8.6.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/1

Zawiadomienie Komisji – Wytyczne w sprawie ekstradycji do państw trzecich

(2022/C 223/01)

Spis treści

Wykaz skrótów

Wprowadzenie

Podsumowanie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości

1.1.

Wniosek o ekstradycję w celu prowadzenia postępowania karnego

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2016 r., Petruhhin, C-182/15

Postanowienie Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2017 r., Schotthöfer i Steiner/Adelsmayr, C-473/15

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 kwietnia 2018 r., Pisciotti, C-191/16

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 2 kwietnia 2020 r., Ruska Federacija, C-897/19 PPU

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 17 grudnia 2020 r., Generalstaatsanwaltschaft Berlin, C-398/19

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 maja 2021 r., WS, C-505/19

1.2.

Wnioski o ekstradycję do celów wykonania kary pozbawienia wolności lub zastosowania środka zabezpieczającego

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2018 r., Raugevicius, C-247/17

C-237/21 Generalstaatsanwaltschaft München [sprawa obecnie w toku]

Wytyczne mające zastosowanie w przypadku, gdy państwa stosują wyjątek ze względu na obywatelstwo

2.1.

Wnioski o ekstradycję wydane do celów ścigania

2.1.1.

Zakres mechanizmu Petruhhin

2.1.2.

Kroki, jakie powinny podjąć właściwe organy, w przypadku gdy ma zastosowanie wyjątek ze względu na obywatelstwo

2.1.3.

Termin udzielenia odpowiedzi na powiadomienie

2.1.4.

Odrzucenie wniosku o ekstradycję

2.1.5.

Wznowienie procedury ekstradycji

2.2.

Wnioski o ekstradycję do celów wykonania kary pozbawienia wolności lub zastosowania środka zabezpieczającego

2.2.1.

Zakres stosowania

2.2.2.

Kroki, jakie powinny podjąć właściwe organy, w przypadku gdy ma zastosowanie wyjątek ze względu na obywatelstwo

2.2.3.

Wymiana informacji między państwem wezwanym a państwem obywatelstwa

Wytyczne mające zastosowanie do wszystkich państw niezależnie od wyjątku ze względu na obywatelstwo

3.1.

Ocena praw podstawowych przed przeprowadzeniem ekstradycji

3.1.1.

Stosowanie Karty

3.1.2.

Stosowanie Europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności

3.2.

Nieuzasadnione i stanowiące nadużycie, w tym mające podłoże polityczne, czerwone noty Interpolu, nakazy aresztowania i wnioski o ekstradycję

3.2.1.

Istniejący mechanizm Interpolu dotyczący niewłaściwego stosowania czerwonych not Interpolu

3.2.2.

Wymiana informacji na temat nieuzasadnionych lub stanowiących nadużycie, w szczególności mających podłoże polityczne, wniosków o ekstradycję między punktami kontaktowymi.

Praktyczne aspekty mechanizmu Petruhhin i wniosków o ekstradycję mających podłoże polityczne

4.1.

Punkty kontaktowe

4.2.

Obowiązujący język i koszty

4.3.

System ochrony danych

ZAŁĄCZNIK 1

Schemat działań, jakie należy podjąć w związku z wnioskami o ekstradycję dla celów ścigania – główne etapy mechanizmu Petruhhin

ZAŁĄCZNIK 2

Przegląd wyjątków ze względu na obywatelstwo (zgodnie z informacjami przekazanymi przez państwa członkowskie).

ZAŁĄCZNIK 3

Wzór przekazywania informacji państwu obywatelstwa

ZAŁĄCZNIK 4

Wzór przekazywania dodatkowych informacji państwu obywatelstwa

ZAŁĄCZNIK 5

Wzór wniosku o przedłużenie terminu na poinformowanie organu występującego z wnioskiem zgodnie z mechanizmem Petruhhin

ZAŁĄCZNIK 6

Wzór odpowiedzi na wniosek o przedłużenie terminu

ZAŁĄCZNIK 7

Wzór odpowiedzi udzielonej przez państwa obywatelstwa państwu wezwanemu

ZAŁĄCZNIK 8

Wzór powiadomienia o bezpodstawnych lub stanowiących nadużycie, w szczególności mających podłoże polityczne, wnioskach o ekstradycję lub wnioskach, które budzą wątpliwości co do Karty lub Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, a także do ubiegania się o udzielenie informacji na temat tych wniosków

Wykaz skrótów

Karta	Karta praw podstawowych Unii Europejskiej
KWUS	Konwencja wykonawcza do Układu z Schengen
RE	Rada Europy
Trybunał Sprawiedliwości	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
ENA	Europejski nakaz aresztowania
EKPC	Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności
ETPC	Europejski Trybunał Praw Człowieka
EOG	Europejski Obszar Gospodarczy
END	Europejski nakaz dochodzeniowy
EJN	Europejska Sieć Sądowa
Eurojust	Agencja Unii Europejskiej ds. Współpracy Wymiarów Sprawiedliwości w Sprawach Karnych
Europol	Agencja Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania
Nakaz aresztowania UE-IS/NO	Nakaz aresztowania wydany na podstawie Umowy między Unią Europejską a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii w sprawie procedury przekazywania osób pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Islandią i Norwegią
Decyzja ramowa w sprawie ENA	Decyzja ramowa Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi
Interpol	Międzynarodowa Organizacja Policji Kryminalnej
MLA	Wzajemna pomoc prawna
Państwo	27 państw członkowskich UE, Islandia i Norwegia
TFUE	Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej
UK	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej
USA	Stany Zjednoczone Ameryki

Zastrzeżenie prawne

Niniejsze wytyczne nie są ani prawnie wiążące, ani wyczerpujące. Nie mają one wpływu na obowiązujące przepisy prawa Unii oraz jego dalszy rozwój. Nie mają one również wpływu na wiążącą wykładnię prawa Unii dokonywaną przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

WPROWADZENIE

Postępowania ekstradycyjne między państwami członkowskimi a państwami trzecimi są regulowane głównie przez wielopoziomowe połączenie różnych podstaw prawnych: umów wielostronnych (np. konwencji Rady Europy (RE) (1)), umów dwustronnych (zawieranych przez UE lub państwa członkowskie) oraz przepisów krajowych.

Ogólnie rzecz biorąc, umowy o ekstradycji przewidują możliwość zastosowania „wyjątku ze względu na obywatelstwo”, co oznacza, że umawiające się strony mogą odmówić ekstradycji własnych obywateli.

Ponadto w niektórych umowach przewidujących wyjątek ze względu na obywatelstwo zakłada się, że umawiające się strony powinny przestrzegać zasady aut dedere aut judicare (2) w celu zapobiegania bezkarności własnych obywateli (3). Zasadniczo ściganie własnych obywateli może opierać się na zasadzie narodowości podmiotowej mającej zastosowanie do przestępstw popełnionych przez obywateli poza terytorium umawiającej się strony.

W 2016 roku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (Trybunał Sprawiedliwości) wprowadził w wyroku Petruhhin (4) szczególne obowiązki dla państw członkowskich, które nie przeprowadzają ekstradycji własnych obywateli, gdy otrzymują od państwa trzeciego wniosek o ekstradycję do celów ścigania obywatela UE, który jest obywatelem innego państwa członkowskiego i który skorzystał z prawa do swobodnego przemieszczania się na mocy art. 21 ust. 1 (5) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Wyrok Petruhhin jest pierwszym przypadkiem, w którym Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że państwo członkowskie UE, do którego wpłynął wniosek o ekstradycję od państwa trzeciego dotyczący obywatela innego państwa członkowskiego UE, jest zobowiązane do wszczęcia procedury konsultacyjnej z państwem członkowskim, którego obywatelem jest obywatel UE (mechanizm Petruhhin), dając tym samym temu ostatniemu państwu członkowskiemu możliwość ścigania swojego obywatela za pomocą europejskiego nakazu aresztowania (ENA). Szczególne obowiązki nałożone na państwa członkowskie, które nie przeprowadzają ekstradycji własnych obywateli, znajdują uzasadnienie w zapewnieniu niedyskryminacyjnego traktowania własnych obywateli i innych obywateli UE (6). Obowiązki państw członkowskich zostały doprecyzowane w późniejszym orzecznictwie (7). Ponadto Trybunał Sprawiedliwości rozszerzył mechanizm Petruhhin na Islandię i Norwegię (8).

4 czerwca 2020 r. Rada poprosiła prezydencję, aby ta zwróciła się do Eurojustu i Europejskiej Sieci Sądowej (EJN) o przeanalizowanie, jak w praktyce rozpatrywane są wnioski państw trzecich o ekstradycję obywateli Unii. Uzgodniły także, że przedstawią propozycje w tym zakresie, mając na uwadze ewentualne wytyczne UE, które zostaną opracowane przez Komisję (9).

W odpowiedzi na to Eurojust i EJN opublikowały wspólne sprawozdanie w listopadzie 2020 r (10). Główne wyzwania, które zidentyfikowano w tym sprawozdaniu, to:

—	Niepewność co do tego, do którego organu w państwie członkowskim obywatelstwa należy się zwrócić, które państwo członkowskie powinno zająć się tłumaczeniem i ponieść jego koszty lub który instrument współpracy sądowej najlepiej zastosować, aby zapewnić ściganie w państwie członkowskim obywatelstwa.

—	Różne praktyki związane z zakresem przekazywanych informacji, terminami udzielania odpowiedzi i podejmowania decyzji oraz rodzajami ocen przeprowadzanych w ramach mechanizmu Petruhhin.

—	Napięcia między zobowiązaniami wynikającymi z jednej strony z prawa Unii, a z drugiej z dwustronnych i wielostronnych traktatów o ekstradycji.

—	Szereg równoległych kanałów wykorzystywanych do przekazywania informacji, co często prowadzi do powielania wysiłków, do niepewności i do dezorientacji.

Następnie w grudniu 2020 r. Rada przyjęła konkluzje „Europejski nakaz aresztowania i procedury ekstradycji – bieżące wyzwania i dalsze kroki” (11). W konkluzjach powtórzono, że „z wyroku TSUE w sprawie Petruhhin i kilku późniejszych wyroków (12) wynika, że rozpatrując takie wnioski, państwa członkowskie muszą dopełnić dwóch obowiązków: z jednej strony, powinny wywiązać się z istniejących zobowiązań przewidzianych w prawie międzynarodowym i przeciwdziałać ryzyku, że dane przestępstwo pozostanie bezkarne, z drugiej – państwa członkowskie, które nie dokonują ekstradycji swoich obywateli, są zobowiązane, zgodnie z zasadami swobodnego przemieszczania się i niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową, jak najskuteczniej chronić obywateli innych państw członkowskich przed środkami, które mogą pozbawić tych obywateli prawa do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium UE”.

W sprawozdaniu Eurojustu i EJN wskazano dalsze problemy związane z ekstradycją. W swoich konkluzjach z 2020 r. Rada podkreśliła, że „praktyczne doświadczenia różnych państw członkowskich pokazują, że istnieją przypadki, w których państwa trzecie składają bezpodstawne i stanowiące nadużycie wnioski o ekstradycję. Rada zwraca się do Komisji, aby w świetle wyników analizy przygotowanej przez Eurojust i Europejską Sieć Sądową rozważyła konieczność dalszych działań, takich jak zaproponowanie wspólnego podejścia w odniesieniu do składanych przez państwa trzecie i mogących stanowić nadużycie wniosków o poszukiwanie i ekstradycję, w tym wniosków motywowanych politycznie. W tym kontekście należy uwzględnić najlepsze praktyki stosowane przez państwa członkowskie”.

W celu przygotowania niniejszych wytycznych Komisja przeprowadziła konsultacje z państwami członkowskimi, wykorzystując w tym celu kwestionariusz dotyczący wniosków o ekstradycję składanych przez państwa trzecie. Komisja sporządziła również tabelę umów o ekstradycji i umów o wzajemnej pomocy prawnej zawartych przez państwa członkowskie z państwami trzecimi (dostępna na stronie internetowej EJN). W czerwcu i październiku 2021 r. wyniki kwestionariusza zostały omówione na specjalnych posiedzeniach ekspertów z państw członkowskich. Komisja przeprowadziła również konsultacje z różnymi zainteresowanymi stronami i ekspertami, w tym z Eurojustem i EJN.

Niniejsze wytyczne stanowią podsumowanie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości. Uwzględniają one także doświadczenia zdobyte w ciągu ostatnich pięciu lat podczas stosowania mechanizmu Petruhhin w UE, Islandii i Norwegii.

1. PODSUMOWANIE ORZECZNICTWA TRYBUNAŁU SPRAWIEDLIWOŚCI

Wnioski o ekstradycję można wydawać w celu przeprowadzenia postępowania karnego albo wykonania kary pozbawienia wolności lub zastosowania środka zabezpieczającego.

W odniesieniu do pierwszej kategorii – wniosków o ekstradycję wydanych w celu przeprowadzenia postępowania karnego – Trybunał Sprawiedliwości opracował tzw. „doktrynę Petruhhin” (13).

W odniesieniu do drugiej kategorii – wniosków o ekstradycję wydanych w celu wykonania kary pozbawienia wolności lub środka zabezpieczającego – jedynym przypadkiem, do którego można było się dotychczas odnieść, był wyrok w sprawie Raugevicius (14). Obecnie przed Trybunałem Sprawiedliwości toczy się inna sprawa dotycząca wniosku o ekstradycję w celu wykonania kary pozbawienia wolności (15).

1.1. Wniosek o ekstradycję w celu prowadzenia postępowania karnego

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2016 r., Petruhhin, C-182/15 (16)

Wyrok Petruhhin jest pierwszą sprawą, w której Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że państwo członkowskie UE, do którego wpłynął wniosek o ekstradycję od państwa trzeciego dotyczący obywatela innego państwa członkowskiego UE, jest zobowiązane do wszczęcia procedury konsultacyjnej z państwem członkowskim, którego obywatelem jest obywatel UE, dając tym samym temu ostatniemu państwu członkowskiemu możliwość ścigania swojego obywatela za pomocą europejskiego nakazu aresztowania (ENA).

Okoliczności faktyczne sprawy

Sprawa dotyczyła wniosku skierowanego przez władze rosyjskie do Republiki Łotewskiej o ekstradycję obywatela Estonii – Alekseia Petruhhina – oskarżonego o usiłowanie popełnienia przestępstwa nielegalnej sprzedaży znacznej ilości substancji odurzających. Prokuratura Republiki Łotewskiej wyraziła zgodę na ekstradycję do Rosji. A. Petruhhin zażądał jednak uchylenia postanowienia o ekstradycji ze względu na to, że na mocy umowy między Republiką Łotewską, Republiką Estońską i Republiką Litewską o pomocy prawnej i stosunkach prawnych ma on na Łotwie te same prawa co obywatel łotewski, co obejmuje również ochronę przed nieuzasadnioną ekstradycją.

Pytania prejudycjalne

Sąd Najwyższy Republiki Łotewskiej zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem, czy dla celów stosowania umowy o ekstradycji zawartej między państwem członkowskim a państwem trzecim (Łotwą i Rosją) obywatele innego państwa członkowskiego powinni korzystać, w świetle zasady niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową, o której mowa w art. 18 TFUE, oraz prawa do swobodnego przemieszczania się i pobytu obywateli Unii, o którym mowa w art. 21 ust. 1 TFUE, z zasady zakazującej ekstradycji własnych obywateli przez wezwane państwo członkowskie. Sąd Najwyższy Republiki Łotewskiej zapytał również, czy wezwane państwo członkowskie (czyli państwo członkowskie, od którego państwo trzecie żąda ekstradycji obywatela innego państwa członkowskiego, w tym przypadku Łotwy) musi sprawdzić, czy (i w razie potrzeby zgodnie z jakimi kryteriami) ekstradycja nie naruszy praw chronionych Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej (17) (Karta).

Uzasadnienie i odpowiedź Trybunału Sprawiedliwości

Na wstępie Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że chociaż przepisy dotyczące ekstradycji należą co do zasady do kompetencji państw członkowskich, w przypadku braku umowy międzynarodowej między Unią Europejską a danym państwem trzecim taka sytuacja, jaka wystąpiła w sprawie rozpatrywanej w postępowaniu głównym, jest jednak objęta zakresem stosowania Traktatów w rozumieniu art. 18 TFUE, ponieważ wiąże się z korzystaniem ze swobody przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich nadanych na mocy art. 21 TFUE.

Państwo członkowskie nie jest zobowiązane do zapewnienia każdemu obywatelowi Unii, który zamieszkał na jego terytorium, takiej samej ochrony przed ekstradycją, jaka przysługuje jego własnym obywatelom.

Wobec braku przepisów prawa Unii regulujących kwestię ekstradycji między państwami członkowskimi a państwem trzecim konieczne jest jednak – w celu zwalczania ryzyka bezkarności, ale jednocześnie ochrony obywateli UE przed środkami mogącymi pozbawić ich prawa do swobodnego przemieszczania się – wdrożenie wszystkich mechanizmów współpracy i wzajemnej pomocy przewidzianych w prawie UE w dziedzinie prawa karnego. W związku z tym wymiana informacji z państwem członkowskim, którego obywatelem jest dana osoba, musi być traktowana priorytetowo, aby dać organom tego państwa członkowskiego – w zakresie, w jakim zgodnie ze swym prawem krajowym ma ono jurysdykcję do ścigania tej osoby za czyny zabronione popełnione poza jego terytorium – możliwość wydania ENA do celów ścigania. Współpracując odpowiednio z państwem członkowskim, którego obywatelem jest dana osoba, oraz traktując priorytetowo potencjalny ENA w stosunku do wniosku o ekstradycję, przyjmujące państwo członkowskie działa w sposób, który w mniejszym stopniu utrudnia korzystanie ze swobody przemieszczania się, jednocześnie unikając, na ile to możliwe, ryzyka bezkarności. Uważa się, że ENA jest równie skutecznym sposobem, jak ekstradycja, dla osiągnięcia celu, jakim jest zapobieganie ryzyku bezkarności osoby, której zarzuca się popełnienie przestępstwa.

Trybunał Sprawiedliwości stwierdził również, że w przypadku gdy państwo członkowskie otrzymuje wniosek od państwa trzeciego o ekstradycję obywatela innego państwa członkowskiego, wezwane państwo członkowskie musi sprawdzić, czy ekstradycja nie naruszy praw, o których mowa w art. 19 Karty (18). W zakresie, w jakim właściwy organ wezwanego państwa członkowskiego jest w posiadaniu dowodów na istnienie rzeczywistego ryzyka nieludzkiego lub poniżającego traktowania osób w danym państwie trzecim, jest on zobowiązany do przeprowadzenia oceny istnienia takiego ryzyka w momencie podejmowania decyzji w sprawie wniosku o ekstradycję. W tym celu właściwy organ wezwanego państwa członkowskiego musi opierać się na informacjach, które są obiektywne, wiarygodne, konkretne i odpowiednio aktualizowane. Informacje te można uzyskać między innymi z wyroków sądów międzynarodowych, takich jak wyroki Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, wyroków sądów danego państwa trzeciego, a także decyzji, sprawozdań i innych dokumentów sporządzonych przez organy Rady Europy lub pod egidą Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Postanowienie Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2017 r., Schotthöfer i Steiner/Adelsmayr, C-473/15 (19)

W postanowieniu w sprawie Schotthöfer & Steiner/Adelsmayr Trybunał Sprawiedliwości powtórzył argumentację z wyroku Petruhhin, że Karta ma zastosowanie, gdy obywatel Unii skorzystał z prawa do swobodnego przemieszczania się w Unii, przemieszczając się z państwa członkowskiego, którego jest obywatelem, do innego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że wezwane państwo członkowskie musi oddalić wniosek o ekstradycję, jeżeli istnieje poważne ryzyko, iż w wypadku ekstradycji obywatel ten może zostać poddany karze śmierci.

Okoliczności faktyczne sprawy

Eugen Adelsmayr przez wiele lat, poczynając od roku 2004 r., wykonywał zawód lekarza anestezjologa i specjalisty ds. intensywnej opieki medycznej. W lutym 2009 r. jeden z pacjentów leczonych przez E. Adelsmayra w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, który cierpiał na poważną chorobę i kilkakrotnie doznał zawału serca, zmarł po operacji, doznawszy kolejnego zawału serca. Eugenowi Adelsmayrowi zarzucono spowodowanie śmierci. Po złożeniu skargi przez jednego z lekarzy zatrudnionych w szpitalu, w którym pracował E. Adelsmayr, przeprowadzono dochodzenie, W wyniku tego dochodzenia stwierdzono, że doszło do zabójstwa. W 2011 r. w Zjednoczonych Emiratach Arabskich rozpoczął się proces, w ramach którego prokurator domagał się dla E. Adelsmayra kary śmierci. W 2012 r. E. Adelsmayr opuścił jednak Zjednoczone Emiraty Arabskie. Podczas swojej nieobecności został skazany na karę dożywotniego pozbawienia wolności w postępowaniu w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego. Jednocześnie postępowanie mogło w każdym czasie zostać podjęte i doprowadzić do skazania go na karę śmierci.

Również w Austrii – państwie, którego obywatelem jest E. Adelsmayr – zostało wszczęte postępowanie karne obejmujące zarzuty wysunięte przeciwko niemu w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. W 2014 r. austriacka prokuratura umorzyła jednak to postępowanie, wskazując, że „pozwany zdołał w sposób wiarygodny doprowadzić do powstania wrażenia, że postępowanie wszczęte w Dubaju prawdopodobnie wynikało z nagonki przeciwko niemu”.

Pytania prejudycjalne

Sąd odsyłający zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości z szeregiem pytań; Trybunał Sprawiedliwości odpowiedział jednak tylko na pytanie dotyczące art. 19 ust. 2 i art. 47 (20) Karty. W pytaniu tym sąd odsyłający zwrócił się o wyjaśnienie, czy oba artykuły należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie Unii jest zobowiązane oddalić wniosek o ekstradycję wystawiony przez państwo trzecie i dotyczący obywatela Unii przebywającego na terytorium danego państwa członkowskiego, jeżeli wniosek o ekstradycję opiera się na postępowaniu karnym oraz wyroku zaocznym wydanym w państwie trzecim, które nie są zgodne ze standardem minimalnym wynikającym z prawa międzynarodowego i bezwzględnie obowiązującymi zasadami porządku publicznego Unii oraz zasadą rzetelnego procesu.

Uzasadnienie i odpowiedź Trybunału Sprawiedliwości

Trybunał Sprawiedliwości przypomniał, że postanowienia Karty, a w szczególności jej art. 19, mają zastosowanie do decyzji państwa członkowskiego o ekstradycji obywatela Unii, w sytuacji gdy obywatel ten skorzystał z przysługującego mu prawa do swobodnego przemieszczania się w Unii. Stwierdził, że art. 19 ust. 2 Karty należy interpretować w ten sposób, że pochodzący od państwa trzeciego wniosek o ekstradycję dotyczący obywatela Unii, który, korzystając ze swobody przemieszczania się, opuszcza państwo członkowskie pochodzenia w celu przebywania na terytorium innego państwa członkowskiego, powinien zostać przez to ostatnie państwo oddalony, jeżeli istnieje poważne ryzyko, iż w wypadku ekstradycji obywatel ten może zostać poddany karze śmierci. W związku z tym nie było potrzeby badania tego pytania w zakresie, w jakim dotyczy ono art. 47 Karty.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 kwietnia 2018 r., Pisciotti, C-191/16 (21)

W orzeczeniu w sprawie Pisciotti Trybunał Sprawiedliwości zastosował argumentację z wyroku Petruhhin do sytuacji, w której między Unią Europejską a państwem trzecim wnioskującym o ekstradycję obowiązywała umowa o ekstradycji. Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że państwo członkowskie nie ma obowiązku rozszerzenia zakresu stosowania zakazu ekstradycji własnych obywateli do Stanów Zjednoczonych na każdego obywatela Unii podróżującego po jego terytorium. Przed ekstradycją obywatela Unii wezwane państwo członkowskie musi jednak umożliwić państwu członkowskiemu obywatelstwa ubieganie się o jego przekazanie na podstawie ENA.

Okoliczności faktyczne sprawy

W 2010 r. sąd amerykański wydał nakaz aresztowania Pisciottiego, obywatela Włoch. Pisciottiego aresztowano w Niemczech w czasie międzylądowania w niemieckim porcie lotniczym podczas lotu z Nigerii do Włoch. Umieszczono go w areszcie tymczasowym w oczekiwaniu na decyzję o jego przekazaniu, a w 2014 r. sąd niemiecki wydał zgodę na jego ekstradycję. Włoskie organy konsularne były informowane o sytuacji Pisciottiego przed uwzględnieniem wniosku o ekstradycję, ale włoskie organy wymiaru sprawiedliwości nie wydały ENA. Przed ekstradycją Pisciotti twierdził, że jego ekstradycja jest sprzeczna z prawem Unii, ponieważ przepisy art. 16 ust. 2 niemieckiej ustawy zasadniczej naruszają ogólny zakaz dyskryminacji ze względu na przynależność państwową, gdyż zakres zawartego w nich wyjątku ze względu na obywatelstwo ograniczono wyłącznie do obywateli niemieckich.

Pytania prejudycjalne

Sąd odsyłający zwrócił się z pytaniem, czy art. 18 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by wezwane państwo członkowskie dokonało rozróżnienia na podstawie przepisów prawa konstytucyjnego między swoimi obywatelami a obywatelami innych państw członkowskich i zezwoliło na ekstradycję tych ostatnich, nie zezwalając jednocześnie na ekstradycję swoich obywateli.

Uzasadnienie i odpowiedź Trybunału Sprawiedliwości

Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że prawo Unii nie stoi na przeszkodzie temu, aby wezwane państwo członkowskie (Niemcy) dokonało rozróżnienia na podstawie przepisów prawa konstytucyjnego między swoimi obywatelami a obywatelami innych państw członkowskich i zezwoliło na ekstradycję obywateli Unii, zakazując jednocześnie ekstradycji swoich obywateli, pod warunkiem że wezwane państwo członkowskie umożliwiło właściwym organom państwa członkowskiego wspomnianego obywatela (Włochy), ubieganie się o przekazanie tego obywatela na podstawie ENA oraz że to ostatnie państwo członkowie nie podjęło żadnych działań w tym zakresie.

Trybunał Sprawiedliwości przyjął ten sam sposób rozumowania, który przedstawiono w wyroku Petruhhin, stwierdzając, że należy uznać, iż ma on zastosowanie również do umowy międzynarodowej między UE a państwem trzecim (umowy o ekstradycji między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki (22)), która umożliwia państwu członkowskiemu – na podstawie postanowień traktatów dwustronnych albo przepisów prawa konstytucyjnego (takich jak niemiecka ustawa zasadnicza) – wprowadzenie wyjątku ze względu na obywatelstwo.

