4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/2

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 10 lutego 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg – Niemcy) – Grundstücksgemeinschaft Kollaustraße 136/Finanzamt Hamburg-Oberalster

(Sprawa C-9/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 66 akapit pierwszy lit. b) - Wymagalność VAT - Otrzymanie zapłaty ceny - Artykuł 167 - Powstanie i zakres prawa do odliczenia naliczonego VAT - Artykuł 167a - Odstępstwo - Metoda kasowa - Najem i podnajem nieruchomości przeznaczonej do wykorzystania przemysłowego lub handlowego)

(2022/C 148/02)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Hamburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Grundstücksgemeinschaft Kollaustraße 136

Strona przeciwna: Finanzamt Hamburg-Oberalster

Sentencja

Artykuł 167 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2010/45/UE, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu, które przewiduje, że prawo do odliczenia podatku naliczonego powstaje w chwili dokonania transakcji, w przypadku gdy na mocy odstępstwa krajowego na podstawie art. 66 akapit pierwszy lit. b) dyrektywy 2006/112, zmienionej przez dyrektywę 2010/45, podatek staje się wymagalny od dostawcy lub usługodawcy dopiero w momencie otrzymania wynagrodzenia, a wynagrodzenie to nie zostało jeszcze zapłacone.

(1) Dz.U. C 137 z 27.4.2020.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/3

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 10 lutego 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark – Austria) – LM/Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld

(Sprawa C-219/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Swoboda świadczenia usług - Delegowanie pracowników - Dyrektywa 96/71/WE - Artykuł 3 ust. 1 lit. c) - Warunki pracy i zatrudnienia - Wynagrodzenie - Artykuł 5 - Sankcje - Termin przedawnienia - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuł 41 - Prawo do dobrej administracji - Artykuł 47 - Skuteczna ochrona sądowa)

(2022/C 148/03)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: LM

Organ będący drugą stroną postępowania: Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld

przy udziale: Österreichische Gesundheitskasse

Sentencja

Artykuł 5 dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i w świetle ogólnej zasady prawa Unii dotyczącej prawa do dobrej administracji należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu przewidującemu pięcioletni termin przedawnienia w odniesieniu do naruszeń obowiązków dotyczących wynagrodzenia pracowników delegowanych.

(1) Dz.U. C 304 z 14.9.2020.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/3

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 lutego 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État – Belgia) – XXXX/HR Rail SA

(Sprawa C-485/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Dyrektywa 2000/78/WE - Równość traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy - Zakaz dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność - Zwolnienie pracownika, który stał się trwale niezdolny do wykonywania najważniejszych czynności na danym stanowisku - Pracownik zatrudniony na okres próbny - Artykuł 5 - Racjonalne usprawnienia dla osób niepełnosprawnych - Obowiązek przeniesienia na inne stanowisko - Dopuszczenie pod warunkiem nienakładania na pracodawcę nieproporcjonalnie wysokiego obciążenia)

(2022/C 148/04)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: XXXX

Druga strona postępowania: HR Rail SA

Sentencja

Artykuł 5 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „racjonalnych usprawnień dla osób niepełnosprawnych” w rozumieniu tego przepisu wymaga, by pracownikowi – w tym pracownikowi zatrudnionemu na okres próbny – który ze względu na swą niepełnosprawność został uznany za niezdolnego do wykonywania najważniejszych czynności na zajmowanym przez siebie stanowisku, przydzielono inne stanowisko, w odniesieniu do którego wykazuje on wymagane kompetencje, zdolności i dyspozycyjność, pod warunkiem że środek taki nie nakłada na pracodawcę nieproporcjonalnie wysokich obciążeń.

(1) Dz.U. C 9 z 11.1.2021.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/4

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 10 lutego 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Alba Iulia – Rumunia) – Philips Orăştie S.R.L./Direcţia Generală de Administrare a Marilor Contribuabili

(Sprawa C-487/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Harmonizacja ustawodawstw podatkowych - Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuły 179 i 183 - Prawo do odliczenia VAT - Zasady - Potrącenie lub zwrot nadwyżki VAT - Dodatkowe zobowiązania płatnicze - Zasada neutralności podatkowej - Zasady równoważności i skuteczności)

(2022/C 148/05)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Alba Iulia

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Philips Orăştie S.R.L.

Strona przeciwna: Direcţia Generală de Administrare a Marilor Contribuabili

Sentencja

Artykuł 179 akapit pierwszy i art. 183 akapit pierwszy dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej oraz zasadę równoważności należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, które przewidują mniej korzystne zasady proceduralne dotyczące postępowań o zwrot podatku od wartości dodanej (VAT) opartych na naruszeniu wspólnego systemu VAT w porównaniu z zasadami mającymi zastosowanie do podobnych postępowań opartych na naruszeniu prawa wewnętrznego dotyczącego podatków i opłat innych niż VAT.

(1) Dz.U. C 433 z 14.12.2020.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/5

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 10 lutego 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias – Grecja) – DIMCO Dimovasili M.I.K.E./Ypourgos Perivallontos kai Energeias

(Sprawa C-499/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Dyrektywa 97/23/WE - Urządzenia ciśnieniowe - Oznakowanie CE - Wprowadzanie do obrotu i wprowadzanie do użytku - Ograniczenia mające na celu zapewnienie ochrony ludzi - Artykuły 34 i 36 TFUE - Uregulowanie krajowe nakładające ograniczenia dotyczące sposobu instalowania gazowych przewodów rurowych)

(2022/C 148/06)

Język postępowania: grecki

Sąd odsyłający

Symvoulio tis Epikrateias

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: DIMCO Dimovasili M.I.K.E.

Druga strona postępowania: Ypourgos Perivallontos kai Energeias

Sentencja

Artykuł 4 ust. 1 pkt 1.1 dyrektywy 97/23/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 maja 1997 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących urządzeń ciśnieniowych, zmienionej rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 września 2003 r., i załącznik I do tej dyrektywy w związku z jej art. 2 ust. 2 należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które w celu zagwarantowania bezpieczeństwa ludzi, w szczególności na wypadek zjawisk sejsmicznych, ustanawia pewne warunki dotyczące sposobu instalowania urządzeń ciśnieniowych, takich jak przewody rurowe przeznaczone do przesyłu gazu, w tym urządzeń opatrzonych oznakowaniem CE, pod warunkiem że uregulowanie to nie skutkuje koniecznością wprowadzania jakichkolwiek zmian do takich urządzeń i nie stwarza przeszkody zakazanej na mocy art. 34 i 36 TFUE.

(1) Dz.U. C 433 z 14.12.2020.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/5

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 lutego 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof – Austria) – OE/VY

(Sprawa C-522/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Ważność - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Jurysdykcja do rozpoznania pozwu lub wniosku o rozwód - Artykuł 18 TFUE - Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 - Artykuł 3 ust. 1 lit. a) tiret piąte i szóste - Różnica między długością okresów pobytu wymaganych do ustalenia sądu właściwego - Rozróżnienie między rezydentem będącym obywatelem państwa członkowskiego siedziby sądu rozpoznającego sprawę a rezydentem niebędącym obywatelem tego państwa - Dyskryminacja ze względu na przynależność państwową - Brak)

(2022/C 148/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: OE

Strona pozwana: VY

Sentencja

Ustanowioną w art. 18 TFUE zasadę niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie temu, by jurysdykcja sądów państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się miejsce zwykłego pobytu powoda lub wnioskodawcy, taka jak przewidziana w art. 3 ust. 1 lit. a) tiret szóste rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000, była uzależniona od minimalnego okresu pobytu powoda lub wnioskodawcy, bezpośrednio przed wniesieniem pozwu lub wniosku, krótszego o sześć miesięcy od przewidzianego w art. 3 ust. 1 lit. a) tiret piąte tego rozporządzenia na tej podstawie, iż zainteresowany jest obywatelem tego państwa członkowskiego.

(1) Dz.U. C 35 z 1.2.2021.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/6

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 10 lutego 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court – Irlandia) – PF, MF/Minister for Agriculture, Food and the Marine, Sea Fisheries Protection Authority

(Sprawa C-564/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Wspólna polityka rybołówstwa - Rozporządzenie (WE) nr 1224/2009 - System kontroli - Artykuł 33 ust. 2 lit. a) i art. 34 - Zapis dotyczący połowów i nakładu połowowego - Przekazanie Komisji Europejskiej informacji dotyczących ilości złowionego homarca - Możliwość wykorzystania danych innych niż dane zawarte w dzienniku połowowym - Racjonalna i oparta na podstawie naukowej metoda przetwarzania i weryfikacji danych - Zamykanie łowisk)

(2022/C 148/08)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Supreme Court

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący odwołanie: PF, MF

Druga strona postępowania: Minister for Agriculture, Food and the Marine, Sea Fisheries Protection Authority

Sentencja

Artykuł 33 ust. 2 lit. a) i art. 34 rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiającego wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 847/96, (WE) nr 2371/2002, (WE) nr 811/2004, (WE) nr 768/2005, (WE) nr 2115/2005, (WE) nr 2166/2005, (WE) nr 388/2006, (WE) nr 509/2007, (WE) nr 676/2007, (WE) nr 1098/2007, (WE) nr 1300/2008, (WE) nr 1342/2008 i uchylającego rozporządzenia (EWG) nr 2847/93, (WE) nr 1627/94 oraz (WE) nr 1966/2006, zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/812 z dnia 20 maja 2015 r., należy interpretować w ten sposób, że organ kontroli danego państwa członkowskiego nie jest zobowiązany do przekazywania Komisji Europejskiej jedynie danych wpisanych przez kapitanów statków rybackich do dziennika połowowego, zgodnie z art. 14 i 15 tego rozporządzenia, lecz może stosować racjonalną i opartą na podstawie naukowej metodę, taką jak metoda „spędzonego czasu”, do przetwarzania takich danych w celu zapewnienia dokładności danych liczbowych dotyczących połowów, które przekazuje Komisji.

(1) Dz.U. C 19 z 18.1.2021.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/7

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 10 lutego 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof – Austria) – UE/ShareWood Switzerland AG, VF

(Sprawa C-595/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Prawo właściwe dla zobowiązań umownych - Rozporządzenie (WE) nr 593/2008 (Rzym I) - Umowy konsumenckie - Wybór prawa właściwego - Artykuł 6 ust. 4 lit. c) - Wyłączenie umów, których przedmiotem jest prawo rzeczowe na nieruchomości lub prawo do korzystania z nieruchomości - Umowa sprzedaży obejmująca umowę dzierżawy i umowę o świadczenie usług, dotycząca drzew zasadzanych wyłącznie w celu ich wycięcia z zyskiem)

(2022/C 148/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę rewizyjną: UE

Strona przeciwna: ShareWood Switzerland AG, VF

Sentencja

Artykuł 6 ust. 4 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) należy interpretować w ten sposób, że umowa sprzedaży obejmująca umowę dzierżawy i umowę o świadczenie usług, dotycząca drzew zasadzanych na gruncie dzierżawionym wyłącznie w celu ich wycięcia z zyskiem, nie stanowi „umowy, której przedmiotem jest prawo rzeczowe na nieruchomości lub prawo do korzystania z nieruchomości” w rozumieniu tego przepisu.

(1) Dz.U. C 35 z 1.2.2021.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/7

Wyrok Trybunału (w pełnym składzie) z dnia 16 lutego 2022 r. – Węgry/Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-156/21) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Rozporządzenie (UE, Euratom) 2020/2092 - Ogólny system warunkowości służący ochronie budżetu Unii - Ochrona budżetu Unii Europejskiej w przypadku naruszeń zasad państwa prawnego w państwach członkowskich - Podstawa prawna - Artykuł 322 ust. 1 lit. a) TFUE - Podnoszone obejście art. 7 TUE i art. 269 TFUE - Podnoszone naruszenia art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 2 i art. 13 ust. 2 TUE, a także zasad pewności prawa, proporcjonalności i równości państw członkowskich wobec traktatów)

(2022/C 148/10)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Węgry (przedstawiciele: Z. Fehér i M.M. Tátrai, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania strony skarżącej: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: B. Majczyna i S. Żyrek, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: F. Drexler, R. Crowe, U. Rösslein, T. Lukácsi i A. Pospíšilová Padowska, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. de Gregorio Merino, E. Rebasti, A. Tamás i A. Sikora-Kalėda, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający żądania strony pozwanej: Królestwo Belgii (przedstawiciele: C. Pochet, M. Jacobs i L. Van den Broeck, pełnomocnicy), Królestwo Danii (przedstawiciele: początkowo M. Søndahl Wolff i J. Nymann-Lindegren, następnie M. Søndahl Wolff i V. Pasternak Jørgensen, pełnomocnicy), Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: J. Möller i R. Kanitz, pełnomocnicy), Irlandia (przedstawiciele: M. Browne, J. Quaney i A. Joyce, pełnomocnicy, wspierani przez D. Fennelly’ego, BL), Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: początkowo J. Rodríguez de la Rúa Puig i S. Centeno Huerta, następnie J. Rodríguez de la Rúa Puig i A. Gavela Llopis, pełnomocnicy), Republika Francuska (przedstawiciele: A.-L. Desjonquères, A.-C. Drouant i E. Leclerc, pełnomocnicy), Wielkie Księstwo Luksemburga (przedstawiciele: początkowo A. Germeaux i T. Uri, następnie A. Germeaux, pełnomocnicy), Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: M.K. Bulterman i J. Langer, pełnomocnicy), Republika Finlandii (przedstawiciele: H. Leppo i S. Hartikainen, pełnomocnicy), Królestwo Szwecji (przedstawiciele: O. Simonsson, J. Lundberg, C. Meyer-Seitz, A. Runeskjöld, H. Shev, M. Salborn Hodgson, H. Eklinder i R. Shahsavan Eriksson, pełnomocnicy), Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Calleja Crespo, J.-P. Keppenne, J. Baquero Cruz i A. Tokár, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Węgry pokrywają, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Parlament Europejski i Radę Unii Europejskiej.

3)	Królestwo Belgii, Królestwo Danii, Republika Federalna Niemiec, Irlandia, Królestwo Hiszpanii, Republika Francuska, Wielkie Księstwo Luksemburga, Królestwo Niderlandów, Rzeczpospolita Polska, Republika Finlandii, Królestwo Szwecji oraz Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 138 z 19.04.2021.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/8

Wyrok Trybunału (w pełnym składzie) z dnia 16 lutego 2022 r. – Rzeczpospolita Polska/Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-157/21) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Rozporządzenie (UE, Euratom) 2020/2092 - Ogólny system warunkowości służący ochronie budżetu Unii - Ochrona budżetu Unii Europejskiej w przypadku naruszeń zasad państwa prawnego w państwach członkowskich - Podstawa prawna - Artykuł 322 ust. 1 lit. a) TFUE - Artykuł 311 TFUE - Artykuł 312 TFUE - Podnoszone obejście art. 7 TUE i art. 269 TFUE - Podnoszone naruszenia art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 2, art. 13 ust. 2 TUE, art. 296 akapit drugi TFUE, Protokołu (nr 2) w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności oraz zasad przyznania, pewności prawa, proporcjonalności i równości państw członkowskich wobec traktatów - Podnoszone nadużycie władzy)

(2022/C 148/11)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: B. Majczyna i S. Żyrek, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania strony skarżącej: Węgry (przedstawiciele: M.Z. Fehér i M.M. Tátrai, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: R. Crowe, F. Drexler, U. Rösslein, T. Lukácsi i A. Pospíšilová Padowska, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. de Gregorio Merino, E. Rebasti, A. Tamás i A. Sikora-Kalėda, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający żądania strony pozwanej: Królestwo Belgii (przedstawiciele: M. Jacobs, C. Pochet i L. Van den Broeck, pełnomocnicy), Królestwo Danii (przedstawiciele: początkowo M. Søndahl Wolff i J. Nymann-Lindegren, następnie M. Søndahl Wolff i V. Pasternak Jørgensen, pełnomocnicy), Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: J. Möller i R. Kanitz, pełnomocnicy), Irlandia (przedstawiciele: M. Browne, J. Quaney i A. Joyce, pełnomocnicy, wspierani przez D. Fennelly’ego, BL), Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: początkowo J. Rodríguez de la Rúa Puig i S. Centeno Huerta, następnie J. Rodríguez de la Rúa Puig i A. Gavela Llopis, pełnomocnicy), Republika Francuska (przedstawiciele: A.-L. Desjonquères, A.-C. Drouant i E. Leclerc, pełnomocnicy), Wielkie Księstwo Luksemburga (przedstawiciele: początkowo A. Germeaux i T. Uri, następnie A. Germeaux, pełnomocnicy), Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: M.K. Bulterman i J. Langer, pełnomocnicy), Republika Finlandii (przedstawiciele: H. Leppo i S. Hartikainen, pełnomocnicy), Królestwo Szwecji (przedstawiciele: O. Simonsson, J. Lundberg, C. Meyer-Seitz, A. Runeskjöld, H. Shev, M. Salborn Hodgson, H. Eklinder i R. Shahsavan Eriksson, pełnomocnicy), Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Calleja Crespo, J.-P. Keppenne, J. Baquero Cruz i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Rzeczpospolita Polska pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Parlament Europejski i Radę Unii Europejskiej.

