1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/2

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 16 czerwca 2022 r. – Sony Corporation, Sony Electronics Inc./Komisja Europejska

(Sprawa C-697/19 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Napędy optyczne - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r. - Jednolite i ciągłe naruszenie - Pojęcie - Porozumienia o znamionach zmowy dotyczące organizowanych przez dwóch producentów komputerów przetargów na napędy optyczne do komputerów przenośnych i komputerów stacjonarnych)

(2022/C 294/03)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Sony Corporation, Sony Electronics Inc. (przedstawiciele: E. Kelly, N. Levy i R. Snelders, avocats)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Dawes, M. Farley, F. van Schaik i L. Wildpanner, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Uchyla się wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 12 lipca 2019 r., Sony i Sony Electronics/Komisja (T-762/15, EU:T:2019:515).

Stwierdza się nieważność art. 1 lit. f) decyzji Komisji C(2015) 7135 final z dnia 21 października 2015 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa AT.39639 – Napędy optyczne) w zakresie, w jakim Komisja stwierdza w nim, że Sony Corporation i Sony Electronics Inc. naruszyły art. 101 TFUE i art. 53 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r., uczestnicząc od dnia 23 sierpnia 2004 r. do dnia 15 września 2006 r. w kilku odrębnych naruszeniach.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

Komisja Europejska zostaje obciążona, poza jej własnymi kosztami związanymi zarówno z postępowaniem w pierwszej instancji, jak i z postępowaniem odwoławczym, wszystkimi kosztami poniesionymi przez Sony Corporation i Sony Electronics Inc. w ramach niniejszego odwołania oraz połową kosztów poniesionych przez nie w pierwszej instancji.

5)	Sony Corporation i Sony Electronics Inc. pokrywają połowę własnych kosztów związanych z postępowaniem w pierwszej instancji.

(1) Dz.U. C 383 z 11.11.2019.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/3

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 16 czerwca 2022 r. – Sony Optiarc Inc., Sony Optiarc America Inc./Komisja Europejska

(Sprawa C-698/19 P) (1)

(2022/C 294/04)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Sony Optiarc Inc., Sony Optiarc America Inc. (przedstawiciele: E. Kelly, N. Levy i R. Snelders, avocats)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Dawes, M. Farley, F. van Schaik i L. Wildpanner, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Uchyla się wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 12 lipca 2019 r., Sony Optiarc i Sony Optiarc America/Komisja (T-763/15, niepublikowany, EU:T:2019:517).

Stwierdza się nieważność art. 1 lit. g) decyzji Komisji C(2015) 7135 final z dnia 21 października 2015 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa AT.39639 – Napędy optyczne) w zakresie, w jakim Komisja stwierdza w nim, że Sony Optiarc Inc. i Sony Optiarc America Inc. naruszyły art. 101 TFUE i art. 53 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r., uczestnicząc, odpowiednio, od dnia 25 lipca 2007 r. do dnia 29 października 2008 r. i od dnia 25 lipca 2007 r. do dnia 31 października 2007 r. w kilku odrębnych naruszeniach.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

Komisja Europejska zostaje obciążona, poza jej własnymi kosztami związanymi zarówno z postępowaniem w pierwszej instancji, jak i z postępowaniem odwoławczym, wszystkimi kosztami poniesionymi przez Sony Optiarc Inc. i Sony Optiarc America Inc. w ramach niniejszego odwołania oraz połową kosztów poniesionych przez nie w pierwszej instancji.

5)	Sony Optiarc Inc. i Sony Optiarc America Inc. pokrywają połowę własnych kosztów związanych z postępowaniem w pierwszej instancji.

(1) Dz.U. C 383 z 11.11.2019.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/4

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 16 czerwca 2022 r. – Quanta Storage Inc./Komisja Europejska

(Sprawa C-699/19 P) (1)

(2022/C 294/05)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Quanta Storage Inc. (przedstawiciele: O. Geiss, Rechtsanwalt, B. Hartnett, avocat, T. Siakka, solicitor, i W. Sparks, advocaat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Berghe, M. Farley, F. van Schaik i C. Zois, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Uchyla się wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 12 lipca 2019 r., Quanta Storage/Komisja (T-772/15, EU:T:2019:519).

Stwierdza się nieważność art. 1 lit. h) decyzji Komisji C(2015) 7135 final z dnia 21 października 2015 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa AT.39639 – Napędy optyczne) w zakresie, w jakim Komisja stwierdza w nim, że Quanta Storage Inc. naruszyła art. 101 TFUE i art. 53 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r., uczestnicząc od dnia 14 lutego 2008 r. do dnia 28 października 2008 r. w kilku odrębnych naruszeniach.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

Komisja Europejska zostaje obciążona, poza jej własnymi kosztami związanymi zarówno z postępowaniem w pierwszej instancji, jak i z postępowaniem odwoławczym, wszystkimi kosztami poniesionymi przez Quanta Storage Inc. w ramach niniejszego odwołania oraz połową kosztów poniesionych przez tę spółkę w pierwszej instancji.

5)	Quanta Storage Inc. pokrywa połowę własnych kosztów związanych z postępowaniem w pierwszej instancji.

(1) Dz.U. C 406 z 2.12.2019.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/5

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 16 czerwca 2022 r. – Toshiba Samsung Storage Technology Corp., Toshiba Samsung Storage Technology Korea Corp./Komisja Europejska

(Sprawa C-700/19 P) (1)

(2022/C 294/06)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Toshiba Samsung Storage Technology Corp., Toshiba Samsung Storage Technology Korea Corp. (przedstawiciele: początkowo A. Aresu, M. Bay, avvocati, i J. Ruiz Calzado, abogado, a następnie M. Bay, avvocato, i J. Ruiz Calzado, abogado)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Biolan, M. Farley, F. van Schaik i C. Zois, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Uchyla się wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 12 lipca 2019 r., Toshiba Samsung Storage Technology i Toshiba Samsung Storage Technology Korea/Komisja (T-8/16, EU:T:2019:522).

Stwierdza się nieważność art. 1 lit. e) decyzji Komisji C(2015) 7135 final z dnia 21 października 2015 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa AT.39639 – Napędy optyczne) w zakresie, w jakim Komisja stwierdza w nim, że Toshiba Samsung Storage Technology Corp. i Toshiba Samsung Storage Technology Korea Corp. naruszyły art. 101 TFUE i art. 53 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r., uczestnicząc od dnia 23 czerwca 2004 r. do dnia 17 listopada 2008 r. w kilku odrębnych naruszeniach.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

Komisja Europejska zostaje obciążona, poza jej własnymi kosztami związanymi zarówno z postępowaniem w pierwszej instancji, jak i z postępowaniem odwoławczym, wszystkimi kosztami poniesionymi przez Toshiba Samsung Storage Technology Corp. i Toshiba Samsung Storage Technology Korea Corp. w ramach niniejszego odwołania oraz połową kosztów poniesionych przez nie w pierwszej instancji.

5)	Toshiba Samsung Storage Technology Corp. i Toshiba Samsung Storage Technology Korea Corp. pokrywają połowę własnych kosztów związanych z postępowaniem w pierwszej instancji.

(1) Dz.U. C 383 z 11.11.2019.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/5

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 czerwca 2022 r. – Komisja Europejska/Republika Austrii

(Sprawa C-328/20) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Koordynacja systemów zabezpieczenia społecznego - Rozporządzenie (WE) nr 883/2004 - Artykuły 4, 7 i 67 - Swobodny przepływ pracowników - Rozporządzenie (UE) nr 492/2011 - Artykuł 7 - Równość traktowania - Świadczenia rodzinne - Przywileje socjalne i podatkowe - Dostosowanie wysokości świadczeń i przywilejów do poziomu cen w państwie miejsca zamieszkania dzieci)

(2022/C 294/07)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: B.-R. Killmann i D. Martin, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę skarżącą: Republika Czeska (przedstawiciele: J. Pavliš, M. Smolek i J. Vláčil, pełnomocnicy), Republika Chorwacji (przedstawiciel: G. Vidović Mesarek, pełnomocnik), Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik), Rumunia (przedstawiciele E. Gane i L. Liţu, pełnomocnicy), Republika Słowenii (przedstawiciel: J. Morela, pełnomocnik), Republika Słowacka (przedstawiciel: B. Ricziová, pełnomocnik), Urząd Nadzoru EFTA (przedstawiciele: E. Gromnicka, C. Howdle, J.S. Watson i C. Zatschler, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii (przedstawiciele: M. Klamert, C. Pesendorfer, A. Posch i J. Schmoll, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Danii (przedstawiciele: M. Jespersen, J. Nymann-Lindegren i M. Wolff, pełnomocnicy), Królestwo Norwegii (przedstawiciele: S. Hammersvik, J.T. Kaasin, L. Tvedt i M.P. Wennerås, pełnomocnicy)

Sentencja

Poprzez wprowadzenie mechanizmu dostosowania wynikającego ze zmian wprowadzonych w § 8a Bundesgesetz betreffend den Familienlastenausgleich durch Beihilfen (ustawy federalnej o kompensacji kosztów utrzymania rodziny w drodze zasiłków) z dnia 24 października 1967 r., w brzmieniu zmienionym przez Bundesgesetz mit dem das Familienlastenausgleichsgesetz 1967, das Einkommensteuergesetz 1988 und das Entwicklungshelfergesetz geändert werden (ustawę federalną z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającą ustawę federalną o kompensacji kosztów utrzymania rodziny w drodze zasiłków z 1967 r., ustawę federalną o podatku dochodowym od osób fizycznych z 1988 r. i ustawę w sprawie pracowników organizacji na rzecz rozwoju) i w § 33 Bundesgesetz über die Besteuerung des Einkommens natürlicher Personen (ustawy federalnej o podatku dochodowym od osób fizycznych) z dnia 7 lipca 1988 r., zmienionej przez Jahressteuergesetz 2018 (roczną ustawę podatkową z 2018 r.) z dnia 14 sierpnia 2018 r. oraz przez ustawę federalną z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającą ustawę federalną o kompensacji kosztów utrzymania rodziny w drodze zasiłków z 1967 r., ustawę federalną o podatku dochodowym od osób fizycznych z 1988 r. i ustawę w sprawie pracowników organizacji na rzecz rozwoju, mającego zastosowanie do zasiłków rodzinnych i ulgi podatkowej na pozostające na utrzymaniu dziecko w odniesieniu do pracowników, których dzieci zamieszkują na stałe w innym państwie członkowskim, Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 4 i 67 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, a także art. 7 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 492/2011 z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Unii.

Poprzez wprowadzenie mechanizmu dostosowania wynikającego ze zmian wprowadzonych w § 8a Bundesgesetz betreffend den Familienlastenausgleich durch Beihilfen (ustawy federalnej o kompensacji kosztów utrzymania rodziny w drodze zasiłków) z dnia 24 października 1967 r., w brzmieniu zmienionym przez Bundesgesetz mit dem das Familienlastenausgleichsgesetz 1967, das Einkommensteuergesetz 1988 und das Entwicklungshelfergesetz geändert werden (ustawę federalną z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającą ustawę federalną o kompensacji kosztów utrzymania rodziny w drodze zasiłków z 1967 r., ustawę federalną o podatku dochodowym od osób fizycznych z 1988 r. i ustawę w sprawie pracowników organizacji na rzecz rozwoju) i w § 33 Bundesgesetz über die Besteuerung des Einkommens natürlicher Personen (ustawy federalnej o podatku dochodowym od osób fizycznych) z dnia 7 lipca 1988 r., zmienionej przez Jahressteuergesetz 2018 (roczną ustawę podatkową z 2018 r.) z dnia 14 sierpnia 2018 r. oraz przez ustawę federalną z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającą ustawę federalną o kompensacji kosztów utrzymania rodziny w drodze zasiłków z 1967 r., ustawę federalną o podatku dochodowym od osób fizycznych z 1988 r. i ustawę w sprawie pracowników organizacji na rzecz rozwoju, w odniesieniu do „Familienbonus Plus” (dodatkowej premii rodzinnej), ulgi podatkowej dla gospodarstwa domowego o jednym dochodzie, ulgi podatkowej dla rodzica samotnie wychowującego dziecko oraz ulgi podatkowej z tytułu świadczeń alimentacyjnych, mającego zastosowanie do pracowników migrujących, których dzieci zamieszkują na stałe w innym państwie członkowskim, Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 492/2011.

