1)

Czy w przypadku świadczenia usług przez podatnika mającego siedzibę w państwie członkowskim na rzecz innego podatnika działającego w takim charakterze, którego siedziba działalności gospodarczej znajduje się poza Unią Europejską, przy czym są to podmioty odrębne i niezależne pod względem prawnym, lecz należące do tej samej grupy, a usługodawca zobowiązał się na podstawie umowy do wykorzystywania swoich urządzeń i personelu wyłącznie do wytwarzania towarów na rzecz usługobiorcy, które to towary są następnie sprzedawane przez owego usługobiorcę, co skutkuje dostawami towarów podlegającymi opodatkowaniu, przy których usługodawca świadczy wsparcie logistyczne i które wykonywane są w rzeczonym państwie członkowskim, art. 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. (1). i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/[2011] z dnia 15 marca 2011 r. (2). należy interpretować w ten sposób, że należy uznać, iż podatnik mający siedzibę poza Unią Europejską posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym państwie członkowskim?

2)

Czy art. 44 dyrektywy 2006/112/WE i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/[2011] z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że podatnik może dysponować stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej, jeżeli wymaganym zapleczem personalnym i technicznym jest zaplecze jego usługodawcy, który jest od niego niezależny pod względem prawnym, lecz należy do tej samej grupy, przy czym jest zobowiązany umownie, na zasadzie wyłączności, do używania owego zaplecza na rzecz tego podatnika?

3)

Czy art. 44 dyrektywy 2006/112/WE i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/[2011] z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że podatnik dysponuje stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim swojego usługodawcy, jeżeli usługodawca ten wykonuje na jego rzecz, w wykonaniu zobowiązania umownego na wyłączność, szereg świadczeń akcesoryjnych lub uzupełniających w stosunku do produkcji z materiałów powierzonych w ścisłym znaczeniu, przyczyniając się tym samym do realizacji transakcji sprzedaży zawartych przez tego podatnika w jego siedzibie położonej poza Unią Europejską, lecz skutkujących opodatkowanymi dostawami towarów zlokalizowanymi na podstawie przepisów dotyczących VAT na terytorium rzeczonego państwa członkowskiego?

1)

Czy środki ustawodawcze dotyczące udzielania organom publicznym dostępu do danych o ruchu i danych dotyczących lokalizacji (z uwzględnieniem danych umożliwiających identyfikację) w związku z zapobieganiem, dochodzeniem, wykrywaniem i karaniem przestępstw kryminalnych mieszczą się w zakresie zastosowania dyrektywy 2002/58/WE (1), w sytuacji, gdy chodzi o udzielenie dostępu do danych, które nie są przechowywane na podstawie środków ustawodawczych w rozumieniu art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58/WE, lecz które są przechowywane przez dostawcę na innej podstawie?

2)

3)

Czy udzielenie organom publicznym dostępu do danych o ruchu i danych dotyczących lokalizacji (innych niż dane umożliwiające jedynie identyfikację) w związku z zapobieganiem, dochodzeniem, wykrywaniem i karaniem przestępstw kryminalnych może nastąpić na podstawie dyrektywy 2002/58/WE, jeżeli nie chodzi o poważne przestępstwa lub poważną przestępczość, a mianowicie, jeżeli w danym konkretnym przypadku udzielenie dostępu do tych danych – jak można przypuszczać – będzie wiązało się jedynie z pomniejszym naruszeniem w szczególności prawa do ochrony życia prywatnego użytkownika w rozumieniu art. 2 ust. b) dyrektywy 2002/58/WE?

1)

Czy art. 1 ust. 2 i 3 i art. 3 i 4 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW (1) należy interpretować w ten sposób, że nie zezwalają one sądowi wykonującemu nakaz na odmowę lub, w każdym razie, odroczenie przekazania matki mieszkającej z małoletnimi dziećmi?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie, czy art. 1 ust. 2 i 3 i art. 3 i 4 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW są zgodne z art. 7 i 24 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, również w świetle orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w kwestii art. 8 EKPC i tradycji konstytucyjnych wspólnych dla państw członkowskich, w zakresie, w jakim nakazują one przekazanie matki powodując zerwanie więzi z małoletnimi dziećmi, z którymi ona zamieszkuje, z pominięciem best interest of the child (najlepszego interesu dziecka)?

