Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2022/C 171/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 165 z 19.4.2022

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 158 z 11.4.2022

Dz.U. C 148 z 4.4.2022

Dz.U. C 138 z 28.3.2022

Dz.U. C 128 z 21.3.2022

Dz.U. C 119 z 14.3.2022

Dz.U. C 109 z 7.3.2022

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 marca 2022 r. – Komisja Europejska/Freistaat Bayern i in.

(Sprawy połączone C-167/19 P i C-171/19 P) (1)

(Odwołanie - Pomoc państwa - Pomoc na rzecz bawarskiego sektora mleczarskiego - Finansowanie kontroli jakości mleka - Artykuł 108 ust. 2 TFUE - Decyzja o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego - Rozporządzenie (WE) nr 659/1999 - Artykuł 6 ust. 1 - Obowiązek podsumowania przez Komisję Europejską w tej decyzji istotnych kwestii faktycznych i prawnych - Zakres - Prawo zainteresowanych stron do wzięcia udziału w postępowaniu administracyjnym - Naruszenie istotnego wymogu proceduralnego - Skutki dla zgodności z prawem decyzji końcowej)

(2022/C 171/02)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Herrmann, P. Němečková i T. Maxian Rusche, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Freistaat Bayern (Niemcy) (przedstawiciele: U. Soltész i H. Weiß, Rechtsanwälte) (C-167/19 P), Interessengemeinschaft privater Milchverarbeiter Bayerns eV, Genossenschaftsverband Bayern eV, Verband der Bayerischen Privaten Milchwirtschaft eV (przedstawiciele: C. Bittner i N. Langhans, Rechtsanwälte) (C-171/19 P)

Sentencja

1)	Odwołania zostają oddalone.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 131 z 8.4.2019.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 8 marca 2022 r. – Komisja Europejska / Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-213/19) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Artykuł 4 ust. 3 TUE - Artykuł 310 ust. 6 TFUE i art. 325 TFUE - Zasoby własne - Cła - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Ochrona interesów finansowych Unii Europejskiej - Zwalczanie oszustw - Zasada skuteczności - Obowiązek udostępnienia Komisji Europejskiej przez państwa członkowskie zasobów własnych - Odpowiedzialność finansowa państw członkowskich w wypadku strat w zakresie zasobów własnych - Przywóz wyrobów włókienniczych i obuwia pochodzących z Chin - Oszustwa dokonywane systematycznie i na wielką skalę - Przestępczość zorganizowana - Znikający importerzy - Wartość celna - Zaniżenie wartości - Podstawa opodatkowania VAT - Brak systematycznych kontroli celnych przeprowadzanych w oparciu o analizę ryzyka, dokonywanych przed zwolnieniem danych towarów - Brak systematycznego składania zabezpieczeń - Metoda obliczania szacunkowych strat w zakresie tradycyjnych zasobów własnych dotyczących przywozu o znacznym ryzyku zaniżania wartości - Metoda statystyczna oparta na średnich cenach określanych na szczeblu Unii - Dopuszczalność)

(2022/C 171/03)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn i F. Clotuche-Duvieusart, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: początkowo F. Shibli, S. Brandon, Z. Lavery i S. McCrory, następnie F. Shibli i S. McCrory, pełnomocnicy, których wspierali J. Eadie i I. Rogers, QC, oraz S. Pritchard, T. Sebastian i R. Hill, barristers)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Belgii (przedstawiciele: J.-C. Halleux, P. Cottin i S. Baeyens, pełnomocnicy), Republika Estońska (przedstawiciel: N. Grünberg, pełnomocnik), Republika Grecka (przedstawiciel: M. Tassopoulou, pełnomocnik), Republika Łotewska (przedstawiciele: początkowo K. Pommere, V. Soņeca i I. Kucina, następnie K. Pommere, pełnomocnicy), Republika Portugalska (przedstawiciele: P. Barros da Costa, S. Jaulino, L. Inez Fernandes i P. Rocha, pełnomocnicy), Republika Słowacka (przedstawiciel: B. Ricziová, pełnomocniczka)

Sentencja

1)

Nie księgując prawidłowych kwot należności celnych oraz nie udostępniając prawidłowej kwoty tradycyjnych zasobów własnych dotyczących niektórych przypadków przywozu wyrobów włókienniczych i obuwia pochodzących z Chin, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 2 i 8 decyzji Rady 2014/335/UE, Euratom z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej, art. 2 i 8 decyzji Rady 2007/436/WE, Euratom z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich, art. 2, 6, 9, 10, 12 i 13 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 609/2014 z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie metod i procedury udostępniania tradycyjnych zasobów własnych, zasobów własnych opartych na VAT i zasobów własnych opartych na DNB oraz w sprawie środków w celu zaspokojenia potrzeb gotówkowych, zmienionego rozporządzeniem Rady (UE, Euratom) 2016/804 z dnia 17 maja 2016 r., art. 2, 6, 9, 10, 11 i 17 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. wykonującego decyzję 94/728/WE, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot oraz art. 105 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny i art. 220 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 648/2005 z dnia 13 kwietnia 2005 r., w wyniku uchybienia zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 325 TFUE, art. 46 rozporządzenia nr 952/2013, art. 13 rozporządzenia nr 2913/92, zmienionego rozporządzeniem nr 648/2005, art. 248 ust. 1 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia nr 2913/92, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 3254/1994 z dnia 19 grudnia 1994 r., art. 244 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia nr 952/2013, oraz art. 2 ust. 1 lit. d) i art. 85-87 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2009/69/WE z dnia 25 czerwca 2009 r.; oraz nie przekazując Komisji wszystkich informacji niezbędnych do ustalenia kwoty strat w zakresie tradycyjnych zasobów własnych oraz nie dostarczając na żądanie uzasadnienia decyzji w sprawie umorzenia ustalonych długów celnych, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 4 ust. 3 TUE.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej zostaje obciążone czterema piątymi kosztów postępowania poniesionych przez Komisję Europejską i pokrywa własne koszty postępowania.

4)	Komisja Europejska pokrywa jedną piątą własnych kosztów postępowania.

5)	Królestwo Belgii, Republika Estońska, Republika Grecka, Republika Łotewska, Republika Portugalska i Republika Słowacka pokrywają własne koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 164 z 13.5.2019.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 3 marca 2022 r. – WV/Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ)

(Sprawa C-162/20 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Urzędnicy - Regulamin pracowniczy urzędników Unii Europejskiej - Artykuł 60 akapit pierwszy - Nieusprawiedliwiona nieobecność - Zakres - Zaliczenie nieobecności na poczet corocznego urlopu wypoczynkowego - Wstrzymanie wypłaty części wynagrodzenia - Urzędnik niewypełniający obowiązków w rozumieniu art. 21 i 55 regulaminu pracowniczego)

(2022/C 171/04)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: WV (przedstawiciel: É. Boigelot, avocat)

Druga strona postępowania: Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) (przedstawiciele: S. Marquardt i R. Spáč, pełnomocnicy, których wspierali M. Troncoso Ferrer, abogado, i F.-M. Hislaire, avocat)

Sentencja

1)	Postanowienie Sądu Unii Europejskiej z dnia 29 stycznia 2020 r., WV/ESDZ (T-471/18 RENV, niepublikowane, EU:T:2020:26), zostaje uchylone.

2)	Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) z dnia 27 listopada 2017 r. w sprawie wstrzymania wypłaty części wynagrodzenia za 72 dni kalendarzowe i decyzji ESDZ z dnia 2 maja 2018 r. oddalającej zażalenie wnoszącej odwołanie wniesione w dniu 3 stycznia 2018 r.

3)	ESDZ zostaje zobowiązany do zwrotu na rzecz wnoszącej odwołanie kwot nienależnie potrąconych z jej wynagrodzenia za 71,5 dnia. Kwoty te będą powiększane o odsetki w wysokości 5 % rocznie od dnia ich potrącenia.

4)	ESDZ pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez WV zarówno w postępowaniu w pierwszej instancji, jak i w ramach niniejszego postępowania odwoławczego.

---

(1)  Dz.U. C 320 z 28.9.2020.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 3 marca 2022 r. – WV / Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ)

(Sprawa C-171/20 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Wniosek o udzielenie wsparcia - Żądanie odszkodowawcze - Regulamin pracowniczy urzędników Unii Europejskiej - Artykuł 24 ust. 1 i 2 - Artykuł 90 ust. 1 i 2 - Kontrola prawomocnego aktu administracyjnego)

(2022/C 171/05)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: WV (przedstawiciel: É. Boigelot, adwokat)

Druga strona postępowania: Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) (przedstawiciele: S. Marquardt i R. Spáč, pełnomocnicy, których wspierali M. Troncoso Ferrer, abogado, i F.M. Hislaire, adwokat)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje w części odrzucone, a w pozostałym zakresie oddalone.

2)	WV zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 320 z 28.9.2020.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 3 marca 2022 r. – WV / Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ).

(Sprawa C-172/20 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Wniosek o udzielenie wsparcia - Regulamin pracowniczy urzędników Unii Europejskiej - Artykuł 90 ust. 1 i 2 - Dzień złożenia wniosku - Dorozumiana decyzja odmowna w sprawie wniosku - Zażalenie - Złożenie - Termin - Usprawiedliwiony błąd)

(2022/C 171/06)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: WV (przedstawiciel: É. Boigelot, adwokat)

Druga strona postępowania: Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) (przedstawiciele: S. Marquardt i R. Spáč, pełnomocnicy, których wspierali M. Troncoso Ferrer, abogado, i F.M. Hislaire, adwokat)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje w części odrzucone, a w pozostałym zakresie oddalone.

2)	WV zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 320 z 28.9.2020.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 marca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Győri Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság – Węgry) – „Grossmania” Mezőgazdasági Termelő és Szolgáltató Kft / Vas Megyei Kormányhivatal

(Sprawa C-177/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zasady prawa Unii - Pierwszeństwo - Bezpośrednia skuteczność - Lojalna współpraca - Artykuł 4 ust. 3 TUE - Artykuł 63 TFUE - Obowiązki państwa członkowskiego wynikającego z orzeczenia wydanego w trybie prejudycjalnym - Wykładnia przepisu prawa Unii dokonana przez Trybunał w orzeczeniu wydanym w trybie prejudycjalnym - Obowiązek zapewnienia pełnej skuteczności prawa Unii - Obowiązek odstąpienia od stosowania przez sąd krajowy uregulowania krajowego sprzecznego z prawem Unii w świetle wykładni tego prawa dokonanej przez Trybunał - Ostateczny charakter decyzji administracyjnej w sytuacji niewniesienia skargi do sądu - Zasady równoważności i skuteczności - Odpowiedzialność państwa członkowskiego)

(2022/C 171/07)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Győri Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca:„Grossmania” Mezőgazdasági Termelő és Szolgáltató Kft

Strona przeciwna: Vas Megyei Kormányhivatal

Sentencja

Prawo Unii, a w szczególności art. 4 ust. 3 TUE i art. 267 TFUE, należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy rozpatrujący skargę na decyzję oddalającą wniosek o ponowny wpis praw użytkowania, które wygasły z mocy prawa i zostały wykreślone z księgi wieczystej na podstawie uregulowania krajowego niezgodnego z art. 63 TFUE, w świetle wykładni dokonanej przez Trybunał w orzeczeniu wydanym w trybie prejudycjalnym, jest zobowiązany do:

—	odstąpienia od stosowania tego uregulowania; oraz

—

nakazania właściwemu organowi administracyjnemu – chyba że istnieją obiektywne i uzasadnione przeszkody, zwłaszcza natury prawnej – dokonania ponownego wpisu tych praw użytkowania, nawet jeśli decyzja o zniesieniu tych praw nie została zaskarżona do sądu w przewidzianym prawem terminie i w związku z tym stała się zgodnie z prawem krajowym ostateczna.

