L 336, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul București (Rumunia) w dniu 3 czerwca 2022 r. – VS, TU, RW/Ryanair DAC

(Sprawa C-362/22)

(2022/C 368/22)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul București

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: VS, TU, RW

Strona pozwana: Ryanair DAC

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (1), należy interpretować w ten sposób, że przewidziane w art. 7 w związku z art. 4 ust. 3 tego rozporządzenia odszkodowanie przysługuje również osobom podróżującym z osobą, której odmówiono przyjęcia na pokład, które to osoby, choć nie odmówiono im przyjęcia na pokład, nie zamierzają już podróżować bez osoby, której odmówiono przyjęcia na pokład, lub nie są już zainteresowane podróżą bez tej osoby?

---

(1)  Dz.U. 2004, L 46, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Satu Mare (Rumunia) w dniu 10 czerwca 2022 r. – Nord Vest Pro Sani Pro SRL/Administrația Județeană a Finanțelor Publice Satu Mare, Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice Cluj-Napoca

(Sprawa C-387/22)

(2022/C 368/23)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul Satu Mare

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Nord Vest Pro Sani Pro SRL

Strona pozwana: Administrația Județeană a Finanțelor Publice Satu Mare, Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice Cluj-Napoca

Pytanie prejudycjalne

Czy powyższe przepisy [prawa Unii Europejskiej] należy interpretować [w ten sposób], że sprzeczne są z nimi takie przepisy prawne jak te będące przedmiotem niniejszej sprawy, zgodnie z którymi ustawodawca rumuński może traktować rumuńskie spółki handlowe, które prowadzą działalność na terytorium państwa rumuńskiego, pod względem podatkowym w sposób odmienny od tych, które prowadzą ją na terytorium innych państw [członkowskich Unii], z takim skutkiem, że skarżąca spółka, która świadczyła usługi głównie na terytorium Austrii i Niemiec, nie korzysta ze zwolnień podatkowych, z których korzystają inne spółki z sektora budowlanego prowadzące działalność na terytorium państwa rumuńskiego [?]

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 20 czerwca 2022 r. – Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid; druga strona postępowania: M.A.

(Sprawa C-402/22)

(2022/C 368/24)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca środek odwoławczy: Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

Druga strona postępowania: M.A.

Pytania prejudycjalne

Pytanie 1a

Kiedy przestępstwo jest „szczególnie poważne” w rozumieniu art. 14 ust. 4 zdanie wprowadzające i lit. b) dyrektywy 2011/95/UE (1) w takim stopniu, że istnieją podstawy do odmowy nadania przez państwo członkowskie statusu uchodźcy osobie, która potrzebuje ochrony międzynarodowej?

Pytanie 1b

Czy wymienione w pkt 56 wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 13 września 2018 r., Ahmed, ECLI:EU:C:2018:713 kryteria oceny, czy jest mowa o „poważnym przestępstwie” w rozumieniu art. 17 ust. 1 zdanie wprowadzające i lit. b) dyrektywy 2011/95/UE mają znaczenie przy ocenie, czy doszło do „szczególnie poważnego przestępstwa”? Jeżeli tak, to czy istnieją ponadto dodatkowe kryteria, których spełnienie prowadzi do oceny, że przestępstwo jest „szczególnie” poważne?

Pytanie 2

Czy art. 14 ust. 4 zdanie wprowadzające i lit. b) dyrektywy 2011/95/UE należy interpretować w ten sposób, że sam fakt, że osoba, która uzyskała status uchodźcy, została prawomocnie skazana za szczególnie poważne przestępstwo, wystarcza do wykazania, że stanowi ona zagrożenie dla społeczności, czy też prawomocne skazanie za szczególnie poważne przestępstwo samo w sobie nie wystarcza do wykazania istnienia zagrożenia dla społeczności?

Pytanie 3

Jeżeli sam fakt wydania prawomocnego wyroku skazującego za szczególnie poważne przestępstwo nie wystarcza do wykazania istnienia zagrożenia dla społeczności, to czy art. 14 ust. 4 zdanie wprowadzające i lit. b) dyrektywy 2011/95/UE należy interpretować w ten sposób, że wymaga on od państwa członkowskiego, aby wykazało ono, iż od momentu wydania wyroku skazującego skarżący nadal stanowi zagrożenie dla społeczności? Czy państwo członkowskie musi wykazać, że zagrożenie to jest rzeczywiste i aktualne, czy też wystarczy, iż istnieje potencjalne zagrożenie? Czy art. 14 ust. 4 zdanie wprowadzające i lit. b) dyrektywy 2011/95/UE, rozpatrywany samodzielnie lub w związku z zasadą proporcjonalności, należy interpretować w ten sposób, że zezwala on na cofnięcie statusu uchodźcy tylko wtedy, gdy cofnięcie to jest proporcjonalne, a zagrożenie, jakie stanowi osoba korzystająca z takiego statusu, jest dostatecznie poważne, aby uzasadnić takie cofnięcie?