1)

Czy art. 5 dyrektywy 93/13/EWG (1), który stanowi, że „przedstawian[e] konsumentowi warunk[i] […] muszą zawsze być sporządzone prostym i zrozumiałym językiem”, należy interpretować w świetle motywu dwudziestego tej dyrektywy w ten sposób, że wymaga on, aby konsument miał zawsze możliwość zapoznania się ze wszystkimi warunkami umowy?

2)

Czy art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13/EWG, który stanowi, że wymogiem wyłączenia kontroli warunków dotyczących głównego przedmiotu umowy jest okoliczność, że „warunki te zostały wyrażone prostym i zrozumiałym językiem”, należy interpretować w ten sposób, iż wymaga on, aby konsument miał zawsze możliwość zapoznania się z tymi warunkami?

3)

Czy w kontekście przepisów krajowych, które zezwalają na kontrolę sądową nieuczciwego charakteru warunków umownych, które nie były indywidualnie negocjowane, dotyczących określenia głównego przedmiotu umowy: i) art. 3 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG w związku z lit. i) przykładowego wykazu, o którym mowa w ust. 3 tego artykułu, stoi na przeszkodzie temu, by w odniesieniu do umowy składkowego ubezpieczenia grupowego zakład ubezpieczeń mógł powołać się wobec ubezpieczonego na warunek wyłączający lub ograniczający ryzyko ubezpieczonego, o którym ubezpieczony nie został poinformowany i o którym nie miał on w związku z tym możliwości dowiedzieć się; ii) nawet jeśli jednocześnie, w przypadku niewykonania obowiązku powiadomienia i przekazania informacji o warunkach umownych przepisy krajowe nakładają na ubezpieczającego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej ubezpieczonemu, co jednak nie stawia ubezpieczonego w sytuacji, w jakiej znajdowałby się, gdyby ochrona ubezpieczeniowa istniała?

1)

Czy niezależnie od przepisów prawa krajowego, które pozwalają pod pewnymi warunkami na pobyt cudzoziemca ze względu na jego stan zdrowia i chronią go w danym wypadku przed wydaleniem, przepisy art. 12 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/95/UE (1) należy interpretować w ten sposób, że chory uchodźca palestyński, który po tym gdy rzeczywiście korzystał z ochrony lub pomocy UNRWA, opuścił znajdujące się w obszarze działania tego organu państwo lub terytorium, gdzie miał swój zwykły pobyt, ze względu na to, że nie ma tam możliwości wystarczającego dostępu do usług zdrowotnych i leczenia, których wymaga jego stan zdrowia, a brak takiej opieki powoduje realne zagrożenie dla jego życia lub integralności fizycznej, może być traktowany jako osoba, której bezpieczeństwo osobiste jest poważnie zagrożone, znajdująca się w sytuacji, w której UNRWA nie jest w stanie zapewnić tej osobie warunków życia zgodnych z powierzoną jej misją?

2)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej, jakie kryteria, zależne na przykład od powagi choroby lub od rodzaju koniecznych usług zdrowotnych, pozwolą na rozpoznanie takie sytuacji?

1)

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze lit. a): czy organ właściwy do spraw wydawania zezwoleń na inwestycję może wydać zezwolenie na inwestycję w odniesieniu do przedsięwzięcia, które może mieć negatywny wpływ na część wód, zanim jeszcze zostanie ona scharakteryzowana i sklasyfikowana?

3)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze lit. a): jakie obowiązki spoczywają na właściwym organie przy podejmowaniu decyzji w sprawie wniosku o wydanie zezwolenia na inwestycję, która może mieć potencjalnie negatywny wpływ na niescharakteryzowaną lub niesklasyfikowaną część wód?

