—

uwzględniając pakiet dotyczący zdatności do ruchu drogowego obejmujący dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/45/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie okresowych badań zdatności do ruchu drogowego pojazdów silnikowych i ich przyczep (1), dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/46/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. zmieniającą dyrektywę Rady 1999/37/WE w sprawie dokumentów rejestracyjnych pojazdów (2) oraz dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/47/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie drogowej kontroli technicznej dotyczącej zdatności do ruchu drogowego pojazdów użytkowych poruszających się w Unii (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 listopada 2017 r. w sprawie ratowania życia: zwiększanie bezpieczeństwa samochodowego w UE (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 31 maja 2018 r. zawierającą zalecenia dla Komisji w sprawie manipulowania licznikami kilometrów w pojazdach silnikowych: przegląd ram prawnych UE (5),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 lipca 2010 r. zatytułowany „W kierunku europejskiego obszaru bezpieczeństwa ruchu drogowego: kierunki polityki bezpieczeństwa ruchu drogowego na lata 2011–2020” (COM(2010)0389),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji zatytułowany „Ramy polityki bezpieczeństwa ruchu drogowego UE na lata 2021–2030 – Kolejne kroki w kierunku realizacji »wizji zero«” (SWD(2019)0283),

—

uwzględniając określone przez ONZ cele zrównoważonego rozwoju, w szczególności cel 3.6 dotyczący zmniejszenia o połowę liczby rannych i ofiar śmiertelnych w wypadkach drogowych na świecie do 2020 r. oraz cel 11.2 dotyczący zapewnienia do 2030 r. wszystkim ludziom dostępu do bezpiecznych, przystępnych cenowo, dostępnych i zrównoważonych systemów transportu, podniesienia poziomu bezpieczeństwa na drogach, w szczególności poprzez rozwój transportu publicznego, ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb osób znajdujących się w trudnej sytuacji, kobiet, dzieci, osób z niepełnosprawnościami i osób starszych;

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Strategia na rzecz zrównoważonej i inteligentnej mobilności – europejski transport na drodze ku przyszłości” (COM(2020)0789),

—

uwzględniając swoją rezolucję w sprawie europejskiej strategii na rzecz współpracujących inteligentnych systemów transportowych (6), zawierającą skierowane do Komisji wezwanie do szybkiego opublikowania wniosku ustawodawczego w sprawie dostępu do danych i zasobów z urządzeń pokładowych,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 16 lutego 2020 r. w sprawie europejskiej strategii w zakresie danych (COM(2020)0066 final), w którym wspomniano o planowanej aktualizacji obecnych przepisów regulujących dostęp do danych pokładowych w celu zapewnienia sprawiedliwego dostępu do określonych danych dotyczących samochodów,

—

uwzględniając zleconą przez Biuro Analiz Parlamentu Europejskiego europejską ocenę wdrożenia opublikowaną we wrześniu 2020 r. i dotyczącą wdrożenia pakietu dotyczącego zdatności do ruchu drogowego,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 4 listopada 2020 r. dotyczące wdrożenia dyrektywy 2014/45/UE w sprawie okresowych badań zdatności do ruchu drogowego pojazdów silnikowych i ich przyczep (COM(2020)0699),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 3 listopada 2020 r. na temat wdrożenia dyrektywy 2014/47/UE w sprawie drogowej kontroli technicznej dotyczącej zdatności do ruchu drogowego pojazdów użytkowych poruszających się w Unii (COM(2020)0676),

—

uwzględniając badanie zlecone przez Dyrekcję Generalną ds. Mobilności i Transportu Komisji Europejskiej dotyczące włączenia w zakres okresowych badań zdatności do ruchu drogowego lekkich przyczep i pojazdów dwu- lub trzykołowych, opublikowane w lutym 2019 r.,

—

uwzględniając badanie zlecone przez Dyrekcję Generalną ds. Mobilności i Transportu dotyczące włączenia systemu eCall do okresowych badań zdatności do ruchu drogowego pojazdów silnikowych, opublikowane w lutym 2019 r.,

—

uwzględniając studium wykonalności zlecone przez Dyrekcję Generalną ds. Mobilności i Transportu dotyczące platformy wymiany informacji o pojazdach, opublikowane w kwietniu 2015 r.,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2144 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie wymogów dotyczących homologacji typu pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów, w odniesieniu do ich ogólnego bezpieczeństwa oraz ochrony osób znajdujących się w pojeździe i niechronionych uczestników ruchu drogowego (7),

—

uwzględniając art. 54 Regulaminu oraz art. 1 ust. 1 lit. e) i załącznik 3 decyzji Konferencji Przewodniczących z dnia 12 grudnia 2002 r. dotyczącej procedury udzielania zgody na sporządzenie sprawozdań z własnej inicjatywy,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A9-0028/2021),

A.

mając na uwadze, że w 2010 r. UE przyjęła politykę bezpieczeństwa ruchu drogowego mającą na celu obniżenie o 50 % liczby śmiertelnych ofiar wypadków drogowych do 2020 r.; mając na uwadze, że w 2011 r. UE określiła cel „wizji zero” zakładający osiągnięcie zerowej liczby ofiar śmiertelnych w transporcie drogowym w UE do 2050 r.; mając na uwadze, że w 2019 r. na europejskich drogach zginęło około 22 800 osób, a około 135 000 zostało poważnie rannych; mając na uwadze, że należy wprowadzić bardziej skuteczne i bardziej skoordynowane środki na szczeblu UE i państw członkowskich, aby osiągnąć cel „wizji zero”;

B.

mając na uwadze, że pomimo starań w celu poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego w UE postępy w obniżaniu liczby śmiertelnych ofiar wypadków drogowych w ostatnich latach były zbyt powolne, choć znaczne; mając na uwadze, że uznaje się, iż około 5 % wypadków z udziałem pojazdów w transporcie towarowym jest spowodowanych defektami technicznymi pojazdów; mając na uwadze, że uważa się, iż niewłaściwa konserwacja pojazdów przyczynia się do 4 % wypadków z udziałem użytkowników dróg;

C.

mając na uwadze, że wstępne dane za 2019 r. pokazują, iż na drogach UE odnotowano mniej ofiar śmiertelnych niż w roku poprzednim, ale postęp ten jest zbyt wolny; mając na uwadze, że cel UE polegający na zmniejszeniu o połowę liczby śmiertelnych ofiar wypadków drogowych w okresie od 2010 r. do końca 2020 r. z pewnością nie zostanie osiągnięty – osiągnięty zostanie jedynie w połowie, ponieważ do tej pory odnotowano spadek zaledwie o 23 %; mając na uwadze, że częste, szczegółowe i okresowe kontrole pojazdów przeprowadzane przez wysoko wykwalifikowanych diagnostów, jak również drogowe kontrole techniczne mają zasadnicze znaczenie dla zwiększenia bezpieczeństwa ruchu drogowego;

D.

mając na uwadze, że istniejące między państwami członkowskimi ogromne różnice we wskaźnikach śmiertelności w wypadkach drogowych (w państwie, w którym liczba śmiertelnych ofiar wypadków drogowych jest największa, liczba ta jest ponad czterokrotnie większa od liczby ofiar w państwie o najniższej liczbie ofiar) uwydatniają potrzebę specjalnego monitorowania, partnerstwa i pomocy dla państw członkowskich, w których statystyki są najgorsze;

E.

mając na uwadze, że między wschodnimi i zachodnimi państwami członkowskimi nadal utrzymują się znaczne różnice w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego; mając na uwadze, że wschodnie państwa członkowskie stają się często miejscem przeznaczenia dla floty samochodów używanych pochodzących z zachodnich państw członkowskich, z czym mogą wiązać się zagrożenia dla bezpieczeństwa ludzi, jak i zagrożenia dla środowiska, które należy rozważyć na szczeblu UE;

F.

mając na uwadze, że poza problematyką związaną z klimatem i środowiskiem, zdatność pojazdów do ruchu drogowego jest kwestią zdrowia publicznego, zarówno w kontekście zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego, jak i w odniesieniu do wpływu emisji spalin na jakość powietrza; mając na uwadze, że niedawne skandale dotyczące emisji wykazały potrzebę niezależnych kontroli w całym cyklu życia pojazdu, z uwzględnieniem rzeczywistych emisji pojazdu;

G.

mając na uwadze, że analiza transpozycji i wdrożenia przez państwa członkowskie pakietu dotyczącego zdatności do ruchu drogowego wykazuje, że należy udoskonalić procedury harmonizacji na szczeblu UE;

H.

mając na uwadze, że rynek samochodów używanych w Unii Europejskiej jest od dwóch do trzech razy większy niż rynek samochodów nowych, a także mając na uwadze, że fałszowanie przebiegu samochodów używanych poważnie zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego; mając na uwadze, że z szacunkowych wyliczeń zawartych w badaniach wynika, iż odsetek pojazdów, w których dokonano manipulacji licznikiem przebiegu, wynosi od 5 do 12 % samochodów używanych w sprzedaży krajowej i od 30 do 50 % w sprzedaży transgranicznej; mając na uwadze, że manipulowanie wskazaniami drogomierza zostało uznane za przestępstwo jedynie w sześciu państwach członkowskich; mając na uwadze, że brak wspólnej europejskiej bazy danych utrudnia ściganie przestępstw związanych z takimi nieuczciwymi praktykami;

I.

mając na uwadze, że w związku z coraz częstszym korzystaniem z funkcji jazdy zautomatyzowanej niezbędna jest aktualizacja pakietu dotyczącego zdatności do ruchu drogowego, tak aby obejmował on kontrolę i szkolenia w zakresie nowych zaawansowanych funkcji wspomagania kierowania pojazdem, które mają być wprowadzane od 2022 r.;

J.

mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie wprowadziły już instrumenty umożliwiające ograniczenie manipulacji drogomierzami, takie jak „Car-Pass” w Belgii i „Nationale AutoPas” (NAP) w Niderlandach; mając na uwadze, że oba te państwa członkowskie korzystają z bazy danych do celów gromadzenia wskazań drogomierza przy okazji każdej konserwacji, serwisowania, naprawy lub okresowego przeglądu pojazdu bez gromadzenia danych osobowych i że obydwa w krótkim czasie doprowadziły niemal do całkowitego wyeliminowana oszustw dotyczących fałszowania wskazań drogomierza na swoim obszarze;

K.

mając na uwadze, że jakość infrastruktury drogowej ma pierwszorzędne znaczenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego; mając na uwadze, że łączność i infrastruktura cyfrowa mają ogromne znaczenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, a wraz ze wzrostem liczby pojazdów podłączonych do internetu i pojazdów autonomicznych znaczenie to będzie coraz większe;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

—

uwzględniając petycje nr 1328/2019 i 0406/2020,

—

uwzględniając art. 3 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, art. 4 i 191 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 35 i 37 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 września 1997 r. w sprawie problemu ekologicznego z Morzem Bałtyckim (1), cel dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (2) , jakim jest redukcja zanieczyszczenia i substancji niebezpiecznych, oraz zobowiązanie państw członkowskich do monitorowania zatopionej amunicji chemicznej zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE z dnia 17 czerwca 2008 r. ustanawiającą ramy działań Wspólnoty w dziedzinie polityki środowiska morskiego (dyrektywa ramowa w sprawie strategii morskiej) (3),