---

(1)  Dz.U. C 279 z 24.8.2020.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 8 marca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark – Austria) – NE/Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld

(Sprawa C-205/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Swoboda świadczenia usług - Delegowanie pracowników - Dyrektywa 2014/67/UE - Artykuł 20 - Sankcje - Proporcjonalność - Bezpośrednia skuteczność - Zasada pierwszeństwa prawa Unii)

(2022/C 171/08)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: NE

Strona przeciwna: Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld

Przy udziale: Finanzpolizei Team 91

Sentencja

1)

Artykuł 20 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, zmieniającej rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 w sprawie współpracy administracyjnej za pośrednictwem systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym („rozporządzenie w sprawie IMI”), w zakresie, w jakim wymaga on, aby kary, o których w nim mowa, były proporcjonalne, jest bezpośrednio skuteczny i może być powoływany przez jednostki przed sądami krajowymi przeciwko państwu członkowskiemu, które dokonało jego nieprawidłowej transpozycji.

2)

Zasadę pierwszeństwa prawa Unii należy interpretować w ten sposób, że nakłada ona na organy krajowe obowiązek odstąpienia od stosowania przepisów krajowych, które są w części sprzeczne z wymogiem proporcjonalności kar przewidzianym w art. 20 dyrektywy 2014/67, wyłącznie w zakresie niezbędnym do umożliwienia nałożenia proporcjonalnych sankcji.

---

(1)  Dz.U. C 348 z 19.10.2020.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 10 marca 2022 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Appeal Tribunal (Northern Ireland) – Zjednoczone Królestwo] – VI/Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs

(Sprawa C-247/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich - Artykuł 21 TFUE - Dyrektywa 2004/38/WE - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i art. 16 - Dziecko będące obywatelem państwa członkowskiego przebywające w innym państwie członkowskim - Pochodne prawo pobytu rodzica sprawującego faktycznie pieczę nad tym dzieckiem - Wymóg posiadania pełnego ubezpieczenia zdrowotnego - Dziecko mające prawo stałego pobytu przez część istotnych dla sprawy okresów)

(2022/C 171/09)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Appeal Tribunal (Northern Ireland)

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: VI

Strona pozwana: Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs

Sentencja

1)

Artykuł 21 TFUE i art. 16 ust. 1 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG należy interpretować w ten sposób, że ani dziecko będące obywatelem Unii, które nabyło prawo stałego pobytu, ani rodzic sprawujący faktycznie pieczę nad nim, nie są zobowiązani do posiadania pełnego ubezpieczenia zdrowotnego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) tej dyrektywy w celu zachowania prawa pobytu w przyjmującym państwie.

2)

Artykuł 21 TFUE i art. 7 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2004/38 należy interpretować w ten sposób, że w odniesieniu do okresów poprzedzających nabycie przez dziecko będące obywatelem Unii prawa stałego pobytu w przyjmującym państwie członkowskim, zarówno to dziecko, gdy o prawo pobytu dla niego wnosi się na podstawie tego art. 7 ust. 1 lit. b), jak i rodzic sprawujący faktycznie pieczę nad nim, są zobowiązani do posiadania pełnego ubezpieczenia zdrowotnego w rozumieniu tej dyrektywy.

---

(1)  Dz.U. C 313 z 21.09.2020.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 1 marca 2022 r. – Komisja Europejska/Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-275/20) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Decyzja (UE) 2020/470 - Przedłużenie okresu obowiązywania uprawnienia dotyczącego koprodukcji audiowizualnych przewidzianego w art. 5 Protokołu w sprawie współpracy kulturalnej do Umowy o wolnym handlu między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Korei, z drugiej strony - Proceduralna podstawa prawna - Artykuł 218 ust. 7 TFUE - Procedura i zasada głosowania mające zastosowanie)

(2022/C 171/10)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.-F. Brakeland, M. Afonso i D. Schaffrin, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: P. Plaza García i B. Driessen, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Francuska (przedstawiciele: J.-L. Carré, T. Stehelin, E. de Moustier i A. Daniel, pełnomocnicy), Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: M.K. Bulterman, C.S. Schillemans i J. Langer, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Rady (UE) 2020/470 z dnia 25 marca 2020 r. dotyczącej przedłużenia okresu obowiązywania uprawnienia dotyczącego koprodukcji audiowizualnych przewidzianego w art. 5 Protokołu w sprawie współpracy kulturalnej do Umowy o wolnym handlu między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Korei, z drugiej strony.

2)	Skutki decyzji 2020/470 zostają utrzymane w mocy do czasu usunięcia stwierdzonych przyczyn nieważności.

3)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona kosztami postępowania.

4)	Republika Francuska i Królestwo Niderlandów pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 279 z 24.8.2020.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 3 marca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez First-tier Tribunal (Immigration and Asylum Chamber) – Zjednoczone Królestwo) – NB, AB/Secretary of State for the Home Department

(Sprawa C-349/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Wspólna polityka w dziedzinie azylu i imigracji - Normy dotyczące kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej - Dyrektywa 2004/83/WE - Artykuł 12 - Wykluczenie z możliwości uzyskania statusu uchodźcy - Bezpaństwowiec pochodzenia palestyńskiego zarejestrowany przez Agencję Narodów Zjednoczonych dla Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie (UNRWA) - Warunki korzystania ipso facto z dyrektywy 2004/83/WE - Ustanie ochrony lub pomocy UNRWA)

(2022/C 171/11)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

First-tier Tribunal (Immigration and Asylum Chamber)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: NB, AB

Strona pozwana: Secretary of State for the Home Department

Przy udziale: United Nations High Commissioner for Refugees (UK)

Sentencja

1)

Artykuł 12 ust. 1 lit. a) zdanie drugie dyrektywy Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osób, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony, oraz zawartości przyznawanej ochrony należy interpretować w ten sposób, że w celu ustalenia, czy ochrona lub pomoc Agencji Narodów Zjednoczonych dla Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie (UNRWA) ustała, skutkiem czego dana osoba może ubiegać się ipso facto o „status uchodźcy” w rozumieniu tego przepisu, w ramach indywidualnej oceny należy wziąć pod uwagę istotne okoliczności istniejące nie tylko w chwili opuszczenia przez tę osobę strefy działania UNRWA, lecz również w momencie rozpatrywania przez właściwe organy administracyjne wniosku o przyznanie statusu uchodźcy lub orzekania przez właściwe organy sądowe w przedmiocie skargi na decyzję odmawiającą przyznania takiego statusu.

2)

Artykuł 12 ust. 1 lit. a) zdanie drugie dyrektywy 2004/83 należy interpretować w ten sposób, że w ramach analizy mającej na celu ustalenie, czy ochrona lub pomoc Agencji Narodów Zjednoczonych dla Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie (UNRWA) ustała, skutkiem czego dana osoba może ubiegać się ipso facto o „status uchodźcy” w rozumieniu tego przepisu, jeżeli wykaże, że została zmuszona do opuszczenia strefy działania UNRWA z przyczyn pozostających poza jej kontrolą i niezależnych od jej woli, państwo członkowskie, jeżeli uzna, że osoba ta może obecnie powrócić do rozpatrywanej strefy i skorzystać tam z owej ochrony lub pomocy, jest zobowiązane dowieść tej okoliczności.

3)

Artykuł 12 ust. 1 lit. a) zdanie drugie dyrektywy 2004/83 należy interpretować w ten sposób, że w celu ustalenia, czy ochrona lub pomoc Agencji Narodów Zjednoczonych dla Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie (UNRWA) ustała w rozumieniu tego przepisu, skutkiem czego osoba, która wystąpiła o udzielenie ochrony międzynarodowej, była zmuszona do opuszczenia strefy działania tej agencji, nie jest konieczne wykazanie, że UNRWA lub państwo, na którego terytorium działa ta agencja, miały zamiar, poprzez działanie lub zaniechanie, wyrządzenia tej osobie krzywdy lub pozbawienia jej pomocy. Do celów tego przepisu wystarczy ustalić, że pomoc lub ochrona UNRWA z jakiegoś powodu rzeczywiście ustała, w związku z czym agencja ta nie jest już w stanie, z przyczyn obiektywnych lub związanych z indywidualną sytuacją danej osoby, zapewnić jej warunków życia zgodnych z powierzoną tej agencji misją.

4)

Artykuł 12 ust. 1 lit. a) zdanie drugie dyrektywy 2004/83 w związku z art. 1 ust. D konwencji dotyczącej statusu uchodźców, podpisanej w Genewie w dniu 28 lipca 1951 r. należy interpretować w ten sposób, że w ramach oceny przesłanek wymaganych dla ustalenia, czy doszło do ustania ochrony lub pomocy Agencji Narodów Zjednoczonych dla Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie (UNRWA), skutkiem czego dana osoba może ubiegać się ipso facto o „status uchodźcy” w rozumieniu tego przepisu dyrektywy 2004/83, należy uwzględnić pomoc udzieloną tej osobie przez podmioty społeczeństwa obywatelskiego takie jak organizacje pozarządowe, pod warunkiem że UNRWA pozostaje z nimi w formalnym stosunku współpracy o stabilnym charakterze, w ramach którego podmioty te wspierają UNRWA w wypełnianiu udzielonego jej mandatu.

---

(1)  Dz.U. C 62 z 22.2.2021.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 3 marca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado Contencioso Administrativo no 1 de Pontevedra – Hiszpania) – UN/Subdelegación del Gobierno en Pontevedra

(Sprawa C-409/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Dyrektywa 2008/115/WE - Wspólne normy i procedury stosowane przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich - Artykuł 6 ust. 1 i art. 8 ust. 1 - Krajowe przepisy przewidujące nałożenie, w przypadku nielegalnego pobytu, grzywny połączonej z obowiązkiem opuszczenia terytorium - Możliwość uregulowania pobytu w wyznaczonym terminie - Artykuł 7 ust. 1 i 2 - Termin dobrowolnego wyjazdu)

(2022/C 171/12)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado Contencioso Administrativo no 1 de Pontevedra

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: UN

Druga strona postępowania: Subdelegación del Gobierno en Pontevedra

Sentencja

Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich, a w szczególności jej art. 6 ust. 1 i art. 8 ust. 1 w związku z art. 6 ust. 4 i art. 7 ust. 1 i 2 tej dyrektywy, należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, które nakładają na obywatela państwa trzeciego nielegalnie przebywającego na terytorium tego państwa członkowskiego, w braku zaistnienia okoliczności obciążających, w pierwszej kolejności sankcję w postaci grzywny połączonej z obowiązkiem opuszczenia terytorium tego państwa członkowskiego w wyznaczonym terminie, chyba że przed upływem tego terminu pobyt tego obywatela zostanie uregulowany, i w drugiej kolejności, w braku uregulowania pobytu wspomnianego obywatela, sankcję w postaci decyzji nakazującej jego przymusowe wydalenie, o ile wspomniany termin zostanie określony zgodnie z wymogami przewidzianymi w art. 7 ust. 1 i 2 rzeczonej dyrektywy.

---

(1)  Dz.U. C 53 z 15.2.2021.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 3 marca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf – Niemcy) – Acacia Srl/Bayerische Motoren Werke AG

(Sprawa C-421/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Własność intelektualna - Wzory wspólnotowe - Rozporządzenie (WE) nr 6/2002 - Artykuł 82 ust. 5 - Powództwo wniesione do sądów państwa członkowskiego, na którego terenie nastąpiło naruszenie lub miały miejsce działania grożące naruszeniem - Roszczenia dodatkowe powództwa o stwierdzenie naruszenia - Prawo właściwe - Artykuł 88 ust. 2 - Artykuł 89 ust. 1 lit. d) - Rozporządzenie (WE) nr 864/2007 - Prawo właściwe dla zobowiązań pozaumownych („Rzym II”) - Artykuł 8 ust. 2 - Państwo, w którym doszło do naruszenia prawa własności intelektualnej)

(2022/C 171/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Acacia Srl

Strona pozwana: Bayerische Motoren Werke AG

Sentencja

Artykuł 88 ust. 2 i art. 89 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych oraz art. 8 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącego prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych („Rzym II”) należy interpretować w ten sposób, że sądy właściwe w sprawach wzorów wspólnotowych, do których wniesiono powództwo o stwierdzenie naruszenia na podstawie art. 82 ust. 5 rozporządzenia nr 6/2002, dotyczące naruszenia lub działania grożącego naruszeniem popełnionego na terytorium jednego państwa członkowskiego, powinny zbadać roszczenia dodatkowe tego powództwa, zmierzające do zasądzenia odszkodowania, przedstawienia informacji, dokumentów i rachunków oraz wydania podrobionych produktów w celu ich zniszczenia, na podstawie prawa państwa członkowskiego, na którego terytorium wystąpiły działania mające stanowić podnoszone naruszenie lub groźbę naruszenia wzoru wspólnotowego, co w sytuacji powództwa wniesionego na podstawie rzeczonego art. 82 ust. 5 jest zbieżne z prawem państwa członkowskiego, w którym sądy te mają siedzibę.