Pytanie 4

Jeżeli państwo członkowskie nie musi wykazywać, że od chwili wydania wyroku skazującego skarżący nadal stanowi zagrożenie dla społeczności i że zagrożenie to jest rzeczywiste, aktualne i dostatecznie poważne, aby uzasadnić cofnięcie statusu uchodźcy, to czy art. 14 ust. 4 zdanie wprowadzające i lit. b) dyrektywy 2011/95/UE należy interpretować w ten sposób, iż wymaga on, aby zagrożenie dla społeczności zostało zasadniczo wykazane na podstawie okoliczności, że beneficjent statusu uchodźcy został skazany prawomocnym wyrokiem za szczególnie poważne przestępstwo, ale że jest on w stanie wykazać, iż nie stanowił lub już nie stanowi takiego zagrożenia?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony (Dz.U. 2011, L 337, s. 9).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Münster (Niemcy) w dniu 6 lipca 2022 r. – Michael Schütte/Finanzamt Brilon

(Sprawa C-453/22)

(2022/C 368/25)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Münster

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Michael Schütte

Strona przeciwna: Finanzamt Brilon

Pytania prejudycjalne

Czy w okolicznościach sprawy w postępowaniu głównym przepisy dyrektywy 2006/112/WE (1) – w szczególności zasada neutralności podatkowej i zasada skuteczności – wymagają, by skarżący miał bezpośrednio względem organu podatkowemu prawo do zwrotu nadpłaconego przez niego na rzecz jego dostawców VAT wraz z odsetkami, również wówczas, gdy nadal istnieje możliwość, że organ podatkowy zostanie wezwany przez dostawców na podstawie korekty faktur w późniejszym terminie i może wówczas – w danym przypadku – nie mieć już możliwości ponownego skierowania żądania do skarżącego, w związku z czym istnieje ryzyko, iż organ podatkowy będzie musiał zwrócić ten sam VAT dwukrotnie?

---

(1)  Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 18 lipca 2022 r. – EVN Business Service GmbH, Elektra EOOD, Penon EOOD

(Sprawa C-480/22)

(2022/C 368/26)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca rewizję: EVN Business Service GmbH, Elektra EOOD, Penon EOOD

Pytania prejudycjalne

1.

Czy art. 57 ust. 3 dyrektywy 2014/25/UE (1) należy interpretować w ten sposób, że realizowanie scentralizowanych działań zakupowych przez centralną jednostkę zakupującą „znajdującą się w innym państwie członkowskim” ma miejsce wtedy, gdy podmiot zamawiający – niezależnie od kwestii przypisania wywierania na ten podmiot dominującego wpływu – znajduje się w innym państwie członkowskim niż centralna jednostka zakupująca?

2.

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: Czy norma kolizyjna zawarta w art. 57 ust. 3 dyrektywy 2014/25, zgodnie z którą „realizowanie scentralizowanych działań zakupowych” przez centralną jednostkę zakupującą znajdującą się w innym państwie członkowskim odbywa się zgodnie z przepisami krajowymi tego państwa członkowskiego, w którym znajduje się centralna jednostka zakupująca, obejmuje również przepisy prawne dotyczące procedury odwoławczej oraz właściwości organu odpowiedzialnego za procedury odwoławcze w rozumieniu dyrektywy Rady 92/13/EWG (2)?

3.

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytania pierwsze lub drugie: Czy dyrektywę 92/13 a w szczególności jej art. 1 ust. 1 akapit czwarty należy interpretować w ten sposób, że właściwość krajowego organu odpowiedzialnego za procedury odwoławcze, przedmiotem których są decyzje podmiotów zamawiających, musi obejmować wszystkie podmioty zamawiające, które znajdują się w państwie członkowskim tego organu, czy raczej właściwość tę określa się w oparciu o okoliczność, czy władze centralne, regionalne lub lokalne bądź podmioty prawa publicznego, które należy przypisać do państwa członkowskiego organu odpowiedzialnego za procedury odwoławcze, wywierają dominujący wpływ na podmiot zamawiający [w rozumieniu art. 3 pkt 4 lit. c), ewentualnie art. 4 ust. 2 dyrektywy 2014/25]?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/25/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych, uchylająca dyrektywę 2004/17/WE (Dz.U. 2014, L 94, s. 243).

(2)  Dyrektywa Rady 92/13/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. koordynująca przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne odnoszące się do stosowania przepisów wspólnotowych w procedurach zamówień publicznych podmiotów działających w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji (Dz.U. 1992, L 76, s. 14).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Amsterdam (Niderlandy) w dniu 22 lipca 2022 r. – europejski nakaz aresztowania wydany wobec CJ/Openbaar Ministerie

(Sprawa C-492/22)

(2022/C 368/27)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Amsterdam

Strony w postępowaniu głównym

Europejski nakaz aresztowania wydany wobec: CJ

Druga strona postępowania: Openbaar Ministerie

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 12 i 24 ust. 1 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW (1) w związku z art. 6 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stoją na przeszkodzie temu, aby osoba, której dotyczy wniosek, na której przekazanie ter fine w celu wykonania kary pozbawienia wolności została udzielona prawomocna zgoda, jednak której przekazanie zostało odroczone „aby mogła ona być sądzona w wykonującym nakaz państwie członkowskim (…) z powodu czynu innego niż wymieniony w europejskim nakazie aresztowania”, przebywała w trakcie trwania tego postępowania karnego w areszcie w celu wykonania tego europejskiego nakazu aresztowania?

