ISSN 1977-1002

Dziennik Urzędowy

Unii Europejskiej

C 318
European flag  

Wydanie polskie

Informacje i zawiadomienia

Rocznik 65
22 sierpnia 2022

Spis treści

Strona

 

IV   Informacje

 

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

 

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

2022/C 318/01

Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

1

 

V   Ogłoszenia

 

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

 

Trybunał Sprawiedliwości

2022/C 318/02

Sprawa C-576/20: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof – Austria) – CC/Pensionsversicherungsanstalt [Odesłanie prejudycjalne – Zabezpieczenie społeczne pracowników migrujących – Rozporządzenie (WE) nr 987/2009 – Artykuł 44 ust. 2 – Zakres stosowania – Emerytura – Obliczanie – Uwzględnienie okresów przeznaczonych na wychowywanie dziecka ukończonych w innych państwach członkowskich – Artykuł 21 TFUE – Swobodne przemieszczanie się obywateli]

2

2022/C 318/03

Sprawa C-625/20: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social no 26 de Barcelona – Hiszpania) – KM/Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS) [Odesłanie prejudycjalne – Polityka społeczna – Równość traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego – Dyrektywa 79/7/EWG – Artykuł 4 ust. 1 – Dyskryminacja pośrednia ze względu na płeć – Uregulowanie krajowe przewidujące niedopuszczalność łącznego pobierania dwóch lub większej liczby świadczeń rentowych z tytułu całkowitej niezdolności do pracy uzyskanych w ramach tego samego ustawowego systemu zabezpieczenia społecznego – Dopuszczalność łącznego pobierania takich świadczeń, w przypadku gdy wynikają one z odrębnych ustawowych systemów zabezpieczenia społecznego – Ustalenie dyskryminacji pośredniej na podstawie danych statystycznych – Określenie podlegających porównaniu grup, których uregulowanie to dotyczy – Względy uzasadniające]

3

2022/C 318/04

Sprawa C-652/20: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Bucureşti – Rumunia) – HW, ZF, MZ/Allianz Elementar Versicherungs AG [Odesłanie prejudycjalne – Współpraca sądowa w sprawach cywilnych – Jurysdykcja i wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych – Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 – Jurysdykcja w sprawach dotyczących ubezpieczenia – Artykuł 11 ust. 1 lit. b) – Powództwo wytoczone przez ubezpieczającego, ubezpieczonego lub uposażonego z tytułu ubezpieczenia – Możliwość pozwania ubezpieczyciela przed sąd miejsca, w którym powód ma miejsce zamieszkania lub siedzibę – Ustalenie jurysdykcji międzynarodowej i właściwości miejscowej sądu państwa członkowskiego – Artykuł 13 ust. 2 – Powództwo wytoczone przez poszkodowanego bezpośrednio przeciwko ubezpieczycielowi – Ubezpieczyciel mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym państwie członkowskim i posiadający oddział w innym państwie członkowskim, pozwany przed sąd, w którego obszarze właściwości znajduje się ten oddział]

4

2022/C 318/05

Sprawa C-696/20: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny – Polska) – B./Dyrektor Izby Skarbowej w W. [Odesłanie prejudycjalne – Podatki – Podatek od wartości dodanej (VAT) – Dyrektywa 2006/112/WE – Artykuł 41 – Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów – Miejsce – Łańcuch kolejnych transakcji – Błędna kwalifikacja części transakcji – Zasady proporcjonalności i neutralności podatkowej]

4

2022/C 318/06

Sprawa C-7/21: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bezirksgericht Bleiburg – Austria) – LKW WALTER Internationale Transportorganisation AG/CB, DF, GH [Odesłanie prejudycjalne – Współpraca sądowa w sprawach cywilnych – Doręczanie dokumentów – Rozporządzenie (WE) nr 1393/2007 – Artykuł 8 ust. 1 – Tygodniowy termin na wykonanie prawa do odmowy przyjęcia dokumentu – Postanowienie o wszczęciu egzekucji wydane w jednym państwie członkowskim i doręczone w innym państwie członkowskim wyłącznie w języku pierwszego państwa członkowskiego – Uregulowanie pierwszego państwa członkowskiego przewidujące termin ośmiu dni na wniesienie sprzeciwu od tego postanowienia – Termin na wniesienie sprzeciwu rozpoczynający bieg w tym samym czasie co termin przewidziany na wykonanie prawa do odmowy przyjęcia dokumentu – Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej – Prawo do skutecznego środka prawnego]

5

2022/C 318/07

Sprawa C-13/21: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Judecătoria Miercurea Ciuc – Rumunia) – Pricoforest SRL/Inspectoratul de Stat pentru Controlul în Transportul Rutier (ISCTR) [Odesłanie prejudycjalne – Transport drogowy – Przepisy socjalne – Rozporządzenie (WE) nr 561/2006 – Wyjątki – Artykuł 13 ust. 1 lit. b) – Pojęcie promieni[a] do 100 [kilometrów (km)] od bazy przedsiębiorstwa – Pojazdy wykonujące przewozy w tym promieniu i również poza rzeczonym promieniem]

6

2022/C 318/08

Sprawa C-24/21: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tibunale ordinario di Pordenone – Włochy) – PH/Regione Autonoma Friuli Venezia Giulia, Direzione centrale risorse agroalimentari, forestali e ittiche – Servizio foreste e corpo forestale della Regione Autonoma Friuli Venezia Giulia [Odesłanie prejudycjalne – Rolnictwo – Genetycznie zmodyfikowana żywność i pasza – Rozporządzenie (WE) nr 1829/2003 – Zamierzone uwalnianie do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie – Dyrektywa 2001/18/WE – Artykuł 26a – Możliwość podjęcia przez państwa członkowskie właściwych środków mających na celu zapobieżenie niezamierzonemu występowaniu organizmów zmodyfikowanych genetycznie w pozostałych produktach – Przesłanki stosowania – Zasada proporcjonalności – Wytyczne w zakresie opracowywania krajowych środków dotyczących współistnienia upraw i mających na celu zapobieżenie niezamierzonemu występowaniu organizmów zmodyfikowanych genetycznie w uprawach konwencjonalnych i ekologicznych – Środek przyjęty przez jednostkę niższego rzędu niż państwo, zakazujący na jej terytorium uprawy genetycznie zmodyfikowanej kukurydzy]

7

2022/C 318/09

Sprawa C-51/21: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tallinna Halduskohus – Estonia) – Aktsiaselts M.V.WOOL/Põllumajandus- ja Toiduamet [Odesłanie prejudycjalne – Prawo żywnościowe – Rozporządzenie (WE) nr 2073/2005 – Kryteria mikrobiologiczne dotyczące żywności – Artykuł 3 ust. 1 – Obowiązki spoczywające na przedsiębiorstwach sektora spożywczego – Załącznik I – Punkt 1.2 rozdziału 1 – Dopuszczalne limity obecności Listeria monocytogenes w produktach rybołówstwa przed ich wprowadzeniem do obrotu i po wprowadzeniu do obrotu – Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 – Artykuł 14 ust. 8 – Urzędowa kontrola produktu na etapie wprowadzania do obrotu – Zakres]

8

2022/C 318/10

Sprawa C-56/21: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Mokestinių ginčų komisija prie Lietuvos Respublikos vyriausybės – Litwa) – UAB ARVI ir ko/Valstybinė mokesčių inspekcija prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos [Odesłanie prejudycjalne – Podatki – Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) – Dyrektywa 2006/112/WE – Artykuł 137 – System wyboru opodatkowania – Przesłanki – Przepisy krajowe uzależniające prawo podatnika do wyboru opodatkowania VAT sprzedaży nieruchomości od przesłanki, wedle której nieruchomość ta musi zostać przeniesiona na podatnika już zidentyfikowanego do celów VAT – Obowiązek dokonania korekty odliczeń VAT w przypadku niedochowania tej przesłanki – Zasady neutralności podatkowej, skuteczności i proporcjonalności]

8

2022/C 318/11

Sprawa C-63/21 P: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. – Laure Camerin/Komisja Europejska [Odwołanie – Służba Publiczna – Były urzędnik – Potrącenie z emerytury – Wykonanie orzeczenia sądu krajowego – Skarga o stwierdzenie nieważności i o odszkodowanie]

9

2022/C 318/12

Sprawa C-99/21 P: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. – Danske Slagtermestre/Komisja Europejska, Królestwo Danii [Odwołanie – Pomoc państwa – Artykuł 107 ust. 1 TFUE – System opłat za odprowadzanie ścieków – Skarga do Komisji – Decyzja stwierdzająca brak pomocy państwa – Skarga o stwierdzenie nieważności – Dopuszczalność – Legitymacja procesowa – Artykuł 263 akapit czwarty TFUE – Akt regulacyjny niewymagający przyjęcia środków wykonawczych – Bezpośrednie oddziaływanie]

10

2022/C 318/13

Sprawa C-105/21: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Spetsializiran nakazatelen sad – Bułgaria) – postępowanie karne przeciwko IR [Odesłanie prejudycjalne – Współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych – Karta praw podstawowych Unii Europejskiej – Artykuły 6 i 47 – Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu – Prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem – Zasady równoważności i wzajemnego zaufania – Decyzja ramowa 2002/584/WSISW – Dyrektywa 2012/13/UE – Prawo do informacji w postępowaniu karnym – Pouczenie o prawach w przypadku zatrzymania – Prawo do informacji dotyczących oskarżenia na mocy krajowego nakazu aresztowania – Prawo dostępu do materiałów sprawy – Warunki wydania europejskiego nakazu aresztowania wobec osoby ściganej znajdującej się w wykonującym nakaz państwie członkowskim – Pierwszeństwo prawa Unii]

10

2022/C 318/14

Sprawa C-146/21: Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Bucureşti – Rumunia) – Direcţia Generală Regională a Finanţelor Publice Bucureşti – Administraţia Sector 1 a Finanţelor Publice/VB, Direcţia Generalā Regionalā a Finanţelor Publice Bucureşti -Serviciul Soluţionare Contestaţii 1 [Odesłanie prejudycjalne – Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) – Dyrektywa 2006/112/WE – Decyzje wykonawcze 2010/583/UE i 2013/676/UE zezwalające Rumunii na odstąpienie od art. 193 owej dyrektywy – Mechanizm odwrotnego obciążenia – Dostawa produktów z drewna – Uregulowanie krajowe ustanawiające wymóg rejestracji do celów VAT w celu stosowania tego mechanizmu – Zasada neutralności podatkowej]

11

2022/C 318/15

Sprawa C-149/21 P: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. – Fakro sp. z o.o./Komisja Europejska, Rzeczpospolita Polska [Odwołanie – Konkurencja – Odrzucenie skargi przez Komisję Europejską – Brak interesu Unii Europejskiej]

12

2022/C 318/16

Sprawa C-170/21: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sofiyski rayonen sad – Bułgaria) – Profit Credit Bulgaria/T.I.T [Odesłanie prejudycjalne – Dyrektywa 93/13/EWG – Kredyt konsumencki – Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich – Artykuł 6 ust. 1 – Badanie z urzędu – Odmowa wydania nakazu zapłaty w przypadku roszczenia opartego na nieuczciwym warunku umowy – Skutki dotyczące nieuczciwego charakteru warunku umowy – Uprawnienie do zwrotu – Zasady równoważności i skuteczności – Potrącenie z urzędu]

12

2022/C 318/17

Sprawa C-192/21: Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Castilla y León – Hiszpania) – Clemente/Comunidad de Castilla y León (Dirección General de la Función Pública) [Odesłanie prejudycjalne – Polityka społeczna – Dyrektywa 1999/70/WE – Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC – Klauzula 4 ust. 1 – Zasada niedyskryminacji – Nieuwzględnienie pracy świadczonej przez pracownika tymczasowego, który został urzędnikiem, w celu skonsolidowania jego osobistej grupy zaszeregowania – Zrównanie tej pracy z pracą wykonywaną przez urzędnika mianowanego – Pojęcie powodów o charakterze obiektywnym – Uwzględnienie okresu pracy w celu nabycia statusu urzędnika – Struktura pionowej ścieżki kariery zawodowej urzędników przewidziana w ustawodawstwie krajowym]

13

2022/C 318/18

Sprawa C-194/21: Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden – Niderlandy) – Staatssecretaris van Financiën/X [Odesłanie prejudycjalne – Podatek od wartości dodanej (VAT) – Dyrektywa 2006/112/WE – Artykuły 184 i 185 – Korekta odliczeń – Podatnik, który nie skorzystał z prawa do odliczenia przed upływem terminu zawitego – Brak możliwości dokonania tego odliczenia w ramach korekty]

14

2022/C 318/19

Sprawy połączone C-213/21 i C-214/21: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato – Włochy) – Italy Emergenza Cooperativa Sociale (C-213/21 i C-214/21)/Azienda Sanitaria Locale Barletta-Andria-Trani (C-213/21), Azienda Sanitaria Provinciale di Cosenza (C-214/21) [Odesłanie prejudycjalne – Udzielanie zamówień publicznych – Dyrektywa 2014/24/UE – Zakres stosowania – Artykuł 10 lit. h) – Wyłączenia szczególne dotyczące zamówień na usługi – Usługi obrony cywilnej, ochrony ludności i zapobiegania niebezpieczeństwom – Organizacje lub stowarzyszenia o charakterze niekomercyjnym – Usługi transportu sanitarnego zakwalifikowane jako usługi pogotowia – Organizacje wolontariackie – Spółdzielnie socjalne]

14

2022/C 318/20

Sprawy połączone C-257/21 i C-258/21: Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Bundesarbeitsgericht -Niemcy) – Coca-Cola European Partners Deutschland GmbH/L.B. (C-257/21), R.G. (C-258/21) [Odesłanie prejudycjalne – Polityka społeczna – Artykuł 153 TFUE – Ochrona pracowników – Dyrektywa 2003/88/WE – Organizacja czasu pracy – Praca w porze nocnej – Układ zbiorowy przewidujący dodatek do wynagrodzenia za regularną pracę w porze nocnej niższy niż przewidziany dla nieregularnej pracy w porze nocnej – Równość traktowania – Artykuł 20 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej – Stosowanie prawa Unii w rozumieniu art. 51 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej]

15

2022/C 318/21

Sprawa C-261/21: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato – Włochy) – F. Hoffmann-La Roche Ltd, Novartis AG, Novartis Farma SpA, Roche SpA/Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato [Odesłanie prejudycjalne – Artykuł 19 ust. 1 akapit drugi TUE – Obowiązek ustanowienia przez państwa członkowskie środków niezbędnych do zapewnienia skutecznej ochrony prawnej w dziedzinach objętych prawem Unii – Artykuł 267 TFUE – Spoczywający na sądzie odsyłającym obowiązek uwzględnienia w pełni wykładni prawa Unii dokonanej przez Trybunał – Karta praw podstawowych Unii Europejskiej – Artykuł 47 – Dostęp do niezawisłego i bezstronnego sądu ustanowionego uprzednio na mocy ustawy – Wyrok sądu krajowego orzekającego w ostatniej instancji po wydaniu przez Trybunał orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Podnoszona niezgodność tego wyroku z dokonaną przez Trybunał wykładnią prawa Unii – Uregulowanie krajowe uniemożliwiające wniesienie skargi o wznowienie postępowania w odniesieniu do rzeczonego wyroku]

16

2022/C 318/22

Sprawa C-264/21: Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein oikeus – Finlandia) – Keskinäinen Vakuutusyhtiö Fennia/Koninklijke Philips N.V. [Odesłanie prejudycjalne – Dyrektywa 85/374/EWG – Odpowiedzialność za produkty wadliwe – Artykuł 3 ust. 1 – Pojęcie producenta – Każda osoba, która przedstawia się jako producent poprzez umieszczenie na produkcie swojej nazwy, znaku towarowego lub innej wyróżniającej cechy lub zezwala na ich umieszczenie]

16

2022/C 318/23

Sprawa C-308/21: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Judicial da Comarca dos Açores – Portugalia) – KU, OP, GC/SATA International – Azores Airlines SA [Odesłanie prejudycjalne – Transport lotniczy – Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 – Odszkodowanie i pomoc dla pasażerów – Odwołanie lub duże opóźnienie lotu – Artykuł 5 ust. 3 – Zwolnienie z obowiązku odszkodowania – Nadzwyczajne okoliczności – Ogólna awaria systemu dostawy paliwa samolotów w porcie lotniczym]

17

2022/C 318/24

Sprawa C-377/21: Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour du travail de Mons -Belgia) – Ville de Mons, Zone de secours Hainaut – Centre/RM [Odesłanie prejudycjalne – Polityka społeczna – Dyrektywa 97/81/WE – Porozumienie ramowe w sprawie pracy w niepełnym wymiarze godzin – Klauzula 4 – Zasada niedyskryminacji – Zasada pro rata temporis – Uwzględnienie, do celów obliczenia wynagrodzenia strażaka zawodowego zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy, jego stażu służby jako strażaka ochotnika zgodnie z zasadą pro rata temporis]

18

2022/C 318/25

Sprawa C-72/22 PPU: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas – Litwa) – M.A. [Odesłanie prejudycjalne – Pilny tryb prejudycjalny – Polityka azylowa i imigracyjna – Dyrektywa 2011/95/UE – Artykuł 4 – Wspólne procedury udzielania i cofania ochrony międzynarodowej – Dyrektywa 2013/32/UE – Artykuły 6 i 7 – Normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o ochronę międzynarodową – Artykuł 18 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej – Dyrektywa 2013/33/UE – Artykuł 8 – Zatrzymanie wnioskodawcy – Podstawy zatrzymania – Ochrona bezpieczeństwa narodowego lub porządku publicznego – Zatrzymanie osoby ubiegającej się o azyl w związku z nielegalnym wjazdem na terytorium Unii]

18

2022/C 318/26

Sprawa C-704/21: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Judicial da Comarca de Lisboa – Juízo Local Cível de Lisboa – Portugalia) – DS, CF, DT, CL/Orbest, SA [Transport lotniczy – Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 – Odszkodowanie i pomoc dla pasażerów – Odwołanie lub duże opóźnienie lotu – Zwolnienie z obowiązku odszkodowania – Nadzwyczajne okoliczności – Zderzenie pojazdu cateringu z samolotem znajdującym się na lotnisku]

19

2022/C 318/27

Sprawa C-187/22 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 12 stycznia 2022 r. w sprawie T-160/21, Laboratorios Ern/EUIPO – Malpricht (APIRETAL), wniesione w dniu 10 marca 2022 r. przez Laboratorios Ern, SA

19

2022/C 318/28

Sprawa C-207/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa – CAAD) (Portugalia) w dniu 17 marca 2022 r. – Lineas – Concessões de Transportes SGPS, S.A./Autoridade Tributária e Aduaneira

20

2022/C 318/29

Sprawa C-267/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Arbitral Tributário [Centro de Arbitragem Administrativa – CAAD (Portugalia)] w dniu 20 kwietnia 2022 r. – Global Roads Investimentos SGPS, Lda/Autoridade Tributária e Aduaneira

20

2022/C 318/30

Sprawa C-268/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nederlandstalige rechtbank van eerste aanleg Brussel (Belgia) w dniu 13 kwietnia 2022 r. – VITOL SA/Belgische Staat

21

2022/C 318/31

Sprawa C-280/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Belgia) w dniu 25 kwietnia 2022 r. – vzw Kinderrechtencoalitie Vlaanderen, vzw Liga voor Mensenrechten/Belgische Staat

22

2022/C 318/32

Sprawa C-281/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Wien (Austria) w dniu 25 kwietnia 2022 r. – G.K., B.O.D. GmbH, S.L.

