Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2022/C 340/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 326 z 29.8.2022

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 318 z 22.8.2022

Dz.U. C 311 z 16.8.2022

Dz.U. C 303 z 8.8.2022

Dz.U. C 294 z 1.8.2022

Dz.U. C 284 z 25.7.2022

Dz.U. C 276 z 18.7.2022

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 lipca 2022 r. – Republika Włoska, Comune di Milano/Rada Unii Europejskiej

(Sprawy połączone C-59/18 i C-182/18) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Prawo instytucjonalne - Organy i jednostki organizacyjne Unii Europejskiej - Europejska Agencja Leków (EMA) - Kompetencja w sprawie ustalenia siedziby - Artykuł 341 TFUE - Zakres stosowania - Decyzja przyjęta przez przedstawicieli rządów państw członkowskich przy okazji posiedzenia Rady - Jurysdykcja Trybunału na podstawie art. 263 TFUE - Autor i charakter prawny aktu - Brak skutków wiążących w porządku prawnym Unii)

(2022/C 340/02)

Język postępowania: włoski

Strony

Strony skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierana przez C. Colelli, S. Fiorentina i G. Galluzzo, avvocati dello Stato), Comune di Milano (przedstawiciele: M. Condinanzi, A. Neri i F. Sciaudone, avvocati)

Interwenient popierający Comune di Milano: Regione Lombardia (przedstawiciel: M. Tamborino, avvocato)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer, J. Bauerschmidt, F. Florindo Gijón i E. Rebasti, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: K. Bulterman i M.J. Langer, pełnomocnicy), Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Herrmann, M. Konstantinidis i D. Nardi, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Skargi zostają oddalone.

2)	Republika Włoska, Comune di Milano i Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty.

3)	Regione Lombardia, Królestwo Niderlandów i Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 94 z 12.3.2018.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 lipca 2022 r. – Republika Włoska (C-106/19), Comune di Milano (C-232/19)/Rada Unii Europejskiej, Parlament Europejski

(Sprawy połączone C-106/19 i C-232/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Prawo instytucjonalne - Rozporządzenie (UE) 2018/1718 - Ustalenie siedziby Europejskiej Agencji Leków (EMA) w Amsterdamie (Niderlandy) - Artykuł 263 TFUE - Dopuszczalność - Interes prawny - Legitymacja procesowa - Bezpośrednie i indywidualne oddziaływanie - Decyzja przyjęta przez przedstawicieli rządów państw członkowskich przy okazji posiedzenia Rady w celu ustalenia lokalizacji siedziby agencji Unii Europejskiej - Brak skutków wiążących w porządku prawnym Unii - Prerogatywy Parlamentu Europejskiego)

(2022/C 340/03)

Język postępowania: włoski

Strony

Strony skarżące: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierana przez C. Colelli, S. Fiorentina i G. Galluzzo, avvocati dello Stato) (C-106/19), Comune di Milano (przedstawiciele: J. Alberti, M. Condinanzi, A. Neri i F. Sciaudone, avvocati) (C-232/19)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer, J. Bauerschmidt, F. Florindo Gijón i E. Rebasti, pełnomocnicy), Parlament Europejski (przedstawiciele: I. Anagnostopoulou, A. Tamás i L. Visaggio, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: M.K. Bulterman i J. Langer, pełnomocnicy), Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Herrmann, D. Nardi i P.J.O. Van Nuffel, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Skargi zostają oddalone.

2)	Republika Włoska, Rada Unii Europejskiej i Parlament Europejski pokrywają własne koszty w sprawie C-106/19.

3)	Comune di Milano, Rada Unii Europejskiej i Parlament Europejski pokrywają własne koszty w sprawie C-232/19.

4)	Królestwo Niderlandów i Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 112 z 25.3.2019.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 lipca 2022 r. – Parlament Europejski/Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-743/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Prawo instytucjonalne - Organy i jednostki organizacyjne Unii Europejskiej - Europejski Urząd ds. Pracy (ELA) - Kompetencja w sprawie ustalenia siedziby - Artykuł 341 TFUE - Zakres stosowania - Decyzja przyjęta przez przedstawicieli rządów państw członkowskich przy okazji posiedzenia Rady - Jurysdykcja Trybunału na podstawie art. 263 TFUE - Autor i charakter prawny aktu - Brak skutków wiążących w porządku prawnym Unii)

(2022/C 340/04)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Parlament Europejski (przedstawiciele: I. Anagnostopoulou, C. Biz i L. Visaggio, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer, J. Bauerschmidt i E. Rebasti, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Belgii (przedstawiciele: J.-C. Halleux, M. Jacobs, C. Pochet i L. Van den Broeck, pełnomocnicy), Republika Czeska (przedstawiciele: L. Březinová, D. Czechová, K. Najmanová, M. Smolek i J. Vláčil, pełnomocnicy), Królestwo Danii (przedstawiciele: M. Jespersen, V. Pasternak Jørgensen, J. Nymann-Lindegren i M. Søndahl Wolff, pełnomocnicy), Irlandia (przedstawiciele: M. Browne, G. Hodge, A. Joyce i J. Quaney, pełnomocnicy, których wspiera D. Fennelly, BL), Republika Grecka (przedstawiciele: K. Boskovits i E.-M. Mamouna, pełnomocnicy), Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: S. Centeno Huerta i A. Gavela Llopis, pełnomocnicy), Republika Francuska (przedstawiciele: A. Daly, A.-L. Desjonquères, E. Leclerc i T. Stehelin, pełnomocnicy), Wielkie Księstwo Luksemburga (przedstawiciele: A. Germeaux, C. Schiltz i T. Uri, pełnomocnicy), Węgry (przedstawiciele: M.Z. Fehér i K. Szíjjártó, pełnomocnicy), Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: M.K. Bulterman, J.M. Hoogveld i J. Langer, pełnomocnicy), Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik), Republika Słowacka (przedstawiciele: E.V. Drugda i B. Ricziová, pełnomocnicy), Republika Finlandii (przedstawiciel: M. Pere, pełnomocnik)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty.

3)	Królestwo Belgii, Republika Czeska, Królestwo Danii, Irlandia, Republika Grecka, Królestwo Hiszpanii, Republika Francuska, Wielkie Księstwo Luksemburga, Węgry, Królestwo Niderlandów, Rzeczpospolita Polska, Republika Słowacka i Republika Finlandii pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 399 z 25.11.2019.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 21 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour constitutionnelle – Belgia) – Ligue des droits humains/Conseil des ministres

(Sprawa C-817/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Przetwarzanie danych osobowych - Dane dotyczące przelotu pasażera (PNR) - Rozporządzenie (UE) 2016/679 - Artykuł 2 ust. 2 lit. d) - Zakres stosowania - Dyrektywa (UE) 2016/681 - Wykorzystywanie danych PNR pasażerów lotów wykonywanych między Unią Europejską a państwami trzecimi - Możliwość włączenia danych dotyczących pasażerów lotów wykonywanych wewnątrz Unii - Zautomatyzowane przetwarzanie tych danych - Okres zatrzymywania - Zwalczanie terroryzmu i poważnej przestępczości - Ważność - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuły 7, 8, 21 i art. 52 ust. 1 - Krajowe ustawodawstwo rozszerzające stosowanie systemu PNR na inne operacje transportu wykonywane w Unii - Swoboda przemieszczania się w ramach Unii - Karta praw podstawowych - Artykuł 45)

(2022/C 340/05)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour constitutionnelle

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ligue des droits humains

Strona pozwana: Conseil des ministres

Sentencja

1)

Artykuł 2 ust. 2 lit. d) i art. 23 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólnego rozporządzenia o ochronie danych) należy interpretować w ten sposób, że rozporządzenie to znajduje zastosowanie do przetwarzania danych osobowych przewidzianego przez krajowe ustawodawstwo mające na celu transpozycję do prawa krajowego przepisów dyrektywy Rady 2004/82/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie zobowiązania przewoźników do przekazywania danych pasażerów, dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/65/UE z dnia 20 października 2010 r. w sprawie formalności sprawozdawczych dla statków wchodzących do lub wychodzących z portów państw członkowskich i uchylającej dyrektywę 2002/6/WE oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/681 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie wykorzystywania danych dotyczących przelotu pasażera (danych PNR) w celu zapobiegania przestępstwom terrorystycznym i poważnej przestępczości, ich wykrywania, prowadzenia postępowań przygotowawczych w ich sprawie i ich ścigania w odniesieniu do, po pierwsze, przetwarzania danych dokonywanego przez podmioty prywatne, a po drugie, przetwarzania danych dokonywanego przez organy publiczne, podlegających, wyłącznie lub również, dyrektywie 2004/82 lub dyrektywie 2010/65. Wspomniane rozporządzenie nie znajduje natomiast zastosowania do przewidzianego przez takie ustawodawstwo przetwarzania danych podlegającego wyłącznie dyrektywie 2016/681, dokonywanego przez jednostki do spraw informacji o pasażerach (JIP) lub przez właściwe organy do celów, o których mowa w art. 1 ust. 2 tej dyrektywy.

2)

Zważywszy że wykładnia dyrektywy 2016/681 w świetle art. 7, 8 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej zapewnia zgodność tej dyrektywy ze wspomnianymi artykułami karty praw podstawowych, analiza pytań prejudycjalnych od drugiego do czwartego i pytania szóstego nie wykazała istnienia żadnego elementu mogącego wpłynąć na ważność owej dyrektywy.

3)

Artykuł 6 dyrektywy 2016/681 w świetle art. 7, 8 i art. 52 ust. 1 karty praw podstawowych należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie ustawodawstwu krajowemu, które dopuszcza przetwarzanie zgromadzonych zgodnie z tą dyrektywą danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) do celów innych niż wyraźnie określone w jej art. 1 ust. 2.

4)

Artykuł 12 ust. 3 lit. b) dyrektywy 2016/681 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie ustawodawstwu krajowemu, zgodnie z którym organ wyznaczony jako jednostka do spraw informacji o pasażerach (JIP) ma również status właściwego krajowego organu upoważnionego do zatwierdzania ujawnienia danych PNR po upływie okresu sześciu miesięcy od chwili przekazania JIP tych danych.

5)

Artykuł 12 ust. 1 dyrektywy 2016/681 w związku z art. 7, 8 i art. 52 ust. 1 karty praw podstawowych należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie ustawodawstwu krajowemu, które przewiduje ogólny okres zatrzymywania danych wynoszący pięć lat, stosowany bez rozróżnienia do wszystkich pasażerów lotniczych, w tym do tych, w stosunku do których nie została przeprowadzona ani ocena wstępna, o której mowa w art. 6 ust. 2 lit. a) tej dyrektywy, ani ewentualne kontrole dokonywane w trakcie sześciomiesięcznego okresu, o którym mowa w art. 12 ust. 2 wspomnianej dyrektywy, ani też żadna inna okoliczność nie ujawniła istnienia obiektywnych czynników zdolnych uzasadnić ryzyko w zakresie przestępstw terrorystycznych lub poważnej przestępczości mające obiektywny związek, chociażby pośredni, z przewozem lotniczym pasażerów.

6)

Dyrektywę 2004/82 należy interpretować w ten sposób, że nie znajduje ona zastosowania do lotów, regularnych lub nieregularnych, wykonywanych przez przewoźnika lotniczego z terytorium państwa członkowskiego z zaplanowanym lądowaniem na terytorium co najmniej jednego innego państwa członkowskiego, bez postojów na terytorium państwa trzeciego (loty wewnątrzunijne).

7)

Prawo Unii, w szczególności art. 2 dyrektywy 2016/681, w świetle art. 3 ust. 2 TUE, art. 67 ust. 2 TFUE i art. 45 karty praw podstawowych należy interpretować w ten sposób, że stoi ono na przeszkodzie: — ustawodawstwu krajowemu, które przewiduje, w braku rzeczywistego i aktualnego lub przewidywalnego zagrożenia terrorystycznego, wobec którego stoi dane państwo członkowskie, system przekazywania, przez przewoźników lotniczych i operatorów turystycznych oraz przetwarzania – przez właściwe organy – danych PNR wszystkich lotów wewnątrzunijnych i przewozów dokonywanych innymi środkami w obrębie Unii, z lub do tego państwa członkowskiego, lub też tranzytu przez jego terytorium, do celów walki z terroryzmem i poważną przestępczością. W takiej sytuacji stosowanie systemu ustanowionego przez dyrektywę 2016/681 musi być ograniczone do przekazywania i przetwarzania danych PNR lotów lub innych operacji przewozu odnoszących się w szczególności do określonych połączeń lub planów podróży czy też określonych lotnisk, stacji kolejowych lub portów morskich, w stosunku do których istnieją wskazania mogące uzasadnić takie zastosowanie. Do zainteresowanego państwa członkowskiego należy wyselekcjonowanie lotów wewnątrzunijnych lub operacji przewozu innymi środkami wewnątrz Unii, w odniesieniu do których istnieją takie wskazania, i regularne dokonywanie przeglądu takiego stosowania w zależności od ewolucji przesłanek, które uzasadniły ich wyselekcjonowanie, tak aby zapewnić, by stosowanie tego systemu do tych lotów lub innych operacji przewozu było zawsze ograniczone do tego, co ściśle niezbędne, i — ustawodawstwu krajowemu, które przewiduje taki system przekazywania i przetwarzania wspomnianych danych do celów ulepszenia kontroli na granicach i zwalczania nielegalnej imigracji.

8)

Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że stoi ono na przeszkodzie temu, aby sąd krajowy ograniczył w czasie skutki dokonywanego przez niego stwierdzenia niezgodności z prawem, na mocy prawa krajowego, ustawodawstwa krajowego nakładającego na przewoźników lotniczych, kolejowych i lądowych oraz operatorów podróży obowiązek przekazywania danych PNR i przewidującego przetwarzanie i zatrzymywanie tych danych niezgodne z przepisami dyrektywy 2016/681 interpretowanych w świetle art. 3 ust. 2 TUE, art. 67 ust. 2 TUE, art. 7, 8, 45 i art. 52 ust. 1 karty praw podstawowych. Dopuszczalność dowodów uzyskanych w ten sposób podlega, zgodnie z zasadą autonomii proceduralnej państw członkowskich, prawu krajowemu, z zastrzeżeniem poszanowania między innymi zasad równoważności i skuteczności.

---

(1)  Dz.U. C 36 z 3.2.2020.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht Klagenfurt – Austria) – GSMB Invest GmbH & Co. KG/Auto Krainer GesmbH

(Sprawa C-128/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Rozporządzenie (WE) nr 715/2007 - Homologacja pojazdów silnikowych - Artykuł 3 pkt 10 - Artykuł 5 ust. 1 i 2 - Urządzenie ograniczające skuteczność działania - Pojazdy silnikowe - Silnik wysokoprężny - Emisje zanieczyszczeń - Układ kontroli emisji zanieczyszczeń - Oprogramowanie zintegrowane ze sterownikiem silnika - Zawór recyrkulacji spalin (zawór EGR) - Zmniejszenie emisji tlenków azotu (NOx) ograniczone przez „okno termiczne” - Zakaz stosowania urządzeń ograniczających skuteczność działania układów kontroli emisji zanieczyszczeń - Artykuł 5 ust. 2 lit. c) - Wyjątek od tego zakazu)

(2022/C 340/06)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesgericht Klagenfurt

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: GSMB Invest GmbH & Co. KG

Strona pozwana: Auto Krainer GesmbH

Sentencja

1)

Artykuł 3 pkt 10 rozporządzenia (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów w związku z art. 5 ust. 1 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że urządzenie, które gwarantuje przestrzeganie dopuszczalnych wartości emisji przewidzianych w tym rozporządzeniu tylko wtedy, gdy temperatura zewnętrzna wynosi od 15 do 33 stopni Celsjusza a wysokość, na jakiej pojazd się porusza, jest mniejsza niż 1 000 metrów nad poziomem morza, stanowi „urządzenie ograniczające skuteczność działania” w rozumieniu tego art. 3 pkt 10.

2)

Artykuł 5 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 715/2007 należy interpretować w ten sposób, że urządzenie ograniczające skuteczność działania, które gwarantuje przestrzeganie dopuszczalnych wartości emisji przewidzianych w tym rozporządzeniu wyłącznie wtedy, gdy zewnętrzna temperatura wynosi od 15 do 33 stopni Celsjusza a wysokość, na jakiej pojazd się porusza, jest mniejsza niż 1 000 metrów nad poziomem morza, nie może być objęte przewidzianym w tym przepisie wyjątkiem od zakazu użytkowania takich urządzeń z tego tylko powodu, że takie urządzenie przyczynia się do ochrony części, takich jak zawór recyrkulacji spalin, chłodnica EGR i filtr cząstek stałych, chyba że zostanie wykazane, iż wspomniane urządzenie odpowiada ściśle potrzebie uniknięcia bezpośredniego ryzyka uszkodzenia lub awarii [wypadku] w silniku spowodowanego nieprawidłowym działaniem jednej z tych części, na tyle poważnego, że wywołuje konkretne niebezpieczeństwo podczas prowadzenia pojazdu wyposażonego w to samo urządzenie. W każdym razie nie może wchodzić w zakres wyjątku przewidzianego w art. 5 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 715/2007 urządzenie ograniczające skuteczność działania, które w normalnych warunkach ruchu powinno funkcjonować przez większą część roku w celu ochrony silnika przed uszkodzeniem lub awarią oraz w celu zapewnienia bezpieczeństwa pojazdu.