Trybunał Sprawiedliwości doprecyzował również, że aby zagwarantować realizację celu, jakim jest zapobieganie ryzyku bezkarności danej osoby w odniesieniu do przestępstw zarzucanych jej we wniosku o ekstradycję, ENA wydany przez państwo członkowskie inne niż wezwane państwo członkowskie musi przynajmniej odnosić się do tych samych przestępstw, a państwo członkowskie obywatelstwa musi być właściwe – zgodnie z prawem krajowym – do ścigania tej osoby za takie przestępstwa, nawet jeżeli popełniono je poza jego terytorium.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 2 kwietnia 2020 r., Ruska Federacija, C-897/19 PPU (23)

W swoim wyroku w sprawie Ruska Federacija Trybunał Sprawiedliwości wyjaśnił, że mechanizm Petruhhin stosuje się odpowiednio do wniosków o ekstradycję dotyczących obywateli państw należących do Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA), z którymi to państwami UE zawarła umowę o przekazywaniu osób, a mianowicie umowę między Unią Europejską a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii w sprawie procedury przekazywania osób pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Islandią i Norwegią (24).

Okoliczności faktyczne sprawy

W 2015 r. I.N., obywatel Rosji, został objęty międzynarodowym zawiadomieniem o osobach poszukiwanych opublikowanego przez biuro Międzynarodowej Organizacji Policji Kryminalnej (Interpol) w Moskwie. Na podstawie tego zawiadomienia I.N., który w międzyczasie uzyskał obywatelstwo islandzkie, został aresztowany w Chorwacji w 2019 r., gdzie przebywał na wakacjach. Władze chorwackie otrzymały od Rosji wniosek o ekstradycję zatwierdzony przez sąd chorwacki. Prawo chorwackie przewiduje wyjątek ze względu na obywatelstwo w odniesieniu do wniosków o ekstradycję. I.N. złożył odwołanie do Sądu Najwyższego Chorwacji, kwestionując decyzję zezwalającą na ekstradycję.

Pytanie prejudycjalne

Sąd Najwyższy Chorwacji zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości zasadniczo z pytaniem, czy mechanizm Petruhhin ma zastosowanie również w przypadku osoby, która nie jest obywatelem Unii, ale jest obywatelem państwa EFTA, takiego jak Islandia, będącego stroną Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (Porozumienia EOG).

Uzasadnienie i odpowiedź Trybunału Sprawiedliwości

Na wstępie Trybunał Sprawiedliwości odniósł się do pytania, czy sytuacja obywatela państwa EFTA będącego stroną Porozumienia EOG wchodzi w zakres stosowania prawa Unii. Przypomniał, że art. 18 i 21 TFUE nie mają zastosowania do obywateli państw trzecich. Trybunał Sprawiedliwości uznał jednak, że w art. 36 Porozumienia EOG stanowiącym integralną część prawa Unii zapewniono swobodę świadczenia usług w sposób zasadniczo identyczny z tym określonym w art. 56 TFUE, w tym prawo do podróżowania do innego państwa w celu skorzystania tam z usług. Na tej podstawie należało uznać, że sytuacja I.N., który udał się do Chorwacji na wakacje, a więc w celu skorzystania z usług związanych z turystyką, wchodzi w zakres stosowania prawa Unii.

Ponadto Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że Islandię łączą z Unią Europejską szczególne stosunki, które wykraczają poza współpracę gospodarczą i handlową. Islandia wdraża i stosuje dorobek Schengen, uczestniczy we wspólnym europejskim systemie azylowym i zawarła umowę w sprawie procedury przekazywania osób z Unią Europejską.

Jeżeli chodzi o wniosek o ekstradycję, jak już stwierdzono w wyroku Petruhhin, wezwane państwo członkowskie musi przede wszystkim sprawdzić – zgodnie z art. 19 ust. 2 Karty praw podstawowych, czy w przypadku ekstradycji dana osoba nie byłaby narażona na ryzyko kary śmierci, tortur lub innego nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania. Do celów takiej weryfikacji państwo wezwane musi opierać się na informacjach, które są obiektywne, wiarygodne, szczegółowe i właściwie uaktualniane. W kontekście tej weryfikacji Trybunał Sprawiedliwości dodał, że szczególnie istotnym dowodem jest fakt, że dana osoba przed uzyskaniem obywatelstwa danego państwa EFTA uzyskała od tego państwa azyl, właśnie ze względu na postępowanie karne, które jest podstawą wniosku o ekstradycję.

Przed rozważeniem realizacji wniosku o ekstradycję wezwane państwo członkowskie jest zobowiązane w każdym przypadku do poinformowania tego samego państwa EFTA oraz, jeżeli państwo to tego zażąda, do przekazania mu obywatela zgodnie z postanowieniami umowy w sprawie przekazywania osób, pod warunkiem że to państwo EFTA jest właściwe – zgodnie z prawem krajowym – do ścigania tego obywatela za przestępstwa popełnione poza jego terytorium.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 17 grudnia 2020 r., Generalstaatsanwaltschaft Berlin, C-398/19 (25)

W swoim orzeczeniu w sprawie C-398/19 Generalstaatsanwaltschaft Berlin Trybunał Sprawiedliwości doprecyzował wymogi dotyczące mechanizmu współpracy określone w wyroku Petruhhin. Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że obywatel Unii może podlegać ekstradycji do państwa trzeciego wyłącznie po konsultacji z państwem członkowskim, którego jest obywatelem. W ramach konsultacji państwo członkowskie, do którego skierowany został wniosek o ekstradycję, ma obowiązek poinformować państwo członkowskie obywatelstwa o wszystkich okolicznościach faktycznych i prawnych przedstawionych we wniosku o ekstradycję oraz musi dysponować rozsądnym czasem na wydanie ENA w odniesieniu do tego obywatela. Ponadto w przypadku gdy państwo członkowskie obywatelstwa nie podejmuje formalnie decyzji w sprawie wydania ENA, wezwane państwo członkowskie nie jest zobowiązane do odmowy ekstradycji obywatela Unii będącego obywatelem innego państwa członkowskiego ani do prowadzenia postępowania karnego przeciwko tej osobie za przestępstwa popełnione w państwie trzecim.

Okoliczności faktyczne sprawy

Ukraina wniosła o ekstradycję z Niemiec obywatela Ukrainy, który w 2012 r. przeprowadził się do Niemiec. Osoba, której dotyczy sprawa, BY, jako potomek obywateli Rumunii, uzyskała obywatelstwo rumuńskie w 2014 r. Nigdy jednak nie zamieszkiwała na terytorium Rumunii. W 2016 r. ukraiński sąd karny wydał przeciwko tej osobie nakaz aresztowania za sprzeniewierzenie środków finansowych w 2010 r. i 2011 r. W odpowiedzi na wniosek o ekstradycję BY został aresztowany w Niemczech. W związku z zastosowaniem mechanizmu Petruhhin władze niemieckie skontaktowały się z rumuńskim ministerstwem sprawiedliwości i zapytały, czy zamierza samodzielnie prowadzić postępowanie karne przeciwko BY. Władze rumuńskie poinformowały władze niemieckie, że w celu wydania ENA konieczne jest zgromadzenie wystarczających dowodów dotyczących przestępstw popełnionych za granicą. Ponadto władze rumuńskie zwróciły się do prokuratury generalnej w Berlinie o dostarczenie dokumentów i kopii dowodów z Ukrainy. Ponieważ rumuńskie organy wymiaru sprawiedliwości nie podjęły formalnie decyzji w sprawie ewentualnego wydania ENA, niemiecki sąd odsyłający przedstawił trzy pytania prejudycjalne dotyczące wykładni art. 18 i 21 TFUE oraz zastosowania mechanizmu Petruhhin.

Pytania prejudycjalne

Sąd odsyłający zwrócił się z pytanie, czy:

—	prawa wynikające z obywatelstwa Unii (art. 18 i 21 TFUE) mają zastosowanie w sytuacji gdy dana osoba przeniosła ośrodek interesów życiowych do wezwanego państwa członkowskiego w momencie, gdy nie była obywatelem Unii;

—	państwo członkowskie obywatelstwa albo wezwane państwo członkowskie mają obowiązek zwrócić się do wnioskującego państwa trzeciego o udostępnienie akt sprawy w celu zbadania konieczności przejęcia prowadzenia postępowania karnego;

—	wezwane państwo członkowskie jest zobowiązane na podstawie wyroku Petruhhin do odmowy ekstradycji i samodzielnego przejęcia prowadzenia postępowania karnego, jeżeli jego prawo krajowe przewiduje taką możliwość na określonych warunkach.

Uzasadnienie i odpowiedź TSUE

W odniesieniu do pierwszego pytania dotyczącego możliwości stosowania art. 18 i 21 TFUE Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że fakt uzyskania obywatelstwa państwa członkowskiego UE, a tym samym statusu obywatela Unii, przez daną osobę w chwili, gdy przebywała już w innym państwie członkowskim nie może podważyć stwierdzenia, że ze względu na uzyskany status obywatela Unii osoba ta ma prawo powołać się na art. 21 ust. 1 TFUE i jest objęta zakresem stosowania traktatów w rozumieniu art. 18 TFUE, w którym to postanowieniu uregulowano zasadę niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową. Trybunał Sprawiedliwości sprecyzował ponadto, że to samo uzasadnienie ma zastosowanie w przypadku gdy obywatel Unii, którego dotyczy wniosek, posiada również obywatelstwo państwa trzeciego wnioskującego o ekstradycję: fakt posiadania podwójnego obywatelstwa nie może pozbawić zainteresowanego, jako obywatela państwa członkowskiego, wolności wynikających z prawa Unii.

W odniesieniu do drugiego pytania Trybunał Sprawiedliwości powtórzył linię wykładni swojego wcześniejszego orzecznictwa, podkreślając, że wezwane państwo członkowskie ma obowiązek poinformować państwo członkowskie obywatelstwa, aby organ wymiaru sprawiedliwości tego państwa członkowskiego mógł wystąpić z wnioskiem o przekazanie danej osoby za pośrednictwem ENA. Jeżeli chodzi o szczegóły wymaganej wymiany informacji, Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że:

—	wezwane państwo członkowskie musi powiadomić właściwe organy państwa członkowskiego obywatelstwa nie tylko o istnieniu wniosku o ekstradycję, lecz również o wszystkich okolicznościach prawnych i faktycznych przedstawionych przez wzywające państwo trzecie w ramach tego wniosku o ekstradycję;

—	właściwe organy państwa członkowskiego obywatelstwa są zobowiązane przestrzegać poufności tych informacji, jeżeli zażądało tego wspomniane państwo trzecie;

—	do wezwanego państwa członkowskiego należy powiadamianie właściwych organów państwa członkowskiego obywatelstwa o wszelkich zmianach sytuacji, w jakiej znajduje się osoba, której dotyczy wniosek, istotnych dla celów ewentualnego wydania ENA w związku z tą osobą;

—	wezwane państwo członkowskie ani państwo członkowskie obywatelstwa nie są na mocy prawa Unii zobowiązane do zwrócenia się do państwa trzeciego o przekazanie akt postępowania karnego;

—	do wezwanego państwa członkowskiego należy wyznaczenie rozsądnego terminu, po upływie którego – jeżeli państwo członkowskie obywatelstwa nie wyda ENA – ekstradycja może zostać przeprowadzona;

—	wezwane państwo członkowskie może dokonać ekstradycji bez konieczności oczekiwania po upływie rozsądnego terminu, by państwo członkowskie obywatelstwa wydało formalną decyzję, na mocy której rezygnuje z wydania ENA przeciwko tej osobie.

Ponadto w odpowiedzi na trzecie pytanie Trybunał Sprawiedliwości doprecyzował, że zgodnie z prawem Unii wezwane państwo członkowskie nie ma obowiązku odmówić ekstradycji ani samodzielnie ścigać obywatela Unii za przestępstwa popełnione w państwie trzecim, jeżeli prawo krajowe wezwanego państwa członkowskiego na to zezwala. Wykraczałoby to poza granice, jakie prawo Unii może narzucić wykonywaniu uprawnień dyskrecjonalnych przysługujących temu państwu członkowskiemu w odniesieniu do decyzji w sprawie stosowności prowadzenia postępowania karnego.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 maja 2021 r., WS, C-505/19 (26)

Zasada ne bis in idem może uniemożliwić aresztowanie na terytorium strefy Schengen i Unii Europejskiej osoby, która jest przedmiotem noty Interpolu. Ma to miejsce w przypadku gdy właściwe organy znają prawomocne orzeczenie sądowe wydane w państwie będącym stroną układu z Schengen lub w państwie członkowskim, w którym to orzeczeniu stwierdzono, że zasada ta ma zastosowanie.

Okoliczności faktyczne sprawy

W 2012 r. na wniosek Stanów Zjednoczonych i na podstawie nakazu aresztowania wydanego przez władze tego państwa Interpol opublikował czerwoną notę w odniesieniu do WS, obywatela Niemiec, w celu jego ewentualnej ekstradycji. Jeżeli osoba, której dotyczy taka nota, znajduje się w państwie członkowskim Interpolu, państwo to mogłoby – co do zasady – zastosować areszt tymczasowy wobec tej osoby lub monitorować ją lub zastosować wobec niej ograniczenie w przemieszczaniu się.

Przed opublikowaniem czerwonej noty Interpolu, w Niemczech przeprowadzono jednak postępowanie wyjaśniające w sprawie WS, które co najmniej częściowo dotyczyło tych samych czynów, które stanowiły podstawę wspomnianej noty. Postępowanie to ostatecznie zakończono w 2010 r. po wpłaceniu przez WS pewnej sumy pieniędzy w ramach postępowania ugodowego przewidzianego w niemieckim prawie karnym. Federalne Biuro Policji Kryminalnej Niemiec poinformował następnie Interpol, że jego zdaniem, w wyniku tego wcześniejszego postępowania zasada ne bis in idem miała zastosowanie w przedmiotowej sprawie. Zgodnie z tą zasadą, o której mowa w art. 54 konwencji z Schengen (27) i art. 50 Karty praw podstawowych, zakazuje się m.in. ponownego ścigania za to samo przestępstwo osoby, której proces zakończył się wydaniem prawomocnego wyroku.

W 2017 r. WS wniósł powództwo przeciwko Niemcom do sądu administracyjnego w Wiesbaden, ubiegając się o nakaz podjęcia przez to państwo środków niezbędnych do zapewnienia wycofania wspomnianej czerwonej noty Interpolu. W tym względzie WS powołał się nie tylko na naruszenie zasady ne bis in idem, ale również na naruszenie prawa do swobodnego przemieszczania się gwarantowanego na mocy art. 21 TFUE, ponieważ nie mógł podróżować do żadnego państwa będącego stroną układu z Schengen ani do żadnego państwa członkowskiego, nie narażając się na aresztowanie.

Pytanie prejudycjalne

Sąd odsyłający zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości z szeregiem pytań. Główne pytanie, które ma znaczenie w kontekście ekstradycji w następstwie czerwonej noty, dotyczy jednak tego, czy art. 54 (28) konwencji z Schengen i art. 21 ust. 1 TFUE, interpretowane w świetle art. 50 (29) Karty praw podstawowych, należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie tymczasowemu zatrzymaniu przez władze państwa będącego stroną układu z Schengen lub przez władze państwa członkowskiego osoby, w odniesieniu do której Interpol opublikował czerwoną notę na wniosek państwa trzeciego, jeżeli – po pierwsze – wobec tej osoby toczyło się już postępowanie karne w państwie członkowskim, które prokurator umorzył po spełnieniu przez daną osobę określonych warunków, a po drugie – organy tego państwa członkowskiego poinformowały Interpol, że ich zdaniem postępowanie to dotyczy tych samych czynów, których dotyczy wspomniana czerwona nota.

Uzasadnienie i odpowiedź TSUE

Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że zasada ne bis in idem ma zastosowanie w sytuacji gdy przyjęto decyzję, na mocy której ostatecznie umorzono postępowanie karne, pod warunkiem że dana osoba spełni określone warunki, takie jak zapłata sumy pieniężnej ustalonej przez prokuratora.

Art. 54 konwencji z Schengen, art. 50 Karty praw podstawowych i art. 21 ust. 1 TFUE nie wykluczają jednak tymczasowego zatrzymania osoby, której dotyczy czerwona nota Interpolu, jeżeli nie stwierdzono, że proces tej osoby zakończył się wydaniem prawomocnego wyroku przez państwo będące stroną układu z Schengen lub przez państwo członkowskie w odniesieniu do tych samych czynów, które stanowią podstawę czerwonej noty Interpolu, i że w związku z tym ma zastosowanie zasada ne bis in idem.

W przypadku gdy możliwość stosowania zasady ne bis in idem pozostaje niepewne, tymczasowe zatrzymanie może stanowić etap niezbędny do dokonania koniecznych sprawdzeń, z jednoczesnym uniknięciem ryzyka ucieczki danej osoby. Środek ten może być zatem usprawiedliwiony prawnie uzasadnionym celem polegającym na unikaniu ryzyka bezkarności danej osoby, „pod warunkiem że jest on niezbędny w celu dokonania takich sprawdzeń” (30). Natomiast niezwłocznie po ustaleniu na mocy prawomocnego orzeczenia sądowego, że zasada ne bis in idem ma zastosowanie, zgodnie z zasadami wzajemnego zaufania między państwami będącymi stronami konwencji z Schengen oraz z prawem do swobodnego przemieszczania się zakazuje się tymczasowego zatrzymania tej osoby lub utrzymania tego zatrzymania. Państwa członkowskie i umawiające się państwa konwencji z Schengen muszą zapewnić dostępność środków prawnych umożliwiających zainteresowanym osobom uzyskanie takiego prawomocnego orzeczenia sądowego stwierdzającego stosowanie zasady ne bis in idem.

1.2. Wnioski o ekstradycję do celów wykonania kary pozbawienia wolności lub zastosowania środka zabezpieczającego

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2018 r., Raugevicius, C-247/17 (31)

W sprawie Raugevicius Trybunał Sprawiedliwości rozpatrzył wniosek o ekstradycję w celu wykonania kary pozbawienia wolności. Trybunał Sprawiedliwości w pewnym stopniu zastosował sposób argumentacji przedstawiony w orzecznictwie Petruhhin, jednak z innym skutkiem. Było to konieczne, ponieważ sprawy dotyczące ekstradycji w celu wykonania kary mogą rodzić wątpliwości co do zasady ne bis in idem, jeżeli miałby mieć zastosowanie mechanizm Petruhhin (32). Trybunał Sprawiedliwości wziął jednak pod uwagę, że w ramach prawa krajowego lub międzynarodowego istnieją mechanizmy umożliwiające osobom, których dotyczą wnioski, odbywanie kary, w szczególności w państwie członkowskim, którego są obywatelami. Ramy prawne dla takiej możliwości zapewnia np. Konwencja Rady Europy z 1983 r. o przekazywaniu osób skazanych (33).

Okoliczności faktyczne sprawy

Raugevicius jest obywatelem Litwy i Rosji, który przeprowadził się do Finlandii i mieszka tam od kilku lat. Jest również ojcem dwojga dzieci mieszkających w Finlandii i posiadających obywatelstwo fińskie. W 2011 r., po wydaniu wyroku skazującego w Rosji, władze rosyjskie wydały międzynarodowy nakaz aresztowania w celu wykonania nałożonej kary pozbawienia wolności. Aby podjąć decyzję w sprawie wniosku o ekstradycję, fińskie ministerstwo sprawiedliwości zwróciło się o opinię do Sądu Najwyższego Finlandii. Sąd Najwyższy nie miał pewności, czy wyrok Petruhhin będzie miał zastosowanie, i dlatego podjął decyzję o skierowaniu wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym do Trybunału Sprawiedliwości.

Właściwe prawo fińskie (konstytucja fińska) przewiduje, że karę pozbawienia wolności można wykonać w Finlandii, jeżeli skazanym jest obywatel fiński lub cudzoziemiec mający stałe miejsce zamieszkania w Finlandii i jeżeli skazany wyraził zgodę na to wykonanie.

Pytania prejudycjalne

Pierwsze pytanie fińskiego Sądu Najwyższego zasadniczo dotyczyło tego, czy przepisy krajowe dotyczące ekstradycji należy oceniać w jednakowy sposób w świetle swobody przemieszczania się obywateli innego państwa członkowskiego niezależnie od kwestii, czy wniosek o ekstradycję skierowany przez państwo trzecie jest składany do celów wykonania kary pozbawienia wolności lub do celów ścigania karnego – jak miało to miejsce w wyroku Petruhhin. Drugie pytanie dotyczyło sposobu, w jaki należy rozstrzygnąć wniosek o ekstradycję, jeżeli państwo członkowskie obywatelstwa zostało poinformowane o tym wniosku, jednakże państwo to ze względu na przeszkody prawne nie podejmuje żadnych działań w odniesieniu do swojego obywatela.

Uzasadnienie i odpowiedź Trybunału Sprawiedliwości

Trybunał Sprawiedliwości przez analogię zastosował uzasadnienie zawarte w wyroku Petruhhin, uznając, że obywatel państwa członkowskiego, który przybył do innego państwa członkowskiego, korzystał z przysługującego mu prawa do swobodnego przemieszczania się w Unii, a zatem jego sytuacja jest objęta zakresem stosowania art. 18 TFUE. Fakt posiadania podwójnego obywatelstwa państwa członkowskiego i państwa trzeciego nie może spowodować pozbawienia zainteresowanego, jako obywatela państwa członkowskiego, wolności wynikających z prawa Unii.

Przepis krajowy, który zakazuje ekstradycji wyłącznie własnych obywateli, wprowadza różnicę w traktowaniu między nimi a obywatelami innych państw członkowskich i powoduje ograniczenie swobodnego przemieszczania się w rozumieniu art. 21 TFUE: takie ograniczenie musi być konieczne i proporcjonalne w stosunku do prawnie uzasadnionego celu polegającego na unikaniu ryzyka bezkarności obywateli państw członkowskich innych niż wezwane państwo członkowskie, a dla osiągnięcia tego celu nie powinny istnieć mniej inwazyjne środki, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, zarówno faktycznych, jak i prawnych.

Trybunał Sprawiedliwości przyznał jednak, że w przypadku wniosków o ekstradycję w celu wykonania kary, konfliktu z zasadą niedyskryminacji nie można rozstrzygnąć przez umożliwienie państwu członkowskiemu obywatelstwa wykonywania jego jurysdykcji w zakresie ponownego ścigania zainteresowanej osoby, ponieważ takie wszczęcie nowego postępowania przeciwko osobie, która była już ścigana i została skazana, może być sprzeczne z zasadą ne bis in idem. Aby zapobiec ryzyku bezkarności osób w takich sytuacjach, Trybunał Sprawiedliwości przywołał inne mechanizmy prawa krajowego i międzynarodowego, które umożliwiają odbywanie kar przez te osoby np. w ich w państwie pochodzenia, zwiększając tym samym ich szanse na ponowną integrację społeczną po odbyciu kary.

W tym kontekście Trybunał Sprawiedliwości zauważył, że zgodnie z art. 3 fińskiej ustawy o współpracy międzynarodowej umożliwia się cudzoziemcom mającym stałe miejsce zamieszkania w Finlandii odbycie kary pozbawienia wolności orzeczonej przez państwo trzecie na terytorium fińskim pod warunkiem, że zarówno osoba zainteresowana, jak i państwo trzecie wyrażą na to zgodę. W związku z tym Trybunał Sprawiedliwości uznał również, że D. Raugevicius mógłby odbywać na terytorium fińskim karę, na którą został skazany w Rosji, pod warunkiem że zarówno Rosja, jak i sam D. Raugevicius wyrażą na to zgodę.

Trybunał Sprawiedliwości uznał, że obywatele wezwanego państwa członkowskiego z jednej strony oraz obywatele innych państw członkowskich mający stałe miejsce zamieszkania w wezwanym państwie członkowskim i wykazujący zatem pewien stopień integracji ze społeczeństwem tego państwa z drugiej strony znajdują się w porównywalnej sytuacji. Do organów państwa wezwanego należy ustalenie, czy taki związek między obywatelami innych państw członkowskich a wezwanym państwem członkowskim istnieje. W przypadku odpowiedzi twierdzącej, w art. 18 i 21 TFUE wymaga się, aby obywatele innych państw członkowskich mogli, na takich samych warunkach jak obywatele wezwanego państwa członkowskiego, odbywać karę na terytorium wezwanego państwa członkowskiego.

Trybunał Sprawiedliwości stwierdził zatem, że art. 18 i 21 TFUE należy interpretować w ten sposób, że w przypadku wniosku o ekstradycję dotyczącego obywatela Unii, który skorzystał z przysługującego mu prawa do swobodnego przemieszczania się, złożonego przez państwo trzecie nie do celów ścigania, ale do celów wykonania kary pozbawienia wolności, wezwane państwo członkowskie, którego prawo krajowe zakazuje ekstradycji własnych obywateli poza terytorium Unii do celów wykonania kary pozbawienia wolności oraz przewiduje możliwość odbycia takiej kary orzeczonej za granicą na jego terytorium, jest zobowiązane do zapewnienia temu obywatelowi Unii – jeżeli ma on stałe miejsce zamieszkania na jego terytorium – takiego samego traktowania w zakresie ekstradycji jak w przypadku własnych obywateli.

C-237/21 Generalstaatsanwaltschaft München [sprawa obecnie w toku]

Okoliczności faktyczne sprawy

Podstawę sprawy stanowi wniosek o ekstradycję S.M. z Bośni i Hercegowiny do Niemiec celem wykonania kary pozbawienia wolności. Osoba poszukiwana jest obywatelem Serbii, Bośni i Hercegowiny oraz Chorwacji i od połowy 2017 r. mieszka wraz z żoną w Niemczech, a pracuje w tym kraju od maja 2020 r. Generalstaatsanwaltschaft München (prokuratura generalna w Monachium), powołując się na wyrok w sprawie Raugevicius, wniosła o uznanie ekstradycji osoby poszukiwanej za niedopuszczalną.

Pytanie prejudycjalne

W świetle wniosku prokuratury niemiecki sąd odsyłający zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem, czy zasady dotyczące stosowania art. 18 i 21 TFUE określone w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie Raugevicius pozwalają odrzucić wniosek państwa trzeciego o ekstradycję obywatela Unii w celu wykonania kary złożony na podstawie Europejskiej konwencji o ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957 r. (34) także wtedy, gdy wezwane państwo członkowskie jest zobowiązane, na podstawie tej konwencji, do ekstradycji obywateli Unii na podstawie umowy międzynarodowej, ponieważ zdefiniowało ono pojęcie „obywatela” zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. b) konwencji w taki sposób, że obejmuje ono jedynie własnych obywateli, a nie innych obywateli Unii (35).

2. WYTYCZNE MAJĄCE ZASTOSOWANIE W PRZYPADKU, GDY PAŃSTWA STOSUJĄ WYJĄTEK ZE WZGLĘDU NA OBYWATELSTWO

2.1. Wnioski o ekstradycję wydane do celów ścigania

2.1.1. Zakres mechanizmu Petruhhin

a. Zakres przedmiotowy: kiedy stosuje się mechanizm Petruhhin?

