—

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE), w szczególności jego art. 2 i 3, oraz Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 8, 10, 18 i 21,

—

uwzględniając Kartę Praw Podstawowych Unii Europejskiej (Kartę), w szczególności jej art. 7, 9, 21, art. 24 ust. 2 i 3 oraz art. 45,

—

uwzględniając europejską konwencję praw człowieka, w szczególności jej art. 8 dotyczący prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego oraz art. 14 i protokół nr 12 w sprawie zakazu dyskryminacji,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka,

—

uwzględniając Europejską kartę społeczną podpisaną w Turynie 18 października 1961 r.,

—

uwzględniając Konwencję ONZ o prawach dziecka,

—

uwzględniając rezolucję nr 2239 (2018) Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy z 10 października 2018 r. w sprawie życia prywatnego i rodzinnego: osiągnięcie równości bez względu na orientację seksualną (1),

—

uwzględniając rezolucję nr 2048 (2015) Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy z 22 kwietnia 2015 r. w sprawie dyskryminacji osób transpłciowych w Europie (2),

—

uwzględniając dyrektywę 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniająca rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylająca dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (3),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 12 listopada 2020 r. pt. „Unia równości: strategia na rzecz równości osób LGBTIQ na lata 2020–2025” (COM(2020)0698),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2000/78/WE z 27 listopada 2000 r. ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 11 marca 2021 r. w sprawie ogłoszenia UE strefą wolności osób LGBTI (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 18 grudnia 2019 r. w sprawie dyskryminacji osób LGBTI i nawoływania do nienawiści do nich w sferze publicznej, w tym stref wolnych od LGBTI (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 14 lutego 2019 r. w sprawie przyszłości wykazu działań na rzecz osób LGBTI (2019–2024) (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 17 września 2020 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie stwierdzenia wyraźnego ryzyka poważnego naruszenia przez Rzeczpospolitą Polską zasady praworządności (8),

—

uwzględniając wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) z 5 czerwca 2018 r. w sprawie Relu Adrian Coman i in. przeciwko Inspectoratul General pentru Imigrări i Ministerul Afacerilor Interne (9) oraz z 23 kwietnia 2020 r. w sprawie NH przeciwko Associazione Avvocatura per i diritti LGBTI – Rete Lenford (10), a także opinię rzecznik generalnej J. Kokott z 15 kwietnia 2021 r. w sprawie V.M.M. przeciwko Stolichna Obsthina, Rayon „Pancharevo” (11),

—

uwzględniając wyroki TSUE w sprawach Maruko, Römer i Hay (12) oraz wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPC) w sprawie Taddeucci i McCall (13),

—

uwzględniając art. 227 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że prawa osób LGBTIQ są prawami człowieka;

B.

mając na uwadze, że Komisja Petycji otrzymała kilka petycji, w których wyrażono zaniepokojenie dyskryminacją, jakiej osoby LGBTIQ, a w szczególności pary osób tej samej płci i tęczowe rodziny, doświadczają w całej UE;

C.

mając na uwadze, że w petycjach tych wzywa się z jednej strony do zagwarantowania tęczowym rodzinom tych samych praw rodzinnych co rodzinom tworzonym przez pary różnej płci i ich dzieci we wszystkich państwach członkowskich, a w szczególności prawa do swobodnego przemieszczania się na terytorium UE i wzajemnego uznawania ich związków i rodzicielstwa, a z drugiej strony do zastosowania środków przeciwko Polsce, która narusza zasady niedyskryminacji, równości i wolności słowa i gdzie przyjęto także „Samorządowe Karty Praw Rodzin” oraz rezolucje określające gminy i regiony jako wolne od „ideologii LGBTI” (tzw. strefy wolne od LGBTI);

D.

mając na uwadze, że 22 marca 2021 r. Komisja Petycji zorganizowała warsztaty na temat praw osób LGBTI+ w UE, podczas których przedstawiono badanie zlecone w imieniu komisji przez Departament Tematyczny Parlamentu Europejskiego ds. Praw Obywatelskich i Spraw Konstytucyjnych zatytułowane „Obstacles to the Free Movement of Rainbow Families in the EU” [Przeszkody w swobodnym przemieszczaniu się tęczowych rodzin w UE];

E.

mając na uwadze, że z wyżej wymienionego badania wynika, iż w 2021 r. tęczowe rodziny nadal napotykają poważne przeszkody w swobodnym przemieszczaniu się w UE, co ma negatywny wpływ na dobro dzieci, oraz że przy wykonywaniu kompetencji UE w odniesieniu do swobodnego przemieszczania się obywateli UE i członków ich rodzin instytucje UE mogłyby podjąć działania w celu usunięcia tych przeszkód; mając na uwadze, że rodzice transpłciowi, których dokumenty tożsamości nie są uznawane po przekroczeniu granicy, mogą utracić wszelkie więzi prawne z dziećmi, co poważnie wpływa na dobro dzieci;

F.

mając na uwadze, że art. 21 TFUE stanowi, że każdy obywatel Unii ma prawo do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich;

G.

mając na uwadze, że Unia Europejska musi zwalczać wykluczenie społeczne i dyskryminację;

H.

mając na uwadze, że prawo do równego traktowania i niedyskryminacji stanowi prawo podstawowe zapisane w Traktatach UE i Karcie oraz że należy zapewnić jego pełne poszanowanie; mając na uwadze, że równość i ochrona mniejszości należą do wartości UE zapisanych w art. 2 TUE, które UE rozwija poprzez inicjatywy i działania w ramach „Unii równości”;

I.

mając na uwadze, że we wrześniu 2020 r. w orędziu o stanie Unii przewodnicząca Komisji Ursula von der Leyen podkreśliła – odnosząc się do potrzeby wzajemnego uznawania więzi rodzinnych w UE – że „jeżeli jest się rodzicem w jednym kraju, jest się rodzicem w każdym kraju”;

J.

mając na uwadze, że na mocy prawa międzynarodowego i Traktatów UE wszystkie państwa członkowskie podjęły zobowiązania i zadania związane z poszanowaniem, gwarantowaniem, ochroną oraz stosowaniem praw podstawowych;

K.

mając na uwadze, że choć UE poczyniła postępy w sprawie małżeństw i związków cywilnych, praw osób LGBTIQ do adopcji i ochrony prawnej przed dyskryminacją, nawoływaniem do nienawiści i przestępstwami z nienawiści, odnotowano również kroki wstecz, takie jak wroga retoryka wybranych w wyborach polityków, gwałtowny wzrost przemocy na tle homofobicznym i transfobicznym oraz ogłoszenie tzw. stref wolnych od LGBTI;

L.

mając na uwadze, że osoby LGBTIQ nadal doświadczają dyskryminacji i przemocy w Europie; mając na uwadze, że mapa Rainbow Europe z 2021 r., będąca coroczną analizą porównawczą ILGA-Europe, ujawnia powszechną i niemal całkowitą stagnację w zakresie praw człowieka przysługujących osobom LGBTIQ, szczególnie w odniesieniu do uznawania przepisów prawa rodzinnego w całej Europie, oraz ukazuje, że w tym roku nie nastąpiła ani jedna zmiana prawna lub polityczna mająca pozytywny wpływ na osoby LGBTIQ;

M.

mając na uwadze, że w badaniu z 2019 r. Agencja Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA) stwierdziła, że w UE następuje wzrost dyskryminacji ze względu na orientację seksualną, tożsamość płciową, ekspresję płciową i cechy płciowe;

N.

mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich osoby LGBTIQ wciąż spotykają się z dyskryminacją w zakresie ochrony socjalnej, zabezpieczenia społecznego, opieki zdrowotnej, edukacji oraz dostępności i możliwości nabywania towarów i innych usług dostępnych publicznie, w tym mieszkań; mając na uwadze, że horyzontalna dyrektywa w sprawie niedyskryminacji, która mogłaby częściowo wypełnić tę lukę dotyczącą ochrony poza rynkiem pracy, pozostaje od ponad 10 lat zablokowana w Radzie;

O.

mając na uwadze, że nie wszystkie państwa członkowskie UE zapewniają osobom LGBTIQ ochronę prawną przed dyskryminacją;

P.