---

(1)  Dz.U. C 271 z 17.8.2020.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht Eisenstadt – Austria) – IR/Volkswagen AG

(Sprawa C-134/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Rozporządzenie (WE) nr 715/2007 - Homologacja pojazdów silnikowych - Artykuł 3 pkt 10 - Artykuł 5 ust. 1 i 2 - Urządzenie ograniczające skuteczność działania - Pojazdy silnikowe - Silnik wysokoprężny - Emisje zanieczyszczeń - Układ kontroli emisji zanieczyszczeń - Oprogramowanie zintegrowane ze sterownikiem silnika - Zawór recyrkulacji spalin (zawór EGR) - Zmniejszenie emisji tlenków azotu (NOx) ograniczone przez „okno termiczne” - Zakaz stosowania urządzeń ograniczających skuteczność działania układów kontroli emisji zanieczyszczeń - Artykuł 5 ust. 2 lit. a) - Wyjątek od tego zakazu - Dyrektywa 1999/44/WE - Sprzedaż towarów konsumpcyjnych i związane z tym gwarancje - Artykuł 3 ust. 2 - Urządzenie zainstalowane w ramach naprawy pojazdu)

(2022/C 340/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesgericht Eisenstadt

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: IR

Strona pozwana: Volkswagen AG

Sentencja

1)

Artykuł 3 pkt 10 rozporządzenia (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów w związku z art. 5 ust. 1 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że urządzenie, które gwarantuje przestrzeganie dopuszczalnych wartości emisji przewidzianych w tym rozporządzeniu tylko wtedy, gdy temperatura zewnętrzna wynosi od 15 do 33 stopni Celsjusza a wysokość, na jakiej pojazd się porusza, jest mniejsza niż 1000 metrów nad poziomem morza, stanowi „urządzenie ograniczające skuteczność działania” w rozumieniu tego art. 3 pkt 10.

2)

Artykuł 5 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 715/2007 należy interpretować w ten sposób, że urządzenie ograniczające skuteczność działania, które gwarantuje przestrzeganie dopuszczalnych wartości emisji przewidzianych w tym rozporządzeniu wyłącznie wtedy, gdy temperatura zewnętrzna wynosi od 15 do 33 stopni Celsjusza a wysokość, na jakiej pojazd się porusza, jest mniejsza niż 1000 metrów nad poziomem morza, nie może być objęte przewidzianym w tym przepisie wyjątkiem od zakazu użytkowania takich urządzeń z tego tylko powodu, że takie urządzenie ma na celu ochronę zaworu recyrkulacji spalin, chyba że zostanie wykazane, iż urządzenie to jest niezbędne dla uniknięcia bezpośredniego ryzyka uszkodzenia lub awarii w silniku spowodowanych nieprawidłowym działaniem tej części na tyle poważnego, że wywołuje konkretne niebezpieczeństwo podczas prowadzenia pojazdu wyposażonego w to właśnie urządzenie. W każdym razie nie może wchodzić w zakres wyjątku przewidzianego w art. 5 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 715/2007 urządzenie ograniczające skuteczność działania, które w normalnych warunkach ruchu powinno funkcjonować przez większą część roku w celu ochrony silnika przed uszkodzeniem lub awarią oraz w celu zapewnienia bezpieczeństwa pojazdu.

3)

Artykuł 5 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 715/2007 w związku z art. 3 pkt 10 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że okoliczność, iż urządzenie ograniczające skuteczność działania w rozumieniu tego ostatniego przepisu zostało zainstalowane po oddaniu pojazdu do użytku, w trakcie naprawy w rozumieniu art. 3 ust. 2 dyrektywy 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji, nie ma znaczenia dla oceny, czy stosowanie tego urządzenia jest zakazane na mocy tego art. 5 ust. 2.

---

(1)  Dz.U. C 271 z 17.8.2020.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof – Austria) – DS/Porsche Inter Auto GmbH & Co KG, Volkswagen AG

(Sprawa C-145/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Rozporządzenie (WE) nr 715/2007 - Homologacja pojazdów silnikowych - Artykuł 5 ust. 2 - Urządzenie ograniczające skuteczność działania - Pojazdy silnikowe - Silnik wysokoprężny - Układ kontroli emisji zanieczyszczeń - Oprogramowanie zintegrowane ze sterownikiem silnika - Zawór recyrkulacji spalin (zawór EGR) - Zmniejszenie emisji tlenków azotu (NOx) ograniczone przez „okno termiczne” - Zakaz stosowania urządzeń ograniczających skuteczność działania układów kontroli emisji zanieczyszczeń - Artykuł 5 ust. 2 lit. a) - Wyjątek od tego zakazu - Ochrona konsumentów - Dyrektywa 1999/44/WE - Sprzedaż towarów konsumpcyjnych i związane z tym gwarancje - Artykuł 2 ust. 2 lit. d) - Pojęcie „towarów wykazujących jakość i wykonanie, które są normalne dla towarów tego samego rodzaju i jakich konsument może racjonalnie oczekiwać, [zważywszy na] charakter towarów” - Pojazd objęty homologacją WE - Artykuł 3 ust. 6 - Pojęcie „braku zgodności o nikłym znaczeniu”)

(2022/C 340/08)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: DS

Strona pozwana: Porsche Inter Auto GmbH & Co KG, Volkswagen AG

Sentencja

1)

Artykuł 2 ust. 2 lit. d) dyrektywy 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji należy interpretować w ten sposób, że pojazd silnikowy objęty zakresem stosowania rozporządzenia (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów nie wykazuje jakości, która jest normalna dla towarów tego samego rodzaju, jakiej konsument może racjonalnie oczekiwać, jeżeli – mimo że pojazd jest objęty obowiązującą homologacją typu WE i w konsekwencji może być używany na drodze – jest wyposażony w urządzenie ograniczające skuteczność działania, którego stosowanie jest zabronione na mocy art. 5 ust. 2 tego rozporządzenia.

2)

Artykuł 5 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 715/2007 należy interpretować w ten sposób, że urządzenie ograniczające skuteczność działania, które gwarantuje przestrzeganie dopuszczalnych wartości emisji przewidzianych w tym rozporządzeniu wyłącznie wtedy, gdy temperatura zewnętrzna wynosi od 15 do 33 stopni Celsjusza, może być uzasadnione na mocy tego przepisu jedynie pod warunkiem, że zostanie wykazane, iż urządzenie to odpowiada ściśle potrzebie uniknięcia bezpośredniego ryzyka uszkodzenia lub awarii w silniku spowodowanego nieprawidłowym działaniem części układu recyrkulacji spalin na tyle poważnego, że wywołuje konkretne niebezpieczeństwo podczas prowadzenia pojazdu wyposażonego w to właśnie urządzenie. W każdym razie nie może wchodzić w zakres wyjątku przewidzianego w art. 5 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 715/2007 urządzenie ograniczające skuteczność działania, które w normalnych warunkach ruchu powinno funkcjonować przez większą część roku w celu ochrony silnika przed uszkodzeniem lub awarią oraz w celu zapewnienia bezpieczeństwa pojazdu.

3)

Artykuł 3 ust. 6 dyrektywy 1999/44 należy interpretować w ten sposób, że brak zgodności polegający na obecności w pojeździe urządzenia ograniczającego skuteczność działania, którego używanie jest zabronione na mocy art. 5 ust. 2 rozporządzenia nr 715/2007, nie może zostać uznany za „ma[jący] nikłe znaczenie”, nawet jeśli – przy założeniu, że konsument wiedział o istnieniu i funkcjonowaniu tego urządzenia – konsument ten dokonałby jednak zakupu tego pojazdu.

---

(1)  Dz.U. C 279 z 24.8.2020.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 14 lipca 2022 r. – Komisja Europejska/Królestwo Danii

(Sprawa C-159/20) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Rozporządzenie (UE) nr 1151/2012 - Systemy jakości produktów rolnych i środków spożywczych - Artykuł 13 - Wykorzystywanie chronionej nazwy pochodzenia (ChNP) „Feta” do oznaczania sera produkowanego w Danii i przeznaczonego na wywóz do państw trzecich - Artykuł 4 ust. 3 TUE - Zasada lojalnej współpracy)

(2022/C 340/09)

Język postępowania: duński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Konstantinidis, I. Naglis i U. Nielsen, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Danii (przedstawiciele: M.P. Brøchner Jespersen, J. Nymann-Lindegren, V. Pasternak Jørgensen, M. Søndahl Wolff i L. Teilgård, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający żądania strony skarżącej: Republika Grecka (przedstawiciele: E.-E. Krompa, E. Leftheriotou, E. Tsaousi i A.-E. Vasilopoulou, pełnomocnicy), Republika Cypryjska (przedstawiciele: V. Christoforou i E. Zachariadou, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Nie zapobiegając wykorzystywaniu przez duńskich producentów chronionej nazwy pochodzenia (ChNP) „Feta” do oznaczania sera nieodpowiadającego mającej zastosowanie specyfikacji tej ChNP lub też nie powstrzymując takiego wykorzystywania, Królestwo Danii uchybiło zobowiązaniom spoczywającym na nim na mocy art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Królestwo Danii pokrywa, poza własnymi kosztami, cztery piąte kosztów poniesionych przez Komisję Europejską.

4)	Komisja Europejska pokrywa jedną piątą poniesionych kosztów.

5)	Republika Grecka i Republika Cypryjska pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 201 z 15.6.2020.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 14 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de la Comunidad Valenciana – Hiszpania) – Asociación Estatal de Entidades de Servicios de Atención a Domicilio (ASADE)/Consejería de Igualdad y Políticas Inclusivas

(Sprawa C-436/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuły 49 i 56 TFUE - Sytuacja o charakterze wyłącznie wewnętrznym - Usługi na rynku wewnętrznym - Dyrektywa 2006/123/WE - Zakres stosowania - Artykuł 2 ust. 2 lit. j) - Udzielanie zamówień publicznych - Dyrektywa 2014/24/UE - Pojęcie „zamówienia publicznego” - Artykuły 74 – 77 - Świadczenie usług społecznych w zakresie pomocy na rzecz osób - Umowy w sprawie uzgodnionego działania zawierane z prywatnymi podmiotami działającymi w dziedzinie pomocy społecznej - Wykluczenie podmiotów mających cel zarobkowy - Lokalizacja podmiotu jako kryterium wyboru)

(2022/C 340/10)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Superior de Justicia de la Comunidad Valenciana

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Asociación Estatal de Entidades de Servicios de Atención a Domicilio (ASADE)

Strona przeciwna: Consejería de Igualdad y Políticas Inclusivas

Sentencja

1)

Artykuły 76 i 77 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18/WE należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one uregulowaniu krajowemu, które zastrzega dla prywatnych podmiotów niemających celu zarobkowego uprawnienie do zawierania w drodze przetargu umów, na mocy których podmioty te świadczą usługi społeczne na rzecz osób w zamian za zwrot poniesionych przez te podmioty kosztów, bez względu na szacunkową wartość tych usług, nawet jeśli podmioty te nie spełniają wymogów przewidzianych w owym art. 77, o ile z jednej strony ramy prawne i umowne, w których prowadzona jest działalność wspomnianych podmiotów, rzeczywiście przyczyniają się do celu społecznego oraz do realizacji celów solidarności i efektywności budżetowej, na których opiera się owo uregulowanie, a z drugiej strony przestrzegana jest zasada przejrzystości, która została w szczególności określona w art. 75 owej dyrektywy.

2)

Artykuł 76 dyrektywy 2014/24 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym w ramach udzielania zamówienia publicznego na usługi społeczne, o których mowa w załączniku XIV do tej dyrektywy, lokalizacja wykonawcy w miejscowości, w której usługi mają być świadczone, stanowi kryterium wyboru wykonawców poprzedzające zbadanie ich ofert.

---

(1)  Dz.U. C 423 z 7.12.2020.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 14 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof – Austria) – ÖBB-Infrastruktur Aktiengesellschaft/Lokomotion Gesellschaft für Schienentraktion mbH

(Sprawa C-500/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Umowy międzynarodowe - Transport kolejowy - Konwencja o międzynarodowym przewozie kolejami (COTIF) - Przepisy ujednolicone o umowie użytkowania infrastruktury w międzynarodowej komunikacji kolejowej (CUI) - Artykuł 4 - Prawo wiążące - Artykuł 8 - Odpowiedzialność zarządzającego - Artykuł 19 - Inne roszczenia - Właściwość Trybunału - Uszkodzenie lokomotyw przewoźnika w wyniku wykolejenia - Najem lokomotyw zastępczych - Obowiązek zwrotu kosztów najmu przez zarządzającego infrastrukturą - Umowa przewidująca rozszerzenie odpowiedzialności stron w drodze odesłania do prawa krajowego)

(2022/C 340/11)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca zażalenie: ÖBB-Infrastruktur Aktiengesellschaft

Druga strona postępowania zażaleniowego: Lokomotion Gesellschaft für Schienentraktion mbH

Sentencja

1)

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, do którego zwrócono się na podstawie art. 267 TFUE, jest właściwy do dokonania wykładni art. 4, art. 8 § 1 lit. b) i art. 19 § 1 załącznika E do Konwencji o międzynarodowym przewozie kolejami z dnia 9 maja 1980 r., zmienionej protokołem wileńskim z dnia 3 czerwca 1999 r., zatytułowanego „Przepisy ujednolicone o umowie użytkowania infrastruktury w międzynarodowej komunikacji kolejowej (CUI)”.

2)

Artykuł 8 § 1 lit. b) załącznika E do Konwencji o międzynarodowym przewozie kolejami z dnia 9 maja 1980 r., zmienionej protokołem wileńskim z dnia 3 czerwca 1999 r., należy interpretować w ten sposób, że zakres odpowiedzialności zarządzającego infrastrukturą za szkody materialne nie obejmuje kosztów poniesionych przez przedsiębiorstwo kolejowe w związku z wzięciem w najem lokomotyw zastępczych na okres naprawy uszkodzonych lokomotyw.

3)

Artykuł 4 i art. 19 § 1 załącznika E do Konwencji o międzynarodowym przewozie kolejami z dnia 9 maja 1980 r., zmienionej protokołem wileńskim z dnia 3 czerwca 1999 r., należy interpretować w ten sposób, że strony umowy mogą rozszerzyć swą odpowiedzialność poprzez ogólne odesłanie do prawa krajowego, na mocy którego zakres odpowiedzialności zarządzającego infrastrukturą jest szerszy, a odpowiedzialność ta zostaje uzależniona od istnienia winy.

---

(1)  Dz.U. C 19 z 18.1.2021.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 14 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez College van Beroep voor het bedrijfsleven – Niderlandy) – Sense Visuele Communicatie en Handel vof (działający również pod firmą De Scharrelderij)/Minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit

(Sprawa C-36/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Wspólna polityka rolna - Rozporządzenie (UE) nr 1307/2013 - System wsparcia bezpośredniego - Wspólne zasady - Artykuł 30 ust. 6 i art. 50 ust. 2 - Wniosek o przydział uprawnień do płatności dla młodych rolników z rezerwy krajowej - Organ administracji krajowej, który udzielił błędnych informacji w przedmiocie kwalifikacji osoby jako „młodego rolnika” - Zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań - Skarga o naprawienie szkody spowodowanej naruszeniem przewidzianej w prawie krajowym zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań)

(2022/C 340/12)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

College van Beroep voor het bedrijfsleven

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Sense Visuele Communicatie en Handel vof (działający również pod firmą De Scharrelderij)

Strona pozwana: Minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit

Sentencja

Wykładni prawa Unii Europejskiej, a w szczególności zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, należy dokonywać w ten sposób, że nie stoi ono na przeszkodzie temu, by podmiot prawa uzyskał na podstawie uznanej w prawie krajowym zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i wyłącznie na podstawie tego prawa naprawienie szkody wynikającej z błędnej interpretacji jednoznacznego przepisu prawa Unii dokonanej przez organ krajowy, pod warunkiem, że odszkodowanie to nie jest równoważne z przyznaniem korzyści sprzecznej z prawem Unii, nie obciąża budżetu Unii i że nie może powodować zakłóceń konkurencji między państwami członkowskimi.

---

(1)  Dz.U. C 128 z 12.04.2021.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 14 lipca 2022 r. – Universität Bremen/Europejska Agencja Wykonawcza ds. Badań Naukowych (REA)

(Sprawa C-110/21 P) (1)

(Odwołanie - Skarga o stwierdzenie nieważności - Artykuł 19 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej - Reprezentacja stron nieuprzywilejowanych w ramach postępowania ze skargi bezpośredniej przed sądami Unii Europejskiej - Nauczyciel akademicki - Nauczyciel akademicki wykładający na uniwersytecie reprezentowanym w ramach tego postępowania ze skargi oraz pełniący obowiązki koordynatora i kierownika zespołu projektu będącego przedmiotem sporu - Warunek niezależności - Istnienie bezpośredniego i osobistego interesu w rozstrzygnięciu sprawy)

(2022/C 340/13)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Universität Bremen (przedstawiciel: C. Schmid)

Druga strona postępowania: Europejska Agencja Wykonawcza ds. Badań Naukowych (REA) (przedstawiciele: V. Canetti i S. Payan-Lagrou, pełnomocnicy, wspierane przez R. van der Houta, advocaat, i C. Wagnera, Rechtsanwalt)

Sentencja

1)	Postanowienie Sądu Unii Europejskiej z dnia 16 grudnia 2020 r., Universität Bremen/REA (T-660/19, niepublikowane, EU:T:2020:633), zostaje uchylone.