3)	Królestwo Belgii, Królestwo Danii, Republika Federalna Niemiec, Irlandia, Królestwo Hiszpanii, Republika Francuska, Wielkie Księstwo Luksemburga, Węgry, Królestwo Niderlandów, Republika Finlandii, Królestwo Szwecji oraz Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 138 z 19.04.2021.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal de Justiça (Portugalia) w dniu 10 listopada 2021 r. – Strong Charon, Soluções de Segurança, S.A./2045-Empresa de Segurança, S.A., FL

(Sprawa C-675/21)

(2022/C 148/13)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Supremo Tribunal de Justiça.

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: Strong Charon, Soluções de Segurança, S.A.

Druga strona postępowania: 2045-Empresa de Segurança, S.A., FL

Pytania prejudycjalne

Czy można stwierdzić, że brak stosunku umownego między następującymi po sobie usługodawcami stanowi przesłankę świadczącą o tym, że nie doszło do przejęcia w rozumieniu dyrektywy 2001/23/WE (1), mimo iż – podobnie jak inne przesłanki – przesłanka ta nie jest sama w sobie decydująca i nie powinna być rozpatrywana odrębnie (wyrok z dnia 11 marca 1997 r., Ayse Süzen, C-13/95, pkt 11) (2)?

Czy w przypadku działalności takiej jak ochrona obiektów przemysłowych – w której nowy usługodawca przejął tylko jednego z czterech pracowników wchodzących w skład jednostki gospodarczej (w związku z czym nie przejął większości pracowników), brak jest okoliczności faktycznych pozwalających na stwierdzenie, że dany pracownik posiadał szczególne kompetencje i szczególną wiedzę, tak że można by uznać, iż zasadnicza część personelu, pod względem kompetencji, została przeniesiona na usługodawcę i nie zostały przeniesione żadne składniki niematerialne – można stwierdzić, że nie dochodzi do przejęcia jednostki gospodarczej, nawet jeśli klient nadal oddaje do dyspozycji nowego usługodawcy określony sprzęt (alarmy, telewizję przemysłową, komputer), zważywszy, po pierwsze, na stosunkowo niską wartość gospodarczą inwestycji, jaką ten sprzęt stanowi w całej operacji, a po drugie na to, że żądanie od klienta wymiany owego sprzętu nie byłoby racjonalne z ekonomicznego punktu widzenia (wyrok z dnia 27 lutego 2020 r., Grafe i Pohle, C-298/18, pkt 32) (3)?

Jeżeli „kwestię tę powinien ocenić w konkretnym przypadku sąd krajowy w świetle kryteriów wypracowanych przez Trybunał [(…) wyrok z dnia 7 sierpnia 2018 r., Colino Siguënza, C-472/16, EU:C:2018:646, pkt 45 (4)][;] (wyrok Grafe i Pohle, pkt 27)], a także celów dyrektywy 2001/23, wymienionych między innymi w jej motywie 3”, czy należy wziąć pod uwagę, że wspomniana „[d]yrektywa […] nie ma na celu wyłącznie ochrony interesów pracowników przy przejęciu przedsiębiorstwa, lecz powinna zapewnić sprawiedliwe wyważenie z jednej strony interesów pracowników, a z drugiej strony – interesów przejmującego” (pkt 26 wyroku ISS Facility Services NV z dnia 26 marca 2020 r. w sprawie C-344/18 (5), w którym powtórzono stwierdzenie zawarte już w wyroku Alemo-Herron z dnia 18 lipca 2013 r., C-426/11 (6), pkt 25)?

(1) Dyrektywa Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (Dz.U. 2001, L 82, s. 16).

(2) EU:C:1997:141

(3) EU:C:2020:121

(4) EU:C:2018:646

(5) EU:C:2020:239

(6) EU:C:2013:521

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Napoli (Włochy) w dniu 15 grudnia 2021 r. – VB/Comune di Portici

(Sprawa C-777/21)

(2022/C 148/16)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale di Napoli

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca środek odwoławczy: VB

Druga strona postępowania: Comune di Portici

Pytanie prejudycjalne

Czy przyjęte przez państwo włoskie przepisy [w niniejszej sprawie art. 93 ust. 1 bis i 7 bis decreto legislativo (dekretu ustawodawczego) nr 285 z 1992 r.] – które zakazują osobie prowadzącej działalność na własny rachunek, zamieszkałej we Włoszech przez okres dłuższy niż 60 dni, poruszania się w tym państwie pojazdem zarejestrowanym w innym państwie członkowskim i używanym przez nią zwykle do przemieszczania się i poruszania w dwóch państwach członkowskich, to znaczy w państwie członkowskim zamieszkania i w państwie członkowskim rejestracji pojazdu, w celu wykonywania przez nią zawodu (jak również ze względów związanych z jej życiem prywatnym) – są sprzeczne z art. 49 i 56 TFUE?

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Erfurt (Niemcy) w dniu 3 stycznia 2022 r. – HK/Allianz Lebensversicherungs AG

(Sprawa C-2/22)

(2022/C 148/17)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Erfurt

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: HK

Strona pozwana: Allianz Lebensversicherungs AG

Pytania prejudycjalne

Czy prawo Unii Europejskiej, w szczególności art. 31 trzeciej dyrektywy w sprawie ubezpieczeń na życie (1) i art. 15 ust. 1 drugiej dyrektywy w sprawie ubezpieczeń na życie (2), ewentualnie w związku z art. 38 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym pełne informacje przeznaczone dla konsumenta są przekazywane dopiero po złożeniu przez niego wniosku, czyli wraz z polisą ubezpieczeniową („model polisy ubezpieczeniowej”)?

Jeśli odpowiedź jest twierdząca: czy już samo to daje konsumentowi prawo do sprzeciwu, tj. do anulowania umowy ubezpieczenia?

Czy takie prawo mogłoby zostać wyłączone przez zarzut przepadku lub nadużycia prawa lub czy istnieją inne, na przykład czasowe ograniczenia w korzystaniu z tego prawa?

Czy ubezpieczycielowi, który albo nie poinformował konsumenta o przysługującym mu prawie do sprzeciwu, albo poinformował go w sposób nieprawidłowy, nie wolno powoływać się na przepadek, nadużycie prawa lub upływ czasu w odniesieniu do wynikających z takiego pouczenia praw konsumenta, takich jak w szczególności prawo do sprzeciwu?

Czy ubezpieczycielowi, który nie przekazał konsumentowi żadnych przeznaczonych dla tego konsumenta informacji lub przekazał informacje niepełne lub nieprawidłowe, nie wolno powoływać się na przepadek, nadużycie prawa lub upływ czasu w odniesieniu do wynikających z takich informacji praw konsumenta, takich jak w szczególności prawo do sprzeciwu?

(1) Dyrektywa Rady 92/96/EWG z dnia 10 listopada 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do bezpośrednich ubezpieczeń na życie oraz zmieniająca dyrektywy 79/267/EWG i 90/619/EWG (trzecia dyrektywa w sprawie ubezpieczeń na życie) (Dz.U. 1992, L 360, s. 1).

(2) Druga dyrektywa Rady 90/619/EWG z dnia 8 listopada 1990 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do bezpośrednich ubezpieczeń na życie i ustanowienia przepisów ułatwiających skuteczne korzystanie ze swobody świadczenia usług oraz zmieniająca dyrektywę 79/267/EWG (Dz.U. 1990, L 330, s. 50).

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Belgia) w dniu 5 stycznia 2022 r. – XXX/Commissaire général aux réfugiés et aux apatrides

(Sprawa C-8/22)

(2022/C 148/18)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d'État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: XXX

Strona przeciwna: Commissaire général aux réfugiés et aux apatrides

Pytania prejudycjalne

Czy art. 14 ust. 4 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony (1) należy interpretować w ten sposób, że zagrożenie dla społeczności zostaje wykazane na podstawie samej okoliczności, iż beneficjent statusu uchodźcy został skazany prawomocnym wyrokiem za szczególnie poważne przestępstwo, czy też należy go interpretować w ten sposób, że sam fakt, że beneficjent został skazany prawomocnym wyrokiem za szczególnie poważne przestępstwo, nie wystarcza do wykazania istnienia zagrożenia dla społeczności?

Jeżeli sam fakt wydania prawomocnego wyroku skazującego za szczególnie poważne przestępstwo nie wystarcza do wykazania istnienia zagrożenia dla społeczności, to czy art. 14 ust. 4 lit. b) dyrektywy 2011/95/UE należy interpretować w ten sposób, że wymaga on od państwa członkowskiego, aby wykazało ono, iż od momentu wydania wyroku skazującego skarżący nadal stanowi zagrożenie dla społeczności? Czy państwo członkowskie musi wykazać, że zagrożenie to jest rzeczywiste i aktualne, czy też wystarczy, iż istnieje potencjalne zagrożenie? Czy art. 14 ust. 4 lit. b) dyrektywy 2011/95/UE, rozpatrywany samodzielnie lub w związku z zasadą proporcjonalności, należy interpretować w ten sposób, że zezwala on na cofnięcie statusu uchodźcy tylko wtedy, gdy cofnięcie to jest proporcjonalne, a zagrożenie, jakie stanowi osoba korzystająca z takiego statusu, jest dostatecznie poważne, aby uzasadnić takie cofnięcie?

Jeżeli państwo członkowskie nie musi wykazywać, że od chwili wydania wyroku skazującego skarżący nadal stanowi zagrożenie dla społeczności i że zagrożenie to jest rzeczywiste, aktualne i dostatecznie poważne, aby uzasadnić cofnięcie statusu uchodźcy, to czy art. 14 ust. 4 lit. b) dyrektywy 2011/95/UE należy interpretować w ten sposób, iż wymaga on, aby zagrożenie dla społeczności zostało zasadniczo wykazane na podstawie okoliczności, że beneficjent statusu uchodźcy został skazany prawomocnym wyrokiem za szczególnie poważne przestępstwo, ale że jest on w stanie wykazać, iż nie stanowił lub już nie stanowi takiego zagrożenia?

(1) Dz.U. 2011, L 337, s. 9.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Okresný súd Prešov (Słowacja) w dniu 6 stycznia 2022 r. – UR/365.bank a.s.

(Sprawa C-12/22)

(2022/C 148/19)

Język postępowania: słowacki

Sąd odsyłający

Okresný súd Prešov

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: UR

Strona pozwana: 365.bank a.s.

Pytania prejudycjalne

1)	Czy dane określone w umowie o kredyt konsumencki zawartej w dniu 21 grudnia 2016 r., przytoczone w treści niniejszego postanowienia, odpowiadają jasnemu i zwięzłemu określeniu rodzaju kredytu, zgodnie z wymogiem art. 10 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2008/48/WE (1)?

2)	Czy dane określone w umowie o kredyt konsumencki zawartej w dniu 21 grudnia 2016 r., przytoczone w treści niniejszego postanowienia, odpowiadają jasnemu i zwięzłemu określeniu okresu obowiązywania umowy o kredyt, zgodnie z wymogiem art. 10 ust. 2 lit. c) dyrektywy 2008/48/WE?

Czy dane określone w umowie o kredyt konsumencki zawartej w dniu 21 grudnia 2016 r., przytoczone w treści niniejszego postanowienia, odpowiadają jasnemu i zwięzłemu określeniu rodzaju kredytu, zgodnie z wymogiem art. 10 ust. 2 lit. g) dyrektywy 2008/48/WE, oraz czy

—	umowa o kredyt konsumencki musi zawierać matematyczny wzór obliczenia RRSO, wraz z podstawionymi zmiennymi, jak również samo obliczenie,

—	wystarczy, że umowa o kredyt konsumencki zawiera w swojej treści zmienne niezbędne do obliczenia RRSO, czy też należy je jeszcze raz podać z wyraźnym zaznaczeniem, że chodzi o założenia do obliczenia RRSO?

4)	Czy dyrektywę 93/13/EWG (2) można interpretować w ten sposób, że wymaga ona, aby przepisy krajowe lub praktyka krajowa zobowiązywały sąd do uznania warunku umownego za nieuczciwy również po zakończeniu stosunku umownego, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie?

Czy jest sprzeczna z całą dyrektywą Rady 93/13/EWG, a w szczególności z jej motywem piątym (ogólnie rzecz biorąc, konsumenci nie znają norm prawnych regulujących umowy sprzedaży towarów i usług obowiązujących w innych państwach członkowskich; ten brak świadomości może powstrzymać konsumentów przed dokonywaniem bezpośrednich transakcji nabycia towarów lub usług w innych państwach członkowskich) taka praktyka sądowa, która w przypadku zarzucanego braku obowiązkowego elementu umowy o kredyt konsumencki zakłada, że okoliczność ta była znana konsumentowi już w chwili podpisywania umowy o kredyt, w szczególności w przypadku gdy konsument potwierdził odrębnie zapoznanie się z umową o kredyt poprzez podpisanie innych powiązanych dokumentów kredytowych (np. formularz standardowych informacji o kredycie konsumenckim, wykaz otrzymanych dokumentów itd.)?

Czy jest sprzeczne z zasadą ochrony konsumentów i zasadą skuteczności, aby prawo krajowe dla dochodzenia roszczeń o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia uzyskanego przez dostawcę kosztem konsumenta przewidywało subiektywny, ale również obiektywny termin przedawnienia, oparty na neutralnym kryterium (wystąpienie bezpodstawnego wzbogacenia), tak aby ustalenie momentu rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia nie było pozostawione wyłącznie uznaniu konsumenta, a tym samym, aby dostawca nie miał rzeczywistej możliwości obrony poprzez podniesienie zarzutu przedawnienia?

7)	Czy jest zgodne z zasadą ochrony konsumenta i zasadą skuteczności, aby każdy brak w umowie o kredyt konsumencki przygotowanej przez dostawcę bezwarunkowo został uznany za skutek umyślnego działania dostawcy?