mając na uwadze, że nie istnieją przepisy unijne dotyczące uznawania między państwami członkowskimi orzeczeń w sprawie rodzicielstwa ani przepisy unijne mające na celu rozwiązywanie konfliktów w tym zakresie; mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie nie uznają małżeństw osób tej samej płci zawartych w innym państwie członkowskim do celów prawa krajowego innych niż uzyskanie dokumentu pobytowego; mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie, które zezwalają parom tej samej płci na zawarcie małżeństwa, wydają się niechętne uznawaniu zarejestrowanych partnerów tej samej płci z innych państw członkowskich; mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich parom tej samej płci mającym dzieci można odmówić prawnego uznania ich za rodziców własnych dzieci (14); mając na uwadze, że rodzicom transpłciowym często odmawia się prawnego uznania płci podczas przekraczania granic, co powoduje, że organy graniczne nie uznają ich za rodziców ich własnych dzieci;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 25 lutego 2021 r. zatytułowany „Evaluation of Directive 2005/44/EC on Harmonised River Information Services (RIS)” [Ocena dyrektywy 2005/44/WE w sprawie zharmonizowanych usług informacji rzecznej (RIS)] (SWD(2021)0050),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z 24 lutego 2021 r. zatytułowany „Evaluation of the 2013 Urban Mobility Package” [Ocena funkcjonowania Pakietu dotyczącego mobilności w miastach z 2013 r.] (SWD(2021)0047),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 9 grudnia 2020 r. zatytułowany „Strategia na rzecz zrównoważonej i inteligentnej mobilności – europejski transport na drodze ku przyszłości” (COM(2020)0789) i towarzyszący mu dokument roboczy służb Komisji (SWD(2020)0331),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 11 grudnia 2019 r. w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu (COM(2019)0640),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z 18 września 2018 r. zatytułowany „Mid-term progress report on the implementation of the NAIADES II action programme for the promotion of inland waterway transport (covering the period 2014-2017)” [Śródokresowe sprawozdanie dotyczące postępów w realizacji programu działania NAIADES II na rzecz promowania żeglugi śródlądowej (obejmującego lata 2014–2017)] (SWD(2018)0428),

—

uwzględniając białą księgę Komisji z 28 marca 2011 r. pt. „Plan utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu – dążenie do osiągnięcia konkurencyjnego i zasobooszczędnego systemu transportu” (COM(2011)0144),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2397 z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych w żegludze śródlądowej (1),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1629 z dnia 14 września 2016 r. ustanawiającą wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej (2),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/94/UE z dnia 22 października 2014 r. w sprawie rozwoju infrastruktury paliw alternatywnych (3), a także jej przyszły przegląd,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1315/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie unijnych wytycznych dotyczących rozwoju transeuropejskiej sieci transportowej (4) (rozporządzenie TEN-T), a także jego przyszły przegląd,

—

uwzględniając dyrektywę Rady 92/106/EWG z dnia 7 grudnia 1992 r. w sprawie ustanowienia wspólnych przepisów dla niektórych rodzajów transportu kombinowanego towarów pomiędzy państwami członkowskimi (5), a także jej przyszły przegląd,

—

uwzględniając dyrektywę 2005/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie zharmonizowanych usług informacji rzecznej (RIS) na śródlądowych drogach wodnych we Wspólnocie (6),

—

uwzględniając konkluzje Rady z 21 października 2020 r. w sprawie względów politycznych, które należy wziąć pod uwagę w przeznaczonym dla europejskiego sektora transportu towarowego planie pandemicznym i awaryjnym na wypadek innego poważnego kryzysu,

—

uwzględniając konkluzje Rady z 5 czerwca 2020 r. w sprawie unijnego sektora transportu wodnego – perspektywy na przyszłość: działania na rzecz unijnego sektora transportu wodnego, który będzie neutralny pod względem emisji dwutlenku węgla, bezwypadkowy, zautomatyzowany i konkurencyjny,

—

uwzględniając konkluzje Rady z 15 listopada 2018 r. pt. „Żegluga śródlądowa – dostrzeżmy jej potencjał i promujmy ją!”,

—

uwzględniając swoją rezolucję z 27 kwietnia 2021 r. w sprawie środków technicznych i operacyjnych na rzecz skuteczniejszego i bardziej ekologicznego transportu morskiego (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 15 stycznia 2020 r. w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 14 lutego 2019 r. w sprawie NAIADES II – programu działań na rzecz żeglugi śródlądowej (9),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 22 listopada 2016 r. w sprawie uwolnienia potencjału pasażerskiego transportu wodnego (10),

—

uwzględniając art. 54 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A9-0231/2021),

A.

mając na uwadze, że unijny sektor transportu wodnego, w tym żegluga śródlądowa, ma znaczenie strategiczne dla integralności dostaw i konkurencyjności portów UE; mając na uwadze, że 75 % żeglugi śródlądowej ma charakter transgraniczny, a zatem koordynacja ma zasadnicze znaczenie dla rynku wewnętrznego;

B.

mając na uwadze, że państwa europejskie dysponują rozmaitymi dużymi i mniejszymi żeglownymi drogami wodnymi oraz różnymi flotami statków żeglugi śródlądowej, co sprawia, że żegluga śródlądowa jest bardzo dogodna i przydatna do transportu różnych rodzajów i dużych ilości ładunków do różnych miejsc przeznaczenia drogą wodną;

C.

mając na uwadze, że żegluga śródlądowa jest zasadniczym elementem przejścia na zrównoważony transport multimodalny, lecz zarazem boryka się ona ze znacznymi wyzwaniami; mając na uwadze, że śródlądowe drogi wodne obsługują obecnie bardzo niewielką część transportu towarowego w UE (6,1 %), podczas gdy udział przewozów drogowych wynosi 76,3 %, a kolejowych 17,6 %; mając na uwadze, że obecny udział żeglugi śródlądowej jest zdecydowanie zbyt mały i potrzebne jest jego radykalne zwiększenie, aby ograniczyć zagęszczenie ruchu drogowego, poprawić bezpieczeństwo, obniżyć emisje i zapewnić bardziej zrównoważony system transportu w ogólnym ujęciu; mając na uwadze, że pilnie potrzebne są dalsze działania zmierzające do osiągnięcia celu polegającego na znacznym zmniejszeniu udziału transportu drogowego w lądowym przewozie ładunków, który to udział wynosi obecnie 76,3 %, na rzecz transportu kolejowego i wodnego śródlądowego; mając na uwadze, że niezbędne jest zatem powiązanie nowych zrównoważonych rynków o obiegu zamkniętym i rynków energii z żeglugą śródlądową;

D.

mając na uwadze, że dalszy rozwój sektora żeglugi śródlądowej jest jednym z niezbędnych warunków budowy inteligentnej, zrównoważonej i konkurencyjnej europejskiej sieci transportowej; mając na uwadze, że obecnie europejskie drogi wodne są mozaiką odcinków żeglownych i nieżeglownych, a zatem przesunięcie międzygałęziowe jest utrudnione ze względu na wąskie gardła, brakujące połączenia i zawodność dróg wodnych o biegu swobodnym; mając na uwadze, że śródlądowe drogi wodne, jako jeden z najbardziej przyjaznych dla środowiska rodzajów transportu o w dużej mierze niewykorzystanym dodatkowym potencjale przewozu znacznych ilości towarów w Unii Europejskiej, mogą odegrać zasadniczą rolę w realizacji celów klimatycznych UE;

E.

mając na uwadze, że łączny udział transgranicznych przewozów towarowych śródlądowymi drogami wodnymi wynosi 54 % w korytarzu Ren–Alpy, 35 % w korytarzu Morze Północne–Morze Śródziemne i 38 % w korytarzu Morze Północne–Morze Bałtyckie; mając na uwadze, że ważne jest przyspieszenie ukończenia sieci bazowej żeglugi śródlądowej TEN-T oraz połączeń z siecią kompleksową;

F.

mając na uwadze, że ruch na europejskich drogach wodnych jest uzależniony od niezakłóconych i sprawnych połączeń transgranicznych, w związku z czym realizacja sieci bazowych TEN-T do 2030 r. jest kwestią o najwyższym znaczeniu;

G.

mając na uwadze, że już w 2011 r. w białej księdze Komisji na temat transportu podkreślono fakt, że konieczne jest zwiększenie udziału europejskich śródlądowych dróg wodnych w modalnej strukturze transportu w Europie, oraz mając na uwadze, że od tego czasu nie osiągnięto wystarczających postępów;

H.

mając na uwadze, że w sektorze żeglugi śródlądowej panuje powszechna zgoda co do tego, że ekologizacja ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia długoterminowej konkurencyjności tego sektora i umożliwienia mu odgrywania istotnej, niezawodnej i wiarygodnej roli w przesunięciu międzygałęziowym; mając na uwadze że w sektorze trwają szerokie dyskusje na temat sposobów sfinansowania tej transformacji ekologicznej; mając na uwadze, że nadszedł czas na bardziej konkretne działania, narzędzia i środki, aby przyczynić się do wprowadzenia tych aspiracji w życie;

I.

