16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/3

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukščiausiasis Teismas (Litwa) w dniu 4 maja 2022 r. – M.D. / „Tez Tour” UAB

(Sprawa C-299/22)

(2022/C 311/05)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos Aukščiausiasis Teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: M.D.

Strona pozwana:„Tez Tour” UAB

Interwenient:„Fridmis” UAB

Pytania prejudycjalne

Czy dla uznania, że w miejscu docelowym podróży lub jego najbliższym sąsiedztwie występują nieuniknione i nadzwyczajne okoliczności w rozumieniu art. 12 ust. 2 dyrektywy (UE) 2015/2302 (1), konieczne jest wydanie przez władze państwa wyjazdu lub państwa przeznaczenia urzędowego ostrzeżenia dotyczącego powstrzymania się od podróży, które nie są konieczne, lub uznanie kraju docelowego (i ewentualnie także kraju wyjazdu) za obszar ryzyka?

Czy przy ocenie kwestii tego, czy w chwili rozwiązania umowy o udział w imprezie turystycznej w miejscu docelowym podroży lub jego najbliższym sąsiedztwie występują nieuniknione i nadzwyczajne okoliczności, jak również tego, czy w znaczącym stopniu wpływają one na realizację imprezy turystycznej: (i) pod uwagę należy brać jedynie okoliczności obiektywne, mianowicie czy znaczący stopień wpływu na realizację imprezy turystycznej jest związany wyłącznie z obiektywnym brakiem możliwości realizacji takiej imprezy oraz czy należy go rozumieć w ten sposób, iż odnosi się on jedynie do przypadków, w których wykonanie umowy staje się jednocześnie faktycznie i prawnie niemożliwe, czy też odnosi się on również do przypadków, w których wykonanie umowy nie jest niemożliwe, lecz (w niniejszym przypadku z uwagi na uzasadnioną obawę przed zakażeniem się COVID-19) staje się skomplikowane lub gospodarczo nieefektywne (ze względu na bezpieczeństwo podróżnych, zagrożenie dla ich zdrowia lub życia, możliwość zrealizowania celów związanych z podróżą wakacyjną); (ii) znaczenie mają czynniki subiektywne, takie jak podróżowanie razem z dziećmi poniżej 14. roku życia, przynależność do grupy podwyższonego ryzyka ze względu na wiek lub stan zdrowia podróżnego itp.? Czy podróżny ma prawo do rozwiązania umowy o udział w imprezie turystycznej, jeżeli wskutek pandemii i związanych z nią okoliczności przeciętny podróżny uważa, że podróż do miejsca docelowego i z powrotem staje się niebezpieczna, powoduje niedogodności dla podróżnego lub wywołuje u niego uzasadnioną obawę przed zagrożeniem dla zdrowia lub zakażeniem się niebezpiecznym wirusem?

Czy fakt, że w chwili rezerwacji podróży okoliczności, na które powołuje się podróżny, już zaistniały lub przynajmniej ich wystąpienie można było przewidzieć lub było ono prawdopodobne, wpływa w jakiś sposób na prawo do rozwiązania umowy bez ponoszenia opłaty za rozwiązanie (na przykład poprzez odmowę uznania tego prawa, poprzez zastosowanie surowszych kryteriów oceny negatywnego wpływu na realizację imprezy)? Czy przy stosowaniu kryterium racjonalnej przewidywalności w kontekście pandemii należy wziąć pod uwagę, że, niezależnie od tego, iż w chwili zawarcia umowy o udział w imprezie turystycznej WHO opublikowała już informację na temat rozprzestrzeniania się wirusa, przebieg i skutki pandemii były trudne do przewidzenia, nie istniały jasno określone środki zarządzania przypadkami zakażeń i ich kontroli ani też wystarczające dane o samej infekcji, zaś wzrost liczby zakażeń w okresie między rezerwacją podróży a rozwiązaniem umowy był ewidentny?

Czy przy ocenie kwestii tego, czy w chwili rozwiązania umowy o udział w imprezie turystycznej w miejscu docelowym podróży lub jego najbliższym sąsiedztwie występują nieuniknione i nadzwyczajne okoliczności, jak również tego, czy w znaczącym stopniu wpływają one na realizację imprezy turystycznej, pojęcie „miejsca docelowego lub jego najbliższego sąsiedztwa” obejmuje jedynie państwo przeznaczenia, czy też – mając na względzie charakter nieuniknionej i nadzwyczajnej okoliczności, to jest zaraźliwej infekcji wirusowej – również państwo wyjazdu oraz miejsca związane z odbywaniem podróży w obydwie strony (węzły przesiadkowe, określone środki transportu itp.)?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2302 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniająca rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylająca dyrektywę Rady 90/314/EWG (Dz.U. 2015, L 326, s. 1).

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Krajský soud v Brně (Republika Czeska) w dniu 9 maja 2022 r. – CROSS Zlín a.s./Úřad pro ochranu hospodářské soutěže

(Sprawa C-303/22)

(2022/C 311/06)

Język postępowania: czeski

Sąd odsyłający

Krajský soud v Brně

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: CROSS Zlín a.s.

Strona przeciwna: Úřad pro ochranu hospodářské soutěže

Pytania prejudycjalne

Czy czeska regulacja prawna, która umożliwia instytucji zamawiającej zawarcie umowy w sprawie zamówienia publicznego przed wniesieniem skargi do sądu właściwego do badania zgodności z prawem decyzji w przedmiocie wykluczenia oferenta, wydanej w drugiej instancji przez Úřad pro ochranu hospodářské soutěže (urząd ochrony konkurencji gospodarczej, Republika Czeska), pozostaje w zgodzie z art. 2 ust. 3 i art. 2a ust. 2 dyrektywy 89/665/EWG (1) interpretowanych w świetle art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej?

(1) Dyrektywa Rady z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane (Dz.U. 1989, L 395, s. 33 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 6, t. 1, s. 246).

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 10 maja 2022 – FT/DW

(Sprawa C-307/22)

(2022/C 311/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona pozwana i strona wnosząca skargę rewizyjną: FT

Strona powodowa i druga strona postępowania rewizyjnego: DW

Pytania prejudycjalne

Czy art. 15 ust. 3 zdanie pierwsze w zw. z art. 12 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2016/679 (RODO) (1) należy interpretować w ten sposób, że administrator (w niniejszym przypadku: lekarz prowadzący) nie jest zobowiązany do bezpłatnego dostarczenia osobie, której dane dotyczą (w niniejszym przypadku: pacjentowi), pierwszej kopii jej danych osobowych przetwarzanych przez administratora, jeżeli osoba, której dane dotyczą, nie żąda takiej kopii dla celów, o których mowa w motywie 63 zdanie pierwsze RODO, mianowicie uzyskania świadomości przetwarzania swoich danych osobowych i możliwość weryfikacji zgodności przetwarzania z prawem, lecz w innym – niezwiązanym z ochroną danych osobowych, choć również uzasadnionym – celu (w niniejszym przypadku: uprawdopodobnienie istnienia roszczeń z tytułu błędu medycznego)?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze:

Czy również przepis krajowy państwa członkowskiego, który został uchwalony przed wejściem w życie ogólnego rozporządzenia o ochronie danych, może być uznany za zgodne z art. 23 ust. 1 lit. i) RODO ograniczenie wynikającego z art. 15 ust. 3 zdanie pierwsze w zw. z art. 12 ust. 5 RODO prawa do bezpłatnego dostarczenia kopii danych osobowych przetwarzanych przez administratora?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie lit. a): Czy art. 23 ust. 1 lit. i) RODO należy interpretować w ten sposób, że wskazane w nim prawa i wolności innych osób obejmują również ich interes w zwolnieniu z kosztów związanych z wydaniem kopii danych na podstawie art. 15 ust. 3 zdanie pierwsze RODO i z innych wydatków poniesionych w związku z udostępnieniem kopii?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie lit. b): Czy uregulowanie krajowe, które w stosunku lekarz – pacjent przewiduje zawsze i niezależnie od konkretnych okoliczności danego przypadku, że lekarzowi przysługuje wobec pacjenta roszczenie o zwrot kosztów w przypadku jeśli lekarz wyda pacjentowi kopię jego zawartych w dokumentacji medycznej danych osobowych, może być uznane za zgodne z art. 23 ust. 1 lit. i) RODO ograniczenie wynikających z art. 15 ust. 3 zdanie pierwsze w zw. z art. 12 ust. 5 RODO obowiązków i praw?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze i odpowiedzi przeczącej na pytania drugie lit. a), drugie lit. b) lub drugie lit. c): Czy roszczenie, o którym mowa w art. 15 ust. 3 zdanie pierwsze RODO, w stosunku lekarz – pacjent obejmuje roszczenie o przekazanie kopii wszystkich części dokumentacji medycznej zawierających dane osobowe pacjenta, czy też dotyczy ono jedynie wydania kopii danych osobowych pacjenta jako takich, pozostawiając jednocześnie do uznania lekarza przetwarzającego dane, w jaki sposób zestawia on dane dla danego pacjenta?