Czy zasadę skuteczności w przytoczonych poniżej wyrokach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy rozumieć w ten sposób, że termin przedawnienia bezpodstawnego wzbogacenia uzyskanego z tytułu nieoprocentowanego i nieodpłatnego charakteru kredytu z uwagi na wadę powinien rozpocząć bieg dopiero od momentu wydania przez sąd orzeczenia w przedmiocie takiej wady (np. poprzez stwierdzenie nieoprocentowanego i nieodpłatnego charakteru kredytu)?

9)	Od którego momentu zasada skuteczności zastosowana w przytoczonych poniżej wyrokach TSUE wymaga rozpoczęcia biegu przedawnienia?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG, Dz.U. 2008, L 133, s. 66.

(2) Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, Dz.U. 1993, L 95, s. 29.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Wiesbaden (Niemcy) w dniu 11 stycznia 2022 r. – UF/Land Hessen

(Sprawa C-26/22)

(2022/C 148/20)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Wiesbaden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: UF

Druga strona postępowania: Land Hessen

przy udziale: SCHUFA Holding AG

Pytania prejudycjalne

Czy art. 77 ust. 1 w związku z art. 78 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/679 (1) (zwanego dalej „RODO”) należy interpretować w ten sposób, że rozstrzygnięcie organu nadzorczego, o którym organ ten informuje zainteresowanego,

ma charakter odpowiadający rozpatrzeniu petycji? Skutkowałoby to tym, że sądowa kontrola decyzji organu nadzorczego w sprawie skargi na podstawie art. 78 ust. 1 RODO ograniczałaby się zasadniczo do tego, czy organ rozpatrzył skargę, prawidłowo zbadał przedmiot skargi i poinformował skarżącego o wyniku kontroli.

lub

należy rozumieć jako wydaną przez organ publiczny decyzję co do istoty sprawy? Skutkowałoby to tym, że decyzja organu nadzorczego w sprawie skargi musiałaby zostać zbadana przez sąd w pełnym zakresie pod względem merytorycznym zgodnie z art. 78 ust. 1 RODO, przy czym w konkretnym przypadku – na przykład w przypadku zredukowania zakresu uznania do zera – organ nadzorczy mógłby zostać zobowiązany przez sąd również do konkretnego działania w rozumieniu art. 58 RODO.

Czy przechowywanie danych przez prywatne biuro informacji kredytowej, w którym dane osobowe z rejestru publicznego takiego jak „krajowe bazy danych” w rozumieniu art. 79 ust. 4 i 5 rozporządzenia (UE) 2015/848 (2) są przechowywane bez konkretnego powodu, aby w przypadku zapytania móc udzielić informacji, jest zgodne z art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej?

Czy zasadniczo dopuszczalne jest istnienie prywatnych równoległych baz danych (w szczególności baz danych biura informacji kredytowej), które są tworzone obok państwowych baz danych i w których dane z państwowych baz danych (w niniejszym przypadku ogłoszeń upadłościowych) są przechowywane dłużej, niż jest to przewidziane w ścisłych ramach rozporządzenia 2015/848 w związku z prawem krajowym?

b)	W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 3a) – czy z prawa do bycia zapomnianym przewidzianego w art. 17 ust. 1 lit. d) RODO wynika, że dane te powinny zostać usunięte, jeżeli okres przetwarzania danych przewidziany dla rejestru publicznego już upłynął?

Jeżeli art. 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. f) RODO może stanowić jedyną podstawę prawną dla przechowywania danych przez prywatne biuro informacji kredytowej również w odniesieniu do danych przechowywanych w rejestrach publicznych, to czy należy przyjąć istnienie uzasadnionego interesu biura informacji kredytowej już wtedy, gdy biuro to przejmuje dane z rejestru publicznego bez konkretnego powodu, tak aby dane te były następnie dostępne w przypadku zapytania?

Czy kodeksy postępowania zatwierdzone przez organy nadzorcze zgodnie z art. 40 RODO i przewidujące terminy kontroli i usunięcia danych dłuższe niż terminy przechowywania w rejestrach publicznych mogą zawieszać konieczność dokonywania wyważenia interesów zgodnie z art. 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. f) RODO?

(1) Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólnego rozporządzenia o ochronie danych) (Dz.U. L 119, s. 1).

(2) Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz.U. L 141, s. 19).

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per la Lombardia (Włochy) w dniu 26 stycznia 2022 r. – VZ/CA

(Sprawa C-53/22)

(2022/C 148/21)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per la Lombardia

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: VZ

Druga strona postępowania: CA

Pytania prejudycjalne

Czy art. 1 ust. 3 dyrektywy 89/665 (1) stoi na przeszkodzie temu, by oferentowi, który został ostatecznie wykluczony z postępowania o udzielenie zamówienia, odmówiono możliwości wniesienia skargi na odmowę uchylenia decyzji o udzieleniu zamówienia, jeżeli zamierza on wykazać, że zwycięski oferent i wszyscy pozostali oferenci, którzy spełnili wymagania, dopuścili się poważnego wykroczenia zawodowego polegającego na zawarciu porozumień antykonkurencyjnych, stwierdzonych w postępowaniu sądowym dopiero po jego wykluczeniu, aby uzyskać możliwość udziału w ponownym postępowaniu przetargowym?

Czy art. 1 ust. 3 dyrektywy 89/665 i zasady [prawa Unii Europejskiej] dotyczące ochrony konkurencji stoją na przeszkodzie temu, by sąd administracyjny nie mógł rozpatrzyć skargi wniesionej przez oferenta, który został ostatecznie wykluczony z postępowania o udzielenie zamówienia, na odmowę dokonania samokontroli przez instytucję zamawiającą w stosunku do decyzji o dopuszczeniu do przetargu i udzieleniu zamówienia oferentom, którzy zawarli stwierdzone w postępowaniu sądowym porozumienia antykonkurencyjne w tym samym sektorze co sektor będący przedmiotem postępowania?

(1) Dyrektywa Rady z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane (Dz.U. 1989, L 395, s. 33).

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal de première instance de Liège (Belgia) w dniu 28 stycznia 2022 r. – PL/État belge

(Sprawa C-56/22)

(2022/C 148/22)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal de première instance de Liège

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: PL

Strona pozwana: État belge

Pytanie prejudycjalne

Czy prawo Unii, a przede wszystkim przepisy Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i dyrektywa 2008/115/WE (1), ma zastosowanie do stosowanej przez państwo członkowskie praktyki umożliwiającej mu zalegalizowanie na miejscu pobytu cudzoziemca przebywającego tam nielegalnie? Jeżeli tak, to czy art. 5, 6, i 13 dyrektywy 2008/115/WE w związku z jej [motywami 6 i 24] oraz art. 1, 7, 14, 20, 21, 24 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że gdy państwo członkowskie rozważa przyznanie obywatelowi państwa trzeciego, przebywającemu nielegalnie na jego terytorium, niezależnego zezwolenia na pobyt lub innego zezwolenia upoważniającego go do pobytu, ze względów charytatywnych, humanitarnych lub innych, państwo to może, po pierwsze, wymagać, aby ten obywatel dowiódł uprzednio, że złożenie przez niego wniosku w państwie pochodzenia jest niemożliwie, a po drugie, zaniechać ustanowienia w swoich przepisach przesłanek i kryteriów, a fortiori obiektywnych, pozwalających uzasadnić te względy charytatywne, humanitarne lub inne (czy to w zakresie dopuszczalności – poprzez wymaganie wykazania wyjątkowych okoliczności, bez określenia ich przy tym, czy to w sferze badania sprawy co do istoty – poprzez nieustanowienie żadnego obiektywnego kryterium, które umożliwiłoby zdefiniowanie względów, w szczególności humanitarnych, uzasadniających wydanie zezwolenia na pobyt), co sprawia, że sposób rozpatrzenia takiego wniosku jest nieprzewidywalny, a nawet arbitralny? Jeżeli kryteria te nie muszą być określone w przepisach, to czy w przypadku odmowy, okoliczność, że jedyny przewidziany środek zaskarżenia dotyczy wyłącznie zgodności z prawem i nie obejmuje jakichkolwiek względów związanych z celowością, nie narusza prawa do skutecznego środka prawnego?”.

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (Dz.U. L 348, s. 98).

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Wiesbaden (Niemcy) w dniu 2 lutego 2022 r. – AB/Land Hessen

(Sprawa C-64/22)

(2022/C 148/23)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Wiesbaden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: AB

Druga strona postępowania: Land Hessen

przy udziale: SCHUFA Holding AG

Pytania prejudycjalne

lub

b)	W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 3a) – czy z prawa do bycia zapomnianym przewidzianego w art. 17 ust. 1 lit. d) RODO wynika, że dane te powinny zostać usunięte, jeżeli okres przetwarzania danych przewidziany dla rejestru publicznego już upłynął?

(2) Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz.U. L 141, s. 19).

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/17

Skarga wniesiona w dniu 8 lutego 2022 r. – Komisja Europejska/Republika Bułgarii

(Sprawa C-85/22)

(2022/C 148/24)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: Gr. Kolewa, C. Hermes)

Strona pozwana: Republika Bułgarii

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

ustalenie, że Republika Bułgarii uchybiła swoim zobowiązaniom określonym w art. 4 ust. 4 i art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (1) (zwanej dalej „dyrektywą w sprawie siedlisk przyrodniczych”), ponieważ:

—

nie wyznaczyła w możliwie najkrótszym terminie, lecz nie później niż w ciągu sześciu lat, jako specjalnych obszarów ochrony (zwanych dalej „SOO”), 194 z łącznie 229 terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, zgodnie z decyzjami 2009/93/WE, 2009/91/WE i 2009/92/WE z dnia 12 grudnia 2008 r. i z decyzją 2013/23/UE z dnia 16 listopada 2012 r.;

—	systematycznie i trwale nie spełnia swojego zobowiązania do określenia specyficznych dla obszarów szczegółowych założeń ochrony;

—	systematycznie i trwale nie spełnia swojego zobowiązania do określenia niezbędnych środków ochronnych, które spełniałyby wymogi ekologiczne dotyczące rodzajów siedlisk przyrodniczych określonych w załączniku I oraz gatunków określonych w załączniku II, spotykanych w tym rejonie, i

—	nie dokonała prawidłowej transpozycji art. 6 ust. 1 do krajowego ustawodawstwa;

2)	obciążenie Bułgarii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza sprawa dotyczy nieprawidłowej transpozycji art. 6 ust. 1 i nieprawidłowego stosowania art. 4 ust. 4 i art. 6 ust. 1 dyrektywy w sprawie siedlisk przyrodniczych przez Bułgarię.

Artykuł 4 ust. 4 dyrektywy w sprawie siedlisk przyrodniczych wymaga, inter alia, jeśli dany teren został uznany za teren mający znaczenie dla Wspólnoty zgodnie z procedurą określoną w art. 4 ust. 2, by odpowiednie państwo członkowskie wyznaczyło ten teren jako SOO w możliwie najkrótszym terminie, lecz nie później niż w ciągu sześciu lat. W wyroku wydanym w sprawie C-849/19, Komisja/Grecja (EU:C:2020:1047), Trybunał wyjaśnił, że państwa członkowskie są również zobowiązane do określenia konkretnych założeń ochrony każdego SOO. Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy w sprawie siedlisk przyrodniczych stanowi, że w ramach SOO państwa członkowskie tworzą konieczne środki ochronne obejmujące, jeśli zaistnieje taka potrzeba, odpowiednie plany zagospodarowania opracowane specjalnie dla tych terenów bądź zintegrowane z innymi planami rozwoju oraz odpowiednie środki ustawowe, administracyjne lub umowne, odpowiadające ekologicznym wymaganiom typów siedlisk przyrodniczych, wymienionych w załączniku I, lub gatunków, wymienionych w załączniku II, żyjących na tych terenach.

Komisja jest zdania, że Republika Bułgarii nie wykonała swoich zobowiązań wynikających z wyżej wspomnianych przepisów dotyczących: określenia SOO w wymaganym terminie; określenia specyficznych dla obszarów szczegółowych założeń ochrony; określenia niezbędnych środków ochronnych; oraz prawidłowej transpozycji do krajowego ustawodawstwa art. 6 ust. 1 dyrektywy w sprawie siedlisk przyrodniczych.

(1) Dz.U. 1992, L 206, s. 7.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/18

Skarga wniesiona w dniu 15 lutego 2022 r. – Komisja Europejska/Rumunia

(Sprawa C-109/22)

(2022/C 148/25)

Język postępowania: rumuński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Nicolae, E. Sanfrutos Cano, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rumunia

Żądania strony skarżącej

Komisja wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że nie podejmując wszystkich środków niezbędnych w celu zastosowania się do wyroku Trybunału w sprawie C-301/17, Komisja/Rumunia (1), Rumunia uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy 260 ust. 1 TFUE;

—

nałożenie na Rumunię, zgodnie z art. 260 ust. 2 TFUE okresowej kary pieniężnej w kwocie 29 781,30 EUR za naruszenie obowiązku przyjęcia środków niezbędnych w celu zastosowania się do wyroku w sprawie C-301/17, Komisja/Rumunia, za każdy dzień opóźnienia począwszy od dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie do dnia przyjęcia wszystkich środków niezbędnych w celu zastosowania się do wyroku w sprawie C-301/17, Komisja/Rumunia;

—

nałożenie na Rumunię, zgodnie z art. 260 ust. 2 TFUE ryczałtu w wysokości 3 311,50 EUR dziennie, pomnożonego przez liczbę dni upływających między dniem następującym po dniu ogłoszenia wyroku w sprawie C-301/17, Komisja/Rumunia, a dniem, w którym Rumunia przyjmie wszystkie środki niezbędne do zastosowania się do tego wyroku lub – gdyby Rumunia nie miała przyjąć tych środków – dniem ogłoszenia wyroku Trybunału w niniejszej sprawie, z zastrzeżeniem przekroczenia minimalnej kwoty ryczałtu w wysokości 1 643 000 EUR;

—	obciążenie Rumuni kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga wniesiona przez Komisję Europejską przeciwko Rumunii dotyczy naruszenia przez to państwo członkowskie obowiązku przyjęcia wszystkich niezbędnych środków w celu zastosowania się do wyroku Trybunału w sprawie C-301/17, gdyż 44 składowiska odpadów z 68 składowisk odpadów, których dotyczy ten wyrok nie zostały jeszcze zamknięte zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (2).

Komisja twierdzi, że w celu uzasadnienia niezastosowania się do wyroku Trybunału Rumunia nie może powołać się na sytuacje czysto wewnętrzne, takie jak konieczność przeprowadzenia badań wykonalności, przeprowadzenie wywłaszczenia, postępowań administracyjnych lub niepodjęcie koniecznych działań ze strony podmiotów gospodarczych, zarządzających odnośnymi składowiskami odpadów.

W rezultacie Komisja proponuje z uwagi na niezastosowanie się do wyroku Trybunału nałożenie na Rumunię okresowej kary pieniężnej w kwocie 29 781,30 EUR za każdy dzień opóźnienia począwszy od dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie do dnia przyjęcia wszystkich środków niezbędnych do zastosowania się do wyroku w sprawie C-301/17. Dla zapewnienia, że postępy poczynione przez Rumunię będą mogły być monitorowane, sprawdzane i uwzględniane Komisja proponuje, aby kara pieniężna za każdy dzień zwłoki była obliczana za każdy 6-miesięczny okres zwłoki w przyjęciu środków niezbędnych do zastosowania się do wyroku Trybunału w sprawie C-301/17, z zastosowaniem degresywnej formuły, zgodnie z którą całkowita kwota za dany okres zostaje pomniejszona o odsetek, odpowiadający proporcjonalnie liczbie wysypisk odpadów, które zostały dostosowane do przepisów dyrektywy 1999/31.