2)	Sprawa T-660/19 zostaje przekazana do ponownego rozpoznania przez Sąd Unii Europejskiej.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

---

(1)  Dz.U. C 182 z 10.5.2021.

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 19 maja 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez notario del Ilustre Colegio Notarial de Andalucía – Hiszpania) – Frontera Capital SARL

(Sprawa C-722/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 53 ust. 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Artykuł 267 TFUE - Notariusz - Pojęcie „sądu” - Kryteria - Brak sporu przed organem odsyłającym - Oczywista niedopuszczalność)

(2022/C 340/14)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Notario del Ilustre Colegio Notarial de Andalucía

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Frontera Capital SARL

Sentencja

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym przedstawiony przez notario del Ilustre Colegio Notarial de Andalucía (notariusza zrzeszonego w andaluzyjskiej izbie notariuszy, Hiszpania) postanowieniem z dnia 25 listopada 2021 r. jest oczywiście niedopuszczalny.

---

(1)  Data wpływu: 25.11.2021.

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 14 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzgericht – Austria) – CM/Finanzamt Österreich

(Sprawa C-25/22) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 53 § 2 i art. 94 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Wymóg wskazania względów uzasadniających konieczność udzielenia odpowiedzi na zadane pytania - Brak wystarczających wyjaśnień - Oczywista niedopuszczalność)

(2022/C 340/15)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: CM

Strona pozwana: Finanzamt Österreich

Sentencja

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzgericht (federalny trybunał finansowy, Austria) postanowieniem z dnia 31 grudnia 2021 r. jest oczywiście niedopuszczalny.

---

(1)  Data złożenia wniosku: 10.1.2022.

Odwołanie od wyroku Sądu (dziesiąta izba) wydanego w dniu 21 grudnia 2021 r. w sprawie T-549/20, Magic Box Int. Toys/EUIPO – KMA Concepts, wniesione w dniu 4 marca 2022 r. przez Magic Box Int. Toys SLU

(Sprawa C-194/22 P)

(2022/C 340/16)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Magic Box Int. Toys SLU przedstawiciel: adwokat J.L. Rivas Zurdo)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, KMA Concepts Ltd.

Postanowieniem z dnia 7 czerwca 2022 r. Trybunał (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) odmówił przyjęcia odwołania do rozpoznania i nakazał Magic Box Int. Toys pokrycie własnych kosztów.

Odwołanie od postanowienia Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 26 stycznia 2022 r. w sprawie T-233/21, Meta Cluster GmbH/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, wniesione w dniu 4 kwietnia 2022 r. przez Meta Cluster GmbH

(Sprawa C-233/22 P)

(2022/C 340/17)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Meta Cluster GmbH (przedstawiciel: H. Baumann, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

Postanowieniem z dnia 15 lipca 2022 r. Trybunał (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) odmówił przyjęcia odwołania do rozpoznania i nakazał wnoszącej odwołanie pokrycie własnych kosztów.

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 23 lutego 2022 r. w sprawie T-806/19, Govern d'Andorra/EUIPO, wniesione w dniu 3 maja 2022 r. przez Govern d'Andorra

(Sprawa C-300/22 P)

(2022/C 340/18)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Govern d'Andorra (przedstawiciel: adwokat P. González-Bueno Catalán de Ocón)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

Postanowieniem z dnia 12 maja 2022 r. wiceprezes Trybunału Sprawiedliwości stwierdził niedopuszczalność odwołania do rozpoznania i orzekł, że Govern d’Andorra pokrywa własne koszty.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln (Niemcy) w dniu 11 maja 2022 r. – Gesamtverband Autoteile-Handel e.V./Scania CV AB

(Sprawa C-319/22)

(2022/C 340/19)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Köln

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Gesamtverband Autoteile-Handel e.V.

Strona pozwana: Scania CV AB

Pytania prejudycjalne

I.

Czy wymóg określony w art. 61 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia (UE) 2018/858 (1), zgodnie z którym „Informacje te podaje się w przystępny sposób w formacie nadającym się do odczytu maszynowego i przetwarzania elektronicznego zbiorów danych”. obejmuje wszystkie informacje dotyczące naprawy i konserwacji pojazdów w rozumieniu art. 3 pkt 48 rozporządzenia, czy też wymóg ten jest ograniczony do tzw. informacji o częściach zamiennych („informacje o […] częściach pojazdu […], które można wymienić na części zamienne”) zgodnie z pkt 6.1 załącznika X do rozporządzenia?

II.

Czy art. 61 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia (UE) 2018/858, zgodnie z którym informacje podaje się „w przystępny sposób w formacie nadającym się do odczytu maszynowego i przetwarzania elektronicznego zbiorów danych” oraz art. 61 ust. 2 akapit drugi, zgodnie z którym dla niezależnych podmiotów innych niż stacje obsługi, „informacje podaje się również w formacie nadającym się do odczytu maszynowego, możliwym do elektronicznego przetwarzania za pomocą ogólnodostępnych narzędzi informatycznych i oprogramowania, co pozwala niezależnym podmiotom realizować działania związane z ich działalnością w łańcuchu dostaw na rynku wtórnym”. należy interpretować w ten sposób, że producent pojazdu wypełnia swoje odpowiednie obowiązki tylko poprzez to, iż 1. udostępnia informacje w Internecie w odpowiedzi na sterowane maszynowo zapytanie poprzez interfejs bazy danych z możliwością pobrania wyników, czy też wystarczy, że umożliwia on na stronie internetowej jedynie manualne wyszukiwanie przez użytkownika na ekranie i ogranicza wynik zapytania do widocznej zawartości stron ekranu? oraz 2. umożliwia wyszukiwanie w bazie danych wszystkich informacji związanych z numerami identyfikacyjnymi pojazdów (VIN) na podstawie tych VIN, które zostaną dostarczone przez niego w postaci oddzielnej listy i niezależnie od nich — również na podstawie innych cech identyfikacyjnych pojazdu zgodnie z pkt 6.1 akapit trzeci załącznika X do rozporządzenia — jak również na podstawie innych pojęć używanych przez niego dla kategorii (takich jak kategorie komponentów, części zamiennych, instrukcji napraw i konserwacji oraz ilustracji technicznych) i innych wpisów do bazy danych w dowolnych połączeniach czy też wystarczy, że producent oferuje wyszukiwanie wyłącznie w formie indywidualnego zapytania opartego na VIN jednego, konkretnego pojazdu, nie udostępniając jednocześnie aktualnej listy wszystkich VIN swoich pojazdów? oraz 3. tworzy zbiory danych w postaci plików, których format jest przeznaczony do bezpośredniego elektronicznego (dalszego) przetwarzania zawartych w nich zbiorów danych, ze wskazaniem odpowiedniego opisu zbioru danych (w przypadku tekstów i tabel), czy też wystarczająca jest w tym celu możliwość wyświetlenia samego widoku ekranu w dowolnym standardowym formacie pliku, np. pliku PDF?

III.	czy art. 61 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2018/858 stanowi dla producentów pojazdów obowiązek prawny w rozumieniu art. 6 ust. 1 lit. c) RODO, który uzasadnia ujawnienie VIN lub informacji powiązanych z VIN niezależnym podmiotom jako innym administratorom w rozumieniu art. 4 pkt 7 RODO?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/858 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów, zmieniające rozporządzenie (WE) nr 715/2007 i (WE) nr 595/2009 oraz uchylające dyrektywę 2007/46/WE (Dz.U. 2018, L 151, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Varhoven administrativen sad (Bułgaria) w dniu 17 maja 2022 r. – Zamestnik izpalnitelen direktor na Darzhaven fond „Zemedelie”/IW

(Sprawa C-329/22)

(2022/C 340/20)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Varhoven administrativen sad

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: Zamestnik izpalnitelen direktor na Darzhaven fond „Zemedelie”

Druga strona postępowania kasacyjnego: IW

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 29 ust. 3 zdanie drugie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) i uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 (1) (zwanego dalej „rozporządzeniem [UE] nr 1305/2013”) należy interpretować w ten sposób, że dopuszcza on przepis prawa krajowego taki jak art. 11 ust. 5 (uprzednio ust. 4) Naredba No. 4 ot 24.02.2015 za prilagane na myarka 11 „Biologichno zemedelie” ot Programata za razvitie na selskite rayoni za perioda 2014–2020 (rozporządzenia nr 4 z dnia 24 lutego 2015 r. w sprawie stosowania działania 11 „Rolnictwo ekologiczne” Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014–2020), który ogranicza możliwość udzielenia wsparcia finansowego dla produkcji ekologicznej w trakcie konwersji do okresu nieprzekraczającego minimalnych okresów konwersji wskazanych w art. 36 ust. 1, art. 37 ust. 1 i art. 38 rozporządzenia Komisji (WE) nr 889/2008 z dnia 5 września 2008 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych w odniesieniu do produkcji ekologicznej, znakowania i kontroli (2)?

2)

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie, czy art. 29 ust. 3 zdanie drugie rozporządzenia (UE) nr 1305/2013 należy interpretować w ten sposób, że państwa członkowskie są uprawnione do normatywnego ustalenia maksymalnego okresu dla udzielenia wsparcia na konwersję na rolnictwo ekologiczne wyłącznie według rodzaju produkcji, a nie według szczególnych cech konkretnego przypadku?

3)

Jak należy interpretować sformułowanie „państwa członkowskie mogą wyznaczyć krótszy okres początkowy odpowiadający okresowi konwersji” (art. 29 ust. 3 zdanie [drugie] rozporządzenia [UE] nr 1305/2013)? Czy pojęcia „okresu początkowego” i „okresu konwersji” są używane zamiennie, czy też mają różne znaczenia?

4)

Czy sformułowanie „państwa członkowskie mogą wyznaczyć krótszy okres początkowy odpowiadający okresowi konwersji” w art. 29 ust. 3 zdanie [drugie] rozporządzenia (UE) nr 1305/2013 należy interpretować w ten sposób, że całe działanie „Rolnictwo ekologiczne” może być przedmiotem wniosku i finansowania przez okres krótszy niż określony w art. 29 ust. 3 zdanie pierwsze rozporządzenia w odniesieniu do działań mających na celu „konwersję” na rolnictwo ekologiczne, czy też w ten sposób, że w ramach całego zobowiązania dotyczącego „Rolnictwa ekologicznego” istnieje początkowy okres dla działań w trakcie konwersji na rolnictwo ekologiczne?

---

(1)  Dz.U. 2013, L 347, s. 487.

(2)  Dz.U. 2008, L 250, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 27 maja 2022 r. – PT / VB

(Sprawa C-343/22)

(2022/C 340/21)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona przeciwna i strona wnosząca środek odwoławczy: PT

Strona występująca z wnioskiem i druga strona postępowania w sprawie środka odwoławczego: VB

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 34 pkt 2 konwencji z Lugano o jurysdykcji i uznawaniu oraz wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych z dnia 30 października 2007 r. (1). należy interpretować w ten sposób, że dokumentem wszczynającym postępowanie jest pozew w ramach powództwa o wykonanie zobowiązania wniesiony po wcześniejszym wydaniu szwajcarskiego nakazu zapłaty niezawierający wniosku o uchylenie sprzeciwu złożonego od nakazu zapłaty?

---

(1)  Dz.U. 2009, L 147, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van eerste aanleg Oost-Vlaanderen, afdeling Gent (Belgia) w dniu 1 czerwca 2022 r. – BV Osteopathie Van Hauwermeiren/Belgische Staat

(Sprawa C-355/22)

(2022/C 340/22)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank van eerste aanleg Oost-Vlaanderen, afdeling Gent

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: BV Osteopathie Van Hauwermeiren

Druga strona postępowania: Belgische Staat

Pytania prejudycjalne

1)

Czy wyrok Trybunału z dnia 8 kwietnia 1976 r. w sprawie 43/75 Defrenne/SABENA (1) należy interpretować w ten sposób, że przyznaje on sądowi krajowemu samodzielne uprawnienie do utrzymania w mocy – sua sponte i bez wystąpienia z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym na podstawie art. 267 TFUE – wyłącznie na podstawie przepisu prawa krajowego odnoszących się do zdarzeń przeszłych skutków przepisów krajowych dotyczących zwolnienia z VAT usług medycznych i paramedycznych, niezgodność których to przepisów z prawem Unii stwierdził następnie ten sam sąd (po tym, jak wcześniej skierował w tym przedmiocie do Trybunału trzy wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym na podstawie art. 267 TFUE, na które Trybunał udzielił odpowiedzi wyrokiem z dnia 27 czerwca 2019 r. w sprawie C-597/17 (2)) i w odniesieniu do których orzekł o ich częściowej nieważności, utrzymując jednak w mocy dotychczasowe skutki przepisu prawa krajowego sprzecznego z prawem Unii w odniesieniu do zdarzeń przeszłych, pozbawiając w ten sposób całkowicie podatników VAT prawa do zwrotu VAT pobranego z naruszeniem prawa Unii?

2)

Czy sąd krajowy może – samodzielnie i bez wystąpienia z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym na podstawie art. 267 TFUE – utrzymać w mocy w odniesieniu do zdarzeń przeszłych skutki, jakie wywołuje przepis krajowy uznany za sprzeczny z dyrektywą VAT, na podstawie ogólnego powołania się na „nadrzędne wymogi bezpieczeństwa prawnego związane z całością będących w grze interesów zarówno publicznych, jak również prywatnych” oraz domniemany „brak praktycznej możliwości zwrotu nienależnie pobranego VAT odbiorcom dostaw lub usług świadczonych przez podatnika lub dochodzenia od nich zapłaty w przypadku nieuzasadnionego zwolnienia z jego zapłaty, w szczególności w przypadku, gdy miałoby to dotyczyć dużej liczby niezidentyfikowanych osób lub gdy podatnicy nie dysponują systemem księgowym umożliwiającym im identyfikację tych dostaw lub usług i obliczenie ich wartości”, podczas gdy samym podatnikom nie umożliwiono wykazania, że taki „brak praktycznej możliwości” występuje?

---

(1)  EU:C:1976:56.

(2)  EU:C:2019:544.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Francja) w dniu 1 czerwca 2022 r. – Bolloré logistics SA/Direction interrégionale des douanes et droits indirects de Caen, Recette régionale des douanes et droits indirects de Caen, Bolloré Ports de Cherbourg SAS

(Sprawa C-358/22)

(2022/C 340/23)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour de cassation

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: Bolloré logistics SA

Druga strona postępowania: Direction interrégionale des douanes et droits indirects de Caen,

Recette régionale des douanes et droits indirects de Caen,

Bolloré Ports de Cherbourg SAS

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 195, 217 i 221 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (1), zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 1186/2009 z dnia 16 listopada 2009 r. ustanawiającym wspólnotowy system zwolnień celnych (2), należy interpretować w ten sposób, że organy celne nie mogą żądać od solidarnego gwaranta zapłaty długu celnego, dopóki należności celne nie zostaną prawidłowo podane do wiadomości dłużnika?

2)

a) Czy poszanowanie prawa do obrony, a w szczególności prawa do przedstawienia uwag przed każdym niekorzystnym aktem, które stanowi podstawową zasadę prawa Unii, oznacza, że gdy w braku zapłaty długu celnego w wyznaczonym terminie przez dłużnika dochodzi się jego pokrycia od gwaranta, organ celny musi uprzednio umożliwić gwarantowi skuteczne przedstawienie swojego stanowiska co do okoliczności, na których organ ten zamierza oprzeć swoją decyzję o dochodzeniu zapłaty od gwaranta? b) Czy okoliczność, że dłużnik celny sam miał możliwość skutecznego przedstawienia swojego stanowiska przed powiadomieniem o należnościach celnych, ma wpływ na odpowiedź na pytanie 2a)? c) W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 2a), która ze wskazanych poniżej decyzji jest decyzją niekorzystną dla gwaranta i powinna być poprzedzona etapem wymiany kontradyktoryjnej: decyzja organu celnego o zaksięgowaniu należności i powiadomieniu o nich dłużnika celnego czy decyzja o dochodzeniu zapłaty od gwaranta?

---

(1)  Dz.U. 1992, L 302, s. 1.

(2)  Dz.U. 2009, L 324, s. 23.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Minden (Niemcy) w dniu 7 czerwca 2022 r. – J.B., S.B. i F.B./Bundesrepublik Deutschland

(Sprawa C-364/22)

(2022/C 340/24)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Minden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: J.B., S.B., F.B.

Strona pozwana: Bundesrepublik Deutschland

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 33 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2013/32/UE (1) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on normie prawa krajowego, zgodnie z którą kolejny wniosek o ochronę międzynarodową podlega odrzuceniu jako niedopuszczalny niezależnie od tego, czy zainteresowany wnioskodawca po odrzuceniu wniosku o ochronę międzynarodową i przed złożeniem kolejnego wniosku o ochronę międzynarodową powrócił do swojego kraju pochodzenia?

2)	Czy odpowiedź na pytanie pierwsze będzie się różnić w zależności od tego, czy zainteresowany wnioskodawca został wydalony do swojego kraju pochodzenia, czy też powrócił tam dobrowolnie?