3)	Republika Austrii pokrywa własne koszty i koszty poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Republika Czeska, Królestwo Danii, Republika Chorwacji, Rzeczpospolita Polska, Rumunia, Republika Słowenii i Republika Słowacka oraz Królestwo Norwegii i Urząd Nadzoru EFTA pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 297 z 7.9.2020.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/7

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 16 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administrativen sad – Silistra – Bułgaria) – DB, LY/Nachalnik na Rayonno upravlenie Silistra pri Oblastna direktsia na Ministerstvo na vatreshnite raboti – Silistra

(Sprawa C-520/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych - System informacyjny Schengen drugiej generacji (SIS II) - Decyzja 2007/533/WSiSW - Artykuły 38 i 39 - Wpis dotyczący poszukiwanego przedmiotu - Cele wpisu - Zajęcie lub wykorzystanie jako dowodu w postępowaniu karnym - Wykonanie - Konieczne działania i działanie na podstawie wpisu - Wydanie zajętego przedmiotu państwu członkowskiemu, które dokonało wpisu - Uregulowanie krajowe niezezwalające na odmowę wykonania czynności wymaganych we wpisie)

(2022/C 294/08)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administrativen sad – Silistra

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: DB, LY

Druga strona postępowania: Nachalnik na Rayonno upravlenie – Silistra pri Oblastna direktsia na Ministerstvo na vatreshnite raboti – Silistra

Sentencja

Artykuł 39 decyzji Rady 2007/533/WSiSW z dnia 12 czerwca 2007 r. w sprawie utworzenia, funkcjonowania i użytkowania [s]ystemu [i]nformacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, na mocy którego właściwe organy państwa członkowskiego wykonującego działania są zobowiązane do wykonania czynności wymaganych we wprowadzonym do systemu informacyjnego Schengen drugiej generacji wpisie dotyczącym przedmiotu, nawet jeśli mają one wątpliwości co do podstaw dokonania takiego wpisu, które zostały wskazane w art. 38 ust. 1 tej decyzji.

(1) Dz.U. C 433 z 14.12.2020.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/7

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 16 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Köln – Niemcy) – ACC Silicones Ltd./Bundeszentralamt für Steuern

(Sprawa C-572/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Swobodny przepływ kapitału - Dywidendy z udziałów w wolnym obrocie - Zwrot podatku od dochodów kapitałowych zapłaconego przez spółkę niebędącą rezydentem - Warunki - Swobodny przepływ kapitału - Zasada proporcjonalności)

(2022/C 294/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Köln

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: ACC Silicones Ltd.

Strona przeciwna: Bundeszentralamt für Steuern

Sentencja

Artykuł 63 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisowi prawa podatkowego państwa członkowskiego, który uzależnia zwrot zapłaconego podatku od dochodów kapitałowych z tytułu dywidend z udziałów poniżej progów określonych w dyrektywie 90/435/EWG z dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich, zmienionej dyrektywą Rady 2003/123/WE z dnia 22 grudnia 2003 r., pobranych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim od wykazania, że podatek ten nie może zostać zaliczony, ani jego zaliczenie nie może zostać przeniesione na kolejne okresy przez tę spółkę lub u jej bezpośrednich lub pośrednich udziałowców, ani nie może zostać on odliczony przez rzeczoną spółkę jako koszty operacyjne lub koszty uzyskania przychodów, podczas gdy taki warunek nie został przewidziany w odniesieniu do zwrotu podatku od dochodów kapitałowych zapłaconego przez spółkę będącą rezydentem, uzyskującą ten sam rodzaj dochodu.

(1) Dz.U. C 53 z 15.2.2021.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/8

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 9 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas – Litwa) – „Baltic Master” UAB/Muitinės departamentas prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos

(Sprawa C-599/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Unia celna - Wspólnotowy kodeks celny - Rozporządzenie (EWG) nr 2913/92 - Artykuł 29 - Ustalanie wartości celnej - Wartość transakcyjna - Artykuł 29 ust. 1 lit. d) - Pojęcie „osób powiązanych” - Artykuł 31 - Uwzględnienie informacji pochodzących z krajowej bazy danych do celów ustalenia wartości celnej - Rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 - Artykuł 143 ust. 1 lit. b), e) i f) - Sytuacje, w których osoby uznaje się za powiązane - Artykuł 181a - Istnienie wątpliwości co do prawdziwości zadeklarowanej ceny)

(2022/C 294/10)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca:„Baltic Master” UAB

Druga strona postępowania: Muitinės departamentas prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos

przy udziale: Vilniaus teritorinė muitinė

Sentencja

Artykuł 29 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 82/97 z dnia 19 grudnia 1996 r., oraz art. 143 ust. 1 lit. b), e) i f) rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady nr 2913/92, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 46/1999 z dnia 8 stycznia 1999 r. należy interpretować w ten sposób, że:

—	kupującego i sprzedawcy nie można uznać za prawnie uznanych wspólników w działalności gospodarczej lub osoby powiązane z uwagi na istniejącą między nimi relację bezpośredniej lub pośredniej kontroli prawnej, w sytuacji gdy nie istnieje żaden dokument pozwalający na ustalenie takiego związku;

—

kupującego i sprzedawcę można uznać za osoby powiązane ze względu na faktyczny stosunek bezpośredniej lub pośredniej kontroli, w sytuacji, w której okoliczności towarzyszące zawarciu spornych transakcji mogą, na podstawie obiektywnych przesłanek, być postrzegane jako wskazujące nie tylko na to, że między owym kupującym a owym sprzedawcą istnieje ścisła więź oparta na zaufaniu, lecz że jeden z nich jest w stanie sprawować kontrolę nad drugim lub że osoba trzecia może sprawować tego rodzaju kontrolę nad nimi oboma.

Artykuł 31 ust. 1 rozporządzenia nr 2913/92, zmienionego rozporządzeniem nr 82/97, należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, by w przypadku gdy wartość celna przywożonego towaru nie mogła zostać ustalona zgodnie z art. 29 i 30 tego rozporządzenia, mogła ona zostać ustalona na podstawie zawartych w krajowej bazie danych informacji dotyczących wartości celnej towarów, które mają to samo pochodzenie i które, mimo że nie są „podobne” w rozumieniu art. 142 ust. 1 lit. d) rozporządzenia nr 2454/93, zmienionego rozporządzeniem nr 46/1999, są objęte tym samym kodem TARIC.

(1) Dz.U. C 35 z dnia 1.2.2021.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/9

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 9 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal judiciaire d’Auch – Francja) – EP/Préfet du Gers, Institut national de la statistique et des études économiques (INSEE)

(Sprawa C-673/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Obywatelstwo Unii - Obywatel Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej mający miejsce zamieszkania w państwie członkowskim - Artykuł 9 TUE - Artykuły 20 i 22 TFUE - Prawo głosowania i kandydowania w wyborach lokalnych w państwie członkowskim miejsca zamieszkania - Artykuł 50 TUE - Umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej - Skutki wystąpienia państwa członkowskiego z Unii - Wykreślenie z rejestrów wyborców w państwie członkowskim miejsca zamieszkania - Artykuły 39 i 40 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Ważność decyzji (UE) 2020/135)

(2022/C 294/11)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal judiciaire d’Auch

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: EP

Strona przeciwna: Préfet du Gers, Institut national de la statistique et des études économiques (INSEE)

przy udziale: Maire de Thoux

Sentencja

Artykuły 9 i 50 TUE, a także art. 20–22 TFUE w związku z umową o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej, która została przyjęta w dniu 17 października 2019 r., a weszła w życie w dniu 1 lutego 2020 r., należy interpretować w ten sposób, iż od chwili wystąpienia Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej w dniu 1 lutego 2020 r. obywatele tego państwa, którzy korzystali z prawa pobytu w państwie członkowskim przed zakończeniem okresu przejściowego, nie mają już statusu obywateli Unii ani, w szczególności na podstawie art. 20 ust. 2 lit. b) TFUE i art. 22 TFUE, nie przysługuje im już prawo głosowania i kandydowania w wyborach lokalnych w państwie członkowskim ich miejsca zamieszkania, także wtedy, gdy zgodnie z prawem państwa, którego są obywatelami, są również pozbawieni prawa głosowania w wyborach przeprowadzanych przez to ostatnie państwo.

Badanie trzeciego i czwartego pytania prejudycjalnego nie wykazało żadnego elementu, który mógłby wpłynąć na ważność decyzji Rady (UE) 2020/135 z dnia 30 stycznia 2020 r. w sprawie zawarcia umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej.

(1) Dz.U. C 98 z 22.3.2021.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/10

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 9 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Varhoven administrativen sad – Bułgaria) – Direktor na Agentsia „Mitnitsi”/„IMPERIAL TOBACCO BULGARIA” EOOD

(Sprawa C-55/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Podatki akcyzowe - Dyrektywa 2008/118/WE - Artykuł 11 - Zwrot podatku akcyzowego mającego zastosowanie do wyrobów akcyzowych dopuszczonych do konsumpcji - Dyrektywa 2011/64/UE - Artykuł 17 akapit pierwszy lit. b) - Zwrot zapłaconego już podatku akcyzowego za pomocą znaków podatkowych umieszczonych na wyrobach tytoniowych zniszczonych pod nadzorem administracyjnym - Obowiązek ustanowienia przez państwa członkowskie przepisów przewidujących zwrot podatku akcyzowego od wyrobów tytoniowych dopuszczonych do konsumpcji i zniszczonych pod nadzorem celnym - Brak)

(2022/C 294/12)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Varhoven administrativen sad

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Direktor na Agentsia „Mitnitsi”

Strona przeciwna:„IMPERIAL TOBACCO BULGARIA” EOOD

Sentencja

Artykuł 11 dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG oraz art. 17 akapit pierwszy lit. b) dyrektywy Rady 2011/64/WE z dnia 21 czerwca 2011 r. w sprawie struktury oraz stawek akcyzy stosowanych do wyrobów tytoniowych należy interpretować w ten sposób, że przepisy te nie nakładają na państwa członkowskie obowiązku ustanowienia zwrotu podatku akcyzowego od zniszczonych pod nadzorem celnym wyrobów akcyzowych, w tym wyrobów tytoniowych, które zostały już dopuszczone do konsumpcji.

(1) Dz.U. C 128 z 12.4.2021.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/10

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 9 czerwca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria – Węgry) – FAWKES Kft./Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

(Sprawa C-187/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (EWG) nr 2913/92 - Wspólnotowy kodeks celny - Artykuł 30 ust. 2 lit. a) i b) - Wartość celna - Ustalenie transakcyjnej wartości towarów podobnych - Baza danych sporządzona i zarządzana przez krajowe organy celne - Bazy danych sporządzone i zarządzane przez organy celne innych państw członkowskich i przez służby Unii Europejskiej - Towary podobne lub identyczne wywiezione do Unii „w tym samym lub w zbliżonym czasie”)

(2022/C 294/13)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Kúria

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: FAWKES Kft.

Druga strona postępowania: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

Sentencja

Artykuł 30 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks celny należy interpretować w ten sposób, że przy ustalaniu wartości celnej zgodnie z tym przepisem organ celny państwa członkowskiego może ograniczyć się do wykorzystania informacji znajdujących się w zasilanej i zarządzanej przez ten organ krajowej bazie danych, bez zwracania się przez ten organ, jeżeli informacje te są wystarczające do tego celu, o dostęp do informacji posiadanych przez organy celne innych państw członkowskich lub przez instytucje i służby Unii Europejskiej, bez uszczerbku jednak dla możliwości zwrócenia się przez wspomniany organ celny, jeżeli tak nie jest, z wnioskiem do tych organów lub owych instytucji i służb w celu uzyskania dodatkowych informacji dla celów tego ustalenia.

Artykuł 30 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia nr 2913/92 należy interpretować w ten sposób, że organ celny państwa członkowskiego może przy ustalaniu wartości celnej wykluczyć wartości transakcyjne dotyczące innych transakcji podmiotu wnioskującego o odprawę celną, nawet jeżeli wspomniane wartości nie zostały zakwestionowane ani przez ów organ celny, ani przez organy celne innych państw członkowskich, pod warunkiem że, po pierwsze, w odniesieniu do wartości transakcyjnych dotyczących przywozów dokonanych do tego państwa członkowskiego, wspomniany organ podważy je uprzednio na podstawie art. 78 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 2913/92 w granicach czasowych narzuconych przez art. 221 tego rozporządzenia i w postępowaniu przewidzianym w art. 181a rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 3254/94 z dnia 19 grudnia 1994 r., oraz po drugie, w odniesieniu do wartości transakcyjnych dotyczących przywozów dokonanych do innych państw członkowskich, ów organ celny uzasadnia owo wykluczenie w sposób zgodny z art. 6 ust. 3 rozporządzenia nr 2913/92 w związku z elementami dotyczącymi ich wiarygodności.