2)

a. Czy decyzja o skorzystaniu z przewidzianego w art. 24 ust. 1 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW uprawnienia do odroczenia przekazania jest decyzją w sprawie wykonania europejskiego nakazu aresztowania, którą zgodnie z art. 6 ust. 2 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW w związku z motywem 8 tej decyzji ramowej powinien wydać wykonujący nakaz organ sądowy? b. Jeśli tak, to czy okoliczność, że decyzja ta została wydana bez udziału wykonującego nakaz organu sądowego w rozumieniu art. 6 ust. 2 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW pociąga za sobą taki skutek, że osoba, której dotyczy wniosek, powinna zostać zwolniona z aresztu, w którym przebywa w celu wykonania wydanego przeciwko niej europejskiego nakazu aresztowania?

3)

a. Czy art. 24 ust. 1 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW w związku z art. 47 i 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stoją na przeszkodzie temu, aby przekazanie osoby, której dotyczy wniosek, zostało odroczone w celu przeprowadzenia postępowania karnego w wykonującym nakaz państwie członkowskim tylko z tego względu, że osoba, której dotyczy wniosek, nie chce zrezygnować z prawa do udziału w tym postępowaniu karnym? b. Jeśli tak, to jakie czynniki powinien brać pod uwagę wykonujący nakaz organ sądowy przy podejmowaniu decyzji o odroczeniu faktycznego przekazania?

---

(1)  Decyzja ramowa Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, Dz.U. 2002 r., L 190, s. 1.

Postanowienie prezesa Trybunału z dnia 29 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzgericht – Austria) – AZ/Finanzamt Österreich, dawniej Finanzamt Hollabrunn Korneuburg Tulln

(Sprawa C-163/20) (1)

(2022/C 368/28)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 247 z 27.07.2020.

Postanowienie prezesa czwartej izby z dnia 18 maja 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag zittingsplaats Haarlem – Niderlandy) – F, A, G, H, I/Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

(Sprawa C-579/20) (1)

(2022/C 368/29)

Język postępowania: niderlandzki

Prezes czwartej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 128 z 12.4.2021.

Postanowienie prezesa Trybunału z dnia 14 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia no 1 de Cazalla de la Sierra – Hiszpania) – Caixabank SA/ZN, SD, AH

(Sprawa C-657/20) (1)

(2022/C 368/30)

Język postępowania: hiszpański

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 88 z 15.3.2021.

Postanowienie prezesa Trybunału z dnia 31 maja 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof – Austria) – Avis Autovermietung Gesellschaft mbH/Verein für Konsumenteninformation

(Sprawa C-701/20) (1)

(2022/C 368/31)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 98 z 22.3.2021.

Postanowienie prezesa Trybunału z dnia 29 kwietnia 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State – Niderlandy) – K.R., druga strona postępowania: Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

(Sprawa C-637/21) (1)

(2022/C 368/32)

Język postępowania: niderlandzki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 24 z 17.1.2022.

Postanowienie prezesa Trybunału z dnia 8 czerwca 2022 r. – Parlament Europejski/Komisja Europejska

(Sprawa C-657/21) (1)

(2022/C 368/33)

Język postępowania: angielski

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 11 z 10.1.2022.

Postanowienie prezesa Trybunału z dnia 1 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Noord-Holland – Niderlandy) – Nokia Solutions and Networks Oy/Inspecteur van de Belastingdienst/Douane, kantoor Eindhoven

(Sprawa C-809/21) (1)

(2022/C 368/34)

Język postępowania: niderlandzki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 138 z 28.3.2022.

Postanowienie prezesa Trybunału z dnia 27 kwietnia 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Erfurt – Niemcy) – HK/Allianz Lebensversicherungs AG

(Sprawa C-2/22) (1)

(2022/C 368/35)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 148 z 4.4.2022.

Postanowienie prezesa Trybunału z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Okresný súd Prešov – Słowacja) – UR/365.bank a.s.

(Sprawa C-12/22) (1)

(2022/C 368/36)

Język postępowania: słowacki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 148 z 04.04.2022.

Postanowienie prezesa szóstej izby z dnia 2 maja 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Piteşti – Rumunia) – EF, GH, IJ/KL

(Sprawa C-13/22) (1)

(2022/C 368/37)

Język postępowania: rumuński

Prezes szóstej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 191 z 10.5.2022.

Postanowienie prezesa Trybunału z dnia 16 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Frankfurt am Main – Niemcy) – IA/DER Touristik Deutschland GmbH

(Sprawa C-62/22) (1)

(2022/C 368/38)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 165 z 19.4.2022.

Postanowienie prezesa Trybunału z dnia 20 maja 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Frankfurt am Main – Niemcy) – flightright GmbH/Swiss International Air Lines AG

(Sprawa C-131/22) (1)

(2022/C 368/39)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 191 z 10.5.2022.

Postanowienie prezesa Trybunału z dnia 20 maja 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag, zittingsplaats ‘s-Hertogenbosch – Niderlandy) – F/Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

(Sprawa C-208/22) (1)

(2022/C 368/40)

Język postępowania: niderlandzki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 257 z 4.7.2022.

Postanowienie prezesa Trybunału z dnia 12 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Düsseldorf – Niemcy) – flightright GmbH/Eurowings GmbH

(Sprawa C-228/22) (1)

(2022/C 368/41)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 237 z 20.06.2022.

Skarga wniesiona w dniu 27 czerwca 2022 r. – Hypo Vorarlberg Bank/SRB

(Sprawa T-395/22)

(2022/C 368/42)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Hypo Vorarlberg Bank AG (Bregenz, Austria) (przedstawiciele: G. Eisenberger i A. Brenneis, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) z dnia 11 kwietnia 2022 r. w sprawie obliczania składek ex ante za rok 2022 na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRB/ES/2022/18) wraz z załącznikami w każdym razie w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;

—	obciążenie SRB kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi osiem zarzutów.