3)

Czy art. 33 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2013/32/UE należy interpretować w ten sposób, że zakazuje on państwu członkowskiemu odrzucenia kolejnego wniosku o ochronę międzynarodową jako niedopuszczalnego w sytuacji, gdy wprawdzie wraz z decyzją w przedmiocie wcześniejszego wniosku nie orzeczono o przyznaniu statusu ochrony uzupełniającej, jednakże zbadano przesłanki zakazów wydalenia z kraju i badanie to ma porównywalny zakres przedmiotowy z badaniem dotyczącym przyznania statusu ochrony uzupełniającej?

4)

Czy badanie przesłanek zakazów wydalenia z kraju i badanie dotyczące przyznania statusu ochrony uzupełniającej są porównywalne, jeżeli przy badaniu przesłanek zakazów wydalenia z kraju należało kumulatywnie zbadać, czy zainteresowanemu wnioskodawcy w kraju, do którego miałby zostać wydalony, grozi: a) konkretne niebezpieczeństwo tortur bądź nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, b) skazania na karę śmierci lub jej wykonania, c) naruszenie Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Europejskiej Konwencji Praw Człowieka – EKPCz) lub d) istotne konkretne zagrożenie zdrowia, życia lub wolności lub zainteresowany wnioskodawca e) jako członek ludności cywilnej jest narażony na istotne indywidualne niebezpieczeństwo dla zdrowia lub życia w związku z międzynarodowym lub wewnętrznym konfliktem zbrojnym?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej (Dz.U. L 180, s. 60).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Okrazhen sad – Burgas (Bułgaria) w dniu 14 czerwca 2022 r. – Obshtina Pomorie/„Anhialo Auto” OOD

(Sprawa C-390/22)

(2022/C 340/25)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Okrazhen sad – Burgas

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: Obshtina Pomorie

Druga strona postępowania apelacyjnego:„Anhialo Auto” OOD

Pytania prejudycjalne

1)

Czy przepisy rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 (1) pozwalają państwu członkowskiemu na wprowadzenie, w drodze przepisów krajowych lub wewnętrznych regulacji, dodatkowych wymogów i ograniczeń w odniesieniu do zapłaty przewoźnikowi rekompensaty za wypełnianie zobowiązania z tytułu świadczenia usług publicznych, jeśli te dodatkowe wymogi i ograniczenia nie zostały przewidziane w tym rozporządzeniu?

2)

Czy art. 4 ust. 1 lit. b) ppkt (i) rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 zezwala na zapłacenie przewoźnikowi rekompensaty za wypełnianie zobowiązania z tytułu świadczenia usług publicznych, jeżeli parametry, na podstawie których obliczana jest rekompensata, nie zostały wcześniej ustalone w umowie o świadczenie usług publicznych, lecz zostały ustalone w zasadach ogólnych, a wynik finansowy netto lub kwota należnej rekompensaty zostały określone zgodnie z procedurą przewidzianą w rozporządzeniu (WE) nr 1370/2007?

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz.U. 2007, L 315, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja) w dniu 20 czerwca 2022 r. – Ministre de l’Économie, des Finances et de la Relance/Manitou BF SA

(Sprawa C-407/22)

(2022/C 340/26)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: Ministre de l’Économie, des Finances et de la Relance

Druga strona postępowania: Manitou BF SA

Pytania prejudycjalne

Czy art. 49 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego dotyczącym zintegrowanego systemu podatkowego, które przyznają integrującej spółce dominującej neutralizację skutków włączenia proporcjonalnej części kosztów i opłat z tytułu dywidend otrzymanych przez nią od spółek będących rezydentami objętych integracją, jak również – dla celów uwzględnienia wyroku z dnia 2 września 2015 r. Groupe Steria SCA (C-386/14) – z tytułu dywidend otrzymanych od jej spółek zależnych z siedzibą w innym państwie członkowskim, które gdyby były rezydentami, obiektywnie mogłyby, według wyboru, należeć do systemu integracji, jednak odmawiają takiej neutralizacji spółce dominującej będącej rezydentem, która pomimo istnienia powiązań kapitałowych z innymi podmiotami będącymi rezydentami, pozwalających na utworzenie zintegrowanej grupy podatkowej, nie wybrała przynależności do takiej grupy, z tytułu zarówno dywidend wypłacanych przez jej spółki zależne będące rezydentami, jak i dywidend otrzymywanych od spółek z siedzibą w innym państwie członkowskim, które spełniają kryteria objęcia integracją inne niż siedziba?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja) w dniu 20 czerwca 2022 r. – Ministre de l’Économie, des Finances et de la Relance/Bricolage Investissement France SA

(Sprawa C-408/22)

(2022/C 340/27)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: Ministre de l’Économie, des Finances et de la Relance

Druga strona postępowania: Bricolage Investissement France SA

Pytania prejudycjalne

Czy art. 49 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego dotyczącym zintegrowanego systemu podatkowego, które przyznają integrującej spółce dominującej neutralizację skutków włączenia proporcjonalnej części kosztów i opłat z tytułu dywidend otrzymanych przez nią od spółek będących rezydentami objętych integracją, jak również – dla celów uwzględnienia wyroku z dnia 2 września 2015 r. Groupe Steria SCA (C-386/14) – z tytułu dywidend otrzymanych od jej spółek zależnych z siedzibą w innym państwie członkowskim, które gdyby były rezydentami, obiektywnie mogłyby, według wyboru, należeć do systemu integracji, jednak odmawiają takiej neutralizacji spółce dominującej będącej rezydentem, która pomimo istnienia powiązań kapitałowych z innymi podmiotami będącymi rezydentami, pozwalających na utworzenie zintegrowanej grupy podatkowej, nie wybrała przynależności do takiej grupy, z tytułu zarówno dywidend wypłacanych przez jej spółki zależne będące rezydentami, jak i dywidend otrzymywanych od spółek z siedzibą w innym państwie członkowskim, które spełniają kryteria objęcia integracją inne niż siedziba?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Szegedi Törvényszék (Węgry) w dniu 28 czerwca 2022 r. – SOLE-MiZo Zrt./Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

(Sprawa C-426/22)

(2022/C 340/28)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Szegedi Törvényszék

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: SOLE MiZo Zrt.

Druga strona postępowania: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

Pytania prejudycjalne

1)

W okolicznościach, w których zgodnie z prawem państwa członkowskiego odsetki od kwoty nadpłaconego, podlegającego odliczeniu [VAT] (zwane dalej „odsetkami od VAT”), który nie mógł zostać odzyskany ze względu na obowiązywanie „zasady zapłaconych faktur”, są obliczane według stopy procentowej, obejmującej bezspornie odsetki od kredytu na krótkoterminowym rynku pieniężnym i ustalonej według stopy podstawowej banku centralnego powiększonej o dwa punkty procentowe, za okres objęty deklaracją VAT w ten sposób, że odsetki te są naliczane, począwszy od dnia następującego po dniu złożenia deklaracji VAT, w której podatnik wskazał nadpłacony VAT, który powinien zostać przeniesiony na następny okres rozliczeniowy ze względu na obowiązywanie zasady „zapłaconych faktur”, do ostatniego dnia terminu na złożenie kolejnej deklaracji VAT, czy należy interpretować prawo Unii, w szczególności art. 183 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) (zwanej dalej „dyrektywą VAT”), zasady skuteczności i równoważności, bezpośredniej skuteczności i proporcjonalności, a także wyrok Trybunału z dnia 23 kwietnia 2020 r. w sprawach połączonych Sole-Mizo i Dalmandi Mezőgazdasági (C 13/18 i C 126/18) (zwany dalej „wyrokiem Sole-Mizo i Dalmandi Mezőgazdasági”) w ten sposób, że praktyka państwa członkowskiego, taka jak ta będąca przedmiotem sporu w niniejszej sprawie, która nie pozwala na zapłatę, oprócz odsetek od VAT, odsetek mających na celu zrekompensowanie podatnikowi spadku wartości pieniężnej rozpatrywanej kwoty spowodowanego upływem czasu po upływie wspomnianego okresu rozliczeniowego do czasu faktycznej zapłaty odsetek, jest sprzeczna z tym prawem Unii?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie, czy prawo Unii, o którym mowa w tym pytaniu, oraz wyrok Sole-Mizo i Dalmandi Mezőgazdasági należy interpretować w ten sposób, że okoliczność, iż sąd krajowy ustala stopę procentową mającą zastosowanie do spadku wartości pieniądza zgodnie ze stopą inflacji, jest zgodna z tym prawem i wspomnianym wyrokiem?

3)

Czy prawo Unii, o którym mowa w pierwszym pytaniu prejudycjalnym, oraz wyrok Sole-Mizo i Dalmandi Mezőgazdasági należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie praktyce państwa członkowskiego, które przy obliczaniu spadku wartości pieniądza bierze także pod uwagę okoliczność, że do momentu spełnienia wymogu „zapłaconych faktur”, to znaczy do chwili zapłaty kwoty należnej jako świadczenie wzajemne za towar lub usługę, dany podatnik dysponował tą kwotą należną jako świadczenie wzajemne z tytułu nabycia powiększonym o odpowiedni podatek, oraz które ocenia również, oprócz stopy inflacji odnotowanej w okresie spadku wartości pieniądza, jak długo podatnik był pozbawiony VAT (nie mógł dochodzić jego zwrotu)?

---

(1)  Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 27 kwietnia 2022 r. w sprawie T-436/21, Veen/Europol, wniesione w dniu 5 lipca 2022 r. przez Leona Leonarda Johana Veena

(Sprawa C-444/22 P)

(2022/C 340/29)

Język postępowania: słowacki

Strony

Wnoszący odwołanie: Leon Leonard Johan Veen (przedstawiciel: M. Mandzák, advokát)

Druga strona postępowania: Agencja Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości;

—	Przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—	Nakazanie Sądowi wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie zwrotu kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie obejmuje ogółem cztery zarzuty. Sąd dokonał błędnej oceny sprawy pod względem prawnym i błędnie zastosował prawo materialne w szczególności w odniesieniu do odpowiedzialności strony pozwanej za szkodę i jej obowiązku przetworzenia danych osobowych w ramach kontroli krzyżowej. Sąd także błędnie ustalił brak związku przyczynowego między zachowaniem strony pozwanej a zdarzeniem wywołującym szkodę oraz uzasadnił zaskarżony wyrok w sposób niewystarczający.

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 4 maja 2022 r. w sprawie T-423/14 RENV, Larko Geniki Metalleftiki kai Metallourgiki AE/Komisja, wniesione w dniu 4 lipca 2022 r. przez Larko Geniki Metalleftiki kai Metallourgiki AE

(Sprawa C-445/22 P)

(2022/C 340/30)

Język postępowania: grecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Larko Geniki Metalleftiki kai Metallourgiki AE (przedstawiciele: adwokaci Ν. Korogiannakis, I. Dryllerakis i E. Rantos)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu (trzecia izba) z dnia 4 maja 2022 r. w sprawie T-423/14 RENV, Larko Geniki Metalleftiki kai Metallourgiki AE (ECLI:EU: T:2022:268);

—	przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd; oraz

—	orzeczenie, że rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów niniejszego postępowania nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu odwołania wnoszący je podnosi następujący zarzut:

Zarzut odwołania: Naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE w odniesieniu do oceny, zgodnie z którą Środek 2 (gwarancja państwowa 2008) przysporzyła korzyści wnoszącemu odwołanie.

Zdaniem wnoszącego odwołanie Sąd dopuścił się szeregu naruszeń prawa, ze względu na to, że stwierdził, iż Środek 2 (gwarancja państwowa 2008) przysporzył korzyści wnoszącemu odwołanie w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

Wnoszący odwołanie podnosi w szczególności, że ocena dokonana przez Sąd wynika, po pierwsze, z błędnej wykładni pkt 3.2 lit. d) komunikatu Komisji w sprawie gwarancji i, po drugie, z nieprawidłowego rozkładu ciężaru dowodu między Komisję a zainteresowane państwo członkowskie, wbrew orzecznictwu Trybunału.

Ponadto wnioski sformułowane w zaskarżonym wyroku opierają się na elementach całkowicie niewystarczających i w każdym razie niepoprzedzających chwili przyznania Środka 2, wbrew treści wyroku Trybunału z dnia 26 marca 2020 r. w sprawie C-244/18 P, Larko Geniki Metalleftiki kai Metallourgiki AE/Komisja Europejska.

Na koniec wnoszący odwołanie podnosi, że takie wnioski opierają się jedynie na negatywnym domniemaniu, opartym na braku informacji umożliwiających dojście do przeciwnego wniosku, bez istnienia innych elementów mogących wykazać w sposób pozytywny odniesienie takiej korzyści.

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 27 kwietnia 2022. w sprawach połączonych T-710/21, T-722/21 i T-723/21, Robert Roos i in. / Parlament Europejski, wniesione w dniu 5 lipca 2022 r. przez Roberta Roosa i in.

(Sprawa C-458/22 P)

(2022/C 340/31)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Robert Roos i in. (przedstawiciele: adwokaci P. de Bandt, M. R. Gherghinaru, V. Heinen)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski, IC i in.

Żądania

Skarżący wnoszą do Trybunału o

—	uchylenie pkt 1 i 2 sentencji wyroku wydanego przez Sąd Unii Europejskiej w dniu 27 kwietnia 2022 r. w sprawach T-710/21, T-722/21 i T-723/21;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami niniejszego postępowania przed Trybunałem, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący je podnoszą dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia prawa polegającego na braku ważnej podstawy prawnej zaskarżonej decyzji.

Sąd naruszył prawo, orzekając, że art. 25 ust. 2 regulaminu Parlamentu Europejskiego stanowi ważną podstawę prawną, po pierwsze, ograniczenia dostępu do budynków Parlamentu Europejskiego poprzez umożliwienie go jedynie osobom posiadającym ważne unijne cyfrowe zaświadczenie COVID oraz, po drugie, uzasadnienia przetwarzania wysoce wrażliwych danych osobowych skarżących. Zaskarżony wyrok narusza w szczególności następujące przepisy prawne i ogólne zasady prawa: i) art. 8 i art. 52 ust. 1 i 3 karty praw podstawowych; ii) art. 7 protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej; iii) art. 2 decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 28 września 2005 r. w sprawie przyjęcia statutu posła do Parlamentu Europejskiego (2005/684/WE, Euratom) (1); iv) art. 5 ust. 2 rozporządzenia 2018/1725 (2); v) obowiązku uzasadnienia wyroków Sądu ustanowionego w art. 36 i art. 53 akapit pierwszy Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej; (vi) zasadę ogólną paralelizmu form; oraz (vii) zasadę hierarchii norm.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia prawa polegającego naruszeniu zasad ograniczenia celu przetwarzania danych osobowych oraz legalności.

Sąd naruszył prawo, orzekając, że Parlament Europejski jest upoważniony do przetwarzania danych osobowych zawartych w krajowych zaświadczeniach COVID skarżących w celu ograniczenia dostępu do budynków Parlamentu Europejskiego, mimo że takiego celu nie przewidują prawo belgijskie i prawo francuskie. Sąd naruszył też prawo, orzekając, że wykonywane przez Parlament Europejski przetwarzanie danych osobowych podlega pod wyjątek przewidziany w art. 6 rozporządzenia 2018/1725.

W ten sposób wyrok ten narusza następujące przepisy prawa i zasady ogólne: i) art. 4 ust. 1 lit. a), b) i c), art. 5 i art. 6 rozporządzenia 2018/1725; oraz ii) obowiązek uzasadnienia wyroków Sądu ustanowionego w art. 36 i art. 53 akapit pierwszy Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. 2005, L 262, s. 1

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii i swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia rozporządzenia (WE) nr 45/2001 i decyzji nr 1247/2002/WE (Dz.U. 2018, L 295, s. 39).

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 4 maja 2022 r. w sprawie T-384/20, OC/Komisja, wniesione w dniu 14 lipca 2022 r. przez OC

(Sprawa C-479/22 P)

(2022/C 340/32)

Język postępowania: grecki

Strony

Wnoszący odwołanie: OC (przedstawiciel: adwokat I. Ktenidis)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Uchylenie wyroku Sądu (dziewiąta izba) z dnia 4 maja 2022 r. w sprawie T-384/20, OC/Komisja Europejska (ECLI:EU: T:2022:273)

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku w całości;

—	wydanie ostatecznego orzeczenia w sprawie;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania odwoławczego oraz kosztami postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący je podnosi następujące trzy zarzuty:

1.

Zarzut pierwszy: Błędna wykładnia art. 3 pkt 1 rozporządzenia nr 2018/1725 (1) z jednej strony w odniesieniu do pojęcia osoby fizycznej możliwej do „zidentyfikowania” i z drugiej strony pojęcia uzasadnionego prawdopodobieństwa wykorzystania danego sposobu do zidentyfikowania danej osoby fizycznej oraz przeinaczenia dowodów dotyczących identyfikacji skarżącej przez określoną osobę.

2.

Zarzut drugi: Błędna wykładnia art. 9 ust. 1 rozporządzenia 883/2013 (2) i art. 48 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”), w związku z art. 6 ust. 2 [europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności] EKPC w odniesieniu do zakresu domniemania niewinności.

3.	Zarzut trzeci: Przeinaczenie dowodu dotyczącego naruszenia prawa do dobrej administracji w rozumieniu art. 41 karty.

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii i swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia rozporządzenia (WE) nr 45/2001 i decyzji nr 1247/2002/WE (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. 2018, L 295, s. 39).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (Dz.U. 2013, L 248, s. 1).