---

(1)  Dz.U. C 433 z 14.12.2020.

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 10 marca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Midden-Nederland – Niderlandy) – ZK, jako następca prawny JM, syndyka masy upadłości BMA Nederland BV/BMA Braunschweigische Maschinenbauanstalt AG

(Sprawa C-498/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 - Artykuł 7 pkt 2 - Jurysdykcja w sprawach dotyczących czynu niedozwolonego lub czynu podobnego do czynu niedozwolonego - Powództwo wytoczone przez syndyka masy upadłości przeciwko osobie trzeciej w interesie wierzycieli - Miejsce nastąpienia zdarzenia wywołującego szkodę - Artykuł 8 pkt 2 - Wniosek osoby trzeciej reprezentującej interesy zbiorowe o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta - Rozporządzenie (WE) nr 864/2007 - Zakres stosowania - Zasada ogólna)

(2022/C 171/14)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Midden-Nederland

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: ZK, jako następca prawny JM, zarządcy masy upadłości spółki z ograniczoną odpowiedzialnością BMA Nederland BV

Strona pozwana: BMA Braunschweigische Maschinenbauanstalt AG

przy udziale: Stichting Belangbehartiging Crediteuren BMA Nederland

Sentencja

1)

Artykuł 7 pkt 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że sąd miejsca siedziby spółki wnuczki, która nie jest w stanie zaspokoić roszczeń swoich wierzycieli, ponieważ jej spółka babka naruszyła obowiązek staranności ciążący na spółce babce wobec wierzycieli spółki wnuczki, jest właściwy do rozpoznania pozwu zbiorowego o odszkodowanie z tytułu czynu niedozwolonego lub czynu podobnego do czynu niedozwolonego, który syndyk masy upadłości tej spółki wniósł w ramach wykonywania przez niego jego ustawowego zadania polegającego na podziale masy upadłości na rzecz, lecz nie w imieniu, ogółu wierzycieli.

2)	Odpowiedź na pytanie pierwsze nie ulega zmianie, jeśli wziąć pod uwagę fakt, że w sprawie rozpatrywanej w postępowaniu głównym fundacja reprezentuje zbiorowe interesy wierzycieli i że żądanie podniesione przez nią w tym celu nie uwzględnia indywidualnych okoliczności dotyczących wierzycieli.

3)

Artykuł 8 pkt 2 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że jeżeli sąd, do którego wniesiono pierwotne powództwo, uzna ostatecznie, że jednak nie jest właściwy do jego rozpoznania, oznacza to również, że z mocy prawa traci on właściwość do rozpoznania żądań podniesionych przez interwenienta.

4)

Artykuł 4 rozporządzenia (WE) nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącego prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych (Rzym II) należy interpretować w ten sposób, że prawem właściwym dla obowiązku naprawienia szkody, wywodzonego z obowiązku zachowania staranności przez spółkę babkę spółki, której upadłość ogłoszono, jest co do zasady prawo państwa, w którym ta ostatnia ma swoją siedzibę, chociaż uprzednie istnienie umowy o finansowanie między tymi dwiema spółkami, której towarzyszy zapis o wyborze sądu, jest okolicznością mogącą wskazywać na istnienie wyraźnie ściślejszego związku z innym państwem w rozumieniu ust. 3 tego artykułu.

---

(1)  Dz.U. C 443 z 21.12.2020.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 10 marca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Hannover – Niemcy) – Postępowanie wszczęte przeciwko K

(Sprawa C-519/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka imigracyjna - Dyrektywa 2008/115/WE - Zastosowanie środka detencyjnego w celu wydalenia - Artykuł 16 ust. 1 - Bezpośrednia skuteczność - Specjalny ośrodek detencyjny - Pojęcie - Przetrzymywanie w zakładzie karnym - Przesłanki - Artykuł 18 - Sytuacja nadzwyczajna - Pojęcie - Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Skuteczna kontrola sądowa)

(2022/C 171/15)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Hannover

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: K

przy udziale: Landkreis Gifhorn

Sentencja

1)

Artykuł 16 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich należy interpretować w ten sposób, że za „specjalny ośrodek detencyjny” w rozumieniu tego przepisu można uznać specjalny oddział zakładu karnego, który to oddział, po pierwsze, choć posiada własnego kierownika, jest podporządkowany kierownictwu tego zakładu i podlega władzy ministra właściwego do spraw więziennictwa, i w którym, po drugie, obywatele państw trzecich są przetrzymywani, w celu wydalenia, w specjalnych budynkach wyposażonych we własne zaplecze i odizolowanych od pozostałych budynków tego oddziału, w których osadzone są osoby skazane karnie, o ile warunki przetrzymywania mające zastosowanie do tych obywateli w miarę możliwości zapobiegają temu, by owo przetrzymywanie było zbliżone do zamknięcia w środowisku więziennym, i są ukształtowane w taki sposób, że przestrzegane są zarówno prawa zagwarantowane w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, jak i prawa ustanowione w art. 16 ust. 2–5 i art. 17 tej dyrektywy.

2)

Artykuł 18 dyrektywy 2008/115 w związku z art. 47 karty praw podstawowych należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy, do którego zwrócono się w ramach jego kompetencji o zarządzenie zastosowania środka detencyjnego lub jego przedłużenia w zakładzie karnym wobec obywatela państwa trzeciego w celu jego wydalenia, powinien mieć możność sprawdzenia, czy spełnione są przesłanki, od których ten art. 18 uzależnia możliwość ustalenia przez państwo członkowskie, iż ten obywatel będzie objęty środkiem detencyjnym w zakładzie karnym.

3)

Artykuł 16 ust. 1 dyrektywy 2008/115 w związku z zasadą pierwszeństwa prawa Unii należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy powinien odstąpić od stosowania uregulowania państwa członkowskiego, które tymczasowo zezwala na przetrzymywanie nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich w celu ich wydalenia w zakładach karnych oddzielnie od zwykłych więźniów, jeżeli warunki, od których art. 18 ust. 1 i art. 16 ust. 1 zdanie drugiej tej dyrektywy uzależniają zgodność takiego uregulowania z prawem Unii, nie są lub nie są już spełnione.

---

(1)  Dz.U. C 19 z 18.1.2021.

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 3 marca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus – Finlandia) – Postępowanie zainicjowane przez A

(Sprawa C-634/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Uznawanie kwalifikacji zawodowych - Dyrektywa 2005/36/WE - Zakres stosowania - Warunki uzyskania prawa do samodzielnego wykonywania zawodu lekarza w przyjmującym państwie członkowskim - Dyplom wydany w państwie członkowskim pochodzenia - Ograniczenie prawa do wykonywania zawodu lekarza na okres trzech lat - Nadzór lekarza posiadającego uprawnienie do wykonywania zawodu i równoczesne odbywanie trzyletniego szkolenia specjalistycznego w zakresie ogólnej praktyki medycznej - Artykuły 45 i 49 TFUE)

(2022/C 171/16)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Korkein hallinto-oikeus

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: A

Przy udziale: Sosiaali- ja terveysalan lupa- ja valvontavirasto

Sentencja

Artykuły 45 i 49 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, aby właściwy organ przyjmującego państwa członkowskiego przyznał danej osobie na podstawie przepisów krajowych prawo do wykonywania zawodu lekarza, które jest ograniczone do okresu trzech lat i podlega dwóm warunkom: po pierwsze, aby osoba ta poddała się w ramach wykonywania swych obowiązków kierownictwu i nadzorowi lekarza uprawnionego do wykonywania zawodu, oraz po drugie, aby w tym samym okresie ukończyła specjalistyczne trzyletnie szkolenie w zakresie ogólnej praktyki medycznej, aby móc uzyskać prawo do samodzielnego wykonywania zawodu lekarza w przyjmującym państwie członkowskim, biorąc pod uwagę fakt, że dana osoba, która odbyła kształcenie medyczne na podstawowym poziomie w państwie członkowskim pochodzenia, posiada dokument potwierdzający posiadanie kwalifikacji, o którym mowa, w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, w pkt 5.1.1 załącznika V do dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/55/UE z dnia 20 listopada 2013 r., lecz nie posiada zaświadczenia, o którym mowa w tym załączniku, potwierdzającego odbycie rocznego stażu zawodowego, wymaganego przez państwo członkowskie pochodzenia jako dodatkowy warunek posiadania kwalifikacji zawodowych.

---

(1)  Dz.U. C 44 z 8.2.2021.

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 10 marca 2022 r. – Komisja Europejska/ Królestwo Belgii

(Sprawa C-60/21) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Artykuł 45 TFUE - Artykuł 28 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym - Swobodny przepływ pracowników - Podatki bezpośrednie - Podatek dochodowy - Odliczenia - Świadczenia opiekuńcze - Równość traktowania - Dyskryminacja między podatnikami będącymi rezydentami a podatnikami niebędącymi rezydentami)

(2022/C 171/17)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: W. Roels i V. Uher, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii (przedstawiciele: C. Pochet, P. Cottin i S. Baeyens, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Odmawiając odliczenia od dochodu podlegającego opodatkowaniu świadczeń opiekuńczych lub kwot kapitałowych zastępujących takie świadczenia oraz dodatkowych świadczeń podmiotom zobowiązanym do ich wypłacania, niebędącym rezydentami w Belgii, którzy uzyskują tam mniej niż 75 % swoich dochodów z tytułu działalności zawodowej i którzy nie mogą skorzystać z takiego samego odliczenia w państwie członkowskim miejsca zamieszkania ze względu na niewielki dochód podlegający opodatkowaniu w tym państwie, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, jakie na nim ciążą na mocy art. 45 TFUE i art. 28 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r.

2)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 98 z 22.3.2021.

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 10 marca 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Saarbrücken – Niemcy) – Maxxus Group GmbH & Co. KG/Globus Holding GmbH & Co. KG

(Sprawa C-183/21) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Znaki towarowe - Dyrektywa (UE) 2015/2436 - Artykuł 19 - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Ciężar dowodu - Wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku z powodu nieużywania - Krajowy przepis proceduralny zobowiązujący wnioskodawcę do przeprowadzenia badań rynku dotyczących używania znaku towarowego)

(2022/C 171/18)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Saarbrücken

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Maxxus Group GmbH & Co. KG

Strona pozwana: Globus Holding GmbH & Co. KG

Sentencja

Artykuł 19 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2436 z dnia 16 grudnia 2015 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisowi proceduralnemu państwa członkowskiego, który w postępowaniu w sprawie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku z powodu nieużywania znaku towarowego nakłada na stronę powodową obowiązek przeprowadzenia analizy rynku dotyczącej ewentualnego używania tego znaku towarowego przez jego właściciela i przedstawienia w tym zakresie, w miarę możliwości, uzasadnionej argumentacji na poparcie tego wniosku.

---

(1)  Dz.U. C 228 z 14.6.2021

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia no 2 de Fuengirola (Hiszpania) w dniu 24 grudnia 2021 r. – NM / Club La Costa (UK) PLC, oddział w Hiszpanii, CLC Resort Management LTD, Midmark 2 LTD, CLC Resort Development LTD i European Resorts & Hotels SL

(Sprawa C-821/21)

(2022/C 171/19)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de Primera Instancia no 2 de Fuengirola

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: NM

Strona pozwana: Club La Costa (UK) PLC, oddział w Hiszpanii, CLC Resort Management LTD, Midmark 2 LTD, CLC Resort Development LTD y European Resorts & Hotels SL

Pytania prejudycjalne

W odniesieniu do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. (1)..:

Pytanie pierwsze. Czy w przypadku umów konsumenckich, do których stosuje się art. 18 ust. 1 rozporządzenia Bruksela I, dokonywanie wykładni użytego w tym przepisie wyrażenia „kontrahent” w ten sposób, że obejmuje ono wyłącznie osobę, która zawarła umowę, w związku z czym nie może obejmować osób fizycznych lub prawnych innych niż te, które ją faktycznie zawarły, jest zgodne ze wspomnianym rozporządzeniem?