23

2022/C 318/33

Sprawa C-287/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 3 maja 2022 r. – YQ, RJ / Getin Noble Bank S.A.

23

2022/C 318/34

Sprawa C-290/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (Portugalia) w dniu 3 maja 2022 r. – NOS-SGPS SA/Autoridade Tributária e Aduaneira

24

2022/C 318/35

Sprawa C-296/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln (Niemcy) w dniu 5 maja 2022 r. – A.T.U. Auto-Teile-Unger GmbH & Co. KG i Carglass GmbH/FCA Italy SpA

24

2022/C 318/36

Sprawa C-304/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 10 maja 2022 r. – PM/Senatsverwaltung für Justiz, Vielfalt und Antidiskriminierung

25

2022/C 318/37

Sprawa C-321/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie (Polska) w dniu 5 maja 2022 r. – ZL, KU, KM / Provident Polska S.A.

26

2022/C 318/38

Sprawa C-326/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie (Polska) w dniu 13 maja 2022 r. – Z. sp. z o.o. / A. S.A.

26

2022/C 318/39

Sprawa C-334/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 23 maja 2022 r. – Audi AG / GQ

27

2022/C 318/40

Sprawa C-336/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 23 maja 2022 r. – f6 Cigarettenfabrik GmbH & Co. KG/Hauptzollamt Bielefeld

28

2022/C 318/41

Sprawa C-348/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per la Puglia (Włochy) w dniu 30 maja 2022 r. – Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato/Comune di Ginosa

29

2022/C 318/42

Sprawa C-360/22: Skarga wniesiona w dniu 3 czerwca 2022 r. – Komisja Europejska/Królestwo Niderlandów

30

2022/C 318/43

Sprawa C-388/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Frankfurt am Main (Niemcy) w dniu 14 czerwca 2022 r. – flightright GmbH/Transportes Aéreos Portugueses SA (TAP)

31

2022/C 318/44

Sprawa C-440/22 P: Odwołanie od wyroku Sądu (dziesiąta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 4 maja 2022 r. w sprawie T-718/20, Wizz Air/Komisja, wniesione w dniu 4 lipca 2022 r. przez Wizz Air Hungary Légiközlekedési Zrt. (Wizz Air Hungary Zrt.)

32

2022/C 318/45

Sprawa C-455/22: Skarga wniesiona w dniu 8 lipca 2022 r. – Komisja Europejska/Rumunia

33

 

Sąd

2022/C 318/46

Sprawa T-306/20: Wyrok Sądu z dnia 29 czerwca 2022 r. – Hijos de Moisés Rodríguez González/EUIPO – Irlande i Ornua (La Irlandesa 1943) [Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Graficzny unijny znak towarowy La Irlandesa 1943 – Bezwzględne podstawy unieważnienia – Unieważnienie prawa do znaku przez Wielką Izbę Odwoławczą EUIPO – Dowody przedstawione po raz pierwszy przed Sądem – Data właściwa do zbadania bezwzględnej podstawy unieważnienia – Znak towarowy mogący wprowadzić w błąd odbiorców – Artykuł 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia (WE) nr 2017/1001] – Zła wiara – Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001]]

34

2022/C 318/47

Sprawa T-609/20: Wyrok Sądu z dnia 29 czerwca 2022 r. – LA International Cooperation/Komisja [Instrument pomocy przedakcesyjnej – Dochodzenie OLAF-u – Decyzja Komisji o nałożeniu kary administracyjnej – Wykluczenie z udziału w postępowaniach o udzielenie zamówień i o przyznanie dotacji finansowanych z budżetu ogólnego Unii na okres czterech lat – Wpis do bazy danych systemu wczesnego wykrywania i wykluczania – Rozporządzenie finansowe – Nieograniczone prawo orzekania – Proporcjonalność kary]

35

2022/C 318/48

Sprawa T-640/21: Wyrok Sądu z dnia 29 czerwca 2022 r. – bet-at-home.com Entertainment/EUIPO (bet-at-home) [Znak towarowy Unii Europejskiej – Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego bet-at-home – Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji – Brak charakteru odróżniającego – Charakter opisowy – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2017/1001]

35

2022/C 318/49

Sprawa T-150/21: Postanowienie Sądu z dnia 28 czerwca 2022 r. – Hangzhou Dingsheng Industrial Group i in./Komisja [Skarga o stwierdzenie nieważności – Dumping – Przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Chin – Wszczęcie dochodzenia w sprawie obchodzenia istniejących środków antydumpingowych poddających przywóz wymogowi rejestracji – Przywóz folii aluminiowej wysłanej z Tajlandii, pochodzącej z Chin – Rozszerzenie ostatecznego cła antydumpingowego – Utrata interesu prawnego – Umorzenie postępowania]

36

2022/C 318/50

Sprawa T-704/21: Postanowienie Sądu z dnia 28 czerwca 2022 r. – Compass Tex/EUIPO (Trusted Handwork) [Skarga o stwierdzenie nieważności – Znak towarowy Unii Europejskiej – Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego Trusted Handwork – Względna podstawa odmowy rejestracji – Brak charakteru odróżniającego – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 – Skarga prawnie oczywiście bezzasadna]

37

2022/C 318/51

Sprawa T-237/22 R: Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 27 czerwca 2022 r. – Usmanov/Rada [Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych – Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające przyjęte ze względu na działania Rosji podważające integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażające – Zamrożenie środków finansowych – Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych – Brak pilnego charakteru – Wyważenie interesów]

37

2022/C 318/52

Sprawa T-240/22 R: Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 4 lipca 2022 r. – Lacapelle/Parlament [Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych – Prawo instytucjonalne – Członek Parlamentu – Wykluczenie z udziału w delegacjach obserwacji wyborów parlamentarnych – Wniosek o zawieszenie wykonania – Brak pilnego charakteru]

38

2022/C 318/53

Sprawa T-241/22 R: Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 4 lipca 2022 r. – Juvin/Parlament [Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych – Prawo instytucjonalne – Członek Parlamentu – Wykluczenie z udziału w delegacjach Parlamentu ds. obserwacji wyborów – Wniosek o zawieszenie wykonania – Brak pilnego charakteru]

38

2022/C 318/54

Sprawa T-288/22: Skarga wniesiona w dniu 18 maja 2022 r. – VEB.RF/Rada

39

2022/C 318/55

Sprawa T-289/22: Skarga wniesiona w dniu 18 maja 2022 r. – Shuvalov/Rada

40

2022/C 318/56

Sprawa T-323/22: Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2022 r. – PH i in./ECB

41

2022/C 318/57

Sprawa T-386/22: Skarga wniesiona w dniu 1 lipca 2022 r. – QF/Rada

43

2022/C 318/58

Sprawa T-408/22: Skarga wniesiona w dniu 5 lipca 2022 r. – adp Merkur/EUIPO – psmtec (SEVEN SEVEN 7)

43

2022/C 318/59

Sprawa T-413/22: Skarga wniesiona w dniu 5 lipca 2022 r. – Hasbro/EUIPO – Kreativni dogadaji (DRINKOPOLY)

44

2022/C 318/60

Sprawa T-414/22: Skarga wniesiona w dniu 6 lipca 2022 r. – Colombani/ESDZ

45

2022/C 318/61

Sprawa T-417/22: Skarga wniesiona w dniu 6 lipca 2022 r. – Intel Corporation/Komisja

46

2022/C 318/62

Sprawa T-418/22: Skarga wniesiona w dniu 5 lipca 2022 r. – HSBC Continental Europe/Komisja

48

2022/C 318/63

Sprawa T-425/22: Skarga wniesiona w dniu 11 lipca 2022 r. – Kalypso Media Group/EUIPO (COMMANDOS)

49

PL

 

IV Informacje

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/1

Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2022/C 318/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 311 z 16.8.2022

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 303 z 8.8.2022

Dz.U. C 294 z 1.8.2022

Dz.U. C 284 z 25.7.2022

Dz.U. C 276 z 18.7.2022

Dz.U. C 266 z 11.7.2022

Dz.U. C 257 z 4.7.2022

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

V Ogłoszenia

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

Trybunał Sprawiedliwości

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/2

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof – Austria) – CC/Pensionsversicherungsanstalt

(Sprawa C-576/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zabezpieczenie społeczne pracowników migrujących - Rozporządzenie (WE) nr 987/2009 - Artykuł 44 ust. 2 - Zakres stosowania - Emerytura - Obliczanie - Uwzględnienie okresów przeznaczonych na wychowywanie dziecka ukończonych w innych państwach członkowskich - Artykuł 21 TFUE - Swobodne przemieszczanie się obywateli)

(2022/C 318/02)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: CC

Strona pozwana: Pensionsversicherungsanstalt

Sentencja

Artykuł 44 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji gdy zainteresowana osoba nie spełnia warunku wykonywania pracy najemnej lub pracy na własny rachunek, którego spełnienia przepis ten wymaga, by uzyskać, do celów przyznania świadczenia emerytalnego, uwzględnienie przez państwo członkowskie będące dłużnikiem tego świadczenia okresów przeznaczonych na wychowywanie dziecka, które osoba ta ukończyła w innych państwach członkowskich, wspomniane państwo członkowskie powinno jednak uwzględnić te okresy na podstawie art. 21 TFUE, jeżeli osoba ta pracowała i opłacała składki wyłącznie w tym państwie członkowskim z wyjątkiem określonego czasu, kiedy to przeniosła miejsca zamieszkania do innego państwa członkowskiego, w którym to czasie i państwie ukończyła wspomniane okresy.

(1)  Dz.U. C 35 z 1.2.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/3

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social no 26 de Barcelona – Hiszpania) – KM/Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS)

(Sprawa C-625/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Równość traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego - Dyrektywa 79/7/EWG - Artykuł 4 ust. 1 - Dyskryminacja pośrednia ze względu na płeć - Uregulowanie krajowe przewidujące niedopuszczalność łącznego pobierania dwóch lub większej liczby świadczeń rentowych z tytułu całkowitej niezdolności do pracy uzyskanych w ramach tego samego ustawowego systemu zabezpieczenia społecznego - Dopuszczalność łącznego pobierania takich świadczeń, w przypadku gdy wynikają one z odrębnych ustawowych systemów zabezpieczenia społecznego - Ustalenie dyskryminacji pośredniej na podstawie danych statystycznych - Określenie podlegających porównaniu grup, których uregulowanie to dotyczy - Względy uzasadniające)

(2022/C 318/03)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de lo Social no 26 de Barcelona

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: KM

Druga strona postępowania: Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS)

Sentencja

Artykuł 4 ust. 1 dyrektywy Rady 79/7/EWG z dnia 19 grudnia 1978 r. w sprawie stopniowego wprowadzania w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które uniemożliwia pracownikom objętym systemem zabezpieczenia społecznego łączne pobieranie dwóch świadczeń rentowych z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, gdy są one wypłacane w ramach tego samego systemu zabezpieczenia społecznego, pozwalając jednocześnie na taki zbieg świadczeń, gdy wynikają one z odrębnych systemów zabezpieczenia społecznego, jeżeli uregulowanie to stawia pracowników płci żeńskiej w szczególnie niekorzystnym położeniu w porównaniu z pracownikami płci męskiej, między innymi z tego względu, że pozwala ono na korzystanie ze zbiegu tych świadczeń znacząco większemu odsetkowi pracowników płci męskiej ustalonemu przez odniesienie do wszystkich pracowników płci męskiej podlegających temu uregulowaniu w stosunku do odpowiadającego mu odsetka pracowników płci żeńskiej, i nie jest uzasadnione obiektywnymi czynnikami niezwiązanymi z dyskryminacją ze względu na płeć.

(1)  Dz.U. C 79 z 8.3.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/4

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Bucureşti – Rumunia) – HW, ZF, MZ/Allianz Elementar Versicherungs AG

(Sprawa C-652/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Jurysdykcja i wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych - Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 - Jurysdykcja w sprawach dotyczących ubezpieczenia - Artykuł 11 ust. 1 lit. b) - Powództwo wytoczone przez ubezpieczającego, ubezpieczonego lub uposażonego z tytułu ubezpieczenia - Możliwość pozwania ubezpieczyciela przed sąd miejsca, w którym powód ma miejsce zamieszkania lub siedzibę - Ustalenie jurysdykcji międzynarodowej i właściwości miejscowej sądu państwa członkowskiego - Artykuł 13 ust. 2 - Powództwo wytoczone przez poszkodowanego bezpośrednio przeciwko ubezpieczycielowi - Ubezpieczyciel mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym państwie członkowskim i posiadający oddział w innym państwie członkowskim, pozwany przed sąd, w którego obszarze właściwości znajduje się ten oddział)

(2022/C 318/04)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul Bucureşti

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: HW, ZF, MZ

Strona pozwana: Allianz Elementar Versicherungs AG

Sentencja

Artykuł 11 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że gdy przepis ten znajduje zastosowanie, określa on zarówno jurysdykcję międzynarodową, jak i właściwość miejscową sądu państwa członkowskiego, w którego obszarze właściwości znajduje się miejsce zamieszkania lub siedziba powoda.

(1)  Dz.U. C 88 z 15.3.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/4

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny – Polska) – B./Dyrektor Izby Skarbowej w W.

(Sprawa C-696/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 41 - Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów - Miejsce - Łańcuch kolejnych transakcji - Błędna kwalifikacja części transakcji - Zasady proporcjonalności i neutralności podatkowej)

(2022/C 318/05)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Naczelny Sąd Administracyjny

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: B.

Strona przeciwna: Dyrektor Izby Skarbowej w W.

Sentencja

Artykuł 41 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, na mocy których wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów jest uznane za dokonane na terytorium tego państwa członkowskiego, gdy nabycie to, stanowiące pierwszy etap w łańcuchu kolejnych transakcji, zostało błędnie zakwalifikowane jako transakcja krajowa przez uczestniczących w niej podatników, którzy podali w tym celu swój numer identyfikacyjny VAT (podatku od wartości dodanej) nadany przez to państwo członkowskie, a późniejsza transakcja, która została błędnie zakwalifikowana jako transakcja wewnątrzwspólnotowa, została objęta opodatkowaniem VAT jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów przez nabywców towarów w państwie członkowskim zakończenia transportu towarów. Przepis ten, rozpatrywany w świetle zasad proporcjonalności i neutralności podatkowej, stoi jednak na przeszkodzie tymże przepisom państwa członkowskiego, gdy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, które uznaje się za dokonane na terytorium tego państwa członkowskiego, wynika z wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, która w tym państwie członkowskim nie została uznana za transakcję zwolnioną z podatku.

(1)  Dz.U. C 110 z 29.3.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/5

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bezirksgericht Bleiburg – Austria) – LKW WALTER Internationale Transportorganisation AG/CB, DF, GH

(Sprawa C-7/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Doręczanie dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1393/2007 - Artykuł 8 ust. 1 - Tygodniowy termin na wykonanie prawa do odmowy przyjęcia dokumentu - Postanowienie o wszczęciu egzekucji wydane w jednym państwie członkowskim i doręczone w innym państwie członkowskim wyłącznie w języku pierwszego państwa członkowskiego - Uregulowanie pierwszego państwa członkowskiego przewidujące termin ośmiu dni na wniesienie sprzeciwu od tego postanowienia - Termin na wniesienie sprzeciwu rozpoczynający bieg w tym samym czasie co termin przewidziany na wykonanie prawa do odmowy przyjęcia dokumentu - Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Prawo do skutecznego środka prawnego)

(2022/C 318/06)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bezirksgericht Bleiburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: LKW WALTER Internationale Transportorganisation AG

Strona pozwana: CB, DF, GH

Sentencja

Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia nr 1393/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. dotyczącego doręczania w państwach członkowskich dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych („doręczanie dokumentów”) oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1348/2000 w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej

należy interpretować w ten sposób, że:

stoi on na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego pochodzenia organu, który wydał doręczany dokument, w myśl którego to uregulowania rozpoczęcie biegu przewidzianego w tymże art. 8 ust. 1 tygodniowego terminu na odmowę przyjęcia doręczanego dokumentu przez jego adresata w oparciu o jedną z podstaw przewidzianych w owym przepisie zbiega się w czasie z rozpoczęciem biegu terminu na wniesienie środka prawnego od owego dokumentu w tym państwie członkowskim.