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 11 maja 2022 r. w sprawie T-151/20, Republika Czeska/Komisja, wniesione w dniu 22 lipca 2022 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-494/22 P)

(2022/C 340/33)

Język postępowania: czeski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.-P. Keppenne, T. Materne, P. Němečková, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Republika Czeska, Królestwo Belgii, Rzeczpospolita Polska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie pkt 1 sentencji wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 11 maja 2022 r., Republika Czeska/Komisja (T-151/20, EU:T:2022:281);

—	oddalenie skargi w sprawie T-151/20 lub ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd tych zastrzeżeń, które nie były dotychczas zbadane;

—

jeżeli Trybunał wyda orzeczenie kończące postępowanie w tej sprawie – obciążenie Republiki Czeskiej kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską w ramach postępowania przed Sądem Unii Europejskiej i Trybunałem, lub – w przypadku przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd – pozostawienie rozstrzygnięcia o kosztach do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi dwa zarzuty:

1.

Po pierwsze, Sąd naruszył prawo przy dokonywaniu wykładni art. 6 ust. 3 lit. b) i art. 17 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 (1) z dnia 22 maja 2000 r., ze zmianami. W tym względzie Sąd naruszył prawo przy dokonywaniu wykładni art. 6 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia, gdy orzekł, że wykazanie kwoty odpowiadającej tytułom dochodów budżetowych ustalonym na mocy art. 2 tego rozporządzenia na rachunkach B jest operacją czysto księgową, a terminy tego wykazania powinny zatem być obliczane nie od dnia, w którym sporne tytuły dochodów budżetowych powinny były zostać ustalone zgodnie z art. 2 rozporządzenia nr 1150/2000, lecz od dnia, w którym zostały one rzeczywiście ustalone przez właściwe władze Republiki Czeskiej. W konsekwencji Sąd również naruszył prawo, gdy orzekł że Republika Czeska może powołać się na możliwość zwolnienia jej z obowiązku udostępnienia Komisji spornej kwoty na podstawie art. 17 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia (zarzut dotyczący pkt 85–93 zaskarżonego wyroku).

2.

Po drugie, Sąd naruszył prawo także przy dokonywaniu wykładni art. 2 ust. 1 i art. 17 ust. 1 rozporządzenia nr 1150/2000, w związku z art. 217 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (2) z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny oraz z art. 325 TFUE, który zobowiązuje państwa członkowskie do zwalczania nadużyć finansowych i wszelkich innych działań nielegalne naruszających interesy finansowe Unii, orzekając, że Republika Czeska nie ustaliła odnośnych należności celnych z opóźnieniem, w sytuacji gdy nie dokonała tego ustalenia w dniach następujących po powrocie przedstawicielki czeskich władz celnych, która uczestniczyła w misji kontrolnej przeprowadzonej przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) w Laosie w listopadzie 2007 r. (zarzut dotyczący pkt 94–126 zaskarżonego wyroku). Sąd błędnie ocenił zatem stosowanie ram prawnych, uznając, że miały one umożliwić Republice Czeskiej oczekiwanie do momentu, w którym OLAF udostępni dowody zebrane podczas misji (i tym samym uchybienie zobowiązaniom do stwierdzenia tytułu Unii do środków własnych), ze szkodą dla interesów finansowych Unii. Sąd powinien dokonać wykładni mającego zastosowanie prawa Unii w ten sposób, że zgodnie z zasadą staranności Republika Czeska była zobowiązana zażądać od OLAF-u – bezzwłocznie po powrocie swej przedstawicielki z misji kontrolnej – dowodów zgromadzonych podczas tej misji, co umożliwiłoby jej ustalenie tytułu Unii do zasobów własnych w dniach następujących po powrocie czeskiej przedstawicielki z misji kontrolnej w Laosie.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. wykonujące decyzję 94/728/WE, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot (Dz.U. 2000, L 130, s. 1; wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 1. t. 3, s. 169).

(2)  Dz.U. 1992, L 302, s. 1; wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 2. t. 4, s. 307.

Wyrok Sądu z dnia 6 lipca 2022 r. – ABLV Bank/SRB

(Sprawa T-280/18) (1)

(Unia gospodarcza i walutowa - Unia bankowa - Jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych (SRM) - Procedura restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w przypadku podmiotu znajdującego się na progu upadłości lub zagrożonego upadłością - Decyzja SRB o nieprzyjmowaniu programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji - Skarga o stwierdzenie nieważności - Akt niekorzystny - Interes prawny - Legitymacja procesowa czynna - Częściowa dopuszczalność - Artykuł 18 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 - Właściwość organu wydającego akt - Prawo do bycia wysłuchanym - Obowiązek uzasadnienia - Proporcjonalność - Równość traktowania)

(2022/C 340/34)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ABLV Bank AS (Ryga, Łotwa) (przedstawiciel: O. Behrends, adwokat)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (przedstawiciele: J. De Carpentier, E. Muratori i H. Ehlers, pełnomocnicy, wspierani przez J. Rivasa Andrésa, adwokata, i B. Heenana, solicitor)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: R. Ugena, A. Witte i A. Lefterov, pełnomocnicy)

Przedmiot

Poprzez swoją skargę opartą na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) z dnia 23 lutego 2018 r. o nieprzyjmowaniu programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych ABLV Bank AS i ABLV Bank Luxembourg SA w rozumieniu art. 18 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiającego jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	ABLV Bank AS zostaje obciążony, poza własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB).

3)	Europejski Bank Centralny (EBC) pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 259 z 23.7.2018.

Wyrok Sądu z dnia 6 lipca 2022 r. – 2022 – Puigdemont i Casamajó oraz Comín i Oliveres /Parlament

(Sprawa T-388/19) (1)

(Prawo instytucjonalne - Członek Parlamentu - Odmowa przez Przewodniczącego Parlamentu uznania posiadania przez wybranych kandydatów statusu posła do Parlamentu Europejskiego oraz związanych z nim praw - Skarga o stwierdzenie nieważności - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Niedopuszczalność)

(2022/C 340/35)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Carles Puigdemont i Casamajó (Waterloo, Belgia), Antoni Comín i Oliveres (Waterloo) (przedstawiciele: P. Bekaert, G. Boye, S. Bekaert, adwokaci i B. Emmerson, QC)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: N. Görlitz, T. Lukácsi i C. Burgos, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: A. Gavela Llopis, pełnomocnik)

Przedmiot

W drodze skargi opartej na art. 263 TFUE skarżący żądają stwierdzenia nieważności, po pierwsze, instrukcji Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego z dnia 29 maja 2019 r. odmawiającej im korzystania z usług przyjmowania i wsparcia oferowanych nowym posłom do Parlamentu Europejskiego i udzielenia tymczasowej akredytacji oraz, po drugie, odmowy przez Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego uznania ich statusu posła do Parlamentu Europejskiego, zawartej w piśmie z dnia 27 czerwca 2019 r.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Carles Puigdemont i Casamajó oraz Antoni Comín i Oliveres pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Parlament Europejski, w tym w sprawach T-388/19 R, C 646/19 P(R), i T 388/19 R RENV.

3)	Królestwo Hiszpanii pokrywa swoje własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 270 z 12.8.2019.

Wyrok Sądu z dnia 13 lipca 2022 r. – Design Light & Led Made in Europe i Design Luce & Led Made in Italy/Komisja

(Sprawa T-886/19) (1)

(Konkurencja - Nadużycie pozycji dominującej - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Sektor oświetlenia LED - Program przyznawania licencji na korzystanie z patentów (Patent Licensing Program) - Decyzja o oddaleniu skargi do Komisji - Artykuł 7 rozporządzenia (WE) nr 773/2004 - Oczywisty błąd w ocenie - Obowiązek uzasadnienia - Brak interesu Unii - Prawdopodobieństwo ustalenia istnienia naruszenia)

(2022/C 340/36)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Design Light & Led Made in Europe (Mediolan, Włochy), Design Luce & Led Made in Italy (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Maresca, D. Maresca i S. Pelleriti)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Ernst, C. Sjödin i J. Szczodrowski, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Signify Holding BV (Eindhoven, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci R. Snelders, R. Lepetska i N. Van Belle)

Przedmiot

Skargą wniesioną na podstawie art. 263 TFUE skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2019) 7805 final z dnia 25 października 2019 r. oddalającej ich skargę do Komisji dotyczącą naruszeń art. 101 lub 102 TFUE, których miała się dopuścić Koninklijke Philips NV (sprawa AT.39913 – LED).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Design Light & Led Made in Europe i Design Luce & Led Made in Italy zostają obciążone kosztami postępowania.

3)	Signify Holding BV pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 61 z 24.2.2020.

Wyrok Sądu z dnia 13 lipca 2022 r. – Tartu Agro/Komisja

(Sprawa T-150/20) (1)

(Pomoc państwa - Rolnictwo - Umowa dzierżawy gruntów rolnych w Estonii - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym i nakazująca jej odzyskanie - Korzyść - Ustalenie ceny rynkowej - Zasada podmiotu prywatnego - Złożone oceny ekonomiczne - Kontrola sądowa - Uwzględnienie wszystkich istotnych elementów - Obowiązek staranności)

(2022/C 340/37)

Język postępowania: estoński

Strony

Strona skarżąca: Tartu Agro AS (Tartu, Estonia) (przedstawiciele: adwokaci T. Järviste, T. Kaurov, M. Valberg i M. Peetsalu)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Bottka i E. Randvere, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263TFUE skarżąca żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2020) 252 final z dnia 24 stycznia 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.39182 (2017/C) (ex 2017/NN) (ex 2014/CP) – Przyznanie AS Tartu Agro domniemanej niezgodnej z prawem pomocy.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji C(2020) 252 final z dnia 24 stycznia 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.39182 (2017/C) (ex 2017/NN) (ex 2014/CP) – Przyznanie AS Tartu Agro domniemanej niezgodnej z prawem pomocy.

2)	Komisja Europejska pokrywa – poza własnymi kosztami – koszty poniesione przez Tartu Agro, w tym koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środków tymczasowych.

---

(1)  Dz.U. C 175 z 25.5.2020.

Wyrok Sądu z dnia 6 lipca 2022 r. – JP/Komisja

(Sprawa T-179/20) (1)

(Służba publiczna - Konkurs otwarty - Ogłoszenie o konkursie EPSO/AD/363/18 w celu naboru administratorów w dziedzinie podatków (AD 7) - Nieumieszczenie na liście rezerwy kadrowej - Skład komisji konkursowej - Stabilność - Oczywisty błąd w ocenie - Odpowiedzialność)

(2022/C 340/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: JP (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues i A. Champetier)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Lilamand, D. Milanowska i A.-C. Simon, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 270 TFUE skarżąca żąda, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 10 grudnia 2019 r., na mocy której komisja konkursowa konkursu EPSO/AD/363/18 odmówiła, po ponownym rozpatrzeniu swojej decyzji, wpisania jej nazwiska na listę rezerwy kadrowej tego konkursu, a po drugie, naprawienia szkody, jaką miała ponieść wskutek tej decyzji.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	JP zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 209 z 22.6.2020.

Wyrok Sądu z dnia 6 lipca 2022 r. – Aerospinning Master Franchising/EUIPO – Mad Dogg Athletics (SPINNING)

(Sprawa T-246/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy SPINNING - Znak towarowy, który stał się nazwą zwykle używaną w obrocie dla towaru lub usługi, w odniesieniu do których jest zarejestrowany - Artykuł 51 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 58 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Właściwy krąg odbiorców)

(2022/C 340/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Aerospinning Master Franchising s. r. o. (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciel: adwokat K. Labalestra)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Walicka i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Mad Dogg Athletics, Inc. (Venice, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat J. Steinberg)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 26 lutego 2020 r. (sprawa R 369/2019-4) dotyczącej postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku między skarżącą a interwenientem.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Aerospinning Master Franchising s. r. o. zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 215 z 29.6.2020.

Wyrok Sądu z dnia 6 lipca 2022 r. – Zhejiang Hangtong Machinery Manufacture i Ningbo Hi-Tech Zone Tongcheng Auto Parts/Komisja

(Sprawa T-278/20) (1)

(Dumping - Przywóz felg stalowych pochodzących z Chin - Nałożenie ostatecznego cła antydumpingowego i ostateczne pobranie cła tymczasowego - Artykuł 17 ust. 4, art. 18 i 20 rozporządzenia (UE) 2016/1036 - Brak współpracy - Niewystarczające informacje przekazane Komisji)

(2022/C 340/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Zhejiang Hangtong Machinery Manufacture Co. Ltd (Taizhou, Chiny), Ningbo Hi-Tech Zone Tongcheng Auto Parts Co. Ltd (Ningbo, Chiny) (przedstawiciele: K. Adamantopoulos i P. Billiet, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Blanck i G. Luengo, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności części rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/353 z dnia 3 marca 2020 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz felg stalowych do użytkowania na drodze pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2020, L 65, s. 9).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Zhejiang Hangtong Machinery Manufacture Co. Ltd i Ningbo Hi-Tech Zone Tongcheng Auto Parts Co. Ltd zostają obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 222 z 6.7.2020.

Wyrok Sądu z dnia 6 lipca 2022 r. – MZ/Komisja

(Sprawa T-631/20) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Konkurs EPSO/AD/363/18 mający na celu nabór administratorów w dziedzinie podatków - Ograniczenie wyboru drugiego języka, w jakim odbywają się egzaminy - Nieumieszczenie na liście rezerwy kadrowej - Zarzut niezgodności z prawem - Dopuszczalność - Dyskryminacja ze względu na język - Szczególny charakter stanowisk do obsadzenia - Względy uzasadniające - Interes służby - Proporcjonalność)

(2022/C 340/41)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: MZ (przedstawiciel: adwokat M. Velardo)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Lilamand, D. Milanowska i A.-C. Simon, w charakterze pełnomocników, których wspierał adwokat A. Dal Ferro)

Przedmiot

W skardze wniesionej na podstawie art. 270 TFUE skarżąca, MZ, żąda stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 10 grudnia 2019 r., na mocy której komisja konkursowa konkursu EPSO/AD/363/18 odmówiła, po ponownym rozpatrzeniu sprawy, wpisania jej nazwiska na listę rezerwy kadrowej celem naboru administratorów w grupie zaszeregowania AD 7 w dziedzinie podatków.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji z dnia 10 grudnia 2019 r., na mocy której komisja konkursowa konkursu EPSO/AD/363/18 odmówiła, po ponownym rozpatrzeniu sprawy, wpisania nazwiska MZ na listę rezerwy kadrowej celem naboru administratorów w grupie zaszeregowania AD 7 w dziedzinie podatków.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 423 z 7.12.2020

Wyrok Sądu z dnia 6 lipca 2022 r. – OC/ESDZ

(Sprawa T-681/20) (1)

(Odpowiedzialność - Służba publiczna - Personel ESDZ pełniący służbę w państwie trzecim - Ujawnienie nieprawidłowości - Sprawozdanie z kontroli - Przeniesienie - Akty niekorzystne - Zachowania niemające charakteru decyzyjnego - Spełnienie wymogów dotyczących postępowania poprzedzającego wniesienie skargi - Ochrona przysługująca sygnalistom - Artykuł 22a regulaminu pracowniczego - Obowiązek dbałości o dobro urzędnika - Artykuły 7 i 8 Karty praw podstawowych - Poszanowanie życia prywatnego - Ochrona danych osobowych)

(2022/C 340/42)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: OC (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i A. Champetier

Strona pozwana: Europejska Służba Działań Zewnętrznych (przedstawiciele: S. Marquardt i R. Spáč, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 270 TFUE skarżący żąda naprawienia szkody, którą miał ponieść w związku z działaniami i zachowaniami Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ).

Sentencja

1)	Od Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) zasądza się zapłatę na rzecz OC kwoty 10 000 EUR tytułem naprawienia krzywdy.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	ESDZ pokrywa własne koszty oraz połowę kosztów poniesionych przez OC.

---

(1)  Dz.U. C 19 z 18.1.2021.

Wyrok Sądu z dnia 6 lipca 2022 r. – VI/Komisja

(Sprawa T-20/21) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Zatrudnienie - Konkurs otwarty EPSO/AD/363/18 - Nieumieszczenie na liście rezerwy kadrowej - Równość traktowania - Stabilność składu komisji konkursowej)

(2022/C 340/43)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: VI (przedstawiciele: adwokaci D. Rovetta i V. Villante)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Lilamand, D. Milanowska i A.-C. Simon, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 270 TFUE skarżący żąda, z jednej strony, stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji komisji konkursowej konkursu EPSO/AD/363/18 o nieumieszczeniu jej nazwiska na liście rezerwy kadrowej tego konkursu, po drugie, decyzji tejże komisji konkursowej o oddaleniu wniosku skarżącej o ponowne rozpatrzenie jej pierwotnej decyzji, po trzecie decyzji Komisji z dnia 20 sierpnia 2019 r. oddalającej jej zażalenie, po czwarte, ogłoszenia o konkursie EPSO/AD/363/18 z dnia 11 października 2018 r. w celu stworzenia dwóch list rezerwowych kandydatów, spośród których Komisja będzie rekrutować administratorów (AD 7) w dziedzinach ceł i podatków, oraz po piąte listy rezerwy kadrowej konkursu, a także, z drugiej strony, naprawienia szkody, jaką miała ponieść.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji, wydanej po ponownym rozpatrzeniu, komisji konkursowej konkursu otwartego EPSO/AD/363/18 z dnia 27 lutego 2020 r. o nieumieszczeniu nazwiska VI na liście rezerwy kadrowej tego konkursu.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 128 z 12.4.2021.