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. 2016, L 119, s. 1).

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Elenktiko Synedrio (Grecja) w dniu 11 maja 2022 r. – ACHILLEION, hotelarska spółka akcyjna/Elliniko Dimosio

(Sprawa C-313/22)

(2022/C 311/08)

Język postępowania: grecki

Sąd odsyłający

Elenktiko Synedrio

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący odwołanie: ACHILLEION, hotelarska spółka akcyjna

Druga strona postępowania: Elliniko Dimosio

Pytania prejudycjalne

Czy zgodnie z przepisami: i) art. 30 ust. 1, 3 i 4 rozporządzenia nr 1260/1999 (1) oraz zasadą nr 1 pkt 1.9 rozporządzenia nr 1685/2000 (2); ii) art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 70/2001; oraz iii) art. 38 i art. 39 ust. 1 rozporządzenia nr 1260/1999, art. 4 rozporządzenia nr 438/2001 (3), art. 2 ust. 2 rozporządzenia nr 448/2001 (4), art. 1 ust. 2 rozporządzenia nr 2988/1995 (5), a także art. 14 rozporządzenia nr 659/1999 (6) sprzedaż przedsiębiorstwa będącego beneficjentem wraz ze składnikami jego majątku nieruchomego stanowi automatycznie tak istotną zmianę warunków realizacji inwestycji współfinansowanej w tym przedsiębiorstwie, że uzasadnia ona sama w sobie przepis krajowy, taki jak przepis art. 18 ust. 5 rozporządzenia międzyresortowego nr 192249/EΥS 4057/19.8.2002 (rozporządzenie ministerialne nr 9216/EYS 916/12.2–18.2.2004), który przewiduje całkowity zakaz przenoszenia przez długi okres nieruchomości przedsiębiorstwa, które otrzymało pomoc, pod rygorem całkowitego lub częściowego cofnięcia decyzji o przyznaniu pomocy oraz całkowitego lub częściowego zwrotu przyznanej pomocy publicznej?

Czy przepisy: i) art. 30 ust. 4 rozporządzenia nr 1260/1999; ii) art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 70/2001 (7) oraz pkt 4.12 wytycznych w sprawie pomocy regionalnej w odniesieniu do zasady trwałości małych i średnich przedsiębiorstw będących beneficjentami; iii) art. 38 i 39 rozporządzenia nr 1260/1999, art. 2 ust. 2 rozporządzenia nr 448/2001, art. 1 ust. 2, art. 2 i 4 rozporządzenia nr 2988/1995 oraz art. 14 rozporządzenia nr 659/1999 należy interpretować w ten sposób, że sprzedaż składników majątku nieruchomego i samego przedsiębiorstwa będącego beneficjentem w kontekście porozumienia zawartego w ramach spółki między jej wspólnikami w celu zapewnienia jej rentowności nie prowadzi do istotnej zmiany operacji współfinansowania lub nienależnej korzyści dla jednej ze stron, a zatem nie stanowi nieprawidłowości lub podstawy do odzyskania pomocy, o ile warunki realizacji inwestycji nie uległy zmianie oraz przejęcie podlega systemowi prawnemu, na podstawie którego zbywający i przejmujący są solidarnie odpowiedzialni za długi i zobowiązania istniejące w chwili przejęcia?

Czy postanowienia art. 17, 52 i 53 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz zasada pewności prawa w związku z art. 1 (pierwszego) protokołu dodatkowego do EKPC wymagają, aby środki służące korekcie finansowej i odzyskiwaniu pomocy, o których mowa w art. 38 [ust. 1] lit. h) i art. 39 ust. 1 rozporządzenia nr 1260/1999, art. 2 ust. 2 rozporządzenia nr 448/2001, art. 4 rozporządzenia nr 2988/1995 i art. 14 rozporządzenia nr 659/1999, zachowały właściwą równowagę z prawem do ochrony „aktywów” beneficjenta pomocy, prowadząc do częściowego lub całkowitego zwolnienia beneficjenta, nawet w przypadku stwierdzenia istotnej zmiany finansowanej działalności lub bezpodstawnego wzbogacenia w wyniku przejęcia działalności?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1260/1999 z dnia 21 czerwca 1999 r. ustanawiające przepisy ogólne w sprawie funduszy strukturalnych (Dz.U. 1999, L 161, s. 1).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1685/2000 z dnia 28 lipca 2000 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/1999 w odniesieniu do warunków, jakie muszą spełniać wydatki na działania współfinansowane z funduszy strukturalnych (Dz.U 2000, L 193, s. 39).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 438/2001 z dnia 2 marca 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/1999 dotyczącego zarządzania i systemów kontroli pomocy udzielanej w ramach funduszy strukturalnych (Dz.U. 2001, L 63, s. 21).

(4) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 448/2001 z dnia 2 marca 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/1999 w zakresie procedury dokonywania korekt finansowych pomocy udzielanej w ramach funduszy strukturalnych (Dz.U. 2001, L 64, s. 13).

(5) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. 1995, L 312, s. 1).

(6) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. 1999, L 83, s. 1).

(7) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 70/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.U. 2001, L 10, s. 33).

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/6

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 1 czerwca 2022 r. – Weingut A/Land Rheinland-Pfalz

(Sprawa C-354/22)

(2022/C 311/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca, druga strona postępowania odwoławczego i strona wnosząca skargę rewizyjną: Weingut A

Strona pozwana, strona wnosząca odwołanie i druga strona postępowania rewizyjnego: Land Rheinland-Pfalz

Pytania prejudycjalne

Czy można uznać, że produkcja wina jest prowadzona w całości, w rozumieniu art. 54 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/33 (1), w gospodarstwie winiarskim, od którego pochodzi nazwa wina, jeśli tłoczenie to odbywa się w najmowanej na 24 godziny od innego gospodarstwa winiarskiego tłoczni, która w tym okresie pozostaje wyłącznie do dyspozycji [najmującego ją] gospodarstwa winiarskiego, od którego pochodzi nazwa wina?

W przypadku udzielania odpowiedzi twierdzącej: czy jest konieczne, by tłoczenie było przeprowadzane lub chociażby nadzorowane przez obecnych na miejscu pracowników gospodarstwa winiarskiego, od którego pochodzi nazwa wina, czy też może ono być również przeprowadzane przez pracowników gospodarstwa winiarskiego oddającego tłocznię w najem, pracujących pod kierownictwem [najmującego tłocznię] gospodarstwa winiarskiego, od którego pochodzi nazwa wina?

3)	Jeśli tłoczenie może być przeprowadzane także przez pracowników gospodarstwa winiarskiego oddającego tłocznię w najem, czy wolno im przyznać prawo do podejmowania samodzielnych decyzji o ingerencji w proces tłoczenia w razie wystąpienia niespodziewanych problemów?

Czy uznaniu produkcji wina za przeprowadzoną w gospodarstwie winiarskim, od którego pochodzi nazwa wina, stoi na przeszkodzie okoliczność, że [inne] gospodarstwo winiarskie, które oddaje [temu pierwszemu] tłocznię w najem i przeprowadza [dla niego] tłoczenie, ma własny interes w sposobie przeprowadzania tłoczenia, ponieważ w umowie o gospodarowanie winnicami, której jest ono stroną, uzgodniono – poza powiązanym z wielkością obszaru wynagrodzeniem za gospodarowanie – uzależnioną od wydajności i jakości premię naliczaną od hektolitra wina kategorii Kabinett, Spätlese i Auslese?