Pojęcie towarów wywożonych „w tym samym lub w zbliżonym czasie” co towary, dla których ustalana jest wartość celna, o którym mowa w art. 30 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia nr 2913/92, należy interpretować w ten sposób, że przy określaniu wartości celnej zgodnie z tym przepisem organ celny może ograniczyć się do wykorzystania danych dotyczących wartości transakcyjnych odnoszących się do okresu 90 dni, z czego 45 przed odprawą i 45 dni po odprawie celnej towarów, dla których ustalana jest wartość celna, o ile transakcje wywozu do Unii Europejskiej towarów identycznych lub podobnych do towarów, dla których ustalana jest wartość celna, dokonane w trakcie tego okresu pozwalają na określenie wartości celnej tych ostatnich towarów zgodnie z tym przepisem.

(1) Dz.U. C 228 z 14.6.2021.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie (Polska) w dniu 25 lutego 2022 r. – AM, PM przeciwko mBank S.A.

(Sprawa C-139/22)

(2022/C 294/18)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: AM, PM

Strona pozwana: mBank S.A.

Pytania prejudycjalne

czy art. 3 ust. 1, art. 7 ust. 1 i 2 oraz art. 8 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1), a także zasadę skuteczności należy interpretować w ten sposób, że do uznania nieuzgodnionego indywidualnie warunku umownego za nieuczciwy warunek umowny wystarczające jest stwierdzenie, że treść tego warunku umownego odpowiada treści postanowienia wzorca umownego wpisanego do rejestru klauzul niedozwolonych?

czy art. 3 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie wykładni sądowej przepisów krajowych, zgodnie z którą nieuczciwy warunek umowny traci swój nieuczciwy charakter, jeżeli konsument może zdecydować, że będzie wykonywał swoje obowiązki wynikające z umowy w oparciu o inny warunek umowny, który jest uczciwy?

3)	czy art. 3 ust. 1 i art. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG należy interpretować w ten sposób, że przedsiębiorca ma obowiązek informowania o istotnych cechach umowy i ryzykach związanych z umową każdego konsumenta, nawet jeżeli określony konsument posiada odpowiednią wiedzę w danej dziedzinie?

czy art. 3 ust. 1, art. 6 ust. i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG należy interpretować w ten sposób, że w razie zawarcia tej samej umowy przez kilku konsumentów z jednym przedsiębiorcą możliwe jest uznanie, że te same warunki umowne są wobec pierwszego konsumenta nieuczciwe, a wobec drugiego uczciwe, a jeżeli tak, to czy konsekwencją tego może być, że umowa okaże się wobec pierwszego konsumenta nieważna, zaś wobec drugiego konsumenta umowa będzie ważna i tym samym będą go obciążać wszystkie obowiązki wynikające z niej?

(1) Dz.U. 1993, L 95, s. 29

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/14

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 23 lutego 2022 r. w sprawie T-636/19, Chemours Netherlands/ECHA, wniesione w dniu 3 maja 2022 r. przez Chemours Netherlands BV

(Sprawa C-293/22 P)

(2022/C 294/21)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Chemours Netherlands BV (przedstawiciel: R. Cana, H. Widemann i Z. Romata, avocates)

Druga strona postępowania: Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA), Królestwo Niderlandów, ClientEarth, ClientEarth AISBL, CHEM Trust Europe eV

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku w całości;

—	stwierdzenie nieważności spornej decyzji (1);

—	tytułem ewentualnym, przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania w przedmiocie zgłoszonego przez wnoszącego odwołanie żądania stwierdzenia nieważności;

—	obciążenie ECHA kosztami niniejszego postępowania, w tym kosztami poniesionymi przed Sądem i kosztami poniesionymi przez interwenientów.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi następujące zarzuty.

Sąd naruszył prawo i popełnił błędy w ocenie oraz naruszył art. 57 lit. f) REACH i dokonał jego błędnej wykładni poprzez stwierdzenie, że ECHA nie popełniła oczywistego błędu, gdy uznała, że zostały wykazane poważne skutki dla zdrowia ludzkiego dające powody do równoważnych obaw.

W szczególności a) Sąd popełnił błąd w ocenie, naruszył art. 57 lit. f) REACH i dokonał jego błędnej wykładni poprzez orzeczenie, że ECHA mogła uznać, iż skutki, w odniesieniu do których wyraźnie stwierdzono, że nie stanowią „podstawy” spornej decyzji, mogą jednak przyczynić się do wykazania „równoważnych obaw”; b) Sąd popełnił błąd w ocenie, naruszył art. 57 lit. f) REACH i dokonał jego błędnej wykładni poprzez stwierdzenie, że ECHA wykazała, że toksyczność rozwojowa i skutki toksyczności dawki powtórzonej są „równoważnymi obawami”; oraz c) Sąd popełnił błąd w ocenie, naruszył art. 57 lit. f) REACH i dokonał jego błędnej wykładni poprzez uznanie za zgodną z prawem decyzji ECHA (i) o zastosowaniu względów opartych na wadze dowodów do indywidualnych skutków dla zdrowia ludzkiego i (ii) o zbadaniu skutków dla zdrowia i środowiska w sposób łączny.

Sąd popełnił błąd w ocenie, naruszył art. 57 lit. f) REACH i dokonał jego błędnej wykładni poprzez orzeczenie, że ECHA nie popełniła oczywistego błędu, uznając, iż zostały wykazane poważne skutki dla środowiska równoważnych obaw.

W szczególności a) Sąd popełnił błąd w ocenie i dokonał błędnej wykładni art. 57 lit. f) REACH umożliwiając ECHA na wykazanie poważnych skutków dla środowiska poprzez oparcie się na danych o toksyczności dla zdrowia ludzkiego oraz b) Sąd popełnił błąd w ocenie i dokonał błędnej wykładni art. 57 lit. f) REACH poprzez nieuznanie braku bioakumulacji za istotny element, który powinien zostać uwzględniony przez ECHA w dokonywanej przez nią ocenie w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy.

Sąd naruszył ogólną zasadę doskonałości naukowej wynikającą z prawa Unii i uchybił kryterium kontroli.

Sąd doszedł do wniosków dotyczących nieodwracalnych skutków działania substancji i dokonał oceny badań naukowych z naruszeniem ogólnej zasady doskonałości naukowej wynikającej z prawa Unii oraz z naruszeniem kryterium kontroli.

(1) Decyzja ECHA ED/71/2019 z dnia 4 lipca 2019 r., która weszła w życie w dniu 16 lipca 2019 r. w zakresie, w jakim umieszcza kwas propanowy 2,3,3,3-tetrafluoro-2-(heptafluoropropoksy), jego sole i halogenki acylowe (a także ich izomery i ich kombinacje) na liście substancji zidentyfikowanych w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika XIV do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniającego dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. 2006, L 396, s. 1; sprostowanie Dz.U. 2007, L 136, s. 3).

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (Portugalia) w dniu 10 maja 2022 r. – FL/Autoridade Tributária e Aduaneira

(Sprawa C-312/22)

(2022/C 294/22)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Supremo Tribunal Administrativo

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: FL

Druga strona postępowania: Autoridade Tributária e Aduaneira

Pytania prejudycjalne

Czy okoliczność, że dochody składające się z odsetek od obligacji i instrumentów dłużnych wypłaconych w 2005 r. przez szwajcarski bank niebędący rezydentem stronie wnoszącej odwołanie w niniejszej sprawie powinny podlegać kumulacji dochodów i w związku z tym podlegać opodatkowaniu taką samą stawką podatku dochodowego od osób fizycznych jak inne dochody, co oznacza, że są one opodatkowane stawką znacznie wyższą, niż miałoby to miejsce (stawką ze skutkiem zwalniającym), gdyby dochody te zostały wypłacone przez bank mający siedzibę na terytorium kraju, jest zgodna z prawem Unii?

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 13 maja 2022 r. – KRI SpA jako spółka przejmująca SI.LO.NE. – Sistema logistico nord-est Srl/Agenzia delle Dogane e dei Monopoli

(Sprawa C-323/22)

(2022/C 294/23)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: KRI SpA jako spółka przejmująca SI.LO.NE. – Sistema logistico nord-est Srl

Druga strona postępowania: Agenzia delle Dogane e dei Monopoli

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 14 zdanie pierwsze dyrektywy Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. (1). należy interpretować w ten sposób, że w wypadku nieprawidłowego wyprowadzenia wyrobu objętego podatkiem akcyzowym odpowiedzialność właściciela składu będącego gwarantem zapłaty podatku jest odpowiedzialnością obiektywną, bez jakiejkolwiek możliwości uwolnienia się od tego obowiązku i [zapłaty] kwot odpowiadających związanym z nim karom, nawet jeśli to wyprowadzenie zależy od czynu bezprawnego, który można przypisywać wyłącznie osobie trzeciej? Czy też wspomniany przepis można interpretować w ten sposób, że należy przyznać zwolnienie od podatku i związanych z nim kar – tytułem wypadku wynikającego z czynnika losowego lub siły wyższej – właścicielowi składu będącemu gwarantem, którego nie tylko nie można w żaden sposób powiązać z czynem bezprawnym osoby trzeciej, lecz także u którego wzbudzono uzasadnione i oczekiwanie, przy braku winy z jego strony, co do prawidłowego przepływu wyrobu w ramach systemu zawieszenia poboru podatku?

(1) Dyrektywa Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania (Dz.U. 1992, L 76, s. 1).

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/17

Skarga wniesiona w dniu 31 maja 2022 r. – Komisja Europejska/Królestwo Szwecji

(Sprawa C-353/22)

(2022/C 294/24)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Tricot, P. Carlin i E. Manhaeve, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Szwecji

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Królestwo Szwecji uchybiło swoim zobowiązaniom ciążącym na nim na podstawie art. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/853 (1) z dnia 17 maja 2017 r. zmieniającej dyrektywę Rady 91/477/EWG w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni, ujednoliconych na podstawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/555 (2) z dnia 24 marca 2021 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni, nie przyjmując wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do:

pkt 6, 7, 8 i 9 kategorii A, pkt 8 kategorii B i pkt 5 kategorii C, określonych w części II pkt A załącznika I do dyrektywy 91/477, zmienionej przez art. 1 ust. 19 dyrektywy 2017/853;

art. 5 ust. 3 dyrektywy 91/477, zmienionej przez art. 1 ust. 6 dyrektywy 2017/853;

art. 10 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 91/477, zmienionej przez art. 1 ust. 9 dyrektywy 2017/853; oraz

art. 10 ust. 2 dyrektywy 91/477, zmienionej przez art. 1 ust. 9 dyrektywy 2017/853 lub przynajmniej nie powiadamiając Komisji o tych przepisach;

—

zasądzenie od Królestwa Szwecji na rzecz Komisji ryczałtu w wysokości 5 387,90 EUR dziennie, lecz nie mniej niż 1 909 000 EUR, jeżeli uchybienie zobowiązaniom określonym w tiret pierwszym będzie trwało w dniu wydania wyroku w niniejszej sprawie, oraz nałożenie na Królestwo Szwecji grzywny w wysokości 48 454,98 EUR dziennie, począwszy od dnia wydania wyroku w niniejszej sprawie do czasu wypełnienia przez Królestwo Szwecji zobowiązań wynikających z dyrektywy, oraz

—	obciążenie Królestwa Szwecji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/853 z dnia 17 maja 2017 r. zmieniająca dyrektywę Rady 91/477/EWG w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni, ujednolicone na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/555 z dnia 24 marca 2021 r, w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni, ma na celu harmonizację przepisów i procedur państw członkowskich dotyczących broni palnej, uproszczenie procedur nabywania, posiadania i przekazywania broni palnej, zapobieganie nieuprawnionemu wytwarzaniu broni palnej i obrotowi nią oraz zwiększenie możliwości śledzenia historii broni palnej.

Państwa członkowskie były zobowiązane do transpozycji dyrektywy do 14 września 2018 r. Komisja wszczęła postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego przeciwko Szwecji w dniu 22 listopada 2018 r. W dniu 26 lipca 2019 roku Komisja przesłała Szwecji uzasadnioną opinię. Szwecja nie powiadomiła jednak jeszcze Komisji o pełnej transpozycji przepisów dyrektywy do prawa krajowego.

(1) Dz.U. 2017, L 137, s. 22.