Komisja wnosi ponadto o nałożenie na Rumunię ryczałtu w wysokości 3 311,50 EUR dziennie, pomnożonego przez liczbę dni upływających między dniem następującym po dniu ogłoszenia wyroku w sprawie C-301/17 a dniem, w którym Rumunia przyjmie wszystkie środki niezbędne do zastosowania się do tego wyroku lub – gdyby Rumunia nie miała przyjąć tych środków – dniem ogłoszenia wyroku Trybunału w niniejszej sprawie, z zastrzeżeniem przekroczenia minimalnej kwoty ryczałtu w wysokości 1 643 000 EUR.

Wysokość tej kary została określona z uwzględnieniem wagi naruszenia, czasu jego trwania, a także konieczności zapewnienia skutku odstraszającego kar, na podstawie zdolności płatniczej tego państwa członkowskiego poprzez zastosowanie współczynnika „n”.

(1) Wyrok z dnia 18 października 2018 r., Komisja/Rumunia (C-301/17, EU:C:2018:846).

(2) Dz.U.1999, L 182, s. 1.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/19

Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2022 r. – Komisja Europejska/Republika Federalna Niemiec

(Sprawa C-116/22)

(2022/C 148/26)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Hermes i M. Noll-Ehlers, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

Stwierdzenie, że Republika Federalna Niemiec

—	naruszyła art. 4 ust. 4 dyrektywy 92/43/EWG (1) przez to, że nie wyznaczyła jako specjalnych obszarów ochrony 88 z 4 606 obszarów, dla których upłynął sześcioletni termin określony w tym przepisie;

—	naruszyła art. 4 ust. 4 dyrektywy 92/43 przez to, że dla 88 z przedmiotowych 4 606 obszarów nie ustaliła celów ochrony, a poza tym przy ustalaniu celów ochrony stosuje ogólnie i strukturalnie praktykę, która nie spełnia prawnych wymogów tego przepisu;

—	naruszyła art. 6 ust. 1 dyrektywy 92/43 przez to, że dla 737 z przedmiotowych 4 606 obszarów nie określiła żadnych środków ochrony, a poza tym przy określaniu środków ochrony stosuje ogólnie i strukturalnie praktykę, która nie spełnia prawnych wymogów tego przepisu;

2.	obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze Komisja Europejska zarzuca Republice Federalnej Niemiec, że nie podjęła ona działań wymaganych przez dyrektywę 92/43/EWG w odniesieniu do wyznaczenia i zarządzania swoją siecią Natura 2000.

Po pierwsze, to państwo członkowskie uchybiło zobowiązaniu ciążącemu na nim na mocy art. 4 ust. 4 dyrektywy, ponieważ w chwili rozstrzygającej dla uchybienia zobowiązaniom traktatowym nie wyznaczyła jako specjalnych obszarów ochrony 88 z 4 606 obszarów, dla których upłynął sześcioletni termin określony w tym przepisie.

Po drugie, Republika Federalna Niemiec uchybiła ciążącemu na niej na mocy art. 4 ust. 4 dyrektywy zobowiązaniu do ustalenia wystarczająco konkretnych celów ochrony, ponieważ nie ustaliła żadnego celu ochrony dla 88 z 4 606 rozpatrywanych obszarów, a poza tym przy ustalaniu celów ochrony stosuje ogólnie i strukturalnie praktykę, która nie spełnia prawnych wymogów tego przepisu. Zgodnie z art. 4 ust. 4 wspomnianej dyrektywy cele ochrony powinny być określone ilościowo i być mierzalne, wyraźnie rozróżniać cel „odtworzenia” i cel „zachowania” istotnych elementów ochrony danego obszaru i być ustalone w wiążących aktach prawnych. Niemiecka praktyka dotycząca celów ochrony nie spełnia tych wymogów.

Po trzecie, to państwo członkowskie postępuje sprzecznie z ciążącym na nim na mocy art. 6 ust. 1 dyrektywy zobowiązaniem do określenia koniecznych środków ochrony. Republika Federalna Niemiec nie określiła środków ochrony w odniesieniu do 737 z 4 606 rozpatrywanych obszarów, a ponadto przy określaniu środków ochrony naruszyła, w sposób ogólny i strukturalny, wymóg art. 6 ust. 1 dyrektywy, zgodnie z którym środki ochrony powinny być oparte na wystarczająco konkretnych celach ochrony.

(1) Dyrektywa Rady z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. 1992, L 206, s. 7).

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/21

Wyrok Sądu z dnia 9 lutego 2022 r. – GEA Group/Komisja

(Sprawa T-195/19) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Europejskie rynki stabilizatorów cynowych i stabilizatorów termicznych na bazie ESBO/estrów - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE - Stwierdzenie nieważności decyzji zmieniającej pierwotną decyzję - Decyzja oddalająca wniosek o zwrot grzywny - Skarga o stwierdzenie nieważności - Akt podlegający zaskarżeniu - Interes prawny - Dopuszczalność - Artykuł 266 ust. 1 TFUE)

(2022/C 148/27)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: GEA Group AG (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci I. du Mont, R. van der Hout i C. Wagner)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Rossi, V. Bottka i T. Baumé, pełnomocnicy)

Przedmiot

Przedstawione na podstawie art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Ares(2019) 283284 z dnia 24 stycznia 2019 r. oddalającej złożony przez skarżącą wniosek o zwrot grzywny uiszczonej na mocy decyzji Komisji C(2009) 8682 final z dnia 11 listopada 2009 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/38.589 – Stabilizatory termiczne)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	GEA Group AG pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 206 z 17.6.2019.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/21

Wyrok Sądu z dnia 9 lutego 2022 r. – Heitec/EUIPO – Hetec Datensysteme (HEITEC)

(Sprawa T-520/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy HEITEC - Nieuwzględnienie dowodów przedstawionych przed Wydziałem Unieważnień i przed Izbą Odwoławczą - Artykuł 95 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Brak rzeczywistego używania znaku towarowego - Artykuł 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2017/1001] - Zasada 40 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 2868/95 [obecnie art. 19 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2018/625])

(2022/C 148/28)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Heitec AG (Erlangen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat G. Wagner)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Hanf, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Hetec Datensysteme GmbH (Monachium, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Kockläuner i O. Nilgen)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 kwietnia 2019 r. (sprawa R 1171/2018-2) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku między Hetec Datensysteme a Heitec.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Heitec AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 312 z 16.9.2019.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/22

Wyrok Sądu z dnia 9 lutego 2022 r. – Companhia de Seguros Índico SA/Komisja

(Sprawa T-672/19) (1)

(Zamówienia publiczne - Rozporządzenie finansowe - Wykluczenie z postępowań w sprawie udzielenia zamówień publicznych i z przyznawania subwencji finansowanych z budżetu ogólnego Unii i z EFR przez okres trzech lat - Zasada dobrej wiary - Nadużycie prawa - Oczywisty błąd w ocenie - Proporcjonalność)

(2022/C 148/29)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Companhia de Seguros Índico SA (Maputo, Mozambik) (przedstawiciele): R. Oliveira, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: I. Melo Sampaio, pełnomocnik)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 18 lipca 2019 r. w sprawie wykluczenia skarżącej przez okres trzech lat z uczestnictwa z postępowaniach w sprawie udzielenia zamówień publicznych i przyznawania subwencji finansowanych z ogólnego budżetu Unii Europejskiej i Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) oraz wyboru w celu wykonania funduszów Unii a także publikacji informacji dotyczących tego wykluczenia.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Companhia de Seguros Índico SA zostaje obciążona kosztami.

(1) Dz.U. C 399 z 25.11.2019.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/23

Wyrok Sądu z dnia 9 lutego 2022 r. – Sped-Pro/Komisja

(Sprawa T-791/19) (1)

(Konkurencja - Nadużycie pozycji dominującej - Rynek usług kolejowych przewozów towarowych - Decyzja o odrzuceniu skargi do Komisji - Artykuł 7 rozporządzenia (WE) nr 773/2004 - Rozsądny termin - Interes Unii w dalszym rozpatrywaniu skargi do Komisji - Określenie organu najbardziej właściwego do rozpatrzenia skargi - Kryteria - Oczywisty błąd w ocenie - Systemowe lub ogólne nieprawidłowości w zakresie poszanowania państwa prawnego - Ryzyko naruszenia praw składającego skargę do Komisji w przypadku jej odrzucenia - Obowiązek uzasadnienia)

(2022/C 148/30)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Sped-Pro S.A. (Warszawa, Polska) (przedstawiciel: radca prawny M. Kozak)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Szczodrowski, L. Wildpanner i P. van Nuffel, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2019) 6099 final z dnia 12 sierpnia 2019 r. (sprawa AT.40459 – Kolejowe przewozy towarowe w Polsce – PKP Cargo), w której Komisja odrzuciła skargę złożoną do niej przez skarżącą w sprawie podnoszonych naruszeń art. 102 TFUE na rynku usług kolejowych przewozów towarowych w Polsce.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji C(2019) 6099 final z dnia 12 sierpnia 2019 r. (sprawa AT.40459 – Kolejowe przewozy towarowe w Polsce – PKP Cargo).

2)	Komisja zostaje obciążona własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Sped-Pro S.A.

3)	Rzeczpospolita Polska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 27 z 27.1.2020.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/23

Wyrok Sądu z dnia 23 lutego 2022 r. – OJ/Komisja

(Sprawa T-709/20) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Zatrudnienie - Konkurs EPSO/AD/380/19 - Decyzja odmawiająca przedłużenia dat testów w ramach konkursu - Terminy wyznaczone na zdanie egzaminu kwalifikacyjnego w centrum egzaminacyjnym - Prawo do rzetelnej procedury - Obowiązek dbałości - Równość traktowania)

(2022/C 148/31)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: OJ (przedstawiciel: adwokat H.-E. von Harpe)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Hohenecker i I. Melo Sampaio, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie, na podstawie art. 270 TFUE, dotyczące w istocie stwierdzenia nieważności decyzji Europejskiego Urzędu Doboru Kadr (EPSO) z dnia 30 stycznia 2020 r., w której urząd ten odmówił przedłużenia daty egzaminu kwalifikacyjnego w ramach konkursu EPSO/AD/380/19.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	OJ zostaje obciążony kosztami postępowania, w tym kosztami związanymi z postępowaniem w przedmiocie środków tymczasowych.

(1) Dz.U. C 28 z 25.1.2021.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/24

Postanowienie Sądu z dnia 11 lutego 2022 r. – OP/Komisja

(Sprawa T-736/20) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Nabór - Otwarty konkurs EPSO/AST/147/19 - Decyzja o nieumieszczeniu nazwiska skarżącego na liście rezerwy kadrowej konkursu - Obowiązek uzasadnienia - Równość traktowania)

(2022/C 148/32)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: OP (przedstawiciel: adwokat S. Pappas)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: I. Melo Sampaio i L. Vernier, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 270 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji komisji konkursowej otwartego konkursu EPSO/AST/147/19 z dnia 5 lutego 2020 r. o nieumieszczeniu nazwiska skarżącego na liście rezerwy kadrowej tego konkursu.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona jako oczywiście pozbawiona wszelkiej podstawy prawnej.

2)	OP zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 79 z 8.3.2021.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/24

Postanowienie Sądu z dnia 4 lutego 2022 r. – ultra air/EUIPO – Donaldson Filtration Deutschland (ultrafilter international)

(Sprawa T-67/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku i stwierdzenia jego wygaśnięcia - Słowny unijny znak towarowy ultrafilter international - Wniosek o konwersję na zgłoszenie krajowego znaku towarowego - Bezprzedmiotowość postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2022/C 148/33)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: ultra air GmbH (Hilden, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. König)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: E. Markakis, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Donaldson Filtration Deutschland GmbH (Haan, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat N. Siebertz)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 listopada 2020 r. (sprawa R 271/2020-2) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku pomiędzy ultra air a Donaldson Filtration Deutschland.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	ultra air GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 88 z 15.3.2021.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/25

Postanowienie Sądu z dnia 11 lutego 2022 r. – Calrose Rice / EUIPO – Ricegrowers (Sunwhite)

(Sprawa T-459/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego Sunwhite - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy Sunwhite - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2022/C 148/34)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Calrose Rice (Sofia, Bułgaria) (przedstawiciel: adwokat H. Raychev)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Hamel i J. Crespo Carrillo, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Ricegrowers Ltd (Leeton, Nouvelle-Galles du Sud, Australia) (przedstawiciele: adwokaci C. Menebröcker i C. Böhmer)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 czerwca 2021 r. (sprawa R 2465/2020-4), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Ricegrowers a Calrose Rice.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Calrose Rice zostaje obciążona kosztami niniejszego postępowania.

(1) Dz.U. C 382 z 20.9.2021.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/26

Postanowienie Sądu z dnia 7 lutego 2022 r. – Faller i in./Komisja

(Sprawa T-464/21) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Produkty lecznicze stosowane u ludzi - Zmiana warunkowego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego stosowanego u ludzi Comirnaty - Brak interesu prawnego - Brak bezpośredniego oddziaływania - Brak indywidualnego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2022/C 148/35)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Sonja Faller (Bressanone, Włochy) i 74 innych skarżących, których nazwiska zostały wymienione w załączniku do postanowienia (przedstawiciel: adwokat R. Holzeisen)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B.R. Killmann i A. Sipos, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Komisji Europejskiej C(2021) 4034 final z dnia 31 maja 2021 r. w sprawie zmiany przyznanego decyzją C(2020) 9598(final) warunkowego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego stosowanego u ludzi Comirnaty – Szczepionka mRNA przeciw COVID-19 (ze zmodyfikowanymi nukleozydami).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

Postępowanie w przedmiocie wniosków TR i innych osób fizycznych, których nazwiska zostały wymienione w załączniku II, YI i innych osób fizycznych, których nazwiska zostały wymienione w załączniku II, EW i innych osób fizycznych, których nazwiska zostały wymienione w załączniku II, Arnošta Komáreka i innych osób fizycznych, których nazwiska zostały wymienione w załączniku II, o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta zostaje umorzone.

3)	Sonja Faller i inne osoby fizyczne, których nazwiska zostały wymienione w załączniku I, zostają obciążone kosztami postępowania.

TR i inne osoby fizyczne, których nazwiska zostały wymienione w załączniku II, YI i inne osoby fizyczne, których nazwiska zostały wymienione w załączniku II, EW i inne osoby fizyczne, których nazwiska zostały wymienione w załączniku II, A. Komárek i inne osoby fizyczne, których nazwiska zostały wymienione w załączniku II, pokrywają własne koszty związane z wnioskami o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

(1) Dz.U. C 368 z 13.9.2021.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/26

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 7 lutego 2022 r. – Eurecna/Komisja

(Sprawa T-739/21 R)

(Środek tymczasowy - Zamówienia publiczne na usługi - Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych - Brak pilnego charakteru)

(2022/C 148/36)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Eurecna SpA (Wenecja, Włochy) (przedstawiciel: adwokat R. Sciaudone)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Estrada de Solà i S. Romoli, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze wniesiony na podstawie art. 278 i 279 TFUE wniosek o zawieszenia wykonania decyzji Komisji z dnia 10, 16 i 30 września 2021 r. w sprawie potrącenia wierzytelności wobec strony skarżącej, a po drugie, żądanie nakazania Komisji zapłaty odpowiednich kwot na rzecz strony skarżącej.