—

uwzględniając zobowiązanie do „ocalenia morza” i uczynienia regionu Morza Bałtyckiego światowym liderem bezpieczeństwa morskiego w ramach strategii UE dla regionu Morza Bałtyckiego, a także zobowiązanie państw członkowskich UE do wyeliminowania zatopionej w morzu amunicji chemicznej i niewybuchów w ramach planu działania dotyczącego strategii Unii Europejskiej w zakresie bezpieczeństwa morskiego,

—

uwzględniając ambitny cel Komisji określony w rozdziale 2.1.8 komunikatu z dnia 11 grudnia 2019 r. w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu (COM(2019)0640), jakim jest zerowy poziom emisji zanieczyszczeń na rzecz nietoksycznego środowiska, oraz zobowiązanie UE, aby powstrzymać utratę różnorodności biologicznej i zająć czołową pozycję na świecie w pokonywaniu światowego kryzysu różnorodności biologicznej, zgodnie z jej strategią ochrony różnorodności biologicznej na okres do 2020 r. i strategią na rzecz bioróżnorodności 2030,

—

mając na uwadze zobowiązania podjęte przez państwa-strony na podstawie art. 2 Konwencji Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ o ochronie i użytkowaniu cieków transgranicznych i jezior międzynarodowych z 1992 r. oraz art. 4 protokołu „Woda i zdrowie” do tej konwencji z 1999 r.;

—

uwzględniając program Interreg „Region Morza Bałtyckiego” na lata 2021–2027, który ma wkrótce przyjąć Komisja;

—

uwzględniając helsińską Konwencję o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego z 1992 r., bałtycki plan działania oraz ustalenia Komisji Ochrony Środowiska Morskiego Bałtyku (HELCOM) na temat zatopionej w morzu amunicji chemicznej,

—

uwzględniając zobowiązania państw w ramach celów zrównoważonego rozwoju ONZ, a mianowicie celu 3.9 dotyczącego obniżenia liczby zgonów i chorób spowodowanych niebezpiecznymi substancjami chemicznymi i skażeniem, celu 6.3 dotyczącego poprawy jakości wody poprzez wyeliminowanie zatapiania i zminimalizowanie uwalniania niebezpiecznych chemikaliów oraz celu 14.1 i 14.2 dotyczącego zapobiegania zanieczyszczeniu mórz i ochrony ekosystemów morskich i przybrzeżnych,

—

uwzględniając rezolucję 1612(2008) Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy w sprawie amunicji chemicznej zatopionej w Morzu Bałtyckim oraz towarzyszące jej sprawozdanie z 28 kwietnia 2008 r.,

—

uwzględniając obrady dotyczące petycji nr 1328/2019 i 0406/2020, które toczyły się na posiedzeniu Komisji Petycji 3 grudnia 2020 r.,

—

uwzględniając art. 227 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że od końca drugiej wojny światowej w Bałtyku zatopiono co najmniej 50 000 ton broni konwencjonalnej i chemicznej zawierającej substancje niebezpieczne (takie jak gaz musztardowy i gaz łzawiący oraz bojowe środki paralityczno-drgawkowe);

B.

mając na uwadze, że amunicja ta rozkłada się powoli i uwalnia do wody toksyczne substancje, przez co zagraża zdrowiu ludzkiemu, powoduje skażenie żywności oraz poważne oparzenia i zatrucia przy bezpośrednim kontakcie, niszczy ekosystemy morskie i różnorodność biologiczną oraz zagraża lokalnej działalności gospodarczej, takiej jak rybołówstwo, wydobycie zasobów naturalnych i wytwarzanie energii ze źródeł odnawialnych w elektrowniach;

C.

mając na uwadze, że ze względu na położenie geograficzne Bałtyk jest morzem półzamkniętym o powolnej wymianie wody i bardzo niskiej zdolności samooczyszczania; mając na uwadze, że uważa się go za jedno z najbardziej zanieczyszczonych mórz na świecie, a w jego wodach głębokich spada poziom tlenu, co już teraz zagraża morskiej faunie i florze;

D.

mając na uwadze wartościowe badania przeprowadzone przez grupę roboczą ds. zatopionej amunicji chemicznej w ramach HELCOM (CHEMU), finansowany przez UE projekt zatytułowany „Modelowanie zagrożeń ekologicznych związanych z zatopioną na morzu bronią chemiczną” (MERCW) oraz grupy ekspertów w ramach HELCOM powołane ad hoc w celu aktualizacji i przeglądu istniejących informacji na temat amunicji chemicznej zatopionej Morzu Bałtyckim (MUNI) oraz oceny ryzyka dla środowiska związanego z niebezpiecznymi obiektami zanurzonymi w Bałtyku (SUBMERGED);

E.

mając na uwadze, że podczas seminarium na temat wyzwań związanych z niewybuchami na morzu, które odbyło się 20 lutego 2019 r. w Brukseli, wyrażono potrzebę ściślejszej współpracy;

F.

mając na uwadze, że społeczność międzynarodowa nie dysponuje wiarygodnymi informacjami o ilości, charakterze i lokalizacji zatopionej amunicji ze względu na niedostateczną dokumentację tych działań i niewystarczające badania nad dnem morskim Bałtyku;

G.

mając na uwadze, że nie osiągnięto konsensusu w sprawie obecnego stanu amunicji, dokładnego zagrożenia, jakie stwarza, oraz możliwych rozwiązań tego problemu;

H.

mając na uwadze, że w ramach programu Interreg „Region Morza Bałtyckiego” zapewniono finansowanie projektu „CHEMSEA: Poszukiwanie i ocena amunicji chemicznej” w latach 2011–2014, projektu „DAIMON: Wspomaganie decyzji dotyczących amunicji na dnie morskim” w latach 2016–2019 oraz projektów DAIMON 2 w latach 2019–2021 na łączną kwotę 10,13 mln EUR (z czego 7,8 mln EUR, czyli 77 % pochodziło z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego); mając na uwadze, że projekty te pozwoliły zbadać miejsca, gdzie zatopiono amunicję, jej rodzaj i stan, oraz to, jak reaguje na warunki panujące w Bałtyku, a także zapewniły administracjom narzędzia decyzyjne i szkolenia z technologii wykorzystywanych do analizy ryzyka, metod rekultywacji i oceny oddziaływania na środowisko;

I.

mając na uwadze, że kwestią amunicji konwencjonalnej i chemicznej zatopionej w morzu zajmuje się NATO, które ma odpowiednie narzędzia, instrumenty i doświadczenie, aby skutecznie rozwiązać ten problem;

J.

mając na uwadze, że z zakończonego w 2014 r. projektu CHEMSEA wyciągnięto wniosek, że choć miejsca, gdzie zatopiono amunicję chemiczną, nie stanowią natychmiastowego zagrożenia, będą ciągłym problemem dla Bałtyku;

K.

mając na uwadze, że duże zagęszczenie transportu i intensywna działalność gospodarcza w regionie Morza Bałtyckiego sprawiają, że jest to nie tylko problem środowiskowy, ale również kwestia o znacznych implikacjach gospodarczych, w tym dla sektora rybołówstwa;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 stycznia 2020 r. w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu (1),

—

uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 września 2020 r. w sprawie światowego systemu gromadzenia danych o zużyciu paliwa przez statki (2),

—

uwzględniając 3. sprawozdanie Międzynarodowej Organizacji Morskiej w sprawie emisji gazów cieplarnianych (3),

—

uwzględniając 4. sprawozdanie Międzynarodowej Organizacji Morskiej w sprawie emisji gazów cieplarnianych (4),

—

uwzględniając deklarację ministerialną przyjętą w grudniu 2019 r. przez umawiające się strony Konwencji o ochronie środowiska morskiego i regionu przybrzeżnego Morza Śródziemnego (konwencja barcelońska),

—

uwzględniając roczne sprawozdanie Komisji z 2019 r. w sprawie emisji CO2 z transportu morskiego,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/94/UE z dnia 22 października 2014 r. w sprawie rozwoju infrastruktury paliw alternatywnych (5),

—

uwzględniając art. 54 Regulaminu,

—

uwzględniając opinię Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A9-0029/2021),

A.

mając na uwadze, że transport morski i porty odgrywają zasadniczą rolę w turystyce i gospodarce Unii, gdyż niemal 90 % zewnętrznego handlu towarami UE odbywa się drogą morską (6); mając na uwadze, że są one niezbędne do zapewnienia ciągłości łańcuchów dostaw, co pokazała pandemia COVID-19; mając na uwadze, że całkowity wkład gospodarczy unijnego sektora morskiego w PKB UE wyniósł w 2018 r. 149 mld EUR i zapewnia ponad 2 mln miejsc pracy (7); mając na uwadze, że w 2018 r. jego bezpośredni wpływ gospodarczy to 685 000 miejsc pracy na morzu i lądzie w UE; mając na uwadze, że pod względem pojemności brutto 40 % światowej floty znajduje się pod kontrolą UE;

B.

mając na uwadze, że transport morski towarów i osób jest jednym z głównych czynników decydujących o spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej UE, zwłaszcza pod względem łączności z regionami peryferyjnymi, wyspiarskimi i najbardziej oddalonymi oraz dostępności takich regionów; mając na uwadze, że UE powinna zatem inwestować w konkurencyjność sektora morskiego i jego zdolność do urzeczywistnienia zrównoważonej transformacji;

C.

mając na uwadze, że sektor morski UE powinien również przyczyniać się do przeciwdziałania degradacji środowiska i utracie różnorodności biologicznej oraz do osiągnięcia celów Europejskiego Zielonego Ładu i strategii na rzecz ochrony różnorodności biologicznej do 2030 r.;

D.

mając na uwadze, że zdrowe oceany – oraz ochrona i odbudowa ich ekosystemów – są niezbędne dla ludzkości, gdyż regulują klimat, wytwarzają co najmniej połowę ilości tlenu w atmosferze ziemskiej, stanowią siedlisko różnorodności biologicznej, są źródłem światowego bezpieczeństwa żywnościowego, zdrowia ludzkiego oraz działalności gospodarczej obejmującej rybołówstwo, transport, handel, turystykę, energię odnawialną i produkty zdrowotne, która powinna opierać się na zasadzie zrównoważonego rozwoju;

E.

mając na uwadze, że sektor morski jest regulowany zarówno na szczeblu europejskim, jak i międzynarodowym i nadal w bardzo dużym stopniu zależy od paliw kopalnych; mając na uwadze, że prowadzony jest obecnie przegląd systemu monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji CO2 z transportu morskiego, którego celem jest ograniczenie emisji gazów cieplarnianych na wodach UE;

F.