(1) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2019/33 z dnia 17 października 2018 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do wniosków o objęcie ochroną nazw pochodzenia, oznaczeń geograficznych i określeń tradycyjnych w sektorze wina, procedury zgłaszania sprzeciwu, ograniczeń stosowania, zmian w specyfikacji produktu, unieważnienia ochrony oraz etykietowania i prezentacji (Dz.U. 2019, L 9, s. 2), po zmianach wprowadzonych rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2021/1375 z dnia 11 czerwca 2021 r. (Dz.U. 2021, L 297, s. 16).

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/8

Wyrok Sądu z dnia 29 czerwca 2022 r. – Corneli/EBC

(Sprawa T-501/19) (1)

(Dostęp do dokumentów - Decyzja 2004/258/WE - Decyzja EBC o objęciu Banca Carige zarządem specjalnym - Odmowa dostępu - Wyjątek dotyczący ochrony poufności informacji chronionych jako takie na mocy prawa unijnego - Ogólne domniemanie poufności - Pojęcie informacji poufnych - Obowiązek uzasadnienia)

(2022/C 311/10)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Francesca Corneli (Velletri, Włochy) (przedstawiciel: adwokat F. Ferraro)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: F. von Lindeiner, A. Riso i M. Van Hoecke, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata D. Sarmiento Ramírez-Escudero)

Przedmiot

W skardze wniesionej na podstawie art. 263 TFUE strona skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego LS/LDG/19/182 z dnia 29 maja 2019 r. odmawiającej dostępu do jego decyzji z dnia 1 stycznia 2019 r. o objęciu Banca Carige SpA zarządem specjalnym.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiego Banku Centralnego (EBC) z dnia 29 maja 2019 r. odmawiającej dostępu do jego decyzji z dnia 1 stycznia 2019 r. o objęciu Banca Carige SpA zarządem specjalnym.

2)	EBC zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 312 z 16.9.2019.

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/8

Wyrok Sądu z dnia 22 czerwca 2022 r. – Anglo Austrian AAB i Belegging-Maatschappij „Far-East”/EBC

(Sprawa T-797/19) (1)

(Polityka gospodarcza i pieniężna - Nadzór ostrożnościowy nad instytucjami kredytowymi - Szczególne zadania nadzorcze powierzone EBC - Decyzja w sprawie cofnięcia zezwolenia instytucji kredytowej - Poważne naruszenie przepisów krajowych dokonujących transpozycji dyrektywy 2005/60/WE - Proporcjonalność - Naruszenie przepisów dotyczących zarządzania instytucjami kredytowymi - Prawo do obrony - Oczywisty błąd w ocenie - Prawo do skutecznej ochrony sądowej)

(2022/C 311/11)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Anglo Austrian AAB AG, dawniej Anglo Austrian AAB Bank AG (Wiedeń, Austria), Belegging-Maatschappij „Far-East” BV (Velp, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci M. Ketzer i O. Behrends)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: C. Hernández Saseta, E. Yoo i V. Hümpfner, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżący wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji ECB-SSM-2019-AT 8 WHD-2019 0009 Europejskiego Banku Centralnego (EBC) z dnia 14 listopada 2019 r., na mocy której cofnął on zezwolenie AAB Bankowi na prowadzenie działalności instytucji kredytowej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Anglo Austrian AAB AG i Belegging-Maatschappij „Far-East” BV pokrywają oprócz własnych kosztów koszty poniesione przez Europejski Bank Centralny (EBC), w tym koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środków tymczasowych.

(1) Dz.U. C 10 z 13.1.2020.

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/9

Wyrok Sądu z dnia 29 czerwca 2022 r. – Hochmann Marketing/EUIPO (bittorrent)

(Sprawa T-337/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Decyzja izby odwoławczej utrzymująca w mocy uchylenie wcześniejszej decyzji - Artykuł 103 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Wniosek o konwersję na zgłoszenie krajowego znaku towarowego - Podstawa wyłączenia konwersji - Nieużywanie unijnego znaku towarowego - Artykuł 139 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Prawo do bycia wysłuchanym - Artykuł 47 karty praw podstawowych)

(2022/C 311/12)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Hochmann Marketing GmbH (Neu-Isenburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat J. Jennings)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Söder i E. Markakis, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca żąda stwierdzenia nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 30 marca 2020 r. (sprawa R 187/2020-4).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hochmann Marketing GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 255 z 3.8.2020.

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/10

Wyrok Sądu z dnia 22 czerwca 2022 r. – Munich/EUIPO – Tone Watch (MUNICH10A.T.M.)

(Sprawa T-502/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy MUNICH10A.T.M. - Wcześniejsze graficzne krajowe znaki towarowe MUNICH - Względne podstawy odmowy rejestracji - Artykuł 53 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 60 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Brak podobieństwa towarów i usług - Brak komplementarności estetycznej - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001] - Brak naruszenia renomy - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 8 ust. 5 rozporządzenia 2017/1001) - Prawo do obrony)

(2022/C 311/13)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Munich, SL (La Torre de Claramunt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat M. del Mar Guix Vilanova)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Tone Watch, SL (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. López Martínez)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 25 marca 2020 r. (sprawa R 2472/2018-4), dotyczącej postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między skarżącą a interwenientem.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Munich, SL zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 329 z 5.10.2020.

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/10

Wyrok Sądu z dnia 29 czerwca 2022 r. – Leonine Distribution/Komisja

(Sprawa T-641/20) (1)

(Kultura - Program „Kreatywna Europa (2014 – 2020)” - Podprogram „Media” - Zaproszenie do składania wniosków EACEA/05/2018 - Decyzja EACEA odrzucająca kandydaturę skarżącej ze względu na niespełnienie warunków dopuszczalności - Decyzja Komisji oddalająca skargę administracyjną odnoszącą się do decyzji EACEA - Pojęcie przedsiębiorstwa europejskiego - Dotacja dostępna wyłącznie dla kandydatów należących, bezpośrednio lub poprzez udział większościowy, do obywateli państw członkowskich Unii lub obywateli innych państw europejskich uczestniczących w podprogramie - Błędy w ocenie - Niezbadanie dokumentów załączonych do wniosku - Proporcjonalność)

(2022/C 311/14)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Leonine Distribution GmbH (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat J. Kreile)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: W. Farrell i A. Katsimerou, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Europejska Agencja Wykonawcza ds. Edukacji i Kultury (EACEA) (przedstawiciele: H. Monet, N. Sbrilli i V. Kasparian, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji C(2020) 5515 final z dnia 10 sierpnia 2020 r. oddalającej wniesioną na podstawie art. 22 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiającego statut agencji wykonawczych, którym zostaną powierzone niektóre zadania w zakresie zarządzania programami wspólnotowymi (Dz.U. 2003, L 11, s. 1), skargę administracyjną na decyzję Europejskiej Agencji Wykonawczej ds. Edukacji i Kultury (EACEA) z dnia 12 maja 2020 r. odrzucającą wniosek o przyznanie dotacji złożony przez skarżącą w ramach zaproszenia do składania wniosków „Wsparcie dystrybucji filmów zagranicznych – System automatycznego wsparcia dystrybucji” (EACEA/05/2018).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Leonine Distribution GmbH zostaje obciążona własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

3)	Europejska Agencja Wykonawcza ds. Edukacji i Kultury (EACEA) pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 19 z 18.1.2021.

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/11

Wyrok Sądu z dnia 29 czerwca 2022 r. – Jose A. Alfonso Arpon / EUIPO – Puma (PLUMAflex by Roal)

(Sprawa T-357/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego PLUMAflex by Roal - Unijny wcześniejszy graficzny znak towarowy PUMA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Naruszenie renomy - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2022/C 311/15)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Jose A. Alfonso Arpon SL (Arnedo, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat C. Hernández Hernández)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Söder i V. Ruzek, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Puma SE (Herzogenaurach, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat P. González-Bueno Catalán de Ocón)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 6 kwietnia 2021 r. (sprawa R 2991/2019-1).

Sentencja

1)	Skara zostaje oddalona.

2)	Jose A. Alfonso Arpon SL zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 329 z 16.8.2021.