1)

Czy pkt 6.4 lit. a) załącznika I do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE (1) z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) należy interpretować w ten sposób, że „produkcja tusz” obejmuje proces uboju, który rozpoczyna się wówczas, gdy zwierzę zostaje wyprowadzone z pomieszczenia do jego trzymania, ogłuszone i uśmiercone, i który kończy się wraz z wyprodukowaniem dużych standardowych elementów mięsa, efektem czego masa zwierzęcia rzeźnego jest obliczana przed oddzieleniem szyi i głowy oraz usunięciem narządów wewnętrznych i wnętrzności, czy też „produkcja tusz” oznacza produkcję tusz wieprzowych po usunięciu narządów wewnętrznych i wnętrzności, oddzieleniu szyi i głowy oraz po odkrwawieniu i schłodzeniu, efektem czego masę zwierzęcia rzeźnego należy obliczać jedynie w tym momencie?

2)

Czy pkt 6.4 lit. a) załącznika I do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) należy interpretować w ten sposób, że przy ustalaniu liczby dni produkcyjnych wliczanych do wydajności „dziennej” pod uwagę powinno się brać jedynie te dni, w których ma miejsce ogłuszanie, uśmiercanie i natychmiastowy rozbiór świni rzeźnej, czy też pod uwagę powinno się brać dni, w których przeprowadzane są czynności obróbki okołoubojowej świń rzeźnych, co obejmuje przygotowanie zwierzęcia do uboju, schłodzenie ubitego zwierzęcia oraz oddzielenie jego głowy i szyi?

3)

Czy pkt 6.4 lit. a) załącznika I do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) należy interpretować w ten sposób, że „wydajność” rzeźni powinna być obliczana jako maksymalna produkcja dzienna w okresie 24 godzin, z uwzględnieniem ograniczeń fizycznych, technologicznych lub prawnych rzeczywiście przestrzeganych przez rzeźnię, przy czym nie może ona być niższa niż osiągana przez nią wielkość produkcji, czy też „wydajność” rzeźni może być niższa od osiąganej przez nią wielkości produkcji, na przykład wówczas, gdy rzeźnia osiągnęła daną wielkość produkcji z naruszeniem ograniczeń fizycznych, technologicznych lub prawnych nałożonych w związku z produkcją, które to ograniczenia są przyjmowane przy obliczaniu „wydajności” rzeźni?

1)

Czy, ogólnie, system źródeł prawa Unii Europejskiej, a w szczególności art. 288 akapit trzeci TFUE, stoją na przeszkodzie temu, aby sąd krajowy nie stosował w sporze pomiędzy osobami prywatnymi przepisu prawa krajowego sprzecznego z jasnym, precyzyjnym i bezwarunkowym przepisem dyrektywy, która nie została wdrożona lub nie została wdrożona prawidłowo, z konsekwencją nałożenia na osobę prywatną dodatkowego obowiązku, jeżeli zgodnie z krajowym porządkiem prawnym (art. 14 ust. 4 decreto legislativo 504/1995) stanowi to warunek wstępny, aby ta ostatnia mogła dochodzić praw przyznanych jej przez tę dyrektywę przeciwko państwu?

2)

Czy zasada skuteczności stoi na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego (art. 14 ust. 4 decreto legislativo 504/1995), który nie pozwala konsumentowi końcowemu żądać zwrotu nienależnego podatku bezpośrednio od państwa, lecz jedynie przyznaje mu prawo do wytoczenia powództwa cywilnego o zwrot nienależnie pobranych kwot przeciwko podatnikowi, który jest jedynym podmiotem uprawnionym do uzyskania zwrotu od organów podatkowych, w sytuacji, gdy na jedyną przyczynę niezgodności podatku z prawem – czyli sprzeczność z dyrektywą [Unii] – można powoływać się wyłącznie w ramach stosunku pomiędzy podatnikiem a organami podatkowymi, lecz nie w ramach stosunku pomiędzy podatnikiem a konsumentem końcowym, a w ten sposób przepis ten w praktyce stoi na przeszkodzie skuteczności zwrotu, czy też, w celu zapewnienia poszanowania tej zasady należy w takim wypadku stwierdzić, że konsument końcowy posiada prawo do wytoczenia powództwa bezpośrednio przeciwko skarbowi państwa, ponieważ mamy do czynienia z wypadkiem niemożności lub nadmiernej trudności w uzyskaniu zwrotu nienależnie zapłaconego podatku od dostawcy?