1.

Pierwszy zarzut: Naruszenie istotnych przepisów proceduralnych ze względu na niekompletne udostępnienie treści zaskarżonej decyzji Zaskarżona decyzja nie została doręczona skarżącej w całości z naruszeniem art. 1 ust. 2 TUE, z art. 15, 296 i 298 TFUE oraz z art. 42 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”). Znajomość nieprzekazanych danych, jako centralnego elementu decyzji, jest konieczna, aby móc zrozumieć i zweryfikować sposób, w jaki indywidualna sytuacja skarżącej została uwzględniona przy obliczaniu składek, biorąc pod uwagę sytuację wszystkich innych instytucji, których to dotyczy.

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 102 dyrektywy 2014/59/UE (1), art. 69 ust. 1 i 2 oraz art. 70 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 (2), art. 3 i 4 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 2015/63 (3), a także naruszenie zasady proporcjonalności ze względu na nieprawidłowe określenie poziomu docelowego ze względu na to, że strona pozwana określiła zbyt wysoki poziom docelowy, sprzecznie z ramami prawnymi Unii.

3.

Zarzut trzeci: naruszenie istotnych przepisów proceduralnych ze względu na niedostateczne uzasadnienie decyzji Zaskarżona decyzja narusza obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 ust. 2 TFUE oraz w art. 41 ust. 1 i 2 lit. c) karty ze względu na to, że podaje do wiadomości adresatów jedynie niewielką liczbę częściowych wyników obliczeń. Wymogi dotyczące zakresu obowiązku uzasadnienia ustanowione przez Trybunał w sprawie 584/20 P (4) nie zostały spełnione. Strona pozwana nie skorzystała z możliwości przekazania, w formie skróconej lub ogólnej, danych, które mają być przetwarzane w sposób poufny, zgodnie z art. 88 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 806/2014.

4.

Zarzut czwarty: Naruszenie istotnych przepisów proceduralnych ze względu na brak uzasadnienia wyczerpania istotnych uprawnień dyskrecjonalnych Zaskarżona decyzja narusza obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 ust. 2 TFUE oraz w art. 41 ust. 1 i 2 lit. c) karty, ponieważ w odniesieniu do zakresu uznania, jakim dysponuje strona pozwana, nie zostały wyjaśnione oceny dokonane przez pozwaną i podstawy ich dokonania. Nie można zatem wykluczyć arbitralnego korzystania przez pozwaną z uprawnień dyskrecjonalnych.

5.

Zarzut piąty: Naruszenie istotnych przepisów proceduralnych ze względu na brak wysłuchania i naruszenie prawa do bycia wysłuchanym przez sąd Skarżąca nie została wysłuchana ani przed wydaniem zaskarżonej decyzji, ani przed wydaniem opartej na niej decyzji w sprawie poboru składek, wbrew temu, co przewiduje art. 41 ust. 1 i 2 lit. a) karty. Podobnie konsultacje przeprowadzone przez pozwaną nie umożliwiły przedstawienia rzeczywistych i kompletnych uwag w przedmiocie konkretnego obliczenia wysokości składek.

6.

Zarzut szósty: Niezgodność z prawem rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 jako podstawy upoważnienia do wydania zaskarżonej decyzji oraz niezgodność z prawem metodologii korekty ryzyka ustanowionej przez rozporządzenie delegowane (UE) 2015/63 i zakresu uprawnień dyskrecjonalnych przyznanych SRB Artykuły 4–7 i 9 oraz załącznik I do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63, na których opiera się zaskarżona decyzja, tworzą nieprzejrzysty system ustalania wysokości składki, sprzeczny z art. 16, 17, 41 i 47 karty, niegwarantujący przestrzegania art. 20 i 21 karty oraz poszanowania zasad proporcjonalności i pewności prawa. Pozwana dysponuje wieloma uprawnieniami dyskrecjonalnymi, których wykorzystanie nie może być uzasadnione w sposób zrozumiały i możliwy do zweryfikowania.

7.

Zarzut siódmy: Niezgodność z prawem rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 2015/81 (5) jako podstawy zaskarżonej decyzji Zaskarżona decyzja narusza traktaty, ponieważ art. 8 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/81 wykracza poza granice określone w art. 70 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 w związku z art. 291 TFUE, a ani rozporządzeniu wykonawczemu, ani podstawie upoważnienia nie towarzyszy uzasadnienie odpowiadające wymogom art. 296 ust. 2 TFUE. Ta niezgodność z prawem rozporządzenia wykonawczego powoduje niezgodność z prawem zaskarżonej decyzji.

8.