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/12

Skarga wniesiona w dniu 31 maja 2022 r. – NLVOW/Komisja

(Sprawa T-331/22)

(2022/C 311/16)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nederlandse Vereniging Omwonenden Windturbines (NLVOW) (Annerveenschekanaal, Niderlandy) (przedstawiciel: G. Byrne, Barrister-at-law)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji doręczonej skarżącej pismem z dnia 1 kwietnia 2022 r., uznającej za niedopuszczalny wniosek skarżącej z dnia 10 grudnia 2021 r. o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej;

—

ponadto lub ewentualnie – stwierdzenie, że Komisja w sposób niezgodny z prawem zaniechała działania, gdy została do tego wezwana zgodnie z procedurą określoną w art. 265 TFUE pismem skarżącej z dnia 10 grudnia 2021 r., lub nie określiła swojego stanowiska w przedmiocie skargi zawartej w tym piśmie skarżącej;

—

stwierdzenie, że ponieważ niderlandzki krajowy plan w dziedzinie energii i klimatu (zwany dalej „KPEiK”) nie jest zgodny z konwencją z Aarhus, został on bezprawnie oceniony lub przyjęty lub opublikowany przez Komisję, wobec czego narusza prawo Unii oraz prawo międzynarodowe lub jest niezgodny z prawem;

—	stwierdzenie, że Komisja uchybiła ciążącym na niej na podstawie prawa Unii i prawa międzynarodowego pozytywnym obowiązkom podjęcia koniecznych i odpowiednich środków w celu zajęcia się kwestią niezgodności niderlandzkiego KPEiK z konwencją z Aarhus lub zaradzenia tej niezgodności;

—

stwierdzenie, że „rozporządzenie w sprawie zarządzania” [rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1999 z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie zarządzania unią energetyczną i działaniami w dziedzinie klimatu]) (1) nie nadaje skuteczności postanowieniom konwencji z Aarhus, w tym jej art. 7, i jako takie jest niezgodne z prawem Unii i prawem międzynarodowym w dziedzinie ochrony środowiska, wobec czego jest bezprawne;

—	zważywszy na niezgodność KPEiK, a w szczególności niderlandzkiego KPEiK z konwencją z Aarhus, stwierdzenie, że niewypełnienie przez Komisję obowiązków wynikających z rozporządzenia w sprawie zarządzania stanowi naruszenie tego rozporządzenia, naruszenie konwencji, a ponadto naruszenie traktatów;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy oparty na twierdzeniu, że należy stwierdzić nieważność decyzji Komisji zakomunikowanej skarżącej w piśmie z dnia 1 kwietnia 2022 r.

—

Pismem z dnia 10 grudnia 2021 r. skarżąca złożyła wniosek do Komisji. W odpowiedzi na wspomniane pismo skarżącej Komisja uznała jej wniosek za niedopuszczalny. Skarżąca podnosi, że decyzja Komisji stanowi akt administracyjny w rozumieniu rozporządzenia Aarhus (ze zmianami) (2). Skarżąca twierdzi, że decyzja Komisji w tym zakresie jest z gruntu wadliwa, stanowi naruszenie prawa Unii i prawa międzynarodowego w dziedzinie ochrony środowiska oraz narusza traktaty. Skarżąca utrzymuje, że Komisja narusza pozytywne obowiązki ciążące na niej na podstawie traktatów i prawa międzynarodowego, w tym art. 3, 6 i 7 Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska (konwencji z Aarhus).

—

Skarżąca twierdzi ponadto, że sporna decyzja Komisji narusza prawo wtórne Unii, w tym art. 9 i 10 rozporządzenia Aarhus (ze zmianami). Skarżąca podnosi, że decyzja Komisji narusza jej prawo dostępu do wymiaru sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska zgodnie z konwencją z Aarhus i rozporządzeniem Aarhus (ze zmianami). Skarżąca utrzymuje ponadto, że akt administracyjny Komisji w rozumieniu rozporządzenia Aarhus ze zmianami stanowi naruszenie traktatów.

Zarzut drugi, podniesiony dodatkowo lub ewentualnie w stosunku do zarzutu pierwszego, dotyczący zaniechania działania przez Komisję w rozumieniu art. 265 TFUE w odniesieniu do KPEiK ocenionych, przyjętych i opublikowanych przez Komisję, w tym w szczególności do niderlandzkiego KPEiK.

—

Nie podejmując działań w związku z wnioskiem skarżącej o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej złożonym zgodnie z art. 265 TFUE, Komisja naruszyła pozytywne obowiązki ciążące na niej na podstawie traktatów, w tym w szczególności art. 3 TUE i art. 191 TFUE. Naruszenie to stanowi również rażące naruszenie międzynarodowego i europejskiego prawa zwyczajowego i traktatowego, w tym art. 3, 6 i 7 konwencji z Aarhus, art. 9 i 10 rozporządzenia Aarhus (ze zmianami) oraz decyzji VII/8f (ze zmianami) przyjętej w dniu 21 października 2021 r.

3.	Zarzut trzeci oparty na zarzucie niezgodności z prawem na podstawie art. 277 TFUE w odniesieniu do oceny lub przyjęcia lub opublikowania przez Komisję niderlandzkiego KPEiK oraz niezapewnienia przez Komisję jego zgodności z konwencją z Aarhus.

4.	Zarzut czwarty oparty na zarzucie niezgodności z prawem na podstawie art. 277 TFUE w odniesieniu do rozporządzenia w sprawie zarządzania (3).

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1999 z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie zarządzania unią energetyczną i działaniami w dziedzinie klimatu, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 663/2009 i (WE) nr 715/2009, dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady 94/22/WE, 98/70/WE, 2009/31/WE, 2009/73/WE, 2010/31/UE, 2012/27/UE i 2013/30/UE, dyrektyw Rady 2009/119/WE i (UE) 2015/652 oraz uchylenia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 (Dz.U. 2018, L 328, s. 1).

(2) Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie zastosowania postanowień Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska do instytucji i organów (Dz.U. 2006, L 264, s. 13), zmienione rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1767 z dnia 6 października 2021 r. (Dz.U. 2021, L 356, s. 1).

(3) Zobacz odniesienie w przypisie 1 powyżej.

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/13

Skarga wniesiona w dniu 9 czerwca 2022 r. – Stichting Nationaal Kritisch Platform Windenergie/Komisja

(Sprawa T-344/22)

(2022/C 311/17)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca:: Stichting Nationaal Kritisch Platform Windenergie (Schettens, Niderlandy) (przedstawiciel: G. Byrne, Barrister-at-Law)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji doręczonej skarżącej pismem z dnia 1 kwietnia 2022 r., odrzucającej jako niedopuszczalny wniosek skarżącej o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej, ponieważ owa decyzja narusza traktaty;

—	ponadto lub ewentualnie – stwierdzenie, że Komisja w sposób niezgodny z prawem zaniechała działania w rozumieniu art. 265 TFUE;

—

—	stwierdzenie, że Komisja uchybiła ciążącym na niej na podstawie prawa Unii i prawa międzynarodowego pozytywnym obowiązkom podjęcia koniecznych i odpowiednich środków w celu zajęcia się kwestią niezgodności niderlandzkiego KPEiK z konwencją z Aarhus lub zaradzenia tej niezgodności;

—	stwierdzenie, że rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1999 (1) nie nadaje skuteczności postanowieniom konwencji z Aarhus, w tym jej art. 7, i jako takie jest niezgodne z prawem Unii i prawem międzynarodowym w dziedzinie ochrony środowiska, wobec czego jest bezprawne;

—	zważywszy na niezgodność KPEiK, a w szczególności niderlandzkiego KPEiK z konwencją z Aarhus, stwierdzenie, że niewypełnienie przez Komisję obowiązków wynikających z rozporządzenia (UE) 2018/1999 stanowi naruszenie tego rozporządzenia, naruszenie konwencji, a ponadto naruszenie traktatów;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy oparty na twierdzeniu, że należy stwierdzić nieważność decyzji Komisji zakomunikowanej skarżącej w piśmie z dnia 1 kwietnia 2022 r., ponieważ narusza ona traktaty i prawo ochrony środowiska. W grudniu 2021 r. skarżąca złożyła do Komisji wniosek o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej w zakresie wskazanych w nim kwestii dotyczących prawa ochrony środowiska. W odpowiedzi na wniosek skarżącej o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej Komisja uznała ów wniosek za niedopuszczalny. Skarżąca twierdzi, że decyzja Komisji w tym zakresie jest z gruntu wadliwa, stanowi naruszenie prawa Unii i prawa międzynarodowego w dziedzinie ochrony środowiska oraz narusza traktaty. Skarżąca utrzymuje, że Komisja narusza pozytywne i negatywne obowiązki ciążące na niej na podstawie traktatów i prawa międzynarodowego, w tym art. 3, 6 i 7 Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska (konwencji z Aarhus). Skarżąca twierdzi ponadto, że sporna decyzja Komisji narusza prawo wtórne Unii, w tym art. 9 i 10 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (2), lub obowiązki spoczywające na niej na podstawie rozporządzenia (UE) 2018/1999. Skarżąca podnosi poza tym, że decyzja Komisji narusza jej prawo dostępu do wymiaru sprawiedliwości zgodnie z konwencją z Aarhus i rozporządzeniem Aarhus (ze zmianami).