(1)  Dz.U. C 88 z 15.3.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/6

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Judecătoria Miercurea Ciuc – Rumunia) – Pricoforest SRL/Inspectoratul de Stat pentru Controlul în Transportul Rutier (ISCTR)

(Sprawa C-13/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Transport drogowy - Przepisy socjalne - Rozporządzenie (WE) nr 561/2006 - Wyjątki - Artykuł 13 ust. 1 lit. b) - Pojęcie „promieni[a] do 100 [kilometrów (km)] od bazy przedsiębiorstwa” - Pojazdy wykonujące przewozy w tym promieniu i również poza rzeczonym promieniem)

(2022/C 318/07)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Judecătoria Miercurea Ciuc

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Pricoforest SRL

Strona pozwana: Inspectoratul de Stat pentru Controlul în Transportul Rutier (ISCTR)

Sentencja

1)

Pojęcie „promieni[a] do 100 [kilometrów (km)] od bazy przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 13 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) nr 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85, zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/1054 z dnia 15 lipca 2020 r. należy rozumieć jako odnoszące się do linii prostej nieprzekraczającej 100 km, nakreślonej na mapie od tej bazy i łączącej tę bazę z dowolnym punktem w otaczającym to samo miejsce okrągłym obszarze geograficznym.

2)

Artykuł 13 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 561/2006, zmienionego rozporządzeniem 2020/1054, należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji gdy państwo członkowskie wprowadziło na podstawie tego przepisu wyjątki od przepisów art. 5–9 tego rozporządzenia, mające zastosowanie do przewozów rzeczy wykonywanych pojazdami, o których mowa w tym przepisie, a pojazdy te wykonują te przewozy nie tylko w promieniu do 100 km od bazy danego przedsiębiorstwa, lecz również poza tym promieniem, te wyjątki mają jedynie zastosowanie do przewozów rzeczy wykonanych przez te pojazdy, które nie wykraczają poza omawiany promień.

(1)  Dz.U. C 128 z 12.4.21.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/7

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tibunale ordinario di Pordenone – Włochy) – PH/Regione Autonoma Friuli Venezia Giulia, Direzione centrale risorse agroalimentari, forestali e ittiche – Servizio foreste e corpo forestale della Regione Autonoma Friuli Venezia Giulia

(Sprawa C-24/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rolnictwo - Genetycznie zmodyfikowana żywność i pasza - Rozporządzenie (WE) nr 1829/2003 - Zamierzone uwalnianie do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie - Dyrektywa 2001/18/WE - Artykuł 26a - Możliwość podjęcia przez państwa członkowskie właściwych środków mających na celu zapobieżenie niezamierzonemu występowaniu organizmów zmodyfikowanych genetycznie w pozostałych produktach - Przesłanki stosowania - Zasada proporcjonalności - Wytyczne w zakresie opracowywania krajowych środków dotyczących współistnienia upraw i mających na celu zapobieżenie niezamierzonemu występowaniu organizmów zmodyfikowanych genetycznie w uprawach konwencjonalnych i ekologicznych - Środek przyjęty przez jednostkę niższego rzędu niż państwo, zakazujący na jej terytorium uprawy genetycznie zmodyfikowanej kukurydzy)

(2022/C 318/08)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tibunale ordinario di Pordenone

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: PH

Strona pozwana: Regione Autonoma Friuli Venezia Giulia, Direzione centrale risorse agroalimentari, forestali e ittiche – Servizio foreste e corpo forestale della Regione Autonoma Friuli Venezia Giulia

Sentencja

1)

Artykuł 26a dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/18/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie i uchylającej dyrektywę Rady 90/220/EWG, zmienionej rozporządzeniem (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r., w związku z tym rozporządzeniem i zaleceniem Komisji z dnia 13 lipca 2010 r. w sprawie wytycznych w zakresie opracowywania krajowych środków dotyczących współistnienia upraw i mających na celu zapobieżenie niezamierzonemu występowaniu GMO w uprawach konwencjonalnych i ekologicznych należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie obowiązywaniu krajowego środka zakazującego – w celu zapobieżenia niezamierzonemu występowaniu organizmów zmodyfikowanych genetycznie w pozostałych produktach – uprawy na terytorium regionu danego państwa członkowskiego organizmów zmodyfikowanych genetycznie zatwierdzonych na podstawie rozporządzenia nr 1829/2003, pod warunkiem że środek ten pozwala realizować cel zapewnienia producentom i konsumentom wyboru między produktami będącymi wynikiem upraw genetycznie zmodyfikowanych a produktami będącymi wynikiem upraw ekologicznych lub konwencjonalnych i że w świetle szczególnych cech wspomnianych upraw na tym terenie omawiany środek jest konieczny do osiągnięcia tego celu i proporcjonalny do niego.

2)

Gdy krajowy środek zakazuje na terytorium regionu danego państwa członkowskiego uprawy organizmów zmodyfikowanych genetycznie zatwierdzonych na podstawie rozporządzenia nr 1829/2003 zgodnie z art. 26a dyrektywy 2001/18, zmienionej rozporządzeniem nr 1829/2003, w związku z tym rozporządzeniem i zaleceniem Komisji z dnia 13 lipca 2010 r. w sprawie wytycznych w zakresie opracowywania krajowych środków dotyczących współistnienia upraw i mających na celu zapobieżenie niezamierzonemu występowaniu GMO w uprawach konwencjonalnych i ekologicznych, nie jest konieczne sprawdzenie ponadto w odrębny sposób, czy środek ten jest zgodny z art. 34–36 TFUE.

(1)  Dz.U. C 391 z 27.9.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/8

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tallinna Halduskohus – Estonia) – Aktsiaselts M.V.WOOL/Põllumajandus- ja Toiduamet

(Sprawa C-51/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Prawo żywnościowe - Rozporządzenie (WE) nr 2073/2005 - Kryteria mikrobiologiczne dotyczące żywności - Artykuł 3 ust. 1 - Obowiązki spoczywające na przedsiębiorstwach sektora spożywczego - Załącznik I - Punkt 1.2 rozdziału 1 - Dopuszczalne limity obecności Listeria monocytogenes w produktach rybołówstwa przed ich wprowadzeniem do obrotu i po wprowadzeniu do obrotu - Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 - Artykuł 14 ust. 8 - Urzędowa kontrola produktu na etapie wprowadzania do obrotu - Zakres)

(2022/C 318/09)

Język postępowania: estoński

Sąd odsyłający

Tallinna Halduskohus

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Aktsiaselts M.V.WOOL

Strona pozwana: Põllumajandus- ja Toiduamet

Sentencja

Wykładni art. 3 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2073/2005 z dnia 15 listopada 2005 r. w sprawie kryteriów mikrobiologicznych dotyczących środków spożywczych, ze zmianami wynikającymi z rozporządzenia Komisji (UE) nr 2019/229 z dnia 7 lutego 2019 r., w związku z pkt 1.2 rozdziału 1 załącznika I do tego rozporządzenia należy dokonywać w ten sposób, że w przypadku gdy producent nie jest w stanie wykazać w sposób zadowalający dla właściwego organu, że przez cały okres przechowywania żywności będzie ona spełniała normy określone limitem 100 jednostek tworzących kolonię na gram (g) jeśli chodzi o obecność Listeria monocytogenes, do żywności, która została wprowadzona do obrotu w okresie jej przechowywania, nie ma zastosowania przewidziany w pkt 1.2 tego załącznika limit wymagający braku obecności Listeria monocytogenes w 25g badanego produktu spożywczego.

(1)  Dz.U. C 128 z 12.04.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/8

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Mokestinių ginčų komisija prie Lietuvos Respublikos vyriausybės – Litwa) – UAB „ARVI” ir ko/Valstybinė mokesčių inspekcija prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos

(Sprawa C-56/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 137 - System wyboru opodatkowania - Przesłanki - Przepisy krajowe uzależniające prawo podatnika do wyboru opodatkowania VAT sprzedaży nieruchomości od przesłanki, wedle której nieruchomość ta musi zostać przeniesiona na podatnika już zidentyfikowanego do celów VAT - Obowiązek dokonania korekty odliczeń VAT w przypadku niedochowania tej przesłanki - Zasady neutralności podatkowej, skuteczności i proporcjonalności)

(2022/C 318/10)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Mokestinių ginčų komisija prie Lietuvos Respublikos vyriausybės

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: UAB „ARVI” ir ko

Strona przeciwna: Valstybinė mokesčių inspekcija prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos

Sentencja

1)

Artykuły 135 i 137 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, które uzależniają prawo podatnika do wyboru opodatkowania podatkiem od wartości dodanej (VAT) sprzedaży nieruchomości od przesłanki, wedle której nieruchomość ta musi zostać przeniesiona na podatnika, który w chwili zawarcia transakcji jest już zidentyfikowany do celów VAT.

2)

Przepisy dyrektywy 2006/112 oraz zasady neutralności podatkowej, skuteczności i proporcjonalności należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie przepisom i praktyce krajowej, zgodnie z którymi sprzedawca nieruchomości jest zobowiązany do dokonania korekty odliczenia podatku od wartości dodanej (VAT) naliczonego od tej nieruchomości w następstwie odmowy uznania jego prawa wyboru opodatkowania tej sprzedaży z tego powodu, że w chwili sprzedaży nabywca nie spełniał przesłanek przewidzianych dla wykonania tego prawa przez sprzedawcę. O ile rzeczywiste wykorzystanie przedmiotowej nieruchomości przez nabywcę w ramach działalności podlegającej opodatkowaniu VAT jest w tym względzie bez znaczenia, o tyle właściwe organy są jednak zobowiązane zbadać ewentualne istnienie oszustwa lub nadużycia po stronie podatnika, który zamierzał skorzystać z przysługującego mu prawa wyboru opodatkowania danej transakcji.

(1)  Dz.U. C 128 z 12.4.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/9

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. – Laure Camerin/Komisja Europejska

(Sprawa C-63/21 P) (1)

(Odwołanie - Służba Publiczna - Były urzędnik - Potrącenie z emerytury - Wykonanie orzeczenia sądu krajowego - Skarga o stwierdzenie nieważności i o odszkodowanie)

(2022/C 318/11)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Laure Camerin (przedstawiciele: M. Casado García-Hirschfeld, adwokat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: T.S. Bohr i D. Milanowska, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Laura Camerin pokrywa oprócz kosztów własnych również koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1)  Dz.U. C 228 z 14.6.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/10

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. – Danske Slagtermestre/Komisja Europejska, Królestwo Danii

(Sprawa C-99/21 P) (1)

(Odwołanie - Pomoc państwa - Artykuł 107 ust. 1 TFUE - System opłat za odprowadzanie ścieków - Skarga do Komisji - Decyzja stwierdzająca brak pomocy państwa - Skarga o stwierdzenie nieważności - Dopuszczalność - Legitymacja procesowa - Artykuł 263 akapit czwarty TFUE - Akt regulacyjny niewymagający przyjęcia środków wykonawczych - Bezpośrednie oddziaływanie)

(2022/C 318/12)

Język postępowania: duński

Strony

Wnoszący odwołanie: Danske Slagtermestre (przedstawiciel: H. Sønderby Christensen, advokat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Grønfeldt i P. Němečková, pełnomocnicy), Królestwo Danii (przedstawiciele: J. Nymann-Lindegren, V. Pasternak Jørgensen, M. Søndahl Wolff i L. Teilgård, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Uchyla się postanowienie Sądu Unii Europejskiej z dnia 1 grudnia 2020 r., Danske Slagtermestre/Komisja (T-486/18, niepublikowane, EU:T:2020:576).

2)

Skarga w pierwszej instancji jest dopuszczalna.

3)

Sprawa zostaje przekazana Sądowi Unii Europejskiej w celu wydania orzeczenia co do istoty.

4)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1)  Dz.U. C 182 z 10.5.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/10

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Spetsializiran nakazatelen sad – Bułgaria) – postępowanie karne przeciwko IR

(Sprawa C-105/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuły 6 i 47 - Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu - Prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem - Zasady równoważności i wzajemnego zaufania - Decyzja ramowa 2002/584/WSISW - Dyrektywa 2012/13/UE - Prawo do informacji w postępowaniu karnym - Pouczenie o prawach w przypadku zatrzymania - Prawo do informacji dotyczących oskarżenia na mocy krajowego nakazu aresztowania - Prawo dostępu do materiałów sprawy - Warunki wydania europejskiego nakazu aresztowania wobec osoby ściganej znajdującej się w wykonującym nakaz państwie członkowskim - Pierwszeństwo prawa Unii)

(2022/C 318/13)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Spetsializiran nakazatelen sad

Strona w postępowaniu głównym w sprawie karnej

IR

przy udziale: Spetsializirana prokuratura

Sentencja

1)

Artykuły 6 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu, a także zasady równoważności i wzajemnego zaufania należy interpretować w ten sposób, że organ sądowy wydający europejski nakaz aresztowania na podstawie decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., nie ma żadnego obowiązku doręczenia osobie, której dotyczy ten nakaz aresztowania, orzeczenia krajowego dotyczącego jej aresztowania ani informacji dotyczących możliwości zaskarżenia tego orzeczenia, dopóki wspomniana osoba znajduje się w wykonującym ten nakaz aresztowania państwie członkowskim i nie została przekazana właściwym organom wydającego go państwa członkowskiego.

2)

Zasadę pierwszeństwa prawa Unii należy interpretować w ten sposób, że nakłada ona na wydający nakaz organ sądowy obowiązek dokonania w możliwie najszerszym zakresie wykładni zgodnej jego prawa krajowego, pozwalającej mu na zapewnienie rezultatu dostosowanego do celu realizowanego przez decyzję ramową 2002/584, zmienioną decyzją ramową 2009/299, która stoi na przeszkodzie temu, by na mocy prawa krajowego organ ten był zobowiązany do doręczenia osobie, której dotyczy europejski nakaz aresztowania, przed jej przekazaniem organom sądowym wydającego nakaz państwa członkowskiego, krajowego orzeczenia dotyczącego jej aresztowania i informacji dotyczących możliwości zaskarżenia tego orzeczenia.

(1)  Dz.U. C 163 z 3.5.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/11

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Bucureşti – Rumunia) – Direcţia Generală Regională a Finanţelor Publice Bucureşti – Administraţia Sector 1 a Finanţelor Publice/VB, Direcţia Generalā Regionalā a Finanţelor Publice Bucureşti -Serviciul Soluţionare Contestaţii 1

(Sprawa C-146/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Decyzje wykonawcze 2010/583/UE i 2013/676/UE zezwalające Rumunii na odstąpienie od art. 193 owej dyrektywy - Mechanizm odwrotnego obciążenia - Dostawa produktów z drewna - Uregulowanie krajowe ustanawiające wymóg rejestracji do celów VAT w celu stosowania tego mechanizmu - Zasada neutralności podatkowej)

(2022/C 318/14)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Bucureşti

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Direcţia Generală Regională a Finanţelor Publice Bucureşti – Administraţia Sector 1 a Finanţelor Publice

Strona przeciwna: VB, Direcţia Generalā Regionalā a Finanţelor Publice Bucureşti – Serviciul Soluţionare Contestaţii 1

Sentencja

Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej i zasada neutralności podatkowej nie sprzeciwiają się uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym mechanizm odwrotnego obciążenia nie ma zastosowania do podatnika, który nie wystąpił o rejestrację do celów podatku od wartości dodanej ani jej nie uzyskał z urzędu przed dokonaniem transakcji podlegających opodatkowaniu.

(1)  Dz.U. C 228 z 14.6.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/12

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. – Fakro sp. z o.o./Komisja Europejska, Rzeczpospolita Polska

(Sprawa C-149/21 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Odrzucenie skargi przez Komisję Europejską - Brak interesu Unii Europejskiej)

(2022/C 318/15)

Język postępowania: polski

Strony

Wnosząca odwołanie: Fakro sp. z o.o. (przedstawiciele: Z. Kiedacz i A. Radkowiak-Macuda, radcowie prawni)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Farley, I.V. Rogalski i J. Szczodrowski, pełnomocnicy), Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik)

Sentencja

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Fakro sp. z o.o. zostaje obciążona, poza własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

3)

Rzeczpospolita Polska pokrywa własne koszty.

(1)  Dz.U. C 182 z 10.5.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/12

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sofiyski rayonen sad – Bułgaria) – Profit Credit Bulgaria/T.I.T

(Sprawa C-170/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 93/13/EWG - Kredyt konsumencki - Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich - Artykuł 6 ust. 1 - Badanie z urzędu - Odmowa wydania nakazu zapłaty w przypadku roszczenia opartego na nieuczciwym warunku umowy - Skutki dotyczące nieuczciwego charakteru warunku umowy - Uprawnienie do zwrotu - Zasady równoważności i skuteczności - Potrącenie z urzędu)

(2022/C 318/16)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Sofiyski rayonen sad

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Profit Credit Bulgaria

Strona pozwana: T.I.T

Sentencja

1)

Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy rozpatrujący wniosek o wydanie nakazu zapłaty, w sytuacji gdy dłużnik będący konsumentem nie uczestniczy w postępowaniu do czasu wydania tego nakazu zapłaty, jest zobowiązany z urzędu wykluczyć stosowanie nieuczciwego warunku umowy o kredyt konsumencki zawartej między tym konsumentem a odnośnym przedsiębiorcą, który to warunek jest podstawą części dochodzonej wierzytelności. W takim przypadku ów sąd ma możliwość oddalić ten wniosek w części, o ile owa umowa może nadal obowiązywać bez żadnych innych zmian, poprawek ani uzupełnień, czego zbadanie należy do wspomnianego sądu.

2)

Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że choć przepis ten zobowiązuje sąd krajowy rozpatrujący wniosek o wydanie nakazu zapłaty do wyciągnięcia wszelkich konsekwencji, które zgodnie z prawem krajowym wynikają ze stwierdzenia nieuczciwego charakteru warunku w umowie między konsumentem a przedsiębiorcą, aby upewnić się, że konsument nie jest nim związany, to nie zobowiązuje on co do zasady tego sądu do dokonania z urzędu potrącenia płatności dokonanej na podstawie wspomnianego warunku z salda należnego na mocy tej umowy, z zastrzeżeniem jednakże zachowania zasad równoważności i skuteczności.

3)

Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdyby na mocy tego przepisu w związku z zasadami równoważności i skuteczności sąd krajowy rozpatrujący wniosek o wydanie nakazu zapłaty był zobowiązany do dokonania z urzędu potrącenia płatności dokonanej na podstawie nieuczciwego warunku w umowie o kredyt konsumencki z salda należnego na mocy tej umowy, sąd ów jest zobowiązany odstąpić od stosowania przeciwnego orzecznictwa sądu wyższej instancji.