Zarzut ósmy: Niezgodność z prawem dyrektywy 2014/59/UE i rozporządzenia (UE) nr 806/2014 jako podstawy upoważnienia do przyjęcia rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 i rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/81, a tym samym do wydania zaskarżonej decyzji Pomocniczo podnosi się niezgodność z prawem tych przepisów dyrektywy 2014/59/UE i rozporządzenia (UE) nr 806/2014, które narzucają w sposób wiążący system składek wprowadzony przez rozporządzenie delegowane (UE) 2015/63 i przyznają stronie pozwanej zbyt daleko idące uprawnienia dyskrecjonalne. W zakresie, w jakim przepisy te nie mogą być przedmiotem wykładni zgodnej z prawem pierwotnym, są one sprzeczne z zasadą ustanawiającą obowiązek uzasadniania aktów prawnych, zasadą pewności prawa oraz traktatami (w szczególności z art. 1 ust. 2 TUE, art. 15, 296 i 298 TFUE) oraz z kartą (w szczególności z art. 16, 17, 41, 42 i 47 karty).

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiająca ramy dla celów naprawczych i restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE, i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2014, L 173, s. 190).

(2)  Rozporządzenie (UE) nr 806/2014 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiające jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1).

(3)  Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/63 z dnia 21 października 2014 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do składek ex ante na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 11, s. 44).

(4)  Wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB-, 584/20 P i 621/20-P, EU:C:2021:601.

(5)  Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2015/81 z dnia 19 grudnia 2014 r. określające jednolite warunki stosowania rozporządzenia (UE) nr 806/2014 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 15, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 1 lipca 2022 r. – Volkskreditbank/SRB

(Sprawa T-406/22)

(2022/C 368/43)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Volkskreditbank AG (Linz, Austria) (przedstawiciele: G. Eisenberger i A. Brenneis, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) z dnia 11 kwietnia 2022 r. w sprawie obliczania składek ex ante za rok 2022 na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRB/ES/2022/18) wraz z załącznikami w każdym razie w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;

—	obciążenie SRB kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi osiem zarzutów identycznych z zarzutami podniesionymi w sprawie T-395/22, Hypo Vorarlberg Bank/SRB.

Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2022 r. – QP/Komisja

(Sprawa T-460/22)

(2022/C 368/44)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: QP (przedstawiciele: adwokaci S. Gemas Donário i S. Soares)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2020) 8550 final z dnia 4 grudnia 2020 r. w sprawie systemu pomocy SA.21259 (2018/C) (ex 2018/NN) wdrożonego przez Portugalię na rzecz Zona Franca de Madeira (ZFM) [wolnego obszaru celnego Madery] – Schemat III,

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący błędu w ocenie w zakresie przesłanek, jakie należy spełnić, aby Schemat III wolnego obszaru celnego (zwanego dalej „ZFM”), był zgodny z rynkiem wewnętrznym, w szczególności w odniesieniu do pochodzenia zysków i tworzenia oraz utrzymywania miejsc pracy w regionie.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja w nieuzasadniony sposób zwlekała ze zmianą kolejnych wersji systemu ZFM, jeśli chodzi o kryterium odnoszące się do obliczenia liczby utworzonych/utrzymanych miejsc pracy.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia z tego względu, że wydana decyzja zawiera niewystarczające uzasadnienie w odniesieniu do tego, co należy rozumieć przez miejsca pracy ZFM i działalność faktycznie i fizyczne prowadzoną na Maderze.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia prawa do rzetelnego procesu sądowego i naruszenia zasady równości broni ze względu na to, że Komisja zwlekała ze skorygowaniem elementów systemu prawnego ZFM oraz z uwagi na krótki termin wyznaczony stronie skarżącej w celu skorzystania przez nią z prawa do obrony.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia uzasadnionych oczekiwań ze względu na to, że Komisja zwlekała przez niedbalstwo z działaniem i z uwagi na treść zaskarżonej decyzji.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia zasady pewności prawa, ze względu na to, że Komisja zwlekała z działaniem i że zmieniono obowiązujący system pomocy państwa dla danego okresu regulacyjnego.

Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2022 r. – QQ/Komisja

(Sprawa T-461/22)

(2022/C 368/45)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: QQ (przedstawiciele: adwokaci S. Gemas Donário i S. Soares)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2020) 8550 final z dnia 4 grudnia 2020 r. w sprawie systemu pomocy SA.21259 (2018/C) (ex 2018/NN) wdrożonego przez Portugalię na rzecz Zona Franca de Madeira (ZFM) [wolnego obszaru celnego Madery] – Schemat III,

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący błędu w ocenie w zakresie przesłanek, jakie należy spełnić, aby Schemat III wolnego obszaru celnego (zwanego dalej „ZFM”) był zgodny z rynkiem wewnętrznym, w szczególności w odniesieniu do pochodzenia zysków i tworzenia oraz utrzymywania miejsc pracy w regionie.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja w nieuzasadniony sposób zwlekała ze zmianą kolejnych wersji systemu ZFM, jeśli chodzi o kryterium odnoszące się do obliczenia liczby utworzonych/utrzymanych miejsc pracy.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia z tego względu, że wydana decyzja zawiera niewystarczające uzasadnienie w odniesieniu do tego, co należy rozumieć przez miejsca pracy ZFM i działalność faktycznie i fizyczne prowadzoną na Maderze.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia prawa do rzetelnego procesu sądowego i naruszenia zasady równości broni ze względu na to, że Komisja zwlekała ze skorygowaniem elementów systemu prawnego ZFM oraz z uwagi na krótki termin wyznaczony stronie skarżącej w celu skorzystania przez nią z prawa do obrony.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia uzasadnionych oczekiwań ze względu na to, że Komisja zwlekała z działaniem i z uwagi na treść zaskarżonej decyzji.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia zasady pewności prawa, ze względu na to, że Komisja zwlekała z działaniem i że zmieniono obowiązujący system pomocy państwa dla danego okresu regulacyjnego.

Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2022 r. – QN/Komisja

(Sprawa T-464/22)

(2022/C 368/46)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: QN (przedstawiciele: adwokaci S. Gemas Donário i S. Soares)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2020) 8550 final z dnia 4 grudnia 2020 r. w sprawie systemu pomocy SA.21259 (2018/C) (ex 2018/NN) wdrożonego przez Portugalię na rzecz Zona Franca de Madeira (ZFM) [wolnego obszaru celnego Madery] – Schemat III;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący błędu w ocenie w zakresie przesłanek, jakie należy spełnić, aby Schemat III wolnego obszaru celnego (zwanego dalej „ZFM”), był zgodny z rynkiem wewnętrznym, w szczególności w odniesieniu do pochodzenia zysków i tworzenia oraz utrzymywania miejsc pracy w regionie.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja w nieuzasadniony sposób zwlekała ze zmianą kolejnych wersji systemu ZFM, jeśli chodzi o rodzaj stosunku pracy, kryterium odnoszące się do obliczenia liczby utworzonych/utrzymanych miejsc pracy i lokalizację miejsc pracy.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia z tego względu, że wydana decyzja zawiera niewystarczające uzasadnienie w odniesieniu do tego, co należy rozumieć przez miejsca pracy ZFM i działalność faktycznie i fizyczne prowadzoną na Maderze.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia prawa do rzetelnego procesu sądowego i naruszenia zasady równości broni ze względu na to, że Komisja zwlekała ze skorygowaniem elementów systemu prawnego ZFM oraz z uwagi na krótki termin wyznaczony stronie skarżącej w celu skorzystania przez nią z prawa do obrony.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia uzasadnionych oczekiwań ze względu na to, że Komisja zwlekała z działaniem i z uwagi na treść zaskarżonej decyzji.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia zasady pewności prawa, ze względu na to, że Komisja zwlekała z działaniem i że zmieniono obowiązujący system pomocy państwa dla danego okresu regulacyjnego.

Skarga wniesiona w dniu 2 sierpnia 2022 r. – Group of processors and producers of sheepmilk and goatmilk/EUIPO – Kolios (HALLOUMAKI)

(Sprawa T-481/22)

(2022/C 368/47)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Group of processors and producers of sheepmilk and goatmilk (Nikozja, Cypr) (przedstawiciele: S. Malynicz, Barrister-at-Law i adwokat C. Milbradt)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Kolios AE Elliniki Viomichania Galaktos (Kilkis, Grecja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego HALLOUMAKI – zgłoszenie nr 18 126 405

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 maja 2022 r. w sprawie R 1941/2021-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO (oraz interwenienta, jeżeli bierze udział w postępowaniu) własnymi kosztami postępowania oraz kosztami poniesionymi przez wnoszącego o stwierdzenie nieważności w postępowaniu przed Sądem i Izbą Odwoławczą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 13 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 1151/2012.

Skarga wniesiona w dniu 7 sierpnia 2022 r. – Multiópticas/EUIPO – Nike Innovate (Przedstawienie dwóch czarnych form geometrycznych)

(Sprawa T-487/22)

(2022/C 368/48)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Multiópticas, S. Coop. (Colmenar Viejo, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci M. López Camba i A. Lyubomirova Geleva)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Nike Innovate CV (Beaverton, Oregon, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego (Przedstawienie dwóch czarnych form geometrycznych) – zgłoszenie nr 18 154 653

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 czerwca 2022 r. w sprawie R 1762/2021-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

—	obciążenie Nike Innovate CV kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 8 sierpnia 2022 r. – Dr. Rudolf Liebe Nachfolger/EUIPO – Bit Beauty (ayuna LESS IS BEAUTY)

(Sprawa T-490/22)

(2022/C 368/49)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Dr. Rudolf Liebe Nachfolger GmbH & Co. KG (Leinfelden-Echterdingen, Niemcy) (przedstawiciele: E. Stolz, U. Stelzenmüller, H. Meyerfeldt i J. Weiser, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Bit Beauty, SL (Barcelona, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską graficznego znaku towarowego ayuna LESS IS BEAUTY – rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 11 369 553

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 czerwca 2022 r. w sprawie R 982/2021-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	utrzymanie w mocy sprzeciwu B 003088668 w całości i odrzucenie IR nr 11 369 553 wskazującej UE;

—	obciążenie strony pozwanej i ewentualnie posiadacza IR lub ewentualnego interwenienta kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 8 sierpnia 2022 r. – Cyprian Iwuć/EUIPO – Hangzhou XiangHui (Pudła do pakowania, skarpety (zestaw))

(Sprawa T-492/22)

(2022/C 368/50)

Język skargi: polski

Strony

Strona skarżąca: Cyprian Iwuć (Sliema, Malta) (przedstawiciel: T. Kos, radca prawny)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Hangzhou XiangHui International Trading Co., Ltd. (Hangzhou, Chiny)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wzoru: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny wzór: Wzór wspólnotowy „Pudła do pakowania, skarpety (zestaw)” – wzór wspólnotowy nr 8 043 228-0001

Zaskarżona decyzja: Decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 maja 2022 r. w sprawie R 1672/2021-3

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, a w związku z tym, unieważnienie prawa do spornego wzoru, alternatywnie, w przypadku nieuznania braku nowości spornego wzoru w całości, na podstawie art. 25 ust. 6 Rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 ograniczenie rejestracji spornego wzoru do kartonowego pudełka;

—	obciążenie EUIPO oraz drugiej strony w postępowaniu przed EUIPO kosztami związanymi z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą, obciążenie EUIPO całością kosztów związanych z niniejszym postępowaniem.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 1 w związku z art. 63 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 w sprawie wzorów wspólnotowych w związku z art. 28 ust. 1 lit. b) i v) rozporządzenia Komisji (WE) nr 2245/2002 wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 6/2002.