Zarzut drugi dotyczący zaniechania działania przez Komisję w rozumieniu art. 265 TFUE w odniesieniu do KPEiK ocenionych, przyjętych i opublikowanych przez Komisję, w tym w szczególności w odniesieniu do spornego niderlandzkiego KPEiK. Nie podejmując działań, Komisja narusza obowiązki ciążące na niej na podstawie traktatów i prawa międzynarodowego, w tym art. 3, 6 i 7 konwencji z Aarhus. Skarżąca twierdzi ponadto, że bezczynność Komisji narusza prawo wtórne Unii, w tym między innymi art. 9 i 10 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 (ze zmianami).

Zarzut trzeci dotyczący tego, że niezapewnienie przez Komisję pełnej zgodności niderlandzkiego KPEiK z konwencją z Aarhus oznacza, iż wspomniany KPEiK został – i pozostawał w całym istotnym okresie – oceniony, przyjęty i opublikowany z oczywistym naruszeniem prawa Unii i prawa międzynarodowego, wobec czego jest bezprawny. W tym względzie skarżąca twierdzi ponadto, że nieprzyjęcie lub niepodjęcie przez Komisję odpowiednich środków w celu zajęcia się powyższymi kwestiami lub w celu naprawienia ich stanowi zaniechanie Komisji z naruszeniem art. 265 TFUE.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że rozporządzenie (UE) 2018/1999 nie nadaje skuteczności postanowieniom konwencji z Aarhus, w tym jej art. 7, i jako takie jest niezgodne z prawem Unii i prawem międzynarodowym w dziedzinie ochrony środowiska. Skarżąca twierdzi dodatkowo lub ewentualnie, że rozporządzenie (UE) 2018/1999 narusza traktaty. W związku z tym skarżąca podnosi, że rozporządzenie (UE) 2018/1999 powinno zostać uznane za niezgodne z prawem.

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/15

Skarga wniesiona w dniu 3 czerwca 2022 r. – Föreningen Svenskt Landskapsskydd/Komisja

(Sprawa T-346/22)

(2022/C 311/18)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Föreningen Svenskt Landskapsskydd (Höganäs, Szwecja) (przedstawiciel: G. Byrne, Barrister-at-Law)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji doręczonej skarżącej pismem z dnia 1 kwietnia 2022 r., odrzucającej jako niedopuszczalny wniosek skarżącej o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej, ponieważ owa decyzja narusza traktaty;

—	ponadto lub ewentualnie – stwierdzenie, że Komisja w sposób niezgodny z prawem zaniechała działania w rozumieniu art. 265 TFUE;

—	stwierdzenie, że ponieważ szwedzki krajowy plan w dziedzinie energii i klimatu (zwany dalej „KPEiK”) nie jest zgodny z konwencją z Aarhus, został on bezprawnie oceniony lub przyjęty lub opublikowany przez Komisję, wobec czego narusza prawo Unii oraz prawo międzynarodowe lub jest niezgodny z prawem;

—	stwierdzenie, że Komisja uchybiła ciążącym na niej na podstawie prawa Unii i prawa międzynarodowego pozytywnym obowiązkom podjęcia koniecznych i odpowiednich środków w celu zajęcia się kwestią niezgodności szwedzkiego KPEiK z konwencją z Aarhus lub zaradzenia tej niezgodności;

—	stwierdzenie, że rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1999 (1) nie nadaje skuteczności postanowieniom konwencji z Aarhus, w tym jej art. 7, i jako takie jest niezgodne z prawem Unii i prawem międzynarodowym w dziedzinie ochrony środowiska, wobec czego jest bezprawne;

—	zważywszy na niezgodność KPEiK, a w szczególności szwedzkiego KPEiK z konwencją z Aarhus, stwierdzenie, że niewypełnienie przez Komisję obowiązków wynikających z rozporządzenia (UE) 2018/1999 stanowi naruszenie tego rozporządzenia, naruszenie konwencji, a ponadto naruszenie traktatów;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy oparty na twierdzeniu, że należy stwierdzić nieważność decyzji Komisji zakomunikowanej skarżącej w piśmie z dnia 1 kwietnia 2022 r. Pismem z dnia 15 grudnia 2021 r. skarżąca złożyła wniosek do Komisji. W odpowiedzi na wniosek skarżącej Komisja w drodze wyżej wymienionego pisma uznała ten wniosek za niedopuszczalny. Skarżąca twierdzi, że decyzja Komisji w tym zakresie jest z gruntu wadliwa, stanowi naruszenie prawa Unii i prawa międzynarodowego w dziedzinie ochrony środowiska oraz narusza traktaty. Skarżąca utrzymuje, że Komisja narusza pozytywne obowiązki ciążące na niej na podstawie traktatów i prawa międzynarodowego, w tym art. 3, 6 i 7 Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska (konwencji z Aarhus). Skarżąca twierdzi ponadto, że sporna decyzja Komisji narusza prawo wtórne Unii, w tym art. 9 i 10 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (2). Skarżąca podnosi, że decyzja Komisji narusza jej prawo dostępu do wymiaru sprawiedliwości zgodnie z konwencją z Aarhus i rozporządzeniem (WE) nr 1367/2006 (ze zmianami).

Zarzut drugi dotyczący zaniechania działania przez Komisję w rozumieniu art. 265 TFUE w odniesieniu do KPEiK ocenionych, przyjętych i opublikowanych przez Komisję, w tym w szczególności w odniesieniu do spornego szwedzkiego KPEiK. Nie podejmując działań, Komisja narusza obowiązki ciążące na niej na podstawie traktatów i prawa międzynarodowego, w tym art. 3, 6 i 7 konwencji z Aarhus. Skarżąca twierdzi ponadto, że bezczynność Komisji narusza prawo wtórne Unii, w tym między innymi art. 9 i 10 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 (ze zmianami).

Zarzut trzeci dotyczący tego, że niezapewnienie przez Komisję pełnej zgodności szwedzkiego KPEiK z konwencją z Aarhus oznacza, iż wspomniany KPEiK został – i pozostawał w całym istotnym okresie – oceniony, przyjęty i opublikowany z oczywistym naruszeniem prawa Unii i prawa międzynarodowego, wobec czego jest bezprawny.

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/16

Skarga wniesiona w dniu 17 czerwca 2022 r. – Ryanair/Komisja

(Sprawa T-366/22)

(2022/C 311/19)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ryanair DAC (Swords, Irlandia) (przedstawiciele: E. Vahida, S. Rating i I.-G. Metaxas-Maranghidis, lawyers)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej (UE) z dnia 26 lipca 2021 r. w przedmiocie pomocy państwa SA. 56867 (2020/N, ex 2020/PN) – Niemcy – Odszkodowanie za szkody wyrządzone Condor Flugdienst przez pandemię COVID-19 (1); oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy, dotyczący błędnego zastosowania przez Komisję art. 107 ust. 2 lit. b) TFUE i popełnienia oczywistych błędów w ocenie przy kontroli proporcjonalności pomocy do szkód wyrządzonych przez pandemię COVID-19.

Zarzut drugi, dotyczący tego, że decyzja ta narusza poszczególne postanowienia TFUE i ogólne zasady prawa europejskiego, które legły u podstaw liberalizacji transportu lotniczego w Unii od końca lat osiemdziesiątych, czyli zasady niedyskryminacji, swobody świadczenia usług i swobody przedsiębiorczości oraz przepisy rozporządzenia 1008/2008 (2).

3.	Zarzut trzeci, dotyczący tego, że Komisja pomimo wystąpienia poważnych trudności nie wszczęła formalnego postępowania wyjaśniającego i naruszyła prawa proceduralne strony skarżącej.