Pytanie drugie. Jeżeli wyrażenie „kontrahent” należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono tylko osobę, która faktycznie zawarła umowę, w przypadkach, w których zarówno konsument, jak i „kontrahent” mają miejsce zamieszkania poza Hiszpanią, czy art. 18 ust. 1 rozporządzenia Bruksela I można interpretować w ten sposób, że jurysdykcja międzynarodowa sądów hiszpańskich nie może wynikać z okoliczności, że w skład grupy przedsiębiorstw, do której należy „kontrahent”, wchodzą spółki z siedzibą w Hiszpanii, które nie uczestniczyły w zawarciu umowy lub które zawarły umowy inne niż ta, której nieważność jest przedmiotem roszczenia?

Pytanie trzecie. Jeżeli „kontrahent”, o którym mowa w art. 18 ust. 1 rozporządzenia Bruksela I, wykaże, że ma określone miejsce zamieszkania w Zjednoczonym Królestwie w rozumieniu art. 63 ust. 2 tego rozporządzenia, czy można interpretować ten przepis w ten sposób, że tak określone miejsce zamieszkania ogranicza wybór, z którego można skorzystać na podstawie art. 18 ust. 1? Ponadto, czy można interpretować ten przepis w ten sposób, że nie ustanawia on jedynie „domniemania faktycznego”, ani że domniemanie to zostaje obalone, jeżeli „kontrahent” prowadzi działalność poza jurysdykcją swego miejsca zamieszkania, ani też że na „kontrahencie” spoczywa ciężar udowodnienia, iż istnieje związek między jego miejscem zamieszkania ustalonym zgodnie z rzeczonym przepisem a miejscem, w którym prowadzi on działalność?

W odniesieniu do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. (2).…:

Pytanie czwarte. Czy w przypadku umów konsumenckich, do których stosuje się rozporządzenie Rzym I, można interpretować art. 3 tego rozporządzenia w ten sposób, że postanowienia dotyczące ustalenia prawa właściwego – które są włączone do „ogólnych warunków” umowy zawartej przez strony lub które są zawarte w odrębnym dokumencie, do którego umowa wyraźnie odsyła i co do którego wykazano, że został on dostarczony konsumentowi – są ważne i mają zastosowanie?

Pytanie piąte. Czy w przypadku umów konsumenckich, do których stosuje się rozporządzenie Rzym I, można interpretować art. 6 ust. 1 tego rozporządzenia w ten sposób, że na przepis ten może się powołać zarówno konsument, jak i kontrahent?

Pytanie szóste. Czy w przypadku umów konsumenckich, do których stosuje się rozporządzenie Rzym I, art. 6 ust. 1 tego rozporządzenia można interpretować w ten sposób, że jeżeli spełnione są określone w nim przesłanki, prawo wskazane w tym przepisie należy w każdym razie stosować z pierwszeństwem przed prawem wskazanym w art. 6 ust. 3, nawet jeśli to ostatnie prawo mogłoby okazać się korzystniejsze dla konsumenta w konkretnym przypadku?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2012, L 351 s. 1)

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) (Dz.U. 2008, L 177, s. 6).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de Málaga (Hiszpania) w dniu 17 stycznia 2022 r. – CAJASUR Banco S.A. / JO i IM

(Sprawa C-35/22)

(2022/C 171/20)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Audiencia Provincial de Málaga

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący odwołanie: CAJASUR Banco S.A.

Druga strona postępowania: JO i IM

Pytania prejudycjalne

1)

Czy wymóg, zgodnie z którym konsument, przed wszczęciem postępowania sądowego, powinien skierować pozasądowe wezwanie do wykonania zobowiązania, aby stwierdzenie nieważności określonego ogólnego warunku umownego z powodu jego nieuczciwego charakteru prowadziło do powstania wszystkich skutków w zakresie naprawienia szkody (w tym dotyczących kosztów postępowania sądowego) związanych z tą nieważnością zgodnie z art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1), jest sprzeczny z prawem do skutecznego środka prawnego i z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej?

2)

Czy okoliczność, że kryterium rozstrzygnięcia o kosztach (w tym o wszystkich kosztach związanych z postępowaniem sądowym) ustala się w zależności od tego, czy konsument skierował do instytucji finansowej uprzednie pozasądowe wezwanie do usunięcia wspomnianego warunku umownego, jest zgodna z prawem do pełnego naprawienia szkody i zasadą skuteczności prawa Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 1 rzeczonej dyrektywy?

---

(1)  Dz.U. 1993, L 95, s. 29

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (Portugal) w dniu 19 stycznia 2022 r. – Global, Companhia de Seguros S.A./Autoridade Tributária e Aduaneira

(Sprawa C-42/22)

(2022/C 171/21)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Supremo Tribunal Administrativo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Global, Companhia de Seguros S.A.

Strona przeciwna: Autoridade Tributária e Aduaneira

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 13 część B akapit pierwszy lit. a) szóstej dyrektywy VAT (1) i w konsekwencji obecny art. 135 ust. 1 lit. a) dyrektywy VAT (2) należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „transakcji ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych” obejmuje dla celów zwolnienia z VAT również działalności pokrewne lub pomocnicze, takie jak nabywanie i sprzedaż części samochodów uszkodzonych w wypadku?

2)

Czy art. 13 część B akapit pierwszy lit. c) szóstej dyrektywy VAT i w konsekwencji obecny art. 136 lit. a) dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że nabycie i sprzedaż części samochodów uszkodzonych w wypadku uznaje się za dokonane wyłącznie na rzecz podmiotu zwolnionego z podatku, jeżeli towary te nie dały prawa do odliczenia VAT?

3)	Czy okoliczność, że sprzedaż części samochodów uszkodzonych w wypadku przez zakłady ubezpieczeń nie jest zwolniona z VAT, w przypadku gdy nie powstało prawo do odliczenia VAT, jest sprzeczna z zasadą neutralności VAT?

---

(1)  Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, Dz.U. 1977, L 145, s. 1.

(2)  Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

Skarga wniesiona w dniu 2 lutego 2022 r. – Komisja Europejska / Rumunia

(Sprawa C-69/22)

(2022/C 171/22)

Język postępowania: rumuński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Noll-Ehlers, M. Ioan, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rumunia

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że Rumunia, nie przyjmując i nie przekazując Komisji Europejskiej krajowego programu ograniczania zanieczyszczenia powietrza, uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art. 6 ust. 1 i art. 10 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284 [z dnia 14 grudnia 2016 r.] w sprawie redukcji krajowych emisji niektórych rodzajów zanieczyszczeń atmosferycznych, zmiany dyrektywy 2003/35/WE oraz uchylenia dyrektywy 2001/81/WE (1);

—	obciążenie Rumunii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja utrzymuje, że w dyrektywie (UE) 2016/2284 w sprawie redukcji krajowych emisji niektórych rodzajów zanieczyszczeń atmosferycznych ustanowiono zobowiązania ograniczenia emisji pięciu kluczowych rodzajów zanieczyszczeń atmosferycznych na lata 2020–2029 i od roku 2030. W celu przestrzegania tych zobowiązań ograniczenia emisji i w celu przyczynienia się do osiągnięcia celów Unii w zakresie jakości powietrza art. 6 ust. 1 nakłada na państwa członkowskie obowiązek przyjęcia krajowego programu ograniczania zanieczyszczenia powietrza.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 dyrektywy (UE) 2016/2284 Rumunia była zobowiązana przekazać Komisji krajowy program ograniczania zanieczyszczenia powietrza do dnia 1 kwietnia 2019 r., a działania przewidziane przez władze rumuńskie powinny były zostać podjęte przed tą datą.

Z tego względu Komisja twierdzi, że Rumunia, nie przyjmując i nie przekazując Komisji krajowego programu ograniczania zanieczyszczenia powietrza do dnia wniesienia niniejszej skargi, uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art. 6 ust. 1 i art. 10 ust. 1 dyrektywy (UE) 2016/2284.

---

(1)  Dz.U. 2016, L 344, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas (Litwa) w dniu 4 lutego 2022 r. –M.A. / Valstybės sienos apsaugos tarnyba

(Sprawa C-72/22)

(2022/C 171/23)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: M.A.

Strona przeciwna: Valstybės sienos apsaugos tarnyba

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 7 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE (1) z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej w związku z art. 4 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE (2) z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony należy interpretować w ten sposób, że wyklucza on przepisy prawa krajowego, takie jak mające zastosowanie w niniejszej sprawie, które w razie ogłoszenia stanu wojennego, stanu wyjątkowego lub sytuacji wyjątkowej spowodowanej masowym napływem cudzoziemców co do zasady uniemożliwiają ubieganie się o ochronę międzynarodową cudzoziemcowi, który nielegalnie wjechał i przebywa na terytorium państwa członkowskiego?

2)

Jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze jest twierdząca: czy art. 8 ust. 2 i 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/33/UE (3) z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia norm dotyczących przyjmowania wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową należy interpretować w ten sposób, że wyklucza on przepisy prawa krajowego, na mocy których w razie ogłoszenia stanu wojennego, stanu wyjątkowego lub sytuacji wyjątkowej spowodowanej masowym napływem cudzoziemców osoba ubiegająca się o azyl może być zatrzymana tylko dlatego, że wjechała na terytorium Republiki Litewskiej, przekraczając granicę państwową Republiki Litewskiej nielegalnie?

---

(1)  Dz.U. 2013, L 180, s. 60.

(2)  Dz.U. 2011, L 337, s. 9.

(3)  Dz.U. 2013, L 180, s. 96.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Markkinaoikeus (Finlandia) w dniu 15 lutego 2022 r. – Lännen MCE Oy/Berky GmbH i Senwatec Gmbh & Co. Kg.

(Sprawa C-104/22)

(2022/C 171/24)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Markkinaoikeus

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Lännen MCE Oy

Strona pozwana: Berky GmbH i Senwatec Gmbh & Co. Kg

Pytania prejudycjalne

Przedsiębiorstwo A prowadzi działalność w państwie członkowskim X, w którym ma swoją siedzibę, i używało na stronie internetowej w reklamie lub jako słowo kluczowe oznaczenie identyczne z unijnym znakiem towarowym przedsiębiorstwa B.

1)

Czy we wskazanym powyżej przypadku można przyjąć, że reklama jest skierowana do konsumentów lub przedsiębiorców w państwie członkowskim Y, w którym przedsiębiorstwo B ma siedzibę, a sąd właściwy w sprawach unijnych znaków towarowych w państwie Y ma jurysdykcję na podstawie art. 125 ust. 5 rozporządzenia w sprawie unijnego znaku towarowego (1) do rozpoznania powództwa o stwierdzenie naruszenia prawa do unijnego znaku towarowego, jeżeli w reklamie opublikowanej drogą elektroniczną lub w witrynie reklamodawcy podlinkowanej do tej reklamy geograficzny obszar dostaw towarów nie jest co najmniej wyraźnie określony lub żadne państwo członkowskie nie jest wyraźnie wyłączone z obszaru dostaw? Czy można przy tej okazji uwzględnić rodzaj towarów, do których odnosi się reklama, oraz okoliczność, że obszar rynku dla produktów przedsiębiorstwa A jest – jak się przyjmuje – ogólnoświatowy, a zatem obejmuje całe terytorium Unii Europejskiej, w tym państwo członkowskie Y?

2)	Czy można przyjąć, że wyżej wymieniona reklama jest skierowana do konsumentów lub przedsiębiorców w państwie członkowskim Y, jeżeli reklama jest wyświetlana w witrynie internetowej wyszukiwarki operującej pod domeną krajową najwyższego poziomu państwa członkowskiego Y?

3)	W razie odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze lub drugie: Jakie inne okoliczności należy ewentualnie uwzględnić przy ustalaniu, czy reklama jest skierowana do konsumentów lub przedsiębiorców w państwie członkowskim Y?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Markkinaoikeus (Finlandia) w dniu 17 lutego 2022 r. – Teva BV i Teva Finland Oy/Merck Sharp & Dohme Corp.

(Sprawa C-119/22)

(2022/C 171/25)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Markkinaoikeus

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Teva BV i Teva Finland Oy

Druga strona postępowania: Merck Sharp & Dohme Corp.