Należy uruchomić mechanizm Petruhhin (powiadamiania), w przypadkach gdy:

—	wydano wniosek o ekstradycję do celów ścigania oraz

—

państwo wezwane stosuje wyjątek ze względu na obywatelstwo wyłącznie do własnych obywateli, co może prowadzić do potencjalnej dyskryminacji między własnymi obywatelami a obywatelami państw trzecich, którzy skorzystali z prawa do swobodnego przemieszczania się (por. załącznik 2 – przegląd systemów krajowych).

Mechanizm Petruhhin ma zastosowanie do wszystkich wniosków o ekstradycję na podstawie:

—	umowy o ekstradycji między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki (36);

—	Umowy o handlu i współpracy między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej, z jednej strony, a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, z drugiej strony (37), w której zawarto postanowienia odzwierciedlające mechanizm Petruhhin (38);

—	umów wielostronnych zawartych przez państwa;

—	umów dwustronnych zawartych przez państwa lub

—	prawa krajowego.

b. Zakres podmiotowy: do kogo ma zastosowanie mechanizm Petruhhin?

Mechanizm Petruhhin ma zastosowanie do obywateli 27 państw członkowskich UE znajdujących się na terytorium innego państwa członkowskiego, którzy skorzystali z prawa do swobodnego przemieszczania się. Dotyczy to również obywateli posiadających także obywatelstwo państwa trzeciego wnioskującego o ekstradycję. Trybunał Sprawiedliwości wyjaśnił, że fakt posiadania podwójnego obywatelstwa nie może spowodować pozbawienia zainteresowanego, jako obywatela państwa członkowskiego, wolności wynikających z prawa Unii (39). Co więcej, moment, w którym dana osoba uzyskała obywatelstwo państwa członkowskiego, również pozostaje bez znaczenia (40).

Trybunał Sprawiedliwości wyjaśnił, że mechanizm Petruhhin ma również zastosowanie do obywateli państwa członkowskiego należącego do EFTA, które jest stroną Porozumienia EOG i z którym Unia Europejska zawała umowę o przekazywaniu osób (Islandia i Norwegia) (41). Art. 18 i 21 TFUE nie mają zastosowania do obywateli państw trzecich. Trybunał Sprawiedliwości uznał jednak, że art. 4 Porozumienia EOG (42) w związku z art. 36 Porozumienia EOG (43), które stanowi integralną część prawa Unii, zapewnia swobodę świadczenia usług, w taki sam sposób jak art. 56 TFUE, z uwzględnieniem prawa do podróżowania do innego państwa celem skorzystania z usług (44).

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej potwierdził ponadto, że prawo do swobodnego przemieszczania się przewidziane w art. 21 ust. 1 TFUE/art. 36 Porozumienia EOG ma również zastosowanie do osób, które jedynie przemieszczają się w ramach tranzytu w obrębie portu lotniczego (45) lub korzystają z usług w innym państwie jako turyści (46).

c. Zakres terytorialny: które organy są objęte mechanizmem Petruhhin?

Organy krajowe 27 państw członkowskich UE, Islandii i Norwegii są objęte mechanizmem Petruhhin, gdy stosują wyjątek ze względu na obywatelstwo.

2.1.2. Kroki, jakie powinny podjąć właściwe organy, w przypadku gdy ma zastosowanie wyjątek ze względu na obywatelstwo

a. Obowiązki państwa wezwanego

Zgodnie z art. 18 i 21 TFUE/art. 4 Porozumienia EOG w związku z art. 36 Porozumienia EOG nie wymaga się ustanowienia bezwzględnej równoważności między własnymi obywatelami a obywatelami innych państw, jeśli chodzi o ochronę przed ekstradycją do państw trzecich. Wymaga się jednak na ich podstawie od państw, które przewidują odmienne traktowanie własnych obywateli i obywateli innych państw w odniesieniu do ekstradycji, by przed wydaniem zezwolenia na ekstradycję rozpatrzyły, czy nie istnieje alternatywny środek, który będzie w mniejszym stopniu naruszał wykonywanie prawa do swobodnego przemieszczania się i pozwoli na równie skuteczne osiągnięcie celu polegającego na zapobieganiu ryzyku bezkarności, do którego dąży się poprzez ekstradycję (47).

W przypadku wniosku o ekstradycję do celów ścigania karnego państwo wezwane ma obowiązek zwrócić się do państwa obywatelstwa, tak aby umożliwić państwu obywatelstwa wydanie ENA/nakazu aresztowania UE-IS/NO który byłby uważany za środek równie skuteczny, ale o mniejszej szkodliwości.

Państwo wezwane nie ma jednak obowiązku odmówić ekstradycji obywatela Unii, który jest obywatelem innego państwa członkowskiego lub Islandii/Norwegii, ani ścigać obywatela Unii/Islandii lub Norwegii za przestępstwa popełnione w państwie trzecim, jeżeli prawo krajowe na to zezwala (48). Wykraczałoby to poza ograniczenia, jakie prawo UE może nałożyć na korzystanie przez to państwo ze swobody uznania w odniesieniu do tego, czy prowadzić ściganie karne czy odstąpić o niego.

b. Rozpoczęcie procedury konsultacyjnej

Państwo wezwane ma obowiązek powiadomić państwo obywatelstwa o oczekującym na rozpatrzenie wniosku o ekstradycję.

Jeśli chodzi o termin takiego powiadomienia, zaleca się, by państwo wezwane powiadomiło państwo obywatelstwa o otrzymanym lub oczekującym na rozpatrzenie wniosku o ekstradycję przy najbliższej okazji. Może to nastąpić już po tymczasowym zatrzymaniu danej osoby, jeżeli czerwona nota Interpolu zawiera wystarczające informacje, lub na późniejszym etapie, gdy państwo wezwane otrzyma wniosek o ekstradycję.

c. Rodzaj informacji, które należy przekazać państwu (państwom) obywatelstwa

Organy państwa wezwanego powinny poinformować punkt kontaktowy (49) państwa obywatelstwa co najmniej o:

—	istnieniu wniosku o ekstradycję dotyczącym danej osoby; oraz

—	o wszystkich okolicznościach prawnych i faktycznych przedstawionych przez wzywające państwo trzecie w ramach tego wniosku o ekstradycję (50) (por. załącznik 3 – wzór).

Organy państwa wezwanego powinny ponadto powiadamiać organy państwa obywatelstwa o wszelkich zmianach sytuacji, w jakiej znajduje się osoba, której dotyczy wniosek, istotnych dla celów ewentualnego wydania europejskiego nakazu aresztowania/nakazu aresztowania UE-IS/NO w związku z tą osobą (51) (por. załącznik 4 – wzór).

d. Stosunki z wnioskującym państwem trzecim i poufność

Ani państwo wezwane, ani państwo obywatelstwa nie są na mocy prawa Unii zobowiązane do zwrócenia się do państwa trzeciego wnioskującego o ekstradycję o przekazanie akt postępowania karnego (52). Gdyby bowiem państwo wezwane lub państwo, którego obywatelem jest osoba, której dotyczy wniosek, były zobowiązane do zwrócenia się o przekazanie przez wzywające państwo trzecie akt postępowania karnego, postępowanie ekstradycyjne mogłoby się znacząco skomplikować, a czas jego trwania mógłby się istotnie wydłużyć, co mogłoby ostatecznie zagrozić celowi uniknięcia wspomnianej bezkarności (53). Co więcej, wydłużające się postępowanie może być również szkodliwe dla osoby poszukiwanej, w szczególności, jeśli jest ona zatrzymana.

Organy państwa obywatelstwa są zobowiązane przestrzegać poufności tych informacji, jeżeli zażądało tego wnioskujące państwo trzecie. Należy ponadto należycie informować wnioskujące państwo trzecie w tym względzie (54).

Państwo obywatelstwa może jednak stosować wszelkie mechanizmy współpracy lub wzajemnej pomocy, aby uzyskać materiał dowodowy od państwa wezwanego (np. wydanie europejskiego nakazu dochodzeniowego (55)).

e. Obowiązki państwa obywatelstwa

Po otrzymaniu powiadomienia właściwe organy państwa obywatelstwa powinny ocenić, czy właściwe jest wydanie ENA lub nakazu aresztowania UE-IS/NO dotyczących tego samego przestępstwa, o które oskarża się daną osobę we wniosku o ekstradycję, w zakresie, w jakim są one właściwe, zgodnie z ich własnym prawem krajowym, do ścigania tej osoby za przestępstwa popełnione poza terytorium kraju.

2.1.3. Termin udzielenia odpowiedzi na powiadomienie

Państwo wezwane powinno wyznaczyć rozsądny termin na udzielenie odpowiedzi przez państwo (państwa) obywatelstwa. Państwo wezwane dysponuje marginesem swobody przy określaniu rozsądnego terminu, w szczególności z uwzględnieniem ewentualnego tymczasowego aresztowania osoby, której dotyczy wniosek, w ramach postępowania ekstradycyjnego i złożoności sprawy (56).

Należy wskazać wyznaczony termin na certyfikacie (por. załącznik 3 – wzór).

W stosownych przypadkach punkt kontaktowy lub organ sądowy wydający wniosek (57) państwa (państw) obywatelstwa może zawnioskować o wydłużenie terminu (por. załącznik 5 – wzór). Punkt kontaktowy lub organ rozpatrujący wniosek o ekstradycję w państwie wezwanym powinien podjąć decyzję o przedłużeniu (por. załącznik 6 – wzór).

2.1.4. Odrzucenie wniosku o ekstradycję

Wyłącznie w przypadkach gdy organ sądowy państwa obywatelstwa wydaje ENA lub nakaz aresztowania UE-IS/NO dotyczący tego samego przestępstwa lub tych samych przestępstw (58) lub czynów i informuje o tym odpowiednie państwo wezwane, państwo wezwane powinno odmówić przeprowadzenia ekstradycji i przekazać daną osobę państwu obywatelstwa (por. załącznik 7 – wzór).

2.1.5. Wznowienie procedury ekstradycji

W przypadku braku odpowiedzi ze strony organów państwa (państw) obywatelstwa w wyznaczonym terminie lub w przypadku udzielenia przez nie odpowiedzi negatywnej w wyznaczonym terminie, organy państwa wezwanego mogą, w stosownych przypadkach, dokonać ekstradycji bez konieczności oczekiwania, by państwo członkowskie obywatelstwa udzieliło odpowiedzi lub wydało formalną decyzję, na mocy której rezygnuje z wydania ENA lub nakazu aresztowania UE-IS/NO przeciwko tej osobie (59) (por. załącznik 7 – wzór).

2.2. Wnioski o ekstradycję do celów wykonania kary pozbawienia wolności lub zastosowania środka zabezpieczającego

2.2.1. Zakres stosowania

a. Materialny zakres stosowania

Wyrok w sprawie Raugevicius ma zastosowanie w przypadkach, gdy:

—	wniosek jest wnioskiem o ekstradycję do celów wykonania kary pozbawienia wolności lub zastosowania środka zabezpieczającego oraz

—

b. Zakres podmiotowy dotyczący wniosków o ekstradycję do celów wykonania kary: do kogo ma zastosowanie wyrok w sprawie Raugevicius?

Obowiązek równego traktowania w tym względzie ma zastosowanie wyłącznie w takim zakresie, w jakim obywatele danego państwa oraz obywatele innych państw znajdują się w porównywalnej sytuacji w odniesieniu do celu, jakim jest uniknięcie ryzyka bezkarności. Biorąc pod uwagę, że wykonywanie kar pozbawienia wolności w państwie pochodzenia danej osoby sprzyja jej reintegracji społecznej po odbyciu kary, porównywalna sytuacja ma miejsce wyłącznie w przypadku obywateli innych państw, którzy na stałe mieszkają w państwie wezwanym, a zatem są w pewnym stopniu zintegrowani ze społeczeństwem tego państwa.

Trybunał Sprawiedliwości orzekł zatem, że zakres podmiotowy ogranicza się do obywateli innych państw mających stałe miejsce zamieszkania w państwie wezwanym i wykazujących zatem pewien stopień integracji ze społeczeństwem tego państwa (60), ponieważ znajdują się w sytuacji porównywalnej z sytuacją obywateli państwa wezwanego. Z kolei obywatel danego państwa, którego zatrzymano w porcie lotniczym państwa wezwanego, podczas gdy przemieszczał się w ramach tranzytu, nie spełniałby kryterium znalezienia się w porównywalnej sytuacji.

Jeżeli osoby, której dotyczy wniosek, nie można uznać za stale zamieszkującą w państwie wezwanym, kwestia jej ekstradycji powinna zostać rozstrzygnięta na podstawie mającego zastosowanie prawa krajowego lub międzynarodowego (61).

2.2.2. Kroki, jakie powinny podjąć właściwe organy, w przypadku gdy ma zastosowanie wyjątek ze względu na obywatelstwo

W przypadku wniosku o ekstradycję do celów wykonania kary środkiem, który w mniejszym stopniu narusza wykonywanie prawa do swobodnego przemieszczania się, jest przejęcie przez państwo wezwane odpowiedzialności za wykonanie kary na swoim terytorium zamiast przeprowadzenia ekstradycji obywatela do innego państwa lub państwa trzeciego, jeżeli taka możliwość przewidziana jest także dla jego obywateli. Oczekuje się, że Trybunał Sprawiedliwości dokładniej wyjaśni szczegółowe kroki, jakie należy podjąć (w szczególności zakres obowiązków państw oraz to, czy wymagana jest zgoda państwa trzeciego) w toczącej się sprawie C-237/21 (62).

2.2.3. Wymiana informacji między państwem wezwanym a państwem obywatelstwa

Art. 18 i 21 TFUE nie nakładają na państwo wezwane obowiązku informowania państwa obywatelstwa o toczącym się postępowaniu w sprawie wniosku o ekstradycję w celu wykonania kary pozbawienia wolności lub zastosowania środka zabezpieczającego. Państwo wezwane nie jest jednak pozbawione możliwości skontaktowania się z państwem obywatelstwa w celu uzyskania wszelkich istotnych informacji, które mogłoby uznać za przydatne.

3. WYTYCZNE MAJĄCE ZASTOSOWANIE DO WSZYSTKICH PAŃSTW NIEZALEŻNIE OD WYJĄTKU ZE WZGLĘDU NA OBYWATELSTWO

3.1. Ocena praw podstawowych przed przeprowadzeniem ekstradycji

3.1.1. Stosowanie Karty

Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że decyzja o ekstradycji obywatela Unii/Islandii/Norwegii w sytuacji, która wchodzi w zakres stosowania art. 18 TFUE i art. 21 TFUE lub art. 4 Porozumienia EOG w związku z art. 36 Porozumienia EOG, w konsekwencji wchodzi w zakres prawa Unii do celów art. 51 ust. 1 Karty (63). W związku z tym postanowienia Karty, a w szczególności jej art. 19, mają zastosowanie do takiej decyzji.

Co więcej, istnienie umowy międzynarodowej Unii o ekstradycji jest wystarczające, aby rozpocząć stosowanie Karty. Karta ma zatem zastosowanie również do wniosków o ekstradycję wydanych przez Stany Zjednoczone lub Zjednoczone Królestwo odpowiednio na mocy umowy o ekstradycji między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi (64) i umowy o handlu i współpracy między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej, z jednej strony, a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, z drugiej strony (65), nawet jeżeli nie dochodzi do wykonywania prawa do swobodnego przemieszczania się na obszarze EOG. Co więcej, w takich przypadkach Karta ma zastosowanie również do obywateli państw trzecich oraz bezpaństwowców.

W przypadkach, w których ma zastosowanie Karta, państwo wezwane musi najpierw rozpatrzyć, czy ekstradycja nie naruszy praw, o których mowa w art. 19 Karty (66).

Zgodnie z art. 19 ust. 2 Karty nikt nie może być usunięty z terytorium państwa, wydalony lub wydany w drodze ekstradycji do państwa, w którym istnieje poważne ryzyko, iż może być poddany karze śmierci, torturom lub innemu nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu.

Trybunał Sprawiedliwości doprecyzował ponadto, że samo „istnienie oświadczeń i akceptacja umów międzynarodowych gwarantujących co do zasady poszanowanie praw podstawowych same w sobie nie wystarczają, aby zapewnić właściwą ochronę przed ryzykiem nieodpowiedniego traktowania, gdy z wiarygodnych źródeł znane są praktyki organów – lub praktyki tolerowane przez te organy – ewidentnie niezgodne z zasadami określonymi w europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

Z powyższego wynika, że w zakresie, w jakim właściwy organ państwa członkowskiego, do którego skierowano wniosek o ekstradycję, dysponuje danymi świadczącymi o rzeczywistym ryzyku nieludzkiego lub poniżającego traktowania osób w wydającym nakaz państwie trzecim, jest on zobowiązany dokonać oceny istnienia wspomnianego ryzyka, gdy musi wydać postanowienie dotyczące ekstradycji osoby do tego państwa (zob. podobnie w odniesieniu do art. 4 Karty wyrok z dnia 5 kwietnia 2016 r. w sprawie Aranyosi i Căldăraru, C-404/15 i C-659/15 PPU, EU:C:2016:198, pkt 88).

W tym celu właściwy organ wezwanego państwa członkowskiego musi opierać się na informacjach, które są obiektywne, wiarygodne, konkretne i odpowiednio aktualizowane. Dane te mogą wynikać w szczególności z międzynarodowych orzeczeń sądowych, takich jak wyroki ETPC, z orzeczeń sądowych wnioskującego państwa trzeciego, a także z decyzji, sprawozdań i innych dokumentów sporządzanych przez organy Rady Europy lub pochodzących z systemu Organizacji Narodów Zjednoczonych (zob. podobnie wyrok z dnia 5 kwietnia 2016 r., Aranyosi i Căldăraru, C-404/15 i C-659/15 PPU, EU:C:2016:198, pkt 89) (67)”.

3.1.2. Stosowanie Europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności

Europejska Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) ma zastosowanie do ekstradycji z państw członkowskich do państw trzecich w sytuacjach, w których nie ma zastosowania Karta (68), takich jak ekstradycja obywatela Unii, który nie skorzystał z prawa do swobodnego przemieszczania się, lub obywatela państwa trzeciego do państwa trzeciego, z którym Unia nie zawarła umowy o ekstradycji.

Szczególnie istotne są art. 3 i 6 EKPC. Art. 3 EKPC stanowi, że:

Nikt nie może być poddany torturom ani nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu.

Art. 6 EKPC (prawo do rzetelnego procesu sądowego, domniemanie niewinności i prawo do obrony):

Każdy ma prawo do sprawiedliwego i publicznego rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony ustawą przy rozstrzyganiu o jego prawach i obowiązkach o charakterze cywilnym albo o zasadności każdego oskarżenia w wytoczonej przeciwko niemu sprawie karnej. Postępowanie przed sądem jest jawne, jednak prasa i publiczność mogą być wyłączone z całości lub części rozprawy sądowej ze względów obyczajowych, z uwagi na porządek publiczny lub bezpieczeństwo państwowe w społeczeństwie demokratycznym, gdy wymaga tego dobro małoletnich lub gdy służy to ochronie życia prywatnego stron albo też w okolicznościach szczególnych, w granicach uznanych przez sąd za bezwzględnie konieczne, kiedy jawność mogłaby przynieść szkodę interesom wymiaru sprawiedliwości.

2.	Każdego oskarżonego o popełnienie czynu zagrożonego karą uważa się za niewinnego do czasu udowodnienia mu winy zgodnie z ustawą.

Każdy oskarżony o popełnienie czynu zagrożonego karą ma co najmniej prawo do: a) niezwłocznego otrzymania szczegółowej informacji w języku dla niego zrozumiałym o istocie i przyczynie skierowanego przeciwko niemu oskarżenia; b) posiadania odpowiedniego czasu i możliwości do przygotowania obrony; c) bronienia się osobiście lub przez ustanowionego przez siebie obrońcę, a jeśli nie ma wystarczających środków na pokrycie kosztów obrony, do bezpłatnego korzystania z pomocy obrońcy wyznaczonego z urzędu, gdy wymaga tego dobro wymiaru sprawiedliwości; d) przesłuchania lub spowodowania przesłuchania świadków oskarżenia oraz żądania obecności i przesłuchania świadków obrony na takich samych warunkach jak świadków oskarżenia; e) korzystania z bezpłatnej pomocy tłumacza, jeżeli nie rozumie lub nie mówi językiem używanym w sądzie.

3.2. Nieuzasadnione i stanowiące nadużycie, w tym mające podłoże polityczne, czerwone noty Interpolu, nakazy aresztowania i wnioski o ekstradycję

Państwa członkowskie spotykają się z nieuzasadnionymi i stanowiącymi nadużycie, w tym mającymi podłoże polityczne, wnioskami o ekstradycję oraz odpowiadającymi im czerwonymi notami Interpolu. Niniejsza sekcja mogłaby zatem mieć zastosowanie na etapie, na którym nie wydano jeszcze wniosku o ekstradycję lub nie aresztowano jeszcze danej osoby na podstawie czerwonej noty Interpolu (np. jeżeli państwo członkowskie wie o stanowiących nadużycie czerwonych notach Interpolu, może z własnej inicjatywy powiadomić lokalne punkty kontaktowe, nawet zanim osoba poszukiwana przeniesie się do innego państwa).

3.2.1. Istniejący mechanizm Interpolu dotyczący niewłaściwego stosowania czerwonych not Interpolu

Interpol dysponuje zautomatyzowanym systemem kontroli i wykrywania czerwonych not (69) . Umożliwia on odfiltrowanie przypadków nadużyć. Każdy otrzymywany wniosek sprawdza się poprzez zestawienie go z listą zagrożeń zawierającą wnioski, które odrzucono w przeszłości, co umożliwia ich automatyczne odrzucenie. Interpol prowadzi prace nad nowymi, zautomatyzowanymi zabezpieczeniami informatycznymi, aby usprawnić ocenę otrzymywanych wniosków o publikację not i dyfuzji.

Co więcej, w ramach sekretariatu generalnego Interpolu utworzono specjalną grupę zadaniową złożoną z prawników i funkcjonariuszy policji pochodzących z różnych państw członkowskich Interpolu. Grupa zadaniowa ocenia wszystkie otrzymywane wnioski o publikację not i dyfuzji przekazywane przez państwa członkowskie Interpolu pod kątem ich zgodności z odpowiednimi ramami prawnymi i wymogami.

Czerwone noty Interpolu można wycofać w oparciu o szereg powodów poprzez złożenie wniosku do niezależnej Komisji Kontroli Akt Interpolu, w którym stwierdza się, że noty te naruszają statut Interpolu oraz jego zasady dotyczące przetwarzania danych. Państwa członkowskie mogą doradzić osobie, której dotyczy czerwona nota Interpolu stanowiąca nadużycie, w szczególności czerwona nota mająca podłoże polityczne, by skorzystała ze swoich praw w ramach Komisji Kontroli Akt Interpolu i powiadomiła ją z wyprzedzeniem lub zwróciła się o usunięcie not lub dyfuzji.

Stała grupa doradcza ds. not wspiera te działania.

3.2.2. Wymiana informacji na temat nieuzasadnionych lub stanowiących nadużycie, w szczególności mających podłoże polityczne, wniosków o ekstradycję między punktami kontaktowymi.

Państwo obywatelstwa często posiada informacje, które mają istotne znaczenie przy podejmowaniu decyzji, czy wniosek o ekstradycję jest nieuzasadniony lub stanowi nadużycie, w szczególności, czy ma podłoże polityczne. Ścisła współpraca i wymiana informacji z państwem obywatelstwa osoby, której dotyczy wniosek, może mieć zatem zasadnicze znaczenie, gdy państwo wezwane ocenia wniosek o ekstradycję obywatela innego państwa.

W przypadku uzasadnionego podejrzenia, że wniosek o ekstradycję stanowi nadużycie, w szczególności ma podłoże polityczne lub jest w inny sposób nieuzasadniony (niezgodny z prawem), punkt kontaktowy państwa, które otrzymało wniosek o ekstradycję dotyczący obywatela innego państwa od państwa trzeciego, powinno zawsze poinformować punkt kontaktowy państwa obywatelstwa. Umożliwi to na wymianę istotnych informacji w celu podjęcia świadomej decyzji, czy wniosek o ekstradycję ma podłoże polityczne lub jest w inny sposób nieuzasadniony (niezgodny z prawem)(por. załącznik 3 – wzór i załącznik 8 – wzór).

Co więcej, w przypadku wystąpienia uzasadnionego podejrzenia, że wniosek o ekstradycję jest nieuzasadniony lub stanowi nadużycie, w szczególności ma podłoże polityczne, wszystkie punkty kontaktowane powinny niezwłocznie i z własnej inicjatywy poinformować inne punkty kontaktowe, a także Eurojust, Europol i Interpol, oraz przeprowadzić z nimi konsultacje (por. załącznik 8 – wzór).

Powyższy mechanizm powiadamiania punktów kontaktowych w przypadkach nieuzasadnionych lub stanowiących nadużycie, w szczególności mających podłoże polityczne, wniosków o ekstradycję ma zastosowanie zarówno do obywateli państw członkowskich, jak i do obywateli państw trzecich i bezpaństwowców.

4. PRAKTYCZNE ASPEKTY MECHANIZMU PETRUHHIN I WNIOSKÓW O EKSTRADYCJĘ MAJĄCYCH PODŁOŻE POLITYCZNE

4.1. Punkty kontaktowe

Dla celów mechanizmu Petruhhin oraz nieuzasadnionych i niezgodnych z prawem wniosków o ekstradycję, w szczególności mających podłoże politycznym, państwa członkowskie powołały punkty kontaktowe (np. organy centralne).

Aktualny wykaz punktów kontaktowych znajduje się na następującej stronie internetowej:

https://www.ejn-crimjust.europa.eu/ejn/AtlasChooseCountry/PL

Państwo powinno niezwłocznie powiadomić EJN o jakichkolwiek zmianach dotyczących działających w jego obrębie punktów kontaktowych.

W razie jakichkolwiek problemów punkty kontaktowe mogą skonsultować się z Eurojustem lub EJN.

4.2. Obowiązujący język i koszty

Zaleca się, aby język urzędowy państwa obywatelstwa był obowiązującym językiem dokumentacji będącej przedmiotem wymiany między państwem wezwanym a państwem obywatelstwa.

Państwa członkowskie mogą również powiadomić Komisję, jeśli zdecydują się przyjmować tłumaczenia na jeden lub więcej języków urzędowych UE bądź islandzki lub norweski.

Państwo wezwane i państwo obywatelstwa powinny pokrywać swoje koszty (głównie koszty tłumaczenia).

4.3. System ochrony danych

Zastosowanie ma dyrektywa (UE) 2016/680 w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, w sprawie swobodnego przepływu takich danych (70).