4.	Zarzut czwarty, dotyczący tego, że Komisja dopuściła się naruszenia obowiązku uzasadnienia.

(1) Dz.U. 2022, C/177, s. 1.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008 z dnia 24 września 2008 r. w sprawie wspólnych zasad wykonywania przewozów lotniczych na terenie Wspólnoty (Wersja przekształcona), Dz.U. 2008, L 293, s. 3.

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/17

Skarga wniesiona w dniu 29 czerwca 2022 r. – Diesel/EUIPO – Lidl Stiftung (Joggjeans)

(Sprawa T-378/22)

(2022/C 311/20)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Diesel SpA (Breganze, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci F. Celluprica, F. Fischetti i F. De Bono)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Lidl Stiftung & Co. KG (Neckarsulm, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską słownego znaku towarowego „Joggjeans” – rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 1 180 919

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 kwietnia 2022 r. w sprawie R 1073/2021-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uwzględnienie skargi wniesionej przez Diesel SpA w całości i stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie interwenienta kosztami postępowania, w tym wszystkimi kosztami wynikającymi z wcześniejszych etapów niniejszego postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 60 ust. 1 lit. c) w związku z art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/18

Skarga wniesiona w dniu 29 czerwca 2022 r. – Diesel/EUIPO – Lidl Stiftung (Joggjeans)

(Sprawa T-379/22)

(2022/C 311/21)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Diesel SpA (Breganze, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci F. Celluprica, F. Fischetti i F. De Bono)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Lidl Stiftung & Co. KG (Neckarsulm, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „Joggjeans” – unijny znak towarowy nr 18 187 200

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 kwietnia 2022 r. w sprawie R 1074/2021-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uwzględnienie skargi wniesionej przez Diesel SpA w całości i stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie interwenienta kosztami postępowania, w tym wszystkimi kosztami wynikającymi z wcześniejszych etapów niniejszego postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 60 ust. 1 lit. c) w związku z art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/18

Skarga wniesiona w dniu 2 lipca 2022 r. – Mndoiants/Rada

(Sprawa T-390/22)

(2022/C 311/22)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Sergueï Mndoiants (Moskwa, Rosja) (przedstawiciele: adwokaci F. Bélot i P. Tkhor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2022/582 (1) w zakresie, w jakim na jej mocy umieszczono nazwisko skarżącego w wykazie zawartym w załączniku I do decyzji Rady (WPZiB) 2014/145 z dnia 17 marca 2014 r.;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/581 (2) z dnia 8 kwietnia 2022 r. w zakresie, w jakim na jego mocy umieszczono nazwisko skarżącego w wykazie zawartym w załączniku I do rozporządzenia Rady (UE) nr 269/2014 z dnia 17 marca 2014 r.;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do skutecznej ochrony sądowej i obowiązku uzasadnienia. Skarżący podnosi, że informacje przekazane przez Radę nie umożliwiają mu obrony z tego powodu, że po pierwsze, dowody przedstawione przez Radę nie mogą stanowić uzasadnienia dla rozpatrywanych środków ograniczających ze względu na ich słabość, a po drugie, Rada nie przedstawia indywidualnych, szczególnych i konkretnych powodów, mogących stanowić dla skarżącego wystarczającą wskazówkę co do zasadności aktu.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie ze względu na to, że, po pierwsze, elementy przywołane przez Radę w celu umieszczenia nazwiska skarżącego w wykazie są w całości materialnie błędne i, po drugie, Rada nie wykazała, że skarżący jest prominentnym przedsiębiorcą, że jest osobą wpływową lub że działa w sektorach gospodarki, które stanowią istotne źródło dochodów dla rządu Federacji Rosyjskiej.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasad proporcjonalności i równego traktowania. Skarżący uważa, że nałożone na niego sankcje są dyskryminujące wobec niego i nieproporcjonalne w stosunku do celów, którym mają służyć te środki.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia podstawowych praw przysługujących jednostkom, w tym prawa własności oraz prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, domu i komunikowania się. Umieszczając nazwisko skarżącego w wykazie, Rada działała zatem z naruszeniem zasady proporcjonalności.

(1) Decyzja Rady (WPZiB) 2022/582 z dnia 8 kwietnia 2022 r. zmieniająca decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (Dz.U 2022, L 110, s. 55).

(2) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2022/581 z dnia 8 kwietnia 2022 r. wykonujące rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (Dz.U. 2022, L 110, s. 3).

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/19

Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2022 r. – Société générale i in./SRB

(Sprawa T-391/22)

(2022/C 311/23)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Société générale (Paryż, Francja), Crédit du Nord (Lille, Francja), SG Option Europe (Puteaux, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Gosset-Grainville, M. Trabucchi i M. Dalon)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

Żądania

Skarżące wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności decyzji nr SRB/ES/2022/18 z dnia 11 kwietnia 2022 r. w sprawie obliczenia składek ex ante za 2022 r. na SRF – w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżących;

—

stwierdzenie, na podstawie art. 277 TFUE, niemożności stosowania następujących przepisów rozporządzenia SRM (1), rozporządzenia wykonawczego (2) i rozporządzenia delegowanego (3):

—	art. 69 ust. 1, art. 69 ust. 2, art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia SRM;

—	art. 4 ust. 2, art. 5, 6, 7 i 20 rozporządzenia delegowanego, a także załącznika I do tego rozporządzenia;

—	art. 4 rozporządzenia wykonawczego;

—	obciążenie strony pozwanej wszystkimi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżące podnoszą osiem zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia zasady równego traktowania ze względu na to, że przewidziany w rozporządzeniu SRM i rozporządzeniu delegowanym sposób obliczania składek ex ante na jednolity fundusz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRF) nie odzwierciedla rzeczywistego rozmiaru instytucji ani ich rzeczywistego ryzyka.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności ze względu na to, że przewidziany w rozporządzeniu SRM i rozporządzeniu delegowanym mechanizm składek ex ante na SRF jest oparty na ocenie, która sztucznie zaostrza profil ryzyka dużych instytucji francuskich, a w konsekwencji prowadzi do ustalenia nieproporcjonalnie wysokiej kwoty składki.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia zasady pewności prawa ze względu na to, że określona w rozporządzeniu SRM, rozporządzeniu delegowanym i rozporządzeniu wykonawczym wysokość składek ex ante, po pierwsze, nie może być oszacowana wystarczająco wcześnie w precyzyjny sposób, a po drugie, zależy nie tyle od sytuacji i profilu ryzyka instytucji, ile od jej relatywnej sytuacji w stosunku do innych instytucji zobowiązanych do wnoszenia składki. Wreszcie skarżące uważają, że stosownie do art. 290 TFUE Komisja nie powinna być odpowiedzialna za ustalenie wskaźników ryzyka w ramach rozporządzenia delegowanego, ponieważ kryteria te są istotnym elementem strukturyzującym i determinującym przy ustalaniu kwot składek.

4.	Zarzut czwarty dotyczy naruszenia zasady dobrej administracji ze względu na to, że nie wszystkie wskaźniki ryzyka zostały w zaskarżonej decyzji należycie uwzględnione.

5.	Zarzut piąty dotyczy naruszenia prawa przy ustalaniu współczynnika korygującego. Skarżące podnoszą naruszenie prawa, ponieważ SRB, która oparła się na błędnej wykładni szeregu przepisów rozporządzenia SRM, ustaliła ewidentnie zbyt wysoki współczynnik korygujący.

Zarzut szósty dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia w odniesieniu do ograniczenia korzystania z nieodwołalnych zobowiązań płatniczych ze względu na to, że w zaskarżonej decyzji nie wskazano w sposób precyzyjny i szczegółowy, dlaczego zachodzi konieczność, po pierwsze, ustalenia pułapu korzystania z nieodwołalnych zobowiązań płatniczych (zwanych dalej „NZP”) na poziomie 15 % oraz, po drugie, przyjmowania jako zabezpieczenia jedynie gotówki.

Zarzut siódmy dotyczy oczywistego błędu w ocenie. Skarżące twierdzą w tym względzie, że ryzyko związane z procyklicznością i płynnością podnoszone przez SRB w celu ograniczenia korzystania z NZP jest nieuzasadnione, z uwagi w szczególności na cechy charakterystyczne NZP i kontekst ich wykorzystywania.