Sentencja

1)	Wniosek w przedmiocie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/27

Postanowienie prezesa Sądu z dnia 11 lutego 2022 r. – Collard / Parlament i ID

(Sprawa T-53/22 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Prawo instytucjonalne - Członek Parlamentu - Zawieszenie i wykluczenie posła z jego grupy politycznej - Wniosek o zawieszenie wykonania - Uchybienie wymogom formalnym - Niedopuszczalność)

(2022/C 148/37)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Gilbert Collard (Vauvert, Francja) (przedstawiciel: adwokat B. Kuchukian)

Strona pozwana: Parlament Europejski, Grupa polityczna „Tożsamość i Demokracja” (ID)

Przedmiot

Oparte na art. 278 i 279 TFUE żądanie zawieszenia wykonania decyzji prezydium grupy politycznej „Tożsamość i Demokracja” (ID) Parlamentu z dnia 22 stycznia 2022 r., na podstawie której skarżący został zawieszony w działalności tej grupy i decyzji członków grupy politycznej ID z dnia 25 stycznia 2022 r., na podstawie której został on wykluczony z tej grupy.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/27

Postanowienie prezesa Sądu z dnia 11 lutego 2022 r. – Rivière / Parlament i ID

(Sprawa T-54/22 R)

(2022/C 148/38)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jérôme Rivière (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat B. Kuchukian)

Strona pozwana: Parlament Europejski, Grupa polityczna „Tożsamość i Demokracja” (ID)

Przedmiot

Oparte na art. 278 i 279 TFUE żądanie zawieszenia wykonania decyzji Prezydium grupy politycznej „Tożsamość i Demokracja” (ID) Parlamentu z dnia 21 stycznia 2022 r., na podstawie której skarżący został zawieszony w działalności tej grupy i decyzji członków grupy politycznej ID z dnia 25 stycznia 2022 r., na podstawie której został on wykluczony z tej grupy.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/28

Skarga wniesiona w dniu 4 listopada 2021 r. – ID i in./Parlament

(Sprawa T-711/21)

(2022/C 148/39)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ID oraz sześciu pozostałych skarżących (przedstawiciele: adwokaci P. de Bandt, M. Gherghinaru i L. Panepinto)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

—	zarządzenie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 27 października 2021 r. w sprawie wyjątkowych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy regulujących dostęp do budynków Parlamentu w jego trzech lokalizacjach pracy;

—	obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania, w tym kosztami poniesionymi w związku ze skargą mającą na celu zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnoszą trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący braku oparcia zaskarżonej decyzji na ważnej podstawie prawnej pozwalającej na przetwarzanie danych medycznych skarżących. Skarżący kwestionują to, że art. 1e ust. 2 regulaminu pracowniczego oraz art. 10 ust. 1, art. 80 ust. 4 i art. 126 ust. 2 warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej, stanowią ważną podstawę prawną do wydania zaskarżonej decyzji, a tym samym do nałożenia na nich podważanego środka. Ponadto, twierdzą oni, że decyzja Prezydium, taka jak zaskarżona decyzja, nie może stanowić podstawy przepisów wiążących się z przetwarzaniem bardzo wrażliwych danych, ponieważ, zgodnie z art. 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”), kluczowe elementy takiego przetwarzania danych muszą być przewidziane „ustawą”, której nie stanowi decyzja Prezydium Parlamentu.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia ogólnych zasad odnoszących się do przetwarzania danych osobowych. Zarzut ten dzieli się na dwie części.

—

Część pierwsza dotyczy naruszenia zasady ograniczenia celów przetwarzania danych i zasady legalności. Aby bowiem dane osobowe zawarte w unijnych cyfrowych zaświadczeniach COVID skarżących mogły zostać wykorzystane w celu umożliwienia tym skarżącym dostępu do budynków Parlamentu, istnieje wymóg prawny, aby zostały one zgromadzone w tym celu. W braku podstawy prawnej wyraźnie zezwalającej na przewarzanie danych medycznych dotyczących szczepienia, testów lub ozdrowienia, w celu umożliwienia dostępu do miejsca pracy i zgromadzeń parlamentarnych, w żadnym razie Prezydium Parlamentu nie może zezwolić na takie przetwarzanie danych, tym bardziej w drodze normy, która nie jest ustawą w formalnym znaczeniu tego słowa.

—	Część druga dotyczy naruszenia zasad lojalności, przejrzystości i minimalizacji ponieważ skarżący nie zostali poinformowani w chwili gromadzenia ich danych osobowych, że dane te zostaną wykorzystane w celu udzielenia zezwolenia na wstęp do miejsca pracy.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że zaskarżona decyzja w sposób nieuzasadniony narusza prawo do ochrony prywatności i danych osobowych, prawo do nietykalności cielesnej, prawo do wolności i bezpieczeństwa oraz prawo do równości i niedyskryminacji. Zarzut ten dzieli się na dwie części.

—	Część pierwsza dotyczy naruszenia praw do nietykalności cielesnej skarżących, ich praw do wolności i bezpieczeństwa, ich praw do równości i niedyskryminacji oraz poszanowania ochrony prywatności i danych osobowych.

—

Część druga dotyczy tego, że naruszenie przez zaskarżoną decyzję praw i zasad, o których mowa w części pierwszej zarzutu, stoi w sprzeczności z zasadą proporcjonalności zawartą w art. 52 ust 1 karty, ponieważ podważany środek nie jest konieczny, odpowiedni ani proporcjonalny do osiągnięcia zamierzonych celów.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/29

Skarga wniesiona w dniu 11 listopada 2021 r. – IL i in./Parlament

(Sprawa T-724/21)

(2022/C 148/40)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: IL oraz 81 pozostałych skarżących (przedstawiciele: adwokaci P. de Bandt, M. Gherghinaru i L. Panepinto)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

—	zarządzenie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 27 października 2021 r. w sprawie wyjątkowych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy regulujących dostęp do budynków Parlamentu w jego trzech lokalizacjach pracy;

—	obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania, w tym kosztami poniesionymi w związku ze skargą mającą na celu zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnoszą trzy zarzuty.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia ogólnych zasad odnoszących się do przetwarzania danych osobowych. Zarzut ten dzieli się na dwie części.

—

Część pierwsza dotyczy naruszenia zasady ograniczenia celów przetwarzania danych i zasady legalności. Aby bowiem dane osobowe zawarte w unijnych cyfrowych zaświadczeniach COVID skarżących mogły zostać wykorzystane w celu umożliwienia tym skarżącym dostępu do budynków Parlamentu, istnieje wymóg prawny, aby zostały one zgromadzone w tym celu. W przypadku braku podstawy prawnej wyraźnie zezwalającej na przewarzanie danych medycznych dotyczących szczepienia, testów lub ozdrowienia, w celu umożliwienia dostępu do miejsca pracy i zgromadzeń parlamentarnych, w żadnym razie Prezydium Parlamentu nie może zezwolić na takie przetwarzanie danych, a tym bardziej w drodze normy, która nie jest ustawą w formalnym znaczeniu tego słowa.

—	Część druga dotyczy naruszenia zasad lojalności, przejrzystości i minimalizacji ponieważ skarżący nie zostali poinformowani w chwili gromadzenia ich danych osobowych, że dane te zostaną wykorzystane w celu udzielenia zezwolenia na wstęp do miejsca pracy.

—	Część pierwsza dotyczy naruszenia praw do nietykalności cielesnej skarżących, ich praw do wolności i bezpieczeństwa, ich praw do równości i niedyskryminacji oraz poszanowania ochrony prywatności i danych osobowych.

—

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/30

Skarga wniesiona w dniu 21 stycznia 2022 – Fundacja Instytut na rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris/Parlament

(Sprawa T-41/22)

(2022/C 148/41)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Fundacja Instytut na rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris (Warszawa, Polska) (przedstawiciele: K. Koźmiński, radca prawny, i adwokat T. Siemiński)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności w całości Rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 11 listopada 2021 r. w sprawie pierwszej rocznicy faktycznego zakazu aborcji w Polsce [2021/2925(RSP)];

—

ewentualnie – w razie nieuwzględnienia wniosku o stwierdzenie nieważności zaskarżonej rezolucji w całości – o stwierdzenie jej nieważności w części, to jest w części litery „Y” brzmiącej: „mając na uwadze, że fundamentalistyczna organizacja Ordo Iuris, ściśle związana z koalicją rządzącą, jest siłą napędową kampanii podważających prawa człowieka i równość płci w Polsce, a obejmuje to próby wprowadzenia zakazu aborcji oraz nawoływanie do wycofania się Polski z konwencji stambulskiej i do tworzenia stref wolnych od LGBTI; mając na uwadze, że pokazuje to, iż w Polsce nadużywa się wartości kulturowych i religijnych, aby przeszkodzić w pełnym wykonywaniu praw kobiet, ich równym traktowaniu oraz korzystaniu przez nie z prawa do decydowania o własnym ciele”;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący braku kompetencji Parlamentu Europejskiego do podjęcia zaskarżonej rezolucji ze względu na to, że przedmiot rezolucji nie należy do kompetencji Unii Europejskiej przyznanych przez Państwa Członkowskie Traktatami, względnie nadużycie władzy polegające na instrumentalnym wykorzystaniu formy prawnej rezolucji w celu obejścia wymogu zmiany Traktatów dla przypisania Unii Europejskiej kompetencji, których zgodnie z Traktatami Unia nie ma.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez rezolucję Traktatów lub reguł prawnych związanych z ich stosowaniem, tj. naruszenie art. 2 TUE, art. 4 ust. 2 TUE, art. 6 ust. 3 TUE oraz art. 10 TFUE, poprzez to, że rezolucja:

—	narusza prawa i dobra osobiste Skarżącej,

—	oparta jest o niezweryfikowane i nieprawdziwe informacje na temat stanu faktycznego i prawnego w Polsce,

—	zawiera nierzetelną analizę i wykładnię prawa międzynarodowego publicznego dotyczącego kwestii aborcji,

—

w sposób nieuzasadniony przypisuje zakazowi przerywania ciąży i ochronie życia ludzkiego w fazie prenatalnej rzekomą sprzeczność z wartościami wskazanymi w art. 2 TUE, pomijając fakt, że kwestia dopuszczalności aborcji nie jest częścią wspólnej tradycji konstytucyjnej państw członkowskich, co z kolei:

—	skutkuje dyskryminacją w życiu społecznym, politycznym i prawnym w Unii Europejskiej osób opowiadających się za zakazem przerywania ciąży i ochroną życia ludzkiego w fazie prenatalnej;

—	narusza zasadę poszanowania tożsamości narodowej i konstytucyjnej państw członkowskich.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/31

Skarga wniesiona w dniu 31 stycznia 2022 r. – Conserve Italia i Conserves France/Komisja

(Sprawa T-59/22)

(2022/C 148/42)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Conserve Italia – Consorzio Italiano fra cooperative agricole Soc. coop. agr. (San Lazzaro di Savena, Włochy), Conserves France (Tarascon, Francja) (przedstawiciele: adwokaci L. Di Via, M. Petite, L. Tresoldi i E. Belli)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2021) 8259 z dnia 19 listopada 2021 r. (sprawa AT.40127 – Warzywa w puszkach) dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG w części odnoszącej się do obliczenia grzywny;

—	obniżenie wysokości grzywny i zarządzenie wszelkich dalszych środków, które Sąd uzna za odpowiednie; i

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami poniesionymi przez Conserve Italia i Conserves France w związku z niniejszym postępowaniem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 101 ust. 1 TFUE, art. 23 ust. 3 akapit trzeci rozporządzenia nr 1/2003 (1) i pkt 33 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1/2003 z powodu błędu dotyczącego okoliczności faktycznych i naruszenia prawa w związku z zakwalifikowaniem Conserve Italia jako przedsiębiorstwa zamiast jako związku przedsiębiorstw oraz błędu w ustaleniu maksymalnej kwoty grzywny.

—

Skarżące twierdzą w tym względzie, że kwestionują błędną kwalifikację Conserve Italia jako „przedsiębiorstwa” zamiast jako „związku przedsiębiorstw” do celów zastosowania art. 101 ust. 1 TFUE i art. 53 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG). Brak uznania w decyzji Conserve Italia za „związek przedsiębiorstw” – zgodnie z własną i samodzielną definicją wypracowaną w prawie konkurencji Unii – doprowadził do poważnego błędu przy obliczaniu maksymalnej kwoty grzywny.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 101 ust. 1 TFUE, art. 23 rozporządzenia nr 1/2003 oraz pkt 14, 19, 20, 22, 24 i 25 wytycznych z powodu błędu w ustaleniu kwoty podstawowej.

—

Skarżące podnoszą w tym względzie w pierwszej kolejności, że Komisja Europejska, ustalając wartość sprzedaży podlegającą uwzględnieniu jako wartość odniesienia przy obliczaniu kwoty podstawowej nałożonej na nie grzywny, popełniła błąd, gdyż uwzględniła wartość sprzedaży zrealizowanych w całym EOG. W drugiej kolejności skarżące uważają, że zastosowanie przez Komisję Europejską w niniejszym przypadku stosunku 18 % wartości sprzedaży było nieuzasadnione. Ponadto Komisja Europejska zarzuciła Conserve Italia udział w naruszeniu w okresie odpowiadającym całkowitemu czasowi trwania naruszenia, pomijając okoliczność, że jej udział w każdym z porozumień był dużo bardziej ograniczony i nie miał wcale ciągłego charakteru, gdyż wykonanie porozumień było wielokrotnie przerywane.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/32

Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2022 r. – Estonia/Komisja

(Sprawa T-62/22)

(2022/C 148/43)

Język postępowania: estoński

Strony

Strona skarżąca: Republika Estońska (przedstawiciel: M. Kriisa)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji Europejskiej z dnia 17 listopada 2021 r. w zakresie, w jakim dotyczy ona Republiki Estońskiej w wysokości 634 057,30 EUR;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja Europejska błędnie zinterpretowała i zastosowała art. 21 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 809/2014 (1) w związku z art. 30 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 640/2014 (2) i w ten sposób błędnie uznała, że system składania wniosków o pomoc w Estonii nie jest zgodny z tymi przepisami.

2.	Zarzut drugi dotyczący arbitralnej, a w konsekwencji błędnej wykładni przez Komisję Europejską art. 30 ust. 2 rozporządzenia nr 640/2014.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia i zasady dobrej administracji ze względu na to, że Komisja nie była w stanie wystarczająco jasno uzasadnić powodów, dla których zastąpienie zwierząt dozwolone w sposób dozwolony w Estonii nie jest zgodne z prawem Unii.

(1) Rozporządzenie wykonawcze Komisji z dnia 17 lipca 2014 r. ustanawiające zasady stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli, środków rozwoju obszarów wiejskich oraz zasady wzajemnej zgodności (Dz.U. 2014, L 227, s. 69).

(2) Rozporządzenie delegowane Komisji z dnia 11 marca 2014 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli oraz warunków odmowy lub wycofania płatności oraz do kar administracyjnych mających zastosowanie do płatności bezpośrednich, wsparcia rozwoju obszarów wiejskich oraz zasady wzajemnej zgodności (Dz.U. 2014, L 181, s. 48).