(1) Europejska konwencja o ekstradycji (Seria Traktatów Rady Europy nr 24) oraz Protokół dodatkowy (Seria Traktatów Rady Europy nr 86), Drugi protokół dodatkowy (Seria Traktatów Rady Europy nr 98), Trzeci protokół dodatkowy (Seria Traktatów Rady Europy nr 209) i Czwarty protokół dodatkowy do Europejskiej Konwencji o ekstradycji (Seria Traktatów Rady Europy nr 212).

(2) Obowiązek ekstradycji lub ścigania.

(3) Np. umowa o handlu i współpracy między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej, z jednej strony, a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, z drugiej strony (Dz.U. L 149 z 30.4.2021, s. 10), zawiera w art. 603 wyraźne zobowiązanie dotyczące zasady aut dedere aut judicare.

(4) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2016 r., Petruhhin, C-182/15, ECLI:EU:C:2016:630.

(5) Art. 21 ust. 1 TFUE stanowi, że: „każdy obywatel Unii ma prawo do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich, z zastrzeżeniem ograniczeń i warunków ustanowionych w Traktatach i w środkach przyjętych w celu ich wykonania”.

(6) Na podstawie zakazu dyskryminacji ze względu na przynależność państwową ustanowionego w art. 18 TFUE: „W zakresie zastosowania Traktatów i bez uszczerbku dla postanowień szczególnych, które one przewidują, zakazana jest wszelka dyskryminacja ze względu na przynależność państwową”.

(7) Wyrok z dnia 10 kwietnia 2018 r., Pisciotti, C-191/16, ECLI:EU:C:2018:222; Wyrok z dnia 13 listopada 2018 r., Raugevicius, C-247/17, ECLI:EU:C:2018:898; wyrok z dnia 2 kwietnia 2020 r., Ruska Federacija, C-897/19 PPU, ECLI:EU:C:2020:262 oraz wyrok z dnia 17 grudnia 2020 r. Generalstaatsanwaltschaft Berlin, C-398/19, ECLI:EU:C:2020:1032.

(8) Wyrok z dnia 2 kwietnia 2020 r., Ruska Federacija, C-897/19 PPU, ECLI:EU:C:2020:262.

(9) Dokument roboczy Rady Unii Europejskiej, nieformalna wideokonferencja ministrów sprawiedliwości, 4 czerwca 2020 r.: Preparation – Extradition of EU citizens to third countries – Presidency discussion paper [Przygotowanie – ekstradycja obywateli UE do państw trzecich – dokument prezydencji otwierający debatę], dokument WK 5231/2020 INIT.

(10) Wspólne sprawozdanie Eurojustu i Europejskiej Sieci Sądowej na temat ekstradycji obywateli UE do państw trzecich: https://www.eurojust.europa.eu/joint-report-eurojust-and-ejn-extradition-eu-citizens-third-countries.

(11) Dz.U. C 419 z 4.12.2020, s. 23.

(12) Postanowienie Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2017 r., Schotthöfer i Steiner/Adelsmayr, C-473/15, ECLI:EU:C:2017:633, wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 kwietnia 2018 r., Pisciotti, C-191/16, ECLI:EU:C:2018:222; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2018 r., Raugevicius, C-247/17, ECLI:EU:C:2018:898; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 2 kwietnia 2020 r., Ruska Federacija, C-897/19 PPU, ECLI:EU:C:2020:262, oraz wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 17 grudnia 2020 r., Generalstaatsanwaltschaft Berlin, C-398/19, ECLI:EU:C:2020:1032.

(13) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2016 r., Petruhhin, C-182/15, ECLI:EU:C:2016:630.

(14) Wyrok z dnia 13 listopada 2018 r., Raugevicius, C-247/17, ECLI:EU:C:2018:898.

(15) Sprawa C-237/21, Generalstaatsanwaltschaft München

(16) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2016 r., Petruhhin, C-182/15, ECLI:EU:C:2016:630.

(17) Dz.U. C 202 z 7.6.2016, s. 389.

(18) Art. 19 ust. 2 Karty stanowi, że: „nikt nie może być usunięty z terytorium państwa, wydalony lub wydany w drodze ekstradycji do państwa, w którym istnieje poważne ryzyko, iż może być poddany karze śmierci, torturom lub innemu nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu”.

(19) Postanowienie Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2017 r., Schotthöfer i Steiner/Adelsmayr, C-473/15, ECLI:EU:C:2017:633.

(20) Art. 47 Karty stanowi: „każdy, kogo prawa i wolności zagwarantowane przez prawo Unii zostały naruszone, ma prawo do skutecznego środka odwoławczego przed sądem, zgodnie z warunkami przewidzianymi w niniejszym artykule.

Każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony uprzednio na mocy ustawy.

Każdy ma możliwość uzyskania porady prawnej, skorzystania z pomocy obrońcy i przedstawiciela. Pomoc prawna jest udzielana osobom, które nie posiadają wystarczających środków, w zakresie, w jakim jest ona konieczna do zapewnienia skutecznego dostępu do wymiaru sprawiedliwości”.

(21) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 kwietnia 2018 r., Pisciotti, C-191/16, ECLI:EU:C:2018:222.

(22) Umowa O Ekstradycji Między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki (Dz.U. L 181 z 19.7.2003, s. 27).

(23) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 2 kwietnia 2020 r., Ruska Federacija, C-897/19 PPU, ECLI:EU:C:2020:262.

(24) Dz.U. L 292 z 21.10.2006, s. 2.

(25) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 17 grudnia 2020 r., Generalstaatsanwaltschaft Berlin (ekstradycja do Ukrainy), C-398/19, ECLI:EU:C:2020:1032.

(26) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 maja 2021 r., WS, C-505/19, ECLI:EU:C:2021:376.

(27) Konwencja wykonawcza do układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 roku między Rządami Państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach (Dz.U. L 239 z 22.9.2000, s. 19).

(28) Art. 54 konwencji z Schengen stanowi: „Osoba, której proces zakończył się wydaniem prawomocnego wyroku na obszarze jednej Umawiającej się Strony, nie może być ścigana na obszarze innej Umawiającej się Strony za ten sam czyn, pod warunkiem że została nałożona i wykonana kara lub jest ona w trakcie wykonywania, lub nie może być już wykonana na mocy przepisów prawnych skazującej Umawiającej się Strony”.

(29) Art. 50 Karty praw podstawowych stanowi: „Nikt nie może być ponownie sądzony lub ukarany w postępowaniu karnym za ten sam czyn zabroniony pod groźbą kary, w odniesieniu do którego zgodnie z ustawą został już uprzednio uniewinniony lub za który został już uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem na terytorium Unii”.

(30) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 maja 2021 r., WS, C-505/19, ECLI:EU:C:2021:376, pkt 84.

(31) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2018 r., Raugevicius, C-247/17, ECLI:EU:C:2018:898.

(32) Ponieważ osobę, której dotyczy wniosek, skazano już w państwie trzecim.

(33) Konwencja o przekazywaniu osób skazanych (ETS nr 112).

(34) Europejska konwencja o ekstradycji (ETS nr 24)

(35) Por. Zgodnie z art. 6 Europejskiej konwencji o ekstradycji Finlandia złożyła oświadczenie o następującej treści: „W rozumieniu niniejszej konwencji termin »obywatele« oznacza obywateli Finlandii, Danii, Islandii, Norwegii i Szwecji oraz cudzoziemców zamieszkałych w tych państwach”.

(36) Dz.U. L 181 z 19.7.2003, s. 27.

(37) Dz.U. L 149 z 30.4.2021, s. 10.

(38) Art. 614 ust. 1 i 3 umowy o handlu i współpracy stanowi: „1. Jeśli europejski nakaz aresztowania lub nakaz aresztowania dotyczący tej samej osoby został wydany przez dwa państwa lub większą ich liczbę, decyzję co do tego, który z tych nakazów aresztowania podlega wykonaniu, podejmuje organ sądowy wykonujący nakaz, po wnikliwym rozpatrzeniu wszystkich okoliczności, w szczególności wagi przestępstw oraz miejsca ich popełnienia, odpowiednich dat wydania nakazów aresztowania lub europejskich nakazów aresztowania oraz tego, czy poszczególne nakazy wydano w celach ścigania lub wykonania kary pozbawienia wolności lub zastosowania środka zabezpieczającego, a także obowiązków prawnych państw członkowskich wynikających z prawa Unii, dotyczących w szczególności zasad swobodnego przemieszczania się i niedyskryminacji ze względu na obywatelstwo. 3. W przypadku konfliktu między nakazem aresztowania a wnioskiem o ekstradycję wydanym przez państwo trzecie, decyzję o tym, czy pierwszeństwo ma nakaz aresztowania, czy wniosek o ekstradycję, podejmuje właściwy organ państwa wykonującego nakaz, po wnikliwym rozpatrzeniu wszystkich okoliczności, w szczególności okoliczności, o których mowa w ust. 1, oraz okoliczności określonych w mającej zastosowanie konwencji”.

(39) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2018 r., Raugevicius, C-247/17, ECLI:EU:C:2018:898, pkt 29 oraz wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 17 grudnia 2020 r., Generalstaatsanwaltschaft Berlin (ekstradycja do Ukrainy), C-398/19, ECLI:EU:C:2020:1032, pkt 32.

(40) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 17 grudnia 2020 r., Generalstaatsanwaltschaft Berlin (ekstradycja do Ukrainy), C-398/19, ECLI:EU:C:2020:1032, pkt 31.

(41) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 2 kwietnia 2020 r., Ruska Federacija, C-897/19 PPU, ECLI:EU:C:2020:262.

(42) Art. 4 Porozumienia EOG: „W zakresie stosowania niniejszego Porozumienia i bez uszczerbku dla zawartych w nim postanowień szczególnych, zakazana jest wszelka dyskryminacja ze względu na przynależność państwową”.

(43) Art. 36 ust. 1 Porozumienia EOG: „W ramach postanowień niniejszego Porozumienia zakazane są ograniczenia w swobodnym świadczeniu usług na terytorium Umawiających się Stron w odniesieniu do obywateli Państw Członkowskich WE oraz Państw EFTA mających swe przedsiębiorstwo w Państwie Członkowskim WE lub w Państwie EFTA, innym niż Państwo odbiorcy świadczenia”.

(44) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 2 kwietnia 2020 r., Ruska Federacija, C-897/19 PPU, ECLI:EU:C:2020:262, pkt 52–55.

(45) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 kwietnia 2018 r., Pisciotti, C-191/16, ECLI:EU:C:2018:222, pkt 34.

(46) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 2 kwietnia 2020 r., Ruska Federacija, C-897/19 PPU, ECLI:EU:C:2020:262, pkt 54.

(47) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2016 r., Petruhhin, C-182/15, ECLI:EU:C:2016:630, pkt 41.

(48) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 17 grudnia 2020 r., Generalstaatsanwaltschaft Berlin (ekstradycja do Ukrainy), C-398/19, ECLI:EU:C:2020:1032, pkt 49–50.

(49) Wykaz krajowych punktów kontaktowych wyznaczonych przez 27 państw członkowskich UE, Norwegię i Islandię opublikowano na stronie internetowej EJN, por. 4.1.

(50) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 17 grudnia 2020 r., Generalstaatsanwaltschaft Berlin (ekstradycja do Ukrainy), C-398/19, ECLI:EU:C:2020:1032, pkt 48.

(51) Tamże.

(52) Tamże, pkt 49.

(53) Tamże, pkt 51.

(54) Tamże, pkt 48.

(55) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2014/41/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie europejskiego nakazu dochodzeniowego w sprawach karnych, Dz.U. L 130 z 1.5.2014, s. 1.

(56) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 17 grudnia 2020 r., Generalstaatsanwaltschaft Berlin (ekstradycja do Ukrainy), C-398/19, ECLI:EU:C:2020:1032, pkt 55.

(57) Jak określono w art. 6 ust. 1 decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania lub w art. 9 ust. 1 Umowy między Unią Europejską a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii w sprawie procedury przekazywania osób między państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Islandią i Norwegią.

(58) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 kwietnia 2018 r., Pisciotti, C-191/16, ECLI:EU:C:2018:222, pkt 54.

(59) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 17 grudnia 2020 r., Generalstaatsanwaltschaft Berlin (ekstradycja do Ukrainy), C-398/19, ECLI:EU:C:2020:1032, pkt 53 i 54.

(60) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2018 r., Raugevicius, C-247/17, ECLI:EU:C:2018:898, pkt 46.

(61) Tamże, pkt 48.

(62) Sprawa C-237/21, Generalstaatsanwaltschaft München.

(63) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2016 r., Petruhhin, C-182/15, ECLI:EU:C:2016:630, pkt 52 i 53 oraz wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 2 kwietnia 2020 r., Ruska Federacija, C-897/19 PPU, ECLI:EU:C:2020:262, pkt 63. Art. 51 ust. 1 Karty: „1. Postanowienia niniejszej Karty mają zastosowanie do instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii przy poszanowaniu zasady pomocniczości oraz do Państw Członkowskich wyłącznie w zakresie, w jakim stosują one prawo Unii. Szanują one zatem prawa, przestrzegają zasad i popierają ich stosowanie zgodnie ze swymi odpowiednimi uprawnieniami i w poszanowaniu granic kompetencji Unii powierzonych jej w Traktatach”.

(64) Dz.U. L 181 z 19.7.2003, s. 27.

(65) Dz.U. L 149 z 30.4.2021, s. 10.

(66) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2016 r., Petruhhin, C-182/15, ECLI:EU:C:2016:630, pkt 60, postanowienie Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2017 r., Schotthöfer & Steiner/Adelsmayr, C-473/15, ECLI:EU:C:2017:633, wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2018 r., Raugevicius, C-247/17, ECLI:EU:C:2018:898, pkt 49, wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 2 kwietnia 2020 r., Ruska Federacija, C-897/19 PPU, ECLI:EU:C:2020:262, pkt 63–68.

(67) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2016 r., Petruhhin, C-182/15, ECLI:EU:C:2016:630, pkt 57, 58 i 59.

(68) Por. 3.1.1. supra.

(69) Czerwona nota Interpolu nie jest ani wnioskiem o ekstradycję, ani międzynarodowym nakazem aresztowania. To ostrzeżenie skierowane do organów ścigania na całym świecie mające umożliwić zlokalizowanie i tymczasowe zatrzymanie osoby, która ma zostać poddana ekstradycji, przekazana do innego państwa lub poddana podobnej czynności prawnej. Czerwona nota Interpolu odnosi się jednak do międzynarodowego nakazu aresztowania lub orzeczenia sądowego, wspiera procedurę ekstradycji oraz zawiera krajowe dane o przestępstwach (z wyjątkiem sytuacji, gdy czerwoną notę wydaje sąd międzynarodowy). Zgodnie z art. 82 regulaminu INTERPOLU dotyczącego przetwarzania danych [IRPD, III/IRPD/GA/2011 (2019)] „Czerwone noty są publikowane na wniosek centralnego biura krajowego lub podmiotu międzynarodowego posiadającego uprawnienia w zakresie dochodzenia i ścigania w sprawach karnych w celu ustalenia miejsca pobytu osoby poszukiwanej, jej zatrzymania, aresztowania lub ograniczenia jej możliwości przemieszczania się, na potrzeby ekstradycji, wydania lub dokonania innej zgodnej z prawem czynności”.

(70) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylająca decyzję ramową Rady 2008/977/WsiSW (Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 89).

ZAŁĄCZNIK 1

Schemat działań, jakie należy podjąć w związku z wnioskami o ekstradycję dla celów ścigania – główne etapy mechanizmu Petruhhin

ZAŁĄCZNIK 2

Przegląd wyjątków ze względu na obywatelstwo (zgodnie z informacjami przekazanymi przez państwa członkowskie).

AT:	Ustawa federalna z 4 grudnia 1979 r. o ekstradycji i wzajemnej pomocy w sprawach karnych (Ustawa o ekstradycji i wzajemnej pomocy (ARHG)), sekcja 12.
BE:	Ustawa z 15 marca 1874 r. o ekstradycji, art. 1 i 2.
BG:	Konstytucja, art. 25 ust. 4.
CY:	Konstytucja, art. 11 lit. f) (ekstradycja obywatela jest dozwolona wyłącznie zgodnie z traktatem międzynarodowym wiążącym republikę, pod warunkiem, że taka umowa jest odpowiednio stosowana przez drugą stroną i w odniesieniu do czynów, które miały miejsce przed wejściem w życie 5-ej poprawki do konstytucji w 2006 r.)
CZ:	Karta praw podstawowych i wolności jako część porządku konstytucyjnego Republiki Czeskiej, art. 14 ust. 4. Ekstradycja obywatela czeskiego do państwa trzeciego jest możliwa, jeżeli obywatel wyrazi zgodę na ekstradycję do tego państwa (sekcja 91 ust. 1 lit. a) ustawy o międzynarodowej współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych).
DE:	Ustawa zasadnicza Republiki Federalnej Niemiec, art. 16 ust. 2.
EE:	Konstytucja, art. 36 (chyba że ekstradycja jest dopuszczalna na podstawie traktatu międzynarodowego).
EL:	Kodeks postępowania karnego, art. 438.
ES:	Ustawa o ekstradycji biernej, 1985 r., art. 3 (chyba że jest to przewidziane w traktacie, zgodnie z zasadą wzajemności).
FI:	Konstytucja, art. 9 ust. 3 (ustawa może stanowić, że w związku z popełnieniem czynu karalnego w celu przeprowadzenia postępowania sądowego obywatel fiński może zostać poddany ekstradycji do kraju, w którym zagwarantowane są jego prawa człowieka i ochrona prawna). Ustawa o ekstradycji (456/1970), sekcja 2 (dotycząca współpracy z krajami innymi niż państwa członkowskie UE; nie można poddać ekstradycji obywatela fińskiego. To samo dotyczy Zjednoczonego Królestwa).
FR:	Kodeks postępowania karnego, art. 696–4.
HR:	Konstytucja, art. 9 (chyba że ekstradycja jest dopuszczalna na podstawie traktatu).
HU:	Ustawa XXXVIII z 1996 r. o międzynarodowej pomocy prawnej w sprawach karnych, sekcja 13.
IC:	Ustawa nr 13 z 1984 r., ustawa o ekstradycji przestępców i innej pomocy w postępowaniu karnym (nie dotyczy wniosków z Danii, Finlandii, Norwegii i Szwecji).
IE:	Zgodnie z irlandzką ustawą o ekstradycji z 1965 r. Irlandia może dokonywać ekstradycji własnych obywateli, jeśli istnieje umowa o ekstradycji z państwem trzecim, a państwo to może dokonywać ekstradycji własnych obywateli do Irlandii.
IT:	Konstytucja, art. 26 ust. 1 (chyba że ekstradycja jest dopuszczalna na podstawie traktatu).
LT:	Konstytucja, art. 13 (chyba że ekstradycja jest dopuszczalna na podstawie traktatu).
LU:	Zmieniona ustawa z 20 czerwca 2001 r., art. 7.
LV:	Konstytucja, art. 98 (chyba że ekstradycja jest dopuszczalna na podstawie traktatu).
MT:	Konstytucja, art. 43 (chyba że ekstradycja jest dopuszczalna na podstawie traktatu).
NL:	Uitleveringswet, art. 4 (dopuszcza się ekstradycję dla celów ścigania pod warunkiem zapewnienia gwarancji).
NO:	Ustawa nr 39 z 13 czerwca 1975 r. dotycząca ekstradycji przestępców (nie dotyczy wniosków składanych przez państwa Unii Europejskiej i Islandię).
PL:	Konstytucja, art. 55.
PT:	Konstytucja, art. 33 ust. 1 (chyba że ekstradycja jest dopuszczalna na podstawie traktatu lub gwarancji i wyłącznie do celów ścigania).
RO:	Konstytucja art. 19 ust. 2 (chyba że ekstradycja jest dopuszczalna na podstawie umów międzynarodowych, w których Rumunia jest stroną, zgodnie z prawem i na zasadzie wzajemności).
SE:	Ustawa (1957:668) o ekstradycji, sekcja 2.
SI:	Konstytucja, art. 47.
SK:	Kodeks postępowania karnego, sekcja 501 (z wyjątkiem przypadków, w których obowiązek ekstradycji wynika z ustawy, umowy międzynarodowej lub decyzji organizacji międzynarodowej, którą jest związana Republika Słowacka).
	Państwo, które nie przewiduje wyraźnie wyjątku ze względu na obywatelstwo:
DK:	Duńska ustawa o ekstradycji, art. 18 (w którym przewidziano jednak bardziej rygorystyczne zasady ekstradycji własnych obywateli niż obywateli innych państw).

ZAŁĄCZNIK 3

Wzór przekazywania informacji państwu obywatelstwa

Do wiadomości właściwego organu: … [państwo/państwa]

Niniejszy dokument ma celu powiadomienie i poinformowanie o nakazie aresztowania / wniosku o ekstradycję do celów [pole wyboru]:

☐

ścigania

☐	wykonania kary pozbawienia wolności lub zastosowania środka zabezpieczającego polegającego na pozbawieniu wolności

wydanym przez państwo trzecie w odniesieniu do osoby będącej obywatelem państwa, do którego kieruje się te informacje.

Informacja o osobie, której dotyczy wniosek:

Nazwisko:

Imię/imiona:

Nazwisko rodowe (w stosownych przypadkach):

Pseudonimy (w stosownych przypadkach):

Płeć:

Obywatelstwo:

Data urodzenia:

Miejsce urodzenia:

Miejsce zamieszkania lub znany adres:

Języki rozumiane przez osobę, której dotyczy wniosek (jeśli wiadomo):

Znaki szczególne / rysopis osoby, której dotyczy wniosek:

Informacje dotyczące organu wnioskującego państwa trzeciego

Wnioskujące państwo trzecie:

Organ (sądowy), który wydał nakaz aresztowania/wniosek o ekstradycję:

Imię i nazwisko przedstawiciela:

Zajmowane stanowisko (tytuł/stopień):

Sygnatura akt:

Adres:

Dane kontaktowe:

Informacje dotyczące przestępstw, o które oskarża się osobę, której dotyczy wniosek

Wniosek o ekstradycję dotyczy łącznie … [liczba] przestępstw.

Opis okoliczności, w jakich przestępstwo (przestępstwa) popełniono, łącznie z podaniem daty, miejsca i stopnia uczestnictwa w przestępstwie (przestępstwach) osoby, której dotyczy wniosek:

Charakter i kwalifikacja prawna przestępstwa (przestępstw), w tym mające zastosowanie przepisy ustawowe / kodeks:

Dalsze informacje przekazane przez państwo trzecie (jeżeli to możliwe, dokumenty przekazane przez państwo trzecie należy załączyć do tego wzoru jako załącznik):

W oparciu o powyższe informacje wzywa się właściwe organy państwa obywatelstwa do podjęcia decyzji o wydaniu europejskiego nakazu aresztowania/nakazu aresztowania EU-IS/NO wobec osoby, której dotyczy wniosek, celem ścigania w związku z tym samym przestępstwem (przestępstwami) lub czynem (czynami), które są przedmiotem wniosku o ekstradycję.

Organ ten uznaje … [okres] za rozsądny termin uzyskania informacji o decyzji … [stosowna data].

Jeżeli państwo obywatelstwa nie udzieli odpowiedzi po upływie tego terminu, państwo wezwane rozpocznie postępowanie ekstradycyjne.

Jeśli chodzi o wniosek o ekstradycję do celów wykonania kary pozbawienia wolności lub zastosowania środka zabezpieczającego polegającego na pozbawieniu wolności, proszę podać wszelkie istotne informacje:

Ewentualnie proszę wskazać i udowodnić, że istnieje uzasadnione podejrzenie, że wniosek o ekstradycję ma podłoże polityczne:

Dane kontaktowe właściwego organu przekazującego informacje dotyczące wniosku o ekstradycję

Państwo:

Właściwy organ:

Osoba wyznaczona do kontaktów:

Zajmowane stanowisko:

Sygnatura akt:

Dane kontaktowe (adres e-mail/nr telefonu):

Data i podpis

ZAŁĄCZNIK 4

Wzór przekazywania dodatkowych informacji państwu obywatelstwa

Do wiadomości właściwego organu: …

Po przesłaniu powiadomienia … [data] zgodnie z obowiązkiem wszczęcia procedury konsultacyjnej ustanowionej wyrokiem Petruhhin (1) Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, państwo to przekazuje dodatkowe informacje, które mogą okazać się przydatne w związku z wydaniem europejskiego nakazu aresztowania lub nakazu aresztowania UE-IS/NO.

Informacje o tożsamości osoby, której dotyczy wniosek

Nazwisko:

Imię/imiona:

Nazwisko rodowe (w stosownych przypadkach):

Pseudonimy (w stosownych przypadkach):

Płeć:

Obywatelstwo:

Data urodzenia:

Miejsce urodzenia:

Miejsce zamieszkania lub znany adres:

Język (języki) rozumiany (rozumiane) przez osobę, której dotyczy wniosek (jeśli wiadomo):

Znaki szczególne / rysopis osoby, której dotyczy wniosek:

Informacje dotyczące organu wnioskującego państwa trzeciego

Wnioskujące państwo trzecie:

Organ (sądowy), który wydał nakaz aresztowania/wniosek o ekstradycję:

Imię i nazwisko przedstawiciela:

Zajmowane stanowisko (tytuł/stopień):

Sygnatura akt:

Adres:

Dane kontaktowe:

Dalsze istotne informacje:

Dane kontaktowe państwa przekazującego informacje dotyczące wniosku o ekstradycję

Państwo:

Właściwy organ:

Osoba wyznaczona do kontaktów:

Zajmowane stanowisko:

Sygnatura akt:

Dane kontaktowe (adres e-mail/nr telefonu):

Organ centralny:

Data i podpis

(1) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2016 r., Petruhhin, C-182/15, ECLI:EU:C:2016:630.

ZAŁĄCZNIK 5

Wzór wniosku o przedłużenie terminu na poinformowanie organu występującego z wnioskiem zgodnie z mechanizmem Petruhhin

Po otrzymaniu powiadomienia od … dnia … [data] o wniosku o ekstradycję do celów ścigania obywatela tego państwa … [imię i nazwisko osoby, której dotyczy wniosek] i wydanego przez … [państwo trzecie], państwo to zwraca się z uprzejmą prośbą o przedłużenie terminu przewidzianego przez państwo wezwane w sprawie udzielenia informacji o decyzji dotyczącej wydania europejskiego nakazu aresztowania/nakazu aresztowania UE-IC/NO w związku z zastosowaniem mechanizmu Petruhhin.

W szczególności wnioskuje się o przedłużenie terminu o … [czas/liczba dni], a tym samym o poinformowanie państwa wezwanego o takiej decyzji do … [data].