Pytania prejudycjalne

1)

Jakie kryteria należy stosować, aby zdecydować, czy produkt nie był uprzednio przedmiotem dodatkowego świadectwa ochronnego w rozumieniu art. 3 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 469/2009 (1) z dnia 6 maja 2009 r. dotyczącego dodatkowego świadectwa ochronnego dla produktów leczniczych (rozporządzenia nr 469/2009)?

2)	Czy należy przyjąć, że ocena spełnienia warunku, o którym mowa w art. 3 lit. c) rozporządzenia nr 469/2009 różni się od oceny spełnienia warunku, o którym mowa w art. 3 lit. a) tego rozporządzenia, a jeśli tak, to w jaki sposób?

3)

Czy uwagi dotyczące wykładni art. 3 lit. a) rozporządzenia nr 469/2009 zawarte w wyrokach Trybunału C 121/17 (2) i C 650/17 (3) należy uznać za istotne dla oceny spełnienia warunku, o którym mowa w art. 3 lit. c) rozporządzenia nr 469/2009, a jeśli tak, to w jaki sposób? W tym względzie należy wskazać w szczególności na to, co zostało stwierdzone w tych wyrokach w odniesieniu do art. 3 lit. a) rozporządzenia nr 469/2009 w kwestii: — zasadniczego znaczenia zastrzeżeń patentowych oraz — oceny sprawy z punktu widzenia znawcy z danej dziedziny i na podstawie stanu techniki w dniu zgłoszenia lub w dacie pierwszeństwa patentu podstawowego.

4)

Czy pojęcia „istota działalności wynalazczej”, „główny element wynalazczy” lub „przedmiot wynalazku” patentu podstawowego mają znaczenie dla wykładni art. 3 lit. c) rozporządzenia nr 469/2009, a jeśli jedno lub więcej z tych pojęć jest istotne, jak należy je rozumieć dla celów wykładni art. 3 lit. c) rozporządzenia nr 469/2009? Czy w odniesieniu do stosowania tych pojęć ma znaczenie, czy produkt składa się z pojedynczego składnika aktywnego (tzw. „produkt jednoskładnikowy”), czy też z kombinacji składników aktywnych (tzw. „produkt złożony”), a jeśli tak, to w jakim zakresie? Jak należy ocenić to ostatnie pytanie w przypadku, w którym patent podstawowy zawiera z jednej strony zastrzeżenie patentowe dotyczące produktu jednoskładnikowego, a z drugiej strony zastrzeżenie patentowe dotyczące produktu złożonego, przy czym to ostatnie zastrzeżenie patentowe dotyczy kombinacji składników aktywnych zawierającej składnik aktywny produktu jednoskładnikowego i dodatkowo jeden lub kilka składników aktywnych zgodnie z aktualnym stanem techniki?

---

(1)  Dz.U. 2009, L 152, s. 1.

(2)  Wyrok Trybunału z dnia 25 lipca 2018 r. (Teva UK Ltd i in./Gilead Sciences Inc., C-121/17, EU:C:2018:585).

(3)  Wyrok Trybunału z dnia 30 kwietnia 2020 r. (Royalty Pharma Collection Trust/Deutsches Patent- und Markenamt, C-650/17,EU:C:2020:327).

Odwołanie od wyroku Sądu (dziesiąta izba) wydanego w dniu 15 grudnia 2021 r. w sprawie T-158/19, Patrick Breyer/Europejska Agencja Wykonawcza ds. Badań Naukowych, wniesione w dniu 25 lutego 2022 r. przez Patricka Breyera

(Sprawa C-135/22 P)

(2022/C 171/26)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Patrick Breyer (przedstawiciel: J. Breyer, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Europejska Agencja Wykonawcza ds. Badań Naukowych

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi o

1.	uchylenie wyroku Sądu z dnia 15 grudnia 2021 r. w sprawie T-158/19 Breyer/ REA i stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiej Agencji Wykonawczej ds. Badań Naukowych (REA) z dnia 17 stycznia 2019 r. (ARES [2019] 266593) w całości; oraz

2.	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Podsumowując, wnoszący odwołanie twierdzi, że na podstawie art. 4 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (1) przysługuje mu prawo do pełnego dostępu do dokumentów dotyczących realizacji projektu badawczego, „iBorderCtrl: Inteligentny przenośny system kontroli granicznej” w ramach programu Horyzont 2020. Interes publiczny związany z przejrzystością finansowanego ze środków publicznych rozwoju systemów sztucznej inteligencji, które mają być wykorzystywane przez organy kontroli granicznej jako wykrywacze kłamstw lub do oceny ryzyka stwarzanego przez osoby wjeżdżające na terytorium UE, przeważa nad prywatnymi interesami handlowymi.

Interes publiczny w dostępie do informacji zaczyna się już na początku fazy badawczej ze względu na etyczne, społeczne i związane z prawami człowieka konsekwencje stosowania technologii wysokiego ryzyka i nie może być w sposób uzasadniony odkładany na etap po zakończeniu projektu badawczego.

System upowszechniania wyników przewidziany w Rozporządzeniu nr 1290/2013 (2) oraz w umowie o udzielenie dotacji nie jest w stanie zaspokoić zainteresowania naukowego, zainteresowania mediów oraz ogółu społeczeństwa projektem.

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43 – Polskie wydanie specjalne: Rozdział 01 Tom 003 P. 331–336).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1290/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. ustanawiające zasady uczestnictwa i upowszechniania dla programu „Horyzont 2020” – programu ramowego w zakresie badań naukowych i innowacji (2014–2020) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1906/2006 (Dz.U. 2013, L 347, s. 81).

Odwołanie od postanowienia Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 22 grudnia 2021 r. w sprawie T-381/21, Debrégeas & Associés Pharma / EMA, wniesione w dniu 25 lutego 2022 r. przez Debregeas et associés Pharma (D & A Pharma)

(Sprawa C-136/22 P)

(2022/C 171/27)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Debrégeas et associés Pharma (D & A Pharma) (przedstawiciele: N. Viguié, avocat, D. Krzisch, avocate)

Druga strona postępowania: Europejska Agencja Leków

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie postanowienia Sądu (ósma izba) z dnia 22 grudnia 2021 r. w sprawie T-381/21, Debrégeas & Associés Pharma / EMA;

i w konsekwencji

—	przekazanie sprawy Sądowi Unii Europejskiej do ponownego rozpoznania w celu przedstawienia przez EMA uwag co do istoty sporu i wydania przez Sąd orzeczenia w przedmiocie tej istoty sporu;

W przypadku gdyby Trybunał stwierdził, że stan sprawy pozwala na jej rozstrzygnięcie i postanowił nie przekazywać sprawy Sądowi

—	uwzględnienie żądań przedstawionych przez wnoszącego odwołanie w pierwszej instancji;

—

stwierdzenie nieważności decyzji, na mocy której Europejska Agencja Leków (EMA) zlikwidowała naukową grupę doradczą „Scientific Advisory Group on Psychiatry” Komitetetu ds. Produktów Leczniczych Stosowanych u Ludzi (CHMP) powstałą w wyniku publicznego wezwania do wyrażenia przez ekspertów zainteresowania członkostwem w stałych grupach doradczych (SAG) EMA z dnia 5 maja 2021 r. i komunikatu prasowego EMA z dnia 5 maja 2021 r.;

W każdym razie,

—	Obciążenie EMA kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W ramach zarzutu pierwszego wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd nie mógł, nie naruszając prawa i nie popełniając oczywistego błędu w ocenie, orzec, że D & A nie miała interesu we wszczęciu postępowania na zaskarżoną decyzję, ponieważ stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji nie przyniosłoby jej żadnej korzyści, podczas gdy naruszenie pozycji D & A, a w szczególności jej praw procesowych, jest już pewne, podobnie jak korzyść, jaką odniosłaby ona ze stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, ponieważ:

—

D & A odwołała się od decyzji z dnia 6 lipca 2020 r. odrzucającej jej wniosek o wydanie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu, ze względu, w szczególności, na nieprawidłowość procedury, która doprowadziła do wydania opinii przez CHMP, z powodu braku konsultacji z SAG Psychiatrie w trakcie procedury przeglądu (wniosek nr T-556-20);

—	Likwidacja SAG Psychiatrie pozbawia ją gwarancji proceduralnych jako wnioskodawcę ubiegającego się o pozwolenie na dopuszczenie do obrotu psychiatrycznego produktu leczniczego.

W ramach zarzutu drugiego wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd nie mógł, nie naruszając prawa i nie popełniając oczywistego błędu w ocenie, orzec że interes D & A we wszczęciu postępowania nie jest obecny i pewny, lecz jedynie przyszły i hipotetyczny, podczas gdy D & A odwołała się od decyzji z dnia 6 lipca 2020 r., na mocy której odrzucono jej wniosek o pozwolenie na dopuszczenie do obrotu, ze względu, w szczególności, na nieprawidłowość procedury, która doprowadziła do wydania opinii przez CHMP, z powodu braku konsultacji z SAG Psychiatrie w trakcie procedury przeglądu (wniosek nr T-556-20).

Skarga wniesiona w dniu 11 marca 2022 r. – Komisja Europejska / Republika Włoska

(Sprawa C-197/22)

(2022/C 171/28)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Gattinara, E. Sanfrutos Cano, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

Komisja wnosi do Trybunału o:

1)

stwierdzenie, że nie podejmując działań w celu zapewnienia zgodności z wartościami określonymi w części B załącznika I do dyrektywy Rady 98/83/WE z dnia 3 listopada 1998 r. w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (Dz.U.1998, L 330, s. 32) — w odniesieniu do poziomu stężenia arsenu – w gminie Bagnoregio od 2018 r., w gminie Civitella d'Agliano w pierwszej połowie 2018 r., w drugiej połowie 2019 r. i od 2020 r. z wyjątkiem drugiej połowy 2021 r., w gminie Fabrica di Roma w 2013 r. i od 2015 r. w gminie Farnese w 2013 r., a następnie od 2018 r., w gminie Ronciglione w 2013 r., a następnie w pierwszym semestrze 2018 r. i w pierwszym semestrze 2019 r., a następnie od 2020 r., w gminie Tuscania od 2018 r., z wyjątkiem pierwszego semestru 2019 r., oraz — w odniesieniu do poziomu stężenia fluorków, w gminie Bagnoregio od 2018 r. do pierwszej połowy 2019 r., a w gminie Fabrica di Roma w 2018 r., pierwszej połowie 2019 r. i drugiej połowie 2021 r, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 4 ust. 1 dyrektywy 98/83/WE w związku z załącznikiem I część B do tej dyrektywy.

2)

stwierdzenie, że nie przyjmując w możliwie najkrótszym terminie środków niezbędnych w celu przywrócenia [należytej] jakości wody w gminach Bagnoregio, Civitella d'Agliano, Fabrica di Roma, Farnese, Ronciglione i Tuscania w odniesieniu do poziomu stężenia arsenu oraz w gminach Bagnoregio i Fabrica di Roma w odniesieniu do poziomu stężenia fluorków, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 8 ust. 2 dyrektywy 98/83/W;

3)	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W pierwszym zarzucie skargi Komisja podnosi, że nie zapewniając przestrzegania wartości określonych w części B załącznika I do dyrektywy w odniesieniu do arsenu i fluorków, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 4 ust. 1 dyrektywy 98/83/WE w związku z załącznikiem I do tej dyrektywy. W szczególności, jeśli chodzi o wartość stężenia arsenu, naruszenie to dotyczy gminy Bagnoregio począwszy od 2018 r., gminy Civitella d'Agliano w pierwszej połowie 2018 r., w drugiej połowie 2019 r. i od 2020 r., z wyjątkiem drugiej połowy 2021 r, Gmina Fabrica di Roma za rok 2013 i od roku 2015, Gmina Farnese za rok 2013, a następnie od roku 2018, Gmina Ronciglione za rok 2013, a następnie za pierwsze półrocze roku 2018, za pierwsze półrocze roku 2019, a następnie od roku 2020, Gmina Tuscania od roku 2018 do chwili obecnej, z wyjątkiem pierwszego półrocza roku 2019. Naruszenia te nadal trwają. Jeśli chodzi o wartość stężenia fluorków, naruszenie obowiązku wynikającego z art. 4 ust. 1 dyrektywy w związku z załącznikiem I do niej dotyczy gminy Bagnoregio w okresie od 2018 r. do pierwszej połowy 2019 r. oraz gminy Fabrica di Roma w okresie od 2018 r., pierwszej połowy 2019 r. i drugiej połowy 2021 r.