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/33

Skarga wniesiona w dniu 1 lutego 2022 r. – Brooks England/EUIPO – Brooks Sports (BROOKS ENGLAND)

(Sprawa T-63/22)

(2022/C 148/44)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Brooks England Ltd (Smethwick, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: S. Feltrinelli)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Brooks Sports, Inc. (Seattle, Waszyngton, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy „BROOKS ENGLAND” – zgłoszenie nr 3 298 321

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 listopada 2021 r. w sprawie R 2432/2020-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uwzględnienie skargi;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości i w konsekwencji nakazanie, aby sporny znak towarowy został zarejestrowany dla wszystkich kwestionowanych towarów;

—	jako żądanie posiłkowe, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części i nakazanie, aby sporny znak towarowy został zarejestrowany przynajmniej dla kwestionowanych towarów w klasie 18;

—	nakazanie EUIPO zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez powoda w związku z wcześniejszym i obecnym postepowaniem.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 poprzez błędną ocenę prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku spornego znaku towarowego i wcześniejszego znaku towarowego;

—	Naruszenie 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 poprzez błędną ocenę dowodu używania wcześniejszego znaku towarowego;

—	Naruszenie 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 poprzez błędną ocenę porównania towarów;

—	Naruszenie 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 poprzez błędną ocenę porównania znaków towarowych i prawdopodobieństwa skojarzenia.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/34

Skarga wniesiona w dniu 4 lutego 2022 r. – Eurecna/Komisja

(Sprawa T-69/22)

(2022/C 148/45)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Eurecna SpA (Wenecja, Włochy) (przedstawiciel: adwokat R. Sciaudone)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji o wyrównaniu wierzytelności zawartej w piśmie Komisji z dnia 25 listopada 2021 r., na podstawie którego Komisja przystąpiła do odzyskania kwoty 22 139,05 EUR z kwoty 417 234,68 EUR wypłaconej w ramach projektu sfinansowanego przez Unię Europejską i uznanej za podlegającą odzyskaniu w związku z domniemanymi nieprawidłowościami popełnionymi na etapie rozliczenia; i

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut, który dzieli się na cztery argumenty.

Jedyny zarzut dotyczący nieistnienia spornej wierzytelności.

—

W tym względzie skarżąca powołuje się na naruszenie zasady dobrej administracji i staranności w działaniu administracyjnym w związku z kontrolą księgową przeprowadzoną przez Ernst & Young (EY); naruszenie prawa do obrony w związku z kontrolą księgową przeprowadzoną przez EY; naruszenie zasady dobrej administracji ze względu na nieprzestrzeganie obowiązku bezstronności w działaniu administracyjnym; i błędną interpretację umowy w sprawozdaniu sporządzonym przez EY.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/34

Skarga wniesiona w dniu 8 lutego 2022 r. – Walsall Conduits/EUIPO – Liberty Engineering (Willenhall) (WALSALL CONDUITS)

(Sprawa T-73/22)

(2022/C 148/46)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Walsall Conduits Ltd (Liverpool, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat C. Bey)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Liberty Engineering (Willenhall) Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „WALSALL CONDUITS” – zgłoszenie nr 16 369 944

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 listopada 2021 r. w sprawie R 575/2021-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uwzględnienie skargi

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	uwzględnienie sprzeciwu jako zasadnego i odrzucenie zgłoszenia spornego znaku towarowego w całości; ewentualnie, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wydział Sprzeciwów EUIPO

—	obciążenie EUIPO i Shifter (Willenhall) Limited kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącego w postępowaniu przed Pierwszą Izbą Odwoławczą EUIPO.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 11 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 i art. 9 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 41 ust. 1 i art. 47 ust. 1 i 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 i art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/35

Skarga wniesiona w dniu 11 lutego 2022 r. – Prigożyn/Rada

(Sprawa T-75/22)

(2022/C 148/47)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jewgienij Wiktorowicz Prigożyn (Sankt Petersburg, Rosja) (przedstawiciel: adwokat M. Cessieux)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi Jewgienija Wiktorowicza Prigożyna za dopuszczalną i

w odniesieniu do skarżącego

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2021/2197 z dnia 13 grudnia 2012 r. zmieniającej decyzję (WPZiB) 2020/1999 w sprawie środków ograniczających stosowanych w sytuacji poważnych pogwałceń i naruszeń praw człowieka;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/2195 z dnia 13 grudnia 2021 r. wykonującego rozporządzenie (UE) 2020/1998 w sprawie środków ograniczających stosowanych w sytuacji poważnych pogwałceń i naruszeń praw człowieka

w zakresie, w jakim oba te akty wskazują go jako finansującego Grupę Wagnera;

—	orzeczenie, że w każdym razie nazwisko Jewgienija Wiktorowicza Prigożyna należy usunąć bezzwłocznie z zaskarżonych aktów;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postepowania zgodnie z art. 87 i 91 regulaminu postepowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia. Skarżący podtrzymuje, że Rada nie dochowała obowiązku uzasadnienia zaskarżonych aktów, nie przedstawiając żadnego konkretnego dowodu uzasadniającego umieszczenie nazwiska skarżącego w treści zaskarżonych aktów.

Zarzut drugi dotyczący nadużycia władzy. Skarżący twierdzi w tym względzie, że z uwagi na brak dowodu uzasadniającego uznanie go za „finansującego Grupę Wagnera”, Rada mogła wskazać go jedynie pośrednio w powodach umieszczenia Grupy Wagnera w wykazie, wypaczając w ten sposób pierwotny cel realizowany przez ten środek.

3.	Zarzut trzeci dotyczący oczywistego błędu w ocenie. Skarżący utrzymuje, że nie finansuje Grupy Wagnera i że nie istnieje żadne powiązanie pomiędzy nim a tym podmiotem.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia praw podstawowych. Skarżący podnosi, że umieszczając jego nazwisko w treści powodów umieszczenia Grupy Wagnera w wykazie, Rada naruszyła art. 10, 6 i 13 europejskiej konwencji praw człowieka.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/36

Skarga wniesiona w dniu 9 lutego 2022 r. – Schwa-Medico/EUIPO – Med-El Elektromedizinische Geräte (STIWELL)

(Sprawa T-76/22)

(2022/C 148/48)

Język skargi: francuski

Strony

Strona skarżąca: Schwa-Medico, Medizinische Apparate, Vertriebsgesellschaft mbH (Ehringshausen, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci E. Fortunet i P. Marchiset)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Med-El Elektromedizinische Geräte GesmbH (Innsbruck, Austria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „STIWELL” – unijny znak towarowy nr 4 072 542

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 24 listopada 2021 r. w sprawie R 1383/2020-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie w jakim odmówiono w niej uwzględnienia wniosku o wygaśnięcie prawa do unijnego znaku towarowego STIWELL nr 4 072 542 dla towarów „urządzenia do stymulacji nerwowo-mięśniowej” z klasy 10 i w zakresie w jakim odmówiono w niej ustalenia daty, w której nastąpiło wygaśnięcie prawa do znaku dla wszystkich towarów na dzień przypadający pieć lat po dacie publikacji rejestracji tego znaku towarowego w Biuletynie Znaków Towarowych Unii Europejskiej (dzień 21 lutego 2011 r.);

—	obciążenie EUIPO i spółki Med-El kosztami związanymi z niniejszą skargą.

Podniesione zarzuty

—

Naruszenie 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 i niewystarczające uzasadnienie decyzji w zakresie w jakim Izba Odwoławcza dokonała błędnej analizy pojęcia rzeczywistego używania znaku towarowego nie przystępując do całościowej oceny biorącej pod uwagę wszystkie czynniki i opierającej się na wszystkich okolicznościach faktycznych;

—

Naruszenie 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 i niewystarczające uzasadnienie decyzji w zakresie w jakim Izba Odwoławcza dokonała błędnej analizy pojęcia rzeczywistego używania znaku towarowego oceniając specyfikę towarów w odniesieniu do działalności właściciela znaku towarowego a nie w odniesieniu do opisu towarów;

—

Naruszenie 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 i niewystarczające uzasadnienie decyzji w zakresie w jakim Izba Odwoławcza dokonała błędnej analizy pojęcia rzeczywistego używania znaku towarowego przyjmując sprzeczne uzasadnienie co do domniemanej specyfiki wspomnianych towarów;

—	Błąd Izby Odwoławczej co do ustalenia daty wygaśnięcia, co do faktu przyjęcia wymogu uzasadnionego powodu i błędnej interpretacji tego uzasadnionego powodu.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/37

Skarga wniesiona w dniu 11 lutego 2022 r. – Euranimi/Komisja

(Sprawa T-81/22)

(2022/C 148/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: European Association of Non-Integrated Metal Importers & distributors (Euranimi) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: M. Campa, D. Rovetta, P. Gjørtler i V. Villante, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2021/2012 z dnia 17 listopada 2021 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno pochodzących z Indii i Indonezji (1) opublikowanego w Dzienniku Urzędowym z dniu 18 listopada 2021 r., w odniesieniu do środków przyjętych w kontekście postępowania antydumpingowego AD670;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy wskazuje na naruszenie art. 3 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 (2) w związku z oceną łączną skutków przywozu z państw, których dotyczy postępowanie – naruszenie prawa strony skarżącej do obrony – oczywisty błędu w ocenie.

2.	Zarzut drugi wskazuje na naruszenie art. 3 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2016/1036, w zakresie oceny szkody i związku przyczynowego zarówno dla produktów z Indii jak i Indonezji – oczywisty błąd w ocenie.

3.	Zarzut trzeci wskazuje na błędną ocenę interesu Unii uzasadniającego nałożenie ceł antydumpingowych.

(1) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2021/2012 z dnia 17 listopada 2021 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno pochodzących z Indii i Indonezji (Dz.U. 2021 L 410, s. 153).

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. 2016 L 176, s. 21).

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/38

Skarga wniesiona w dniu 15 lutego 2022 r. – Bambu Sales/EUIPO (BAMBU)

(Sprawa T-82/22)

(2022/C 148/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bambu Sales, Inc. (Secaucus, New Jersey, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat T. Stein)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego „BAMBU” – zgłoszenie nr 18 105 815

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 grudnia 2021 r. w sprawie R 1702/2020-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/38

Skarga wniesiona w dniu 14 lutego 2022 r. – Selimfiber/EUIPO – Qureshi (SPETRA)

(Sprawa T-83/22)

(2022/C 148/51)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Selimfiber Co. Ltd (Gimpo-si, Republika Korei) (przedstawiciele: adwokaci J. Klaus i M. Odink)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Mohammad Sohail Qureshi (Bradford, Zjednoczone Królestwo)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego „SPETRA” – zgłoszenie nr 18 271 624

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 listopada 2021 r. w sprawie R 684/2021-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami powstałymi w związku z niniejszą skargą oraz innymi poniesionymi kosztami; ewentualnie, w przypadku przystąpienia do sprawy w charakterze interwenienta przez drugą stronę przed EUIPO, obciążenie jej i strony pozwanej solidarnie tymi kosztami.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/39

Skarga wniesiona w dniu 15 lutego 2022 r. – Credit Suisse Group i in./Komisja

(Sprawa T-84/22)

(2022/C 148/52)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Credit Suisse Group AG (Zurych, Szwajcaria), Credit Suisse AG (Zurych), Credit Suisse Securities (Europe) Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci R. Wesseling i F. Brouwer)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie na podstawie art. 263 TFUE nieważności decyzji Komisji C(2021) 8612 final z dnia 2 grudnia 2021 r. w sprawie AT.40135 – FOREX (Sterling Lads) (zwanej dalej „decyzją”);

—	tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie na podstawie art. 263 TFUE nieważności art. 1 decyzji w części i obniżenie na podstawie art. 261 TFUE grzywny nałożonej w art. 2 decyzji;

—	w każdym razie obniżenie kwoty grzywny nałożonej w art. 2 decyzji na podstawie art. 261 TFUE;

—	nakazanie, w ramach środka organizacji postępowania lub środka dowodowego na podstawie, odpowiednio art. 88 § 1 i art. 89 § 3 lit. d) lub art. 91 lit. b) regulaminu postępowania przed Sądem, przedstawienia przez Komisję decyzji w sprawie ugody;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą lub, tytułem żądania ewentualnego, odpowiednią częścią ich kosztów, zgodnie z art. 134 regulaminu postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy, dotyczy tego, że Komisja naruszyła art. 101 TFUE i nie uzasadniła w wystarczający sposób uznania, że czaty dotyczące wymiany informacji stanowią porozumienia lub uzgodnione praktyki. W szczególności:

—	Komisja nie przedstawiła dowodów niezbędnych do ustalenia istnienia podstawowego porozumienia, a tym samym tego, że czaty dotyczące wymiany informacji stanowią porozumienie lub uzgodnioną praktykę w rozumieniu art. 101 TFUE;

—	ewentualnie, dowody, na które powołała się Komisja, nie mają mocy dowodowej by wykazać w sposób wymagany prawem, że czaty dotyczące wymiany informacji stanowią porozumienie lub praktykę uzgodnioną w rozumieniu art. 101 TFUE.

Zarzut drugi, dotyczy tego, że Komisja naruszyła art. 101 TFUE i nie uzasadniła w wystarczającym stopniu swego twierdzenia, że czaty dotyczące wymiany informacji – rozpatrywane oddzielnie lub jako część zarzucanego jednolitego i ciągłego naruszenia obejmującego inne zarzucane zachowania, za które CS nie ponosi odpowiedzialności – miały na celu ograniczenie lub zakłócenie konkurencji. W szczególności:

—	Komisja nie wywiązała się ze spoczywającego na niej zgodnie z art. 101 TFUE ciężaru dowodu, że czaty dotyczące wymiany informacji ograniczają konkurencję ze względu na swój cel;

—	Komisja naruszyła prawo, stwierdzając, że uzasadnione wyjaśnienie zachowania i skutki prokonkurencyjne nie mają znaczenia w świetle art. 101 ust. 1 TFUE.

Zarzut trzeci dotyczy tego, że Komisja naruszyła art. 101 TFUE i nie uzasadniła w wystarczającym stopniu zastosowania pojęcia jednolitego i ciągłego naruszenia. W szczególności:

—	Komisja nie wykazała i nie uzasadniła w wystarczający sposób, że istniał ogólny plan zmierzający do osiągnięcia wspólnego celu, do którego CS zamierzała się przyczynić lub o którym wiedziała lub mogła go przewidzieć;

—	Komisja naruszyła prawo, stwierdzając, że porozumienie stanowi element zarzucanego jednolitego i ciągłego naruszenia.

Zarzut czwarty dotyczy tego, że Komisja naruszyła art. 23 rozporządzenia nr 1/2003, wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien, zasady proporcjonalności i równego traktowania oraz obowiązek uzasadnienia. W szczególności:

—	Komisja przyjęła wskaźnik wartości sprzedaży, który znacznie i arbitralnie zawyża wartość sprzedaży CS, a tym samym gospodarcze znaczenie zarzucanego naruszenia, odbiegając od pojęcia „wartości sprzedaży” zawartego w wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien;

—	obniżenie grzywny zastosowane wobec CS z tytułu okoliczności łagodzących jest nieproporcjonalnie niskie i nie uwzględnia innych okoliczności łagodzących;

—	grzywna nałożona na CS jest znacznie zawyżona w stosunku do wagi zarzucanego naruszenia;

—	grzywna nałożona na CS narusza zasadę równego traktowania;

—	Komisja nie przedstawiła wystarczającego uzasadnienia, aby Sąd mógł ocenić proporcjonalność obliczenia grzywny nałożonej na CS w porównaniu z grzywną nałożoną na strony postępowania, które zawarły ugodę.

5.	Zarzut piąty dotyczy tego, że Komisja naruszyła zasadę dobrej administracji i prawo CS do obrony wskutek braku przeprowadzenia starannego i bezstronnego dochodzenia.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/40

Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2022 r. – Homy Casa/EUIPO – Albatros International (Krzesła)

(Sprawa T-89/22)

(2022/C 148/53)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Homy Casa Ltd (Kanton, Chiny) (przedstawiciel: adwokat J. Vogtmeier)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Albatros International GmbH (Nerdlen, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wzoru: Strona skarżąca

Sporny wzór: Wzór wspólnotowy (Krzesła) – wzór wspólnotowy nr 2745 554–0002

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru

Zaskarżona decyzja: Decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 30 listopada 2021 r. w sprawie R 837/2020-3

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania poniesionymi w postępowaniu odwoławczym.