mając na uwadze, że sektor ten stale podejmuje starania, by osiągnąć cele w zakresie ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, przestrzegając obowiązujących ram regulacyjnych i wdrażając dotychczasowe postępy technologiczne;

G.

mając na uwadze, że do tej tak ważnej transformacji niezbędne jest zatem odpowiednie finansowanie; mając na uwadze, że kluczowe znaczenie dla wyeliminowania emisyjności transportu morskiego mają dalsze badania i innowacje;

H.

mając na uwadze, że międzynarodowy transport morski emituje około 940 mln ton CO2 rocznie i odpowiada za około 2,5 % światowych emisji gazów cieplarnianych (8); mając na uwadze, że transport morski oddziałuje również na środowisko naturalne, ponieważ przyczynia się do zmiany klimatu i wiąże się z różnymi źródłami zanieczyszczeń, zwłaszcza takimi jak odgazowywanie, silniki statków niewyłączane w portach, zrzuty wody balastowej, węglowodorów, metali ciężkich i chemikaliów oraz pojemniki zagubione na morzu, co z kolei ma wpływ na różnorodność biologiczną i ekosystemy; mając na uwadze, że przepisy Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) dotyczące redukcji emisji SOx ze statków weszły po raz pierwszy w życie w 2005 r. na mocy Międzynarodowej konwencji o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki (znanej jako konwencja MARPOL) oraz że od tego czasu ograniczenia dotyczące SOx są stopniowo zaostrzane, przy czym maksymalna dopuszczalna zawartość siarki wynosi obecnie 0,5 %, a na obszarach kontroli emisji 0,1 %; mając na uwadze, że decyzja ta powinna pomóc ograniczyć emisje; mając na uwadze, że IMO zamierza uzgodnić w 2021 r. ogólną regulację dotyczącą ograniczeń tzw. emisji sadzy; mając na uwadze, że transport morski jest najbardziej efektywnym energetycznie rodzajem transportu, biorąc pod uwagę ilość przewożonego ładunku i emisje w przeliczeniu na tonę przewożonego towaru i na przebyty kilometr;

I.

mając na uwadze, że jeżeli środki łagodzące nie zostaną szybko wdrożone, emisje z transportu morskiego mogą wzrosnąć z około 90 % emisji z 2008 r. w roku 2018 do 90–130 % emisji z 2008 r. w 2050 r. (9), przez co nie przyczynią się w wystarczającym stopniu do osiągnięcia celów porozumienia paryskiego;

J.

mając na uwadze konieczność ograniczenia i rozwiązania problemu wszystkich emisji z sektora morskiego, które są szkodliwe dla jakości powietrza i zdrowia obywateli, po przeprowadzeniu oceny skutków odpowiednich przepisów;

K.

mając na uwadze, że UE powinna bronić wysokiego poziomu ambicji w zakresie redukcji emisji w sektorze morskim zarówno na szczeblu międzynarodowym, jak i unijnym;

L.

mając na uwadze, że do poszczególnych rodzajów statków i segmentów floty należy dostosować czyste technologie i rozwiązania; mając na uwadze, że badania naukowe i inwestycje oraz odpowiednie wsparcie mają zasadnicze znaczenie dla zapewnienia innowacyjnych rozwiązań i zrównoważonej transformacji sektora morskiego;

M.

mając na uwadze, że inwestycje publiczne i prywatne związane z dekarbonizacją sektora morskiego muszą być zgodne z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/852 z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie ustanowienia ram ułatwiających zrównoważone inwestycje (10) oraz z kluczowymi zasadami sprawiedliwej transformacji, takimi jak tworzenie wysokiej jakości miejsc pracy, gwarancje możliwości przekwalifikowania i zmiany miejsca zatrudnienia czy środki strukturalne na rzecz bhp wszystkich pracowników, ze szczególnym uwzględnieniem szans kobiet i młodych pracowników, aby zdywersyfikować siłę roboczą sektora morskiego; mając na uwadze, że odpowiednie wyszkolenie i godne warunki pracy personelu morskiego mają podstawowe znaczenie między innymi w zapobieganiu incydentom, w tym incydentom środowiskowym;

N.

mając na uwadze, że Komisja pracuje obecnie nad oceną skutków włączenia transportu morskiego do unijnego systemu handlu emisjami (ETS);

O.

mając na uwadze, że aby osiągnąć cele Zielonego Ładu, konieczna jest transformacja sektora transportu morskiego w kierunku neutralności klimatycznej do 2050 r.;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

—

uwzględniając projekt rozporządzenia Komisji zmieniającego załączniki II, III i IV do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości aklonifenu, akrynatryny, Bacillus pumilus QST 2808, chlorantraniliprolu, etyrymolu, lufenuronu, pentiopiradu, pikloramu i Pseudomonas sp. szczep DSMZ 13134 w określonych produktach lub na ich powierzchni (D070113/03,

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów w żywności i paszy pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni, zmieniające dyrektywę Rady 91/414/EWG (1), w szczególności jego art. 5 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 lit. a),

—

uwzględniając opinię wydaną dnia 4 grudnia 2020 r. przez Stały Komitet ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/128/WE z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającą ramy wspólnotowego działania na rzecz zrównoważonego stosowania pestycydów (2),

—

uwzględniając uzasadnioną opinię Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) z 15 lipca 2020 r. opublikowaną 18 sierpnia 2020 r. (3),

—

uwzględniając uzasadnioną opinię EFSA z 18 listopada 2016 r. opublikowaną 5 stycznia 2017 r. (4),

—

uwzględniając sprawozdanie naukowe zatwierdzone przez EFSA 30 września 2008 r. opublikowane 22 czerwca 2009 r. (5),

—

uwzględniając art. 5a ust. 3 lit. b) decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (6),

—

uwzględniając art. 112 ust. 2 i 3 oraz art. 112 ust. 4 lit. c) Regulaminu,

—

uwzględniając projekt rezolucji Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności,

A.

mając na uwadze, że lufenuron jest pestycydem benzylomocznikowym, który hamuje wytwarzanie chityny u owadów i jest stosowany jako pestycyd i fungicyd; mając na uwadze, że zatwierdzenie lufenuronu w Unii wygasło 31 grudnia 2019 r. i że nie złożono wniosku o odnowienie na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 (7); mając na uwadze, że lufenuron nie jest już zatwierdzony do stosowania w Unii, lecz jest wywożony jako pestycyd rolno-spożywczy; mając na uwadze, że zgodnie z badaniem przeprowadzonym przez Niemiecką Agencję Środowiska (8) lufenuron spełnia kryteria dotyczące substancji trwałych, wykazujących zdolność do bioakumulacji i toksycznych, które określono w załączniku XIII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (9);

B.

mając na uwadze, że w art. 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) uznano zasadę ostrożności za jedną z podstawowych zasad Unii;

C.

mając na uwadze, że art. 168 ust. 1 TFUE stanowi, iż przy „określaniu i urzeczywistnianiu wszystkich polityk i działań Unii zapewnia się wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego”;

D.

mając na uwadze, że celem dyrektywy 2009/128/WE jest osiągnięcie zrównoważonego stosowania pestycydów w Unii przez zmniejszenie zagrożenia związanego ze stosowaniem pestycydów i jego wpływu na zdrowie ludzi i zwierząt oraz na środowisko poprzez propagowanie rozwiązań alternatywnych;

E.

mając na uwadze, że w Konwencji sztokholmskiej w sprawie trwałych zanieczyszczeń organicznych oraz na posiedzeniu Komitetu ds. Przeglądu Trwałych Zanieczyszczeń Organicznych w 2012 r. (10) uznano, że lufenuron z dużym prawdopodobieństwem spełnia wszystkie kryteria dotyczące trwałych zanieczyszczeń organicznych;

F.

mając na uwadze, że zgodnie z komunikatem z 20 maja 2020 r. zatytułowanym „Strategia »od pola do stołu« na rzecz sprawiedliwego, zdrowego i przyjaznego dla środowiska systemu żywnościowego” (11) Komisja wspiera „globalną transformację w kierunku zrównoważonych systemów rolno-spożywczych” nie tylko w Unii, ale i poza jej granicami, a także „uwzględni aspekty środowiskowe podczas oceny wniosków o tolerancje importowe dotyczących substancji używanych jako pestycydy, które nie są już zatwierdzone w UE, z poszanowaniem norm i zobowiązań w ramach WTO”;

G.

mając na uwadze, że projekt rozporządzenia Komisji przedstawiono po złożeniu wniosku w sprawie tolerancji importowych w odniesieniu do lufenuronu stosowanego w Brazylii na powierzchni grejpfrutów i trzciny cukrowej; we wniosku stwierdzono, że podniesienie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości (NDP) jest konieczne, aby uniknąć pozataryfowych barier handlowych w przywozie tych roślin uprawnych;

H.

mając na uwadze, że projekt rozporządzenia Komisji budzi obawy co do bezpieczeństwa lufenuronu wynikające z zasady ostrożności, z uwagi na luki w danych o wpływie lufenuronu na zdrowie publiczne i środowisko;

I.

mając na uwadze, że w opinii z 15 lipca 2020 r. EFSA stwierdza: „Zgodnie z art. 6 rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Syngenta Crop Protection AG złożyła wniosek do właściwego organu krajowego w Portugalii (oceniające państwo członkowskie) o ustalenie tolerancji importowych dla substancji czynnej lufenuron w różnych uprawach i produktach pochodzenia zwierzęcego na podstawie dozwolonych zastosowań lufenuronu w Brazylii, Chile i Maroku. Zgodnie z art. 8 rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Portugalia sporządziła sprawozdanie oceniające, które przedłożono Komisji Europejskiej i przekazano Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) 24 maja 2019 r.”; mając na uwadze, że oceniające państwo członkowskie zaproponowało podniesienie NDP dla lufenuronu w grejpfrutach (x30) i trzcinie cukrowej (x2) z Brazylii, a także podniesienie NDP dla lufenuronu w produktach pochodzenia zwierzęcego;

J.

mając na uwadze, że we wnioskach sformułowanych w opinii z 15 lipca 2020 r. EFSA uzasadnia podniesienie NDP tylko potrzebą zastosowania się do brazylijskich wartości normatywnych i nie uwzględnia długotrwałego skumulowanego wpływu lufenuronu na toksyczność reprodukcyjną, neurotoksyczność rozwojową i jego potencjału immunotoksycznego w następstwie długotrwałego spożycia;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

—

uwzględniając projekt rozporządzenia Komisji zmieniającego załączniki II, III i IV do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości acekwinocylu, acibenzolaru-s-metylu, szczepu IAB/NS03 bacillus subtilis, emamektyny, flonikamidu, flutolanilu, fosetylu, imazamoksu i oksatiapiproliny w określonych produktach lub na ich powierzchni (D063854/04,

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów w żywności i paszy pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni, zmieniające dyrektywę Rady 91/414/EWG (1), w szczególności jego art. 5 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 lit. a),

—

uwzględniając opinię wydaną 18 lutego 2020 r. przez Stały Komitet ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/128/WE z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającą ramy wspólnotowego działania na rzecz zrównoważonego stosowania pestycydów (2),