mając na uwadze, że niewystarczające inwestycje infrastrukturalne doprowadziły do powstania zaległości; mając na uwadze, że odpowiedniej jakości infrastruktura jest podstawą i trzonem działającego z powodzeniem sektora żeglugi śródlądowej; mając na uwadze, że zwiększanie przepustowości ma swoje granice oraz że w równej mierze należy skupić się na poprawie efektywności i zapewnieniu stałej niezawodności sektora;

J.

mając na uwadze, że znaczna część transportu towarowego na unijnych śródlądowych drogach wodnych ma związek z portami morskimi; mając na uwadze, że zarówno porty morskie, jak i śródlądowe odgrywają ważną rolę jako multimodalne węzły transportowe zapewniające połączenia z innymi rodzajami transportu, które mogą również przejmować ładunki; mając na uwadze, że w związku z tym ważne i wymagane przez wytyczne TEN-T jest, aby porty morskie i śródlądowe były ze sobą dobrze połączone i miały dobre połączenia z głębią lądu; zauważa, że porty śródlądowe powinny stać się węzłami energetycznymi na potrzeby zrównoważonych paliw alternatywnych;

K.

mając na uwadze, że susza i zmiana klimatu to dwa z głównych problemów, z którymi boryka się europejska żegluga śródlądowa; mając na uwadze, że w szeregu regionów Europy żegluga śródlądowa poważnie ucierpiała w wyniku długotrwałej suszy w 2018 r., kiedy poziom wody był skrajnie niski; mając na uwadze, że skutki tej suszy na Renie i jego dopływach, w górnym i środkowym biegu Dunaju oraz w górnym i środkowym biegu Łaby były niszczące; mając na uwadze, że w Niemczech doprowadziło to do spadku produkcji przemysłowej o 5 mld EUR; mając ponadto na uwadze, że śródlądowe obszary wodne w północnej Europie zazwyczaj zamarzają podczas najsurowszych miesięcy zimowych, co zakłóca ruch;

L.

mając na uwadze, że przesunięcie międzygałęziowe z dróg na śródlądowe drogi wodne dotyczy nie tylko transportu towarowego, lecz także osobowego – zwłaszcza w obszarach miejskich; mając na uwadze, że ponieważ 50 % ludności UE mieszka blisko morza lub nad rzekami, transport pasażerski śródlądowymi drogami wodnymi oferuje alternatywę przyjazną dla środowiska pod względem zarówno zużycia energii, jak i emisji hałasu; mając na uwadze, że przyczynia się to również do zmniejszenia zagęszczenia ruchu w przepełnionych sieciach drogowych oraz stanowi alternatywę dla rozbudowy infrastruktury drogowej na obszarach gęsto zaludnionych;

M.

mając na uwadze, że rejsy wycieczkowe po rzekach, promy, statki wycieczkowe, taksówki wodne i wahadłowy transport wodny odgrywają ważną rolę w europejskiej turystyce i powinny stać się bardziej ekologiczną opcją dla turystyki i transportu publicznego w regionach i miastach, które mają dostęp do żeglownych rzek, kanałów i jezior, dzięki czemu także mobilność miejska stałaby się bardziej zrównoważona i wydajna; mając na uwadze, że powinna to uwzględniać kompleksowa strategia na rzecz zrównoważonej i inteligentnej mobilności;

N.

mając na uwadze, że śródlądowy transport wodny towarów odegra – wraz z koleją – kluczową rolę w realizacji celów Zielonego Ładu w zakresie przesunięcia międzygałęziowego w transporcie towarowym; mając na uwadze, że należy włączać oba te rodzaje transportu do łańcuchów dostaw i zapewnić ich większą dostępność;

O.

mając na uwadze, że żegluga śródlądowa mogłaby odgrywać ważną rolę do celów transportu morskiego pod względem zwiększania cyfryzacji oraz zapewnienia skali dla bezemisyjnych rozwiązań napędowych, takich jak elektryfikacja i wodór;

P.

mając na uwadze, że procedury uzyskania certyfikatu dla statków z napędem wodorowym są nadal długotrwałe, mając na uwadze, że w przypadku szeregu statków z napędem wodorowym (o dokładnie takiej samej charakterystyce technicznej) konieczne jest złożenie osobnego wniosku dla każdego statku; mając na uwadze, że tego rodzaju obciążenia administracyjne zniechęcają do inwestycji prywatnych, a tym samym hamują postęp technologiczny i poprawę efektywności kosztowej;

Q.

mając na uwadze, że transformacja energetyczna jest także wyzwaniem dla sektora żeglugi śródlądowej, chociaż żegluga ta stanowi jeden z najbardziej przyjaznych dla środowiska rodzajów transportu; mając na uwadze, że ważne jest uwzględnienie roli wykonawców w całym łańcuchu dostaw, aby zwiększyć uzasadnienie biznesowe zrównoważonych inwestycji w sektorze żeglugi śródlądowej;

R.

mając na uwadze, że flota żeglugi śródlądowej musi zostać zmodernizowana i dostosowana do postępu technicznego w celu dalszej poprawy efektywności środowiskowej statków; mając na uwadze, że technologie bezemisyjne nie są jeszcze gotowe do wykorzystania w sektorze żeglugi śródlądowej w odpowiedniej skali ze względu na niski stopień dojrzałości technicznej, brak infrastruktury i niekonurencyjne ceny;

S.

mając na uwadze, że sektor żeglugi śródlądowej zapewniał nieprzerwaną dystrybucję towarów podstawowych podczas pandemii COVID-19, przy czym w niektórych jego segmentach odnotowywano nawet szczytowe natężenie ruchu, co dowiodło elastyczności i odporności tego rodzaju transportu;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

57.

58.

59.

—

uwzględniając art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając Agendę na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 i cele zrównoważonego rozwoju przyjęte przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych 25 września 2015 r.,

—

uwzględniając porozumienie przyjęte 12 grudnia 2015 r. w Paryżu na 21. Konferencji Stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu (COP21) („porozumienie paryskie”), w szczególności jego art. 7 ust. 2 i art. 11 ust. 2, w których uznaje się lokalny, niższy niż krajowy i regionalny wymiar zmiany klimatu i działań w dziedzinie klimatu,

—

uwzględniając sprawozdanie specjalne Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC) pt. „Globalne ocieplenie o 1,5 oC”, jego 5. sprawozdanie oceniające oraz sprawozdanie podsumowujące, a także jego sprawozdanie specjalne dotyczące zmiany klimatu i gruntów oraz sprawozdanie specjalne dotyczące oceanów i kriosfery w zmieniającym się klimacie,

—

uwzględniając umowę zawartą 15 kwietnia 2021 r. między Unią Europejską a Organizacją Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku,

—

uwzględniając nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) Unii Europejskiej na lata 2021–2027 zatwierdzone przez Parlament Europejski i Radę w grudniu 2020 r.,

—

uwzględniając komunikat Komisji z 24 lutego 2021 r. pt. „Budując Europę odporną na zmianę klimatu – nowa Strategia w zakresie przystosowania do zmiany klimatu” (COM(2021)0082) oraz związaną z nim ocenę wpływu i podatności regionów najbardziej oddalonych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając komunikat Komisji z 20 maja 2020 r. pt. „Unijna strategia na rzecz bioróżnorodności 2030 – Przywracanie przyrody do naszego życia” (COM(2020)0380),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego, Komitetu Regionów i Europejskiego Banku Inwestycyjnego z 23 marca 2020 r. w sprawie wdrażania komunikatu Komisji pt. „Silniejsze i odnowione partnerstwo strategiczne z regionami najbardziej oddalonymi UE” (COM(2020)0104),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 11 grudnia 2019 r. pt. „Europejski Zielony Ład” (COM(2019)0640),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 24 października 2017 r. pt. „Silniejsze i odnowione partnerstwo strategiczne z regionami najbardziej oddalonymi UE” (COM(2017)0623),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 20 czerwca 2012 r. pt. „Najbardziej oddalone regiony Unii Europejskiej: w kierunku partnerstwa na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2012)0287),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 17 października 2008 r. pt. „Regiony najbardziej oddalone atutem Europy” (COM(2008)0642),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 12 września 2007 r. pt. „Strategia w sprawie regionów najbardziej oddalonych: osiągnięcia i plany na przyszłość” (COM(2007)0507),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 26 maja 2004 r. pt. „Ściślejsze partnerstwo dla regionów najbardziej oddalonych” (COM(2004)0343),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 5 marca 2020 r. dotyczący strategii na rzecz równouprawnienia płci na lata 2020–2025 (COM(2020)0152),

—

uwzględniając konkluzje Rady z 23 października 2020 r. w sprawie unijnej strategii na rzecz bioróżnorodności 2030,