(2) Dz.U. 2021, L 115, s. 1.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/18

Wyrok Sądu z dnia 1 czerwca 2022 r. – Eleveté Invest Group i in./Komisja i SRB

(Sprawa T-523/17) (1)

(Unia gospodarcza i walutowa - Unia bankowa - Jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych (SRM) - Procedura restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w przypadku podmiotu znajdującego się na progu upadłości lub zagrożonego upadłością - Przyjęcie przez SRB programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular Español - Prawo do bycia wysłuchanym - Obowiązek uzasadnienia - Artykuły 18 i 20 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 - Odpowiedzialność pozaumowna)

(2022/C 294/25)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Eleveté Invest Group SL (Madryt, Hiszpania) i 19 pozostałych skarżących, których nazwy lub nazwiska wymieniono w załączniku do wyroku (przedstawiciele: adwokaci B. Cremades Roman, J. López Useros, S. Cajal Martín i P. Marrodán Lázaro)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn i A. Steiblytė, pełnomocnicy, których wspierał adwokat J. Rivas Andrés), Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (przedstawiciele: J. King i M. Fernández Rupérez, pełnomocnicy, które wspierali adwokaci B. Meyring, S. Schelo, F. Fernández de Trocóniz Robles, T. Klupsch i S. Ianc)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: J. Rodríguez de la Rúa Puig i L. Aguilera Ruiz, pełnomocnicy), Banco Santander SA (Santander, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. Rodríguez Cárcamo, A. Rodríguez Conde, D. Sarmiento Ramírez-Escudero i J. Remón Peñalver)

Przedmiot

Po pierwsze, oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności wydanej przez SRB na sesji wykonawczej decyzji SRB/EES/2017/08 z dnia 7 czerwca 2017 r. dotyczącej przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular Español SA i decyzji Komisji (UE) 2017/1246 z dnia 7 czerwca 2017 r. zatwierdzającej program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular Español (Dz.U. 2017, L 178, s. 15), po drugie, oparte na art. 268 TFUE żądanie naprawienia szkody, jaką skarżący mieli ponieść wskutek tych decyzji, oraz, po trzecie, żądanie stwierdzenia nieważności wyceny wstępnej i uzyskania rekompensaty.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Eleveté Invest Group SL i pozostali skarżący, których nazwy lub nazwiska wymieniono w załączniku do wyroku, pokrywają własne koszty, a także koszty poniesione przez Komisję Europejską, Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) i Banco Santander SA.

3)	Królestwo Hiszpanii pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 374 z 6.11.2017.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/19

Wyrok Sądu z dnia 1 czerwca 2022 r. – Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja

(Sprawa T-570/17) (1)

(Unia gospodarcza i walutowa - Unia bankowa - Jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych (SRM) - Procedura restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w przypadku podmiotu znajdującego się na progu upadłości lub zagrożonego upadłością - Przyjęcie przez SRB programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular Español - Delegowanie uprawnień - Obowiązek uzasadnienia - Zasada dobrej administracji - Artykuł 20 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 - Prawo do bycia wysłuchanym - Prawo własności)

(2022/C 294/26)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Algebris (UK) Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) i Anchorage Capital Group LLC (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: T. Soames, N. Chesaites, adwokaci, i R. East, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn i A. Steiblytė, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (przedstawiciele: J. King i M. Fernández Rupérez, pełnomocnicy, które wspierali B. Meyring, S. Schelo, F. Fernández de Trocóniz Robles, T. Klupsch i S. Ianc, adwokaci), Banco Santander SA (Santander, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Rodríguez Cárcamo, A. Rodríguez Conde, D. Sarmiento Ramírez-Escudero, adwokaci, i G. Cahill, barrister)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji (UE) 2017/1246 z dnia 7 czerwca 2017 r. zatwierdzającej program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular Español SA (Dz.U. 2017, L 178, s. 15).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Algebris (UK) Ltd i Anchorage Capital Group LLC pokrywają własne koszty, a także koszty poniesione przez Komisję Europejską i Banco Santander SA.

3)	Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 392 z 20.11.2017.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/19

Wyrok Sądu z dnia 1 czerwca 2022 r. – Aeris Invest/Komisja i SRB

(Sprawa T-628/17) (1)

(Unia gospodarcza i walutowa - Unia bankowa - Jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych (SRM) - Procedura restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w przypadku podmiotu znajdującego się na progu upadłości lub zagrożonego upadłością - Przyjęcie przez SRB programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular Español - Delegowanie uprawnień - Prawo do bycia wysłuchanym - Prawo własności - Obowiązek uzasadnienia - Artykuły 14, 18 i 20 rozporządzenia (UE) nr 806/2014)

(2022/C 294/27)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Aeris Invest Sàrl (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci M. Roca Junyent, R. Vallina Hoset, G. Serrano Fenollosa, E. Galán Burgos i M. Varela Suárez)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn i A. Steiblytė, pełnomocnicy), Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (przedstawiciele: J. King i M. Fernández Rupérez, pełnomocnicy, które wspierali adwokaci B. Meyring, S. Schelo, F. Fernández de Trocóniz Robles, T. Klupsch i S. Ianc)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: L. Aguilera Ruiz i J. Rodríguez de la Rúa Puig, pełnomocnicy), Parlament Europejski (przedstawiciele: P. López-Carceller, M. Martínez Iglesias, L. Visaggio, J. Etienne, M. Menegatti i M. Sammut, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. de Gregorio Merino, J. Bauerschmidt, H. Marcos Fraile i A. Westerhof Löfflerová, pełnomocnicy), Banco Santander SA (Santander, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. Rodríguez Cárcamo, A. Rodríguez Conde, D. Sarmiento Ramírez-Escudero i J. Remón Peñalver)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności, po pierwsze, wydanej przez SRB na sesji wykonawczej decyzji SRB/EES/2017/08 z dnia 7 czerwca 2017 r. dotyczącej przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular Español SA oraz, po drugie, decyzji Komisji (UE) 2017/1246 z dnia 7 czerwca 2017 r. zatwierdzającej program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular Español (Dz.U. 2017, L 178, s. 15).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Aeris Invest Sàrl pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Komisję Europejską, Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) i Banco Santander SA.

3)	Królestwo Hiszpanii, Parlament Europejski oraz Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 374 z 6.11.2017.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/20

Wyrok Sądu z dnia 15 czerwca 2022 r. – Qualcomm/Komisja (Qualcomm – Wypłaty z tytułu wyłączności)

(Sprawa T-235/18) (1)

(Konkurencja - Nadużycie pozycji dominującej - Rynek chipsetów LTE - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 102 TFUE i art. 54 porozumienia EOG - Wypłaty z tytułu wyłączności - Prawo do obrony - Artykuł 19 i art. 27 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 - Skutki w postaci wykluczenia)

(2022/C 294/28)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Qualcomm Inc. (San Diego, Kalifornia, USA) (przedstawiciele: M. Pinto de Lemos Fermiano Rato, M. Davilla i M. English, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: N. Khan, A. Dawes i C. Urraca Caviedes, pełnomocnicy)

Przedmiot

W opartej na art. 263 TFUE skardze wnosząca ją zwraca się o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2018) 240 final z dnia 24 stycznia 2018 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 102 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 54 porozumienia EOG [sprawa AT.40220 – Qualcomm (Wypłaty z tytułu wyłączności)], w której instytucja stwierdziła, że skarżąca nadużywała swojej pozycji dominującej w okresie od dnia 25 lutego 2011 r. do dnia 16 września 2016 r. oraz nałożyła karę w wysokości 997 439 000 EUR

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji C(2018) 240 final z dnia 24 stycznia 2018 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 102 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 54 Porozumienia EOG [sprawa AT.40220 – Qualcomm (Wypłaty z tytułu wyłączności)].

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 190 z 4.6.2018

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/21

Wyrok Sądu z dnia 8 czerwca 2022 r. – Zjednoczone Królestwo i ITV/Komisja

(Sprawa T-363/19 i T-456/19) (1)

(Pomoc państwa - System pomocy wdrożony przez Zjednoczone Królestwo na rzecz niektórych grup wielonarodowych - Decyzja uznająca system pomocy za bezprawny i niezgodny z rynkiem wewnętrznym oraz nakazująca odzyskanie pomocy - Interpretacje indywidualne prawa podatkowego (tax rulings) - System podatkowy dotyczący finansowania grup, a w szczególności kontrolowanych spółek zagranicznych - Selektywne korzyści podatkowe)

(2022/C 294/29)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca w sprawie T-363/19: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, (przedstawiciele: F. Shibli i S. McCrory, pełnomocnicy, wspierani przez P. Bakera, QC, i T. Johnstona, barrister)

Strona skarżąca w sprawie T-456/19: ITV plc, (Londyn, Zjednoczone Królestwo), (przedstawiciele: J. Lesar, solicitor, i K. Beal, QC)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn, S. Noë i B. Stromsky, pełnomocnicy, wspierani w sprawie T-456/19 przez adwokatów M. Claytona i M. Segurę Catalána)

Interwenientci popierający stronę skarżącą w sprawie T-456/19: Zjednoczone Królestwo, (przedstawiciele: F. Shibli i S. McCrory, pełnomocnicy, wspierani przez P. Bakera, QC, i T. Johnstona, barrister), LSEGH (Luxemburg) Ltd, (Londyn), London Stock Exchange Group Holdings (Italy) Ltd, (Londyn), (przedstawiciele: adwokaci A. von Bonin, O. Brouwer i A. Pliego Selie)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądania stwierdzenia nieważności decyzji Komisji (UE) 2019/1352 w sprawie pomocy państwa nr SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych (Dz.U. 2019, L 216, s. 1).

Sentencja

1)	Sprawy T-636/19 i T-456/19 zostają połączone w celu wydania niniejszego wyroku.

2)	Skargi zostają oddalone.

3)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w sprawie T-363/19.

4)	ITV plc pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję w sprawie T-456/19.

5)	LSEGH (Luxembourg) Ltd i London Stock Exchange Group Holdings (Italy) Ltd pokrywają własne koszty.

6)	Zjednoczone Królestwo pokrywa własne koszty w sprawie T-459/19.

(1) Dz.U. C 263 z 5.8.2019.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/22

Wyrok Sądu z dnia 8 czerwca 2022 r. – Guangxi Xin Fu Yuan/Komisja

(Sprawa T-144/20) (1)

(Dumping - Przywóz ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych pochodzących z Chin - Dochodzenie w ramach przeglądu - Obejście - Artykuł 13 rozporządzenia (UE) 2016/1036 - Spółki powiązane - Obowiązki proceduralne - Artykuł 5 ust. 10 i 11 rozporządzenia 2016/1036 - Artykuły 6.1, 6.2 i 12.1 porozumienia antydumpingowego - Prawo do obrony - Równość traktowania - Uzasadnione oczekiwania - Oczywisty błąd w ocenie)

(2022/C 294/30)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Guangxi Xin Fu Yuan Co. Ltd (Bobai, Chiny) (przedstawiciele: J. Cornelis i T. Zuber, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Němečková i M. Gustafsson, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/2131 z dnia 28 listopada 2019 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2019/1198 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej w następstwie przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 (Dz.U. 2019, L 321, s. 139).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Guangxi Xin Fu Yuan Co. Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 161 z 11.5.2020.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/22

Wyrok Sądu z dnia 1 czerwca 2022 r. – Krasnyj Octyabr/EUIPO – Pokój (Pokój TRADYCJA JAKOŚĆ KRÓWKA SŁODKIE CHWILE Z DZIECIŃSTWA TRADYCYJNA RECEPTURA)

(Sprawa T-355/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy Pokój TRADYCJA JAKOŚĆ KRÓWKA SŁODKIE CHWILE Z DZIECIŃSTWA TRADYCYJNA RECEPTURA - Wcześniejszy graficzny międzynarodowy znak towarowy KOPOBKA KOROVKA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 53 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 60 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2022/C 294/31)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: PAO Moscow Confectionery Factory „Krasnyj Octyabr” (Moskwa, Rosja) (przedstawiciele: adwokaci M. Geitz i J. Stock)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Söder i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Spółdzielnia „Pokój” (Bielsko-Biała, Polska) (przedstawiciele: radcy prawni E. Pijewska i M. Mazurek)

Przedmiot

W swojej skardze opartej na art. 263 TFUE, skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 2 kwietnia 2020 r. (sprawa R 1974/2019-1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	PAO Moscow Confectionery Factory „Krasnyj Octyabr” zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 255 z 3.8.2020.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/23