—

uwzględniając uzasadnioną opinię Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) z 27 maja 2019 r. opublikowaną 2 sierpnia 2019 r. (3),

—

uwzględniając uzasadnioną opinię EFSA z 17 sierpnia 2018 r. opublikowaną 25 września 2018 r. (4),

—

uwzględniając uzasadnioną opinię EFSA z 29 sierpnia 2018 r. opublikowaną 18 września 2018 r. (5),

—

uwzględniając wnioski EFSA z 18 grudnia 2009 r. opublikowane 7 maja 2010 r. (6),

—

uwzględniając opinię Komitetu ds. Oceny Ryzyka Europejskiej Agencji Chemikaliów z 5 czerwca 2013 r. (7),

—

uwzględniając art. 5a ust. 3 lit. b) i art. 5a ust. 5 decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (8),

—

uwzględniając art. 112 ust. 2 i 3 oraz art. 112 ust. 4 lit. c) Regulaminu,

—

uwzględniając projekt rezolucji Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności,

A.

mając na uwadze, że w komunikacie Komisji z dnia 20 maja 2020 r. pt. „Strategia »od pola do stołu« na rzecz sprawiedliwego, zdrowego i przyjaznego dla środowiska systemu żywnościowego” (9) promuje się „globalną transformację w kierunku zrównoważonych systemów rolno-spożywczych – zgodnie z celami tej strategii i celami zrównoważonego rozwoju”;

B.

mając na uwadze, że flonikamid to selektywny, kontaktowy środek owadobójczy, który zakłóca odżywianie się owadów, ich przemieszczanie się i inne zachowania, powodując głód i odwodnienie, a następnie śmierć (10);

C.

mając na uwadze, że okres zatwierdzenia substancji czynnej flonikamid przedłużono już rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2017/2069 (11);

D.

mając na uwadze, że Komitet ds. Oceny Ryzyka Europejskiej Agencji Chemikaliów w opinii z 5 czerwca 2013 r. (12) informuje o wynikach eksperymentów na szczurach powodujących zwiększenie masy łożyska, opóźnione otwarcie pochwy, zmniejszenie masy macicy i jajników, spadek poziomu estradiolu i wzrost poziomu LH, ale uznaje je za niepowiązane lub nieistotne; mając na uwadze, że właściwy organ Danii zauważa „wyraźny wpływ na występowanie trzewnych wad rozwojowych u królików przy dawkach niewykazujących toksyczności matczynej” (13);

E.

mając na uwadze, że w tymczasowej decyzji w sprawie przeglądu rejestracji flonikamidu (sprawa nr 7436) z 14 grudnia 2020 r. wydanej przez Agencję Ochrony Środowiska Stanów Zjednoczonych (EPA) stwierdzono, że nie można przeprowadzić bardziej kompletnej oceny ryzyka dla pszczół bez danych wyższego poziomu dotyczących owadów zapylających, że dostępne badania poziomu I dotyczące toksyczności ostrej drogą pokarmową nie były odpowiednie do zastosowania ilościowego, a w przypadku flonikamidu nie są obecnie dostępne badania poziomu II i III dotyczące owadów zapylających, oraz że wymogi w zakresie badania ostrej toksyczności drogą pokarmową u dorosłych pszczół miodnych i danych poziomu II i III dotyczących pszczół miodnych (tj. badań w warunkach półpolowych lub polowych) pozostają niespełnione (14);

F.

mając na uwadze, że prokurator generalny Kalifornii Xavier Becerra w uwagach z 2 listopada 2020 r. (15) do proponowanej tymczasowej decyzji w sprawie przeglądu rejestracji stwierdza krytycznie, że EPA nie ma wystarczających informacji, aby scharakteryzować ryzyko, jakie stwarza flonikamid dla owadów zapylających;

G.

mając na uwadze, że prokurator generalny, powołując się na ocenę ryzyka ekologicznego EPA, wyjaśnia dalej, że nowe badanie toksyczności przewlekłej u dorosłych pszczół miodnych obejmowało wydłużony okres obserwacji w celu wykrycia opóźnionej toksyczności flonikamidu, ponieważ często skutki można dostrzec dopiero wiele dni później, po zagłodzeniu owadów; mając na uwadze, że nowe badanie wykazało, iż flonikamid jest niezwykle toksyczny dla dorosłych pszczół; mając na uwadze, że na podstawie tych wyników EPA ustaliła, że na skutek zarejestrowanych zastosowań flonikamidu pszczoły byłyby narażone na dawkę flonikamidu od 17 do 51 razy większą niż ilość powodująca znaczne szkody; mając na uwadze, że w wydłużonym okresie obserwacji śmiertelność nadal rosła we wszystkich badanych stężeniach w sposób zależny od dawki; mając na uwadze, że do końca wydłużonego okresu obserwacji w części badania dotyczącej flonikamidu śmiertelność się nie ustabilizowała;

H.

mając na uwadze, że w art. 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) uznano zasadę ostrożności za jedną z podstawowych zasad Unii;

I.

mając na uwadze, że art. 168 ust. 1 TFUE stanowi, iż przy „określaniu i urzeczywistnianiu wszystkich polityk i działań Unii zapewnia się wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego”;

J.

mając na uwadze, że celem dyrektywy 2009/128/WE jest osiągnięcie zrównoważonego stosowania pestycydów w Unii przez zmniejszenie zagrożenia związanego ze stosowaniem pestycydów i wpływu ich stosowania na zdrowie ludzi i zwierząt oraz na środowisko, a także przez propagowanie integrowanej ochrony roślin oraz alternatywnych rozwiązań i technik, takich jak niechemiczne zastępniki pestycydów;

K.

mając na uwadze, że przy ustalaniu najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości (NDP) należy wziąć pod uwagę efekty skumulowane i synergiczne, a pilne opracowanie odpowiednich metod takiej oceny jest niezwykle ważne;

L.

mając na uwadze, że zgodnie z projektem rozporządzenia Komisji NDP flonikamidu zwiększyłyby się z 0,03 mg/kg, co odpowiada obecnej granicy wykrywalności, do 0,7 mg/kg w przypadku truskawek, do 1 mg/kg w przypadku jeżyn i malin, do 0,7 mg/kg w przypadku owoców dzikiej róży, morwy, głogu/nieśplika neapolitańskiego, bzu czarnego i innych małych owoców i jagód, do 0,8 mg/kg w przypadku borówek czarnych, żurawiny, porzeczek, agrestu, do 0,3 mg/kg w przypadku innych warzyw korzeniowych i bulwiastych ogólnie, lecz do 0,6 mg/kg w przypadku rzodkwi, do 0,07 mg/kg w przypadku sałaty i warzyw sałatowych oraz do 0,8 mg/kg w przypadku roślin strączkowych;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

—

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE) i Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej (zwaną dalej „Kartą”),

—

uwzględniając projekt decyzji Rady (05022/2021),

—

uwzględniając decyzję Rady (UE) 2020/2252 z dnia 29 grudnia 2020 r. w sprawie podpisania, w imieniu Unii, i tymczasowego stosowania umowy o handlu i współpracy między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej, z jednej strony, a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, z drugiej strony, oraz Umowy między Unią Europejską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie procedur bezpieczeństwa na potrzeby wymiany i ochrony informacji niejawnych (1),

—

uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 217, art. 218 ust. 6 akapit drugi i art. 218 ust. 8 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C9-0086/2021),

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 5 kwietnia 2017 r. w sprawie negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem w związku ze złożoną przezeń notyfikacją o zamiarze wystąpienia z Unii Europejskiej (2), z dnia 3 października 2017 r. w sprawie stanu zaawansowania negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem (3), z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie stanu zaawansowania negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem (4), z dnia 14 marca 2018 r. w sprawie ram przyszłych stosunków między Unią Europejską a Zjednoczonym Królestwem (5), z dnia 18 września 2019 r. w sprawie wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej – rozwój wypadków (6), z dnia 15 stycznia 2020 r. w sprawie wdrożenia i monitorowania przepisów dotyczących praw obywateli zawartych w umowie o wystąpieniu (7), z dnia 12 lutego 2020 r. w sprawie propozycji mandatu dotyczącego negocjacji w sprawie nowego partnerstwa ze Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (8) oraz z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie negocjacji dotyczących nowego partnerstwa ze Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (9),

—

uwzględniając swoją rezolucję ustawodawczą z dnia 29 stycznia 2020 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (10),

—

uwzględniając Umowę o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (11) (zwaną dalej „umową o wystąpieniu”) i deklarację polityczną określającą ramy przyszłych stosunków między Unią Europejską a Zjednoczonym Królestwem (12), towarzyszącą umowie o wystąpieniu (zwaną dalej „deklaracją polityczną”),

—

uwzględniając uwagi Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Rozwoju, Komisji Handlu Międzynarodowego, Komisji Budżetowej, Komisji Kontroli Budżetowej, Komisji Gospodarczej i Monetarnej, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, Komisji Transportu i Turystyki, Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Komisji Rybołówstwa, Komisji Kultury i Edukacji, Komisji Prawnej, Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych i Komisji Spraw Konstytucyjnych,

—

uwzględniając Zalecenie w sprawie decyzji Rady upoważniającej do rozpoczęcia negocjacji dotyczących nowego partnerstwa ze Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, w którym to zaleceniu Komisję wyznaczono na negocjatora Unii, oraz załącznik do tego zalecenia zawierający wytyczne negocjacyjne dotyczące nowego partnerstwa (COM(2020)0035) (zwane dalej „wytycznymi negocjacyjnymi”),

—

uwzględniając art. 132 ust. 2 Regulaminu,

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

57.

58.

59.

60.

61.

62.

63.