—

uwzględniając Konwencję Narodów Zjednoczonych o różnorodności biologicznej,

—

uwzględniając konkluzje Rady z 19 listopada 2019 r. w sprawie oceanów i mórz,

—

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Regionów z 10 grudnia 2020 r. w sprawie sprawozdania Komisji Europejskiej w sprawie wdrażania odnowionego partnerstwa strategicznego z regionami najbardziej oddalonymi UE (2021/C 37/10),

—

uwzględniając oświadczenia przewodniczących regionów najbardziej oddalonych, w szczególności deklarację przyjętą na XXV. Konferencji Przewodniczących Regionów Najbardziej Oddalonych Unii Europejskiej, która odbyła się na Majotcie 26–27 listopada 2020 r.,

—

uwzględniając wspólną deklarację Konferencji Przewodniczących Regionów Najbardziej Oddalonych Unii Europejskiej (CPOR) wydaną na posiedzeniu międzysesyjnym 3 maja 2021 r.;

—

uwzględniając swoją rezolucję z 17 kwietnia 2020 r. w sprawie skoordynowanych działań UE na rzecz walki z pandemią COVID-19 i jej skutkami (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 15 stycznia 2020 r. w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 13 czerwca 2018 r. w sprawie polityki spójności i gospodarki o obiegu zamkniętym,

—

uwzględniając swoją rezolucję z 28 listopada 2019 r. w sprawie alarmującej sytuacji klimatycznej i środowiskowej (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 14 marca 2019 r. w sprawie zmiany klimatu – europejska, długofalowa i zgodna z porozumieniem paryskim wizja strategiczna na rzecz dobrze prosperującej, nowoczesnej, konkurencyjnej i neutralnej dla klimatu gospodarki (4),

—

uwzględniając badanie Parlamentu Europejskiego z 2021 r. dotyczące polityki spójności i zmiany klimatu,

—

uwzględniając swoją rezolucję z 6 lipca 2017 r. w sprawie promowania spójności i rozwoju w regionach najbardziej oddalonych Unii: wykonanie art. 349 TFUE (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 27 kwietnia 2017 r. w sprawie zarządzania flotami rybackimi w regionach najbardziej oddalonych (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 26 lutego 2014 r. w sprawie optymalnego rozwijania potencjału regionów najbardziej oddalonych poprzez tworzenie synergii między funduszami strukturalnymi i innymi programami Unii Europejskiej (7),

—

uwzględniają rezolucję z 18 kwietnia 2012 r. w sprawie roli polityki spójności w najbardziej oddalonych regionach Unii Europejskiej w kontekście strategii „Europa 2020” (8),

—

uwzględniając art. 54 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego (A9-0241/2021),

A.

mając na uwadze znaczenie Europejskiego Zielonego Ładu, zasady „nie czyń poważnych szkód”, celów zrównoważonego rozwoju i porozumienia paryskiego;

B.

mając na uwadze znaczenie zasad określonych w Europejskim filarze praw socjalnych, w tym jego wkład w eliminowanie nierówności, promowanie równouprawnienia i uwzględnianie aspektu płci;

C.

przypominając, że regiony najbardziej oddalone są związane z trzema państwami członkowskimi, że obecnie jest ich dziewięć – Gujana Francuska, Gwadelupa, Reunion, Majotta, Martynika i Saint-Martin (Francja), Azory i Madera (Portugalia) oraz Wyspy Kanaryjskie (Hiszpania) – że są one rozmieszczone na dwóch oceanach – Oceanie Atlantyckim i Oceanie Indyjskim – oraz że zamieszkuje je ponad 4,8 mln osób;

D.

podkreślając, że 80 % europejskiej różnorodności biologicznej występuje w europejskich regionach najbardziej oddalonych oraz krajach i terytoriach zamorskich i że terytoria te mają strategiczną wartość z punktu widzenia geopolitycznej ochrony różnorodności biologicznej na świecie;

E.

podkreślając, że regiony najbardziej oddalone zwiększają morski wymiar Unii Europejskiej, oferując jej największą na świecie przestrzeń morską oraz ponad 25 mln km2 obszarów wyłącznej strefy ekonomicznej (w.s.e.) oraz duże możliwości gospodarcze;

F.

wyrażając niepokój, że w regionach najbardziej oddalonych zanieczyszczenie morza jest większe niż w jakimkolwiek innym regionie kontynentalnym Europy z powodu ich wyspiarskiego charakteru, co ma wpływ na ich rozwój z punktu widzenia ochrony środowiska i gospodarki;

G.

stwierdzając z ubolewaniem, że wskaźnik wczesnego kończenia nauki wśród młodzieży w wieku od 18 do 24 lat w regionach najbardziej oddalonych przekracza 20 %, co znacznie przewyższa średnią 10 % odnotowaną w Unii Europejskiej (9);

H.

uznając, że regiony najbardziej oddalone cechuje niezwykłe bogactwo kulturowe, które przyczynia się do wywierania przez Europę wpływu i wzmacnia jej „siłę przekonywania” na świecie, oraz że w komunikacie Komisji przyjętym w 2017 r. uznano kulturę za ważny aspekt i element zróżnicowania między regionami najbardziej oddalonymi;

I.

stwierdzając z ubolewaniem, że kryzys związany z COVID-19 niepokojąco wyeksponował gospodarki regionów najbardziej oddalonych, które już wcześniej były podatne na zagrożenia, oraz że kryzys ten, a także brexit przyniosą długoterminowe skutki społeczne, gospodarcze, środowiskowe, terytorialne i kulturowe dla regionów najbardziej oddalonych;

J.

oceniając, że kryzys zdrowotny pogłębił również niestabilność regionalnych usług zdrowotnych w regionach najbardziej oddalonych, powodując narzucenie dość rygorystycznych środków walki z pandemią w tych regionach;

K.

obawiając się, że obecny kryzys związany z pandemią może mieć wpływ na liczne sektory niebieskiej gospodarki, a zwłaszcza na turystykę przybrzeżną i morską;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

57.

58.

59.

60.

61.

62.

63.

64.

65.

66.

67.

68.

69.

70.

71.

72.

73.

74.

75.

76.

77.

78.

79.

80.

81.

82.

83.

84.

85.

86.

87.

88.

89.

90.

91.

92.

93.

94.

95.

96.

97.

98.

99.

100.

101.

102.

103.

—

uwzględniając art. 174, art. 225 i art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 23 lipca 2020 r. zatytułowany „Nowe podejście do strategii morskiej na rzecz Oceanu Atlantyckiego – plan działania na rzecz Oceanu Atlantyckiego 2.0: zaktualizowany plan działania na rzecz zrównoważonej, odpornej i konkurencyjnej niebieskiej gospodarki w regionie Oceanu Atlantyckiego Unii Europejskiej” (COM(2020)0329)

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 maja 2020 r. zatytułowany „Unijna strategia na rzecz bioróżnorodności 2030: Przywracanie przyrody do naszego życia” (COM(2020)0380),

—

uwzględniając porozumienie przyjęte podczas 21. Konferencji Stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu (COP 21) w Paryżu 12 grudnia 2015 r. (porozumienie paryskie) (1),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 grudnia 2019 r. zatytułowany „Europejski Zielony Ład” (COM(2019)0640),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 stycznia 2020 r. w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu (2),

—

uwzględniając pierwszy plan działania na rzecz Oceanu Atlantyckiego z 13 maja 2013 r. (COM(2013)0279) oraz jego przegląd śródokresowy z 23 lutego 2018 r. (SWD(2018)0049),

—

uwzględniając strategie Unii Europejskiej z 10 czerwca 2009 r. dla regionu Morza Bałtyckiego (COM(2009)0248), z 8 grudnia 2010 r. dla regionu Dunaju (COM(2010)0715), z 28 lipca 2015 r. dla regionu alpejskiego (COM(2015)0366) oraz z 17 czerwca 2014 r. dla regionu adriatycko-jońskiego (COM(2014)0357) oraz rezolucje w sprawie tych strategii (3),

—

uwzględniając Konwencję o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (4),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (dyrektywa ptasia) (5) oraz dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (dyrektywa siedliskowa) (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 stycznia 2020 r. w sprawie 15 posiedzenia Konferencji Stron (COP15) Konwencji o różnorodności biologicznej (7),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1060 z dnia 24 czerwca 2021 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego Plus, Funduszu Spójności, Funduszu na rzecz Sprawiedliwej Transformacji i Europejskiego Funduszu Morskiego, Rybackiego i Akwakultury, a także przepisy finansowe na potrzeby tych funduszy oraz na potrzeby Funduszu Azylu, Migracji i Integracji, Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Instrumentu na rzecz Zarządzania Granicami i Polityki Wizowej (8),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1059 z dnia 24 czerwca 2021 r. w sprawie przepisów szczegółowych dotyczących celu „Europejska współpraca terytorialna” (Interreg) wspieranego w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz instrumentów finansowania zewnętrznego (9),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia Rady (WE) nr 1954/2003 i (WE) nr 1224/2009 oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 2371/2002 i (WE) nr 639/2004 oraz decyzję Rady 2004/585/WE (10),