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Canon Inc. zostaje obciążona własnymi kosztami, a także kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

3)

Rada Unii Europejskiej pokrywa własne koszty.

1)

Skarga Republiki Czeskiej zostaje uwzględniona w zakresie obejmującym zwrot przez Komisję Europejską kwoty w wysokości 17 828 399,66 CZK (koron czeskich) wpłaconej z tytułu zasobów własnych Unii Europejskiej.

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

Każda ze stron pokrywa własne koszty.

1)

Zawiesza się wykonanie decyzji C(2021) 3339 final w sprawie odzyskania od HB wierzytelności w wysokości 4 241 507,00 EUR z tytułu umowy o numerze referencyjnym TACIS/2006/101-510 oraz decyzji C(2021) 3340 final w sprawie odzyskania od HB wierzytelności w wysokości 1 197 055,86 EUR z tytułu umowy o numerze referencyjnym CARDS/2008/166-429.

2)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

1)

Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)

Każda ze stron pokrywa własne koszty.

—

uchylenie, stwierdzenie nieważności, niezgodności z prawem, lub w każdym razie bezskuteczności przywołanych środków Komisji DH (Dyrekcja Generalna ds. Badań i Innowacji – Dyrekcja H – Wspólne Centrum Wdrażania – H.2. Wspólna służba audytowa) i Komisji Europejskiej, DG Migracji i Spraw Wewnętrznych – w szczególności pisma zamykającego (Letter of Conclusion) nr ref. Ares (2021)7900224 z dnia 21 grudnia 2021 r. Komisji nr ref. CAIA389007, Final Audit Report (FAR)(końcowego sprawozdania audytowego załączonego do pisma zamykającego), pisma z wnioskiem o zwrot środków (pisma potwierdzającego Komisji Europejskiej, DG ds. Migracji i Spraw Wewnętrznych, z dnia 15 marca 2022 r.) oraz noty obciążeniowej (nota Komisji Europejskiej, DG ds. Migracji i Spraw Wewnętrznych nr 3242203436, z dnia 15 marca 2022 r.);

—

stwierdzenie, że koszty wykluczone stanowią koszty kwalifikowalne (eligible costs) zgodnie z umową w sprawie przyznania dotacji (Grant Agreement Dante) i że w związku z tym Engineering ma prawo do uwzględnienia tych kosztów w celu określenia całkowitej kwoty dotacji przewidzianej we wspomnianej umowie, a w każdym razie, że Komisja nie ma prawa do odzyskania tych kwot;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący błędnego stosowania przez Komisję Europejską, DG ds. Migracji i Spraw Wewnętrznych ustaleń umowy w sprawie przyznania dotacji (Grant Agreement Dante).

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia uzasadnionych oczekiwań skarżącej.

3.

Zarzut trzeci dotyczący błędnej wykładni umowy w sprawie przyznania dotacji „Dante” i odnośnego postanowienia umownego ze względu na to, że koszty kwalifikowalne zostały wyłączone na podstawie samego brzmienia umowy, z powodów wskazanych w zarzucie pierwszym.

—

stwierdzenie odpowiedzialności pozaumownej pozwanych oraz zasądzenie od SRB i Komisji zapłaty na rzecz skarżących odszkodowania za szkodę poniesioną w związku z decyzją o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji BPE (Banco Popular Español SA i jego spółek zależnych);

—

obciążenie SRB i Komisji kosztami niniejszego postępowania;

—

zarządzenie, by od wszystkich kwot przyznanych skarżącym były naliczane odsetki wyrównawcze od dnia 23 maja 2017 r. (lub, ewentualnie, od dnia 7 czerwca 2017 r.) do dnia wydania wyroku, a także odsetki za opóźnienie od dnia wydania wyroku, z wyjątkiem kosztów niniejszego postępowania, od których odsetki za opóźnienie będą naliczane od dnia wydania wyroku; oraz

—

przyznanie skarżącym wszelkich innych dodatkowych środków naprawczych uznanych za prawnie uzasadnione.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że oświadczenia i wycieki informacji w sposób wystarczająco istotny naruszyły obowiązek zachowania poufności, zasadę staranności, zasadę dobrej administracji oraz zasadę nemo auditur propriam turpitudinem allegans.