Proszę podać dalsze informacje dotyczące potrzeby przedłużenia terminu:

Dane kontaktowe

Państwo:

Właściwy organ:

Osoba wyznaczona do kontaktów:

Zajmowane stanowisko:

Sygnatura akt:

Dane kontaktowe (adres e-mail/nr telefonu):

Data i podpis

ZAŁĄCZNIK 6

Wzór odpowiedzi na wniosek o przedłużenie terminu

W związku z przekazaniem przez państwo wniosku o przedłużenie terminu w sprawie udzielenia informacji o podjęciu decyzji o wydaniu europejskiego nakazu aresztowania/nakazu aresztowania UE-IS/NO zgodnie z zastosowaniem mechanizmu Petruhhin w odniesieniu do powiadomienia przesłanego przez państwo … [data] dotyczącego wniosku o ekstradycję do celów wnoszenia i popierania oskarżenia przeciwko … [imię i nazwisko osoby, której dotyczy wniosek] i wydanego przez … [państwo trzecie],

państwo wezwane [pole wyboru]:

☐ a)	wyraża zgodę na wydłużenie terminu zgodnie z wnioskiem państwa obywatelstwa;

☐ b)	wyraża zgodę na wydłużenie terminu o … [okres/liczba dni]: należy przekazać informacje do … [data];

☐ c)	nie może wydłużyć terminu zgodnie ze wskazaniem państwa obywatelstwa.

W przypadku wybrania opcji c) proszę wyjaśnić powody niewyrażenia zgody na wydłużenie terminu:

Dane kontaktowe

Państwo:

Właściwy organ:

Osoba wyznaczona do kontaktów:

Zajmowane stanowisko:

Sygnatura akt:

Dane kontaktowe (adres e-mail/nr telefonu):

Data i podpis

ZAŁĄCZNIK 7

Wzór odpowiedzi udzielonej przez państwa obywatelstwa państwu wezwanemu

Po otrzymaniu powiadomienia od … dnia … [data] o wniosku o ekstradycję do celów ścigania wydanym przez …[państwo trzecie] przeciwko obywatelowi tego państwa, a także zawartych w nim informacji, państwo to [pole wyboru]:

☐ a.	wydało europejski nakaz aresztowania / nakaz aresztowania UE-IS/NO wobec osoby, której dotyczy wniosek w związku z tymi samymi przestępstwami/czynami, których dotyczy wniosek o ekstradycję;

☐ b.	nie wyda europejskiego nakazu aresztowania / nakazu aresztowania UE-IS/NO wobec osoby, której dotyczy wniosek;

☐ c.

przekazuje informacje, ponieważ wniosek o ekstradycję jest nieuzasadniony / stanowi nadużycie / ma podłoże polityczne:

Dane osoby, której dotyczy wniosek

Nazwisko:

Imię/imiona:

Nazwisko rodowe (w stosownych przypadkach):

Pseudonimy (w stosownych przypadkach):

Płeć:

Obywatelstwo:

Data urodzenia:

Miejsce urodzenia:

Miejsce zamieszkania lub znany adres:

Dane właściwego organu

Państwo wydające:

Właściwy organ:

Imię i nazwisko przedstawiciela:

Zajmowane stanowisko (tytuł/stopień):

Sygnatura akt:

Adres:

Dane kontaktowe:

Właściwy wydający organ sądowy, w stosowanych przypadkach

Imię i nazwisko przedstawiciela:

Zajmowane stanowisko (tytuł/stopień):

Sygnatura akt:

Adres:

Dane kontaktowe:

Formalna decyzja o wydaniu europejskiego nakazu aresztowania / nakazu aresztowania UE-IS/NO (w formie załącznika, jeśli została już wydana):

Dalsze informacje:

Dane kontaktowe

Państwo:

Właściwy organ:

Osoba wyznaczona do kontaktów:

Zajmowane stanowisko:

Sygnatura akt:

Dane kontaktowe (adres e-mail/nr telefonu):

Data i podpis

ZAŁĄCZNIK 8

Do wiadomości [pole wyboru]:

☐	wyznaczonego punktu kontaktowego w …[państwo/państwa];

☐	wszystkich 29 punktów kontaktowych;

☐	Eurojustu;

☐

Europolu;

☐	Interpolu.

Niniejszy dokument ma na celu zwrócenie się o informacje na temat lub powiadomienie o istnieniu wniosku o ekstradycję przedłożonego przez państwo trzecie, który uważa się za nieuzasadniony, stanowiący nadużycie, w szczególności mający podłoże polityczne.

Informacje o tożsamości osoby, której dotyczy wniosek

Nazwisko:

Imię/imiona:

Nazwisko rodowe (w stosownych przypadkach):

Pseudonimy (w stosownych przypadkach):

Płeć:

Obywatelstwo:

Data urodzenia:

Miejsce urodzenia:

Miejsce zamieszkania lub znany adres:

Język (języki) rozumiany (rozumiane) przez osobę, której dotyczy wniosek (jeśli wiadomo):

Znaki szczególne / rysopis osoby, której dotyczy wniosek:

Informacje dotyczące organu wydającego państwa trzeciego oraz wniosku o ekstradycję

1. Wnioskujące państwo trzecie:

Organ (sądowy), który wydał nakaz aresztowania/wniosek o ekstradycję:

Imię i nazwisko przedstawiciela:

Zajmowane stanowisko (tytuł/stopień):

Sygnatura akt:

Adres:

Dane kontaktowe:

2. Wniosek o ekstradycję [pole wyboru]:

☐	do celów ścigania;

☐	do celów wykonania kary pozbawienia wolności lub zastosowania środka zabezpieczającego polegającego na pozbawieniu wolności.

Sygnatura akt wniosku o ekstradycję:

3. Informacje dotyczące przestępstw, o które oskarża się osobę, której dotyczy wniosek:

Wniosek o ekstradycję dotyczy łącznie … [liczba] przestępstw.

Opis okoliczności, w jakich przestępstwo (przestępstwa) popełniono, łącznie z podaniem daty, miejsca i stopnia uczestnictwa w przestępstwie (przestępstwach) osoby, której dotyczy wniosek:

Charakter i kwalifikacja prawna przestępstwa (przestępstw), w tym mające zastosowanie przepisy ustawowe / kodeks:

Podstawy do uznania wniosku o ekstradycję za nieuzasadniony, stanowiących nadużycie, w szczególności mający podłoże polityczne lub wnioski, które budzą wątpliwości co do Karty lub Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności:

(proszę wyszczególnić)

Dane kontaktowe państwa przekazującego informacje dotyczące wniosku o ekstradycję

Państwo:

Właściwy organ:

Osoba wyznaczona do kontaktów:

Zajmowane stanowisko:

Sygnatura akt:

Dane kontaktowe (adres e-mail/nr telefonu):

Data i podpis

8.6.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/36

Kursy walutowe euro (1)

7 czerwca 2022 r.

(2022/C 223/02)

1 euro =

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,0662
JPY	Jen	141,66
DKK	Korona duńska	7,4395
GBP	Funt szterling	0,85365
SEK	Korona szwedzka	10,5039
CHF	Frank szwajcarski	1,0423
ISK	Korona islandzka	138,90
NOK	Korona norweska	10,1843
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	24,739
HUF	Forint węgierski	389,33
PLN	Złoty polski	4,5813
RON	Lej rumuński	4,9426
TRY	Lir turecki	17,8702
AUD	Dolar australijski	1,4884
CAD	Dolar kanadyjski	1,3437
HKD	Dolar Hongkongu	8,3656
NZD	Dolar nowozelandzki	1,6582
SGD	Dolar singapurski	1,4685
KRW	Won	1 340,75
ZAR	Rand	16,4059
CNY	Yuan renminbi	7,1146
HRK	Kuna chorwacka	7,5244
IDR	Rupia indonezyjska	15 412,37
MYR	Ringgit malezyjski	4,6865
PHP	Peso filipińskie	56,421
RUB	Rubel rosyjski
THB	Bat tajlandzki	36,768
BRL	Real	5,1256
MXN	Peso meksykańskie	20,8435
INR	Rupia indyjska	82,8730

(1) Źródło: referencyjny kurs wymiany walut opublikowany przez EBC.

8.6.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/37

Zawiadomienie o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia środków antysubsydyjnych stosowanych względem przywozu niektórych wyrobów płaskich walcowanych na gorąco, z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej

(2022/C 223/03)

W następstwie opublikowania zawiadomienia o zbliżającym się wygaśnięciu (1) środków antysubsydyjnych obowiązujących w odniesieniu do przywozu wyrobów płaskich walcowanych na gorąco, z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL” lub „państwo, którego dotyczy postępowanie”) Komisja Europejska („Komisja”) otrzymała wniosek o dokonanie przeglądu na podstawie art. 18 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1037 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (2) („rozporządzenie podstawowe”).

1. Wniosek o dokonanie przeglądu

Wniosek został złożony w dniu 9 marca 2022 r. przez Europejskie Stowarzyszenie Hutnictwa Stali EUROFER („wnioskodawca”) w imieniu przemysłu Unii, który wytwarza niektóre wyroby płaskie walcowane na gorąco, z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej, w rozumieniu art. 10 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

Jawna wersja wniosku i analiza, w jakim stopniu producenci unijni popierają wniosek, są dołączone do akt do wglądu dla zainteresowanych stron. Sekcja 5.6 niniejszego zawiadomienia zawiera informacje o dostępie do akt dla zainteresowanych stron.

2. Produkt objęty przeglądem

Produktem objętym niniejszym przeglądem są niektóre wyroby walcowane płaskie z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej, nawet w zwojach (w tym wyroby cięte na wymiar i taśmy), niepoddane innej obróbce niż walcowanie na gorąco, nieplaterowane, niepowleczone ani niepokryte („wyroby płaskie walcowane na gorąco” lub „produkt objęty przeglądem”).

Niniejszy przegląd nie obejmuje następujących produktów:

(i)	wyroby ze stali nierdzewnej i ze stali krzemowej elektrotechnicznej o ziarnach zorientowanych,

(ii)	wyroby ze stali narzędziowej i szybkotnącej,

(iii)

wyroby, nie w zwojach, bez wypukłych wzorów o grubości przekraczającej 10 mm i szerokości co najmniej 600 mm,

(iv)	wyroby, nie w zwojach, bez wypukłych wzorów, o grubości od 4,75 mm do 10 mm i szerokości co najmniej 2 050 mm.

Produkty objęte przeglądem to wyroby obecnie objęte kodami CN 7208 10 00, 7208 25 00, 7208 26 00, 7208 27 00, 7208 36 00, 7208 37 00, 7208 38 00, 7208 39 00, 7208 40 00, 7208 52 10, 7208 52 99, 7208 53 10, 7208 53 90, 7208 54 00, 7211 13 00, 7211 14 00, 7211 19 00, ex 7225 19 10 (kod TARIC 7225191090), 7225 30 90, ex 7225 40 60 (kod TARIC 7225406090), 7225 40 90, ex 7226 19 10 (kody TARIC 7226191091, 7226191095), 7226 91 91 i 7226 91 99. Powyższe kody CN i kody TARIC podano jedynie w celach informacyjnych i mogą one zostać zmienione na dalszych etapach postępowania.

3. Obowiązujące środki

Obecnie obowiązującymi środami są ostateczne cła antysubsydyjne nałożone rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2017/969 (3).

4. Podstawy dokonania przeglądu

W uzasadnieniu wniosku podano, że w związku z wygaśnięciem środków istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania i ponownego wystąpienia szkody dla przemysłu Unii.

4.1. Zarzut dotyczący prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania

Wnioskodawca przedstawił wystarczające dowody świadczące o tym, że większość programów subsydiowania objętych środkami wyrównawczymi w pierwotnym dochodzeniu nadal obowiązuje oraz że producenci produktu objętego przeglądem w państwie, którego dotyczy postępowanie, korzystali i prawdopodobnie nadal będą korzystać z szeregu subsydiów przyznawanych przez rząd Chińskiej Republiki Ludowej na szczeblu krajowym i na szczeblu prowincji.

Wnioskodawca zidentyfikował również dodatkowy program subsydiowania, tj. program zamiany długu na kapitał własny, który nie był przedmiotem dochodzenia pierwotnego. Wydaje się, że program ten stanowi podstawę środków wyrównawczych.

Wnioskodawca nie określił dokładnie obecnego poziomu subsydiowania w odniesieniu do wszystkich subsydiów. Na podstawie dowodów przedstawionych we wniosku wydaje się jednak, że poziom subsydiowania pozostaje znaczny.

Rzekome praktyki subsydiowania obejmują między innymi: (i) bezpośredni transfer środków pieniężnych; (ii) dochód władz publicznych utracony lub niepobrany; (iii) dostarczanie przez rząd towarów lub świadczenie usług za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia oraz (iv) dokonywanie płatności na rzecz mechanizmu finansowania lub powierzenie lub wyznaczenie wykonania co najmniej jednej z wyżej wymienionych czynności podmiotowi prywatnemu. Wnioskodawca twierdził między innymi, że istnieją np. preferencyjne pożyczki i dotacje oraz zwolnienia z podatków bezpośrednich. Zarzucił również rządowi dostarczanie gruntów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia oraz potencjalne stosowanie programu zamiany długu na kapitał własny. Niektóre z zarzucanych praktyk subsydiowania były już objęte środkami wyrównawczymi w ramach pierwotnego dochodzenia; inne stanowią dodatkowe lub nowe subsydia, które nie były badane w ramach pierwotnego dochodzenia.

Wnioskodawca twierdzi, że wyżej wymienione środki stanowią subsydia, ponieważ obejmują wkład finansowy rządu państwa, którego dotyczy postępowanie, oraz przynoszą korzyści producentom produktu objętego przeglądem. Subsydia te są rzekomo szczególne dla przedsiębiorstwa lub przemysłu, którego działalność jest wspierana i w związku z tym stanowią podstawę środków wyrównawczych.

Biorąc pod uwagę art. 18 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, Komisja sporządziła memorandum w sprawie wystarczającego charakteru dowodów, zawierające wykonaną przez Komisję analizę wszystkich dowodów, którymi Komisja dysponuje i na podstawie których wszczyna dochodzenie. Memorandum umieszczono w dokumentacji do wglądu dla zainteresowanych stron.

Komisja zastrzega sobie prawo do objęcia dochodzeniem innych istotnych praktyk subsydiowania, których istnienie może zostać stwierdzone w trakcie dochodzenia.

4.2. Zarzut dotyczący prawdopodobieństwa ponownego wystąpienia szkody

Wnioskodawca twierdzi, że istnieje prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia szkody ze strony państwa, którego dotyczy postępowanie. W tym zakresie wnioskodawca przedstawił wystarczające dowody na to, że w przypadku wygaśnięcia środków obecny poziom przywozu produktu objętego przeglądem z państwa, którego dotyczy postępowanie, do Unii prawdopodobnie wzrośnie z powodu istniejących znaczących niewykorzystanych mocy produkcyjnych w państwie, którego dotyczy postępowanie. Wynika to również z atrakcyjności rynku Unii Europejskiej pod względem wielkości i cen, ponieważ poziom cen eksportowych produktu objętego przeglądem stosowanych przez państwo, którego dotyczy postępowanie, na rynkach innych państw trzecich podcinał ceny przemysłu Unii.

Wnioskodawca twierdzi, że usunięcie szkody jest wynikiem głównie obowiązywania środków i że wzrost przywozu po cenach subsydiowanych z państwa, którego dotyczy postępowanie, w przypadku wygaśnięcia środków prawdopodobnie doprowadziłby do ponownego wystąpienia szkody dla przemysłu Unii.

5. Procedura

Po konsultacji z Komitetem Doradczym ustanowionym na mocy art. 25 ust. 1 rozporządzenia podstawowego i ustaleniu, że istnieją wystarczające dowody na prawdopodobieństwo wystąpienia subsydiowania i szkody, uzasadniające wszczęcie przeglądu wygaśnięcia, Komisja niniejszym wszczyna przegląd zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego.

Podczas przeglądu wygaśnięcia zostanie ustalone, czy wygaśnięcie środków prawdopodobnie doprowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania produktu objętego przeglądem pochodzącego z państwa, którego dotyczy postępowanie, oraz do kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody dla przemysłu Unii.

Rząd państwa, którego dotyczy postępowanie, został zaproszony do konsultacji zgodnie z art. 10 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.

Komisja zwraca również uwagę stron na opublikowane zawiadomienie (4) w sprawie skutków, jakie pojawienie się COVID-19 ma na dochodzenia antydumpingowe i antysubsydyjne, które to zawiadomienie może mieć zastosowanie do niniejszego postępowania.

Komisja zwraca ponadto uwagę stron na toczące się osobne dochodzenie antydumpingowe dotyczące tego samego produktu (5). Producentów eksportujących, przemysł Unii i wszystkie zainteresowane strony w tym dochodzeniu antydumpingowym wzywa się do zarejestrowania się oddzielnie do celów niniejszego dochodzenia oraz do przedłożenia odpowiednich informacji zgodnie z warunkami i harmonogramem określonymi w niniejszym zawiadomieniu, niezależnie od informacji, które mogły zostać przedłożone w kontekście dochodzenia antydumpingowego. Informacje i uwagi przedstawione w kontekście dochodzenia antydumpingowego nie zostaną automatycznie uwzględnione w niniejszym dochodzeniu, a strony zasadniczo będą musiały przedłożyć wszystkie informacje dotyczące niniejszego dochodzenia oddzielnie w kontekście niniejszego postępowania.

5.1. Okres objęty dochodzeniem przeglądowym i okres badany

Dochodzenie dotyczące kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania obejmie okres od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 31 grudnia 2021 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody objęło okres od dnia 1 stycznia 2018 r. do końca okresu objętego dochodzeniem przeglądowym („okres badany”).

5.2. Uwagi na temat wniosku i wszczęcia dochodzenia

Wszystkie zainteresowane strony chcące przekazać swoje uwagi dotyczące wniosku (w tym dotyczące kwestii związanych z ponownym wystąpieniem szkody i związkiem przyczynowym) lub wszelkich innych aspektów wszczęcia dochodzenia (w tym w jakim stopniu popierają wniosek) mogą to uczynić w terminie 37 dni od daty opublikowania niniejszego zawiadomienia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (6).

Wszelkie wnioski o posiedzenie wyjaśniające w sprawie wszczęcia dochodzenia muszą wpłynąć w terminie 15 dni od daty opublikowania niniejszego zawiadomienia.

5.3. Procedura dotycząca ustalenia prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania

Podczas przeglądu wygaśnięcia Komisja bada wywóz do Unii w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym i, niezależnie od wywozu do Unii, rozważa, czy sytuacja przedsiębiorstw zajmujących się produkcją i sprzedażą produktu objętego przeglądem w państwie, którego dotyczy postępowanie, wskazuje, że kontynuacja lub ponowne wystąpienie wywozu po cenach subsydiowanych do Unii byłyby prawdopodobne w przypadku wygaśnięcia środków.

W związku z powyższym wszystkich producentów (7) produktu objętego przeglądem z państwa, którego dotyczy postępowanie, w tym tych, którzy nie współpracowali w dochodzeniu zakończonym wprowadzeniem obowiązujących środków, wzywa się do wzięcia udziału w dochodzeniu Komisji.

5.3.1. Badanie producentów z państwa, którego dotyczy postępowanie

Ze względu na potencjalnie dużą liczbę uczestniczących w przeglądzie wygaśnięcia producentów z państwa, którego dotyczy postępowanie, oraz w celu zakończenia dochodzenia w terminie określonym prawem Komisja może objąć dochodzeniem tylko rozsądnie ograniczoną liczbę producentów, wybierając próbę (proces ten zwany jest także „kontrolą wyrywkową”). Kontrola wyrywkowa zostanie przeprowadzona zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego.

Aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby umożliwić dobór próby, wszyscy producenci lub przedstawiciele działający w ich imieniu, w tym ci, którzy nie współpracowali w dochodzeniu zakończonym wprowadzeniem obowiązujących środków objętych bieżącym przeglądem, są niniejszym proszeni o zgłoszenie się do Komisji i przekazanie jej informacji na temat swoich przedsiębiorstw w terminie siedmiu dni od daty opublikowania niniejszego zawiadomienia. Informacje te należy przekazać za pośrednictwem TRON.tdi na następujący adres:

https://tron.trade.ec.europa.eu/tron/tdi/form/R770_SAMPLING_FORM_FOR_EXPORTING_PRODUCER

Informacje dotyczące dostępu do platformy Tron można znaleźć w sekcjach 5.6 i 5.9 poniżej.

W celu uzyskania informacji uznanych za niezbędne do doboru próby producentów Komisja skontaktuje się też z władzami państwa, którego dotyczy postępowanie, a ponadto może skontaktować się z wszystkimi znanymi jej zrzeszeniami producentów w państwie, którego dotyczy postępowanie.

W przypadku konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej dobór próby producentów może opierać się na kryterium największej reprezentatywnej wielkości produkcji, sprzedaży lub wywozu, którą można właściwie zbadać w dostępnym czasie. Komisja powiadomi o przedsiębiorstwach wybranych do próby wszystkich znanych producentów, władze państwa, którego dotyczy postępowanie, oraz zrzeszenia producentów, w stosownych przypadkach za pośrednictwem władz państwa, którego dotyczy postępowanie.

Komisja, po otrzymaniu informacji niezbędnych do dokonania doboru próby producentów, poinformuje zainteresowane strony o decyzji, czy zostały objęte próbą. Producenci wybrani do próby będą musieli przedłożyć wypełniony kwestionariusz w terminie 30 dni od daty powiadomienia o decyzji, czy zostali objęci próbą, o ile nie wskazano inaczej.

Komisja doda notatkę o doborze próby do akt do wglądu dla zainteresowanych stron. Wszelkie uwagi na temat doboru próby muszą wpłynąć w terminie trzech dni od daty powiadomienia o decyzji o doborze próby.

Kopia kwestionariusza dla producentów w państwie, którego dotyczy postępowanie, dostępna jest w aktach do wglądu dla zainteresowanych stron i na stronie DG ds. Handlu https://trade.ec.europa.eu/tdi/case_details.cfm?id=2594.

Bez uszczerbku dla możliwego zastosowania art. 28 rozporządzenia podstawowego przedsiębiorstwa, które zgodziły się na ewentualne włączenie ich do próby, lecz nie zostały do niej wybrane, zostaną uznane za współpracujące.

5.3.2. Dochodzenie dotyczące importerów niepowiązanych (8) (9)

Do udziału w niniejszym dochodzeniu wzywa się niepowiązanych importerów produktu objętego przeglądem z państwa, którego dotyczy postępowanie, do Unii, w tym tych, którzy nie współpracowali w dochodzeniu zakończonym wprowadzeniem obowiązujących środków.

Ze względu na potencjalnie dużą liczbę importerów niepowiązanych uczestniczących w przeglądzie wygaśnięcia oraz w celu zakończenia dochodzenia w terminie określonym prawem Komisja może objąć dochodzeniem tylko rozsądnie ograniczoną liczbę importerów niepowiązanych, wybierając próbę (proces ten zwany jest także „kontrolą wyrywkową”). Kontrola wyrywkowa zostanie przeprowadzona zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego.

Aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby umożliwić dobór próby, wszyscy importerzy niepowiązani lub przedstawiciele działający w ich imieniu, w tym ci, którzy nie współpracowali w dochodzeniu zakończonym wprowadzeniem obowiązujących środków objętych niniejszym przeglądem, są niniejszym proszeni o zgłoszenie się do Komisji. Strony te mają siedem dni od daty opublikowania niniejszego zawiadomienia, aby zgłosić się i dostarczyć Komisji informacje na temat swoich przedsiębiorstw, określone w załączniku do niniejszego zawiadomienia.

W celu uzyskania informacji uznanych za niezbędne do doboru próby importerów niepowiązanych Komisja może ponadto skontaktować się z wszystkimi znanymi zrzeszeniami importerów.

W przypadku konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej dobór próby importerów może opierać się na kryterium największej reprezentatywnej wielkości sprzedaży w Unii produktu objętego przeglądem z państwa, którego dotyczy postępowanie, którą to sprzedaż można właściwie zbadać w dostępnym czasie. Komisja powiadomi o przedsiębiorstwach wybranych do próby wszystkich znanych importerów niepowiązanych i zrzeszenia importerów.

Komisja doda również notatkę o doborze próby do akt do wglądu dla zainteresowanych stron. Wszelkie uwagi na temat doboru próby muszą wpłynąć w terminie trzech dni od daty powiadomienia o decyzji o doborze próby.

W celu uzyskania informacji uznanych za niezbędne do dochodzenia Komisja udostępni kwestionariusze importerom niepowiązanym włączonym do próby. Strony muszą przedłożyć wypełniony kwestionariusz w terminie 30 dni od daty zawiadomienia o doborze próby, o ile nie wskazano inaczej.

Kopia kwestionariusza dla importerów niepowiązanych dostępna jest w aktach do wglądu dla zainteresowanych stron i na stronie DG ds. Handlu: https://trade.ec.europa.eu/tdi/case_details.cfm?id=2594.

5.4. Procedura dotycząca ustalenia prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody

W celu ustalenia, czy istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody dla przemysłu Unii, wzywa się producentów unijnych produktu objętego przeglądem do udziału w dochodzeniu Komisji.

Dochodzenie dotyczące producentów unijnych

Ze względu na dużą liczbę producentów unijnych uczestniczących w przeglądzie wygaśnięcia oraz w celu zakończenia dochodzenia w terminie określonym prawem Komisja podjęła decyzję o objęciu dochodzeniem tylko rozsądnie ograniczonej liczby producentów unijnych, wybierając próbę (proces ten zwany jest także „kontrolą wyrywkową”). Kontrola wyrywkowa jest przeprowadzana zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego.

Wstępnie Komisja wybrała próbę producentów unijnych. Szczegółowe informacje na ten temat są dostępne w dokumentacji do wglądu dla zainteresowanych stron.

Zainteresowane strony zaprasza się niniejszym do przedstawienia uwag w sprawie wstępnego doboru próby. Ponadto pozostali producenci unijni lub przedstawiciele działający w ich imieniu, którzy uważają, że istnieją powody, aby włączyć ich do próby, muszą zgłosić się do Komisji w terminie 7 dni od daty opublikowania niniejszego zawiadomienia. Wszelkie uwagi dotyczące wstępnego doboru próby należy przekazać w terminie 7 dni od daty opublikowania niniejszego zawiadomienia, o ile nie wskazano inaczej.

Komisja powiadomi o przedsiębiorstwach ostatecznie wybranych do próby wszystkich znanych producentów unijnych lub zrzeszenia producentów unijnych.

Producenci unijny objęci próbą będą musieli przedłożyć wypełniony kwestionariusz w terminie 30 dni od daty powiadomienia o decyzji o objęciu ich próbą, o ile nie wskazano inaczej.

Kopia kwestionariusza dla unijnych producentów dostępna jest w aktach do wglądu dla zainteresowanych stron i na stronie DG ds. Handlu: https://trade.ec.europa.eu/tdi/case_details.cfm?id=2594.

5.5. Procedura oceny interesu Unii

W przypadku potwierdzenia prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania i kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody, na podstawie art. 31 rozporządzenia podstawowego zostanie podjęta decyzja o tym, czy utrzymanie środków wyrównawczych nie byłoby sprzeczne z interesem Unii.