Zarzut ósmy dotyczy naruszenia prawa. Skarżące podnoszą, że SRB, po pierwsze, opiera się na błędnej wykładni przepisów pozwalających na korzystanie z NZP, nakładając ten sam środek na wszystkie instytucje na podstawie abstrakcyjnej analizy, oraz, po drugie, pozbawia te przepisy ich skuteczności (effet utile), ponieważ udział NZP jest systematycznie i bez wystarczającego uzasadnienia ograniczany do określonego w prawie minimum.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiające jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 255, s. 1).

(2) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2015/81 z dnia 19 grudnia 2014 r. określające jednolite warunki stosowania rozporządzenia nr 806/2014 w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 15, s. 1).

(3) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/63 z dnia 21 października 2014 r. uzupełniające dyrektywę 2014/59 w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 11, s. 44).

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/21

Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2022 r. – Confédération nationale du Crédit mutuel i in./SRB

(Sprawa T-392/22)

(2022/C 311/24)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Conféderation nationale du Crédit Mutuel (Paryż, Francja) oraz 25 pozostałych skarżących (przedstawiciele: adwokaci A. Gosset-Grainville, M. Trabucchi i M. Dalon)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

Żądania

Skarżące wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności decyzji nr SRB/ES/2022/18 z dnia 11 kwietnia 2022 r. w sprawie obliczenia składek ex ante za 2022 r. na SRF – w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżących;

—

stwierdzenie, na podstawie art. 277 TFUE, niemożności stosowania następujących przepisów rozporządzenia SRM (1), rozporządzenia wykonawczego (2) i rozporządzenia delegowanego (3):

—	art. 69 ust. 1, art. 69 ust. 2, art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia SRM;

—	art. 4 ust. 2, art. 5, 6, 7 i 20 rozporządzenia delegowanego, a także załącznika I do tego rozporządzenia;

—	art. 4 rozporządzenia wykonawczego;

—	obciążenie strony pozwanej wszystkimi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżące podnoszą osiem zarzutów, które są co do istoty identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-391/22, Société générale i in./SRB, lub do nich podobne.

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/22

Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2022 r. – BPCE i in./SRB

(Sprawa T-393/22)

(2022/C 311/25)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: BPCE (Paryż, Francja) oraz 45 pozostałych skarżących (przedstawiciele: adwokaci A. Gosset-Grainville, M. Trabucchi i M. Dalon)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

Żądania

Skarżące wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności decyzji nr SRB/ES/2022/18 z dnia 11 kwietnia 2022 r. w sprawie obliczenia składek ex ante za 2022 r. na SRF – w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżących;

—

stwierdzenie, na podstawie art. 277 TFUE, niemożności stosowania następujących przepisów rozporządzenia SRM (1), rozporządzenia wykonawczego (2) i rozporządzenia delegowanego (3):

—	art. 69 ust. 1, art. 69 ust. 2, art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia SRM;

—	art. 4 ust. 2, art. 5, 6, 7 i 20 rozporządzenia delegowanego, a także załącznika I do tego rozporządzenia;

—	art. 4 rozporządzenia wykonawczego;

—	obciążenie strony pozwanej wszystkimi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżące podnoszą osiem zarzutów, które są co do istoty identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-391/22, Société générale i in./SRB, lub do nich podobne.

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/22

Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2022 r. – Banque postale/SRB

(Sprawa T-394/22)

(2022/C 311/26)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: La Banque postale (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Gosset-Grainville, M. Trabucchi i M. Dalon)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności decyzji nr SRB/ES/2022/18 z dnia 11 kwietnia 2022 r. w sprawie obliczenia składek ex ante za 2022 r. na SRF – w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;

—

stwierdzenie, na podstawie art. 277 TFUE, niemożności stosowania następujących przepisów rozporządzenia SRM (1), rozporządzenia wykonawczego (2) i rozporządzenia delegowanego (3):

—	art. 69 ust. 1, art. 69 ust. 2, art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia SRM;

—	art. 4 ust. 2, art. 5, 6, 7 i 20 rozporządzenia delegowanego, a także załącznika I do tego rozporządzenia;

—	art. 4 rozporządzenia wykonawczego;

—	obciążenie strony pozwanej wszystkimi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi osiem zarzutów, które są co do istoty identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-391/22, Société générale i in./SRB, lub do nich podobne.

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/23

Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2022 r. – Crédit agricole i in./SRB

(Sprawa T-410/22)

(2022/C 311/27)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Crédit agricole SA (Montrouge, Francja) oraz 48 pozostałych skarżących (przedstawiciele: adwokaci A. Gosset-Grainville, M. Trabucchi i M. Dalon)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

Żądania

Skarżące wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności decyzji nr SRB/ES/2022/18 z dnia 11 kwietnia 2022 r. w sprawie obliczenia składek ex ante za 2022 r. na SRF – w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżących;

—

stwierdzenie, na podstawie art. 277 TFUE, niemożności stosowania następujących przepisów rozporządzenia SRM (1), rozporządzenia wykonawczego (2) i rozporządzenia delegowanego (3):

—	art. 69 ust. 1, art. 69 ust. 2, art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia SRM;

—	art. 4 ust. 2, art. 5, 6, 7 i 20 rozporządzenia delegowanego, a także załącznika I do tego rozporządzenia;

—	art. 4 rozporządzenia wykonawczego;

—	obciążenie strony pozwanej wszystkimi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżące podnoszą osiem zarzutów, które są co do istoty identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-391/22, Société générale i in./SRB, lub do nich podobne.

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/24

Skarga wniesiona w dniu 5 lipca 2022 r. – Dexia Crédit Local/SRB

(Sprawa T-411/22)

(2022/C 311/28)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Dexia Crédit Local (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci H. Gilliams i J.-M. Gollier)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji o numerze referencyjnym SRB/ES/2022/18 z dnia 11 kwietnia 2022 r. w sprawie obliczenia składek ex ante za 2022 r. na jednolity fundusz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

—	obciążenie Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia przez zaskarżoną decyzję art. 69 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 (1) ze względu na to, że ustala ona poziom docelowy na 2022 r. na jedną ósmą 1,6 % depozytów gwarantowanych w państwach członkowskich uczestniczących w SRF.

Zarzut drugi dotyczy niezgodności z prawem rozporządzenia delegowanego 2015/63 (2):

—

z powodu naruszenia zasady proporcjonalności z uwagi na to, że obliczenie składek ex ante na SRF, po pierwsze, jest niezgodne z celami rozporządzenia nr 806/2014, po drugie, nie uwzględnia faktu, że skarżąca jest instytucją kredytową podlegającą upłynnieniu, która korzysta z gwarancji publicznej i w stosunku do której co do zasady nigdy nie dojdzie do skorzystania z SRF, oraz, po trzecie, czyni jej uporządkowaną likwidację bardziej kosztowną;

—	z powodu naruszenia zasady równego traktowania z uwagi na to, że traktuje ono w identyczny sposób objęte gwarancją publiczną instytucje podlegające upłynnieniu oraz instytucje prowadzące działalność w sposób czynny.

Zarzut trzeci, podniesiony tytułem ewentualnym, dotyczy naruszenia przez SRB zasad proporcjonalności i równego traktowania z tych samych powodów co przedstawione w zarzucie drugim ze względu na to, że SRB nie przestrzegała tych zasad, stosując wobec skarżącej przepisy rozporządzenia delegowanego 2015/63 bez dostosowania.

4.	Zarzut czwarty dotyczy braku podstawy prawnej art. 5, 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014 ze względu na to, że przyjęto je w oparciu o art. 114 TFUE, podczas gdy nie dotyczą one zbliżania ustawodawstw.

Zarzut piąty dotyczy braku podstawy prawnej art. 5, 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014 ze względu na to, że przyjęto je w oparciu o art. 114 TFUE, podczas gdy są to przepisy podatkowe.

(2) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/63 z dnia 21 października 2014 r. uzupełniające dyrektywę 2014/59 w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 11, s. 44).