Wyrok Sądu z dnia 6 lipca 2022 r. – Colombani/ESDZ

(Sprawa T-129/21) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Personel ESDZ - Stanowisko szefa delegatury Unii w Kanadzie - Stanowiska dyrektora na Afrykę Północną i Bliski Wschód - Odrzucenie kandydatury)

(2022/C 340/44)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean-Marc Colombani (Auderghem, Belgia) (przedstawiciel: adwokat N. de Montigny)

Strona pozwana: Europejska Służba Działań Zewnętrznych (przedstawiciele: S. Marquardt i R. Spáč, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów M. Troncoso Ferrera i F.-M. Hislaire)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 270 TFUE skarżący żąda stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 17 kwietnia 2020 r., na mocy której Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) odrzuciła jego kandydaturę na stanowisko dyrektora na Afrykę Północną i Bliski Wschód (ogłoszenie o naborze 2020/48), oraz decyzji z dnia 6 lipca 2022 r., na mocy której ESDZ odrzuciła jego kandydaturę na stanowiska szefa delegatury Unii w Kanadzie (ogłoszenie o naborze 2022/134).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Jean-Marc Colombani zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 182 z 10.5.2021.

Wyrok Sądu z dnia 6 lipca 2022 r. – Zdút/EUIPO – Nehera i in. (nehera)

(Sprawa T-250/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy NEHERA - Bezwzględna podstawa unieważnienia - Brak złej wiary - Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2022/C 340/45)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ladislav Zdút (Bratysława, Słowacja) (przedstawiciel: adwokat Y. Echevarría García)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Gája, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Isabel Nehera (Sutton, Ontario, Kanada), Jean-Henri Nehera (Burnaby, Kolumbia Brytyjska, Kanada), Natacha Sehnal, (Montferrier-sur-Lez, Francja) (przedstawiciel: adwokat W. Woll)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 10 marca 2021 r. (sprawa R 1216/2020-2).

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 10 marca 2021 r. (sprawa R 1216/2020-2).

2)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Ladislava Zdúta, w tym niezbędne koszty poniesione w związku z postępowaniem odwoławczym przed Izbą Odwoławczą.

3)	Isabel Nehera, Jean Henri Nehera i Natacha Sehnal pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 278 z 12.7.2021.

Wyrok Sądu z dnia 13 lipca 2022 r. – Tigercat International/EUIPO – Caterpillar (Tigercat)

(Sprawa T-251/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego Tigercat - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy CAT - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2022/C 340/46)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tigercat International Inc. (Cambridge, Ontario, Kanada) (przedstawiciele: adwokaci B. Führmeyer i E. Matthes)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: P. Georgieva, D. Gája i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Caterpillar Inc. (Peoria, Illinois, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci A. Renck i S. Petivlasova)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności i zmianę decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 25 lutego 2021 r. (sprawa R 16/2020-2), dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu między interwenientem a skarżącą.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Tigercat International Inc. zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 263 z 5.7.2021.

Wyrok Sądu z dnia 13 lipca 2022 r. – Pejovič/EUIPO – ETA živilska industrija (TALIS)

(Sprawa T-283/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy TALIS - Bezwzględna podstawa unieważnienia - Zła wiara - Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2022/C 340/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Edvin Pejovič (Pobegi, Słowenia) (przedstawiciel: adwokat U. Pogačnik)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel J. Ivanauskas, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: ETA živilska industrija d.o.o. (Kamnik, Słowenia) (przedstawiciel: adwokat J. Sibinčič)

Przedmiot

W swojej skardze opartej na art. 263 TFUE skarżący wnosi stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 23 marca 2021 r. (sprawa R 888/2020-4).

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 23 marca 2021 r. (sprawa R 888/2020-4).

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Edvina Pejoviča w niniejszym postępowaniu oraz w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

4)	ETA živilska industrija d.o.o. pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 278 z 12.7.2021.

Wyrok Sądu z dnia 13 lipca 2022 r. – Pejovič/EUIPO – ETA živilska industrija (RENČKI HRAM)

(Sprawa T-284/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy RENČKI HRAM - Bezwzględna podstawa unieważnienia - Zła wiara - Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2022/C 340/48)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Edvin Pejovič (Pobegi, Słowenia) (przedstawiciel: adwokat U. Pogačnik)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel J. Ivanauskas, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: ETA živilska industrija d.o.o. (Kamnik, Słowenia) (przedstawiciel: adwokat J. Sibinčič)

Przedmiot

W swojej skardze opartej na art. 263 TFUE skarżący wnosi stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 23 marca 2021 r. (sprawa R 1050/2020-4).

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 23 marca 2021 r. (sprawa R 1050/2020-4).

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Edvina Pejoviča w niniejszym postępowaniu oraz w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

4)	ETA živilska industrija d.o.o. pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 278 z 12.7.2021.

Wyrok Sądu z dnia 13 lipca 2022 r. – Pejovič / EUIPO – ETA živilska industrija (RENŠKI HRAM)

(Sprawa T-286/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy RENŠKI HRAM - Bezwzględna podstawa unieważnienia - Zła wiara - Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2022/C 340/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Edvin Pejovič (Pobegi, Słowenia) (przedstawiciel: adwokat U. Pogačnik)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel J. Ivanauskas, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: ETA živilska industrija d.o.o. (Kamnik, Słowenia) (przedstawiciel: adwokat J. Sibinčič)

Przedmiot

W swojej skardze opartej na art. 263 TFUE skarżący wnosi stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 23 marca 2021 r. (sprawa R 679/2020-4).

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 23 marca 2021 r. (sprawa R 679/2020-4).

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Edvina Pejoviča w niniejszym postępowaniu oraz w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

4)	ETA živilska industrija d.o.o. pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 278 z 12.7.2021.

Wyrok Sądu z dnia 13 lipca 2022 r. – Pejovič / EUIPO – ETA živilska industrija (SALATINA)

(Sprawa T-287/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy SALATINA - Bezwzględna podstawa unieważnienia - Zła wiara - Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2022/C 340/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Edvin Pejovič (Pobegi, Słowenia) (przedstawiciel: adwokat U. Pogačnik)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel J. Ivanauskas, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: ETA živilska industrija d.o.o. (Kamnik, Słowenia) (przedstawiciel: adwokat J. Sibinčič)

Przedmiot

W swojej skardze opartej na art. 263 TFUE skarżący wnosi stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 23 marca 2021 r. (sprawa R 889/2020-4).

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 23 marca 2021 r. (sprawa R 889/2020-4).

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Edvina Pejoviča w niniejszym postępowaniu oraz w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

4)	ETA živilska industrija d.o.o. pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 278 z 12.7.2021.

Wyrok Sądu z dnia 6 lipca 2022 r. – ALO jewelry CZ/EUIPO – Cartier International (ALOve)

(Sprawa T-288/21) (1)

(Znak towarowy Unii europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego ALOve - Wcześniejszy graficzny międzynarodowy znak towarowy LOVe - Względna podstawa odmowy rejestracji - Czerpanie nienależnej korzyści z charakteru odróżniającego lub renomy wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2022/C 340/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ALO jewelry CZ s. r. o. (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciel: adwokat K. Čermák)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: M. Capostagno, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Cartier International AG (Steinhausen, Szwajcaria) (przedstawiciel: A. Zalewska, avocate)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej z dnia 18 marca 2021 r. (sprawa R 2679/2019-5).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	ALO jewelry CZ s. r. o. zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 278 z 12.7.2021.

Wyrok Sądu z dnia 6 lipca 2022 r. – HB/Komisja

(Sprawa T-408/21) (1)

(Zamówienia publiczne na usługi - Świadczenie usług wsparcia technicznego dla Wysokiej Rady Sądownictwa i na rzecz władz ukraińskich - Nieprawidłowości w postępowaniach w sprawie udzielania zamówień - Odzyskanie nienależnie wypłaconych kwot - Decyzje stanowiące tytuł egzekucyjny - Artykuł 299 TFUE - Właściwość autora aktu - Odpowiedzialność pozaumowna Unii)

(2022/C 340/52)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: HB (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Araujo Arce, J. Estrada de Solà i J. Baquero Cruz, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarżąca wnosi w skardze, po pierwsze, o stwierdzenie na podstawie art. 263 TFUE nieważności decyzji Komisji C(2021) 3339 final z dnia 5 maja 2021 r. w sprawie odzyskania od niej wierzytelności w wysokości 4 241 507,00 EUR z tytułu umowy o sygnaturze TACIS/2006/101–510 oraz decyzji Komisji C(2021) 3340 final z dnia 5 maja 2021 r. w sprawie odzyskania od niej wierzytelności w wysokości 1 197 055,86 EUR z tytułu umowy o sygnaturze CARDS/2008/166–429, a po drugie, o nakazanie na podstawie art. 268 TFUE zwrotu wszelkich kwot ewentualnie odzyskanych przez Komisję Europejską na podstawie tych decyzji, wraz z odsetkami za zwłokę według stopy stosowanej przez Europejski Bank Centralny (EBC), powiększonej o 7 punktów, oraz o nakazanie zapłaty symbolicznego 1 EUR tytułem odszkodowania, z zastrzeżeniem możliwości zmiany celem zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji C(2021) 3339 final z dnia 5 maja 2021 r. w sprawie odzyskania od HB wierzytelności w wysokości 4 241 507 EUR oraz decyzji Komisji C(2021) 3340 final z dnia 5 maja 2021 r. w sprawie odzyskania od HB wierzytelności w wysokości 1 197 055,86 EUR.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	HB i Komisja Europejska pokrywają własne koszty, w tym koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środków tymczasowych.

---

(1)  Dz.U. C 338 z 23.8.2021.

Wyrok Sądu z dnia 6 lipca 2022 r. – Les Éditions P. Amaury/EUIPO – Golden Balls (BALLON D’OR)

(Sprawa T-478/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy BALLON D’OR - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Częściowe wygaśnięcie prawa do znaku - Artykuł 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Dowód rzeczywistego używania - Ocena dowodów - Kwalifikacja usług)

(2022/C 340/53)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Les Éditions P. Amaury (Boulogne-Billancourt, Francja) (przedstawiciele: adwokaci T. de Haan i M. Laborde)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: M. Chylińska i J. Crespo Carrillo, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Golden Balls Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: M. Hawkins, solicitor oraz adowkaci T. Dolde i V. Pati)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 7 czerwca 2021 r. (sprawa R 1073/2020-4).

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 7 czerwca 2021 r. (sprawa R 1073/2020-4) w zakresie, w jakim utrzymała ona w mocy decyzję Wydziału Sprzeciwów stwierdzającą wygaśnięcie prawa do znaku w odniesieniu do „usług rozrywkowych”, „telewizyjnych usług rozrywkowych”, i usług „organizowania konkursów (rozrywka)”, ujętych w klasie 41 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 382 z 20.9.2021.

Wyrok Sądu z dnia 6 lipca 2022 r. – YF/EFCA

(Sprawa T-664/21) (1)

(Służba publiczna - Personel tymczasowy - Umowa zawarta na czas nieokreślony - Rozwiązanie umowy - Nienależyte wykonywanie obowiązków - Oczywisty błąd w ocenie - Zasada dobrej administracji)

(2022/C 340/54)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: YF (przedstawiciel: M. Casado García-Hirschfeld, avocate)

Strona pozwana: Europejska Agencja Kontroli Rybołówstwa (przedstawiciele: S. Steele, pełnomocnik, wspierany przez B. Wägenbaura, avocat)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 270 TFUE skarżący wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiej Agencji Kontroli Rybołówstwa (EFCA) z dnia 18 lutego 2021 r., na mocy której została rozwiązana jego umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	YF zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 502 z 13.12.2021.

Wyrok Sądu z dnia 27 lipca 2022 r. – RT France / Rada

(Sprawa T-125/22) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte ze względu na działania Rosji destabilizujące sytuację na Ukrainie - Tymczasowy zakaz rozpowszechniania i zawieszenie koncesji na rozpowszechnianie treści niektórych mediów - Umieszczenie w wykazie podmiotów, do których stosują się środki ograniczające - Kompetencja Rady - Prawo do obrony - Prawo do bycia wysłuchanym - Wolność wypowiedzi i informacji - Proporcjonalność - Swoboda przedsiębiorczości - Zasada niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową)

(2022/C 340/55)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: RT France (Boulogne-Billancourt, Francja) (przedstawiciele: E. Piwnica i M. Nguyen Chanh, avocats)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: S. Lejeune, R. Meyer i S. Emmerechts, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Belgii (przedstawiciele: C. Pochet, M. Van Regemorter i L. Van den Broeck, pełnomocnicy), Republika Estońska (przedstawiciele: N. Grünberg i M. Kriisa, pełnomocnicy), Republika Francuska (przedstawiciele: A.-L. Desjonquères, J.-L. Carré, W. Zemamta i T. Stéhelin, pełnomocnicy), Republika Łotewska (przedstawiciele: K. Pommere, J. Davidoviča, I. Hūna, D. Ciemiņa i V. Borodiņeca, pełnomocnicy), Republika Litewska (przedstawiciele: K. Dieninis i V. Kazlauskaitė-Švenčionienė, pełnomocnicy), Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: B. Majczyna i A. Miłkowska, pełnomocnicy), Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Calleja Crespo, V. Di Bucci, J.-F. Brakeland i M. Carpus Carcea, pełnomocnicy), Wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa (przedstawiciele: F. Hoffmeister, L. Havas i M. A. De Almeida Veiga, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2022/351 z dnia 1 marca 2022 r. w sprawie zmiany decyzji 2014/512/WPZiB dotyczącej środków ograniczających w związku z działaniami Rosji destabilizującymi sytuację na Ukrainie (Dz.U. 2022, L 65, s. 5) i rozporządzenia Rady (UE) 2022/350 z dnia 1 marca 2022 r. w sprawie zmiany rozporządzenia Rady (UE) nr 833/2014 dotyczącego środków ograniczających w związku z działaniami Rosji destabilizującymi sytuację na Ukrainie (Dz.U. 2022, L 65, s. 1) w zakresie, w jakim te akty jej dotyczą.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	RT France pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej, w tym koszty postępowania w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych.

3)	Królestwo Belgii, Republika Estońska, Republika Francuska, Republika Łotewska, Republika Litewska, Rzeczpospolita Polska, Komisja Europejska i Wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 148 z 4.4.2022.

Postanowienie Sądu z dnia 6 lipca 2022 r. – JP/Komisja

(Sprawa T-638/20) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności i o odszkodowanie - Służba publiczna - Konkurs otwarty - Ogłoszenie o konkursie EPSO/AD/363/18 celem naboru administratorów w dziedzinie podatków (A7) - Nieumieszczenie na liście rezerwy kadrowej - Zawisłość sporu - Oczywista niedopuszczalność)

(2022/C 340/56)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: JP (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues i A. Champetier)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Milanowska i T. Lilamand, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 270 TFUE skarżąca wnosi, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 10 grudnia 2019 r., którą komisja konkursu EPSO/AD/363/18 odmówiła, po ponownym zbadaniu sprawy, umieszczenia nazwiska skarżącej na liście rezerwy kadrowej laureatów tego konkursu, i po drugie, o naprawienie szkody, którą miała ona ponieść wskutek tej decyzji.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	JP zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 433 z 14.12.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 14 lipca 2022 r. – IN.PRO.DI/EUIPO – Aiello (CAPRI)

(Sprawa T-203/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Uchylenie zaskarżonej decyzji - Następcza bezprzedmiotowość sporu - Umorzenie postępowania)

(2022/C 340/57)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: IN.PRO.DI – Inghirami produzione distribuzione SpA (Mediolan, Włochy) (przedstawiciel: adwokat V. Piccarreta)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: M. Capostagno, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Antonino Aiello (Neapol, Włochy) (przedstawiciel: adwokat L. Manna)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżący wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 3 lutego 2021 r. (sprawa R 49/2020-1).

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 217 z 7.6.2021.

Postanowienie Sądu z dnia 12 lipca 2022 r. – LW/Komisja

(Sprawa T-728/21) (1)

(Służba publiczna - Skarżący, który przestał odpowiadać na wezwania Sądu - Umorzenie postępowania)

(2022/C 340/58)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: LW (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i N. Flandin)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Hohenecker i T. Lilamand, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 270 TFUE skarżąca wnosi o, po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 8 stycznia 2021 r. o przeniesieniu jej na inne stanowisko w ramach tego samego wydziału, oraz, w stosownym wypadku, decyzji Komisji z dnia 29 lipca 2021 r. oddalającej zażalenie na tę decyzję złożone na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, a także, po drugie, naprawienie krzywdy, której miała doznać w związku z tymi decyzjami.

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	LW pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

---

(1)  Dz.U. C 11 z 10.1.2022.

Postanowienie Sądu z dnia 6 lipca 2022 r. – ClientEarth/Komisja

(Sprawa T-792/21) (1)

(Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Konwencja z Aarhus - Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 - Sprawozdanie z oceny skutków i inne dokumenty dotyczące inicjatywy prawodawczej w dziedzinie ochrony środowiska - Dorozumiana odmowa dostępu - Wyraźna decyzja wydana po wniesieniu skargi - Umorzenie postępowania)

(2022/C 340/59)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ClientEarth AISBL (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: F. Logue, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Ehrbar i A. Spina, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności dorozumianej decyzji Komisji Europejskiej z dnia 12 października 2021 r. oddalającej ponowny wniosek o udzielenie dostępu do szeregu dokumentów dotyczących inicjatywy prawodawczej Unii Europejskiej w zakresie zrównoważonego ładu korporacyjnego.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 84 z 21.2.2022.