—

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 191,

—

uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z 12 grudnia 2019 r. w sprawie zmiany klimatu,

—

uwzględniając konkluzje Rady z 23 października 2020 r. pt. „Bioróżnorodność – potrzeba podjęcia pilnych działań”,

—

uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1386/2013/UE z 20 listopada 2013 r. w sprawie ogólnego unijnego programu działań w zakresie środowiska do 2020 r. „Dobra jakość życia z uwzględnieniem ograniczeń naszej planety” (1) (7. EAP), a także zawartą w niej wizję na okres do 2050 r.,

—

uwzględniając dyrektywę 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. przewidującą udział społeczeństwa w odniesieniu do sporządzania niektórych planów i programów w zakresie środowiska (2),

—

uwzględniając dyrektywę 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu (3),

—

uwzględniając wniosek Komisji w sprawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej ramy dla ochrony gleby oraz zmieniającej dyrektywę 2004/35/WE (COM(2006)0232),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) (4),

—

uwzględniając dyrektywę 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 23 października 2000 r. ustanawiającą ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (5),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 86/278/EWG z 12 czerwca 1986 r. w sprawie ochrony środowiska, w szczególności gleby, w przypadku wykorzystywania osadów ściekowych w rolnictwie (6),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 91/676/EWG z 12 grudnia 1991 r. dotyczącą ochrony wód przed zanieczyszczeniami powodowanymi przez azotany pochodzenia rolniczego (7) („dyrektywa azotanowa”),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/128/WE z 21 października 2009 r. ustanawiającą ramy wspólnotowego działania na rzecz zrównoważonego stosowania pestycydów (8), ze zmianami,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284 z 14 grudnia 2016 r. w sprawie redukcji krajowych emisji niektórych rodzajów zanieczyszczeń atmosferycznych (9),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/852 z 17 maja 2017 r. w sprawie rtęci oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1102/2008 (10),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/841 z 30 maja 2018 r. w sprawie włączenia emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych w wyniku działalności związanej z użytkowaniem gruntów, zmianą użytkowania gruntów i leśnictwem do ram polityki klimatyczno-energetycznej do roku 2030 (11),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 z 17 grudnia 2013 r. ustanawiające przepisy dotyczące płatności bezpośrednich dla rolników na podstawie systemów wsparcia w ramach wspólnej polityki rolnej oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 637/2008 i rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 (12),

—

uwzględniając wytyczne polityczne Komisji na lata 2019–2024, w szczególności dążenie do osiągnięcia zerowego poziomu emisji zanieczyszczeń w Europie,

—

uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy dotyczące wsparcia na podstawie planów strategicznych sporządzanych przez państwa członkowskie w ramach wspólnej polityki rolnej (planów strategicznych WPR) i finansowanych z Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) i z Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) oraz uchylającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 i rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 (COM(2018)0392),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 11 grudnia 2019 r. zatytułowany „Europejski Zielony Ład” (COM(2019)0640),

—

uwzględniając wniosek Komisji dotyczący decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie w sprawie ogólnego unijnego programu działań w zakresie środowiska do 2030 r. (na rzecz 8. unijnego programu działań w zakresie środowiska) (COM(2020)0652),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 20 maja 2020 r. zatytułowany „Unijna strategia na rzecz bioróżnorodności 2030 – Przywracanie przyrody do naszego życia” (COM(2020)0380),

—

uwzględniając sprawozdanie pt. Status of the World Soil Resources [Stan zasobów glebowych świata] opublikowane w 2015 r. przez Międzyrządowy Panel Techniczny ds. Gleb (ITPS), globalne partnerstwo na rzecz gleb (GSP) oraz Organizację Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 20 maja 2020 r. zatytułowany „Strategia »od pola do stołu« na rzecz sprawiedliwego, zdrowego i przyjaznego dla środowiska systemu żywnościowego” (COM(2020)0381),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z 13 lutego 2021 r. pt. „Realizacja strategii tematycznej w dziedzinie ochrony gleby i prowadzone działania” (COM(2012)0046),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 20 września 2011 r. pt. „Plan działania na rzecz zasobooszczędnej Europy” (COM(2011)0571),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 11 marca 2020 r. zatytułowany „Nowy plan działania UE dotyczący gospodarki o obiegu zamkniętym na rzecz czystszej i bardziej konkurencyjnej Europy” (COM(2020)0098),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 14 października 2020 r. zatytułowany „Strategia w zakresie chemikaliów na rzecz zrównoważoności na rzecz nietoksycznego środowiska” (COM(2020)0667),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 16 kwietnia 2002 r. zatytułowany „W kierunku strategii tematycznej w dziedzinie ochrony gleby” (COM(2002)0179),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z 12 kwietnia 2012 r. pt. „Wytyczne dotyczące najlepszych praktyk w zakresie ograniczania, łagodzenia lub kompensowania uszczelniania gleby” (SWD(2012)0101),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 19 listopada 2003 r. w sprawie komunikatu Komisji pt. „Ku strategii tematycznej w dziedzinie ochrony gleby” (13),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 13 listopada 2007 r. w sprawie strategii tematycznej w dziedzinie ochrony gleby (14),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 16 stycznia 2020 r. w sprawie 15. posiedzenia Konferencji Stron (COP15) Konwencji o bioróżnorodności (15),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 28 listopada 2019 r. w sprawie alarmującej sytuacji klimatycznej i środowiskowej (16),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 16 stycznia 2019 r. w sprawie unijnej procedury wydawania zezwoleń na dopuszczenie pestycydów do obrotu (17),

—

uwzględniając rezolucję z 10 lipca 2020 r. w sprawie strategii w zakresie chemikaliów na rzecz zrównoważoności (18),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 lutego 2021 r. w sprawie nowego planu działania dotyczącego gospodarki o obiegu zamkniętym (19),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 15 stycznia 2020 r. w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu (20),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 13 listopada 2007 r. w sprawie strategii tematycznej w dziedzinie ochrony gleby (21),

—

uwzględniając opinię Komitetu Regionów z 19 stycznia 2013 r. w sprawie realizacji strategii tematycznej w dziedzinie ochrony (22),

—

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie komunikatu Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów: W kierunku strategii tematycznej w dziedzinie ochrony gleby, COM(2002)0179 (23),

—

uwzględniając opinię Komitetu Regionów z 5 lutego 2021 r. w sprawie agroekologii (CDR 3137/2020),

—

uwzględniając sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 33/2018 pt. „Zwalczanie pustynnienia w UE – rosnące zagrożenie wymagające intensyfikacji działań”,

—

uwzględniając unijną ocenę adekwatności przepisów UE dotyczących wody (SWD(2019)0439 final),

—

uwzględniając agendę ONZ na rzecz zrównoważonego rozwoju do roku 2030 oraz cele zrównoważonego rozwoju, w szczególności cel nr 15 dotyczący ochrony, przywrócenia oraz promowania zrównoważonego użytkowania ekosystemów lądowych, zrównoważonego gospodarowania lasami, zwalczania pustynnienia, powstrzymywania i odwracania procesu degradacji gleby oraz powstrzymania utraty bioróżnorodności,

—

uwzględniając dokument pt. New Leipzig Charter – The transformative power of cities for the common good [Nowa karta lipska – transformacyjna siła miast dla wspólnego dobra], przyjęty podczas nieformalnego posiedzenia ministerialnego w sprawie obszarów miejskich w dniu 30 listopada 2020 r.,

—

uwzględniając porozumienie przyjęte podczas 21. Konferencji Stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu (COP21) w Paryżu w dniu 12 grudnia 2015 r. (porozumienie paryskie),

—

uwzględniając Konwencję Narodów Zjednoczonych w sprawie zwalczania pustynnienia (UNCCD),

—

uwzględniając Konwencję Narodów Zjednoczonych o bioróżnorodności (CBD),

—

uwzględniając sprawozdanie z oceny dotyczącej degradacji i renaturalizacji terenu opublikowane 23 marca 2018 r. przez Międzyrządową Platformę Naukowo-Polityczną w sprawie Bioróżnorodności i Funkcjonowania Ekosystemów (IBPES),

—

uwzględniając sprawozdanie Europejskiej Agencji Środowiska (EEA) z 4 grudnia 2019 r. zatytułowane „Środowisko Europy – Stan i prognozy na 2020 r.” (SOER 2020),

—

uwzględniając sprawozdanie pt. A contribution of the JRC to the Environment State and Outlook Report – SOER 2010 [Stan gleby w Europie – wkład JRC w raport perspektywiczny Europejskiej Agencji Środowiska na temat stanu środowiska – SOER 2010], opublikowane przez Komisję i Wspólne Centrum Badawcze w 2012 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie specjalne Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC) w sprawie zmiany klimatu i gruntów, opublikowane 8 sierpnia 2019 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie Biura ONZ ds. Zmniejszania Ryzyka Związanego z Klęskami Żywiołowymi (UNDRR) z 2018 r. pt. „Straty gospodarcze, ubóstwo i klęski żywiołowe: 1998-2017”,

—

uwzględniając pytania ustne do Rady i Komisji na temat ochrony gleb (O-000024/2021 – B9-0011/2021 and O-000023/2021 – B9-0010/2021),

—

uwzględniając art. 136 ust. 5 i art. 132 ust. 2 Regulaminu,

—

uwzględniając projekt rezolucji Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności,

A.

mając na uwadze, że gleba jest podstawowym, złożonym, wielofunkcyjnym i żywym ekosystemem o kluczowym znaczeniu środowiskowym i społeczno-gospodarczym, który pełni wiele kluczowych funkcji i zapewnia usługi niezbędne dla ludzkiego życia i przetrwania ekosystemów, umożliwiając obecnym i przyszłym pokoleniom zaspokajanie własnych potrzeb;

B.

mając na uwadze, że gleba Ziemi stanowi największy lądowy magazyn dwutlenku węgla i zawiera około 2 500 gigaton dwutlenku węgla (1 gigatona = 1 mld ton metrycznych), w porównaniu z 800 gigatonami w atmosferze i 560 gigatonami pochodzącymi z roślin i zwierząt; mając na uwadze, że zdrowa gleba ma kluczowe znaczenie dla łagodzenia zmiany klimatu, ponieważ usuwa około 25 % ekwiwalentu dwutlenku węgla emitowanego w związku z wykorzystaniem paliw kopalnych na świecie każdego roku; mając na uwadze, że gleby uprawiane na świecie utraciły od 50 do 70 % swoich pierwotnych zasobów węgla (24);

C.

mając na uwadze, że w Europie zidentyfikowano ponad 320 podstawowych typów gleby, znacznie różniących się od siebie pod względem fizycznym, chemicznym i biologicznym;

D.

mając na uwadze, że gleba odgrywa kluczową rolę jako siedlisko i miejsce gromadzenia zasobów genetycznych, ponieważ znajduje się w niej 25 % światowej bioróżnorodności, zapewnia ona najważniejsze usługi ekosystemowe społecznościom lokalnym i w kontekście globalnym, takie jak dostarczanie żywności i surowców, regulację klimatu w drodze sekwestracji dwutlenku węgla, oczyszczanie wody, regulację składników odżywczych i zwalczanie szkodników, a także służy jako platforma działalności człowieka i pomaga zapobiegać powodziom i suszom; mając na uwadze, że procesy glebotwórcze znajdują się wśród procesów ekosystemowych, o których wiadomo, że zanikają w Europie;

E.

mając na uwadze, że chociaż gleba jest bardzo dynamiczna, jest także bardzo wrażliwa i jest nieodnawialnym, ograniczonym zasobem, biorąc pod uwagę czas trwania procesu glebotwórczego przebiegającego w tempie około jednego centymetra wierzchniej warstwy gleby na 1 000 lat; mając na uwadze, że w związku z tym gleba jest bardzo cennym zasobem;

F.

mając na uwadze, że grunty rolne są częścią piękna europejskich krajobrazów, w takim samym stopniu jak obszary leśne, wybrzeża, tereny górskie i wszystkie europejskie ekosystemy;

G.