Podniesione zarzuty

—	Błędne zastosowanie i błędna wykładnia art. 25 ust. 1 lit. b) w związku z art. 4, 5, 6 i 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/41

Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2022 r. – Kande Mupompa/Rada

(Sprawa T-90/22)

(2022/C 148/54)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Alex Kande Mupompa (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci T. Bontinck, P. De Wolf, A. Guillerme i T. Payan)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2021/2181 z dnia 9 grudnia 2021 r. (1). w zakresie, w jakim pozostawia ona nazwisko skarżącego w pozycji 7 załącznika do tej decyzji;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/2177 z dnia 9 grudnia 2021 r. (2). w zakresie, w jakim pozostawia ono nazwisko skarżącego w pozycji 7 załącznika I do tego rozporządzenia;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia prawa do obrony. W ramach tego zarzutu skarżący podnosi kilka zarzutów szczegółowych dotyczących naruszenia jego praw w trakcie procedur, które zakończyły się przyjęciem i przedłużeniem przez Radę środków ograniczających wobec niego, a w szczególności naruszenie jego prawa do bycia wysłuchanym w możliwych do zaakceptowania warunkach.

Zarzut drugi, dotyczący oczywistego błędu w ocenie, który jego zdaniem popełniła Rada w odniesieniu do zaangażowania skarżącego w czyny stanowiące poważne przypadki łamania praw człowieka w Demokratycznej Republice Konga. Skarżący krytykuje kontekst przeglądu, który poprzedził zaskarżone przedłużenie obowiązywania środków ograniczających i kwestionuje jakiekolwiek obecne zaangażowanie w czyny uzasadniające umieszczenie jego nazwiska w wykazie osób objętych decyzją 2010/788/WPZiB.

(1) Decyzja Rady (WPZiB) 2021/2181 z dnia 9 grudnia 2021 r. zmieniająca decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga (Dz.U. 2021. L 443, s. 75).

(2) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2021/2177 z dnia 9 grudnia 2021 r. w sprawie wykonania art. 9 rozporządzenia (WE) nr 1183/2005 wprowadzającego niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko osobom naruszającym embargo na broń w odniesieniu do Demokratycznej Republiki Konga (Dz.U. 2021, L 443, s. 3).

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/42

Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2022 r. – Ruhorimbere/Rada

(Sprawa T-91/22)

(2022/C 148/55)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Éric Ruhorimbere (Mbuji-Mayi, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci T. Bontinck, P. De Wolf, A. Guillerme i T. Payan)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2021/2181 z dnia 9 grudnia 2021 r. (1). w zakresie, w jakim pozostawia ona nazwisko skarżącego w pozycji 8 załącznika do tej decyzji;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/2177 z dnia 9 grudnia 2021 r. (2). w zakresie, w jakim pozostawia ono nazwisko skarżącego w pozycji 8 załącznika I do tego rozporządzenia;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w ramach sprawy T-90/22, Kande Mupompa/Rada, lub do nich podobne.

(1) Decyzja Rady (WPZiB) 2021/2181 z dnia 9 grudnia 2021 r. zmieniająca decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga (Dz.U. 2021. L 443, s. 75).

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/42

Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2022 r. – Amisi Kumba/Rada

(Sprawa T-92/22)

(2022/C 148/56)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Gabriel Amisi Kumba (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci T. Bontinck, P. De Wolf, A. Guillerme i T. Payan)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2021/2181 z dnia 9 grudnia 2021 r. (1). w zakresie, w jakim pozostawia ona nazwisko skarżącego w pozycji 2 załącznika do tej decyzji;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/2177 z dnia 9 grudnia 2021 r. (2). w zakresie, w jakim pozostawia ono nazwisko skarżącego w pozycji 2 załącznika I do tego rozporządzenia;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w ramach sprawy T-90/22, Kande Mupompa/Rada, lub do nich podobne.

(1) Decyzja Rady (WPZiB) 2021/2181 z dnia 9 grudnia 2021 r. zmieniająca decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga (Dz.U. 2021. L 443, s. 75).

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/43

Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2022 r. – Ramazani Shadary/Rada

(Sprawa T-93/22)

(2022/C 148/57)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Emmanuel Ramazani Shadary (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci T. Bontinck, P. De Wolf, A. Guillerme i T. Payan)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2021/2181 z dnia 9 grudnia 2021 r. (1). w zakresie, w jakim pozostawia ona nazwisko skarżącego w pozycji 9 załącznika do tej decyzji;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/2177 z dnia 9 grudnia 2021 r. (2). w zakresie, w jakim pozostawia ono nazwisko skarżącego w pozycji 9 załącznika I do tego rozporządzenia;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w ramach sprawy T-90/22, Kande Mupompa/Rada, lub do nich podobne.

(1) Decyzja Rady (WPZiB) 2021/2181 z dnia 9 grudnia 2021 r. zmieniająca decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga (Dz.U. 2021. L 443, s. 75).

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/44

Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2022 r. – Mutondo/Rada

(Sprawa T-94/22)

(2022/C 148/58)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Kalev Mutondo (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci T. Bontinck, P. De Wolf, A. Guillerme i T. Payan)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2021/2181 z dnia 9 grudnia 2021 r. (1). w zakresie, w jakim pozostawia ona nazwisko skarżącego w pozycji 10 załącznika do tej decyzji;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/2177 z dnia 9 grudnia 2021 r. (2). w zakresie, w jakim pozostawia ono nazwisko skarżącego w pozycji 10 załącznika I do tego rozporządzenia;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w ramach sprawy T-90/22, Kande Mupompa/Rada, lub do nich podobne.

(1) Decyzja Rady (WPZiB) 2021/2181 z dnia 9 grudnia 2021 r. zmieniająca decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga (Dz.U. 2021. L 443, s. 75).

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/44

Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2022 r. – Kanyama/Rada

(Sprawa T-95/22)

(2022/C 148/59)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Célestin Kanyama (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci T. Bontinck, P. De Wolf, A. Guillerme i T. Payan)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2021/2181 z dnia 9 grudnia 2021 r. (1). w zakresie, w jakim pozostawia ona nazwisko skarżącego w pozycji 4 załącznika do tej decyzji;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/2177 z dnia 9 grudnia 2021 r. (2). w zakresie, w jakim pozostawia ono nazwisko skarżącego w pozycji 4 załącznika I do tego rozporządzenia;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w ramach sprawy T-90/22, Kande Mupompa/Rada, lub do nich podobne.

(1) Decyzja Rady (WPZiB) 2021/2181 z dnia 9 grudnia 2021 r. zmieniająca decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga (Dz.U. 2021. L 443, s. 75).

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/45

Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2022 r. – Kampete/Rada

(Sprawa T-96/22)

(2022/C 148/60)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ilunga Kampete (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci T. Bontinck, P. De Wolf, A. Guillerme i T. Payan)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2021/2181 z dnia 9 grudnia 2021 r. (1). w zakresie, w jakim pozostawia ona nazwisko skarżącego w pozycji 1 załącznika do tej decyzji;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/2177 z dnia 9 grudnia 2021 r. (2). w zakresie, w jakim pozostawia ono nazwisko skarżącego w pozycji 1 załącznika I do tego rozporządzenia;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w ramach sprawy T-90/22, Kande Mupompa/Rada, lub do nich podobne.

(1) Decyzja Rady (WPZiB) 2021/2181 z dnia 9 grudnia 2021 r. zmieniająca decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga (Dz.U. 2021. L 443, s. 75).

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/45

Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2022 r. – Ilunga Luyoyo/Rada

(Sprawa T-97/22)

(2022/C 148/61)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ferdinand Ilunga Luyoyo (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci T. Bontinck, P. De Wolf, A. Guillerme i T. Payan)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2021/2181 z dnia 9 grudnia 2021 r. (1). w zakresie, w jakim pozostawia ona nazwisko skarżącego w pozycji 3 załącznika do tej decyzji;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/2177 z dnia 9 grudnia 2021 r. (2). w zakresie, w jakim pozostawia ono nazwisko skarżącego w pozycji 3 załącznika I do tego rozporządzenia;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w ramach sprawy T-90/22, Kande Mupompa/Rada, lub do nich podobne.

(1) Decyzja Rady (WPZiB) 2021/2181 z dnia 9 grudnia 2021 r. zmieniająca decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga (Dz.U. 2021. L 443, s. 75).

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/46

Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2022 r. – Boshab/Rada

(Sprawa T-98/22)

(2022/C 148/62)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Évariste Boshab (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci T. Bontinck, P. De Wolf, A. Guillerme i T. Payan)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2021/2181 z dnia 9 grudnia 2021 r. (1). w zakresie, w jakim pozostawia ona nazwisko skarżącego w pozycji 6 załącznika do tej decyzji;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/2177 z dnia 9 grudnia 2021 r. (2). w zakresie, w jakim pozostawia ono nazwisko skarżącego w pozycji 6 załącznika I do tego rozporządzenia;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w ramach sprawy T-90/22, Kande Mupompa/Rada, lub do nich podobne.

(1) Decyzja Rady (WPZiB) 2021/2181 z dnia 9 grudnia 2021 r. zmieniająca decyzję 2010/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga (Dz.U. 2021. L 443, s. 75).

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/47

Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2022 r. – Ciar/EUIPO – Motion (Urządzenie do przemieszczania się)

(Sprawa T-100/22)

(2022/C 148/63)

Język skargi: włoski

Strony

Strona skarżąca: Ciar SpA (Pesaro, Włochy) (przedstawiciele: L. Goglia, S. Lavagnini, B. Villa, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Motion SpA (Forlì, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wzoru: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny wzór: Wzór wspólnotowy (Urządzenie do przemieszczania się) – wzór wspólnotowy nr 002 237 495–0009

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru

Zaskarżona decyzja: Decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 9 grudnia 2021 r. w sprawie R 50/2017-3

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i w rezultacie utrzymanie w mocy decyzji Wydziałów Unieważnień a w każdym razie unieważnienie spornego wzoru wspólnotowego;

—	obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie i błędne zastosowanie art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002;

—	Naruszenie i błędne zastosowanie art. 8 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002;

—	Naruszenie art. 63 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002;

—	Naruszenie art. 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002.

4.4.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/47

Skarga wniesiona w dniu 8 marca 2022 r. – RT France/Rada

(Sprawa T-125/22)

(2022/C 148/64)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: RT France (Boulogne-Billancourt, Francja) (przedstawiciel: E. Piwnica, avocat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2022/351 z dnia 1 marca 2022 r. w sprawie zmiany decyzji 2014/512/WPZiB dotyczącej środków ograniczających w związku z działaniami Rosji destabilizującymi sytuację na Ukrainie;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) 2022/350 z dnia 1 marca 2022 r. w sprawie zmiany rozporządzenia Rady (UE) nr 833/2014 dotyczącego środków ograniczających w związku z działaniami Rosji destabilizującymi sytuację na Ukrainie;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej całością kosztów postępowania;

wraz ze wszystkimi konsekwencjami prawnymi powyższego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez stronę pozwaną prawa do obrony i zasady kontradyktoryjności gwarantowanych przez art. 41 i 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez stronę pozwaną wolności wypowiedzi i informacji gwarantowanej przez art. 11 karty praw podstawowych.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez stronę pozwaną wolności prowadzenia działalności gospodarczej gwarantowanej przez art. 16 karty praw podstawowych.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia przez stronę pozwaną zasady niedyskryminacji gwarantowanej przez art. 21 karty praw podstawowych