Postanowienie Sądu z dnia 6 lipca 2022 r. – Perez Lopes Pargana Calado/Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

(Sprawa T-31/22) (1)

(Zamówienie publiczne na usługi - Cofnięcie zaskarżonych decyzji - Umorzenie postępowania)

(2022/C 340/60)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Ana Teresa Perez Lopes Pargana Calado (Lizbona, Portugalia) (przedstawiciele: M. Marques Matias, avocate)

Strona pozwana: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (przedstawiciele: J. Inghelram i Á. Almendros Manzano, pełnomocnicy)

Przedmiot

W ramach skargi opartej w istocie na art. 263 TFUE strona skarżąca wnosi o uchylenie decyzji Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej odrzucającej jej wnioski o dopuszczenie do udziału w przetargu na tłumaczenie tekstów prawniczych z niektórych języków urzędowych Unii Europejskiej na język portugalski.

Sentencja

1)	Postępowanie zostaje umorzone.

2)	Trybunał zostaje obciążony własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Anę Teresę Perez Lopes Parganę Calado.

---

(1)  Dz.U. C 158 z 11.4.2022.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 14 lipca 2022 r. – Telefónica de España/Komisja

(Sprawa T-170/22 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Zmówienia publiczne na usługi - Bezpieczna transeuropejska telematyczna sieć komunikacyjna między administracjami (TESTA) - Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych - Brak pilnego charakteru)

(2022/C 340/61)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Telefónica de España, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci F. González Díaz i J. Blanco Carol, a także P. Stuart, barrister)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. André i M. Ilkova, pełnomocnicy)

Przedmiot

We wniosku przedstawionym na podstawie art. 278 i 279 TFUE skarżąca żąda, po pierwsze, zawieszenia wykonania decyzji Komisji Europejskiej z dnia 21 stycznia 2022 r. dotyczącej ogłoszenia o przetargu DIGIT/A 3/PR/2019/RP/010 – Bezpieczna transeuropejska telematyczna sieć komunikacyjna między administracjami (TESTA), w której to decyzji poinformowano skarżącą, że jej oferta złożona w postępowaniu przetargowym nie została przyjęta, i zapowiedziano niezwłoczne podpisanie umowy z wyłonionym w przetargu oferentem, a po drugie, nakazania Komisji wstrzymania się podpisaniem tej umowy.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Postanowienie z dnia 1 kwietnia 2022 r., Telefónica de España/Komisja (T-170/22 R), zostaje uchylone.

3)	Postępowanie w przedmiocie złożonego przez spółkę BT Global Services Belgium BV wniosku o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta zostaje umorzone.

4)	Rozstrzygnięcie o kosztach, z wyjątkiem kosztów poniesionych przez spółkę BT Global Services Belgium BV, nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie. Wskazana spółka pokrywa koszty poniesione w ramach swego wniosku o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

Skarga wniesiona w dniu 3 czerwca 2022 r. – Stöttingfjällets Miljöskyddsförening/Komisja

(Sprawa T-345/22)

(2022/C 340/62)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Stöttingfjällets Miljöskyddsförening (Lycksele, Szwecja) (przedstawiciel: G. Byrne, Barrister at Law)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji odrzucającej jako niedopuszczalny przedstawiony przez stronę skarżącą wniosek z dnia 15 grudnia 2021 r. o przeprowadzenie kontroli wewnętrznej, notyfikowanej stronie skarżącej pismem z dnia 1 kwietnia 2022 r., ze względu na to, że decyzja ta narusza traktaty;

—	ponadto lub tytułem ewentualnym stwierdzenie, że Komisja niezgodnie z prawem nie podjęła działań na podstawie art. 265 TFUE, mimo że została do tego wezwana pismem strony skarżącej z dnia 15 grudnia 2021 r. lub nie zajęła stanowiska w przedmiocie zawartego w tym piśmie żądania strony skarżącej;

—

stwierdzenie, że w okolicznościach, w których szwedzki zintegrowany krajowy plan w dziedzinie energii i klimatu ze stycznia 2020 r. (zwany dalej „szwedzkim KPEiK”) jest niezgodny z konwencją z Aarhus, został on w sposób niezgodny z prawem oceniony lub przyjęty lub opublikowany przez Komisję, a w związku z tym narusza on prawo Unii i prawo międzynarodowe lub jest on nielegalny;

—

stwierdzenie, że w okolicznościach, w których utrzymują się i są kontynuowane poważne naruszenia prawa ochrony środowiska, Komisja uchybiała ciążącemu na niej na mocy prawa Unii i prawa międzynarodowego obowiązkowi podjęcia działań, które są niezbędne i właściwe do zareagowania na niezgodność szwedzkiego KPEiK z konwencją z Aarhus i do usunięcia tej niezgodności;

—	stwierdzenie, że rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1999 (1) nie zapewnia skuteczności postanowieniom konwencji z Aarhus, w tym art. 7 tej konwencji, i jako takie jest niezgodne z prawem Unii i międzynarodowym prawem ochrony środowiska, a więc nielegalne;

—

z uwagi na brak zgodności KPEiK, a w szczególności szwedzkiego KPEiK, z konwencją z Aarhus, stwierdzenie, że niewypełnienie przez Komisję obowiązków ciążących na niej na podstawie rozporządzenia (UE) 2018/1999 stanowi naruszenie rzeczonego rozporządzenia, naruszenie konwencji, a ponadto naruszenie przewidzianych w traktatach obowiązków podjęcia działań;

—	obciążenie Komisji koszami postępowania poniesionymi przez skarżącego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.

W zarzucie pierwszym strona skarżąca podnosi, że należy stwierdzić nieważność decyzji Komisji podanej do wiadomości strony skarżącej pismem z dnia 1 kwietnia 2022 r. Strona skarżąca zwróciła się do Komisji z wnioskiem przedstawionym w piśmie z dnia 15 grudnia 2021 r. W odpowiedzi na wniosek strony skarżącej, we wspomnianym wyżej piśmie Komisja uznała wniosek skarżącego za niedopuszczalny. Strona skarżąca utrzymuje, że decyzja Komisji w tym względzie zawiera zasadnicze błędy, narusza prawo Unii, międzynarodowe prawo ochrony środowiska, a także traktaty. Strona skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła obowiązki podjęcia działań ciążące na niej na mocy traktatów i prawa międzynarodowego, w tym na mocy art. 3, 6 i 7 przyjętej przez Komisję Gospodarczą do Spraw Europy Narodów Zjednoczonych Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska (zwanej dalej „konwencją z Aarhus”). Strona skarżąca podnosi ponadto, że zaskarżona decyzja Komisji narusza prawo wtórne Unii, w tym art. 9 i 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1367/2006 (2). Strona skarżąca utrzymuje, że decyzja Komisji narusza przysługujące jej na mocy konwencji z Aarhus i rozporządzenia nr 1367/2006 prawo dostępu do sprawiedliwości. Co więcej, strona skarżąca podnosi, że akt administracyjny Komisji zdefiniowany w rozporządzeniu nr 1367/2006 stanowi naruszenie traktatów.

2.

W zarzucie drugim, podniesionym dodatkowo lub tytułem ewentualnym w stosunku do zarzutu pierwszego, strona skarżąca twierdzi, że Komisja nie podjęła działań w rozumieniu art. 265 TFUE w odniesieniu do ocenionych, przyjętych i opublikowanych przez tę instytucję KPEiK, w tym w szczególności w odniesieniu do szwedzkiego KPEiK. Nie podejmując działań w reakcji na wystosowany przez stronę skarżącą zgodnie z art. 265 TFUE wniosek o przeprowadzenie kontroli wewnętrznej, Komisja naruszyła ciążące na niej obowiązki podjęcia działań wynikające z traktatów, a w szczególności z art. 3 TUE i art. 191 TFUE. Naruszenie to świadczy także o rażącym naruszeniu międzynarodowego i europejskiego prawa zwyczajowego i prawa traktatowego, w tym art. 3, 6 i 7 konwencji z Aarhus, art. 9 i 10 rozporządzenia nr 1367/2006, jak też decyzji VII/8f Zgromadzenia Stron konwencji z Aarhus w sprawie wypełniania przez Unię Europejską obowiązków ciążących na niej na mocy konwencji (ze zmianami), przyjętej w dniu 21 października 2021 r.

3.

W zarzucie trzecim strona skarżąca utrzymuje, że niezapewnienie przez Komisję pełnej zgodności szwedzkiego KPEiK z konwencją z Aarhus oznacza, iż rzeczony KPEiK jest i we wszystkich istotnych momentach był oceniany, przyjmowany i publikowany z oczywistym naruszeniem prawa Unii i prawa międzynarodowego, wobec czego jest on nielegalny. W tym względzie strona skarżąca podnosi w odniesieniu do rzeczonego KPEiK zarzut niegodności z prawem na podstawie art. 277 TFUE.

4.

W zarzucie czwartym strona skarżąca twierdzi, że rozporządzenie (UE) 2018/1999 nie zapewnia skuteczności postanowieniom konwencji z Aarhus, w tym art. 7 tej konwencji, i jako takie jest niezgodne z unijnym i międzynarodowym prawem ochrony środowiska. Strona skarżąca podnosi w tym kontekście, że rozporządzenie (UE) 2018/1999 narusza traktaty i powinno zostać uznane za nielegalne.

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1999 z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie zarządzania unią energetyczną i działaniami w dziedzinie klimatu, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 663/2009 i (WE) nr 715/2009, dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady 94/22/WE, 98/70/WE, 2009/31/WE, 2009/73/WE, 2010/31/UE, 2012/27/UE i 2013/30/UE, dyrektyw Rady 2009/119/WE i (EU) 2015/652 oraz uchylenia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 (Dz.U. 2018, L 328, s. 1).

(2)  Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie zastosowania postanowień Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska do instytucji i organów Wspólnoty (Dz.U. 2006, L 264, s. 13).

Skarga wniesiona w dniu 30 czerwca 2022 r. – Good Services/EUIPO – ITV Studios Global Distribution (EL ROSCO)

(Sprawa T-381/22)

(2022/C 340/63)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Good Services ltd. (Sliema, Malta) (przedstawiciel: adwokat L. Alonso Domingo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: ITV Studios Global Distribution Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy EL ROSCO – unijny znak towarowy nr 17 907 312

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 kwietnia 2022 r. w sprawie R 959/2021-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i potwierdzenie rejestracji unijnego znaku towarowego nr 17 907 312 w odniesieniu do wszystkich towarów i usług, które były nią objęte, lub posiłkowo, przekazanie sprawy Izbie Odwoławczej EUIPO celem ponownego rozpoznania sprawy w świetle wskazówek udzielonych przez Sąd;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami niniejszego postępowania i wcześniejszych postępowań przed EUIPO.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie orzecznictwa, w którym dokonano wykładni tego artykułu oraz wykładni pojęcia złej wiary i momentu, w odniesieniu do którego należy ją oceniać.

Skarga wniesiona w dniu 30 czerwca 2022 r. – Good Services/EUIPO – ITV Studios Global Distribution (EL ROSCO)

(Sprawa T-382/22)

(2022/C 340/64)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Good Services ltd. (Sliema, Malta) (przedstawiciel: adwokat L. Alonso Domingo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: ITV Studios Global Distribution Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy EL ROSCO – unijny znak towarowy nr 13 265 021

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 kwietnia 2022 r. w sprawie R 957/2021-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i potwierdzenie rejestracji unijnego znaku towarowego nr 13 265 021 w odniesieniu do wszystkich towarów i usług, które były nią objęte, lub posiłkowo, przekazanie sprawy Izbie Odwoławczej EUIPO celem ponownego rozpoznania sprawy w świetle wskazówek udzielonych przez Sąd;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami niniejszego postępowania i wcześniejszych postępowań przed EUIPO.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie orzecznictwa, w którym dokonano wykładni tego artykułu oraz wykładni pojęcia złej wiary i momentu, w odniesieniu do którego należy ją oceniać.

Skarga wniesiona w dniu 30 czerwca 2022 r. – Good Services/EUIPO – ITV Studios Global Distribution (EL ROSCO)

(Sprawa T-383/22)

(2022/C 340/65)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Good Services ltd. (Sliema, Malta) (przedstawiciel: adwokat L. Alonso Domingo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: ITV Studios Global Distribution Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy EL ROSCO – unijny znak towarowy nr 13 265 483

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 kwietnia 2022 r. w sprawie R 958/2021-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i potwierdzenie rejestracji unijnego znaku towarowego nr 13 265 483 w odniesieniu do wszystkich towarów i usług, które były nią objęte, lub posiłkowo, przekazanie sprawy Izbie Odwoławczej EUIPO celem ponownego rozpoznania sprawy w świetle wskazówek udzielonych przez Sąd;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami niniejszego postępowania i wcześniejszych postępowań przed EUIPO.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie orzecznictwa, w którym dokonano wykładni tego artykułu oraz wykładni pojęcia złej wiary i momentu, w odniesieniu do którego należy ją oceniać.

Skarga wniesiona w dniu 1 lipca 2022 r. – Productos Ibéricos Calderón y Ramos/EUIPO – Hijos de Rivera (ESTRELLA DE CASTILLA)

(Sprawa T-384/22)

(2022/C 340/66)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Productos Ibéricos Calderón y Ramos, SL (Salamanca, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J.C. Erdozain López)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Hijos de Rivera, SA (La Coruña, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy ESTRELLA DE CASTILLA – zgłoszenie nr 17 992 941

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 13 kwietnia 2022 r. w sprawie R 1576/2021-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i, w razie wstąpienia do postępowania, interwenienta kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

Naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 24 czerwca 2022 r. – Carmeuse Holding/Komisja

(Sprawa T-385/22)

(2022/C 340/67)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Carmeuse Holding SRL (Brașov, Rumunia) (przedstawiciele: adwokaci S. Olaru, R. Ionescu i R. Savin)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 14 lutego 2022 r. zlecającej centralnemu administratorowi dziennika transakcji Unii Europejskiej wprowadzenie zmian w tabelach krajowego rozdziału uprawnień Belgii, Bułgarii, Czech, Danii, Niemiec, Estonii, Irlandii, Hiszpanii, Francji, Włoch, Litwy, Węgier, Rumunii, Słowenii, Finlandii i Szwecji do dziennika transakcji Unii Europejskiej (1) w zakresie, w jakim ustala ona błędną liczbę bezpłatnych uprawnień, które mają zostać przydzielone instalacjom strony skarżącej Valea Mare Pravat i Fieni na lata 2021–2025 i zmniejsza: — liczbę 5 355 bezpłatnych uprawnień dla instalacji Carmeuse Holding SRL – Valea Mare Pravat, zlokalizowanej w Valea Mare Pravat, okręg Arges, Rumunia, ID 55 w rejestrze Unii, na każdy rok w okresie 2021–2025 — liczbę 4 569 bezpłatnych uprawnień dla instalacji Carmeuse Holding SRL – Fieni, z siedzibą w Fieni, ul. Garii nr 2, okręg Dambovita, Rumunia, ID 56 w rejestrze Unii, na każdy rok w okresie 2021–2025;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w niniejszym postępowaniu;

—	podjęcie wszelkich innych środków jakich wymagają względy słuszności.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy, dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji dokonano błędnego obliczenia liczby bezpłatnych uprawnień do emisji, które należy przydzielić instalacjom Carmeuse.

2.

Zarzut drugi, dotyczący tego, że Komisja przy wydawaniu zaskarżonej decyzji naruszyła kilka podstawowych zasad prawa Unii, mianowicie zasadę równości, zasadę pewności i uzasadnionych oczekiwań oraz prawo Carmeuse do dobrej administracji oraz prawo do obrony, co spowodowało przyznanie mniejszej liczby bezpłatnych uprawnień do emisji instalacjom Carmeuse.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący tego, że zaskarżona decyzja nie została wystarczająco uzasadniona w odniesieniu do liczby bezpłatnych uprawnień do emisji przydzielonych instalacjom Carmeuse, ponieważ nie przedstawia ona szczegółowo procesu decyzyjnego, ani powodów odrzucenia argumentów Carmeuse, a także nie odnosi się do istotnych powodów, dla których zastosowana w ten sposób przez Komisję formuła zastępuje obowiązujące przepisy.

---

(1)  Decyzja Komisji z dnia 14 lutego 2022 r. zlecająca centralnemu administratorowi dziennika transakcji Unii Europejskiej wprowadzenie zmian w tabelach krajowego rozdziału uprawnień Belgii, Bułgarii, Czech, Danii, Niemiec, Estonii, Irlandii, Hiszpanii, Francji, Włoch, Litwy, Węgier, Rumunii, Słowenii, Finlandii i Szwecji do dziennika transakcji Unii Europejskiej 2022/C 160/09 – C/2022/968 (Dz.U. 2022 C 160, s. 27).