—

uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 czerwca 2018 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 508/2014 (COM(2018)0390),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 28 listopada 2019 r. w sprawie alarmującej sytuacji klimatycznej i środowiskowej (11),

—

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Regionów z dnia 19 marca 2021 r. w sprawie komunikatu Komisji zatytułowanego „Nowe podejście do strategii na rzecz Oceanu Atlantyckiego – plan działania na rzecz Oceanu Atlantyckiego 2.0: zaktualizowany plan działania na rzecz zrównoważonej, odpornej i konkurencyjnej niebieskiej gospodarki w regionie Oceanu Atlantyckiego Unii Europejskiej”,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 marca 2021 r. w sprawie opracowania strategii UE na rzecz zrównoważonej turystyki (12),

—

uwzględniając sprawozdanie misji Komisji „Zdrowe oceany, morza, wody przybrzeżne i śródlądowe” z dnia 21 września 2020 r. zatytułowane „Misja Starfish 2030: odbudujmy nasze oceany i zasoby wodne do 2030 r.”,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 5 czerwca 2019 r. w sprawie wdrażania strategii makroregionalnych UE,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie europejskiej strategii na rzecz regionu Oceanu Atlantyckiego (13),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 września 2012 r. w sprawie strategii na rzecz obszaru atlantyckiego w ramach polityki spójności UE (14),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 20 maja 2014 r. w sprawie zarządzania strategiami makroregionalnymi (COM(2014)0284),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 26 stycznia 2011 r. w sprawie wkładu polityki regionalnej w zrównoważony wzrost w ramach strategii „Europa 2020” (COM(2011)0017),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/52/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. zmieniającą dyrektywę 2011/92/UE w sprawie oceny wpływu wywieranego przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko (15),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 17 maja 2021 r. w sprawie nowego podejścia do zrównoważonej niebieskiej gospodarki w UE – przekształcenie niebieskiej gospodarki UE na rzecz zrównoważonej przyszłości (COM(2021)0240),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE z dnia 17 czerwca 2008 r. ustanawiającą ramy działań Wspólnoty w dziedzinie polityki środowiska morskiego (dyrektywa ramowa w sprawie strategii morskiej) (16),

—

uwzględniając dyrektywę 2007/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. w sprawie oceny ryzyka powodziowego i zarządzania nim (17),

—

uwzględniając dyrektywę 2001/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2001 r. w sprawie oceny wpływu niektórych planów i programów na środowisko (18),

—

uwzględniając badanie z dnia 15 stycznia 2015 r. przeprowadzone przez Dyrekcję Generalną ds. Polityki Wewnętrznej (Departament Tematyczny B ds. Polityki Strukturalnej i Polityki Spójności) zatytułowane „Nowa rola makroregionów w europejskiej współpracy terytorialnej”,

—

uwzględniając art. 54 Regulaminu,

—

uwzględniając opinie Komisji Transportu i Turystyki oraz Komisji Rybołówstwa,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego (A9-0243/2021),

A.

mając na uwadze, że obszar atlantycki poważnie odczuwa skutki społeczno-gospodarcze COVID-19, jak i negatywne konsekwencje brexitu;

B.

mając na uwadze, że obszar atlantycki jest największym basenem morskim w Unii Europejskiej;

C.

mając na uwadze, że turystyka przybrzeżna i morska jest głównym źródłem zatrudnienia w regionie Oceanu Atlantyckiego oraz że szczególnie ucierpiała ona z powodu kryzysu społeczno-gospodarczego wywołanego pandemią COVID-19;

D.

mając na uwadze, że kryzys klimatyczny i podnoszenie się poziomu mórz mają poważne konsekwencje dla wszystkich wybrzeży morskich i wysp Oceanu Atlantyckiego, których środowisko, zarówno lądowe, jak i morskie, jest wrażliwe i unikalne;

E.

mając na uwadze, że europejski obszar atlantycki obejmuje Maderę, Azory i Wyspy Kanaryjskie, Gujanę Francuską, Martynikę, Gwadelupę i Saint-Martin, jako obszary najbardziej oddalone, oraz że nowy plan działania na rzecz obszaru atlantyckiego powinien uwzględniać wszystkie te regiony i zacieśniać współpracę z państwami i terytoriami zamorskimi Oceanu Atlantyckiego oraz państwami atlantyckimi spoza UE i ich regionami;

F.

mając na uwadze, że w 2015 r. całkowite PKB obszaru atlantyckiego wyniosło 2 175 bln EUR, co stanowi 15 % PKB UE (19);

G.

mając na uwadze, że strategia atlantycka powinna obejmować wymierną i niewymierną wymianę z państwami i terytoriami zamorskimi Oceanu Atlantyckiego oraz państwami atlantyckimi spoza UE, przy czym podstawą tej wymiany są unijne regiony atlantyckie, w tym regiony najbardziej oddalone;

H.

mając na uwadze, że nowa unijna strategia na rzecz bioróżnorodności 2030, przegląd dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii (20) oraz niebieska gospodarka stanowią najważniejsze elementy w przechodzeniu na wysoce efektywną energetycznie gospodarkę, z uwzględnieniem wzmocnionych kryteriów zrównoważoności;

I.

mając na uwadze, że oceany odgrywają zasadniczą rolę w przystosowaniu się do zmiany klimatu;

J.

mając na uwadze, że zdrowe oceany oraz ich ochrona i restytucja ich ekosystemów są niezbędne dla ludzkości, gdyż regulują klimat, wytwarzają tlen w atmosferze ziemskiej, stanowią siedlisko różnorodności biologicznej, są źródłem światowego bezpieczeństwa żywnościowego, zdrowia ludzkiego oraz działalności gospodarczej obejmującej rybołówstwo, transport, przemysł stoczniowy, handel, turystykę, gastronomię, energię odnawialną, badania naukowe i produkty zdrowotne;

K.

mając na uwadze, że strategia „Od pola do stołu” ma na celu ustanowienie sprawiedliwego, zdrowego i przyjaznego dla środowiska systemu żywnościowego;

L.

mając na uwadze istotną rolę portów i transportu we wspieraniu zrównoważonego rozwoju i przejściu na gospodarkę bezemisyjną opartą na odnawialnych źródłach energii;

M.

mając na uwadze, że unijna gospodarka morska powinna również przyczyniać się do przeciwdziałania utracie różnorodności biologicznej i degradacji środowiska oraz do osiągnięcia celów nowej unijnej strategii na rzecz bioróżnorodności 2030;

N.

mając na uwadze, że celem zmienionego planu działania na rzecz Oceanu Atlantyckiego 2.0 jest uwolnienie potencjału niebieskiej gospodarki w obszarze Oceanu Atlantyckiego, z jednoczesną ochroną ekosystemów morskich i wkładem w przystosowanie się do zmiany klimatu i łagodzenie jej skutków;

O.

mając na uwadze, że edukacja i szkolenia w obszarze niebieskich umiejętności, wspólne projekty badawcze oraz zwiększanie świadomości społecznej na temat potencjału i wrażliwości oceanu jako środowiska naturalnego przyczynią się do sukcesu strategii;

P.

mając na uwadze, że w planie działania na rzecz Oceanu Atlantyckiego 2.0 nie zawarto odniesienia do atlantyckich regionów najbardziej oddalonych, które zwiększają morski i atlantycki wymiar Unii Europejskiej;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

57.

58.

59.

60.

61.