(1)  Dz.U. C 206 z 31.5.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/13

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Castilla y León – Hiszpania) – Clemente/Comunidad de Castilla y León (Dirección General de la Función Pública)

(Sprawa C-192/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Dyrektywa 1999/70/WE - Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC - Klauzula 4 ust. 1 - Zasada niedyskryminacji - Nieuwzględnienie pracy świadczonej przez pracownika tymczasowego, który został urzędnikiem, w celu skonsolidowania jego osobistej grupy zaszeregowania - Zrównanie tej pracy z pracą wykonywaną przez urzędnika mianowanego - Pojęcie „powodów o charakterze obiektywnym” - Uwzględnienie okresu pracy w celu nabycia statusu urzędnika - Struktura pionowej ścieżki kariery zawodowej urzędników przewidziana w ustawodawstwie krajowym)

(2022/C 318/17)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Superior de Justicia de Castilla y León

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Clemente

Strona pozwana: Comunidad de Castilla y León (Dirección General de la Función Pública)

Sentencja

Klauzula 4 ust. 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, na mocy którego do celów zapewnienia konsolidacji osobistej grupy zaszeregowania nie uwzględnia się pracy świadczonej przez urzędnika w charakterze pracownika tymczasowego przed uzyskaniem statusu urzędnika.

(1)  Dz.U. C 263 z 5.7.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/14

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden – Niderlandy) – Staatssecretaris van Financiën/X

(Sprawa C-194/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuły 184 i 185 - Korekta odliczeń - Podatnik, który nie skorzystał z prawa do odliczenia przed upływem terminu zawitego - Brak możliwości dokonania tego odliczenia w ramach korekty)

(2022/C 318/18)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: Staatssecretaris van Financiën

Strona przeciwna: X

Sentencja

Artykuły 184 i 185 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r.,

należy interpretować w ten sposób, że:

nie stoją one na przeszkodzie temu, by podatnikowi, który przed upływem terminu zawitego przewidzianego w prawie krajowym nie skorzystał z prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej (VAT) związanego z nabyciem towaru lub usługi, odmówiono możliwości dokonania tego odliczenia w późniejszym czasie, przy pierwszym wykorzystaniu tego towaru lub tejże usługi do celów opodatkowanych transakcji, tytułem korekty, mimo iż nie stwierdzono jakiegokolwiek nadużycia prawa, oszustwa ani jakiejkolwiek utraty wpływów podatkowych.

(1)  Dz.U. C 228 z 14.6.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/14

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato – Włochy) – Italy Emergenza Cooperativa Sociale (C-213/21 i C-214/21)/Azienda Sanitaria Locale Barletta-Andria-Trani (C-213/21), Azienda Sanitaria Provinciale di Cosenza (C-214/21)

(Sprawy połączone C-213/21 i C-214/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Udzielanie zamówień publicznych - Dyrektywa 2014/24/UE - Zakres stosowania - Artykuł 10 lit. h) - Wyłączenia szczególne dotyczące zamówień na usługi - Usługi obrony cywilnej, ochrony ludności i zapobiegania niebezpieczeństwom - Organizacje lub stowarzyszenia o charakterze niekomercyjnym - Usługi transportu sanitarnego zakwalifikowane jako usługi pogotowia - Organizacje wolontariackie - Spółdzielnie socjalne)

(2022/C 318/19)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Italy Emergenza Cooperativa Sociale (C-213/21 i C-214/21)

Druga strona postępowania: Azienda Sanitaria Locale Barletta-Andria-Trani (C-213/21), Azienda Sanitaria Provinciale di Cosenza (C-214/21)

przy udziale: Regione Puglia (C-213/21), Confederazione Nazionale delle Misericordie d’Italia (C-213/21), Associazione Nazionale Pubbliche Assistenze (Organizzazione nazionale di volontariato) – ANPAS ODV (C-213/21 et C-214/21), Croce Rossa Italiana – Comitato Provinciale di Cosenza (C-214/21)

Sentencja

Artykuł 10 lit. h) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18/WE należy interpretować w ten sposób, iż nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które przewiduje, że zamówienia na usługi transportu sanitarnego w nagłych i wyjątkowo nagłych przypadkach można udzielić w drodze umowy na zasadzie pierwszeństwa wyłącznie organizacjom wolontariackim, a nie spółdzielniom socjalnym, które mogą dokonywać refundacji na rzecz swoich członków w związku ze swoją działalnością.

(1)  Dz.U. C 289 z 19.7.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/15

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Bundesarbeitsgericht -Niemcy) – Coca-Cola European Partners Deutschland GmbH/L.B. (C-257/21), R.G. (C-258/21)

(Sprawy połączone C-257/21 i C-258/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Artykuł 153 TFUE - Ochrona pracowników - Dyrektywa 2003/88/WE - Organizacja czasu pracy - Praca w porze nocnej - Układ zbiorowy przewidujący dodatek do wynagrodzenia za regularną pracę w porze nocnej niższy niż przewidziany dla nieregularnej pracy w porze nocnej - Równość traktowania - Artykuł 20 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Stosowanie prawa Unii w rozumieniu art. 51 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej)

(2022/C 318/20)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesarbeitsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Coca-Cola European Partners Deutschland GmbH

Strony pozwane: L.B. (C-257/21), R.G. (C-258/21)

Sentencja

Przepis układu zbiorowego przewidujący w przypadku nieregularnej pracy w porze nocnej dodatek do wynagrodzenia wyższy niż dodatek ustalony w odniesieniu do sytuacji regularnej pracy w porze nocnej nie stanowi przejawu stosowania dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy w rozumieniu art. 51 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

(1)  Dz.U. C 297 z 26.7.2021

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/16

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato – Włochy) – F. Hoffmann-La Roche Ltd, Novartis AG, Novartis Farma SpA, Roche SpA/Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato

(Sprawa C-261/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 19 ust. 1 akapit drugi TUE - Obowiązek ustanowienia przez państwa członkowskie środków niezbędnych do zapewnienia skutecznej ochrony prawnej w dziedzinach objętych prawem Unii - Artykuł 267 TFUE - Spoczywający na sądzie odsyłającym obowiązek uwzględnienia w pełni wykładni prawa Unii dokonanej przez Trybunał - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuł 47 - Dostęp do niezawisłego i bezstronnego sądu ustanowionego uprzednio na mocy ustawy - Wyrok sądu krajowego orzekającego w ostatniej instancji po wydaniu przez Trybunał orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Podnoszona niezgodność tego wyroku z dokonaną przez Trybunał wykładnią prawa Unii - Uregulowanie krajowe uniemożliwiające wniesienie skargi o wznowienie postępowania w odniesieniu do rzeczonego wyroku)

(2022/C 318/21)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: F. Hoffmann-La Roche Ltd, Novartis AG, Novartis Farma SpA, Roche SpA

Druga strona postępowania: Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato

przy udziale: Società Oftalmologica Italiana (SOI) – Associazione Medici Oculisti Italiani (AMOI), Regione Emilia-Romagna, Regione Lombardia, Altroconsumo, Novartis Farma SpA, Roche SpA, Novartis AG, F. Hoffmann-La Roche Ltd, Associazione Italiana delle Unità Dedicate Autonome Private di Day Surgery e dei Centri di Chirurgia Ambulatoriale (Aiudapds), Coordinamento delle associazioni per la tutela dell’ambiente e dei diritti degli utenti e consumatori (Codacons), Ministero della Salute – Agenzia Italiana del Farmaco

Sentencja

Artykuł 4 ust. 3 i art. 19 ust. 1 TUE oraz art. 267 TFUE w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie przepisom proceduralnym państwa członkowskiego, które – przy poszanowaniu zasady równoważności – skutkują tym, iż w przypadku gdy sąd administracyjny najwyższej instancji tego państwa członkowskiego wydaje orzeczenie w sporze, w ramach którego zwrócił się on do Trybunału z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym na podstawie owego art. 267 TFUE, strony tego sporu nie mogą żądać wznowienia postępowania w odniesieniu do wspomnianego orzeczenia sądu krajowego na tej podstawie, że ów sąd nie uwzględnił wykładni prawa Unii dokonanej przez Trybunał w odpowiedzi na ten wniosek.

(1)  Dz.U. C 263 z 5.7.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/16

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein oikeus – Finlandia) – Keskinäinen Vakuutusyhtiö Fennia/Koninklijke Philips N.V.

(Sprawa C-264/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 85/374/EWG - Odpowiedzialność za produkty wadliwe - Artykuł 3 ust. 1 - Pojęcie „producenta” - Każda osoba, która przedstawia się jako producent poprzez umieszczenie na produkcie swojej nazwy, znaku towarowego lub innej wyróżniającej cechy lub zezwala na ich umieszczenie)

(2022/C 318/22)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Korkein oikeus

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Keskinäinen Vakuutusyhtiö Fennia

Strona pozwana: Koninklijke Philips N.V.

Sentencja

Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy Rady 85/374/EWG z dnia 25 lipca 1985 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących odpowiedzialności za produkty wadliwe, zmienionej dyrektywą 1999/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 maja 1999 r., należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „producenta”, o którym mowa w tym przepisie, nie wymaga, aby osoba, która umieściła na produkcie swoją nazwę, znak towarowy lub inną wyróżniającą cechę lub zezwoliła na ich umieszczenie, również w inny sposób przedstawiała się jako producent produktu.

(1)  Dz.U. C 278 z 12.7.2021

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/17

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Judicial da Comarca dos Açores – Portugalia) – KU, OP, GC/SATA International – Azores Airlines SA

(Sprawa C-308/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Transport lotniczy - Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 - Odszkodowanie i pomoc dla pasażerów - Odwołanie lub duże opóźnienie lotu - Artykuł 5 ust. 3 - Zwolnienie z obowiązku odszkodowania - Nadzwyczajne okoliczności - Ogólna awaria systemu dostawy paliwa samolotów w porcie lotniczym)

(2022/C 318/23)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal Judicial da Comarca dos Açores

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: KU, OP, GC

Strona pozwana: SATA International – Azores Airlines SA

Sentencja

Artykuł 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, należy interpretować w ten sposób, że jeżeli port lotniczy rozpoczęcia danych lotów lub pochodzenia danego samolotu jest odpowiedzialny za zarządzanie systemem dostaw paliwa statków powietrznych, to ogólną awarię w zakresie dostawy paliwa można uznać za „nadzwyczajną okoliczność” w rozumieniu tego przepisu.

(1)  Dz.U. C 329 z 16.8.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/18

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 7 lipca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour du travail de Mons -Belgia) – Ville de Mons, Zone de secours Hainaut – Centre/RM

(Sprawa C-377/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Dyrektywa 97/81/WE - Porozumienie ramowe w sprawie pracy w niepełnym wymiarze godzin - Klauzula 4 - Zasada niedyskryminacji - Zasada pro rata temporis - Uwzględnienie, do celów obliczenia wynagrodzenia strażaka zawodowego zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy, jego stażu służby jako strażaka ochotnika zgodnie z zasadą pro rata temporis)

(2022/C 318/24)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour du travail de Mons

Strony w postępowaniu głównym

Strony skarżące: Ville de Mons, Zone de secours Hainaut – Centre

Strona pozwana: RM

Sentencja

Klauzula 4 porozumienia ramowego zawartego w dniu 6 czerwca 1997 r., które stanowi załącznik do dyrektywy Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez UNICE, CEEP i ETUC, należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które dla celów obliczenia wynagrodzenia strażaków zawodowych zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy nakazuje uwzględniać jako staż pracy dla celów uposażeniowych pracę świadczoną w charakterze strażaka ochotnika w niepełnym wymiarze czasu pracy zgodnie z zasadą pro rata temporis, czyli z uwzględnieniem czasu faktycznie świadczonej pracy.

(1)  Dz.U. C 391 z 27.9.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/18

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas – Litwa) – M.A.

(Sprawa C-72/22 PPU) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Pilny tryb prejudycjalny - Polityka azylowa i imigracyjna - Dyrektywa 2011/95/UE - Artykuł 4 - Wspólne procedury udzielania i cofania ochrony międzynarodowej - Dyrektywa 2013/32/UE - Artykuły 6 i 7 - Normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o ochronę międzynarodową - Artykuł 18 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Dyrektywa 2013/33/UE - Artykuł 8 - Zatrzymanie wnioskodawcy - Podstawy zatrzymania - Ochrona bezpieczeństwa narodowego lub porządku publicznego - Zatrzymanie osoby ubiegającej się o azyl w związku z nielegalnym wjazdem na terytorium Unii)

(2022/C 318/25)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona uczestnicząca w postępowaniu: M.A.

przy udziale: Valstybės sienos apsaugos tarnyba

Sentencja

1)

Artykuł 6 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 2013/32/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie ustawodawstwu państwa członkowskiego, zgodnie z którym w razie ogłoszenia stanu wojennego, stanu wyjątkowego lub sytuacji wyjątkowej spowodowanej masowym napływem cudzoziemców, obywatele państw trzecich znajdujący się w sytuacji nielegalnego pobytu są faktycznie pozbawieni na terytorium tego państwa członkowskiego dostępu do procedury rozpatrywania wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej.

2)

Artykuł 8 ust. 2 i 3 dyrektywy 2013/33/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia norm dotyczących przyjmowania wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie ustawodawstwu państwa członkowskiego, zgodnie z którym w razie ogłoszenia stanu wojennego, stanu wyjątkowego lub sytuacji wyjątkowej spowodowanej masowym napływem cudzoziemców osoba ubiegająca się o azyl może być zatrzymana wyłącznie z tego powodu, że znajduje się ona w sytuacji nielegalnego pobytu na terytorium tego państwa członkowskiego.

(1)  Dz.U. C 171 z 25.4.2022.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/19

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 30 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Judicial da Comarca de Lisboa – Juízo Local Cível de Lisboa – Portugalia) – DS, CF, DT, CL/Orbest, SA

(Sprawa C-704/21) (1)

(Transport lotniczy - Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 - Odszkodowanie i pomoc dla pasażerów - Odwołanie lub duże opóźnienie lotu - Zwolnienie z obowiązku odszkodowania - Nadzwyczajne okoliczności - Zderzenie pojazdu cateringu z samolotem znajdującym się na lotnisku)

(2022/C 318/26)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal Judicial da Comarca de Lisboa – Juízo Local Cível de Lisboa

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: DS, CF, DT, CL

Strona pozwana: Orbest, SA

Sentencja

Sprawa C-704/21 zostaje wykreślona z rejestru Trybunału.

(1)  Data złożenia: 23.11.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/19

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 12 stycznia 2022 r. w sprawie T-160/21, Laboratorios Ern/EUIPO – Malpricht (APIRETAL), wniesione w dniu 10 marca 2022 r. przez Laboratorios Ern, SA

(Sprawa C-187/22 P)

(2022/C 318/27)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Laboratorios Ern, SA (przedstawiciele: T. González Martínez i R. Guerras Mazón, abogados)

Pozostali uczestnicy postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), Ingrid Malpricht

Postanowieniem z dnia 11 lipca 2022 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) odmówił przyjęcia odwołania do rozpoznania i obciążył Laboratorios Ern, SA jej własnymi kosztami.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa – CAAD) (Portugalia) w dniu 17 marca 2022 r. – Lineas – Concessões de Transportes SGPS, S.A./Autoridade Tributária e Aduaneira

(Sprawa C-207/22)

(2022/C 318/28)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa – CAAD)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Lineas – Concessões de Transportes SGPS, S.A.

Strona przeciwna: Autoridade Tributária e Aduaneira

Pytanie prejudycjalne

Czy za „instytucję finansową” w rozumieniu dyrektywy 2013/36/UE (1) i rozporządzenia (UE) nr 575/2013 (2) można uznać spółkę holdingową, której wyłącznym przedmiotem działalności jest zarządzanie udziałami w innych spółkach, stanowiące pośrednią formę prowadzenia działalności gospodarczej, i która w tym zakresie nabywa i trwale posiada owe udziały odpowiadające co do zasady co najmniej 10 % kapitału zakładowego spółek, w których posiada ona udziały, przy czym działalność tych spółek polega na zarządzaniu infrastrukturą transportową i obejmuje projektowanie i budowę dróg lub autostrad oraz zarządzanie nimi?

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. 2013, L 176, s. 338).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2013, L 176, s. 1).

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Arbitral Tributário [Centro de Arbitragem Administrativa – CAAD (Portugalia)] w dniu 20 kwietnia 2022 r. – Global Roads Investimentos SGPS, Lda/Autoridade Tributária e Aduaneira

(Sprawa C-267/22)

(2022/C 318/29)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa – CAAD)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Global Roads Investimentos SGPS, Lda

Strona przeciwna: Autoridade Tributária e Aduaneira

Pytania prejudycjalne

Czy spółka holdingowa mająca siedzibę w Portugalii, podlegająca przepisom dekretu z mocą ustawy nr 495/88 z dnia 30 grudnia 1988 r., której jedynym przedmiotem działalności jest zarządzanie udziałami w innych spółkach jako pośrednia forma prowadzenia działalności gospodarczej i która w tych ramach nabywa i trwale posiada owe udziały, stanowiące co do zasady nie mniej niż 10 % kapitału zakładowego spółek, w których posiadane są udziały i które nie działają w sektorze ubezpieczeniowym lub finansowym, jest objęta zakresem pojęcia „instytucji finansowej” w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 22 dyrektywy 2013/36/UE (1) i art. 4 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 (2)?

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. 2013, L 176, s. 338).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2013, L 176, s. 1).