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 148

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 65 4 kwietnia 2022

Spis treści		Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2022/C 148/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2022/C 148/02	Sprawa C-9/20: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 10 lutego 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg – Niemcy) – Grundstücksgemeinschaft Kollaustraße 136/Finanzamt Hamburg-Oberalster [Odesłanie prejudycjalne – Podatki – Podatek od wartości dodanej (VAT) – Dyrektywa 2006/112/WE – Artykuł 66 akapit pierwszy lit. b) – Wymagalność VAT – Otrzymanie zapłaty ceny – Artykuł 167 – Powstanie i zakres prawa do odliczenia naliczonego VAT – Artykuł 167a – Odstępstwo – Metoda kasowa – Najem i podnajem nieruchomości przeznaczonej do wykorzystania przemysłowego lub handlowego]	2
2022/C 148/03	Sprawa C-219/20: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 10 lutego 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark – Austria) – LM/Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld [Odesłanie prejudycjalne – Swoboda świadczenia usług – Delegowanie pracowników – Dyrektywa 96/71/WE – Artykuł 3 ust. 1 lit. c) – Warunki pracy i zatrudnienia – Wynagrodzenie – Artykuł 5 – Sankcje – Termin przedawnienia – Karta praw podstawowych Unii Europejskiej – Artykuł 41 – Prawo do dobrej administracji – Artykuł 47 – Skuteczna ochrona sądowa]	3
2022/C 148/04	Sprawa C-485/20: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 lutego 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État – Belgia) – XXXX/HR Rail SA [Odesłanie prejudycjalne – Polityka społeczna – Dyrektywa 2000/78/WE – Równość traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy – Zakaz dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność – Zwolnienie pracownika, który stał się trwale niezdolny do wykonywania najważniejszych czynności na danym stanowisku – Pracownik zatrudniony na okres próbny – Artykuł 5 – Racjonalne usprawnienia dla osób niepełnosprawnych – Obowiązek przeniesienia na inne stanowisko – Dopuszczenie pod warunkiem nienakładania na pracodawcę nieproporcjonalnie wysokiego obciążenia]	3
2022/C 148/05	Sprawa C-487/20: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 10 lutego 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Alba Iulia – Rumunia) – Philips Orăştie S.R.L./Direcţia Generală de Administrare a Marilor Contribuabili [Odesłanie prejudycjalne – Harmonizacja ustawodawstw podatkowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) – Dyrektywa 2006/112/WE – Artykuły 179 i 183 – Prawo do odliczenia VAT – Zasady – Potrącenie lub zwrot nadwyżki VAT – Dodatkowe zobowiązania płatnicze – Zasada neutralności podatkowej – Zasady równoważności i skuteczności]	4
2022/C 148/06	Sprawa C-499/20: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 10 lutego 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias – Grecja) – DIMCO Dimovasili M.I.K.E./Ypourgos Perivallontos kai Energeias [Odesłanie prejudycjalne – Zbliżanie ustawodawstw – Dyrektywa 97/23/WE – Urządzenia ciśnieniowe – Oznakowanie CE – Wprowadzanie do obrotu i wprowadzanie do użytku – Ograniczenia mające na celu zapewnienie ochrony ludzi – Artykuły 34 i 36 TFUE – Uregulowanie krajowe nakładające ograniczenia dotyczące sposobu instalowania gazowych przewodów rurowych]	5
2022/C 148/07	Sprawa C-522/20: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 lutego 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof – Austria) – OE/VY [Odesłanie prejudycjalne – Ważność – Współpraca sądowa w sprawach cywilnych – Jurysdykcja do rozpoznania pozwu lub wniosku o rozwód – Artykuł 18 TFUE – Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 – Artykuł 3 ust. 1 lit. a) tiret piąte i szóste – Różnica między długością okresów pobytu wymaganych do ustalenia sądu właściwego – Rozróżnienie między rezydentem będącym obywatelem państwa członkowskiego siedziby sądu rozpoznającego sprawę a rezydentem niebędącym obywatelem tego państwa – Dyskryminacja ze względu na przynależność państwową – Brak]	5
2022/C 148/08	Sprawa C-564/20: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 10 lutego 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court – Irlandia) – PF, MF/Minister for Agriculture, Food and the Marine, Sea Fisheries Protection Authority [Odesłanie prejudycjalne – Wspólna polityka rybołówstwa – Rozporządzenie (WE) nr 1224/2009 – System kontroli – Artykuł 33 ust. 2 lit. a) i art. 34 – Zapis dotyczący połowów i nakładu połowowego – Przekazanie Komisji Europejskiej informacji dotyczących ilości złowionego homarca – Możliwość wykorzystania danych innych niż dane zawarte w dzienniku połowowym – Racjonalna i oparta na podstawie naukowej metoda przetwarzania i weryfikacji danych – Zamykanie łowisk]	6
2022/C 148/09	Sprawa C-595/20: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 10 lutego 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof – Austria) – UE/ShareWood Switzerland AG, VF [Odesłanie prejudycjalne – Współpraca sądowa w sprawach cywilnych – Prawo właściwe dla zobowiązań umownych – Rozporządzenie (WE) nr 593/2008 (Rzym I) – Umowy konsumenckie – Wybór prawa właściwego – Artykuł 6 ust. 4 lit. c) – Wyłączenie umów, których przedmiotem jest prawo rzeczowe na nieruchomości lub prawo do korzystania z nieruchomości – Umowa sprzedaży obejmująca umowę dzierżawy i umowę o świadczenie usług, dotycząca drzew zasadzanych wyłącznie w celu ich wycięcia z zyskiem]	7
2022/C 148/10	Sprawa C-156/21: Wyrok Trybunału (w pełnym składzie) z dnia 16 lutego 2022 r. – Węgry/Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej [Skarga o stwierdzenie nieważności – Rozporządzenie (UE, Euratom) 2020/2092 – Ogólny system warunkowości służący ochronie budżetu Unii – Ochrona budżetu Unii Europejskiej w przypadku naruszeń zasad państwa prawnego w państwach członkowskich – Podstawa prawna – Artykuł 322 ust. 1 lit. a) TFUE – Podnoszone obejście art. 7 TUE i art. 269 TFUE – Podnoszone naruszenia art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 2 i art. 13 ust. 2 TUE, a także zasad pewności prawa, proporcjonalności i równości państw członkowskich wobec traktatów]	7
2022/C 148/11	Sprawa C-157/21: Wyrok Trybunału (w pełnym składzie) z dnia 16 lutego 2022 r. – Rzeczpospolita Polska/Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej [Skarga o stwierdzenie nieważności – Rozporządzenie (UE, Euratom) 2020/2092 – Ogólny system warunkowości służący ochronie budżetu Unii – Ochrona budżetu Unii Europejskiej w przypadku naruszeń zasad państwa prawnego w państwach członkowskich – Podstawa prawna – Artykuł 322 ust. 1 lit. a) TFUE – Artykuł 311 TFUE – Artykuł 312 TFUE – Podnoszone obejście art. 7 TUE i art. 269 TFUE – Podnoszone naruszenia art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 2, art. 13 ust. 2 TUE, art. 296 akapit drugi TFUE, Protokołu (nr 2) w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności oraz zasad przyznania, pewności prawa, proporcjonalności i równości państw członkowskich wobec traktatów – Podnoszone nadużycie władzy]	8
2022/C 148/12	Sprawa C-674/21 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 1 września 2021 r. w sprawie T-566/20, Residencial Palladium/EUIPO – Palladium Gestión (Palladium Hotel Garden Beach), wniesione w dniu 10 listopada 2021 r. przez Residencial Palladium, S.L.	9
2022/C 148/13	Sprawa C-675/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal de Justiça (Portugalia) w dniu 10 listopada 2021 r. – Strong Charon, Soluções de Segurança, S.A./2045-Empresa de Segurança, S.A., FL	9
2022/C 148/14	Sprawa C-678/21 P: Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 1 września 2021 r. w sprawie T-463/20, Sony Interactive Entertainment Europe/EUIPO, wniesione w dniu 10 listopada 2021 r. przez Sony Interactive Entertainment Europe Ltd	10
2022/C 148/15	Sprawa C-679/21 P: Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 1 września 2021 r. w sprawie T-561/20, Sony Interactive Entertainment Europe/EUIPO, wniesione w dniu 10 listopada 2021 r. przez Sony Interactive Entertainment Europe Ltd	10
2022/C 148/16	Sprawa C-777/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Napoli (Włochy) w dniu 15 grudnia 2021 r. – VB/Comune di Portici	11
2022/C 148/17	Sprawa C-2/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Erfurt (Niemcy) w dniu 3 stycznia 2022 r. – HK/Allianz Lebensversicherungs AG	11
2022/C 148/18	Sprawa C-8/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Belgia) w dniu 5 stycznia 2022 r. – XXX/Commissaire général aux réfugiés et aux apatrides	12
2022/C 148/19	Sprawa C-12/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Okresný súd Prešov (Słowacja) w dniu 6 stycznia 2022 r. – UR/365.bank a.s.	13
2022/C 148/20	Sprawa C-26/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Wiesbaden (Niemcy) w dniu 11 stycznia 2022 r. – UF/Land Hessen	14
2022/C 148/21	Sprawa C-53/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per la Lombardia (Włochy) w dniu 26 stycznia 2022 r. – VZ/CA	15
2022/C 148/22	Sprawa C-56/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal de première instance de Liège (Belgia) w dniu 28 stycznia 2022 r. – PL/État belge	16
2022/C 148/23	Sprawa C-64/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Wiesbaden (Niemcy) w dniu 2 lutego 2022 r. – AB/Land Hessen	16
2022/C 148/24	Sprawa C-85/22: Skarga wniesiona w dniu 8 lutego 2022 r. – Komisja Europejska/Republika Bułgarii	17
2022/C 148/25	Sprawa C-109/22: Skarga wniesiona w dniu 15 lutego 2022 r. – Komisja Europejska/Rumunia	18
2022/C 148/26	Sprawa C-116/22: Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2022 r. – Komisja Europejska/Republika Federalna Niemiec	19
	Sąd
2022/C 148/27	Sprawa T-195/19: Wyrok Sądu z dnia 9 lutego 2022 r. – GEA Group/Komisja [Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Europejskie rynki stabilizatorów cynowych i stabilizatorów termicznych na bazie ESBO/estrów – Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE – Stwierdzenie nieważności decyzji zmieniającej pierwotną decyzję – Decyzja oddalająca wniosek o zwrot grzywny – Skarga o stwierdzenie nieważności – Akt podlegający zaskarżeniu – Interes prawny – Dopuszczalność – Artykuł 266 ust. 1 TFUE]	21
2022/C 148/28	Sprawa T-520/19: Wyrok Sądu z dnia 9 lutego 2022 r. – Heitec/EUIPO – Hetec Datensysteme (HEITEC) [Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku – Słowny unijny znak towarowy HEITEC – Nieuwzględnienie dowodów przedstawionych przed Wydziałem Unieważnień i przed Izbą Odwoławczą – Artykuł 95 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/1001 – Brak rzeczywistego używania znaku towarowego – Artykuł 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2017/1001] – Zasada 40 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 2868/95 [obecnie art. 19 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2018/625]]	21
2022/C 148/29	Sprawa T-672/19: Wyrok Sądu z dnia 9 lutego 2022 r. – Companhia de Seguros Índico SA/Komisja [Zamówienia publiczne – Rozporządzenie finansowe – Wykluczenie z postępowań w sprawie udzielenia zamówień publicznych i z przyznawania subwencji finansowanych z budżetu ogólnego Unii i z EFR przez okres trzech lat – Zasada dobrej wiary – Nadużycie prawa – Oczywisty błąd w ocenie – Proporcjonalność]	22
2022/C 148/30	Sprawa T-791/19: Wyrok Sądu z dnia 9 lutego 2022 r. – Sped-Pro/Komisja [Konkurencja – Nadużycie pozycji dominującej – Rynek usług kolejowych przewozów towarowych – Decyzja o odrzuceniu skargi do Komisji – Artykuł 7 rozporządzenia (WE) nr 773/2004 – Rozsądny termin – Interes Unii w dalszym rozpatrywaniu skargi do Komisji – Określenie organu najbardziej właściwego do rozpatrzenia skargi – Kryteria – Oczywisty błąd w ocenie – Systemowe lub ogólne nieprawidłowości w zakresie poszanowania państwa prawnego – Ryzyko naruszenia praw składającego skargę do Komisji w przypadku jej odrzucenia – Obowiązek uzasadnienia]	23
2022/C 148/31	Sprawa T-709/20: Wyrok Sądu z dnia 23 lutego 2022 r. – OJ/Komisja [Służba publiczna – Urzędnicy – Zatrudnienie – Konkurs EPSO/AD/380/19 – Decyzja odmawiająca przedłużenia dat testów w ramach konkursu – Terminy wyznaczone na zdanie egzaminu kwalifikacyjnego w centrum egzaminacyjnym – Prawo do rzetelnej procedury – Obowiązek dbałości – Równość traktowania]	23
2022/C 148/32	Sprawa T-736/20: Postanowienie Sądu z dnia 11 lutego 2022 r. – OP/Komisja [Służba publiczna – Urzędnicy – Nabór – Otwarty konkurs EPSO/AST/147/19 – Decyzja o nieumieszczeniu nazwiska skarżącego na liście rezerwy kadrowej konkursu – Obowiązek uzasadnienia – Równość traktowania]	24
2022/C 148/33	Sprawa T-67/21: Postanowienie Sądu z dnia 4 lutego 2022 r. – ultra air/EUIPO – Donaldson Filtration Deutschland (ultrafilter international) [Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku i stwierdzenia jego wygaśnięcia – Słowny unijny znak towarowy ultrafilter international – Wniosek o konwersję na zgłoszenie krajowego znaku towarowego – Bezprzedmiotowość postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku – Skarga prawnie oczywiście bezzasadna]	24
2022/C 148/34	Sprawa T-459/21: Postanowienie Sądu z dnia 11 lutego 2022 r. – Calrose Rice / EUIPO – Ricegrowers (Sunwhite) [Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego Sunwhite – Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy Sunwhite – Względna podstawa odmowy rejestracji – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 – Skarga prawnie oczywiście bezzasadna]	25
2022/C 148/35	Sprawa T-464/21: Postanowienie Sądu z dnia 7 lutego 2022 r. – Faller i in./Komisja [Skarga o stwierdzenie nieważności – Produkty lecznicze stosowane u ludzi – Zmiana warunkowego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego stosowanego u ludzi Comirnaty – Brak interesu prawnego – Brak bezpośredniego oddziaływania – Brak indywidualnego oddziaływania – Niedopuszczalność]	26
2022/C 148/36	Sprawa T-739/21 R: Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 7 lutego 2022 r. – Eurecna/Komisja [Środek tymczasowy – Zamówienia publiczne na usługi – Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych – Brak pilnego charakteru]	26
2022/C 148/37	Sprawa T-53/22 R: Postanowienie prezesa Sądu z dnia 11 lutego 2022 r. – Collard / Parlament i ID [Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych – Prawo instytucjonalne – Członek Parlamentu – Zawieszenie i wykluczenie posła z jego grupy politycznej – Wniosek o zawieszenie wykonania – Uchybienie wymogom formalnym – Niedopuszczalność]	27
2022/C 148/38	Sprawa T-54/22 R: Postanowienie prezesa Sądu z dnia 11 lutego 2022 r. – Rivière / Parlament i ID [Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych – Prawo instytucjonalne – Członek Parlamentu – Zawieszenie i wykluczenie posła z jego grupy politycznej – Wniosek o zawieszenie wykonania – Uchybienie wymogom formalnym – Niedopuszczalność]	27
2022/C 148/39	Sprawa T-711/21: Skarga wniesiona w dniu 4 listopada 2021 r. – ID i in./Parlament	28
2022/C 148/40	Sprawa T-724/21: Skarga wniesiona w dniu 11 listopada 2021 r. – IL i in./Parlament	29
2022/C 148/41	Sprawa T-41/22: Skarga wniesiona w dniu 21 stycznia 2022 – Fundacja Instytut na rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris/Parlament	30
2022/C 148/42	Sprawa T-59/22: Skarga wniesiona w dniu 31 stycznia 2022 r. – Conserve Italia i Conserves France/Komisja	31
2022/C 148/43	Sprawa T-62/22: Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2022 r. – Estonia/Komisja	32
2022/C 148/44	Sprawa T-63/22: Skarga wniesiona w dniu 1 lutego 2022 r. – Brooks England/EUIPO – Brooks Sports (BROOKS ENGLAND)	33
2022/C 148/45	Sprawa T-69/22: Skarga wniesiona w dniu 4 lutego 2022 r. – Eurecna/Komisja	34
2022/C 148/46	Sprawa T-73/22: Skarga wniesiona w dniu 8 lutego 2022 r. – Walsall Conduits/EUIPO – Liberty Engineering (Willenhall) (WALSALL CONDUITS)	34
2022/C 148/47	Sprawa T-75/22: Skarga wniesiona w dniu 11 lutego 2022 r. – Prigożyn/Rada	35
2022/C 148/48	Sprawa T-76/22: Skarga wniesiona w dniu 9 lutego 2022 r. – Schwa-Medico/EUIPO – Med-El Elektromedizinische Geräte (STIWELL)	36
2022/C 148/49	Sprawa T-81/22: Skarga wniesiona w dniu 11 lutego 2022 r. – Euranimi/Komisja	37
2022/C 148/50	Sprawa T-82/22: Skarga wniesiona w dniu 15 lutego 2022 r. – Bambu Sales/EUIPO (BAMBU)	38
2022/C 148/51	Sprawa T-83/22: Skarga wniesiona w dniu 14 lutego 2022 r. – Selimfiber/EUIPO – Qureshi (SPETRA)	38
2022/C 148/52	Sprawa T-84/22: Skarga wniesiona w dniu 15 lutego 2022 r. – Credit Suisse Group i in./Komisja	39
2022/C 148/53	Sprawa T-89/22: Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2022 r. – Homy Casa/EUIPO – Albatros International (Krzesła)	40
2022/C 148/54	Sprawa T-90/22: Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2022 r. – Kande Mupompa/Rada	41
2022/C 148/55	Sprawa T-91/22: Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2022 r. – Ruhorimbere/Rada	42
2022/C 148/56	Sprawa T-92/22: Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2022 r. – Amisi Kumba/Rada	42
2022/C 148/57	Sprawa T-93/22: Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2022 r. – Ramazani Shadary/Rada	43
2022/C 148/58	Sprawa T-94/22: Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2022 r. – Mutondo/Rada	44
2022/C 148/59	Sprawa T-95/22: Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2022 r. – Kanyama/Rada	44
2022/C 148/60	Sprawa T-96/22: Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2022 r. – Kampete/Rada	45
2022/C 148/61	Sprawa T-97/22: Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2022 r. – Ilunga Luyoyo/Rada	45
2022/C 148/62	Sprawa T-98/22: Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2022 r. – Boshab/Rada	46
2022/C 148/63	Sprawa T-100/22: Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2022 r. – Ciar/EUIPO – Motion (Urządzenie do przemieszczania się)	47
2022/C 148/64	Sprawa T-125/22: Skarga wniesiona w dniu 8 marca 2022 r. – RT France/Rada	47
2022/C 148/65	Sprawa T-491/20: Postanowienie Sądu z dnia 8 lutego 2022 r. – El Corte Inglés/EUIPO – Ou (-Vpro)	48
2022/C 148/66	Sprawa T-665/21: Postanowienie Sądu z dnia 15 lutego 2022 r. – Civitta Eesti/Komisja	48
2022/C 148/67	Sprawa T-707/21: Postanowienie Sądu z dnia 8 lutego 2022 r. – Hoteles Olivencia/EUIPO – Corporacion H10 Hotels (HOTELES HO)	48