Skarga wniesiona w dniu 12 sierpnia 2022 r – NSD/Rada

(Sprawa T-494/22)

(2022/C 368/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: NKO AO National Settlement Depository (NSD) (Moskwa, Rosja) (przedstawiciele: adwokaci N. Tuominen, M. Krestiyanova, J.-P. Fierens, C. Vangoidsenhoven i C. Gieskes)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie całkowitej nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/878 z dnia 3 czerwca 2022 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (1) oraz decyzji Rady (WPZiB) 2022/883 z dnia 3 czerwca 2022 r. zmieniającej decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (2) w zakresie, w jakim akty te dotyczą strony skarżącej;

—	obciążenie Rady kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżone akty naruszają obowiązek przedstawienia odpowiedniego uzasadnienia.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, ze rozumowanie Rady jest dotknięte oczywistymi błędami w ocenie. Strona skarżąca utrzymuje, że okoliczności faktyczne, na które powołała się Rada są nieuzasadnione, merytorycznie błędne i bezpodstawne.

3.	Zarzut trzeci dotyczący tego, że skutki wynikające z zaskarżonych aktów stanowią nieproporcjonalne ograniczenie praw podstawowych strony skarżącej chronionych w szczególności w art. 16 i 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

4.	Zarzut czwarty dotyczący tego, że ponieważ Rada nie spełniła wymaganego standardu dowodowego, indywidualne sankcje zastosowane wobec strony skarżącej są niezgodne z prawem.

---

(1)  Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2022/878 z dnia 3 czerwca 2022 r. wykonujące rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (Dz.U. 2022, L 153, s. 15)

(2)  Decyzja Rady (WPZiB) 2022/883 z dnia 3 czerwca 2022 r. zmieniająca decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (Dz.U. 2022, L 153, s. 92).

Skarga wniesiona w dniu 12 sierpnia 2022 r. – Mordashova/Rada

(Sprawa T-497/22)

(2022/C 368/52)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Marina Alexandrova Mordashova (Moskwa, Rosja) (przedstawiciele: adwokaci T. Bontinck, D. Bogaert, A. Guillerme i L. Burguin)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2022/883 z dnia 3 czerwca 2022 r. w zakresie, w jakim na jej mocy nazwisko skarżącej zostało umieszczone w pozycji 1156 załącznika do tej decyzji;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego (UE) 2022/878 z dnia 3 czerwca 2022 r. w zakresie, w jakim na jego mocy umieszczono nazwisko skarżącej w pozycji 1156 załącznika I do tego rozporządzenia;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swojej skargi na decyzję (WPZiB) 2022/883 (1) i rozporządzenie wykonawcze (UE) 2022/878 (2) w zakresie, w jakim akty te jej dotyczą, strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia prawa do skutecznej ochrony sądowej i obowiązku uzasadnienia przez administrację.

2.	Zarzut drugi dotyczy oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do uzasadnienia Rady.

3.	Zarzut trzeci dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności i praw podstawowych w odniesieniu do przyjęcia środków ograniczających wobec skarżącej oraz nieuzasadnionej ingerencji w przysługujące jej prawa podstawowe zagwarantowane w Karcie praw podstawowych.

4.	Zarzut czwarty dotyczy naruszenia zasady równego traktowania i zasady pewności prawa.

---

(1)  Decyzja Rady (WPZiB) 2022/883 z dnia 3 czerwca 2022 r. zmieniająca decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (Dz.U. 2022, L 153, s. 92).

(2)  Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2022/878 z dnia 3 czerwca 2022 r. wykonujące rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (Dz.U. 2022, L 153, s. 15).

Skarga wniesiona w dniu 12 sierpnia 2022 r. – Melnichenko/Rada

(Sprawa T-498/22)

(2022/C 368/53)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Aleksandra Melnichenko (St. Moritz, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci G. Lansky, P. Goeth i A. Egger)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie, zgodnie z art. 263 TFUE, nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2022/883 z dnia 3 czerwca 2022 r. zmieniającej decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (1), jak również rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/878 z dnia 3 czerwca 2022 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (2) w zakresie, w jakim akty te dotyczą strony skarżącej.

—	obciążenie Rady kosztami postępowania zgodnie z art. 134 regulaminu postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący oczywistego błędu w ocenie.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że umieszczenie strony skarżącej w wykazie stanowi bezprawne naruszenie praw przysługujących stronie skarżącej na podstawie art. 7, 17 i 45 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

3.	Zarzut trzeci dotyczący tego, że strona skarżąca została pozbawiona prawa do bycia wysłuchanym.

---

(1)  Decyzja Rady (WPZiB) 2022/883 z dnia 3 czerwca 2022 r. zmieniająca decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (Dz.U. 2022, L 153, s. 92).