2.

Zarzut drugi dotyczący wystarczająco istotnego naruszenia zasady staranności, zasady dobrej administracji, obowiązku uzasadnienia, zasady niedyskryminacji i zakazu arbitralności w procesie podejmowania decyzji.

W tym względzie skarżący zauważają, że warunki restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji BPE nie zostały spełnione, że nie zapewniono niezależnej wyceny aktywów i zobowiązań BPE, która byłaby rzetelna, ostrożna i realistyczna, oraz że działanie w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji jest dyskryminacyjne i arbitralne.

3.

Zarzut trzeci dotyczący wystarczająco istotnego naruszenia prawa własności prywatnej i zasady proporcjonalności.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania przed Sądem;

—

obciążenie Apcoa Parking Holdings kosztami postępowania przed EUIPO.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości;

—

obciążenie EUIPO i zainteresowanej strony kosztami poniesionymi przez skarżącą w ramach niniejszej skargi o stwierdzenie nieważności.

—

Naruszenie art. 46 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 8 ust. 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 103 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013.

—

uznanie niniejszego wniosku o stwierdzenie nieważności za dopuszczalny i zasadny;

—

częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2022/397 z dnia 9 marca 2022 r. zmieniającej decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (1) w zakresie, w jakim dotyczy ona Alexandra Vinokurova;

—

częściowe stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/396 z dnia 9 marca 2022 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (2) w zakresie, w jakim dotyczy ono Alexandra Vinokurova;

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej całością kosztów postępowania;

—

zastrzeżenie na rzecz skarżącego wszystkich należnych mu praw, środków i działań.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku uzasadnionych w sposób wystarczająco precyzyjny i konkretny motywów na poparcie aktu niekorzystnego. Na poparcie tego zarzutu skarżący podnosi w szczególności, że motywy Rady odnoszą się do sektorów działalności, podczas gdy kryteria, o których mowa w decyzji Rady (WPZiB) 2022/397 odnoszą się wyłącznie do określonych osób. Skarżący wskazuje także na brak precyzji kryterium dotyczącego zapewniania istotnego źródła dochodów i na okoliczność, że sformułowanie motywów nie odpowiada żadnemu istotnemu kryterium wskazanemu przez Radę. Wreszcie skarżący utrzymuje, że motyw dotyczący popierania lub wdrażania działań lub polityk różni się od właściwego kryterium, jakim jest wspieranie „materialnie lub finansowo” rządu Federacji Rosyjskiej.

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie, jakiego Rada miała się dopuścić w odniesieniu do istotnych zastosowanych przez nią kryteriów, a mianowicie między innymi wsparcia materialnego lub finansowego decydentów rosyjskich, uzyskiwania korzyści od rządu Federacji Rosyjskiej lub zapewnianiu temu rządowi istotnego źródła dochodów.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności z tego względu, że rozszerzenie kryteriów umieszczenia w wykazie pozwala obecnie na nakładanie sankcji na osoby niezwiązane z sytuacją w Ukrainie. Mowa jest bowiem o tym, ze Rada bierze pod uwagę zapewnianie przez określone sektory działalności istotnych źródeł dochodów, lecz nie bierze się pod uwagę ani udziału w rynku, jaki skarżący ma w tych sektorach, ani udziału kapitałowego skarżącego w wymienionych przedsiębiorstwach.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia prawa skarżącego do obrony i do skutecznej ochrony sądowej.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim uwzględnia ona częściowe unieważnienie prawa do unijnego znaku towarowego nr 17 880 952 wydane przez Wydział Unieważnień EUIPO decyzją z dnia 19 kwietnia 2021 r., unieważnienie nr 38283 C;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim obciąża ona skarżącą kosztami poniesionymi przez Marco Viti Farmaceutici w postępowaniu odwoławczym przed EUIPO;

—

obciążenie EUIPO kosztami niniejszego postępowania.