W drugim zarzucie Komisja podnosi, że nie przyjmując w możliwie najkrótszym terminie środków niezbędnych do przywrócenia [należytej] jakości wody w gminach Bagnoregio, Civitella d'Agliano, Fabrica di Roma, Farnese, Ronciglione i Tuscania w odniesieniu do poziomu stężenia arsenu oraz w gminach Bagnoregio i Fabrica di Roma w odniesieniu do poziomu stężenia fluorków, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 8 ust. 2 dyrektywy.

Wyrok Sądu z dnia 23 lutego 2022 r. – United Parcel Service / Komisja

(Sprawa T-834/17) (1)

(Odpowiedzialność pozaumowna - Konkurencja - Rynki międzynarodowych usług ekspresowej dystrybucji niewielkich przesyłek w EOG - Koncentracja - Decyzja uznająca koncentrację za niezgodną z rynkiem wewnętrznym - Stwierdzenie nieważności decyzji wyrokiem Sądu - Prawo do obrony - Wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom - Związek przyczynowy)

(2022/C 171/29)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: United Parcel Service, Inc. (Atlanta, Georgia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: A. Ryan, solicitor, F. Hoseinian, W. Knibbeler, A. Pliego Selie i F. Roscam Abbing, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: N. Khan, P. Berghe, M. Farley i R. Leupold Henning, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 268 TFUE żądanie zmierzające do uzyskania naprawienia szkody, jaką skarżąca miała ponieść w związku z niezgodnością z prawem decyzji Komisji C(2013) 431 z dnia 30 stycznia 2013 r. uznającej koncentrację za niezgodną z rynkiem wewnętrznym oraz z funkcjonowaniem Porozumienia EOG (sprawa COMP/M.6570 – UPS/TNT Express).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty, a także jedną trzecią kosztów poniesionych przez United Parcel Service, Inc.

3)	United Parcel Service pokrywa dwie trzecie własnych kosztów.

---

(1)  Dz.U. C 72 z 26.2.2018.

Wyrok Sądu z dnia 23 lutego 2022 r. – ASL Aviation Holdings i ASL Airlines (Ireland)/Komisja

(Sprawa T-540/18) (1)

(Odpowiedzialność pozaumowna - Konkurencja - Rynki usług międzynarodowych ekspresowej dystrybucji niewielkich przesyłek w EOG - Koncentracja - Decyzja uznająca koncentrację za niezgodną z rynkiem wewnętrznym - Stwierdzenie nieważności decyzji wyrokiem Sądu - Ogólne odesłanie do innych pism - Zarzuty i ich części podniesione przez osobę trzecią w innej sprawie - Dowody przedstawione w replice - Brak uzasadnienia opóźnienia - Niedopuszczalność - Wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom)

(2022/C 171/30)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ASL Aviation Holdings DAC (Swords, Irlandia), ASL Airlines (Ireland) Ltd (Swords) (przedstawiciele: N. Travers, SC, H. Kelly, K. McKenna i R. Scanlan, solicitors)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: N. Khan, P. Berghe, M. Farley i R. Leupold Henning, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na podstawie art. 268 TFUE żądanie zmierzające do uzyskania naprawienia szkody, jaką skarżące miały ponieść w związku z niezgodnością z prawem decyzji Komisji C(2013) 431 z dnia 30 stycznia 2013 r. uznającej koncentrację za niezgodną z rynkiem wewnętrznym oraz z funkcjonowaniem porozumienia EOG (sprawa COMP/M.6570 – UPS/TNT Express).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	ASL Aviation Holdings DAC i ASL Airlines (Ireland) Ltd zostają obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 399 z 5.11.2018.

Wyrok Sądu z dnia 23 lutego 2022 r. – Chemours Netherlands / ECHA

(Sprawa T-636/19) (1)

(REACH - Substancje wzbudzające szczególnie duże obawy - Ustalenie listy substancji zidentyfikowanych w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika XIV do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 - Decyzja identyfikująca kwas 2,3,3,3,3-tetrafluoro-2-(heptafluoropropropoksy)propionowy, jego sole i jego halogenki acylowe (obejmujące dowolny z jego indywidualnych izomerów i ich kombinacje) jako substancję spełniającą kryteria włączenia na listę - Artykuł 57 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 - Oczywisty błąd w ocenie - Proporcjonalność)

(2022/C 171/31)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Chemours Netherlands BV (Dordrecht, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci R. Cana i E. Mullier)

Strona pozwana: Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA), (przedstawiciele: W. Broere, N. Herbatschek i M. Heikkilä, pełnomocnicy, wpierani przez adwokata S. Raes)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Niderlnadów (przedstawiciele: M. Bulterman, J. Langer i C. Schillemans, pełnomocnicy), ClientEarth AISBL (Bruksela, Belgia), ClientEarth (Londyn, Zjednoczone Królestwo), CHEM Trust Europe eV (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat N. Angelet)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji D/71/2019 z dnia 4 lipca 2019 r., która weszła w życie dnia 16 lipca 2019 r., w zakresie, w jakim obejmuje ona kwas 2,3,3,3-tetrafluoro-2-(heptafluoropropoksy)propionowy, jego sole i halogenki acylowe (oraz ich izomery i kombinacje izomerów) na liście substancji zidentyfikowanych w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika XIV do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmiany dyrektywy 1999/45/WE oraz uchylenia rozporządzenia Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenia Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywy Rady 76/769/EWG i dyrektyw Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. L 396, s. 1; sprostowanie Dz.U. 2007 L 136, s. 3).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Chemours Netherlands BV pokrywa oprócz własnych kosztów koszty poniesione przez Europejską Agencję Chemikaliów (ECHA) i przez ClientEarth AISBL, ClientEarth i CHEM Trust Europe eV.

3)	Królestwo Niderlandów pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 399 z 25.11.2019.

Wyrok Sądu z dnia 23 lutego 2022 r. – Govern d’Andorra / EUIPO (Andorra)

(Sprawa T-806/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego Andorra - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2022/C 171/32)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Govern d’Andorra (Andora, Andora) (przedstawiciel: adwokat P. González-Bueno Catalán de Ocón)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo i A. Crawcour, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 26 sierpnia 2019 r. (sprawa R 737/208–2), dotyczącą zgłoszenia do rejestracji oznaczenia graficznego Andorra jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Govern d’Andorra zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 27 z 27.1.2020.

Wyrok Sądu z dnia 2 marca 2022 r. – Huhtamaki / Komisja

(Sprawa T-134/20) (1)

(Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dokumenty dotyczące dochodzenia prowadzonego w dziedzinie pomocy państwa - Interpretacje indywidualne prawa podatkowego (tax rulings) - Odmowa udzielenia dostępu - Wyjątek dotyczący ochrony interesów handlowych osoby trzeciej - Wyjątek dotyczący ochrony celów kontroli, dochodzenia i audytu - Ogólne domniemanie poufności - Brak niezbitego charakteru - Obowiązek uzasadnienia)

(2022/C 171/33)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Huhtamaki Sàrl (Senningerberg, Luksemburg) (przedstawiciele: M. Struys i F. Pili, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Herrmann i A. Spina, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2019) 9417 final z dnia 18 grudnia 2019 r. oddalającej ponowny wniosek o udzielenie dostępu do dokumentów dotyczących dochodzenia prowadzonego w dziedzinie pomocy państwa, złożony przez skarżącą na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43).

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej C(2019) 9417 final z dnia 18 grudnia 2019 r. oddalającej ponowny wniosek o udzielenie dostępu do dokumentów dotyczących dochodzenia prowadzonego w dziedzinie pomocy państwa, złożony przez Huhtamaki Sàrl na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43).

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 161 z 11.5.2020.

Wyrok Sądu z dnia 2 marca 2022 r. – Pluscard Service / EUIPO (PLUSCARD)

(Sprawa T-669/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Graficzny znak towarowy PLUSCARD - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/2001)

(2022/C 171/34)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pluscard Service-Gesellschaft für Kreditkarten-Processing mbH (Saarbrücken, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Dury)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: R. Raponi i J. Crespo Carrillo, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 września 2020 r. (sprawa R 638/2020-4), dotyczącą rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską graficznego znaku towarowego PLUSCARD.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Pluscard Service Gesellschaft für Kreditkarten Processing mbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 28 z 25.1.2021.

Wyrok Sądu z dnia 23 lutego 2022 r. – OA / EKES

(Sprawa T-671/20) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Mobbing - Postępowanie dyscyplinarne - Kara dyscyplinarna - Pisemne upomnienie - Prawo do obrony - Błąd w ocenie - Odpowiedzialność)

(2022/C 171/35)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: OA (przedstawiciele: adwokaci M. Casado García-Hirschfeld i M. Aboudi)

Strona pozwana: Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny (przedstawiciele: M. Pascua Mateo, K. Gambino, X. Chamodraka, A. Carvajal García-Valdecasas i L. Camarena Januzec, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot

Oparte na art. 270 TFUE żądanie, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji EKES nr 293/19 z dnia 5 grudnia 2019 r. o nałożeniu na skarżącego kary dyscyplinarnej w postaci pisemnego upomnienia, oraz, po drugie, naprawienie szkody majątkowej i krzywdy, które miał ponieść skarżący.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (EKES) z dnia 5 grudnia 2019 r. o nałożeniu na OA kary dyscyplinarnej w postaci pisemnego upomnienia.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	EKES zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 9 z 11.1.2021.

Wyrok Sądu z dnia 2 marca 2022 r. – Degode / EUIPO – Leo Pharma (Skinovea)

(Sprawa T-715/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego Skinovea - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy SKINOREN - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2022/C 171/36)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Degode-Dermago Development GmbH (Strausberg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci O. Spieker, A. Schönfleisch i N. Willich)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: M. Capostagno i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Leo Pharma A/S (Ballerup, Dania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej z dnia 4 września 2020 r. (sprawa R 337/2020-5), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Leo Pharma a Degode-Dermago Development.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Degode-Dermago Development GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 35 z 1.2.2021.

Wyrok Sądu z dnia 2 marca 2022 r. – Fabryki Mebli „Forte” / EUIPO – Bog Fran (Mebel)

(Sprawa T-1/21) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający mebel - Podstawa unieważnienia - Brak indywidualnego charakteru - Artykuł 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Ujawnienie wcześniejszego wzoru - Artykuł 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 - Decyzja wydana w następstwie stwierdzenia przez Sąd nieważności wcześniejszej decyzji - Powaga rzeczy osądzonej)

(2022/C 171/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fabryki Mebli „Forte” S.A. (Ostrów Mazowiecka, Polska) (przedstawiciel: adwokat H. Basiński)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Ivanauskas, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem:: Bog-Fran sp. z o.o. sp.k. (Warszawa, Polska) (przedstawiciele: adwokaci M. Mikosza i E. Guissart)

Przedmiot

Skarga na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 28 października 2020 r. (sprawa R 595/2020-3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między Bog-Fran a Fabryki Mebli „Forte”.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Fabryki Mebli „Forte” S.A. pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i przez Bog-Fran sp. z o.o. sp.k.

---

(1)  Dz.U. C 62 z 22.2.2021.

Wyrok Sądu z dnia 2 marca 2022 r. – Distintiva Solutions/EUIPO – Makeblock (Makeblock)

(Sprawa T-86/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy Makeblock - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Charakter odróżniający - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Brak charakteru opisowego - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Brak znaku towarowego mogącego zwieść odbiorców - Artykuł 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2022/C 171/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Distintiva Solutions S. Coop. Pequeña (Vitoria-Gasteiz, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokatka M. Sanmartín Sanmartín)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Ivanauskas i V. Ruzek, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Makeblock Co. Ltd (Shenzhen, Chiny) (przedstawiciel: adwokatka C. Sueiras Villalobos)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 listopada 2020 r. (sprawa R 988/2020-5) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Distintiva Solutions i Makeblock.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Distintiva Solutions S. Coop. Pequeña zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 110 z 29.3.2021.