Producenci unijni, importerzy i reprezentujące ich zrzeszenia, użytkownicy i reprezentujące ich zrzeszenia, związki zawodowe oraz reprezentatywne organizacje konsumenckie są proszeni o przekazanie Komisji informacji dotyczących interesu Unii.

Informacje dotyczące oceny interesu Unii należy przekazać w terminie 37 dni od daty opublikowania niniejszego zawiadomienia, o ile nie wskazano inaczej. Informacje mogą być dostarczane w dowolnym formacie lub poprzez wypełnienie opracowanego przez Komisję kwestionariusza.

Kopia kwestionariuszy, w tym również kwestionariusza dla użytkowników produktu objętego przeglądem, dostępna jest w aktach do wglądu dla zainteresowanych stron i na stronie DG ds. Handlu: https://trade.ec.europa.eu/tdi/case_details.cfm?id=2594. W każdym przypadku informacje przedstawione zgodnie z art. 31 rozporządzenia podstawowego zostaną uwzględnione wyłącznie wtedy, gdy w momencie ich przedstawienia będą poparte udokumentowanymi informacjami potwierdzającymi ich prawdziwość.

5.6. Zainteresowane strony

Aby wziąć udział w dochodzeniu, zainteresowane strony, takie jak producenci w państwie, którego dotyczy postępowanie, unijni producenci, importerzy i reprezentujące ich zrzeszenia, użytkownicy i reprezentujące ich zrzeszenia, związki zawodowe oraz reprezentatywne organizacje konsumenckie muszą w pierwszej kolejności udowodnić istnienie obiektywnego związku między swoją działalnością a produktem objętym przeglądem.

Producenci w państwie, którego dotyczy postępowanie, producenci unijni, importerzy i reprezentujące ich zrzeszenia, którzy udostępnili informacje zgodnie z procedurami opisanymi w sekcjach 5.3.1, 5.3.2 i 5.4, zostaną uznani za zainteresowane strony, pod warunkiem że istnieje obiektywny związek między ich działalnością a produktem objętym przeglądem.

Pozostałe strony będą mogły uczestniczyć w dochodzeniu jako zainteresowane strony tylko od momentu zgłoszenia się i pod warunkiem, że istnieje obiektywny związek między ich działalnością a produktem objętym przeglądem. Okoliczność bycia uznanym za zainteresowaną stronę pozostaje bez uszczerbku dla zastosowania art. 28 rozporządzenia podstawowego.

Dostęp do akt do wglądu dla zainteresowanych stron odbywa się za pośrednictwem Tron.tdi na stronie: https://tron.trade.ec.europa.eu/tron/TDI. By uzyskać dostęp, należy postępować zgodnie z poleceniami na podanej stronie (10).

5.7. Inne oświadczenia pisemne

Z zastrzeżeniem uregulowań zawartych w niniejszym zawiadomieniu wszystkie zainteresowane strony wzywa się niniejszym do przedstawienia swoich opinii i informacji oraz do dostarczenia dowodów potwierdzających zgłaszane fakty. O ile nie wskazano inaczej, informacje te i dowody je potwierdzające muszą wpłynąć do Komisji w terminie 37 dni od daty opublikowania niniejszego zawiadomienia.

5.8. Możliwość złożenia wniosku o posiedzenie wyjaśniające do służb Komisji prowadzących dochodzenie

Wszystkie zainteresowane strony mogą złożyć wniosek o posiedzenie wyjaśniające do służb Komisji prowadzących dochodzenie. Wszelkie wnioski o posiedzenie wyjaśniające należy sporządzać na piśmie, podając uzasadnienie oraz zestawienie kwestii, które zainteresowana strona pragnie omówić w trakcie posiedzenia wyjaśniającego. Posiedzenie wyjaśniające będzie ograniczać się do kwestii wskazanych uprzednio na piśmie przez zainteresowane strony.

Zasadniczo posiedzenia wyjaśniające nie będą służyć do przedstawiania informacji faktycznych, których nie umieszczono jeszcze w aktach. Niemniej jednak w interesie dobrej administracji i aby umożliwić służbom Komisji postępy w dochodzeniu, zainteresowane strony mogą zostać poproszone o przekazanie nowych informacji faktycznych po posiedzeniu wyjaśniającym.

5.9. Instrukcje dotyczące składania oświadczeń pisemnych i przesyłania wypełnionych kwestionariuszy oraz korespondencji

Informacje przekazywane Komisji dla celów dochodzeń w sprawie ochrony handlu muszą być wolne od praw autorskich. Przed przekazaniem Komisji informacji lub danych, które są objęte prawami autorskimi osób trzecich, zainteresowane strony muszą zwrócić się do właściciela praw autorskich o udzielenie specjalnego zezwolenia wyraźnie umożliwiającego: a) wykorzystanie przez Komisję tych informacji i danych do celów niniejszego postępowania dotyczącego ochrony handlu oraz b) udostępnienie tych informacji i danych zainteresowanym stronom niniejszego dochodzenia w formie umożliwiającej im wykonywanie ich prawa do obrony.

Wszystkie pisemne zgłoszenia, łącznie z informacjami wymaganymi w niniejszym zawiadomieniu, wypełnione kwestionariusze i korespondencję dostarczone przez zainteresowane strony, w odniesieniu do których wnioskuje się o ich traktowanie na zasadzie poufności, należy oznakować „Sensitive” (11). Strony przesyłające informacje w toku niniejszego dochodzenia są proszone o uzasadnienie wniosku o traktowanie na zasadzie poufności.

Zgodnie z art. 29 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zainteresowane strony przedstawiające informacje oznakowane „Sensitive” powinny przedłożyć ich streszczenia bez klauzuli poufności, oznakowane „For inspection by interested parties”. Streszczenia muszą być wystarczająco szczegółowe, żeby umożliwić prawidłowe zrozumienie istoty informacji przekazanych z klauzulą poufności. Jeżeli strona przekazująca poufne informacje nie wskaże odpowiedniego powodu wniosku o traktowanie na zasadzie poufności lub nie dostarczy streszczenia informacji bez klauzuli poufności w wymaganym formacie i o wymaganej jakości, Komisja może nie uwzględnić takich informacji, chyba że można wykazać w sposób zadowalający z właściwych źródeł, że informacje te są poprawne.

Zainteresowane strony proszone są o przesłanie wszystkich oświadczeń i wniosków, w tym zeskanowanych pełnomocnictw i poświadczeń, za pośrednictwem platformy TRON.tdi (https://tron.trade.ec.europa.eu/tron/TDI). Komunikując się za pośrednictwem platformy TRON.tdi lub poczty elektronicznej, zainteresowane strony wyrażają akceptację zasad dotyczących oświadczeń w formie elektronicznej, które zostały zawarte w dokumencie zatytułowanym „CORRESPONDENCE WITH THE EUROPEAN COMMISSION IN TRADE DEFENCE CASES” („Korespondencja z Komisją Europejską w sprawach dotyczących ochrony handlu”), opublikowanym na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Handlu pod adresem: http://trade.ec.europa.eu/doclib/docs/2011/june/tradoc_148003.pdf. Zainteresowane strony muszą podać swoją nazwę, adres, numer telefonu i aktualny adres poczty elektronicznej, a także upewnić się, że podany adres poczty elektronicznej funkcjonuje jako oficjalny adres przedsiębiorstwa, a pocztę elektroniczną sprawdza się codziennie. Po otrzymaniu danych kontaktowych Komisja będzie kontaktowała się z zainteresowanymi stronami wyłącznie za pośrednictwem platformy TRON.tdi lub poczty elektronicznej, chyba że strony te wyraźne zwrócą się o przesyłanie im przez Komisję wszystkich dokumentów za pomocą innego środka komunikacji, a także z wyjątkiem sytuacji, w której charakter przesyłanego dokumentu wymagać będzie zastosowania listu poleconego. Dodatkowe zasady i informacje dotyczące korespondencji z Komisją, w tym zasady składania oświadczeń za pośrednictwem platformy TRON.tdi lub poczty elektronicznej, zawarto w wyżej wspomnianych instrukcjach dotyczących komunikacji z zainteresowanymi stronami.

Adres Komisji do celów korespondencji:

European Commission

Directorate-General for Trade

Directorate G

Office: CHAR 04/039

1049 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

TRON.tdi: https://tron.trade.ec.europa.eu/tron/tdi

Adresy E-mail:

TRADE-R770-HRF-SUBSIDY@ec.europa.eu

TRADE-R770-HRF-INJURY@ec.europa.eu

6. Harmonogram dochodzenia

Dochodzenie z reguły kończy się w terminie 12 miesięcy, a w każdym razie nie później niż w terminie 15 miesięcy od daty opublikowania niniejszego zawiadomienia, zgodnie z art. 22 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

7. Przekazywanie informacji

Co do zasady zainteresowane strony mogą przekazywać informacje wyłącznie w terminach określonych w sekcji 5 niniejszego zawiadomienia.

Aby zakończyć dochodzenie w obowiązkowych terminach, Komisja nie będzie przyjmować uwag od zainteresowanych stron po terminie zgłaszania uwag na temat ostatecznego ujawnienia lub, w stosownych przypadkach, po terminie zgłaszania uwag na temat dodatkowego ostatecznego ujawnienia.

8. Możliwość zgłaszania uwag do informacji przekazywanych przez inne strony

Aby zagwarantować prawo do obrony, zainteresowane strony powinny mieć możliwość zgłaszania uwag do informacji przekazanych przez inne zainteresowane strony. W takiej sytuacji zainteresowane strony mogą odnieść się wyłącznie do kwestii podniesionych przez inne zainteresowane strony w przekazanych przez nie informacjach i nie mogą poruszać nowych kwestii.

Uwagi do informacji przekazanych przez inne zainteresowane strony w reakcji na ujawnienie ostatecznych ustaleń należy zgłaszać w ciągu pięciu dni od terminu zgłaszania uwag do ostatecznych ustaleń, o ile nie wskazano inaczej. W przypadku dodatkowego ostatecznego ujawnienia uwagi przekazywane przez inne zainteresowane strony w reakcji na takie dodatkowe ujawnienie należy zgłaszać w ciągu 1 dnia od terminu zgłaszania uwag do dodatkowych ostatecznych ustaleń, o ile nie wskazano inaczej.

Podane terminy pozostają bez uszczerbku dla prawa Komisji do zwrócenia się do zainteresowanych stron o przekazanie dodatkowych informacji w należycie uzasadnionych przypadkach.

9. Przedłużenie terminów określonych w niniejszym zawiadomieniu

Przedłużenie terminów przewidzianych w niniejszym zawiadomieniu może zostać przyznane na uzasadniony wniosek zainteresowanych stron.

O przedłużenie terminów przewidzianych w niniejszym zawiadomieniu można zwracać się wyłącznie w wyjątkowych okolicznościach, a terminy te mogą zostać przedłużone tylko w należycie uzasadnionych przypadkach. Każde przedłużenie terminu udzielenia odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu będzie zazwyczaj ograniczone do 3 dni i z reguły nie będzie przekraczać 7 dni. Odnośnie do terminów przekazania innych informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu, będą one przedłużane o nie więcej niż trzy dni, chyba że wskazane zostaną wyjątkowe okoliczności.

10. Brak współpracy

W przypadkach, w których zainteresowana strona odmawia dostępu do niezbędnych informacji, nie dostarcza ich w określonych terminach albo znacznie utrudnia dochodzenie, istnieje możliwość dokonania potwierdzających lub zaprzeczających ustaleń na podstawie dostępnych faktów, zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego.

W przypadku ustalenia, że zainteresowana strona dostarczyła nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd informacje, informacje te mogą zostać pominięte, a ustalenia mogą być dokonywane na podstawie dostępnych faktów.

Jeżeli zainteresowana strona nie współpracuje lub współpracuje jedynie częściowo i z tego względu ustalenia opierają się na dostępnych faktach zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego, wynik może być mniej korzystny dla wymienionej strony niż w przypadku, gdyby strona ta współpracowała.

Niedostarczenie informacji w formie skomputeryzowanej nie jest traktowane jako odmowa współpracy, pod warunkiem że zainteresowana strona wykaże, że przedstawienie informacji w wymaganej formie wiązałoby się dla niej z nieuzasadnionymi wysokimi kosztami lub byłoby dla niej zbyt dużym obciążeniem. Strona ta powinna niezwłocznie skontaktować się z Komisją.

11. Rzecznik praw stron

Zainteresowane strony mogą wystąpić o interwencję rzecznika praw stron w postępowaniach w sprawie handlu. Rzecznik praw stron rozpatruje wnioski o dostęp do akt, spory dotyczące poufności dokumentów, wnioski o przedłużenie terminów i wszelkie inne wnioski dotyczące prawa do obrony zainteresowanych stron i osób trzecich, jakie mogą się pojawić w toku postępowania.

Rzecznik praw stron może zorganizować posiedzenia wyjaśniające i podjąć się mediacji między zainteresowanymi stronami i służbami Komisji, aby zapewnić pełne wykonanie prawa zainteresowanych stron do obrony. Wniosek o posiedzenie wyjaśniające z udziałem rzecznika praw stron należy sporządzić na piśmie, podając uzasadnienie. Rzecznik praw stron zapozna się z uzasadnieniem wniosków. Posiedzenia wyjaśniające powinny mieć miejsce wyłącznie wtedy, gdy w należytym czasie nie rozstrzygnięto przedmiotowych kwestii ze służbami Komisji.

Wszelkie wnioski należy przedkładać terminowo i szybko, tak aby nie zakłócać dobrze zorganizowanego przebiegu procedury. W tym celu zainteresowane strony powinny zwrócić się o interwencję rzecznika praw stron możliwie jak najwcześniej po wystąpieniu zdarzenia uzasadniającego taką interwencję. W przypadku wniosków o posiedzenie wyjaśniające przedłożonych po terminie rzecznik praw stron zapozna się z uzasadnieniem również takich wniosków, charakterem poruszonych w nich kwestii i wpływem tych kwestii na prawo do obrony, mając na uwadze interes dobrej administracji i terminowe zakończenie dochodzenia.

Dodatkowe informacje i dane kontaktowe zainteresowane strony mogą uzyskać na stronach internetowych DG ds. Handlu dotyczących rzecznika praw stron: http://ec.europa.eu/trade/trade-policy-and-you/contacts/hearing-officer/.

12. Możliwość złożenia wniosku o dokonanie przeglądu na podstawie art. 19 rozporządzenia podstawowego

Ponieważ niniejszy przegląd wygaśnięcia jest wszczynany zgodnie z przepisami art. 18 rozporządzenia podstawowego, wynikające z niego ustalenia nie będą prowadzić do zmiany obowiązujących środków, lecz do podjęcia decyzji o uchyleniu lub utrzymaniu tych środków zgodnie z art. 22 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

Jeżeli którakolwiek z zainteresowanych stron uzna, że uzasadniony jest przegląd środków w celu umożliwienia ich zmiany, strona ta może złożyć wniosek o dokonanie przeglądu zgodnie z art. 19 rozporządzenia podstawowego.

Strony, które zamierzają złożyć wniosek o dokonanie takiego przeglądu, przeprowadzanego niezależnie od przeglądu wygaśnięcia, o którym mowa w niniejszym zawiadomieniu, mogą skontaktować się z Komisją, korzystając z podanego powyżej adresu.

13. Przetwarzanie danych osobowych

Wszelkie dane osobowe zgromadzone podczas dochodzenia będą przetwarzane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 (12).

Nota na temat ochrony danych, za pośrednictwem której informuje się wszystkie osoby fizyczne o przetwarzaniu danych osobowych w ramach działań Komisji w zakresie ochrony handlu, jest dostępna na stronie internetowej DG ds. Handlu: http://ec.europa.eu/trade/policy/accessing-markets/trade-defence/.

(1) Dz.U. C 372 z 16.9.2021, s. 10.

(2) Dz.U. L 176 z 30.6.2016, s. 55.

(3) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/969 nakładające ostateczne cła wyrównawcze na przywóz niektórych wyrobów płaskich walcowanych na gorąco, z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 146 z 9.6.2017, s. 17).

(4) Zawiadomienie w sprawie skutków, jakie pojawienie się COVID-19 ma na dochodzenia antydumpingowe i antysubsydyjne (Dz.U. C 86 z 16.3.2020, s. 6).

(5) https://eur-lex.europa.eu/legal-content/pl/TXT/PDF/?uri=CELEX:52022XC0405%2801%29&from=pl

(6) O ile nie określono inaczej, wszystkie odniesienia do publikacji niniejszego zawiadomienia będą oznaczać odniesienia do publikacji niniejszego zawiadomienia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(7) Producentem jest każde przedsiębiorstwo w państwie, którego dotyczy postępowanie, które to przedsiębiorstwo produkuje i wywozi produkt objęty przeglądem, w tym każde z powiązanych z nim przedsiębiorstw uczestniczących w produkcji, sprzedaży krajowej lub wywozie produktu objętego przeglądem.

(8) Do próby mogą zostać włączeni tylko importerzy niepowiązani z producentami eksportującymi. Importerzy powiązani z producentami eksportującymi muszą wypełnić załącznik do kwestionariusza dla tych producentów eksportujących. Zgodnie z art. 127 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawiającego unijny kodeks celny dwie osoby uważa się za powiązane, gdy: a) jedna jest urzędnikiem lub dyrektorem w firmie drugiej osoby; b) są one prawnie uznanymi wspólnikami w działalności gospodarczej; c) są one pracodawcą i pracobiorcą; d) osoba trzecia bezpośrednio lub pośrednio dysponuje prawami głosu lub udziałem w kapitale zakładowym wynoszącym co najmniej 5 % wszystkich praw głosu lub co najmniej 5 % kapitału zakładowego obu osób; e) jedna z osób bezpośrednio lub pośrednio kontroluje drugą; f) obie znajdują się pod bezpośrednią lub pośrednią kontrolą trzeciej osoby; g) wspólnie kontrolują, bezpośrednio lub pośrednio, osobę trzecią lub h) są członkami tej samej rodziny (Dz.U. L 343 z 29.12.2015, s. 558). Za członków rodziny uważa się wyłącznie osoby pozostające ze sobą w którymkolwiek z wymienionych poniżej stosunków: (i) mąż i żona, (ii) rodzice i dzieci, (iii) bracia i siostry (rodzeni lub przyrodni), (iv) dziadkowie i wnuki, (v) wuj lub ciotka i bratanek lub siostrzeniec oraz bratanica lub siostrzenica, (vi) teściowie i zięć lub synowa, (vii) szwagier i szwagierka. Zgodnie z art. 5 pkt 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawiającego unijny kodeks celny „osoba” oznacza osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, ale uznaną – na mocy prawa unijnego lub krajowego – za mającą zdolność do czynności prawnych (Dz.U. L 269 z 10.10.2013, s. 1).

(9) Dane przekazane przez importerów niepowiązanych mogą być wykorzystane także w związku z innymi aspektami niniejszego dochodzenia niż stwierdzenie występowania interesu Unii.

(10) W razie problemów technicznych prosimy o kontakt z działem pomocy DG ds. Handlu (E-mail: trade-service-desk@ec.europa.eu lub Tel. +32 22979797).

(11) Dokument oznakowany „Sensitive” jest uważany za dokument poufny zgodnie z art. 29 rozporządzenia podstawowego i art. 12 Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych (porozumienie SCM). Jest on także dokumentem chronionym zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 145 z 31.5.2001, s. 43).

(12) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii i swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia rozporządzenia (WE) nr 45/2001 i decyzji nr 1247/2002/WE (Dz.U. L 295 z 21.11.2018, s. 39).

ZAŁĄCZNIK

☐	Wersja „Sensitive”
☐	Wersja „For inspection by interested parties”
(zaznaczyć właściwe pole)

PRZEGLĄD WYGAŚNIĘCIA ŚRODKÓW ANTYSUBSYDYJNYCH STOSOWANYCH WZGLĘDEM PRZYWOZU NIEKTÓRYCH WYROBÓW PŁASKICH WALCOWANYCH NA GORĄCO, Z ŻELIWA, STALI NIESTOPOWEJ I POZOSTAŁEJ STALI STOPOWEJ POCHODZĄCYCH Z CHIŃSKIEJ REPUBLIKI LUDOWEJ

INFORMACJE NA TEMAT DOBORU PRÓBY IMPORTERÓW NIEPOWIĄZANYCH

Niniejszy formularz ma pomóc importerom niepowiązanym w dostarczeniu informacji związanych z kontrolą wyrywkową, wymaganych w sekcji 5.3.2 zawiadomienia o wszczęciu.

Zarówno wersję „Sensitive”, jak i wersję „For inspection by interested parties” należy odesłać Komisji, jak określono w zawiadomieniu o wszczęciu.

1. DANE SŁUŻĄCE IDENTYFIKACJI I DANE KONTAKTOWE

Proszę podać następujące dane dotyczące przedsiębiorstwa:

Nazwa przedsiębiorstwa
Adres
Osoba wyznaczona do kontaktów
E-mail:
Nr tel.:

2. OBRÓT I WIELKOŚĆ SPRZEDAŻY

Proszę podać łączny obrót przedsiębiorstwa w euro (EUR), wartość w euro (EUR) i wielkość w tonach dotyczące przywozu do Unii i odsprzedaży na rynku unijnym po przywozie z Chińskiej Republiki Ludowej, w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym, produktu objętego przeglądem określonego w zawiadomieniu o wszczęciu.

	Wielkość (w tonach)	Wartość w euro (EUR)
Łączny obrót przedsiębiorstwa w euro (EUR)
Przywóz produktu objętego przeglądem pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej
Przywóz produktu objętego przeglądem (ze wszystkich miejsc pochodzenia)
Odsprzedaż produktu objętego przeglądem na rynku unijnym po przywozie z Chińskiej Republiki Ludowej

3. DZIAŁALNOŚĆ PRZEDSIĘBIORSTWA I PRZEDSIĘBIORSTW POWIĄZANYCH (1)

Proszę dokładnie określić działalność przedsiębiorstwa i wszystkich przedsiębiorstw powiązanych (proszę je wymienić i podać charakter powiązania z Państwa przedsiębiorstwem) uczestniczących w produkcji lub sprzedaży (eksportowej lub krajowej) produktu objętego przeglądem. Działalność taka może obejmować, choć nie wyłącznie, zakup produktu objętego przeglądem, jego produkcję w ramach podwykonawstwa, przetwarzanie produktu objętego przeglądem lub handel nim.

Nazwa i lokalizacja przedsiębiorstwa	Działalność	Powiązanie

4. INNE INFORMACJE

Proszę podać wszelkie inne istotne informacje, które zdaniem przedsiębiorstwa mogłyby pomóc Komisji w doborze próby.

5. ZAŚWIADCZENIE

Poprzez przekazanie wyżej wspomnianych informacji przedsiębiorstwo wyraża zgodę na ewentualne włączenie go do próby. Jeżeli przedsiębiorstwo zostanie włączone do próby, będzie to dla niego oznaczać konieczność wypełnienia kwestionariusza oraz wyrażenia zgody na wizytę na jego terenie w celu weryfikacji udzielonych odpowiedzi. W przypadku gdy przedsiębiorstwo nie wyrazi zgody na ewentualne włączenie go do próby, zostanie uznane za podmiot niewspółpracujący w dochodzeniu. Ustalenia Komisji dotyczące niewspółpracujących importerów opierają się na dostępnych faktach, a ich wynik może być dla takiego przedsiębiorstwa mniej korzystny niż w przypadku, gdyby podjęło ono współpracę.

Podpis upoważnionego pracownika:

Imię i nazwisko oraz stanowisko upoważnionego pracownika:

Data:

(1) Zgodnie z art. 127 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawiającego unijny kodeks celny dwie osoby uważa się za powiązane, gdy: a) jedna jest urzędnikiem lub dyrektorem w firmie drugiej osoby; b) są one prawnie uznanymi wspólnikami w działalności gospodarczej; c) są one pracodawcą i pracobiorcą; d) osoba trzecia bezpośrednio lub pośrednio dysponuje prawami głosu lub udziałem w kapitale zakładowym wynoszącym co najmniej 5 % wszystkich praw głosu lub co najmniej 5 % kapitału zakładowego obu osób; e) jedna z osób bezpośrednio lub pośrednio kontroluje drugą; f) obie znajdują się pod bezpośrednią lub pośrednią kontrolą trzeciej osoby; g) wspólnie kontrolują, bezpośrednio lub pośrednio, osobę trzecią lub h) są członkami tej samej rodziny (Dz.U. L 343 z 29.12.2015, s. 558). Za członków rodziny uważa się wyłącznie osoby pozostające ze sobą w którymkolwiek z wymienionych poniżej stosunków: (i) mąż i żona, (ii) rodzice i dzieci, (iii) bracia i siostry (rodzeni lub przyrodni), (iv) dziadkowie i wnuki, (v) wuj lub ciotka i bratanek lub siostrzeniec oraz bratanica lub siostrzenica, (vi) teściowie i zięć lub synowa, (vii) szwagier i szwagierka. Zgodnie z art. 5 pkt 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawiającego unijny kodeks celny „osoba” oznacza osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, ale uznaną – na mocy prawa unijnego lub krajowego – za mającą zdolność do czynności prawnych (Dz.U. L 269 z 10.10.2013, s. 1).

8.6.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/48

Zgłoszenie zamiaru koncentracji

(Sprawa M.10762 – H&F / IRI)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2022/C 223/04)

W dniu 24 maja 2022 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji.

Zgłoszenie to dotyczy następujących przedsiębiorstw:

—	Hellman & Friedman Capital Partners X, L.P. i jego fundusze równoległe („H&F”, Stany Zjednoczone),

—	NPD Group, L.P., spółka portfelowa kontrolowana przez Hellman & Friedman („NPD”, Stany Zjednoczone),

—	Information Resources, Inc. („IRI”, Stany Zjednoczone).

Poprzez umowę o połączeniu przedsiębiorstwa IRI z NPD przedsiębiorstwo H&F przejmie, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, wyłączną pośrednią kontrolę nad przedsiębiorstwem IRI.

Koncentracja dokonywana jest w drodze zakupu udziałów/akcji.

Przedmiot działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji:

—	H&F: spółka zarządzająca inwestycjami na niepublicznym rynku kapitałowym,

—	NPD: przedsiębiorstwo zajmujące się badaniami rynku,

—	IRI: przedsiębiorstwo zajmujące się badaniami rynku, które dostarcza informacje i analizy rynkowe dotyczące konsumentów, kupujących i handlu detalicznego ukierunkowane na dobra szybko zbywalne.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona transakcja może wchodzić w zakres rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Należy zawsze podawać następujący numer referencyjny:

M.10762 - H&F / IRI

Uwagi można przesyłać do Komisji pocztą, pocztą elektroniczną lub faksem. Należy stosować następujące dane kontaktowe:

E-mail: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu

Faks +32 22964301

Adres pocztowy:

European Commission

Directorate-General for Competition

Merger Registry

1049 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

(1) Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1 („rozporządzenie w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

8.6.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/50

Zgłoszenie zamiaru koncentracji

(Sprawa M.10664 – XLCEE / DEROT / BLACK RED WHITE)

Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2022/C 223/05)

W dniu 25 maja 2022 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji.