—

Błędne zastosowanie art. 60 i 8 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2022/429 z dnia 15 marca 2022 r. zmieniającej decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (1) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/427 z dnia 15 marca 2022 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (2) (zwanych dalej „zaskarżonymi aktami”) w zakresie, w jakim umieściły nazwisko skarżącego w wykazie osób i podmiotów poddanych środkom ograniczającym;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia, art. 296 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”) oraz prawa do skutecznej ochrony sądowej zagwarantowanego w art. 47 karty.

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie, naruszenia zasady ciężaru dowodu, naruszenia kryteriów umieszczenia w wykazie określonych w art. 1 ust. 1 lit. a) i e) oraz w art. 2 ust. 1 lit. a) i g) decyzji Rady 2014/145/WPZiB z dnia 17 marca 2014 r., a także w art. 3 ust. 1 lit. a) i g) rozporządzenia Rady (UE) nr 269/2014 z dnia 17 marca 2014 r., które to akty dotyczą środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności oraz naruszenia przysługujących skarżącemu praw podstawowych do własności i swobody prowadzenia działalności gospodarczej (art. 16 i 17 karty).

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia podstawowej zasady niedyskryminacji.

—

zgodnie z art. 263 TFUE, stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) 2022/350 z dnia 1 marca 2022 r. w sprawie zmiany rozporządzenia Rady (UE) nr 833/2014 dotyczącego środków ograniczających w związku z działaniami Rosji destabilizującymi sytuację na Ukrainie (1) oraz decyzji Rady (WPZiB) 2022/351 z dnia 1 marca 2022 r. w sprawie zmiany decyzji 2014/512/WPZiB dotyczącej środków ograniczających w związku z działaniami Rosji destabilizującymi sytuację na Ukrainie (2), oraz

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym art. 29 TUE i art. 215 TFUE nie stanowią zgodnej z prawem podstawy odpowiednio zaskarżonej decyzji i zaskarżonego rozporządzenia, a pozwana działała poza zakresem jej kompetencji powierzonych jej przez traktaty, a szczególności przez tytuł V TUE.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym zaskarżone rozporządzenie i zaskarżona decyzja naruszają art. 11 i 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym zaskarżone rozporządzenie i zaskarżona decyzja naruszają art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także zasady prawa regulujące stosowanie traktatów, a konkretnie zasady dobrej administracji.

—

stwierdzenie nieważności, zgodnie z art. 263 TFUE, decyzji Rady (WPZiB) 2022/429 z dnia 15 marca 2022 r. zmieniającej decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi (1) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/427 z dnia 15 marca 2022 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających (2) (zwanych dalej „zaskarżonymi aktami”) w zakresie, w jakim akty te dotyczą strony skarżacej; oraz

—

obciążenie Rady kosztami postepowania zgodnie z art. 134 regulaminu postępowania.

—

powołane przez Radę motywy takiego umieszczenia w wykazie są materialnie błędne;

—

Rada nie podała indywidualnych, specyficznych i konkretnych powodów nałożenia na stronę skarżącą środków ograniczających, a podane powody nie są wystarczająco szczegółowe, co pozostaje w sprzeczności z obowiązkami Rady;

—

przedstawione dowody nie są wystarczające dla umieszczenia nazwiska strony skarżącej w załącznikach do zaskarżonych aktów.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu przed Trzecią Izbą Odwoławczą EUIPO.