16.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 311/25

Skarga wniesiona w dniu 7 lipca 2022 r. – BNP Paribas/SRB

(Sprawa T-420/22)

(2022/C 311/29)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: BNP Paribas (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Gosset-Grainville, M. Trabucchi i M. Dalon)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności decyzji nr SRB/ES/2022/18 z dnia 11 kwietnia 2022 r. w sprawie obliczenia składek ex ante za 2022 r. na SRF – w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;

—

stwierdzenie, na podstawie art. 277 TFUE, niemożności stosowania następujących przepisów rozporządzenia SRM (1), rozporządzenia wykonawczego (2) i rozporządzenia delegowanego (3):

—	art. 69 ust. 1, art. 69 ust. 2, art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia SRM;

—	art. 4 ust. 2, art. 5, 6, 7 i 20 rozporządzenia delegowanego, a także załącznika I do tego rozporządzenia;

—	art. 4 rozporządzenia wykonawczego;

—	obciążenie strony pozwanej wszystkimi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi osiem zarzutów, które są co do istoty identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-391/22, Société générale i in./SRB, lub do nich podobne.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 311

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 65 16 sierpnia 2022

Spis treści		Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2022/C 311/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2022/C 311/02	Sprawa C-14/22 P: Odwołanie od postanowienia Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 11 listopada 2021 r. w sprawie T-77/21, QC/Komisja, wniesione w dniu 6 stycznia 2022 r. przez QC	2
2022/C 311/03	Sprawa C-150/22 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 15 grudnia 2021 r. w sprawie T-693/16 P RENV-RX, HG/Komisja, wniesione w dniu 24 lutego 2022 r. przez HG	2
2022/C 311/04	Sprawa C-253/22 P: Odwołanie od postanowienia Sądu (dziesiąta izba) wydanego w dniu 11 lutego 2022 r. w sprawie T-459/21, Calrose Rice/EUIPO – Ricegrowers (Sunwhite), wniesione w dniu 11 kwietnia 2022 r. przez Calrose Rice	2
2022/C 311/05	Sprawa C-299/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukščiausiasis Teismas (Litwa) w dniu 4 maja 2022 r. – M.D. / Tez Tour UAB	3
2022/C 311/06	Sprawa C-303/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Krajský soud v Brně (Republika Czeska) w dniu 9 maja 2022 r. – CROSS Zlín a.s./Úřad pro ochranu hospodářské soutěže	4
2022/C 311/07	Sprawa C-307/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 10 maja 2022 – FT/DW	4
2022/C 311/08	Sprawa C-313/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Elenktiko Synedrio (Grecja) w dniu 11 maja 2022 r. – ACHILLEION, hotelarska spółka akcyjna/Elliniko Dimosio	5
2022/C 311/09	Sprawa C-354/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 1 czerwca 2022 r. – Weingut A/Land Rheinland-Pfalz	6
	Sąd
2022/C 311/10	Sprawa T-501/19: Wyrok Sądu z dnia 29 czerwca 2022 r. – Corneli/EBC [Dostęp do dokumentów – Decyzja 2004/258/WE – Decyzja EBC o objęciu Banca Carige zarządem specjalnym – Odmowa dostępu – Wyjątek dotyczący ochrony poufności informacji chronionych jako takie na mocy prawa unijnego – Ogólne domniemanie poufności – Pojęcie informacji poufnych – Obowiązek uzasadnienia]	8
2022/C 311/11	Sprawa T-797/19: Wyrok Sądu z dnia 22 czerwca 2022 r. – Anglo Austrian AAB i Belegging-Maatschappij Far-East/EBC [Polityka gospodarcza i pieniężna – Nadzór ostrożnościowy nad instytucjami kredytowymi – Szczególne zadania nadzorcze powierzone EBC – Decyzja w sprawie cofnięcia zezwolenia instytucji kredytowej – Poważne naruszenie przepisów krajowych dokonujących transpozycji dyrektywy 2005/60/WE – Proporcjonalność – Naruszenie przepisów dotyczących zarządzania instytucjami kredytowymi – Prawo do obrony – Oczywisty błąd w ocenie – Prawo do skutecznej ochrony sądowej]	8
2022/C 311/12	Sprawa T-337/20: Wyrok Sądu z dnia 29 czerwca 2022 r. – Hochmann Marketing/EUIPO (bittorrent) [Znak towarowy Unii Europejskiej – Decyzja izby odwoławczej utrzymująca w mocy uchylenie wcześniejszej decyzji – Artykuł 103 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/1001 – Wniosek o konwersję na zgłoszenie krajowego znaku towarowego – Podstawa wyłączenia konwersji – Nieużywanie unijnego znaku towarowego – Artykuł 139 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001 – Prawo do bycia wysłuchanym – Artykuł 47 karty praw podstawowych]	9
2022/C 311/13	Sprawa T-502/20: Wyrok Sądu z dnia 22 czerwca 2022 r. – Munich/EUIPO – Tone Watch (MUNICH10A.T.M.) [Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Słowny unijny znak towarowy MUNICH10A.T.M. – Wcześniejsze graficzne krajowe znaki towarowe MUNICH – Względne podstawy odmowy rejestracji – Artykuł 53 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 60 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001] – Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd – Brak podobieństwa towarów i usług – Brak komplementarności estetycznej – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001] – Brak naruszenia renomy – Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 8 ust. 5 rozporządzenia 2017/1001) – Prawo do obrony]	10
2022/C 311/14	Sprawa T-641/20: Wyrok Sądu z dnia 29 czerwca 2022 r. – Leonine Distribution/Komisja [Kultura – Program Kreatywna Europa (2014 – 2020) – Podprogram Media – Zaproszenie do składania wniosków EACEA/05/2018 – Decyzja EACEA odrzucająca kandydaturę skarżącej ze względu na niespełnienie warunków dopuszczalności – Decyzja Komisji oddalająca skargę administracyjną odnoszącą się do decyzji EACEA – Pojęcie przedsiębiorstwa europejskiego – Dotacja dostępna wyłącznie dla kandydatów należących, bezpośrednio lub poprzez udział większościowy, do obywateli państw członkowskich Unii lub obywateli innych państw europejskich uczestniczących w podprogramie – Błędy w ocenie – Niezbadanie dokumentów załączonych do wniosku – Proporcjonalność]	10
2022/C 311/15	Sprawa T-357/21: Wyrok Sądu z dnia 29 czerwca 2022 r. – Jose A. Alfonso Arpon / EUIPO – Puma (PLUMAflex by Roal) [Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego PLUMAflex by Roal – Unijny wcześniejszy graficzny znak towarowy PUMA – Względna podstawa odmowy rejestracji – Naruszenie renomy – Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/1001]	11
2022/C 311/16	Sprawa T-331/22: Skarga wniesiona w dniu 31 maja 2022 r. – NLVOW/Komisja	12
2022/C 311/17	Sprawa T-344/22: Skarga wniesiona w dniu 9 czerwca 2022 r. – Stichting Nationaal Kritisch Platform Windenergie/Komisja	13
2022/C 311/18	Sprawa T-346/22: Skarga wniesiona w dniu 3 czerwca 2022 r. – Föreningen Svenskt Landskapsskydd/Komisja	15
2022/C 311/19	Sprawa T-366/22: Skarga wniesiona w dniu 17 czerwca 2022 r. – Ryanair/Komisja	16
2022/C 311/20	Sprawa T-378/22: Skarga wniesiona w dniu 29 czerwca 2022 r. – Diesel/EUIPO – Lidl Stiftung (Joggjeans)	17
2022/C 311/21	Sprawa T-379/22: Skarga wniesiona w dniu 29 czerwca 2022 r. – Diesel/EUIPO – Lidl Stiftung (Joggjeans)	18
2022/C 311/22	Sprawa T-390/22: Skarga wniesiona w dniu 2 lipca 2022 r. – Mndoiants/Rada	18
2022/C 311/23	Sprawa T-391/22: Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2022 r. – Société générale i in./SRB	19
2022/C 311/24	Sprawa T-392/22: Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2022 r. – Confédération nationale du Crédit mutuel i in./SRB	21
2022/C 311/25	Sprawa T-393/22: Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2022 r. – BPCE i in./SRB	22
2022/C 311/26	Sprawa T-394/22: Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2022 r. – Banque postale/SRB	22
2022/C 311/27	Sprawa T-410/22: Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2022 r. – Crédit agricole i in./SRB	23
2022/C 311/28	Sprawa T-411/22: Skarga wniesiona w dniu 5 lipca 2022 r. – Dexia Crédit Local/SRB	24
2022/C 311/29	Sprawa T-420/22: Skarga wniesiona w dniu 7 lipca 2022 r. – BNP Paribas/SRB	25