Wyrok Sądu z dnia 2 marca 2022 r. – Banco de Investimento Global / EUIPO – Banco BIC Português (EUROBIC)

(Sprawa T-125/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego EUROBIC - Wcześniejsze graficzne unijne znaki towarowe BiG, BANCO BiG i BiGlobal TRADE - Wcześniejsze krajowe znaki towarowe słowne BANCO BIG i graficzny BANCO BiG - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2022/C 171/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Banco de Investimento Global, SA (Lizbona, Portugalia) (przedstawiciel: adwokat N. Lucas)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Ivanauskas, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Banco BIC Português, SA (Lizbona) (przedstawiciel: adwokat P. Sousa e Silva)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 25 listopada 2020 r. (sprawa R 607/2019-1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Banco de Investimento Global a Banco BIC Português.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Banco de Investimento Global, SA zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 148 z 26.4.2021.

Wyrok Sądu z dnia 2 marca 2022 r. – UGA Nutraceuticals / EUIPO – Vitae Health Innovation (VITADHA)

(Sprawa T-149/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Słowny znak towarowy VITADHA - Hiszpański wcześniejszy słowny znak towarowy VITANADH - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2022/C 171/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: UGA Nutraceuticals Srl (Gubbio, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Riva, J. Graffer i A. Ottolini)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Vitae Health Innovation, SL (Montmeló, Hiszpania) (przedstawiciel: E. Torner Lasalle, avocate)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 stycznia 2021 r. (sprawa R 2719/2019-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Vitae Health Innovation a UGA Nutraceuticals.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	UGA Nutraceuticals Srl zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 182 z 10.5.2021.

Wyrok Sądu z dnia 2 marca 2022 r. – Ubisoft Entertainment / EUIPO – Huawei Technologies (FOR HONOR)

(Sprawa T-171/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie unijnego graficznego znaku towarowego FOR HONOR - Wcześniejszy krajowy słowny znak towarowy HONOR - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2022/C 171/41)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ubisoft Entertainment (Carentoir, Francja) (przedstawiciel: J.B. Bourgeois, avocat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: L. Lapinskaite i V. Ruzek, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Huawei Technologies Co. Ltd (Shenzhen, Chiny)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 25 stycznia 2021 r. (sprawa R 1297/2020-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Huawei Technologies a Ubisoft Entertainment.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Ubisoft Entertainment zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 228 z 14.6.2021.

Wyrok Sądu z dnia 23 lutego 2022 r. – Lackmann Fleisch- und Feinkostfabrik / EUIPO – Schuju (Хозяин)

(Sprawa T-184/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy Хозяин - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy хозяюшка - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2022/C 171/42)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Lackmann Fleisch- und Feinkostfabrik GmbH (Bühl, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Lingenfelser)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: M. Eberl i D. Walicka, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Peter Schuju (Borchen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat K. Borstel)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 9 grudnia 2020 r. (sprawa R 2729/2019-1) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między P. Schuju a Lackmann Fleisch- und Feinkostfabrik.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Lackmann Fleisch- und Feinkostfabrik GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 242 z 21.6.2021.

Wyrok Sądu z dnia 23 lutego 2022 r. – Lackmann Fleisch- und Feinkostfabrik/EUIPO – Schuju (Хозяйка)

(Sprawa T-185/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy Хозяйка - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy хозяюшка - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2022/C 171/43)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Lackmann Fleisch- und Feinkostfabrik GmbH (Bühl, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Lingenfelser)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: M. Eberl i D. Walicka, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Peter Schuju (Borchen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat K. Borstel)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 listopada 2020 r. (sprawa R 2717/2019-1) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między P. Schuju a Lackmann Fleisch- und Feinkostfabrik

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Lackmann Fleisch- und Feinkostfabrik GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 242 z 21.6.2021.

Wyrok Sądu z dnia 2 marca 2022 r. – Laboratorios Ern / EUIPO – Beta Sports (META)

(Sprawa T-192/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego META - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy METALGIAL - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2022/C 171/44)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Laboratorios Ern, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat T. González Martínez)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Ivanauskas, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Beta Sports LLC (Coconut Creek, Floryda, Stany Zjednoczone)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 stycznia 2021 r. (sprawa R 1152/2020-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Laboratorios Ern a Beta Sports.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Laboratorios Ern, SA, zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 217 z 7.6.2021.

Wyrok Sądu z dnia 23 lutego 2022 r. – Ancor Group/EUIPO – Cody’s Drinks International (CODE X)

(Sprawa T-198/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Słowny unijny znak towarowy CODE X - Wcześniejsze, słowny i graficzny, krajowe znaki towarowe Cody’s - Wcześniejszy graficzny międzynarodowy znak towarowy Cody’s - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 2017/1001)

(2022/C 171/45)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Ancor Group GmbH (Igersheim, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci J. Wachsmuth i W. Berlit)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: M. Eberl i E. Markakis, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Cody’s Drinks International GmbH (Brema, Niemcy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 lutego 2021 r. (sprawa R 208/2020-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Cody’s Drinks International a Ancor Group.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 4 lutego 2021 r. (sprawa R 208/2020-5).

2)	Sprzeciw wniesiony przez Cody’s Drinks International GmbH zostaje oddalony.

3)	EUIPO zostaje obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 217 z 7.6.2021.

Wyrok Sądu z dnia 23 lutego 2022 r. – Ignacio Carrasco/EUIPO – Santos Carrasco Manzano (La Hoja del Carrasco)

(Sprawa T-209/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy La Hoja del Carrasco - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy CARRASCO, Guijuelo - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Elementy dominujące i odróżniające kolidujących ze sobą znaków towarowych)

(2022/C 171/46)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Ignacio Carrasco SL (Guijuelo, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. Donoso Romero)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: R. Santana Davies i D. Gája, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Santos Carrasco Manzano SA (Guijuelo) (przedstawiciel: adwokat F. Marín Riaño)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 lutego 2021 r. (sprawa R 175/2020-1) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Santos Carrasco Manzano a Ignacio Carrasco.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Ignacio Carrasco SL zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 217 z 7.6.2021.

Postanowienie Sądu z dnia 22 lutego 2022 r. – Brinkmann (Steel Trading) i in. / Komisja i EBC

(Sprawa T-161/15) (1)

(Skarga o odszkodowanie - Polityka gospodarcza i pieniężna - Program wsparcia na rzecz stabilności Cypru - Protokół ustaleń z dnia 26 kwietnia 2013 r. dotyczący szczegółowych warunków w zakresie polityki gospodarczej zawarty między Cyprem a europejskim mechanizmem stabilności - Właściwość Sądu - Wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom - Równość traktowania - Zasada proporcjonalności - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2022/C 171/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Brinkmann (Steel Trading) Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) i 18 innych skarżących, których nazwy są wymienione w załączniku do postanowienia (przedstawiciel: adwokat R. Nowinski)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.-P. Keppenne, M. Konstantinidis i S. Delaude, pełnomocnicy), Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: K. Laurinavičius i M. Szablewska, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata H.-G. Kamanna)

Przedmiot

Oparte na art. 268 TFUE żądanie uzyskania naprawienia szkody, jaką mieli ponieść skarżący w wyniku decyzji Komisji i EBC o ustanowieniu określonych warunków dla przyznania instrumentu pomocy finansowej Republice Cypryjskiej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Brinkmann (Steel Trading) Ltd i pozostałe strony, których nazwy są wymienione w załączniku, pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską i przez Europejski Bank Centralny (EBC).

---

(1)  Dz.U. C 294 z 7.9.2015.

Postanowienie Sądu z dnia 15 lutego 2022 r. – eSlovensko/Komisja

(Sprawa T-295/21) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Przepisy finansowe - Unijny program mający na celu promowanie bezpieczniejszego użytkowania Internetu - Uchybienie wymogom formalnym - Niedopuszczalność)

(2022/C 171/48)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: eSlovensko (Lučenec, Słowacja) (przedstawiciel: adwokat B. Fridrich)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Estrada de Solà i S. Romoli, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji ARES(2021) 1955613 z dnia 18 marca 2021 r. dotyczącej nakazu odzyskania środków w odniesieniu do projektu SI-2010-SIC-1231002 („Safer Internet SK SIC”)

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	eSlovensko pokrywa własne koszty jak i koszty poniesione przez Komisję Europejską.

---

(1)  Dz.U. C 320 z 9.8.2021.

Postanowienie Sądu z dnia 15 lutego 2022 r. – eSlovensko Bratislava / Komisja

(Sprawa T-304/21) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Ustalenia finansowe - Unijny program „Bezpieczniejszy internet” - Oznaczenie strony pozwanej - Niedopuszczalność)

(2022/C 171/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: eSlovensko Bratislava (Bratysława, Słowacja) (przedstawiciel: B. Fridrich, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Estrada de Solà i S. Romoli, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Ares(2021) 1953853 z dnia 30 marca 2021 r., w sprawie rozwiązania zawartej ze stroną skarżącą umowy o udzielenie dotacji, dotyczącej projektu 2015-SK-IA-0038 („Slovak Safer Internet Centre IV”).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	eSlovensko Bratislava zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 320 z 9.8.2021.

Postanowienie Sądu z dnia 15 lutego 2022 r. – eSlovensko Bratislava / Komisja

(Sprawa T-425/21) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Przepisy finansowe - Unijny program mający na celu promowanie bezpieczniejszego użytkowania Internetu - Uchybienie wymogom formalnym - Niedopuszczalność)

(2022/C 171/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: eSlovensko Bratislava (Bratysława, Słowacja) (przedstawiciel: adwokat B. Fridrich)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Estrada de Solà i S. Romoli, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Komisji C(2020)7415 wersja ostateczna z dnia 21 października 2020 r. zmieniającej decyzję wykonawczą C(2018) 6712 w sprawie wyboru i przyznawania dotacji w ramach instrumentu „Łącząc Europę” w sektorze telekomunikacji.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	eSlovensko Bratislava zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 431 z 25.10.2021.

Postanowienie Sądu z dnia 24 lutego 2022 r. – Thomas i Julien / Rada

(Sprawa T-442/21) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Umowa o handlu i współpracy między Unią i Euratomem, z jednej strony, a Zjednoczonym Królestwem, z drugiej strony - Decyzja Rady w sprawie zawarcia umowy o handlu i współpracy - Brak indywidualnego oddziaływania - Akt nieregulacyjny - Niedopuszczalność)

(2022/C 171/51)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Rhiannon Thomas (Londyn, Zjednoczone Królestwo), Michaël Julien (Weybridge, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat J. Fouchet)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer, J. Ciantar i R. Meyer, pełnomocnicy)

Przedmiot

W swojej skardze na podstawie art. 263 TFUE skarżący będący obywatelami Zjednoczonego Królestwa i zamieszkujący w Zjednoczonym Królestwie żądają stwierdzenia nieważności w części: po pierwsze, Umowy o handlu i współpracy między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej, z jednej strony, a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, z drugiej strony (Dz.U. 2021, L 149, s. 10) a po drugie, decyzji Rady (UE) 2021/689 z dnia 29 kwietnia 2021 r. w sprawie zawarcia w imieniu Unii Umowy o handlu i współpracy między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej, z jednej strony, a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, z drugiej strony, oraz Umowy między Unią Europejską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie procedur bezpieczeństwa na potrzeby wymiany i ochrony informacji niejawnych (Dz.U. 2021, L 149, s. 2).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Nie ma potrzeby orzekać w przedmiocie wniosku Komisji Europejskiej o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

3)	Rhiannon Thomas i Michaël Julien zostają obciążeni, poza własnymi kosztami postępowania, kosztami poniesionymi przez Radę Unii Europejskiej z wyjątkiem kosztów związanych z wnioskiem o interwencję.

4)	Rhiannon Thomas i Michaël Julien, Rada i Komisja pokrywają każdy własne koszty postępowania związane z wnioskiem o interwencję.

---

(1)  Dz.U. C 412 z 11.10.2021.