Skarga wniesiona w dniu 1 lipca 2022 r. – Fresenius Kabi Austria i in./Komisja

(Sprawa T-416/22)

(2022/C 340/68)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fresenius Kabi Austria GmbH (Graz, Austria) i 14 innych skarżących (przedstawiciele: adwokaci W. Rehmann i A. Knierim)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2022) 3591 z dnia 24 maja 2022 r. w zakresie, w jakim nakazano w niej państwom członkowskim Unii Europejskiej zawiesić krajowe pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych określonych w załączniku do I do tej decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania;

—

ewentualnie, z ostrożności procesowej, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2022) 3591 z dnia 24 maja 2022 r. w zakresie, w jakim nakazano w niej państwom członkowskim Unii Europejskiej zawiesić krajowe pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych skarżących w odniesieniu do produktów leczniczych wymienionych w załączniku I do tej decyzji.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.

W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca twierdzi, że nie są spełnione określone w art. 116 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/83/WE (1) wymogi uzasadniające zawieszenie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych zawierających hydroksyetyloskrobię. W związku z tym Komisja nie może wydać decyzji wymagającej, aby państwa członkowskie, w wykonaniu tej decyzji, zawiesiły odpowiednie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu.

2.	W zarzucie drugim strona skarżąca utrzymuje, że w decyzji Komisji naruszono zasadę ostrożności.

3.

W ramach zarzutu trzeciego strona skarżąca twierdzi, że zawieszenie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych zawierających hydroksyetyloskrobię nie jest ani właściwe, ani proporcjonalne do zażegnania obaw związanych z bezpieczeństwem, jakie wynikają z analizy stosowania leku. Stosowanie wykraczające poza wskazania terapeutyczne nie powinno prowadzić do zawieszenia zgodnego ze wskazaniami stosowania, którego korzystne skutki są dobrze udokumentowane, w szczególności w sytuacji, gdy nie sygnalizuje się żadnych nowych zagrożeń dla bezpieczeństwa.

4.	W zarzucie czwartym strona skarżąca utrzymuje, że decyzja jest wewnętrznie sprzeczna, a tym samym nie zawiera wystarczającego uzasadnienia.

---

(1)  Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. 2001, L 311, s. 67).

Skarga wniesiona w dniu 11 lipca 2022 r. – D’Agostino i Dafin/EBC

(Sprawa T-424/22)

(2022/C 340/69)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Vincenzo D’Agostino (Neapol, Włochy), Dafin Srl (Casandrino, Włochy) (przedstawiciel: M. De Siena, adwokatka)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

ustalenie i stwierdzenie pozaumownej odpowiedzialności Europejskiego Banku Centralnego, reprezentowanego przez prezes Christine Lagarde; a) ze względu na to, że w odniesieniu do finansowych papierów wartościowych należących do Vincenzo D’Agostino, znanych jako SI FTSE.COPERP, spowodował spadek wartości poprzez odnotowanie straty w wysokości całkowitej wartości zainwestowanego kapitału, równej 450 596,28 EUR, ponieważ w dniu 12 marca 2020 r. Christine Lagarde, jako prezes EBC, wypowiadając słynne zdanie: „Nie jesteśmy tu po to, aby ograniczać spready, nie jest to zadaniem EBC”, spowodowała znaczny spadek wartości papierów wartościowych na wszystkich giełdach świata, a na giełdzie w Mediolanie o 16,92 %, wyrażony w procentach niespotykanych w historii tej instytucji i innych giełd światowych, komunikując na konferencji prasowej całemu światu, że EBC nie będzie już wspierał wartości papierów wartościowych emitowanych przez kraje znajdujące się w trudnej sytuacji, komunikując tym samym całkowitą zmianę orientacji polityki pieniężnej przyjętej przez EBC w czasie, gdy przewodniczył mu Mario Draghi, którego kadencja zakończyła się w listopadzie 2019 r. b) ze względu na to, że poprzez takie zachowanie i w wyniku wspomnianego wyżej drastycznego spadku indeksu giełdy w Mediolanie spowodował obniżenie wartości aktywów skarżącej; c) ze względu na to, że w wyniku znacznego i istotnego obniżenia wartości aktywów skarżącej zobowiązał ją, w celu wyrównania tego obniżenia wartości aktywów i jako poręczyciela spółki Dafin Srl w zakresie linii kredytowej przyznanej tej spółce przez Banca Fideuram SpA, do spłaty wykorzystanej części tej linii kredytowej poprzez uzyskanie niezbędnych środków w drodze sprzedaży w krótkim czasie innych posiadanych przez nią papierów wartościowych, przez co poniosła ona stratę w wysokości 534 422,16 EUR w 2020 r. i dalsze 336 517,30 EUR w okresie od 1 stycznia 2021 r. do 15 kwietnia 2021 r., a zatem całkowitą stratę kapitałową w wysokości 2 870 939,30 EUR; d) ze względu na spowodowanie szkody majątkowej w postaci utraconych korzyści w wysokości 1 013 074,00 EUR; e) ze względu na spowodowanie w konsekwencji szkody majątkowej wynoszącej łącznie 4 334 609,28 EUR.

—

Zasądzenie od EBC w osobie prezesa: — naprawienia szkody majątkowej, na którą składają się rzeczywista szkoda i utracony zysk, szkoda niemajątkowa i szkoda z tytułu utraty szansy na rzecz skarżącego Vincenzo D’Agostino, oszacowane zgodnie z kryteriami wskazanymi w odpowiednich rozdziałach i punktach niniejszej skargi, poprzez zapłatę następujących kwot: 1) 4 334 609,28 EUR tytułem szkody majątkowej; 2) 1 000 000 EUR tytułem szkody niemajątkowej; 3) i w związku z tym zapłatę całkowitej kwoty 5 321 535 EUR; — tytułem żądania ewentualnego, zapłaty różnych kwot, które zostaną ustalone w trakcie postępowania, w zakresie uznanym za słuszny, w tym poprzez sporządzenie opinii biegłego na zlecenie Sądu, zgodnie z art. 70 regulaminu postępowania przed Sądem; — zapłaty dodatkowej kwoty, którą Sąd może ustalić i przyznać na zasadzie słuszności jako odszkodowanie za utratę szansy; — ponadto odsetek za zwłokę, które będą naliczane od dnia 12 marca 2020 r., czyli od dnia zdarzenia wywołującego szkodę, do czasu faktycznej wypłaty odszkodowania.

—	Obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczy odpowiedzialności EBC na podstawie art. 340 akapit trzeci TFUE i art. 2043 Codice civile italiano (włoskiego kodeksu cywilnego) za szkodę majątkową i niemajątkową poniesioną przez skarżącego osobiście i jako wspólnika Dafin Srl.

2.

Zarzut drugi dotyczy zasad określonych w orzecznictwie Unii Europejskiej, w szczególności w wyrokach: z dnia 28 października 2021 r., Vialto Consulting/Komisja, C-650/19 P; z dnia 9 lutego 2022 r., QI i in./Komisja i EBC, T-868/16, oraz z dnia 21 stycznia 2014 r., Klein/Komisja, T-309/10. Wyjaśniono warunki, które muszą zaistnieć, aby powstała odpowiedzialność pozaumowna instytucji europejskiej wobec obywatela Unii Europejskiej i powołano się na pozytywną weryfikację istnienia tych warunków.

3.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia przez EBC pierwotnego i wtórnego prawa Unii Europejskiej oraz nadużycia władzy przez prezes. Zarzuca się, że w dniu 12 marca 2020 r. EBC, w osobie swojej prezes, naruszył art. 127 TFUE, rozdział 1 zatytułowany „Polityka pieniężna”, art. 3, 10, 11, 12, 13, 38 Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego, jak również art. 17 ust. 2 i 3 regulaminu przyjętego decyzją EBC z dnia 19 lutego 2004 r. (1)

4.	Zarzut czwarty określa, uzasadnia i dokumentuje szkodę majątkową poniesioną przez skarżącą (szkoda rzeczywista i utracona korzyść).

---

(1)  Decyzja 2004/257/WE Europejskiego Banku Centralnego z dnia 19 lutego 2004 r. przyjmująca Regulamin Europejskiego Banku Centralnego (EBC/2004/2) (Dz.U. 2004, L 80, s. 33), zmieniona decyzją Europejskiego Banku Centralnego EBC/2014/1 z dnia 22 stycznia 2014 r. (Dz.U. 2014, L 95, s. 56).

Skarga wniesiona w dniu 6 lipca 2022 r. – Nordea Bank/SRB

(Sprawa T-430/22)

(2022/C 340/70)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nordea Bank Oyj (Helsinki, Finlandia) (przedstawiciele: H. Berger i M. Weber, lawyers)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji SRB z dnia 11 kwietnia 2022 r., dokument nr SRB/ES/2022/18, wraz z załącznikami I, II i III, w zakresie w jakim dotyczy ona składek ex ante skarżącej;

—	obciążenie SRB kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez SRB art. 69 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 (1) oraz art. 16, 17, 41 i 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej poprzez zastosowanie dynamicznego podejścia do określenia docelowego poziomu składek ex ante.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że określenie poziomu docelowego przez SRB w zaskarżonej decyzji obarczone jest oczywistymi błędami w ocenie w odniesieniu do oczekiwanej stopy wzrostu depozytów gwarantowanych oraz oceny bieżącego cyklu koniunkturalnego.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez SRB art. 70 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 oraz art. 16, 17 i 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej poprzez niezastosowanie wiążącego limitu 12,5 % do poziomu docelowego przy określaniu rocznego poziomu docelowego.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia w art. 69 i 70 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 zasady ustalania składek w zależności od ryzyka oraz zasady proporcjonalności, a tym samym naruszenia art. 16, 17 i 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w sytuacji gdy poziom docelowy ma być ustalany w sposób dynamiczny, a limit zgodnie z art. 70 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 nie ma być stosowany, co miałoby miejsce w przypadku utrzymania w mocy zaskarżonej decyzji.

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiające jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 12 lipca 2022 r. – Machková/EUIPO – Aceites Almenara (ALMARA SOAP)

(Sprawa T-436/22)

(2022/C 340/71)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Veronika Machková (Šestajovice, Republika Czeska) (przedstawiciel: adwokat M. Balcar)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Aceites Almenara, SL (Puebla de Almenara, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy „ALMARA SOAP” – zgłoszenie nr 18 198 833

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 25 kwietnia 2022 r. w sprawie R 1613/2021-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w odniesieniu do wszystkich zakwestionowanych towarów;

—	tytułem żądania ewentualnego – przekazanie sprawy EUIPO do ponownego rozpoznania;

—	nakazanie wpisania zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 18 198 833 do rejestru zgodnie z art. 51 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	obciążenie Aceites Almenara, SL kosztami postępowania w sprawie sprzeciwu wynoszącymi 620 EUR;

—	obciążenie Aceites Almenara kosztami postępowania odwoławczego wynoszącymi 720 EUR;

—	obciążenie Aceites Almenara kosztami niniejszego postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 10 ust. 1 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 13 lipca 2022 r. – International British Education XXI/EUIPO – Saint George’s School (IBE ST. GEORGE’S)

(Sprawa T-438/22)

(2022/C 340/72)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: International British Education XXI SL (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat N. Fernández Fernández-Pacheco)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Saint George’s School SL (Fornells De La Selva, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy IBE ST. GEORGE’S – zgłoszenie nr 18 020 505

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 11 maja 2022 r. w sprawie R 2226/2020-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	dopuszczenie do rejestracji zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 18 020 505 IBE ST. GEORGE’S dla wszystkich zgłoszonych towarów i usług;

—	obciążenie pozwanej i, w razie wstąpienia do postępowania, interwenienta, kosztami postępowania poniesionymi w związku ze wszystkim postępowaniami przed EUIPO i Sądem.

Podniesione zarzuty

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 19 lipca 2022 r. – Hofmeir Magnetics/EUIPO – Healthfactories (Hofmag)

(Sprawa T-452/22)

(2022/C 340/73)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hofmeir Magnetics Ltd (Witney, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat S. Baur)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Healthfactories GmbH (Saaldorf-Surheim, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „Hofmag” – zgłoszenie nr 18 107 493

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 3 maja 2022 r. w sprawie R 1367/2021-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania odwoławczego.

Podniesione zarzuty

—	błędne przyjęcie wąskiej interpretacji, zgodnie z którą niezarejestrowany znak towarowy strony skarżącej HOFMAG jest nazwą, która nie spełnia kryterium „znaczenia większego niż lokalne” w rozumieniu art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	nieuwzględnienie okoliczności, że oznaczenie „Hofmag” jest nazwą handlową [tzn. stosownym oznaczeniem w rozumieniu art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001) w Niemczech lub Austrii.

Skarga wniesiona w dniu 22 lipca 2022 r. – Sky/EUIPO – Skyliners (SKYLINERS)

(Sprawa T-454/22)

(2022/C 340/74)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sky Ltd (Isleworth, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat A. Zalewska-Orabona)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Skyliners GmbH (Frankfurt nad Menem, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „SKYLINERS” – zgłoszenie nr 14 570 915

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 kwietnia 2022 r. w sprawie R 0006/2022-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO oraz – w razie wstąpienia do postępowania drugiej strony –interwenienta kosztami poniesionymi przez skarżącą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b), art. 8 ust. 5 i art. 8 ust. 4 w związku z art. 41 ust. 1 lit. a) i c) oraz art. 8 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625 w związku z art. 95 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 21 lipca 2022 r. – Laboratorios Ern/ EUIPO – Biolark (BIOLARK)

(Sprawa T-459/22)

(2022/C 340/75)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Laboratorios Ern, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat S. Correa Rodríguez)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Biolark, Inc. (San Diego, Kalifornia, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską w odniesieniu do graficznego znaku towarowego BIOLARK – rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 1 453 505

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 kwietnia 2022 r. w sprawie R 1234/2021-5

Żądania:

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i odrzucenie europejskiego oznaczenia międzynarodowego znaku towarowego nr 1 453 505 dla wszystkich towarów i usług;

—	obciążenie kosztami postępowania strony pozwanej, a w przypadku gdy BIOLARK INC. postanowi interweniować w niniejszym postępowaniu, obciążenie BIOLARK INC.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2022 r. – Millennium BCP Participações i BCP África / Komisja

(Sprawa T-462/22)

(2022/C 340/76)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Millennium BCP Participações, SGPS, SU, Lda (Funchal, Portugalia), BCP África, SGPS, Lda (Funchal) (przedstawiciele: adwokaci B. Santiago, L. do Nascimento Ferreira, P. Gouveia e Melo, D. Oda i A. Queiroz Martins)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżące wnoszą do Sądu o:

—

nakazanie Komisji Europejskiej przedstawienia, w celu dołączenia do akt sprawy, pisma z dnia 28 czerwca 2006 r., w którym władze portugalskie zgłosiły Komisji na podstawie art. 108 ust. 3 TFUE projekt środka „Schemat III”, wraz ze wszystkimi dokumentami załączonymi do tego pisma, dla celów art. 88 § § 1 i 2 oraz art. 89 § 3 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem;

—

stwierdzenie nieważności art. 1 i art. 4 ust. 1 decyzji Komisji C(2020) 8550 final z dnia 4 grudnia 2020 r. w sprawie systemu pomocy SA.21259 (2018/C) (ex 2018/NN) wdrożonego przez Portugalię na rzecz Zona Franca de Madeira (ZFM) [wolnego obszaru celnego Madery] – Schemat III, w zakresie, w jakim mają one zastosowanie do sociedades gestoras de participações sociais (spółek holdingowych, zwanych dalej „SGPS”), o których mowa w art. 36 ust. 8 Estatuto dos Benefícios Fiscais (ustawy o korzyściach podatkowych), do których to spółek zaliczają się skarżące;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżące.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżące podnoszą trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa polegającego na naruszeniu obowiązku uzasadnienia, o którym mowa w art. 296 TFUE.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa polegającego na naruszeniu art. 108 ust. 3 TFUE, ponieważ decyzja Komisji C(2020) 8550 final z dnia 4 grudnia 2020 r. w sprawie systemu pomocy SA.21259 (2018/C) (ex 2018/NN) wdrożonego przez Portugalię na rzecz Zona Franca de Madeira (ZFM) – Schemat III zalicza SGPS do beneficjentów, których dotyczy obowiązek odzyskania pomocy w przypadku niespełnienia wymogu odnoszącego się do tworzenia miejsc pracy.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa polegającego na naruszeniu zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa.

Postanowienie Sądu z dnia 15 lipca 2022 r. – FV/Rada

(Sprawa T-542/19) (1)

(2022/C 340/77)

Język postępowania: francuski

Prezes czwartej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 337 z 7.10.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 8 lipca 2022 r. – Agentur für Globale Gesundheitsverantwortung/EMA

(Sprawa T-713/21) (1)

(2022/C 340/78)

Język postępowania: niemiecki

Prezes ósmej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 73 z 14.2.2022.

Postanowienie Sądu z dnia 13 lipca 2022 r. – Dado Ceramica i in./EUIPO – Italcer (Tuile)

(Sprawa T-40/22) (1)

(2022/C 340/79)

Język postępowania: włoski

Prezes dziewiątej izby zarządziła wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 128 z 21.3.2022.

Postanowienie Sądu z dnia 14 lipca 2022 r. – Dehaen/EUIPO – National Geographic Society (NATIONAL GEOGRAPHIC)

(Sprawa T-157/22) (1)

(2022/C 340/80)

Język postępowania: angielski

Prezes trzeciej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 207 z 23.5.2022.

Postanowienie Sądu z dnia 14 lipca 2022 r. – Dehaen/EUIPO – National Geographic Society (NATIONAL GEOGRAPHIC)

(Sprawa T-158/22) (1)

(2022/C 340/81)

Język postępowania: angielski

Prezes trzeciej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 207 z 23.5.2022.