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nederlandstalige rechtbank van eerste aanleg Brussel (Belgia) w dniu 13 kwietnia 2022 r. – VITOL SA/Belgische Staat

(Sprawa C-268/22)

(2022/C 318/30)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Nederlandstalige rechtbank van eerste aanleg Brussel

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: VITOL SA

Strona przeciwna: Belgische Staat

Pytanie prejudycjalne

Czy rozporządzenie wykonawcze nr 1194/2013 (1), zmienione rozporządzeniem 2017/1578 (2), jest sprzeczne z rozporządzeniem podstawowym nr 1225/2009 (3), między innymi z tego względu, że:

—

nie wykazano, że w ramach obliczania wartości normalnej produktu podobnego spełnione były warunki nieuwzględnienia kosztów związanych z wytworzeniem i ze sprzedażą rzeczonego produktu, takich jak odzwierciedlone w zapisach księgowych badanych argentyńskich producentów eksportujących, zgodnie z zasadą ustanowioną w art. 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego,

—

zgodnie z art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego błędnie oceniono skutki przywozu w sposób łączny, a zatem nie wykazano w sposób wystarczający, że miał miejsce przywóz po cenach dumpingowych powodujący szkodę w rozumieniu rozporządzenia podstawowego, o którym mowa w art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego,

—

a zatem dumping nie miał miejsca i nie można było nałożyć cła antydumpingowego określonego w art. 1 rozporządzenia podstawowego?

(1)  Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 1194/2013 z dnia 19 listopada 2013 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz biodiesla pochodzącego z Argentyny i Indonezji (Dz.U. 2013, L 315, s. 2).

(2)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/1578 z dnia 18 września 2017 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 1194/2013 nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz biodiesla pochodzącego z Argentyny i Indonezji (Dz.U. 2017, L 239, s. 9).

(3)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (2009, L 343, s. 51).

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Belgia) w dniu 25 kwietnia 2022 r. – vzw Kinderrechtencoalitie Vlaanderen, vzw Liga voor Mensenrechten/Belgische Staat

(Sprawa C-280/22)

(2022/C 318/31)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: vzw Kinderrechtencoalitie Vlaanderen, vzw Liga voor Mensenrechten

Strona przeciwna: Belgische Staat

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 3 ust. 5 i 6 oraz art. 14 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1157 z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie poprawy zabezpieczeń dowodów osobistych obywateli Unii i dokumentów pobytowych wydawanych obywatelom Unii i członkom ich rodzin korzystającym z prawa do swobodnego przemieszczania się (1) rozpatrywane w związku z decyzją wykonawczą Komisji C(2018)7767 z dnia 30 listopada 2018 r. określającą specyfikację techniczną jednolitego wzoru dokumentów pobytowych dla obywateli państw trzecich i uchylającą decyzję C(2002)3069 są ważne i zgodne z art. 16 TFUE oraz – w przypadku art. 3 ust. 5 i 6 – z art. 21 TFUE, jak również z art. 7, 8 i 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w związku z:

—

art. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 9, 25, 32, 35 i 36 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (2),

—

art. 1, 2, 3, 4, 8, 9, 10, 27 i 28 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, swobodnego przepływu tych danych i oraz uchylenia decyzji ramowej Rady 2008/977/WSiS (3),

—

art. 1, 2, 3, 4, 5, 10, 28, 42 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii i swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia rozporządzenia (WE) nr 45/2001 i decyzji nr 1247/2002/WE (4),

w zakresie, w jakim art. 3 ust. 5 i 6 rozporządzenia (UE) 2019/1157 wymagają przechowywania dwóch odcisków palców posiadacza dokumentu, w formacie cyfrowym, na nośniku danych, w który wyposażony jest dowód tożsamości

oraz w zakresie, w jakim art. 3 ust. 5 i 6 oraz art. 14 rozporządzenia (UE) 2019/1157 w związku z załącznikiem III do wyżej wymienionej decyzji wykonawczej Komisji C(2018)7767 z dnia 30 listopada 2018 r. wymagają przechowywania danych daktyloskopijnych na dowodach osobistych i dokumentach pobytowych, o których mowa w art. 2 lit. a) i c), w formie cyfrowego obrazu odcisków palców na elektronicznym mikroprocesorze wykorzystującym technologię RFID z możliwością bezprzewodowego/bezstykowego odczytu?

(1)  Dz.U. 2019, L 188, s. 67.

(2)  Dz.U. 2016, L 119, s. 1.

(3)  Dz.U. 2016, L 119, s. 89.

(4)  Dz.U. 2018, L 295, s. 39.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Wien (Austria) w dniu 25 kwietnia 2022 r. – G.K., B.O.D. GmbH, S.L.

(Sprawa C-281/22)

(2022/C 318/32)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Wien

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący zażalenie: G.K., B.O.D. GmbH, S.L.

Uczestnik postępowania: Austriacki delegowany prokurator europejski

Pytania prejudycjalne

1)

Czy prawo Unii, w szczególności art. 31 ust. 3 akapit pierwszy i art. 32 rozporządzenia Rady (UE) 2017/1939 z dnia 12 października 2017 r. wdrażającego wzmocnioną współpracę w zakresie ustanowienia Prokuratury Europejskiej (1) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku transgranicznych postępowań przygotowawczych, jeżeli do przeprowadzenia czynności w państwie członkowskim, w którym działa pomocniczy delegowany prokurator europejski, konieczna jest zgoda organu sądowego, muszą zostać zbadane wszystkie materialne aspekty, takie jak karalność, podejrzenie popełnienia przestępstwa, konieczność i proporcjonalność?

2)

Czy przy badaniu należy uwzględnić, czy dopuszczalność czynności została już zbadana przez sąd w państwie członkowskim, w którym działa delegowany prokurator europejski prowadzący sprawę, zgodnie z prawem tego państwa członkowskiego?

3)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej lub na pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: w jakim zakresie kontrola sądowa powinna mieć miejsce w państwie członkowskim, w którym działa pomocniczy delegowany prokurator europejski?

(1)  Dz.U. 2017, L 283, s. 1.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 3 maja 2022 r. – YQ, RJ / Getin Noble Bank S.A.

(Sprawa C-287/22)

(2022/C 318/33)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: YQ, RJ

Strona pozwana: Getin Noble Bank S.A.

Pytanie prejudycjalne

Czy w świetle zasady skuteczności i proporcjonalności art. 6 ust. 1 oraz art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG (1) sprzeciwiają się takiej wykładni przepisów krajowych lub orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którymi sąd krajowy może – w szczególności ze względu na ciążące na konsumencie obowiązki rozliczenia się z przedsiębiorcą albo dobrą sytuację finansową przedsiębiorcy – nie uwzględnić wniosku konsumenta o zarządzenie przez sąd środka tymczasowego (zabezpieczenia powództwa) polegającego na zawieszeniu na czas trwania postępowania wykonywania umowy, która prawdopodobnie zostanie uznana za nieważną na skutek usunięcia z niej nieuczciwych warunków umownych?

(1)  Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29)

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (Portugalia) w dniu 3 maja 2022 r. – NOS-SGPS SA/Autoridade Tributária e Aduaneira

(Sprawa C-290/22)

(2022/C 318/34)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Supremo Tribunal Administrativo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: NOS-SGPS SA

Strona przeciwna: Autoridade Tributária e Aduaneira

Pytanie prejudycjalne

Czy podlegająca przepisom dekretu z mocą ustawy nr 495/88 z dnia 30 grudnia 1988 r. spółka holdingowa z siedzibą w Portugalii, której jedynym przedmiotem działalności jest zarządzanie udziałami w innych spółkach, które nie działają w sektorze ubezpieczeniowym, jest objęta zakresem pojęcia „instytucji finansowej” w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 22 dyrektywy 2013/36/UE (1) i art. 4 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 (2)?

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. 2013, L 176, s. 338).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2013, L 176, s. 1).

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln (Niemcy) w dniu 5 maja 2022 r. – A.T.U. Auto-Teile-Unger GmbH & Co. KG i Carglass GmbH/FCA Italy SpA

(Sprawa C-296/22)

(2022/C 318/35)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Köln

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: A.T.U. Auto-Teile-Unger GmbH & Co. KG, Carglass GmbH

Strona pozwana: FCA Italy SpA

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 61 ust. 1 i 4 rozporządzenia 2018/858 (1) w związku z załącznikiem X pkt 2.9. do tego rozporządzenia, zgodnie z którym producenci pojazdów powinni bezpośrednio udostępniać strumień danych pojazdu przez szeregowy port znormalizowanego łącza danych na potrzeby OBD pojazdu oraz na potrzeby diagnostyki, naprawy i konserwacji pojazdów – także z uwzględnieniem obowiązujących producentów pojazdów wymogów dotyczących zapewnienia ogólnego bezpieczeństwa pojazdów z załącznika II część 1 pozycja 63 tegoż rozporządzenia

—

w związku z rozporządzeniem nr 661/2009 (2) w odniesieniu do typów pojazdów homologowanych przed dniem 6 lipca 2022 r., a w szczególności art. 5 ust. 1 tego rozporządzenia, oraz

—

w związku z obowiązującym od dnia 6 lipca 2022 r. rozporządzeniem 2019/2144 (3), a w szczególności art. 4 ust. 4 i 5 tego rozporządzenia

należy interpretować w ten sposób, że producent pojazdów zawsze, także przy wdrażaniu odpowiednich środków bezpieczeństwa, powinien zapewnić, aby OBD pojazdu, a także diagnostyka, naprawa i konserwacja pojazdów, włącznie z dokonywaniem niezbędnych wpisów, mogły być wykonywane przez niezależne stacje obsługi za pomocą uniwersalnych standardowych narzędzi diagnostycznych – bez konieczności spełniania nieprzewidzianych wyraźnie w rozporządzeniu przesłanek internetowego połączenia danego narzędzia ze wskazanym przez producenta pojazdu serwerem lub uprzedniej osobistej rejestracji użytkownika u producenta pojazdów?

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/858 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów, zmieniające rozporządzenie (WE) nr 715/2007 i (WE) nr 595/2009 oraz uchylające dyrektywę 2007/46/WE (Dz.U. 2018, L 151, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 661/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie wymagań technicznych w zakresie homologacji typu pojazdów silnikowych dotyczących ich bezpieczeństwa ogólnego, ich przyczep oraz przeznaczonych dla nich układów, części i oddzielnych zespołów technicznych (Dz.U 2009, L 200, s. 1).

(3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2144 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie wymogów dotyczących homologacji typu pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów, w odniesieniu do ich ogólnego bezpieczeństwa oraz ochrony osób znajdujących się w pojeździe i niechronionych uczestników ruchu drogowego, zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/858 oraz uchylające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 78/2009, (WE) nr 79/2009 i (WE) nr 661/2009 oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 631/2009, (UE) nr 406/2010, (UE) nr 672/2010, (UE) nr 1003/2010, (UE) nr 1005/2010, (UE) nr 1008/2010, (UE) nr 1009/2010, (UE) nr 19/2011, (UE) nr 109/2011, (UE) nr 458/2011, (UE) nr 65/2012, (UE) nr 130/2012, (UE) nr 347/2012, (UE) nr 351/2012, (UE) nr 1230/2012 i (UE) 2015/166 (Dz.U. 2019, L 325, s. 1).

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 10 maja 2022 r. – PM/Senatsverwaltung für Justiz, Vielfalt und Antidiskriminierung

(Sprawa C-304/22)

(2022/C 318/36)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: PM

Druga strona postępowania: Senatsverwaltung für Justiz, Vielfalt und Antidiskriminierung

Uczestnicy postępowania: CM

Pytania prejudycjalne

Przedstawione zostają następujące pytania dotyczące wykładni art. 1 ust. 1 lit. a), art. 2 pkt 4, art. 21 ust. 1 i art. 46 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczące jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylające rozporządzenie (WE) nr 1347/2000 (1):

1)

Czy rozwiązanie małżeństwa na podstawie art. 82, 87, 89, 90 Código Civil (kodeksu cywilnego, Hiszpania) stanowi orzeczenie o rozwodzie w rozumieniu rozporządzenia Bruksela IIa?

2)

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: Czy rozwiązanie małżeństwa na podstawie art. 82, 87, 89, 90 Código Civil (kodeksu cywilnego) należy traktować zgodnie z dyspozycją art. 46 rozporządzenia Bruksela IIa dotyczącego dokumentów urzędowych oraz porozumień?

(1)  „Rozporządzenie Bruksela IIa” (Dz.U. 2003, L 338, s. 1).

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie (Polska) w dniu 5 maja 2022 r. – ZL, KU, KM / Provident Polska S.A.

(Sprawa C-321/22)

(2022/C 318/37)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: ZL, KU, KM

Strona pozwana: Provident Polska S.A.

Pytania prejudycjalne

1)

czy art. 3 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1) należy interpretować w ten sposób, że pozwala on na uznanie za nieuczciwy warunek umowny postanowienia, które przyznaje przedsiębiorcy opłatę lub prowizję w kwocie rażąco wysokiej w stosunku do oferowanej przez niego usługi?

2)

czy art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG oraz zasadę skuteczności należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom prawa krajowego lub wykładni sądowej tych przepisów krajowych, zgodnie z którymi niezbędnym wymogiem uwzględnienia powództwa konsumenta przeciwko przedsiębiorcy o ustalenie nieważności lub bezskuteczności umowy albo jej części zawierającej nieuczciwe warunki umowne jest posiadanie przez konsumenta interesu prawnego?

3)

czy art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG oraz zasady skuteczności, proporcjonalności i pewności prawa należy interpretować w ten sposób, że pozwalają one na uznanie, że umowa pożyczki, której jedyny warunek umowny przewidujący sposób spłaty pożyczki został uznany za nieuczciwy warunek umowny, nie może obowiązywać po wyłączeniu z niej tego warunku i wobec tego jest nieważna?

(1)  Dz.U. L 95, s. 29.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie (Polska) w dniu 13 maja 2022 r. – Z. sp. z o.o. / A. S.A.

(Sprawa C-326/22)

(2022/C 318/38)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Z. sp. z o.o.

Strona pozwana: A. S.A.

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 16 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (1) w kontekście zasady skuteczności prawa Unii Europejskiej należy rozumieć w ten sposób, że konsument, albo przedsiębiorca na którego konsument przelał swoje uprawnienia wynikające z tego przepisu dyrektywy, może żądać na jego podstawie wydania od kredytodawcy egzemplarza umowy (jak również regulaminów stanowiących część umowy), oraz informacji dotyczącej spłaty kredytu, które są niezbędne do zweryfikowania prawidłowości obliczenia środków wypłaconych konsumentowi z tytułu zwrotu proporcjonalnej części całkowitych kosztów kredytu w związku z jego wcześniejszą spłatą oraz niezbędnych do wytoczenia powództwa o ewentualny zwrot wyżej wymienionych kwot?

(1)  Dz.U. 2008, L 133, s. 66.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/27

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 23 maja 2022 r. – Audi AG / GQ

(Sprawa C-334/22)

(2022/C 318/39)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Audi AG

Strona pozwana: GQ

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 14 ust. 1 pkt c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (1) należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie, aby właściciel znaku towarowego/sąd zakazał osobie trzeciej używania w obrocie handlowym oznaczenia identycznego lub łudząco podobnego do unijnego znaku towarowego, w odniesieniu do części zamiennych samochodu (osłon chłodnicy powietrza/grilli), jeżeli stanowi ono mocowanie do akcesorium samochodowego (emblematu odzwierciedlającego unijny znak towarowy), oraz:

—

gdy z technicznego punktu widzenia istnieją możliwości zamontowania oryginalnego emblematu odzwierciedlającego unijny znak towarowy na części zamiennej samochodu (osłonie chłodnicy powietrza/grillu) bez odwzorowania na tej części znaku identycznego lub łudząco podobnego do unijnego znaku towarowego;

albo w sytuacji

—

gdy z technicznego punktu widzenia nie jest możliwe zamontowanie oryginalnego emblematu odwzorowującego unijny znak towarowy na części zamiennej samochodu (osłonie chłodnicy powietrza/grillu) bez odwzorowania na tej części znaku identycznego lub łudząco podobnego do unijnego znaku towarowego?

—

w przypadku odpowiedzi pozytywnej na którekolwiek z pytań z punktu 1

2)

Jakie kryteria oceny należy zastosować w tego rodzaju przypadkach, które pozwoliłyby na ustalenie, czy użycie unijnego znaku towarowego jest zgodne z uczciwymi praktykami w handlu i przemyśle?

3)

Czy art. 9 ust. 2 i art. 9 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy znak towarowy jest elementem kształtu części samochodowej i przy braku w rozporządzeniu (UE) 2017/1001 odpowiednika klauzuli naprawy z art. 110 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (2) – znak towarowy nie pełni w takiej sytuacji funkcji oznaczającej?

4)

Czy art. 9 ust. 2 i art. 9 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy element zamocowania znaku towarowego, odzwierciedlający kształtem znak towarowy lub łudząco do niego podobny, jest elementem kształtu części samochodowej i przy braku w rozporządzeniu (UE) 2017/1001 odpowiednika klauzuli naprawy z art. 110 ust. 1 rozporządzenia (WE) 6/2002 – element zamocowania nie może być traktowany jako znak towarowy pełniący funkcję oznaczającą nawet jeśli jest identyczny ze znakiem towarowym lub łudząco do niego podobny?

(1)  Dz.U. 2017, L 154, s. 1.

(2)  Dz.U. 2002, L 3, s. 1.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/28

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 23 maja 2022 r. – f6 Cigarettenfabrik GmbH & Co. KG/Hauptzollamt Bielefeld

(Sprawa C-336/22)

(2022/C 318/40)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: f6 Cigarettenfabrik GmbH & Co. KG

Strona przeciwna: Hauptzollamt Bielefeld

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 1 ust. 2 dyrektywy Rady 2008/118/WE (1) zmienionej dyrektywą Rady (UE) 2019/475 (2) należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie regulacji krajowej państwa członkowskiego dotyczącej poboru podatku od podgrzewanego tytoniu, która w zakresie obliczania tego podatku przewiduje, że oprócz stawki podatkowej od tytoniu fajkowego pobierany jest dodatkowy podatek wynoszący 80 % kwoty podatku od papierosów pomniejszonej o kwotę podatku od tytoniu fajkowego?