Postanowienie Sądu z dnia 14 lutego 2022 r. – Lagardère, unité médico socjale / Komisja

(Sprawa T-503/21) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Rozporządzenie (UE) 2021/953 - Unijne cyfrowe zaświadczenie COVID - Swobodny przepływ osób - Ograniczenia - Błędne oznaczenie strony pozwanej - Niedopuszczalność)

(2022/C 171/52)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca:: Lagardère, unité médico-sociale (Ghlin, Belgia) (przedstawiciel: adwokat P. Vanlangendonck)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciel: E. Montaguti, pełnomocnik)

Przedmiot

W swojej skardze skierowanej wyraźnie do Komisji Europejskiej i opartej art. 263 TFUE strona skarżąca domaga się stwierdzenia nieważności rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/953 z dnia 14 czerwca 2021 r. w sprawie ram wydawania, weryfikowania i uznawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 (unijne cyfrowe zaświadczenie COVID) w celu ułatwienia swobodnego przemieszczania się w czasie pandemii COVID-19 (Dz.U. 2021, L 211, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Nie ma już potrzeby orzekania w przedmiocie wniosków Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenientów.

3)	Lagardère, unité médico-sociale zostaje obciążona kosztami postępowania.

4)	Parlament i Rada pokrywają własne koszty związane ze złożeniem wniosków o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

---

(1)  Dz.U. C 422 z dnia 18.10.2021.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 23 lutego 2022 r. – WO / Prokuratura Europejska

(Sprawa T-603/21 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Prawo instytucjonalne - Wzmocniona współpraca w zakresie ustanowienia Prokuratury Europejskiej - Rozporządzenie (UE) 2017/1939 - Powoływanie delegowanych prokuratorów europejskich w Prokuraturze Europejskiej - Powołanie jednego z kandydatów wskazanych przez Litwę - Wniosek o zawieszenie wykonania - Uchybienie wymogom formalnym - Niedopuszczalność)

(2022/C 171/53)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: WO (przedstawiciel: adwokat V. Vitkovskis)

Strona pozwana: Prokuratura Europejska

Przedmiot

Wniosek na podstawie art. 278 i 279 TFUE o zawieszenie wykonania decyzji nr 28/2021 kolegium Prokuratury Europejskiej z dnia 21 kwietnia 2021 r. odrzucającej kandydaturę skarżącego na stanowisko delegowanego prokuratora europejskiego.

Sentencja

1)	Wniosek o zarządzenie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie.

Postanowienie Sądu z dnia 21 lutego 2022 r. – Carlings / EUIPO – Margarete Steiff (STUHF)

(Sprawa T-635/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania)

(2022/C 171/54)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Carlings AS (Billingstad, Norwegia) (przedstawiciele: adwokaci V. Töbelmann i J. Haesemann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Bosse i D. Hanf, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Margarete Steiff GmbH (Giengen/Brenz, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat U. Hildebrandt)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 lipca 2021 r. (sprawa R 2024/2020-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Margarete Steiff a Carlings.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Carlings AS i Margarete Steiff GmbH pokrywają własne koszty oraz po połowie koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

---

(1)  Dz.U. C 471 z 22.11.2021.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 3 marca 2022 r. – Esedra / Parlament

(Sprawa T-46/22 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Zamówienia publiczne na usługi - Usługi opieki nad dziećmi - Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych - Brak pilnego charakteru)

(2022/C 171/55)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Esedra SRL (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat M. Vastmans)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: M. Pencheva i M. Kazek, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 278 i 279 TFUE żądanie, po pierwsze, zawieszenia wykonania decyzji Parlamentu z dnia 26 listopada 2021 r. o udzieleniu zamówienia publicznego na usługi w zakresie „kompleksowego zarządzania placówką opieki nad dziećmi Parlamentu Europejskiego w Brukseli przy ulicy Wayenberg” innemu oferentowi oraz o odrzuceniu oferty skarżącej, oraz po drugie, zobowiązanie Parlamentu do podjęcia niezbędnych środków w celu zawieszenia skutków decyzji o udzieleniu zamówienia lub umowy zawartej w następstwie tej decyzji.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Skarga wniesiona w dniu 4 lutego 2022 r. – Interneto žiniasklaidos asociacija i in. / Komisja

(Sprawa T-72/22)

(2022/C 171/56)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Interneto žiniasklaidos asociacija (Wilno, Litwa), All Media Lithuania UAB (Wilno), All Media Radijas UAB (Wilno) (przedstawiciel: adwokat K. Kačerauskas)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżące wnoszą do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonego pisma w całości;

—	obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżące podnoszą jeden zarzut.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy błędnej oceny informacji dostarczonych przez skarżące oraz niezbadania z wymaganą starannością okoliczności opisanych w skardze do Komisji złożonej przez skarżące w dniu 21 czerwca 2020 r. w sprawie udzielenia litewskiemu nadawcy świadczącemu usługę publiczną – VšĮ „Lietuvos nacionalinis radijas ir televizija” niezgodnej z prawem pomocy państwa, co doprowadziło do całkowitego nieuwzględnienia sytuacji faktycznej oraz do naruszeń prawa w piśmie wystosowanym przez Komisję. Takie zaniechanie stanowi naruszenie istotnego wymogu proceduralnego i przepisów materialnych regulujących mechanizm kontroli pomocy państwa ustanowiony w art. 107 ust. 1 i art. 108 ust. 3 TFUE. Dokonania przez Komisję błędnej oceny dowodzą w szczególności następujące uchybienia, którymi dotknięte jest pismo: (i) Komisja nie zbadała i nie porównała – z zachowaniem wymaganej staranności i wymaganego standardu prawnego – zgodności systemu istniejącego przed dniem 10 grudnia 1994 r. z systemem istniejącym po wprowadzeniu w 2015 r. i w 2020 r. zmian ustawy o krajowej radiofonii i telewizji Republiki Litewskiej (zwanej dalej „ustawą o LRT”), a tym samym dopuściła się naruszenia istotnych wymogów proceduralnych; (ii) Komisja naruszyła art. 107 ust. 1 i art. 108 ust. 3 TFUE poprzez nieuznanie, że wprowadzone w 2015 r. i w 2020 r. zmiany ustawy o LRT stanowią zmiany środka pomocy państwa, które powinny być skoordynowane z Komisją; (iii) Komisja naruszyła art. 107 ust. 1 i art. 108 ust. 3 TFUE poprzez nieuznanie, że wprowadzone w 2020 r. zmiany ustawy o LRT stanowią zmiany środka pomocy państwa, które powinny być skoordynowane z Komisją.

Skarga wniesiona w dniu 2 marca 2022 r. – Belshyna / Rada

(Sprawa T-115/22)

(2022/C 171/57)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Belshyna AAT (Bobrujsk, Białoruś) (przedstawiciele: adwokaci N. Tuominen i L. Engelen)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2021/2125 z dnia 2 grudnia 2021 r. w sprawie wykonania decyzji 2012/642/WPZiB dotyczącej środków ograniczających w związku z sytuacją na Białorusi (1) i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/2124 z dnia 2 grudnia 2021 r. w sprawie wykonania art. 8a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 765/2006 dotyczącego środków ograniczających wobec Białorusi (2) (zwanych dalej „zaskarżonymi aktami”); oraz

—	obciążenie Rady kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w niniejszym postępowaniu.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący popełnienia przez Radę oczywistego błędu w ocenie, polegającego na umieszczeniu strony skarżącej w załącznikach do zaskarżonych aktów. Mianowicie strona skarżąca twierdzi, że w zaskarżonych aktach podano nieuzasadnione, niezgodne z okolicznościami faktycznymi i bezpodstawne przyczyny wskazania jej. Następnie niewystarczające przyczyny, które przedstawiono, nie wykazują istnienia dostatecznie ścisłego związku z zakresem środków.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym zaskarżone akty nie spełniają standardu dowodowego wymaganego do nałożenia indywidualnych sankcji. Poprzez próbę użycia środków indywidualnych w celu ograniczenia działalności zawodowej i zysków zagranicznego przedsiębiorstwa państwowego Rada zastosowała bezprawny rodzaj środka.

---

(1)  Dz.U. L 430 I, s. 16.

(2)  Dz.U. L 430 I, s. 1.

Skarga wniesiona w dniu 3 marca 2022 r. – Belavia / Rada

(Sprawa T-116/22)

(2022/C 171/58)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Belavia – Belarusian Airlines AAT (Mińsk, Białoruś) (przedstawiciele: adwokaci N. Tuominen i L. Engelen)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2021/2125 z dnia 2 grudnia 2021 r. w sprawie wykonania decyzji 2012/642/WPZiB dotyczącej środków ograniczających w związku z sytuacją na Białorusi (1) i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/2124 z dnia 2 grudnia 2021 r. w sprawie wykonania art. 8a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 765/2006 dotyczącego środków ograniczających wobec Białorusi (2) (zwanych dalej „zaskarżonymi aktami”); oraz

—	obciążenie Rady kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w niniejszym postępowaniu.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący dopuszczenia się przez Radę oczywistego błędu w ocenie poprzez oparcie się na podanych w zaskarżonych aktach niezgodnych z okolicznościami faktycznymi przyczynach w celu wskazania strony skarżącej. Jest to wzmocnione okolicznością, że strona skarżąca sama dostarczyła Radzie szczegółowych informacji obalających przyczyny leżące u podstaw wskazania jej, zanim do tego wskazania doszło, gdy dowiedziała się o opublikowaniu nieprawdziwych doniesień zawierających takie informacje.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym zaskarżone akty nie spełniają standardu dowodowego wymaganego do nałożenia indywidualnych sankcji. Poprzez próbę użycia środków indywidualnych w celu ograniczenia działalności zawodowej i zysków zagranicznego przedsiębiorstwa państwowego Rada zastosowała bezprawny rodzaj środka.

---

(1)  Dz.U. L 430 I, s. 16.

(2)  Dz.U. L 430 I, s. 1.

Skarga wniesiona w dniu 7 marca 2022 r. – Coinbase/EUIPO – Coinbase Global (coinbase)

(Sprawa T-126/22)

(2022/C 171/59)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Coinbase, Inc. (San Francisco, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat A. Nordemann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Coinbase Global OÜ (Tallinn, Estonia)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy coinbase – zgłoszenie nr 18 090 762

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 grudnia 2021 r. w sprawie R 1097/2021-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 7 marca 2022 r. – Simba Toys / EUIPO – Master Gift Import (BIMBA TOYS)

(Sprawa T-129/22)

(2022/C 171/60)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Simba Toys GmbH & Co. KG (Fürth, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat O. Ruhl)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Master Gift Import, SLU (Ronda, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego „BIMBA TOYS” – zgłoszenie nr 17 846 486

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 grudnia 2021 r. w sprawie R 629/2021-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—	Naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 7 marca 2022 r. – Biologische Heilmittel Heel / EUIPO – Esi (TRAUMGEL)

(Sprawa T-130/22)

(2022/C 171/61)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Biologische Heilmittel Heel GmbH (Baden-Baden, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat J. Künzel)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Esi Srl (Albisola Superiore, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego „TRAUMGEL” – zgłoszenie nr 16 289 712

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 grudnia 2021 r. w sprawie R 813/2021-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uchylenie nakazu nr 3 zawartego w zaskarżonej decyzji Czwartej Izby Odwoławczej – R 813/2021-4 z dnia 20 grudnia 2021 r.;

—	zmianę nakazu nr 1 zawartego w zaskarżonej decyzji Czwartej Izby Odwoławczej – R 813/2021-4 z dnia 20 grudnia 2021 r.;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 6 kwietnia 2021 r. poza towary objęte nakazem nr 1, w zakresie w jakim sprzeciw został oddalony dla towarów należących do klasy 3;

—	obciążenie drugiej strony postępowania przed EUIPO kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 10 marca 2022 r. – Katjes Fassin / EUIPO (THE FUTURE IS PLANT-BASED)

(Sprawa T-133/22)

(2022/C 171/62)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Katjes Fassin GmbH & Co. KG (Emmerich am Rhein, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci T. Schmitz i S. Stolzenburg-Wiemer)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego THE FUTURE IS PLANT-BASED – zgłoszenie nr 18 310 582

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 grudnia 2021 r. w sprawie R 1023/2021-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) w związku z art. 7 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Postanowienie Sądu z dnia 23 lutego 2022 r. – OG / EBI

(Sprawa T-695/20) (1)

(2022/C 171/63)

Język postępowania: francuski

Prezes ósmej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 35 z 1.2.2021.