mając na uwadze, że gleby na obszarach trawiastych i w lasach stanowią pochłaniacze dwutlenku węgla netto, gdyż zgodnie z szacunkami usuwają do 80 mln ton dwutlenku węgla każdego roku w UE (25); mając jednak na uwadze, że grunty uprawne i obszary trawiaste w UE stanowią łącznie źródło emisji netto i uwolniły około 75,3 mln ton ekwiwalentu dwutlenku węgla w 2017 r. (26); mając na uwadze, że sektory rolnictwa i leśnictwa odgrywają kluczową rolę w usuwaniu dwutlenku węgla z atmosfery dzięki wychwytywaniu i składowaniu dwutlenku węgla w glebie i biomasie;

H.

mając na uwadze, że struktura i właściwości gleby są wynikiem trwających tysiące lat procesów glebotwórczych, geomorfologicznych i geologicznych, a zatem gleba nie należy do zasobów odnawialnych; mając w związku z tym na uwadze, że zapobieganie wszelkim rodzajom niszczenia pokrywy glebowej (erozji, dewastacji, degradacji, zasoleniu itd.) i zanieczyszczeniu gleby jest o wiele mniej kosztowne niż próby przywracania jej funkcji;

I.

mając na uwadze, że funkcje gleby w bardzo dużej mierze zależą od pełnego zachowania bioróżnorodności gleby; mając na uwadze, że różnorodność nadziemna i różnorodność podziemna są ze sobą ściśle powiązane, a bioróżnorodność gleby stanowi ważny czynnik wpływający na lokalne poziomy różnorodności roślin;

J.

mając na uwadze, że ochrona bioróżnorodności gleby nie została ujęta w większości przepisów w sprawie ochrony środowiska (takich jak dyrektywa siedliskowa czy Natura 2000) oraz podstawowych przepisach w sprawie wspólnej polityki rolnej UE; mając na uwadze, że zwiększanie lub utrzymywanie bioróżnorodności gleby stanowi skuteczne rozwiązanie, które może pomóc w rekultywacji gleby i przeciwdziałaniu zanieczyszczeniu gleby;

K.

mając na uwadze, że zarówno w UE, jak i na całym świecie grunty i gleba są nadal degradowane w wyniku wielu rodzajów działalności człowieka, takich jak złe gospodarowanie gruntami, zmiana użytkowania gruntów, niezrównoważone praktyki rolnicze, porzucanie gruntów, zanieczyszczenie, niezrównoważone praktyki w zakresie leśnictwa i uszczelnianie gleby, utrata bioróżnorodności i zmiana klimatu, często w połączeniu z innymi czynnikami, co ogranicza ich zdolności do świadczenia usług ekosystemowych dla całego społeczeństwa;

L.

mając na uwadze, że jest godne ubolewania, że UE i jej państwa członkowskie nie wywiązują się obecnie ze swoich zobowiązań międzynarodowych i europejskich dotyczących gleb i gruntów, a w szczególności ze zobowiązania do:

M.

mając na uwadze, że gleby odgrywają zasadniczą rolę w gospodarce wodnej, gdyż zdrowe gleby o dużej zawartości materii organicznej są korzystniejsze dla systemu wodnego oraz przyczyniają się do łagodzenia zmiany klimatu i przystosowywania się do niej; mając na uwadze, że tereny podmokłe, torfowiska oraz rozwiązania naturalne na obszarach wiejskich lub miejskich magazynują i filtrują wody deszczowe, co pozwala na wypełnienie warstw wodonośnych, aby ograniczać okresy suszy, oraz unikanie połączeń z systemami kanalizacyjnymi, co ogranicza rozlewanie nieoczyszczonych ścieków podczas obfitych opadów;

N.

mając na uwadze, że w UE zidentyfikowano szereg kluczowych zagrożeń dla gleby, takich jak: zmiana klimatu, uszczelnianie gleby, zagęszczanie gleby, erozja, powodzie i osuwiska, susze, nierównowaga hydrogeologiczna, utrata materii organicznej gleby, pożary, burze, zasolenie, zanieczyszczenie, utrata bioróżnorodności gleby, zakwaszanie i pustynnienie; mając na uwadze, że większość tych zachodzących stale procesów degradacji nie została należycie uwzględniona albo w ogólnie nie została uwzględniona w obowiązującym prawodawstwie unijnym i krajowym;

O.

mając na uwadze, że erozja gleby dotyka 25 % gruntów rolnych w UE i zwiększyła się o ok. 20 % w latach 2000–2010; mając na uwadze, że zgodnie z szacunkami erozja gleby powoduje straty w produkcji rolnej rzędu 1,25 mld EUR rocznie w UE (27); mając na uwadze, że zasoby węgla w uprawnej wierzchniej warstwie gleby ulegają zmniejszeniu, a UE stale traci tereny podmokłe i torfowiska; mając na uwadze, że znaczne obszary gruntów rolnych w UE czeka zasolenie i pustynnienie, przy czym 32–36 % podglebia (28) w Europie wykazuje bardzo dużą podatność na zagęszczanie;

P.

mając na uwadze, że erozja jako zjawisko przyrodnicze może skutkować lawinami błotnymi, których skutki bywają katastrofalne, łącznie z powstawaniem głębokich jarów powodujących utratę żyznej warstwy powierzchniowej gleby; mając na uwadze, że w perspektywie długoterminowej erozja może powodować degradację gleby i utratę gruntów uprawnych;

Q.

mając na uwadze, że niezrównoważone gospodarowanie gruntami i glebami wywiera szereg negatywnych skutków nie tylko dla bioróżnorodności na lądach i w wodach słodkich, ale także dla różnorodności biologicznej mórz, powodując zmiany we właściwościach hydrograficznych, nadmierne stężenia składników odżywczych i zanieczyszczeń oraz zwiększoną utratę i pogorszenie jakości ekosystemów morskich w wodach przybrzeżnych; mając na uwadze, że zgodnie z szacunkami ochrona wybrzeży ulega osłabieniu w Europie, zagrażając naturalnym zdolnościom ekosystemów do ograniczania skutków zmiany klimatu i ekstremalnych zdarzeń pogodowych w najbardziej narażonych strefach przybrzeżnych;

R.

mając na uwadze, że użytkowanie gruntów zmienia jakość i ilość usług ekosystemowych, warunkując potencjał gruntów i gleb do świadczenia tych usług; mając na uwadze, że główne czynniki powodujące degradację gruntów i gleby to niezrównoważone praktyki rolnicze i leśne, rozbudowa obszarów miejskich oraz zmiana klimatu (29);

S.

mając na uwadze, że informacje o glebach w Europie są wciąż niekompletne i niezharmonizowane; mając na uwadze, że utrudnia to przyjmowanie odpowiednich decyzji w sprawie ochrony gleby zarówno na poziomie regionalnym, jak i lokalnym;

T.

mając na uwadze, że odpowiedzialność UE za ochronę gleby nie kończy się na jej granicach, gdyż zapotrzebowanie na obszary, na których można się osiedlać oraz produkować żywność i biomasę, wzrasta na całym świecie, a zmiana klimatu prawdopodobnie wpłynie negatywnie na popyt na grunty, ich dostępność i degradację; mając na uwadze, że UE przyczynia się do degradacji gruntów w państwach trzecich jako importer netto produktów pochodzących z tych gruntów;

U.

mając na uwadze, że degradacja gruntów zaostrza skutki katastrof naturalnych i przyczynia się do problemów społecznych;

V.

mając na uwadze, że duże części Europy Południowej prawdopodobnie ulegną pustynnieniu do 2050 r. w wyniku zmiany klimatu i nieodpowiednich praktyk rolniczych i agronomicznych, jeśli nie zostaną podjęte zdecydowane działania; mając na uwadze, że to zagrożenie nie jest uwzględniane w sposób spójny, wydajny i skuteczny w UE (30); mając na uwadze, że zasoleniu ulega 3,8 mln hektarów gruntów w UE, przy czym szczególnie zasolone są wybrzeża, zwłaszcza Morza Śródziemnego;

W.

mając na uwadze, że ochrona gleby w Europie obecnie jest pochodną ochrony innych zasobów środowiskowych i jest częściowa oraz rozdrobniona między wiele instrumentów polityki, które nie są skoordynowane i często nie są wiążące na szczeblu UE, państw członkowskich i regionów;

X.

mając na uwadze, że dobrowolne inicjatywy krajowe i istniejące środki krajowe są istotne dla osiągnięcia celu, jakim jest lepsza ochrona gleby, jednak same w sobie okazały się niewystarczające; mając również na uwadze, że potrzebne są dalsze wysiłki, aby zapobiec dalszej degradacji gleby, w tym zajmowaniu gleb na cele gospodarcze; mając na uwadze, że pomimo wprowadzenia strategii tematycznej w dziedzinie ochrony gleby nadal dochodzi do degradacji gleby w całej UE; mając na uwadze, że środki transgraniczne są również potrzebne w przypadku problemów wynikających z zanieczyszczenia środowiska lub poważnych incydentów;

Y.

mając na uwadze, że w latach 2000–2018 zajęto 11 razy więcej gruntów, niż poddano rekultywacji (31); mając na uwadze, że bez wiążących środków mających na celu ograniczenie zajmowania gleb na cele gospodarcze oraz pobudzenie renaturalizacji, rekultywacji i recyklingu, niemożliwe będzie osiągnięcie celu, aby do 2050 r. wyeliminować zajmowanie gleb na cele gospodarcze;

Z.

mając na uwadze, że brak kompleksowych, odpowiednich, spójnych i zintegrowanych ram prawnych UE w zakresie ochrony gruntów i zasobów gleb w Europie uznano za kluczową lukę, która przyczynia się do ciągłej degradacji wielu gleb w Unii, zmniejsza skuteczność istniejących zachęt i środków oraz ogranicza zdolność Europy do realizacji programu działań w zakresie środowiska, zrównoważonego rozwoju i klimatu oraz zobowiązań międzynarodowych; mając na uwadze, że wcześniejsza próba wprowadzenia ram prawnych dotyczących ochrony gleby w UE nie była udana, ponieważ wniosek został wycofany w maju 2014 r. po ośmiu latach blokowania go przez mniejszość państw członkowskich w Radzie; przypomina o europejskiej inicjatywie obywatelskiej z 2016 r. o nazwie People4Soil popieranej przez 500 europejskich instytucji i organizacji, która domagała się od UE podjęcia dalszych działań w celu ochrony gleby;

AA.

mając na uwadze, że obecne polityki sektorowe, na przykład wspólna polityka rolna (WPR), nie zapewniają sprawiedliwego udziału w ochronie gleby; mając na uwadze, że podczas gdy większość gruntów uprawnych podlega systemowi WPR, średnio na mniej niż jednej czwartej (32) stosowane są skuteczne środki ochrony przed erozją gleby;

AB.

mając na uwadze, że 80 % azotu marnuje się i ulega utracie w środowisku; mając na uwadze, że nadmierna depozycja azotu zagraża jakości powietrza, jakości wody, przyczynia się do zmiany klimatu w drodze emisji podtlenku azotu, zagraża jakości gleby i bioróżnorodności, w tym interakcjom między roślinami i owadami zapylającymi oraz ich sieciom, oraz prowadzi do zubożenia warstwy ozonowej w stratosferze; mając na uwadze, że zwiększenie wydajności wykorzystania azotu nie tylko wspiera cele dotyczące klimatu, przyrody i zdrowia, ale także może prowadzić do oszczędności rzędu 100 mld USD rocznie na całym świecie;