2)

Jeżeli dodatkowy podatek od podgrzewanego tytoniu nie jest innym podatkiem pośrednim dla szczególnych celów od wyrobów akcyzowych w rozumieniu art. 1 ust. 2 dyrektywy 2008/118: czy art. 14 ust. 3 dyrektywy Rady 2011/64/UE (3) należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie regulacji krajowej państwa członkowskiego dotyczącej poboru podatku od podgrzewanego tytoniu, która w zakresie obliczania tego podatku przewiduje, że oprócz stawki podatkowej od tytoniu fajkowego pobierany jest dodatkowy podatek wynoszący 80 % kwoty podatku od papierosów pomniejszonej o kwotę podatku od tytoniu fajkowego?

3)

 Jeżeli dodatkowy podatek od podgrzewanego tytoniu nie jest innym podatkiem pośrednim dla szczególnych celów od wyrobów akcyzowych w rozumieniu art. 1 ust. 2 dyrektywy 2008/118: czy art. 14 ust. 1 akapit pierwszy lit. b) i ust. 2 akapit pierwszy lit. c) dyrektywy Rady 2011/64 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie regulacji krajowej państwa członkowskiego dotyczącej poboru podatku od podgrzewanego tytoniu, która w zakresie obliczania tego podatku przewiduje, że należy go ustalić na podstawie proporcjonalnej stawki podatkowej oraz specyficznej stawki podatkowej opartej na wadze i liczbie sztuk wkładów tytoniowych?

(1)  Dyrektywa Rady z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylająca dyrektywę 92/12/EWG (Dz.U. 2009, L 9, s. 12).

(2)  Dyrektywa Rady z dnia 18 lutego 2019 r. zmieniająca dyrektywy 2006/112/WE i 2008/118/WE w odniesieniu do włączenia włoskiej gminy Campione d'Italia oraz włoskich wód jeziora Lugano do obszaru celnego Unii i do terytorialnego zakresu stosowania dyrektywy 2008/118/WE (Dz.U. 2019, L 83, s. 42).

(3)  Dyrektywa Rady z dnia 21 czerwca 2011 r. w sprawie struktury oraz stawek akcyzy stosowanych do wyrobów tytoniowych (Dz.U. 2011, L 176, s. 24).

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/29

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per la Puglia (Włochy) w dniu 30 maja 2022 r. – Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato/Comune di Ginosa

(Sprawa C-348/22)

(2022/C 318/41)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per la Puglia

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato

Strona przeciwna: Comune di Ginosa

Pytania prejudycjalne

1)

Czy dyrektywa 2006/123 (1) jest obowiązująca dla państw członkowskich i wiążąca je, czy też przeciwnie, jest nieważna, ponieważ – jako dyrektywa harmonizacyjna – została przyjęta jedynie większością głosów, a nie jednomyślnie, z naruszeniem art. 115 [Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej]?

2)

Czy dyrektywa 2006/123, zwana „dyrektywą Bolkesteina”, spełnia obiektywnie i abstrakcyjnie minimalne wymogi wystarczającej szczegółowości uregulowań i wynikającego z tego braku swobody uznania po stronie ustawodawcy krajowego, tak że można ją uznać za samowykonalną i mającą natychmiastowe zastosowanie?

3)

Na wypadek uznania, że dyrektywa 2006/123 nie jest samowykonalna, czy jest zgodne z zasadami pewności prawa, aby skutkiem prawa krajowego było jedynie wyłączenie lub brak zastosowania prawa krajowego, nawet jeśli sąd krajowy nie ma możliwości posłużenia się wykładnią zgodną, czy też przeciwnie, w takim przypadku prawo krajowe nie powinno lub nie może mieć zastosowania, bez uszczerbku dla szczególnych sankcji przewidzianych w prawie [Unii Europejskiej] za uchybienie przez państwo krajowe zobowiązaniom wynikającym z przystąpienia do Traktatu (art. 49) lub z braku transpozycji dyrektywy (postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego)?

4)

Czy bezpośrednia skuteczność, o której mowa w art. 12 ust. 1, 2 i 3 dyrektywy 2006/123 polega na uznaniu samowykonalnego charakteru lub natychmiastowego stosowania tej dyrektywy, czy też, w kontekście dyrektywy harmonizacyjnej, takiej jak rozpatrywana w niniejszej sprawie („należy uznać, że art. 9–13 […] dyrektywy dokonują wyczerpującej harmonizacji […]” na mocy wyroku Promoimpresa), należy ją rozumieć jako zobowiązanie państwa krajowego do przyjęcia środków harmonizacyjnych, które nie mają charakteru ogólnego, lecz wiążący w swej treści?

5)

Czy zakwalifikowanie dyrektywy jako samowykonalnej lub jej niezakwalifikowanie, a w pierwszym przypadku jedynie utrudniające brak zastosowania prawa krajowego, może lub powinno być uznane za należące do wyłącznej kompetencji sądu krajowego (któremu w tym celu przypisuje się określone narzędzia wspomagające interpretację, takie jak posłużenie się wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym do Trybunału Sprawiedliwości lub wnioskiem o kontrolę zgodności aktu prawnego z konstytucją), czy też do wyłącznej kompetencji tylko jednego urzędnika lub osoby kierującej gminą?

6)

Jeżeli natomiast dyrektywa 2006/123 zostanie uznana za samowykonalną, ze względu na to, że art. 49 [Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej] stanowi przeszkodę dla automatycznego przedłużenia koncesji-zezwoleń na majątek publiczny położony na obszarach nad brzegami mórz dla celów turystyki rekreacyjnej jedynie „w zakresie, w jakim takie koncesje mają niewątpliwe znaczenie transgraniczne”, to czy istnienie tego wymogu jest koniecznym warunkiem również w odniesieniu do stosowania art. 12 ust. 1 i 2 dyrektywy Bolkesteina

7)

Czy jest zgodne z celami dyrektywy 2006/123 i art. 49 [Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej] orzeczenie przez sąd krajowy dotyczące istnienia, w sposób generalny i abstrakcyjny, wymogu dotyczącego niewątpliwego znaczenia transgranicznego odnoszącego się tout court do całego terytorium kraju, czy też przeciwnie, biorąc pod uwagę, że we Włoszech jest to kompetencja poszczególnych gmin, oceny tej nie należy rozumieć jako odnoszącej się do terytorium nadbrzeżnego każdej gminy i w związku z tym zastrzeżonej do kompetencji gmin?

8)

Czy jest zgodne z celami dyrektywy 2006/123 i art. 49 [Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej] orzeczenie przez sąd krajowy dotyczące istnienia, w sposób generalny i abstrakcyjny, wymogu ograniczenia dostępnych zasobów i koncesji odnoszącego się tout court do całego terytorium kraju, czy też przeciwnie, biorąc pod uwagę, że we Włoszech jest to kompetencja poszczególnych gmin, oceny tej nie należy rozumieć jako odnoszącej się do terytorium nadbrzeżnego każdej gminy i w związku z tym zastrzeżonej do kompetencji gmin?

9)

Jeżeli w sposób abstrakcyjny dyrektywa 2006/123 zostanie uznana za samowykonalną, czy można uznać, że takie natychmiastowe stosowanie istnieje również w konkretnych ramach prawnych – takich jak włoskie – w których obowiązuje art. 49 Codice della Navigazione (kodeksu żeglugi) (stanowiący, że po wygaśnięciu koncesji „wszystkie nieusuwalne obiekty budowlane pozostają własnością państwa bez prawa do jakiejkolwiek rekompensaty ani spłaty”) i czy jest to konsekwencją samowykonalnego charakteru lub natychmiastowego stosowania omawianej dyrektywy (w szczególności w odniesieniu do konstrukcji murowanych objętych odpowiednim zezwoleniem lub do koncesji na majątek publiczny, które są funkcjonalnie związane z działalnością w zakresie zakwaterowania turystycznego takich jak hotel lub miasteczko) jest zgodna z ochroną praw podstawowych, takich jak prawo własności, uznanych za zasługujące na uprzywilejowaną ochronę w porządku prawnym Unii Europejskiej i w karcie praw podstawowych?

(1)  Dyrektywa 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotycząca usług na rynku wewnętrznym (Dz.U. 2006, L 376, s. 36).

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/30

Skarga wniesiona w dniu 3 czerwca 2022 r. – Komisja Europejska/Królestwo Niderlandów

(Sprawa C-360/22)

(2022/C 318/42)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: W. Roels, pełnomocnik)

Strona pozwana: Królestwo Nidrandów

Żądania strony skarżącej

Komisa wnosi o:

—

stwierdzenie, że poprzez uchwalenie i utrzymywanie w mocy art. 85 ust. 1 lit. b) i art. 87 ust. 2 lit. f) Pensioenwet (ustawy o emeryturach) w związku z art. 19b ust. 2 Wet op de loonbelasting (ustawy o podatku od wynagrodzeń) Królestwo Niderlandów uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 45, 56 i 63 TFUE oraz art. 28, 36 i 40 traktatu EWG;

—

obciążenie Królestwa Niderlandów kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem Komisji niderlandzkie przepisy dotyczące przenoszenia kapitału emerytalnego zaoszczędzonego w ramach tzw. „drugiego filaru” – dodatkowego zabezpieczenia emerytalnego za pośrednictwem pracodawcy – są niezgodne ze swobodnym przepływem pracowników, swobodnym przepływem usług i swobodnym przepływem kapitału, ponieważ w sytuacjach transgranicznych kapitał emerytalny może być przenoszony za granicę bez podatku tylko wtedy, gdy możliwości wykupu emerytury jako kapitału są takie same jak w Niderlandach lub bardziej ograniczone. W niektórych państwach członkowskich emerytura może zostać wykupiona w całości lub w części w drodze jednorazowej płatności, przy czym od pracowników mobilnych, którzy przenieśli swój kapitał emerytalny do jednego z tych państw członkowskich, pobierany jest podatek. Podobne przeniesienia kapitału emerytalnego w samych Niderlandach nie są opodatkowane.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/31

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Frankfurt am Main (Niemcy) w dniu 14 czerwca 2022 r. – flightright GmbH/Transportes Aéreos Portugueses SA (TAP)

(Sprawa C-388/22)

(2022/C 318/43)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Frankfurt am Main

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: flightright GmbH

Strona pozwana: Transportes Aéreos Portugueses SA (TAP)

Pytania prejudycjalne

1)

Czy zachodzi nadzwyczajna okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 (1) w sytuacji, gdy występują warunki meteorologiczne uniemożliwiające lot, niezależnie od tego, jakie to konkretnie warunki?

2)

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze – czy warunki meteorologiczne można uznać za nadzwyczajne w zależności od regionalnej i sezonowej częstotliwości ich występowania w danym miejscu i czasie?

3)

Czy zachodzi nadzwyczajna okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 w sytuacji, gdy decyzja kierownictwa lotów w stosunku do konkretnego samolotu w konkretnym dniu powoduje, że dochodzi do powstania dużego opóźnienia, przełożenia lotu na następny dzień albo odwołania jednego lub więcej lotów tego samolotu, a to niezależnie od przyczyn podjęcia takiej decyzji?

4)

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie trzecie – czy przyczyna podjęcia takiej decyzji sama w sobie musi mieć charakter nadzwyczajny, a więc być tego rodzaju, że nie trzeba się liczyć z możliwością jej wystąpienia?

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/32

Odwołanie od wyroku Sądu (dziesiąta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 4 maja 2022 r. w sprawie T-718/20, Wizz Air/Komisja, wniesione w dniu 4 lipca 2022 r. przez Wizz Air Hungary Légiközlekedési Zrt. (Wizz Air Hungary Zrt.)

(Sprawa C-440/22 P)

(2022/C 318/44)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Wizz Air Hungary Légiközlekedési Zrt. (Wizz Air Hungary Zrt.) (przedstawiciele: E. Vahida, avocat, S. Rating, abogado, i I.-G. Metaxas-Maranghidis, dikigoros)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie zaskarżonego wyroku; i

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2020) 1160 final z dnia 24 lutego 2020 r. dotyczącej pomocy państwa SA.56244 (2020/N) – Rumunia – Pomoc na ratowanie TAROM (1); i obciążenie Komisji kosztami postępowania; lub

—

przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania oraz orzeczenie, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie utrzymuje, że zaskarżony wyrok należy uchylić z następujących względów.

Po pierwsze, Sąd naruszył prawo, uznając, że została spełniona przesłanka istnienia ważnej usługi w rozumieniu wytycznych dotyczących pomocy państwa na ratowanie i restrukturyzację przedsiębiorstw niefinansowych znajdujących się w trudnej sytuacji (2) (zwanych dalej „wytycznymi”).

Po drugie, Sąd nieprawidłowo zastosował wytyczne w odniesieniu do dowodu na to, że konkurent miał trudności w wejściu na rynek.

Po trzecie, Sąd przeinaczył przedstawiony mu jasny dowód przy ocenie wolnych zdolności przewozowych na rynku i zdolności niskokosztowych przewoźników lotniczych do obsługiwania połączeń krajowych.

Po czwarte, Sąd naruszył prawo, orzekając, że podwyższenia kapitału nie mogą dotyczyć planu restrukturyzacji.

Po piąte, Sąd przeinaczył przedstawiony mu jasny dowód mu przy ocenie czasu trwania okresu restrukturyzacji TAROM.

Po szóste, Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że Komisja nie musiała badać, czy istniejąca pomoc stała się nową pomocą.

Po siódme, Sąd naruszył prawo w odniesieniu do niewszczęcia przez Komisję formalnego postępowania wyjaśniającego.

(1)  Dz.U. 2020, C 310, s. 3.

(2)  Dz.U. 2014, C 249, s. 1.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/33

Skarga wniesiona w dniu 8 lipca 2022 r. – Komisja Europejska/Rumunia

(Sprawa C-455/22)

(2022/C 318/45)

Język postępowania: rumuński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Escobar Gómez, E.A. Stamate, C. Valero, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rumunia

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że do dnia 3 października 2020 r. Rumunia uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 4 ust. 1 dyrektywy 2010/75/UE (1);

—

obciążenie Rumunii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Od roku 2014 do dnia 3 października 2020 r. S.C. CET Govora nr 2, S.C. Electrocentrale Deva (Mintia) nr 2 i S.C. Electrocentrale Deva (Mintia) nr 3 były eksploatowane bez ważnego pozwolenia środowiskowego spełniającego wymogi dyrektywy 2010/75. Władze rumuńskie przyznały, że te trzy instalacje były nadal eksploatowane bez ważnego pozwolenia środowiskowego do dnia 3 października 2020 r., lecz utrzymywały, iż owe instalacje były eksploatowane sporadycznie celem zapewnienia bezpieczeństwa krajowego systemu energetycznego.

Nie podjąwszy środków niezbędnych do zapewnienia, by S.C. CET Govora nr 2, S.C. Electrocentrale Deva (Mintia) nr 2 i S.C. Electrocentrale Deva (Mintia) nr 3 były eksploatowane na podstawie ważnego pozwolenia środowiskowego, Rumunia naruszyła art. 4 ust. 1 dyrektywy 2010/75.

W odniesieniu do argumentu dotyczącego sporadycznego eksploatowania instalacji mającego na celu zapewnienie bezpieczeństwa krajowego systemu energetycznego w dyrektywie 2010/75 nie przewidziano takiej możliwości ogólnego zwolnienia z wymogu posiadania pozwolenia środowiskowego, o którym mowa w art. 4 ust. 1 dyrektywy. Ponadto, zgodnie z orzecznictwem Trybunału, odpowiedzialność państwa członkowskiego za uchybienie zobowiązaniom ciążącym na nim na podstawie prawa Unii istnieje niezależnie od charakteru danego właściwego organu i wspomniane państwo nie może powoływać się na przepisy, praktyki lub sytuacje w jego wewnętrznym porządku prawnym dla uzasadnienia nieprzestrzegania zobowiązań wynikających z dyrektyw [Unii]. Rumunia nie może zatem powoływać się na sytuacje czysto wewnętrzne, takie jak upadłość podmiotów gospodarczych, czy spory dotyczące zawieszenia eksploatacji instalacji w celu uzasadnienia niewykonania zobowiązań ciążących na tym państwie na podstawie dyrektywy.

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) (Dz.U. 2010, L 334, s. 17).

Sąd

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/34

Wyrok Sądu z dnia 29 czerwca 2022 r. – Hijos de Moisés Rodríguez González/EUIPO – Irlande i Ornua (La Irlandesa 1943)

(Sprawa T-306/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy La Irlandesa 1943 - Bezwzględne podstawy unieważnienia - Unieważnienie prawa do znaku przez Wielką Izbę Odwoławczą EUIPO - Dowody przedstawione po raz pierwszy przed Sądem - Data właściwa do zbadania bezwzględnej podstawy unieważnienia - Znak towarowy mogący wprowadzić w błąd odbiorców - Artykuł 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia (WE) nr 2017/1001] - Zła wiara - Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001])

(2022/C 318/46)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hijos de Moisés Rodríguez González, SA (Las Palmas de Gran Canaria, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. García Domínguez)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Folliard-Monguiral, D. Hanf i E. Markakis, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed Wielką Izbą Odwoławczą EUIPO: Irlandia

Druga strona w postępowaniu przed Wielką Izbą Odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Ornua Co-operative Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: adwokaci E. Armijo Chávarri i A. Sanz Cerralbo)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca domaga się stwierdzenia nieważności decyzji Wielkiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 2 marca 2020 r. (sprawa R 1499/2016-G).