(2)  Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2022/878 z dnia 3 czerwca 2022 r. wykonujące rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (Dz.U. 2022, L 153, s. 15)

Skarga wniesiona w dniu 15 sierpnia 2022 r. – Węgry/Komisja

(Sprawa T-499/22)

(2022/C 368/54)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Węgry (przedstawiciele: M. Fehér i G. Koós, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2022/908 z dnia 8 czerwca 2022 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), w części dotyczącej Węgier w zakresie, w jakim wyłączono w niej z finansowania przez Unię z uwagi na stwierdzone braki wydatki w ramach wsparcia finansowego przyznanego Węgrom z tytułu pomocy bezpośredniej niezwiązanej z wielkością produkcji i dobrowolnego wsparcia związanego z produkcją w odniesieniu do lat budżetowych 2017–2019, i z tytułu środków EFRROW objętych zintegrowanym systemem zarządzania i kontroli oraz zarządzania ryzykiem (Rozwój Obszarów Wiejskich – EFRROW) w odniesieniu do lat budżetowych 2017–2018.

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wyłączenie z finansowania opiera się na czterech podstawach, z których trzy są przedmiotem skargi o stwierdzenie częściowej nieważności zaskarżonej decyzji wniesionej przez rząd węgierski.

W odniesieniu do pierwszej podstawy prawnej wyłączenia z finansowania rząd węgierski opiera są argumentację na tym, że ani wykładnia językowa, ani wykładnia celowościowa art. 9 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 (1) nie uzasadnia dokonanej przez Komisję interpretacji, zgodnie z którą pojęcie rolnika aktywnego zawodowo powinno obejmować również przedsiębiorstwa powiązane.

Pojęcie grupy osób fizycznych lub prawnych nie może zostać zrównane z pojęciem przedsiębiorstw powiązanych i pierwsze z tych pojęć nie obejmuje nawet drugiego z nich. Ta interpretacja dokonana przez Komisję została ponadto odrzucona przez szereg państw członkowskich i udostępnienie przedmiotu dwustronnych spotkań pojednawczych z państwami członkowskimi poprzez system CircaBC nie może zostać uznane za mogące dawać pewność prawa w przedmiocie tak istotnej kwestii.

Druga podstawa wyłączenia odnosi się do opinii Komisji, że art 35 rozporządzenia (UE) nr 809/2014 (2), gdy przewiduje zwiększenie wskaźnika kontroli na miejscu, nie wprowadza rozróżnienia pomiędzy takimi kontrolami na podstawie źródła poziomu błędu (wybór oparty na analizie ryzyka/losowy). Zdaniem Komisji przyjęte przez władze węgierskie podejście polegające na uwzględnieniu jedynie niektórych wyników istotnych przy obliczaniu ewentualnie koniecznego zwiększenia wskaźnika kontroli, będących następstwem kontroli na miejscu wybranych losowo, nie jest zgodne z wymogami uregulowania.

Tymczasem we właściwych uregulowaniach nie przewidziano wyraźnie, by przy ustalaniu zwiększenia wskaźnika było konieczne uwzględnienie także błędów stwierdzonych w elementach próby, które zostały wskazane w ramach analizy ryzyka). W konsekwencji w mających zastosowanie przepisach unijnych nie wskazano szczegółowo, w jaki sposób należy określić próbę beneficjentów podlegających kontroli. Faktycznie nic nie pozwala na stwierdzenie, że jedynym sposobem „zwiększenia wskaźnika kontroli do odpowiedniego poziomu” jest zamiast posłużenia się losowo wybraną próbą, która najwiarygodniej przedstawiałaby populację kontrolną, dokonanie wyboru „dostosowania” tej próby do próby wybranej na podstawie analizy ryzyka. Włączenie do ogólnego planowanego wskaźnika błędu wyników próby wybranej na podstawie analizy ryzyka prowadzi do zniekształconych wyników.

Wreszcie trzeci zarzut wyłączenia opiera się na tym, że powiadomienia o zdarzeniach związanych ze zwierzętami były umieszczane w bazie danych zwierząt bez zamieszczenia informacji o opóźnionych zgłoszeniach. Fakt, że krzyżowe kontrole administracyjne nie umożliwiły zidentyfikowania zgłoszeń przedstawionych po terminie (po upływie maksymalnych okresów wyznaczonych w uregulowaniach sektorowych, co jest obowiązkowe w przypadku dobrowolnego wsparcia związanego z produkcją) stanowi przeszkodę w zmniejszeniu płatności z tytułu dobrowolnego wsparcia związanego z produkcją i w zastosowaniu kar administracyjnych.

Otóż oznacza to, że władze węgierskie nie nakładają kar za zgłoszenia przedstawione po terminie, ponieważ podlegają one karom w ramach kontroli zasady wzajemnej zgodności. Czyny tego rodzaju nie pozostają zatem bezkarne, lecz ten sam czyn nie podlega karze dwukrotnie.

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające przepisy dotyczące płatności bezpośrednich dla rolników na podstawie systemów wsparcia w ramach wspólnej polityki rolnej oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 637/2008 i rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 (Dz.U. 2013, L 347, s. 608).

(2)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 809/2014 z dnia 17 lipca 2014 r. ustanawiające zasady stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli, środków rozwoju obszarów wiejskich oraz zasady wzajemnej zgodności (Dz.U. 2014, L 227, s. 69).