—

Naruszenie art. 67 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej zawartej w piśmie z dnia 16 maja 2022 r. dotyczącej potrącenia należności z tytułu dziennych kar pieniężnych zasądzonych w postanowieniu wiceprezes Trybunału Sprawiedliwości z dnia 20 września 2021 r. (Czechy/Polska, C-121/21 R, EU:C:2021:752) w odniesieniu do okresu od dnia 18 stycznia 2022 r. do dnia 3 lutego 2022 r.;

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku kompetencji Komisji oraz naruszenia art. 101 i art. 102 w związku z art. 98 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 (1) poprzez zastosowanie procedury odzyskiwania należności w drodze potrącenia, pomimo, że należności te przestały istnieć. Strona skarżąca uważa, że Komisja nie miała podstaw prawnych do przyjmowania zaskarżonej decyzji w sytuacji, gdy skutki postanowienia z dnia 20 września 2021 r. wygasły z mocą wsteczną w wyniku zawarcia ugody przez rządy Polski i Czech, zrzeczenia się przez obie strony wszelkich roszczeń oraz wykreślenia sprawy C-121/21 (2) z rejestru Trybunału.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 296 TFUE oraz art. 41 ust. 2 lit. c) i art. 47 Karty praw podstawowych UE poprzez niewystarczające uzasadnienie zaskarżonych decyzji. Strona skarżąca uważa, że przyjmując zaskarżone decyzje Komisja nie przedstawiła wymaganego przez Traktat i orzecznictwo Trybunału uzasadnienia w odniesieniu do podstaw prawnych prowadzonej w drodze tej decyzji procedury odzyskiwania należności.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

odrzucenie wniosku Marmara Import-Export GmbH z dnia 17 czerwca 2020 r. o unieważnienie unijnego znaku towarowego nr 44 583 C;

—

ewentualnie, przekazanie sprawy do EUIPO w celu ponownego rozpatrzenia i wydania nowej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przed Izbą Odwoławczą.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001

—

Naruszenie prawa do obrony.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o nieawansowaniu strony skarżącej do grupy zaszeregowania AD 11 w ramach postępowania w sprawie awansu za 2021 r., wynikającej ze skreślenia jej z listy urzędników awansowanych;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o awansowaniu do grupy zaszeregowania AD 11 urzędników umieszczonych na liście urzędników awansowanych w ramach postępowania w sprawie awansu za 2021 r.;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 1 kwietnia 2022 r. oddalającej zażalenie nr R/620/21 złożone przez stronę skarżącą na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników europejskich;

—

stwierdzenie nieważności wszelkich innych wcześniejszych, późniejszych lub w jakikolwiek sposób powiązanych z nią decyzji;

—

ewentualnie, wypłatę odszkodowania za szkody wynikające z bezprawnych działań Komisji.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący nadużycia władzy oraz oczywistej i nieuzasadnionej stronniczości, z jaką dokonano oceny osiągnięć strony skarżącej w porównaniu z osiągnięciami innych urzędników mniej zasługujących na awans.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że chociaż Komisja nie ma obowiązku uzasadniania swych decyzji w odniesieniu do kandydatów nieawansowanych, to jednak ma obowiązek uzasadnić swą decyzję oddalającą zażalenie złożone na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego przez kandydata nieawansowanego, przy czym uzasadnienie tej ostatniej decyzji musi być zbieżne z uzasadnieniem decyzji, na którą zostało złożone zażalenie. W tym przypadku tak nie jest.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania odwoławczego.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 7 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości;

—

obciążenie, na podstawie art. 134 regulaminu postępowania przed Sądem, EUIPO i interwenienta kosztami poniesionymi przez skarżącą w niniejszym postępowaniu.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2022/397 z dnia 9 marca 2022 r. (1). w zakresie, w jakim umieściła ona nazwisko skarżącego w wykazie zawartym w załączniku I do decyzji Rady (WPZiB) 2014/145 z dnia 17 marca 2014 r.;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/396 z dnia 9 marca 2022 r. (2). w zakresie, w jakim umieściło ono nazwisko skarżącego w wykazie zawartym w załączniku I do rozporządzenia Rady (UE) nr 269/2014 z dnia 17 marca 2014 r.;