—

uwzględniając wspólny komunikat Komisji i wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z 12 marca 2019 r. pt. „UE-Chiny – perspektywa strategiczna” (JOIN(2019)0005),

—

uwzględniając dialog między UE a Chinami rozpoczęty w 1995 r. na temat praw człowieka oraz 37. rundę tego dialogu, która odbyła się 1 i 2 kwietnia 2019 r. w Brukseli,

—

uwzględniając zapoczątkowane w 2003 r. partnerstwo strategiczne UE–Chiny,

—

uwzględniając Strategiczny program współpracy UE–Chiny 2020,

—

uwzględniając globalną strategię na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej z czerwca 2016 r.,

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) 2020/1998 (1) oraz decyzję Rady (WPZiB) 2020/1999 (2) z dnia 7 grudnia 2020 r. w sprawie środków ograniczających stosowanych w sytuacji poważnych pogwałceń i naruszeń praw człowieka,

—

uwzględniając konkluzje Rady z 28 lipca 2020 r. w sprawie Hongkongu,

—

uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Chinach, zwłaszcza rezolucje z dnia 17 grudnia 2020 r. w sprawie pracy przymusowej i sytuacji Ujgurów w Regionie Autonomicznym Sinciang-Ujgur (3), z dnia 18 kwietnia 2019 r. w sprawie Chin, w szczególności sytuacji mniejszości religijnych i etnicznych (4), z dnia 4 października 2018 r. w sprawie masowych arbitralnych zatrzymań Ujgurów i Kazachów w Regionie Autonomicznym Sinciang-Ujgur (5), z dnia 12 września 2018 r. w sprawie stanu stosunków między UE a Chinami (6) oraz z dnia 15 grudnia 2016 r. w sprawie tybetańskiej akademii buddyjskiej Larung Gar i Ilhama Tohtiego (7),

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje i zalecenia w sprawie Hongkongu, zwłaszcza rezolucję z dnia 19 czerwca 2020 r. w sprawie ustawy Chińskiej Republiki Ludowej o bezpieczeństwie narodowym Hongkongu i konieczności obrony wysokiego stopnia autonomii Hongkongu przez UE (8), rezolucję z dnia 21 stycznia 2021 r. w sprawie represji wobec opozycji demokratycznej w Hongkongu (9) oraz zalecenie z dnia 13 grudnia 2017 r. dla Rady, Komisji i wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa dotyczące Hongkongu 20 lat po jego przekazaniu Chińskiej Republice Ludowej (10),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 listopada 2020 r. w sprawie przeglądu polityki handlowej UE (11),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 maja 2021 r. w sprawie chińskich kontrsankcji wobec podmiotów z UE oraz posłów do PE i do parlamentów państw członkowskich (12),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 stycznia 2021 r. w sprawie konektywności i stosunków UE–Azja (13),

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka (PDPC) oraz inne traktaty i instrumenty ONZ dotyczące praw człowieka,

—

uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa z 1948 r.,

—

uwzględniając Protokół z 2014 r. do Konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy z 1930 r. dotyczącej pracy przymusowej, którego Chiny nie podpisały,

—

uwzględniając Ramową konwencję ONZ w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) i porozumienie paryskie, które weszło w życie 4 listopada 2016 r.,

—

uwzględniając Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza (UNCLOS) podpisaną 10 grudnia 1982 r. i obowiązującą od 16 listopada 1994 r.,

—

uwzględniając raport z 25 listopada 2020 r. pt. „NATO 2030: United for a New Era” [NATO 2030 – zjednoczeni z myślą o nowej epoce] autorstwa grupy analitycznej powołanej przez sekretarza generalnego NATO,

—

uwzględniając czternasty chiński plan pięcioletni oraz zasady podwójnego obrotu i bezpiecznych łańcuchów dostaw,

—

uwzględniając art. 36 konstytucji Chińskiej Republiki Ludowej gwarantujący wszystkim obywatelom prawo do wolności wyznania oraz jej art. 4, w którym zapisano prawa „narodowości mniejszościowych”,

—

uwzględniając art. 54 Regulaminu,

—

uwzględniając opinię przedstawioną przez Komisję Handlu Międzynarodowego,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A9-0252/2021),

A.

mając na uwadze, że w strategicznych ramach dotyczących praw człowieka i demokracji Unia deklaruje, że będzie propagować prawa człowieka, demokrację, i praworządność we wszystkich bez wyjątku dziedzinach swoich działań zewnętrznych oraz że prawa człowieka będą dla UE centralnym elementem stosunków ze wszystkimi państwami trzecimi, również z jej partnerami strategicznymi;

B.

mając na uwadze, że dzięki silnemu wzrostowi gospodarczemu i asertywnemu programowi polityki zagranicznej, w szczególności strategii inwestycyjnej oraz polityce działania w wymiarze globalnym, strategii „Made in China 2025” i inicjatywie „Jeden pas i jeden szlak”, Chiny potwierdzają swoją wzmocnioną globalną rolę zarówno jako potęga gospodarcza, jak i jako podmiot polityki zagranicznej, co jest dla UE źródłem poważnych wyzwań politycznych, gospodarczych, technologicznych i w zakresie bezpieczeństwa, które mają z kolei poważne i długotrwałe konsekwencje dla porządku światowego i stanowią poważne zagrożenie dla multilateralizmu opartego na zasadach i dla podstawowych zasad demokratycznych;

C.

mając na uwadze, że Chińska Republika Ludowa jest jednolitym, jednopartyjnym państwem komunistycznym, rządzonym przez Komunistyczną Partię Chin (KPCh) oddaną marksizmowi–leninizmowi; mając na uwadze, że jako taka nie podziela wartości demokratycznych, takich jak wolność jednostki, wolność słowa i wolność religii;

D.

mając na uwadze, że Chiny coraz wyraźniej aspirują do bardziej globalnej roli, ponieważ prezydent Chin Xi Jinping otwarcie obiecał w swoim sprawozdaniu przedstawionym na 19. zjeździe Partii Komunistycznej w 2017 r., że do 2049 r. Chiny staną się światowym liderem pod względem wszechstronnej siły narodowej i wpływów międzynarodowych;

E.

mając na uwadze, że wieloletnia tradycja demokratyczna w Hongkongu, Makau i na Tajwanie pokazuje, że demokracja jest wartością dla narodu chińskiego;

F.

mając na uwadze, że w Makau po zakazaniu ceremonii upamiętniających rocznicę masakry na placu Tiananmen i po wywarciu presji na organizacje medialne, by przyjęły prochińską linię redakcyjną, tego lata chińskie władze wykluczyły 21 kandydatów, z których większość to członkowie ruchów prodemokratycznych, z udziału w następnych wyborach parlamentarnych;

G.

mając na uwadze, że Chiny naruszają prawa człowieka, uchylając się przed swoimi dwustronnymi i wielostronnymi zobowiązaniami w tym obszarze; mając na uwadze, że Chiny regularnie przedkładały Radzie Praw Człowieka ONZ rezolucje, których celem było uczynienie z „suwerenności, nieingerencji i wzajemnego poszanowania” podstawowych zasad niepodlegających negocjacjom i mających pierwszeństwo względem propagowania i ochrony praw człowieka jednostek; mając na uwadze, że Chiny prowadzą systemowe prześladowania Ujgurów, Tybetańczyków, Mongołów i innych mniejszości etnicznych, obrońców praw człowieka, działaczy społecznych, grup religijnych, dziennikarzy oraz osób składających petycje i protestujących przeciwko niesprawiedliwości, a także coraz bardziej tłumią wszystkie głosy sprzeciwu i opozycji, zwłaszcza w Hongkongu; mając na uwadze, że środki dobrej woli i niewiążące zobowiązania nie były wystarczające, aby zwiększyć zaangażowanie Chin w poszanowanie wartości, które mają podstawowe znaczenie dla UE;

H.

mając na uwadze, że niedawny wyjazd korespondentów zagranicznych z Chin oraz uznanie przez władze chińskie Klubu Korespondentów Zagranicznych za „nielegalną organizację” to ostatnie z długiej listy coraz częstszych przypadków nękania zagranicznych dziennikarzy i utrudniania im pracy i że dziennikarze ci zostali ostatecznie wydaleni z Chin; mając na uwadze, że stanowi to część działań dążących do nadzorowania wypowiedzi na temat Chin na całym świecie i określania, jakiego rodzaju wypowiedzi i dyskusje są dozwolone na szczeblu globalnym, i że działania te należy postrzegać jako element zagrożenia totalitarnego;

I.

mając na uwadze, że w związku z ostatnimi wydarzeniami i globalnymi wyzwaniami, przed jakimi stawiają nas Chiny, ujawniły się ograniczenia aktualnej strategii UE–Chiny, którą należy zaktualizować;

J.

mając na uwadze, że Parlament wezwał Komisję do rozpoczęcia analizy zakresu i oceny skutków w celu możliwie najszybszego formalnego rozpoczęcia negocjacji z Tajwanem;

K.

mając na uwadze, że od rozpoczęcia w 2014 r. przez rząd chiński kampanii „mocnego uderzenia przeciwko brutalnemu terroryzmowi” sytuacja Ujgurów i innych, głównie muzułmańskich, mniejszości etnicznych w Regionie Autonomicznym Sinciang-Ujgur gwałtownie się pogorszyła; mając na uwadze, że ponad milion osób jest więzionych w obozach detencyjnych, zwanych ośrodkami „reedukacji politycznej” lub „szkoleniowymi”, w których Ujgurzy są ofiarami systemowej pracy przymusowej, tortur, wymuszonych zaginięć, masowej inwigilacji, wymazania kultury i religii, przymusowej sterylizacji (w przypadku kobiet), przemocy seksualnej oraz łamania praw reprodukcyjnych i rozdzielania rodzin; mając na uwadze, że w wyniku analizy prawnej stwierdzono, iż przestępstwa te stanowią zbrodnie przeciwko ludzkości, nawet domniemane ludobójstwo, zgodnie z międzynarodowymi ramami prawnymi; mając na uwadze, że kilka parlamentów narodowych przyjęło podobne stanowiska;