AC.

mając na uwadze, że intensyfikacja rolnictwa i nadmierne stosowanie pestycydów powodują zanieczyszczenie gleby pozostałościami pestycydów, w tym z powodu wysokiej zawartości niektórych pestycydów w glebie i toksyczności względem gatunków niebędących przedmiotem zwalczania, oraz mają trwały wpływ na zdrowie gleby; mając na uwadze, że zanieczyszczenia rozproszone powodowane przez agrochemikalia stanowią zagrożenie dla gleby;

AD.

mając na uwadze, że prawodawstwo unijne zajmuje się w stosunkowo kompleksowy sposób ochroną wód, ale uwzględnia kontrolę zanieczyszczeń pochodzących z gleby z perspektywy ochrony wód, a nie ogólniejszej ochrony środowiska, w tym ochrony samych gleb; mając na uwadze, że substancje zanieczyszczające emitowane do atmosfery i wody mogą wywierać pośredni wpływ na grunty w wyniku osadzania się, co może negatywnie wpływać na jakość gleby;

AE.

mając na uwadze, że dowody naukowe pokazały, że gleba i żyjące w niej organizmy są w dużej mierze narażone na styczność z mieszaniną chemikaliów, w tym trwałych substancji chemicznych i wykazujących zdolność do biokumulacji, pozostałości pestycydów, węglowodorów, metali ciężkich, rozpuszczalników i ich mieszanin, co skutkuje wysokim ryzykiem toksyczności przewlekłej, potencjalnie zmieniającej bioróżnorodność, ograniczającej odbudowę i hamującej funkcje ekosystemów; mając na uwadze, że w Europie zidentyfikowano około 3 mln miejsc, w których prowadzona jest potencjalnie zanieczyszczająca działalność, a 340 tys. z nich (33) będzie prawdopodobnie wymagać remediacji; mając na uwadze, że brakuje wyczerpujących informacji na temat rozproszonego zanieczyszczenia gleby;

AF.

mając na uwadze, że według EEA brak odpowiednich przepisów UE w sprawie gleb przyczynia się do degradacji gleby w Europie, a postępy w kierunku zrównoważonego rozwoju w Europie i na świecie nie będą możliwe, jeśli grunty i zasoby gleb nie będą odpowiednio chronione (34);

AG.

mając na uwadze, że do produkcji 95 % naszej żywności bezpośrednio lub pośrednio wykorzystuje się nasze gleby;

AH.

mając na uwadze, że zgodnie z przeglądem dostępnych obecnie dowodów na temat stanu gleby w UE ok. 60–70 % gleb w UE jest nieurodzajnych ze względu na to, jak się teraz nimi gospodaruje, a więcej gleb, choć na razie nie ma pewności, ile dokładnie, jest nieurodzajnych z powodu zanieczyszczeń, które nie zostały wystarczająco określone pod względem ilościowym (35);

AI.

mając na uwadze, że zgodnie z szacunkami erozja gleby przez wodę i wiatr dotyka 22 % europejskich gruntów oraz mając na uwadze, że w przypadku ponad połowy gruntów rolnych w UE średnie poziomy erozji przekraczają ilości, które mogą być naturalnie zastępowane (co skutkuje ponad jedną toną utraconej gleby rocznie na hektar) (36), co podkreśla zapotrzebowanie na techniki zrównoważonego gospodarowania glebami;

AJ.

mając na uwadze, że zgodnie z szacunkami około 25 % nawadnianych gruntów rolnych w regionie śródziemnomorskim jest zasolonych, co wpływa na potencjał rolny; mając na uwadze, że kwestia zasolenia nie została obecnie uwzględniona w obowiązujących przepisach unijnych (37);

AK.

mając na uwadze, że utrata żyznych gruntów z powodu rozwoju obszarów miejskich ogranicza możliwość produkcji materiałów i paliw pochodzenia biologicznego, aby wspierać biogospodarkę niskoemisyjną;

AL.

mając na uwadze, że inwestowanie w unikanie degradacji gruntów i rekultywację zdegradowanych gruntów ma sens gospodarczy, gdyż korzyści zasadniczo znacznie przekraczają koszty; mając na uwadze, że szacunkowe koszty rekultywacji są 10 razy wyższe od kosztów działań zapobiegawczych (38);

AM.

mając na uwadze, że grunty w UE są w większości własnością prywatną, co należy uszanować, a jednocześnie są wspólnym dobrem, które jest potrzebne do produkcji żywności i zapewnia podstawowe usługi ekosystemowe dla całego społeczeństwa i przyrody; mając na uwadze, że w interesie publicznym leży zachęcanie użytkowników gruntów do podejmowania środków zabezpieczających, aby zapobiegać degradacji gleby i chronić ją oraz gospodarować nią w sposób zrównoważony dla przyszłych pokoleń; mając na uwadze, że należy zatem rozważyć środki wspomagające i dalsze zachęty finansowe dla właścicieli gruntów, aby zapewnić ochronę gleby i gruntów;

AN.

mając na uwadze, że recykling gruntów odpowiada za jedynie 13 % rozwoju obszarów miejskich w UE; mając na uwadze, że unijny cel na 2050 r. dotyczący zajmowania gleb na cele gospodarcze na poziomie zerowym netto jest mało prawdopodobny do osiągnięcia, jeśli nie dojdzie do dalszego ograniczenia rocznych wskaźników zajmowania gleb na cele gospodarcze lub zwiększenia recyklingu gruntów (39);

AO.

mając na uwadze, że degradacja gleby ma wymiar transgraniczny, w związku na przykład ze zmianą klimatu, jakością i ilością wody oraz zanieczyszczeniem, co wymaga to reakcji na szczeblu UE, konkretnych działań ze strony państw członkowskich oraz wielostronnej współpracy z państwami trzecimi; mając na uwadze, że praktyki powodujące degradację gleby w jednym kraju mogą skutkować ponoszeniem kosztów przez inne państwo członkowskie; mając na uwadze, że różnice między krajowymi systemami ochrony gleb, na przykład w odniesieniu do zanieczyszczenia gleby, mogą wiązać się z nakładaniem na podmioty gospodarcze bardzo różnych obowiązków i zakłócać konkurencję na rynku wewnętrznym;

AP.

mając na uwadze, że wydobyta gleba odpowiadała za ponad 520 mln ton odpadów w 2018 r. (40) i stanowi zdecydowanie największe źródło odpadów produkowanych w UE; mając na uwadze, że wydobyta gleba jest obecnie uznawana za odpady zgodnie z prawem Unii, w związku z czym trafia na składowiska; mając na uwadze, że większa część tych gleb nie jest zanieczyszczona i mogłaby być bezpiecznie ponownie wykorzystana, jeśli zostałaby wprowadzona wartość docelowa odzysku powiązana z kompleksowym systemem identyfikowalności;

AQ.

mając na uwadze, że spójna i odpowiednia polityka UE w zakresie ochrony gleby jest warunkiem wstępnym osiągnięcia celów zrównoważonego rozwoju, celów porozumienia paryskiego i Europejskiego Zielonego Ładu, a w szczególności celu neutralności klimatycznej, strategii „od pola do stołu”, strategii ochrony bioróżnorodności i dążenia do zerowego poziomu emisji zanieczyszczeń, strategii dotyczącej biogospodarki oraz innych głównych wyzwań środowiskowych i społecznych;

AR.

mając na uwadze, że regularnie aktualizowane, zharmonizowane i otwarte dane i informacje stanowią warunek wstępny, aby kształtować politykę w większym stopniu opartą na danych i dowodach w celu ochrony zasobów glebowych na szczeblu UE i krajowym;

AS.

mając na uwadze, że w opinii z 5 lutego 2021 r. Europejski Komitet Regionów w wezwał Komisję do „przedstawienia wniosku dotyczącego nowej europejskiej dyrektywy w sprawie gleb rolnych, aby powstrzymać spadek zawartości ich substancji organicznej, zatrzymać erozję i priorytetowo wprowadzić życie glebowe do praktyk rolniczych” (41);

AT.

mając na uwadze, że bezpieczeństwo żywnościowe zależy od bezpieczeństwa gleb, a wszelkie praktyki osłabiające zdrowie gleb stanowią zagrożenie dla bezpieczeństwa żywnościowego; mając na uwadze, że zdrowsze gleby dają zdrowszą żywność;

AU.

mając na uwadze, że art. 4 i 191 TFUE określają podstawowe zasady unijnej polityki środowiskowej i ustanawiają kompetencje dzielone w tym obszarze;

AV.

mając na uwadze, że gleby leśne stanowią połowę gleb w UE, a różnorodne pod względem biologicznym i zdrowe lasy mogą istotnie przyczyniać się do zdrowia gleb;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

57.

58.

59.

60.

61.

62.

63.

64.

65.

66.

67.

68.

—

uwzględniając art. 113 i 115 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z 1–2 października 2020 r. (1) i 21 lipca 2020 r. (2),

—

uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Gospodarczych i Finansowych z dnia 27 listopada 2020 r. (3),

—

uwzględniając oczekujące na przyjęcie wnioski Komisji, dotyczące w szczególności wspólnej podstawy opodatkowania osób prawnych (CCTB), wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych (CCCTB) (4) oraz pakietu w zakresie opodatkowania cyfrowego (5), a także stanowiska Parlamentu w sprawie tych wniosków,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 15 stycznia 2019 r. pt. „W kierunku skuteczniejszego i bardziej demokratycznego procesu podejmowania decyzji w dziedzinie polityki podatkowej UE” (COM(2019)0008),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 19 lutego 2020 r. zatytułowany „Kształtowanie cyfrowej przyszłości Europy” (COM(2020)0067),

—

uwzględniając komunikat Komisji skierowany do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 lipca 2020 r. w sprawie planu działania na rzecz sprawiedliwego i prostego opodatkowania wspierającego odbudowę gospodarczą (COM(2020)0312),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie interpretacji prawa podatkowego i innych środków o podobnym charakterze lub skutkach (6), zaproponowaną przez Komisję Specjalną ds. Interpretacji Prawa Podatkowego i Innych Środków o Podobnym Charakterze lub Skutkach (komisję TAXE),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie interpretacji prawa podatkowego i innych środków o podobnym charakterze lub skutkach (7), zaproponowaną przez drugą Komisję Specjalną ds. Interpretacji Prawa Podatkowego i Innych Środków o Podobnym Charakterze lub Skutkach (komisję TAXE2),

—

uwzględniając swoje zalecenie z dnia 13 grudnia 2017 r. dla Rady i Komisji w następstwie dochodzenia w sprawie prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania przeprowadzonego przez komisję śledczą w celu zbadania zarzutów naruszenia prawa Unii i niewłaściwego administrowania w jego stosowaniu w odniesieniu do prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania (komisję PANA) (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 marca 2019 r. w sprawie przestępstw finansowych, uchylania się od opodatkowania i unikania opodatkowania (9), zaproponowaną przez Komisję Specjalną ds. Przestępstw Finansowych, Uchylania się od Opodatkowania i Unikania Opodatkowania (TAX3),