—

zasądzenie od Rady, tytułem tymczasowym, kwoty 500 000 EUR za krzywdę poniesioną przez skarżącego;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do skutecznej ochrony sądowej i obowiązku uzasadnienia. Skarżący podnosi najpierw, że Rada nie podała indywidualnych, specyficznych i konkretnych powodów dających mu wystarczające wskazówki co do zasadności podjętych wobec niego środków ograniczających. Skarżący jest zdania, że zaskarżone akty zostały oparte na podstawie faktycznej, która nie jest wystarczająco solidna i na niedostatecznie dowiedzionych motywach, których wiarygodność jest jedynie abstrakcyjna. Następnie skarżący wskazuje, że Rada przeniosła na niego obowiązek dostarczenia dowodu odciążającego w odniesieniu do zarzucanych mu okoliczności, odwracając w ten sposób ciężar dowodu, co jest sprzeczne z najbardziej podstawowymi prawami do obrony. Wreszcie skarżący powołuje się na niewystarczający charakter podniesionych motywów i brak wiarygodnych i istotnych dowodów na poparcie tych motywów, co jego zdaniem uniemożliwia przeprowadzenie właściwej kontroli sądowej zgodności z prawem wpisania jego nazwiska do spornych wykazów osób objętych środkami ograniczającymi i utrzymania go w tych wykazach.

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie, z tego względu, że skarżący nie miał i nie miałby decydującego wpływu na działalność spółki PJSC SIBUR Holding. Ponadto zdaniem skarżącego spółka PJSC SIBUR Holding nie jest istotnym źródłem dochodów dla rządu rosyjskiego, ani nie ma z nim bliskich związków.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasad proporcjonalności i równego traktowania. Skarżący utrzymuje, że motywy mające uzasadnić zastosowanie wobec niego środków ograniczających są dyskryminacyjne i nieproporcjonalne w świetle realizowanego przez Radę celu.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia praw podstawowych skarżącego, a mianowicie prawa do poszanowania własności, prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, prawa do swobody działalności gospodarczej i prawa do domniemania niewinności.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZIB) 2022/429 (1) z dnia 15 marca 2022 r. zmieniającej decyzję 2014/145/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z działaniami podważającymi integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażającymi – w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącego;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/427 (2) z dnia 15 marca 2022 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 269/2014 w sprawie środków ograniczających w odniesieniu do działań podważających integralność terytorialną, suwerenność i niezależność Ukrainy lub im zagrażających – w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącego;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący braku podstawy prawnej kryterium odnoszącego się do „czołowych rosyjskich przedsiębiorców działających w sektorach gospodarczych zapewniających istotne źródło dochodów rządowi Federacji Rosyjskiej odpowiedzialnemu za aneksję Krymu i destabilizację Ukrainy”, ponieważ nie wykazano żadnego dostatecznego związku między kategorią osób objętych tym kryterium a Federacją Rosyjską.

2.

Zarzut drugi, dotyczący niezgodności z prawem kryterium odnoszącego się do „czołowych rosyjskich przedsiębiorców działających w sektorach gospodarczych zapewniających istotne źródło dochodów rządowi Federacji Rosyjskiej odpowiedzialnemu za aneksję Krymu i destabilizację Ukrainy”, z powodu podwójnego naruszenia zasady proporcjonalności. Skarżący uważa, po pierwsze, że kryterium przywołane przez Radę jest oczywiście niewłaściwe w świetle zamierzonego celu oraz, po drugie, że istniała możliwość zastosowania mniej dotkliwych środków.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący błędu w ocenie. Skarżący podnosi, po pierwsze, że żaden z dowodów podniesionych przez Radę nie spełnia wymogów orzecznictwa europejskiego w dziedzinie standardu i jakości dowodów oraz, po drugie, że żadne z twierdzeń zawartych w uzasadnieniu Rady nie jest potwierdzone, a zatem nie mogą spełniać kryteriów lit. d) i lit. g) decyzji 2014/145/WPZiB w wersji wówczas obowiązującej.