L.

mając na uwadze, że globalny system sankcji UE za naruszenia praw człowieka umożliwia UE nakładanie środków ograniczających na określone osoby, podmioty i organy, w tym państwa i podmioty niepaństwowe, odpowiedzialne za poważne naruszenia i łamanie praw człowieka, zaangażowane w nie lub powiązane z nimi; mając na uwadze, że 22 marca 2021 r. cztery osoby i jeden podmiot z Chin bezpośrednio odpowiedzialne za poważne naruszenia praw człowieka w Regionie Autonomicznym Sinciang-Ujgur zostały umieszczone na liście osób fizycznych i podmiotów objętych tymi środkami ograniczającymi; mając na uwadze, że w odpowiedzi na te środki Chiny nałożyły kontrsankcje na dziesięciu Europejczyków i cztery podmioty europejskie, w tym pięciu posłów do Parlamentu Europejskiego i dwa organy instytucjonalne UE, Podkomisję Praw Człowieka Parlamentu Europejskiego oraz Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa Rady Unii Europejskiej, a także na dwóch naukowców europejskich, dwa ośrodki analityczne w Niemczech i fundację Alliance of Democracies w Danii; mając na uwadze, że chińskie sankcje nie miały uzasadnienia prawnego i podstawy prawnej oraz były ukierunkowane bezpośrednio nie tylko na odnośne osoby i podmioty, ale także na całą Unię Europejską; mając na uwadze, że sankcje są wyraźnie próbą zniechęcenia UE do kontynuowania prac i działań przeciwko łamaniu praw człowieka w Chinach;

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

57.

58.

59.

60.

61.

62.

63.

64.

65.

66.

67.

68.

69.

70.

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1150 z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie propagowania sprawiedliwości i przejrzystości dla użytkowników biznesowych korzystających z usług pośrednictwa internetowego (1),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1152 z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie przejrzystych i przewidywalnych warunków pracy w Unii Europejskiej (2),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/770 z dnia 20 maja 2019 r. w sprawie niektórych aspektów umów o dostarczanie treści cyfrowych i usług cyfrowych (3),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych, RODO) (4),

—

uwzględniając Europejski filar praw socjalnych,

—

uwzględniając zalecenie Rady z dnia 8 listopada 2019 r. w sprawie dostępu pracowników i osób samozatrudnionych do ochrony socjalnej (5),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 24 października 2019 r. pt. „Przyszłość pracy: Unia Europejska promuje deklarację wydaną z okazji stulecia Międzynarodowej Organizacji Pracy” (6),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 13 czerwca 2019 r. pt. „Zmieniający się świat pracy: refleksje o nowych formach pracy oraz ich skutkach dla bezpieczeństwa i zdrowia pracowników” (7),

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 15 grudnia 2020 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie jednolitego rynku usług cyfrowych (akt o usługach cyfrowych) i zmieniającego dyrektywę 2000/31/WE (COM(2020)0825),

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 15 grudnia 2020 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie kontestowalnych i uczciwych rynków w sektorze cyfrowym (akt o rynkach cyfrowych) (COM(2020)0842),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 4 marca 2021 r. zatytułowany „Plan działania dotyczący Europejskiego filaru praw socjalnych” (COM(2021)0102),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 19 lutego 2020 r. zatytułowany „Europejska strategia w zakresie danych” (COM(2020)0066),

—

uwzględniając białą księgę Komisji Europejskiej z dnia 19 lutego 2020 r. zatytułowaną „W sprawie sztucznej inteligencji – Europejskie podejście do doskonałości i zaufania” (COM(2020)0065),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 stycznia 2020 r. zatytułowany „Silna Europa socjalna na rzecz sprawiedliwej transformacji” (COM(2020)0014),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 2 czerwca 2016 r. zatytułowany „Europejski program na rzecz gospodarki dzielenia się” (COM(2016)0356),

—

uwzględniając dokument konsultacyjny Komisji z dnia 24 lutego 2021 r. zatytułowany „First phase consultation of social partners under Article 154 TFEU on possible action addressing the challenges related to working conditions in platform work” [Konsultacje na pierwszym etapie z partnerami społecznymi na mocy art. 154 TFUE w sprawie możliwych działań w celu sprostania wyzwaniom związanym z warunkami pracy za pośrednictwem platform internetowych] (C(2021)1127),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 stycznia 2021 r. zawierającą zalecenia dla Komisji w sprawie prawa do bycia offline (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 grudnia 2020 r. w sprawie silnej Europy socjalnej na rzecz sprawiedliwej transformacji (9),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 października 2020 r. w sprawie politycznych strategii społecznych i na rzecz zatrudnienia w strefie euro w 2020 r. (10),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 października 2020 r. zawierającą zalecenia dla Komisji w sprawie ram aspektów etycznych sztucznej inteligencji, robotyki i powiązanych z nimi technologii (11),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 października 2020 r. zawierającą zalecenia dla Komisji w sprawie aktu prawnego o usługach cyfrowych: poprawa funkcjonowania jednolitego rynku (12),

—

uwzględniając swoje stanowisko z dnia 10 lipca 2020 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie wytycznych dotyczących polityki zatrudnienia państw członkowskich (13),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 października 2019 r. w sprawie polityki zatrudnienia i polityki społecznej w strefie euro (14),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie Europejskiego filaru praw socjalnych (15),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 czerwca 2017 r. w sprawie Europejskiego programu na rzecz gospodarki dzielenia się (16),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 czerwca 2017 r. w sprawie platform internetowych i jednolitego rynku cyfrowego (17),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lipca 2017 r. w sprawie warunków pracy i niepewności zatrudnienia (18),

—

uwzględniając pismo z dnia 10 września 2019 r. określające zadania komisarza Nicolasa Schmita oraz uwzględniając program prac Komisji na 2021 r.,

—

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 18 września 2020 r. zatytułowaną „Uczciwe warunki pracy w gospodarce platform”,

—

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Regionów z dnia 5 grudnia 2019 r. zatytułowaną „Europejskie ramy rozwiązań regulacyjnych w odniesieniu do gospodarki współpracy”,

—

uwzględniając umowę ramową europejskich partnerów społecznych w sprawie cyfryzacji z czerwca 2020 r. (19),

—

uwzględniając zalecenie Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) nr 198 dotyczące stosunku pracy,

—

uwzględniając badanie Komisji z dnia 13 marca 2020 r. zatytułowane „Study to gather evidence on the working conditions of platform workers” [Badanie służące zebraniu informacji na temat warunków pracy osób pracujących za pośrednictwem platform internetowych],

—

uwzględniając sprawozdanie Wspólnego Centrum Badawczego (JRC) Komisji zatytułowane „The changing nature of work and skills in the digital age” [Zmieniający się charakter pracy i umiejętności w epoce cyfrowej],

—

uwzględniając sprawozdanie JRC Komisji zatytułowane „Platform Workers in Europe” [Osoby pracujące za pośrednictwem platform internetowych w Europie],

—

uwzględniając badanie pt. „The platform economy and precarious work” [Gospodarka platformowa a niepewne formy zatrudnienia], opublikowane 11 września 2020 r. przez Dyrekcję Generalną ds. Polityki Wewnętrznej Unii Europejskiej (20),

—

uwzględniając badanie pt. „The social protection of workers in the platform economy [Ochrona socjalna pracowników w gospodarce platform], opublikowane 7 grudnia 2017 r. przez Dyrekcję Generalną ds. Polityki Wewnętrznej Unii Europejskiej (21),

—

uwzględniając sprawozdanie Cedefopu z dnia 24 września 2020 r. zatytułowane „Developing and matching skills in the online platform economy” [Rozwój i dopasowanie umiejętności w gospodarce platformowej],

—

uwzględniając notę informacyjną Cedefopu z dnia 30 lipca 2020 r. zatytułowaną „Online working and learning in the coronavirus era” [Praca i nauka online w erze koronawirusa],

—

uwzględniając badanie Eurofound z dnia 24 września 2018 r. zatytułowane „Employment and working conditions of selected types of platform work” [Zatrudnienie i warunki pracy wybranych rodzajów pracy za pośrednictwem platform internetowych],

—

uwzględniając dokument orientacyjny Eurofoundu z dnia 23 września 2019 r. zatytułowany „Platform work: Maximising the potential while safeguarding standards?” [Praca za pośrednictwem platform internetowych: maksymalizacja potencjału przy jednoczesnym utrzymaniu standardów?],