Wyrok Sądu z dnia 1 czerwca 2022 r. – Krasnyj Octyabr/EUIPO – Pokój (KRÓWKA MLECZNA Milk FUDGE)

(Sprawa T-363/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy KRÓWKA MLECZNA Milk FUDGE - Wcześniejszy graficzny międzynarodowy znak towarowy KOPOBKA KOROVKA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 53 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 60 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Prawo do bycia wysłuchanym - Artykuł 94 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001)

(2022/C 294/32)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: PAO Moscow Confectionery Factory „Krasnyj Octyabr” (Moskwa, Rosja) (przedstawiciele: adwokaci M. Geitz i J. Stock)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Söder i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	PAO Moscow Confectionery Factory „Krasnyj Octyabr” zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 255 z 3.8.2020

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/24

Wyrok Sądu z dnia 15 czerwca 2022 r. – Tubes Radiatori/EUIPO – Antrax It (Kaloryfer)

(Sprawa T-380/20) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Wzór wspólnotowy przedstawiający kaloryfer - Wcześniejsze wzory - Podstawy unieważnienia - Brak indywidualnego charakteru - Artykuł 6 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Swoboda twórcy - Nasycenie stanu sztuki wzorniczej - Całościowe wrażenie)

(2022/C 294/33)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Tubes Radiatori Srl (Resana, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci S. Verea, K. Muraro, M. Balestriero i P. Menapace)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: M. Capostagno, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Antrax It Srl (Resana) (przedstawiciele: adwokaci L. Gazzola i G. Lugato)

Przedmiot

Skarga na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 25 marca 2020 r. (sprawa R 1275/2017-3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru, toczącego się między Antrax It a Tubes Radiatori.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Tubes Radiatori Srl zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 271 z 17.8.2020.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/24

Wyrok Sądu z dnia 1 czerwca 2022 r. – Jindal Saw i Jindal Saw Italia/Komisja (Ponowne nałożenie ostatecznego cła antydumpingowego)

(Sprawa T-440/20) (1)

(Dumping - Przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego pochodzących z Indii - Wykonanie wyroku Sądu w sprawie T-301/16 - Ponowne nałożenie ostatecznego cła antydumpingowego - Brak pełnego zwrotu pierwotnego ostatecznego cła antydumpingowego - Podstawa prawna - Brak mocy wstecznej - Pewność prawa - Artykuł 266 TFUE - Proporcjonalność - Prawo do skutecznej ochrony sądowej - Artykuł 103 unijnego kodeksu celnego - Rozporządzenie w sprawie rejestracji - Zarzut niezgodności z prawem - Dopuszczalność)

(2022/C 294/34)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Jindal Saw Ltd (Nowe Delhi, Indie), Jindal Saw Italia SpA (Triest, Włochy) (przedstawiciele: R. Antonini, E. Monard i B. Maniatis, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Blanck i G. Luengo, pełnomocnicy)

Przedmiot

Na podstawie na art. 263 TFUE, skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności części rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/527 z dnia 15 kwietnia 2020 r. ponownie nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego (zwanego także żeliwem sferoidalnym) pochodzących z Indii w odniesieniu do Jindal Saw Limited w związku z wyrokiem Sądu w sprawie T-301/16 (Dz.U. 2020, L 118, s. 14).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Jindal Saw Ltd i Jindal Saw Italia SpA zostają obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 297 z 7.9.2020.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/25

Wyrok Sądu z dnia 1 czerwca 2022 r. – Jindal Saw i Jindal Saw Italia/Komisja (Ponowne nałożenie ostatecznego cła wyrównawczego)

(Sprawa T-441/20) (1)

(Subsydia - Przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego pochodzących z Indii - Wykonanie wyroku Sądu w sprawie T-300/16 - Ponowne nałożenie ostatecznego cła wyrównawczego - Brak pełnego zwrotu pierwotnego ostatecznego cła wyrównawczego - Podstawa prawna - Brak mocy wstecznej - Pewność prawa - Artykuł 266 TFUE - Proporcjonalność - Prawo do skutecznej ochrony sądowej - Artykuł 103 unijnego kodeksu celnego - Rozporządzenie w sprawie rejestracji - Zarzut niezgodności z prawem - Dopuszczalność)

(2022/C 294/35)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Jindal Saw Ltd (Nowe Delhi, Indie), Jindal Saw Italia SpA (Triest, Włochy) (przedstawiciele: R. Antonini, E. Monard i B. Maniatis, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Blanck i G. Luengo, pełnomocnicy)

Przedmiot

Na podstawie na art. 263 TFUE, skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności części rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/526 z dnia 15 kwietnia 2020 r. ponownie nakładającego ostateczne cło wyrównawcze na przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego (zwanego także żeliwem sferoidalnym) pochodzących z Indii w odniesieniu do Jindal Saw Limited w związku z wyrokiem Sądu w sprawie T-300/16 (Dz.U. 2020, L 118, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Jindal Saw Ltd i Jindal Saw Italia SpA zostają obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 297 z 7.9.2020.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/25

Wyrok Sądu z dnia 8 czerwca 2022 r. – EMCS/EASO

(Sprawa T-621/20) (1)

(Zamówienia publiczne na usługi - Postępowanie przetargowe - Zapewnienie pracowników tymczasowych na potrzeby EASO - Odrzucenie oferty jednego z oferentów - Udzielenie zamówienia innemu oferentowi - Równość traktowania - Zasada przejrzystości - Oczywisty błąd w ocenie - Obowiązek uzasadnienia)

(2022/C 294/36)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: EMCS ltd. (Msida, Malta) (przedstawiciel) P. Kuypers i N. Groot, avocats)

Strona pozwana: Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu (EASO) (przedstawiciele: P. Eyckmans i J. van Heel, pełnomocnicy, wspierani przez V. Osta i M. Umbacha, avocats)

Przedmiot

Po pierwsze oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu (EASO) z dnia 23 lipca 2020 r.„Przetarg EASO/2020/789, zapewnienie pracowników tymczasowych na potrzeby EASO na Malcie” odrzucającej ofertę złożoną przez skarżącą w ramach postępowania przetargowego i udzielającą zamówienie innemu oferentowi i, po drugie, oparte na art. 268 TFUE żądanie naprawienia szkody, jakie skarżąca twierdzi, iż poniosła z w wyniku wydania tejże decyzji.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	EMCS ltd. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 443 z 21.12.2020.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/26

Wyrok Sądu z dnia 8 czerwca 2022 r. – Deutschtec/EUIPO – Group A (HOLUX)

(Sprawa T-738/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego HOLUX - Wcześniejsza rejestracja międzynarodowa słownego znaku towarowego HOLUX - Względne podstawy odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2022/C 294/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Deutschtec GmbH (Petershagen/Eggersdorf, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat R. Arnade)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: R. Raponi i J. Ivanauskas, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Group A NV (Hasselt, Belgia)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 7 października 2020 r. (sprawa R-223/2020-4).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Deutschtec GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 53 z 15.2.2021.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/27

Wyrok Sądu z dnia Tribunal 8 czerwca 2022 r. – Apple/EUIPO – Swatch (THINK DIFFERENT)

(Sprawy od T-26/21 do T-28/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Słowne unijne znaki towarowe THINK DIFFERENT - Brak rzeczywistego używania znaków towarowych - Artykuł 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Obowiązek uzasadnienia - Prawo do bycia wysłuchanym - Artykuł 94 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001)

(2022/C 294/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Apple Inc. (Cupertino, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci I. Junkar, I. Fowler, M. Petersenn i B. Lüthge)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: T. Frydendahl i A. Folliard-Monguiral, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Swatch AG (Biel, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat P. González-Bueno Catalán de Ocón)

Przedmiot

W swoich trzech skargach opartych na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 4 listopada 2020 r. (sprawy R 2011/2018-4, R 2012/2018-4 i R 2013/2018-4).

Sentencja

1)	Sprawy od T-26/21 do T-28/21 zostają połączone do celów wydania wyroku.

2)	Skarga zostaje oddalona.

3)	Apple Inc. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 88 z 15.3.2021.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/27

Wyrok Sądu z dnia 8 czerwca 2022 r. – Darment/Komisja

(Sprawa T-92/21) (1)

(Środowisko naturalne - Rozporządzenie (UE) nr 517/2014 - Fluorowane gazy cieplarniane - Elektroniczny rejestr kontyngentów na wprowadzanie do obrotu wodorofluorowęglowodorów - Decyzja o wpisaniu - Zezwolenie na użycie kontyngentu - Wykonanie wyroku Sądu - Zasada dobrej administracji)

(2022/C 294/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Darment Oy (Helsinki, Finlandia) (przedstawiciel: adwokat, C. Ginter)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Sanfrutos Cano, K. Talabér-Ritz i B. De Meester, pełnomocnicy)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 15 grudnia 2020 r. w sprawie wpisania do elektronicznego rejestru kontyngentów na wprowadzanie do obrotu wodorofluorowęglowodorów (HFC) jej kontyngentu na rok 2021, a także na lata 2019 i 2020.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Darment Oy zostaje obciążona kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w sprawie środków tymczasowych.

(1) Dz.U. C 128 z 12.4.2021.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/28

Wyrok Sądu z dnia 8 czerwca 2022 r. – Muschaweck/EUIPO – Conze (UM)

(Sprawa T-293/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy UM - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Używanie za zgodą właściciela - Używanie w formie, w jakiej znak towarowy jest zarejestrowany - Artykuł 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Reprezentacja właściciela znaku towarowego - Dowody używania przedstawione w wyznaczonym terminie)

(2022/C 294/40)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Ulrike Muschaweck (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Konle)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Joachim Conze (Monachium) (przedstawiciel: adwokat H. Bolte)

Przedmiot

Skargę na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 marca 2021 r. (sprawa R 2260/2019-2), dotyczącą postępowania w sprawie wygaśnięcia prawa do znaku między U. Muschaweck a J. Conzem.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Ulrike Muschaweck zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 278 z 12.7.2021.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/28

Wyrok Sądu z dnia 15 czerwca 2022 r. – F I S I/EUIPO – Verband der Deutschen Daunen- und Federnindustrie (ECODOWN)

(Sprawa T-338/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy ECODOWN - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001))

(2022/C 294/41)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: F I S I Fibre sintetiche SpA (Oggiono, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci G. Cartella i B. Cartella)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: R. Raponi i J. Crespo Carrillo, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Verband der Deutschen Daunen- und Federnindustrie eV (Moguncja, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. Travostino i N. Bottero)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca żąda stwierdzenia nieważności i zmiany decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 13 kwietnia 2021 r. (sprawa R 216/2020-1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	F I S I Fibre sintetiche SpA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 320 z 9.8.2021.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/29

Wyrok Sądu z dnia 8 czerwca 2022 r. – Polo Club Düsseldorf/EUIPO – Company Bridge and Life (POLO CLUB DÜSSELDORF EST. 1976)

(Sprawa T-355/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego POLO CLUB DÜSSELDORF EST. 1976 - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy POLO CLUB - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2022/C 294/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Polo Club Düsseldorf GmbH & Co. KG (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Weil)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: T. Frydendahl i J. Crespo Carrillo, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Company Bridge and Life, SL (Elche, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. Gracia Albero i D. Gómez Sánchez)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca żąda w istocie stwierdzenia nieważności i zmiany decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 26 kwietnia 2021 r. (sprawa R 1667/2020-1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Polo Club Düsseldorf GmbH & Co. KG pokrywa koszty postępowania, w tym niezbędne wydatki poniesione przez Company Bridge and Life, SL w związku z postępowaniem przed izbą odwoławczą Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

(1) Dz.U. C 329 z 16.8.2021.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/30

Wyrok Sądu z dnia 8 czerwca 2022 r. – Vitronic/EUIPO (Enforcement Trailer)

(Sprawa T-433/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego Enforcement Trailer - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Artykuł 7 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001)

(2022/C 294/43)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Vitronic Dr. Ing. Stein Bildverarbeitungssysteme GmbH (Wiesbaden, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat D. Tsoumanis)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: T. Klee i D. Hanf, pełnomocnicy)

Przedmiot

W swojej skardze opartej na art. 263 TFUE, skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 18 maja 2021 r. (sprawa R 236/2021-4).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Vitronic Dr.-Ing. Stein Bildverarbeitungssysteme GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 357 z 6.9.2021.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/30

Wyrok Sądu z dnia 8 czerwca 2022 r. – Medela/EUIPO (MAXFLOW)

(Sprawa T-744/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego MAXFLOW - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2022/C 294/44)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Medela Holding AG (Baar, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci M. Hartmann i S. Fröhlich)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: T. Klee i D. Hanf, pełnomocnicy)

Przedmiot

W swojej skardze opartej na art. 263 TFUE, skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 30 sierpnia 2021 r. (sprawa R 876/2021-2).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Medela Holding AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 37 z 24.1.2022.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/31

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 8 czerwca 2022 r. – Węgry/Komisja

(Sprawa T-104/22 R)

(Środek tymczasowy - Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne - Rozporządzenie (UE) nr 1303/2013 - Dokumenty pochodzące od państwa członkowskiego - Wniosek o zawieszenie wykonania - Fumus boni juris - Pilny charakter - Wyważenie interesów)

(2022/C 294/45)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Węgry (przedstawiciele: M. Fehér i G. Koós, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Ehrbar, A. Spina i A. Tokár, pełnomocnicy)

Przedmiot

We wniosku opartym na art. 278 i 279 TFUE skarżąca domaga się zawieszenia wykonania decyzji Komisji Europejskiej z dnia 14 grudnia 2021 r. przyjętej na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43), której przedmiotem jest ponowny wniosek GestDem 2021/2808 zmierzający do zagwarantowania publicznego dostępu do dokumentów pochodzących od jej organów.