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Hijos de Moisés Rodríguez González, SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 247 z 27.7.2020.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/35

Wyrok Sądu z dnia 29 czerwca 2022 r. – LA International Cooperation/Komisja

(Sprawa T-609/20) (1)

(Instrument pomocy przedakcesyjnej - Dochodzenie OLAF-u - Decyzja Komisji o nałożeniu kary administracyjnej - Wykluczenie z udziału w postępowaniach o udzielenie zamówień i o przyznanie dotacji finansowanych z budżetu ogólnego Unii na okres czterech lat - Wpis do bazy danych systemu wczesnego wykrywania i wykluczania - Rozporządzenie finansowe - Nieograniczone prawo orzekania - Proporcjonalność kary)

(2022/C 318/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: LA International Cooperation Srl (Mediolan, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci B. O’Connor i M. Hommé)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Pethke, pełnomocnik)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 lipca 2020 r., na mocy której została ona wykluczona z udziału w postępowaniach o udzielenie zamówień i o przyznanie dotacji finansowanych z budżetu ogólnego Unii Europejskiej na okres czterech lat oraz z udziału w postępowaniach o przyznanie środków w ramach rozporządzenia Rady (UE) 2015/323 z dnia 2 marca 2015 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju (Dz.U. 2015, L 58, s. 17), a także nakazała publikację owej decyzji o wykluczeniu na swojej stronie internetowej.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

LA International Cooperation Srl zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 19 z 18.1.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/35

Wyrok Sądu z dnia 29 czerwca 2022 r. – bet-at-home.com Entertainment/EUIPO (bet-at-home)

(Sprawa T-640/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego bet-at-home - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2022/C 318/48)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: bet-at-home.com Entertainment GmbH (Linz, Austria) (przedstawiciel: adwokat R. Paulitsch)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: E. Nicolás Gómez i D. Hanf, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca żąda zmiany decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 5 sierpnia 2021 r. (sprawa R 2143/2020-1)

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

bet-at-home.com Entertainment GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 471 z 22.11.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/36

Postanowienie Sądu z dnia 28 czerwca 2022 r. – Hangzhou Dingsheng Industrial Group i in./Komisja

(Sprawa T-150/21) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Dumping - Przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Chin - Wszczęcie dochodzenia w sprawie obchodzenia istniejących środków antydumpingowych poddających przywóz wymogowi rejestracji - Przywóz folii aluminiowej wysłanej z Tajlandii, pochodzącej z Chin - Rozszerzenie ostatecznego cła antydumpingowego - Utrata interesu prawnego - Umorzenie postępowania)

(2022/C 318/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hangzhou Dingsheng Industrial Group Co., Ltd (Hangzhou, Chiny, Dingheng New Materials Co., Ltd (Rayong, Tajlandia), Thai Ding Li New Materials Co., Ltd (Rayong) (przedstawiciele: G. Coppo i G. Pregno, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Blanck i P. Němečková, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2162 z dnia 18 grudnia 2020 r. wszczynającego dochodzenie dotyczące możliwego obchodzenia środków antydumpingowych, nałożonych rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2015/2384 i rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2017/271 na przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, przez przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej wysyłanych z Tajlandii, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Tajlandii, oraz poddające ten przywóz wymogowi rejestracji (Dz.U. 2020, L 431, s. 48).

Sentencja

1)

Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)

Hangzhou Dingsheng Industrial Group Co., Ltd, Dingheng New Materials Co., Ltd i Thai Ding Li New Materials Co., Ltd zostają obciążone kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 182 z 10.5.2021.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/37

Postanowienie Sądu z dnia 28 czerwca 2022 r. – Compass Tex/EUIPO (Trusted Handwork)

(Sprawa T-704/21) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego Trusted Handwork - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2022/C 318/50)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Compass Tex Ltd (Tsuen Wan, Hong Kong, Chiny) (przedstawiciel: adwokat M. Gail)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: T. Klee i D. Hanf, pełnomocnicy).

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 31 sierpnia 2021 r. (sprawa R 0034/2021-5) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego Trusted Handwork jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Compass Tex Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 2 z 3.1.2022.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/37

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 27 czerwca 2022 r. – Usmanov/Rada

(Sprawa T-237/22 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte ze względu na działania Rosji podważające integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażające - Zamrożenie środków finansowych - Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych - Brak pilnego charakteru - Wyważenie interesów)

(2022/C 318/51)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Alisher Usmanov (Taszkient, Uzbekistan) (przedstawiciel: adwokat J. Grand d’Esnon)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. Vitro i B. Driessen, pełnomocnicy)

Przedmiot

W ramach wniosku opartego na art. 278 i 279 TFUE skarżący domaga się w istocie zawieszenia wykonania, po pierwsze, dwóch aktów, na mocy których zmieniono dwa kryteria umieszczenia w wykazie osób, podmiotów i organów stanowiących przedmiot środków ograniczających ze względu na ich udział w działaniach podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających, a po drugie, dwóch aktów na mocy których jej nazwisko zostało umieszczone w rzeczonym wykazie. W szczególności skarżący domaga się, po pierwsze, tytułem głównym, zawieszenia wykonania decyzji Rady (WPZiB) 2022/337 z dnia 28 lutego 2022 r. zmieniającej decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (Dz.U. 2022, L 59, s. 1), w zakresie, w jakim ten akt go dotyczy, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/336 z dnia 28 lutego 2022 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (Dz.U. 2022, L 58, s. 1), w zakresie, w jakim ten akt go dotyczy, decyzji Rady (WPZIB) 2022/329 z dnia 25 lutego 2022 r. zmieniającej decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (Dz.U. 2022, L 50, s. 1) oraz rozporządzenia Rady (UE) 2022/330 z dnia 25 lutego 2022 r. zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (Dz.U. 2022, L 51, s. 1); po drugie, pomocniczo, zawieszenia wykonania decyzji 2022/337 w zakresie, w jakim ten akt go dotyczy, rozporządzenia wykonawczego 2022/336 w zakresie, w jakim ten akt go dotyczy, art. 1 ust. 2 lit. f) i g) decyzji 2022/329 oraz art. 1 ust. 1 lit. f) i g) rozporządzenia 2022/330; a po trzecie, zasądzenia od Rady Unii Europejskiej na jego rzecz kwoty 20 000 EUR tytułem zwrotu kosztów, jakie musiał ponieść w celu obrony swoich interesów.

Sentencja

1)

Wniosek w przedmiocie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/38

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 4 lipca 2022 r. – Lacapelle/Parlament

(Sprawa T-240/22 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Prawo instytucjonalne - Członek Parlamentu - Wykluczenie z udziału w delegacjach obserwacji wyborów parlamentarnych - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

(2022/C 318/52)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean-Lin Lacapelle (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat F.-P. Vos)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: N. Görlitz i T. Lukácsi, pełnomocnicy)

Przedmiot

We wniosku złożonym na podstawie art. 278 i 279 TFUE skarżący żąda zawieszenia wykonania decyzji D-301937 współprzewodniczących grupy ds. wspierania demokracji i koordynacji wyborów z dnia 3 marca 2022 r., która wykluczyła go z jakiegokolwiek udziału w delegacjach obserwacji wyborów Parlamentu Europejskiego do końca jego kadencji jako posła (2019–2024).

Sentencja

1)

Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/38

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 4 lipca 2022 r. – Juvin/Parlament

(Sprawa T-241/22 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Prawo instytucjonalne - Członek Parlamentu - Wykluczenie z udziału w delegacjach Parlamentu ds. obserwacji wyborów - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

(2022/C 318/53)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Hervé Juvin (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat F.P. Vos)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: N. Görlitz i T. Lukácsi, pełnomocnicy)

Przedmiot

We wniosku opartym na art. 278 i 279 TFUE skarżący domaga się zawieszenia wykonania decyzji D-301936 współprzewodniczących Zespołu ds. Wspierania Demokracji i Koordynacji Wyborów z dnia 3 marca 2022, na mocy której wykluczono go z udziału w delegacjach Parlamentu Europejskiego ds. obserwacji wyborów do końca jego kadencji poselskiej (2019–2024).

Sentencja

1)

Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/39

Skarga wniesiona w dniu 18 maja 2022 r. – VEB.RF/Rada

(Sprawa T-288/22)

(2022/C 318/54)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: VEB.RF (Moskwa, Rosja) (przedstawiciele: adwokaci J. Iriarte Ángel i E. Delage González)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2014/145/WPZiB (1) z dnia 17 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi w zmienionym brzmieniu (2) w zakresie, w jakim decyzja ta odnosi się do skarżącego podmiotu lub może go dotyczyć;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 269/2014 (3) z dnia 17 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających w zmienionym brzmieniu (4) w zakresie, w jakim rozporządzenie odnosi się do skarżącego podmiotu lub może go dotyczyć;

—

stwierdzenie nieważności artykułu 1e w związku z załącznikiem VIII decyzji Rady 2014/512/WPZiB (5) z dnia 31 lipca 2014 r. dotyczącej środków ograniczających w związku z działaniami Rosji destabilizującymi sytuację na Ukrainie w zmienionym brzmieniu (6) w zakresie, w jakim odnosi się on do skarżącego podmiotu lub może go dotyczyć.

—

stwierdzenie nieważności art. 5h w związku z załącznikiem XIV rozporządzenia Rady (UE) nr 833/2014 (7) z dnia 31 lipca 2014 r. dotyczącego środków ograniczających w związku z działaniami Rosji destabilizującymi sytuację na Ukrainie w zmienionym brzmieniu (8) w zakresie, w jakim odnosi się on do skarżącego podmiotu lub może go dotyczyć;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.

1.

Zarzuty, na których opierają się dwa pierwsze żądania:

—

a) oczywisty błąd w ocenie faktów, na których opierają się zaskarżone przepisy;

—

b) niedopełnienie obowiązku uzasadnienia;

—

c) naruszenie prawa do skutecznej ochrony sądowej;

—

d) naruszenie prawa własności w związku z zasadą proporcjonalności;

—

e) naruszenie zasady równości traktowania;

—

f) nadużycie władzy.

2.

Zarzuty, na których opierają się żądania trzecie i czwarte:

—

a) niedopełnienie obowiązku uzasadnienia;

—

b) oczywisty błąd w ocenie faktów, na których opierają się zaskarżone przepisy;

—

c) naruszenie prawa do skutecznej ochrony sądowej;

—

d) naruszenie prawa własności;

—

e) naruszenie zasady równości traktowania.

(1)  Dz.U. 2014, L 78, s. 16.

(2)  Zmieniona decyzją Rady (WPZiB) 2022/265 z dnia 23 lutego 2022 r. dotyczącą zmiany decyzji 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (Dz.U. 2022, L 42 I, s. 98; sprostowanie Dz.U. 2022, L 55, s. 81).

(3)  Dz.U. 2014, L 78, s. 6.

(4)  Zmienione rozporządzeniem wykonawczym (UE) Rady (UE) 2022/260 z dnia 23 lutego 2022 r. dotyczącym wykonania rozporządzenia (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (Dz.U. 2022, L 42 I, s. 3).

(5)  Dz.U. 2014, L 229, s. 13

(6)  Zmieniona decyzją Rady (WPZiB) 2022/346 z dnia 1 marca 2022 r. zmieniającą decyzję 2014/512/WPZiB dotyczącą środków ograniczających w związku z działaniami Rosji destabilizującymi sytuację na Ukrainie (Dz.U. 2022, L 63, s. 5).

(7)  Dz.U. 2014, L 229, s. 1.

(8)  Zmienione rozporządzeniem Rady (UE) 2022/345 z dnia 1 marca 2022 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 833/2014 dotyczącym środków ograniczających w związku z działaniami Rosji destabilizującymi sytuację na Ukrainie (Dz.U. 2022, L 63, s. 1)

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/40

Skarga wniesiona w dniu 18 maja 2022 r. – Shuvalov/Rada

(Sprawa T-289/22)

(2022/C 318/55)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Shuvalov (Moskwa, Rosja) (przedstawiciele: adwokaci J. Iriarte Ángel i E. Delage González)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2014/145/WPZiB (1) z dnia 17 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi w zakresie, w jakim decyzja ta odnosi się do skarżącego lub może go dotyczyć;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 269/2014 (2) z dnia 17 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających w zakresie, w jakim rozporządzenie to odnosi się do skarżącego lub może go dotyczyć;

—

obciążenie Rady koszami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący oczywistego błędu w ocenie faktów, na których opierają się zaskarżone środki ograniczające, jako że w odniesieniu do skarżącego zostały zastosowanie przy braku aktualnej i rzeczywistej podstawy faktycznej i dowodowej.

2.

Zarzut drugi, dotyczący niedopełnienia obowiązku uzasadnienia, jako że zaskarżone przepisy pozbawione są – w odniesieniu do skarżącego – prawidłowego uzasadnienia, co uniemożliwia mu odpowiednie przedstawienie obrony.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia prawa człowieka do wolności wypowiedzi, jako że skarżący zostaje ukarany z powodu określonych oświadczeń, które wchodzą w zakres wspomnianego prawa człowieka.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia prawa do skutecznej ochrony sądowej w odniesieniu do uzasadnienia aktów, braku rzeczywistego dowodu na podnoszone powody, praw do wolności wypowiedzi, do obrony i własności, jako że nie dochowano konieczności przedstawienia aktualnych i rzeczywistych dowodów ani obowiązku uzasadnienia, co ma wpływ na wspomniane prawa.

5.

Zarzut piąty, dotyczący naruszenia prawa własności w związku z zasada proporcjonalności w zakresie, w jakim wspomniane prawo zostało ograniczone niesłusznie i nieproporcjonalnie.

6.

Zarzut szósty, dotyczący naruszenia zasady równości traktowania, gdyż w trakcie porównania zaszkodzono pozycji skarżącego, mino iż nie istniały ku temu podstawy.

7.

Zarzut siódmy, dotyczący nadużycia władzy, gdyż istnieją obiektywne, precyzyjne i spójne poszlaki uzasadniające twierdzenie, że zastosowaniu i przedłużeniu sankcji przyświecały cele inne niż przywołane przez Radę.

(1)  Dz.U. 2014, L 78, s. 16; w brzmieniu zmienionym decyzją Rady (WPZiB) 2022/265 z dnia 23 lutego 2022 r. dotyczącą zmiany decyzji 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (Dz.U. 2022, L 42 I, s. 98; sprostowanie Dz.U. 2022, L 55, s. 81).

(2)  Dz.U. 2014, L 78, s. 6; w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem wykonawczym (UE) Rady (UE) 2022/260 z dnia 23 lutego 2022 r. dotyczącym wykonania rozporządzenia (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (Dz.U. 2022, L 42 I, s. 3).

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/41

Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2022 r. – PH i in./ECB

(Sprawa T-323/22)

(2022/C 318/56)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: PH, PI, PJ, PK (przedstawiciele: D. Hillemann, C. Fischer i T. Ehls, lawyers)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (ECB)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności ex tunc decyzji ECB ECB-SSM-2022-EN-4 QLF-2020–0037 z dnia 22 marca 2022 r. w sprawie sprzeciwu wobec nabycia znacznego pakietu akcji przekraczającego 50 % kapitału i praw głosu, która została doręczona tego samego dnia;

—

obciążenie ECB kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jedenaście zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący nieprawidłowego zastosowania § 2c ust. 1b pkt 1 Kreditwesengesetz (KWG) (1) w stosunku do „wiarygodności”.

—

Zarzut ten został podniesiony ze względu na zastrzeżenie pominięcia przedstawionego dowodu, niedopuszczalne zastosowanie oceny kryteriów i błędnego ustalenia stanu faktycznego.

2.

Zarzut drugi dotyczący sprzecznego z prawem nieprawidłowego zastosowania § 2c ust. 1b pkt 4 (KWG) w stosunku do „zawodowej kompetencji”.

—

Ów zarzut został podniesiony w odniesieniu do uwzględnienia nieprawidłowych okoliczności jako podstawy i nieuwzględnienia doświadczenia pierwszego skarżącego.

3.

Zarzut trzeci dotyczący sprzecznego z prawem nieprawidłowego zastosowania § 2c ust. 1b pkt 6 KWB w stosunku do „dobrej kondycji finansowej”.

—

Ów zarzut został podniesiony w odniesieniu do wymogów, które nie znajdują podstawy w ustawie, oraz w odniesieniu do nieprawidłowego obliczenia wymogów kapitałowych przez stronę pozwaną.

4.

Zarzut czwarty dotyczący sprzecznego z prawem nieprawidłowego zastosowania § 2c ust. 1b pkt 2 KWG w stosunku do „spełnienia wymogów ostrożnościowych”.

—

Ów zarzut został podniesiony w odniesieniu do definicji strategii, procedur służących ustaleniu i zabezpieczeniu zdolności ponoszenia ryzyka, ustanowienia systemu wewnętrznej kontroli, zatrudnienia i przyszłego outsourcingu w ramach działalności.

5.

Zarzut piąty dotyczący sprzecznego z prawem nieprawidłowego zastosowania § 2c ust. 1b pkt 5 KWG w stosunku do podejrzenia prania pieniędzy i finansowania terroryzmu.

—

Ów zarzut został podniesiony w odniesieniu do braku uwzględnienia przyjętych środków, dostarczonych dowodów i nieuwzględnienia nieistnienia poszlak podejrzenia.

6.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia art. 19 i motywu 75 preambuły rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 (2), nadużycia władzy i błędu w ustaleniach w stosunku do istnienia podstaw odmowy wydania zezwolenia na nabycie banku docelowego.

—

Ów zarzut został podniesiony w odniesieniu do zakresu, jakości i czasu przedstawienia dostarczonego dowodu oraz kwestii ryzyka powiązania pierwszego skarżącego.

7.

Zarzut siódmy dotyczący braku uwzględnienia istotnych faktów i błędów w ustaleniach.

—

Ów zarzut został podniesieniowy w stosunku do braku uwzględnienia dowodów, oświadczeń i dostarczonych informacji.

8.

Zarzut ósmy dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.

—

Ów zarzut został podniesiony w stosunku do braku konieczności zakazania nabycia i pominięcia łagodniejszych środków.

9.

Zarzut dziewiąty dotyczący naruszenia obowiązków staranności i bezstronności.

—

Ów zarzut został podniesiony w stosunku do braku uwzględnienia dowodu na przynoszącą zysk działalność gospodarczą pierwszego skarżącego oraz uwzględnienia okoliczności niemających znaczenia dla zaskarżonej decyzji.

10.

Zarzut dziesiąty dotyczący naruszenia Karty praw podstawowych Unii Europejskich.

—

Ów zarzut został podniesiony w stosunku do naruszenia swobody zatrudnienia z art. 15 Karty praw podstawowych i swobody konkurencji oraz swobody prowadzenia działalności gospodarczej z art. 16 karty.

11.

Zarzut jedenasty dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia.