—

uwzględniając działania następcze Komisji w stosunku do ww. rezolucji Parlamentu (10),

—

uwzględniając badanie pt. „Impact of Digitalisation on International Tax Matters: Challenges and Remedies” [Wpływ cyfryzacji na międzynarodowe kwestie podatkowe: wyzwania i środki zaradcze] (11),

—

uwzględniając plan działania na szczeblu otwartych ram G-20/OECD w zakresie erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków (BEPS) z października 2015 r., a w szczególności działanie 1 dotyczące wyzwań podatkowych wynikających z cyfryzacji,

—

uwzględniając przyjęte w 2018 r. sprawozdanie okresowe przyjęte na szczeblu otwartych ram G-20/OECD zatytułowane „Tax Challenges Arising from Digitalisation” [Wyzwania podatkowe wynikające z cyfryzacji] oraz program prac na rzecz opracowania kompromisowego rozwiązania w odniesieniu do wyzwań podatkowych wynikających z cyfryzacji gospodarki przyjęty w maju 2019 r.,

—

uwzględniając oświadczenie przewodnie oraz sprawozdania na temat planów dotyczących Filaru 1 i 2 przyjęte na szczeblu otwartych ram G-20/OECD w październiku 2020 r., jak również załączone do niego wyniki analizy ekonomicznej i oceny skutków przeprowadzonych przez sekretariat OECD,

—

uwzględniając rezultaty różnych szczytów G-7, G-8 i G-20 poświęconych międzynarodowym kwestiom podatkowym,

—

uwzględniając bieżące prace Komitetu Ekspertów ONZ ds. Współpracy Międzynarodowej w Sprawach Podatkowych dotyczące wyzwań podatkowych związanych z cyfryzacją gospodarki,

—

uwzględniając przeprowadzoną przez Komisję wstępną ocenę skutków w sprawie opłaty cyfrowej z dnia 14 stycznia 2021 r. (Ares(2021)312667),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 grudnia 2019 r. w sprawie sprawiedliwego opodatkowania w zglobalizowanej gospodarce cyfrowej: BEPS 2.0 (12),

—

uwzględniając art. 54 Regulaminu,

—

uwzględniając opinię Komisji Budżetowej,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A9-0103/2021),

A.

mając na uwadze, że obowiązujące międzynarodowe przepisy dotyczące podatku od osób prawnych opierają się na zasadach opracowanych na początku XX wieku i niedostosowanych do coraz bardziej zglobalizowanej i cyfrowej gospodarki, przez co umożliwiają one szereg szkodliwych praktyk podatkowych wywierających negatywny wpływ na finanse publiczne i uczciwą konkurencję;

B.

mając na uwadze, że proporcjonalność i wykonalność tych międzynarodowych przepisów podatkowych są obecnie przedmiotem przeglądu w kontekście negocjacji OECD w celu zapewnienia konkurencyjności przedsiębiorstw europejskich w coraz bardziej zglobalizowanej i cyfrowej gospodarce;

C.

mając na uwadze, że gospodarka cyfrowa pogłębiła istniejące problemy spowodowane nadmiernym uzależnieniem wielonarodowych przedsiębiorstw od wartości niematerialnych, takich jak własność intelektualna;

D.

mając na uwadze, że w wyniku kryzysu finansowego w latach 2008–2009 oraz w związku z szeregiem przypadków ujawnienia informacji na temat praktyk uchylania się od opodatkowania, agresywnego planowania podatkowego, unikania opodatkowania i prania pieniędzy kraje należące do grupy G-20 uzgodniły, że zajmą się tymi kwestiami w skali globalnej na szczeblu OECD w ramach projektu poświęconego erozji bazy podatkowej i przenoszeniu zysków (BEPS), co doprowadziło do opracowania planu przeciwdziałania zjawisku BEPS;

E.

mając na uwadze, że plan przeciwdziałania BEPS umożliwił osiągnięcie w wielu kwestiach globalnego konsensusu, którego celem jest zwalczanie uchylania się od opodatkowania, agresywnego planowania podatkowego i unikania opodatkowania; mając jednak na uwadze, że nie osiągnięto porozumienia co do sposobu podejścia do wyzwań podatkowych wynikających z cyfryzacji gospodarki, co doprowadziło do przyjęcia osobnego sprawozdania końcowego na temat wykonania działania 1 w sprawie BEPS z 2015 r.;

F.

mając na uwadze, że Parlament wielokrotnie wzywał do przeprowadzenia reformy międzynarodowego systemu opodatkowania osób prawnych w celu rozwiązania problemu uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania oraz wyzwań związanych z opodatkowaniem gospodarki cyfrowej;

G.

mając na uwadze, że Komisja przedstawiła w 2018 r. dwa wnioski w sprawie opodatkowania gospodarki cyfrowej, w tym tymczasowe krótkoterminowe rozwiązanie wprowadzające podatek od usług cyfrowych (DST) oraz długoterminowe rozwiązanie definiujące znaczącą obecność cyfrową (SDP) jako element tworzący powiązanie na potrzeby opodatkowania przedsiębiorstw, które powinno zastąpić DST; mając na uwadze, że 25 października 2016 r. Komisja przedstawiła wniosek dotyczący dyrektywy Rady w sprawie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych (COM(2016)0683); mając na uwadze, że Parlament poparł wszystkie te wnioski, ale nie zostały one przyjęte przez Radę, co zmusiło niektóre państwa członkowskie do jednostronnego wprowadzenia DST;

H.

mając na uwadze, że wprowadzanie przez państwa członkowskie nieskoordynowanych i odrębnych DST, w oparciu o różne przepisy i kryteria podatkowe, zwiększa rozdrobnienie na jednolitym rynku, niepewność podatkową i jest mniej skuteczne w porównaniu ze wspólnym rozwiązaniem na szczeblu europejskim;

I.

mając na uwadze ryzyko, że środki podejmowane jednostronnie przez państwa członkowskie zaostrzą międzynarodowe spory handlowe, które mogą negatywnie wpływać zarówno na przedsiębiorstwa cyfrowe, jak i niecyfrowe na jednolitym rynku;

J.

mając na uwadze, że zgodnie z mandatem udzielonym przez ministrów finansów z krajów grupy G-20 w marcu 2017 r. i po przyjęciu programu prac w maju 2019 r. na szczeblu otwartych ram G-20/OECD w zakresie BEPS, za pośrednictwem grupy zadaniowej ds. gospodarki cyfrowej, prowadzone są prace nad opartym na konsensusie globalnym rozwiązaniem bazującym na dwóch filarach. Filar 1 dotyczy nowego podziału praw do opodatkowania dzięki nowym zasadom przypisywania zysku i nowym zasadom powiązania podatkowego, a w obrębie Filaru 2 uwzględniono pozostałe kwestie dotyczące BEPS i wprowadzono środki gwarantujące minimalny poziom opodatkowania;

K.

mając na uwadze, że w dniu 12 października 2020 r. na szczeblu otwartych ram G-20/OECD opublikowano pakiet składający się z oświadczenia przewodniego i sprawozdań na temat planów dotyczących Filaru 1 i 2, który odzwierciedla zbieżne poglądy w kontekście szeregu elementów, zasad i parametrów politycznych w obu Filarach, określając jednocześnie pozostałe kwestie polityczne i techniczne, którymi należy się zająć;

L.

mając na uwadze, że w ostatnich latach znacznie wzrosły zyski wiodących przedsiębiorstw wielonarodowych działających w sferze cyfrowej; mając na uwadze, że blokady wprowadzane w odpowiedzi na pandemię COVID-19 przyspieszyły przechodzenie na gospodarkę opartą na usługach cyfrowych, stawiając przedsiębiorstwa prowadzące działalność fizyczną, a zwłaszcza małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP), w jeszcze gorszej sytuacji; mając na uwadze pilną potrzebę szybkiego działania, uwzględniając cel otwartych ram G-20/OECD, jakim jest zakończenie negocjacji w lipcu 2021 r., jako ważny pierwszy krok w kierunku sprawiedliwego podziału obciążeń podatkowych;

M.

mając na uwadze, że odpowiednie międzynarodowe przepisy podatkowe mają kluczowe znaczenie dla zapobiegania praktykom uchylania się od opodatkowania i unikania opodatkowania oraz dla zaprojektowania sprawiedliwego i skutecznego systemu podatkowego przeciwdziałającego nierównościom i gwarantującego pewność i stabilność, czyli podstawowe warunki konkurencyjności, a także dla zapewnienia równych warunków działania dla przedsiębiorstw, zwłaszcza MŚP;

N.

mając na uwadze, że cyfryzacja gospodarki umożliwiła małym przedsiębiorstwom działającym w wielu dziedzinach i w różnych sektorach zwiększenie konkurencyjności i dotarcie do nowych klientów; mając na uwadze, że mniejsze przedsiębiorstwa typu start-up i przedsiębiorstwa scale-up powinny pozostać wolne od obciążeń unijnymi środkami opodatkowania cyfrowego;

O.

mając na uwadze, że w tworzeniu treści przedsiębiorstwa cyfrowe w dużym stopniu opierają się na wartościach niematerialnych, w szczególności wykorzystują i spieniężają dane użytkowników, a to tworzenie wartości nie jest objęte obecnymi systemami podatkowymi; mając na uwadze, że zjawisko to powoduje niedopasowanie między miejscem tworzenia wartości a miejscem opodatkowania;

P.

mając na uwadze, że brak międzynarodowego porozumienia i uregulowań UE w sprawie opodatkowania usług cyfrowych stanowi przeszkodę dla stworzenia bardziej konkurencyjnego i sprzyjającego wzrostowi gospodarczemu otoczenia biznesowego na jednolitym rynku cyfrowym;

Q.

mając na uwadze, że poważny kryzys gospodarczy, z jakim boryka się Unia, wymaga nowoczesnej polityki podatkowej, która umożliwi państwom członkowskim efektywniejsze i skuteczniejsze pobieranie podatków należnych z tytułu działalności prowadzonej na jednolitym rynku;

R.

mając na uwadze, że państwa członkowskie powinny ściśle współpracować i zająć jednolite, zdecydowane i ambitne stanowisko w międzynarodowych negocjacjach podatkowych;

S.

mając na uwadze, że w konkluzjach Rady z dnia 27 listopada 2020 r. stwierdzono, iż w marcu 2021 r. Rada Europejska „oceni sytuację w zakresie prac nad ważną kwestią, jaką jest opodatkowanie gospodarki cyfrowej”;

T.

mając na uwadze, że ministrowie finansów grupy G-20 spotkali się w dniach 7–8 kwietnia 2021 r. i spotkają się 9–10 lipca 2021 r. i podsumują negocjacje prowadzone na szczeblu otwartych ram w odniesieniu do obu filarów;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.