Sentencja

Zawiesza się wykonanie decyzji Komisji Europejskiej z dnia z dnia 14 grudnia 2021 r. przyjętej na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, której przedmiotem jest ponowny wniosek GestDem 2021/2808 zmierzający do zagwarantowania publicznego dostępu do dokumentów pochodzących od węgierskich organów w zakresie, w jakim w decyzji tej przyznano dostęp do dokumentów pochodzących od tych organów.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/31

Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2022 r. – Arhs developments/Komisja

(Sprawa T-88/22)

(2022/C 294/46)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Arhs developments SA (Belvaux, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci P. Teerlinck, M. Gherghinaru i L. Panepinto)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji ARES (2022) 1027365 z dnia 11 lutego 2022 r., w której Komisja postanowiła, że oferta skarżącej nie została wybrana w ramach postępowania o udzielenie zamówienia DIMOS V – Część nr 2 (numer referencyjny BUDG: BUDG19/PO/04, numer referencyjny COM: BUDG/2020/OP/0001);

—

zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącej kwoty 6 945 492,5 EUR wraz z odsetkami wyrównawczymi naliczanymi od dnia wydania zaskarżonej decyzji do dnia wydania przez Sąd wyroku zawierającego sądowe oszacowanie wysokości szkody oraz odsetkami za zwłokę naliczanymi od dnia wydania wyroku stwierdzającego obowiązek naprawienia szkody do dnia pełnej zapłaty;

—	obciążenie Komisji jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi jeden zarzut dotyczący naruszenia: art. 167 ust. 2 rozporządzenia finansowego (1); zasad przejrzystości, równego traktowania i niedyskryminacji, o których mowa w jego art. 160 ust. 1; pkt 18.2 i 20 załącznika I (Udzielenie zamówienia) do owego rozporządzenia; obowiązku uzasadnienia.

—

Skarżąca podnosi, że decyzję ARES (2022) 1027365 z dnia 11 lutego 2022 r. wydano z naruszeniem art. 167 ust. 2 rozporządzenia finansowego, zasad przejrzystości, równego traktowania i niedyskryminacji, o których mowa w art. 160 ust. 1 rozporządzenia finansowego, oraz pkt 18.2 i 20 załącznika I (Udzielenie zamówienia) do rozporządzenia finansowego, ponieważ Komisja posłużyła się umową o gwarantowanym poziomie usług jako kryterium kwalifikacji, podczas gdy przewidziane w tym dokumencie wymogi w żadnym wypadku nie mogą zostać uznane za kryterium kwalifikacji. Umowy o gwarantowanym poziomie usług z definicji odnoszą się bowiem do jakości usług, jakie mają być świadczone, a nie do zdolności oferentów do ich świadczenia. Ze względu na to, że Komisja niesłusznie posłużyła się umową o gwarantowanym poziomie usług jako kryterium kwalifikacji, cała procedura wyboru jest niezgodna z prawem.

—	Skarżąca twierdzi ponadto, że Komisja naruszyła wyżej wymienione przepisy oraz obowiązek uzasadnienia z uwagi na to, że względy uzasadniające, które przedstawiła w odniesieniu do uznania umowy o gwarantowanym poziomie usług za kryterium kwalifikacji, są błędne i niewystarczające.

—

W konsekwencji niniejszy zarzut składa się z dwóch części:

—	Po pierwsze, skarżąca twierdzi, że umowa o gwarantowanym poziomie usług nie dotyczy zdolności oferentów do wykonania zamówienia, lecz jakości usług, jakie mają być świadczone;

—	Po drugie, względy uzasadniające przedstawione przez Komisję w odniesieniu do uznania umowy o gwarantowanym poziomie usług za kryterium kwalifikacji są bezzasadne i naruszają przepisy, o których mowa w niniejszym zarzucie.

W uzasadnieniu skargi o odszkodowanie skarżąca podnosi, że niezgodność z prawem zaskarżonej decyzji wyrządziła jej szkodę obejmującą:

—	utratę szansy na udzielenie jej zamówienia na świadczenie usług objętych częścią nr 2 zamówienia DIMOS V;

—	koszty i wydatki związane z udziałem w postępowaniu przetargowym.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. 2018, L 193, s. 1).

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/32

Skarga wniesiona w dniu 11 maja 2022 r. – Cham Wings Airlines/Rada

(Sprawa T-255/22)

(2022/C 294/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cham Wings Airlines LLC (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: adwokat L. Cloquet)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2022/307 z dnia 24 lutego 2022 r. w sprawie zmiany decyzji 2012/642/WPZiB dotyczącej środków ograniczających w związku z sytuacją na Białorusi (1), w zakresie w jakim dotyczy ona strony skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/300 z dnia 24 lutego 2022 r. w sprawie wykonania art. 8a rozporządzenia (WE) nr 765/2006 dotyczącego środków ograniczających w związku z sytuacją na Białorusi (2), w zakresie w jakim dotyczy ono skarżącego; oraz

—	obciążenie Rady wszystkimi kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący oczywistego błędu w ocenie okoliczności faktycznych przez pozwaną, polegającego na uznaniu, że strona skarżąca przyczynia się do działań reżimu Łukaszenki, które ułatwiają nielegalne przekraczanie zewnętrznych granic Unii, podczas gdy pogląd ten jest oczywiście bezzasadny.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia ogólnej zasady proporcjonalności, ponieważ konsekwencje gospodarcze środków ograniczających podjętych wobec strony skarżącej są katastrofalne i nieproporcjonalne w stosunku do celów, które zaskarżone akty miały osiągnąć, a których nie osiągnęły.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 akapit drugi TFUE, ponieważ uzasadnienie zaskarżonych aktów jest czysto formalne.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia prawa do obrony i prawa do rzetelnego procesu, ponieważ strona skarżąca nigdy nie mogła zapewnić sobie wysłuchania przed nałożeniem spornych środków ograniczających i w związku z tym nie mogła prawidłowo skorzystać z prawa do obrony, w tym z prawa do rzetelnego procesu, zagwarantowanego w szczególności na podstawie art. 6 ust. 3 europejskiej konwencji praw człowieka i art. 48 ust. 2 karty praw podstawowych. Gdyby takie wcześniejsze przesłuchanie odbyło się w odpowiednim czasie, strona skarżąca mogłaby poinformować Radę o swoim komunikacie z dnia 13 listopada 2021 r. do Komisji Europejskiej oraz o zamknięciu swoich działań w Mińsku.

(1) Dz.U. 2022, L 46, s. 97.

(2) Dz.U. 2022, L 46, s. 3.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/33

Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2022 r. – Xpand Consortium i in./Komisja

(Sprawa T-281/22)

(2022/C 294/48)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Xpand Consortium (Bruksela, Belgia), NTT Data Belgique (Bruksela), Sopra Steria Benelux (Bruksela), Fujitsu Technology Solutions (Bruksela) (przedstawiciele: adwokaci M. Troncoso Ferrer, L. Lence de Frutos i A. Rebollar Corrales)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżące wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 3 marca 2022 r. o unieważnieniu postępowania o udzielenie zamówienia o numerze referencyjnym BUDG19/PO/04;

—	obciążenie strony pozwanej całością kosztów i honorariów adwokackich.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżące podnoszą cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia przez Komisję Europejską obowiązku uzasadnienia i popełnienia przez nią oczywistego błędu w ocenie ze względu na to, że umowa o gwarantowanym poziomie usług stanowi ważne kryterium kwalifikacji.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań ze względu na to, że Komisja Europejska, po pierwsze, ograniczyła się w swojej wykładni pojęć zawartych w dokumentacji przetargowej w toku postępowania o udzielenie zamówienia o numerze referencyjnym BUDG19/PO/04, a następnie zmieniła swoje stanowisko, oraz, po drugie, wzbudziła u Xpand Consortium uzasadnione oczekiwania co do zgodności z prawem umowy o gwarantowanym poziomie usług jako kryterium kwalifikacji.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia zasady dobrej administracji ze względu na to, że Komisja Europejska, po pierwsze, nie powiadomiła najszybciej, jak to możliwe – czego wymaga art. 171 rozporządzenia finansowego (1) – o unieważnieniu postępowania o udzielenie zamówienia o numerze referencyjnym BUDG19/PO/04 oraz, po drugie, nie doręczyła Xpand Consortium najszybciej, jak to możliwe, decyzji Komisji Europejskiej z dnia 3 marca 2022 r. o unieważnieniu postępowania o udzielenie zamówienia o numerze referencyjnym BUDG19/PO/04 i uzasadnienia przyjęcia owej decyzji.

Zarzut czwarty dotyczy naruszenia zasad proporcjonalności i równego traktowania ze względu na to, że Komisja Europejska, po pierwsze, unieważniając postępowanie o udzielenie zamówienia o numerze referencyjnym BUDG19/PO/04, przyjęła najbardziej uciążliwy i powodujący najwięcej niedogodności środek pomimo istnienia innych, proporcjonalnych środków oraz, po drugie, wszczynając nowe postępowanie o udzielenie zamówienia mającego ten sam przedmiot, zapewniła nienależną przewagę konkurentom Xpand Consortium w przetargu.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/34

Skarga wniesiona w dniu 8 czerwca 2022 r. – Deutsche Bank/EUIPO – Operación y Auditoria (avanza Tu negocio)

(Sprawa T-341/22)

(2022/C 294/49)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Deutsche Bank, SA Española (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci I. Valdelomar Serrano, J. Rodriguez Fuensalida, P. Ramells Higuerasi A. Figuerola Moure)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą:: Operación y Auditoria, SA de CV, SOFOM, ENR (Meksyk, Meksyk)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy avanza Tu negocio – zgłoszenie nr 18 208 813

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 marca 2022 r. w sprawie R R 1808/2021-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że w zaskarżonej decyzji niewłaściwie zastosowano art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	rozstrzygnięcie poprzez odmowę ochrony dla wszystkich usług objętych zgłoszeniem (graficznego) unijnego znaku towarowego nr 18 208 813 avanza Tu negocio w klasie 36;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa poniesionymi przez skarżącą, związanym z niniejszym postępowaniem.

Podniesione zarzuty

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/35

Skarga wniesiona w dniu 9 czerwca 2022 r. – Rauch Furnace Technology/EUIPO – Musto et Bureau (tygiel)

(Sprawa T-347/22)

(2022/C 294/50)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Rauch Furnace Technology GmbH (Gmunden, Austria) (przedstawiciel: Rechtsanwalt M. Traxler)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Musto et Bureau Srl (Osteria Grande, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wzoru: Strona skarżąca

Sporny wzór: Wzór wspólnotowy nr 7 737 143–0001 (tygiel)

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru

Zaskarżona decyzja: Decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 29 marca 2022 r. w sprawie R 1697/2021-3

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i unieważnienie wzoru nr 7 737 143–0001;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych;

—	Naruszenie art. 4 rozporządzenie Rady (WE) nr 6/2002.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/36

Skarga wniesiona w dniu 9 czerwca 2022 r. – PT Indonesia Ruipu Nickel and Chrome Alloy/Komisja

(Sprawa T-348/22)

(2022/C 294/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: PT Indonesia Ruipu Nickel and Chrome Alloy (Dżakarta, Indonezja) (przedstawiciele: R. Antonini, E. Monard i B. Maniatis, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2022/433 z dnia 15 marca 2022 r. nakładającego ostateczne cło wyrównawcze na przywóz płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno pochodzących z Indii i Indonezji i zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2021/2012 nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno pochodzących z Indii i Indonezji (1); oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Komisja naruszyła art. 2 lit. a) i b), art. 3 ust. 1 lit. a), art. 4 ust. 3 i 5 oraz art. 28 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1037 z dnia 8 czerwca 2016 r. (2) (zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”) nakładając środki wyrównawcze w odniesieniu do programów, które w rozumieniu rozporządzenia podstawowego nie były subsydiami stanowiącymi podstawę środków wyrównawczych.