Zgłoszenie to dotyczy następujących przedsiębiorstw:

—	XLCEE-Holding GmbH („XLCEE”, Austria), należące do grupy XXXLutz („XXXLutz”, Austria),

—	Derot Fund S.À R.L. („Derot”, Luksemburg), kontrolowane przez p. Formelę,

—	BLACK RED WHITE S.A. („BRW”, Polska), kontrolowane przez Derot.

XLCEE i Derot przejmą, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) oraz art. 3 ust. 4 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, wspólną kontrolę nad całym przedsiębiorstwem BRW.

Koncentracja dokonywana jest w drodze zakupu udziałów/akcji.

Przedmiot działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji:

—	XLCEE jest inwestycyjną spółką holdingową w ramach grupy XXXLutz. XXXLutz prowadzi działalność głównie w zakresie handlu detalicznego w sklepach stacjonarnych i internetowych oferujących meble, wyposażenie i artykuły gospodarstwa domowego w Europie.

—	Derot jest inwestycyjną spółką holdingową, kontrolowaną przez p. Formelę. Pan Formela kontroluje również BRW Trading Company (Białoruś), które prowadzi cztery sklepy detaliczne oferujące meble, wyposażenie i artykuły gospodarstwa domowego na Białorusi,

—

BRW jest przedsiębiorstwem produkującym meble i zajmującym się sprzedażą detaliczną mebli, prowadzącym działalność w zakresie produkcji mebli i handlu detalicznego w sklepach stacjonarnych i internetowych oferujących meble, wyposażenie i artykuły gospodarstwa domowego, głównie w Polsce oraz – w mniejszym stopniu – na Słowacji i na Białorusi.

Należy zauważyć, iż zgodnie z zawiadomieniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury rozpatrywania niektórych koncentracji na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (2) sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym zawiadomieniu.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Należy zawsze podawać następujący numer referencyjny:

M.10664 – XLCEE / DEROT / BLACK RED WHITE

Uwagi można przesyłać do Komisji pocztą, pocztą elektroniczną lub faksem. Należy stosować następujące dane kontaktowe:

E-mail: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu

Faks +32 22964301

Adres pocztowy:

European Commission

Directorate-General for Competition

Merger Registry

1049 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

(1) Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1 („rozporządzenie w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

(2) Dz.U. C 366 z 14.12.2013, s. 5.

8.6.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/52

Zgłoszenie zamiaru koncentracji

(Sprawa M.10575 – BOUYGUES / EQUANS)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2022/C 223/06)

W dniu 30 maja 2022 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji.

Zgłoszenie to dotyczy następujących przedsiębiorstw:

—	Bouygues S.A. („Bouygues”, Francja),

—	Equans S.A.S. („Equans”, Francja).

Przedsiębiorstwo Bouygues przejmie, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, wyłączną kontrolę nad całym przedsiębiorstwem Equans.

Koncentracja dokonywana jest w drodze zakupu udziałów/akcji.

Przedmiot działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji:

—

Bouygues jest spółką holdingową zdywersyfikowanej grupy przemysłowej prowadzącą działalność w sektorach budownictwa, budowy i utrzymania infrastruktury transportowej, działalności deweloperskiej, mediów i telekomunikacji. Bouygues świadczy również usługi w zakresie inżynierii elektrycznej za pośrednictwem Colas Rail, jednostki, w której Colas posiada całościowy udział. Colas Rail świadczy usługi w zakresie inżynierii elektrycznej infrastruktury kolejowej, w tym elektryfikacji kolei (instalacja i utrzymanie sieci trakcyjnych) oraz sygnalizacji kolejowej.

—

Equans jest przedsiębiorstwem globalnym prowadzącym działalność w sektorze usług wielotechnicznych. Działalność Equans dotyczy inżynierii elektrycznej, mechanicznej i cieplnej, w zakresie ogrzewania, wentylacji i klimatyzacji, rozwiązań w sektorze chłodniczym, zarządzania infrastrukturą oraz cyfryzacji technologii informacyjno-komunikacyjnych. Equans świadczy również usługi w zakresie elektryfikacji kolei (instalacja i utrzymanie sieci trakcyjnych) za pośrednictwem Powerlines, Ineo SCLE Ferroviaire i Fabricom.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Należy zawsze podawać następujący numer referencyjny:

M.10575 – BOUYGUES / EQUANS

Uwagi można przesyłać do Komisji pocztą, pocztą elektroniczną lub faksem. Należy stosować następujące dane kontaktowe:

E-mail: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu

Faks +32 22964301

Adres pocztowy:

European Commission

Directorate-General for Competition

Merger Registry

1049 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

(1) Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1 („rozporządzenie w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

8.6.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/54

Publikacja jednolitego dokumentu zmienionego w następstwie zatwierdzenia zmiany nieznacznej zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 1151/2012

(2022/C 223/07)

Komisja Europejska zatwierdziła niniejszą zmianę nieznaczną w rozumieniu art. 6 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 664/2014 (1).

Wniosek o zatwierdzenie tej zmiany nieznacznej jest podany do wiadomości publicznej w bazie danych Komisji eAmbrosia.

JEDNOLITY DOKUMENT

„Aceite Campo de Calatrava”

Nr UE: PDO-ES-0642-AM01 – 10.1.2022

ChNP (X) ChOG ( )

1. Nazwa

„Aceite Campo de Calatrava”

2. Państwo członkowskie

Hiszpania

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1. Typ produktu

Klasa 1.5 Oleje i tłuszcze (masło, margaryna, oleje itp.)

3.2. Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1

Oliwa z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia z owoców drzewa oliwnego (Olea europea L.) odmian Cornicabra lub Picual, samodzielnie lub w połączeniu z Arbosana, Hojiblanca, Arbequina, Koroneiki i Lecciana stanowiącymi odmiany drugorzędne w proporcji nieprzekraczającej 15 %, otrzymywana z wykorzystaniem środków mechanicznych lub innych środków fizycznych, które nie zmieniają oliwy i zachowują smak, aromat i właściwości owoców, z których jest wytwarzana.

Oliwki zbierane są bezpośrednio z drzewa, w momencie gdy stopień ich dojrzałości wynosi pomiędzy 3 a 6.

Maksymalne dopuszczalne parametry oliwy z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia objętej nazwą pochodzenia „Aceite Campo de Calatrava”

Minimalny poziom kwasu oleinowego: 70 %

Kwasowość: nie przekracza 0,5 °.

Liczba nadtlenkowa: nie przekracza 15 meq O2/kg

K232: Maksymalnie 2

K270: nie przekracza 0,15 °.

Ocena organoleptyczna:

Mediana błędów: Md = 0

Mediana dla charakteru owocowego: Mf > 3

Z organoleptycznego punktu widzenia w oliwie rozpoznać można wpływ każdej z zawartych w niej odmian, co zapewnia profil smakowy o złożonym charakterze owocowym i łatwo rozpoznawalnej intensywności. Oznacza to, że oliwy z Campo de Calatrava muszą posiadać minimalny charakter owocowy na poziomie 3 punktów intensywności. Gorycz i pikantność muszą być dostrzegalne i zrównoważone, przy wartościach intensywności mieszczących się w przedziale od 3 do 6, i nie mogą odbiegać od charakteru owocowego o więcej niż 2 punkty.

Wspólną cechą każdej oliwy z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia wytwarzanej w Campo de Calatrava jest wyraźna obecność smaków zielonych oliwek i innych świeżych owoców. Obecność tych rozpoznawanych cech charakterystycznych jest wymogiem minimalnym.

Zawartość oleinowych kwasów tłuszczowych w oliwach z Campo de Calatrava wynosi 79,64 %, podczas gdy na innych terenach produkcji oliwy wartość ta waha się w granicach od 56,9 % do 78,4 % (Uceda, El cultivo del olivo [Uprawa drzew oliwnych]). Minimalna dopuszczalna wartość wynosi 70 %.

3.3. Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

—

3.4. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego)

—

3.5. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

—

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp.

Aby zachować typowe cechy produktu na wszystkich etapach i zagwarantować jakość oliw objętych przedmiotową nazwą, proces pakowania musi być prowadzony na wyznaczonym obszarze geograficznym. Daje to organom kontrolnym pełną kontrolę nad produkcją i gwarantuje, że końcowe etapy przetwarzania produktu są przeprowadzane przez doświadczonych producentów w prowincji. Są to osoby, które najlepiej wiedzą, jak oliwy te reaguj ą na różne sposoby pakowania, które różnią się pod względem czasu i metody dekantacji, sposobów filtracji i materiałów wykorzystywanych w tym procesie (tkaniny tekstylne, włókna, papier, celuloza, ziemia do filtrowania, perlit i ziemia okrzemkowa), temperatury pakowania, reakcji na chłód i przechowywanie. Ostatecznym celem jest zachowanie typowych właściwości produktu. Prawidłowa filtracja gwarantuje, że produkt jest odpowiednio prezentowany do sprzedaży konsumentom, a warunki konserwacji pozostają optymalne. Filtracja usuwa rozpuszczone substancje stałe i wilgoć, które w przeciwnym razie prowadziłyby do niewłaściwych praktyk kulinarnych oraz obecności śladowych substancji powodujących beztlenową fermentację węglowodanów i białek.

Zakłady pakowania muszą posiadać oddzielne systemy zapewniające, aby oliwa objęta ChNP była pakowana oddzielnie od wszelkich innych.

Jednocześnie muszą dysponować homologowanymi systemami dokonywania pomiarów dotyczących oliwy.

Oliwa musi być pakowana w pojemniki ze szkła, PET, powlekanego metalu, kartonu (Tetra-Brik) lub ceramiki pokrywanej szkliwem.

3.7. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania

Etykiety pojemników na oliwę będą zawierać – oprócz nazwy handlowej – logo chronionej nazwy z określeniem „Denominación de Origen Protegida” (chroniona nazwa pochodzenia) lub skrótem „D.O.P.” Aceite Campo de Calatrava [Chroniona nazwa pochodzenia (lub ChNP) „Aceite Campo de Calatrava”].

Pojemniki, w których chroniona oliwa jest dostarczana konsumentom, muszą być zaopatrzone w etykietę certyfikacyjną w uzupełnieniu etykiety podstawowej, precyzującą chronioną nazwę pochodzenia. Etykiety certyfikacyjne muszą być numerowane, wydawane i monitorowane przez jednostkę certyfikującą w sposób uniemożliwiający ich ponowne wykorzystanie. Ilość ponumerowanych etykiet wydanych producentom przez jednostkę certyfikującą wystarcza tylko do ilości oliwy z oliwek certyfikowanej i zarejestrowanej do pakowania.

Etykiety muszą być zgodne z ogólnymi przepisami dotyczącymi etykietowania.

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Obszar produkcji, przetwarzania i pakowania znajduje się na południu wspólnoty autonomicznej Kastylia-La Mancha, zajmującej środkową część prowincji Ciudad Real, i tworzącą jednostkę całkowicie jednorodną pod względem morfologicznym, geograficznym i historycznym, składającą się z następujących okręgów gminnych: Aldea del Rey, Almagro, Argamasilla de Calatrava, Ballesteros de Calatrava, Bolaños de Calatrava, Calzada de Calatrava, Cañada de Calatrava, Carrión de Calatrava, Granátula de Calatrava, Miguelturra, Moral de Calatrava, Pozuelo de Calatrava, Torralba de Calatrava, Valenzuela de Calatrava, Villanueva de San Carlos i Villar del Pozo.

5. Związek z obszarem geograficznym

5.1. Specyfika obszaru geograficznego

Obszar Campo de Calatrava jest położony w południowej części centralnej równiny Półwyspu Iberyjskiego na średniej wysokości ponad 600 m n.p.m.

Częste występowanie wysokiego ciśnienia i skutki położenia kontynentalnego mają duży wpływ na klimat. Wyże występujące zimą prowadzą do bardzo niskich temperatur, natomiast w lecie to samo zjawisko powoduje bardzo wysokie temperatury.

Opady nie są szczególnie obfite ze względu na to, że obszar jest położony na uboczu w stosunku do trasy frontów i niżów z południowego zachodu lub znad Cieśniny Gibraltarskiej (generujących największe opady). Opady rzadko osiągają poziom 500 mm w Campo de Calatrava.

Gleba jest alkaliczna i średnio głęboka.

Materiał wulkaniczny na tym obszarze jest alkaliczny. Ta cecha podologiczna jest kolejną cechą charakterystyczną, która odróżnia ten obszar od innych regionów produkujących oliwę i wpływa na właściwości niektórych rodzajów oliwy.

Ciemny kolor gleb Campo de Calatrava przyciąga większą ilość promieniowania słonecznego, powodując wyższą temperaturę gleby, co z rolniczego punktu widzenia umożliwia szybszy rozwój upraw oliwek.

5.2. Specyfika produktu

„Aceite Campo de Calatrava” ma następujące właściwości:

—	co najmniej 85 % oliwy musi pochodzić z odmiany Cornicabra lub Picual, a w stosownych przypadkach pozostałe 15 % z odmian Arbosana, Hojiblanca, Arbequina, Koroneiki i Lecciana;

—	wysoka zawartość oleinowych kwasów tłuszczowych, przy czym minimalny poziom dla tej oliwy wynosi 70 %;

—	charakter owocowy na poziomie powyżej 3, przy czym wymagane minimum to deskryptory w postaci smaku zielonych oliwek i innych świeżych owoców;

—	Profil sensoryczny musi być uzupełniony zauważalną goryczą i pikantnością, przy wartościach intensywności mieszczących się w przedziale od 3 do 6, i nieodbiegających od charakteru owocowego o więcej niż 2 punkty.

—	Oliwa ta różni się od innych oliw objętych chronioną nazwą pochodzenia tym, że jest jedyną oliwą wytwarzaną w większości z odmian Cornicabra lub Picual.

5.3. Związek przyczynowy zachodzący między charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub właściwościami produktu (w przypadku ChNP) lub szczególne cechy jakościowe, renoma lub inne właściwości produktu (w przypadku ChOG)

Bogata w wapno gleba o średniej głębokości, materiał wulkaniczny, niski poziom wody przy niskich opadach, gorące lata, długie okresy mrozu w zimie i wcześnie ocieplające się gleby składają się na bardzo suchy ekosystem, który spowodował, że w ciągu wieków odmiany Cornicabra i Picual doskonale dostosowały się do tego środowiska poprzez naturalną selekcję; w rezultacie uzyskano produkt końcowy o szczególnych właściwościach, odróżniających go od produktów z innych obszarów uprawy oliwek. Takie warunki pedologiczne i klimatyczne przyczyniają się do wyższego stężenia oleinowych kwasów tłuszczowych (Civantos, 1999), których minimalna wartość wynosi 70 %, oraz do produkcji oliwy o większej stabilności utleniania.

Suche, alkaliczne gleby i niskie opady deszczu nadają oliwie z Campo de Calatrava owocowy profil smakowy o smaku zielonych oliwek i innych świeżych owoców na poziomie minimum 3 punktów.

Deficyt wody w fazie dojrzewania owoców, wynikający z niskich opadów deszczu, nadaje charakterystyczny i zrównoważony – gorzki i pikantny – smak, przy wartościach intensywności mieszczących się w zakresie od 3 do 6 i nieodbiegających od charakteru owocowego o więcej niż 2 punkty.

Odesłanie do publikacji specyfikacji

http://pagina.jccm.es/agricul/paginas/comercial-industrial/consejos_new/pliegos/PC_AM01_AceiteCC.pdf

(1) Dz.U. L 179 z 19.6.2014, s. 17.

8.6.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/58

Publikacja jednolitego dokumentu zmienionego w następstwie zatwierdzenia zmiany nieznacznej zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 1151/2012

(2022/C 223/08)

Komisja Europejska zatwierdziła niniejszą zmianę nieznaczną zgodnie z art. 6 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) Nr 664/2014 (1).

Wniosek o zatwierdzenie niniejszej zmiany nieznacznej jest dostępny w bazie danych Komisji e-Ambrosia.

JEDNOLITY DOKUMENT

„Chorizo Riojano”

Nr UE: PGI-ES-0654-AM01 — 27.10.2021

ChNP ( ) ChOG (X)

1. Nazwa lub nazwy

„Chorizo Riojano”

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Hiszpania

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1. Typ produktu

Klasa 1.2. Produkty wytworzone na bazie mięsa (podgotowanego, solonego, wędzonego itd.)

3.2. Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1

„Chorizo Riojano” jest pozbawioną dodatków kiełbasą chorizo należącą do klasy jakości ekstra w kształcie podkowy wytwarzaną na terytorium wspólnoty autonomicznej La Rioja. Posiada ona następujące cechy charakterystyczne:

3.3. Cechy morfologiczne

Chorizo objęta niniejszym ChOG ma kształt podkowy i jest mniej więcej cylindryczna – jej średnica wynosi 30–40 mm, a minimalna masa to 200 g. Charakteryzuje się twardą i zwartą konsystencją i zazwyczaj pomarszczonym wyglądem. Kiełbasę łatwo kroi się nożem, a składniki stanowiące jej zawartość są ze sobą dobrze wymieszane. „Chorizo Riojano” jest wolna od jakichkolwiek nietypowych przebarwień. Mięso można łatwo odróżnić od kawałków słoniny.

Cechy fizykochemiczne

Wilgotność	maks. 45 %
Stosunek kolagen/białka	maks. 14 %
Procentowa zawartość tłuszczów w suchej masie	maks. 57,0 %
Azotany wyrażone w NaNO3	maks. 100 ppm
Azotany wyrażone w NaNO2	maks. 20 ppm
Całkowita zawartość fosforanów wyrażona w P2O5	maks. 7 500 ppm

(naturalna zawartość w wieprzowinie, bez dodatków fosforanowych)

Cechy organoleptyczne

Zrównoważony, intensywny i utrzymujący się zapach z przewagą papryki i nutami czosnkowymi. Brak zapachów jełkich lub ostrych. Smak jest intensywny i trwały, dobrze zrównoważony między chudym mięsem i tłuszczem. Charakteryzuje się bardzo niewielkim poziomem kwaśności oraz brakiem smaków jełkich lub anormalnych. Chorizo zawierająca ostrą paprykę jest pikantna. Chorizo charakteryzuje się jednorodną strukturą o dużej spójności, o dobrej przeżuwalności i małej lepkości.

Surowce

Mięso wieprzowe i słonina, które szczególnie dobrze nadają się do peklowania, w tym chuda wieprzowina pozbawiona tkanki łącznej pochodząca od wieprzy lub macior oraz chudy boczek lub chude kawałki mięsa typu lardeo [nazwa stosowana w odniesieniu do okrawków wieprzowych wykorzystywanych do wytwarzania peklowanych produktów mięsnych] bez skóry, przyprawione miałką, suchą solą, papryką należącą do klasy jakości ekstra i świeżo obranym czosnkiem, które umieszcza się następnie w naturalnej osłonce z jelita wieprzowego.

Dodawana słonina musi być zwarta. Wyrobu nie można produkować przy wykorzystaniu miękkich, oleistych kawałków tkanki tłuszczowej pozyskiwanych z brzucha, ponieważ w trakcie rozdrabniania stałyby się one lepkie, co z kolei spowodowałoby, że w trakcie dojrzewania i peklowania chorizo wyciekałby z nich tłuszcz. Należy również ograniczyć zawartość tłuszczu w kiełbasie – nie powinna ona nigdy przekraczać 57 % suchej masy. Jest to jeden z kluczowych czynników odróżniających „Chorizo Riojano” od innych chorizo, które przechodzą nagłą zmianę pH, co utrudnia ich prawidłowe dojrzewanie i późniejsze przechowywanie.

3.4. Pasza i surowce

—

3.5. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na określonym obszarze geograficznym

Przygotowanie surowców:

Zakłady produkcji wyrobów mięsnych produkujące „Chorizo Riojano” muszą mieć możliwość odpowiedniego przyjmowania tusz lub kawałków mięsa i prawidłowego obchodzenia się z nimi, tak aby uniknąć jakichkolwiek przypadków obniżenia pH mięsa lub jakichkolwiek zmian w jego barwie lub strukturze, a także muszą sprawdzać i kontrolować dostarczane tusze lub kawałki mięsa w celu upewnienia się, że są one w nienaruszonym stanie.

Czynności żyłowania, usuwania kości i rozbioru mięsa należy przeprowadzić jak najszybciej, unikając składowania mięsa w miejscach przeprowadzania tych czynności.

Pomieszczenie, w którym wykonuje się czynności na mięsie, musi być klimatyzowane i utrzymywane w temperaturze nieprzekraczającej 12 oC.

Chłodzenie mięsa i tłuszczu przed rozdrobnieniem:

Chłodnie wykorzystywane do przechowywania schłodzonych tusz muszą być wyposażone w sprzęt do wieszania mięsa gwarantujący, że tusze nie będą się ze sobą stykały.

Rozdrobnienie mięsa i tłuszczu do odpowiedniej wielkości, według produktów:

Proces produkcji „Chorizo Riojano” musi odbywać się w innym czasie i w innym miejscu niż proces produkcji wszystkich innych wyrobów, w tym innych kategorii chorizo.

Mięso gotowe do przetworzenia musi być dojrzałe i zakwaszone i nie może być zamrożone, a jego pH musi być niższe niż 6,3, aby mogło łatwo dojrzewać i aby zagwarantować odpowiednie wysuszenie się masy w środkowej części kiełbasy.

Równie istotne jest zagwarantowanie, aby mięso nie było wilgotne – w razie potrzeby kawałki mięsa poddaje się odsączaniu.

Gdy mięso i słonina są gotowe, dzieli się je i rozdrabnia na dość cienkie kawałki. Mięso i słoninę należy ciąć w zdecydowany sposób w celu ograniczenia uszkodzeń struktury białek, które stanowią tkankę, i komórek tłuszczowych oraz w celu ułatwienia odpowiedniego przylegania kawałków mięsa, co zapewnia odpowiednie suszenie i pozwala chorizo uzyskać jej charakterystyczny wygląd i barwę przekroju.

Wszystkie strefy przeznaczone do produkcji muszą być klimatyzowane, a poziom wilgotności względnej oraz warunki obiegu i wymiany powietrza muszą być odpowiednie zarówno pod względem technologicznym, jak i pod względem higienicznym i sanitarnym.

Przyprawianie solą oraz innymi składnikami i przyprawami:

Po rozdrobnieniu mięsa i tłuszczu dodaje się miałkiej, suchej soli, świeżo obranego czosnku i papryki należącej do klasy jakości ekstra, a w przypadku ostrych chorizo również pieprzu kajeńskiego.

Mieszanie i wyrabianie składników:

Po rozdrobnieniu surowców i dodaniu pozostałych składników następuje mieszanie, które należy wykonać w taki sposób, aby wyeliminować kieszenie powietrzne w masie i ułatwić połączenie wszystkich składników, dzięki czemu chorizo nie będzie się kruszyło podczas krojenia.

Kolejny etap, czyli wyrabianie mięsa w próżniowymi urządzeniu ugniatającym, ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia odpowiedniego nasycenia rozdrobnionego mięsa przyprawami.

Odstawienie i chłodzenie masy:

Po rozdrobnieniu, wymieszaniu i wyrobieniu masę obowiązkowo odstawia się na okres od 12 do 24 godzin przed napełnieniem nią osłonek.

Urządzenia chłodnicze wykorzystywane w tym celu muszą zostać odseparowane od pozostałych urządzeń i być utrzymywane w temperaturze od 0 do 6 oC.

Napełnianie naturalnych osłonek z jelita wieprzowego:

Po przygotowaniu masy napełnia się nią naturalne osłonki z jelita wieprzowego. Zaciski muszą być płaskie i niezbyt długie, by uniknąć nagrzewania. Z tego samego powodu masę należy wprowadzać do osłonek pod odpowiednim ciśnieniem, aby w kiełbasach nie pozostawały wolne przestrzenie, co może skutkować odbarwieniem się masy lub jej pleśnieniem.

Osłonki naturalne należy bardzo dokładnie oczyścić – nie mogą one wykazywać żadnych uszkodzeń, zmian ani śladów choroby, które powodowałyby ich niezdatność do spożycia przez ludzi.

Przed użyciem osłonki należy opłukać, tak aby nabrały elastyczności i dobrze dopasowywały się do masy, nie odklejając się od niej ani nie tworząc zmarszczeń.

Zamykanie osłonek:

Po napełnieniu osłonki masą zamyka się ją za pomocą bawełnianego sznurka w kolorze białym lub – w przypadku ostrego chorizo – czerwonym.

Dojrzewanie przez stosunkowo długi okres:

Na etapie dojrzewania chorizo należy zawiesić w wentylowanych pomieszczeniach o temperaturze nie wyższej niż 16 oC, o odpowiedniej wilgotności względnej i napowietrzeniu, aby produkt stopniowo suszył się i nabierał charakterystycznej konsystencji, zapachu, barwy i smaku; jeżeli jednak dojrzewanie odbywa się w secadero natural (pomieszczeniach zaprojektowanych w taki sposób, aby wykorzystywać naturalne warunki otoczenia do celów suszenia), temperatura może dochodzić nawet do 20 oC.

W celu kontrolowania tych warunków i zapobieżenia ich wahaniom dopuszcza się możliwość korzystania ze specjalnych pomieszczeń, w których warunki dojrzewania (temperatura, wilgotność względna i stopień napowietrzenia) mogą być automatycznie dostosowywane do pożądanego poziomu.

W pomieszczeniach musi znajdować się dobrze widoczna, łatwo dostępna przestrzeń i wyposażenie monitorujące umożliwiające kontrolę poziomów temperatury i wilgotności oraz zmian zachodzących w produkcie przez cały czas trwania procesu fermentacji lub dojrzewania.

Suszenie w pomieszczeniach klimatyzowanych lub w pomieszczeniach o temperaturze pokojowej:

Po zakończeniu procesu dojrzewania, na potrzeby etapu następującego po zakończeniu dojrzewania i etapu suszenia chorizo przenosi się do pomieszczeń zwanych osadzalniami lub suszarniami, w których muszą one pozostać do zakończenia tego końcowego etapu. W jego trakcie kiełbasy przechodzą mikrobiologiczne i enzymatyczne procesy dojrzewania, które pozwalają na ustabilizowanie barwy i zapachu chorizo. Czas dojrzewania „Chorizo Riojano” jest różny w zależności od długości lub średnicy produktu. Kiełbasy, na których wytworzyły się pomarszczenia, w których powstały kieszenie powietrzne lub które wykazują jakiekolwiek inne wady, należy odrzucić.