—

Ów ostatni zarzut został podniesiony w odniesieniu do integralności i dobrej kondycji finansowej pierwszego skarżącego.

(1)  Gesetz über das Kreditwesen: odniesienia do tej niemieckiej regulacji znajdują się w skardze.

(2)  Rozporządzenie Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzające Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287, s. 83).

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/43

Skarga wniesiona w dniu 1 lipca 2022 r. – QF/Rada

(Sprawa T-386/22)

(2022/C 318/57)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: QF (przedstawiciele: T. Marembert i A. Bass, avocats)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2022/582 (1) z dnia 8 kwietnia 2022 r. zmieniającej decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy skarżącej;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/581 (2) z dnia 8 kwietnia 2022 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających w zakresie, w jakim rozporządzenie to dotyczy skarżącej;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi jeden zarzut, oparty na oczywistym błędzie w ocenie. Skarżąca podnosi po pierwsze, że żaden z dowodów przedstawionych przez Radę nie odpowiada wymogom orzecznictwa europejskiego w zakresie standardu i jakości dowodów, a po drugie, że żadne z twierdzeń zawartych w uzasadnieniu Rady nie zostało dowiedzione. Ponadto, na poparcie swojego zarzutu skarżąca przestawiła dane dotyczące jej stanu posiadania, które pozwalają wykazać, że uzasadnienie przyjęte przez Radę jest błędne.

(1)  Decyzja Rady (WPZiB) 2022/582 z dnia 8 kwietnia 2022 r. zmieniająca decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (Dz.U. 2022, L 110, s. 55).

(2)  Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2022/581 z dnia 8 kwietnia 2022 r. wykonujące rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (Dz.U. 2022, L 110, s. 3).

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/43

Skarga wniesiona w dniu 5 lipca 2022 r. – adp Merkur/EUIPO – psmtec (SEVEN SEVEN 7)

(Sprawa T-408/22)

(2022/C 318/58)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: adp Merkur GmbH (Espelkamp, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat K. Mandel)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: psmtec GmbH (Illertissen, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy „SEVEN SEVEN 7” – zgłoszenie nr 18 123 915

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 26 kwietnia 2022 r. w sprawie R 1498/2021-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

uwzględnienie sprzeciwu w całości;

—

odrzucenie zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 18 123 915 „SEVEN SEVEN 7” dla wszystkich zakwestionowanych towarów należących do klasy 9, mianowicie „oprogramowania do gier wideo; oprogramowania gier; oprogramowania gier elektronicznych; oprogramowania”;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—

Naruszenie art. 47 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/44

Skarga wniesiona w dniu 5 lipca 2022 r. – Hasbro/EUIPO – Kreativni dogadaji (DRINKOPOLY)

(Sprawa T-413/22)

(2022/C 318/59)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hasbro, Inc. (Pawtucket, Rhode Island, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci A. von Mühlendahl i H. Hartwig)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Kreativni dogadaji d.o.o. (Zagrzeb, Chorwacja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską graficznego znaku towarowego DRINKOPOLY – rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 1 062 463

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 kwietnia 2022 r. w sprawie 596/2017–2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO i drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą, w razie jej wstąpienia do niniejszego postępowania w charakterze interwenienta, kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—

Naruszenie art. 8 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/45

Skarga wniesiona w dniu 6 lipca 2022 r. – Colombani/ESDZ

(Sprawa T-414/22)

(2022/C 318/60)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean-Marc Colombani (Auderghem, Belgia) (przedstawiciel: N. de Montigny, avocate)

Strona pozwana: Europejska Służba Działań Zewnętrznych

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji dyrektor działu zasobów ludzkich z dnia 13 października 2021 r. przekazującej skarżącemu zestaw ocenzurowanych CV przedstawionych niezgodnie z prawdą jako odpowiadające zobowiązaniu podjętemu przez ESDZ w ramach ugody z dnia 9 lutego 2021 r.;

—

stwierdzenie nieważności ugody z dnia 9 lutego 2021 r. w sprawie T-507/20 ze względu na wadę oświadczenia woli i nierespektowanie jej postanowień przez ESDZ;

—

stosownie do potrzeby – stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora działu zasobów ludzkich ESDZ z dnia 29 marca 2022 r. oddalającej zażalenie R/618/21 wniesione przez skarżącego na brak wykonania jednego z podstawowych postanowień ugody z dnia 9 lutego 2021 r. zawartej w sprawie T-507/20, które przewidywało, że ESDZ przekaże skarżącemu „dane dotyczące kwalifikacji i doświadczenia zawodowego kandydatów uznanych przez zespół ds. wstępnej selekcji jako najlepiej odpowiadające kryteriom wstępnej selekcji w odniesieniu do ogółu postępowań wyszczególnionych w ugodzie”;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi na decyzję w sprawie dostępu do dokumentów skarżący podnosi cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa w wykładni pojęcia „danych osobowych” i w wykładni rozporządzeń 2018/1725 (1) i 1049/2001 (2), nadużycia władzy oraz wykładni art. 6 załącznika III do regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) niezgodnej z przepisami tych rozporządzeń.

2.

Zarzut drugi dotyczący niezgodności z art. 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, naruszenia art. 45 rozporządzenia nr 2018/1725 w zakresie, w jakim ograniczenie prawa do dostępu narusza zasady dobrej administracji, prawa do rzetelnego procesu, równości broni, prawa do skutecznego środka prawnego i uniemożliwia jakąkolwiek kontrolę sądową spornych aktów.

3.

Zarzut trzeci dotyczący odparcia argumentu ESDZ, który ogranicza się do podniesienia dokonanego cofnięcia bez udzielenia odpowiedzi co do istoty na wniesione zażalenie, a także braku uzasadnienia oddalenia zażalenia w przedmiocie niezgodności z prawem wprowadzonego ograniczenia prawa do dostępu.

4.

Zarzut czwarty dotyczący uchybienia służbowego i naruszenia regulaminu pracowniczego ze względu na stronniczość i konflikt interesów po stronie autorów zaskarżonych decyzji.

Na poparcie skargi o stwierdzenie nieważności ugody i cofnięcia skargi w sprawie T-507/20 skarżący podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy, podniesiony tytułem głównym, dotyczący winy umyślnej i nieważności ugody zawartej w ramach postępowania w sprawie T-507/20.

2.

Zarzut drugi, podniesiony tytułem ewentualnym, dotyczący nieposzanowania ugody i nierzetelnego powołania się przez ESDZ na powagę rzeczy osądzonej.

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii i swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia rozporządzenia (WE) nr 45/2001 i decyzji nr 1247/2002/WE (Dz.U. 2018, L 295, s. 39).

(2)  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43).

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/46

Skarga wniesiona w dniu 6 lipca 2022 r. – Intel Corporation/Komisja

(Sprawa T-417/22)

(2022/C 318/61)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Intel Corporation Inc. (Wilmington, Delaware, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: D. Beard, J. Williams, Barristers-at-Law, adwokat B. Meyring)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

a)

nakazanie Komisji zapłaty odszkodowania w kwocie 593 177 661,75 EUR odpowiadającej kwocie odsetek za zwłokę od kwoty głównej w wysokości 1 060 000 000 EUR według stopy procentowej stosowanej przez EBC do jego głównych operacji refinansujących w pierwszym dniu miesiąca, w którym wydano decyzję Komisji C(2009) 3726 wersja ostateczna z dnia 13 maja 2009 r. w sprawie COMP/C-3/37.990 Intel (zwaną dalej „omawianą decyzją”) (tzn. 1,25 %), powiększonej o 3,5 punktu procentowego (lub według stopy procentowej, jaką Sąd uzna za właściwą), w odniesieniu do okresu od 13 sierpnia 2009 r. (dnia tymczasowej zapłaty grzywny przez spółkę Intel) do 25 lutego 2022 r. (dnia zwrotu głównej kwoty grzywny przez Komisję Europejską), pomniejszonej o już zapłaconą Komisji przez spółkę Intel kwotę odsetek w wysokości 38 059 598,52 EUR;

b)

nakazanie Komisji zapłaty odsetek od kwoty objętej żądaniem, o którym mowa w lit. a) powyżej, w odniesieniu do okresu od 25 lutego 2022 r. (dnia zwrotu głównej kwoty grzywny przez Komisję) lub, tytułem żądania ewentualnego, od 28 kwietnia 2022 r. (dnia wniesienia pierwszej skargi spółki Intel odnośnie do zapłaty odsetek) lub od dnia 6 lipca 2022 r. (dnia wniesienia niniejszej skargi) lub, tytułem dalszego żądania ewentualnego, od dnia wydania wyroku w niniejszej sprawie, do dnia, w którym Komisja faktycznie wypłaci tę kwotę, wykonując wyrok uwzględniający skargę w niniejszej sprawie, według stopy procentowej stosowanej przez EBC do operacji refinansowania, powiększonej o 3,5 punktu procentowego lub według stopy procentowej, jaką Sąd uzna za właściwą;

c)

ponadto lub tytułem żądania ewentualnego:

(i)

stwierdzenie nieważności wszelkich decyzji Komisji w sprawie odmowy zwrotu odsetek za zwłokę i nakazanie jej dokonania ich zwrotu w takich samych kwotach, jak objęte żądaniami w lit. a) i b) powyżej; lub

(ii)

. ewentualnie, stwierdzenie, że Komisja dopuściła się naruszenia prawa ze względu na niedokonanie na rzecz spółki Intel zapłaty odsetek za zwłokę od kwoty głównej grzywny zwróconej w następstwie stwierdzenia nieważności omawianej decyzji i nakazanie Komisji dokonanie owego zwrotu w takich samych kwotach, jak objęte żądaniem w lit. a) i b) powyżej.

d)

niezależnie od rozstrzygnięcia, obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez spółkę Intel oraz kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W skardze z dnia 28 kwietnia 2022 r. w sprawie T-236/22 (zwanej dalej „pierwszą skargą spółki Intel odnośnie do zapłaty odsetek”), spółka Intel zażądała zapłaty odsetek za zwłokę (oraz odsetek należnych od odsetek za zwłokę) w związku ze stwierdzeniem nieważności art. 2 omawianej decyzji, które zdaniem strony skarżącej nie zostały zapłacone przez Komisję. Komisja nadal nie zapłaciła tych odsetek. Niemniej jednak kontaktowała się ona od tego czasu ze spółką Intel w następstwie wniesienia pierwszej skargi spółki Intel odnośnie zapłaty odsetek i przedstawiła nowe przyczyny swej odmowy zapłaty owych odsetek. W niniejszej skardze, wniesionej w ramach działania zapobiegawczego w świetle braku pewności wynikającego z treści wymiany pism z Komisją, spółka Intel kwestionuje tę wymianę pism. Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Po pierwsze, na podstawie art. 268 TFUE w związku z art. 340 akapit drugi TFUE i art. 41 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej strona skarżąca wnosi o zapłatę odszkodowania oraz odpowiednich odsetek z tytułu poniesionej szkody ze względu na odmowę zapłaty przez Komisję Europejską odsetek za zwłokę od kwoty głównej grzywny zwróconej w następstwie stwierdzenia w wyroku T-286/09 RENV, ECLI:EU:T:2022:19 nieważności art. 2 decyzji Komisji C(2009) 3726 wersja ostateczna z dnia 13 maja 2009 r. w sprawie COMP/C-3/37.990 Intel. W tym względzie strona skarżąca opiera się na obowiązku podjęcia środków, które zapewnią wykonanie wyroku uchylającego grzywnę na podstawie art. 266 TFUE, co obejmuje zapłatę odsetek za zwłokę. Komisja niesłusznie utrzymuje, że w odniesieniu do żądania w przedmiocie odpowiedzialności pozaumownej termin rozpoczyna bieg od dnia tymczasowej zapłaty grzywny.

2.

Po drugie, ponadto lub tytułem żądania ewentualnego, na podstawie art. 263 TFUE strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności wszelkich decyzji Komisji o odmowie zwrotu odsetek za zwłokę w wyżej wymienionej wysokości, co uzasadnione jest tym, że (i) jest to sprzeczne z art. 266 TFUE i (ii) błędnie określa dzień w którym, rozpoczyna się bieg terminu do wniesienia skargi o stwierdzenie odpowiedzialności pozaumownej.

3.

Po trzecie, na podstawie art. 265 TFUE, tytułem dalszego żądania ewentualnego w zakresie, w jakim Komisja nie zajęła ostatecznego stanowiska (mimo żądań strony skarżącej), strona skarżąca wnosi o stwierdzenie, że Komisja dopuściła się naruszenia prawa ze względu na niedokonanie na rzecz spółki Intel zapłaty rzeczonych odsetek za zwłokę na podstawie art. 266 TFUE oraz nakazanie Komisji zapłaty owych odsetek za zwłokę w wyżej wymienionej wysokości.

4.

Wyłącznie tytułem ewentualnym, strona skarżąca zapewnia, że jakakolwiek odmienna wykładnia rozporządzeń z 2002 r., 2012 r. lub 2018 r., która wyłączałaby zapłatę odsetek za zwłokę zgodnie z art. 266 TFUE, w rozumieniu nadanym im przez Trybunał i Sąd, skutkowałaby tym, iż właściwe przepisy naruszałyby prawo pierwotne Unii. W tych okolicznościach strona skarżąca podnosi pomocniczo ewentualny zarzut niezgodności z prawem na podstawie art. 266 TFUE i art. 277 TFUE.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/48

Skarga wniesiona w dniu 5 lipca 2022 r. – HSBC Continental Europe/Komisja

(Sprawa T-418/22)

(2022/C 318/62)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: HSBC Continental Europe (Paryż, Francja) (przedstawiciele: D. Bailey, C. Thomas, Barristers-at-Law, adwokaci M. Giner Asins i C. Angeli)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

zasądzenie od Komisji zapłaty kwoty odsetek za zwłokę w wysokości 3 199 935,70 EUR lub, ewentualnie, innej kwoty opartej na takim okresie i takiej stopie oprocentowania, którą Sąd uzna za odpowiednią;

—

zasądzenie od Komisji zapłaty odsetek składanych od kwoty odsetek za zwłokę (lub takiej kwoty, jaką wskazano w powyższym żądaniu) od dnia 5 listopada 2019 r. do dnia zapłaty tej kwoty, według stopy odsetek za zwłokę 3,5 % (czyli stopy refinansowania EBC powiększonej o 3,5 % lub, ewentualnie, w odniesieniu do takiego okresu i według takiej stopy oprocentowania, którą Sąd uzna za odpowiednią;); lub, ewentualnie, zasądzenie od Komisji zapłaty takich odsetek składanych od dnia złożenia przez HBCE żądania w dniu 14 marca 2022 r. lub od dnia wniesienia niniejszej skargi (wraz z odsetkami zwykłymi według stopy odsetek za zwłokę w wysokości 3,5 % należne przed tą datą);

—

ponadto lub tytułem żądania ewentualnego: stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w sprawie odmowy zwrotu odsetek za zwłokę;

—

tytułem dalszego żądania ewentualnego, stwierdzenie, że bezczynność Komisji polegająca na braku wypłaty kwoty odsetek za zwłokę (lub jakichkolwiek odsetek za zwłokę) i składanych odsetek od tej kwoty jest niezgodna z prawem; oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania i innymi wydatkami poniesionymi przez HBCE.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że strona skarżąca ma prawo do kwoty odsetek za zwłokę w drodze wniesienia skargi zgodnie z art. 266 akapit pierwszy TFUE i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, z tego powodu, że Komisja była zobowiązana do zapłaty tej kwoty celem wykonania wyroku Sądu w sprawie T-105/17. W tym względzie HBCE powołuje się posiłkowo na art. 277 TFUE, na wypadek gdyby Komisja zamierzała wykorzystać przepisy prawa wtórnego w celu uzasadnienia swego stanowiska i gdyby takie przepisy zostały zinterpretowane w sposób niezgodny z prawami, jakie HBCE wywodzi z traktatów.

2.

Zarzut drugi (podniesiony posiłkowo) dotyczący tego, że strona skarżąca w każdym wypadku ma prawo do uzyskania zwrotu kwoty odsetek za zwłokę w drodze wniesienia skargi zgodnie z art. 266 akapit drugi TFUE, art. 268 i art. 340 TFUE oraz art. 41 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, z tytułu odpowiedzialności pozaumownej Unii w związku z brakiem zapłaty przez Komisję odsetek za zwłokę w celu wykonania wyroku Sądu w sprawie T-105/17. W tym względzie HBCE ponownie powołuje się posiłkowo na art. 277 TFUE, na wypadek gdyby Komisja zamierzała wykorzystać przepisy prawa wtórnego w celu uzasadnienia swego stanowiska i takie przepisy zostałyby zinterpretowane w sposób niezgodny z prawami, jakie HBCE wywodzi z traktatów.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że strona skarżąca ma prawo do zapłaty odsetek składanych w odniesieniu do braku zapłaty przez Komisję odsetek za zwłokę wskazanych w żądaniach pierwszym i drugim, zgodnie z art. 266 akapit pierwszy TFUE lub art. 266 akapit drugi TFUE oraz art. 268 i 340 TFUE, a także art. 41 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

4.

Zarzut czwarty (podniesiony dodatkowo lub posiłkowo) dotyczący stwierdzenia nieważności na podstawie art. 263 ust. 4 TFUE odmowy zapłaty przez Komisję odsetek za zwłokę i składanych odsetek Komisji niezgodnie z art. 266 TFUE.

5.

Zarzut piąty (podniesiony w dalszej kolejności posiłkowo) dotyczący stwierdzenia na podstawie art. 265 TFUE, że Komisja działała niezgodnie z prawem ze względu na brak wypłaty stronie skarżącej odsetek za zwłokę i odsetek składanych, co stanowi naruszenie art. 266 TFUE.

22.8.2022   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/49

Skarga wniesiona w dniu 11 lipca 2022 r. – Kalypso Media Group/EUIPO (COMMANDOS)

(Sprawa T-425/22)

(2022/C 318/63)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Kalypso Media Group GmbH (Wormacja, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Boddien)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „COMMANDOS” – zgłoszenie nr 18 062 634

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 kwietnia 2022 r. w sprawie R 1864/2020-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.