2.	Zarzut drugi, zgodnie z którym Komisja wykorzystała błędne wskaźniki przy określaniu korzyści i obliczaniu kwoty subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych z naruszeniem art. 3 ust. 2, art. 6 lit. a), b) i d) oraz art. 15 ust. 1 i 2 rozporządzenia podstawowego.

3.	Zarzut trzeci, zgodnie z którym Komisja nie dokonała podziału kwoty subsydium w związku z dostawą rudy niklu przy produkcji produktu objętego postepowaniem w okresie objętym dochodzeniem z naruszeniem art. 7 ust. 2 i art. 15 ust. 1 i 2 rozporządzenia podstawowego.

(1) Dz.U. 2022 L 88, s. 24.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1037 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. 2016 L 176, s. 55).

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/36

Skarga wniesiona w dniu 10 czerwca 2022 r. – adp Merkur/EUIPO – Play’n GO Marks (GAME OF GLADIATORS)

(Sprawa T-350/22)

(2022/C 294/52)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: adp Merkur GmbH (Espelkamp, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat K. Mandel)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Play’n GO Marks ltd. (Sliema, Malta)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego „GAME OF GLADIATORS” – zgłoszenie nr 18 022 754

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 11 kwietnia 2022 r. w sprawie R 2289/2020-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

Naruszenie art. 47 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/37

Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2022 r. – De Dietrich Process Systems/EUIPO – Koch-Glitsch (SCHEIBEL)

(Sprawa T-351/22)

(2022/C 294/53)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: De Dietrich Process Systems GmbH (Mainz, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Körner)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Koch-Glitsch LP (Wichita, Kansas, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „SCHEIBEL” – unijny znak towarowy nr 3 790 375

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 1 kwietnia 2022 r. w sprawie R 1107/2021-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i oddalenie odwołania właściciela unijnego znaku towarowego od decyzji Wydziału Unieważnień EUIPO z dnia 29 kwietnia 2021 r. (sprawa nr 42 180 C) unieważniającej prawo do unijnego znaku towarowego nr 3 790 375 (SCHEIBEL) w całości;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 59 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 59 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/38

Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2022 r. – De Dietrich Process Systems/EUIPO – Koch-Glitsch (KARR)

(Sprawa T-352/22)

(2022/C 294/54)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: De Dietrich Process Systems GmbH (Moguncja, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Körner)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Koch-Glitsch LP (Wichita, Kansas, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „KARR” – unijny znak towarowy nr 3 790 359

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 1 kwietnia 2022 r. w sprawie R 1105/2021-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i oddalenie odwołania właściciela unijnego znaku towarowego od decyzji Wydziału Unieważnień EUIPO z dnia 29 kwietnia 2021 r. (sprawa nr 42 121 C) unieważniającej prawo do unijnego znaku towarowego nr 3 790 359 („KARR”) w całości;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 59 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 59 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/38

Skarga wniesiona w dniu 1 czerwca 2022 r. – XH/Komisja

(Sprawa T-353/22)

(2022/C 294/55)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: XH (przedstawiciel: adwokat K. Górny-Salwarowska)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 10 listopada 2021 r. (IA nr 31–2021) dotyczącej niewpisania nazwiska skarżącego na listę urzędników awansowanych w 2021 r., utrzymanej w mocy decyzją nr R/72/22 wydaną przez organ powołujący w dniu 8 czerwca 2022 r. w odpowiedzi na zażalenie złożone przez skarżącego w dniu 5 lutego 2021 r.;

—	naprawienie szkody i krzywdy skarżącego;

—	obciążenie pozwanej całością kosztów i wydatków na podstawie art. 268 TFUE.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa i nieprawidłowości zaskarżonego postępowania w sprawie awansu w 2021 r.: a) naruszenie decyzji GIP 45 C(2013) 8968 ustanawiającej ogólne przepisy wykonawcze do art. 45 regulaminu pracowniczego; b) naruszenia art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego w świetle art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także brak rzeczywistego porównania osiągnięć.

2.	Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie przy stosowaniu kryteriów awansu przewidzianych w art. 45 regulaminu pracowniczego w świetle art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/39

Skarga wniesiona w dniu 9 czerwca 2022 r. – Bindl/Komisja

(Sprawa T-354/22)

(2022/C 294/56)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Thomas Bindl (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Herbrich)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—

unieważnienia przekazów danych osobowych skarżącego do odbiorców mających siedzibę w państwach trzecich bez odpowiedniego poziomu ochrony, zainicjowanych przez stronę pozwaną z naruszeniem rozdziału V rozporządzenia (UE) 2018/1725 przy przeglądaniu strony internetowej https://futureu.europa.eu w dniach 20 marca 2022 r. i 8 czerwca 2022 r. oraz przy rejestracji na wydarzenie „GoGreen” w dniu 30 marca 2022 r;

—

stwierdzenie, że pozwana w sposób niezgodny z prawem nie odpowiedziała na wniosek o dostęp złożony przez skarżącego w dniu 1 kwietnia 2002 r. w odniesieniu do przetwarzania przez pozwaną jego danych osobowych oraz w odniesieniu do odpowiednich zabezpieczeń na podstawie art. 48 rozporządzenia (UE) nr 2018/1725 w związku z przekazywaniem danych odbiorcom mającym siedzibę w państwach trzecich;

—

zasądzenie od strony pozwanej odszkodowania w wysokości 1 200,00 EUR wraz z odsetkami w wysokości 2 punktów procentowych powyżej stopy procentowej ustalonej przez Europejski Bank Centralny dla głównych operacji refinansowych, od dnia ogłoszenia wyroku, za szkodę poniesioną przez skarżącego w wyniku nieprawidłowego zastosowania rozporządzenia (UE) 2018/1725;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący błędnego zastosowania art. 46 zdanie pierwsze, a także art. 48 ust. 1 i 2 lit. b) rozporządzenia (UE) 2018/1725 (1)

—

Strona pozwana przekazała odbiorcom mającym siedzibę w Stanach Zjednoczonych Ameryki dane osobowe skarżącego przy przeglądaniu strony internetowej https://futureu.europa.eu. Stany Zjednoczone Ameryki są państwem trzecim, w stosunku do którego Komisja nie przyjęła decyzji stwierdzającej odpowiedni poziom ochrony.

—

Przekazanie danych osobowych skarżącego odbiorcom mającym siedzibę w Stanach Zjednoczonych Ameryki na podstawie ogólnych klauzul umownych zgodnie z art. 48 ust. 2 lit. b rozporządzenia (UE) 2018/1725 nie stanowi, w braku dodatkowych zabezpieczeń technicznych i organizacyjnych, odpowiedniej gwarancji zapewnienia właściwego poziomu ochrony w Stanach Zjednoczonych Ameryki.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia praw podstawowych skarżącego na podstawie art. 7 i 8 karty praw podstawowych (zwanej dalej „kartą”)

—

Ograniczenia praw podstawowych skarżącego określonych w art. 7 i 8 karty, wynikające z faktu, że władze Stanów Zjednoczonych mogą, zgodnie z prawem Stanów Zjednoczonych, uzyskać dostęp do danych przekazywanych z Unii Europejskiej do Stanów Zjednoczonych i korzystać z nich, nie są uregulowane w sposób, który spełniałby wymogi równoważne wymogom istniejącym w prawie Unii zgodnie z art. 52 ust. 1 zdanie drugie karty.

—	Ani 50 U.S. Code § 1881a (Section 7022 FISA), ani Executive Order 12333 nie zapewnia obywatelom Unii żadnych możliwości ani praw do obrony przed dostępem do danych osobowych ani do skutecznego egzekwowania praw wynikających z rozporządzenia (UE) 2018/1725.

—

Prawo dostępu skarżącego na podstawie art. 17 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE) 2018/1725 jest warunkiem dochodzenia praw podstawowych skarżącego na podstawie art. 7 i 8 ust. 1 karty. Pozwana pozbawia skarżącego możliwości dochodzenia chronionych praw podstawowych poprzez brak działania w odniesieniu do jego wniosku o dostęp. Naruszenie praw podstawowych wynikających z art. 7 i 8 ust. 1 karty, które towarzyszy brakowi działania pozwanej, nie jest uzasadnione.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia praw podstawowych skarżącego na podstawie art. 47 karty

—	Prawo Stanów Zjednoczonych nie przewiduje żadnej możliwości ochrony sądowej przed dostępem do danych osobowych obywateli Unii przez amerykańskie organy bezpieczeństwa i służby wywiadowcze.

—

W odniesieniu do programów nadzoru realizowanych przez organy bezpieczeństwa i służby wywiadowcze Stanów Zjednoczonych – np. PRISM i UPSTREAM – opartych zarówno na 50 U.S. Code § 1881a (Section 702 FISA), jak i na Executive Order 12333, ani Presidential Policy Directive 28, ani Executive Order 12333 nie zapewniają zainteresowanym osobom żadnych praw, których mogłyby one dochodzić na drodze sądowej przeciwko organom Stanów Zjednoczonych.

Zarzut czwarty dotyczący błędnego zastosowania art. 17 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE) 2018/1725, jak również art. 14 ust. 3 i 4 rozporządzenia (UE) 2018/1725

—

Pozwana w sposób niezgodny z prawem nie udostępniła skarżącemu, po złożeniu przez niego wniosku o dostęp z dnia 1 kwietnia 2022 r., informacji, o których mowa w art. 17 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE) 2018/1725, w szczególności środków ochronnych na podstawie art. 48 rozporządzenia (UE) 2018/1725, w terminie jednego miesiąca na podstawie art. 14 ust. 3 zdanie pierwsze rozporządzenia (UE) 2018/1725.

—

Pozwana w sposób niezgodny z prawem nie przedstawiła skarżącemu ani uzasadnienia ewentualnego przedłużenia terminu do udzielenia informacji na podstawie art. 14 ust. 3 zdanie drugie rozporządzenia (UE) 2018/1725, ani nie poinformowała skarżącego w ciągu miesiąca od złożenia wniosku o dostęp na podstawie art. 14 ust. 3 i 4 rozporządzenia (UE) 2018/1725 o przyczynach oddalenia wniosku o dostęp, jak również o sądowych i pozasądowych środkach odwoławczych.

Zarzut piąty dotyczący spowodowania szkody niematerialnej

—

Skarżący doznał szkody niematerialnej w wysokości 1 200 EUR w wyniku oddalenia przez pozwaną jego wniosku o udzielenie dostępu oraz niekontrolowanego przekazania jego danych osobowych odbiorcom mającym siedzibę w Stanach Zjednoczonych Ameryki i związanej z tym niepewności co do bezprawnego monitorowania ruchu internetowego.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii i swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia rozporządzenia (WE) nr 45/2001 i decyzji nr 1247/2002/WE (Dz.U. 2018, L 295, s. 39).

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/41

Skarga wniesiona w dniu 16 czerwca 2022 r. – LG Chem/Komisja

(Sprawa T-356/22)

(2022/C 294/57)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: LG Chem Ltd. (Seul, Korea Południowa) (przedstawiciele: adwokaci P. Vander Schueren i T. Martin-Brieu)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2022/547 z dnia 5 kwietnia 2022 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz superchłonnych polimerów pochodzących z Republiki Korei (1) („zaskarżonego rozporządzenia”) w zakresie, w jakim ma ono zastosowanie do strony skarżącej;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w związku z niniejszym postępowaniem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczy tego, że strona pozwana dopuściła się oczywistych błędów w ocenie, naruszyła art. 3 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (2) (zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”) oraz naruszyła prawo strony skarżącej do obrony przy dokonywaniu analizy wpływu przywozu z Korei na ceny.