—

uwzględniając sprawozdanie z badania Eurofoundu z dnia 21 września 2020 r. zatytułowane „Back to the future: Policy pointers from platform work scenarios” [Powrót do przyszłości: wskazówki polityczne wynikające ze scenariuszy pracy za pośrednictwem platform internetowych],

—

uwzględniając internetowe repozytorium gospodarki platformowej Eurofoundu (22),

—

uwzględniając badanie Europejskiej Agencji ds. Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy (EU-OSHA) z dnia 7 listopada 2017 r. zatytułowane „Protecting Workers in the Online Platform Economy: An overview of regulatory and policy developments in the EU” [Ochrona pracowników w gospodarce platform internetowych: przegląd zmian przepisów i strategii politycznych w UE],

—

uwzględniając sprawozdanie MOP z dnia 23 lutego 2021 r. zatytułowane „World Employment and Social Outlook 2021: The role of digital labour platforms in transforming the world of work” [Prognozy na temat zatrudnienia i perspektyw społecznych na świecie na 2021 r. – rola cyfrowych platform pracy w przekształcaniu świata pracy],

—

uwzględniając sprawozdanie MOP z dnia 20 września 2018 r. zatytułowane „Digital labour platforms and the future of work: Towards decent work in the online world” [Cyfrowe platformy pracy a przyszłość pracy: w kierunku godnej pracy w świecie online],

—

uwzględniając Deklarację na rzecz przyszłości pracy z okazji stulecia MOP z dnia 21 czerwca 2019 r.,

—

uwzględniając wskaźnik równouprawnienia płci za 2020 r. opracowany przez Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn: cyfryzacja a przyszłość pracy,

—

uwzględniając sprawozdania Data & Society z lutego 2019 r. zatytułowane „Workplace Monitoring & Surveillance” [Monitorowanie i nadzorowanie miejsc pracy] oraz „Algorithmic Management in the Workplace” [Zarządzanie algorytmiczne w miejscu pracy],

—

uwzględniając badanie zatytułowane „Data subjects, digital surveillance, AI and the future of work” [Osoby, których dotyczą dane, nadzór cyfrowy, sztuczna inteligencja i przyszłość pracy] opublikowane 23 grudnia 2020 r. przez Dyrekcję Generalną ds. Analiz Parlamentarnych (23),

—

uwzględniając art. 54 Regulaminu,

—

uwzględniając opinię przedstawioną przez Komisję Transportu i Turystyki,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A9-0257/2021),

A.

mając na uwadze, że pojęcie „osób pracujących za pośrednictwem platform internetowych” odnosi się do osób fizycznych wykonujących pracę lub świadczących usługi, z większym lub mniejszym zakresem kontroli, za pośrednictwem cyfrowej platformy pracy; mając na uwadze, że w związku z tym może ono obejmować zarówno pracowników, jak i osoby faktycznie samozatrudnione;

B.

mając na uwadze, że pojęcie „cyfrowej platformy pracy” odnosi się do przedsiębiorstwa, które pośredniczy, zachowując większą lub mniejszą kontrolę, w świadczeniu usług na żądanie, zamawianych przez klientów indywidualnych lub korporacyjnych oraz wykonywanych bezpośrednio lub pośrednio przez osoby fizyczne, niezależnie od tego, czy usługi te są świadczone w terenie czy online, albo które oferuje takie usługi;

C.

mając na uwadze, że pojęcie „pracy za pośrednictwem platform internetowych” odnosi się do pracy wykonywanej i usług świadczonych na żądanie i za wynagrodzeniem przez osoby pracujące za pośrednictwem platform internetowych, niezależnie od ich statusu zatrudnienia, typu cyfrowych platform pracy (w terenie lub online) czy poziomu wymaganych umiejętności;

D.

mając na uwadze, że brakuje wystarczających i aktualnych ogólnoeuropejskich danych na temat pracy za pośrednictwem platform internetowych, a także mając na uwadze, że metodologia gromadzenia danych różni się w poszczególnych państwach członkowskich, co utrudnia określenie zakresu takiej pracy i liczby pracowników, których ona dotyczy; mając na uwadze, że dalszy rozwój pracy za pośrednictwem platform internetowych na rynku pracy uważa się za wysoce prawdopodobny;

E.

mając na uwadze, że praca za pośrednictwem platform internetowych może tworzyć miejsca pracy, zwiększać wybór, zapewniać dodatkowe dochody i zmniejszać bariery utrudniające wejście na rynek pracy; mając na uwadze, że praca za pośrednictwem platform internetowych może ułatwiać elastyczność i optymalizację zasobów oraz stwarzać możliwości zarówno dla osób pracujących na cyfrowych platformach pracy lub za ich pośrednictwem, jak i dla klientów, a także dopasowanie popytu na usługi do ich podaży; mając na uwadze, że innowacje w zakresie narzędzi cyfrowych stanowią warunek wstępny pracy za pośrednictwem platform internetowych oraz mogą przyczyniać się do wzrostu w czasach kryzysu i ożywienia gospodarczego; mając na uwadze, że praca za pośrednictwem platform internetowych może przynosić korzyści studentom i osobom, które chcą łączyć naukę z pracą, a także tworzyć dostęp do zatrudnienia dla młodzieży niekształcącej się, niepracującej ani nieszkolącej się (NEET) oraz dla osób o niższym poziomie umiejętności;

F.

mając na uwadze, że praca za pośrednictwem platform internetowych nie może w żadnym wypadku ograniczać się do przewozu osób lub dostaw żywności, ponieważ obejmuje ona także zadania profesjonalne, prace związane z prowadzeniem gospodarstwa domowego i mikrozadania;

G.

mając na uwadze, że praca za pośrednictwem platform internetowych ułatwia dostęp do rynku pracy poprzez nowoczesne formy zatrudnienia oraz zachęca do rozwoju technologii, aby ułatwiać korzystanie z platform i przybliżać je zarówno przedsiębiorstwom, jak i konsumentom;

H.

mając na uwadze, że praca za pośrednictwem platform internetowych budzi również obawy związane z niepewnością i złymi warunkami pracy, brakiem dostępu lub trudnym dostępem do odpowiedniej ochrony socjalnej, nieuczciwą konkurencją, pracą nierejestrowaną, rozdrobnionymi i nieprzewidywalnymi dochodami i harmonogramami pracy, brakiem mechanizmów rozwiązywania sporów, pracą poniżej kwalifikacji i brakiem awansu zawodowego, a także brakiem środków bezpieczeństwa i higieny pracy, zwłaszcza w przypadku osób o niższych kwalifikacjach pracujących za pośrednictwem platform internetowych w terenie oraz pracowników wykonujących mikrozadania, co ponownie uwypuklił kryzys związany z COVID-19; mając na uwadze, że do tej sytuacji przyczynia się błędna klasyfikacja pracowników jako osób samozatrudnionych;

I.

mając na uwadze, że kryzys związany z COVID-19 zwrócił uwagę na rolę, jaką odgrywają osoby pracujące za pośrednictwem platform internetowych w zapewnianiu ciągłości działania dla tysięcy małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) w całej UE dzięki pełnieniu funkcji bardzo potrzebnego pośrednika między kluczowymi sektorami, takimi jak przemysł spożywczy i transportowy, a konsumentami, oraz że model platform umożliwił stałe dochody niektórym osobom pracującym za pośrednictwem platform internetowych; mając na uwadze, że ponad 60 % mieszkańców Unii deklaruje, iż nawet po wyjściu z kryzysu COVID-19 nie zamierza zaprzestać korzystania z usług online, w tym np. z możliwości zamawiania posiłków przez internet (24); mając na uwadze, że pracownicy zatrudnieni w niestandardowych systemach są bardziej narażeni na ryzyko zdrowotne niż pracownicy zatrudnieni w standardowych systemach (25), a w szczególności osoby pracujące za pośrednictwem platform internetowych są często narażone na ryzyko zdrowotne i związane z bezpieczeństwem ze względu na charakter wykonywanej pracy – np. rowerzyści, którzy są narażonymi użytkownikami dróg i często pracują w niekorzystnych i trudnych warunkach pogodowych oraz pod presją prędkości i wydajności; mając na uwadze, że praca za pośrednictwem platform internetowych nie powinna prowadzić do niepewności, braku bezpieczeństwa lub zagrożeń dla zdrowia i bezpieczeństwa; mając na uwadze, że osoby pracujące za pośrednictwem platform internetowych, które utraciły dochody z powodu pandemii, często nie kwalifikowały się do środków wsparcia dochodu, co uwypukliło ich brak dostępu do ochrony socjalnej; mając na uwadze, że osoby pracujące za pośrednictwem platform internetowych w terenie ponoszą zwiększone ryzyko zakażenia COVID-19;