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp. produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

—

3.7. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

Produkt musi być opatrzony numerowaną etykietą certyfikacyjną wydaną przez Radę Regulacyjną, na której umieszczono zwrot Indicación Geográfica Protegida [chronione oznaczenie geograficzne] „Chorizo Riojano” oraz logo produktu. Produkt musi zostać opatrzony etykietą certyfikacyjną w zarejestrowanym zakładzie produkcyjnym w taki sposób, aby uniemożliwić ponowne wykorzystanie tej etykiety.

Zakłady przetwórcze uprawnione do wytwarzania produktu objętego ChOG „Chorizo Riojano” muszą figurować w odpowiednich rejestrach i ponoszą ostateczną odpowiedzialność za zapewnienie zgodności ze wszystkimi specyfikacjami ustanowionymi dla tego produktu.

Rada Regulacyjna dba o aktualność danych przechowywanych w tym rejestrze.

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Obszarem wytwarzania, dojrzewania, suszenia i etykietowania produktu jest wspólnota autonomiczna La Rioja.

5. Związek z obszarem geograficznym

Specyfika obszaru geograficznego

Czynniki przyrodnicze: na przedmiotowym określonym obszarze geograficznym zbiegają się trzy różne typy klimatu. Ta mieszanka klimatyczna czyni z La Rioja idealne miejsce do naturalnego dojrzewania i suszenia chorizo, ponieważ dzięki niej zmiany fizykochemiczne zachodzące w kiełbasie dokonują się w sposób stopniowy i prawidłowy, co wpływa korzystnie na wygląd krojonej chorizo, jej smak i tak charakterystyczny zapach.

Obecnie czynnik klimatyczny nie jest już tak istotny jak dawniej, ponieważ ostatnie etapy wytwarzania produktu odbywają się w pomieszczeniach o atmosferze kontrolowanej, w których można regulować wentylację, wilgotność i temperaturę. W ramach tego procesu zawsze bierze się jednak pod uwagę warunki pogodowe panujące w regionie, przez co klimat w dalszym ciągu odgrywa bardzo istotną rolę.

Czynnik ludzki: czynnikiem, który naprawdę odróżnia „Chorizo Riojano” od innych chorizo, jest tradycyjna, wielowiekowa metoda produkcji przekazana z powodzeniem zakładom produkcji wyrobów mięsnych produkującym „Chorizo Riojano”.

Specyfika produktu

Chronione oznaczenie geograficzne „Chorizo Riojano” można stosować wyłącznie w odniesieniu do chorizo należących do klasy jakości ekstra wytwarzanych w tradycyjny sposób w zarejestrowanych zakładach, w których przeprowadza się skuteczne kontrole na wszystkich etapach procesu produkcji, dojrzewania, suszenia i etykietowania i w których monitoruje się jakość wszystkich surowców i sposób ich przetwarzania. Wyłącznie te chorizo, które pomyślnie przejdą wszystkie kontrole na różnych etapach procesu produkcji, mogą zostać wprowadzone do obrotu pod nazwą „Chorizo Riojano” i opatrzone symbolem ChOG stanowiącym gwarancję ich pochodzenia.

Związek przyczynowy zachodzący pomiędzy charakterystyką obszaru geograficznego a jakością i renomą produktu

Długa tradycja i renoma produktu: nadejście chłodnej pogody na obszarach górskich regionu La Rioja stanowiło sygnał do rozpoczęcia dorocznego tradycyjnego uboju świń w celu przygotowania chorizo na cały rok – chorizo to musiało charakteryzować się właściwościami pozwalającymi mu dotrwać do winobrania odbywającego się jesienią kolejnego roku. Dlatego też kluczowe znaczenie w tym kontekście miała wiedza fachowa mieszkańców regionu dotycząca produkcji i procesu dojrzewania tego tak trudnego do wytworzenia i prawidłowego zakonserwowania produktu. Obecnie praktyki te są nadal powszechnie stosowane na terytorium całego regionu La Rioja, w szczególności na obszarach górskich.

Wytwarzanie chorizo na skalę przemysłową rozpoczęło się w La Rioja w XIX w. wraz z pojawieniem się pierwszych przedsiębiorstw rodzinnych, które sprzedawały swoje wyroby w danej miejscowości i jej okolicach. Zgodnie z informacjami zamieszczonymi w gminnym archiwum historycznym pierwsza wzmianka o „fabryce kiełbasy w Logroño” sięga 1890 r. W dokumencie z tego samego roku Julio Farias – przemysłowiec i adwokat – opisuje jak wysyłał chorizo z La Rioja na Kubę „w puszkach dokładnie nasmarowanych sadłem i poddanych procedurze łaźni wodnej, tak aby były one w stanie wytrzymać wysokie temperatury bez jakiegokolwiek uszczerbku dla ich zawartości” w celu zagwarantowania ich dotarcia na miejsce w jak najlepszym stanie, ponieważ przygotował już z wyprzedzeniem materiały reklamowe (które sam określa mianem „prospektów, broszur i innych form reklamy”), w których z przekonaniem zachwalał jakość swoich chorizo: „[...] nawet w obliczu silnej konkurencji cenowej ze strony Stanów Zjednoczonych jakość naszego produktu jest nieporównanie lepsza, o czym najlepiej świadczy fakt, że wybierają go nawet najubożsi, mimo że jest on droższy od konkurencyjnych wyrobów”.

Innym przykładem jest książka Javiera Herce Galarrety, w której autor zebrał różne artykuły publikowane w dzienniku La Gaceta del Norte w 1979 r. W rozdziale VII książki poświęconym wieprzowinie pisze on: „Znaczenie wieprzowiny, nie tylko spożywanej na świeżo, jest w La Rioja ogromne. Szynki, chorizo i kaszanki stanowią główne elementy typowego asortymentu produktów wytwarzanych w tym regionie, i choć pod względem formy są podobne do wyrobów z innych regionów, różnią się smakiem i zastosowaniami. »Chorizo Riojano« to nazwa, która prawdopodobnie przychodzi na myśl w tym kontekście jako pierwsza: delikatne, aromatyczne, lekko pikantne chorizo o żywej barwie, które różni się od chorizo wytwarzanych gdzie indziej. Znaczenie wieprzowiny i wyrobów na jej bazie w La Rioja jest oczywiste: zakłady przetwórstwa mięsnego i zakłady produkcji kiełbas dojrzewających mnożą się w widoczny sposób w całym regionie, a niektóre miejscowości – takie jak Baños de Río Tobía, Laguna de Cameros, a ostatnio także Albelda de Iregua – stały się prawdziwymi ośrodkami produkcji wyrobów mięsnych, co sprawia, że sektor przetwórstwa mięsnego stał się w tych miejscach, relatywnie rzecz biorąc, równie istotny jak sektor winiarski i sektor konserwowy. Z uwagi na fakt, że przemysł spożywczy w La Rioja dzieli się na trzy wyraźne gałęzie – sektor kiełbas dojrzewających w regionie la Sierra, sektor winiarski w regionie Rioja Alta i sektor konserwowy w regionie Rioja Baja – terytorium La Rioja można postrzegać jako połączenie trzech regionów w jednej unikalnej lokalizacji”.

Kryzys ekonomiczny lat trzydziestych XX w. i ustawiczne niewywiązywanie się przez klientów z obowiązku uregulowania zaległych rachunków doprowadziły do zamknięcia wielu zakładów – jedynym dowodem na ich istnienie pozostają obecnie odniesienia w gminnych rejestrach podatków przemysłowych. Te przemiany gospodarcze sprawiły, że Baños de Río Tobía stało się najważniejszym ośrodkiem przemysłu przetwórstwa mięsnego. Choć przyczyn, dla których potomkowie pierwszych przemysłowców wybrali to miejsce jako odpowiednie do wybudowania swoich zakładów, może być wiele, wydaje się, że istotne znaczenie w tym kontekście miały sprzyjające warunki klimatyczne panujące w tej miejscowości. Miguel Ángel Villoslada tłumaczy to zjawisko w następujący sposób: „Na początku fabryki zakładano tam, gdzie klimat był odpowiedni, czyli suchy i zimny, ale z niewielkimi wahaniami temperatur. Dlatego tak wiele z nich powstało w Baños [de Río Tobía]. Nasza miejscowość jest położona 500 metrów nad poziomem morza, tuż u podnóży masywu górskiego Sierra de la Demanda i u wrót całego regionu Urbión. Baños de Río Tobía jest osłonięte od zbyt zimnych wiatrów wiejących od masywu górskiego Sierra de Herrera; nie odnotowuje się tu również żadnych gwałtownych wahań temperatury ani poziomu wilgotności”.

Choć tradycyjny doroczny ubój świń i rzemieślniczy proces produkcji i konserwacji chorizo praktykuje się do dziś, tego rodzaju działalność jest prowadzona na niewielką skalę. Produkcją chorizo i innych produktów mięsnych zajmują się przede wszystkim zakłady przetwórstwa mięsnego, które zazwyczaj zlokalizowane są na tym samym obszarze i które – pamiętając o wielowiekowej tradycyjnej metodzie produkcji – dysponują specjalnie zaprojektowanymi pomieszczeniami i instalacjami, dzięki czemu produkt może dojrzewać nawet przy braku optymalnych warunków atmosferycznych.

Baños de Río Tobía pozostaje miejscowością, w której znajduje się największa liczba zakładów przetwórstwa mięsnego w regionie. Ponieważ czynnik klimatyczny odgrywa obecnie znacznie mniej istotną rolę, ta koncentracja jest związana przede wszystkim z wielowiekowymi tradycjami masarskimi tego regionu: „tutaj prawie wszyscy przemysłowcy to rodzina, ponieważ mają wspólne korzenie”. Mimo to zakład przetwórstwa mięsnego, który odnotowuje najwyższe obroty we wspólnocie autonomicznej La Rioja, znajduje się w Albelda de Iregua. Rozpoczął on działalność w 1960 r. jako lokalna rzeźnia. W 1983 r. jego właściciel otworzył pierwszy zakład przetwórstwa mięsnego sprzedający wyłącznie chorizo w kształcie podkowy, a wkrótce potem stał się wiodącym producentem w skali kraju.

Duże zakłady przetwórstwa mięsnego spoza regionu La Rioja podejmują próby wykorzystania prestiżu tego produktu do własnych celów, etykietując swoje chorizo jako „Chorizo Riojano”, mimo że nie mają one nic wspólnego z wyrobem objętym chronionym oznaczeniem geograficznym.

Ponadto tradycja i prestiż, dzięki którym „Chorizo Riojano” cieszy się swoją ugruntowaną renomą, znajdują również odzwierciedlenie w fakcie, że produkt ten wykorzystuje się w niektórych z najlepiej znanych dań z tego regionu takich jak patatas con chorizo (ziemniaki z chorizo), calderete (potrawka z jagnięciny), choricillo asado al sarmiento (chorizo grillowane na żarze z drewna winorośli) i preñaditos (bułeczki nadziewane chorizo). Nie można również zapomnieć o tym, że chorizo jest również składnikiem niemal każdej potrawki na bazie roślin strączkowych.

Warto również wspomnieć o tym, że „Chorizo Riojano” zostało opisane na stronach 110 i 111 Inventario Español de Productos Tradicionales [wykazu hiszpańskich produktów tradycyjnych].

Odniesienie do publikacji specyfikacji produktu

Specyfikację opublikowano w sekcji Pliegos de condiciones [Specyfikacja produktu] na stronie internetowej:

https://www.larioja.org/agricultura/es/calidad-agroalimentaria

(1) Dz.U. L 179 z 19.6.2014, s. 17.

8.6.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 223/63

Publikacja wniosku o rejestrację nazwy zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych

(2022/C 223/09)

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (1) w terminie trzech miesięcy od daty niniejszej publikacji.

JEDNOLITY DOKUMENT

„Bardejovský Med / Med z Bardejova”

Nr UE: PDO-SK-02778 – 28.6.2021

ChNP (X) ChOG ( )

1. Nazwa lub nazwy [ChNP lub ChOG]

„Bardejovský Med / Med z Bardejova”

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Republika Słowacka

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1. Typ produktu

Klasa 1.4. Inne produkty pochodzenia zwierzęcego (jaja, miód, różne produkty mleczne z wyjątkiem masła itp.)

3.2. Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1

„Bardejovský Med”/„Med z Bardejova” obejmuje trzy odrębne produkty:

miód ze spadzi jodłowej;

miód ze spadzi lipowej; oraz

miód spadziowy.

Jest wprowadzany do obrotu w postaci płynnej lub skrystalizowanej.

Miód ze spadzi jodłowej

Właściwości fizykochemiczne

Zawartość wody: nie więcej niż 18 % na powierzchni w naczyniu po sedymentacji

Zawartość hydroksymetylofurfuralu (HMF):

w przypadku miodu nierozpuszczanego po odwirowaniu nie więcej niż 5 mg/kg

w przypadku miodu rozpuszczanego po skrystalizowaniu nie więcej niż 15 mg/kg

Zawartość sacharozy: nie więcej niż 5 g/100 g

Zawartość glukozy i fruktozy: co najmniej 60 %

Zawartość mikroelementów: ponad 1 %

Przewodność elektryczna: co najmniej 100 mS/m

Zawiera bardzo duże ilości minerałów i mikroelementów.

Właściwości organoleptyczne

Wygląd

Barwa	:	klarowna, od ciemnej po czarną z delikatnym odcieniem zieleni po skrystalizowaniu 95–114 mm w skali Pfunda
Krystalizacja	:	w wyniku krystalizacji powstają niewielkie kryształki, które szybko rozpuszczają się w niskiej temperaturze podczas rozpuszczania miodu
Aromat	:	łagodny, niezbyt mocny, delikatnie słodki, maślany aromat
Smak	:	delikatnie słodki o łagodnym, niezbyt mocnym maślanym smaku

Miód ze spadzi lipowej

Właściwości fizykochemiczne

Zawartość wody: nie więcej niż 18 % na powierzchni w naczyniu po sedymentacji

Zawartość hydroksymetylofurfuralu (HMF):

w przypadku miodu nierozpuszczanego po odwirowaniu nie więcej niż 5 mg/kg

w przypadku miodu rozpuszczanego po skrystalizowaniu nie więcej niż 15 mg/kg

Zawartość sacharozy: nie więcej niż 5 g/100 g

Zawartość glukozy i fruktozy: co najmniej 60 %;

Zawartość mikroelementów: ponad 1 %

Przewodność elektryczna: co najmniej 90 mS/m

Właściwości organoleptyczne

Wygląd

Barwa	:	klarowna, od ciemnobrązowej po czarną z delikatnym śladem zieleni po skrystalizowaniu 95-110 mm w skali Pfunda
Krystalizacja	:	krystalizacja spadzi lipowej następuje stosunkowo szybko w porównaniu z krystalizacją spadzi innych gatunków; kryształki są dość duże i przypominają grube ziarenka piasku
Aromat	:	korzenny z silnym aromatem kwiatu lipy
Smak	:	delikatnie pikantny o charakterystycznym smaku podobnym do mentolu

Miód spadziowy

Właściwości fizykochemiczne

Zawartość wody: nie więcej niż 18 % na powierzchni w naczyniu po sedymentacji

Zawartość hydroksymetylofurfuralu (HMF):

w przypadku miodu nierozpuszczanego po odwirowaniu nie więcej niż 5 mg/kg

w przypadku miodu rozpuszczanego po skrystalizowaniu nie więcej niż 15 mg/kg

Zawartość sacharozy: nie więcej niż 5 g/100 g

Zawartość glukozy i fruktozy: co najmniej 60 %;

Zawartość mikroelementów: ponad 1 %

Przewodność elektryczna: co najmniej 95 mS/m

Właściwości organoleptyczne

Wygląd

Barwa	:	klarowna, brązowoczerwona, od brązowej po ciemnobrązową 95-110 mm w skali Pfunda
Krystalizacja	:	szybka, powodująca powstanie raczej grubych kryształków
Aromat	:	lekko korzenny
Smak	:	lekko maślany i pikantny o charakterystycznym smaku spadzi

3.3. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego) i surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

—

3.4. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Wszystkie etapy produkcji miodu „Bardejovský med”/„Med z Bardejova” muszą odbywać się na określonym obszarze geograficznym.

3.5. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp. produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

Pakowanie miodu „Bardejovský med”/„Med z Bardejova” musi odbywać się na określonym obszarze geograficznym, o którym mowa w pkt 4, w celu zapewnienia skuteczniejszej ochrony autentyczności i jakości tego produktu oraz jego identyfikowalności i nadzoru nad produktem.

Jest to jedyny sposób pozwalający zachować jakość i uniknąć jakichkolwiek zmian właściwości fizykochemicznych i organoleptycznych. Transport towarów do nowej lokalizacji prowadzi do zmian temperatury i wilgotności, do absorpcji zapachów zewnętrznych oraz do zwiększenia ilości HMF i zmniejszenia ilości diastazy. Pakowanie produktu na określonym obszarze zmniejsza ryzyko zmieszania go z miodem spoza obszaru, o którym mowa w pkt 4.

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

—

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Miód „Bardejovský med”/„Med z Bardejova” jest wytwarzany na obszarze Gór Czerchowskich w powiecie Bardejów w gminach Hertník, Šiba, Hervartov, Richvald, Kríže, Tarnov, Rokytov i Mokroluh oraz w następujących dzielnicach miasta Bardejów: Koligrund, Bardejovská Zábava, Poštárka i Bardejov-Mihaľov.

5. Związek z obszarem geograficznym

Wniosek o rejestrację nazwy pochodzenia „Bardejovský med”/„Med z Bardejova” opiera się wyłącznie na szczególnej jakości i właściwościach produktu, które wynikają z czynników naturalnych i ludzkich występujących na obszarze geograficznym.

Góry Czerchowskie są położone w północno-wschodniej części Słowacji. Pasmo to ukształtowało się na podłożu fliszowym z piaskowców i iłowców. Powierzchnię pokrywają lasy mieszane, w których gatunkami panującymi są buk, jodła i sosna. Na części wzgórz, na których położony jest Bardejów, występują jednorodne drzewostany jodłowe, które w jednym miejscu są również poprzeplatane lipą drobnolistną i bukiem. Udział jodły w lasach na tym określonym obszarze geograficznym jest bardzo wysoki – szacuje się, że wynosi on 70 %. Jodła pokrywa około 6 000 ha obszaru zalesionego, a ule na tych obszarach są zlokalizowane w pasiekach stałych lub wędrownych.

Całe pasmo Gór Czerchowskich jest położone w chłodnej strefie klimatycznej, w której średnie temperatury zimą wahają się od -3 °C do -6 °C, latem – od 14 °C do 16 °C, a pokrywa śnieżna utrzymuje się przez 120–160 dni w roku. Podczas 10–30 dni roku temperatura na tym obszarze osiąga co najmniej 25 °C. Klimat jest raczej chłodny i wilgotny, co stwarza odpowiednie warunki dla cyklu życia miodownicy jodłowej zielonej (Cinara pectinatae) z rodziny miodownicowatych (Lachnidea) i tworzenia przez nią dużych kolonii. Mszyce wydzielają spadź, która stanowi podstawowy surowiec do wytwarzania miodu „Bardejovský med”/„Med z Bardejova”.

Mszyce żerują, dziurawiąc gałęzie jodły lub liście innych drzew liściastych lub iglastych i wysysając ich soki. Ich metabolizm nie pozwala na przetwarzanie niektórych składników soków, dlatego wydalają je w postaci słodkich kropli, które pszczoły przenoszą do swoich uli i wzbogacają o specjalne substancje (enzymy); zagęszczają je, przechowują w plastrach miodu w ulach i wytwarzają z nich miód. Pszczoła miodna rasy kraińskiej (Apis mellifera carnica) jest hodowana na tym obszarze od dawna, dostosowała się do lokalnych warunków klimatycznych i pobierania spadzi.

Pszczoły wytwarzają „Bardejovský med”/„Med z Bardejova” w ulach znajdujących się w pasiekach stałych lub wędrownych w ściśle określonych granicach gmin na określonym obszarze geograficznym. Ule muszą być wykonane z naturalnego materiału – drewna. Pszczoły nie mogą być trzymane w ulach zbudowanych z tworzywa sztucznego lub polistyrenu.

Miód pozyskuje się z plastrów miodu poprzez odwirowywanie w miodarkach. Wirowanie przeprowadza się, gdy miód jest dojrzały, a zawartość wody nie przekracza 18 %. Zabrania się wirowania plastrów zawierających czerwie. W czasie sezonu pszczelarskiego zabronione jest stosowanie chemicznych produktów leczniczych w ulach. Zawartość wody w miodzie nie może być redukowana w drodze odparowywania technicznego. Po odwirowaniu miód jest filtrowany przez sita, aby usunąć zanieczyszczenia (wosk, pszczoły itp.). Z miodu można tylko usuwać zanieczyszczenia, nie można do niego niczego dodawać. Następnie miód jest przechowywany w przeznaczonych do tego celu pojemnikach lub może być od razu rozlewany do szklanych słoików przeznaczonych do sprzedaży końcowej konsumentowi. Po odwirowaniu, jeżeli miód jest przechowywany w pojemnikach, może rozpuszczać się wyłącznie w temperaturach poniżej 45 oC. Cały proces wirowania i rozlewania miodu może odbywać się wyłącznie w przeznaczonym do tego celu zakładzie zatwierdzonym przez odpowiedni regionalny urząd ds. weterynaryjnych oraz żywności, który musi znajdować się na określonym obszarze.

Pszczelarze odbierają miód w tradycyjny rzemieślniczy sposób, który jest ściśle związany z obszarem. Umiejętności lokalnych pszczelarzy przejawiają się w wyborze miejsc, w których zakładają pasieki, sposobie pozyskiwania miodu, jego odwirowywaniu oraz zasadach przechowywania i dekantacji miodu. W podkurzaczu używa się wyłącznie starego butwiejącego drewna z lokalnych drzew, które wytwarza nieszkodliwy i niedrażniący dym. W czasie sezonu pszczelarskiego nie wolno podkarmiać pszczół cukrem ani innym pokarmem. Plastry miodu odsklepia się w tradycyjny sposób przy użyciu widelca. Odciąganie miodu z ramki następuje poprzez odwirowanie i odbywa się bez podgrzewania. Miód nie jest pasteryzowany.

Wyjątkowy charakter miodu „Bardejovský Med”/„Med z Bardejova” wynika z faktu, że zarówno spadź lipowa, jak i miód spadziowy zawierają również spadź jodłową, która nadaje im barwę od ciemnobrązowej do czarnej; kompozycja ta tworzy bardzo delikatny smak. Zawdzięcza szczególną jakość swojemu składowi i wysokiej zawartości flawonoidów, minerałów i mikroelementów. Pozyskiwany w ten sposób miód charakteryzuje się raczej gęstą konsystencją, delikatnym smakiem, ciemną barwą i aromatem. Zawiera bardzo duże ilości minerałów i mikroelementów.

Wysokiej jakości „Bardejovský Med”/„Med z Bardejova” wytwarzany na czystych i naturalnych terenach zdobył szereg nagród na prestiżowych targach światowych. Jakość tego produktu opisano również w tekście opublikowanym w dzienniku Pravda 5 lipca 2016 r.: „Na przykład jakiś czas temu miód spadziowy z Bardejova uznano za wzorcowy produkt tego typu”. Artykuł, który ukazał się w dzienniku Nový čas 14 października 2012 r., był opatrzony nagłówkiem „Miód z Bardejova najlepszy na świecie: pszczelarz Jozef zdobywa złoto”.

„Bardejovský med”/„Med z Bardejova” jest ściśle powiązany z obszarem, z którego pochodzi. Szczególne właściwości produktu mają związek z obszarem geograficznym. Jednorodny drzewostan jodłowy rośnie wyłącznie w bardzo sprzyjającym i czystym środowisku. Warunki mikroklimatyczne, wysokość nad poziomem morza, klimat i wilgotność występujące na określonym obszarze tworzą warunki sprzyjające rozmnażaniu się mszyc, co z kolei ma wpływ na wytwarzanie spadzi. Ule są położone w gęstych lasach jodłowych.

Przewodność elektryczna miodu spadziowego na określonym obszarze geograficznym jest dużo wyższa niż typowa przewodność miodów spadziowych na innych obszarach. Efektem przewodności elektrycznej jest wysoka zawartość mikroelementów i minerałów, takich jak magnez, mangan, żelazo, miedź, kobalt, wapń, fosfor i innych. To obecność tych minerałów i mikroelementów w podglebiu miejsc porośniętych jodłą nadaje miodowi „Bardejovský med”/„Med z Bardejova” jego szczególne właściwości i jakość. Te rzadko spotykane substancje dostają się do gałęzi jodły przez system korzeniowy, a następnie są wydzielane przez żywiące się ich sokami mszyce. Potem pszczoły przenoszą je do swoich uli, w których wytwarzany jest miód. Okoliczności te mają wpływ na skład i jakość miodu i nadają miodowi z Bardejova jego charakterystyczne właściwości.

Miód z jodły jest wytwarzany na tym obszarze nieprzerwanie od bardzo dawna. Doświadczenie i umiejętności lokalnych pszczelarzy znajdują odzwierciedlenie w metodzie produkcji miodu. Dzięki wysokiemu poziomowi umiejętności lokalni pszczelarze są również w stanie sprostać wielu wymogom dotyczącym wytwarzania miodu i wytwarzać miód o szczególnych właściwościach wynikających z wyjątkowego charakteru tego obszaru geograficznego.

Odesłanie do publikacji specyfikacji produktu

https://www.indprop.gov.sk/swift_data/source/pdf/specifikacie_op_oz/Specifikacia_Bardejov.pdf

(1) Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 223

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 65 8 czerwca 2022

Spis treści		Strona
	II Komunikaty
	KOMUNIKATY INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2022/C 223/01	Zawiadomienie Komisji – Wytyczne w sprawie ekstradycji do państw trzecich	1

	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2022/C 223/02	Kursy walutowe euro — 7 czerwca 2022 r.	36

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ WSPÓLNEJ POLITYKI HANDLOWEJ
	Komisja Europejska
2022/C 223/03	Zawiadomienie o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia środków antysubsydyjnych stosowanych względem przywozu niektórych wyrobów płaskich walcowanych na gorąco, z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej	37
	POSTĘPOWANIA ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ POLITYKI KONKURENCJI
	Komisja Europejska
2022/C 223/04	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa M.10762 – H&F / IRI) ( 1 )	48
2022/C 223/05	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa M.10664 – XLCEE / DEROT / BLACK RED WHITE) – Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	50
2022/C 223/06	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa M.10575 – BOUYGUES / EQUANS) ( 1 )	52
	INNE AKTY
	Komisja Europejska
2022/C 223/07	Publikacja jednolitego dokumentu zmienionego w następstwie zatwierdzenia zmiany nieznacznej zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 1151/2012	54
2022/C 223/08	Publikacja jednolitego dokumentu zmienionego w następstwie zatwierdzenia zmiany nieznacznej zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 1151/2012	58
2022/C 223/09	Publikacja wniosku o rejestrację nazwy zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych	63