Zarzut drugi dotyczy tego, że strona pozwana dopuściła się oczywistych błędów w ocenie, działała z naruszeniem art. 3 ust. 2, art. 3 ust. 5, art. 3 ust. 6 i art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego oraz nie przedstawiła uzasadnienia, analizując sytuację pod względem szkody poniesionej przez producentów unijnych w sposób stronniczy i przypisując rzekomą szkodę przywozowi z Korei, a nie innym znanym czynnikom.

Zarzut trzeci dotyczy tego, że strona pozwana dopuściła się oczywistych błędów w ocenie, działała z naruszeniem art. 3 ust. 3 i art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego oraz naruszyła prawo strony skarżącej do obrony, ustalając margines szkody na podstawie uproszczonego numeru kontrolnego produktu, nie dostarczając odpowiednich jawnych streszczeń dotyczących obliczenia marginesu szkody i nie uwzględniając innych znanych czynników szkody przy ustalaniu marginesu szkody.

4.	Zarzut czwarty dotyczy tego, że strona pozwana przeprowadziła dochodzenie z naruszeniem prawa strony skarżącej do obrony i z naruszeniem prawa do dobrej administracji.

(1) Dz.U. 2022, L 107, s. 27.

(2) Dz.U. 2016, L 176, s. 21.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/42

Skarga wniesiona w dniu 16 czerwca 2022 r. – Das Neves/Komisja

(Sprawa T-357/22)

(2022/C 294/58)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: José das Neves (La Hulpe, Belgia) (przedstawiciel: adwokat J.-P. Vandersteen)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 12 października 2021 r. wydanej w stosunku do niego przez [dane poufne] (1);

—	zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz kwoty 20 000 EUR tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania;

—	obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi na decyzję Komisji z dnia 12 października 2021 r. w sprawie udzielenia mu ostrzeżenia skarżący podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący oczywistego błędu w ocenie konfliktu interesów.

2.	Zarzut drugi dotyczący nadużycia uprawnień.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia praw podstawowych.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 21 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej.

(1) Dane poufne utajnione.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/42

Skarga wniesiona w dniu 16 czerwca 2022 r. – PQ/ESDZ

(Sprawa T-358/22)

(2022/C 294/59)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: PQ (przedstawiciel: adwokat S. Orlandi)

Strona pozwana: Europejska Służba Działań Zewnętrznych

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji o nieawansowaniu skarżącego do grupy zaszeregowania AD 12 w ramach postępowania w sprawie awansu w 2021 r.;

—	w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności awansu urzędników wymienionych w wykazie urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania A12 w ramach postępowania w sprawie awansu w 2021 r.;

—	obciążenie Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi dwa zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia. Skarżący podnosi w tym względzie, że brak jakiegokolwiek uzasadnienia wynika z dorozumianego oddalenia zażalenia złożonego przez skarżącego na zaskarżoną decyzję.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia zasady dobrej administracji, art. 45 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) i zasady równego traktowania, a także dotyczy oczywistego błędu w ocenie. Zdaniem skarżącego, zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 45 regulaminu pracowniczego i jest wynikiem oczywistego błędu w ocenie, ponieważ, po pierwsze, skarżący stale wykazywał się wysokimi osiągnięciami, podczas gdy zaskarżona decyzja stawia go w sytuacji powolnego rozwoju kariery, a po drugie, jedyna krytyka, jaką sformułowano w jego ostatnim uwzględnionym sprawozdaniu z oceny wynikała z oczywistego błędu w ocenie, do którego popełnienia przyznał się organ powołujący w swojej odpowiedzi z dnia 3 marca 2022 r. na zażalenie skarżącego z dnia 28 października 2021 r. Wreszcie skarżący wskazuje, że Europejska Służba Działań Zewnętrznych nadal nie ustanowiła systemu oceny i awansów, który pozwala na przeprowadzenie porównania na podstawie art. 45 regulaminu pracowniczego zgodnie z wymogami określonymi w orzecznictwie.

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/43

Skarga wniesiona w dniu 16 czerwca 2022 r. – Zubitskiy/Rada

(Sprawa T-359/22)

(2022/C 294/60)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Evgeny Borisovich Zubitskiy (Moskwa, Rosja) (przedstawiciele: adwokaci P. Zeller i D. Reingewirtz)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że art. 1 ust. 2 decyzji Rady (WPZIB) 2022/329 z dnia 25 lutego 2022 r. (1), w zakresie, w jakim dodaje kryteria f) i g) do art. 2 ust. 1 decyzji 2014/145/WPZiB, jest niezgodny z prawem i nie ma zastosowania w odniesieniu do E. Borisovicha Zubitskiego;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia (UE) 2022/581 z dnia 8 kwietnia 2022 r. (2). w części dotyczącej E. Borisovicha Zubitskiego (załącznik I do rozporządzenia (UE) 269/2014 ze zmianami – poz. 913;

—	obciążenie Rady całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy, dotyczący zarzutu niezgodności z prawem art. 2 ust. 1 decyzji (WPZiB) 2022/329 z dnia 25 lutego 2022 r. oraz w konsekwencji braku podstawy prawnej w zakresie, w jakim dodaje on kryteria f) i g) do decyzji (WPZiB) 2014/145 z dnia 17 marca 2014 r. ze zmianami.

2.	Zarzut drugi, dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia rozporządzenia (UE) 2022/581 z dnia 8 kwietnia 2022 r. w części dotyczącej skarżącego oraz w konsekwencji naruszenia art. 296 TFUE.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia prawa oraz w konsekwencji naruszenia art. 215 TFUE w zakresie, w jakim przyjęcie rozporządzenia (UE) nr 2022/581 z dnia 8 kwietnia 2022 r. – w części dotyczącej skarżącego – nie jest konieczne w celu wykonania decyzji przyjętych na podstawie art. 29 TFUE, a w szczególności decyzji (WPZiB) 2022/329 z dnia 25 lutego 2022 r.

4.	Zarzut czwarty, dotyczący oczywistego błędu w ocenie, jako że nie zostały spełnione w odniesieniu do skarżącego elementy konstytutywne kryteriów f) i g) z decyzji (WPZiB) 2022/329 z dnia 25 lutego 2014 r., podstawy przyjęcia rozporządzenia (UE) 2022/581 z dnia 8 kwietnia 2022 r.

Zarzut piąty, dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na tym, że rzekome dowody, na których podstawie Rada przyjęła rozporządzenie (UE) 2022/581 z dnia 8 kwietnia 2022 r., w odniesieniu do skarżącego: i) opierają się wyłącznie na informacjach, niekiedy starszych niż pięć lat, pochodzących z witryn internetowych (z których część, w szczególności rucompromat, nie są w żadnej mierze obiektywne) oraz ii) podają – niektóre z nich – fałszywy stan faktyczny.

Zarzut szósty, dotyczący naruszenia praw podstawowych skarżącego polegającego na tym, że rozporządzenie (UE) 2022/581 z dnia 8 kwietnia 2022 r. w części dotyczącej skarżącego stanowi nieuzasadnione i nieproporcjonalne naruszenie jego praw podstawowych, do których należą prawo własności, zapisane w art. 17 karty praw podstawowych, oraz wolność prowadzenia działalności gospodarczej, zapisana w jej art. 16.

(1) Decyzja Rady (WPZIB) 2022/329 z dnia 25 lutego 2022 r. zmieniająca decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (Dz.U. 2022, L 50, s. 1).

(2) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2022/581 z dnia 8 kwietnia 2022 r. wykonujące rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (Dz.U. 2022, L 110, s. 3).

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/44

Skarga wniesiona w dniu 16 czerwca 2022 r. – Berezkin /Rada

(Sprawa T-360/22)

(2022/C 294/61)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Grigory Viktorovitsj Berezkin (Moskwa, Rosja) (przedstawiciel: adwokat J. Grand d’Esnon)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2022/582 (1) z dnia 8 kwietnia 2022 r. w zakresie, w jakim umieszcza nazwisko skarżącego w załączniku do decyzji Rady 2014/145/WPZiB z dnia 17 marca 2014 r.;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/581 (2) w zakresie, w jakim umieszcza nazwisko skarżącego w załączniku 1 do rozporządzenia Rady (UE) 2014/269 z dnia 17 marca 2014 r.;

—	zasądzenie od Rady Unii Europejskiej 1 EUR tytułem zadośćuczynienia;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy, dotyczący niezgodności z prawem sankcji zastosowanych wobec skarżącego polegającej na tym, że są one rezultatem oczywistego błędu w ocenie, gdyż skarżący nie ma żadnego związku z wydarzeniami mającymi miejsce w Ukrainie i nie wspiera rządu Federacji Rosyjskiej.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia prawa do skutecznej obrony sądowej i obowiązku uzasadnienia ciążącego na Radzie. Skarżący podnosi, że jedyne źródła przedstawione przez Radę to artykuły prasowe lub wyimki ze stron internetowych i nie spełniają one zatem kryteriów dowodowych uzasadniających zastosowanie sankcji.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności i zasady równości traktowania. Zdaniem skarżącego nie ma żadnego materialnego związku między nim a rosyjską polityką w Ukrainie i w konsekwencji sankcje nie odnoszą się do któregokolwiek z celów decyzji i rozporządzenia z dnia 17 marca 2014 r. (3)

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia zasady zgodności z prawem. Skarżący powołuje się w te kwestii na niezgodność z prawem kryteriów figurujących pod lit. f) i g) decyzji i rozporządzenia z dnia 17 marca 2014 r. w zakresie, w jakim naruszają one obowiązki ciążące na Radzie w myśl art. 215 ust. 2 TFUE, jak również zasadę pewności prawa.

5.	Zarzut piąty, dotyczący naruszenia zakresu praw podstawowych skarżącego, w szczególności prawa własności i swobody przemieszczania się.

6.	Zarzut szósty, dotyczący naruszenia prawa skarżącego do obrony polegającego na tym, że Rada nie przekazała mu indywidualnie szczegółowych zasad i konkretnych podstaw umieszczenia jego nazwiska w wykazie osób objętych sankcjami. Skarżący nie był zatem w stanie przedstawić uwag w ich przedmiocie.

7.	Zarzut siódmy, dotyczący żądania odszkodowawczego. Skarżący uważa, że jego reputacja doznała poważnego uszczerbku, wnosi zatem o zadośćuczynienie.

(1) Decyzja Rady (WPZiB) 2022/582 z dnia 8 kwietnia 2022 r. zmieniająca decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (Dz.U. 2022, L 110, s. 55)

(3) Rozporządzenie Rady (UE) nr 269/2014 z dnia 17 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (Dz.U. 2014, L 78, s. 6).

1.8.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 294/45

Skarga wniesiona w dniu 17 czerwca 2022 r. – Akhmedov/Rada

(Sprawa T-363/22)

(2022/C 294/62)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Farkhad Teimurovich Akhmedov (Baku, Azerbejdżan) (przedstawiciel: adwokat W. Julié)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2022/582 z dnia 8 kwietnia 2022 r. zmieniającej decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (1) (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”), w zakresie dotyczącym strony skarżącej;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/581 z dnia 8 kwietnia 2022 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (2), w zakresie w jakim dotyczy strony skarżącej;

—	zasądzenie od pozwanej odszkodowania za poniesioną przez stronę skarżącą szkodę i doznaną przez nią krzywdę;

—	obciążenie pozwanej całością kosztów postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w związku z obroną.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że art. 2 ust. 1 lit. g) decyzji Rady 2014/145/WPZiB z dnia 17 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (3), zmienionej decyzją Rady (WPZiB) 2022/329 z dnia 25 lutego 2022 r. zmieniającą decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (4), oraz art. 3 ust. 1 lit. g) rozporządzenia Rady (UE) nr 269/2014 z dnia 17 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (5), zmienionego rozporządzeniem Rady (UE) 2022/330 z dnia 25 lutego 2022 r. zmieniającym rozporządzenie Rady (UE) nr 269/2014 z dnia 17 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (6), są niezgodne z prawem i naruszają zasady proporcjonalności, pewności prawa i równego traktowania.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia.

3.	Zarzut trzeci dotyczący oczywistego błędu w ocenie stanu faktycznego.

4.	Zarzut czwarty dotyczący nieproporcjonalnego naruszenia prawa własności.

(1) Dz.U. 2022, L 110, s. 55.

(2) Dz.U. 2022, L 110, s. 3.

(3) Dz.U. 2014, L 78, s. 16.

(4) Dz.U. 2022, L 50, s. 1.

(5) Dz.U. 2014, L 78, s. 6.

(6) Dz.U. 2022, L 51, s. 1.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 294

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 65 1 sierpnia 2022

Spis treści		Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2022/C 294/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1